|
|
|||||||||||||
Ostatnie 10 torrentów
Ostatnie 10 komentarzy
Kategoria:
Muzyka
Ilość torrentów:
26,278
Opis
.::INFO::.
Artist: Various Artists Album: 70's Pop Music Year: 2024 Genre: Pop, Rock Format: mp3 320 kbps .::TRACKLIST::. 01. Rod Stewart - Da Ya Think I’m Sexy 02. Chaka Khan - I'm Every Woman 03. Blue Swede - Hooked on a Feeling 04. Frankie Valli & The Four Seasons - December, 1963 (Oh What a Night!) 05. Chicago - If You Leave Me Now 06. Tom Petty & The Heartbreakers - American Girl 07. Tina Turner - Sometimes When We Touch 08. Fleetwood Mac - The Chain (2004 Remaster) 09. Warren Zevon - Werewolves of London (2007 Remaster) 10. Gerry Rafferty - Right down the Line 11. Cliff Richard - We Don't Talk Anymore 12. The Pretenders - Brass in Pocket (2006 Remaster) 13. Stephen Stills - Love the One You’re With 14. America - A Horse with No Name 15. Van Morrison - Crazy Love 16. Curtis Mayfield - Move On Up 17. James Taylor - You’ve Got a Friend 18. Roberta Flack - Killing Me Softly with His Song 19. Donny Hathaway - Jealous Guy 20. Bread - Everything I Own 21. War - Low Rider 22. Aretha Franklin - Day Dreaming 23. Todd Rundgren - I Saw the Light (2006 Remaster) 24. Seals & Crofts - Summer Breeze 25. Lobo - I’d Love You to Want Me 26. Daryl Hall & John Oates - She's Gone 27. Gordon Lightfoot - Sundown 28. Dionne Warwick - Then Came You 29. Olivia Newton-John - Have You Never Been Mellow 30. Brook Benton - Rainy Night in Georgia 31. Al Stewart - Year of the Cat (2020 Remaster) 32. Candi Staton - Young Hearts Run Free 33. England Dan & John Ford Coley - I’d Really Love to See You Tonight 34. Carole Bayer Sager - You're Moving Out Today 35. Crosby, Stills & Nash - Just a Song Before I Go 36. Alan O'Day - Undercover Angel 37. Rose Royce - Wishing on a Star 38. Talking Heads - Psycho Killer (2005 Remaster) 39. The Cars - Just What I Needed 40. Chic - Le Freak 41. Nicolette Larson - Lotta Love 42. Chris Rea - Fool (If You Think It’s Over) 43. The Doobie Brothers - What a Fool Believes 44. Sister Sledge - We Are Family 45. Randy Vanwarmer - Just When I Needed You Most 46. Randy Crawford - Street Life 47. Randy Newman - Short People 48. Maxine Nightingale - Right Back Where We Started From 49. Carly Simon - You're So Vain (2023 Remaster) 50. George McCrae - Rock Your Baby 51. Pilöt - Magic 52. Harry Chapin - Cat's in the Cradle 53. Gary Wright - Dream Weaver 54. Andrew Gold - Lonely Boy 55. The Spinners - The Rubberband Man 56. KC And The Sunshine Band - I'm Your Boogie Man 57. The Trammps - Disco Inferno 58. Bootsy Collins - The Pinocchio Theory 59. Hot Chocolate - So You Win Again 60. Kleeer - Keep Your Body Workin' Orginalna kategoria:Muzyka » Składanki
Seedów: 199
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 22:13:13
Rozmiar: 538.35 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
.::INFO::.
