..::INFO::..

Trzeci album studyjny amerykańskiego zespołu grincoreowego.

Title: Condemned to the System

Artist: Nausea

Country: USA

Year: 2014

Genre: GrindCore

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

Freedom Of Religion
Does God Need Help?
World Left In Confinement
Cries Of Pain
Hate & Deception
Corporation Pull-In
Fuck The World
Falsely Accused
Condemn Big Business
And We Suffer (Nothing To Believe In)
Absence Of War

..::INFO::..

Chaos UK to siła, z którą należy się liczyć w świecie punk rocka! Powstała w 1979 roku w Portishead w Somerset, ta ikoniczna grupa, prowadzona przez tajemniczego wokalistę znanego po prostu jako Chaos, na zawsze zapisała się w annałach historii anarcho-punka. Z dźwiękiem, który jest nieprzepraszająco szybki, surowy i konfrontacyjny, wyróżnili się jako przedstawiciele brytyjskiej sceny anarcho-punk w latach 80. Chaos UK to nie tylko byt muzyczny - to zjawisko kulturowe, które przesiąka swoją muzykę społecznie świadomymi tekstami i surową postawą, która głęboko koresponduje z ich zagorzałymi fanami. Ta reputacja sprawiła, że zyskali popularność nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale także wywarli wpływ za granicą, szczególnie w Japonii, gdzie ich agresywny dźwięk zapalił scenę muzyki noise.

Title: The Morning After The Night Before

Artist: Chaos UK

Country: Wielka Brytania

Year: 1997

Genre: Punk

Format / Codec: MP3

Audio bitrate: 320 Kbps

...( TrackList )...

1.Fuck The Neighbours
2.No Mess Panic
3.Morning After
4.Take Me Back To San Clemente
5.Dis-Gruntled
6.Finger Up Bum
7.Another Punk Rock Day
8.Little Bastard
9.Wishful Thinking
10.Advert
11.Masturbator
12.Collateral Damage
13.Vegetable Soup
14.Farmyard Boogie

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

I noticed the expression 'Christian prog (rock)' just recently but this style wasn't new for me because during my teenage years, back in the 70s, I attended a cluster of gigs in churches and temples and those amateur bands that displayed then worked mainly in the prog-related lines, maybe due to the use of keyboards, flute, acoustic guitars and soft vocals those bands were driven into a more proggish approach. Some songs have a kind of heavenly tenderness and were the favorites to be covered, like ELP's 'Jerusalem' (I mean, their version), PFM's 'Appena un pò', O Terço's 'Tributo ao sorriso' (very uplifting lyrics, indeed), amidst some others. While some friends (both genders) preferred something more danceable, I must confess that having a prog-heart these covers delighted me and I didn't care too much about the intended holy message or the intrinsic proselytism - I liked the music and that was enough.
However, I find the expression 'Christian prog', a bit disturbing; are those doing music with this label the only ones who embrace the said religion? Are they the only ones that have faith? Are all other acts, not labeled so, doomed to the fires of inferno? To avoid confusion maybe a new tag should be thought for labeling those songs and musicians attached to the religious dominion. Well, at least for the progressive realm, they continue to trail those genres we all are used to identify: symphonic, neo, metal, and so on.

That said, it's time to review Neal Morse's DVD titled "Sola Scriptura & Beyond" which is primarily a symphonic-prog production based mainly upon his 2007 "Sola Scriptura" album but containing additional stuff from other albums and also from his Transatlantic & Spock's Beard time that are able to amuse musically the average hearer, being the latter, spiritually gifted or not. While lyrically Neal Morse runs in a particular lane marked by his personal experiences with the divine, musically he keeps a way close to that of Spock's Beard soft side, adding bits of gospel and pop-rock and significant doses of poignancy. Checking how this blend work in a live show is an interesting deal.

Neal appeared very enthusiastic, excited, emotive, energetic. and this posture soon wrapped up his entire staff, mainly the technical people and the supporting band. Considering that the core of this DVD was recorded in The Netherlands, it's not a surprise that the majority of Neal Morse's crew members are Dutch and consequently the audience too. The accompanying musicians are pretty young but showed a high level of professionalism and while a bit shy initially they soon joined Morse's liveliness.

The initial part of Disc 1 containing the "Sola Scriptura" tracks shows Morse & band very concerned for a few participative audience, which is explainable since the songs weren't too much known then - even so the result is beyond fair due to the musicians' skills. The 'Question Mark Medley' and 'Testimedley' sections open the gates for a more warm response from the audience that makes the overall atmosphere to grow intensely. The two final songs 'We all need some light' and 'Wind at my back' from Morse's Transatlantic and Spock's Beard years close the disc grabbing entirely the viewers (there or at home). A classical ender for this fine production.

The bonus material dubbed as Disc 2 brings some amusing and enjoyable musical parts especially those rooted on the "Question Mark" album and where we may catch all progressive influences over Neal Morse. Non-musical and behind the scene parts in this disc are pretty funny and sometimes interesting but add few to the general content.

Not being an expert on cinematography, I may tell that camera positioning (both discs) and movie cuts are impressive and well-crafted putting the hearer/viewer inside the action most of the times. I also heard this DVD as plain CD and while the recording is of the finest extraction it's clear that with a few exceptions the musical stuff is pretty average but the inclusion of images and movement donated a plus that makes this DVD an excellent addition to any progressive collection.

Atkingani



.... Henk Doest, Wilco van Esschoten, Jessica Koomen ... typical Dutch names to be found on the back cover of the new Neal Morse DVD because on his European tour Neal Morse has invited a lot of Dutch musicians. Talking about Dutch musicians, I have a small story for you. A few years ago I worked for the Dutch progrock magazine iO Pages, on our annual 'reviewers meeting' the chief-editor had arranged that one of the reviewer was going to give a 'drum clinic'. Well, he did and we were all very impressed, afterwards I had a talk with him and it turned out that we shared a huge appreciation for Neil Peart. Looking at the back cover I noticed the aforementioned typical Dutch names and ... the name of Collin Leijenaar, the iO Pages reviewer/drummer who gave that clinic: the one moment he wrote about Spock's Beard, the other moment he's the drummer of Neal Morse his band! And Collin is not only the drummer, he's also the driving force behind the Neal Morse band, wat an outstanding blend of skills and power, especially during the heavy symphonic rock and progmetal parts, very exciting.

On DVD-1 we can enjoy Neal his catchy enthousiasm, his funny stage antics and his great, very varied musical skills on several instruments: in the long and excellent composition The Creation (featuring wonderful choir-Mellotron) he easily switches from fat synthesizers runs on his keyboard to heavy guitar work on his electric guitar, showing a big smile, I love that 'playful musical megalomania '. I was also pleased with Neal his short vocal performance of the Seventies Top 10 hit Seasons In The Sun by Terry Jacks (it was my favorite ballad too) during the Spock's Beard tribute entitled The Good Don't Last/Open Wide The Flood Gates. The track The Door delivers heavy interplay with lots of scale-acrobatics, genuine progmetal with lush Hammond organ, not bad at all to use an understatement. Guitarplayer Paul Bielatowicz showcases his huge talents in this and the next song The Conflict/The Conclusion with hints from Steve Vai but he also plays warm blues with a bottleneck or more spacey with an E-bow, what a killer guitarplayer! In the long tracks Question Mark Medley and Testimedley again the band delivers excellent interplay and very exciting solos on guitar and keyboard (like a flashy solo on the synthesizer by Neal himself). The concert is concluded with the two ballad-like songs We All Need Some Light (in which Neal is grateful to the fans because "you show more understanding why I play for 3 hours than my wife ..") and the pleasant final one Wind At My Back.

DVD-2 contains a lot of 'bonus footage' like 'behind the scenes', an acoustic version of Bridge Across Forever and 9 bonustracks of the Question Mark tour, really interesting to watch.

In my opinion Neal Morse has succeeded to reach a wide audience with his tasteful and dynamic blend of ballads, symphonic rock and prog metal and how nice to notice so many Dutch musicans on stage. Highly recommended!

erik neuteboom



..::TRACK-LIST::..

DVD 1 - Sola Scriptura & Beyond:
1. The Creation
2. The Good Don't Last / Open Wide The Flood Gates
3. The Door
4. The Conflict / The Conclusion
5. Question Mark Medley
- The Temple Of The Living God
- Another World
- The Outsider
- 12
- Entrance
- Inside His Presence
- The Temple Of The Living God
6. Testimedley
- Overture No.1
- California Nights
- Colder In The Sun
- Somber Days
- Sing It High
- The Storm Before The Calm
- I Am Willing
- Oh, To Feel Him
- Rejoice
- God's Theme
7. We All Need Some Light
8. Wind At My Back


DVD 2 - Bonus Material:
1. Behind The Scenes Look Of The Sola Scriptura Tour
2. Bridge Across Forever Acoustic Version

Plus Nine Live Bonus Tracks From The Question Mark Tour
3. Sweet Eliation
4. In The Fire
5. Solid As The Sun
6. The Glory Of The Lord
7. Outside Looking In
8. Help Me
9. King Jesus
10. Reunion
11. We All Need Some Lights / Open Wide The Flood Gates / Solitary Soul / Wind At My Back



..::OBSADA::..

Bass Guitar, Vocals - Wilco van Esschoten
Drums - Collin Leijenaar
Guitar, Vocals - Elisa Krijgsman (tracks: DVD2-3 to 11), Paul Bielatowicz
Keyboards - Henk Doest
Vocals, Keyboards, Guitar - Neal Morse
Vocals, Keyboards, Percussion - Jessica Koomen



https://www.youtube.com/watch?v=bvOp5amPby4


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Originally released by Metal Blade Records on June 4th, 2002, God Was Created breathed new life into U.S. Death Metal scene that had become boring & stagnant and would lay the foundation for a new generation of bands to come. No band had been able to successfully bridge the gap between the more melodic European style and the more brutal U.S. sound until this release.


“Gather round, I have a story for ye. Back in 2002, a Phoenix-based death metal group called Vehemence released an album called God Was Created, a work that escaped widespread popularity to essentially become the little engine that could – a cult classic of the genre, if you will. Far from conventional, Created had an odd sound that was melodic without a hint of Gothenburg, preferring instead riffs that combined the open-strummed hardiness of Arghoslent with the evocative melodies of Intestine Baalism. More importantly, it showed a band tossing aside genre conventions to let blossom their bizarre vision and ambition. A concept album about a young man’s fatal obsession with a devoutly religious schoolgirl, Created combined acoustic strumming, sullen spoken word, and guitarwork that alternated between demented and achingly gorgeous, all into an hour-long journey of sexual Jesus fantasies and necrophilia.’

– Angry Metal Guy

“This record is a must for fans of extreme metal. Even those who are not into the brutal death style will still be able to find something they like in “God Was Created”. It is one of those death metal releases that sidesteps sub genres and just offers good music. This record can appeal to any Dark Tranquillity fan as much as it can to any fan of Nile or Cannibal Corpse. I truly believe this to be without a doubt the best extreme metal release this year!”

- Metal Bite


Vehemence's 'God Was Created' is untouchable. It is without a doubt the greatest album that the style of melodic death metal ever turned out. It is musically flawless. This belongs alongside 'Altars Of Madness' and 'None So Vile' in the pantheon of death metal classics, despite its position of relatively little popularity, at least compared to those LPs. This lack of greater recognition makes absolutely no sense: Vehemence was greater than nearly all other metal, especially on this album, and I've never fully understood how the quality was never quite recognized. Vehemence was very critically acclaimed, and some people, like me, have professed their love for the album, and yet they seem not to have ever attained their rightful place in the greater death metal community's perception of what the genre's greatest albums are. And with music like this, there's quite literally no reason for it to be this way.

I can hardly find words to describe how beautiful and wondrously crafted this album is. Every element of this album is just so perfectly in place. It reminds me in a way of Cradle Of Filth's 'Dusk... And Her Embrace', where you can't help but be awed by how carefully and flawlessly constructed it all is. I genuinely believe that even people who hate death metal with a fiery passion could love this album easily, so amazingly is it made. It transcends the boundaries of the genre: not through music, per se, but through quality that is able to appeal to people regardless of their typical musical tastes. It combines all the best elements of death metal into a single album that destroys most everything else in music. And to imagine that THIS album is one of the pinnacles of death metal, one of the most overflowingly melodic and emotional albums I've heard in any music at all, is even more amazing. It breaks a thousand rules and somehow comes out as a perfect example of what all melodic death metal should be. It is perfect in every way.

Vehemence truly understood what melodic death metal was supposed to be. It's not supposed to be stripped of its heaviness or brutality: the melody is supposed to ADD to the music, not subtract, and that's precisely how Vehemence used it. This has precisely zero in common with Gothenburg melodeath, latter-era Death, or Cynic, because while 'God Was Created' is unbelievably melodic at times, it is still first and foremost a death metal album, and Vehemence never forgets that. It's always raw, if not instrumentally, emotionally, and it always maintains power no matter how mellow the music itself is. It's not a remarkable album because it did something new. It's a remarkable album because it did everything it SHOULD have done, and did it perfectly. There's never a moment on this album where the band puts something unnecessary in out of some feeling of obligation or on a whim. They knew what elements would result in a great album, and they went and composed it. It's a work of pure, undiluted art, and the fact that it's so under appreciated is a crime.

