...( Info )...
Genre: Death Metal
Country of Artist (Band): USA
Year of Release: 2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: Tracks
Audio Bitrate: 320 kbps
Duration: 42:55

...( TrackList )...
01. Enigmatic
02. Ignorant Bastard
03. Low Life
04. Consumed by Greed
05. Evil Eye
06. Controlling the Hordes
07. Fuck Your Mantra
08. Thriving to Die
09. Time

...( Info )...

Artist...............: Andrea Bocelli
Album................: Duets (30th Anniversary)
Genre................: Pop Classica
Year.................: 2024
Codec................: Reference libFLAC 1.5

...( TrackList )...

001. Andrea Bocelli, Hans Zimmer & Matteo Bocelli - Time To Say Goodbye
002. Andrea Bocelli Feat. Karol G - Vivo Por Ella
003. Andrea Bocelli & Jennifer Lopez - Quizás, Quizás, Quizás
004. Andrea Bocelli & Matteo Bocelli - Fall On Me
005. Andrea Bocelli & Ed Sheeran - Perfect Symphony
006. Andrea Bocelli & Shania Twain - Da Stanotte in Poi (From This Moment On)
007. Andrea Bocelli Feat. GWEN STEFANI - Holding On
008. Andrea Bocelli Feat. Chris Stapleton - Il Mare Calmo Della Sera
009. Andrea Bocelli & Celine Dion - The Prayer
010. Edith Piaf & Andrea Bocelli - La vie en rose
011. Andrea Bocelli & Ariana Grande - E più ti penso (From Once Upon A Time In America)
012. Andrea Bocelli Feat. Dua Lipa - If Only
013. Andrea Bocelli & Christina Aguilera - Somos Novios
014. Andrea Bocelli & Ellie Goulding - Return To Love
015. Andrea Bocelli Feat. Elisa - Rimani Qui
016. Andrea Bocelli & Giorgia - Vivo per lei
017. Laura Pausini & Andrea Bocelli - Dare To Live (Vivere)
018. Andrea Bocelli & Katharine McPhee - Can't Help Falling In Love
019. Andrea Bocelli & Virginia Bocelli - Hallelujah
020. Andrea Bocelli & Alison Krauss - Amazing Grace (arr. Mercurio)
021. Andrea Bocelli Feat. Sofia Carson - Moon River (From Breakfast At Tiffany's - 2024 Version)
022. Andrea Bocelli Feat. Lauren Daigle - Canto Della Terra
023. Andrea Bocelli Feat. Marc Anthony - La Voce Del Silenzio
024. Andrea Bocelli Feat. Stevie Wonder - Canzoni stonate
025. Andrea Bocelli, Steven Mercurio, Veronica Berti & Orchestra Sinfonica di Milano Giuseppe Verdi - Un Amore Così Grande
026. Luciano Pavarotti & Andrea Bocelli - Notte 'e piscatore (Live in Modena, 1994 - Remastered 2024)
027. Andrea Bocelli & Lang Lang - Io Ci Sarò
028. Andrea Bocelli & Cecilia Bartoli - Pianissimo
029. Alan Gilbert, Andrea Bocelli, New York Philharmonic & Bryn Terfel - Au fond du temple saint (Live At Central Park, New York - 2011)
030. Andrea Bocelli Feat. Virginia Bocelli - Bambina Mia Ricordati
031. Andrea Bocelli Feat. Mary J. Blige - What Child Is This
032. Andrea Bocelli, Robin Smith, Lucia Giacon & Cora Arcobaleno Feat. Bono - L'Incontro
033. Andrea Bocelli Feat. Kenny G - Mi manchi
034. Andrea Bocelli Feat. Katherine Jenkins - I Believe
035. Andrea Bocelli Feat. Nelly Furtado - Corcovado - Quiet Nights Of Quiet Stars
036. Andrea Bocelli Feat. A-Lin - Canto Della Terra

...( Info )...

Artist...............: Green Day
Album................: Warning (25th Anniversary Deluxe Edition)
Genre................: Alternativa e indie
Year.................: 2025
Codec................: Reference libFLAC 1.5

...( TrackList )...

001. Green Day - Warning (2025 Remaster)
002. Green Day - Blood, Sex and Booze (2025 Remaster)
003. Green Day - Church On Sunday (2025 Remaster)
004. Green Day - Fashion Victim (2025 Remaster)
005. Green Day - Castaway (2025 Remaster)
006. Green Day - Misery (2025 Remaster)
007. Green Day - Deadbeat Holiday (2025 Remaster)
008. Green Day - Hold On (2025 Remaster)
009. Green Day - Jackass (2025 Remaster)
010. Green Day - Waiting (2025 Remaster)
011. Green Day - Minority (2025 Remaster)
012. Green Day - Macy's Day Parade (2025 Remaster)
013. Green Day - Blood, Sex and Booze (Demo)
014. Green Day - Church On Sunday (Demo)
015. Green Day - Fashion Victim (Demo)
016. Green Day - Castaway (Demo)
017. Green Day - Misery (Demo)
018. Green Day - Deadbeat Holiday (Demo)
019. Green Day - Jackass (Demo)
020. Green Day - Macy's Day Parade (Demo)
021. Green Day - Waiting (Otis Mix)
022. Green Day - Macy's Day Parade (Otis Mix)
023. Green Day - Outsider
024. Green Day - Scumbag
025. Green Day - Don't Want to Know If You Are Lonely
026. Green Day - Suffocate
027. Green Day - Maria (Early Version)
028. Green Day - Poprocks & Coke
029. Green Day - Nice Guys Finish Last (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
030. Green Day - Castaway (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
031. Green Day - Blood, Sex and Booze (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
032. Green Day - Geek Stink Breath (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
033. Green Day - Longview (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
034. Green Day - Welcome to Paradise (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
035. Green Day - Hitchin’ a Ride (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
036. Green Day - Brain Stew (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
037. Green Day - Jaded (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
038. Green Day - Basket Case (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
039. Green Day - She (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
040. Green Day - King for a Day (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
041. Green Day - F.O.D. (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
042. Green Day - 2000 Light Years Away (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
043. Green Day - Knowledge (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
044. Green Day - Minority (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
045. Green Day - Good Riddance (Time of Your Life) (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
046. Green Day - Warning (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
047. Green Day - Platypus (I Hate You) (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
048. Green Day - Waiting (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)
049. Green Day - Macy’s Day Parade (Live at Makuhari Messe, Tokyo, Japan, March 18, 2001)

...( Info )...

Składanka mireczka-Disco Polo vol.6
Gatunek: Disco Polo-Dance Polo
Rok:2025
mp3@320kbps
CZAS:01:36:28

...( TrackList )...

1.Joker & Sequence - Zaginiony skarb
2.Power Play - Dam Ci Raj
3.Kuzyn Zenka feat. Siostrysyn - Intercyza
4.DJ Malutki - Me serce bije dla Ciebie
5.Dystans - Zaczekaj z Tym Do Jutra (cover)
6.Lovelas - Saint Tropez
7.TOP ONE - O miła moja (Remix)
8.TulskY – Lubię często kłamać (Official)
9.Disco Fala - Flacha u Stacha
10.Akcent - Biorę Urlop Od Ciebie (Remix) 2025
11.Dr. SWAG - MOJE SERCE
12.Lovers - Płomien Miłości (Activ-Visex po polsku remix)
13.Spontan - Esemesik (Remix)
14.ŻAKU - Zakręcona (2025)
15.Dr. Vodka - TAŃCUJ
16.Raf Shafranek - Brzydkie Słowa
17.DJ Malutki - Bo tylko Ty w sercu mym
18.Bayera - Zabiorę Cię (EXTENDED Remix)
19.Bobi - Noce gorące (Remix) 2025
20.Disco Fala - Zimne Piwko
21.MRD - Stare Baby
22.Barwiś - Chodź Do Mnie Mała
23.Long & Junior - Zatańcz Ze Mną (Extended)
24.Long & Junior - Zatańcz Ze Mną (Radio Edit)
25.Nierealni - Przepis na życie
26.Marcin Miller, Łukash - Gentleman
27.Raider - Ona jest hot (cover)
28.Disco Fala - Szły pchły koło wódy
29.Tulsky - Boże jak ja lubię pulchne babeczki
30.Boys - Wspólne Inicjały (EXTENDED Remix)

...( Info )...

Artist...............: Led Zeppelin
Album................: Presence
Genre................: Hard Rock
Year.................: 1976
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)

...( TrackList )...

01. Achilles Last Stand
02. For Your Life
03. Royal Orleans
04. Nobody's Fault But Mine
05. Candy Store Rock
06. Hots On For Nowhere
07. Tea For One

...( Info )...

Artist...............: John Lennon
Album................: Power To The People (Home Jam)
Genre................: Rock
Year.................: 2025
Codec................: Reference libFLAC 1.5


...( TrackList )...

001. John Lennon - Shazam
002. John Lennon - Honey, Don't!
003. John Lennon - Glad All Over
004. John Lennon - Lend Me Your Comb
005. John Lennon - Wake Up Little Susie (Take 1)
006. John Lennon - New York City
007. John Lennon - Wake Up Little Susie (Take 2)
008. John Lennon - 'Hey, que pasa'
009. John Lennon - You're So Square (Baby I Don't Care)
010. John Lennon - Vacation Time
011. John Lennon - Heartbeat
012. John Lennon - Peggy Sue Got Married
013. John Lennon - Peggy Sue (Take 1)
014. John Lennon - ‘Phone Call from Henry Gotsello’
015. John Lennon - Peggy Sue (Take 2)
016. John Lennon - 'Now we'd like to change the mood a little...'
017. John Lennon - Maybe Baby
018. John Lennon - Mailman, Bring Me No More Blues
019. John Lennon - Rave On!
020. John Lennon - Twelve Bar Blues
021. John Lennon - I Got You
022. John Lennon - Hi-Heel Sneakers
023. John Lennon - Slippin’ And Slidin’
024. John Lennon - Gone From This Place
025. John Lennon - Send Me Some Lovin'
026. John Lennon - He Got The Blues
027. John Lennon - When The Teacher
028. John Lennon - Pill
029. John Lennon - It’s Real
030. John Lennon & Phil Ochs - I Ain't Marching Anymore
031. John Lennon & Phil Ochs - Joe Hill
032. John Lennon & Phil Ochs - Chords Of Fame
033. John Lennon & Phil Ochs - Ringing Of Revolution

..::INFO::..

Litewski zespół punk rockowy Zimbabwe, który ma w swoim dorobku także piosenki w języku polskim, powstał 24 grudnia 2002 r. w Wilnie. Trzon zespołu stanowiły dwie siostry, Polki z Wilna, Eliza i Julia Łozowskie. W roku 2009 zespół faktycznie zakończył swoją działalność. Na swym koncie ma dwie płyty: Social dump (2005) oraz Gilyn. Płyta Gilyn została nagrana w 2008 r., ale wydana dopiero w 2012 r. Zespół koncertował na Litwie, w Polsce, Białorusi, Czechach, Włoszech, Niemczech, Łotwie oraz Szwecji.

Artist: Zimbabwe

Title: Social Dump

Country: Litwa

Year: 2006

Genre: Ska Punk

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 192 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Freaks
2.Karvems
3.Tabu
4.Bede Musiała Być
5.Kurybines Kancios
6.Lanoga
7.Zgwałcone Jutro
8.Chryzantemy
9.Mazylis
10.Zimbabwe
11.Shop Till You Drop
12.Zginęło
13.Koniec

..::INFO::..

Wild Horses to debiutancki album studyjny brytyjskiego zespołu rockowego Wild Horses, współprodukowany z Trevorem Rabinem w Konk Studios w Londynie i wydany 14 kwietnia 1980 roku przez EMI Records. Zadebiutował na 38. miejscu i spędził cztery tygodnie na brytyjskiej liście albumów. Wild Horses został założony w 1978 przez ex gitarzystę Thin Lizzy Briana Robertsona i byłego bsasitę Rainbow Jimmy Baina.

Artist: Wild Horses

Title: The First Album

Country: Wielka Brytania

Year: 1980

Genre: Rock

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

..::TRACK-LIST::..

Reservation
Face Down
Blackmail
Flyaway
Dealer
Street Girl
No Strings Attached
Criminal Tendencies
Nights on the Town
Woman

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Na 'Sentinels of New Dawn' znajduje się dziesięć kompozycji. Muzycy zarejestrowali je pod okiem Macieja Szope, oprócz 'Sentinel's Fate', przy którym rolę inżyniera dźwięku pełnił Maciej Golczyński. Za miksy i mastering odpowiada Olof Wikstrand z 'Hvergelmer Studio'. Okładkę przygotował Fares Maese.


Czyste metalowe serce – czego chcieć więcej?
FA



..::TRACK-LIST::..

1. The Chronicles 01:59
2. Creed of Fire 04:10
3. Plunder & Steel 04:44
4. Mountains of Black Sleep 05:52
5. Battalion 31 05:56
6. The Curse of Mercurion 04:55
7. Technocrats' Tyranny 04:31
8. Bound to Be King 04:46
9. The Prophet 09:59
10. Sentinel's Fate 02:23



..::OBSADA::..

Captain Paradox - Main & Gang Vocals, Synths, Bağlama
Hippie Banzai - Bass, Backing & Gang Vocals, Samples, SFX
Pete Slammer - Drums, Gang Vocals, Samples & SFX
Kris Invader - Lead Guitars & Gang Vocals
Jaspar De Phaser - Lead Guitars, Gang Vocals & 12-string Guitars

All lyrics by: Captain Paradox

Additional contribution:
Chris Scanner - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=QWjTjPp6XD8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Na 'Sentinels of New Dawn' znajduje się dziesięć kompozycji. Muzycy zarejestrowali je pod okiem Macieja Szope, oprócz 'Sentinel's Fate', przy którym rolę inżyniera dźwięku pełnił Maciej Golczyński. Za miksy i mastering odpowiada Olof Wikstrand z 'Hvergelmer Studio'. Okładkę przygotował Fares Maese.


Czyste metalowe serce – czego chcieć więcej?
FA



..::TRACK-LIST::..

1. The Chronicles 01:59
2. Creed of Fire 04:10
3. Plunder & Steel 04:44
4. Mountains of Black Sleep 05:52
5. Battalion 31 05:56
6. The Curse of Mercurion 04:55
7. Technocrats' Tyranny 04:31
8. Bound to Be King 04:46
9. The Prophet 09:59
10. Sentinel's Fate 02:23



..::OBSADA::..

