...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ungodly Ruins Productions is extremely proud to announce the signing of technical/progressive death metal titans Humaniac. The label will release the band's new full-length 'Until the Light Fakes Us'. The music of this magnificent album is a well-balanced mixture of tech/prog death with some deadly blackened touches and perfectly woven atmospheric orchestrations. Conceptually this album is about bestial nature of our instincts and narrowness of human consciousness, additionally drawing influences from sci-fi, fantasy and classic authors like H.P. Lovecraft and D. Adams.



..::TRACK-LIST::..

1. Owl, Moloch and Redwood Trees 05:46
2. Zuckerbrin Firewall 04:52
3. Daath 02:04
4. ... of 42, Childhood and Recursive Survival 07:04
5. Randolph Carter 02:12
6. Vulture 05:30
7. Cage, Caste, Competition 08:12
8. The Semblant Dichotomy 07:24
9. The Fountain and the Light It Scorches 07:31



..::OBSADA::..

Artem Zurnadzhiev - vocals
Alexey Kotov - guitars
Andrey Rybakov - guitars
Vadim Kotov - bass
Kirill Chumachek - drums




https://www.youtube.com/watch?v=dPiOF9UnrCg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Carnage Gathers' to wysokiej klasy deathmetalowy album, który z pewnością zadowoli wszystkich chorych i obłąkanych... będziesz chciał do niej wracać raz po raz...

FA

Three years after their debut offering, the festering cadaver of Vancouver’s Grave Infestation, has risen again —ghastlier and more ravenous than ever before. Unleashed through a profane alliance between Dark Descent Records and Invictus Productions, Carnage Gathers emerges as a monstrous abomination, tearing flesh and sinew from the twisted legacies of Autopsy, Grave, Nihilist, Repulsion, and Abhorrence. These severed limbs and organs are stitched together into a horrifying golem of their own blasphemous design.

“It’s a frantic death metal assault! Violent, and unrelenting. The fast parts are faster, the slow parts are slower and everything is just plain nastier. It's like we made an album that sounds like it came out even before our first album,” the band says.

A putrid production, steeped in decay and malevolence, is the lifeblood of death metal. What we have here might just be one of the most grotesquely brilliant productions of the year. “The album was recorded and mixed with engineer Greg Wilkinson at the infamous Earhammer Studios in Oakland, producing a vile record that is a sonic push forward,” states vocalist/guitarist Graham Christofferson. “We wanted the album dripping with disgustingness and bringing forward elements we love about sick, underground death metal. The great thing about working with Greg is he's entrenched in the music we love and play. He could see our vision, and helped us make it happen. He had death metal solutions for death metal problems, along with great old cabinets and amps. Even the studio itself gives off deathly ambience."

The record comes infested with macabre verses and cover artwork, the latter courtesy of the notorious Misanthropic Illustrations: “Each song references a story of someone’s strange relationship to death, real or fictitious,” reveals Christofferson. “The cover art is related to the track The Anthropophagus, it's about a 17th century French cannibal hermit. That's the cave he lived in. People called him the Anthropophagus, which means cannibal, but he was just basically starved to madness."



..::TRACK-LIST::..

1. Living Inhumation 05:51
2. Ritualized Autopsy 05:15
3. Inhuman Remains 04:47
4. Black Widow 05:45
5. The Anthropophagus 04:21
6. Carnage Gathers 03:38
7. Drenched in Blood 05:15
8. Murder Spree 05:00



..::OBSADA::..

AS - Drums
BC - Guitars
GC - Vocals, Guitars
TS - Bass




https://www.youtube.com/watch?v=hnjCXE4GfTo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Carnage Gathers' to wysokiej klasy deathmetalowy album, który z pewnością zadowoli wszystkich chorych i obłąkanych... będziesz chciał do niej wracać raz po raz...

FA

Three years after their debut offering, the festering cadaver of Vancouver’s Grave Infestation, has risen again —ghastlier and more ravenous than ever before. Unleashed through a profane alliance between Dark Descent Records and Invictus Productions, Carnage Gathers emerges as a monstrous abomination, tearing flesh and sinew from the twisted legacies of Autopsy, Grave, Nihilist, Repulsion, and Abhorrence. These severed limbs and organs are stitched together into a horrifying golem of their own blasphemous design.

“It’s a frantic death metal assault! Violent, and unrelenting. The fast parts are faster, the slow parts are slower and everything is just plain nastier. It's like we made an album that sounds like it came out even before our first album,” the band says.

A putrid production, steeped in decay and malevolence, is the lifeblood of death metal. What we have here might just be one of the most grotesquely brilliant productions of the year. “The album was recorded and mixed with engineer Greg Wilkinson at the infamous Earhammer Studios in Oakland, producing a vile record that is a sonic push forward,” states vocalist/guitarist Graham Christofferson. “We wanted the album dripping with disgustingness and bringing forward elements we love about sick, underground death metal. The great thing about working with Greg is he's entrenched in the music we love and play. He could see our vision, and helped us make it happen. He had death metal solutions for death metal problems, along with great old cabinets and amps. Even the studio itself gives off deathly ambience."

The record comes infested with macabre verses and cover artwork, the latter courtesy of the notorious Misanthropic Illustrations: “Each song references a story of someone’s strange relationship to death, real or fictitious,” reveals Christofferson. “The cover art is related to the track The Anthropophagus, it's about a 17th century French cannibal hermit. That's the cave he lived in. People called him the Anthropophagus, which means cannibal, but he was just basically starved to madness."



..::TRACK-LIST::..

1. Living Inhumation 05:51
2. Ritualized Autopsy 05:15
3. Inhuman Remains 04:47
4. Black Widow 05:45
5. The Anthropophagus 04:21
6. Carnage Gathers 03:38
7. Drenched in Blood 05:15
8. Murder Spree 05:00



..::OBSADA::..

AS - Drums
BC - Guitars
GC - Vocals, Guitars
TS - Bass




https://www.youtube.com/watch?v=hnjCXE4GfTo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
The Beatles - Japanese Bootlegs (12 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: The Beatles
Album................: Japanese Bootlegs (4 x 3 CD BOX)
Genre................: Pop/Rock
Source...............: CD
Year.................: 1985
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 55 - 65 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------

1.BOX - Original Best Selection
The Beatles - (CD 1 - Love Me Do)
The Beatles - (CD 2 - I'll Be Back)
The Beatles - (CD 3 - Day Tripper)

2.BOX - The Beatles Story (1962 - 1967)
The Beatles - (CD 1 - Super Hits)
The Beatles - (CD 2 - Rock`N Rolls)
The Beatles - (CD 3 - Love Ballades)

3.BOX - Another The Beatles Story (1962 - 1967)
The Beatles - (CD 1 - 1962-1964)
The Beatles - (CD 2 - 1964-1966)
The Beatles - (CD 3 - 1966-1967)

4.BOX - Super Selection 1962-1967
The Beatles - (CD 1 - Super Selection 1962-1967)
The Beatles - (CD 2 - Super Selection 1962-1967)
The Beatles - (CD 3 - Super Selection 1962-1967)

...( Opis )...

NOW That’s What I Call Gold to pozycja obowiązkowa dla wszystkich miłośników muzyki — pełna legendarnych artystów, ponadczasowych hitów i niezapomnianych momentów w popie. Nie przegap tej złotej skarbnicy muzycznego geniuszu!

...( TrackList )...

CD1:

1. Queen – A Kind of Magic (04:22)
2. Philip Bailey & Phil Collins – Easy Lover (Single Version) (04:44)
3. The Police – Message In A Bottle (04:50)
4. The Killers – Mr. Brightside (03:44)
5. Noah Kahan – Stick Season (03:02)
6. Olivia Rodrigo – Drivers License (04:02)
7. Lewis Capaldi – Someone You Loved (03:02)
8. Coldplay – Trouble (04:32)
9. Duran Duran – Ordinary World (Single Version) (04:20)
10. Sade – Your Love Is King (Remastered) (03:40)
11. Aretha Franklin – (You Make Me Feel Like) A Natural Woman (02:41)
12. The Supremes – Stop! In The Name Of Love (Single Version / Mono) (02:51)
13. Jackson 5 – I Want You Back (02:57)
14. Stevie Wonder – Uptight (Everything's Alright) (Single Version) (02:55)
15. Daryl Hall & John Oates – You Make My Dreams (Come True) (03:07)
16. Dusty Springfield – I Only Want To Be With You (Mono) (02:36)
17. Petula Clark – Downtown (03:05)
18. Sonny & Cher – I Got You Babe (Single Version Mono) (03:10)
19. The Beach Boys – Good Vibrations (03:36)
20. Rod Stewart – Maggie May (Single Version) (03:43)
21. Wings – With A Little Luck (DJ Edit) (03:13)
22. Elvis Presley – Always On My Mind (Remastered) (03:39)

CD2:

1. John Lennon – Imagine (03:03)
2. Elton John – Tiny Dancer (06:15)
3. Celine Dion – All By Myself (Radio Edit) (03:59)
4. Harry Nilsson – Without You (03:19)
5. Billy Joel – Just The Way You Are (03:29)
6. Cliff Richard – Devil Woman (03:34)
7. Bonnie Tyler – Lost In France (03:54)
8. Electric Light Orchestra – Last Train To London (04:31)
9. Donna Summer – MacArthur Park (Single Version) (03:57)
10. Chic – Le Freak (03:32)
11. Sister Sledge – Lost In Music (Single Edit) (03:23)
12. Barry White – You're The First, The Last, My Everything (Single Version) (03:27)
13. Bill Withers – Lovely Day (04:09)
14. Lionel Richie – Stuck On You (03:12)
15. All-4-One – I Swear (Radio Edit) (03:43)
16. Rose Royce – Love Don't Live Here Anymore (Single Version) (03:58)
17. Dionne Warwick – Walk On By (02:54)
18. Shirley Bassey – Diamonds Are Forever (02:41)
19. Lesley Gore – Misty (02:19)
20. Marianne Faithfull – The Ballad Of Lucy Jordan (04:11)
21. Sinead O'Connor – Nothing Compares 2 U (05:10)

CD3:

1. Neil Diamond – Sweet Caroline (03:23)
2. Sophie Ellis-Bextor – Murder On The Dancefloor (03:50)
3. Dexys Midnight Runners – Come On Eileen (04:07)
4. Ed Sheeran – Galway Girl (02:49)
5. George Ezra – Green Green Grass (02:48)
6. The Weeknd – Blinding Lights (03:21)
7. Pharrell Williams – Happy (From "Despicable Me 2") (03:53)
8. Ricky Martin – Livin' La Vida Loca (04:03)
9. S Club – Don't Stop Movin' (03:53)
10. Spice Girls – Wannabe (02:53)
11. Girls Aloud – The Promise (Single Version) (03:44)
12. Gloria Estefan – Hold Me, Thrill Me, Kiss Me (03:23)
13. Mark Ronson – Nothing Breaks Like A Heart (feat. Miley Cyrus) (03:37)
14. John Denver – Take Me Home, Country Roads (03:10)
15. Glen Campbell – Wichita Lineman (03:10)
16. Paul Simon – Graceland (04:51)
17. Simply Red – Fairground (Single Edit) (04:24)
18. Culture Club – Karma Chameleon (Remastered 2002) (04:12)
19. Soft Cell – Tainted Love (02:39)
20. Philip Oakey & Georgio Morroder – Together In Electric Dreams (03:51)
21. Ultravox – Vienna (Single Version) (04:39)

CD4:

1. Spandau Ballet – Gold (03:53)
2. Survivor – Eye Of The Tiger (04:04)
3. Tina Turner – The Best (Edit) (04:11)
4. Blondie – Heart Of Glass (Original Single Version) (04:11)
5. Gloria Gaynor – I Will Survive (Single Version) (03:12)
6. Natasha Bedingfield – Unwritten (04:16)
7. One Direction – You & I (Radio Edit) (03:50)
8. Take That – Rule The World (Radio Edit) (03:58)
9. Westlife – I Have A Dream (04:14)
10. Whitney Houston – I Didn't Know My Own Strength (03:40)
11. Billie Eilish – What Was I Made For? (From The Motion Picture "Barbie") (03:42)
12. Lady Gaga & Bradley Cooper – Shallow (Radio Edit) (03:38)
13. Lana Del Rey – Video Games (04:43)
14. Tears For Fears & Oleta Adams – Woman In Chains (7" Version) (05:29)
15. Sting – Fragile (03:53)
16. Pretenders – I Go To Sleep (02:57)
17. Madness – It Must Be Love (2009 Remaster) (03:21)
18. OneRepublic – I Ain't Worried (02:29)
19. Marvin Gaye – I Heard It Through The Grapevine (03:15)
20. Ben E. King – Stand By Me (03:00)
21. Louis Armstrong – What A Wonderful World (02:17)

...( Opis )...

Mayhem on the Beach był jednorazowym występem Lady Gagi na plaży Copacabana w Rio de Janeiro, 3 maja 2025 roku. Ten darmowy koncert, który oznaczał powrót Gagi do Brazylii po 13 latach, przyciągnął ponad 2 miliony ludzi — największą publiczność w historii Gagi.

...( Dane Techniczne )...

Video: MPEG4 Video (H264) 1920x1080 29.97fps [V: h264 high L4.0, yuv420p, 1920x1080]
Audio: Dolby AC3 48000Hz 6ch 384kbps [A: Portuguese [por] (ac3, 48000 Hz, 5.1, 384 kb/s)]
Audio: MP3 48000Hz stereo 192kbps [A: English [eng] (mp3, 48000 Hz, stereo, 192 kb/s)]
Subtitle: DVB Subtitles [S: leg [leg] (dvbsub)]
Subtitle: UTF-8 [S: No subtitles]

..::INFO::..

