...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Wszystkie kompozycje są mojego autorstwa, z grubsza zaaranżowane w domu przy pomocy Ableton Live a zmiksowane w nieistniejącym już Oblech Studiu na Cubase. Materiał wyjściowy były to głównie płyty z muzyką współczesną, poważną i free jazzem. Poza perkusją nagraną w studiu nie ma właściwie żadnych żywych partii instrumentalnych – wszystko to sample. Materiał powstawał i był miksowany w pierwszej połowie 2011 roku. Na płycie nie ma żadnych gości.'

Wojtek nie jest anonimową postacią na naszym muzycznym rynku. Oto jego krótkie bio:

Wojtek Sobura – perkusista, producent, kompozytor. Pochodzi z Kielc, do Warszawy sprowadziła go w 2000 roku edukacja na tzw. „Bednarskiej”, czyli jednej z niewielu w Polsce szkół muzycznych o profilu jazzowym. Przez te 12 lat jako perkusista przewinął się przez dziesiątki zespołów, głównie oscylujących w gatunkach tj. jazz, hiphop, soul, r&b, pop/rock. Na co dzień w studio współpracuje z kolektywem producenckim Trio z Ulrychville (wraz z Dominikiem Trębskim i Jurkiem Zagórskim) oraz z Dj’em Envee. Obecnie jest członkiem zespołów tj. Muzykoterapia, Kasia Nosowska „8”, Ritmodelia. Jako producent, realizator i kompozytor udzielał się przy najnowszej płycie Muzykoterapii pt. „Piosenki Izy” oraz debiutanckim albumie Pablo Hudiniego pt. „Ydżak”.

Grafikę z okładki stworzyła Marta Zając, okładkę złożył Konrad Wullert.
Mastering materiału zrobił Marcin Cichy (Skalpel).



..::TRACK-LIST::..

1. 1982 04:14
2. Gloomy 03:01
3. Blue Rooms 04:27
4. Bobby PIN 05:34
5. Psycho 04:31
6. Turkey 03:43
7. Dirty 02:23
8. Odd 03:03
9. Bells 02:46




https://www.youtube.com/watch?v=1DYoiJYVtcI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Rosary to kapela z Warszawy powstała w 2017 roku, która zdecydowała się grać tradycyjny doom metal. Na przestrzeni kilku lat skład grupy zmieniał się po czym wykrastylizował się jako power trio w składzie: Misha, Marty i Matthew. W tym składzie zarejestrowali swoje pierwsze wydawnictwo "Telestai" wydane w 2022 roku przez Nine Records, na które składają się 5 utworów w klimacie ortodoksyjnego doom metalu wypełnionych przeszywającymi riffami, bulgoczącym basem, oryginalnymi wyczynami na perkusji i lamentującymi wokalami, czyli wszystkim tym co w tej muzyce najważniejsze.

Cztery lata później Rosary powraca z nowym materiałem - pełnometrażowym albumem „The Broken Sacrament” nagranym pomiędzy 2023 a 2024 rokiem. Album zawiera dziewięć utworów pełnych bólu i rozpaczy, z chwytliwymi riffami, ciężkim, miażdżącym brzmieniem i przejmującym wokalem. Rosary jest jednym z czołowych reprezentantów polskiej sceny tradycyjnego doom metalu, a „The Broken Sacrament” jeszcze bardziej umocni pozycję kapeli na scenie doom metal.


Rosary is a band from Warsaw, Poland founded in 2017, which decided to play traditional doom metal. Over the years the line-up of the group has changed, and then around in 2020/2021 it has become as power trio: Misha, Marty and Matthew. In this line-up they recorded their first release "Telestai" released by Nine Records in 2022, which consists 5 songs in the vein of orthodox doom metal filled with piercing riffs, gurgling bass, original drums and lamenting vocals, that is all that is most important in this music.

Four years later Rosary back with a new stuff - full-length album "The Broken Sacrament" recorded between 2023 and 2024. The album contains nine songs full of pain and despair with catchy riffs, heavy crushing sound and haunting vocals. Rosary continues to stand as one of the leading lights of Poland’s traditional doom metal scene and "The Broken Sacrament" is poised to further cement their place in the doom metal scene. Keep the Flag of Doom high!



https://www.youtube.com/watch?v=x_IbD1OC3vc



..::TRACK-LIST::..

1. Mother Of Fools 06:51
2. Snakecharmer 05:41
3. Bastard Child 07:07
4. White Crusade 05:40
5. Madman 03:42
6. November 01:39
7. Fullmoon Night 06:02
8. Give All To God 05:50
9. Forever Free 06:46

This album is dedicated to all tormented souls. May Lord have mercy and give you desired peace and salvation. Amen.



..::OBSADA::..

Misha - lamentations, weeping guitars, electronic wizardry
Matthew - heavy thunder from down under
Marty - dead-waking drums




https://www.youtube.com/watch?v=sOjxvIhhMk4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Rosary to kapela z Warszawy powstała w 2017 roku, która zdecydowała się grać tradycyjny doom metal. Na przestrzeni kilku lat skład grupy zmieniał się po czym wykrastylizował się jako power trio w składzie: Misha, Marty i Matthew. W tym składzie zarejestrowali swoje pierwsze wydawnictwo "Telestai" wydane w 2022 roku przez Nine Records, na które składają się 5 utworów w klimacie ortodoksyjnego doom metalu wypełnionych przeszywającymi riffami, bulgoczącym basem, oryginalnymi wyczynami na perkusji i lamentującymi wokalami, czyli wszystkim tym co w tej muzyce najważniejsze.

Cztery lata później Rosary powraca z nowym materiałem - pełnometrażowym albumem „The Broken Sacrament” nagranym pomiędzy 2023 a 2024 rokiem. Album zawiera dziewięć utworów pełnych bólu i rozpaczy, z chwytliwymi riffami, ciężkim, miażdżącym brzmieniem i przejmującym wokalem. Rosary jest jednym z czołowych reprezentantów polskiej sceny tradycyjnego doom metalu, a „The Broken Sacrament” jeszcze bardziej umocni pozycję kapeli na scenie doom metal.


Rosary is a band from Warsaw, Poland founded in 2017, which decided to play traditional doom metal. Over the years the line-up of the group has changed, and then around in 2020/2021 it has become as power trio: Misha, Marty and Matthew. In this line-up they recorded their first release "Telestai" released by Nine Records in 2022, which consists 5 songs in the vein of orthodox doom metal filled with piercing riffs, gurgling bass, original drums and lamenting vocals, that is all that is most important in this music.

Four years later Rosary back with a new stuff - full-length album "The Broken Sacrament" recorded between 2023 and 2024. The album contains nine songs full of pain and despair with catchy riffs, heavy crushing sound and haunting vocals. Rosary continues to stand as one of the leading lights of Poland’s traditional doom metal scene and "The Broken Sacrament" is poised to further cement their place in the doom metal scene. Keep the Flag of Doom high!



https://www.youtube.com/watch?v=x_IbD1OC3vc



..::TRACK-LIST::..

1. Mother Of Fools 06:51
2. Snakecharmer 05:41
3. Bastard Child 07:07
4. White Crusade 05:40
5. Madman 03:42
6. November 01:39
7. Fullmoon Night 06:02
8. Give All To God 05:50
9. Forever Free 06:46

This album is dedicated to all tormented souls. May Lord have mercy and give you desired peace and salvation. Amen.



..::OBSADA::..

Misha - lamentations, weeping guitars, electronic wizardry
Matthew - heavy thunder from down under
Marty - dead-waking drums




https://www.youtube.com/watch?v=sOjxvIhhMk4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Marek Biliński - E=mc2
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Marek Biliński
Album................: E=mc2
Genre................: Electronic
Source...............: CD
Year.................: 1984/2002
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 72 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Bi-Ma

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Marek Biliński - Porachunki z bliźniakami [04:52]
2. Marek Biliński - Sen mistrza Alberta [04:49]
3. Marek Biliński - Po drugiej stronie świata [10:03]
4. Marek Biliński - E=mc2 [21:07]
5. Marek Biliński - Ucieczka z tropiku [03:57]
6. Marek Biliński - Dom w dolinie mgieł [03:42]
7. Marek Biliński - Ucieczka z tropiku '93 [04:59]
8. Marek Biliński - Dom w dolinie mgieł '93 [04:27]

Playing Time.........: 57:58
Total Size...........: 421,45 MB

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Janusz Laskowski - Złote Przeboje
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Janusz Laskowski
Album................: Złote Przeboje
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 2004
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 57 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Platynowa kolekcja

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Janusz Laskowski - Kolorowe jarmarki [03:57]
2. Janusz Laskowski - Beata z Albatrosa [03:22]
3. Janusz Laskowski - Gdy odjeżdżają Cyganie [02:22]
4. Janusz Laskowski - Do wysp szczęśliwych [02:29]
5. Janusz Laskowski - Zapomniane serce [01:32]
6. Janusz Laskowski - Sami we dwoje [02:17]
7. Janusz Laskowski - Mijają cztery pory roku [03:46]
8. Janusz Laskowski - Kwiaty kwitną dla ludzi [02:47]
9. Janusz Laskowski - Don dari dari [02:13]
10. Janusz Laskowski - Ciche powroty [03:09]
11. Janusz Laskowski - Czarne warkocze [01:43]
12. Janusz Laskowski - Gdy odjeżdża tabor [02:58]
13. Janusz Laskowski - Trojka cwałem ruszyła [03:39]
14. Janusz Laskowski - Miłość do nieznajomej [02:08]
15. Janusz Laskowski - Nikt mi już dziś nie odpowie [02:52]
16. Janusz Laskowski - Tyle smutku w złotym wrześniu [02:53]
17. Janusz Laskowski - Na listeczku [03:08]
18. Janusz Laskowski - Nie będą liście śpiewały pieśni o różach[03:52]
19. Janusz Laskowski - Moja córeczka ma kilka lat [02:37]
20. Janusz Laskowski - Żółty liść [02:00]

Playing Time.........: 55:53
Total Size...........: 321,19 MB

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Ada Rusowicz - Złote przeboje [Platynowa kolekcja]
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Ada Rusowicz
Album................: Złote przeboje [Platynowa kolekcja]
Genre................: Oldies
Source...............: CD
Year.................: 2004
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 56 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Platynowa kolekcja

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Ada Rusowicz - Mój pierwszy walc [02:06]
2. Ada Rusowicz - Hej dziewczyno, hej [02:21]
3. Ada Rusowicz - Nie lubię kłamać [02:16]
4. Ada Rusowicz - Duży błąd [02:24]
5. Ada Rusowicz - Czym byłby świat bez ciebie [02:04]
6. Ada Rusowicz - Za daleko mieszkasz miły [02:12]
7. Ada Rusowicz - Nie pukaj do moich drzwi [02:24]
8. Ada Rusowicz - Po to przyszedłeś na świat [02:52]
9. Ada Rusowicz - Hallo, jak się masz [02:21]
10. Ada Rusowicz - Opowiesz nam, mały boy [03:55]
11. Ada Rusowicz - Wyspa ślepych ptaków [02:33]
12. Ada Rusowicz - Ślepcy [04:28]
13. Ada Rusowicz - Ziemi puls [02:05]
14. Ada Rusowicz - Czekałam na ciebie tysiąc lat [02:16]
15. Ada Rusowicz - Galernicy stuleci [03:26]
16. Ada Rusowicz - Tańcz wolna wyspo [03:47]
17. Ada Rusowicz - Pieśń zegarów [02:31]
18. Ada Rusowicz - Nie ma szans [04:18]
19. Ada Rusowicz - Czekam na miłość [02:28]
20. Ada Rusowicz - Mogło być inaczej [03:51]

Playing Time.........: 56:48
Total Size...........: 316,57 MB

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Niebiesko Czarni - Koncert dla Ady
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Niebiesko Czarni
Album................: Koncert dla Ady
Genre................: Rock
Source...............: CD
Year.................: 1992
Ripper...............: Exact Audio Copy 0.9b4 & Liteon LTN 526
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 55 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: ID3 v1.1, ID3 v2.3VorbisComment



Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. (00:03:52) Niebiesko Czarni - Powiedzcie jej
2. (00:04:06) Niebiesko Czarni - Andrea Doria
3. (00:03:00) Niebiesko Czarni - Czy będziesz sama dziś wieczorem
4. (00:02:56) Niebiesko Czarni - Tańcz wolna wyspo
5. (00:02:11) Niebiesko Czarni - Maria Elena
6. (00:03:33) Niebiesko Czarni - Zakochani są wśród nas
7. (00:02:33) Niebiesko Czarni - Pędzi pociąg
8. (00:02:15) Niebiesko Czarni - Rudy rydz
9. (00:02:30) Niebiesko Czarni - Yaket Rag
10. (00:04:33) Niebiesko Czarni - Przyszedł do mnie blues
11. (00:02:59) Niebiesko Czarni - Adagio Cantabile
12. (00:01:32) Niebiesko Czarni - Na betonie kwiaty nie rosną
13. (00:04:29) Niebiesko Czarni - Śpiąca królewna
14. (00:02:51) Niebiesko Czarni - Nie lubię kłamać
15. (00:04:08) Niebiesko Czarni - Czekałem na Ciebie tysiąc lat
16. (00:03:52) Niebiesko Czarni - Hej dziewczyno, hej
17. (00:02:51) Niebiesko Czarni - Skończyły się wakacje
18. (00:05:29) Niebiesko Czarni - Wiązanka Rock`n`Roll
19. (00:05:47) Niebiesko Czarni - Niedziela będzie dla nas

Playing Time.........: 01:05:27
Total Size...........: 366,72 MB

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Niebiesko - Czarni - 45 RPM Kolekcja singli i czwórek 1
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Niebiesko - Czarni
Album................: 45 RPM Kolekcja singli i czwórek 1
Genre................: Big Beat
Source...............: CD
Year.................: 2005
Ripper...............: Exact Audio Copy 0.9b4 & Liteon LTN 526
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 62 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: ID3 v1.1, ID3 v2.3VorbisComment