Captain Paradox - Main & Gang Vocals, Synths, Bağlama
Hippie Banzai - Bass, Backing & Gang Vocals, Samples, SFX
Pete Slammer - Drums, Gang Vocals, Samples & SFX
Kris Invader - Lead Guitars & Gang Vocals
Jaspar De Phaser - Lead Guitars, Gang Vocals & 12-string Guitars

All lyrics by: Captain Paradox

Additional contribution:
Chris Scanner - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=QWjTjPp6XD8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

At last, Billy Nelson is accepted by the proggy. Not that he would care, I imagine. Regardless, Be Bop Deluxe did some great prog/glam fusion in the mid seventies. I would argue that Modern Music, which isn't listed here, is their best, but Futurama is one hell of an album. Nelson is definitely one of the giants of rock lead guitar, but despite what the All Music Guide may say, I never find on this record that his leads take away from the rest of the music. If you are a devotee of rock guitar and haven't heard him play, you are missing out on some awe-inspiring lead playing, fast but never shreddy. The songs are short, but they pack a melodic punch while still being fairly complex for rock music at the time. Nelson's vocals have also been criticized, but they sound very strong to me and he has a very pleasant tone. The mood of the record is unapologetically grandiose, not quite as pomp as Queen but in the same vein. This is "Big Music", to quote Mike Scott of the Waterboys, so snarky indie rockers need not apply. The lyrics are very intelligent as well, mostly dense but poetic, including a fond ode to Jean Cocteau, a major influence on Nelson. Instrumentally, though there was no keyboard player in the band at that time (Nelson played 'em), the sound is full, even featuring a silver band on "Dreamland", and the rhythm section of Tumahai and Fox is very impressive. This record is a joy, plain and simple, perhaps even the apex of glam rock. It's as good as Night at the Opera or any of Bowie's best works. What's really impressive is that the band would make two records as good or better before the decade was over. Yet today they are all but forgotten, except for the very knowledgable rock collector, and Nelson remains a cult figure. It's a real shame, but you can help redress the balance by obtaining this album!

Heptade


BE BOP DELUXE were quite active in the 70's releasing five studio albums but they never made it to the 80's. "Futurama" is album number two from 1975. They were a trio of guitar, bass and drums and Bill Nelson is the man in control here, the lead guitarist, composer, singer etc. I honestly thought with their band name that they would be all about the humour like OINGO BOINGO but no. This comes across like AOR material, they are tagged as Glam Rock by many. To over simplify it, it feels like your either hearing Bill sing or perform a flashy guitar solo. And this is more than that of course but there's a lot of radio friendly songs and I quite enjoyed my time with this one.
Nine tracks over 35 minutes and how about the first sounds that we hear on that opener "Stage Whispers" as in screaming guitar. The flashy solos will continue on this one. "Love With The Madman" is a top three for me. They slow it down after that energetic opener and the vocals sound different, better. Some emotion. "Maid In Heaven" sounds like a single. "Sister Seagull" is another top three. The melancholy does it for me along with the guitar solos.

"Sound Track" and the closer "Swan Song" are about the two proggiest songs on here which isn't saying a lot. Both the longest tunes here clocking in around 6 minutes. Some orchestral stuff on "Music In Dreamland", some brass. "Between The Worlds" is an uptempo rocker while "Jean Cocteau" is trippy and relaxed and I like it better than the rocker. The closer "Swan Song" is my final top three by the way.

I've seen Bill's name so often over the years so it's finally good to hear him play and sing. A solid 3 stars.

Mellotron Storm



..::TRACK-LIST::..

1. Stage Whispers
2. Love With the Madman
3. Maid in Heaven
4. Sister Seagull
5. Sound Track
6. Music in Dreamland
7. Jean Cocteau
8. Between the Worlds
9. Swan Song

Bonus Track:
10. Lights (B-side of single)



..::OBSADA::..

Guitar [All Guitars], Keyboards, Lead Vocals, Percussion - Bill Nelson
Bass [Fender], Vocals, Percussion - Charles Tumahai
Drums, Percussion - Simon Fox

With:
Peter Oxendale - brass arrangements (6)
Grimethorpe Colliery Band - brass (6)
John Berryman - conductor (6)
Andy Evans - double bass (7)




https://www.youtube.com/watch?v=eGeU3hpnnqc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

At last, Billy Nelson is accepted by the proggy. Not that he would care, I imagine. Regardless, Be Bop Deluxe did some great prog/glam fusion in the mid seventies. I would argue that Modern Music, which isn't listed here, is their best, but Futurama is one hell of an album. Nelson is definitely one of the giants of rock lead guitar, but despite what the All Music Guide may say, I never find on this record that his leads take away from the rest of the music. If you are a devotee of rock guitar and haven't heard him play, you are missing out on some awe-inspiring lead playing, fast but never shreddy. The songs are short, but they pack a melodic punch while still being fairly complex for rock music at the time. Nelson's vocals have also been criticized, but they sound very strong to me and he has a very pleasant tone. The mood of the record is unapologetically grandiose, not quite as pomp as Queen but in the same vein. This is "Big Music", to quote Mike Scott of the Waterboys, so snarky indie rockers need not apply. The lyrics are very intelligent as well, mostly dense but poetic, including a fond ode to Jean Cocteau, a major influence on Nelson. Instrumentally, though there was no keyboard player in the band at that time (Nelson played 'em), the sound is full, even featuring a silver band on "Dreamland", and the rhythm section of Tumahai and Fox is very impressive. This record is a joy, plain and simple, perhaps even the apex of glam rock. It's as good as Night at the Opera or any of Bowie's best works. What's really impressive is that the band would make two records as good or better before the decade was over. Yet today they are all but forgotten, except for the very knowledgable rock collector, and Nelson remains a cult figure. It's a real shame, but you can help redress the balance by obtaining this album!

Heptade


BE BOP DELUXE were quite active in the 70's releasing five studio albums but they never made it to the 80's. "Futurama" is album number two from 1975. They were a trio of guitar, bass and drums and Bill Nelson is the man in control here, the lead guitarist, composer, singer etc. I honestly thought with their band name that they would be all about the humour like OINGO BOINGO but no. This comes across like AOR material, they are tagged as Glam Rock by many. To over simplify it, it feels like your either hearing Bill sing or perform a flashy guitar solo. And this is more than that of course but there's a lot of radio friendly songs and I quite enjoyed my time with this one.
Nine tracks over 35 minutes and how about the first sounds that we hear on that opener "Stage Whispers" as in screaming guitar. The flashy solos will continue on this one. "Love With The Madman" is a top three for me. They slow it down after that energetic opener and the vocals sound different, better. Some emotion. "Maid In Heaven" sounds like a single. "Sister Seagull" is another top three. The melancholy does it for me along with the guitar solos.

"Sound Track" and the closer "Swan Song" are about the two proggiest songs on here which isn't saying a lot. Both the longest tunes here clocking in around 6 minutes. Some orchestral stuff on "Music In Dreamland", some brass. "Between The Worlds" is an uptempo rocker while "Jean Cocteau" is trippy and relaxed and I like it better than the rocker. The closer "Swan Song" is my final top three by the way.

I've seen Bill's name so often over the years so it's finally good to hear him play and sing. A solid 3 stars.

Mellotron Storm



..::TRACK-LIST::..

1. Stage Whispers
2. Love With the Madman
3. Maid in Heaven
4. Sister Seagull
5. Sound Track
6. Music in Dreamland
7. Jean Cocteau
8. Between the Worlds
9. Swan Song

Bonus Track:
10. Lights (B-side of single)



..::OBSADA::..

Guitar [All Guitars], Keyboards, Lead Vocals, Percussion - Bill Nelson
Bass [Fender], Vocals, Percussion - Charles Tumahai
Drums, Percussion - Simon Fox

With:
Peter Oxendale - brass arrangements (6)
Grimethorpe Colliery Band - brass (6)
John Berryman - conductor (6)
Andy Evans - double bass (7)




https://www.youtube.com/watch?v=eGeU3hpnnqc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Po prawie sześciu latach milczenia, w 1981 roku Miles Davis powrócił z nowym materiałem. W nagraniu "The Man with the Horn" (tytuł jest nawiązaniem do jednego z pierwszych wydawnictw trębacza, 10-calowego albumu "Young Man with a Horn" z 1952 roku) uczestniczył tylko jeden muzyk wcześniej z nim współpracujący - perkusista Al Foster. Składu dopełnili młodzi instrumentaliści, jak saksofonista Bill Evans (nie mający nic wspólnego - poza nazwiskiem - z pianistą Billem Evansem, który grał w jednym z wcześniejszych składów Davisa), gitarzyści Barry Finnerty i Mike Stern, basista Marcus Miller, czy - w dwóch utworach - perkusista Vincent Wilburn (prywatnie siostrzeniec Davisa). Producentem albumu został tradycyjnie Teo Macero.

Podczas sześcioletniego odpoczynku Davisa wiele w muzyce się zmieniło. Nie tylko ze względu na powstanie nowych stylów i nowych standardów brzmienia, ale też z powodu praktycznie całkowitego wyparcia ambitnej muzyki z mediów. Świadomy tych zmian, Miles postanowił pójść w nieco inną stronę, całkowicie zerwać z awangardą i zbliżyć się do ówczesnego mainstreamu. Pod wpływem nowych współpracowników, zdecydował się także na powrót do naturalnego tonu trąbki (jedynie w utworze tytułowym przepuszcza jej brzmienie przez efekt wah-wah) i bardziej tradycyjnego sposobu gry. Z kolei gra akompaniujących mu muzyków czerpie z popularnych w tamtym czasie trendów. Słychać to przede wszystkim w klangujących partiach basu, a w dwóch utworach - "Shout" i tytułowym "The Man with the Horn" - pojawiają się nawet syntezatory. Samo brzmienie stało się bardziej sterylne, choć jeszcze nie plastikowe.

Pod względem stylistycznym, zawarte tutaj utwory to mieszanka jazzu, ówczesnego popu, funku i rocka (w różnych proporcjach). Pomimo bardziej wygładzonego brzmienia i ciągotek do mainstreamu, nie brakuje tutaj utworów opartych na zespołowej improwizacji, z długimi i całkiem udanymi solówkami. Świetnie wypada otwierający całość "Fat Time", wyróżniający się gitarowymi popisami Mike'a Sterna (niegdyś członka jazzrockowego Blood, Sweat & Tears), które dodają rockowego charakteru. Chyba jeszcze lepiej wypadają "Back Seat Betty" i "Aïda", którym najbliżej do wcześniejszych dokonań Davisa, za sprawą licznych, porywających solówek i mniej komercyjnego charakteru.

Na przeciwnym biegunie mieszczą się natomiast wspomniane już wcześniej "Shout" i "The Man with the Horn". Oba skrajnie komercyjne, pierwszy rażący banalną, skoczną melodią, drugi odpychający wręcz smoothjazzową miałkością (jego popowy charakter podkreśla partia wokalna Randy'ego Halla), choć posiadający całkiem ładną solówkę Milesa. Trudno uwierzyć, że takie gnioty zostały nagrane przez twórcę "Kind of Blue", "Bitches Brew"i "On the Corner". Warto jednak odnotować, że to jedyne utwory na tym albumie, których Davis nie skomponował (zrobili to Randy Hall i Robert Irving III).

Na zakończenie albumu czeka jeszcze niespodzianka w postaci prawie-akustycznego "Ursula", nawiązującego do dawnych, przedelektrycznych dokonań trębacza. Jest to całkiem udany, fajnie rozimprowizowany utwór, choć z zupełnie nie pasującym do niego brzmieniem, przez co zestarzał się bardziej, niż starsze, stuprocentowo akustyczne nagrania Milesa.

"The Man with the Horn" był dopiero początkiem drastycznych zmian w muzyce Milesa Davisa. Wraz z kolejnymi w jego dyskografii "We Want Miles" i "Star People" stanowi przejściowy etap, między porywającą, ambitną fuzją jazzu, rocka i funku, znaną z wcześniejszych albumów, a tandetnym popem, który całkiem zdominował jego wydawnictwa po 1983 roku. "The Man with the Horn" w swoich najlepszych momentach nie zbliża się do szczytów z przeszłości, za to w najsłabszych jest już naprawdę tragicznie.

Paweł Pałasz



..::TRACK-LIST::..

1. Fat Time 9:51
2. Back Seat Betty 11:14
3. Shout 5:50
4. Aida 8:08
5. The Man With The Horn 6:31
6. Ursula 10:44



..::OBSADA::..

Miles Davis - trumpet, arrangements (1, 2, 4, 6), Wah pedal (5)
Bill Evans - soprano saxophone (1, 2, 4, 5, 6)
Robert Irving III - Yamaha CP-30 electronic piano (3, 5), acoustic piano (5), arrangements
Randy Hall - Minimoog (3, 5), arrangements (3, 5), celeste (5), electric guitar (5), lead and backing vocals (5)
Mike Stern - electric guitar (1)
Barry Finnerty - electric guitar (2, 3, 4, 6)
Marcus Miller - electric bass (1, 2, 4, 6)
Felton Crews - electric bass (3, 5)
Al Foster - drums (1, 2, 4, 6)
Vince Wilburn Jr. - drums (3, 5)
Sammy Figueroa - percussion (1–4, 6)




https://www.youtube.com/watch?v=827VTJM6XSA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Po prawie sześciu latach milczenia, w 1981 roku Miles Davis powrócił z nowym materiałem. W nagraniu "The Man with the Horn" (tytuł jest nawiązaniem do jednego z pierwszych wydawnictw trębacza, 10-calowego albumu "Young Man with a Horn" z 1952 roku) uczestniczył tylko jeden muzyk wcześniej z nim współpracujący - perkusista Al Foster. Składu dopełnili młodzi instrumentaliści, jak saksofonista Bill Evans (nie mający nic wspólnego - poza nazwiskiem - z pianistą Billem Evansem, który grał w jednym z wcześniejszych składów Davisa), gitarzyści Barry Finnerty i Mike Stern, basista Marcus Miller, czy - w dwóch utworach - perkusista Vincent Wilburn (prywatnie siostrzeniec Davisa). Producentem albumu został tradycyjnie Teo Macero.

Podczas sześcioletniego odpoczynku Davisa wiele w muzyce się zmieniło. Nie tylko ze względu na powstanie nowych stylów i nowych standardów brzmienia, ale też z powodu praktycznie całkowitego wyparcia ambitnej muzyki z mediów. Świadomy tych zmian, Miles postanowił pójść w nieco inną stronę, całkowicie zerwać z awangardą i zbliżyć się do ówczesnego mainstreamu. Pod wpływem nowych współpracowników, zdecydował się także na powrót do naturalnego tonu trąbki (jedynie w utworze tytułowym przepuszcza jej brzmienie przez efekt wah-wah) i bardziej tradycyjnego sposobu gry. Z kolei gra akompaniujących mu muzyków czerpie z popularnych w tamtym czasie trendów. Słychać to przede wszystkim w klangujących partiach basu, a w dwóch utworach - "Shout" i tytułowym "The Man with the Horn" - pojawiają się nawet syntezatory. Samo brzmienie stało się bardziej sterylne, choć jeszcze nie plastikowe.

Pod względem stylistycznym, zawarte tutaj utwory to mieszanka jazzu, ówczesnego popu, funku i rocka (w różnych proporcjach). Pomimo bardziej wygładzonego brzmienia i ciągotek do mainstreamu, nie brakuje tutaj utworów opartych na zespołowej improwizacji, z długimi i całkiem udanymi solówkami. Świetnie wypada otwierający całość "Fat Time", wyróżniający się gitarowymi popisami Mike'a Sterna (niegdyś członka jazzrockowego Blood, Sweat & Tears), które dodają rockowego charakteru. Chyba jeszcze lepiej wypadają "Back Seat Betty" i "Aïda", którym najbliżej do wcześniejszych dokonań Davisa, za sprawą licznych, porywających solówek i mniej komercyjnego charakteru.