Here's the secret about this album, though: it's really just pop rock translated into death metal. If you strip away the distortion, the metal drumming, the unclean vocals spewing blasphemous lyrics -all the things that make this a death metal album- you have what is essentially pop rock. This is still obviously a melodic death metal album; that much is undeniable, as is that Vehemence is a death metal band. But the melodies and structures of the music are actually all pop-based, and not very death metal at all beyond the obvious aesthetics. 'True' death metal, even in its most fragile and melodic moments, never gets quite this easy on the ears, and this is a major thing that sets 'God Was Created' apart from other melodic death metal albums: it's ridiculously easy to listen to due to these poppy aesthetics. I'd wager that a good part of your enjoyment of this album is based on your ability to push aside preconceived notions of how death metal 'should' sound, and, though I am very loathe to use the word, all elitism towards the 'purity' of death metal as an art form. The music here doesn't invalidate Morbid Angel or Cryptopsy; it just goes in a different direction, and there's no reason to feel threatened by it.

Take the very first song on this album, 'Made For Her Jesus'. The opening acoustic melody could easily appear in mainstream music, though it is darker and more minor key than most. Then, when the music ignites in full, with bombastic drum accents and a quick flurry of bass and snare leading into the main rolling rhythm of the song, the sinuous lead guitar is clearly neoclassical in nature, and laced with melodies that are instantaneously classic just because they're so ubiquitous. All the melodies on this album feel familiar, but you'll probably never place them because they don't actually appear elsewhere. It's just how natural everything sounds: all the melodies are ones that SHOULD have been written long ago, even if by some twist of fate they weren't. But back to this song: it's brilliant. An instant classic of death metal, changing tempo, mood, and texture constantly, ever shifting in new, exciting, and beautiful directions without ever losing sight of the structure of the song itself. Every note is flawlessly and carefully composed. Melodic death metal literally does not get better than this song.

Or perhaps it just might. Vehemence's most legendary track, 'She Never Noticed Me', is up next, and it's quite possibly the pinnacle of Vehemence's catalog. Sublime is the only word for this song: the upward spirals of heart wrenching guitar, the stunningly dynamic drumwork, the impassioned vocal performance, the subtle orchestral backing, it's all absolute genius. How has this song not been written before? Everything's so perfectly in place and naturally constructed that it seems to have sprouted from the very air itself. It's the sort of song that master pop songwriters struggle to perfect over the course of years, and there's NINE MORE SONGS OF EQUAL QUALITY on this album! How are these guys not heralded as songwriting geniuses? How have they not been DISCOVERED more!? It's the sort of album that I can only describe through massive streams of uninterruptible, overly enthusiastic cursing. But even that fails, because you can't really describe this album. You can attempt to get your arms around the enormity of the genius at work here, but you'll never really get it. You simply have to hear it.

Like all melodic death metal albums, 'God Was Created' is all about the guitars, and they're the best guitars melodic death metal has ever had. Go beyond the fact that they're beyond awesomely played, that many of the riffs are extremely technical (without ever losing songwriting, melody, direction, or atmosphere), and that they're supremely stylized and dramatically played. The fact of the matter is that this album has essentially the best riffs composed in music. I can think of MAYBE eight other albums with riffs this brilliant, and even those are questionable as hell. Generally, most bands have a few truly great and brilliant riffs per album, and a bunch of mediocre to good ones. The riffs on 'God Was Created' are ONLY in that first category: it's like Vehemence cannibalized all the best riffs from the greatest unknown melodic death metal bands in the world and put them together to create some sort of superalbum that can't be overcome by anyone. And above the ordinary brilliant riffs, the top ten percent of THOSE can't even be comprehended by mortal ears. The worst Vehemence riffs are the best riffs of other bands.

There's at least one section in every song on this album that's completely mindblowing, and Vehemence are generally smart enough to put in near the beginning or the end and completely destroy your soul. On 'Made For Her Jesus', it's the opening distorted riff. On 'Made For Her Jesus', it's the fast sort-of chorus. On 'Fantasy From Pain', it's once again the opening section. On 'The Last Fantasy Of Christ', it's the acoustic portion. You see a pattern getting established here? THEY'RE ALL AMAZING! Add to this the fact that the first block of four songs is even better than the rest of it and you can't even process how good this album is in the best moments. The rest of the music adds greatly to it, but if this album was nothing but guitar it would still be completely fucking brilliant on every level. The drums are spectacular as well: very dynamic, with a great sense of control over volume and timbre. It's deliberately overplayed yet unobtrusive, with lots of small flourishes added to make it that much more interesting. The vocals are excellent as well, employing rich growls and throaty screams that are massively memorable and very well employed. In all honesty, though, it's hard to compliment anything when the guitars are present: they just override everything else in excellence. You know all those little lead riffs that occur in many of today's melodic death/metalcore bands? Well, remove the influence, and you have an album packed with those. It's awesome on every level. There are tremolo riffs, chug riffs, atmospheric riffs, technical riffs, every kind of riff and each individual one is a masterpiece.

There is one last element that makes this album absolute genius, though: the lyrics. Much has been made of the fact that 'God Was Created' is, at least in part, a concept album. This concept is primarily illustrated through the brutally beautiful lyrics that are employed. They are of an extremely unique style: the subject matter is often very violent or pornographic, but often illustrated in very clinical, technical terms. Juxtaposed with the impassioned delivery of the vocals and the melodramatic melodies of the music itself, and a very unique style emerges. I don't know how many bands could pull off screaming 'My hand moves to my scrotum' over a depressive tremolo riff and make it not sound ridiculous, but Vehemence makes one. It's amazing just how memorable some of the lyrics are: you'll find yourself singing along with 'She Never Noticed Me' rather quickly, and the cleverness and subtlety of the lyrics is essentially without par in metal today: 'Sometimes/I notice/A bruise/On her face/Or her swollen lip... But most oft/I gaze/At the cross/Which hangs/Between her breasts...' Somewhat prosaic when written, but utterly compelling when meshed with the music.

I could go on for dozens of pages about why this album is so great, dissecting every riff and lyric and drum beat of every song on 'God Was Created', but the result would be essentially the same as not discussing the album at all. The brilliance of this release is unquantifiably masterful on every level, and should absolutely be viewed for what it is: a classic in music, and the very acme of melodic death metal as a whole. This late group of virtuosos deserves much more attention than it ever received at the hands of the public, so do your best to change this. Get a copy of 'God Was Created' and love it like I do, because I'll be damned if I can find anything better than this. Melodic death metal is dead, and 'God Was Created' is the dagger in its heart. Inexorable.

Noktorn



..::TRACK-LIST::..

1. Made For Her Jesus 5:58
2. She Never Noticed Me 7:00
3. Fantasy From Pain 6:05
4. Christ, I Fucking Hate You! 5:02
5. Lusting For Affection 3:39
6. The Last Fantasy Of Christ 5:23
7. I Didn't Kill Her 8:55
8. God Was Created 5:55
9. I Must Not Live 6:12
10. The Lord's Work 5:34



..::OBSADA::..

Mark Kozuback - Bass, Vocals (screams)
Andy Schroeder - Drums
Bjorn Dannov - Guitars (rhythm, acoustic), Guitars (lead) (tracks 4, 6, 7, 9), Songwriting (tracks 1-9)
Nathan Gearhart - Vocals, Lyrics
Jason Keesecker - Keyboards, Piano, Songwriting (track 2)
John Chavez - Guitars (rhythm), Samples, Guitars (lead) (tracks 3, 6, 7, 9), Songwriting (tracks 2-7, 9-10)




https://www.youtube.com/watch?v=1vr_RAPiIm8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Originally released by Metal Blade Records on June 4th, 2002, God Was Created breathed new life into U.S. Death Metal scene that had become boring & stagnant and would lay the foundation for a new generation of bands to come. No band had been able to successfully bridge the gap between the more melodic European style and the more brutal U.S. sound until this release.


“Gather round, I have a story for ye. Back in 2002, a Phoenix-based death metal group called Vehemence released an album called God Was Created, a work that escaped widespread popularity to essentially become the little engine that could – a cult classic of the genre, if you will. Far from conventional, Created had an odd sound that was melodic without a hint of Gothenburg, preferring instead riffs that combined the open-strummed hardiness of Arghoslent with the evocative melodies of Intestine Baalism. More importantly, it showed a band tossing aside genre conventions to let blossom their bizarre vision and ambition. A concept album about a young man’s fatal obsession with a devoutly religious schoolgirl, Created combined acoustic strumming, sullen spoken word, and guitarwork that alternated between demented and achingly gorgeous, all into an hour-long journey of sexual Jesus fantasies and necrophilia.’

– Angry Metal Guy

“This record is a must for fans of extreme metal. Even those who are not into the brutal death style will still be able to find something they like in “God Was Created”. It is one of those death metal releases that sidesteps sub genres and just offers good music. This record can appeal to any Dark Tranquillity fan as much as it can to any fan of Nile or Cannibal Corpse. I truly believe this to be without a doubt the best extreme metal release this year!”

- Metal Bite


Vehemence's 'God Was Created' is untouchable. It is without a doubt the greatest album that the style of melodic death metal ever turned out. It is musically flawless. This belongs alongside 'Altars Of Madness' and 'None So Vile' in the pantheon of death metal classics, despite its position of relatively little popularity, at least compared to those LPs. This lack of greater recognition makes absolutely no sense: Vehemence was greater than nearly all other metal, especially on this album, and I've never fully understood how the quality was never quite recognized. Vehemence was very critically acclaimed, and some people, like me, have professed their love for the album, and yet they seem not to have ever attained their rightful place in the greater death metal community's perception of what the genre's greatest albums are. And with music like this, there's quite literally no reason for it to be this way.

I can hardly find words to describe how beautiful and wondrously crafted this album is. Every element of this album is just so perfectly in place. It reminds me in a way of Cradle Of Filth's 'Dusk... And Her Embrace', where you can't help but be awed by how carefully and flawlessly constructed it all is. I genuinely believe that even people who hate death metal with a fiery passion could love this album easily, so amazingly is it made. It transcends the boundaries of the genre: not through music, per se, but through quality that is able to appeal to people regardless of their typical musical tastes. It combines all the best elements of death metal into a single album that destroys most everything else in music. And to imagine that THIS album is one of the pinnacles of death metal, one of the most overflowingly melodic and emotional albums I've heard in any music at all, is even more amazing. It breaks a thousand rules and somehow comes out as a perfect example of what all melodic death metal should be. It is perfect in every way.

Vehemence truly understood what melodic death metal was supposed to be. It's not supposed to be stripped of its heaviness or brutality: the melody is supposed to ADD to the music, not subtract, and that's precisely how Vehemence used it. This has precisely zero in common with Gothenburg melodeath, latter-era Death, or Cynic, because while 'God Was Created' is unbelievably melodic at times, it is still first and foremost a death metal album, and Vehemence never forgets that. It's always raw, if not instrumentally, emotionally, and it always maintains power no matter how mellow the music itself is. It's not a remarkable album because it did something new. It's a remarkable album because it did everything it SHOULD have done, and did it perfectly. There's never a moment on this album where the band puts something unnecessary in out of some feeling of obligation or on a whim. They knew what elements would result in a great album, and they went and composed it. It's a work of pure, undiluted art, and the fact that it's so under appreciated is a crime.

Here's the secret about this album, though: it's really just pop rock translated into death metal. If you strip away the distortion, the metal drumming, the unclean vocals spewing blasphemous lyrics -all the things that make this a death metal album- you have what is essentially pop rock. This is still obviously a melodic death metal album; that much is undeniable, as is that Vehemence is a death metal band. But the melodies and structures of the music are actually all pop-based, and not very death metal at all beyond the obvious aesthetics. 'True' death metal, even in its most fragile and melodic moments, never gets quite this easy on the ears, and this is a major thing that sets 'God Was Created' apart from other melodic death metal albums: it's ridiculously easy to listen to due to these poppy aesthetics. I'd wager that a good part of your enjoyment of this album is based on your ability to push aside preconceived notions of how death metal 'should' sound, and, though I am very loathe to use the word, all elitism towards the 'purity' of death metal as an art form. The music here doesn't invalidate Morbid Angel or Cryptopsy; it just goes in a different direction, and there's no reason to feel threatened by it.

Take the very first song on this album, 'Made For Her Jesus'. The opening acoustic melody could easily appear in mainstream music, though it is darker and more minor key than most. Then, when the music ignites in full, with bombastic drum accents and a quick flurry of bass and snare leading into the main rolling rhythm of the song, the sinuous lead guitar is clearly neoclassical in nature, and laced with melodies that are instantaneously classic just because they're so ubiquitous. All the melodies on this album feel familiar, but you'll probably never place them because they don't actually appear elsewhere. It's just how natural everything sounds: all the melodies are ones that SHOULD have been written long ago, even if by some twist of fate they weren't. But back to this song: it's brilliant. An instant classic of death metal, changing tempo, mood, and texture constantly, ever shifting in new, exciting, and beautiful directions without ever losing sight of the structure of the song itself. Every note is flawlessly and carefully composed. Melodic death metal literally does not get better than this song.

