...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Na swojej drugiej płycie Kryształ idzie dalej w poszukiwaniu tego co lubi w muzyce, do brzmienia z pogranicza zimnej fali / shoegaze dodając nuty inspirowane doomem, post-metalem, dronem, gotykiem oraz black metalem.

Piranha Music


Jestem zdania ze Piranha Music to jedna z najciekawszych wytwórni w Polsce i jej katalog wydawnictw jest absolutnie wyjątkowy. Z tego powodu nie mogę i nie chcę pominąć żadnego wydawnictwa pojawiającego się pod tym szyldem, dlatego też sięgnąłem po płytę od zespołu Kryształ.

Kapela kompletnie mi nieznana do tej pory. Muzycznie porusza się w rejonach, które też są mi obce, albo mi z nimi po prostu nie po drodze. Tym razem jednak wniknąłem w to zimnofalowe brzmienie i przepadłem. Żeby wam przybliżyć nieco w jakich rejonach porusza się zespół Kryształ na płycie „Poświaty”, to posłużę się ty, co napisał sam wydawca, bo jak napisałem wyżej, nie znam się, ale się wypowiem. Post punk, shoegaze i właśnie zimna fala to muzyczne krainy przenikające się na tej płycie. Ja sobie jeszcze dodam do tego black metal. Nie istotne, że to zaledwie kilka sekund jednego numeru no, ale posłuchajcie sobie końcówki „Kwiaty zła”… Ale już nie chce dalej brnąć w ten temat. Ważne jest to, czym ta płyta stałą się dla mnie. Jest to materiał naładowany emocjami. Dużo tu niepokoju, obaw, pytań pozostawionych bez odpowiedzi. Może dla tego weszła mi ta płyta tak mocno, bo sam jestem w ostatnim czasie targany podobnymi emocjami i idealnie wręcz ta muzyka ze mną rezonuje. I tu leży wielka siła tej płyty. W emocjach, które wywołuje, ale i w tych, które potrafi przekazać. Dla mnie te najlepsze strzały w serce i bezpośrednie ciosy emocjonalne to na pewno „Młody Bóg” – absolutnie wspaniały utwór z zajebistym tekstem. Bardzo lubię też „Rzut kamieniem” – stonowany, delikatny kawałek z bardzo ładną melodią. Rozpoczynający płytę „Radość” to też świetny kawałek szczególnie pod względem wokalnym. Zresztą ogólnie wokale na tej płycie są ba bardzo wysokim poziomie ocierające się miejscami o piosenkę aktorską. Wokal potrafi się łamać wręcz pod ciężarem emocji. I to wszytko jest też delikatne okraszone intrygującym akcentem.

Ktoś może mi teraz zarzucić, ze gust muzyczny mi się przekalibrował. Zmiękłem? Zestarzałem się? Czy metal to już nie dla mnie? Absolutnie nie! Ale takie płyty jak „Poświaty” przypominają mi, że świat muzyczny jest jednak ogromny i czasem warto wyjść ze swojej strefy komfortu muzycznego i posłuchać czegoś innego, bo może to być wyjątkowa perełka. Albo Kryształ.

Pathologist


W sieci można trafić na naprawdę zaskakujące rzeczy. Jakiś czas temu spotkałem się z całą serią zdjęć prezentujących opustoszałe miejsca, sprawiające wrażenie jakby tkwiły gdzieś pomiędzy rzeczywistością, a senną jawą… czasem przestrzenią. Pogrążone w półmroku place zabaw, wyludnione powierzchnie biurowe, korytarze, mieszkania …każde z nich emanuje specyficzną nostalgiczną aurą. Mogą przywołać dawno zapomniane wspomnienie, innym razem wyrzucony z pamięci senny koszmar. W obcowaniu z nimi jest coś fascynującego, a nawet hipnotyzującego. Z drugiej strony, trudno uciec od przekonania, że ta złowieszcza pustka potrafi dosłownie pochłonąć obserwatora. Nadano im nazwę- przestrzenie liminalne. Podążając dalej tym tropem, możemy natrafić na okładkę płyty „Poświaty”, warszawskiego kwartetu Kryształ (unieście teraz wzrok i spójrzcie na to zdjęcie!)… Jeżeli pójdziemy o krok dalej i zanurzymy się w jej muzyczną zawartość, będzie nam dane doświadczyć podobnego stanu jak ten, gdy długo wpatrujemy się w pustkę liminalnych przestrzeni.

„Poświaty” to drugi album formacji Kryształ, w której skład wchodzą Hubert Kos, Iurii Kasianenko, Jakub Didkowski oraz Kubczak Dobrzyński. Zanim Kryształ trafił pod skrzydła Piranha Music (wytwórni specjalizującej się w wyszukiwaniu prawdziwych perełek na niezależnej rodzimej scenie muzycznej), wydał kilka całkiem niezłych singli i pełnoprawny długogrający debiut. Na wstępie warto podkreślić i pochwalić konsekwencję w działaniu kwartetu. Od momentu powstania w 2021 roku, Kryształ pozostał wierny zimnofalowej estetyce. Jej dominację można było wyczuć zarówno na pierwszej płycie, jak i świeżo wydanych „Poświatach” (swoją premierę miały w listopadzie 2024 roku). Zestawiając oba wydawnictwa widać, jak grupa rozbudowała swoje brzmienie i na przestrzeni zaledwie dwóch lat rozwinęła się praktycznie na każdej płaszczenie.

Na „Poświatach”, gęsta i mroczna atmosfera znana z gotyckich post-punkowych klasyków lat 80-tych jak „Pornography” The Cure czy „In the Flat Field” Bauhaus, miesza się ze shoegazowymi ścianami dźwięków i schowanymi za nimi wokalami. Zespół otwarcie przyznaje się do inspiracji katalogiem kultowej wytwórni 4AD, pod skrzydłami której wydawali między innymi Dead Can Dance, Cocteau Twins czy właśnie Bauhaus. Czerpiąc co najlepsze z dorobku brytyjskiego labelu, Kryształ nagrał album niezwykle klimatyczny, ale też taki na którym nie brakło świetnych melodii („Młody Bóg”).

Ja osobiście odnajduję w muzyce Kryształu wrażliwość i ducha midwest emo spod szyldu Mineral czy American Football („Rzut Kamieniem”, „Złote rybki”). Introspektywne teksty, których autorem jest Iurii Kasianenko, to emocjonalny rollercoaster idealnie korespondujący z rozmywającymi się muzycznymi pejzażami. Pozostając wiernym shoegazowej estetyce, wokal miejscami będzie trudny do zrozumienia (tak ma być!), ale gdy uważnie się wsłuchamy dostrzeżemy najprawdopodobniej najcenniejszy element „Poświat” – jej warstwę liryczną. Kasianenko potrafi zakląć w swoich tekstach całe spektrum emocji – niepokój, żal czy tęsknotę…jednocześnie unikając popadania w banał.

To, co wyróżnia grupę na tle wielu post-punkowych formacji, które w ostatnim czasie powstają niczym grzyby po deszczu, to próba wplecenia innych, mniej oczywistych gatunków w mozaikę dźwięków tworzących „Poświaty”. Kryształ nie boi się sięgać po cięższe odmiany muzyki, które wbrew temu co może sugerować logo na okładce nie dominują, a stanowią idealne urozmaicenie kompozycji (mimo to końcówka „Kwiatów Zła” zmiecie was z planszy!). Na „Poświatach” nie brakuje mocniejszych fragmentów, ale formacja bardzo rozważnie podchodzi do ich użycia. Efekt końcowy to idealny balans pomiędzy onirycznym shoegazem, awangardowym post punkiem i ciężarem znanym z black czy doom metalu.

Mam wrażenie, że wszystko co nagrał warszawski kwartet w początkowej fazie swojej działalności było zaledwie rozgrzewką przed stworzenia materiału, który trafił na „Poświaty” i dopiero na drugim albumie dane im było w pełni rozwinąć skrzydła. „Poświaty” to niezwykle dojrzała płyta, która spodoba się zarówno fanom klasycznego shoegazeu, jak i tym którzy gustują w cięższych brzmieniach. Zawsze kibicowałem zespołom, które w mniej oczywisty sposób podchodziły do tego typu grania. Bardzo lubię „Shelter” – Alcest, „Infinite Granite” – Deafheaven czy wreszcie „White Pony” – Deftones … do tej listy śmiało mogę dołożyć drugi studyjny album Kryształu. „Poświaty” to prawdziwy klejnot (lub kryształ) w katalogu Piranha Music i jedna z najlepszych polskich płyt 2024 roku!

Grzegorz Bohosiewicz



..::TRACK-LIST::..

1. Radość 05:18
2. Kwiaty zła 03:40
3. Koniec magii 04:52
4. Młody Bóg 04:19
5. Rzut kamieniem 04:18
6. Złote rybki 04:40
7. Strefa ciekawości 03:45
8. Zamek z piasku 06:53



..::OBSADA::..

Hubert Kos
Iurii Kasianenko
Jakub Didkowski
Kubczak Dobrzyński



https://www.youtube.com/watch?v=Fqh0qM1Nps0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po wydaniu dwóch płyt: Electronic Meditation i Alpha Centauri, grupa Tangerine Dream nadal była w okowach awangardy. Album Zeit wydany w sierpniu 1972r stanowił kolejny krok w rozwoju zespołu. W tym czasie wykrystalizował się skład który przetrwał niemal całe lata '70. Edgar Froese, Peter Baumann i Christopher Franke na tym albumie stworzyli zręby ambientowej przestrzeni. Grupa nadal w niewielkim stopniu wykorzystywała elektronikę, dominują posępne dźwięki wiolonczeli. Jakby zastygłe w przestrzeni lub zatrzymane w kadrze. Ta skrajnie minimalistyczna muzyka, cały czas tworzona była intuicyjnie, bez jakiś specjalnych założeń. Na wykorzystanie instrumentów smyczkowych nalegał Peter Baumann, a wiolonczelista Jochen Von Brumbcow wywiązał się wzorcowo ze swojego zadania. Nie bez faktu jest to iż płyta Zeit ukazała się miesiąc później po albumie Irrlicht będącym debiutem jej byłego członka i perkusisty, Klausa Schulze. Zadziwiające jest to jak podobną drogę na początku obrali muzycy Tangerine Dream i Schulze. Oni budowali chłodne i zimne struktury przy pomocy smyczków, Schulze używał organów elektronowych. Jego muzyka posiadała tę samą posępną, minimalistyczną aurę. Na Zeit grupa nie wahała użyć dronu, dźwięku o niskiej częstotliwości mającego psychodeliczny aspekt. Podobnie jak w przypadku Klausa Schulze, ówczesna muzyka Tangerine Dream miała programowy charakter.

Zeit opisuje ludzką samotność w obliczu nieskończoności wszechświata. Te ponure obrazy kreowane przez zespół mogą się kojarzyć z filmami Andrieja Tarkowskiego. To podobny szary, smutny i brudny świat w którym niemal zgasło życie. Mimo to, jest to niesamowicie fascynująca muzyka. Jak to w przypadku reedycji bywa, mamy tu dołożony bonusowy dysk. A ten zawiera niepublikowany wcześniej koncert z Kolonii z listopada 1972r. Jedynie 2 utwory Klangwaldt part 1 i 2, ale aura niemal ta sama co na Zeit. Grupa w szczytowej, improwizatorskiej formie brzmi równie niesamowicie co w studiu. Jeżeli ktoś myśli o włączeniu tych reedycji do swoich zbiorów, na pewno nie będzie tego żałował. Fantastyczna muzyka, edycja i zespół w swoim najlepszym, bo poszukującym wydaniu.

R.M.


Trzeci album Tangerine Dream to zarazem debiut najsłynniejszego składu zespołu. Do Edgara Froese'a i Christophera Franke'a dołączył kolejny muzyk grający na instrumentach klawiszowych - Peter Baumann. Właśnie to trio odpowiada za wszystkie najważniejsze albumy grupy. "Zeit" to potężne otwarcie tego etapu - w wersji winylowej materiał zajmuje aż dwie płyty, a składają się na nie cztery około dwudziestominutowe nagrania. Pod względem stylistycznym album stanowi logiczną kontynuację zwrotu słyszalnego na "Alpha Centauri".

Zespół całkowicie odszedł tu od swoich krautrockowych korzeni i grania inspirowanych awangardą jamów. Zamiast tego proponuje dronowe, ambientowe pejzaże w niemal przesadnie wolnym tempie. Wciąż co prawda utrzymane w kosmicznym klimacie, jednak tym razem znacznie mroczniejszym. Uwagę zwraca niemal całkowite odejście od tradycyjnych instrumentów na rzecz syntezatorów i innych generatorów dźwięków. Wyjątek stanowi rozpoczynający całość "Birth of Liquid Plejades", nagrany z udziałem licznych gości, w tym kwartetem wiolonczelistów i grającym na elektrycznych organach Steve'em Schroyderem (byłym członkiem Tangerine Dream). Ponadto, na syntezatorze Mooga zagrał Florian Fricke z Popol Vuh. Jest to swego rodzaju przejściowy utwór, przywołujący wyraźne skojarzenia z poprzednim albumem, a zarazem wprowadzający już w tę bardziej minimalistyczną, stricte elektroniczną muzykę proponowaną przez trio w pozostałych nagraniach.

"Zeit" to bardzo intrygujący album, ale ze względu na bardzo abstrakcyjny charakter i długość, niezbyt łatwy w odbiorze i niespecjalnie zachęcający do kolejnych przesłuchań. Pewnie lepszym rozwiązaniem byłoby wydanie pojedynczego longplaya. Jednak nie można pominąć znaczenia tego materiału dla rozwoju muzyki elektronicznej.

Paweł Pałasz


Unbelievable stuff. This is truly an album that divides the listeners big time. Some call it genius, others call it a big piece of crap. Giving the ratings I gave it, I'm obviously with the former. This was the album that premiered Peter Baumann to the fold, who would stick with the band until 1977. There is nothing rock about this album. What you get is lots of spacy electronic effects that spans over two discs, each piece lasting 17-22 minutes.
"Birth of Liquid Plejades" starts off with a cello quartet (I believe one of the cellists was a member of HOELDERLIN), which is extremely sinister sounding, helped further with strange electronic manipulation of the cellos. Eventually the cellos disappears, and a Moog kicks in (from Florian Fricke, of POPOL VUH, who was a guest here). This seems to be one of Fricke's last recording with the Moog, before he turned to religion and to the piano and away from the Moog. There is some organ in the background. Here previous member Steve Schroyder makes a guest (he would later join ASH RA TEMPEL for "Seven Up"). Then at the end is this very trippy, PINK FLOYD like organ. The next piece, "Nebulous Dawn" is strictly electronic effects. "Origin of Supernatural Probabilities" is mainly one long sinister- sounding drone with more electronic effects, while the title track basically sounds like the middle part of PINK FLOYD's "Echoes", but it's actually nothing but wind sounds.

