..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Emerson Lake & Palmer - A Time And A Place (4 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Emerson Lake & Palmer
Album................: A Time And A Place
Genre................: Progressive Rock
Source...............: CD
Year.................: 2010
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 59-72 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Shout! Factory

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1 - The Early '70s
---------------------------------------------------------------------

1. Emerson Lake & Palmer - The Barbarian [05:06]
2. Emerson Lake & Palmer - Take A Pebble [12:47]
3. Emerson Lake & Palmer - Ballad Of Blue [04:03]
4. Emerson Lake & Palmer - High Level Fugue [07:46]
5. Emerson Lake & Palmer - Hoedown [04:04]
6. Emerson Lake & Palmer - Still... You Turn Me On [02:59]
7. Emerson Lake & Palmer - Lucky Man [03:05]
8. Emerson Lake & Palmer - Karn Evil 9 (1st,2nd & 3rd Impressions)[34:01]

Playing Time.........: 01:13:54
Total Size...........: 453,74 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2 - The Late '70s
---------------------------------------------------------------------

1. Emerson, Lake & Palmer - Peter Gunn Theme [03:36]
2. Emerson, Lake & Palmer - Pictures At An Exhibition [15:39]
3. Emerson, Lake & Palmer - Tiger In A Spotlight [04:06]
4. Emerson, Lake & Palmer - Maple Leaf Rag [01:15]
5. Emerson, Lake & Palmer - Tank [02:10]
6. Emerson, Lake & Palmer - Drum Solo [06:45]
7. Emerson, Lake & Palmer - The Enemy God Dances With The Black Spirits[02:40]
8. Emerson, Lake & Palmer - Watching Over You [04:08]
9. Emerson, Lake & Palmer - Pirates [13:05]
10. Emerson, Lake & Palmer - Tarkus [17:25]
11. Emerson, Lake & Palmer - Show Me The Way To Go Home [05:21]

Playing Time.........: 01:16:14
Total Size...........: 503,80 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 3 - The '90s
---------------------------------------------------------------------

1. Emerson Lake & Palmer - Knife Edge [05:39]
2. Emerson Lake & Palmer - Paper Blood [04:10]
3. Emerson Lake & Palmer - Black Moon [06:17]
4. Emerson Lake & Palmer - Creole Dance [05:12]
5. Emerson Lake & Palmer - From The Beginning [04:05]
6. Emerson Lake & Palmer - Honky Tonk Train Blues [03:35]
7. Emerson Lake & Palmer - Affairs Of The Heart [04:06]
8. Emerson Lake & Palmer - Touch And Go [03:04]
9. Emerson Lake & Palmer - A Time And A Place [03:04]
10. Emerson Lake & Palmer - Bitches Crystal [04:23]
11. Emerson Lake & Palmer - Instrumental Jam [01:49]
12. Emerson Lake & Palmer - Fanfare For The Common Man - America - Rondo[16:13]

Playing Time.........: 01:01:42
Total Size...........: 453,66 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 4 - This Boot's For You - A Fan's View
---------------------------------------------------------------------

1. Emerson Lake & Palmer - Introduction [01:23]
2. Emerson Lake & Palmer - The Endless Enigma [08:21]
3. Emerson Lake & Palmer - Abaddon's Bolero [08:36]
4. Emerson Lake & Palmer - Jeremy Bender - The Sheriff [05:23]
5. Emerson Lake & Palmer - Toccata (includes Drum Solo) [15:49]
6. Emerson Lake & Palmer - Jerusalem [02:51]
7. Emerson Lake & Palmer - Nutrocker [06:27]
8. Emerson Lake & Palmer - C'est La Vie [04:27]
9. Emerson Lake & Palmer - Piano Concerto #1 3rd Movement [06:36]
10. Emerson Lake & Palmer - Closer To Believing [06:08]
11. Emerson Lake & Palmer - Close To Home [03:37]
12. Emerson Lake & Palmer - I Believe in Father Christmas [03:24]

Playing Time.........: 01:13:05
Total Size...........: 427,45 MB

...( Info )...
Title: Ül
Artist: Mawiza
Year: 2025
Genre: Groove-Metal, Metalcore
Country: Chile

Duration: 00:40:27
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Wingkawnoam (03:38)
2. Pinhza Ñi Pewma (04:29)
3. Ngulutu (03:49)
4. Nawelkünuwnge (05:06)
5. Mamüll Reke (04:23)
6. Wenu Weychan (06:13)
7. Lhan Antü (04:07)
8. Kalli Lhayay (03:57)
9. Ti Inan Paw-Pawkan (feat. Joe Duplantier) (04:41)

...( Info )...
Title: Grip of Ancient Evil
Artist: Entrails
Year: 2025
Genre: Death-Metal
Country: Sweden

Duration: 00:48:23
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Grip of Ancient Evil (01:54)
2. Untreatable Decay (04:15)
3. Skin 'em All (04:12)
4. Conquering the Unknown (03:06)
5. Hunt in the Shadows (05:35)
6. Fed to the Dead (04:56)
7. Wings of Death (04:23)
8. Graveyard Rising (03:39)
9. Inner Demon (06:11)
10. Insane Death (04:57)
11. Consumed by Insects (05:11)

...( Info )...
Title: Gods Of Tomorrow
Artist: Gods Of Tomorrow
Year: 2025
Genre: Hard-Rock
Country: International

Duration: 00:47:10
Format/Codec: MP3
Audio Bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Gods Of Tomorrow (03:58)
2. Fire and Ice (03:48)
3. Hold on to the Vision (03:50)
4. Devil's Daughter (03:35)
5. Dying for your Love (03:50)
6. Point of No Return (03:29)
7. 1000 Miles (04:24)
8. Face the Truth (03:00)
9. Dirt of Society (03:43)
10. Rise of an Empire (02:57)
11. Girl from Tokyo (04:29)
12. Sail through the Seven Seas (06:01)

..::INFO::..

Debiutancki album studyjny wokalistki z Los Angeles.

Title: Tether

Artist: Annahstasia

Country: USA

Year: 2025

Genre: Indie

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

Be Kind
Villain
Unrest
Take Care Of Me
Slow
Waiting
Overflow
All Is. Will Be. As It Was.
Silk And Velvet
Satisfy Me
Believer

..::INFO::..

Oi Polloi to zespoł punkowy, który powstał w 1981 roku w Edynburgu (Szkocja). W 1985 ukazuje się pierwszy materiał - kaseta demo wydana przez zespół - "Destroi the System". Od początku istnienia w zespole grało około 50 muzyków. Z założycieli pozostał tylko Deek - wokalista. Muzyka zespołu ewoluowała od oi do zaangażowanego anarchopunka. Teksty piosenek dotyczą m.in. ochrony środowiska, wyzwolenia zwierząt, wegetarianizmu, zwalczania faszyzmu, brutalności policji. Poza graniem muzyki angażują się w akcje anarchistyczne, ekologiczne oraz ruchu antyfaszystowskiego. Kilkakrotnie odwiedzali Polskę, co zaowocowało dość dobrą znajomością języka polskiego przez Deeka. Ich motto to "No compromise in defense of our earth". Wstawka zawiera album kompilacyjny zespołu.

Title: Six of the Best

Artist: Oi Polloi

Country: Szkocja

Year: 2001

Genre: Punk

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 224 kbps

..::TRACK-LIST::..

Punx 'n Skins
Stop vivsection now
Boot down the door
No filthy nuclear power
Hands off Nicaragua
Scum
They shoot children don't they?
Resist the atomic menace
Reach for the light
Dealer in death
Omnicide
Victims of a gas attack
Die for BP
Rich man's world
Guilty (original version)
Guilty
John Major- fuck you
Bash the fash
The right to choose
Victims of a gas attack
When two men kiss
The only release?
THC
Sex with strangers
Simon Weston
Meine Augen

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Phil Collins - River Plate Stadium Buenos Aires April 23, 1995
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Phil Collins
Album................: River Plate Stadium Buenos Aires 1995
Genre................: Rock
Source...............: WEB
Year.................: 2025-05-23
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 69 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: DMG

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting Vol.1
---------------------------------------------------------------------

1. Phil Collins - Drum Intro (Live) [04:07]
2. Phil Collins - I Don't Care Anymore (Live) [05:57]
3. Phil Collins - Don't Lose My Number (Live) [06:22]
4. Phil Collins - Survivors (Live) [06:56]
5. Phil Collins - Another Day in Paradise (Live) [06:25]
6. Phil Collins - One More Night (Live) [04:41]
7. Phil Collins - A Groovy Kind a Love (Live) [02:59]
8. Phil Collins - We Wait and We Wonder (Live) [07:56]
9. Phil Collins - Separate Lives (Live) [06:21]
10. Phil Collins - Both Sides of the Story (Running Time 60:34) (Live)[08:43]

Playing Time.........: 01:00:32
Total Size...........: 419,19 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting Vol.2
---------------------------------------------------------------------

1. Phil Collins - Hang in Long Enough (Live) [04:52]
2. Phil Collins - Find a Way to My Heart (Live) [05:49]
3. Phil Collins - Take Me Home (Live) [11:14]
4. Phil Collins - It Don't Matter to Me (Live) [04:30]
5. Phil Collins - Easy Lover (Live) [05:17]
6. Phil Collins - Only You Know and I Know (Live) [04:47]
7. Phil Collins - Something Happened on the Way to Heaven (Live)[05:41]
8. Phil Collins - Knocking on Heaven's Door (Live) [07:26]
9. Phil Collins - You Can't Hurry Love (Live) [03:10]
10. Phil Collins - Two Hearts (Live) [02:31]
11. Phil Collins - Sussudio (Live) [07:15]
12. Phil Collins - Against All Odds (Live) [03:29]

Playing Time.........: 01:06:08
Total Size...........: 462,60 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Meksykański gęsty i mroczny death metal...
Bardzo uczciwy debiut!



..::TRACK-LIST::..

1. Flies Upon Your Skin
2. Serenade in Laments
3. Spectral Procession
4. Bitter Soil
5. Through The Embalming
6. A Disfigurement Tale
7. Sulphur Rises
8. The 7th Casket
9. Human Veil



..::OBSADA::..

Akbal Alx - Bass
Vick Crusher - Drums
Horacio Sánchez - Guitars
Antonio Nolasco - Guitars, Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=0ijdjgvG_dA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Meksykański gęsty i mroczny death metal...
Bardzo uczciwy debiut!



..::TRACK-LIST::..

1. Flies Upon Your Skin
2. Serenade in Laments
3. Spectral Procession
4. Bitter Soil
5. Through The Embalming
6. A Disfigurement Tale
7. Sulphur Rises
8. The 7th Casket
9. Human Veil



..::OBSADA::..

Akbal Alx - Bass
Vick Crusher - Drums
Horacio Sánchez - Guitars
Antonio Nolasco - Guitars, Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=0ijdjgvG_dA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Tradycyjny, energetyczny heavy metal grany z emocjami i przekonaniem.
Świetna zabawa!

FA

With well over a decade in the rear view since what has been dubbed the New Wave of Traditional Heavy Metal became a force to be reckoned with in the metal underground, some might say that the formula has been completely established, but they would be quite mistaken when considering the likes of California’s own Night Demon. Though an outfit that has been making waves since the early fringes of the 2010s, their presence would become better known at the very middle of said decade with their signing to Steamhammer Records and the 2015 unleashing of their debut LP Curse Of The Damned, an opus that arguably resurrected the old school NWOBHM sound in a place fairly close to where it was originally overshadowed by the glam-dominated Sunset Strip scene. The subsequent release of their highly acclaimed 2017 sophomore studio outing Darkness Remains would codify them as standard-bearers of the old school sound, yet only now 6 years later with the recent unveiling of their 3rd full length endeavor Outsider has this metallic upstart arguably tapped into their fullest potential.

At first glance, this latest installment of vintage heavy metal rage seems to stick closely to the familiar themes of swift, riff happy aggression that typified their previous album, but a closer examination reveals a band that has broadened their take on the power trio to a fairly different place. This mostly manifests in a greater degree of dreary, atmospheric tone to much of the songwriting and the album’s overall production that deviates from the expected mixture of Diamond Head, Tank and Iron Maiden influences that this group is known for wearing on their proverbial shirtsleeve. It doesn’t quite crossover into the realm of the sort of doom metal meets traditional stylings that one witnessed back in the glory days of Witchfinder General and Cirith Ungol, but it gets dangerously close at times, and sees guitarist Armand John Anthony touch up his affinity for Brian Tatler and Mick Tucker with some Tony Iommi trappings, while Dusty Squires’ drumming has definitely acquired a looser, almost jazzier affectation that occasional reminisces upon vintage Bill Ward high-jinks, while Jarvis Leatherby’s flashy, Steve Harris-inspired bass work often exhibits a wandering, Geezer Butler-like quality. Truth be told, the only element that has retained all of its familiar character is Jarvis’ mid-ranged, Algy Ward-like every man vocal persona.

The structure of the final product is no less intricate and evolved than the individual players that crafted it, and takes on a sort of vivid, almost theatrical character. Adorned with a somber instrumental at its inception simply dubbed “Prelude”, a clear signal of a change in direction is sent between the blend of 70s prog-like synthesizer lines and dense piano sound, as Leatherby’s bass drives things along with occasional interplay from the rest of the band. In essence, this is the sort of elaborate introduction that paves the way for something truly impactful, and it can’t be understated just how much of a triumphant fist in the air that the subsequent title anthem “Outsider” proves to be. Picture a brilliant blend of Iron Maiden-inspired melodic splendor from Jarvis’ bellowing baritone, a driving to thrashing drum display and an elaborate dance of flashy guitar work and one would still need a bit more to fully comprehend it all. A similar story is told with more of a jazzy shuffle at an even more blistering pace with the entry of “Obsidian”, landing fairly close to where Maiden was circa Powerslave, yet also possessing a dank and often haunting character that also dovetails with some of the faster work of early Saint Vitus. Other fleet-footed bangers like “Rebirth” and “Escape From Beyond” prove to be fair from slouches as well, with the latter featuring one of the most thrilling spectacles courtesy of Anthony’s guitar work yet.

