...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Ne Obliviscaris z Obscurą, Augury i Fallujah... Polane dysonansowym sosem...
To bardzo eksperymentalne dzieło, które niełatwo zrozumieć.
I może właśnie to stanowi o jego wyjątkowości?

FA


Różne rzeczy w życiu widziałem, ale tak szpetnej i tandetnej okładki jak ta z debiutanckiej płyty niemieckiego projektu Khora, to chyba jeszcze nie spotkałem. Okładka ta przyciągnęła moją uwagę tak bardzo, że aż postanowiłem przyjrzeć się wnętrzu tego albumu. Swoją drogą może tak to miało właśnie zadziałać?

Niemiecko-irlandzki kwintet długo zwlekał z wydaniem swojego debiutanckiego krążka. W końcu jednak po siedmiu latach istnienia Soulseller Records wypuściło krążek o nazwie Timaeus, i czy tego chcemy czy nie, kiczowata okładka ujrzała światło dzienne.

Treść krążka to spłycając czterdzieści minut muzyki, którą można by nazwać awangardowym progresywnym black metalem, na myśl w dość czytelny sposób przywodzi ostatnie działania Ihsahna. Pisząc ostatnie, mam na myśli jego solowe albumy takie jak Arktis czy After. Pierwszym zwiastunem owych podobieństw jest wokalna maniera Kranosa, która z klasycznego growlu przechodzi często w specyficzny skrzek tak podobny do tego, który jest wizytówką Ihsahna. Do tego połamane linie melodyczne, przeplatające się koncepty, asymetrie strukturalne w utworze i połamańce, które brzmią bliźniaczo do tych wykonywanych przez lidera Emperora. Co zaś odróżnia Timaeusa od Arktisa czy innego Ermity? Przede wszystkim klawisze.

Przestrzenne i kosmiczne stanowią odskocznię od porównywanego projektu, a jednocześnie nadają muzyce charakteru i klimatu, co działa ogromnie na korzyść debiutu Khory. No i oczywiście tematyka tak odległa od norweskich lasów i problemów tamtejszej kultury jak to tylko możliwe. No bo jak porównać opowieści o stworzeniu świata, galaktykach, Cthulhu i Green Lantern, a także zmodyfikowanym Tutanchamonie do wewnętrznych wahań podróżnika Fridtjofa Nansena?

Muzyka jest bardzo zróżnicowana, a jednak dzięki klawiszowej podszewce spójna i korespondująca nawet z tą nieszczęsną grafiką wydawnictwa. Do tego jak na dłoni widać, że muzycy sprawnie poruszają się po skomplikowanych konstrukcjach utworów i jasne jest, że byle sroce spod ogona nie wypadli. Niemniej mnie niestety ta płyta nieco zmęczyła. Dla mnie jeden Ihsahn wystarczy aż nadto. Ale pomysłom i umiejętnościom muzyków chylę czoła.

Maciek Masta


Well, that’s how you kick off a discography! Here’s 2020 slamming another superb debut album over my head, this time coming in the form of Khôra’s “Timaeus”, a sublime concoction of contrasting styles. Merging together a raw black metal feel with progressive structures and strong atmospheric elements, this is another package on top of which genre labels simply refuse to stick. It’s a beautifully scary musical journey, carefully crafted with professionalism, finesse, and an astronomical amount of creepy vibes. And as astronomy goes, this record is quite the stargazer, with a concept based on Plato’s Timaeus dialogue depicting, and quote “the theme of the creation of the universe by three omnipotent entities”. I assume that’s why the amazing cover artwork greets you with a faceless Tutankhamun joined by Cthulhu and The Green Lantern (obviously I’m not a philosophy expert). But even so, the actual sound of this record reaches far greater levels of mystery. Intrigued yet?

The atmospheric sample based intro “Aether” makes for an immersive opening to the album that sets a dark, brooding mood with a well fitted alien feel, before “Noceo” gets the ball rolling on a drilling blast beat and cold eerie shrieks. This track introduces what I feel is the band’s greatest asset, which is the combination of black metal harshness with a raw mysterious feel. It’s mostly due to a texture contrast between the hard-hitting drums and harsh vocals with the compressed reverby guitar tones and obvious melodic aspect. As the album flows into the next song ”l’Annihilateur”, more faces of Khôra’s sound emerge, with a higher emphasis on the eerie melodies and equally eerie layered clean vocals that totally caught me off guard. There’s a fair amount of dissonant ideas in there too supporting the ominous feeling of the music. The progressive tinge makes its appearance as well with more changes of pace within the song and more elaborate ideas.

Over the album’s run time, the band is constantly switching gears between all of these different approaches, but it’s a delight to see how they all come together in a cohesive flow. There’s also a constant up and down feeling with the songs alternating faster more intense sections with more tuned down melodic bridges where the atmospherics truly shine. I like that the atmospheric background is never lost making sure that the music stays immersive and captivating for the entirety of the album’s run time (the synths on Roe to Noo are some of my favorites). The guitar sound also has a decent amount of dissonant melodies and leads melding into the soundscape. I like how the guitar either amps up the somewhat hectic feel of the music but can also settle into some heavy grooves, sometimes having a more death metal edge (see Existence). It’s also in these parts that the vocals often turn to the lower end, nicely complementing the evolution of the music and at least to my ear grasping some early Opeth tones. As the album nears its end, “The Occultation of Time” hits the brakes and trudges on some slower ideas with lots of melodies and clean vocals, providing a smooth transition into the outro. “Void” closes the album on a dramatic tone with raw clean guitars, celestial piano melodies and inhuman vocalizing.

At the end, the one drawback I can find to this record is that despite its extended arsenal of ideas, the somewhat monochrome feeling of creepy on top of creepy, leaves it less memorable than I initially expected. It’s not such a bummer considering that despite my prog love, I found myself more drawn into the atmospherics and the ominous surroundings of the music over the metal stuff. It’s more a matter of just getting lost in its astral aura rather than headbanging or singing along. This is not to disparage the album’s heavy end, but just to spotlight that Timaeus has in my view, some of the best atmospheric work to come out of a debut album and it’s just that expressive in delivering spacey vibes which is something I’ve always been a sucker for. Well done Khôra. I’m sold. Timaeus released via Soulseller Records on April 17th and is also available on Bandcamp.

Enjoy!

Livingwave17



..::TRACK-LIST::..

1. Aether 01:46
2. Noceo 03:49
3. l'Annihilateur 03:17
4. Harvesting Stars 04:32
5. De Vetus Ad Novum 03:58
6. Roe Too Noo (Flow Of The Mind) 05:02
7. Sempiternal 03:18
8. Existence 03:47
9. The Purge 03:23
10. The Occultation Of Time 04:13
11. Void 03:16



..::OBSADA::..

Oleg I. - Guitars, Drums, Keyboards, Vocals (backing), Songwriting, Lyrics
Kranos - Vocals, Keyboards, Samples, Lyrics
L.E. Måløy - Bass, Vocals, Lyrics (track 9), Everything (track 1




https://www.youtube.com/watch?v=6XW0rDX6nhc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!