There is no doubt that this album is one long LSD trip. It's strange how a record label like Ohr had the balls to put out such a record realizing it wouldn't sell. But I'm glad they did. Such a far cry from the stuff they did in the mid 1980s, it's not even funny. Yes, there's no such thing as a real tune here on "Zeit". Jerome Froese (Edgar Froese's son, the baby seen on several TD albums, including "Atem" and the gatefold of "Zeit", and a member of TANGERINE DREAM since the early '90s) hates this album, but that's not my problem. That's probably more the reason for me to like this album. A strange album indeed!

Proghead



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Zeit : Largo In Four Movements
1. First Movement : Birth Of Liquid Plejades 19:55
Synthesizer [Moog] – Florian Fricke

2. Second Movement : Nebulous Dawn 17:54
3. Third Movement : Origin Of Supernatural Probabilities 19:33
4. Fourth Movement : Zeit 17:01


CD 2 - The Klangwald Performance, Cologne, November 1972
1. Klangwald (Part One) 37:23
2. Klangwald (Part Two) 40:41

CD1 recorded at Dierks Studio, Stommeln, Cologne 1972.
CD2 recorded live at the Grossen Sendesaal des Rundfunkhauses, Cologne, Germany on 25th November 1972.
24-bit digital remastering at The Audio Archiving Company, London.



..::OBSADA::..

Edgar Froese - glissando guitar, sound generators
Christoph Franke - VCS3 synth, keyboards, cymbals
Peter Baumann - VCS3 synth, organ, vibes

With:
Steve Schroyder - organ
Florian Fricke - Moog synth

The Cologne Cello Quartet :
Christian Vallbracht - cello
Joachim Von Grumbcow - cello
Hans Joachim Brune - cello
Johannes Lucke - cello



https://www.youtube.com/watch?v=w5js_AWq0zs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po wydaniu dwóch płyt: Electronic Meditation i Alpha Centauri, grupa Tangerine Dream nadal była w okowach awangardy. Album Zeit wydany w sierpniu 1972r stanowił kolejny krok w rozwoju zespołu. W tym czasie wykrystalizował się skład który przetrwał niemal całe lata '70. Edgar Froese, Peter Baumann i Christopher Franke na tym albumie stworzyli zręby ambientowej przestrzeni. Grupa nadal w niewielkim stopniu wykorzystywała elektronikę, dominują posępne dźwięki wiolonczeli. Jakby zastygłe w przestrzeni lub zatrzymane w kadrze. Ta skrajnie minimalistyczna muzyka, cały czas tworzona była intuicyjnie, bez jakiś specjalnych założeń. Na wykorzystanie instrumentów smyczkowych nalegał Peter Baumann, a wiolonczelista Jochen Von Brumbcow wywiązał się wzorcowo ze swojego zadania. Nie bez faktu jest to iż płyta Zeit ukazała się miesiąc później po albumie Irrlicht będącym debiutem jej byłego członka i perkusisty, Klausa Schulze. Zadziwiające jest to jak podobną drogę na początku obrali muzycy Tangerine Dream i Schulze. Oni budowali chłodne i zimne struktury przy pomocy smyczków, Schulze używał organów elektronowych. Jego muzyka posiadała tę samą posępną, minimalistyczną aurę. Na Zeit grupa nie wahała użyć dronu, dźwięku o niskiej częstotliwości mającego psychodeliczny aspekt. Podobnie jak w przypadku Klausa Schulze, ówczesna muzyka Tangerine Dream miała programowy charakter.

Zeit opisuje ludzką samotność w obliczu nieskończoności wszechświata. Te ponure obrazy kreowane przez zespół mogą się kojarzyć z filmami Andrieja Tarkowskiego. To podobny szary, smutny i brudny świat w którym niemal zgasło życie. Mimo to, jest to niesamowicie fascynująca muzyka. Jak to w przypadku reedycji bywa, mamy tu dołożony bonusowy dysk. A ten zawiera niepublikowany wcześniej koncert z Kolonii z listopada 1972r. Jedynie 2 utwory Klangwaldt part 1 i 2, ale aura niemal ta sama co na Zeit. Grupa w szczytowej, improwizatorskiej formie brzmi równie niesamowicie co w studiu. Jeżeli ktoś myśli o włączeniu tych reedycji do swoich zbiorów, na pewno nie będzie tego żałował. Fantastyczna muzyka, edycja i zespół w swoim najlepszym, bo poszukującym wydaniu.

R.M.


Trzeci album Tangerine Dream to zarazem debiut najsłynniejszego składu zespołu. Do Edgara Froese'a i Christophera Franke'a dołączył kolejny muzyk grający na instrumentach klawiszowych - Peter Baumann. Właśnie to trio odpowiada za wszystkie najważniejsze albumy grupy. "Zeit" to potężne otwarcie tego etapu - w wersji winylowej materiał zajmuje aż dwie płyty, a składają się na nie cztery około dwudziestominutowe nagrania. Pod względem stylistycznym album stanowi logiczną kontynuację zwrotu słyszalnego na "Alpha Centauri".

Zespół całkowicie odszedł tu od swoich krautrockowych korzeni i grania inspirowanych awangardą jamów. Zamiast tego proponuje dronowe, ambientowe pejzaże w niemal przesadnie wolnym tempie. Wciąż co prawda utrzymane w kosmicznym klimacie, jednak tym razem znacznie mroczniejszym. Uwagę zwraca niemal całkowite odejście od tradycyjnych instrumentów na rzecz syntezatorów i innych generatorów dźwięków. Wyjątek stanowi rozpoczynający całość "Birth of Liquid Plejades", nagrany z udziałem licznych gości, w tym kwartetem wiolonczelistów i grającym na elektrycznych organach Steve'em Schroyderem (byłym członkiem Tangerine Dream). Ponadto, na syntezatorze Mooga zagrał Florian Fricke z Popol Vuh. Jest to swego rodzaju przejściowy utwór, przywołujący wyraźne skojarzenia z poprzednim albumem, a zarazem wprowadzający już w tę bardziej minimalistyczną, stricte elektroniczną muzykę proponowaną przez trio w pozostałych nagraniach.

"Zeit" to bardzo intrygujący album, ale ze względu na bardzo abstrakcyjny charakter i długość, niezbyt łatwy w odbiorze i niespecjalnie zachęcający do kolejnych przesłuchań. Pewnie lepszym rozwiązaniem byłoby wydanie pojedynczego longplaya. Jednak nie można pominąć znaczenia tego materiału dla rozwoju muzyki elektronicznej.

Paweł Pałasz


Unbelievable stuff. This is truly an album that divides the listeners big time. Some call it genius, others call it a big piece of crap. Giving the ratings I gave it, I'm obviously with the former. This was the album that premiered Peter Baumann to the fold, who would stick with the band until 1977. There is nothing rock about this album. What you get is lots of spacy electronic effects that spans over two discs, each piece lasting 17-22 minutes.
"Birth of Liquid Plejades" starts off with a cello quartet (I believe one of the cellists was a member of HOELDERLIN), which is extremely sinister sounding, helped further with strange electronic manipulation of the cellos. Eventually the cellos disappears, and a Moog kicks in (from Florian Fricke, of POPOL VUH, who was a guest here). This seems to be one of Fricke's last recording with the Moog, before he turned to religion and to the piano and away from the Moog. There is some organ in the background. Here previous member Steve Schroyder makes a guest (he would later join ASH RA TEMPEL for "Seven Up"). Then at the end is this very trippy, PINK FLOYD like organ. The next piece, "Nebulous Dawn" is strictly electronic effects. "Origin of Supernatural Probabilities" is mainly one long sinister- sounding drone with more electronic effects, while the title track basically sounds like the middle part of PINK FLOYD's "Echoes", but it's actually nothing but wind sounds.

There is no doubt that this album is one long LSD trip. It's strange how a record label like Ohr had the balls to put out such a record realizing it wouldn't sell. But I'm glad they did. Such a far cry from the stuff they did in the mid 1980s, it's not even funny. Yes, there's no such thing as a real tune here on "Zeit". Jerome Froese (Edgar Froese's son, the baby seen on several TD albums, including "Atem" and the gatefold of "Zeit", and a member of TANGERINE DREAM since the early '90s) hates this album, but that's not my problem. That's probably more the reason for me to like this album. A strange album indeed!

Proghead



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Zeit : Largo In Four Movements
1. First Movement : Birth Of Liquid Plejades 19:55
Synthesizer [Moog] – Florian Fricke

2. Second Movement : Nebulous Dawn 17:54
3. Third Movement : Origin Of Supernatural Probabilities 19:33
4. Fourth Movement : Zeit 17:01


CD 2 - The Klangwald Performance, Cologne, November 1972
1. Klangwald (Part One) 37:23
2. Klangwald (Part Two) 40:41

CD1 recorded at Dierks Studio, Stommeln, Cologne 1972.
CD2 recorded live at the Grossen Sendesaal des Rundfunkhauses, Cologne, Germany on 25th November 1972.
24-bit digital remastering at The Audio Archiving Company, London.




..::OBSADA::..

Edgar Froese - glissando guitar, sound generators
Christoph Franke - VCS3 synth, keyboards, cymbals
Peter Baumann - VCS3 synth, organ, vibes

With:
Steve Schroyder - organ
Florian Fricke - Moog synth

The Cologne Cello Quartet :
Christian Vallbracht - cello
Joachim Von Grumbcow - cello
Hans Joachim Brune - cello
Johannes Lucke - cello



https://www.youtube.com/watch?v=w5js_AWq0zs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zestaw składający się z 76 utworów i czterech płyt CD, podsumowujący dorobek Oi! legendy The 4 Skins nagrany w latach 1980-1984.

- Płyta pierwsza zawiera wszystkie utwory nagrane przez pierwotnego wokalistę zespołu Gary’ego Hodgesa, w tym singiel „One Law For Them”, który zajął 4. miejsce na liście Independent Chart.
- Zawiera także ich wkład w przełomowe składanki „Oi! „The Album”, „Strength Thru Oi!” i „Carry On Oi!”.
- Druga płyta to debiutancki album zespołu, który w kwietniu 1982 roku znalazł się na pierwszym miejscu listy przebojów muzyki niezależnej. Zawiera wszystkie utwory nagrane z wokalistą Pantherem, w tym 10 najpopularniejszych singli indie „Yesterdays Heroes”.
- Trzecia płyta to album „Fistful Of… 4 Skins”, który zajął 11. miejsce na liście przebojów indie, a zespołem kierował były wokalista Last Resort Roi Pearce.
- Czwarta płyta to rzadki album koncertowy „From Chaos To 1984”.


76-track four CD clam shell box set rounding up all that Oi! legends The 4 Skins recorded between 1980 and 1984.

- Disc One features all the tracks recorded by the band’s original vocalist Gary Hodges including the ‘One Law For Them’ single which hit No. 4 on the Independent Chart.
- Also features their contributions to the seminal ‘Oi! The Album’, ‘Strength Thru Oi!’ and ‘Carry On Oi!’ compilations.
- The second disc is the band’s debut LP which topped the Indie Chart in April 1982. This features all the songs recorded with vocalist Panther including the Indie Top 10 single ‘Yesterdays Heroes’.
- Disc Three is the ‘Fistful Of… 4 Skins’ album which hit No.11 on the Indie Chart and saw the band led by ex-Last Resort vocalist Roi Pearce.
- The fourth disc is the rare live ‘From Chaos To 1984’ LP.



'From Chaos to 1984' to album koncertowy, wydany w 1984 roku przez Syndicate Records, jest to trzeci i ostatni album zespołu. Nagrany w połowie 1984 roku przed zaproszoną publicznością przyjaciół w studiu przy Waterloo Road w Londynie, album dokumentuje pożegnalny koncert zespołu i ostatnie nagrania (do częściowego ponownego spotkania w 2007 roku).



..::TRACK-LIST::..

From Chaos To 1984:
1. Wonderful World
2. Jealousy
3. On The Streets
4. Johnny Go Home
5. 1984
6. Bread Or Blood
7. Saturday
8. A.C.A.B.
9. City Boy
10. 5 More Years (Layabouts Anthem)
11. Evil
12. On File
13. Clockwork Skinhead
14. Chaos

Recorded at Alaska studio in front of an invited audience




https://www.youtube.com/watch?v=LspX_VHgp7A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zestaw składający się z 76 utworów i czterech płyt CD, podsumowujący dorobek Oi! legendy The 4 Skins nagrany w latach 1980-1984.

- Płyta pierwsza zawiera wszystkie utwory nagrane przez pierwotnego wokalistę zespołu Gary’ego Hodgesa, w tym singiel „One Law For Them”, który zajął 4. miejsce na liście Independent Chart.
- Zawiera także ich wkład w przełomowe składanki „Oi! „The Album”, „Strength Thru Oi!” i „Carry On Oi!”.
- Druga płyta to debiutancki album zespołu, który w kwietniu 1982 roku znalazł się na pierwszym miejscu listy przebojów muzyki niezależnej. Zawiera wszystkie utwory nagrane z wokalistą Pantherem, w tym 10 najpopularniejszych singli indie „Yesterdays Heroes”.
- Trzecia płyta to album „Fistful Of… 4 Skins”, który zajął 11. miejsce na liście przebojów indie, a zespołem kierował były wokalista Last Resort Roi Pearce.
- Czwarta płyta to rzadki album koncertowy „From Chaos To 1984”.


76-track four CD clam shell box set rounding up all that Oi! legends The 4 Skins recorded between 1980 and 1984.

- Disc One features all the tracks recorded by the band’s original vocalist Gary Hodges including the ‘One Law For Them’ single which hit No. 4 on the Independent Chart.
- Also features their contributions to the seminal ‘Oi! The Album’, ‘Strength Thru Oi!’ and ‘Carry On Oi!’ compilations.
- The second disc is the band’s debut LP which topped the Indie Chart in April 1982. This features all the songs recorded with vocalist Panther including the Indie Top 10 single ‘Yesterdays Heroes’.
- Disc Three is the ‘Fistful Of… 4 Skins’ album which hit No.11 on the Indie Chart and saw the band led by ex-Last Resort vocalist Roi Pearce.
- The fourth disc is the rare live ‘From Chaos To 1984’ LP.



