|
|
|||||||||||||
Ostatnie 10 torrentów
Ostatnie 10 komentarzy
Kategoria:
Muzyka
Ilość torrentów:
26,516
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Jest początek roku „nieparzystego” zatem będzińska formacja proAge wydaje swój nowy album. Powoli staje się już to tradycją. Tak było w roku 2017 („Odmienny stan rzeczywistości”) i w 2019 („MPD”), zatem i 2021. nie może być gorszy i oto do naszych rąk trafia trzecia długogrająca propozycja grupy, zatytułowania „4. wymiar”. Tytuł nawiązuje poniekąd do pierwszej formacji, w jakiej występowali w latach 80. Arek Grybek, Marcin Kwiecień i Mariusz Filosek – Czwarty Wymiar. Grupa ta zawiesiła działalność w roku 1990., by powrócić… 18 lat później, a po kolejnych dwóch latach zmienić nazwę na obecną. Z trzech wymienionych muzyków w składzie pozostał tylko wokalista, autor tekstów, manager i główny motor napędowy – Filosek. Kwiecień grał na pierwszym minialbumie sygnowanym nazwą proAge („Szary szkielet drzew” (2011)), Grybek natomiast zrezygnował ze stanowiska perkusisty po zakończeniu serii koncertów promujących „MPD”. Nowym bębniarzem został Bogdan Mikrut, a do składu dołączył też saksofonista Mariusz Rutka. Ponadto swoje ścieżki nagrali znani z wcześniejszych albumów Roman Simiński – bas, Sławomir Jelonek – gitary, Krzysztof Walczyk – instrumenty klawiszowe oraz wspomniany Mariusz Filosek – śpiew. Oczywiście tytuł albumu to nie tylko ukłon w stronę (pre)historii zespołu, ale przede wszystkim odnosi się do motywu przewodniego tekstów, czyli czasu. Jak możemy przeczytać w materiałach promocyjnych, „4. wymiar” nie jest koncept-albumem, a temat przewodni przewija się w poszczególnych utworach w sposób niejednokrotnie zawoalowany. 57 minut materiału zostało podzielonych na 6 ścieżek, z czego 5 to zwarte formy, a ostatnia to zdecydowanie najbardziej rozbudowane nagranie w historii grupy. Zaczyna się dość ostro za sprawą tnących ciszę riffów gitary, na tle których Walczyk czaruje nas swoimi syntezatorowo – organowymi zagrywkami. „System” opowiada o próbie odnalezienia się w dzisiejszym świecie i zachowania własnej tożsamości: „Kiedy wreszcie spróbuję wyrwać się Z tej iluzji percepcji, fałszu tchnień Będę żył według własnych prostych chceń Żaden system nie znajdzie nigdy mnie Bo nie jestem binarny od lat Tworzę życie, nie kopie bez wad Jeden dziewięć sześć dziewięć to ja Sterowaniem zajmuję się sam”. Jako drugi otrzymujemy przebojowy „W cieniu izolacji”, do którego powstał teledysk nagrany w trakcie pandemicznej izolacji. Po tych dwóch dynamicznych propozycjach, trzecia zatytułowana „Człowiek z wysokiego zamku” przynosi początkowo nieco wytchnienia. Po raz pierwszy słyszymy tu saksofon Rutki na tle basowej figury Simińskiego. Tym razem klawisze są bardziej schowane budując wraz z gitarą lekko ambientowe tło. Z czasem utwór przyspiesza, a Walczyk prezentuje swoje niebanalne umiejętności w kreowaniu syntezatorowych melodii. Końcówka tego ośmiominutowego utworu to ponowne wyciszenie i okazja do wykazania się saksofoniście. W tekście Filosek przedstawia rozważania na temat tego, co by było gdybyśmy mogli sprawować władzę nad czasem i jaki miałoby to wpływ na innych: „Jeśli to byłbym ja, co całować cię chciał Jeśli to byłbym ja, zmieniłbym zdarzeń bieg Jestem dla was ciszą, ja to wiem Ja wypełniam obraz tłem, będzie tak jak chcę Wszyscy ludzie ślepo wierzą, że Mają wolną wolę i wiedzą co i gdzie Obserwuję każdy drobny ruch Bez patrzenia widzę to, kto dziś wygra rok, kto dostanie dwa, możesz to być ty albo żaden z was”. Tak przechodzimy do najkrótszej w zestawie piosenki, a właściwie ballady „Sensorium”, w której słyszymy jedynie śpiew, linię basu oraz dźwięki fletu, którymi raczy nas, występująca tu gościnnie Małgorzata Łydka. Oniryczny podkład współgra z delikatnym wokalem. Pominę na chwilę ścieżkę numer 5 i przejdę do finału w postaci siedmiominutowej „Wyspy czasu”. To kolejny bardziej dynamiczny utwór, z interesująco pulsującym basem, różnorodnymi partiami syntezatorów, Hammondów czy też gitar. Naprawdę mnóstwo się tu dzieje, mamy i metalowy riff w refrenie, i ciekawy gitarowy motyw pojawiający się w kilku miejscach, a wszystko to okraszone świetnymi zagrywkami Walczyka. Do tego dochodzi kolejny ciekawy tekst o czasie i zagubieniu się w nim: „Czasem nocą zegar chodzi w tył, Bywam w czasach w których nie chcę być Nikt mnie nie zna i ja też, nie znam ludzi, wiem Rzuciłem kamień zniknął tak jak zwykle ja Wehikuł czasu, to mój dom a zegar pędzi Dlatego jestem podróżnikiem bez imienia Dlatego jestem zegarmistrzem bez natchnienia”. Swoją obecność zaznaczył tu także realizator nagrań, świetny gitarzysta, na co dzień grający w grupach Osada Vida oraz (wraz z Walczykiem) w Brain Connect – Jan Mitoraj. Serwuje nam tu fantastyczne i bardzo charakterystyczne solo na gitarze. Wszystko to składa się na wyśmienite zakończenie albumu. Wróćmy jeszcze do pominiętego w opisie nagrania. Zespół do tej pory prezentował raczej zwarte formy. Co prawda często wykraczały one poza rozmiar 3-4-minutowej piosenki, ale raczej nie rozciągał zbytnio swoich utworów. Dość napisać, że jedynie raz ich nagranie przekroczyło granicę 10 minut („Owładnięcie” z „MPD”). Za to teraz poprawili ten wynik proponując nam prawie 29-minutową, trzyczęściową suitę „4th Dimension”. Wcześniejsze albumy wydawane były w wersjach z tekstami śpiewanymi w języku polskim i angielskim. Tym razem zespół odszedł od tej formuły i zaproponował wersję hybrydową – pół płyty po polsku, pół po angielsku, z czego anglojęzyczny tekst wypełnił tylko jeden utwór, ale za to zdecydowanie najdłuższy w dotychczasowej karierze grupy. Takie rozwiązanie to efekt kompromisu, do jakiego doszli muzycy, z których część opowiadała się za polskojęzyczną płytą, natomiast druga optowała za bardziej uniwersalnym angielskim. Współautorem tekstu jest tu Mike Kwiecień, który wcześniej wspomógł Filoska współtworząc warstwę liryczną albumu „Different state of reality”. Serwując nam taki ogrom muzyki zespół musiał się wspiąć na wyżyny swych umiejętności, by nie zanudzić słuchacza. I przyznaję, że wyszedł z tego zadania obronną ręką. Co rusz zmienia tempo serwując nam całą paletę progrockowo – hardrockowych barw. Jest i miejsce dla soczystego basu, różnego rodzaju klawiszowych popisów, zarówno na pianinie, syntezatorach czy też Hammondach. Gitarzysta raz sięga po akustyka, innym razem wycina ostry riff, by po chwili zaskoczyć nas pięknym fragmentem w stylu Gilmoura czy Latimera. Do tego dochodzą fragmenty gdzie swoimi umiejętnościami może wykazać się Rutka, a jego gra na saksofonie dodaje kompozycji jazzowego klimatu. Mało? Mniej więcej w połowie utworu swoją szansę dostaje też Mikrut, który raczy nas perkusyjnym solem. Rzadki to zabieg, by w studyjnym nagraniu zostawić miejsce pałkarzowi na zaprezentowanie swoich umiejętności w taki sposób, ale w sumie, czemu nie? Jakby tego było mało po tym popisie dostajemy pełną ognia bitwę gitarowo-klawiszowo-saksofonową, po której ponownie mamy wyciszenie i do głosu dochodzi… flet. No i mamy jeszcze bardzo piękne zakończenie z piękną syntezatorową melodią Zatem widać, że grupa bardzo dobrze przygotowała się, by słuchacz nie czuł się przez ani chwilę znużony. Można się jedynie przyczepić, że nie zdecydowano się na polski tekst, bo angielski burzy tu nieco odbiór albumu jako całości. Warto dodać, że proAge zdecydowali się nakręcić do tego utworu teledysk w Pałacu Kultury Zagłębia w Dąbrowie Górniczej, by przypomnieć jak się prezentują w swoim naturalnym środowisku, jakim jest scena. Zachwycałem się dotychczas instrumentalnymi popisami muzyków, pora więc poświęcić kilka słów wokalowi. Mariusz Filosek nie dysponuje jakimiś wielkimi możliwościami głosowymi, z czego dobrze zdaje sobie sprawę (polecam przeczytanie krótkiego bio na stronie zespołu), niemniej na tym albumie zaprezentował się z jak najlepszej strony. Mniej tu quasi-teatralnych popisów, które fajnie sprawdzają się na żywo (a Filosek to prawdziwe sceniczne zwierzę), niekoniecznie jednak zachwycają w nagraniach studyjnych. Ponadto na albumie „4. wymiar” udało się znaleźć odpowiedni balans pomiędzy instrumentalnymi partiami i warstwą liryczną, przez co nie jest on przegadany. A jeśli dodamy do tego również charakterystyczne, niebanalne teksty, w których więcej jest miejsca na metafory niż dosłowność (jak czytamy w materiałach promocyjnych: pomagają zrozumieć czym jest kubek kawy w nieodpowiednim momencie i co to w ogóle znaczy nieodpowiedni moment?), to otrzymamy najbardziej dopracowany wokalnie album Zagłębiaków. Rok 2021 rozpoczyna się całkiem udanie przynosząc nam najbardziej dojrzałą propozycję w dotychczasowej, już dość długiej, karierze proAge. Grupa kontynuuje podróż ścieżką zapoczątkowaną na albumie „MPD” i dalej rozwija swój hardrockowo-progresywny styl dołączając do niego elementy jazzu, oddając do naszych rąk ze wszelkich miar udane dzieło. Świetnie napisane, zagrane i zrealizowane (jest to pierwszy pełnowymiarowy album nagrany w mikołowskim Epicentrum Studio). I choć to dopiero początek roku, to śmiem przypuszczać, że „4. wymiar” zagości w czołówce moich ulubionych wydawnictw na jego koniec. Płyta wydana została w pięknym digipacku z najbardziej stonowaną okładką w dotychczasowej dyskografii autorstwa Kasi Król, z nowym, bardziej nowoczesnym logo. W odróżnieniu od wcześniejszych pełnowymiarowych płyt, które miały znaczek krakowskiego Lynx Music, tym razem muzycy zdecydowali się na samodzielne wydanie krążka. Premiera 29 stycznia. Tomasz Dudkowski Gdy w 2017 roku, po latach grania, będzińska formacja proAge zadebiutowała pełnowymiarowym albumem Odmienny stan rzeczywistości lekko powątpiewałem w przyszłość zespołu. Niesłusznie, bowiem od tego czasu grupa nabrała rozpędu i po wydanym w ubiegłym roku MPD, w styczniu 2021 roku światło dzienne ujrzy kolejne dzieło formacji Mariusza Filoska. 4 wymiar to niespełna godzina muzyki wpisana w tylko sześć kompozycji. Tym razem artyści nie zdecydowali się wydawać – jak to miało miejsce w przypadku dwóch ostatnich płyt – dwóch krążków z różnymi wersjami językowymi. Tu poszli na kompromis nagrywając połowę albumu w naszym ojczystym języku, drugą w języku Szekspira. Ta „druga połowa” to tak naprawdę jeden utwór - chyba najdłuższy w historii grupy - prawie 29-minutowa tytułowa suita 4th Dimension. Kompozycja w zasadzie idealnie oddaje obraz aktualnej muzycznej wizji zespołu. To granie silnie osadzone w rocku progresywnym wykorzystujące jego wielowątkowość i różnorodność. Utwór iskrzy motywami, ma też, po dziesięciu minutach, klimatyczne i przestrzenne zwolnienie, w którym na tle głębokich klawiszowych teł otrzymujemy piękne gitarowe solo w Latimerowym nieco stylu. A potem następuje jeden z najciekawszych momentów tego epickiego utworu – rozpędzona rytmicznie sekwencja z pojedynkami gitary, instrumentów klawiszowych i saksofonu (na tym ostatnim dołączający do składu Mariusz Rutka), pełnymi improwizacyjnego rozmachu i – dzięki saksofonowi – jazzowego posmaku. A gdyby tego było mało, muzykom udało się też wcisnąć krótki perkusyjny popis nowego w zespole Bogdana Mikruta (kto dziś gra solówki perkusyjne na albumach?!). Utwór jest może trochę niepotrzebnie rozciągnięty i już w jego trzeciej części odczuwa się lekkie znużenie, niemniej to bardzo udany flirt formacji z tak długą i rozbudowaną kompozycją, pokazujący duży potencjał kompozytorski i wykonawczy. A co mamy ponadto? Kilka krótszych form, choć też trudno im odmówić wielobarwności. Otwierający całość System ma od samego początku ciekawy hard rockowy riff i towarzyszące mu figury klawiszowe w quasi orientalnym stylu. Z kolei W cieniu izolacji jest chyba najbardziej przebojowy i piosenkowy. Człowiek z wysokiego zamku po klimatycznym wstępie okraszonym partią saksofonu, z czasem atakuje wyrazistym basem, „nerwowym” rytmem i ambientowymi podkładami będącymi tłem dla śpiewającego Filoska. Krótkie Sensorium jest natomiast jedyną tu balladą z ładną figurą na flecie (odpowiada za nią Małgorzata Łydka), która tworzy zgrabną harmonię z głosem śpiewającego lidera. Płytę kończy również udana, z fajną gitarową solówką gościnnie tu pojawiającego się Jana Mitoraja (Osada Vida), Wyspa czasu. Album niewątpliwie podąża muzyczną ścieżką rozpoczętą na MPD, kiedy to do grupy dołączył Krzysztof Walczyk. Jest go tu mnóstwo pod różnymi postaciami – od Hammondowych, oldschoolowych zagrywek po bardziej nowoczesne rozwiązania. Z drugiej strony to w dalszym ciągu muzyka gitarowa z ciekawymi wtrętami saksofonu i fletu, zapewniającymi odpowiednio jazzowe i folkowe smaczki. Nieodłącznym elementem stylu grupy jest oczywiście śpiew Filoska, pełen specyficznej ekspresji, wzniosłości i emfazy. Wolę go wszakże śpiewającego po polsku i wolałbym, żeby tytułowy utwór był spójny językowo z całością. Istotne dla proAge zawsze były teksty. Tak jest i tym razem. W promocyjnej notce napisano dość enigmatycznie, że pomagają zrozumieć czym jest kubek kawy w nieodpowiednim momencie i co to w ogóle znaczy nieodpowiedni moment? Kluczem dla nich jest „czas”, do którego Filosek w znany sobie poetycki i specyficzny sposób odnosi się w różnych płaszczyznach. Cóż, fajnie że zespół wykorzystuje swoje „nowe otwarcie” sprzed trzech lat. To z pewnością ich najbardziej dojrzała płyta. Mariusz Danielak Kończy się ten wyjątkowo ciężki rok. Z pojawieniem się szczepionki jest jednak nadzieja, że następny będzie lepszy. Kończy się i muzyczny rok, wieloma podsumowaniami i zestawieniami najlepszych płyt. Liczę na to, że z nowym rokiem, pojawi się jeszcze więcej ciekawych albumów. Dobrym zwiastunem, że tak właśnie będzie, jest ta oto płyta, której oficjalna premiera przewidziana jest już w styczniu. Przedpremierowo pozwolę sobie więc zainaugurować ten Nowy Rok, recenzją tego świeżego, ciepłego jeszcze materiału, który niedawno, przedpremierowo, przepłynął do mnie z Zagłębia, od grupy PRO AGE. Już pierwsze przesłuchanie ich trzeciego albumu studyjnego, utwierdziło mnie w przekonaniu, że to najbogatsza pod względem muzycznym rzecz, którą stworzyli. Płyta została nagrana w odnowionym składzie, za bębnami zasiadł Bogdan Mirkut, dołączył również saksofonista, Mariusz Rutka. Zmiany te, przyniosły pod względem brzmienia, dużo dobrego. Wokal lidera zespołu Mariusza Filoska, też przeszedł jakby pewną metamorfozę, nie jest tak mocny (można rzec nowofalowy), jak na poprzednich płytach. Mariusz śpiewa tutaj znacznie łagodniej, co doskonale współgra z progresywnym stylem. Pierwszy na płycie „System”, jest mocną kompozycją , wręcz z prog metalowym pazurem. W „Cieniu izolacji”, zdecydowanie łagodniejszy, piosenkowy, z fajną linią melodyczną. W „Człowieku z wysokiego Zamku”, od samego początku czaruje nas dźwięk saksofonu, potem atmosfera gęstnieje, fajny pulsujący bas (Roman Simiński), dodaje tej kompozycji mroku. Mroczny klimat świetnie współgra tutaj z tekstem. „Sensorium”, to obok „W cieniu izolacji” druga, krótsza, 3 minutowa kompozycja. To najbardziej minimalistyczny pod względem muzycznym fragment, jednak z bajeczną partią fletu poprzecznego. W najdłuższej na płycie, trzyczęściowej, prawie półgodzinnej suicie „4th Dimension”, z anglojęzycznym tekstem, chwilami mam wrażenie, jakby gościnnie śpiewał Łukasz Gal (Millenium)? Nie tylko wokal, ale bogate instrumentalnie, klawiszowe (Krzysztof Walczyk) i gitarowe (Sławomir Jelonek) solówki, brzmią tutaj rewelacyjnie. Znalazło się nawet miejsce na krótkie, perkusyjne solo (Bogdan Mikrut), a także na świetne partie saksofonu (Mariusz Rutka) i fletu poprzecznego (gościnnie zagrała na nim Małgorzata Łydka). To nie jedyny gość na tym albumie. Można usłyszeć tutaj również gitarę Jana Mitoraja (Osada Vida). Wszechstronne partie klawiszy, to wyjątkowo mocny atut tego wydawnictwa. Wiadomo, Krzysiek Walczyk, z niejednego pieca chleb jadł. Jego klawisze potrafią zabrzmieć zarówno vintage’owo, niczym u Wakemana , Lorda, czy Airey’a, ale również bardziej nowocześnie. Wieńcząca płytę „Wyspa Czasu”, śmiało może konkurować, z muzyką naszych rodzimych, progresywnych dominatorów – Riverside. „4 wymiar” nie jest albumem koncepcyjnym jak miało to miejsce, w przypadku poprzedniej płyty „MPD”. Posiada jednak temat przewodni, którym jest tym razem czas. Już niebawem, przyjdzie więc czas, aby zapoznać się z nową propozycja PRO AGE, do czego szczerze zachęcam. Będzie to pierwsza rodzima pozycja, jaka ukaże się z nowym rokiem. I choć cały rok dopiero przed nami, nie mam jednak wątpliwości, że znajdzie się w moim zestawieniu ulubionych płyt 2021 roku. Marek Toma ..::TRACK-LIST::.. 1. System 4:50 2. W Cieniu Izolacji 3:06 3. Czlowiek Z Wysokiego Zamku 8:10 4. Sensorium 3:34 5. 4th Dimension 28:53 - Part 1 Permanence - Part 2 On the Other Side of Consciousness - Part 3 Helpless 6. Wyspa Czasu 7:10 ..::OBSADA::.. Mariusz Filosek - wokal Sławomir Jelonek - gitary Roman Simiński - bas Krzysztof Walczyk - Hammond, piano & synth Bogdan Mikrut - perkusja Mariusz Rutka - saksofon Gościnnie: Małgorzata Łydka - flet poprzeczny Jan Mitoraj - gitara https://www.youtube.com/watch?v=EClx5sIapho SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-29 16:27:17
