|
|
|||||||||||||
Ostatnie 10 torrentów
Ostatnie 10 komentarzy
Kategoria:
Muzyka
Ilość torrentów:
26,516
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Jeden z najsłynniejszych post-punkowych i nowofalowych zespołów, będący zarazem całkiem reprezentatywnym dla tej mniej eksperymentalnej odmiany tych nurtów. Pomysł na założenie zespołu pojawił się zresztą podczas występu Sex Pistols, w którym uczestniczyli Bernard Sumner i Peter Hook - późniejsi gitarzysta i basista Joy Division. Koncert przekonał ich, ze nie trzeba wielkich umiejętności, by grać w zespole i podbijać tłumy. Wkrótce jednak dołączył do nich wokalista Ian Curtis, który miał nieco ambitniejsze inspiracje - The Velvet Underground, The Doors, Davida Bowiego, a nawet krautrockowe Neu! i Kraftwerk. Skierował on zespół w mniej punkowe rejony. Po wypróbowaniu kilku perkusistów, stanowisko to ostatecznie objął Stephen Morris. W kwietniu 1979 roku zespół wszedł do studia, by w ciągu niespełna tygodnia zarejestrować materiał na swój debiutancki album, "Unknown Pleasures". Zespół zaprezentował tutaj całkiem oryginalny, rozpoznawalny styl. Spora w tym zasługa producenta Martina Hannetta, który wymógł na muzykach staranniejsze wykonanie (oni sami chcieli zagrać jak na koncertach, bardziej punkowo). Najbardziej charakterystycznym elementem Joy Division jest wokal. W głosie i sposobie śpiewania Curtisa słychać trochę Bowiego, trochę Jima Morrisona, ale nie sposób pomylić go z nimi czy kimkolwiek innym. Jego głos jest zarazem pełen pasji, jak i zimny, wyobcowany. Towarzyszy mu odpowiednia muzyka oparta na wyrazistych, motorycznych partiach basu (będących głównym nośnikiem melodii), perkusji tak prostej, że mogłaby być grana przez automat (choć zdecydowanie brakuje jej precyzji automatu), oraz nieco wycofanych, prostych partiach gitary i klawiszy, które jednak pomagają stworzyć bardzo zimną, depresyjną, gotycką atmosferę. Właśnie ten nastrój jest główną zaletą albumu. Utwory w rodzaju "Days of the Lords", "Candidate", "I Remember Nothing", a zwłaszcza "New Dawn Fades" to prawdziwe mistrzostwo w kreowaniu posępnego, a zarazem hipnotycznego nastroju. Nie można zapomnieć o świetnym "Shadowplay", w którym większa żywiołowość nie sprawia, że utwór brzmi mniej chłodno i złowieszczo. Z kolei w "Insight" rytm i elektroniczne dodatki potwierdzają inspirację wspomnianymi wyżej przedstawicielami krautrocka. W kontekście całości mogą dziwić natomiast nieco pogodniejsze, najbardziej punkowe "Disorder" i "Interzone". O ile ten pierwszy jest bardzo udanym kawałkiem, dzięki czemu można traktować go jako przyjemne urozmaicenie, tak drugi wyraźnie odstaje poziomem od innych kompozycji. Pomimo dzielnej promocji zespołu przez Johna Peela, album "Unknown Pleasures" nie sprzedawał się tak dobrze, jak się spodziewano. Do brytyjskiego notowania wszedł dopiero po samobójczej śmierci Iana Curtisa w następnym roku, nawet wtedy dochodząc zaledwie do 71. miejsca. Z czasem zyskał jednak status jednego z najbardziej kultowych i najpopularniejszych albumów w historii fonografii. Całkiem zasłużenie. Instrumentaliści nie byli żadnymi wirtuozami, ich partie słuchane osobno często są nijakie, ale złożone razem brzmią naprawdę efektownie, a wszelkie braki techniczne zespół nadrabia chociażby rozpoznawalnością, dużym zmysłem melodycznym, umiejętnością kreowania wciągającego klimatu i tworzeniem dość zróżnicowanych, jak na taką stylistykę, kompozycji. Paweł Pałasz Joy Division właściwie mógłby trafić do zestawienia w jednym z felietonów na naszym portalu. Chodzi mianowicie o kapele, które dopadł syndrom jednego przeboju. Kwartet z angielskiego Salford radiowcy z uporem godnym lepszej sprawy starają się sprowadzić do roli twórców przebojowego „Love Will Tear Us Apart”. Dobra, sam poznałem kiedyś grupę właśnie od tego kawałka, ale ileż można… Joy Division: ledwie cztery lata działalności, dwie płyty, parę singli… Wystarczyło by zająć honorowe miejsce w kanonie współczesnego rocka. Parafrazując słynne zdanie z wystąpienia premiera Churchilla: „Nigdy w historii rocka tak wielu nie zawdzięczało tak wiele tak niewielu, w dodatku nie umiejącym grać”. Bo nagrywając debiutancki „Unknown Pleasures” Peter Hook, Bernard Sumner i Stephen Morris byli totalnymi instrumentalnymi żółtodziobami. Mieli jednak w zanadrzu jeden poważny atut: charyzmatycznego wokalistę i autora tekstów Iana Curtisa. Hook chwycił za bas, Sumner próbował coś zdziałać z gitarą, Morris zasiadł za perkusją. Chłopaki mieli szczęście, że akurat w Anglii wybuchła punkowa rewolta i aby osiągnąć sukces nie trzeba już było grać kilometrowych pasaży a la Rick Wakeman i Keith Emerson. Wystarczyły pasja, chęci do grania i pomysł na siebie. Na „Unknown Pleasures” słychać aż nadto, że nie stworzyli jej wirtuozi. Prostota niemal bije z każdego kawałka. Wyrazisty bas, charakterystyczna perkusja, „rozmyte” partie gitary. No i ten Głos. Głęboki, mroczny, niepokojący… Pełen bólu i cierpienia. Zimna fala? Punk? Gotyk? Wszystkiego po trochu, ale czy naprawdę warto zawracać sobie głowę szyldami i etykietkami? Joy Division na pewno byli bardziej gotyccy niż zastępy późniejszych „Gotów” stawiających na groźne makijaże, drogie stroje i obowiązkowe „grobowe” partie wokalne. Ten album zainspirował wiele kapel z lat osiemdziesiątych, także w ówczesnej siermiężnej Polsce. Zresztą do klimatu stanu wojennego pasował idealnie… Inspiruje nadal, nie zestarzał się ani trochę. Jest niczym klasyczny film z najwyższej półki, do którego chętnie wracamy nawet jeżeli wokół szaleje 3D i Dolby Surround. Hook, Sumner i Morris zachowali się fair po tragicznej śmierci Curtisa i dali sobie spokój z Joy Division, powołując do życia New Order. Z czasem zaczęli jednak sięgać na koncertach po dawne kawałki, a ostatnio Peter Hook poszedł na całość i zabrał się za wykonywanie na żywo całego „Unknown Pleasures” plus paru wczesnych singli z własną kapelą, bodaj z synem w składzie. Zdaje się, że „family business” okazał się sukcesem, zwłaszcza polscy fani rocka lubujący się w rockowej nekrofilii wykupili na ów event całą pulę biletów, więc trzeba było go przenieść do większego stołecznego klubu, co by jeszcze więcej zarobić. Ale to już temat na inny tekst... Na razie puszczam po raz kolejny „Candidate”, „Insight” i „New Dawn Fades”... Robert Dłucik ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Unknown Pleasures: 1. Disorder 3:33 2. Day Of The Lords 4:50 3. Candidate 3:05 4. Insight 4:29 5. New Dawn Fades 4:49 6. She's Lost Control 3:57 7. Shadowplay 3:56 8. Wilderness 2:39 9. Interzone 2:16 10. I Remember Nothing 5:53 CD 2 - The Factory, Manchester Live 13 July 1979: 1. Dead Souls 4:25 2. The Only Mistake 4:12 3. Insight 3:52 4. Candidate 2:08 5. Wilderness 2:32 6. She's Lost Control 3:47 7. Shadowplay 3:35 8. Disorder 3:29 9. Interzone 2:05 10. Atrocity Exhibition 6:14 11. Novelty 4:29 12. Transmission 3:50 https://www.youtube.com/watch?v=oo7lt0lLOvg SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 12
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-03 17:17:39
Rozmiar: 194.66 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Jeden z najsłynniejszych post-punkowych i nowofalowych zespołów, będący zarazem całkiem reprezentatywnym dla tej mniej eksperymentalnej odmiany tych nurtów. Pomysł na założenie zespołu pojawił się zresztą podczas występu Sex Pistols, w którym uczestniczyli Bernard Sumner i Peter Hook - późniejsi gitarzysta i basista Joy Division. Koncert przekonał ich, ze nie trzeba wielkich umiejętności, by grać w zespole i podbijać tłumy. Wkrótce jednak dołączył do nich wokalista Ian Curtis, który miał nieco ambitniejsze inspiracje - The Velvet Underground, The Doors, Davida Bowiego, a nawet krautrockowe Neu! i Kraftwerk. Skierował on zespół w mniej punkowe rejony. Po wypróbowaniu kilku perkusistów, stanowisko to ostatecznie objął Stephen Morris. W kwietniu 1979 roku zespół wszedł do studia, by w ciągu niespełna tygodnia zarejestrować materiał na swój debiutancki album, "Unknown Pleasures". Zespół zaprezentował tutaj całkiem oryginalny, rozpoznawalny styl. Spora w tym zasługa producenta Martina Hannetta, który wymógł na muzykach staranniejsze wykonanie (oni sami chcieli zagrać jak na koncertach, bardziej punkowo). Najbardziej charakterystycznym elementem Joy Division jest wokal. W głosie i sposobie śpiewania Curtisa słychać trochę Bowiego, trochę Jima Morrisona, ale nie sposób pomylić go z nimi czy kimkolwiek innym. Jego głos jest zarazem pełen pasji, jak i zimny, wyobcowany. Towarzyszy mu odpowiednia muzyka oparta na wyrazistych, motorycznych partiach basu (będących głównym nośnikiem melodii), perkusji tak prostej, że mogłaby być grana przez automat (choć zdecydowanie brakuje jej precyzji automatu), oraz nieco wycofanych, prostych partiach gitary i klawiszy, które jednak pomagają stworzyć bardzo zimną, depresyjną, gotycką atmosferę. Właśnie ten nastrój jest główną zaletą albumu. Utwory w rodzaju "Days of the Lords", "Candidate", "I Remember Nothing", a zwłaszcza "New Dawn Fades" to prawdziwe mistrzostwo w kreowaniu posępnego, a zarazem hipnotycznego nastroju. Nie można zapomnieć o świetnym "Shadowplay", w którym większa żywiołowość nie sprawia, że utwór brzmi mniej chłodno i złowieszczo. Z kolei w "Insight" rytm i elektroniczne dodatki potwierdzają inspirację wspomnianymi wyżej przedstawicielami krautrocka. W kontekście całości mogą dziwić natomiast nieco pogodniejsze, najbardziej punkowe "Disorder" i "Interzone". O ile ten pierwszy jest bardzo udanym kawałkiem, dzięki czemu można traktować go jako przyjemne urozmaicenie, tak drugi wyraźnie odstaje poziomem od innych kompozycji. Pomimo dzielnej promocji zespołu przez Johna Peela, album "Unknown Pleasures" nie sprzedawał się tak dobrze, jak się spodziewano. Do brytyjskiego notowania wszedł dopiero po samobójczej śmierci Iana Curtisa w następnym roku, nawet wtedy dochodząc zaledwie do 71. miejsca. Z czasem zyskał jednak status jednego z najbardziej kultowych i najpopularniejszych albumów w historii fonografii. Całkiem zasłużenie. Instrumentaliści nie byli żadnymi wirtuozami, ich partie słuchane osobno często są nijakie, ale złożone razem brzmią naprawdę efektownie, a wszelkie braki techniczne zespół nadrabia chociażby rozpoznawalnością, dużym zmysłem melodycznym, umiejętnością kreowania wciągającego klimatu i tworzeniem dość zróżnicowanych, jak na taką stylistykę, kompozycji. Paweł Pałasz Joy Division właściwie mógłby trafić do zestawienia w jednym z felietonów na naszym portalu. Chodzi mianowicie o kapele, które dopadł syndrom jednego przeboju. Kwartet z angielskiego Salford radiowcy z uporem godnym lepszej sprawy starają się sprowadzić do roli twórców przebojowego „Love Will Tear Us Apart”. Dobra, sam poznałem kiedyś grupę właśnie od tego kawałka, ale ileż można… Joy Division: ledwie cztery lata działalności, dwie płyty, parę singli… Wystarczyło by zająć honorowe miejsce w kanonie współczesnego rocka. Parafrazując słynne zdanie z wystąpienia premiera Churchilla: „Nigdy w historii rocka tak wielu nie zawdzięczało tak wiele tak niewielu, w dodatku nie umiejącym grać”. Bo nagrywając debiutancki „Unknown Pleasures” Peter Hook, Bernard Sumner i Stephen Morris byli totalnymi instrumentalnymi żółtodziobami. Mieli jednak w zanadrzu jeden poważny atut: charyzmatycznego wokalistę i autora tekstów Iana Curtisa. Hook chwycił za bas, Sumner próbował coś zdziałać z gitarą, Morris zasiadł za perkusją. Chłopaki mieli szczęście, że akurat w Anglii wybuchła punkowa rewolta i aby osiągnąć sukces nie trzeba już było grać kilometrowych pasaży a la Rick Wakeman i Keith Emerson. Wystarczyły pasja, chęci do grania i pomysł na siebie. Na „Unknown Pleasures” słychać aż nadto, że nie stworzyli jej wirtuozi. Prostota niemal bije z każdego kawałka. Wyrazisty bas, charakterystyczna perkusja, „rozmyte” partie gitary. No i ten Głos. Głęboki, mroczny, niepokojący… Pełen bólu i cierpienia. Zimna fala? Punk? Gotyk? Wszystkiego po trochu, ale czy naprawdę warto zawracać sobie głowę szyldami i etykietkami? Joy Division na pewno byli bardziej gotyccy niż zastępy późniejszych „Gotów” stawiających na groźne makijaże, drogie stroje i obowiązkowe „grobowe” partie wokalne. Ten album zainspirował wiele kapel z lat osiemdziesiątych, także w ówczesnej siermiężnej Polsce. Zresztą do klimatu stanu wojennego pasował idealnie… Inspiruje nadal, nie zestarzał się ani trochę. Jest niczym klasyczny film z najwyższej półki, do którego chętnie wracamy nawet jeżeli wokół szaleje 3D i Dolby Surround. Hook, Sumner i Morris zachowali się fair po tragicznej śmierci Curtisa i dali sobie spokój z Joy Division, powołując do życia New Order. Z czasem zaczęli jednak sięgać na koncertach po dawne kawałki, a ostatnio Peter Hook poszedł na całość i zabrał się za wykonywanie na żywo całego „Unknown Pleasures” plus paru wczesnych singli z własną kapelą, bodaj z synem w składzie. Zdaje się, że „family business” okazał się sukcesem, zwłaszcza polscy fani rocka lubujący się w rockowej nekrofilii wykupili na ów event całą pulę biletów, więc trzeba było go przenieść do większego stołecznego klubu, co by jeszcze więcej zarobić. Ale to już temat na inny tekst... Na razie puszczam po raz kolejny „Candidate”, „Insight” i „New Dawn Fades”... Robert Dłucik ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Unknown Pleasures: 1. Disorder 3:33 2. Day Of The Lords 4:50 3. Candidate 3:05 4. Insight 4:29 5. New Dawn Fades 4:49 6. She's Lost Control 3:57 7. Shadowplay 3:56 8. Wilderness 2:39 9. Interzone 2:16 10. I Remember Nothing 5:53 CD 2 - The Factory, Manchester Live 13 July 1979: 1. Dead Souls 4:25 2. The Only Mistake 4:12 3. Insight 3:52 4. Candidate 2:08 5. Wilderness 2:32 6. She's Lost Control 3:47 7. Shadowplay 3:35 8. Disorder 3:29 9. Interzone 2:05 10. Atrocity Exhibition 6:14 11. Novelty 4:29 12. Transmission 3:50 https://www.youtube.com/watch?v=oo7lt0lLOvg SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-03 17:14:24
Rozmiar: 603.46 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Reedycja pierwszej dużej płyty (1993) amerykańskiego zespołu grającego klasyczny Florida death metal w stylu wczesnego DEATH, OBITUARY, DEICIDE, MALEVOLENT CREATION, ATHEIST! ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Embalmed Existence: 1. Disembodied 3:21 2. Rage Within 4:01 3. Embalmed Existence 4:30 4. Smell Of Blood 3:53 5. Torture Chamber 3:53 6. Eyes Of Blind 5:05 7. Test Of Fate 4:11 8. Pure Be Damned 5:13 9. War Machine (Kiss cover) 4:39 CD 2: Demo 1991 1. Smell Of Blood 5:12 2. Contortion 4:41 3. Ritual Slaughter 6:46 4. Disembodied 4:49 Demo 1992 5. Rage Within 4:10 6. I Die 4:30 Embalmed Existence was recorded at Morrisound Studios, Tampa, November 1992. Remastered by Jim Morris at Morrisound Studios, Tampa, Florida, January 2009. Demo 1991 recorded at Morrisound Studios, Tampa, October 1991. This Demo was used for promotional and media purposes only. It had no cover art and was only used to build a fanbase and generate attention. Demo 1992 recorded at Morrisound Studios, Tampa, June 1992. This Demo was never officially released and had no cover art or sleeve of any kind. It was only made to send out to few record labels, which showed an interest for possible recording contracts. ..::OBSADA::.. Vocals - Paul DeGolyer Bass - Dave Scott Guitar - Charles Haines, John Astl Drums - Alex Marquez (tracks: CD1-1 to 9), Brett Macadam (tracks: CD2-5 to 6), Steve Pate (tracks: CD2-1 to 4) https://www.youtube.com/watch?v=IeS5pU1lBbk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-03 16:46:11
