|
|
|||||||||||||
Ostatnie 10 torrentów
Ostatnie 10 komentarzy
Kategoria:
Muzyka
Ilość torrentów:
26,532
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. French bass virtuoso Renaud Garcia-Fons has grown into a living legend, both for his breathtaking technique and intonation as well as his talent as a composer. A dazzling performer on five strings, he uses his instrument's entire range, thus dominating the music and making the bowed double bass sound rather like a cello or a violin. When listening to his percussive speed pizzicato or his sweeping arco flageolets, the breadth of his capabilities becomes evident immediately. As a composer Garcia-Fons likes to take the listener on a gypsy's journey through the Mediterranean area, especially Andalusia, then Brittany, Latin America, India, the Arab world and even into European classical music of the past. Although incorporating influences from far and wide, his compositions are always focussed and efficient and keep to the spirit of charming chamber music. As Nils Jacobson wrote about Garcia-Fons' last album, "Entremundo": "Each piece contains its own detailed narrative. Elements of the music might seem familiar, but just palpably so, and never in an obvious way. Just let the music ebb and flow, carrying echoes of places distant and not so far away. A beautiful experience." "ArcoLuz", the first live album after six studio recordings on ENJA, powerfully captures the fire and emotionality of Renaud Garcia-Fons' vibrant concert performance. With the core trio of "Entremundo" -- including upcoming flamenco star-stringer "Kiko" Ruiz and drummer "Negrito" Trasante of Gipsy Kings-fame --, Garcia-Fons delivers seven of his thrilling Spanish-influenced pieces, four of them being brand new. His trio's highly inspired, forceful and expressive performance, caught at Germany's Schloss Elmau in summer 2005, is not only presented on a first-class CD recording but can also be seen on a 85-minute DVD video disc directed by Nicolas Dattilesi. With subtitles in four languages and bonus tracks included, the DVD is further proof for Renaud Garcia-Fons' and his trio's extraordinary musicianship and deep-felt emotions. "He's in a position to unite nations of music lovers". AllAboutJazz ..::TRACK-LIST::.. Live Recording July 3 & 4, 2005 At Schloss Elmau, Germany 1. Arcoluz (dedicated to Schloss Elmau) 2. Berimbass 3. Anda loco 4. 40 dias 5.Gitanet 6.Entremundo 7.Entrecontinents ..::OBSADA::.. Double Bass [Five String], Composed By, Arranged By - Renaud Garcia-Fons Drums, Percussion - Negrito Trasante Flamenco Guitar - Kiko Ruiz https://www.youtube.com/watch?v=wMDGOViUM9k SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-09 16:32:56
Rozmiar: 4.09 GB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
HARD CORE THRASH PUNK ..::OPIS::.. W 1990 szło nowe. Zespoły, które zyskały popularnośc u schyłku “komuny” próbowały zaistnieć na scenie komercyjnej, albo znikały w mroku dziejów. Pojawiła się “swieża krew”: Ustawa O Młodzieży, Trybuna Brudu, HCP, a za chwilę Apatia, Inkwizycja i Schizma wyznaczały nowe standardy. Zespoły grały najczęsciej za zwroty kosztów podróży wszędzie tam, gdzie garstce zapaleńców udawało się znaleźć miejsce, sprzęt – chętnych do doświadczenia tego zjawiska na żywo nie brakowało – norma byłą frekwencja rzędu 2-3 setek! Tak hartowała się niezależna scena hardcore / punk. Jej częścią było SKTC. W Czechowicach-Dziedzicach – mieście zapałek – znalazła się grupa ludzi słuchających trochę innej muzyki. To nie popularne wtedy brytyjskie zespoły kolejnej już fali jak wczesna Chumbawamba, czy pojawiające się u nas na trasach, jazz-corow kapele w stylu Nomeansno, Victims Family, czy Assassins Of God, a kapele spod znaku cross over hardcore (na styku z metalem) były dla nich drogowskazem. Dzięki legendarnym kontaktom bielskiego małżeństwa Chodorowskich lokalna załoga mogła znacznie poszerzyć swoje muzyczne horyzonty. Czechowice-Dziedzice, Bielsko-Biała, Oświęcim, Trzebinia, Chrzanów – ekipy z tych miast trzymały się razem i szybko zasłynęły z tego, że na imprezach gdzie się pojawiali znikały problemy z nazi-skinami. Po chwili wystarczała już sama reputacja – autentyczna jest historia jak jacyś młodzianie, którym ręka nieopatrznie uniosła się w geście rzymskiego salutu po koncercie dostali miotły i musieli przykładnie uprzątnąć salę koncertową pod czujnym okiem hard core'owej załogi... Oświęcimski Nadzór przechodził perypetie ze składem dzięki zaszczytnemu obowiązkowi służbie ojczyźnie. Bielski Political Vermin zakończył działalność zanim pojawiły się nowe możliwości. SKTC trafiło poniekąd we właściwy czas. Najpierw nagrali i wydali własnym sumptem demo, które świetnie pokazało dziką energię tego zespołu. Kopiowane na dwukieszeniowych kaseciakach, z kserowaną okładką, rozeszło się za sprawą ówczesnych wydawców w niewiadomym nakładzie, pewnie kilku setek. Właściciele tych artefaktów wyceniają je dziś na Discogs między 100 a 200 euro. Nic dziwnego, że w 2015 doszło do wznowienia tego materiału na winylu (Black Wednesday / NIC). Urozmaiceniem był wspomnieniowy wywiad z Tulipanem zamieszczony na wkładce. Do dzisiaj nie było jednak wersji CD – dzięki uprzejmości w/w wydawców winyla do zremasteryzowanego materiału demo dokładamy przyzwoitej jakości nagrania z bielskiego koncertu z tego samego roku 1990. Poczuj ten klimat, zagraj to jeszcze raz, Sam! First time on CD - 1990 demo by pioneers of Polish crossover hardcore diy way. And first time ver - 1990 live tracks on the same CD. 22 tracks! ..::TRACK-LIST::.. 1. Betonowa Dżungla 03:21 2. Niewolnik 02:15 3. Siła 02:56 4. 3 x P 02:15 5. Smutas Czyli Mala Kolaboracja 01:52 6. Edukacja 02:19 7. Och, Karol! 03:26 8. Kordon 01:21 9. Male Bum Bum 03:37 10. Przemysł 02:03 11. Nazi Boys 02:44 Bonus Live Bielsko-Biała 1990: 12. Betonowa dżungla 13. Niewolnik 14. Smutas 15. 3xP 16. Och Karol 17. Przemysł 18. Edukacja 19. Siła 20. Małe bum bum 21. Kordon 22. Nazi Boys ..::OBSADA::.. Młody - dr Kondzioł - git Ciapa - b Tulipan - voc https://www.youtube.com/watch?v=LDhoRGl6MZA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-09 16:13:44
Rozmiar: 135.53 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
HARD CORE THRASH PUNK ..::OPIS::.. W 1990 szło nowe. Zespoły, które zyskały popularnośc u schyłku “komuny” próbowały zaistnieć na scenie komercyjnej, albo znikały w mroku dziejów. Pojawiła się “swieża krew”: Ustawa O Młodzieży, Trybuna Brudu, HCP, a za chwilę Apatia, Inkwizycja i Schizma wyznaczały nowe standardy. Zespoły grały najczęsciej za zwroty kosztów podróży wszędzie tam, gdzie garstce zapaleńców udawało się znaleźć miejsce, sprzęt – chętnych do doświadczenia tego zjawiska na żywo nie brakowało – norma byłą frekwencja rzędu 2-3 setek! Tak hartowała się niezależna scena hardcore / punk. Jej częścią było SKTC. W Czechowicach-Dziedzicach – mieście zapałek – znalazła się grupa ludzi słuchających trochę innej muzyki. To nie popularne wtedy brytyjskie zespoły kolejnej już fali jak wczesna Chumbawamba, czy pojawiające się u nas na trasach, jazz-corow kapele w stylu Nomeansno, Victims Family, czy Assassins Of God, a kapele spod znaku cross over hardcore (na styku z metalem) były dla nich drogowskazem. Dzięki legendarnym kontaktom bielskiego małżeństwa Chodorowskich lokalna załoga mogła znacznie poszerzyć swoje muzyczne horyzonty. Czechowice-Dziedzice, Bielsko-Biała, Oświęcim, Trzebinia, Chrzanów – ekipy z tych miast trzymały się razem i szybko zasłynęły z tego, że na imprezach gdzie się pojawiali znikały problemy z nazi-skinami. Po chwili wystarczała już sama reputacja – autentyczna jest historia jak jacyś młodzianie, którym ręka nieopatrznie uniosła się w geście rzymskiego salutu po koncercie dostali miotły i musieli przykładnie uprzątnąć salę koncertową pod czujnym okiem hard core'owej załogi... Oświęcimski Nadzór przechodził perypetie ze składem dzięki zaszczytnemu obowiązkowi służbie ojczyźnie. Bielski Political Vermin zakończył działalność zanim pojawiły się nowe możliwości. SKTC trafiło poniekąd we właściwy czas. Najpierw nagrali i wydali własnym sumptem demo, które świetnie pokazało dziką energię tego zespołu. Kopiowane na dwukieszeniowych kaseciakach, z kserowaną okładką, rozeszło się za sprawą ówczesnych wydawców w niewiadomym nakładzie, pewnie kilku setek. Właściciele tych artefaktów wyceniają je dziś na Discogs między 100 a 200 euro. Nic dziwnego, że w 2015 doszło do wznowienia tego materiału na winylu (Black Wednesday / NIC). Urozmaiceniem był wspomnieniowy wywiad z Tulipanem zamieszczony na wkładce. Do dzisiaj nie było jednak wersji CD – dzięki uprzejmości w/w wydawców winyla do zremasteryzowanego materiału demo dokładamy przyzwoitej jakości nagrania z bielskiego koncertu z tego samego roku 1990. Poczuj ten klimat, zagraj to jeszcze raz, Sam! First time on CD - 1990 demo by pioneers of Polish crossover hardcore diy way. And first time ver - 1990 live tracks on the same CD. 22 tracks! ..::TRACK-LIST::.. 1. Betonowa Dżungla 03:21 2. Niewolnik 02:15 3. Siła 02:56 4. 3 x P 02:15 5. Smutas Czyli Mala Kolaboracja 01:52 6. Edukacja 02:19 7. Och, Karol! 03:26 8. Kordon 01:21 9. Male Bum Bum 03:37 10. Przemysł 02:03 11. Nazi Boys 02:44 Bonus Live Bielsko-Biała 1990: 12. Betonowa dżungla 13. Niewolnik 14. Smutas 15. 3xP 16. Och Karol 17. Przemysł 18. Edukacja 19. Siła 20. Małe bum bum 21. Kordon 22. Nazi Boys ..::OBSADA::.. Młody - dr Kondzioł - git Ciapa - b Tulipan - voc https://www.youtube.com/watch?v=LDhoRGl6MZA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-09 16:09:45
Rozmiar: 452.09 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
..::INFO::..
Fleshgod Apocalypse to włoski zespół grający symphonic i technical death metal, założony w 2007 roku. Zespół Fleshgod Apocalypse powstał w kwietniu 2007 roku. W pierwszym składzie znaleźli się Cristiano Trionfera (z Promaetheus Unbound), Paolo „Hammer” Rossi (z Tyrannic Ethical Reconstruction), Francesco Struglia (z Promaetheus Unbound, Tyrannic Ethical Reconstruction) i Francesco Paoli (z Hour of Penance, Tyrannic Ethical Reconstruction). Pierwsze demo Promo '07 ukazało się w sierpniu 2007 roku[3]. Zawiera ono dwa utwory i zostało nagrane w 16th Cellar Studio, a wyprodukował je Stefano „Saul” Morabito. Te same utwory znalazły się również na splicie Da Vinci Death Code wydanym przez Ripper Tattoo Productions w 2008 roku. Wstawka zawiera szósty, najnowszy album zespołu. Title: Opera Artist: Fleshgod Apocalypse Country: Włochy Year: 2024 Genre: Metal Format / Codec: MP3 Audio bitrate: 320 Kbps ..::TRACK-LIST::.. 1.Ode To Art (De' Sepolcri) 2.I Can Never Die 3.Pendulum 4.Bloodclock 5.At War With My Soul 6.Morphine Waltz 7.Matricide 8.21 8.Per Aspera Ad 9.Till Death Do Us Apart
Seedów: 13
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 21:48:52
Rozmiar: 101.63 MB
Peerów: 4
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::TRACK-LIST::.. 1. Victory 7:53 2. A Cry For The New World 7:00 3. Can't See The Angels 5:43 4. Bring On The Night 4:55 5. Only The Children Cry 5:24 6. To The Power Of Ten 3:56 7. The Horn 2:59 8. Dream On 6:10 9. Welcome To My Hollywood 6:38 10. Turn The Tables 5:17 11. Children Of The Earth 6:05 12. Angry Man 4:02 13. Don't Be Afraid Of The Dark 6:21 14. Cheated 3:45 15. Letting Go 8:17 16. Lovers To The Grave 5:55 17. Flirting With Suicide 6:23 18. Rise Up Again 5:29 19. Armed And Ready 6:12 20. Captured City 6:31 ..::OBSADA::.. Drums - Clive Burr Guitar, Vocals - Dennis Stratton, Tino Troy Keyboards [Guest] - Michael Scherchen Lead Vocals - Gary Barden Bass, Vocals - Chris Troy https://www.youtube.com/watch?v=CUJ3ljWY8II SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 17:57:09
Rozmiar: 4.10 GB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. O Halucynacjach po raz pierwszy usłyszałem przy okazji ubiegłorocznej edycji Festiwalu Rocka Progresywnego w Toruniu. I wydaje się, że ich całkiem udany koncert, który dane mi było zresztą zobaczyć, pozwolił im zaistnieć wśród nieco szerszego, choć w dalszym ciągu „progresywnego”, odbiorcy. Wydanie tej płyty przez znaną w tym środowisku krakowską wytwórnię Lynx Music, wydaje się być pokłosiem tamtych zdarzeń. Halucynacje to wrocławski zespół, którego początki sięgają ponoć 2010 roku, jednak grupa za moment uformowania się zespołu przyjmuje datę 20 kwietnia 2013 roku, kiedy to odbył się pierwszy koncert formacji. Założycielami grupy są Jakub Mendelak i Krzysztof Cybulski a ten recenzowany niżej album jest ich pełnowymiarowym debiutem. Wcześniej muzycy nagrali dwie małe, zawierające po trzy kompozycje, płytki - Instrumental z 2014 i Vis-à-vis z 2015 roku. Pisząc o ich ubiegłorocznym występie zauważyłem, że w kompozycjach nie brakowało psychodelicznych odjazdów, jazzrockowania i oldschoolowego Hammondowania. Co ciekawe, największą sceniczną żywotnością wśród muzyków formacji wykazywał się zdecydowanie najbardziej zaawansowany wiekowo Andrzej Włodarczyk, klawiszowiec grupy, zgrabnie dyrygujący poczynaniami muzyków. To jednak nie Włodarczyk jest główną postacią Halucynacji, lecz wspomniany Kuba Mendelak, gitarzysta, ale przede wszystkim autor muzyki do wszystkich pomieszczonych tu utworów (w dwóch jeszcze wspomagał go grający na basie Krzysiek Cybulski). A sama muzyka? To przede wszystkim instrumentalny rock czerpiący garściami z progresji, jazzu, fusion, bluesa i psychodelii. Pomieszczone tu cztery kompozycje mają dosyć luźną formę i wydają się być doskonałą bazą do ciekawych improwizacji koncertowych. Choć oczywiście wszystko trzyma solidna sekcja rytmiczna Cybulski – Muchalski, a Hammondowych teł i zagrywek Włodarczyka trudno nie zauważyć, to jednak pierwszoplanową rolę odgrywa gitara Mendelaka, pełniąca na swój sposób rolę wokalną i tworząca główne melodyczne motywy. Najważniejszą kompozycją tego niedługiego albumu jest naturalnie numer tytułowy, wypełniający niemal połowę krążka. Trwająca kwadrans czteroczęściowa suita rozpoczyna się od perkusyjnej kanonady, by wkrótce dać słuchaczowi i walcowaty riff, i saksofonową, jazzrockową figurę Tomka Bojarskiego, i gitarowe solo jakby w lekko orientalnym sosie. Druga część utworu (Rencontre Avec Un Loup) przynosi wręcz punkową galopadkę, zaś trzecia [L’Intermission (Traҫant Des Lignes)] trzy i pół minutowe perkusyjne solo. Najciekawszym fragmentem wydaje się jednak czwarta odsłona utworu, bardzo klarowne muzycznie Cauchemar Aprés Le Réveil. W następnej kompozycji Ty wiesz, Ty wiesz mamy wyrazisty podkład basowy i na nim ciekawe gitarowe solo (czuć tu kolejną, tym razem bluesową inspirację), zaś w Wilkach na Kleczkowskiej klawiszowy motyw kłania się muzyce Dalekiego Wschodu. Zamykający całość krótki i zwarty Foie Gras fajnie buja i pokazuje, że muzycy potrafią też obcować z lżejszą, niemalże przebojową materią. Nie jest to może jakieś wielkie, odkrywcze granie, trudno też je w dzisiejszych czasach nazwać modnym, jednak najważniejsze, że daje ono dużo satysfakcji i zabawy grającym muzykom. Bo to czuć. Mariusz Danielak Pochodzące z Wrocławia awangardowe Halucynacje, w końcu doczekały się swojej pierwszej płyty długogrającej. Zamieszczone na bandcampie wcześniejsze Ep-ki zespołu („Instrumental” – 2014, „Vis-à-vis: -2015), u wielu sympatyków niebanalnego grana, wywołały spory apetyt na ich muzykę. Pewnie jeszcze większy apetyt sprawił ich ubiegłoroczny koncert, na Festiwalu Rocka Progresywnego w Toruniu. No i w końcu jest „La-Pertite-Blonde”, debiutancki album wydany nakładem krakowskiego Lynxa. Tylko cztery kompozycje i zaledwie 35 minut muzyki wrocławian, musi niestety wystarczyć aby zaspokoić apetyt zgłodniałych sympatyków zespołu. Sama grafika „zdobiąca” okładkę, surrealistyczna i bardzo minimalistyczna (niczym dzieła Władysława Hasiora), nie nawiązuje do tych kolorowych, halucynogennych obrazów, będących wizerunkami wspomnianych Ep-ek. Muzyka zawarta na „La-Petitte- Blonde”, również wydaje się nieco uboższa. Mniej tutaj barwnych partii Hammondów, troszkę więcej saksofonu. Prym wiedzie tutaj jednak surowe, przybrudzone brzmienie gitary, nawiązujące trochę do stonerowej estetyki. Tytułowe „La Petite Blonde”, to 15 minutowy, wielowątkowy długas, w którym znalazło się miejsce na perkusyjne solo. Dziś już mało kto odważyłby się na taki manewr (zważywszy że nie jest to płyta koncertowa). Więcej saksofonu słychać w samej końcówce utworu. Potem mamy dwa równie długie, 7 minutowe kompozycje. Nieco spokojniejszy, psychodeliczny „Ty Wiesz, Ty Wiesz”, może skojarzyć się chwilami z klasycznymi Floydami, Eloy, bądź Hawkwind. Natomiast zdecydowanie żywsze „Wilki na Kleczkowskiej”, wyróżniają się ciekawym, charakterystycznym klawiszowym motywem. O tym, że Halucynacje dobrze wypadają również w krótszych i bardziej przystępnych dla postronnego słuchacza utworach, świadczy zamykający płytę „Foie Gras”. Skoczne klawisze, uzupełnia nieco inne, cieplejsze brzmienie gitary. Urokliwa saksofonowe solo w końcówce. To jakby kadr z zupełnie innej bajki. Ci którzy mieli okazję doświadczyć Halucynacji na żywo, przyznają mi jednak rację, że płyta nie odzwierciedla w pełni, potencjału tego zespołu. Wracając do bajek. Druga strona okładki zawiera czarno-białą grafikę przedstawiającą czerwonego kapturka i wilka. No właśnie. Miałem ogromny apetyt na debiutancką płytę zespołu, nie mniejszy niż wilk na babcię, którą zdążył zjeść, a pewnie tylko ona wiedziała, czego nam tutaj zabrakło? Marek Toma La Petite Blonde - instrumental album by Polish progressive rock band "Halucynacje" This album is a collage of psychodelic, avant-garde, colourful melodies and powerful rock sound. Album takes its inspiration from many music styles and moods. It's like a psychodelic story told only by music. It's easy to dive in it. ..::TRACK-LIST::.. 1. La Petite Blonde 14:59 - Danse Sensuelle D’Une Blonde Rencontre Avec Un Loup - L’Intermission (Tracant Des Lignes) - Cauchemar Après Le Rèveil 2. Ty wiesz, ty wiesz 07:02 3. Wilki na Kleczkowskiej 07:50 4. Foie Gras 04:42 ..::OBSADA::.. Guitar - KUBA MENDELAK Bass - KRZYSIEK CYBULSKI Drums & Percussions - KONRAD MUCHALSKI Hammond & Keyboards - ANDRZEJ WŁODARCZYK Saxophone - TOMEK BOJARSKI https://www.youtube.com/watch?v=NsXrDdeZ-6c SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 15:23:36