Rozmiar: 381.57 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Psychogeografia to założony w 2019 roku duet muzyczny Pawła Krzaczkowskiego aka Zajwerta i Piotra Łyszkiewicza, łączący brzmienie preparowanego pianina, instrumentów dętych, syntezatorów i różnych nietypowych urządzeń akustycznych. Brzmienie zespołu definiuje autorska technika gry na preparowanym pianinie, improwizowane partie dęte rozpięte między melodyjnością a sonorystyką rozszerzonych technik, struktury stuków, zgrzytów, trzasków i pulsacji, łączące różne nurty muzyki awangardowej i avantpopowej z rytualno-transową repetytywnością. Random Roots – album powstawał pomiędzy kwietniem a grudniem 2019 roku we Wrocławiu i w Warszawie w naszych prywatnych studiach nagraniowych. Nazwa Random Roots jest pewnego rodzaju oksymoronem (albo korzenie, albo przypadek). Jesteśmy przekonani, że pochodzimy z wielu miejsc na raz. Nie koniecznie tych najbliższych. Afirmujemy tym samym ideę globalnej inkluzywności i przyjaźni. Taką też muzykę staramy się tworzyć. Paweł Krzaczkowski aka Zajwert - kompozytor oraz wykonawca muzyki elektronicznej i instrumentalnej, artysta multimedialny, poeta. Autor/współautor wielu projektów muzycznych dla takich instytucji jak m.in. Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, CSW Zamek Ujazdowski, Audio Art, Galeria Labirynt, Warszawska Jesień, Sacrum Profanum. Autor poematu Wstęgi Möbiusa (Rita Baum, 2017) i albumu muzycznego King Midas Has Donkey's Ears (BAS Records, 2019). Obok działalności solowej (jako Zajwert) tworzy projekty muzyczne wraz z Piotrem Łyszkiewiczem (Psychogeografia), Sławomirem Wojciechowskim (Woyfer Zajwert) oraz Kacprem Ziemianinem (Klangwerk 936). Piotr Łyszkiewicz - saksofonista, improwizator, producent, songwriter. Współpracował z Mitch & Mitch, Ziemią Planetą Ludzi, P.K.P., The Kurws, Second Exit, Piotrem Damasiewiczem, Małymi Instrumentami, Panną Adrianną, Melą Koteluk, Arturem Rojkiem, Krzysztofem Zalewskim, Borją Soto, Balladami i Romansami. CeO studia Spoon Production. Nagrodzony w VII. Konkursie Kompozytorskim im. Krzysztof Komedy za kompozycję "Bollo" oraz w 48. konkursie HFP za muzykę do filmu "Tuba". Random Roots - the album was recorded between April and December 2019 in Wroclaw and Warsaw in our record studios. The name Random Roots is a kind of oxymoron (either roots or chance). We believe we come from many places at once. Not necessarily the nearest ones. Thus we affirm the idea of global inclusiveness and friendship. This is the music we try to create. https://www.nowamuzyka.pl/2020/11/30/psychogeografia-random-roots/ ..::TRACK-LIST::.. 1. Yara-ma-yha-who 2. Terittitunnis 3. Yohualticitl 4. Beaivi 5. Urcuchillay 6. Māui-tikitiki-a-Taranga 7. Kopé Tiatie Cac 8. Kim-un-kamuy ..::OBSADA::.. Paweł Krzaczkowski aka Zajwert - preparowane pianino, trąbka, syntezatory Piotr Łyszkiewicz - saksofon barytonowy, tenorowy, sopranowy, klarnet kontraltowy, klarnet B, zurna, flet poprzeczny https://www.youtube.com/watch?v=FfuPiul19Q4 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-28 20:00:16
Rozmiar: 96.80 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Psychogeografia to założony w 2019 roku duet muzyczny Pawła Krzaczkowskiego aka Zajwerta i Piotra Łyszkiewicza, łączący brzmienie preparowanego pianina, instrumentów dętych, syntezatorów i różnych nietypowych urządzeń akustycznych. Brzmienie zespołu definiuje autorska technika gry na preparowanym pianinie, improwizowane partie dęte rozpięte między melodyjnością a sonorystyką rozszerzonych technik, struktury stuków, zgrzytów, trzasków i pulsacji, łączące różne nurty muzyki awangardowej i avantpopowej z rytualno-transową repetytywnością. Random Roots – album powstawał pomiędzy kwietniem a grudniem 2019 roku we Wrocławiu i w Warszawie w naszych prywatnych studiach nagraniowych. Nazwa Random Roots jest pewnego rodzaju oksymoronem (albo korzenie, albo przypadek). Jesteśmy przekonani, że pochodzimy z wielu miejsc na raz. Nie koniecznie tych najbliższych. Afirmujemy tym samym ideę globalnej inkluzywności i przyjaźni. Taką też muzykę staramy się tworzyć. Paweł Krzaczkowski aka Zajwert - kompozytor oraz wykonawca muzyki elektronicznej i instrumentalnej, artysta multimedialny, poeta. Autor/współautor wielu projektów muzycznych dla takich instytucji jak m.in. Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, CSW Zamek Ujazdowski, Audio Art, Galeria Labirynt, Warszawska Jesień, Sacrum Profanum. Autor poematu Wstęgi Möbiusa (Rita Baum, 2017) i albumu muzycznego King Midas Has Donkey's Ears (BAS Records, 2019). Obok działalności solowej (jako Zajwert) tworzy projekty muzyczne wraz z Piotrem Łyszkiewiczem (Psychogeografia), Sławomirem Wojciechowskim (Woyfer Zajwert) oraz Kacprem Ziemianinem (Klangwerk 936). Piotr Łyszkiewicz - saksofonista, improwizator, producent, songwriter. Współpracował z Mitch & Mitch, Ziemią Planetą Ludzi, P.K.P., The Kurws, Second Exit, Piotrem Damasiewiczem, Małymi Instrumentami, Panną Adrianną, Melą Koteluk, Arturem Rojkiem, Krzysztofem Zalewskim, Borją Soto, Balladami i Romansami. CeO studia Spoon Production. Nagrodzony w VII. Konkursie Kompozytorskim im. Krzysztof Komedy za kompozycję "Bollo" oraz w 48. konkursie HFP za muzykę do filmu "Tuba". Random Roots - the album was recorded between April and December 2019 in Wroclaw and Warsaw in our record studios. The name Random Roots is a kind of oxymoron (either roots or chance). We believe we come from many places at once. Not necessarily the nearest ones. Thus we affirm the idea of global inclusiveness and friendship. This is the music we try to create. https://www.nowamuzyka.pl/2020/11/30/psychogeografia-random-roots/ ..::TRACK-LIST::.. 1. Yara-ma-yha-who 2. Terittitunnis 3. Yohualticitl 4. Beaivi 5. Urcuchillay 6. Māui-tikitiki-a-Taranga 7. Kopé Tiatie Cac 8. Kim-un-kamuy ..::OBSADA::.. Paweł Krzaczkowski aka Zajwert - preparowane pianino, trąbka, syntezatory Piotr Łyszkiewicz - saksofon barytonowy, tenorowy, sopranowy, klarnet kontraltowy, klarnet B, zurna, flet poprzeczny https://www.youtube.com/watch?v=FfuPiul19Q4 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-28 19:55:41
Rozmiar: 246.58 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Muzykę FRACTALMIND można określić jako wypadkową ciężkiego gitarowego grania, pokręconych podziałów rytmicznych, a jednocześnie melodyjności i delikatności. Nietuzinkowe teksty, będące swoistą wyprawą w głąb samego siebie i próbą odnalezienia wewnętrznego spokoju nadają jej dodatkowej siły wyrazu. Stąd też pomysł na nazwę zespołu – fraktale, na pozór chaotyczne struktury będące w rzeczywistości perfekcyjnymi tworami zapętlającymi się w nieskończoność, oraz umysł, dający początek każdej myśli, są doskonałym odzwierciedleniem muzyki zespołu, która przy pierwszym odsłuchaniu może wydawać się trudna w odbiorze, a dopiero z czasem pozwala słuchaczowi odkryć swój ukryty potencjał i głębię. Wszyscy ci, którzy lubią ostre rockowe granie z pazurem, a jednocześnie szukają czegoś bardziej złożonego i wielowarstwowego, z pewnością znajdą w tej muzyce coś dla siebie. Fractals, seemingly chaotic structures that are in reality infinitely looped, perfect creations, as well as the mind, that gives birth to our every thought, serve as an ideal description of band's music. The density of music experience might seem challenging at first, but after some time listeners are rewarded and discover hidden dimensions the music offers. Those who enjoy heavy guitar sounds, yet are looking for something more complex and multilayered, for sure will find Fractalmind's music interesting. ..::TRACK-LIST::.. 1. Kaballah 01:40 2. Pilgrim 02:45 3. Hellbound 05:26 4. Stainless 04:18 5. Sleepwalkers dance 04:19 6. REM 04:13 7. Chrysalis 04:00 8. My oleander 04:16 9. Dreamriver 02:38 10. Airborne 05:06 11. Chant of life 03:26 12. Eldorados 06:06 13. Still life 03:32 ..::OBSADA::.. Marcin Walczak - wokal Jakub Miąskowski - gitara basowa Marcin Chmielecki - gitary Jarek Jaśkowiak – gitary Mateusz Wiśniewski - perkusja https://www.youtube.com/watch?v=S41jfAUedFU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-28 19:32:45
Rozmiar: 121.03 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Muzykę FRACTALMIND można określić jako wypadkową ciężkiego gitarowego grania, pokręconych podziałów rytmicznych, a jednocześnie melodyjności i delikatności. Nietuzinkowe teksty, będące swoistą wyprawą w głąb samego siebie i próbą odnalezienia wewnętrznego spokoju nadają jej dodatkowej siły wyrazu. Stąd też pomysł na nazwę zespołu – fraktale, na pozór chaotyczne struktury będące w rzeczywistości perfekcyjnymi tworami zapętlającymi się w nieskończoność, oraz umysł, dający początek każdej myśli, są doskonałym odzwierciedleniem muzyki zespołu, która przy pierwszym odsłuchaniu może wydawać się trudna w odbiorze, a dopiero z czasem pozwala słuchaczowi odkryć swój ukryty potencjał i głębię. Wszyscy ci, którzy lubią ostre rockowe granie z pazurem, a jednocześnie szukają czegoś bardziej złożonego i wielowarstwowego, z pewnością znajdą w tej muzyce coś dla siebie. Fractals, seemingly chaotic structures that are in reality infinitely looped, perfect creations, as well as the mind, that gives birth to our every thought, serve as an ideal description of band's music. The density of music experience might seem challenging at first, but after some time listeners are rewarded and discover hidden dimensions the music offers. Those who enjoy heavy guitar sounds, yet are looking for something more complex and multilayered, for sure will find Fractalmind's music interesting. ..::TRACK-LIST::.. 1. Kaballah 01:40 2. Pilgrim 02:45 3. Hellbound 05:26 4. Stainless 04:18 5. Sleepwalkers dance 04:19 6. REM 04:13 7. Chrysalis 04:00 8. My oleander 04:16 9. Dreamriver 02:38 10. Airborne 05:06 11. Chant of life 03:26 12. Eldorados 06:06 13. Still life 03:32 ..::OBSADA::.. Marcin Walczak - wokal Jakub Miąskowski - gitara basowa Marcin Chmielecki - gitary Jarek Jaśkowiak – gitary Mateusz Wiśniewski - perkusja https://www.youtube.com/watch?v=S41jfAUedFU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-28 19:28:28
Rozmiar: 378.87 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Osiem wspaniałych utworów, doskonale skrojonych pod ciepły, natchniony głos Bownessa i wypełnionych nieskończenie piękną muzyką. Wykonanych w prawdziwie mistrzowski sposób. FA No-Man zawsze wymagał ponadprzeciętnego skupienia podczas słuchania. Cóż… Łatwa muzyka to to nie jest. Zanim zacznie się słuchać takiej płyty jak „Returning Jesus”, czy „Schoolyard Ghost” trzeba się pieczołowicie przygotować. Przynajmniej na ten pierwszy raz. Zadecydowałem więc poczekać do późnego wieczora, zgasić wszystkie światła i kompletnie odciąć od świata. Tak samo zrobiłem z „Together We’re Stranger” i „Returning Jesus” - efekt był piorunujący… „All sweet things will come again…” Tym razem również błyska od samiuśkiego początku i wszystkie „słodkie rzeczy pojawiają się znów”. Na początku otwierającego album „All Sweet Things” jeszcze nie wiadomo o co dokładnie chłopakom chodzi, ale z każdą minutą robi się coraz wspanialej. A od trzeciej po prostu wysiadam! Dawno nie słyszałem tak pięknej melodii. Wrażliwe serca mogą się już tutaj wzruszyć, a przecież to dopiero początek… Później czas na „Beautiful Songs You Should Know”, czyli No-Man z domieszką Porcupine Tree (gitarka akustyczna) i tegorocznego Nosounda (skojarzenie spowodowane skrzypcami Marianne De Chastelaine). Dość prosty, ale przeuroczy utwór, wręcz idealny do grania dziewczynie;-) Zaś „Pigeon Drummer” to coś, na co No-Man nigdy wcześniej się nie zdecydował. Ba! Wilson chyba w całej swej karierze nigdy nie odważył się nagrać czegoś takiego. Z początku niby taki spokojny, nostalgiczny utworek, a tu nagle Pat Mastolletto i Bowness za mellotronem strzelają z tak grubej rury, aż chcę się krzyknąć „STOP!”. Na szczęście momenty te są przeplatane. Ale to tylko przerwy w torturach. No i te dzwony - geniusz! Jeden z najlepszych utworów, jakie Wilson popełnił przez ostatnie kilka lat! A teraz pora na magnum opus albumu, czyli „Truenorth”, łączące w sobie klimat „Together We’re Stranger” i hipnotyczne zdolności „Angel Gets Caught In The Beauty Trap” z „Flowermouth”. Cieszy mnie bardzo, że Tim i Steven zdecydowali się żeby nagrać to dzieło wraz z London Session Orchestra i Theo Travisa. Żadne syntezatory i sample, choćby nie wiem jak brzmiące, nigdy nie oddadzą efektu i wrażenia dostarczanego przez prawdziwą orkiestrę. A kiedy przychodzi jej grać coś takiego to musi wyjść z tego wspaniały utwór. No ale nie tylko w tym tkwi wspaniałość „Truenorth”. To naprawdę przejmujący i podniosły utwór o niesamowitym uroku i klimacie. Czas na drugi po „All Sweet Things” najsłodszy utwór na płycie – „Wherever There Is Light”. Bardzo luźno kojarzy mi się z „All That You Are”, ale tylko przez gitarę. Drugi raz na krążku mamy okazję skosztować pięknych dźwięków wydawanych przez flet Theo Travisa. Taka chwila wytchnienia i być może wzruszenia dla niektórych… A teraz słów kilka o „Song Of The Surf”, jednej z najcudniejszych perełek „Schoolyard Ghosts”. Może to przez moją wrodzoną miłość do morza, ale „Song Of The Surf” najmocniej chwyta mnie za serce. I być może to tylko autosugestia, ale te slidy gitar i mellotrony naprawdę przywodzą mi na myśl morskie fale… Dodaj do tego wzruszający tekst i otrzymasz jeden z najwspanialszych utworów, jakie zarejestrował No-Man… A potem jeszcze „pada pada śnieg”… Tak na dobicie leżącego:-) „All you want to do is cry…” Następnie przyzwoite „Streaming” i na koniec jedyna wpadka na płycie – „Mixtaped”. Może sprawdziłoby się jako wyciszająca coda, gdyby było o kilka minut krótsze. A tak wyszedł z tego usypiający utwór, który dopiero po naprawdę głębokim wsłuchaniu może coś sobą zaprezentować. Na pewno pamiętacie „Moonchild” Karmazynowego Króla… Z jednej strony tam po cichu dzieje się tyle, z drugiej… No właśnie! Tak samo jest z „Mixtaped”. Ciężko jednoznacznie ocenić. Cały album przepełniony jest nostalgią, tęsknotą, refleksją – nic nowego. Muzycznie ciężko określić podobieństwo do jakiegokolwiek wcześniejszego albumu No-Man. Znajdzie się tu trochę „Returning Jesus”, więcej „Together We’re Stranger”, szczypta „Flowermouth” plus więcej niż zwykle gitar. Żadnego prog-disco jak na „Loveblows & Lovecries”, żadnych transów, tylko wzruszająca, cichutka, niemalże milcząca czasami muzyka w najlepszym wydaniu. Na pewno wiele osób zaśnie, niektórzy wyłączą po kilku utworach, zmęczą się, ale wątpię by nowe dzieło No-Mana nie zapadło w czyjąś pamięć. Koncepcją spajającą „Schoolyard Ghosts” są wspomnienia z lat szkolnych. Zaczyna się w naszym społeczeństwie powoli rodzić pytanie - „czy ten temat będzie istniał za kilka lat?”. Czyli Wilson wciąż jest na czasie! Przecież żyjemy w dobie naszych-klas, facebooków i tym podobnych tworów, które diametralnie zmieniają nasz stosunek do wspomnień, przyjaciół z dawnych lat, w dodatku pozbawiają tego niedopowiedzenia i magii zaskakujących spotkań po latach. Jakie podejście będą miały przyszłe pokolenia do tych wspomnień? Czas pokaże. Nie będę ukrywał – No-Mana cenię ponad wszystko, co tworzy Wilson i odkąd pierwszy raz usłyszałem te dźwięki, darzę je sympatią większą niż te wszystkie Jeżozwierze i Czarnepola. Jednak mimo entuzjazmu miałem wielkie obawy, że zawiodę się. „Returning Jesus” to była niezwykle wysoko postawiona poprzeczka – „Together We’re Stranger” dorównało jej. Czy „Duchy” doskoczyły tak wysoko jak dwie jej poprzedniczki - trudno mi jeszcze stwierdzić. Mogę jedynie powiedzieć, że… 'Schoolyard Ghosts' to po prostu piękne piosenki, które powinieneś/powinnaś znać. I tyle. Magiczny album! Roman Walczak Jak wiemy pan Steven Wilson należy do tych artystów którzy nie próżnują, angażując się w wiele ciekawych zjawisk muzycznych, do jednych z nich należy właśnie NO MAN. Projekt ten współtworzy ze wspaniałym muzykiem obdarzonym ciekawej barwy głosem Timem Bownessem. Do współpracy obaj panowie zaprosili grono znamienitych gości nie będę wymieniać aby kogoś nie pominąć. Płyta Schoolyard Ghosts jest kolejną udaną propozycją tego duetu po nad wyraz wspaniałych poprzednich albumach Together We’re Stranger (2003) i Returning Jesus (2001). Już pierwszy utwór – All Sweet Things zachwyca nas swą rzekłbym anielskością. Jest nastrojowo i lirycznie, w tym kawałku atmosfera kojarzy mi się nieco z Dead Can Dance. Drugi utwór – Beautiful Songs You Should Know jest równie nastrojowy z delikatnymi akordami gitar akustcznych i przepięknymi wejsciami wiolonczeli. Wokal Tima Bownessa kojarzy mi się z głosem Davida Sylvana, z tym że barwa głosu Sylwana jest bardziej matowa, jego wokal nie ma tyle ciepła co wokale Tima Bownessa. Po lirycznych dwóch pierwszych utworach następuje Pigeon Drummer, spada na nas jak grom pioruna burzącego spokój i harmonię pięknego dnia i to chyba najlepsze określenie. Nagromadzenie crimsonowej energii dała upust, wielka w tym zasługa Pata Mastelotto który zagrał gościnnie w tym utworze. I kolejny utwór – Truenorth. Nastąpił spokój po burzy, znowu się rozpogodziło, w nozdrzach czuję świeżość powietrza, znów świeci słońce, słońce które zmienia swą barwę i zbliża się do horyzontu. Słyszymy dźwięki fletu i senny głos Tima Bownessa, słońce zaraz zajdzie za horyzontem i zaśniemy spokojnym snem i będziemy śnić. To najpiękniejszy zachód słońca jaki słyszałem w dodatku dosyć długi bo trwa 12 i pół minuty. Następny utwór – Wherever There Is Light – śpimy, śni nam się piękny sen, i przez kolejne utwory Song Of the Surf i Streaming snują się spokojnie senne obrazy w naszej głowie i właściwie chciało by się nie obudzić po tych przeuroczych dźwiękach. I dośniliśmy do ostatniego utworu na płycie – Mixtaped, przebudzenie nie jest wcale tak drastyczne, bez przeraźliwego dźwięku wstrętnego budzika, taki leniwy niedzielny poranek. Jak zawsze pchają mi się do głowy jakieś skojarzenia, w tym utworze jest trochę klimatu z okolic Spirit of Eden -Talk Talk. Reasumujac: płyta wypełniona przestrzenią i na wskroś liryczna, ulotna, uspokaja nasze zszargane do granic wytrzymałości komórki nerwowe, hipnotyzuje, czaruje ,wycisza. Tylko okładka jakaś niewyraźna jakby z reklamy rutinoskorbin, ale oddaje klimat zadumy, melancholii i chyba o to chodzi. Muzyka No Man może być stosowana jako swoisty lek na wiele dolegliwości, swoista tabletka muzyczna na stres, bezsenność, nadciśnienie…Nie stosować w stanach depresyjnych. Ocena ? Stawiam 8, dwa punkty ujmuję za okładkę. Marek Toma The art of nostalgic melancholia as practiced by BOWNESS and WILSON. Looking back at childhood is a common thread in the creative arts: from music to art to literature, there's a fascination with what we've left behind on becoming adults. 