...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



https://www.youtube.com/watch?v=z3bDzT17F3Y


..::OPIS::..

GALLOWER – the Witching Metal power-trio from Tychy, Poland – have been unleashing their blackthrash fury upon the underground for over a decade. Since their formation in 2015, the band have become a bastion of old-school metal, raw aggression, blistering energy, and a dark medieval aesthetic. Their lyrics immerse listeners in the shadowy world of GALLOWER, a 15th-century land where magic, monsters, and unholy evil reign supreme.

GALLOWER’s discography is a journey into the heart of metal’s purest traditions: demos Witch Hunt is On (2015) and Through the Gallows (2016), through their debut album Behold the Realm of Darkness (2020), to the EP Eastern Witchcraft (2022), released under the banner of DYING VICTIMS. Each release is a testament to GALLOWER’s commitment to keeping the old-school flame alive while crafting a unique and immersive soundscape. Their next recording, the full-length Vengeance & Wrath, won’t be any different and will release the bubonic plague once again!

GALLOWER’s live shows, brimming with unrelenting energy and a raw aggression, leave no man spared and no cross unturned – and that finely honed finesse reaches its apotheosis on Vengeance & Wrath. Truly titled, Vengeance & Wrath encapsulates and exaggerates the GALLOWER aesthetic to date: a perfect storm of thrashing-mad riffs, harsh-yet-articulate vocals, pitch-black intensity, and epic storytelling, all with medieval atmosphere to spare. It’s not so much a vertical improvement as it is a lateral one, for to do anything beyond the remit of truest metal would be a fate worse than death! No more but definitely no less, GALLOWER strive to reach the hallowed halls of Venom, Destruction, Bathory, Sodom, and the Japanese Sabbat – and from this vantage point, with Vengeance & Wrath do they walk that path honorably.

This is Witching Metal: an unholy call to arms for all who live and die for the old school. Arm yourself with a bulletbelt, take this torch, and prepare for battle — the witch hunt has begun, and GALLOWER lead the charge into darkness with Vengeance & Wrath!



I've only just had a chance to write you a few words about Pandemic's second album, and here new Gallower material has already emerged from around the corner. What these two bands have in common is well known. Both lineups feature Nocturnitter, who is one of my favorite retro-style guitarists of the younger generation. The guy has the skills and the head for writing riffs, unquestionably. Gallower is well known to all geeks of old-style metal. Their debut “Behold the Realm of Darkness” and subsequent EP “Eastern Witchcraft” are the essence of 1980s thrash metal. And undoubtedly the forefront of the genre in our domestic backyard in recent years. So is the band still sailing in the right direction, or is it drifting into the shallows? Fuck, free jokes! I'm willing to venture that this is the best, and certainly the most varied material the band has ever recorded. Of course, the band's style hasn't changed a bit. Only the form of the message has changed, albeit slightly. The gentlemen no longer ride straight ahead relentlessly, or at least not all the time. Because there is a lot of riffing at full speed here anyway. At moments, however, they press the brake pedal, as if they wanted to take a sharp turn before accelerating their machine to full speed again. I don't know if this was a deliberate procedure, and Gallower decided to prove that music inspired by the classics is not just highway speeding, or it came out by chance, but there are more tempo changes here than on the band's previous releases. And, believe me, these slower parts are not softer at all. Perhaps, in fact, there's more of a heavy-metal shtick in them, but just as many razor-sharp harmonies. The band's traditional selling point is its sound. Gallower's recordings from the beginning resemble in this respect the albums of the bands our boys are inspired by. I won't discover America, either, by saying that Tzar does a great job as a singer. The guy has an awesome tone of voice, knows when to be rougher and when to “squeak” or sing in the choruses. And then there's that fantastic, old-school drumming. At times it's like being cut out from early Kreator or Sodom albums. I'll be honest and say that I wanted to point out a few tracks from this album at first, but after a few listens I decided it was pointless, because each of them has its own face, and none of them goes below the high level that the album represents as a whole. So to keep it short, to anyone with a taste for retro music at the highest level, I can recommend “Vengeance & Wrath” along with a written guarantee of quality. Signed with both of my hands.

jesusatan



..::TRACK-LIST::..

1. Aftermath / Protector's Militia 04:51
2. The Revelation 02:54
3. Relentless Retaliation 04:32
4. Bubonic Breath 04:49
5. March Of The Carmine Cloaks 05:43
6. Prophecy Of The Seven 05:42
7. The Dead Despise The Living 03:41
8. Vengeance & Wrath 05:53
9. Demonic Ascent 04:59



..::OBSADA::..

T.C. Speedfire - Drums
Vic Nocturnitier - Guitars
Mighty Tzar - Vocals, Bass



https://www.youtube.com/watch?v=U85WAQrNSd0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Alice Cooper completed his 2009 Theatre of Death World Tour by filming the final show at London's legendary Hammersmith Apollo. The concert features many of Cooper's massive hits including 'School's Out,' 'I'm Eighteen' and 'Poison,' 'Alice Cooper's Theatre Of Death' is a very different show than anyone has ever seen before. Always expect the unexpected from the unpredictable Alice Cooper - Fans of the ultimate Rock 'n' Roll showman won't be disappointed as Alice is subjected to guillotines, gallows and more on his way to being 'killed' four times! They keep killing him, but he keeps coming back.


Recorded at Rodahal, Kerkrade, The Netherlands on December 8th 2009.
Recorded at Sheffield, UK on November 28th 2009



..::TRACK-LIST::..

1. Intro
2. School's Out
3. Department Of Youth
4. I'm Eighteen
5. Wicked Young Man
6. The Ballad Of Dwight Fry
7. Go To Hell
8. Guilty
9. Welcome To My Nightmare
10. Cold Ethyl
11. Poison
12. The Awakening
13. From The Inside
14. Nurse Rozetta
15. Is It My Body?
16. Be My Lover
17. Only Women Bleed - I Never Cry
18. The Black Widow
19. Vengeance Is Mine
20. Devil's Food
21. Dirty Diamonds
22. Billion Dollar Babies
23. Killer
24. I Love The Dead
25. No More Mr Nice Guy
26. Under My Wheels
27. School's Out (Reprise)




https://www.youtube.com/watch?v=FpABVNUPn84



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::DODATKOWE-INFO::..

Ja udostępniam (seeduję) ten torrent przez rok, ale tylko dla użytkowników SuperSeedTorrenta ( https://rebrand.ly/super_seed ), ponieważ działa on przez Web seed.

..::(Info)::..

Format: MP3 | 320 kbps
Gatunek / Genre: Electronic, Rock, Pop
Style: New Wave
Czas trwania / Time: 00:41:14
Całkowity rozmiar / Total Size: 97.4 MB
Okładki / Covers: Front, Tył
Kompresja Compression: Rar + dane naprawcze



01. Real To Real 2:50
02. Naked Eye 2:22
03. Citizen (Dance Of Youth) 2:53
04. Carnival (Shelter In A Suitcase) 2:51
05. Factory 4:14
06. Cacophony 1:41
07. Veldt 3:35
08. Premonition 5:28
09. Changeling 4:11
10. Film Theme 2:26
11. Calling Your Name 5:06
12. Scar 3:33

..::DODATKOWE-INFO::..

Ja udostępniam (seeduję) ten torrent przez rok, ale tylko dla użytkowników SuperSeedTorrenta ( https://rebrand.ly/super_seed ), ponieważ działa on przez Web seed.

..::(Info)::..

Format: MP3 | 320 kbps
Gatunek / Genre: Electronic, Rock, Pop
Style: New Wave
Czas trwania / Time: 00:46:02
Całkowity rozmiar / Total Size: 108.8 MB
Okładki / Covers: Front, Tył
Kompresja Compression: Rar + dane naprawcze

..::(Opis)::..

01. I Travel 4:03
02. Today I Died Again 4:38
03. Celebrate 5:09
04. This Fear Of Gods 7:06
05. Capital City 6:16
06. Constantinople Line 4:40
07. Twist / Run / Repulsion 4:32
08. Thirty Frames A Second 5:05
09. Kant-Kino 1:51
10. Room 2:30

..::DODATKOWE-INFO::..

Ja udostępniam (seeduję) ten torrent przez rok, ale tylko dla użytkowników SuperSeedTorrenta ( https://rebrand.ly/super_seed ), ponieważ działa on przez Web seed.

..::(Info)::..

01. I Make it Mine
02. Hush
03. Won't Fade Away (Stephen's Song)
04. No More
05. My Home
06. Brunch
07. More Than A Body
08. My Favorite Girl
09. New Obsession
10. Unkind

..::(Opis)::..

Artist: Julia Rose
Title: Won't Fade Away
Year Of Release: 2023
Genre: Pop
Label: Keith Keef Keyz Coston
Quality: MP3
Bitrate: 320 kbps
Total Time: 41:16 min
Total Size: 95 Mb

..::DODATKOWE-INFO::..

Ja udostępniam (seeduję) ten torrent przez rok, ale tylko dla użytkowników SuperSeedTorrenta ( https://rebrand.ly/super_seed ), ponieważ działa on przez Web seed.

..::(Info)::..

Artist: Ava Max
Title: Diamonds & Dancefloors
Year Of Release: 2023
Genre: Pop
Label: Atlantic Records
Quality: Mp3
Bitrate: 320 kbps
Total Time: 39:31 min
Total Size: 101 Mb

..::(Opis)::..

1. Million Dollar Baby (3:04)
2. Sleepwalker (3:11)
3. Maybe You’re The Problem (3:10)
4. Ghost (3:02)
5. Hold Up (Wait A Minute) (2:29)
6. Weapons (2:32)
7. Diamonds & Dancefloors (2:36)
8. In The Dark (2:53)
9. Turn Off The Lights (2:37)
10. One Of Us (2:58)
11. Get Outta My Heart (3:00)
12. Cold As Ice (2:24)
13. Last Night On Earth (2:57)
14. Dancing’s Done (2:47)

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Brotherhood Of Man - The Very Best Of
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Brotherhood Of Man
Album................: The Very Best Of
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 1990
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 62 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: BR Music

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Brotherhood Of Man - Lady [03:27]
2. Brotherhood Of Man - Oh Boy [03:15]
3. Brotherhood Of Man - Kiss Me Kiss Your Baby [03:04]
4. Brotherhood Of Man - My Sweet Rosalie [02:36]
5. Brotherhood Of Man - United We Stand [02:56]
6. Brotherhood Of Man - Middle Of The Night [03:05]
7. Brotherhood Of Man - Beautiful Lover [03:21]
8. Brotherhood Of Man - Highwayman [02:31]
9. Brotherhood Of Man - Where Are You Going To My Love [03:23]
10. Brotherhood Of Man - Papa Louis [02:26]
11. Brotherhood Of Man - Angelo [03:16]
12. Brotherhood Of Man - Save Your Kisses For Me [03:03]
13. Brotherhood Of Man - Figaro [02:50]
14. Brotherhood Of Man - Honey Don't Throw Our Love Away [02:56]
15. Brotherhood Of Man - Bye Bye One Kiss Goodbye [02:38]
16. Brotherhood Of Man - I'm In A Dancing Mood [03:01]
17. Brotherhood Of Man - Kiss Me Senor [02:55]
18. Brotherhood Of Man - The Night The Circus Came To Town [03:20]
19. Brotherhood Of Man - Heartbreaker [03:02]
20. Brotherhood Of Man - Catch Me Catch Me If You Can [03:06]

Playing Time.........: 01:00:20
Total Size...........: 377,47 MB

...( Info )...

Artist: Fine Food Market
Album: I’m afraid to be in love with someone who crashes their car that much
Year: 2025
Quality: FLAC 24Bit-48kHz

...( TrackList )...

01. Wild World
02. Midnight Train
03. Emmène-moi
04. Sterile Butterfly
05. Wave
06. Sometimes

...( Info )...


Artist: Roy Orbison
Album: Go! Go! Go! Best Of 1956-62
Year: 2025
Format: mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. Ooby Dooby
02. Go! Go! Go!
03. Rock House
04. Sweet & Easy To Love
05. Chicken Hearted
06. Seems To Me
07. Almost 18
08. Uptown
09. Only The Lonely (Know The Way I Feel)
10. Blue Angel
11. I'm Hurtin'
12. Running Scared
13. Love Hurts
14. Crying
15. Candy Man
16. Dream Baby (How Long Must I Dream)
17. The Crowd
18. Working For The Man
19. Leah

...( Info )...
Title: Gniewu Krzyk
Artist: Cayenne
Year: 2025
Genre: Thrash, Groove-Metal
Country: Poland

Duration: 00:36:03
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Cios (03:20)
02. Gniewu Krzyk (02:56)
03. Chaos (04:20)
04. Wniebowstąpienie (04:11)
05. Posłaniec Snów (04:23)
06. Cierń (04:44)
07. Zapomnieć (03:29)
08. Kraina Zła (04:13)
09. Zero (04:24)

..::INFO::..

Oi Polloi to zespoł punkowy, który powstał w 1981 roku w Edynburgu (Szkocja). W 1985 ukazuje się pierwszy materiał – kaseta demo wydana przez zespół – "Destroi the System". Od początku istnienia w zespole grało około 50 muzyków. Z założycieli pozostał tylko Deek - wokalista. Muzyka zespołu ewoluowała od oi do zaangażowanego anarchopunka. Teksty piosenek dotyczą m.in. ochrony środowiska, wyzwolenia zwierząt, wegetarianizmu, zwalczania faszyzmu, brutalności policji. Poza graniem muzyki angażują się w akcje anarchistyczne, ekologiczne oraz ruchu antyfaszystowskiego. Kilkakrotnie odwiedzali Polskę, co zaowocowało dość dobrą znajomością języka polskiego przez Deeka. Ich motto to "No compromise in defense of our earth". Wstawka zawiera split z AOA.