Artist: Various Artists Album: 80er hits best of Year: 2024 Genre: Pop, Rock Format: mp3 320 kbps .::TRACKLIST::. 01. Peter Schilling - Major Tom 02. Narada Michael Walden - Gimme Gimme Gimme (feat. Patti Austin) 03. Robert Palmer - Simply Irresistible 04. Chaka Khan - I Feel for You 05. Tanita Tikaram - Twist in My Sobriety 06. Alphaville - Forever Young 07. Duran Duran - Rio (Remix) 08. Simply Red - If You Don't Know Me by Now 09. Pet Shop Boys - Always on My Mind 10. Nick Kamen - Each Time You Break My Heart 11. The Pretenders - Don't Get Me Wrong 12. Climie Fisher - Love Changes (Everything) 13. Laura Branigan - Self Control 14. Hot Chocolate - It Started with a Kiss 15. Rod Stewart - Baby Jane 16. John Parr - St. Elmo's Fire (Man in Motion) 17. Limahl - Never Ending Story (Giorgio 7 Mix) 18. A-Ha - Train of Thought 19. New Order - Blue Monday '88 (2015 Remaster) 20. Stevie Nicks - Edge of Seventeen (2016 Remaster) 21. Fleetwood Mac - Little Lies (2018 Remaster) 22. London Boys - Requiem (Special UK Mix) 23. Tina Turner - What's Love Got to Do with It 24. Art Of Noise - Kiss (feat. Tom Jones) 25. Starpoint - Object of My Desire 26. Yes - Owner of a Lonely Heart 27. Debbie Gibson - Lost in Your Eyes 28. Talking Heads - Once in a Lifetime (2005 Remaster) 29. Los Lobos - La Bamba 30. Dusty Springfield - In Private 31. Starship - Nothing's Gonna Stop Us Now 32. The Dream Academy - Life in a Northern Town 33. The Cars - Drive 34. Chris Rea - On the Beach (2019 Remaster) 35. Kajagoogoo - Too Shy (2004 Remaster) 36. Chicago - You're the Inspiration 37. Whitesnake - Here I Go Again 87 (2018 Remaster) 38. Talk Talk - It’s My Life 39. The Proclaimers - I'm Gonna Be (500 Miles) 40. Peter Cetera - Glory of Love 41. Spandau Ballet - True 42. Twisted Sister - We’re Not Gonna Take It 43. Foreigner - I Want to Know What Love Is (1999 Remaster) 44. Faith No More - Epic (Radio Edit) 45. The Beach Boys - Kokomo Orginalna kategoria:Muzyka » Składanki
Seedów: 264
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 22:12:35
Rozmiar: 440.74 MB
Peerów: 3
Dodał: Uploader
Opis
.::INFO::.
Artist: Various Artists Album: 80's Country Music Year: 2024 Genre: Pop, Rock Format: mp3 320 kbps .::TRACKLIST::. 01. Dolly Parton - The Pain of Loving You 02. Randy Travis - Honky Tonk Moon 03. Carlene Carter - Do It in a Heartbeat 04. Eddie Rabbitt - I Love a Rainy Night 05. Donna Fargo - It Should Have Been Easy 06. Travis Tritt - Country Club 07. Kenny Rogers - Planet Texas 08. Glen Campbell - It's Just a Matter of Time 09. Johnny Lee - A Little Push 10. Emmylou Harris - Angel Band 11. Michael Martin Murphey - Long Line of Love 12. David Ball - When the Thought of You Catches up with Me 13. Billy Joe Royal - Cross My Heart and Hope to Try (Ron Snake Reynolds Remix) 14. THE FORESTER SISTERS - I Fell in Love Again Last Night 15. Kikki Danielsson - Babe in Arms 16. Doug Kershaw - It Takes All Day (To Get over Night) 17. Jerry Lee Lewis - I'd Do It All Again 18. GARY MORRIS - Headed for Heartache 19. Rusty Kershaw - Love City 20. George Fox - Lovesick Blues 21. Dan Seals - Once in a While 22. Ann-Louise Hanson - Who Were You Thinking Of 23. Jd Souther - Go Ahead and Rain 24. Pam Tillis - Goodbye Highway 25. John Anderson - She Just Started Liking Cheatin' Songs 26. Gene Watson - Don't Waste Time on the Blues 27. Rex Allen, Jr. - It's Over 28. Southern Pacific - Pink Cadillac 29. Highway 101 - Cry, Cry, Cry 30. Gail Davies - It's a Lovely Lovely World 31. Holly Dunn - Daddy's Hands 32. Sissy Spacek - Lonely but Only for You 33. Pinkard And Bowden - Mama She's Lazy 34. B.J. Thomas - Midnight Minute Orginalna kategoria:Muzyka » Składanki
Seedów: 140
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 22:11:53
Rozmiar: 249.68 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
.::INFO::.