'From Chaos to 1984' to album koncertowy, wydany w 1984 roku przez Syndicate Records, jest to trzeci i ostatni album zespołu. Nagrany w połowie 1984 roku przed zaproszoną publicznością przyjaciół w studiu przy Waterloo Road w Londynie, album dokumentuje pożegnalny koncert zespołu i ostatnie nagrania (do częściowego ponownego spotkania w 2007 roku).



..::TRACK-LIST::..

From Chaos To 1984:
1. Wonderful World
2. Jealousy
3. On The Streets
4. Johnny Go Home
5. 1984
6. Bread Or Blood
7. Saturday
8. A.C.A.B.
9. City Boy
10. 5 More Years (Layabouts Anthem)
11. Evil
12. On File
13. Clockwork Skinhead
14. Chaos

Recorded at Alaska studio in front of an invited audience




https://www.youtube.com/watch?v=LspX_VHgp7A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Anna Jantar - Złota Kolekcja (2 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Anna Jantar
Album................: Złota Kolekcja
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 2010
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 62 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Złota Kolekcja

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1 - Radość najpiękniejszych lat
---------------------------------------------------------------------

1. Anna Jantar - Najtrudniejszy Pierwszy Krok [02:57]
2. Anna Jantar - Tyle Słońca W Całym Mieście [03:09]
3. Anna Jantar - Cygańska Jesień [03:17]
4. Anna Jantar - Radość Najpiękniejszych Lat [03:57]
5. Anna Jantar - Zawsze Gdzieś Czeka Ktoś [03:01]
6. Anna Jantar - Kto Umie Tęsknić [03:03]
7. Anna Jantar - Nie Wierz Mi, Nie Ufaj Mi [04:25]
8. Anna Jantar - Tylko Mnie Poproś Do Tańca [04:56]
9. Anna Jantar - Nic Nie Może Wiecznie Trwać [03:56]
10. Anna Jantar - Wielka Dama Tańczy Sama [03:31]
11. Anna Jantar - Ktoś Między Nami [04:37]
12. Anna Jantar - Moje Jedyne Marzenie [03:38]
13. Anna Jantar - Gdzie Nie Spojrzę - Ty [02:17]
14. Anna Jantar - Ktoś Wymyślił Naszą Miłość [03:58]
15. Anna Jantar - Staruszek Świat [03:29]
16. Anna Jantar - Tak Wiele Jest Radości [04:19]
17. Anna Jantar - Za Każdy Uśmiech [03:05]
18. Anna Jantar - Żeby Szczęśliwym Być [02:54]
19. Anna Jantar - Godzina Drogi [02:55]
20. Anna Jantar - Pozwolił Nam Los [03:03]
21. Anna Jantar - Kto Powie Nam [03:18]
22. Anna Jantar - Co Ja W Tobie Widziałam [02:55]

Playing Time.........: 01:16:49
Total Size...........: 476,26 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2 - Spocząć
---------------------------------------------------------------------

1. Anna Jantar - Witaj mi [03:09]
2. Anna Jantar - Jambalaya [03:35]
3. Anna Jantar - Koncert radości [04:12]
4. Anna Jantar - Jaki jesteś, jeszcze nie wiem [03:19]
5. Anna Jantar - Mój, tylko mój [02:59]
6. Anna Jantar - Ja nie mogłam mieć serc dwóch [03:23]
7. Anna Jantar - Hasta manana [03:02]
8. Anna Jantar - Biały wiersz od ciebie [03:35]
9. Anna Jantar - Twoje oczy obiecują siódme niebo [02:42]
10. Anna Jantar - Niech ziemia tonie w kwiatach [04:30]
11. Anna Jantar - Dzień nadziei [03:56]
12. Anna Jantar - Dzinsowe maniery [04:54]
13. Anna Jantar - Gdy on natchnieniem jest [02:57]
14. Anna Jantar - Tak dobrze mi w białym [03:06]
15. Anna Jantar - Za wszystkie noce [03:13]
16. Anna Jantar - Czytam w twojej twarzy [02:49]
17. Anna Jantar - Hopelessly Devoted To You [03:05]
18. Anna Jantar - Co zrobimy z tą milością [03:58]
19. Anna Jantar - Do żony wróć [04:57]
20. Anna Jantar - Spocząć [03:36]
21. Anna Jantar - Jak w taki dzień deszczowy [02:59]
22. Anna Jantar - Let Me Stay [03:42]

Playing Time.........: 01:17:48
Total Size...........: 510,20 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nigdy jakimś wielkim fanem i znawcą power metalu nie byłem, choć klasyka obca mi nie jest. Mam jednak od kilku lat swojego faworyta w tej muzycznej szufladzie - niemiecką formację Masterplan. Czym wkupiła się w me łaski ta utworzona przez byłych członków Helloween - Rolanda Grapowa i Ulricha Kuscha – grupa? No… wiadomo. Zatrudniła przy mikrofonie Jorna Lande, który choć dziś nie jest już członkiem grupy, to śpiewał w niej na trzech albumach.

Na tej ich pierwszej koncertówce Jorna już nie ma, jest to jednak rzecz, która może absolutnie zadowolić wielbicieli tego muzyka i jego związków z Masterplan. Dlaczego? A choćby dlatego, że zastępujący za mikrofonem Jorna Rick Altzi mocno stylizuje się na słynnego Norwega. Nie ma może takich możliwości wokalnych, jednak jego specyficzna chrypka delikatnie wpada w Jornowskie klimaty. Ponadto repertuar – choć przekrojowy – zdominowany jest przez rzeczy nagrane kiedyś przez Jorna.

Podstawowym daniem na Keep Your Dream Alive jest nieco ponad godzinny koncert zarejestrowany podczas słynnego czeskiego festiwalu Masters Of Rock w 2013 roku. Dominują hiciory z jedynki zatytułowanej Masterplan, których jest aż siedem na czternaście zagranych numerów! Pozostałe cztery albumy studyjne mają - poza MKII, reprezentowanym tylko przez Lost and Gone – po dwóch reprezentantów. Tracklista jest doprawdy wyborna – to praktycznie ich Greatest Hits z Enlighten Me, Spirit Never Die, Crystal Night, czy Soulburn na czele. A pojawia się jeszcze świetna ballada Back For My Life. Kapela jest w formie, a energii dodaje jej spora scena i ogromna publiczność reagująca żywiołowo.

To oczywiście nie wszystkie atrakcje dysku DVD, bowiem w dodatkach otrzymujemy fragmenty występów zespołu z Wacken Open Air w 2014 roku, festiwalu Prog Power w Atlancie oraz – co jest największą ciekawostką – z Midi Festival w… chińskim Szanghaju. Obraz zaangażowanych emocjonalnie w koncert niemieckiego bandu Chińczyków jest doprawdy bezcenny. Całość uzupełniają oficjalne teledyski grupy. Dokładnie pięć, po jednym z każdego krążka. Fajne jest to, że choć wielkiego szału w nich nie ma (no może poza Back For My Life) i śledzimy głównie grających muzyków, to jednak mamy pełen przegląd zmian personalnych w grupie na przestrzeni lat.

Obowiązkowa rzecz dla fanów Masterplan, do tego tradycyjnie już, jak na nich, gustownie wydana i z dodatkową płytką CD do samochodu. Bo ich melodyjne galopady same czasami dociskają pedał gazu...

Mariusz Danielak



..::TRACK-LIST::..

Masters Of Rock Show
1. Intro
2. Enlighten Me
3. Spirit Never Die
4. Lost And Gone
5. Crystal Night
6. Betrayal
7. Crimson Rider
8. Back For My Life
9. Time To Be King
10. Keep Your Dream Alive
11. Heroes
12. Soulburn
13. Kind Hearted Light
14. Crawling From Hell

Extra Track 1: Wacken Show
1. Special: Wacken
2. Heroes
3. Keep Your Dream Alive
4. Crystal Night
5. Soulburn
6. Spirit Never Die
7. Crawling From Hell
8. Special Wacken After Show

Extra Track 2: Asia
1. Special: Asia
2. Soulburn
3. Heroes

Extra Track 3: Atlanta
1. Special: Atlanta (underscore music: '1492')
2. Black Night Of Magic

Extra Track 4: Official Videos
1. Enlighten Me
2. Back For My Life
3. Lost And Gone
4. Time To Be King
5. Keep Your Dream Alive

Recorded at Masters Of Rock 2013, Czech Republic - Wacken Open Air 2014, Germany - Atlanta Prog Power Festival 2014, USA - Midi Festival Shanghai 2014, China.



..::OBSADA::..

Roland Grapow - Guitars, Vocals (additional)
Axel Mackenrott - Keyboards
Rick Altzi - Vocals
Martin 'Marthus' Skaroupka - Drums
Jari Kainulainen - Bass




https://www.youtube.com/watch?v=Z9Sc9mrZ94E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...

Artist: Various Artists
Album: The 90s My Greatest Hits – Best Of Edition Vol.3
Year: 2025
Format: mp3 320 kbps


...( TrackList )...

CD1
01 - Dr. Alban - It's My Life
02 - Gigi Dagostino - Lamour Toujours
03 - Phats & Small - Turn Around (Hey What's Wrong With You)
04 - Captain Jack - In the Army Now
05 - Whigfield - Another Day
06 - DJ Sammy & Loona - I Fly with You
07 - Felix - Don't You Want Me
08 - Cosmic Gate - Exploration Of Space
09 - Floorfilla - Anthem #4 (DJ Cerla Floorfiller Mix)
10 - Bellini - Carnaval
11 - Masterboy - Generation Of Love
12 - Klubbheads - Kickin' Hard
13 - Afrika Bambaataa - Just Get up and Dance
14 - Armand Van Helden - Witch Doktor
15 - Josh Wink - Higher State of Consciousness
16 - George Morel - Let's Groove (feat. Heather Wildman)
17 - Robin S - Luv 4 Luv (Stone's Radio Edit)
18 - Svenson & Gielen - Twisted
19 - DJ Paul Elstak - Rainbow in the Sky
20 - Mark 'Oh - Love Song
CD2
01 - Mo-Do - Eins Zwei Polizei (Gendarmerie Mix)
02 - R.O.O.S. - Instant Moments (Moederoverste Onie Radio Mix)
03 - Age Of Love - The Age Of Love (Jam & Spoon Watch Out For Stella Radio Edit)
04 - Paffendorf - Terminator 2 Theme Main Title
05 - Mellow Trax - Outa Space
06 - Fragma - Man in the Moon
07 - Legend B - Lost in Love
08 - Armin van Buuren - Communication
09 - Mario Lopez - The Sound of Nature
10 - Sunbeam - Outside World
11 - Fun Factory - Close to You
12 - Captain Hollywood Project - Find Another Way
13 - Bass Bumpers - Good Fun
14 - Groove Solution - Magic Melody
15 - Maxx - No More (I Can't Stand It) (Airplay Mix)
16 - Sm-Trax - ... Is Calling
17 - Human Resource - Dominator
18 - The Thrillseekers - Synaesthesia (En-Motion Radio Edit)
19 - C R W - I Feel Love (DJ Jamx & De Leon Remix)
20 - Bob Sinclar - I Feel for You

...( Info )...

Artist: Shuji Katayama
Album: TV Anime _Promise of wizard_ Original Soundtrack
Year: 2025
Format: mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. Welcome to the Half-Broken World
02. Promise of Wizard
03. Sunlight Falls on the Magic Manor
04. Summoning Ritual
05. Wizards of Central Country
06. Wizards of Eastern Country
07. Wizards of Western Country
08. Wizards of Southern Country
09. Rainbow Colored Afternoon
10. Star Sugar on My Palm
11. From the Land of Snow and Solitude
12. Wizards of Northern Country
13. Akira
14. Talking with the Previous Sage
15. Like a Whimsical Stranger
16. Far Away from Paradise
17. Windy Night
18. Cradle of Nightmares
19. With the Cold Eye
20. Inevitable Collision
21. The Magic of Connecting Hearts
22. Take a Walk in the Sky
23. I'll Eat You Up
24. Punish the Naughty Child
25. The Glory of the Kingdom
26. A Cheerful and Mysterious Parade
27. Shall You Dance with a Wizard_
28. Kindness Hidden in the Profile
29. Sadness of Days Gone By
30. A Road Engulfed in Twilight
31. The Great Calamity
32. The Forest Labyrinth
33. The House of Lunar Eclipse
34. A Piece of Broken Dream
35. Flames Burning in the Darkness
36. The Forbidden Sorcery
37. A Shadow Over the Moon
38. In the Face of Impending Terror
39. Magic Flash
40. Magic Circle Under the Moon
41. Oz
42. Share a Hot Dish

...( Info )...

Artist: Fading Colours
Album: Time (Maxi-Single)
Country: PL
Genre: Dark Wave, Gothic Electronic
Release: 1996/2002
Publisher: Dion Fortune / Metal Mind Productions
Duration: 00:46:42
Quality: Mp3, CBR (192 kbps)
Size: 69 mb


...( Opis )...

Drugi materiał zespołu wydany w barwach niemieckiej wytwórni Dion Fortune. Maxi-singiel ten jest drugim wydawnictwem Fading Colours, w którym palce maczał nieodżałowany Tomasz Beksiński, trzymając pieczę nad angielskimi tekstami, które wyśpiewuje tu Katarzyna "De Coy" Rakowska. Owo Maxi CD to dwa premierowe utwory: tytułowy "Time", a także "Spring". Całość uzupełnia sześć zmiksowanych ścieżek - po dwa na obie niwe piosenki oraz dwa remiksy utworu "Lie", który znajduje się na albumie "Black Horse". Całość zamyka (polskojęzyczna) wersja demo "Spring", czyli "Wiosna". W 2002 roku płyta została wydana ponownie. Wydawcą reedycji jest rodzimy gigant wydający muzykę metalową - Metal Mind Productions. Wraz ze wznowieniem materiału na srebrnym krążku, postawiono na odświeżenie szaty graficznej.


...( TrackList )...

1. Time [Ocean Mix]
2. Spring [Nosferatu Mix]
3. Time [Freenternetry Mix]
4. Spring [Gagarin 108 Mix]
5. Lie [Selfdestruct Mix]
6. Lie [Encomber Mix]
7. Time [Radio Edit]
8. Spring [Radio Edit]
9. Wiosna (previously unreleased demo track)

..::OPIS::..

Na skos – siódmy album studyjny Izabeli Trojanowskiej, wydany 18 listopada 2016 roku przez wytwórnię Universal Music Polska.
Album zawiera 10 utworów.
Płytę promowały dwa single „Posłańcy wszystkich burz” i „Skos”.