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. (00:03:30) Niebiesko - Czarni - The Peppermint Twist
2. (00:02:21) Niebiesko - Czarni - Ciamcialamcia twist
3. (00:02:38) Niebiesko - Czarni - Lekcja twista
4. (00:02:06) Niebiesko - Czarni - Tramp twist
5. (00:02:27) Niebiesko - Czarni - Adieu Tristesse
6. (00:02:29) Niebiesko - Czarni - El soldato de levita
7. (00:02:29) Niebiesko - Czarni - Red River Rock
8. (00:02:23) Niebiesko - Czarni - The Twist
9. (00:02:37) Niebiesko - Czarni - Głęboka studzienka
10. (00:02:22) Niebiesko - Czarni - Kawaliry
11. (00:02:02) Niebiesko - Czarni - Wiem, jo wiem
12. (00:02:03) Niebiesko - Czarni - Gdybyś to tak miała
13. (00:02:17) Niebiesko - Czarni - Mamo nasza mamo
14. (00:02:31) Niebiesko - Czarni - Stary niedźwiedź
15. (00:03:12) Niebiesko - Czarni - Madisona czas zacząć
16. (00:02:43) Niebiesko - Czarni - Pa di bi di madison
17. (00:02:45) Niebiesko - Czarni - Gdy odlatują bociany
18. (00:02:02) Niebiesko - Czarni - Pejzaż z wiatrakami
19. (00:02:35) Niebiesko - Czarni - Poganiacze bydła
20. (00:02:00) Niebiesko - Czarni - Dominika
21. (00:02:27) Niebiesko - Czarni - Locomotion
22. (00:03:04) Niebiesko - Czarni - Czy mnie jeszcze pamiętasz
23. (00:03:06) Niebiesko - Czarni - Wiem, że nie wrócisz
24. (00:02:41) Niebiesko - Czarni - Tylko nie mów mi o tym

Playing Time.........: 01:00:50
Total Size...........: 378,72 MB

...( Info )...
OldiesPart016⭐MP3@320kbps

...( TrackList )...
VA - The Many Faces Of Fleetwood Mac (2019) (3CD)
VA - The Many Faces Of Genesis (2015) (3CD)
VA - The Many Faces Of Guns N' Roses (2014) (3CD)
VA - The Many Faces Of Iron Maiden (2016) (3CD)
VA - The Many Faces Of Jimi Hendrix (2017) (3CD)
VA - The Many Faces Of Judas Priest (2017) (3CD)
VA - The Many Faces Of King Crimson (2016) (3CD)
VA - The Many Faces Of KISS (2017) (3CD)
VA - The Many Faces Of Led Zeppelin (2007) (3CD)
VA - The Many Faces Of Lou Reed (2016) (3CD)
VA - The Many Faces Of Metallica (2019) (3CD)
VA - The Many Faces Of Motley Crue (2019) (3CD)
VA - The Many Faces Of Motorhead (2015) (3CD)
VA - The Many Faces Of Oasis (2017) (3CD)

...( Info )...

Artist: Various Artists
Album: Retro Hits
Year: 2025
Format: mp3 320 kbps


...( TrackList )...

01. Bruno Mars - That’s What I Like
02. Alphaville - Forever Young
03. Coldplay - Viva La Vida
04. Ed Sheeran - Bad Habits
05. Ava Max - Kings & Queens
06. Tina Turner - The Best
07. fun. - Some Nights
08. Fleetwood Mac - Dreams (2018 Remaster)
09. Spandau Ballet - Gold
10. Clean Bandit - Symphony (feat. Zara Larsson)
11. Rod Stewart - Da Ya Think I’m Sexy
12. Starship - We Built This City
13. Meg Myers - Running up That Hill
14. A-Ha - Take On Me
15. Blue Swede - Hooked on a Feeling
16. Foreigner - I Want to Know What Love Is
17. Blur - Song 2
18. Cher - Strong Enough
19. Laura Branigan - Self Control
20. Yes - Owner of a Lonely Heart
21. Jason Mraz - I’m Yours
22. Panic! At The Disco - High Hopes (Don Diablo Remix)
23. War - Low Rider
24. Narada Michael Walden - Gimme Gimme Gimme (feat. Patti Austin)
25. Seal - Crazy
26. Eliza Doolittle - Pack Up
27. Limahl - Never Ending Story (2009 Remaster)
28. Cee-Lo - Fuck You
29. Gym Class Heroes - Cupid’s Chokehold Breakfast in America
30. Uncle Kracker - Follow Me
31. Gerry Rafferty - Baker Street (2011 Remaster)
32. Candi Staton - Young Hearts Run Free
33. 98º - Only Wanna Be with You
34. Travie McCoy - We’ll Be Alright
35. Daniel Powter - Bad Day
36. Kevin Lyttle - Turn Me On
37. Whitesnake - Here I Go Again 87 (2018 Remaster)
38. Smyles - Love Grows (Where My Rosemary Goes)
39. Jason DeRulo - Take You Dancing
40. Maude Latour - Kids in America (From the Netflix Film Do Revenge)
41. Ben E. King - Stand by Me
42. Echosmith - Cool Kids
43. Deee-Lite - Groove Is in the Heart
44. Maxine Nightingale - Right Back Where We Started From
45. Regina Spektor - Two Birds
46. Mase - Feel So Good
47. James Blunt - You’re Beautiful
48. Duran Duran - Girls on Film (2010 Remaster)
49. Donna Lewis - I Love You Always Forever
50. Cody Simpson - La Da Dee

...( Info )...

Artist: Various Artists
Album: Nostalgic Romance
Year: 2025
Format: mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. Shania Twain - You're Still The One
02. Colbie Caillat - Bubbly
03. Ne-Yo - Because Of You
04. James Morrison - You Give Me Something
05. Mazzy Star - Fade Into You
06. Atomic Kitten - Whole Again
07. The Pussycat Dolls - Stickwitu
08. Keane - Somewhere Only We Know
09. Lifehouse - You And Me
10. The Temptations - My Girl
11. Bee Gees - How Deep Is Your Love
12. Cutting Crew - (I Just) Died In Your Arms
13. Reamonn - Star
14. Katy Perry - Thinking Of You
15. Ne-Yo - So Sick
16. Vanessa Carlton - A Thousand Miles
17. James Morrison - Broken Strings
18. Bon Jovi - Always
19. Stevie Wonder - I Just Called To Say I Love You
20. Evanescence - My Immortal
21. The Mamas & The Papas - Dream A Little Dream Of Me
22. Lionel Richie - Say You, Say Me
23. Frank Sinatra - Fly Me To The Moon (In Other Words)
24. The Supremes - You Can't Hurry Love
25. Take That - Patience
26. John Waite - Missing You
27. Joe Cocker - Up Where We Belong
28. Jesse McCartney - Beautiful Soul
29. Brian McKnight - Back At One
30. Lionel Richie - Stuck On You
31. Selena - Dreaming Of You
32. Richard Marx - Now And Forever
33. Nelly Furtado - All Good Things (Come To An End)
34. Janet Jackson - That's The Way Love Goes
35. Spice Girls - 2 Become 1
36. S Club - Never Had A Dream Come True
37. Daniel Bedingfield - If You're Not The One
38. Razorlight - America
39. Mary J. Blige - Real Love
40. Engelbert Humperdinck - Can't Take My Eyes Off You
41. Dion & The Belmonts - A Teenager In Love
42. MIKA - Happy Ending
43. Bonnie Raitt - I Can't Make You Love Me
44. Ronan Keating - If Tomorrow Never Comes
45. Meat Loaf - I'd Do Anything For Love (But I Won't Do That)
46. Boyzone - Love Me For A Reason
47. Glenn Frey - Lover's Moon
48. Sugababes - Too Lost In You
49. D'Angelo - Untitled (How Does It Feel)
50. Reamonn - Supergirl
51. Shania Twain - From This Moment On
52. Bobby Vee - Take Good Care Of My Baby
53. Razorlight - Wire To Wire
54. Trisha Yearwood - How Do I Live
55. Blue - Breathe Easy
56. The Beach Boys - Darlin'
57. Atomic Kitten - Eternal Flame
58. Babyface - Wonderful Tonight
59. Paul Anka - (You're) Having My Baby
60. A Fine Frenzy - Almost Lover
61. Reamonn - Tonight
62. The Impressions - For Your Precious Love
63. Sarah Connor - Living To Love You
64. 98º - I Do (Cherish You)
65. Ronan Keating - Father And Son
66. Feist - The Limit To Your Love
67. Jeanette Biedermann - We've Got Tonight
68. Melanie C - Northern Star
69. MIKA - Any Other World
70. Nina Simone - My Baby Just Cares For Me
71. Sarah Connor - Just One Last Dance
72. The Police - Every Breath You Take
73. Chris De Burgh - The Lady In Red
74. Joana Zimmer - I Believe
75. Fergie - Big Girls Don't Cry (Personal)
76. Extreme - More Than Words
77. Natalie Cole - Miss You Like Crazy
78. Sarah Connor - Let's Get Back To Bed - Boy!

...( Info )...


Artist: Various Artists
Album: Hymns Of A Lone Ranger
Year: 2025
GEnre: Country, Folk
Format: mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. John Prine - Sour Grapes
02. Ingrid Andress - More Hearts than Mine
03. Emmylou Harris - Two More Bottles of Wine
04. Gram Parsons - We'll Sweep Out The Ashes In The Morning
05. Brett Kissel - 3, 2, 1
06. Cole Swindell - Ain't Worth the Whiskey
07. Kid Rock - Collide (feat. Sheryl Crow & Bob Seger)
08. Alex Warren - Save You a Seat
09. Blake Shelton - Mine Would Be You
10. Teddy Swims - The Door (Live)
11. Austin Snell - Pray All the Way Home
12. Blake Shelton - Happy Anywhere (feat. Gwen Stefani)
13. Big & Rich - Comin' to Your City
14. Chris Cummings - Somewhere Inside
15. Blake Shelton - God’s Country
16. Jon Nicholson - Rock & Roll
17. George Jones - Sinners & Saints
18. Tucker Beathard - Open Flame
19. Blue Rodeo - Now and Forever (2012 Remaster)
20. Mason Ramsey - All the Way to Memphis
21. Bailey Zimmerman - Fix’n to Break

...( Info )...

Artist: Fading Colours
Album: Black Horse
Country: PL
Genre: Dark Wave / Gothic Electronic
Release: 1995
Duration: 00:52:28
Quality: Mp3, CBR (320 kbps)
Size: 121 mb


...( Opis )...

Zanim bolesławski punkowy skład o nazwie Bruno Wątpliwy stał się tym, co znamy pod nazwą Fadin Colours, jeszcze wcześniej nastąpiła zmiana nazwy kapeli na coś anglosaskiego - Bruno the Questionable. Album pt. "Black Hourse" (pierwotnie) w 1993 został wydany przez wytwórnię SPV wyłącznie w postaci kasety magnetofonowej. Ów album jest pierwszym, na którym cichym tekściarskim spiritus movens okazał się dziennikarz muzyczny Tomasz Beksiński. Tak prace nad kasetową wersją z 1993 roku wspominał lider formacji, Leszek Rakowski:
"Przeniosłem się do Warszawy, (...) spotkałem Tomka, zaprzyjaźniliśmy się z nim - ja i wokalistka Kaśka, moja ówczesna żona. Przybrało to taki bieg, że regularnie lądowaliśmy u Tomka, raz w tygodniu. Sobota albo niedziela. On wyciągał świeżutkie filmy albo oldskulowe horrory. Uwielbiał, jak na filmach typu James Bond ktoś ginął. I potem przez pięć minut odgrywał tę scenę. Nasz przyjaźń przeniosła się na grunt zespołu. Spędził z nami w studiu w Łodzi jakiś czas, pomagając językowo Kaśce przy płycie 'Black Horse'".

Drugim (już jawnym) autorem tekstów z tego krążka jest Mirosław Witkowski, który napisał słowa do trzech utworów: "Sister Of The Night", "Love" oraz zamykający całość "Colours".

Kasetowa (pierwsza) wersja albumu nagrana została w Łodzi. Nastały koncerty, koncerty, więcej koncertów... Gunnar Eysel, basista niemieckiej gotyckiej grupy Love Like Blood, zachwycony występem Bruna, postanowił zainteresować zespołem wydawców zachodnich. Rezultatem był kontrakt podpisany z Dion Fortune Records – obejmował on nagranie na nowo materiału w studiu w Hamburgu, promocję na całym świecie oraz zmianę nazwy na łatwiejsze do wymówienia Fading Colours. Wydanie z roku 1995 to właśnie w całości sesje nagrane w Niemczech.


...( TrackList )...

1. Unreality
2. Black Hourse
3. Sister of the Night
4. Lie
5. Love
6. Dance
7. Dreams
8. Shadows #1
9. Shadows #2
10. Wedding
11. Fable
12. Colours

...( Info )...
Genre: Funk/Soul
Disc producer: Sequel Records/Rhino
Year of publication: 1999/2021
Audio codec: MP3
Rip type: tracks
Audio bitrate: 320 kbps (all releases)
Duration: 01:57:00

...( TrackList )...
1999 - The Baby Huey Story (00:49:35)
1. Listen To Me (6:40)
2. Mama Get Yourself Together (6:12)
3. A Change Is Gonna Come (9:25)
4. Mighty Mighty Children (Aka Mighty, Mighty Children Part 2) (2:47)
5. Hard Times (3:21)
6. California Dreamin' (4:47)
7. Running (3:37)
8. One Dragon Two Dragon (4:06)
9. Mighty Mighty Children (Part 1) (2:28)
10. Running (Previously Unissued Mono Edit) (2:52)
11. Hard Times (Previously Unissued Mono Mix) (3:20)

2021 - The Baby Huey Story: The Living Legend (Expanded Edition) (01:07:25)
1. Listen To Me (6:41)
2. Mama Get Yourself Together (6:15)
3. A Change Is Going To Come (9:31)
4. Mighty Mighty (2:49)
5. Hard Times (3:23)
6. California Dreamin' (4:48)
7. Running (3:39)
8. One Dragon Two Dragon (4:03)
9. Little Linda Turn On (Instrumental) (3:14)
10. Running (Instrumental) (3:35)
11. Hard Times (Instrumental) (3:22)
12. You Make Me So Very Happy (Instrumental) (1:51)
13. Mama Get Yourself Together (Instrumental) (3:20)
14. Turn On To Me (Instrumental) (3:28)
15. Mighty Mighty (Instrumental) (2:30)
16. Aquarius (Instrumental) (4:56)

...( Info )...

Artist: Fading Colours
Album: I'm Scared Of...
Country: PL
Genre: Dark Wave / Gothic Electronic
Release: 1998
Duration: 01:08:01
Quality: Mp3, CBR (320 kbps)
Size: 132 mb


...( Opis )...

Grupa Fading Colours powstała w Bolesławcu na Dolnym Śląsku na zgliszczach punkowej kapeli Bruno Wątpliwy.

"I'm Scared Of..." jest uznawany przez wiele środowisk zarówno słuchaczy, jak i dziennikarzy za najlepszy album zespołu. W ówczesnym momencie Fading Colours składał się z trio: wokalistka - Katarzyna "De Coy" Rakowska (z.d. Ziemek), oraz duet producencki: Daniel Kleczyński / Leszek Rakowski. Na płycie gościnnie wystąpiła brytyjska wokalistka Anne Clark. Album - wydany przez niemiecką wytwórnię Dion Fortune - zrobił furorę w zachodniej Europie. Magazyn "Zillo" - największe niemieckie pismo poświęcone muzyce elektronicznej - przyznał jej tytuł albumu miesiąca i zapewnił specjalną promocję.