Rozmiar: 80.59 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. O Halucynacjach po raz pierwszy usłyszałem przy okazji ubiegłorocznej edycji Festiwalu Rocka Progresywnego w Toruniu. I wydaje się, że ich całkiem udany koncert, który dane mi było zresztą zobaczyć, pozwolił im zaistnieć wśród nieco szerszego, choć w dalszym ciągu „progresywnego”, odbiorcy. Wydanie tej płyty przez znaną w tym środowisku krakowską wytwórnię Lynx Music, wydaje się być pokłosiem tamtych zdarzeń. Halucynacje to wrocławski zespół, którego początki sięgają ponoć 2010 roku, jednak grupa za moment uformowania się zespołu przyjmuje datę 20 kwietnia 2013 roku, kiedy to odbył się pierwszy koncert formacji. Założycielami grupy są Jakub Mendelak i Krzysztof Cybulski a ten recenzowany niżej album jest ich pełnowymiarowym debiutem. Wcześniej muzycy nagrali dwie małe, zawierające po trzy kompozycje, płytki - Instrumental z 2014 i Vis-à-vis z 2015 roku. Pisząc o ich ubiegłorocznym występie zauważyłem, że w kompozycjach nie brakowało psychodelicznych odjazdów, jazzrockowania i oldschoolowego Hammondowania. Co ciekawe, największą sceniczną żywotnością wśród muzyków formacji wykazywał się zdecydowanie najbardziej zaawansowany wiekowo Andrzej Włodarczyk, klawiszowiec grupy, zgrabnie dyrygujący poczynaniami muzyków. To jednak nie Włodarczyk jest główną postacią Halucynacji, lecz wspomniany Kuba Mendelak, gitarzysta, ale przede wszystkim autor muzyki do wszystkich pomieszczonych tu utworów (w dwóch jeszcze wspomagał go grający na basie Krzysiek Cybulski). A sama muzyka? To przede wszystkim instrumentalny rock czerpiący garściami z progresji, jazzu, fusion, bluesa i psychodelii. Pomieszczone tu cztery kompozycje mają dosyć luźną formę i wydają się być doskonałą bazą do ciekawych improwizacji koncertowych. Choć oczywiście wszystko trzyma solidna sekcja rytmiczna Cybulski – Muchalski, a Hammondowych teł i zagrywek Włodarczyka trudno nie zauważyć, to jednak pierwszoplanową rolę odgrywa gitara Mendelaka, pełniąca na swój sposób rolę wokalną i tworząca główne melodyczne motywy. Najważniejszą kompozycją tego niedługiego albumu jest naturalnie numer tytułowy, wypełniający niemal połowę krążka. Trwająca kwadrans czteroczęściowa suita rozpoczyna się od perkusyjnej kanonady, by wkrótce dać słuchaczowi i walcowaty riff, i saksofonową, jazzrockową figurę Tomka Bojarskiego, i gitarowe solo jakby w lekko orientalnym sosie. Druga część utworu (Rencontre Avec Un Loup) przynosi wręcz punkową galopadkę, zaś trzecia [L’Intermission (Traҫant Des Lignes)] trzy i pół minutowe perkusyjne solo. Najciekawszym fragmentem wydaje się jednak czwarta odsłona utworu, bardzo klarowne muzycznie Cauchemar Aprés Le Réveil. W następnej kompozycji Ty wiesz, Ty wiesz mamy wyrazisty podkład basowy i na nim ciekawe gitarowe solo (czuć tu kolejną, tym razem bluesową inspirację), zaś w Wilkach na Kleczkowskiej klawiszowy motyw kłania się muzyce Dalekiego Wschodu. Zamykający całość krótki i zwarty Foie Gras fajnie buja i pokazuje, że muzycy potrafią też obcować z lżejszą, niemalże przebojową materią. Nie jest to może jakieś wielkie, odkrywcze granie, trudno też je w dzisiejszych czasach nazwać modnym, jednak najważniejsze, że daje ono dużo satysfakcji i zabawy grającym muzykom. Bo to czuć. Mariusz Danielak Pochodzące z Wrocławia awangardowe Halucynacje, w końcu doczekały się swojej pierwszej płyty długogrającej. Zamieszczone na bandcampie wcześniejsze Ep-ki zespołu („Instrumental” – 2014, „Vis-à-vis: -2015), u wielu sympatyków niebanalnego grana, wywołały spory apetyt na ich muzykę. Pewnie jeszcze większy apetyt sprawił ich ubiegłoroczny koncert, na Festiwalu Rocka Progresywnego w Toruniu. No i w końcu jest „La-Pertite-Blonde”, debiutancki album wydany nakładem krakowskiego Lynxa. Tylko cztery kompozycje i zaledwie 35 minut muzyki wrocławian, musi niestety wystarczyć aby zaspokoić apetyt zgłodniałych sympatyków zespołu. Sama grafika „zdobiąca” okładkę, surrealistyczna i bardzo minimalistyczna (niczym dzieła Władysława Hasiora), nie nawiązuje do tych kolorowych, halucynogennych obrazów, będących wizerunkami wspomnianych Ep-ek. Muzyka zawarta na „La-Petitte- Blonde”, również wydaje się nieco uboższa. Mniej tutaj barwnych partii Hammondów, troszkę więcej saksofonu. Prym wiedzie tutaj jednak surowe, przybrudzone brzmienie gitary, nawiązujące trochę do stonerowej estetyki. Tytułowe „La Petite Blonde”, to 15 minutowy, wielowątkowy długas, w którym znalazło się miejsce na perkusyjne solo. Dziś już mało kto odważyłby się na taki manewr (zważywszy że nie jest to płyta koncertowa). Więcej saksofonu słychać w samej końcówce utworu. Potem mamy dwa równie długie, 7 minutowe kompozycje. Nieco spokojniejszy, psychodeliczny „Ty Wiesz, Ty Wiesz”, może skojarzyć się chwilami z klasycznymi Floydami, Eloy, bądź Hawkwind. Natomiast zdecydowanie żywsze „Wilki na Kleczkowskiej”, wyróżniają się ciekawym, charakterystycznym klawiszowym motywem. O tym, że Halucynacje dobrze wypadają również w krótszych i bardziej przystępnych dla postronnego słuchacza utworach, świadczy zamykający płytę „Foie Gras”. Skoczne klawisze, uzupełnia nieco inne, cieplejsze brzmienie gitary. Urokliwa saksofonowe solo w końcówce. To jakby kadr z zupełnie innej bajki. Ci którzy mieli okazję doświadczyć Halucynacji na żywo, przyznają mi jednak rację, że płyta nie odzwierciedla w pełni, potencjału tego zespołu. Wracając do bajek. Druga strona okładki zawiera czarno-białą grafikę przedstawiającą czerwonego kapturka i wilka. No właśnie. Miałem ogromny apetyt na debiutancką płytę zespołu, nie mniejszy niż wilk na babcię, którą zdążył zjeść, a pewnie tylko ona wiedziała, czego nam tutaj zabrakło? Marek Toma La Petite Blonde - instrumental album by Polish progressive rock band "Halucynacje" This album is a collage of psychodelic, avant-garde, colourful melodies and powerful rock sound. Album takes its inspiration from many music styles and moods. It's like a psychodelic story told only by music. It's easy to dive in it. ..::TRACK-LIST::.. 1. La Petite Blonde 14:59 - Danse Sensuelle D’Une Blonde Rencontre Avec Un Loup - L’Intermission (Tracant Des Lignes) - Cauchemar Après Le Rèveil 2. Ty wiesz, ty wiesz 07:02 3. Wilki na Kleczkowskiej 07:50 4. Foie Gras 04:42 ..::OBSADA::.. Guitar - KUBA MENDELAK Bass - KRZYSIEK CYBULSKI Drums & Percussions - KONRAD MUCHALSKI Hammond & Keyboards - ANDRZEJ WŁODARCZYK Saxophone - TOMEK BOJARSKI https://www.youtube.com/watch?v=NsXrDdeZ-6c SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 15:20:27
Rozmiar: 214.53 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Debiutancki album powalającej thrash/crossover'owej załogi z Texasu! W składzie jeden z muzyków MAMMOTH GRINDER, HATRED SURGE! Dla fanów CRO-MAGS, VIO-LENCE, LEEWAY, EXODUS, NUCLEAR ASSAULT! Drawing from the sacred texts of the Cro-Mags, Vio-lence,Leeway, Exodus, and Nuclear Assault, Texas savages Power Trip have unleashed their debut album with Southern Lord. They leave in their wake a multitude of crushed generic and feeble contemporaries. POWER TRIP don’t emulate they properly channel the old-school energy of the old cross-over gods and add their own brand of modern thrash warfare. ""Manifest Decimation"" was recorded/produced by Arthur Rizk (War Hungry, Mother of Mercy, Inquistion). The recording is absolutely face-peeling and will ensure maximum head-banging from the hordes. ..::TRACK-LIST::.. 1. Manifest Decimation 04:33 2. Heretics Fork 04:02 3. Conditioned To Death 03:22 4. Murderers Row 03:52 5. Crossbreaker 03:46 6. Drown 04:45 7. Power Trip 03:52 8. Hammer Of Doubt 06:26 ..::OBSADA::.. Vocals - Riley Gale Lead Guitar, Rhythm Guitar, Bass - Blake Ibanez Bass - Chris Whetzel Drums, Guitar [Additional Leads] - Chris Ulsh https://www.youtube.com/watch?v=A1X2wg_hggA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 12:42:51
Rozmiar: 82.86 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Debiutancki album powalającej thrash/crossover'owej załogi z Texasu! W składzie jeden z muzyków MAMMOTH GRINDER, HATRED SURGE! Dla fanów CRO-MAGS, VIO-LENCE, LEEWAY, EXODUS, NUCLEAR ASSAULT! Drawing from the sacred texts of the Cro-Mags, Vio-lence,Leeway, Exodus, and Nuclear Assault, Texas savages Power Trip have unleashed their debut album with Southern Lord. They leave in their wake a multitude of crushed generic and feeble contemporaries. POWER TRIP don’t emulate they properly channel the old-school energy of the old cross-over gods and add their own brand of modern thrash warfare. ""Manifest Decimation"" was recorded/produced by Arthur Rizk (War Hungry, Mother of Mercy, Inquistion). The recording is absolutely face-peeling and will ensure maximum head-banging from the hordes. ..::TRACK-LIST::.. 1. Manifest Decimation 04:33 2. Heretics Fork 04:02 3. Conditioned To Death 03:22 4. Murderers Row 03:52 5. Crossbreaker 03:46 6. Drown 04:45 7. Power Trip 03:52 8. Hammer Of Doubt 06:26 ..::OBSADA::.. Vocals - Riley Gale Lead Guitar, Rhythm Guitar, Bass - Blake Ibanez Bass - Chris Whetzel Drums, Guitar [Additional Leads] - Chris Ulsh https://www.youtube.com/watch?v=A1X2wg_hggA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 12:39:13
Rozmiar: 273.02 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
..::INFO::..
Wykonawca: Różni Artyści Typ: Składanka - Winyl Okładka: Tak Gatunek: Pop,Synthpop, Elektroniczna...... Rok: 2024 Audio kodek: mp3 Audio bitrate: 320kbps Audio Winyl.rip: d11 Music Collection: d11 ..::TRACK-LIST::.. 01.ABBA - Head Over Heels 02.Billy Ocean - Get Outta My Dreams, Get Into My Car 03.Britney Spears - Stronger 04.Roxette - Joyride 05.Scorpions - China White 06.New Kids On The Block - Please Don't Go Girl 06.Sinead O'Connor - Troy 07.Bangles - In Your Room 08.London Boys - My Love 09.Modern Talking - Bells Of Paris 10.Mr. Zivago - Little Russian 11.Yazoo - Good Times 12.Whitney Houston - I'm Your Baby Tonight 13.Tina Turner - What's Love Got To Do With It 14.Survivor - Eye Of The Tiger 15.Pet Shop Boys - In The Night 16.Paris-France-Transit - Souvenir From Rio 17.Rick Astley - It Would Take A Strong Strong Man 18.Stacey Q - Tow Of Hearts(European Dance Mix) 19.Sting - One Fine Day
Seedów: 181
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 11:26:36
Rozmiar: 258.31 MB
Peerów: 122
Dodał: depesz11
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Konsekwencja to największy atut Atropos Doctrina. Czterdzieści minut solidnego jak skała, ponurego death metalu, który 'cuchnie' tak przyjemnie... Zdecydowanie krążek jest zabójczą kontynuacją albumu, któremu nie było łatwo dorównać... FA Szwedzi z deathmetalowego Vanhelgd powrócili po sześciu latach studyjnego milczenia, wydając swój szósty album, zatytułowany "Atropos Doctrina". Ukazał się on 12 lipca 2024 roku, pod egidą Dark Descent Records. Na "Atropos Doctrina" znalazło się osiem kompozycji, które muzycy zrealizowali w studio "Endarker". Produkcją, miksami i masteringiem zajął się Magnus "Devo" Andersson. Podobnie jak to miało miejsce w przypadku pozostałych wydawnictw Vanhelgd, okładkę przygotował Mattias Frisk pełniący w zespole rolę wokalisty i gitarzysty. After six long years, Vanhelgd has finally installed a successor to 2018’s monumental Deimos Sanktuarium on the notorious Svensk Dödsmetall throne. But as the saying goes, good things are worth waiting for, and as the Fates would have it, the Swedes’ sixth opus Atropos Doctrina might just be the best of the bunch. “Six years of pandemic, crisis and war have passed since we last announced the impending doom of mankind. Much and nothing has changed. Tragedy, ecstasy and doom are still our perpetual companions and the age of man is indefatigable crawling towards the end of its path. The moirai spun and measured your thread of life and now it’s in the hand of Atropos the Inflexible One…” Atropos Doctrina was recorded under the watchful eye of Marduk’s Magnus “Devo” Andersson at Norrköping’s Endarker Studios, and the odds are you won’t hear a heavier production for a good wee while. Backed by ice-cold performances and precision from the band, Atropos Doctrina might just be the biggest sounding album of 2024 to date! Despite its Latin title, all lyrics on the record are in the band’s mother tongue, marking an end to their Anglo-Swedish lyrical approach. An indifference to trends and scene sentiments persists as Vanhelgd’s trump card. And after 17 years the band remains just as uncompromising as ever, honing their unique blend of atmospheric death and black metal to perfection. Recorded, mixed and mastered in Endarker Studios by Magnus "Devo" Andersson. Cover art by Mattias Frisk Whenever I decide out of curiosity to take a look at the latest metal releases on the Swedish isles, I pretty much never come across anything lackluster or boring, in fact it actually turns out to be surprisingly great and highly enjoyable. Had it not been for some of my Swedish friends, I would have not known about the excellence of the death metal band Vanhelgd, which had released their sixth full-length album Atropos Doctrina on July 14, 2024 via Dark Descent Records, which I’ve seen being teased on social media and talked about couple of times before it was officially out in the world. Although generally unfamiliar with the previous works of Vanhelgd, I still wanted to give this album a try, because I always have very high hopes when it comes to Swedish death metal, so is there really anything I could possibly lose? Stay tuned to find out… Atropos Doctrina is one dark and melodic work of death metal with a lot of emotions that flow through the solid riff work with frequent tremolo picking, double-bass drumming with occasional blast beats and intense shouting vocals, showcasing some contemporary approach for the subgenre with a lot of complexity and creativity that nicely carries over from one song to another. Aside from the extremity in the band’s very tight and heavy performance, there is also a lot of extremity in terms of the powerful emotions that each song expresses, especially when it comes to the slower doomy parts like on “Ofredsår” and “I ovigd jord”. The interesting thing about Atropos Doctrina is that it has a real death-defying vibe to it, especially because of the eerie and foreboding atmosphere that courses throughout the entire album, which is quite evident on a couple of tracks like “Galgdanstid” for example, where you truly feel like you’re being eaten from the inside. The further you progress with the album, the more it starts to feel like a real gradual descent into madness, as the songs slowly turn into the soundtrack to your life, where you’re feeling beaten down and on the verge of dying, questioning your own being with every second while persisting in this agony. Atropos Doctrina definitely has got a strong psychological factor that haunts the listener from start to finish, and right before you know it, this album has transformed itself into a very heavy turbulent journey that’s split into multiple chapters, where it only gets heavier by each chapter. I remember when someone mentioned that heaviness isn’t just about the musicality and the way you’re playing as a band, but also in the way how you express the emotions through your music, and I can definitely see Vanhelgd as an example that successfully utilizes that approach throughout the entire album, especially because they managed to nicely balance it with their intense performance. Like I said before, this album has a lot of complexity, which applies a lot to its songwriting that structurally has a dynamic range of ideas with frequent tempo changes. Even though the album has a very strong stylistic consistency in its entirety, it never feels boring or soulless, because it always manages to hook you onto the songs so strong that it never lets you go, keeping you on the edge of your seat sweating with anticipation. There is no denying that Atropos Doctrina has a very grand sense of delivery to it, especially because you have ton of melodies on this album that further build up on those high expectations, while successfully expressing such heavy emotions, even on the final track “Gravjordsfrid” that serves as a great closure to this journey. It would be foolish to think that this album is one-dimensional or monotone, because it sure as hell isn’t, not with all the great tunes on this album that can really switch the mood between banging your head like crazy and then contemplating life itself, so it’s easily one of its biggest highlights. What I really like about Atropos Doctrina aside from the great musicianship, is the production by Magnus "Devo" Andersson, who gave us a top-notch modern sound that really cemented itself into Vanhelgd’s mighty output. I honestly didn’t know what I was getting myself into, but holy shit was I left amazed with what I stumbled upon. Atropos Doctrina is one powerful and amazing album with such quality work of death metal that is really unlike anything I have heard lately. It’s easily one of the most chilling releases of this year that successfully fulfilled its task of entertaining and engaging you fully from beginning to end. If you haven’t yet checked it out, I highly recommend that you do, because words are not enough to describe its majesty and the might of Vanhelgd. VladimirCokorilo ..::TRACK-LIST::.. 1. Saliga äro de dödfödda 03:12 2. Kom dödens tysta ängel 05:03 3. Ofredsår 05:34 4. I ovigd jord 05:47 5. Atropos Hymnarium 06:05 6. Galgdanstid 03:23 7. Kerernas törst 04:27 8. Gravjordsfrid 06:56 ..::OBSADA::.. Guitar, Vocals - Jimmy Johansson Guitar, Vocals, Artwork By, Layout - Matthias Frisk Bass - Jonas Albrektsson Drums - Mathias Westman https://www.youtube.com/watch?v=S6ralicOQvM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 11:23:44
Rozmiar: 94.80 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Konsekwencja to największy atut Atropos Doctrina. Czterdzieści minut solidnego jak skała, ponurego death metalu, który 'cuchnie' tak przyjemnie... Zdecydowanie krążek jest zabójczą kontynuacją albumu, któremu nie było łatwo dorównać... FA Szwedzi z deathmetalowego Vanhelgd powrócili po sześciu latach studyjnego milczenia, wydając swój szósty album, zatytułowany "Atropos Doctrina". Ukazał się on 12 lipca 2024 roku, pod egidą Dark Descent Records. Na "Atropos Doctrina" znalazło się osiem kompozycji, które muzycy zrealizowali w studio "Endarker". Produkcją, miksami i masteringiem zajął się Magnus "Devo" Andersson. Podobnie jak to miało miejsce w przypadku pozostałych wydawnictw Vanhelgd, okładkę przygotował Mattias Frisk pełniący w zespole rolę wokalisty i gitarzysty. After six long years, Vanhelgd has finally installed a successor to 2018’s monumental Deimos Sanktuarium on the notorious Svensk Dödsmetall throne. But as the saying goes, good things are worth waiting for, and as the Fates would have it, the Swedes’ sixth opus Atropos Doctrina might just be the best of the bunch. “Six years of pandemic, crisis and war have passed since we last announced the impending doom of mankind. Much and nothing has changed. Tragedy, ecstasy and doom are still our perpetual companions and the age of man is indefatigable crawling towards the end of its path. The moirai spun and measured your thread of life and now it’s in the hand of Atropos the Inflexible One…” Atropos Doctrina was recorded under the watchful eye of Marduk’s Magnus “Devo” Andersson at Norrköping’s Endarker Studios, and the odds are you won’t hear a heavier production for a good wee while. Backed by ice-cold performances and precision from the band, Atropos Doctrina might just be the biggest sounding album of 2024 to date! Despite its Latin title, all lyrics on the record are in the band’s mother tongue, marking an end to their Anglo-Swedish lyrical approach. An indifference to trends and scene sentiments persists as Vanhelgd’s trump card. And after 17 years the band remains just as uncompromising as ever, honing their unique blend of atmospheric death and black metal to perfection. Recorded, mixed and mastered in Endarker Studios by Magnus "Devo" Andersson. Cover art by Mattias Frisk Whenever I decide out of curiosity to take a look at the latest metal releases on the Swedish isles, I pretty much never come across anything lackluster or boring, in fact it actually turns out to be surprisingly great and highly enjoyable. Had it not been for some of my Swedish friends, I would have not known about the excellence of the death metal band Vanhelgd, which had released their sixth full-length album Atropos Doctrina on July 14, 2024 via Dark Descent Records, which I’ve seen being teased on social media and talked about couple of times before it was officially out in the world. Although generally unfamiliar with the previous works of Vanhelgd, I still wanted to give this album a try, because I always have very high hopes when it comes to Swedish death metal, so is there really anything I could possibly lose? Stay tuned to find out… Atropos Doctrina is one dark and melodic work of death metal with a lot of emotions that flow through the solid riff work with frequent tremolo picking, double-bass drumming with occasional blast beats and intense shouting vocals, showcasing some contemporary approach for the subgenre with a lot of complexity and creativity that nicely carries over from one song to another. Aside from the extremity in the band’s very tight and heavy performance, there is also a lot of extremity in terms of the powerful emotions that each song expresses, especially when it comes to the slower doomy parts like on “Ofredsår” and “I ovigd jord”. The interesting thing about Atropos Doctrina is that it has a real death-defying vibe to it, especially because of the eerie and foreboding atmosphere that courses throughout the entire album, which is quite evident on a couple of tracks like “Galgdanstid” for example, where you truly feel like you’re being eaten from the inside. The further you progress with the album, the more it starts to feel like a real gradual descent into madness, as the songs slowly turn into the soundtrack to your life, where you’re feeling beaten down and on the verge of dying, questioning your own being with every second while persisting in this agony. Atropos Doctrina definitely has got a strong psychological factor that haunts the listener from start to finish, and right before you know it, this album has transformed itself into a very heavy turbulent journey that’s split into multiple chapters, where it only gets heavier by each chapter. I remember when someone mentioned that heaviness isn’t just about the musicality and the way you’re playing as a band, but also in the way how you express the emotions through your music, and I can definitely see Vanhelgd as an example that successfully utilizes that approach throughout the entire album, especially because they managed to nicely balance it with their intense performance. Like I said before, this album has a lot of complexity, which applies a lot to its songwriting that structurally has a dynamic range of ideas with frequent tempo changes. Even though the album has a very strong stylistic consistency in its entirety, it never feels boring or soulless, because it always manages to hook you onto the songs so strong that it never lets you go, keeping you on the edge of your seat sweating with anticipation. There is no denying that Atropos Doctrina has a very grand sense of delivery to it, especially because you have ton of melodies on this album that further build up on those high expectations, while successfully expressing such heavy emotions, even on the final track “Gravjordsfrid” that serves as a great closure to this journey. It would be foolish to think that this album is one-dimensional or monotone, because it sure as hell isn’t, not with all the great tunes on this album that can really switch the mood between banging your head like crazy and then contemplating life itself, so it’s easily one of its biggest highlights. What I really like about Atropos Doctrina aside from the great musicianship, is the production by Magnus "Devo" Andersson, who gave us a top-notch modern sound that really cemented itself into Vanhelgd’s mighty output. I honestly didn’t know what I was getting myself into, but holy shit was I left amazed with what I stumbled upon. Atropos Doctrina is one powerful and amazing album with such quality work of death metal that is really unlike anything I have heard lately. It’s easily one of the most chilling releases of this year that successfully fulfilled its task of entertaining and engaging you fully from beginning to end. If you haven’t yet checked it out, I highly recommend that you do, because words are not enough to describe its majesty and the might of Vanhelgd. VladimirCokorilo ..::TRACK-LIST::.. 1. Saliga äro de dödfödda 03:12 2. Kom dödens tysta ängel 05:03 3. Ofredsår 05:34 4. I ovigd jord 05:47 5. Atropos Hymnarium 06:05 6. Galgdanstid 03:23 7. Kerernas törst 04:27 8. Gravjordsfrid 06:56 ..::OBSADA::.. Guitar, Vocals - Jimmy Johansson Guitar, Vocals, Artwork By, Layout - Matthias Frisk Bass - Jonas Albrektsson Drums - Mathias Westman https://www.youtube.com/watch?v=S6ralicOQvM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 11:20:31