Izabela Trojanowska – wokal
Jan Borysewicz – muzyka, gitara, gitara basowa
Rafał Paczkowski – produkcja, klawisze
Przemek Nowak – mastering
Wojciech Byrski – słowa

..::INFO::..


---------------------------------------------------------------------
Izabela Trojanowska - Na skos
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Izabela Trojanowska
Album................: Na skos
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 2016
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 69 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Universal Music Polska

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Izabela Trojanowska - Posłańcy wszystkich burz [03:18]
2. Izabela Trojanowska - To nic, że cię mam [03:15]
3. Izabela Trojanowska - Skos [03:42]
4. Izabela Trojanowska - Ściany [03:35]
5. Izabela Trojanowska - Mniej więcej [03:09]
6. Izabela Trojanowska - Słodkie tajemnice [03:36]
7. Izabela Trojanowska - Melancholia [03:23]
8. Izabela Trojanowska - Kocham ten świat [02:46]
9. Izabela Trojanowska - Zostań ze mną [03:04]
10. Izabela Trojanowska - Po głowie [03:47]

Playing Time.........: 33:38
Total Size...........: 233,72 MB

..::INFO::..

Ruskabank to amerykański zespół ska z Kansas. Wstawka zawiera drugi studyjny album zespołu.

Artist: Ruskabank

Title: I Don't Think You Hear Me, Though

Country: USA

Year: 2000

Genre: Ska

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 192 kbps

..::TRACK-LIST::..

1 Cheer Up
2 I Don't Think You Hear Me, Though
3 Give it Up
4 Lover's Sea
5 Hectic
6 Wish I Would Have Kissed You
7 Wrong Again
8 Speedy Gonzales
9 Strugglin'
10 All My Fans Are Dead

..::INFO::..

Chaos UK to siła, z którą należy się liczyć w świecie punk rocka! Powstała w 1979 roku w Portishead w Somerset, ta ikoniczna grupa, prowadzona przez tajemniczego wokalistę znanego po prostu jako Chaos, na zawsze zapisała się w annałach historii anarcho-punka. Z dźwiękiem, który jest nieprzepraszająco szybki, surowy i konfrontacyjny, wyróżnili się jako przedstawiciele brytyjskiej sceny anarcho-punk w latach 80. Chaos UK to nie tylko byt muzyczny - to zjawisko kulturowe, które przesiąka swoją muzykę społecznie świadomymi tekstami i surową postawą, która głęboko koresponduje z ich zagorzałymi fanami. Ta reputacja sprawiła, że zyskali popularność nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale także wywarli wpływ za granicą, szczególnie w Japonii, gdzie ich agresywny dźwięk zapalił scenę muzyki noise. Wstawka zawiera split z Extreme Noise Terror.

Title: Extreme Noise Terror & Chaos UK - Earsluaghter

Artist: Chaos UK

Country: Wielka Brytania

Year: 1986

Genre: Punk

Format / Codec: MP3

Audio bitrate: 192 Kbps

..::TRACK-LIST::..

A1.Chaos U.K. – A Month Of Sundays
A2.Chaos U.K. – Red Sky At Night
A3.Chaos U.K. – Used & Abused
A4.Chaos U.K. – Political Dreaming
A5.Chaos U.K. – Skate Song
A6.Chaos U.K. – Bak To Scool
A7.Chaos U.K. – Depression
A8.Chaos U.K. – Hope You Got A Fuckin' Headache
A9.Chaos U.K. – Farmyard Boogie
B1.Extreme Noise – System Shit
B2.Extreme Noise – No Threat
B3.Extreme Noise – Human Error
B4.Extreme Noise – Murder
B5.Extreme Noise – False Profit
B6.Extreme Noise – Show Us You Care
B7.Extreme Noise – You Really Make Me Sick
B8.Extreme Noise – Fucked Up System
B9.Extreme Noise – Dead Life
B10.Extreme Noise – Only In It For The Music

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Czesław Niemen i Akwarele - Czy mnie jeszcze pamiętasz
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Czesław Niemen i Akwarele
Album................: Czy mnie jeszcze pamiętasz
Genre................: Oldies
Source...............: CD
Year.................: 2002
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 55 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Czesław Niemen i Akwarele - Wiem, Że Nie Wrócisz [03:52]
2. Czesław Niemen i Akwarele - Baw Się W Ciuciubabkę [03:00]
3. Czesław Niemen i Akwarele - Obok Nas [03:12]
4. Czesław Niemen i Akwarele - Nie Wiem, Czy To Warto [04:12]
5. Czesław Niemen i Akwarele - Przyjdż W Taką Noc [02:11]
6. Czesław Niemen i Akwarele - Czy Mnie Jeszcze Pamiętasz? [03:25]
7. Czesław Niemen i Akwarele - Pod Papugami [03:16]
8. Czesław Niemen i Akwarele - Jeszcze Sen [02:41]
9. Czesław Niemen i Akwarele - Stoję W Oknie [03:07]
10. Czesław Niemen i Akwarele - Czas Jak Rzeka [02:34]
11. Czesław Niemen i Akwarele - Ach, Jakie Oczy [02:33]

Playing Time.........: 34:06
Total Size...........: 188,11 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Arkaik to wspaniałe odkrycie.
Kompozycje na 'Metamorphognition' nie są po prostu death metalem. To progresywne eposy potrafiące wydrążyć dziurę w skale. Niesamowita siła przebicia i potęga jaką dysponuje Arkaik, czyni ten krążek wyjątkowym doświadczeniem. Zero miałkiego pitolenia, same konkrety.

Arkaik jest zespołem wybitnie lirycznym. Ich teksty są długie i rozbudowane. Nie należą do łatwych ale tworzą ciekawy, abstrakcyjny koncept dotyczący m.in. dzieła tworzenia. Trochę jak literatura popularnonaukowa. Ich zgłębianie odkrywa przed nami drugie dno i pozwala dokładnie zrozumieć ideę ich muzyki. Styl gry Arkaik przypomina nieco kanadyjską scenę. Ponad wszystko, tchnie świeżością i doskonale utrzymuje się na powierzchni, oferując precyzję i spójność stylistyczną.

Mimo zwartej natury, oferuje wewnętrzne bogactwo. Są trochę niepozorni ale mają świetny zmysł do komponowania. Budują przy tym wiele ciekawych, progresywnych melodii, które lekko wchodzą i mieszają pod sufitem. Sporadyczne użycie klawiszy, podkreśla wspomnianą naturę zespołu. Lubię wracać do 'Metamorphignition' bo to materiał kompletny. Nic mu nie brakuje: jest ambitny i czasem przytłaczający. Inteligencja połączona z techniką w najlepszym wydaniu.



Akraik came into the line of sight of many listeners with the release of their sophomore effort, "Reflections Within Dissonance". It was a decent outing featuring acrobatic guitar work and a stunning drum performance. I believe that many fans will be pleased to learn that their third full-length record, "Metamorphignition", takes the aspects of the previous album, improves them, and brings in newer elements to refresh their sound.

The guitarists' performance on this album is one of the best that I have ever heard. The acrobatic solos and never ending stream of riffs keep the listener entertained and begging for more. There are so many riffs on this album that one might be inclined to feel overwhelmed with the amount of sonic information entering your brain, however this is not the case. Every note and every chord is memorable and nothing gets lost in the mix (in part due to the superb production). This focus on quality riffs and solos results in some amazing moments, like the 10 minute epic "The Omnipus." The bass guitarist's work is well done as well. The bass work is very noticeable and creative on the album and has shining moments on the "Sirens In Electric Veils" duo and "The Omnipus".

The lyrics are very well-written and the vocalist makes them flow with the music. They tell the story of a man named Cyrix who is set ablaze from the inside by mystical hieroglyphics and it taken on a journey to the very foundations and essences of general existence and the universe. He is transported to another realm and while there interacts with very powerful and mysterious creatures like a siren named Amoria and a black-winged creature named Malevolex. He interacts with this different entities and they reveal certain secrets and answers about the universe by allowing him to intensely perceive the universe and notice every detail. Seeing the infrared rays between DNA molecules and exploring the very foundations of matter, the journey proves to be overwhelming for Cyrix's mind and body and the ordeal gradually transforms him. His metamorphosis nearly complete, Cyrix is launched headlong into infinity. With his body ripped apart at the speed of light and joining the fabric of existence, he becomes one with The Omnipus. I think this entity controls creation and essentially IS creation. This is purely my interpretation of the lyrics and I think that their story is beautiful and original.

In step with the guitar work, the drummer, Alex Bent, follows along smoothly and seemingly effortless with the endless changes in tempo and cadence. This guy combines machine-like precision with emotional zeal in his playing and it comfortably rests in the mix. The drumming is pretty outstanding, not even considering his young age at the time of this release (19). Shining moments are "Metamorphignition" and "The Withered Hands Of Mortality".

A band's third album is said to reflect the style that they will continue to use throughout the remainder of their career. If this is the case with Arkaik, then play on. "Metamorphignition" is a befittingly complex and mature release with an energetic and youthful atmosphere. Great job, Arkaik, on a solid piece of death metal.

jakster840



..::TRACK-LIST::..

TAPASIATIC EXODUS
1. Skin Graft Heiroplyphics 04:03
2. Metamorphignition 05:04

SIRENS IN ELECTRIC VEILS
3. Part I 03:57
4. Part II 04:50

PATHS OF RECOGNITION
5. Soliloquies of the War March 04:41
6. Blade Grasp Priesthood 05:26
7. The Laughing Prophet of Doom 05:38
8. The Withered Hands of Mortality 03:41
9. The Omnipus 10:07
10. Opus Brahmanic 06:17



..::OBSADA::..

Jared Christianson - Vocals
Craig Peters - Guitars (Lead), Vocals (Backing)
Chance Strickland - Guitars (Rhythm)
Ivan Munguia - Bass
Alex Hernandez-Bent - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=fF6Mj0jCYjc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Arkaik to wspaniałe odkrycie.
Kompozycje na 'Metamorphognition' nie są po prostu death metalem. To progresywne eposy potrafiące wydrążyć dziurę w skale. Niesamowita siła przebicia i potęga jaką dysponuje Arkaik, czyni ten krążek wyjątkowym doświadczeniem. Zero miałkiego pitolenia, same konkrety.

Arkaik jest zespołem wybitnie lirycznym. Ich teksty są długie i rozbudowane. Nie należą do łatwych ale tworzą ciekawy, abstrakcyjny koncept dotyczący m.in. dzieła tworzenia. Trochę jak literatura popularnonaukowa. Ich zgłębianie odkrywa przed nami drugie dno i pozwala dokładnie zrozumieć ideę ich muzyki. Styl gry Arkaik przypomina nieco kanadyjską scenę. Ponad wszystko, tchnie świeżością i doskonale utrzymuje się na powierzchni, oferując precyzję i spójność stylistyczną.

Mimo zwartej natury, oferuje wewnętrzne bogactwo. Są trochę niepozorni ale mają świetny zmysł do komponowania. Budują przy tym wiele ciekawych, progresywnych melodii, które lekko wchodzą i mieszają pod sufitem. Sporadyczne użycie klawiszy, podkreśla wspomnianą naturę zespołu. Lubię wracać do 'Metamorphignition' bo to materiał kompletny. Nic mu nie brakuje: jest ambitny i czasem przytłaczający. Inteligencja połączona z techniką w najlepszym wydaniu.



Akraik came into the line of sight of many listeners with the release of their sophomore effort, "Reflections Within Dissonance". It was a decent outing featuring acrobatic guitar work and a stunning drum performance. I believe that many fans will be pleased to learn that their third full-length record, "Metamorphignition", takes the aspects of the previous album, improves them, and brings in newer elements to refresh their sound.

The guitarists' performance on this album is one of the best that I have ever heard. The acrobatic solos and never ending stream of riffs keep the listener entertained and begging for more. There are so many riffs on this album that one might be inclined to feel overwhelmed with the amount of sonic information entering your brain, however this is not the case. Every note and every chord is memorable and nothing gets lost in the mix (in part due to the superb production). This focus on quality riffs and solos results in some amazing moments, like the 10 minute epic "The Omnipus." The bass guitarist's work is well done as well. The bass work is very noticeable and creative on the album and has shining moments on the "Sirens In Electric Veils" duo and "The Omnipus".

The lyrics are very well-written and the vocalist makes them flow with the music. They tell the story of a man named Cyrix who is set ablaze from the inside by mystical hieroglyphics and it taken on a journey to the very foundations and essences of general existence and the universe. He is transported to another realm and while there interacts with very powerful and mysterious creatures like a siren named Amoria and a black-winged creature named Malevolex. He interacts with this different entities and they reveal certain secrets and answers about the universe by allowing him to intensely perceive the universe and notice every detail. Seeing the infrared rays between DNA molecules and exploring the very foundations of matter, the journey proves to be overwhelming for Cyrix's mind and body and the ordeal gradually transforms him. His metamorphosis nearly complete, Cyrix is launched headlong into infinity. With his body ripped apart at the speed of light and joining the fabric of existence, he becomes one with The Omnipus. I think this entity controls creation and essentially IS creation. This is purely my interpretation of the lyrics and I think that their story is beautiful and original.

In step with the guitar work, the drummer, Alex Bent, follows along smoothly and seemingly effortless with the endless changes in tempo and cadence. This guy combines machine-like precision with emotional zeal in his playing and it comfortably rests in the mix. The drumming is pretty outstanding, not even considering his young age at the time of this release (19). Shining moments are "Metamorphignition" and "The Withered Hands Of Mortality".

A band's third album is said to reflect the style that they will continue to use throughout the remainder of their career. If this is the case with Arkaik, then play on. "Metamorphignition" is a befittingly complex and mature release with an energetic and youthful atmosphere. Great job, Arkaik, on a solid piece of death metal.

jakster840



..::TRACK-LIST::..

TAPASIATIC EXODUS
1. Skin Graft Heiroplyphics 04:03
2. Metamorphignition 05:04

SIRENS IN ELECTRIC VEILS
3. Part I 03:57
4. Part II 04:50

PATHS OF RECOGNITION
5. Soliloquies of the War March 04:41
6. Blade Grasp Priesthood 05:26
7. The Laughing Prophet of Doom 05:38
8. The Withered Hands of Mortality 03:41
9. The Omnipus 10:07
10. Opus Brahmanic 06:17



..::OBSADA::..