Artist: Electric Light Orchestra Album: Face The Music Year: (1975) Genre: Pop, Rock Format: [MP3 320] .::TRACKLIST::. 01. Fire On High 02. Waterfall 03. Evil Woman 04. Nightrider 05. Poker 06. Strange Magic 07. Down Home Town 08. One Summer Dream Orginalna kategoria:Muzyka » Pop
Seedów: 481
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 22:11:13
Rozmiar: 83.61 MB
Peerów: 25
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Mini album album niekwestionowanych króli epickiego doom metalu. Ponad 70-minutowy krążek ukazał się w 2008 roku, rok po premierze albumu 'King of the Grey Islands', na którym po raz pierwszy zaśpiewał Robert Lowe (Solitude Aeturnus). 'Lucifer Rising' zawiera dwa zupełnie nowe utwory, ponownie nagrany utwór 'Demons Gate' z Lowe na wokalu, a także materiał zarejestrowany na koncercie w Atenach, który odbył się podczas ich europejskiej trasy w 2007 roku. Wznowienie na złotej płycie jest limitowane do 2000 sztuk. ..::TRACK-LIST::.. 1. Lucifer Rising 4:06 2. White God 5:01 3. Demons Gate 9:03 4. At The Gallows End 5:17 5. Solitude 6:54 6. Emperor Of The Void 4:53 7. Devil Seed 6:02 8. Mirror Mirror 6:04 9. Under The Oak 7:01 10. Of Stars And Smoke 5:51 11. Black Dwarf 5:30 12. Samarithan 5:52 Tracks 4-12 Live in Athens, Greece 2007. ..::OBSADA::.. Robert Lowe - vocals Mats Björkman - rhythm guitar Lars Johansson - lead guitars Leif Edling - bass Jan Lindh - drums https://www.youtube.com/watch?v=8SrJwC86Ec0 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:28:04
Rozmiar: 167.57 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Mini album album niekwestionowanych króli epickiego doom metalu. Ponad 70-minutowy krążek ukazał się w 2008 roku, rok po premierze albumu 'King of the Grey Islands', na którym po raz pierwszy zaśpiewał Robert Lowe (Solitude Aeturnus). 'Lucifer Rising' zawiera dwa zupełnie nowe utwory, ponownie nagrany utwór 'Demons Gate' z Lowe na wokalu, a także materiał zarejestrowany na koncercie w Atenach, który odbył się podczas ich europejskiej trasy w 2007 roku. Wznowienie na złotej płycie jest limitowane do 2000 sztuk. ..::TRACK-LIST::.. 1. Lucifer Rising 4:06 2. White God 5:01 3. Demons Gate 9:03 4. At The Gallows End 5:17 5. Solitude 6:54 6. Emperor Of The Void 4:53 7. Devil Seed 6:02 8. Mirror Mirror 6:04 9. Under The Oak 7:01 10. Of Stars And Smoke 5:51 11. Black Dwarf 5:30 12. Samarithan 5:52 Tracks 4-12 Live in Athens, Greece 2007. ..::OBSADA::.. Robert Lowe - vocals Mats Björkman - rhythm guitar Lars Johansson - lead guitars Leif Edling - bass Jan Lindh - drums https://www.youtube.com/watch?v=8SrJwC86Ec0 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 8
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:26:38
Rozmiar: 550.21 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Doskonały, trzeci album (nieco mocniejszy niż dwa wcześniejsze) i zarazem pierwszy z Lemmym na basie... Witam na pokładzie kosmicznego wahadłowca Hawkwind, którego załoga zaprasza na podróż po bardziej i mniej odległych zakątkach naszej galaktyki. Oto przed Wami kwintesencja space rocka: "Doremi Fasol Latido". Tematyka kosmiczna, zarówno w warstwie tekstowej jak i muzycznej, była wynikiem raczej eksperymentów z chemią i farmakologią niż z astrofizyką. Szerokie instrumentarium i częste roszady w składzie spowodowały, że zarówno na tej płycie jak i na następnych mamy do czynienia z iście kosmicznymi potrawami, do konsumpcji których gorąco zachęcam. Już rozpoczynający płytę "Brainstorm" wystrzeliwuje nas z II, a może nawet z III prędkością kosmiczną w odległe zakątki kosmosu. Tam, po jedenastu minutach lądujemy na planecie "Space Is Deep" - i wygląda, jakby środki odurzające zażyte przez muzyków przestawały działać. Takie samo wrażenie towarzyszy "One Change". Później "Lord Of Light" - czyli ponowny powrót na orbitę kosmiczną i pulsujący bas Lemmy'ego. Zupełnie inne klimaty towarzyszą "Time We Left His World Today" i "Down