Title: Unlimited Genocide

Artist: Oi Polloi & AOA

Country: Szkocja

Year: 1986

Genre: Punk

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 224 kbps

..::TRACK-LIST::..

A1 A.O.A* - Murder In The Woods
A2 A.O.A* - For Those Who Suffered
A3 A.O.A* - All Our Anger
A4 A.O.A* - Death On A Plate
A5 A.O.A* - Holy Hypocrisy
A6 A.O.A* - O.S.A.
A7 A.O.A* - Aftermath
B1 Oi Polloi - Go Green
B2 Oi Polloi - You Cough/They Profit
B3 Oi Polloi - Punx Or Mice
B4 Oi Polloi - Nuclear Waste
B5 Oi Polloi - The Only Release
B6 Oi Polloi - Apartheid Stinx

..::INFO::..

Trzeci album studyjny francuskiego zespołu skapunkowego z Clermont Ferrand założonego w 2008 roku. Wydali cztery płyty.

Title: The Good Old Days

Artist: Foolish

Country: Francja

Year: 2013

Genre: Ska Punk

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Intro
2.Give Me A Reason
3.Hangover
4.You Know Who You Are
5.Chicken Dance
6.Never
7.Home Sweet Home
8.This Is My CIty
9.Penalty

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Goombay Dance Band - Greatest Hits
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Goombay Dance Band
Album................: Greatest Hits
Genre................: Disco
Source...............: CD
Year.................: 2008
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 65 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Day Dream Records

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Goombay Dance Band - Seven Tears [03:49]
2. Goombay Dance Band - Sun Of Jamaica [04:25]
3. Goombay Dance Band - Aloha-Oe, Until We Meet Again [03:46]
4. Goombay Dance Band - Eldorado [04:03]
5. Goombay Dance Band - Rain [04:08]
6. Goombay Dance Band - My Bonnie [03:54]
7. Goombay Dance Band - Young Hearts [02:46]
8. Goombay Dance Band - Alicia [03:23]
9. Goombay Dance Band - Caribbean Girl [03:44]
10. Goombay Dance Band - Day After Day [04:42]
11. Goombay Dance Band - Goombay Dance [04:01]
12. Goombay Dance Band - Isle Of Atlantis [03:37]
13. Goombay Dance Band - Love And Tequila [04:07]
14. Goombay Dance Band - Mama Coco [03:31]
15. Goombay Dance Band - Paradise Of Joy [03:50]
16. Goombay Dance Band - Under The Sun, Moon And Stars [03:46]
17. Goombay Dance Band - Bad Bad Girls [03:24]
18. Goombay Dance Band - Island Of Dreams [03:12]

Playing Time.........: 01:08:16
Total Size...........: 449,47 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niewiele jest takich zespołów, jak szwedzki Marduk. Ekipa założona przez legendarnego gitarzystę Morgana jest na scenie tak długo, że chyba każda osoba, która nawet w najmniejszym stopniu wykazuje zainteresowanie ekstremalnym metalem jest zaznajomiona z tą nazwą. Marduk zawsze był jednym z tych black metalowych zespołów, które najbardziej do mnie przemawiały. Ich niesamowite a zarazem innowacyjne wydawnictwa, jak Those of the Unlight (1993) czy Opus Nocturne (1994) wprowadzały mnie w mroczny świat tego gatunku muzyki, gdy jeszcze byłem totalnym laikiem w tej dziedzinie. Ekipę tę cenię za wiele rzeczy, ale najważniejszymi z nich są konsekwencja i spójność. Do tego Marduk przez 28 lat ani razu się nie rozpadli ani nawet nie zdecydowali się na przerwę w twórczości! Viktoria, czternasty już album szwedzkiej ekipy, ujrzał światło dzienne 22 czerwca br. Druga, najkrótsza (po debiutanckim Dark Endless) płyta black metalowych kombatantów to jak na standardy Szwedów pozycja przeciętna i troszeczkę rozczarowująca. Zapraszam do recenzji najnowszego wydawnictwa skandynawskiej machiny wojennej o nazwie Marduk.

Już na pierwszy rzut oka da się zauważyć, że najnowsze wydawnictwo Marduk różni się od wcześniejszych dokonań tej grupy. Minimalistyczna okładka (albo po prostu słaba i niewybijająca się z tłumu), zaledwie 9 nagranych utworów czy przede wszystkim bardzo krótki czas trwania albumu to pierwsze z obaw, jakie mieli fani szwedzkiej ekipy przed wypuszczeniem tego krążka do sprzedaży. Przypomnę, że poprzednie dwa wydawnictwa Frontschwein (2015) i Serpent Sermon (2013) trwały odpowiednio 20 oraz 14 minut dłużej niż Viktoria. Jak ma się czas trwania płyty do muzyki? A tak, że jakościowo nowa pozycja Szwedów nieco odstaje od poprzednich dwóch dokonań grupy.

Zacznijmy od dwóch singli, które ukazały się niedługo przed wydaniem najnowszego krążka Marduk. Pierwszy z nich, otwierający płytę Werwolf, jest króciutkim, niewiele ponad dwuminutowym utworem opartym na jednym riffie i jednostajnym biciu perkusji, która przez cały czas trwania kompozycji brzmi tak samo. Po przesłuchaniu pierwszego singla byłem mocno zmieszany, by nie powiedzieć zawiedziony. Utwór może nieźle wypadać na żywo dzięki swojej niewątpliwej, powiedzmy, chwytliwości, jednakże moje wymagania od Panów z Marduk są znacznie wyższe. Drugi z singli, Equestrian Bloodlust, posiada znacznie wyższe walory artystyczne. Mimo że jest to utwór niewiele dłuższy od Werwolf, jest to kompozycja bardziej skomplikowana, i praktycznie rzecz biorąc, lepsza niż pierwszy singiel z Viktorii. Equestrian Bloodlust dało mi nadzieję, że Viktoria to będzie kolejny solidny album w wykonaniu black metalowych rzemieślników z Marduk. Czy warto jednak przedwcześnie stawiać oskarżenia, zanim przesłucha się całość albumu? Zdecydowanie nie, dlatego też skupmy się teraz na pozostałej części płyty.

Viktoria składa się z dziewięciu utworów, z których najbardziej wyróżniają się Tiger I oraz zamykający album Silent Night. Są to jedyne kompozycje na płycie, które utrzymane są w średnim tempie, i w których nie występują niemalże wszechobecne w katalogu Marduk blast beaty. Nie są to moi płytowi faworyci, jednakże utwory te wprowadzają nutę różnorodności, o którą czasem ciężko w muzyce Szwedów. Pozostałe kompozycje to utwory proste i szybkie. Do moich ulubionych należą June 44 z bardzo ciekawym występem wokalnym Mortuusa, The Last Fallen, czyli najlepszy riff na płycie, a także wspomniany już wcześniej Equestrian Bloodlust. Viktorii zdecydowanie brakuje różnorodności. I choć w przypadku Marduk nie powinno mówić się o monotonii, czyli cesze, która, chcąc nie chcąc, towarzyszy niektórym albumom Szwedów, to jednak na najnowszym dokonaniu jest ona aż nadto dostrzegalna.

Teksty utworów poruszają przede wszystkim tematy wojny (a jakżeby inaczej, w końcu rozmawiamy o dywizji pancernej Marduk!), jednakże według Morgana Viktoria nie jest albumem stricte wojennym. W zamieszczonej przez wytwórnię Century Media Records notce do płyty można przeczytać, że członkowie zespołu uważają swoje najnowsze wydawnictwo przede wszystkim za odtworzenie historii. Nietrudno jest zauważyć, że podczas pracy nad nowym materiałem największą fascynacją Szwedów była Trzecia Rzesza i jej działania militarne. Sam Morgan twierdzi, że Niemcy podczas II wojny światowej mieli zdecydowanie najlepszy i najbardziej skuteczny sprzęt. To właśnie wyposażenie militarne, obok wydarzeń historycznych z tamtego okresu, stanowiło największe źródło inspiracji dla lidera formacji. Według gitarzysty Viktoria nie przyjmuje punktu widzenia żadnej ze stron prowadzących wojnę, ale stanowi pewnego rodzaju wehikuł czasu, który na niespełna 33 minuty przenosi słuchaczy w niezwykle okrutne realia najbardziej krwawej wojny w historii ludzkości.

Najnowszy album Marduk nie jest wydawnictwem, które powala na ziemię po pierwszym odsłuchu. To wszystko już kiedyś zostało zagrane, ba, zostało zagrane znacznie lepiej! Poza dwoma wolniejszymi utworami Viktoria nieco przypomina uwielbiany bądź nienawidzony, najlepiej znany album grupy, czyli Panzer Division Marduk – gramy szybko, bo o to przecież nam chodzi. Poza kapitalnym riffem w The Last Fallen Morgan niechętnie obnosi się swoimi umiejętnościami. Niektóre z riffów, patrz Werwolf czy tytułowa Viktoria, niczym specjalnym się nie wyróżniają. Nowa pozycja Szwedów jest płytą zdecydowanie słabszą od dwóch poprzednich wydawnictw, jakie wyszły spod ich skrzydeł. Jak widać krótszy materiał nie oznacza, że album będzie ciekawszy czy też bardziej spójny. Viktoria jest mniej różnorodna niż poprzedzające ją dokonania Marduk, a co za tym idzie, paradoksalnie pomimo krótkiego czasu trwania materiał na albumie zwyczajnie się dłuży. To nie jest album olśniewający, ale nie jest to też abominacja. Niestety, dla mnie płyta w stosunku do poprzednich dokonań ekipy wypada blado. Myślę, że nie będę do niej powracał tak często, jak do wspomnianych wcześniej a zarazem dużo lepszych Serpent Sermon czy Frontschwein. Jeżeli nie jesteś mardukowym diehardem, który zbiera wszystko, co wyjdzie spod szyldu tych muzyków, kupno najnowszego albumu zasłużonej black metalowej ekipy nie będzie dla Ciebie sprawą życia lub śmierci. Przykro mi to mówić, ale jest to pierwszy album Marduk za ery Mortuusa, który nie zrobił na mnie większego wrażenia.

Marcel


Taśmowe tworzenie muzyki, przekleństwo XXI wieku, dopadło właśnie Marduk. Przy tylu płytach trudno było oczywiście uniknąć pewnej powtarzalności czy - po drugiej stronie - wymagać od nich druzgocących zmian i eksperymentowania. Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, tyle niechże za tym idą jakieś konkrety i pomysłowe aranże! Pomimo dosłownie kilku świeższych rozwiązań (o których za moment), "Viktoria" jawi się jako krążek stworzony na kolanie, w oparciu o minimum własnych możliwości, tak jakby Morgan i spółka nie chcieli wykorzystywać pełni wszystkich (nowych) pomysłów na tym krążku, by mieć na kolejne.

O podobnej rzeczy mówiłem już w przypadku "Frontschwein". Świeższe patenty nie wybiegają ponad jeden-dwa pomysły i stanowią dużo dalszy plan, stare z kolei nie mają odpowiedniego powera i nie przekonują nawiązaniami do poprzednich kilku płyt. Co gorsza, na "Viktorii" takie połączenie sprawdza się znacznie gorzej niż na "Frontschwein". Okazjonalne dodatki pod postacią m.in.: dziecięcego chóru ("Werewolf"), melodii wokalnych ("June 44"), prostszych riffów czy większej ilości filmowych wstawek ("Tiger I"), to incydenty, które nijak przekładają się na lepszy odbiór muzyki, a w większości wydają się być upchnięte na siłę, zupełnie jakby pojawiły się tylko po to, by odsiać antyfanów zarzucających Mardukowi stagnację. W efekcie, nowości pojawiają się gdzieś w tle i nie mają one przełożenia na bardziej ekscytującą muzykę.

Żeby nie było, muszę przyznać, że grupie ponownie całkiem nieźle wypadły szybsze utwory. Mogą tu się podobać kawałki pokroju "Narva", "The Devil's Song" czy "Equestrian Bloodlust" (pierwszy riff najlepszym na płycie!). Są w nich konkretne wokale, fajny klimat i Fredrik zasuwający z rewelacyjnym blastowaniem. Tyle, że to w sumie jedyne utwory z płyty, do których nie mogę się przyczepić! No poza tym, że są gdzieniegdzie utrzymane aż w zbyt znanym stylu. Pozostałym wymienionym i niewymienionym dość często zdarza się przynudzać i popadać w wojenny patos, no a gdy jeszcze w którymś z nich dojdą zwolnienia...sytuacja robi się już poważnie nieciekawa! Na plus można niby "Viktorii" przypisać krótki czas trwania i - co za tym idzie - większą ilość krótszych kawałków (więc z automatu nie ma tyle męczarni), ale pytanie czy to dobrze, gdy album szybko mija i jednocześnie w takim samym tempie umyka uwadze. Z drugiej strony, na "Viktorii" nie ma zbytnio czego rozkładać na czynniki pierwsze.

