...( Info )...
OldiesPart005⭐MP3@320kbps

...( TrackList )...
VA - A Box of Glam [1998-2021] (9 x CDs)
VA - Elements 1, 20 Glitter Associated Winners from the 70's (2023 Remastered Expanded Edition) (2005)
VA - Elements 2, 20 More Glitter Associated Winners from the 70's (2023 Remastered Expanded Edition) (2006)
VA - Glam Rock Goldmine CD1+CD2 (A Butterboy Compilation)
VA - Hot Tramps 220 Junk Shop Glam Ravers (Super Deluxe Edition) [2023] (9 x CDs)
VA - Oh! You Pretty Things, Glam Queens and Street Urchins 1970-76 [2021] (3 x CDs)
VA - Once Upon A Time In The West Midlands, The Bostin' Sounds Of Brumrock 1966-1974 [2021] (3 x CD's)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja debiutu VECTOM oryginalnie wydanego w 1985 roku. 35 minut old school speed metalu.
Limitowane do 500 sztuk wydanie slipcase CD z plakatem.


In the deep underground metal scene of Germany were hidden many great bands that no one knew of, especially outside the European territory. This was the case with the German speed metal band Vectom. Very little information is known about their background as well as the members of the band. They basically appeared in 1983, released two full-length records and then spit-up apparently in 1993. This is kind of unfortunate because they always lived in the obscurity and didn't benefit from great label support and promotion. Though, the amount of similar bands was absurd at this point, the band didn't innovate enough musically speaking. However, they still managed to release some material, despite dealing with those problems.

What we have here is the first album of Vectom titled "Speed Revolution". Some of you might tell yourself by looking at the cover art: "What the fuck is that?". Well this is understandable because no one really knows, but most people think that its some evil KKK guys dressed in black. I think these guys really tried to be offensive in their music, especially for a 1985 album, but this is what the shit was back then. Even though there are 10 songs on the record, it still only clocks at 35 minutes, and nearly all tracks average the 3 minutes of length. It tells a bit about the musical approach the band has taken.

The album begins with the self-titled track of the album, "Speed Revolution", with a creepy introduction until a guitar riff is unleashed accompanied by violent drumming blasts, which I really liked the sound. The chorus is pretty cool also, going simply, but efficiently by "Revolution!", it kind of feature the typical speed metal song structure. We also have the following "In Nomine Satanas" that doesn't bring much more to the table, but very intense drumming performance, and some sort of guitar solos, to say the least. I have a love/hate opinion about the third track "Damned Love" though, the main riff is killer, but the chorus doesn't sound that good for me at least, but still a good song whatsoever. The most memorable songs are definitely "Black Viper", "Satan's Colour" and "Open the Coffin" if you ask me. All three of these songs have a catchy as hell chorus, interesting melodic passages and nice solos as well as some unique vocals of Christian Bucher. He had a pretty nice voice tone and it fitted perfectly in this kind of raw speed metal with the semi-growling and high-pitched screams at times. One thing for sure, Vectom sounds exactly how German speed and thrash metal of the 80s is known for, their music can most likely be compared to other German bands such as Carrion, Necronomicon or Angel Dust. They also followed the evil and occult train of the mid-80s by adopting the satanic worship lyrics. However, they quickly changed their subjects in their second record and got better with their instruments too. Even though it's their first album, they still were talented musicians, they just didn't have the experience ... But one thing for sure, they had the will and ferocity. The "Speed Revolution" album production quality is really primitive, but still nice to listen too because we can actually hear all the instruments in the mix properly, the bass is especially interesting there, it will surely appeal to the people that are used to this kind of old school sound.

Overall, there's nothing really "original", but it doesn't mean that it's not great because in fact, this is a solid record and worthy of being among the great releases of German speed and thrash metal of the mid-80s. Maybe it's not as memorable or as good as the Sodom, Destruction and Kreator first records, but it definitely has it charm. I obviously recommend giving this album a chance, I am pretty sure that it can make some great headbanging moments, especially for fans of 80s old school metal that doesn't care about the sound quality, even if it's not bad in that particular case, for me at least.

DesecratorJ



..::TRACK-LIST::..

1. Speed Revolution
2. In Nomine Satanas
3. Damned Love
4. The Exterminator
5. Loudness And Speed
6. Black Viper
7. Day Of Execution
8. Open The Coffin
9. Satan's Colours
10. Too Fast For Hell



..::OBSADA::..

Wolfgang Sonhütter - Drums
Horst Götz - Guitars
Stefan Kroll - Guitars
Ralf Simon - Bass
Christian Bucher - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=6Lp0YS0NIx8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja debiutu VECTOM oryginalnie wydanego w 1985 roku. 35 minut old school speed metalu.
Limitowane do 500 sztuk wydanie slipcase CD z plakatem.


In the deep underground metal scene of Germany were hidden many great bands that no one knew of, especially outside the European territory. This was the case with the German speed metal band Vectom. Very little information is known about their background as well as the members of the band. They basically appeared in 1983, released two full-length records and then spit-up apparently in 1993. This is kind of unfortunate because they always lived in the obscurity and didn't benefit from great label support and promotion. Though, the amount of similar bands was absurd at this point, the band didn't innovate enough musically speaking. However, they still managed to release some material, despite dealing with those problems.

What we have here is the first album of Vectom titled "Speed Revolution". Some of you might tell yourself by looking at the cover art: "What the fuck is that?". Well this is understandable because no one really knows, but most people think that its some evil KKK guys dressed in black. I think these guys really tried to be offensive in their music, especially for a 1985 album, but this is what the shit was back then. Even though there are 10 songs on the record, it still only clocks at 35 minutes, and nearly all tracks average the 3 minutes of length. It tells a bit about the musical approach the band has taken.

The album begins with the self-titled track of the album, "Speed Revolution", with a creepy introduction until a guitar riff is unleashed accompanied by violent drumming blasts, which I really liked the sound. The chorus is pretty cool also, going simply, but efficiently by "Revolution!", it kind of feature the typical speed metal song structure. We also have the following "In Nomine Satanas" that doesn't bring much more to the table, but very intense drumming performance, and some sort of guitar solos, to say the least. I have a love/hate opinion about the third track "Damned Love" though, the main riff is killer, but the chorus doesn't sound that good for me at least, but still a good song whatsoever. The most memorable songs are definitely "Black Viper", "Satan's Colour" and "Open the Coffin" if you ask me. All three of these songs have a catchy as hell chorus, interesting melodic passages and nice solos as well as some unique vocals of Christian Bucher. He had a pretty nice voice tone and it fitted perfectly in this kind of raw speed metal with the semi-growling and high-pitched screams at times. One thing for sure, Vectom sounds exactly how German speed and thrash metal of the 80s is known for, their music can most likely be compared to other German bands such as Carrion, Necronomicon or Angel Dust. They also followed the evil and occult train of the mid-80s by adopting the satanic worship lyrics. However, they quickly changed their subjects in their second record and got better with their instruments too. Even though it's their first album, they still were talented musicians, they just didn't have the experience ... But one thing for sure, they had the will and ferocity. The "Speed Revolution" album production quality is really primitive, but still nice to listen too because we can actually hear all the instruments in the mix properly, the bass is especially interesting there, it will surely appeal to the people that are used to this kind of old school sound.

Overall, there's nothing really "original", but it doesn't mean that it's not great because in fact, this is a solid record and worthy of being among the great releases of German speed and thrash metal of the mid-80s. Maybe it's not as memorable or as good as the Sodom, Destruction and Kreator first records, but it definitely has it charm. I obviously recommend giving this album a chance, I am pretty sure that it can make some great headbanging moments, especially for fans of 80s old school metal that doesn't care about the sound quality, even if it's not bad in that particular case, for me at least.

DesecratorJ



..::TRACK-LIST::..

1. Speed Revolution
2. In Nomine Satanas
3. Damned Love
4. The Exterminator
5. Loudness And Speed
6. Black Viper
7. Day Of Execution
8. Open The Coffin
9. Satan's Colours
10. Too Fast For Hell



..::OBSADA::..

Wolfgang Sonhütter - Drums
Horst Götz - Guitars
Stefan Kroll - Guitars
Ralf Simon - Bass
Christian Bucher - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=6Lp0YS0NIx8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

The Oppressed przez lata stali się synonimem antyfaszystowskiej kultury skinheadów i walki o duszę ruchu skinheadów. Wielu kojarzy ich ściśle ze Skinheads Against Racial Prejudice, a wkład Roddy'ego Moreno w rozwój tego ruchu jest powszechnie uznawany za elementarny, ponieważ przywiózł nowojorski fenomen do swojej rodzinnej Walii, a następnie zaraził nim całą Europę.
Zaprojektował nawet dobrze znane logo SHARP – oparte na wizerunku wytwórni Trojan Records. Nigdy nie wstydząca się tagu Oi!, który wielu krytykowało, wytwórnia Moreno w latach 80., Oi Records, była odpowiedzialna za wczesne wydawnictwa Oi Polloi i The Blaggers, a także za serię albumów split Skins'n'Punks.


Zestaw 4 płyt CD zawierający 113 utworów studyjnych nagranych przez Welsh Oi! legendy Uciskani w latach 1981–2018.

Zawiera albumy „Oi! Oj! Music”, „Fatal Blow”, „We Can Do Everything” i „Music For Hooligans” oraz single „Never Say Die”, „Victims”, „Anti Fascist Oi!”, „Fuck Fascism”, „Strength In Unity” , „Hałas”, „Powstanie”, „Przemoc w piłce nożnej” i „Przesłanie 2 pokoleń 1”.

Zawiera także utwory pochodzące z rzadkich podzielonych kompilacji, a wiele z nich zostało wydanych w Wielkiej Brytanii po raz pierwszy.

Broszura zawiera szczegółowe notatki, zdjęcia każdego wydawnictwa i przegląd autorstwa wokalisty Roddy’ego Moreno.



4CD clam shell box set containing the 113 studio tracks recorded by Welsh Oi! legends The Oppressed between 1981 and 2018.
Featuring the albums ‘Oi! Oi! Music’, ‘Fatal Blow’, ‘We Can Do Anything’ and ‘Music For Hooligans’ plus the singles ‘Never Say Die’, ‘Victims’, ‘Anti Fascist Oi!’, ‘Fuck Fascism’, ‘Strength In Unity’, ‘The Noise’, ‘The Insurgence’, ‘Football Violence’ and ‘2 Generations 1 Message’.

Also includes tracks culled from rare split compilation albums, many of the songs getting a UK release for the first time.

The booklet features detailed liner notes, pictures of every release and an overview by vocalist Roddy Moreno.



..::TRACK-LIST::..

Music For Hooligans LP
1. CF3
2. That's Alright
3. Living With Unemployment
4. Same Old Story
5. Skinhead Times
6. Garageland
7. When I Was Young
8. All Together Now
9. 5 4 3 2 1
10. No Justice
11. Pressure Drop
12. We're The Hooligans
13. Substitute
14. Nazi Nightmare
15. Sleeping With The Enemy
16. Fuck Fascism

Strength in Unity! EP
17. Madness
18. Boots Are Made For Stompin'
19. Skinhead Girl (New Version)
20. CF3

The Noise EP
21. Cum On Feel The Noize
22. Mama Weer All Crazee Now
23. Gudbuy T'Jane

Fat Skins EP
24. The AFA Song
25. Do Anything You Wanna Do

Angelic Upstarts Tribute
26. Solidarity




https://www.youtube.com/watch?v=Ymt9WO7S9wo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

The Oppressed przez lata stali się synonimem antyfaszystowskiej kultury skinheadów i walki o duszę ruchu skinheadów. Wielu kojarzy ich ściśle ze Skinheads Against Racial Prejudice, a wkład Roddy'ego Moreno w rozwój tego ruchu jest powszechnie uznawany za elementarny, ponieważ przywiózł nowojorski fenomen do swojej rodzinnej Walii, a następnie zaraził nim całą Europę.
Zaprojektował nawet dobrze znane logo SHARP – oparte na wizerunku wytwórni Trojan Records. Nigdy nie wstydząca się tagu Oi!, który wielu krytykowało, wytwórnia Moreno w latach 80., Oi Records, była odpowiedzialna za wczesne wydawnictwa Oi Polloi i The Blaggers, a także za serię albumów split Skins'n'Punks.


Zestaw 4 płyt CD zawierający 113 utworów studyjnych nagranych przez Welsh Oi! legendy Uciskani w latach 1981–2018.

Zawiera albumy „Oi! Oj! Music”, „Fatal Blow”, „We Can Do Everything” i „Music For Hooligans” oraz single „Never Say Die”, „Victims”, „Anti Fascist Oi!”, „Fuck Fascism”, „Strength In Unity” , „Hałas”, „Powstanie”, „Przemoc w piłce nożnej” i „Przesłanie 2 pokoleń 1”.

Zawiera także utwory pochodzące z rzadkich podzielonych kompilacji, a wiele z nich zostało wydanych w Wielkiej Brytanii po raz pierwszy.

Broszura zawiera szczegółowe notatki, zdjęcia każdego wydawnictwa i przegląd autorstwa wokalisty Roddy’ego Moreno.



4CD clam shell box set containing the 113 studio tracks recorded by Welsh Oi! legends The Oppressed between 1981 and 2018.
Featuring the albums ‘Oi! Oi! Music’, ‘Fatal Blow’, ‘We Can Do Anything’ and ‘Music For Hooligans’ plus the singles ‘Never Say Die’, ‘Victims’, ‘Anti Fascist Oi!’, ‘Fuck Fascism’, ‘Strength In Unity’, ‘The Noise’, ‘The Insurgence’, ‘Football Violence’ and ‘2 Generations 1 Message’.

Also includes tracks culled from rare split compilation albums, many of the songs getting a UK release for the first time.

The booklet features detailed liner notes, pictures of every release and an overview by vocalist Roddy Moreno.



..::TRACK-LIST::..

Music For Hooligans LP
1. CF3
2. That's Alright
3. Living With Unemployment
4. Same Old Story
5. Skinhead Times
6. Garageland
7. When I Was Young
8. All Together Now
9. 5 4 3 2 1
10. No Justice
11. Pressure Drop
12. We're The Hooligans
13. Substitute
14. Nazi Nightmare
15. Sleeping With The Enemy
16. Fuck Fascism

Strength in Unity! EP
17. Madness
18. Boots Are Made For Stompin'
19. Skinhead Girl (New Version)
20. CF3

The Noise EP
21. Cum On Feel The Noize
22. Mama Weer All Crazee Now
23. Gudbuy T'Jane

Fat Skins EP
24. The AFA Song
25. Do Anything You Wanna Do

Angelic Upstarts Tribute
26. Solidarity




https://www.youtube.com/watch?v=Ymt9WO7S9wo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

--------------------------------------------------------------------
Dżem - Akustycznie
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Dżem
Album................: Akustycznie
Genre................: Blues
Source...............: CD
Year.................: 1994
Codec................: FLAC

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD


---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Dżem - Jesiony [06:42]
2. Dżem - Autsajder [06:39]
3. Dżem - Złoty Paw [06:31]
4. Dżem - Mała Aleja Róż [07:20]
5. Dżem - Czerwony Jak Cegła [06:18]
6. Dżem - Detox [14:18]
7. Dżem - List Do M. [06:55]
8. Dżem - Wehikuł Czasu [05:49]

Playing Time.........: 01:00:37
Total Size...........: 363,40 MB



---------------------------------------------------------------------
Dzem - Akustycznie (Suplement)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Dzem
Album................: Akustycznie (Suplement)
Genre................: blues
Source...............: CD
Year.................: 1994
Codec................: FLAC

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Dzem - Harley Moj [03:18]
2. Dzem - Kiepska Gra [03:12]
3. Dzem - Autsajder [05:23]
4. Dzem - Po Co? [02:30]
5. Dzem - Naiwne Pytania [05:39]
6. Dzem - Cala W Trawie [02:53]
7. Dzem - Usmiech Smierci [04:37]
8. Dzem - Koszmarna Noc [02:21]
9. Dzem - Czlowieku Co Sie Z Toba Dzieje [03:01]
10. Dzem - Sen O Victorii [02:59]
11. Dzem - Whisky [05:22]
12. Dzem - Modlitwa III [00:57]

Playing Time.........: 42:16
Total Size...........: 269,73 MB

Akustycznie – suplement – akustyczny album studyjny nagrany przez zespół Dżem,
wydany w grudniu 1994.
Jest to ostatni zarejestrowany album z Ryszardem Riedlem.