"I'm Scared Of..." to trzeci krążek Fading Colours, na którym cichym tekściarskim spiritus movens okazał się dziennikarz muzyczny Tomasz Beksiński. Lider formacji, Leszek Rakowski, tak wspominał udział Beksińskiego w lirycznej części tej płyty: "Gdyby nie Tomek, 'I'm Scared Of' nie byłaby taka, jaka jest. Zawarł w niej bardzo osobiste utwory, na przykład 'Eveline'. Miał gotowe teksty w teczce. Kaśka je tylko wybrała. Ta płyta postawiła nasz zespół. Puszczał w radiu nasze utwory, informował o nas, ale był obiektywny. Myślałem sobie czasem: 'Cholera, mógłbyś czasem coś pociągnąć, a tu jeden utwór na dwa tygodnie'...".


...( TrackList )...

1. In This Garden Of Mind
2. Clean *
3. Enchanted
4. Lorelei
5. Still
6. Hypocrisy
7. Eveline (orginal version)
8. Eveline (feat. Anne Clark)
9. The Visitor
10. Strzeż się tych miejsc **



* kower Depeche Mode
** kower Lecha Janerki

...( Info )...

Artist: May Erlewine
Album: What It Takes
Year: 2025
Quality: FLAC 24Bit-48kHz

...( TrackList )...

01. About Me
02. Creature
03. My Speed
04. Runnin'
05. Animal
06. All That
07. Down To This
08. Everything
09. What It Takes
10. Forgot Myself

...( Info )...

Artist: Black Oak Arkansas
Album: Ontario Motor Speedway California April '74
Year: 2025
Genre: Southern Rock
Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

01. Up
02. Mutants of the Monster
03. When Electricity Came to Arkansas
04. Dixie
05. Jim Dandy
06. War Pigs
07. Killing Yourself to Live
08. Children of the Grave
09. Paranoid

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Limitowana edycja trzeciego studyjnego albumu zespołu Czerwone Gitary (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc).
Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów.

Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom.
W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego na płytach SACD jest 64 razy wyższa niż na płycie audio CD i wynosi 2,824MHz.

Trzecia płyta Czerwonych Gitar ukazała się w roku 1968 i pozostaje arcydziełem big beatu. Przyniósł wiele ponadczasowych przebojów, sprzedał się w ilości ponad 300 tys. egzemplarzy, osiągając status Złotej Płyty.
Album „Czerwone Gitary 3” jest świadectwem apogeum popularności zespołu i zbiorem znakomicie napisanych i wykonanych piosenek pamiętanych i słuchanych do dziś m.in.: „My z XX wieku”, „Dozwolone do lat 18tu”, „Kwiaty we włosach”, „Gdy kiedyś znów zawołam cię”. Ponadto edycja zawiera dziewięć nagrań dodatkowych z tego okresu pochodzących z singli i EPek. Wśród nich: „Anna Maria” i „Wróćmy na jeziora”.
Trzeci album Czerwonych Gitar jest ostatnim albumem nagranym w składzie z Krzysztofem Klenczonem – ten utalentowany kompozytor, gitarzysta i wokalista odszedł z Czerwonych Gitar w 1970 roku i założył własną formację Trzy Korony.



..::TRACK-LIST::..

1. Moda i miłość (2:27)
2. Takie ładne oczy (2:24)
3. My z XX wieku (4:10)
4. W moich myślach, Consuelo (2:54)
5. Jeśli tego chcesz (2:04)
6. Ballada pasterska (2:59)
7. Dozwolone do lat 18-tu (2:22)
8. Kwiaty we włosach (2:14)
9. Chciałbym to widzieć (3:11)
10. Gdy kiedyś znów zawołam cię (3:55)
11. Jedno jest życie (4:19)
12. Nie licz dni (2:18)

Nagrania dodatkowe:
13. Tak bardzo się starałem (2:23)
14. Co z nas wyrośnie? (3:16)
15. Niebieskooka (3:37)
16. Rok z kapryśna dziewczyna (2:00)
17. Powiedz stary (2:16)
18. Anna Maria (3:47)
19. Wróćmy na jeziora (3:44)
20. Biały krzyż (3:13)
21. Deszcz jesienny (3:19)




https://www.youtube.com/watch?v=BWhvvjXLPUc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Limitowana edycja trzeciego studyjnego albumu zespołu Czerwone Gitary (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc).
Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów.

Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom.
W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego na płytach SACD jest 64 razy wyższa niż na płycie audio CD i wynosi 2,824MHz.

Trzecia płyta Czerwonych Gitar ukazała się w roku 1968 i pozostaje arcydziełem big beatu. Przyniósł wiele ponadczasowych przebojów, sprzedał się w ilości ponad 300 tys. egzemplarzy, osiągając status Złotej Płyty.
Album „Czerwone Gitary 3” jest świadectwem apogeum popularności zespołu i zbiorem znakomicie napisanych i wykonanych piosenek pamiętanych i słuchanych do dziś m.in.: „My z XX wieku”, „Dozwolone do lat 18tu”, „Kwiaty we włosach”, „Gdy kiedyś znów zawołam cię”. Ponadto edycja zawiera dziewięć nagrań dodatkowych z tego okresu pochodzących z singli i EPek. Wśród nich: „Anna Maria” i „Wróćmy na jeziora”.
Trzeci album Czerwonych Gitar jest ostatnim albumem nagranym w składzie z Krzysztofem Klenczonem – ten utalentowany kompozytor, gitarzysta i wokalista odszedł z Czerwonych Gitar w 1970 roku i założył własną formację Trzy Korony.



..::TRACK-LIST::..

1. Moda i miłość (2:27)
2. Takie ładne oczy (2:24)
3. My z XX wieku (4:10)
4. W moich myślach, Consuelo (2:54)
5. Jeśli tego chcesz (2:04)
6. Ballada pasterska (2:59)
7. Dozwolone do lat 18-tu (2:22)
8. Kwiaty we włosach (2:14)
9. Chciałbym to widzieć (3:11)
10. Gdy kiedyś znów zawołam cię (3:55)
11. Jedno jest życie (4:19)
12. Nie licz dni (2:18)

Nagrania dodatkowe:
13. Tak bardzo się starałem (2:23)
14. Co z nas wyrośnie? (3:16)
15. Niebieskooka (3:37)
16. Rok z kapryśna dziewczyna (2:00)
17. Powiedz stary (2:16)
18. Anna Maria (3:47)
19. Wróćmy na jeziora (3:44)
20. Biały krzyż (3:13)
21. Deszcz jesienny (3:19)




https://www.youtube.com/watch?v=BWhvvjXLPUc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Prior to We Shall Overcome, I did know of Lord Vigo, but I hadn’t listened to them. Things I’ve learned: their name comes from Ghostbusters; they quite like concept albums; they play epic metal, rather than specifically the epic doom that I thought. Danse de Noir, out in 2020, began a trilogy, which reaches its middle stages with this fifth full-length, and once again you don’t have to be a sci-fi buff to get the most out of the German band’s recording, but it will give you a home field advantage nonetheless. That said, I feel more than prepared for such a 52 minute listen as this with my experience in bold heavy metal, doom metal vistas, and storytelling hooks.

Kudos to Lord Vigo for delivering a set of songs that have wormed their way into my head before writing a review, since I don’t often hum the vocal hooks to an album after just a brief time getting to know it. In particular, 'The Heart of Eternal Night', 'Natural Habitat', 'A Necessary Evil', and the title track have all been on rotation in my head a few times, while other songs among 8 vocal-led tunes are in danger of doing so too. This in part speaks of the sway that the vocals hold during the listen, Vinz Clortho having quite a range of tricks to switch between, moving from pleading emphasis on 'A New Dark Age' to oddball melodic harmonies on 'A Necessary Evil' that both make use of his uneasy tremolo. Indeed, Lord Vigo’s vocalist does not soar or pummel like many heavy and doom singers, more imbue songs with distinct character in varied manner, as evident from an unusually strong Billy Idol inflection in 'From Our Ashes We Will Rise', tying that cut in with early ‘80s gothic rock in the process.

Musically too, Lord Vigo straddle several lanes of the heavy metal highway. The gothic rock stance just mentioned extends to the rattling bass and regular tempos of the same song, even some of the melodies, while elsewhere doomy moods face off with a few speedier classic metal tempos, as of Angel Witch. However, as with much epic metal, pace (of either extreme) seems not the main point, as instead song dynamics offer the greater pay-off from tempo shifts, chorus sections, exploratory instrumentals, and a bit of necessary stillness from time to time. What makes this refreshing in comparison to other epic heavy or doom outfits like Argus, DoomSword, or Eternal Champion is quite simply difference: Lord Vigo separate themselves almost totally from power metal influence, have no relation to battles of sword and steel, then add in plenty to set them apart musically too, with a massive bass tone, those uncertain vocals, and several synth parts to give We Shall Overcome those Blade Runner vibes that the concept requires. None of the aforementioned bands would contemplate opening with an intro like 'Blessed Are the Meek'; besides, the upbeat pound and wail of the still-doomy 'The Heart of Eternal Night' that follows ensures that all comparisons quickly become obsolete.

All the same, seamless albums should be less conspicuous in their progress, and We Shall Overcome cannot be classified as one of those. 11 tracks ensure plenty of up and down, and a few times these guys nearly throw me out of the loop. '1986 (Book 1: the Vision)' clearly serves a purpose in the narrative, yet with references to the Challenger space disaster and other newsworthy items of the time comes too close to reality to maintain the dreamy atmosphere, while the first half of the album feels appreciably stronger than the second, at least until 'A Necessary Evil' rolls round. For me, a vast difference exists between the domineering heavy metal tracks and the more reflective numbers too, which is why I notice 'A Necessary Evil' so strongly after 'A Gathering of Clouds' rolls by overhead more or less unnoticed, due to the latter featuring more even delivery and a smattering of sampled quotes that capture attention when isolated but not when set to wishy-washy backing. The ups and downs indeed prove noticeable, yet I feel that Lord Vigo do comparatively poorly at the subtle game.

In all, much more to praise than scorn appears during We Shall Overcome. In the first place, the palpable drama of the release impresses itself time and time again, while the livelier moments burst the bubble of expectation and bring me to a new land where epic metal joyously has more than one plausible theme and similarly multifarious ways to express itself. Nevertheless, I must return to what I said near the beginning and reiterate just how strongly certain parts of this release have stuck with me. I have no qualms to declare that the pair of 'The Heart of Eternal Night' and 'A Necessary Evil' jointly constitute the most exciting epic/trad brace I’ve heard this year, the former taking all the surprising routes to success, including a Candlemass twist to the chorus, and the latter simply beating the old masters at what they do best. That’s what I’m going to remember We Shall Overcome for, and that’s why it’s a mandatory recommendation for all curious fans of full-blooded metal.

gasmask colostomy



..::TRACK-LIST::..

1. Blessed Are The Meek 01:01
2. The Heart Of Eternal Night 06:54
3. Natural Habitat 04:36
4. Since The Sun Was Young 05:32
5. From Our Ashes We Will Rise 05:10
6. A Journey To Eternity 01:47
7. We Shall Overcome 07:53
8. A Gathering Of Clouds 04:46
9. A Necessary Evil 05:07
10. 1986 Book 1 - The Vision 01:36
11. A New Dark Age 07:11



..::OBSADA::..

Vinz Clortho - Vocals, Drums, Keyboards
Tony Scoleri - Guitars, Bass
Volguus Zildrohar - Guitars, Bass




https://www.youtube.com/watch?v=PiJzhxjCSu8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Prior to We Shall Overcome, I did know of Lord Vigo, but I hadn’t listened to them. Things I’ve learned: their name comes from Ghostbusters; they quite like concept albums; they play epic metal, rather than specifically the epic doom that I thought. Danse de Noir, out in 2020, began a trilogy, which reaches its middle stages with this fifth full-length, and once again you don’t have to be a sci-fi buff to get the most out of the German band’s recording, but it will give you a home field advantage nonetheless. That said, I feel more than prepared for such a 52 minute listen as this with my experience in bold heavy metal, doom metal vistas, and storytelling hooks.

Kudos to Lord Vigo for delivering a set of songs that have wormed their way into my head before writing a review, since I don’t often hum the vocal hooks to an album after just a brief time getting to know it. In particular, 'The Heart of Eternal Night', 'Natural Habitat', 'A Necessary Evil', and the title track have all been on rotation in my head a few times, while other songs among 8 vocal-led tunes are in danger of doing so too. This in part speaks of the sway that the vocals hold during the listen, Vinz Clortho having quite a range of tricks to switch between, moving from pleading emphasis on 'A New Dark Age' to oddball melodic harmonies on 'A Necessary Evil' that both make use of his uneasy tremolo. Indeed, Lord Vigo’s vocalist does not soar or pummel like many heavy and doom singers, more imbue songs with distinct character in varied manner, as evident from an unusually strong Billy Idol inflection in 'From Our Ashes We Will Rise', tying that cut in with early ‘80s gothic rock in the process.

Musically too, Lord Vigo straddle several lanes of the heavy metal highway. The gothic rock stance just mentioned extends to the rattling bass and regular tempos of the same song, even some of the melodies, while elsewhere doomy moods face off with a few speedier classic metal tempos, as of Angel Witch. However, as with much epic metal, pace (of either extreme) seems not the main point, as instead song dynamics offer the greater pay-off from tempo shifts, chorus sections, exploratory instrumentals, and a bit of necessary stillness from time to time. What makes this refreshing in comparison to other epic heavy or doom outfits like Argus, DoomSword, or Eternal Champion is quite simply difference: Lord Vigo separate themselves almost totally from power metal influence, have no relation to battles of sword and steel, then add in plenty to set them apart musically too, with a massive bass tone, those uncertain vocals, and several synth parts to give We Shall Overcome those Blade Runner vibes that the concept requires. None of the aforementioned bands would contemplate opening with an intro like 'Blessed Are the Meek'; besides, the upbeat pound and wail of the still-doomy 'The Heart of Eternal Night' that follows ensures that all comparisons quickly become obsolete.

