..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Skaldowie - Cała jesteś w skowronkach
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Skaldowie
Album................: Cała jesteś w skowronkach
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 2014
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 55 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Kameleon Records

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Skaldowie - Malowany Dym [03:20]
2. Skaldowie - Króliczek [02:27]
3. Skaldowie - Cała Jesteś W Skowronkach [04:41]
4. Skaldowie - Medytacje Wiejskiego Listonosza [02:51]
5. Skaldowie - Żeby Coś Się Stało Z Nami [02:31]
6. Skaldowie - Bas [02:45]
7. Skaldowie - Wieczór Na Dworcu W Kansas City [02:48]
8. Skaldowie - Z Kopyta Kulig Rwie [03:18]
9. Skaldowie - Dwadzieścia Minut Po Północy [06:23]
10. Skaldowie - Prześliczna Wiolonczelistka [03:04]
11. Skaldowie - Jeszcze Przed Chwilą [04:06]
12. Skaldowie - Malowany Dym (Wersja Radiowa) [03:06]
13. Skaldowie - Króliczek (wersja radiowa) [02:25]
14. Skaldowie - Cała Jesteś W Skowronkach (Wersja Radiowa) [04:48]
15. Skaldowie - Medytacje Wiejskiego Listonosza (Wersja Radiowa)[02:54]
16. Skaldowie - Bas (wersja radiowa) [02:46]
17. Skaldowie - Wieczór Na Dworcu W Kansas City (Wersja Radiowa)[02:18]
18. Skaldowie - Z Kopyta Kulig Rwie (Wersja Radiowa) [03:15]
19. Skaldowie - Dwadzieścia Minut Po Północy (Wersja Radiowa)[06:43]
20. Skaldowie - Prześliczna Wiolonczelistka (Wersja Radiowa)[03:21]
21. Skaldowie - Jeszcze Przed Chwilą (Wersja Radiowa) [03:51]
22. Skaldowie - Z Kopyta Kulig Rwie (Wersja Filmowa) [03:14]
23. Skaldowie - Malowany Dym (Wersja Alternatywna) [02:30]

Playing Time.........: 01:19:38
Total Size...........: 438,14 MB

...( Info )...
Genre: Progressive Rock, Psychedelic Rock
Country of disc (release): UK
Year of publication: 2018
Publisher (label): The Archives Records & Tapes
Catalog number: ART-71
Audio codec: Mp3 320 kbps

...( TrackList )...
CD1 Outtakes & Rarities 01:19:51
01. Meddle (Radio Advertissement) (1:01)
02. One Of These Days (Demo – Longer Version) (6:49)
03. One Of These Days (Demo – Shorter Version) (4:50)
04. One Of These Days (Mono Edit Version) (3:31)
05. One Of These Days (Roland Petit Version 1) (4:26)
06. One Of These Days (Roland Petit Version 2) (5:28)
07. Fearless (Mono Edit Version) (3:18)
08. Echoes (Equal Mix 2016) (23:29)
09. Echoes (Edited Version 2001) (16:34)
10. Echoes (Interviews & Recording Session) (10:19)

CD2 High Resolution Remaster & Bonus Material 01:06:46
1. One Of These Days (5:58)
2. A Pillow Of Winds (5:10)
3. Fearless (6:09)
4. San Tropez (3:44)
5. Seamus (2:16)
6. Echoes (23:32)
7. One Of These Days – Echoes (Roalnd Petit Tv) (19:54)

CD3 In Concert Part One 01:12:14
1. One Of These Days (Cleveland 1971) (9:38)
2. One Of These Days (Hollywood Bowl 1972) (8:53)
3. One Of These Days (Earl Courts 1973) (9:01)
4. Return Of The Son Of Nothing (Berlin 1971) (23:14)
5. Echoes (Boston 1975) (21:26)

CD4 In Concert Part Two 01:19:57
1. Echoes (Cleveland 1971) (28:24)
02. Echoes (Hollywood Bowl 1972) (25:30)
03. Echoes (Earls Court 1973) (26:02)

..::INFO::..

Unatoned to jedenasty, najnowszy album studyjny amerykańskiego zespołu heavy metalowego Machine Head, wydany 25 kwietnia 2025 roku nakładem Nuclear Blast i Imperium Recordings. Jest to pierwszy album zespołu, na którym występują perkusista Matt Alston i gitarzysta Reece Scruggs.

Title: Unatoned

Artist: Machine Head

Country: USA

Year: 2025

Genre: Groove Metal

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Landscape of Thorns
2.Atomic Revelations
3.Unbound
4.Outsider
5.Not Long for This World
6.These Scars Won't Define Us
7.Dustmaker
8.Bonescraper
9.Addicted to Pain
10.Bleeding Me Dry
11.Shards of Shattered Dreams
12.Scorn

..::INFO::..

Skeleta to szósty album studyjny szwedzkiego zespołu rockowego Ghost. Został wydany 25 kwietnia 2025 roku nakładem Loma Vista Recordings i został poprzedzony singlami Satanized, Lachryma i Peacefield.

Title: Skeleta

Artist: Ghost

Country: Szwecja

Year: 2025

Genre: Hard Rock

Format / Codec: MP3

Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Peacefield
2.Lachryma
3.Satanized
4.Guiding Lights
5.De Profundis Borealis
6.Cenotaph
7.Missilia Amori
8.Marks of the Evil One
9.Umbra
10.Excelsis

..::INFO::..

Dream Into It to najnowszy, dziewiąty album studyjny angielskiego muzyka rockowego Billy'ego Idola, wydany 25 kwietnia 2025 roku przez Dark Horse Records i BMG. To jego pierwszy album od ponad dziesięciu lat (ostatni to Kings & Queens of the Underground z 2014 r.) i pierwsze nowe utwory od 2022 r., kiedy wydał EP-kę The Cage.

Title: Dream Into It

Artist: Billy Idol

Country: Wielka Brytania

Year: 2025

Genre: Pop, Rock

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Dream Into It
2.77 (featuring Avril Lavigne)
3.Too Much Fun
4.John Wayne (featuring Alison Mosshart)
5.Wildside (featuring Joan Jett)
6.People I Love
7.Gimme the Weight
8.I'm Your Hero
9.Still Dancing

...( Info )...

Artist: John Fogerty
Album: Caught Up In The Fable (Live Landover '87)
Year: 2025
Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

01. Born On The Bayou (Live)
02. Down On The Corner (Live)
03. Talking to the Vets (Live)
04. Who'll Stop The Rain (Live)
05. Up Around The Bend (Live)
06. Bad Moon Rising (Live)
07. Fortunate Son (Live)
08. Proud Mary (Live)

...( Info )...


Artist: John Prine
Album: Tryin' To Get Away (Live California '93)
Year: 2025
Genre: Country, Folk
Quality: FLAC 24Bit-192kHz

...( TrackList )...

01. Lulu Walls (Live)
02. Angel From Montgomery (Live)
03. Speed Of The Sound Of Loneliness (Live)
04. Spanish Pipedream (Live)
05. Picture Show (Live)
06. You Got Gold (Live)
07. All The Best (Live)
08. Dear Abby (Live)
09. Illegal Smile (Live)
10. Souvenirs (Live)
11. The Bottomless Lake (Live)
12. Let's Talk Dirty In Hawaiin (Live)
13. Donald And Lydia (Live)
14. Sam Stone (Live)
15. That's The Way The World Goes 'Round (Live)
16. Ain't Hurtin' Nobody (Live)
17. The Sins Of Memphisto (Live)
18. It's A Big Old Goofy World (Live)
19. Please Don't Bury Me (Live)
20. Hello In There (Live)
21. Everything Is Cool (Live)
22. Paradise (Live)

...( Info )...

Artist: Candice Night
Album: Sea Glass
Country: USA
Genre: Folk, Soft Rock, Pop
Release: 2025
Duration: 00:48:50
Format/Codec: FLAC
Rip type: Tracks
Audio bitrate: Lossless
Bit depth: 16 Bit/44.1 kHz
Size: 329 mb


...( Opis )...

Członkini brytyjskiej grupy Blackmore's Night prezentuje swój trzeci solowy album. Żona Ritchiego Blackmore'a wraca po dekadzie z nowymi piosenkami nagranymi pod własnym nazwiskiem. Autorka tekstów i multiinstrumentalistka na najnowszej płycie prezentuje doskonale kojarzoną z nią muzykę - folkowo-rockowy styl, na "Sea Glass" przełamany jest delikatnie naleciałościami nowoczesnej muzyki country. Nie zabrakło tutaj i fortepianowej kołysanki/ballady ("The Last Goodbye"), do której wokalistka zaprosiła swojego męża, i soft rockowego zacięcia w singlowym "Angel and Jezebel" (Jest też zamykająca album country'owa wersja tej piosenki). Krążek "Sea Glass" to dobrze znane artystyczne ścieżki, które jednakowoż miło sobie przypomnieć po dziesięciu latach posuchy.


...( TrackList )...

1. Sea Glass
2. Unsung Hero (She’ll Never Tell)
3. The Line Between
4. Angel and Jezebel (Rock Version)
5. Promise Me
6. Dark Carnival
7. The Last Goodbye
8. When I Want to Fly
9. Another Day
10. Nature Boy
11. Angel and Jezebel (Back Porch Version)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Frightful swoim debiutem otworzyli przed sobą z kopa drzwi do elity współczesnego krajowego death metalu. Jako iż zdecydowali się wydać „Spectral Creator” dla skośnookiego, nie wszyscy mieli okazję zapoznać się z nim na czas, przez co tamten materiał nie zyskał, moim zdaniem, atencji, na jaką zasługiwał. Cieszę się zatem, że młodzi poszli po rozum do głowy, i oddali swoje nowe nagrania w ręce człowieka, który wie, co robi. Nie jest to jednak jedyna rzecz, która sprawia mi radość. Drugą, i najważniejszą, jest fakt, iż Frightful na drugim albumie poczynili zauważalny postęp. A biorąc pod uwagę, jak udanym materiałem był wspomniany debiut, nie jest to bez znaczenia.

Stylistycznie niewiele się zmieniło. Gdańszczanie nadal nie wychodzą zbyt wyraźnie poza ramy melodyjnego death metalu. I od razu zaznaczam, żebyśmy się dobrze zrozumieli, nie chodzi mi o In Flames, tylko o Dissection. Tego zespołu na „What Lies Ahead” jest chyba najwięcej, a na pewno więcej niż na debiucie. Tylko trzeba wziąć pod uwagę jedną, zasadniczą różnicę. Frightful absolutnie nie kopiują mistrzów. Z pełną premedytacją i świadomością czerpią inspiracje z „The Somberlain” czy „Storm of the Light’s Bane”, jednocześnie przerabiając tematyczne melodie na swój własny styl. Gdybym miał mówić o podobieństwach, to musiałbym wspomnieć o barwie i manierze wokalnej, oraz wspomnianej melodyce. Czym się Frightful od Szwedów różni? Ciężarem. Zdaje mnie się, że ich kompozycje są bardziej deathmetalowe, bardziej przygniatające (tylko pamiętajcie, że nie mówimy o wadze ciężkiej), z elementami do rytmicznego moshu. Żeby nie być gołosłownym, polecam na przykład „Into the Phantom Hearts”. No i do tego te wspaniałe, krótkie solówki, przy których można odpłynąć.

Sposób w jaki chłopaki sobie poukładali, potem poprzeplatali i urozmaicili po swojemu klasyczne melodie, dodając do nich kapkę thrashowej klasyki (ale tak tyci-tyci), to jest dla mnie najwyższa półka. Ten album ma w sobie wszystko, całą gamę staroszkolnego grania z lat dziewięćdziesiątych. I do tego brzmi fantastycznie. Nie ma na tym krążku słabej piosenki. Nie ma uzupełniaczy. „What Lies Ahead” od początku do końca dostarcza muzykę na światowym poziomie. Tak, doskonale zdaję sobie sprawę z tego, co piszę, bo według mnie kolesie wskoczyli przynajmniej o poziom wyżej. Kurwa, a biorąc pod uwagę, że album ten z każdym kolejnym odsłuchem wgryza się w łeb jeszcze głębiej, i coraz bardziej absorbuje, boję się, że może mi spierdolić pożycie małżeńskie. Totalny sztos!

jesusatan


With their towers of silence so padded with flesh that no footsteps can be heard beyond the writhe of carrion beetles, maggots and crows Gdańsk, Poland-based thrashing melodic blackened death metal quartet FRIGHTFUL issue an eight-part omen, a sophomore full-length album at massive capacity for death. In following up a lightning strike of a debut LP ‘What Lies Ahead‘ reeks of morbid vitality, a flail taken to the high standards of earliest Scandinavian black/death metal melodicism entwined with late 80’s thrashing death as its off-hand weaponry. In capturing both the vibrancy of emergent melodic death ideals, the uncertain rise of black metal riffcraft, and the gasping rip of peak extreme thrash these folks draw a clear and concise line connecting a brilliant lineage of dramatic riffcraft and thoughtfully designed dark melodicism.