..::INFO::..

Kapela WS 666 istniała w latach 1979-1984 w Mońkach. Zagrała 8 koncertów, z czego większość w Mońkach. Ale były tez Białostockie Herkulesy w 1983r. i Augustów w 1984 r. Nagrali 5 utworów dla Radia Białystok z czego tylko jeden cenzura pozwoliła zaprezentować na antenie. W 1983 r. starali się dostać do Jarocina, ale nie powiodło się. Kapela grała w składzie: Wasos - wokal, Czacha - gitara, Plant - perkusja, Wiktor - bas.

Title: Nieznana Historia Monieckiego Punk Rocka

Artist: WS 666

Country: Polska

Year: 1983-1992

Genre: Punk

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1. Dlaczego (utwor pochodzi z sesji dla radia Białystok w 1983 r. Wersja ocenzurowana)
2. Twoje zycie
3. Zmęczony
4. Dlaczego (Demo 1983r.)
5. Ramones (Live Hades - Monki 27.10.1991r.)
6. Wolność (Demo 1983r.)
7. Żyjemy w brudach
8. Dlaczego
9. Daleko stad (Bonanza)
10, Suahili (Próba z 1990r.)
11. Czad (Live Hades - Monki 27.10.1991r.)
12. Instrumentalny
13. Rzecz o ... (Próba z 13.06.1992 nagrana w całości na kasecie jako Rehearsal Tape)
14. Fabryka
15. Trefny dzień
16. Tak wiele
17 To nie jest miłosna piosenka

..::INFO::..

Chaos UK to siła, z którą należy się liczyć w świecie punk rocka! Powstała w 1979 roku w Portishead w Somerset, ta ikoniczna grupa, prowadzona przez tajemniczego wokalistę znanego po prostu jako Chaos, na zawsze zapisała się w annałach historii anarcho-punka. Z dźwiękiem, który jest nieprzepraszająco szybki, surowy i konfrontacyjny, wyróżnili się jako przedstawiciele brytyjskiej sceny anarcho-punk w latach 80. Chaos UK to nie tylko byt muzyczny - to zjawisko kulturowe, które przesiąka swoją muzykę społecznie świadomymi tekstami i surową postawą, która głęboko koresponduje z ich zagorzałymi fanami. Ta reputacja sprawiła, że zyskali popularność nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale także wywarli wpływ za granicą, szczególnie w Japonii, gdzie ich agresywny dźwięk zapalił scenę muzyki noise. Wstawka zawiera EPkę, czwarte wydawnisctwo zespołu.

Title: Just Mere Slaves

Artist: Chaos UK

Country: Wielka Brytania

Year: 1986

Genre: HC Punk

Format / Codec: MP3

Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Control (Live in Japan)
2.Farmyard Boogie (Live in Japan)
3.No Security (Live in Japan)
4.Senseless Conflict (Live in Japan)
5.Victimised (Live in Japan)
6.4 Minute Warning
7.City Of Dreams
8.Just Mere Slaves
9.Rise From The Bubble

..::INFO::..

Pictures at an Exhibition album progresywnego brytyjskiego zespołu Emerson, Lake and Palmer wydany w roku 1971. Wersja pierwotna albumu zawiera utwory nagrane na żywo podczas koncertu, natomiast wersja zremasterowana, z roku 2001, została wzbogacona o ich wersje studyjne. Muzyka na płycie składa się z aranżacji utworów Modesta Musorgskiego pochodzących z miniatur z cyklu Obrazki z wystawy. Utwory zostały zarejestrowane podczas koncertu w ratuszu w Newcastle; pierwszy z nich zagrany został na organach Harrison & Harrison, które zostały w tym miejscu zainstalowane w roku 1928. W 1973 roku w kinach pojawił się teledysk przedstawiający występ artystów na żywo – można go również zobaczyć na płycie DVD z roku 2000, na której koncert uwieczniony został w systemie dolby surround.

Title: Pictures At An Exhibition

Artist: Emerson Lake & Palmer

Country: Wielka Brytania

Year: 1971

Genre: Rock

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1. Promenade
2. The Gnome
3. Promenade
4. The Sage
5. The Old Castle
6. Blues Variation
7. Promenade
8. The Hut of Baba Yaga
9. The Curse of Baba Yaga
10. The Hut of Baba Yaga
11. The Great Gates of Kiev/The End
12. Nutrocker

---------------------------------------------------------------------
VA - Przybij piątkę
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Various Artists
Album................: Przybij piątkę
Genre................: Rock
Source...............: CD
Year.................: 1997
Ripper...............: Exact Audio Copy 0.9b4 & Liteon LTN 526
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.2.1 20070917
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 86 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: ID3 v1.1, ID3 v2.3VorbisComment

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. (00:06:11) Dżem - Wehikuł czasu
2. (00:03:24) De Mono - Kolory
3. (00:04:19) Formacja Nieżywych Schabuff - Moi przyjaciele
4. (00:03:56) Formacja Nieżywych Schabuff - Lato
5. (00:04:09) Mafia - Imię deszczu
6. (00:00:27) Dżem - Tekst Ryśka
7. (00:04:22) Dżem - Wołanie o deszcz
8. (00:04:56) Golden Life - Ptak i drzewo
9. (00:04:11) Roan - W każdym z nas
10. (00:05:05) Józef Bachleda - Ameryka Ameryka
11. (00:02:12) PRL - Marian
12. (00:04:27) Atmosphere - Zamykam ocz
13. (00:02:49) Chocolate Spoon - Jestem wolny
14. (00:09:09) Dżem - Naiwne pytania
15. (00:03:56) Zespół Radia Flash i przyjaciele - Zbudujmy arkę

Playing Time.........: 01:03:33
Total Size...........: 376,13 MB

Artist:Perfect
Album: Unu
Year: 1982
Genre: Classic Rock, Pop Rock
Format: Flac


1 Co Za Hałas - Co Za Szum 3:42
2 Druga Czytanka Dla Janka 3:33
3 Idź Precz 3:29
4 Pocztówka Do Państwa Jareckich 5:01
5 Autobiografia 4:41
6 Akysz Biała Mysz 4:06
7 Nie Bój Się Tego Wszystkiego 4:58
8 Wyspa, Drzewo, Zamek 3:23
9 Chce Mi Się Z Czegoś Śmiać 3:15
10 Objazdowe Nieme Kino 4:41

Artist:Savage
Album: Savage
Year: 1994
Genre: Italo Disco
Format: Flac


1 Strangelove
Written-By – Martin L. Gore
3:25
2 Don't Cry Tonight (E.U.R.O. Mix By Lee Marrow)
Remix – Lee Marrow
4:54
3 I'm Loosing You 3:25
4 Goodbye 4:36
5 Don't You Want Me (Radio Version) 3:50
6 Only You (Tech Mix By Lee Marrow)
Remix – Lee Marrow
4:58
7 I Just Died In Your Arms 3:26
8 Don't Leave Me 3:08
9 A Love Again 4:32
10 Don't You Want Me (Ice Original Mix) 6:22
11 Don't Cry Tonight (Rap Mix By Ice MC)
Remix – ICE MC
5:27
12 Only You 3:50
13 Don't Cry Tonight (Voice Mix)
Remix – Stefano Secchi
5:26
14 Don't Cry Tonight (Original Version) 4:06

Artist: Izabela Trojanowska
Album: The Best Of
Year: 1991
Genre: Pop, Rock
Format: Flac


1. Izabela Trojanowska - Tyle Samo Prawd Ile Kłamstw [04:18]
2. Izabela Trojanowska - Nic Za Nic [04:32]
3. Izabela Trojanowska - Sobie Na Złość [03:46]
4. Izabela Trojanowska - Tydzień Łez [04:37]
5. Izabela Trojanowska - Wszystko Czego Dziś Chcę [04:09]
6. Izabela Trojanowska - Jestem Twoim Grzechem [05:57]
7. Izabela Trojanowska - Na Bohaterów Popyt Minął [04:23]
8. Izabela Trojanowska - Pieśń O Cegle [03:03]
9. Izabela Trojanowska - Układy [04:19]
10. Izabela Trojanowska - Obejdzie Się Bez Łez [04:10]
11. Izabela Trojanowska - Mało Siebie Znam [05:01]
12. Izabela Trojanowska - Brylanty [03:39]
13. Izabela Trojanowska - Karmazynowa Noc [03:54]
14. Izabela Trojanowska - Daj Boże, Daj [03:28]
15. Izabela Trojanowska - Nic Naprawdę [04:44]
16. Izabela Trojanowska - Obce Dni [03:32]

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Sacrilege to absolutnie kluczowy akt w historii brytyjskiego metalu, prowadzący słuchacza z krainy crusta w rejony doomu!
Pierwotnie wydany w 1985 roku, SACRILEGE był jednym z pierwszych zespołów lat 80-tych, za którym stanęli zarówno punki, jak i metalowcy.
Napędzany dzikim wokalem wokalistki Lyndy 'Tam' Simpson i naładowanymi politycznie tekstami, Behind The Realms Of Madness połączył klimat, thrash, hardcore, doom i death metal, tworząc ponadczasowy album, który bezpośrednio wpłynął na dziesiątki punków i metalowców.




Rok 1985 przyniósł debiut SACRILEGE. W przyszłości ich muzyka zwolni, nabierze ciężaru, mocy i dostojeństwa. Na „Behind the Realms of Madness” to skurwysyński thrash przesiąknięty crust/punkowym duchem. Nieco ponad 26 minut grania tak powalającego, że tracę oddech i miękną mi kolana.

To nie solówa na placu zabaw w ogródku jordanowskim, to konfrontacja, w której wszystkie chwyty są dozwolone, uliczna walka od ostatniej kropli krwi o więcej niż życie. Jej stawkę jest honor!

W głosie Lyndy Simpson słychać punkową rebelię i nieokiełznanie, a gitarowe riffy są tak charyzmatyczne, dobitne i spektakularne, że serce zaczyna bić nie tylko w piersi, ale i w uszach. Jednocześnie słuchać tu heavy metalowe harmonie i bardziej złożone aranżacje. W to wszystko wbijają się gitarowe frazy – bezwzględne, chamskie i bezczelne – nie tak szybkie i brutalne jak na wydanym dwa lata później „Scum”, ale o tym samym rodowodzie, z tej samej gleby wyrastające.

Tyle, że tu utwory mamy dłuższe, bardziej wyrafinowane, łączące punkową bezkompromisowość z metalową erudycją, a riffy są jak wściekłe psy, które tylko czasami spuszcza się ze smyczy. Tak jak w pulsującym, tętniącym agresją „Shadow From Mordor”, czy na rozpoczęcie trzeciego na płycie „At Death’s Door”, przy którym mam dreszcze, a włosy stają mi na sztorc. To proste riffowanie na początku drugiej minuty jest jak smaganie batem rozcinające skórę, a wokal Lyndy, czysto punkowy, dosadny, wulgarny, jakby pluła słowami, jakby wykrzykiwanymi frazami wymierzała otwartą dłonią palące razy prosto w twarz.

Jednym z moich ulubionych punktów tego albumu jest „The Closing Irony”. Pierwsza minuta tego kawałka to czysta magia, a później to powracające uderzenie w dzwon, solo jakby z innego świata, i znów dzwon i przekręcenie „pokrętła zajebistości” do poziomu, przy którym pragnę wyskoczyć ze swojego własnego ciała i kopnąć samego siebie w dupsko. Dopełnieniem jest pełen determinacji, histeryczny wokal, a na koniec uderzenie w dzwon i leżymy na podłodze. O odpoczynku jednak nie ma mowy, bo od razu na buty bierze nas ostatni na płycie „Out of Sight, Out of Mind”. I znów kopanie po brzuchu, skakanie po twarzy i równanie z ziemią. Riffy są obłędne, prują i rozrywają w sposób prosty, dosadny, bez żadnej ekwilibrystyki i gitarowej hochsztaplerki.

A gdy kawałek się urywa kończąc płytę, cisza jest tak wymowna, gwałtowna i brutalna, że natychmiast chcemy ją przerwać i włączyć ponownie. I tak cały dzień od rana do wieczora, bo to jeden z tych albumów, który sprawia, że jak już do niego powrócę do szybko oswobodzić się nie mogę.

Maria Konopnicka


Those of you with limited disposable income – and you can include me in this group – might find yourselves frustrated at the music industry’s tendency to reissue any and everything they can get the rights to. Others amongst you – and you can also include me in this group – will welcome reissues of old and obscure titles simply because it’s always nice to be able to access old hard-to-find or out-of-print albums that have either died with a shoddy format (cassettes), material I never actually owned or to replace stuff that has disappeared from my collection over the years. With the number of albums that have gone missing, forgive me for never inviting any of you over to my house ever again, but you can also feel free to scold me for associating with too many scumbags. But I digress…

That Relapse has sunk their tentacles into re-issuing the debut album by the ever-morphing and groundbreaking Sacrilege is surprising to these ears. Not because Behind the Realms of Madness is a questionable selection of dubious quality – far from it, it’s my favourite by these Birmingham nutters – but because I didn’t think many people besides me, the band’s small circle of friends and the smaller semi-circle of my friends still allowed into my house and near my record collection gave a shit. Sacrilege isn’t a name that gets thrown around much by either today’s whippersnappers or the late 30s/early 40s set determined to let everyone know how deep their cred runs and obscure their listening habits are. This, despite being groundbreaking in their own right and with members going on to spend time in Napalm Death, Anaal Nathrakh, Benediction, Cerebral Fix, English Dogs, Cathedral, The Varukers and Morrissey(?!). Back in the mid-80s, Sacrilege was melding D-beat crust punk with thrash, hardcore and radical political thought and having it delivered from the lungs of a fiery frontwoman at a time when the vast majority of boobs at underground punk and hardcore shows were man-boobs. So, good on ya Relapse for going down this road, ‘cuz my original copy of Behind… got lifted from my place by a guy who eventually ended up in the slammer (true story). I guess this means I’m never getting it back.

Behind… starts off with “Lifeline” and all guns are blazing, even with the introductory keyboard swell that must’ve had the crusties shaking in their Doc Marten’s about the possibility of what was to come. Never mind those bollocks, as anyone who stuck around past the twenty-second mark was handsomely rewarded as the main riff is one of the crowning achievements of English extreme music. A galloping beat powers it, Lynda ‘Tam” Simpson barks like a staccato-obsessed banshee, with a noisy but killer two-pronged lead burst and near-perfect arrangement driving the thematic point of excessive materialism home. This sets the foundation for the album’s approach as crusty punk gets steamrolled into thrash with a violently chugging edge. Never was able to figure out the tuning monstrosity introducing “Shadow from Mordor” (still can’t), but the wailing solo, flashy trills and sliding accents in the main riff make it a treat to experience, whether for the first or the millionth time. Similar accolades can be laid at the feet of “The Closing Irony,” “At Death’s Door” and just about every track comprising the original recording. It’s all top notch stuff that has withstood the test of time and was surprisingly still swimming around my memory vaults. The only two issues I might whine about is the nature of Simpson’s voice and approach making some of her phrasing interchangeable and the band’s tendency to milk a riff for far too long. But that’s six and one half dozen of the other when the riffs are this frickin’ good!

The bonus material compiles a demo the band recorded in 1986 – everything here has been re-mastered by From Ashes Rise’s Brad Boatright, in case you were curious about the sound quality improvements – for their Within the Prophecy album, and two live tracks. That’s not to mention the all-new cover, the supposed expanded art and liner notes (which we haven’t seen) and two new songs in the form of “Feed,” which injects a bit of stoner doom into the proceedings, and the taut thrash of “Dig Your Own Grave” which has Tam delivering a decade’s worth of frustration and hate through her guttery larynx. At under two minutes, it’s also the shortest song they’ve ever written and proves they can get to the fucking point. I guess you can’t take the punk out of an old punk, no matter how metal they try and get.