Trochę subiektywizmu



Artificial music making, the curse of the 21st century, has caught up the Marduk. With so many albums, it was obviously difficult to avoid a certain repetition or - on the other side - require devastating changes and experimenting from them. I am well aware of this, but let there be some concrete details and ingenious arrangements! Despite literally a few more recent solutions (about which in a moment), "Viktoria" appears to be a made in a hurry disc, as if Morgan and the rest of the band did not want to fully use all (new) ideas on this disc to have for the next.

I have already mentioned a similar thing in the case of "Frontschwein". The newer patents do not go beyond one or two ideas and are much further back, the old ones do not have the proper power and do not convince with references to the previous few albums. What's worse, on "Victoria" such a combination works much worse than on "Frontschwein". Occasional additions in the form of among others: a children's choir ("Werewolf"), vocal melodies ("June 44"), simpler riffs or more movie insertions ("Tiger I"), are incidents that have no impact on better perception of music, and most of them seem to be crammed into force, as if they appeared only to convince out the antifans who accused Marduk of stagnation. As a result, the news appears somewhere in the background and does not fit into more exciting music.

Anyway, I have to admit that the group did quite well again with the faster songs. There can be liked songs like "Narva", "The Devil's Song" or "Equestrian Bloodlust" (the first riff is the best on the album!). There are specific vocals, a nice atmosphere and Fredrik with a sensational blasting. It's just that these are the only songs from the album that I can't fault on! Except that they are kept in a too well-known style here. The others who are mentioned and not mentioned are quite often bored and fall into the pathos of war, and when one of them get slower paces...the situation is getting seriously uninteresting! On the plus side, "Victoria" can be assigned a short duration and - thus - a greater number of shorter songs (so there is not so much agony to listeners), but the question is whether it's good when the album passes quickly and at the same time escapes attention at the same pace. On the other hand, on "Victoria" there is not so much to analyze.

Trochę subiektywizmu



..::TRACK-LIST::..

1. Werwolf
2. June 44
3. Equestrian Bloodlust
4. Tiger I
5. Narva
6. The Last Fallen
7. Viktoria
8. The Devil's Song
9. Silent Night



..::OBSADA::..

Daniel 'Mortuus' Rostén - vocals
Morgan Steinmeyer Håkansson - guitars
Magnus 'Devo' Andersson - bass
Fredrik Widigs - drums




https://www.youtube.com/watch?v=3V1I9XyB4-E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana, europejska edycja wydanego w 1972 roku jedynego albumu zapomnianej amerykańskiej formacji, grającej progresywnego, jazzującego rocka (wciąż z psychodelicznymi naleciałościami) przypominającego o dziwo bardziej nagrania brytyjskich 'trąbionych' formacji, jak If, Galliard i Walrus, niż amerykańskie Chicago, Blood Sweat & Tears czy też Chase. Otwierający całość 11-minutowy "The Monster's Bride" to absolutnie genialny rockowy klasyk, pełen zmiennych nastrojów i jednocześnie ozdobiony cudownymi liniami melodycznymi. Pozostałe trzy kawałki (a zwłaszcza 3. i 4.) niemal w niczym mu nie ustępują.

JL


Od dawna męczyło mnie, by przedstawić grupę McLUHAN, ale ilekroć do tego się zabierałem w ostatniej chwili zmieniałem plan. W końcu przyszedł ten moment, by napisać co nieco o zespole, który został utworzony w kampusie przez studentów University Of Illinois w Chicago pod koniec lat 60-tych. Biorąc pod uwagę, że nazwa zespołu została zainspirowana postacią kanadyjskiego filozofa Marshalla McLuhana, który w latach 60-tych zyskał rozgłos swoimi pracami na temat mediów i komunikacji przepowiadając, że elektroniczne media, zwłaszcza telewizja, stworzą wkrótce „globalną wioskę”, w kontekście późniejszych, medialnych występów zespołu miało to sens. Ma to też sens kiedy słucha się ich jedynego albumu „Anomaly” z 1972 roku. To nie jest płyta, którą chowa się przed znajomymi. Wręcz przeciwnie. I tylko zastanawia mnie jedno – dlaczego jej wydawca, wytwórnia Brunswick Records, nie zrobiła nic, by ją w epoce wypromować!

Twórca całego pomysłu, wokalista, trębacz, autor większości muzyki i tekstów David Wright projektem swym zaraził najbliższego przyjaciela, multiinstrumentalistę (flet, klarnet, saksofon tenorowy) Paula Cohna, z którym grywał na tanecznych wieczorkach w szkolnym zespole Seven Seas. Wizja Wrighta spodobała się i innym studentom z roku, którzy chętnie dołączyli do tej dwójki. Po kilku personalnych roszadach w zespole znaleźli się: klawiszowiec Tom Laney, grający na basie Neal Rosner, gitarzysta Dennis Stoney Philips i perkusista John Mahoney.

Na czym polegał pomysł Wrighta? Koncepcja opierała się na dodaniu do granej na żywo muzyki różnych elementów takich jak fragmenty starych, czarno-białych filmów wyświetlanych za plecami muzyków, naturalnych efektów dźwiękowych (płacz dziecka, ruch uliczny), egzotycznie brzmiących instrumentów, taśmy puszczane od tyłu… Według Wrighta medium miało być jedynie przekazem, a nie treścią. Najważniejsza w tym wszystkim i tak była muzyka. Multimedialna etykieta miała jedynie ją uatrakcyjnić.

A jak odbierała to publiczność? Gromadząca się co poniedziałek młodzież w „The Wise-Fools Pub” na Lincoln Avenue w Chicago, gdzie zespół został zatrudniony, muzyka jednych wprawiała w zakłopotanie, innych frustrowała. Ale dla początkowo małej, lecz z każdym kolejnym występem coraz większej rzeszy ciekawskich i odważnych słuchaczy było to ujmujące doświadczenie. Grupa, jak żadna inna do tej pory, zmutowała progresywny rock bez reguł i granic nie oglądając się na żadne trendy i style, a country folk z elementami klezmerskimi oczarował zmęczoną komercyjnym popem, muzyką Burta Bucharacha i orkiestrami marszowymi intelektualną młodzież. Twierdzić, że grali prog to jak powiedzieć o Zappie, że grał rocka.

Regularne i naprawdę ostre występy w „The Wise” doprowadziły do podpisania kontraktu z Brunswick, a co za tym idzie do nagrania dużej płyty. Producentem albumu był Bruce Swedien, człowiek, który stał się bogiem wśród inżynierów nagrań. Pięciokrotny laureat Grammy i trzynastokrotny zdobywca nagród Emmy przez dwie dekady był przyjacielem i głównym inżynierem nagrań studyjnych Michaela Jacksona, włączając w to album „Thriller”. On i mózg zespołu, Dave Wright, tworzyli w studio świetnie rozumiejący się team. Niebywałe, że w ciągu dwudniowej sesji, trwającej łącznie osiem godzin nagrali płytę, która okazała się muzyczną perełką. Krążek „Anomaly” z intrygującą okładką zaprojektowaną przez Ala D’Agostino trafił do sklepów w czerwcu 1972 roku.

Dla przeciętnego słuchacza „Anomaly” wydawać się może trudny do skategoryzowania. Co prawda czuć tu brytyjską atmosferę (słychać, że polubili łagodną stronę King Crimson z czasów „Lizard” i „Island”), ale na tym kończy się ta paralela. Ich muzyka, zarówno meandrująca jak i urzekająca, ale z mocno progresywnym ostrzem podążała bardziej w stronę amerykańskiego brass rocka i jazzowych albumów Franka Zappy („Waka Jawaka”, „The Grand Wazoo”). W porównaniu do bardziej popularnych Blood Sweet And Tears, czy wczesnych Chicago, brzmieli bardziej zdyscyplinowanie. Nie odrzucając przy tym struktur bluesowych wyraźnie wzbogacili swój kontekst.

To podejście do muzyki obejmujące wszystko (łącznie z kuchennym zlewem) zostało doskonale uchwycone we wspaniałym nagraniu „The Monster Bride” zawierającym złowieszcze, organowym intro. Dziesięć minut to w zasadzie instrumenty, które mieszają w głowie i sercu, gdzie miękkie dźwięki szybko wpadają w szał oddając swoje uczucia i życie muzyce. To tutaj możesz zobaczyć jak zbudowany jest zespół. Mnóstwo tu niesamowitych pasaży waltorni, które rozwalają w pył Chicago, jazzowy hardcore i progresywne wtręty często o złowieszczym charakterze. Jest cytat fanfarowej czołówki wytwórni filmowej 20th Century Fox, horn rock w stylu Blood Sweet And Tears , ścieżka dźwiękowa do filmów porno z przerwami na narrację horroru klasy „B”. Jest też fajny pasaż fletu i trochę niepokojącego dialogu mówionego… Nie wszystko na albumie było tak trudne. Napisany przez oryginalnego klawiszowca grupy, Marvina Krouta „Spiders (In Neals Basement)” był funkowym numerem pokazującym jednocześnie jak amerykański horn rock i brytyjski prog mogą iść w parze. Nawiasem mówiąc dziwny tytuł nawiązywał do piwnicy domu sąsiada, w której odbywali próby. Zagadkowy tekst w rodzaju „Biznesmeni, jak pająki w klatkach na ranczo są bezmyślnymi więźniami rutyny, a gnijący alkoholem umysł przytępiał im zmysły” pewnie spowodował uśmiech u Steely Dan. Wypowiadany monolog, częściowo oparty na zderzeniach powieści Josepha Conrada „Jądro ciemności” paradoksalnie łączy ducha broadwayowskich musicali z latynoską rytmiką. Za sprawą wokali i rogów dźwięk porywa nas od samego początku, ale to nie koniec fajnych rzeczy, a to za sprawą sekcji instrumentalnej z kapitalnym basem, gitarowym solem, organami i dętymi. Gdy w miarę wszystko się uspokaja na koniec wkracza amerykański dixeland ze swym uroczym klimatem.

Czasem zastanawiam się, jak brzmiałoby The Assosation, gdyby choć raz spróbowali nagrać progresywny utwór. Może „Witches Theme And Dance” byłby dla nich inspiracją..? Chwytliwy tekst poświęcony jest obaleniu polityki senatora McCarthy’ego, zaś melodyjne momenty przywodzą na myśl włoski New Trolls z ich „Concerto Grosso”. Główny materiał fusion jest wyjątkowy i trudno poddający się analizie. Jestem za to mile zaskoczony słodkimi harmoniami zespołu, które w połączeniu z kilkoma smakowitymi kawałkami syntezatorowymi Toma Laneya i porywającą gitarową solówką Dennisa Stoneya Philipsa to zadatek na najmocniejszy punkt albumu. Płytę zamyka 10-minutowy, tajemniczy kwadryptyk „A Brief Message From Your Local Media”, który zaczyna się romantyczną opowieścią, przechodzi w polifoniczną burleską z solidną funkową dawką i kończy się urywanym mechanicznym graniem kultowego utworu „America” Leonarda Bernsteina. W „The Assambly Line” jest monolog o Henrym Fordzie i o tym, jak jego linia montażowa pomogła w produkcji masowo produkowanych samochodów i udostępnianiu ich szerokiej masie społeczeństwa. Jest tu kilka świetnych progresywnych fragmentów, a „Electric Man” ma w sobie coś z Beatlesów.

Ten album po prostu mnie powalił. To najlepsze, co mogło się przydarzyć w amerykańskim rocku progresywnym na początku lat 70-tych. W stosunku do McLuhan i jego płyty słowo progresywny odnosi się bardziej do brass rocka, którego pionierami byli Chicago i Blood, Sweat & Tears, oraz brytyjskie odpowiedniki takie jak IF, The Greatest Show On Earth, Brainchild, Galliard, Heaven… Jakkolwiek nie definiować, jedno jest pewne – oto kolejny fajny album z lat 70-tych, o którym słyszało niewielu. Dla kogoś, kto myślał, że ma dobrą znajomość muzyki tamtych lat jego nieznajomość może być bolesna, a nawet upokarzająca, ale patrząc na to z drugiej strony jakże ekscytująca!

Zibi


McLuhan was more than your basic run-of-the-mill band playing experimental rock music. Perhaps the best way of describing them is to call them a multi media art group that just so happened to play music. The idea behind came swooping through head honcho David Wright's head one particularly inspired day, and it was to interweave the music performance with movie segments, weird noises like a toddler crying, frenetic whistles, a spoken anecdote about Henry Ford, machinery tinkering and all kinds of experimental sounds that must come from somewhere, but where that exactly is, is beyond this already rather loopy listener. This McLuhan vision of Wright's, while somewhat sketchy and let's face it: seen before, still managed to crystallize at the University of Illinois Chicago, where friend and fellow student Paul Cohn (sax, flute, clarinet) and his former band mates joined the group.

Focusing strictly on the music and you get this warm seductive jazz rock that flirts around with a distinct early European psychedelic sound - either that or that of the more swampy and immeasurable acts from the late 60s San Franciscan scene. Anyway, the music is anything but what you'd call "jazzy" - the jazz note comes strictly from the reeds and the, at times, ch-chii-ch drumming. There's so much more to the music, and what you find in stead of a typical fusion album, is a wild concoction of wobbly frenzied psych-drenched jams, soulful yearning blues moments of burning guitar and bleeding vocals and something akin to kosmische musik brought straight over from the German heartland.

Then you get to the ever oscillating beauty of the organs and piano - oh my word and what about the mystic touches of timpani and chimes that give to the pieces that little bit of the delirious and dreamy. Something that blurs your view in gelatinous mass and treats your surroundings and the music you listen to with a glistening sheen. Makes it shine.