Be this all as it may, the truly awe-inspiring moments of this well-crafted series of old school serenades come at a much slower tempo and in a far less triumphant air. Taking heavy cues from the traditional and epic doom trappings of Candlemass and Cirith Ungol, the slow-trudging dirge “Beyond The Grave” could have all but been accomplished by a different band save for Jarvis’ vocals, which brilliantly walk the line between a heartfelt croon and an agonized wail. The brilliance of the interplay between the instrumentation rounded out by these three surgeons cannot be understated, erecting a towering wall of sound and maximizing the dynamic capabilities within a doom setting masterfully, with Leatherby’s droning bass often resembling a tolling bell as the wild kit work of Squires continues to be on another level. The dreariness factor is increased further still on the woefully balladry of “The Wake”, which often draws from the blues/rock roots of Sabbath as it progresses from a subdued elegy to a metallic storm of grief, culminating in a less than subtle nod to Diamond Head’s “Am I Evil?” during the guitar solo at its tail-end. Functioning as a sort of extended successor to the aforementioned doom-drenched ballad, the closing epic number “The Wrath” draws the deepest from this outfit’s expansive well of ideas and demonstrates the widest dynamic range, often blurring the lines between doom and thrash metal in a manner highly becoming of a band seeking to recapture the unfettered stylistic character of early 80s heavy metal.

Thus far, there is a solid case to be made that Night Demon has truly come into its own and delivered something worthy of magnum opus status, though still a relatively young act in the grand scheme of things. It’s the sort of album that greets one with a very familiar set of ideas, yet keeps the listener guessing throughout, touching upon that progressive stylistic ideal that was a staple of the NWOBHM scene and often found the bands involved being comparable only in terms of their shared country of origin. Combined with the rare and arguably unconventional disposition of attacking the metal genre from the standpoint of a trio arrangement, this band has climbed the proverbial mountain and has shouted from its peak that old school metal is not a fad with a termination date. It is difficult to surmise where this California-based outfit will go next, let alone how they would go about topping this compact yet colossal collection of metal magic, but regardless of how things roll out, this is a band to watch regardless of what one’s preferred sub-genre happens to be.

hells unicorn



..::TRACK-LIST::..

1. Prelude 02:18
2. Outsider 03:50
3. Obsidian 03:57
4. Beyond The Grave 06:21
5. Rebirth 03:35
6. Escape From Beyond 03:47
7. A Wake 03:27
8. The Wrath 07:26



..::OBSADA::..

Jarvis Leatherby - Vocals, Bass
Armand John Anthony – Guitars, Keyboards
Dusty Squires - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=BZSjk7aWhA8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Tradycyjny, energetyczny heavy metal grany z emocjami i przekonaniem.
Świetna zabawa!

FA

With well over a decade in the rear view since what has been dubbed the New Wave of Traditional Heavy Metal became a force to be reckoned with in the metal underground, some might say that the formula has been completely established, but they would be quite mistaken when considering the likes of California’s own Night Demon. Though an outfit that has been making waves since the early fringes of the 2010s, their presence would become better known at the very middle of said decade with their signing to Steamhammer Records and the 2015 unleashing of their debut LP Curse Of The Damned, an opus that arguably resurrected the old school NWOBHM sound in a place fairly close to where it was originally overshadowed by the glam-dominated Sunset Strip scene. The subsequent release of their highly acclaimed 2017 sophomore studio outing Darkness Remains would codify them as standard-bearers of the old school sound, yet only now 6 years later with the recent unveiling of their 3rd full length endeavor Outsider has this metallic upstart arguably tapped into their fullest potential.

At first glance, this latest installment of vintage heavy metal rage seems to stick closely to the familiar themes of swift, riff happy aggression that typified their previous album, but a closer examination reveals a band that has broadened their take on the power trio to a fairly different place. This mostly manifests in a greater degree of dreary, atmospheric tone to much of the songwriting and the album’s overall production that deviates from the expected mixture of Diamond Head, Tank and Iron Maiden influences that this group is known for wearing on their proverbial shirtsleeve. It doesn’t quite crossover into the realm of the sort of doom metal meets traditional stylings that one witnessed back in the glory days of Witchfinder General and Cirith Ungol, but it gets dangerously close at times, and sees guitarist Armand John Anthony touch up his affinity for Brian Tatler and Mick Tucker with some Tony Iommi trappings, while Dusty Squires’ drumming has definitely acquired a looser, almost jazzier affectation that occasional reminisces upon vintage Bill Ward high-jinks, while Jarvis Leatherby’s flashy, Steve Harris-inspired bass work often exhibits a wandering, Geezer Butler-like quality. Truth be told, the only element that has retained all of its familiar character is Jarvis’ mid-ranged, Algy Ward-like every man vocal persona.

The structure of the final product is no less intricate and evolved than the individual players that crafted it, and takes on a sort of vivid, almost theatrical character. Adorned with a somber instrumental at its inception simply dubbed “Prelude”, a clear signal of a change in direction is sent between the blend of 70s prog-like synthesizer lines and dense piano sound, as Leatherby’s bass drives things along with occasional interplay from the rest of the band. In essence, this is the sort of elaborate introduction that paves the way for something truly impactful, and it can’t be understated just how much of a triumphant fist in the air that the subsequent title anthem “Outsider” proves to be. Picture a brilliant blend of Iron Maiden-inspired melodic splendor from Jarvis’ bellowing baritone, a driving to thrashing drum display and an elaborate dance of flashy guitar work and one would still need a bit more to fully comprehend it all. A similar story is told with more of a jazzy shuffle at an even more blistering pace with the entry of “Obsidian”, landing fairly close to where Maiden was circa Powerslave, yet also possessing a dank and often haunting character that also dovetails with some of the faster work of early Saint Vitus. Other fleet-footed bangers like “Rebirth” and “Escape From Beyond” prove to be fair from slouches as well, with the latter featuring one of the most thrilling spectacles courtesy of Anthony’s guitar work yet.

Be this all as it may, the truly awe-inspiring moments of this well-crafted series of old school serenades come at a much slower tempo and in a far less triumphant air. Taking heavy cues from the traditional and epic doom trappings of Candlemass and Cirith Ungol, the slow-trudging dirge “Beyond The Grave” could have all but been accomplished by a different band save for Jarvis’ vocals, which brilliantly walk the line between a heartfelt croon and an agonized wail. The brilliance of the interplay between the instrumentation rounded out by these three surgeons cannot be understated, erecting a towering wall of sound and maximizing the dynamic capabilities within a doom setting masterfully, with Leatherby’s droning bass often resembling a tolling bell as the wild kit work of Squires continues to be on another level. The dreariness factor is increased further still on the woefully balladry of “The Wake”, which often draws from the blues/rock roots of Sabbath as it progresses from a subdued elegy to a metallic storm of grief, culminating in a less than subtle nod to Diamond Head’s “Am I Evil?” during the guitar solo at its tail-end. Functioning as a sort of extended successor to the aforementioned doom-drenched ballad, the closing epic number “The Wrath” draws the deepest from this outfit’s expansive well of ideas and demonstrates the widest dynamic range, often blurring the lines between doom and thrash metal in a manner highly becoming of a band seeking to recapture the unfettered stylistic character of early 80s heavy metal.

Thus far, there is a solid case to be made that Night Demon has truly come into its own and delivered something worthy of magnum opus status, though still a relatively young act in the grand scheme of things. It’s the sort of album that greets one with a very familiar set of ideas, yet keeps the listener guessing throughout, touching upon that progressive stylistic ideal that was a staple of the NWOBHM scene and often found the bands involved being comparable only in terms of their shared country of origin. Combined with the rare and arguably unconventional disposition of attacking the metal genre from the standpoint of a trio arrangement, this band has climbed the proverbial mountain and has shouted from its peak that old school metal is not a fad with a termination date. It is difficult to surmise where this California-based outfit will go next, let alone how they would go about topping this compact yet colossal collection of metal magic, but regardless of how things roll out, this is a band to watch regardless of what one’s preferred sub-genre happens to be.

hells unicorn



..::TRACK-LIST::..

1. Prelude 02:18
2. Outsider 03:50
3. Obsidian 03:57
4. Beyond The Grave 06:21
5. Rebirth 03:35
6. Escape From Beyond 03:47
7. A Wake 03:27
8. The Wrath 07:26



..::OBSADA::..

Jarvis Leatherby - Vocals, Bass
Armand John Anthony – Guitars, Keyboards
Dusty Squires - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=BZSjk7aWhA8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

"Électronique Noire" to pierwsza płyta solowa Eivinda Aarseta. 37-letni wówczas gitarzysta, ceniony muzyk studyjny współpracujący m.in.z saksofonistą Bendikiem Hofsethem, perkusistką Marylin Mazur, pianistą Bugge Wesseltoftem i trębaczem Nilsem Petterem Molværem, zdecydował się na wydanie albumu za namową Bugge Wesseltofta, który niedawno założył wytwórnię płytową Jazzland Recordings.

Za podstawę albumu posłużyła kompozycja "7" powstała w 1997 r. na zamówienie organizatorów festiwalu Maijazz w Stavanger (utwór "Entrance/U-Bahn" został nagrany na żywo podczas festiwalu, w studio dograna została partia klarnetu i saksofonu).

W nagraniach gitarzyście towarzyszyli Bugge Wesseltoft - fortepian elektryczny, Vidar Johansen - saksofon i klarnet, Kjetil Bjerkestrand – syntezator, Kjetil Saunes – programowanie i sampling, Nils Petter Molvaer – trąbka, Anders Engen i Kim Ofstad - perkusja oraz basiści Ingebrikt Flaten, Jonny Sjo i Bjørn Kjellemyr.

Jak stwierdził recenzent "Allmusic" muzyka zawarta na płycie to - podobnie jak wydany rok wcześniej album Khmer Molvaera (nagrany z udziałem Aarseta) - połączenie jazzu spod znaku ECM z ambientem i muzyką elektroniczną. Na albumie Aarseta dodatkowo zauważalne są elementy drum'n'bass, techno i rocka (rockowe solo gitary w "Wake-Up Call").

Solowy debiut norweskiego gitarzysty został bardzo dobrze przyjęty przez krytyków muzycznych. Entuzjastycznie nastawiony recenzent "New York Timesa" nazwał wręcz "Électronique Noire" "jednym z najważniejszych albumów epoki post-milesowskiej".

Można się z tą opinią zgodzić lub nie, ale z pewnością jest to jeden z najbardziej interesujących albumów lat 90-tych i w istocie reprezentuje "nową koncepcję jazzu" w takim samym stopniu jak dokonania Bugge Wesseltofta czy Nilsa Pettera Molværa.

Muzyka Nordycka


'Tytuł Électronique Noir mówi wszystko o albumie: to muzyka filmowa, medytacyjna, mroczna, elektroniczna' - mówi Eivind Aarset.



..::TRACK-LIST::..

..::OBSADA::..

1. Dark Moisture 7:50
Bass - Ingebrikt Flaten
Drums - Anders Engen
Electric Piano [Rhodes] - Bugge Wesseltoft
Mixed By [Mix] - Ulf W. Ø. Holand
Recorded By [Bass And Drums] - Truls Birkeland
Recorded By [Rhodes] - Bugge
Recorded By [Trumpet] - Giert Clausen
Trumpet - Nils Petter Molvær

2. Entrance / U-Bahn 8:34
Bass - Jonny Sjo
Bass Clarinet [Additional], Soprano Saxophone - Vidar Johansen
Drums - Kim Ofstad
Edited By - Bugge, Eivind
Recorded By - Kaj Hjertenes, Per Ravnaas
Recorded By [Bassclarinet, Sax], Mixed By - Ulf W. Ø. Holand
Synthesizer - Kjetil Bjerkestrand
Voice [Distorted Shouting] - Nils Petter Molvær

3. Lost And Found 7:33
Drums - Kim Ofstad
Mixed By - Bernhard Löhr
Synthesizer, Recorded By [Synthesizer] - Kjetil Bjerkestrand

4. Superstrings 8:27
Bass - Jonny Sjo
Drums - Kim Ofstad
Edited By, Arranged By - Eivind
Mixed By, Edited By, Arranged By - Bugge
Recorded By [Bass And Drums] - Truls Birkeland
Recorded By [Trumpet] - Giert Clausen
Trumpet - Nils Petter Molvær

5. Électronique Noire 3:53
Drums - Kim Ofstad
Mixed By - Bernhard Löhr
Recorded By [Dissonant Chords] - Bugge
Sounds [Dissonant Chords], Arranged By [Inputs] - Bugge Wesseltoft

6. Wake-Up Call 6:39
Drums - Kim Ofstad
Mixed By - Bernhard Löhr
Recorded By [Dissonant Chords] - Bugge
Sounds [Dissonant Chords], Arranged By [Inputs] - Bugge Wesseltoft

7. Namib 3:00
Composed By - Aarset, Saunes
Synthesizer, Sampler, Recorded By [Synthesizer, Sampler], Mixed By, Programmed By - Kjetil Saunes

8. Spooky Danish Waltz 7:07
Bass - Bjørn Kjellemyr
Drums - Anders Engen, Kim Ofstad
Mixed By - Ulf W. Ø. Holand
Recorded By [Bass] - Giert Clausen
Recorded By [Drums] - Truls Birkeland
Synthesizer, Recorded By [Synthesizer] - Kjetil Bjerkestrand

9. Porcupine Night Walk 6:40
Bass - Ingebrigt Flaten
Drums - Anders Engen
Mixed By - Bernhard Löhr
Recorded By [Bass And Drums] - Truls Birkeland




https://www.youtube.com/watch?v=nNFugq61zVI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

"Électronique Noire" to pierwsza płyta solowa Eivinda Aarseta. 37-letni wówczas gitarzysta, ceniony muzyk studyjny współpracujący m.in.z saksofonistą Bendikiem Hofsethem, perkusistką Marylin Mazur, pianistą Bugge Wesseltoftem i trębaczem Nilsem Petterem Molværem, zdecydował się na wydanie albumu za namową Bugge Wesseltofta, który niedawno założył wytwórnię płytową Jazzland Recordings.

Za podstawę albumu posłużyła kompozycja "7" powstała w 1997 r. na zamówienie organizatorów festiwalu Maijazz w Stavanger (utwór "Entrance/U-Bahn" został nagrany na żywo podczas festiwalu, w studio dograna została partia klarnetu i saksofonu).

W nagraniach gitarzyście towarzyszyli Bugge Wesseltoft - fortepian elektryczny, Vidar Johansen - saksofon i klarnet, Kjetil Bjerkestrand – syntezator, Kjetil Saunes – programowanie i sampling, Nils Petter Molvaer – trąbka, Anders Engen i Kim Ofstad - perkusja oraz basiści Ingebrikt Flaten, Jonny Sjo i Bjørn Kjellemyr.

Jak stwierdził recenzent "Allmusic" muzyka zawarta na płycie to - podobnie jak wydany rok wcześniej album Khmer Molvaera (nagrany z udziałem Aarseta) - połączenie jazzu spod znaku ECM z ambientem i muzyką elektroniczną. Na albumie Aarseta dodatkowo zauważalne są elementy drum'n'bass, techno i rocka (rockowe solo gitary w "Wake-Up Call").