Or perhaps it just might. Vehemence's most legendary track, 'She Never Noticed Me', is up next, and it's quite possibly the pinnacle of Vehemence's catalog. Sublime is the only word for this song: the upward spirals of heart wrenching guitar, the stunningly dynamic drumwork, the impassioned vocal performance, the subtle orchestral backing, it's all absolute genius. How has this song not been written before? Everything's so perfectly in place and naturally constructed that it seems to have sprouted from the very air itself. It's the sort of song that master pop songwriters struggle to perfect over the course of years, and there's NINE MORE SONGS OF EQUAL QUALITY on this album! How are these guys not heralded as songwriting geniuses? How have they not been DISCOVERED more!? It's the sort of album that I can only describe through massive streams of uninterruptible, overly enthusiastic cursing. But even that fails, because you can't really describe this album. You can attempt to get your arms around the enormity of the genius at work here, but you'll never really get it. You simply have to hear it.

Like all melodic death metal albums, 'God Was Created' is all about the guitars, and they're the best guitars melodic death metal has ever had. Go beyond the fact that they're beyond awesomely played, that many of the riffs are extremely technical (without ever losing songwriting, melody, direction, or atmosphere), and that they're supremely stylized and dramatically played. The fact of the matter is that this album has essentially the best riffs composed in music. I can think of MAYBE eight other albums with riffs this brilliant, and even those are questionable as hell. Generally, most bands have a few truly great and brilliant riffs per album, and a bunch of mediocre to good ones. The riffs on 'God Was Created' are ONLY in that first category: it's like Vehemence cannibalized all the best riffs from the greatest unknown melodic death metal bands in the world and put them together to create some sort of superalbum that can't be overcome by anyone. And above the ordinary brilliant riffs, the top ten percent of THOSE can't even be comprehended by mortal ears. The worst Vehemence riffs are the best riffs of other bands.

There's at least one section in every song on this album that's completely mindblowing, and Vehemence are generally smart enough to put in near the beginning or the end and completely destroy your soul. On 'Made For Her Jesus', it's the opening distorted riff. On 'Made For Her Jesus', it's the fast sort-of chorus. On 'Fantasy From Pain', it's once again the opening section. On 'The Last Fantasy Of Christ', it's the acoustic portion. You see a pattern getting established here? THEY'RE ALL AMAZING! Add to this the fact that the first block of four songs is even better than the rest of it and you can't even process how good this album is in the best moments. The rest of the music adds greatly to it, but if this album was nothing but guitar it would still be completely fucking brilliant on every level. The drums are spectacular as well: very dynamic, with a great sense of control over volume and timbre. It's deliberately overplayed yet unobtrusive, with lots of small flourishes added to make it that much more interesting. The vocals are excellent as well, employing rich growls and throaty screams that are massively memorable and very well employed. In all honesty, though, it's hard to compliment anything when the guitars are present: they just override everything else in excellence. You know all those little lead riffs that occur in many of today's melodic death/metalcore bands? Well, remove the influence, and you have an album packed with those. It's awesome on every level. There are tremolo riffs, chug riffs, atmospheric riffs, technical riffs, every kind of riff and each individual one is a masterpiece.

There is one last element that makes this album absolute genius, though: the lyrics. Much has been made of the fact that 'God Was Created' is, at least in part, a concept album. This concept is primarily illustrated through the brutally beautiful lyrics that are employed. They are of an extremely unique style: the subject matter is often very violent or pornographic, but often illustrated in very clinical, technical terms. Juxtaposed with the impassioned delivery of the vocals and the melodramatic melodies of the music itself, and a very unique style emerges. I don't know how many bands could pull off screaming 'My hand moves to my scrotum' over a depressive tremolo riff and make it not sound ridiculous, but Vehemence makes one. It's amazing just how memorable some of the lyrics are: you'll find yourself singing along with 'She Never Noticed Me' rather quickly, and the cleverness and subtlety of the lyrics is essentially without par in metal today: 'Sometimes/I notice/A bruise/On her face/Or her swollen lip... But most oft/I gaze/At the cross/Which hangs/Between her breasts...' Somewhat prosaic when written, but utterly compelling when meshed with the music.

I could go on for dozens of pages about why this album is so great, dissecting every riff and lyric and drum beat of every song on 'God Was Created', but the result would be essentially the same as not discussing the album at all. The brilliance of this release is unquantifiably masterful on every level, and should absolutely be viewed for what it is: a classic in music, and the very acme of melodic death metal as a whole. This late group of virtuosos deserves much more attention than it ever received at the hands of the public, so do your best to change this. Get a copy of 'God Was Created' and love it like I do, because I'll be damned if I can find anything better than this. Melodic death metal is dead, and 'God Was Created' is the dagger in its heart. Inexorable.

Noktorn



..::TRACK-LIST::..

1. Made For Her Jesus 5:58
2. She Never Noticed Me 7:00
3. Fantasy From Pain 6:05
4. Christ, I Fucking Hate You! 5:02
5. Lusting For Affection 3:39
6. The Last Fantasy Of Christ 5:23
7. I Didn't Kill Her 8:55
8. God Was Created 5:55
9. I Must Not Live 6:12
10. The Lord's Work 5:34



..::OBSADA::..

Mark Kozuback - Bass, Vocals (screams)
Andy Schroeder - Drums
Bjorn Dannov - Guitars (rhythm, acoustic), Guitars (lead) (tracks 4, 6, 7, 9), Songwriting (tracks 1-9)
Nathan Gearhart - Vocals, Lyrics
Jason Keesecker - Keyboards, Piano, Songwriting (track 2)
John Chavez - Guitars (rhythm), Samples, Guitars (lead) (tracks 3, 6, 7, 9), Songwriting (tracks 2-7, 9-10)




https://www.youtube.com/watch?v=1vr_RAPiIm8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Torino' to tytuł drugiego albumu SONARA. Niby nie zmieniło się zbyt wiele, bo skład wciąż ten sam – śpiewa Lena Osińska, a za muzykę odpowiada przede wszystkim Łukasz Stachurko, na instrumentach perkusyjnych gra Rafał Dutkiewicz, a przy klawiszach zasiadł Artur Bogusławski. Jednak na „Torino” możemy poznać nowe oblicze zespołu – bardziej klubowe i taneczne.

Półtora roku po debiutanckich „Pętlach” SONAR wraca z 11 premierowymi utworami, wśród których usłyszeć można po raz pierwszy Lenę śpiewającą po angielsku. Na płycie pojawia się też dwóch gości zza wielkiej wody – obdarzony pięknym głosem Miles Bonny oraz raper z Chicago – Squair Blaq.
Trzecim gościem jest Holak, którego nie mogło zabraknąć na „Torino”. Za teksty tym razem odpowiada kilka osób – wspomniany Mateusz Holak, Wanda Berger, Arek Sitarz (Ras) oraz Lena, która napisała teksty do anglojęzycznych utworów.

Za finalne, analogowe brzmienie albumu odpowiada Michał „Eprom” Baj, którego praca nad miksem i masteringiem doskonale dopełnia całość. Oprawa graficzna to dzieło Karoliny Zajączkowskiej, a sama okładka została namalowana na płótnie przez Zbioka Czajkowskiego.



Drugi album projektu Sonar to zdecydowany krok naprzód, większa różnorodność w warstwie produkcyjnej i wokalnej. Cieszą anglojęzyczne piosenki, w których Lena czuje się swobodnie.
Novika (Chilli Zet)

Piękna, zaskakująca i wciągająca. To zdecydowanie trzy najtrafniejsze słowa określające tą płytę. Piękny wokal Leny, brzmiący zupełnie inaczej niż w poprzednich kompozycjach. I chociaż mogłoby się zdawać, że przez ogromną miłość do Łukasza nie jestem obiektywna, płyta jest naprawdę znakomita!
Justyna Święs (The Dumplings)

Pierwszą płytę uwielbiałem za teksty i brzmienie, drugą – za charakter. Bo na „Torino” Sonar nie jest już tylko zmontowaną z różnych osobowości muzyczną ciekawostką, ale zespołem. No i na żywo z tym materiałem może naprawdę daleko odlecieć.
Tomek Doksa (Red Bull Music / Gazeta Magnetofonowa)

Fajna okładka, świetna produkcja i takie również utwory. „Torino” rządzi i już. Muzyka pięknie niesie i w ucho wpada, a Lena niejedno serce złamać może. Ruszajmy wszyscy nad morze.
Harper (Czwórka)

Odwaga Łukasza i Leny polega na tym, że „Torino” różni się od – bardzo dobrze przecież przyjętych – „Pętli” zdecydowanie. To wciąż wielkomiejski soul, ale zmieszany w jeszcze gęstszym i bogatszym w gatunkowe inspiracje sosie. Smakowite!
Andrzej Cała (dziennikarz muzyczny)

Sonar Soul to jeden z najlepszych producentów w Polsce, czego potwierdzenie znajduje się na albumie. Brzmieniu nie można zarzucić braku eklektyzmu, a jednocześnie przenosi w sceny z filmów, w tak spójny sposób jak soundtrack kultowego serialu.
Mateusz Holak (Małe Miasta)

To co najbardziej lubię w muzyce, to fakt, że potrafi zabierać słuchacza do innego wymiaru. Taką płytą jest właśnie Torino. Rewelacyjnie wyprodukowany i zaśpiewany krążek, pełen ciekawych kompozycji nasyconych klimatem, który porwał mnie w muzyczną podróż. Praca z tym krążkiem była czystą przyjemnością.
Michał „Eprom” Baj (odpowiedzialny za miks i mastering albumu)



Półtora roku od głośnego debiutu otrzymujemy drugi album zespołu SONAR.

Skład się nie zmienił, tak więc mózgiem operacji w dalszym ciągu jest Łukasz Stachurko (współtwórca RYS), śpiewa Lena Osińska, perkusistą jest Rafał Dutkiewicz, a za klawiaturami zasiada Artur Bogusławski. Zmieniło się zaś na pewno to, że pośród jedenastu utworów tylko cztery są w języku polskim. Stoją za nimi Holak, Ras oraz Wanda Berger (Maciej Polak), za resztę odpowiedzialna jest sama Lena, która nota bene wychodzi zwycięsko z mierzenia się z nową materią. Z jednej strony trochę szkoda tego skrętu w uniwersalizm, bo dobra liryka w ojczystym języku jest wciąż na wagę złota, z drugiej trudno się dziwić, że taki projekt nie chce się zamykać na lokalne podwórko, bo decydowanie ma potencjał by pograć po Europie.

Podobnie jak na „Pętlach” na „Torino” również muzycznych inspiracji jest sporo. Album otwiera „Listen Up”, czyli niespieszne, oddychające zadymionym padem zaproszenie do słuchania. Dalej wita nas spowite klasycznie dream popową aurą „Face the Sun” z gościnnym udziałem amerykańskiego wokalisty Milesa Bonny’ego, którego można pamiętać ze współpracy z Kixnarem. Następne z kolei „Lost & Found” rozpoczyna się kapitalną partią naprzemiennie dyskutującej sekcji rytmicznej, stając się tym samym najciekawszym aranżacyjnie momentem całego krążka. Generalnie większość materiału określają oryginalnie ułożone pętle połamanej perkusji („Hidden Garden”, „Obok”, „Nie Słuchaj”) oraz klubowo zorientowane bity z równo bitą stopą („Waitin'”, „Lżej”). Te tanecznie usposobione numery z pewnością nabiorą jeszcze dodatkowego wiatru w żagle podczas odsłon koncertowych, których warto już powoli wypatrywać na horyzoncie.

O ile pierwszy album SONARu zasilały lokalne talenty raperskie, to tym razem mamy tu tylko jednego rapującego gościa, ale za to z Chicago. Squair Blaqa, bo o nim mowa można pamiętać z featuringu u Mr.Krime’a, w „Simple” zaś nawija rasową zwrotkę na niesztampowo akcentowanym podkładzie. Wspólnym mianownikiem dla ponad trzydziestu siedmiu minut nowego longplay’a jest z pewnością wszechobecna zwiewność i eteryczność spowodowana leniwym głosem frontmanki, co uwypukla się szczególnie w zmysłowym „Odkrywam” z odważnym piszcząco-trącym elementem dźwiękowym oraz wyciszającym album „Lie Still”. Podsumowując jednym zdaniem „Torino” potwierdza, że SONAR ma przewodzącą pozycję na coraz szerszej połaci rodzimych projektów łączących damski wokal i popowe zacięcie z elektronicznym rdzeniem.

PS. Warto nadmienić, bo nie każdy dostrzeże, że intrygującą okładkę namalował na płótnie Zbiok Czajkowski.

Bartek Woynicz



..::TRACK-LIST::..