Kevin Stewart-Panko



..::TRACK-LIST::..

1. Lifeline 4:19
2. Shadow From Mordor 5:00
3. At Death's Door 5:14
4. A Violation Of Something Sacred 4:20
5. The Closing Irony 4:23
6. Out Of Sight, Out Of Mind 3:52

Bonus Tracks:
7. The Captive (1986 Demo) 4:07
8. Flight Of The Nazgul (1986 Demo) 5:49
9. Sight Of The Wise (1986 Demo) 6:15
10. Feed (2015) 5:12
11. Dig Your Own Grave (2015) 2:00
12. The Closing Irony (Live) 4:09
13. Bloodrun (Live) 5:13



..::OBSADA::..

Guitar - Damian Thompson
Vocals - Lynda 'Tam' Simpson
Bass - Frank Healy (tracks: 10, 11), Tony May (tracks: 1 to 9, 12, 13)
Drums - Andy Baker (tracks: 1 to 9, 12, 13), Spike T Smith (tracks: 10, 11)




https://www.youtube.com/watch?v=UKDFXDu9Mlo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Sacrilege to absolutnie kluczowy akt w historii brytyjskiego metalu, prowadzący słuchacza z krainy crusta w rejony doomu!
Pierwotnie wydany w 1985 roku, SACRILEGE był jednym z pierwszych zespołów lat 80-tych, za którym stanęli zarówno punki, jak i metalowcy.
Napędzany dzikim wokalem wokalistki Lyndy 'Tam' Simpson i naładowanymi politycznie tekstami, Behind The Realms Of Madness połączył klimat, thrash, hardcore, doom i death metal, tworząc ponadczasowy album, który bezpośrednio wpłynął na dziesiątki punków i metalowców.




Rok 1985 przyniósł debiut SACRILEGE. W przyszłości ich muzyka zwolni, nabierze ciężaru, mocy i dostojeństwa. Na „Behind the Realms of Madness” to skurwysyński thrash przesiąknięty crust/punkowym duchem. Nieco ponad 26 minut grania tak powalającego, że tracę oddech i miękną mi kolana.

To nie solówa na placu zabaw w ogródku jordanowskim, to konfrontacja, w której wszystkie chwyty są dozwolone, uliczna walka od ostatniej kropli krwi o więcej niż życie. Jej stawkę jest honor!

W głosie Lyndy Simpson słychać punkową rebelię i nieokiełznanie, a gitarowe riffy są tak charyzmatyczne, dobitne i spektakularne, że serce zaczyna bić nie tylko w piersi, ale i w uszach. Jednocześnie słuchać tu heavy metalowe harmonie i bardziej złożone aranżacje. W to wszystko wbijają się gitarowe frazy – bezwzględne, chamskie i bezczelne – nie tak szybkie i brutalne jak na wydanym dwa lata później „Scum”, ale o tym samym rodowodzie, z tej samej gleby wyrastające.

Tyle, że tu utwory mamy dłuższe, bardziej wyrafinowane, łączące punkową bezkompromisowość z metalową erudycją, a riffy są jak wściekłe psy, które tylko czasami spuszcza się ze smyczy. Tak jak w pulsującym, tętniącym agresją „Shadow From Mordor”, czy na rozpoczęcie trzeciego na płycie „At Death’s Door”, przy którym mam dreszcze, a włosy stają mi na sztorc. To proste riffowanie na początku drugiej minuty jest jak smaganie batem rozcinające skórę, a wokal Lyndy, czysto punkowy, dosadny, wulgarny, jakby pluła słowami, jakby wykrzykiwanymi frazami wymierzała otwartą dłonią palące razy prosto w twarz.

Jednym z moich ulubionych punktów tego albumu jest „The Closing Irony”. Pierwsza minuta tego kawałka to czysta magia, a później to powracające uderzenie w dzwon, solo jakby z innego świata, i znów dzwon i przekręcenie „pokrętła zajebistości” do poziomu, przy którym pragnę wyskoczyć ze swojego własnego ciała i kopnąć samego siebie w dupsko. Dopełnieniem jest pełen determinacji, histeryczny wokal, a na koniec uderzenie w dzwon i leżymy na podłodze. O odpoczynku jednak nie ma mowy, bo od razu na buty bierze nas ostatni na płycie „Out of Sight, Out of Mind”. I znów kopanie po brzuchu, skakanie po twarzy i równanie z ziemią. Riffy są obłędne, prują i rozrywają w sposób prosty, dosadny, bez żadnej ekwilibrystyki i gitarowej hochsztaplerki.

A gdy kawałek się urywa kończąc płytę, cisza jest tak wymowna, gwałtowna i brutalna, że natychmiast chcemy ją przerwać i włączyć ponownie. I tak cały dzień od rana do wieczora, bo to jeden z tych albumów, który sprawia, że jak już do niego powrócę do szybko oswobodzić się nie mogę.

Maria Konopnicka


Those of you with limited disposable income – and you can include me in this group – might find yourselves frustrated at the music industry’s tendency to reissue any and everything they can get the rights to. Others amongst you – and you can also include me in this group – will welcome reissues of old and obscure titles simply because it’s always nice to be able to access old hard-to-find or out-of-print albums that have either died with a shoddy format (cassettes), material I never actually owned or to replace stuff that has disappeared from my collection over the years. With the number of albums that have gone missing, forgive me for never inviting any of you over to my house ever again, but you can also feel free to scold me for associating with too many scumbags. But I digress…

That Relapse has sunk their tentacles into re-issuing the debut album by the ever-morphing and groundbreaking Sacrilege is surprising to these ears. Not because Behind the Realms of Madness is a questionable selection of dubious quality – far from it, it’s my favourite by these Birmingham nutters – but because I didn’t think many people besides me, the band’s small circle of friends and the smaller semi-circle of my friends still allowed into my house and near my record collection gave a shit. Sacrilege isn’t a name that gets thrown around much by either today’s whippersnappers or the late 30s/early 40s set determined to let everyone know how deep their cred runs and obscure their listening habits are. This, despite being groundbreaking in their own right and with members going on to spend time in Napalm Death, Anaal Nathrakh, Benediction, Cerebral Fix, English Dogs, Cathedral, The Varukers and Morrissey(?!). Back in the mid-80s, Sacrilege was melding D-beat crust punk with thrash, hardcore and radical political thought and having it delivered from the lungs of a fiery frontwoman at a time when the vast majority of boobs at underground punk and hardcore shows were man-boobs. So, good on ya Relapse for going down this road, ‘cuz my original copy of Behind… got lifted from my place by a guy who eventually ended up in the slammer (true story). I guess this means I’m never getting it back.

Behind… starts off with “Lifeline” and all guns are blazing, even with the introductory keyboard swell that must’ve had the crusties shaking in their Doc Marten’s about the possibility of what was to come. Never mind those bollocks, as anyone who stuck around past the twenty-second mark was handsomely rewarded as the main riff is one of the crowning achievements of English extreme music. A galloping beat powers it, Lynda ‘Tam” Simpson barks like a staccato-obsessed banshee, with a noisy but killer two-pronged lead burst and near-perfect arrangement driving the thematic point of excessive materialism home. This sets the foundation for the album’s approach as crusty punk gets steamrolled into thrash with a violently chugging edge. Never was able to figure out the tuning monstrosity introducing “Shadow from Mordor” (still can’t), but the wailing solo, flashy trills and sliding accents in the main riff make it a treat to experience, whether for the first or the millionth time. Similar accolades can be laid at the feet of “The Closing Irony,” “At Death’s Door” and just about every track comprising the original recording. It’s all top notch stuff that has withstood the test of time and was surprisingly still swimming around my memory vaults. The only two issues I might whine about is the nature of Simpson’s voice and approach making some of her phrasing interchangeable and the band’s tendency to milk a riff for far too long. But that’s six and one half dozen of the other when the riffs are this frickin’ good!

The bonus material compiles a demo the band recorded in 1986 – everything here has been re-mastered by From Ashes Rise’s Brad Boatright, in case you were curious about the sound quality improvements – for their Within the Prophecy album, and two live tracks. That’s not to mention the all-new cover, the supposed expanded art and liner notes (which we haven’t seen) and two new songs in the form of “Feed,” which injects a bit of stoner doom into the proceedings, and the taut thrash of “Dig Your Own Grave” which has Tam delivering a decade’s worth of frustration and hate through her guttery larynx. At under two minutes, it’s also the shortest song they’ve ever written and proves they can get to the fucking point. I guess you can’t take the punk out of an old punk, no matter how metal they try and get.

Kevin Stewart-Panko



..::TRACK-LIST::..

1. Lifeline 4:19
2. Shadow From Mordor 5:00
3. At Death's Door 5:14
4. A Violation Of Something Sacred 4:20
5. The Closing Irony 4:23
6. Out Of Sight, Out Of Mind 3:52

Bonus Tracks:
7. The Captive (1986 Demo) 4:07
8. Flight Of The Nazgul (1986 Demo) 5:49
9. Sight Of The Wise (1986 Demo) 6:15
10. Feed (2015) 5:12
11. Dig Your Own Grave (2015) 2:00
12. The Closing Irony (Live) 4:09
13. Bloodrun (Live) 5:13



..::OBSADA::..

Guitar - Damian Thompson
Vocals - Lynda 'Tam' Simpson
Bass - Frank Healy (tracks: 10, 11), Tony May (tracks: 1 to 9, 12, 13)
Drums - Andy Baker (tracks: 1 to 9, 12, 13), Spike T Smith (tracks: 10, 11)




https://www.youtube.com/watch?v=UKDFXDu9Mlo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Kolejny wymiotny wywar!
Muzyka chora i zepsuta...
Morderstwa... Kanibalizm... Rozwiązłość...
W pigułce z europejskiej trasy w 2003 roku!



..::TRACK-LIST::..

Necrotorture
1. Intro / Goblins Be Thine
2. Upon Frayed Lips Of Silence
3. Blaspheme The Body
4. Cannibal Holocaust
5. Parasite Eve
6. And You Will Live in Terror
7. Maim Attraction
8. Burning Moon Sickness
9. Flowers Of Flesh And Blood
10. Blood Freak
11. Rue Morgue Disciple
12. Embalmed Yet I Breathe
13. The Divine Art Of Torture
14. Ze Do Caixao
15. Young Burial
16. Credits

Sickcess

Extras:
1. Souncheck
2. Bored On A Bus
3. In-Store Horror
4. Sickcess Trailer
5. Nightmare Scenarios Trailer
6. Still Gallery



..::OBSADA::..

Killjoy (R.I.P. 2018) - Vocals
Mirai - Keyboards
Iscariah - Bass
Frediablo - Guitars
Titta - Drums
Fug - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=XWIRm3ovhOE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

---------------------------------------------------------------------
VA - 80 Przebojow na 80-lecie Polskiego Radia (5 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Various Artists
Album................: 80 Przebojow na 80-lecie Polskiego Radia (5 CD)
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 2005
Ripper...............: Exact Audio Copy 0.9b4 & HL-DT-ST DVDRAM GSA-4167B
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.2.1 20070917
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 60 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: ID3 v1.1, ID3 v2.3 VorbisComment

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD



CD: VA - 80 Przebojow na 80-lecie Polskiego Radia CD1
YEAR: 2005

01. Czesław Niemen / Sen o Warszawie [0:03:20.33]
02. Perfect / Autobiografia [0:04:33.66]
03. Maanam / Luciola [0:04:22.35]
04. Andrzej Rybiński / Nie liczę godzin i lat [0:03:15.71]
05. O.N.A. / Kiedy powiem sobie dość [0:03:49.42]
06. Czerwone Gitary / Takie ładne oczy [0:02:24.21]
07. Alicja Majewska / Odkryjemy miłość nieznaną [0:03:33.51]
08. Ryszard Rynkowski / Wypijmy za błędy [0:04:52.35]
09. Magda Umer / Koncert jesienny na dwa świerszcze i wiatr w kominie [0:03:36.17]
10. Eugeniusz Bodo / Umówiłem się z nią na dziewiątą [0:01:59.20]
11. Irena Santor / Powrócisz tu [0:04:07.70]
12. Czerwone Gitary / Biały krzyż [0:03:11.39]
13. Michał Bajor / Nie chce więcej [0:03:50.23]
14. Natalia Kukulska / Im więcej Ciebie tym mniej [0:04:42.64]
15. Lady Pank / Kryzysowa narzeczona [0:04:00.02]
16. Maryla Rodowicz / Sing, sing [0:02:43.60]
17. Irena Jarocka / Odpływają kawiarenki [0:04:22.49]


CD: VA - 80 Przebojow na 80-lecie Polskiego Radia CD2

01. Piotr Szczepanik / Żółte kalendarze [0:03:13.48]
02. Justyna Steczkowska / Dziewczyna szamana [0:03:52.12]
03. Stan Borys / Jaskółka uwięziona [0:05:12.00]
04. Zofia Kucówna / Piosenka o okularnikach [0:02:52.33]
05. Raz, Dwa, Trzy / Jutro możemy być szczęśliwi [0:05:34.44]
06. Marek Grechuta & Anawa / Dni, których nie znamy [0:04:52.70]
07. Zdzisława Sośnicka / Aleja gwiazd [0:04:05.29]
08. Czerwone Gitary / Nie zadzieraj nosa [0:02:46.03]
09. Wojciech Gąssowski i Alibabki / Gdzie się podziały tamte prywatki [0:03:11.11]
10. Anna Jantar / Staruszek świat [0:03:28.33]
11. Stanisław Sojka / Cud niepamięci [0:03:47.70]
12. Bogusław Mec / Jej portret [0:03:49.01]
13. Perfect / Niewiele Ci mogę dać [0:04:30.67]
14. Edyta Górniak / To nie ja [0:03:04.56]
15. Czesław Niemen / Dziwny jest ten świat [0:03:36.17]
16. Lombard / Szklana pogoda [0:03:31.55]


CD: VA - 80 Przebojow na 80-lecie Polskiego Radia CD3

01. Tadeusz Woźniak / Zegarmistrz światła [0:05:20.66]
02. Edyta Geppert / Jaka róża, taki cierń [0:05:28.61]
03. Myslovitz / Scenariusz dla moich sąsiadów [0:03:11.58]
04. Reni Jusis / Kiedyś Cię znajdę [0:05:43.56]
05. Papa Dance / Nasz Disneyland [0:03:39.24]
06. Wawele / Biały latawiec [0:02:55.24]
07. Wilki / Baśka [0:03:34.47]
08. Majka Jeżowska / Najpiękniejsza w klasie [0:04:08.26]
09. Skaldowie / Cała jesteś w skowronkach [0:04:51.10]
10. Kasia Kowalska / To co dobre [0:03:35.70]
11. Jerzy Połomski / Bo z dziewczynami [0:03:48.74]
12. Adrianna Biedrzyńska & Zbigniew Zamachowski / Czy te oczy mogą kłamać [0:02:39.63]
13. Formacja Nieżywych Schabuff / Klub wesołego szampana [0:03:50.73]
14. Wojciech Młynarski / Jesteśmy na wczasach [0:05:06.54]
15. Zbigniew Kurtycz / Cicha woda [0:02:23.00]
16. Maryla Rodowicz / Niech żyje bal [0:04:58.51]