Rozmiar: 284.70 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Rozpoczynając recenzję poprzedniego albumu formacji proAge, zatytułowanego „4. wymiar”, wspomniałem, że z godną pozazdroszczenia regularnością wydaje ona swoje płyty na początku lat nieparzystych. Tym razem zespół wyłamał się z tego schematu i nieco ponad rok od poprzedniego krążka do naszych rąk trafia jego nowy album, któremu nadano nazwę „Coelum”, co po łacinie oznacza „Niebo”. Zacznę nietypowo, od okładki autorstwa Dariusza Wojtowicza. Widzimy owszem niebo, ale rozświetlone błyskawicami, nadającymi mu pomarańczową barwę. Z tych niebios wyłaniają się dwa anioły, choć też bardzo nietypowe, bardziej przypominające diabły, czy też demony, które trzymają logo grupy. Ta przewrotna grafika może sugerować, że zawartość muzyczna płyty będzie oscylowała gdzieś w hardrockowo-metalowych rejonach. I owszem, zespół zrobił sporą woltę jeśli chodzi o brzmienie, ale oddalone od 180 stopni od powyższych skojarzeń, albowiem „Coelum” to album w 100%... akustyczny. Już po tym wstępie widzimy, że mamy do czynienia z wydawnictwem nieoczywistym w kilku płaszczyznach. Ale to w sumie nic nowego w historii proAge. Już jeden z wcześniejszych albumów, „MPD” (2019) z wieloma stylistykami odpowiadającymi różnym osobowościom bohaterów tekstów był tego zwiastunem. Poprzedni krążek, który był trzecim pełnowymiarowym wydawnictwem, został nazwany… „4. Wymiar”, a utwór tytułowy w postaci trwającej rekordowe 30 minut suity, jako jedyny został zaśpiewany po angielsku (dopiero w wersji winylowej ukazał się z polskim tekstem). Tym razem, wzorem dwóch pierwszych płyt, otrzymujemy ponownie dwie wersje językowe całego materiału, a łacińskie tytuły, oprócz wprowadzenia pierwiastka mistycyzmu, spowodowały że mogły one pozostać w niezmienionej formie w obu wersjach. Tym bardziej, że zrezygnowano z wydawania krążków jako osobnych pozycji i oba dyski umieszczono w jednym digipacku. Część fanów miała okazję usłyszeć nowe kompozycje nieco wcześniej, w dąbrowskim Pałacu Kultury Zagłębia podczas koncertu, który odbył się 18 grudnia ubiegłego roku. Początkowo setlista miała być inna, opierająca się na wcześniejszych nagraniach, ale w związku z chorobą basisty, zespół zdecydował, że zaprezentuje swoje nowe oblicze, choć w niekompletnym składzie. W związku z absencją Romana Simińskiego jego obowiązki częściowo przejął gitarzysta Sławomir Jelonek. Stąd też poszczególne utwory były pozbawione partii basu lub gitary. Niemniej już wtedy słychać było spory potencjał w premierowym materiale. Po raz pierwszy w historii grupy płyta została nagrana w tym samym składzie, co poprzednia: Mariusz Filosek – śpiew i teksty, Krzysztof Walczyk grający na pianinie, Mariusz Rutka na saksofonie, Bogdan Mikrut na perkusji, Roman Simiński na basie oraz Sławomir Jelonek na gitarze, wspomagający także Filoska wokalnie. Innym novum jest zaproszenie do nagrań żeńskiego chórku – Swing Sisters (Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń). Nowa propozycja pochodzącej z Zagłębia Dąbrowskiego formacji trwa zaledwie 37 minut, co oznacza, że jest ona najkrótszą w jej historii. Wszystkie utwory zostały zarejestrowane „na setkę” w mikołowskim studiu „Epicentrum” pod czujnym okiem i uchem Jana Mitoraja (Osada Vida, Brain Connect), który podobnie jak miało to miejsce przy poprzednim wydawnictwie, jest odpowiedzialny za realizację, produkcję i miks nagrań. Taki sposób nagrywania oraz wykorzystane instrumentarium spowodowały, że cała płyta brzmi niezwykle spójnie, jednolicie oraz dość surowo. Do minimum ograniczono produkcję, stawiając na świeżość przekazu. Gdzieś jest miejsce zwane Coelum. Wszyscy o tym marzą, wierzący i ateiści. Możesz tam pozostać przez całe życie, a także po śmierci. Nie wszystkie drogi tam prowadzą, ale jest tajemnicze przejście zwane Purgatorium. Te słowa umieszczono na wewnętrznej stronie okładki. Żeby dostać się do Nieba trzeba przejść najpierw przez Czyściec i zmierzyć się ze swoimi demonami. Muzyczną opowieść o tej walce zaczyna pozornie lekka piosenka „Odium”. Przyjemne akordy zagrane na gitarze, fajne tło na pianinie, a potem także cudowna jego solowa partia, melodyjny bas bezprogowy, spajająca wszystko perkusja, przyjemne saksofonowe solo, żeński chórek wspomagający Filoska. Prawie „letnia piosenka”… Ale jak wspomniałem, ten album jest pełen nieoczywistości. Bo, zgodnie z tytułem, jej tematem jest zmaganie się z nienawiścią: „Chodź tu bo nikt nie odważy się przyjść Chodź tu bo nikt nie wykrzyknie im zaraz Czy boisz się że szukają nas znów ? A może chcesz by znaleźli nas już? i czy wiesz gdzie bezpieczny dom Czy gdzieś jest i czy znajdziesz go ? Między ciszą a krzykiem rozpłakał się strach Bez głów bez nóg byle skulił się Nienawiści pełne beczki słów Przez mur na tłum bezrozumnie lać” Bardzo udane wprowadzenie w płytę i jej temat. Druga ścieżka to „Incestus”, czyli „Kazirodztwo”. Tu prym wiedzie początkowo Rutka wraz z Simińskim. Potem do głosu mocniej dochodzi Jelonek (jest także solo gitarowe) i Walczyk, a także żeńskie trio, które towarzyszy wokaliście w tym fragmencie tekstu: „Poczuj moje szepty, nie wstydź się Dzięki tobie płonę, bawmy się Patrz to my, nie mam wszak intencji złych Nie bój się, nie mów mamie, bo to grzech”. Jako trzecie otrzymujemy singlowe nagranie „Lilith”. Tu zwraca uwagę, oprócz fantastycznej ścieżki pianina, śpiew Filoska, który w końcówkach wersów przechodzi wręcz w falset, płynnie wtapiając się w głosy pań Grzyb, Kulik i Nocoń oraz… Sławka Jelonka. Tytułowy demon kusi… „Czasem nie mam sił, ust twych czerwień kusi znów Noc milczeniem jest, pójdę z tobą dziś na dno Nie dotykasz mnie, nie całujesz moich ust Porzucony wstyd, mitem wciąż dla ciebie jest Wichry pchają mnie do dna Do najdalszych krain, do nowego dnia Rozpalone ciała, bezimienny trans Słodko gorzkie szepty, grzeszny życia smak”. Po tej subtelnej pieśni, do naszych uszu dochodzą dźwięki kompozycji „Superbia”, która powoli rozwija się, by po początkowej lekkości, z miarowym uderzaniem pałeczki w obręcz werbla i oszczędną partią pianina nabierać mocy, by w końcówce zmienić się w totalne szaleństwo z górującym nad wszystkim saksofonem. Co znamienne, tylko tu Filosek śpiewa bez towarzystwa żeńskiego tercetu. Jest to też najkrótsze nagranie na płycie. Następne, „Sine Sono Doloris”, również nie powala swoją długością, bo trwa niespełna 3 minuty. Jest utrzymane w spokojnym tempie, z mistrzowskimi wstawkami Rutki. I znów pozorna lekkość, kłóci się z poważnym tematem, czyli zmaganiami z nietolerancją: „Nie pamiętam dziś wielu chwil, dobrych ani złych Zagubiłem gdzieś z twarzy śmiech, pusto wokół mnie Dla nas płonął świat, cudny czas, zniknął w cieniu gwiazd Nie wycieram już szminki z ust Moje oczy są jak ze szkła, nie poznają barw Czy tęczowy strach karze wam, pięścią budzić gniew Jestem taki sam tak jak wy, dobry ani zły Zamiast bawić się boję się Niewolność mam, ciągle tylko boję się”. Następny utwór, „Piger”, przynosi sporo ożywienia, bas czaruje fantastycznym „groovem”, świetnie współgrając z perkusją, a duet Walczyk – Rutka zapewnia solidną dawkę melodyjności. Na wspomnianym koncercie w grudniu mogłem usłyszeć jeszcze nieukończoną wersję, bez gitary (Jelonek zagrał na basie), z fragmentami tekstu oraz bez chórków. A te udowadniają po raz kolejny, że ich nazwa, Swing Sisters, jest nieprzypadkowa. Całość powala swym swingowym charakterem oraz sporą dawką przebojowości, choć przypuszczam, że na miejsca w playlistach komercyjnych rozgłośni nagranie raczej nie ma co liczyć. A szkoda. Warstwie muzycznej towarzyszy tekst, w którym podmiot liryczny namawiany do wzięcia się w garść i walki z ogarniającym go lenistwem: „Hej ty, czy ty wierzysz w sny? W brudnym łóżku leżysz znów. Czy ty? Czy ty żyjesz w nim? Czy ty, tworzysz sny i żyjesz w nich? Ile dni prześpisz jeszcze? Zanim dowiesz się dlaczego jesteś sam … Hej ty, otwórz oczy i Spróbuj wstać i wypluj wstyd. Hej ty Nie przestawaj żyć Hej ty, znajdź odwagę otwórz drzwi”. Cóż, po takiej dawce pozytywnej energii na pewno łatwiej podjąć się wyzwania jakim jest mierzenie się z codziennością… Przedostatnia ścieżka przynosi jazzujący kawałek „Nihil”. To dość żywe nagranie ze swingującym klimatem i kolejnymi fantastycznymi popisami Rutki i Walczyka jest tłem dla słów o popadaniu w odrętwienie: „Patrzę w drzwi, mógłbym wyjść Lecz one tak rosną znów Smutny ptak dziobie kurz Na szybie jak zawsze brud W sumie żal wielu dni Tak zmarnowanych lat Czuję jak rośnie strach Już chyba tu nie chcę stać Nie doczekam zmierzchu”. I tak przechodzimy do wielkiego finału, jakim jest najbardziej rozbudowane nagranie, zatytułowane „Nebula”. Może nie jest to pół godziny, jak przy kompozycji „4th Dimension”, ale ponad 10 minut akustycznego grania też robi wielkie wrażenie. Ani przez chwilę nie nuży oferując zmiany klimatu, subtelny śpiew Filoska, z równie delikatnymi chórkami. Uwagę zwraca powracający motyw grany na saksofonie przez Rutkę. Mamy tu też partie solowe, wspomnianego saksofonisty, ale także Walczyka i Jelonka. Czuć atmosferę jazzowego klubu skąpanego w oparach dymu, w którym występuje świetnie zgrany team… Genialne zakończenie albumu! „Coelum” to album inny niż pozostałe. I nie jest to tylko puste hasło reklamujące nowy longplay zespołu. To zdecydowanie najbardziej zaskakujące dokonanie grupy, nie tylko dlatego, że jest akustyczne. Taka formuła wymusiła pewne roszady jeśli chodzi punkty, na których skupia się największa uwaga. O ile rola Krzysztofa Walczyka pozostała bez zmian, to musiał zamienić on swoje syntezatory i Hammondy, na których grą czarował na płytach „MPD” i „4. wymiar”, na pianino. Efekt jest także piorunujący. Brak solówek na gitarze elektrycznej rekompensuje saksofon Mariusza Rutki, który w wielu miejscach bezsprzecznie wysuwa się na pierwszy plan. O ile na poprzednim wydawnictwie jego partie były uzupełnieniem brzmienia, tak tu stanowią jego główną podporę, nadając mu jazzową barwę. W niektórych miejscach główną rolę gra bezprogowy bas Romana Simińskiego. Jego charakterystyczne brzmienie idealnie sprawdza się w nagraniach „bez prądu”, choć sam instrument (jako jedyny, z tych które zostały wykorzystane na krążku) akustyczny nie jest. Pracę sekcji idealnie uzupełnia gra Bogdana Mikruta na perkusji i choć nie ma tu mowy o odrobinie szaleństwa, jaką było solo w nagraniu tytułowym z poprzedniej płyty, to jest niezwykle precyzyjna i stanowi solidną podstawę rytmiczną albumu. Sławomir Jelonek tym razem pozostał może nieco w cieniu, oddając część swojego kawałka tortu z oznaczeniem „popisy solowe” Rutce. Choć kilkukrotnie i on wysuwa się na pierwszy plan prezentując swoje wirtuozerskie umiejętności w grze na gitarze akustycznej. A do tego zadebiutował jako wokalista, wspomagając głosowo Filoska w „Lilith”. No i skoro już wywołaliśmy wokalistę do tablicy, to także poświęcę mu kilka zdań. Jego charakterystyczny śpiew to znak rozpoznawczy zespołu. Wraz z niezwykle poetyckimi tekstami stanowił silny punkt każdego wydawnictwa formacji. I nie inaczej jest tym razem. Jego nietuzinkowe liryki opowiadają o demonach drzemiących w nas, stąd też taki a nie inny wygląd ma okładka. Niebo mało niebiańskie, a anioły też jakieś inne… Na drugim dysku Filosek śpiewa po angielsku przetłumaczone przez Adama M. Zadrę teksty i zaryzykuję stwierdzenie, że jest to najlepsza anglojęzyczna wersja ze wszystkich płyt grupy. Jego głos sprawdza się doskonale w nagraniach studyjnych, ale prawdziwą moc prezentuje na koncertach, o czym mogła przekonać się choćby publiczność zgromadzona w MDK „Kazimierz” w Sosnowcu 2 kwietnia, która uczestniczyła w koncercie w ramach Spring Prog Festival 2022, podczas którego odbyła się premiera płyty. W odróżnieniu od albumu „4. wymiar”, który zespół opublikował samodzielnie, tym razem zdecydował się na współpracę z Prog Metal Rock Promotion. Debiut nagraniowy w nowych barwach wypadł naprawdę okazale, zarówno od strony wykonawczej, jak i wydawniczej. Zespół, którego historia sięga lat 80. ubiegłego stulecia, potrafi stale czymś zaskakiwać, nie osiadł na laurach, intryguje, zdumiewa, zachwyca lub złości, ale nie pozostawia obojętnym. ProAge w swej akustycznej odsłonie prezentuje się niezwykle ciekawie i trzeba się cieszyć nagraniami w tym klimacie, bo następny album będzie na pewno całkiem inny, ponownie nieoczywisty. A póki co włączam kolejny raz „Coelum”, bo to naprawdę doskonała pozycja! Panowie Filosek, Walczyk, Jelonek, Simiński, Rutka i Mikrut, czapki z głów! Tomasz Dudkowski Nie ukrywam, że bardzo szanuję tę będzińską formację. Choćby za drogę, którą przeszła, zaczynając jeszcze w latach osiemdziesiątych, potem publikując pierwsze EP-ki już w XXI wieku i wreszcie debiutując pełnoprawnym albumem ledwie pięć lat temu. Ten ich „debiutancki” Odmienny stan rzeczywistości nakręcił ich na tyle, że wkrótce potem zaczęły się pojawiać kolejne długograje: MPD (2017) i 4 wymiar (2021). Do tego, warto zauważyć ich lidera, Mariusz Filoska, który może nie jest najwybitniejszym wokalistą, niemniej ma osobowość i muzyczną charyzmę. No i w kontekście tych powyższych słów nowa płyta co najmniej mnie zaskakuje, a może i lekko rozczarowuje. Bo po tym jak muzycy nagrali najlepszą w dyskografii rzecz (4 wymiar), którą na swój sposób zaczęli gruntować swoją stylistykę, na Coelum… kompletnie zmienili muzyczną bajkę! Żeby było ciekawiej, gdy zobaczyłem okładkę, natychmiast pomyślałem o jakimś heavymetalowym wyziewie w stylu Iron Maiden (przy okazji, ładny digipak to siła wydawnictwa, za które odpowiada wchodzące coraz odważniej na progresywny rynek Prog Metal Rock Promotion). Tymczasem…, oczywiście nagrali płytę w szeroko rozumianej progresywnej stylistyce, jednak kompletnie porzucili rockowe, hard rockowe, czy metalowe riffy (ich muzyka wszak do tej pory wrzucana była nawet do progmetalowej szuflady) i dali prym brzmieniom akustycznym, jazzowym, jazzrockowym i rhythm and bluesowym. Naturalnie, na ich wcześniejszych płytach panowie lubili jazzowe wtręty, tu jednak są one dominujące. Muzycy odeszli raczej od większych form (poza kończącym całość 10-minutowym Nebula) i zaproponowali zwarte, dość stonowane kompozycje, w których dominują ciekawe, solowe formy gitary klasycznej, pianina i saksofonu. Praktycznie wszystkie trzy mamy w drugim Lilith ale warto też zwrócić uwagę na te w jazzrockowym Superbia czy w Nihil. Najlepszym utworem wydaje się zamykający płytę Nebula, świetnie bujający, z dobrą melodyką (a z nią różnie jest na płycie), z fajnymi, jakby rozimprowizowanymi figurami gitary, saksofonu i przede wszystkim pianina! Dźwięki generowane przez Krzysztofa Walczyka momentami przenosiły mnie tu do Nowego Yorku, tego z filmów… Woody’ego Allena. Oczywiście nie mnie sugerować, co artysta powinien grać. To jego wizja i jeśli ma ochotę na stylistyczny skok w bok, to jego najświętsze prawo. Tym bardziej, że takie stylistyczne wolty w historii muzyki rockowej mają długą historię, często dzieląc fanów na tych kochających okres, powiedzmy, „jazzrockowy” i tych uwielbiających okres „progresywny”. Jednak mnie, słuchaczowi, ma prawo się to średnio podobać. Choć przeogromnie doceniam warsztat grających tu artystów, bo robią to doprawdy stylowo w tej szufladzie. Niemniej wolę proAge z większym ciężarem. Na koniec kilka ważnych spraw. Tradycyjnie dla proArg istotna jest warstwa liryczna. Coelum jest swoistym koncept albumem o zmaganiu się ze swoimi demonami, do którego wstępem są słowa zapisane wewnątrz digipaka: Gdzieś jest miejsce zwane Coeleum. Wszyscy o tym marzą, wierzący i ateiści. Możesz tam pozostać przez całe życie, a także po śmierci. Nie wszystkie drogi tam prowadzą, ale jest tam tajemnicze przejście zwane Purgatorium. Warto też nadmienić, że materiał zarejestrowano na tak zwaną setkę, co dodaje mu brzmieniowej surowości i naturalności. Z tym albumem muzycy powrócili ponadto, do wydawania płyt w dwóch wersjach językowych. Mariusz Danielak Gdy z początkiem kwietnia dowiedziałem się, że zespół ProAge zagra w będzińskich Lochach Zamkowych koncert akustyczny, pomyślałem że to jakiś primaaprilisowy żart! Trudno mi było wyobrazić sobie akustyczne wersje utworów (zwłaszcza z ich pierwszych płyt). Dopiero kiedy usłyszałem materiał z najnowszego dokonania zespołu „Coelum”, przekonałem się, że to możliwe, a nawet wskazane! Nowa płyta zespołu, w wersji studyjnej jest już w dużej mierze akustyczna. Krzysztof Walczyk porzucił Hammondowe brzmienie, na rzecz dźwięku klasycznego pianina. Spod jego klawiszy nie wyskakuje już Jon Lord, lecz raczej Chick Corea. Sławomir Jelonek zamienił elektryczną gitarę, na klasyczne pudło. Saksofon Mariusza Rutki nie jest już dopełnieniem, dodającym muzyce od czasu do czasu pewnego kolorytu, lecz stał się wiodącym instrumentem. Jeszcze gdyby basiście Romanowi Simińskiemu odebrać gitarę basową i wsunąć kontrabas, a perkusiście Bogdanowi Mikrucie wyrwać z rąk pałeczki i wręczyć miotełki, byłaby w 100% jazzowa jazda unplugged. ProAge jazzowe? Czy to możliwe? Może nie w pełni jazzowe, ale z pewnością jazzrockowe. Rock progresywny jaki zaproponowali, tym razem grubo przesycony jest bowiem jazzującym klimatem. Tak się składa, że po premierze „Coelum”, słuchałem innej rodzimej premiery z jazzrockowym zacięciem, płyty „Unsubscribe” formacji Niechęć. Tak naprawdę obecnie te dwa zespoły mogłyby z powodzeniem zagrać wspólny koncert, gromadząc tą samą publiczność. Należy zdać sobie jedynie sprawę, że wokalista i lider zespołu Mariusz Filosek Basią Trzetrzelewską, czy Anną Marią Jopek raczej nie jest i nie będzie. Trudno się jednak ciągle czepiać. Taka jest jego wokalna specyfika. Jego barwa głosu ciągle bliższa jest nowofalowym klimatom, chociażby w stylu Lecha Janerki. Na płycie wspomaga go trio wokalne „Swing Sisters” w składzie: Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń. Album wydany został w dwóch wersjach językowych (polskiej i angielskiej). Tym razem jest wyjątkowo krótki (38 minut). Składa się z 8 utworów, również niedługich . Jedynie na zakończenie kompozycja „Nebula”, pięknie i bogato rozimprowizowała się do 10 minut, które mogłyby potrwać zdecydowanie dłużej. Podejrzewam, że taka jazzowa otoczka w jakiej zasmakował zespół, to raczej jednorazowa przygoda. Cieszę się, że się jednak zdarzyła. Okłada grafika sugerowała raczej, że Pro Age tym razem zagrają siarczysty metal! Pełne zaskoczenie. Jest klimat, słychać radość grania, jest radość słuchania. Marek Toma ..::TRACK-LIST::.. CD 1 (Polish version): 1. Odium 4:37 2. Incestus 5:05 3. Lilith 3:40 4. Superbia 2:48 5. Sine sodo doloris 2:57 6. Piger 4:06 7. Nihil 4:33 8. Nebula 10:12 CD 2 (English version): 1. Odium 4:37 2. Incestus 5:05 3. Lilith 3:40 4. Superbia 2:48 5. Sine sodo doloris 2:57 6. Piger 4:06 7. Nihil 4:33 8. Nebula 10:12 ..::OBSADA::.. Sławomir Jelonek - guitars, vocals Roman Simiński - bass Krzysztof Walczyk - piano Bogdan Mikrut - drums & percussion Mariusz Filosek - vocals Mariusz Rutka - saxophone, percussion With: Swing Sisters (Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń) - choir https://www.youtube.com/watch?v=oSZ-2WBnDhI SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 09:10:19