'Schoolyard Ghosts' is a compelling addition to this genre. It's fascinating to compare BOWNESS' lyrics to those of WILSON, his collaborator in NO-MAN, on PORCUPINE TREE's album 'Fear of a Blank Planet'. Here we reflect on 'loving arms and cowboy guns/mothers holding wayward sons', and are told to 'take a taxi through the snow/tell them you love them/Don't let go'. On 'Fear of a Blank Planet', however, parents are held up to ridicule: 'My mother is a bitch/My father gave up ever trying to talk to me', and 'When my mother and father/gave me their problems/I accepted them all'. Here 'kids shout in summer rain', while there '[kids are] stoned in the mall again'. Thus BOWNESS offers a less nihilistic and more positive view of childhood than does WILSON. In fact, the pills WILSON bemoans on PORCUPINE TREE's recent release are in BOWNESS' world reserved for adults: 'The schoolyard ghosts, the playtime fears/You take your pills, they disappear.' However, what resonates with the listener to this NO-MAN album is, as with all their albums, the atmosphere. Be it a discordant bell in 'Pigeon Drummer' or a simple upward tone by tone progression in 'All Sweet Things', the placement of sound - the mix, the arrangements - is all-important. Stripped of their adornment, these are simple BOWNESS ballads. However, the essence of NO-MAN is STEVEN WILSON's arrangements, evoking an atmosphere of contemplation, of reflection and nostalgia, a bitter-sweet looking back to a past fondly remembered but full of mistakes and regret. That said, these compositions and arrangements are a step back from the sensational 'Together We're Stranger', NO-MAN's previous album. At their best (Flowermouth, Together We're Stranger) NO-MAN produce some of the most heart-achingly beautiful music on the planet. This album - by design, I'm certain - draws back from the delicious electronic ambience of those albums, using instead strings, acoustic guitars, flutes, and a variety of other analogue instruments. The effect is less blissfully dreamy and more organic, but perhaps a little less satisfying. There are oddly contrary moments here: the strange samples in the opening track that cut across the atmosphere of perhaps the album's outstanding track (and the way the track comes to an abrupt end a la DREAM THEATER's 'Pull Me Under'), and PAT MASTOLETTO's savage drums on 'Pigeon Drummer' are but two examples. But there are moments of pure NO-MAN exaltation: part 3 of the epic 'Truenorth' is float-away glorious, as is the culmination of 'All Sweet Things'. 'Wherever There is Light' offers an achingly beautiful insight into Jane, a woman on the outside looking in: 'wherever there is light/she follows.' I cannot stop myself crying as the mellotron and flute combine to create such sadness. The theme is continued in 'Song of the Surf', WILSON's trademark desolate aural landscapes dovetailing with BOWNESS' bleak lyrics. No man does it as good as this. The album concludes with the ultimate look back: 'You'd kill for that feeling once again'. The bonus material is excellent: a DVD with a surround sound version of the album and videos of three songs, and a bonus CD with alternate takes of some of the tracks. Though without the full progressive feel of their previous album, this record's shimmering beauty is yet another landmark, perhaps the most satisfying nostalgia trip since BOARDS OF CANADA's 'Music Has the Right to Children'. Connoisseurs of beauty and ambience (of the sort latter-day TALK TALK offered) ought to acquire this, and much of NO-MAN's back catalogue, forthwith. russellk ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. All Sweet Things (6.47) 2. Beautiful Songs You Should Know (4.26) 3. Pigeon Drummer (6.18) 4. Truenorth (12.48) 5. Wherever There Is Light (4.21) 6. Song Of the Surf (6.12) 7. Streaming (3.32) 8. Mixtaped (8.36) CD 2- Bonus disc from 2014 double CD Deluxe edition: 1. Another Winter (Demo) (2:33) 2. The City Sounds (Demo) (2:44) 3. Ominous Dancefloor (Demo) (4:15) 4. The Place Where You'd Hide (Demo) (3:39) 5. Truenorth Part 1 (Strings) (1:48) 6. Truenorth Part 2 (Alternate) (3:37) 7. Beautiful Songs You Should Know (Alternate) (4:06) 8. Pigeon Beater (3:03) 9. Lucky You Lucky Me (4:51) 10. Song Of The Surf (Duet) (3:48) 11. Counting (4:24) 12. Death Was California (3:09) ..::OBSADA::.. Tim Bowness - vocals, Mellotron, piano, chime guitars, vocal loops, musical box Steven Wilson - acoustic & electric guitars, bass, piano, electric piano, harmonium, organ, glockenspiel, harp, percussion, drum programming, musical box, harmony vocals With: Bruce Kaphan - pedal steel guitar (5,7) Marianne De Chastelaine - cello (2) Theo Travis - flute (4,5,8), soprano sax (4) Fabrice Lefebvre - yangqin (4) Colin Edwin - fretless acoustic bass (2) Pete Morgan - bass (7) Pat Mastelotto - drums, percussion (3,6) Gavin Harrison - drums (8) Rick Edwards - percussion (2) Andy Booker - electronic percussion (4), drum loop (7) Peter Chilvers - samples (1) London Session Orchestra - strings (4) Dave Stewart - string arrangements https://www.youtube.com/watch?v=-UUyN9pKKvg SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-26 17:50:26
Rozmiar: 220.09 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Osiem wspaniałych utworów, doskonale skrojonych pod ciepły, natchniony głos Bownessa i wypełnionych nieskończenie piękną muzyką. Wykonanych w prawdziwie mistrzowski sposób. FA No-Man zawsze wymagał ponadprzeciętnego skupienia podczas słuchania. Cóż… Łatwa muzyka to to nie jest. Zanim zacznie się słuchać takiej płyty jak „Returning Jesus”, czy „Schoolyard Ghost” trzeba się pieczołowicie przygotować. Przynajmniej na ten pierwszy raz. Zadecydowałem więc poczekać do późnego wieczora, zgasić wszystkie światła i kompletnie odciąć od świata. Tak samo zrobiłem z „Together We’re Stranger” i „Returning Jesus” - efekt był piorunujący… „All sweet things will come again…” Tym razem również błyska od samiuśkiego początku i wszystkie „słodkie rzeczy pojawiają się znów”. Na początku otwierającego album „All Sweet Things” jeszcze nie wiadomo o co dokładnie chłopakom chodzi, ale z każdą minutą robi się coraz wspanialej. A od trzeciej po prostu wysiadam! Dawno nie słyszałem tak pięknej melodii. Wrażliwe serca mogą się już tutaj wzruszyć, a przecież to dopiero początek… Później czas na „Beautiful Songs You Should Know”, czyli No-Man z domieszką Porcupine Tree (gitarka akustyczna) i tegorocznego Nosounda (skojarzenie spowodowane skrzypcami Marianne De Chastelaine). Dość prosty, ale przeuroczy utwór, wręcz idealny do grania dziewczynie;-) Zaś „Pigeon Drummer” to coś, na co No-Man nigdy wcześniej się nie zdecydował. Ba! Wilson chyba w całej swej karierze nigdy nie odważył się nagrać czegoś takiego. Z początku niby taki spokojny, nostalgiczny utworek, a tu nagle Pat Mastolletto i Bowness za mellotronem strzelają z tak grubej rury, aż chcę się krzyknąć „STOP!”. Na szczęście momenty te są przeplatane. Ale to tylko przerwy w torturach. No i te dzwony - geniusz! Jeden z najlepszych utworów, jakie Wilson popełnił przez ostatnie kilka lat! A teraz pora na magnum opus albumu, czyli „Truenorth”, łączące w sobie klimat „Together We’re Stranger” i hipnotyczne zdolności „Angel Gets Caught In The Beauty Trap” z „Flowermouth”. Cieszy mnie bardzo, że Tim i Steven zdecydowali się żeby nagrać to dzieło wraz z London Session Orchestra i Theo Travisa. Żadne syntezatory i sample, choćby nie wiem jak brzmiące, nigdy nie oddadzą efektu i wrażenia dostarczanego przez prawdziwą orkiestrę. A kiedy przychodzi jej grać coś takiego to musi wyjść z tego wspaniały utwór. No ale nie tylko w tym tkwi wspaniałość „Truenorth”. To naprawdę przejmujący i podniosły utwór o niesamowitym uroku i klimacie. Czas na drugi po „All Sweet Things” najsłodszy utwór na płycie – „Wherever There Is Light”. Bardzo luźno kojarzy mi się z „All That You Are”, ale tylko przez gitarę. Drugi raz na krążku mamy okazję skosztować pięknych dźwięków wydawanych przez flet Theo Travisa. Taka chwila wytchnienia i być może wzruszenia dla niektórych… A teraz słów kilka o „Song Of The Surf”, jednej z najcudniejszych perełek „Schoolyard Ghosts”. Może to przez moją wrodzoną miłość do morza, ale „Song Of The Surf” najmocniej chwyta mnie za serce. I być może to tylko autosugestia, ale te slidy gitar i mellotrony naprawdę przywodzą mi na myśl morskie fale… Dodaj do tego wzruszający tekst i otrzymasz jeden z najwspanialszych utworów, jakie zarejestrował No-Man… A potem jeszcze „pada pada śnieg”… Tak na dobicie leżącego:-) „All you want to do is cry…” Następnie przyzwoite „Streaming” i na koniec jedyna wpadka na płycie – „Mixtaped”. Może sprawdziłoby się jako wyciszająca coda, gdyby było o kilka minut krótsze. A tak wyszedł z tego usypiający utwór, który dopiero po naprawdę głębokim wsłuchaniu może coś sobą zaprezentować. Na pewno pamiętacie „Moonchild” Karmazynowego Króla… Z jednej strony tam po cichu dzieje się tyle, z drugiej… No właśnie! Tak samo jest z „Mixtaped”. Ciężko jednoznacznie ocenić. Cały album przepełniony jest nostalgią, tęsknotą, refleksją – nic nowego. Muzycznie ciężko określić podobieństwo do jakiegokolwiek wcześniejszego albumu No-Man. Znajdzie się tu trochę „Returning Jesus”, więcej „Together We’re Stranger”, szczypta „Flowermouth” plus więcej niż zwykle gitar. Żadnego prog-disco jak na „Loveblows & Lovecries”, żadnych transów, tylko wzruszająca, cichutka, niemalże milcząca czasami muzyka w najlepszym wydaniu. Na pewno wiele osób zaśnie, niektórzy wyłączą po kilku utworach, zmęczą się, ale wątpię by nowe dzieło No-Mana nie zapadło w czyjąś pamięć. Koncepcją spajającą „Schoolyard Ghosts” są wspomnienia z lat szkolnych. Zaczyna się w naszym społeczeństwie powoli rodzić pytanie - „czy ten temat będzie istniał za kilka lat?”. Czyli Wilson wciąż jest na czasie! Przecież żyjemy w dobie naszych-klas, facebooków i tym podobnych tworów, które diametralnie zmieniają nasz stosunek do wspomnień, przyjaciół z dawnych lat, w dodatku pozbawiają tego niedopowiedzenia i magii zaskakujących spotkań po latach. Jakie podejście będą miały przyszłe pokolenia do tych wspomnień? Czas pokaże. Nie będę ukrywał – No-Mana cenię ponad wszystko, co tworzy Wilson i odkąd pierwszy raz usłyszałem te dźwięki, darzę je sympatią większą niż te wszystkie Jeżozwierze i Czarnepola. Jednak mimo entuzjazmu miałem wielkie obawy, że zawiodę się. „Returning Jesus” to była niezwykle wysoko postawiona poprzeczka – „Together We’re Stranger” dorównało jej. Czy „Duchy” doskoczyły tak wysoko jak dwie jej poprzedniczki - trudno mi jeszcze stwierdzić. Mogę jedynie powiedzieć, że… 'Schoolyard Ghosts' to po prostu piękne piosenki, które powinieneś/powinnaś znać. I tyle. Magiczny album! Roman Walczak Jak wiemy pan Steven Wilson należy do tych artystów którzy nie próżnują, angażując się w wiele ciekawych zjawisk muzycznych, do jednych z nich należy właśnie NO MAN. Projekt ten współtworzy ze wspaniałym muzykiem obdarzonym ciekawej barwy głosem Timem Bownessem. Do współpracy obaj panowie zaprosili grono znamienitych gości nie będę wymieniać aby kogoś nie pominąć. Płyta Schoolyard Ghosts jest kolejną udaną propozycją tego duetu po nad wyraz wspaniałych poprzednich albumach Together We’re Stranger (2003) i Returning Jesus (2001). Już pierwszy utwór – All Sweet Things zachwyca nas swą rzekłbym anielskością. Jest nastrojowo i lirycznie, w tym kawałku atmosfera kojarzy mi się nieco z Dead Can Dance. Drugi utwór – Beautiful Songs You Should Know jest równie nastrojowy z delikatnymi akordami gitar akustcznych i przepięknymi wejsciami wiolonczeli. Wokal Tima Bownessa kojarzy mi się z głosem Davida Sylvana, z tym że barwa głosu Sylwana jest bardziej matowa, jego wokal nie ma tyle ciepła co wokale Tima Bownessa. Po lirycznych dwóch pierwszych utworach następuje Pigeon Drummer, spada na nas jak grom pioruna burzącego spokój i harmonię pięknego dnia i to chyba najlepsze określenie. Nagromadzenie crimsonowej energii dała upust, wielka w tym zasługa Pata Mastelotto który zagrał gościnnie w tym utworze. I kolejny utwór – Truenorth. Nastąpił spokój po burzy, znowu się rozpogodziło, w nozdrzach czuję świeżość powietrza, znów świeci słońce, słońce które zmienia swą barwę i zbliża się do horyzontu. Słyszymy dźwięki fletu i senny głos Tima Bownessa, słońce zaraz zajdzie za horyzontem i zaśniemy spokojnym snem i będziemy śnić. To najpiękniejszy zachód słońca jaki słyszałem w dodatku dosyć długi bo trwa 12 i pół minuty. Następny utwór – Wherever There Is Light – śpimy, śni nam się piękny sen, i przez kolejne utwory Song Of the Surf i Streaming snują się spokojnie senne obrazy w naszej głowie i właściwie chciało by się nie obudzić po tych przeuroczych dźwiękach. I dośniliśmy do ostatniego utworu na płycie – Mixtaped, przebudzenie nie jest wcale tak drastyczne, bez przeraźliwego dźwięku wstrętnego budzika, taki leniwy niedzielny poranek. Jak zawsze pchają mi się do głowy jakieś skojarzenia, w tym utworze jest trochę klimatu z okolic Spirit of Eden -Talk Talk. Reasumujac: płyta wypełniona przestrzenią i na wskroś liryczna, ulotna, uspokaja nasze zszargane do granic wytrzymałości komórki nerwowe, hipnotyzuje, czaruje ,wycisza. Tylko okładka jakaś niewyraźna jakby z reklamy rutinoskorbin, ale oddaje klimat zadumy, melancholii i chyba o to chodzi. Muzyka No Man może być stosowana jako swoisty lek na wiele dolegliwości, swoista tabletka muzyczna na stres, bezsenność, nadciśnienie…Nie stosować w stanach depresyjnych. Ocena ? Stawiam 8, dwa punkty ujmuję za okładkę. Marek Toma The art of nostalgic melancholia as practiced by BOWNESS and WILSON. Looking back at childhood is a common thread in the creative arts: from music to art to literature, there's a fascination with what we've left behind on becoming adults. 'Schoolyard Ghosts' is a compelling addition to this genre. It's fascinating to compare BOWNESS' lyrics to those of WILSON, his collaborator in NO-MAN, on PORCUPINE TREE's album 'Fear of a Blank Planet'. Here we reflect on 'loving arms and cowboy guns/mothers holding wayward sons', and are told to 'take a taxi through the snow/tell them you love them/Don't let go'. On 'Fear of a Blank Planet', however, parents are held up to ridicule: 'My mother is a bitch/My father gave up ever trying to talk to me', and 'When my mother and father/gave me their problems/I accepted them all'. Here 'kids shout in summer rain', while there '[kids are] stoned in the mall again'. Thus BOWNESS offers a less nihilistic and more positive view of childhood than does WILSON. In fact, the pills WILSON bemoans on PORCUPINE TREE's recent release are in BOWNESS' world reserved for adults: 'The schoolyard ghosts, the playtime fears/You take your pills, they disappear.' However, what resonates with the listener to this NO-MAN album is, as with all their albums, the atmosphere. Be it a discordant bell in 'Pigeon Drummer' or a simple upward tone by tone progression in 'All Sweet Things', the placement of sound - the mix, the arrangements - is all-important. Stripped of their adornment, these are simple BOWNESS ballads. However, the essence of NO-MAN is STEVEN WILSON's arrangements, evoking an atmosphere of contemplation, of reflection and nostalgia, a bitter-sweet looking back to a past fondly remembered but full of mistakes and regret. That said, these compositions and arrangements are a step back from the sensational 'Together We're Stranger', NO-MAN's previous album. At their best (Flowermouth, Together We're Stranger) NO-MAN produce some of the most heart-achingly beautiful music on the planet. This album - by design, I'm certain - draws back from the delicious electronic ambience of those albums, using instead strings, acoustic guitars, flutes, and a variety of other analogue instruments. The effect is less blissfully dreamy and more organic, but perhaps a little less satisfying. There are oddly contrary moments here: the strange samples in the opening track that cut across the atmosphere of perhaps the album's outstanding track (and the way the track comes to an abrupt end a la DREAM THEATER's 'Pull Me Under'), and PAT MASTOLETTO's savage drums on 'Pigeon Drummer' are but two examples. But there are moments of pure NO-MAN exaltation: part 3 of the epic 'Truenorth' is float-away glorious, as is the culmination of 'All Sweet Things'. 'Wherever There is Light' offers an achingly beautiful insight into Jane, a woman on the outside looking in: 'wherever there is light/she follows.' I cannot stop myself crying as the mellotron and flute combine to create such sadness. The theme is continued in 'Song of the Surf', WILSON's trademark desolate aural landscapes dovetailing with BOWNESS' bleak lyrics. No man does it as good as this. The album concludes with the ultimate look back: 'You'd kill for that feeling once again'. The bonus material is excellent: a DVD with a surround sound version of the album and videos of three songs, and a bonus CD with alternate takes of some of the tracks. Though without the full progressive feel of their previous album, this record's shimmering beauty is yet another landmark, perhaps the most satisfying nostalgia trip since BOARDS OF CANADA's 'Music Has the Right to Children'. Connoisseurs of beauty and ambience (of the sort latter-day TALK TALK offered) ought to acquire this, and much of NO-MAN's back catalogue, forthwith. russellk ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. All Sweet Things (6.47) 2. Beautiful Songs You Should Know (4.26) 3. Pigeon Drummer (6.18) 4. Truenorth (12.48) 5. Wherever There Is Light (4.21) 6. Song Of the Surf (6.12) 7. Streaming (3.32) 8. Mixtaped (8.36) CD 2- Bonus disc from 2014 double CD Deluxe edition: 1. Another Winter (Demo) (2:33) 2. The City Sounds (Demo) (2:44) 3. Ominous Dancefloor (Demo) (4:15) 4. The Place Where You'd Hide (Demo) (3:39) 5. Truenorth Part 1 (Strings) (1:48) 6. Truenorth Part 2 (Alternate) (3:37) 7. Beautiful Songs You Should Know (Alternate) (4:06) 8. Pigeon Beater (3:03) 9. Lucky You Lucky Me (4:51) 10. Song Of The Surf (Duet) (3:48) 11. Counting (4:24) 12. Death Was California (3:09) ..::OBSADA::.. Tim Bowness - vocals, Mellotron, piano, chime guitars, vocal loops, musical box Steven Wilson - acoustic & electric guitars, bass, piano, electric piano, harmonium, organ, glockenspiel, harp, percussion, drum programming, musical box, harmony vocals With: Bruce Kaphan - pedal steel guitar (5,7) Marianne De Chastelaine - cello (2) Theo Travis - flute (4,5,8), soprano sax (4) Fabrice Lefebvre - yangqin (4) Colin Edwin - fretless acoustic bass (2) Pete Morgan - bass (7) Pat Mastelotto - drums, percussion (3,6) Gavin Harrison - drums (8) Rick Edwards - percussion (2) Andy Booker - electronic percussion (4), drum loop (7) Peter Chilvers - samples (1) London Session Orchestra - strings (4) Dave Stewart - string arrangements https://www.youtube.com/watch?v=-UUyN9pKKvg SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-26 17:46:42