Frightful formed circa 2016 as a death/thrash and grindcore influenced group featuring musicians involved with local bands Pandemic Outbreak, Deafness, and Dreadnought and spent about three years and four minor releases honing in on their own novel sound. When I placed the band’s debut LP (‘Spectral Creator‘, 2021) on my best of October 2021 list after a positive review I’d summed up my thoughts on the band, suggesting the album “[‘Spectral Creator‘] picks up on the connections between ‘Extreme Aggression’, ‘The Awakening’ and ‘The Somberlain’ via melodic death metal as it was developing prior to 1993’s breakthrough. It is a tough hybridization to describe but fans of classic death/thrash metal and pre-‘Terminal Spirit Disease’ melodic death will get it within a song or two.” and those observations still generally hold true today as Frightful have continued this tradition without hesitation, doing more than dabbling with mid-90’s Dissection-esque Swedish melodic black/death metal territory and its kindred connection with the greats (i.e. Kreator by way of Merciless).

There isn’t a shit song among the eight that Frightful present here on ‘What Lies Ahead‘, the guitar layers hum with the melting ice of the mid-90’s and the double-bass kicks have an appropriately dry rattle, and while those choices read as authentic to the main source(s) of inspiration in mind it is the songcraft here that’ll transport listeners towards any nostalgic placeholders most readily. While I wouldn’t consider opener “Cloaked in Nothingness” an all-out bombastic assault it does capture the band starting the engines and getting to the riffs without any lead-driven muse or atmospheric ideal explored. By the time you hit ~2:39 minutes into the song all is lain clear enough, this album will continue on directly in the style of the previous album having cinched up their command of (early) melodic death inspired riffcraft. Check out the elastic snapped Swedeath groove on “Discarnate Sower” for confirmation, a song which’d have sounded entirely fitting on Merciless‘ self-titled record back in 2003 with a bit more rage applied to the vocal.

Between the balls-out, eye popping video for the title track (“What Lies Ahead“) and the rip through its heart racing boost of speed the first true high-point of the full listen is achieved, a song which launches the wraiths and casts every last spell in its arsenal in mounting its attack. Keep in mind I’m not yet suggesting Frightful have acquiesced to Dissection worship entirely but rather that the earliest days of melodic death in Scandinavia had similar interest in death/thrash metal and especially the second and third Kreator albums, both of which are certainly a part of the attack on this song and especially “No Fear”. For my own taste this is the threshold remaining open rather than fully crossed-over into blackened death metal, exactly my kind of shit in every sense. This is of course arguable down to the finest points but overall Side A shows a crazed, possessed side of the band that’d only just begun to stab through the walls on their debut.

Side B opener and major highlight “Into the Phantom Hearts” almost feels like a blend of A Canorous Quintet and Inquisition in gradually traded stance, a piece which eventually welcomes a ‘Far Away From the Sun‘ riff variant to salvage the violent temperament of the band within the final third of the song… narrowly avoiding the muscle-bound shotgunned chunking of late 90’s/early 2000’s melodeath-thrash fuel. The important thing here isn’t the specific references made so much as the two guitarists/main songwriters’ obsession with various types of riffs. These were inspired sessions wherein each of the eight songs on ‘What Lies Ahead‘ has clearly been worked over to a certain high standard which persists brilliantly and with some imaginative, dexterous results; If you are an ‘old school’ (as in pre-1998) melodic death metal fan pay close attention to this second half of the album because “Farewell” and especially closer “Inexplicable” have some of the most potent “real” melodic death metal attrition in this sense, a focus on both At the Gates and ‘The Somberlain‘ in terms of the riffcraft’s phrasing and technique.

Amidst the cyclonic thrashing melodeath on feature “Cathedrals of Creation” throws in some sleeker chord changes and amps the speed of Frightful‘s attack as they bridge the final moments of the album with both brutality and brooding introspection. While I was more thrilled by the melodic death aggression that’d surrounded this song every piece here generally adds to the flow of the full listen, narrowly avoiding a record that feels stuck on one idea or sound beyond their most obviate enthusiasm. The full listen is balanced enough with much more interest left to the second half than expected; The lyrics appear to speak to the blight at the end of humanity, an accost upon those that are unfit to transcend by ignorance or animal nature, and a promise that what lies ahead is doom and the unknown aftermath. Frightful‘s lyricist charges into this whole heartedly with at least some Romanticist inspired vernacular in hand and a mind for how vocalist/bassist Oskar Wańka‘s cadence fits into these elaborate ~4-5 minute death metal songs. To add to this theme they’ve gone with vexing cover art by N. Zuki & Belial NecroArts which depicts the monster behind the mask, weeping. I don’t understand this image (something about it looks AI generated) and I do not enjoy the contrasting color choices made per the logo and title but it was evocative enough to prove memorable.

For those who didn’t hear the storm coming on ‘Spectral Creator‘ it’ll have fully arrived just a few songs deep into ‘What Lies Ahead‘, a natural step taken beyond those grinding death/thrash ideals toward something more melodic but no less feral. Frightful have made an admirable effort here even if we can concede the heavy inspiration taken from albums like ‘The Somberlain‘ this is in no way a point of detraction as their work stands out well within (and beside) said niche. Though I’d felt like their overall presentation/aesthetic could’ve used more thought there is a fantastic record here lying in wait. A high recommendation.

terraasymmetry


The album begins with a guitar riff with a heroic feel in a low range. In contrast, a high-pitched guitar plays a trill or a mordent, giving the riff a dissonance. In the intro, the drums break away from the cliché of blast beats, creating tension, making the listeners wait for a breakdown or something similar. The drums start with tertinaries, typical of Obituary's drummer (Donald Tardy). The rhythm guitar plays sensational tremolo pickings. The song has everything that makes me like and appreciate good metal. The guitar solo from minute 3:40 of the track Cloaked by Nothingness presents well-executed legato, going from high to low notes and resting in a somber way. I really like the vomited vocals. It's not exactly a monster's voice, but it conveys the vocalist's feeling.

The title track "What Lies Ahead" begins with a clean guitar playing arpeggios in sweep picking. I particularly like this guitar style (kind of mystical and mysterious). At the end, a modal borrowing or an outside melody is noticeable, expressing a darker emotion for the intro. At minute 2:50 there is a very good guitar solo, but there are some scattered and poor ornaments during some phrases. For example, the use of the lever seems very disjointed. But I really liked the video and the track. I really like these videos that simply show the band playing without any narrative or concept, because it gives off a very underground image. It is definitely clear that they are just headbangers wanting to make a heavy sound, unlike all the mainstream garbage with millions of dollars and a team using the artist exposed only as the product packaging.

The track "No Fear" is a mix of Slayer and Sepultura for me. I really liked the riffs and the groove. This song could definitely be part of Soulfly's (Max Cavalera's band) repertoire. It's ideal for headbanging. To be honest, this is one of my favorite tracks because of the syncopated rhythm. Without using technical terms, this song is very danceable. It's as if it has always existed inside me since the first beats of my heart and the two kind of accompany and complement each other. I really loved this track. I'll definitely add it to my playlist. If all the songs were like this, I would give it 100%.

I definitely enjoyed the album a lot, although the ones mentioned above caught my attention the most. I'll give it 80%, because the songs are good, but not sensational to the point of being as memorable as the bands that marked my life.

Astaroson



..::TRACK-LIST::..

1. Cloaked by Nothingness 05:45
2. Disincarnate Sower 04:46
3. What Lies Ahead 04:57
4. No Fear 04:27
5. Into the Phantom Hearts 06:01
6. Farewell 03:37
7. Cathedrals of Creation 04:38
8. Inexplicable 05:42



..::OBSADA::..

Oskar Wańka - Vocals, Bass
Paweł Snarski - Guitars
Eryk Jakubczyk - Guitars
Krzysztof Pochranowicz - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=hmMjmzwDu7U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Frightful swoim debiutem otworzyli przed sobą z kopa drzwi do elity współczesnego krajowego death metalu. Jako iż zdecydowali się wydać „Spectral Creator” dla skośnookiego, nie wszyscy mieli okazję zapoznać się z nim na czas, przez co tamten materiał nie zyskał, moim zdaniem, atencji, na jaką zasługiwał. Cieszę się zatem, że młodzi poszli po rozum do głowy, i oddali swoje nowe nagrania w ręce człowieka, który wie, co robi. Nie jest to jednak jedyna rzecz, która sprawia mi radość. Drugą, i najważniejszą, jest fakt, iż Frightful na drugim albumie poczynili zauważalny postęp. A biorąc pod uwagę, jak udanym materiałem był wspomniany debiut, nie jest to bez znaczenia.

Stylistycznie niewiele się zmieniło. Gdańszczanie nadal nie wychodzą zbyt wyraźnie poza ramy melodyjnego death metalu. I od razu zaznaczam, żebyśmy się dobrze zrozumieli, nie chodzi mi o In Flames, tylko o Dissection. Tego zespołu na „What Lies Ahead” jest chyba najwięcej, a na pewno więcej niż na debiucie. Tylko trzeba wziąć pod uwagę jedną, zasadniczą różnicę. Frightful absolutnie nie kopiują mistrzów. Z pełną premedytacją i świadomością czerpią inspiracje z „The Somberlain” czy „Storm of the Light’s Bane”, jednocześnie przerabiając tematyczne melodie na swój własny styl. Gdybym miał mówić o podobieństwach, to musiałbym wspomnieć o barwie i manierze wokalnej, oraz wspomnianej melodyce. Czym się Frightful od Szwedów różni? Ciężarem. Zdaje mnie się, że ich kompozycje są bardziej deathmetalowe, bardziej przygniatające (tylko pamiętajcie, że nie mówimy o wadze ciężkiej), z elementami do rytmicznego moshu. Żeby nie być gołosłownym, polecam na przykład „Into the Phantom Hearts”. No i do tego te wspaniałe, krótkie solówki, przy których można odpłynąć.

Sposób w jaki chłopaki sobie poukładali, potem poprzeplatali i urozmaicili po swojemu klasyczne melodie, dodając do nich kapkę thrashowej klasyki (ale tak tyci-tyci), to jest dla mnie najwyższa półka. Ten album ma w sobie wszystko, całą gamę staroszkolnego grania z lat dziewięćdziesiątych. I do tego brzmi fantastycznie. Nie ma na tym krążku słabej piosenki. Nie ma uzupełniaczy. „What Lies Ahead” od początku do końca dostarcza muzykę na światowym poziomie. Tak, doskonale zdaję sobie sprawę z tego, co piszę, bo według mnie kolesie wskoczyli przynajmniej o poziom wyżej. Kurwa, a biorąc pod uwagę, że album ten z każdym kolejnym odsłuchem wgryza się w łeb jeszcze głębiej, i coraz bardziej absorbuje, boję się, że może mi spierdolić pożycie małżeńskie. Totalny sztos!

jesusatan


With their towers of silence so padded with flesh that no footsteps can be heard beyond the writhe of carrion beetles, maggots and crows Gdańsk, Poland-based thrashing melodic blackened death metal quartet FRIGHTFUL issue an eight-part omen, a sophomore full-length album at massive capacity for death. In following up a lightning strike of a debut LP ‘What Lies Ahead‘ reeks of morbid vitality, a flail taken to the high standards of earliest Scandinavian black/death metal melodicism entwined with late 80’s thrashing death as its off-hand weaponry. In capturing both the vibrancy of emergent melodic death ideals, the uncertain rise of black metal riffcraft, and the gasping rip of peak extreme thrash these folks draw a clear and concise line connecting a brilliant lineage of dramatic riffcraft and thoughtfully designed dark melodicism.

Frightful formed circa 2016 as a death/thrash and grindcore influenced group featuring musicians involved with local bands Pandemic Outbreak, Deafness, and Dreadnought and spent about three years and four minor releases honing in on their own novel sound. When I placed the band’s debut LP (‘Spectral Creator‘, 2021) on my best of October 2021 list after a positive review I’d summed up my thoughts on the band, suggesting the album “[‘Spectral Creator‘] picks up on the connections between ‘Extreme Aggression’, ‘The Awakening’ and ‘The Somberlain’ via melodic death metal as it was developing prior to 1993’s breakthrough. It is a tough hybridization to describe but fans of classic death/thrash metal and pre-‘Terminal Spirit Disease’ melodic death will get it within a song or two.” and those observations still generally hold true today as Frightful have continued this tradition without hesitation, doing more than dabbling with mid-90’s Dissection-esque Swedish melodic black/death metal territory and its kindred connection with the greats (i.e. Kreator by way of Merciless).