All the same, seamless albums should be less conspicuous in their progress, and We Shall Overcome cannot be classified as one of those. 11 tracks ensure plenty of up and down, and a few times these guys nearly throw me out of the loop. '1986 (Book 1: the Vision)' clearly serves a purpose in the narrative, yet with references to the Challenger space disaster and other newsworthy items of the time comes too close to reality to maintain the dreamy atmosphere, while the first half of the album feels appreciably stronger than the second, at least until 'A Necessary Evil' rolls round. For me, a vast difference exists between the domineering heavy metal tracks and the more reflective numbers too, which is why I notice 'A Necessary Evil' so strongly after 'A Gathering of Clouds' rolls by overhead more or less unnoticed, due to the latter featuring more even delivery and a smattering of sampled quotes that capture attention when isolated but not when set to wishy-washy backing. The ups and downs indeed prove noticeable, yet I feel that Lord Vigo do comparatively poorly at the subtle game.

In all, much more to praise than scorn appears during We Shall Overcome. In the first place, the palpable drama of the release impresses itself time and time again, while the livelier moments burst the bubble of expectation and bring me to a new land where epic metal joyously has more than one plausible theme and similarly multifarious ways to express itself. Nevertheless, I must return to what I said near the beginning and reiterate just how strongly certain parts of this release have stuck with me. I have no qualms to declare that the pair of 'The Heart of Eternal Night' and 'A Necessary Evil' jointly constitute the most exciting epic/trad brace I’ve heard this year, the former taking all the surprising routes to success, including a Candlemass twist to the chorus, and the latter simply beating the old masters at what they do best. That’s what I’m going to remember We Shall Overcome for, and that’s why it’s a mandatory recommendation for all curious fans of full-blooded metal.

gasmask colostomy



..::TRACK-LIST::..

1. Blessed Are The Meek 01:01
2. The Heart Of Eternal Night 06:54
3. Natural Habitat 04:36
4. Since The Sun Was Young 05:32
5. From Our Ashes We Will Rise 05:10
6. A Journey To Eternity 01:47
7. We Shall Overcome 07:53
8. A Gathering Of Clouds 04:46
9. A Necessary Evil 05:07
10. 1986 Book 1 - The Vision 01:36
11. A New Dark Age 07:11



..::OBSADA::..

Vinz Clortho - Vocals, Drums, Keyboards
Tony Scoleri - Guitars, Bass
Volguus Zildrohar - Guitars, Bass




https://www.youtube.com/watch?v=PiJzhxjCSu8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Krzysztof Klenczon - Pożegnanie z gitarą
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Krzysztof Klenczon
Album................: Pożegnanie z gitarą
Genre................: Rock
Source...............: CD
Year.................: 2001
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 61 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Złota kolekcja

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Krzysztof Klenczon - Powiedz stary gdzieś ty był [02:28]
2. Krzysztof Klenczon - Nikt nam nie weźmie młodości [02:41]
3. Krzysztof Klenczon - Kronika podróży, czyli ciuchcią w nieznane[03:32]
4. Krzysztof Klenczon - Port [03:36]
5. Krzysztof Klenczon - 10 w skali Beauforta [02:53]
6. Krzysztof Klenczon - Statek widmo [03:46]
7. Krzysztof Klenczon - Twój czas [03:38]
8. Krzysztof Klenczon - Polesia czar [04:57]
9. Krzysztof Klenczon - Hej słowiki, słowiki [03:44]
10. Krzysztof Klenczon - Nie licz dni [02:15]
11. Krzysztof Klenczon - Wiosenna miłość [02:34]
12. Krzysztof Klenczon - Raz na tysiąc nocy [02:22]
13. Krzysztof Klenczon - Spotkanie z diabłem [02:37]
14. Krzysztof Klenczon - Retrospekcja [02:58]
15. Krzysztof Klenczon - Czyjaś dziewczyna [03:23]
16. Krzysztof Klenczon - Taka jak ty [02:30]
17. Krzysztof Klenczon - Kamienne niebo [04:18]
18. Krzysztof Klenczon - Piosenka o niczym [03:46]
19. Krzysztof Klenczon - Wolny wieczór [02:48]
20. Krzysztof Klenczon - My z XX wieku [04:06]
21. Krzysztof Klenczon - Nie przejdziemy do historii [05:13]
22. Krzysztof Klenczon - Pożegnanie z gitarą [03:19]
23. Krzysztof Klenczon - Biały krzyż [03:29]

Playing Time.........: 01:17:06
Total Size...........: 474,92 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Will of Gods Is a Great Power' to album kompletny i monumentalny wkład rusi kijowskiej w oranie światowego poletka epickiego doom metalu. Nie będzie szczególnie kontrowersyjnym stwierdzenie, że Scald to połączenie epickiego Bathory z Candlemass. Nad wszystko wybija się jednak melancholijny jak skurwysyn głos niejakiego Agila, wyśpiewującego nad taflą jeziora swe wieszczące klęskę i opiewające majestat natury hymny, przy czym wczuwa się, jakby jutra nie było. I los nie był dla niego łaskawy, już w rok po premierze albumu, zginął w wypadku kolejowym, tym samym kończąc historię Scald. Pozostali członkowie założyli folk metalowy Tumulus, nawiązując do jednego z kawałków na płycie.

Yog


Perfection – the state of being perfect; being entirely without fault or defect; satisfying all requirements; corresponding to an ideal standard or abstract concept. I think we all understand the concept of perfection, but how do we apply it to music? Music is so incredibly subjective and so emotionally charged. The emotion music elicits isn’t quantifiable or tangible. Here on site, I’ve already given three albums a perfect score and I’m about to do that again. To me, an album doesn’t need to be consistent all the way through to be perfect, nor does it need every note to be flawlessly arranged. Some albums have something very special – a type of aura. If the album accomplishes everything it set out to do, and nothing else has been able to replicate it or get close, then it’s perfect. By this criteria, Scald’s Will of the Gods is Great Power is a perfect album.

I still distinctly remember the very first time I listened to Scald. I was young and just starting to dive into the epic doom metal scene with bands like Candlemass, Solitude Aeturnus, and Solstice. I asked a close friend, someone I considered a mentor, for more bands in that vein and he told me to listen to Scald as soon as possible. I was in for a treat – I put on Will of the Gods is Great Power shortly after speaking with him and I was hit immediately with a wave of emotion. This album had something very special indeed. I felt utterly overwhelmed, but amazed at the same time that I found music like this. The pure sense of wonder and astonishment persists for me today, over a decade later.

My experience with Scald is not a unique one. I’ve witnessed firsthand others feeling the same admiration and amazement at their first listen of Will of the Gods is Great Power – some who otherwise would have never touched epic metal in any way. It’s difficult to distill the magic at work here, but on a high level Scald play slow paced, folk-infused, epic doom metal. When you think of this genre, Candlemass immediately come to mind, but that’s not really a big influence here. Scald draw their inspiration from Hammerheart-era Bathory and mix it with Manowar‘s Ross the Boss-era epics like “Secret of Steel” to create a powerful and triumphant sound.

Will of the Gods is Great Power clocks in at over fifty minutes and features just six tracks. When songs are simple, slow, and average over nine minutes there’s a serious risk of being dull and drawn out, but that’s not the case here in the slightest. Every note, every folk passage, every riff, every synth touch, every beautiful vocal melody – it all matters and has massive impact. Instead of being long and boring, the songs feel painfully short. I’m always left yearning for more when the album ends and I often find myself starting it back up immediately.

The production plays a huge part in making Will of the Gods is Great Power so mesmerizing and addicting. On the whole, it’s rougher than most albums in the epic doom style. Instead of being warm and bass heavy, Scald’s production is cold and virtually devoid of bass. The treble heavy production works in conjunction with a thin, razor-sharp guitar tone to create a wintery sound with a ton of bite. The drums and bass guitars are buried in the mix, accentuating the lead guitars and giving plenty of room for the band’s all star vocalist, Agyl, to drive the music and shine.

Agyl’s vocals are one of a kind and in a league entirely of their own. It’s impossible for me to discuss him without sounding hyperbolic, but he is genuinely one of my favorite metal vocalists. His tone is phenomenal and when combined with his bombastic and dramatic delivery it creates a deadly combination. Agyl compliments the instrumentation nicely and is often at the forefront of the music, allowing him to be the band’s centerpiece. Scald gives him all the room possible to drive the music and few do this as effectively as Agyl. He typically sits at a lower register, but there are plenty of moments where he shows off his tremendous range and graces us with his haunting highs. There’s a powerful moment half way through the track “A Tumulus” where he sings entirely in his highs, giving me shivers everytime without fail. The only complaint I’ve ever seen concerning Agyl is around his pronunciation. Given that Scald are a Russian band, Agyl’s first language isn’t English and this is painfully clear. He has difficulty pronouncing words clearly and sometimes it feels like he’s singing with a mouth full of cottonballs as a result. It’s largely incomprehensible and he could be insulting my mother for all I know, but it doesn’t matter. I don’t need to make out the words he’s singing to understand that Agyl’s voice is simply beautiful.

Unfortunately, Agyl passed away in a tragic accident very shortly after the release of Will of the Gods is Great Power. Scald split in 1997 with just this lone album as their legacy, but what a legacy it is. With just one album, Scald left a lasting impact far exceeding what many bands accomplish with expansive catalogs. I have listened to this album countless times over the years and the sense of wonder that overcame me the very first time is still there the hundredth time.

Marcohateshipsters



‘Epic’ has become a bit overused in the world of metal with hundreds of bands often completely wrongly being tagged with the term. It’s a pity really, because often bands that truly do deserve the tag get completely buried, and ‘Will of the Gods is Great Power’ from Russia’s Scald is one album that really does in every way qualify as one of the most ‘epic’ sounding albums ever.

The album features a fantastic mixture of the majestic grand riffs and vivid imagery of Bathory’s Viking metal style albums such as ’Hammerheart’ which it is clearly hugely influenced by and the crushing slow tempos and down tuned guitars of traditional doom bands like Candlemass and Solitude Aeturnus. Every riff is equally powerful, and combined with the Viking-themed lyrics can conjure up images of ancient lands and Viking warriors that most so-called ‘Viking metal’ bands can only dream of doing.

While the music isn’t particularly complex, the instrumentation is superb throughout and the music is structured and composed perfectly with a perfect mix of heavy riffs and melody, staying completely gripping through the long song lengths. The guitar work in particular is amazing. As well as the great riffs there are with plenty of sweeping guitar solos, all of which are well composed and sometimes breathtakingly beautiful and emotional. All of the music is played on just guitar, bass and drums apart from waves and wind sound effects used to enhance the atmosphere and chimes playing a hypnotic melody on ‘Ragnaradi Eve’.

Released first only on tape, it survived only because of the quality of the music to be remastered on CD. The remastering didn’t do much though, because the production is still awful. While the bass is clear, the guitars are thin and the drums are ridiculously weak. The thing is, while some may be put off, the production in many ways actually helps the music. While taking away some of the power that most doom contains, the production makes the atmosphere sound completely natural and believable, in a way similar to good quality black metal that gets the production ‘right’ like Ulver’s ‘Bergtatt’. The production can take a while to get used to however, and may not be immediately appealing. The more you get used to it though, the less noticeable it becomes.

The vocals are most affected by the production, which is one of the album’s biggest problems. Maxim "Agyl" Adrianov, who sadly passed away in 1997 leading to the band’s break-up, was clearly an incredible singer, with a range that seemingly effortlessly managed to go from a low growl to an ethereal high pitched wail. Agyl could definitely rival the very best of epic doom metal singers such as Messiah Marcolin, though his singing is unfortunately very restricted by the production. The vocals sound distant and unclear, buried under the instruments. This does help the atmosphere somewhat, but it makes his singing seem a lot less impressive, especially when he sings the higher notes. It also makes it very hard to understand the lyrics which are well-written for a non-Native speaker and fit the atmosphere perfectly.

‘Will of the Gods is Great Power’ is overall an incredible album with the only real flaw being certain parts in the production. Scald borrow from Bathory and Candlemass, and manage to reach the same quality, arguably even surpassing them. A must for any fan of epic doom metal.

username345



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Night Sky
2. Eternal Stone
3. Ragnaradi Eve
4. Sepulchral Bonfire
5. A Tumulus
6. In The Open Sea

CD 2:
1. My Sin (Live 1993)
2. Ragnaradi Eve (Live 1993)
3. Hail To England
4. Ravens (1997)
5. Blues Improvisation (1997)
6. Ross - Poy Guslyar! (1991)
7. Ross - Kuznets Voiny (1991)
8. Ross - Cherny Zamok (1991)
9. Ross - Sokol (1991)
10. Ross - Kanun Ragnaradi (1993)



..::OBSADA::..

Agil (R.I.P. 1997) - Vocals, Lyrics
Harald - Guitars
Karry - Guitars, Keyboards
Velingor - Bass, Lyrics
Ottar - Drums, Percussion, Vocals (backing) (track 4)




https://www.youtube.com/watch?v=4t2249v5Pbs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Will of Gods Is a Great Power' to album kompletny i monumentalny wkład rusi kijowskiej w oranie światowego poletka epickiego doom metalu. Nie będzie szczególnie kontrowersyjnym stwierdzenie, że Scald to połączenie epickiego Bathory z Candlemass. Nad wszystko wybija się jednak melancholijny jak skurwysyn głos niejakiego Agila, wyśpiewującego nad taflą jeziora swe wieszczące klęskę i opiewające majestat natury hymny, przy czym wczuwa się, jakby jutra nie było. I los nie był dla niego łaskawy, już w rok po premierze albumu, zginął w wypadku kolejowym, tym samym kończąc historię Scald. Pozostali członkowie założyli folk metalowy Tumulus, nawiązując do jednego z kawałków na płycie.

Yog


Perfection – the state of being perfect; being entirely without fault or defect; satisfying all requirements; corresponding to an ideal standard or abstract concept. I think we all understand the concept of perfection, but how do we apply it to music? Music is so incredibly subjective and so emotionally charged. The emotion music elicits isn’t quantifiable or tangible. Here on site, I’ve already given three albums a perfect score and I’m about to do that again. To me, an album doesn’t need to be consistent all the way through to be perfect, nor does it need every note to be flawlessly arranged. Some albums have something very special – a type of aura. If the album accomplishes everything it set out to do, and nothing else has been able to replicate it or get close, then it’s perfect. By this criteria, Scald’s Will of the Gods is Great Power is a perfect album.

I still distinctly remember the very first time I listened to Scald. I was young and just starting to dive into the epic doom metal scene with bands like Candlemass, Solitude Aeturnus, and Solstice. I asked a close friend, someone I considered a mentor, for more bands in that vein and he told me to listen to Scald as soon as possible. I was in for a treat – I put on Will of the Gods is Great Power shortly after speaking with him and I was hit immediately with a wave of emotion. This album had something very special indeed. I felt utterly overwhelmed, but amazed at the same time that I found music like this. The pure sense of wonder and astonishment persists for me today, over a decade later.