Skrillex, właśc. Sonny John Moore (ur. 15 stycznia 1988 w Los Angeles) to amerykański DJ i producent muzyczny. Zajmuje się produkcją szeroko pojętej muzyki elektronicznej z gatunku dubstep i pochodnych. Wychowany w północno-wschodnim Los Angeles w Kalifornii, Moore dołączył do amerykańskiej posthardcorowej grupy From First to Last jako frontman w 2004 i wraz z zespołem nagrał dwa albumy studyjne (Dear Diary, My Teen Angst Has A Body Count i Heroine) przed opuszczeniem grupy, by rozpocząć karierę solową w 2007. Zaczął swoją pierwszą trasę jako artysta solowy w późnym 2007. Po zrekrutowaniu nowego składu zespołu, Moore dołączył do Alternative Press Tour, by wspomóc takie grupy jak All Time Low i The Rocket Summer i być na okładce Alternative Press jednorocznego numeru 100 Bands You Need To Know. Wstawka zawiera czwarty, najnowszy album studyjny Skrillexa.

Title: FCK U SKRILLEX YOU THINK UR ANDY WARHOL BUT UR NOT!!

Artist: Skrillex

Country: USA

Year: 2025

Genre: Dubstep, Elektroniczna

Format / Codec: MP3

Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

Skrillex - SKRILLEX IS DEAD
Skrillex, HAWAII SLIM - SPITFIRE
Skrillex, Virtual Riot, Nakeesha - WHILE YOU WERE SLEEPING VIP
Skrillex - SLICKMAN
Skrillex, Sleepnet, Joker - TEARS LOST DROP
Skrillex - THINGS I PROMISED
Skrillex, Space Laces - RECOVERY
Skrillex - ANDY
Skrillex - SQUISHY CLIP
Skrillex, Jonsi - LOOK AT YOU
Skrillex, Naisha - GULAB XX
Skrillex, Zacari, Starrah, Ilykimchi - MOMENTUM
Skrillex, Team EZY - ANIMALS BEAT
Skrillex, Virtual Riot, Nakeesha - MIRCHI TEST
Skrillex - HOLD ON
Skrillex, swedm®, LOAM - SEE YOU AGAIN VIP
Skrillex - MORJA KAIJU VIP
Skrillex, bgirl, PARISI, Eurohead, Varg, Whitearmor, jamesjamesjames - KORABU
Skrillex -REDLINE DASH
Skrillex, Boys Noize, Dylan Brady - ZEET NOISE
Skrillex, Dylan Brady - OOSTER
Skrillex - FRICKY VIP
Skrillex, LH4L - ULTRA INTRO
Skrillex - JUNGUNDRA
Skrillex, G Jones - DRUIDS
Skrillex, Wuki - BIGGY BAP
Skrillex, Njomza, swedm® -SAY GOODBYE
Skrillex - MOSQUITOTOUILLE
Skrillex, swedm®– BABY ROYAL
Skrillex, swedm®, Badriia - G2G
Skrillex, Majestic - DNB TING
Skrillex - SAN DIEGO VIP
Skrillex - VOLTAGE
Skrillex, swedm® - AZASU

..::INFO::..

Czwarty,najnowszy album studyjny amerykańskiego zespołu z Nowego Jorku.

Title: Mortal Primetime

Artist: Sunflower Bean

Country: USA

Year: 2025

Genre: Rock

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Champagne Taste
2.Nothing Romantic
3.Waiting for the Rain
4.Look What You've Done to Me
5.I Knew Love
6.Take Out Your Insides
7.There's a Part I Can't Get Back
8.Please Rewind
9.Shooting Star
10.Sunshine

..::INFO::..

Drugi album niemieckiego zespołu skapunkowego z Kolonii.

Artist: Berti's Beatpatrol

Title: Berti's Beatpatrol

Country: Niemcy

Year: 2009

Genre: SkaPunk

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 226 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1. Break Up
2. Election Day
3. Selfmade Puplic Enemy
4. Daily Tragedy
5. California Mission
6. Please Come
7. Force Spiral
8. Deaf As Long As You Shout
9. Time After Time
10. Next Section
11. Buffalo Bill Pony Express

...( Info )...

Artist: INXS
Album: Listen Like Thieves (40th Anniversary Deluxe)
Year: 1985
Quality: FLAC 24Bit-48kHz

...( TrackList )...

01. What You Need (2025 Mix)
02. Listen Like Thieves (2025 Mix)
03. Kiss The Dirt (Falling Down The Mountain) (2025 Mix)
04. Shine Like It Does (2025 Mix)
05. Good And Bad Times (2025 Mix)
06. Biting Bullets (2025 Mix)
07. This Time (2025 Mix)
08. Three Sisters (2025 Mix)
09. Same Direction (2025 Mix)
10. One X One (2025 Mix)
11. Red Red Sun (2025 Mix)
12. "We're rolling, it's 1985" - Studio Dialogue
13. Funk Song #11 - Take 2 - Working title of What You Need (Alternate Take)
14. "Press the blue and red button" - Studio Dialogue
15. Kiss The Dirt (Studio Demo)
16. Meaning of the song "Listen Like Thieves" - Interview Excerpt
17. Listen Like Thieves (Studio Demo)
18. INXS SA FM Radio Spot
19. One X One (Studio Demo)
20. This Time (Studio Demo)
21. Shine Like It Does (Studio Demo)
22. Good And Bad Times (Alternate Take)
23. Red Red Sun (Studio Jam)
24. Red Red Sun (Alternate Take)
25. Recording of Same Direction (2025 Mix)
26. Funk Song #9 (Working title of Same Direction) (Studio Demo)
27. What You Need (Calvin Bell Home Demo)
28. Shine Like It Does (Andrew's home demo)
29. Listen Like Thieves (Home Demo)
30. Kiss The Dirt (Calvin Bell Home Demo)
31. Introduction by Pete Drummond (Live At Royal Albert Hall, London - June 24, 1986)
32. Same Direction (Live At Royal Albert Hall, London - June 24, 1986)
33. Soul Mistake (Live At Royal Albert Hall, London - June 24, 1986)
34. Kiss The Dirt (Live At Royal Albert Hall, London - June 24, 1986)
35. Biting Bullets (Live At Royal Albert Hall, London - June 24, 1986)
36. Burn For You (Live At Royal Albert Hall, London - June 24, 1986)
37. Do Wot You Do (Live At Royal Albert Hall, London - June 24, 1986)
38. Original Sin (Live At Royal Albert Hall, London - June 24, 1986)
39. Different World (Live At Royal Albert Hall, London - June 24, 1986)
40. Shine Like it Does (Live At Royal Albert Hall, London - June 24, 1986)
41. Listen Like Thieves (Live At Royal Albert Hall, London - June 24, 1986)
42. One X One (Live At Royal Albert Hall, London - June 24, 1986)
43. What You Need (Live At Royal Albert Hall, London - June 24, 1986)
44. Red Red Sun (Live At Royal Albert Hall, London - June 24, 1986)
45. Listen Like Thieves (Extended Remix)
46. Begotten
47. What You Need (Nick Launay Remix)
48. I'm Over You
49. Sweet As Sin
50. Six Knots
51. Listen Like Thieves (Instrumental Remix)

...( Info )...



Artist: Blake Shelton
Album: For Recreational Use Only
Year: 2025
Genre: Country
Quality: FLAC 24Bit-48kHz

...( TrackList )...

01. Stay Country or Die Tryin'
02. Texas
03. Hangin' On
04. Strangers
05. Let Him In Anyway
06. Heaven Sweet Home (feat. Craig Morgan)
07. Life's Been Comin' Too Fast
08. Don't Mississippi
09. All of My Love
10. Cold Can
11. The Keys
12. Years (feat. John Anderson)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ostatnie kilka dni wałkowałem debiutancki album niemieckiego Necrochaos. I o dziwo – pamiętam, że bardzo podobała mi się ich wcześniejsza EPka, ale nie wiedziałem za bardzo, jak wyglądała recenzja tego materiału.

Po napisaniu recenzji debiutu postanowiłem więc, że sprawdzę co tam napisałem o tej grupie te dwa lata temu. A potem skasowałem recenzję „Mortal Angel Descent”, bo powielałem prawie toćka w toćkę moją opinię. Pomyślelibyście więc, że liczę na Waszą krótką pamięć i wklejam starą recenzję. Nic z tych rzeczy. Muzycznie po prosto Necrochaos nie zrobiło kroku ani w przód ani w tył. W dalszym ciągu serwują nam wywrotkę gruzu, brzmiącego surowo (posłuchajcie werbla), ale nie chujowo. Można powiedzieć, że Necrochaos to kolejny klon Incantation – będzie to prawda i zafałszowanie rzeczywistości. Inspiracje są oczywiste, jednak Niemcy starają się sięgać ponad wpływy ekipy McEnteego, niemniej jednak cały czas robią to dość niezauważalnie. I chyba nie na tyle wyraźnie, by większość osób przyjęła to do wiadomości. Nie będę się wymądrzał – nie odkrywam u nich nieznanych nut, lub znanych tylko wybranym i upraszczając wszystko – zawsze powiem, iż faktycznie Necrochaos nie jest zespołem wybitnie odkrywczym, a jeśli mam ich przyrównać do czegoś na szybko – to właśnie do twórców „Onward to Golgotha”. A to w mojej opinii dobra rekomendacja, więc jeśli jaracie się tego typu death metalem, sugeruję przelanie odpowiedniej sumy na konto wiadomego wydawcy. W zamian otrzymacie „Mortal Angel Descent” oraz szacun na dzielni, zbudowanej z gruzu.

To tyle na dziś. Poczekamy z rok, dwa lata i zobaczymy czy o kolejnym wydawnictwie Germanów napiszę w podobnych superlatywach.

Oracle


No proszę… Rok temu miałem przyjemność napisać kilka słów o debiutanckim demo Necrochaos, które to napawało mnie wielką nadzieją na przyszłość. Stąd też niecierpliwie wyczekiwałem nowego materiału Niemca. Mówisz – masz, oto jest! Satysfakcja podwójna, bo nie dość, że jest to pełen album, to dodatkowo wszelkie uwierające mnie nieco na “Crawling Through Cadavers” niedociągnięcia zostały tym razem poprawione. “Mortal Angels Descent” to niewielki, ale jednak krok wprzód. Piszę niewielki, bowiem jeśli coś jest i tak dobre, to ciężko to raczej udoskonalać w nieskończoność. Nowy materiał przynosi ze sobą trzydzieści pięć minut death metalu najwyższej klasy, będącego naturalną kontynuacją wcześniejszych dokonań tego jednoosobowego projektu. I mówiąc wprost, jest to prawdziwa petarda, mieszanka wybuchowa wszystkiego co w starej szkole gatunku najlepsze.

Przede wszystkim album jest bardzo urozmaicony, nie pozwalający nawet na najmniejsze ziewnięcie. W każdym z sześciu utworów coś się dzieje. Mocniejsze uderzenia idealnie równoważą się z ciężkimi, brytyjsko – fińskimi melodiami, proste, bezpośrednie strzały mieszają się z porywającymi, rytmicznymi akordami a wszędzie aż roi się od zajebistych patentów. Nie ma tu grania na jedno kopyto a z każdym odsłuchem krążek ten wgryza się coraz głębiej w korę mózgową i ani myśli odpuszczać, nawet kiedy wybrzmiewa ostatni dźwięk. Oczywiście, że można znów bawić się w wytykanie palcem pojawiających się w tej muzyce inspiracji, jednak są one tu tak umiejętnie ubrane w nowe szaty, że wydaje mi się to zbędne. Powiem jedynie, że jebie tu na kilometr starą szkołą a brzmienie tych nagrań jest bardzo organiczne, wręcz nieco piwniczne, ale też idealnie czytelne. Może i ten matex ma faktycznie wielu praojców, jednak sam w sobie jest niezależnym, drapieżnym bytem, który tropi i morduje po swojemu. Mi, jako maniakowi tego typu grania, nic więcej do szczęścia nie potrzeba. Eugene po raz kolejny udowadnia, iż nie jest muzykiem przeciętnym. Liczę na to, że wulkan pomysłów w jego głowie jeszcze niejednokrotnie eksploduje. Wysłuchaj nas panie…

jesusatan



..::TRACK-LIST::..

1. Word of God 05:27
2. Masters Corpse 05:38
3. Bloodied Sacred Scriptures 06:16
4. Mortal Angels Descent 06:43
5. Last Prayer 06:07
6. Hell Arisen 05:15



..::OBSADA::..

Eugene - Everything



https://www.youtube.com/watch?v=E8w2_iu8ya8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ostatnie kilka dni wałkowałem debiutancki album niemieckiego Necrochaos. I o dziwo – pamiętam, że bardzo podobała mi się ich wcześniejsza EPka, ale nie wiedziałem za bardzo, jak wyglądała recenzja tego materiału.

Po napisaniu recenzji debiutu postanowiłem więc, że sprawdzę co tam napisałem o tej grupie te dwa lata temu. A potem skasowałem recenzję „Mortal Angel Descent”, bo powielałem prawie toćka w toćkę moją opinię. Pomyślelibyście więc, że liczę na Waszą krótką pamięć i wklejam starą recenzję. Nic z tych rzeczy. Muzycznie po prosto Necrochaos nie zrobiło kroku ani w przód ani w tył. W dalszym ciągu serwują nam wywrotkę gruzu, brzmiącego surowo (posłuchajcie werbla), ale nie chujowo. Można powiedzieć, że Necrochaos to kolejny klon Incantation – będzie to prawda i zafałszowanie rzeczywistości. Inspiracje są oczywiste, jednak Niemcy starają się sięgać ponad wpływy ekipy McEnteego, niemniej jednak cały czas robią to dość niezauważalnie. I chyba nie na tyle wyraźnie, by większość osób przyjęła to do wiadomości. Nie będę się wymądrzał – nie odkrywam u nich nieznanych nut, lub znanych tylko wybranym i upraszczając wszystko – zawsze powiem, iż faktycznie Necrochaos nie jest zespołem wybitnie odkrywczym, a jeśli mam ich przyrównać do czegoś na szybko – to właśnie do twórców „Onward to Golgotha”. A to w mojej opinii dobra rekomendacja, więc jeśli jaracie się tego typu death metalem, sugeruję przelanie odpowiedniej sumy na konto wiadomego wydawcy. W zamian otrzymacie „Mortal Angel Descent” oraz szacun na dzielni, zbudowanej z gruzu.

