|
|
|||||||||||||
Ostatnie 10 torrentów
Ostatnie 10 komentarzy
Kategoria:
Muzyka
Ilość torrentów:
26,416
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Magia The Beatles jest ponadczasowa i ponad wiekowa! Kevin Hewlett (pisarz, biograf The Beatles) w przedmowie do albumu. To tylko nagie, surowe taśmy, cała surowa prawda i coś wspaniałego w ponownie zremiksowanych nagraniach, które dzięki najnowszej technologii brzmią lepiej niż kiedykolwiek. Paul Legenda dotycząca okoliczności powstawania ostatniego właściwego longplaya w karierze Fab Four to rzecz powszechnie znana i jestem absolutnie pewien, iż każdy oddany sympatyk grupy uznałby powtórne opowiadanie tego fragmentu z jej historii za okrutnie banalny frazes. Aczkolwiek, zważywszy przedmiot tej rozprawy, choćby mocno zredukowane wprowadzenie do tematyki wydaje się nieodzowne. Jak wszyscy są zaiste zorientowani, w dwa miesiące po wydaniu podwójnego albumu w białej okładce, zwanego zwyczajnie The Beatles (a to, jak się dowiaduję, też fakt pomijany nawet wśród zagorzałych fanów) zespół przystąpił w studiach Twickenham w Londynie do rejestracji prób, które kontynuowane w piwnicach Apple miały potem posłużyć jak punkt wyjścia dla planowanej płyty i zarazem filmu, obojga pod wspólnym tytułem Get Back. Założeniem było hasło powrotu do rockandrollowej estetyki cechującej pierwotne stadium aktywności formacji. W efekcie na kamerowane zmagania muzyków składały się wykonania numerów odgrzebanych z początku działalności, covery standardów i garść świeżych szkiców, zatopione razem w luzackich żartach i atmosferze rozluźniającej olewki. "Sweet Loretta Fart, she thought she was a cleaner, but she was a frying pan". Ale to była nerwowa sesja, najeżona wzajemnymi pretensjami, spięciami oraz (kilkudniowym) odejściem Harrisona. Nic nie szło tak, jak powinno, a efekty wielogodzinnych jamów absolutnie nie potrafiły sprostać założonym celom. Projekt został zarzucony, majowa edycja Get Back w ostatniej chwili wstrzymana, a band podążył naprzód, by rozpocząć wkrótce pracę nad swym finalnym opusem. Stosy, kilometry taśm ze stycznia 1969 zostały zagospodarowane ponownie dopiero w marcu roku następnego. Z inicjatywy Johna i George'a z chaotycznymi brudnopisami zgłoszono się do niejakiego Phila Spectora. Człowiek ów, jak powszechnie wiadomo, to esencjonalny producent w całych dziejach muzyki popularnej, perfekcjonista, wynalazca prekursorskich technik nakładek śladów i gęstych aranżacji, określanych mianem "ściany dźwięku", osoba hiperrealna wręcz. Zatem niczym Keitel w The Bonnie Incident, Spector zadzwonił do drzwi i gdy otworzyli mu, przedstawił się: "Jestem Wolf. Rozwiązuję problemy". Na co Allen Klein, ówczesny menadżer trzech czwartych grupy, odparł: "To dobrze, bo mamy tu jeden". A Ringo, jedyny obecny w studiu członek kapeli, dodawał: "To prawdziwa przyjemność widzieć pana w akcji, panie Spector". Pięknie, lecz McCartney nigdy nie zaakceptował takiego obrotu sprawy: był przeciwny angażowaniu Spectora, gdyż miał biegunową od Lennona (któremu Phil wyprodukował póżniej solowe arcydzieła) wizję brzmienia, i naturalnie rezultaty zabiegów mistrza zawsze uważał za kompletną pomyłkę. Zdania wśród słuchaczy pozostały podzielone do dziś: żaden inny krążek Fabs nie wywołał tylu kontrowersji właśnie z powodu genezy jego narodzin. Beatlemaniacy ekstremiści etykietowali interwencję Spectora skandaliczną profanacją tego, co chcieli osiągnąć songwriterzy. Zwolennicy natomiast chwalili gościa za ulepienie sensownego kształtu z oddanych mu do dyspozycji surowych śladów pieśni. Rzeczywiście, Spector sugestywnie podbarwił tracki, nadając im ciężkawy, rafinowany poblask. "Across The Universe" z transcendentnej, acz prywatnej odysei Lennona przeobraziło się w patetyczny, wodnisty hymn, nie wspominając o hollywoodzkiej słodkości bijącej z hojnych orkiestrowych teł "The Long And Winding Road" lub pedalskiej instrumentacji "I Me Mine". Lecz te sztuczne wypełnienia i sklejenia są tylko wyrazistym echem legendy: Let It Be, wydane wreszcie w maju 1970, to dziś jeszcze jeden niedotykalny posąg zbudowany przez geniuszy. Jak więc można go w ogóle przeredagowywać? Cóż, przez te wszystkie lata McCartney optował za ewentualnym zamknięciem problematycznej kwestii i wraz z Let It Be... Naked może sobie pogratulować, bo właśnie odniósł sukces. To wydawnictwo, podejrzanie i odrobinę niesmacznie wypuszczone w dwa lata po śmierci Harrisona (który jednak zdążył zgodzić się na przedsięwzięcie), prezentuje Let It Be dokładnie tak, jak chciał tego Paul. To nie jest ani dokument archiwalny z (nigdy nieukończonego) przygotowania Get Back, jak życzyli sobie tego niektórzy, ani samo Get Back w postaci rozebranej ze studyjnego blichtru, korzennej płyty. Kryterium stanowi czystość samych ścieżek: słowo "naked" oznacza w praktyce "bez Spectora". Zmieniła się też sama sekwencja utworów, a nawet ich dobór. Total time pozostał identyczny, ale teraz "Get Back" to opener, a "Let It Be" to closer. Skoro Macca dążył do konkretyzacji zawartości, to logiczne wydaje się usunięcie pijackiej przyśpiewki "Maggie Mae" oraz trawestującego Stonesów przerywnika "Dig It" (choć, jak powiedział kiedyś Kuba, jest to ich humor, zrozumiały tylko dla ich klanu, więc wara nam od niego, a ponadto serwuje jako wyborny prolog do "Let It Be"). Kapitalne posunięcie to z kolei włączenie "Don't Let Me Down", z singla podchodzącego z owego okresu. Czyli McCartney święci triumf, ale czy same odświeżone nagrania się sprawują? Rzućmy uchem. Po pierwsze, ucięto kultowe zaśmiechy i czaty, w dużej mierze decydujące o unikatowym klimaciku oryginalnego Let It Be. Po drugie sound, na zasadzie masteringu, spisuje się lepiej, idealnie. Po trzecie, operacje na samych teksturach nie odbiły się czkawką na odbiorze. Zabieg sprawia wrażenie alternatywnego miksu, a nie plastikowej przeróbki. Następujące fragmenty wydają się zachowane w poprzednim ujęciu: "Dig A Pony", "For You Blue", "Get Back", "One After 909" i "I've Got A Feeling". Najpoważniejszy remont przeszło "The Long And Winding Road", pozbawione smykowego zaplecza, wyegzekwowane minimalnie, wzbogacone stłumionymi organami (był taki koleś Billy Preston, ktoś może kojarzy). Podobnie "Across The Universe", puszczone w odpowiedniej prędkości (odrobinę szybciej niż w interpretacji spectorowskiej), uszczuplone o (nie)sław(et)ne chóry, których miejsce zajęły rozległe, spogłosowane pociągnięcia sitaru. "I Me Mine" również: wypierdalamy tę planszę, nie ma tej planszy. A raczej drugoplanowej aranżacji Spectora: miałkich, podniosłych smyków i dęciaków w kanałach. Ciekawie wypada odmienne nieco wykonanie pieśni tytułowej, urozmaiconej nieznanym, skromniejszym solem George'a. Pozostałe różnice oscylują wokół subtelności, wciąż wszakże fascynujących dla poszukiwaczy drobiazgów (zwłaszcza bardziej oddychające, rześkie pasmo). Poza przetasowaną tracklistą i zaktualizowaną tkanką dźwiękową, Naked oferuje jeszcze dwie atrakcje. Do części tłoczenia dodano krążek bonusowy, Fly On The Wall, wypełniony dwudziestoma minutami strzępków rozmów, chichotów i luźnych gadek popełnionych między ułamkami kolejnych take'ów kawałków. Zupełnie jakby chciano zrekompensować ich brak na właściwej płytce. Fly On The Wall nie kryje wprawdzie tak zapamiętywalnych, klasycznych skitów jak czynią to kolejne odcinki Anthology, lecz dość impresywnie oddaje nastrój błądzenia po omacku, jakim charakteryzowały się wspomniane we wstępie sesje. Obok dramatycznych wyznań poczucia zniewolenia i wtłoczenia w schematy rządzące fonograficznym światkiem tudzież obok grypsów Lennona w rodzaju "I'd like to say that I like the intimate idea" funkcjonują swobodnie cacka pokroju sekundówek wczesnych mutacji "All Things Must Pass", "Imagine" czy "Jealous Guy" (z innym tekstem!). Ponadto, książeczka zawiera ekstrakty z książki Let It Be, a dokładniej zapis dialogów czwórki i reżyserującego kręcony wtedy na bieżąco film Michaela Lindsaya-Hogga. Natomiast purystów automatycznie zbulwersuje cover art: słynna, ikoniczna okładka, która zainspirowała multum czterodzielnych obrazków, od Hot Space, przez Remain In Light, po The Best Of Blur została wymieniona na zupełnie nowy, szarawy artwork, przyjemny na swoich prawach, ale przecież inny. Naturalnie, fakt ten może być żelaznym argumentem na teorię, iż "są rzeczy których niema" (Daro booeoeoeosss), a cała ta akcja z Let It Be... Naked to legalna porażka. Ostatecznie jednak, oceniam tu materiał wypełniający podstawowy dysk, a nie kontrowersyjną być może dla kogoś ideę (i jej szczegółowe aspekty) reedytowania w całkowicie nowej postaci klasycznej płyty sprzed ponad trzech dekad. I przy całej swojej genialności, materiał ten ma własne przemówienie, niezależne od opakowania, w które go odziejemy. Rozważania nad bezcelowością wypuszczania tej wersji są zbędne: każdy wierny wyznawca nabędzie ją choćby po to, by mieć własne zdanie w dyskusji. Zauważyłem tylko, że autorzy (a przynajmniej ich lwia część) artykułów komentujących Let It Be... Naked rozmijają się z sednem sprawy, wstukując potworne ilości znaków krytykujących ingerencję w materię zamkniętego dzieła, będącego częścią mitycznego dorobku rocka. Stąd zapominają o oczywistym. To są bezskaźne piosenki bezskaźnych artystow i jeśli kogokolwiek wcześniej niezainicjowanego, o zdrowych uszach, skonfrontowalibyśmy dziś z nimi, spornie skutek pozostałby identyczny z tym, jak na ich medialną premierę reagowali słuchacze w roku 1970. Albo przechodnie wobec tamtego słynnego występu na dachu budynku wytwórni. To dobre, ja znam. Borys Dejnarowicz ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. Get Back 2:34 2. Dig A Pony 3:38 3. For You Blue 2:28 4. The Long And Winding Road 3:34 5. Two Of Us 3:21 6. I've Got A Feeling 3:31 7. One After 909 2:44 8. Don't Let Me Down 3:19 9. I Me Mine 2:21 10. Across The Universe 3:38 11. Let It Be 3:54 CD 2: Fly On The Wall (21:58) 1. Conversation 2. Sun King 0:17 3. Don't Let Me Down 0:35 4. Conversation 5. One After 909 0:09 6. Conversation 7. Because I Know You Love Me So 1:32 8. Conversation 9. Don't Pass Me By 0:03 10. Taking A Trip To Carolina 0:19 11. John's Piano Piece 0:18 12. Conversation 13. Child Of Nature 0:24 14. Back In The USSR 0:09 15. Conversation 16. Every Little Thing 0:09 17. Don't Let Me Down 1:01 18. Conversation 19. All Things Must Pass 0:21 20. Conversation 21. She Came In Through The Bathroom Window 0:05 22. Conversation 23. Paul's Piano Piece 1:01 24. Conversation 25. Get Back 0:15 26. Conversation 27. Two Of Us 0:22 28. Maggie Mae 0:22 29. Fancy My Chances With You 0:27 30. Conversation 31. Can You Dig It? 0:31 32. Conversation 33. Get Back 0:32 'Fly On The Wall' is a unique insight into the Beatles at work in rehearsal and in the studio during January 1969. ..::OBSADA::.. JOHN - wokal, gitary, gitara basowa, organy, PAUL - wokal, gitary, gitara basowa, fortepian, elektryczny fortepian, organy, organy Hammonda, marakasy GEORGE - wokal, gitary, marakasy, tamburyna RINGO - perkusja, instrumenty perkusyjne George Martin - organy Hammonda Billy Preston - organy Hammonda, elektryczny fortepian Linda McCartney - chórki https://www.youtube.com/watch?v=lcA-qlMP11s SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-21 10:34:48
Rozmiar: 132.95 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Magia The Beatles jest ponadczasowa i ponad wiekowa! Kevin Hewlett (pisarz, biograf The Beatles) w przedmowie do albumu. To tylko nagie, surowe taśmy, cała surowa prawda i coś wspaniałego w ponownie zremiksowanych nagraniach, które dzięki najnowszej technologii brzmią lepiej niż kiedykolwiek. Paul Legenda dotycząca okoliczności powstawania ostatniego właściwego longplaya w karierze Fab Four to rzecz powszechnie znana i jestem absolutnie pewien, iż każdy oddany sympatyk grupy uznałby powtórne opowiadanie tego fragmentu z jej historii za okrutnie banalny frazes. Aczkolwiek, zważywszy przedmiot tej rozprawy, choćby mocno zredukowane wprowadzenie do tematyki wydaje się nieodzowne. Jak wszyscy są zaiste zorientowani, w dwa miesiące po wydaniu podwójnego albumu w białej okładce, zwanego zwyczajnie The Beatles (a to, jak się dowiaduję, też fakt pomijany nawet wśród zagorzałych fanów) zespół przystąpił w studiach Twickenham w Londynie do rejestracji prób, które kontynuowane w piwnicach Apple miały potem posłużyć jak punkt wyjścia dla planowanej płyty i zarazem filmu, obojga pod wspólnym tytułem Get Back. Założeniem było hasło powrotu do rockandrollowej estetyki cechującej pierwotne stadium aktywności formacji. W efekcie na kamerowane zmagania muzyków składały się wykonania numerów odgrzebanych z początku działalności, covery standardów i garść świeżych szkiców, zatopione razem w luzackich żartach i atmosferze rozluźniającej olewki. "Sweet Loretta Fart, she thought she was a cleaner, but she was a frying pan". Ale to była nerwowa sesja, najeżona wzajemnymi pretensjami, spięciami oraz (kilkudniowym) odejściem Harrisona. Nic nie szło tak, jak powinno, a efekty wielogodzinnych jamów absolutnie nie potrafiły sprostać założonym celom. Projekt został zarzucony, majowa edycja Get Back w ostatniej chwili wstrzymana, a band podążył naprzód, by rozpocząć wkrótce pracę nad swym finalnym opusem. Stosy, kilometry taśm ze stycznia 1969 zostały zagospodarowane ponownie dopiero w marcu roku następnego. Z inicjatywy Johna i George'a z chaotycznymi brudnopisami zgłoszono się do niejakiego Phila Spectora. Człowiek ów, jak powszechnie wiadomo, to esencjonalny producent w całych dziejach muzyki popularnej, perfekcjonista, wynalazca prekursorskich technik nakładek śladów i gęstych aranżacji, określanych mianem "ściany dźwięku", osoba hiperrealna wręcz. Zatem niczym Keitel w The Bonnie Incident, Spector zadzwonił do drzwi i gdy otworzyli mu, przedstawił się: "Jestem Wolf. Rozwiązuję problemy". Na co Allen Klein, ówczesny menadżer trzech czwartych grupy, odparł: "To dobrze, bo mamy tu jeden". A Ringo, jedyny obecny w studiu członek kapeli, dodawał: "To prawdziwa przyjemność widzieć pana w akcji, panie Spector". Pięknie, lecz McCartney nigdy nie zaakceptował takiego obrotu sprawy: był przeciwny angażowaniu Spectora, gdyż miał biegunową od Lennona (któremu Phil wyprodukował póżniej solowe arcydzieła) wizję brzmienia, i naturalnie rezultaty zabiegów mistrza zawsze uważał za kompletną pomyłkę. Zdania wśród słuchaczy pozostały podzielone do dziś: żaden inny krążek Fabs nie wywołał tylu kontrowersji właśnie z powodu genezy jego narodzin. Beatlemaniacy ekstremiści etykietowali interwencję Spectora skandaliczną profanacją tego, co chcieli osiągnąć songwriterzy. Zwolennicy natomiast chwalili gościa za ulepienie sensownego kształtu z oddanych mu do dyspozycji surowych śladów pieśni. Rzeczywiście, Spector sugestywnie podbarwił tracki, nadając im ciężkawy, rafinowany poblask. "Across The Universe" z transcendentnej, acz prywatnej odysei Lennona przeobraziło się w patetyczny, wodnisty hymn, nie wspominając o hollywoodzkiej słodkości bijącej z hojnych orkiestrowych teł "The Long And Winding Road" lub pedalskiej instrumentacji "I Me Mine". Lecz te sztuczne wypełnienia i sklejenia są tylko wyrazistym echem legendy: Let It Be, wydane wreszcie w maju 1970, to dziś jeszcze jeden niedotykalny posąg zbudowany przez geniuszy. Jak więc można go w ogóle przeredagowywać? Cóż, przez te wszystkie lata McCartney optował za ewentualnym zamknięciem problematycznej kwestii i