Jared Christianson - Vocals
Craig Peters - Guitars (Lead), Vocals (Backing)
Chance Strickland - Guitars (Rhythm)
Ivan Munguia - Bass
Alex Hernandez-Bent - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=fF6Mj0jCYjc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

In my honest opinion Pentacle is still one of the most underrated European death metal bands ever. They’re kind of band, which obviously has a legion of dedicated fans, but considering the quality of their music and also how long they’ve been active it would feel more appropriate to me if they have gained more attention and their status would be close to Asphyx at least. Anyway, I just have a feeling that only a group of dedicated underground death metal maniacs really appreciate them. Hmm, maybe it’s because Pentacle has only two full length LPs in their discography, most of their stuff was limited and released by smaller, underground labels and most importantly, Pentacle were not so active in the recent years, due to the dedication of Wannes Gubbels to Asphyx? Who knows, but I really hope that slowly and slowly Pentacle will start rebuilding their position on the death metal scene (which for me they’ve never lost and always have been somewhere there on its top!). Recently the Dutch maniacs have released couple of split 7”EPs, which I also have, but here I would like to write some words about one of my favourite Pentacle recordings, which is “Ancient Death” MCD from 2001. It was originally issued by Damnation Records, but I regret that I only have the CD, while I would really love to have it on vinyl, as all the other Pentacle stuff, which I have in my collection, I have on vinyl… Anyway, maybe one day I will be able to get what I want, meanwhile it is just better to enjoy this absolutely killer and essential death metal and bang the skull when listening to some of the best riffs ever composed by death metal band!

Yeah, I really fuckin love “Ancient Death”. This MCD, for me, is just perfect and the content of it is very special. First off, there are three Pentacle tracks, which are exclusive to this MCD. Then there’s a re-recorded version of their old demo classic ("Descending of the Soul" from "Winds of the Fall", Demo, 1993) and finally we also get two covers… Hmm, someone would moan that covers are usually nothing interesting. Fuck off, personally I like when bands play some classic songs in their own versions, so I am a fan of covers. And these two covers on “Ancient Death” are kind of special, because Pentacle didn’t chose the same stuff, which hundreds of other bands have done, but took Mantas’ awesome classic “Legion of Doom” (originally from 1984 demo "Death by Metal”) and Death’s “Witch of Hell” (from "Reign of Terror" demo 1984). And that second choice is especially worthy, as usually people would choose something more known from band like Death (“Zombie Ritual” for example), but Pentacle went for their demo song! And you know, with all respect to Death, but their demos sounded awful, you can barely hear a shit there, not to mention that their skills at that time were poor, so it is very interesting that Pentacle is giving a new life to such song as “Witch of Hell”. Now I can listen to this song with pleasure, more so because it never ended on any Death album. “Legion of Doom” is more known, but originally the production on this Mantas demo was also pretty bad, so I really like that idea to exhume and resurrect such ancient death metal songs.

But let’s start from beginning, shall we? And first is “Prophet of Perdition”, which surely is one of my favourite Pentacle songs ever! Awesome riffs, great vocals and truly memorable song – this is all you should know about it. It makes awesome impression, with this feeling of classic extreme metal, which will have a lot of similarity to the Hellhammer / Celtic Frost, but in few moments I can even spot some Obituary, Death and obviously also the mighty Asphyx. Perfect tune to start! Then we have "Descending of the Soul" – and damn… I actually don’t know the original version, never had a chance to hear any Pentacle demos, but this is just very good song. It is kind of slower, maybe slightly more melodic, but with some vicious and ravaging stuff as well. I only wonder how much they have improved the arrangements comparing this version to the old demo stuff… And if you think that “Descending…” is slightly too slow, then “Immolated in Flames” will cheer you up, as this song sounds almost like a thrash metal classic, with these whipping riffs and dynamics. It will keep punching you until you bleed out, trust me. “Walking Upon Damnation's Land” is the epic song… I love these powerful, fast riffs, that viciousness and aggression of this song and the amazing vocals, which have been shared between Wannes and K.K. Warslut from D666. And with that memorable chorus part it couldn’t get any better in my opinion. This, along with “Prophet of Perdition”, is the best part of “Ancient Death”. As for the covers, they both sound fantastic, but I especially love “Legion of Doom”, which is such a killer and catchy death metal classic that is just impossible to resist. For me Pentacle recorded its perfect version, really!!!!!!!! “Witch of Hell” is also superb though… I like it also because I am not so much familiar with the original version (this is one of the few Death songs, which never been recorded for their albums), so it just shreds to pieces.

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. Prophet Of Perdition
2. Soul's Blood
3. Descending Of The Soul
4. Legion Of Doom (Mantas cover)
5. Immolated In Flames
6. Witch Of Hell (Death cover)
7. Walking Upon Damnation's Land



..::OBSADA::..

Wannes Gubbels - Vocals, Bass, Lyrics
Mike Verhoeven - Guitars
Marc Nelissen - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=XL9VP1FFKvA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

In my honest opinion Pentacle is still one of the most underrated European death metal bands ever. They’re kind of band, which obviously has a legion of dedicated fans, but considering the quality of their music and also how long they’ve been active it would feel more appropriate to me if they have gained more attention and their status would be close to Asphyx at least. Anyway, I just have a feeling that only a group of dedicated underground death metal maniacs really appreciate them. Hmm, maybe it’s because Pentacle has only two full length LPs in their discography, most of their stuff was limited and released by smaller, underground labels and most importantly, Pentacle were not so active in the recent years, due to the dedication of Wannes Gubbels to Asphyx? Who knows, but I really hope that slowly and slowly Pentacle will start rebuilding their position on the death metal scene (which for me they’ve never lost and always have been somewhere there on its top!). Recently the Dutch maniacs have released couple of split 7”EPs, which I also have, but here I would like to write some words about one of my favourite Pentacle recordings, which is “Ancient Death” MCD from 2001. It was originally issued by Damnation Records, but I regret that I only have the CD, while I would really love to have it on vinyl, as all the other Pentacle stuff, which I have in my collection, I have on vinyl… Anyway, maybe one day I will be able to get what I want, meanwhile it is just better to enjoy this absolutely killer and essential death metal and bang the skull when listening to some of the best riffs ever composed by death metal band!

Yeah, I really fuckin love “Ancient Death”. This MCD, for me, is just perfect and the content of it is very special. First off, there are three Pentacle tracks, which are exclusive to this MCD. Then there’s a re-recorded version of their old demo classic ("Descending of the Soul" from "Winds of the Fall", Demo, 1993) and finally we also get two covers… Hmm, someone would moan that covers are usually nothing interesting. Fuck off, personally I like when bands play some classic songs in their own versions, so I am a fan of covers. And these two covers on “Ancient Death” are kind of special, because Pentacle didn’t chose the same stuff, which hundreds of other bands have done, but took Mantas’ awesome classic “Legion of Doom” (originally from 1984 demo "Death by Metal”) and Death’s “Witch of Hell” (from "Reign of Terror" demo 1984). And that second choice is especially worthy, as usually people would choose something more known from band like Death (“Zombie Ritual” for example), but Pentacle went for their demo song! And you know, with all respect to Death, but their demos sounded awful, you can barely hear a shit there, not to mention that their skills at that time were poor, so it is very interesting that Pentacle is giving a new life to such song as “Witch of Hell”. Now I can listen to this song with pleasure, more so because it never ended on any Death album. “Legion of Doom” is more known, but originally the production on this Mantas demo was also pretty bad, so I really like that idea to exhume and resurrect such ancient death metal songs.

But let’s start from beginning, shall we? And first is “Prophet of Perdition”, which surely is one of my favourite Pentacle songs ever! Awesome riffs, great vocals and truly memorable song – this is all you should know about it. It makes awesome impression, with this feeling of classic extreme metal, which will have a lot of similarity to the Hellhammer / Celtic Frost, but in few moments I can even spot some Obituary, Death and obviously also the mighty Asphyx. Perfect tune to start! Then we have "Descending of the Soul" – and damn… I actually don’t know the original version, never had a chance to hear any Pentacle demos, but this is just very good song. It is kind of slower, maybe slightly more melodic, but with some vicious and ravaging stuff as well. I only wonder how much they have improved the arrangements comparing this version to the old demo stuff… And if you think that “Descending…” is slightly too slow, then “Immolated in Flames” will cheer you up, as this song sounds almost like a thrash metal classic, with these whipping riffs and dynamics. It will keep punching you until you bleed out, trust me. “Walking Upon Damnation's Land” is the epic song… I love these powerful, fast riffs, that viciousness and aggression of this song and the amazing vocals, which have been shared between Wannes and K.K. Warslut from D666. And with that memorable chorus part it couldn’t get any better in my opinion. This, along with “Prophet of Perdition”, is the best part of “Ancient Death”. As for the covers, they both sound fantastic, but I especially love “Legion of Doom”, which is such a killer and catchy death metal classic that is just impossible to resist. For me Pentacle recorded its perfect version, really!!!!!!!! “Witch of Hell” is also superb though… I like it also because I am not so much familiar with the original version (this is one of the few Death songs, which never been recorded for their albums), so it just shreds to pieces.

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. Prophet Of Perdition
2. Soul's Blood
3. Descending Of The Soul
4. Legion Of Doom (Mantas cover)
5. Immolated In Flames
6. Witch Of Hell (Death cover)
7. Walking Upon Damnation's Land



..::OBSADA::..

Wannes Gubbels - Vocals, Bass, Lyrics
Mike Verhoeven - Guitars
Marc Nelissen - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=XL9VP1FFKvA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Skelator to kanadyjski zespół uprawiający epic metal, i w zasadzie pozornie można by go uznać za typowego przedstawiciela tego gatunku. Jednak jest pewne „ale”. Otóż Panowie z Kraju Klonowego Liścia swój piąty album reklamują hasłem „Żadnych mieczy! Chyba, że są to świetliste miecze”. Prawda, że trochę odbiegające od ogólnej konwencji gatunku? Żeby jeszcze było ciekawiej, sami główni zainteresowani swą twórczość określają mianem „nerd metalu”. Zapowiada się atrakcyjnie, więc przejdźmy do meritum.

Teksty nie są jednak jedynym czynnikiem, który wyróżnia Skelator pośród licznych kapel uprawiających podobną estetykę. Sama muzyka również nieco odbiega od – nazwijmy to – średniej. Zawartość muzyczna Cyber Metal to krzyżówka klasycznego heavy metalu w stylu Judas Priest oraz elementów speed/thrash metalu z technicznymi elementami.

Całość rozpoczyna dość „maidenowy” utwór pod tytułem Cyber Samurai. Maidenowy, jeśli chodzi o prowadzący riff oraz gitarowe solówki. Jednakże nawet w tym utworze są zauważalne thrashowe upodobania grupy. W podobnym tonie utrzymany jest drugi w kolejności Cast Iron, chociaż tutaj od Ironów więcej Judasów. Szczególnie z okresu płyty Painkiller. To, że Kanadyjczycy są pod dużym wpływem wspomnianego krążka jest widoczne (a raczej słyszalne) niemalże w każdym aspekcie ich grania. Od gry sekcji, przez gitarowe riffy i solówki, na wokalu kończąc. Nie chcecie mi uwierzyć? Posłuchajcie chociażby The Hammer (swoją drogą fajne, dyskretne wykorzystanie syntezatora) albo Highlander. Od razu zrozumiecie o czym mówię.

Nad całością unosi się duch japońskich kreskówek, starych gier na Amigę oraz komiksów z lat osiemdziesiątych o herosach i super bohaterach. W końcu granie metalu „od nerdów dla nerdów” do czegoś zobowiązuje, czyż nie?

Jeżeli już miałbym się tu czegoś doczepić, jest to wokal Jasona Conde-Houstona, który na siłę próbuje imitować manierę Roba Halforda, ale niestety ewidentnie nie ma ku temu warunków głosowych. Momentami wychodzi to niczym nieudolna parodia, jak pod koniec przywoływanego utworu Highlander.

Mimo tego mankamentu, Cyber Metal to porcja dobrego heavy metalu w dość ciekawym ujęciu, która powinna zadowolić nawet wymagających koneserów takiego grania.

Bartek Kuczak


I stand before you today to confess two great sins. First, I was not allowed to watch He-man growing up, so you will not be treated to the appropriate level of jokes that this band name demands. Alas, I’m neither the writer that you want nor the one that you deserve. Secondly, despite living in the Seattle area for my entire life, I had never heard of local band Skelator until stumbling upon them in the promo bin the other day. I was far too busy with real life circumstances to take on a review for this week, but the combination of the band’s location and my physiological response to hearing the advance track required me to reprioritize my life. So, I quickly shunned my far more important responsibilities and began spinning Cyber Metal, Skelator’s fifth full-length record since forming in 1998.

For the first time in my juvenile reviewing career, I decided to listen to each of the band’s albums to get a feel for how they’ve progressed over the years. Beginning with the early Manowar-esque Give Me Metal or Give Me Death (2008), Skelator reached the height of their epicness on sprawling hour-long, interlude laden concept album Agents of Power (2012). They landed somewhere in between on both Death to all Nations (2010) and King of Fear (2014). All four have merit, are fun listens, and inform their current sound, but somewhere in the five years since their last, the band stumbled upon a winning formula where less is truly more.

Cyber Metal is eight tracks and forty minutes of lean and mean metal glory. The interludes and drama have been discarded to make room for more riffs, solos, and screams. Take the fastest moments from the Maiden and Priest discographies, add a touch of Manowar or Iced Earth heft and attitude, and you might be close to describing what these tales of über nerdery sound like. Just listen to the first twenty seconds of opener “Cyber Samurai,” with its harmonized axe attack that leads into a falsetto wail, and you’ll know if you should keep listening (hint: you should). The final two minutes is a guitar clinic put on by Robbie Houston and Rob Steinway as they go blow for blow with call and response solos and then make up with harmonized hugs. Their chemistry is palpable throughout the record, and their lead work is simply molten. The rhythm guitar tone is one of the most satisfying that I’ve heard in a long time and Darin Wall’s ever present bass provides even more power underneath when he’s not galloping off on his own.

There’s not a moment of weakness to be found among the eight tracks, and there’s something for just about everyone. “Cast Iron” is another solo master class grounded by some fantastic down-picked chugs and melodeathy riffs while embed “Akira” is blistering power/thrash that builds to a furious ending. Things get epic without sacrificing speed on the galloping “Highlander” and the regal “Erlkonig,” and there’s a ton of hard rock swagger on “Seven Scars,” “Psychic Silver Wheels,” and Steel Druhm‘s new theme song, “The Hammer.” I can’t get over how choice the songwriting and production are on Cyber Metal, and it’s clear that Skelator have earned enough XP grinding it out in the underground to gain some high level abilities over their twenty-plus year existence.