The final touches to an otherwise extremely tasty dish, are the brass booms - the Chicago whiff - the thing that makes you go "SLIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIDE ON BABY!!" while you rhythmically jive on down the street walk with a cat like bounce in your step. This is the shizzle right here! Just remember to include a little xylophone in your shake and everything'll be right as rain...OH they did did they? Why sure, of course you get a little xylophone in the mix. Why wouldn't you?

Fact of the matter is, that you don't need all the fancy trickery surrounding this release. It stands proudly on it's own. The feel and warmth of the jam is just so damn intense and contagious, that you forget everything about it needing some cinematic backdrop. The cinematic backdrop IS there though - that's how good these guys are!

Get this baby for it's seductive charm - get it while it's hot - get it because you love music and you love to dance like you did back when you snuck in at The Doors gigs and had a weird belt in your hair - get it while you can - get it because I said so, and most importantly: because it makes a certain time and place real, if only for a short while. This is the real McCoy.

Guldbamsen



..::TRACK-LIST::..

1. The Monster Bride 10:36
2. Spiders (In Neals Basement) 5:57
3. Witches Theme And Dance 9:46
4. Brief Message From Your Local Media
a) The Garden 4:34
b) The Assembly Line 3:33
c) Electric Man 1:19
d) Question 0:39



..::OBSADA::..

Dennis Stoney Philips - guitar, vocals
Tom Laney - organ, piano
David Wright - trumpet, vocals
Paul Cohn - flute, clarinet, tenor sax
Neal Rosner - bass, vocals
John Mahoney - drums, vocals

With:
Bobby Christian - timpani (1), xylophone (1,3), chimes (3)
Michael Linn - drums (3)



https://www.youtube.com/watch?v=7AJ0A_VKgig



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana, europejska edycja wydanego w 1972 roku jedynego albumu zapomnianej amerykańskiej formacji, grającej progresywnego, jazzującego rocka (wciąż z psychodelicznymi naleciałościami) przypominającego o dziwo bardziej nagrania brytyjskich 'trąbionych' formacji, jak If, Galliard i Walrus, niż amerykańskie Chicago, Blood Sweat & Tears czy też Chase. Otwierający całość 11-minutowy "The Monster's Bride" to absolutnie genialny rockowy klasyk, pełen zmiennych nastrojów i jednocześnie ozdobiony cudownymi liniami melodycznymi. Pozostałe trzy kawałki (a zwłaszcza 3. i 4.) niemal w niczym mu nie ustępują.

JL


Od dawna męczyło mnie, by przedstawić grupę McLUHAN, ale ilekroć do tego się zabierałem w ostatniej chwili zmieniałem plan. W końcu przyszedł ten moment, by napisać co nieco o zespole, który został utworzony w kampusie przez studentów University Of Illinois w Chicago pod koniec lat 60-tych. Biorąc pod uwagę, że nazwa zespołu została zainspirowana postacią kanadyjskiego filozofa Marshalla McLuhana, który w latach 60-tych zyskał rozgłos swoimi pracami na temat mediów i komunikacji przepowiadając, że elektroniczne media, zwłaszcza telewizja, stworzą wkrótce „globalną wioskę”, w kontekście późniejszych, medialnych występów zespołu miało to sens. Ma to też sens kiedy słucha się ich jedynego albumu „Anomaly” z 1972 roku. To nie jest płyta, którą chowa się przed znajomymi. Wręcz przeciwnie. I tylko zastanawia mnie jedno – dlaczego jej wydawca, wytwórnia Brunswick Records, nie zrobiła nic, by ją w epoce wypromować!

Twórca całego pomysłu, wokalista, trębacz, autor większości muzyki i tekstów David Wright projektem swym zaraził najbliższego przyjaciela, multiinstrumentalistę (flet, klarnet, saksofon tenorowy) Paula Cohna, z którym grywał na tanecznych wieczorkach w szkolnym zespole Seven Seas. Wizja Wrighta spodobała się i innym studentom z roku, którzy chętnie dołączyli do tej dwójki. Po kilku personalnych roszadach w zespole znaleźli się: klawiszowiec Tom Laney, grający na basie Neal Rosner, gitarzysta Dennis Stoney Philips i perkusista John Mahoney.

Na czym polegał pomysł Wrighta? Koncepcja opierała się na dodaniu do granej na żywo muzyki różnych elementów takich jak fragmenty starych, czarno-białych filmów wyświetlanych za plecami muzyków, naturalnych efektów dźwiękowych (płacz dziecka, ruch uliczny), egzotycznie brzmiących instrumentów, taśmy puszczane od tyłu… Według Wrighta medium miało być jedynie przekazem, a nie treścią. Najważniejsza w tym wszystkim i tak była muzyka. Multimedialna etykieta miała jedynie ją uatrakcyjnić.

A jak odbierała to publiczność? Gromadząca się co poniedziałek młodzież w „The Wise-Fools Pub” na Lincoln Avenue w Chicago, gdzie zespół został zatrudniony, muzyka jednych wprawiała w zakłopotanie, innych frustrowała. Ale dla początkowo małej, lecz z każdym kolejnym występem coraz większej rzeszy ciekawskich i odważnych słuchaczy było to ujmujące doświadczenie. Grupa, jak żadna inna do tej pory, zmutowała progresywny rock bez reguł i granic nie oglądając się na żadne trendy i style, a country folk z elementami klezmerskimi oczarował zmęczoną komercyjnym popem, muzyką Burta Bucharacha i orkiestrami marszowymi intelektualną młodzież. Twierdzić, że grali prog to jak powiedzieć o Zappie, że grał rocka.

Regularne i naprawdę ostre występy w „The Wise” doprowadziły do podpisania kontraktu z Brunswick, a co za tym idzie do nagrania dużej płyty. Producentem albumu był Bruce Swedien, człowiek, który stał się bogiem wśród inżynierów nagrań. Pięciokrotny laureat Grammy i trzynastokrotny zdobywca nagród Emmy przez dwie dekady był przyjacielem i głównym inżynierem nagrań studyjnych Michaela Jacksona, włączając w to album „Thriller”. On i mózg zespołu, Dave Wright, tworzyli w studio świetnie rozumiejący się team. Niebywałe, że w ciągu dwudniowej sesji, trwającej łącznie osiem godzin nagrali płytę, która okazała się muzyczną perełką. Krążek „Anomaly” z intrygującą okładką zaprojektowaną przez Ala D’Agostino trafił do sklepów w czerwcu 1972 roku.

Dla przeciętnego słuchacza „Anomaly” wydawać się może trudny do skategoryzowania. Co prawda czuć tu brytyjską atmosferę (słychać, że polubili łagodną stronę King Crimson z czasów „Lizard” i „Island”), ale na tym kończy się ta paralela. Ich muzyka, zarówno meandrująca jak i urzekająca, ale z mocno progresywnym ostrzem podążała bardziej w stronę amerykańskiego brass rocka i jazzowych albumów Franka Zappy („Waka Jawaka”, „The Grand Wazoo”). W porównaniu do bardziej popularnych Blood Sweet And Tears, czy wczesnych Chicago, brzmieli bardziej zdyscyplinowanie. Nie odrzucając przy tym struktur bluesowych wyraźnie wzbogacili swój kontekst.

To podejście do muzyki obejmujące wszystko (łącznie z kuchennym zlewem) zostało doskonale uchwycone we wspaniałym nagraniu „The Monster Bride” zawierającym złowieszcze, organowym intro. Dziesięć minut to w zasadzie instrumenty, które mieszają w głowie i sercu, gdzie miękkie dźwięki szybko wpadają w szał oddając swoje uczucia i życie muzyce. To tutaj możesz zobaczyć jak zbudowany jest zespół. Mnóstwo tu niesamowitych pasaży waltorni, które rozwalają w pył Chicago, jazzowy hardcore i progresywne wtręty często o złowieszczym charakterze. Jest cytat fanfarowej czołówki wytwórni filmowej 20th Century Fox, horn rock w stylu Blood Sweet And Tears , ścieżka dźwiękowa do filmów porno z przerwami na narrację horroru klasy „B”. Jest też fajny pasaż fletu i trochę niepokojącego dialogu mówionego… Nie wszystko na albumie było tak trudne. Napisany przez oryginalnego klawiszowca grupy, Marvina Krouta „Spiders (In Neals Basement)” był funkowym numerem pokazującym jednocześnie jak amerykański horn rock i brytyjski prog mogą iść w parze. Nawiasem mówiąc dziwny tytuł nawiązywał do piwnicy domu sąsiada, w której odbywali próby. Zagadkowy tekst w rodzaju „Biznesmeni, jak pająki w klatkach na ranczo są bezmyślnymi więźniami rutyny, a gnijący alkoholem umysł przytępiał im zmysły” pewnie spowodował uśmiech u Steely Dan. Wypowiadany monolog, częściowo oparty na zderzeniach powieści Josepha Conrada „Jądro ciemności” paradoksalnie łączy ducha broadwayowskich musicali z latynoską rytmiką. Za sprawą wokali i rogów dźwięk porywa nas od samego początku, ale to nie koniec fajnych rzeczy, a to za sprawą sekcji instrumentalnej z kapitalnym basem, gitarowym solem, organami i dętymi. Gdy w miarę wszystko się uspokaja na koniec wkracza amerykański dixeland ze swym uroczym klimatem.

Czasem zastanawiam się, jak brzmiałoby The Assosation, gdyby choć raz spróbowali nagrać progresywny utwór. Może „Witches Theme And Dance” byłby dla nich inspiracją..? Chwytliwy tekst poświęcony jest obaleniu polityki senatora McCarthy’ego, zaś melodyjne momenty przywodzą na myśl włoski New Trolls z ich „Concerto Grosso”. Główny materiał fusion jest wyjątkowy i trudno poddający się analizie. Jestem za to mile zaskoczony słodkimi harmoniami zespołu, które w połączeniu z kilkoma smakowitymi kawałkami syntezatorowymi Toma Laneya i porywającą gitarową solówką Dennisa Stoneya Philipsa to zadatek na najmocniejszy punkt albumu. Płytę zamyka 10-minutowy, tajemniczy kwadryptyk „A Brief Message From Your Local Media”, który zaczyna się romantyczną opowieścią, przechodzi w polifoniczną burleską z solidną funkową dawką i kończy się urywanym mechanicznym graniem kultowego utworu „America” Leonarda Bernsteina. W „The Assambly Line” jest monolog o Henrym Fordzie i o tym, jak jego linia montażowa pomogła w produkcji masowo produkowanych samochodów i udostępnianiu ich szerokiej masie społeczeństwa. Jest tu kilka świetnych progresywnych fragmentów, a „Electric Man” ma w sobie coś z Beatlesów.

Ten album po prostu mnie powalił. To najlepsze, co mogło się przydarzyć w amerykańskim rocku progresywnym na początku lat 70-tych. W stosunku do McLuhan i jego płyty słowo progresywny odnosi się bardziej do brass rocka, którego pionierami byli Chicago i Blood, Sweat & Tears, oraz brytyjskie odpowiedniki takie jak IF, The Greatest Show On Earth, Brainchild, Galliard, Heaven… Jakkolwiek nie definiować, jedno jest pewne – oto kolejny fajny album z lat 70-tych, o którym słyszało niewielu. Dla kogoś, kto myślał, że ma dobrą znajomość muzyki tamtych lat jego nieznajomość może być bolesna, a nawet upokarzająca, ale patrząc na to z drugiej strony jakże ekscytująca!

Zibi


McLuhan was more than your basic run-of-the-mill band playing experimental rock music. Perhaps the best way of describing them is to call them a multi media art group that just so happened to play music. The idea behind came swooping through head honcho David Wright's head one particularly inspired day, and it was to interweave the music performance with movie segments, weird noises like a toddler crying, frenetic whistles, a spoken anecdote about Henry Ford, machinery tinkering and all kinds of experimental sounds that must come from somewhere, but where that exactly is, is beyond this already rather loopy listener. This McLuhan vision of Wright's, while somewhat sketchy and let's face it: seen before, still managed to crystallize at the University of Illinois Chicago, where friend and fellow student Paul Cohn (sax, flute, clarinet) and his former band mates joined the group.

Focusing strictly on the music and you get this warm seductive jazz rock that flirts around with a distinct early European psychedelic sound - either that or that of the more swampy and immeasurable acts from the late 60s San Franciscan scene. Anyway, the music is anything but what you'd call "jazzy" - the jazz note comes strictly from the reeds and the, at times, ch-chii-ch drumming. There's so much more to the music, and what you find in stead of a typical fusion album, is a wild concoction of wobbly frenzied psych-drenched jams, soulful yearning blues moments of burning guitar and bleeding vocals and something akin to kosmische musik brought straight over from the German heartland.

Then you get to the ever oscillating beauty of the organs and piano - oh my word and what about the mystic touches of timpani and chimes that give to the pieces that little bit of the delirious and dreamy. Something that blurs your view in gelatinous mass and treats your surroundings and the music you listen to with a glistening sheen. Makes it shine.

The final touches to an otherwise extremely tasty dish, are the brass booms - the Chicago whiff - the thing that makes you go "SLIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIDE ON BABY!!" while you rhythmically jive on down the street walk with a cat like bounce in your step. This is the shizzle right here! Just remember to include a little xylophone in your shake and everything'll be right as rain...OH they did did they? Why sure, of course you get a little xylophone in the mix. Why wouldn't you?