Rozmiar: 181.12 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Rozpoczynając recenzję poprzedniego albumu formacji proAge, zatytułowanego „4. wymiar”, wspomniałem, że z godną pozazdroszczenia regularnością wydaje ona swoje płyty na początku lat nieparzystych. Tym razem zespół wyłamał się z tego schematu i nieco ponad rok od poprzedniego krążka do naszych rąk trafia jego nowy album, któremu nadano nazwę „Coelum”, co po łacinie oznacza „Niebo”. Zacznę nietypowo, od okładki autorstwa Dariusza Wojtowicza. Widzimy owszem niebo, ale rozświetlone błyskawicami, nadającymi mu pomarańczową barwę. Z tych niebios wyłaniają się dwa anioły, choć też bardzo nietypowe, bardziej przypominające diabły, czy też demony, które trzymają logo grupy. Ta przewrotna grafika może sugerować, że zawartość muzyczna płyty będzie oscylowała gdzieś w hardrockowo-metalowych rejonach. I owszem, zespół zrobił sporą woltę jeśli chodzi o brzmienie, ale oddalone od 180 stopni od powyższych skojarzeń, albowiem „Coelum” to album w 100%... akustyczny. Już po tym wstępie widzimy, że mamy do czynienia z wydawnictwem nieoczywistym w kilku płaszczyznach. Ale to w sumie nic nowego w historii proAge. Już jeden z wcześniejszych albumów, „MPD” (2019) z wieloma stylistykami odpowiadającymi różnym osobowościom bohaterów tekstów był tego zwiastunem. Poprzedni krążek, który był trzecim pełnowymiarowym wydawnictwem, został nazwany… „4. Wymiar”, a utwór tytułowy w postaci trwającej rekordowe 30 minut suity, jako jedyny został zaśpiewany po angielsku (dopiero w wersji winylowej ukazał się z polskim tekstem). Tym razem, wzorem dwóch pierwszych płyt, otrzymujemy ponownie dwie wersje językowe całego materiału, a łacińskie tytuły, oprócz wprowadzenia pierwiastka mistycyzmu, spowodowały że mogły one pozostać w niezmienionej formie w obu wersjach. Tym bardziej, że zrezygnowano z wydawania krążków jako osobnych pozycji i oba dyski umieszczono w jednym digipacku. Część fanów miała okazję usłyszeć nowe kompozycje nieco wcześniej, w dąbrowskim Pałacu Kultury Zagłębia podczas koncertu, który odbył się 18 grudnia ubiegłego roku. Początkowo setlista miała być inna, opierająca się na wcześniejszych nagraniach, ale w związku z chorobą basisty, zespół zdecydował, że zaprezentuje swoje nowe oblicze, choć w niekompletnym składzie. W związku z absencją Romana Simińskiego jego obowiązki częściowo przejął gitarzysta Sławomir Jelonek. Stąd też poszczególne utwory były pozbawione partii basu lub gitary. Niemniej już wtedy słychać było spory potencjał w premierowym materiale. Po raz pierwszy w historii grupy płyta została nagrana w tym samym składzie, co poprzednia: Mariusz Filosek – śpiew i teksty, Krzysztof Walczyk grający na pianinie, Mariusz Rutka na saksofonie, Bogdan Mikrut na perkusji, Roman Simiński na basie oraz Sławomir Jelonek na gitarze, wspomagający także Filoska wokalnie. Innym novum jest zaproszenie do nagrań żeńskiego chórku – Swing Sisters (Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń). Nowa propozycja pochodzącej z Zagłębia Dąbrowskiego formacji trwa zaledwie 37 minut, co oznacza, że jest ona najkrótszą w jej historii. Wszystkie utwory zostały zarejestrowane „na setkę” w mikołowskim studiu „Epicentrum” pod czujnym okiem i uchem Jana Mitoraja (Osada Vida, Brain Connect), który podobnie jak miało to miejsce przy poprzednim wydawnictwie, jest odpowiedzialny za realizację, produkcję i miks nagrań. Taki sposób nagrywania oraz wykorzystane instrumentarium spowodowały, że cała płyta brzmi niezwykle spójnie, jednolicie oraz dość surowo. Do minimum ograniczono produkcję, stawiając na świeżość przekazu. Gdzieś jest miejsce zwane Coelum. Wszyscy o tym marzą, wierzący i ateiści. Możesz tam pozostać przez całe życie, a także po śmierci. Nie wszystkie drogi tam prowadzą, ale jest tajemnicze przejście zwane Purgatorium. Te słowa umieszczono na wewnętrznej stronie okładki. Żeby dostać się do Nieba trzeba przejść najpierw przez Czyściec i zmierzyć się ze swoimi demonami. Muzyczną opowieść o tej walce zaczyna pozornie lekka piosenka „Odium”. Przyjemne akordy zagrane na gitarze, fajne tło na pianinie, a potem także cudowna jego solowa partia, melodyjny bas bezprogowy, spajająca wszystko perkusja, przyjemne saksofonowe solo, żeński chórek wspomagający Filoska. Prawie „letnia piosenka”… Ale jak wspomniałem, ten album jest pełen nieoczywistości. Bo, zgodnie z tytułem, jej tematem jest zmaganie się z nienawiścią: „Chodź tu bo nikt nie odważy się przyjść Chodź tu bo nikt nie wykrzyknie im zaraz Czy boisz się że szukają nas znów ? A może chcesz by znaleźli nas już? i czy wiesz gdzie bezpieczny dom Czy gdzieś jest i czy znajdziesz go ? Między ciszą a krzykiem rozpłakał się strach Bez głów bez nóg byle skulił się Nienawiści pełne beczki słów Przez mur na tłum bezrozumnie lać” Bardzo udane wprowadzenie w płytę i jej temat. Druga ścieżka to „Incestus”, czyli „Kazirodztwo”. Tu prym wiedzie początkowo Rutka wraz z Simińskim. Potem do głosu mocniej dochodzi Jelonek (jest także solo gitarowe) i Walczyk, a także żeńskie trio, które towarzyszy wokaliście w tym fragmencie tekstu: „Poczuj moje szepty, nie wstydź się Dzięki tobie płonę, bawmy się Patrz to my, nie mam wszak intencji złych Nie bój się, nie mów mamie, bo to grzech”. Jako trzecie otrzymujemy singlowe nagranie „Lilith”. Tu zwraca uwagę, oprócz fantastycznej ścieżki pianina, śpiew Filoska, który w końcówkach wersów przechodzi wręcz w falset, płynnie wtapiając się w głosy pań Grzyb, Kulik i Nocoń oraz… Sławka Jelonka. Tytułowy demon kusi… „Czasem nie mam sił, ust twych czerwień kusi znów Noc milczeniem jest, pójdę z tobą dziś na dno Nie dotykasz mnie, nie całujesz moich ust Porzucony wstyd, mitem wciąż dla ciebie jest Wichry pchają mnie do dna Do najdalszych krain, do nowego dnia Rozpalone ciała, bezimienny trans Słodko gorzkie szepty, grzeszny życia smak”. Po tej subtelnej pieśni, do naszych uszu dochodzą dźwięki kompozycji „Superbia”, która powoli rozwija się, by po początkowej lekkości, z miarowym uderzaniem pałeczki w obręcz werbla i oszczędną partią pianina nabierać mocy, by w końcówce zmienić się w totalne szaleństwo z górującym nad wszystkim saksofonem. Co znamienne, tylko tu Filosek śpiewa bez towarzystwa żeńskiego tercetu. Jest to też najkrótsze nagranie na płycie. Następne, „Sine Sono Doloris”, również nie powala swoją długością, bo trwa niespełna 3 minuty. Jest utrzymane w spokojnym tempie, z mistrzowskimi wstawkami Rutki. I znów pozorna lekkość, kłóci się z poważnym tematem, czyli zmaganiami z nietolerancją: „Nie pamiętam dziś wielu chwil, dobrych ani złych Zagubiłem gdzieś z twarzy śmiech, pusto wokół mnie Dla nas płonął świat, cudny czas, zniknął w cieniu gwiazd Nie wycieram już szminki z ust Moje oczy są jak ze szkła, nie poznają barw Czy tęczowy strach karze wam, pięścią budzić gniew Jestem taki sam tak jak wy, dobry ani zły Zamiast bawić się boję się Niewolność mam, ciągle tylko boję się”. Następny utwór, „Piger”, przynosi sporo ożywienia, bas czaruje fantastycznym „groovem”, świetnie współgrając z perkusją, a duet Walczyk – Rutka zapewnia solidną dawkę melodyjności. Na wspomnianym koncercie w grudniu mogłem usłyszeć jeszcze nieukończoną wersję, bez gitary (Jelonek zagrał na basie), z fragmentami tekstu oraz bez chórków. A te udowadniają po raz kolejny, że ich nazwa, Swing Sisters, jest nieprzypadkowa. Całość powala swym swingowym charakterem oraz sporą dawką przebojowości, choć przypuszczam, że na miejsca w playlistach komercyjnych rozgłośni nagranie raczej nie ma co liczyć. A szkoda. Warstwie muzycznej towarzyszy tekst, w którym podmiot liryczny namawiany do wzięcia się w garść i walki z ogarniającym go lenistwem: „Hej ty, czy ty wierzysz w sny? W brudnym łóżku leżysz znów. Czy ty? Czy ty żyjesz w nim? Czy ty, tworzysz sny i żyjesz w nich? Ile dni prześpisz jeszcze? Zanim dowiesz się dlaczego jesteś sam … Hej ty, otwórz oczy i Spróbuj wstać i wypluj wstyd. Hej ty Nie przestawaj żyć Hej ty, znajdź odwagę otwórz drzwi”. Cóż, po takiej dawce pozytywnej energii na pewno łatwiej podjąć się wyzwania jakim jest mierzenie się z codziennością… Przedostatnia ścieżka przynosi jazzujący kawałek „Nihil”. To dość żywe nagranie ze swingującym klimatem i kolejnymi fantastycznymi popisami Rutki i Walczyka jest tłem dla słów o popadaniu w odrętwienie: „Patrzę w drzwi, mógłbym wyjść Lecz one tak rosną znów Smutny ptak dziobie kurz Na szybie jak zawsze brud W sumie żal wielu dni Tak zmarnowanych lat Czuję jak rośnie strach Już chyba tu nie chcę stać Nie doczekam zmierzchu”. I tak przechodzimy do wielkiego finału, jakim jest najbardziej rozbudowane nagranie, zatytułowane „Nebula”. Może nie jest to pół godziny, jak przy kompozycji „4th Dimension”, ale ponad 10 minut akustycznego grania też robi wielkie wrażenie. Ani przez chwilę nie nuży oferując zmiany klimatu, subtelny śpiew Filoska, z równie delikatnymi chórkami. Uwagę zwraca powracający motyw grany na saksofonie przez Rutkę. Mamy tu też partie solowe, wspomnianego saksofonisty, ale także Walczyka i Jelonka. Czuć atmosferę jazzowego klubu skąpanego w oparach dymu, w którym występuje świetnie zgrany team… Genialne zakończenie albumu! „Coelum” to album inny niż pozostałe. I nie jest to tylko puste hasło reklamujące nowy longplay zespołu. To zdecydowanie najbardziej zaskakujące dokonanie grupy, nie tylko dlatego, że jest akustyczne. Taka formuła wymusiła pewne roszady jeśli chodzi punkty, na których skupia się największa uwaga. O ile rola Krzysztofa Walczyka pozostała bez zmian, to musiał zamienić on swoje syntezatory i Hammondy, na których grą czarował na płytach „MPD” i „4. wymiar”, na pianino. Efekt jest także piorunujący. Brak solówek na gitarze elektrycznej rekompensuje saksofon Mariusza Rutki, który w wielu miejscach bezsprzecznie wysuwa się na pierwszy plan. O ile na poprzednim wydawnictwie jego partie były uzupełnieniem brzmienia, tak tu stanowią jego główną podporę, nadając mu jazzową barwę. W niektórych miejscach główną rolę gra bezprogowy bas Romana Simińskiego. Jego charakterystyczne brzmienie idealnie sprawdza się w nagraniach „bez prądu”, choć sam instrument (jako jedyny, z tych które zostały wykorzystane na krążku) akustyczny nie jest. Pracę sekcji idealnie uzupełnia gra Bogdana Mikruta na perkusji i choć nie ma tu mowy o odrobinie szaleństwa, jaką było solo w nagraniu tytułowym z poprzedniej płyty, to jest niezwykle precyzyjna i stanowi solidną podstawę rytmiczną albumu. Sławomir Jelonek tym razem pozostał może nieco w cieniu, oddając część swojego kawałka tortu z oznaczeniem „popisy solowe” Rutce. Choć kilkukrotnie i on wysuwa się na pierwszy plan prezentując swoje wirtuozerskie umiejętności w grze na gitarze akustycznej. A do tego zadebiutował jako wokalista, wspomagając głosowo Filoska w „Lilith”. No i skoro już wywołaliśmy wokalistę do tablicy, to także poświęcę mu kilka zdań. Jego charakterystyczny śpiew to znak rozpoznawczy zespołu. Wraz z niezwykle poetyckimi tekstami stanowił silny punkt każdego wydawnictwa formacji. I nie inaczej jest tym razem. Jego nietuzinkowe liryki opowiadają o demonach drzemiących w nas, stąd też taki a nie inny wygląd ma okładka. Niebo mało niebiańskie, a anioły też jakieś inne… Na drugim dysku Filosek śpiewa po angielsku przetłumaczone przez Adama M. Zadrę teksty i zaryzykuję stwierdzenie, że jest to najlepsza anglojęzyczna wersja ze wszystkich płyt grupy. Jego głos sprawdza się doskonale w nagraniach studyjnych, ale prawdziwą moc prezentuje na koncertach, o czym mogła przekonać się choćby publiczność zgromadzona w MDK „Kazimierz” w Sosnowcu 2 kwietnia, która uczestniczyła w koncercie w ramach Spring Prog Festival 2022, podczas którego odbyła się premiera płyty. W odróżnieniu od albumu „4. wymiar”, który zespół opublikował samodzielnie, tym razem zdecydował się na współpracę z Prog Metal Rock Promotion. Debiut nagraniowy w nowych barwach wypadł naprawdę okazale, zarówno od strony wykonawczej, jak i wydawniczej. Zespół, którego historia sięga lat 80. ubiegłego stulecia, potrafi stale czymś zaskakiwać, nie osiadł na laurach, intryguje, zdumiewa, zachwyca lub złości, ale nie pozostawia obojętnym. ProAge w swej akustycznej odsłonie prezentuje się niezwykle ciekawie i trzeba się cieszyć nagraniami w tym klimacie, bo następny album będzie na pewno całkiem inny, ponownie nieoczywisty. A póki co włączam kolejny raz „Coelum”, bo to naprawdę doskonała pozycja! Panowie Filosek, Walczyk, Jelonek, Simiński, Rutka i Mikrut, czapki z głów! Tomasz Dudkowski Nie ukrywam, że bardzo szanuję tę będzińską formację. Choćby za drogę, którą przeszła, zaczynając jeszcze w latach osiemdziesiątych, potem publikując pierwsze EP-ki już w XXI wieku i wreszcie debiutując pełnoprawnym albumem ledwie pięć lat temu. Ten ich „debiutancki” Odmienny stan rzeczywistości nakręcił ich na tyle, że wkrótce potem zaczęły się pojawiać kolejne długograje: MPD (2017) i 4 wymiar (2021). Do tego, warto zauważyć ich lidera, Mariusz Filoska, który może nie jest najwybitniejszym wokalistą, niemniej ma osobowość i muzyczną charyzmę. No i w kontekście tych powyższych słów nowa płyta co najmniej mnie zaskakuje, a może i lekko rozczarowuje. Bo po tym jak muzycy nagrali najlepszą w dyskografii rzecz (4 wymiar), którą na swój sposób zaczęli gruntować swoją stylistykę, na Coelum… kompletnie zmienili muzyczną bajkę! Żeby było ciekawiej, gdy zobaczyłem okładkę, natychmiast pomyślałem o jakimś heavymetalowym wyziewie w stylu Iron Maiden (przy okazji, ładny digipak to siła wydawnictwa, za które odpowiada wchodzące coraz odważniej na progresywny rynek Prog Metal Rock Promotion). Tymczasem…, oczywiście nagrali płytę w szeroko rozumianej progresywnej stylistyce, jednak kompletnie porzucili rockowe, hard rockowe, czy metalowe riffy (ich muzyka wszak do tej pory wrzucana była nawet do progmetalowej szuflady) i dali prym brzmieniom akustycznym, jazzowym, jazzrockowym i rhythm and bluesowym. Naturalnie, na ich wcześniejszych płytach panowie lubili jazzowe wtręty, tu jednak są one dominujące. Muzycy odeszli raczej od większych form (poza kończącym całość 10-minutowym Nebula) i zaproponowali zwarte, dość stonowane kompozycje, w których dominują ciekawe, solowe formy gitary klasycznej, pianina i saksofonu. Praktycznie wszystkie trzy mamy w drugim Lilith ale warto też zwrócić uwagę na te w jazzrockowym Superbia czy w Nihil. Najlepszym utworem wydaje się zamykający płytę Nebula, świetnie bujający, z dobrą melodyką (a z nią różnie jest na płycie), z fajnymi, jakby rozimprowizowanymi figurami gitary, saksofonu i przede wszystkim pianina! Dźwięki generowane przez Krzysztofa Walczyka momentami przenosiły mnie tu do Nowego Yorku, tego z filmów… Woody’ego Allena. Oczywiście nie mnie sugerować, co artysta powinien grać. To jego wizja i jeśli ma ochotę na stylistyczny skok w bok, to jego najświętsze prawo. Tym bardziej, że takie stylistyczne wolty w historii muzyki rockowej mają długą historię, często dzieląc fanów na tych kochających okres, powiedzmy, „jazzrockowy” i tych uwielbiających okres „progresywny”. Jednak mnie, słuchaczowi, ma prawo się to średnio podobać. Choć przeogromnie doceniam warsztat grających tu artystów, bo robią to doprawdy stylowo w tej szufladzie. Niemniej wolę proAge z większym ciężarem. Na koniec kilka ważnych spraw. Tradycyjnie dla proArg istotna jest warstwa liryczna. Coelum jest swoistym koncept albumem o zmaganiu się ze swoimi demonami, do którego wstępem są słowa zapisane wewnątrz digipaka: Gdzieś jest miejsce zwane Coeleum. Wszyscy o tym marzą, wierzący i ateiści. Możesz tam pozostać przez całe życie, a także po śmierci. Nie wszystkie drogi tam prowadzą, ale jest tam tajemnicze przejście zwane Purgatorium. Warto też nadmienić, że materiał zarejestrowano na tak zwaną setkę, co dodaje mu brzmieniowej surowości i naturalności. Z tym albumem muzycy powrócili ponadto, do wydawania płyt w dwóch wersjach językowych. Mariusz Danielak Gdy z początkiem kwietnia dowiedziałem się, że zespół ProAge zagra w będzińskich Lochach Zamkowych koncert akustyczny, pomyślałem że to jakiś primaaprilisowy żart! Trudno mi było wyobrazić sobie akustyczne wersje utworów (zwłaszcza z ich pierwszych płyt). Dopiero kiedy usłyszałem materiał z najnowszego dokonania zespołu „Coelum”, przekonałem się, że to możliwe, a nawet wskazane! Nowa płyta zespołu, w wersji studyjnej jest już w dużej mierze akustyczna. Krzysztof Walczyk porzucił Hammondowe brzmienie, na rzecz dźwięku klasycznego pianina. Spod jego klawiszy nie wyskakuje już Jon Lord, lecz raczej Chick Corea. Sławomir Jelonek zamienił elektryczną gitarę, na klasyczne pudło. Saksofon Mariusza Rutki nie jest już dopełnieniem, dodającym muzyce od czasu do czasu pewnego kolorytu, lecz stał się wiodącym instrumentem. Jeszcze gdyby basiście Romanowi Simińskiemu odebrać gitarę basową i wsunąć kontrabas, a perkusiście Bogdanowi Mikrucie wyrwać z rąk pałeczki i wręczyć miotełki, byłaby w 100% jazzowa jazda unplugged. ProAge jazzowe? Czy to możliwe? Może nie w pełni jazzowe, ale z pewnością jazzrockowe. Rock progresywny jaki zaproponowali, tym razem grubo przesycony jest bowiem jazzującym klimatem. Tak się składa, że po premierze „Coelum”, słuchałem innej rodzimej premiery z jazzrockowym zacięciem, płyty „Unsubscribe” formacji Niechęć. Tak naprawdę obecnie te dwa zespoły mogłyby z powodzeniem zagrać wspólny koncert, gromadząc tą samą publiczność. Należy zdać sobie jedynie sprawę, że wokalista i lider zespołu Mariusz Filosek Basią Trzetrzelewską, czy Anną Marią Jopek raczej nie jest i nie będzie. Trudno się jednak ciągle czepiać. Taka jest jego wokalna specyfika. Jego barwa głosu ciągle bliższa jest nowofalowym klimatom, chociażby w stylu Lecha Janerki. Na płycie wspomaga go trio wokalne „Swing Sisters” w składzie: Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń. Album wydany został w dwóch wersjach językowych (polskiej i angielskiej). Tym razem jest wyjątkowo krótki (38 minut). Składa się z 8 utworów, również niedługich . Jedynie na zakończenie kompozycja „Nebula”, pięknie i bogato rozimprowizowała się do 10 minut, które mogłyby potrwać zdecydowanie dłużej. Podejrzewam, że taka jazzowa otoczka w jakiej zasmakował zespół, to raczej jednorazowa przygoda. Cieszę się, że się jednak zdarzyła. Okłada grafika sugerowała raczej, że Pro Age tym razem zagrają siarczysty metal! Pełne zaskoczenie. Jest klimat, słychać radość grania, jest radość słuchania. Marek Toma ..::TRACK-LIST::.. CD 1 (Polish version): 1. Odium 4:37 2. Incestus 5:05 3. Lilith 3:40 4. Superbia 2:48 5. Sine sodo doloris 2:57 6. Piger 4:06 7. Nihil 4:33 8. Nebula 10:12 CD 2 (English version): 1. Odium 4:37 2. Incestus 5:05 3. Lilith 3:40 4. Superbia 2:48 5. Sine sodo doloris 2:57 6. Piger 4:06 7. Nihil 4:33 8. Nebula 10:12 ..::OBSADA::.. Sławomir Jelonek - guitars, vocals Roman Simiński - bass Krzysztof Walczyk - piano Bogdan Mikrut - drums & percussion Mariusz Filosek - vocals Mariusz Rutka - saxophone, percussion With: Swing Sisters (Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń) - choir https://www.youtube.com/watch?v=oSZ-2WBnDhI SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 09:06:25
Rozmiar: 539.45 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Unikając niepotrzebnych rozwodnień. Matyldę Gerber pamiętam jeszcze z czasów Kolegi Doriana, a było to jakiś czas temu. W zeszłym roku mieliśmy możliwość delektowania się jej grą w Ślinie. Ale dlaczego akurat piszę o niej, skoro tekst ma dotyczyć płyty zespołu Sneaky Jesus? Odpowiedź jest prosta: bo Gerber gra na saksofonie i robi to znakomicie, a ja saksofon cenię najbardziej. Stwierdzę dla jasności, że cały zespół błyszczy na nowej płycie wspaniale. To dodam jeszcze, że w zespole grają Maciej Forreiter (gitara), Beniamin Łasiewicki (bas) oraz Filip Baczysńki (perkusja), a ich drugi album wyszedł u zagranicznego wydawcy, co w przypadku polskich ekip jazzowych zaskoczeniem nie jest. W zespole nastąpiła zmiana podejścia do materii muzycznej, które uległa uproszczeniu, co nie znaczy, że straciła coś z zadziorności. Mam wrażenie, że wręcz zyskała. Być może jakiś wpływ miało otoczenie podczas procesu nagrywania, a było nim Muzeum Techniki Rolniczej w Piotrowicach, a więc powozy, ciężarówki i maszyny rolnicze stały obok, gdy Sneaky Jesus nagrywali tak znakomity utwór jak „Krztusiec”. Nie będę ciągle pisał o Matyldzie Gerber, która w utworze gra wyśmienite solo, więc zwrócę uwagę na sekcję rytmiczną. To do niej należy początek i koniec, a w środku znajduje się jeszcze dialog gitary z saksofonem. Skoro gitarę już wywołałem, to od razu palcem wskazuję na „Chińskiego Sprzedawcę Smażonych Kasztanów”, w którym Forreiter gra w południowoafrykańskim stylu dodając muzyce zespołu silnego pierwiastka oryginalności. Momentami można przypomnieć sobie o The Comet Is Coming. Oczywiście grupa korzysta również z kolektywnej mocy. Co więcej, dobrze im wychodzi obchodzenie się z dramatyczną stroną swoich utworów. Powołam się na „Hipotetyczny Taras” oferujący większą przestrzeń dla dźwięków, a będący pójściem w stronę spiritual jazzu. W „Pięknie Niemożliwym” gościnie pojawia się Mariya Mavko grająca na flecie. Do tak niespokojnej i dość nerwowej atmosfery sprowadza spokój i wyciszenie. „W Klatce z Bykiem” brzmi zwierzęco, agresywnie, ostro, a zarazem oszczędnie. Gdyby był to utwór literacki podejrzewałbym, że napisał go Ernest Hemingway. Wyżej wspominałem o kolektywnej sile, ale w pełni rozbrzmiewa w finale. W „Pięciu Pszczelarzy” usłyszymy jeszcze trębacza z EABS, czyli Jakuba Kurka. Ale kto spodziewa się gładkości formy, może być rozczarowany. Ponieważ chwilami bywa tu naprawdę ciężko. Przy tak nieprzewidywalnym zespole nie sposób się nudzić. Wrocławski kwartet daje solidnie popalić. Unika niepotrzebnych rozwodnień stawiając na konkrety. Jest gęsto. Jarek Szczęsny Wrocławski kwartet Sneaky Jesus (czy jak sami zapisują swoją nazwę – sneaky jesus) na swojej drugiej płycie kontynuuje zapoczątkowaną trzy lata temu tradycję dedykowania albumów tajemniczym postaciom. Pierwszym, który tego zaszczytu dostąpił, był niejaki Joseph Riddle, a tym razem mamy do czynienia z Chachingiem Taphedem – koreańskim zbiegiem, który rzekomo został pierwszym azjatyckim toreadorem… Cała ta ekscentryczna otoczka miała na debiutanckim krążku zespołu mieszane przełożenie na jakość materiału. Lwią jego część wypełniała fantastycznie wielobarwna, niemal półgodzinna suita Minneapolis – Police Game utrzymana w stylistyce psycho-free-fusion. Pozostałe utwory rozmywały się nieco w gatunkowych poszukiwaniach, tracąc na sile oddziaływania. Tym razem jest zgoła inaczej, bowiem plastyczna międzygatunkowość w połączeniu ze specyficznym wrocławskim humorem dały nam jedną z najlepszych ubiegłorocznych polskich płyt alternatywnego jazzu. I choć największym nazwiskiem w całym składzie jest bez wątpienia saksofonistka Matylda Gerber, zaskoczeniem może być fakt, że głównymi kompozytorami tego materiału są perkusista Filip Baczyński i gitarzysta Maciej Forreiter. Zmiana zaczyna się już od dużo większej kreatywności w podejściu do tytułów. Krztusiec, Chiński sprzedawca smażonych