The only reason I’m even writing this is because the mighty Ferrous Beuller thought the vocals sounded too much like Michael Kiske, and I was thus able to limply wrest the promo from his iron grip, surely saving it from a gruesome fate. Singer Jason Conde-Houston probably falls into the love him or hate him category, but if you’ve taken a peek at the score, you already know that I give 0.0 poops1 and fall squarely into team love him. He has a very old school delivery that reminds me of a young Halford crossed with a young Dickinson, and I think it fits the music perfectly.

With stellar releases from Idle Hands, Bewitcher, and now Skelator, we may be living in the midst of The Great Pacific Northwest Olde Rush of ’19. I didn’t have time to do this review, but I’ve listened to Cyber Metal and its modern take on classic heavy metal twenty times anyway. It’s really that good, and I pledge to atone for my sins by catching these guys live at the earliest opportunity.

Holdeneye



..::TRACK-LIST::..

1. Cyber Samurai 04:21
2. Cast Iron 04:05
3. The Hammer 05:04
4. Highlander 05:17
5. Akira 04:54
6. Erlkonig 04:20
7. Seven Scars 05:52
8. Psychic Silver Wheels 06:09



..::OBSADA::..

Jason Conde-Houston - Vocals
Robbie Houston - Guitars
Rob Steinway - Guitars
Darin Wall - Bass
Patrick Seick - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=ajQRbwqggrk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Skelator to kanadyjski zespół uprawiający epic metal, i w zasadzie pozornie można by go uznać za typowego przedstawiciela tego gatunku. Jednak jest pewne „ale”. Otóż Panowie z Kraju Klonowego Liścia swój piąty album reklamują hasłem „Żadnych mieczy! Chyba, że są to świetliste miecze”. Prawda, że trochę odbiegające od ogólnej konwencji gatunku? Żeby jeszcze było ciekawiej, sami główni zainteresowani swą twórczość określają mianem „nerd metalu”. Zapowiada się atrakcyjnie, więc przejdźmy do meritum.

Teksty nie są jednak jedynym czynnikiem, który wyróżnia Skelator pośród licznych kapel uprawiających podobną estetykę. Sama muzyka również nieco odbiega od – nazwijmy to – średniej. Zawartość muzyczna Cyber Metal to krzyżówka klasycznego heavy metalu w stylu Judas Priest oraz elementów speed/thrash metalu z technicznymi elementami.

Całość rozpoczyna dość „maidenowy” utwór pod tytułem Cyber Samurai. Maidenowy, jeśli chodzi o prowadzący riff oraz gitarowe solówki. Jednakże nawet w tym utworze są zauważalne thrashowe upodobania grupy. W podobnym tonie utrzymany jest drugi w kolejności Cast Iron, chociaż tutaj od Ironów więcej Judasów. Szczególnie z okresu płyty Painkiller. To, że Kanadyjczycy są pod dużym wpływem wspomnianego krążka jest widoczne (a raczej słyszalne) niemalże w każdym aspekcie ich grania. Od gry sekcji, przez gitarowe riffy i solówki, na wokalu kończąc. Nie chcecie mi uwierzyć? Posłuchajcie chociażby The Hammer (swoją drogą fajne, dyskretne wykorzystanie syntezatora) albo Highlander. Od razu zrozumiecie o czym mówię.

Nad całością unosi się duch japońskich kreskówek, starych gier na Amigę oraz komiksów z lat osiemdziesiątych o herosach i super bohaterach. W końcu granie metalu „od nerdów dla nerdów” do czegoś zobowiązuje, czyż nie?

Jeżeli już miałbym się tu czegoś doczepić, jest to wokal Jasona Conde-Houstona, który na siłę próbuje imitować manierę Roba Halforda, ale niestety ewidentnie nie ma ku temu warunków głosowych. Momentami wychodzi to niczym nieudolna parodia, jak pod koniec przywoływanego utworu Highlander.

Mimo tego mankamentu, Cyber Metal to porcja dobrego heavy metalu w dość ciekawym ujęciu, która powinna zadowolić nawet wymagających koneserów takiego grania.

Bartek Kuczak


I stand before you today to confess two great sins. First, I was not allowed to watch He-man growing up, so you will not be treated to the appropriate level of jokes that this band name demands. Alas, I’m neither the writer that you want nor the one that you deserve. Secondly, despite living in the Seattle area for my entire life, I had never heard of local band Skelator until stumbling upon them in the promo bin the other day. I was far too busy with real life circumstances to take on a review for this week, but the combination of the band’s location and my physiological response to hearing the advance track required me to reprioritize my life. So, I quickly shunned my far more important responsibilities and began spinning Cyber Metal, Skelator’s fifth full-length record since forming in 1998.

For the first time in my juvenile reviewing career, I decided to listen to each of the band’s albums to get a feel for how they’ve progressed over the years. Beginning with the early Manowar-esque Give Me Metal or Give Me Death (2008), Skelator reached the height of their epicness on sprawling hour-long, interlude laden concept album Agents of Power (2012). They landed somewhere in between on both Death to all Nations (2010) and King of Fear (2014). All four have merit, are fun listens, and inform their current sound, but somewhere in the five years since their last, the band stumbled upon a winning formula where less is truly more.

Cyber Metal is eight tracks and forty minutes of lean and mean metal glory. The interludes and drama have been discarded to make room for more riffs, solos, and screams. Take the fastest moments from the Maiden and Priest discographies, add a touch of Manowar or Iced Earth heft and attitude, and you might be close to describing what these tales of über nerdery sound like. Just listen to the first twenty seconds of opener “Cyber Samurai,” with its harmonized axe attack that leads into a falsetto wail, and you’ll know if you should keep listening (hint: you should). The final two minutes is a guitar clinic put on by Robbie Houston and Rob Steinway as they go blow for blow with call and response solos and then make up with harmonized hugs. Their chemistry is palpable throughout the record, and their lead work is simply molten. The rhythm guitar tone is one of the most satisfying that I’ve heard in a long time and Darin Wall’s ever present bass provides even more power underneath when he’s not galloping off on his own.

There’s not a moment of weakness to be found among the eight tracks, and there’s something for just about everyone. “Cast Iron” is another solo master class grounded by some fantastic down-picked chugs and melodeathy riffs while embed “Akira” is blistering power/thrash that builds to a furious ending. Things get epic without sacrificing speed on the galloping “Highlander” and the regal “Erlkonig,” and there’s a ton of hard rock swagger on “Seven Scars,” “Psychic Silver Wheels,” and Steel Druhm‘s new theme song, “The Hammer.” I can’t get over how choice the songwriting and production are on Cyber Metal, and it’s clear that Skelator have earned enough XP grinding it out in the underground to gain some high level abilities over their twenty-plus year existence.

The only reason I’m even writing this is because the mighty Ferrous Beuller thought the vocals sounded too much like Michael Kiske, and I was thus able to limply wrest the promo from his iron grip, surely saving it from a gruesome fate. Singer Jason Conde-Houston probably falls into the love him or hate him category, but if you’ve taken a peek at the score, you already know that I give 0.0 poops1 and fall squarely into team love him. He has a very old school delivery that reminds me of a young Halford crossed with a young Dickinson, and I think it fits the music perfectly.

With stellar releases from Idle Hands, Bewitcher, and now Skelator, we may be living in the midst of The Great Pacific Northwest Olde Rush of ’19. I didn’t have time to do this review, but I’ve listened to Cyber Metal and its modern take on classic heavy metal twenty times anyway. It’s really that good, and I pledge to atone for my sins by catching these guys live at the earliest opportunity.

Holdeneye



..::TRACK-LIST::..

1. Cyber Samurai 04:21
2. Cast Iron 04:05
3. The Hammer 05:04
4. Highlander 05:17
5. Akira 04:54
6. Erlkonig 04:20
7. Seven Scars 05:52
8. Psychic Silver Wheels 06:09



..::OBSADA::..

Jason Conde-Houston - Vocals
Robbie Houston - Guitars
Rob Steinway - Guitars
Darin Wall - Bass
Patrick Seick - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=ajQRbwqggrk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::TRACK-LIST::..

1. Introduction
2. Black Sunday
3. Dun Ringill
4. Fylingdale Flyer
5. Songs From The Wood
6. Heavy Horses
7. Sweet Dream
8. Too Old To Rock 'N' Roll
9. Skating Away
10. Aqualung
11. Locomotive Breath




https://www.youtube.com/watch?v=8I58oeTvgNU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Stanąłem twarzą w twarz z terrorem kosmosu i koszmarami wewnętrznego ja!

FA


Niemieccy piewcy okultystycznej degeneracji i apokaliptycznego horroru. Mistrzowski odjazd po progresywnej bandzie przy stricte ekstremalnym, death/blackmetalowym obliczu muzyki. Techniczne zawijasy wplątane w kurewsko nośne riffy, inteligenckie zło przekute na język potężnego, metalowego grzania.

DiabelskiDom


Gdy pada pytanie o Dortmund, niemieckie miasto w Nadrenii Północnej-Westfalii, skojarzenia dla wielu wydają się jednoznaczne – wszak miejscowa Borussia to klub znany nawet piłkarskim jaroszom. I pewnie zaledwie garstka metalowych fanatyków odpowiedziałaby, że Dortmund to rodowe gniazdo zespołu Khthoniik Cerviiks. Zawiązana w 2013 roku formacja, powstała na gruzach formacji Ignis Uranium i Zuul, postawiła sobie za cel straszyć słuchaczy hybrydą black oraz death metalu. Nie rezygnując ze swojego rodowodu, muzycy postanowili w 2020 roku nieco zredefiniować swoje pierwotne brzmienie. I trzeba przyznać, że w obliczu wcześniejszych dokonań „Æequiizoiikum” brzmi wręcz rewolucyjnie. Wypada zatem bliżej przyjrzeć się, czy mamy do czynienia z prawdziwym przewrotem, czy raczej nieudaną próbą zamachu stanu.

Rzucona słuchaczom na pierwszy ogień kompozycja „Odyssey 3000” daje wyobrażenie o obowiązującej konwencji brzmienia. Motywem przewodnim jest intensywny, techniczny riff gitarowy, w kilku miejscach przerwany zmianami temp oraz innymi kompozycyjnymi ozdobnikami. Niezwykły rozmach, motoryka nagrań oraz zawarty w tytule wątek futurystyczny dość jasno wskazują na inspirację Voivod z okresu „Killing Technology”. Poza tym legitymizują także dość często stawianą przez słuchaczy tezę, jakoby Niemcy mieli być death metalowym odpowiednikiem legendarnej formacji. Elementy black metalowe, dbałość o szczegóły i przestrzeń mogą natomiast kojarzyć się z dokonaniami grupy Vektor.

Wcześniej wymienione nazwy uznanych metalowych firm nie przytłoczyły jednak swoim ciężarem Khthoniik Cerviiks. Płyta sprawia wrażenie tyleż żywiołowej, co gruntownie przemyślanej. Utwory to w większości wielopoziomowe konstrukcje, w których riffy stają się jedynie punktem wyjścia; niektóre kompozycje wręcz dają poczucie, jakby miały się rozpaść niczym domki z kart. To taki fascynujący proceder defragmentacji utworów oraz komplikowania ich struktur. Pod tym kątem niemieckiej formacji blisko byłoby do ansamblu Howls of Ebb (co ciekawe oba zespoły nagrały wspólnie split w roku 2017) – jakkolwiek należy zaznaczyć, że zarówno brzmieniowo, jak i tematycznie zespoły (przynajmniej w kontekście recenzowanej płyty) znajdują się na antypodach. W połączeniu z chłodnym acz dynamicznym brzmieniem krążek może być jakimś zdehumanizowanym manifestem sci-fi.

„Æequiizoiikum” to płyta intensywna, dla wielu słuchaczy może okazać się niełatwą w odbiorze. Kilkukrotne przesłuchanie płyty jest wręcz wskazane, aby wczuć się w wykreowany klimat i stopniowo zanurzać się w tej futurystycznej materii. Khthoniik Cerviiks poszerzyło paletę brzmienia o kilka nowych barw, dając słuchaczom jedną z ciekawszych, a na pewno najbardziej oryginalnych death metalowych wydawnictw ostatnich lat.

Jarosław Turski



The second album of German Blackened Death Metallers KHTHONIIK CERVIIKS is here to deliver annihilation. Set for release via Iron Bonehead Productions on July 17th.

Unsettling, glistening synths and samples give an industrial and bleak introduction to whatever macabre violations lie ahead, certainly an effective and disconcerting start to the record. Firing into a blistering cacophony of savage drums and warped riffs, the meaty and tight bass lines cut through the riveting guitar convulsions and twinkling lead work to conjure a spectral apparition of death. Masterfully roared vocals join the instrumental debauchery, offering tranquility and devastation in equal measure with no dissonant nuance held back. Amalgamating the vicious nature of Sadistik Exekution with the avant-garden disfigurations of Demilich and throwing in a touch of Svartidaudi style blackened edge, this is some crushing material.

Each track distorts into a visceral array of tormenting artistry with creative, unique and claustrophobic songwriting excellence in abundance. The meeting of cavernous rhythmic atmospherics and piercingly abrasive leads opens a vortex of otherworldly Blackened Death Metal like nothing you will have heard before. The mathematic precision of the instrumentals can be compared to the likes of Portal, however Khthoniik Cerviiks have a rather different approach, creating a warmer, if equally disturbing ambience. Throughout the forty or so minutes of the record we see some distinguished ideas that are incredibly well developed before joining the melting pot of the final pieces, each idea carefully strung together with convulsively spewed aggression.

There is a luminescent quality to this music that whilst showcasing a pulverising sense of disdain and warping the brain to other dimensions also feels enlightened and resplendent. This insane venture is one that will certainly not be forgotten as a charnel pathway to total oblivion is carefully laid out for those bold enough to meditate within the void. Khthoniik Cerviiks not only will certainly put off those who do not have the ability to comprehend their art, they reward those of us whom dare be ensnared by it with trance-inducing Extreme Metal of epic proportions. Monolithic and cavernous layered of Death Metal with the discordant abrasions of Black Metal entwine so naturally, often complimenting each other, this album really shows one of the finest examples of this that I have heard recently.

A huge opus of dread-inducing, claustrophobic dissonance, packed with groove, mighty assault of the senses and gloriously powerful performances from the whole band. Allow yourself to convulse in the splendid ghastly lights of Khthoniik Cerviiks’ new record. This is one of those albums (much like those of Teitanblood) where total attention is required to appreciate every fine detail that altogether warps into a hammer of obliteration. A feverish and nightmarish experience from start to end, offering no respite.