Through The Night". Piosenki wpasowują się trochę w stylistykę folkowo - psychodeliczną i stanowią całkiem miłą ozdobę płyty. Szczególnie akordy gitary akustycznej w "Down Through The Night". Nie mniejszą atrakcją jest także bluesowy, akustyczny "The Watcher" z wokalem Lemmy'ego. Kończące płytę "Urban Guerilla" i "Brainbox Pollution" nie pozwalają nam zapomnieć o kosmicznym pierwiastku obecnym w tym zespole i w tej muzyce. Porywają nas ponownie, i zapewne nie ostatni raz, w pozaziemskie podróże. Ta płyta, jej poprzedniczka ("Warrior On The Edge Of Time") i dwie następczynie ("Hall Of The Mountain Grill" oraz "Astounding Sounds, Amazing Music") sprawiły, że zespół stał się ikoną space rocka i zdystansował inne grupy o lata świetlne w tej materii. I szczerze mówiąc, ciężko wskazać czemu. Wirtuozerii muzycznej jest tutaj tyle, ile w punk rocku - czyli prawie nic. Członkowie zespołu jednak doskonale zamaskowali ten mankament masą różnych instrumentów klawiszowych, syntezatorów oraz sekcją dętą. Dało to pożądany efekt. Słucha się tego z olbrzymią przyjemnością. Ze spokojem mogłaby posłużyć jako muzyka do niejednego filmu o tematyce sci-fi. Tomasz Pastuch Opisywanie dorobku Hawkwind zakończyłem jakiś czas temu na dwóch pierwszych albumach. Mogło to prowadzić do przekonania, że zespół nie nagrał już później nic godnego uwagi. W rzeczywistości, tych najlepszych albumów jeszcze nie zrecenzowałem. Po prostu skupiłem się na innych, moim zdaniem ciekawszych, wykonawcach. Hawkwind nie zalicza się do moich ulubionych przedstawicieli kosmicznego rocka, który w wykonaniu tej grupy brzmi bardzo topornie i surowo. Zdecydowanie preferuję bardziej finezyjne i lepiej - a przynajmniej bardziej kreatywnie - zagrane dokonania Gong, Ash Ra Tempel, Tangerine Dream czy wczesnego Pink Floyd. Hawkwind to natomiast taki space rock dla wielbicieli hard rocka, kładący nacisk przede wszystkim na gitarowy czad, a dopiero później na kosmiczny klimat, budowany za pomocą bardzo prostych środków - riffowych repetycji i świergotu syntezatorów. Na "Doremi Fasol Latido", trzecim albumie w dyskografii zespołu, w składzie zadebiutowała nowa sekcja rytmiczna: perkusista Simon King oraz basista Ian Kilmister, lepiej znany pod pseudonimem Lemmy. Obecność przyszłego założyciela Motörhead to kolejny powód, by hardrockowi słuchacze sięgnęli po dokonania Hawkwind. Zresztą to właśnie w czasie pobytu Lemmy'ego w składzie, zespół nagrał zdecydowaną większość swoich najsłynniejszych i najbardziej cenionych albumów. "Doremi Fasol Latido" nie umieściłbym jednak na podium. To bardzo solidny album, ale w znacznej części po prostu powielający rozwiązania z poprzedniego "X in Search of Space". Odrobinę świeżości wnosi dopiero umieszczona na samym końcu "The Watcher" autorstwa Kilmistera, trochę przypominający akustyczny blues, ale tak naprawdę niezbyt bluesowy (bardziej czadowa wersja została nagrana później przez Motörhead). Jest jeszcze klawiszowa miniatura "One Change" autorstwa Dela Dettmara - miły przerywnik, ale nic ponadto. Reszta longplaya przynosi dokładnie taką muzykę, jakiej można było się po tym zespole spodziewać - sporo psychodelicznego grania o jamowym charakterze, w wersji czadowej ("Brainstorm", "Lord of Light", "Time We Left This World Today") lub łagodniejszej, z dodatkiem brzmień akustycznych ("Space Is Deep", "Down Through the Night"). Najlepiej z nich wypada jedenastominutowy otwieracz "Brainstorm", w którym za pomocą wspomnianych na wstępie środków, faktycznie udało się zbudować transowy, wciągający klimat. Reszta albumu już tak nie olśniewa, ale też nie schodzi poniżej całkiem przyzwoitego poziomu. Jeśli oceniać ten album w kategorii kosmicznego rocka, to wypada tak sobie, zbyt jednostajnie (nie w kwestii "transowości", tylko podobieństw między poszczególnymi kawałkami) oraz dość niechlujnie pod względem brzmienia i wykonania. Natomiast jeśli te wszystkie psychodeliczne efekty traktować jako