...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Limitowana edycja trzeciego studyjnego albumu zespołu Czerwone Gitary (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc).
Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów.

Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom.
W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego na płytach SACD jest 64 razy wyższa niż na płycie audio CD i wynosi 2,824MHz.

Trzecia płyta Czerwonych Gitar ukazała się w roku 1968 i pozostaje arcydziełem big beatu. Przyniósł wiele ponadczasowych przebojów, sprzedał się w ilości ponad 300 tys. egzemplarzy, osiągając status Złotej Płyty.
Album „Czerwone Gitary 3” jest świadectwem apogeum popularności zespołu i zbiorem znakomicie napisanych i wykonanych piosenek pamiętanych i słuchanych do dziś m.in.: „My z XX wieku”, „Dozwolone do lat 18tu”, „Kwiaty we włosach”, „Gdy kiedyś znów zawołam cię”. Ponadto edycja zawiera dziewięć nagrań dodatkowych z tego okresu pochodzących z singli i EPek. Wśród nich: „Anna Maria” i „Wróćmy na jeziora”.
Trzeci album Czerwonych Gitar jest ostatnim albumem nagranym w składzie z Krzysztofem Klenczonem – ten utalentowany kompozytor, gitarzysta i wokalista odszedł z Czerwonych Gitar w 1970 roku i założył własną formację Trzy Korony.



..::TRACK-LIST::..

1. Moda i miłość (2:27)
2. Takie ładne oczy (2:24)
3. My z XX wieku (4:10)
4. W moich myślach, Consuelo (2:54)
5. Jeśli tego chcesz (2:04)
6. Ballada pasterska (2:59)
7. Dozwolone do lat 18-tu (2:22)
8. Kwiaty we włosach (2:14)
9. Chciałbym to widzieć (3:11)
10. Gdy kiedyś znów zawołam cię (3:55)
11. Jedno jest życie (4:19)
12. Nie licz dni (2:18)

Nagrania dodatkowe:
13. Tak bardzo się starałem (2:23)
14. Co z nas wyrośnie? (3:16)
15. Niebieskooka (3:37)
16. Rok z kapryśna dziewczyna (2:00)
17. Powiedz stary (2:16)
18. Anna Maria (3:47)
19. Wróćmy na jeziora (3:44)
20. Biały krzyż (3:13)
21. Deszcz jesienny (3:19)




https://www.youtube.com/watch?v=BWhvvjXLPUc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Limitowana edycja trzeciego studyjnego albumu zespołu Czerwone Gitary (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc).
Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów.

Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom.
W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego na płytach SACD jest 64 razy wyższa niż na płycie audio CD i wynosi 2,824MHz.

Trzecia płyta Czerwonych Gitar ukazała się w roku 1968 i pozostaje arcydziełem big beatu. Przyniósł wiele ponadczasowych przebojów, sprzedał się w ilości ponad 300 tys. egzemplarzy, osiągając status Złotej Płyty.
Album „Czerwone Gitary 3” jest świadectwem apogeum popularności zespołu i zbiorem znakomicie napisanych i wykonanych piosenek pamiętanych i słuchanych do dziś m.in.: „My z XX wieku”, „Dozwolone do lat 18tu”, „Kwiaty we włosach”, „Gdy kiedyś znów zawołam cię”. Ponadto edycja zawiera dziewięć nagrań dodatkowych z tego okresu pochodzących z singli i EPek. Wśród nich: „Anna Maria” i „Wróćmy na jeziora”.
Trzeci album Czerwonych Gitar jest ostatnim albumem nagranym w składzie z Krzysztofem Klenczonem – ten utalentowany kompozytor, gitarzysta i wokalista odszedł z Czerwonych Gitar w 1970 roku i założył własną formację Trzy Korony.



..::TRACK-LIST::..

1. Moda i miłość (2:27)
2. Takie ładne oczy (2:24)
3. My z XX wieku (4:10)
4. W moich myślach, Consuelo (2:54)
5. Jeśli tego chcesz (2:04)
6. Ballada pasterska (2:59)
7. Dozwolone do lat 18-tu (2:22)
8. Kwiaty we włosach (2:14)
9. Chciałbym to widzieć (3:11)
10. Gdy kiedyś znów zawołam cię (3:55)
11. Jedno jest życie (4:19)
12. Nie licz dni (2:18)

Nagrania dodatkowe:
13. Tak bardzo się starałem (2:23)
14. Co z nas wyrośnie? (3:16)
15. Niebieskooka (3:37)
16. Rok z kapryśna dziewczyna (2:00)
17. Powiedz stary (2:16)
18. Anna Maria (3:47)
19. Wróćmy na jeziora (3:44)
20. Biały krzyż (3:13)
21. Deszcz jesienny (3:19)




https://www.youtube.com/watch?v=BWhvvjXLPUc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Prior to We Shall Overcome, I did know of Lord Vigo, but I hadn’t listened to them. Things I’ve learned: their name comes from Ghostbusters; they quite like concept albums; they play epic metal, rather than specifically the epic doom that I thought. Danse de Noir, out in 2020, began a trilogy, which reaches its middle stages with this fifth full-length, and once again you don’t have to be a sci-fi buff to get the most out of the German band’s recording, but it will give you a home field advantage nonetheless. That said, I feel more than prepared for such a 52 minute listen as this with my experience in bold heavy metal, doom metal vistas, and storytelling hooks.

Kudos to Lord Vigo for delivering a set of songs that have wormed their way into my head before writing a review, since I don’t often hum the vocal hooks to an album after just a brief time getting to know it. In particular, 'The Heart of Eternal Night', 'Natural Habitat', 'A Necessary Evil', and the title track have all been on rotation in my head a few times, while other songs among 8 vocal-led tunes are in danger of doing so too. This in part speaks of the sway that the vocals hold during the listen, Vinz Clortho having quite a range of tricks to switch between, moving from pleading emphasis on 'A New Dark Age' to oddball melodic harmonies on 'A Necessary Evil' that both make use of his uneasy tremolo. Indeed, Lord Vigo’s vocalist does not soar or pummel like many heavy and doom singers, more imbue songs with distinct character in varied manner, as evident from an unusually strong Billy Idol inflection in 'From Our Ashes We Will Rise', tying that cut in with early ‘80s gothic rock in the process.

Musically too, Lord Vigo straddle several lanes of the heavy metal highway. The gothic rock stance just mentioned extends to the rattling bass and regular tempos of the same song, even some of the melodies, while elsewhere doomy moods face off with a few speedier classic metal tempos, as of Angel Witch. However, as with much epic metal, pace (of either extreme) seems not the main point, as instead song dynamics offer the greater pay-off from tempo shifts, chorus sections, exploratory instrumentals, and a bit of necessary stillness from time to time. What makes this refreshing in comparison to other epic heavy or doom outfits like Argus, DoomSword, or Eternal Champion is quite simply difference: Lord Vigo separate themselves almost totally from power metal influence, have no relation to battles of sword and steel, then add in plenty to set them apart musically too, with a massive bass tone, those uncertain vocals, and several synth parts to give We Shall Overcome those Blade Runner vibes that the concept requires. None of the aforementioned bands would contemplate opening with an intro like 'Blessed Are the Meek'; besides, the upbeat pound and wail of the still-doomy 'The Heart of Eternal Night' that follows ensures that all comparisons quickly become obsolete.

All the same, seamless albums should be less conspicuous in their progress, and We Shall Overcome cannot be classified as one of those. 11 tracks ensure plenty of up and down, and a few times these guys nearly throw me out of the loop. '1986 (Book 1: the Vision)' clearly serves a purpose in the narrative, yet with references to the Challenger space disaster and other newsworthy items of the time comes too close to reality to maintain the dreamy atmosphere, while the first half of the album feels appreciably stronger than the second, at least until 'A Necessary Evil' rolls round. For me, a vast difference exists between the domineering heavy metal tracks and the more reflective numbers too, which is why I notice 'A Necessary Evil' so strongly after 'A Gathering of Clouds' rolls by overhead more or less unnoticed, due to the latter featuring more even delivery and a smattering of sampled quotes that capture attention when isolated but not when set to wishy-washy backing. The ups and downs indeed prove noticeable, yet I feel that Lord Vigo do comparatively poorly at the subtle game.

In all, much more to praise than scorn appears during We Shall Overcome. In the first place, the palpable drama of the release impresses itself time and time again, while the livelier moments burst the bubble of expectation and bring me to a new land where epic metal joyously has more than one plausible theme and similarly multifarious ways to express itself. Nevertheless, I must return to what I said near the beginning and reiterate just how strongly certain parts of this release have stuck with me. I have no qualms to declare that the pair of 'The Heart of Eternal Night' and 'A Necessary Evil' jointly constitute the most exciting epic/trad brace I’ve heard this year, the former taking all the surprising routes to success, including a Candlemass twist to the chorus, and the latter simply beating the old masters at what they do best. That’s what I’m going to remember We Shall Overcome for, and that’s why it’s a mandatory recommendation for all curious fans of full-blooded metal.

gasmask colostomy



..::TRACK-LIST::..

1. Blessed Are The Meek 01:01
2. The Heart Of Eternal Night 06:54
3. Natural Habitat 04:36
4. Since The Sun Was Young 05:32
5. From Our Ashes We Will Rise 05:10
6. A Journey To Eternity 01:47
7. We Shall Overcome 07:53
8. A Gathering Of Clouds 04:46
9. A Necessary Evil 05:07
10. 1986 Book 1 - The Vision 01:36
11. A New Dark Age 07:11



..::OBSADA::..

Vinz Clortho - Vocals, Drums, Keyboards
Tony Scoleri - Guitars, Bass
Volguus Zildrohar - Guitars, Bass




https://www.youtube.com/watch?v=PiJzhxjCSu8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Prior to We Shall Overcome, I did know of Lord Vigo, but I hadn’t listened to them. Things I’ve learned: their name comes from Ghostbusters; they quite like concept albums; they play epic metal, rather than specifically the epic doom that I thought. Danse de Noir, out in 2020, began a trilogy, which reaches its middle stages with this fifth full-length, and once again you don’t have to be a sci-fi buff to get the most out of the German band’s recording, but it will give you a home field advantage nonetheless. That said, I feel more than prepared for such a 52 minute listen as this with my experience in bold heavy metal, doom metal vistas, and storytelling hooks.

Kudos to Lord Vigo for delivering a set of songs that have wormed their way into my head before writing a review, since I don’t often hum the vocal hooks to an album after just a brief time getting to know it. In particular, 'The Heart of Eternal Night', 'Natural Habitat', 'A Necessary Evil', and the title track have all been on rotation in my head a few times, while other songs among 8 vocal-led tunes are in danger of doing so too. This in part speaks of the sway that the vocals hold during the listen, Vinz Clortho having quite a range of tricks to switch between, moving from pleading emphasis on 'A New Dark Age' to oddball melodic harmonies on 'A Necessary Evil' that both make use of his uneasy tremolo. Indeed, Lord Vigo’s vocalist does not soar or pummel like many heavy and doom singers, more imbue songs with distinct character in varied manner, as evident from an unusually strong Billy Idol inflection in 'From Our Ashes We Will Rise', tying that cut in with early ‘80s gothic rock in the process.

Musically too, Lord Vigo straddle several lanes of the heavy metal highway. The gothic rock stance just mentioned extends to the rattling bass and regular tempos of the same song, even some of the melodies, while elsewhere doomy moods face off with a few speedier classic metal tempos, as of Angel Witch. However, as with much epic metal, pace (of either extreme) seems not the main point, as instead song dynamics offer the greater pay-off from tempo shifts, chorus sections, exploratory instrumentals, and a bit of necessary stillness from time to time. What makes this refreshing in comparison to other epic heavy or doom outfits like Argus, DoomSword, or Eternal Champion is quite simply difference: Lord Vigo separate themselves almost totally from power metal influence, have no relation to battles of sword and steel, then add in plenty to set them apart musically too, with a massive bass tone, those uncertain vocals, and several synth parts to give We Shall Overcome those Blade Runner vibes that the concept requires. None of the aforementioned bands would contemplate opening with an intro like 'Blessed Are the Meek'; besides, the upbeat pound and wail of the still-doomy 'The Heart of Eternal Night' that follows ensures that all comparisons quickly become obsolete.

All the same, seamless albums should be less conspicuous in their progress, and We Shall Overcome cannot be classified as one of those. 11 tracks ensure plenty of up and down, and a few times these guys nearly throw me out of the loop. '1986 (Book 1: the Vision)' clearly serves a purpose in the narrative, yet with references to the Challenger space disaster and other newsworthy items of the time comes too close to reality to maintain the dreamy atmosphere, while the first half of the album feels appreciably stronger than the second, at least until 'A Necessary Evil' rolls round. For me, a vast difference exists between the domineering heavy metal tracks and the more reflective numbers too, which is why I notice 'A Necessary Evil' so strongly after 'A Gathering of Clouds' rolls by overhead more or less unnoticed, due to the latter featuring more even delivery and a smattering of sampled quotes that capture attention when isolated but not when set to wishy-washy backing. The ups and downs indeed prove noticeable, yet I feel that Lord Vigo do comparatively poorly at the subtle game.

In all, much more to praise than scorn appears during We Shall Overcome. In the first place, the palpable drama of the release impresses itself time and time again, while the livelier moments burst the bubble of expectation and bring me to a new land where epic metal joyously has more than one plausible theme and similarly multifarious ways to express itself. Nevertheless, I must return to what I said near the beginning and reiterate just how strongly certain parts of this release have stuck with me. I have no qualms to declare that the pair of 'The Heart of Eternal Night' and 'A Necessary Evil' jointly constitute the most exciting epic/trad brace I’ve heard this year, the former taking all the surprising routes to success, including a Candlemass twist to the chorus, and the latter simply beating the old masters at what they do best. That’s what I’m going to remember We Shall Overcome for, and that’s why it’s a mandatory recommendation for all curious fans of full-blooded metal.

gasmask colostomy



..::TRACK-LIST::..

1. Blessed Are The Meek 01:01
2. The Heart Of Eternal Night 06:54
3. Natural Habitat 04:36
4. Since The Sun Was Young 05:32
5. From Our Ashes We Will Rise 05:10
6. A Journey To Eternity 01:47
7. We Shall Overcome 07:53
8. A Gathering Of Clouds 04:46
9. A Necessary Evil 05:07
10. 1986 Book 1 - The Vision 01:36
11. A New Dark Age 07:11



..::OBSADA::..

Vinz Clortho - Vocals, Drums, Keyboards
Tony Scoleri - Guitars, Bass
Volguus Zildrohar - Guitars, Bass




https://www.youtube.com/watch?v=PiJzhxjCSu8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Krzysztof Klenczon - Pożegnanie z gitarą
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Krzysztof Klenczon
Album................: Pożegnanie z gitarą
Genre................: Rock
Source...............: CD
Year.................: 2001
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 61 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Złota kolekcja

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Krzysztof Klenczon - Powiedz stary gdzieś ty był [02:28]
2. Krzysztof Klenczon - Nikt nam nie weźmie młodości [02:41]
3. Krzysztof Klenczon - Kronika podróży, czyli ciuchcią w nieznane[03:32]
4. Krzysztof Klenczon - Port [03:36]
5. Krzysztof Klenczon - 10 w skali Beauforta [02:53]
6. Krzysztof Klenczon - Statek widmo [03:46]
7. Krzysztof Klenczon - Twój czas [03:38]
8. Krzysztof Klenczon - Polesia czar [04:57]
9. Krzysztof Klenczon - Hej słowiki, słowiki [03:44]
10. Krzysztof Klenczon - Nie licz dni [02:15]
11. Krzysztof Klenczon - Wiosenna miłość [02:34]
12. Krzysztof Klenczon - Raz na tysiąc nocy [02:22]
13. Krzysztof Klenczon - Spotkanie z diabłem [02:37]
14. Krzysztof Klenczon - Retrospekcja [02:58]
15. Krzysztof Klenczon - Czyjaś dziewczyna [03:23]
16. Krzysztof Klenczon - Taka jak ty [02:30]
17. Krzysztof Klenczon - Kamienne niebo [04:18]
18. Krzysztof Klenczon - Piosenka o niczym [03:46]
19. Krzysztof Klenczon - Wolny wieczór [02:48]
20. Krzysztof Klenczon - My z XX wieku [04:06]
21. Krzysztof Klenczon - Nie przejdziemy do historii [05:13]
22. Krzysztof Klenczon - Pożegnanie z gitarą [03:19]
23. Krzysztof Klenczon - Biały krzyż [03:29]

Playing Time.........: 01:17:06
Total Size...........: 474,92 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Will of Gods Is a Great Power' to album kompletny i monumentalny wkład rusi kijowskiej w oranie światowego poletka epickiego doom metalu. Nie będzie szczególnie kontrowersyjnym stwierdzenie, że Scald to połączenie epickiego Bathory z Candlemass. Nad wszystko wybija się jednak melancholijny jak skurwysyn głos niejakiego Agila, wyśpiewującego nad taflą jeziora swe wieszczące klęskę i opiewające majestat natury hymny, przy czym wczuwa się, jakby jutra nie było. I los nie był dla niego łaskawy, już w rok po premierze albumu, zginął w wypadku kolejowym, tym samym kończąc historię Scald. Pozostali członkowie założyli folk metalowy Tumulus, nawiązując do jednego z kawałków na płycie.

Yog


Perfection – the state of being perfect; being entirely without fault or defect; satisfying all requirements; corresponding to an ideal standard or abstract concept. I think we all understand the concept of perfection, but how do we apply it to music? Music is so incredibly subjective and so emotionally charged. The emotion music elicits isn’t quantifiable or tangible. Here on site, I’ve already given three albums a perfect score and I’m about to do that again. To me, an album doesn’t need to be consistent all the way through to be perfect, nor does it need every note to be flawlessly arranged. Some albums have something very special – a type of aura. If the album accomplishes everything it set out to do, and nothing else has been able to replicate it or get close, then it’s perfect. By this criteria, Scald’s Will of the Gods is Great Power is a perfect album.

I still distinctly remember the very first time I listened to Scald. I was young and just starting to dive into the epic doom metal scene with bands like Candlemass, Solitude Aeturnus, and Solstice. I asked a close friend, someone I considered a mentor, for more bands in that vein and he told me to listen to Scald as soon as possible. I was in for a treat – I put on Will of the Gods is Great Power shortly after speaking with him and I was hit immediately with a wave of emotion. This album had something very special indeed. I felt utterly overwhelmed, but amazed at the same time that I found music like this. The pure sense of wonder and astonishment persists for me today, over a decade later.