1. Listen Up
2. Face the Sun (feat. Miles Bonny)
3. Lost & Found
4. Hidden Garden
5. Obok (feat. Holak)
6. Odkrywam
7. Lżej
8. Waitin’
9. Nie Słuchaj
10. Simple (feat. Squair Blaq)
11. Lie Still



https://www.youtube.com/watch?v=Z02WGTNV3d4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Torino' to tytuł drugiego albumu SONARA. Niby nie zmieniło się zbyt wiele, bo skład wciąż ten sam – śpiewa Lena Osińska, a za muzykę odpowiada przede wszystkim Łukasz Stachurko, na instrumentach perkusyjnych gra Rafał Dutkiewicz, a przy klawiszach zasiadł Artur Bogusławski. Jednak na „Torino” możemy poznać nowe oblicze zespołu – bardziej klubowe i taneczne.

Półtora roku po debiutanckich „Pętlach” SONAR wraca z 11 premierowymi utworami, wśród których usłyszeć można po raz pierwszy Lenę śpiewającą po angielsku. Na płycie pojawia się też dwóch gości zza wielkiej wody – obdarzony pięknym głosem Miles Bonny oraz raper z Chicago – Squair Blaq.
Trzecim gościem jest Holak, którego nie mogło zabraknąć na „Torino”. Za teksty tym razem odpowiada kilka osób – wspomniany Mateusz Holak, Wanda Berger, Arek Sitarz (Ras) oraz Lena, która napisała teksty do anglojęzycznych utworów.

Za finalne, analogowe brzmienie albumu odpowiada Michał „Eprom” Baj, którego praca nad miksem i masteringiem doskonale dopełnia całość. Oprawa graficzna to dzieło Karoliny Zajączkowskiej, a sama okładka została namalowana na płótnie przez Zbioka Czajkowskiego.



Drugi album projektu Sonar to zdecydowany krok naprzód, większa różnorodność w warstwie produkcyjnej i wokalnej. Cieszą anglojęzyczne piosenki, w których Lena czuje się swobodnie.
Novika (Chilli Zet)

Piękna, zaskakująca i wciągająca. To zdecydowanie trzy najtrafniejsze słowa określające tą płytę. Piękny wokal Leny, brzmiący zupełnie inaczej niż w poprzednich kompozycjach. I chociaż mogłoby się zdawać, że przez ogromną miłość do Łukasza nie jestem obiektywna, płyta jest naprawdę znakomita!
Justyna Święs (The Dumplings)

Pierwszą płytę uwielbiałem za teksty i brzmienie, drugą – za charakter. Bo na „Torino” Sonar nie jest już tylko zmontowaną z różnych osobowości muzyczną ciekawostką, ale zespołem. No i na żywo z tym materiałem może naprawdę daleko odlecieć.
Tomek Doksa (Red Bull Music / Gazeta Magnetofonowa)

Fajna okładka, świetna produkcja i takie również utwory. „Torino” rządzi i już. Muzyka pięknie niesie i w ucho wpada, a Lena niejedno serce złamać może. Ruszajmy wszyscy nad morze.
Harper (Czwórka)

Odwaga Łukasza i Leny polega na tym, że „Torino” różni się od – bardzo dobrze przecież przyjętych – „Pętli” zdecydowanie. To wciąż wielkomiejski soul, ale zmieszany w jeszcze gęstszym i bogatszym w gatunkowe inspiracje sosie. Smakowite!
Andrzej Cała (dziennikarz muzyczny)

Sonar Soul to jeden z najlepszych producentów w Polsce, czego potwierdzenie znajduje się na albumie. Brzmieniu nie można zarzucić braku eklektyzmu, a jednocześnie przenosi w sceny z filmów, w tak spójny sposób jak soundtrack kultowego serialu.
Mateusz Holak (Małe Miasta)

To co najbardziej lubię w muzyce, to fakt, że potrafi zabierać słuchacza do innego wymiaru. Taką płytą jest właśnie Torino. Rewelacyjnie wyprodukowany i zaśpiewany krążek, pełen ciekawych kompozycji nasyconych klimatem, który porwał mnie w muzyczną podróż. Praca z tym krążkiem była czystą przyjemnością.
Michał „Eprom” Baj (odpowiedzialny za miks i mastering albumu)



Półtora roku od głośnego debiutu otrzymujemy drugi album zespołu SONAR.

Skład się nie zmienił, tak więc mózgiem operacji w dalszym ciągu jest Łukasz Stachurko (współtwórca RYS), śpiewa Lena Osińska, perkusistą jest Rafał Dutkiewicz, a za klawiaturami zasiada Artur Bogusławski. Zmieniło się zaś na pewno to, że pośród jedenastu utworów tylko cztery są w języku polskim. Stoją za nimi Holak, Ras oraz Wanda Berger (Maciej Polak), za resztę odpowiedzialna jest sama Lena, która nota bene wychodzi zwycięsko z mierzenia się z nową materią. Z jednej strony trochę szkoda tego skrętu w uniwersalizm, bo dobra liryka w ojczystym języku jest wciąż na wagę złota, z drugiej trudno się dziwić, że taki projekt nie chce się zamykać na lokalne podwórko, bo decydowanie ma potencjał by pograć po Europie.

Podobnie jak na „Pętlach” na „Torino” również muzycznych inspiracji jest sporo. Album otwiera „Listen Up”, czyli niespieszne, oddychające zadymionym padem zaproszenie do słuchania. Dalej wita nas spowite klasycznie dream popową aurą „Face the Sun” z gościnnym udziałem amerykańskiego wokalisty Milesa Bonny’ego, którego można pamiętać ze współpracy z Kixnarem. Następne z kolei „Lost & Found” rozpoczyna się kapitalną partią naprzemiennie dyskutującej sekcji rytmicznej, stając się tym samym najciekawszym aranżacyjnie momentem całego krążka. Generalnie większość materiału określają oryginalnie ułożone pętle połamanej perkusji („Hidden Garden”, „Obok”, „Nie Słuchaj”) oraz klubowo zorientowane bity z równo bitą stopą („Waitin'”, „Lżej”). Te tanecznie usposobione numery z pewnością nabiorą jeszcze dodatkowego wiatru w żagle podczas odsłon koncertowych, których warto już powoli wypatrywać na horyzoncie.

O ile pierwszy album SONARu zasilały lokalne talenty raperskie, to tym razem mamy tu tylko jednego rapującego gościa, ale za to z Chicago. Squair Blaqa, bo o nim mowa można pamiętać z featuringu u Mr.Krime’a, w „Simple” zaś nawija rasową zwrotkę na niesztampowo akcentowanym podkładzie. Wspólnym mianownikiem dla ponad trzydziestu siedmiu minut nowego longplay’a jest z pewnością wszechobecna zwiewność i eteryczność spowodowana leniwym głosem frontmanki, co uwypukla się szczególnie w zmysłowym „Odkrywam” z odważnym piszcząco-trącym elementem dźwiękowym oraz wyciszającym album „Lie Still”. Podsumowując jednym zdaniem „Torino” potwierdza, że SONAR ma przewodzącą pozycję na coraz szerszej połaci rodzimych projektów łączących damski wokal i popowe zacięcie z elektronicznym rdzeniem.

PS. Warto nadmienić, bo nie każdy dostrzeże, że intrygującą okładkę namalował na płótnie Zbiok Czajkowski.

Bartek Woynicz



..::TRACK-LIST::..

1. Listen Up
2. Face the Sun (feat. Miles Bonny)
3. Lost & Found
4. Hidden Garden
5. Obok (feat. Holak)
6. Odkrywam
7. Lżej
8. Waitin’
9. Nie Słuchaj
10. Simple (feat. Squair Blaq)
11. Lie Still



https://www.youtube.com/watch?v=Z02WGTNV3d4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::OPIS::..
The Best – album Urszuli, wydany w 2002 roku nakładem wydawnictwa BMG Poland
z okazji 20-lecia pracy artystycznej wokalistki.

Na pierwszej płycie zebrano 12 największych przebojów Urszuli, skomponowanych przez Stanisława Zybowskiego. Kompilację wzbogacił także jeden premierowy utwór „To, co było raz (nie wróci już)”, który ukazał się na singlu promującym album.
Na drugiej płycie, w wersjach koncertowych, umieszczono 11 utworów – 5 przebojów
z okresu współpracy z Budką Suflera, 5 rockowych z lat 90
i cover „Rock and Rolla” z repertuaru Led Zeppelin.

..::INFO::..
---------------------------------------------------------------------
Urszula - The Best (2 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Urszula
Album................: The Best
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 2002
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 72 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Urszula - To, co było raz [04:35]
2. Urszula - Na sen [04:28]
3. Urszula - Czy to miłość to co czuję [05:01]
4. Urszula - Anioł wie [04:08]
5. Urszula - Żegnaj więc [04:37]
6. Urszula - Dnie-ye! [04:04]
7. Urszula - Coraz mniej [04:47]
8. Urszula - O Nim [03:13]
9. Urszula - Niebo dla Ciebie [04:38]
10. Urszula - Rysa na szkle [04:37]
11. Urszula - Ja płaczę [03:31]
12. Urszula - Klub Samotnych Serc [04:59]
13. Urszula - Piesek Twist [04:21]

Playing Time.........: 57:05
Total Size...........: 415,82 MB


---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2 (Live)
---------------------------------------------------------------------

1. Urszula - Intro [01:41]
2. Urszula - Za Twoje zdrowie mała [04:12]
3. Urszula - Malinowy król [05:31]
4. Urszula - Fatamorgana [04:40]
5. Urszula - Obawa [04:21]
6. Urszula - Depresja [03:28]
7. Urszula - Biała droga [06:41]
8. Urszula - Totalna hipnoza [05:03]
9. Urszula - Niebo dla Ciebie [04:52]
10. Urszula - Konik na biegunach [06:01]
11. Urszula - Dmuchawce, latawce, wiatr [05:32]
12. Urszula - Rock'n'roll [04:23]

Playing Time.........: 56:31
Total Size...........: 418,49 MB

..::OPIS::..

Akustycznie – koncertowy album Urszuli, wydany w grudniu 1996 roku nakładem wydawnictwa Zic Zac.
Nagrań dokonano podczas koncertu, który odbył się 22 sierpnia 1996 w Studio Rembrandt – Polskiego Radia Białystok.
Album uzyskał status platynowej płyty.

W nagraniach udział gościnnie wzięli m.in. Jan Borysewicz i José Torres.
Album przyniósł przebój „Coraz mniej”, który jest polskojęzyczną wersją piosenki „Wishing Well” z płyty Urszula & Jumbo.
Płytę promowała również nowa wersja hitu „Dmuchawce, latawce, wiatr”.

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Urszula - Akustycznie
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Urszula
Album................: Akustycznie
Genre................: Pop, Rock
Source...............: CD
Year.................: 1996
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 71 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Urszula - Oh Well [03:41]
2. Urszula - Malinowy Król [06:03]
3. Urszula - Michelle Ma Belle [04:14]
4. Urszula - Wielki Odlot [04:54]
5. Urszula - Coraz Mniej [04:46]
6. Urszula - Czy To Miłość To Co Czuję [05:00]
7. Urszula - Dmuchawce, Latawce, Wiatr [05:41]
8. Urszula - Kto Zamiast Mnie [06:16]
9. Urszula - Świąteczny Taniec [04:57]
10. Urszula - Noc Nie Przyszła Pod Mój Dach [04:27]
11. Urszula - Na Sen [05:05]
12. Urszula - Woodstock '94 [03:34]
13. Urszula - Za Twoje Zdrowie Mała [04:38]
14. Urszula - Rysa Na Szkle [04:26]
15. Urszula - Wild Thing [03:23]
16. Urszula - Konik Na Biegunach [03:15]

Playing Time.........: 01:14:28
Total Size...........: 529,36 MB

..::INFO::..
---------------------------------------------------------------------
Stachursky - Wspaniałe Polskie Przeboje
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Stachursky
Album................: Wspaniałe Polskie Przeboje
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 2008
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 74 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Universal Music

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Stachursky - Jedwab (Róże Europy) [04:39]
2. Stachursky - Requiem dla samego siebie (2+1) [04:07]
3. Stachursky - Hotel Twoich snów (Kombi) [03:17]
4. Stachursky - Na falochronie (Emigranci) [04:56]
5. Stachursky - Bez satysfakcji (Budka Suflera) [03:42]
6. Stachursky - Za każdy dzień, za każdy szept (Jacek Skubikowski)[03:55]
7. Stachursky - Nie wierz nigdy kobiecie (Budka Suflera) [04:45]
8. Stachursky - Whisky (Dżem) [04:14]
9. Stachursky - Obudź się (Oddział Zamknięty) [04:37]
10. Stachursky - Kocham Cię (Chłopcy z Placu Broni) [04:03]
11. Stachursky - Zacznij od Bacha (Zbigniew Wodecki) [03:15]

12. Stachursky - Jedwab - Mad Singers Remix (Bonus Track) [03:37]
13. Stachursky - Jedwab - Code Red Remix (Bonus Track) [03:09]
14. Stachursky - Za każdy dzień za każdy szept - Code Red Remix (Bonus Track)[03:26]

Playing Time.........: 55:53
Total Size...........: 415,72 MB

...( Info )...
Title: Psycho Mirror
Artist: Norwalk
Year: 2025
Genre: Thrash, Groove-Metal
Country: France

Duration: 00:54:27
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Intro 03:19
02. Psycho Mirror 07:13
03. Cognitive Dissonance 08:05
04. March Of The Clicks 07:10
05. Feelings Hunter 07:20
06. Creeping Me 06:34
07. Hybrid Museum Journey 09:50
08. Thrash Racer 04:54

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Opisywany jako nowa siła (czy aby na pewno nowa?!) w świecie i w Polsce, melodic death/ black metalowy, polski zespół ETHELYN z pewnością nie jest zespołem dla bojaźliwych. Grupa rozpoczęła działać od 1995 roku, ale za robotę wzięła się tak naprawdę dopiero w XXI wieku, wydając od 2008 roku pięć albumów. Ten piąty, najnowszy, któremu nadano tytuł „Anhedonic” trafił do ludzkich mas w dniu 12.04.2024 dzięki wydawnictwu Putrid Cult.