CD: VA - 80 Przebojow na 80-lecie Polskiego Radia CD4

01. Republika / Mamona [0:03:39.14]
02. Halina Frąckowiak / Serca gwiazd [0:04:23.59]
03. Grzegorz Turnau / Cichosza [0:03:14.36]
04. Anna Jurksztowicz / Stan pogody [0:03:28.32]
05. Shakin Dudi / Au, sza la la la [0:02:29.72]
06. Ich Troje / Powiedz [0:04:09.02]
07. Izabela Trojanowska / Wszystko, czego dziś chce [0:04:04.47]
08. Happy End / Jak się masz kochanie [0:03:59.40]
09. Edyta Geppert / To się nie sprzeda Pani Geppert [0:03:18.61]
10. Pudelsi / Uważaj na niego [0:03:13.34]
11. Krzysztof Krawczyk / Ostatni raz zatańczysz ze mną [0:03:48.37]
12. Maryla Rodowicz / Mówiły mu [0:03:20.33]
13. Golec Orkiestra / Lornetka [0:04:53.22]
14. Kayah / Testosteron [0:03:09.72]
15. Czesław Niemen i Akwarele / Czy mnie jeszcze pamiętasz [0:03:27.19]
16. Jan Pietrzak / Żeby Polska była Polska [0:04:12.31]


CD: VA - 80 Przebojow na 80-lecie Polskiego Radia CD5

01. Czesław Niemen / Wspomnienie [0:03:50.48]
02. Maryla Rodowicz / Małgośka [0:04:27.55]
03. Yugoton / Malcziki [0:03:31.58]
04. Edyta Geppert / Och życie, kocham cię życie [0:02:58.71]
05. Seweryn Krajewski / Uciekaj moje serce [0:03:33.62]
06. Hanka Ordonówna / Miłość ci wszystko wybaczy [0:03:05.21]
07. Stare Dobre Małżeństwo / Czarny blues o czwartej nad ranem [0:03:17.46]
08. Grażyna Łobaszewska / Czas nas uczy pogody [0:04:51.15]
09. Hey / Texański [0:02:39.56]
10. Skaldowie / Prześliczna wiolonczelistka [0:03:19.73]
11. Anna Maria Jopek / Na dłoni [0:03:23.40]
12. Jacek Kaczmarski / Obława [0:02:43.40]
13. Breakout / Poszłabym za tobą [0:03:16.66]
14. Ryszard Rynkowski / Szczęśliwej drogi już czas [0:05:49.74]
15. Hanna Banaszak / Samba przed rozstaniem [0:06:17.22]
16. Grupa wokalna Melodia i Kukla Band / Nasze Radio [0:02:37.60]
17. Seweryn Krajewski / Biała kartka [0:03:34.48]

---------------------------------------------------------------------
VA - Przeboje Romualda Lipko [2005]
---------------------------------------------------------------------

Artist........: Various Artists
Album.........: Przeboje Romualda Lipko
Genre.........: Pop
Source........: CD
Year..........: 2005
Ripper........: Exact Audio Copy (Secure mode) & Asus CD-S520
Codec.........: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality.......: Lossless, (avg. compression: 70 %)
Channels......: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit

Included......: NFO, M3U, CUE
Covers........: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Anna Jantar - Układ z życiem [02:48]
2. Izabela Trojanowska - Tyle samo prawd, ile kłamstw [04:12]
3. Urszula - Malinowy król [05:03]
4. Zdzisława Sośnicka - Aleja gwiazd [04:03]
5. Basia Sikorska - C.D.N [04:11]
6. Irena Jarocka - Nie odchodź jeszcze [04:24]
7. Irena Santor - Jak fart, to fart [04:06]
8. Małgorzata Kożuchowska - Są takie rzeczy, które trzeba mieć[04:05]
9. Halina - Na księżej łące [04:13]
10. Anna Jantar - Do żony wróć [04:24]
11. Zdzisława Sośnicka - Będzie co ma być [04:41]
12. Urszula - Dmuchawce, latawce, wiatr [05:26]
13. Eleni - Postaw na mnie, a zatrzymam deszcz [05:02]
14. Irena Santor - Jeszcze kochasz mnie [04:02]
15. Maryla Rodowicz - Tak nam słodko, tak nam gorzko [04:26]
16. Basia Sikorska - Gramatyka miłości [04:50]
17. Izabela Trojanowska - Wszystko, czego dziś chcę [04:05]
18. Anna Jantar - Nic nie może wiecznie trwać [03:45]

Playing Time.........: 01:17:54
Total Size...........: 548,37 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ten opis płyty Neala Morse’a muszę zacząć od swoistej spowiedzi. Jest mi bardzo ciężko utrzymać jakikolwiek dystans w stosunku do jego twórczości we wszelkich jej odcieniach i stylach. Dzieje się tak ponieważ z twórczością tego artysty jestem związany już od lat 90. Jest to dla mnie swoisty narkotyk, od którego nie chcę się uniezależnić. Jest nawet gorzej, z każdym wydawnictwem pogrążam się coraz bardziej w odmętach nałogu. Jest moim ulubionym kompozytorem i jest tak integralną częścią mojej muzycznej tkanki, że wzruszam się zawsze, gdy wydaje jakąkolwiek płytę czy to tzw. progresywną, czy też bardziej osobistą, stonowaną, wręcz akustyczną. Nawet, gdy wydaje mi się, że coś się jakby nie zgrało, jakby było nie takie, to przymykam oczy i pozwalam sobie na ‘płynięcie w poprzek dźwięków’. W zasadzie jest tylko jedna płyta, która chyba już się mocno zakurzyła na którejś z półek – „Sola Gratia” z 2020 roku, lecz co jakiś czas mówię sobie, że nadszedł ten czas, by wysłuchać jej bardziej uważnie.

Mam, nie będę ukrywać, nieco ‘kłopotów’ z tą osobistą, solową twórczością artysty. Dotyczą one głównie niesionych treści, przesłania. Rozumiem przyczyny, jakie towarzyszą autorowi, rozumiem sytuację, w której powstały/powstawały poszczególne wydawnictwa, ale nie zawsze zgadzam się z tezami, które Morse stawia w tej części swojej muzyczno-życiowej opowieści. A i chyba zmianie (w stronę bardziej łagodną) ulegają też poglądy samego Morse’a, co na przykłąd słychać na ostatniej z takich płyt – „Late Bloomer”. Morse odchodzi od stwierdzeń ‘religijnego wojownika’ i wydaje się zmierzać ku sferze samodoskonalenia, samouświadamiania sobie swojego miejsca w świecie, w rodzinie, w szeroko rozumianej kulturze i po prostu wśród ludzi. I chyba dostrzega konieczność większej tolerancji. Niemniej jednak, mimo tych „ludzko-muzycznych mankamentów” uważam , że Neal Morse jest jednym z najważniejszych twórców muzyki progresywnej i zawsze z odrobiną niepewności czekam na jego kolejne dzieła.

Już przed powstaniem płyta „No Hill For A Climber” została nazwana „inną”. Stało się tak dlatego, że poza solowymi płytami Morse’a sygnowanymi jego imieniem i nazwiskiem, które nie były wydawnictwami ukazującymi się pod szyldem jakiegoś zespołu (np. The Neal Morse Band, Flying Colors) jest ona pierwszym wydawnictwem opublikowanym pod nazwą zespołową bez Mike'a Portnoya i innych członków The Neal Morse Band. I od razu zrodziły się pytania, które często pojawiają się przy takich okazjach: czy perkusja będzie równie dobra?, czy ta formacja nie będzie jakimś konkurentem dla TNMB? i, oczywiście, to najważniejsze z pytań: kim są muzycy towarzyszący Nealowi na nowym albumie? A odpowiedź na to ostatnie pytanie jest bardzo prosta: to znajomi z sąsiedztwa. Znani ze wspólnego muzykowania podczas świąt i innych podobnych uroczystości. Jak mówi Morse: „(…) Moja żona zasugerowała, że ​​powinienem pomyśleć o zrobieniu czegoś razem z niesamowicie utalentowanymi młodymi chłopakami, których mamy tutaj lokalnie – jak Chris Riley (bas), Andre Madatian (gitara) i Philip Martin (perkusja). Wiedziałem, jak dobrzy są grając z nimi na naszych koncertach bożonarodzeniowych i innych podobnych uroczystościach”. Dołączył do tych znajomków także wokalista - Johnny Bisaha i to jest podstawowy skład muzyczny, z jakim mamy do czynienia na nowym krążku. Jak toczyła się współpraca „starego muzycznego wyjadacza” i „chłopaków z okolicy”? „(…) „Ci goście wiele wnieśli (…). Praca z nowymi i młodszymi ludźmi daje pewną świeżość. Jest kilka muzycznych pomysłów, które nigdy nie przyszłyby mi do głowy: jest tu mnóstwo nowych rzeczy” – odpowiada sam Morse. Ciekawa historia wiąże się z obecnością w zespole drugiego (obok samego Morse’a) wokalisty – Johnny’ego Bisaha: „(…) Komponując „No Hill For A Climber”, zauważyłem, że będzie tam dużo wokali w wyższej tonacji, więc skontaktowałem się z Johnnym, który przyszedł i posłuchał muzyki. Spodobała mu się i zaczął śpiewać. I od razu pomyślałem: „O rany, to jest ten facet!” – wspomina Morse. Bo trzeba zaznaczyć, że „nowością” tego albumu jest to, że Morse oddaje wiele partii wokalnych (zwłaszcza tych w wyższych tonacjach) właśnie wspomnianemu Johnny’emu Bisaha i Chrisowi Rile.

Czy jest jeszcze coś nowego w stosunku do poprzednich wydawnictw sygnowanych przez Morse’a? On sam tak ocenia cały album: „(…) Gdybym miał porównać jego strukturę do albumów, które zrobiłem w przeszłości, to czymś podobnym byłby album „Bridge Across Forever” Transatlantica lub „V” Spock’s Beard; to nie jest tak, że ten album brzmi jak tamte, jest po prostu do nich strukturalnie podobny. Zawiera wokale, style gry i krajobrazy dźwiękowe, których wiele osób nigdy wcześniej nie słyszało. Każdy, z kim pracujesz, trochę cię zmienia, więc nawet ja brzmię trochę inaczej w tym przypadku, to mam nadzieję, że każdemu się to spodoba”. Jak to rozumieć? Wydaje mi się, że ten nowy album jest spokojniejszy (z wyjątkiem jednego utworu), bardziej muzycznie zbalansowany i zwarty. Zawiera trzy krótkie kompozycje i dwie ponad dwudziestominutowe suity.

Płytę otwiera i zamyka suita. Ale zacznijmy od „środka”, od tych „krótkich” kompozycji. „Thief”, „All the Rage” i „Ever Interceding” – to, w porównaniu do utworów początkowego i końcowego, „miniaturki”, niemal „muzyczne wprawki”. Lecz mimo to, że trwają trochę ponad pięć minut każdy, to reprezentują oddzielną stylizację muzyczną.

„Thief” to rockowy majstersztyk, zupełnie inny na tle dotychczasowej twórczości Morse’a. Właściwie wyjątkowy pod każdym względem. Jest rockowy we współczesnym tego słowa znaczeniu, korzysta z elektronicznej koloratury, a aranżacyjnie może stanąć w szranki z najbardziej współczesnym kompozycjami lekko synthowymi (lecz nie popowymi), a jednocześnie nawiązuje do… King Crimson. Zresztą odniesienia do tego zespołu nie dotyczą tylko tego utworu. „(…) (Ten utwór – przyp. R.P.) jest tak różny od pozostałych… Jestem naprawdę zadowolony ze sposobu, w jaki powstał. To całkiem szalone. W środku jest nawet naprawdę fajny fragment instrumentalny w stylu King Crimson, który Chris Riley wymyślił kilka lat temu w Radiant School” – wspomina Morse dodając, że jest to jego ulubiony utwór na płycie. Utwór opowiada o złodziejstwie, ale nie tylko tym ‘prostym’ jak ukradzenie portfela czy karty kredytowej. Mówi o zagarnięciu duszy, osobowości, tożsamości. Ciekawi mnie czy zgodzą się Państwo z tezą, że utwór ten brzmi nieco queenowsko?...

Moim ulubionym natomiast jest „All the Rage”. Morse tak opowiada o jego powstaniu: „(…) „All the Rage” to drugi utwór, który nagrałem z chłopakami. Napisałem go z myślą o nich i nagraliśmy go dość szybko. Chcieliśmy uzyskać wrażenie występu live, więc zagraliśmy go niemal na żywo, co stało się dla mnie pewnym wyzwaniem podczas solo na fortepianie! Jestem bardzo zadowolony z tego jak wyszła ta piosenka i naprawdę czuję, że można w niej usłyszeć energię całego zespołu!”. I dlatego to mój ulubiony utwór. Proszę zobaczyć wideoklip do tej piosenki – energia, radość i muzyczna moc!

Czy jeżeli napiszę, że „Ever Interceding” to także mój ulubiony utwór z tej płyty, to nie będzie to zbytnią przesadą? Pewnie tajemnicą pozostanie odpowiedź na pytanie czy ten utwór został napisany specjalnie na tę płytę, czy też może leżał sobie gdzieś tam zamknięty i oczekiwał na ‘swój czas’. Akustyczna gitara na początku i czysty głos Johnny’iego Bisahy przechodzący w płynącą wolno opowieść o upływie czasu, zagubieniu, o spoglądaniu w przeszłość i szukaniu w niej odpowiedzi na pytania teraźniejszości. Ten utwór to połączenie prostego brzmienia instrumentów z niemal anielskim głosem wokalisty. Co ciekawe, całość jest napisana w tonacji D-dur…Wysoko. To tonacja nie dla głosu Morse’a. Zbyt wysoka. On sam przyznaje: „(…) kiedy to pisałem, wiedziałem, że nie będę umieć tego zaśpiewać! (…) Ale nie chciałem zmieniać tonacji i dostosowywać jej dla mnie; nie wydawało mi się to właściwe”. Jakie było wyjście z tej sytuacji? Znaleźć wokalistę. „(…) Zacząłem więc wykonywać dużo telefonów, a wspólny znajomy powiedział: ‘Mam takiego faceta, to Johnny Bisaha. Będzie niesamowity’. To jest niewiarygodne, myślę, że spotkaliśmy się pod koniec kwietnia. Przyjechał, jak sądzę, w pierwszym tygodniu maja i w dwa dni nagrał wszystkie partie wokalne na płycie”. Czy porównanie tego utworu do „We All Need Some Light” nie jest zbyt odważne? Moim zdaniem nie jest.

Zanim przejdę do dwóch najbardziej epickich utworów na płycie rozszyfrujmy jej tytuł, a w zasadzie zacytujmy wypowiedź samego Morse’a: „(…) Cóż, to nie jest album koncepcyjny, więc nie opowiada żadnej historii; to nie jest tak jak na „Close To The Edge”.(…) [Skąd wyrażenie – przyp. R.P.] „No Hill For A Climber”? – czytałem książkę „Demon Copperhead” [autorstwa Barbary Kingsolver – przyp. R.P.], było to w lutym. Lecieliśmy do mojej córki i jej męża do Kolorado. Nagle stwierdziłem: ‘Co za określenie!’. Nie wiem, czy kiedykolwiek tak masz, że czytasz i wyskakuje ci jakieś zdanie. ‘To fajne powiedzenie! Nigdy tego nie słyszałem’. Więc po prostu siedziałem w samolocie i zacząłem tę frazę sobie śpiewać. Wstałam i zacząłem chodzić tam i z powrotem, bo nie chciałam obudzić osoby siedzącej obok mnie. Chodzę więc tam i z powrotem, śpiewając do telefonu, mając nadzieję, że nie będzie zbytniego hałasu. Spora część szkicu refrenu pojawiła się w samolocie. A potem usiadłem i znów zacząłem czytać książkę. I chwilę później zacząłem słyszeć kolejne słowa. Więc wstaję i znowu chodzę po pokładzie samolotu! Podczas tego jednego lotu wstawałem kilka razy. W końcu żona mi powiedziała, bo siedziała z dzieckiem gdzie indziej: ‘Człowieku, co z tobą? Co się dzieje? Czy zwariowałeś?’. Odpowiedziałem: ‘Nie wiem; Bóg daje mi mnóstwo myśli do przetrawienia – chcę mieć pewność, że tego nie stracę!’ (…)”.