My experience with Scald is not a unique one. I’ve witnessed firsthand others feeling the same admiration and amazement at their first listen of Will of the Gods is Great Power – some who otherwise would have never touched epic metal in any way. It’s difficult to distill the magic at work here, but on a high level Scald play slow paced, folk-infused, epic doom metal. When you think of this genre, Candlemass immediately come to mind, but that’s not really a big influence here. Scald draw their inspiration from Hammerheart-era Bathory and mix it with Manowar‘s Ross the Boss-era epics like “Secret of Steel” to create a powerful and triumphant sound.

Will of the Gods is Great Power clocks in at over fifty minutes and features just six tracks. When songs are simple, slow, and average over nine minutes there’s a serious risk of being dull and drawn out, but that’s not the case here in the slightest. Every note, every folk passage, every riff, every synth touch, every beautiful vocal melody – it all matters and has massive impact. Instead of being long and boring, the songs feel painfully short. I’m always left yearning for more when the album ends and I often find myself starting it back up immediately.

The production plays a huge part in making Will of the Gods is Great Power so mesmerizing and addicting. On the whole, it’s rougher than most albums in the epic doom style. Instead of being warm and bass heavy, Scald’s production is cold and virtually devoid of bass. The treble heavy production works in conjunction with a thin, razor-sharp guitar tone to create a wintery sound with a ton of bite. The drums and bass guitars are buried in the mix, accentuating the lead guitars and giving plenty of room for the band’s all star vocalist, Agyl, to drive the music and shine.

Agyl’s vocals are one of a kind and in a league entirely of their own. It’s impossible for me to discuss him without sounding hyperbolic, but he is genuinely one of my favorite metal vocalists. His tone is phenomenal and when combined with his bombastic and dramatic delivery it creates a deadly combination. Agyl compliments the instrumentation nicely and is often at the forefront of the music, allowing him to be the band’s centerpiece. Scald gives him all the room possible to drive the music and few do this as effectively as Agyl. He typically sits at a lower register, but there are plenty of moments where he shows off his tremendous range and graces us with his haunting highs. There’s a powerful moment half way through the track “A Tumulus” where he sings entirely in his highs, giving me shivers everytime without fail. The only complaint I’ve ever seen concerning Agyl is around his pronunciation. Given that Scald are a Russian band, Agyl’s first language isn’t English and this is painfully clear. He has difficulty pronouncing words clearly and sometimes it feels like he’s singing with a mouth full of cottonballs as a result. It’s largely incomprehensible and he could be insulting my mother for all I know, but it doesn’t matter. I don’t need to make out the words he’s singing to understand that Agyl’s voice is simply beautiful.

Unfortunately, Agyl passed away in a tragic accident very shortly after the release of Will of the Gods is Great Power. Scald split in 1997 with just this lone album as their legacy, but what a legacy it is. With just one album, Scald left a lasting impact far exceeding what many bands accomplish with expansive catalogs. I have listened to this album countless times over the years and the sense of wonder that overcame me the very first time is still there the hundredth time.

Marcohateshipsters



‘Epic’ has become a bit overused in the world of metal with hundreds of bands often completely wrongly being tagged with the term. It’s a pity really, because often bands that truly do deserve the tag get completely buried, and ‘Will of the Gods is Great Power’ from Russia’s Scald is one album that really does in every way qualify as one of the most ‘epic’ sounding albums ever.

The album features a fantastic mixture of the majestic grand riffs and vivid imagery of Bathory’s Viking metal style albums such as ’Hammerheart’ which it is clearly hugely influenced by and the crushing slow tempos and down tuned guitars of traditional doom bands like Candlemass and Solitude Aeturnus. Every riff is equally powerful, and combined with the Viking-themed lyrics can conjure up images of ancient lands and Viking warriors that most so-called ‘Viking metal’ bands can only dream of doing.

While the music isn’t particularly complex, the instrumentation is superb throughout and the music is structured and composed perfectly with a perfect mix of heavy riffs and melody, staying completely gripping through the long song lengths. The guitar work in particular is amazing. As well as the great riffs there are with plenty of sweeping guitar solos, all of which are well composed and sometimes breathtakingly beautiful and emotional. All of the music is played on just guitar, bass and drums apart from waves and wind sound effects used to enhance the atmosphere and chimes playing a hypnotic melody on ‘Ragnaradi Eve’.

Released first only on tape, it survived only because of the quality of the music to be remastered on CD. The remastering didn’t do much though, because the production is still awful. While the bass is clear, the guitars are thin and the drums are ridiculously weak. The thing is, while some may be put off, the production in many ways actually helps the music. While taking away some of the power that most doom contains, the production makes the atmosphere sound completely natural and believable, in a way similar to good quality black metal that gets the production ‘right’ like Ulver’s ‘Bergtatt’. The production can take a while to get used to however, and may not be immediately appealing. The more you get used to it though, the less noticeable it becomes.

The vocals are most affected by the production, which is one of the album’s biggest problems. Maxim "Agyl" Adrianov, who sadly passed away in 1997 leading to the band’s break-up, was clearly an incredible singer, with a range that seemingly effortlessly managed to go from a low growl to an ethereal high pitched wail. Agyl could definitely rival the very best of epic doom metal singers such as Messiah Marcolin, though his singing is unfortunately very restricted by the production. The vocals sound distant and unclear, buried under the instruments. This does help the atmosphere somewhat, but it makes his singing seem a lot less impressive, especially when he sings the higher notes. It also makes it very hard to understand the lyrics which are well-written for a non-Native speaker and fit the atmosphere perfectly.

‘Will of the Gods is Great Power’ is overall an incredible album with the only real flaw being certain parts in the production. Scald borrow from Bathory and Candlemass, and manage to reach the same quality, arguably even surpassing them. A must for any fan of epic doom metal.

username345



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Night Sky
2. Eternal Stone
3. Ragnaradi Eve
4. Sepulchral Bonfire
5. A Tumulus
6. In The Open Sea

CD 2:
1. My Sin (Live 1993)
2. Ragnaradi Eve (Live 1993)
3. Hail To England
4. Ravens (1997)
5. Blues Improvisation (1997)
6. Ross - Poy Guslyar! (1991)
7. Ross - Kuznets Voiny (1991)
8. Ross - Cherny Zamok (1991)
9. Ross - Sokol (1991)
10. Ross - Kanun Ragnaradi (1993)



..::OBSADA::..

Agil (R.I.P. 1997) - Vocals, Lyrics
Harald - Guitars
Karry - Guitars, Keyboards
Velingor - Bass, Lyrics
Ottar - Drums, Percussion, Vocals (backing) (track 4)




https://www.youtube.com/watch?v=4t2249v5Pbs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Will of Gods Is a Great Power' to album kompletny i monumentalny wkład rusi kijowskiej w oranie światowego poletka epickiego doom metalu. Nie będzie szczególnie kontrowersyjnym stwierdzenie, że Scald to połączenie epickiego Bathory z Candlemass. Nad wszystko wybija się jednak melancholijny jak skurwysyn głos niejakiego Agila, wyśpiewującego nad taflą jeziora swe wieszczące klęskę i opiewające majestat natury hymny, przy czym wczuwa się, jakby jutra nie było. I los nie był dla niego łaskawy, już w rok po premierze albumu, zginął w wypadku kolejowym, tym samym kończąc historię Scald. Pozostali członkowie założyli folk metalowy Tumulus, nawiązując do jednego z kawałków na płycie.

Yog


Perfection – the state of being perfect; being entirely without fault or defect; satisfying all requirements; corresponding to an ideal standard or abstract concept. I think we all understand the concept of perfection, but how do we apply it to music? Music is so incredibly subjective and so emotionally charged. The emotion music elicits isn’t quantifiable or tangible. Here on site, I’ve already given three albums a perfect score and I’m about to do that again. To me, an album doesn’t need to be consistent all the way through to be perfect, nor does it need every note to be flawlessly arranged. Some albums have something very special – a type of aura. If the album accomplishes everything it set out to do, and nothing else has been able to replicate it or get close, then it’s perfect. By this criteria, Scald’s Will of the Gods is Great Power is a perfect album.

I still distinctly remember the very first time I listened to Scald. I was young and just starting to dive into the epic doom metal scene with bands like Candlemass, Solitude Aeturnus, and Solstice. I asked a close friend, someone I considered a mentor, for more bands in that vein and he told me to listen to Scald as soon as possible. I was in for a treat – I put on Will of the Gods is Great Power shortly after speaking with him and I was hit immediately with a wave of emotion. This album had something very special indeed. I felt utterly overwhelmed, but amazed at the same time that I found music like this. The pure sense of wonder and astonishment persists for me today, over a decade later.

My experience with Scald is not a unique one. I’ve witnessed firsthand others feeling the same admiration and amazement at their first listen of Will of the Gods is Great Power – some who otherwise would have never touched epic metal in any way. It’s difficult to distill the magic at work here, but on a high level Scald play slow paced, folk-infused, epic doom metal. When you think of this genre, Candlemass immediately come to mind, but that’s not really a big influence here. Scald draw their inspiration from Hammerheart-era Bathory and mix it with Manowar‘s Ross the Boss-era epics like “Secret of Steel” to create a powerful and triumphant sound.

Will of the Gods is Great Power clocks in at over fifty minutes and features just six tracks. When songs are simple, slow, and average over nine minutes there’s a serious risk of being dull and drawn out, but that’s not the case here in the slightest. Every note, every folk passage, every riff, every synth touch, every beautiful vocal melody – it all matters and has massive impact. Instead of being long and boring, the songs feel painfully short. I’m always left yearning for more when the album ends and I often find myself starting it back up immediately.

The production plays a huge part in making Will of the Gods is Great Power so mesmerizing and addicting. On the whole, it’s rougher than most albums in the epic doom style. Instead of being warm and bass heavy, Scald’s production is cold and virtually devoid of bass. The treble heavy production works in conjunction with a thin, razor-sharp guitar tone to create a wintery sound with a ton of bite. The drums and bass guitars are buried in the mix, accentuating the lead guitars and giving plenty of room for the band’s all star vocalist, Agyl, to drive the music and shine.

Agyl’s vocals are one of a kind and in a league entirely of their own. It’s impossible for me to discuss him without sounding hyperbolic, but he is genuinely one of my favorite metal vocalists. His tone is phenomenal and when combined with his bombastic and dramatic delivery it creates a deadly combination. Agyl compliments the instrumentation nicely and is often at the forefront of the music, allowing him to be the band’s centerpiece. Scald gives him all the room possible to drive the music and few do this as effectively as Agyl. He typically sits at a lower register, but there are plenty of moments where he shows off his tremendous range and graces us with his haunting highs. There’s a powerful moment half way through the track “A Tumulus” where he sings entirely in his highs, giving me shivers everytime without fail. The only complaint I’ve ever seen concerning Agyl is around his pronunciation. Given that Scald are a Russian band, Agyl’s first language isn’t English and this is painfully clear. He has difficulty pronouncing words clearly and sometimes it feels like he’s singing with a mouth full of cottonballs as a result. It’s largely incomprehensible and he could be insulting my mother for all I know, but it doesn’t matter. I don’t need to make out the words he’s singing to understand that Agyl’s voice is simply beautiful.

Unfortunately, Agyl passed away in a tragic accident very shortly after the release of Will of the Gods is Great Power. Scald split in 1997 with just this lone album as their legacy, but what a legacy it is. With just one album, Scald left a lasting impact far exceeding what many bands accomplish with expansive catalogs. I have listened to this album countless times over the years and the sense of wonder that overcame me the very first time is still there the hundredth time.

Marcohateshipsters



‘Epic’ has become a bit overused in the world of metal with hundreds of bands often completely wrongly being tagged with the term. It’s a pity really, because often bands that truly do deserve the tag get completely buried, and ‘Will of the Gods is Great Power’ from Russia’s Scald is one album that really does in every way qualify as one of the most ‘epic’ sounding albums ever.

The album features a fantastic mixture of the majestic grand riffs and vivid imagery of Bathory’s Viking metal style albums such as ’Hammerheart’ which it is clearly hugely influenced by and the crushing slow tempos and down tuned guitars of traditional doom bands like Candlemass and Solitude Aeturnus. Every riff is equally powerful, and combined with the Viking-themed lyrics can conjure up images of ancient lands and Viking warriors that most so-called ‘Viking metal’ bands can only dream of doing.

While the music isn’t particularly complex, the instrumentation is superb throughout and the music is structured and composed perfectly with a perfect mix of heavy riffs and melody, staying completely gripping through the long song lengths. The guitar work in particular is amazing. As well as the great riffs there are with plenty of sweeping guitar solos, all of which are well composed and sometimes breathtakingly beautiful and emotional. All of the music is played on just guitar, bass and drums apart from waves and wind sound effects used to enhance the atmosphere and chimes playing a hypnotic melody on ‘Ragnaradi Eve’.

Released first only on tape, it survived only because of the quality of the music to be remastered on CD. The remastering didn’t do much though, because the production is still awful. While the bass is clear, the guitars are thin and the drums are ridiculously weak. The thing is, while some may be put off, the production in many ways actually helps the music. While taking away some of the power that most doom contains, the production makes the atmosphere sound completely natural and believable, in a way similar to good quality black metal that gets the production ‘right’ like Ulver’s ‘Bergtatt’. The production can take a while to get used to however, and may not be immediately appealing. The more you get used to it though, the less noticeable it becomes.

The vocals are most affected by the production, which is one of the album’s biggest problems. Maxim "Agyl" Adrianov, who sadly passed away in 1997 leading to the band’s break-up, was clearly an incredible singer, with a range that seemingly effortlessly managed to go from a low growl to an ethereal high pitched wail. Agyl could definitely rival the very best of epic doom metal singers such as Messiah Marcolin, though his singing is unfortunately very restricted by the production. The vocals sound distant and unclear, buried under the instruments. This does help the atmosphere somewhat, but it makes his singing seem a lot less impressive, especially when he sings the higher notes. It also makes it very hard to understand the lyrics which are well-written for a non-Native speaker and fit the atmosphere perfectly.

‘Will of the Gods is Great Power’ is overall an incredible album with the only real flaw being certain parts in the production. Scald borrow from Bathory and Candlemass, and manage to reach the same quality, arguably even surpassing them. A must for any fan of epic doom metal.

username345



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Night Sky
2. Eternal Stone
3. Ragnaradi Eve
4. Sepulchral Bonfire
5. A Tumulus
6. In The Open Sea

CD 2:
1. My Sin (Live 1993)
2. Ragnaradi Eve (Live 1993)
3. Hail To England
4. Ravens (1997)
5. Blues Improvisation (1997)
6. Ross - Poy Guslyar! (1991)
7. Ross - Kuznets Voiny (1991)
8. Ross - Cherny Zamok (1991)
9. Ross - Sokol (1991)
10. Ross - Kanun Ragnaradi (1993)



..::OBSADA::..

Agil (R.I.P. 1997) - Vocals, Lyrics
Harald - Guitars
Karry - Guitars, Keyboards
Velingor - Bass, Lyrics
Ottar - Drums, Percussion, Vocals (backing) (track 4)




https://www.youtube.com/watch?v=4t2249v5Pbs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::OPIS::..

Pamięci Pawła Bergera – część koncertu Dżemu wydana jako album w 2007 roku.
Jest on poświęcony zmarłemu w wypadku samochodowym Pawłowi Bergerowi,
pianiście oraz współzałożycielowi i kompozytorowi grupy.

Koncert odbył się w Zabrzu 27 stycznia 2006 w Domu Muzyki i Tańca.
Wzięli w nim udział przyjaciele i byli współpracownicy zespołu.
Instrumentaliści: Wojciech Karolak, bracia Józef i Jan Skrzek, Rafał Rękosiewicz, Krzysztof Głuch, przy klawiszach zasiadł aktualny wokalista zespołu Maciej Balcar.
Wokaliści: oprócz Balcara, jego poprzednik w Dżemie, Jacek Dewódzki
oraz syn pierwszego frontmana, Sebastian Riedel.

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Dżem - Pamięci Pawła Bergera (2 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Dżem
Album................: Pamięci Pawła Bergera
Genre................: Blues
Source...............: CD
Year.................: 2007
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 66 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Live

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Dżem - W drodze do nieba [06:26]
2. Dżem - Mała aleja róż [06:56]
3. Dżem - Dzikość mego serca [05:30]
4. Dżem - Człowieku, co się z tobą dzieje [05:16]
5. Dżem - Cała w trawie [06:43]
6. Dżem - Oh, słodka [12:05]
7. Dżem - Jesiony [09:52]
8. Dżem - Modlitwa III - pozwól mi [10:08]

Playing Time.........: 01:03:00
Total Size...........: 418,51 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. Dżem - Zapal świeczkę [05:05]
2. Dżem - Magazyn mód [05:39]
3. Dżem - Najemnik II [09:19]
4. Dżem - Powiedz, czy słyszysz [05:58]
5. Dżem - Sen o Victorii [05:52]
6. Dżem - Niewinni i Ja - cz. I i II [17:39]
7. Dżem - Skazany na bluesa [07:59]
8. Dżem - Autsajder [10:42]

Playing Time.........: 01:08:18
Total Size...........: 466,34 MB


Skład

Maciej Balcar – śpiew, fortepian
Janusz Borzucki – instrumenty klawiszowe
Adam Otręba – gitara
Beno Otręba – gitara basowa
Jerzy Styczyński – gitara
Zbigniew Szczerbiński – perkusja

Dodatkowi muzycy

CD 1

Rafał Rękosiewicz – organy Hammonda (2)
Jacek Dewódzki – śpiew (3)
Jan Skrzek – fortepian (4)
Józef Skrzek – moog (6)
Wojciech Karolak – organy Hammonda (4, 5)
Krzysztof Głuch – rhodez piano, fortepian (4, 7. 8)
Sebastian Riedel – gitara, śpiew, harmonijka ustna (7)

CD 2

Jacek Dewódzki – śpiew (1, 4, 8)
Krzysztof Głuch – fortepian, rhodez piano (2, 8)
Rafał Rękosiewicz – organy Hammonda (3, 5, 7, 8)
Wojciech Karolak – organy Hammonda (3, 5, 8)
Jan Skrzek – fortepian (8)
Józef Skrzek – moog, harmonijka ustna (6, 8)
Sebastian Riedel – gitara, śpiew (8)
Ryszard Kramarczyk – akordeon (8}

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Awangardowy kompozytor i perkusista Hubert Zemler od wielu już lat współtworzy najciekawsze projekty krajowej (i nie tylko) muzyki niezależnej, charakteryzujące się eksperymentalnym, poszukującym podejściem do materii dźwiękowej. Artysta przy tym nie przywiązuje się do określonego gatunku, swobodnie eksplorując obszary jazzu, improwizacji, ambientu, folku czy elektroniki. Nagrywał solo (np. Drut), w duecie (CEL), trio (Cut the Sky), kwartecie (album Flows), był również zaangażowany w tak duże przedsięwzięcia jak opera (Baśń o sercu. Favola in Musica Aleksandra Nowaka).