There isn’t a shit song among the eight that Frightful present here on ‘What Lies Ahead‘, the guitar layers hum with the melting ice of the mid-90’s and the double-bass kicks have an appropriately dry rattle, and while those choices read as authentic to the main source(s) of inspiration in mind it is the songcraft here that’ll transport listeners towards any nostalgic placeholders most readily. While I wouldn’t consider opener “Cloaked in Nothingness” an all-out bombastic assault it does capture the band starting the engines and getting to the riffs without any lead-driven muse or atmospheric ideal explored. By the time you hit ~2:39 minutes into the song all is lain clear enough, this album will continue on directly in the style of the previous album having cinched up their command of (early) melodic death inspired riffcraft. Check out the elastic snapped Swedeath groove on “Discarnate Sower” for confirmation, a song which’d have sounded entirely fitting on Merciless‘ self-titled record back in 2003 with a bit more rage applied to the vocal.

Between the balls-out, eye popping video for the title track (“What Lies Ahead“) and the rip through its heart racing boost of speed the first true high-point of the full listen is achieved, a song which launches the wraiths and casts every last spell in its arsenal in mounting its attack. Keep in mind I’m not yet suggesting Frightful have acquiesced to Dissection worship entirely but rather that the earliest days of melodic death in Scandinavia had similar interest in death/thrash metal and especially the second and third Kreator albums, both of which are certainly a part of the attack on this song and especially “No Fear”. For my own taste this is the threshold remaining open rather than fully crossed-over into blackened death metal, exactly my kind of shit in every sense. This is of course arguable down to the finest points but overall Side A shows a crazed, possessed side of the band that’d only just begun to stab through the walls on their debut.

Side B opener and major highlight “Into the Phantom Hearts” almost feels like a blend of A Canorous Quintet and Inquisition in gradually traded stance, a piece which eventually welcomes a ‘Far Away From the Sun‘ riff variant to salvage the violent temperament of the band within the final third of the song… narrowly avoiding the muscle-bound shotgunned chunking of late 90’s/early 2000’s melodeath-thrash fuel. The important thing here isn’t the specific references made so much as the two guitarists/main songwriters’ obsession with various types of riffs. These were inspired sessions wherein each of the eight songs on ‘What Lies Ahead‘ has clearly been worked over to a certain high standard which persists brilliantly and with some imaginative, dexterous results; If you are an ‘old school’ (as in pre-1998) melodic death metal fan pay close attention to this second half of the album because “Farewell” and especially closer “Inexplicable” have some of the most potent “real” melodic death metal attrition in this sense, a focus on both At the Gates and ‘The Somberlain‘ in terms of the riffcraft’s phrasing and technique.

Amidst the cyclonic thrashing melodeath on feature “Cathedrals of Creation” throws in some sleeker chord changes and amps the speed of Frightful‘s attack as they bridge the final moments of the album with both brutality and brooding introspection. While I was more thrilled by the melodic death aggression that’d surrounded this song every piece here generally adds to the flow of the full listen, narrowly avoiding a record that feels stuck on one idea or sound beyond their most obviate enthusiasm. The full listen is balanced enough with much more interest left to the second half than expected; The lyrics appear to speak to the blight at the end of humanity, an accost upon those that are unfit to transcend by ignorance or animal nature, and a promise that what lies ahead is doom and the unknown aftermath. Frightful‘s lyricist charges into this whole heartedly with at least some Romanticist inspired vernacular in hand and a mind for how vocalist/bassist Oskar Wańka‘s cadence fits into these elaborate ~4-5 minute death metal songs. To add to this theme they’ve gone with vexing cover art by N. Zuki & Belial NecroArts which depicts the monster behind the mask, weeping. I don’t understand this image (something about it looks AI generated) and I do not enjoy the contrasting color choices made per the logo and title but it was evocative enough to prove memorable.

For those who didn’t hear the storm coming on ‘Spectral Creator‘ it’ll have fully arrived just a few songs deep into ‘What Lies Ahead‘, a natural step taken beyond those grinding death/thrash ideals toward something more melodic but no less feral. Frightful have made an admirable effort here even if we can concede the heavy inspiration taken from albums like ‘The Somberlain‘ this is in no way a point of detraction as their work stands out well within (and beside) said niche. Though I’d felt like their overall presentation/aesthetic could’ve used more thought there is a fantastic record here lying in wait. A high recommendation.

terraasymmetry


The album begins with a guitar riff with a heroic feel in a low range. In contrast, a high-pitched guitar plays a trill or a mordent, giving the riff a dissonance. In the intro, the drums break away from the cliché of blast beats, creating tension, making the listeners wait for a breakdown or something similar. The drums start with tertinaries, typical of Obituary's drummer (Donald Tardy). The rhythm guitar plays sensational tremolo pickings. The song has everything that makes me like and appreciate good metal. The guitar solo from minute 3:40 of the track Cloaked by Nothingness presents well-executed legato, going from high to low notes and resting in a somber way. I really like the vomited vocals. It's not exactly a monster's voice, but it conveys the vocalist's feeling.

The title track "What Lies Ahead" begins with a clean guitar playing arpeggios in sweep picking. I particularly like this guitar style (kind of mystical and mysterious). At the end, a modal borrowing or an outside melody is noticeable, expressing a darker emotion for the intro. At minute 2:50 there is a very good guitar solo, but there are some scattered and poor ornaments during some phrases. For example, the use of the lever seems very disjointed. But I really liked the video and the track. I really like these videos that simply show the band playing without any narrative or concept, because it gives off a very underground image. It is definitely clear that they are just headbangers wanting to make a heavy sound, unlike all the mainstream garbage with millions of dollars and a team using the artist exposed only as the product packaging.

The track "No Fear" is a mix of Slayer and Sepultura for me. I really liked the riffs and the groove. This song could definitely be part of Soulfly's (Max Cavalera's band) repertoire. It's ideal for headbanging. To be honest, this is one of my favorite tracks because of the syncopated rhythm. Without using technical terms, this song is very danceable. It's as if it has always existed inside me since the first beats of my heart and the two kind of accompany and complement each other. I really loved this track. I'll definitely add it to my playlist. If all the songs were like this, I would give it 100%.

I definitely enjoyed the album a lot, although the ones mentioned above caught my attention the most. I'll give it 80%, because the songs are good, but not sensational to the point of being as memorable as the bands that marked my life.

Astaroson



..::TRACK-LIST::..

1. Cloaked by Nothingness 05:45
2. Disincarnate Sower 04:46
3. What Lies Ahead 04:57
4. No Fear 04:27
5. Into the Phantom Hearts 06:01
6. Farewell 03:37
7. Cathedrals of Creation 04:38
8. Inexplicable 05:42



..::OBSADA::..

Oskar Wańka - Vocals, Bass
Paweł Snarski - Guitars
Eryk Jakubczyk - Guitars
Krzysztof Pochranowicz - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=hmMjmzwDu7U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Transcending The Self' jest koncept albumem, który mówi o psychicznym upadku człowieka. Każdy kolejny utwór opowiada o pogłębiających się stanach mentalnych, które w ostateczności prowadzą do nicości.
Dziewięć utworów utrzymanych w stylistyce brutalnego, technicznego, a zarazem mrocznego death metalu po linii The Faceless, Deeds of Flesh, Suffocation, Origin, The Zenith Passage czy Archspire.
Mix i mastering płyty został wykonany przez Filipa Kłobukowskiego z Shapethesound.



Po świetnym albumie projektu Pincer Consortium wbijam z rozbiegu w kolejną z dwóch premier ufundowanych przez Deformeathing Production. Jest nią debiutancka płyta młodego stażem i wiekiem Vitur zatytułowana Transcending the Self. Wydawnictwo będzie miało swą premierę już w piątek, 13 (!) września w klasycznym formacie jewelcase CD.

Przed podejściem do odsłuchu tej płyty nic o zespole nie wiedziałem. Wpłynęło to bez wątpienia na ogromne zaskoczenie, jakie mi album zafundował, bo Transcending the Self naprawdę w najmniejszym stopniu nie brzmi jak płyta początkujących muzyków. Ba! Jej poziom jest wręcz zawstydzający. Długo nie natrafiłem na muzykę graną przez ludzi młodych z takim profesjonalizmem i dojrzałością. Death metal proponowany przez kwartet to mieszanka technicznej, gęstej młóckarni z niewielką ilością ciężkich, nisko granych zwolnień. Poziom techniczny chłopaków można uznać jako bardzo wysoki, nie ma tu też przesadyzmu i przegiętego wirtuozowania. Technika jest celem, ale całość stawia na groove, kompozycje niszczą, mordują, drą na strzępy, ale nie są pozbawione człowieczeństwa, dzięki czemu dobrze się tego słucha, bez zmęczenia. Soniczne gęstwiny są czytelne, dobrze poukładane, wyważone i zjadliwe bez popijania. Muzykę tę na pewno można polecić fanom Hate Eternal, Ulcerate, Cryptopsy, Gorguts i może nawet Necrophagist, bo gitarzyści potrafią czasami rzucić również bardzo fajnymi, szybko granymi melodiami.

Jeśli jeszcze nie do końca przekonałem Was swoimi słowami, dodam, że za garami zasiada Ignacy Zieliński znany z chóru sakralnaego zwanego Hostia, który pokazuje tu naprawdę szeroki wachlarz nowych umiejętności.

Przyznaję, że ostatnimi czasy nie łykałem za dużo nowoczesnej nawałki, kierując się w stronę mniej skomasowanych odmian death metalu, tych bliższych jego korzeniom. Przerwa ta mogła w jakiś sposób wpłynąć na odbiór nowości od Vitur, ale jednak zespół się broni i kąsa, obiecując początek potężnej dyskografii. Tak się gra, proszę państwa, metal, bez kompleksów, bez przymilania i oglądania na trendy. Zatem nawiązując do wstępu – dwie premiery od Deformeathing, dwie dyszki ode mnie i szczere gratulacje świetnego wyboru wydawniczego.

Brzeźnicki


Vitur is a new band (drummer Hostia in the line-up) from Warsaw. Despite his short experience on the scene, Vitur is confident in himself and the path he has chosen.

“Transcending The Self is a concept album that tells the story of a man’s mental decline. Each subsequent song tells the story of deepening mental states that ultimately lead to nothingness.

Nine songs in the style of brutal, technical, and at the same time dark death metal along the lines of The Faceless, Deeds of Flesh, Suffocation, Origin, The Zenith Passage and Archspire.

The mix and mastering of the album was done by Filip Kłobukowski from Shapethesound.



..::TRACK-LIST::..

1. Overwhelming The Soul 00:49
2. The Entity 04:47
3. The Empty Mind 05:11
4. Hunger 01:19
5. Absorbing Liquid 03:58
6. Dual Consciousness 05:45
7. Into Nothingness 01:16
8. Only Vacuum Remains 04:33
9. For Ages 06:03



..::OBSADA::..

Kamil Stefański - vocals, guitars
Mateusz Prusak - guitars
Michał Kotwas - bass
Ignacy Zieliński - drums



https://www.youtube.com/watch?v=-ghEjnvu49E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Transcending The Self' jest koncept albumem, który mówi o psychicznym upadku człowieka. Każdy kolejny utwór opowiada o pogłębiających się stanach mentalnych, które w ostateczności prowadzą do nicości.
Dziewięć utworów utrzymanych w stylistyce brutalnego, technicznego, a zarazem mrocznego death metalu po linii The Faceless, Deeds of Flesh, Suffocation, Origin, The Zenith Passage czy Archspire.
Mix i mastering płyty został wykonany przez Filipa Kłobukowskiego z Shapethesound.



Po świetnym albumie projektu Pincer Consortium wbijam z rozbiegu w kolejną z dwóch premier ufundowanych przez Deformeathing Production. Jest nią debiutancka płyta młodego stażem i wiekiem Vitur zatytułowana Transcending the Self. Wydawnictwo będzie miało swą premierę już w piątek, 13 (!) września w klasycznym formacie jewelcase CD.

Przed podejściem do odsłuchu tej płyty nic o zespole nie wiedziałem. Wpłynęło to bez wątpienia na ogromne zaskoczenie, jakie mi album zafundował, bo Transcending the Self naprawdę w najmniejszym stopniu nie brzmi jak płyta początkujących muzyków. Ba! Jej poziom jest wręcz zawstydzający. Długo nie natrafiłem na muzykę graną przez ludzi młodych z takim profesjonalizmem i dojrzałością. Death metal proponowany przez kwartet to mieszanka technicznej, gęstej młóckarni z niewielką ilością ciężkich, nisko granych zwolnień. Poziom techniczny chłopaków można uznać jako bardzo wysoki, nie ma tu też przesadyzmu i przegiętego wirtuozowania. Technika jest celem, ale całość stawia na groove, kompozycje niszczą, mordują, drą na strzępy, ale nie są pozbawione człowieczeństwa, dzięki czemu dobrze się tego słucha, bez zmęczenia. Soniczne gęstwiny są czytelne, dobrze poukładane, wyważone i zjadliwe bez popijania. Muzykę tę na pewno można polecić fanom Hate Eternal, Ulcerate, Cryptopsy, Gorguts i może nawet Necrophagist, bo gitarzyści potrafią czasami rzucić również bardzo fajnymi, szybko granymi melodiami.