To tyle na dziś. Poczekamy z rok, dwa lata i zobaczymy czy o kolejnym wydawnictwie Germanów napiszę w podobnych superlatywach.

Oracle


No proszę… Rok temu miałem przyjemność napisać kilka słów o debiutanckim demo Necrochaos, które to napawało mnie wielką nadzieją na przyszłość. Stąd też niecierpliwie wyczekiwałem nowego materiału Niemca. Mówisz – masz, oto jest! Satysfakcja podwójna, bo nie dość, że jest to pełen album, to dodatkowo wszelkie uwierające mnie nieco na “Crawling Through Cadavers” niedociągnięcia zostały tym razem poprawione. “Mortal Angels Descent” to niewielki, ale jednak krok wprzód. Piszę niewielki, bowiem jeśli coś jest i tak dobre, to ciężko to raczej udoskonalać w nieskończoność. Nowy materiał przynosi ze sobą trzydzieści pięć minut death metalu najwyższej klasy, będącego naturalną kontynuacją wcześniejszych dokonań tego jednoosobowego projektu. I mówiąc wprost, jest to prawdziwa petarda, mieszanka wybuchowa wszystkiego co w starej szkole gatunku najlepsze.

Przede wszystkim album jest bardzo urozmaicony, nie pozwalający nawet na najmniejsze ziewnięcie. W każdym z sześciu utworów coś się dzieje. Mocniejsze uderzenia idealnie równoważą się z ciężkimi, brytyjsko – fińskimi melodiami, proste, bezpośrednie strzały mieszają się z porywającymi, rytmicznymi akordami a wszędzie aż roi się od zajebistych patentów. Nie ma tu grania na jedno kopyto a z każdym odsłuchem krążek ten wgryza się coraz głębiej w korę mózgową i ani myśli odpuszczać, nawet kiedy wybrzmiewa ostatni dźwięk. Oczywiście, że można znów bawić się w wytykanie palcem pojawiających się w tej muzyce inspiracji, jednak są one tu tak umiejętnie ubrane w nowe szaty, że wydaje mi się to zbędne. Powiem jedynie, że jebie tu na kilometr starą szkołą a brzmienie tych nagrań jest bardzo organiczne, wręcz nieco piwniczne, ale też idealnie czytelne. Może i ten matex ma faktycznie wielu praojców, jednak sam w sobie jest niezależnym, drapieżnym bytem, który tropi i morduje po swojemu. Mi, jako maniakowi tego typu grania, nic więcej do szczęścia nie potrzeba. Eugene po raz kolejny udowadnia, iż nie jest muzykiem przeciętnym. Liczę na to, że wulkan pomysłów w jego głowie jeszcze niejednokrotnie eksploduje. Wysłuchaj nas panie…

jesusatan



..::TRACK-LIST::..

1. Word of God 05:27
2. Masters Corpse 05:38
3. Bloodied Sacred Scriptures 06:16
4. Mortal Angels Descent 06:43
5. Last Prayer 06:07
6. Hell Arisen 05:15



..::OBSADA::..

Eugene - Everything



https://www.youtube.com/watch?v=E8w2_iu8ya8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Płytę rozpoczynają etniczne wokale w utworze „Anger”, którym towarzyszy dźwięk liry korbowej. Po chwili dołączają inne etniczne instrumenty, a zaraz po nich mamy jakże charakterystyczne dla zespołu ostre brzmienia. Instrumenty etniczne oraz żeńskie wokalizy jeszcze powrócą w dalszej części tego utworu, ale stanowią one już tylko dodatek. W kolejnych utworach mamy już tylko progmetalowe łojenie, jakże charakterystyczne dla tej grupy. Momentami nawet ostrzej (np. początek „In Disguise”). Słucha się tego dobrze, choć płyta nie powala aż tak bardzo, jak np. dokonania Riverside. Nie będzie to na pewno kandydatka do płyty roku, ale nie jest to absolutnie złe wydawnictwo.

Niektóre utwory są ze sobą połączone. Można też pokusić się o porównania do dokonań grupy Dominium po 2000 roku, w którym to udzielali się muzycy Bright Ophidia. Na płycie sporo się dzieje, a muzyka wręcz zachęca do ruszania się. Niekiedy jako dodatek pojawiają się klawisze, na których gra Krzysztof Murawski. Jest on także odpowiedzialny za elektronikę, która pojawia się głównie w początkowych fragmentach poszczególnych utworów.

Podobnie jak na wcześniejszych wydawnictwach na uwagę zasługuje precyzyjna sekcja rytmiczna (Cezary Mielko na perkusji i Grzegorz Popławski na basie). Gitarzyści Przemysław Figel i Marek Walczuk serwują nam szeroki wachlarz gitarowych brzmień. Od soczystych ciężkich riffów przez gitarowe warkocze i całkiem niezłe solówki aż po granie na gitarach akustycznych. Wokalista Adam „Gethsemane” Boguslowicz serwuje nam charakterystyczny styl znany z grupy Dominium czy wcześniejszych dokonań Bright Ophidia, a czasem growluje. Najspokojniejszą kompozycją jest zamykający album „Rise”. Najmniej jest tam łojenia, dużo spokojniejszej gry, a w ostatnich dźwiękach powracają etniczne instrumenty znane z pierwszego utworu na płycie.

W przeciwieństwie do poprzedniego wydawnictwa zdominowanego przez gitarowe łojenie, mamy tutaj bardziej urozmaicone brzmienie. Można tylko żałować, że klawisze, elektronika, żeńskie wokale czy instrumenty etniczne stanowią jedynie drobny dodatek do niektórych utworów na płycie. Można trochę żałować, że zabrakło tak długiego numeru, jak „In Exile” na poprzednim wydawnictwie, ale znacznie krótszy „Rise” podobnie jak na poprzednim albumie to najdłuższa kompozycja zamykająca wydawnictwo.

Paweł Świrek



..::TRACK-LIST::..

1. Anger 04:57
2. Survive 04:57
3. In Disguise 04:11
4. Cold Embrace 03:51
5. In Your Eyes 04:50
6. The Room 04:07
7. Last Day 04:45
8. Quiet and Calm 05:03
9. Silence I Have 03:39
10. Rise 06:15



..::OBSADA::..

ADAM BOGUSŁOWICZ - vocals
CEZARY MIELKO - drums
PRZEMYSŁAW FIGIEL - lead and rhytm guitars, backing vocals
MAREK WALCZUK - rhytm guitars
GRZEGORZ POPŁAWSKI - bass

GUESTS:
KRZYSZTOF MURAWSKI - backing vocals, keyboards and electronics
MAREK KUBIK - keyboards and electronics
MAREK PAPAJ - ethnic instruments (ANGER and RISE)
KAROLINA CICHA - vocal solo (ANGER)
JULITA CHARYTONIUK - ethnic vocal (ANGER)
MARIA ŻYNEL - ethnic vocal (ANGER)
MAGDALENA WIEREMIEJUK - ethnic vocal (ANGER)




https://www.youtube.com/watch?v=bWeiHDcF0u8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
Title: Urwany Film
Artist: Nocny Kochanek
Year: 2025
Genre: Heavy Metal
Country: Poland

Duration: 00:42:45
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Co tu się od1€84£0?
2. To właśnie Hewi metal
3. Ile można pić?
4. Będę ojcem
5. Szybszy od wytrysku
6. Wódeczka
7. Na własną rękę
8. MILF
9. Uber uwodziciel
10. Cycki, kebab, amarena
11. Zanim nas dopadnie kac

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Płytę rozpoczynają etniczne wokale w utworze „Anger”, którym towarzyszy dźwięk liry korbowej. Po chwili dołączają inne etniczne instrumenty, a zaraz po nich mamy jakże charakterystyczne dla zespołu ostre brzmienia. Instrumenty etniczne oraz żeńskie wokalizy jeszcze powrócą w dalszej części tego utworu, ale stanowią one już tylko dodatek. W kolejnych utworach mamy już tylko progmetalowe łojenie, jakże charakterystyczne dla tej grupy. Momentami nawet ostrzej (np. początek „In Disguise”). Słucha się tego dobrze, choć płyta nie powala aż tak bardzo, jak np. dokonania Riverside. Nie będzie to na pewno kandydatka do płyty roku, ale nie jest to absolutnie złe wydawnictwo.

Niektóre utwory są ze sobą połączone. Można też pokusić się o porównania do dokonań grupy Dominium po 2000 roku, w którym to udzielali się muzycy Bright Ophidia. Na płycie sporo się dzieje, a muzyka wręcz zachęca do ruszania się. Niekiedy jako dodatek pojawiają się klawisze, na których gra Krzysztof Murawski. Jest on także odpowiedzialny za elektronikę, która pojawia się głównie w początkowych fragmentach poszczególnych utworów.

Podobnie jak na wcześniejszych wydawnictwach na uwagę zasługuje precyzyjna sekcja rytmiczna (Cezary Mielko na perkusji i Grzegorz Popławski na basie). Gitarzyści Przemysław Figel i Marek Walczuk serwują nam szeroki wachlarz gitarowych brzmień. Od soczystych ciężkich riffów przez gitarowe warkocze i całkiem niezłe solówki aż po granie na gitarach akustycznych. Wokalista Adam „Gethsemane” Boguslowicz serwuje nam charakterystyczny styl znany z grupy Dominium czy wcześniejszych dokonań Bright Ophidia, a czasem growluje. Najspokojniejszą kompozycją jest zamykający album „Rise”. Najmniej jest tam łojenia, dużo spokojniejszej gry, a w ostatnich dźwiękach powracają etniczne instrumenty znane z pierwszego utworu na płycie.

W przeciwieństwie do poprzedniego wydawnictwa zdominowanego przez gitarowe łojenie, mamy tutaj bardziej urozmaicone brzmienie. Można tylko żałować, że klawisze, elektronika, żeńskie wokale czy instrumenty etniczne stanowią jedynie drobny dodatek do niektórych utworów na płycie. Można trochę żałować, że zabrakło tak długiego numeru, jak „In Exile” na poprzednim wydawnictwie, ale znacznie krótszy „Rise” podobnie jak na poprzednim albumie to najdłuższa kompozycja zamykająca wydawnictwo.

Paweł Świrek



..::TRACK-LIST::..

1. Anger 04:57
2. Survive 04:57
3. In Disguise 04:11
4. Cold Embrace 03:51
5. In Your Eyes 04:50
6. The Room 04:07
7. Last Day 04:45
8. Quiet and Calm 05:03
9. Silence I Have 03:39
10. Rise 06:15



..::OBSADA::..

ADAM BOGUSŁOWICZ - vocals
CEZARY MIELKO - drums
PRZEMYSŁAW FIGIEL - lead and rhytm guitars, backing vocals
MAREK WALCZUK - rhytm guitars
GRZEGORZ POPŁAWSKI - bass

GUESTS:
KRZYSZTOF MURAWSKI - backing vocals, keyboards and electronics
MAREK KUBIK - keyboards and electronics
MAREK PAPAJ - ethnic instruments (ANGER and RISE)
KAROLINA CICHA - vocal solo (ANGER)
JULITA CHARYTONIUK - ethnic vocal (ANGER)
MARIA ŻYNEL - ethnic vocal (ANGER)
MAGDALENA WIEREMIEJUK - ethnic vocal (ANGER)




https://www.youtube.com/watch?v=bWeiHDcF0u8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
Title: Into Solar Abyss
Artist: Astral Moon
Year: 2023
Genre: Doom-Metal
Country: USA

Duration: 00:52:58
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Astralnaut 01:01
02. Intergalactic War 05:01
03. Nuclear Sarcophagus 07:16
04. Oscillation Days 04:58
05. Into Solar Abyss 07:25
06. Noxious Sunlight 06:10
07. Cosmic Wasteworld 01:04
08. Arise, The Obelisk 06:26
09. Beneath The Coffin Grain 06:41
10. Proxima Centauri 06:5

...( Info )...
Title: Deus Ex Machina
Artist: Astral Moon
Year: 2025
Genre: Doom-Metal
Country: USA

Duration: 00:49:56
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Vertigo
2. Sweet Evil
3. Pile of Sin
4. Phosphenes
5. Rites of Chernobog
6. Psychedelic Warfare
7. The Wizards
8. Monolith
9. Overture of the Outer Realms

...( Info )...


Artist...............: Mindy Smith
Album................: Mindy Smith
Genre................: Folk Country
Year.................: 2012
Codec................: Reference libFLAC 1.5

...( TrackList )...

001. Mindy Smith - Closer
002. Mindy Smith - Take Me Back
003. Mindy Smith - Pretending the Stars
004. Mindy Smith - Don't Mind Me
005. Mindy Smith - Tin Can
006. Mindy Smith - Everything Here Will Be Fine
007. Mindy Smith - Sober
008. Mindy Smith - Devils Inside
009. Mindy Smith - Cure for Love
010. Mindy Smith - When You're Walking on My Grave
011. Mindy Smith - If I

...( Info )...

Artist...............: Mindy Smith
Album................: Snowed In
Genre................: Folk Country
Year.................: 2013
Codec................: Reference libFLAC 1.5

...( TrackList )...