Jego spotkanie z orkiestrą kameralną Aukso, jedną z najlepszych tego typu formacji w Europie, wydaje się zatem naturalną konsekwencją dotychczasowej drogi artystycznej. Źródeł Poematu toksycznego należy szukać w propozycji stworzenia utworu na potrzeby festiwalu Auksodrone 2022, jaką muzykowi złożył kurator imprezy, Filip Berkowicz. Mimo iż Hubert Zemler nie miał dotychczas dużego doświadczenia w pisaniu partytur na większe składy, podjął to wyzwanie, skuszony perspektywą realizacji dzieła z grupą świetnych instrumentalistów. Jak sam mówi:

Propozycja współpracy z tak znakomitym zespołem, jakim jest kierowana przez maestro Marka Mosia orkiestra Aukso, zadziałała na mnie bardzo mobilizująco i w mojej głowie zaroiło się od pomysłów. Ostatecznie postanowiłem warstwę eksperymentalną wziąć na swoje barki jako medium, wykorzystując amplifikowany metalofon i instrumenty perkusyjne, a orkiestrze pozostawić rolę dość standardową. Zestawienie klasycznego piękna smyczków z brutalnością perkusji oraz elektronicznych eksperymentów barwowych od początku było dla mnie niezwykle inspirujące.

Po kilku miesiącach intensywnej pracy partytura była gotowa, a premierowe wykonanie dzieła miało miejsce 8 października 2022 w Mediatece w Tychach podczas festiwalu Auksodrone. Utwór zabrzmiał na żywo po raz drugi w kwietniu 2023 roku podczas koncertu w sali NOSPR w Katowicach.

Poemat toksyczny, składający się z pięciu części, to utwór precyzyjnie rozpisany, jedynie z niewielkim – jak podkreśla Zemler – udziałem improwizacji. Utrzymany jest w posępnym, pełnym podskórnego niepokoju klimacie, który pospołu kreują podniosłe (ale i minimalistyczne) partie orkiestrowe, surowe i ekspresyjne brzmienia perkusyjne oraz - nie mniej ważne w planie całości - komponenty elektroniczne. W rezultacie otrzymujemy album z muzyką na wskroś współczesną, będącą swoistym dźwiękowym memento dla naszych niespokojnych czasów.

Audio Cave


Już od pewnego czasu określenie perkusista stało się za małe na określenie Huberta Zemlera. Niestrudzony twórca poszerza paletę swoich możliwości otwierając jednocześnie przed nami nowe horyzonty muzyczne. Wiedziony swoimi zainteresowaniami muzycznymi potrafi przybrać najróżniejsze formy. Przyjęcie propozycji stworzenia utworu na potrzeby festiwalu Auksodrone 2022, którą złożył Filip Berkowicz, jawi się więc jako naturalna kolej rzeczy lub kolejny przystanek w znakomitej karierze artystycznej.

Z drugiej strony któż by nie chciał pracować z orkiestrą kameralną Aukso pod dyrekcją Marka Mosia. Tak wyjątkowych orkiestr nie ma zbyt wiele, więc decyzja o nagrywaniu z nimi jasno zaświadcza o rozsądku Zemlera, ale również o jego artystycznej ambicji. Dodać należy, że artysta w pocie czoła i zapałem rzucił się do pracy pisząc „Poemat toksyczny”, który światło dzienne ujrzał 8 października 2022 w Mediatece właśnie podczas festiwalu Auksodrone, a powtórkę publiczność miała okazję usłyszeć w roku następnych w Sali NOSPR w Katowicach.

Dzięki Audio Cave otrzymujemy całość zawartą na płycie, co uważam za posunięcie dobre, a nawet konieczne, bo przecież wszyscy w salach koncertowych się nie pomieścimy, ale wszyscy powinniśmy posłuchać tego albumu. Pierwsze wrażenie – orkiestra i instrumentalista dobrze ze sobą współgrają, niemal naturalnie. Stronę progresywną zajmuje w tym układzie Zemler, a Aukso – co może dziwić – gra bardzo klasycznie, zachowawczo niemal, ale jak przekonuje główny twórca taki był plan. Muzyka jest z gatunku minimalistycznych, które wymagają uwagi słuchacza. Dość oziębłe brzmienie słychać już w utworze początkowym.

Przyznam, że z zaskoczeniem przyjąłem utwór numer dwa wraz z jego bardzo klasycznym kształtem. Natomiast forma otwarta następnej części już nie zaskakuje (nie znaczy, że się nie podoba) choć biorąc deklaracje Zemlera, że improwizacji w poemacie niewiele, może powinna. Żar rozniecają części czwarta i piąta, w których następuje zderzenie form orkiestrowych z elektroniką. „Poemat toksyczny” jest muzyką, przy której człowiek najchętniej położyłby się i owinął prześcieradłem.

Jarek Szczęsny


The avant-garde composer and percussionist Hubert Zemler has been co-creating the most interesting projects of domestic (and not only) independent music for many years, characterized by an experimental, searching approach to sound matter. The artist does not attach himself to a specific genre, freely exploring the areas of jazz, improvisation, ambient, folk and electronics. He has recorded solo (e.g. Drut), in a duo (CEL - with Felix Kubin), in a trio (Cut the Sky with Alex Roth and Wacław Zimpel), in a quartet (Flows album), and has also been involved in such large-scale projects as opera (The Tale of the Heart. Favola in Musica by Aleksander Nowak).

His meeting with the Aukso chamber orchestra, one of the best formations of this type in Europe, seems to be a natural consequence of his artistic path so far. The sources of the Toxic Poem can be found in the proposal to create a piece for the Auksodrone 2022 festival, which was submitted to the musician by the event's curator, Filip Berkowicz. Even though Hubert Zemler did not have much experience in writing scores for larger ensembles, he took up the challenge, tempted by the prospect of performing the work with a group of great instrumentalists. As he says:

The offer of cooperation with such an excellent band as the Aukso orchestra led by maestro Marek Moś was very motivating for me and my head was full of ideas. Ultimately, I decided to take on the experimental layer as a medium, using an amplified metallophone and percussion instruments, and leave the orchestra to a fairly standard role. The combination of the classic beauty of the strings with the brutality of the drums and electronic color experiments was extremely inspiring to me from the very beginning.

After several months of intensive work, the score was ready, and the premiere performance of the work took place on October 8, 2022 at the Mediateka in Tychy during the Auksodrone festival. The piece was performed live for the second time in April 2023 during a concert at the NOSPR hall in Katowice.

The toxic poem, consisting of five parts, is a precisely written work, with only a small amount of improvisation, as Zemler emphasizes. It is maintained in a gloomy atmosphere, full of subcutaneous anxiety, which is created by sublime (but also minimalist) orchestral parts, raw and expressive percussion sounds and - no less important in the overall plan - electronic components. As a result, we get an album of thoroughly contemporary music, which is a kind of sonic memento for our troubled times.



..::TRACK-LIST::..

1. Poemat toksyczny I 11:09
2. Poemat toksyczny II 04:47
3. Poemat toksyczny III 05:41
4. Poemat toksyczny IV 05:45
5. Poemat toksyczny V 05:52



..::OBSADA::..

Hubert Zemler oraz AUKSO Orkiestra Kameralna Miasta Tychy pod dyrekcją Marka Mosia




https://www.youtube.com/watch?v=bCwN4VD53dw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Awangardowy kompozytor i perkusista Hubert Zemler od wielu już lat współtworzy najciekawsze projekty krajowej (i nie tylko) muzyki niezależnej, charakteryzujące się eksperymentalnym, poszukującym podejściem do materii dźwiękowej. Artysta przy tym nie przywiązuje się do określonego gatunku, swobodnie eksplorując obszary jazzu, improwizacji, ambientu, folku czy elektroniki. Nagrywał solo (np. Drut), w duecie (CEL), trio (Cut the Sky), kwartecie (album Flows), był również zaangażowany w tak duże przedsięwzięcia jak opera (Baśń o sercu. Favola in Musica Aleksandra Nowaka).

Jego spotkanie z orkiestrą kameralną Aukso, jedną z najlepszych tego typu formacji w Europie, wydaje się zatem naturalną konsekwencją dotychczasowej drogi artystycznej. Źródeł Poematu toksycznego należy szukać w propozycji stworzenia utworu na potrzeby festiwalu Auksodrone 2022, jaką muzykowi złożył kurator imprezy, Filip Berkowicz. Mimo iż Hubert Zemler nie miał dotychczas dużego doświadczenia w pisaniu partytur na większe składy, podjął to wyzwanie, skuszony perspektywą realizacji dzieła z grupą świetnych instrumentalistów. Jak sam mówi:

Propozycja współpracy z tak znakomitym zespołem, jakim jest kierowana przez maestro Marka Mosia orkiestra Aukso, zadziałała na mnie bardzo mobilizująco i w mojej głowie zaroiło się od pomysłów. Ostatecznie postanowiłem warstwę eksperymentalną wziąć na swoje barki jako medium, wykorzystując amplifikowany metalofon i instrumenty perkusyjne, a orkiestrze pozostawić rolę dość standardową. Zestawienie klasycznego piękna smyczków z brutalnością perkusji oraz elektronicznych eksperymentów barwowych od początku było dla mnie niezwykle inspirujące.

Po kilku miesiącach intensywnej pracy partytura była gotowa, a premierowe wykonanie dzieła miało miejsce 8 października 2022 w Mediatece w Tychach podczas festiwalu Auksodrone. Utwór zabrzmiał na żywo po raz drugi w kwietniu 2023 roku podczas koncertu w sali NOSPR w Katowicach.

Poemat toksyczny, składający się z pięciu części, to utwór precyzyjnie rozpisany, jedynie z niewielkim – jak podkreśla Zemler – udziałem improwizacji. Utrzymany jest w posępnym, pełnym podskórnego niepokoju klimacie, który pospołu kreują podniosłe (ale i minimalistyczne) partie orkiestrowe, surowe i ekspresyjne brzmienia perkusyjne oraz - nie mniej ważne w planie całości - komponenty elektroniczne. W rezultacie otrzymujemy album z muzyką na wskroś współczesną, będącą swoistym dźwiękowym memento dla naszych niespokojnych czasów.

Audio Cave


Już od pewnego czasu określenie perkusista stało się za małe na określenie Huberta Zemlera. Niestrudzony twórca poszerza paletę swoich możliwości otwierając jednocześnie przed nami nowe horyzonty muzyczne. Wiedziony swoimi zainteresowaniami muzycznymi potrafi przybrać najróżniejsze formy. Przyjęcie propozycji stworzenia utworu na potrzeby festiwalu Auksodrone 2022, którą złożył Filip Berkowicz, jawi się więc jako naturalna kolej rzeczy lub kolejny przystanek w znakomitej karierze artystycznej.

Z drugiej strony któż by nie chciał pracować z orkiestrą kameralną Aukso pod dyrekcją Marka Mosia. Tak wyjątkowych orkiestr nie ma zbyt wiele, więc decyzja o nagrywaniu z nimi jasno zaświadcza o rozsądku Zemlera, ale również o jego artystycznej ambicji. Dodać należy, że artysta w pocie czoła i zapałem rzucił się do pracy pisząc „Poemat toksyczny”, który światło dzienne ujrzał 8 października 2022 w Mediatece właśnie podczas festiwalu Auksodrone, a powtórkę publiczność miała okazję usłyszeć w roku następnych w Sali NOSPR w Katowicach.

Dzięki Audio Cave otrzymujemy całość zawartą na płycie, co uważam za posunięcie dobre, a nawet konieczne, bo przecież wszyscy w salach koncertowych się nie pomieścimy, ale wszyscy powinniśmy posłuchać tego albumu. Pierwsze wrażenie – orkiestra i instrumentalista dobrze ze sobą współgrają, niemal naturalnie. Stronę progresywną zajmuje w tym układzie Zemler, a Aukso – co może dziwić – gra bardzo klasycznie, zachowawczo niemal, ale jak przekonuje główny twórca taki był plan. Muzyka jest z gatunku minimalistycznych, które wymagają uwagi słuchacza. Dość oziębłe brzmienie słychać już w utworze początkowym.

Przyznam, że z zaskoczeniem przyjąłem utwór numer dwa wraz z jego bardzo klasycznym kształtem. Natomiast forma otwarta następnej części już nie zaskakuje (nie znaczy, że się nie podoba) choć biorąc deklaracje Zemlera, że improwizacji w poemacie niewiele, może powinna. Żar rozniecają części czwarta i piąta, w których następuje zderzenie form orkiestrowych z elektroniką. „Poemat toksyczny” jest muzyką, przy której człowiek najchętniej położyłby się i owinął prześcieradłem.

Jarek Szczęsny


The avant-garde composer and percussionist Hubert Zemler has been co-creating the most interesting projects of domestic (and not only) independent music for many years, characterized by an experimental, searching approach to sound matter. The artist does not attach himself to a specific genre, freely exploring the areas of jazz, improvisation, ambient, folk and electronics. He has recorded solo (e.g. Drut), in a duo (CEL - with Felix Kubin), in a trio (Cut the Sky with Alex Roth and Wacław Zimpel), in a quartet (Flows album), and has also been involved in such large-scale projects as opera (The Tale of the Heart. Favola in Musica by Aleksander Nowak).

His meeting with the Aukso chamber orchestra, one of the best formations of this type in Europe, seems to be a natural consequence of his artistic path so far. The sources of the Toxic Poem can be found in the proposal to create a piece for the Auksodrone 2022 festival, which was submitted to the musician by the event's curator, Filip Berkowicz. Even though Hubert Zemler did not have much experience in writing scores for larger ensembles, he took up the challenge, tempted by the prospect of performing the work with a group of great instrumentalists. As he says:

The offer of cooperation with such an excellent band as the Aukso orchestra led by maestro Marek Moś was very motivating for me and my head was full of ideas. Ultimately, I decided to take on the experimental layer as a medium, using an amplified metallophone and percussion instruments, and leave the orchestra to a fairly standard role. The combination of the classic beauty of the strings with the brutality of the drums and electronic color experiments was extremely inspiring to me from the very beginning.

After several months of intensive work, the score was ready, and the premiere performance of the work took place on October 8, 2022 at the Mediateka in Tychy during the Auksodrone festival. The piece was performed live for the second time in April 2023 during a concert at the NOSPR hall in Katowice.

The toxic poem, consisting of five parts, is a precisely written work, with only a small amount of improvisation, as Zemler emphasizes. It is maintained in a gloomy atmosphere, full of subcutaneous anxiety, which is created by sublime (but also minimalist) orchestral parts, raw and expressive percussion sounds and - no less important in the overall plan - electronic components. As a result, we get an album of thoroughly contemporary music, which is a kind of sonic memento for our troubled times.



..::TRACK-LIST::..

1. Poemat toksyczny I 11:09
2. Poemat toksyczny II 04:47
3. Poemat toksyczny III 05:41
4. Poemat toksyczny IV 05:45
5. Poemat toksyczny V 05:52



..::OBSADA::..

Hubert Zemler oraz AUKSO Orkiestra Kameralna Miasta Tychy pod dyrekcją Marka Mosia




https://www.youtube.com/watch?v=bCwN4VD53dw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Długo przyszło nam czekać na następcę prawdopodobnie najwybitniejszej metalowej płyty naszych czasów. Informacja o rychłej premierze kolejnego materiału francuskiej formacji natychmiastowo postawiła mnie na sztorc i pobudziła mój umysł do rozmyślań o tym, jaki kształt Synarchy Of Molten Bones przybierze. Od doprowadzającego gatunek na skraj perfekcji, klasycznego Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice przez kolejne materiały, które pokazały jak można ciekawej grać black bez gatunkowej transgresji, a poprzez zagęszczanie i komplikowanie muzycznej struktury, doprowadzając materiał do obłędnej kompleksowości i zawiłości – Deathspell zawsze zachwycało. Każde kolejne oblicze wtapiało w tę obsydianową formułę kolejne pomysły i rozwiązania, dzięki czemu permanentnie czuć było świeżość i brak zmęczenia formułą. Czy i tym razem udała się ta sztuka? I tak, i nie.

Odnoszę wrażenie, że cała debata wokół tej płyty toczy się wokół tematu, czy Deathspell Omega ciągle wytycza gatunkowi tory. Nie da się ukryć, że tym razem nowe lądy nie zostały odkryte, a świat nie zadrżał w posadach. Po pogodzeniu się z tą myślą (o ile pogodzenie się było potrzebne) można rozpocząć zgłębianie kolejnego albumu tych łebków. Trzeba zacząć od jednego: to najbardziej radykalne wydawnictwo Francuzów. Najbardziej "czyste", a jednocześnie najbardziej oddane chaosowi. Paracletus, który dla wielu był pierwszym kontaktem z zespołem, wprowadził do blackowej masy z jednej strony bardziej wybijające się na front, "przebojowe" riffy, a z drugiej bardziej post-rockowe operowanie dynamiką i nastrojem, sprawiając, że istotnie zwieńczenie Trylogii było ich najłatwiej przyswajalnym dziełem. Drought, które nastąpiło później sugerowało jeszcze pewniejszy krok w stronę przystępności.

W starciu z rzeczywistością nowe dzieło Mikko Aspy i spółki leży jednak znacznie bliżej Fas – Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum, które swojego czasu zrobiło wrażenie (i robi nadal) swoim ortodoksyjnym podejściem do ujarzmiania gęstego, wściekłego chaosu; budowaniem fraktalnego, metalowego free jazzu. Synarchy Of Molten Bones niczym Apollin z okładki pędzi przed siebie i aż po ostatnie dźwięki trąb zniszczenia nie zatrzymuje się. Ten dziki gon to w zasadzie album z 2007 roku, pozbawiony niemal wszystkich przerywników, zwolnień. Kwintesencja wściekłego pogromu, nakładających się warstw kłujących gitar, bezlitośnie obijanych garów szatana. Mikromotywy utopione w hałasie i zgiełku ciągle występują w takiej ilości, że można by z nich zrobić przynajmniej kilka typowych, opartych na repetycji albumów. Mimo lat na scenie i setek zapatrzonych zespołów, to ciągle niepodrabialna i wyjątkowa muzyka. Brak wyraźnego postępu tego nie zmienia.