wraz z Let It Be... Naked może sobie pogratulować, bo właśnie odniósł sukces. To wydawnictwo, podejrzanie i odrobinę niesmacznie wypuszczone w dwa lata po śmierci Harrisona (który jednak zdążył zgodzić się na przedsięwzięcie), prezentuje Let It Be dokładnie tak, jak chciał tego Paul. To nie jest ani dokument archiwalny z (nigdy nieukończonego) przygotowania Get Back, jak życzyli sobie tego niektórzy, ani samo Get Back w postaci rozebranej ze studyjnego blichtru, korzennej płyty. Kryterium stanowi czystość samych ścieżek: słowo "naked" oznacza w praktyce "bez Spectora". Zmieniła się też sama sekwencja utworów, a nawet ich dobór. Total time pozostał identyczny, ale teraz "Get Back" to opener, a "Let It Be" to closer. Skoro Macca dążył do konkretyzacji zawartości, to logiczne wydaje się usunięcie pijackiej przyśpiewki "Maggie Mae" oraz trawestującego Stonesów przerywnika "Dig It" (choć, jak powiedział kiedyś Kuba, jest to ich humor, zrozumiały tylko dla ich klanu, więc wara nam od niego, a ponadto serwuje jako wyborny prolog do "Let It Be"). Kapitalne posunięcie to z kolei włączenie "Don't Let Me Down", z singla podchodzącego z owego okresu. Czyli McCartney święci triumf, ale czy same odświeżone nagrania się sprawują? Rzućmy uchem. Po pierwsze, ucięto kultowe zaśmiechy i czaty, w dużej mierze decydujące o unikatowym klimaciku oryginalnego Let It Be. Po drugie sound, na zasadzie masteringu, spisuje się lepiej, idealnie. Po trzecie, operacje na samych teksturach nie odbiły się czkawką na odbiorze. Zabieg sprawia wrażenie alternatywnego miksu, a nie plastikowej przeróbki. Następujące fragmenty wydają się zachowane w poprzednim ujęciu: "Dig A Pony", "For You Blue", "Get Back", "One After 909" i "I've Got A Feeling". Najpoważniejszy remont przeszło "The Long And Winding Road", pozbawione smykowego zaplecza, wyegzekwowane minimalnie, wzbogacone stłumionymi organami (był taki koleś Billy Preston, ktoś może kojarzy). Podobnie "Across The Universe", puszczone w odpowiedniej prędkości (odrobinę szybciej niż w interpretacji spectorowskiej), uszczuplone o (nie)sław(et)ne chóry, których miejsce zajęły rozległe, spogłosowane pociągnięcia sitaru. "I Me Mine" również: wypierdalamy tę planszę, nie ma tej planszy. A raczej drugoplanowej aranżacji Spectora: miałkich, podniosłych smyków i dęciaków w kanałach. Ciekawie wypada odmienne nieco wykonanie pieśni tytułowej, urozmaiconej nieznanym, skromniejszym solem George'a. Pozostałe różnice oscylują wokół subtelności, wciąż wszakże fascynujących dla poszukiwaczy drobiazgów (zwłaszcza bardziej oddychające, rześkie pasmo). Poza przetasowaną tracklistą i zaktualizowaną tkanką dźwiękową, Naked oferuje jeszcze dwie atrakcje. Do części tłoczenia dodano krążek bonusowy, Fly On The Wall, wypełniony dwudziestoma minutami strzępków rozmów, chichotów i luźnych gadek popełnionych między ułamkami kolejnych take'ów kawałków. Zupełnie jakby chciano zrekompensować ich brak na właściwej płytce. Fly On The Wall nie kryje wprawdzie tak zapamiętywalnych, klasycznych skitów jak czynią to kolejne odcinki Anthology, lecz dość impresywnie oddaje nastrój błądzenia po omacku, jakim charakteryzowały się wspomniane we wstępie sesje. Obok dramatycznych wyznań poczucia zniewolenia i wtłoczenia w schematy rządzące fonograficznym światkiem tudzież obok grypsów Lennona w rodzaju "I'd like to say that I like the intimate idea" funkcjonują swobodnie cacka pokroju sekundówek wczesnych mutacji "All Things Must Pass", "Imagine" czy "Jealous Guy" (z innym tekstem!). Ponadto, książeczka zawiera ekstrakty z książki Let It Be, a dokładniej zapis dialogów czwórki i reżyserującego kręcony wtedy na bieżąco film Michaela Lindsaya-Hogga. Natomiast purystów automatycznie zbulwersuje cover art: słynna, ikoniczna okładka, która zainspirowała multum czterodzielnych obrazków, od Hot Space, przez Remain In Light, po The Best Of Blur została wymieniona na zupełnie nowy, szarawy artwork, przyjemny na swoich prawach, ale przecież inny. Naturalnie, fakt ten może być żelaznym argumentem na teorię, iż "są rzeczy których niema" (Daro booeoeoeosss), a cała ta akcja z Let It Be... Naked to legalna porażka. Ostatecznie jednak, oceniam tu materiał wypełniający podstawowy dysk, a nie kontrowersyjną być może dla kogoś ideę (i jej szczegółowe aspekty) reedytowania w całkowicie nowej postaci klasycznej płyty sprzed ponad trzech dekad. I przy całej swojej genialności, materiał ten ma własne przemówienie, niezależne od opakowania, w które go odziejemy. Rozważania nad bezcelowością wypuszczania tej wersji są zbędne: każdy wierny wyznawca nabędzie ją choćby po to, by mieć własne zdanie w dyskusji. Zauważyłem tylko, że autorzy (a przynajmniej ich lwia część) artykułów komentujących Let It Be... Naked rozmijają się z sednem sprawy, wstukując potworne ilości znaków krytykujących ingerencję w materię zamkniętego dzieła, będącego częścią mitycznego dorobku rocka. Stąd zapominają o oczywistym. To są bezskaźne piosenki bezskaźnych artystow i jeśli kogokolwiek wcześniej niezainicjowanego, o zdrowych uszach, skonfrontowalibyśmy dziś z nimi, spornie skutek pozostałby identyczny z tym, jak na ich medialną premierę reagowali słuchacze w roku 1970. Albo przechodnie wobec tamtego słynnego występu na dachu budynku wytwórni. To dobre, ja znam. Borys Dejnarowicz ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. Get Back 2:34 2. Dig A Pony 3:38 3. For You Blue 2:28 4. The Long And Winding Road 3:34 5. Two Of Us 3:21 6. I've Got A Feeling 3:31 7. One After 909 2:44 8. Don't Let Me Down 3:19 9. I Me Mine 2:21 10. Across The Universe 3:38 11. Let It Be 3:54 CD 2: Fly On The Wall (21:58) 1. Conversation 2. Sun King 0:17 3. Don't Let Me Down 0:35 4. Conversation 5. One After 909 0:09 6. Conversation 7. Because I Know You Love Me So 1:32 8. Conversation 9. Don't Pass Me By 0:03 10. Taking A Trip To Carolina 0:19 11. John's Piano Piece 0:18 12. Conversation 13. Child Of Nature 0:24 14. Back In The USSR 0:09 15. Conversation 16. Every Little Thing 0:09 17. Don't Let Me Down 1:01 18. Conversation 19. All Things Must Pass 0:21 20. Conversation 21. She Came In Through The Bathroom Window 0:05 22. Conversation 23. Paul's Piano Piece 1:01 24. Conversation 25. Get Back 0:15 26. Conversation 27. Two Of Us 0:22 28. Maggie Mae 0:22 29. Fancy My Chances With You 0:27 30. Conversation 31. Can You Dig It? 0:31 32. Conversation 33. Get Back 0:32 'Fly On The Wall' is a unique insight into the Beatles at work in rehearsal and in the studio during January 1969. ..::OBSADA::.. JOHN - wokal, gitary, gitara basowa, organy, PAUL - wokal, gitary, gitara basowa, fortepian, elektryczny fortepian, organy, organy Hammonda, marakasy GEORGE - wokal, gitary, marakasy, tamburyna RINGO - perkusja, instrumenty perkusyjne George Martin - organy Hammonda Billy Preston - organy Hammonda, elektryczny fortepian Linda McCartney - chórki https://www.youtube.com/watch?v=lcA-qlMP11s SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-21 10:31:14
Rozmiar: 292.06 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Progressive metal project COGNOS will release their self-titled debut this fall on Willowtip Records. Recorded under the veil of anonymity, Cognos fuses elements of extreme metal, new age, and prog for a 10-track journey that breeches the dimensional threshold. Recommended if you like: Death, Necrophagist, Obscura, Spawn of Possession, Nile, The Faceless, Decapitated, Archspire, Suffocation, Cryptopsy, Origin, Beyond Creation ..::TRACK-LIST::.. 1. • 2:54 2. Orb 6:35 3. Pharos 6:35 4. Cometary’s Waltz 5:32 5. Light Years Coral 1:36 6. Plenary Void 7:00 7. Hierarch 6:55 8. If Skylines Collide 1:52 9. Tririzon 6:03 10. Monolitheor 5:28 https://www.youtube.com/watch?v=riOWy3F07eg SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-21 08:35:32
Rozmiar: 120.10 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Progressive metal project COGNOS will release their self-titled debut this fall on Willowtip Records. Recorded under the veil of anonymity, Cognos fuses elements of extreme metal, new age, and prog for a 10-track journey that breeches the dimensional threshold. Recommended if you like: Death, Necrophagist, Obscura, Spawn of Possession, Nile, The Faceless, Decapitated, Archspire, Suffocation, Cryptopsy, Origin, Beyond Creation ..::TRACK-LIST::.. 1. • 2:54 2. Orb 6:35 3. Pharos 6:35 4. Cometary’s Waltz 5:32 5. Light Years Coral 1:36 6. Plenary Void 7:00 7. Hierarch 6:55 8. If Skylines Collide 1:52 9. Tririzon 6:03 10. Monolitheor 5:28 https://www.youtube.com/watch?v=riOWy3F07eg SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-21 08:31:57
Rozmiar: 363.06 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Deep Purple inspirowali się wszyscy — od Queen, Aerosmith i Van Halen po Metallikę, Motörhead i Iron Maiden. Albumy grupy takie jak "In Rock", "Machine Head", "Burn" czy "Fireball" na stałe zapisały się złotymi zgłoskami w kanonie rocka. Mimo upływu lat grupa nie zamierza usuwać się w cień i nie rozstaje się ze sceną ani studiem nagraniowym. Nowa płyta "=1" udowadnia, że muzykom nie brakuje pomysłów i wigoru, a ostatnia zmiana gitarzysty przyniosła odświeżający efekt. Zapytany w 2014 r. w wywiadzie dla magazynu "Rolling Stone" o zarzuty jurorów Rock and Roll Hall of Fame, że Deep Purple jest "zespołem jednego przeboju" wokalista i frontman grupy Ian Gillan odparł, że nie ma pojęcia, czy chodzi o "Hush", "Smoke on the Water", "Child in Time", "Highway Star" czy może "Perfect Strangers". Nie da się lepiej opisać wpływu brytyjskiej grupy rockowej na muzykę na całym świecie. W piątek ukazał się nowy album Deep Purple zatytułowany "=1". Album otwierają dynamiczne akordy utworu "Show Me", którym towarzyszą pokrzykiwania Iana Gillana. Po drugim refrenie możemy usłyszeć niezwykłą klawiszowo-gitarową wymianę między Donem Aireyem a Simonem McBride'em. Na koniec obie solówki łączą się w jedną, arpeggiową całość, co stanowi wspaniałe zwieńczenie kawałka. Następny utwór "A Bit on the Side" opowiada o trudach odnalezienia się w nowym środowisku przez kobietę imieniem Charlene. Uwagę zwracają zwłaszcza rytmiczna kompozycja oraz gitarowa solówka, które może sprawiać wrażenie chaotycznej, ale jest bardzo dobrze przemyślana. Agresywny zaśpiew Iana Gillana w kawałku "Sharp Shooter" może przypominać klasyczne kompozycje zespołu. Interesujące rozszerzenie brzmienia stanowią także syntetyzatory. "Portable Door" to pierwszy singiel z płyty "=1", który światło dzienne ujrzał 30 kwietnia. Już sam otwierający riff natychmiast przywodzi na myśl "Pictures of Home" ze słynnej płyty "Machine Head". Chwytliwe klawiszowe slide'y Dona Aireya tylko dopełniają tego wrażenia. W utworze "Old-Fangled Thing" wokalista porusza kwestię procesu twórczego i współpracy z innymi muzykami. "Jesteś tak spokojny, a ja jestem żywym wrakiem/ Melodia jest gorąca, a przesłanie tak słodkie" — melorecytuje Ian Gillan, by na koniec utworu popisać się wysokim zaśpiewem, nawiązującym do swoich wokalnych dokonań z solowej płyty "Mr. Universe". "If I Were You" to wolniejszy kawałek o niemal balladowym charakterze, opowiadający o trudach przebaczenia. Uwagę zwraca nietypowy i relatywnie odświeżający break z nałożonymi na siebie ścieżkami wokalnymi. W drugim singlu z albumu, czyli utworze "Pictures of You", słychać natomiast ponownie klasyczne rockowe patenty Deep Purple. Melodyjny refren może się podobać, a cały kawałek zamyka nietypowa klawiszowa coda z dodatkowymi instrumentami smyczkowymi. Kompozycja "I'm Saying Nothin'" rozpoczyna się od zdecydowanego okrzyku Iana Gillana. Wokalista na tym jednak się nie zatrzymuje i utrzymuje agresywny ton. Utwór buduje mocny gitarowy riff i podejście do solówki prawie żywcem wyjęte z "Crosstown Traffic" Jimmy'ego Hendrixa. W kawałku "Lazy Sod", czyli trzecim i ostatnim singlu z krążka "=1", słychać wyraźne nawiązania do "Strange Kind of Woman" i dziedzictwa płyty "In Rock". Utwór stanowi pewnego rodzaju autobiograficzną refleksję Iana Gillana nad własną twórczością. Wokalista z nutą ironii opisuje w nim siebie jako "leniwego głupka". Określenia tego miała w żartobliwym tonie użyć niegdyś menedżerka muzyka, wskazując, że jest autorem tylko nieco ponad 500 kompozycji, a przecież amerykańska piosenkarka Dolly Parton ma na swoim koncie 5 tys. utworów. W "Now You're Talkin'" na ogromne uznanie zasługuje popis wokalny Iana Gillana w pierwszej zwrotce, który budzi skojarzenia ze śpiewem nieżyjącego Bona Scotta z AC/DC czy Bruce'a Dickinsona z Iron Maiden. Z kolei Don Airey wraca w tym utworze do korzeni: słychać wyraźne nawiązania do nagranej przez klawiszowca z zespołem Rainbow w 1979 r. płyty "Down to Earth" i chociażby utworu "Eyes of the World". W kawałku usłyszeć można także nietypowe przejścia na syntetyzatorach. Wszystko to składa się na najlepszą kompozycję na płycie. Piosenka "No Money to Burn" opowiada o przyjemnościach życia doczesnego. Krótkie i treściwe wersy połączone z licznymi arpeggiami w solówce stanowią interesującą przygrywkę przed dwoma finałowymi kawałkami. "I'll Catch You" to ballada o poszukiwaniu bliskości z rozdzierającą serce gitarową solówką Simona McBride'a, mogącą budzić skojarzenia z najlepszymi kompozycjami Alvina Lee. "Matka Natura wciąż ma skarpetki na stopach/ Ojciec Czas się spóźni/ Statki mijają się po cichu w nocy/ A nasza miłość będzie musiała poczekać" — śpiewa wzruszonym tonem Ian Gillan. Ostatnia piosenka "Bleeding Obvious" to hardrockowa refleksja nad uniwersalnością życiowych prawd i doświadczeń. Utwór buduje ostry gitarowy riff, ale nieco niezrozumiałe wydają się niektóre rozwiązania instrumentalne jak choćby dzwonki po pierwszej zwrotce czy odstający od reszty piosenki i budzący niepokój instrumentalny break. Ian Gillan podkreśla w utworze, że w dzisiejszym świecie pewne oczywistości są często ignorowane lub pomijane i dodaje, że choć każdy może mieć inne perspektywy i doświadczenia, to w praktyce dąży do podobnych celów i dochodzi do podobnych wniosków ("To cholernie oczywiste/ Kiedy próbujesz powiedzieć coś, co jest/ Takie samo, jak u wszystkich innych/ W zupełnie odmienny sposób"). Wokalista wskazuje także, że wszelkie ludzkie przeżycia i doświadczenia "składają się na jedną całość" (ang. "it all adds up to one"), co stanowi wyjaśnienie nazwy albumu. Nowy album Deep Purple obfituje w charakterystyczne patenty zespołu. Dobrze obrazuje to dobór singli — dział promocji postawił na trzy utwory najmniej odbiegające brzmieniem od klasycznego stylu grupy. Choć w głosie Iana Gillana słychać upływ czasu, jego śpiew jest stanowczy i przekonujący, a miejscami — godny podziwu. Widać także, że muzykom nie brakuje wigoru, a zmiana gitarzysty przyniosła odświeżający efekt. Album "=1" z pewnością nie jest płytą pokroju "In Rock", "Machine Head", "Burn" czy "Fireball". Teksty na płycie są także zdecydowanie mniej ambitne niż na albumach w ostatnich latach (jak choćby na płytach "Rapture of the Deep" czy "Now What?!"). Nie przeszkadza to jednak ani trochę w odbiorze muzyki. Na krążku znaleźć można znakomite muzyczne pomysły i melodie, które z łatwością zapadają w pamięć. Jak zwykle w przypadku Deep Purple, mocne gitarowe riffy oraz klawiszowe popisy stanowią niepodrabialny znak firmowy zespołu. Choć tytuł albumu stanowi filozoficzne przesłanie, można utożsamiać go także z pozycją zespołu scenie światowej muzyki rockowej. Członkom legendarnej grupy nie przeszkadzają