Na przeciwnym biegunie mieszczą się natomiast wspomniane już wcześniej "Shout" i "The Man with the Horn". Oba skrajnie komercyjne, pierwszy rażący banalną, skoczną melodią, drugi odpychający wręcz smoothjazzową miałkością (jego popowy charakter podkreśla partia wokalna Randy'ego Halla), choć posiadający całkiem ładną solówkę Milesa. Trudno uwierzyć, że takie gnioty zostały nagrane przez twórcę "Kind of Blue", "Bitches Brew"i "On the Corner". Warto jednak odnotować, że to jedyne utwory na tym albumie, których Davis nie skomponował (zrobili to Randy Hall i Robert Irving III).

Na zakończenie albumu czeka jeszcze niespodzianka w postaci prawie-akustycznego "Ursula", nawiązującego do dawnych, przedelektrycznych dokonań trębacza. Jest to całkiem udany, fajnie rozimprowizowany utwór, choć z zupełnie nie pasującym do niego brzmieniem, przez co zestarzał się bardziej, niż starsze, stuprocentowo akustyczne nagrania Milesa.

"The Man with the Horn" był dopiero początkiem drastycznych zmian w muzyce Milesa Davisa. Wraz z kolejnymi w jego dyskografii "We Want Miles" i "Star People" stanowi przejściowy etap, między porywającą, ambitną fuzją jazzu, rocka i funku, znaną z wcześniejszych albumów, a tandetnym popem, który całkiem zdominował jego wydawnictwa po 1983 roku. "The Man with the Horn" w swoich najlepszych momentach nie zbliża się do szczytów z przeszłości, za to w najsłabszych jest już naprawdę tragicznie.

Paweł Pałasz



..::TRACK-LIST::..

1. Fat Time 9:51
2. Back Seat Betty 11:14
3. Shout 5:50
4. Aida 8:08
5. The Man With The Horn 6:31
6. Ursula 10:44



..::OBSADA::..

Miles Davis - trumpet, arrangements (1, 2, 4, 6), Wah pedal (5)
Bill Evans - soprano saxophone (1, 2, 4, 5, 6)
Robert Irving III - Yamaha CP-30 electronic piano (3, 5), acoustic piano (5), arrangements
Randy Hall - Minimoog (3, 5), arrangements (3, 5), celeste (5), electric guitar (5), lead and backing vocals (5)
Mike Stern - electric guitar (1)
Barry Finnerty - electric guitar (2, 3, 4, 6)
Marcus Miller - electric bass (1, 2, 4, 6)
Felton Crews - electric bass (3, 5)
Al Foster - drums (1, 2, 4, 6)
Vince Wilburn Jr. - drums (3, 5)
Sammy Figueroa - percussion (1–4, 6)




https://www.youtube.com/watch?v=827VTJM6XSA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Na początku 1975 roku, Miles Davis i jego ówczesny septet - w skład którego wchodzili Sonny Fortune, Pete Cosey, Reggie Lucas, Michael Henderson, Al Foster i James Mtume - wyruszyli na trzytygodniowe tournée po Japonii. Pierwszego lutego muzycy dali dwa około półtoragodzinne występy w Festival Hall w Osace. Oba zostały profesjonalnie zarejestrowane, a następnie przygotowane przez Teo Mecero do wydania. Zapis pierwszego występu wypełnił album "Agharta", opublikowany zarówno w Japonii, jak również w Europie i Ameryce Północnej. Zapis drugiego występu, opatrzony tytułem "Pangaea", pierwotnie ukazał się (w zależności od źródła w 1975 lub 1976 roku) wyłącznie w Japonii. Dopiero w latach 90. wydano ten materiał w innych częściach świata.

Muzykę, jaką w tamtym czasie wykonywał Miles i jego zespół podczas koncertów, można określić jako zwariowane, niesamowicie intensywne, psychodeliczno-funkowe jamy. Każdy z tych dwóch albumów to w praktyce półtoragodzinna, mocno abstrakcyjna improwizacja, oparta na bardzo gęstej grze sekcji rytmicznej, charakteryzująca się zwykle ostrym, ciężkim i pełnym dysonansów brzmieniem. Przy pierwszych przesłuchaniach taka muzyka może sprawiać przytłaczające wrażenie, ale przecież nie brakuje w tym wszystkim melodii, zdarzają się też bardziej stonowane momenty. Bez problemu można wyłapać rozpoznawalne tematy z takich utworów, jak np. "Willie Nelson", "Maiysha", "Right Off", "Ife", a nawet "So What" z "Kind of Blue". Zwykle jednak są one tylko dodatkiem do szalonych improwizacji. Nie brakuje tutaj momentów o jednoznacznie rockowym brzmieniu i charakterze, zdominowanych przez hendrixowskie partie gitar i energiczną, funkującą grę sekcji rytmicznej (nietrudno dosłyszeć się pewnych podobieństw do Band of Gypsys). Muzycy grali tego wieczoru z taką energią i mocą, że mogliby zmieść większość stricte rockowych kapel. Interakcja pomiędzy nimi jest niewiarygodna, a każdy z nich ma też sporo okazji do zaprezentowanie indywidualnych, porywających popisów. Żaden z nich jednak nie dominuje nad pozostałymi. Nawet Miles - grający zarówno na trąbce, jak i elektrycznych organach - często schodzi na dalszy plan lub jest całkiem nieobecny.

"Agharta" cieszy się całkiem sporą popularnością, podczas gdy "Pangaea" pozostaje nieco w cieniu. Jest to całkowicie zrozumiałe, biorąc pod uwagę historię wydawniczą, ale i cholernie niesprawiedliwe. Osobiście preferuję właśnie ten drugi album. Odnoszę wrażenie, że pierwszy występ, choć sam w sobie rewelacyjny, był dla muzyków tylko rozgrzewką, swego rodzaju próbą generalną. I dopiero podczas drugiego pokazali, na co naprawdę ich stać. Osiągnęli absolutne wyżyny zespołowej improwizacji i interakcji, a ich gra jest bardziej zwarta. Przykładami prawdziwego geniuszu są takie momenty, jak saksofonowa solówka Fortune'a rozpoczynająca się w szóstej minucie "Zimbabwe", intrygujący, klimatyczny początek "Gondwana", czy długa gitarowa solówka w połowie tego drugiego. Jednak "Agharta" też ma wiele fantastycznych momentów, żeby wspomnieć tylko o drugiej połowie "Theme from Jack Johnson", z naprawdę odjechanym klimatem, czy psychodeliczny gitarowy popis w środku "Interlude" (w tym miejscu warto zwrócić uwagę, że nazwy utworów z drugiej płyty "Agharty" zostały zamienione miejscami w opisie na okładce albumu i płycie). Jeśli więc pierwszy występ faktycznie był słabszy, to tylko minimalnie. Najlepiej potraktować te dwa albumy jako jedną całość. Wówczas robią jeszcze większe wrażenie - to ponad trzy godziny niesamowicie kreatywnej i porywającej muzyki, łamiącej sztywne zasady i międzygatunkowe podziały.

"Agharta" i "Pangaea" to jedne z najwspanialszych albumów - nie tylko koncertowych - jakie do tej pory poznałem. Wraz z kilkoma innymi albumami na żywo Milesa Davisa z elektrycznego okresu ("Black Beauty", "Dark Magus", czy w mniejszym stopniu "At Fillmore" i "Live-Evil") całkowicie przewartościowały moją listę ulubionych koncertówek. Nie ma co ukrywać, że poziom, na jakim gra tutaj septet Davisa, jest po prostu nieosiągalny dla rockowych wykonawców. To nie znaczy, że przestałem cenić "At Fillmore East", "Band of Gypsys", "The Great Deceiver", "Made in Japan" czy "Irish Tour '74" - wiem już jednak, że można zagrać jeszcze lepiej. Warto było się o tym przekonać. Polecam wszystkim, którzy jeszcze nie mieli okazji.

Paweł Pałasz


Mellow mysterious psychedelic avant-world music influenced progressive rock at it's finest, Pangea is the missing link between Meddle era Pink Floyd, the quieter side of Sun Ra, the exotic lounge gypsy ragas of Gabor Szabo, today's 'down tempo' music for chill rooms and the more introspective jazz/folk side of Jimi Hendrix. This is beautiful one-of-a kind music that has to be heard, mere words cannot do it justice.
Recorded on the same night as the Agharta album, Pangea has little of Agharta's cosmic space funk, but all of that album's tense quiet moments and then some. Not all is peaceful here, there are a few sections on Pangea that recall the chaotic free-jazz proto punk of the previously released Dark Magus, but overall, that still ominous mood that only Miles can create dominates here.

The star of this show is the phenomenal Pete Cosey, probably one of the best progressive rock guitarists outside of Robert Fripp and John McLaughlin. Pete's playing is rooted in the psychedelic blues tradition of David Gilmour, Eddie Hazel and Hendrix, but Cosey has a much more practiced technical style that allows him to move far beyond anything that those three could ever do. Although many guitarists rely on riffs and scale runs, Cosey's ability to 'sing' on the guitar like a saxophonist brings to mind similar guitarists such as Terje Rypdal, Steve Vai, Steve Hackett, Carlos Santana, Steve Hillage and Jeff Beck.

This album is highly recommended for people who like mellow psychedelic rock with some world music and avant-electronic influences and the occasional sonic free-for-all.

Easy Money


The era of electronic Miles Davis, from its humble late '60s origins (see: "In a Silent Way") through the Fusion breakthrough of his seminal 1970 Jazz-Rock masterpiece "Bitches Brew", and continuing into the apocalyptic street funk of "On The Corner", reached critical mass on stage in Japan in early 1975. This two-disc live set captures the evening performance of a twilight doubleheader, like its companion piece (the impossible to overrate "Agharta") recorded in Osaka on February 1 of that year.
Together both albums (both of them twin-discs) mark the apotheosis of an astonishing career that saw the erstwhile jazz trumpet player at the forefront of just about every new musical movement of the previous three decades.

"Pangaea" follows a trajectory similar to the afternoon gig, but with fascinating detours and altogether fresh results. Each of the two discs presents a single, unified improvisation, played with even more confidence and kinetic energy than on "Agharta" (Davis in particular sounds a lot stronger: maybe the pain medication finally kicked in). The music is sometimes less ferocious than it was during the afternoon set, but in the end presents an even richer experience: especially on Disc Two, when Miles truly Takes the Voodoo Down.

The evening show opens with "Zimbabwe": a no-hold barred, 42-minute Funk-Rock frontal assault more powerful in parts than even the malignant juggernaut of "Dark Magus", recorded in Carnegie Hall the previous year. After that the tone and tempo gradually shift downward into a more open and free-form (but no less rhythmic) jam on the nearly 47-minutes of Disc Two.

"Gondwana" (named for the prehistoric super-continent that would separate into Africa and South America) opens with a haunting tropical bass line and evocative solo flute (by Sonny Fortune). It's a welcome respite after all the heat and friction of "Zimbabwe" on Disc One, and eventually cools even further before resolving itself in an unexpected, swinging jam, recalling the pre-electronic roots of Davis' jazz past.

And there it ends, in a quietly devastating final curtain to both an epic day of music-making and a vanguard musical career. Davis would retreat into semi-retired seclusion soon after these gigs, and it's hard not to think that the sheer strain of creating such intense and beautiful noise finally pushed him off the public stage. Certainly his comeback in the 1980s introduced a more tame and tired Miles Davis than the ferocious beast heard prowling outside its cage on these recordings.

But this was Miles at his peak. And when standing on the summit of any mountain there's no other way to go except down.

Consumer postscript: word-of-mouth says the 1991 Columbia re-masters of "Agharta" and "Pangaea" are botched, inferior mixes of the original LPs. Save your pennies, as I did, for the more expensive but vastly superior Sony Japanese pressings. Both not only include more music (a couple of extra minutes on "Pangaea"; a whopping 10-minutes more on "Agharta"), but sound fabulous as well.

Neu!mann



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Zimbabwe 41:38
Composed By Miles Davis


CD 2:
1. Gondwana 49:42
Composed By Miles Davis



..::OBSADA::..

Miles Davis - electric trumpet with wah-wah, organ
Sonny Fortune - soprano saxophone, alto saxophone, flute
Pete Cosey - electric guitar, synthesizer, percussion
Reggie Lucas - electric guitar
Michael Henderson - electric bass
Al Foster - drums
James 'Mtume' Foreman - conga, percussion, water drum, rhythm box




https://www.youtube.com/watch?v=5x3IIR2sqHo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Na początku 1975 roku, Miles Davis i jego ówczesny septet - w skład którego wchodzili Sonny Fortune, Pete Cosey, Reggie Lucas, Michael Henderson, Al Foster i James Mtume - wyruszyli na trzytygodniowe tournée po Japonii. Pierwszego lutego muzycy dali dwa około półtoragodzinne występy w Festival Hall w Osace. Oba zostały profesjonalnie zarejestrowane, a następnie przygotowane przez Teo Mecero do wydania. Zapis pierwszego występu wypełnił album "Agharta", opublikowany zarówno w Japonii, jak również w Europie i Ameryce Północnej. Zapis drugiego występu, opatrzony tytułem "Pangaea", pierwotnie ukazał się (w zależności od źródła w 1975 lub 1976 roku) wyłącznie w Japonii. Dopiero w latach 90. wydano ten materiał w innych częściach świata.

Muzykę, jaką w tamtym czasie wykonywał Miles i jego zespół podczas koncertów, można określić jako zwariowane, niesamowicie intensywne, psychodeliczno-funkowe jamy. Każdy z tych dwóch albumów to w praktyce półtoragodzinna, mocno abstrakcyjna improwizacja, oparta na bardzo gęstej grze sekcji rytmicznej, charakteryzująca się zwykle ostrym, ciężkim i pełnym dysonansów brzmieniem. Przy pierwszych przesłuchaniach taka muzyka może sprawiać przytłaczające wrażenie, ale przecież nie brakuje w tym wszystkim melodii, zdarzają się też bardziej stonowane momenty. Bez problemu można wyłapać rozpoznawalne tematy z takich utworów, jak np. "Willie Nelson", "Maiysha", "Right Off", "Ife", a nawet "So What" z "Kind of Blue". Zwykle jednak są one tylko dodatkiem do szalonych improwizacji. Nie brakuje tutaj momentów o jednoznacznie rockowym brzmieniu i charakterze, zdominowanych przez hendrixowskie partie gitar i energiczną, funkującą grę sekcji rytmicznej (nietrudno dosłyszeć się pewnych podobieństw do Band of Gypsys). Muzycy grali tego wieczoru z taką energią i mocą, że mogliby zmieść większość stricte rockowych kapel. Interakcja pomiędzy nimi jest niewiarygodna, a każdy z nich ma też sporo okazji do zaprezentowanie indywidualnych, porywających popisów. Żaden z nich jednak nie dominuje nad pozostałymi. Nawet Miles - grający zarówno na trąbce, jak i elektrycznych organach - często schodzi na dalszy plan lub jest całkiem nieobecny.