My experience with Scald is not a unique one. I’ve witnessed firsthand others feeling the same admiration and amazement at their first listen of Will of the Gods is Great Power – some who otherwise would have never touched epic metal in any way. It’s difficult to distill the magic at work here, but on a high level Scald play slow paced, folk-infused, epic doom metal. When you think of this genre, Candlemass immediately come to mind, but that’s not really a big influence here. Scald draw their inspiration from Hammerheart-era Bathory and mix it with Manowar‘s Ross the Boss-era epics like “Secret of Steel” to create a powerful and triumphant sound.

Will of the Gods is Great Power clocks in at over fifty minutes and features just six tracks. When songs are simple, slow, and average over nine minutes there’s a serious risk of being dull and drawn out, but that’s not the case here in the slightest. Every note, every folk passage, every riff, every synth touch, every beautiful vocal melody – it all matters and has massive impact. Instead of being long and boring, the songs feel painfully short. I’m always left yearning for more when the album ends and I often find myself starting it back up immediately.

The production plays a huge part in making Will of the Gods is Great Power so mesmerizing and addicting. On the whole, it’s rougher than most albums in the epic doom style. Instead of being warm and bass heavy, Scald’s production is cold and virtually devoid of bass. The treble heavy production works in conjunction with a thin, razor-sharp guitar tone to create a wintery sound with a ton of bite. The drums and bass guitars are buried in the mix, accentuating the lead guitars and giving plenty of room for the band’s all star vocalist, Agyl, to drive the music and shine.

Agyl’s vocals are one of a kind and in a league entirely of their own. It’s impossible for me to discuss him without sounding hyperbolic, but he is genuinely one of my favorite metal vocalists. His tone is phenomenal and when combined with his bombastic and dramatic delivery it creates a deadly combination. Agyl compliments the instrumentation nicely and is often at the forefront of the music, allowing him to be the band’s centerpiece. Scald gives him all the room possible to drive the music and few do this as effectively as Agyl. He typically sits at a lower register, but there are plenty of moments where he shows off his tremendous range and graces us with his haunting highs. There’s a powerful moment half way through the track “A Tumulus” where he sings entirely in his highs, giving me shivers everytime without fail. The only complaint I’ve ever seen concerning Agyl is around his pronunciation. Given that Scald are a Russian band, Agyl’s first language isn’t English and this is painfully clear. He has difficulty pronouncing words clearly and sometimes it feels like he’s singing with a mouth full of cottonballs as a result. It’s largely incomprehensible and he could be insulting my mother for all I know, but it doesn’t matter. I don’t need to make out the words he’s singing to understand that Agyl’s voice is simply beautiful.

Unfortunately, Agyl passed away in a tragic accident very shortly after the release of Will of the Gods is Great Power. Scald split in 1997 with just this lone album as their legacy, but what a legacy it is. With just one album, Scald left a lasting impact far exceeding what many bands accomplish with expansive catalogs. I have listened to this album countless times over the years and the sense of wonder that overcame me the very first time is still there the hundredth time.

Marcohateshipsters



‘Epic’ has become a bit overused in the world of metal with hundreds of bands often completely wrongly being tagged with the term. It’s a pity really, because often bands that truly do deserve the tag get completely buried, and ‘Will of the Gods is Great Power’ from Russia’s Scald is one album that really does in every way qualify as one of the most ‘epic’ sounding albums ever.

The album features a fantastic mixture of the majestic grand riffs and vivid imagery of Bathory’s Viking metal style albums such as ’Hammerheart’ which it is clearly hugely influenced by and the crushing slow tempos and down tuned guitars of traditional doom bands like Candlemass and Solitude Aeturnus. Every riff is equally powerful, and combined with the Viking-themed lyrics can conjure up images of ancient lands and Viking warriors that most so-called ‘Viking metal’ bands can only dream of doing.

While the music isn’t particularly complex, the instrumentation is superb throughout and the music is structured and composed perfectly with a perfect mix of heavy riffs and melody, staying completely gripping through the long song lengths. The guitar work in particular is amazing. As well as the great riffs there are with plenty of sweeping guitar solos, all of which are well composed and sometimes breathtakingly beautiful and emotional. All of the music is played on just guitar, bass and drums apart from waves and wind sound effects used to enhance the atmosphere and chimes playing a hypnotic melody on ‘Ragnaradi Eve’.

Released first only on tape, it survived only because of the quality of the music to be remastered on CD. The remastering didn’t do much though, because the production is still awful. While the bass is clear, the guitars are thin and the drums are ridiculously weak. The thing is, while some may be put off, the production in many ways actually helps the music. While taking away some of the power that most doom contains, the production makes the atmosphere sound completely natural and believable, in a way similar to good quality black metal that gets the production ‘right’ like Ulver’s ‘Bergtatt’. The production can take a while to get used to however, and may not be immediately appealing. The more you get used to it though, the less noticeable it becomes.

The vocals are most affected by the production, which is one of the album’s biggest problems. Maxim "Agyl" Adrianov, who sadly passed away in 1997 leading to the band’s break-up, was clearly an incredible singer, with a range that seemingly effortlessly managed to go from a low growl to an ethereal high pitched wail. Agyl could definitely rival the very best of epic doom metal singers such as Messiah Marcolin, though his singing is unfortunately very restricted by the production. The vocals sound distant and unclear, buried under the instruments. This does help the atmosphere somewhat, but it makes his singing seem a lot less impressive, especially when he sings the higher notes. It also makes it very hard to understand the lyrics which are well-written for a non-Native speaker and fit the atmosphere perfectly.

‘Will of the Gods is Great Power’ is overall an incredible album with the only real flaw being certain parts in the production. Scald borrow from Bathory and Candlemass, and manage to reach the same quality, arguably even surpassing them. A must for any fan of epic doom metal.

username345



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Night Sky
2. Eternal Stone
3. Ragnaradi Eve
4. Sepulchral Bonfire
5. A Tumulus
6. In The Open Sea

CD 2:
1. My Sin (Live 1993)
2. Ragnaradi Eve (Live 1993)
3. Hail To England
4. Ravens (1997)
5. Blues Improvisation (1997)
6. Ross - Poy Guslyar! (1991)
7. Ross - Kuznets Voiny (1991)
8. Ross - Cherny Zamok (1991)
9. Ross - Sokol (1991)
10. Ross - Kanun Ragnaradi (1993)



..::OBSADA::..

Agil (R.I.P. 1997) - Vocals, Lyrics
Harald - Guitars
Karry - Guitars, Keyboards
Velingor - Bass, Lyrics
Ottar - Drums, Percussion, Vocals (backing) (track 4)




https://www.youtube.com/watch?v=4t2249v5Pbs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::OPIS::..

Pamięci Pawła Bergera – część koncertu Dżemu wydana jako album w 2007 roku.
Jest on poświęcony zmarłemu w wypadku samochodowym Pawłowi Bergerowi,
pianiście oraz współzałożycielowi i kompozytorowi grupy.

Koncert odbył się w Zabrzu 27 stycznia 2006 w Domu Muzyki i Tańca.
Wzięli w nim udział przyjaciele i byli współpracownicy zespołu.
Instrumentaliści: Wojciech Karolak, bracia Józef i Jan Skrzek, Rafał Rękosiewicz, Krzysztof Głuch, przy klawiszach zasiadł aktualny wokalista zespołu Maciej Balcar.
Wokaliści: oprócz Balcara, jego poprzednik w Dżemie, Jacek Dewódzki
oraz syn pierwszego frontmana, Sebastian Riedel.

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Dżem - Pamięci Pawła Bergera (2 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Dżem
Album................: Pamięci Pawła Bergera
Genre................: Blues
Source...............: CD
Year.................: 2007
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 66 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Live

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Dżem - W drodze do nieba [06:26]
2. Dżem - Mała aleja róż [06:56]
3. Dżem - Dzikość mego serca [05:30]
4. Dżem - Człowieku, co się z tobą dzieje [05:16]
5. Dżem - Cała w trawie [06:43]
6. Dżem - Oh, słodka [12:05]
7. Dżem - Jesiony [09:52]
8. Dżem - Modlitwa III - pozwól mi [10:08]

Playing Time.........: 01:03:00
Total Size...........: 418,51 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. Dżem - Zapal świeczkę [05:05]
2. Dżem - Magazyn mód [05:39]
3. Dżem - Najemnik II [09:19]
4. Dżem - Powiedz, czy słyszysz [05:58]
5. Dżem - Sen o Victorii [05:52]
6. Dżem - Niewinni i Ja - cz. I i II [17:39]
7. Dżem - Skazany na bluesa [07:59]
8. Dżem - Autsajder [10:42]

Playing Time.........: 01:08:18
Total Size...........: 466,34 MB


Skład

Maciej Balcar – śpiew, fortepian
Janusz Borzucki – instrumenty klawiszowe
Adam Otręba – gitara
Beno Otręba – gitara basowa
Jerzy Styczyński – gitara
Zbigniew Szczerbiński – perkusja

Dodatkowi muzycy

CD 1

Rafał Rękosiewicz – organy Hammonda (2)
Jacek Dewódzki – śpiew (3)
Jan Skrzek – fortepian (4)
Józef Skrzek – moog (6)
Wojciech Karolak – organy Hammonda (4, 5)
Krzysztof Głuch – rhodez piano, fortepian (4, 7. 8)
Sebastian Riedel – gitara, śpiew, harmonijka ustna (7)

CD 2

Jacek Dewódzki – śpiew (1, 4, 8)
Krzysztof Głuch – fortepian, rhodez piano (2, 8)
Rafał Rękosiewicz – organy Hammonda (3, 5, 7, 8)
Wojciech Karolak – organy Hammonda (3, 5, 8)
Jan Skrzek – fortepian (8)
Józef Skrzek – moog, harmonijka ustna (6, 8)
Sebastian Riedel – gitara, śpiew (8)
Ryszard Kramarczyk – akordeon (8}

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Awangardowy kompozytor i perkusista Hubert Zemler od wielu już lat współtworzy najciekawsze projekty krajowej (i nie tylko) muzyki niezależnej, charakteryzujące się eksperymentalnym, poszukującym podejściem do materii dźwiękowej. Artysta przy tym nie przywiązuje się do określonego gatunku, swobodnie eksplorując obszary jazzu, improwizacji, ambientu, folku czy elektroniki. Nagrywał solo (np. Drut), w duecie (CEL), trio (Cut the Sky), kwartecie (album Flows), był również zaangażowany w tak duże przedsięwzięcia jak opera (Baśń o sercu. Favola in Musica Aleksandra Nowaka).

Jego spotkanie z orkiestrą kameralną Aukso, jedną z najlepszych tego typu formacji w Europie, wydaje się zatem naturalną konsekwencją dotychczasowej drogi artystycznej. Źródeł Poematu toksycznego należy szukać w propozycji stworzenia utworu na potrzeby festiwalu Auksodrone 2022, jaką muzykowi złożył kurator imprezy, Filip Berkowicz. Mimo iż Hubert Zemler nie miał dotychczas dużego doświadczenia w pisaniu partytur na większe składy, podjął to wyzwanie, skuszony perspektywą realizacji dzieła z grupą świetnych instrumentalistów. Jak sam mówi:

Propozycja współpracy z tak znakomitym zespołem, jakim jest kierowana przez maestro Marka Mosia orkiestra Aukso, zadziałała na mnie bardzo mobilizująco i w mojej głowie zaroiło się od pomysłów. Ostatecznie postanowiłem warstwę eksperymentalną wziąć na swoje barki jako medium, wykorzystując amplifikowany metalofon i instrumenty perkusyjne, a orkiestrze pozostawić rolę dość standardową. Zestawienie klasycznego piękna smyczków z brutalnością perkusji oraz elektronicznych eksperymentów barwowych od początku było dla mnie niezwykle inspirujące.

Po kilku miesiącach intensywnej pracy partytura była gotowa, a premierowe wykonanie dzieła miało miejsce 8 października 2022 w Mediatece w Tychach podczas festiwalu Auksodrone. Utwór zabrzmiał na żywo po raz drugi w kwietniu 2023 roku podczas koncertu w sali NOSPR w Katowicach.

Poemat toksyczny, składający się z pięciu części, to utwór precyzyjnie rozpisany, jedynie z niewielkim – jak podkreśla Zemler – udziałem improwizacji. Utrzymany jest w posępnym, pełnym podskórnego niepokoju klimacie, który pospołu kreują podniosłe (ale i minimalistyczne) partie orkiestrowe, surowe i ekspresyjne brzmienia perkusyjne oraz - nie mniej ważne w planie całości - komponenty elektroniczne. W rezultacie otrzymujemy album z muzyką na wskroś współczesną, będącą swoistym dźwiękowym memento dla naszych niespokojnych czasów.

Audio Cave


Już od pewnego czasu określenie perkusista stało się za małe na określenie Huberta Zemlera. Niestrudzony twórca poszerza paletę swoich możliwości otwierając jednocześnie przed nami nowe horyzonty muzyczne. Wiedziony swoimi zainteresowaniami muzycznymi potrafi przybrać najróżniejsze formy. Przyjęcie propozycji stworzenia utworu na potrzeby festiwalu Auksodrone 2022, którą złożył Filip Berkowicz, jawi się więc jako naturalna kolej rzeczy lub kolejny przystanek w znakomitej karierze artystycznej.

Z drugiej strony któż by nie chciał pracować z orkiestrą kameralną Aukso pod dyrekcją Marka Mosia. Tak wyjątkowych orkiestr nie ma zbyt wiele, więc decyzja o nagrywaniu z nimi jasno zaświadcza o rozsądku Zemlera, ale również o jego artystycznej ambicji. Dodać należy, że artysta w pocie czoła i zapałem rzucił się do pracy pisząc „Poemat toksyczny”, który światło dzienne ujrzał 8 października 2022 w Mediatece właśnie podczas festiwalu Auksodrone, a powtórkę publiczność miała okazję usłyszeć w roku następnych w Sali NOSPR w Katowicach.

Dzięki Audio Cave otrzymujemy całość zawartą na płycie, co uważam za posunięcie dobre, a nawet konieczne, bo przecież wszyscy w salach koncertowych się nie pomieścimy, ale wszyscy powinniśmy posłuchać tego albumu. Pierwsze wrażenie – orkiestra i instrumentalista dobrze ze sobą współgrają, niemal naturalnie. Stronę progresywną zajmuje w tym układzie Zemler, a Aukso – co może dziwić – gra bardzo klasycznie, zachowawczo niemal, ale jak przekonuje główny twórca taki był plan. Muzyka jest z gatunku minimalistycznych, które wymagają uwagi słuchacza. Dość oziębłe brzmienie słychać już w utworze początkowym.