Rozmiar: 159.96 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Reedycja pierwszej dużej płyty (1993) amerykańskiego zespołu grającego klasyczny Florida death metal w stylu wczesnego DEATH, OBITUARY, DEICIDE, MALEVOLENT CREATION, ATHEIST! ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Embalmed Existence: 1. Disembodied 3:21 2. Rage Within 4:01 3. Embalmed Existence 4:30 4. Smell Of Blood 3:53 5. Torture Chamber 3:53 6. Eyes Of Blind 5:05 7. Test Of Fate 4:11 8. Pure Be Damned 5:13 9. War Machine (Kiss cover) 4:39 CD 2: Demo 1991 1. Smell Of Blood 5:12 2. Contortion 4:41 3. Ritual Slaughter 6:46 4. Disembodied 4:49 Demo 1992 5. Rage Within 4:10 6. I Die 4:30 Embalmed Existence was recorded at Morrisound Studios, Tampa, November 1992. Remastered by Jim Morris at Morrisound Studios, Tampa, Florida, January 2009. Demo 1991 recorded at Morrisound Studios, Tampa, October 1991. This Demo was used for promotional and media purposes only. It had no cover art and was only used to build a fanbase and generate attention. Demo 1992 recorded at Morrisound Studios, Tampa, June 1992. This Demo was never officially released and had no cover art or sleeve of any kind. It was only made to send out to few record labels, which showed an interest for possible recording contracts. ..::OBSADA::.. Vocals - Paul DeGolyer Bass - Dave Scott Guitar - Charles Haines, John Astl Drums - Alex Marquez (tracks: CD1-1 to 9), Brett Macadam (tracks: CD2-5 to 6), Steve Pate (tracks: CD2-1 to 4) https://www.youtube.com/watch?v=IeS5pU1lBbk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-03 16:43:06
Rozmiar: 515.96 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
PETARDA!!! ..::TRACK-LIST::.. 1. Holy Diver (Dio cover with Joey Belladonna) 2. The Mob Rules (Black Sabbath cover with Joey Belladonna) 3. Children of the Sea (Black Sabbath cover) 4. Catch the Rainbow / Stargazer (Rainbow cover) 5. Long Live Rock 'n' Roll (Rainbow cover) 6. Man on the Silver Mountain (Rainbow cover) 7. Heaven and Hell (Black Sabbath cover) 8. Rainbow in the Dark (Dio cover) 9. We Rock (Dio cover) https://www.youtube.com/watch?v=4-LimZ1AoUw SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-02 18:05:37
Rozmiar: 3.53 GB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Kompletnie nie śledzę klasycznej sceny doom metalowej, ale nie ukrywam, że na najnowszy materiał Crypt Sermon czekałem bardzo. Poprzednie wydawnictwa prezentowały bardzo wysoki poziom, a promujący najnowsze wydawnictwo „Glimmers In The Underworld” wyrwał mnie z butów. Spodziewałem się, że „The Stygian Rose” rozłoży nie na łopatki, ale pierwsze odsłuchy tego nie zwiastowały. Przede wszystkim, „The Stygian Rose” jest materiałem dużo bardziej drapieżnym i szorstkim niż poprzednie płyty. Epicki charakter muzyki został tutaj nieco schowany za mroczniejszą niż dotychczas atmosferą, grajkowie sypią klasycznymi riffami z rękawa, solówki nawiązują do rockowej i metalowej klasyki, w sposób jakiego się już nie słyszy, w prace sekcji rytmicznej wkradło się trochę nienachalnego kombinowania, a i Brooke Wilson za mikrofonem niejednokrotnie wypuszcza się w nieco bardziej drapieżne rejestry, barwą głosu często przypominając bardziej niechlujną wersję Tony’ego Martina. Nie brakuje też kapitalnych motywów, frapujących, zapadających w pamięć melodii, a sześć numerów tu zamieszczonych zamyka się w zgrabnych 45 minutach, nie przytłaczając doommetalową monotonią. Sęk w tym, że te perfekcyjne elementy składowe, nie zawsze układają się tu w elegancką całość. Momentami „The Stygian Rose” przypomina zlepek fantastycznych pomysłów, które nie zawsze do siebie pasują. Misternie budowana kompozycja potrafi być przerwania jakąś bezsensownie epicką, szorstką partią wokalną czy mocniejszym, pojawiającym sis ęznikąd riffem. Czasem fajna melodia czy motyw powtarzana jest tak nachalnie, że można czuć przesyt (np. zakończenie „Scrying Orb”), innym razem coś rozwija się tak długo, że pojawiają się myśli czy utwór w ogóle wystartuje (np. wstęp do utworu tytułowego). Mankamenty są i trochę zaburzają mi obraz tej bądź co bądź bardzo dobrej płyty. Panowie z Crypt Sermon trzymając się mocno stylistyki wypracowanej przed laty przez Candlemass i Solitude Aeturnus puszczają oko takim grupom jak Rainbow, Savatage czy Blind Guardian. Frank Chin na gitarze, będący nowym nabytkiem zespołu, wniósł spory powiew świeżości, a jego partie solowe są tutaj niewątpliwie wartością dodaną. Trochę czasu zajęło mi, żeby zatopić to nieco rozczarowujące, pierwsze wrażenie, jakie „The Stygian Rose” na mnie zrobiło. Każdy kolejny odsłuch utwierdzał mnie w przekonaniu, że jest tu dużo fajnych melodii i pomysłów, a całości słucha się naprawdę dobrze, pomimo pewnych namacalnych mankamentów. I chyba właśnie to w tym wszystkim jest najważniejsze – tego słucha się naprawdę dobrze, jest tu dużo muzyki, którą można się delektować i którą odbiera się ponadprzeciętnie dobrze. Może brakuje w tym wszystkim kropki nad „i”, może wieńczący płytę utwór tytułowy powinien być bardziej „jakiś”, świecić niczym diament w koronie tego wydawnictwa, może brakuje tu hitu jak „Key Of Solomon” z poprzedniego krążka, może czasami brakuje kompozycjom naturalnego flow. Nie zmienia to faktu, że Crypt Sermon dowiózł bardzo dobry album – częściej fenomenalny, rzadziej rozczarowujący, ale jest czego słuchać. Harlequin Dark heavy metallers Crypt Sermon unveil their bewitching new album, The Stygian Rose, under the Dark Descent banner. Featuring guitarist Steve Jansson (Daeva, Unrest), vocalist Brooks Wilson (Unrest), drummer Enrique Sagarnaga (Daeva, The Silver), guitarist Frank Chin (Daeva), bassist Matt Knox (Horrendous, The Silver), and keyboardist Tanner Anderson (Obsequiae, Majesties), the Philadelphia-based sextet parlayed their time away from the spotlight into a grander, more mysterious Crypt Sermon. The interflow of doom and heavy metals underpins The Stygian Rose, but these boundaries are effortlessly transcended. From the blistering solo salvo of "Glimmers in the Underworld" and the commanding rhythm of "Heavy is the Crown of Bone" to the evocative Near Eastern vibes of "Thunder (Perfect Mind)" and the intricate, masterful journey of the 11-minute title track, The Stygian Rose epitomizes the band's burgeoning musical and conceptual prowess. "We wanted The Stygian Rose to scratch a lot of itches that aren't being scratched," says guitarist Steve Jansson. "That's my goal when I make music. I want to make things that I don't hear other people doing or at least don't hear others doing all in one package. The music also has to have staying power and replay value. [I wanted] that addictive feeling you had when you listened to records as a teenager." Crypt Sermon tracked The Stygian Rose with acclaimed producer Arthur Rizk (Blood Incantation, Cirith Ungol) and engineer Aidan Elias (Blood Incantation, Wayfarer) at Redwoods in Philadelphia. Although Rizk handled Out of the Garden (2015) and The Ruins of Fading Light (2019), the team captured the band's multi-genre chaplet in a new light this time. Singles "Glimmers in the Underworld," "Heavy is the Crown of Bone," and "Thunder (Perfect Mind)" are frighteningly effective in their [Neil] Kernon-esque production. At the same time, deep album tracks "Scrying Orb," "Down in the Hollow," and "The Stygian Rose" cast long, mysterious shadows. Rizk summoned from Crypt Sermon the same big-stage sound producers Dave Jerden and Rick Rubin coaxed out of Alice In Chains and Trouble, respectively. "We knew we wanted an aggressive sound," singer Brooks Wilson says. "Like [Metallica's] Black album or [Queensrÿche's] Operation: Mindcrime with loud smashing rock drums. The guitars had to be aggressive and loud. The bass had to be tuned in more than on our previous albums. The bass had to be clean and deep. We were generally after a more clean, distinct, and audible production. The Stygian Rose has way more depth than anything we've done before." Adorned with captivating artwork and featuring an enchanting (yet dark) lyrical concept by Wilson, this is Crypt Sermon’s level-up moment. Dive into The Stygian Rose and experience its rich rewards. ..::TRACK-LIST::.. 1. Glimmers in the Underworld 08:13 2. Thunder (Perfect Mind) 05:53 3. Down in the Hollow 06:30 4. Heavy is the Crown of Bone 05:08 5. Scrying Orb 07:54 6. The Stygian Rose 11:09 ..::OBSADA::.. Brooks Wilson - Vocals Steve Jannson - Lead Guitar Frank Chin - Rhythm Guitar Matt Knox - Bass Guitar Tanner Anderson - Synths Enrique Sagarnaga - Drums https://www.youtube.com/watch?v=z7hELugUO4o SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-02 16:18:21
Rozmiar: 104.01 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Kompletnie nie śledzę klasycznej sceny doom metalowej, ale nie ukrywam, że na najnowszy materiał Crypt Sermon czekałem bardzo. Poprzednie wydawnictwa prezentowały bardzo wysoki poziom, a promujący najnowsze wydawnictwo „Glimmers In The Underworld” wyrwał mnie z butów. Spodziewałem się, że „The Stygian Rose” rozłoży nie na łopatki, ale pierwsze odsłuchy tego nie zwiastowały. Przede wszystkim, „The Stygian Rose” jest materiałem dużo bardziej drapieżnym i szorstkim niż poprzednie płyty. Epicki charakter muzyki został tutaj nieco schowany za mroczniejszą niż dotychczas atmosferą, grajkowie sypią klasycznymi riffami z rękawa, solówki nawiązują do rockowej i metalowej klasyki, w sposób jakiego się już nie słyszy, w prace sekcji rytmicznej wkradło się trochę nienachalnego kombinowania, a i Brooke Wilson za mikrofonem niejednokrotnie wypuszcza się w nieco bardziej drapieżne rejestry, barwą głosu często przypominając bardziej niechlujną wersję Tony’ego Martina. Nie brakuje też kapitalnych motywów, frapujących, zapadających w pamięć melodii, a sześć numerów tu zamieszczonych zamyka się w zgrabnych 45 minutach, nie przytłaczając doommetalową monotonią. Sęk w tym, że te perfekcyjne elementy składowe, nie zawsze układają się tu w elegancką całość. Momentami „The Stygian Rose” przypomina zlepek fantastycznych pomysłów, które nie zawsze do siebie pasują. Misternie budowana kompozycja potrafi być przerwania jakąś bezsensownie epicką, szorstką partią wokalną czy mocniejszym, pojawiającym sis ęznikąd riffem. Czasem fajna melodia czy motyw powtarzana jest tak nachalnie, że można czuć przesyt (np. zakończenie „Scrying Orb”), innym razem coś rozwija się tak długo, że pojawiają się myśli czy utwór w ogóle wystartuje (np. wstęp do utworu tytułowego). Mankamenty są i trochę zaburzają mi obraz tej bądź co bądź bardzo dobrej płyty. Panowie z Crypt Sermon trzymając się mocno stylistyki wypracowanej przed laty przez Candlemass i Solitude Aeturnus puszczają oko takim grupom jak Rainbow, Savatage czy Blind Guardian. Frank Chin na gitarze, będący nowym nabytkiem zespołu, wniósł spory powiew świeżości, a jego partie solowe są tutaj niewątpliwie wartością dodaną. Trochę czasu zajęło mi, żeby zatopić to nieco rozczarowujące, pierwsze wrażenie, jakie „The Stygian Rose” na mnie zrobiło. Każdy kolejny odsłuch utwierdzał mnie w przekonaniu, że jest tu dużo fajnych melodii i pomysłów, a całości słucha się naprawdę dobrze, pomimo pewnych namacalnych mankamentów. I chyba właśnie to w tym wszystkim jest najważniejsze – tego słucha się naprawdę dobrze, jest tu dużo muzyki, którą można się delektować i którą odbiera się ponadprzeciętnie dobrze. Może brakuje w tym wszystkim kropki nad „i”, może wieńczący płytę utwór tytułowy powinien być bardziej „jakiś”, świecić niczym diament w koronie tego wydawnictwa, może brakuje tu hitu jak „Key Of Solomon” z poprzedniego krążka, może czasami brakuje kompozycjom naturalnego flow. Nie zmienia to faktu, że Crypt Sermon dowiózł bardzo dobry album – częściej fenomenalny, rzadziej rozczarowujący, ale jest czego słuchać. Harlequin Dark heavy metallers Crypt Sermon unveil their bewitching new album, The Stygian Rose, under the Dark Descent banner. Featuring guitarist Steve Jansson (Daeva, Unrest), vocalist Brooks Wilson (Unrest), drummer Enrique Sagarnaga (Daeva, The Silver), guitarist Frank Chin (Daeva), bassist Matt Knox (Horrendous, The Silver), and keyboardist Tanner Anderson (Obsequiae, Majesties), the Philadelphia-based sextet parlayed their time away from the spotlight into a grander, more mysterious Crypt Sermon. The interflow of doom and heavy metals underpins The Stygian Rose, but these boundaries are effortlessly transcended. From the blistering solo salvo of "Glimmers in the Underworld" and the commanding rhythm of "Heavy is the Crown of Bone" to the evocative Near Eastern vibes of "Thunder (Perfect Mind)" and the intricate, masterful journey of the 11-minute title track, The Stygian Rose epitomizes the band's burgeoning musical and conceptual prowess. "We wanted The Stygian Rose to scratch a lot of itches that aren't being scratched," says guitarist Steve Jansson. "That's my goal when I make music. I want to make things that I don't hear other people doing or at least don't hear others doing all in one package. The music also has to have staying power and replay value. [I wanted] that addictive feeling you had when you listened to records as a teenager." Crypt Sermon tracked The Stygian Rose with acclaimed producer Arthur Rizk (Blood Incantation, Cirith Ungol) and engineer Aidan Elias (Blood Incantation, Wayfarer) at Redwoods in Philadelphia. Although Rizk handled Out of the Garden (2015) and The Ruins of Fading Light (2019), the team captured the band's multi-genre chaplet in a new light this time. Singles "Glimmers in the Underworld," "Heavy is the Crown of Bone," and "Thunder (Perfect Mind)" are frighteningly effective in their [Neil] Kernon-esque production. At the same time, deep album tracks "Scrying Orb," "Down in the Hollow," and "The Stygian Rose" cast long, mysterious shadows. Rizk summoned from Crypt Sermon the same big-stage sound producers Dave Jerden and Rick Rubin coaxed out of Alice In Chains and Trouble, respectively. "We knew we wanted an aggressive sound," singer Brooks Wilson says. "Like [Metallica's] Black album or [Queensrÿche's] Operation: Mindcrime with loud smashing rock drums. The guitars had to be aggressive and loud. The bass had to be tuned in more than on our previous albums. The bass had to be clean and deep. We were generally after a more clean, distinct, and audible production. The Stygian Rose has way more depth than anything we've done before." Adorned with captivating artwork and featuring an enchanting (yet dark) lyrical concept by Wilson, this is Crypt Sermon’s level-up moment. Dive into The Stygian Rose and experience its rich rewards. ..::TRACK-LIST::.. 1. Glimmers in the Underworld 08:13 2. Thunder (Perfect Mind) 05:53 3. Down in the Hollow 06:30 4. Heavy is the Crown of Bone 05:08 5. Scrying Orb 07:54 6. The Stygian Rose 11:09 ..::OBSADA::.. Brooks Wilson - Vocals Steve Jannson - Lead Guitar Frank Chin - Rhythm Guitar Matt Knox - Bass Guitar Tanner Anderson - Synths Enrique Sagarnaga - Drums https://www.youtube.com/watch?v=z7hELugUO4o SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-02 16:14:49
Rozmiar: 335.33 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...( Info )...