"Agharta" cieszy się całkiem sporą popularnością, podczas gdy "Pangaea" pozostaje nieco w cieniu. Jest to całkowicie zrozumiałe, biorąc pod uwagę historię wydawniczą, ale i cholernie niesprawiedliwe. Osobiście preferuję właśnie ten drugi album. Odnoszę wrażenie, że pierwszy występ, choć sam w sobie rewelacyjny, był dla muzyków tylko rozgrzewką, swego rodzaju próbą generalną. I dopiero podczas drugiego pokazali, na co naprawdę ich stać. Osiągnęli absolutne wyżyny zespołowej improwizacji i interakcji, a ich gra jest bardziej zwarta. Przykładami prawdziwego geniuszu są takie momenty, jak saksofonowa solówka Fortune'a rozpoczynająca się w szóstej minucie "Zimbabwe", intrygujący, klimatyczny początek "Gondwana", czy długa gitarowa solówka w połowie tego drugiego. Jednak "Agharta" też ma wiele fantastycznych momentów, żeby wspomnieć tylko o drugiej połowie "Theme from Jack Johnson", z naprawdę odjechanym klimatem, czy psychodeliczny gitarowy popis w środku "Interlude" (w tym miejscu warto zwrócić uwagę, że nazwy utworów z drugiej płyty "Agharty" zostały zamienione miejscami w opisie na okładce albumu i płycie). Jeśli więc pierwszy występ faktycznie był słabszy, to tylko minimalnie. Najlepiej potraktować te dwa albumy jako jedną całość. Wówczas robią jeszcze większe wrażenie - to ponad trzy godziny niesamowicie kreatywnej i porywającej muzyki, łamiącej sztywne zasady i międzygatunkowe podziały.

"Agharta" i "Pangaea" to jedne z najwspanialszych albumów - nie tylko koncertowych - jakie do tej pory poznałem. Wraz z kilkoma innymi albumami na żywo Milesa Davisa z elektrycznego okresu ("Black Beauty", "Dark Magus", czy w mniejszym stopniu "At Fillmore" i "Live-Evil") całkowicie przewartościowały moją listę ulubionych koncertówek. Nie ma co ukrywać, że poziom, na jakim gra tutaj septet Davisa, jest po prostu nieosiągalny dla rockowych wykonawców. To nie znaczy, że przestałem cenić "At Fillmore East", "Band of Gypsys", "The Great Deceiver", "Made in Japan" czy "Irish Tour '74" - wiem już jednak, że można zagrać jeszcze lepiej. Warto było się o tym przekonać. Polecam wszystkim, którzy jeszcze nie mieli okazji.

Paweł Pałasz


Mellow mysterious psychedelic avant-world music influenced progressive rock at it's finest, Pangea is the missing link between Meddle era Pink Floyd, the quieter side of Sun Ra, the exotic lounge gypsy ragas of Gabor Szabo, today's 'down tempo' music for chill rooms and the more introspective jazz/folk side of Jimi Hendrix. This is beautiful one-of-a kind music that has to be heard, mere words cannot do it justice.
Recorded on the same night as the Agharta album, Pangea has little of Agharta's cosmic space funk, but all of that album's tense quiet moments and then some. Not all is peaceful here, there are a few sections on Pangea that recall the chaotic free-jazz proto punk of the previously released Dark Magus, but overall, that still ominous mood that only Miles can create dominates here.

The star of this show is the phenomenal Pete Cosey, probably one of the best progressive rock guitarists outside of Robert Fripp and John McLaughlin. Pete's playing is rooted in the psychedelic blues tradition of David Gilmour, Eddie Hazel and Hendrix, but Cosey has a much more practiced technical style that allows him to move far beyond anything that those three could ever do. Although many guitarists rely on riffs and scale runs, Cosey's ability to 'sing' on the guitar like a saxophonist brings to mind similar guitarists such as Terje Rypdal, Steve Vai, Steve Hackett, Carlos Santana, Steve Hillage and Jeff Beck.

This album is highly recommended for people who like mellow psychedelic rock with some world music and avant-electronic influences and the occasional sonic free-for-all.

Easy Money


The era of electronic Miles Davis, from its humble late '60s origins (see: "In a Silent Way") through the Fusion breakthrough of his seminal 1970 Jazz-Rock masterpiece "Bitches Brew", and continuing into the apocalyptic street funk of "On The Corner", reached critical mass on stage in Japan in early 1975. This two-disc live set captures the evening performance of a twilight doubleheader, like its companion piece (the impossible to overrate "Agharta") recorded in Osaka on February 1 of that year.
Together both albums (both of them twin-discs) mark the apotheosis of an astonishing career that saw the erstwhile jazz trumpet player at the forefront of just about every new musical movement of the previous three decades.

"Pangaea" follows a trajectory similar to the afternoon gig, but with fascinating detours and altogether fresh results. Each of the two discs presents a single, unified improvisation, played with even more confidence and kinetic energy than on "Agharta" (Davis in particular sounds a lot stronger: maybe the pain medication finally kicked in). The music is sometimes less ferocious than it was during the afternoon set, but in the end presents an even richer experience: especially on Disc Two, when Miles truly Takes the Voodoo Down.

The evening show opens with "Zimbabwe": a no-hold barred, 42-minute Funk-Rock frontal assault more powerful in parts than even the malignant juggernaut of "Dark Magus", recorded in Carnegie Hall the previous year. After that the tone and tempo gradually shift downward into a more open and free-form (but no less rhythmic) jam on the nearly 47-minutes of Disc Two.

"Gondwana" (named for the prehistoric super-continent that would separate into Africa and South America) opens with a haunting tropical bass line and evocative solo flute (by Sonny Fortune). It's a welcome respite after all the heat and friction of "Zimbabwe" on Disc One, and eventually cools even further before resolving itself in an unexpected, swinging jam, recalling the pre-electronic roots of Davis' jazz past.

And there it ends, in a quietly devastating final curtain to both an epic day of music-making and a vanguard musical career. Davis would retreat into semi-retired seclusion soon after these gigs, and it's hard not to think that the sheer strain of creating such intense and beautiful noise finally pushed him off the public stage. Certainly his comeback in the 1980s introduced a more tame and tired Miles Davis than the ferocious beast heard prowling outside its cage on these recordings.

But this was Miles at his peak. And when standing on the summit of any mountain there's no other way to go except down.

Consumer postscript: word-of-mouth says the 1991 Columbia re-masters of "Agharta" and "Pangaea" are botched, inferior mixes of the original LPs. Save your pennies, as I did, for the more expensive but vastly superior Sony Japanese pressings. Both not only include more music (a couple of extra minutes on "Pangaea"; a whopping 10-minutes more on "Agharta"), but sound fabulous as well.

Neu!mann



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Zimbabwe 41:38
Composed By Miles Davis


CD 2:
1. Gondwana 49:42
Composed By Miles Davis



..::OBSADA::..

Miles Davis - electric trumpet with wah-wah, organ
Sonny Fortune - soprano saxophone, alto saxophone, flute
Pete Cosey - electric guitar, synthesizer, percussion
Reggie Lucas - electric guitar
Michael Henderson - electric bass
Al Foster - drums
James 'Mtume' Foreman - conga, percussion, water drum, rhythm box




https://www.youtube.com/watch?v=5x3IIR2sqHo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
John Lennon - Anthology (4 CD) + Promo CD
---------------------------------------------------------------------
CD 1 - Ascot
CD 2 - New York City
CD 3 - The Lost Weekend
CD 4 - Dakota
---------------------------------------------------------------------
CD 5 - Excerpts From John Lennon Anthology (Promo)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: John Lennon
Album................: Anthology
Genre................: Rock
Source...............: CD
Year.................: 1998
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 54-58 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Capitol Records

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting - CD 1 - Ascot
---------------------------------------------------------------------

1. John Lennon - Working Class Hero [04:21]
2. John Lennon - God [03:33]
3. John Lennon - I Found Out [03:48]
4. John Lennon - Hold On [00:44]
5. John Lennon - Isolation [03:47]
6. John Lennon - Love [02:45]
7. John Lennon - Mother [03:49]
8. John Lennon - Remember [02:46]
9. John Lennon - Imagine (Take 1) [03:23]
10. John Lennon - 'Fortunately' - Vignette From Bed-In [00:19]
11. John Lennon - Baby Please Don't Go [04:05]
12. John Lennon - Oh My Love [02:56]
13. John Lennon - Jealous Guy [04:11]
14. John Lennon - Maggie Mae [00:53]
15. John Lennon - How Do You Sleep [05:22]
16. John Lennon - God Save Oz [03:28]
17. John Lennon - Do The Oz [03:11]
18. John Lennon - I Don't Want To Be A Soldier [05:20]
19. John Lennon - Give Peace A Chance [01:53]
20. John Lennon - Look At Me [02:52]
21. John Lennon - Long Lost John [02:15]

Playing Time.........: 01:05:51
Total Size...........: 396,05 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting - CD 2 - New York City
---------------------------------------------------------------------

1. John Lennon - New York City [00:56]
2. John Lennon - Attica State (Live) [04:28]
3. John Lennon - Imagine (Live) [03:09]
4. John Lennon - Bring On The Lucie [04:08]
5. John Lennon - Woman Is The Nigger Of The World [00:39]
6. John Lennon - Geraldo Rivera (One To One Concert) [00:40]
7. John Lennon - Woman Is The Nigger Of The World (Live) [05:15]
8. John Lennon - It's So Hard (Live) [03:09]
9. John Lennon - Come Together (Live) [04:20]
10. John Lennon - Happy Xmas [03:32]
11. John Lennon - Luck Of The Irish [Live) [03:41]
12. John Lennon - John Sinclair (Live) [03:43]
13. John Lennon - The David Frost Show [00:54]
14. John Lennon - Mind Games (I Promise) [01:02]
15. John Lennon - Mind Games (Make Love, Not War) [01:15]
16. John Lennon - One Day At A Time [03:14]
17. John Lennon - I Know [03:13]
18. John Lennon - I'm The Greatest [03:37]
19. John Lennon - Goodnight Vienna [02:45]
20. John Lennon - Jerry Lewis Telethon [02:00]
21. John Lennon - 'A Kiss is Just A Kiss' (Vignette) [00:12]
22. John Lennon - Real Love [04:14]
23. John Lennon - You Are Here [04:56]

Playing Time.........: 01:05:12
Total Size...........: 398,35 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting - CD 3 - The Lost Weekend
---------------------------------------------------------------------

1. John Lennon - What You Got [01:16]
2. John Lennon - Nobody Loves You When You're Down And Out [05:39]
3. John Lennon - Whatever Gets You Through The Night (Home)[00:38]
4. John Lennon - Whatever Gets You Through The Night (Studio)[03:34]
5. John Lennon - Yesterday (Parody) [00:34]
6. John Lennon - Be Bop A Lula [02:53]
7. John Lennon - Rip It Up/Ready Teddy [02:32]
8. John Lennon - Scared [05:04]
9. John Lennon - Steel And Glass [04:47]
10. John Lennon - Surprise, Surprise (Sweet Bird Of Paradox)[02:59]
11. John Lennon - Bless You [04:15]
12. John Lennon - Going Down On Love [00:54]
13. John Lennon - Move Over Ms. L [03:10]
14. John Lennon - Ain't She Sweet [00:28]
15. John Lennon - Slippin' And Slidin' [02:27]
16. John Lennon - Peggy Sue [01:19]
17. John Lennon - Bring It On Home To Me/Send Me Some Lovin'[03:51]
18. John Lennon - Phil And John 1 [02:14]
19. John Lennon - Phil And John 2 [02:01]
20. John Lennon - Phil And John 3 [00:55]
21. John Lennon - 'When In Doubt, Fuck It' [00:10]
22. John Lennon - Be My Baby [04:33]
23. John Lennon - Stranger's Room [03:18]
24. John Lennon - Old Dirt Road [03:54]

Playing Time.........: 01:03:35
Total Size...........: 392,97 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting - CD 4 - Dakota
---------------------------------------------------------------------

1. John Lennon - I'm Losing You [04:06]
2. John Lennon - Sean's 'Little Help' [00:58]
3. John Lennon - Serve Yourself [03:49]
4. John Lennon - My Life [02:37]
5. John Lennon - Nobody Told Me [03:32]
6. John Lennon - Life Begins At 40 [02:24]
7. John Lennon - I Don't Wanna Face It [03:32]
8. John Lennon - Woman [04:03]
9. John Lennon - Dear Yoko [02:35]
10. John Lennon - Watching The Wheels [03:05]
11. John Lennon - I'm Stepping Out [04:19]
12. John Lennon - Borrowed Time [03:58]
13. John Lennon - The Rishi Kesh Song [02:28]
14. John Lennon - Sean's [00:35]
15. John Lennon - Beautiful Boy [04:12]
16. John Lennon - Mr. Hyde's Gone (Don't Be Afraid) [02:43]
17. John Lennon - Only You [03:25]
18. John Lennon - Grow Old With Me [03:19]
19. John Lennon - Dear John [02:19]
20. John Lennon - The Great Wok [03:14]
21. John Lennon - Mucho Mungo [01:26]
22. John Lennon - Satire 1 [02:22]
23. John Lennon - Satire 2 [04:35]
24. John Lennon - Satire 3 [00:47]
25. John Lennon - Sean's 'In The Sky' [01:24]
26. John Lennon - It's Real [01:05]

Playing Time.........: 01:13:05
Total Size...........: 413,15 MB


---------------------------------------------------------------------
John Lennon - Excerpts From John Lennon Anthology (Promo)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: John Lennon
Album................: Excerpts From John Lennon Anthology (Promo)
Genre................: Rock, Pop
Source...............: CD
Year.................: 1998
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 61 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Capitol Records

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting - (Promo CD)
---------------------------------------------------------------------

1. John Lennon - I'm Losing You [03:47]
2. John Lennon - Working Class Hero [03:59]
3. John Lennon - God [03:16]
4. John Lennon - How Do You Sleep? [05:01]
5. John Lennon - Imagine (Take 1) [03:06]
6. John Lennon - Only You [03:25]
7. John Lennon (With Sean Lennon & Yoko Ono) - Sean's "In The Sky"[01:23]

Playing Time.........: 24:00
Total Size...........: 149,22 MB

...( Info )...

FLAC (tracks), Lossless / 1:17:57 | 396 Mb
Soundtracks, Pop

...( Opis )...