Rozmiar: 498.22 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Jeden z najlepszych zespołów soft rockowych w historii. Mówiąc prościej, są rockową wersją The Carpenters. Bread składał się z niezwykle utalentowanych ludzi, ludzi, którzy potrafili grać na każdym instrumencie i którzy potrafili śpiewać! Czy to David Gates (grał na gitarze, basie, skrzypcach, altówce, instrumentach perkusyjnych i śpiewał), Robb Royer (grał na basie, gitarze, flecie, keyboardzie, flecie prostym, instrumentach perkusyjnych i śpiewał w chórkach), Mike Botts (grał na perkusji) i Larry Knechtel [później zastąpił Royera] (grał na basie, gitarze, harmonijce). Utalentowana grupa facetów, prawda? Umieścili 13 piosenek na listach przebojów Billboard's Hot 100 Singles w latach 1990-1997 . Z pełną odpowiedzialnością mogę stwierdzić, iż to właśnie Bread wprowadził gatunek 'soft rock' na salony!!! Wstyd nie znać... ..::TRACK-LIST::.. 1. Welcome To The Music 2:58 2. The Guitar Man 3:55 3. Make It By Yourself 3:48 4. Aubrey 3:38 5. Fancy Dancer 3:31 6. Sweet Surrender 2:35 7. Tecolote 4:34 8. Let Me Go 3:26 9. Yours For Life 3:20 10. Picture In Your Mind 4:40 11. Don't Tell Me No 3:33 12. Didn't Even Know Her Name 3:09 ..::OBSADA::.. David Gates - vocals, guitars, bass, keyboards, violin, Moog Jimmy Griffin - vocals, guitars, piano Larry Knechtel - piano, bass, organ, harmonica, guitars, miscellaneous keyboards Mike Botts - drums, percussion https://www.youtube.com/watch?v=CpOjQvADLG4 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-26 17:01:44
Rozmiar: 100.77 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Jeden z najlepszych zespołów soft rockowych w historii. Mówiąc prościej, są rockową wersją The Carpenters. Bread składał się z niezwykle utalentowanych ludzi, ludzi, którzy potrafili grać na każdym instrumencie i którzy potrafili śpiewać! Czy to David Gates (grał na gitarze, basie, skrzypcach, altówce, instrumentach perkusyjnych i śpiewał), Robb Royer (grał na basie, gitarze, flecie, keyboardzie, flecie prostym, instrumentach perkusyjnych i śpiewał w chórkach), Mike Botts (grał na perkusji) i Larry Knechtel [później zastąpił Royera] (grał na basie, gitarze, harmonijce). Utalentowana grupa facetów, prawda? Umieścili 13 piosenek na listach przebojów Billboard's Hot 100 Singles w latach 1990-1997 . Z pełną odpowiedzialnością mogę stwierdzić, iż to właśnie Bread wprowadził gatunek 'soft rock' na salony!!! Wstyd nie znać... ..::TRACK-LIST::.. 1. Welcome To The Music 2:58 2. The Guitar Man 3:55 3. Make It By Yourself 3:48 4. Aubrey 3:38 5. Fancy Dancer 3:31 6. Sweet Surrender 2:35 7. Tecolote 4:34 8. Let Me Go 3:26 9. Yours For Life 3:20 10. Picture In Your Mind 4:40 11. Don't Tell Me No 3:33 12. Didn't Even Know Her Name 3:09 ..::OBSADA::.. David Gates - vocals, guitars, bass, keyboards, violin, Moog Jimmy Griffin - vocals, guitars, piano Larry Knechtel - piano, bass, organ, harmonica, guitars, miscellaneous keyboards Mike Botts - drums, percussion https://www.youtube.com/watch?v=CpOjQvADLG4 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-26 16:57:49
Rozmiar: 256.71 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
DVD 5 NTSC 4:3 DD 2.0 ..::TRACK-LIST::.. 1. Intro 2:03 2. Bad Boys 5:39 3. Slide It In 6:14 4. Love Ain't No Stranger 5:28 5. Judgement Day 6:26 6. Is This Love 6:23 7. Adrian Vandenberg Guitar Solo 3:05 8. Don't Leave Me This Way 7:57 9. Soldier Of Fortune 2:48 10. Smoke On The Water 2:45 11. Oi 8:11 12. Slow An' Easy 10:29 13. Fool For Your Loving 5:23 14. Here I Go Again 8:27 15. Ain't No Love In The Heart Of The City 9:39 16. Still Of The Night 7:37 17. Outro 1:21 Recorded live at White Nights Festival, St. Petersburg, Russia, June 20, 1994 Mistake on the cover not June 10 ..::OBSADA::.. Bass - Rudy Sarzo Drums - Denny Carmassi Guitar - Adrian Vandenberg, Warren De Martini Keyboards - Paul Mirkovich Vocals - David Coverdale https://www.youtube.com/watch?v=tCbx21wOdKU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 4
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-25 20:26:03
Rozmiar: 4.14 GB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Drugi album warszawskiej post-punkowej załogi. Mocna inspiracja brzmieniami muzyki cold-wave / punk lat 80. ..::TRACK-LIST::.. 1. Sama 04:23 2. Ćma 03:26 3. Bałagan 04:20 4. Echo Bou 04:17 5. Tchu 05:19 6. Spokój 02:00 7. Miłość 04:11 8. Demon 02:41 9. Tęcza 03:07 10. Czernią 02:53 11. Past 04:02 12. Serce 02:34 ..::OBSADA::.. Darek Kłosiński Małgorzata Przyszłość Paweł 'Slavik' Prabudzki Tomasz 'Suchy' Szuchnik https://www.youtube.com/watch?v=eakIa17i-2M SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-25 14:52:22
Rozmiar: 102.04 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Drugi album warszawskiej post-punkowej załogi. Mocna inspiracja brzmieniami muzyki cold-wave / punk lat 80. ..::TRACK-LIST::.. 1. Sama 04:23 2. Ćma 03:26 3. Bałagan 04:20 4. Echo Bou 04:17 5. Tchu 05:19 6. Spokój 02:00 7. Miłość 04:11 8. Demon 02:41 9. Tęcza 03:07 10. Czernią 02:53 11. Past 04:02 12. Serce 02:34 ..::OBSADA::.. Darek Kłosiński Małgorzata Przyszłość Paweł 'Slavik' Prabudzki Tomasz 'Suchy' Szuchnik https://www.youtube.com/watch?v=eakIa17i-2M SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-25 14:48:30
Rozmiar: 310.52 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Bardzo dobry krążek! Myślę, iż najkrócej mógłbym go opisać w ten deseń: Reverend Bizarre coverujące 'In-A-Gadda-Da-Vida' Iron'ów... ..::OPIS::.. Epic Doom Metal from Italy The legions return... from even deeper depths! Here's the second reissue of the band's sold-out classic from 2012, "Legions of the Deep", remastered in 2015 and now featuring the "Hammerstorm" EP as bonus tracks for the total of 76 minutes of Lovecraftian madness. With multiple albums, EPs and compilations under their belts, ARKHAM WITCH is a name that should be perfectly familiar to the old school heavy metal and doom fans, especially those into THE LAMP OF THOTH, the previous band of the vocalist Simon and drummer Emily. On their sophomore album the Brits serve one ridiculously catchy "hit" after another. Their influences are pretty obvious: DEEP SWITCH, HELL, WITCHFINDER GENERAL, JUDAS PRIEST, PENTAGRAM, SAINT VITUS, MANILLA ROAD, CIRITH UNGOL... but at the same time it's not possible to mistake them for any other band (except for TLOT perhaps), as their personality shines strongly through their music and attitude. It's straightforward doom- and NWOBHM-laden traditional metal, occult, but with a tinge of humor, with these trademark bard/brigand type vocals of Simon. And if it makes you do weird moves and speak in strange tongues, you are not alone... you've just joined the Legions of the Deep! ..::TRACK-LIST::.. 1. David Lund 08:41 2. At the Mountains of Madness 07:09 3. Iron Shadows in the Moon 03:59 4. Infernal Machine 04:29 5. The Cloven Sea 04:27 6. On a Horse Called Vengeance 06:02 7. Gods of Storm and Thunder 05:18 8. Kult of Kutulu 03:21 9. Legions of the Deep (Guest Vocals Leo Stivala) 06:02 10. We're from Keighley 04:06 Bonus Tracks: 11. Hammerstorm 11:46 12. For Metal 05:17 13. Metal Queen 05:16 The second reissue of, 'Legions Of the Deep', from 2012, remastered in 2015 and now featuring three songs from the 'Hammerstorm' EP as bonus tracks. ..::OBSADA::.. Vocals - Simon Iff? Guitar, Guitar [Solos], Backing Vocals - Aldo Dodo Doom Bass, Backing Vocals - 'Kinky' John 'Saxondale' Demaine Drums, Backing Vocals - Emily Ningauble https://www.youtube.com/watch?v=eIqmFkI7ay8 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-25 12:31:36
Rozmiar: 180.11 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Bardzo dobry krążek! Myślę, iż najkrócej mógłbym go opisać w ten deseń: Reverend Bizarre coverujące 'In-A-Gadda-Da-Vida' Iron'ów... ..::OPIS::.. Epic Doom Metal from Italy The legions return... from even deeper depths! Here's the second reissue of the band's sold-out classic from 2012, "Legions of the Deep", remastered in 2015 and now featuring the "Hammerstorm" EP as bonus tracks for the total of 76 minutes of Lovecraftian madness. With multiple albums, EPs and compilations under their belts, ARKHAM WITCH is a name that should be perfectly familiar to the old school heavy metal and doom fans, especially those into THE LAMP OF THOTH, the previous band of the vocalist Simon and drummer Emily. On their sophomore album the Brits serve one ridiculously catchy "hit" after another. Their influences are pretty obvious: DEEP SWITCH, HELL, WITCHFINDER GENERAL, JUDAS PRIEST, PENTAGRAM, SAINT VITUS, MANILLA ROAD, CIRITH UNGOL... but at the same time it's not possible to mistake them for any other band (except for TLOT perhaps), as their personality shines strongly through their music and attitude. It's straightforward doom- and NWOBHM-laden traditional metal, occult, but with a tinge of humor, with these trademark bard/brigand type vocals of Simon. And if it makes you do weird moves and speak in strange tongues, you are not alone... you've just joined the Legions of the Deep! ..::TRACK-LIST::.. 1. David Lund 08:41 2. At the Mountains of Madness 07:09 3. Iron Shadows in the Moon 03:59 4. Infernal Machine 04:29 5. The Cloven Sea 04:27 6. On a Horse Called Vengeance 06:02 7. Gods of Storm and Thunder 05:18 8. Kult of Kutulu 03:21 9. Legions of the Deep (Guest Vocals Leo Stivala) 06:02 10. We're from Keighley 04:06 Bonus Tracks: 11. Hammerstorm 11:46 12. For Metal 05:17 13. Metal Queen 05:16 The second reissue of, 'Legions Of the Deep', from 2012, remastered in 2015 and now featuring three songs from the 'Hammerstorm' EP as bonus tracks. ..::OBSADA::.. Vocals - Simon Iff? Guitar, Guitar [Solos], Backing Vocals - Aldo Dodo Doom Bass, Backing Vocals - 'Kinky' John 'Saxondale' Demaine Drums, Backing Vocals - Emily Ningauble https://www.youtube.com/watch?v=eIqmFkI7ay8 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-25 12:28:13
Rozmiar: 540.83 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Two-piece crusty grind band from Spain (members of Mobcharge, Proyecto Terror, Bastardos del Metal, Do it your hell, Kärnvapen Attack, Almax, Blockbastard, Disthroat). This is their awesome debut full length album. 40 songs!!! ..::TRACK-LIST::.. 1. Nazi Bullshit 01:05 2. Abattoir 00:21 3. Dig Your Grave 00:48 4. Dispossession in a Asylum 01:19 5. Grindstars 00:31 6. Cuando Caigo (Denak) 01:30 7. Suppression 01:04 8. Ghetto 00:49 9. American Redneck 01:03 10. Vultures 00:03 11. Putrefied World 00:55 12. Humanity of Stupidity (S.O.B.) 00:31 13. Genocide Corporations 00:58 14. Sick Uncertainty 01:12 15. Starvation/Genocide (Arsedestroyer) 01:36 16. Radioactive Disaster 00:50 17. I Abstain 01:00 18. Confrontation 00:54 19. Lucid Fairytale (Napalm Death) 00:53 20. War as Crime 01:07 21. Ecclesiastical Ticks 01:00 22. Money Drug 00:08 23. Just Another Metal Band (Filthy Christians) 01:08 24. Consumism Compulsive 00:51 25. Metastasis 01:01 26. Skullcrusher 00:34 27. Nihilism (Violent Headache) 00:29 28. Patriot 00:18 29. Religion is Brainwashing 01:02 30. Raw Existence 01:12 31. Horrendous Slaughter (Sore Throat) 00:39 32. Slaughter on Earth 01:10 33. Fascism is not intelligence 00:17 34. Agonized Existence 00:57 35. Fuck Off and Die (Carcass Grinder) 01:28 36. Corrosive Brain 01:01 37. Rotten Christianity 00:54 38. Infected 01:10 39. Teachers (Agathocles) 01:17 40. Ashes of Death 00:48 ..::OBSADA::.. Pablo - Guitars Avellano - Bass, drums and vocals https://www.youtube.com/watch?v=46dVT81lK8E SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-25 11:34:11
Rozmiar: 110.16 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Two-piece crusty grind band from Spain (members of Mobcharge, Proyecto Terror, Bastardos del Metal, Do it your hell, Kärnvapen Attack, Almax, Blockbastard, Disthroat). This is their awesome debut full length album. 40 songs!!! ..::TRACK-LIST::.. 1. Nazi Bullshit 01:05 2. Abattoir 00:21 3. Dig Your Grave 00:48 4. Dispossession in a Asylum 01:19 5. Grindstars 00:31 6. Cuando Caigo (Denak) 01:30 7. Suppression 01:04 8. Ghetto 00:49 9. American Redneck 01:03 10. Vultures 00:03 11. Putrefied World 00:55 12. Humanity of Stupidity (S.O.B.) 00:31 13. Genocide Corporations 00:58 14. Sick Uncertainty 01:12 15. Starvation/Genocide (Arsedestroyer) 01:36 16. Radioactive Disaster 00:50 17. I Abstain 01:00 18. Confrontation 00:54 19. Lucid Fairytale (Napalm Death) 00:53 20. War as Crime 01:07 21. Ecclesiastical Ticks 01:00 22. Money Drug 00:08 23. Just Another Metal Band (Filthy Christians) 01:08 24. Consumism Compulsive 00:51 25. Metastasis 01:01 26. Skullcrusher 00:34 27. Nihilism (Violent Headache) 00:29 28. Patriot 00:18 29. Religion is Brainwashing 01:02 30. Raw Existence 01:12 31. Horrendous Slaughter (Sore Throat) 00:39 32. Slaughter on Earth 01:10 33. Fascism is not intelligence 00:17 34. Agonized Existence 00:57 35. Fuck Off and Die (Carcass Grinder) 01:28 36. Corrosive Brain 01:01 37. Rotten Christianity 00:54 38. Infected 01:10 39. Teachers (Agathocles) 01:17 40. Ashes of Death 00:48 ..::OBSADA::.. Pablo - Guitars Avellano - Bass, drums and vocals https://www.youtube.com/watch?v=46dVT81lK8E SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-25 11:29:55
Rozmiar: 311.34 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Bardzo proszę. Miłego oglądania!!! ..::OPIS::.. Gdy na początku lat 80-tych XX polską sceną rockową wstrząsnął boom kapel punkowych, jedną z najbardziej wyrazistych, a zarazem najbardziej cenionych formacji nowego rocka stała się - pochodząca z Miastka, założona w 1981 roku - grupa o nazwie WYIDEALIZOWANA CIEMNOŚĆ, która szybko zapadła w pamięć wszystkich obserwatorów muzycznej rebelii jako WC. Już w 1982 roku WC zostało laureatem festiwalu "Open Rock" w Krakowie, po czym zagrało na Festiwalu w Jarocinie zajmując siódme miejsce w plebiscycie publiczności. Ponownie do Jarocina zespół wrócił w 1994 roku występując podczas koncertu "Łysiny i czuby"... Niezmiennie będąc w czołówce punkowej sceny, przyciągał swoim nieszablonowym repertuarem punkową publiczność aby wreszcie w 1983 po historycznym "koncercie pożegnalnym" z udziałem... sił porządkowych ludowej Ojczyzny zawiesić działalność nie doczekując się żadnych wydawnictw. Na szczęście grupa dość szybko powróciła, choć jej aktywność przybrała formę bardziej incydentalną. ..::TRACK-LIST::.. Rock na Bagnie 2010: 1. Łazienka 2. Wykluczony 3. We śnie 4. Starsza Generacja 5. Old Punks Never Die 6. Prezydent 7. Puste Miejsca 8. Ramones 9. Jeszcze Jedna Rewolucja 10. Zagłada 11. Pozycja 12. Regulamin 13. Nie Chcę Jeszcze Umierać 14. Już Idziemy Spać, 15. Masturbacja https://www.youtube.com/watch?v=3fFD2BUexYA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-25 11:00:22