„No Hill For A Climber” – w dosłownym tłumaczeniu nie znaczy nic – „nie ma góry dla wspinacza, alpinisty…”. Ale może gdyby pokusić się o nieco metaforyczne rozumienie tych słów jako: „nie ma góry niemożliwej do zdobycia dla człowieka…”, „nie ma nic niemożliwego do osiągnięcia” - to może ten kierunek interpretacyjny będzie bardziej prawidłowym, zwłaszcza w odniesieniu do ostatniej suity z tego wydawnictwa.

Ale zacznijmy od tej pierwszej – „Eternity In Your Eyes”. To dwadzieścia minut wspaniałej muzycznej wędrówki drogami bardzo melodyjnych aranżacji. Ta suita to powrót do najlepszych tradycji spod znaku grupy Spock’s Beard. To wspaniały przykład melodyjnego rocka symfonicznego. Składa się z siedmiu części: - I : Prelude to Eternity (Instrumental), II : I See the Sun, lll: Northern Lights, IV : Echoes of Forever (Instrumental), V : The Dream's Still Alive, Vl : Hammer and Nail i VIl : Daylight. Każdy słuchacz tego typu muzyki jest przyzwyczajony do tego, że początkowe części takich utworów to często kompozycje instrumentalne stanowiące muzyczną uwerturę, wstęp przygotowujący do tego, co nastąpi za moment. Tutaj jednak mamy do czynienia z nowością kompozycyjną. Część czwarta suity, „Echoes of Forever”, to także część instrumentalna. Tym razem jednak jej zadaniem jest połączenie części o różnych tempach. Ale proszę się nie bać, w niczym nie zmienia to melodyjności utworu. Jest to, co ma być. Są majestatyczne, płynne i wręcz symfoniczne elementy. Przez dwadzieścia minut znajdujemy wszystko - od uwertur po wspaniałe pejzaże dźwiękowe, od brzmień orkiestrowych po bluesowe gitary. I można by powiedzieć: ‘przecież to już wszystko było na płytach Spock’s Beard, na płytach Transatlantica…’. Lecz cechą odróżniającą tę suitę od innych jest fakt, że bardzo odczuwalne jest wrażenie, że jest to kompozycja zbiorowa. Morse nie jest jedynym wokalistą, całość jest zbalansowana, cichsza, spokojniejsza. Nie ma aż tak wielu zmian metrum i, co chyba jest najważniejsze, w bardzo umiejętny sposób zastosowano śpiew chóralny. Poszczególne części suity zostały niejako przydzielone poszczególnym wokalistom i nie jest to podział, którego zadaniem jest kontrapunktowanie poprzedniego. Raczej mamy tu wokalną współpracę, zwłaszcza, że tonacyjnie głosy poszczególnych wokalistów się różnią. Ta suita to także dowód na to, że Morse potrafi dostarczyć, niezależnie od jakości muzyków towarzyszących (nie ubliżając im samym) ‘produkt’ najwyższej jakości. No bo proszę przysłuchać się uważniej np. fragmentowi gitarowego sola rozpoczynającego się w dziesiątej minucie. I właśnie te gitarowe solówki, to kolejny, nowy element w twórczości Morse’a.

Ostatnia i zarazem tytułowa kompozycja to suita „No Hill for a Climber”. Tym razem to dwadzieścia osiem minut muzyki podzielonej na sześć części: I. The Mountain and the Valley, II. A Hill So High, III. Burn It Down, IV. Love Is All, V. The Resonance, VI. The Mountaintop Beyond the Sky. Nieco inaczej niż w dotychczasowych kompozycjach rozpoczyna się ta część muzycznej podróży w… góry. Od szumu wiatru i nieco egzotycznie brzmiącej gitary. Ale już w drugiej minucie jej trwania powracamy do znanego Morse’owskiego sposobu aranżacyjnego – mocnych klawiszy i improwizacyjnego, zwariowanego muzycznego balansowania. Nie jest to nieuporządkowana wariacja, ale mocne wprowadzenie do następującego po niej melodycznego motywu przewodniego. Wspominałem już, że na tej płycie Morse oddaje nieco przysłowiową pałeczkę gitarom. Długie i melodyjne sola gitarowe, także i w tym utworze, stanowią cechę wyróżniającą. I jeżeli będą potrzebować Państwo kolejnego dowodu na to, że to wydawnictwo jest dziełem zbiorowym, to proszę posłuchać dwugłosu wokalnego, jaki co rusz przewija się w trakcie tej suity. Prowadzący głos Morse’a jest ‘przetykany’, ‘dopowiadany’ przez tonacyjnie wyższą linię wokalną Bisahy. I wielokrotnie to Bisaha jest przewodnim wokalistą, a Morse ogranicza się do roli muzyka towarzyszącego. Mogę się mylić, ale proszę się przysłuchać deklamacji (tak, deklamacji!) w dziewiątej minucie utworu, której ponownie (jak na początku) towarzyszą egzotyczne dźwięki – to także nowość kompozycyjna zgrabnie wpleciona w strukturę suity. I wreszcie kolejnym novum jest podkreślenie linii basowej. Bas niczym maszerujący pod górę alpinista ‘ustawia’ pozostałe instrumenty.

I uwaga, proszę nie wyłączać odtwarzacza, gdy licznik stanie na dwudziestej szóstej minucie i czterdziestej piątej sekundzie. To nie koniec suity. Czterdzieści pięć sekund później usłyszą państwo ukryty dodatek – a jakże, jak najbardziej orkiestrowe ‘prawdziwe’ zakończenie utworu i całej płyty. A potem… A potem trzeba zacząć od początku

W jednym z opisów i uwag dotyczących tej płyty wyczytałem, że Morse to taki Pan Svengali, bohater powieści „Trilby” autorstwa George'a du Mauriera, który uwodzi i wykorzystuje Trilby, młodą pół-Irlandkę, i czyni z niej sławną piosenkarkę, że jest takim ‘pozytywnym manipulantem’, który bazując (bo nie pasuje mi tutaj określenie „wykorzystywać”) na pracy innych prowadzi ich (a przez to i siebie) do sukcesu. Nie zgadzam się z takim postawieniem sprawy. Nie wykorzystuje, ale właśnie bazuje na ich umiejętnościach, wrażliwości muzycznej i chęci grania. To dodaje mu skrzydeł, uwzniośla i pozwala komponować porywające melodie. Żeby to zakończenie nie zabrzmiało tak łzawo i patetycznie muszę dodać, że płyta ta powstała także z powodu nadmiaru wolnego czasu. W jednym z wywiadów Morse powiedział: „(…) Patrzyłem na rok 2024 i nie wiedziałem, co będę robić poza albumem ‘Late Bloomer’. Napisałem na niego już wszystkie piosenki. A potem miałem Morsefest w Londynie i mieliśmy Cruise to the Edge z Flying Colors. Ale poza tym nie miałam nic innego zarezerwowanego na cały rok”. Więc w towarzystwie kolegów z sąsiedztwa nagrał „No Hill For A Climber”. I co więcej: „(…) To, co naprawdę mnie przyciągnęło, to fakt, że wszyscy są z najbliższej okolicy. Czytałem o The Beatles w dawnych czasach; wszyscy mieszkali w okolicach Londynu, niektórzy zaledwie dziesięć minut od studia. Tak więc, jeśli ktoś zainspirował się jakąś piosenką, mógł po prostu zadzwonić i spotkać się w studiu, póki ogień był, że tak powiem, gorący. Jest w tym coś naprawdę inspirującego dla kogoś, kto jest kreatywny. (…) Bardzo mi się to podobało; w ‘No Hill For A Climber’ jest dużo świeżości. Pomysły na niektóre z tych rzeczy wpadły mi do głowy tuż przed tym, jak zaczęliśmy nad nimi pracować. I właściwie sporo rzeczy napisałem w tym pokoju”. I cokolwiek by nie powiedzieć, jakkolwiek by to wszystko się odbyło, to dobrze, że płyta ujrzała światło dzienne, bo jest naprawdę dobra i warta kolejnych przesłuchań.

I już na sam koniec opinia „wielkiego nieobecnego”, Mike’a Portnoya: “Awesome album! I can safely say this will be a fave of the year for me!”. Chyba nie wymaga tłumaczenia, prawda?

Rysiek Puciato


O tym, że jestem pod ogromnym wrażeniem twórczości Neala Morse’a, wspominałem już kilkukrotnie w związku z premierą dwuczęściowego albumu koncepcyjnego opowiadającego historię bibiljnego Józefa pod koniec 2023 oraz na początku tego roku. Muszę także dodać, że jestem również pod dużym wrażeniem jego płodności artystycznej. Niecałe 10 miesięcy po premierze The Joseph Part Two – Restoration otrzymaliśmy od niego kolejny, pełnowymiarowy premierowy materiał. Tematyka również zahacza o kwestie religijne, a No Hill For A Climber to dzieło z najwyższej półki.
Tym razem historia powstania tego albumu różni się od tej, która stała za poprzedniczkami. Sam zainteresowany w wywiadach wspominał: Zacząłem myśleć o planach na 2024 rok, a wtedy moja żona zasugerowała, że ​​powinienem pomyśleć o zrobieniu czegoś z niesamowicie utalentowanymi młodymi chłopakami, których mamy tutaj lokalnie – takimi jak Chris Riley, Andre Madatian i Philip Martin. Wiedziałem, jak dobrzy są, grając z nimi na naszych koncertach bożonarodzeniowych i innych wydarzeniach. Skład nowego projektu, który ostatecznie przyjął nazwę Neal Morse & The Resonance uzupełnili: perkusista Joe Ganzelli oraz wokalista Johnny Bisaha.

To właśnie wysokie rejestry wokalne Bisahy stały się wartością dodaną na No Hill For A Climber, ponieważ jak sam Morse wyjaśnia w rozmowie: Komponując płytę miałem w głowie wysokie wokalne rejestry, skontaktowałem się więc z Johnnym, ten przyszedł, posłuchał tej muzyki, a następnie zaczął śpiewać. Wtedy pomyślałem: To jest ten gość. Koncepcja i kształt płyty przypominają wcześniejsze dokonania Neala Morse’a z okresu Spock’s Beard. Sam muzyk wspomina o podobieństwach do takich dokonań jak Bridge Accross Forever czy V. Równocześnie należy podkreślić, że podobieństwo to i inspiracje właściwie dotyczą wyłącznie kwestii strukturalnych. Wspomniane albumy mają na początku i końcu dwie długie suity, a w środku kompozycje o średnim, jak na standardy rocka progresywnego, czasie trwania (5-6 minut). Nie inaczej jest w przypadku No Hill For A Climber.

Każdy album Neala Morse’a to nowa historia, a sposób w jaki potrafi on łączyć pozornie różne od siebie części w pełnowymiarową kompozycję jest niesamowity i imponujący. Już w otwierającej suicie Eternity in Your Eyes mocno to słyszymy. Intro niczym z klasycznego filmu sprzed kilku dekad przecina się z syntezatorowymi brzmieniami i solidną sekcją rytmiczną w duchu kultowej supergrupy Transatlantic. Takich inspiracji nie słyszałem u Morse’a od czasu The Absolute Universe, któremu stuknęło niedawno trzy lata.

Właściwie mamy tutaj do czynienia z jednym wielkim miksem dźwiękowych pejzażów: od orkiestrowych brzmień, przez funk i jazz, aż po bluesujące gitary i organy Hammonda. Wielowątkowość tego utworu sprawia, że można uśmiechnąć się pod nosem. Słychać bowiem pewne charakterystyczne patenty Morse’a z poprzednich dokonań, które zostały jednak skontrastowane z zupełnie nowymi brzmieniami. To, że nad kompozycją wspólnie z Morse’m pracowali Andre Madatian i Chris Riley, pozwoliło wykrzesać coś świeżego i będące symbolem wysokiej jakości. Tak, oto prawdziwa uczta na sam początek albumu.
Jeśli jednak można było odnieść wrażenie, że w Eternity… było aż nadto eksperymentów to kolejny utwór na płycie – Thief – pokazuje, jak bardzo mogliśmy się pomylić. To chyba najbardziej nieoczywista odsłona Neala Morse’a, jaką kiedykolwiek słyszałem. Jest tutaj dużo jazzu, a i inspiracja King Crimson z lat 70. chyba nie jest tu przypadkowa. Jeśli ostatnie dzieła Morse’a niosły ze sobą radość i pozytywność, tak w Thief uświadczymy sporo mroku. Wystarczy posłuchać środkowej części utworu, która pozornie chaotyczna podkreśla dramatyzm całej kompozycji, by zamilknąć, a następnie w kulminacyjnym momencie zakręcić pełne koło wracając do pierwotnego motywu.

W kontraście stoi All the Rage, który najbardziej przypomina ostatnie dokonania artysty. Sam zainteresowany wyjaśniał w rozmowach: To drugi utwór, który nagrałem z chłopakami. Chcieliśmy uzyskać wrażenie występu na żywo, więc graliśmy razem i bez metronomu, co stało się dla mnie pewnym wyzwaniem podczas sekcji solowej na fortepianie! Jestem bardzo zadowolony z tego, jak wyszła ta piosenka i naprawdę czuję, że słychać w niej energię zespołu! Efekt jest naprawdę imponujący i życzyłbym sobie oraz słuchaczom, by ta kooperacja trwała jak najdłużej.

Ever Interceding ma w sobie coś z klimatu Bon Jovi, mimo, że jedyne podobieństwo to sięgnięcie po 12-strunowego akustyka. Po subtelnym intrze wokal Bisahy zaczyna swoją opowieść. Nie wiem, czemu, ale odniosłem wrażenie, że to właśnie szkic tej kompozycji musiał pokazać mu Morse w trakcie spotkania. Wyszło bardziej niż genialnie. To chyba mój faworyt na całej płycie, choć tak naprawdę ciężko wybrać mi wyróżniający się utwór, bo całość jest po prostu niesamowita i trzyma wysoki poziom. Na deser epicka, tytułowa suita, która spina podniosłą klamrą całość tego krążka. Neal Morse nie byłby sobą, gdyby nie wplótł w całość mały smaczek. Na koniec tej suity kwartet smyczkowy gra jej główny motyw i jest to doskonałe zwieńczenie tej historii.

Neal Morse jest wielki. I choć zdarzają się mu tendencje do przesładzania kompozycji, to współpraca z młodymi i lokalnymi muzykami pozwoliła odkryć w sobie jeszcze większe pokłady kreatywności. Wydawało mi się, że ciężko będzie przebić lub dorównać drugiej części Josepha. Muszę się jeszcze oswoić z myślą, czy ta płyta jest lepsza. Na pewno jednak zasługuje na najwyższą ocenę i jawi się jako mocna kandydatka na płytę roku, który powoli zbliża się ku końcowi. Jak wspomniałem wcześniej: mam nadzieję, że to nie koniec tej współpracy, a piękny początek. A znając Neala, pracuje on już pewnie nad następcą (albo następcami) No Hill For A Climber.

Szymon Pęczalski


The new album by Neal Morse & The Resonance – entitled No Hill For A Climber from a resonant line in Barbara Kingsolver’s Pulitzer Prize-winning novel Demon Copperhead – has its roots at the end of 2023, as Morse explains: “I started thinking about what I was going to do in 2024, and my wife suggested that I should think about doing something with the amazingly talented younger guys that we have here locally – like Chris Riley, Andre Madatian and Philip Martin. I knew just how good they were from playing with them at our Christmas concerts and other events.”

One of the benefits – Morse soon realised – of working with local young talent was a sense of newness and immediacy: “These guys brought a lot to the table. There is a freshness that comes from working with new and younger people. There are some musical ideas they brought that would NEVER have occurred to me: there is lots of new stuff here.”

Nevertheless, faithful to any Neal Morse prog album, No Hill For A Climber features two long epics (the 28 minute No Hill For A Climber and Eternity In Your Eyes, which clocks in at 22 minutes) as well as three shorter songs.

Indeed, for all the above reasons, Morse believes that the whole album is quite unique: “If I was going to compare its structure to an album I've done in the past, it might be along the lines of a Bridge Across Forever or Spock's Beard’s V; it’s not that it sounds at all like those albums, it’s just structurally similar. It has voices and playing styles and soundscapes that many people will have never heard before! Everyone you work with changes you a little bit, so even I sound a little different on this one, but I hope that everyone will love it!”