Fact of the matter is, that you don't need all the fancy trickery surrounding this release. It stands proudly on it's own. The feel and warmth of the jam is just so damn intense and contagious, that you forget everything about it needing some cinematic backdrop. The cinematic backdrop IS there though - that's how good these guys are!

Get this baby for it's seductive charm - get it while it's hot - get it because you love music and you love to dance like you did back when you snuck in at The Doors gigs and had a weird belt in your hair - get it while you can - get it because I said so, and most importantly: because it makes a certain time and place real, if only for a short while. This is the real McCoy.

Guldbamsen



..::TRACK-LIST::..

1. The Monster Bride 10:36
2. Spiders (In Neals Basement) 5:57
3. Witches Theme And Dance 9:46
4. Brief Message From Your Local Media
a) The Garden 4:34
b) The Assembly Line 3:33
c) Electric Man 1:19
d) Question 0:39



..::OBSADA::..

Dennis Stoney Philips - guitar, vocals
Tom Laney - organ, piano
David Wright - trumpet, vocals
Paul Cohn - flute, clarinet, tenor sax
Neal Rosner - bass, vocals
John Mahoney - drums, vocals

With:
Bobby Christian - timpani (1), xylophone (1,3), chimes (3)
Michael Linn - drums (3)



https://www.youtube.com/watch?v=7AJ0A_VKgig



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::DODATKOWE-INFO::..

Ja udostępniam (seeduję) ten torrent przez rok, ale tylko dla użytkowników SuperSeedTorrenta ( https://rebrand.ly/super_seed ), ponieważ działa on przez Web seed.

..::(Info)::..

Artist: Metallica
Title: 72 Seasons
Year Of Release: 2023
Label: EMI
Genre: Metal, Rock
Quality: Mp3
Bitrate: 320 kbps
Total Time: 01:17:06 min
Total Size: 180 Mb

..::(Opis)::..

01. 72 Seasons (7:39)
02. Shadows Follow (6:12)
03. Screaming Suicide (5:30)
04. Sleepwalk My Life Away (6:56)
05. You Must Burn! (7:03)
06. Lux Æterna (3:22)
07. Crown of Barbed Wire (5:49)
08. Chasing Light (6:45)
09. If Darkness Had a Son (6:36)
10. Too Far Gone? (4:34)
11. Room of Mirrors (5:34)
12. Inamorata (11:10)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wydany przez japoński Atlantic w 1971 roku, wyśmienity, drugi album grających nieco psychodelicznego, bardzo ciężkiego rocka Japończyków. To jest jedna z najlepszych i najbardziej intensywnych heavy-progresywnych (bardziej 'heavy' niż 'prog') płyt wszech czasów! To granie najłatwiej byłoby przyrównać do bardziej 'progresywnej' wersji wczesnych Led Zeppelin i Black Sabbath ze szczyptą japońskiej melodyki, może nawet folku (okazjonalny sitar itp.), aczkolwiek granie jest wyjątkowo mocne! To jest chyba najlepiej brzmiąca edycja CD, na dodatek uzupełniona o cztery bardzo rzadkie utwory z singli z lat 1970-1972.




'Zespół uchwycił tu eklektyzm rockowej sceny lat 70-tych, i wszystkie filozofie, które stopniowo ewoluowały w pełni rozpoznawalne gatunki. „Satori” ze swym groźnym i złowieszczym brzmieniem stał się esencją doom metalu.'




Japonia już w latach 70. miała bogatą scenę muzyczną. Działało tam wiele zespołów i wykonawców, którzy upodobali sobie sobie przede wszystkim takie gatunki, jak rock czy jazz, we wszystkich chyba odmianach. Niestety, większość z nich ograniczała się do kopiowania wzorców z muzyki północnoamerykańskiej oraz europejskiej, przeważnie nie zbliżając się nawet do poziomu tych najlepszych. Niektórzy jednak próbowali łączyć zachodnie wzorce z elementami japońskich tradycji muzycznych. Do nich właśnie zalicza się grupa Flower Travellin' Band, założona w 1970 roku przez muzyków posiadających już pewne doświadczenie. Głównie w odgrywaniu cudzych kompozycji. Na szybko skompletowany debiut "Anywhere" również składał się praktycznie z samych przeróbek, w tym zupełnie nieodkrywczych wersji "Black Sabbath" Black Sabbath i "21st Century Schizoid Man" King Crimson, czy bluesowego standardu "Louisiana Blues" Muddy'ego Watersa zagranego tak, jak zrobiłby to niemal każdy bluesrockowy zespół z późnych lat 60. Nieco ciekawiej wypadł tylko "The House of the Rising Sun", choć wzorowany na wersji The Animals, wykonany został w bardziej folkowy, pastoralny sposób. Album ten absolutnie nie sugerował, że zespół ma cokolwiek do zaoferowania.

Tymczasem już rok później ukazał się kolejny longplay. "Satori" ("Oświecenie") jest wypełniony, w przeciwieństwie do swojego poprzednika, autorskim materiałem, którego inspiracje obejmują zarówno anglosaskiego rocka (psychodeliczny nastrój, hardrockowe brzmienie, gdzieniegdzie wyraźne wpływy bluesa), jak i muzykę z własnego podwórka (charakterystyczna melodyka niektórych partii wokalnych i instrumentalnych). Pięć zawartych tu kompozycji nosi ten sam tytuł, tożsamy z nazwą albumu, jednak każda część stanowi odrębny, nieco inny stylistycznie utwór. Rozpoczyna się od dość ciężkiego i posępnego "Part I", zbudowanego na kilku różnych riffach, które przypuszczalnie dostarczyły inspiracji muzykom grupy Slayer - bardzo podobne motywy można usłyszeć zarówno w "Raining Blood", jak i "South of Heaven". Już w tym utworze słychać, że warstwa instrumentalna "Satori" stoi na całkiem dobrym poziomie, aczkolwiek wysokie zaśpiewy Akiry Yamanaki mogą irytować. Jeszcze lepiej prezentują się "Part II", "Part V", a zwłaszcza instrumentalny "Part III", w których muzycy najsilniej nawiązują do własnej kultury, czasem tworząc dość ciekawy klimat. Z drugiej strony znalazło się też tutaj takie nagranie, jak "Part IV" - bardzo standardowy blues rock, o nieco jamowej strukturze, jednak popisy muzyków nie są zbyt interesujące. To najdłuższy utwór na płycie, który nie dość, że nie za bardzo pasuje do pozostałych, to jeszcze jest zdecydowanie najsłabszym fragmentem.

Album do dziś nie został oficjalnie wydany w Europie ani w Stanach, choć za oryginalną edycję japońską odpowiadała amerykańska firma Atlantic. Na własnym rynku wypuściła jedynie singiel ze skróconymi wersjami "Part I" i "Part II". "Satori" ukazał się natomiast w Kanadzie. Już w 1971 roku wypuściła go lokalna wytwórnia GRT. Tyle tylko, że w zmienionej wersji, z zupełnie inną, gorszą okładką i drastycznie zmienioną tracklistą. Całkowicie pominięto "Part IV", a cztery pozostałe utwory skrócono. Ponadto, "Part III" w tej wersji nosi tytuł "Hiroshima" i zawiera partię wokalną, a "Part V" przemianowano na... "Part III". Doszły też cztery zupełnie nowe utwory. Żywiołowy "Kamikaze" to wręcz proto-metalowe nagranie, choć z gitarowymi solówkami ewidentnie odwołującymi się do japońskich korzeni. Z kolei nastrojowy "Lullaby", w którym ludowej partii wokalnej towarzyszy jedynie akompaniament sitaru i fletu, to jedyne nagranie grupy całkowicie wolne od wpływów zachodnich. W sumie szkoda, bo takie oblicze zespołu wypada najciekawiej ze wszystkich. O wszechstronności Flower Travellin' Band świadczą też dwa pozostałe utwory, balladowy "Unaware" oraz ostrzejszy, choć wzbogacony gitara akustyczną "Gimme Air". To już jednak granie w typowo amerykańskie stylu. Warto dodać, że utwory "Hiroshima", "Kamikaze", "Unaware" i "Gimme Air" trafiły później na trzeci japoński album zespołu, "Made in Japan" (ukazał się jeszcze przed słynną koncertówką Deep Purple o tym samym tytule; warto go poznać ze względu na nieobecny tutaj "That's All" - jeden z najbardziej oryginalnych utworów grupy). "Lullaby" pozostał unikalny dla tego wydawnictwa.

"Satori", szczególnie w wersji kanadyjskiej, to całkiem ciekawa mieszanka anglosaskiego rocka przełomu lat 60./70. z elementami muzyki japońskiej. Nie miałbym jednak nic przeciwko temu, by tych ostatnich było tu więcej. Jednak jak na muzyków, którzy jeszcze parę miesięcy wcześniej parali się odgrywaniem bez polotu rockowych i bluesowych kawałków, wydanie takiego materiału jest całkiem sporym postępem. Nawet jeśli same kompozycje są na ogół niezbyt charakterystyczne (z wyjątkiem "Satori (Part I)" oraz "Lullaby", choć w przypadku drugiego jest to raczej kwestia zupełnie odmiennej stylistyki), a wykonanie stoi jedynie na przyzwoitym poziomie. Choć był w tym wszystkim spory potencjał i gdyby zespół umiał go lepiej wykorzystać, a wydawca zapewnił lepsze wsparcie, to kto wie, może dziś nazwa Flower Travellin' Band byłaby bardziej rozpoznawalna?

Paweł Pałasz



..::TRACK-LIST::..

1. Satori Part 1 5:20
2. Satori Part 2 7:02
3. Satori Part 3 10:40
4. Satori Part 4 10:58
5. Satori Part 5 8:02

Bonus Tracks:
6. Map (Japanese single A-side, 1971) 4:26
7. Lullaby (Cnadian single B-side, 1971) 2:40
8. Crash (Japanese single A-side, 1970) 4:06
9. Dhoop (Japanese single B-side, 1970) 3:53



..::OBSADA::..

Joe Yamanaka - vocals
Hideki Ishima - guitar
Jun Kozuki - bass
George Wada - drums



https://www.youtube.com/watch?v=BcAkhuRxuMc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wydany przez japoński Atlantic w 1971 roku, wyśmienity, drugi album grających nieco psychodelicznego, bardzo ciężkiego rocka Japończyków. To jest jedna z najlepszych i najbardziej intensywnych heavy-progresywnych (bardziej 'heavy' niż 'prog') płyt wszech czasów! To granie najłatwiej byłoby przyrównać do bardziej 'progresywnej' wersji wczesnych Led Zeppelin i Black Sabbath ze szczyptą japońskiej melodyki, może nawet folku (okazjonalny sitar itp.), aczkolwiek granie jest wyjątkowo mocne! To jest chyba najlepiej brzmiąca edycja CD, na dodatek uzupełniona o cztery bardzo rzadkie utwory z singli z lat 1970-1972.




'Zespół uchwycił tu eklektyzm rockowej sceny lat 70-tych, i wszystkie filozofie, które stopniowo ewoluowały w pełni rozpoznawalne gatunki. „Satori” ze swym groźnym i złowieszczym brzmieniem stał się esencją doom metalu.'




Japonia już w latach 70. miała bogatą scenę muzyczną. Działało tam wiele zespołów i wykonawców, którzy upodobali sobie sobie przede wszystkim takie gatunki, jak rock czy jazz, we wszystkich chyba odmianach. Niestety, większość z nich ograniczała się do kopiowania wzorców z muzyki północnoamerykańskiej oraz europejskiej, przeważnie nie zbliżając się nawet do poziomu tych najlepszych. Niektórzy jednak próbowali łączyć zachodnie wzorce z elementami japońskich tradycji muzycznych. Do nich właśnie zalicza się grupa Flower Travellin' Band, założona w 1970 roku przez muzyków posiadających już pewne doświadczenie. Głównie w odgrywaniu cudzych kompozycji. Na szybko skompletowany debiut "Anywhere" również składał się praktycznie z samych przeróbek, w tym zupełnie nieodkrywczych wersji "Black Sabbath" Black Sabbath i "21st Century Schizoid Man" King Crimson, czy bluesowego standardu "Louisiana Blues" Muddy'ego Watersa zagranego tak, jak zrobiłby to niemal każdy bluesrockowy zespół z późnych lat 60. Nieco ciekawiej wypadł tylko "The House of the Rising Sun", choć wzorowany na wersji The Animals, wykonany został w bardziej folkowy, pastoralny sposób. Album ten absolutnie nie sugerował, że zespół ma cokolwiek do zaoferowania.

Tymczasem już rok później ukazał się kolejny longplay. "Satori" ("Oświecenie") jest wypełniony, w przeciwieństwie do swojego poprzednika, autorskim materiałem, którego inspiracje obejmują zarówno anglosaskiego rocka (psychodeliczny nastrój, hardrockowe brzmienie, gdzieniegdzie wyraźne wpływy bluesa), jak i muzykę z własnego podwórka (charakterystyczna melodyka niektórych partii wokalnych i instrumentalnych). Pięć zawartych tu kompozycji nosi ten sam tytuł, tożsamy z nazwą albumu, jednak każda część stanowi odrębny, nieco inny stylistycznie utwór. Rozpoczyna się od dość ciężkiego i posępnego "Part I", zbudowanego na kilku różnych riffach, które przypuszczalnie dostarczyły inspiracji muzykom grupy Slayer - bardzo podobne motywy można usłyszeć zarówno w "Raining Blood", jak i "South of Heaven". Już w tym utworze słychać, że warstwa instrumentalna "Satori" stoi na całkiem dobrym poziomie, aczkolwiek wysokie zaśpiewy Akiry Yamanaki mogą irytować. Jeszcze lepiej prezentują się "Part II", "Part V", a zwłaszcza instrumentalny "Part III", w których muzycy najsilniej nawiązują do własnej kultury, czasem tworząc dość ciekawy klimat. Z drugiej strony znalazło się też tutaj takie nagranie, jak "Part IV" - bardzo standardowy blues rock, o nieco jamowej strukturze, jednak popisy muzyków nie są zbyt interesujące. To najdłuższy utwór na płycie, który nie dość, że nie za bardzo pasuje do pozostałych, to jeszcze jest zdecydowanie najsłabszym fragmentem.