001. Mindy Smith - Tomorrow Is Christmas Day
002. Mindy Smith - What Child Is This
003. Mindy Smith - Snowed In
004. Mindy Smith - Silent Night
005. Mindy Smith - Auld Lang Syne

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Wszechstronność talentu tego człowieka jest bezdyskusyjna, ale nie zawsze przekłada się to na przyjemne doświadczenie, co niestety zostało tutaj udowodnione...

FA


'Samotność liczb pierwszych' to powieść o nieprzystawalności do świata zewnętrznego, o trudności porozumienia się. Gorzka, z wielkim zrozumieniem opisująca ból i cierpienie, a jednocześnie - wciągająca i wzruszająca. Książka trafiła na listę bestsellerów tuż po ukazaniu się na rynku i utrzymywała się na niej przez kilka miesięcy. Prawa do publikacji kupiły już wydawnictwa z kilkunastu krajów, czyniąc Paolo Giordano (prywatnie... włoskiego fizyka nuklearnego) jednym z najpopularniejszych literackich debiutantów ostatniej dekady.

Zaledwie dwa lata po ukazaniu się powieści, w 2010 roku, do kin trafiła jej ekranizacja, wyreżyserowana przez Saverio Costanzo, który stworzenie ścieżki dźwiękowej powierzył m.in. Mike'owi Pattonowi. Amerykańskiemu muzykowi tak do gustu przypadł zarówno obraz, jak i książka, że postanowił wydać zainspirowany nimi album. "The Solitude Of Prime Numbers" zawierać będzie szesnaście piosenek i ukaże się nakładem autorskiej oficyny Pattona Ipecac.




..::TRACK-LIST::..

Soundtrack from the 2010 film 'La solitudine dei numeri primi' directed by Saverio Costanzo

1. 02-Twin Primes 01:55
2. 03-Identity Matrix 00:55
3. 05-Method Of Infinite Descent 02:17
4. 07-Contapositive 03:03
5. 11-Cicatrix 02:02
6. 13-Abscissa 01:40
7. 17-Isolated Primes 01:42
8. 19-Radius Of Convergence 04:24
9. 23-Separatrix 00:59
10. 29-The Snow Angel 01:41
11. 31-Apnoea 01:29
12. 37-Supersingular Primes 00:54
13. 41-Quadratrix 01:01
14. 43-Calculus oF Finite Differences 03:04
15. 47-Zeroth 01:26
16. 53-Weight Of Consequences (Quod Erat Demonstrandum) 07:05



..::OBSADA::..

Mike Patton - performer, composer & producer




https://www.youtube.com/watch?v=oUhLhieIf_Q



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wszechstronność talentu tego człowieka jest bezdyskusyjna, ale nie zawsze przekłada się to na przyjemne doświadczenie, co niestety zostało tutaj udowodnione...

FA


'Samotność liczb pierwszych' to powieść o nieprzystawalności do świata zewnętrznego, o trudności porozumienia się. Gorzka, z wielkim zrozumieniem opisująca ból i cierpienie, a jednocześnie - wciągająca i wzruszająca. Książka trafiła na listę bestsellerów tuż po ukazaniu się na rynku i utrzymywała się na niej przez kilka miesięcy. Prawa do publikacji kupiły już wydawnictwa z kilkunastu krajów, czyniąc Paolo Giordano (prywatnie... włoskiego fizyka nuklearnego) jednym z najpopularniejszych literackich debiutantów ostatniej dekady.

Zaledwie dwa lata po ukazaniu się powieści, w 2010 roku, do kin trafiła jej ekranizacja, wyreżyserowana przez Saverio Costanzo, który stworzenie ścieżki dźwiękowej powierzył m.in. Mike'owi Pattonowi. Amerykańskiemu muzykowi tak do gustu przypadł zarówno obraz, jak i książka, że postanowił wydać zainspirowany nimi album. "The Solitude Of Prime Numbers" zawierać będzie szesnaście piosenek i ukaże się nakładem autorskiej oficyny Pattona Ipecac.




..::TRACK-LIST::..

Soundtrack from the 2010 film 'La solitudine dei numeri primi' directed by Saverio Costanzo

1. 02-Twin Primes 01:55
2. 03-Identity Matrix 00:55
3. 05-Method Of Infinite Descent 02:17
4. 07-Contapositive 03:03
5. 11-Cicatrix 02:02
6. 13-Abscissa 01:40
7. 17-Isolated Primes 01:42
8. 19-Radius Of Convergence 04:24
9. 23-Separatrix 00:59
10. 29-The Snow Angel 01:41
11. 31-Apnoea 01:29
12. 37-Supersingular Primes 00:54
13. 41-Quadratrix 01:01
14. 43-Calculus oF Finite Differences 03:04
15. 47-Zeroth 01:26
16. 53-Weight Of Consequences (Quod Erat Demonstrandum) 07:05



..::OBSADA::..

Mike Patton - performer, composer & producer




https://www.youtube.com/watch?v=oUhLhieIf_Q



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

„Wiem, że fani progresywnego grania naprawdę lubią coś, co jest dobre, nawet jeśli nie jest to utrzymane w nietypowym metrum, chociaż ten album ma też sporo rzeczy w dziwnym metrum! Ale myślę też, że fani docenią, jak bardzo jest (ten album – przyp. RP) inny: po prostu sposób, w jaki ci goście grają, jest całkowicie wyjątkowy i całkiem niesamowity” – czy taka zapowiedź nowego albumu w wykonaniu Neala Morse’a nie jest już sama w sobie zachętą do posłuchania?... No, ale do rzeczy.

Jak już kiedyś pozwoliłem sobie napisać nie mam dystansu do twórczości Neala Morse’a. Jakoś zrósł się z moim muzycznym DNA i nie potrafię sobie wyobrazić rocka progresywnego, rocka, w ogóle muzyki, bez jego twórczości. Całkiem niedawno, bo w ubiegłym roku Morse nagrał dwie płyty. Jedną solową, wręcz zanurzoną w osobistych opowieściach o sensie życia, codzienności i wierze – „Late Bloomer”, na której króluje nastrój, prostota i magiczna atmosfera opowieści o spotkaniach z sacrum, o bólu po stracie kogoś bliskiego i czymś, co można określić mianem konieczności wykonania „skoku wiary”, która wydaje się być jedyną drogą dającą szansę na zmianę, na wydobycie się z odmętów strachu i depresji. Druga zeszłoroczna płyta była… efektem zbyt dużej ilości wolnego czasu. Nie, to nie żart. Sam Morse tak mówił o tym wydawnictwie: „(…) Patrzyłem na rok 2024 i nie wiedziałem, co będę robić poza albumem ‘Late Bloomer’. Napisałem na niego już wszystkie piosenki. A potem miałem Morsefest w Londynie i mieliśmy Cruise to the Edge z Flying Colors. Ale poza tym nie miałam nic innego zarezerwowanego na cały rok”. Efektem tego „lenistwa” i „lokalnego patriotyzmu muzycznego” (marzeniem Morse’a była chęć nagrania czegoś ze zdolnymi „muzykami z sąsiedztwa”) był projekt Neal Morse & The Resonance, a wydawnictwo nosiło tytuł „No Hill For Climber”, co równocześnie dobrze określa zawartość tego albumu: „Nie ma góry (trudności, przeszkody) nie do przejścia” Tak chyba najlepiej, nieco metaforycznie, trzeba przetłumaczyć ten tytuł. Wszystko jest możliwe i ta płyta jest doskonałą ilustracją jak „stary wyjadacz” Morse może odnaleźć się w gronie bardzo młodych i nieznanych muzyków.

A potem rzeczywiście był Morsefest, a potem Cruise to the Edge i to właśnie tam można było nieoficjalnie posłuchać tzw. „większej połowy” najnowszego wydawnictwa bardzo nietypowego projektu, który swoim składem stworzył nową muzyczną jakość. Bo jak inaczej określić grupę, w której skład wchodzą: Neal Morse (Transatlantic, Neal Morse Band, Spock’s Beard), Chester Thompson (perkusista Weather Report, zespołu Franka Zappy - The Mothers of Invention, wieloletni koncertowy muzyk zespołu Genesis), Phil Keaggy (związany w latach siedemdziesiątych z zespołem Glass Harp, a także muzyk wcześniej współpracujący już z Morsem przy albumie „One”) oraz Byron House (uznany muzyk sesyjny grający z takimi wykonawcami, jak Al Green, Amy Grant, Dolly Parton, Emmylou Harris, Johnny Cash, Linda Ronstadt, był też członkiem zespołu Band Of Joy, który towarzyszył na koncertach Robertowi Plantowi).

Skąd taki skład? Iskrą, która zapaliła lont kończący się powstaniem projektu (bo chyba na razie jest to najtrafniejsze określenie) o nazwie Cosmic Cathedral było spotkanie w nie byle jakim miejscu i na nie byle jakim koncercie. Spotkanie Neala Morse’a z Chesterem Thompsonem podczas występu Steve’a Hacketta w Nashville: „Kiedy jechałem do domu, poczułem, że powinienem szybko znowu spotkać się z Chesterem. Miesiąc później poszliśmy na lunch, zaprosił mnie do siebie i mieliśmy naprawdę progresywny jazzowy jam z kilkoma świetnymi pomysłami (…) Chester gra w tak inny, fajny sposób, że sprawił, że ja też zacząłem grać inaczej”. I co prawda do tanga trzeba tylko dwóch, ale obok perkusisty i klawiszowca przydaliby się jeszcze gitarzysta i basista. To miejsce zajęli właśnie Keaggy i House. Dalej już poszło szybko: od jammowych improwizacji w studio do powstania nowego albumu. „Większość repertuaru pochodziła bezpośrednio z jam sessions, które spontanicznie stworzyliśmy w pokoju u Chestera. Nawet wiele tekstów niesamowicie gładko wyszło z naszych ust! To było niesamowite!” –wspomina Morse. Phil Keaggy dodaje do tego następujące słowa: „ci goście to prawdziwi miłośnicy rytmu… Nawet jeśli grają muzykę progresywną, mają w sobie bardziej klimat Steely Dan, ale kiedy zaczynamy śpiewać, brzmi to jak The Beatles”. I dodaje dalej: „(…) Album to muzyczna uczta pełna twórczej wyobraźni i szczerych tekstów. Moim zdaniem to nagranie jest jednym z najważniejszych wydarzeń w mojej muzycznej karierze!”. Niesamowitość atmosfery towarzszącej powstaniu albumu potwierdza Chester Thompson. Stwierdził on: „(…) Jestem bardzo podekscytowany tym, że ludzie usłyszą ten album. Pomiędzy wszystkimi graczami była świetna komunikacja. To jeden z moich ulubionych projektów, w jakim kiedykolwiek brałem udział!” A jeżeli dodać do tego, że słowa te wypowiedział ktoś, kto grał z Genesis i Frankiem Zappą, to... czuć moc! Z powodu owego powstawania utworów podczas jam sessions myślę, że można uznać realizatora dźwięku Jerrego Guidroza za nieformalnego, piątego członka tego projektu, bowiem bez niego i jego mozolnej pracy wiele z tych improwizacyjnych, jammowych sekwencji muzycznych z pewnością zniknęłaby wraz z wybrzmieniem ostatniego dźwięku. Na tle tych wszystkich wypowiedzi staje się zrozumiałym określenie stylu muzycznego tej płyty przez samego Morse’a jako: „prog-rock, połączony z jacht rockiem, który spotyka się z The Beatles” („Prog meets Yacht Rock meets The Beatles").

Samą płytę dla własnego użytku podzieliłem na dwie części - dwie połowy, które z jednej strony są niczym dwie (a w zasadzie cztery z powodu ograniczonego miejsca) strony albumu winylowego, a z drugiej pokazują dwa oblicza projektu-zespołu Cosmic Cathedral. Oto z jednej strony mamy do czynienia z, nazwijmy je tutaj, piosenkami, a z drugiej z ponad trzydziestoośmiominutową tytułową suitą „Deep Water” składającą się z dziewięciu części. Wydaje mi się, że jest to podział usprawiedliwiony przez charakter pierwszych czterech kompozycji, które (w zasadzie) mają pewną wspólną cechę – swoistą łagodność i stonowaną melodyjność wykonawczą, która niemal kołysze i kreuje nastrój statecznego porządku muzycznego. Oczywiście nie brakuje w tej grupie także „eksperymentów” muzycznych, ale niejako w opozycji do tej stateczności tytułowa suita to charakterystyczny, wręcz typowy, utwór progresywny zawierający wszystkie elementy, jakie spotykamy przy słuchaniu innych utworów tego formatu. W dodatku słychać tu charakterystyczne dla twórczości Morse’a brzmienia klawiszy i aranżacje. I jeżeli pierwsze cztery utwory można określić mianem wspólnej pracy zespołu, tak w przypadku suity słychać dominację Morse’a, ale nie jest to dominacja typu absolutnego.

Już przy poprzednim krążku „No Hill For Climber” Morse oddał częściowo muzyczne stery w ręce swoich muzycznych partnerów. Na tej płycie jest tak samo. Morse jest, jakby to powiedzieć, koordynatorem muzycznym projektu, a nie jego wyłącznym autorem. Nie dominuje, lecz współgra… improwizuje. Owo jammowanie jest osią płyty, która zostaje jedynie otoczona „muzycznymi dodatkami”, jak orkiestracje, chórki, polifonia. Być może wynika to z faktu, że tym razem partnerami Morse’a są muzycy z własną przeszłością, własną maestrią, doświadczeni mistrzowie w swoim fachu?