kasztanów, Hipotetyczny taras – to przecież wyśmienicie pachnie yassem. Skojarzenie to okazuje się nie do końca chybione, a to za sprawą numeru Pięciu pszczelarzy, w którym Forreiter wyczynia poszarpaną, brudną solówkę przypominającą najbardziej gitarowe momenty Łoskotu. Sekcja gra tu z latynoskim wyczuciem, w którym Baczyński zostawia na chwilę Beniamina Łasiewickiego, by ten samotnie powtarzał człapiący basowy motyw, zagłuszony później zgrabnym perkusyjnym popisem. Gościnnie pojawia się tu Jakub Kurek, trębacz EABS, grający z Matyldą Gerber unisono, dociążając przez to brzmienie utworu. Wśród gości znajdziemy też ukraińską flecistkę Mariyę Mavko, połowę elektronicznego duetu Kadabra Dyskety Kusaje, która przejmuje rolę wysuniętej na pierwszy plan solistki w Pięknie niemożliwym. Ascetyczna i wycofana gra zespołu robi miejsce na lotny, tęskny motyw, nad którym wisi wschodniosłowiańska melancholia, brzmiąca zupełnie jak nieuświadomiona, znajoma melodia. Każdy kolejny temat jest równie wyróżniający się i wyrazisty. W kontraście do tej fletowej lekkości staje W klatce z bykiem, czyli biorąca długi rozbieg gniewna impresja z rozgrzanym do czerwoności finałem, w którym wydziera się saksofon barytonowy Gerber. Ambientowo-ilustracyjny Spacer po Nadodrzu jawi się jako intro do spowitego cieniami kryminału lub filmu noir. Krztusiec natomiast rozpoczyna się delikatną kotłowaniną perkusji, by przerodzić się w istny dubowy soundsystem poprzecinany ekspresyjną grą saksofonistki. Zdarzają się tu momenty zarówno chilloutowe, jak i bardziej psycho-funkowe, narkotyczne bujanie, które przypomina najwcześniejsze dokonania tria Medeski, Martin & Wood. Zespołowa wyobraźnia Sneaky Jesus wystrzeliła w górę i poszybowała w przeróżne muzyczne rejony, tworząc dzieło eklektyczne, ale paradoksalnie zaskakująco spójne pod względem rozmachu i plastyczności. Kwartet łączy pozornie wykluczające się rozwiązania w jednym utworze z niebywałą finezją. Zdaje się, że wypracowali na to patent. For Joseph Riddle jako debiut rządziło się trochę innymi prawami – zespół jeszcze nie był pewien swojej formuły, swojego stylistycznego gruntu, ale zalążek tej wysmakowanej wielogatunkowości był już wtedy obecny. Teraz mamy do czynienia z zespołem imponująco pewnym siebie, będącym bardzo odświeżającym zjawiskiem na polskiej scenie. Po raz kolejny – Wrocław górą! Mateusz Sroczyński "The album is absolutely brilliant …. I loooove it. Proper futuristic organic chaotic Jazz trip !!!" Laurent Garnier "A lot of over-hyped improv / jazz projects out there at the moment and sneaky jesus are genuinely excellent and out on their own. The whole set warrants a deep listen from start to finish and watch out for two great guest features from flautist Mariya Mavko and Jakub Kurek bringing some mad fuzz licks to the boisterous closer. Brilliant album." – Quinton Scott, Strut Records Polish jazz rebels sneaky jesus are back with their second studio album For Chaching Taphed. The highly imaginative quartet out of Wroclaw comprising Maciej Forreiter (Guitar), Matylda Gerber (Saxophones), Ben Łasiewicki (Bass) and Filip Baczyński (Drums) have won fans around the world for their restless, quirky brand of jazz which takes in breakbeats, twisting chord progressions and improvisation as well as a wealth of musical influences. The band have been touring their asses off ever since they surprised the world with their debut album For Joseph Riddle in 2021. From out of nowhere their debut LP of 500 copies sold out in a month and they quickly went on to sell close to 1,000 CDs of the album. Fast-forward to 2023 and the band are sharing stages with artists such as Ill Considered and Theon Cross. For Chaching Taphed was created in complete isolation. The group locked itself in a barn at the Museum of Agricultural Technology in Piotrowice Świdnickie. It worked on its sophomore output surrounded by machinery, trucks and carriages. These new compositions mirror the abstract conversations which the group frequently has just for fun. Contrary to For Joseph Riddle, this album is simple and does not rely on ongoing grooves. This enabled the group to be much more experimental. The band was joined by friends Flautist Mariya Mavko on Piękno Niemożliwe (Impossible Beauty) and her playing is sampled in Hipotetyczny Taras (Hypothetical Terrace). Pięciu Pszczelarzy (Five Beekeepers) closes the album featuring Jakub Kurek on trumpet. His fiery solo is one of the most intense moments of the album. Spacer Po Nadodrzu (A walk around Nadodrze) opens the album and is inspired by one of the districts of Wrocław. It is a sonic story depicting a walk through Nadodrze late at night. A steady bass rhythm imitates a careful pace and the responding sax line is a spooky theme that might pop to oneʼs head in a moment of uncertainty. The album’s first single Krztusiec (Whooping Cough) finds the group diving head first into their most recent influences. The track starts with drum improvisation, rolling into a solid hip-hop backbeat provided by Ben Łasiewicki on Bass and Drummer Filip Baczyński. Sax and Guitar weave steady but dissonant lines, written by Maciej Forreiter after many hours spent listening to the Ethiopian jazz greats. The track takes off right after that. Matylda Gerber delivers a fiery Sax solo, while the group picks up the tempo and quickens the groove. The essence is the middle section, a dubby collective improvisation. Forreiter, Gerber and Baczyński take turns playing both classic dub phrases and fierce avant grade lines. Łasiewicki keeps everybody in check with a steady bassline. The energy slows down until Baczyński’s drum solo, which explores phrasing detached from the rest of the tune. Second single Chiński Sprzedawca Smażonych Kasztanów (Chinese roasted chestnut seller) is a fusion of breakbeats, energized songo rhythms and motifs inspired by South African melodies. Presenting the group with spacious and rhythmic horn lines, guitarist Maciej Forreiter wrote a chord progression while Beniamin Łasiewicki and Filip Baczyński took care of the rhythm section. This first part of the track suddenly drops out and explodes into the dramatic main motif which includes double sax and fierce guitar playing in harmony, plus the rhythm section playing more and more jungle-esque. Powerful guitar and sax solos feature before we return to the main theme with a completely different rhythmic backdrop. W Klatce z Bykiem (In a cage with a Bull), starts like a race. The music plays with an incredible nerve and when the theme is right on edge it suddenly stops. It is followed by an animalistic growl on the saxophone and a doom metal-esque bash of downtuned, distorted guitars and heavy drums. In this heavy fashion it slowly approaches the finishing line hitting one final metallic clang. Piękno Niemożliwe (Impossible Beauty) features wonderful flute playing of Mariya Mavko (Kadabra Dyskety Kusaje). Her work in the opening motif evokes sounds of Polish and Ukrainian folklore. This brief mellow moment serves as a contrast to the usual frantic sounds of sneaky jesus. It is an appreciation of the polish jazz music of the past, intrinsically-linked to folklore. The band took this idea and reworked it into their own unique style. Hipotetyczny Taras (Hypothetical Terrace) is built on top of a lengthy vamp in an unusual 7/8 time-signature. The bass anchors the quartet in a simple line, while the rest of the quartet share an emotional conversation. This track is the most open of the whole project and it ends accordingly. The final burst is a call back to the basics of spiritual jazz and the whole band shows every emotion simultaneously and gracefully fades out. Pięciu Pszczelarzy (Five Beekeepers) is For Chaching Taphed’s conclusion and is a non stop assault of heavy horn lines, punk rhythms and noise. The band is joined by the extraordinary trumpeter Jakub Kurek from EABS, who blends in perfectly with sax and guitar. His exchange of solos with Maciej Forreiter is a combination of classic jazz phrasing and discordant clatter. In the same fierce manner the whole group works within the motif, switching up accents and breaks. In the short space of two years, sneaky jesus has gone from ambitious upstart looking to break out from its home city playing spit and sawdust venues, to touring Europe as well as prestigious Jazz clubs such as Jassmine in Warsaw. In the process, it has delivered two full-length albums that don’t stay in lane or pander to established jazz sub-genres as so many groups do. Some artists make the same record twice or even more than that, but not sneaky jesus. For Chaching Taphed shows the band as restless, experimental, fun, irreverent but purposeful as never before. ..::TRACK-LIST::.. 1. Spacer Po Nadodrzu 02:40 2. Krztusiec 08:01 3. Chiński Sprzedawca Smażonych Kasztanów 06:16 4. W Klatce z Bykiem 02:40 5. Piękno Niemożliwe ft. Mariya Mavko 05:53 6. Hipotetyczny Taras 09:10 7. Pięciu Pszczelarzy ft. Jakub Kurek 07:13 https://www.youtube.com/watch?v=Io23YVQ58cI SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-06 17:11:26
Rozmiar: 99.70 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Unikając niepotrzebnych rozwodnień. Matyldę Gerber pamiętam jeszcze z czasów Kolegi Doriana, a było to jakiś czas temu. W zeszłym roku mieliśmy możliwość delektowania się jej grą w Ślinie. Ale dlaczego akurat piszę o niej, skoro tekst ma dotyczyć płyty zespołu Sneaky Jesus? Odpowiedź jest prosta: bo Gerber gra na saksofonie i robi to znakomicie, a ja saksofon cenię najbardziej. Stwierdzę dla jasności, że cały zespół błyszczy na nowej płycie wspaniale. To dodam jeszcze, że w zespole grają Maciej Forreiter (gitara), Beniamin Łasiewicki (bas) oraz Filip Baczysńki (perkusja), a ich drugi album wyszedł u zagranicznego wydawcy, co w przypadku polskich ekip jazzowych zaskoczeniem nie jest. W zespole nastąpiła zmiana podejścia do materii muzycznej, które uległa uproszczeniu, co nie znaczy, że straciła coś z zadziorności. Mam wrażenie, że wręcz zyskała. Być może jakiś wpływ miało otoczenie podczas procesu nagrywania, a było nim Muzeum Techniki Rolniczej w Piotrowicach, a więc powozy, ciężarówki i maszyny rolnicze stały obok, gdy Sneaky Jesus nagrywali tak znakomity utwór jak „Krztusiec”. Nie będę ciągle pisał o Matyldzie Gerber, która w utworze gra wyśmienite solo, więc zwrócę uwagę na sekcję rytmiczną. To do niej należy początek i koniec, a w środku znajduje się jeszcze dialog gitary z saksofonem. Skoro gitarę już wywołałem, to od razu palcem wskazuję na „Chińskiego Sprzedawcę Smażonych Kasztanów”, w którym Forreiter gra w południowoafrykańskim stylu dodając muzyce zespołu silnego pierwiastka oryginalności. Momentami można przypomnieć sobie o The Comet Is Coming. Oczywiście grupa korzysta również z kolektywnej mocy. Co więcej, dobrze im wychodzi obchodzenie się z dramatyczną stroną swoich utworów. Powołam się na „Hipotetyczny Taras” oferujący większą przestrzeń dla dźwięków, a będący pójściem w stronę spiritual jazzu. W „Pięknie Niemożliwym” gościnie pojawia się Mariya Mavko grająca na flecie. Do tak niespokojnej i dość nerwowej atmosfery sprowadza spokój i wyciszenie. „W Klatce z Bykiem” brzmi zwierzęco, agresywnie, ostro, a zarazem oszczędnie. Gdyby był to utwór literacki podejrzewałbym, że napisał go Ernest Hemingway. Wyżej wspominałem o kolektywnej sile, ale w pełni rozbrzmiewa w finale. W „Pięciu Pszczelarzy” usłyszymy jeszcze trębacza z EABS, czyli Jakuba Kurka. Ale kto spodziewa się gładkości formy, może być rozczarowany. Ponieważ chwilami bywa tu naprawdę ciężko. Przy tak nieprzewidywalnym zespole nie sposób się nudzić. Wrocławski kwartet daje solidnie popalić. Unika niepotrzebnych rozwodnień stawiając na konkrety. Jest gęsto. Jarek Szczęsny Wrocławski kwartet Sneaky Jesus (czy jak sami zapisują swoją nazwę – sneaky jesus) na swojej drugiej płycie kontynuuje zapoczątkowaną trzy lata temu tradycję dedykowania albumów tajemniczym postaciom. Pierwszym, który tego zaszczytu dostąpił, był niejaki Joseph Riddle, a tym razem mamy do czynienia z Chachingiem Taphedem – koreańskim zbiegiem, który rzekomo został pierwszym azjatyckim toreadorem… Cała ta ekscentryczna otoczka miała na debiutanckim krążku zespołu mieszane przełożenie na jakość materiału. Lwią jego część wypełniała fantastycznie wielobarwna, niemal półgodzinna suita Minneapolis – Police Game utrzymana w stylistyce psycho-free-fusion. Pozostałe utwory rozmywały się nieco w gatunkowych poszukiwaniach, tracąc na sile oddziaływania. Tym razem jest zgoła inaczej, bowiem plastyczna międzygatunkowość w połączeniu ze specyficznym wrocławskim humorem dały nam jedną z najlepszych ubiegłorocznych polskich płyt alternatywnego jazzu. I choć największym nazwiskiem w całym składzie jest bez wątpienia saksofonistka Matylda Gerber, zaskoczeniem może być fakt, że głównymi kompozytorami tego materiału są perkusista Filip Baczyński i gitarzysta Maciej Forreiter. Zmiana zaczyna się już od dużo większej kreatywności w podejściu do tytułów. Krztusiec, Chiński sprzedawca smażonych kasztanów, Hipotetyczny taras – to przecież wyśmienicie pachnie yassem. Skojarzenie to okazuje się nie do końca chybione, a to za sprawą numeru Pięciu pszczelarzy, w którym Forreiter wyczynia poszarpaną, brudną solówkę przypominającą najbardziej gitarowe momenty Łoskotu. Sekcja gra tu z latynoskim wyczuciem, w którym Baczyński zostawia na chwilę Beniamina Łasiewickiego, by ten samotnie powtarzał człapiący basowy motyw, zagłuszony później zgrabnym perkusyjnym popisem. Gościnnie pojawia się tu Jakub Kurek, trębacz EABS, grający z Matyldą Gerber unisono, dociążając przez to brzmienie utworu. Wśród gości znajdziemy też ukraińską flecistkę Mariyę Mavko, połowę elektronicznego duetu Kadabra Dyskety Kusaje, która przejmuje rolę wysuniętej na pierwszy plan solistki w Pięknie niemożliwym. Ascetyczna i wycofana gra zespołu robi miejsce na lotny, tęskny motyw, nad którym wisi wschodniosłowiańska melancholia, brzmiąca zupełnie jak nieuświadomiona, znajoma melodia. Każdy kolejny temat jest równie wyróżniający się i wyrazisty. W kontraście do tej fletowej lekkości staje W klatce z bykiem, czyli biorąca długi rozbieg gniewna impresja z rozgrzanym do czerwoności finałem, w którym wydziera się saksofon barytonowy Gerber. Ambientowo-ilustracyjny Spacer po Nadodrzu jawi się jako intro do spowitego cieniami kryminału lub filmu noir. Krztusiec natomiast rozpoczyna się delikatną kotłowaniną perkusji, by przerodzić się w istny dubowy soundsystem poprzecinany ekspresyjną grą saksofonistki. Zdarzają się tu momenty zarówno chilloutowe, jak i bardziej psycho-funkowe, narkotyczne bujanie, które przypomina najwcześniejsze dokonania tria Medeski, Martin & Wood. Zespołowa wyobraźnia Sneaky Jesus wystrzeliła w górę i poszybowała w przeróżne muzyczne rejony, tworząc dzieło eklektyczne, ale paradoksalnie zaskakująco spójne pod względem rozmachu i plastyczności. Kwartet łączy pozornie wykluczające się rozwiązania w jednym utworze z niebywałą finezją. Zdaje się, że wypracowali na to patent. For Joseph Riddle jako debiut rządziło się trochę innymi prawami – zespół jeszcze nie był pewien swojej formuły, swojego stylistycznego gruntu, ale zalążek tej wysmakowanej wielogatunkowości był już wtedy obecny. Teraz mamy do czynienia z zespołem imponująco pewnym siebie, będącym bardzo odświeżającym zjawiskiem na polskiej scenie. Po raz kolejny – Wrocław górą! Mateusz Sroczyński "The album is absolutely brilliant …. I loooove it. Proper futuristic organic chaotic Jazz trip !!!" Laurent Garnier "A lot of over-hyped improv / jazz projects out there at the moment and sneaky jesus are genuinely excellent and out on their own. The whole set warrants a deep listen from start to finish and watch out for two great guest features from flautist Mariya Mavko and Jakub Kurek bringing some mad fuzz licks to the boisterous closer. Brilliant album." – Quinton Scott, Strut Records Polish jazz rebels sneaky jesus are back with their second studio album For Chaching Taphed. The highly imaginative quartet out of Wroclaw comprising Maciej Forreiter (Guitar), Matylda Gerber (Saxophones), Ben Łasiewicki (Bass) and Filip Baczyński (Drums) have won fans around the world for their restless, quirky brand of jazz which takes in breakbeats, twisting chord progressions and improvisation as well as a wealth of musical influences. The band have been touring their asses off ever since they surprised the world with their debut album For Joseph Riddle in 2021. From out of nowhere their debut LP of 500 copies sold out in a month and they quickly went on to sell close to 1,000 CDs of the album. Fast-forward to 2023 and the band are sharing stages with artists such as Ill Considered and Theon Cross. For Chaching Taphed was created in complete isolation. The group locked itself in a barn at the Museum of Agricultural Technology in Piotrowice Świdnickie. It worked on its sophomore output surrounded by machinery, trucks and carriages. These new compositions mirror the abstract conversations which the group frequently has just for fun. Contrary to For Joseph Riddle, this album is simple and does not rely on ongoing grooves. This enabled the group to be much more experimental. The band was joined by friends Flautist Mariya Mavko on Piękno Niemożliwe (Impossible Beauty) and her playing is sampled in Hipotetyczny Taras (Hypothetical Terrace). Pięciu Pszczelarzy (Five Beekeepers) closes the album featuring Jakub Kurek on trumpet. His fiery solo is one of the most intense moments of the album. Spacer Po Nadodrzu (A walk around Nadodrze) opens the album and is inspired by one of the districts of Wrocław. It is a sonic story depicting a walk through Nadodrze late at night. A steady bass rhythm imitates a careful pace and the responding sax line is a spooky theme that might pop to oneʼs head in a moment of uncertainty. The album’s first single Krztusiec (Whooping Cough) finds the group diving head first into their most recent influences. The track starts with drum improvisation, rolling into a solid hip-hop backbeat provided by Ben Łasiewicki on Bass and Drummer Filip Baczyński. Sax and Guitar weave steady but dissonant lines, written by Maciej Forreiter after many hours spent listening to the Ethiopian jazz greats. The track takes off right after that. Matylda Gerber delivers a fiery Sax solo, while the group picks up the tempo and quickens the groove. The essence is the middle section, a dubby collective improvisation. Forreiter, Gerber and Baczyński take turns playing both classic dub phrases and fierce avant grade lines. Łasiewicki keeps everybody in check with a steady bassline. The energy slows down until Baczyński’s drum solo, which explores phrasing detached from the rest of the tune. Second single Chiński Sprzedawca Smażonych Kasztanów (Chinese roasted chestnut seller) is a fusion of breakbeats, energized songo rhythms and motifs inspired by South African melodies. Presenting the group with spacious and rhythmic horn lines, guitarist Maciej Forreiter wrote a chord progression while Beniamin Łasiewicki and Filip Baczyński took care of the rhythm section. This first part of the track suddenly drops out and explodes into the dramatic main motif which includes double sax and fierce guitar playing in harmony, plus the rhythm section playing more and more jungle-esque. Powerful guitar and sax solos feature before we return to the main theme with a completely different rhythmic backdrop. W Klatce z Bykiem (In a cage with a Bull), starts like a race. The music plays with an incredible nerve and when the theme is right on edge it suddenly stops. It is followed by an animalistic growl on the saxophone and a doom metal-esque bash of downtuned, distorted guitars and heavy drums. In this heavy fashion it slowly approaches the finishing line hitting one final metallic clang. Piękno Niemożliwe (Impossible Beauty) features wonderful flute playing of Mariya Mavko (Kadabra Dyskety Kusaje). Her work in the opening motif evokes sounds of Polish and Ukrainian folklore. This brief mellow moment serves as a contrast to the usual frantic sounds of sneaky jesus. It is an appreciation of the polish jazz music of the past, intrinsically-linked to folklore. The band took this idea and reworked it into their own unique style. Hipotetyczny Taras (Hypothetical Terrace) is built on top of a lengthy vamp in an unusual 7/8 time-signature. The bass anchors the quartet in a simple line, while the rest of the quartet share an emotional conversation. This track is the most open of the whole project and it ends accordingly. The final burst is a call back to the basics of spiritual jazz and the whole band shows every emotion simultaneously and gracefully fades out. Pięciu Pszczelarzy (Five Beekeepers) is For Chaching Taphed’s conclusion and is a non stop assault of heavy horn lines, punk rhythms and noise. The band is joined by the extraordinary trumpeter Jakub Kurek from EABS, who blends in perfectly with sax and guitar. His exchange of solos with Maciej Forreiter is a combination of classic jazz phrasing and discordant clatter. In the same fierce manner the whole group works within the motif, switching up accents and breaks. In the short space of two years, sneaky jesus has gone from ambitious upstart looking to break out from its home city playing spit and sawdust venues, to touring Europe as well as prestigious Jazz clubs such as Jassmine in Warsaw. In the process, it has delivered two full-length albums that don’t stay in lane or pander to established jazz sub-genres as so many groups do. Some artists make the same record twice or even more than that, but not sneaky jesus. For Chaching Taphed shows the band as restless, experimental, fun, irreverent but purposeful as never before. ..::TRACK-LIST::.. 1. Spacer Po Nadodrzu 02:40 2. Krztusiec 08:01 3. Chiński Sprzedawca Smażonych Kasztanów 06:16 4. W Klatce z Bykiem 02:40 5. Piękno Niemożliwe ft. Mariya Mavko 05:53 6. Hipotetyczny Taras 09:10 7. Pięciu Pszczelarzy ft. Jakub Kurek 07:13 https://www.youtube.com/watch?v=Io23YVQ58cI SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-06 17:08:12