Inną kwestią, z całą pewnością dość znaczącą, jest teologiczno-filozoficzna otoczka wokół symboliki i tekstów zespołu. Nihil miał jednak rację, nie chcę odkrywać ideologii i jakkolwiek fascynujące może być poważne zgłębianie tak poważnych tematów, ja zajmuję się muzyką. Czym zatem jest black metal? Są to dwie siły atakujące te ciała krążące wokół siebie danego krążownika ciał w sferze... Nieważne. Deathspell Omega to nadal crème de la crème muzyki ekstremalnej każdej formy. Krzepiąca jest też myśl, że Synarchy Of Molten Bones przegrywa walkę o najlepszy black metalowy album roku z nikim innym jak z naszą swojską Furią, choć "od wygranej dzielą centymetry". No chyba, że wyłoni się jeszcze jakiś zawodnik, ale na ten moment go nie widzę. Z Bogiem.

P.S. Nie mogę pozbyć się wrażenie, że w 5:35 "Famished For Breath" padają słowa "jestem Bulbasaurem". Litości, zabijcie mnie.

Antoni Barszczak


Deathspell Omega poznałem stosunkowo późno. Otoczka tajemnicy wokół tego projektu i eksperymentalne podejście do gatunku przekonały mnie niemal natychmiast, przez co nagłą zapowiedź nowego wydawnictwa przyjąłem wyjątkowo entuzjastycznie. 8 listopada 2016 roku, pod skrzydłami Norma Evangelium Diaboli, Francuzi wydali na świat kolejnego potwora – The Synarchy of Molten Bones.

Następca Drought nie ma z nim wiele wspólnego. EPka z 2012 roku jest umiarkowanie spokojna, ułożona i pełna progresywnych wręcz elementów. Muzycy wykazali się jeszcze bardziej niż wcześniej swoją wszechstronnością zarówno kompozytorską, jak i wykonawczą. The Synarchy of Molten Bones natomiast jest czystym szaleństwem. Przepełnioną dysonansami, opętańczymi krzykami i lamentami, zaledwie półgodzinną wyprawą do piekła. W jedną stronę.

Album zaczyna się dość niepozornie. Nie ukrywam, że zraziła mnie wyjątkowo płaska i niepotrzebna wstawka symfoniczna. Po krótkim wstępie, rozpoczyna się nasza wyprawa w głąb chaosu. Wszelkie wątpliwości dotyczące kondycji projektu po tylu latach zostają rozwiane wśród niepokojących melodii i opętańczych wokali. Naprawdę rzadko przyznaję, że inwokacje brzmią autentycznie i stwarzają pozór maniakalnej, ekstatycznej wręcz momentalnie modlitwy. Ciężko jednoznacznie stwierdzić ile ścieżek szeptów, krzyków i pogłosów potrafimy usłyszeć. Mimo to, w kluczowych momentach wyłapanie słów nie stanowi problemu dla przeciętnego słuchacza. Inna sprawa, że gitary bardzo często skutecznie utrudniają ich odbiór. Są absorbujące, skupiają na sobie uwagę, próbując wywołać pewnego rodzaju trans. Brzmieniowo specjalnie się nie wyróżniają, jednak w całości brzmią niepokojąco i potężnie.

W sekcji rytmicznej jedynie bas może być wart szczególnej uwagi. Najprawdopodobniej zastosowano automat perkusyjny. Nie stanowi to jakiejkolwiek ujmy dla twórców, jednak ścieżki mogłyby być mniej powtarzalne. Z drugiej strony jednak, perkusja stanowi tutaj jedynie tło dla diabolicznych melodii i skutecznie dopełnia zniszczenia brutalnością nagłych przejść i nieoczywistych pauz. Ogromne brawa dla Khaosa za niebanalne aranżacje. Gitara basowa rzadko podąża za elektryczną, wybiera raczej skomplikowane wariacje na dany temat. Bardzo często w chaosie dysonansów, szaleńczych blastów i niezrozumiałych wokali , to bas przyciąga ucho, wyróżniając się nietuzinkową melodią. Samo jego brzmienie zasługuje na uwagę, nie bez powodu jest stosunkowo głośno wmiksowany w całość.

Teksty tym razem odnoszą się do odrodzenia ludzkości po upadku, nie tracąc swoich przesłanek ortodoksyjnego satanizmu teistycznego . Znając podejście członków projektu do konceptualności ich sztuki, oczywista wydaje mi się kontynuacja opowieści po symbolicznej apokalipsie z Drought.

Do produkcji nie mam zastrzeżeń, niestety poza orkiestracjami – brzmią koszmarnie sztucznie, jakby słuchało się młodocianego zespołu zainspirowanego Septic Flesh, jednak z budżetem wynoszącym kieszonkowe gitarzysty i wokalisty. A szkoda.

Wydawnictwo z początku może być trudne w odbiorze przez kakofoniczny natłok właściwie całego instrumentarium, jednak ciężko się od niego oderwać. Utwory przechodzą niemal niezauważalnie, ale po paru odsłuchach łatwo dostrzec granice i różnice między nimi. Fundamentalna różnica polega na coraz większym chaosie i wzrastaniu napięcia z utworu na utwór, które zostaje brutalnie przerwane zakończeniem.

Jak każdy album, tak i ten ma swoje słabe strony. Najważniejszą i jedyną znaczącą z nich jest niestety bardzo małe zróżnicowanie. Być może nie narzekałbym na to, gdyby nie wydawnictwo także francuskiego Plebeian Grandstand z kwietnia 2016 pod tytułem False Highs, True Lows. Również francuskie Celeste na tym polu zwycięża z blackmetalowym kultem. Mając styczność z taką muzyką po raz wtóry, powtarzalność po prostu razi.

The Synarchy of Molten Bones jest bardzo dobrym albumem. W żadnym stopniu nie jest nowatorski, ale trudno zaprzeczyć jego wartości na jakimkolwiek polu. Dla wielu może to być pierwszy kontakt z tego typu mathcorowym wręcz podejściem do black metalu, pełnym skomplikowanych rozwiązań rytmicznych i atonalnych gitar. Być może wydanie takiego dzieła przez powszechnie szanowany w środowisku projekt, otworzy słuchaczy na zdecydowanie bardziej nowoczesne formy ekstremy. Mam nadzieję, że muzycy dalej będą się rozwijać w tym kierunku, nie tracąc ani przemyślanego pozornego szaleństwa, ani mistycyzmu i wszechobecnej aury zagłady.

Czwarkiel


Now that's something I didn't see coming. Deathspell Omega returning with a release out of the blue in November was probably the news of the year for me and the fact that the new material was less than two months away was to say the least enthralling. The reaction of course was immense. I for starter's couldn't speak for a minute or two after learning of this. Even a scam leak appeared on YouTube later (and I admit falling for it) but quickly such illusions were shattered by the full album leak that took place in late October. It wasn't in the best possible environment and the conditions were anything but good, but I gave it a shot. Being with a bunch of other people I went out in the cold for some air and then I pressed the play button.

What happened next filled me with joy. What I was listening to wasn't just a DSO record, or an evolution of Drought in any case. It was a return to the form of FAS - Ite, Maledicti, in Ignem Aeternvm, an album that shaped black metal back in 2007. If anything though, this album is different in its own right, since most of those mid paced moments of FAS are gone. The Synarchy of Molten Bones is chaos in aural form, a truly visceral album with abysmal sound and unforgiving execution. From the first drum hit in the beginning of the title track to the spine chilling fanfare that wraps Internecine Iatrogenesis, the band destroys everything that stands in their way. Of course many things haven't changed despite the four years of complete silence that preceded. The band still works in utter secrecy, not sharing a single work until their work is done to the very end. When the album was announced even the cover art and song lengths were unveiled in a single post. In addition to that, the style of the artwork accompanying the release remains as it was before, personally reminding me of the Paracletus cover above anything else. On top of that, there still is no official information about who works with or in Deathspell Omega. That being said all names that I will reference from now on are either unconfirmed but surely true, or vague speculations of mine.

There were some moments when this all began that I was thinking about the tiny possibility of a direct link between this album and the previous trilogy of LP's. Discarding it didn't take long; the titles used in the trilogy were all written in Latin and they were all direct references to religious sources of knowledge such the Christian Bible and tradition. Apart from that the lyrical themes are a bit different than what they used to be, but I'll get on that later. Despite being sure of this album being a standalone effort (save for the case of it being another first part to another series of records) I can't help but admire the way that they managed to fit everything that they have done in the past decade in less then 30 minutes of playing time. From the furious tremolo picking to the jazz influenced chords, the dissonances and occasional melodies to some utterly rhythmical breakdowns, it's all there. There are points that sound like Converge on acid and moments that bring bands like Ved Buens Ende... and Virus to mind, and it all fits together in a way that hasn't been demonstrated before.

Another thing that caught my attention in the original NoEvDia post was the playing time; 29:12. I assumed it would be an EP, however the label insisted on calling it a full album. And I understand why. The turn in direction that DSO took is way too dense and spastic to be extended to, say, the 40th minute mark. The music in terms of intensity is unrivaled by anything that I can think of right now. The guitars still have that atonal touch to them even if at some points they seem to be returning to more simplistic roots. Hasjarl managed to pull an amazing result out of his efforts here, especially in the third track Onward Where Most with Ravin I May Meet, a track that constantly evolves and actually captures the essence of every release of the band since their breakthrough in 2004. All jokes aside I usually refer to this track as DSO in a nutshell.

The backbone of the music is very detailed as well as the guitars and vocals albeit I doubt that the band view the bass and drums as mere background for their music. Khaos truly shines here. His work on the bass is at least admirable, as he refuses to simply follow the guitars and adds more variation instead. There are on or two moments that only the bass can be heard and it's there that we get to hear the crispy and heavy tone that it has. As for the drums, this is the only time until now that I am almost sure that DSO are using a drum machine. I doubt any human being can pull such a performance off if we consider how relentless the drumming is for the most of the album's playing time. Finally, the additional instrumentation that graces the album (brass, orchestral percussion) add to the eerie atmosphere without sounding out of place in any case. The production is the only aspect of the album that I have no clue about. There is no question that it works perfectly but nobody knows who is behind the mixing and mastering of this masterwork. It could be Boban Milunovic again, as it was in FAS . There are also rumors that the studio engineer is the same person that has Carpenter Brut, a retrowave project that has received critical acclaim.

The lyrics evoke the image of humanity ending and arising again but this time, the archetypal human is made in likeness to Satan and not God. Once again the lyrics are beyond complex but they succeed in picturing the subject that's being analysed in the most vivid way possible. That is also a result of Mikko Aspa's amazing performance and multilayered vocals (additional vocals have been provided by S.V.E.S.T.'s Spica forthe Fremch parts). The vocals are mostly growling and snarling but every word digs its way into your mind, resting there and then growing up to the point that you'll be spending large amounts of time just comprehending the meaning of the lyrics. The opening words seem to be invoking some kind of healer or doctor that I guess is a metaphor for Satan wiping the false human race from the world and clearing the way for the uprising of the true heirs of his. Even the stunning album cover, which I presume that comes from Timo Ketola just from the looks of it, is a direct reference to the lyrics of the closing track; -But heaven! One arrow, anointed in the balm of Internecine Iatrogenesis, shall suffice!

Once again there is much to be studied, analysed and observed in the new Deathspell Omega record. I have been struck by its magnitude and I have no doubt that it is one of my favorite releases by them. And while nothing can overcome Paracletus and FAS for me, I feel that this is very close in terms of quality. I have a long way in front of me before I fully digest this, but trust me, it is worth it. I am urged to think what might come next (an EP if they follow the pattern?) but for now The Synarchy of Molten Bones is a reality and better than what I dared to hope for. I'll end my drivel here, but the album will get many more listens and praises from my side and I urge you to follow my lead.

DSOfan97



..::TRACK-LIST::..

1. The Synarchy Of Molten Bones 6:58
2. Famished For Breath 6:10
3. Onward Where Most With Ravin I May Meet 10:12
4. Internecine Iatrogenesis 5:52



..::OBSADA::..

Hasjarl - Guitars
Khaos - Bass
Mikko Aspa - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=_pa-gruFS1Q



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Długo przyszło nam czekać na następcę prawdopodobnie najwybitniejszej metalowej płyty naszych czasów. Informacja o rychłej premierze kolejnego materiału francuskiej formacji natychmiastowo postawiła mnie na sztorc i pobudziła mój umysł do rozmyślań o tym, jaki kształt Synarchy Of Molten Bones przybierze. Od doprowadzającego gatunek na skraj perfekcji, klasycznego Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice przez kolejne materiały, które pokazały jak można ciekawej grać black bez gatunkowej transgresji, a poprzez zagęszczanie i komplikowanie muzycznej struktury, doprowadzając materiał do obłędnej kompleksowości i zawiłości – Deathspell zawsze zachwycało. Każde kolejne oblicze wtapiało w tę obsydianową formułę kolejne pomysły i rozwiązania, dzięki czemu permanentnie czuć było świeżość i brak zmęczenia formułą. Czy i tym razem udała się ta sztuka? I tak, i nie.

Odnoszę wrażenie, że cała debata wokół tej płyty toczy się wokół tematu, czy Deathspell Omega ciągle wytycza gatunkowi tory. Nie da się ukryć, że tym razem nowe lądy nie zostały odkryte, a świat nie zadrżał w posadach. Po pogodzeniu się z tą myślą (o ile pogodzenie się było potrzebne) można rozpocząć zgłębianie kolejnego albumu tych łebków. Trzeba zacząć od jednego: to najbardziej radykalne wydawnictwo Francuzów. Najbardziej "czyste", a jednocześnie najbardziej oddane chaosowi. Paracletus, który dla wielu był pierwszym kontaktem z zespołem, wprowadził do blackowej masy z jednej strony bardziej wybijające się na front, "przebojowe" riffy, a z drugiej bardziej post-rockowe operowanie dynamiką i nastrojem, sprawiając, że istotnie zwieńczenie Trylogii było ich najłatwiej przyswajalnym dziełem. Drought, które nastąpiło później sugerowało jeszcze pewniejszy krok w stronę przystępności.

W starciu z rzeczywistością nowe dzieło Mikko Aspy i spółki leży jednak znacznie bliżej Fas – Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum, które swojego czasu zrobiło wrażenie (i robi nadal) swoim ortodoksyjnym podejściem do ujarzmiania gęstego, wściekłego chaosu; budowaniem fraktalnego, metalowego free jazzu. Synarchy Of Molten Bones niczym Apollin z okładki pędzi przed siebie i aż po ostatnie dźwięki trąb zniszczenia nie zatrzymuje się. Ten dziki gon to w zasadzie album z 2007 roku, pozbawiony niemal wszystkich przerywników, zwolnień. Kwintesencja wściekłego pogromu, nakładających się warstw kłujących gitar, bezlitośnie obijanych garów szatana. Mikromotywy utopione w hałasie i zgiełku ciągle występują w takiej ilości, że można by z nich zrobić przynajmniej kilka typowych, opartych na repetycji albumów. Mimo lat na scenie i setek zapatrzonych zespołów, to ciągle niepodrabialna i wyjątkowa muzyka. Brak wyraźnego postępu tego nie zmienia.

Inną kwestią, z całą pewnością dość znaczącą, jest teologiczno-filozoficzna otoczka wokół symboliki i tekstów zespołu. Nihil miał jednak rację, nie chcę odkrywać ideologii i jakkolwiek fascynujące może być poważne zgłębianie tak poważnych tematów, ja zajmuję się muzyką. Czym zatem jest black metal? Są to dwie siły atakujące te ciała krążące wokół siebie danego krążownika ciał w sferze... Nieważne. Deathspell Omega to nadal crème de la crème muzyki ekstremalnej każdej formy. Krzepiąca jest też myśl, że Synarchy Of Molten Bones przegrywa walkę o najlepszy black metalowy album roku z nikim innym jak z naszą swojską Furią, choć "od wygranej dzielą centymetry". No chyba, że wyłoni się jeszcze jakiś zawodnik, ale na ten moment go nie widzę. Z Bogiem.

P.S. Nie mogę pozbyć się wrażenie, że w 5:35 "Famished For Breath" padają słowa "jestem Bulbasaurem". Litości, zabijcie mnie.

Antoni Barszczak


Deathspell Omega poznałem stosunkowo późno. Otoczka tajemnicy wokół tego projektu i eksperymentalne podejście do gatunku przekonały mnie niemal natychmiast, przez co nagłą zapowiedź nowego wydawnictwa przyjąłem wyjątkowo entuzjastycznie. 8 listopada 2016 roku, pod skrzydłami Norma Evangelium Diaboli, Francuzi wydali na świat kolejnego potwora – The Synarchy of Molten Bones.

Następca Drought nie ma z nim wiele wspólnego. EPka z 2012 roku jest umiarkowanie spokojna, ułożona i pełna progresywnych wręcz elementów. Muzycy wykazali się jeszcze bardziej niż wcześniej swoją wszechstronnością zarówno kompozytorską, jak i wykonawczą. The Synarchy of Molten Bones natomiast jest czystym szaleństwem. Przepełnioną dysonansami, opętańczymi krzykami i lamentami, zaledwie półgodzinną wyprawą do piekła. W jedną stronę.

Album zaczyna się dość niepozornie. Nie ukrywam, że zraziła mnie wyjątkowo płaska i niepotrzebna wstawka symfoniczna. Po krótkim wstępie, rozpoczyna się nasza wyprawa w głąb chaosu. Wszelkie wątpliwości dotyczące kondycji projektu po tylu latach zostają rozwiane wśród niepokojących melodii i opętańczych wokali. Naprawdę rzadko przyznaję, że inwokacje brzmią autentycznie i stwarzają pozór maniakalnej, ekstatycznej wręcz momentalnie modlitwy. Ciężko jednoznacznie stwierdzić ile ścieżek szeptów, krzyków i pogłosów potrafimy usłyszeć. Mimo to, w kluczowych momentach wyłapanie słów nie stanowi problemu dla przeciętnego słuchacza. Inna sprawa, że gitary bardzo często skutecznie utrudniają ich odbiór. Są absorbujące, skupiają na sobie uwagę, próbując wywołać pewnego rodzaju trans. Brzmieniowo specjalnie się nie wyróżniają, jednak w całości brzmią niepokojąco i potężnie.