Solowy debiut norweskiego gitarzysty został bardzo dobrze przyjęty przez krytyków muzycznych. Entuzjastycznie nastawiony recenzent "New York Timesa" nazwał wręcz "Électronique Noire" "jednym z najważniejszych albumów epoki post-milesowskiej".

Można się z tą opinią zgodzić lub nie, ale z pewnością jest to jeden z najbardziej interesujących albumów lat 90-tych i w istocie reprezentuje "nową koncepcję jazzu" w takim samym stopniu jak dokonania Bugge Wesseltofta czy Nilsa Pettera Molværa.

Muzyka Nordycka


'Tytuł Électronique Noir mówi wszystko o albumie: to muzyka filmowa, medytacyjna, mroczna, elektroniczna' - mówi Eivind Aarset.



..::TRACK-LIST::..

..::OBSADA::..

1. Dark Moisture 7:50
Bass - Ingebrikt Flaten
Drums - Anders Engen
Electric Piano [Rhodes] - Bugge Wesseltoft
Mixed By [Mix] - Ulf W. Ø. Holand
Recorded By [Bass And Drums] - Truls Birkeland
Recorded By [Rhodes] - Bugge
Recorded By [Trumpet] - Giert Clausen
Trumpet - Nils Petter Molvær

2. Entrance / U-Bahn 8:34
Bass - Jonny Sjo
Bass Clarinet [Additional], Soprano Saxophone - Vidar Johansen
Drums - Kim Ofstad
Edited By - Bugge, Eivind
Recorded By - Kaj Hjertenes, Per Ravnaas
Recorded By [Bassclarinet, Sax], Mixed By - Ulf W. Ø. Holand
Synthesizer - Kjetil Bjerkestrand
Voice [Distorted Shouting] - Nils Petter Molvær

3. Lost And Found 7:33
Drums - Kim Ofstad
Mixed By - Bernhard Löhr
Synthesizer, Recorded By [Synthesizer] - Kjetil Bjerkestrand

4. Superstrings 8:27
Bass - Jonny Sjo
Drums - Kim Ofstad
Edited By, Arranged By - Eivind
Mixed By, Edited By, Arranged By - Bugge
Recorded By [Bass And Drums] - Truls Birkeland
Recorded By [Trumpet] - Giert Clausen
Trumpet - Nils Petter Molvær

5. Électronique Noire 3:53
Drums - Kim Ofstad
Mixed By - Bernhard Löhr
Recorded By [Dissonant Chords] - Bugge
Sounds [Dissonant Chords], Arranged By [Inputs] - Bugge Wesseltoft

6. Wake-Up Call 6:39
Drums - Kim Ofstad
Mixed By - Bernhard Löhr
Recorded By [Dissonant Chords] - Bugge
Sounds [Dissonant Chords], Arranged By [Inputs] - Bugge Wesseltoft

7. Namib 3:00
Composed By - Aarset, Saunes
Synthesizer, Sampler, Recorded By [Synthesizer, Sampler], Mixed By, Programmed By - Kjetil Saunes

8. Spooky Danish Waltz 7:07
Bass - Bjørn Kjellemyr
Drums - Anders Engen, Kim Ofstad
Mixed By - Ulf W. Ø. Holand
Recorded By [Bass] - Giert Clausen
Recorded By [Drums] - Truls Birkeland
Synthesizer, Recorded By [Synthesizer] - Kjetil Bjerkestrand

9. Porcupine Night Walk 6:40
Bass - Ingebrigt Flaten
Drums - Anders Engen
Mixed By - Bernhard Löhr
Recorded By [Bass And Drums] - Truls Birkeland




https://www.youtube.com/watch?v=nNFugq61zVI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Jimmy Somerville Featuring Bronski Beat And The Communards
- The Singles Collection 1984 -1990
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Various Artists
Album................: The Singles Collection 1984 -1990
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 1991
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 69 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: London Records

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Bronski Beat - Smalltown Boy [05:01]
2. Communards & Sarah Jane Morris - Don't Leave Me This Way[04:33]
3. Bronski Beat - Aint't Necessarily So [04:08]
4. Communards & Sarah Jane Morris - To Love Somebody [04:19]
5. Jimmy Sommerville June Miles Kingston - Comment Te Dire Adieu[03:37]
6. Jimmy Sommerville - Run From Love [04:36]
7. Communards - Never Can Say Goodbye [04:28]
8. Bronski Beat - Why? [03:57]
9. Communards - You Are My World [04:31]
10. Communards - For A Friend [04:38]
11. Marc Almond & Bronski Beat - I Feel Love - Johnny Remember Me[05:48]
12. Communards - There's More To Love Than Boy Meets Girl [03:52]
13. Communards - So Cold The Night [04:41]
14. Jimmy Sommerville - You Make Me Feel (Mighty Real) [03:59]
15. Communards - Tomorrow [04:50]
16. Communards - Disenchanted [04:10]
17. Jimmy Sommerville - Read My Lips [04:50]

Playing Time.........: 01:16:06
Total Size...........: 528,57 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 4:
1. Astronomy Domine
2. Careful With That Axe Eugene
3. Interstellar Overdrive
4. The Beginning
5. Beset By Creatures Of The Deep
6. A Saucerful Of Secrets
7. Careful With That Axe Eugene
8. A Saucerful Of Secrets




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 4:
1. Astronomy Domine
2. Careful With That Axe Eugene
3. Interstellar Overdrive
4. The Beginning
5. Beset By Creatures Of The Deep
6. A Saucerful Of Secrets
7. Careful With That Axe Eugene
8. A Saucerful Of Secrets




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 3:
1. Point Me At The Sky
2. Embryo
3. Baby Blue Shuffle In D Major
4. Interstellar Overdrive
5. Daybreak
6. Nightmare
7. The Narrow Way (Part 3)
8. The Beginning
9. Moonhead
10. Set The Controls For The Heart Of The Sun
11. A Saucerful Of Secrets




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 3:
1. Point Me At The Sky
2. Embryo
3. Baby Blue Shuffle In D Major
4. Interstellar Overdrive
5. Daybreak
6. Nightmare
7. The Narrow Way (Part 3)
8. The Beginning
9. Moonhead
10. Set The Controls For The Heart Of The Sun
11. A Saucerful Of Secrets




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



MARDUK! I wszystko jasne...



..::TRACK-LIST::..

April 9th 2003, Paris, France
1. Blackcrowned
2. With Satan And Victorious Weapons
3. Azrael
4. Wolves
5. World Funeral
6. Hearse
7. Bleached Bones
8. Of Hell's Fire
9. Darkness It Shall Be
10. Fistfucking God's Planet

April 5th 2003, Katowiche, Poland
1. Blackcrowned
2. With Satan And Victorious Weapons
3. Azrael
4. Wolves
5. World Funeral
6. Hearse
7. Bleached Bones
8. Of Hells Fire
9. Darkness It Shall Be
10. Fistfucking Gods Planet

August 7th 2003, Party San, Bad Berka, Germany
1. Jesus Christ...Sodomized
2. Baptism By Fire
3. The Black
4. Still Fucking Dead

Video Clips
1. Hearse [Recorded April 2003]
2. World Funeral [Recorded April 2003]



..::OBSADA::..

Morgan - Guitars
B. War - Bass
Legion - Vocals
Emil Dragutinović - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=zB-8A_6cBYY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::TRACK-LIST::..

Act I: Planets
Music of the Spheres
Higher Power
Adventure of a Lifetime
Paradise (extended intro and outro)
The Scientist (with excerpts of 'Oceans' in intro, and backwards outro)


Act II: Moons
Viva la Vida (on B-Stage)
Hymn for the Weekend (on B-Stage)
Everglow (on B-Stage, with fans, piano version)
Charlie Brown
Yellow
All My Love


Act III: Stars
Human Heart (on B-Stage)
People of the Pride
Clocks
We Pray (with Elyanna)
Infinity Sign (on B-Stage)
Something Just Like This
My Universe
A Sky Full of Stars


Act IV: Home
Sunrise
Sparks (on C-Stage)
The Jumbotron Song (on C-Stage)
Fix You (with “Biutyful” intro)
Good Feelings (with Elyanna)
Feelslikeimfallinginlove



..::OBSADA::..

Chris Martin - Lead vocals, rhythm guitar, and piano.
Jonny Buckland - Lead guitar and backing vocals.
Guy Berryman - Bass guitar and backing vocals.
Will Champion - Drums, percussion, and backing vocals.




https://www.youtube.com/watch?v=2ihKRxsh4ok



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

30 maja 2025 roku to data, na którą czekało tysiące fanów eksperymentalnego grania. Birthing, siedemnasty album studyjny legendarnego zespołu Swans, trafia do sprzedaży, oznaczając zarazem koniec pewnej epoki. Michael Gira, ikona undergroundu i frontman grupy, zapowiedział, że to ostatni krążek w ich dotychczasowym, monumentalnym brzmieniu. Po nim zespół skupi się na bardziej minimalistycznych formach – Birthing to więc pożegnalny hołd dla dźwiękowych światów, które pochłaniają słuchacza bez reszty.

Materiał na album powstawał podczas rocznej trasy koncertowej w latach 2023-2024, a następnie był aranżowany w berlińskim studiu. Jak przyznaje Gira, wszystko zaczęło się od prostych szkiców na akustycznej gitarze, które z czasem przekształciły się w hipnotyczne, wielowarstwowe kompozycje. Wśród utworów znalazły się zarówno te rozwijane na żywo (jak The Healers czy I Am a Tower), jak i nagrane od zera w studio (m.in. Red Yellow). Pierwszy singiel, I Am a Tower, udostępniony w lutym, już zaskoczył słuchaczy swoją dynamiczną strukturą, łączącą organiczne brzmienia z industrialnym chaosem.

Rok 2025 to także ostatnia okazja, by zobaczyć Swans w pełnej krasie. Zespół wyruszy jesienią w pożegnalną trasę po Europie i USA, grając w dotychczasowym, rozbudowanym składzie (w tym z gitarzystą Normanem Westbergiem i perkusistą Philem Puleo). Koncerty, m.in. w Warszawie, Londynie, Berlinie czy Paryżu.

Anxious Music Magazine


Moim skromnym zdaniem recenzje płyt The Swans nie mają sensu. Są to dzieła zamknięte, ich formuła jest zwyczajnie emocjonalnie monochromatyczna, przez co ich odbiór w zamyśle również taki powinien być. Kolos jakim jest dwudyskowy w wersji CD „Birthing” to album będący kolejny raz logiczną kontynuacją dziel zapoczątkowanych znakomitym albumem „The Seer”. Muzycznie nieco bardziej wyważonym, lżejszym, jednak nadal nad wyraz intensywnym, przesiąkniętym hałasem. Oczywiście nie w rozumieniu hałaśliwości, lecz raczej ukazaniu słuchaczowi że nawet delikatniejsze dźwięki mogą być zagrane tak intensywnie, tak „dosadnie” że stanowić mogą dźwiękowy rozgwar. Jednak wszystko jest tu z pieczołowitością poukładane i zaplanowane albowiem „Birthing” to koncept. Tematem przewodnim jest tu życie (album zaczyna i kończy głos dziecka). Kompozycje powolnie i dostojnie nabierają intensywności, po czym narastają zgiełkiem i ekskludują. Zdecydowanie więcej tu jednak spokoju i przestrzeni pomiędzy dźwiękami (posłuchajcie choćby „Red Yellow” czy „Away”). Często słychać transowe, niemalże rytualne reminiscencje „Children of God” – „”Guardian Spirit”. Prawie dwudziesto minutowy „The Healers”to typowy transowy Swans testujący wytrzymałość słuchacza na poziom intensywności hałasu. Cudo! Podobnie jak szaleńczy „I Am A Tower” w którym prym wiedzie emocjonalna narracja Giry. Tytułowe nagranie zdecydowanie najważniejsze na albumie. Kompozycja narasta hipnotyzując słuchacza, piescząc zmysły, następnie rozkładając je na czynniki pierwsze.

W zasadzie albumy Swans filtrują emocje. W przypadku kiedy emocje twórcy (Giry) równoważą się z emocjami odbiorcy unoszącymi się nad dziełem podczas odsłuchu możemy mówić o albumie udanym. „Birthing” to płyta nad wyraz udana, perfekcyjnie ukazująca fenomen Swans. Zespołu który płyt zbytecznych nie nagrywa.

Janusz


Trudno uwierzyć w to, że od wydania „The Seer” czyli rozpoczęcia mojej przygody z twórczością Swans, minęło już 13 lat. Zamiast kilku lat do 30 urodzin nieuchronnie puka do mnie czterdziestka i z każdym rokiem i kolejnym albumem coraz bardziej wciągałem się i angażowałem w twórczość Łabędzi za każdym razem niecierpliwie wyczekując kolejnego wydawnictwa.

Tutaj sprawa była o tyle łatwa, że Michael Gira wraz z zespołem jest artystą bardzo aktywnym i co 2-4 lata otrzymywaliśmy nowy album. Lider Swans przy tej swojej systematyczności jest również człowiekiem konsekwentnie niekonsekwentnym – po wydaniu „The Glowing Man” zapowiedział odejście od konwencji płyt – molochów trwających po 2 godziny i składających się z utworów co najmniej kilkunastominutowych.

Po drodze coś poszło nie tak bo zarówno „leaving meaning.” jak i „The Beggar” nie odbiegają drastycznie od swoich poprzedników i przynoszą raczej kosmetyczne zmiany niż rewolucję. I w zasadzie chwała Girze za to bo ta konwencja się sprawdza i każde kolejne wydawnictwo Swans to takie małe (dziwne stwierdzenie w kontekście 2 godzin muzyki) dzieło sztuki i swoista podróż przez wizjonerski umysł lidera zespołu.

Twórczość Amerykanów nie należy do łatwych w odbiorze ale wracam do niej systematycznie i to w konwencji słuchania albumów w całości a nie na wyrywki ponieważ wtedy robią one największe wrażenie co w sumie nie jest jakimś wybitnym osiągnięciem jeśli weźmie się pod uwagę konieczność zaangażowania na te 90-120 minut.

Pierwsze wzmianki o „The Birthing” mogły wśród fanów wywołać lekką konsternację. Siedem utworów? Czyżby w końcu Michael Gira dotrzymał słowa i zakończył etap molochów? Na szczęście druga wzmianka zawierała czasy trwania utworów i okazało się, że wszystko jest na swoim miejscu i album trwa ponad 115 minut.