Rozmiar: 1.86 GB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. DVD 9 NTSC 16:9 DD 2.0 DD 5.1 Whitesnake are one of rocks most successful, enduring and complicated rock bands. Formed in 1978 by ex-Deep Purple frontman David Coverdale, the band soon became one of Europes most successful live acts before Coverdale decamped to America and relaunched the band in the late 80's with the multi-platinum success 1987. Since then the band has become established as a leading rock act around the world. In 2015 the band released The Purple Album, a reworking of classic songs from David's Deep Purple days. The subsequent world tour was one of the bands most successful, starting in America and finishing in the UK at the end of December. ..::TRACK-LIST::.. 1. Burn 2. Bad Boys 3. Love Ain't No Stranger 4. The Gypsy 5. Give Me All Your Love 6. Ain't No Love In The Heart Of The City 7. Mistreated 8. You Fool No One 9. Soldier Of Fortune 10. Is This Love 11. Fool For Your Loving 12. Here I Go Again 13. Still Of The Night DVD Bonus: Burn [Music Video] On the Hot Seat with Michael Devin Michael interviewing Rob & Joel Bonus Live Audio: 1. You Keep on Moving 2. Lay Down Stay Down 3. Lotsanotes 4. Stormbringer ..::OBSADA::.. Vocals, Executive Producer - David Coverdale Guitar - Joel Hoekstra Guitar, Mixed By - Reb Beach Keyboards - Michele Luppi Drums - Tommy Aldridge Bass - Michael Devin https://www.youtube.com/watch?v=xpBlajy9ruE SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-25 10:50:43
Rozmiar: 6.40 GB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::TRACK-LIST::.. 1. Shoot To Kill 2. The Bite 3. Shark Attack 4. The Ill‐Fated Mr. Mordrake 5. Shadowland 6. Dust 7. Voodoo 8. Skull Crusher 9. Speed On https://www.youtube.com/watch?v=IsiNSovDvMI SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-25 10:29:20
Rozmiar: 2.96 GB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Psychodelia, noise, trans... Klasyczny zestaw instrumentów - dwie gitary, bas i perkusja - daje zupełnie nieklasyczny efekt. Dzięki głośnym i przesterowanym gitarom, a także pulsujących bębnach i basie Wrogowie Ciszy zabierają słuchaczy w kolorową podróż na najjaśniejszą gwiazdę w gwiazdozbiorze Lutni i wulkan w Indonezji. Ich utwory są zawieszone gdzieś pomiędzy międzygwiezdnymi lotami, a psychodelicznymi piosenkami z charakterystycznymi ostrymi i dzikimi gitarami. W innych ich numerach cisza i hałas toczą ze sobą odwieczną walkę, której wynik jest tylko pozornie znany. ..::TRACK-LIST::.. 1. Wega 05:20 2. Kelimutu 06:11 3. Music 02:04 4. Wild Life 03:58 5. Tears in Rain 06:14 6. Going In! (Vocal - Rude Boy) 04:55 7. Lost in Space 10:56 ..::OBSADA::.. Adam Sołtysik Adam Korabiewski Przemek Lorek Kacper Reszczyński https://www.youtube.com/watch?v=6Nl-UxVGivA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-25 10:16:12
Rozmiar: 94.60 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Psychodelia, noise, trans... Klasyczny zestaw instrumentów - dwie gitary, bas i perkusja - daje zupełnie nieklasyczny efekt. Dzięki głośnym i przesterowanym gitarom, a także pulsujących bębnach i basie Wrogowie Ciszy zabierają słuchaczy w kolorową podróż na najjaśniejszą gwiazdę w gwiazdozbiorze Lutni i wulkan w Indonezji. Ich utwory są zawieszone gdzieś pomiędzy międzygwiezdnymi lotami, a psychodelicznymi piosenkami z charakterystycznymi ostrymi i dzikimi gitarami. W innych ich numerach cisza i hałas toczą ze sobą odwieczną walkę, której wynik jest tylko pozornie znany. ..::TRACK-LIST::.. 1. Wega 05:20 2. Kelimutu 06:11 3. Music 02:04 4. Wild Life 03:58 5. Tears in Rain 06:14 6. Going In! (Vocal - Rude Boy) 04:55 7. Lost in Space 10:56 ..::OBSADA::.. Adam Sołtysik Adam Korabiewski Przemek Lorek Kacper Reszczyński https://www.youtube.com/watch?v=6Nl-UxVGivA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-25 10:12:31
Rozmiar: 255.66 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Motyla noga, tego się nie spodziewałem. Do dziś pamiętam ten doskonały koncert we wrocławskiej Ciemnej Stronie Miasta (total cvlt), na którym to Cruciamentum przeczołgało słuchaczy po ziemi i zadeptało na krwawą miazgę, a materiał z „Charnel Passages” szerzył zagładę absolutną. Następnie nastało osiem długich lat, podczas których człowiek zastanawiał się, co dalej z hordem. Pewnie, w 2017 r. wypadła jakaś EPka, ale co mi po przekąsce, jak czekam na dokładkę dania głównego. I WTEM! Pada wieść, że nadciąga nowy pełniak Cruciamentum! Zatupałem nóżkami ze szczęścia, niczym dziecko na widok ciastek, tym bardziej, że poprzedzające go w 2023 r. Tomb Mold zawiodło mnie straszliwie odpływając głęboko na wody progresji. Tym razem jednak zawodu nie było. „Obsidian Refractions” to monstrum. Potężny, śmierć metalowy kolos, który, niczym walec, miażdży na swojej drodze dosłownie wszystko. Czuć tu mocno Krypts, czuć ponury klimat podobny do Spectral Voice, a także słychać, że odrobiono lekcje z intensywnego molestowania Morbid Angel. Zaznaczam, że nie ma tu mowy o kalkach, to nie ta liga. Cruciamentum ma w sobie te inspiracje, ale oni grają po swojemu. Te riffy, dobry borze miej mnie w swojej opiece, gniotą bezlitośnie, wespół z dewastującą perką. Mamy kapitalne zwolnienia, które potężnie podbijają ciężar materiału, tylko po to, by wjechać następnie z buta i skakać po całym ciele, przy akompaniamencie tego nieco rzygającego growlu. Są też i solóweczki, ale w skali od zera do Actum Inferni powiem, że są dozowane w odpowiedniej długości oraz częstotliwości. Brzmienie to również żyleta. Słychać każdy, najmniejszy trzask łamanych kości oraz zrywanych mięśni. Jeśli miałbym Wam polecić jeden, konkretny kawałek, który samodzielnie zdefiniuje ten album, to będzie to ostatni, „Drowned”. Czuć, że to apogeum napięcia oraz ciężaru budowanego przez całą płytę, które autentycznie oddaje uczucie tonięcia oraz rozpaczliwą walkę o powietrze, by jednak na zawsze pogrążyć się w odmętach Styksu. Czy są tu w ogóle jakieś wady? Jedyne, do czego mógłbym się przyczepić, to fakt, że ta płyta wyszła za późno. Od „Charnel Passages” upłynął szmat czasu, podczas którego pojawiło się wiele znakomitych kąsków, przez co najnowszy pomiot Cruciamentum nie daje już tego efektu „wow”. Więcej grzechów nie pamiętam, za nic nie żałuję. To majstersztyk w dziedzinie death metalu i pozycja obligatoryjna do odsłuchu dla każdego czytelnika. Peany w pełni zasłużone. Bart Eight years following their debut LP “Charnel Passages” (one of the most anticipated death metal debuts of current death metal cannon), US-via-UK abyssic death metal contingent CRUCIAMENTUM have finally emerged with their sophomore LP “Obsidian Refractions”. Now more commanding than ever with a formidable new lineup, “Obsidian Refractions” sees CRUCIAMENTUM deliver their most advanced, demanding and overpowering work yet. Taking everything in the band’s death metal paradigm to the next sonic measure beyond anything the band have previously released, “Obsidian Refractions” combines the very essence and aesthetic of ancient cult death metal while encapsulating the dynamic, complex, next-level affectations relevant in today’s death metal landscape. The darkness and resonating unequivocal uncompromising evil and magnitude surrounding “Obsidian Refractions” also builds upon the CRUCIAMENTUM aura of dark death metal majesty, combined with the progressive, savage and complex yet aggressive substance of the album through the unrelenting and ever tectonic-shifting riff assault, “Obsidian Refractions” is a modern death metal monument unparalleled. Featuring artwork by David Glomba, “Obsidian Refractions” was mixed by Greg Chandler (Esoteric) at Priory Recording Studios, and mastered by D. Lowndes at Resonance Sound. ..::TRACK-LIST::.. 1. Charnel Passages 08:12 2. Abhorrence Evangelium 04:48 3. Necropolis Of Obsidian Mirrors 06:52 4. Scorn Manifestation 05:32 5. Interminable Rebirth In Abomination 05:32 6. Drowned 10:05 ..::OBSADA::.. C.E. - lead vocals, bass D.L. - guitars, keyboards, backing vocals D.R. - guitars M.H. - drums https://www.youtube.com/watch?v=SrwQdUgpVSo SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-23 17:39:21
Rozmiar: 95.43 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Motyla noga, tego się nie spodziewałem. Do dziś pamiętam ten doskonały koncert we wrocławskiej Ciemnej Stronie Miasta (total cvlt), na którym to Cruciamentum przeczołgało słuchaczy po ziemi i zadeptało na krwawą miazgę, a materiał z „Charnel Passages” szerzył zagładę absolutną. Następnie nastało osiem długich lat, podczas których człowiek zastanawiał się, co dalej z hordem. Pewnie, w 2017 r. wypadła jakaś EPka, ale co mi po przekąsce, jak czekam na dokładkę dania głównego. I WTEM! Pada wieść, że nadciąga nowy pełniak Cruciamentum! Zatupałem nóżkami ze szczęścia, niczym dziecko na widok ciastek, tym bardziej, że poprzedzające go w 2023 r. Tomb Mold zawiodło mnie straszliwie odpływając głęboko na wody progresji. Tym razem jednak zawodu nie było. „Obsidian Refractions” to monstrum. Potężny, śmierć metalowy kolos, który, niczym walec, miażdży na swojej drodze dosłownie wszystko. Czuć tu mocno Krypts, czuć ponury klimat podobny do Spectral Voice, a także słychać, że odrobiono lekcje z intensywnego molestowania Morbid Angel. Zaznaczam, że nie ma tu mowy o kalkach, to nie ta liga. Cruciamentum ma w sobie te inspiracje, ale oni grają po swojemu. Te riffy, dobry borze miej mnie w swojej opiece, gniotą bezlitośnie, wespół z dewastującą perką. Mamy kapitalne zwolnienia, które potężnie podbijają ciężar materiału, tylko po to, by wjechać następnie z buta i skakać po całym ciele, przy akompaniamencie tego nieco rzygającego growlu. Są też i solóweczki, ale w skali od zera do Actum Inferni powiem, że są dozowane w odpowiedniej długości oraz częstotliwości. Brzmienie to również żyleta. Słychać każdy, najmniejszy trzask łamanych kości oraz zrywanych mięśni. Jeśli miałbym Wam polecić jeden, konkretny kawałek, który samodzielnie zdefiniuje ten album, to będzie to ostatni, „Drowned”. Czuć, że to apogeum napięcia oraz ciężaru budowanego przez całą płytę, które autentycznie oddaje uczucie tonięcia oraz rozpaczliwą walkę o powietrze, by jednak na zawsze pogrążyć się w odmętach Styksu. Czy są tu w ogóle jakieś wady? Jedyne, do czego mógłbym się przyczepić, to fakt, że ta płyta wyszła za późno. Od „Charnel Passages” upłynął szmat czasu, podczas którego pojawiło się wiele znakomitych kąsków, przez co najnowszy pomiot Cruciamentum nie daje już tego efektu „wow”. Więcej grzechów nie pamiętam, za nic nie żałuję. To majstersztyk w dziedzinie death metalu i pozycja obligatoryjna do odsłuchu dla każdego czytelnika. Peany w pełni zasłużone. Bart Eight years following their debut LP “Charnel Passages” (one of the most anticipated death metal debuts of current death metal cannon), US-via-UK abyssic death metal contingent CRUCIAMENTUM have finally emerged with their sophomore LP “Obsidian Refractions”. Now more commanding than ever with a formidable new lineup, “Obsidian Refractions” sees CRUCIAMENTUM deliver their most advanced, demanding and overpowering work yet. Taking everything in the band’s death metal paradigm to the next sonic measure beyond anything the band have previously released, “Obsidian Refractions” combines the very essence and aesthetic of ancient cult death metal while encapsulating the dynamic, complex, next-level affectations relevant in today’s death metal landscape. The darkness and resonating unequivocal uncompromising evil and magnitude surrounding “Obsidian Refractions” also builds upon the CRUCIAMENTUM aura of dark death metal majesty, combined with the progressive, savage and complex yet aggressive substance of the album through the unrelenting and ever tectonic-shifting riff assault, “Obsidian Refractions” is a modern death metal monument unparalleled. Featuring artwork by David Glomba, “Obsidian Refractions” was mixed by Greg Chandler (Esoteric) at Priory Recording Studios, and mastered by D. Lowndes at Resonance Sound. ..::TRACK-LIST::.. 1. Charnel Passages 08:12 2. Abhorrence Evangelium 04:48 3. Necropolis Of Obsidian Mirrors 06:52 4. Scorn Manifestation 05:32 5. Interminable Rebirth In Abomination 05:32 6. Drowned 10:05 ..::OBSADA::.. C.E. - lead vocals, bass D.L. - guitars, keyboards, backing vocals D.R. - guitars M.H. - drums https://www.youtube.com/watch?v=SrwQdUgpVSo SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 5
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-23 17:34:41
Rozmiar: 298.29 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Legendarna formacja awangardowej piosenki, spadkobiercy HENRY COW! Pudło zawiera wszystkie wydane płyty, kompozycje dotąd nie wydane oraz podwójny CD z kompozycjami ART BEARS zagranymi, z wykorzystaniem oryginalnych taśm, przez charyzmatycznych przyjaciół kultowej formacji. Oraz książeczkę z historią zespołu, wywiadami, etc.etc. PETARDA! Na początku 1978 roku grupa Henry Cow (z nową basistką, Georgie Born) przystąpiła do nagrywania kolejnego albumu. Okazało się jednak, że muzycy nie mają spójnej wizji tego wydawnictwa. Materiał, skomponowany głównie przez Freda Firtha i Chrisa Cutlera, zdaniem Tima Hodgkinsona i Lindsay Cooper był za bardzo zorientowany na utwory z partiami wokalnymi. W ramach kompromisu, postanowiono wydać dwa różne albumy. Większość nagrań ze styczniowej sesji została przejęta przez Art Bears - zespół sformowany przez Firtha, Cutlera i Dagmar Krause. W marcu trio nagrało już samodzielnie cztery dodatkowe utwory, a w maju całość ukazała się na albumie "Hopes and Fears". W lipcu Henry Cow (bez Krause i Born) wrócił do studia i nagrał kilka instrumentalnych utworów, które wraz z niewykorzystanym materiałem ze styczniowej sesji wypełniły wydany w następnym roku album "Western Culture". Był to ostatni w pełni premierowy, niearchiwalny materiał sygnowany nazwą Henry Cow, natomiast trio Art Bears nagrało później jeszcze dwa albumy. Utwory zawarte na "Hopes and Fears" są w większości dość krótkie, ale bardzo treściwe. Pozbawione struktur, cały czas się rozwijające, pełne atonalnych dźwięków i dysonansów, stanowiących podkład dla zawodzenia Krause. To wszystko niewiele ma już wspólnego z rockiem progresywnym, zmierza raczej w stronę kameralnej awangardy. A wpływy jazzowe tym razem ustąpiły miejsca wyraźnymi nawiązaniami do folku - przede wszystkim w utworach "Terrain", "The Dance" i "Moeris Dancing". Te folkowe wstawki to jedne z bardziej przystępnych momentów albumu, choć całe utwory są bardzo zakręcone i awangardowe. Bardziej konwencjonalnie zespół wypada w ładnej fortepianowej balladzie "The Pirate Song", a także w najdłuższym na płycie, ośmiominutowym "In Two Minds". Ten ostatni to zresztą najbardziej kontrowersyjny utwór, jaki kiedykolwiek został nagrany przez Henry Cow lub Art Bears, wliczając w to album "Desperate Straights". Budzący tak wielkie zdumienie swoją... zwyczajnością. Jest to utwór o zdecydowanie rockowym charakterze, momentami brzmi jak The Who (a konkretnie "Baba O'Riley") - muzycy zresztą nie zaprzeczali, że zespół ten był dla nich inspiracją. Wyszło jednak ciekawie, uwagę zwracają zwłaszcza świetne partie basu. Fajnie, że członkowie zespołu są tak wszechstronni. "Hopes and Fears" to muzyka trudna, z początku mogąca drażnić i zniechęcać, wymagająca wielu przesłuchań. Z czasem jednak coraz bardziej zachwycająca swoim wyrafinowaniem, pomysłowymi aranżacjami oraz swoją różnorodnością, przy zachowaniu bardzo spójnego charakteru całości. Takie albumy, jak ten, udowadniają, że po roku 1977 wciąż powstawała interesująca i ambitna muzyka. Paweł Pałasz The early eighties were a period of intense music listening for me: I had emerged from my earlier infatuations with glam rock and prog rock (though I would never outgrow my taste for British folk rock), and I was in a college town where, for the first time in my life, I was listening to real “alternative” radio – back before that had become the designator for yet another money-spinning pop genre – and had access to some good record stores, places that carried the tiny labels, the imports. One of my finds, must have been 1983 or 1984, was Hopes & Fears, a record by Art Bears, a band of which I knew nothing except the name of the guitarist – Fred Frith – who’d played a bit on some of my Eno albums. It was about that time that, in the middle of a road trip between college and home, I ducked into a Knoxville record store and found the big Brian Eno box set, Working Backwards, which collected all of his LPs to date and added an additional unreleased disc of “music for films.” They wouldn’t take my check, I remember – I had to borrow the cash from a woman riding with me. It was the beginning of a long love affair with sumptuously packaged box sets, which in some ways culminated Christmas before last with the present to end all presents (from Herself): The Art Box, six CDs of Arts Bears music, sensitively remastered and sumptuously packaged under the direction of Chris Cutler, the band’s drummer. Art Bears took their name from a sentence in Jane Harrison’s Art and Ritual: “even today, when individualism is rampant, art bears traces of its collective, social origin.” That’s a perhaps pretentious mouthful for a “rock” band, and in sharp contrast to the name of the band out of which Art Bears sprang, Henry Cow. Henry Cow was one of the mainstays of the 1970s British “progressive” scene, a group of viciously talented ultra-leftists who began as something like a Pink Floyd knockoff, for a while merged with the song-based band Slapp Happy (Peter Blegvad and Dagmar Krause), and then moved towards long, free-form improvisation. Hopes & Fears was initially to be the fifth Henry Cow album, this one emphasizing song forms rather than instrumentals, with Frith and Cutler mostly at the helm. By the time the record was 3/4 done, the other band members had decided it really wasn’t a Henry Cow record at all, and left Frith, Cutler, and singer Krause to finish things off. They made two more records after 1978’s Hopes & Fears: Winter Songs (1979) and The World as It Is Today (1981). (That last is a short one – the LP plays at 45 rpm, which makes for grand sound quality but short playtime.) All three have been out of print for ages, and the earlier CD re-releases were