Proszę posłuchać pierwszego utworu z płyty, „The Heart Of Life”, który od pierwszej sekundy jest potężną improwizacją i trwa to przez całą pierwszą minutę. Ta minuta to bój instrumentów pragnących znaleźć swoje miejsce. To nie tylko bój, to rozpychanie się, którego celem jest jak najlepsza prezentacja swoich możliwości. I dopiero w połowie drugiej minuty muzyka przepoczwarza się w znane progujące intro z przepięknym syntezatorowym frazowaniem. Po syntezatorach palma pierwszeństwa przechodzi do gitary, która w wysokotonowym solo wodzi słuchacza na muzyczne pokuszenie przez następną minutę, wzmacniając swoją siłę przekazu poprzez naśladujące jej solo organy. I choć wokalnie utwór rozpoczyna Morse, to chwilę później do jego głosu włącza się Keaggy i całość zaczyna brzmieć niczym wokalny duet Lennon-McCartney. Z jedną wszak różnicą. Nie jest to beztroska piosenka o miłości i pięknych kwiatkach. Tekstowo Morse krąży po bliskich mu zagadnieniach wiary, osamotnienia, poczucia opuszczenia i bezradności spowodowanych utratą bożej łaski. Na takim podłożu rozwija się w następnych minutach reszta kompozycji, mieszając improwizacyjne dźwięki gitary i organów z łagodnymi pasażami wokalnymi i symfonicznymi frazami aranżacyjnymi. Największym pozytywem tej kompozycji jest jednak zrównoważona „trajektoria” prezentowanej muzyki. Mimo improwizacji całość ma charakter utworu typu intro – prezentuje wszystkie linie melodyczne, zaznajamia z możliwymi i spodziewanymi wątkami i pozostawia poczucie niedosytu, które (jak ma nadzieję słuchacz) zostanie zaspokojone w kolejnych utworach.

Drugi z utworów zawartych na płycie, „Time To Fly”, jest zdecydowanie łatwiej opisać, bowiem wystarczy oddać głos samym twórcom: „(…) Time To Fly powstało podczas jednej z naszych jam sessions i całkiem sporo z tego było wynikiem improwizacji. Nawet wokale w zwrotkach. Co za groove!” - wspomina Morse – „(…) Chester i Byron ułożyli ten groove, na bazie którego Phil i ja wymyśliliśmy resztę”. Byron House natomiast tak to komentuje: „Pamiętam, jak podobał mi się sposób, w jaki groove i wszystkie różne sekcje „Time To Fly” ze sobą współgrały. Sekcja dęta i wokale wspierające dodają naprawdę miłych akcentów”. Phil Keaggy dodaje: „Ta piosenka naprawdę swinguje — zgadzam się z Byronem, że dęciaki i dodatkowe wokale naprawdę podnoszą melodię! (…) Ta piosenka jest bogata pod względem lirycznym, a przy tym niesamowicie optymistyczna. Przeplata się między różnymi atrakcyjnymi gatunkami muzycznymi. Neal, Chester i Byron to muzycy najwyższej klasy, a ta chwytliwa piosenka pokazuje to w najlepszy sposób. Brawa również dla Jerry'ego Guidroza za świetny miks!”. I po tych wypowiedziach można tylko dodać, że rzeczywiście „Time To Fly” bazuje na jazzrockowej aranżacji, która oscyluje gdzieś pomiędzy zespołami Steely Dan, harmoniami wokalnymi a’la The Beatles i chropowatą atmosferą bluesa. I najważniejsze, proszę wsłuchać się w solo saksofonu oraz w chórki, które pojawiają się gdzieś w środku. Te elementy nie tylko dodają smaku tej kompozycji, ale wynoszą ją na wyższy muzyczny poziom.

Jak się Państwu wydaje, ile muzycznych niespodzianek można „schować” w trzyipółminutowym utworze? Trzy i pół minuty trwa trzecia kompozycja pt. „I Won't Make It”. Proszę spróbować policzyć: akustyczno-fortepianowy początek; śpiew Morse’a podobny do wokali z jego solowych płyt; dramaturgia podkreślana przez tekst, smyczkowa orkiestracja dodająca utworowi lekkości, gitarowe, melodyjne solo w drugiej minucie, chórki dodające całości epicko-balladowego wymiaru, perkusja, która praktycznie nie używa blach; country’owo brzmiące zakończenie i wreszcie długie i kojące wyciszenie... Czy to wystarczy by nazwać tę piosenkę „perełką”?...

Czwarty utwór, „Walking In Daylight”, zasługuje na specjalną uwagę już choćby z tego względu, że to nie Neal Morse jest tu głównym wokalistą. Jego miejsce zajmuje Phil Keaggy. Jaki jest efekt tej zmiany? Muzyczny skręt w stronę jazzu. Całość, mimo piętnastosekundowego symfonicznego początku, tak naprawdę rozpoczynają nieco staccatowo brzmiące klawisze, które pojawiają się później jeszcze wiele razy, a wokal Phila – diametralnie inny od przepełnionego dramatyczną barwą głosu Morse’a – poziomuje całość brzmienia, ujazzawia, co w połączeniu z chórkami daje wspaniały efekt. I proszę się nie obawiać, że brakuje tu jakże typowych progresywnych wątków. Linia basu zaczynająca się mniej więcej w czwartej minucie to zarazem początek progresywnego eksperymentu w tej kompozycji. Bas i gitara tworzą psychodeliczno-progresywny konglomerat z nieco jazzującym solo Keaggy’ego. Nie zawodzi bardzo melodyjny, progresywny refren i oczywiście końcówka utworu. Fani prog rocka dostają to, na co czekają – typowo progresywne, melodyjne i epickie zarazem zakończenie. I aż szkoda, że utwór kończy się tak szybko, bo czymże jest dziewięć minut dla progresywnego słuchacza?

Tak… Nawet jak dla Neala Morse’a trzydziestoośmiominutowy utwór to… rzadkość. Można tę tytułową kompozycję porównać chyba tylko do „The Whirlwind” z płyty o tym samym tytule grupy Transatlantic, może jeszcze do „Testimony” z solowego albumu Morse’a. To chyba najbardziej ambitna i jednocześnie najbardziej złożona kompozycja, jaką Morse stworzył do tej pory. Składająca się z dziewięciu części suita swoim rozmachem zatacza olbrzymi muzyczny krąg - począwszy od jazzu, przez rock symfoniczny, hard rock aż do typowych rockowych, nastrojowych ballad. Nie brak tu eksperymentów z jednej - i ogranych, znanych rozwiązań muzycznych z drugiej strony.

Zacznijmy od części pierwszej: „Deep Water Suite Intro”, którą rozpoczyna zniekształcony przez wokoder głos Morse’a: „(…) Wypłyń na głęboką wodę – zejdź na dół, będzie lepiej, niż myślisz” („Launch out into the deep water – come down, it will be better than you know”). Te słowa są niejako ideą przewodnią tej kompozycji. Powtarzają się wielokrotnie (np. w części drugiej – „Launch Out - Part One”; w części szóstej – „Launch Out - Part Two”; w części ósmej – „Launch Out - Part Three”) w różnych aranżacyjnych brzmieniach, od symfonicznego do niemal kinowego oraz w pewnych deformacjach – zamiast „deep water” (głęboka woda) pojawia się fraza „free water” (wolna, swobodna woda). Owa „głęboka woda” i odwaga, jakiej potrzeba, by się w niej zanurzyć, to niesamowita alegoria potrzeby oczyszczenia, ponownego uwierzenia w… łaskę, bóstwa, transcendencję. To metaforyczne ujęcie jakiejś siły wyższej, która może oczyścić brud dnia codziennego. To także typowy dla Morse’a tekst. Wystarczy posłuchać jego płyt solowych, by przekonać się, że jest gorliwym neofitą, który swoje odkrycie Boga pragnie przekazać zawsze i wszędzie. A wracając do pierwszych dwóch części suity – spina je wokoderowa klamra, która w pierwszej części brzmi niczym głos w „kosmicznej katedrze”, a w drugiej - niczym tajemnicze zaproszenie, wezwanie do zebrania wystarczającej siły i odwagi, by skoczyć w otchłań oczyszczenia.

Ciekawie brzmi część trzecia suity – „Fires Of The Sunrise”. Wykorzystanie gitary akustycznej nadaje jej balladowo-opowiadający i nieco folkowy charakter, a duet wokalny Morse’a i Keaggy’ego w połączeniu z chórkami brzmi niczym próba przyjacielskiego nakłonienia słuchacza do skoku wiary, zmiany rozumianej na wszelkie możliwe sposoby – „(…) I wypływasz / Gdzie powietrze jest pełne i mistyczne / Więc wyjdź / Gdzie wszystko jest inne, niż typowe / I tam / Każda chwila jest cudem / I czy to jest rzeczywistość / Czy pustynia, na której budujemy nasz dom, jest prawdziwa?”. A potem…, a potem jest już tylko płynięcie z pasażowo brzmiącą melodią.

Każdy skok na „głęboką wodę” ma swoje zawirowania. Czwarta część suity jest im poświęcona. „Storm Surface” to instrumentalna i hardrockowo brzmiąca część, której centralnym elementem jest gitarowy popis Phila Keaggy’ego, który pod koniec zostaje dodatkowo „ozdobiony” mocnym brzmieniem organów.

Materializm, konsumpcjonizm, chciwość – to tematy przewodnie części piątej pt. „Nightmare In Paradise”. Jednocześnie to tematy, które już Morse poruszał czy to w ramach zespołu Transatlantic czy też The Neal Morse Band. Muzycznie to, jak mi się wydaje, jeden z dwóch centralnych motywów tej suity. „Głęboka woda” pozwala na pozbycie się wspomnianych wyżej przywar” „(…) Wypłyń na głębszą wodę / No dalej, wiesz, że to prawdziwe życie / Wypłyń i dbaj o siebie / Tutaj leży droga do Raju”. To także najbardziej rockowo i symfonicznie brzmiąca część pełna dramatycznej treści, którą (na co warto zwrócić uwagę) wzmacnia zastosowanie melodeklamacji, a niemal wykrzyczane słowa: „(..) Będę znowu wolny” przynoszą narracyjną nadzieję.

O części siódmej Morse mówi tak: (…) Sekcja „New Revelation” oparta jest na improwizacji, która przerodziła się w coś, co mogłoby znaleźć się na albumie Stinga”. I ten jammowy charakter słychać już od samego początku. Ta część jest niczym rozwijający się wąż. Zróżnicowane tempa, następujące po sobie instrumentalne partie solowe, brzmiące niczym refreny wspólne popisy wszystkich muzyków. To wszystko sprawia, że jest to, przy całym religijnym zaangażowaniu tekstowym, najbardziej rockowo-swingująca część suity.

Krótka, refrenowa część ósma „Launch Out - Part Three”, o której była już mowa na początku, jest wprowadzeniem do finału suity. Część dziewiąta pt. „The Door To Heaven” to epickie zakończenie tej opowieści. Chciałoby się powiedzieć bardzo epickie, bardzo patetyczne, bardzo melodyjne… Czyli takie, jakie każdy fan rocka progresywnego lubi najbardziej. To ośmiominutowa podróż do potężnego i oczyszczająco-odkupiającego zakończenia. To charakterystyczna dla Morse’a opowieść-modlitwa przepraszająco-prosząca o przebaczenie grzechów i win. To opowieść o Jezusie, który jest zarówno kresem, jak i źródłem żywej wody. To muzyczno-narracyjne wyznanie wiary. To wreszcie obietnica, że skok na głęboką wodę wiary jest „opłacalny”. Doskonałe zakończenie tej suity.

Niestety nie czuję się na siłach, by podsumować ten album. Nie mam do niego żadnego dystansu i nawet nie będę próbował go nabrać. Jeżeli ktoś oczekuje ładnych melodii – takie są na tej płycie. Jeżeli ktoś szuka eksperymentalnych aranżacji – także coś się powinno znaleźć. Jeżeli ktoś chciałby znaleźć interesujące linie melodyczne – bardzo ich tu dużo... Nie jest to płyta łatwa w odbiorze, pomimo kilku „ładnie brzmiących” kompozycji. Każdy z utworów niesie ze sobą duży ładunek emocjonalny, a warstwa tekstowa może być tematem samym w sobie. Jedyna rada – proszę zrobić „skok na głęboką wodę” i dać sobie czas, by odpowiednio zanurzyć się w tych dźwiękach.

Niestety w najbliższym czasie nie będzie można usłyszeć tego projektu / zespołu / supergrupy na żywo. Jest szansa, że pojawią się na Morsefest w październiku tego roku. Chciałbym tam być i przekonać się czy magia wyczarowana na płycie będzie potrafiła zaczarować podczas koncertu. Na razie pozostaje cieszyć się, że już w czerwcu we Wrocławiu zagości wcześniejszy projekt Neala Morse’a – Neal Morse & The Resonance, by zaprezentować płytę „No Hill For Climbers” i to w dodatku w nie byle jakim towarzystwie, bo razem z zespołem The Flower Kings, który zaprezentuje nowe wydawnictwo pt. „Love”. Czy dojdzie wtedy do prezentacji jakichś utworów grupy Cosmic Cathedral albo Transatlantic? Tego nie wiem, ale mam nadzieję...