Jedyna zapowiedź albumu – „I Am The Tower” nie porwała mnie za pierwszym razem. Ani za drugim. I trzecim. W zasadzie do dziś mam z nim problem bo mimo sporej ilości ciekawych fragmentów ma też mielizny, które raczej nużą niż wciągają. Na szczęście jest ich na tyle mało, że przez utwór można przebrnąć w całości mimo ponad 19 minut czasu trwania. I nie jest to najcięższy zawodnik ponieważ mamy tutaj jeszcze cięższą dwójkę.

Rozpoczynający album „The Healers” snuje się w iście sielankowym, monotonnym tempie. Dopiero w okolicach 8 minuty tętno zaczyna lekko skakać by następnie praktycznie całkowicie zniknąć i po chwili eksplodować w stylu ściany dźwięków z utworu tytułowego z „The Seer”. W pierwszych 15 minutach nie dzieje się tutaj za wiele, całość została skumulowana w ostatnich niespełna 7 minutach. Tu wątkami spokojnie można by obdzielić kilka kolejnych utworów. „The Healers” pozostawia po sobie jak najbardziej pozytywne wrażenie.

Jeszcze lepiej sprawa wygląda z najdłuższym w zestawieniu utworem tytułowym. „Birthing” spokojnie mógłby służyć za ścieżkę dźwiękową do jakiejś apokaliptycznej opowieści. Chciałoby się powiedzieć, że chwilę wytchnienia przynosi słuchaczom „Red Yellow”, który jest najkrótszy w zestawieniu ale nadal trwa on prawie 7 minut i wprowadza bardzo nerwowy klimat, zarówno instrumentalnie jak i wokalnie. Bezpośrednią kontynuacją tego niepokoju jest „Guardian Spirit”.

Wisienką na torcie „Birthing” są dwa zamykające go utwory. „The Merge” jest chyba największym ukłonem w stronę „The Seer” i muzyki drone od czasów jego wydania – a przecież po drodze były jeszcze 4 albumy. Monumentalny „(Rope) Away” kończy całość i zostawia w słuchaczu poczucie uczestnictwa w czymś wyjątkowym. I to rozumianym dwuznacznie ponieważ dla fanów twórczości Giry „Birthing” będzie kolejnym albumem, którego słuchanie można uznać za swego rodzaju rytuał. Dla osób postronnych i ludzi, którzy do tej pory nie przekonali się do twórczości Swans nowy album będzie wyjątkowo nudny i ciężki do przebrnięcia.

W okolicach premiery Michael Gira zapowiedział kolejny raz, że „BIrthing” jest ostatnim puzzlem w układance i kolejne wydawnictwa będą zupełnie inne. Po cichu liczę, że jednak nie ponieważ uwielbiam te jego molochy i jestem wobec nich praktycznie bezkrytyczny.

Rolu


Michael Gira po raz kolejny, podobno ostatni, przedstawia swoją wizję świata. Bo w tych kategoriach należy moim zdaniem postrzegać muzykę Swans. Jak wynika z lektury biografii Giry, mimo że posiada na wiele spraw społecznych poglądy i czasami znajduje to również odzwierciedlenie w jego muzyce, to jednak nie jest jej celem. Gira jest od początku owładnięty pasją ukazania emocji, które wypływają z jego trzewi, a są wynikiem oglądu świata odartego z wszelkich złudzeń a także nadziei. Nie po to jednak, by kogoś zdołować, albo promować zwątpienie, ale celem jest ukazanie obrazu otaczającego świata takim, jakim on jest, a właściwie, jakim go czuje Gira. Muzyka Swans to ukazanie Trwogi istnienia, a przynajmniej ja to tak odbieram. Gira tworzy raczej intuicyjnie a jego celem jest granie najgłośniej na świecie. Ale nie chodzi o hałas w stylu grup metalowych. Dźwięki, które wydobywają się z muzyki Swans mają obezwładniać, przykuwać uwagę, przerażać, wprawiać w osłupienie, może nawet swoisty trans. Mają wpływać na duszę, umysł i dotykać całego jestestwa słuchacza. Nie chodzi o żadną nawalankę, która wywołuje agresję i napędza, ale o poruszenie strun w słuchaczu, których istnienia nawet nie był świadom. Żeby to wszystko osiągnąć Gira podąża za intuicją w osiągnięciu swojej wizji artystycznej, która siedzi w jego głowie. Z tego powodu artysta jest postrzegany przez współpracowników jako osobowość trudna, nie licząca się z odczuciami kolegów. Gdy jednak już muzycy poddadzą się dyktatowi artystycznemu Giry, efekt końcowy niemal zawsze robi wrażenie. Gira poświęca uwagę każdemu pojedynczemu dźwiękowi, pochyla się nad jego brzmieniem, dążąc do osiągnięcia konkretnego kształtu, który ma w swojej głowie. To jest najtrudniejszy moment dla muzyków Swans, czasami bywa traumatyczny, bo Gira wymusza osiągnięcie swojego celu często krzykiem oraz metodami pozamuzycznymi, wprowadzając wykonawcę danego dźwięku w nastrój, który według Giry posłuży do wydobycia z niego oczekiwanego efektu. Gdy jednak nowa muzyka Swans jest już gotowa, zarówno jej twórcy, jak i słuchacze w przeważającej większości przyznają, że było warto. Czy tak jest również w przypadku najnowszej płyty "Birthing"?

Najprościej jest odpowiedzieć, że tak. Mimo że "Birthing" to tradycyjna od czasu "The Seer" niemal dwugodzinna symfonia rockowa, słucha się jej równie tradycyjnie z uwagą i rosnącą ekscytacją. Powolnie rozwijające się, ociężałe melorecytacje w rozpoczynającym album, prawie dwudziestodwuminotowym "The Healers", nabierają tempa i hałasu już w połowie nagrania. Walcowaty rytm przeradza się w coraz większy zgiełk, by zwalniać i przyśpieszać oraz na końcu znaleźć zwieńczenie w hałasie o większym natężeniu, ale pozostając powolnym i transowym. Trzeba przyznać, że nagrania zgromadzone na "Birthing", choć mają w sobię tę pierwotną rozpacz, jak na wcześniejszych albumach, to jednak brzmią częściej łagodnie i stonowanie niż na wcześniejszych wydawnictwach. Następny "I Am A Tower" jest na wstępie znacznie bardziej dysonansowy, a głos Giry drapieżny i schizofreniczny. Napięcie od początku jest podwyższone, by jednak przygasnąć w połowie nagrania. W ostatniej części tego prawie dwudziestominotowego utworu nabiera on cech motorycznych, dzięki mechanicznemu rytmowi perkusji i niemal przebojowej frazie tytułowej powtarzanej przez Michale Girę. W samej końcówce narasta zgiełk, który obleka transowy rytm utworu, by nagle zgasnąć. Tytułowy "Birthing" rozpoczynają również dźwięki mocno dysonansowe, ale zagrane ciszej i delikatniej. Początek przypomina trochę próbę orkiestry symfonicznej, która przygotowuje się do gry. Dopiero w piątej minucie pojawiają się pierwsze uderzenia w perkusję, a później dochodzi głos Giry. W tle cały czas słychać dźwięki "próbującej orkiestry". To trzecie i najdłuższe spośród okołodwudziestominutowych nagrań na najnowszej płycie Swans. Nabiera wyraźniejszego tempa około dziesiątej minuty, gdy do gry wchodzi rytm wybijany z większą intensywnością przez perkusistę. Muzyka milknie jednak nagle w dwunastej minucie, by rozpocząć ponowy marsz ku zgiełkowi. Ale wszystko zaczyna się od początku, najpierw dzięki spokojnemu wokalowi Giry, do którego dołączają z czasem kolejne dźwięki. Intensywność nagrania ponownie narasta i zwalnia, ale od osiemnastej minuty rozpoczyna się zwieńczenie w mechanicznych, szybkich uderzeniach bębnów i zgrzytach gitar, które przerywane fragmentami niemal ciszy ostatecznie urywają się na końcu. W ten sposób kończy się pierwsza część albumu w formacie CD.

Drugą część wydawnictwa CD rozpoczyna ledwie siedmiominutowy, najkrótszy na płycie "Red Yellow". Szeptany, niemal ciepły głos Giry prowadzi nas przez chwilę w rejon, którego nie powstydziliby się wykonawcy z kręgu krainy łagodności. Utwór szybko jednak nabiera tempa i dynamiki zyskując cechy psychodeliczne, ale dysonanse dźwiękowe słychać jedynie pod koniec kompozycji i to nie na pierwszym planie a w tle. "Guardian Spirit" zaczynają dźwięki przypominające przygotowanie do obrzędów pogańskich, w tle słychać flet. Za chwilę wchodzi mocny, pewny głos Giry oraz dołączają kolejne dźwięki intensyfikując brzmienie kompozycji. Intensywność utworu wzrasta, Gira śpiewa coraz bardziej rozpaczliwie, właściwie krzycząc, a kolejne instrumenty, które dołączają dodają kompozycji ciężkości. W końcu nagrania słyszymy zgiełk, który finalnie gaśnie kończąc utwór. "The Merge" rozpoczyna się od dziecięcego głosiku mówiącego: "I love you Mummy", który szybko zostaje przykryty kilkudziesięciosekundową nawałnicą dźwięków. Po nim słychać zapętlony bas, urozmaicony delikatną grą pianina w tle oraz dominującym, ale urywającym się dźwiękiem przypominającym syrenę. Są także co najmniej dwie różne linie saksofonu, obie nieco schizofreniczne. W szóstej minucie wraca nawałnica z początku utworu połączona z wyliczanką dziecięcą. Na tym jednak nie koniec. Nagranie w siódmej minucie znowu zmienia charakter i przez kilka minut słyszymy narastające, dronowe buczenie pozbawione rytmu. Ale i to nie koniec. W dwunastej minucie wcześniej narastający zgiełk cichnie i słychać przez moment zawodzenia przypominające skowyt wiedźm. Nagle wszystko uspokaja się i wchodzi ciepły, ale mroczny śpiew Giry przy akompaniamencie gitary akustycznej i tak utwór trwa do końca urywając się przy śpiewie "papampampam". Można byłoby tak opisać każdy utwór z jeszcze większymi szczegółami, ale lepiej chyba je zwyczajnie posłuchać. Bogactwo dźwięków jak zwykle w przypadku Swans jest spore, a nastroje narastającej intensywności przeplatają się z tymi spokojniejszymi, ambientowymi. Właśnie tak zaczyna się ostatni akord na płycie w postaci połączonych utworów "Rope" i "Away". Nagranie "Rope" bardzo długo rozwija się, zgiełk narasta powoli aż do piętnastej minuty, gdy "Rope" przechodzi w "Away" kończący najnowsze wydawnictwo Swans. "Away" jest bardziej akustyczny, brzmi łagodnie, niemal sielsko. Michael Gira żegna się w spokoju i łagodności.

Jeśli "Birthing" ma być pożegnaniem Swans z wielkim brzmieniem, to udało się ono znakomicie. Swans przebył od swoich ekstremalnych początków, będących skrzyżowaniem no wave i noise rocka, bardzo długą drogę. Choć Michael Gira nadal pielęgnuje swoje bezkompromisowe podejście do tworzenia muzyki, to jednak zawartość "Birthing" wydaje się być bardziej przystępna i akceptowalna dla miłośników brzmień łagodniejszych. Oczywiście nadal jest tutaj sporo hałasu, dysonansu i zgiełku, ale na płycie wyczuwam chwilami sporo z nastroju projektu Skin (World of Skin). Wprawdzie nie ma tutaj Jarboe i "Birthing" nie jest płytą tak akustyczną i eteryczną jak albumy Skin, ale mimo wszystko uważam, że jest coś z nastroju obecnego na tamtych wydawnictwach. A może po prostu chciałbym, żeby tak było? Bo właśnie ten okres twórczości Michaela Giry jest mi najbliższy a najnowsza płyta Swans zwyczajnie podoba mi się. Najważniejsze jest to, że muzyka zawarta na "Birthing", mimo swojej obszerności i długości, nie nudzi. Paleta dźwięków, które wykreował Michael Gira wraz ze swoim obecnym składem Swans, jest wciągająca i intrygująca. Ale dawkować ją trzeba ostrożnie, bo mimo miejscami cieplejszego i łagodniejszego klimatu, Swans pozostaje bezkompromisowy w ukazywaniu Trwogi życia. A z tym należy obchodzić się ostrożnie, by nie popaść w dół, z którego później trudno się wydobyć. [9/10]

Andrzej Korasiewicz



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. The Healers
2. I Am a Tower
3. Birthing


CD 2:
1. Red Yellow
2. Guardian Spirit
3. The Merge
4. Rope
5. Away



..::OBSADA::..

Michael Gira - vocals, acoustic guitar, producer, art direction, design
Phil Puleo - drums, hammered dulcimer, flute, melodica, percussion, layout
Kristof Hahn - lap steel guitar, acoustic guitar, electric guitar, loops, backing vocals
Dana Schechter - lap steel guitar, bass guitar, loops
Christopher Pravdica - bass guitar, Taishōgoto, loops, sound effects, keyboards
Larry Mullins - Mellotron, keyboards, piano, synthesizer, drums, vibraphone, percussion, backing vocals
Norman Westberg - electric guitar, loops


Guest musicians:
Jennifer Gira - guest, backing vocals
Laura Carbone - guest, backing vocals
Lucy Kruger - guest, backing vocals
Andreas Dormann - guest, soprano saxophone
Little Mikey - guest, backing vocals
Timothy Wyskida - drums on 'The Merge'




https://www.youtube.com/watch?v=HcXNO6hYfHs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

30 maja 2025 roku to data, na którą czekało tysiące fanów eksperymentalnego grania. Birthing, siedemnasty album studyjny legendarnego zespołu Swans, trafia do sprzedaży, oznaczając zarazem koniec pewnej epoki. Michael Gira, ikona undergroundu i frontman grupy, zapowiedział, że to ostatni krążek w ich dotychczasowym, monumentalnym brzmieniu. Po nim zespół skupi się na bardziej minimalistycznych formach – Birthing to więc pożegnalny hołd dla dźwiękowych światów, które pochłaniają słuchacza bez reszty.

Materiał na album powstawał podczas rocznej trasy koncertowej w latach 2023-2024, a następnie był aranżowany w berlińskim studiu. Jak przyznaje Gira, wszystko zaczęło się od prostych szkiców na akustycznej gitarze, które z czasem przekształciły się w hipnotyczne, wielowarstwowe kompozycje. Wśród utworów znalazły się zarówno te rozwijane na żywo (jak The Healers czy I Am a Tower), jak i nagrane od zera w studio (m.in. Red Yellow). Pierwszy singiel, I Am a Tower, udostępniony w lutym, już zaskoczył słuchaczy swoją dynamiczną strukturą, łączącą organiczne brzmienia z industrialnym chaosem.