Już na początku otwierającego album „It Comes in Wawes” pojawia się niesamowite przeczucie, że lekko nie będzie. Z każdą chwilą gęstnieje powietrze, jeszcze zanim gitary zaczną siać spustoszenie, a perkusja wpadnie w overdrive, wywołując jednocześnie śmiertelną falę ostrego wokalu, który skazuje słuchacza na wieczne cierpienie. Warstwowe wokale dodają niepokoju i głębi muzyce Ethelyn potęgując grozę, wywoływaną atakiem gitar.

Podczas, gdy większość zespołów grających tego typu muzykę kończy swoją działalność na wspomnianej ostrości, a tym samym powodując zniechęcenie do dalszego ulegania destrukcji, Ethelyn balansuje na granicy pomiędzy zniszczeniem dla samego zniszczenia a muzyką, wyjątkową muzyką!

Pozwolę sobie na napisanie o kilku, według mnie, najciekawszych utworów na płycie. Na pewno zalicza się do nich, rozpoczynający się świetną, dudniącą perkusją, niezwykle atmosferyczny „The Void Is Worse than Hell”. Dzieje się w nim naprawdę sporo, a ja cieszę się konwulsyjną podróżą, w którą zabiera mnie Ethelyn. Podobnie niesamowity jest „Feeding by Own Blood’ z wirującymi śmiercionośnymi partiami gitar. Wokal uwalnia wściekłą bestię o niepohamowanej dzikości, która grozi odesłaniem wszelkich wyobrażeń o dobru w piekielną otchłań. I wreszcie „Deathless Mother and the Mold”, o znacznie czystszym brzmieniu z oddychającymi, groźnymi wokalami i szalenie wściekłą perkusją, która sprawia wrażenie, że jest zbyt szybka, aby była ludzka.

Jest ostro, gęsto, brutalnie, oryginalnie. Zachęcam gorąco, by zapoznać się z „Anhedonic”, bo naprawdę warto!

Pablo S.


...a ten znowu o black metalu? Jakiś czas temu poświęcał się wyłącznie progresywnej muzyce, a tu takie klocki? O co chodzi? Jeśli komukolwiek przeszła przez głowę taka myśl, to pragnę uspokoić. Progres wciąż zajmuje ważne miejsce w moim sercu, ale metal jest w nim na równych prawach, a że do redakcji trafiła jakiś czas temu spora paczuszka z wydawnictwami z okolic muzyki ekstremalnej, to przez jakiś czas oddałem się tym dźwiękom…

„Anhedonic” krakowskiego ETHELYN to już piąte wydawnictwo sygnowane logo tego zespołu i choć nie znam wcześniejszych to ten najnowszy zdrowo mnie sponiewierał. Muzyka serwowania przez formację to obskurny, surowy black metal stojący daleko od tego wszystkiego co wrzuca się do wora pt. „polski black metal”. Nie nazywają się słowem po Polsku, nie mają tekstów po polsku, nie próbują być kolejną Mgłą czy Odrazą. Zespół hołduje starej skandynawskiej szkole młócąc niemiłosiernie i prąc do przodu bez oglądania się na boki. Muzyka ma niesamowite pokłady agresji, a nieco garażowe brzmienie dodaje całości obskurności z najgłębszych podkładów podziemia. Owszem od czasu do czasu zespół nieco zwolni a w kanonady dźwięków wkrada się nieco więcej „klimatów” (np. w „The Void in Worse Than Hell”), melodyjnie potrafią zagrać gitary, potrafi też być nieco podnioślej czy ciężko. Nie mniej to ekstremalna muzyka dla maniaków. Tu nawet fani black metalu mogą mieć problem z odnalezieniem (tylko czy w takiej sytuacji są fanami black metalu?).

ETHELYN zaprezentowali światu naprawdę niezły album, płytę spójną i przesiąkniętą sonicznymi eksplozjami, album wypełniony mrokiem i chłodem, daleki od wymuskanych produkcji… dobre to jest po prostu i tyle...

Piotr Michalski


Szczerze mówiąc o Ethelyn trochę już zapomniałem… Trudno mi się jednak dziwić, ich ostatni materiał został wydany sześć lat temu, a ostatnim, który ja słyszałem był „No Glory to the God” z 2012 roku. Goście zdążyli jeszcze w międzyczasie zmienić logo, więc po pierwszym rzucie oka na okładkę, która mignęła mi gdzieś w internetach, nie zajarzyłem nawet że oni, to oni… Okładka zresztą, podobnie jak cały layout, jest całkiem niezła. Wracając jednak do Ethelyn… kiedyś, widząc tą nazwę w głowie od razu otwierała mi się szufladka z napisem „melodic death/black metal”, jednak po lekturze tego krążka już chyba tak jednoznacznie nie będzie. Owszem, na „Anhedonic” znajdziemy sporo melodii, jednak jawi mi się on zdecydowanie bardziej „brutal”, niż „melodic”. Może jest tak przez dobrą, mięsistą ale jednak dość szorstką produkcję? Może przez szybkie tempa, które trzymują się tu przez większą część czasu trwania, albo przez bezlitośnie napierającą sekcję rytmiczną? Nie wiem, jednak nie można o tym materiale powiedzieć, że jest przesadnie melodyjny i wpadający w ucho „niedzielnemu” metaluchowi. Wręcz przeciwnie – już pierwsze dźwięki otwierającego „It Comes in Waves” pokazują że tu nie będzie miętkiej gry. Do plusów tego materiału na pewno zaliczyłbym partie gitar – sporo tu fajnego, napędzanego tremolami grania, jest trochę naprawdę dobrych, nośnych riffów, ciekawych zwolnień i oczywiście parę zgrabnych melodii. Jest tu więc stosunkowo różnorodnie, jednak całość jawi mi się jako dość zwarty monolit, z którego po przesłuchaniu płyty ciężko było mi przypomnieć sobie poszczególne utwory. Może było tak dlatego, że czas trwania tego krążka, szczególnie jak na tego typu intensywne granie, był stosunkowo długi. Gdyby kilka rzeczy tu powycinać, wywalić te przedłużające się motywy „sieki”, całość skrócić o kwadrans i zostawić samą „esencję” to byłaby petarda. Mnie w kilku momentach ten krążek trochę przytłaczał i nużył, generalnie jednak zapamiętam go jako kawał całkiem dobrej, momentami porywającej, death/blackowej jazdy.

Prezes


https://apocalypticrites.blogspot.com/2024/05/recenzja-ethelyn-anhedonic.html


Described as a new force (or is it really new?!) in the world and in Poland, melodic death/black metal band, the Polish band ETHELYN is certainly not a band for the timid. The group began operating in 1995, but it was not until the 21st century that they really started working, releasing five albums since 2008. The fifth and newest one, titled „Anhedonic”, reached the masses on April 12, 2024 thanks to the Putrid Cult publishing house,

Already at the beginning of the album’s opening „It Comes in Wawes” there is an incredible feeling that things won’t be easy. The air becomes thicker with each passing moment, even before the guitars begin to wreak havoc and the drums go into overdrive, simultaneously triggering a deadly wave of sharp vocals that condemn the listener to eternal suffering. Layered vocals add anxiety and depth to Ethelyn’s music, enhancing the terror caused by the attack of the guitars.

While most bands playing this type of music end their activity with the aforementioned harshness, thus discouraging further destruction, Ethelyn balances on the border between destruction for the sake of destruction and music, unique music!

Let me write about some of the most interesting songs on the album, in my opinion. One of them is definitely the extremely atmospheric „The Void Is Worse than Hell”, which begins with great, booming drums. There’s a lot going on in it, and I’m enjoying the convulsive journey Ethelyn is taking me on. “Feeding by Own Blood” is similarly amazing with its swirling deadly guitar parts. The vocals unleash a furious beast of unbridled ferocity that threatens to send all notions of goodness to the hellish abyss. And finally, „Deathless Mother and the Mold”, a much cleaner sound with breathy, menacing vocals and insanely furious drums that feel too fast to be human.

It’s sharp, dense, brutal, original. I strongly encourage you to read „Anhedonic”, because it is really worth it!

Pablo.S



..::TRACK-LIST::..

1. It Comes in Waves 03:41
2. The Void in Worse Than Hell 05:32
3. Swampborn 04:16
4. Nostalgia For a Time You’ve Never Known 05:30
5. Feeding By Own Blood 04:00
6. The Grave is Starving 06:04
7. Drowned in Sepia 05:45
8. Mirror to Mirror 04:31
9. Deathless Mother and the Mold 05:02
10. Down the Dark Hall 04:55



..::OBSADA::..

Mysth - voc
Bogunieslav - git
Wrath - bass
Morbideus - dr




https://www.youtube.com/watch?v=K5zLPBaGxDU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Opisywany jako nowa siła (czy aby na pewno nowa?!) w świecie i w Polsce, melodic death/ black metalowy, polski zespół ETHELYN z pewnością nie jest zespołem dla bojaźliwych. Grupa rozpoczęła działać od 1995 roku, ale za robotę wzięła się tak naprawdę dopiero w XXI wieku, wydając od 2008 roku pięć albumów. Ten piąty, najnowszy, któremu nadano tytuł „Anhedonic” trafił do ludzkich mas w dniu 12.04.2024 dzięki wydawnictwu Putrid Cult.

Już na początku otwierającego album „It Comes in Wawes” pojawia się niesamowite przeczucie, że lekko nie będzie. Z każdą chwilą gęstnieje powietrze, jeszcze zanim gitary zaczną siać spustoszenie, a perkusja wpadnie w overdrive, wywołując jednocześnie śmiertelną falę ostrego wokalu, który skazuje słuchacza na wieczne cierpienie. Warstwowe wokale dodają niepokoju i głębi muzyce Ethelyn potęgując grozę, wywoływaną atakiem gitar.

Podczas, gdy większość zespołów grających tego typu muzykę kończy swoją działalność na wspomnianej ostrości, a tym samym powodując zniechęcenie do dalszego ulegania destrukcji, Ethelyn balansuje na granicy pomiędzy zniszczeniem dla samego zniszczenia a muzyką, wyjątkową muzyką!

Pozwolę sobie na napisanie o kilku, według mnie, najciekawszych utworów na płycie. Na pewno zalicza się do nich, rozpoczynający się świetną, dudniącą perkusją, niezwykle atmosferyczny „The Void Is Worse than Hell”. Dzieje się w nim naprawdę sporo, a ja cieszę się konwulsyjną podróżą, w którą zabiera mnie Ethelyn. Podobnie niesamowity jest „Feeding by Own Blood’ z wirującymi śmiercionośnymi partiami gitar. Wokal uwalnia wściekłą bestię o niepohamowanej dzikości, która grozi odesłaniem wszelkich wyobrażeń o dobru w piekielną otchłań. I wreszcie „Deathless Mother and the Mold”, o znacznie czystszym brzmieniu z oddychającymi, groźnymi wokalami i szalenie wściekłą perkusją, która sprawia wrażenie, że jest zbyt szybka, aby była ludzka.

Jest ostro, gęsto, brutalnie, oryginalnie. Zachęcam gorąco, by zapoznać się z „Anhedonic”, bo naprawdę warto!

Pablo S.


...a ten znowu o black metalu? Jakiś czas temu poświęcał się wyłącznie progresywnej muzyce, a tu takie klocki? O co chodzi? Jeśli komukolwiek przeszła przez głowę taka myśl, to pragnę uspokoić. Progres wciąż zajmuje ważne miejsce w moim sercu, ale metal jest w nim na równych prawach, a że do redakcji trafiła jakiś czas temu spora paczuszka z wydawnictwami z okolic muzyki ekstremalnej, to przez jakiś czas oddałem się tym dźwiękom…

„Anhedonic” krakowskiego ETHELYN to już piąte wydawnictwo sygnowane logo tego zespołu i choć nie znam wcześniejszych to ten najnowszy zdrowo mnie sponiewierał. Muzyka serwowania przez formację to obskurny, surowy black metal stojący daleko od tego wszystkiego co wrzuca się do wora pt. „polski black metal”. Nie nazywają się słowem po Polsku, nie mają tekstów po polsku, nie próbują być kolejną Mgłą czy Odrazą. Zespół hołduje starej skandynawskiej szkole młócąc niemiłosiernie i prąc do przodu bez oglądania się na boki. Muzyka ma niesamowite pokłady agresji, a nieco garażowe brzmienie dodaje całości obskurności z najgłębszych podkładów podziemia. Owszem od czasu do czasu zespół nieco zwolni a w kanonady dźwięków wkrada się nieco więcej „klimatów” (np. w „The Void in Worse Than Hell”), melodyjnie potrafią zagrać gitary, potrafi też być nieco podnioślej czy ciężko. Nie mniej to ekstremalna muzyka dla maniaków. Tu nawet fani black metalu mogą mieć problem z odnalezieniem (tylko czy w takiej sytuacji są fanami black metalu?).