..::TRACK-LIST::..

1. Eternity in Your Eyes 20:56
Prelude to Eternity
- I See the Sun
- Northern Lights
- Echoes of Forever
- The Dream's Still Alive
- Hammer and Nail
- Daylight
2. Thief 05:22
3. All the Rage 05:34
4. Ever Interceding 06:31
5. No Hill for a Climber :49
- The Mountain and the Valley
- A Hill So High
- Burn It Down
- Love Is All
- The Resonance
- The Mountaintop Beyond the Sky



..::OBSADA::..

Neal Morse - Keyboards, Guitars, Bass, Percussion, Lead and Backing Vocals
Chris Riley - Keyboards, Guitars, Bass, Lead Vocals
Andre Madatian - Guitars and Orchestration
Johnny Bisaha - Lead Vocals
Philip Martin - Drums on tracks 2, 3, 4 & 5
Joe Ganzelli - Drums on tracks 1, 2 & 5
Chris Carmichael - Violin, Viola, Cello
Amy Pippin and Julie Harrison - Background Vocals
Chris West - Trumpet, Flugelhorn
Desmond Ng - Trombone and Euphonium




https://www.youtube.com/watch?v=BSXjvdHqADk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ten opis płyty Neala Morse’a muszę zacząć od swoistej spowiedzi. Jest mi bardzo ciężko utrzymać jakikolwiek dystans w stosunku do jego twórczości we wszelkich jej odcieniach i stylach. Dzieje się tak ponieważ z twórczością tego artysty jestem związany już od lat 90. Jest to dla mnie swoisty narkotyk, od którego nie chcę się uniezależnić. Jest nawet gorzej, z każdym wydawnictwem pogrążam się coraz bardziej w odmętach nałogu. Jest moim ulubionym kompozytorem i jest tak integralną częścią mojej muzycznej tkanki, że wzruszam się zawsze, gdy wydaje jakąkolwiek płytę czy to tzw. progresywną, czy też bardziej osobistą, stonowaną, wręcz akustyczną. Nawet, gdy wydaje mi się, że coś się jakby nie zgrało, jakby było nie takie, to przymykam oczy i pozwalam sobie na ‘płynięcie w poprzek dźwięków’. W zasadzie jest tylko jedna płyta, która chyba już się mocno zakurzyła na którejś z półek – „Sola Gratia” z 2020 roku, lecz co jakiś czas mówię sobie, że nadszedł ten czas, by wysłuchać jej bardziej uważnie.

Mam, nie będę ukrywać, nieco ‘kłopotów’ z tą osobistą, solową twórczością artysty. Dotyczą one głównie niesionych treści, przesłania. Rozumiem przyczyny, jakie towarzyszą autorowi, rozumiem sytuację, w której powstały/powstawały poszczególne wydawnictwa, ale nie zawsze zgadzam się z tezami, które Morse stawia w tej części swojej muzyczno-życiowej opowieści. A i chyba zmianie (w stronę bardziej łagodną) ulegają też poglądy samego Morse’a, co na przykłąd słychać na ostatniej z takich płyt – „Late Bloomer”. Morse odchodzi od stwierdzeń ‘religijnego wojownika’ i wydaje się zmierzać ku sferze samodoskonalenia, samouświadamiania sobie swojego miejsca w świecie, w rodzinie, w szeroko rozumianej kulturze i po prostu wśród ludzi. I chyba dostrzega konieczność większej tolerancji. Niemniej jednak, mimo tych „ludzko-muzycznych mankamentów” uważam , że Neal Morse jest jednym z najważniejszych twórców muzyki progresywnej i zawsze z odrobiną niepewności czekam na jego kolejne dzieła.

Już przed powstaniem płyta „No Hill For A Climber” została nazwana „inną”. Stało się tak dlatego, że poza solowymi płytami Morse’a sygnowanymi jego imieniem i nazwiskiem, które nie były wydawnictwami ukazującymi się pod szyldem jakiegoś zespołu (np. The Neal Morse Band, Flying Colors) jest ona pierwszym wydawnictwem opublikowanym pod nazwą zespołową bez Mike'a Portnoya i innych członków The Neal Morse Band. I od razu zrodziły się pytania, które często pojawiają się przy takich okazjach: czy perkusja będzie równie dobra?, czy ta formacja nie będzie jakimś konkurentem dla TNMB? i, oczywiście, to najważniejsze z pytań: kim są muzycy towarzyszący Nealowi na nowym albumie? A odpowiedź na to ostatnie pytanie jest bardzo prosta: to znajomi z sąsiedztwa. Znani ze wspólnego muzykowania podczas świąt i innych podobnych uroczystości. Jak mówi Morse: „(…) Moja żona zasugerowała, że ​​powinienem pomyśleć o zrobieniu czegoś razem z niesamowicie utalentowanymi młodymi chłopakami, których mamy tutaj lokalnie – jak Chris Riley (bas), Andre Madatian (gitara) i Philip Martin (perkusja). Wiedziałem, jak dobrzy są grając z nimi na naszych koncertach bożonarodzeniowych i innych podobnych uroczystościach”. Dołączył do tych znajomków także wokalista - Johnny Bisaha i to jest podstawowy skład muzyczny, z jakim mamy do czynienia na nowym krążku. Jak toczyła się współpraca „starego muzycznego wyjadacza” i „chłopaków z okolicy”? „(…) „Ci goście wiele wnieśli (…). Praca z nowymi i młodszymi ludźmi daje pewną świeżość. Jest kilka muzycznych pomysłów, które nigdy nie przyszłyby mi do głowy: jest tu mnóstwo nowych rzeczy” – odpowiada sam Morse. Ciekawa historia wiąże się z obecnością w zespole drugiego (obok samego Morse’a) wokalisty – Johnny’ego Bisaha: „(…) Komponując „No Hill For A Climber”, zauważyłem, że będzie tam dużo wokali w wyższej tonacji, więc skontaktowałem się z Johnnym, który przyszedł i posłuchał muzyki. Spodobała mu się i zaczął śpiewać. I od razu pomyślałem: „O rany, to jest ten facet!” – wspomina Morse. Bo trzeba zaznaczyć, że „nowością” tego albumu jest to, że Morse oddaje wiele partii wokalnych (zwłaszcza tych w wyższych tonacjach) właśnie wspomnianemu Johnny’emu Bisaha i Chrisowi Rile.

Czy jest jeszcze coś nowego w stosunku do poprzednich wydawnictw sygnowanych przez Morse’a? On sam tak ocenia cały album: „(…) Gdybym miał porównać jego strukturę do albumów, które zrobiłem w przeszłości, to czymś podobnym byłby album „Bridge Across Forever” Transatlantica lub „V” Spock’s Beard; to nie jest tak, że ten album brzmi jak tamte, jest po prostu do nich strukturalnie podobny. Zawiera wokale, style gry i krajobrazy dźwiękowe, których wiele osób nigdy wcześniej nie słyszało. Każdy, z kim pracujesz, trochę cię zmienia, więc nawet ja brzmię trochę inaczej w tym przypadku, to mam nadzieję, że każdemu się to spodoba”. Jak to rozumieć? Wydaje mi się, że ten nowy album jest spokojniejszy (z wyjątkiem jednego utworu), bardziej muzycznie zbalansowany i zwarty. Zawiera trzy krótkie kompozycje i dwie ponad dwudziestominutowe suity.

Płytę otwiera i zamyka suita. Ale zacznijmy od „środka”, od tych „krótkich” kompozycji. „Thief”, „All the Rage” i „Ever Interceding” – to, w porównaniu do utworów początkowego i końcowego, „miniaturki”, niemal „muzyczne wprawki”. Lecz mimo to, że trwają trochę ponad pięć minut każdy, to reprezentują oddzielną stylizację muzyczną.

„Thief” to rockowy majstersztyk, zupełnie inny na tle dotychczasowej twórczości Morse’a. Właściwie wyjątkowy pod każdym względem. Jest rockowy we współczesnym tego słowa znaczeniu, korzysta z elektronicznej koloratury, a aranżacyjnie może stanąć w szranki z najbardziej współczesnym kompozycjami lekko synthowymi (lecz nie popowymi), a jednocześnie nawiązuje do… King Crimson. Zresztą odniesienia do tego zespołu nie dotyczą tylko tego utworu. „(…) (Ten utwór – przyp. R.P.) jest tak różny od pozostałych… Jestem naprawdę zadowolony ze sposobu, w jaki powstał. To całkiem szalone. W środku jest nawet naprawdę fajny fragment instrumentalny w stylu King Crimson, który Chris Riley wymyślił kilka lat temu w Radiant School” – wspomina Morse dodając, że jest to jego ulubiony utwór na płycie. Utwór opowiada o złodziejstwie, ale nie tylko tym ‘prostym’ jak ukradzenie portfela czy karty kredytowej. Mówi o zagarnięciu duszy, osobowości, tożsamości. Ciekawi mnie czy zgodzą się Państwo z tezą, że utwór ten brzmi nieco queenowsko?...

Moim ulubionym natomiast jest „All the Rage”. Morse tak opowiada o jego powstaniu: „(…) „All the Rage” to drugi utwór, który nagrałem z chłopakami. Napisałem go z myślą o nich i nagraliśmy go dość szybko. Chcieliśmy uzyskać wrażenie występu live, więc zagraliśmy go niemal na żywo, co stało się dla mnie pewnym wyzwaniem podczas solo na fortepianie! Jestem bardzo zadowolony z tego jak wyszła ta piosenka i naprawdę czuję, że można w niej usłyszeć energię całego zespołu!”. I dlatego to mój ulubiony utwór. Proszę zobaczyć wideoklip do tej piosenki – energia, radość i muzyczna moc!

Czy jeżeli napiszę, że „Ever Interceding” to także mój ulubiony utwór z tej płyty, to nie będzie to zbytnią przesadą? Pewnie tajemnicą pozostanie odpowiedź na pytanie czy ten utwór został napisany specjalnie na tę płytę, czy też może leżał sobie gdzieś tam zamknięty i oczekiwał na ‘swój czas’. Akustyczna gitara na początku i czysty głos Johnny’iego Bisahy przechodzący w płynącą wolno opowieść o upływie czasu, zagubieniu, o spoglądaniu w przeszłość i szukaniu w niej odpowiedzi na pytania teraźniejszości. Ten utwór to połączenie prostego brzmienia instrumentów z niemal anielskim głosem wokalisty. Co ciekawe, całość jest napisana w tonacji D-dur…Wysoko. To tonacja nie dla głosu Morse’a. Zbyt wysoka. On sam przyznaje: „(…) kiedy to pisałem, wiedziałem, że nie będę umieć tego zaśpiewać! (…) Ale nie chciałem zmieniać tonacji i dostosowywać jej dla mnie; nie wydawało mi się to właściwe”. Jakie było wyjście z tej sytuacji? Znaleźć wokalistę. „(…) Zacząłem więc wykonywać dużo telefonów, a wspólny znajomy powiedział: ‘Mam takiego faceta, to Johnny Bisaha. Będzie niesamowity’. To jest niewiarygodne, myślę, że spotkaliśmy się pod koniec kwietnia. Przyjechał, jak sądzę, w pierwszym tygodniu maja i w dwa dni nagrał wszystkie partie wokalne na płycie”. Czy porównanie tego utworu do „We All Need Some Light” nie jest zbyt odważne? Moim zdaniem nie jest.

Zanim przejdę do dwóch najbardziej epickich utworów na płycie rozszyfrujmy jej tytuł, a w zasadzie zacytujmy wypowiedź samego Morse’a: „(…) Cóż, to nie jest album koncepcyjny, więc nie opowiada żadnej historii; to nie jest tak jak na „Close To The Edge”.(…) [Skąd wyrażenie – przyp. R.P.] „No Hill For A Climber”? – czytałem książkę „Demon Copperhead” [autorstwa Barbary Kingsolver – przyp. R.P.], było to w lutym. Lecieliśmy do mojej córki i jej męża do Kolorado. Nagle stwierdziłem: ‘Co za określenie!’. Nie wiem, czy kiedykolwiek tak masz, że czytasz i wyskakuje ci jakieś zdanie. ‘To fajne powiedzenie! Nigdy tego nie słyszałem’. Więc po prostu siedziałem w samolocie i zacząłem tę frazę sobie śpiewać. Wstałam i zacząłem chodzić tam i z powrotem, bo nie chciałam obudzić osoby siedzącej obok mnie. Chodzę więc tam i z powrotem, śpiewając do telefonu, mając nadzieję, że nie będzie zbytniego hałasu. Spora część szkicu refrenu pojawiła się w samolocie. A potem usiadłem i znów zacząłem czytać książkę. I chwilę później zacząłem słyszeć kolejne słowa. Więc wstaję i znowu chodzę po pokładzie samolotu! Podczas tego jednego lotu wstawałem kilka razy. W końcu żona mi powiedziała, bo siedziała z dzieckiem gdzie indziej: ‘Człowieku, co z tobą? Co się dzieje? Czy zwariowałeś?’. Odpowiedziałem: ‘Nie wiem; Bóg daje mi mnóstwo myśli do przetrawienia – chcę mieć pewność, że tego nie stracę!’ (…)”.

„No Hill For A Climber” – w dosłownym tłumaczeniu nie znaczy nic – „nie ma góry dla wspinacza, alpinisty…”. Ale może gdyby pokusić się o nieco metaforyczne rozumienie tych słów jako: „nie ma góry niemożliwej do zdobycia dla człowieka…”, „nie ma nic niemożliwego do osiągnięcia” - to może ten kierunek interpretacyjny będzie bardziej prawidłowym, zwłaszcza w odniesieniu do ostatniej suity z tego wydawnictwa.

Ale zacznijmy od tej pierwszej – „Eternity In Your Eyes”. To dwadzieścia minut wspaniałej muzycznej wędrówki drogami bardzo melodyjnych aranżacji. Ta suita to powrót do najlepszych tradycji spod znaku grupy Spock’s Beard. To wspaniały przykład melodyjnego rocka symfonicznego. Składa się z siedmiu części: - I : Prelude to Eternity (Instrumental), II : I See the Sun, lll: Northern Lights, IV : Echoes of Forever (Instrumental), V : The Dream's Still Alive, Vl : Hammer and Nail i VIl : Daylight. Każdy słuchacz tego typu muzyki jest przyzwyczajony do tego, że początkowe części takich utworów to często kompozycje instrumentalne stanowiące muzyczną uwerturę, wstęp przygotowujący do tego, co nastąpi za moment. Tutaj jednak mamy do czynienia z nowością kompozycyjną. Część czwarta suity, „Echoes of Forever”, to także część instrumentalna. Tym razem jednak jej zadaniem jest połączenie części o różnych tempach. Ale proszę się nie bać, w niczym nie zmienia to melodyjności utworu. Jest to, co ma być. Są majestatyczne, płynne i wręcz symfoniczne elementy. Przez dwadzieścia minut znajdujemy wszystko - od uwertur po wspaniałe pejzaże dźwiękowe, od brzmień orkiestrowych po bluesowe gitary. I można by powiedzieć: ‘przecież to już wszystko było na płytach Spock’s Beard, na płytach Transatlantica…’. Lecz cechą odróżniającą tę suitę od innych jest fakt, że bardzo odczuwalne jest wrażenie, że jest to kompozycja zbiorowa. Morse nie jest jedynym wokalistą, całość jest zbalansowana, cichsza, spokojniejsza. Nie ma aż tak wielu zmian metrum i, co chyba jest najważniejsze, w bardzo umiejętny sposób zastosowano śpiew chóralny. Poszczególne części suity zostały niejako przydzielone poszczególnym wokalistom i nie jest to podział, którego zadaniem jest kontrapunktowanie poprzedniego. Raczej mamy tu wokalną współpracę, zwłaszcza, że tonacyjnie głosy poszczególnych wokalistów się różnią. Ta suita to także dowód na to, że Morse potrafi dostarczyć, niezależnie od jakości muzyków towarzyszących (nie ubliżając im samym) ‘produkt’ najwyższej jakości. No bo proszę przysłuchać się uważniej np. fragmentowi gitarowego sola rozpoczynającego się w dziesiątej minucie. I właśnie te gitarowe solówki, to kolejny, nowy element w twórczości Morse’a.