Rysiek Puciato


Cosmic Cathedral - Deep Water Another Neal Morse group?. This time with Genesis live member Chester Thompson, long time CCM guitarist Phil Keaggy, and versatile session bassist Byron House. The result is Cosmic Cathedral. The album follows a familiar setup that Morse has followed on several projects: Two epics bookending some shorter pieces. In this case, leading off is a 14 minute epic "The Heart of Life", followed by three very different middle pieces then finishing with a 38 minute epic. Being a Neal Morse homer, I was probably going to like this album regardless. However, what I wasn't prepared for was how excellent the performances are by Thompson, Keaggy, and House. Chester is a much different drummer than Mike Portnoy and his style adds more of a jazz or funk feel to many passages on this record. I was concerned about him going into the record because he's 76 years old. I should have learned my lesson after recently seeing Ian Paice with Deep Purple who is the same age. He's still got it. I have been a fan of Phil Keaggy's since his days with Glass Harp in the early 70s. There's an urban legend that Hendrix referred to Keaggy as the world's greatest guitarist. Keaggy points out that they did record the first Glass Harp album at Hendrix's studio but this was only a couple of weeks before Hendrix died so it's unlikely he could have said this in an interview. In any event, Keaggy is a monster and has been for a long time. On "Deep Water", Keaggy is excellent. His solos are spot on and his vocals match very well with Neal's. The biggest surprise for on this album is Byron House. I had to look him up. As it turns out, he's got around 300 album credits to his name; many well known, and many in my collection. His playing on this record is just terrific. The concept for the album comes from Neal's autobiography where he describes his Christian conversion as a vision of standing at the top of a waterfall and being encouraged to jump into the water below. The Deep Water Suite goes back to the "launch out into the deep water" as a central theme of the epic. I am thoroughly enjoying this album and am regretting that I didn't get the signed copy. If you're a prog fan, you need this. If you're a Christian, it's a must have.


James007



..::TRACK-LIST::..

1. The Heart of Life 13:35
2. Time to Fly 06:53
3. I Won't Make It 03:55
4. Walking in Daylight 08:55
5. Deep Water Suite I: Introduction 03:02
6. Deep Water Suite II: Launch Out, Pt. One 04:37
7. Deep Water Suite III: Fires Of The Sunrise 04:04
8. Deep Water Suite IV: Storm Surface 02:40
9. Deep Water Suite V: Nightmare In Paradise 06:57
10. Deep Water Suite VI: Launch Out, Pt. Two 01:50
11. Deep Water Suite VII: New Revelation 05:14
12. Deep Water Suite VIII: Launch Out, Pt. Three 01:48
13. Deep Water Suite IX: The Door To Heaven 07:50



..::OBSADA::..

Neal Morse - keyboards, guitars, vocals
Phil Keaggy - guitars, vocals
Bryon House - bass
Chester Thompson - drums and percussion



https://www.youtube.com/watch?v=ehkwCgOTS0I



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



„Wiem, że fani progresywnego grania naprawdę lubią coś, co jest dobre, nawet jeśli nie jest to utrzymane w nietypowym metrum, chociaż ten album ma też sporo rzeczy w dziwnym metrum! Ale myślę też, że fani docenią, jak bardzo jest (ten album – przyp. RP) inny: po prostu sposób, w jaki ci goście grają, jest całkowicie wyjątkowy i całkiem niesamowity” – czy taka zapowiedź nowego albumu w wykonaniu Neala Morse’a nie jest już sama w sobie zachętą do posłuchania?... No, ale do rzeczy.

Jak już kiedyś pozwoliłem sobie napisać nie mam dystansu do twórczości Neala Morse’a. Jakoś zrósł się z moim muzycznym DNA i nie potrafię sobie wyobrazić rocka progresywnego, rocka, w ogóle muzyki, bez jego twórczości. Całkiem niedawno, bo w ubiegłym roku Morse nagrał dwie płyty. Jedną solową, wręcz zanurzoną w osobistych opowieściach o sensie życia, codzienności i wierze – „Late Bloomer”, na której króluje nastrój, prostota i magiczna atmosfera opowieści o spotkaniach z sacrum, o bólu po stracie kogoś bliskiego i czymś, co można określić mianem konieczności wykonania „skoku wiary”, która wydaje się być jedyną drogą dającą szansę na zmianę, na wydobycie się z odmętów strachu i depresji. Druga zeszłoroczna płyta była… efektem zbyt dużej ilości wolnego czasu. Nie, to nie żart. Sam Morse tak mówił o tym wydawnictwie: „(…) Patrzyłem na rok 2024 i nie wiedziałem, co będę robić poza albumem ‘Late Bloomer’. Napisałem na niego już wszystkie piosenki. A potem miałem Morsefest w Londynie i mieliśmy Cruise to the Edge z Flying Colors. Ale poza tym nie miałam nic innego zarezerwowanego na cały rok”. Efektem tego „lenistwa” i „lokalnego patriotyzmu muzycznego” (marzeniem Morse’a była chęć nagrania czegoś ze zdolnymi „muzykami z sąsiedztwa”) był projekt Neal Morse & The Resonance, a wydawnictwo nosiło tytuł „No Hill For Climber”, co równocześnie dobrze określa zawartość tego albumu: „Nie ma góry (trudności, przeszkody) nie do przejścia” Tak chyba najlepiej, nieco metaforycznie, trzeba przetłumaczyć ten tytuł. Wszystko jest możliwe i ta płyta jest doskonałą ilustracją jak „stary wyjadacz” Morse może odnaleźć się w gronie bardzo młodych i nieznanych muzyków.

A potem rzeczywiście był Morsefest, a potem Cruise to the Edge i to właśnie tam można było nieoficjalnie posłuchać tzw. „większej połowy” najnowszego wydawnictwa bardzo nietypowego projektu, który swoim składem stworzył nową muzyczną jakość. Bo jak inaczej określić grupę, w której skład wchodzą: Neal Morse (Transatlantic, Neal Morse Band, Spock’s Beard), Chester Thompson (perkusista Weather Report, zespołu Franka Zappy - The Mothers of Invention, wieloletni koncertowy muzyk zespołu Genesis), Phil Keaggy (związany w latach siedemdziesiątych z zespołem Glass Harp, a także muzyk wcześniej współpracujący już z Morsem przy albumie „One”) oraz Byron House (uznany muzyk sesyjny grający z takimi wykonawcami, jak Al Green, Amy Grant, Dolly Parton, Emmylou Harris, Johnny Cash, Linda Ronstadt, był też członkiem zespołu Band Of Joy, który towarzyszył na koncertach Robertowi Plantowi).

Skąd taki skład? Iskrą, która zapaliła lont kończący się powstaniem projektu (bo chyba na razie jest to najtrafniejsze określenie) o nazwie Cosmic Cathedral było spotkanie w nie byle jakim miejscu i na nie byle jakim koncercie. Spotkanie Neala Morse’a z Chesterem Thompsonem podczas występu Steve’a Hacketta w Nashville: „Kiedy jechałem do domu, poczułem, że powinienem szybko znowu spotkać się z Chesterem. Miesiąc później poszliśmy na lunch, zaprosił mnie do siebie i mieliśmy naprawdę progresywny jazzowy jam z kilkoma świetnymi pomysłami (…) Chester gra w tak inny, fajny sposób, że sprawił, że ja też zacząłem grać inaczej”. I co prawda do tanga trzeba tylko dwóch, ale obok perkusisty i klawiszowca przydaliby się jeszcze gitarzysta i basista. To miejsce zajęli właśnie Keaggy i House. Dalej już poszło szybko: od jammowych improwizacji w studio do powstania nowego albumu. „Większość repertuaru pochodziła bezpośrednio z jam sessions, które spontanicznie stworzyliśmy w pokoju u Chestera. Nawet wiele tekstów niesamowicie gładko wyszło z naszych ust! To było niesamowite!” –wspomina Morse. Phil Keaggy dodaje do tego następujące słowa: „ci goście to prawdziwi miłośnicy rytmu… Nawet jeśli grają muzykę progresywną, mają w sobie bardziej klimat Steely Dan, ale kiedy zaczynamy śpiewać, brzmi to jak The Beatles”. I dodaje dalej: „(…) Album to muzyczna uczta pełna twórczej wyobraźni i szczerych tekstów. Moim zdaniem to nagranie jest jednym z najważniejszych wydarzeń w mojej muzycznej karierze!”. Niesamowitość atmosfery towarzszącej powstaniu albumu potwierdza Chester Thompson. Stwierdził on: „(…) Jestem bardzo podekscytowany tym, że ludzie usłyszą ten album. Pomiędzy wszystkimi graczami była świetna komunikacja. To jeden z moich ulubionych projektów, w jakim kiedykolwiek brałem udział!” A jeżeli dodać do tego, że słowa te wypowiedział ktoś, kto grał z Genesis i Frankiem Zappą, to... czuć moc! Z powodu owego powstawania utworów podczas jam sessions myślę, że można uznać realizatora dźwięku Jerrego Guidroza za nieformalnego, piątego członka tego projektu, bowiem bez niego i jego mozolnej pracy wiele z tych improwizacyjnych, jammowych sekwencji muzycznych z pewnością zniknęłaby wraz z wybrzmieniem ostatniego dźwięku. Na tle tych wszystkich wypowiedzi staje się zrozumiałym określenie stylu muzycznego tej płyty przez samego Morse’a jako: „prog-rock, połączony z jacht rockiem, który spotyka się z The Beatles” („Prog meets Yacht Rock meets The Beatles").

Samą płytę dla własnego użytku podzieliłem na dwie części - dwie połowy, które z jednej strony są niczym dwie (a w zasadzie cztery z powodu ograniczonego miejsca) strony albumu winylowego, a z drugiej pokazują dwa oblicza projektu-zespołu Cosmic Cathedral. Oto z jednej strony mamy do czynienia z, nazwijmy je tutaj, piosenkami, a z drugiej z ponad trzydziestoośmiominutową tytułową suitą „Deep Water” składającą się z dziewięciu części. Wydaje mi się, że jest to podział usprawiedliwiony przez charakter pierwszych czterech kompozycji, które (w zasadzie) mają pewną wspólną cechę – swoistą łagodność i stonowaną melodyjność wykonawczą, która niemal kołysze i kreuje nastrój statecznego porządku muzycznego. Oczywiście nie brakuje w tej grupie także „eksperymentów” muzycznych, ale niejako w opozycji do tej stateczności tytułowa suita to charakterystyczny, wręcz typowy, utwór progresywny zawierający wszystkie elementy, jakie spotykamy przy słuchaniu innych utworów tego formatu. W dodatku słychać tu charakterystyczne dla twórczości Morse’a brzmienia klawiszy i aranżacje. I jeżeli pierwsze cztery utwory można określić mianem wspólnej pracy zespołu, tak w przypadku suity słychać dominację Morse’a, ale nie jest to dominacja typu absolutnego.

Już przy poprzednim krążku „No Hill For Climber” Morse oddał częściowo muzyczne stery w ręce swoich muzycznych partnerów. Na tej płycie jest tak samo. Morse jest, jakby to powiedzieć, koordynatorem muzycznym projektu, a nie jego wyłącznym autorem. Nie dominuje, lecz współgra… improwizuje. Owo jammowanie jest osią płyty, która zostaje jedynie otoczona „muzycznymi dodatkami”, jak orkiestracje, chórki, polifonia. Być może wynika to z faktu, że tym razem partnerami Morse’a są muzycy z własną przeszłością, własną maestrią, doświadczeni mistrzowie w swoim fachu?

Proszę posłuchać pierwszego utworu z płyty, „The Heart Of Life”, który od pierwszej sekundy jest potężną improwizacją i trwa to przez całą pierwszą minutę. Ta minuta to bój instrumentów pragnących znaleźć swoje miejsce. To nie tylko bój, to rozpychanie się, którego celem jest jak najlepsza prezentacja swoich możliwości. I dopiero w połowie drugiej minuty muzyka przepoczwarza się w znane progujące intro z przepięknym syntezatorowym frazowaniem. Po syntezatorach palma pierwszeństwa przechodzi do gitary, która w wysokotonowym solo wodzi słuchacza na muzyczne pokuszenie przez następną minutę, wzmacniając swoją siłę przekazu poprzez naśladujące jej solo organy. I choć wokalnie utwór rozpoczyna Morse, to chwilę później do jego głosu włącza się Keaggy i całość zaczyna brzmieć niczym wokalny duet Lennon-McCartney. Z jedną wszak różnicą. Nie jest to beztroska piosenka o miłości i pięknych kwiatkach. Tekstowo Morse krąży po bliskich mu zagadnieniach wiary, osamotnienia, poczucia opuszczenia i bezradności spowodowanych utratą bożej łaski. Na takim podłożu rozwija się w następnych minutach reszta kompozycji, mieszając improwizacyjne dźwięki gitary i organów z łagodnymi pasażami wokalnymi i symfonicznymi frazami aranżacyjnymi. Największym pozytywem tej kompozycji jest jednak zrównoważona „trajektoria” prezentowanej muzyki. Mimo improwizacji całość ma charakter utworu typu intro – prezentuje wszystkie linie melodyczne, zaznajamia z możliwymi i spodziewanymi wątkami i pozostawia poczucie niedosytu, które (jak ma nadzieję słuchacz) zostanie zaspokojone w kolejnych utworach.

Drugi z utworów zawartych na płycie, „Time To Fly”, jest zdecydowanie łatwiej opisać, bowiem wystarczy oddać głos samym twórcom: „(…) Time To Fly powstało podczas jednej z naszych jam sessions i całkiem sporo z tego było wynikiem improwizacji. Nawet wokale w zwrotkach. Co za groove!” - wspomina Morse – „(…) Chester i Byron ułożyli ten groove, na bazie którego Phil i ja wymyśliliśmy resztę”. Byron House natomiast tak to komentuje: „Pamiętam, jak podobał mi się sposób, w jaki groove i wszystkie różne sekcje „Time To Fly” ze sobą współgrały. Sekcja dęta i wokale wspierające dodają naprawdę miłych akcentów”. Phil Keaggy dodaje: „Ta piosenka naprawdę swinguje — zgadzam się z Byronem, że dęciaki i dodatkowe wokale naprawdę podnoszą melodię! (…) Ta piosenka jest bogata pod względem lirycznym, a przy tym niesamowicie optymistyczna. Przeplata się między różnymi atrakcyjnymi gatunkami muzycznymi. Neal, Chester i Byron to muzycy najwyższej klasy, a ta chwytliwa piosenka pokazuje to w najlepszy sposób. Brawa również dla Jerry'ego Guidroza za świetny miks!”. I po tych wypowiedziach można tylko dodać, że rzeczywiście „Time To Fly” bazuje na jazzrockowej aranżacji, która oscyluje gdzieś pomiędzy zespołami Steely Dan, harmoniami wokalnymi a’la The Beatles i chropowatą atmosferą bluesa. I najważniejsze, proszę wsłuchać się w solo saksofonu oraz w chórki, które pojawiają się gdzieś w środku. Te elementy nie tylko dodają smaku tej kompozycji, ale wynoszą ją na wyższy muzyczny poziom.