Album do dziś nie został oficjalnie wydany w Europie ani w Stanach, choć za oryginalną edycję japońską odpowiadała amerykańska firma Atlantic. Na własnym rynku wypuściła jedynie singiel ze skróconymi wersjami "Part I" i "Part II". "Satori" ukazał się natomiast w Kanadzie. Już w 1971 roku wypuściła go lokalna wytwórnia GRT. Tyle tylko, że w zmienionej wersji, z zupełnie inną, gorszą okładką i drastycznie zmienioną tracklistą. Całkowicie pominięto "Part IV", a cztery pozostałe utwory skrócono. Ponadto, "Part III" w tej wersji nosi tytuł "Hiroshima" i zawiera partię wokalną, a "Part V" przemianowano na... "Part III". Doszły też cztery zupełnie nowe utwory. Żywiołowy "Kamikaze" to wręcz proto-metalowe nagranie, choć z gitarowymi solówkami ewidentnie odwołującymi się do japońskich korzeni. Z kolei nastrojowy "Lullaby", w którym ludowej partii wokalnej towarzyszy jedynie akompaniament sitaru i fletu, to jedyne nagranie grupy całkowicie wolne od wpływów zachodnich. W sumie szkoda, bo takie oblicze zespołu wypada najciekawiej ze wszystkich. O wszechstronności Flower Travellin' Band świadczą też dwa pozostałe utwory, balladowy "Unaware" oraz ostrzejszy, choć wzbogacony gitara akustyczną "Gimme Air". To już jednak granie w typowo amerykańskie stylu. Warto dodać, że utwory "Hiroshima", "Kamikaze", "Unaware" i "Gimme Air" trafiły później na trzeci japoński album zespołu, "Made in Japan" (ukazał się jeszcze przed słynną koncertówką Deep Purple o tym samym tytule; warto go poznać ze względu na nieobecny tutaj "That's All" - jeden z najbardziej oryginalnych utworów grupy). "Lullaby" pozostał unikalny dla tego wydawnictwa.

"Satori", szczególnie w wersji kanadyjskiej, to całkiem ciekawa mieszanka anglosaskiego rocka przełomu lat 60./70. z elementami muzyki japońskiej. Nie miałbym jednak nic przeciwko temu, by tych ostatnich było tu więcej. Jednak jak na muzyków, którzy jeszcze parę miesięcy wcześniej parali się odgrywaniem bez polotu rockowych i bluesowych kawałków, wydanie takiego materiału jest całkiem sporym postępem. Nawet jeśli same kompozycje są na ogół niezbyt charakterystyczne (z wyjątkiem "Satori (Part I)" oraz "Lullaby", choć w przypadku drugiego jest to raczej kwestia zupełnie odmiennej stylistyki), a wykonanie stoi jedynie na przyzwoitym poziomie. Choć był w tym wszystkim spory potencjał i gdyby zespół umiał go lepiej wykorzystać, a wydawca zapewnił lepsze wsparcie, to kto wie, może dziś nazwa Flower Travellin' Band byłaby bardziej rozpoznawalna?

Paweł Pałasz



..::TRACK-LIST::..

1. Satori Part 1 5:20
2. Satori Part 2 7:02
3. Satori Part 3 10:40
4. Satori Part 4 10:58
5. Satori Part 5 8:02

Bonus Tracks:
6. Map (Japanese single A-side, 1971) 4:26
7. Lullaby (Cnadian single B-side, 1971) 2:40
8. Crash (Japanese single A-side, 1970) 4:06
9. Dhoop (Japanese single B-side, 1970) 3:53



..::OBSADA::..

Joe Yamanaka - vocals
Hideki Ishima - guitar
Jun Kozuki - bass
George Wada - drums



https://www.youtube.com/watch?v=BcAkhuRxuMc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Progresywna energia z akustyczną psychodelią i intensywną ambientową elektroniką sprawiają, że album staje się nad wyraz intrygujący.

FA

Nie ukrywam, że na ślad istnienia grupy O.R.k. wpadłem dopiero podczas promocji „Ramagehead”. A będąc jeszcze bardziej szczerym, przyznam, że do zapoznania się z tą muzyką skłonił mnie gościnny występ w utworze „Black Blooms” jednego z moich ulubionych wokalistów - Serja Tankiana (kultowa grupa System Of A Down). A potem zorientowałem się, że w stałym składzie O.R.k. są jeszcze inne znaczące nazwiska. Warto tu wspomnieć Colina Edwina (basista Porcupine Tree) i Pata Mastelotto (perkusista King Crimson). Poza nimi zespół tworzą wokalista Lorenzo Esposito Fornasari (założyciel zespołu) i gitarzysta Carmelo Pipitone. Co również ciekawe, szatę graficzną zaprojektował Adam Jones, muzyk i grafik Toola.

Gdyby ktoś mi kazał przypisać „Ramagehead” do konkretnego gatunku, miałbym spory problem. Kryje się w tej płycie jakieś szaleństwo i oryginalność, które przykuwają uwagę poszukiwacza nieoczywistych brzmień. Sporo tu można znaleźć - rockowy hałas, delikatne skrzypce, tu i ówdzie elektronika, industrialne wkręty i parę innych rozwiązań. Muzyka jest rozdarta między spokojem i wariactwem. Wyraźnie ten konflikt zarysowuje się w imponującym sposobie śpiewania Fornasariego, który przechodzi od wibrującego zawodzenia w wysokich rejestrach do hardrockowego krzyku.

„Ramagehead” stanowi pozycję ciekawą, z którą naprawdę warto się zapoznać. Nie rzuca na kolana i nie przeczuwam, że będę do niej wracał, ale wciąga na więcej niż jedno przesłuchanie i zmusza do większej dawki uwagi.

Piotr Czestkowski



THE INFLUENTIAL BAND OF CREATORS JOIN FORCES FOR THEIR FIRST ALBUM ON KSCOPE - FEATURING KING CRIMSON'S PAT MASTELOTTO, PORCUPINE TREE'S COLIN EDWIN AND SYSTEM OF A DOWN'S SERJ TANKIAN

"A band this strong should be on every prog fan's radar." PROG

A band comprising some of contemporary music's most revered creators, O.R.k. have combined forces once again for a new studio album and first for the ground-breaking UK label Kscope. The band are: accomplished singer and composer LEF (lead vocals), King Crimson's Pat Mastelotto (drums), Porcupine Tree's Colin Edwin (bass), Marta Sui Tubi's Carmelo Pipitone (guitars) and extra special guest Grammy Award-winner Serj Tankian of System of a Down (vocals), who is undoubtedly one of metal's greatest and most renowned vocalists.

Ramagehead is a product of the band’s collective vision, unique influences and a multi-layered reflection of their powerful and engaging live experience. The recordings, and inclusion of Serj Tankian, announces the band's serious intent to use their individual musical chemistry in exploring the hard-edged possibilities within rock. O.R.k. are also teaming up with new label-mates The Pineapple Thief as support for their European and UK tour, as well as heading on additional headline dates in February and March 2019.

The new album was written following their headline European tour in support of second studio album Soul of an Octopus and is a distillation of their live performances. The result contains all the ingredients of a fiery O.R.k. performance with dark and heavy riffing, mesmeric atmospheres and lyrics that reveal the band's bewilderment brought about by our modern world: a world of information overload, of uncertainty and post-truth messages. The track "Black Blooms" features a special collaboration and unmistakable vocals from Serj Tankian.

The mixing for Ramagehead was handled by Adrian Benavides and three-time Grammy-winning engineer Marc Urselli (U2, Foo Fighters, Nick Cave), the mastering by Michael Fossenkemper, engineering by Benavides and Bill Munyon (King Crimson), cover art by Adam Jones (TOOL) and design by Denis Rodier (Superman, Batman, Wonder Woman).



..::TRACK-LIST::..

1. Kneel To Nothing 04:38
2. Signals Erased 04:29
3. Beyond Sight 04:48
4. Black Blooms (feat. Serj Tankian) 04:11
5. Time Corroded 04:30
6. Down The Road 04:40
7. Some Other Rainbow (Part 1) 01:33
8. Strangled Words 04:13
9. Some Other Rainbow (Part 2) 05:34



..::OBSADA::..

Vocals, Keyboards, Electronics - Lorenzo Esposito Fornasari [aka Lef]
Bass, Fretless Bass - Colin Edwin
Acoustic Guitar, Electric Guitar - Carmelo Pipitone
Acoustic Drums, Electronic Drums, Percussion - Pat Mastelotto

With:
Vocals - Serj Tankian (tracks: 4)
Cello - Eleuteria Arena (tracks: 5, 9)




https://www.youtube.com/watch?v=rMfs1ph1ZGU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Progresywna energia z akustyczną psychodelią i intensywną ambientową elektroniką sprawiają, że album staje się nad wyraz intrygujący.

FA

Nie ukrywam, że na ślad istnienia grupy O.R.k. wpadłem dopiero podczas promocji „Ramagehead”. A będąc jeszcze bardziej szczerym, przyznam, że do zapoznania się z tą muzyką skłonił mnie gościnny występ w utworze „Black Blooms” jednego z moich ulubionych wokalistów - Serja Tankiana (kultowa grupa System Of A Down). A potem zorientowałem się, że w stałym składzie O.R.k. są jeszcze inne znaczące nazwiska. Warto tu wspomnieć Colina Edwina (basista Porcupine Tree) i Pata Mastelotto (perkusista King Crimson). Poza nimi zespół tworzą wokalista Lorenzo Esposito Fornasari (założyciel zespołu) i gitarzysta Carmelo Pipitone. Co również ciekawe, szatę graficzną zaprojektował Adam Jones, muzyk i grafik Toola.

Gdyby ktoś mi kazał przypisać „Ramagehead” do konkretnego gatunku, miałbym spory problem. Kryje się w tej płycie jakieś szaleństwo i oryginalność, które przykuwają uwagę poszukiwacza nieoczywistych brzmień. Sporo tu można znaleźć - rockowy hałas, delikatne skrzypce, tu i ówdzie elektronika, industrialne wkręty i parę innych rozwiązań. Muzyka jest rozdarta między spokojem i wariactwem. Wyraźnie ten konflikt zarysowuje się w imponującym sposobie śpiewania Fornasariego, który przechodzi od wibrującego zawodzenia w wysokich rejestrach do hardrockowego krzyku.

„Ramagehead” stanowi pozycję ciekawą, z którą naprawdę warto się zapoznać. Nie rzuca na kolana i nie przeczuwam, że będę do niej wracał, ale wciąga na więcej niż jedno przesłuchanie i zmusza do większej dawki uwagi.

Piotr Czestkowski



THE INFLUENTIAL BAND OF CREATORS JOIN FORCES FOR THEIR FIRST ALBUM ON KSCOPE - FEATURING KING CRIMSON'S PAT MASTELOTTO, PORCUPINE TREE'S COLIN EDWIN AND SYSTEM OF A DOWN'S SERJ TANKIAN

"A band this strong should be on every prog fan's radar." PROG

A band comprising some of contemporary music's most revered creators, O.R.k. have combined forces once again for a new studio album and first for the ground-breaking UK label Kscope. The band are: accomplished singer and composer LEF (lead vocals), King Crimson's Pat Mastelotto (drums), Porcupine Tree's Colin Edwin (bass), Marta Sui Tubi's Carmelo Pipitone (guitars) and extra special guest Grammy Award-winner Serj Tankian of System of a Down (vocals), who is undoubtedly one of metal's greatest and most renowned vocalists.

Ramagehead is a product of the band’s collective vision, unique influences and a multi-layered reflection of their powerful and engaging live experience. The recordings, and inclusion of Serj Tankian, announces the band's serious intent to use their individual musical chemistry in exploring the hard-edged possibilities within rock. O.R.k. are also teaming up with new label-mates The Pineapple Thief as support for their European and UK tour, as well as heading on additional headline dates in February and March 2019.

The new album was written following their headline European tour in support of second studio album Soul of an Octopus and is a distillation of their live performances. The result contains all the ingredients of a fiery O.R.k. performance with dark and heavy riffing, mesmeric atmospheres and lyrics that reveal the band's bewilderment brought about by our modern world: a world of information overload, of uncertainty and post-truth messages. The track "Black Blooms" features a special collaboration and unmistakable vocals from Serj Tankian.

The mixing for Ramagehead was handled by Adrian Benavides and three-time Grammy-winning engineer Marc Urselli (U2, Foo Fighters, Nick Cave), the mastering by Michael Fossenkemper, engineering by Benavides and Bill Munyon (King Crimson), cover art by Adam Jones (TOOL) and design by Denis Rodier (Superman, Batman, Wonder Woman).



..::TRACK-LIST::..