ani ostatnia wymiana gitarzysty, ani zaawansowany wiek. Krążek "=1" pokazuje, że Deep Purple jak było, tak jest numerem jeden. I nic nie wskazuje na to, żeby w najbliższym czasie miało się to zmienić. Jan Manicki Po raz pierwszy od czasu "Infinite" przesłuchałem w całości cały nowy album Deep Purple. Dałem mu szansę wyłącznie ze względu na nieznaczne odmłodzenie składu. Płyta "=1" (tytuł i okładka znów wyglądają jak sabotaż - patrz "Bananas", "Now What!" czy "Whoosh!") to debiut nowego gitarzysty, zaledwie 45-letniego Simona McBride'a. Jak na muzyka dzisiejszego Deep Purple jest to rzeczywiście młodzieniec - reszta składu zbliża się do osiemdziesiątki - ale dla rockmanów to już ten wiek, kiedy z reguły najlepsze dokonania mają za sobą. McBride nie ma zresztą żadnych znaczących osiągnieć na koncie, ale współpracował z Donem Aireyem, więc dostał fuchę. Jako następca Steve'a Morse'a, który ze swoim stylem do Deep Purple nigdy specjalnie nie pasował, McBride wypada nienajgorzej. Jego riffy mają odrobinę więcej polotu i trochę bliżej im do klasycznego hard rocka. Jednak solówki wciąż brzmią bardzo technicznie i powtarzają ograne klisze, a brakuje w nich wyobraźni, emocji i feelingu. Ogólnie jednak nowy gitarzysta nieźle się tu odnajduje, a nowy skład, Mark IX, już w tym momencie wydaje się lepiej zgrany, niż obecna koalicja rządząca głosująca nad prawami kobiet. Jednak dzisiejszy Deep Purple nawet bez topornych riffów Steve'a Morse'a to wciąż Deep Purple tylko bez jednego ze swoich licznych współczesnych problemów. W zespole wciąż jest przecież Ian Gillan, któremu lat nie ubywa. Szczególnie w tych wolniejszych, bardziej stonowanych momentach - gdy nie może się ukryć za ścianą dźwięku - słychać, jak bardzo już niedomaga. Ballada "I'll Catch You" jest tu najlepszym, choć raczej najsmutniejszym przykładem. A z kolei w tych żywszych momentach czasem wyraźnie słychać próby ratowania się studyjnymi sztuczkami. Najbardziej kuriozalny jest jednak wrzask w "Now You're Talkin'". Raz, że fatalnie to wyszło, dwa - sam fakt, że po taki rodzaj ekspresji sięgnął osiemdziesięciolatek budzi moje zażenowanie. Problemem zespołu wciąż pozostaje też Airey, który po ponad dwudziestu latach wciąż nie ma pomysłu, jak sensownie zastąpić Jona Lorda. Czasem przywołuje tu kojarzone z nim brzmienie organów, jednak głownie używa ich do robienia tła czy dopełniania gitarowych riffów. Solówki najczęściej gra na syntezatorze, który brzmi tu jak tania zabawka z ubiegłego wieku. Nic dobrego nie mogę powiedzieć też o sekcji rytmicznej Glover / Paice, bo obaj starają się grać w sposób jak najmniej inwazyjny, chowając się za pozostałymi muzykami. No i jeszcze ten nieszczęsny Bob Ezrin, którego zespół uparcie zatrudnia jako producenta od czasu "Now What?!", a który wciąż nie ma pojęcia, jak porządnie wyprodukować zespół hardrockowy. Płaskie to takie i suche. W dodatku czego by nie mówić o albumach z Morse'em, to przynajmniej zdarzały się tam jakieś próby urozmaicenia stylu, a "=1" to już wyłącznie bezpieczne, konformistyczne granie hardrockowe, jakiego od zespołu oczekują fani. Single zapowiadały nawet powrót do stylistyki z czasów pierwszego Mark II - "Portable Door" to prawie "Pictures of Home", a "Lazy Sod" przypomina "Black Night" połączony ze "Strange Kind of Woman" - jednak całości bliżej do płyt z ostatnich czterdziestu lat. Próby urozmaicenia to rock'n'rollowa wstawka w "Now You're Talkin'" i orientalizmy w "Bleeding Obvious" - zgodnie z tytułem ostatniego, oczywista oczywistość. Pod względem kompozycji i aranżacji jest to naprawdę leniwy album. Nie zdziwiłbym się, gdyby te kawałki okazały się odrzutami z wcześniejszych wydawnictw. Odmłodzenie składu w niczym tu nie pomogło. Deep Purple na "=1" nie ma kompletnie nic do zaoferowania. Przykro się słucha, jak muzycy ugrzęźli w tym dawno wyeksploatowanym stylu, do którego grania potrzeba młodzieńczej energii oraz umiejętności tworzenia bardziej wyrazistych utworów. Oba te atuty Gillan, Glover i Paice stracili przed dziesięcioleciami, a co do Aireya i McBride'a - nie jest pewne, czy kiedykolwiek je mieli. Brzmi to wszystko jak niezamierzona autoparodia, w dodatku kiepska, bo zupełnie nieśmieszna. Paweł Pałasz ..::TRACK-LIST::.. 1. Show Me 2. A Bit On The Side 3. Sharp Shooter 4. Portable Door 5. Old-Fangled Thing 6. If I Were You 7. Pictures Of You 8. I’m Saying Nothin’ 9. Lazy Sod 10. Now You’re Talkin’ 11. No Money To Burn 12. I’ll Catch You 13. Bleeding Obvious https://www.youtube.com/watch?v=G8w638t_MtU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-20 12:07:50
Rozmiar: 119.91 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Deep Purple inspirowali się wszyscy — od Queen, Aerosmith i Van Halen po Metallikę, Motörhead i Iron Maiden. Albumy grupy takie jak "In Rock", "Machine Head", "Burn" czy "Fireball" na stałe zapisały się złotymi zgłoskami w kanonie rocka. Mimo upływu lat grupa nie zamierza usuwać się w cień i nie rozstaje się ze sceną ani studiem nagraniowym. Nowa płyta "=1" udowadnia, że muzykom nie brakuje pomysłów i wigoru, a ostatnia zmiana gitarzysty przyniosła odświeżający efekt. Zapytany w 2014 r. w wywiadzie dla magazynu "Rolling Stone" o zarzuty jurorów Rock and Roll Hall of Fame, że Deep Purple jest "zespołem jednego przeboju" wokalista i frontman grupy Ian Gillan odparł, że nie ma pojęcia, czy chodzi o "Hush", "Smoke on the Water", "Child in Time", "Highway Star" czy może "Perfect Strangers". Nie da się lepiej opisać wpływu brytyjskiej grupy rockowej na muzykę na całym świecie. W piątek ukazał się nowy album Deep Purple zatytułowany "=1". Album otwierają dynamiczne akordy utworu "Show Me", którym towarzyszą pokrzykiwania Iana Gillana. Po drugim refrenie możemy usłyszeć niezwykłą klawiszowo-gitarową wymianę między Donem Aireyem a Simonem McBride'em. Na koniec obie solówki łączą się w jedną, arpeggiową całość, co stanowi wspaniałe zwieńczenie kawałka. Następny utwór "A Bit on the Side" opowiada o trudach odnalezienia się w nowym środowisku przez kobietę imieniem Charlene. Uwagę zwracają zwłaszcza rytmiczna kompozycja oraz gitarowa solówka, które może sprawiać wrażenie chaotycznej, ale jest bardzo dobrze przemyślana. Agresywny zaśpiew Iana Gillana w kawałku "Sharp Shooter" może przypominać klasyczne kompozycje zespołu. Interesujące rozszerzenie brzmienia stanowią także syntetyzatory. "Portable Door" to pierwszy singiel z płyty "=1", który światło dzienne ujrzał 30 kwietnia. Już sam otwierający riff natychmiast przywodzi na myśl "Pictures of Home" ze słynnej płyty "Machine Head". Chwytliwe klawiszowe slide'y Dona Aireya tylko dopełniają tego wrażenia. W utworze "Old-Fangled Thing" wokalista porusza kwestię procesu twórczego i współpracy z innymi muzykami. "Jesteś tak spokojny, a ja jestem żywym wrakiem/ Melodia jest gorąca, a przesłanie tak słodkie" — melorecytuje Ian Gillan, by na koniec utworu popisać się wysokim zaśpiewem, nawiązującym do swoich wokalnych dokonań z solowej płyty "Mr. Universe". "If I Were You" to wolniejszy kawałek o niemal balladowym charakterze, opowiadający o trudach przebaczenia. Uwagę zwraca nietypowy i relatywnie odświeżający break z nałożonymi na siebie ścieżkami wokalnymi. W drugim singlu z albumu, czyli utworze "Pictures of You", słychać natomiast ponownie klasyczne rockowe patenty Deep Purple. Melodyjny refren może się podobać, a cały kawałek zamyka nietypowa klawiszowa coda z dodatkowymi instrumentami smyczkowymi. Kompozycja "I'm Saying Nothin'" rozpoczyna się od zdecydowanego okrzyku Iana Gillana. Wokalista na tym jednak się nie zatrzymuje i utrzymuje agresywny ton. Utwór buduje mocny gitarowy riff i podejście do solówki prawie żywcem wyjęte z "Crosstown Traffic" Jimmy'ego Hendrixa. W kawałku "Lazy Sod", czyli trzecim i ostatnim singlu z krążka "=1", słychać wyraźne nawiązania do "Strange Kind of Woman" i dziedzictwa płyty "In Rock". Utwór stanowi pewnego rodzaju autobiograficzną refleksję Iana Gillana nad własną twórczością. Wokalista z nutą ironii opisuje w nim siebie jako "leniwego głupka". Określenia tego miała w żartobliwym tonie użyć niegdyś menedżerka muzyka, wskazując, że jest autorem tylko nieco ponad 500 kompozycji, a przecież amerykańska piosenkarka Dolly Parton ma na swoim koncie 5 tys. utworów. W "Now You're Talkin'" na ogromne uznanie zasługuje popis wokalny Iana Gillana w pierwszej zwrotce, który budzi skojarzenia ze śpiewem nieżyjącego Bona Scotta z AC/DC czy Bruce'a Dickinsona z Iron Maiden. Z kolei Don Airey wraca w tym utworze do korzeni: słychać wyraźne nawiązania do nagranej przez klawiszowca z zespołem Rainbow w 1979 r. płyty "Down to Earth" i chociażby utworu "Eyes of the World". W kawałku usłyszeć można także nietypowe przejścia na syntetyzatorach. Wszystko to składa się na najlepszą kompozycję na płycie. Piosenka "No Money to Burn" opowiada o przyjemnościach życia doczesnego. Krótkie i treściwe wersy połączone z licznymi arpeggiami w solówce stanowią interesującą przygrywkę przed dwoma finałowymi kawałkami. "I'll Catch You" to ballada o poszukiwaniu bliskości z rozdzierającą serce gitarową solówką Simona McBride'a, mogącą budzić skojarzenia z najlepszymi kompozycjami Alvina Lee. "Matka Natura wciąż ma skarpetki na stopach/ Ojciec Czas się spóźni/ Statki mijają się po cichu w nocy/ A nasza miłość będzie musiała poczekać" — śpiewa wzruszonym tonem Ian Gillan. Ostatnia piosenka "Bleeding Obvious" to hardrockowa refleksja nad uniwersalnością życiowych prawd i doświadczeń. Utwór buduje ostry gitarowy riff, ale nieco niezrozumiałe wydają się niektóre rozwiązania instrumentalne jak choćby dzwonki po pierwszej zwrotce czy odstający od reszty piosenki i budzący niepokój instrumentalny break. Ian Gillan podkreśla w utworze, że w dzisiejszym świecie pewne oczywistości są często ignorowane lub pomijane i dodaje, że choć każdy może mieć inne perspektywy i doświadczenia, to w praktyce dąży do podobnych celów i dochodzi do podobnych wniosków ("To cholernie oczywiste/ Kiedy próbujesz powiedzieć coś, co jest/ Takie samo, jak u wszystkich innych/ W zupełnie odmienny sposób"). Wokalista wskazuje także, że wszelkie ludzkie przeżycia i doświadczenia "składają się na jedną całość" (ang. "it all adds up to one"), co stanowi wyjaśnienie nazwy albumu. Nowy album Deep Purple obfituje w charakterystyczne patenty zespołu. Dobrze obrazuje to dobór singli — dział promocji postawił na trzy utwory najmniej odbiegające brzmieniem od klasycznego stylu grupy. Choć w głosie Iana Gillana słychać upływ czasu, jego śpiew jest stanowczy i przekonujący, a miejscami — godny podziwu. Widać także, że muzykom nie brakuje wigoru, a zmiana gitarzysty przyniosła odświeżający efekt. Album "=1" z pewnością nie jest płytą pokroju "In Rock", "Machine Head", "Burn" czy "Fireball". Teksty na płycie są także zdecydowanie mniej ambitne niż na albumach w ostatnich latach (jak choćby na płytach "Rapture of the Deep" czy "Now What?!"). Nie przeszkadza to jednak ani trochę w odbiorze muzyki. Na krążku znaleźć można znakomite muzyczne pomysły i melodie, które z łatwością zapadają w pamięć. Jak zwykle w przypadku Deep Purple, mocne gitarowe riffy oraz klawiszowe popisy stanowią niepodrabialny znak firmowy zespołu. Choć tytuł albumu stanowi filozoficzne przesłanie, można utożsamiać go także z pozycją zespołu scenie światowej muzyki rockowej. Członkom legendarnej grupy nie przeszkadzają ani ostatnia wymiana gitarzysty, ani zaawansowany wiek. Krążek "=1" pokazuje, że Deep Purple jak było, tak jest numerem jeden. I nic nie wskazuje na to, żeby w najbliższym czasie miało się to zmienić. Jan Manicki Po raz pierwszy od czasu "Infinite" przesłuchałem w całości cały nowy album Deep Purple. Dałem mu szansę wyłącznie ze względu na nieznaczne odmłodzenie składu. Płyta "=1" (tytuł i okładka znów wyglądają jak sabotaż - patrz "Bananas", "Now What!" czy "Whoosh!") to debiut nowego gitarzysty, zaledwie 45-letniego Simona McBride'a. Jak na muzyka dzisiejszego Deep Purple jest to rzeczywiście młodzieniec - reszta składu zbliża się do osiemdziesiątki - ale dla rockmanów to już ten wiek, kiedy z reguły najlepsze dokonania mają za sobą. McBride nie ma zresztą żadnych znaczących osiągnieć na koncie, ale współpracował z Donem Aireyem, więc dostał fuchę. Jako następca Steve'a Morse'a, który ze swoim stylem do Deep Purple nigdy specjalnie nie pasował, McBride wypada nienajgorzej. Jego riffy mają odrobinę więcej polotu i trochę bliżej im do klasycznego hard rocka. Jednak solówki wciąż brzmią bardzo technicznie i powtarzają ograne klisze, a brakuje w nich wyobraźni, emocji i feelingu. Ogólnie jednak nowy gitarzysta nieźle się tu odnajduje, a nowy skład, Mark IX, już w tym momencie wydaje się lepiej zgrany, niż obecna koalicja rządząca głosująca nad prawami kobiet. Jednak dzisiejszy Deep Purple nawet bez topornych riffów Steve'a Morse'a to wciąż Deep Purple tylko bez jednego ze swoich licznych współczesnych problemów. W zespole wciąż jest przecież Ian Gillan, któremu lat nie ubywa. Szczególnie w tych wolniejszych, bardziej stonowanych momentach - gdy nie może się ukryć za ścianą dźwięku - słychać, jak bardzo już niedomaga. Ballada "I'll Catch You" jest tu najlepszym, choć raczej najsmutniejszym przykładem. A z kolei w tych żywszych momentach czasem wyraźnie słychać próby ratowania się studyjnymi sztuczkami. Najbardziej kuriozalny jest jednak wrzask w "Now You're Talkin'". Raz, że fatalnie to wyszło, dwa - sam fakt, że po taki rodzaj ekspresji sięgnął osiemdziesięciolatek budzi moje zażenowanie. Problemem zespołu wciąż pozostaje też Airey, który po ponad dwudziestu latach wciąż nie ma pomysłu, jak sensownie zastąpić Jona Lorda. Czasem przywołuje tu kojarzone z nim brzmienie organów, jednak głownie używa ich do robienia tła czy dopełniania gitarowych riffów. Solówki najczęściej gra na syntezatorze, który brzmi tu jak tania zabawka z ubiegłego wieku. Nic dobrego nie mogę powiedzieć też o sekcji rytmicznej Glover / Paice, bo obaj starają się grać w sposób jak najmniej inwazyjny, chowając się za pozostałymi muzykami. No i jeszcze ten nieszczęsny Bob Ezrin, którego zespół uparcie zatrudnia jako producenta od czasu "Now What?!", a który wciąż nie ma pojęcia, jak porządnie wyprodukować zespół hardrockowy. Płaskie to takie i suche. W dodatku czego by nie mówić o albumach z Morse'em, to przynajmniej zdarzały się tam jakieś próby urozmaicenia stylu, a "=1" to już wyłącznie bezpieczne, konformistyczne granie hardrockowe, jakiego od zespołu oczekują fani. Single zapowiadały nawet powrót do stylistyki z czasów pierwszego Mark II - "Portable Door" to prawie "Pictures of Home", a "Lazy Sod" przypomina "Black Night" połączony ze "Strange Kind of Woman" - jednak całości bliżej do płyt z ostatnich czterdziestu lat. Próby urozmaicenia to rock'n'rollowa wstawka w "Now You're Talkin'" i orientalizmy w "Bleeding Obvious" - zgodnie z tytułem ostatniego, oczywista oczywistość. Pod względem kompozycji i aranżacji jest to naprawdę leniwy album. Nie zdziwiłbym się, gdyby te kawałki okazały się odrzutami z wcześniejszych wydawnictw. Odmłodzenie składu w niczym tu nie pomogło. Deep Purple na "=1" nie ma kompletnie nic do zaoferowania. Przykro się słucha, jak muzycy ugrzęźli w tym dawno wyeksploatowanym stylu, do którego grania potrzeba młodzieńczej energii oraz umiejętności tworzenia bardziej wyrazistych utworów. Oba te atuty Gillan, Glover i Paice stracili przed dziesięcioleciami, a co do Aireya i McBride'a - nie jest pewne, czy kiedykolwiek je mieli. Brzmi to wszystko jak niezamierzona autoparodia, w dodatku kiepska, bo zupełnie nieśmieszna. Paweł Pałasz ..::TRACK-LIST::.. 1. Show Me 2. A Bit On The Side 3. Sharp Shooter 4. Portable Door 5. Old-Fangled Thing 6. If I Were You 7. Pictures Of You 8. I’m Saying Nothin’ 9. Lazy Sod 10. Now You’re Talkin’ 11. No Money To Burn 12. I’ll Catch You 13. Bleeding Obvious https://www.youtube.com/watch?v=G8w638t_MtU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-20 12:03:31