Jak się Państwu wydaje, ile muzycznych niespodzianek można „schować” w trzyipółminutowym utworze? Trzy i pół minuty trwa trzecia kompozycja pt. „I Won't Make It”. Proszę spróbować policzyć: akustyczno-fortepianowy początek; śpiew Morse’a podobny do wokali z jego solowych płyt; dramaturgia podkreślana przez tekst, smyczkowa orkiestracja dodająca utworowi lekkości, gitarowe, melodyjne solo w drugiej minucie, chórki dodające całości epicko-balladowego wymiaru, perkusja, która praktycznie nie używa blach; country’owo brzmiące zakończenie i wreszcie długie i kojące wyciszenie... Czy to wystarczy by nazwać tę piosenkę „perełką”?...

Czwarty utwór, „Walking In Daylight”, zasługuje na specjalną uwagę już choćby z tego względu, że to nie Neal Morse jest tu głównym wokalistą. Jego miejsce zajmuje Phil Keaggy. Jaki jest efekt tej zmiany? Muzyczny skręt w stronę jazzu. Całość, mimo piętnastosekundowego symfonicznego początku, tak naprawdę rozpoczynają nieco staccatowo brzmiące klawisze, które pojawiają się później jeszcze wiele razy, a wokal Phila – diametralnie inny od przepełnionego dramatyczną barwą głosu Morse’a – poziomuje całość brzmienia, ujazzawia, co w połączeniu z chórkami daje wspaniały efekt. I proszę się nie obawiać, że brakuje tu jakże typowych progresywnych wątków. Linia basu zaczynająca się mniej więcej w czwartej minucie to zarazem początek progresywnego eksperymentu w tej kompozycji. Bas i gitara tworzą psychodeliczno-progresywny konglomerat z nieco jazzującym solo Keaggy’ego. Nie zawodzi bardzo melodyjny, progresywny refren i oczywiście końcówka utworu. Fani prog rocka dostają to, na co czekają – typowo progresywne, melodyjne i epickie zarazem zakończenie. I aż szkoda, że utwór kończy się tak szybko, bo czymże jest dziewięć minut dla progresywnego słuchacza?

Tak… Nawet jak dla Neala Morse’a trzydziestoośmiominutowy utwór to… rzadkość. Można tę tytułową kompozycję porównać chyba tylko do „The Whirlwind” z płyty o tym samym tytule grupy Transatlantic, może jeszcze do „Testimony” z solowego albumu Morse’a. To chyba najbardziej ambitna i jednocześnie najbardziej złożona kompozycja, jaką Morse stworzył do tej pory. Składająca się z dziewięciu części suita swoim rozmachem zatacza olbrzymi muzyczny krąg - począwszy od jazzu, przez rock symfoniczny, hard rock aż do typowych rockowych, nastrojowych ballad. Nie brak tu eksperymentów z jednej - i ogranych, znanych rozwiązań muzycznych z drugiej strony.

Zacznijmy od części pierwszej: „Deep Water Suite Intro”, którą rozpoczyna zniekształcony przez wokoder głos Morse’a: „(…) Wypłyń na głęboką wodę – zejdź na dół, będzie lepiej, niż myślisz” („Launch out into the deep water – come down, it will be better than you know”). Te słowa są niejako ideą przewodnią tej kompozycji. Powtarzają się wielokrotnie (np. w części drugiej – „Launch Out - Part One”; w części szóstej – „Launch Out - Part Two”; w części ósmej – „Launch Out - Part Three”) w różnych aranżacyjnych brzmieniach, od symfonicznego do niemal kinowego oraz w pewnych deformacjach – zamiast „deep water” (głęboka woda) pojawia się fraza „free water” (wolna, swobodna woda). Owa „głęboka woda” i odwaga, jakiej potrzeba, by się w niej zanurzyć, to niesamowita alegoria potrzeby oczyszczenia, ponownego uwierzenia w… łaskę, bóstwa, transcendencję. To metaforyczne ujęcie jakiejś siły wyższej, która może oczyścić brud dnia codziennego. To także typowy dla Morse’a tekst. Wystarczy posłuchać jego płyt solowych, by przekonać się, że jest gorliwym neofitą, który swoje odkrycie Boga pragnie przekazać zawsze i wszędzie. A wracając do pierwszych dwóch części suity – spina je wokoderowa klamra, która w pierwszej części brzmi niczym głos w „kosmicznej katedrze”, a w drugiej - niczym tajemnicze zaproszenie, wezwanie do zebrania wystarczającej siły i odwagi, by skoczyć w otchłań oczyszczenia.

Ciekawie brzmi część trzecia suity – „Fires Of The Sunrise”. Wykorzystanie gitary akustycznej nadaje jej balladowo-opowiadający i nieco folkowy charakter, a duet wokalny Morse’a i Keaggy’ego w połączeniu z chórkami brzmi niczym próba przyjacielskiego nakłonienia słuchacza do skoku wiary, zmiany rozumianej na wszelkie możliwe sposoby – „(…) I wypływasz / Gdzie powietrze jest pełne i mistyczne / Więc wyjdź / Gdzie wszystko jest inne, niż typowe / I tam / Każda chwila jest cudem / I czy to jest rzeczywistość / Czy pustynia, na której budujemy nasz dom, jest prawdziwa?”. A potem…, a potem jest już tylko płynięcie z pasażowo brzmiącą melodią.

Każdy skok na „głęboką wodę” ma swoje zawirowania. Czwarta część suity jest im poświęcona. „Storm Surface” to instrumentalna i hardrockowo brzmiąca część, której centralnym elementem jest gitarowy popis Phila Keaggy’ego, który pod koniec zostaje dodatkowo „ozdobiony” mocnym brzmieniem organów.

Materializm, konsumpcjonizm, chciwość – to tematy przewodnie części piątej pt. „Nightmare In Paradise”. Jednocześnie to tematy, które już Morse poruszał czy to w ramach zespołu Transatlantic czy też The Neal Morse Band. Muzycznie to, jak mi się wydaje, jeden z dwóch centralnych motywów tej suity. „Głęboka woda” pozwala na pozbycie się wspomnianych wyżej przywar” „(…) Wypłyń na głębszą wodę / No dalej, wiesz, że to prawdziwe życie / Wypłyń i dbaj o siebie / Tutaj leży droga do Raju”. To także najbardziej rockowo i symfonicznie brzmiąca część pełna dramatycznej treści, którą (na co warto zwrócić uwagę) wzmacnia zastosowanie melodeklamacji, a niemal wykrzyczane słowa: „(..) Będę znowu wolny” przynoszą narracyjną nadzieję.

O części siódmej Morse mówi tak: (…) Sekcja „New Revelation” oparta jest na improwizacji, która przerodziła się w coś, co mogłoby znaleźć się na albumie Stinga”. I ten jammowy charakter słychać już od samego początku. Ta część jest niczym rozwijający się wąż. Zróżnicowane tempa, następujące po sobie instrumentalne partie solowe, brzmiące niczym refreny wspólne popisy wszystkich muzyków. To wszystko sprawia, że jest to, przy całym religijnym zaangażowaniu tekstowym, najbardziej rockowo-swingująca część suity.

Krótka, refrenowa część ósma „Launch Out - Part Three”, o której była już mowa na początku, jest wprowadzeniem do finału suity. Część dziewiąta pt. „The Door To Heaven” to epickie zakończenie tej opowieści. Chciałoby się powiedzieć bardzo epickie, bardzo patetyczne, bardzo melodyjne… Czyli takie, jakie każdy fan rocka progresywnego lubi najbardziej. To ośmiominutowa podróż do potężnego i oczyszczająco-odkupiającego zakończenia. To charakterystyczna dla Morse’a opowieść-modlitwa przepraszająco-prosząca o przebaczenie grzechów i win. To opowieść o Jezusie, który jest zarówno kresem, jak i źródłem żywej wody. To muzyczno-narracyjne wyznanie wiary. To wreszcie obietnica, że skok na głęboką wodę wiary jest „opłacalny”. Doskonałe zakończenie tej suity.

Niestety nie czuję się na siłach, by podsumować ten album. Nie mam do niego żadnego dystansu i nawet nie będę próbował go nabrać. Jeżeli ktoś oczekuje ładnych melodii – takie są na tej płycie. Jeżeli ktoś szuka eksperymentalnych aranżacji – także coś się powinno znaleźć. Jeżeli ktoś chciałby znaleźć interesujące linie melodyczne – bardzo ich tu dużo... Nie jest to płyta łatwa w odbiorze, pomimo kilku „ładnie brzmiących” kompozycji. Każdy z utworów niesie ze sobą duży ładunek emocjonalny, a warstwa tekstowa może być tematem samym w sobie. Jedyna rada – proszę zrobić „skok na głęboką wodę” i dać sobie czas, by odpowiednio zanurzyć się w tych dźwiękach.

Niestety w najbliższym czasie nie będzie można usłyszeć tego projektu / zespołu / supergrupy na żywo. Jest szansa, że pojawią się na Morsefest w październiku tego roku. Chciałbym tam być i przekonać się czy magia wyczarowana na płycie będzie potrafiła zaczarować podczas koncertu. Na razie pozostaje cieszyć się, że już w czerwcu we Wrocławiu zagości wcześniejszy projekt Neala Morse’a – Neal Morse & The Resonance, by zaprezentować płytę „No Hill For Climbers” i to w dodatku w nie byle jakim towarzystwie, bo razem z zespołem The Flower Kings, który zaprezentuje nowe wydawnictwo pt. „Love”. Czy dojdzie wtedy do prezentacji jakichś utworów grupy Cosmic Cathedral albo Transatlantic? Tego nie wiem, ale mam nadzieję...

Rysiek Puciato


Cosmic Cathedral - Deep Water Another Neal Morse group?. This time with Genesis live member Chester Thompson, long time CCM guitarist Phil Keaggy, and versatile session bassist Byron House. The result is Cosmic Cathedral. The album follows a familiar setup that Morse has followed on several projects: Two epics bookending some shorter pieces. In this case, leading off is a 14 minute epic "The Heart of Life", followed by three very different middle pieces then finishing with a 38 minute epic. Being a Neal Morse homer, I was probably going to like this album regardless. However, what I wasn't prepared for was how excellent the performances are by Thompson, Keaggy, and House. Chester is a much different drummer than Mike Portnoy and his style adds more of a jazz or funk feel to many passages on this record. I was concerned about him going into the record because he's 76 years old. I should have learned my lesson after recently seeing Ian Paice with Deep Purple who is the same age. He's still got it. I have been a fan of Phil Keaggy's since his days with Glass Harp in the early 70s. There's an urban legend that Hendrix referred to Keaggy as the world's greatest guitarist. Keaggy points out that they did record the first Glass Harp album at Hendrix's studio but this was only a couple of weeks before Hendrix died so it's unlikely he could have said this in an interview. In any event, Keaggy is a monster and has been for a long time. On "Deep Water", Keaggy is excellent. His solos are spot on and his vocals match very well with Neal's. The biggest surprise for on this album is Byron House. I had to look him up. As it turns out, he's got around 300 album credits to his name; many well known, and many in my collection. His playing on this record is just terrific. The concept for the album comes from Neal's autobiography where he describes his Christian conversion as a vision of standing at the top of a waterfall and being encouraged to jump into the water below. The Deep Water Suite goes back to the "launch out into the deep water" as a central theme of the epic. I am thoroughly enjoying this album and am regretting that I didn't get the signed copy. If you're a prog fan, you need this. If you're a Christian, it's a must have.


James007



..::TRACK-LIST::..

1. The Heart of Life 13:35
2. Time to Fly 06:53
3. I Won't Make It 03:55
4. Walking in Daylight 08:55
5. Deep Water Suite I: Introduction 03:02
6. Deep Water Suite II: Launch Out, Pt. One 04:37
7. Deep Water Suite III: Fires Of The Sunrise 04:04
8. Deep Water Suite IV: Storm Surface 02:40
9. Deep Water Suite V: Nightmare In Paradise 06:57
10. Deep Water Suite VI: Launch Out, Pt. Two 01:50
11. Deep Water Suite VII: New Revelation 05:14
12. Deep Water Suite VIII: Launch Out, Pt. Three 01:48
13. Deep Water Suite IX: The Door To Heaven 07:50



..::OBSADA::..