Rok 2025 to także ostatnia okazja, by zobaczyć Swans w pełnej krasie. Zespół wyruszy jesienią w pożegnalną trasę po Europie i USA, grając w dotychczasowym, rozbudowanym składzie (w tym z gitarzystą Normanem Westbergiem i perkusistą Philem Puleo). Koncerty, m.in. w Warszawie, Londynie, Berlinie czy Paryżu.

Anxious Music Magazine


Moim skromnym zdaniem recenzje płyt The Swans nie mają sensu. Są to dzieła zamknięte, ich formuła jest zwyczajnie emocjonalnie monochromatyczna, przez co ich odbiór w zamyśle również taki powinien być. Kolos jakim jest dwudyskowy w wersji CD „Birthing” to album będący kolejny raz logiczną kontynuacją dziel zapoczątkowanych znakomitym albumem „The Seer”. Muzycznie nieco bardziej wyważonym, lżejszym, jednak nadal nad wyraz intensywnym, przesiąkniętym hałasem. Oczywiście nie w rozumieniu hałaśliwości, lecz raczej ukazaniu słuchaczowi że nawet delikatniejsze dźwięki mogą być zagrane tak intensywnie, tak „dosadnie” że stanowić mogą dźwiękowy rozgwar. Jednak wszystko jest tu z pieczołowitością poukładane i zaplanowane albowiem „Birthing” to koncept. Tematem przewodnim jest tu życie (album zaczyna i kończy głos dziecka). Kompozycje powolnie i dostojnie nabierają intensywności, po czym narastają zgiełkiem i ekskludują. Zdecydowanie więcej tu jednak spokoju i przestrzeni pomiędzy dźwiękami (posłuchajcie choćby „Red Yellow” czy „Away”). Często słychać transowe, niemalże rytualne reminiscencje „Children of God” – „”Guardian Spirit”. Prawie dwudziesto minutowy „The Healers”to typowy transowy Swans testujący wytrzymałość słuchacza na poziom intensywności hałasu. Cudo! Podobnie jak szaleńczy „I Am A Tower” w którym prym wiedzie emocjonalna narracja Giry. Tytułowe nagranie zdecydowanie najważniejsze na albumie. Kompozycja narasta hipnotyzując słuchacza, piescząc zmysły, następnie rozkładając je na czynniki pierwsze.

W zasadzie albumy Swans filtrują emocje. W przypadku kiedy emocje twórcy (Giry) równoważą się z emocjami odbiorcy unoszącymi się nad dziełem podczas odsłuchu możemy mówić o albumie udanym. „Birthing” to płyta nad wyraz udana, perfekcyjnie ukazująca fenomen Swans. Zespołu który płyt zbytecznych nie nagrywa.

Janusz


Trudno uwierzyć w to, że od wydania „The Seer” czyli rozpoczęcia mojej przygody z twórczością Swans, minęło już 13 lat. Zamiast kilku lat do 30 urodzin nieuchronnie puka do mnie czterdziestka i z każdym rokiem i kolejnym albumem coraz bardziej wciągałem się i angażowałem w twórczość Łabędzi za każdym razem niecierpliwie wyczekując kolejnego wydawnictwa.

Tutaj sprawa była o tyle łatwa, że Michael Gira wraz z zespołem jest artystą bardzo aktywnym i co 2-4 lata otrzymywaliśmy nowy album. Lider Swans przy tej swojej systematyczności jest również człowiekiem konsekwentnie niekonsekwentnym – po wydaniu „The Glowing Man” zapowiedział odejście od konwencji płyt – molochów trwających po 2 godziny i składających się z utworów co najmniej kilkunastominutowych.

Po drodze coś poszło nie tak bo zarówno „leaving meaning.” jak i „The Beggar” nie odbiegają drastycznie od swoich poprzedników i przynoszą raczej kosmetyczne zmiany niż rewolucję. I w zasadzie chwała Girze za to bo ta konwencja się sprawdza i każde kolejne wydawnictwo Swans to takie małe (dziwne stwierdzenie w kontekście 2 godzin muzyki) dzieło sztuki i swoista podróż przez wizjonerski umysł lidera zespołu.

Twórczość Amerykanów nie należy do łatwych w odbiorze ale wracam do niej systematycznie i to w konwencji słuchania albumów w całości a nie na wyrywki ponieważ wtedy robią one największe wrażenie co w sumie nie jest jakimś wybitnym osiągnięciem jeśli weźmie się pod uwagę konieczność zaangażowania na te 90-120 minut.

Pierwsze wzmianki o „The Birthing” mogły wśród fanów wywołać lekką konsternację. Siedem utworów? Czyżby w końcu Michael Gira dotrzymał słowa i zakończył etap molochów? Na szczęście druga wzmianka zawierała czasy trwania utworów i okazało się, że wszystko jest na swoim miejscu i album trwa ponad 115 minut.

Jedyna zapowiedź albumu – „I Am The Tower” nie porwała mnie za pierwszym razem. Ani za drugim. I trzecim. W zasadzie do dziś mam z nim problem bo mimo sporej ilości ciekawych fragmentów ma też mielizny, które raczej nużą niż wciągają. Na szczęście jest ich na tyle mało, że przez utwór można przebrnąć w całości mimo ponad 19 minut czasu trwania. I nie jest to najcięższy zawodnik ponieważ mamy tutaj jeszcze cięższą dwójkę.

Rozpoczynający album „The Healers” snuje się w iście sielankowym, monotonnym tempie. Dopiero w okolicach 8 minuty tętno zaczyna lekko skakać by następnie praktycznie całkowicie zniknąć i po chwili eksplodować w stylu ściany dźwięków z utworu tytułowego z „The Seer”. W pierwszych 15 minutach nie dzieje się tutaj za wiele, całość została skumulowana w ostatnich niespełna 7 minutach. Tu wątkami spokojnie można by obdzielić kilka kolejnych utworów. „The Healers” pozostawia po sobie jak najbardziej pozytywne wrażenie.

Jeszcze lepiej sprawa wygląda z najdłuższym w zestawieniu utworem tytułowym. „Birthing” spokojnie mógłby służyć za ścieżkę dźwiękową do jakiejś apokaliptycznej opowieści. Chciałoby się powiedzieć, że chwilę wytchnienia przynosi słuchaczom „Red Yellow”, który jest najkrótszy w zestawieniu ale nadal trwa on prawie 7 minut i wprowadza bardzo nerwowy klimat, zarówno instrumentalnie jak i wokalnie. Bezpośrednią kontynuacją tego niepokoju jest „Guardian Spirit”.

Wisienką na torcie „Birthing” są dwa zamykające go utwory. „The Merge” jest chyba największym ukłonem w stronę „The Seer” i muzyki drone od czasów jego wydania – a przecież po drodze były jeszcze 4 albumy. Monumentalny „(Rope) Away” kończy całość i zostawia w słuchaczu poczucie uczestnictwa w czymś wyjątkowym. I to rozumianym dwuznacznie ponieważ dla fanów twórczości Giry „Birthing” będzie kolejnym albumem, którego słuchanie można uznać za swego rodzaju rytuał. Dla osób postronnych i ludzi, którzy do tej pory nie przekonali się do twórczości Swans nowy album będzie wyjątkowo nudny i ciężki do przebrnięcia.

W okolicach premiery Michael Gira zapowiedział kolejny raz, że „BIrthing” jest ostatnim puzzlem w układance i kolejne wydawnictwa będą zupełnie inne. Po cichu liczę, że jednak nie ponieważ uwielbiam te jego molochy i jestem wobec nich praktycznie bezkrytyczny.

Rolu


Michael Gira po raz kolejny, podobno ostatni, przedstawia swoją wizję świata. Bo w tych kategoriach należy moim zdaniem postrzegać muzykę Swans. Jak wynika z lektury biografii Giry, mimo że posiada na wiele spraw społecznych poglądy i czasami znajduje to również odzwierciedlenie w jego muzyce, to jednak nie jest jej celem. Gira jest od początku owładnięty pasją ukazania emocji, które wypływają z jego trzewi, a są wynikiem oglądu świata odartego z wszelkich złudzeń a także nadziei. Nie po to jednak, by kogoś zdołować, albo promować zwątpienie, ale celem jest ukazanie obrazu otaczającego świata takim, jakim on jest, a właściwie, jakim go czuje Gira. Muzyka Swans to ukazanie Trwogi istnienia, a przynajmniej ja to tak odbieram. Gira tworzy raczej intuicyjnie a jego celem jest granie najgłośniej na świecie. Ale nie chodzi o hałas w stylu grup metalowych. Dźwięki, które wydobywają się z muzyki Swans mają obezwładniać, przykuwać uwagę, przerażać, wprawiać w osłupienie, może nawet swoisty trans. Mają wpływać na duszę, umysł i dotykać całego jestestwa słuchacza. Nie chodzi o żadną nawalankę, która wywołuje agresję i napędza, ale o poruszenie strun w słuchaczu, których istnienia nawet nie był świadom. Żeby to wszystko osiągnąć Gira podąża za intuicją w osiągnięciu swojej wizji artystycznej, która siedzi w jego głowie. Z tego powodu artysta jest postrzegany przez współpracowników jako osobowość trudna, nie licząca się z odczuciami kolegów. Gdy jednak już muzycy poddadzą się dyktatowi artystycznemu Giry, efekt końcowy niemal zawsze robi wrażenie. Gira poświęca uwagę każdemu pojedynczemu dźwiękowi, pochyla się nad jego brzmieniem, dążąc do osiągnięcia konkretnego kształtu, który ma w swojej głowie. To jest najtrudniejszy moment dla muzyków Swans, czasami bywa traumatyczny, bo Gira wymusza osiągnięcie swojego celu często krzykiem oraz metodami pozamuzycznymi, wprowadzając wykonawcę danego dźwięku w nastrój, który według Giry posłuży do wydobycia z niego oczekiwanego efektu. Gdy jednak nowa muzyka Swans jest już gotowa, zarówno jej twórcy, jak i słuchacze w przeważającej większości przyznają, że było warto. Czy tak jest również w przypadku najnowszej płyty "Birthing"?

Najprościej jest odpowiedzieć, że tak. Mimo że "Birthing" to tradycyjna od czasu "The Seer" niemal dwugodzinna symfonia rockowa, słucha się jej równie tradycyjnie z uwagą i rosnącą ekscytacją. Powolnie rozwijające się, ociężałe melorecytacje w rozpoczynającym album, prawie dwudziestodwuminotowym "The Healers", nabierają tempa i hałasu już w połowie nagrania. Walcowaty rytm przeradza się w coraz większy zgiełk, by zwalniać i przyśpieszać oraz na końcu znaleźć zwieńczenie w hałasie o większym natężeniu, ale pozostając powolnym i transowym. Trzeba przyznać, że nagrania zgromadzone na "Birthing", choć mają w sobię tę pierwotną rozpacz, jak na wcześniejszych albumach, to jednak brzmią częściej łagodnie i stonowanie niż na wcześniejszych wydawnictwach. Następny "I Am A Tower" jest na wstępie znacznie bardziej dysonansowy, a głos Giry drapieżny i schizofreniczny. Napięcie od początku jest podwyższone, by jednak przygasnąć w połowie nagrania. W ostatniej części tego prawie dwudziestominotowego utworu nabiera on cech motorycznych, dzięki mechanicznemu rytmowi perkusji i niemal przebojowej frazie tytułowej powtarzanej przez Michale Girę. W samej końcówce narasta zgiełk, który obleka transowy rytm utworu, by nagle zgasnąć. Tytułowy "Birthing" rozpoczynają również dźwięki mocno dysonansowe, ale zagrane ciszej i delikatniej. Początek przypomina trochę próbę orkiestry symfonicznej, która przygotowuje się do gry. Dopiero w piątej minucie pojawiają się pierwsze uderzenia w perkusję, a później dochodzi głos Giry. W tle cały czas słychać dźwięki "próbującej orkiestry". To trzecie i najdłuższe spośród okołodwudziestominutowych nagrań na najnowszej płycie Swans. Nabiera wyraźniejszego tempa około dziesiątej minuty, gdy do gry wchodzi rytm wybijany z większą intensywnością przez perkusistę. Muzyka milknie jednak nagle w dwunastej minucie, by rozpocząć ponowy marsz ku zgiełkowi. Ale wszystko zaczyna się od początku, najpierw dzięki spokojnemu wokalowi Giry, do którego dołączają z czasem kolejne dźwięki. Intensywność nagrania ponownie narasta i zwalnia, ale od osiemnastej minuty rozpoczyna się zwieńczenie w mechanicznych, szybkich uderzeniach bębnów i zgrzytach gitar, które przerywane fragmentami niemal ciszy ostatecznie urywają się na końcu. W ten sposób kończy się pierwsza część albumu w formacie CD.

Drugą część wydawnictwa CD rozpoczyna ledwie siedmiominutowy, najkrótszy na płycie "Red Yellow". Szeptany, niemal ciepły głos Giry prowadzi nas przez chwilę w rejon, którego nie powstydziliby się wykonawcy z kręgu krainy łagodności. Utwór szybko jednak nabiera tempa i dynamiki zyskując cechy psychodeliczne, ale dysonanse dźwiękowe słychać jedynie pod koniec kompozycji i to nie na pierwszym planie a w tle. "Guardian Spirit" zaczynają dźwięki przypominające przygotowanie do obrzędów pogańskich, w tle słychać flet. Za chwilę wchodzi mocny, pewny głos Giry oraz dołączają kolejne dźwięki intensyfikując brzmienie kompozycji. Intensywność utworu wzrasta, Gira śpiewa coraz bardziej rozpaczliwie, właściwie krzycząc, a kolejne instrumenty, które dołączają dodają kompozycji ciężkości. W końcu nagrania słyszymy zgiełk, który finalnie gaśnie kończąc utwór. "The Merge" rozpoczyna się od dziecięcego głosiku mówiącego: "I love you Mummy", który szybko zostaje przykryty kilkudziesięciosekundową nawałnicą dźwięków. Po nim słychać zapętlony bas, urozmaicony delikatną grą pianina w tle oraz dominującym, ale urywającym się dźwiękiem przypominającym syrenę. Są także co najmniej dwie różne linie saksofonu, obie nieco schizofreniczne. W szóstej minucie wraca nawałnica z początku utworu połączona z wyliczanką dziecięcą. Na tym jednak nie koniec. Nagranie w siódmej minucie znowu zmienia charakter i przez kilka minut słyszymy narastające, dronowe buczenie pozbawione rytmu. Ale i to nie koniec. W dwunastej minucie wcześniej narastający zgiełk cichnie i słychać przez moment zawodzenia przypominające skowyt wiedźm. Nagle wszystko uspokaja się i wchodzi ciepły, ale mroczny śpiew Giry przy akompaniamencie gitary akustycznej i tak utwór trwa do końca urywając się przy śpiewie "papampampam". Można byłoby tak opisać każdy utwór z jeszcze większymi szczegółami, ale lepiej chyba je zwyczajnie posłuchać. Bogactwo dźwięków jak zwykle w przypadku Swans jest spore, a nastroje narastającej intensywności przeplatają się z tymi spokojniejszymi, ambientowymi. Właśnie tak zaczyna się ostatni akord na płycie w postaci połączonych utworów "Rope" i "Away". Nagranie "Rope" bardzo długo rozwija się, zgiełk narasta powoli aż do piętnastej minuty, gdy "Rope" przechodzi w "Away" kończący najnowsze wydawnictwo Swans. "Away" jest bardziej akustyczny, brzmi łagodnie, niemal sielsko. Michael Gira żegna się w spokoju i łagodności.