ETHELYN zaprezentowali światu naprawdę niezły album, płytę spójną i przesiąkniętą sonicznymi eksplozjami, album wypełniony mrokiem i chłodem, daleki od wymuskanych produkcji… dobre to jest po prostu i tyle...

Piotr Michalski


Szczerze mówiąc o Ethelyn trochę już zapomniałem… Trudno mi się jednak dziwić, ich ostatni materiał został wydany sześć lat temu, a ostatnim, który ja słyszałem był „No Glory to the God” z 2012 roku. Goście zdążyli jeszcze w międzyczasie zmienić logo, więc po pierwszym rzucie oka na okładkę, która mignęła mi gdzieś w internetach, nie zajarzyłem nawet że oni, to oni… Okładka zresztą, podobnie jak cały layout, jest całkiem niezła. Wracając jednak do Ethelyn… kiedyś, widząc tą nazwę w głowie od razu otwierała mi się szufladka z napisem „melodic death/black metal”, jednak po lekturze tego krążka już chyba tak jednoznacznie nie będzie. Owszem, na „Anhedonic” znajdziemy sporo melodii, jednak jawi mi się on zdecydowanie bardziej „brutal”, niż „melodic”. Może jest tak przez dobrą, mięsistą ale jednak dość szorstką produkcję? Może przez szybkie tempa, które trzymują się tu przez większą część czasu trwania, albo przez bezlitośnie napierającą sekcję rytmiczną? Nie wiem, jednak nie można o tym materiale powiedzieć, że jest przesadnie melodyjny i wpadający w ucho „niedzielnemu” metaluchowi. Wręcz przeciwnie – już pierwsze dźwięki otwierającego „It Comes in Waves” pokazują że tu nie będzie miętkiej gry. Do plusów tego materiału na pewno zaliczyłbym partie gitar – sporo tu fajnego, napędzanego tremolami grania, jest trochę naprawdę dobrych, nośnych riffów, ciekawych zwolnień i oczywiście parę zgrabnych melodii. Jest tu więc stosunkowo różnorodnie, jednak całość jawi mi się jako dość zwarty monolit, z którego po przesłuchaniu płyty ciężko było mi przypomnieć sobie poszczególne utwory. Może było tak dlatego, że czas trwania tego krążka, szczególnie jak na tego typu intensywne granie, był stosunkowo długi. Gdyby kilka rzeczy tu powycinać, wywalić te przedłużające się motywy „sieki”, całość skrócić o kwadrans i zostawić samą „esencję” to byłaby petarda. Mnie w kilku momentach ten krążek trochę przytłaczał i nużył, generalnie jednak zapamiętam go jako kawał całkiem dobrej, momentami porywającej, death/blackowej jazdy.

Prezes


https://apocalypticrites.blogspot.com/2024/05/recenzja-ethelyn-anhedonic.html


Described as a new force (or is it really new?!) in the world and in Poland, melodic death/black metal band, the Polish band ETHELYN is certainly not a band for the timid. The group began operating in 1995, but it was not until the 21st century that they really started working, releasing five albums since 2008. The fifth and newest one, titled „Anhedonic”, reached the masses on April 12, 2024 thanks to the Putrid Cult publishing house,

Already at the beginning of the album’s opening „It Comes in Wawes” there is an incredible feeling that things won’t be easy. The air becomes thicker with each passing moment, even before the guitars begin to wreak havoc and the drums go into overdrive, simultaneously triggering a deadly wave of sharp vocals that condemn the listener to eternal suffering. Layered vocals add anxiety and depth to Ethelyn’s music, enhancing the terror caused by the attack of the guitars.

While most bands playing this type of music end their activity with the aforementioned harshness, thus discouraging further destruction, Ethelyn balances on the border between destruction for the sake of destruction and music, unique music!

Let me write about some of the most interesting songs on the album, in my opinion. One of them is definitely the extremely atmospheric „The Void Is Worse than Hell”, which begins with great, booming drums. There’s a lot going on in it, and I’m enjoying the convulsive journey Ethelyn is taking me on. “Feeding by Own Blood” is similarly amazing with its swirling deadly guitar parts. The vocals unleash a furious beast of unbridled ferocity that threatens to send all notions of goodness to the hellish abyss. And finally, „Deathless Mother and the Mold”, a much cleaner sound with breathy, menacing vocals and insanely furious drums that feel too fast to be human.

It’s sharp, dense, brutal, original. I strongly encourage you to read „Anhedonic”, because it is really worth it!

Pablo.S



..::TRACK-LIST::..

1. It Comes in Waves 03:41
2. The Void in Worse Than Hell 05:32
3. Swampborn 04:16
4. Nostalgia For a Time You’ve Never Known 05:30
5. Feeding By Own Blood 04:00
6. The Grave is Starving 06:04
7. Drowned in Sepia 05:45
8. Mirror to Mirror 04:31
9. Deathless Mother and the Mold 05:02
10. Down the Dark Hall 04:55



..::OBSADA::..

Mysth - voc
Bogunieslav - git
Wrath - bass
Morbideus - dr




https://www.youtube.com/watch?v=K5zLPBaGxDU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Spotkali się w 2019 roku w warszawskim sklepie muzycznym Plakaton i szybko uznali, że chcą razem coś nagrać. Z jednej strony Grzegorz Tarwid, pianista, muzyk zaangażowany w różne zespoły i projekty jazzowe (jak Sundial Trio), lubiący improwizację i otwarty na eksperymenty brzmieniowe. Z drugiej – Dominik Strycharski, flecista, performer, twórca o temperamencie awangardysty, biorący udział w najrozmaitszych przedsięwzięciach muzycznych (jak zespół Pulsarus), niestrudzenie poszerzający zakres terminu "improwizacja".

Album Apogeum jest owocem ich artystycznej współpracy, o której charakterze i efektach tak opowiada Grzegorz Tarwid: Od początku było wiadome, że będziemy grać naprzemiennie akustycznie i elektronicznie. Mieliśmy kilka podejść do nagrań, ale to dopiero trzecia sesja stała się decydująca i wtedy poczuliśmy, że nasz sound i stylistyka nabrały pewnej dojrzałości. A ponieważ zawsze improwizujemy bez ustalonego punktu wyjścia, nie mamy poczucia poruszania się po ścieżkach, które są już wytarte i zużyte. Z drugiej strony, jesteśmy świadomi pewnych trendów obecnych w dzisiejszej „awangardzie” i czasem możemy się w któryś wpisywać. Ale ostatecznie zawsze pozostaje ten czynnik zaskoczenia, dzięki czemu nasze wspólne tworzenie nigdy nie staje się przewidywalne.

Nagrana na tzw. setkę, bez żadnych nakładek i dogrywek, płyta jest wielce intrygującym konglomeratem brzmień akustycznych i eksperymentalnej elektroniki, za którą odpowiada Dominik Strycharski. W utworach akustycznych improwizowane partie fortepianu spotykają się z brzmieniami fletu o różnych barwach, roztaczając aurę kompletnej nieprzewidywalności. Muzycy nieustannie skręcają w boczne ścieżki, kluczą, wędrując między tonami zgoła subtelnymi a atonalną neurozą. Tam natomiast, gdzie do głosu dochodzą elektroniczne zgrzyty, szumy, repetycje i drony, muzyka zmierza w stronę noise'owej awangardy, choć zawsze zapewnia słuchaczowi odpowiednią przestrzeń i zróżnicowanie dynamiczne: od brzmień niemal industrialnych po fragmenty transowe, gdzie pojawiają się nawet śmiałe eksperymenty wokalne. Bez wątpienia w dźwiękach z Apogeum odnajdą się ci wszyscy, którym duch niespokojnych poszukiwań jest szczególnie bliski.

Audio Cave


Nie ma gwarancji, że jak dwa duże nazwiska spotkają się celem nagrania jednej płyty, to efekt będzie znakomity. Pozorna logika matematyki w przypadku muzyki po prostu nie działa. Dlatego też warto zachować jakąś rezerwę podchodząc do takich płyt. Miałem tak kiedy zasiadałem po raz pierwszy do słuchania „Apogeum” nagranego przez Dominika Strycharskiego i Grzegorza Tarwida. I szybko moja obawy zostały rozwiane.

„Apogeum” jest płytą opartą w głównej mierze na flecie oraz instrumentach klawiszowych, ale nie brakuje również eleketroniki. Taki zestaw zapowiedzią improwizacyjnych porywów jest, co zasadniczo sprawdza się w trakcie słuchania. Dajmy na to taki „Tutqich” wpadający niczym obłąkaniec do sklepu. Porównanie może nienajlepsze, ale chciałem jedynie zaznaczyć, że tu należy spodziewać się wszystkiego. W każdym razie dalej sprawy prostuje dziewięciominutowy „Venster” pełen liryzmu i okazałej melodii.

Swoboda towarzyszy nam od samego początku, czyli utworu „Fenestra”. Pomimo zawiłego charakteru czuć w tym kameralność. Usłyszeć można odniesienia do muzyki klasycznej występujące również w „Paggaunit”. Najmniej spodziewanym momentem jest kolejny dziewięciominutowiec „G’ildirak”. Ten z kolei zabiera nas w elektroniczny gąszcz mający w poważaniu harmonię. Bardziej liczą się doznania wyraziste blisko związane z noise`m czy industrialem.

Naturalnie musi zaraz pojawić się przeciwwaga. Ten natychmiastowy przeskok do „Pultahan”, w którym znów rządzi forma bardziej klasyczna wybija z rytmu. Zresztą druga część utworu – powiedzmy bardziej motoryczna – daje bardzo dużo uciechy. Zamykający „Odoratus” zawiera w sobie wokale i z tego tytułu mogę sobie pozwolić na opisanie go jako piosenki. Choć czy tak naprawdę nią jest, to pozostawiam do indywidualnych ocen. Również cały album, który do najłatwiejszych nie należy, co – mam nadzieję – dla niektórych z was będzie zachętą do posłuchania go.

Jarek Szczęsny



..::TRACK-LIST::..

1. Fenestra
2. Paggaunit
3. Tutqich
4. Venster
5. G'ildirak
6. Pultahan
7. Odoratus



..::OBSADA::..

Dominik Strycharski - flety, elektronika, głos
Grzegorz Tarwid - instrumenty klawiszowe



https://www.youtube.com/watch?v=tcI74nPo_4Y



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
OldiesPart009⭐MP3@320kbps

...( TrackList )...
VA - Classic Rock Magazine Presents The 100 Greatest Rock Songs [2020] (7CD)
VA - The 100 Greatest Reggae Songs of All-Time (2021 Super Deluxe Edition) (5CD)
VA - The 150 Greatest Rock 'n' Roll Songs of the 50's and 60's (Super Deluxe Edition) (2022) (5CD)
VA - The 250 Greatest R&B and Classic Soul Songs 1949-1979 (Super Deluxe Edition) [2022] (10CD)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Spotkali się w 2019 roku w warszawskim sklepie muzycznym Plakaton i szybko uznali, że chcą razem coś nagrać. Z jednej strony Grzegorz Tarwid, pianista, muzyk zaangażowany w różne zespoły i projekty jazzowe (jak Sundial Trio), lubiący improwizację i otwarty na eksperymenty brzmieniowe. Z drugiej – Dominik Strycharski, flecista, performer, twórca o temperamencie awangardysty, biorący udział w najrozmaitszych przedsięwzięciach muzycznych (jak zespół Pulsarus), niestrudzenie poszerzający zakres terminu "improwizacja".

Album Apogeum jest owocem ich artystycznej współpracy, o której charakterze i efektach tak opowiada Grzegorz Tarwid: Od początku było wiadome, że będziemy grać naprzemiennie akustycznie i elektronicznie. Mieliśmy kilka podejść do nagrań, ale to dopiero trzecia sesja stała się decydująca i wtedy poczuliśmy, że nasz sound i stylistyka nabrały pewnej dojrzałości. A ponieważ zawsze improwizujemy bez ustalonego punktu wyjścia, nie mamy poczucia poruszania się po ścieżkach, które są już wytarte i zużyte. Z drugiej strony, jesteśmy świadomi pewnych trendów obecnych w dzisiejszej „awangardzie” i czasem możemy się w któryś wpisywać. Ale ostatecznie zawsze pozostaje ten czynnik zaskoczenia, dzięki czemu nasze wspólne tworzenie nigdy nie staje się przewidywalne.