Artist: Depeche Mode Album: The Remixes 86-98 Year: 1999 Genre: Electronic, Pop Format: Flac ...( TrackList )... CD1 01. Stripped (Highland Mix) (6:420 02. A Question Of Lust (Speedy Jay Remix) (7:33) 03. A Question Of Time (Extended Remix) (6:39) 04. Strangelove (Highjack Mix) (6:32) 05. Never Let Me Down Again (Split Mix) (9:35) 06. Everything Counts (Absolut Mix) (7:48) 07. Behind The Wheel/Route 66 (Megamix) (6:03) 08. Personal Jesus (Kazan Cathedral Mix) (4:17) 09. Enjoy The Silence (Hands And Feet Mix) (7:18) 10. Policy Of Truth (Capitol Mix) (7:59) 11. World In My Eyes (Mayhem Mode) (4:53) CD2 01. I Feel You (Babylon Mix) (7:53) 02. Walking In My Shoes (Grungy Gonads Mix) (6:23) 03. Rush (Spiritual Guidance Mix) (5:30) 04. In Your Room (The Jeep Rock Mix) (6:20) 05. Barrel Of A Gun (Underworld Hard Mix) (9:38) 06. It's No Good (Club 69 Future Mix) (8:06) 07. Home (Grantby Mix) (4:39) 08. Useless (CJ Bolland Ultrasonar Extended Mix) (6:02) 09. Only When I Lose Myself (Subsonic Legacy Remix) (7:02) 10. Little 15 (Bogus Brothers Mix) (6:03)
Seedów: 8
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-02 09:48:23
Rozmiar: 910.89 MB
Peerów: 1
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Joanna Makabresku to zimnofalowy warszawski zespół powstały w 1986 roku, kapela regularnie koncertowała do 1990 roku, kilkukrotnie pojawiła się na scenie także w latach późniejszych. Joanna Makabresku ma na swoim koncie wydanych kilka kaset, które ukazały się w limitowanym nakładzie, w tym 'Piątą Prostytucję'. Muzyka Joanny Makabresku to rasowy przedstawiciel polskiej zimnej fali – złożone, duszne melodie oparte na linii gitary i basu, którym sznytu dodaje brzmienie saksofonu, teksty w zawiły i dosadny sposób opisujące otaczającą rzeczywistość dając słuchaczom olbrzymie pole do własnej (nad-)interpretacji – to tylko kilka elementów układanki składającej się na obraz 'Piątej Prostytucji'. Członkowie kapeli tworzyli przez lata art-zine’a 'Linie', którego kompilację w formie książkowej udostępniło wydawnictwo Lampa. ..::TRACK-LIST::.. 1. Jest Fabryka 2:20 2. Powietrze 4:13 3. Rytm - Niedziela 6:36 4. Bujdogenerator 3:58 5. Praca Nowa 3:50 6. Wymuszone Kobiety 3:18 7. Wakacje W Warszawie 3:41 8. Człowiek, Który... 3:35 9. Mięso 6:32 10. Słońce 5:00 Piosenki Dodatkowe: 11. Miliony Wilgotnych Aniołów 2:50 12. Pewność 3:22 13. Na Piętrze... 3:55 Piosenki pochodzą z lat: 1986 - 1990 Piosenki od 1 do 10 nagrano w czerwcu 1990 roku, w studiu 'OKO', realizacja: Jacek Kufirski Piosenki od 11 do 13 nagrano w grudniu 2018 i styczniu 2019 roku w studiu 'Diamentowy Pies', realizacja Piotr Mazurek i Adam Wasilkowski https://www.youtube.com/watch?v=1EdT19S8KCs SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-01 16:35:58
Rozmiar: 129.93 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Joanna Makabresku to zimnofalowy warszawski zespół powstały w 1986 roku, kapela regularnie koncertowała do 1990 roku, kilkukrotnie pojawiła się na scenie także w latach późniejszych. Joanna Makabresku ma na swoim koncie wydanych kilka kaset, które ukazały się w limitowanym nakładzie, w tym 'Piątą Prostytucję'. Muzyka Joanny Makabresku to rasowy przedstawiciel polskiej zimnej fali – złożone, duszne melodie oparte na linii gitary i basu, którym sznytu dodaje brzmienie saksofonu, teksty w zawiły i dosadny sposób opisujące otaczającą rzeczywistość dając słuchaczom olbrzymie pole do własnej (nad-)interpretacji – to tylko kilka elementów układanki składającej się na obraz 'Piątej Prostytucji'. Członkowie kapeli tworzyli przez lata art-zine’a 'Linie', którego kompilację w formie książkowej udostępniło wydawnictwo Lampa. ..::TRACK-LIST::.. 1. Jest Fabryka 2:20 2. Powietrze 4:13 3. Rytm - Niedziela 6:36 4. Bujdogenerator 3:58 5. Praca Nowa 3:50 6. Wymuszone Kobiety 3:18 7. Wakacje W Warszawie 3:41 8. Człowiek, Który... 3:35 9. Mięso 6:32 10. Słońce 5:00 Piosenki Dodatkowe: 11. Miliony Wilgotnych Aniołów 2:50 12. Pewność 3:22 13. Na Piętrze... 3:55 Piosenki pochodzą z lat: 1986 - 1990 Piosenki od 1 do 10 nagrano w czerwcu 1990 roku, w studiu 'OKO', realizacja: Jacek Kufirski Piosenki od 11 do 13 nagrano w grudniu 2018 i styczniu 2019 roku w studiu 'Diamentowy Pies', realizacja Piotr Mazurek i Adam Wasilkowski https://www.youtube.com/watch?v=1EdT19S8KCs SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-01 16:30:45
Rozmiar: 370.72 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Voivod Sroivod. Nie łapię wizji progresywnego thrashu wg kanadyjskiej ekipy, natomiast Blind Illusion wielbię i czcę jak ojca swego i matkę swoją. A co to właściwie za ekipa? Ano w zespole udzielał się Larry LaLonde, gitarzysta Possessed i basista Les Claypool, którzy później spotkali się ponownie w jakimś Primus. Początki ślepej iluzji były jednak heavymetalowe, a głosu na pierwszych wydawnictwach z tamtego okresu udzielał David Godfrey. Ten jednak nie zagrzał tam miejsca na długo, a przez kolejne lata kalifornijska grupa była targana ciągłymi zmianami składu. W końcu jednak w szeregi zespołu wstąpiło 2/3 Primusa i w 1988 roku wydali album The Sane Asylum, pierdolone arcydzieło wypierdalające w kosmos lotem tnąco-koszącym. Thrashowe cięcia zostały pięknie splecione z motywami progresywnymi, a nawet jazzowymi. Wokale Marca Biedermanna przypominają nieco Jeffa Becerrę z okresu Beyond the Gates, świetnie tworząc mroczny, chłodny klimat bijący z wydawnictwa. Kompozycje skrzą się zmianami temp, nastroju, znakomitymi solówkami i partami podkreślającymi kunszt instrumentalistów. Takie Kamikaze to najlepsza thrashowa ballada ever, a takie Blood Shower czy Death Noise wyrywają z butów znakomitymi riffami. No właśnie, gitary - to, co goście na nich wyrabiają, zostawiają mnie z miną a la ten amerykański gówniarz z tego filmu, co leci w każde grudniowe święta. Nucleator What makes this album and this band unique? Well, there are quite a few things that should get your attention here. 1. Les Claypool was the bass player. 2. Larry LaLonde was one of the guitar players. 3. This album is pre-"Primus" material. 4. This is credited as the original thrash-progressive metal album. 5. It was produced by Metallica's Kirk Hammett. 6. It kicks major butt. With all of this going for it, why hasn't anyone made a bigger deal out of it? The vocals are sung by founder Marc Biedermann who sounds like he would have been your typical progressive metal singer if his voice hadn't already been thrashed. The album has this perfect attitude of being progressive rock's revenge to punk music as it plows under any punk band with an interesting trait, talent. While it has it's weaknesses such as not the best production in the world, it only makes it sound that much more authentic, almost like it was engineered in someone's basement. This really stands out on the track called "Kamikaze", which starts off a bit more mellow (compared to the preceding tracks) and Marc's vocals really suffer here and the mixing problems really show through. Even so, the guitar is brought to the fore, which is great, because you would almost swear you were listening to very early "Metallica" guitar solos at times. But then you get the thrash sound with "faster than the speed of light" drums and killer bass and guitar to match. Highlights that make this short album worthwhile are the track mentioned above along with "Death Noise", "Vicious Vision" and "Metamorphosis of a Monster", these songs are the most progressive as they wind there way through tempo shifts and meter changes, plus they show that this band was serious about making their crazy metal sound that was many steps above the typical hair-metal/pop-metal sounds that were around at the time. What ended up happening is an album that no one noticed would become the blueprint for future thrash metal and progressive metal bands to come, you know, the ones that are still out there even now. The things that keep this from being a masterpiece all have to do with the mixing and production. But if you can manage to make your way past this, which is actually not that hard to do if you listen to demos and early punk/thrash music a lot, then you may not even notice this. I really wish the bass and drums were mixed better, then this would have been an essential piece of work for Progressive Metal lovers. However, once you get used to the "lo-fi" mentality of it all, it really begins to grow on you. I really need to listen to the updated versions of this album (one released in 2007 and another in 2015) and see if they are any better, but I have managed to grow used to the sound on this album that I am afraid I will end up missing that more "garage" feeling that I have become used to when listening to this. One of these days, I will find a remastered copy, I'm sure, but I will still keep my original copy, which, by the way, is quite rare now. Unfortunately, the band would of course lose all of it's original members (except for Marc), and would have a hard time with making another album. It wouldn't be until 2010 before another album would be released, and the whole novelty of it all would be missing, along with the band line up. Sure there are rare demos out there to be found, but this album continues to be the one that needs to be heard, yet it continues to be ignored. With the legacy left behind by this band and this album, it is a shame that it is shunned by so many. Those that appreciate excellent raw talent will be able to see past the bad production and will listen to this excellent album with the respect it deserves. Of course, the longer tracks are the best, but I enjoy it all. You can't ignore the fact that this album and this band was extremely influential for progressive thrash metal. TCat ..::TRACK-LIST::.. 1. The Sane Asylum (1:37) 2. Blood Shower (3:53) 3. Vengeance is Mine (5:29) 4. Death Noise (7:08) 5. Kamakazi (5:06) 6. Smash the Crystal (3:29) 7. Vicious Visions (6:17) 8. Metamorphosis of a Monster (6:39) ..::OBSADA::.. Mark Biedermann - vocals, guitar Les Claypool - bass Larry Lalonde - guitar Mike Miner - drums https://www.youtube.com/watch?v=ZK4eKYVeu4g SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-01 12:02:31
Rozmiar: 93.55 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Voivod Sroivod. Nie łapię wizji progresywnego thrashu wg kanadyjskiej ekipy, natomiast Blind Illusion wielbię i czcę jak ojca swego i matkę swoją. A co to właściwie za ekipa? Ano w zespole udzielał się Larry LaLonde, gitarzysta Possessed i basista Les Claypool, którzy później spotkali się ponownie w jakimś Primus. Początki ślepej iluzji były jednak heavymetalowe, a głosu na pierwszych wydawnictwach z tamtego okresu udzielał David Godfrey. Ten jednak nie zagrzał tam miejsca na długo, a przez kolejne lata kalifornijska grupa była targana ciągłymi zmianami składu. W końcu jednak w szeregi zespołu wstąpiło 2/3 Primusa i w 1988 roku wydali album The Sane Asylum, pierdolone arcydzieło wypierdalające w kosmos lotem tnąco-koszącym. Thrashowe cięcia zostały pięknie splecione z motywami progresywnymi, a nawet jazzowymi. Wokale Marca Biedermanna przypominają nieco Jeffa Becerrę z okresu Beyond the Gates, świetnie tworząc mroczny, chłodny klimat bijący z wydawnictwa. Kompozycje skrzą się zmianami temp, nastroju, znakomitymi solówkami i partami podkreślającymi kunszt instrumentalistów. Takie Kamikaze to najlepsza thrashowa ballada ever, a takie Blood Shower czy Death Noise wyrywają z butów znakomitymi riffami. No właśnie, gitary - to, co goście na nich wyrabiają, zostawiają mnie z miną a la ten amerykański gówniarz z tego filmu, co leci w każde grudniowe święta. Nucleator What makes this album and this band unique? Well, there are quite a few things that should get your attention here. 1. Les Claypool was the bass player. 2. Larry LaLonde was one of the guitar players. 3. This album is pre-"Primus" material. 4. This is credited as the original thrash-progressive metal album. 5. It was produced by Metallica's Kirk Hammett. 6. It kicks major butt. With all of this going for it, why hasn't anyone made a bigger deal out of it? The vocals are sung by founder Marc Biedermann who sounds like he would have been your typical progressive metal singer if his voice hadn't already been thrashed. The album has this perfect attitude of being progressive rock's revenge to punk music as it plows under any punk band with an interesting trait, talent. While it has it's weaknesses such as not the best production in the world, it only makes it sound that much more authentic, almost like it was engineered in someone's basement. This really stands out on the track called "Kamikaze", which starts off a bit more mellow (compared to the preceding tracks) and Marc's vocals really suffer here and the mixing problems really show through. Even so, the guitar is brought to the fore, which is great, because you would almost swear you were listening to very early "Metallica" guitar solos at times. But then you get the thrash sound with "faster than the speed of light" drums and killer bass and guitar to match. Highlights that make this short album worthwhile are the track mentioned above along with "Death Noise", "Vicious Vision" and "Metamorphosis of a Monster", these songs are the most progressive as they wind there way through tempo shifts and meter changes, plus they show that this band was serious about making their crazy metal sound that was many steps above the typical hair-metal/pop-metal sounds that were around at the time. What ended up happening is an album that no one noticed would become the blueprint for future thrash metal and progressive metal bands to come, you know, the ones that are still out there even now. The things that keep this from being a masterpiece all have to do with the mixing and production. But if you can manage to make your way past this, which is actually not that hard to do if you listen to demos and early punk/thrash music a lot, then you may not even notice this. I really wish the bass and drums were mixed better, then this would have been an essential piece of work for Progressive Metal lovers. However, once you get used to the "lo-fi" mentality of it all, it really begins to grow on you. I really need to listen to the updated versions of this album (one released in 2007 and another in 2015) and see if they are any better, but I have managed to grow used to the sound on this album that I am afraid I will end up missing that more "garage" feeling that I have become used to when listening to this. One of these days, I will find a remastered copy, I'm sure, but I will still keep my original copy, which, by the way, is quite rare now. Unfortunately, the band would of course lose all of it's original members (except for Marc), and would have a hard time with making another album. It wouldn't be until 2010 before another album would be released, and the whole novelty of it all would be missing, along with the band line up. Sure there are rare demos out there to be found, but this album continues to be the one that needs to be heard, yet it continues to be ignored. With the legacy left behind by this band and this album, it is a shame that it is shunned by so many. Those that appreciate excellent raw talent will be able to see past the bad production and will listen to this excellent album with the respect it deserves. Of course, the longer tracks are the best, but I enjoy it all. You can't ignore the fact that this album and this band was extremely influential for progressive thrash metal. TCat ..::TRACK-LIST::.. 1. The Sane Asylum (1:37) 2. Blood Shower (3:53) 3. Vengeance is Mine (5:29) 4. Death Noise (7:08) 5. Kamakazi (5:06) 6. Smash the Crystal (3:29) 7. Vicious Visions (6:17) 8. Metamorphosis of a Monster (6:39) ..::OBSADA::.. Mark Biedermann - vocals, guitar Les Claypool - bass Larry Lalonde - guitar Mike Miner - drums https://www.youtube.com/watch?v=ZK4eKYVeu4g SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-01 11:58:46
Rozmiar: 298.13 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Piąta płyta bielskiej formacji to stężony ekstrakt z hardcore punkowego grania według różnych szkół. Ekstrakt naprawdę mocny i napędzający niczym gazowany "energetyk". Eye for an Eye istnieje od piętnastu lat, więc doświadczenia odmówić grupie nie można. Słychać je także w każdym fragmencie "Krawędzi". Bielszczanie zdają egzamin ze znajomości kanonu oldschool hardcore ("Pasja", "Przebudźcie się"), opanowali szkołę nowojorską z jej breakdownami, zwolnieniami i ziomalskimi chórami ("Razem", "Wzór na..."), potrafią dobrze rozegrać utwór rytmem ("Ostatni raz", marszowe "Mam więc jestem"), a odrobina melodii pokazuje, że nowoczesny post-hardcore / emocore także im nie obcy (utwór tytułowy, wyjątkowo zagmatwana "Droga"). Nie ma mowy o monotonii, bo całość jest wyjątkowo urozmaicona, a wszystkie utwory scala jedynie świetne brzmienie i pełen zaangażowania śpiew wokalistki Ani Świstak. Do tego całość jest mocno osadzona - zwłaszcza mentalnie - w punk rocku. A jeśli nadal nie przekonuje to zblazowanych starych punkersów ani zbuntowanej młodzieży goniącej za nowinkami, to niech chociaż wysłuchają niesamowicie przebojowej "Gorączki". Niewykluczone, że refren będzie za nimi chodził przez kolejne dwa tygodnie. Dobry, mocny i bardzo treściwy (niecałe pół godziny) album. Bielsko-Biała, propsy! Sebastian Rerak ..::TRACK-LIST::.. 1. The Blind - Ślepcy 1:31 2. Together - Razem 1:42 3. The Land - Kraina 1:53 4. With Passion - Pasja 1:29 5. I Am Here! - Jestem Tu 2:14 6. The Way - Droga 2:04 7. The Last Time - Ostatni Raz 1:29 8. I've Got, So I Am - Mam Więc Jestem 2:52 9. Formula For… - Wzór Na… 1:41 10. City's Eye - Oko Miasta 2:35 11. Wake Up! - Przebudźci Się! 0:46 12. The Edge - Krawędź 2:01 13. Fever - Gorączka 2:23 Realizacja i miks: Piotr Mędrzak Red House Studio (Kęty 2011/2012) ..::OBSADA::.. Vocals, Lyrics By - Ania Świstak Drums, Backing Vocals - Rafał Wiśniewski Guitar, Backing Vocals - Tomek Świstak Bass, Backing Vocals - Mateusz Poznański Guest [Gościnnie Chórki], Backing Vocals - Alis, Arek, Jacek, Kasia, Kostek, Kuba, Marcin, Mirella, Nina, Stefano https://www.youtube.com/watch?v=bLbh7FNOGcw SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-01 11:52:16