Jeśli jeszcze nie do końca przekonałem Was swoimi słowami, dodam, że za garami zasiada Ignacy Zieliński znany z chóru sakralnaego zwanego Hostia, który pokazuje tu naprawdę szeroki wachlarz nowych umiejętności.

Przyznaję, że ostatnimi czasy nie łykałem za dużo nowoczesnej nawałki, kierując się w stronę mniej skomasowanych odmian death metalu, tych bliższych jego korzeniom. Przerwa ta mogła w jakiś sposób wpłynąć na odbiór nowości od Vitur, ale jednak zespół się broni i kąsa, obiecując początek potężnej dyskografii. Tak się gra, proszę państwa, metal, bez kompleksów, bez przymilania i oglądania na trendy. Zatem nawiązując do wstępu – dwie premiery od Deformeathing, dwie dyszki ode mnie i szczere gratulacje świetnego wyboru wydawniczego.

Brzeźnicki


Vitur is a new band (drummer Hostia in the line-up) from Warsaw. Despite his short experience on the scene, Vitur is confident in himself and the path he has chosen.

“Transcending The Self is a concept album that tells the story of a man’s mental decline. Each subsequent song tells the story of deepening mental states that ultimately lead to nothingness.

Nine songs in the style of brutal, technical, and at the same time dark death metal along the lines of The Faceless, Deeds of Flesh, Suffocation, Origin, The Zenith Passage and Archspire.

The mix and mastering of the album was done by Filip Kłobukowski from Shapethesound.



..::TRACK-LIST::..

1. Overwhelming The Soul 00:49
2. The Entity 04:47
3. The Empty Mind 05:11
4. Hunger 01:19
5. Absorbing Liquid 03:58
6. Dual Consciousness 05:45
7. Into Nothingness 01:16
8. Only Vacuum Remains 04:33
9. For Ages 06:03



..::OBSADA::..

Kamil Stefański - vocals, guitars
Mateusz Prusak - guitars
Michał Kotwas - bass
Ignacy Zieliński - drums



https://www.youtube.com/watch?v=-ghEjnvu49E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Z nową propozycją przybił do naszych brzegów szwedzki Ereb Altor. Za pasami topory, twarze skryte za gęstą brodą, w dłoniach dzielnie dzierżą rogi wypełnione miodem pitnym czy co tam Wikingowie piją. A z głośników – oczywiście – viking metal.

Bo muzycy Ereb Altor wychodzą z założenia, że jak palić, rabować i gwałcić obce landy to tylko przy dźwiękach Bathory lub jego wiernych naśladowców. Sami też podążają ścieżką wyznaczoną przez Quorthona, nie zbaczając z niej ani na milimetr, przy czym zdarzają się im wycieczki w black metal i tu za przykład posłuży mi numer tytułowy. W ogóle jakby trochę więcej tu inspiracji w stylu wczesnego Enslaved niż na poprzednim krążku, ale wciąż nie ma tego wiele. Przeważająca część „Nattramn” to klasyczne granie pod tę jedną, oczywistą inspirację. Gitary suną nam jak galera napędzana siłą mięśni, wzniosłe, czyste wokale ulatują ku niebu, na którym gromadzą się ciemne burzowe chmury. I gdy kapela postanawia grać trochę ciężej, mocniej to z tych chmur biją gromy. Prawda, że piękna wizja? Ano piękna, zwłaszcza jeśli jest się fanem viking metalu. Ja co prawda nie jestem, jakoś jednak ten Ereb Altor mnie nie odpycha. Z drugiej strony, nie wiem co mogę Wam jeszcze na temat tego albumu napisać. Przyznam, że poprzedniego już nie pamiętam, choć kojarzę, że mi się podobał i że grali viking metal. Coś czuję, że za rok to samo będę potrafił napisać o „Nattramn” i niewiele więcej.

Zasadniczo, swojego stosunku do Szwedów nie zmieniłem po odsłuchaniu ich piątej płyty – ani na plus ani na minus. Dobra muzyka. Viking metal.

Oracle


Ereb Altor is a Swedish band that was formed in 2003 by members of the epic doom metal outfit Forlorn (who have since switched their moniker to Isole). The band’s first albums were lauded for their seamless weaving of the Viking era of Bathory with traditional epic doom metal. With their third album, Gastrike, and it’s follow up, Fire Meets Ice, Ereb Altor abandoned the trappings of epic doom for a more black metal influenced sound. Despite retaining the epic nature of their first albums, many fans were put off with the new direction of the band.

Nattramn, the band’s fifth full length album, released at the end of April 2015, continues in the vein of the last two, focusing on merging their epic Viking metal with cold black metal atmospherics, but overall it seems to be a darker album than before. Bathory remains the band’s largest influence, which is quite evident with the adventurous pacing, crunchy riffs and frequent epic clean vocals. The album mixes between heavy handed segments of galloping riffs and crashing percussion, like “Dark Waters” and the closing track “The Nemesis of Frei” and more nuanced melodies driven forth by a wall of keyboard notes. It’s that essence of balance that makes this album work so well. Sure, the last album may have been called Fire Meets Ice, but Nattramn actually capitalizes on the phrase.

The clean vocal melodies sound stronger and more confident this time around and the harsh and raspy roars are more furious and raging. The band leans on the airy keyboard passages a little more than before, but it adds a more melodic flare to the slower passages. The majority of the album focuses on Quorthon inspired riffing, like the crunchy groove on “The Dance of the Elves”, which sounds like it came straight from Nordland I or the raging end of the title track, with its thick power chords and thundering percussion mixed with an airy keyboard backdrop that brings to mind Hammerheart. The previously mentioned black metal influences work their way in here and there, like the rampant trem riffing and blasts during “The Nemisis of Frei”, but the focus remains on Bathory-isms.

It’s pretty clear at this point that Ereb Altor isn’t keen to return to the sounds of the first two albums, but the music on Nattramn proves that the band is really blazing their own trail. Sure, it sounds like Bathory, but it comes through revelry and nostalgia rather than the blatant aping of Quorthon. Personally, I think the band is a little more potent without the traditional doom leanings. The meshing of epic Viking metal with clean vocals and harsher black metal histrionics with raspy growls is commendable. Fans of Ereb Altor’s past two album can revel in the fact that they finally seemed to have put all of the pieces together. Fans of Ereb Altor’s early work, hold your breath a little longer.

TheStormIRide



..::TRACK-LIST::..

1. The Son of Vindsvalr 02:14
2. Midsommarblot 05:01
3. Nattramn 05:36
4. The Dance of the Elves 06:36
5. Dark Waters 08:58
6. Across The Giants Blood 05:50
7. The Nemesis of Frej 08:02



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar [Guitars], Keyboards - Mats
Drums, Keyboards - Tord
Guitar [Guitars], Vocals - Ragnar
Bass, Vocals - Mikael

Violin [Violin Intro Performed By] - Thomas von Wachenfeldt (tracks: 5)




https://www.youtube.com/watch?v=9NGlB82g7gY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Z nową propozycją przybił do naszych brzegów szwedzki Ereb Altor. Za pasami topory, twarze skryte za gęstą brodą, w dłoniach dzielnie dzierżą rogi wypełnione miodem pitnym czy co tam Wikingowie piją. A z głośników – oczywiście – viking metal.

Bo muzycy Ereb Altor wychodzą z założenia, że jak palić, rabować i gwałcić obce landy to tylko przy dźwiękach Bathory lub jego wiernych naśladowców. Sami też podążają ścieżką wyznaczoną przez Quorthona, nie zbaczając z niej ani na milimetr, przy czym zdarzają się im wycieczki w black metal i tu za przykład posłuży mi numer tytułowy. W ogóle jakby trochę więcej tu inspiracji w stylu wczesnego Enslaved niż na poprzednim krążku, ale wciąż nie ma tego wiele. Przeważająca część „Nattramn” to klasyczne granie pod tę jedną, oczywistą inspirację. Gitary suną nam jak galera napędzana siłą mięśni, wzniosłe, czyste wokale ulatują ku niebu, na którym gromadzą się ciemne burzowe chmury. I gdy kapela postanawia grać trochę ciężej, mocniej to z tych chmur biją gromy. Prawda, że piękna wizja? Ano piękna, zwłaszcza jeśli jest się fanem viking metalu. Ja co prawda nie jestem, jakoś jednak ten Ereb Altor mnie nie odpycha. Z drugiej strony, nie wiem co mogę Wam jeszcze na temat tego albumu napisać. Przyznam, że poprzedniego już nie pamiętam, choć kojarzę, że mi się podobał i że grali viking metal. Coś czuję, że za rok to samo będę potrafił napisać o „Nattramn” i niewiele więcej.

Zasadniczo, swojego stosunku do Szwedów nie zmieniłem po odsłuchaniu ich piątej płyty – ani na plus ani na minus. Dobra muzyka. Viking metal.

Oracle


Ereb Altor is a Swedish band that was formed in 2003 by members of the epic doom metal outfit Forlorn (who have since switched their moniker to Isole). The band’s first albums were lauded for their seamless weaving of the Viking era of Bathory with traditional epic doom metal. With their third album, Gastrike, and it’s follow up, Fire Meets Ice, Ereb Altor abandoned the trappings of epic doom for a more black metal influenced sound. Despite retaining the epic nature of their first albums, many fans were put off with the new direction of the band.

Nattramn, the band’s fifth full length album, released at the end of April 2015, continues in the vein of the last two, focusing on merging their epic Viking metal with cold black metal atmospherics, but overall it seems to be a darker album than before. Bathory remains the band’s largest influence, which is quite evident with the adventurous pacing, crunchy riffs and frequent epic clean vocals. The album mixes between heavy handed segments of galloping riffs and crashing percussion, like “Dark Waters” and the closing track “The Nemesis of Frei” and more nuanced melodies driven forth by a wall of keyboard notes. It’s that essence of balance that makes this album work so well. Sure, the last album may have been called Fire Meets Ice, but Nattramn actually capitalizes on the phrase.

The clean vocal melodies sound stronger and more confident this time around and the harsh and raspy roars are more furious and raging. The band leans on the airy keyboard passages a little more than before, but it adds a more melodic flare to the slower passages. The majority of the album focuses on Quorthon inspired riffing, like the crunchy groove on “The Dance of the Elves”, which sounds like it came straight from Nordland I or the raging end of the title track, with its thick power chords and thundering percussion mixed with an airy keyboard backdrop that brings to mind Hammerheart. The previously mentioned black metal influences work their way in here and there, like the rampant trem riffing and blasts during “The Nemisis of Frei”, but the focus remains on Bathory-isms.

It’s pretty clear at this point that Ereb Altor isn’t keen to return to the sounds of the first two albums, but the music on Nattramn proves that the band is really blazing their own trail. Sure, it sounds like Bathory, but it comes through revelry and nostalgia rather than the blatant aping of Quorthon. Personally, I think the band is a little more potent without the traditional doom leanings. The meshing of epic Viking metal with clean vocals and harsher black metal histrionics with raspy growls is commendable. Fans of Ereb Altor’s past two album can revel in the fact that they finally seemed to have put all of the pieces together. Fans of Ereb Altor’s early work, hold your breath a little longer.

TheStormIRide



..::TRACK-LIST::..

1. The Son of Vindsvalr 02:14
2. Midsommarblot 05:01
3. Nattramn 05:36
4. The Dance of the Elves 06:36
5. Dark Waters 08:58
6. Across The Giants Blood 05:50
7. The Nemesis of Frej 08:02



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar [Guitars], Keyboards - Mats
Drums, Keyboards - Tord
Guitar [Guitars], Vocals - Ragnar
Bass, Vocals - Mikael

Violin [Violin Intro Performed By] - Thomas von Wachenfeldt (tracks: 5)




https://www.youtube.com/watch?v=9NGlB82g7gY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Płyta zawiera film z 1969 roku – Jak powstali Skaldowie.

Materiał został zgrany z oryginalnej kopii filmowej (we właściwej prędkości) i otrzymał nową, zremasterowaną ścieżkę dźwiękową.

Wydanie w rozkładanym card sleevie, ze specjalną kopertą na płytę.





https://www.youtube.com/watch?v=dgG6JSD86zA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



DVD 9
NTSC
16:9
DD 2.0



..::TRACK-LIST::..

Recorded live in concert at Musicians Institute, Hollywood, CA on June 3rd, 2010

1. The Road Divides 6:00
2. Chinatown 6:12
3. Highland Shuffle 6:40
4. You Bring Me Down 5:12
5. On Our Way 5:58
6. Henry's Farm 3:13
7. New Year's Day 7:32
8. Jerry's Breakdown 2:26
9. Bass Solo 4:54
10. Slang Justice 3:46
11. Slang Justice Jam 5:47
12. Drum Solo
13. Take One Step 6:35
14. Eastern Steppes 7:30
15. Topanga Hoedown 5:35

Bonus Material:
Behind The Road Divides (interviews)
Constant As The Wind (rehearsal footage)
No Walkin' Blues (featuring Howerd Leese on guitar)



..::OBSADA::..