W sekcji rytmicznej jedynie bas może być wart szczególnej uwagi. Najprawdopodobniej zastosowano automat perkusyjny. Nie stanowi to jakiejkolwiek ujmy dla twórców, jednak ścieżki mogłyby być mniej powtarzalne. Z drugiej strony jednak, perkusja stanowi tutaj jedynie tło dla diabolicznych melodii i skutecznie dopełnia zniszczenia brutalnością nagłych przejść i nieoczywistych pauz. Ogromne brawa dla Khaosa za niebanalne aranżacje. Gitara basowa rzadko podąża za elektryczną, wybiera raczej skomplikowane wariacje na dany temat. Bardzo często w chaosie dysonansów, szaleńczych blastów i niezrozumiałych wokali , to bas przyciąga ucho, wyróżniając się nietuzinkową melodią. Samo jego brzmienie zasługuje na uwagę, nie bez powodu jest stosunkowo głośno wmiksowany w całość.

Teksty tym razem odnoszą się do odrodzenia ludzkości po upadku, nie tracąc swoich przesłanek ortodoksyjnego satanizmu teistycznego . Znając podejście członków projektu do konceptualności ich sztuki, oczywista wydaje mi się kontynuacja opowieści po symbolicznej apokalipsie z Drought.

Do produkcji nie mam zastrzeżeń, niestety poza orkiestracjami – brzmią koszmarnie sztucznie, jakby słuchało się młodocianego zespołu zainspirowanego Septic Flesh, jednak z budżetem wynoszącym kieszonkowe gitarzysty i wokalisty. A szkoda.

Wydawnictwo z początku może być trudne w odbiorze przez kakofoniczny natłok właściwie całego instrumentarium, jednak ciężko się od niego oderwać. Utwory przechodzą niemal niezauważalnie, ale po paru odsłuchach łatwo dostrzec granice i różnice między nimi. Fundamentalna różnica polega na coraz większym chaosie i wzrastaniu napięcia z utworu na utwór, które zostaje brutalnie przerwane zakończeniem.

Jak każdy album, tak i ten ma swoje słabe strony. Najważniejszą i jedyną znaczącą z nich jest niestety bardzo małe zróżnicowanie. Być może nie narzekałbym na to, gdyby nie wydawnictwo także francuskiego Plebeian Grandstand z kwietnia 2016 pod tytułem False Highs, True Lows. Również francuskie Celeste na tym polu zwycięża z blackmetalowym kultem. Mając styczność z taką muzyką po raz wtóry, powtarzalność po prostu razi.

The Synarchy of Molten Bones jest bardzo dobrym albumem. W żadnym stopniu nie jest nowatorski, ale trudno zaprzeczyć jego wartości na jakimkolwiek polu. Dla wielu może to być pierwszy kontakt z tego typu mathcorowym wręcz podejściem do black metalu, pełnym skomplikowanych rozwiązań rytmicznych i atonalnych gitar. Być może wydanie takiego dzieła przez powszechnie szanowany w środowisku projekt, otworzy słuchaczy na zdecydowanie bardziej nowoczesne formy ekstremy. Mam nadzieję, że muzycy dalej będą się rozwijać w tym kierunku, nie tracąc ani przemyślanego pozornego szaleństwa, ani mistycyzmu i wszechobecnej aury zagłady.

Czwarkiel


Now that's something I didn't see coming. Deathspell Omega returning with a release out of the blue in November was probably the news of the year for me and the fact that the new material was less than two months away was to say the least enthralling. The reaction of course was immense. I for starter's couldn't speak for a minute or two after learning of this. Even a scam leak appeared on YouTube later (and I admit falling for it) but quickly such illusions were shattered by the full album leak that took place in late October. It wasn't in the best possible environment and the conditions were anything but good, but I gave it a shot. Being with a bunch of other people I went out in the cold for some air and then I pressed the play button.

What happened next filled me with joy. What I was listening to wasn't just a DSO record, or an evolution of Drought in any case. It was a return to the form of FAS - Ite, Maledicti, in Ignem Aeternvm, an album that shaped black metal back in 2007. If anything though, this album is different in its own right, since most of those mid paced moments of FAS are gone. The Synarchy of Molten Bones is chaos in aural form, a truly visceral album with abysmal sound and unforgiving execution. From the first drum hit in the beginning of the title track to the spine chilling fanfare that wraps Internecine Iatrogenesis, the band destroys everything that stands in their way. Of course many things haven't changed despite the four years of complete silence that preceded. The band still works in utter secrecy, not sharing a single work until their work is done to the very end. When the album was announced even the cover art and song lengths were unveiled in a single post. In addition to that, the style of the artwork accompanying the release remains as it was before, personally reminding me of the Paracletus cover above anything else. On top of that, there still is no official information about who works with or in Deathspell Omega. That being said all names that I will reference from now on are either unconfirmed but surely true, or vague speculations of mine.

There were some moments when this all began that I was thinking about the tiny possibility of a direct link between this album and the previous trilogy of LP's. Discarding it didn't take long; the titles used in the trilogy were all written in Latin and they were all direct references to religious sources of knowledge such the Christian Bible and tradition. Apart from that the lyrical themes are a bit different than what they used to be, but I'll get on that later. Despite being sure of this album being a standalone effort (save for the case of it being another first part to another series of records) I can't help but admire the way that they managed to fit everything that they have done in the past decade in less then 30 minutes of playing time. From the furious tremolo picking to the jazz influenced chords, the dissonances and occasional melodies to some utterly rhythmical breakdowns, it's all there. There are points that sound like Converge on acid and moments that bring bands like Ved Buens Ende... and Virus to mind, and it all fits together in a way that hasn't been demonstrated before.

Another thing that caught my attention in the original NoEvDia post was the playing time; 29:12. I assumed it would be an EP, however the label insisted on calling it a full album. And I understand why. The turn in direction that DSO took is way too dense and spastic to be extended to, say, the 40th minute mark. The music in terms of intensity is unrivaled by anything that I can think of right now. The guitars still have that atonal touch to them even if at some points they seem to be returning to more simplistic roots. Hasjarl managed to pull an amazing result out of his efforts here, especially in the third track Onward Where Most with Ravin I May Meet, a track that constantly evolves and actually captures the essence of every release of the band since their breakthrough in 2004. All jokes aside I usually refer to this track as DSO in a nutshell.

The backbone of the music is very detailed as well as the guitars and vocals albeit I doubt that the band view the bass and drums as mere background for their music. Khaos truly shines here. His work on the bass is at least admirable, as he refuses to simply follow the guitars and adds more variation instead. There are on or two moments that only the bass can be heard and it's there that we get to hear the crispy and heavy tone that it has. As for the drums, this is the only time until now that I am almost sure that DSO are using a drum machine. I doubt any human being can pull such a performance off if we consider how relentless the drumming is for the most of the album's playing time. Finally, the additional instrumentation that graces the album (brass, orchestral percussion) add to the eerie atmosphere without sounding out of place in any case. The production is the only aspect of the album that I have no clue about. There is no question that it works perfectly but nobody knows who is behind the mixing and mastering of this masterwork. It could be Boban Milunovic again, as it was in FAS . There are also rumors that the studio engineer is the same person that has Carpenter Brut, a retrowave project that has received critical acclaim.

The lyrics evoke the image of humanity ending and arising again but this time, the archetypal human is made in likeness to Satan and not God. Once again the lyrics are beyond complex but they succeed in picturing the subject that's being analysed in the most vivid way possible. That is also a result of Mikko Aspa's amazing performance and multilayered vocals (additional vocals have been provided by S.V.E.S.T.'s Spica forthe Fremch parts). The vocals are mostly growling and snarling but every word digs its way into your mind, resting there and then growing up to the point that you'll be spending large amounts of time just comprehending the meaning of the lyrics. The opening words seem to be invoking some kind of healer or doctor that I guess is a metaphor for Satan wiping the false human race from the world and clearing the way for the uprising of the true heirs of his. Even the stunning album cover, which I presume that comes from Timo Ketola just from the looks of it, is a direct reference to the lyrics of the closing track; -But heaven! One arrow, anointed in the balm of Internecine Iatrogenesis, shall suffice!

Once again there is much to be studied, analysed and observed in the new Deathspell Omega record. I have been struck by its magnitude and I have no doubt that it is one of my favorite releases by them. And while nothing can overcome Paracletus and FAS for me, I feel that this is very close in terms of quality. I have a long way in front of me before I fully digest this, but trust me, it is worth it. I am urged to think what might come next (an EP if they follow the pattern?) but for now The Synarchy of Molten Bones is a reality and better than what I dared to hope for. I'll end my drivel here, but the album will get many more listens and praises from my side and I urge you to follow my lead.

DSOfan97



..::TRACK-LIST::..

1. The Synarchy Of Molten Bones 6:58
2. Famished For Breath 6:10
3. Onward Where Most With Ravin I May Meet 10:12
4. Internecine Iatrogenesis 5:52



..::OBSADA::..

Hasjarl - Guitars
Khaos - Bass
Mikko Aspa - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=_pa-gruFS1Q



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Limitowana edycja przebojowego albumu Maryli Rodowicz „Gejsza nocy” (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc).

Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów.
Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom.
W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego
„Gejsza nocy” to kwintesencja przebojowej, dynamicznej Maryli Rodowicz w obliczu burzliwych lat 80. Pod względem instrumentalnym i aranżacyjnym „Gejsza” to jeden z najlepiej brzmiących longplayów Rodowicz.

Na „Gejszy” z jednej znajdziemy sporą dawkę liryzmu firmowanego przez Krajewskiego i Osiecką, z drugiej – drapieżną, nieokiełznaną i momentami nieprzyzwoitą muzyczną dywersję Korzyńskiego i Wołka; z trzeciej wreszcie – autorski, mocno krakowski akcent Sikorowskiego. Spięcie tych estetyk w jedną spójnie brzmiącą całość okazało się jednak możliwe. Duża w tym zasługa studyjnej grupy POLICE II kierowanej przez Marka Stefankiewicza, kompozytora „Franka” i autora większości aranżacji. Wśród wykonawców znaleźli się zarówno stali akompaniatorzy Rodowicz (Ciborowski, Kleszczewski, Sygitowicz), jak i muzycy sesyjni z najwyższej półki (m.in. Ścierański, Skowron, a także instrumentaliści ściśle współpracujący z Rodowicz i Korzyńskim (Żak, Chróst i Perliński).

Na albumie znajdują się piosenki m.in. „Niech żyje bal”, „Szparka sekretarka”, „Dobranoc panowie”. Do albumu dołączono angielską wersję nieśmiertelnego przeboju Maryli „Niech żyje bal”.



..::TRACK-LIST::..

1. Gejsza Nocy 4:38
2. Szparka Sekretarka 5:02
3. Seweryn K. 4:01
4. Franek 3:37
5. Gimnastyka 4:28
6. Niech Żyje Bal 5:14
7. Kolęda Dla Rozsianych Po Świecie 5:16
8. Dobranoc Panowie 4:53
9. Sen O Wannie 2:31
10. Czas Upływa, Lat Przybywa 4:00

Nagranie Dodatkowe:
11. Long Live The Ball 5:33



..::OBSADA::..

Vocals - Maryla Rodowicz
Guitar - Ryszard Sygitowicz, Winicjusz Chróst
Keyboards - Janusz Skowron, Marek Stefankiewicz, Paweł Perliński
Percussion - Andrzej Kleszczewski, Wojciech Kowalewski
Banjo, Harmonica, Flute, Violin - Florian Ciborowski
Bass Guitar - Arkadiusz Żak, Krzysztof Ścierański




https://www.youtube.com/watch?v=uIuMSh-XXsg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Limitowana edycja przebojowego albumu Maryli Rodowicz „Gejsza nocy” (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc).

Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów.
Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom.
W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego
„Gejsza nocy” to kwintesencja przebojowej, dynamicznej Maryli Rodowicz w obliczu burzliwych lat 80. Pod względem instrumentalnym i aranżacyjnym „Gejsza” to jeden z najlepiej brzmiących longplayów Rodowicz.

Na „Gejszy” z jednej znajdziemy sporą dawkę liryzmu firmowanego przez Krajewskiego i Osiecką, z drugiej – drapieżną, nieokiełznaną i momentami nieprzyzwoitą muzyczną dywersję Korzyńskiego i Wołka; z trzeciej wreszcie – autorski, mocno krakowski akcent Sikorowskiego. Spięcie tych estetyk w jedną spójnie brzmiącą całość okazało się jednak możliwe. Duża w tym zasługa studyjnej grupy POLICE II kierowanej przez Marka Stefankiewicza, kompozytora „Franka” i autora większości aranżacji. Wśród wykonawców znaleźli się zarówno stali akompaniatorzy Rodowicz (Ciborowski, Kleszczewski, Sygitowicz), jak i muzycy sesyjni z najwyższej półki (m.in. Ścierański, Skowron, a także instrumentaliści ściśle współpracujący z Rodowicz i Korzyńskim (Żak, Chróst i Perliński).

Na albumie znajdują się piosenki m.in. „Niech żyje bal”, „Szparka sekretarka”, „Dobranoc panowie”. Do albumu dołączono angielską wersję nieśmiertelnego przeboju Maryli „Niech żyje bal”.



..::TRACK-LIST::..

1. Gejsza Nocy 4:38
2. Szparka Sekretarka 5:02
3. Seweryn K. 4:01
4. Franek 3:37
5. Gimnastyka 4:28
6. Niech Żyje Bal 5:14
7. Kolęda Dla Rozsianych Po Świecie 5:16
8. Dobranoc Panowie 4:53
9. Sen O Wannie 2:31
10. Czas Upływa, Lat Przybywa 4:00

Nagranie Dodatkowe:
11. Long Live The Ball 5:33



..::OBSADA::..

Vocals - Maryla Rodowicz
Guitar - Ryszard Sygitowicz, Winicjusz Chróst
Keyboards - Janusz Skowron, Marek Stefankiewicz, Paweł Perliński
Percussion - Andrzej Kleszczewski, Wojciech Kowalewski
Banjo, Harmonica, Flute, Violin - Florian Ciborowski
Bass Guitar - Arkadiusz Żak, Krzysztof Ścierański




https://www.youtube.com/watch?v=uIuMSh-XXsg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wygląda na to, że mimo pandemicznych przeciwności losu, pod względem wydawniczym polska scena metalowa ma się całkiem dobrze. Co prawda kojarzona jest głownie z docenianym na całym świecie black metalem i wszelkimi jego mutacjami, lecz rodzimy death metal jakością nic a nic mu nie ustępuje. Doskonałym tego przykładem jest „Dead Souls Cathedral” – czwarty pełny album lubelskiego Ulcera, który śmiało może pretendować do czołówki zestawienia najlepszych płyt 2021 roku.

Przy okazji tego wydawnictwa wspomina się o hołdzie dla starej szkoły death metalu, co bardzo dobrze słychać, ale proszę nie mylić inspiracji z kopiowaniem. Na „katedrze” słyszalne są wszelakie wpływy, można rzec, że z obu stron Atlantyku. W paru miejscach („Off We Go” czy „Cold Darkness”) wyraźnie zaznacza się między innymi tzw. scena szwedzka. Gdzie indziej zaś przychodzą mi na myśl stare utwory Suffocation czy Immolation. Aczkolwiek, atmosferą duszną i ciężką niczym w koszmarze Füsslego przypomina dokonania Deathspell Omega czy Dead Congregation. No, ale ilu ludzi tyle opinii i z pewnością każdy słuchacz zinterpretuje to na swój sposób. Dość powiedzieć, że najnowsza płyta Ulcera, to żadne rzewne wspominki o archaicznym brzmieniu, lecz porywająca mroczna rozrywka, najwyższej jakości. Począwszy od abstrakcyjnej okładki autorstwa Arkadiusza Szymanka przez wybrzmiewające z dziką lubością ostre dźwięki, po siarczysty growl o zabójczej artykulacji, w sposób perfekcyjny dopełniający całości. Już sam tytuł, godny opowiadania Lovecrafta czy E. A. Poe, wieszczy wyniośle posępną aurę i tak w rzeczywistości jest.

Ten nieskromny aranżacyjnie album rozpoczyna w iście hitchkokowskim stylu osobliwe intro. Można się go raczej spodziewać się w kulminacyjnym momencie filmu grozy, niż na płycie, aczkolwiek pasuje tu idealnie. Wzmaga napięcie do granic możliwości, a dalej wcale nie jest lżej. Taki stan rzeczy utrzymuje się przez omalże pięćdziesiąt minut, co zważywszy na ciężar materiału stanowi nie lada wyzwanie. Nie jest to bowiem muzyka łatwa w odbiorze. Momentami przypomina napór nawałnicy, a mimo to słucha się jej z nieskrywaną przyjemnością. Dodatkowo album jest złożony i bogaty dźwiękowo. Przy tym na tyle umiejętnie skrojony, że daleki od zbędnego przepychu, a co za tym idzie ogłuszającego zgiełku. Posiada wszystko, czego po death metalu można oczekiwać. Klimat ogołocony z wszelkich lekkości, potężne brzmienie, wściekłość i energię. Dominują raczej średnie tempa, choć nie brakuje szybkich utworów, czego przykładem może być „Eternal Night”.

„Dead Souls Cathedral” raczy słuchacza pełnym bukietem siarczystych dźwięków na najwyższym poziomie i z pewnością zachwyci nie tylko oddanych fanów gatunku. Nie mniej jednak to im zapewne najbardziej przypadnie do gustu. Z death metalem zawsze mi było po drodze, a w tym przypadku nie zawiodłem swych oczekiwań. Jak na wstępie wspomniałem, w klasyfikacji najlepszych albumów 2021 roku, Ulcer śmiało może plasować się w ścisłej czołówce.

Robert Cisło


Podejrzewam, że w 2023 r. coraz mniej ludzi ma ochotę czytać o Death Metalu mającym brzmienie „inspirowane” Incantation, ale z drugiej strony, weterani z Ulcer nie wypadli sroce spod ogona i to co tworzą nie wynika z chwilowej mody, a z konsekwencji i prawdziwej pasji do tworzenia. W zespole najwięcej odnajdziemy członków Deivos/Dira Mortis, z zasłużonym Wizunem na perce.

Przede wszystkim, należy zacząć od tego, że produkcja jest bardzo głośna, nieco wręcz hałaśliwa. Ale też daje ona wrażenie, jakby muzyka była wykonywana na żywo do tego stopnia, że gdy się pojawiają gdzieniegdzie syntezatory (sprytnie schowane w tyle), to się patrzyłem przez okno, czy coś się nie działo na ulicy ciekawego (jakiś ambulans albo co).

Kolejna rzecz, która mnie cieszy, to poziom materiału, który bym nazwał światowym. Jak ktoś mi nie wierzy, niech sprawdzi „Not the One”, albo przepięknie zbudowany i zagrany „Disintegration”. Grupa ma kosmiczno-astralne ciągotki, ale stara się je odpowiednio zakrywać staromodnymi riffami, dzięki czemu ich styl zamiast być oczywistym, staje się wielopłaszczyznowy i trudnym do jednoczesnego ugryzienia. Chciałoby się ich porównać do kogoś, ale nie oddałoby to sprawiedliwości grupie i by ją niestety skrzywdziło.