of spotty sound quality. The music is composed by Frith, who is one of the great talents of his generation: A fantastic guitarist, making use of various Cageian “treatments,” and generally regarding the guitar in the same “outside” manner that one expects from Eugene Chadbourne or Elliott Sharp in his weirder moments. Frith is also a first-rate bassist (check him out on the Naked City records), a passable violinist, and knows his way around all manner of keyboards. His compositions, while they bear some traces of his own beginnings in the folk clubs, are like nothing else in “popular music”: his sense of melody and harmony owe almost nothing to blues-based rock idioms, but seem to spring out of some warped post-Schoenberg school of lieder. Cutler is a fantastic drummer, harnessing a kind of Keith Moon-like anarchic impulse to a tight sense of timing and an impeccable ear for unconventional sounds. But in the Art Bears context of songs rather than instrumentals (though there are some snazzy warped folk-dances on Hopes & Fears), his gifts as a lyricist are every bit as important as his drumming. The songs on Hopes & Fears are a mixed bag of lyrics treating issues of family, generational conflict, and society. Winter Songs are based on carvings and decorations on the Cathedral at Amiens, and use those tiny fragments to build up complex meditations on history and change. “Gold,” based on wee illustration of a chest of coins, reworks a passage from Das Kapital: I was born in the Earth Out of fire and flood Owned men mined me And out of their lives all my value derives And out of their deaths My authority For I am the shadow: Money I come between; Both time and persons I disconnect I can transform Anything into what I am. And make men immortal. Of course the lyrics alone can give no indication of how powerful this is listened to, from the quiet, melodic beginning – Dagmar Krause double-tracked in harmony over a muted piano – to the tightly restrained antipathetic energy of the second half. "Gold" is pretty much a piano song, but more often than not Krause’s glass-cutting voice, sometimes sounding like she was recorded in a broom closet, at other times with its edges blurred by fuzz effects, soars over Frith’s brutal guitar and Cutler’s assymmetrical drumming. Krause’s singing – a cross between Lotte Lenya and Yoko Ono – is an acquired taste; while she’s always on key, the timbre of the voice can be as grating as Cutler’s drums. She’s a masterful Brecht interpreter; it’s worth one’s trouble to track down Supply and Demand, her collection of mostly political Brecht songs. (Hopes & Fears opens with “On Suicide,” a haunting Brecht/Eisler ditty.) The World as It Is Today is perhaps the most powerful political record I know before Gang of Four’s Entertainment. (Okay, maybe it ties with Sly and the Family Stone’s There’s a Riot Going On.) The titles alone give an indication: “The Song of Investment Capital Overseas”; “FREEDOM (Armed) PEACE”; “The Song of the Dignity of Labour under Capital.” The lyrics here are firmly within the mainstream of English leftism, from the Levellers through the Chartists and William Morris down to Christopher Hill, and they mingle Marx with the apocalyptic visions of the Revelation of St. John the Divine. The music is appropriately apocalyptic as well: what if rock music had emerged, not out of the matrix of African American and American hillbilly traditions, but from a meeting of English folk dance, Olivier Messiaen, and Karlheiz Stockhausen? The Art Box repackages all three of these records is glisteningly fine sound, and adds three additional CDs: Art Bears Revisited is a 2-disc set of remixes by such luminaries as Frith, Cutler, The Residents, Anne Gosfeld, and Christian Marclay, throwing in three Art Bears rarities. Art Bears provides a few more remixes, as well four tracks of the Art Bears playing live and two further performances of AB songs by various combinations of the band’s principals. I’m not a big remix fan, but these 3 discs are all well worth listening to. Mark Scroggins ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Hopes And Fears (1978): 1. On Suicide Composed By - Hans Eisler Lyrics By [Text] - Berthold Brecht 2. The Dividing Line Composed By - Lindsay Cooper Lyrics By [Text] - Chris Cutler 3. Joan Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 4. Maze Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler Voice [2nd] - Georgie Born 5. In Two Minds Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 6. Terrain Bass - Fred Frith Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 7. The Tube Bass - Fred Frith Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 8. The Dance Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 9. Pirate Song Composed By - Tim Hodgkinson Lyrics By [Text] - Chris Cutler Piano - Tim Hodgkinson 10. Labryrinth Composed By - Tim Hodgkinson Lyrics By [Text] - Chris Cutler 11. Riddle Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 12. Moeris Dancing Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 13. Piers Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler ..::OBSADA::.. Chris Cutler - drums, electritfied drums, percussion Fred Frith - guitars, violin, viola, piano, harmonium, xylophone, bass Dagmar Krause - voice Lindsay Cooper - bassoon, oboe, Soprano saxophone, recorders Tim Hodgkinson - organ, clarinet, piano Georgie Born - bass, cello, voice https://www.youtube.com/watch?v=6jf8w4Zb2iY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-23 17:13:47
Rozmiar: 113.03 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Legendarna formacja awangardowej piosenki, spadkobiercy HENRY COW! Pudło zawiera wszystkie wydane płyty, kompozycje dotąd nie wydane oraz podwójny CD z kompozycjami ART BEARS zagranymi, z wykorzystaniem oryginalnych taśm, przez charyzmatycznych przyjaciół kultowej formacji. Oraz książeczkę z historią zespołu, wywiadami, etc.etc. PETARDA! Na początku 1978 roku grupa Henry Cow (z nową basistką, Georgie Born) przystąpiła do nagrywania kolejnego albumu. Okazało się jednak, że muzycy nie mają spójnej wizji tego wydawnictwa. Materiał, skomponowany głównie przez Freda Firtha i Chrisa Cutlera, zdaniem Tima Hodgkinsona i Lindsay Cooper był za bardzo zorientowany na utwory z partiami wokalnymi. W ramach kompromisu, postanowiono wydać dwa różne albumy. Większość nagrań ze styczniowej sesji została przejęta przez Art Bears - zespół sformowany przez Firtha, Cutlera i Dagmar Krause. W marcu trio nagrało już samodzielnie cztery dodatkowe utwory, a w maju całość ukazała się na albumie "Hopes and Fears". W lipcu Henry Cow (bez Krause i Born) wrócił do studia i nagrał kilka instrumentalnych utworów, które wraz z niewykorzystanym materiałem ze styczniowej sesji wypełniły wydany w następnym roku album "Western Culture". Był to ostatni w pełni premierowy, niearchiwalny materiał sygnowany nazwą Henry Cow, natomiast trio Art Bears nagrało później jeszcze dwa albumy. Utwory zawarte na "Hopes and Fears" są w większości dość krótkie, ale bardzo treściwe. Pozbawione struktur, cały czas się rozwijające, pełne atonalnych dźwięków i dysonansów, stanowiących podkład dla zawodzenia Krause. To wszystko niewiele ma już wspólnego z rockiem progresywnym, zmierza raczej w stronę kameralnej awangardy. A wpływy jazzowe tym razem ustąpiły miejsca wyraźnymi nawiązaniami do folku - przede wszystkim w utworach "Terrain", "The Dance" i "Moeris Dancing". Te folkowe wstawki to jedne z bardziej przystępnych momentów albumu, choć całe utwory są bardzo zakręcone i awangardowe. Bardziej konwencjonalnie zespół wypada w ładnej fortepianowej balladzie "The Pirate Song", a także w najdłuższym na płycie, ośmiominutowym "In Two Minds". Ten ostatni to zresztą najbardziej kontrowersyjny utwór, jaki kiedykolwiek został nagrany przez Henry Cow lub Art Bears, wliczając w to album "Desperate Straights". Budzący tak wielkie zdumienie swoją... zwyczajnością. Jest to utwór o zdecydowanie rockowym charakterze, momentami brzmi jak The Who (a konkretnie "Baba O'Riley") - muzycy zresztą nie zaprzeczali, że zespół ten był dla nich inspiracją. Wyszło jednak ciekawie, uwagę zwracają zwłaszcza świetne partie basu. Fajnie, że członkowie zespołu są tak wszechstronni. "Hopes and Fears" to muzyka trudna, z początku mogąca drażnić i zniechęcać, wymagająca wielu przesłuchań. Z czasem jednak coraz bardziej zachwycająca swoim wyrafinowaniem, pomysłowymi aranżacjami oraz swoją różnorodnością, przy zachowaniu bardzo spójnego charakteru całości. Takie albumy, jak ten, udowadniają, że po roku 1977 wciąż powstawała interesująca i ambitna muzyka. Paweł Pałasz The early eighties were a period of intense music listening for me: I had emerged from my earlier infatuations with glam rock and prog rock (though I would never outgrow my taste for British folk rock), and I was in a college town where, for the first time in my life, I was listening to real “alternative” radio – back before that had become the designator for yet another money-spinning pop genre – and had access to some good record stores, places that carried the tiny labels, the imports. One of my finds, must have been 1983 or 1984, was Hopes & Fears, a record by Art Bears, a band of which I knew nothing except the name of the guitarist – Fred Frith – who’d played a bit on some of my Eno albums. It was about that time that, in the middle of a road trip between college and home, I ducked into a Knoxville record store and found the big Brian Eno box set, Working Backwards, which collected all of his LPs to date and added an additional unreleased disc of “music for films.” They wouldn’t take my check, I remember – I had to borrow the cash from a woman riding with me. It was the beginning of a long love affair with sumptuously packaged box sets, which in some ways culminated Christmas before last with the present to end all presents (from Herself): The Art Box, six CDs of Arts Bears music, sensitively remastered and sumptuously packaged under the direction of Chris Cutler, the band’s drummer. Art Bears took their name from a sentence in Jane Harrison’s Art and Ritual: “even today, when individualism is rampant, art bears traces of its collective, social origin.” That’s a perhaps pretentious mouthful for a “rock” band, and in sharp contrast to the name of the band out of which Art Bears sprang, Henry Cow. Henry Cow was one of the mainstays of the 1970s British “progressive” scene, a group of viciously talented ultra-leftists who began as something like a Pink Floyd knockoff, for a while merged with the song-based band Slapp Happy (Peter Blegvad and Dagmar Krause), and then moved towards long, free-form improvisation. Hopes & Fears was initially to be the fifth Henry Cow album, this one emphasizing song forms rather than instrumentals, with Frith and Cutler mostly at the helm. By the time the record was 3/4 done, the other band members had decided it really wasn’t a Henry Cow record at all, and left Frith, Cutler, and singer Krause to finish things off. They made two more records after 1978’s Hopes & Fears: Winter Songs (1979) and The World as It Is Today (1981). (That last is a short one – the LP plays at 45 rpm, which makes for grand sound quality but short playtime.) All three have been out of print for ages, and the earlier CD re-releases were of spotty sound quality. The music is composed by Frith, who is one of the great talents of his generation: A fantastic guitarist, making use of various Cageian “treatments,” and generally regarding the guitar in the same “outside” manner that one expects from Eugene Chadbourne or Elliott Sharp in his weirder moments. Frith is also a first-rate bassist (check him out on the Naked City records), a passable violinist, and knows his way around all manner of keyboards. His compositions, while they bear some traces of his own beginnings in the folk clubs, are like nothing else in “popular music”: his sense of melody and harmony owe almost nothing to blues-based rock idioms, but seem to spring out of some warped post-Schoenberg school of lieder. Cutler is a fantastic drummer, harnessing a kind of Keith Moon-like anarchic impulse to a tight sense of timing and an impeccable ear for unconventional sounds. But in the Art Bears context of songs rather than instrumentals (though there are some snazzy warped folk-dances on Hopes & Fears), his gifts as a lyricist are every bit as important as his drumming. The songs on Hopes & Fears are a mixed bag of lyrics treating issues of family, generational conflict, and society. Winter Songs are based on carvings and decorations on the Cathedral at Amiens, and use those tiny fragments to build up complex meditations on history and change. “Gold,” based on wee illustration of a chest of coins, reworks a passage from Das Kapital: I was born in the Earth Out of fire and flood Owned men mined me And out of their lives all my value derives And out of their deaths My authority For I am the shadow: Money I come between; Both time and persons I disconnect I can transform Anything into what I am. And make men immortal. Of course the lyrics alone can give no indication of how powerful this is listened to, from the quiet, melodic beginning – Dagmar Krause double-tracked in harmony over a muted piano – to the tightly restrained antipathetic energy of the second half. "Gold" is pretty much a piano song, but more often than not Krause’s glass-cutting voice, sometimes sounding like she was recorded in a broom closet, at other times with its edges blurred by fuzz effects, soars over Frith’s brutal guitar and Cutler’s assymmetrical drumming. Krause’s singing – a cross between Lotte Lenya and Yoko Ono – is an acquired taste; while she’s always on key, the timbre of the voice can be as grating as Cutler’s drums. She’s a masterful Brecht interpreter; it’s worth one’s trouble to track down Supply and Demand, her collection of mostly political Brecht songs. (Hopes & Fears opens with “On Suicide,” a haunting Brecht/Eisler ditty.) The World as It Is Today is perhaps the most powerful political record I know before Gang of Four’s Entertainment. (Okay, maybe it ties with Sly and the Family Stone’s There’s a Riot Going On.) The titles alone give an indication: “The Song of Investment Capital Overseas”; “FREEDOM (Armed) PEACE”; “The Song of the Dignity of Labour under Capital.” The lyrics here are firmly within the mainstream of English leftism, from the Levellers through the Chartists and William Morris down to Christopher Hill, and they mingle Marx with the apocalyptic visions of the Revelation of St. John the Divine. The music is appropriately apocalyptic as well: what if rock music had emerged, not out of the matrix of African American and American hillbilly traditions, but from a meeting of English folk dance, Olivier Messiaen, and Karlheiz Stockhausen? The Art Box repackages all three of these records is glisteningly fine sound, and adds three additional CDs: Art Bears Revisited is a 2-disc set of remixes by such luminaries as Frith, Cutler, The Residents, Anne Gosfeld, and Christian Marclay, throwing in three Art Bears rarities. Art Bears provides a few more remixes, as well four tracks of the Art Bears playing live and two further performances of AB songs by various combinations of the band’s principals. I’m not a big remix fan, but these 3 discs are all well worth listening to. Mark Scroggins ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Hopes And Fears (1978): 1. On Suicide Composed By - Hans Eisler Lyrics By [Text] - Berthold Brecht 2. The Dividing Line Composed By - Lindsay Cooper Lyrics By [Text] - Chris Cutler 3. Joan Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 4. Maze Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler Voice [2nd] - Georgie Born 5. In Two Minds Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 6. Terrain Bass - Fred Frith Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 7. The Tube Bass - Fred Frith Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 8. The Dance Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 9. Pirate Song Composed By - Tim Hodgkinson Lyrics By [Text] - Chris Cutler Piano - Tim Hodgkinson 10. Labryrinth Composed By - Tim Hodgkinson Lyrics By [Text] - Chris Cutler 11. Riddle Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 12. Moeris Dancing Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 13. Piers Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler ..::OBSADA::.. Chris Cutler - drums, electritfied drums, percussion Fred Frith - guitars, violin, viola, piano, harmonium, xylophone, bass Dagmar Krause - voice Lindsay Cooper - bassoon, oboe, Soprano saxophone, recorders Tim Hodgkinson - organ, clarinet, piano Georgie Born - bass, cello, voice https://www.youtube.com/watch?v=6jf8w4Zb2iY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-23 17:09:36