Carl Varheyen - Guitars, Vocals
Walfredo Reyes, Jr. - Drum, Percussion
Dave Marotta - Bass




https://www.youtube.com/watch?v=td7ukmLQJlo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Skaldowie - Wszystko mi mówi, że mnie ktoś pokochał
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Skaldowie
Album................: Wszystko mi mówi, że mnie ktoś pokochał
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 2013
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 45 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Kameleon Records

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Skaldowie - Wszystko Mi Mówi, Że Mnie Ktoś Pokochał [02:14]
2. Skaldowie - Nie Całuj Mnie Pierwsza [04:04]
3. Skaldowie - Zapomniany Młyn [03:35]
4. Skaldowie - Będzie Kolęda [02:39]
5. Skaldowie - Wspólny Jest Nasz Świat [02:22]
6. Skaldowie - Sen Dla Mojej Dziewczyny [03:22]
7. Skaldowie - Na Wirsycku [02:37]
8. Skaldowie - Zawołam Na Pomoc Wszystkie Ptaki [03:51]
9. Skaldowie - Sady W Obłokach [02:25]
10. Skaldowie - Śpiewam Bo Muszę [03:43]
11. Skaldowie - Dwudzieste Szóste Marzenie [03:10]
12. Skaldowie - Czy Jeszcze Zdążę [02:28]
13. Skaldowie - Nie Całuj Mnie Pierwsza (Wersja Radiowa) [04:09]
14. Skaldowie - Wspólny Jest Nasz Świat (Wersja Radiowa) [02:14]
15. Skaldowie - Sen Dla Mojej Dziewczyny (Wersja Radiowa) [03:04]
16. Skaldowie - Na Wirsycku (Wersja Radiowa) [02:56]
17. Skaldowie - Zawołam Na Pomoc Wszystkie Ptaki (Wersja Radiowa)[03:55]
18. Skaldowie - Sady W Obłokach (Wersja Radiowa) [02:19]
19. Skaldowie - Śpiewam Bo Muszę (Wersja Radiowa) [04:00]
20. Skaldowie - Dwudzieste Szóste Marzenie (Wersja Radiowa) [03:05]
21. Skaldowie - Na Wirsycku (Wersja Filmowa) [02:58]
22. Skaldowie - Wszystko Mi Mówi, Że Mnie Ktoś Pokochał (Wersja Instrumentalna)[02:15]
23. Skaldowie - Będzie Kolęda (Wersja Instrumentalna) [02:45]
24. Skaldowie - Sady W Obłokach (Wersja Instrumentalna) [02:21]
25. Skaldowie - Muzyka Na Trąbki [01:47]

Playing Time.........: 01:14:32
Total Size...........: 336,06 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Finlandia to wspaniały kraj, albowiem te ich gatunkowe sceny są specyficzne i mocno charakterystyczne. Z niekłamaną więc radością rzuciłem się na nowy album Morbific – trzeci już w ich nie najdłuższej karierze.

Młode to i płodne, nie trzeba ich zachęcać żadnym pięćset czy osiemset plus. Wystarczy szpadel, taczka i napierdalają gruz jak się patrzy. Na „Bloom of the Abnormal Flesh” dostajemy jedenaście takich właśnie taczek, gdzie gruz przemieszany jest z wnętrznościami. I w przeciwieństwie do tego co napisałem we wstępie, Morbific swobodnie miesza ze sobą właśnie fiński death metal z początku lat dziewięćdziesiątych, dodając do niego elementy death/gore czy nawet death/grinda w stylu Mortician (niektóre fragmenty brzmią żywcem, jakby je napisał Rahmer, choćby w takim „Menagerie of Grotesque Trophies”) czy Carcass, względnie Dead Infection („Hydraulic Slaughter”). Oczywiście znajdzie się też odrobina amerykańskiego klasyka, jakim jest Autopsy. Siedzi mi bardzo miszmasz tego typu, dlatego też „Bloom of the Abnormal Flesh” kręci się bardzo regularnie w odtwarzaczu.

Wszystko mi na tym albumie pasuje – od głębokiego growlu Jusy, dudniący bas tego samego muzyka, wtórującej mu perki Onni i mielącej wszystko gitary Olli. Trzech muzyków osiąga przy tym niesamowity groove, a ten czynnik jest moim zdaniem ważny jeśli mówimy o death metalu tego typu. Chwilami zwalniają, nawet bardzo, ocierając się niemalże o doom/death metalowe tempo („Womb of Deathless Detorioration” czy następny „Crusading Necrotization” na ten przykład), jednakże mi najbardziej podchodzą właśnie te kawałki z wpływami morticianowsko – carcassowymi. Przez to może chwilami ta płyta wydaje mi się nierówna, ale nie aż tak, żeby rzutowało to jakoś nad wyraz na moim odbiorze jej jako całości. A ten jest jak najbardziej pozytywny. Zresztą jak zdecydowanej większości materiałów wydanych przez Me Saco Un Ojo Records, gdyż to właśnie ta wytwórnia stoi za Na „Bloom of the Abnormal Flesh”, zresztą w kooperacji z Headsplit Records i Memento Mori Records. Czyli ścisła czołówka labeli, jeśli o takie granie chodzi.

No, więc jak najbardziej polecam Wam nowe dokonanie Morbific. W momencie gdy piszę te słowa (ostatni dzień marca) jeszcze nie jestem pewien, czy uda mi się zobaczyć ich na żywo w Polsce za kilka dni. Pewnie nie, natomiast najwyżej wynagrodzę sobie odtwarzaniem ich trójki tak często jak się da.

Oracle


Mówią, że trzecia płyta taka chwila prawdy dla zespołu, moment, w którym powinni się muzycznie określić i pokazać pełnię drzemiącego potencjału. Taki właśnie moment nadszedł dla młodziaków z Morbific, których trzeci album „Bloom Of The Abnormal Flesh” ujrzy światło dzienne wiosną w barwach hiszpańskiego labelu Memento Mori. Finowie pod dużym znakiem zapytania postawili swoje rzeczywiste możliwości, gdyż poprzedni album „Squirm Beyond The Mortal Realm” choć muzycznie był bez zarzutu to realizacja nagrania mogłaby kandydować do miana tych najgorszych w ostatnich latach. Tym razem Skandynawowie uniknęli tego błędu i „Bloom...” nie powinna wywoływać grymasu na twarzy z tego powodu. Może go niestety wywołać z innego powodu – jest to co najwyżej solidny album. Mocowałem się z nim, próbowałem znaleźć argumenty, które na etapie debiutanckiej płyty wywindowały Morbific do grona tych zespołów, o których trochę się mówiło w deathmetalowych kręgach, ale niestety nic takiego tu nie znalazłem. Tutaj nie ma nic z naturszczykowej naiwności „Ominous Seep Of Putridity”, nie ma młodzieńczego autentyzmu, nie ma szczerej nieporadności początkującej kapeli. Jest tu po prostu klasyczny death metal nagrany przez w miarę okrzepnięty zespół – solidny, odtwórczy, trochę wyprany z emocji, ale też skromnie, acz wyraźnie poszukujący. „Bloom Of The Abnormal Flesh” zdradza bowiem wyraźny potencjał koncertowy, Finowie częściej niż dotychczas zwalniają bądź operują w średnich tempach lubując się w prostych, mięsistych riffach niosących za sobą groove. W wielu momentach wyraźnie da się odczuć, że grupa skręca w bardziej melodyjne rewiry, pokrewne Dismember czy At The Gates, co w zasadzie należy uznać za wartość dodaną, tym bardziej, że w żaden sposób nie jest to w złym guście. Jestem natomiast bardzo skłonny uwierzyć, że muzycy Morbific nie są wytrawnymi instrumentalistami, gdyż w kilku miejscach miałem wrażenie, że te granie Finom się rozjeżdża, perkusista gubi rytm, a muzyka się rwie. I o ile na debiucie było to urocze i naturalne, tak tutaj trochę to razi. Nie kojarzę na ten moment zespołu o podobnym statusie jak Morbific, który by tak bardzo nieumiejętnie maskował niedostatki (pomijając te jaskiniowe zespoły, które wszelkie mankamenty zakopują w tonie pogłosu) i epatował pewną siermiężnością i pierdołowatością. Wydaje mi się, że na rynku jest tyle dobrej muzyki, że poświęcanie większej uwagi temu wydawnictwu nie ma sensu. Nie mam poczucia, że Morbific dowiózł mi to czego od nich oczekiwałem i pomimo kilku pozytywnych aspektów jest to jednak płyta (jak i zespół), przeciętny, w którym może i drzemie pewien potencjał, ale chyba sami muzycy nie wiedzą jak go uzewnętrznić ponownie.
Harlequin


The highly anticipated 3rd full-length by this Finnish band. Morbific is a rotten-to-the-core Death Metal trio deformed in the filthy and profaned boneyard of Kitee in early 2020, featuring Olli (guitar), Jusa (vocals / bass) and Onni (drums). The band's Pestilent Hordes demo was unleashed in the summer of 2020, and it rapidly gained them some following amongst the finest gourmets of the variety of festering, moldering and disgusting Death Metal that's malignantly influenced by Autopsy, Rottrevore, Deteriorot, Mortician, Grave, Maimed, Undergang, Impetigo and ancient Finnish masters of death and decay, such as Funebre and Disgrace. Shortly after, in the spring of 2021, the debut full-length Ominous Seep of Putridity saw the odious light of day to unanimous praise by both the fans and the media. Just a year later, and now aligned with Memento Mori, Morbific released their second full-length, Squirm Beyond the Mortal Realm. Aptly titled, the album quickly became a cult favorite of utterly uncomfortable, slimy Death Metal. Now, Morbific are prepared to eclipse such a sewer-dwelling "highwater" mark with Bloom of the Abnormal Flesh. Whereas its not-inconsiderable predecessor confronted the listener with a blown-out, almost demo-level feel, the Finns' third full-length proves that they can move and mesmerize and maim no matter what the soundfield is. And on Bloom of the Abnormal Flesh, it's a raw-yet-robust show of strength, "classic" Death Metal production in a most late 80's fashion; just witness that gurgling, fuzz-tinged bass and feel its radioactive waves envelope you. But production is one thing and songwriting is another, and with the latter, Morbific are truly hitting their stride here. Lumbering and stomping, with well-timed bouts of disgusting gallop or even ragged blasts, their songwriting twists and indeed squirms with off-kilter insanity; some would call it chaos, if not for the exceptionally tight musicianship on display here, with the sum result being an uncomfortableness that bubbles up from a deeper gutter. Thankfully, Bloom of the Abnormal Flesh conveys its dark, disgusting and unconventional aura across every element -said chops simply heighten these sensations- and is, thus far, Morbific's best melding of form and content. Cro-Magnon as ever but somehow enlightened in the creepiest sense possible, Morbific continue their reputation as Finland's filthiest and Death Metal's untrendiest weirdoes. Vividly captured by Chase Slaker's cover artwork, Bloom of the Abnormal Flesh is the foulest stench only for the brave!



..::TRACK-LIST::..

1. Smut Club (For the Chosen Scum) 03:48
2. Panspermic Blight 03:51
3. Menagerie of Grotesque Trophies 04:34
4. Promethean Mutilation 03:28
5. Womb of Deathless Deterioration (Trapped in the Essence of Putrescence)
05:04
6. Stifling Stagnant Reek 01:24
7. Crusading Necrotization 04:15
8. Hydraulic Slaughter 03:52
9. From Inanimate Dormancy 05:57
10. Bloom of the Abnormal Flesh (A Travesty of Human Anatomy) 06:00
11. Slithering Decay 02:04



..::OBSADA::..

Jusa Janhonen - Bass, Vocals (lead)
Onni Väkeväinen - Drums
Olli Väkeväinen - Guitars, Vocals



https://www.youtube.com/watch?v=LfriY_ER6r8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Finlandia to wspaniały kraj, albowiem te ich gatunkowe sceny są specyficzne i mocno charakterystyczne. Z niekłamaną więc radością rzuciłem się na nowy album Morbific – trzeci już w ich nie najdłuższej karierze.

Młode to i płodne, nie trzeba ich zachęcać żadnym pięćset czy osiemset plus. Wystarczy szpadel, taczka i napierdalają gruz jak się patrzy. Na „Bloom of the Abnormal Flesh” dostajemy jedenaście takich właśnie taczek, gdzie gruz przemieszany jest z wnętrznościami. I w przeciwieństwie do tego co napisałem we wstępie, Morbific swobodnie miesza ze sobą właśnie fiński death metal z początku lat dziewięćdziesiątych, dodając do niego elementy death/gore czy nawet death/grinda w stylu Mortician (niektóre fragmenty brzmią żywcem, jakby je napisał Rahmer, choćby w takim „Menagerie of Grotesque Trophies”) czy Carcass, względnie Dead Infection („Hydraulic Slaughter”). Oczywiście znajdzie się też odrobina amerykańskiego klasyka, jakim jest Autopsy. Siedzi mi bardzo miszmasz tego typu, dlatego też „Bloom of the Abnormal Flesh” kręci się bardzo regularnie w odtwarzaczu.