Norymberga (Original Motion Picture Soundtrack) to oficjalna ścieżka dźwiękowa do tytułowego filmu historycznego z 2025 roku, napisanego i wyreżyserowanego przez Jamesa Vanderbilta. Film powstał na podstawie książki Jacka El-Haia z 2013 roku The Nazi and the Psychiatrist i opowiada o psychiatrze Douglasie Kelleyu (Rami Malek), który ma za zadanie ustalić, czy Hermann Göring (Russell Crowe) jest w stanie stanąć przed sądem w Norymberskich Procesach. Muzyka, skomponowana przez Briana Tylera, składa się z 18 utworów, w tym rozszerzonej wieloczęściowej kompozycji "Nuremberg Suite". Ścieżka dźwiękowa została wydana cyfrowo 7 listopada 2025 roku.

...( TrackList )...

1-1 Brian Tyler - Nuremberg Suite Part I - Begin[5:48]
1-2 Brian Tyler - Nuremberg Suite Part II - Resistance[7:19]
1-3 Brian Tyler - Nuremberg Suite Part III - Hope[3:36]
1-4 Brian Tyler - Nuremberg Suite Part IV - Never Shall We Forget[4:34]
1-5 Brian Tyler - Nuremberg Suite Part V - Tzedek, Tzedek Tirdof[3:07]
1-6 Brian Tyler - Welcome to Nuremberg[4:52]
1-7 Brian Tyler - The Charges[4:33]
1-8 Brian Tyler - Stormfront[3:27]
1-9 Brian Tyler - Rorschach[1:27]
1-10 Brian Tyler - Goring and Hess[4:46]
1-11 Brian Tyler - The Hunt[3:00]
1-12 Brian Tyler - Fissure[2:53]
1-13 Brian Tyler - Modesty vs Vanity[5:33]
1-14 Brian Tyler - Judgement[3:43]
1-15 Brian Tyler - Justice and Atonement[1:27]
1-16 Brian Tyler - Unheard Warnings[1:37]
1-17 Brian Tyler - Epilogue[2:30]
1-18 Brian Tyler - Nuremberg End Title[13:45]

POBIERASZ,SEEDUJ!!!

POBRAŁEŚ,PODZIĘKUJ!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Krzysztof Balkiewicz o historii tego albumu:

Moja słodka europejska ojczyzna II

W październiku 1967 roku Krzysztof Komeda stworzył w Baden-Baden projekt z cyklu Jazz i Poezja Meine Süsse Europäische Heimat – Moja słodka europejska ojczyzna. Jak się miało okazać, było to ostatnie europejskie dzieło Komedy – symboliczne pożegnanie kompozytora z Europą.

Płyta Meine Süsse Europäische Heimat z utworami do tekstów wybitnych polskich poetów ukazała się w czasie, gdy Komeda przebywał już w Hollywood i pracował nad muzyką do filmu Romana Polańskiego Rosemary’s Baby. Z korespondencji kompozytora z producentem płyty Joachimem-Ernstem Berendtem wynikało, że powstało więcej utworów, niż znalazło się na płycie. W liście Komeda prosił Berendta, aby ten zamienił niektóre kompozycje. Berendt odmówił – jego zdaniem pewne wiersze bardziej podkreślały europejski charakter płyty. I to był jedyny ślad istnienia dodatkowych kompozycji…

Wydawało się, że owe nieznane kompozycje bezpowrotnie przepadły. Jednak w Bibliotece Narodowej w Warszawie w czasie szczegółowej kwerendy archiwum Krzysztofa Komedy udało mi się, wraz z muzykolożką Justyną Raczkowską, odnaleźć prawdziwy skarb – rękopisy sześciu kompozycji Komedy z projektu Moja słodka europejska ojczyzna, które nie znalazły się na wspominanej winylowej płycie. Są to utwory:

1. Jonasz do wiersza Zbigniewa Herberta Jonasz

2. Kiedy gaśnie lampa wyobraźni do wiersza Adama Ważyka Poemat dla dorosłych

3. Klasyk do prozy poetyckiej Zbigniewa Herberta Klasyk

4. Jan Cherubin do wiersza Mieczysława Jastruna Jan Cherubin

5. Ich dwoje do wiersza Bolesława Leśmiana Dwoje ludzieńków

6. Miserere do wiersza Krzysztofa Kamila Baczyńskiego Miserere (Na oryginalnej niemieckiej płycie utwór pod tym samym tytułem zawiera inną kompozycję, niż prezentowana przez sekstet Piotra Schmidta).



O projekcie Moja słodka europejska ojczyzna sam Komeda (znany skądinąd z powściągliwego podejścia do swojej twórczości) powiedział, że jest to jego najwybitniejsze dzieło. Z kolei Joachim-Ernst Berendt napisał o kompozycjach Krzysztofa Komedy: „Jeszcze nigdy nie mieliśmy na płycie z poezją tak pięknych, bogatych i pełnych uczuć melodii!”.

Po ponad pół wieku możemy podziwiać drugą, nieznaną część legendarnego projektu Krzysztofa Komedy Moja słodka europejska ojczyzna. Na płycie znalazł się dodatkowo jeden znany już z wcześniej wydanego krążka utwór Po katastrofie, napisany do wiersza Czesława Miłosza Campo di Fiori.

Piotr Schmidt podjął się opracowania odnalezionych rękopisów Krzysztofa Komedy i zaaranżowania muzyki. Powstały dzieła wybitne. Wszyscy muzycy z niewiarygodną wręcz intuicją uchwycili ducha twórczości Komedy.

Piotr Schmidt oraz jego przyjaciele oddali hołd Krzysztofowi Komedzie w 90. rocznicę urodzin kompozytora w sposób absolutnie wyjątkowy. Wydaje się, że nasza „europejska ojczyzna” czekała na tę muzykę…

Krzysztof Balkiewicz

Prezes Stowarzyszenia Opieki Nad Spuścizną Krzysztofa Komedy, dyr art. Love Polish Jazz Festival



(...) Ta muzyka to wszystko, czego może oczekiwać każdy fan Komedy (a więc i każdy fan polskiego jazzu), pełna błyskotliwych linii melodycznych, liryzmu i melancholii, które są uosobieniem polskiego jazzu, duża nuta napięcia i tajemniczości, która charakteryzuje kompozycje Komedy i znakomite wykonawstwo jednych z najlepszych polskich, europejskich i amerykańskich muzyków.

(...) Album zawiera wszystko co potrzebne by stać się natychmiastowym klasykiem, co oczywiście nie dziwi.

(...) Ogólnie rzecz biorąc, jest to monumentalny kawałek historii jazzu, wielkie odkrycie i wspaniała okazja do odkrycia kolejnego elementu geniuszu Komedy. Wszystkim zaangażowanym w ten projekt należą się szczere podziękowania: wybitni muzycy, archiwista/detektyw, ludzie, którzy znakomicie nagrali muzykę itd. Każdy prawdziwy entuzjasta jazzu na tej planecie powinien posłuchać tego albumu, ponieważ niesłyszenie go to wielka pustka w umiejętności rozumienia europejskiej estetyki muzycznej.

Prof. Adam Baruch, The Soundtrack Of My Life



Powstał niezwykły spektakl muzyczny, w którym po wielu latach zabrzmiały dźwiękowe myśli Komedy. (...) Zarówno zaproszeni zagraniczni goście, jak i polscy muzycy doskonale odnaleźli się w tym materiale budując na jego fundamencie własną, barwną i wielowymiarową, nasyconą emocjami muzykę.

Marek Romański, Jazz Forum



Młody artysta porwał publiczność, a brzmienie jego trąbki okazało się absolutnie niepowtarzalne. (...) Piotr Schmidt jest artystą niezwykłym i najciekawszym trębaczem młodego pokolenia. Jego flagowy album „Tribute to Tomasz Stańko” lokuje go w gronie najważniejszych pretendentów spuścizny legendarnego trębacza. Ale także otworzył drogę do „złotej kolekcji” polskiego jazzu i prestiżowych estrad.

Dionizy Piątkowski, Era Jazzu



Piotr Schmidt to trębacz jazzowy, a zarazem kompozytor, aranżer o wyjątkowej smykałce do reinterpretowania, muzyk z bardzo otwartą głową pełną niezwykłych pomysłów, dźwiękowy erudyta a zarazem bardzo pokornie odnoszący się do muzycznej tradycji polskiej i światowej muzyki jazzowej.

Adam Dobrzyński, Radiowa Jedynka, Polsat, adamdobrzynski.blogspot.com



Europe Jazz Media Chart July 2022. Lipcowe zestawienie płyt rekomendowanych przez europejskie media jazzowe. Na liście najnowsze nagrania takich artystów jak Theo Croker, Trombone Shorty, Myra Melfdord i… Piotr Schmidt („Komeda Unknown 1967”).

https://www.europejazz.net/europe-jazz-media-chart-july-2022?fbclid=IwAR...

It would be hard to count all the records with Krzysztof Komeda’s music released posthumously, not to mention the new interpretations which seem to appear endlessly. And just when you start to think that this area has been fully explored, there is always a new Komeda project lurking around the corner. But the truth is the legendary Polish pianist and composer Krzysztof Komeda has released only three full LPs during his lifetime – “Ballet Etudes” (Danish Metronome, 1963), his most famous “Astigmatic” (Polish Jazz vol. 5, 1965), and „Meine Süsse Europäische Heimat” (Columbia/EMI). The latter was a jazz and poetry session produced by Joachim-Ernst Berendt in Baden-Baden in June 1967, before Komeda’s final departure for Hollywood.

The sensational news is that now, 55 years later, it came to light that Komeda had prepared for the project more compositions than just those that made it to the wax. Six unknown pieces (only sheet music) have been discovered in the archives of the National Library in Warsaw! Trumpeter Piotr Schmidt decided to record these compositions with his own arrangements, trying to capture Komeda’s original spirit. In this effort he has received support of the first-class players making up the Piotr Schmidt International Sextet. The team include the leader on trumpet, Kęstutis Vaiginis on saxophones, David Dorużka on guitar, Paweł Tomaszewski on piano, Michał Barański on bass, and Sebastian Kuchczyński on drums, with two American musicians guesting on some of the pieces: Harish Raghavan on bass and Jonathan Barber on drums. The result is the uncanny “Komeda Unknown 1967”, just released by SJR Records.

Paweł Brodowski, redaktor naczelny Jazz Forum



..::TRACK-LIST::..

1. Jonah 7:55
2. Miserere 5:23
3. The Classic 8:00
4. When The Light Of Imagination Goes Out 7:42
5. Just The Two Of Them 5:40
6. Jan Cherubin 6:07
7. After Catastrophe 9:55



..::OBSADA::..

Piotr Schmidt - tp
Kęstutis Vaiginis - ts, ss
David Dorużka - g
Paweł Tomaszewski - p
Harish Raghavan, Michał Barański - b
Jonathan Barber, Sebastian Kuchczyński - dr



https://www.youtube.com/watch?v=mEKQp4t9C1M



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Krzysztof Balkiewicz o historii tego albumu:

Moja słodka europejska ojczyzna II

W październiku 1967 roku Krzysztof Komeda stworzył w Baden-Baden projekt z cyklu Jazz i Poezja Meine Süsse Europäische Heimat – Moja słodka europejska ojczyzna. Jak się miało okazać, było to ostatnie europejskie dzieło Komedy – symboliczne pożegnanie kompozytora z Europą.

Płyta Meine Süsse Europäische Heimat z utworami do tekstów wybitnych polskich poetów ukazała się w czasie, gdy Komeda przebywał już w Hollywood i pracował nad muzyką do filmu Romana Polańskiego Rosemary’s Baby. Z korespondencji kompozytora z producentem płyty Joachimem-Ernstem Berendtem wynikało, że powstało więcej utworów, niż znalazło się na płycie. W liście Komeda prosił Berendta, aby ten zamienił niektóre kompozycje. Berendt odmówił – jego zdaniem pewne wiersze bardziej podkreślały europejski charakter płyty. I to był jedyny ślad istnienia dodatkowych kompozycji…

Wydawało się, że owe nieznane kompozycje bezpowrotnie przepadły. Jednak w Bibliotece Narodowej w Warszawie w czasie szczegółowej kwerendy archiwum Krzysztofa Komedy udało mi się, wraz z muzykolożką Justyną Raczkowską, odnaleźć prawdziwy skarb – rękopisy sześciu kompozycji Komedy z projektu Moja słodka europejska ojczyzna, które nie znalazły się na wspominanej winylowej płycie. Są to utwory:

1. Jonasz do wiersza Zbigniewa Herberta Jonasz

2. Kiedy gaśnie lampa wyobraźni do wiersza Adama Ważyka Poemat dla dorosłych

3. Klasyk do prozy poetyckiej Zbigniewa Herberta Klasyk

4. Jan Cherubin do wiersza Mieczysława Jastruna Jan Cherubin

5. Ich dwoje do wiersza Bolesława Leśmiana Dwoje ludzieńków

6. Miserere do wiersza Krzysztofa Kamila Baczyńskiego Miserere (Na oryginalnej niemieckiej płycie utwór pod tym samym tytułem zawiera inną kompozycję, niż prezentowana przez sekstet Piotra Schmidta).



O projekcie Moja słodka europejska ojczyzna sam Komeda (znany skądinąd z powściągliwego podejścia do swojej twórczości) powiedział, że jest to jego najwybitniejsze dzieło. Z kolei Joachim-Ernst Berendt napisał o kompozycjach Krzysztofa Komedy: „Jeszcze nigdy nie mieliśmy na płycie z poezją tak pięknych, bogatych i pełnych uczuć melodii!”.

Po ponad pół wieku możemy podziwiać drugą, nieznaną część legendarnego projektu Krzysztofa Komedy Moja słodka europejska ojczyzna. Na płycie znalazł się dodatkowo jeden znany już z wcześniej wydanego krążka utwór Po katastrofie, napisany do wiersza Czesława Miłosza Campo di Fiori.

Piotr Schmidt podjął się opracowania odnalezionych rękopisów Krzysztofa Komedy i zaaranżowania muzyki. Powstały dzieła wybitne. Wszyscy muzycy z niewiarygodną wręcz intuicją uchwycili ducha twórczości Komedy.

Piotr Schmidt oraz jego przyjaciele oddali hołd Krzysztofowi Komedzie w 90. rocznicę urodzin kompozytora w sposób absolutnie wyjątkowy. Wydaje się, że nasza „europejska ojczyzna” czekała na tę muzykę…

Krzysztof Balkiewicz

Prezes Stowarzyszenia Opieki Nad Spuścizną Krzysztofa Komedy, dyr art. Love Polish Jazz Festival



(...) Ta muzyka to wszystko, czego może oczekiwać każdy fan Komedy (a więc i każdy fan polskiego jazzu), pełna błyskotliwych linii melodycznych, liryzmu i melancholii, które są uosobieniem polskiego jazzu, duża nuta napięcia i tajemniczości, która charakteryzuje kompozycje Komedy i znakomite wykonawstwo jednych z najlepszych polskich, europejskich i amerykańskich muzyków.

(...) Album zawiera wszystko co potrzebne by stać się natychmiastowym klasykiem, co oczywiście nie dziwi.