Przyznam, że z zaskoczeniem przyjąłem utwór numer dwa wraz z jego bardzo klasycznym kształtem. Natomiast forma otwarta następnej części już nie zaskakuje (nie znaczy, że się nie podoba) choć biorąc deklaracje Zemlera, że improwizacji w poemacie niewiele, może powinna. Żar rozniecają części czwarta i piąta, w których następuje zderzenie form orkiestrowych z elektroniką. „Poemat toksyczny” jest muzyką, przy której człowiek najchętniej położyłby się i owinął prześcieradłem.

Jarek Szczęsny


The avant-garde composer and percussionist Hubert Zemler has been co-creating the most interesting projects of domestic (and not only) independent music for many years, characterized by an experimental, searching approach to sound matter. The artist does not attach himself to a specific genre, freely exploring the areas of jazz, improvisation, ambient, folk and electronics. He has recorded solo (e.g. Drut), in a duo (CEL - with Felix Kubin), in a trio (Cut the Sky with Alex Roth and Wacław Zimpel), in a quartet (Flows album), and has also been involved in such large-scale projects as opera (The Tale of the Heart. Favola in Musica by Aleksander Nowak).

His meeting with the Aukso chamber orchestra, one of the best formations of this type in Europe, seems to be a natural consequence of his artistic path so far. The sources of the Toxic Poem can be found in the proposal to create a piece for the Auksodrone 2022 festival, which was submitted to the musician by the event's curator, Filip Berkowicz. Even though Hubert Zemler did not have much experience in writing scores for larger ensembles, he took up the challenge, tempted by the prospect of performing the work with a group of great instrumentalists. As he says:

The offer of cooperation with such an excellent band as the Aukso orchestra led by maestro Marek Moś was very motivating for me and my head was full of ideas. Ultimately, I decided to take on the experimental layer as a medium, using an amplified metallophone and percussion instruments, and leave the orchestra to a fairly standard role. The combination of the classic beauty of the strings with the brutality of the drums and electronic color experiments was extremely inspiring to me from the very beginning.

After several months of intensive work, the score was ready, and the premiere performance of the work took place on October 8, 2022 at the Mediateka in Tychy during the Auksodrone festival. The piece was performed live for the second time in April 2023 during a concert at the NOSPR hall in Katowice.

The toxic poem, consisting of five parts, is a precisely written work, with only a small amount of improvisation, as Zemler emphasizes. It is maintained in a gloomy atmosphere, full of subcutaneous anxiety, which is created by sublime (but also minimalist) orchestral parts, raw and expressive percussion sounds and - no less important in the overall plan - electronic components. As a result, we get an album of thoroughly contemporary music, which is a kind of sonic memento for our troubled times.



..::TRACK-LIST::..

1. Poemat toksyczny I 11:09
2. Poemat toksyczny II 04:47
3. Poemat toksyczny III 05:41
4. Poemat toksyczny IV 05:45
5. Poemat toksyczny V 05:52



..::OBSADA::..

Hubert Zemler oraz AUKSO Orkiestra Kameralna Miasta Tychy pod dyrekcją Marka Mosia




https://www.youtube.com/watch?v=bCwN4VD53dw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Awangardowy kompozytor i perkusista Hubert Zemler od wielu już lat współtworzy najciekawsze projekty krajowej (i nie tylko) muzyki niezależnej, charakteryzujące się eksperymentalnym, poszukującym podejściem do materii dźwiękowej. Artysta przy tym nie przywiązuje się do określonego gatunku, swobodnie eksplorując obszary jazzu, improwizacji, ambientu, folku czy elektroniki. Nagrywał solo (np. Drut), w duecie (CEL), trio (Cut the Sky), kwartecie (album Flows), był również zaangażowany w tak duże przedsięwzięcia jak opera (Baśń o sercu. Favola in Musica Aleksandra Nowaka).

Jego spotkanie z orkiestrą kameralną Aukso, jedną z najlepszych tego typu formacji w Europie, wydaje się zatem naturalną konsekwencją dotychczasowej drogi artystycznej. Źródeł Poematu toksycznego należy szukać w propozycji stworzenia utworu na potrzeby festiwalu Auksodrone 2022, jaką muzykowi złożył kurator imprezy, Filip Berkowicz. Mimo iż Hubert Zemler nie miał dotychczas dużego doświadczenia w pisaniu partytur na większe składy, podjął to wyzwanie, skuszony perspektywą realizacji dzieła z grupą świetnych instrumentalistów. Jak sam mówi:

Propozycja współpracy z tak znakomitym zespołem, jakim jest kierowana przez maestro Marka Mosia orkiestra Aukso, zadziałała na mnie bardzo mobilizująco i w mojej głowie zaroiło się od pomysłów. Ostatecznie postanowiłem warstwę eksperymentalną wziąć na swoje barki jako medium, wykorzystując amplifikowany metalofon i instrumenty perkusyjne, a orkiestrze pozostawić rolę dość standardową. Zestawienie klasycznego piękna smyczków z brutalnością perkusji oraz elektronicznych eksperymentów barwowych od początku było dla mnie niezwykle inspirujące.

Po kilku miesiącach intensywnej pracy partytura była gotowa, a premierowe wykonanie dzieła miało miejsce 8 października 2022 w Mediatece w Tychach podczas festiwalu Auksodrone. Utwór zabrzmiał na żywo po raz drugi w kwietniu 2023 roku podczas koncertu w sali NOSPR w Katowicach.

Poemat toksyczny, składający się z pięciu części, to utwór precyzyjnie rozpisany, jedynie z niewielkim – jak podkreśla Zemler – udziałem improwizacji. Utrzymany jest w posępnym, pełnym podskórnego niepokoju klimacie, który pospołu kreują podniosłe (ale i minimalistyczne) partie orkiestrowe, surowe i ekspresyjne brzmienia perkusyjne oraz - nie mniej ważne w planie całości - komponenty elektroniczne. W rezultacie otrzymujemy album z muzyką na wskroś współczesną, będącą swoistym dźwiękowym memento dla naszych niespokojnych czasów.

Audio Cave


Już od pewnego czasu określenie perkusista stało się za małe na określenie Huberta Zemlera. Niestrudzony twórca poszerza paletę swoich możliwości otwierając jednocześnie przed nami nowe horyzonty muzyczne. Wiedziony swoimi zainteresowaniami muzycznymi potrafi przybrać najróżniejsze formy. Przyjęcie propozycji stworzenia utworu na potrzeby festiwalu Auksodrone 2022, którą złożył Filip Berkowicz, jawi się więc jako naturalna kolej rzeczy lub kolejny przystanek w znakomitej karierze artystycznej.

Z drugiej strony któż by nie chciał pracować z orkiestrą kameralną Aukso pod dyrekcją Marka Mosia. Tak wyjątkowych orkiestr nie ma zbyt wiele, więc decyzja o nagrywaniu z nimi jasno zaświadcza o rozsądku Zemlera, ale również o jego artystycznej ambicji. Dodać należy, że artysta w pocie czoła i zapałem rzucił się do pracy pisząc „Poemat toksyczny”, który światło dzienne ujrzał 8 października 2022 w Mediatece właśnie podczas festiwalu Auksodrone, a powtórkę publiczność miała okazję usłyszeć w roku następnych w Sali NOSPR w Katowicach.

Dzięki Audio Cave otrzymujemy całość zawartą na płycie, co uważam za posunięcie dobre, a nawet konieczne, bo przecież wszyscy w salach koncertowych się nie pomieścimy, ale wszyscy powinniśmy posłuchać tego albumu. Pierwsze wrażenie – orkiestra i instrumentalista dobrze ze sobą współgrają, niemal naturalnie. Stronę progresywną zajmuje w tym układzie Zemler, a Aukso – co może dziwić – gra bardzo klasycznie, zachowawczo niemal, ale jak przekonuje główny twórca taki był plan. Muzyka jest z gatunku minimalistycznych, które wymagają uwagi słuchacza. Dość oziębłe brzmienie słychać już w utworze początkowym.

Przyznam, że z zaskoczeniem przyjąłem utwór numer dwa wraz z jego bardzo klasycznym kształtem. Natomiast forma otwarta następnej części już nie zaskakuje (nie znaczy, że się nie podoba) choć biorąc deklaracje Zemlera, że improwizacji w poemacie niewiele, może powinna. Żar rozniecają części czwarta i piąta, w których następuje zderzenie form orkiestrowych z elektroniką. „Poemat toksyczny” jest muzyką, przy której człowiek najchętniej położyłby się i owinął prześcieradłem.

Jarek Szczęsny


The avant-garde composer and percussionist Hubert Zemler has been co-creating the most interesting projects of domestic (and not only) independent music for many years, characterized by an experimental, searching approach to sound matter. The artist does not attach himself to a specific genre, freely exploring the areas of jazz, improvisation, ambient, folk and electronics. He has recorded solo (e.g. Drut), in a duo (CEL - with Felix Kubin), in a trio (Cut the Sky with Alex Roth and Wacław Zimpel), in a quartet (Flows album), and has also been involved in such large-scale projects as opera (The Tale of the Heart. Favola in Musica by Aleksander Nowak).

His meeting with the Aukso chamber orchestra, one of the best formations of this type in Europe, seems to be a natural consequence of his artistic path so far. The sources of the Toxic Poem can be found in the proposal to create a piece for the Auksodrone 2022 festival, which was submitted to the musician by the event's curator, Filip Berkowicz. Even though Hubert Zemler did not have much experience in writing scores for larger ensembles, he took up the challenge, tempted by the prospect of performing the work with a group of great instrumentalists. As he says:

The offer of cooperation with such an excellent band as the Aukso orchestra led by maestro Marek Moś was very motivating for me and my head was full of ideas. Ultimately, I decided to take on the experimental layer as a medium, using an amplified metallophone and percussion instruments, and leave the orchestra to a fairly standard role. The combination of the classic beauty of the strings with the brutality of the drums and electronic color experiments was extremely inspiring to me from the very beginning.

After several months of intensive work, the score was ready, and the premiere performance of the work took place on October 8, 2022 at the Mediateka in Tychy during the Auksodrone festival. The piece was performed live for the second time in April 2023 during a concert at the NOSPR hall in Katowice.

The toxic poem, consisting of five parts, is a precisely written work, with only a small amount of improvisation, as Zemler emphasizes. It is maintained in a gloomy atmosphere, full of subcutaneous anxiety, which is created by sublime (but also minimalist) orchestral parts, raw and expressive percussion sounds and - no less important in the overall plan - electronic components. As a result, we get an album of thoroughly contemporary music, which is a kind of sonic memento for our troubled times.



..::TRACK-LIST::..

1. Poemat toksyczny I 11:09
2. Poemat toksyczny II 04:47
3. Poemat toksyczny III 05:41
4. Poemat toksyczny IV 05:45
5. Poemat toksyczny V 05:52



..::OBSADA::..

Hubert Zemler oraz AUKSO Orkiestra Kameralna Miasta Tychy pod dyrekcją Marka Mosia




https://www.youtube.com/watch?v=bCwN4VD53dw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Długo przyszło nam czekać na następcę prawdopodobnie najwybitniejszej metalowej płyty naszych czasów. Informacja o rychłej premierze kolejnego materiału francuskiej formacji natychmiastowo postawiła mnie na sztorc i pobudziła mój umysł do rozmyślań o tym, jaki kształt Synarchy Of Molten Bones przybierze. Od doprowadzającego gatunek na skraj perfekcji, klasycznego Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice przez kolejne materiały, które pokazały jak można ciekawej grać black bez gatunkowej transgresji, a poprzez zagęszczanie i komplikowanie muzycznej struktury, doprowadzając materiał do obłędnej kompleksowości i zawiłości – Deathspell zawsze zachwycało. Każde kolejne oblicze wtapiało w tę obsydianową formułę kolejne pomysły i rozwiązania, dzięki czemu permanentnie czuć było świeżość i brak zmęczenia formułą. Czy i tym razem udała się ta sztuka? I tak, i nie.

Odnoszę wrażenie, że cała debata wokół tej płyty toczy się wokół tematu, czy Deathspell Omega ciągle wytycza gatunkowi tory. Nie da się ukryć, że tym razem nowe lądy nie zostały odkryte, a świat nie zadrżał w posadach. Po pogodzeniu się z tą myślą (o ile pogodzenie się było potrzebne) można rozpocząć zgłębianie kolejnego albumu tych łebków. Trzeba zacząć od jednego: to najbardziej radykalne wydawnictwo Francuzów. Najbardziej "czyste", a jednocześnie najbardziej oddane chaosowi. Paracletus, który dla wielu był pierwszym kontaktem z zespołem, wprowadził do blackowej masy z jednej strony bardziej wybijające się na front, "przebojowe" riffy, a z drugiej bardziej post-rockowe operowanie dynamiką i nastrojem, sprawiając, że istotnie zwieńczenie Trylogii było ich najłatwiej przyswajalnym dziełem. Drought, które nastąpiło później sugerowało jeszcze pewniejszy krok w stronę przystępności.

W starciu z rzeczywistością nowe dzieło Mikko Aspy i spółki leży jednak znacznie bliżej Fas – Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum, które swojego czasu zrobiło wrażenie (i robi nadal) swoim ortodoksyjnym podejściem do ujarzmiania gęstego, wściekłego chaosu; budowaniem fraktalnego, metalowego free jazzu. Synarchy Of Molten Bones niczym Apollin z okładki pędzi przed siebie i aż po ostatnie dźwięki trąb zniszczenia nie zatrzymuje się. Ten dziki gon to w zasadzie album z 2007 roku, pozbawiony niemal wszystkich przerywników, zwolnień. Kwintesencja wściekłego pogromu, nakładających się warstw kłujących gitar, bezlitośnie obijanych garów szatana. Mikromotywy utopione w hałasie i zgiełku ciągle występują w takiej ilości, że można by z nich zrobić przynajmniej kilka typowych, opartych na repetycji albumów. Mimo lat na scenie i setek zapatrzonych zespołów, to ciągle niepodrabialna i wyjątkowa muzyka. Brak wyraźnego postępu tego nie zmienia.

Inną kwestią, z całą pewnością dość znaczącą, jest teologiczno-filozoficzna otoczka wokół symboliki i tekstów zespołu. Nihil miał jednak rację, nie chcę odkrywać ideologii i jakkolwiek fascynujące może być poważne zgłębianie tak poważnych tematów, ja zajmuję się muzyką. Czym zatem jest black metal? Są to dwie siły atakujące te ciała krążące wokół siebie danego krążownika ciał w sferze... Nieważne. Deathspell Omega to nadal crème de la crème muzyki ekstremalnej każdej formy. Krzepiąca jest też myśl, że Synarchy Of Molten Bones przegrywa walkę o najlepszy black metalowy album roku z nikim innym jak z naszą swojską Furią, choć "od wygranej dzielą centymetry". No chyba, że wyłoni się jeszcze jakiś zawodnik, ale na ten moment go nie widzę. Z Bogiem.