Mroczna okładka jak i liryki starają się zaprezentować filozoficzno-refleksyjne aspekty życia – zarówno wspomniany wcześniej „Not the One” czy „Cold Darkness”, pokazując wyższą klasę układania słów w interesujące przemyślenia. Nie żebym był jakimś fascynatem tekstów (wręcz przeciwnie, bardzo często mi jeden kolega zarzuca, że mam gdzieś liryki), ale jest wyraźnie zauważalna i zaznaczona myśl przewodnia albumu, co jestem w stanie docenić.

Mimo wspomnianych, drugoplanowych efektów keyboardowych, nie znajdziecie tu jakiś intro/outro. Patrząc na tracklistę, myślałem że krótki „Eternal Night” będzie takowym instrumentalem, ale nie, jest to paradoksalnie bardzo szybka i brutalna petarda na zamienienie mózgu w papkę.

Jakby nie patrzeć, z tego typu tworów jak najbardziej należy być dumnym i osobiście cieszy mnie to, że nasza scena wciąż się rozwija i robi się coraz więcej wartościowych pozycji Made in Poland, zwłaszcza jak się to porówna z tym jak siermiężnie to nieraz wyglądało ponad 10 lat temu, kiedy zbyt często brzmienie było klockowate, a techniczna szorstkość sprawiała, że trzeba się było napracować, aby daną płytę można było zrozumieć, nie mówiąc już o polubieniu. Tutaj takowych problemów nie ma, Dead Souls Cathedral będzie stanowić chlubę mojej kolekcji, którą pewnie jeszcze nie raz będę odkrywać, w celu znalezienia dalszych tajemnic w niej zawartych.

mutant


Po krótkim zakłóceniu mocy w postaci dominacji black metalu na polskiej scenie mam wrażenie, że powoli mamy do czynienia z powrotem na salony sztuki śmierci. Obserwuję sporą ekspansję polskich kapel gatunku death i nowy krążek Ulcer bez wahania mogę zaliczyć do tych mogących dźwignąć gatunek tam, gdzie jego miejsce, czyli na piedestały. Dead Souls Cathedral wypuszczony został przez Defense Records/My Throne Promotions 18 maja bieżącego roku.

Skłamałbym, gdyby coś mnie w związku z tą płytą zaskoczyło. Tak jak się spodziewałem, album okazał się dobry, a rosnący fejm bandu niezachwiany. Dead Souls Cathedral to już czwarty long hordy pochodzącej z Lublina, i tak jak w przypadku każdej poprzedniej, można zauważyć odpowiedni progres aranżacyjno/twórczy. Zespół nadal zdecydowanie kultywuje drogę starego death metalu, ale swój styl buduje na jego wielu elementach i wpływach. Słychać tu Florydę, słychać nieco starej Szwecji, a jak mocno poszukać, to i da się znaleźć coś z wysp (Bolt Thrower, wczesne My Dying Bride, Paradise Lost – harmonie). Ważne w tej układance jest to, że utwory są skonstruowane w płynny sposób i wszystkie te inspiracje przenikają się naturalnie. Co w moim uznaniu dominuje, to diabelski, mroczny klimat, który może kojarzyć się z Immolation, jest w nich ten sam duszny, ciemny feeling, co u Amerykanów. Generalnie Ulcer także stawia na średnie tempa, masywne struktury i chaotyczne solówki, rozgniatając wszystko na swojej drodze. Mrocznego klimatu dopełniają pojawiające się tu i ówdzie brzmiące bardzo staromodnie klawisze, kojarzące się z death metalowymi albumami wczesnych lat 90. Wstawki te nie są częste i nie mają wpływu na jakieś zmiękczenie materiału, lecz dopełnienie emanacji zła – co im się udaje.

Jedynym małym minusem, z którym mało kto pewnie się zgodzi jest czas trwania albumu. Niemal pięćdziesiąt minut tak masywnej muzyki nie będzie dla mnie zawsze do przejścia. Należę do osób, którzy wolą uczucie niedosytu niż w drugą stronę. Pewnie nie byłbym w stanie wskazać, która kompozycja powinna wypaść, bo całość jest bardzo równa, ale mam wrażenie, że skrócenie materiału mogłoby polepszyć wrażenia odbioru materiału.

Reasumując, uważam Ulcer za jednego z silniejszych składów nowej fali polskiego death metalu. Zespół łączy w sobie w odpowiednich proporcjach nostalgiczne wpływy przeszłości z własnym stylem, a taki zestaw ma konkretne branie w dzisiejszych czasach.

Brzeźnicki


Old School Death Metal acts have the tendency to become clones of their idols of the past, locked up in an endless circle from where they can't escape from their own choice. But it doesn't mean that a band can't do things in a personal way using such an old and eroded approach. Names as ULCER, from Poland, shows that things can be different, as can be heard on "Dead Souls Cathedral", their latest release.

It's a form of traditional Death Metal influenced by early Swedish Death Metal names as CARNAGE, DISMEMBER, ENTOMMBED and UNLEASHED, and with some touches of North American School. But paying attention, the listeners will detect for some technical details and a clear melodic basting under their musical brutality (and that are especially evident during the guitar solos). But as written words fail to state what an album can express sometimes, the best is to say that they found a personal way to deal with the genre. And it's good, indeed. The production of the album focused its efforts to create something that could keep the Old School elements of their music into the album. But the choice for a better sonority, with a careful work that make their songs understandable to the ears, was very good one, indeed. And the Old School touch comes from the instrumental tunes used.

The mayhemic brutality of "Those Black Gods" (very good melodic basting along nasty guitars arrangements and grunts) and of "Not the One", the catchy slow parts of "Cold Darkness" (with a simple, but good, work from bass guitar and drums on the rhythmic conduction), the massive Old School weight shown on the fast tempos of "Die with Us", and the very good technical work heard on "Dead Souls Cathedral" are the best ones to begin with. But for a Death Metal addicted, "Dead Souls Cathedral" is a fine piece of Death Metal.

So be the next one on the line, and surrender to the brutality of ULCER. You won't regret the experience.

'Metal Mark' Garcia



..::TRACK-LIST::..

1. Those Black Gods 07:42
2. Not The One 05:09
3. Cold Darkness 06:23
4. Eternal Night 01:12
5. Off We Go 05:45
6. Die With Us 04:50
7. Disintegration 05:23
8. Dead Souls Cathedral 05:26
9. Into The Chasm 05:15



https://www.youtube.com/watch?v=1893J5gpXRs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wygląda na to, że mimo pandemicznych przeciwności losu, pod względem wydawniczym polska scena metalowa ma się całkiem dobrze. Co prawda kojarzona jest głownie z docenianym na całym świecie black metalem i wszelkimi jego mutacjami, lecz rodzimy death metal jakością nic a nic mu nie ustępuje. Doskonałym tego przykładem jest „Dead Souls Cathedral” – czwarty pełny album lubelskiego Ulcera, który śmiało może pretendować do czołówki zestawienia najlepszych płyt 2021 roku.

Przy okazji tego wydawnictwa wspomina się o hołdzie dla starej szkoły death metalu, co bardzo dobrze słychać, ale proszę nie mylić inspiracji z kopiowaniem. Na „katedrze” słyszalne są wszelakie wpływy, można rzec, że z obu stron Atlantyku. W paru miejscach („Off We Go” czy „Cold Darkness”) wyraźnie zaznacza się między innymi tzw. scena szwedzka. Gdzie indziej zaś przychodzą mi na myśl stare utwory Suffocation czy Immolation. Aczkolwiek, atmosferą duszną i ciężką niczym w koszmarze Füsslego przypomina dokonania Deathspell Omega czy Dead Congregation. No, ale ilu ludzi tyle opinii i z pewnością każdy słuchacz zinterpretuje to na swój sposób. Dość powiedzieć, że najnowsza płyta Ulcera, to żadne rzewne wspominki o archaicznym brzmieniu, lecz porywająca mroczna rozrywka, najwyższej jakości. Począwszy od abstrakcyjnej okładki autorstwa Arkadiusza Szymanka przez wybrzmiewające z dziką lubością ostre dźwięki, po siarczysty growl o zabójczej artykulacji, w sposób perfekcyjny dopełniający całości. Już sam tytuł, godny opowiadania Lovecrafta czy E. A. Poe, wieszczy wyniośle posępną aurę i tak w rzeczywistości jest.

Ten nieskromny aranżacyjnie album rozpoczyna w iście hitchkokowskim stylu osobliwe intro. Można się go raczej spodziewać się w kulminacyjnym momencie filmu grozy, niż na płycie, aczkolwiek pasuje tu idealnie. Wzmaga napięcie do granic możliwości, a dalej wcale nie jest lżej. Taki stan rzeczy utrzymuje się przez omalże pięćdziesiąt minut, co zważywszy na ciężar materiału stanowi nie lada wyzwanie. Nie jest to bowiem muzyka łatwa w odbiorze. Momentami przypomina napór nawałnicy, a mimo to słucha się jej z nieskrywaną przyjemnością. Dodatkowo album jest złożony i bogaty dźwiękowo. Przy tym na tyle umiejętnie skrojony, że daleki od zbędnego przepychu, a co za tym idzie ogłuszającego zgiełku. Posiada wszystko, czego po death metalu można oczekiwać. Klimat ogołocony z wszelkich lekkości, potężne brzmienie, wściekłość i energię. Dominują raczej średnie tempa, choć nie brakuje szybkich utworów, czego przykładem może być „Eternal Night”.

„Dead Souls Cathedral” raczy słuchacza pełnym bukietem siarczystych dźwięków na najwyższym poziomie i z pewnością zachwyci nie tylko oddanych fanów gatunku. Nie mniej jednak to im zapewne najbardziej przypadnie do gustu. Z death metalem zawsze mi było po drodze, a w tym przypadku nie zawiodłem swych oczekiwań. Jak na wstępie wspomniałem, w klasyfikacji najlepszych albumów 2021 roku, Ulcer śmiało może plasować się w ścisłej czołówce.

Robert Cisło


Podejrzewam, że w 2023 r. coraz mniej ludzi ma ochotę czytać o Death Metalu mającym brzmienie „inspirowane” Incantation, ale z drugiej strony, weterani z Ulcer nie wypadli sroce spod ogona i to co tworzą nie wynika z chwilowej mody, a z konsekwencji i prawdziwej pasji do tworzenia. W zespole najwięcej odnajdziemy członków Deivos/Dira Mortis, z zasłużonym Wizunem na perce.

Przede wszystkim, należy zacząć od tego, że produkcja jest bardzo głośna, nieco wręcz hałaśliwa. Ale też daje ona wrażenie, jakby muzyka była wykonywana na żywo do tego stopnia, że gdy się pojawiają gdzieniegdzie syntezatory (sprytnie schowane w tyle), to się patrzyłem przez okno, czy coś się nie działo na ulicy ciekawego (jakiś ambulans albo co).

Kolejna rzecz, która mnie cieszy, to poziom materiału, który bym nazwał światowym. Jak ktoś mi nie wierzy, niech sprawdzi „Not the One”, albo przepięknie zbudowany i zagrany „Disintegration”. Grupa ma kosmiczno-astralne ciągotki, ale stara się je odpowiednio zakrywać staromodnymi riffami, dzięki czemu ich styl zamiast być oczywistym, staje się wielopłaszczyznowy i trudnym do jednoczesnego ugryzienia. Chciałoby się ich porównać do kogoś, ale nie oddałoby to sprawiedliwości grupie i by ją niestety skrzywdziło.

Mroczna okładka jak i liryki starają się zaprezentować filozoficzno-refleksyjne aspekty życia – zarówno wspomniany wcześniej „Not the One” czy „Cold Darkness”, pokazując wyższą klasę układania słów w interesujące przemyślenia. Nie żebym był jakimś fascynatem tekstów (wręcz przeciwnie, bardzo często mi jeden kolega zarzuca, że mam gdzieś liryki), ale jest wyraźnie zauważalna i zaznaczona myśl przewodnia albumu, co jestem w stanie docenić.

Mimo wspomnianych, drugoplanowych efektów keyboardowych, nie znajdziecie tu jakiś intro/outro. Patrząc na tracklistę, myślałem że krótki „Eternal Night” będzie takowym instrumentalem, ale nie, jest to paradoksalnie bardzo szybka i brutalna petarda na zamienienie mózgu w papkę.

Jakby nie patrzeć, z tego typu tworów jak najbardziej należy być dumnym i osobiście cieszy mnie to, że nasza scena wciąż się rozwija i robi się coraz więcej wartościowych pozycji Made in Poland, zwłaszcza jak się to porówna z tym jak siermiężnie to nieraz wyglądało ponad 10 lat temu, kiedy zbyt często brzmienie było klockowate, a techniczna szorstkość sprawiała, że trzeba się było napracować, aby daną płytę można było zrozumieć, nie mówiąc już o polubieniu. Tutaj takowych problemów nie ma, Dead Souls Cathedral będzie stanowić chlubę mojej kolekcji, którą pewnie jeszcze nie raz będę odkrywać, w celu znalezienia dalszych tajemnic w niej zawartych.

mutant


Po krótkim zakłóceniu mocy w postaci dominacji black metalu na polskiej scenie mam wrażenie, że powoli mamy do czynienia z powrotem na salony sztuki śmierci. Obserwuję sporą ekspansję polskich kapel gatunku death i nowy krążek Ulcer bez wahania mogę zaliczyć do tych mogących dźwignąć gatunek tam, gdzie jego miejsce, czyli na piedestały. Dead Souls Cathedral wypuszczony został przez Defense Records/My Throne Promotions 18 maja bieżącego roku.

Skłamałbym, gdyby coś mnie w związku z tą płytą zaskoczyło. Tak jak się spodziewałem, album okazał się dobry, a rosnący fejm bandu niezachwiany. Dead Souls Cathedral to już czwarty long hordy pochodzącej z Lublina, i tak jak w przypadku każdej poprzedniej, można zauważyć odpowiedni progres aranżacyjno/twórczy. Zespół nadal zdecydowanie kultywuje drogę starego death metalu, ale swój styl buduje na jego wielu elementach i wpływach. Słychać tu Florydę, słychać nieco starej Szwecji, a jak mocno poszukać, to i da się znaleźć coś z wysp (Bolt Thrower, wczesne My Dying Bride, Paradise Lost – harmonie). Ważne w tej układance jest to, że utwory są skonstruowane w płynny sposób i wszystkie te inspiracje przenikają się naturalnie. Co w moim uznaniu dominuje, to diabelski, mroczny klimat, który może kojarzyć się z Immolation, jest w nich ten sam duszny, ciemny feeling, co u Amerykanów. Generalnie Ulcer także stawia na średnie tempa, masywne struktury i chaotyczne solówki, rozgniatając wszystko na swojej drodze. Mrocznego klimatu dopełniają pojawiające się tu i ówdzie brzmiące bardzo staromodnie klawisze, kojarzące się z death metalowymi albumami wczesnych lat 90. Wstawki te nie są częste i nie mają wpływu na jakieś zmiękczenie materiału, lecz dopełnienie emanacji zła – co im się udaje.

Jedynym małym minusem, z którym mało kto pewnie się zgodzi jest czas trwania albumu. Niemal pięćdziesiąt minut tak masywnej muzyki nie będzie dla mnie zawsze do przejścia. Należę do osób, którzy wolą uczucie niedosytu niż w drugą stronę. Pewnie nie byłbym w stanie wskazać, która kompozycja powinna wypaść, bo całość jest bardzo równa, ale mam wrażenie, że skrócenie materiału mogłoby polepszyć wrażenia odbioru materiału.

Reasumując, uważam Ulcer za jednego z silniejszych składów nowej fali polskiego death metalu. Zespół łączy w sobie w odpowiednich proporcjach nostalgiczne wpływy przeszłości z własnym stylem, a taki zestaw ma konkretne branie w dzisiejszych czasach.

Brzeźnicki


Old School Death Metal acts have the tendency to become clones of their idols of the past, locked up in an endless circle from where they can't escape from their own choice. But it doesn't mean that a band can't do things in a personal way using such an old and eroded approach. Names as ULCER, from Poland, shows that things can be different, as can be heard on "Dead Souls Cathedral", their latest release.

It's a form of traditional Death Metal influenced by early Swedish Death Metal names as CARNAGE, DISMEMBER, ENTOMMBED and UNLEASHED, and with some touches of North American School. But paying attention, the listeners will detect for some technical details and a clear melodic basting under their musical brutality (and that are especially evident during the guitar solos). But as written words fail to state what an album can express sometimes, the best is to say that they found a personal way to deal with the genre. And it's good, indeed. The production of the album focused its efforts to create something that could keep the Old School elements of their music into the album. But the choice for a better sonority, with a careful work that make their songs understandable to the ears, was very good one, indeed. And the Old School touch comes from the instrumental tunes used.

The mayhemic brutality of "Those Black Gods" (very good melodic basting along nasty guitars arrangements and grunts) and of "Not the One", the catchy slow parts of "Cold Darkness" (with a simple, but good, work from bass guitar and drums on the rhythmic conduction), the massive Old School weight shown on the fast tempos of "Die with Us", and the very good technical work heard on "Dead Souls Cathedral" are the best ones to begin with. But for a Death Metal addicted, "Dead Souls Cathedral" is a fine piece of Death Metal.

So be the next one on the line, and surrender to the brutality of ULCER. You won't regret the experience.

'Metal Mark' Garcia



..::TRACK-LIST::..

1. Those Black Gods 07:42
2. Not The One 05:09
3. Cold Darkness 06:23
4. Eternal Night 01:12
5. Off We Go 05:45
6. Die With Us 04:50
7. Disintegration 05:23
8. Dead Souls Cathedral 05:26
9. Into The Chasm 05:15



https://www.youtube.com/watch?v=1893J5gpXRs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
OldiesPart015⭐MP3@320kbps

...( TrackList )...
VA - The Best of Sunshine Pop: 172 Iconic Classic Tracks that Defined the Original Sunshine Pop Era of the 60s (Super Deluxe Edition) [2022] (6CD)

VA - The Best Original Ska from Jamaica and 2 Tone: 132 Top Skanking Hits (Super Deluxe Edition) [2023] (5CD)

VA - The Best Original Ska from Jamaica and 2 Tone: inspired by the BBC television drama This Town - 200 Top Skanking Hits (Super Deluxe Edition) [2024] (8CD)

VA - The Brill Building Sound: 445 Brilliant Pop Hit Masterpieces (Super Deluxe Edition) [2023] (15 x CDs)

...( Info )...