Rozmiar: 402.13 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Szwedzkie trio występujące pod nazwą Grand Magus istnieje już 20 lat. W ekipie wokalisty/gitarzysty JB Christofferssona i basisty Foxa Skinnera trzykrotnie dochodziło do zmiany na pozycji perkusisty, którym niezmiennie od 2012 roku jest znany z występów w m.in. szwedzkim Shining, Ludwig Witt. Heavy metalowe trio wydało do tej pory 8 płyt, z czego ta ostatnia – opublikowany w 2016 roku Sword Songs – spotkała się z mieszanymi ocenami i chłodnym odbiorem fanów i dziennikarzy muzycznych. Nic dziwnego, w końcu ekipę, która wypuściła spod swoich skrzydeł takie pozycje, jak Iron Will (2008) czy Hammer of the North (2010) stać na więcej. Trio nigdy jednak nie odpuszcza i w tym roku powraca z dziewiątym już krążkiem zatytułowanym Wolf God, który Szwedzi promować będą w maju na scenie festiwalu Mystic. Zajrzyjmy zatem w głąb tego, co do zaoferowania ma „wilczy bóg”. Wolf God rozpoczyna podniosłe, zagrzewające do walki instrumentalne intro o tytule Gold and Glory, które doskonale komponuje się z następującym po nim utworem tytułowym. Pierwszy singiel z nowej płyty Grand Magusa szybko wyrośnie na koncertowego klasyka ze swoimi chwytliwymi riffami i zachęcającymi do śpiewania zwrotkami i refrenem. Od początku wyczuć można, że doszło do zmiany za sterami inżynierii dźwięku i produkcji. Zespół powrócił do współpracy ze Staffanem Karlssonem, co ewidentnie wyszło mu na dobre. Generalnie „żywsze” brzmienie wydaje się o wiele lepsze w odbiorze na niniejszym albumie niż nieco skostniałe i „plastikowe” Sword Songs. Drugi singiel, Brother of the Storm, to waleczny, pokrzepiający serca „hit” na miarę Varangian czy też On Hooves of Gold z dwóch poprzednich dokonań kapeli. Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że w stosunku do Sword Songs liczba fillerów zmniejszyła się (bogu dzięki!) w znacznym stopniu. Wolf God cechuje różnorodność, i choć dwa utwory, które podobają mi się najmniej (A Hall Clad in Gold oraz He Sent Them All to Hel) wywołują mały grymas niezadowolenia na mojej twarzy, kawałki takie jak Spear Thrower, Dawn of Fire czy To Live and Die in Solitude nadrabiają pomniejsze niedociągnięcia z nawiązką. Pierwszy z nich to jeden z najszybszych i najkrótszych utworów Grand Magusa i wielka szkoda, że na zmianę tempa na znacznie żwawsze musieliśmy czekać tak długo. Heavy metalową sielankę dziewiątej płyty Szwedów wieńczy kompozycja Untamed ze swoim magicznym, patetycznym refrenem, który zaatakował bez żadnego ostrzeżenia. Christoffersson na tym utworze zaprezentował pełnię swoich umiejętności wokalnych, które – wbrew opiniom osób krytykujących jego głos – są naprawdę niebagatelne. Kapitalne zakończenie tej solidnej płyty, która odbudowała mój gorliwy entuzjazm do szwedzkiego zespołu! Dziewiąta płyta Grand Magusa to pozycja mocno satysfakcjonująca. Momentami Wolf God to prawdziwa uczta dla wojowniczych dusz, spragnionych chóralnych refrenów, zachęcających do walki tekstów i ciekawych solówek (patrz: Glory to the Brave), których ostatnimi czasy brakowało mi w repertuarze sztokholmskiej grupy. Szczerze przyznaję, że nie spodziewałem się usłyszeć Grand Magusa w tak ustabilizowanej formie. Niech żyje wielki mag! Marcel 19 kwietnia 2019 Nuclear Blast wydaje kolejny, dziewiąty już album GRAND MAGUS. Pojawia się kolejna porcja muzyki swoistej i rozpoznawalnej. Swoistej, bo tak jak ekipa JB nie gra nikt, a rozpoznawalnej, bo coś się stało z kreatywnością tego zespołu. GRAND MAGUS chyba nigdy nie nagrał tak zachowawczej płyty, stworzonej z użytych już kiedyś riffów, wykorzystanych pomysłów na melodie i aranżacje oraz konstrukcji utworów. GRAND MAGUS stworzył styl pozwalający tworzyć rzeczy bardzo dobre bez nadmiernego wysiłku w sferze kompozycyjnej, muzycznie bezpieczne, ograne, ale dla fana tego bandu atrakcyjne. Gdy GRAND MAGUS otwarcie obracał się w estetyce epickiej, rycerskiej i heroicznej musiał stawić czoło problemowi wtórności znacznie bardziej, niż w bezpiecznej strefie klasycznych kołyszących konstrukcji przypisanych tylko im. Na tej płycie GRAND MAGUS nie wychodzi poza strefę swojego muzycznego bezpieczeństwa, dawkując epickość oszczędnie, podbarwiając wszystko stonerem na tyle rozważnie, by nie zrazić fanów true grania i stosując strategię ekonomii sił. Pewien wyraźny rys delikatności cechuje praktycznie cały ten album, który nie kruszy żelazobetonu jak "Iron Will", nie budzi rycerskiego heroizmu jak "Sword Songs", a przecież coś z tych, jak iz pozostałych albumów w sobie zawiera. JB tym razem nie dewastuje potęgą głosu, choć śpiewa bardzo dobrze, bas nie wbija w ziemię i może tylko perkusja jest bardziej żywiołowa, niż by to wynikało z prezentowanej tu muzycznej filozofii. Wolf God i A Hall Clad in Gold to po prostu atrakcyjny, bardzo dobry metal Szwedów, trochę bardziej miękki w łagodnych refrenach niż można było oczekiwać po "Sword Songs", a jednocześnie nowej treści jest tu niezwykle mało. Kapitalny i niesamowity jest Brother of the Storm. Niby nie ma tu niczego, czego by wcześniej nie było, ale to jak zrobili ten kroczący motyw główny, jaki dali tu refren i jakie przeszywające solo zagrał JB to arcymistrzostwo! Może także iw tej kompozycji najwięcej dał z siebie wokalnie JB... Jest to numer kompletny. Nie można tego jednak powiedzieć o kilku innych. Melancholijny, refleksyjny Dawn of Fire ma momenty słabsze i lepsze, a równocześnie skrywa w sobie wspaniały epicki refren. W zasadzie unikają szybszego grania i niedługi Spear Thrower mógł po niszczącym początku pozostać w tym tempie i przy tych drobnych gitarowych wartościach, a tymczasem otrzymujemy stoner/heavy metalowy refren. Zwolnienie zupełnie niepotrzebne, tym bardziej że solo jest dynamiczne. Niekonsekwencje, niekonsekwencje... To Live and to Die in Solitude to killer. Może tak nie od pierwszego razu, ale gdy się bardziej przysłuchać to energiczne zwrotki spojone są refrenami z wyraźnymi echami CANDLEMASS z Messiahem i faktycznie, ci którzy zaliczają GRAND MAGUS do heavy epic doom, mają w tym momencie rację, ale tylko w tym. Trudno nie zauważyć, że w końcówce ten album traci wartości, bo ani Glory to the Brave, ani He Sent Them All to Hel nie są niczym szczególnym w ramach dostosowania bardzo wczesnych pomysłów GRAND MAGUS do obecnych potrzeb. Jest trochę stonerowo, ale jest także nieszczególnie w zbyt prostym refrenie He Sent Them All to Hel, który dziwnym trafem przywodzi na myśl prymitywizm rock/metalowy z kręgu AC/DC i stadionowego glamu. W potężnym Untamed, z druzgocącą perkusją Witta chcą jakby zatrzeć trochę to wrażenie lekkiej bezradności w dwóch poprzednich numerach, dodają epicki, ale stonowany refren i trochę wprawiają w konsternację, bo nie bardzo wiadomo, czemu takiego grania nie znalazło się tu więcej. GRAND MAGUS jest tak doświadczonym zespołem, a JB tak uzdolnionym kompozytorem, że nawet jeśli następuje zniżka formy, to i tak jest bardzo dobrze. Tyle że bardzo dobrze w przypadku GRAND MAGUS to nie jest sukces. Jest to najmniej interesujący album tego zespołu od czasu prezentacji "Wolf's Return". Memorius Wolves: dangerous outsiders, canny tacticians, or lonely dogs? The animals that steal sheep from the flock, that form packs with social positions, that howl mournfully into the night. Already, on the journey through childhood, our heads are packed with thoughts of wolves, from the devilish Big Bad Wolf of fairy tales to the wolf who founded Rome by suckling Romulus and Remus. The animal seems just to hold us in a perpetual state of awe, a breathlessness caused by its uncanny stare or a vivid flash of grey against the treeline. And yet, there are still more tales of its ambiguous glory, as upheld here by Grand Magus, who seem a wolf in kind: distant from the pack, they have wandered the treeline of heavy metal in comparative solitude, unable to feel at home in any grouping, whether that be of classic metal, doom, or Nordic bands. With Wolf God, however, it feels that the Swedes have just about got it right. Past albums seemed always solid, if unspectacular, attempts to blend the slow, epic qualities of doom with the stomping, chest-beating grandeur of true metal. Varying degrees of success have attended their efforts over the past 20 years, peaking perhaps with Iron Will and The Hunt, albums that showed the band at their heaviest and most anthemic respectively. Importantly, a sense of continuity has followed Grand Magus during their career, perhaps due to the distinctive sound of a three-piece struggling to imbue their music with a sense of the epic. As sole guitar player and vocalist, JB Cristoffersson carries a great deal of weight on his shoulders, belting out his masculine tones like Butch Balich of Argus with either a battle-ready roar or battle-weary sigh, though crusading riffs and hair-raising singing rarely overlapped owing to his dual focus. The pure simplicity of marching riffs often made the songs easy to grasp yet flimsy once held. Ultimately, the successor to 2016’s Sword Songs sticks to the same mindset, just moulding the natural Grand Magus sound into a slightly more refined form. Wolf God contains no surprises like the more modern 'Freya’s Choice' or 'Master of the Land' from that previous effort, pushing ahead with a swaggering momentum that suits the massive themes chosen for the lyrics. Songs of victory and remembrance such as 'A Hall Clad in Gold' and 'Glory to the Brave' truly stride in like kings thanks to the immense drum sound and Ludwig Witt’s bravado behind the kit, while an outstanding balance between guitar sharpness and bass ballast makes the slow chords thunderous and – crucially, since this technique often fell flat in the past – the silence between thrusts echoes just as potently. 'Brother of the Storm' is compelling evidence that the pauses form a primary component of the music. The first portion of 'A Hall Clad in Gold' proves that Grand Magus have learned about simplicity, a pounding kick drum setting the tone for Fox Skinner to rumble in with a fanfare of bass before the guitar enters with the power of an aurulent monarch. The procession drops down a notch as the throne is ascended, then the assembly unites for a poignant group chorus, a trick repeated in many songs and one that lends Wolf God a distinctive medieval atmosphere at times. Grand Magus have never been all about grandeur though. In truth, a full album of marching and bowing and scraping would be dull, so the shorter, more vicious songs play their part, just as they have on past efforts. Again, ingenuity is not the aim of the trio, merely an expression of the opposite side of their philosophy: a savage, instinctive release from the pomp and nostalgia of the heartier cuts. The contrast occupies similar ground to the split of songs on Visigoth’s latest. On Wolf God, 'Spear Thrower' proves to be the archetypal attack of this kind, taking the speed up several notches and dashing through a quick bout of bloodshed. Corresponding with the terrific instrumental tones, this kind of song has no opportunity to go wrong, while 'Untamed' stands as perhaps the finest album closer since Iron Will’s 'I Am the North', kicking off with a fierce drum fill and massive chugging riff, squirting a solo over that, and ensuring a glorious ending with an anthemic chorus of “From the North / Now hear us roar”. But what of wolves in all this? Grand Magus distil just about all the aforementioned features into the loping stomp of the title track, positioning the song somewhere between the low end shudder of doom and the relentless charge of glory habitual to Manowar. The weight of the theme grows with lyrics that command us to “Tremble as the moon grows every night / Now it’s shining like a dagger,” while the shimmering solo that Cristoffersson peels off is one of several that shows his band can do anything Argus can, even with only one guitar. Despite Grand Magus having fewer options than some other epic metal groups, that dogged persistence at mastering their own particular sound – the effort from their underdog position – marks them out as the genuine article and soaks their music with character that reveals itself little by little. And from that underdog position, as the outsiders, it makes perfect sense that Grand Magus have offered up this latest work to their spiritual guide, the Wolf God. gasmask colostomy ..::TRACK-LIST::.. 1. Gold And Glory 2. Wolf God 3. A Hall Clad In Gold 4. Brother Of The Storm 5. Dawn Of Fire 6. Spear Thrower 7. To Live And To Die In Solitude 8. Glory To The Brave 9. He Sent Them All To Hel 10. Untamed ..::OBSADA::.. Fox - Bass, Vocals (backing), Cello (track 1) JB - Vocals (lead), Guitars Ludwig - Drums https://www.youtube.com/watch?v=H8mKbFqGkwU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-20 11:32:23