Rozmiar: 271.00 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Debiutancki album Norwegów z Airbag wzmógł apetyty na tyle, że krążek numer dwa stał się nie lada wyzwaniem. Zastanawiałem się nawet, czy muzykom uda się po raz kolejny złapać za serce i porwać swoimi magicznymi dziękami? Dziś znam już odpowiedź, ale… o tym nieco później. Na płytę „All Rights Removed” trafiło sześć utworów, z czego kończący wydawnictwo ” Homesick I-III” trwa ponad 17 minut!! Muzycznie grupa postanowiła podążyć utartym już szlakiem i od pierwszych sekund tytułowego „All Rights Removed” osoby, które zauroczyło „Identity” będą zachwycone! Jest po prostu… pięknie!! Klimat jaki potrafią kreować muzycy zespołu jest niesamowity. Wokalista Asle Tostrup po raz kolejny zachwyca swym niezwykle emocjonalnym, nieco płaczliwym głosem a towarzyszący mu muzycy ubierają jego partie w cudowne dźwiękowe pejzaże. W sumie nic nowego, zespół w dalszym ciągu podąża kierunkiem wyznaczonym kiedyś przez Pink Floyd, ale robi to z taką gracją i wyczuciem, że nie pozostaje nic innego jak chłonąć te dźwięki. Weźmy dla tego przykładu gitarowe solówki. Toż to Gilmour w najczystszej postaci. Bjorn Riis, gitarzysta zespołu gra jednak z taką pasją i z takim pokładem emocjonalnym, że mnie po prostu miękną kolana. Drugi niezwykle istotny instrument budujący tutaj nastrój to instrumenty klawiszowe (ach ten początek „Never Coming Home” przywodzący na myśl wizje Johana Edlunda z Tiamat na ich odjechanym „A Deeper Kind of Slumber”), które perfekcyjnie wypełniają przestrzeń delikatnymi dźwiękowymi plamami. W instrumentalnym „Light Them All Up” po nieco mrocznym wstępie muzycy serwują nieprawdopodobnie piękną partię skrzypiec a zaraz potem następuje magnum opus tego wydawnictwa czyli „Homesick I-III”. Jest tu wszystko co najlepsze w Airbag. Genialne solówki, partie hammondów czy gitar akustycznych i klimat lat siedemdziesiątych. Jest też i rozbudowana instrumentalna, część utworu którą przyrównałbym do Pink Floyd w czystej postaci z kosmicznymi klawiszami i pulsującym basem.. Panie i Panowie, Airbag nagrało płytę, która jeżeli nie namiesza w tegorocznych podsumowaniach to ja „wysiadam”. Ich bardziej znanym krajanom z Gazpacho wyrasta (albo już wyrósł) nie lada konkurent! Jeszcze dwa, trzy takie zespoły i za kilka lat nikt już nie będzie kojarzył Norwegii z black metalem a z jakże odmiennym, nastrojowym i melancholijnym graniem, Nie wiem jak oni to robią. Może to kwestia pogody? Może to efekt nocy polarnej? Niskich temperatur? Depresji? Nie wiem! Jedno jest pewne robią to po mistrzowsku i odpowiadając na pytanie z pierwszego akapitu mówię: TAK, łapie za serce i porywa! W związku z tym stawiam (nie wiem czy nie pierwszą w tym roku) dychę!!! 10/10 Piotr Michalski Dlaczego aż 8? Przede wszystkim za wszechogarniającą na tej płycie gitarę elektryczną, do której mam słabość, zwłaszcza gdy wydobywające się z niej dźwięki przenoszą mnie w innych wymiar, a także za cały Homesick I – III, który jest innym światem po drugiej stronie lustra. Dlaczego zatem nie 10? Za wtórność, klonowanie Pink Floyd i zjadanie swojego własnego ogona, stworzonego w debiucie. Ale 8 to i tak dużo! Ewidentne nawiązania do Pink Floyd nie muszą generalnie wiązać się z jakimś wielkim zarzutem. Wszak wzór obrany do naśladowania jest jak najbardziej godny i przyznam szczerze już na samym początku tej recenzji, że wolę współczesne nawiązania do klasyki gatunku, której wartość już dawno została uznana, zwłaszcza jeśli wychodzi to dobrze i nie jest bezmyślnym naśladownictwem, niż porywanie się na sztuczny eklektyzm i szukanie na siłę własnego stylu, który finalnie okazuje się mało wartościową kopią wielu innych uznanych marek na muzycznej scenie progrocka. Zaczyna się całkiem przebojowo i wybitnie rockowo, jakże odmiennie od pierwszej płyty Identity, trochę jednak miejscami przesłodzonej i cukierkowej. Przez cały pierwszy tytułowy utwór utrzymuje się ten sam motyw melodyczny, z wyrazistym refrenem i ładną melodią, jedną z nielicznych na płycie która wyraźnie nie znajduje swojego odpowiednika na poprzednim albumie. Ale już pierwsze słowa wokalisty zespołu do złudzenia przypominają Davida Gilmoura. Całkiem przyjemne skojarzenie, odwołujące wrażliwego słuchacza do złotej ery lat 70 – tych. Końcówka za to, to już prawdziwy Airbag, z próbą stworzenia własnego stylu, pełnego kosmicznych i niepokojących dźwięków, które może przerodzą się na kolejnych albumach we własną, jeszcze bardziej rozpoznawalną tożsamość. To co warte odnotowania w White Walls, drugim utworze, to przede wszystkim ostrzejsze i bardziej rockowe gitarowe solo, zamykające ten utwór. I nawet linia melodyczna, która podobnie jak w kolejnych dwóch kawałkach The Bridge i Never coming home stanowi niemal kalkę i kopię tego co już dobrze znamy z debiutu, nie zakłóci pozytywnego odbioru tej muzyki, tych chwytających za serce momentów instrumentalnych, których wiele wypełnia przestrzeń płyty. Właśnie, wiele tutaj na całej tej płycie muzycznej przestrzeni, wokale są całkiem oszczędne pozostawiając sporo miejsca dla instrumentalnych popisów. A i głos wokalisty także czymś urzeka i wkomponowuje się w ogólny nastrój płyty, pełen zadumy, nostalgii i sentymentalizmu, ale tego który nie ma nic wspólnego z tandetą jakichś boysbandów. Gitarzysta zespołu chyba w znacznym zakresie musiał się wzorować na Gilmourze, zwłaszcza gdy weźmiemy pod uwagę albo też ucho, jak kto woli, moment wejścia gitary w utworze The bridge, która bez większego wysiłku wzbudza we mnie skojarzenia z pierwszą solową płytą Davida. Mimo wrażenia, słuchając pozycji od drugiej do czwartej włącznie, że przewija się przez nie niemal ten sam motyw melodyczny, to jednak każdy z tych utworów ma swoją niepowtarzalna magię i indywidualny urok. Tym co urzeka na przykład w Never coming home to piękny psychodeliczny klawiszowi wstęp, który wywołuje nierzadko dreszczyk emocji na plecach. To poza tym jeden z bardziej urozmaiconych utworów na płycie, może dlatego że drugi pod względem długości i jakoś musiał zostać w związku z tym zagospodarowany. Ale ewidentnie wyszło to bez zarzutu; wiele tu dziwnych klawiszopodobnych podkładów, brzdąkającej gitary w okolicach piątej i szóstej minuty przechodzącej w ściskającą serce fenomenalną płaczącą solówkę; czuję się czasem jakbym był jakimś niemal wybranym adresatem czegoś bardzo ważnego, co stara mi się przekazać ta łkająca gitara. I im dłużej nie wiem co to takiego, w tym większym muzycznym raju się znajduję. A końcówka, przechodząca płynnie w instrumentalny utwór Light them All up pełen różnych plam muzycznych, słyszalnych w tle odgłosów i podniosłym, gwiezdno-planetarnym wstępem do sola skrzypcowego, któremu towarzyszy odgłos karabinowych wystrzałów po prostu wciska w fotel. A co Panowie zostawili nam na koniec? A no magnum opus swojego drugiego albumu. Utwór, dzięki któremu, zwłaszcza podczas rozbudowanej partii instrumentalnej czuję się jakbym lewitował i podróżował w międzygwiezdnej przestrzeni poznając tajemnice wszechświata i dzieła stworzenia wszystkiego. To jakby „Echoes” i „Schine on you crazy diamond” XXI wieku; gdyby Gilmour, Waters i spółka mogli to wtedy futurystycznie posłuchać zdjęliby czapki z głów. Naprawdę wiele czasu zajmuje powrót na ziemię po zakończeniu tego kawałka, a w konsekwencji całej płyty; spojrzenie na otoczenie, meble, krajobraz za oknem, znajome twarze, kalendarz z zadaniami na dzień jutrzejszy, to jak wyjście z jakiejś krainy czarów do szarosinej codzienności, która nie może już niczym zaskoczyć. Dobrze mieć w domu na półce taki azyl bezpieczeństwa, po który zawsze można sięgnąć w razie potrzeby zapomnienia i wytchnienia przed goniącym ze smrodliwym oddechem na plecach dniem powszednim. To co warte też odnotowania to niezwykła płynność tej muzyki, brak monotonii, pomimo bardzo wyrównanego charakteru poszczególnych utworów; muzyka się nie dłuży, nie nudzi, a co najważniejsze i ciekawe to nie wiadomo kiedy kończy się na przykład ośmio, czy sześcio minutowy utwór, kiedy ma się wrażenie, że dopiero co się zaczął. Każdy utwór ma coś ze sobą wspólnego. Poza wszechobecną, przepiękną gitarą elektryczną, wyciskającą do granic możliwości dźwięki pełne emocji, przy których człowiek musi po prostu poddać się urokowi chwili i zanurzyć w ocean refleksji nad wszystkim co dla niego w życiu w danej chwili najważniejsze, to przede wszystkim zmiany tempa, wybuchy gitarowej ekspresji przeplatane przez chwilę klawiszowych pasaży, czy wręcz muzycznej ciszy, minimalizmu, i tak na zmianę. Płyta broni się jako całość, zwłaszcza że poza przerwą miedzy pierwszym a drugim i przed ostatnim utworem pozostałe przechodzą jeden w drugi płynnie, niczym w najlepszym koncept albumie. To płyta, w której żadne zdanie nie może być wyrwane z kontekstu, gdyż całość wtedy cierpi. Całą płytę przepełnia jakiś dziwny, wszechogarniający niepokój, stan podwyższonego wzruszenia, który nie pozwala podczas pochłaniania tych dźwięków skupić się na niczym innym; mimowolnie uwaga i umysł ciągnięte są w stronę wydobywającego się z głośnika czy słuchawek muzycznego katharsis. Reasumując, zaciągając zobowiązanie do prezentacji w miarę obiektywnej oceny recenzowanej płyty, biorąc pod uwagę zarówno achy i ochy, ale również mankamenty, które wpisane są w treść tego tekstu z całą odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że jest to płyta bardzo dobra, ale nie wybitna, której daleko jeszcze do miana arcydzieła. Jednakże, istotą pisania recenzji jest chyba przede wszystkim odkrycie przed potencjalnym czytelnikiem subiektywnych wrażeń i emocji, które towarzyszą podczas słuchania tej muzyki przez konkretnego człowieka, to jest piszącego te słowa. Dlatego też, będąc w tym zakresie wolnym od wszelkich ograniczeń, muzycznego rozsądku i warsztatu, zanurzając się w dźwięki płynące z nowego albumu grupy Airbag, zapominam po prostu o tym, że jest to floydowskie dziecko, choć niezwykle dojrzałe jak na swój wiek, o ograniczonych możliwościach tworzenia zróżnicowanych i urozmaiconych melodii i zwyczajnie słucham tej płyty, kontemplując każdy moment bez uprzedzeń, a robię to z oczywistego powodu, a mianowicie z tego że to w gruncie rzeczy bardzo piękna muzyka jest. Płyta nie jest ani oryginalna ani nowatorska. Ale jakie to ma znaczenie, gdy muzyka na niej zawarta trafia do serca, pobudza emocje, uwrażliwia na wszystko dookoła i po prostu jest piękna i się podoba? Żadne... 8/8 Dominik Kaszyński Wciąż nie milkną echa premier oraz powszechne zachwyty nad wydanymi niedawno płytami Dream Theater, Opeth, Pain Of Salvation, The Tangent, Stevena Wilsona i Steve’a Hacketta, a tymczasem w znacznie mniejszym świetle reflektorów odbywa się premiera nowej płyty grupy Airbag. I choć obiektywnie rzecz biorąc, nowe albumy wyżej wymienionych Wielkich progresywnego rocka to pozycje ze wszech miar bardzo udane, to płyta „All Rights Removed” wciąż niezbyt popularnych jeszcze w prog rockowych kręgach Norwegów, może swoim poziomem śmiało z nimi konkurować, a pod wieloma względami nawet je przewyższa. Album „All Rights Removed” stanowi bardzo spójną całość złożoną z sześciu połączonych ze sobą kompozycji. Wszystkie utwory są ze sobą powiązane i płynnie przechodzą jedne w drugie. Właściwie kilka sekund ciszy zapada dopiero przed trzyczęściową finałową kompozycją „Homesick”. Dlatego płyty słucha się w sposób bardzo płynny i swobodny. Jako że Airbag posiada wyjątkowe i charakterystyczne dla siebie brzmienie (choć niektórzy zarzucają mu zbyt duże inklinacje do balladowego stylu Jeżozwierzy), to cały materiał na tym krążku brzmi właściwie jak jedna wielka megasuita, a niektóre fragmenty – jak na przykład trzyminutowy „Light Them All Up” wypełniony genialnymi partiami skrzypiec i saksofonów – choć oznaczone osobnym indeksem, stanowią jakby zwieńczenie czy raczej dopełnienie poprzedzających je utworów (w tym przypadku kompozycji „Never Coming Home”). Nie ma chyba sensu w sposób szczególny wyróżniać żadnej z umieszczonych w programie tego albumu kompozycji. Gdyby którąś usunąć, posypałaby się reszta. Gdyby którąś „naciągnąć” do przebojowego formatu (jak to kiedyś było w przypadku utworu „Colours” z płyty „Identity”, który kilka miesięcy temu ocierał się o czołówkę Listy Przebojów Programu Trzeciego), to zaszkodziłoby to reszcie tego, z założenia „antyprzebojowego”, materiału. Na swojej nowej płycie muzycy tworzący grupę Airbag (Asle Tostrup - v, Bjørn Riis - g, v, Jørgen Hagen - k, Henrik Fossum - dr i Anders Hovdan - bg) poszli o krok do przodu w stosunku do swojego debiutu sprzed dwóch lat. Nagrali niesamowicie spójny, „płynący” album wypełniony magicznymi dźwiękami z pogranicza klasycznego rocka progresywnego i post rocka. Dorzucili do tego szczyptę minimalizmu, ubarwili całość nieco cięższymi niż niegdyś gitarami (szczególnie w otwierającej płytę kompozycji tytułowej) oraz nadali swojej muzyce jeszcze większego pinkfloydowskiego aromatu. No i uderzyli w dłuższe i bardziej skomplikowane formy muzyczne (vide wspomniana już absolutnie fenomenalna kompozycja „Homesick”. Urok tego genialnego nagrania polega nie tylko na ewidentnych pinkfloydowskich konotacjach, ale na niesamowitym rozmachu i niezwykle frapującej konstrukcji – głos wokalisty odzywa się zaledwie w pierwszych 3 minutach tego 17-minutowgo utworu!). Teraz nie mają już sensu porównania muzyki Airbag do Talk Talk, do Radiohead, czy – jak to niektórzy czynili – do A-Ha. Airbag to po prostu… Airbag. Zespół dojrzały, długimi chwilami brzmiący jak Pink Floyd z okolic płyt „Wish You Were Here” i „Animals”, stojący w pierwszym szeregu skandynawskich przedstawicieli współczesnego prog rocka (płytą „All Rights Removed” pokazali, że „dogonili” już Gazpacho) i kto wie czy nie wyznaczający nowe trendy w tym – to pewnie wielu zaskoczy – wciąż ewoluującym progresywno-rockowym gatunku. Choć w swoich wypowiedziach muzycy Airbag zdecydowanie odżegnują się od takiego szufladkowania ich muzyki. Świeżość, niezmierzona ilość świetnych pomysłów i rozwiązań melodycznych, charakterystyczna dla nich melancholia i to płynne, nieśpieszne brzmienie… - takich niewątpliwych walorów płyta „All Rights Removed” ma znacznie więcej. Przy każdym kolejnym przesłuchaniu odsłania się przed nami co najmniej jeden nowy element – czy to jakiś szczegół, motyw, solo czy fragment tekstu – który rzuca nowe światło na tę piękną, zamkniętą i jednorodną muzyczną całość. Nic tylko zamknąć oczy, słuchać i marzyć… Na 50 minut Airbag zabiera nas do całkiem innego świata. Warto się wybrać w tę fantastyczną muzyczną podróż. Artur Chachlowski A wonderful album! When I listen to bands such as Airbag, I feel relief because we do have new bands that will keep progressive rock alive for so many years. I don't really care if their music is considered a kind of alternative prog, or light prog, not at all, I simply listen to them and let the sounds do the rest. In the end, the experience is really positive. Last year (2011) this Norwegian band released their second studio album, entitled 'All Rights Removed', which contains six excellent compositions that make a total time of 50 minutes. The album opens with 'All Rights Removed'. In my opinion they couldn't have chosen a better opener, since with this song one can actually feel attracted and let the music do the rest. Though I like the whole album, I would say this track is still my favorite now. This song has a mid-tempo rhythm with a truly addictive sound. I like a lot the constant guitar and the mellow and even beautiful voice of the singer; the song perfectly flows and it is notable how it is progressing little by little because it softly starts and then in the third minute we have an explosive tune, which later vanishes for a little bit. There is a short instrumental interlude here, but then the structure returns and the music takes once again that intense and attractive tune. Worth mentioning that the keyboard plays a primordial role here, the atmospheres and background wouldn't be the same without them. A wonderful song! 'White Walls' has a softer beginning with some laid-back moments. The voice is delicate, mellow and disarming, and it is accompanied by guitars. A minute later bass and drums enter and create an emotional sound, perfectly represented by the guitar riff that comes next. After three minutes we will have a quieter passage where we can perceive the bass notes along with the soft keyboard background, then guitar joins and all of a sudden the song explodes, returning to that emotional sound it brought earlier. When you think you are listening to the next passage of White Walls, you will realize a new song has actually started. It is 'The Bridge', whose sound may be alike to the previous one, letting us know that the whole album could be a long piece divided in six parts. I like how this track flows (actually how the whole album flows), how you have a mixture of emotions here, and also a blend of sounds and genres because the progressive rock element is here of course, but it also has some kind of alternative rock on it (which is not bad at all). Another positive point is that here I enjoy both, the instrumental passages, and the ones with vocals, it is a really good complement between them. A longer track comes next with 'Never Coming Home'. Nine minutes of a fresh and tranquilizing music that can be easily loved due to its gentleness and charm. Here we will continue with the soft rhythm and tempo, with a wonderful keyboard atmosphere, the always good voice and a guitar that can change your mood in a split second depending on what it is playing, because it could be making a soft solo that seconds later will turn into a more emotional and disarming one. The music flows so exquisitely, that when you less imagine the nine minutes have already passed. And now a somber, darker piece is offered in 'Light them all up', which is a three-minute instrumental track that will let your imagination fly. After a minute it turns calmer but later a violin appears and produces a spine-chilling sound, which if you are so sensitive, will even make you spread a couple of tears. Last but not least, an epic 17-minute track entitled 'Homesick' and divided in three parts; a challenging, complex and great song to finish this wonderful album. It starts with acoustic guitars and mellow voice, as you imagine, it progresses little by little, adding different textures and atmospheres, creating that light (but great) side of progressive rock. Later there is an instrumental passage made by keyboards that put a soft and relaxing sound, this is like an ambient music blended with rock. After eight minutes when drums join and keyboards play some notes, I immediately though about 'Shine On You Crazy Diamond', I don't know if the band are aware of it, but I noticed a similar sound in that particular moment. Then the instrumental moment continues, but flowing little by little and making a higher intensity until it slows down at minute eleven. The next minutes are delicious: first some moments when the guitar takes the leadership, marking the rhythm and feeling; and later the music returns to that soft keyboard bases sound a la Crazy Diamond. Then, the music slowly fades out, and the album finishes. What a great album by Airbag, I've been listening to it over and over recently and I can't get enough of it, this is one of those albums whose music grow on you until you are addicted, and though I do not consider it as a true masterpiece, I can say it is a solid example of a well-created release with excellent compositions. memowakeman ..::TRACK-LIST::.. 1. All rights removed 08:59 2. White walls 05:19 3. The bridge 06:20 4. Never coming home 09:00 5. Light them all up 02:59 6. Homesick I - III 17:21 ..::OBSADA::.. Asle Tostrup - vocals, programming, producer Bjørn Riis - guitars, keyboards, vocals Jørgen Grüner-Hagen - keyboards, programming Anders Hovdan - bass Henrik Fossum - drums With: Vegard Sleipnes - backing vocals & percussion (3) Solvor Maike Vermeer - backing vocals (4,6) Karl Joakim Wisloff - violin (5) https://www.youtube.com/watch?v=aENO3vBinGc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-23 16:18:02