Ostatnia i zarazem tytułowa kompozycja to suita „No Hill for a Climber”. Tym razem to dwadzieścia osiem minut muzyki podzielonej na sześć części: I. The Mountain and the Valley, II. A Hill So High, III. Burn It Down, IV. Love Is All, V. The Resonance, VI. The Mountaintop Beyond the Sky. Nieco inaczej niż w dotychczasowych kompozycjach rozpoczyna się ta część muzycznej podróży w… góry. Od szumu wiatru i nieco egzotycznie brzmiącej gitary. Ale już w drugiej minucie jej trwania powracamy do znanego Morse’owskiego sposobu aranżacyjnego – mocnych klawiszy i improwizacyjnego, zwariowanego muzycznego balansowania. Nie jest to nieuporządkowana wariacja, ale mocne wprowadzenie do następującego po niej melodycznego motywu przewodniego. Wspominałem już, że na tej płycie Morse oddaje nieco przysłowiową pałeczkę gitarom. Długie i melodyjne sola gitarowe, także i w tym utworze, stanowią cechę wyróżniającą. I jeżeli będą potrzebować Państwo kolejnego dowodu na to, że to wydawnictwo jest dziełem zbiorowym, to proszę posłuchać dwugłosu wokalnego, jaki co rusz przewija się w trakcie tej suity. Prowadzący głos Morse’a jest ‘przetykany’, ‘dopowiadany’ przez tonacyjnie wyższą linię wokalną Bisahy. I wielokrotnie to Bisaha jest przewodnim wokalistą, a Morse ogranicza się do roli muzyka towarzyszącego. Mogę się mylić, ale proszę się przysłuchać deklamacji (tak, deklamacji!) w dziewiątej minucie utworu, której ponownie (jak na początku) towarzyszą egzotyczne dźwięki – to także nowość kompozycyjna zgrabnie wpleciona w strukturę suity. I wreszcie kolejnym novum jest podkreślenie linii basowej. Bas niczym maszerujący pod górę alpinista ‘ustawia’ pozostałe instrumenty.

I uwaga, proszę nie wyłączać odtwarzacza, gdy licznik stanie na dwudziestej szóstej minucie i czterdziestej piątej sekundzie. To nie koniec suity. Czterdzieści pięć sekund później usłyszą państwo ukryty dodatek – a jakże, jak najbardziej orkiestrowe ‘prawdziwe’ zakończenie utworu i całej płyty. A potem… A potem trzeba zacząć od początku

W jednym z opisów i uwag dotyczących tej płyty wyczytałem, że Morse to taki Pan Svengali, bohater powieści „Trilby” autorstwa George'a du Mauriera, który uwodzi i wykorzystuje Trilby, młodą pół-Irlandkę, i czyni z niej sławną piosenkarkę, że jest takim ‘pozytywnym manipulantem’, który bazując (bo nie pasuje mi tutaj określenie „wykorzystywać”) na pracy innych prowadzi ich (a przez to i siebie) do sukcesu. Nie zgadzam się z takim postawieniem sprawy. Nie wykorzystuje, ale właśnie bazuje na ich umiejętnościach, wrażliwości muzycznej i chęci grania. To dodaje mu skrzydeł, uwzniośla i pozwala komponować porywające melodie. Żeby to zakończenie nie zabrzmiało tak łzawo i patetycznie muszę dodać, że płyta ta powstała także z powodu nadmiaru wolnego czasu. W jednym z wywiadów Morse powiedział: „(…) Patrzyłem na rok 2024 i nie wiedziałem, co będę robić poza albumem ‘Late Bloomer’. Napisałem na niego już wszystkie piosenki. A potem miałem Morsefest w Londynie i mieliśmy Cruise to the Edge z Flying Colors. Ale poza tym nie miałam nic innego zarezerwowanego na cały rok”. Więc w towarzystwie kolegów z sąsiedztwa nagrał „No Hill For A Climber”. I co więcej: „(…) To, co naprawdę mnie przyciągnęło, to fakt, że wszyscy są z najbliższej okolicy. Czytałem o The Beatles w dawnych czasach; wszyscy mieszkali w okolicach Londynu, niektórzy zaledwie dziesięć minut od studia. Tak więc, jeśli ktoś zainspirował się jakąś piosenką, mógł po prostu zadzwonić i spotkać się w studiu, póki ogień był, że tak powiem, gorący. Jest w tym coś naprawdę inspirującego dla kogoś, kto jest kreatywny. (…) Bardzo mi się to podobało; w ‘No Hill For A Climber’ jest dużo świeżości. Pomysły na niektóre z tych rzeczy wpadły mi do głowy tuż przed tym, jak zaczęliśmy nad nimi pracować. I właściwie sporo rzeczy napisałem w tym pokoju”. I cokolwiek by nie powiedzieć, jakkolwiek by to wszystko się odbyło, to dobrze, że płyta ujrzała światło dzienne, bo jest naprawdę dobra i warta kolejnych przesłuchań.

I już na sam koniec opinia „wielkiego nieobecnego”, Mike’a Portnoya: “Awesome album! I can safely say this will be a fave of the year for me!”. Chyba nie wymaga tłumaczenia, prawda?

Rysiek Puciato


O tym, że jestem pod ogromnym wrażeniem twórczości Neala Morse’a, wspominałem już kilkukrotnie w związku z premierą dwuczęściowego albumu koncepcyjnego opowiadającego historię bibiljnego Józefa pod koniec 2023 oraz na początku tego roku. Muszę także dodać, że jestem również pod dużym wrażeniem jego płodności artystycznej. Niecałe 10 miesięcy po premierze The Joseph Part Two – Restoration otrzymaliśmy od niego kolejny, pełnowymiarowy premierowy materiał. Tematyka również zahacza o kwestie religijne, a No Hill For A Climber to dzieło z najwyższej półki.
Tym razem historia powstania tego albumu różni się od tej, która stała za poprzedniczkami. Sam zainteresowany w wywiadach wspominał: Zacząłem myśleć o planach na 2024 rok, a wtedy moja żona zasugerowała, że ​​powinienem pomyśleć o zrobieniu czegoś z niesamowicie utalentowanymi młodymi chłopakami, których mamy tutaj lokalnie – takimi jak Chris Riley, Andre Madatian i Philip Martin. Wiedziałem, jak dobrzy są, grając z nimi na naszych koncertach bożonarodzeniowych i innych wydarzeniach. Skład nowego projektu, który ostatecznie przyjął nazwę Neal Morse & The Resonance uzupełnili: perkusista Joe Ganzelli oraz wokalista Johnny Bisaha.

To właśnie wysokie rejestry wokalne Bisahy stały się wartością dodaną na No Hill For A Climber, ponieważ jak sam Morse wyjaśnia w rozmowie: Komponując płytę miałem w głowie wysokie wokalne rejestry, skontaktowałem się więc z Johnnym, ten przyszedł, posłuchał tej muzyki, a następnie zaczął śpiewać. Wtedy pomyślałem: To jest ten gość. Koncepcja i kształt płyty przypominają wcześniejsze dokonania Neala Morse’a z okresu Spock’s Beard. Sam muzyk wspomina o podobieństwach do takich dokonań jak Bridge Accross Forever czy V. Równocześnie należy podkreślić, że podobieństwo to i inspiracje właściwie dotyczą wyłącznie kwestii strukturalnych. Wspomniane albumy mają na początku i końcu dwie długie suity, a w środku kompozycje o średnim, jak na standardy rocka progresywnego, czasie trwania (5-6 minut). Nie inaczej jest w przypadku No Hill For A Climber.

Każdy album Neala Morse’a to nowa historia, a sposób w jaki potrafi on łączyć pozornie różne od siebie części w pełnowymiarową kompozycję jest niesamowity i imponujący. Już w otwierającej suicie Eternity in Your Eyes mocno to słyszymy. Intro niczym z klasycznego filmu sprzed kilku dekad przecina się z syntezatorowymi brzmieniami i solidną sekcją rytmiczną w duchu kultowej supergrupy Transatlantic. Takich inspiracji nie słyszałem u Morse’a od czasu The Absolute Universe, któremu stuknęło niedawno trzy lata.

Właściwie mamy tutaj do czynienia z jednym wielkim miksem dźwiękowych pejzażów: od orkiestrowych brzmień, przez funk i jazz, aż po bluesujące gitary i organy Hammonda. Wielowątkowość tego utworu sprawia, że można uśmiechnąć się pod nosem. Słychać bowiem pewne charakterystyczne patenty Morse’a z poprzednich dokonań, które zostały jednak skontrastowane z zupełnie nowymi brzmieniami. To, że nad kompozycją wspólnie z Morse’m pracowali Andre Madatian i Chris Riley, pozwoliło wykrzesać coś świeżego i będące symbolem wysokiej jakości. Tak, oto prawdziwa uczta na sam początek albumu.
Jeśli jednak można było odnieść wrażenie, że w Eternity… było aż nadto eksperymentów to kolejny utwór na płycie – Thief – pokazuje, jak bardzo mogliśmy się pomylić. To chyba najbardziej nieoczywista odsłona Neala Morse’a, jaką kiedykolwiek słyszałem. Jest tutaj dużo jazzu, a i inspiracja King Crimson z lat 70. chyba nie jest tu przypadkowa. Jeśli ostatnie dzieła Morse’a niosły ze sobą radość i pozytywność, tak w Thief uświadczymy sporo mroku. Wystarczy posłuchać środkowej części utworu, która pozornie chaotyczna podkreśla dramatyzm całej kompozycji, by zamilknąć, a następnie w kulminacyjnym momencie zakręcić pełne koło wracając do pierwotnego motywu.

W kontraście stoi All the Rage, który najbardziej przypomina ostatnie dokonania artysty. Sam zainteresowany wyjaśniał w rozmowach: To drugi utwór, który nagrałem z chłopakami. Chcieliśmy uzyskać wrażenie występu na żywo, więc graliśmy razem i bez metronomu, co stało się dla mnie pewnym wyzwaniem podczas sekcji solowej na fortepianie! Jestem bardzo zadowolony z tego, jak wyszła ta piosenka i naprawdę czuję, że słychać w niej energię zespołu! Efekt jest naprawdę imponujący i życzyłbym sobie oraz słuchaczom, by ta kooperacja trwała jak najdłużej.

Ever Interceding ma w sobie coś z klimatu Bon Jovi, mimo, że jedyne podobieństwo to sięgnięcie po 12-strunowego akustyka. Po subtelnym intrze wokal Bisahy zaczyna swoją opowieść. Nie wiem, czemu, ale odniosłem wrażenie, że to właśnie szkic tej kompozycji musiał pokazać mu Morse w trakcie spotkania. Wyszło bardziej niż genialnie. To chyba mój faworyt na całej płycie, choć tak naprawdę ciężko wybrać mi wyróżniający się utwór, bo całość jest po prostu niesamowita i trzyma wysoki poziom. Na deser epicka, tytułowa suita, która spina podniosłą klamrą całość tego krążka. Neal Morse nie byłby sobą, gdyby nie wplótł w całość mały smaczek. Na koniec tej suity kwartet smyczkowy gra jej główny motyw i jest to doskonałe zwieńczenie tej historii.

Neal Morse jest wielki. I choć zdarzają się mu tendencje do przesładzania kompozycji, to współpraca z młodymi i lokalnymi muzykami pozwoliła odkryć w sobie jeszcze większe pokłady kreatywności. Wydawało mi się, że ciężko będzie przebić lub dorównać drugiej części Josepha. Muszę się jeszcze oswoić z myślą, czy ta płyta jest lepsza. Na pewno jednak zasługuje na najwyższą ocenę i jawi się jako mocna kandydatka na płytę roku, który powoli zbliża się ku końcowi. Jak wspomniałem wcześniej: mam nadzieję, że to nie koniec tej współpracy, a piękny początek. A znając Neala, pracuje on już pewnie nad następcą (albo następcami) No Hill For A Climber.

Szymon Pęczalski


The new album by Neal Morse & The Resonance – entitled No Hill For A Climber from a resonant line in Barbara Kingsolver’s Pulitzer Prize-winning novel Demon Copperhead – has its roots at the end of 2023, as Morse explains: “I started thinking about what I was going to do in 2024, and my wife suggested that I should think about doing something with the amazingly talented younger guys that we have here locally – like Chris Riley, Andre Madatian and Philip Martin. I knew just how good they were from playing with them at our Christmas concerts and other events.”

One of the benefits – Morse soon realised – of working with local young talent was a sense of newness and immediacy: “These guys brought a lot to the table. There is a freshness that comes from working with new and younger people. There are some musical ideas they brought that would NEVER have occurred to me: there is lots of new stuff here.”

Nevertheless, faithful to any Neal Morse prog album, No Hill For A Climber features two long epics (the 28 minute No Hill For A Climber and Eternity In Your Eyes, which clocks in at 22 minutes) as well as three shorter songs.

Indeed, for all the above reasons, Morse believes that the whole album is quite unique: “If I was going to compare its structure to an album I've done in the past, it might be along the lines of a Bridge Across Forever or Spock's Beard’s V; it’s not that it sounds at all like those albums, it’s just structurally similar. It has voices and playing styles and soundscapes that many people will have never heard before! Everyone you work with changes you a little bit, so even I sound a little different on this one, but I hope that everyone will love it!”



..::TRACK-LIST::..

1. Eternity in Your Eyes 20:56
Prelude to Eternity
- I See the Sun
- Northern Lights
- Echoes of Forever
- The Dream's Still Alive
- Hammer and Nail
- Daylight
2. Thief 05:22
3. All the Rage 05:34
4. Ever Interceding 06:31
5. No Hill for a Climber :49
- The Mountain and the Valley
- A Hill So High
- Burn It Down
- Love Is All
- The Resonance
- The Mountaintop Beyond the Sky



..::OBSADA::..

Neal Morse - Keyboards, Guitars, Bass, Percussion, Lead and Backing Vocals
Chris Riley - Keyboards, Guitars, Bass, Lead Vocals
Andre Madatian - Guitars and Orchestration
Johnny Bisaha - Lead Vocals
Philip Martin - Drums on tracks 2, 3, 4 & 5
Joe Ganzelli - Drums on tracks 1, 2 & 5
Chris Carmichael - Violin, Viola, Cello
Amy Pippin and Julie Harrison - Background Vocals
Chris West - Trumpet, Flugelhorn
Desmond Ng - Trombone and Euphonium




https://www.youtube.com/watch?v=BSXjvdHqADk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...

Artist: Musicae Antiquae Collegium Varsoviense
Album: Spanish Night
Year: 2025
Genre: Classic
Quality: FLAC 24Bit-96kHz

...( TrackList )...

01. La vida breve: Danza española No. 1 (Arr. for Guitar, Percussion & Orchestra by Krzysztof Meisinger)
02. Romance de amor (Arr. for Guitar, Percussion & Orchestra by Krzysztof Meisinger)
03. Danza del molinero (Arr. for Guitar, Percussion & Orchestra by Krzysztof Meisinger)
04. Recuerdos de la Alhambra (Arr. for Guitar, Percussion & Orchestra by Krzysztof Meisinger)
05. Gran jota (Arr. for Guitar, Percussion & Orchestra by Krzysztof Meisinger): Gran jota
06. Pavane pour une infante défunte, M. 19 (Arr. for Guitar, Percussion & Orchestra by Krzysztof Meisinger)
07. El vito (Arr. for Guitar, Percussion & Orchestra by Krzysztof Meisinger)
08. El amor brujo: X. Canción del fuego fatuo (Arr. for Guitar, Percussion & Orchestra by Krzysztof Meisinger)
09. El noi de la mare (Arr. for Guitar, Percussion & Orchestra by Krzysztof Meisinger)
10. Guitar Quintet in D Major, G. 448: III. Grave - IV. Fandango (Arr. for Guitar, Percussion & Orchestra by Krzysztof Meisinger)
11. Suite española No. 1, Op. 47, B. 7: V. Asturias (Arr. for Guitar, Percussion & Orchestra by Krzysztof Meisinger)
12. Requiem (Arr. for Guitar, Percussion & Orchestra by Krzysztof Meisinger)
13. Roma (Arr. for Guitar, Percussion & Orchestra by Krzysztof Meisinger)
booklet.pdf

...( Info )...