Rozmiar: 58.93 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Piąta płyta bielskiej formacji to stężony ekstrakt z hardcore punkowego grania według różnych szkół. Ekstrakt naprawdę mocny i napędzający niczym gazowany "energetyk". Eye for an Eye istnieje od piętnastu lat, więc doświadczenia odmówić grupie nie można. Słychać je także w każdym fragmencie "Krawędzi". Bielszczanie zdają egzamin ze znajomości kanonu oldschool hardcore ("Pasja", "Przebudźcie się"), opanowali szkołę nowojorską z jej breakdownami, zwolnieniami i ziomalskimi chórami ("Razem", "Wzór na..."), potrafią dobrze rozegrać utwór rytmem ("Ostatni raz", marszowe "Mam więc jestem"), a odrobina melodii pokazuje, że nowoczesny post-hardcore / emocore także im nie obcy (utwór tytułowy, wyjątkowo zagmatwana "Droga"). Nie ma mowy o monotonii, bo całość jest wyjątkowo urozmaicona, a wszystkie utwory scala jedynie świetne brzmienie i pełen zaangażowania śpiew wokalistki Ani Świstak. Do tego całość jest mocno osadzona - zwłaszcza mentalnie - w punk rocku. A jeśli nadal nie przekonuje to zblazowanych starych punkersów ani zbuntowanej młodzieży goniącej za nowinkami, to niech chociaż wysłuchają niesamowicie przebojowej "Gorączki". Niewykluczone, że refren będzie za nimi chodził przez kolejne dwa tygodnie. Dobry, mocny i bardzo treściwy (niecałe pół godziny) album. Bielsko-Biała, propsy! Sebastian Rerak ..::TRACK-LIST::.. 1. The Blind - Ślepcy 1:31 2. Together - Razem 1:42 3. The Land - Kraina 1:53 4. With Passion - Pasja 1:29 5. I Am Here! - Jestem Tu 2:14 6. The Way - Droga 2:04 7. The Last Time - Ostatni Raz 1:29 8. I've Got, So I Am - Mam Więc Jestem 2:52 9. Formula For… - Wzór Na… 1:41 10. City's Eye - Oko Miasta 2:35 11. Wake Up! - Przebudźci Się! 0:46 12. The Edge - Krawędź 2:01 13. Fever - Gorączka 2:23 Realizacja i miks: Piotr Mędrzak Red House Studio (Kęty 2011/2012) ..::OBSADA::.. Vocals, Lyrics By - Ania Świstak Drums, Backing Vocals - Rafał Wiśniewski Guitar, Backing Vocals - Tomek Świstak Bass, Backing Vocals - Mateusz Poznański Guest [Gościnnie Chórki], Backing Vocals - Alis, Arek, Jacek, Kasia, Kostek, Kuba, Marcin, Mirella, Nina, Stefano https://www.youtube.com/watch?v=bLbh7FNOGcw SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-01 11:01:26
Rozmiar: 198.24 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Nuclear Assault´s first full-length was released in 1986. Unbelievable, I was just 18 years old. But in contrast to me, it has not lost its juvenile appearance. Shit. In any case, all dams began to break as soon as the first tones of "Game Over" filled the room. Equipped with a perfect sound that combined power and pressure in a flawless manner, the band celebrated its very fresh kind of thrash metal. It was enriched with some elements of hardcore and punk, but any kind of primitiveness did not show up. The basic framework was definitely built by thrash. For example, the guitarists had the permission to perform some furious solos and the songs as a whole were not reduced to the essentials. Stormy high speed eruptions like "Radiation Sickness", insane outbursts of anger ("Hang the Pope") and dangerous mid-tempo numbers such as "Betrayal" merged harmoniously into the overall design. The songs of the first category played the dominant role. Driven by the precise drumming of Glenn Evans and the restless bass guitar of Danny Lilker, the band impressed with neckbreaking tracks. With the exception of the nonsensical "Mr. Softee Theme", every single song revealed an unstoppable force, albeit John Cyriis and his agents of steel did not play a part in this context. Especially the bass guitar benefitted from the highly effective sound of the vinyl. Lilker delivered the menacing element of Nuclear Assault´s sound so that there was nothing left to be desired in terms of heaviness and fierceness. But his bass performance was not the only trump card of the band. Despite its raging approach, the guys showed an unexpected talent in respect of writing catchy choruses. In unity with the sharp and edgy riffs, they led to an extremely explosive mixture. And there was a further surprising feature. Each and every song scored with a perfect flow. I was amazed to see that the band skimped on breaks without neglecting the necessary tension and liveliness. Every member of the group received song credits and if you think that I would like to call them perfect songwriters, then you are right. (Only two years later, I had to realize that they were not as perfect as I had thought.) Pieces like "After the Holocaust" or "Brain Death" would had been highlights on almost every other thrash album. But on "Game Over", they were just very good tracks which were surpassed by brilliant killers such as "Sin" or "Radiation Sickness", "Stranded in Hell" or "Vengeance". These fast-paced songs were belligerent, irresistible and glittered with the maximum degree of dynamic. But the entire debut distinguished itself through its individual character and its charisma. The visual design of the album went hand in hand with its excellent sonic content. Ed Repka, the undisputed grand master of cover artworks, had created an apocalyptic scenario. It marked one of his best works, in any event as long as we do not have to face this situation in reality. The inner sleeve collage payed tribute to the predominant trend of the mid-eighties and the varied lyrics were printed on the other side of the inner sleeve. "Brain Death", the final track, stood out because of the playtime of more than seven minutes. It marked a comparatively epic ending and served as the ultimate proof that Nuclear Assault belonged to the metal scene and not to the punk community. The instrumental part after the second chorus has often been blamed for repetitiveness since the release of the album. I understand this position. Nevertheless, I disagree. The song was neither too long nor boring and its repeatedly performed guitar lines were fantastic. With regard to all these strengths, this debut was and still is nothing less than a milestone. At the same time, it is the reason why I never lost the interest in the activities of the band. I am therefore delighted that they release a new four track EP in July. The teaser on Youtube sounds great and makes me curious for more. Nevertheless, one thing is certain. "Game Over", which was released on the same glorious day as "Reign in Blood", will remain unrivaled. However you look at it, the chemistry between the band members and the fascinating energy level cannot be reconstructed. 1986 is long ago. Felix 1666 1986 had some of the finest thrash albums of the 80's, that year saw the release of classics such as Master Of Puppets, Peace Sells, Reign In Blood, Possessed By Fire, Into The Dark Past, and Hate, Fear & Power. New York based thrash band Nuclear Assault however released one of the best albums that year. It was their debut "Game Over", released on Combat Records, let's see what this record has to offer... The record begins with the instrumental "Live, Suffer, Die" which contains some killer riffs. Guitarist and vocalist John Connelly is a fucking awesome vocalist, and is a riff machine. His vocals are among some of the most recognizable in all of thrash. Lead guitarist Anthony Bramante absolutely rips! His solos are fast, furious, and fit the music well. He along with Connelly are a awesome guitar duo. The bass legend Dan Lilker's bass is amazing here, especially on "Hang The Pope". His bass is highly audible, and he stands out. Drummer Glenn Evans does great on drums, he pounds those drums with such force, he also changes it up every now and then. Overall, he is good drummer. As for the highlights, "Betrayal" is definitely one of the best. The main riff is downright venomous, and Connelly's vocals are at it's best here when he sings these lines... "I always thought you were my friend But it seems that in the end You're a backstabbing fool I always trust you with me You're the mistress of deceit You're a backstabbing fool!" Those are actually all the lyrics for the song, Connelly sounds great on this track. "Hang The Pope" is only 46 seconds, but is one of the other highlights. HANG THE POPE, HANG THE POPE HANG HIM WITH A FUCKING ROPE! This song is arguably grindcore, after all Dan Lilker went on to play some grindcore in his band Extra Hot Sauce. "Brain Death is the album's epic, clocking in at 7 minutes! It begins with an amazing clean intro, followed with some fast riffs and awesome vocals. This track is packed full of riffs, there are many of them. This is a great way to close out the album. "Game Over" was one of the defining albums in thrash during the 80's. The album had some slight crossover influence, but overall this is old school thrash. The reason why I rate in 94% is because I feel that maybe one or two songs here are not so memorable. Overall this album is still a classic though, and I highly recommend it to fans of Anthrax, Stormtroopers of Death, Cryptic Slaughter, and Fatal Agent. ThrashFanatic ..::TRACK-LIST::.. Game Over 1. Live, Suffer, Die 1:08 2. Sin 3:25 3. Cold Steel 2:41 4. Betrayal 3:01 5. Radiation Sickness 2:49 6. Hang The Pope 0:46 7. After The Holocaust 3:44 8. Mr. Softee Theme 0:25 9. Stranded In Hell 3:39 10. Nuclear War 3:47 11. My America 0:29 12. Vengeance 2:51 13. Brain Death 7:16 The Plague 14. Game Over 2:38 15. Nightmares 3:57 16. Butt F**k 2:59 17. Justice 4:19 18. The Plague 4:55 19. Cross Of Iron 3:39 Half Live At The Hammersmith Odeon April 10th, 1989 20. Game Over 2:29 21. Nightmares 3:56 22. Butt Fuck 3:51 23. My America 0:38 24. Hang The Pope 0:49 ..::OBSADA::.. John Connelly - lead vocals, guitar Anthony Bramante - lead guitar Danny Lilker - bass Glenn Evans - drums Additional musicians: Chad McGloughlin - guest performance on 'Brain Death' https://www.youtube.com/watch?v=ZAkRecto-RY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-01 10:31:51
Rozmiar: 164.96 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Nuclear Assault´s first full-length was released in 1986. Unbelievable, I was just 18 years old. But in contrast to me, it has not lost its juvenile appearance. Shit. In any case, all dams began to break as soon as the first tones of "Game Over" filled the room. Equipped with a perfect sound that combined power and pressure in a flawless manner, the band celebrated its very fresh kind of thrash metal. It was enriched with some elements of hardcore and punk, but any kind of primitiveness did not show up. The basic framework was definitely built by thrash. For example, the guitarists had the permission to perform some furious solos and the songs as a whole were not reduced to the essentials. Stormy high speed eruptions like "Radiation Sickness", insane outbursts of anger ("Hang the Pope") and dangerous mid-tempo numbers such as "Betrayal" merged harmoniously into the overall design. The songs of the first category played the dominant role. Driven by the precise drumming of Glenn Evans and the restless bass guitar of Danny Lilker, the band impressed with neckbreaking tracks. With the exception of the nonsensical "Mr. Softee Theme", every single song revealed an unstoppable force, albeit John Cyriis and his agents of steel did not play a part in this context. Especially the bass guitar benefitted from the highly effective sound of the vinyl. Lilker delivered the menacing element of Nuclear Assault´s sound so that there was nothing left to be desired in terms of heaviness and fierceness. But his bass performance was not the only trump card of the band. Despite its raging approach, the guys showed an unexpected talent in respect of writing catchy choruses. In unity with the sharp and edgy riffs, they led to an extremely explosive mixture. And there was a further surprising feature. Each and every song scored with a perfect flow. I was amazed to see that the band skimped on breaks without neglecting the necessary tension and liveliness. Every member of the group received song credits and if you think that I would like to call them perfect songwriters, then you are right. (Only two years later, I had to realize that they were not as perfect as I had thought.) Pieces like "After the Holocaust" or "Brain Death" would had been highlights on almost every other thrash album. But on "Game Over", they were just very good tracks which were surpassed by brilliant killers such as "Sin" or "Radiation Sickness", "Stranded in Hell" or "Vengeance". These fast-paced songs were belligerent, irresistible and glittered with the maximum degree of dynamic. But the entire debut distinguished itself through its individual character and its charisma. The visual design of the album went hand in hand with its excellent sonic content. Ed Repka, the undisputed grand master of cover artworks, had created an apocalyptic scenario. It marked one of his best works, in any event as long as we do not have to face this situation in reality. The inner sleeve collage payed tribute to the predominant trend of the mid-eighties and the varied lyrics were printed on the other side of the inner sleeve. "Brain Death", the final track, stood out because of the playtime of more than seven minutes. It marked a comparatively epic ending and served as the ultimate proof that Nuclear Assault belonged to the metal scene and not to the punk community. The instrumental part after the second chorus has often been blamed for repetitiveness since the release of the album. I understand this position. Nevertheless, I disagree. The song was neither too long nor boring and its repeatedly performed guitar lines were fantastic. With regard to all these strengths, this debut was and still is nothing less than a milestone. At the same time, it is the reason why I never lost the interest in the activities of the band. I am therefore delighted that they release a new four track EP in July. The teaser on Youtube sounds great and makes me curious for more. Nevertheless, one thing is certain. "Game Over", which was released on the same glorious day as "Reign in Blood", will remain unrivaled. However you look at it, the chemistry between the band members and the fascinating energy level cannot be reconstructed. 1986 is long ago. Felix 1666 1986 had some of the finest thrash albums of the 80's, that year saw the release of classics such as Master Of Puppets, Peace Sells, Reign In Blood, Possessed By Fire, Into The Dark Past, and Hate, Fear & Power. New York based thrash band Nuclear Assault however released one of the best albums that year. It was their debut "Game Over", released on Combat Records, let's see what this record has to offer... The record begins with the instrumental "Live, Suffer, Die" which contains some killer riffs. Guitarist and vocalist John Connelly is a fucking awesome vocalist, and is a riff machine. His vocals are among some of the most recognizable in all of thrash. Lead guitarist Anthony Bramante absolutely rips! His solos are fast, furious, and fit the music well. He along with Connelly are a awesome guitar duo. The bass legend Dan Lilker's bass is amazing here, especially on "Hang The Pope". His bass is highly audible, and he stands out. Drummer Glenn Evans does great on drums, he pounds those drums with such force, he also changes it up every now and then. Overall, he is good drummer. As for the highlights, "Betrayal" is definitely one of the best. The main riff is downright venomous, and Connelly's vocals are at it's best here when he sings these lines... "I always thought you were my friend But it seems that in the end You're a backstabbing fool I always trust you with me You're the mistress of deceit You're a backstabbing fool!" Those are actually all the lyrics for the song, Connelly sounds great on this track. "Hang The Pope" is only 46 seconds, but is one of the other highlights. HANG THE POPE, HANG THE POPE HANG HIM WITH A FUCKING ROPE! This song is arguably grindcore, after all Dan Lilker went on to play some grindcore in his band Extra Hot Sauce. "Brain Death is the album's epic, clocking in at 7 minutes! It begins with an amazing clean intro, followed with some fast riffs and awesome vocals. This track is packed full of riffs, there are many of them. This is a great way to close out the album. "Game Over" was one of the defining albums in thrash during the 80's. The album had some slight crossover influence, but overall this is old school thrash. The reason why I rate in 94% is because I feel that maybe one or two songs here are not so memorable. Overall this album is still a classic though, and I highly recommend it to fans of Anthrax, Stormtroopers of Death, Cryptic Slaughter, and Fatal Agent. ThrashFanatic ..::TRACK-LIST::.. Game Over 1. Live, Suffer, Die 1:08 2. Sin 3:25 3. Cold Steel 2:41 4. Betrayal 3:01 5. Radiation Sickness 2:49 6. Hang The Pope 0:46 7. After The Holocaust 3:44 8. Mr. Softee Theme 0:25 9. Stranded In Hell 3:39 10. Nuclear War 3:47 11. My America 0:29 12. Vengeance 2:51 13. Brain Death 7:16 The Plague 14. Game Over 2:38 15. Nightmares 3:57 16. Butt F**k 2:59 17. Justice 4:19 18. The Plague 4:55 19. Cross Of Iron 3:39 Half Live At The Hammersmith Odeon April 10th, 1989 20. Game Over 2:29 21. Nightmares 3:56 22. Butt Fuck 3:51 23. My America 0:38 24. Hang The Pope 0:49 ..::OBSADA::.. John Connelly - lead vocals, guitar Anthony Bramante - lead guitar Danny Lilker - bass Glenn Evans - drums Additional musicians: Chad McGloughlin - guest performance on 'Brain Death' https://www.youtube.com/watch?v=ZAkRecto-RY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-01 10:27:55