próbę ciekawego urozmaicenia hard rocka, to trzeba przyznać, że rezultat jest bardzo udany. "Doremi Fasol Latido" - i ogólnie twórczość Hawkwind - może być dobrym punktem wyjścia dla hardrockowych słuchaczy, by zainteresować się graniem o podobnym klimacie, ale już bardziej ambitnym, jak Gong i wykonawcy krautrockowi, a w końcu może nawet twórczością Herbiego Hancocka, Johna Coltrane'a czy Sun Ra. Paweł Pałasz Absolute killer of an album from Hawkwind - the recruitment of Simon King providing a compelling drive without losing the tribal force, and the addition of Ian Kilmister solidfying the Hawkwind sound forever. Add to that a much improved production, a tighter focus on overall structure without losing any of the improvisation and a noticably expanded arsenal of tone generators, oscillators and general good vibes, and the recipe starts to cook... hash browns, anyone? The Music Brainstorm, and particularly this version, makes this album a compulsory purchase all by itself. Straight away, the lyrics grab you; "Standing on the runway, waiting to take off, you gotta help me, help me to shake off... this body and mind...". Perhaps the execution isn't as precise as it might be, and perhaps the guitar could do with a little more attention in the tuning department, but none of that takes any energy out of the sonic hurricane that follows, blasting the possibilities of psychedelic rock into new dimensions. The other things that grab you about Brainstorm are the driving runs and power chords emanating from Lemmy's bass, not to mention his distinctive tones appearing in the backing vocals, and just how incredibly well structured the whole edifice is, despite appearing to be an 11-minute jam session; Each section morphs naturally into the next, always threatening, but never quite managing to descend into chaos. As with "In Search of Space", a coherence is provided across the album, almost second to none; Space is Deep works best of all for me in this acoustic version, the separation between the guitars adding to the cosmic depth of this track. The electronics, of course, are what really make this something special, but nevertheless, despite being "Hurry on Sundown III" in many ways, it contains that earthy "Om" vibe that would make it work perfectly without the effects. When the bass and drums finally make their entrance roughly halfway through, Turner's flute chirps like some kind of mad space-bird, the underlying pulse of the piece makes itself felt, and continues to beat even as the band break it right down. The heavily effected electric piano of One Change works very well for this very short Satie-esque piece that serves as a little breather before "Lord of Light" positively overwhelms with its rafts of effects, powerful distorted riffs and driving bass lines. The fact that this begins feeling like a kind of "Brainstorm II" adds to the impact when the band modulate into new territory 2 minutes or so in. Lemmy conjours up some magically winding bass lines and whammo! we're back at the verse again. Down Through the Night may feel like it's regurgitating earlier material somewhat - but that consideration would cause the listener to miss out on the trip - and coherence - of this album, so if you think it's repetitive, you're missing the point and probably hate all forms of Trance and Tangerine Dream too. The change to Time We Left This World Today is a bit lumpy, but getting over the shock of that gives you no time to prepare for the assault that follows - so possibly it was deliberate. A massive riff descends into almost atonal, discordant tribal chaos with harsh rhythms, angular sax bleeps, wah-wah washes and insistent chanting. It might be a fair speculation that Hawkwind held shares in an effects unit company - but hey, that's the Hawkwind sound! We exit the album via The Watcher, an odd acoustic piece featuring the lead vocals of Lemmy for the first time. The