Artist: Nana Mouskouri
Album: Love songs
Year: 2025
Genre: Jazz, pop, easy listening, folk, Greek folk, world music
Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

01. Love Story
02. The Power Of Love
03. Love Me Tender
04. L'histoire de nous
05. Only Love
06. Plaisir d'amour

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zespół VOMITVSANCTVS powstał wiosną 2023 r. w Ełku jako trio. Debiutancka płyta jest odzwierciedleniem pogardy dla kleru, wszelkich odmian religii oraz polityki. Pojawia się również problematyka wszechobecnej manipulacji, depresji i psychozy, którą wszyscy obserwują na co dzień.

'Przybywamy z mazurskiej otchłani przynosząc wam Dobrą Nowinę — nadchodzi Trójca Nieświęta, a wraz z nami rozpacz, ból i pożoga. Jesteśmy ropiejącą wydzieliną pogardy, jesteśmy VomitvsanctvS!'

Muzyka na debiutancki album została nagrana samodzielnie przez zespół, natomiast całość zmiksował i poddał masteringowi gitarzysta zespołu – Preacher. Logo zespołu wykonał Franciszek „Trommeslager” Skalski, natomiast za okładkę albumu odpowiada muzyk zespołu – Reverend. Za warstwę liryczną płyty odpowiadają: wokalista Ravenerd Pest oraz Marcin „Kira” Petruk – wokalista lubelskiej formacji Nihili i Oskar Adasiewicz. Autorami zdjęć zespołu jak i fotografii w booklecie są Jarosław Popławski i Bang Your Head Live Photography.



..::TRACK-LIST::..

1. Voices 04:07
2. Plaga 03:30
3. Reverend 03:19
4. Pestilence 05:18
5. redruM 03:53
6. Cathoslut 03:42
7. Zgnilizna 04:55
8. Secretion of Contempt 04:25



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Reverend Pest
Drums - Prophet
Guitar - Preacher




https://www.youtube.com/watch?v=iJc07Nz8sPc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zespół VOMITVSANCTVS powstał wiosną 2023 r. w Ełku jako trio. Debiutancka płyta jest odzwierciedleniem pogardy dla kleru, wszelkich odmian religii oraz polityki. Pojawia się również problematyka wszechobecnej manipulacji, depresji i psychozy, którą wszyscy obserwują na co dzień.

'Przybywamy z mazurskiej otchłani przynosząc wam Dobrą Nowinę — nadchodzi Trójca Nieświęta, a wraz z nami rozpacz, ból i pożoga. Jesteśmy ropiejącą wydzieliną pogardy, jesteśmy VomitvsanctvS!'

Muzyka na debiutancki album została nagrana samodzielnie przez zespół, natomiast całość zmiksował i poddał masteringowi gitarzysta zespołu – Preacher. Logo zespołu wykonał Franciszek „Trommeslager” Skalski, natomiast za okładkę albumu odpowiada muzyk zespołu – Reverend. Za warstwę liryczną płyty odpowiadają: wokalista Ravenerd Pest oraz Marcin „Kira” Petruk – wokalista lubelskiej formacji Nihili i Oskar Adasiewicz. Autorami zdjęć zespołu jak i fotografii w booklecie są Jarosław Popławski i Bang Your Head Live Photography.



..::TRACK-LIST::..

1. Voices 04:07
2. Plaga 03:30
3. Reverend 03:19
4. Pestilence 05:18
5. redruM 03:53
6. Cathoslut 03:42
7. Zgnilizna 04:55
8. Secretion of Contempt 04:25



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Reverend Pest
Drums - Prophet
Guitar - Preacher




https://www.youtube.com/watch?v=iJc07Nz8sPc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Dissection have been pioneers in their own sense on the black metal scene. This DVD is a lasting, fitting and benevolent tribute to the late Jon Nödtveidt of this highly underrated Black metal outfit. The sound quality and picture clarity is eloquent and the manner, in which the members of Dissection go about doing what they do best, is remarkable. ‘Night’s Blood,’ is the first full length track of the DVD and starts kicks of an epic journey into the most well documented concert featuring Jon Nödtveidt.

Of course, the highlight of this DVD is waiting in anticipation for ‘No Dreams Breed In Breathless Sleep’ which is followed immediately by ‘Where Dead Angels Lie.’ Without doubt, ‘Where Dead Angels Lie’ is the best song written by Dissection and perhaps the best song ever written in the history of black metal. Melodic, melancholic and hauntingly beautiful, it epitomizes everything that black metal should be. The track ‘Soulreaper,’ comes before ‘No Dreams Breed In Breathless Sleep.’ And as ‘No Dreams Breed In Breathless Sleep’ is played, all the band members stand behind a curtain of smoke, waiting for their cue to play the epic ‘Where Dead Angels Lie.’ When the song starts, the reception it gets is excellent, as Jon doesn’t announce the name of the song but the Dissection faithful know which track it is. As the song is belted out, Tomas Asklund’s surgeon-like precision drumming holds the song together and what is remarkable is that Tomas Asklund plays with quiet efficiency He seems to know exactly what he’s doing and seems extremely chilled out at the task he’s performing.

The guitar and bass work is up to the mark and with excellent sound production and re-mastering and is as crisp as a pack of freshly opened crackers. ‘Thorns Of Crimson Death’ and ‘The Somberlain’ are two exceptional songs that sound phenomenal when played live and seeing that these two tracks were constantly on their set list, it was no wonder to see them pull it of so flawlessly. The other songs on this DVD are played with timely proficiency and skill, but without a doubt, the most awe-inspiring moment is watching ‘Where Dead Angels Lie’ being played by Jon.

R.I.P. Jon Nödtveidt. You will always be remembered.

Prolix 89



..::TRACK-LIST::..

1. Intro: At the Fathomless Depths
2. Nights Blood
3. Frozen
4. Maha Kali
5. Soulreaper
6. No Dreams Breed in Breathless Sleep
7. Where Dead Angels Lie
8. Retribution... Storm of the Lights Bane
9. Unhallowed
10. Thorns of Crimson Death
11. Heavens Damnation
12. In the Cold Winds of Nowhere
13. Elizabeth Bathori
14. The Somberlain
15. A Land Forlorn

Extras:
1. Interview with Jon Nödtveidt
2. Photo Gallery Slideshow
3. Music Video 'Starless Aeon'
4. Credits
5. 'Black Horizons' live (hidden)
6. Backstage clip (hidden)



..::OBSADA::..

Jon Nödtveidt (R.I.P. 2006) - Guitars, Vocals
Set Teitan - Guitars
Tomas Asklund - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=7lX4iV4QR44



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Trzeci album niesamowitego zespołu z Argentyny grającego avantgardowy black metal!


Following the band's first two instrumental albums, AlphA and Beta, Psicosfera emerges with their third installment, titled Summa Negativa. This album is a predatory plunge into pitch-black darkness of avant-garde black metal. The album illuminates the souls of the damned with its devilish fangs.

The new material is a reflection of Psicosfera’s ongoing evolution, driven by ceaseless march of time. With a blend of uncompromising determination and the introduction of vocals, alongside the liberation of an even fiercer facet of the band’s creativity, the new material relentlessly pushes the boundaries beyond their prior instrumental efforts.

Spanning their previous two albums, the band absorbed its influences, mastered the emotional depth of those records and honed their craft meticulously. Five years after their second album, the band’s journey has culminated in Summa Negativa, which materializes as a sinister reflection of contemporary darkness, seamlessly morphing the vision of genre’s progenitors into a contemporary realm that is both relentless and audacious. By skillfully weaving dissonance and melody through inventive manipulation, complemented by genuinely dreadful riffs, the album creates an encapsulated universe that embraces the essence of despair, melancholy, aggression, and hostility.

Summa Negativa emerges not as a nostalgic reverie, but as a reflection of modern nihilistic void. The darkness, evil, and despair within aren’t mere obligatory components; they mirror the current, profound upheavals of the soul of man. This essence imbues Summa Negativa with unparalleled vitality.

As such, Psicosfera’s new album holds the promise of elation - for seekers of evolving flux, for those who embrace musical development - while remaining devotional to the spirit.



..::TRACK-LIST::..

1. Rising River of Frustration 4:45
2. Pernicious Oblivion pt. 1 4:41
3. Pernicious Oblivion pt. 2 5:02
4. Gamma (interlude) 0:47
5. Taste of Triumph 4:09
6. Dismal Landscape of Disillusion and Rejection 5:53
7. Contortionist of Perception 6:00
8. Tartarus 5:35



..::OBSADA::..

Gabriel Sabatini - Guitars
Gabriel Luque - Guitars
Julián Reggi - Vocals
Juan Facundo Brinville - Drums
Alan Ponce - Bass



https://www.youtube.com/watch?v=AWAMMXa72xQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Trzeci album niesamowitego zespołu z Argentyny grającego avantgardowy black metal!


Following the band's first two instrumental albums, AlphA and Beta, Psicosfera emerges with their third installment, titled Summa Negativa. This album is a predatory plunge into pitch-black darkness of avant-garde black metal. The album illuminates the souls of the damned with its devilish fangs.

The new material is a reflection of Psicosfera’s ongoing evolution, driven by ceaseless march of time. With a blend of uncompromising determination and the introduction of vocals, alongside the liberation of an even fiercer facet of the band’s creativity, the new material relentlessly pushes the boundaries beyond their prior instrumental efforts.

Spanning their previous two albums, the band absorbed its influences, mastered the emotional depth of those records and honed their craft meticulously. Five years after their second album, the band’s journey has culminated in Summa Negativa, which materializes as a sinister reflection of contemporary darkness, seamlessly morphing the vision of genre’s progenitors into a contemporary realm that is both relentless and audacious. By skillfully weaving dissonance and melody through inventive manipulation, complemented by genuinely dreadful riffs, the album creates an encapsulated universe that embraces the essence of despair, melancholy, aggression, and hostility.

Summa Negativa emerges not as a nostalgic reverie, but as a reflection of modern nihilistic void. The darkness, evil, and despair within aren’t mere obligatory components; they mirror the current, profound upheavals of the soul of man. This essence imbues Summa Negativa with unparalleled vitality.

As such, Psicosfera’s new album holds the promise of elation - for seekers of evolving flux, for those who embrace musical development - while remaining devotional to the spirit.



..::TRACK-LIST::..

1. Rising River of Frustration 4:45
2. Pernicious Oblivion pt. 1 4:41
3. Pernicious Oblivion pt. 2 5:02
4. Gamma (interlude) 0:47
5. Taste of Triumph 4:09
6. Dismal Landscape of Disillusion and Rejection 5:53
7. Contortionist of Perception 6:00
8. Tartarus 5:35



..::OBSADA::..

Gabriel Sabatini - Guitars
Gabriel Luque - Guitars
Julián Reggi - Vocals
Juan Facundo Brinville - Drums
Alan Ponce - Bass



https://www.youtube.com/watch?v=AWAMMXa72xQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Conflict nigdy nie robił niczego byle jak i ten show to udowadnia!



..::TRACK-LIST::..

1. Banned From The UK (Crass cover)
2. Piss In The Ocean
3. Big A Little A (Crass cover)
4. Increase The Pressure
5. The Serenade Is Dead
6. You Said That
7. From Protest To Resistance
8. To Whom It May Concern
9. Big Hands (Crass cover)
10. So What (Crass cover)
11. I Ain't Thick (It's Just A Trick) (Crass cover)
12. G's Song (Crass cover)
13. Contaminational Power (Crass cover)
14. Cruise
15. Major General Despair (Crass cover)
16. One Nation Under The Bomb
17. Bomb (Crass cover)
18. Punk Is Dead (Crass cover)
19. Rival Tribal Revel Rebel (Crass cover)
20. Statement
21. The Day Before
22. This Is The A.L.F.
23. Tough Shit Mickey
24. Reality Whitewash (Crass cover)
25. Working Class Rip Off (Crass cover)
26. Mighty And Superior
27. Do They Owe Us A Living (Crass cover)
28. How Does It Feel (Crass cover)
29. This Is Not Enough
30. Positive Junk
31. The System Maintains
32. Berkshire Cunt

Recorded Saturday 18th April during the "Gathering of the 5,000" concert at Brixton Academy, London - 1987.



..::OBSADA::..

Vocals - Colin Jerwood, Kerry Bovell, Maria Carreno, Steve Ignorant
Vocals [Additional] - Benjamin Zephaniah
Bass - Paul Hoddy
Drums - Francisco Carreno
Guitar - Kevin Webb
Saxophone - James Van Leer, Peter Grant




https://www.youtube.com/watch?v=rJEXCZyI1vY&list=PL_9jvKMDqN6HJUfuSyMkKWM0v_Js_WYIm




SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Conflict nigdy nie robił niczego byle jak i ten show to udowadnia!



..::TRACK-LIST::..

1. Banned From The UK (Crass cover)
2. Piss In The Ocean
3. Big A Little A (Crass cover)
4. Increase The Pressure
5. The Serenade Is Dead
6. You Said That
7. From Protest To Resistance
8. To Whom It May Concern
9. Big Hands (Crass cover)
10. So What (Crass cover)
11. I Ain't Thick (It's Just A Trick) (Crass cover)
12. G's Song (Crass cover)
13. Contaminational Power (Crass cover)
14. Cruise
15. Major General Despair (Crass cover)
16. One Nation Under The Bomb
17. Bomb (Crass cover)
18. Punk Is Dead (Crass cover)
19. Rival Tribal Revel Rebel (Crass cover)
20. Statement
21. The Day Before
22. This Is The A.L.F.
23. Tough Shit Mickey
24. Reality Whitewash (Crass cover)
25. Working Class Rip Off (Crass cover)
26. Mighty And Superior
27. Do They Owe Us A Living (Crass cover)
28. How Does It Feel (Crass cover)
29. This Is Not Enough
30. Positive Junk
31. The System Maintains
32. Berkshire Cunt

Recorded Saturday 18th April during the "Gathering of the 5,000" concert at Brixton Academy, London - 1987.



..::OBSADA::..

Vocals - Colin Jerwood, Kerry Bovell, Maria Carreno, Steve Ignorant
Vocals [Additional] - Benjamin Zephaniah
Bass - Paul Hoddy
Drums - Francisco Carreno
Guitar - Kevin Webb
Saxophone - James Van Leer, Peter Grant




https://www.youtube.com/watch?v=rJEXCZyI1vY&list=PL_9jvKMDqN6HJUfuSyMkKWM0v_Js_WYIm




SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

CD: Felicjan Andrzejczak - Zawsze Ten Sam [2006]

Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz


01. Jolka, Jolka pamiętasz [0:06:12.66]
02. Peron łez [0:03:08.18]
03. Trzeci akt [0:04:16.16]
04. Noc komety [0:04:06.93]
05. Ekstaza (Nie okłamuj, że to miłość) [0:04:39.65]
06. Siedem nocy [0:03:19.26]
07. Zapach kobiety [0:04:32.49]
08. Stare sprawy [0:03:35.98]
09. Nie jestem retro [0:03:27.30]
10. Już się nie poprawię [0:03:57.89]
11. Gdybyś była inna [0:03:12.56]
12. Dawna miłość [0:03:43.40]
13. Gdy gram [0:04:45.08]
14. Czas ołowiu [0:04:45.65]
15. Jestem zmęczony - to minie [0:03:52.52]
16. Ekscentryczny dance [0:03:41.70]
17. Chyba dzisiaj nie zaśniemy [0:04:25.36]
18. Zagubiony klucz [0:04:02.98]
19. Zawsze ten sam [0:04:28.06]