Rozmiar: 562.35 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Punkrockowa rewolucja niewątpliwie miała wiele negatywnych następstw. Takich jak całkowita zmiana oblicza przemysłu fonograficznego i muzycznego mainstreamu, które odcięły się od bardziej ambitnych rodzajów muzyki. Lecz z drugiej strony, równolegle z punk rockiem pojawiły się takie nurty, jak post-punk czy new wave, ściśle z nim powiązane, ale pod wieloma względami będące jego przeciwieństwem. Przede wszystkim była to muzyka znacznie bardziej wartościowa artystycznie, nie tak prostacka i prymitywna. W tzw. podziemiu działało wiele grup, które eksperymentowały i poszukiwały nowych rozwiązań, niejako przejmując rolę pełnioną dotychczas przez progrockowych gigantów, którzy w tamtym czasie woleli się skupiać na pisaniu popowych przebojów, aby tylko utrzymać się w mainstreamie. Co ciekawe, więcej ambitnego punku (choć brzmi to jak oksymoron, wcale nim nie jest) powstawało w Stanach, niż w Wielkiej Brytanii. Wiele interesujących rzeczy działo się na scenie nowojorskiej, której jednym z najważniejszych i najlepszych przedstawicieli jest grupa Television. Zespół rozpoczął karierę w 1973 roku, a cztery lata później opublikował swój debiutancki album "Marquee Moon", uważany za jedno z najbardziej wpływowych dzieł muzyki rockowej. Od razu warto zaznaczyć, że zawarta na nim muzyka niewiele ma wspólnego z prymitywną twórczością Ramones czy Sex Pistols. Punkowa jest tu tylko warstwa wokalna. Śpiew Toma Varlaine'a nie jest może tak bełkotliwy, jak u Joeya Ramone'a czy Johnny'ego Rottena, ale i tak jego maniera bywa irytująca. Warstwa instrumentalna jest natomiast nieporównywalnie bardziej wyrafinowana, niż u wspomnianych wykonawców. Muzycy na pewno potrafią grać. Sekcja rytmiczna stara się urozmaicać swoją grę, a partie dwóch uzupełniających się gitar są wręcz porywające. Przoduje pod tym względem zwłaszcza dziesięciominutowy utwór tytułowy, w którym blisko połowę zajmują świetne gitarowe popisy. Choć do Television przylgnęła etykietka grupy post-punkowej, wyraźnie słychać tu inspiracje klasycznym rockiem (aczkolwiek nie brakuje również nowocześniejszych rozwiązań, charakterystycznych dla późnych lat 70. i kolejnej dekady). Wiele solówek, a także melodii, przypomina mi wczesną twórczość Quicksilver Messenger Service (szczególnie "Venus", ale też np. instrumentalna część tytułowego), kiedy indziej słyszę podobieństwa do Stonesów (zwłaszcza w balladzie "Guiding Light"). A skoro już mowa o melodiach, to te są często kapitalne, żeby wymienić tylko "See No Evil", "Prove It", czy najbardziej chwytliwy "Venus". Wspomnieć należy także o niesamowitym, podniosłym, lecz nie popadającym w pretensjonalność, finale albumu - "Torn Curtain". "Marquee Moon" nie jest może szczególnie nowatorskim albumem - mamy tu raczej do czynienia z uwspółcześnieniem klasycznego rocka, a nie czymś zupełnie nowym - ale za to bardzo wpływowym. Do dziś czerpie z niego cała rockowa alternatywna (zarówna ta prawdziwa, jak i ta alternatywna tylko z nazwy). A że niewielu naśladowców - o ile jakikolwiek - tworzyło tak interesującą muzykę, to już nie wina Television. Paweł Pałasz ..::TRACK-LIST::.. 1. See No Evil 3:58 2. Venus 3:54 3. Friction 4:45 4. Marquee Moon 10:47 5. Elevation 5:10 6. Guiding Light 5:37 7. Prove It 5:05 8. Torn Curtain 7:10 Bonus Tracks: 9. Little Johnny Jewel (Parts 1 & 2) 7:09 10. See No Evil (Alternate Version) 4:40 11. Friction (Alternate Version) 4:52 12. Marquee Moon (Alternate Version) 10:54 13. Untitled Instrumental (A Mi Amore) 3:22 Released in a cardboard gatefold sleeve with a third panel in the middle to slot the CD into, much like a book. 20 page booklet insert of liner notes, photographs and credits. ..::OBSADA::.. Keyboards - Tom Lead Vocals, Guitar - Tom Verlaine Guitar [Guitar Solo], Soloist - Richard (tracks: 1, 5, 6), Tom (tracks: 2, 3, 7, 8) Guitar, Vocals - Richard Lloyd Drums - Billy Ficca Bass, Vocals - Fred Smith https://www.youtube.com/watch?v=jlbunmCbTBA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-01 08:51:24
Rozmiar: 177.79 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Punkrockowa rewolucja niewątpliwie miała wiele negatywnych następstw. Takich jak całkowita zmiana oblicza przemysłu fonograficznego i muzycznego mainstreamu, które odcięły się od bardziej ambitnych rodzajów muzyki. Lecz z drugiej strony, równolegle z punk rockiem pojawiły się takie nurty, jak post-punk czy new wave, ściśle z nim powiązane, ale pod wieloma względami będące jego przeciwieństwem. Przede wszystkim była to muzyka znacznie bardziej wartościowa artystycznie, nie tak prostacka i prymitywna. W tzw. podziemiu działało wiele grup, które eksperymentowały i poszukiwały nowych rozwiązań, niejako przejmując rolę pełnioną dotychczas przez progrockowych gigantów, którzy w tamtym czasie woleli się skupiać na pisaniu popowych przebojów, aby tylko utrzymać się w mainstreamie. Co ciekawe, więcej ambitnego punku (choć brzmi to jak oksymoron, wcale nim nie jest) powstawało w Stanach, niż w Wielkiej Brytanii. Wiele interesujących rzeczy działo się na scenie nowojorskiej, której jednym z najważniejszych i najlepszych przedstawicieli jest grupa Television. Zespół rozpoczął karierę w 1973 roku, a cztery lata później opublikował swój debiutancki album "Marquee Moon", uważany za jedno z najbardziej wpływowych dzieł muzyki rockowej. Od razu warto zaznaczyć, że zawarta na nim muzyka niewiele ma wspólnego z prymitywną twórczością Ramones czy Sex Pistols. Punkowa jest tu tylko warstwa wokalna. Śpiew Toma Varlaine'a nie jest może tak bełkotliwy, jak u Joeya Ramone'a czy Johnny'ego Rottena, ale i tak jego maniera bywa irytująca. Warstwa instrumentalna jest natomiast nieporównywalnie bardziej wyrafinowana, niż u wspomnianych wykonawców. Muzycy na pewno potrafią grać. Sekcja rytmiczna stara się urozmaicać swoją grę, a partie dwóch uzupełniających się gitar są wręcz porywające. Przoduje pod tym względem zwłaszcza dziesięciominutowy utwór tytułowy, w którym blisko połowę zajmują świetne gitarowe popisy. Choć do Television przylgnęła etykietka grupy post-punkowej, wyraźnie słychać tu inspiracje klasycznym rockiem (aczkolwiek nie brakuje również nowocześniejszych rozwiązań, charakterystycznych dla późnych lat 70. i kolejnej dekady). Wiele solówek, a także melodii, przypomina mi wczesną twórczość Quicksilver Messenger Service (szczególnie "Venus", ale też np. instrumentalna część tytułowego), kiedy indziej słyszę podobieństwa do Stonesów (zwłaszcza w balladzie "Guiding Light"). A skoro już mowa o melodiach, to te są często kapitalne, żeby wymienić tylko "See No Evil", "Prove It", czy najbardziej chwytliwy "Venus". Wspomnieć należy także o niesamowitym, podniosłym, lecz nie popadającym w pretensjonalność, finale albumu - "Torn Curtain". "Marquee Moon" nie jest może szczególnie nowatorskim albumem - mamy tu raczej do czynienia z uwspółcześnieniem klasycznego rocka, a nie czymś zupełnie nowym - ale za to bardzo wpływowym. Do dziś czerpie z niego cała rockowa alternatywna (zarówna ta prawdziwa, jak i ta alternatywna tylko z nazwy). A że niewielu naśladowców - o ile jakikolwiek - tworzyło tak interesującą muzykę, to już nie wina Television. Paweł Pałasz ..::TRACK-LIST::.. 1. See No Evil 3:58 2. Venus 3:54 3. Friction 4:45 4. Marquee Moon 10:47 5. Elevation 5:10 6. Guiding Light 5:37 7. Prove It 5:05 8. Torn Curtain 7:10 Bonus Tracks: 9. Little Johnny Jewel (Parts 1 & 2) 7:09 10. See No Evil (Alternate Version) 4:40 11. Friction (Alternate Version) 4:52 12. Marquee Moon (Alternate Version) 10:54 13. Untitled Instrumental (A Mi Amore) 3:22 Released in a cardboard gatefold sleeve with a third panel in the middle to slot the CD into, much like a book. 20 page booklet insert of liner notes, photographs and credits. ..::OBSADA::.. Keyboards - Tom Lead Vocals, Guitar - Tom Verlaine Guitar [Guitar Solo], Soloist - Richard (tracks: 1, 5, 6), Tom (tracks: 2, 3, 7, 8) Guitar, Vocals - Richard Lloyd Drums - Billy Ficca Bass, Vocals - Fred Smith https://www.youtube.com/watch?v=jlbunmCbTBA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-01 08:45:47
Rozmiar: 504.64 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Kto by pomyślał, że ekipa która w latach ’90 pozostawiła po sobie niewydany album i kompilację, nagle wróci i zacznie ciskać płytę za płytą, jak grom z jasnego nieba. Nie mogło to umknąć mojej uwadze, ale pierwszym materiałem, jaki byłem sobie w stanie sprawić, jest świeży, czwarty już album, Stellar Stream Obscured, wydany przez Hammerheart Records (oby zrobili re-edycję reszty ich dyskografii, wytwórnia ta ostatnimi czasy bardzo mi imponuje). Gdy popłynęły dźwięki pierwszego utworu, to troszeczkę się skrzywiłem, bo bałem się, że będzie to kolejny Melodyjny Death/Black w szwedzkim wydaniu. Na szczęście dla mnie, była to tylko zmyła, gdyż reszta płyty jest w zupełnie innym, lepszym tonie. Już następna kompozycja zbija z tropu, bo mimo iż wpływy Melo-Death’u dalej pozostają, to wchodzi melodyjność, jaką można spotkać w Doom/Death. Płyta w ogóle jest jakaś dziwna, bo poza wymienionymi czynnikami, przeplata się jeszcze niejednokrotnie masywne uderzenie gitar rodem ze starego Hypocrisy. Epicki, posępny, 8-minutowy „Ancient Visitors” najbardziej skupia sobie te wszystkie wyżej wymienione elementy. Dalej robi się już nieco lżej i bardziej skocznie, choć melodie dalej trzymają się formuły i uderzają w refleksyjny ton. Co ciekawe, im dalej w las, tym bardziej Black Metalowe tendencje zanikają i stopniowo ustępują typowo Death Metalowym. „The Spinning Tomb” brzmi jak jakiś odrzut ze starych czasów, bo nie tylko ma zupełnie odmienny wokal od reszty płyty, ale sama kompozycja przyjemnie pachnie starą old-schoolową stęchlizną. Przez to też odnosiłem nieraz wrażenie, jakbym słuchał holenderskiej produkcji zamiast szwedzkiej. Tekstowo mamy do czynienia z koncept-albumem. Rok 2095, post-apokaliptyczna przyszłość. Ludzie zostają nawiedzeni przez starożytnych kosmitów, którzy tłumaczą genezę homo sapiens. Ziemia okazuje się być więzieniem dla ludzi (a to ci nowina), a nadchodzące kataklizmy będą niemalże sądem ostatecznym dla świata. Dalej fabuła się gmatwa i nie będę spoilerował, kim się okazali kosmici, bo sam nie jestem pewien, czy dobrze zrozumiałem sens, ale paradoksy czasowe i odniesienia do obecnej sytuacji na świecie jak najbardziej się przewijają. Zapomniałbym wspomnieć o pojawiających się fortepianowych intrach w kilku utworach, oraz innych motywach quasi-symfonicznych. Od razu jednak uspokajam, że pojawienie się takowych ozdobników nie razi i dobrze wkomponowuje w całokształt. Zespół używa sobie swobodnie poszczególne elementy i żongluje ekstremalnością w zależności od potrzeby, co nadaje dużej wielowymiarowości muzyce. Kończący płytę „Let Us Descend” wraca do klimatów z początku płyty, robiąc należytą klamrę spinającą materiał i aż robi się żal, że zaledwie po 40 minutach jest to już koniec płyty. Na szczęście można puścić cały album od początku. Jest takie stare słowiańskie przysłowie – „jeśli spodziewasz się Melo-Death/Black, to dostaniesz ultra-retro Doom/Death z nutką Gothic Metalu, w skandynawsko-holenderskim sosem”. Co poniektórzy fani szwedzkiej ekstremy będą pewnie zawiedzeni, ale wszelkie braki w intensywności są nadrabiane atmosferyczną głębią i wyjątkowym klimatem. mutant Sarcasm is back! A return to the roots attack that takes their blazing Cosmic Death Metal unto a concept-based next level of insanity! Sarcasm has had a storied career. Originally formed in Sweden in 1987, Sarcasm would release blistering Death Metal throughout the early and mid-90’s. After a short-lived reunion in 1997, they would come back into the fold in 2015 with a new re-designed version of their lineup. Now they return with their new full-length album “Stellar Stream Obscured”. A concept-based album that is a journey. Managing to sound like their old selves, the bands launches a fine assault here featuring plenty of furious melodic rhythms alongside their traditional leanings. Although, they clearly have their ties in being an older Death Metal band, their sound still brings with it the youthful exuberance of newer Death Metal bands. They have this almost blackened style of Death Metal that cuts like a knife. The impressive guitar work is highlighted by the brutal blast beats and vile vocals emanating in every track. A surprising factor to their music is the slowing down of the tempo to offer up a more melodic sound. A lot of times the old school Death Metal bands seem to be stuck in their ways, but Sarcasm has implemented the more melodic sound to their brutal repertoire. One should appreciate the vile black metal styled vocals on the album, as they work so well together with the professional sounding musicianship. Take Black Metal, melodies, and Death Metal and blend it all up then you’ll have “Stellar Stream Obscured”. The music is beautiful, vile, and brutal all in the same. “Stellar Streams Obscured” is a triumphantly diverse Death Metal album that brings a complete and competent sound. Sarcasm delivers on every facet musically. - One of the oldest still active extreme Metal bands from Sweden, with a huge Cult following worldwide. - Fits right in with other Cult bands as Necrophobic, Unanimated, Dawn, Eucharist and Dissection. Go bang your head to this one if you like Dissection, Unanimated, Dawn and Necrophobic. ..::TRACK-LIST::.. Chapter I: Terra Ingloria 1. Through The Crystal Portal 3:12 2. We Only Saw The Shadows Of Life 4:25 3. Ancient Visitors 8:18 4. The Spinning Tomb 3:39 Chapter II: Terra Vis 5. Obsidian Eyes 4:55 6. The Powers Of Suffering That Be 5:39 7. Apocalyptic Serenity 5:40 8. Let Us Descend 5:08 ..::OBSADA::.. Vocals - Heval Bozarslan Rhythm Guitar - Anders Eriksson Rhythm Guitar, Lead Guitar - Peter Laitinen Bass - Jonas Söder Drums - Alvaro Svanerö https://www.youtube.com/watch?v=s4V_pGOdjuk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-30 17:19:37
Rozmiar: 96.23 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Kto by pomyślał, że ekipa która w latach ’90 pozostawiła po sobie niewydany album i kompilację, nagle wróci i zacznie ciskać płytę za płytą, jak grom z jasnego nieba. Nie mogło to umknąć mojej uwadze, ale pierwszym materiałem, jaki byłem sobie w stanie sprawić, jest świeży, czwarty już album, Stellar Stream Obscured, wydany przez Hammerheart Records (oby zrobili re-edycję reszty ich dyskografii, wytwórnia ta ostatnimi czasy bardzo mi imponuje). Gdy popłynęły dźwięki pierwszego utworu, to troszeczkę się skrzywiłem, bo bałem się, że będzie to kolejny Melodyjny Death/Black w szwedzkim wydaniu. Na szczęście dla mnie, była to tylko zmyła, gdyż reszta płyty jest w zupełnie innym, lepszym tonie. Już następna kompozycja zbija z tropu, bo mimo iż wpływy Melo-Death’u dalej pozostają, to wchodzi melodyjność, jaką można spotkać w Doom/Death. Płyta w ogóle jest jakaś dziwna, bo poza wymienionymi czynnikami, przeplata się jeszcze niejednokrotnie masywne uderzenie gitar rodem ze starego Hypocrisy. Epicki, posępny, 8-minutowy „Ancient Visitors” najbardziej skupia sobie te wszystkie wyżej wymienione elementy. Dalej robi się już nieco lżej i bardziej skocznie, choć melodie dalej trzymają się formuły i uderzają w refleksyjny ton. Co ciekawe, im dalej w las, tym bardziej Black Metalowe tendencje zanikają i stopniowo ustępują typowo Death Metalowym. „The Spinning Tomb” brzmi jak jakiś odrzut ze starych czasów, bo nie tylko ma zupełnie odmienny wokal od reszty płyty, ale sama kompozycja przyjemnie pachnie starą old-schoolową stęchlizną. Przez to też odnosiłem nieraz wrażenie, jakbym słuchał holenderskiej produkcji zamiast szwedzkiej. Tekstowo mamy do czynienia z koncept-albumem. Rok 2095, post-apokaliptyczna przyszłość. Ludzie zostają nawiedzeni przez starożytnych kosmitów, którzy tłumaczą genezę homo sapiens. Ziemia okazuje się być więzieniem dla ludzi (a to ci nowina), a nadchodzące kataklizmy będą niemalże sądem ostatecznym dla świata. Dalej fabuła się gmatwa i nie będę spoilerował, kim się okazali kosmici, bo sam nie jestem pewien, czy dobrze zrozumiałem sens, ale paradoksy czasowe i odniesienia do obecnej sytuacji na świecie jak najbardziej się przewijają. Zapomniałbym wspomnieć o pojawiających się fortepianowych intrach w kilku utworach, oraz innych motywach quasi-symfonicznych. Od razu jednak uspokajam, że pojawienie się takowych ozdobników nie razi i dobrze wkomponowuje w całokształt. Zespół używa sobie swobodnie poszczególne elementy i żongluje ekstremalnością w zależności od potrzeby, co nadaje dużej wielowymiarowości muzyce. Kończący płytę „Let Us Descend” wraca do klimatów z początku płyty, robiąc należytą klamrę spinającą materiał i aż robi się żal, że zaledwie po 40 minutach jest to już koniec płyty. Na szczęście można puścić cały album od początku. Jest takie stare słowiańskie przysłowie – „jeśli spodziewasz się Melo-Death/Black, to dostaniesz ultra-retro Doom/Death z nutką Gothic Metalu, w skandynawsko-holenderskim sosem”. Co poniektórzy fani szwedzkiej ekstremy będą pewnie zawiedzeni, ale wszelkie braki w intensywności są nadrabiane atmosferyczną głębią i wyjątkowym klimatem. mutant Sarcasm is back! A return to the roots attack that takes their blazing Cosmic Death Metal unto a concept-based next level of insanity! Sarcasm has had a storied career. Originally formed in Sweden in 1987, Sarcasm would release blistering Death Metal throughout the early and mid-90’s. After a short-lived reunion in 1997, they would come back into the fold in 2015 with a new re-designed version of their lineup. Now they return with their new full-length album “Stellar Stream Obscured”. A concept-based album that is a journey. Managing to sound like their old selves, the bands launches a fine assault here featuring plenty of furious melodic rhythms alongside their traditional leanings. Although, they clearly have their ties in being an older Death Metal band, their sound still brings with it the youthful exuberance of newer Death Metal bands. They have this almost blackened style of Death Metal that cuts like a knife. The impressive guitar work is highlighted by the brutal blast beats and vile vocals emanating in every track. A surprising factor to their music is the slowing down of the tempo to offer up a more melodic sound. A lot of times the old school Death Metal bands seem to be stuck in their ways, but Sarcasm has implemented the more melodic sound to their brutal repertoire. One should appreciate the vile black metal styled vocals on the album, as they work so well together with the professional sounding musicianship. Take Black Metal, melodies, and Death Metal and blend it all up then you’ll have “Stellar Stream Obscured”. The music is beautiful, vile, and brutal all in the same. “Stellar Streams Obscured” is a triumphantly diverse Death Metal album that brings a complete and competent sound. Sarcasm delivers on every facet musically. - One of the oldest still active extreme Metal bands from Sweden, with a huge Cult following worldwide. - Fits right in with other Cult bands as Necrophobic, Unanimated, Dawn, Eucharist and Dissection. Go bang your head to this one if you like Dissection, Unanimated, Dawn and Necrophobic. ..::TRACK-LIST::.. Chapter I: Terra Ingloria 1. Through The Crystal Portal 3:12 2. We Only Saw The Shadows Of Life 4:25 3. Ancient Visitors 8:18 4. The Spinning Tomb 3:39 Chapter II: Terra Vis 5. Obsidian Eyes 4:55 6. The Powers Of Suffering That Be 5:39 7. Apocalyptic Serenity 5:40 8. Let Us Descend 5:08 ..::OBSADA::.. Vocals - Heval Bozarslan Rhythm Guitar - Anders Eriksson Rhythm Guitar, Lead Guitar - Peter Laitinen Bass - Jonas Söder Drums - Alvaro Svanerö https://www.youtube.com/watch?v=s4V_pGOdjuk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-30 17:14:59