Rozmiar: 91.14 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Szwedzkie trio występujące pod nazwą Grand Magus istnieje już 20 lat. W ekipie wokalisty/gitarzysty JB Christofferssona i basisty Foxa Skinnera trzykrotnie dochodziło do zmiany na pozycji perkusisty, którym niezmiennie od 2012 roku jest znany z występów w m.in. szwedzkim Shining, Ludwig Witt. Heavy metalowe trio wydało do tej pory 8 płyt, z czego ta ostatnia – opublikowany w 2016 roku Sword Songs – spotkała się z mieszanymi ocenami i chłodnym odbiorem fanów i dziennikarzy muzycznych. Nic dziwnego, w końcu ekipę, która wypuściła spod swoich skrzydeł takie pozycje, jak Iron Will (2008) czy Hammer of the North (2010) stać na więcej. Trio nigdy jednak nie odpuszcza i w tym roku powraca z dziewiątym już krążkiem zatytułowanym Wolf God, który Szwedzi promować będą w maju na scenie festiwalu Mystic. Zajrzyjmy zatem w głąb tego, co do zaoferowania ma „wilczy bóg”. Wolf God rozpoczyna podniosłe, zagrzewające do walki instrumentalne intro o tytule Gold and Glory, które doskonale komponuje się z następującym po nim utworem tytułowym. Pierwszy singiel z nowej płyty Grand Magusa szybko wyrośnie na koncertowego klasyka ze swoimi chwytliwymi riffami i zachęcającymi do śpiewania zwrotkami i refrenem. Od początku wyczuć można, że doszło do zmiany za sterami inżynierii dźwięku i produkcji. Zespół powrócił do współpracy ze Staffanem Karlssonem, co ewidentnie wyszło mu na dobre. Generalnie „żywsze” brzmienie wydaje się o wiele lepsze w odbiorze na niniejszym albumie niż nieco skostniałe i „plastikowe” Sword Songs. Drugi singiel, Brother of the Storm, to waleczny, pokrzepiający serca „hit” na miarę Varangian czy też On Hooves of Gold z dwóch poprzednich dokonań kapeli. Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że w stosunku do Sword Songs liczba fillerów zmniejszyła się (bogu dzięki!) w znacznym stopniu. Wolf God cechuje różnorodność, i choć dwa utwory, które podobają mi się najmniej (A Hall Clad in Gold oraz He Sent Them All to Hel) wywołują mały grymas niezadowolenia na mojej twarzy, kawałki takie jak Spear Thrower, Dawn of Fire czy To Live and Die in Solitude nadrabiają pomniejsze niedociągnięcia z nawiązką. Pierwszy z nich to jeden z najszybszych i najkrótszych utworów Grand Magusa i wielka szkoda, że na zmianę tempa na znacznie żwawsze musieliśmy czekać tak długo. Heavy metalową sielankę dziewiątej płyty Szwedów wieńczy kompozycja Untamed ze swoim magicznym, patetycznym refrenem, który zaatakował bez żadnego ostrzeżenia. Christoffersson na tym utworze zaprezentował pełnię swoich umiejętności wokalnych, które – wbrew opiniom osób krytykujących jego głos – są naprawdę niebagatelne. Kapitalne zakończenie tej solidnej płyty, która odbudowała mój gorliwy entuzjazm do szwedzkiego zespołu! Dziewiąta płyta Grand Magusa to pozycja mocno satysfakcjonująca. Momentami Wolf God to prawdziwa uczta dla wojowniczych dusz, spragnionych chóralnych refrenów, zachęcających do walki tekstów i ciekawych solówek (patrz: Glory to the Brave), których ostatnimi czasy brakowało mi w repertuarze sztokholmskiej grupy. Szczerze przyznaję, że nie spodziewałem się usłyszeć Grand Magusa w tak ustabilizowanej formie. Niech żyje wielki mag! Marcel 19 kwietnia 2019 Nuclear Blast wydaje kolejny, dziewiąty już album GRAND MAGUS. Pojawia się kolejna porcja muzyki swoistej i rozpoznawalnej. Swoistej, bo tak jak ekipa JB nie gra nikt, a rozpoznawalnej, bo coś się stało z kreatywnością tego zespołu. GRAND MAGUS chyba nigdy nie nagrał tak zachowawczej płyty, stworzonej z użytych już kiedyś riffów, wykorzystanych pomysłów na melodie i aranżacje oraz konstrukcji utworów. GRAND MAGUS stworzył styl pozwalający tworzyć rzeczy bardzo dobre bez nadmiernego wysiłku w sferze kompozycyjnej, muzycznie bezpieczne, ograne, ale dla fana tego bandu atrakcyjne. Gdy GRAND MAGUS otwarcie obracał się w estetyce epickiej, rycerskiej i heroicznej musiał stawić czoło problemowi wtórności znacznie bardziej, niż w bezpiecznej strefie klasycznych kołyszących konstrukcji przypisanych tylko im. Na tej płycie GRAND MAGUS nie wychodzi poza strefę swojego muzycznego bezpieczeństwa, dawkując epickość oszczędnie, podbarwiając wszystko stonerem na tyle rozważnie, by nie zrazić fanów true grania i stosując strategię ekonomii sił. Pewien wyraźny rys delikatności cechuje praktycznie cały ten album, który nie kruszy żelazobetonu jak "Iron Will", nie budzi rycerskiego heroizmu jak "Sword Songs", a przecież coś z tych, jak iz pozostałych albumów w sobie zawiera. JB tym razem nie dewastuje potęgą głosu, choć śpiewa bardzo dobrze, bas nie wbija w ziemię i może tylko perkusja jest bardziej żywiołowa, niż by to wynikało z prezentowanej tu muzycznej filozofii. Wolf God i A Hall Clad in Gold to po prostu atrakcyjny, bardzo dobry metal Szwedów, trochę bardziej miękki w łagodnych refrenach niż można było oczekiwać po "Sword Songs", a jednocześnie nowej treści jest tu niezwykle mało. Kapitalny i niesamowity jest Brother of the Storm. Niby nie ma tu niczego, czego by wcześniej nie było, ale to jak zrobili ten kroczący motyw główny, jaki dali tu refren i jakie przeszywające solo zagrał JB to arcymistrzostwo! Może także iw tej kompozycji najwięcej dał z siebie wokalnie JB... Jest to numer kompletny. Nie można tego jednak powiedzieć o kilku innych. Melancholijny, refleksyjny Dawn of Fire ma momenty słabsze i lepsze, a równocześnie skrywa w sobie wspaniały epicki refren. W zasadzie unikają szybszego grania i niedługi Spear Thrower mógł po niszczącym początku pozostać w tym tempie i przy tych drobnych gitarowych wartościach, a tymczasem otrzymujemy stoner/heavy metalowy refren. Zwolnienie zupełnie niepotrzebne, tym bardziej że solo jest dynamiczne. Niekonsekwencje, niekonsekwencje... To Live and to Die in Solitude to killer. Może tak nie od pierwszego razu, ale gdy się bardziej przysłuchać to energiczne zwrotki spojone są refrenami z wyraźnymi echami CANDLEMASS z Messiahem i faktycznie, ci którzy zaliczają GRAND MAGUS do heavy epic doom, mają w tym momencie rację, ale tylko w tym. Trudno nie zauważyć, że w końcówce ten album traci wartości, bo ani Glory to the Brave, ani He Sent Them All to Hel nie są niczym szczególnym w ramach dostosowania bardzo wczesnych pomysłów GRAND MAGUS do obecnych potrzeb. Jest trochę stonerowo, ale jest także nieszczególnie w zbyt prostym refrenie He Sent Them All to Hel, który dziwnym trafem przywodzi na myśl prymitywizm rock/metalowy z kręgu AC/DC i stadionowego glamu. W potężnym Untamed, z druzgocącą perkusją Witta chcą jakby zatrzeć trochę to wrażenie lekkiej bezradności w dwóch poprzednich numerach, dodają epicki, ale stonowany refren i trochę wprawiają w konsternację, bo nie bardzo wiadomo, czemu takiego grania nie znalazło się tu więcej. GRAND MAGUS jest tak doświadczonym zespołem, a JB tak uzdolnionym kompozytorem, że nawet jeśli następuje zniżka formy, to i tak jest bardzo dobrze. Tyle że bardzo dobrze w przypadku GRAND MAGUS to nie jest sukces. Jest to najmniej interesujący album tego zespołu od czasu prezentacji "Wolf's Return". Memorius Wolves: dangerous outsiders, canny tacticians, or lonely dogs? The animals that steal sheep from the flock, that form packs with social positions, that howl mournfully into the night. Already, on the journey through childhood, our heads are packed with thoughts of wolves, from the devilish Big Bad Wolf of fairy tales to the wolf who founded Rome by suckling Romulus and Remus. The animal seems just to hold us in a perpetual state of awe, a breathlessness caused by its uncanny stare or a vivid flash of grey against the treeline. And yet, there are still more tales of its ambiguous glory, as upheld here by Grand Magus, who seem a wolf in kind: distant from the pack, they have wandered the treeline of heavy metal in comparative solitude, unable to feel at home in any grouping, whether that be of classic metal, doom, or Nordic bands. With Wolf God, however, it feels that the Swedes have just about got it right. Past albums seemed always solid, if unspectacular, attempts to blend the slow, epic qualities of doom with the stomping, chest-beating grandeur of true metal. Varying degrees of success have attended their efforts over the past 20 years, peaking perhaps with Iron Will and The Hunt, albums that showed the band at their heaviest and most anthemic respectively. Importantly, a sense of continuity has followed Grand Magus during their career, perhaps due to the distinctive sound of a three-piece struggling to imbue their music with a sense of the epic. As sole guitar player and vocalist, JB Cristoffersson carries a great deal of weight on his shoulders, belting out his masculine tones like Butch Balich of Argus with either a battle-ready roar or battle-weary sigh, though crusading riffs and hair-raising singing rarely overlapped owing to his dual focus. The pure simplicity of marching riffs often made the songs easy to grasp yet flimsy once held. Ultimately, the successor to 2016’s Sword Songs sticks to the same mindset, just moulding the natural Grand Magus sound into a slightly more refined form. Wolf God contains no surprises like the more modern 'Freya’s Choice' or 'Master of the Land' from that previous effort, pushing ahead with a swaggering momentum that suits the massive themes chosen for the lyrics. Songs of victory and remembrance such as 'A Hall Clad in Gold' and 'Glory to the Brave' truly stride in like kings thanks to the immense drum sound and Ludwig Witt’s bravado behind the kit, while an outstanding balance between guitar sharpness and bass ballast makes the slow chords thunderous and – crucially, since this technique often fell flat in the past – the silence between thrusts echoes just as potently. 'Brother of the Storm' is compelling evidence that the pauses form a primary component of the music. The first portion of 'A Hall Clad in Gold' proves that Grand Magus have learned about simplicity, a pounding kick drum setting the tone for Fox Skinner to rumble in with a fanfare of bass before the guitar enters with the power of an aurulent monarch. The procession drops down a notch as the throne is ascended, then the assembly unites for a poignant group chorus, a trick repeated in many songs and one that lends Wolf God a distinctive medieval atmosphere at times. Grand Magus have never been all about grandeur though. In truth, a full album of marching and bowing and scraping would be dull, so the shorter, more vicious songs play their part, just as they have on past efforts. Again, ingenuity is not the aim of the trio, merely an expression of the opposite side of their philosophy: a savage, instinctive release from the pomp and nostalgia of the heartier cuts. The contrast occupies similar ground to the split of songs on Visigoth’s latest. On Wolf God, 'Spear Thrower' proves to be the archetypal attack of this kind, taking the speed up several notches and dashing through a quick bout of bloodshed. Corresponding with the terrific instrumental tones, this kind of song has no opportunity to go wrong, while 'Untamed' stands as perhaps the finest album closer since Iron Will’s 'I Am the North', kicking off with a fierce drum fill and massive chugging riff, squirting a solo over that, and ensuring a glorious ending with an anthemic chorus of “From the North / Now hear us roar”. But what of wolves in all this? Grand Magus distil just about all the aforementioned features into the loping stomp of the title track, positioning the song somewhere between the low end shudder of doom and the relentless charge of glory habitual to Manowar. The weight of the theme grows with lyrics that command us to “Tremble as the moon grows every night / Now it’s shining like a dagger,” while the shimmering solo that Cristoffersson peels off is one of several that shows his band can do anything Argus can, even with only one guitar. Despite Grand Magus having fewer options than some other epic metal groups, that dogged persistence at mastering their own particular sound – the effort from their underdog position – marks them out as the genuine article and soaks their music with character that reveals itself little by little. And from that underdog position, as the outsiders, it makes perfect sense that Grand Magus have offered up this latest work to their spiritual guide, the Wolf God. gasmask colostomy ..::TRACK-LIST::.. 1. Gold And Glory 2. Wolf God 3. A Hall Clad In Gold 4. Brother Of The Storm 5. Dawn Of Fire 6. Spear Thrower 7. To Live And To Die In Solitude 8. Glory To The Brave 9. He Sent Them All To Hel 10. Untamed ..::OBSADA::.. Fox - Bass, Vocals (backing), Cello (track 1) JB - Vocals (lead), Guitars Ludwig - Drums https://www.youtube.com/watch?v=H8mKbFqGkwU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-20 11:28:46
Rozmiar: 293.29 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Reedycja debiutanckiego albumu Krystyny Prońko pt. „Krystyna Prońko” (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc). Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów. Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom. W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego na płytach SACD jest 64 razy wyższa niż na płycie audio CD i wynosi 2,824MHz. Pierwszy solowy album nagrany przez Krystynę Prońko ukazał się w kwietniu 1975 roku. Na płytę złożyły się głównie kompozycje współpracującego w tym czasie z wokalistką Janusza Komana oraz utwory: Seweryna Krajewskiego, Katarzyny Gärtner i Jerzego Miliana. Krystynie Prońko towarzyszy znakomity Koman Band, grupa wokalna Partita i Orkiestra Polskiego Radia pod dyrekcją Jana Pruszaka. O tym, jak ekspresyjny to materiał dużo mówi rozkrzyczana, minimalistyczna okładka ze zdjęciem Tomasza Sikory. Bo Prońko weszła na polską scenę z taką brawurą i emocjami w głosie, którymi mogłaby obdzielić co najmniej kilku innych wykonawców. "Ten głos "brzmi" w każdej piosence. - pisał w 1975 roku na łamach "Panoramy" Antoni Dobrzański - Potrafi przykuć uwagę słuchacza, zafascynować. Lecz Krystyny Prońko słucha się nie tylko dla jej głosu, ona porywa całą swoją osobowością: jest to ten rodzaj piosenkarstwa, który stoi na pograniczu aktorstwa i estrady. Prońko gra świadomie, angażuje się w każdy takt, każdą nutę. Jej wokalistyka jest niezwykle zróżnicowana, zawsze inna, nigdy banalna". To na debiutanckim krążku Krystyny Prońko słychać do dziś. Słychać i muzykalność i pełną kontrolę nad głosem, i - co najważniejsze, ale tez najbardziej nieuchwytne: feeling. Krystyna Prońko po prostu czuje to co śpiewa. I to czuje w sposób wyjątkowy. ..::TRACK-LIST::.. 1. A gdzież są te drogi 2. Papierowe ptaki 3. Anioł i róża 4. Umarłe krajobrazy 5. Po co ci to chłopcze 6. Spójrz, spójrz 7. Ciemności złote, ciemności srebrne 8. Idąc za sobą 9. Wszystko za grosz 10. Biedna ..::OBSADA::.. Vocals - Krystyna Prońko Orchestra - Orkiestra Polskiego Radia Pod Dyr. Jana Pruszaka Ensemble - Koman Band Backing Vocals, Chorus - Grupa Wokalna 'Partita' https://www.youtube.com/watch?v=RWOoNKTn7BE SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-20 11:17:30
Rozmiar: 90.23 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Reedycja debiutanckiego albumu Krystyny Prońko pt. „Krystyna Prońko” (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc). Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów. Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom. W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego na płytach SACD jest 64 razy wyższa niż na płycie audio CD i wynosi 2,824MHz. Pierwszy solowy album nagrany przez Krystynę Prońko ukazał się w kwietniu 1975 roku. Na płytę złożyły się głównie kompozycje współpracującego w tym czasie z wokalistką Janusza Komana oraz utwory: Seweryna Krajewskiego, Katarzyny Gärtner i Jerzego Miliana. Krystynie Prońko towarzyszy znakomity Koman Band, grupa wokalna Partita i Orkiestra Polskiego Radia pod dyrekcją Jana Pruszaka. O tym, jak ekspresyjny to materiał dużo mówi rozkrzyczana, minimalistyczna okładka ze zdjęciem Tomasza Sikory. Bo Prońko weszła na polską scenę z taką brawurą i emocjami w głosie, którymi mogłaby obdzielić co najmniej kilku innych wykonawców. "Ten głos "brzmi" w każdej piosence. - pisał w 1975 roku na łamach "Panoramy" Antoni Dobrzański - Potrafi przykuć uwagę słuchacza, zafascynować. Lecz Krystyny Prońko słucha się nie tylko dla jej głosu, ona porywa całą swoją osobowością: jest to ten rodzaj piosenkarstwa, który stoi na pograniczu aktorstwa i estrady. Prońko gra świadomie, angażuje się w każdy takt, każdą nutę. Jej wokalistyka jest niezwykle zróżnicowana, zawsze inna, nigdy banalna". To na debiutanckim krążku Krystyny Prońko słychać do dziś. Słychać i muzykalność i pełną kontrolę nad głosem, i - co najważniejsze, ale tez najbardziej nieuchwytne: feeling. Krystyna Prońko po prostu czuje to co śpiewa. I to czuje w sposób wyjątkowy. ..::TRACK-LIST::.. 1. A gdzież są te drogi 2. Papierowe ptaki 3. Anioł i róża 4. Umarłe krajobrazy 5. Po co ci to chłopcze 6. Spójrz, spójrz 7. Ciemności złote, ciemności srebrne 8. Idąc za sobą 9. Wszystko za grosz 10. Biedna ..::OBSADA::.. Vocals - Krystyna Prońko Orchestra - Orkiestra Polskiego Radia Pod Dyr. Jana Pruszaka Ensemble - Koman Band Backing Vocals, Chorus - Grupa Wokalna 'Partita' https://www.youtube.com/watch?v=RWOoNKTn7BE SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-20 11:13:51
Rozmiar: 240.01 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...( Info )...