P.S. Nie mogę pozbyć się wrażenie, że w 5:35 "Famished For Breath" padają słowa "jestem Bulbasaurem". Litości, zabijcie mnie.

Antoni Barszczak


Deathspell Omega poznałem stosunkowo późno. Otoczka tajemnicy wokół tego projektu i eksperymentalne podejście do gatunku przekonały mnie niemal natychmiast, przez co nagłą zapowiedź nowego wydawnictwa przyjąłem wyjątkowo entuzjastycznie. 8 listopada 2016 roku, pod skrzydłami Norma Evangelium Diaboli, Francuzi wydali na świat kolejnego potwora – The Synarchy of Molten Bones.

Następca Drought nie ma z nim wiele wspólnego. EPka z 2012 roku jest umiarkowanie spokojna, ułożona i pełna progresywnych wręcz elementów. Muzycy wykazali się jeszcze bardziej niż wcześniej swoją wszechstronnością zarówno kompozytorską, jak i wykonawczą. The Synarchy of Molten Bones natomiast jest czystym szaleństwem. Przepełnioną dysonansami, opętańczymi krzykami i lamentami, zaledwie półgodzinną wyprawą do piekła. W jedną stronę.

Album zaczyna się dość niepozornie. Nie ukrywam, że zraziła mnie wyjątkowo płaska i niepotrzebna wstawka symfoniczna. Po krótkim wstępie, rozpoczyna się nasza wyprawa w głąb chaosu. Wszelkie wątpliwości dotyczące kondycji projektu po tylu latach zostają rozwiane wśród niepokojących melodii i opętańczych wokali. Naprawdę rzadko przyznaję, że inwokacje brzmią autentycznie i stwarzają pozór maniakalnej, ekstatycznej wręcz momentalnie modlitwy. Ciężko jednoznacznie stwierdzić ile ścieżek szeptów, krzyków i pogłosów potrafimy usłyszeć. Mimo to, w kluczowych momentach wyłapanie słów nie stanowi problemu dla przeciętnego słuchacza. Inna sprawa, że gitary bardzo często skutecznie utrudniają ich odbiór. Są absorbujące, skupiają na sobie uwagę, próbując wywołać pewnego rodzaju trans. Brzmieniowo specjalnie się nie wyróżniają, jednak w całości brzmią niepokojąco i potężnie.

W sekcji rytmicznej jedynie bas może być wart szczególnej uwagi. Najprawdopodobniej zastosowano automat perkusyjny. Nie stanowi to jakiejkolwiek ujmy dla twórców, jednak ścieżki mogłyby być mniej powtarzalne. Z drugiej strony jednak, perkusja stanowi tutaj jedynie tło dla diabolicznych melodii i skutecznie dopełnia zniszczenia brutalnością nagłych przejść i nieoczywistych pauz. Ogromne brawa dla Khaosa za niebanalne aranżacje. Gitara basowa rzadko podąża za elektryczną, wybiera raczej skomplikowane wariacje na dany temat. Bardzo często w chaosie dysonansów, szaleńczych blastów i niezrozumiałych wokali , to bas przyciąga ucho, wyróżniając się nietuzinkową melodią. Samo jego brzmienie zasługuje na uwagę, nie bez powodu jest stosunkowo głośno wmiksowany w całość.

Teksty tym razem odnoszą się do odrodzenia ludzkości po upadku, nie tracąc swoich przesłanek ortodoksyjnego satanizmu teistycznego . Znając podejście członków projektu do konceptualności ich sztuki, oczywista wydaje mi się kontynuacja opowieści po symbolicznej apokalipsie z Drought.

Do produkcji nie mam zastrzeżeń, niestety poza orkiestracjami – brzmią koszmarnie sztucznie, jakby słuchało się młodocianego zespołu zainspirowanego Septic Flesh, jednak z budżetem wynoszącym kieszonkowe gitarzysty i wokalisty. A szkoda.

Wydawnictwo z początku może być trudne w odbiorze przez kakofoniczny natłok właściwie całego instrumentarium, jednak ciężko się od niego oderwać. Utwory przechodzą niemal niezauważalnie, ale po paru odsłuchach łatwo dostrzec granice i różnice między nimi. Fundamentalna różnica polega na coraz większym chaosie i wzrastaniu napięcia z utworu na utwór, które zostaje brutalnie przerwane zakończeniem.

Jak każdy album, tak i ten ma swoje słabe strony. Najważniejszą i jedyną znaczącą z nich jest niestety bardzo małe zróżnicowanie. Być może nie narzekałbym na to, gdyby nie wydawnictwo także francuskiego Plebeian Grandstand z kwietnia 2016 pod tytułem False Highs, True Lows. Również francuskie Celeste na tym polu zwycięża z blackmetalowym kultem. Mając styczność z taką muzyką po raz wtóry, powtarzalność po prostu razi.

The Synarchy of Molten Bones jest bardzo dobrym albumem. W żadnym stopniu nie jest nowatorski, ale trudno zaprzeczyć jego wartości na jakimkolwiek polu. Dla wielu może to być pierwszy kontakt z tego typu mathcorowym wręcz podejściem do black metalu, pełnym skomplikowanych rozwiązań rytmicznych i atonalnych gitar. Być może wydanie takiego dzieła przez powszechnie szanowany w środowisku projekt, otworzy słuchaczy na zdecydowanie bardziej nowoczesne formy ekstremy. Mam nadzieję, że muzycy dalej będą się rozwijać w tym kierunku, nie tracąc ani przemyślanego pozornego szaleństwa, ani mistycyzmu i wszechobecnej aury zagłady.

Czwarkiel


Now that's something I didn't see coming. Deathspell Omega returning with a release out of the blue in November was probably the news of the year for me and the fact that the new material was less than two months away was to say the least enthralling. The reaction of course was immense. I for starter's couldn't speak for a minute or two after learning of this. Even a scam leak appeared on YouTube later (and I admit falling for it) but quickly such illusions were shattered by the full album leak that took place in late October. It wasn't in the best possible environment and the conditions were anything but good, but I gave it a shot. Being with a bunch of other people I went out in the cold for some air and then I pressed the play button.

What happened next filled me with joy. What I was listening to wasn't just a DSO record, or an evolution of Drought in any case. It was a return to the form of FAS - Ite, Maledicti, in Ignem Aeternvm, an album that shaped black metal back in 2007. If anything though, this album is different in its own right, since most of those mid paced moments of FAS are gone. The Synarchy of Molten Bones is chaos in aural form, a truly visceral album with abysmal sound and unforgiving execution. From the first drum hit in the beginning of the title track to the spine chilling fanfare that wraps Internecine Iatrogenesis, the band destroys everything that stands in their way. Of course many things haven't changed despite the four years of complete silence that preceded. The band still works in utter secrecy, not sharing a single work until their work is done to the very end. When the album was announced even the cover art and song lengths were unveiled in a single post. In addition to that, the style of the artwork accompanying the release remains as it was before, personally reminding me of the Paracletus cover above anything else. On top of that, there still is no official information about who works with or in Deathspell Omega. That being said all names that I will reference from now on are either unconfirmed but surely true, or vague speculations of mine.

There were some moments when this all began that I was thinking about the tiny possibility of a direct link between this album and the previous trilogy of LP's. Discarding it didn't take long; the titles used in the trilogy were all written in Latin and they were all direct references to religious sources of knowledge such the Christian Bible and tradition. Apart from that the lyrical themes are a bit different than what they used to be, but I'll get on that later. Despite being sure of this album being a standalone effort (save for the case of it being another first part to another series of records) I can't help but admire the way that they managed to fit everything that they have done in the past decade in less then 30 minutes of playing time. From the furious tremolo picking to the jazz influenced chords, the dissonances and occasional melodies to some utterly rhythmical breakdowns, it's all there. There are points that sound like Converge on acid and moments that bring bands like Ved Buens Ende... and Virus to mind, and it all fits together in a way that hasn't been demonstrated before.

Another thing that caught my attention in the original NoEvDia post was the playing time; 29:12. I assumed it would be an EP, however the label insisted on calling it a full album. And I understand why. The turn in direction that DSO took is way too dense and spastic to be extended to, say, the 40th minute mark. The music in terms of intensity is unrivaled by anything that I can think of right now. The guitars still have that atonal touch to them even if at some points they seem to be returning to more simplistic roots. Hasjarl managed to pull an amazing result out of his efforts here, especially in the third track Onward Where Most with Ravin I May Meet, a track that constantly evolves and actually captures the essence of every release of the band since their breakthrough in 2004. All jokes aside I usually refer to this track as DSO in a nutshell.

The backbone of the music is very detailed as well as the guitars and vocals albeit I doubt that the band view the bass and drums as mere background for their music. Khaos truly shines here. His work on the bass is at least admirable, as he refuses to simply follow the guitars and adds more variation instead. There are on or two moments that only the bass can be heard and it's there that we get to hear the crispy and heavy tone that it has. As for the drums, this is the only time until now that I am almost sure that DSO are using a drum machine. I doubt any human being can pull such a performance off if we consider how relentless the drumming is for the most of the album's playing time. Finally, the additional instrumentation that graces the album (brass, orchestral percussion) add to the eerie atmosphere without sounding out of place in any case. The production is the only aspect of the album that I have no clue about. There is no question that it works perfectly but nobody knows who is behind the mixing and mastering of this masterwork. It could be Boban Milunovic again, as it was in FAS . There are also rumors that the studio engineer is the same person that has Carpenter Brut, a retrowave project that has received critical acclaim.

The lyrics evoke the image of humanity ending and arising again but this time, the archetypal human is made in likeness to Satan and not God. Once again the lyrics are beyond complex but they succeed in picturing the subject that's being analysed in the most vivid way possible. That is also a result of Mikko Aspa's amazing performance and multilayered vocals (additional vocals have been provided by S.V.E.S.T.'s Spica forthe Fremch parts). The vocals are mostly growling and snarling but every word digs its way into your mind, resting there and then growing up to the point that you'll be spending large amounts of time just comprehending the meaning of the lyrics. The opening words seem to be invoking some kind of healer or doctor that I guess is a metaphor for Satan wiping the false human race from the world and clearing the way for the uprising of the true heirs of his. Even the stunning album cover, which I presume that comes from Timo Ketola just from the looks of it, is a direct reference to the lyrics of the closing track; -But heaven! One arrow, anointed in the balm of Internecine Iatrogenesis, shall suffice!

Once again there is much to be studied, analysed and observed in the new Deathspell Omega record. I have been struck by its magnitude and I have no doubt that it is one of my favorite releases by them. And while nothing can overcome Paracletus and FAS for me, I feel that this is very close in terms of quality. I have a long way in front of me before I fully digest this, but trust me, it is worth it. I am urged to think what might come next (an EP if they follow the pattern?) but for now The Synarchy of Molten Bones is a reality and better than what I dared to hope for. I'll end my drivel here, but the album will get many more listens and praises from my side and I urge you to follow my lead.

DSOfan97



..::TRACK-LIST::..

1. The Synarchy Of Molten Bones 6:58
2. Famished For Breath 6:10
3. Onward Where Most With Ravin I May Meet 10:12
4. Internecine Iatrogenesis 5:52



..::OBSADA::..

Hasjarl - Guitars
Khaos - Bass
Mikko Aspa - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=_pa-gruFS1Q



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Długo przyszło nam czekać na następcę prawdopodobnie najwybitniejszej metalowej płyty naszych czasów. Informacja o rychłej premierze kolejnego materiału francuskiej formacji natychmiastowo postawiła mnie na sztorc i pobudziła mój umysł do rozmyślań o tym, jaki kształt Synarchy Of Molten Bones przybierze. Od doprowadzającego gatunek na skraj perfekcji, klasycznego Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice przez kolejne materiały, które pokazały jak można ciekawej grać black bez gatunkowej transgresji, a poprzez zagęszczanie i komplikowanie muzycznej struktury, doprowadzając materiał do obłędnej kompleksowości i zawiłości – Deathspell zawsze zachwycało. Każde kolejne oblicze wtapiało w tę obsydianową formułę kolejne pomysły i rozwiązania, dzięki czemu permanentnie czuć było świeżość i brak zmęczenia formułą. Czy i tym razem udała się ta sztuka? I tak, i nie.

Odnoszę wrażenie, że cała debata wokół tej płyty toczy się wokół tematu, czy Deathspell Omega ciągle wytycza gatunkowi tory. Nie da się ukryć, że tym razem nowe lądy nie zostały odkryte, a świat nie zadrżał w posadach. Po pogodzeniu się z tą myślą (o ile pogodzenie się było potrzebne) można rozpocząć zgłębianie kolejnego albumu tych łebków. Trzeba zacząć od jednego: to najbardziej radykalne wydawnictwo Francuzów. Najbardziej "czyste", a jednocześnie najbardziej oddane chaosowi. Paracletus, który dla wielu był pierwszym kontaktem z zespołem, wprowadził do blackowej masy z jednej strony bardziej wybijające się na front, "przebojowe" riffy, a z drugiej bardziej post-rockowe operowanie dynamiką i nastrojem, sprawiając, że istotnie zwieńczenie Trylogii było ich najłatwiej przyswajalnym dziełem. Drought, które nastąpiło później sugerowało jeszcze pewniejszy krok w stronę przystępności.

W starciu z rzeczywistością nowe dzieło Mikko Aspy i spółki leży jednak znacznie bliżej Fas – Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum, które swojego czasu zrobiło wrażenie (i robi nadal) swoim ortodoksyjnym podejściem do ujarzmiania gęstego, wściekłego chaosu; budowaniem fraktalnego, metalowego free jazzu. Synarchy Of Molten Bones niczym Apollin z okładki pędzi przed siebie i aż po ostatnie dźwięki trąb zniszczenia nie zatrzymuje się. Ten dziki gon to w zasadzie album z 2007 roku, pozbawiony niemal wszystkich przerywników, zwolnień. Kwintesencja wściekłego pogromu, nakładających się warstw kłujących gitar, bezlitośnie obijanych garów szatana. Mikromotywy utopione w hałasie i zgiełku ciągle występują w takiej ilości, że można by z nich zrobić przynajmniej kilka typowych, opartych na repetycji albumów. Mimo lat na scenie i setek zapatrzonych zespołów, to ciągle niepodrabialna i wyjątkowa muzyka. Brak wyraźnego postępu tego nie zmienia.