Neal Morse - keyboards, guitars, vocals
Phil Keaggy - guitars, vocals
Bryon House - bass
Chester Thompson - drums and percussion



https://www.youtube.com/watch?v=ehkwCgOTS0I



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
The Sweet - The Collection
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: The Sweet
Album................: The Collection
Genre................: Rock
Source...............: CD
Year.................: 1995
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 62 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Castle Communications

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. The Sweet - Teenage Rampage [03:37]
2. The Sweet - Rebel Rouser [03:24]
3. The Sweet - Solid Gold Brass [05:34]
4. The Sweet - Stairway To The Stars [03:05]
5. The Sweet - Turn It Down [03:30]
6. The Sweet - The Sixteens [04:03]
7. The Sweet - Into The Night [04:25]
8. The Sweet - No You Don't [04:34]
9. The Sweet - Fever Of Love [04:02]
10. The Sweet - Lies In Your Eyes [03:46]
11. The Sweet - Fox On The Run [03:25]
12. The Sweet - Restless [04:28]
13. The Sweet - Set Me Free [03:58]
14. The Sweet - AC-DC [03:27]
15. The Sweet - Sweet F. A. [06:15]
16. The Sweet - Action [03:45]
17. The Sweet - Peppermint Twist [03:29]
18. The Sweet - Heartbreak Today [05:01]
19. The Sweet - Lost Angels [04:03]

Playing Time.........: 01:17:59
Total Size...........: 484,24 MB

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Suzi Quatro - All The Best (2 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Suzi Quatro
Album................: All The Best
Genre................: Hard/Glam Rock
Source...............: CD
Year.................: 2012
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 70 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: EMI

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Suzi Quatro - Can The Can [03:34]
2. Suzi Quatro - 48 Crash [03:53]
3. Suzi Quatro - Glycerine Queen [03:48]
4. Suzi Quatro - Rolling Stone [02:44]
5. Suzi Quatro - All Shock Up [03:48]
6. Suzi Quatro - Shakin' All Over [03:33]
7. Suzi Quatro - Sticks And Stones [03:38]
8. Suzi Quatro - Daytona Demon [04:00]
9. Suzi Quatro - The Wild One [02:51]
10. Suzi Quatro - Keep A Knockin [03:14]
11. Suzi Quatro - Too Big [03:19]
12. Suzi Quatro - Klondyk Kate [03:29]
13. Suzi Quatro - Move It [03:37]
14. Suzi Quatro - Hit The Road Jack [03:55]
15. Suzi Quatro - Devil Gate Drive [03:48]
16. Suzi Quatro - I Bit More Thani Could Chew [03:43]
17. Suzi Quatro - Your Mamma Wont Like Me [03:58]
18. Suzi Quatro - Fever [03:40]
19. Suzi Quatro - Michael [03:41]
20. Suzi Quatro - I May Be Too Young [02:58]

Playing Time.........: 01:11:21
Total Size...........: 501,36 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. Suzi Quatro - She's In Love With You [03:32]
2. Suzi Quatro - If You Can't Give Me Love [03:52]
3. Suzi Quatro - Heartbreak Hotel [03:51]
4. Suzi Quatro - Make Me Smile (Come Up And See Me) [03:43]
5. Suzi Quatro - What's It Like To Be Loved [03:15]
6. Suzi Quatro - Tear Me Apart [02:57]
7. Suzi Quatro - Half As Much As Me [04:14]
8. Suzi Quatro - Rock And Roll, Hoochie Koo [03:26]
9. Suzi Quatro - Wake Up Little Susie [02:50]
10. Suzi Quatro - Roxy Roller [03:05]
11. Suzi Quatro - I've Never Been In Love [03:01]
12. Suzi Quatro - Born To Run [04:00]
13. Suzi Quatro - Mama's Boy [03:35]
14. Suzi Quatro - Love Hurts [02:44]
15. Suzi Quatro - The Race Is On [03:56]
16. Suzi Quatro - 15 Minutes Of Fame [03:51]
17. Suzi Quatro - I Don't Do Gentle [04:25]
18. Suzi Quatro - Dancing In The Wind [04:52]
19. Suzi Quatro - Born Making Noise [04:46]
20. Suzi Quatro - Singing With Angels (Feat. James Burton & The Jordanaires)[03:54]

Playing Time.........: 01:14:00
Total Size...........: 519,51 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

UWAGA!
To nie jest album popularnej, amerykańskiej pop-prog-rockowej grupy z drugiej połowy lat 70-tych, ale oczekiwana od wielu lat, zremasterowana edycja rewelacyjnego, niestety jedynego albumu szwedzkiej heavy-progresywnej formacji, założonej przez lidera grupy November! Każdy, kto zna i lubi drugą i trzecią płytę November (a także wydany w 1970 roku, jedyny album również pochodzącej ze Szwecji grupy Life), będzie uwielbiał (również szwedzkojęzyczną) Sagę, tym bardziej, że zespół rozszerzył okazjonalnie instrumentarium o saksofon, fortepian i wiolonczelę!
Typowy szwedzki prog-rock, czyli ciężkawo, intensywnie, nastrojowo, momentami folkowo - 'wszystkiego po trochu'.
Trudno się oderwać, choć album wymaga kilku przesłuchań.




1. Djävulens Läppar 6:30
Cello – Björn Isfält
Drums – Sten Danielsson
Guitar, Vocals – Kenny Bülow
Lead Guitar, Vocals – Mats Norrefalk
Piano – Sylvia Olin
Soprano Saxophone – Christer Eklund
Vocals, Electric Bass – Christer Stålbrandt

2. Gamla Goda Misstag 2:09
Cello – Björn
Drums – Sten
Guitar – Mats
Lead Guitar – Kenny
Vocals, Electric Bass – Christer

3. I Ett Glashus 3:31
Drums – Sten
Guitar, Vocals – Kenny
Lead Guitar, Vocals – Mats
Vocals, Electric Bass – Christer

4. Önskebrunn 7:48
Drums – Sten
Guitar – Mats
Lead Guitar, Vocals – Kenny
Soprano Saxophone – Christer Eklund
Vocals, Electric Bass – Christer

5. Soliga Barn 1:23
Drums, Percussion – Sten
Electric Bass – Christer
Guitar – Kenny
Lead Guitar – Mats

6. Jakten Tillbaka 4:38
Drums, Choir [Helenakören] – Sten
Guitar, Vocals – Kenny, Mats
Vocals, Electric Bass – Christer

7. Sång För Sylvia 1:49
Drums – Sten
Guitar – Kenny
Lead Guitar – Mats
Vocals, Electric Bass – Christer

8. Källardrottning 4:31
Cello – Björn
Drums – Sten
Electric Bass – Christer
Guitar – Kenny
Lead Guitar – Mats

9. Ensamma Rum 6:17
Drums – Sten
Guitar, Vocals – Kenny
Lead Guitar – Mats
Piano – Sylvia
Vocals, Electric Bass – Christer




https://www.youtube.com/watch?v=D6AKDcXRFIQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

UWAGA!
To nie jest album popularnej, amerykańskiej pop-prog-rockowej grupy z drugiej połowy lat 70-tych, ale oczekiwana od wielu lat, zremasterowana edycja rewelacyjnego, niestety jedynego albumu szwedzkiej heavy-progresywnej formacji, założonej przez lidera grupy November! Każdy, kto zna i lubi drugą i trzecią płytę November (a także wydany w 1970 roku, jedyny album również pochodzącej ze Szwecji grupy Life), będzie uwielbiał (również szwedzkojęzyczną) Sagę, tym bardziej, że zespół rozszerzył okazjonalnie instrumentarium o saksofon, fortepian i wiolonczelę!
Typowy szwedzki prog-rock, czyli ciężkawo, intensywnie, nastrojowo, momentami folkowo - 'wszystkiego po trochu'.
Trudno się oderwać, choć album wymaga kilku przesłuchań.



..::TRACK-LIST::..

..::OBSADA::..

1. Djävulens Läppar 6:30
Cello – Björn Isfält
Drums – Sten Danielsson
Guitar, Vocals – Kenny Bülow
Lead Guitar, Vocals – Mats Norrefalk
Piano – Sylvia Olin
Soprano Saxophone – Christer Eklund
Vocals, Electric Bass – Christer Stålbrandt

2. Gamla Goda Misstag 2:09
Cello – Björn
Drums – Sten
Guitar – Mats
Lead Guitar – Kenny
Vocals, Electric Bass – Christer

3. I Ett Glashus 3:31
Drums – Sten
Guitar, Vocals – Kenny
Lead Guitar, Vocals – Mats
Vocals, Electric Bass – Christer

4. Önskebrunn 7:48
Drums – Sten
Guitar – Mats
Lead Guitar, Vocals – Kenny
Soprano Saxophone – Christer Eklund
Vocals, Electric Bass – Christer

5. Soliga Barn 1:23
Drums, Percussion – Sten
Electric Bass – Christer
Guitar – Kenny
Lead Guitar – Mats

6. Jakten Tillbaka 4:38
Drums, Choir [Helenakören] – Sten
Guitar, Vocals – Kenny, Mats
Vocals, Electric Bass – Christer

7. Sång För Sylvia 1:49
Drums – Sten
Guitar – Kenny
Lead Guitar – Mats
Vocals, Electric Bass – Christer

8. Källardrottning 4:31
Cello – Björn
Drums – Sten
Electric Bass – Christer
Guitar – Kenny
Lead Guitar – Mats

9. Ensamma Rum 6:17
Drums – Sten
Guitar, Vocals – Kenny
Lead Guitar – Mats
Piano – Sylvia
Vocals, Electric Bass – Christer




https://www.youtube.com/watch?v=D6AKDcXRFIQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Usually when we talk about the old Canadian thrash metal scene you will mostly mention such names as Sacrifice, Exciter, Infernal Majesty, Voivod, Piledriver or Razor. Unfortunately, not many metal fans will mention Armoros- and too bad, because their Pieces is one of the best Canadian albums from the mid 80s that I have ever heard!

Unfortunately, this band has not survived, and after recording several demos and material for the debut album, they disbanded. Aside from the cassette version distributed by the band, Pieces was not released officially for many years until it first came out in 2008 by Brazilian Marquee Rec as a box, packed together with some additional recordings of this band from their past. It was finally re-mastered and re-released on vinyl and in CD format in 2015 by German High Roller.

But let’s concentrate on the music from this full length. Armoros presents here over 40 minutes of wild, aggressive, fast and technical thrash metal. There is some melody, but the music sounds a little dirty. It's not that fast during the entire recording, though. Sometimes you can find some middle-tempo riffs here and there. There are not many moments like that, though - just to catch a little breath, and back again to the thrashing madness. The vocals are also rasp and dirty – spitting the words with hatred, but again with some melody. You can tell right away that Rick’s screams were heavily inspired by Araya’s style. The songs from Pieces are well composed, technical and full of complicated tempo changes. It is noticeable that Armoros was practicing for hours in their rehearsal room, and they were pretty mature as a band when they recorded these “pieces”. From time to time, a short, screaming guitar-solo pierces your ear-drums. There's not much I can say about the drummer’s effort on this album. The drum arrangements are simple, mostly super fast and straight forward. There's even less I can say about the bass lines, which are not audible. So maybe Pieces is not a flawless album- there are things that could be done better (especially during the recording of it) but still, as a whole, it is a killer album!

Some people might say that Pieces is just another brutal thrash metal offering from the mid 80s and moreover, its production is far from perfect. But for me, this recording has something special that many thrash metal classics with a bigger budget and more professional studios lack. It is the organic aggression, dedication and honesty I can sense in Armoros’ music. It's just the purest thrash you can imagine from the late 80s. An absolute must-hear for everyone who likes old-style thrash metal!

RustInPissZygadena



..::TRACK-LIST::..

1. Forever Hold Your Pieces/C.M.D.K. 5:26
2. Teminal Death 3:03
3. Apparition Of Force 3:38
4. Remember Michelle 4:20
5. The Dead 5:51
6. Euphoria 3:17
7. Critical Mass 3:52
8. Dementia 5:39
9. Shadows 6:33
10. Earache My Eye 2:46



..::OBSADA::..

Mike Sudar - Guitars
Jed Simon - Guitars
Rick Lee - Vocals, Bass
Terry Groom - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=UJCVYmssp2U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Usually when we talk about the old Canadian thrash metal scene you will mostly mention such names as Sacrifice, Exciter, Infernal Majesty, Voivod, Piledriver or Razor. Unfortunately, not many metal fans will mention Armoros- and too bad, because their Pieces is one of the best Canadian albums from the mid 80s that I have ever heard!

Unfortunately, this band has not survived, and after recording several demos and material for the debut album, they disbanded. Aside from the cassette version distributed by the band, Pieces was not released officially for many years until it first came out in 2008 by Brazilian Marquee Rec as a box, packed together with some additional recordings of this band from their past. It was finally re-mastered and re-released on vinyl and in CD format in 2015 by German High Roller.

But let’s concentrate on the music from this full length. Armoros presents here over 40 minutes of wild, aggressive, fast and technical thrash metal. There is some melody, but the music sounds a little dirty. It's not that fast during the entire recording, though. Sometimes you can find some middle-tempo riffs here and there. There are not many moments like that, though - just to catch a little breath, and back again to the thrashing madness. The vocals are also rasp and dirty – spitting the words with hatred, but again with some melody. You can tell right away that Rick’s screams were heavily inspired by Araya’s style. The songs from Pieces are well composed, technical and full of complicated tempo changes. It is noticeable that Armoros was practicing for hours in their rehearsal room, and they were pretty mature as a band when they recorded these “pieces”. From time to time, a short, screaming guitar-solo pierces your ear-drums. There's not much I can say about the drummer’s effort on this album. The drum arrangements are simple, mostly super fast and straight forward. There's even less I can say about the bass lines, which are not audible. So maybe Pieces is not a flawless album- there are things that could be done better (especially during the recording of it) but still, as a whole, it is a killer album!

Some people might say that Pieces is just another brutal thrash metal offering from the mid 80s and moreover, its production is far from perfect. But for me, this recording has something special that many thrash metal classics with a bigger budget and more professional studios lack. It is the organic aggression, dedication and honesty I can sense in Armoros’ music. It's just the purest thrash you can imagine from the late 80s. An absolute must-hear for everyone who likes old-style thrash metal!

RustInPissZygadena



..::TRACK-LIST::..

1. Forever Hold Your Pieces/C.M.D.K. 5:26
2. Teminal Death 3:03
3. Apparition Of Force 3:38
4. Remember Michelle 4:20
5. The Dead 5:51
6. Euphoria 3:17
7. Critical Mass 3:52
8. Dementia 5:39
9. Shadows 6:33
10. Earache My Eye 2:46



..::OBSADA::..

Mike Sudar - Guitars
Jed Simon - Guitars
Rick Lee - Vocals, Bass
Terry Groom - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=UJCVYmssp2U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!