Rozmiar: 233.07 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Gavin Harrison stał się jednym z najbardziej szanowanych perkusistów na scenie rocka progresywnego ostatnich lat. Jako członek The Pineapple Thief, Porcupine Tree i King Crimson, a także gościnnie na wielu uznanych nagraniach, zyskał reputację jednego z najbardziej ekscytujących perkusistów na świecie. W 1997 roku Gavin wydał Sanity & Gravity, imponująco wolny od ego debiutancki solowy album z występami gwiazdorskiego składu, w tym Mick Karn, Richard Barbieri, Jakko Jakszyk (21st Century Schizoid Band) i Dave Stewart (Egg, National Health). Unikając tworzenia typowego „solowego” albumu perkusyjnego jako sposobu na zademonstrowanie swojej cudownej techniki, Gavin stworzył ekspresyjny i emocjonalny album, który jest mocny zarówno pod względem rytmu, jak i melodii. 25TH ANNIVERSARY OF GAVIN HARRISON’S DEBUT ALBUM SANITY & GRAVITY - REMASTERED Gavin Harrison has established himself as one of the most revered drummers in the progressive rock scene in recent years. As a member of Pineapple Thief, Porcupine Tree and King Crimson at one time or another, as well as guesting on numerous acclaimed recordings, he has secured a reputation as one of the most thrilling drummers around. In 1997 Gavin released ’Sanity & Gravity’, an impressively ego-free debut solo release featuring performances from a stellar line-up including Mick Karn, Richard Barbieri, Jakko Jakszyk (21st Century Schizoid Band) and Dave Stewart (Egg, National Health). Avoiding making a typical 'solo' drum album as a means of demonstrating his prodigious technique, Gavin created an expressive and emotional album that is strong on both groove and melody. In his own words, “faced with the prospect of making a 'solo' drum album I decided I would take a more experimental approach to playing my instrument, rather than make a record of fast flashy solos and fills to try and show off my technique. I felt there was a way to express emotion from the drums played with the attitude of "blowing" on a saxophone or "twiddling" around on a piano.” The original album has gone on to gain legendary status in the 25 years following its original conception with the CD fetching high sums on the resale market. Kscope is now thrilled to present the album reissued and remastered with an exclusive bonus track and new original artwork for the anniversary. Essential listening! ..::TRACK-LIST::.. ..::OBSADA::.. 1. Aim Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Guitar - Gavin Harrison Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Sarangi - Sultan Khan Synthesizer [Mini Moog] - Lyndon Connah Trumpet - John Thirkell Written By - Sanctuary, Harrison, Karn 2. On A Wave Of Positivity Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Written By - Sanctuary, Harrison 3. Dog Day Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Sarangi, Vocals - Sultan Khan Synthesizer [Mini Moog] - Lyndon Connah Trumpet - John Thirkell Written By - Sanctuary, Harrison, Karn 4. A Place To Stay Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Guitar - Heitor Pereira Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Written By - Sanctuary, Harrison 5. Witness (For Bobby) Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Sarangi, Vocals - Sultan Khan Trumpet, Flugelhorn [Flugel] - John Thirkell Written By - Sanctuary, Harrison, Karn 6. Dearest Blood Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys], Guitar, Vocals, Whistle - Jakko Jakszyk Written By - Harrison, Jakszyk 7. Sonata In H Keyboards [Keys] - Dave Stewart Written By - Stewart, Harrison 8. Big News For A Small Day Keyboards [Keys] - Dave Stewart Sarangi - Sultan Khan Written By - Stewart, Harrison 9. Witness (Reprise) Written By - Sanctuary, Harrison, Karn Bonus Track: 10. Iron Horse Keyboards [Keys] - Terry Disley Written By - Harrison, Disley Drums, Percussion, Producer - Gavin Harrison https://www.youtube.com/watch?v=1q1_K7ZJqfQ SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-06 16:19:46
Rozmiar: 115.06 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Gavin Harrison stał się jednym z najbardziej szanowanych perkusistów na scenie rocka progresywnego ostatnich lat. Jako członek The Pineapple Thief, Porcupine Tree i King Crimson, a także gościnnie na wielu uznanych nagraniach, zyskał reputację jednego z najbardziej ekscytujących perkusistów na świecie. W 1997 roku Gavin wydał Sanity & Gravity, imponująco wolny od ego debiutancki solowy album z występami gwiazdorskiego składu, w tym Mick Karn, Richard Barbieri, Jakko Jakszyk (21st Century Schizoid Band) i Dave Stewart (Egg, National Health). Unikając tworzenia typowego „solowego” albumu perkusyjnego jako sposobu na zademonstrowanie swojej cudownej techniki, Gavin stworzył ekspresyjny i emocjonalny album, który jest mocny zarówno pod względem rytmu, jak i melodii. 25TH ANNIVERSARY OF GAVIN HARRISON’S DEBUT ALBUM SANITY & GRAVITY - REMASTERED Gavin Harrison has established himself as one of the most revered drummers in the progressive rock scene in recent years. As a member of Pineapple Thief, Porcupine Tree and King Crimson at one time or another, as well as guesting on numerous acclaimed recordings, he has secured a reputation as one of the most thrilling drummers around. In 1997 Gavin released ’Sanity & Gravity’, an impressively ego-free debut solo release featuring performances from a stellar line-up including Mick Karn, Richard Barbieri, Jakko Jakszyk (21st Century Schizoid Band) and Dave Stewart (Egg, National Health). Avoiding making a typical 'solo' drum album as a means of demonstrating his prodigious technique, Gavin created an expressive and emotional album that is strong on both groove and melody. In his own words, “faced with the prospect of making a 'solo' drum album I decided I would take a more experimental approach to playing my instrument, rather than make a record of fast flashy solos and fills to try and show off my technique. I felt there was a way to express emotion from the drums played with the attitude of "blowing" on a saxophone or "twiddling" around on a piano.” The original album has gone on to gain legendary status in the 25 years following its original conception with the CD fetching high sums on the resale market. Kscope is now thrilled to present the album reissued and remastered with an exclusive bonus track and new original artwork for the anniversary. Essential listening! ..::TRACK-LIST::.. ..::OBSADA::.. 1. Aim Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Guitar - Gavin Harrison Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Sarangi - Sultan Khan Synthesizer [Mini Moog] - Lyndon Connah Trumpet - John Thirkell Written By - Sanctuary, Harrison, Karn 2. On A Wave Of Positivity Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Written By - Sanctuary, Harrison 3. Dog Day Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Sarangi, Vocals - Sultan Khan Synthesizer [Mini Moog] - Lyndon Connah Trumpet - John Thirkell Written By - Sanctuary, Harrison, Karn 4. A Place To Stay Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Guitar - Heitor Pereira Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Written By - Sanctuary, Harrison 5. Witness (For Bobby) Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Sarangi, Vocals - Sultan Khan Trumpet, Flugelhorn [Flugel] - John Thirkell Written By - Sanctuary, Harrison, Karn 6. Dearest Blood Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys], Guitar, Vocals, Whistle - Jakko Jakszyk Written By - Harrison, Jakszyk 7. Sonata In H Keyboards [Keys] - Dave Stewart Written By - Stewart, Harrison 8. Big News For A Small Day Keyboards [Keys] - Dave Stewart Sarangi - Sultan Khan Written By - Stewart, Harrison 9. Witness (Reprise) Written By - Sanctuary, Harrison, Karn Bonus Track: 10. Iron Horse Keyboards [Keys] - Terry Disley Written By - Harrison, Disley Drums, Percussion, Producer - Gavin Harrison https://www.youtube.com/watch?v=1q1_K7ZJqfQ SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-06 16:16:25
Rozmiar: 271.72 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Tokyo Blade originally formed in 1982, releasing their self-titled debut in 1983 (CD 1 of this release). Formed around guitarist Andy Boulton, he was joined on their debut by Alan Marsh on lead vocals, John Wiggins on guitar, Andy Robbins on bass and Steve Pierce on drums, making a significant impact on the burgeoning NWOBHM scene that had been popularized by Iron Maiden, Saxon, Tygers Of Pan Tang and Def Leppard, as well as finding support in the pages of Kerrang! magazine. By 1984, they’d developed enough of a reputation to appear alongside Metallica and Venom at Holland’s Aardschock festival. By by the time of the second full-length album, 1984’s “Night Of The Blade” (CD 2 of this release), Boulton had been joined by Vicki James Wright on lead vocals, who ended up replacing Alan March’s vocals that had already been recorded for the LP, with Andy Wrighton replacing Andy Robbins on bass. This was also their first album released on Powerstation Records, the British independent HM label that also released records by Little Angels, Chrome Molly and Pauline Gillan (sister of Ian Gillan). In 1985 they released their third full-length LP, this time for their own (slightly consumptive sounding) TB Records. “Black Hearts & Jaded Spades” saw a move away from the more NWOBHM and melodic hard rock flavour of their earliest releases towards a more glammed-up, radio friendly, keyboard augmented sound, aimed more towards the US and Japanese markets. This in turn led to shows with shows such important 80s rock and metal names as Ozzy Osbourne, Whitesnake, Mama's Boys, Dio and Slayer. This part of the story is rounded off by a fourth disc collecting together many rare EPs, singles and non-album cuts from the early 1980s, including tracks from “The Cave Sessions”, “Undercover Honeymoon” 12”, “Midnight Rendezvous” EP and “Madame Guillotine” EP. Also features lengthy and detailed liner notes from note NWOBHM and Tokyo Blade expert John Tucker. Od czasu dołączenia Wrighta do ekipy Tokyo Blade jasne było, że ich styl muzyczny ulegnie zmianie. Wokalista ten chciał pokierować zespół w stronę lżejszego, melodyjnego metalu podsiąkniętego glamem. Album "Blackhearts & Jaded Spades" pokazał, że reszta członków zespołu przystała na jego propozycję i nagrali album, który miał się sprzedać rockowej publiczności. Cel został osiągnięty tylko w kraju - na rynkach japońskich i amerykańskich, gdzie tą płytę sprzedać planowano o Tokyo Blade nie było słychać. Album jest zdecydowanie adresowany do ludzi oczekujących przebojowego grania. Znaleźć tu można pełno nieskomplikowanych, przebojowych utworów jak "Dirty Faced Angel", "Always" czy "Undercover Honeymoon". Budowa ich jest prosta, a wręcz banalna, zwłaszcza jeśli chodzi o kawałek "Always". Melodie natomiast są tu bardzo chwytliwe i chociaż nie jest to płyta oryginalna i można bez problemu znaleźć wiele albumów utrzymanych w takiej stylistyce i to na wyższym poziomie, to ta płyta ma prawo się podobać. Nie tylko prostota świadczy o porywających na swój sposób utworach. Klarowna produkcja również do tego się przyczyniła. O wysokiej klasy muzykach chyba wspominać nie trzeba, na dwóch poprzednich albumach pokazali na co ich stać, a Vicky James Wright po raz kolejny udowodnił, że jest po prostu stworzony do melodyjnego, wysoko-oktawowego śpiewania. Na albumie obecny jest również interesujący, psychodeliczny "Make It Throught The Night". Na wstępie słyszymy dość niepokojący, klawiszowy wstęp Nicka Colera. To dzięki Colerowi brzmienie płyty jest bardziej wyraziste i głębsze. Te klawisze bardzo dobrze odgrywają swą rolę w dwóch zawartych tu balladach. Pierwszą z nich jest "You Are The Heart". Posiada on ckliwy, romantyczny charakter, jest wręcz idealny do grania na weselach. W drugiej balladzie - "Dancing In Blue Moonlight" - ujawnia się melancholia i ekspresja. Nie zabrakło też ostrzejszych kawałków, tj. "Blackhearts And Jaded Spades", "Monkey's Blood" czy "Playroom Of Poison Dreams". Z tych trzech wymienionych utworów najbardziej interesujący jest ten ostatni. Epicki, klawiszowy wstęp, toporny riff i niezwykły trans, w którym tkwi się od początku do końca. Kompozycja ta najbardziej udała się twórcom. Płyta wywołała kontrowersje wśród fanów. W końcu to nie taki Tokyo Blade pokochali. Niemniej jednak skok na kasę, choć nie tak wielką jak grupa planowała, udał się. Rockowi odbiorcy oraz krytycy byli zachwyceni, a płyta zbierała pozytywne recenzje. Rock Metal Music ..::TRACK-LIST::.. CD 3 - Blackhearts & Jaded Spades (1985): 1. Dirty Faced Angels 3:26 2. Make It Thought The Night 3:58 3. Always 3:31 4. Loving You Is An Easy Thing To Do 3:08 5. Undercover Honeymoon 4:09 6. You Are The Heart 4:56 7. Blackhearts And Jaded Spades 3:57 8. Tough Guys Tumble 3:26 9. Dancing In Blue Moonlight 4:20 10. Playroom Of Poison Dreams 5:20 11. Monkey's Blood 3:04 ..::OBSADA::.. Vocals, Harmonica - Vicki James Wright Keyboards - Nick Coler Lead Guitar - John Wiggins Lead Guitar, Backing Vocals - Andy Boulton Bass Guitar, Backing Vocals - Andy Wrighton Drums - Steve Pierce https://www.youtube.com/watch?v=uRSY0eKDtio SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-05 17:52:21
Rozmiar: 102.19 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Tokyo Blade originally formed in 1982, releasing their self-titled debut in 1983 (CD 1 of this release). Formed around guitarist Andy Boulton, he was joined on their debut by Alan Marsh on lead vocals, John Wiggins on guitar, Andy Robbins on bass and Steve Pierce on drums, making a significant impact on the burgeoning NWOBHM scene that had been popularized by Iron Maiden, Saxon, Tygers Of Pan Tang and Def Leppard, as well as finding support in the pages of Kerrang! magazine. By 1984, they’d developed enough of a reputation to appear alongside Metallica and Venom at Holland’s Aardschock festival. By by the time of the second full-length album, 1984’s “Night Of The Blade” (CD 2 of this release), Boulton had been joined by Vicki James Wright on lead vocals, who ended up replacing Alan March’s vocals that had already been recorded for the LP, with Andy Wrighton replacing Andy Robbins on bass. This was also their first album released on Powerstation Records, the British independent HM label that also released records by Little Angels, Chrome Molly and Pauline Gillan (sister of Ian Gillan). In 1985 they released their third full-length LP, this time for their own (slightly consumptive sounding) TB Records. “Black Hearts & Jaded Spades” saw a move away from the more NWOBHM and melodic hard rock flavour of their earliest releases towards a more glammed-up, radio friendly, keyboard augmented sound, aimed more towards the US and Japanese markets. This in turn led to shows with shows such important 80s rock and metal names as Ozzy Osbourne, Whitesnake, Mama's Boys, Dio and Slayer. This part of the story is rounded off by a fourth disc collecting together many rare EPs, singles and non-album cuts from the early 1980s, including tracks from “The Cave Sessions”, “Undercover Honeymoon” 12”, “Midnight Rendezvous” EP and “Madame Guillotine” EP. Also features lengthy and detailed liner notes from note NWOBHM and Tokyo Blade expert John Tucker. Od czasu dołączenia Wrighta do ekipy Tokyo Blade jasne było, że ich styl muzyczny ulegnie zmianie. Wokalista ten chciał pokierować zespół w stronę lżejszego, melodyjnego metalu podsiąkniętego glamem. Album "Blackhearts & Jaded Spades" pokazał, że reszta członków zespołu przystała na jego propozycję i nagrali album, który miał się sprzedać rockowej publiczności. Cel został osiągnięty tylko w kraju - na rynkach japońskich i amerykańskich, gdzie tą płytę sprzedać planowano o Tokyo Blade nie było słychać. Album jest zdecydowanie adresowany do ludzi oczekujących przebojowego grania. Znaleźć tu można pełno nieskomplikowanych, przebojowych utworów jak "Dirty Faced Angel", "Always" czy "Undercover Honeymoon". Budowa ich jest prosta, a wręcz banalna, zwłaszcza jeśli chodzi o kawałek "Always". Melodie natomiast są tu bardzo chwytliwe i chociaż nie jest to płyta oryginalna i można bez problemu znaleźć wiele albumów utrzymanych w takiej stylistyce i to na wyższym poziomie, to ta płyta ma prawo się podobać. Nie tylko prostota świadczy o porywających na swój sposób utworach. Klarowna produkcja również do tego się przyczyniła. O wysokiej klasy muzykach chyba wspominać nie trzeba, na dwóch poprzednich albumach pokazali na co ich stać, a Vicky James Wright po raz kolejny udowodnił, że jest po prostu stworzony do melodyjnego, wysoko-oktawowego śpiewania. Na albumie obecny jest również interesujący, psychodeliczny "Make It Throught The Night". Na wstępie słyszymy dość niepokojący, klawiszowy wstęp Nicka Colera. To dzięki Colerowi brzmienie płyty jest bardziej wyraziste i głębsze. Te klawisze bardzo dobrze odgrywają swą rolę w dwóch zawartych tu balladach. Pierwszą z nich jest "You Are The Heart". Posiada on ckliwy, romantyczny charakter, jest wręcz idealny do grania na weselach. W drugiej balladzie - "Dancing In Blue Moonlight" - ujawnia się melancholia i ekspresja. Nie zabrakło też ostrzejszych kawałków, tj. "Blackhearts And Jaded Spades", "Monkey's Blood" czy "Playroom Of Poison Dreams". Z tych trzech wymienionych utworów najbardziej interesujący jest ten ostatni. Epicki, klawiszowy wstęp, toporny riff i niezwykły trans, w którym tkwi się od początku do końca. Kompozycja ta najbardziej udała się twórcom. Płyta wywołała kontrowersje wśród fanów. W końcu to nie taki Tokyo Blade pokochali. Niemniej jednak skok na kasę, choć nie tak wielką jak grupa planowała, udał się. Rockowi odbiorcy oraz krytycy byli zachwyceni, a płyta zbierała pozytywne recenzje. Rock Metal Music ..::TRACK-LIST::.. CD 3 - Blackhearts & Jaded Spades (1985): 1. Dirty Faced Angels 3:26 2. Make It Thought The Night 3:58 3. Always 3:31 4. Loving You Is An Easy Thing To Do 3:08 5. Undercover Honeymoon 4:09 6. You Are The Heart 4:56 7. Blackhearts And Jaded Spades 3:57 8. Tough Guys Tumble 3:26 9. Dancing In Blue Moonlight 4:20 10. Playroom Of Poison Dreams 5:20 11. Monkey's Blood 3:04 ..::OBSADA::.. Vocals, Harmonica - Vicki James Wright Keyboards - Nick Coler Lead Guitar - John Wiggins Lead Guitar, Backing Vocals - Andy Boulton Bass Guitar, Backing Vocals - Andy Wrighton Drums - Steve Pierce https://www.youtube.com/watch?v=uRSY0eKDtio SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-05 17:48:52