1. Kneel To Nothing 04:38
2. Signals Erased 04:29
3. Beyond Sight 04:48
4. Black Blooms (feat. Serj Tankian) 04:11
5. Time Corroded 04:30
6. Down The Road 04:40
7. Some Other Rainbow (Part 1) 01:33
8. Strangled Words 04:13
9. Some Other Rainbow (Part 2) 05:34



..::OBSADA::..

Vocals, Keyboards, Electronics - Lorenzo Esposito Fornasari [aka Lef]
Bass, Fretless Bass - Colin Edwin
Acoustic Guitar, Electric Guitar - Carmelo Pipitone
Acoustic Drums, Electronic Drums, Percussion - Pat Mastelotto

With:
Vocals - Serj Tankian (tracks: 4)
Cello - Eleuteria Arena (tracks: 5, 9)




https://www.youtube.com/watch?v=rMfs1ph1ZGU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Eruption - The Best Of Eruption (Expanded)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Eruption
Album................: The Best Of Eruption (Expanded)
Genre................: Disco/Pop
Source...............: CD
Year.................: 1981 (Remastered 2017)
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 67 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Big Break Records

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Eruption - I Can't Stand The Rain (Feat. Precious Wilson)[03:09]
2. Eruption - Go Johnnie Go (Keep On Walking, John B.) [03:30]
3. Eruption - Leave A Light [04:21]
4. Eruption - Movin' [04:27]
5. Eruption - Party, Party [03:02]
6. Eruption - Computer Love [04:34]
7. Eruption - Valley Of The Dolls [04:36]
8. Eruption - One Way Ticket [03:37]
9. Eruption - Runaway [04:25]
10. Eruption - Hey There Lonely Girl [03:26]
11. Eruption - Let Me In The Rain [03:56]
12. Eruption - The Way We Were [04:24]
13. Eruption - Wayward Love [03:56]
14. Eruption - You (You Are My Soul) [03:37]
Bonus Tracks
15. Eruption - Good Good Feelin' [03:29]
16. Eruption - Up And Away [03:09]
17. Eruption - Let Me Take You Back In Time [03:13]
18. Eruption - I Can't Stand The Rain (Feat. Precious Wilson) (12'' Long Version)[06:34]
19. Eruption - One Way Ticket (12'' Long Version) [05:07]

Playing Time.........: 01:16:39
Total Size...........: 515,14 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To jeden z tych ciężkich albumów, które od samego początku przygniatają do ziemi i nie pozwalają się podnieść aż do samego końca.

FA

The pulverizing 4th full-length by this German band. Summoned in North Rhine-Westphalia in November 2008, the walking corpse known as Reckless Manslaughter is living proof that death has many faces, covering all tempo variations and unaware of trends or conventions, all the while maintaining a core personality of their very own. To descend into the nether regions where these Death Metal acolytes dwell is to be left to fester in a desolate and fathomless realm whose landscape is filled to the brim with violent blasts, crushing mid-tempo sections, gloomy doom-ish parts and atrocious growls, rounded off with a sprinkling of eerie Finnish melodies. Reckless Manslaughter are nothing if not dependable, and across their three full-lengths to date the Germans have proudly upheld the banner of pure and total Death Metal. And thankfully, they show no signs of letting down that banner with their new opus, "Sinking into Filth". Like its album predecessors, "Sinking into Filth" is all too accurately titled, with wave after wave of world-eating riff and vocal swallowing the listener whole. Reckless Manslaughter here exude a uniquely "gloomy bounce" in their stridently surging songcraft; the energy is felt in full -usually, in the listener's chest cavity- but a paradoxically sorrowful sensation is intertwined into these judiciously compact compositions. What results is something both hypnotizing and heavy, in all senses of the world. Or, simply, this filth is fucking huge. The climax comes with the closing 10-minute epic "Risen from the Mass Grave", which literally sounds like its title. Need more hints? Just check out the cover art, courtesy of Lucas Korte. Maniacs of Bolt Thrower, Demigod, Benediction and Asphyx should already be familiar with Reckless Manslaughter. Those who aren't are encouraged to begin "Sinking into Filth". Expect nothing but utter annihilation and uncompromising, underground-worshipping Metal of Death!



..::TRACK-LIST::..

1. Caverns of Perdition 04:59
2. Befouled Commandments 02:46
3. Awaiting my Demise 02:51
4. Retreat into Nothingness 03:29
5. Aktion 1005 03:19
6. Ruf der Leere 05:37
7. The Sacred Lie (Diabolical Imperium-cover) 04:15
8. Risen from the Mass Grave 10:32



..::OBSADA::..

Chris - Bass
Dennis - Guitar
Leimy: Vocals
Pneumator - Drums
Sebi - Guitar




https://www.youtube.com/watch?v=U-m19JMcq1k



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To jeden z tych ciężkich albumów, które od samego początku przygniatają do ziemi i nie pozwalają się podnieść aż do samego końca.

FA

The pulverizing 4th full-length by this German band. Summoned in North Rhine-Westphalia in November 2008, the walking corpse known as Reckless Manslaughter is living proof that death has many faces, covering all tempo variations and unaware of trends or conventions, all the while maintaining a core personality of their very own. To descend into the nether regions where these Death Metal acolytes dwell is to be left to fester in a desolate and fathomless realm whose landscape is filled to the brim with violent blasts, crushing mid-tempo sections, gloomy doom-ish parts and atrocious growls, rounded off with a sprinkling of eerie Finnish melodies. Reckless Manslaughter are nothing if not dependable, and across their three full-lengths to date the Germans have proudly upheld the banner of pure and total Death Metal. And thankfully, they show no signs of letting down that banner with their new opus, "Sinking into Filth". Like its album predecessors, "Sinking into Filth" is all too accurately titled, with wave after wave of world-eating riff and vocal swallowing the listener whole. Reckless Manslaughter here exude a uniquely "gloomy bounce" in their stridently surging songcraft; the energy is felt in full -usually, in the listener's chest cavity- but a paradoxically sorrowful sensation is intertwined into these judiciously compact compositions. What results is something both hypnotizing and heavy, in all senses of the world. Or, simply, this filth is fucking huge. The climax comes with the closing 10-minute epic "Risen from the Mass Grave", which literally sounds like its title. Need more hints? Just check out the cover art, courtesy of Lucas Korte. Maniacs of Bolt Thrower, Demigod, Benediction and Asphyx should already be familiar with Reckless Manslaughter. Those who aren't are encouraged to begin "Sinking into Filth". Expect nothing but utter annihilation and uncompromising, underground-worshipping Metal of Death!



..::TRACK-LIST::..

1. Caverns of Perdition 04:59
2. Befouled Commandments 02:46
3. Awaiting my Demise 02:51
4. Retreat into Nothingness 03:29
5. Aktion 1005 03:19
6. Ruf der Leere 05:37
7. The Sacred Lie (Diabolical Imperium-cover) 04:15
8. Risen from the Mass Grave 10:32



..::OBSADA::..

Chris - Bass
Dennis - Guitar
Leimy: Vocals
Pneumator - Drums
Sebi - Guitar




https://www.youtube.com/watch?v=U-m19JMcq1k



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wydany przez Sonet w 1972 roku, doskonały, klasyczny album duńskiej progresywnej formacji o pełnym brzmieniu opartym na organach Hammonda i soczystych dźwiękach gitar. Dośc długie, 6-8 minutowe utwory o inteligentnych aranżacjach przypominających stylistykę niemieckiego prog-rocka spod znaku wczesnych Jane, Satin Whale i Grobschnitt.

Oryginalny winyl w idealnym stanie sprzedaje się po 1000 euro! Dodatkowo dołączono siedem stylistycznie bardzo podobnych do zawartości LP nagrań, dokonanych w latach 1972-1974.



..::TRACK-LIST::..

1. Living Dead 7:47
Acoustic Guitar - Benny Stanley
Lead Vocals, Percussion - Ole Wedel
Vocals - Knud Lindhard

2. Princess 6:00
Acoustic Guitar - Benny Stanley
Lead Vocals - Knud Lindhard
Vocals - Ole Wedel
Vocals, Piano - Tommy Hansen

3. Jingoism 6:50
Lead Vocals, Percussion - Ole Wedel
Piano - Tommy Hansen
Vocals - Knud Lindhard

4. Prelude 1:12
Organ - Tommy Hansen

5. The Monk Song, Part 1 5:50
Acoustic Guitar - Benny Stanley
Flute - Poul Åge Hersland
Lead Vocals, Percussion - Ole Wedel
Vocals - Knud Lindhard

6. The Monk Song, Part 2 3:37
Lead Vocals - Ole Wedel
Vocals - Knud Lindhard, Tommy Hansen

7. Going Blind 10:28
Acoustic Guitar, Guitar [Leslie Guitar] - Benny Stanley
Flute - Poul Åge Hersland
Lead Vocals - Knud Lindhard
Vocals, Percussion - Ole Wedel
Vocals, Piano - Tommy Hansen


Bonus Tracks 1972-1974:
8. Circulation
9. Sadness
10. Lady Nasty
11. Through Your Hair
12. Down By The Sea
13. Old Man Fishing
14. Roll The Dice



..::OBSADA::..

Bass - Knud Lindhard
Drums - John Lundvig
Guitar - Benny Stanley
Organ - Tommy Hansen



https://www.youtube.com/watch?v=WAETRv2K-2E


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wydany przez Sonet w 1972 roku, doskonały, klasyczny album duńskiej progresywnej formacji o pełnym brzmieniu opartym na organach Hammonda i soczystych dźwiękach gitar. Dośc długie, 6-8 minutowe utwory o inteligentnych aranżacjach przypominających stylistykę niemieckiego prog-rocka spod znaku wczesnych Jane, Satin Whale i Grobschnitt.

Oryginalny winyl w idealnym stanie sprzedaje się po 1000 euro! Dodatkowo dołączono siedem stylistycznie bardzo podobnych do zawartości LP nagrań, dokonanych w latach 1972-1974.



..::TRACK-LIST::..

1. Living Dead 7:47
Acoustic Guitar - Benny Stanley
Lead Vocals, Percussion - Ole Wedel
Vocals - Knud Lindhard

2. Princess 6:00
Acoustic Guitar - Benny Stanley
Lead Vocals - Knud Lindhard
Vocals - Ole Wedel
Vocals, Piano - Tommy Hansen

3. Jingoism 6:50
Lead Vocals, Percussion - Ole Wedel
Piano - Tommy Hansen
Vocals - Knud Lindhard

4. Prelude 1:12
Organ - Tommy Hansen

5. The Monk Song, Part 1 5:50
Acoustic Guitar - Benny Stanley
Flute - Poul Åge Hersland
Lead Vocals, Percussion - Ole Wedel
Vocals - Knud Lindhard

6. The Monk Song, Part 2 3:37
Lead Vocals - Ole Wedel
Vocals - Knud Lindhard, Tommy Hansen

7. Going Blind 10:28
Acoustic Guitar, Guitar [Leslie Guitar] - Benny Stanley
Flute - Poul Åge Hersland
Lead Vocals - Knud Lindhard
Vocals, Percussion - Ole Wedel
Vocals, Piano - Tommy Hansen


Bonus Tracks 1972-1974:
8. Circulation
9. Sadness
10. Lady Nasty
11. Through Your Hair
12. Down By The Sea
13. Old Man Fishing
14. Roll The Dice



..::OBSADA::..

Bass - Knud Lindhard
Drums - John Lundvig
Guitar - Benny Stanley
Organ - Tommy Hansen



https://www.youtube.com/watch?v=WAETRv2K-2E


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Eddy Grant - Greatest Hits Collection (2 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Eddy Grant
Album................: Greatest Hits Collection
Genre................: Reggae
Source...............: CD
Year.................: 1999
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 63 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Sequel Records – NEDCD

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Eddy Grant - Gimme Hope Jo'anna [03:47]
2. Eddy Grant - I Don't Wanna Dance [03:19]
3. Eddy Grant - Electric Avenue [03:44]
4. Eddy Grant - Can't Get Enough Of You [04:20]
5. Eddy Grant - Do You Feel My Love [03:01]
6. Eddy Grant - Till I Can't Take Love No More [02:44]
7. Eddy Grant - Killer On The Rampage [03:31]
8. Eddy Grant - Baby Come Back [04:57]
9. Eddy Grant - Walking On Sunshine [05:21]
10. Eddy Grant - Living On The Front Line [05:59]
11. Eddy Grant - Boys In The Street [04:15]
12. Eddy Grant - Romancing The Stone [04:51]
13. Eddy Grant - War Party [03:39]
14. Eddy Grant - Hello Africa [05:50]
15. Eddy Grant - Put A Hold On It [03:59]
16. Eddy Grant - Welcome To La Tigre [04:00]
17. Eddy Grant - Don't Back Down [04:33]

Playing Time.........: 01:11:57
Total Size...........: 457,63 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
(Original 12'' Mixes)
---------------------------------------------------------------------

1. Eddy Grant - Living On The Front Line [13:32]
2. Eddy Grant - Hello Africa [12:06]
3. Eddy Grant - Preachin' Genocide [07:19]
4. Eddy Grant - Exiled (From The Love I Know) [09:29]
5. Eddy Grant - Nobody's Got Time [07:21]
6. Eddy Grant - Walking On Sunshine (Remixed By Tim Simenon)[03:44]
7. Eddy Grant - Do You Feel My Love [04:38]
8. Eddy Grant - The Youth Tom Tom [04:29]
9. Eddy Grant - African Kings [05:26]

Playing Time.........: 01:08:08
Total Size...........: 462,43 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Howlin' Sun to kolejny norweski zespół, który udowadnia, że dobry ​​rock wciąż pozostaje żywy i wciąż ma swoich ambitnych amatorów. Kwartet pochodzi z Bergen - miasta-wylęgarni młodych norweskich talentów i na swojej debiutanckiej płycie łączy elementy brytyjskiego rocka przełomu lat 60. i 70. oraz amerykańskiego gitarowego heavy rocka, co w efekcie daje blisko 40 minut klasycznie brzmiącej rockowej muzyki (rozmiary czasowe płyty to także nawiązanie do klasycznej ‘winylowej’ ery). Innymi słowy, Howlin’ Sun gra ciężkiego, osadzonego na bluesie rocka lat 70., którego niesamowicie mocną stroną są instrumentaliści, a ich płyta brzmi jakby została zarejestrowana w studiu na żywo, na tak zwaną „setkę”.