Nagrana na tzw. setkę, bez żadnych nakładek i dogrywek, płyta jest wielce intrygującym konglomeratem brzmień akustycznych i eksperymentalnej elektroniki, za którą odpowiada Dominik Strycharski. W utworach akustycznych improwizowane partie fortepianu spotykają się z brzmieniami fletu o różnych barwach, roztaczając aurę kompletnej nieprzewidywalności. Muzycy nieustannie skręcają w boczne ścieżki, kluczą, wędrując między tonami zgoła subtelnymi a atonalną neurozą. Tam natomiast, gdzie do głosu dochodzą elektroniczne zgrzyty, szumy, repetycje i drony, muzyka zmierza w stronę noise'owej awangardy, choć zawsze zapewnia słuchaczowi odpowiednią przestrzeń i zróżnicowanie dynamiczne: od brzmień niemal industrialnych po fragmenty transowe, gdzie pojawiają się nawet śmiałe eksperymenty wokalne. Bez wątpienia w dźwiękach z Apogeum odnajdą się ci wszyscy, którym duch niespokojnych poszukiwań jest szczególnie bliski.

Audio Cave


Nie ma gwarancji, że jak dwa duże nazwiska spotkają się celem nagrania jednej płyty, to efekt będzie znakomity. Pozorna logika matematyki w przypadku muzyki po prostu nie działa. Dlatego też warto zachować jakąś rezerwę podchodząc do takich płyt. Miałem tak kiedy zasiadałem po raz pierwszy do słuchania „Apogeum” nagranego przez Dominika Strycharskiego i Grzegorza Tarwida. I szybko moja obawy zostały rozwiane.

„Apogeum” jest płytą opartą w głównej mierze na flecie oraz instrumentach klawiszowych, ale nie brakuje również eleketroniki. Taki zestaw zapowiedzią improwizacyjnych porywów jest, co zasadniczo sprawdza się w trakcie słuchania. Dajmy na to taki „Tutqich” wpadający niczym obłąkaniec do sklepu. Porównanie może nienajlepsze, ale chciałem jedynie zaznaczyć, że tu należy spodziewać się wszystkiego. W każdym razie dalej sprawy prostuje dziewięciominutowy „Venster” pełen liryzmu i okazałej melodii.

Swoboda towarzyszy nam od samego początku, czyli utworu „Fenestra”. Pomimo zawiłego charakteru czuć w tym kameralność. Usłyszeć można odniesienia do muzyki klasycznej występujące również w „Paggaunit”. Najmniej spodziewanym momentem jest kolejny dziewięciominutowiec „G’ildirak”. Ten z kolei zabiera nas w elektroniczny gąszcz mający w poważaniu harmonię. Bardziej liczą się doznania wyraziste blisko związane z noise`m czy industrialem.

Naturalnie musi zaraz pojawić się przeciwwaga. Ten natychmiastowy przeskok do „Pultahan”, w którym znów rządzi forma bardziej klasyczna wybija z rytmu. Zresztą druga część utworu – powiedzmy bardziej motoryczna – daje bardzo dużo uciechy. Zamykający „Odoratus” zawiera w sobie wokale i z tego tytułu mogę sobie pozwolić na opisanie go jako piosenki. Choć czy tak naprawdę nią jest, to pozostawiam do indywidualnych ocen. Również cały album, który do najłatwiejszych nie należy, co – mam nadzieję – dla niektórych z was będzie zachętą do posłuchania go.

Jarek Szczęsny



..::TRACK-LIST::..

1. Fenestra
2. Paggaunit
3. Tutqich
4. Venster
5. G'ildirak
6. Pultahan
7. Odoratus



..::OBSADA::..

Dominik Strycharski - flety, elektronika, głos
Grzegorz Tarwid - instrumenty klawiszowe



https://www.youtube.com/watch?v=tcI74nPo_4Y



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Moją pierwszą reakcją na 'Hot Tuna' było rozczarowanie. Chyba spodziewałem się czegoś pomiędzy Jefferson Airplane i Dead, a tymczasem nie są ani jednym, ani drugim.
Stworzyli tymczasem małe arcydzieło bluesowe o odmiennym, niepowtarzalnym smaku...



..::TRACK-LIST::..

1. Hesitation Blues 5:03
2. How Long Blues 3:56
3. Uncle Sam Blues 4:54
4. Don't You Leave Me Here 3:00
5. Death Don't Have No Mercy 6:12
6. Know You Rider 4:05
7. Oh Lord, Search My Heart 3:51
8. Winin' Boy Blues 5:29
9. New Song (For the Morning) 5:00
10. Mann's Fate 5:23
11. Keep Your Lamps Trimmed And Burning 3:47
12. Candy Man 3:34
13. True Religion 8:32
14. Belly Shadow 2:58
15. Come Back Baby 6:06

Recorded September 1969 at New Orleans House, Berkeley, California.



..::OBSADA::..

Acoustic Guitar - Jorma Kaukonen
Harmonica - Will Scarlett
Bass - Jack Casady



https://www.youtube.com/watch?v=Ts0G3_Zzmtg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Piotr Szczepanik - Kochać
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Piotr Szczepanik
Album................: Kochać
Genre................: Oldies
Source...............: CD
Year.................: 2004
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 61 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Polskie Nagrania - Muza



Included.............: NFO, PLS, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Piotr Szczepanik - Żółte Kalendarze [03:14]
2. Piotr Szczepanik - Nigdy Więcej [03:21]
3. Piotr Szczepanik - Przyszła Do Mnie Nostalgia [02:31]
4. Piotr Szczepanik - Goniąc Kormorany [03:10]
5. Piotr Szczepanik - Dlaczego Tak Ma Być [02:23]
6. Piotr Szczepanik - Każdy Kogoś Kocha [02:47]
7. Piotr Szczepanik - Nie Jestem Sobą [02:33]
8. Piotr Szczepanik - Kochać [03:42]
9. Piotr Szczepanik - Dzień Niepodobny Do Dnia [02:33]
10. Piotr Szczepanik - Co Się Jutro Zdarzyć Ma [02:06]
11. Piotr Szczepanik - Zabawa Podmiejska [02:56]
12. Piotr Szczepanik - Nie Zabłądzisz [02:40]
13. Piotr Szczepanik - Puste Koperty [02:27]
14. Piotr Szczepanik - Głogi [03:25]
15. Piotr Szczepanik - Niedomówienia [03:19]
16. Piotr Szczepanik - Lepiej Nie Pytaj [03:42]
17. Piotr Szczepanik - Zanim Zaśniesz [03:14]
18. Piotr Szczepanik - Chciałbym Kiedyś [02:34]
19. Piotr Szczepanik - Jesteś Tu [03:28]
20. Piotr Szczepanik - Za Długo To Już Trwało [03:04]
21. Piotr Szczepanik - Jutro Bez Ciebie [02:55]
22. Piotr Szczepanik - Nic Nie Zaćmi Nam Słońca [02:52]
23. Piotr Szczepanik - Nie Płacz Już [02:01]
24. Piotr Szczepanik - Pójde Drogą W Świat Daleki [03:15]
25. Piotr Szczepanik - Portowa Tawerna [03:29]

Playing Time.........: 01:13:52
Total Size...........: 457,39 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Moją pierwszą reakcją na 'Hot Tuna' było rozczarowanie. Chyba spodziewałem się czegoś pomiędzy Jefferson Airplane i Dead, a tymczasem nie są ani jednym, ani drugim.
Stworzyli tymczasem małe arcydzieło bluesowe o odmiennym, niepowtarzalnym smaku...



..::TRACK-LIST::..

1. Hesitation Blues 5:03
2. How Long Blues 3:56
3. Uncle Sam Blues 4:54
4. Don't You Leave Me Here 3:00
5. Death Don't Have No Mercy 6:12
6. Know You Rider 4:05
7. Oh Lord, Search My Heart 3:51
8. Winin' Boy Blues 5:29
9. New Song (For the Morning) 5:00
10. Mann's Fate 5:23
11. Keep Your Lamps Trimmed And Burning 3:47
12. Candy Man 3:34
13. True Religion 8:32
14. Belly Shadow 2:58
15. Come Back Baby 6:06

Recorded September 1969 at New Orleans House, Berkeley, California.



..::OBSADA::..

Acoustic Guitar - Jorma Kaukonen
Harmonica - Will Scarlett
Bass - Jack Casady



https://www.youtube.com/watch?v=Ts0G3_Zzmtg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Pod Budą - Naftalinowy świat - Live
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Pod Budą
Album................: Naftalinowy świat
Genre................: Ballad
Source...............: CD
Year.................: 2005
Ripper...............: Exact Audio Copy 0.9b4 & Liteon LTN526
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 77 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: ID3 v1.1, ID3 v2.3VorbisComment
Information..........: Live

Included.............: NFO, M3U, LOG, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. (00:06:19) Pod Budą - Ballada o walizce
2. (00:03:21) Pod Budą - Bardzo smutna piosenka retro
3. (00:03:18) Pod Budą - Ballada o filiżance
4. (00:03:38) Pod Budą - Na całość
5. (00:04:39) Pod Budą - Daleko dwa kroki stąd
6. (00:03:33) Pod Budą - Jak kapitalizm, to kapitalizm
7. (00:03:54) Pod Budą - Stowarzyszenie rannej rosy
8. (00:04:39) Pod Budą - Głos z oddali
9. (00:03:08) Pod Budą - Moje dwie ojczyzny
10. (00:05:03) Pod Budą - Blues o starych sąsiadach
11. (00:03:50) Pod Budą - O la ri ja
12. (00:03:57) Pod Budą - Naftalinowy świat
13. (00:03:36) Pod Budą - Lecz póki co żyjemy
14. (00:04:33) Pod Budą - Przy tobie sama

Playing Time.........: 00:57:28
Total Size...........: 390,60 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. (00:03:20) Pod Budą - Nie patrz na to miła
2. (00:04:12) Pod Budą - Nasze razem przez telefon
3. (00:03:42) Pod Budą - Moje wyznanie
4. (00:04:27) Pod Budą - Ballada o ciotce Matyldzie
5. (00:04:56) Pod Budą - Od tamtej chwili
6. (00:04:13) Pod Budą - Bo przecież razem
7. (00:03:59) Pod Budą - Wyznanie barmana
8. (00:05:03) Pod Budą - Ta sama miłość
9. (00:03:50) Pod Budą - Żal za Piotrem S.
10. (00:04:16) Pod Budą - Na końcu mapy
11. (00:04:20) Pod Budą - Nie przenoście nam stolicy
12. (00:04:55) Pod Budą - Jeść, pić, kochać
13. (00:06:24) Pod Budą - To było
14. (00:05:30) Pod Budą - Kraków, Piwna 7

Playing Time.........: 01:03:07
Total Size...........: 440,57 MB

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Pod Budą - Kraków, Piwna 7
Złota Kolekcja
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Pod Budą
Album................: Kraków, Piwna 7
Genre................: Poezja Śpiewana
Source...............: CD
Year.................: 1999
Ripper...............: Exact Audio Copy 0.9b4 & Liteon LTN526
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 75 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: ID3 v1.1, ID3 v2.3VorbisComment
Information..........: Złota kolekcja

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. (00:02:49) Pod Budą - Bardzo smutna piosenka retro
2. (00:05:22) Pod Budą - Blues o starych sąsiadach
3. (00:04:40) Pod Budą - Ballada o walizce
4. (00:02:47) Pod Budą - Gdy mnie kochać przestaniesz
5. (00:03:10) Pod Budą - Przy niedzieli zabawa
6. (00:03:43) Pod Budą - Ballada o ciotce Matyldzie
7. (00:03:06) Pod Budą - Piosenka o mojej ulicy
8. (00:04:31) Pod Budą - Piosenka o ulicznym grajku
9. (00:03:10) Pod Budą - O la ri ja
10. (00:04:22) Pod Budą - Kraków, Piwna 7
11. (00:03:20) Pod Budą - List do świata
12. (00:03:43) Pod Budą - Lecz póki co żyjemy
13. (00:04:18) Pod Budą - Naftalinowy świat
14. (00:04:19) Pod Budą - Nie przenoście nam stolicy
15. (00:03:24) Pod Budą - Na całość
16. (00:03:41) Pod Budą - Jak kapitalizm, to kapitalizm
17. (00:05:16) Pod Budą - Na końcu mapy
18. (00:03:35) Pod Budą - Tokszoł
19. (00:04:36) Pod Budą - Ta sama miłość

Playing Time.........: 01:13:52
Total Size...........: 488,73 MB

..::INFO::..

Piętnasty, njnowszy album studyjny Manci Street Preachers.

Title: Critical Thinking

Artist: Manic Street Preachers

Country: Wielka Brytania

Year: 2025

Genre: Rock

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

...( TrackList ...

1.Critical Thinking
2.Decline and Fall
3.Brushstrokes of Reunion
4.Hiding in Plain Sight
5.People Ruin Paintings
6.Dear Stephen
7.Being Baptised
8.My Brave Friend
9.Out of Time Revival
10.Deleted Scenes
11.Late Day Peaks
12.OneManMilitia

..::INFO::..