9/10 (NATTSKOG'S BLOG)



..::TRACK-LIST::..

1. KC Exhalement 4.0 (Welcome to HAL) 02:33
2. Odyssey 3000 05:11
3. Æequiizoiikum (Mothraiik Rites) 07:27
4. Δt (Recite the Kriitiikal Mæss) 08:45
5. Para-Dog-Son - Demagorgon 05:13
6. Kollektiing Koffiin Naiils (Délire des Négations Sequence 1.0) 06:21
7. Bloodless Epiiphany (Délire des Négations Sequence 2.0) 03:53
8. KC Inhalement 4.0 (Nothiing-Niihiil-Non) 01:37



..::OBSADA::..

Drums [V.U.K.K] - Ohourobohortiik Ssphäross
Guitar [Major Drone], Bass [LF Emitter], Lyrics By [Lyriiziism] - Okkhulus Siirs
Guitar [Minor Drone], Vocals [Azimuth Assonance], Lyrics By [Lyriiziism] - Khraâl Vri*ïl




https://www.youtube.com/watch?v=oX8DWkjofdY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Stanąłem twarzą w twarz z terrorem kosmosu i koszmarami wewnętrznego ja!

FA


Niemieccy piewcy okultystycznej degeneracji i apokaliptycznego horroru. Mistrzowski odjazd po progresywnej bandzie przy stricte ekstremalnym, death/blackmetalowym obliczu muzyki. Techniczne zawijasy wplątane w kurewsko nośne riffy, inteligenckie zło przekute na język potężnego, metalowego grzania.

DiabelskiDom


Gdy pada pytanie o Dortmund, niemieckie miasto w Nadrenii Północnej-Westfalii, skojarzenia dla wielu wydają się jednoznaczne – wszak miejscowa Borussia to klub znany nawet piłkarskim jaroszom. I pewnie zaledwie garstka metalowych fanatyków odpowiedziałaby, że Dortmund to rodowe gniazdo zespołu Khthoniik Cerviiks. Zawiązana w 2013 roku formacja, powstała na gruzach formacji Ignis Uranium i Zuul, postawiła sobie za cel straszyć słuchaczy hybrydą black oraz death metalu. Nie rezygnując ze swojego rodowodu, muzycy postanowili w 2020 roku nieco zredefiniować swoje pierwotne brzmienie. I trzeba przyznać, że w obliczu wcześniejszych dokonań „Æequiizoiikum” brzmi wręcz rewolucyjnie. Wypada zatem bliżej przyjrzeć się, czy mamy do czynienia z prawdziwym przewrotem, czy raczej nieudaną próbą zamachu stanu.

Rzucona słuchaczom na pierwszy ogień kompozycja „Odyssey 3000” daje wyobrażenie o obowiązującej konwencji brzmienia. Motywem przewodnim jest intensywny, techniczny riff gitarowy, w kilku miejscach przerwany zmianami temp oraz innymi kompozycyjnymi ozdobnikami. Niezwykły rozmach, motoryka nagrań oraz zawarty w tytule wątek futurystyczny dość jasno wskazują na inspirację Voivod z okresu „Killing Technology”. Poza tym legitymizują także dość często stawianą przez słuchaczy tezę, jakoby Niemcy mieli być death metalowym odpowiednikiem legendarnej formacji. Elementy black metalowe, dbałość o szczegóły i przestrzeń mogą natomiast kojarzyć się z dokonaniami grupy Vektor.

Wcześniej wymienione nazwy uznanych metalowych firm nie przytłoczyły jednak swoim ciężarem Khthoniik Cerviiks. Płyta sprawia wrażenie tyleż żywiołowej, co gruntownie przemyślanej. Utwory to w większości wielopoziomowe konstrukcje, w których riffy stają się jedynie punktem wyjścia; niektóre kompozycje wręcz dają poczucie, jakby miały się rozpaść niczym domki z kart. To taki fascynujący proceder defragmentacji utworów oraz komplikowania ich struktur. Pod tym kątem niemieckiej formacji blisko byłoby do ansamblu Howls of Ebb (co ciekawe oba zespoły nagrały wspólnie split w roku 2017) – jakkolwiek należy zaznaczyć, że zarówno brzmieniowo, jak i tematycznie zespoły (przynajmniej w kontekście recenzowanej płyty) znajdują się na antypodach. W połączeniu z chłodnym acz dynamicznym brzmieniem krążek może być jakimś zdehumanizowanym manifestem sci-fi.

„Æequiizoiikum” to płyta intensywna, dla wielu słuchaczy może okazać się niełatwą w odbiorze. Kilkukrotne przesłuchanie płyty jest wręcz wskazane, aby wczuć się w wykreowany klimat i stopniowo zanurzać się w tej futurystycznej materii. Khthoniik Cerviiks poszerzyło paletę brzmienia o kilka nowych barw, dając słuchaczom jedną z ciekawszych, a na pewno najbardziej oryginalnych death metalowych wydawnictw ostatnich lat.

Jarosław Turski



The second album of German Blackened Death Metallers KHTHONIIK CERVIIKS is here to deliver annihilation. Set for release via Iron Bonehead Productions on July 17th.

Unsettling, glistening synths and samples give an industrial and bleak introduction to whatever macabre violations lie ahead, certainly an effective and disconcerting start to the record. Firing into a blistering cacophony of savage drums and warped riffs, the meaty and tight bass lines cut through the riveting guitar convulsions and twinkling lead work to conjure a spectral apparition of death. Masterfully roared vocals join the instrumental debauchery, offering tranquility and devastation in equal measure with no dissonant nuance held back. Amalgamating the vicious nature of Sadistik Exekution with the avant-garden disfigurations of Demilich and throwing in a touch of Svartidaudi style blackened edge, this is some crushing material.

Each track distorts into a visceral array of tormenting artistry with creative, unique and claustrophobic songwriting excellence in abundance. The meeting of cavernous rhythmic atmospherics and piercingly abrasive leads opens a vortex of otherworldly Blackened Death Metal like nothing you will have heard before. The mathematic precision of the instrumentals can be compared to the likes of Portal, however Khthoniik Cerviiks have a rather different approach, creating a warmer, if equally disturbing ambience. Throughout the forty or so minutes of the record we see some distinguished ideas that are incredibly well developed before joining the melting pot of the final pieces, each idea carefully strung together with convulsively spewed aggression.

There is a luminescent quality to this music that whilst showcasing a pulverising sense of disdain and warping the brain to other dimensions also feels enlightened and resplendent. This insane venture is one that will certainly not be forgotten as a charnel pathway to total oblivion is carefully laid out for those bold enough to meditate within the void. Khthoniik Cerviiks not only will certainly put off those who do not have the ability to comprehend their art, they reward those of us whom dare be ensnared by it with trance-inducing Extreme Metal of epic proportions. Monolithic and cavernous layered of Death Metal with the discordant abrasions of Black Metal entwine so naturally, often complimenting each other, this album really shows one of the finest examples of this that I have heard recently.

A huge opus of dread-inducing, claustrophobic dissonance, packed with groove, mighty assault of the senses and gloriously powerful performances from the whole band. Allow yourself to convulse in the splendid ghastly lights of Khthoniik Cerviiks’ new record. This is one of those albums (much like those of Teitanblood) where total attention is required to appreciate every fine detail that altogether warps into a hammer of obliteration. A feverish and nightmarish experience from start to end, offering no respite.

9/10 (NATTSKOG'S BLOG)



..::TRACK-LIST::..

1. KC Exhalement 4.0 (Welcome to HAL) 02:33
2. Odyssey 3000 05:11
3. Æequiizoiikum (Mothraiik Rites) 07:27
4. Δt (Recite the Kriitiikal Mæss) 08:45
5. Para-Dog-Son - Demagorgon 05:13
6. Kollektiing Koffiin Naiils (Délire des Négations Sequence 1.0) 06:21
7. Bloodless Epiiphany (Délire des Négations Sequence 2.0) 03:53
8. KC Inhalement 4.0 (Nothiing-Niihiil-Non) 01:37



..::OBSADA::..

Drums [V.U.K.K] - Ohourobohortiik Ssphäross
Guitar [Major Drone], Bass [LF Emitter], Lyrics By [Lyriiziism] - Okkhulus Siirs
Guitar [Minor Drone], Vocals [Azimuth Assonance], Lyrics By [Lyriiziism] - Khraâl Vri*ïl




https://www.youtube.com/watch?v=oX8DWkjofdY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::TRACK-LIST::..

Recorded live in New York City's Central Park in 1979.
1. Intro
2. Tin Man
3. Only Game In Town
4. I Need You
5. Foolin'
6. Ventura Highway
7. California Dreamin'
8. Another Try
9. Horse With No Name
10. All Night
11. Here
12. Hollywood
13. Sandman
14. Sister Golden Hair



..::OBSADA::..

Gerry Beckley - vocals, guitars, piano
Dewey Bunnell - vocals, guitar
Michael Woods - guitars
David Dickey - bass, vocals
Willie Leacox - drums
Jim Calire - keyboards, horns
Tom Walsh - percussion




https://www.youtube.com/watch?v=TsSEYI6Ellw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Supergrupy mają to do siebie, że często wywołują dużo większe zamieszanie samym swoim istnieniem niż graną przez siebie muzyką. W dodatku najczęściej dość szybko się rozpadają, czasem zresztą od samego początku mają być projektami chwilowymi. Nie wiadomo jeszcze jaka (i czy w ogóle jakaś) przyszłość czeka grupę o dziwnej nazwie Giraffe Tongue Orchestra. Nie wiem nawet czy termin „supergrupa” jest tu do końca uzasadniony, bo z jednej strony w skład zespołu nie wchodzą wielkie gwiazdy rocka, ale niewątpliwie są to nazwiska rozpoznawalne, na co dzień udzielające się w grupach dość (lub bardzo) popularnych. Wolę jednak traktować ten projekt jako zespół gości, którzy postanowili razem ponagrywać, a nie supergrupę, po której należałoby się spodziewać czegoś wyjątkowego. No to wyjaśnijmy jeszcze kto pojawia się na pierwszym albumie Giraffe Tongue Orchestra zatytułowanym Broken Lines: wokalista William DuVall (czyli następca Layne’a Staleya w Alice in Chains), gitarzyści Brent Hinds (Mastodon) i Ben Weinman (The Dillinger Escape Plan), perkusista Thomas Pridgen (The Mars Volta) i basista Peter Griffin (Dethklok i Zappa Plays Zappa).

A muzycznie? Muzycznie w zasadzie trudno jednoznacznie stwierdzić, do której z wymienionych wyżej grup najbliżej jest członkom GTO w tym wspólnym muzykowaniu. Oczywiście tu i tam wyjdą pewne podobieństwa – moc The Dillinger Escape Plan, dynamika grupy Mastodon, intensywność brzmienia Alice in Chains czy pokręcone rytmu The Mars Volta – ale nie da się tu przypisać komuś dominacji nad resztą. Choć projekt został zapoczątkowany już kilka lat temu przez Weinmana i Hindsa, reszta składu wpasowała się w to wszystko na tyle dobrze, że z jednej strony nie ma tej wspomnianej dominacji, ale też nie do końca można określić kierunek, w którym ta grupa podąża. Na pewno panowie nieszczególnie skupiali się rozwijaniu kompozycji, bo 10 numerów zawartych na Broken Lines trwa 40 minut. Czyli dość radiowy format. I faktycznie sporo tu numerów, które mają szansę trafić na playlisty rockowych rozgłośni, począwszy od mocnego, żywiołowego Adopt or Die, które rozpoczyna płytę. Bez zbędnych wstępów, bez ostrzeżenia. Mocny kop od pierwszych sekund, a do tego chwytliwy refren. Ten patent powtarza się tu często. Pierwszy singiel – Crucifixion – kipi niemal punkową energią we wstępie i refrenie, choć pomiędzy tymi fragmentami grupa trochę miesza z tempem i rytmem, dzięki czemu całość nie brzmi jak prostacka wywalanka. Brawa także dla DuValla, który nie musi tu śpiewać „pod Layne’a”, dzięki czemu poznajemy go z zupełnie innej strony, zarówno we fragmentach spokojnych, jak i tych, gdy wydobywa z siebie dzikie wrzaski. Znakomite No-One Is Innocent kontynuuje to mocne uderzenie na początku płyty. Pierwsze minuty Broken Lines to zdecydowanie coś dla tych, którzy lubią jak jest intensywnie, głośno, ale z dobrą melodią w refrenie.

A później bywa różnie. Na szczęście panowie dorzucili do zestawu kilka rzeczy w innym klimacie. Blood Moon (kolejny singiel) co prawda operuje na dość mocnym rytmie, ale jest tu dużo więcej przestrzeni niż we wcześniejszych kawałkach, do tego mamy lekki posmak industrialu. Spokojniej jest za to chwilami pod koniec płyty. Pierwszym zwiastunem zmiany nastroju jest All We Have Is Now – bardzo delikatny numer, który jednak według mnie zmierza donikąd, w dodatku trwa ledwo ponad 3 minuty i zanim cokolwiek zacznie się dziać, już jest po wszystkim. Everyone Gets Everything They Really Want to znowu żwawsze tempo, ale tu już nie ma tej gitarowej intensywności z początku płyty. Zamiast tego dostajemy coś, co mogliby nagrać Red Hot Chili Peppers, gdyby gdzieś po Californication nie stracili części ciała odpowiedzialnej za granie czegoś innego niż popowa papka. Może i numer ten średnio pasuje do całej reszty płyty, ale w sumie jako odmiana od mocnego grania sprawdza się całkiem nieźle.

Może częściowo dzięki temu, że płyta trwa zaledwie 40 minut, słucha się jej naprawdę nieźle. Bo niby nie ma tu nic spektakularnego, brak dotknięcia geniuszu, czasami wkrada się chaos i spójność rozłazi się po wszystkich kątach, ale ogólnie jest to album, do którego chce się wracać. No dobrze, może nie do całości, może do połowy numerów. Ale to dość obiecujący start i być może za jakiś czas doczekamy się bardziej spójnej kontynuacji. Nie miałem żadnych oczekiwań wobec tej płyty i to było pewnie najlepsze podejście. Dostałem solidną porcję mocnego grania. Na tyle solidną, że czekam na ciąg dalszy.

Bizon



..::TRACK-LIST::..