Jeśli "Birthing" ma być pożegnaniem Swans z wielkim brzmieniem, to udało się ono znakomicie. Swans przebył od swoich ekstremalnych początków, będących skrzyżowaniem no wave i noise rocka, bardzo długą drogę. Choć Michael Gira nadal pielęgnuje swoje bezkompromisowe podejście do tworzenia muzyki, to jednak zawartość "Birthing" wydaje się być bardziej przystępna i akceptowalna dla miłośników brzmień łagodniejszych. Oczywiście nadal jest tutaj sporo hałasu, dysonansu i zgiełku, ale na płycie wyczuwam chwilami sporo z nastroju projektu Skin (World of Skin). Wprawdzie nie ma tutaj Jarboe i "Birthing" nie jest płytą tak akustyczną i eteryczną jak albumy Skin, ale mimo wszystko uważam, że jest coś z nastroju obecnego na tamtych wydawnictwach. A może po prostu chciałbym, żeby tak było? Bo właśnie ten okres twórczości Michaela Giry jest mi najbliższy a najnowsza płyta Swans zwyczajnie podoba mi się. Najważniejsze jest to, że muzyka zawarta na "Birthing", mimo swojej obszerności i długości, nie nudzi. Paleta dźwięków, które wykreował Michael Gira wraz ze swoim obecnym składem Swans, jest wciągająca i intrygująca. Ale dawkować ją trzeba ostrożnie, bo mimo miejscami cieplejszego i łagodniejszego klimatu, Swans pozostaje bezkompromisowy w ukazywaniu Trwogi życia. A z tym należy obchodzić się ostrożnie, by nie popaść w dół, z którego później trudno się wydobyć. [9/10]

Andrzej Korasiewicz



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. The Healers
2. I Am a Tower
3. Birthing


CD 2:
1. Red Yellow
2. Guardian Spirit
3. The Merge
4. Rope
5. Away



..::OBSADA::..

Michael Gira - vocals, acoustic guitar, producer, art direction, design
Phil Puleo - drums, hammered dulcimer, flute, melodica, percussion, layout
Kristof Hahn - lap steel guitar, acoustic guitar, electric guitar, loops, backing vocals
Dana Schechter - lap steel guitar, bass guitar, loops
Christopher Pravdica - bass guitar, Taishōgoto, loops, sound effects, keyboards
Larry Mullins - Mellotron, keyboards, piano, synthesizer, drums, vibraphone, percussion, backing vocals
Norman Westberg - electric guitar, loops


Guest musicians:
Jennifer Gira - guest, backing vocals
Laura Carbone - guest, backing vocals
Lucy Kruger - guest, backing vocals
Andreas Dormann - guest, soprano saxophone
Little Mikey - guest, backing vocals
Timothy Wyskida - drums on 'The Merge'




https://www.youtube.com/watch?v=HcXNO6hYfHs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

Ekseption to holenderski zespół grający progresywnego rocka. Został założony w 1967 przez kompozytora, aranżera i pianistę Ricka van der Lindena. Wcześniej działał pod nazwami Incrowd, oraz The Jokers. Zespół zasłynął przede wszystkim oryginalnymi transkrypcjami muzyki poważnej różnych epok. Byli to między innymi: Johann Sebastian Bach, Wolfgang Amadeus Mozart, Ludwig van Beethoven, Piotr Czajkowski. Po rozpadzie zespołu Rick Van Linden założył zespół Trace, który wydał trzy płyty i później znów przekształcił się w Ekseption. Wstawka zawiera drugą płytę zespołu.

Title: Beggar Julia's Time Trip

Artist: Ekseption

Country: Holandia

Year: 1969

Genre: Rock

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

A1.Ouverture
A2.Prologue
A3.Julia
A4.Flying Power
A5.Adagio
A6.Space I
A7.Italian Concerto
B1.Concerto
B2.Space II
B3.Pop Giant
B4.Space III
B5.Feelings
B6.Epilogue
B7.Finale: Music For Mind / Theme Julia

..::INFO::..

Demówka meksykańskiego zespołu z Tijuany. Poza nią wydali jeszcze dwie płyty.

Title: Demo

Artist: Palos Verdes

Country: Meksyk

Year: 2009

Genre: Ska

Format / Codec: MP3

Audio bitrate: 192 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1.420
2.No Roots No Culture
3.Nada es casualidad
4.2 Al Dia
5.Lucha People
6.Kington Sound
7.La Golfa
8.Musica Del Karibe
9.Sopita De Champinon

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jest coś irytującego w płytach-składankach wydawanych dla upamiętnienia okrągłej rocznicy istnienia danego zespołu. Trochę jak laurka podarowana samemu sobie, a trochę jak brak pomysłu na nowy album – ot, i pojawia się Płyta Coś-z-Niczego. Dlatego też z dużą dozą nieufności podeszłam do albumu Mikromusic z Górnej Półki, bo o ile zespół uważam za jeden z lepszych i bardziej oryginalnych na polskiej scenie muzycznej, o tyle nie przekonuje mnie zamysł nagrania płyty live z oklepanymi, znanymi na pamięć utworami.

W 2019 roku było Mikromusic z Dolnej Półki, czyli czwarty (!!!) album koncertowy w dorobku zespołu. W 2022 roku powstało zaś Mikromusic z Górnej Półki, czyli ponadgodzinny zapis koncertu we wrocławskim Narodowym Forum Muzyki, podczas którego (oprócz Mikromusic i zaproszonych muzycznych gości) wystąpiła 47-osobowa orkiestra NFM Filharmonii Wrocławskiej. Dwanaście utworów umieszczonych na płycie to przekrój przez (prawie) wszystkie lata działalności zespołu – mamy tu i Burzową z drugiej płyty w dyskografii, czyli Sennika; mamy Jesień z SOVY czy niezmiennych ulubieńców wśród słuchaczy – Tak Mi Się Nie Chce oraz Takiego Chłopaka. Zabrakło za to utworów z debiutanckiego albumu, a szkoda!

Największą wartością i najsmaczniejszym kąskiem z Górnej Półki są zaskakujące aranżacje (niemal barokowy wstęp do Takiego chłopaka!) i goście – Mela Koteluk tamże, Dorota Miśkiewicz w Burzowej i Kuba Badach w Tak Mi Się Nie Chce. Głos Natalii Grosiak brzmi (jak zawsze) dziewczęco, subtelnie i nieprawdopodobnie czysto; każde drgnienie to wyraz emocji, nie tylko tych muzycznych, i dowód na nader osobiste, intymne podejście do wykonywanych utworów. Najbardziej urzekła mnie chyba Operacja Na Otwartym Sercu, ale do tej piosenki zawsze miałam słabość. Zabrzmiała bardziej drapieżnie, rockowo, choć zabrakło głosu Piotra Roguckiego. Pięknie brzmi Bezwładnie, w wersji nieco retro, dobrze i nader wzruszająco wypada Pod Włos. Górna Półka trzyma poziom, miejscami zaskakuje, choć przede wszystkim podczas jej słuchania dominuje uczucie spokoju i komfortu, jak podczas spotkania ze starym przyjacielem, i to właśnie ono będzie powodem, dla którego słuchacze sięgną po tę płytę.

Nie jestem pewna, czy Mikromusic z Górnej Półki przysporzy zespołowi nowych fanów, ale na pewno zachwyci tych wiernych. Mimo mojej początkowej niechęci przyznaję, że płyta została nagrana z potrzeby serca, miłości do sztuki i słuchaczy. Miło wspominać dojrzewanie zespołu, przejść ścieżką dwudziestoletniej muzycznej eksploracji i pozostaje życzyć Mikromusic co najmniej kolejnych dwudziestu lat tak owocnej artystycznej pracy.

Natalia Glinka



..::TRACK-LIST::..

1. Tak Tęsknię
2. Jesień
3. Burzowa (feat. Dorota Miśkiewicz)
4. Pod Włos
5. Świat Oddala Się Ode Mnie
6. Takiego Chłopaka (feat. Mela Koteluk)
7. Sopot
8. Operacja Na Otwartym Sercu
9. Bezwładnie
10. Na Krzywy Ryj
11. Tak Mi Się Nie Chce (feat. Kuba Badach)
12. Niemiłość (feat. Dorota Miśkiewicz, Kuba Badach, Mela Koteluk)

The recordings were made on May 6, 2022 at the National Forum of Music, Wrocław, Poland. The concert celebrated the 20th anniversary of the Mikromusic.



..::OBSADA::..

Vocals, Ukulele, Acoustic Guitar - Natalia Grosiak
Guitar, Producer - Dawid Korbaczyński
Keyboards, Backing Vocals - Robert Jarmużek
Percussion - Łukasz Sobolak
Bass Guitar, Mixed By, Mastered By - Robert Szydło

Conductor, Arranged By, Mixed By [Orchestra Mix] - Adam Lepka




https://www.youtube.com/watch?v=3M8nDWx2GxI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jest coś irytującego w płytach-składankach wydawanych dla upamiętnienia okrągłej rocznicy istnienia danego zespołu. Trochę jak laurka podarowana samemu sobie, a trochę jak brak pomysłu na nowy album – ot, i pojawia się Płyta Coś-z-Niczego. Dlatego też z dużą dozą nieufności podeszłam do albumu Mikromusic z Górnej Półki, bo o ile zespół uważam za jeden z lepszych i bardziej oryginalnych na polskiej scenie muzycznej, o tyle nie przekonuje mnie zamysł nagrania płyty live z oklepanymi, znanymi na pamięć utworami.

W 2019 roku było Mikromusic z Dolnej Półki, czyli czwarty (!!!) album koncertowy w dorobku zespołu. W 2022 roku powstało zaś Mikromusic z Górnej Półki, czyli ponadgodzinny zapis koncertu we wrocławskim Narodowym Forum Muzyki, podczas którego (oprócz Mikromusic i zaproszonych muzycznych gości) wystąpiła 47-osobowa orkiestra NFM Filharmonii Wrocławskiej. Dwanaście utworów umieszczonych na płycie to przekrój przez (prawie) wszystkie lata działalności zespołu – mamy tu i Burzową z drugiej płyty w dyskografii, czyli Sennika; mamy Jesień z SOVY czy niezmiennych ulubieńców wśród słuchaczy – Tak Mi Się Nie Chce oraz Takiego Chłopaka. Zabrakło za to utworów z debiutanckiego albumu, a szkoda!

Największą wartością i najsmaczniejszym kąskiem z Górnej Półki są zaskakujące aranżacje (niemal barokowy wstęp do Takiego chłopaka!) i goście – Mela Koteluk tamże, Dorota Miśkiewicz w Burzowej i Kuba Badach w Tak Mi Się Nie Chce. Głos Natalii Grosiak brzmi (jak zawsze) dziewczęco, subtelnie i nieprawdopodobnie czysto; każde drgnienie to wyraz emocji, nie tylko tych muzycznych, i dowód na nader osobiste, intymne podejście do wykonywanych utworów. Najbardziej urzekła mnie chyba Operacja Na Otwartym Sercu, ale do tej piosenki zawsze miałam słabość. Zabrzmiała bardziej drapieżnie, rockowo, choć zabrakło głosu Piotra Roguckiego. Pięknie brzmi Bezwładnie, w wersji nieco retro, dobrze i nader wzruszająco wypada Pod Włos. Górna Półka trzyma poziom, miejscami zaskakuje, choć przede wszystkim podczas jej słuchania dominuje uczucie spokoju i komfortu, jak podczas spotkania ze starym przyjacielem, i to właśnie ono będzie powodem, dla którego słuchacze sięgną po tę płytę.

Nie jestem pewna, czy Mikromusic z Górnej Półki przysporzy zespołowi nowych fanów, ale na pewno zachwyci tych wiernych. Mimo mojej początkowej niechęci przyznaję, że płyta została nagrana z potrzeby serca, miłości do sztuki i słuchaczy. Miło wspominać dojrzewanie zespołu, przejść ścieżką dwudziestoletniej muzycznej eksploracji i pozostaje życzyć Mikromusic co najmniej kolejnych dwudziestu lat tak owocnej artystycznej pracy.

Natalia Glinka



..::TRACK-LIST::..

1. Tak Tęsknię
2. Jesień
3. Burzowa (feat. Dorota Miśkiewicz)
4. Pod Włos
5. Świat Oddala Się Ode Mnie
6. Takiego Chłopaka (feat. Mela Koteluk)
7. Sopot
8. Operacja Na Otwartym Sercu
9. Bezwładnie
10. Na Krzywy Ryj
11. Tak Mi Się Nie Chce (feat. Kuba Badach)
12. Niemiłość (feat. Dorota Miśkiewicz, Kuba Badach, Mela Koteluk)

The recordings were made on May 6, 2022 at the National Forum of Music, Wrocław, Poland. The concert celebrated the 20th anniversary of the Mikromusic.



..::OBSADA::..