Wszystko mi na tym albumie pasuje – od głębokiego growlu Jusy, dudniący bas tego samego muzyka, wtórującej mu perki Onni i mielącej wszystko gitary Olli. Trzech muzyków osiąga przy tym niesamowity groove, a ten czynnik jest moim zdaniem ważny jeśli mówimy o death metalu tego typu. Chwilami zwalniają, nawet bardzo, ocierając się niemalże o doom/death metalowe tempo („Womb of Deathless Detorioration” czy następny „Crusading Necrotization” na ten przykład), jednakże mi najbardziej podchodzą właśnie te kawałki z wpływami morticianowsko – carcassowymi. Przez to może chwilami ta płyta wydaje mi się nierówna, ale nie aż tak, żeby rzutowało to jakoś nad wyraz na moim odbiorze jej jako całości. A ten jest jak najbardziej pozytywny. Zresztą jak zdecydowanej większości materiałów wydanych przez Me Saco Un Ojo Records, gdyż to właśnie ta wytwórnia stoi za Na „Bloom of the Abnormal Flesh”, zresztą w kooperacji z Headsplit Records i Memento Mori Records. Czyli ścisła czołówka labeli, jeśli o takie granie chodzi.

No, więc jak najbardziej polecam Wam nowe dokonanie Morbific. W momencie gdy piszę te słowa (ostatni dzień marca) jeszcze nie jestem pewien, czy uda mi się zobaczyć ich na żywo w Polsce za kilka dni. Pewnie nie, natomiast najwyżej wynagrodzę sobie odtwarzaniem ich trójki tak często jak się da.

Oracle


Mówią, że trzecia płyta taka chwila prawdy dla zespołu, moment, w którym powinni się muzycznie określić i pokazać pełnię drzemiącego potencjału. Taki właśnie moment nadszedł dla młodziaków z Morbific, których trzeci album „Bloom Of The Abnormal Flesh” ujrzy światło dzienne wiosną w barwach hiszpańskiego labelu Memento Mori. Finowie pod dużym znakiem zapytania postawili swoje rzeczywiste możliwości, gdyż poprzedni album „Squirm Beyond The Mortal Realm” choć muzycznie był bez zarzutu to realizacja nagrania mogłaby kandydować do miana tych najgorszych w ostatnich latach. Tym razem Skandynawowie uniknęli tego błędu i „Bloom...” nie powinna wywoływać grymasu na twarzy z tego powodu. Może go niestety wywołać z innego powodu – jest to co najwyżej solidny album. Mocowałem się z nim, próbowałem znaleźć argumenty, które na etapie debiutanckiej płyty wywindowały Morbific do grona tych zespołów, o których trochę się mówiło w deathmetalowych kręgach, ale niestety nic takiego tu nie znalazłem. Tutaj nie ma nic z naturszczykowej naiwności „Ominous Seep Of Putridity”, nie ma młodzieńczego autentyzmu, nie ma szczerej nieporadności początkującej kapeli. Jest tu po prostu klasyczny death metal nagrany przez w miarę okrzepnięty zespół – solidny, odtwórczy, trochę wyprany z emocji, ale też skromnie, acz wyraźnie poszukujący. „Bloom Of The Abnormal Flesh” zdradza bowiem wyraźny potencjał koncertowy, Finowie częściej niż dotychczas zwalniają bądź operują w średnich tempach lubując się w prostych, mięsistych riffach niosących za sobą groove. W wielu momentach wyraźnie da się odczuć, że grupa skręca w bardziej melodyjne rewiry, pokrewne Dismember czy At The Gates, co w zasadzie należy uznać za wartość dodaną, tym bardziej, że w żaden sposób nie jest to w złym guście. Jestem natomiast bardzo skłonny uwierzyć, że muzycy Morbific nie są wytrawnymi instrumentalistami, gdyż w kilku miejscach miałem wrażenie, że te granie Finom się rozjeżdża, perkusista gubi rytm, a muzyka się rwie. I o ile na debiucie było to urocze i naturalne, tak tutaj trochę to razi. Nie kojarzę na ten moment zespołu o podobnym statusie jak Morbific, który by tak bardzo nieumiejętnie maskował niedostatki (pomijając te jaskiniowe zespoły, które wszelkie mankamenty zakopują w tonie pogłosu) i epatował pewną siermiężnością i pierdołowatością. Wydaje mi się, że na rynku jest tyle dobrej muzyki, że poświęcanie większej uwagi temu wydawnictwu nie ma sensu. Nie mam poczucia, że Morbific dowiózł mi to czego od nich oczekiwałem i pomimo kilku pozytywnych aspektów jest to jednak płyta (jak i zespół), przeciętny, w którym może i drzemie pewien potencjał, ale chyba sami muzycy nie wiedzą jak go uzewnętrznić ponownie.
Harlequin


The highly anticipated 3rd full-length by this Finnish band. Morbific is a rotten-to-the-core Death Metal trio deformed in the filthy and profaned boneyard of Kitee in early 2020, featuring Olli (guitar), Jusa (vocals / bass) and Onni (drums). The band's Pestilent Hordes demo was unleashed in the summer of 2020, and it rapidly gained them some following amongst the finest gourmets of the variety of festering, moldering and disgusting Death Metal that's malignantly influenced by Autopsy, Rottrevore, Deteriorot, Mortician, Grave, Maimed, Undergang, Impetigo and ancient Finnish masters of death and decay, such as Funebre and Disgrace. Shortly after, in the spring of 2021, the debut full-length Ominous Seep of Putridity saw the odious light of day to unanimous praise by both the fans and the media. Just a year later, and now aligned with Memento Mori, Morbific released their second full-length, Squirm Beyond the Mortal Realm. Aptly titled, the album quickly became a cult favorite of utterly uncomfortable, slimy Death Metal. Now, Morbific are prepared to eclipse such a sewer-dwelling "highwater" mark with Bloom of the Abnormal Flesh. Whereas its not-inconsiderable predecessor confronted the listener with a blown-out, almost demo-level feel, the Finns' third full-length proves that they can move and mesmerize and maim no matter what the soundfield is. And on Bloom of the Abnormal Flesh, it's a raw-yet-robust show of strength, "classic" Death Metal production in a most late 80's fashion; just witness that gurgling, fuzz-tinged bass and feel its radioactive waves envelope you. But production is one thing and songwriting is another, and with the latter, Morbific are truly hitting their stride here. Lumbering and stomping, with well-timed bouts of disgusting gallop or even ragged blasts, their songwriting twists and indeed squirms with off-kilter insanity; some would call it chaos, if not for the exceptionally tight musicianship on display here, with the sum result being an uncomfortableness that bubbles up from a deeper gutter. Thankfully, Bloom of the Abnormal Flesh conveys its dark, disgusting and unconventional aura across every element -said chops simply heighten these sensations- and is, thus far, Morbific's best melding of form and content. Cro-Magnon as ever but somehow enlightened in the creepiest sense possible, Morbific continue their reputation as Finland's filthiest and Death Metal's untrendiest weirdoes. Vividly captured by Chase Slaker's cover artwork, Bloom of the Abnormal Flesh is the foulest stench only for the brave!



..::TRACK-LIST::..

1. Smut Club (For the Chosen Scum) 03:48
2. Panspermic Blight 03:51
3. Menagerie of Grotesque Trophies 04:34
4. Promethean Mutilation 03:28
5. Womb of Deathless Deterioration (Trapped in the Essence of Putrescence)
05:04
6. Stifling Stagnant Reek 01:24
7. Crusading Necrotization 04:15
8. Hydraulic Slaughter 03:52
9. From Inanimate Dormancy 05:57
10. Bloom of the Abnormal Flesh (A Travesty of Human Anatomy) 06:00
11. Slithering Decay 02:04



..::OBSADA::..

Jusa Janhonen - Bass, Vocals (lead)
Onni Väkeväinen - Drums
Olli Väkeväinen - Guitars, Vocals



https://www.youtube.com/watch?v=LfriY_ER6r8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Djabe is the No1 Jazz/World fusion band of Hungary. In 2007 they organized a charity concert for their late percussionist Andras Sipos, as they call him, Sipi’s family. Their long time friend, the former Genesis guitar player helped out to fully pack the concert venue in Budapest. Steve was on stage more than two hours, and not only played in the Djabe tunes, but also has an own acoustic medley.


'Djabe said farewell to András Sipos in a 4-hour monstrous concert. Several guest artists appeared, including actors and musicians, with the special guest, Steve Hackett, whom I have never before seen playing with such happiness. … they had never been better than on this night. I have never seen them playing so well, it was a fabulous show...'



..::TRACK-LIST::..

DVD 1:
1. Djolé
2. Seafs Are Dancing
3. Doromb
4. Clouds Dance
5. First Step
6. Reflections Of Thiérache
7. Acoustic Medley
8. Above The Skies
9. Iceworld

Extra:
10. Live At The Nišville Jazz, Serbia, 2007 (Sheafs Are Dancing - Doromb - Omachulé - Niš - Djabe - Shepherd's Song - Djabe Reprise - Clouds Dance - Bass Solo - Behind The Veil)
11. Nišville Flash (Werkfilm)


DVD 2:
1. In Memoriam Balogh Elemér
2. Blessings From Somogy
3. Band Intro
4. Omachulé
5. Reproach
6. Street Scene Of Hajdúböszörmény
7. Angklung - Sipi
8. Distant Dance
9. Behind The Veil
10. Without Words - Credits

Extras:
11. What Happened On 30th November, Andras Day
12. Hrabal - Lengyel: Táncórák



..::OBSADA::..

Égerházi Attila - guitar, percussion
Barabás Tamás - bass guitar, derbouka
Kovács Ferenc - trumpet, violin, vocal
Kovács Zoltán - keyboards
Banai Szilárd - drums

Steve Hackett - guitar
Dresch Mihály - soprano and tenor saxophone, flute
Balogh Kálmán - dulcimer
Said Tichiti - vocal, gembri, djembe, derbouka
Budai Sándor - violin
Németh Ferenc - vocal




https://www.youtube.com/watch?v=Wf6C5Iovy50



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ten niemiecki zespół nagrał tylko jeden, ale za to porywający album. Stylistyczna różnorodność: od floydowskich, nieco narkotycznych, zdecydowanie krautrockowych pejzaży, po ostre czady w rodzaju Lucifer's Friend. Dodatkowo dołączono blisko 25-minutową suitę z 1970 roku oraz cztery premierowe, autentycznie wyborne, radiowe nagrania z tego samego 1971 roku - autentycznie obłędne 20 minut soczystego krautrocka, bazującego na brzmieniu klawiszy - momentami lepsze niż muzyka z katalogowego albumu!

Winylowy oryginał debiutu osiąga cenę ponad 1500 euro, więc chyba warto sięgnąć po zremasterowany CD...



Popularność zespołu MY SOLID GROUND w zasadzie nie wyszła poza granice Niemiec, a mimo to ich jedyny longplay wydany w 1971 roku ma status legendy wśród fanów ciężkiego progresywnego rocka w Europie i poza nią. Grupę założył 14-letni(!) gitarzysta Bernhard Rendel w 1968 roku w rodzinnym Rüsselsheim niedaleko Frankfurtu wspólnie z trzema szkolnymi kolegami. Wcześniej matka gorąco zachęcała go do muzykowania (sama grała na pianinie) nawet wtedy, gdy muzyka stawała się głośniejsza i trudniejsza. Ćwiczyli w domu Bernharda (ku niezadowoleniu sąsiadów skarżących się na hałas) mając wsparcie rodziców, którzy z uwagi na to, że ich syn był niepełnoletni pomagali także przy organizacji pierwszych występów.

Po kilku zmianach personalnych skład zespołu ugruntował się w 1970 roku. Oprócz Rendela grupę tworzyli: basista Karl-Heinrich Dorfler, klawiszowiec Ingo Werner i perkusista Andreas Würsching. Grali ciężką odmianę psychodelicznego rocka, głównie własny repertuar, a ich koncerty w wyszukanej oprawie świetlnej cieszyły się dużą popularnością w całym regionie. Talent muzyczny i ciężka praca przyniosły efekt. Nagrany w Studio Morfelden we Frankfurcie utwór„Flash” w październiku tego samego roku został przyjęty do konkursu młodych talentów organizowany przez Radio Südwestfunk w Baden-Baden, w którym zajęli drugie miejsce. Niedługo potem muzycy podpisali kontrakt z wytwórnią Bacillus Records (oddział Bellaphon) i w lutym 1971 roku w studiach Dietera Dierksa w Kolonii rozpoczęli nagrania dużej płyty. Zanim album ukazał się na rynku zespół zaliczył kilka występów telewizyjnych, oraz zaczął koncertować po całym kraju. Te ostatnie coraz częściej stawały się pełnym rozmachu multimedialnym spektaklem jakiego w Niemczech jeszcze nie było. Za plecami muzyków ustawiano olbrzymi ekran, na którym z kilku projektorów wyświetlano filmowe sekwencje, a zaciemnione sale rozświetlała niekończąca się, zapętlona gra świateł pełna barw i niesamowitych kolorów przeplatana czarno-białymi efektami wizualnymi przesuwającymi się po suficie i ścianach. Aranżacje własnych kompozycji stawały się coraz bardziej skomplikowane i nieco zwariowane. Nic dziwnego, że niemieccy fani z niecierpliwością wyczekiwali debiutanckiej płyty, która ukazała się w październiku 1971 roku.