Rozmiar: 308.82 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Gardenia to legenda rodzimej sceny nowofalowej przełomu 80. i 90., która przez kolejne dekady tworzyła i grała koncerty, niosąc w swej muzyce i tekstach werteryzm zimnej fali, psychodeliczne odloty i punkową szorstkość. Wydana w tym roku płyta Czarny Gotyk stanowi konsekwentne rozwinięcie obranej niegdyś stylistyki, skupiającej w sobie wszystkie ponure odcienie dekadenckich odmian rockowego grania. Gdy słucham najnowszego albumu, do głowy przychodzą mi takie nazwy jak Killing Joke, Siekiera, New Model Army, Klaus Mittfoch i Echo & The Bunnymen. Ale jednocześnie, choć w piosenkach Gardenii występuję pewne powinowactwo z ekstraklasą nowej fali (rozumianej szeroko), to należy oddać zespołowi, że obiera własny, swoisty kurs, momentami sięgający swym lotem mrocznego nieba. Przenikanie się z muzyką i tekstami kapeli nie jest zadaniem prostym, bo płyta Czarny Gotyk pozbawiona jest miłego dla ucha lukru, który niósłby jakieś pocieczenie. Depresja, samotność, śmierć, rozstanie – Gardenia nie rozpieszcza swoich słuchaczy, ale i też nie oszukuje, jak miewają w zwyczaju popowi wykonawcy. W otwierającym płytę utworze tytułowym mamy zgrzytliwy riff i jasną deklarację Radosława Nowaka, który wypranym ciepłych barw głosem śpiewa: Siostry miłosierdzia ubrane na czarno, pokazują mi przyszłość krwawą. Nie każdy zatem będzie gotowy na muzyczną i liryczną eskapadę, na którą kapela zaprasza, bo rejs z Gardenią po mglistej rzece niepokojących dźwięków, jest jak wyprawa do jądra ciemności. Muzycznie zaś mamy tutaj pełen przekrój przez klimaty typowe dla zimno falowych lat 80., ale podane w sposób szczery i wciąż aktualny. Znajdziemy zatem na Czarnym Gotyku punkowy brud i nieokrzesanie (Wszystko co mam, Ona odeszła czy Korytarz). Wciągają swą programową monotonią, psychodelicznym odlotem i wzniosłą atmosferą Jutro będzie za późno, Przy twoim łóżku i Chodzę po ruinach. Mroczno wybrzmiewa Psychodelia umierania, ale za sprawą klawiszowej partii niesie pewną lekkość oraz oddech. Na strychu zaskakuje wciągającą, posępną i bluesową formą kompozycji, a solo na saksofonie dodaje kompozycji klasy i sznytu. Smutna ballada Pytanie opiera się na partii fortepianu (choć nie zabrakło tu garażowych dźwięków gitary). Pulsujące Kim ty jesteś brzmi niezwykle przestrzennie i lekko (tutaj znowu odzywa się „nerwowy” saksofon), podobnie jak zamykający płytę Musi być coś więcej, w którym jednak pojawia się bardzo blada nadzieja: Musi być coś więcej niż jest, musi być coś jeszcze… Wszystko to składa się w spójny muzyczno-liryczny obraz, namalowany rozmaitymi odcieniami szarości. Piosenki na albumie są doskonale zaaranżowane: oszczędnie, bez zbędnych dźwięków, ale i nie ascetycznie, bo zespół pozwala sobie na liczne urozmaicenia. Dla niektórych będą to pejzaże nazbyt depresyjne, inni w konfrontacji z nimi odnajdą zaspokojenie dla mrocznych zakamarków duszy. Można odrzucić, można zbuntować się przeciwko tym piosenkom, albo wręcz przeciwnie - zakochać się w Czarnym Gotyku. Nie można jednak przejść obok bez jakiejkolwiek refleksji. Paweł Lach Gardenia zabiera słuchacza w czarno-białe pejzaże ponurych zaułków, pustych ulic przygniecionych ciężarem stalowych chmur i okrytych ciemnością korytarzy. Tak naprawdę "Czarny gotyk" to album, którym kultowy warszawski zespół obchodzi trzydziestolecie istnienia. Mało tego, nagrany został w klasycznym składzie i w moim odczuciu jest zarazem najlepszym, bo i najbardziej spójnym stylistycznie krążkiem Gardenii. Punkowy brud miesza się z chłodem zimnej fali, psychodelicznymi zakusami i hard rockową mocą, tworząc zwarty organizm. Takie połączenie New Model Army z Klaus Mitffoch, Siekierą i Neilem Youngiem. Niemniej już same gatunkowe szufladki pozwolą stwierdzić, że jest to muzyka ciężka percepcyjnie. To materiał depresyjny, ubrudzony błotem, pełen neuroz, pesymistyczny i pierwszorzędnie dołujący. Radosław Nowak swoim zachrypłym, szorstkim głosem melorecytuje przygnębiające teksty o stracie, rozpaczy, braku nadziei. Wystarczy zerknąć na wyrywki z pierwszych trzech utworów: "Siostry miłosierdzia // Ubrane na czarno // Chodzą w milczeniu // Pokazują marność" ("Czarny gotyk"), "Rzeczywistość jest jak egzekucja marzeń" ("Wszystko co mam"), "Psycholog mi radzi: masz po co żyć! ?? Ale ja mam to gdzieś" ("Jutro będzie za późno"). Teksty wręcz wypchane aforyzmami to bardzo mocna strona "Czarnego gotyku". Klimat budują brudne, bardzo charakterystyczne gitary Aleksandra Januszewskiego, który potrafi im nadać rock'n'rollowej motoryki. Absolutnie kapitalny jest bas Michała Zawadzkiego, fantastycznie zresztą brzmiący. Zimnofalową rytmikę utrzymuje Mariusz Radzikowski. Realizacja materiału jest jego olbrzymią zaletą - tu ukłony w stronę Mirosława Gila (gitarzysty Collage i Believe). "Czarny gotyk" jest jednak albumem chyba nieco przeciągniętym, zwyczajnie za długim. Zespół spokojnie mógł podarować sobie ze trzy-cztery kawałki, tym bardziej, że kilka utworów to kompozycje wręcz bliźniacze, to tak jakby słuchać w kółko tego samego numeru z innym tekstem. Na tle całości zdecydowanie wyróżnia się tytułowy, punkujący "Czarny gotyk", bluesująca "Psychodelia umierania", napędzany rock'n'rollową motoryką "Ona odeszła", na wpół akustyczny "Stoję na ulicy sam" czy hard rockowy "Obudziłem się". Mocnym punktem jest hipnotyzujący "Na strychu" z gitarową solówką Mirka Gila i porywającym saksofonem Karola Gołowacza, w którym czuć ducha Dicka Parry'ego. W zimnofalowych klimatach wytarzane są posępne "Chodzę po ruinach" i "Przy twoim łóżku", a bezwzględnie najlepsza jest szorstka ballada na bazie partii fortepianu, zatytułowana "Pytanie" i wszystko czego brakuje temu utworowi, to jakaś emocjonalna gitarowa solówka pełna podciągów i pisków. Album zamyka neurotyczny "Musi być coś więcej" z prowadzonymi w punkt partiami basu i saksofonu. Jest więc tych solidnych kawałków całkiem sporo. "Czarny gotyk" to dojrzała płyta facetów, którzy doskonale wiedzą co chcą przekazać i jakimi środkami. Brudne brzmienie idealnie obrazuje ponure teksty i depresyjny nastrój. Stylistyki punku, zimnej fali i psychodelii łączą się bezbłędnie w szary, depresyjny obraz. Gardenia nagrała przejmujący, posępny krążek. Grzegorz Bryk ..::TRACK-LIST::.. 1. Czarny Gotyk 2. Wszystko Co Mam 3. Jutro Będzie Za Późno 4. Psychodelia Umierania 5. Ona Odeszła 6. Stoję Na Ulicy Sam 7. Obudziłem Się 8. Na Strychu 9. Dobry Koniec 10. Chodzę Po Ruinach 11. Pytanie 12. Korytarz 13. Przy Twoim łóżku 14. Kim Ty Jesteś? 15. Musi Być Coś Więcej ..::OBSADA::.. Radosław Nowak - vocals Alek Januszewski - guitar Przemysław Wójcicki - bass Mariusz Radzikowski - drums https://www.youtube.com/watch?v=3uVqsCtBBHM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-30 16:37:13
Rozmiar: 135.50 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Gardenia to legenda rodzimej sceny nowofalowej przełomu 80. i 90., która przez kolejne dekady tworzyła i grała koncerty, niosąc w swej muzyce i tekstach werteryzm zimnej fali, psychodeliczne odloty i punkową szorstkość. Wydana w tym roku płyta Czarny Gotyk stanowi konsekwentne rozwinięcie obranej niegdyś stylistyki, skupiającej w sobie wszystkie ponure odcienie dekadenckich odmian rockowego grania. Gdy słucham najnowszego albumu, do głowy przychodzą mi takie nazwy jak Killing Joke, Siekiera, New Model Army, Klaus Mittfoch i Echo & The Bunnymen. Ale jednocześnie, choć w piosenkach Gardenii występuję pewne powinowactwo z ekstraklasą nowej fali (rozumianej szeroko), to należy oddać zespołowi, że obiera własny, swoisty kurs, momentami sięgający swym lotem mrocznego nieba. Przenikanie się z muzyką i tekstami kapeli nie jest zadaniem prostym, bo płyta Czarny Gotyk pozbawiona jest miłego dla ucha lukru, który niósłby jakieś pocieczenie. Depresja, samotność, śmierć, rozstanie – Gardenia nie rozpieszcza swoich słuchaczy, ale i też nie oszukuje, jak miewają w zwyczaju popowi wykonawcy. W otwierającym płytę utworze tytułowym mamy zgrzytliwy riff i jasną deklarację Radosława Nowaka, który wypranym ciepłych barw głosem śpiewa: Siostry miłosierdzia ubrane na czarno, pokazują mi przyszłość krwawą. Nie każdy zatem będzie gotowy na muzyczną i liryczną eskapadę, na którą kapela zaprasza, bo rejs z Gardenią po mglistej rzece niepokojących dźwięków, jest jak wyprawa do jądra ciemności. Muzycznie zaś mamy tutaj pełen przekrój przez klimaty typowe dla zimno falowych lat 80., ale podane w sposób szczery i wciąż aktualny. Znajdziemy zatem na Czarnym Gotyku punkowy brud i nieokrzesanie (Wszystko co mam, Ona odeszła czy Korytarz). Wciągają swą programową monotonią, psychodelicznym odlotem i wzniosłą atmosferą Jutro będzie za późno, Przy twoim łóżku i Chodzę po ruinach. Mroczno wybrzmiewa Psychodelia umierania, ale za sprawą klawiszowej partii niesie pewną lekkość oraz oddech. Na strychu zaskakuje wciągającą, posępną i bluesową formą kompozycji, a solo na saksofonie dodaje kompozycji klasy i sznytu. Smutna ballada Pytanie opiera się na partii fortepianu (choć nie zabrakło tu garażowych dźwięków gitary). Pulsujące Kim ty jesteś brzmi niezwykle przestrzennie i lekko (tutaj znowu odzywa się „nerwowy” saksofon), podobnie jak zamykający płytę Musi być coś więcej, w którym jednak pojawia się bardzo blada nadzieja: Musi być coś więcej niż jest, musi być coś jeszcze… Wszystko to składa się w spójny muzyczno-liryczny obraz, namalowany rozmaitymi odcieniami szarości. Piosenki na albumie są doskonale zaaranżowane: oszczędnie, bez zbędnych dźwięków, ale i nie ascetycznie, bo zespół pozwala sobie na liczne urozmaicenia. Dla niektórych będą to pejzaże nazbyt depresyjne, inni w konfrontacji z nimi odnajdą zaspokojenie dla mrocznych zakamarków duszy. Można odrzucić, można zbuntować się przeciwko tym piosenkom, albo wręcz przeciwnie - zakochać się w Czarnym Gotyku. Nie można jednak przejść obok bez jakiejkolwiek refleksji. Paweł Lach Gardenia zabiera słuchacza w czarno-białe pejzaże ponurych zaułków, pustych ulic przygniecionych ciężarem stalowych chmur i okrytych ciemnością korytarzy. Tak naprawdę "Czarny gotyk" to album, którym kultowy warszawski zespół obchodzi trzydziestolecie istnienia. Mało tego, nagrany został w klasycznym składzie i w moim odczuciu jest zarazem najlepszym, bo i najbardziej spójnym stylistycznie krążkiem Gardenii. Punkowy brud miesza się z chłodem zimnej fali, psychodelicznymi zakusami i hard rockową mocą, tworząc zwarty organizm. Takie połączenie New Model Army z Klaus Mitffoch, Siekierą i Neilem Youngiem. Niemniej już same gatunkowe szufladki pozwolą stwierdzić, że jest to muzyka ciężka percepcyjnie. To materiał depresyjny, ubrudzony błotem, pełen neuroz, pesymistyczny i pierwszorzędnie dołujący. Radosław Nowak swoim zachrypłym, szorstkim głosem melorecytuje przygnębiające teksty o stracie, rozpaczy, braku nadziei. Wystarczy zerknąć na wyrywki z pierwszych trzech utworów: "Siostry miłosierdzia // Ubrane na czarno // Chodzą w milczeniu // Pokazują marność" ("Czarny gotyk"), "Rzeczywistość jest jak egzekucja marzeń" ("Wszystko co mam"), "Psycholog mi radzi: masz po co żyć! ?? Ale ja mam to gdzieś" ("Jutro będzie za późno"). Teksty wręcz wypchane aforyzmami to bardzo mocna strona "Czarnego gotyku". Klimat budują brudne, bardzo charakterystyczne gitary Aleksandra Januszewskiego, który potrafi im nadać rock'n'rollowej motoryki. Absolutnie kapitalny jest bas Michała Zawadzkiego, fantastycznie zresztą brzmiący. Zimnofalową rytmikę utrzymuje Mariusz Radzikowski. Realizacja materiału jest jego olbrzymią zaletą - tu ukłony w stronę Mirosława Gila (gitarzysty Collage i Believe). "Czarny gotyk" jest jednak albumem chyba nieco przeciągniętym, zwyczajnie za długim. Zespół spokojnie mógł podarować sobie ze trzy-cztery kawałki, tym bardziej, że kilka utworów to kompozycje wręcz bliźniacze, to tak jakby słuchać w kółko tego samego numeru z innym tekstem. Na tle całości zdecydowanie wyróżnia się tytułowy, punkujący "Czarny gotyk", bluesująca "Psychodelia umierania", napędzany rock'n'rollową motoryką "Ona odeszła", na wpół akustyczny "Stoję na ulicy sam" czy hard rockowy "Obudziłem się". Mocnym punktem jest hipnotyzujący "Na strychu" z gitarową solówką Mirka Gila i porywającym saksofonem Karola Gołowacza, w którym czuć ducha Dicka Parry'ego. W zimnofalowych klimatach wytarzane są posępne "Chodzę po ruinach" i "Przy twoim łóżku", a bezwzględnie najlepsza jest szorstka ballada na bazie partii fortepianu, zatytułowana "Pytanie" i wszystko czego brakuje temu utworowi, to jakaś emocjonalna gitarowa solówka pełna podciągów i pisków. Album zamyka neurotyczny "Musi być coś więcej" z prowadzonymi w punkt partiami basu i saksofonu. Jest więc tych solidnych kawałków całkiem sporo. "Czarny gotyk" to dojrzała płyta facetów, którzy doskonale wiedzą co chcą przekazać i jakimi środkami. Brudne brzmienie idealnie obrazuje ponure teksty i depresyjny nastrój. Stylistyki punku, zimnej fali i psychodelii łączą się bezbłędnie w szary, depresyjny obraz. Gardenia nagrała przejmujący, posępny krążek. Grzegorz Bryk ..::TRACK-LIST::.. 1. Czarny Gotyk 2. Wszystko Co Mam 3. Jutro Będzie Za Późno 4. Psychodelia Umierania 5. Ona Odeszła 6. Stoję Na Ulicy Sam 7. Obudziłem Się 8. Na Strychu 9. Dobry Koniec 10. Chodzę Po Ruinach 11. Pytanie 12. Korytarz 13. Przy Twoim łóżku 14. Kim Ty Jesteś? 15. Musi Być Coś Więcej ..::OBSADA::.. Radosław Nowak - vocals Alek Januszewski - guitar Przemysław Wójcicki - bass Mariusz Radzikowski - drums https://www.youtube.com/watch?v=3uVqsCtBBHM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-30 16:34:05
Rozmiar: 412.95 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Cóż, jeden z najlepszych zespołów, jaki kiedykolwiek istniał! Szkoda, że tak krótko... Colosseum came together in 1968, the brainchild of virtuoso drummer Jon Hiseman and saxophonist Dick Heckstall-Smith (who had played together in the Graham Bond Organisation and John Mayall’s Bluesbreakers). Teaming with bass guitarist Tony Reeves and keyboard player Dave Greenslade, the line-up of the band was completed with the recruitment of guitarist and vocalist James Litherland. Their debut album, “Those About to Die Salute You” was was one of the first successful attempts to fuse Jazz, Blues and Rock reaching number 15 on the UK album chart. Their second album, “Valentyne Suite,” was the first release on the Progressive Vertigo imprint and spent nine weeks on the UK album chart, peaking at number 15. The album’s focal point was the three part “Valentyne Suite” which earned the band critical praise and is now regarded as a milestone in early Progressive Rock. In the USA and Canada the album appeared in different form in 1970 as “The Grass is Greener” remixed and featuring new member Dave “Clem” Clempson (guitar, vocals), who replaced James Litherland in the group. The album also featured a series of songs unreleased in the UK. Released on the Vertigo in December 1970, “Daughter of Time” heralded another line-up change within the group, featuring new recruits Mark Clarke (bass) and the distinctive lead vocalist Chris Farlowe. The album spent five weeks in UK Top 30. A series of UK concerts were recorded in 1971 and were issued in June of that year as the double LP “ Colosseum Live,” a UK Top 20 hit. Colosseum dis-banded in October 1971, but were to reform in 1994. This Esoteric Recordings release also features studio bonus tracks and an additional CD of further live recordings from 1971. - 6xCD BOXED SET CELEBRATING THE WORK OF COLOSSEUM RECORDED BETWEEN 1968 AND 1971. - A REMASTERED SET INCLUDING THE ALBUMS ‘THOSE ABOUT TO DIE SALUTE YOU’, ‘VALENTYNE SUITE’, ‘THE GRASS IS GREENER’, ‘DAUGHTER OF TIME’ AND ‘COLOSSEUM LIVE’ PLUS AN ADDITIONAL 12 BONUS TRACKS DRAWN FROM STUDIO SESSIONS AND LIVE RECORDINGS. - INCLUDES AN ILLUSTRATED BOOK WITH ESSAY. - COVERAGE ON ALL SPECIALIST AND NATIONAL RADIO, REVIEWS IN UNCUT, MOJO, RECORD COLLECTOR AND CLASSIC ROCK MAGAZINES AND ALL PRESS, RELEVANT WEBSITES AND FANZINES. JACOPO VIGEZZI ..::TRACK-LIST::.. CD 6 - Live Recordings 1971: 1. Rope Ladder to the Moon (live Brighton 1971) 2. Skellington (live Brighton 1971) 3. I Can't Live Without You/Time Machine/The Machine Demands a Sacrifice (live Manchester University 1971) 4. Stormy Monday Blues (live Bristol University 1971) 5. The Valentyne Suite (live Manchester University 1971) a. January's Search b. Theme Two- February's Valentyne c. Theme Three/The Grass is Always Greener https://www.youtube.com/watch?v=lYuanaH7ayE SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-30 16:02:23