(...) Ogólnie rzecz biorąc, jest to monumentalny kawałek historii jazzu, wielkie odkrycie i wspaniała okazja do odkrycia kolejnego elementu geniuszu Komedy. Wszystkim zaangażowanym w ten projekt należą się szczere podziękowania: wybitni muzycy, archiwista/detektyw, ludzie, którzy znakomicie nagrali muzykę itd. Każdy prawdziwy entuzjasta jazzu na tej planecie powinien posłuchać tego albumu, ponieważ niesłyszenie go to wielka pustka w umiejętności rozumienia europejskiej estetyki muzycznej.

Prof. Adam Baruch, The Soundtrack Of My Life



Powstał niezwykły spektakl muzyczny, w którym po wielu latach zabrzmiały dźwiękowe myśli Komedy. (...) Zarówno zaproszeni zagraniczni goście, jak i polscy muzycy doskonale odnaleźli się w tym materiale budując na jego fundamencie własną, barwną i wielowymiarową, nasyconą emocjami muzykę.

Marek Romański, Jazz Forum



Młody artysta porwał publiczność, a brzmienie jego trąbki okazało się absolutnie niepowtarzalne. (...) Piotr Schmidt jest artystą niezwykłym i najciekawszym trębaczem młodego pokolenia. Jego flagowy album „Tribute to Tomasz Stańko” lokuje go w gronie najważniejszych pretendentów spuścizny legendarnego trębacza. Ale także otworzył drogę do „złotej kolekcji” polskiego jazzu i prestiżowych estrad.

Dionizy Piątkowski, Era Jazzu



Piotr Schmidt to trębacz jazzowy, a zarazem kompozytor, aranżer o wyjątkowej smykałce do reinterpretowania, muzyk z bardzo otwartą głową pełną niezwykłych pomysłów, dźwiękowy erudyta a zarazem bardzo pokornie odnoszący się do muzycznej tradycji polskiej i światowej muzyki jazzowej.

Adam Dobrzyński, Radiowa Jedynka, Polsat, adamdobrzynski.blogspot.com



Europe Jazz Media Chart July 2022. Lipcowe zestawienie płyt rekomendowanych przez europejskie media jazzowe. Na liście najnowsze nagrania takich artystów jak Theo Croker, Trombone Shorty, Myra Melfdord i… Piotr Schmidt („Komeda Unknown 1967”).

https://www.europejazz.net/europe-jazz-media-chart-july-2022?fbclid=IwAR...

It would be hard to count all the records with Krzysztof Komeda’s music released posthumously, not to mention the new interpretations which seem to appear endlessly. And just when you start to think that this area has been fully explored, there is always a new Komeda project lurking around the corner. But the truth is the legendary Polish pianist and composer Krzysztof Komeda has released only three full LPs during his lifetime – “Ballet Etudes” (Danish Metronome, 1963), his most famous “Astigmatic” (Polish Jazz vol. 5, 1965), and „Meine Süsse Europäische Heimat” (Columbia/EMI). The latter was a jazz and poetry session produced by Joachim-Ernst Berendt in Baden-Baden in June 1967, before Komeda’s final departure for Hollywood.

The sensational news is that now, 55 years later, it came to light that Komeda had prepared for the project more compositions than just those that made it to the wax. Six unknown pieces (only sheet music) have been discovered in the archives of the National Library in Warsaw! Trumpeter Piotr Schmidt decided to record these compositions with his own arrangements, trying to capture Komeda’s original spirit. In this effort he has received support of the first-class players making up the Piotr Schmidt International Sextet. The team include the leader on trumpet, Kęstutis Vaiginis on saxophones, David Dorużka on guitar, Paweł Tomaszewski on piano, Michał Barański on bass, and Sebastian Kuchczyński on drums, with two American musicians guesting on some of the pieces: Harish Raghavan on bass and Jonathan Barber on drums. The result is the uncanny “Komeda Unknown 1967”, just released by SJR Records.

Paweł Brodowski, redaktor naczelny Jazz Forum



..::TRACK-LIST::..

1. Jonah 7:55
2. Miserere 5:23
3. The Classic 8:00
4. When The Light Of Imagination Goes Out 7:42
5. Just The Two Of Them 5:40
6. Jan Cherubin 6:07
7. After Catastrophe 9:55



..::OBSADA::..

Piotr Schmidt - tp
Kęstutis Vaiginis - ts, ss
David Dorużka - g
Paweł Tomaszewski - p
Harish Raghavan, Michał Barański - b
Jonathan Barber, Sebastian Kuchczyński - dr



https://www.youtube.com/watch?v=mEKQp4t9C1M



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

REDAKCJA to nowy zespół na polskiej scenie rockowej, ale z pewnością nie jest to formacja złożona z nowicjuszy. Siłą napędową, a także autorem całości repertuaru zespołu jest bowiem Dariusz Dusza - gitarzysta i autor tekstów, w przeszłości lider i współzałożyciel tak ważnych i legendarnych formacji polskiej sceny jak Śmierć Kliniczna, Absurd czy DiM. Dusza od lat z powodzeniem kontynuuje współpracę z Ireneuszem Dudkiem w formacji Skakin' Dudi. Obaj muzycy stworzyli wspólnie takie niezapomniane przeboje jak: "Au sza la la la" czy "Och, Ziuta".
Dusza nieprzerwanie występuje z Ireneuszem Dudkiem i nadal tworzy dla niego teksty, ma na swym koncie również współpracę z zespołem Dżem. Napisał dla niego m.in. teksty do takich utworów jak "Malowany ptak" czy "Zapal świeczkę".
Utwory skomponowane i napisane przez Dariusza Duszę znalazły się na kilkudziesięciu płytach, docierając do miliona odbiorców! Artysta występował w wielu programach telewizyjnych i na wszystkich znaczących festiwalach (zdobywając m.in. nagrodę publiczności na festiwalu opolskim).
Redakcja skupia utalentowanych muzyków. Łączy w sobie energetyczną muzykę z ambitnymi tekstami podążając stylistycznie w różnych kierunkach. Bazą repertuarową zespołu jest energetyczny rockowy repertuar, w którym odnaleźć można także kilka bardziej stonowanych kompozycji.
Redakcja z upodobaniem sięga po gitarowe przeboje oparte na tradycyjnym rock'n'rollu nie unikając niekiedy bardziej punkowych rytmów czy pojawiających się wpływów reggae, które dla wielu fanów mogą być łącznikiem dokonań Redakcji z tym co Dusza tworzył w formacji DiM.
REDAKCJA zadebiutowała albumem "Horroskop" wydanym w 2011 roku przez wytwórnię Jimmy Jazz Records. Premiera drugiej płyty zespołu zatytułowanej "Cyfrowe średniowiecze" zaplanowana została na 13 pażdziernika 2012, a wydawcą ponownie jest Jimmy Jazz Records.


'Cyfrowe średniowiecze' to najnowsza odsłona muzycznych dokonań Redakcji, grupy dowodzonej przez Darka Duszę, tekściarza i kompozytora o długoletnim dorobku artystycznym, twórcy wielu przebojów i muzyka wielu znaczących projektów muzycznych.
Po zeszłorocznym albumie pt. "Horroskop" jest to już druga płyta zespołu, na której można usłyszeć 13 całkowicie premierowych utworów oraz dwa, współcześnie zarejestrowane nagrania Absurdu - jednej z dawnych, punkowych formacji Darka Duszy.
Debiut Redakcji spotkał się z dużym uznaniem recenzentów i przychylnością fanów ciekawych powrotu artysty po latach na stricte rockowo-punk'n'rollowe poletko. Muzyka Redakcji obroniła się bez trudu, a kompozycje "Dziś umarłem na ulicy", Karmazynowy śnieg", "Pięć dni w tygodniu" czy "Tak jak kot" wiele tygodni gościły na antenie wielu rozgłośni radiowych.
Po koncertowej konfrontacji z fanami i m.in. doskonałym przyjęciu na festiwalu "Rock na Bagnie" zespół postanowił skierować się twórczo w stronę mocniejszego brzmienia czego najlepszym dowodem jest nowy album, na którym dominują rockowe, soczyste kompozycje podlane brzmieniem nawiązującym do punkowej estetyki i nie pozbawione rock'n'rollowej przebojowości. Jak zwykle wizytówka dokonań Redakcji są charakterystyczne teksty Darka Duszy w zależności od intencji autora mniej lub bardziej refleksyjne ale zawsze będące odbiciem bliskiej rzeczywistości.
"Cyfrowe średniowiecze" to 15 muzyczno-słownych petard pośród których wzorem debiutu nie brakuje utworów od pierwszego kontaktu pozostających w głowie słuchacza. To doskonały łacznik pomiędzy tym co charakteryzuje dokonania Duszy sprzed lat (a co nigdy wcześniej nie doczekało się profesjonalnej realizacji) a tym co dzisiaj napędza artystę najbardziej. Solidny album dla każdego kto potrafi docenić siłę soczystego rockowego i rock'n'rollowego brzmienia.

Wydawca

Drodzy Państwo, odskoczmy nieco w odmienne oblicze szeroko pojętego rocka, wybierzmy się na przechadzkę w towarzystwie Redakcji. Zapewne niewielu czytelników naszego serwisu wie, z czym to się je, stąd na początek kilka słów wprowadzenia.

Zespół jest młody, co nie znaczy, że jego członkowie to dyletanci na scenie muzycznej. Twórcą całego zamieszania jest tekściarz i gitarzysta Darek Dusza, który od lat współpracuje z Ireneuszem Dudkiem i może być kojarzony z takimi kapelami jak: Śmierć Kliniczna, Absurd czy DiM. Towarzyszą mu basista Bartek Stuchlik (Shakin’ Dudi), wokalista Adam Antosiewicz (m.in. Trzy Kluski Śląskie) oraz perkusista Łukasz Walczak. Grupa dała się poznać za sprawą pozytywnie przyjętego debiutu „Horroskop” z 2011 roku. Teraz kontynuuje swoją misję, której kolejnym etapem jest „Cyfrowe Średniowiecze”.

Tytuł płyty jak najbardziej na czasie – odnosi się do obecnej sytuacji społecznej, co ma swoje odwzorowanie również w warstwie lirycznej. Ta w sposób lekki, trafnie opisuje to, co dzieje się wokół wszystkich nas.

Muzycznie nie jest tak jednoznacznie jakby się można było spodziewać. Fakt, przeważają klimaty spod znaku punk’n’rolla. Nie oznacza to jednak, że Redakcja trzyma się kurczowo jednej stylistyki. Panowie śmiało i z dobrym tego skutkiem sięgają po inne środki wyrazu. Tak też w sporej części materiału przewija się duch znamienny dla muzyki lat 60 – tych. Oprócz tego można uświadczyć elementów w stylu ska, reggae czy gitarowego rocka.

Co istotne już po pierwszym odsłuchu w głowie zostaje wiele melodii i nośnych refrenów. Chłopaki mają dar do chwytliwych pomysłów i czuja do tworzenia dobrych rzeczy za pomocą niewyszukanych środków. Wypada to naturalnie i świeżo. Płyta ma stosunkowo surowe, garażowe brzmienie, dalekie od hermetycznej sztuczności studyjnej. Momentami Redakcja przypomina mi nieco dokonania wczesnego Rush, co niektórych może zdziwić… Od czasu do czasu, zespół pozwala sobie na małą improwizację, co można usłyszeć choćby w „Kopiuj, Wklej”. Znowu „Dwie Głowy” pokazuje skłonność chłopaków do szaleństwa i udziwnień – specyficzny kawałek. Redakcja mimo ewidentnego ukierunkowania i pełnej świadomości tego co robi, potrafi zadziwić, zyskać naszą sympatię.

„Cyfrowe Średniowiecze” to płyta, która potrafi zaintrygować, wzbudzić zainteresowanie. Kto choć trochę preferuje punk rockowe klimaty, ten z pewnością powinien zgłębić nowe wydawnictwo Redakcji. Reszta również może czuć się zaproszona – a nuż kogoś trafi – szczególnie, że są ku temu mocne liczne dowody (aż 15)...

Marcin Magiera



..::TRACK-LIST::..

1. Cyfrowe średniowiecze
2. Sto pełnych samotności lat
3. Miliony much
4. Kopiuj, wklej
5. Daj pospać
6. Dwie głowy
7. Cwany jeż
8. Mechanika
9. Niezdarny szkic
10. Bełkotem pijany
11. A może spróbuj
12. Rewanż
13. Wyprostowany palec
14. Winyl
15. Nasze realia



https://www.youtube.com/watch?v=rdtM2X755Kg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

REDAKCJA to nowy zespół na polskiej scenie rockowej, ale z pewnością nie jest to formacja złożona z nowicjuszy. Siłą napędową, a także autorem całości repertuaru zespołu jest bowiem Dariusz Dusza - gitarzysta i autor tekstów, w przeszłości lider i współzałożyciel tak ważnych i legendarnych formacji polskiej sceny jak Śmierć Kliniczna, Absurd czy DiM. Dusza od lat z powodzeniem kontynuuje współpracę z Ireneuszem Dudkiem w formacji Skakin' Dudi. Obaj muzycy stworzyli wspólnie takie niezapomniane przeboje jak: "Au sza la la la" czy "Och, Ziuta".
Dusza nieprzerwanie występuje z Ireneuszem Dudkiem i nadal tworzy dla niego teksty, ma na swym koncie również współpracę z zespołem Dżem. Napisał dla niego m.in. teksty do takich utworów jak "Malowany ptak" czy "Zapal świeczkę".
Utwory skomponowane i napisane przez Dariusza Duszę znalazły się na kilkudziesięciu płytach, docierając do miliona odbiorców! Artysta występował w wielu programach telewizyjnych i na wszystkich znaczących festiwalach (zdobywając m.in. nagrodę publiczności na festiwalu opolskim).
Redakcja skupia utalentowanych muzyków. Łączy w sobie energetyczną muzykę z ambitnymi tekstami podążając stylistycznie w różnych kierunkach. Bazą repertuarową zespołu jest energetyczny rockowy repertuar, w którym odnaleźć można także kilka bardziej stonowanych kompozycji.
Redakcja z upodobaniem sięga po gitarowe przeboje oparte na tradycyjnym rock'n'rollu nie unikając niekiedy bardziej punkowych rytmów czy pojawiających się wpływów reggae, które dla wielu fanów mogą być łącznikiem dokonań Redakcji z tym co Dusza tworzył w formacji DiM.
REDAKCJA zadebiutowała albumem "Horroskop" wydanym w 2011 roku przez wytwórnię Jimmy Jazz Records. Premiera drugiej płyty zespołu zatytułowanej "Cyfrowe średniowiecze" zaplanowana została na 13 pażdziernika 2012, a wydawcą ponownie jest Jimmy Jazz Records.