1. Adapt or Die 03:24
2. Crucifixion 04:16
3. No-One Is Innocent 04:20
4. Blood Moon 03:19
5. Fragments & Ashes 03:55
6. Back to the Light 04:45
7. All We Have Is Now 03:13
8. Everyone Gets Everything They Really Want 04:09
9. Thieves and Whores 03:04
10. Broken Lines 05:52



..::OBSADA::..

William DuVall - lead & background vocals
Ben Weinman - guitars, keyboards, etc.
Brent Hinds - guitars, backing vocals on Adapt Or Die, No-one Is Innocent, and Fragments & Ashes
Pete Griffin - bass
Thomas Pridgen - drums

Drums on All We Have Is Now and Thieves And Whores - Jon Theodore
Additional Vocals on Back To The Light - Juliette Lewis




https://www.youtube.com/watch?v=EtJbgV3pGkI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Supergrupy mają to do siebie, że często wywołują dużo większe zamieszanie samym swoim istnieniem niż graną przez siebie muzyką. W dodatku najczęściej dość szybko się rozpadają, czasem zresztą od samego początku mają być projektami chwilowymi. Nie wiadomo jeszcze jaka (i czy w ogóle jakaś) przyszłość czeka grupę o dziwnej nazwie Giraffe Tongue Orchestra. Nie wiem nawet czy termin „supergrupa” jest tu do końca uzasadniony, bo z jednej strony w skład zespołu nie wchodzą wielkie gwiazdy rocka, ale niewątpliwie są to nazwiska rozpoznawalne, na co dzień udzielające się w grupach dość (lub bardzo) popularnych. Wolę jednak traktować ten projekt jako zespół gości, którzy postanowili razem ponagrywać, a nie supergrupę, po której należałoby się spodziewać czegoś wyjątkowego. No to wyjaśnijmy jeszcze kto pojawia się na pierwszym albumie Giraffe Tongue Orchestra zatytułowanym Broken Lines: wokalista William DuVall (czyli następca Layne’a Staleya w Alice in Chains), gitarzyści Brent Hinds (Mastodon) i Ben Weinman (The Dillinger Escape Plan), perkusista Thomas Pridgen (The Mars Volta) i basista Peter Griffin (Dethklok i Zappa Plays Zappa).

A muzycznie? Muzycznie w zasadzie trudno jednoznacznie stwierdzić, do której z wymienionych wyżej grup najbliżej jest członkom GTO w tym wspólnym muzykowaniu. Oczywiście tu i tam wyjdą pewne podobieństwa – moc The Dillinger Escape Plan, dynamika grupy Mastodon, intensywność brzmienia Alice in Chains czy pokręcone rytmu The Mars Volta – ale nie da się tu przypisać komuś dominacji nad resztą. Choć projekt został zapoczątkowany już kilka lat temu przez Weinmana i Hindsa, reszta składu wpasowała się w to wszystko na tyle dobrze, że z jednej strony nie ma tej wspomnianej dominacji, ale też nie do końca można określić kierunek, w którym ta grupa podąża. Na pewno panowie nieszczególnie skupiali się rozwijaniu kompozycji, bo 10 numerów zawartych na Broken Lines trwa 40 minut. Czyli dość radiowy format. I faktycznie sporo tu numerów, które mają szansę trafić na playlisty rockowych rozgłośni, począwszy od mocnego, żywiołowego Adopt or Die, które rozpoczyna płytę. Bez zbędnych wstępów, bez ostrzeżenia. Mocny kop od pierwszych sekund, a do tego chwytliwy refren. Ten patent powtarza się tu często. Pierwszy singiel – Crucifixion – kipi niemal punkową energią we wstępie i refrenie, choć pomiędzy tymi fragmentami grupa trochę miesza z tempem i rytmem, dzięki czemu całość nie brzmi jak prostacka wywalanka. Brawa także dla DuValla, który nie musi tu śpiewać „pod Layne’a”, dzięki czemu poznajemy go z zupełnie innej strony, zarówno we fragmentach spokojnych, jak i tych, gdy wydobywa z siebie dzikie wrzaski. Znakomite No-One Is Innocent kontynuuje to mocne uderzenie na początku płyty. Pierwsze minuty Broken Lines to zdecydowanie coś dla tych, którzy lubią jak jest intensywnie, głośno, ale z dobrą melodią w refrenie.

A później bywa różnie. Na szczęście panowie dorzucili do zestawu kilka rzeczy w innym klimacie. Blood Moon (kolejny singiel) co prawda operuje na dość mocnym rytmie, ale jest tu dużo więcej przestrzeni niż we wcześniejszych kawałkach, do tego mamy lekki posmak industrialu. Spokojniej jest za to chwilami pod koniec płyty. Pierwszym zwiastunem zmiany nastroju jest All We Have Is Now – bardzo delikatny numer, który jednak według mnie zmierza donikąd, w dodatku trwa ledwo ponad 3 minuty i zanim cokolwiek zacznie się dziać, już jest po wszystkim. Everyone Gets Everything They Really Want to znowu żwawsze tempo, ale tu już nie ma tej gitarowej intensywności z początku płyty. Zamiast tego dostajemy coś, co mogliby nagrać Red Hot Chili Peppers, gdyby gdzieś po Californication nie stracili części ciała odpowiedzialnej za granie czegoś innego niż popowa papka. Może i numer ten średnio pasuje do całej reszty płyty, ale w sumie jako odmiana od mocnego grania sprawdza się całkiem nieźle.

Może częściowo dzięki temu, że płyta trwa zaledwie 40 minut, słucha się jej naprawdę nieźle. Bo niby nie ma tu nic spektakularnego, brak dotknięcia geniuszu, czasami wkrada się chaos i spójność rozłazi się po wszystkich kątach, ale ogólnie jest to album, do którego chce się wracać. No dobrze, może nie do całości, może do połowy numerów. Ale to dość obiecujący start i być może za jakiś czas doczekamy się bardziej spójnej kontynuacji. Nie miałem żadnych oczekiwań wobec tej płyty i to było pewnie najlepsze podejście. Dostałem solidną porcję mocnego grania. Na tyle solidną, że czekam na ciąg dalszy.

Bizon



..::TRACK-LIST::..

1. Adapt or Die 03:24
2. Crucifixion 04:16
3. No-One Is Innocent 04:20
4. Blood Moon 03:19
5. Fragments & Ashes 03:55
6. Back to the Light 04:45
7. All We Have Is Now 03:13
8. Everyone Gets Everything They Really Want 04:09
9. Thieves and Whores 03:04
10. Broken Lines 05:52



..::OBSADA::..

William DuVall - lead & background vocals
Ben Weinman - guitars, keyboards, etc.
Brent Hinds - guitars, backing vocals on Adapt Or Die, No-one Is Innocent, and Fragments & Ashes
Pete Griffin - bass
Thomas Pridgen - drums

Drums on All We Have Is Now and Thieves And Whores - Jon Theodore
Additional Vocals on Back To The Light - Juliette Lewis




https://www.youtube.com/watch?v=EtJbgV3pGkI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



DVD 5
NTSC
4:3
DD 2.0
DD 5.1



..::TRACK-LIST::..

1. Ventura Highway
2. I Need You
3. Don't Cross The River
4. Horse With No Name
5. Moon Song
6. Lonely People
7. Wind Wave
8. Rainbow Song
9. Tin Man
10. California Revisited
11. Green Monkey



..::OBSADA::..

Gerry Beckley - lead and backing vocals, keyboards, guitars, bass, harmonica, lap steel guitars
Dewey Bunnell - lead and backing vocals, guitars
Dan Peek - lead and backing vocals, guitars, bass
Calvin Samuels - bass
William Leacox - drums




https://www.youtube.com/watch?v=GQ3cYhl2uHs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Sphere of Adversity' jest ponadprzeciętnym osiągnięciem w równowadze emocjonalnie zaburzonej powagi i ostrych, serpentynowych rytmów doom metalu, rytmów, które służą każdemu utworowi jako indywidualny mikrokosmos.
...tak pokrótce. Miłego odbioru...

FA


It’s been seven years since Acolytes of Moros graced us with 2018’s The Wellspring, but Sphere of Adversity makes up for any sense of lost time with an even more colossal slice of doom. Four tracks combined eclipse the eighty-minute threshold, the shortest being a little less than twelve minutes and two threatening to reach the half-hour mark. Comparisons to Reverend Bizarre have always been apparent since the Acolytes’ 2010 foundation so I suppose it’s only inevitable for them to put out their So Long, Suckers equivalent.

The atmosphere is in line with the previous album’s melancholic veneer, right down to the emphasis on plodding rhythms and melodramatic baritone vocals. but the longer form songwriting makes for an unsurprisingly meandering execution with some adjustments to the band dynamic. The bass leads the charge more often this time around, often setting the foundation and structure via drawn out rumbles that get built up courtesy of the hazy guitars and still fairly dexterous drums. The trio has strong chemistry, utilizing the sort of overall looseness that sets it in the lineage of early Sabbath as each instrument is often wandering around in its own segments of the space while playing into the greater picture.

Of course, it’s also pretty easy to get lost when the space is marked by such broad degrees. This is especially apparent with the two longest tracks as they include several fluctuating parts, sometimes presented with the sort of ambiguity that can make it tricky to tell whether a track has truly ended or is just gearing up for another segment. This is especially notable with the bass break toward of “Shadowlands” completely halting the momentum, but the title track does a noticeably better job of sequencing its different parts and even gets some extra pizzaz courtesy of the extra organ thrown into the mix during the climactic drone. I also can’t deny that the closing “Establish Dominance” is almost a reprieve from the previous exercises despite being about as slothful.

With Sphere of Adversity doubling down on doom extremity, Acolytes of Moros pushes an already acquainted taste to even further extents. The best of The Wellspring hits a little higher than much of this album’s material but the conviction is certainly admirable here as the musicianship goes a long way in making due on these promises of oppressive slow motion. It’s a lot to take in but is ultimately straightforward, ensuring the doom faithful appreciate its lengthy devotions but not turning everybody else off as bad as they could’ve.

Twisted Psychology



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Salient Candour 15:14
2. Shadowlands 26:28

CD 2:
3. Sphere of Adversity 26:48
4. Establish Dominance 11:53



..::OBSADA::..

Simon Carlsson - guitars
Rasmus 'Ralle' Jansson - drums
Christoffer 'Kribbe' Frylmark - bass, vocals

Guest musicians:
J. Dee - vocals
David Eriksson - organ




https://www.youtube.com/watch?v=9oYdzhXtZ4o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Sphere of Adversity' jest ponadprzeciętnym osiągnięciem w równowadze emocjonalnie zaburzonej powagi i ostrych, serpentynowych rytmów doom metalu, rytmów, które służą każdemu utworowi jako indywidualny mikrokosmos.
...tak pokrótce. Miłego odbioru...

FA


It’s been seven years since Acolytes of Moros graced us with 2018’s The Wellspring, but Sphere of Adversity makes up for any sense of lost time with an even more colossal slice of doom. Four tracks combined eclipse the eighty-minute threshold, the shortest being a little less than twelve minutes and two threatening to reach the half-hour mark. Comparisons to Reverend Bizarre have always been apparent since the Acolytes’ 2010 foundation so I suppose it’s only inevitable for them to put out their So Long, Suckers equivalent.

The atmosphere is in line with the previous album’s melancholic veneer, right down to the emphasis on plodding rhythms and melodramatic baritone vocals. but the longer form songwriting makes for an unsurprisingly meandering execution with some adjustments to the band dynamic. The bass leads the charge more often this time around, often setting the foundation and structure via drawn out rumbles that get built up courtesy of the hazy guitars and still fairly dexterous drums. The trio has strong chemistry, utilizing the sort of overall looseness that sets it in the lineage of early Sabbath as each instrument is often wandering around in its own segments of the space while playing into the greater picture.

Of course, it’s also pretty easy to get lost when the space is marked by such broad degrees. This is especially apparent with the two longest tracks as they include several fluctuating parts, sometimes presented with the sort of ambiguity that can make it tricky to tell whether a track has truly ended or is just gearing up for another segment. This is especially notable with the bass break toward of “Shadowlands” completely halting the momentum, but the title track does a noticeably better job of sequencing its different parts and even gets some extra pizzaz courtesy of the extra organ thrown into the mix during the climactic drone. I also can’t deny that the closing “Establish Dominance” is almost a reprieve from the previous exercises despite being about as slothful.

With Sphere of Adversity doubling down on doom extremity, Acolytes of Moros pushes an already acquainted taste to even further extents. The best of The Wellspring hits a little higher than much of this album’s material but the conviction is certainly admirable here as the musicianship goes a long way in making due on these promises of oppressive slow motion. It’s a lot to take in but is ultimately straightforward, ensuring the doom faithful appreciate its lengthy devotions but not turning everybody else off as bad as they could’ve.

Twisted Psychology



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Salient Candour 15:14
2. Shadowlands 26:28

CD 2:
3. Sphere of Adversity 26:48
4. Establish Dominance 11:53



..::OBSADA::..

Simon Carlsson - guitars
Rasmus 'Ralle' Jansson - drums
Christoffer 'Kribbe' Frylmark - bass, vocals

Guest musicians:
J. Dee - vocals
David Eriksson - organ




https://www.youtube.com/watch?v=9oYdzhXtZ4o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Mamy oto w rękach kolejny ważny krążek dla progresywnego gatunku na południowoamerykańskiej scenie rockowej.



..::TRACK-LIST::..

Concert recorded and filmed on November 08, 2014 at Alcatraz room, Buenos Aires, Argentina.
1. La fortaleza 03:44
2. Nuevo mesías 04:30
3. Mosoj pacha 05:30
4. Sombras en la oscuridad 03:35
5. Espejo del alma 05:36
6. En otro lugar 06:39
7. Volver a nacer 05:45
8. Hipnotízame 07:57
9. Desapareciendo 06:03
10. Medusa 07:25
11. Imperio de cristal 06:55
12. Hasta el final 11:15

Bonus:
13. Espejo del alma (videoclip) 05:40
14. En otro lugar (videoclip) 06:58
15. Rumbo a la eternidad 10:09
16. Nuevo mesías 04:23
17. Espejo del alma 05:07
18. Flor de loto 04:33



..::OBSADA::..

Alejandro Jarrín - Bass
Alvaro Escobar - Drums
Alonso Herrera - Guitars, Vocals
Ignacio Flórez - Guitars (rhythm)
Daniel López Gutiérrez - Keyboards
Agustina González García - Vocals (backing)
Junior Pacora - Wind instruments, Charango



https://www.youtube.com/watch?v=tjngp3ZTZ4M



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!