Rozmiar: 170.74 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Cóż, jeden z najlepszych zespołów, jaki kiedykolwiek istniał! Szkoda, że tak krótko... Colosseum came together in 1968, the brainchild of virtuoso drummer Jon Hiseman and saxophonist Dick Heckstall-Smith (who had played together in the Graham Bond Organisation and John Mayall’s Bluesbreakers). Teaming with bass guitarist Tony Reeves and keyboard player Dave Greenslade, the line-up of the band was completed with the recruitment of guitarist and vocalist James Litherland. Their debut album, “Those About to Die Salute You” was was one of the first successful attempts to fuse Jazz, Blues and Rock reaching number 15 on the UK album chart. Their second album, “Valentyne Suite,” was the first release on the Progressive Vertigo imprint and spent nine weeks on the UK album chart, peaking at number 15. The album’s focal point was the three part “Valentyne Suite” which earned the band critical praise and is now regarded as a milestone in early Progressive Rock. In the USA and Canada the album appeared in different form in 1970 as “The Grass is Greener” remixed and featuring new member Dave “Clem” Clempson (guitar, vocals), who replaced James Litherland in the group. The album also featured a series of songs unreleased in the UK. Released on the Vertigo in December 1970, “Daughter of Time” heralded another line-up change within the group, featuring new recruits Mark Clarke (bass) and the distinctive lead vocalist Chris Farlowe. The album spent five weeks in UK Top 30. A series of UK concerts were recorded in 1971 and were issued in June of that year as the double LP “ Colosseum Live,” a UK Top 20 hit. Colosseum dis-banded in October 1971, but were to reform in 1994. This Esoteric Recordings release also features studio bonus tracks and an additional CD of further live recordings from 1971. - 6xCD BOXED SET CELEBRATING THE WORK OF COLOSSEUM RECORDED BETWEEN 1968 AND 1971. - A REMASTERED SET INCLUDING THE ALBUMS ‘THOSE ABOUT TO DIE SALUTE YOU’, ‘VALENTYNE SUITE’, ‘THE GRASS IS GREENER’, ‘DAUGHTER OF TIME’ AND ‘COLOSSEUM LIVE’ PLUS AN ADDITIONAL 12 BONUS TRACKS DRAWN FROM STUDIO SESSIONS AND LIVE RECORDINGS. - INCLUDES AN ILLUSTRATED BOOK WITH ESSAY. - COVERAGE ON ALL SPECIALIST AND NATIONAL RADIO, REVIEWS IN UNCUT, MOJO, RECORD COLLECTOR AND CLASSIC ROCK MAGAZINES AND ALL PRESS, RELEVANT WEBSITES AND FANZINES. JACOPO VIGEZZI ..::TRACK-LIST::.. CD 6 - Live Recordings 1971: 1. Rope Ladder to the Moon (live Brighton 1971) 2. Skellington (live Brighton 1971) 3. I Can't Live Without You/Time Machine/The Machine Demands a Sacrifice (live Manchester University 1971) 4. Stormy Monday Blues (live Bristol University 1971) 5. The Valentyne Suite (live Manchester University 1971) a. January's Search b. Theme Two- February's Valentyne c. Theme Three/The Grass is Always Greener https://www.youtube.com/watch?v=lYuanaH7ayE SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-30 15:58:11
Rozmiar: 453.69 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Whilst the nascent “New Wave Of British Heavy Metal” movement of the late 1970s and early 1980s was raging just across the English Channel, spearheaded by debuts from the likes of Iron Maiden, Saxon and Angel Witch, and in part inspired by well-established bands such as Motorhead and Judas Priest, Belgium was fomenting its own highly influential rock and metal scene. At its forefront was Belgian heavy metal group Killer. A power trio founded in 1980 around lead guitarist and vocalist Paul Van Camp, joined by Fat Leo on drums and Spooky on bass guitar and vocals, Killer released their debut “Ready For Hell” on WEA Records, soon finding a cult following at home and abroad. Hailed, not unreasonably, as Belgium’s Motorhead, “Ready For Hell” can sit proudly alongside any NWOBHM debuts of the era, and would in turn be a major influence a few years later on the burgeoning thrash metal of Metallica, Megadeth and Slayer in the early 80s. The bonus tracks on CD1 are ‘From Nine To Five’, ‘Too Wild To Tame’, ‘Crazy Circus’ and ‘Chinese Woman’. At the end of 1981, Fat Leo was replaced on drums by Double Bear for 1982’s “Wall Of Sound” LP, which saw Killer making a greater impact beyond Belgium, becoming a popular fixture on European festival bills. The bonus track on “Walls Of Sound” is the self-explanatory ‘Walls Of Hell’. Killer’s management formed the highly influential metal label Mausoleum Records, and unsurprisingly, Killer were a perfect fit for the label, recording the “Shockwaves” LP. Mausoleum would also launch cult Belgian bands such as Ostrogoth, Crossfire, Danger, FN Guns, and Lions Pride, as well as non-Belgian acts Wildfire, Faithful Breath and Warlock, all becoming highly collectable releases. The bonus tracks on “Shockwaves” demonstrate what Killer did best with live versions of ‘Shock Waves’, ‘Scarecrow’, ‘In The Name Of The Law’ and ‘Kleptomania’. Although the band disbanded in early 1987, with Paul Van Camp releasing his self-titled solo debut the same year, thankfully Spooky and Shorty decided to start Killer again in 1989, but with new drummer Rudy Simmons and a second guitar player, Jan Van Springel. Their fourth album, “Fatal Attraction”, was recorded in Germany and released by Mausoleum Records in 1990, with the band focussing and capitalizing on their popularity in Germany. Once again, unfortunately, partly due to the growing popularity of grunge, Killer decided to call it a day in 1991, which is where this 4CD collection ends. Killer would, of course, reform later in the decade, and were proud to release their seventh album, “Monsters Of Rock” in 2015, in time to commemorate the band’s 35th Anniversary. But that’s another story... FOR FANS OF: MOTORHEAD / ACID / NEW WAVE OF BRITISH HEAVY METAL ..::TRACK-LIST::.. CD 4 - Fatal Attraction (1990): 1. Middle Age 3:47 2. Fatal Attraction 3:56 3. Break Down The Wall 3:40 4. Steel Meets Steel 5:20 5. Kick On Your Ass 3:41 6. Lift Me Up 4:48 7. Highway Killers 3:37 8. Hibernation 4:06 9. Evil On The Road 3:35 10. I'm On Fire 5:20 ..::OBSADA::.. Lead Guitar - Jan van Springel Lead Guitar, Lead Vocals, Backing Vocals, Producer - Shorty Bass Guitar, Lead Vocals, Backing Vocals, Producer - Spooky Drums - Rudy 'Puppy' Simons https://www.youtube.com/watch?v=LCjSb9v2bQo SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-29 18:11:54
Rozmiar: 97.86 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Whilst the nascent “New Wave Of British Heavy Metal” movement of the late 1970s and early 1980s was raging just across the English Channel, spearheaded by debuts from the likes of Iron Maiden, Saxon and Angel Witch, and in part inspired by well-established bands such as Motorhead and Judas Priest, Belgium was fomenting its own highly influential rock and metal scene. At its forefront was Belgian heavy metal group Killer. A power trio founded in 1980 around lead guitarist and vocalist Paul Van Camp, joined by Fat Leo on drums and Spooky on bass guitar and vocals, Killer released their debut “Ready For Hell” on WEA Records, soon finding a cult following at home and abroad. Hailed, not unreasonably, as Belgium’s Motorhead, “Ready For Hell” can sit proudly alongside any NWOBHM debuts of the era, and would in turn be a major influence a few years later on the burgeoning thrash metal of Metallica, Megadeth and Slayer in the early 80s. The bonus tracks on CD1 are ‘From Nine To Five’, ‘Too Wild To Tame’, ‘Crazy Circus’ and ‘Chinese Woman’. At the end of 1981, Fat Leo was replaced on drums by Double Bear for 1982’s “Wall Of Sound” LP, which saw Killer making a greater impact beyond Belgium, becoming a popular fixture on European festival bills. The bonus track on “Walls Of Sound” is the self-explanatory ‘Walls Of Hell’. Killer’s management formed the highly influential metal label Mausoleum Records, and unsurprisingly, Killer were a perfect fit for the label, recording the “Shockwaves” LP. Mausoleum would also launch cult Belgian bands such as Ostrogoth, Crossfire, Danger, FN Guns, and Lions Pride, as well as non-Belgian acts Wildfire, Faithful Breath and Warlock, all becoming highly collectable releases. The bonus tracks on “Shockwaves” demonstrate what Killer did best with live versions of ‘Shock Waves’, ‘Scarecrow’, ‘In The Name Of The Law’ and ‘Kleptomania’. Although the band disbanded in early 1987, with Paul Van Camp releasing his self-titled solo debut the same year, thankfully Spooky and Shorty decided to start Killer again in 1989, but with new drummer Rudy Simmons and a second guitar player, Jan Van Springel. Their fourth album, “Fatal Attraction”, was recorded in Germany and released by Mausoleum Records in 1990, with the band focussing and capitalizing on their popularity in Germany. Once again, unfortunately, partly due to the growing popularity of grunge, Killer decided to call it a day in 1991, which is where this 4CD collection ends. Killer would, of course, reform later in the decade, and were proud to release their seventh album, “Monsters Of Rock” in 2015, in time to commemorate the band’s 35th Anniversary. But that’s another story... FOR FANS OF: MOTORHEAD / ACID / NEW WAVE OF BRITISH HEAVY METAL ..::TRACK-LIST::.. CD 4 - Fatal Attraction (1990): 1. Middle Age 3:47 2. Fatal Attraction 3:56 3. Break Down The Wall 3:40 4. Steel Meets Steel 5:20 5. Kick On Your Ass 3:41 6. Lift Me Up 4:48 7. Highway Killers 3:37 8. Hibernation 4:06 9. Evil On The Road 3:35 10. I'm On Fire 5:20 ..::OBSADA::.. Lead Guitar - Jan van Springel Lead Guitar, Lead Vocals, Backing Vocals, Producer - Shorty Bass Guitar, Lead Vocals, Backing Vocals, Producer - Spooky Drums - Rudy 'Puppy' Simons https://www.youtube.com/watch?v=LCjSb9v2bQo SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-29 18:07:55
Rozmiar: 301.23 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. PARRICIDE powstał w 1990 roku po rozpadzie dwóch lokalnych zespołów żeby grać death metal. W tym samym roku zagrał pierwszy koncert, a w 1992 zarejestrował pierwszy materiał - „Rehearsal Tape’92”. Przyjęcie materiału było dobre, pojawiły się pozytywne recenzje w podziemnej prasie, pierwsze wywiady i sporo propozycji koncertowych. Po pierwszej zmianie składu w 1997 roku muzyka zespołu zaczęła ewoluować z klasycznej postaci w stronę brutalnego death metalu, a po 2002 roku zespół zaczął dodawać elementy grind core’owe. Zaczął się wtedy najlepszy okres dla zespołu, zespół zagrał wiele koncertów, festiwali i kilkanaście tras krajowych i zagranicznych w doskonałym towarzystwie, w 2015 roku zespół zakończył działalność tuż po wydaniu 6-tej dużej płyty. „After The Funeral” to podwójne ekskluzywne wydawnictwo kompilacyjne wydane przez Selfmadegod Records. Zawiera stare piosenki z początku działalności nagrane ponownie w hołdzie dla złotej ery death metalu lat 90-tych i jako ukłon w stronę pierwszego składu PARRICIDE oraz by usłyszeć je w dobrym brzmieniu. W latach, w których były rejestrowane nie było szansy na dobre brzmienie. Materiał powstał dzięki pomocy przyjaciół z różnych kapel. Wielkie dzięki i szacunek dla nich. ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. Disturbing Thoughts - from 'REHEARSAL TAPE'92' MC - 1992 2. Hidden Truth - from 'REHEARSAL TAPE'92' MC - 1992 3. Mentally Insane - from 'UNNAILED' MC - 1993 4. Drown In Misery - from 'UNNAILED' MC - 1993 5. Nothing To Be Said - from 'FASCINATION OF INDIFFERENCE' MC - 1994 6. Beyond All This - from 'FASCINATION OF INDIFFERENCE' MC - 1994 7. I Am Cursed - from 'ACCUSTOMED TO ILLUSION' MC - 1996 8. Seclusion - from 'ACCUSTOMED TO ILLUSION' MC - 1996 CD 2: 1. Conditional Infinity - from 'CRUDE' CD - 1997 2. Nothing Twice - from "CRUDE' CD - 1997 3. Narrow - Minded - from 'CRUDE' CD - 1997 4. Mad Arrives - from 'CRUDE' CD - 1997 5. Indignation - from 'CRUDE' CD - 1997 6. Pandemic Destruction - from 'CRUDE' CD - 1997 7. Intoxicating Despair - from 'CRUDE' CD - 1997 8. Deceived - from 'CRUDE' CD - 1997 9. Lofty Rhetoric - from 'CRUDE' CD - 1997 ..::OBSADA::.. Bartłomiej 'Bruno' Waruszewski - vocals Tadeusz Jankowski - guitar Michał 'Stoker' Stopa - guitar Michał Kaszczyszyn - guitar Piotr Sabarański - guitar/bass Hubert Sarek - drums https://www.youtube.com/watch?v=ZJ1532LkQX0 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-29 17:39:41
Rozmiar: 165.73 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. PARRICIDE powstał w 1990 roku po rozpadzie dwóch lokalnych zespołów żeby grać death metal. W tym samym roku zagrał pierwszy koncert, a w 1992 zarejestrował pierwszy materiał - „Rehearsal Tape’92”. Przyjęcie materiału było dobre, pojawiły się pozytywne recenzje w podziemnej prasie, pierwsze wywiady i sporo propozycji koncertowych. Po pierwszej zmianie składu w 1997 roku muzyka zespołu zaczęła ewoluować z klasycznej postaci w stronę brutalnego death metalu, a po 2002 roku zespół zaczął dodawać elementy grind core’owe. Zaczął się wtedy najlepszy okres dla zespołu, zespół zagrał wiele koncertów, festiwali i kilkanaście tras krajowych i zagranicznych w doskonałym towarzystwie, w 2015 roku zespół zakończył działalność tuż po wydaniu 6-tej dużej płyty. „After The Funeral” to podwójne ekskluzywne wydawnictwo kompilacyjne wydane przez Selfmadegod Records. Zawiera stare piosenki z początku działalności nagrane ponownie w hołdzie dla złotej ery death metalu lat 90-tych i jako ukłon w stronę pierwszego składu PARRICIDE oraz by usłyszeć je w dobrym brzmieniu. W latach, w których były rejestrowane nie było szansy na dobre brzmienie. Materiał powstał dzięki pomocy przyjaciół z różnych kapel. Wielkie dzięki i szacunek dla nich. ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. Disturbing Thoughts - from 'REHEARSAL TAPE'92' MC - 1992 2. Hidden Truth - from 'REHEARSAL TAPE'92' MC - 1992 3. Mentally Insane - from 'UNNAILED' MC - 1993 4. Drown In Misery - from 'UNNAILED' MC - 1993 5. Nothing To Be Said - from 'FASCINATION OF INDIFFERENCE' MC - 1994 6. Beyond All This - from 'FASCINATION OF INDIFFERENCE' MC - 1994 7. I Am Cursed - from 'ACCUSTOMED TO ILLUSION' MC - 1996 8. Seclusion - from 'ACCUSTOMED TO ILLUSION' MC - 1996 CD 2: 1. Conditional Infinity - from 'CRUDE' CD - 1997 2. Nothing Twice - from "CRUDE' CD - 1997 3. Narrow - Minded - from 'CRUDE' CD - 1997 4. Mad Arrives - from 'CRUDE' CD - 1997 5. Indignation - from 'CRUDE' CD - 1997 6. Pandemic Destruction - from 'CRUDE' CD - 1997 7. Intoxicating Despair - from 'CRUDE' CD - 1997 8. Deceived - from 'CRUDE' CD - 1997 9. Lofty Rhetoric - from 'CRUDE' CD - 1997 ..::OBSADA::.. Bartłomiej 'Bruno' Waruszewski - vocals Tadeusz Jankowski - guitar Michał 'Stoker' Stopa - guitar Michał Kaszczyszyn - guitar Piotr Sabarański - guitar/bass Hubert Sarek - drums https://www.youtube.com/watch?v=ZJ1532LkQX0 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-29 17:34:46
Rozmiar: 509.06 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Dzięki Vitus!!! ..::OPIS::.. Celebrating the 20th anniversary of the Crescendo Festival, this performance was captured on August 18th 2018 in Saint Palais Sur Mer, France. This Blu-Ray will include a hi-res stereo and 5.1 mix of the concert as well as a 5.1 mix of their studio album “THE FOLD”. It's following the invitation to the Crescendo festival in France that Karcius decided to record and write their last album "The Fold" who is played entirely here. The live show is the best way to promote your album for all bands. The sound of Karcius has evolved over the years. If the first albums were recorded like sketches of improvised music exploring many styles of music, "The Fold" is the new sound of the band that had a more clear idea of what kind of music they wanted to create. Sebastien L'esperance guitarist and producer has been listening to plenty of metal recently and wanted that heavier sound in the new album leaving the Jazz style of the past behind. If the dark atmosphere of the new album is present here on this live show, half of the show contains songs from "The First Day" and "Episodes" which gives some lighter material to digest. The song "Incident" brings some lighter mood with his Caribbean flavor to change the pace and mood of the first 3 tracks. There are some instrumental songs with their past Jazz influence, and the last one "Purple King" is on the heavier side of things. We can appreciate the talent of every musician here including the drummer. The highlight song for me is "Hardwired" with his groovy beat and the mean vocals. The concert has been mixed in surround nicely and the new album as well. rdtprog ..::TRACK-LIST::.. 1. Absence Of Light 10:03 2. Something 6:29 3. Hardwired 6:23 4. Incident 10:48 5. Water 8:25 6. Hypnotic 8:21 7. Sol 8:41 8. Goodbye 10:09 9. Burning My Dreams 7:29 10. The Fold 7:57 11. Purple King 9:35 The Fold 12. Studio Album 5.1 Mix 45:42 ..::OBSADA::.. Guitar [Guitars], Mixed By - Simon L'Espérance Keyboards, Acoustic Guitar, Backing Vocals - Sébastien Cloutier Bass, Vocals, Directed By - Sylvain Auclair Drums, Sequenced By [Sequencing], Mixed By - Thomas Brodeur https://www.youtube.com/watch?v=DCHSX4n_W7k SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-29 16:52:35