Humorystyczna okładka przedstawiająca muzyków stojących na szczycie napisu „My Solid Ground” podtrzymywanym przez różowe świnki może zmylić tych, którzy nigdy wcześniej nie zetknęli się z muzyką kwartetu. A ta – zapewniam – jest jak najbardziej serio! I nie ma się czemu dziwić – solidny grunt udeptali im odrobinę wcześniej Amon Duul, Xhol Caravan, Guru Guru… Album jest pudełkiem niespodzianek, w którym z jednej strony słychać fascynację klimatami spod znaku Pink Floyd, Gila, czy Thirsty Moon, z drugiej podążają za typowym niemieckim hard rockiem tamtych czasów z elementami schizofrenicznymi, których trudno szukać w brytyjskim hard rocku tamtych lat. Otwiera go 13-minutowa fenomenalna epopeja mrocznego, ciężkiego space rocka „Dirty Yellow Mist”. Jest w tej kompozycji aura „A Saucerful Of Secrets” Pink Floyd. Mistyczna i hipnotyzująca podróż z psychodelicznym, masywnym brzmieniem gitary, acid rockowymi riffami i anielsko eterycznym wokalem na drugim planie. Organy i pojawiający się fortepian przenoszą nas w inny wymiar czasoprzestrzeni eksplorując nieznane i abstrakcyjne sfery podświadomości. To jeden z najwspanialszych krautrockowych utworów tamtej epoki, który zabrałbym na bezludną wyspę! Solidny, dwu i półminutowy rocker w średnim tempie „Flash Part IV” ma znakomitą, fajnie wyeksponowaną gitarę, a zadziorny, w stylu Black Sabbath „That’s You” ekspresję zbliżoną do późniejszego punk rocka. Tajemniczy i niepokojący „The Executioner” z tekstem wymruczanym głębokim głosem kontrastuje z ciężkim brzmieniem organów, potężnym basem i nisko obniżonym tonem gitary przypominający mi Tony Iommiego. Bardzo fajny kawałek, tylko dlaczego tak krótki..?

Niewiele dłużej trwa instrumentalne „Melancholie”. Absolutna perełka z wiodącym fortepianem, lekkim bębnieniem i delikatną gitarą akustyczną, którą Rendel pieści swymi zwinnymi palcami. Można się głęboko zadumać gdyż chwytliwa, niebiańska melodia długo zostaje w głowie… „Handful Of Grass” to solidny hard rock, po którym mamy równie ciężki „Devonshire Street W 1” ze zmiennym rytmem i surową, ale całkiem przyjemną solówką gitarową. Płytę zamyka „X”, ekspresyjny przekładaniec z gitarowym wymiataniem przeplatany krótkimi, spokojnymi sekwencjami. Świetna muzyka!

Do kompaktowej reedycji wytwórni Second Battle z roku 1997 dołączono pięć bonusów, z czego cztery to alternatywne miksy numerów znanych z longplaya. Ten piąty i zarazem najciekawszy to „Flash” w swej oryginalnej długiej (25 minut) wersji z 1970 roku! Oszałamiające, kapitalne, improwizowane granie na wysokim poziomie, w którym znajdziemy wszystko to czym zazwyczaj się zachwycamy. Mamy więc melodyjne partie organowo-fortepianowe, stoner’owe gitary i szalone solówki. Jest ciężki bas, wymiatająca perkusja, a także liryczny, momentami tajemniczy i psychodeliczny wokal. Podobnie jak „Dirty Yellow Mist” epicka epopeja „Flash” ma klimat wywodzący się z najlepszych wzorców niemieckiego rocka progresywnego tamtych lat. I o ile ten pierwszy zabrałbym na bezludną wyspę, to ten drugi w długą podróż na Marsa…

Zespół MY SOLID GROUND istniał do 1974 roku, ale nie nagrał więcej płyt. Bernhard Rendel dziś jest producentem i wykładowcą muzyki na Uniwersytecie w Moguncji (niem. Mainz). Klawiszowiec Ingo Werner po rozwiązaniu zespołu założył grupę Baba Yaga. Obecnie tworzy muzykę New-Age, elektroniczną i medytacyjną. Jest też kompozytorem muzyki filmowej i teatralnej. Co stało się z pozostałymi muzykami tego nie udało mi się ustalić...

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Dirty Yellow Mist 13:07
2. Flash Part IV 2:19
3. That's You 2:23
4. The Executioner 3:32
5. Melancholie 4:19
6. Handful Of Grass 2:45
7. Devonshire Street W1 3:29
8. 'X' 3:43

Bonus Tracks:
9. Flash (Original Full Length Version, October 1970) 24:42
10. Hysterical 2:46
11. BBB 6:36
12. Superconstellation 2:32
13. Shot Waves 6:52

10-13 Recorded at Sudwestfunkstudio, Baden-Baden, Germany on 2nd June 1971.



..::OBSADA::..

Guitar, Vocals - Bernhard Rendel
Organ, Piano - Ingo Werner
Bass, Vocals - Karl-Heinrich Dörfler
Drums - Andreas Würsching




https://www.youtube.com/watch?v=YqyJ4nRPx68



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ten niemiecki zespół nagrał tylko jeden, ale za to porywający album. Stylistyczna różnorodność: od floydowskich, nieco narkotycznych, zdecydowanie krautrockowych pejzaży, po ostre czady w rodzaju Lucifer's Friend. Dodatkowo dołączono blisko 25-minutową suitę z 1970 roku oraz cztery premierowe, autentycznie wyborne, radiowe nagrania z tego samego 1971 roku - autentycznie obłędne 20 minut soczystego krautrocka, bazującego na brzmieniu klawiszy - momentami lepsze niż muzyka z katalogowego albumu!

Winylowy oryginał debiutu osiąga cenę ponad 1500 euro, więc chyba warto sięgnąć po zremasterowany CD...



Popularność zespołu MY SOLID GROUND w zasadzie nie wyszła poza granice Niemiec, a mimo to ich jedyny longplay wydany w 1971 roku ma status legendy wśród fanów ciężkiego progresywnego rocka w Europie i poza nią. Grupę założył 14-letni(!) gitarzysta Bernhard Rendel w 1968 roku w rodzinnym Rüsselsheim niedaleko Frankfurtu wspólnie z trzema szkolnymi kolegami. Wcześniej matka gorąco zachęcała go do muzykowania (sama grała na pianinie) nawet wtedy, gdy muzyka stawała się głośniejsza i trudniejsza. Ćwiczyli w domu Bernharda (ku niezadowoleniu sąsiadów skarżących się na hałas) mając wsparcie rodziców, którzy z uwagi na to, że ich syn był niepełnoletni pomagali także przy organizacji pierwszych występów.

Po kilku zmianach personalnych skład zespołu ugruntował się w 1970 roku. Oprócz Rendela grupę tworzyli: basista Karl-Heinrich Dorfler, klawiszowiec Ingo Werner i perkusista Andreas Würsching. Grali ciężką odmianę psychodelicznego rocka, głównie własny repertuar, a ich koncerty w wyszukanej oprawie świetlnej cieszyły się dużą popularnością w całym regionie. Talent muzyczny i ciężka praca przyniosły efekt. Nagrany w Studio Morfelden we Frankfurcie utwór„Flash” w październiku tego samego roku został przyjęty do konkursu młodych talentów organizowany przez Radio Südwestfunk w Baden-Baden, w którym zajęli drugie miejsce. Niedługo potem muzycy podpisali kontrakt z wytwórnią Bacillus Records (oddział Bellaphon) i w lutym 1971 roku w studiach Dietera Dierksa w Kolonii rozpoczęli nagrania dużej płyty. Zanim album ukazał się na rynku zespół zaliczył kilka występów telewizyjnych, oraz zaczął koncertować po całym kraju. Te ostatnie coraz częściej stawały się pełnym rozmachu multimedialnym spektaklem jakiego w Niemczech jeszcze nie było. Za plecami muzyków ustawiano olbrzymi ekran, na którym z kilku projektorów wyświetlano filmowe sekwencje, a zaciemnione sale rozświetlała niekończąca się, zapętlona gra świateł pełna barw i niesamowitych kolorów przeplatana czarno-białymi efektami wizualnymi przesuwającymi się po suficie i ścianach. Aranżacje własnych kompozycji stawały się coraz bardziej skomplikowane i nieco zwariowane. Nic dziwnego, że niemieccy fani z niecierpliwością wyczekiwali debiutanckiej płyty, która ukazała się w październiku 1971 roku.

Humorystyczna okładka przedstawiająca muzyków stojących na szczycie napisu „My Solid Ground” podtrzymywanym przez różowe świnki może zmylić tych, którzy nigdy wcześniej nie zetknęli się z muzyką kwartetu. A ta – zapewniam – jest jak najbardziej serio! I nie ma się czemu dziwić – solidny grunt udeptali im odrobinę wcześniej Amon Duul, Xhol Caravan, Guru Guru… Album jest pudełkiem niespodzianek, w którym z jednej strony słychać fascynację klimatami spod znaku Pink Floyd, Gila, czy Thirsty Moon, z drugiej podążają za typowym niemieckim hard rockiem tamtych czasów z elementami schizofrenicznymi, których trudno szukać w brytyjskim hard rocku tamtych lat. Otwiera go 13-minutowa fenomenalna epopeja mrocznego, ciężkiego space rocka „Dirty Yellow Mist”. Jest w tej kompozycji aura „A Saucerful Of Secrets” Pink Floyd. Mistyczna i hipnotyzująca podróż z psychodelicznym, masywnym brzmieniem gitary, acid rockowymi riffami i anielsko eterycznym wokalem na drugim planie. Organy i pojawiający się fortepian przenoszą nas w inny wymiar czasoprzestrzeni eksplorując nieznane i abstrakcyjne sfery podświadomości. To jeden z najwspanialszych krautrockowych utworów tamtej epoki, który zabrałbym na bezludną wyspę! Solidny, dwu i półminutowy rocker w średnim tempie „Flash Part IV” ma znakomitą, fajnie wyeksponowaną gitarę, a zadziorny, w stylu Black Sabbath „That’s You” ekspresję zbliżoną do późniejszego punk rocka. Tajemniczy i niepokojący „The Executioner” z tekstem wymruczanym głębokim głosem kontrastuje z ciężkim brzmieniem organów, potężnym basem i nisko obniżonym tonem gitary przypominający mi Tony Iommiego. Bardzo fajny kawałek, tylko dlaczego tak krótki..?

Niewiele dłużej trwa instrumentalne „Melancholie”. Absolutna perełka z wiodącym fortepianem, lekkim bębnieniem i delikatną gitarą akustyczną, którą Rendel pieści swymi zwinnymi palcami. Można się głęboko zadumać gdyż chwytliwa, niebiańska melodia długo zostaje w głowie… „Handful Of Grass” to solidny hard rock, po którym mamy równie ciężki „Devonshire Street W 1” ze zmiennym rytmem i surową, ale całkiem przyjemną solówką gitarową. Płytę zamyka „X”, ekspresyjny przekładaniec z gitarowym wymiataniem przeplatany krótkimi, spokojnymi sekwencjami. Świetna muzyka!

Do kompaktowej reedycji wytwórni Second Battle z roku 1997 dołączono pięć bonusów, z czego cztery to alternatywne miksy numerów znanych z longplaya. Ten piąty i zarazem najciekawszy to „Flash” w swej oryginalnej długiej (25 minut) wersji z 1970 roku! Oszałamiające, kapitalne, improwizowane granie na wysokim poziomie, w którym znajdziemy wszystko to czym zazwyczaj się zachwycamy. Mamy więc melodyjne partie organowo-fortepianowe, stoner’owe gitary i szalone solówki. Jest ciężki bas, wymiatająca perkusja, a także liryczny, momentami tajemniczy i psychodeliczny wokal. Podobnie jak „Dirty Yellow Mist” epicka epopeja „Flash” ma klimat wywodzący się z najlepszych wzorców niemieckiego rocka progresywnego tamtych lat. I o ile ten pierwszy zabrałbym na bezludną wyspę, to ten drugi w długą podróż na Marsa…

Zespół MY SOLID GROUND istniał do 1974 roku, ale nie nagrał więcej płyt. Bernhard Rendel dziś jest producentem i wykładowcą muzyki na Uniwersytecie w Moguncji (niem. Mainz). Klawiszowiec Ingo Werner po rozwiązaniu zespołu założył grupę Baba Yaga. Obecnie tworzy muzykę New-Age, elektroniczną i medytacyjną. Jest też kompozytorem muzyki filmowej i teatralnej. Co stało się z pozostałymi muzykami tego nie udało mi się ustalić...