Inną kwestią, z całą pewnością dość znaczącą, jest teologiczno-filozoficzna otoczka wokół symboliki i tekstów zespołu. Nihil miał jednak rację, nie chcę odkrywać ideologii i jakkolwiek fascynujące może być poważne zgłębianie tak poważnych tematów, ja zajmuję się muzyką. Czym zatem jest black metal? Są to dwie siły atakujące te ciała krążące wokół siebie danego krążownika ciał w sferze... Nieważne. Deathspell Omega to nadal crème de la crème muzyki ekstremalnej każdej formy. Krzepiąca jest też myśl, że Synarchy Of Molten Bones przegrywa walkę o najlepszy black metalowy album roku z nikim innym jak z naszą swojską Furią, choć "od wygranej dzielą centymetry". No chyba, że wyłoni się jeszcze jakiś zawodnik, ale na ten moment go nie widzę. Z Bogiem.

P.S. Nie mogę pozbyć się wrażenie, że w 5:35 "Famished For Breath" padają słowa "jestem Bulbasaurem". Litości, zabijcie mnie.

Antoni Barszczak


Deathspell Omega poznałem stosunkowo późno. Otoczka tajemnicy wokół tego projektu i eksperymentalne podejście do gatunku przekonały mnie niemal natychmiast, przez co nagłą zapowiedź nowego wydawnictwa przyjąłem wyjątkowo entuzjastycznie. 8 listopada 2016 roku, pod skrzydłami Norma Evangelium Diaboli, Francuzi wydali na świat kolejnego potwora – The Synarchy of Molten Bones.

Następca Drought nie ma z nim wiele wspólnego. EPka z 2012 roku jest umiarkowanie spokojna, ułożona i pełna progresywnych wręcz elementów. Muzycy wykazali się jeszcze bardziej niż wcześniej swoją wszechstronnością zarówno kompozytorską, jak i wykonawczą. The Synarchy of Molten Bones natomiast jest czystym szaleństwem. Przepełnioną dysonansami, opętańczymi krzykami i lamentami, zaledwie półgodzinną wyprawą do piekła. W jedną stronę.

Album zaczyna się dość niepozornie. Nie ukrywam, że zraziła mnie wyjątkowo płaska i niepotrzebna wstawka symfoniczna. Po krótkim wstępie, rozpoczyna się nasza wyprawa w głąb chaosu. Wszelkie wątpliwości dotyczące kondycji projektu po tylu latach zostają rozwiane wśród niepokojących melodii i opętańczych wokali. Naprawdę rzadko przyznaję, że inwokacje brzmią autentycznie i stwarzają pozór maniakalnej, ekstatycznej wręcz momentalnie modlitwy. Ciężko jednoznacznie stwierdzić ile ścieżek szeptów, krzyków i pogłosów potrafimy usłyszeć. Mimo to, w kluczowych momentach wyłapanie słów nie stanowi problemu dla przeciętnego słuchacza. Inna sprawa, że gitary bardzo często skutecznie utrudniają ich odbiór. Są absorbujące, skupiają na sobie uwagę, próbując wywołać pewnego rodzaju trans. Brzmieniowo specjalnie się nie wyróżniają, jednak w całości brzmią niepokojąco i potężnie.

W sekcji rytmicznej jedynie bas może być wart szczególnej uwagi. Najprawdopodobniej zastosowano automat perkusyjny. Nie stanowi to jakiejkolwiek ujmy dla twórców, jednak ścieżki mogłyby być mniej powtarzalne. Z drugiej strony jednak, perkusja stanowi tutaj jedynie tło dla diabolicznych melodii i skutecznie dopełnia zniszczenia brutalnością nagłych przejść i nieoczywistych pauz. Ogromne brawa dla Khaosa za niebanalne aranżacje. Gitara basowa rzadko podąża za elektryczną, wybiera raczej skomplikowane wariacje na dany temat. Bardzo często w chaosie dysonansów, szaleńczych blastów i niezrozumiałych wokali , to bas przyciąga ucho, wyróżniając się nietuzinkową melodią. Samo jego brzmienie zasługuje na uwagę, nie bez powodu jest stosunkowo głośno wmiksowany w całość.

Teksty tym razem odnoszą się do odrodzenia ludzkości po upadku, nie tracąc swoich przesłanek ortodoksyjnego satanizmu teistycznego . Znając podejście członków projektu do konceptualności ich sztuki, oczywista wydaje mi się kontynuacja opowieści po symbolicznej apokalipsie z Drought.

Do produkcji nie mam zastrzeżeń, niestety poza orkiestracjami – brzmią koszmarnie sztucznie, jakby słuchało się młodocianego zespołu zainspirowanego Septic Flesh, jednak z budżetem wynoszącym kieszonkowe gitarzysty i wokalisty. A szkoda.

Wydawnictwo z początku może być trudne w odbiorze przez kakofoniczny natłok właściwie całego instrumentarium, jednak ciężko się od niego oderwać. Utwory przechodzą niemal niezauważalnie, ale po paru odsłuchach łatwo dostrzec granice i różnice między nimi. Fundamentalna różnica polega na coraz większym chaosie i wzrastaniu napięcia z utworu na utwór, które zostaje brutalnie przerwane zakończeniem.

Jak każdy album, tak i ten ma swoje słabe strony. Najważniejszą i jedyną znaczącą z nich jest niestety bardzo małe zróżnicowanie. Być może nie narzekałbym na to, gdyby nie wydawnictwo także francuskiego Plebeian Grandstand z kwietnia 2016 pod tytułem False Highs, True Lows. Również francuskie Celeste na tym polu zwycięża z blackmetalowym kultem. Mając styczność z taką muzyką po raz wtóry, powtarzalność po prostu razi.

The Synarchy of Molten Bones jest bardzo dobrym albumem. W żadnym stopniu nie jest nowatorski, ale trudno zaprzeczyć jego wartości na jakimkolwiek polu. Dla wielu może to być pierwszy kontakt z tego typu mathcorowym wręcz podejściem do black metalu, pełnym skomplikowanych rozwiązań rytmicznych i atonalnych gitar. Być może wydanie takiego dzieła przez powszechnie szanowany w środowisku projekt, otworzy słuchaczy na zdecydowanie bardziej nowoczesne formy ekstremy. Mam nadzieję, że muzycy dalej będą się rozwijać w tym kierunku, nie tracąc ani przemyślanego pozornego szaleństwa, ani mistycyzmu i wszechobecnej aury zagłady.

Czwarkiel


Now that's something I didn't see coming. Deathspell Omega returning with a release out of the blue in November was probably the news of the year for me and the fact that the new material was less than two months away was to say the least enthralling. The reaction of course was immense. I for starter's couldn't speak for a minute or two after learning of this. Even a scam leak appeared on YouTube later (and I admit falling for it) but quickly such illusions were shattered by the full album leak that took place in late October. It wasn't in the best possible environment and the conditions were anything but good, but I gave it a shot. Being with a bunch of other people I went out in the cold for some air and then I pressed the play button.

What happened next filled me with joy. What I was listening to wasn't just a DSO record, or an evolution of Drought in any case. It was a return to the form of FAS - Ite, Maledicti, in Ignem Aeternvm, an album that shaped black metal back in 2007. If anything though, this album is different in its own right, since most of those mid paced moments of FAS are gone. The Synarchy of Molten Bones is chaos in aural form, a truly visceral album with abysmal sound and unforgiving execution. From the first drum hit in the beginning of the title track to the spine chilling fanfare that wraps Internecine Iatrogenesis, the band destroys everything that stands in their way. Of course many things haven't changed despite the four years of complete silence that preceded. The band still works in utter secrecy, not sharing a single work until their work is done to the very end. When the album was announced even the cover art and song lengths were unveiled in a single post. In addition to that, the style of the artwork accompanying the release remains as it was before, personally reminding me of the Paracletus cover above anything else. On top of that, there still is no official information about who works with or in Deathspell Omega. That being said all names that I will reference from now on are either unconfirmed but surely true, or vague speculations of mine.

There were some moments when this all began that I was thinking about the tiny possibility of a direct link between this album and the previous trilogy of LP's. Discarding it didn't take long; the titles used in the trilogy were all written in Latin and they were all direct references to religious sources of knowledge such the Christian Bible and tradition. Apart from that the lyrical themes are a bit different than what they used to be, but I'll get on that later. Despite being sure of this album being a standalone effort (save for the case of it being another first part to another series of records) I can't help but admire the way that they managed to fit everything that they have done in the past decade in less then 30 minutes of playing time. From the furious tremolo picking to the jazz influenced chords, the dissonances and occasional melodies to some utterly rhythmical breakdowns, it's all there. There are points that sound like Converge on acid and moments that bring bands like Ved Buens Ende... and Virus to mind, and it all fits together in a way that hasn't been demonstrated before.

Another thing that caught my attention in the original NoEvDia post was the playing time; 29:12. I assumed it would be an EP, however the label insisted on calling it a full album. And I understand why. The turn in direction that DSO took is way too dense and spastic to be extended to, say, the 40th minute mark. The music in terms of intensity is unrivaled by anything that I can think of right now. The guitars still have that atonal touch to them even if at some points they seem to be returning to more simplistic roots. Hasjarl managed to pull an amazing result out of his efforts here, especially in the third track Onward Where Most with Ravin I May Meet, a track that constantly evolves and actually captures the essence of every release of the band since their breakthrough in 2004. All jokes aside I usually refer to this track as DSO in a nutshell.

The backbone of the music is very detailed as well as the guitars and vocals albeit I doubt that the band view the bass and drums as mere background for their music. Khaos truly shines here. His work on the bass is at least admirable, as he refuses to simply follow the guitars and adds more variation instead. There are on or two moments that only the bass can be heard and it's there that we get to hear the crispy and heavy tone that it has. As for the drums, this is the only time until now that I am almost sure that DSO are using a drum machine. I doubt any human being can pull such a performance off if we consider how relentless the drumming is for the most of the album's playing time. Finally, the additional instrumentation that graces the album (brass, orchestral percussion) add to the eerie atmosphere without sounding out of place in any case. The production is the only aspect of the album that I have no clue about. There is no question that it works perfectly but nobody knows who is behind the mixing and mastering of this masterwork. It could be Boban Milunovic again, as it was in FAS . There are also rumors that the studio engineer is the same person that has Carpenter Brut, a retrowave project that has received critical acclaim.

The lyrics evoke the image of humanity ending and arising again but this time, the archetypal human is made in likeness to Satan and not God. Once again the lyrics are beyond complex but they succeed in picturing the subject that's being analysed in the most vivid way possible. That is also a result of Mikko Aspa's amazing performance and multilayered vocals (additional vocals have been provided by S.V.E.S.T.'s Spica forthe Fremch parts). The vocals are mostly growling and snarling but every word digs its way into your mind, resting there and then growing up to the point that you'll be spending large amounts of time just comprehending the meaning of the lyrics. The opening words seem to be invoking some kind of healer or doctor that I guess is a metaphor for Satan wiping the false human race from the world and clearing the way for the uprising of the true heirs of his. Even the stunning album cover, which I presume that comes from Timo Ketola just from the looks of it, is a direct reference to the lyrics of the closing track; -But heaven! One arrow, anointed in the balm of Internecine Iatrogenesis, shall suffice!

Once again there is much to be studied, analysed and observed in the new Deathspell Omega record. I have been struck by its magnitude and I have no doubt that it is one of my favorite releases by them. And while nothing can overcome Paracletus and FAS for me, I feel that this is very close in terms of quality. I have a long way in front of me before I fully digest this, but trust me, it is worth it. I am urged to think what might come next (an EP if they follow the pattern?) but for now The Synarchy of Molten Bones is a reality and better than what I dared to hope for. I'll end my drivel here, but the album will get many more listens and praises from my side and I urge you to follow my lead.

DSOfan97



..::TRACK-LIST::..

1. The Synarchy Of Molten Bones 6:58
2. Famished For Breath 6:10
3. Onward Where Most With Ravin I May Meet 10:12
4. Internecine Iatrogenesis 5:52



..::OBSADA::..

Hasjarl - Guitars
Khaos - Bass
Mikko Aspa - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=_pa-gruFS1Q



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Limitowana edycja przebojowego albumu Maryli Rodowicz „Gejsza nocy” (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc).

Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów.
Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom.
W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego
„Gejsza nocy” to kwintesencja przebojowej, dynamicznej Maryli Rodowicz w obliczu burzliwych lat 80. Pod względem instrumentalnym i aranżacyjnym „Gejsza” to jeden z najlepiej brzmiących longplayów Rodowicz.

Na „Gejszy” z jednej znajdziemy sporą dawkę liryzmu firmowanego przez Krajewskiego i Osiecką, z drugiej – drapieżną, nieokiełznaną i momentami nieprzyzwoitą muzyczną dywersję Korzyńskiego i Wołka; z trzeciej wreszcie – autorski, mocno krakowski akcent Sikorowskiego. Spięcie tych estetyk w jedną spójnie brzmiącą całość okazało się jednak możliwe. Duża w tym zasługa studyjnej grupy POLICE II kierowanej przez Marka Stefankiewicza, kompozytora „Franka” i autora większości aranżacji. Wśród wykonawców znaleźli się zarówno stali akompaniatorzy Rodowicz (Ciborowski, Kleszczewski, Sygitowicz), jak i muzycy sesyjni z najwyższej półki (m.in. Ścierański, Skowron, a także instrumentaliści ściśle współpracujący z Rodowicz i Korzyńskim (Żak, Chróst i Perliński).

Na albumie znajdują się piosenki m.in. „Niech żyje bal”, „Szparka sekretarka”, „Dobranoc panowie”. Do albumu dołączono angielską wersję nieśmiertelnego przeboju Maryli „Niech żyje bal”.



..::TRACK-LIST::..

1. Gejsza Nocy 4:38
2. Szparka Sekretarka 5:02
3. Seweryn K. 4:01
4. Franek 3:37
5. Gimnastyka 4:28
6. Niech Żyje Bal 5:14
7. Kolęda Dla Rozsianych Po Świecie 5:16
8. Dobranoc Panowie 4:53
9. Sen O Wannie 2:31
10. Czas Upływa, Lat Przybywa 4:00

Nagranie Dodatkowe:
11. Long Live The Ball 5:33



..::OBSADA::..

Vocals - Maryla Rodowicz
Guitar - Ryszard Sygitowicz, Winicjusz Chróst
Keyboards - Janusz Skowron, Marek Stefankiewicz, Paweł Perliński
Percussion - Andrzej Kleszczewski, Wojciech Kowalewski
Banjo, Harmonica, Flute, Violin - Florian Ciborowski
Bass Guitar - Arkadiusz Żak, Krzysztof Ścierański




https://www.youtube.com/watch?v=uIuMSh-XXsg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!