Trzeba podkreślić, że pomimo młodego wieku muzycy tworzący grupę Howlin’ Sun są wyraziście prezentującymi się osobowościami. Wokalista Tor Erik Bjelde swoim charyzmatycznym śpiewem powoduje, że słucha się go jakby był scenicznym dzieckiem Roberta Planta i Jima Morrisona, zapatrzony w Hendrixa gitarzysta Magnus Gullachsen gra niesamowicie energetyczne riffy i chropowate solówki, które osadzone są w solidnym brzmieniu sekcji rytmicznej: Torgrim Nåmdal (perkusja) i Pieter Ten Napel (gitara basowa).

W dobie mody na retro rocka oraz prawdziwego wysypu zespołów, które stylem prezentowanej przez siebie muzyki nawiązują do klasycznych brzmień sprzed 40-50 lat, grupa Howlin’ Sun posiada w sobie pewien trudny do zdefiniowania element, który sprawia, że ​​zdecydowanie wyróżnia się z tłumu. Ich kompozycje to krótkie, zazwyczaj trzyminutowe, dynamiczne, mocno osadzone w organicznym brzmieniu utwory, które mogą sugerować, że wykonuje je grupa z Zachodniego Wybrzeża Stanów, a nie z zimnej Norwegii. Sporo tu amerykańskich wpływów („Hitchhiker Of Love”, "A Little Bit Of Rain"), trochę surf rocka ("Strange Night"), klasycznego bluesa („The Day Took My Sunshine Away”) oraz rocka psychodelicznego ("Yellow Lit Road"). Zespół Howlin’ Sun w każdej nucie, w każdym takcie i w każdej frazie z premedytacją odwołuje się do brzmień sprzed lat, nie stosuje elektroniki, ani też innych współczesnych zdobyczy techniki nagraniowej, co więcej, w jego muzyce pobrzmiewa programowa niedoskonałość i pewnego rodzaju „nieuczesanie”, lecz słuchając tego debiutu nie sposób nie zwrócić uwagi na ewidentną świeżość, jaką grupa Howlin’ Sun wnosi swoim pełnym entuzjazmu graniem.

Pytanie: co dalej? Bo o ile w przypadku debiutanckiej płyty można wybaczyć młodej grupie programową wtórność i artystyczne nieuporządkowanie, to album numer 2 utrzymany w podobnym stylu może już nie spotkać się z taką przychylnością krytyków i słuchaczy...

Artur Chachlowski



Howlin´ Sun - the band that proves that rock is most definitely alive. This band from Bergen, Norway combines elements from 60s British rock and classic guitar-heavy rock to create a modern sound and tastefully rude image.



..::TRACK-LIST::..

1. Hitchhiker Of Love 3:48
2. Westbound 2:12
3. Move 3:16
4. Strange Night 3:31
5. Yellow Lit Road 3:18
6. Day-To-Day Blues 4:55
7. Jupiter 3:46
8. Nothing Like A Shelter 3:40
9. The Day Took My Sunshine Away 3:01
10. A Little Bit Of Rain 4:13




https://www.youtube.com/watch?v=RuY2Apewu2c



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Howlin' Sun to kolejny norweski zespół, który udowadnia, że dobry ​​rock wciąż pozostaje żywy i wciąż ma swoich ambitnych amatorów. Kwartet pochodzi z Bergen - miasta-wylęgarni młodych norweskich talentów i na swojej debiutanckiej płycie łączy elementy brytyjskiego rocka przełomu lat 60. i 70. oraz amerykańskiego gitarowego heavy rocka, co w efekcie daje blisko 40 minut klasycznie brzmiącej rockowej muzyki (rozmiary czasowe płyty to także nawiązanie do klasycznej ‘winylowej’ ery). Innymi słowy, Howlin’ Sun gra ciężkiego, osadzonego na bluesie rocka lat 70., którego niesamowicie mocną stroną są instrumentaliści, a ich płyta brzmi jakby została zarejestrowana w studiu na żywo, na tak zwaną „setkę”.

Trzeba podkreślić, że pomimo młodego wieku muzycy tworzący grupę Howlin’ Sun są wyraziście prezentującymi się osobowościami. Wokalista Tor Erik Bjelde swoim charyzmatycznym śpiewem powoduje, że słucha się go jakby był scenicznym dzieckiem Roberta Planta i Jima Morrisona, zapatrzony w Hendrixa gitarzysta Magnus Gullachsen gra niesamowicie energetyczne riffy i chropowate solówki, które osadzone są w solidnym brzmieniu sekcji rytmicznej: Torgrim Nåmdal (perkusja) i Pieter Ten Napel (gitara basowa).

W dobie mody na retro rocka oraz prawdziwego wysypu zespołów, które stylem prezentowanej przez siebie muzyki nawiązują do klasycznych brzmień sprzed 40-50 lat, grupa Howlin’ Sun posiada w sobie pewien trudny do zdefiniowania element, który sprawia, że ​​zdecydowanie wyróżnia się z tłumu. Ich kompozycje to krótkie, zazwyczaj trzyminutowe, dynamiczne, mocno osadzone w organicznym brzmieniu utwory, które mogą sugerować, że wykonuje je grupa z Zachodniego Wybrzeża Stanów, a nie z zimnej Norwegii. Sporo tu amerykańskich wpływów („Hitchhiker Of Love”, "A Little Bit Of Rain"), trochę surf rocka ("Strange Night"), klasycznego bluesa („The Day Took My Sunshine Away”) oraz rocka psychodelicznego ("Yellow Lit Road"). Zespół Howlin’ Sun w każdej nucie, w każdym takcie i w każdej frazie z premedytacją odwołuje się do brzmień sprzed lat, nie stosuje elektroniki, ani też innych współczesnych zdobyczy techniki nagraniowej, co więcej, w jego muzyce pobrzmiewa programowa niedoskonałość i pewnego rodzaju „nieuczesanie”, lecz słuchając tego debiutu nie sposób nie zwrócić uwagi na ewidentną świeżość, jaką grupa Howlin’ Sun wnosi swoim pełnym entuzjazmu graniem.

Pytanie: co dalej? Bo o ile w przypadku debiutanckiej płyty można wybaczyć młodej grupie programową wtórność i artystyczne nieuporządkowanie, to album numer 2 utrzymany w podobnym stylu może już nie spotkać się z taką przychylnością krytyków i słuchaczy...

Artur Chachlowski



Howlin´ Sun - the band that proves that rock is most definitely alive. This band from Bergen, Norway combines elements from 60s British rock and classic guitar-heavy rock to create a modern sound and tastefully rude image.



..::TRACK-LIST::..

1. Hitchhiker Of Love 3:48
2. Westbound 2:12
3. Move 3:16
4. Strange Night 3:31
5. Yellow Lit Road 3:18
6. Day-To-Day Blues 4:55
7. Jupiter 3:46
8. Nothing Like A Shelter 3:40
9. The Day Took My Sunshine Away 3:01
10. A Little Bit Of Rain 4:13




https://www.youtube.com/watch?v=RuY2Apewu2c



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zespół Disma powstał w 2005 roku w New Jersey i początkowo istniał jako jednoosobowy projekt. Skompletowanie stałego składu i tworzenie materiału zajęło kilka lat - efektem tych starań była wydana w 2011 roku płyta "Towards the Megalith".
Album zawiera 8 potężnych deathmetalowych strzałów - Disma gra ciężki i dość klimatyczny Death Metal w wolnych i średnich tempach. Płyta jako całość bardziej mi się kojarzy z fińską sceną niż DM rodem z USA.
Ciekawe kompozycje, bardzo dobre brzmienie, brutalne i głębokie wokale - jedna z fajniejszych deathowych płyt jakie miałem ostatnio okazję słyszeć.

Vexatus


It took a while for Craig Pillard to return to death metal, but it was possible by Disma, and more specifically "Towards The Megalith". Well, the discussed disc can be safely indicated as an ideal example of how to return to the death metal after many years of "non-existence" - especially from the perspective of this dude. What's more, "Towards..." is not the only appearance of Pillard that can be proud of! In fact, the whole line-up of "veterans" managed to avoid too obvious allusions or all sentimentality, and it showed that it was possible to create an album with a monstrously massive sound and with songs that break down - like the classics. On Disma's debut, unique music was created containing an amazing, overwhelming atmosphere and which is equally captivating.

The recipe for death/doom performed by Disma is particularly interesting: it has to be heavy, straight from the crypt, but at the same time quite diverse and twisted. The most interesting advantage of this disc is the last one mentioned. Well, Americans very often turn here into regions closer to...Finnish death metal! Paces, climate, unusual design of riffs - all this immediately brings to mind the local scene at the beginning of the death metal boom. Next, patents that may be associated with Incantation and Funebrarum, there are also patents loosely related to Rippikoulu, Demigod or Abhorrence. The confirmation is the relatively slow paces (moreover, the ones with blasts have been reduced to a minimum), a lot of lows (which can also be heard after tuning the guitars), Craig's cadaverous, low growl and the well-distorted atmosphere. Putting it into songs - they all deserve a mention. Narrowing down, "Chaos Apparition", "Vault Of Membros" (with an almost funeral doom metal introduction), "Of A Past Forlorn" or - above all! - "Chasm Of Oceanus" (ultra-hit), which if they don't move someone, there is really no point in starting the rest of the album (or listening to this style in general). Because in the case of "Towards The Megalith" it's just impossible to listen to it indifferently - each of the tracks makes a great impression.

Disma's debut is therefore a disc thought out in every inch and on every level. It shows a different approach to classics (including the previously mentioned Incantation), it boasts excellent compositions and a perfect, stuffy atmosphere. It turned out so attractive that Americans in the following yeras of their activity with "Towards The Megalith" reached the wall...

Hames Jetfield


This album ranks up there as one of the greatest death metal albums of all time for me. Why? Because this album has all the right ingredients. Really sick and low tuned guitars, thunderous bass and Craig Pillard on vocals. Who could ask for anything more? For those of you who don't know Pillard sang for Incantation in the 90's and has done other bands and projects in the last 30 years. He's top 5 in the list of greatest death metal singers ever no doubt. King Kong must have gifted Craig with his voice honestly. And that's why anybody that hears his voice would agree that it's beyond words how powerful his voice is. And even to this day he still sounds great. Not easy to do as you get older but he's solid as a rock.

The music on this album is a great mix of slow and fast riffs and some quick time changes here and there which really makes the songs interesting. You have a few songs that are over 6 minutes long but yet those songs don't feel like they are that long. They really do an amazing job on crafting a song that takes you all over the place with some really great riffs by guitarists Bill Venner and Daryl Kahan. The best songs in my opinion are 'Chasm Of Oceanus', 'Lost In The Burial Fog' and the title song. They all have the best arrangements and they hook you in with the mix of doom and speed all flowing together wonderfully. Great lyrics too that are dark and somewhat poetic but they work nicely.

The title track has one of the greatest endings in my book. They hit one note that rings out and the drums do a tribal beat and it's so amazing when they play this song in a live show. It's the perfect way to end a show it is like a grand finale. That one note is so strong it's amazing. It proves that you don't have to have a million notes in a song. It's probably one of the greatest death metal songs that you'll ever hear in my book. There is some slight technical playing on this album with the arrangements when the tempo shifts quite quickly in some parts. But yet you can remember the songs easily that's the best part.

The production is great the guitars are huge on this album. Every instrument you can hear clearly and everything is mixed properly. And Craig Pillard's vocals are so big that it engulfs you very easily. They put some great echo on his voice that really does it justice. When he lets out one of his long winded growls it's frightening. It's so amazing to hear how strong his voice is. No vocal effects here ladies and gentlemen...this is the real thing. There's some singers that get close to Pillard but he's king of the mountain. He sings a lot of the words slowly instead of quickly and it's great. You can understand them if you pay attention close enough.

If you're a fan of old school death metal there's no reason you shouldn't own this album. This is one of the best things ever created in these last 35 years of extreme metal my friends...don't miss out. This will satisfy your tastes in every way no doubt.

Briman72



..::TRACK-LIST::..

1. Chaos Apparition 4:37
2. Chasm Of Oceanus 7:17
3. Spectral Domination 4:44
4. Vault Of Membros 6:39
5. Purulent Quest 4:40
6. Lost In The Burial Fog 6:15
7. Of A Past Forlorn 6:09
8. Towards The Megalith 6:24
9. Of A Past Forlorn (The Megaton Mix Version - Bonus) 6:11



..::OBSADA::..

Daryl Kahan - Guitars
Bill Venner - Guitars
Craig Pillard - Vocals
Randi Stokes - Bass
Shawn Eldridge - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=CR7I9PBeCsM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!