Vocals, Ukulele, Acoustic Guitar - Natalia Grosiak
Guitar, Producer - Dawid Korbaczyński
Keyboards, Backing Vocals - Robert Jarmużek
Percussion - Łukasz Sobolak
Bass Guitar, Mixed By, Mastered By - Robert Szydło

Conductor, Arranged By, Mixed By [Orchestra Mix] - Adam Lepka




https://www.youtube.com/watch?v=3M8nDWx2GxI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Koszmary jeszcze nigdy nie brzmiały tak pięknie. Szwedzcy arcymistrzowie melancholijnego ciężaru z Katatonii powracają w nowym składzie z albumem Nightmares as Extensions of the Waking State, który ukaże się 6 czerwca 2025 roku za pośrednictwem Napalm Records. Po raz kolejny ta pochodząca ze Sztokholmu formacja po mistrzowsku porusza się między mrokiem a skandynawską rozpaczą, wplatając jednocześnie w serce słuchacza poczucie nadziei.

Nightmares as Extensions of the Waking State wyznacza kolejny krok w ewolucji Katatonii, bazując jednak na fundamentach ich poprzedniego albumu, Sky Void of Stars (2023). Krystalicznie czysta produkcja podkreśla wzajemne oddziaływanie ciszy i intensywności. Jednocześnie kontrast ciężkich riffów, delikatnych gitarowych harmonii, eterycznych syntezatorów i atmosferycznych niuansów tworzy urzekające napięcie. Utwory takie jakb Thrice i Warden pulsują dynamiczną energią, natomiast Lilac to niepowtarzalny wokal Jonasa Renkse przeplatający się z hipnotycznymi rytmami i progresywnymi elementami. Niemal ceremonialny Wind of No Change łączy subtelne, elektroniczne tekstury z enigmatycznymi pejzażami dźwiękowymi, zaś Temporal równoważy kruchość i siłę - jego intensywne wersy kończą się emocjonalnie naładowanym refrenem. Zapierający dech w piersiach Efter Solen (ang. After the Sun), ze szwedzkim tekstem, przywołuje echa zbioru opowiadań Jonasa Eiki z 2018 roku, z minimalistyczną ale uderzającą instrumentacją. Z dźwiękowymi krajobrazami, które przywołują dystopię, wewnętrzne demony, czystość i piękno, Nightmares as Extensions of the Waking State jest świadectwem ich trwałego rozwoju. Album został wyprodukowany przez Jonasa Renkse, nagrany przez Lawrence'a Mackrory'ego w NBS Audio i The City of Glass, zmiksowany przez Adama Noble'a i zmasterowany przez Robina Schmidta w 24-96 Mastering.

Przypomnijmy, że na albumie tym nie zagrał współzałożyciel i gitarzysta formacji, Anders Nyström, który opuścił grupę w minionym miesiącu (grupa poinformowała o tym 18 marca). Na gitarze nie zagra także znany z poprzednich płyt Roger Öjersson. Muzyków zastąpią Nico Elgstrand i Sebastian Svalland.

Art Rock


Całkiem niedawno recenzowałem płytę The Man-Eating Tree Night Verses i wmawiałem Wam, że temu zespołowi blisko jest do tego, co tworzy Katatonia. Tymczasem dzisiejszej Katatonii wcale nie tak blisko jest do samej Katatonii, a dokładniej do jej muzyki, jaką pokochaliśmy jakiś czas temu. W swojej historii zespół miał różne okresy twórczości: od black/doom metalu, poprzez udany epizod death/doom w postaci Brave Murder Day. Później depresyjny gothic, aż do dziś, kiedy mamy coś, co śmiałbym nazwać samobójczo-rockowo-gotycką alternatywą. Były płyty marne, lepsze, dobre i te znakomite, które po dziś dzień powodują ciarki na karku i szybszy oddech. I to wszystko tak naprawdę teraz nie jest już istotne, bo Katatonia wkroczyła w nowy etap swojego rozwoju artystycznego. Skład zespołu został przewrócony na lewą stronę i jedynym oryginalnym artystą jest Jonas Renske. Ten nieśmiały, nieco zakompleksiony wokalista, bez którego istnienie tego zespołu byłoby niemożliwe, ale też bezcelowe. Bo tak naprawdę jego głos stanowi o charakterystycznym, niepowtarzalnym uroku zespołu.

Nowi muzycy, stare waśnie, skrywane ambicje i świeży album. Nightmare as Extensions of the Waking State. Czego się spodziewać po nowej muzyce Katatonii? Ja spodziewałem się kontynuacji Sky Void of Stars i tak właśnie jest. Kocham ten zespół bezwarunkową miłością już wiele lat, niemalże od początku istnienia, ale niestety zjadanie własnego ogona nieco zaczyna mnie już męczyć. Jest tu, a jakże, kolosalna dawka uczucia, które wyzwala we mnie różne emocje, od wzruszenia, łez tęsknoty, radości, po wzburzenie i czasem nawet gniew. Niewiele zespołów tak na mnie działa, ale Katatonia zawsze miała taki dar.

Nowa płyta to niewątpliwie nowy etap dla samego zespołu, ale także nowy etap dla nas, fanów twórczości Szwedów. I to słychać. Płyta to kawał dobrej muzyki, niestety lata wzlotów Katatonia ma już niestety dawno za sobą i teraz, piszę to z przykrością, to tylko faza upadku, powolnego, ale jednak upadku. Na Nightmare as Extensions of the Waking State po raz kolejny brakuje finezji i momentu zaskoczenia, które jako kompozytor gwarantował Anders Nyström, główny motor, pomysłodawca i animator sztuki pod nazwą Katatonia. Takie utwory jak Warden czy The Light Which I Bleed świetnie się słucha i znakomicie wkomponowują się one w kanon Katatonii Jonasa Renske, ale to już było na City Burials i Sky Void of Stars. To cały czas Katatonia przepełniona smutkiem, nostalgią i toną emocji, to Katatonia pełna bólu, rozpaczy, tęsknoty i odrzucenia.

Nightmare as Extensions of the Waking State to podróż pełna mroku i nadziei. I rzeczywiście, koszmary nigdy nie brzmiały tak pięknie. Katatonia cały czas mistrzowsko balansuje na granicy mroku i skandynawskiej rozpaczy, jednocześnie subtelnie wplatając w serce słuchacza poczucie nadziei. Oferuje ukojenie tym z nas, którzy chcą zatracić się w immersyjnych pejzażach dźwiękowych. Błyszcząca niczym lustro produkcja tylko podkreśla współgranie ciszy i intensywności, podczas gdy kontrast ciężkich, niemal miażdżących riffów, delikatnych harmonii gitarowych, eterycznych smaczków klawiszowych i atmosferycznych detali tworzy urzekające napięcie. Otwierający album Thrice pulsuje dynamiczną jak krew energią, podczas gdy singlowy Lilac pokazuje unikatowy, pełen pasji wokal Jonasa przeplatający się z hipnotycznymi elementami. Prawie ceremonialny, momentami pompatyczny Winds of No Change łączy subtelne tekstury z enigmatycznymi pejzażami dźwiękowymi Katatonii, a Temporal równoważy kruchość i siłę przekazu. Zapierający dech w piersiach Efter Solen z tekstami po szwedzku hipnotyzuje minimalistyczną, ale uderzającą instrumentacją.

I wszystko ładnie, pięknie, ale to nadal tylko solowy projekt Jonasa Renske. Tyle tylko, że już oficjalnie pod nazwą Katatonia.

Adam Pilachowski


Maybe it is totally unrelated or perhaps it isn’t but now as KATATONIA has parted ways with one of their founding members, Anders Nyström, the new studio album, “Nightmares as Extensions of the Waking State,” released on June 6th, 2025, via Napalm Records, turns out one of the darkest chapters in the band’s musical saga. That is by no means a small feat, considering the band has never been a stranger to crafting heart-wrenching, melancholic narratives. Whether by leaving the profound sense of Gothic gloom hanging in the air like a frozen halo or by projecting our darkest desires against the backdrop of slow-crushing, melancholy prog, KATATONIA albums have had a habit of growing on me slowly over time. Apart perhaps from “The Great Cold Distance” (2006) and “Dead End Kings” (2012), their albums usually haven’t blown my mind immediately. However, after some time, I always find myself listening to the albums on repeat for days on end. The two singles released ahead of the new album – “Lilac” and “Temporal” – seem to follow this tradition down to a tee; at first, the songs did not impress me that much, but only after a few weeks, I cannot seem to get enough of them now. So, I guess this is a good omen for the album. I’m not sure how the band actually does it. Maybe through some dark magic? It is almost as if the songs become fixed in the mind on some subliminal level, even if you do not seem to be affected by the music; the songs lurk somewhere in the subconscious, ready to jump out at you the first chance they get, like a suppressed memory. It’s something nigh impossible to articulate but easy to appreciate – and the band has done it again.

The opener, “Thrice,” kicks off rather riff-heavy. Then again, it makes sense as the band features two new guitarists now – Nico Elgstrand of ENTOMBED fame and Sebastian Svalland, formerly hooked up with PAIN. The song sets the tone for the whole album, almost as though the band’s primus motor, Jonas Renkse, had intended to break in the new axe-slingers with extra emphasis on the guitar riffs this time. The familiar, atmospheric melancholy that has become the band’s trademark in the past 10 years is still prominently present, but it isn’t perhaps as front and center as on the last couple of albums. On occasion, “Thrice” and the follow-up track, “Liqud Eye,” almost harken back to the band’s 2009 album “Night Is the New Day,” albeit the latter does gear up on the atmospherics, especially in the verses, almost bordering on going full-on ambient.

Up to this point, the album has not really surprised the band’s old-time fans, but the single, “Wind of No Change,” probably will. I mean, the song comes off almost like an evil version of GHOST on sedatives, what with the choir in the background and lyrics flirting with Satan. You sure as hell have not heard anything like this on a KATATONIA album before. The verses unfold like any other atmospheric song from this bunch. For some reason, I got rather strong “Dead End Kings” vibes – but then the chorus makes a twisted U-turn with the choral part coming off almost like a tribute to THERION. First, I wasn’t sure what to make of the song. Is it some inside joke to hail Satan all of a sudden? The more I listen to the song, the more it starts to stick in my head, though. It’s that familiar KATATONIA effect in action, I reckon. The Old Nick has the best of tunes.

By now, the first single “Lilac” has become one of favorites by the band, pulling off a rather brilliant balancing act between atmospheric melancholy, banging riffs, and heart-wrenching melodies. While the song is not exactly a catchy beast, like that instant heart-churner “Lethean” on “Dead End Kings,” it resonates with the air of that 2012 album rather nicely. The same holds for the second single, “Temporal,” pretty much. When it came out a while ago, my first thoughts were something like “Meh,” but now I just frigging adore it for the very same reasons.

The latter half of the album kicks off on a tad more atmospheric footing. “Departure Trails” traverses the slow-burning, melancholy waters of “The Fall of Hearts” (2016). The song isn’t as memorable as the gems on that album, but I guess, over time, it might yet reveal the dark magic woven into its core. Positioned in the middle of the album, it serves as a breather of sorts, albeit I’m not sure that it is exactly called for – none of the songs are uptempo punch-ups that would necessitate such a thing. Depending on the day, I either like the song quite a lot or not at all. Anyhow, it makes the album flow seamlessly forward, so there’s that.

Next, “Warden” and “The Light Which I Bleed” pick up the pace, rolling out nice riffs with more punch. The main riff in the latter, especially in the song’s coda, where it is doubled with some (synth) strings, subtly recalls the symphonic sound of THERION, once again. That’s not something I get to say about KATATONIA very often. This would have worked as the album’s closer much better than “In the Event of,” which lacks the appropriate epic feel. The last two tracks are probably to blame for why so many have written the album off as a rather bland effort altogether. “Efter Solen” is an atmospheric ballad sung in Swedish, and the closer is a nice, atmospheric riffer that gets maybe a little too atmospheric at times, at least for a closer. Neither of the songs is necessarily lame, but I think they are sorely misplaced in the selection.

Considering the band’s recent lineup changes, “Nightmares as Extensions of the Waking State” sounds unexpectedly unsurprising. I mean, if this album is to mark some kind of a new start for the band, it sounds rather samey. Then again, Jonas Renkse has been the band’s most prominent songwriter for some time already. So, the album keeps on pushing ever deeper into the atmospheric realm, but fortunately, with some newfound faith in the power of the almighty guitar riff. It has peaks and valleys, of course, but like so many KATATONIA albums of late, it bears all the hallmarks of a slow grower. The first two singles have already won me over in just a couple of months. Putting an album that is so remarkably comprised of “autumn music,” the release date on the brink of summer was a rather counter-intuitive choice, but I reckon, when the autumn eventually falls upon us, this album will show its true colors.

Jani L.



..::TRACK-LIST::..

1. Thrice 04:39
2. The Liquid Eye 03:44
3. Wind of no Change 04:52
4. Lilac 04:51
5. Temporal 04:10
6. Departure Trails 05:01
7. Warden 04:18
8. The Light Which I Bleed 03:56
9. Efter Solen 05:51
10. In the Event of 04:53



..::OBSADA::..

Vocals - Jonas Renkse
Bass - Niklas Sandin
Drums - Daniel Moilanen
Guitar - Nico Elgstrand
Guitar - Sebastian Svalland




https://www.youtube.com/watch?v=VhMdOKDTC6s



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Koszmary jeszcze nigdy nie brzmiały tak pięknie. Szwedzcy arcymistrzowie melancholijnego ciężaru z Katatonii powracają w nowym składzie z albumem Nightmares as Extensions of the Waking State, który ukaże się 6 czerwca 2025 roku za pośrednictwem Napalm Records. Po raz kolejny ta pochodząca ze Sztokholmu formacja po mistrzowsku porusza się między mrokiem a skandynawską rozpaczą, wplatając jednocześnie w serce słuchacza poczucie nadziei.

Nightmares as Extensions of the Waking State wyznacza kolejny krok w ewolucji Katatonii, bazując jednak na fundamentach ich poprzedniego albumu, Sky Void of Stars (2023). Krystalicznie czysta produkcja podkreśla wzajemne oddziaływanie ciszy i intensywności. Jednocześnie kontrast ciężkich riffów, delikatnych gitarowych harmonii, eterycznych syntezatorów i atmosferycznych niuansów tworzy urzekające napięcie. Utwory takie jakb Thrice i Warden pulsują dynamiczną energią, natomiast Lilac to niepowtarzalny wokal Jonasa Renkse przeplatający się z hipnotycznymi rytmami i progresywnymi elementami. Niemal ceremonialny Wind of No Change łączy subtelne, elektroniczne tekstury z enigmatycznymi pejzażami dźwiękowymi, zaś Temporal równoważy kruchość i siłę - jego intensywne wersy kończą się emocjonalnie naładowanym refrenem. Zapierający dech w piersiach Efter Solen (ang. After the Sun), ze szwedzkim tekstem, przywołuje echa zbioru opowiadań Jonasa Eiki z 2018 roku, z minimalistyczną ale uderzającą instrumentacją. Z dźwiękowymi krajobrazami, które przywołują dystopię, wewnętrzne demony, czystość i piękno, Nightmares as Extensions of the Waking State jest świadectwem ich trwałego rozwoju. Album został wyprodukowany przez Jonasa Renkse, nagrany przez Lawrence'a Mackrory'ego w NBS Audio i The City of Glass, zmiksowany przez Adama Noble'a i zmasterowany przez Robina Schmidta w 24-96 Mastering.