Rozmiar: 281.78 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Psychic TV are brilliant at mixing in a beat that doesn’t make any sense except in an alchemical, non-rhythmical and punctuating way... ..::OPIS::.. The sound of the classic period of Psychic TV - featuring Peter Christopherson and Geff Rushton (John Balance) of COIL, this full show is interspersed with recordings of the Pagan marriage between Genesis and Paula P-Orridge conducted by Sveinbjörn Beinteinsson Allsherjargodi.Psychic TV at their most esoteric, their most ritual, and often most extreme, a perfect accompaniment to the legendary 'Dreams Less Sweet' album of the same year. "Thee First Will To And Testament Ov Psychick TV. All our works remain interconnected, interfaced, and intentional. Thee Process is thee Product". These recordings ov a live disconcert by Psychic TV in Reykjavik, Iceland that took place November 1983 organised by HÖH and GRAMM Records, to whom, eternal and infernal thanks all ways. Out of print for 23 years, this is the ultimate edition for Psychick Youth - meticulously remastered, with the track order finally arranged into what was the original show. Live albums are a bit of a mixed bag. On the one hand, there are some career, even era defining gems (think Weld, No Sleep ‘Til Hammersmith, Coltrane ‘Live’ At The Village Vanguard, Kick Out The Jams), some ripe old stinkers (every desk recorded, flat-sounding, pieced-together-from-eight-different-shows, wring the last ha’penny out of the diehard’s disc, which was released when the band needed cash), and the odd curate’s egg; Metallic K.O. for example, which manages to feature in ‘Best of..’ and ‘Worst of…’ lists, which says to me that it’s quite obviously a work of genius. According to the accompanying blurb from Cold Spring Records, who are reissuing the recording after twenty-three years of being out of print, Those Who Do Not is a full show performed in Reykjavik in 1983 capturing ‘the sound of the classic period of Psychic TV’, that features, as it does, Peter ‘Sleazy’ Christopherson and Jhonn Balance of Coil. This is ‘Psychic TV at their most esoteric, their most ritual, and often most extreme’, and the tracks are interspersed with recordings of the Pagan marriage between Genesis and Paula P-Orridge(!). So far, so Psychic TV. Interlude: I first came across Genesis and Paula P-Orridge in the classic 1989 RE/Search tome Modern Primitives, a veritable smorgasbord of body modification in which Genesis discusses the pros and cons of having a piece of surgical steel through their todger, as well as tattoos, scarification, and branding. Eye opening stuff for a callow youth! Reviewing an album like this is a bit of a tough gig. It’s pretty unlikely that anyone will pick up Those Who Do Not for their first foray into the oeuvre of Psychic TV, even less the vast P-Orridge canon. There are far, far more accessible entry points – Dreams Less Sweet for instance – but Those Who Do Not captures the chaos (magic), power, and threat of Psychic TV’s live performances. This is at the very edge of music/public ritual/performance art, and it’s so, so important to remember when it took place – 1983 by crikey! Think about what else was going on at the time, what music was being produced and then give the track Unclean a listen. We’ve got an insistent, bare-bones beat, Genesis intoning/yelling over discordant synth, vocal samples, chimes, an almost imperceptible bass, and, although I may be wrong, a typewriter (it’s probably a kickdrum but I like to think it’s a typewriter). And everything is one gigantic loop, repeating and building, over and over, and ending with feedback before a scream of some sort propels us into the glitterbeat, chant and Oi You! of Skinhead². Psychic TV are brilliant at mixing in a beat that doesn’t make any sense except in an alchemical, non-rhythmical and punctuating way, the result of which is to unsettle the listener. The only artist to excel at unsettling the listener in this way was, for me, Scott Walker, a genius in his own right. Thee Full Pack shows another side to Psychic TV. An atmospheric piece with an almost middle eastern motif purveyed by string instruments and chimes, P-Orridge’s vocal is restrained by their standards (at least in its performance), though the relative calm is undermined by the sound of an animal gutturally snarling at strategic intervals. As part of Throbbing Gristle, P-Orridge invented industrial music and, by circuitous route, is the great grand parent of all yer neofolk, martial folk, dark ambient, power electronics, blah di blah, most of which yours truly finds as dull as ditchwater, and significantly less creative than protozoa found within. So perhaps it’s best to view Those Who Do Not as a sonic window into the past, a past in which a group of non-musician artists are pushing at the boundaries of what constitutes music. In which the performance is as essential as the music it produces, and both come together to create a ritualistic experience for performers and audience combined. And maybe this glimpse of Psychic TV can be a Rosetta Stone allowing us to make sense of the myriad offshoots spawned and inspired by P-Orridge and their collaborators (the number of which is pretty high, if not quite Mark E Smith-esque!). To go track by track through an album like Those Who Do Not would be pointless and dull in the extreme. It also isn’t really the point of a recording like this. It stands as a snapshot, a testament to who and what the band(?) was at the time it was recorded, what they did or didn’t achieve and what they created. So, while Those Who Do Not may or may not be a good entry point into the Psychic TV portfolio, repeated listening proved it to be a fascinating and intriguingly hypnotic experience, entertaining, unsettling, and just plain befuddling in parts. What’s more, it made me want to seek out further Psychic TV live recordings in order to experience secondhand the ritual of performance forty years after it was enacted. So, I suppose, to answer the question ‘who is it for?’, I would say for completists, and for the curious who want to dip a toe into Genesis P-Orridge’s disturbing, rapturous and odd pool of sound, colour and humanity, mixed together like the oily sheen on a dirty puddle. My appetite is whetted for more. Oh, and I would have loved to be at that wedding. I wonder what the buffet was like. George Green ..::TRACK-LIST::.. 1. Those Who Do Not 2. Attraction Romantique 3. Fear 4. Unclean 5. Skinhead² 6. Thee Full Pack 7. What's A Place Like You... 8. Meanwhile... 9. In The Nursery 10. Oi Skinhead ..::OBSADA::.. Lead Guitar - Alex Fergusson Tape [Prepared], Drums - John 'Zoskia' Gosling Vocals, Violin, Bass [Noise Bass Guitar] - Genesis P-Orridge Backing Vocals - Thee 5V's (tracks: 6) Performer - Godkrist, Grey Wolf, Hilmar Orn Hilmarsson, Thee TOPI Method https://www.youtube.com/watch?v=Av6ELntRMKs SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-22 17:47:14
Rozmiar: 168.02 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Psychic TV are brilliant at mixing in a beat that doesn’t make any sense except in an alchemical, non-rhythmical and punctuating way... ..::OPIS::.. The sound of the classic period of Psychic TV - featuring Peter Christopherson and Geff Rushton (John Balance) of COIL, this full show is interspersed with recordings of the Pagan marriage between Genesis and Paula P-Orridge conducted by Sveinbjörn Beinteinsson Allsherjargodi.Psychic TV at their most esoteric, their most ritual, and often most extreme, a perfect accompaniment to the legendary 'Dreams Less Sweet' album of the same year. "Thee First Will To And Testament Ov Psychick TV. All our works remain interconnected, interfaced, and intentional. Thee Process is thee Product". These recordings ov a live disconcert by Psychic TV in Reykjavik, Iceland that took place November 1983 organised by HÖH and GRAMM Records, to whom, eternal and infernal thanks all ways. Out of print for 23 years, this is the ultimate edition for Psychick Youth - meticulously remastered, with the track order finally arranged into what was the original show. Live albums are a bit of a mixed bag. On the one hand, there are some career, even era defining gems (think Weld, No Sleep ‘Til Hammersmith, Coltrane ‘Live’ At The Village Vanguard, Kick Out The Jams), some ripe old stinkers (every desk recorded, flat-sounding, pieced-together-from-eight-different-shows, wring the last ha’penny out of the diehard’s disc, which was released when the band needed cash), and the odd curate’s egg; Metallic K.O. for example, which manages to feature in ‘Best of..’ and ‘Worst of…’ lists, which says to me that it’s quite obviously a work of genius. According to the accompanying blurb from Cold Spring Records, who are reissuing the recording after twenty-three years of being out of print, Those Who Do Not is a full show performed in Reykjavik in 1983 capturing ‘the sound of the classic period of Psychic TV’, that features, as it does, Peter ‘Sleazy’ Christopherson and Jhonn Balance of Coil. This is ‘Psychic TV at their most esoteric, their most ritual, and often most extreme’, and the tracks are interspersed with recordings of the Pagan marriage between Genesis and Paula P-Orridge(!). So far, so Psychic TV. Interlude: I first came across Genesis and Paula P-Orridge in the classic 1989 RE/Search tome Modern Primitives, a veritable smorgasbord of body modification in which Genesis discusses the pros and cons of having a piece of surgical steel through their todger, as well as tattoos, scarification, and branding. Eye opening stuff for a callow youth! Reviewing an album like this is a bit of a tough gig. It’s pretty unlikely that anyone will pick up Those Who Do Not for their first foray into the oeuvre of Psychic TV, even less the vast P-Orridge canon. There are far, far more accessible entry points – Dreams Less Sweet for instance – but Those Who Do Not captures the chaos (magic), power, and threat of Psychic TV’s live performances. This is at the very edge of music/public ritual/performance art, and it’s so, so important to remember when it took place – 1983 by crikey! Think about what else was going on at the time, what music was being produced and then give the track Unclean a listen. We’ve got an insistent, bare-bones beat, Genesis intoning/yelling over discordant synth, vocal samples, chimes, an almost imperceptible bass, and, although I may be wrong, a typewriter (it’s probably a kickdrum but I like to think it’s a typewriter). And everything is one gigantic loop, repeating and building, over and over, and ending with feedback before a scream of some sort propels us into the glitterbeat, chant and Oi You! of Skinhead². Psychic TV are brilliant at mixing in a beat that doesn’t make any sense except in an alchemical, non-rhythmical and punctuating way, the result of which is to unsettle the listener. The only artist to excel at unsettling the listener in this way was, for me, Scott Walker, a genius in his own right. Thee Full Pack shows another side to Psychic TV. An atmospheric piece with an almost middle eastern motif purveyed by string instruments and chimes, P-Orridge’s vocal is restrained by their standards (at least in its performance), though the relative calm is undermined by the sound of an animal gutturally snarling at strategic intervals. As part of Throbbing Gristle, P-Orridge invented industrial music and, by circuitous route, is the great grand parent of all yer neofolk, martial folk, dark ambient, power electronics, blah di blah, most of which yours truly finds as dull as ditchwater, and significantly less creative than protozoa found within. So perhaps it’s best to view Those Who Do Not as a sonic window into the past, a past in which a group of non-musician artists are pushing at the boundaries of what constitutes music. In which the performance is as essential as the music it produces, and both come together to create a ritualistic experience for performers and audience combined. And maybe this glimpse of Psychic TV can be a Rosetta Stone allowing us to make sense of the myriad offshoots spawned and inspired by P-Orridge and their collaborators (the number of which is pretty high, if not quite Mark E Smith-esque!). To go track by track through an album like Those Who Do Not would be pointless and dull in the extreme. It also isn’t really the point of a recording like this. It stands as a snapshot, a testament to who and what the band(?) was at the time it was recorded, what they did or didn’t achieve and what they created. So, while Those Who Do Not may or may not be a good entry point into the Psychic TV portfolio, repeated listening proved it to be a fascinating and intriguingly hypnotic experience, entertaining, unsettling, and just plain befuddling in parts. What’s more, it made me want to seek out further Psychic TV live recordings in order to experience secondhand the ritual of performance forty years after it was enacted. So, I suppose, to answer the question ‘who is it for?’, I would say for completists, and for the curious who want to dip a toe into Genesis P-Orridge’s disturbing, rapturous and odd pool of sound, colour and humanity, mixed together like the oily sheen on a dirty puddle. My appetite is whetted for more. Oh, and I would have loved to be at that wedding. I wonder what the buffet was like. George Green ..::TRACK-LIST::.. 1. Those Who Do Not 2. Attraction Romantique 3. Fear 4. Unclean 5. Skinhead² 6. Thee Full Pack 7. What's A Place Like You... 8. Meanwhile... 9. In The Nursery 10. Oi Skinhead ..::OBSADA::.. Lead Guitar - Alex Fergusson Tape [Prepared], Drums - John 'Zoskia' Gosling Vocals, Violin, Bass [Noise Bass Guitar] - Genesis P-Orridge Backing Vocals - Thee 5V's (tracks: 6) Performer - Godkrist, Grey Wolf, Hilmar Orn Hilmarsson, Thee TOPI Method https://www.youtube.com/watch?v=Av6ELntRMKs SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-22 17:42:33
Rozmiar: 463.03 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Rewelacyjny szwedzki d-beat/crust polany death-metalowym sosem. PETARDA!!! https://diyconspiracy.net/adrestia-two-new-albums-premiere/ ..::TRACK-LIST::.. 1. We Are The Storm 03:36 2. Betrayal 03:02 3. Mobilize 02:28 4. Fight 03:47 5. Shingal Part 1 04:41 6. Collateral Damage 04:02 7. Shingal Part II 02:19 8. Time 03:54 9. Änglar Med Utmattningssyndrom 02:58 10. Dawn 05:17 ..::OBSADA::.. Jack Karlsson - Drums Mattias Laungeville - Guitars Martin Shukevich - Guitars, Vocals Elma Roth Sandell - Bass https://www.youtube.com/watch?v=AsogTchzn8g SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-22 17:00:42
Rozmiar: 85.64 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Rewelacyjny szwedzki d-beat/crust polany death-metalowym sosem. PETARDA!!! https://diyconspiracy.net/adrestia-two-new-albums-premiere/ ..::TRACK-LIST::.. 1. We Are The Storm 03:36 2. Betrayal 03:02 3. Mobilize 02:28 4. Fight 03:47 5. Shingal Part 1 04:41 6. Collateral Damage 04:02 7. Shingal Part II 02:19 8. Time 03:54 9. Änglar Med Utmattningssyndrom 02:58 10. Dawn 05:17 ..::OBSADA::.. Jack Karlsson - Drums Mattias Laungeville - Guitars Martin Shukevich - Guitars, Vocals Elma Roth Sandell - Bass https://www.youtube.com/watch?v=AsogTchzn8g SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-22 16:56:20
Rozmiar: 279.41 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
1 - 30 | 31 - 60 | 61 - 90 | ... | 121 - 150 | 151 - 180 | 181 - 210 | 211 - 240 | 241 - 270 | ... | 26431 - 26460 | 26461 - 26490 | 26491 - 26516 |