Rozmiar: 302.10 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Pięciopłytowy boks zawierający cztery albumy nagrane dla MGM Records w latach 1967-1968: 'Winds Of Change' (wersja mono i stereo), 'Twain Shall Meet', 'Every One Of Us' i 'Love Is'. Każdy z albumów wzbogacony utworami pochodzącymi z singli. - A DELUXE BOXED SET FEATURING ALL OF THE CLASSIC ALBUMS BY ERIC BURDON & THE ANIMALS - FEATURING THE ALBUMS “WINDS OF CHANGE”, “THE TWAIN SHALL MEET”, “EVERY ONE OF US”, “LOVE IS” & THE RARE MONO VERSION OF “WINDS OF CHANGE” - ALL NEWLY REMASTERED FROM THE ORIGINAL MASTER TAPES - WITH TEN BONUS TRACKS TAKEN FROM SINGLES, ALL RE-MASTERED FROM THE ORIGINAL MASTER TAPES FOR THE FIRST TIME - INCLUDES AN ILLUSTRATED BOOKLET WITH NEW ESSAY AND A POSTER Esoteric Recordings is pleased to announce the release of a new boxed set featuring all of the albums recorded by ERIC BURDON & THE ANIMALS for the MGM Records label issued between October 1967 and December 1968. ERIC BURDON & THE ANIMALS came together in December 1966 when the original Animals had ground to a halt. Vocalist Eric Burdon recruited Vic Briggs (guitar, piano), John Weider (guitar, violin, bass), Danny McCulloch (bass) and Barry Jenkins (drums) to form a new group which changed direction away from raucous Rhythm and Blues and embraced Psychedelic rock and the influences of the emerging counter-culture. Signing to MGM Records in the USA (where he became based) and teaming up with producer TOM WILSON (also famed for his work with BOB DYLAN, THE MOTHERS OF INVENTION & THE VELVET UNDERGROUND), the band’s debut single “WHEN I WAS YOUNG” was released in April 1967 and was a powerful statement, featuring Weider’s violin and Briggs’ fuzzed guitar, becoming a hit in Europe, Australia and the USA. The B-side of the single A GIRL NAMED SANDOZ was a psychedelic ode to the Swiss pharmaceutical company which developed LSD. The follow-up single, SAN FRANCISCAN NIGHTS, issued in August 1967, came on the heels of the band’s famed appearance at the MONTEREY POP FESTIVAL in June 1967 and would be the band’s biggest hit, breaking the top twenty in the UK, Europe and the USA. The band’s debut album, WINDS OF CHANGE was issued in October 1967 and featured the singles SAN FRANCISCAN NIGHTS and GOOD TIMES, along with an inventive cover version of PAINT IT BLACK and the psychedelic rockers YES, I AM EXPERIENCED (a tribute to Burdon’s friend Jimi Hendrix) and IT’S ALL MEAT. The album “THE TWAIN SHALL MEET” was recorded in December 1967 but not issued until May 1968 and featured two further singles, MONTEREY and SKY PILOT (Parts One & Two). Incredibly 1968 would see a further two album releases by the group in the USA and Europe; “EVERY ONE OF US”, recorded in June and issued in August of that year, was a fine album which saw ZOOT MONEY join the band on organ and piano, but inexplicably the album failed to gain a release in the UK. By the time of its release, Vic Briggs had departed to be replaced by ANDY SUMMERS (formerly with Zoot Money in the band DANTALIAN’s CHARIOT) on guitar. This line-up recorded the double album “LOVE IS” in Los Angeles in October 1968, issued only as a single LP in the UK, which featured imaginative cover versions of RIVER DEEP, MOUNTAIN HIGH, RING OF FIRE (also a hit single in many countries) and Traffic’s COLOURED RAIN. The album also featured the song GEMINI which segued in to a fine re-make of the DANTALIAN’s CHARIOT classic THE MADMAN (RUNNING THROUGH THE FIELDS). Released in December 1968, it was to be the final album by the group. Burdon remained in the United States and joined forces with the group WAR in 1969. The set features the albums “WINDS OF CHANGE” (both stereo and mono versions), “THE TWAIN SHALL MEET”, “EVERY ONE OF US” and “LOVE IS”, all newly re-mastered from the original master tapes, along with ten bonus tracks drawn from the band’s single releases, including the classic B-sides A GIRL NAMED SANDOZ, AIN’T THAT SO and GRATEFULLY DEAD, all remastered from recently located original master tapes. Also included is an illustrated booklet with new essay and a replica poster. “WHEN I WAS YOUNG – The MGM Recordings” is a fine tribute to the music of Eric Burdon & the Animals. Burdon w początkowym okresie pracy w The Animals wykonywał bardzo ekspresyjne pełne żywiołu bluesy i rhythm & bluesy. Wraz z Alanem Pricem tworzyli jeden z niezapomnianych bandów tzw. brytyjskiej inwazji. Jednak jak to często bywa, konflikt trzech indywidualności – Burdona , Price’a i gitarzysty Hiltona Valentine’a doprowadził do rozstania muzyków i zawieszenia działalności The Animals. Jednak jak to często bywa , konflikt trzech indywidualności Burdona, Price’a i gitarzysty Hiltona Valentine’a doprowadził do rozstania muzyków i zawieszenia działalności The Animals. Jednak już na początku 1967 roku Burdon wraz z nowymi muzykami reaktywował grupę. Szybko zaczęły ukazywać się nowe płyty, teraz sygnowane jako Eric Burdon & The Animals. Po nagraniu albumów, doszło do kolejnych zmian personalnych w grupie – z psychodelicznej formacji Dantalian’s Chariot doszli dwaj muzycy, najpierw klawiszowiec Zoot Money, potem gitarzysta Andy Summers. Świadomy rozwój Burdona jako wokalisty oraz szersze postrzeganie nowej, otaczającej go rzeczywistości doprowadziło do zmiany charakteru muzyki zespołu. Fascynacja psychodelią , soulem i funkiem zaowocowała płytą „Love Is”. Jest to podwójny album i składa się on z ośmiu utworów z czego siedem jest coverami, a tylko jeden autorstwa Burdona. ”I’m Dying ,or Am I?” tym utworem Eric nawiązuje do korzeni czarnej muzyki. Rhythm & bluesowy numer oparty na zasadzie call and response , gdzie, tak jak kiedyś na polach bawełny podawano sobie pieśń, tak tutaj Burdon wraz z Moneyem robią to samo. Z pozostałych, cudzych kompozycji na szczególne wyróżnienie zasługuje utwór grupy Traffic „Coloured Rain”, w którym niesamowitą solówką popisał się młody Andy Summers. To trwające ponad pięć minut solo, wypływa nagle i snuje się niczym mgła o poranku, aby po jakimś czasie ponownie weń wniknąć. „To Love Somebody” braci Gibb przypomina aranżacyjnie to co robiła grupa Vanilla Fudge . Burdon nie byłby sobą, gdyby na płycie nie było rasowego bluesa. „As The Years Go Passing By” utwór Dona Robeya (napisany pod pseudonimem Deadric Malone) wyróżnia się kwasowymi solami gitarowymi, oraz potężnym pełnym ekspresji i niepokoju głosem głównego wokalisty. Kulminacją płyty „Love Is” jest trwający siedemnaście minut utwór, składający się z dwóch części : „Gemini” grupy Quatermass w którym podobnie jak wcześniej, duet Eric i Zoot używają frazy call and response, oraz drugiej części, którą stanowi cover grupy Dantalian’s Chariots – „The Madman” utrzymany w duchu nagrań Syda Barretta. Niestety po nagraniu „Love Is” grupa praktycznie przestała istnieć. Burdona coraz bardziej zaczęły pociągać funkujące rytmy, czego dał wyraz wiążąc się z murzyńską grupą War i nagrywając z nią niezapomnianą płytę „Eric Burdon Declares War”. Grzegorz Wiśniewski ..::TRACK-LIST::.. CD 4 - Love Is (Released In December 1968): 1. River Deep, Mountain High 7:24 2. I'm An Animal 5:34 3. I'm Dying, Or Am I? 4:29 4. Ring Of Fire 5:00 5. Coloured Rain 9:31 6. To Love Somebody 6:54 7. As The Years Go Passing By 10:11 8. Gemini 11:08 9. The Madman (Running Through The Fields) 6:11 Bonus Track: 10. River Deep, Mountain High (Single Version-Mono Mix) 7:31 ..::OBSADA::.. Lead Vocals - Eric Burdon Guitar, Vocals - John Weider Guitar, Vocals, Mixed By [Remix] - Andy Summers Organ, Piano, Bass Guitar, Vocals, Mixed By [Remix] - Zoot Money Drums, Percussion, Vocals - Barry Jenkins https://www.youtube.com/watch?v=lE_OgHGCmUw SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 18
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-05 17:12:54
Rozmiar: 171.31 MB
Peerów: 18
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Pięciopłytowy boks zawierający cztery albumy nagrane dla MGM Records w latach 1967-1968: 'Winds Of Change' (wersja mono i stereo), 'Twain Shall Meet', 'Every One Of Us' i 'Love Is'. Każdy z albumów wzbogacony utworami pochodzącymi z singli. - A DELUXE BOXED SET FEATURING ALL OF THE CLASSIC ALBUMS BY ERIC BURDON & THE ANIMALS - FEATURING THE ALBUMS “WINDS OF CHANGE”, “THE TWAIN SHALL MEET”, “EVERY ONE OF US”, “LOVE IS” & THE RARE MONO VERSION OF “WINDS OF CHANGE” - ALL NEWLY REMASTERED FROM THE ORIGINAL MASTER TAPES - WITH TEN BONUS TRACKS TAKEN FROM SINGLES, ALL RE-MASTERED FROM THE ORIGINAL MASTER TAPES FOR THE FIRST TIME - INCLUDES AN ILLUSTRATED BOOKLET WITH NEW ESSAY AND A POSTER Esoteric Recordings is pleased to announce the release of a new boxed set featuring all of the albums recorded by ERIC BURDON & THE ANIMALS for the MGM Records label issued between October 1967 and December 1968. ERIC BURDON & THE ANIMALS came together in December 1966 when the original Animals had ground to a halt. Vocalist Eric Burdon recruited Vic Briggs (guitar, piano), John Weider (guitar, violin, bass), Danny McCulloch (bass) and Barry Jenkins (drums) to form a new group which changed direction away from raucous Rhythm and Blues and embraced Psychedelic rock and the influences of the emerging counter-culture. Signing to MGM Records in the USA (where he became based) and teaming up with producer TOM WILSON (also famed for his work with BOB DYLAN, THE MOTHERS OF INVENTION & THE VELVET UNDERGROUND), the band’s debut single “WHEN I WAS YOUNG” was released in April 1967 and was a powerful statement, featuring Weider’s violin and Briggs’ fuzzed guitar, becoming a hit in Europe, Australia and the USA. The B-side of the single A GIRL NAMED SANDOZ was a psychedelic ode to the Swiss pharmaceutical company which developed LSD. The follow-up single, SAN FRANCISCAN NIGHTS, issued in August 1967, came on the heels of the band’s famed appearance at the MONTEREY POP FESTIVAL in June 1967 and would be the band’s biggest hit, breaking the top twenty in the UK, Europe and the USA. The band’s debut album, WINDS OF CHANGE was issued in October 1967 and featured the singles SAN FRANCISCAN NIGHTS and GOOD TIMES, along with an inventive cover version of PAINT IT BLACK and the psychedelic rockers YES, I AM EXPERIENCED (a tribute to Burdon’s friend Jimi Hendrix) and IT’S ALL MEAT. The album “THE TWAIN SHALL MEET” was recorded in December 1967 but not issued until May 1968 and featured two further singles, MONTEREY and SKY PILOT (Parts One & Two). Incredibly 1968 would see a further two album releases by the group in the USA and Europe; “EVERY ONE OF US”, recorded in June and issued in August of that year, was a fine album which saw ZOOT MONEY join the band on organ and piano, but inexplicably the album failed to gain a release in the UK. By the time of its release, Vic Briggs had departed to be replaced by ANDY SUMMERS (formerly with Zoot Money in the band DANTALIAN’s CHARIOT) on guitar. This line-up recorded the double album “LOVE IS” in Los Angeles in October 1968, issued only as a single LP in the UK, which featured imaginative cover versions of RIVER DEEP, MOUNTAIN HIGH, RING OF FIRE (also a hit single in many countries) and Traffic’s COLOURED RAIN. The album also featured the song GEMINI which segued in to a fine re-make of the DANTALIAN’s CHARIOT classic THE MADMAN (RUNNING THROUGH THE FIELDS). Released in December 1968, it was to be the final album by the group. Burdon remained in the United States and joined forces with the group WAR in 1969. The set features the albums “WINDS OF CHANGE” (both stereo and mono versions), “THE TWAIN SHALL MEET”, “EVERY ONE OF US” and “LOVE IS”, all newly re-mastered from the original master tapes, along with ten bonus tracks drawn from the band’s single releases, including the classic B-sides A GIRL NAMED SANDOZ, AIN’T THAT SO and GRATEFULLY DEAD, all remastered from recently located original master tapes. Also included is an illustrated booklet with new essay and a replica poster. “WHEN I WAS YOUNG – The MGM Recordings” is a fine tribute to the music of Eric Burdon & the Animals. Burdon w początkowym okresie pracy w The Animals wykonywał bardzo ekspresyjne pełne żywiołu bluesy i rhythm & bluesy. Wraz z Alanem Pricem tworzyli jeden z niezapomnianych bandów tzw. brytyjskiej inwazji. Jednak jak to często bywa, konflikt trzech indywidualności – Burdona , Price’a i gitarzysty Hiltona Valentine’a doprowadził do rozstania muzyków i zawieszenia działalności The Animals. Jednak jak to często bywa , konflikt trzech indywidualności Burdona, Price’a i gitarzysty Hiltona Valentine’a doprowadził do rozstania muzyków i zawieszenia działalności The Animals. Jednak już na początku 1967 roku Burdon wraz z nowymi muzykami reaktywował grupę. Szybko zaczęły ukazywać się nowe płyty, teraz sygnowane jako Eric Burdon & The Animals. Po nagraniu albumów, doszło do kolejnych zmian personalnych w grupie – z psychodelicznej formacji Dantalian’s Chariot doszli dwaj muzycy, najpierw klawiszowiec Zoot Money, potem gitarzysta Andy Summers. Świadomy rozwój Burdona jako wokalisty oraz szersze postrzeganie nowej, otaczającej go rzeczywistości doprowadziło do zmiany charakteru muzyki zespołu. Fascynacja psychodelią , soulem i funkiem zaowocowała płytą „Love Is”. Jest to podwójny album i składa się on z ośmiu utworów z czego siedem jest coverami, a tylko jeden autorstwa Burdona. ”I’m Dying ,or Am I?” tym utworem Eric nawiązuje do korzeni czarnej muzyki. Rhythm & bluesowy numer oparty na zasadzie call and response , gdzie, tak jak kiedyś na polach bawełny podawano sobie pieśń, tak tutaj Burdon wraz z Moneyem robią to samo. Z pozostałych, cudzych kompozycji na szczególne wyróżnienie zasługuje utwór grupy Traffic „Coloured Rain”, w którym niesamowitą solówką popisał się młody Andy Summers. To trwające ponad pięć minut solo, wypływa nagle i snuje się niczym mgła o poranku, aby po jakimś czasie ponownie weń wniknąć. „To Love Somebody” braci Gibb przypomina aranżacyjnie to co robiła grupa Vanilla Fudge . Burdon nie byłby sobą, gdyby na płycie nie było rasowego bluesa. „As The Years Go Passing By” utwór Dona Robeya (napisany pod pseudonimem Deadric Malone) wyróżnia się kwasowymi solami gitarowymi, oraz potężnym pełnym ekspresji i niepokoju głosem głównego wokalisty. Kulminacją płyty „Love Is” jest trwający siedemnaście minut utwór, składający się z dwóch części : „Gemini” grupy Quatermass w którym podobnie jak wcześniej, duet Eric i Zoot używają frazy call and response, oraz drugiej części, którą stanowi cover grupy Dantalian’s Chariots – „The Madman” utrzymany w duchu nagrań Syda Barretta. Niestety po nagraniu „Love Is” grupa praktycznie przestała istnieć. Burdona coraz bardziej zaczęły pociągać funkujące rytmy, czego dał wyraz wiążąc się z murzyńską grupą War i nagrywając z nią niezapomnianą płytę „Eric Burdon Declares War”. Grzegorz Wiśniewski ..::TRACK-LIST::.. CD 4 - Love Is (Released In December 1968): 1. River Deep, Mountain High 7:24 2. I'm An Animal 5:34 3. I'm Dying, Or Am I? 4:29 4. Ring Of Fire 5:00 5. Coloured Rain 9:31 6. To Love Somebody 6:54 7. As The Years Go Passing By 10:11 8. Gemini 11:08 9. The Madman (Running Through The Fields) 6:11 Bonus Track: 10. River Deep, Mountain High (Single Version-Mono Mix) 7:31 ..::OBSADA::.. Lead Vocals - Eric Burdon Guitar, Vocals - John Weider Guitar, Vocals, Mixed By [Remix] - Andy Summers Organ, Piano, Bass Guitar, Vocals, Mixed By [Remix] - Zoot Money Drums, Percussion, Vocals - Barry Jenkins https://www.youtube.com/watch?v=lE_OgHGCmUw SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-05 17:09:02
Rozmiar: 435.23 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Cheap Trick – amerykański zespół powstały w 1975 r. Ich muzyka łączyła punk-rock, pop i heavy metal. W 1977 r. grupa wydała swój pierwszy album Cheap Trick. W tym samym roku powstała druga płyta In Color. Zespół Cheap Trick bardzo rzadko cieszył się mainstreamowym sukcesem, chociaż miał wielu miłośników, co zawdzięczał częstym trasom koncertowym i połączeniu popowych dźwięków z melodyjnością Beatlesów i energią punk rocka. Był z pewnością pierwszym zespołem grającym pop-punk. Muzyka tej formacji zyskała szczególną sławę w Japonii. Zespół wydał łącznie ponad 20 albumów i ma na koncie takie utwory jak: „The Flame”, „Can’t Stop Falling Into Love”, „Don’t Be Cruel” czy „I Want You to Want Me”. Od 2009 roku zespół kontynuuje tournée w oryginalnym składzie. O zespole można często znaleźć wzmianki w japońskiej prasie. Zespół często nazywany jest tam „Amerykańskimi Beatlesami”. Stan Illinois uchwalił dzień 1 kwietnia dniem Cheap Trick. Zespół zajmuje 25. pozycję na liście VH1, 100 Najlepszych Artystów Hardrockowych. ..::TRACK-LIST::.. CD 3 - Heaven Tonight (1978): 1. Surrender 4:14 2. On Top Of The World 4:02 3. California Man 3:45 4. High Roller 3:58 5. Auf Wiedersehen 3:41 6. Takin' Me Back 4:53 7. On The Radio 4:33 8. Heaven Tonight 5:25 9. Stiff Competition 3:40 10. How Are You? 4:14 11. Oh Claire 1:01 Bonus Tracks: 12. Stiff Competition (Alternate Version) 4:02 13. Surrender (Alternate Version) 4:52 ..::OBSADA::.. Vocals, Rhythm Guitar - Robin Zander Piano, Organ - Jai Winding Bass, 12-String Bass, Vocals - Tom Petersson Drums [Traps] - Bun E. Carlos Guitar, Mandocello, Vocals - Rick Nielsen https://www.youtube.com/watch?v=bqh71KfxpY8 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-05 16:31:10
Rozmiar: 122.68 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Cheap Trick – amerykański zespół powstały w 1975 r. Ich muzyka łączyła punk-rock, pop i heavy metal. W 1977 r. grupa wydała swój pierwszy album Cheap Trick. W tym samym roku powstała druga płyta In Color. Zespół Cheap Trick bardzo rzadko cieszył się mainstreamowym sukcesem, chociaż miał wielu miłośników, co zawdzięczał częstym trasom koncertowym i połączeniu popowych dźwięków z melodyjnością Beatlesów i energią punk rocka. Był z pewnością pierwszym zespołem grającym pop-punk. Muzyka tej formacji zyskała szczególną sławę w Japonii. Zespół wydał łącznie ponad 20 albumów i ma na koncie takie utwory jak: „The Flame”, „Can’t Stop Falling Into Love”, „Don’t Be Cruel” czy „I Want You to Want Me”. Od 2009 roku zespół kontynuuje tournée w oryginalnym składzie. O zespole można często znaleźć wzmianki w japońskiej prasie. Zespół często nazywany jest tam „Amerykańskimi Beatlesami”. Stan Illinois uchwalił dzień 1 kwietnia dniem Cheap Trick. Zespół zajmuje 25. pozycję na liście VH1, 100 Najlepszych Artystów Hardrockowych. ..::TRACK-LIST::.. CD 3 - Heaven Tonight (1978): 1. Surrender 4:14 2. On Top Of The World 4:02 3. California Man 3:45 4. High Roller 3:58 5. Auf Wiedersehen 3:41 6. Takin' Me Back 4:53 7. On The Radio 4:33 8. Heaven Tonight 5:25 9. Stiff Competition 3:40 10. How Are You? 4:14 11. Oh Claire 1:01 Bonus Tracks: 12. Stiff Competition (Alternate Version) 4:02 13. Surrender (Alternate Version) 4:52 ..::OBSADA::.. Vocals, Rhythm Guitar - Robin Zander Piano, Organ - Jai Winding Bass, 12-String Bass, Vocals - Tom Petersson Drums [Traps] - Bun E. Carlos Guitar, Mandocello, Vocals - Rick Nielsen https://www.youtube.com/watch?v=bqh71KfxpY8 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-05 16:28:07
Rozmiar: 364.58 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Octavision to progresywny zespół sformowany przez ormiańskiego gitarzystę Hovaka Alaverdyana z muzyków doświadczonych i reprezentujących różne zespoły, z różnych zakątków świata, między innymi amerykański Sons Of Apollo, a nawet Mr. Big. Podsumowaniem ich twórczej pracy jest album „Coexist”, który został wydany w Polsce przez Prog Metal Rock Promotion. Jednym z reprezentantów Sons Of Apollo jest wokalista Jeff Soto, który jednak nie ma tu dużo roboty, ponieważ aż pięć z siedmiu utworów na płycie jest instrumentalnych, a te, w których wokal się pojawia, również są bardzo rozbudowane muzycznie. Oprócz śpiewu występują tu też orkiestralne chóry, nadające kilku kawałkom dodatkowej wzniosłości i patetyczności aranżacyjnej. O to dbają też, poszerzające horyzonty, ale także wygrywające zawiłe kombinacje, klawisze. W niektórych momentach można natknąć się też na specyficzny rodzaj ormiańskiego fletu, natomiast w ostatnim „So It Begins” w ogóle jest trochę folkowych naleciałości, ale na przykład i rzeźby na basie. Poprzedzający go „Stormbringer” jest natomiast spokojniejszy, posępniejszy i opatrzony kojącymi dźwiękami wiolonczeli. Ale wiadomo, że jak to w progresywno metalowym zespole, największą rolę w kreowaniu muzycznych obrazów odgrywają gitary, które, razem z keyboardem i perkusją, dopiero stanowią o całym przedsięwzięciu. No a tutaj mamy do czynienia z nieustającym popisem powyplatanych kombinacji, które wciąż płyną nieustającym i wartkim strumieniem. Taki „Three Lives” wydaje się jakby cały był jednym pasmem niekończących się solówek i zmiennych, pozawijanych popisów. Takiego wybornego grania jest tu cała masa, a całe „Coexist” jest oceanem skomplikowanego, lecz w większości także i melodyjnego grania. Jak ktoś lubi taką muzykę, wątpię żeby mógł powiedzieć jakieś złe słowo na jej temat. Wujas Publishing new music at the end of December is a venture, as unfortunately, these releases tend to be overlooked. I’m glad this didn’t happen to me with OCTAVISION’s debut album “Coexist” (December 29th 2020), as we have a treasure for prog lovers here. The driving force behind OCTAVISION is guitarist, composer and producer Hovak Alaverdyan, who worked on this project for over 10 years now. Searching for a unique sound, he managed to take special instruments and outstanding musicians on board, as there are Billy Sheehan and Victor Wooten on bass, Jeff Scott Soto (vocals), Murzo (keyboards), and drummer Roman Lomtadze. The album starts with “Mindwar”, which marches in heavily pounding, drawing the listener into the seven minutes opener full of instrumental progmetal magic. The most striking element is the amazing guitar playing, alternating between powerful riffs and virtuosic runs. But of course way more happens: besides great keyboard and bass parts, a beautiful orchestration, and impressive drumming with many rhythm changes, you can hear a Blul, which is an Armenian traditional folk instrument. Its sound and musical scales might be a bit unusual at the beginning, but fit very well and bring in something mystical. All these ingredients are perfectly interwoven through the creative song writing. I have to admit they caught me already at this point, but things have just started and develop further in an amazing way: “Coexist” and “Apocalyptus” are the only songs with vocals and no one less than Jeff Scott Soto behind the mic, who also wrote the lyrics. The other tracks are instrumental, with the same exciting variety and energy as the opener, but honestly, I don't want to go more detailed anymore, as this is music that should to be explored by oneself (which is highly recommended). The great finale comes with “So it Begins”, even though the title might be a bit strange for a closing track - Or is it the beginning of a new star, rising at the proggy sky? I'd say yes. “Coexist” is a fantastic debut album, which grabs your attention from the first listen, grows and gets stronger with every spin. The songs are sophisticated, with many tempo changes and complex passages, and all musicians can contribute their high technical skills. Nevertheless, the music is always accessible, and the excellent production rounds up the whole package. If you’re into bands like Symphony X or Sons of Apollo, OCTAVISION shouldn’t be missed in your collection. Katha ..::TRACK-LIST::.. 1. Mindwar 07:19 2. Coexist 07:48 3. Proctagon 05:28 4. Apocalyptus 09:58 5. Three Lives 09:38 6. Stormbringer 05:41 7. So It Begins 08:06 ..::OBSADA::.. Jeff Scott Soto - Vocals Hovak Alaverdyan - Guitars Victor Wooten - Bass Billy Sheehan - Bass Roman Lomtadze - Drums Murzo - Keyboards Avo Margaryan - Blul https://www.youtube.com/watch?v=U2gmrpzaDHg SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-04 19:13:42