Rozmiar: 23.14 GB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Jest początek roku „nieparzystego” zatem będzińska formacja proAge wydaje swój nowy album. Powoli staje się już to tradycją. Tak było w roku 2017 („Odmienny stan rzeczywistości”) i w 2019 („MPD”), zatem i 2021. nie może być gorszy i oto do naszych rąk trafia trzecia długogrająca propozycja grupy, zatytułowania „4. wymiar”. Tytuł nawiązuje poniekąd do pierwszej formacji, w jakiej występowali w latach 80. Arek Grybek, Marcin Kwiecień i Mariusz Filosek – Czwarty Wymiar. Grupa ta zawiesiła działalność w roku 1990., by powrócić… 18 lat później, a po kolejnych dwóch latach zmienić nazwę na obecną. Z trzech wymienionych muzyków w składzie pozostał tylko wokalista, autor tekstów, manager i główny motor napędowy – Filosek. Kwiecień grał na pierwszym minialbumie sygnowanym nazwą proAge („Szary szkielet drzew” (2011)), Grybek natomiast zrezygnował ze stanowiska perkusisty po zakończeniu serii koncertów promujących „MPD”. Nowym bębniarzem został Bogdan Mikrut, a do składu dołączył też saksofonista Mariusz Rutka. Ponadto swoje ścieżki nagrali znani z wcześniejszych albumów Roman Simiński – bas, Sławomir Jelonek – gitary, Krzysztof Walczyk – instrumenty klawiszowe oraz wspomniany Mariusz Filosek – śpiew. Oczywiście tytuł albumu to nie tylko ukłon w stronę (pre)historii zespołu, ale przede wszystkim odnosi się do motywu przewodniego tekstów, czyli czasu. Jak możemy przeczytać w materiałach promocyjnych, „4. wymiar” nie jest koncept-albumem, a temat przewodni przewija się w poszczególnych utworach w sposób niejednokrotnie zawoalowany. 57 minut materiału zostało podzielonych na 6 ścieżek, z czego 5 to zwarte formy, a ostatnia to zdecydowanie najbardziej rozbudowane nagranie w historii grupy. Zaczyna się dość ostro za sprawą tnących ciszę riffów gitary, na tle których Walczyk czaruje nas swoimi syntezatorowo – organowymi zagrywkami. „System” opowiada o próbie odnalezienia się w dzisiejszym świecie i zachowania własnej tożsamości: „Kiedy wreszcie spróbuję wyrwać się Z tej iluzji percepcji, fałszu tchnień Będę żył według własnych prostych chceń Żaden system nie znajdzie nigdy mnie Bo nie jestem binarny od lat Tworzę życie, nie kopie bez wad Jeden dziewięć sześć dziewięć to ja Sterowaniem zajmuję się sam”. Jako drugi otrzymujemy przebojowy „W cieniu izolacji”, do którego powstał teledysk nagrany w trakcie pandemicznej izolacji. Po tych dwóch dynamicznych propozycjach, trzecia zatytułowana „Człowiek z wysokiego zamku” przynosi początkowo nieco wytchnienia. Po raz pierwszy słyszymy tu saksofon Rutki na tle basowej figury Simińskiego. Tym razem klawisze są bardziej schowane budując wraz z gitarą lekko ambientowe tło. Z czasem utwór przyspiesza, a Walczyk prezentuje swoje niebanalne umiejętności w kreowaniu syntezatorowych melodii. Końcówka tego ośmiominutowego utworu to ponowne wyciszenie i okazja do wykazania się saksofoniście. W tekście Filosek przedstawia rozważania na temat tego, co by było gdybyśmy mogli sprawować władzę nad czasem i jaki miałoby to wpływ na innych: „Jeśli to byłbym ja, co całować cię chciał Jeśli to byłbym ja, zmieniłbym zdarzeń bieg Jestem dla was ciszą, ja to wiem Ja wypełniam obraz tłem, będzie tak jak chcę Wszyscy ludzie ślepo wierzą, że Mają wolną wolę i wiedzą co i gdzie Obserwuję każdy drobny ruch Bez patrzenia widzę to, kto dziś wygra rok, kto dostanie dwa, możesz to być ty albo żaden z was”. Tak przechodzimy do najkrótszej w zestawie piosenki, a właściwie ballady „Sensorium”, w której słyszymy jedynie śpiew, linię basu oraz dźwięki fletu, którymi raczy nas, występująca tu gościnnie Małgorzata Łydka. Oniryczny podkład współgra z delikatnym wokalem. Pominę na chwilę ścieżkę numer 5 i przejdę do finału w postaci siedmiominutowej „Wyspy czasu”. To kolejny bardziej dynamiczny utwór, z interesująco pulsującym basem, różnorodnymi partiami syntezatorów, Hammondów czy też gitar. Naprawdę mnóstwo się tu dzieje, mamy i metalowy riff w refrenie, i ciekawy gitarowy motyw pojawiający się w kilku miejscach, a wszystko to okraszone świetnymi zagrywkami Walczyka. Do tego dochodzi kolejny ciekawy tekst o czasie i zagubieniu się w nim: „Czasem nocą zegar chodzi w tył, Bywam w czasach w których nie chcę być Nikt mnie nie zna i ja też, nie znam ludzi, wiem Rzuciłem kamień zniknął tak jak zwykle ja Wehikuł czasu, to mój dom a zegar pędzi Dlatego jestem podróżnikiem bez imienia Dlatego jestem zegarmistrzem bez natchnienia”. Swoją obecność zaznaczył tu także realizator nagrań, świetny gitarzysta, na co dzień grający w grupach Osada Vida oraz (wraz z Walczykiem) w Brain Connect – Jan Mitoraj. Serwuje nam tu fantastyczne i bardzo charakterystyczne solo na gitarze. Wszystko to składa się na wyśmienite zakończenie albumu. Wróćmy jeszcze do pominiętego w opisie nagrania. Zespół do tej pory prezentował raczej zwarte formy. Co prawda często wykraczały one poza rozmiar 3-4-minutowej piosenki, ale raczej nie rozciągał zbytnio swoich utworów. Dość napisać, że jedynie raz ich nagranie przekroczyło granicę 10 minut („Owładnięcie” z „MPD”). Za to teraz poprawili ten wynik proponując nam prawie 29-minutową, trzyczęściową suitę „4th Dimension”. Wcześniejsze albumy wydawane były w wersjach z tekstami śpiewanymi w języku polskim i angielskim. Tym razem zespół odszedł od tej formuły i zaproponował wersję hybrydową – pół płyty po polsku, pół po angielsku, z czego anglojęzyczny tekst wypełnił tylko jeden utwór, ale za to zdecydowanie najdłuższy w dotychczasowej karierze grupy. Takie rozwiązanie to efekt kompromisu, do jakiego doszli muzycy, z których część opowiadała się za polskojęzyczną płytą, natomiast druga optowała za bardziej uniwersalnym angielskim. Współautorem tekstu jest tu Mike Kwiecień, który wcześniej wspomógł Filoska współtworząc warstwę liryczną albumu „Different state of reality”. Serwując nam taki ogrom muzyki zespół musiał się wspiąć na wyżyny swych umiejętności, by nie zanudzić słuchacza. I przyznaję, że wyszedł z tego zadania obronną ręką. Co rusz zmienia tempo serwując nam całą paletę progrockowo – hardrockowych barw. Jest i miejsce dla soczystego basu, różnego rodzaju klawiszowych popisów, zarówno na pianinie, syntezatorach czy też Hammondach. Gitarzysta raz sięga po akustyka, innym razem wycina ostry riff, by po chwili zaskoczyć nas pięknym fragmentem w stylu Gilmoura czy Latimera. Do tego dochodzą fragmenty gdzie swoimi umiejętnościami może wykazać się Rutka, a jego gra na saksofonie dodaje kompozycji jazzowego klimatu. Mało? Mniej więcej w połowie utworu swoją szansę dostaje też Mikrut, który raczy nas perkusyjnym solem. Rzadki to zabieg, by w studyjnym nagraniu zostawić miejsce pałkarzowi na zaprezentowanie swoich umiejętności w taki sposób, ale w sumie, czemu nie? Jakby tego było mało po tym popisie dostajemy pełną ognia bitwę gitarowo-klawiszowo-saksofonową, po której ponownie mamy wyciszenie i do głosu dochodzi… flet. No i mamy jeszcze bardzo piękne zakończenie z piękną syntezatorową melodią Zatem widać, że grupa bardzo dobrze przygotowała się, by słuchacz nie czuł się przez ani chwilę znużony. Można się jedynie przyczepić, że nie zdecydowano się na polski tekst, bo angielski burzy tu nieco odbiór albumu jako całości. Warto dodać, że proAge zdecydowali się nakręcić do tego utworu teledysk w Pałacu Kultury Zagłębia w Dąbrowie Górniczej, by przypomnieć jak się prezentują w swoim naturalnym środowisku, jakim jest scena. Zachwycałem się dotychczas instrumentalnymi popisami muzyków, pora więc poświęcić kilka słów wokalowi. Mariusz Filosek nie dysponuje jakimiś wielkimi możliwościami głosowymi, z czego dobrze zdaje sobie sprawę (polecam przeczytanie krótkiego bio na stronie zespołu), niemniej na tym albumie zaprezentował się z jak najlepszej strony. Mniej tu quasi-teatralnych popisów, które fajnie sprawdzają się na żywo (a Filosek to prawdziwe sceniczne zwierzę), niekoniecznie jednak zachwycają w nagraniach studyjnych. Ponadto na albumie „4. wymiar” udało się znaleźć odpowiedni balans pomiędzy instrumentalnymi partiami i warstwą liryczną, przez co nie jest on przegadany. A jeśli dodamy do tego również charakterystyczne, niebanalne teksty, w których więcej jest miejsca na metafory niż dosłowność (jak czytamy w materiałach promocyjnych: pomagają zrozumieć czym jest kubek kawy w nieodpowiednim momencie i co to w ogóle znaczy nieodpowiedni moment?), to otrzymamy najbardziej dopracowany wokalnie album Zagłębiaków. Rok 2021 rozpoczyna się całkiem udanie przynosząc nam najbardziej dojrzałą propozycję w dotychczasowej, już dość długiej, karierze proAge. Grupa kontynuuje podróż ścieżką zapoczątkowaną na albumie „MPD” i dalej rozwija swój hardrockowo-progresywny styl dołączając do niego elementy jazzu, oddając do naszych rąk ze wszelkich miar udane dzieło. Świetnie napisane, zagrane i zrealizowane (jest to pierwszy pełnowymiarowy album nagrany w mikołowskim Epicentrum Studio). I choć to dopiero początek roku, to śmiem przypuszczać, że „4. wymiar” zagości w czołówce moich ulubionych wydawnictw na jego koniec. Płyta wydana została w pięknym digipacku z najbardziej stonowaną okładką w dotychczasowej dyskografii autorstwa Kasi Król, z nowym, bardziej nowoczesnym logo. W odróżnieniu od wcześniejszych pełnowymiarowych płyt, które miały znaczek krakowskiego Lynx Music, tym razem muzycy zdecydowali się na samodzielne wydanie krążka. Premiera 29 stycznia. Tomasz Dudkowski Gdy w 2017 roku, po latach grania, będzińska formacja proAge zadebiutowała pełnowymiarowym albumem Odmienny stan rzeczywistości lekko powątpiewałem w przyszłość zespołu. Niesłusznie, bowiem od tego czasu grupa nabrała rozpędu i po wydanym w ubiegłym roku MPD, w styczniu 2021 roku światło dzienne ujrzy kolejne dzieło formacji Mariusza Filoska. 4 wymiar to niespełna godzina muzyki wpisana w tylko sześć kompozycji. Tym razem artyści nie zdecydowali się wydawać – jak to miało miejsce w przypadku dwóch ostatnich płyt – dwóch krążków z różnymi wersjami językowymi. Tu poszli na kompromis nagrywając połowę albumu w naszym ojczystym języku, drugą w języku Szekspira. Ta „druga połowa” to tak naprawdę jeden utwór - chyba najdłuższy w historii grupy - prawie 29-minutowa tytułowa suita 4th Dimension. Kompozycja w zasadzie idealnie oddaje obraz aktualnej muzycznej wizji zespołu. To granie silnie osadzone w rocku progresywnym wykorzystujące jego wielowątkowość i różnorodność. Utwór iskrzy motywami, ma też, po dziesięciu minutach, klimatyczne i przestrzenne zwolnienie, w którym na tle głębokich klawiszowych teł otrzymujemy piękne gitarowe solo w Latimerowym nieco stylu. A potem następuje jeden z najciekawszych momentów tego epickiego utworu – rozpędzona rytmicznie sekwencja z pojedynkami gitary, instrumentów klawiszowych i saksofonu (na tym ostatnim dołączający do składu Mariusz Rutka), pełnymi improwizacyjnego rozmachu i – dzięki saksofonowi – jazzowego posmaku. A gdyby tego było mało, muzykom udało się też wcisnąć krótki perkusyjny popis nowego w zespole Bogdana Mikruta (kto dziś gra solówki perkusyjne na albumach?!). Utwór jest może trochę niepotrzebnie rozciągnięty i już w jego trzeciej części odczuwa się lekkie znużenie, niemniej to bardzo udany flirt formacji z tak długą i rozbudowaną kompozycją, pokazujący duży potencjał kompozytorski i wykonawczy. A co mamy ponadto? Kilka krótszych form, choć też trudno im odmówić wielobarwności. Otwierający całość System ma od samego początku ciekawy hard rockowy riff i towarzyszące mu figury klawiszowe w quasi orientalnym stylu. Z kolei W cieniu izolacji jest chyba najbardziej przebojowy i piosenkowy. Człowiek z wysokiego zamku po klimatycznym wstępie okraszonym partią saksofonu, z czasem atakuje wyrazistym basem, „nerwowym” rytmem i ambientowymi podkładami będącymi tłem dla śpiewającego Filoska. Krótkie Sensorium jest natomiast jedyną tu balladą z ładną figurą na flecie (odpowiada za nią Małgorzata Łydka), która tworzy zgrabną harmonię z głosem śpiewającego lidera. Płytę kończy również udana, z fajną gitarową solówką gościnnie tu pojawiającego się Jana Mitoraja (Osada Vida), Wyspa czasu. Album niewątpliwie podąża muzyczną ścieżką rozpoczętą na MPD, kiedy to do grupy dołączył Krzysztof Walczyk. Jest go tu mnóstwo pod różnymi postaciami – od Hammondowych, oldschoolowych zagrywek po bardziej nowoczesne rozwiązania. Z drugiej strony to w dalszym ciągu muzyka gitarowa z ciekawymi wtrętami saksofonu i fletu, zapewniającymi odpowiednio jazzowe i folkowe smaczki. Nieodłącznym elementem stylu grupy jest oczywiście śpiew Filoska, pełen specyficznej ekspresji, wzniosłości i emfazy. Wolę go wszakże śpiewającego po polsku i wolałbym, żeby tytułowy utwór był spójny językowo z całością. Istotne dla proAge zawsze były teksty. Tak jest i tym razem. W promocyjnej notce napisano dość enigmatycznie, że pomagają zrozumieć czym jest kubek kawy w nieodpowiednim momencie i co to w ogóle znaczy nieodpowiedni moment? Kluczem dla nich jest „czas”, do którego Filosek w znany sobie poetycki i specyficzny sposób odnosi się w różnych płaszczyznach. Cóż, fajnie że zespół wykorzystuje swoje „nowe otwarcie” sprzed trzech lat. To z pewnością ich najbardziej dojrzała płyta. Mariusz Danielak Kończy się ten wyjątkowo ciężki rok. Z pojawieniem się szczepionki jest jednak nadzieja, że następny będzie lepszy. Kończy się i muzyczny rok, wieloma podsumowaniami i zestawieniami najlepszych płyt. Liczę na to, że z nowym rokiem, pojawi się jeszcze więcej ciekawych albumów. Dobrym zwiastunem, że tak właśnie będzie, jest ta oto płyta, której oficjalna premiera przewidziana jest już w styczniu. Przedpremierowo pozwolę sobie więc zainaugurować ten Nowy Rok, recenzją tego świeżego, ciepłego jeszcze materiału, który niedawno, przedpremierowo, przepłynął do mnie z Zagłębia, od grupy PRO AGE. Już pierwsze przesłuchanie ich trzeciego albumu studyjnego, utwierdziło mnie w przekonaniu, że to najbogatsza pod względem muzycznym rzecz, którą stworzyli. Płyta została nagrana w odnowionym składzie, za bębnami zasiadł Bogdan Mirkut, dołączył również saksofonista, Mariusz Rutka. Zmiany te, przyniosły pod względem brzmienia, dużo dobrego. Wokal lidera zespołu Mariusza Filoska, też przeszedł jakby pewną metamorfozę, nie jest tak mocny (można rzec nowofalowy), jak na poprzednich płytach. Mariusz śpiewa tutaj znacznie łagodniej, co doskonale współgra z progresywnym stylem. Pierwszy na płycie „System”, jest mocną kompozycją , wręcz z prog metalowym pazurem. W „Cieniu izolacji”, zdecydowanie łagodniejszy, piosenkowy, z fajną linią melodyczną. W „Człowieku z wysokiego Zamku”, od samego początku czaruje nas dźwięk saksofonu, potem atmosfera gęstnieje, fajny pulsujący bas (Roman Simiński), dodaje tej kompozycji mroku. Mroczny klimat świetnie współgra tutaj z tekstem. „Sensorium”, to obok „W cieniu izolacji” druga, krótsza, 3 minutowa kompozycja. To najbardziej minimalistyczny pod względem muzycznym fragment, jednak z bajeczną partią fletu poprzecznego. W najdłuższej na płycie, trzyczęściowej, prawie półgodzinnej suicie „4th Dimension”, z anglojęzycznym tekstem, chwilami mam wrażenie, jakby gościnnie śpiewał Łukasz Gal (Millenium)? Nie tylko wokal, ale bogate instrumentalnie, klawiszowe (Krzysztof Walczyk) i gitarowe (Sławomir Jelonek) solówki, brzmią tutaj rewelacyjnie. Znalazło się nawet miejsce na krótkie, perkusyjne solo (Bogdan Mikrut), a także na świetne partie saksofonu (Mariusz Rutka) i fletu poprzecznego (gościnnie zagrała na nim Małgorzata Łydka). To nie jedyny gość na tym albumie. Można usłyszeć tutaj również gitarę Jana Mitoraja (Osada Vida). Wszechstronne partie klawiszy, to wyjątkowo mocny atut tego wydawnictwa. Wiadomo, Krzysiek Walczyk, z niejednego pieca chleb jadł. Jego klawisze potrafią zabrzmieć zarówno vintage’owo, niczym u Wakemana , Lorda, czy Airey’a, ale również bardziej nowocześnie. Wieńcząca płytę „Wyspa Czasu”, śmiało może konkurować, z muzyką naszych rodzimych, progresywnych dominatorów – Riverside. „4 wymiar” nie jest albumem koncepcyjnym jak miało to miejsce, w przypadku poprzedniej płyty „MPD”. Posiada jednak temat przewodni, którym jest tym razem czas. Już niebawem, przyjdzie więc czas, aby zapoznać się z nową propozycja PRO AGE, do czego szczerze zachęcam. Będzie to pierwsza rodzima pozycja, jaka ukaże się z nowym rokiem. I choć cały rok dopiero przed nami, nie mam jednak wątpliwości, że znajdzie się w moim zestawieniu ulubionych płyt 2021 roku. Marek Toma ..::TRACK-LIST::.. 1. System 4:50 2. W Cieniu Izolacji 3:06 3. Czlowiek Z Wysokiego Zamku 8:10 4. Sensorium 3:34 5. 4th Dimension 28:53 - Part 1 Permanence - Part 2 On the Other Side of Consciousness - Part 3 Helpless 6. Wyspa Czasu 7:10 ..::OBSADA::.. Mariusz Filosek - wokal Sławomir Jelonek - gitary Roman Simiński - bas Krzysztof Walczyk - Hammond, piano & synth Bogdan Mikrut - perkusja Mariusz Rutka - saksofon Gościnnie: Małgorzata Łydka - flet poprzeczny Jan Mitoraj - gitara https://www.youtube.com/watch?v=EClx5sIapho SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-29 16:30:50
Rozmiar: 128.76 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
1 - 30 | 31 - 60 | 61 - 90 | 91 - 120 | 121 - 150 | 151 - 180 | 181 - 210 | 211 - 240 | ... | 26431 - 26460 | 26461 - 26490 | 26491 - 26516 |