'Cyfrowe średniowiecze' to najnowsza odsłona muzycznych dokonań Redakcji, grupy dowodzonej przez Darka Duszę, tekściarza i kompozytora o długoletnim dorobku artystycznym, twórcy wielu przebojów i muzyka wielu znaczących projektów muzycznych.
Po zeszłorocznym albumie pt. "Horroskop" jest to już druga płyta zespołu, na której można usłyszeć 13 całkowicie premierowych utworów oraz dwa, współcześnie zarejestrowane nagrania Absurdu - jednej z dawnych, punkowych formacji Darka Duszy.
Debiut Redakcji spotkał się z dużym uznaniem recenzentów i przychylnością fanów ciekawych powrotu artysty po latach na stricte rockowo-punk'n'rollowe poletko. Muzyka Redakcji obroniła się bez trudu, a kompozycje "Dziś umarłem na ulicy", Karmazynowy śnieg", "Pięć dni w tygodniu" czy "Tak jak kot" wiele tygodni gościły na antenie wielu rozgłośni radiowych.
Po koncertowej konfrontacji z fanami i m.in. doskonałym przyjęciu na festiwalu "Rock na Bagnie" zespół postanowił skierować się twórczo w stronę mocniejszego brzmienia czego najlepszym dowodem jest nowy album, na którym dominują rockowe, soczyste kompozycje podlane brzmieniem nawiązującym do punkowej estetyki i nie pozbawione rock'n'rollowej przebojowości. Jak zwykle wizytówka dokonań Redakcji są charakterystyczne teksty Darka Duszy w zależności od intencji autora mniej lub bardziej refleksyjne ale zawsze będące odbiciem bliskiej rzeczywistości.
"Cyfrowe średniowiecze" to 15 muzyczno-słownych petard pośród których wzorem debiutu nie brakuje utworów od pierwszego kontaktu pozostających w głowie słuchacza. To doskonały łacznik pomiędzy tym co charakteryzuje dokonania Duszy sprzed lat (a co nigdy wcześniej nie doczekało się profesjonalnej realizacji) a tym co dzisiaj napędza artystę najbardziej. Solidny album dla każdego kto potrafi docenić siłę soczystego rockowego i rock'n'rollowego brzmienia.

Wydawca

Drodzy Państwo, odskoczmy nieco w odmienne oblicze szeroko pojętego rocka, wybierzmy się na przechadzkę w towarzystwie Redakcji. Zapewne niewielu czytelników naszego serwisu wie, z czym to się je, stąd na początek kilka słów wprowadzenia.

Zespół jest młody, co nie znaczy, że jego członkowie to dyletanci na scenie muzycznej. Twórcą całego zamieszania jest tekściarz i gitarzysta Darek Dusza, który od lat współpracuje z Ireneuszem Dudkiem i może być kojarzony z takimi kapelami jak: Śmierć Kliniczna, Absurd czy DiM. Towarzyszą mu basista Bartek Stuchlik (Shakin’ Dudi), wokalista Adam Antosiewicz (m.in. Trzy Kluski Śląskie) oraz perkusista Łukasz Walczak. Grupa dała się poznać za sprawą pozytywnie przyjętego debiutu „Horroskop” z 2011 roku. Teraz kontynuuje swoją misję, której kolejnym etapem jest „Cyfrowe Średniowiecze”.

Tytuł płyty jak najbardziej na czasie – odnosi się do obecnej sytuacji społecznej, co ma swoje odwzorowanie również w warstwie lirycznej. Ta w sposób lekki, trafnie opisuje to, co dzieje się wokół wszystkich nas.

Muzycznie nie jest tak jednoznacznie jakby się można było spodziewać. Fakt, przeważają klimaty spod znaku punk’n’rolla. Nie oznacza to jednak, że Redakcja trzyma się kurczowo jednej stylistyki. Panowie śmiało i z dobrym tego skutkiem sięgają po inne środki wyrazu. Tak też w sporej części materiału przewija się duch znamienny dla muzyki lat 60 – tych. Oprócz tego można uświadczyć elementów w stylu ska, reggae czy gitarowego rocka.

Co istotne już po pierwszym odsłuchu w głowie zostaje wiele melodii i nośnych refrenów. Chłopaki mają dar do chwytliwych pomysłów i czuja do tworzenia dobrych rzeczy za pomocą niewyszukanych środków. Wypada to naturalnie i świeżo. Płyta ma stosunkowo surowe, garażowe brzmienie, dalekie od hermetycznej sztuczności studyjnej. Momentami Redakcja przypomina mi nieco dokonania wczesnego Rush, co niektórych może zdziwić… Od czasu do czasu, zespół pozwala sobie na małą improwizację, co można usłyszeć choćby w „Kopiuj, Wklej”. Znowu „Dwie Głowy” pokazuje skłonność chłopaków do szaleństwa i udziwnień – specyficzny kawałek. Redakcja mimo ewidentnego ukierunkowania i pełnej świadomości tego co robi, potrafi zadziwić, zyskać naszą sympatię.

„Cyfrowe Średniowiecze” to płyta, która potrafi zaintrygować, wzbudzić zainteresowanie. Kto choć trochę preferuje punk rockowe klimaty, ten z pewnością powinien zgłębić nowe wydawnictwo Redakcji. Reszta również może czuć się zaproszona – a nuż kogoś trafi – szczególnie, że są ku temu mocne liczne dowody (aż 15)...

Marcin Magiera



..::TRACK-LIST::..

1. Cyfrowe średniowiecze
2. Sto pełnych samotności lat
3. Miliony much
4. Kopiuj, wklej
5. Daj pospać
6. Dwie głowy
7. Cwany jeż
8. Mechanika
9. Niezdarny szkic
10. Bełkotem pijany
11. A może spróbuj
12. Rewanż
13. Wyprostowany palec
14. Winyl
15. Nasze realia



https://www.youtube.com/watch?v=rdtM2X755Kg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

W żadnym wypadku nie twierdzę, że 'Journey into Mystery' to medium bez skazy, ale dzięki porywającym riffom i ekscytującym utworom z pewnością mogę polecić fanom... cóż, praktycznie wszystkiego, co ciężkie!

FA

Long considered one of the underground classics of doom metal, this Pennsylvania band’s debut and only album is certainly a weighty and genuinely sinister affair. While not really belonging to the Sabbath school of doom, Dream Death were along with Medieval, Post Mortem and Blood Farmers, part of a school of thought that did not exclude punk snot and venom from the execution of the style. This basically means they have more deliberately rough edges than many in the genre, but also carry an organic feel that rounds out this record greatly. It’s a bit disconcerting at first how some of these songs shift passages one to the other within their frameworks, but after a short while the flow of “Back From The Dead” and “Divine In Agony become apparent. “Hear My Screams” dives in with a chugging pace and wonderfully malevolent (though hardly death metal) vocals from guitarist Brian Lawrence, also featuring a nice drum performance from Mike Smail. And man, listen to the distortion oozing from the guitars on “The Elder Race,” a slow and crawling number with visions of evil monks and Satanic rites dancing in it’s head. This record, despite the fact that far more mature and professional material would come from it’s some of it’s creators in their future guise as Penance, retains a unique aura and one singular to underground US metal of this era. Thus like Cirith Ungol and Brocas Helm, Dream Death are true cult cave dwellers in the shadows of metal’s mainstream presence, too obscure even for many fans who consider their tastes to be subterranean in it’s guise.

brocashelm


Dream Death was one of the more interesting cult bands in the late 80s metal scene. Having had a short initial run, the band members eventually found greener pastures in Penance but have also enjoyed their status with a recent reunion. While 2013 would see the release of their sophomore album Somnium Excessum, this 1987 effort is the only full-length from their prime and has proved to be an influential though obscure listen.

It’s no exaggeration to say that Dream Death didn’t really fit into a particular scene in their early days. Their style of doom was more unhinged than Saint Vitus or Pentagram but wasn’t as extreme as the sludge and death/doom that they would help inspire. Instead, they played an odd fusion of doom and thrash metal with Celtic Frost, Slayer, Venom, and the obligatory Black Sabbath as influences.

These cues can be heard in the riffs and muddy production job, but the vocals are where it stands out the most. Clearly inspired by Tom G Warrior with some Tom Araya inflections here and there, guitarist/vocalist Brian Lawrence has a harsh bark with an almost spoken word approach. It can run the risk of sounding bland but it definitely fits the filthy atmosphere in a way that a standard death grunt just couldn’t.

The songwriting is also diverse and covers the doom to thrash spectrum, oftentimes in the same song. The opening “Back From The Dead” and “Dream Death” show more thrash, “The Elder Race” and “Sealed In Blood” offer the most doom, and other like “Bitterness & Hatred” and “Divine In Agony” are a little harder to predict. The results are a mixed bag as four songs are pretty much perfect and the others range from great to somewhat directionless.

A couple lesser songs bring it down a notch, but Journey Into Mystery should be seen as a classic doom release. While there are more influential efforts from this period, its uniqueness makes it worth checking out and it definitely grows on you with repeated listens. And since the band has put out a solid comeback, I suppose we can finally stop wondering what could’ve been.

Twisted Psychology



..::TRACK-LIST::..

1. Back From The Dead 5:52
2. The Elder Race 5:34
3. Bitterness And Hatred 5:19
4. Black Edifice 4:44
5. Divine In Agony 5:38
6. Hear My Screams 4:20
7. Sealed In Blood 6:26
8. Dream Death 5:11



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar - Brian Lawrence
Bass - Ted Williams
Drums - Mike Smail
Guitar - Terry Weston




https://www.youtube.com/watch?v=X9KALQeSlnc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

W żadnym wypadku nie twierdzę, że 'Journey into Mystery' to medium bez skazy, ale dzięki porywającym riffom i ekscytującym utworom z pewnością mogę polecić fanom... cóż, praktycznie wszystkiego, co ciężkie!

FA

Long considered one of the underground classics of doom metal, this Pennsylvania band’s debut and only album is certainly a weighty and genuinely sinister affair. While not really belonging to the Sabbath school of doom, Dream Death were along with Medieval, Post Mortem and Blood Farmers, part of a school of thought that did not exclude punk snot and venom from the execution of the style. This basically means they have more deliberately rough edges than many in the genre, but also carry an organic feel that rounds out this record greatly. It’s a bit disconcerting at first how some of these songs shift passages one to the other within their frameworks, but after a short while the flow of “Back From The Dead” and “Divine In Agony become apparent. “Hear My Screams” dives in with a chugging pace and wonderfully malevolent (though hardly death metal) vocals from guitarist Brian Lawrence, also featuring a nice drum performance from Mike Smail. And man, listen to the distortion oozing from the guitars on “The Elder Race,” a slow and crawling number with visions of evil monks and Satanic rites dancing in it’s head. This record, despite the fact that far more mature and professional material would come from it’s some of it’s creators in their future guise as Penance, retains a unique aura and one singular to underground US metal of this era. Thus like Cirith Ungol and Brocas Helm, Dream Death are true cult cave dwellers in the shadows of metal’s mainstream presence, too obscure even for many fans who consider their tastes to be subterranean in it’s guise.

brocashelm


Dream Death was one of the more interesting cult bands in the late 80s metal scene. Having had a short initial run, the band members eventually found greener pastures in Penance but have also enjoyed their status with a recent reunion. While 2013 would see the release of their sophomore album Somnium Excessum, this 1987 effort is the only full-length from their prime and has proved to be an influential though obscure listen.

It’s no exaggeration to say that Dream Death didn’t really fit into a particular scene in their early days. Their style of doom was more unhinged than Saint Vitus or Pentagram but wasn’t as extreme as the sludge and death/doom that they would help inspire. Instead, they played an odd fusion of doom and thrash metal with Celtic Frost, Slayer, Venom, and the obligatory Black Sabbath as influences.

These cues can be heard in the riffs and muddy production job, but the vocals are where it stands out the most. Clearly inspired by Tom G Warrior with some Tom Araya inflections here and there, guitarist/vocalist Brian Lawrence has a harsh bark with an almost spoken word approach. It can run the risk of sounding bland but it definitely fits the filthy atmosphere in a way that a standard death grunt just couldn’t.

The songwriting is also diverse and covers the doom to thrash spectrum, oftentimes in the same song. The opening “Back From The Dead” and “Dream Death” show more thrash, “The Elder Race” and “Sealed In Blood” offer the most doom, and other like “Bitterness & Hatred” and “Divine In Agony” are a little harder to predict. The results are a mixed bag as four songs are pretty much perfect and the others range from great to somewhat directionless.

A couple lesser songs bring it down a notch, but Journey Into Mystery should be seen as a classic doom release. While there are more influential efforts from this period, its uniqueness makes it worth checking out and it definitely grows on you with repeated listens. And since the band has put out a solid comeback, I suppose we can finally stop wondering what could’ve been.

Twisted Psychology



..::TRACK-LIST::..

1. Back From The Dead 5:52
2. The Elder Race 5:34
3. Bitterness And Hatred 5:19
4. Black Edifice 4:44
5. Divine In Agony 5:38
6. Hear My Screams 4:20
7. Sealed In Blood 6:26
8. Dream Death 5:11



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar - Brian Lawrence
Bass - Ted Williams
Drums - Mike Smail
Guitar - Terry Weston




https://www.youtube.com/watch?v=X9KALQeSlnc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Uriah Heep - The Best Of... (2 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Uriah Heep
Album................: The Best Of... Part 1, Part 2
Genre................: Rock
Source...............: CD
Year.................: 1996 - 1997
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 65-69 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Essential! Records

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting - Part 1
---------------------------------------------------------------------

1. Uriah Heep - Gypsy [02:58]
2. Uriah Heep - Bird Of Prey [04:14]
3. Uriah Heep - Lady In Black * [04:45]
4. Uriah Heep - Salisbury (Edit) * [02:59]
5. Uriah Heep - July Morning [10:33]
6. Uriah Heep - Look At Yourself [05:10]
7. Uriah Heep - Easy Livin' [02:37]
8. Uriah Heep - The Wizard [03:00]
9. Uriah Heep - Sweet Lorraine [04:15]
10. Uriah Heep - Stealin' [04:51]
11. Uriah Heep - Suicidal Man [03:40]
12. Uriah Heep - Return To Fantasy [05:51]
13. Uriah Heep - Misty Eyes * [04:18]
14. Uriah Heep - Easy Livin' (Live) [03:01]
15. Uriah Heep - Stealin' (Live) [05:45]

Playing Time.........: 01:08:03
Total Size...........: 445,94 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting - Part 2
---------------------------------------------------------------------

1. Uriah Heep - The Hanging Tree [03:42]
2. Uriah Heep - Sympathy [04:45]
3. Uriah Heep - Wise Man (Single Edit) * [04:26]
4. Uriah Heep - Free Me [03:34]
5. Uriah Heep - Free 'n' Easy [03:06]
6. Uriah Heep - Come Back To Me [04:20]
7. Uriah Heep - Love Or Nothing [03:00]
8. Uriah Heep - Woman Of The Night (Live) [03:15]
9. Uriah Heep - Carry On (Single Edit) * [02:58]
10. Uriah Heep - Feelings (Single Edit) * [03:33]
11. Uriah Heep - Easy Livin' (Live 1980) ** [03:25]
12. Uriah Heep - Suicidal Man (Live 1980) ** [03:55]
13. Uriah Heep - That's The Way That It Is [04:08]
14. Uriah Heep - Think It Over [03:36]
15. Uriah Heep - Stay On Top [03:38]
16. Uriah Heep - The Other Side Of Midnight [03:57]
17. Uriah Heep - Too Scared To Run (Live In Moscow) [04:05]
18. Uriah Heep - Blood Red Roses [04:12]
19. Uriah Heep - Hold Your Head Up [04:34]
20. Uriah Heep - Blood On Stone [04:38]

Playing Time.........: 01:16:56
Total Size...........: 533,93 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Yfel 1710 powstał pięć lat temu, i debiutował pod banderą Malignant Voices „Willą Wisielców”. Potem był „Zlatują Się Ćmy” dla Pagan Records. „Black Metal Gnosis” to pełniak numer trzy, który to ukazał się dosłownie chwilę temu, wydany tym razem pod skrzydłami Societas. Był zatem czas, by z zespołem się zapoznać, tym bardziej, że każdy z wymienionych albumów przeplatany był splitem, zatem przekonany jestem, iż nazwa ta znana jest każdemu szanującemu się maniakowi krajowego black metalu. Można powiedzieć, że Yfel 1710 ukształtowali na scenie swoją pozycję, a nowe nagrania jeszcze bardziej ją ugruntowują. Bo zespół nie bawi się w eksperymenty, i od początku podąża ściśle obraną ścieżką, nawet jeśli poszczególne wydawnictwa minimalnie różnią się od sobą.