Czwarty album kanadyjskiego zespołu grającego reggae i ska. Łącznie wydali cztery płyty.

Title: Dimples and Anti-Depressants

Artist: Random Order

Country: Kanada

Year: 2010

Genre: Ska, Reggae

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1 What's on Your Mind?
2 Double Standard Girls
3 It Takes One to Know One
4 Sink or Swim
5 Destiny
6 Frame of Mind
7 Feel the Greed
8 Foxy Lady
9 Skavinsky

TRACKLISTA:

1. Grawitango
2. Dom już stoi Feat. Olgia, Kieras
3. Nie rozumiem
4. Wejdę nie wejdę
5. Eche
6. Usycha logika
7. Jak to się pisze
8. Taki mam dług
9. Duże drzewa Feat. Olgia
10. Zostaję między nami Feat. Olgia
11. Męska rzecz
12. Spiritus movens
13. Moja działa


DANE TECHNICZNE:

Wielkość uploadu 87,4 MB
Format/Kodek: Mp3

TRACKLISTA:

1. NUMBER ONE
2. 101 DALMATYŃCZYKÓW
3. MADONNA
4. TRAP OR DIE
5. CLOUDS Feat. Dina Ayada
6. 4MYGANG
7. JORJA SMITH
8. PIERWSZY DIAMENT
9. TLEN Feat. Young Igi
10. NIE CHODZĘ Z FANAMI FREESTYLE
11. FOMO
12. DRIN ZA DRINEM 2 Feat. Tede
13. RUW BAMBICZE Feat. rów babicze
14. CZEMU NIE ŚPISZ?
15. NIE CHCESZ MNIE
16. TO NIE MA ZNACZENIA Feat. Oki
17. TE SUKI
18. OUTRO


DANE TECHNICZNE:

Wielkość uploadu 109,6 MB
Format/Kodek: Mp3

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::TRACK-LIST::..

Contains the first two ’84 and ’85 Sacrilege demos alongside a live set from the eminent Ambulance Station Squat on Old Kent Road in London, 1985

Demos ’84 And ’85:
1. Apartheid
2. Blind Acceptance
3. Bloodlust
4. Dig Your Own Grave
5. Stark Reality
6. A Violation Of Something Sacred
7. Bloodrun
8. Out Of Sight

Live Ambulance Station Squat On Old Kent Road In London, 1985:
9. Blind Acceptance
10. Blinding Panic
11. Dig Your Own Grave
12. Out Of Sight
13. Apartheid
14. Stark Reality
15. A Violation Of Something Sacred / Bloodrun



..::OBSADA::..

Bass - Tony
Drums - Liam
Guitar - Damien
Vocals - Tam



https://www.youtube.com/watch?v=pU7Oy0kFZoU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::TRACK-LIST::..

Contains the first two ’84 and ’85 Sacrilege demos alongside a live set from the eminent Ambulance Station Squat on Old Kent Road in London, 1985

Demos ’84 And ’85:
1. Apartheid
2. Blind Acceptance
3. Bloodlust
4. Dig Your Own Grave
5. Stark Reality
6. A Violation Of Something Sacred
7. Bloodrun
8. Out Of Sight

Live Ambulance Station Squat On Old Kent Road In London, 1985:
9. Blind Acceptance
10. Blinding Panic
11. Dig Your Own Grave
12. Out Of Sight
13. Apartheid
14. Stark Reality
15. A Violation Of Something Sacred / Bloodrun



..::OBSADA::..

Bass - Tony
Drums - Liam
Guitar - Damien
Vocals - Tam



https://www.youtube.com/watch?v=pU7Oy0kFZoU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
Title: Until The Lights Go Out
Artist: Freedomination
Year: 2025
Genre: Thrash-Metal
Country: Finland

Duration: 00:49:06
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Sin Road 04:10
02. Heaven Sent 04:58
03. The Raven 06:39
04. Second Chance 04:44
05. Tear Down The Wall 04:58
06. Smoking Gun 05:25
07. Unleash Hell 05:37
08. Down With The Rain 05:22
09. Until The Lights Go Out 07:10

...( Info )...
Title: Beneath It All
Artist: Ironrat
Year: 2025
Genre: Heavy, Psychedelic, Stoner-Rock
Country: USA

Duration: 00:39:27
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Liar 04:24
02. Tip Of My Tongue 06:32
03. Lost 06:26
04. Burn 08:01
05. Wasted 07:05
06. Obscene 06:56

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Albumem "Procedury wewnętrzne" debiutuje istniejące od 2012 roku warszawskie trio Latające Pięści, w którego skład wchodzą Michał Głowacki (znany ze So Slow), Paweł Kowalski (obtłukujący perkusję chociażby w Amarok) i Mateusz Urbański.

Krążek wypełniają punkowe protest songi z mocno naznaczonym klimatem cold wave, przez co formacja brzmi trochę jak post-punkowe, nowofalowe zespoły lat '80 - szczególnie blisko twórczości Klaus Mitffoch i solowego Lecha Janerki, da się wyczuć również naleciałości Siekiery czy w cięższych fragmentach nawet Kobong. Całość przesączona została przez różnorakie eksperymenty, włączając w to psychodelię, atonalność, narkotyczną atmosferę czy wątki elektroniczne - synthowych klawiszy jest tu zresztą bardzo dużo. W "Orko" widoczna jest nawet plemienność i transowość rodem z obrządku religijnego, z których po chwili wyłania się hardcore. Z kolei "Raz Dwa Trzy" sięga po folk, a właściwie polską muzykę ludową jakby z Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca Mazowsze, ale podaną bardziej złowrogo, post-punkowo - Latającym Pięściom pomogła tu neofolkowa grupa Kipikasza.

"Procedury wewnętrzne" nafaszerowane są odważnymi aforyzmami, zapadającymi w pamięć hasełkami rozniecającymi ogień buntu: "Silniejszy zjada pierwszy!", "Kiedy patrzę na ciebie, pragnę seksu i śmierci", "Ja nie jestem prawdziwy! Ja jestem na niby!" - to tylko małe wycinki z naprawdę niezłych, chwytliwych i inteligentnych tekstów napisanych głównie przez Michała Głowackiego. Wokalnie i tekstowo zespół ponownie prowadzi słuchacza w stronę estetyki nowej fali, nieraz kierując się w kierunku rozkrzyczanego punku.

Najciekawsze, że w skład Latających Pięści wchodzą perkusja (Paweł Kowalski sięga również po automat perkusyjny) i dwa basy, do tego dochodzą często przebijające się przez sekcje klawisze. Basy brzmią po prostu kapitalnie - Srzedniccy ze studia Serakos (tego samego, w którym od lat nagrywa chociażby Riverside) z w gruncie rzeczy brudnego, garażowego grania wykręcili zachwycający sound eksponując partie basów, tym samym robiąc delikatne nawiązanie w stronę grupy Primus i ogólnie twórczości Lesa Claypoola. Te grają przeróżnie: raz hipnotycznie, gdzie indziej atonalnie ("Celofan"), zarówno funkowo (czuć ducha starego Red Hot Chili Peppers), spokojnie, albo klangując, a w jeszcze innych momentach z mocno podkręconym przesterem budującym post punkową ścianę dźwięku. Latające Pięści mają mocno sprecyzowany pomysł na swoje brzmienie, opierając je właśnie na gitarach basowych.

"Procedury wewnętrzne" to płyta nieoczywista, wymagająca od słuchacza otwartości na przeróżne brzmienia, a przede wszystkim na eksperymentalny charakter muzyki. Twórczość zespołu najbardziej podejdzie tym rozmiłowanych w polskiej nowej fali naznaczonej duchem twórczości Lecha Janerki. Warto poznać.

Grzegorz Bryk


Latające Pięści to warszawska kapela, która choć dopiero debiutuje krążkiem Procedury wewnętrzne, to zdążyła przez kilka ostatnich lat zagrać sporo koncertów, a także wypracowała własny, niepowtarzalny styl. Efekt ich studyjnych poszukiwań jest jak najbardziej intrygujący i powinien spodobać się tym, którzy nie przepadają za stagnacją i nie znoszą jednoznaczności. Nie każdy co prawda będzie chciał zaprosić przyjemniaczka z okładki na własne salony – niektórzy słusznie zauważą, że trochę źle mu z oczu patrzy – znajdą się jednak tacy, którzy z obcowania z poczwarą czerpać będą błogą, a czasem chorą przyjemność. Kto gotowy na związek pełen skomplikowanych relacji pełnych dysonansów, kłótni, nieposkromionych wybuchów śmiechu, stanów lękowych i zmiennych nastrojów, zarówno w warstwie tekstowej, jak i muzycznej, ten może wytrwać w wierności przez lata.

Trudno przyporządkować Latającym Pięściom jakąś zgrabną etykietkę, co niewątpliwie należy policzyć tercetowi na plus. Znajdziecie na ich krążku metalcore’owe, nowofalowe, elektroniczne, post rockowe, garażowe, psychodeliczne i funkowe inspiracje, idące w parze z tekstami czasem pozornie zabawnymi, częściej piętnującymi paradoksy naszej rzeczywistości, zawsze jednak zmuszającymi do myślenia. Multum nawiązań nie oznacza jednak niestrawnego miszmaszu, bo zespół ma na siebie pomysł. Słychać tu pewne powinowactwo z Primusem (ponadprzeciętne znaczenie gitary basowej, pewien luz, zabawa konwencją) czy polskiego Kobonga, ale to nie jedyne tropy. W Fluoksetynie syntezatory dodają muzyce grupy pierwiastka magicznego i hipnotycznego. W Humbaku albo w Naukach Dnia – zwłaszcza w sferze wokalnej, ale też w nowofalowym chłodnym powiewie – czuć klimat wczesnych nagrań Lecha Janerki. Nie brak na Procedurach wewnętrznych całkiem mocnych, bliskich core’owej muzyce uderzeń (Celofan), punkowej motoryki wzmocnionej metalową siłą (Korpokrólewna), a nawet ludowych wtrętów, czego przykładem nagrana wspólnie z dziewczynami z neofolkowej kapeli Kipikasza piosenka Raz Dwa Trzy.

Przede wszystkim zaś zespół ciekawie hipnotyzuje, zapraszając w nieco psychodeliczne rejony. Efekt jest bardzo narkotyczny – dosłownie i w przenośni – jak w Mordzie, w której przewija się gorzka refleksja: narkotyki przynajmniej można kontrolować, w przeciwieństwie do tego, z czym ci się kojarzy życie. Może mało wychowawcze, ale coś w tym jest. Zresztą fajnie Latające Pięści potrafią się zatracać w lekko post rockowych pejzażach, odurzających i nieco groźnych (Narcystyczny nieład, Orko). Słychać, że Michał Głowacki, Paweł Kowalski i Mateusz Urbański nie są niewolnikami jakichkolwiek wytycznych i zobowiązań. Oczywiście rodzi to pewne konsekwencje – w kontakcie z Procedurami wewnętrznymi trzeba jednak wykazać się pewną otwartością.

Nawet jeśli w żadnym z kawałków kapela nie odkrywa nowych muzycznych lądów, to mieszając znane składniki w sposób niekonwencjonalny, osiąga stan inspirującej dla słuchacza satysfakcji. Oczywiście, można dyskutować nad zasadnością doboru takich a nie innych środków, pewnie tygiel różnorodnych dźwięków nie każdemu przypadnie do gustu, ale mimo swej niszowości, Procedury wewnętrzne mogą sobie zjednać liczne grono słuchaczy. Latające Pięści dołączają swą płytą do grupy artystów świadomie prowokujących słuchaczy do wspólnych podróży po zamglonych rejonach świadomości, nieoderwanych jednak od tego, z czym borykamy się na co dzień.

Paweł Lach


https://www.cantaramusic.pl/recenzje?action=details&id=748&fbclid=IwAR0xx-yA6CLfL5rHVka-yAPmeVw0YKJCuYyiLf1EGl3k6LEY-3liFZ45V1k



..::TRACK-LIST::..

1. Fluoksetyna 4:03
2. Humbak 4:04
3. Procedura 4 0:31
4. Celofan 3:53
5. Korpokrólewna 3:45
6. Morda 3:54
7. Procedura 3 1:01
8. Nauki Dnia 8:35
9. Narcystyczny Nieład 2:41
10. Orko 4:38
11. Procedura 2 1:09
12. Raz Dwa Trzy (Feat. Kipikasza) 3:28



..::OBSADA::..

Bass Guitar, Backing Vocals, Keyboards, Kalimba - Mateusz Urbański
Drums, Backing Vocals, Keyboards, Bass Guitar, Kalimba, Percussion - Paweł Kowalski
Lead Vocals - Aleksandra Członka (tracks: 12), Karolina Balmas-Pęczuła (tracks: 12), Kipikasza (tracks: 12)
Lead Vocals, Bass Guitar, Sampler, Accordion, Keyboards, Synthesizer, Rainstick - Michał Głowacki




https://www.youtube.com/watch?v=iN4Ucuy6j6E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!