Artist: Various Artists
Album: 80s Hits – 100 Top Songs
Year: 2025
Format: mp3 320 kbps


...( TrackList )...

01. Pet Shop Boys - Always on My Mind
02. A-Ha - Take On Me
03. Fleetwood Mac - Everywhere (2018 Remaster)
04. Madonna - Like a Prayer
05. Chicago - Hard to Say I’m Sorry
06. Tina Turner - What's Love Got to Do with It
07. Alannah Myles - Black Velvet
08. Alphaville - Forever Young
09. Duran Duran - Hungry like the Wolf (2009 Remaster)
10. Spandau Ballet - True
11. John Parr - St. Elmo's Fire (Man in Motion)
12. Michael McDonald - I Keep Forgettin (Every Time You're Near)
13. Yes - Owner of a Lonely Heart
14. The Cars - Drive
15. George Benson - Give Me the Night
16. Starship - Nothing's Gonna Stop Us Now
17. Limahl - Never Ending Story (Giorgio 7 Mix)
18. Foreigner - I Want to Know What Love Is (1999 Remaster)
19. Roxette - Dressed for Success
20. The Beach Boys - Kokomo
21. The Proclaimers - I'm Gonna Be (500 Miles)
22. Peter Cetera - Glory of Love
23. Whitesnake - Here I Go Again 87 (2018 Remaster)
24. Talk Talk - It's My Life
25. Rod Stewart - Baby Jane
26. Stevie Nicks - Edge of Seventeen (2016 Remaster)
27. The Pretenders - Don't Get Me Wrong
28. The B-52's - Love Shack
29. Joey Scarbury - Believe It or Not (From Greatest American Hero)
30. Chaka Khan - I Feel for You
31. New Order - Blue Monday '88 (2015 Remaster)
32. Simply Red - Money's Too Tight (2008 Remaster)
33. Robert Palmer - Simply Irresistible
34. Debbie Gibson - Lost in Your Eyes
35. The Blues Brothers - Everybody Needs Somebody to Love
36. Al Jarreau - Mornin' (2012 Japan Remaster)
37. Climie Fisher - Love Changes (Everything)
38. Peabo Bryson - If Ever You're in My Arms Again
39. Ramones - Baby, I Love You
40. Levert - Casanova
41. Los Lobos - La Bamba
42. Randy Crawford - You Might Need Somebody
43. Madonna - La Isla Bonita
44. AL B. SURE! - Nite and Day
45. Jane Child - Don’t Wanna Fall in Love
46. The Time - Jungle Love
47. Cliff Richard - Ocean Deep (2002 Remaster)
48. Kajagoogoo - Too Shy (2004 Remaster)
49. Nu Shooz - I Can’t Wait
50. Roberta Flack - Back Together Again (feat. Donny Hathaway)
51. The Stranglers - Golden Brown
52. Narada Michael Walden - Gimme Gimme Gimme (feat. Patti Austin)
53. Bette Midler - Wind Beneath My Wings
54. Faith No More - Epic (Radio Edit)
55. Starpoint - Object of My Desire
56. Talking Heads - This Must Be the Place (Naive Melody) [2005 Remaster]
57. James Ingram - There’s No Easy Way
58. Chris Rea - Josephine
59. Dusty Springfield - In Private
60. Chicago - You're the Inspiration
61. Marillion - Kayleigh (2017 Remaster)
62. Peter Schilling - Major Tom (Coming Home)
63. Roger - I Want to Be Your Man
64. Adrian Gurvitz - Classic
65. Duran Duran - Girls on Film (2010 Remaster)
66. Art Of Noise - Kiss (feat. Tom Jones)
67. The Pretenders - Back on the Chain Gang (2007 Remaster)
68. Tina Turner - We Don't Need Another Hero (Thunderdome)
69. Pet Shop Boys - What Have I Done to Deserve This (feat. Dusty Springfield)
70. Starship - We Built This City
71. Chaka Khan - Ain't Nobody
72. Rod Stewart - Young Turks
73. Joy Division - Love Will Tear Us Apart
74. The Dream Academy - Life in a Northern Town
75. Alphaville - Big in Japan
76. Jane’s Addiction - Jane Says
77. Spandau Ballet - Gold
78. Foreigner - Waiting for a Girl Like You
79. Sheila E. - The Glamorous Life, Pt. 1
80. Roxette - The Look
81. Larry Graham - One in a Million You
82. Whitesnake - Is This Love
83. Fleetwood Mac - Little Lies (2018 Remaster)
84. Karyn White - Superwoman
85. Twisted Sister - We’re Not Gonna Take It
86. Simply Red - Holding Back the Years
87. Echo And The Bunnymen - The Killing Moon
88. Sister Sledge - Frankie
89. Dexys - Geno
90. Hot Chocolate - It Started with a Kiss
91. The Smiths - How Soon Is Now
92. Donald Fagen - I.G.Y
93. Talk Talk - Such a Shame
94. A-Ha - The Living Daylights
95. Richie Havens - Going Back to My Roots
96. Tanita Tikaram - Twist in My Sobriety
97. London Boys - I'm Gonna Give My Heart
98. Stacy Lattisaw - Perfect Combination
99. Zapp - More Bounce to the Ounce
100. Belouis Some - Imagination

..::OPIS::..

SHM-CD (Super High Material CD) to najwyższej jakości płyta CD
w pełni kompatybilna ze wszystkimi odtwarzaczami CD.
SHM-CD wykorzystuje materiał poliwęglanowy pierwotnie opracowany dla ekranów LCD,
a zwiększona przejrzystość płyty SHM-CD zapewnia większą klarowność, głębię
i definicję dźwięku, przybliżając słuchacza do muzyki oryginalnego mastera.

Cechy SHM-CD: Jakość dźwięku

Krystalicznie czysty dźwięk.
Znacznie wyższa rozdzielczość.
Doskonała równowaga i stabilność.
Redukcja zniekształceń i poprawa głośności basów.

..::INFO::..


----------------------------------------------------------
Dire Straits - 9 SHM CD - Discography (Remastered 2008)
(Japan Edition)
----------------------------------------------------------


Artist...............: Dire Straits
Genre................: Rock
Source...............: CD
Year.................: 2008 (Remastered)
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 63 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: SHM-CD - Universal Music
Vertigo Japan

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD


CD: Dire Straits - Dire Straits (1978)

01. Down To The Waterline [0:04:02.44]
02. Water Of Love [0:05:26.62]
03. Setting Me Up [0:03:19.60]
04. Six Blade Knife [0:04:13.44]
05. Southbound Again [0:02:59.49]
06. Sultans Of Swing [0:05:48.77]
07. In The Gallery [0:06:16.69]
08. Wild West End [0:04:41.70]
09. Lions [0:05:03.89]


CD: Dire Straits - Communiqué (1979)

01. Once Upon A Time In The West [0:05:23.06]
02. News [0:04:14.20]
03. Where Do You Think You're Going? [0:03:49.64]
04. Communiqué [0:05:49.69]
05. Lady Writer [0:03:45.50]
06. Angel Of Mercy [0:04:36.62]
07. Portobello Belle [0:04:29.77]
08. Single-Handed Sailor [0:04:42.80]
09. Follow Me Home [0:05:50.86]


CD: Dire Straits - Making Movies (1980)

01. Tunnel Of Love [0:08:11.44]
02. Romeo And Juliet [0:06:01.89]
03. Skateaway [0:06:40.44]
04. Expresso Love [0:05:12.22]
05. Hand In Hand [0:04:48.77]
06. Solid Rock [0:03:27.02]
07. Les Boys [0:04:08.97]


CD: Dire Straits - Love Over Gold (1982)

01. Telegraph Road [0:14:18.37]
02. Private Investigations [0:06:46.86]
03. Industrial Disease [0:05:50.36]
04. Love Over Gold [0:06:17.04]
05. It Never Rains [0:07:59.80]


CD: Dire Straits - Alchemy - Live CD 1 (1984)

01. Once Upon A Time In The West [0:13:01.33]
02. Expresso Love [0:05:45.09]
03. Romeo And Juliet [0:08:17.70]
04. Love Over Gold [0:03:27.60]
05. Private Investigations [0:07:34.96]
06. Sultans Of Swing [0:10:54.30]


CD: Dire Straits - Alchemy - Live CD 2 (1984)

01. Two Young Lovers (Intro: The Carousel Waltz) [0:04:49.66]
02. Tunnel Of Love [0:14:29.40]
03. Telegraph Road [0:13:37.33]
04. Solid Rock [0:06:01.90]
05. Going Home - Theme From 'Local Hero' [0:06:05.49]


CD: Dire Straits - Brothers in Arms (1985)

01. So Far Away [0:05:11.97]
02. Money for Nothing [0:08:26.40]
03. Walk of Life [0:04:12.49]
04. Your Latest Trick [0:06:33.90]
05. Why Worry [0:08:31.29]
06. Ride Across the River [0:06:58.13]
07. The Man’s Too Strong [0:04:40.13]
08. One World [0:03:40.80]
09. Brothers in Arms [0:07:00.24]


CD: Dire Straits - On Every Street (1991)

01. Calling Elvis [0:06:26.57]
02. On Every Street [0:05:04.20]
03. When It Comes To You [0:05:01.02]
04. Fade To Black [0:03:50.57]
05. The Bug [0:04:16.60]
06. You And Your Friend [0:05:59.33]
07. Heavy Fuel [0:05:10.69]
08. Iron Hand [0:03:09.64]
09. Ticket To Heaven [0:04:25.62]
10. My Parties [0:05:33.06]
11. Planet Of New Orleans [0:07:48.10]
12. How Long [0:03:49.73]


CD: Dire Straits - On The Night (1993)

01. Calling Elvis [0:10:25.33]
02. Walk Of Life [0:05:06.06]
03. Heavy Fuel [0:05:22.86]
04. Romeo And Juliet [0:10:05.80]
05. Private Investigations [0:09:43.06]
06. Your Latest Trick [0:05:35.00]
07. On Every Street [0:07:01.29]
08. You And Your Friend [0:06:47.97]
09. Money For Nothing [0:06:27.62]
10. Brothers In Arms [0:08:55.44]


CD: Dire Straits - Live at the BBC (1995)

01. Down to the Waterline [0:04:10.10]
02. Six Blade Knife [0:03:47.53]
03. Water of Love [0:05:29.49]
04. Wild West End [0:05:12.44]
05. Sultans of Swing [0:06:38.89]
06. Lions [0:05:26.50]
07. What's the Matter Baby? [0:03:20.73]
08. Tunnel of Love [0:11:56.29]

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Abhordium's When Depravity Incarnates is an extremely positive surprise in virtually every respect. Death metal in general seems like a genre flogged to death by gazillions of more or less crappy bands in the recent years, and this particular album brings were little innovation to the table. It has not been released by a label, and in a world deluged by independent releases of questionable quality, creating a full-length indie release is both financial gambling and, too often, an artificial support for the musicians' egos.

However, in this case, everything seems to click to place in a surprising way, and the album is a very enjoyable piece of controlled chaos, and manages to renew the traditional genre, but without turning to commercial crap or disrespecting the classic rules of death metal. Even the packaging, a very nice looking digipack, with creepily innovative band member pictures and overall well-designed looks, promises something that deviates from the flow of mediocre works in the genre.

The music on When Depravity Incarnates is almost pure death metal, with a traditional but modernized sound, dashes of brutality, and the chaotic essence of the genre well under control. The riffing is extremely well executed, rapid, and sounds somewhat like a modernized, sped-up Altars of Madness. And that is what death metal should be about. The songs are logical and flow extremely well, but still retain the vital chaotic battering whirlwind of true death metal, with absolutely no core influence whatsoever; the songs are carried mostly by the wonderful guitar-work, and that's exactly how it should be. Rule #1 of death metal: riffs before everything!

The vocals are basic death growls, the drumming is almost exceptionally faithful to the conventions of the genre, and the bass serves the greater good as it should. There's a scent of brutal death metal in the air, but that's mostly because the album takes the traditional death metal to the extreme, and has a brutality of the original kind, without the annoying characteristics of the modern run-of-the-mill brutal death. Some of the rapid riffing also carries a mildly blackened feel to it, as do the vocals and lyrics on the last track, "Abyss Portal", even if the music stays true to death metal.

Production-wise the album is close to perfect. The sound is thick, but not Hi-Fi, and just the drums get a bit buried by the combined efforts of the guitars and vocals occasionally. However, even the production respects the original definition of death metal, and there's simply nothing to whine about… this is a very good album. For an independent release, When Depravity Incarnates is a very professional and credible package in every way. Most death metal albums released by labels nowadays is much less enjoyable than Abhordium on this fine piece of work, and even if there's nothing new on the album, the extreme traditionalism and purity of death metal is easily enough to make this a worthwhile purchase.

And finally, the band displayed some original innovation in their marketing efforts. Going around a festival area and selling the album out of a backpack to random metalheads drinking beer on the lawn is a traditional method to spread independent releases. However, the simple addition of an MP3 player and quality headphones for some quick sampling was quite enough to convince yours truly of the bargain.

When Depravity Incarnates is a worthy purchase for anyone into traditional death metal taken into one kind of extreme. It's also a schoolbook example of how to release an independent album the right way. Listen and learn!

Napero



..::TRACK-LIST::..

1. Cursed Phenomenon 04:30
2. Plague Upon Plague 03:25
3. Circulation of the Stygian Winds 04:02
4. Depravity Withering 03:00
5. Shades of the Horns 03:57
6. Dormant Mind 03:52
7. Chaos Mantra (Part. I) 05:32
8. Like the Ruins Betokeneth (Part. II) 04:33
9. Abyss Portal 06:49



..::OBSADA::..

Arttu Aalto - drums
Kari Laaksonen - vocals
Jarkko Neuvonen - guitars/bass




https://www.youtube.com/watch?v=ft1akf4VCGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Abhordium's When Depravity Incarnates is an extremely positive surprise in virtually every respect. Death metal in general seems like a genre flogged to death by gazillions of more or less crappy bands in the recent years, and this particular album brings were little innovation to the table. It has not been released by a label, and in a world deluged by independent releases of questionable quality, creating a full-length indie release is both financial gambling and, too often, an artificial support for the musicians' egos.

However, in this case, everything seems to click to place in a surprising way, and the album is a very enjoyable piece of controlled chaos, and manages to renew the traditional genre, but without turning to commercial crap or disrespecting the classic rules of death metal. Even the packaging, a very nice looking digipack, with creepily innovative band member pictures and overall well-designed looks, promises something that deviates from the flow of mediocre works in the genre.

The music on When Depravity Incarnates is almost pure death metal, with a traditional but modernized sound, dashes of brutality, and the chaotic essence of the genre well under control. The riffing is extremely well executed, rapid, and sounds somewhat like a modernized, sped-up Altars of Madness. And that is what death metal should be about. The songs are logical and flow extremely well, but still retain the vital chaotic battering whirlwind of true death metal, with absolutely no core influence whatsoever; the songs are carried mostly by the wonderful guitar-work, and that's exactly how it should be. Rule #1 of death metal: riffs before everything!

The vocals are basic death growls, the drumming is almost exceptionally faithful to the conventions of the genre, and the bass serves the greater good as it should. There's a scent of brutal death metal in the air, but that's mostly because the album takes the traditional death metal to the extreme, and has a brutality of the original kind, without the annoying characteristics of the modern run-of-the-mill brutal death. Some of the rapid riffing also carries a mildly blackened feel to it, as do the vocals and lyrics on the last track, "Abyss Portal", even if the music stays true to death metal.

Production-wise the album is close to perfect. The sound is thick, but not Hi-Fi, and just the drums get a bit buried by the combined efforts of the guitars and vocals occasionally. However, even the production respects the original definition of death metal, and there's simply nothing to whine about… this is a very good album. For an independent release, When Depravity Incarnates is a very professional and credible package in every way. Most death metal albums released by labels nowadays is much less enjoyable than Abhordium on this fine piece of work, and even if there's nothing new on the album, the extreme traditionalism and purity of death metal is easily enough to make this a worthwhile purchase.

And finally, the band displayed some original innovation in their marketing efforts. Going around a festival area and selling the album out of a backpack to random metalheads drinking beer on the lawn is a traditional method to spread independent releases. However, the simple addition of an MP3 player and quality headphones for some quick sampling was quite enough to convince yours truly of the bargain.

When Depravity Incarnates is a worthy purchase for anyone into traditional death metal taken into one kind of extreme. It's also a schoolbook example of how to release an independent album the right way. Listen and learn!

Napero



..::TRACK-LIST::..

1. Cursed Phenomenon 04:30
2. Plague Upon Plague 03:25
3. Circulation of the Stygian Winds 04:02
4. Depravity Withering 03:00
5. Shades of the Horns 03:57
6. Dormant Mind 03:52
7. Chaos Mantra (Part. I) 05:32
8. Like the Ruins Betokeneth (Part. II) 04:33
9. Abyss Portal 06:49



..::OBSADA::..

Arttu Aalto - drums
Kari Laaksonen - vocals
Jarkko Neuvonen - guitars/bass




https://www.youtube.com/watch?v=ft1akf4VCGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Druga płyta Terrordome jest wyśmienita. Proporcje agresji i szybkości są bliskie perfekcji. Zadziwiający konglomerat nieujarzmionej pierwotnej dzikości z zaplanowanym mechanizmem metodycznej destrukcji słuchacza. Bardziej THRASH'owa płyta od debiutu choć na Waszym miejscu nie oczekiwałbym nadmiaru litości i zbytniego wyhamowania. Do tego pierwszorzędna produkcja i wysmakowana oprawa graficzna.

Brutalny crossover thrash dla fanów SLAYER, RAZOR, DARK ANGEL!



Nowy krążek krakowskiej kapeli Terrordome ujrzał światło dzienne już dosyć dawno, bo aż 5 miesięcy temu. Od tamtej pory co jakiś czas, z wielką radością odsłuchuję go od początku do końca i za każdym razem podoba mi się tak samo. Dlaczego? O tym dowiecie się za moment!

"Machete Justice" to drugi studyjny album Terrordome. Już sama okładka oraz tytuł albumu sugerują, że nie będzie to jakieś tam "pitu pitu", ale solidny kopniak prosto w twarz słuchającego... Nie jest to mylne pierwsze wrażenie - już pierwsze sekundy w tytułowym i zarazem pierwszym kawałku tego albumu są wypełnione szybkimi i brutalnymi riffami, czyli takie jakich spodziewałby się każdy, kto kiedykolwiek miał jakąś styczność z materiałem wesołego kwartetu z Krakowa.