Rozmiar: 125.73 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Octavision to progresywny zespół sformowany przez ormiańskiego gitarzystę Hovaka Alaverdyana z muzyków doświadczonych i reprezentujących różne zespoły, z różnych zakątków świata, między innymi amerykański Sons Of Apollo, a nawet Mr. Big. Podsumowaniem ich twórczej pracy jest album „Coexist”, który został wydany w Polsce przez Prog Metal Rock Promotion. Jednym z reprezentantów Sons Of Apollo jest wokalista Jeff Soto, który jednak nie ma tu dużo roboty, ponieważ aż pięć z siedmiu utworów na płycie jest instrumentalnych, a te, w których wokal się pojawia, również są bardzo rozbudowane muzycznie. Oprócz śpiewu występują tu też orkiestralne chóry, nadające kilku kawałkom dodatkowej wzniosłości i patetyczności aranżacyjnej. O to dbają też, poszerzające horyzonty, ale także wygrywające zawiłe kombinacje, klawisze. W niektórych momentach można natknąć się też na specyficzny rodzaj ormiańskiego fletu, natomiast w ostatnim „So It Begins” w ogóle jest trochę folkowych naleciałości, ale na przykład i rzeźby na basie. Poprzedzający go „Stormbringer” jest natomiast spokojniejszy, posępniejszy i opatrzony kojącymi dźwiękami wiolonczeli. Ale wiadomo, że jak to w progresywno metalowym zespole, największą rolę w kreowaniu muzycznych obrazów odgrywają gitary, które, razem z keyboardem i perkusją, dopiero stanowią o całym przedsięwzięciu. No a tutaj mamy do czynienia z nieustającym popisem powyplatanych kombinacji, które wciąż płyną nieustającym i wartkim strumieniem. Taki „Three Lives” wydaje się jakby cały był jednym pasmem niekończących się solówek i zmiennych, pozawijanych popisów. Takiego wybornego grania jest tu cała masa, a całe „Coexist” jest oceanem skomplikowanego, lecz w większości także i melodyjnego grania. Jak ktoś lubi taką muzykę, wątpię żeby mógł powiedzieć jakieś złe słowo na jej temat. Wujas Publishing new music at the end of December is a venture, as unfortunately, these releases tend to be overlooked. I’m glad this didn’t happen to me with OCTAVISION’s debut album “Coexist” (December 29th 2020), as we have a treasure for prog lovers here. The driving force behind OCTAVISION is guitarist, composer and producer Hovak Alaverdyan, who worked on this project for over 10 years now. Searching for a unique sound, he managed to take special instruments and outstanding musicians on board, as there are Billy Sheehan and Victor Wooten on bass, Jeff Scott Soto (vocals), Murzo (keyboards), and drummer Roman Lomtadze. The album starts with “Mindwar”, which marches in heavily pounding, drawing the listener into the seven minutes opener full of instrumental progmetal magic. The most striking element is the amazing guitar playing, alternating between powerful riffs and virtuosic runs. But of course way more happens: besides great keyboard and bass parts, a beautiful orchestration, and impressive drumming with many rhythm changes, you can hear a Blul, which is an Armenian traditional folk instrument. Its sound and musical scales might be a bit unusual at the beginning, but fit very well and bring in something mystical. All these ingredients are perfectly interwoven through the creative song writing. I have to admit they caught me already at this point, but things have just started and develop further in an amazing way: “Coexist” and “Apocalyptus” are the only songs with vocals and no one less than Jeff Scott Soto behind the mic, who also wrote the lyrics. The other tracks are instrumental, with the same exciting variety and energy as the opener, but honestly, I don't want to go more detailed anymore, as this is music that should to be explored by oneself (which is highly recommended). The great finale comes with “So it Begins”, even though the title might be a bit strange for a closing track - Or is it the beginning of a new star, rising at the proggy sky? I'd say yes. “Coexist” is a fantastic debut album, which grabs your attention from the first listen, grows and gets stronger with every spin. The songs are sophisticated, with many tempo changes and complex passages, and all musicians can contribute their high technical skills. Nevertheless, the music is always accessible, and the excellent production rounds up the whole package. If you’re into bands like Symphony X or Sons of Apollo, OCTAVISION shouldn’t be missed in your collection. Katha ..::TRACK-LIST::.. 1. Mindwar 07:19 2. Coexist 07:48 3. Proctagon 05:28 4. Apocalyptus 09:58 5. Three Lives 09:38 6. Stormbringer 05:41 7. So It Begins 08:06 ..::OBSADA::.. Jeff Scott Soto - Vocals Hovak Alaverdyan - Guitars Victor Wooten - Bass Billy Sheehan - Bass Roman Lomtadze - Drums Murzo - Keyboards Avo Margaryan - Blul https://www.youtube.com/watch?v=U2gmrpzaDHg SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-04 19:10:02
Rozmiar: 419.22 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Fanów Arjena Lucassena na całym świecie nie brakuje. Co rok odnotowuje się znaczny wzrost liczebności zwolenników tego wielkiego (dosłownie i w przenośni) muzyka. Polska w tym względzie nie pozostaje w tyle, co mnie bardzo cieszy. Zauroczenie twórczością tego utalentowanego Holendra dotyczy właściwie każdego projektu, w którym macza on swoje „zdolne paluchy”. Czy to Ambeon, Star One czy w końcu sztandarowy Ayreon – wszystko przepełnione jest magią i trudnym do podrobienia klimatem. Przygotowując się do nagrania ostatniej produkcji po szyldem Ayreon – The Human Equation (2004) Arjen rozpisał na swojej stronie internetowej konkurs poszukując nowych twarzy, a raczej głosów (to kolejna zaleta pana Lucassena – promocja młodych i zdolnych). Wygrała śliczna i filigranowa Marcela Bovio z Meksyku. Sięgająca do Arjenowego pasa Marcela na tyle zaintrygowała Mistrza, iż ten postanowił stworzyć z nią kolejny, osobny projekt – Stream Of Passion. Efektem był album Embrace The Storm (2005) oraz Epka Out In The Real World (2006). Oczywiście wieczni malkontenci (szczególnie ci z polskimi paszportami:-) momentalnie ochrzcili projekt sarkastycznym określeniem „nowa popowo-gotycka zabawka Arjena”. Absolutnie nie ujmuje powagi projektowi Stream Of Passion. To świetnie skomponowana i zaaranżowana muzyka przepełniona odrobinkę mrocznym klimatem nie pozbawionym dobrych melodii. Oczywiście nad wszystkim unosi się charakterystyczny odrobinkę folkowy klimat – wspólny mianownik Lucassenowej muzyki. Stream Of Passion okazał się strzałem w dziesiątkę. Sukces komercyjny projektu przerósł oczekiwania nawet samego Mistrza. Kując żelazo póki gorące zaplanowano serię koncertów promujących Embrace The Storm. Jednocześnie postanowiony nawiązać do całej twórczości Arjena. Owocem jest wydawnictwo CD i DVD będące rejestracją występu w holenderskim Rijssen, który odbył się dnia 12 lutego 2006 roku. W dyskografii Arjena Lucassena pojawiła się już jedna płyta DVD – Star One Live On Earth (2003). Niestety miała ona parę wpadek w postaci dźwięku i nienajlepszego obrazu. Tym razem otrzymujemy produkt najwyższej jakości. Obraz z wielu kamer prowadzonych bardzo dynamicznie, niezła (i mniej kiczowata jak to było w przypadku Star One) scenografia oraz idealny, wręcz sterylny dźwięk. Program występu został mistrzowsko ułożony. W kompletny materiał z Embrace The Storm wpleciono inne Arjenowe kompozycje w postaci Waracle i The Charm Of The Sneer z debiutu Ayreon The Final Experiment (1995), Computer Eyes z Actual Fantasy (1995) oraz Epki SoP Out In The Real World, Valley Of The Queen i The Castle Hall z genialnej Into The Electric Castle (1998), Into The Black Hole z Flight Of A Migrator (2000), Day One: Vigil, Day Three: Pain i Day Eleven: Love z ostatniej produkcji Ayreon The Human Equation, Songs Of The Ocean ze Star One (2003), Cold Metal z Ambeonowego Fate Of A Dreamer (2001) oraz rewelacyjny cover Led Zeppelin When The Levee Breaks, który to możemy odnaleźć także na wspomnianej wcześniej Epce Out In The Real World. Oczywiście utwory te zostały delikatnie przearanżowane aby korelować w należyty sposób z klimatem Stream Of Passion. Niesamowite, prawda? :-) Arjen, mimo, że na scenie emanuje wręcz boską charyzmą nie przyćmił swoich partnerów. Marcela Bovio obdarzona rewelacyjnym głosem czaruje także swoją osobowością. Potrafi być delikatna i jednocześnie drapieżna. Bez obawy zamiata scenę prezentując stricto heavy metalowy headbanging. Świetnym uzupełnieniem Marceli jest jej równie urocza siostra Diana Bovio śpiewająca w chórkach. Są momenty gdy staje obok Marceli tworząc jedyny w swoim rodzaju duet. Drugim obywatelem Meksyku w Stream Of Passion jest klawiszowiec, przesympatyczny Alejandro Millan. Zaskakująca jest jego krótka partia wokalna w Day Eleven: Love. Sekcja rytmiczna w osobach Johana van Stratuma i Davyego Mickersa odpowiednio dba o motorykę całego przedsięwzięcia. Na osobną uwagę zasługuję szwedzka gitarzystka Lori Linstruth, której przepiękne dłuuuugie lokowane włosy nie ustępują wirtuozerskim umiejętnościom palców. Arjen bez problemowo oddał jej palmę pierwszeństwa w odgrywaniu większości solówek. Pod koniec koncertu na scenie pojawia się gość specjalny – Damian Wilson. Ten ex-Thresholdowiec jest właściwie na stałe wpisany w dokonania pana Lucassena. Zaśpiewał doskonale w mocny i charakterystyczny dla siebie sposób budząc nostalgię za starym i dobrym Threshold. Dobrze, że Damian ponownie zapuścił włosy. Z krótkimi wyglądał okropnie niemęsko:-). 140 minut koncertu mija jak z bicza strzelił. Trudno ochłonąć po tak wspaniałej dawce wrażeń audiowizualnych. Gdy muzycy schodzą ze sceny pozostaje uczucie niedosytu jednak nie ma się co martwić. Zawsze można ponownie nacisnąć „play” :-) Na DVD znajdziemy także materiały dodatkowe w postaci videoklipu Out In The Real World, Making of, Behind The Scenes oraz całej masy rejestracji fotograficznych, których jednym z autorów był nasz redakcyjny kolega:-)))))))))))) Jak na Inside Out przystało szata graficzna Live In The Real World jest wspaniała. O wszystko zadbano w najmniejszych szczegółach. Miło jest trzymać takie cacuszko w rękach. Polecam! Świetna rzecz, a dla fanów Arjena Lucassena wręcz multi – must have!!! DDarek Stream Of Passion to powstały w 2005 roku projekt Arjena Anthonego Lucassena, znanego muzycznego wizjonera z Ayreon, Ambeon, czy choćby Star One. Mimo, że Arjen obecnie nie udziela się już w zespole, to trzeba przyznać, że muzyka Stream Of Passion, zawarta na debiutanckim albumie "Embrace The Storm" to jedna z najlepszych rzeczy pod jakimi podpisał się ten artysta. Może dlatego, że nie jest on tam tak naprawdę główną gwiazdą? Tak, zastanawiacie się pewnie czyj talent może świecić jaśniej niż sympatycznego Arjena. Otóż jest taka pani, a pochodzi ona z Chile, której głos przez dosłownie 10 minut przekonał mnie do tego, że jest to obecnie obok Anneke vG. z The Gathering jedna z najlepszych wokalistek na świecie. Marcela Bovio, bo tak brzmi godność tej pani, udzielała sie wcześnie w rodzimym zespole Elfonia, ale po zapoznaniu się z ich płytami, ze spokojnym sumieniem mogę przyznać, że dobrze zrobiła zwijając manatki, zabierając swojego przyjaciela Alejandro Millana (instr. klawiszowe) i przenosząc się pod skrzydła Arjena. Debiutancki album powalił mnie wręcz na kolana, teraz przyszedł czas na prezentację materiału live. Trochę zaskoczyło mnie to wydawnictwo, bardziej spodziewałem się już drugiego uderzenia studyjnego, niż koncertu. No ale na płycie nie znajduje się tylko materiał Stream of Passion, ale także Ayreon (gdzie Marcela także się udzielała), czy Star One. Trzeba przyznać, że mimo skromności całego show, mimo braku gwiazd, rozmachu, ciekawych bonusów, i wszystkich innych smaczków za które cenimy DVD, sam występ naprawdę robi wrażenie i nie daje powiedzieć o sobie złego słowa. Kawałki z "Embrace The Storm" wypadły równie znakomicie co na płycie, a utwory Ayreon (pojawił się nawet mój ukochany "The Charm of The Seer", jestem szczęściarzem) zabrzmiały tak, jakby każdy fan tego sobie życzył. Publika także dawała radę, co mnie zaskoczyło, bo nie spodziewałem się aż tak żywiołowej reakcji. Polecam ten album wszystkim z czystym sercem, szczególnie tym którzy nie wierzą w moje słowa odnośnie talentu Marceli Bovio. Michał 'Telperion' Nowak ..::TRACK-LIST::.. 1. Intro 1:28 2. Spellbound 4:17 3. Passion 5:40 4. Waracle 6:16 5. Wherever You Are 5:33 6. Computer Eyes 6:18 7. Calliopeia 5:21 8. Valley Of The Queens 4:18 9. Haunted 4:58 10. The Charm Of The Seer 3:11 11. Deceiver / Songs Of The Ocean 6:11 12. Day One: Vigil 2:02 13. Day Three: Pain 5:57 14. Nostalgia 3:44 15. Out In The Real World 6:31 16. The Castle Hall 6:28 17. Into The Black Hole 8:32 18. When The Levee Breaks 6:07 19. Day Eleven: Love 6:18 Extras: 1. Live In Concert (2.0 and 5.1) 2. Behind The Scenes 3. Photo Gallery 4. Video Clip: Out In The Real World 5. Making Of The Video Clip 6. Tour Diary ..::OBSADA::.. Marcela Bovio - lead vocals and violin Alejandro Milan - piano, strings and vocals Lori Linstruth - guitar Arjen Lucassen - guitar and vocals Johan van Stratum - bass guitar Davy Mickers - drums Guests: Diana Bovio - backing vocals Damian Wilson - vocals https://www.youtube.com/watch?v=Rtrkpxq3dOA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-04 18:13:01
Rozmiar: 7.41 GB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. "Universal" to nowe DVD angielskiego zespołu Anathema. Poprzednio oficjalnie sfilmowane koncerty grupy to "A Moment In Time" i "Were You There?", odpowiednio z 2006 i 2004 roku (ładnie podsumowały okres "A Natural Disaster" i "A Fine Day to Exit"). Od tego czasu minęło kilka ładnych lat, Anathema wydała dwa świetne albumy, zagrała wiele udanych koncertów. Chwilę przed "Universal" (w wakacje) wyszedł album koncertowy bez wideo, o nazwie "Untouchable", który jest skróconym zapisem tego samego występu co "Universal". Teraz dostajemy pełny koncert nagrany na Blu-ray, DVD i 2xCD. Słówko o samym nagraniu - był to jednorazowy pokaz poprzedzający trasę koncertową "Weather Systems", odbył się w Ancient Roman Theatre w Phillippoplis, wraz z Plovdiv Philharmonic Orchestra. Całość wyreżyserował Lasse Hoile, którego pamiętam z współpracy z Opeth i Porcupine Tree. Dlaczego prawie w ciemno można było dać "Universal" 8-9 gwiazdek? Trzy główne powody: 1) Anathema to świetny zespół koncertowy. Kto kiedyś był, ten wie o co chodzi. Tyle lat, a nic nie obniżyli swojego poziomu. To po prostu świetni instrumentaliści, obdarzeni niezwykłym talentem kompozytorskim i wykonawczym, a nie marne grajki skaczące po scenie jak małpy. Zawsze perfekcyjnie przygotowani, z dobrą, długą setlistą i doskonałym kontaktem z fanami. Jak się tak zastanowić, to chyba jeden z koncertowo najlepszych rockowych zespołów ostatnich lat. Jeśli w jakimś klubie będzie grała Anathema, to polecam iść w ciemno i zabrać znajomych. Mamy to szczęście, że w Polsce koncertują bardzo często i chętnie. 2) Anathema to perfekcjoniści. Nie tylko chodzi tu o muzyków, ale także osoby wspomagające zespół, ekipę techniczną, producentów, ludzi z wytwórni Kscope - po prostu każdy produkt wychodzący pod szyldem Anathema jest weltklasse. Taki koncert jak Universal to raczej doświadczenie "once in a lifetime", jasne więc jest, że został perfekcyjnie przygotowany - od doboru miejsca, przez sam występ, nagłośnienie, oświetlenie, setlistę, post-produkcję, promocję... Można było tego oczekiwać i tak też się stało. Zresztą spójrzcie tylko na okładkę, genialna! 3) Świetna forma Anathemy w ostatnich latach. Podczas gdy takie zespoły jak Katatonia, My Dying Bride, Paradise Lost, The Gathering, Porcupine Tree, Pain of Salvation czy Opeth albo dogorywają, albo mają swoje problemy, tak Anathema dość naturalnie przeszła w rejony alternatywnego, atmosferycznego pop rocka i już ponad 10 lat radzi sobie dobrze, a właściwie coraz lepiej. Mają po prostu niebywały talent w muzycznej dziedzinie i niespiesznie nagrywają równe, interesujące krążki. "We're Here Because We're Here" na początku nie do końca mnie przekonała, ale już za chwilę wielbiłem ten album - podobnie było z nową płytą "Weather Systems". Aż dziw bierze, że jeszcze nie przebili się do tzw. mainstreamu, tworząc z jednej strony art-rockowe perełki, z drugiej strony przystępne, chwytliwe, radiowe killery ("Thin Air", "The Beginning and the End" - na przykład). Chociaż może to i dobrze - jak przystało na poważnych muzyków, nie pchają się w to komercyjne bagno, a i ja niechętnie bym tam ich widział. Mają rzesze starych i nowych fanów oraz szacunek na scenie, który z pewnością bedzie rósł po każdej tak udanej produkcji. Skończyłem właśnie oglądać moją kopię Blu-ray "Universal". Długi, ponad 2-godzinny koncert zawierający dosłownie wszystko, co chcielibyście zobaczyć i usłyszeć. Jedynym mankamentem jest dla mnie dobór niektórych kawałków - olbrzymi nacisk położono na ostatnie albumy, osobiście zabrakło mi np. "Pressure", "Release" lub "Looking Outside Inside" z mojej ukochanej "A Fine Day To Exit". Nie obraziłbym się także gdyby zagrali "Pitiless" i "Empty" ze starych klasyków. Należy także podkreślić rolę orkiestry - w przeciwieństwie do niektórych zespołów, Anathema korzystała z niej raczej w sposób bardzo subtelny, delikatny, wręcz niezauważalny. Wisienką na torcie jest fantastyczne, akustyczne wykonanie "Fragile Dreams". Polecam! Michał 'Telperion' Nowak ..::TRACK-LIST::.. Untouchable part 1 Untouchable part 2 Thin Air Dreaming Light Lightning Song The Storm Before The Calm Everything A Simple Mistake The Beginning And The End Universal Closer A Natural Disaster Deep One Last Goodbye Flying Fragile Dreams Panic (Encore) Emotional Winter (Encore) Internal Landscapes (Encore) Fragile Dreams (Encore) ..::OBSADA::.. Vocals - Lee Douglas Vocals, Guitar, Keyboards - Vincent Cavanagh Bass - Jamie Cavanagh Guitar, Voice - Daniel Cavanagh Keyboards - Daniel Cardoso Drums - John Douglas Orchestra - Plovdiv Philharmonic Orchestra Conductor - Levon Manukyan Concertmaster, Violin [First] - Wieslaw Novak Cello - Anet Artinyan, Antoaneta Ryahova, Antoanina Yurgandzhieva, Emiliya Yonkova, Radka Kabakchieva, Yuliyana Yordanova Grip - Borislav Anchev, George Dimitrov, Svetlozar Hristov Viola - Darinka Stoeva, Dimitar Penev, Gergana Chukleva, Iliyana Pancheva, Liliya Dachova, Maya Eshkenazy, Tatyana Filipova Violin [First] - Albena Byandova, Aleksandar Byandov, Ani Tsoncheva, Blagorodna Hadzhipetkova, Diana Stoyanova, Elisaveta Ivanova, Ivelina Stefanova, Milena Lipova, Nikolay Gospodinov, Petar Shipchanov, Stanka Dicheva Violin [Second] - Denitsa Dimova, Dimka Koleva, Edvard Dzhermakyan, Ivanka Zamova, Krasimir Neychev, Mariyana Marinova, Plamen Stoev, Svetla Pavlova, Vasil Yanev, Yuliya Zdravkova https://www.youtube.com/watch?v=6oc4HgczbY0 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-04 17:55:59
Rozmiar: 7.56 GB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Piąty album wielkiego PLF! 17 zabójczych grindcore'owych utworów w klimacie starego NAPALM DEATH z wpływami klasycznego thrash metalu (KREATOR). ..::TRACK-LIST::.. 1. Drowned In the Harbor 0:47 2. Anti-Humanistic Cull 1:05 3. Blare Of Interminable Tinnitus 0:23 4. Odious Demagoguery 1:32 5. Synaptic Nebula 1:12 6. Instant Urban Self-Interment 1:24 7. Dissolution Of Rights, Part 6 1:20 8. Lost In A Lethean Fog 0:49 9. Canisterized Comingled Ash 1:42 10. Eyes Of Corrupted Zeal 1:08 11. Splinter Cell Transit Bombing 0:44 12. Willingly Relegated To An Unremarkable Termination 1:09 13. Industry Of Convalescent Death 1:07 14. Pulsating Trepidation 1:04 15. Idealized Incomprehension 1:30 16. Gulf Coast Massacre 1:21 17. In The Clutches Of Unrepentant Ignorance 2:04 ..::OBSADA::.. Drums - Bryan Guitar, Vocals, Bass - Dave https://www.youtube.com/watch?v=8_710mNEerw SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-03 17:56:15
Rozmiar: 48.84 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Piąty album wielkiego PLF! 17 zabójczych grindcore'owych utworów w klimacie starego NAPALM DEATH z wpływami klasycznego thrash metalu (KREATOR). ..::TRACK-LIST::.. 1. Drowned In the Harbor 0:47 2. Anti-Humanistic Cull 1:05 3. Blare Of Interminable Tinnitus 0:23 4. Odious Demagoguery 1:32 5. Synaptic Nebula 1:12 6. Instant Urban Self-Interment 1:24 7. Dissolution Of Rights, Part 6 1:20 8. Lost In A Lethean Fog 0:49 9. Canisterized Comingled Ash 1:42 10. Eyes Of Corrupted Zeal 1:08 11. Splinter Cell Transit Bombing 0:44 12. Willingly Relegated To An Unremarkable Termination 1:09 13. Industry Of Convalescent Death 1:07 14. Pulsating Trepidation 1:04 15. Idealized Incomprehension 1:30 16. Gulf Coast Massacre 1:21 17. In The Clutches Of Unrepentant Ignorance 2:04 ..::OBSADA::.. Drums - Bryan Guitar, Vocals, Bass - Dave https://www.youtube.com/watch?v=8_710mNEerw SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-03 17:52:36
Rozmiar: 157.08 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
1 - 30 | 31 - 60 | 61 - 90 | 91 - 120 | 121 - 150 | 151 - 180 | 181 - 210 | ... | 26461 - 26490 | 26491 - 26520 | 26521 - 26532 |