składanka mireczka-a takie tam vol.8 Gatunek: Dance,Disco,Vixa/Pompa Rok:2024 mp3@320kbps CZAS:02:12:43 ...( TrackList )... 1.Basic Element, Dr. Alban, Waldo’s People (feat. Elize Ryd) - Life Is Now 2.Mr.Stephen - Move on bady 3.Benzoo - Rhythm Is A Dancer (Trance Remix) 4.Mikro feat. Stephan Endemann - Rap To The Top (Club Mix) 5.DJ Eimis - Buk Mano Varpeliu (La La La La) (Remix) 6.Paolo Ortelli - Montecarlo Party (Mikro Remix Extended) 7.MBrother - Trebles (RFX REMIX) 2024 8.Beauty Brain Feat. Subshock - Drunk Fighters 9.Kylian Mash ft. Akon - Club Certified (Bombs Away Remix) 10.Andrey Bo & Amina - It's my life (Dr.Alban Raggadag Cover) 11.Ricchi e Poveri - Sara Perche Ti Amo (DYMEJSZYN Edit) 12.VAGE-44 - Get Up To Dance 13.Mishlawi - All Night (Pavloosky Boolteg) 14.Royaal & Venuto - Zombie (Chris Arnott Remix) 15.MODELKI - Ile Dać Mam (VAYTO REMIX) 16.Topmodelz - Entre Dos Tierras (Pulsedriver Remix) 17.Ace of Base - Wheel of Fortune (M.A.B. Remix) 18.Disco Superstars - Out Of My Mind (Wolvrine Dj Pumpin' Remix) 19.Housedoll feat. Vandalism - Pump, Lock And Drop it in Vegas (Vocal Mix) 20.VAYTO & REMO - My Music Song (RZUF Edit) 21.Jax Jones, MNEK - Where Did You Go (RFX REMIX) 2024 22.Armin van Buuren feat. Ana Criado - I'll Listen (John O'Callaghan Dark Mix) 23.Mike Candys feat. Sandra Wild - Sunshine (Enveloperz! Bootleg) 24.DJ Matrix & Gabry Ponte - Vivi Nell'aria (Tony S Private Mix) 25.Mr.Stephen - Party All Night 26.Andrew Rayel feat. Jano - How Do I Know (Armin van Buuren Intro Edit) 27.Richie Madano - Rasta Song (Original Club Mix) 28.Vieze Jack - Captain Jack 29.D.J.A.S & Dr Alban - U mi x We Rembwe (2024) 30.Słoń - Cisza feat. Frosti, Deadmen Crew (DJ Mularski x ProceSpike) Bootleg
Seedów: 69
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-20 11:10:59
Rozmiar: 305.68 MB
Peerów: 31
Dodał: mireczek19
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Reedycja albumu Maryli Rodowicz pt. „Sing-sing” (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc). Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów. Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom. W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego na płytach SACD jest 64 razy wyższa niż na płycie audio CD i wynosi 2,824MHz. Album Maryli Rodowicz „Sing-Sing”, to absolutna perełka polskiej muzyki. Czwarty album Artystki, wydany w 1976 roku, był niezaprzeczalnie jednym z najważniejszych punktów w karierze Rodowicz, artystki, która od lat utrzymuje swoją pozycję na szczycie polskiej sceny muzycznej. Płyta „Sing-Sing” to dziesięć wyjątkowych utworów, które stanowią kwintesencję twórczości Maryli Rodowicz i na trwałe wpisały się do kanonu polskiej piosenki. Na płycie znalazło się wiele lekkich, przebojowych kompozycji, nie brakuje w nich elementów jazzu, utwory są bogato i kunsztownie zaaranżowane, a nad całością unosi się duch pastiszu. Fantastycznie wybrzmiewają w tym nastroju teksty Agnieszki Osieckiej, które, choć lekkie, nie są pozbawione głębszej refleksji. „Płyta ’Sing-Sing’ to rok 1976 – wspomina Maryla Rodowicz – dla Agnieszki Osieckiej to był dobry czas, czas szczęśliwości. Teksty Agnieszki są leciutkie, jak chmurki. Agnieszka zaprzyjaźniła się z moim pianistą, kompozytorem Jackiem Mikułą, autorem pięciu piosenek na płycie. Agnieszka mówiła na kompozycje Jacka ‘Mikułki’. Jest zabawna opowieść o tym, jak zdecydowała się pojechać taksówką z Bielska-Białej do Zabrza, do Jacka, i już w połowie drogi pożałowała wydanych pieniędzy. Za to na miejscu, w Zabrzu, w mieszkaniu Jacka napisała błyskawicznie, w ciągu trzech dni serię uroczych tekstów, lekko pastiszowych: ‘Sing-Sing’, ‘Damą być’, ‘Nie ma jak pompa’. Agnieszka nie byłaby sobą, gdyby nie wymyśliła, że w Zabrzu została zamknięta w pokoju, podawano jej przez drzwi obiady i tak siedziała w zamknięciu, aż do napisania tekstów. Jacek zaaranżował wszystkie swoje utwory, świetne smyki, dęte, rasową sekcję. Dodam, że wszystkie chórki, to mój departament.” ..::TRACK-LIST::.. 1. Sing-sing 2. Damą być 3. Średni wiek, średni gest 4. Moja mama jest przy forsie 5. Karnawał raz w życiu 6. Ludzkie gadanie 7. Lubię nas 8. Dom na jednej nodze 9. Domowa czarownica 10. Zmieniam skórę ..::OBSADA::.. Vocal - Maryla Rodowicz Orchestra - Orkiestra Pod Dyr. Jana Ptaszyna Wróblewskiego* Vocals - Seweryn Krajewski (pistes : 6) https://www.youtube.com/watch?v=QgHhOXjHv_w SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-20 10:40:19
Rozmiar: 78.49 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Reedycja albumu Maryli Rodowicz pt. „Sing-sing” (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc). Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów. Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom. W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego na płytach SACD jest 64 razy wyższa niż na płycie audio CD i wynosi 2,824MHz. Album Maryli Rodowicz „Sing-Sing”, to absolutna perełka polskiej muzyki. Czwarty album Artystki, wydany w 1976 roku, był niezaprzeczalnie jednym z najważniejszych punktów w karierze Rodowicz, artystki, która od lat utrzymuje swoją pozycję na szczycie polskiej sceny muzycznej. Płyta „Sing-Sing” to dziesięć wyjątkowych utworów, które stanowią kwintesencję twórczości Maryli Rodowicz i na trwałe wpisały się do kanonu polskiej piosenki. Na płycie znalazło się wiele lekkich, przebojowych kompozycji, nie brakuje w nich elementów jazzu, utwory są bogato i kunsztownie zaaranżowane, a nad całością unosi się duch pastiszu. Fantastycznie wybrzmiewają w tym nastroju teksty Agnieszki Osieckiej, które, choć lekkie, nie są pozbawione głębszej refleksji. „Płyta ’Sing-Sing’ to rok 1976 – wspomina Maryla Rodowicz – dla Agnieszki Osieckiej to był dobry czas, czas szczęśliwości. Teksty Agnieszki są leciutkie, jak chmurki. Agnieszka zaprzyjaźniła się z moim pianistą, kompozytorem Jackiem Mikułą, autorem pięciu piosenek na płycie. Agnieszka mówiła na kompozycje Jacka ‘Mikułki’. Jest zabawna opowieść o tym, jak zdecydowała się pojechać taksówką z Bielska-Białej do Zabrza, do Jacka, i już w połowie drogi pożałowała wydanych pieniędzy. Za to na miejscu, w Zabrzu, w mieszkaniu Jacka napisała błyskawicznie, w ciągu trzech dni serię uroczych tekstów, lekko pastiszowych: ‘Sing-Sing’, ‘Damą być’, ‘Nie ma jak pompa’. Agnieszka nie byłaby sobą, gdyby nie wymyśliła, że w Zabrzu została zamknięta w pokoju, podawano jej przez drzwi obiady i tak siedziała w zamknięciu, aż do napisania tekstów. Jacek zaaranżował wszystkie swoje utwory, świetne smyki, dęte, rasową sekcję. Dodam, że wszystkie chórki, to mój departament.” ..::TRACK-LIST::.. 1. Sing-sing 2. Damą być 3. Średni wiek, średni gest 4. Moja mama jest przy forsie 5. Karnawał raz w życiu 6. Ludzkie gadanie 7. Lubię nas 8. Dom na jednej nodze 9. Domowa czarownica 10. Zmieniam skórę ..::OBSADA::.. Vocal - Maryla Rodowicz Orchestra - Orkiestra Pod Dyr. Jana Ptaszyna Wróblewskiego* Vocals - Seweryn Krajewski (pistes : 6) https://www.youtube.com/watch?v=QgHhOXjHv_w SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-20 10:36:47
Rozmiar: 212.04 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Pierwszy raz na CD! Nie do pomyślenia! C.C. to oczywiście klawiszowiec grupy Ten Years After! Jaka szkoda że Alvin Lee nie zamieszczał kompozycji Chicka na albumach TYA! Autentycznie czarujący album! Z pewnością muzyce nie zaszkodził niesamowity skład - proszę tylko spojrzeć! M.in. Martin Barre, Cozy Powell, Leo Lyons, Bernie Marsden no i bardzo lubiany przeze mnie wokalista grupy Wild Turkey (występujący niemal we wszystkich kawałkach)! Zresztą, właśnie do dokonań WT (a także Wishbone Ash i ówczesnych Procol Harum) muzyka Churchilla nawiązuje w największym stopniu. Zapewniam, że na wydanym w raczej mało atrakcyjnej okładce LP "You & Me" nie ma żadnych wypełniaczy! Pewne niedostatki szaty graficznej rekompensuje natomiast doskonała, czysta jakość dźwięku! ..::TRACK-LIST::.. 1. Come And Join Me 5:12 2. Broken Engagements 3:08 3. You And Me 4:38 4. Reality In Arrears 7:05 5. Dream Of Your Maker Man 3:00 6. Ode To An Angel 4:00 7. You´re Not Listening 2:33 8. Chiswick Flyover 2:49 9. The Youth I Dreamt In Slipped Away 4:31 10. Falling Down An Endless Day 2:59 ..::OBSADA::.. Guitar - Bernie Marsden (pistes : 4, 6, 7), Martin Barre (pistes : 1, 2, 5, 9), Roger Hodgson (pistes : 3) Lead Vocals - Chick Churchill (pistes : 7, 10), Gary Pickford-Hopkins (pistes : 1 to 6, 8, 9) Saxophone - Bill Jackman (pistes : Tracks: 1, 3) Written By, Piano, Mellotron, Synthesizer [Moog], Producer, Arranged By [Strings] - Chick Churchill Bass - Leo Lyons (pistes : 1, 2, 5, 8, 9), Roger Hodgson (pistes : 3, 4, 6, 7) Drums - Cozy Powell (pistes : 1, 5, 8, 9), Ric Lee (pistes : 2), Rick Davies (pistes : 3, 4, 6, 7) https://www.youtube.com/watch?v=52nR1IWuY58 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-20 10:24:48
Rozmiar: 93.63 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Pierwszy raz na CD! Nie do pomyślenia! C.C. to oczywiście klawiszowiec grupy Ten Years After! Jaka szkoda że Alvin Lee nie zamieszczał kompozycji Chicka na albumach TYA! Autentycznie czarujący album! Z pewnością muzyce nie zaszkodził niesamowity skład - proszę tylko spojrzeć! M.in. Martin Barre, Cozy Powell, Leo Lyons, Bernie Marsden no i bardzo lubiany przeze mnie wokalista grupy Wild Turkey (występujący niemal we wszystkich kawałkach)! Zresztą, właśnie do dokonań WT (a także Wishbone Ash i ówczesnych Procol Harum) muzyka Churchilla nawiązuje w największym stopniu. Zapewniam, że na wydanym w raczej mało atrakcyjnej okładce LP "You & Me" nie ma żadnych wypełniaczy! Pewne niedostatki szaty graficznej rekompensuje natomiast doskonała, czysta jakość dźwięku! 1. Come And Join Me 5:12 2. Broken Engagements 3:08 3. You And Me 4:38 4. Reality In Arrears 7:05 5. Dream Of Your Maker Man 3:00 6. Ode To An Angel 4:00 7. You´re Not Listening 2:33 8. Chiswick Flyover 2:49 9. The Youth I Dreamt In Slipped Away 4:31 10. Falling Down An Endless Day 2:59 Guitar - Bernie Marsden (pistes : 4, 6, 7), Martin Barre (pistes : 1, 2, 5, 9), Roger Hodgson (pistes : 3) Lead Vocals - Chick Churchill (pistes : 7, 10), Gary Pickford-Hopkins (pistes : 1 to 6, 8, 9) Saxophone - Bill Jackman (pistes : Tracks: 1, 3) Written By, Piano, Mellotron, Synthesizer [Moog], Producer, Arranged By [Strings] - Chick Churchill Bass - Leo Lyons (pistes : 1, 2, 5, 8, 9), Roger Hodgson (pistes : 3, 4, 6, 7) Drums - Cozy Powell (pistes : 1, 5, 8, 9), Ric Lee (pistes : 2), Rick Davies (pistes : 3, 4, 6, 7) https://www.youtube.com/watch?v=52nR1IWuY58 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-20 10:20:56
Rozmiar: 264.08 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
.::INFO::.