O „Black Metal Gnosis” można na przykład powiedzieć, że jest, przynajmniej statystycznie, nieco wolniejsza i bardziej nastawiona na klimat niż lodową zamieć. Nie jest to jednak zmiana ani drastyczna, ani zawierająca jakieś niespotykane dotychczas rozwiązania. Ot, mieszanka oparta głównie na norweskim graniu z okresu drugiej fali, zawierająca zarówno fragmenty blastujące, melodyjne tremolo, wolniejsze, nastrojowe kostkowanie jak i momenty atmosferyczne. Wszystko brzmiące oczywiście bardzo klasycznie, z wysoko strojonymi, bzyczącymi gitarami, z odpowiednią ilością szronu na strunach. W tym skandynawskim kurwidołku najwyraźniejszym polskim akcentem są oczywiście wokale, poza pierwszym kawałkiem, śpiewane po naszemu. Według mnie, element ten wyjątkowo do twórczości Yfel 1710 pasuje, bo, po pierwsze, czyni zespół natychmiast rozpoznawalnym, a po drugie, teksty Klimortha mają swój niepowtarzalny, charakterystyczny klimat, który mi bardzo odpowiada. Tak samo jak odpowiadają mi lekkie ucieczki muzyczne zespoły w kierunku klasyków lat dziewięćdziesiątych. Poprzednio, zazwyczaj Darkthrone. Na nowym albumie, Carpathian Forest, sami pewnie zauważycie w którym kawałku. No ale zbierając myśli do kupy… Panowie nagrali kolejny album blackmetalowy, który jest bardzo silną cegiełką krajowej sceny. Żaden kandydat do płyty roku, ale jednocześnie album, który ma swoją niezaprzeczalną wartość i jakość. Takich nagrań jak najwięcej. Mi się podoba.

jesusatan


“Black Metal Gnosis” by Polish band Yfel1710 is a fierce and conceptually rich black metal album that plunges listeners into the dark folklore and historical mysticism of the Warmia region. Released in September 2025 by Societas Oculorum Arcanorum, the album comes with 40 minutes of pure and nasty evilness and delivers a raw, uncompromising sound that without a doubt pays homage to the second wave of black metal. Of course this does not sound overly creative but with quality stompers like “Witchcraft Commandment” and “Diabelskie Pakty”, the band crafts a sonic landscape that is both aggressive and atmospheric and should be of interest for most genre aficionados.

The album’s themes seem to involve topics like spiritual decay, plague, and societal collapse, although it is hard to tell for me with the lyrics being in Polish. One of the standout tracks, “Nemezis”, draws lyrical inspiration from the mighty old H.P. Lovecraft, adding a layer of cosmic horror to the otherwise more earthbound narrative. This fusion of historical and literary elements gives the album a unique conceptual depth that sets it apart from more conventional black metal releases. In case you are interested not only in the brutal sonic assaults but love a complete package with intense atmosphere you came to the right place.

Musically, Yfel1710 attacks with a pretty traditional black metal approach, skipping most of the modern developments often found in recently hyped works in favor of cold riffs, venomous vocals, and relentless drumming. The band lineup—namely Klimorh (vocals/guitar), Góral (bass), Bocian (drums), and Szakal (guitar)—delivers a tight and technically profound performance while torturing their instruments. The production is quite raw but dynamic enough to my ears, enhancing the grim atmosphere and aligning with the genre’s ethos.

Showcasing their uncompromising aggression and experience when it comes to crafting truly remarkable cuts in every riff and through maniacal vocals, with their dark lyrics and perfect execution of every chord, Yfel1710 do not waste a lot of time. A wall of sounds, an abundance of sensations, an avalanche of blows and all this driven forward by the all-powerful, strong vocal work awaits you once the album has started. The songwriting is cleverly paced with the music following ups and downs, with more chaotic and some laid-back parts complementing each other effortlessly. The final product is coherent, melodic, with an idea and vision how this kind of music must be constructed to stay true to the origins but sound modern enough to be fully enjoyed. Yfel1710 somehow manage to combine traditional Norwegian grimness with the groovy and sometimes punky vibe of bands like Craft to enhance the Polish trademark elements.

The album comes with striking artwork kept in black and white and a noble 16-page booklet which is included in the CD edition. These elements reinforce the album’s conceptual ideas and offer fans a deeper immersion into its world. So in case you are a collector getting one of these beautiful shining discs is highly recommended. “Black Metal Gnosis” is a powerful statement from Yfel1710—an album that has zero interest in reinventing black metal but rather to play to its core values and combine it with regional history and pure darkness. For fans of classic black metal that combines the trademarks of the Scandinavian pioneers with some details of the Polish school this record is an easy recommendation.

Edmund Sackbauer



..::TRACK-LIST::..

1. Witchcraft Commandment 02:48
2. Walka ludzi z człowiekiem, ilości z jakością 05:05 Show lyrics
3. Black Metal Gnosis 04:31
4. Sam sobie Ofiarowany 04:18
5. W Pogardzie pospólstwa 05:30
6. Diabelskie Pakty 05:28
7. Klatka na ludzi 05:06
8. Nemezis 05:48



https://www.youtube.com/watch?v=yu7LGcgXgt8


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Yfel 1710 powstał pięć lat temu, i debiutował pod banderą Malignant Voices „Willą Wisielców”. Potem był „Zlatują Się Ćmy” dla Pagan Records. „Black Metal Gnosis” to pełniak numer trzy, który to ukazał się dosłownie chwilę temu, wydany tym razem pod skrzydłami Societas. Był zatem czas, by z zespołem się zapoznać, tym bardziej, że każdy z wymienionych albumów przeplatany był splitem, zatem przekonany jestem, iż nazwa ta znana jest każdemu szanującemu się maniakowi krajowego black metalu. Można powiedzieć, że Yfel 1710 ukształtowali na scenie swoją pozycję, a nowe nagrania jeszcze bardziej ją ugruntowują. Bo zespół nie bawi się w eksperymenty, i od początku podąża ściśle obraną ścieżką, nawet jeśli poszczególne wydawnictwa minimalnie różnią się od sobą.

O „Black Metal Gnosis” można na przykład powiedzieć, że jest, przynajmniej statystycznie, nieco wolniejsza i bardziej nastawiona na klimat niż lodową zamieć. Nie jest to jednak zmiana ani drastyczna, ani zawierająca jakieś niespotykane dotychczas rozwiązania. Ot, mieszanka oparta głównie na norweskim graniu z okresu drugiej fali, zawierająca zarówno fragmenty blastujące, melodyjne tremolo, wolniejsze, nastrojowe kostkowanie jak i momenty atmosferyczne. Wszystko brzmiące oczywiście bardzo klasycznie, z wysoko strojonymi, bzyczącymi gitarami, z odpowiednią ilością szronu na strunach. W tym skandynawskim kurwidołku najwyraźniejszym polskim akcentem są oczywiście wokale, poza pierwszym kawałkiem, śpiewane po naszemu. Według mnie, element ten wyjątkowo do twórczości Yfel 1710 pasuje, bo, po pierwsze, czyni zespół natychmiast rozpoznawalnym, a po drugie, teksty Klimortha mają swój niepowtarzalny, charakterystyczny klimat, który mi bardzo odpowiada. Tak samo jak odpowiadają mi lekkie ucieczki muzyczne zespoły w kierunku klasyków lat dziewięćdziesiątych. Poprzednio, zazwyczaj Darkthrone. Na nowym albumie, Carpathian Forest, sami pewnie zauważycie w którym kawałku. No ale zbierając myśli do kupy… Panowie nagrali kolejny album blackmetalowy, który jest bardzo silną cegiełką krajowej sceny. Żaden kandydat do płyty roku, ale jednocześnie album, który ma swoją niezaprzeczalną wartość i jakość. Takich nagrań jak najwięcej. Mi się podoba.

jesusatan


“Black Metal Gnosis” by Polish band Yfel1710 is a fierce and conceptually rich black metal album that plunges listeners into the dark folklore and historical mysticism of the Warmia region. Released in September 2025 by Societas Oculorum Arcanorum, the album comes with 40 minutes of pure and nasty evilness and delivers a raw, uncompromising sound that without a doubt pays homage to the second wave of black metal. Of course this does not sound overly creative but with quality stompers like “Witchcraft Commandment” and “Diabelskie Pakty”, the band crafts a sonic landscape that is both aggressive and atmospheric and should be of interest for most genre aficionados.

The album’s themes seem to involve topics like spiritual decay, plague, and societal collapse, although it is hard to tell for me with the lyrics being in Polish. One of the standout tracks, “Nemezis”, draws lyrical inspiration from the mighty old H.P. Lovecraft, adding a layer of cosmic horror to the otherwise more earthbound narrative. This fusion of historical and literary elements gives the album a unique conceptual depth that sets it apart from more conventional black metal releases. In case you are interested not only in the brutal sonic assaults but love a complete package with intense atmosphere you came to the right place.

Musically, Yfel1710 attacks with a pretty traditional black metal approach, skipping most of the modern developments often found in recently hyped works in favor of cold riffs, venomous vocals, and relentless drumming. The band lineup—namely Klimorh (vocals/guitar), Góral (bass), Bocian (drums), and Szakal (guitar)—delivers a tight and technically profound performance while torturing their instruments. The production is quite raw but dynamic enough to my ears, enhancing the grim atmosphere and aligning with the genre’s ethos.

Showcasing their uncompromising aggression and experience when it comes to crafting truly remarkable cuts in every riff and through maniacal vocals, with their dark lyrics and perfect execution of every chord, Yfel1710 do not waste a lot of time. A wall of sounds, an abundance of sensations, an avalanche of blows and all this driven forward by the all-powerful, strong vocal work awaits you once the album has started. The songwriting is cleverly paced with the music following ups and downs, with more chaotic and some laid-back parts complementing each other effortlessly. The final product is coherent, melodic, with an idea and vision how this kind of music must be constructed to stay true to the origins but sound modern enough to be fully enjoyed. Yfel1710 somehow manage to combine traditional Norwegian grimness with the groovy and sometimes punky vibe of bands like Craft to enhance the Polish trademark elements.

The album comes with striking artwork kept in black and white and a noble 16-page booklet which is included in the CD edition. These elements reinforce the album’s conceptual ideas and offer fans a deeper immersion into its world. So in case you are a collector getting one of these beautiful shining discs is highly recommended. “Black Metal Gnosis” is a powerful statement from Yfel1710—an album that has zero interest in reinventing black metal but rather to play to its core values and combine it with regional history and pure darkness. For fans of classic black metal that combines the trademarks of the Scandinavian pioneers with some details of the Polish school this record is an easy recommendation.

Edmund Sackbauer



..::TRACK-LIST::..

1. Witchcraft Commandment 02:48
2. Walka ludzi z człowiekiem, ilości z jakością 05:05 Show lyrics
3. Black Metal Gnosis 04:31
4. Sam sobie Ofiarowany 04:18
5. W Pogardzie pospólstwa 05:30
6. Diabelskie Pakty 05:28
7. Klatka na ludzi 05:06
8. Nemezis 05:48



https://www.youtube.com/watch?v=yu7LGcgXgt8


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Scorpions - Rock Believer - (2 CD)
(Deluxe Edition)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Scorpions
Album................: Rock Believer
Genre................: Rock
Source...............: CD
Year.................: 2022
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 74-75 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Universal Music Group

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting - CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Scorpions - Gas In The Tank [03:40]
2. Scorpions - Roots In My Boots [03:17]
3. Scorpions - Knock 'em Dead [04:11]
4. Scorpions - Rock Believer [03:57]
5. Scorpions - Shining Of Your Soul [03:57]
6. Scorpions - Seventh Sun [05:30]
7. Scorpions - Hot And Cold [04:12]
8. Scorpions - When I Lay My Bones To Rest [03:07]
9. Scorpions - Peacemaker [02:56]
10. Scorpions - Call Of The Wild [05:20]
11. Scorpions - When You Know (Where You Come From) [04:22]

Playing Time.........: 44:34
Total Size...........: 336,00 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting - CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. Scorpions - Shoot For Your Heart [04:01]
2. Scorpions - When Tomorrow Comes [03:47]
3. Scorpions - Unleash The Beast [04:17]
4. Scorpions - Crossing Borders [03:38]
5. Scorpions - When You Know (Where You Come From) (Acoustic Version)[03:44]

Playing Time.........: 19:30
Total Size...........: 146,17 MB

...( Info )...


Artist...............: Devin Shaffer
Album................: Patience
Genre................: Folk
Year.................: 2025
Codec................: Reference libFLAC 1.5

...( TrackList )...

001. Devin Shaffer - Intro
002. Devin Shaffer - Forever
003. Devin Shaffer - Cool
004. Devin Shaffer - All My Dreams Are Coming True
005. Devin Shaffer - Interlude I
006. Devin Shaffer - Anyone
007. Devin Shaffer - Night
008. Devin Shaffer - Interlude II
009. Devin Shaffer - I Guess I'm Crawling
010. Devin Shaffer - Stranger

...( Info )...


Artist...............: David Gray
Album................: Dear Life
Genre................: Pop
Year.................: 2025
Codec................: Reference libFLAC 1.5

...( TrackList )...

001. David Gray - After The Harvest
002. David Gray & Talia Rae - Plus & Minus
003. David Gray - Eyes Made Rain
004. David Gray - Leave Taking
005. David Gray - I Saw Love
006. David Gray - Fighting Talk
007. David Gray - Sunlight On Water
008. David Gray - That Day Must Surely Come
009. David Gray - Singing For The Pharaoh
010. David Gray - Acceptance (It's Alright)
011. David Gray - Future Bride
012. David Gray - The Only Ones
013. David Gray - The First Stone