Przypomnijmy, że na albumie tym nie zagrał współzałożyciel i gitarzysta formacji, Anders Nyström, który opuścił grupę w minionym miesiącu (grupa poinformowała o tym 18 marca). Na gitarze nie zagra także znany z poprzednich płyt Roger Öjersson. Muzyków zastąpią Nico Elgstrand i Sebastian Svalland.

Art Rock


Całkiem niedawno recenzowałem płytę The Man-Eating Tree Night Verses i wmawiałem Wam, że temu zespołowi blisko jest do tego, co tworzy Katatonia. Tymczasem dzisiejszej Katatonii wcale nie tak blisko jest do samej Katatonii, a dokładniej do jej muzyki, jaką pokochaliśmy jakiś czas temu. W swojej historii zespół miał różne okresy twórczości: od black/doom metalu, poprzez udany epizod death/doom w postaci Brave Murder Day. Później depresyjny gothic, aż do dziś, kiedy mamy coś, co śmiałbym nazwać samobójczo-rockowo-gotycką alternatywą. Były płyty marne, lepsze, dobre i te znakomite, które po dziś dzień powodują ciarki na karku i szybszy oddech. I to wszystko tak naprawdę teraz nie jest już istotne, bo Katatonia wkroczyła w nowy etap swojego rozwoju artystycznego. Skład zespołu został przewrócony na lewą stronę i jedynym oryginalnym artystą jest Jonas Renske. Ten nieśmiały, nieco zakompleksiony wokalista, bez którego istnienie tego zespołu byłoby niemożliwe, ale też bezcelowe. Bo tak naprawdę jego głos stanowi o charakterystycznym, niepowtarzalnym uroku zespołu.

Nowi muzycy, stare waśnie, skrywane ambicje i świeży album. Nightmare as Extensions of the Waking State. Czego się spodziewać po nowej muzyce Katatonii? Ja spodziewałem się kontynuacji Sky Void of Stars i tak właśnie jest. Kocham ten zespół bezwarunkową miłością już wiele lat, niemalże od początku istnienia, ale niestety zjadanie własnego ogona nieco zaczyna mnie już męczyć. Jest tu, a jakże, kolosalna dawka uczucia, które wyzwala we mnie różne emocje, od wzruszenia, łez tęsknoty, radości, po wzburzenie i czasem nawet gniew. Niewiele zespołów tak na mnie działa, ale Katatonia zawsze miała taki dar.

Nowa płyta to niewątpliwie nowy etap dla samego zespołu, ale także nowy etap dla nas, fanów twórczości Szwedów. I to słychać. Płyta to kawał dobrej muzyki, niestety lata wzlotów Katatonia ma już niestety dawno za sobą i teraz, piszę to z przykrością, to tylko faza upadku, powolnego, ale jednak upadku. Na Nightmare as Extensions of the Waking State po raz kolejny brakuje finezji i momentu zaskoczenia, które jako kompozytor gwarantował Anders Nyström, główny motor, pomysłodawca i animator sztuki pod nazwą Katatonia. Takie utwory jak Warden czy The Light Which I Bleed świetnie się słucha i znakomicie wkomponowują się one w kanon Katatonii Jonasa Renske, ale to już było na City Burials i Sky Void of Stars. To cały czas Katatonia przepełniona smutkiem, nostalgią i toną emocji, to Katatonia pełna bólu, rozpaczy, tęsknoty i odrzucenia.

Nightmare as Extensions of the Waking State to podróż pełna mroku i nadziei. I rzeczywiście, koszmary nigdy nie brzmiały tak pięknie. Katatonia cały czas mistrzowsko balansuje na granicy mroku i skandynawskiej rozpaczy, jednocześnie subtelnie wplatając w serce słuchacza poczucie nadziei. Oferuje ukojenie tym z nas, którzy chcą zatracić się w immersyjnych pejzażach dźwiękowych. Błyszcząca niczym lustro produkcja tylko podkreśla współgranie ciszy i intensywności, podczas gdy kontrast ciężkich, niemal miażdżących riffów, delikatnych harmonii gitarowych, eterycznych smaczków klawiszowych i atmosferycznych detali tworzy urzekające napięcie. Otwierający album Thrice pulsuje dynamiczną jak krew energią, podczas gdy singlowy Lilac pokazuje unikatowy, pełen pasji wokal Jonasa przeplatający się z hipnotycznymi elementami. Prawie ceremonialny, momentami pompatyczny Winds of No Change łączy subtelne tekstury z enigmatycznymi pejzażami dźwiękowymi Katatonii, a Temporal równoważy kruchość i siłę przekazu. Zapierający dech w piersiach Efter Solen z tekstami po szwedzku hipnotyzuje minimalistyczną, ale uderzającą instrumentacją.

I wszystko ładnie, pięknie, ale to nadal tylko solowy projekt Jonasa Renske. Tyle tylko, że już oficjalnie pod nazwą Katatonia.

Adam Pilachowski


Maybe it is totally unrelated or perhaps it isn’t but now as KATATONIA has parted ways with one of their founding members, Anders Nyström, the new studio album, “Nightmares as Extensions of the Waking State,” released on June 6th, 2025, via Napalm Records, turns out one of the darkest chapters in the band’s musical saga. That is by no means a small feat, considering the band has never been a stranger to crafting heart-wrenching, melancholic narratives. Whether by leaving the profound sense of Gothic gloom hanging in the air like a frozen halo or by projecting our darkest desires against the backdrop of slow-crushing, melancholy prog, KATATONIA albums have had a habit of growing on me slowly over time. Apart perhaps from “The Great Cold Distance” (2006) and “Dead End Kings” (2012), their albums usually haven’t blown my mind immediately. However, after some time, I always find myself listening to the albums on repeat for days on end. The two singles released ahead of the new album – “Lilac” and “Temporal” – seem to follow this tradition down to a tee; at first, the songs did not impress me that much, but only after a few weeks, I cannot seem to get enough of them now. So, I guess this is a good omen for the album. I’m not sure how the band actually does it. Maybe through some dark magic? It is almost as if the songs become fixed in the mind on some subliminal level, even if you do not seem to be affected by the music; the songs lurk somewhere in the subconscious, ready to jump out at you the first chance they get, like a suppressed memory. It’s something nigh impossible to articulate but easy to appreciate – and the band has done it again.

The opener, “Thrice,” kicks off rather riff-heavy. Then again, it makes sense as the band features two new guitarists now – Nico Elgstrand of ENTOMBED fame and Sebastian Svalland, formerly hooked up with PAIN. The song sets the tone for the whole album, almost as though the band’s primus motor, Jonas Renkse, had intended to break in the new axe-slingers with extra emphasis on the guitar riffs this time. The familiar, atmospheric melancholy that has become the band’s trademark in the past 10 years is still prominently present, but it isn’t perhaps as front and center as on the last couple of albums. On occasion, “Thrice” and the follow-up track, “Liqud Eye,” almost harken back to the band’s 2009 album “Night Is the New Day,” albeit the latter does gear up on the atmospherics, especially in the verses, almost bordering on going full-on ambient.

Up to this point, the album has not really surprised the band’s old-time fans, but the single, “Wind of No Change,” probably will. I mean, the song comes off almost like an evil version of GHOST on sedatives, what with the choir in the background and lyrics flirting with Satan. You sure as hell have not heard anything like this on a KATATONIA album before. The verses unfold like any other atmospheric song from this bunch. For some reason, I got rather strong “Dead End Kings” vibes – but then the chorus makes a twisted U-turn with the choral part coming off almost like a tribute to THERION. First, I wasn’t sure what to make of the song. Is it some inside joke to hail Satan all of a sudden? The more I listen to the song, the more it starts to stick in my head, though. It’s that familiar KATATONIA effect in action, I reckon. The Old Nick has the best of tunes.

By now, the first single “Lilac” has become one of favorites by the band, pulling off a rather brilliant balancing act between atmospheric melancholy, banging riffs, and heart-wrenching melodies. While the song is not exactly a catchy beast, like that instant heart-churner “Lethean” on “Dead End Kings,” it resonates with the air of that 2012 album rather nicely. The same holds for the second single, “Temporal,” pretty much. When it came out a while ago, my first thoughts were something like “Meh,” but now I just frigging adore it for the very same reasons.

The latter half of the album kicks off on a tad more atmospheric footing. “Departure Trails” traverses the slow-burning, melancholy waters of “The Fall of Hearts” (2016). The song isn’t as memorable as the gems on that album, but I guess, over time, it might yet reveal the dark magic woven into its core. Positioned in the middle of the album, it serves as a breather of sorts, albeit I’m not sure that it is exactly called for – none of the songs are uptempo punch-ups that would necessitate such a thing. Depending on the day, I either like the song quite a lot or not at all. Anyhow, it makes the album flow seamlessly forward, so there’s that.

Next, “Warden” and “The Light Which I Bleed” pick up the pace, rolling out nice riffs with more punch. The main riff in the latter, especially in the song’s coda, where it is doubled with some (synth) strings, subtly recalls the symphonic sound of THERION, once again. That’s not something I get to say about KATATONIA very often. This would have worked as the album’s closer much better than “In the Event of,” which lacks the appropriate epic feel. The last two tracks are probably to blame for why so many have written the album off as a rather bland effort altogether. “Efter Solen” is an atmospheric ballad sung in Swedish, and the closer is a nice, atmospheric riffer that gets maybe a little too atmospheric at times, at least for a closer. Neither of the songs is necessarily lame, but I think they are sorely misplaced in the selection.

Considering the band’s recent lineup changes, “Nightmares as Extensions of the Waking State” sounds unexpectedly unsurprising. I mean, if this album is to mark some kind of a new start for the band, it sounds rather samey. Then again, Jonas Renkse has been the band’s most prominent songwriter for some time already. So, the album keeps on pushing ever deeper into the atmospheric realm, but fortunately, with some newfound faith in the power of the almighty guitar riff. It has peaks and valleys, of course, but like so many KATATONIA albums of late, it bears all the hallmarks of a slow grower. The first two singles have already won me over in just a couple of months. Putting an album that is so remarkably comprised of “autumn music,” the release date on the brink of summer was a rather counter-intuitive choice, but I reckon, when the autumn eventually falls upon us, this album will show its true colors.

Jani L.



..::TRACK-LIST::..

1. Thrice 04:39
2. The Liquid Eye 03:44
3. Wind of no Change 04:52
4. Lilac 04:51
5. Temporal 04:10
6. Departure Trails 05:01
7. Warden 04:18
8. The Light Which I Bleed 03:56
9. Efter Solen 05:51
10. In the Event of 04:53



..::OBSADA::..

Vocals - Jonas Renkse
Bass - Niklas Sandin
Drums - Daniel Moilanen
Guitar - Nico Elgstrand
Guitar - Sebastian Svalland




https://www.youtube.com/watch?v=VhMdOKDTC6s



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Stevie Wonder - The Definitive Collection (2 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Stevie Wonder
Album................: The Definitive Collection
Genre................: R&B
Source...............: CD
Year.................: 2002
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 67-69 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Universal Music TV

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Stevie Wonder - Superstition [04:26]
2. Stevie Wonder - Sir Duke [03:52]
3. Stevie Wonder - I Wish [04:12]
4. Stevie Wonder - Master Blaster (Jammin') [05:07]
5. Stevie Wonder - Isn't She Lovely [03:19]
6. Stevie Wonder - I Just Called To Say I Love You [04:21]
7. Stevie Wonder - Ebony And Ivory [03:40]
8. Stevie Wonder - As [03:27]
9. Stevie Wonder - Never Had A Dream Come True [03:11]
10. Stevie Wonder - I Was Made To Love Her [02:35]
11. Stevie Wonder - Heaven Help Us All [03:11]
12. Stevie Wonder - Overjoyed [03:59]
13. Stevie Wonder - Lately [04:05]
14. Stevie Wonder - For Your Love [05:00]
15. Stevie Wonder - If You Really Love Me [02:58]
16. Stevie Wonder - Higher Ground [03:42]
17. Stevie Wonder - Do I Do [05:03]
18. Stevie Wonder - Living For The City [03:39]
19. Stevie Wonder - Part-Time Lover [04:12]

Playing Time.........: 01:14:06
Total Size...........: 499,46 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. Stevie Wonder - For Once In My Life [02:47]
2. Stevie Wonder - Uptight (Everything's Alright) [02:52]
3. Stevie Wonder - We Can Work It Out [03:14]
4. Stevie Wonder - Signed, Sealed, Delivered I'm Yours [02:38]
5. Stevie Wonder - Yester-Me Yester-You Yesterday [03:02]
6. Stevie Wonder - I'm Wondering [02:53]
7. Stevie Wonder - My Cherie Amour [02:51]
8. Stevie Wonder - You Are The Sunshine Of My Life [02:57]
9. Stevie Wonder - I Don't Know Why (I Love You) [02:46]
10. Stevie Wonder - A Place In The Sun [02:49]
11. Stevie Wonder - Blowin' In The Wind [03:03]
12. Stevie Wonder - Send One Your Love [04:01]
13. Stevie Wonder - Pastime Paradise [03:27]
14. Stevie Wonder - I Ain't Gonna Stand For It [04:38]
15. Stevie Wonder - Fingertips (Parts 1 & 2) [06:53]
16. Stevie Wonder - Boogie On Reggae Woman [05:13]
17. Stevie Wonder - You Haven't Done Nothin' [03:22]
18. Stevie Wonder - He's Misstra Know It All [05:33]
19. Stevie Wonder - Happy Birthday [05:54]

Playing Time.........: 01:11:03
Total Size...........: 487,43 MB

...( Info )...
Title: Cold Awakening
Artist: AsaCordis
Year: 2025
Genre: Heavy-Metal
Country: Austria

Duration: 00:51:35
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Sea of Time (04:13)
02. Savage Mountain (05:24)
03. Fearless (04:26)
04. Cold Awakening (06:49)
05. The End of October (05:25)
06. Chosen Sacrifice (05:01)
07. Eye to Eye (04:38)
08. Fable (06:00)
09. Haunted Wasteland (05:04)
10. Guided (04:28)