Artist...............: Domenico Modugno Album................: Un cilindro, un fiore e un frack (2018 Remaster) Genre................: Pop Year.................: 2023 Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC) .::TRACKLIST::. 1. Domenico Modugno - Nel blu dipinto di blu (2018 Remaster) 2. Domenico Modugno - Piove (Ciao ciao bambina) (2018 Remaster) 3. Domenico Modugno - Vecchio frack (2018 Remaster) 4. Domenico Modugno - Tu si 'na cosa grande (2018 Remaster) 5. Domenico Modugno - Strada 'nfosa (2018 Remaster) 6. Domenico Modugno - Resta cu' 'mme (2018 Remaster) 7. Domenico Modugno - Musetto (2018 Remaster) 8. Domenico Modugno - Come prima (2018 Remaster) 9. Domenico Modugno - Notte di luna calante (2018 Remaster) 10. Domenico Modugno - Non sei più la mia bambina (2018 Remaster) 11. Domenico Modugno - Stasera pago io (2018 Remaster) 12. Domenico Modugno - Pasqualino Maragià (2018 Remaster) 13. Domenico Modugno - Selene (2018 Remaster) 14. Domenico Modugno - Bagno di mare a mezzanotte (2018 Remaster) 15. Domenico Modugno - Marinai, donne e guai (2018 Remaster) 16. Domenico Modugno - Mariti in città (2018 Remaster) 17. Domenico Modugno - Mogli pericolose (2018 Remaster) 18. Domenico Modugno - La donna riccia (2018 Remaster) 19. Domenico Modugno - Io, mammeta e tu (2018 Remaster) 20. Domenico Modugno - 'O ccafè (2018 Remaster) 21. Domenico Modugno - 'O sole mio (2018 Remaster) 22. Domenico Modugno - Lazzarella (2018 Remaster) 23. Domenico Modugno - 'Na musica (2018 Remaster) 24. Domenico Modugno - Zitto zitto, doce doce (2018 Remaster) 25. Domenico Modugno - Mese 'e settembre (2018 Remaster) 26. Domenico Modugno - 'A pizza c''a pummarola (2018 Remaster) 27. Domenico Modugno - Tre briganti e tre somari (2018 Remaster) 28. Domenico Modugno - La sveglietta (2018 Remaster) 29. Domenico Modugno - La cicoria (2018 Remaster) 30. Domenico Modugno - Tambureddu (Pizzica pizzica po) (2018 Remaster) 31. Domenico Modugno - Lu sciccareddu 'mbriacu (2018 Remaster) 32. Domenico Modugno - Lu pisce spada (2018 Remaster) 33. Domenico Modugno - Attimu d'amuri (2018 Remaster) 34. Domenico Modugno - Sole, sole, sole (E vene 'o sole) (2018 Remaster) 35. Domenico Modugno - Cavaddu cecu de la minera (2018 Remaster) 36. Domenico Modugno - Lu minaturi (2018 Remaster) 37. Domenico Modugno - Mafia (2018 Remaster) 38. Fred Buscaglione - Nel blu dipinto di blu (2018 Remaster) 39. Johnny Dorelli - Nel blu dipinto di blu (2018 Remaster) 40. Peter Van Wood - Nel blu dipinto di blu (2018 Remaster) Orginalna kategoria:Muzyka » Pop
Seedów: 269
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-19 19:14:33
Rozmiar: 724.41 MB
Peerów: 33
Dodał: Uploader
Opis
.::INFO::.
Artist...............: Renzo Arbore Album................: Ora O Mai Piu' Ovvero Cantautore Da Grande Genre................: Pop Year.................: 1981 Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC) .::TRACKLIST::. 1. Renzo Arbore - Rocchenrollo 2. Renzo Arbore - Smorza è Lights (Such A Night) 3. Renzo Arbore - Sottopassaggio 4. Renzo Arbore - Dino De Laurentis (Ballad For Dino) 5. Renzo Arbore - Spadolini nella jungla (Renegade) 6. Renzo Arbore - Tango delle palle (Tango Palace) 7. Renzo Arbore - Due uova 8. Renzo Arbore - Malinconico rock Orginalna kategoria:Muzyka » Pop
Seedów: 146
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-19 19:13:54
Rozmiar: 207.93 MB
Peerów: 29
Dodał: Uploader
Opis
.::INFO::.
Artist...............: Renzo Arbore Album................: Prima Che Sia Troppo Tardi Genre................: Pop Year.................: 1986 Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC) .::TRACKLIST::. 1. Renzo Arbore - Il clarinetto 2. Renzo Arbore - Una vecchia mattonella 3. Renzo Arbore - Però quanno te dico vattenne 4. Renzo Arbore - Rogne 5. Renzo Arbore - Play Back 6. Renzo Arbore - Sfigato mambo 7. Renzo Arbore - Tu vecchia mutanda, tu 8. Renzo Arbore - Ma che ce azzecco lo cu' stu country 9. Renzo Arbore - Rien ne va plus 10. Renzo Arbore - Io faccio 'o Show Orginalna kategoria:Muzyka » Pop
Seedów: 162
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-19 19:13:15
Rozmiar: 237.93 MB
Peerów: 35
Dodał: Uploader
Opis
Hasse Froberg Musical Companion - Eternal Snapshots
.::DANE TECHNICZNE::. Format: Free Lossless Audio Codec [24bit-44.1kHz] .::OPIS::. Gatunek: Progressive Rock Kraj: Sweden Okładki: Tak Data wydania: 06.06.2024 Całkowity czas: 47:18 .::TRACKLIST::. Songs / Tracks Listing 01 - All I Wanted To Be (part 1) (00:04:12) 02 - Deserve To Be Happy (00:05:45) 03 - Wherever You May Go (00:06:18) 04 - No Messiah (00:07:16) 05 - Once In A Lifetime (00:05:14) 06 - Only For Me (00:02:39) 07 - The Yard (00:01:45) 08 - Searching For The Dark (00:04:03) 09 - A Sorrowful Mariner (00:01:09) 10 - Blind Dog (00:06:07) 11 - All I Wanted To Be (part 2) (00:02:45) .::OBSADA::. Line-up / Musicians Hasse Fröberg - vocals, electric & acoustic guitars Sampo Axelsson - bass guitar Kjell Haraldsson - Keyboards, piano, organs Anton Lindsjö - guitars Ola Strandberg - drums, backing vocals Orginalna kategoria:Muzyka » Rock
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-19 17:39:54
Rozmiar: 583.40 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
Alberto Rigoni - Unexpected Lullabies
.::DANE TECHNICZNE::. Format: Free Lossless Audio Codec [24bit-44.1kHz] .::OPIS::. Gatunek: Progressive Rock/Heavy Prog Kraj: Italy Okładki: Tak Data wydania: 04.06.2024 Całkowity czas: 49:21 .::TRACKLIST::. Songs / Tracks Listing 01. Vittoria (0:56) 02. Fly Me To The Moon (3:59) 03. Azzurra (2:53) 04. Dancing With Tears In My Eyes (3:56) 05. Out Of Fear (4:35) 06. Veni Laetitia (6:04) 07. Nenia (3:03) 08. Slap Lullaby (3:29) 09. Saga (2:13) 10. Vicky (4:22) 11. Ocean Traveler (3:48) 12. Strangers In The Night (3:58) 13. Peaceful (2:46) 14. Un uomo che voga (3:21) .::OBSADA::. Line-up / Musicians Alberto Rigoni – Bass | Plus various guest musicians Orginalna kategoria:Muzyka » Rock
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-19 17:39:54
Rozmiar: 552.65 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
Alan Silvestri - The Polar Express (2004) [Mp3 320kbps]
Artist: Alan Silvestri Album: The Polar Express Year: 2004 Genre: Soundtrack Format: mp3 320 kbps ...( TrackList )... 1. Logos / Main Titles (1:11) 2. Looking For Santa (0:46) 3. Researching The North Pole (0:54) 4. Climbing On Board (1:03) 5. Good King Wenceslas (0:25) 6. Try The Other Pocket (0:49) 7. Last Pick Up / Emergency Brake (0:46) 8. Meeting Lonely Boy (0:19) 9. We’re On A Tight Schedule (0:30) 10. Take Your Seats (0:17) 11. Hot Chocolate (1:35) 12. Are You Sure (0:59) 13. I Have Your Ticket / Roof Climb (2:13) 14. Good King Wenceslas (1:07) 15. Seeing Is Believing / The Steep Decline (3:59) 16. Which Is The Brake (1:00) 17. Cleared To Go (0:38) 18. Ghostly Rescue (0:20) 19. Cracking Ice / Back On Track (3:58) 20. Forsaken And Abandoned Toys (0:58) 21. Scary Puppet (0:31) 22. When Christmas Comes To Town (4:48) 23. The Polar Express (1:23) 24. Who Gets The First Present (0:44) 25. March Of The Elves (3:33) 26. Runaway Hobo (0:19) 27. Are You Sure (0:17) 28. Intro To Present Slide (0:16) 29. The Giant Present Slide (0:57) 30. In Santa’s Giant Bag / More Altitude (4:05) 31. Elves Find The Stowaways (1:18) 32. The Elf Processional (1:38) 33. Santa Claus Is Comin’ To Town (2:33) 34. I Believe / First Present / The Bell (6:22) 35. Westminster Bells (0:28) 36. Return Tickets Punched / Lessons (3:27) 37. Billy’s Gift / Goodbyes / Dropped Off (5:36) 38. Waking Up On Christmas Morning (0:46) 39. One Last Gift / The Bell Returns (2:30) 40. Believe / End Titles (8:37)
Seedów: 15
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-19 17:15:26
Rozmiar: 182.73 MB
Peerów: 0
Dodał: MuzaBOY
Opis
..::INFO::..
Flema to argentyński zespół punkrockowy, któremu udało się odnaleźć swój niepowtarzalny styl m.in. w Ameryce Południowej. Ostatnia konfiguracja zespołu to: Ricky Espinosa (wokal i gitara), Fernando Rossi (bas), Luis Garibaldo (gitara) i Pepe Carvallo (perkusja). Ich piosenki zwykle dotyczą samotności, alkoholu i narkotyków, przyjaciół, kobiet, polityki i skarg na trudne rzeczy w życiu. Lider zespołu, Ricardo Espinosa (znany również jako Ricky) był bardzo kontrowersyjną i ukochaną postacią oraz rdzeniem i duchem Flemy. Zawsze pijany, zawsze na kokainie, zawsze w tarapatach, często zespół nie mógł zagrać w wyznaczonym terminie, ponieważ Espinosa i inni członkowie zespołu byli zatrzymywani na lokalnym komisariacie policji. Espinosa zginął w 2002 roku wypadając z piątego piętra - do dziś nie wiadomo, czy był to nieszczęśliwy wypadek, czy samobójcza próba. Dyskografia zespołu to 1 EPka, jedenaście płyt studyjnych, jeden album koncertowy. Równolegle, dość krótko istniał zespół Flemita, który wydał dwa albumy. Dyskografię domykają dwa wydawnictwa solowe Ricky'ego Espinosy. Title: Dyskografia Artist: Flema Country: Argentyna Years: 1987-2024 Genre: Punk Format / Codec: MP3 Audio bitrate: 128-320 Kbps ...( AlbumList )... 01. El Primero (1987) 02. Corriendo Con Satan (1989) 03. Pogo, Mosh & Slam (1992) 04. El Exceso De Drogas y Alcohol Es Perjudicial Para Tu Salud (1995) 05. Nunca Nos Fuimos (1994) 06. Si El Placer Es Un Pecado...Bienvenidos Al Infierno (1997) 07. Resaka (1998) 08. La Noche De Las Narices Blancas (Live 2000) 09. Caretofobia (2001) 10. Caretofobia II (2001) 11. 5 De Copas (2002) 12. No Nos Rendimos (2014) 13. Flemita - Underpunk (1997) 14. Flemita - Raro, Raro Tenes el Orto (1998) 15. Ricky Espinosa - Vida Espinosa (1999) 16. Ricky Espinosa - Tributo A Sin Ley y Embajada Boliviana (1999) 17. Fuera De Control (2024)
Seedów: 15
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-19 16:41:52
Rozmiar: 661.05 MB
Peerów: 0
Dodał: MuzaBOY
Opis
Möebius - Kryptomnesia
.::DANE TECHNICZNE::. Format: Free Lossless Audio Codec [24bit-44.1kHz] .::OPIS::. Gatunek: ProgressiveMetal/Rock Kraj: Chile (Santiago) Okładki: Tak Data wydania: 06.06.2024 Całkowity czas: 54:24 .::TRACKLIST::. Songs / Tracks Listing 01 - Back Inside (00:05:57) 02 - Wings of Daedalus (00:06:25) 03 - Resurgence (00:01:56) 04 - Into the Grave (00:06:17) 05 - Fallen (00:04:47) 06 - Pseudo-Logoi (00:00:09) 07 - The Machine (00:04:42) 08 - Electric Chair (00:06:08) 09 - The Inexistent (00:06:06) 10 - Kryptomnesia - I. Fields of Asphodel (00:01:36) 11 - Kryptomnesia - II. Inferno (00:02:16) 12 - Kryptomnesia - III. Hell's Pawn (00:04:57) 13 - Kryptomnesia - IV. The Sisyphean Hack (00:03:03) Orginalna kategoria:Muzyka » Rock
Seedów: 14
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-19 16:41:49
Rozmiar: 671.14 MB
Peerów: 13
Dodał: MuzaBOY
Opis
.::INFO::.
Artist: Deep Purple Album: =1 Year: 2024 Genre: Rock Format: mp3 320 kbps .::TRACKLIST::. 01. Show Me 02. A Bit On The Side 03. Sharp Shooter 04. Portable Door 05. Old-Fangled Thing 06. If I Were You 07. Pictures Of You 08. I’m Saying Nothin’ 09. Lazy Sod 10. Now You’re Talkin’ 11. No Money To Burn 12. I’ll Catch You 13. Bleeding Obvious Orginalna kategoria:Muzyka » Rock
Seedów: 12
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-19 16:41:46
Rozmiar: 119.65 MB
Peerów: 0
Dodał: MuzaBOY
Opis
.::INFO::.
Artist: Various Artists Album: slow summer nights Year: 2024 Format: mp3 320 kbps .::TRACKLIST::. 01. Kehlani - Crash 02. Kaliii - Gas You Up (feat. Hunxho) 03. Ravyn Lenae - Love Me Not 04. Kanii - MIA 05. Josh Levi - SOMETHING MORE 06. Rachel Chinouriri - Robbed 07. Andra Day - Maybe Next Time 08. Favé - Controlla 09. Kehlani - After Hours 10. Omar Apollo - Spite 11. johnny yukon - MADNESS! 12. Alicia Creti - Bleeding Me Dry 13. Amanda Reifer - Colonize 14. Chesle - Letter 2 Myself 15. Michelle - Oontz 16. Rini - Miracle 17. Amanda Reifer - In and Out (Interlude) 18. Rachel Chinouriri - What a Devastating Turn of Events 19. johnny yukon - Right now! 20. Kanii - Heart Racing 21. Laya - F'd Up 22. Michelle - NEVER AGAIN 23. Omar Apollo - 3 Boys 24. Ravyn Lenae - Xtasy (feat. Doechii) 25. Kanii - pretty photos 26. Rachel Chinouriri - All I Ever Asked 27. Hunxho - Brainstorming 28. Forest Claudette - Mess Around (feat. EarthGang) 29. Solomon - phases (feat. Kojey Radical) 30. Kanii - Clumsy Dancer 31. Ogi - I Got It 32. Omah Lay - Holy Ghost 33. Alicia Creti - Crazy 34. Honey Bxby - Touchin' (feat. Kaliii) 35. Ravyn Lenae - Skin Tight (feat. Steve Lacy) Orginalna kategoria:Muzyka » Składanki
Seedów: 14
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-19 16:41:43
Rozmiar: 256.33 MB
Peerów: 0
Dodał: MuzaBOY
Opis
.::INFO::.
Artist: Jethro Tull Album: Heavy Horses Year: (1978) Genre: Rock Format: [FLAC] .::TRACKLIST::. 01. And The Mouse Police Never Sleeps 02. Acres Wild 03. No Lullaby 04. Moths 05. Journeyman 06. Rover 07. One Brown Mouse 08. Heavy Horses 09. Weathercock Orginalna kategoria:Muzyka » Rock
Seedów: 13
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-19 16:41:40
Rozmiar: 276.41 MB
Peerów: 0
Dodał: MuzaBOY
Opis
.::INFO::.