I od razu, na samym początku pojawia się również pierwsze zaskoczenie! Tak nie brzmi Terrordome! Na szczęście zaskoczenie to jest jak najbardziej pozytywne - brzmieniowo "Maczeta" bije na głowę wszystkie poprzednie wydawnictwa Terrordome, a już nawet nie porównując jej do wcześniejszych osiągnięć kapeli, brzmi po prostu świetnie! Wszystkie instrumenty są dobrze słyszalne, nie trzeba bawić się w żadne equalizery, żeby usłyszeć partie basu czy trochę podbić wokal. Moim osobistym faworytem w thrash metalu, jeżeli chodzi o sound, jest Exodus z albumami takimi jak "Tempo Of The Damned", czy najnowszy "Blood In Blood Out". Jak widać w Polsce również mamy kapele, które potrafią tak zabrzmieć!

Kompozycyjnie nadal jest to dobry stary TRDM, co oczywiście oznacza ciągły nakurw, jednak i w tej materii można zauważyć wyższość tego krążka nad innymi wydawnictwami kapeli. Po pierwsze - utwory są teraz trochę bardziej zróżnicowane - nie jest to już granie na maxa przez całe pół godziny - usłyszymy tu trochę wolniejsze partie, np. klimatyczne, mroczne intro do "Evil Monk" czy stopniowo nabierający energii "Terror Thrash Killing Machine". Solówki nie są już zagrane "na pałę do przodu", teraz są bardziej przemyślane, melodyjne, powiedziałbym nawet, że czuć w nich lekką finezję, chociaż to ryzykowne stwierdzenie w stosunku do akurat tego konkretnego zespołu... Kolejnym elementem, który również uległ zdecydowanej poprawie są wokale Uappy. O ile wcześniej był to dla mnie najsłabszy element całego zespołu, teraz z kolei stanowią bardzo dobrą całość z resztą zespołu i, przede wszystkim, są zaśpiewane wyraźnie, nie tracąc przy tym swojej mocy i agresji. Poza solowymi partiami mamy również chórki, które sprawiają, że "Back To The '80s" bardzo szybko wpada w ucho i to dzięki nim stał się on moim ulubionym numerem spośród 11 utworów znajdujących się na "Machete Justice". Całość w bardzo dobrym stylu zamyka bonusowy "Exomedley", czyli, jak nie trudno się domyślić, utwór powstały z połączenia kilku riffów wiadomego zespołu, w którym to znowu zostałem pozytywnie zaskoczony partiami wokalnymi.

Mam nadzieję, że po przeczytaniu tej recenzji "Machete Justice" na stałe zagości na waszej playliście, tym bardziej, że cały album jest dostępny do odsłuchania na oficjalnym kanale Terrordome na YouTube, podobnie zresztą jak poprzednie wydawnictwa. Żadnych wad nie opisałem, bo i po co ich na siłę szukać. Drugi krążek krakowskiej formacji jest szybki i brutalny, nagrany dla fanów thrashu, jednak jestem w stanie stwierdzić, że spodoba się on nie tylko tej grupie metalowców, która nosi katany i białe hajtopy, bo jest po prostu bardzo dobry.

Loq



..::TRACK-LIST::..

1. Machete Justice
2. Crocodile
3. Give Me Back My Money
4. Nocturnal Emission
5. Terror Thrash Killing Machine
6. Human Wreckage
7. Favourite Sport: Mosh
8. Italian Stallion
9. Back to the ‘80s
10. Evil Monk
11. Welcome to the Bangbus

12. CD (Defense Records, 11.2021, RE) + bonusowy utwór 'Pussy Drivers'



..::OBSADA::..

Uappa Terror - Guitars, Vocals
Paua Siffredi - Guitars
De Kapitzator - Bass, Vocals (additional)
Murgrabia Mekong - Drums

Gościnne wokale w 'Back to the ’80s' - Tom the Srom.
Gościnne wokale - Rafał 'Don Vito' Halamoda.




https://www.youtube.com/watch?v=C9eXVGJFelo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Druga płyta Terrordome jest wyśmienita. Proporcje agresji i szybkości są bliskie perfekcji. Zadziwiający konglomerat nieujarzmionej pierwotnej dzikości z zaplanowanym mechanizmem metodycznej destrukcji słuchacza. Bardziej THRASH'owa płyta od debiutu choć na Waszym miejscu nie oczekiwałbym nadmiaru litości i zbytniego wyhamowania. Do tego pierwszorzędna produkcja i wysmakowana oprawa graficzna.

Brutalny crossover thrash dla fanów SLAYER, RAZOR, DARK ANGEL!



Nowy krążek krakowskiej kapeli Terrordome ujrzał światło dzienne już dosyć dawno, bo aż 5 miesięcy temu. Od tamtej pory co jakiś czas, z wielką radością odsłuchuję go od początku do końca i za każdym razem podoba mi się tak samo. Dlaczego? O tym dowiecie się za moment!

"Machete Justice" to drugi studyjny album Terrordome. Już sama okładka oraz tytuł albumu sugerują, że nie będzie to jakieś tam "pitu pitu", ale solidny kopniak prosto w twarz słuchającego... Nie jest to mylne pierwsze wrażenie - już pierwsze sekundy w tytułowym i zarazem pierwszym kawałku tego albumu są wypełnione szybkimi i brutalnymi riffami, czyli takie jakich spodziewałby się każdy, kto kiedykolwiek miał jakąś styczność z materiałem wesołego kwartetu z Krakowa.

I od razu, na samym początku pojawia się również pierwsze zaskoczenie! Tak nie brzmi Terrordome! Na szczęście zaskoczenie to jest jak najbardziej pozytywne - brzmieniowo "Maczeta" bije na głowę wszystkie poprzednie wydawnictwa Terrordome, a już nawet nie porównując jej do wcześniejszych osiągnięć kapeli, brzmi po prostu świetnie! Wszystkie instrumenty są dobrze słyszalne, nie trzeba bawić się w żadne equalizery, żeby usłyszeć partie basu czy trochę podbić wokal. Moim osobistym faworytem w thrash metalu, jeżeli chodzi o sound, jest Exodus z albumami takimi jak "Tempo Of The Damned", czy najnowszy "Blood In Blood Out". Jak widać w Polsce również mamy kapele, które potrafią tak zabrzmieć!

Kompozycyjnie nadal jest to dobry stary TRDM, co oczywiście oznacza ciągły nakurw, jednak i w tej materii można zauważyć wyższość tego krążka nad innymi wydawnictwami kapeli. Po pierwsze - utwory są teraz trochę bardziej zróżnicowane - nie jest to już granie na maxa przez całe pół godziny - usłyszymy tu trochę wolniejsze partie, np. klimatyczne, mroczne intro do "Evil Monk" czy stopniowo nabierający energii "Terror Thrash Killing Machine". Solówki nie są już zagrane "na pałę do przodu", teraz są bardziej przemyślane, melodyjne, powiedziałbym nawet, że czuć w nich lekką finezję, chociaż to ryzykowne stwierdzenie w stosunku do akurat tego konkretnego zespołu... Kolejnym elementem, który również uległ zdecydowanej poprawie są wokale Uappy. O ile wcześniej był to dla mnie najsłabszy element całego zespołu, teraz z kolei stanowią bardzo dobrą całość z resztą zespołu i, przede wszystkim, są zaśpiewane wyraźnie, nie tracąc przy tym swojej mocy i agresji. Poza solowymi partiami mamy również chórki, które sprawiają, że "Back To The '80s" bardzo szybko wpada w ucho i to dzięki nim stał się on moim ulubionym numerem spośród 11 utworów znajdujących się na "Machete Justice". Całość w bardzo dobrym stylu zamyka bonusowy "Exomedley", czyli, jak nie trudno się domyślić, utwór powstały z połączenia kilku riffów wiadomego zespołu, w którym to znowu zostałem pozytywnie zaskoczony partiami wokalnymi.

Mam nadzieję, że po przeczytaniu tej recenzji "Machete Justice" na stałe zagości na waszej playliście, tym bardziej, że cały album jest dostępny do odsłuchania na oficjalnym kanale Terrordome na YouTube, podobnie zresztą jak poprzednie wydawnictwa. Żadnych wad nie opisałem, bo i po co ich na siłę szukać. Drugi krążek krakowskiej formacji jest szybki i brutalny, nagrany dla fanów thrashu, jednak jestem w stanie stwierdzić, że spodoba się on nie tylko tej grupie metalowców, która nosi katany i białe hajtopy, bo jest po prostu bardzo dobry.

Loq



..::TRACK-LIST::..

1. Machete Justice
2. Crocodile
3. Give Me Back My Money
4. Nocturnal Emission
5. Terror Thrash Killing Machine
6. Human Wreckage
7. Favourite Sport: Mosh
8. Italian Stallion
9. Back to the ‘80s
10. Evil Monk
11. Welcome to the Bangbus

12. CD (Defense Records, 11.2021, RE) + bonusowy utwór 'Pussy Drivers'



..::OBSADA::..

Uappa Terror - Guitars, Vocals
Paua Siffredi - Guitars
De Kapitzator - Bass, Vocals (additional)
Murgrabia Mekong - Drums

Gościnne wokale w 'Back to the ’80s' - Tom the Srom.
Gościnne wokale - Rafał 'Don Vito' Halamoda.




https://www.youtube.com/watch?v=C9eXVGJFelo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Dżem - 45 Urodziny (2025) 3 CD
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Dżem
Album................: 45 Urodziny (2025)
Genre................: Blues Rock
Source...............: CD
Year.................: 2025
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 64 - 67 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Spodek - Katowice

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Dżem - Zapowiedź [01:44]
2. Dżem - Partyzant [06:33]
3. Dżem - Gorszy dzień [04:54]
4. Dżem - Mała aleja róż [05:34]
5. Dżem - Wokół sami lunatycy [05:24]
6. Dżem - Modlitwa III - Pozwól mi [08:39]
7. Dżem - Ćma barowa [07:25]
8. Dżem - List do M. [08:39]
9. Dżem - Mamy forsę, mamy czas [06:24]
10. Dżem - Kilka zdartych płyt [04:19]

Playing Time.........: 59:39
Total Size...........: 403,60 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. Dżem - Powiedz, czy słyszysz [06:16]
2. Dżem - Dzikość mego serca [05:33]
3. Dżem - Tylko ja i ty [06:16]
4. Dżem - Czerwony jak cegła [07:13]
5. Dżem - Kim jestem - jestem sobie [04:54]
6. Dżem - Skazany na bluesa [08:06]
7. Dżem - Dzień, w którym pękło niebo [05:56]
8. Dżem - Szeryfie, co tu się dzieje? [07:44]
9. Dżem - Do kołyski [09:01]

Playing Time.........: 01:01:05
Total Size...........: 399,24 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 3
---------------------------------------------------------------------

1. Dżem - Naiwne pytania [10:54]
2. Dżem - Harley mój [06:08]
3. Dżem - Cała w trawie [08:19]
4. Dżem - Jak malowany ptak [05:12]
5. Dżem - Wehikuł czasu - to byłby cud [07:49]
6. Dżem - Sen o Victorii [05:49]
7. Dżem - Sto lat [01:53]
8. Dżem - Whisky [13:36]

Playing Time.........: 59:43
Total Size...........: 389,62 MB

...( Info )...


Artist: Tommy Emmanuel
Album: Live at The Sydney Opera House
Year: 2025
Genre: Rock, pop, jazz, country
Quality: FLAC 24Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

01. Countrywide - El Vaquero
02. Fuel
03. Jolly Swagman
04. Deep River Blues - Doc's Guitar - Blue Smoke - Camnnonball Rag
05. Song For A Rainy Morning
06. Since We Met
07. Secret Love
08. Mombasa
09. Gdansk - Tall Fiddler
10. Smokey Mountain Lullaby
11. Windy & Warm
12. Beatles Medley - Classical Gas
13. April Sun In Cuba
14. Sail On
15. American Tune - Waltzing Matilda

...( Info )...

Artist: Allan Manhas
Album: American Preludes 20th-Century Piano Music of the Americas
Year: 2025
Genre: Classic
Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

01. Cinq Préludes pour Guitare: No. 1, Andantino espressivo
02. Cinq Préludes pour Guitare: No. 2, Andantino
03. Cinq Préludes pour Guitare: No. 3, Andante
04. Cinq Préludes pour Guitare: No. 4, Lento
05. Cinq Préludes pour Guitare: No. 5, Poco animato
06. Preludios Encadenados
07. Doce Preludios Americanos, Op. 12: No. 1, Para los acentos
08. Doce Preludios Americanos, Op. 12: No. 2, Triste
09. Doce Preludios Americanos, Op. 12: No. 3, Danza Criolla
10. Doce Preludios Americanos, Op. 12: No. 4, Vidala
11. Doce Preludios Americanos, Op. 12: No. 5, En el primer modo pentáfono menor
12. Doce Preludios Americanos, Op. 12: No. 6, Homenaje a Roberto Garcia Morillo
13. Doce Preludios Americanos, Op. 12: No. 7, Para las octavas
14. Doce Preludios Americanos, Op. 12: No. 8, Homenaje a Juan Jose Castro
15. Doce Preludios Americanos, Op. 12: No. 9, Homenaje a Aaron Copland
16. Doce Preludios Americanos, Op. 12: No. 10, Pastoral
17. Doce Preludios Americanos, Op. 12: No. 11, Homenaje a Heitor Villa-Lobos
18. Doce Preludios Americanos, Op. 12: No. 12, En el primer modo pentáfono mayor
19. Preludes for piano: No. 1, Leggiero
20. Preludes for piano: No. 2, Torment
21. Preludes for piano: No. 3, Pensive
22. Preludes for piano: No. 4, Aubade
23. Preludes for piano: No. 5, Dirge
24. Preludes for piano: No. 6, Turbulence
25. Preludes for piano: No. 7, Introspection
26. Preludes for piano: No. 8, Song
27. Preludes for piano: No. 9, Innocence
28. Preludes for piano: No. 10, Fury
29. Preludes for piano: No. 11, Spoof
30. Preludes for piano: No. 12, Dark Mood
31. Preludes for piano: No. 13, Illumination

...( Info )...

Artist: VA
Album: Wonderful 80's Vol. 2
Year: 1999
Genre: Dance-pop, New Age
Format: Wav


...( TrackList )...

01. Daryl Hall & John Oates - Maneater (4:30)
02. The Communards - Don't Leave Me This Way (4:30)
03. Aztec Camera - Somewhere In My Heart (3:54)
04. Alphaville - The Jet Set (4:56)
05. Duran Duran - The Reflex (4:23)
06. Bronski Beat - Smalltown Boy (5:00)
07. Starship - We Built This City (4:55)
08. The Alan Parsons Project - The Eye In The Sky (4:37)
09. Tears For Fears - Shout! (6:27)
10. Wang Chung - Dance Hall Days (3:59)
11. The Cars - You Might Think (3:05)
12. Eurythmics - Here Comes The Rain Again (5:00)
13. A-Ha - The Sun Always Shines On TV (5:07)
14. Taylor Dayne - Tell It To My Heart (3:40)
15. Thompson Twins - Doctor! Doctor! (Remix) (5:46)
16. Clannad & Bono - In A Lifetime (3:09)

Dżem – Koncert 45 urodziny – Katowice, Spodek 06.04.24


Lista utworów:

1. Zapowiedź
2. Partyzant
3. Gorszy dzień
4. Mała aleja róż
5. Wokół sami lunatycy
6. Modlitwa III - Pozwól mi
7. Ćma barowa
8. List do M.
9. Mamy forsę, mamy czas
10. Kilka zdartych płyt
11. Powiedz, czy słyszysz
12. Dzikość mego serca
13. Tylko ja i ty
14. Czerwony jak cegła
15. Kim jestem - jestem sobie
16. Skazany na bluesa
17. Dzień, w którym pękło niebo
18. Szeryfie, co tu się dzieje?
19. Do kołyski
20. Naiwne pytania
21. Harley mój
22. Cała w trawie
23. Jak malowany ptak
24. Wehikuł czasu - to byłby cud
25. Sen o Victorii
26. Sto lat
27. Whisky


Video: MPEG-4 AVC Video / H.264 / 20,989 kbps / 1080i / 25 fps / 16:9 / High Profile 4.1
Audio1: Dolby TrueHD/Atmos Audio / 7.1 / 48 kHz / 5903 kbps / 24-bit (AC3 Embedded: 5.1 / 48 kHz / 448 kbps / DN -18dB)
Audio2: DTS-HD Master Audio / 5.1 / 48 kHz / 2667 kbps / 16-bit (DTS Core: 5.1 / 48 kHz / 1509 kbps / 16-bit)
Audio3: Dolby Digital Audio / 5.1 / 48 kHz / 448 kbps / DN -11dB
Audio4: LPCM Audio / 2.0 / 48 kHz / 2304 kbps / 24-bit

...( Info )...

Artist: VA
Album: Wonderful 80's Vol. 1
Year: 1998
Genre: Dance-pop, New Age
Format: Wav


...( TrackList )...

01. Bucks Fizz - Land Of Make Believe (3:46)
02. Aneka - Japanese Boy (3:57)
03. Red Box - For America (3:46)
04. Alphaville - Big In Japan (4:45)
05. Toto - Africa (4:59)
06. Europe - Final Countdown (5:10)
07. Limahl - Neverending Story (3:33)
08. Mr. Mister - Broken Wings (5:33)
09. Blondie - Heart Of Glass (3:57)
10. Kajagoogoo - Big Apple (4:10)
11. Rick Astley - Together Forever (3:26)
12. Shakin' Stevens - Cry Just A Little Bit (3:09)
13. Taco - Puttin' On The Ritz (4:39)
14. Ricchi E Poveri - Acapulco (3:44)
15. C.C. Catch - Heartbreak Hotel (3:35)
16. Chris Norman - Some Hearts Are Diamonds (3:43)
17. Spandau Ballet - True (5:32)

...( Info )...

Artist: Its A Beautiful Day
Album: 3-20-71 Pacific High Recording Studios Sf Ca Ksan Fm 95.5 (Remastered Live On Broadcasting)
Year: 2025
Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

01. Tom Donohue Intro (Live)
02. Don & Dewey (Live)
03. Creed of Love (Live)
04. Hot Summer Day (Live)
05. Bitter Wine (Live)
06. Bye Bye Baby (Live)
07. Hoe Down (Live)
08. Good Lovin' (Live)
09. Let a Woman Flow (Live)
10. The Dolphins (Live)
11. White Bird (Live)