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Dirty Yellow Mist 13:07
2. Flash Part IV 2:19
3. That's You 2:23
4. The Executioner 3:32
5. Melancholie 4:19
6. Handful Of Grass 2:45
7. Devonshire Street W1 3:29
8. 'X' 3:43

Bonus Tracks:
9. Flash (Original Full Length Version, October 1970) 24:42
10. Hysterical 2:46
11. BBB 6:36
12. Superconstellation 2:32
13. Shot Waves 6:52

10-13 Recorded at Sudwestfunkstudio, Baden-Baden, Germany on 2nd June 1971.



..::OBSADA::..

Guitar, Vocals - Bernhard Rendel
Organ, Piano - Ingo Werner
Bass, Vocals - Karl-Heinrich Dörfler
Drums - Andreas Würsching




https://www.youtube.com/watch?v=YqyJ4nRPx68



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

Debiutancki album hiszpańskiego zespołu punkowego z Madrytu.

Artist: Jess & Los Extenders

Title: Rock and Roll Extender

Country: Hiszpania

Year: 2017

Genre: Punk

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

A1.Bomber
A2.Sin Salida
A3.Dios Ciervo
A4.Jesse James
A5.Madrid
A6.Outlaw
B1.Mi Callejon
B2.Pelea, Lucha!
B3.No Volveras
B4.Hospital Mental
B5.Vallekas

..::INFO::..

Trzeci album studyjny argentyńskiego zespołu skapunkowego z Ramos Mejia. Powstali w 2004 roku.

Title: Un Show Para Los Muertos

Artist: Diagonal 18

Country: Argentyna

Year: 2017

Genre: Ska-Punk

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Intro
2.70's
3.Escuchar Y Hablar
4.Contemplar
5.Lo Que Sos
6.Un Show Para Los Muertos
7.Todos Mienten
8.Yo No
9.Skuadron
10.Muerte O Gloria
11.Historias (Empezar De Nuevo)
12.Huelga De Sangre
13.Se Acaba El Mundo
14.Empaquetaron El Rock
15.Nuestro Dias

..::INFO::..

Konflikt Psychiczny był kapelą punkową z Prudnika na Opolszczyznie, która grała w latach 1991-95.

Title: Demo / Próba

Artist: Konflikt Psychiczny

Country: Polska

Year: 1991

Genre: Punk

Format / Codec: MP3

Audio bitrate: 320 kbps

..::TRACK-LIST::..

1. Jugosławia
2. Polskie Bezprawie
3. Nie Pomogą
4. Policja
5. Jesteście Ludźmi
6. Brzydkie Wyrazy
7. Prostytutka
8. Nazi Punks Fuck Off
9.Idea
10.Mamaria

...( Info )...

Artist: Pavlovs Dog
Album: At the Ambassador Theater St. Louis 1975 (Remastered Live On Broadcasting)
Year: 2025
Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz

...( TrackList )...


01. Station ID (Live)
02. Introduction (Live)
03. Song Dance (Live)
04. Theme from Subway Sue (Live)
05. Of Once and Future Kings (Live)
06. Preludin (Live)
07. Just Spring (Live)
08. Fast Gun (Live)
09. Natchez Trace (Live)
10. I Wish It Would Rain (Live)
11. Encore - Crowd and Announcements (Live)
12. Better Everyday (Live)
13. Station ID Outro (Live)
14. Theme from Subway Sue (Live)

...( Info )...


Artist: Melissa Etheridge
Album: Montreal Canada March 3rd 1994 (Remastered Live On Broadcasting)
Year: 2025
Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

01. Come Through My Window (Live)
02. No Souiveniers (Live)
03. All American Girl (Live)
04. Yes I Am (Live)
05. If I Wanted To (Live)
06. Don't You Need (Live)
07. Similar Features (Live)
08. Ain't It Heavy (Live)
09. Occasionaly (Live)
10. You Can Sleep While I Drive (Live)
11. Chrome Plated Geart (Live)
12. Silent Legacy (Live)
13. Royal Station (Live)
14. I'm the Only One (Live)
15. 2001 (Live)
16. Must Be Crazy for Me (Live)
17. Bring Me Some Water (Live)
18. Maggie Mae (Live)
19. Like the Way I Do (Live)

...( Info )...
Artist: Deep Purple
Album: Listen, Learn, Read On
Label: EMI – 7243 5 40973 2 4
Format: 6 x CD-Box Set, Compilation, Remastered
Released: 2002
Genre: Hard Rock, Classic Rock, Prog Rock
Audio codec: Mp3 320 kbps

...( TrackList )...
Disc One: Pre Purple and Mk 1
01. Outlaws [feat. Ritchie Blackmore] - Keep A Knockin' 2:37
02. M.I. Five [feat. Rod Evans, Ian Paice] - You'll Never Stop Me Loving You 3:31
03. M.I. Five [feat. Evans, Paice] - Only Time Will Tell 2:14
04. Johnny Kidd & the Pirates [feat. Nick Simper] - Send for That Gir 2:46
05. Santa Barbara Machine Head [feat. Jon Lord] - Porcupine Juice 3:16
06. Episode Six [feat. Ian Gillan, Roger Glover] - I Can See Through You 3:26
07. Episode Six [feat. Gillan, Glover] - Mr. Universe 4:20
08. Trapeze [feat. Glenn Hughes] - Medusa 5:42
09. Government [feat. David Coverdale] - Does Anybody Really Know What Time it Is 3:19
10. Zephyr [feat. Tommy Bolin] - See My People Come Together 6:09
11. Deep Purple - Hush 4:16
12. Deep Purple - Help 6:03
13. Deep Purple - Shield 6:03
14. Deep Purple - Listen Learn Read On 4:03
15. Deep Purple - Kentucky Woman 4:43
16. Deep Purple - Playground (The Book of Taliesyn out-take) 4:33
17. Deep Purple - Emmaretta (Single A-side) 3:00
18. Deep Purple - This Bird Has Flown (US single B-side) 2:52

Disc Two: Mk 1 and Mk 2
01. Deep Purple - Why Didn't Rosemary 5:04
02. Deep Purple - Hallelujah (Single A-side) 3:42
03. Deep Purple - Ricochet (BBC session 11 Aug 1969) 3:07
04. Deep Purple - The Bird Has Flown (BBC session) 3:05
05. Deep Purple - Hush (Live, Royal Albert Hall, 24 Sep 1969) 4:20
06. Deep Purple - Concerto Third Movement Reprise (Live, Royal Albert Hall) 5:38
07. Deep Purple - Wring That Neck (Live, Montreux Casino, 4 Oct 1969) 20:46
08. Deep Purple - Jam Stew (BBC session 31 Oct 1969) 3:56
09. Deep Purple - Speed King (BBC session) 3:26
10. Deep Purple - Cry Free (Deep Purple in Rock out-take) 3:11
11. Deep Purple - Hard Lovin' Man (BBC session 21 Apr 1970) 4:14
12. Deep Purple - Bloodsucker (BBC session) 3:18
13. Deep Purple - Living Wreck (BBC session) 2:58
14. Studio Chat - Jam 0:41
15. Deep Purple - Flight of The Rat (95 remix) 7:54

Disc Three: Mk 2
01. Deep Purpl - Mandrake Root (Live, Stockholm, 12 Nov 1970) 30:05
02. Deep Purpl - Grabsplatter (BBC session 23 Sep 1970) 4:34
03. Deep Purpl - Child in Time (BBC session) 10:50
04. Deep Purpl - John Lord Interview 1:37
05.Deep Purpl - Black Night (BBC session) 3:29
06. Deep Purpl - Into The Fire (BBC session) 3:49
07. Deep Purpl - Fools 5:22
08. Deep Purpl - Fireball 3:25
09. Deep Purpl - No One Came 6:26
10. Deep Purpl - Demon's Eye (96 remix) 6:09

Disc Four: Mk 2 and Mk 3
01. Deep Purple - No No No (Live, Beat Club, German TV Sep 1971) 7:19
02. Deep Purple - Higway Star (Live, Beat Club) 6:04
03. Deep Purple - Smoke on The Water (Quad Mix UK 1974) 5:52
04. Deep Purple - Never Before (Quad Mix) 4:03
05. Deep Purple - When A Blind Man Cries (97 remix) 3:30
06. Deep Purple - Strange Kind of Woman (BBC in Concert, Paris Theatre 9 Mar 1972) 8:46
07. Deep Purple - Lazy (Live, Tokyo, 17 Aug 1972) 11:15
08. Deep Purple - Black Night (Live, Osaka, 16 Aug 1972) 5:50
09. Deep Purple - Woman From Tokyo (99 remix) 6:24
10. Deep Purple - Smooth Dancer 4:11
11. Deep Purple - Mary Long (99 remix) 4:28
12. Deep Purple - Burn 6:01
13. Deep Purple - Might Just Take Your Life 4:37

Disc Five: Mk 3
01. Deep Purple - Sail Away 5:50
02. Deep Purple - Coronarias Redig (Single B-side) 4:54
03. Deep Purple - You Fool No One (Live, Ontario Speedway, 6 Apr 1974) 18:59
04. Deep Purple - Mistreated (Live, San Diego Sports Arena, 9 Apr 1974) 12:03
05. Deep Purple - Space Truckin' (Live, Kilburn Gaumont, 22 May 1974) 29:53

Disc Six: Mk 3 & Mk 4
01. Deep Purple - Stormbringer (Quad Mix) 4:07
02. Deep Purple - Soldier of Fortune (Quad Mix) 3:16
03. Deep Purple - Hold on (Quad Mix) 5:12
04. Deep Purple - Highball Shooter (Instrumental Mix) 4:31
05. Deep Purple - The Gypsy (Live, Paris Palais des Sports, 7 Apr 1975) 5:45
06. Deep Purple - Drifter (California live rehearsal, June 1975) 4:01
07. Deep Purple - Dance to The Rock 'n' Roll (California live rehearsal, Jam) 11:01
08. Deep Purple - This Time Around/Owed to 'G' 6:08
09. Deep Purple - Love Child 3:05
10. Deep Purple - Wild Dogs (Live, Tokyo Budokan, 15 Dec 1975) 5:56
11. Deep Purple - Lady Luck (Live, Long Beach Arena, 27 Feb 1976) 3:25
12. Deep Purple - Gettin' Tighter (Live, Long Beach Arena) 13:20
13. Deep Purple -        You Keep on Moving 5:18

Personnel:
Mk 1: 1968-1969 - Ritchie Blackmore, Rod Evans, Jon Lord, Ian Paice, Nick Simper
Mk 2: 1969-1973 - Ritchie Blackmore, Ian Gillan, Roger Glover, Jon Lord, Ian Paice
Mk 3: 1973-1975 - Ritchie Blackmore, David Coverdale, Glenn Hughes, Jon Lord, Ian Paice
Mk 4: 1975-1976 - Tommy Bolin, David Coverdale, Glenn Hughes, Jon Lord, Ian Paice

...( Info )...


Artist: Cheap Trick
Album: El Mocambo Toronto Ontario Canada November 1st 1977 (Remastered Live On Broadcasting)
Year: 2025
Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

01. Intro - Hello There (Live)
02. Come On, Come On (Live)
03. Elo Kiddies (Live)
04. Speak Now or Forever Hold Your Peace (Live)
05. Big Eyes (Live)
06. Southern Girls (Live)
07. Downed (Live)
08. Loser (Live)
09. Ain't That a Shame (Live)
10. Please Mrs. Henry (Live)
11. He's a Whore (Live)
12. Down on the Bay (Live)
13. Goodnight Now (Live)

...( Info )...

Artist: Blondie
Album: The Palladium New York November 11th 1978 (Remastered Live On Broadcasting)
Year: 2025
Quality: FLAC 24Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

01. Intro - in the Sun (Live)
02. X-Offender (Live)
03. Hanging on the Telephone (Live)
04. Detroit 442 (Live)
05. Fan Mail (Live)
06. Picture This (Live)
07. 11.59 (Live)
08. Pretty Baby (Live)
09. Presence, Dear (Live)
10. Sunday Girl (Live)
11. Denis (Live)
12. I'm on E (Live)
13. I'm Gonna Love You Too (Live)
14. Will Anything Happen? (Live)
15. Fade Away and Radiate (Live)
16. I Know but I Don't Know (Live)
17. One Way or Another (Live)
18. Youth Nabbed as Sniper (Live)
19. Kung Fu Girl (Live)
20. Fripp Intro (Live)
21. Sister Midnight (Live)
22. Heroes (Live)
23. Get It on (Bang a Gong) (Live)