Artist: Various Artists Album: Country Frontier Hits Year: 2024 Genre: Country Format: mp3 320 kbps .::TRACKLIST::. 01. Zach Bryan - Pink Skies 02. Dasha - Austin 03. Warren Zeiders - Relapse 04. Luke Combs - Ain't No Love in Oklahoma (From Twisters The Album) 05. Dan + Shay - Bigger Houses 06. Cody Johnson - Dirt Cheap 07. Tucker Wetmore - Already Had It (From Twisters The Album) 08. Bailey Zimmerman - Holy Smokes 09. Tyler Braden - Devil You Know 10. Redferrin - Jack and Diet Coke 11. Orville Peck - Midnight Ride 12. Tanner Usrey - Beautiful Lies 13. Chase Matthew - Darlin' 14. Randy Travis - Where That Came From 15. Gwen Stefani - Purple Irises 16. Randall King - Burns Like Her 17. Avery Anna - Make It Look Easy 18. Cole Swindell - Forever to Me 19. Megan Moroney - Never Left Me (From Twisters The Album) 20. Zach Bryan - Purple Gas 21. Michael Marcagi - Scared to Start 22. Rainbow Kitten Surprise - Overtime (feat. Kacey Musgraves) 23. Ashley McBryde - The Devil I Know 24. Tyler Childers - Song While You're Away (From Twisters The Album) 25. Gabby Barrett - Growin’ Up Raising You 26. Tanner Adell - Too Easy (From Twisters The Album) 27. Bailey Zimmerman - Where It Ends 28. Sam Barber - Straight and Narrow 29. Warren Zeiders - Pretty Little Poison 30. Willow Avalon - Tequila or Whiskey 31. Mason Ramsey - Blue Over You 32. Gavin Adcock - Sweetheart 33. Cody Johnson - The Painter 34. Alex Warren - Carry You Home 35. Teddy Swims - Some Things I'll Never Know (feat. Maren Morris) 36. Kenny Chesney - Just to Say We Did 37. Austin Snell - Wildfire 38. Matt Schuster - Bail Money 39. Lainey Wilson - Out of Oklahoma (From Twisters The Album) 40. Paul Cauthen - Black on Black 41. Orville Peck - How Far Will We Take It 42. Shaya Zamora - Pretty Little Devil 43. Cameron Whitcomb - Rocking Chair 44. Redferrin - Just like Johnny 45. Austin Snell - Some Things Just Stick 46. Breland - Heartbreak & Alcohol 47. Avery Anna - Blonde 48. Drew Parker - Love the Leavin' 49. Ian Munsick - Heartbreak King 50. Michael Ray - Spirits and Demons (feat. Meghan Patrick) 51. Eli Winders - Another Love 52. Michael Marcagi - Tear It All Apart 53. The Castellows - Miss America 54. Sam Barber - Streetlight 55. Jamey Johnson - 21 Guns Orginalna kategoria:Muzyka » Country/Western
Seedów: 14
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-19 16:41:32
Rozmiar: 409.96 MB
Peerów: 0
Dodał: MuzaBOY
Opis
.::INFO::.
Artist: Al Di Meola Album: Twentyfour Year: 2024 Genre: Folk, Jazz Format: Mp3-320kbps .::TRACKLIST::. 01. Fandango 02. Tears of Hope 03. Esmeralda 04. Capriccio Suite 05. Ava's Dance in the Moonlight 06. Immeasurable Part1 07. Immeasurable Part2 08. Eden 09. Close Your Eyes 10. Immeasurable Part3 11. Paradox of Puppets 12. For Only You 13. Genetik 14. Testament 24 15. Precocious Orginalna kategoria:Muzyka » Folk
Seedów: 24
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-19 16:41:28
Rozmiar: 201.14 MB
Peerów: 0
Dodał: MuzaBOY
Opis
Modern Talking - Best Of Modern Talking (16 Superhits) (1988) [FLAC]
.::INFO::. Artist: Modern Talking Album: Best Of Modern Talking (16 Superhits) Year: 1988 Genre: Synth-pop, Disco Format: Flac .::TRACKLIST::. 1 You're My Heart, You're My Soul 5:32 2 Diamonds Never Made A Lady 4:03 3 You Can Win If You Want 3:48 4 There's Too Much Blue In Missing You 4:39 5 Cheri Cheri Lady 3:45 6 With A Little Love 3:33 7 Brother Louie 3:41 8 Let's Talk About Love 3:53 9 Atlantis Is Calling (S.O.S. For Love) 3:49 10 Lady Lai 4:55 11 Geronimo's Cadillac 3:16 12 Doctor For My Heart 3:16 13 Give Me Peace On Earth 4:12 14 Stranded In The Middle Of Nowhere 4:31 15 Jet Airliner 4:21 16 In 100 Years 3:58 Orginalna kategoria:Muzyka » Disco
Seedów: 18
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-19 16:41:08
Rozmiar: 431.77 MB
Peerów: 0
Dodał: MuzaBOY
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Power metal ma ostatnio trochę pod górkę. W dobie boomu na shoegaze’owe blacki i occult / stoner dooma, dzielnym łowcom smoków niełatwo przekonać do siebie słuchaczy ciężkiej muzyki. Tym niemniej, od czasu do czasu wciąż można trafić na jakąś sensowną propozycję, która znajduje wąską ścieżkę pomiędzy stricte nostalgiczną wycieczką, na siłę opierającą się duchowi czasu, a skrajną autoparodią, mającą uzasadnić jej egzystencję w oczach wyluzowanej młodzieży, na co dzień bawiącej w innych muzycznych rejonach. Unleash the Archers bliżej do pierwszej z wymienionych tendencji. Już po kilku chwilach obcowania z Apex nie da się tej kanadyjskiej ekipie odmówić wierności XX-wiecznym ideałom, nawet jeśli w ich brzmieniu łatwo wyczuć nowoczesny temperament. Zawarta na płytce muza kojarzy się z klasycznym podniosłym i radośnie chwytliwym euro-powerem w stylu, powiedzmy, Hammerfall. Została jednak dopakowana sporą ilością mięcha, którego nie powstydziłyby się któryś z bardziej melodyjnych nowoczesnych melodeathów, na przykład Mors Principium Est. Słychać to już w riffowaniu otwierającym The Awakening i w muskularnej pracy garów, które tylko od czasu do czasu wpadają w tradycyjny galop. Dodatkowych cojones przydaje piosenkom śpiew Brittney Slayes (owszem, za mikrofonem stoi dziewczyna), mocny i pewny siebie, a zarazem poustawiany w naprawdę chwytliwe melodie. Po kilku przesłuchaniach refreny Ten thousand against one, The Cowards Way czy Cleanse the Bloodlines po prostu muszą zacząć telepać się po głowie. No i nie ma tu mowy o przesadnym lukrze, z jakim mamy do czynienia choćby na krążkach Twilight Force; zamiast tego dostajemy rozsiane tu i ówdzie krótkie partie growlingu. Piosenki na Apex niezmordowanie zasuwają naprzód, zdarzają się jednak mile widziane zmiany tempa, przy okazji False Walls i wspomnianego, hymnowego Ten thousand against one. Materiał ujęty jest w ramy lirycznej koncepcji i opowiada legendę o starożytnym strażniku, który, związany klątwą, służy niedobrym ludziom robiąc na ich zlecenie niedobre rzeczy. O czymś w końcu trzeba śpiewać, a tak przynajmniej jest to w miarę interesujące – na pewno bardziej niż teksty o graniu metalu, jakie wciąż lubią prezentować pewne niemieckie dinozaury. W końcowych minutach Apex niestety zaczyna się trochę ciągnąć – Earth and Ashes i Call Me Immortal nie są tu moim zdaniem niezbędne i można sobie je było spokojnie odpuścić. Album i tak trwa godzinę, więc wcale niemało. Przy wysokiej jakości zdecydowanej większości materiału nie jest to jednak męcząca wada, bo oba te utwory daje się wciągnąć niejako z rozpędu, by za chwilę cieszyć się zamykającym stawkę, ultra nośnym numerem tytułowym. Najnowsze dzieło Unleash the Archers to kawał solidnego, barwnego grania, którego można z przyjemnością posłuchać dla odmiany od obecnego niemainstreamowego mainstreamu. Jeśli nie łupie was w zęby power metal jako taki, to Apex zapewnia porządną porcję oldschoolowej energii, której w takiej formie od lat 90. wcale aż tak dużo na muzycznym rynku nie ma. Irkalla The road that is Unleash The Archers' career has had many twists and turns. Starting as a melodic death metal band, they took a sharp left turn with 2015's Time stands still. The album was essentially an interesting but at times uneasy stand-off between power metal, their death metal past, and something resembling a modern Manowar (I'm looking at you, Test your metal). And then the road went straight up. All of a sudden everything just clicked into place. Right from the start, it is obvious that Apex is something special. It opens with Awakening, a song that blows your hair back and sets the bar impossibly high.It is also a blueprint of a new, consolidated sound - the sound of a band on fire. For those who haven't heard the band before, the one element that really hits you is Brittany Slayes' turbo-charged voice. She soars over the music with such power and passion that you feel like you've been knocked over by a freight train - and loved it. As the album progresses the influence of Iron Maiden becomes apparent, with harmonizing guitars, catchy melodic choruses and tasteful soloing, evident in tracks such as Shadow Guide and The Matriach. Many of the songs fly along at a quick pace, occasionally doubling up into a helloween-like sprint, but not so frequently that it becomes predictable. One exception to this is Cleanse the Bloodlines; a brilliant, slow burning piece that pulls you deep into the story of The Immortal and The Matriach. As a concept album, there is plenty of time to flesh out the characters of this fantasy world, and this track does just that. The production of the album is clear and polished, and it has enough overdubs to give a full, layered sound without making it too busy. The only possible weak point is that the bass is fairly low in the mix. Steve Harris would never let that happen. Scott Buchanon's drumming is an important factor that pulls the tracks together. He manages that tightrope of producing skill and speed, without becoming overly technical and losing the feel of the song. Interestingly, while there is plenty of double kick to be heard, this is the first UTA album not to feature any blast beats. This omission may be part of the band's vision for a more mature sound, or maybe it just wasn't warranted. In any case there are still enough growled vocals here and there to keep the old fans happy. On most albums, the best tracks are lined up on or near the start of the album, to lure the listener in. But that's not the case on Apex. If anything, the album gets even better in the second half. False Walls is as much rock as it is metal, with it's moderate pace and hooky chorus, and the slight variation in style gives Brittany a chance to show another side to her voice. The only problem with having such a powerhouse vocalist is that the other band members can - through no fault of their own - fall under some listeners radars. This is unfortunate, especially in the case of guitarists Grant Truesdell and Andrew Kingsley. Both are talented soloists, but more importantly, talented songwriters. Take for example, Ten Thousand Against One. This gem of a song easily changes gears from a stomping, fist in the air battle-march chorus to a twelve-eight classic metal verse and back again without ever sounding forced. At some point you realise, listening to Apex, that there hasn't been any filler yet, and you start to wonder when they are going to drop the ball. But they don't. Not even once. And as if they know what you are thinking, the Archers laugh scornfully and unleash the best for last. Call Me Immortal is a glorious foot-to-the-floor gallop that will have you screaming the chorus out your car window for days, and the epic title track is a finale for the ages. Hard as it is to pick a highlight in an album full of highlights, this song is probably it. Not since the heady days of Number of the Beast and Piece of Mind have I heard such an utter masterpiece. It encapsulates all the freedom and exhilaration that makes heavy metal so brilliant, and so unique from all other forms of music. The Pariah I’ve gotten a lot of shit from the AMG staff ever since I reviewed Unleash the Archers’ 2015 release, Time Stands Still1. Though I had plenty of complaints about that record, I couldn’t put it down. And they all knew it. After the album released, I listened to it for the rest of the year… and the rest of 2016… and even to this day. I will be the first to admit I find the band’s songwriting a tad absurd and packed to the brim with nacho cheese. But, that never kept me from enjoying their music. And now the time has come for me to endure more punishment at the hands of the crew. But, this time, the staff will have to accept that I’m right. These Archers aren’t only back, they’re back with their best effort to date. No Mad Max videos, no silly lyrics, no subpar concepts, no compression, no shit. You, my friend, have reached the Apex. Opener “Awakening” builds around acrobatic, Dragonforce-like guitar work, a sleek power-metal groove, and a gigantic chorus that hints at dark times ahead. But, this is one of many chapters to come. Immortal awakens from his 1000 year sleep, beckoned by a voice and a dreadful task. Promised freedom from his captivity and from his immortality, Immortal must set out to capture the sons of the Matriarch; a controlling entity that strikes fear in all living things. Once returned, the Matriarch will take the lives of her spawn, retaining her own in the process. Once attained, Immortal will be set free; never to endure pain again. Or will he? Settle in, kiddos, and let the “Shadow Guide” direct you to the nightmare that awaits. After the simple, yet hooking, “Shadow Guide,” we slam headfirst into the grooviest number on the album. But, unlike past Archers tracks, this one does not support its cheery riffage with silly vocals and an over-the-top video. Instead, this one introduces us to the conniving bitch that is “The Matriarch.” Considering the song’s violent content, the pace is one that will throw many fans for a loop. When Immortal finally arrives at her feet, the Matriarch’s blood-thirsty story becomes clear via “Cleanse the Bloodlines.” A quest that must be accepted, a success that must be obtained. Not only is “Cleanse the Bloodlines” a big part of the story, but it’s the biggest song on the album. Maybe the biggest song the band has ever written. Opening with an epicness fulfilled by sweeping guitar leads and pounding drums, Slayes arrives, dragging the tension to its peak. Once there, the song explodes into a chorus of emotion and despair. The backing growls portray the Matriarch’s ruthlessness, while thundering riffage and kit-work become coated with a big chorus of oooo’s and aaaaah’s. Using a similar choral technique, “The Coward’s Way” sees Immortal hunt down the tyrannous first son before he takes down the “False Walls” that protect the second. Walls he smashes with beautiful vocals, beefy chugs, rich drumming, and ballad-like emotion. It’s these latter-est elements that make this ditty one of the most powerful on the disc. I’ve gotten a lot of shit from the AMG staff ever since I reviewed Unleash the Archers’ 2015 release, Time Stands Still1. Though I had plenty of complaints about that record, I couldn’t put it down. And they all knew it. After the album released, I listened to it for the rest of the year… and the rest of 2016… and even to this day. I will be the first to admit I find the band’s songwriting a tad absurd and packed to the brim with nacho cheese. But, that never kept me from enjoying their music. And now the time has come for me to endure more punishment at the hands of the crew. But, this time, the staff will have to accept that I’m right. These Archers aren’t only back, they’re back with their best effort to date. No Mad Max videos, no silly lyrics, no subpar concepts, no compression, no shit. You, my friend, have reached the Apex. Opener “Awakening” builds around acrobatic, Dragonforce-like guitar work, a sleek power-metal groove, and a gigantic chorus that hints at dark times ahead. But, this is one of many chapters to come. Immortal awakens from his 1000 year sleep, beckoned by a voice and a dreadful task. Promised freedom from his captivity and from his immortality, Immortal must set out to capture the sons of the Matriarch; a controlling entity that strikes fear in all living things. Once returned, the Matriarch will take the lives of her spawn, retaining her own in the process. Once attained, Immortal will be set free; never to endure pain again. Or will he? Settle in, kiddos, and let the “Shadow Guide” direct you to the nightmare that awaits. After the simple, yet hooking, “Shadow Guide,” we slam headfirst into the grooviest number on the album. But, unlike past Archers tracks, this one does not support its cheery riffage with silly vocals and an over-the-top video. Instead, this one introduces us to the conniving bitch that is “The Matriarch.” Considering the song’s violent content, the pace is one that will throw many fans for a loop. When Immortal finally arrives at her feet, the Matriarch’s blood-thirsty story becomes clear via “Cleanse the Bloodlines.” A quest that must be accepted, a success that must be obtained. Not only is “Cleanse the Bloodlines” a big part of the story, but it’s the biggest song on the album. Maybe the biggest song the band has ever written. Opening with an epicness fulfilled by sweeping guitar leads and pounding drums, Slayes arrives, dragging the tension to its peak. Once there, the song explodes into a chorus of emotion and despair. The backing growls portray the Matriarch’s ruthlessness, while thundering riffage and kit-work become coated with a big chorus of oooo’s and aaaaah’s. Using a similar choral technique, “The Coward’s Way” sees Immortal hunt down the tyrannous first son before he takes down the “False Walls” that protect the second. Walls he smashes with beautiful vocals, beefy chugs, rich drumming, and ballad-like emotion. It’s these latter-est elements that make this ditty one of the most powerful on the disc. DR. A.N. GRIER ..::TRACK-LIST::.. 1. Awakening 07:17 2. Shadow Guide 03:56 3. The Matriarch 04:02 4. Cleanse The Bloodlines 05:54 5. The Coward's Way 05:05 6. False Walls 08:05 7. Ten Thousand Against One 05:37 8. Earth And Ashes 06:35 9. Call Me Immortal 05:46 10. Apex 08:20 ..::OBSADA::.. Brittney Slayes - vocals Scott Buchanan - drums Grant Truesdell - guitars Andrew Kingsley - guitars Nikko Whitworth - bass https://www.youtube.com/watch?v=gqUPGa15Oto SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-19 11:31:25
Rozmiar: 141.22 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
1 - 30 | 31 - 60 | 61 - 90 | ... | 661 - 690 | 691 - 720 | 721 - 750 | 751 - 780 | 781 - 810 | ... | 26341 - 26370 | 26371 - 26400 | 26401 - 26416 |