major key feel of the guitars feels distinctly and naturally at odds with the minor key of the melody line, and the piece is all the more sinister and bleak for leaving out the drums. As for the electronics, they finally make their appearance towards the end - as announced by Lemmy, and providing a perfect coherence to a near- perfect Space Rock album. The Watcher was later rejuvenated by Lemmy on the first Motorhead album, "On Parole", if you are left with any doubts that this is a good song. Then there are The Bonuses. "Urban Guerilla" is completely out of place stylistically and lyrically - although it's a great song, and the single version of "Lord of Light" is a really bad edit of the version on the album - so both are pointless. Different releases have different bonuses - but program your CD player to stop after "The Watcher", or buy the vinyl to get the authentic experience. Collector's tip: The original vinyl came with a nifty "Star Rats" poster, and the sleeve was printed with a rather delicate silver ink that had a tendency to flake off with handling - but looked seriously cool. Summary Sure it sounds dated now - but who cares? So does Gregorian chant. In short, one of the greatest Space Rock albums of all time - and most of the rest were also by Hawkwind. All 3 of the "Lemmy-era" studio albums - and the live "Space Ritual" album are fabulous examples of this genre and show a marked progression from here to the mighty "Warrior on the Edge of Time": All are classics (and masterpieces) in their own right - and there's simply no other band like Hawkwind. Certif1ed ..::TRACK-LIST::.. 1. Brainstorm (11:33) 2. Space Is Deep (5:10) 3. One Change (0:49) 4. Lord Of Light (6:59) 5. Down Through The Nigh t (3:04) 6. Time We Left This World Today (8:43) 7. The Watcher (4:00) Bonus tracks on 1996 remaster: 8. Urban Guerilla (3:41) 9. Brainbox Pollution (5:42) 10. Lord Of Light (single edit) (3:59) 11. Ejection (prev. unreleased) (3:47) ..::OBSADA::.. Dave Brock - vocals, lead & 12-string guitars, co-producer Del Dettmar - synthesizer, co-producer Michael 'DikMik' Davies - audio generator, electronics Nik Turner - sax, flute, vocals Ian 'Lemmy' Kilmister - bass, guitar, vocals (7) Simon King - drums With: Robert Calvert - vocals (8,9,11) Paul Rudolph (unconfirmed) - guitars (11) https://www.youtube.com/watch?v=5-ASz7Vf5Ug SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 8
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:21:35
Rozmiar: 136.80 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Doskonały, trzeci album (nieco mocniejszy niż dwa wcześniejsze) i zarazem pierwszy z Lemmym na basie... Witam na pokładzie kosmicznego wahadłowca Hawkwind, którego załoga zaprasza na podróż po bardziej i mniej odległych zakątkach naszej galaktyki. Oto przed Wami kwintesencja space rocka: "Doremi Fasol Latido". Tematyka kosmiczna, zarówno w warstwie tekstowej jak i muzycznej, była wynikiem raczej eksperymentów z chemią i farmakologią niż z astrofizyką. Szerokie instrumentarium i częste roszady w składzie spowodowały, że zarówno na tej płycie jak i na następnych mamy do czynienia z iście kosmicznymi potrawami, do konsumpcji których gorąco zachęcam. Już rozpoczynający płytę "Brainstorm" wystrzeliwuje nas z II, a może nawet z III prędkością kosmiczną w odległe zakątki kosmosu. Tam, po jedenastu minutach lądujemy na planecie "Space Is Deep" - i wygląda, jakby środki odurzające zażyte przez muzyków przestawały działać. Takie samo wrażenie towarzyszy "One Change". Później "Lord Of Light" - czyli ponowny powrót na orbitę kosmiczną i pulsujący bas Lemmy'ego. Zupełnie inne klimaty towarzyszą "Time We Left His World Today" i "Down Through The Night". Piosenki wpasowują się trochę w stylistykę folkowo - psychodeliczną i stanowią całkiem miłą ozdobę płyty. Szczególnie akordy gitary akustycznej w "Down Through The Night". Nie mniejszą atrakcją jest także bluesowy, akustyczny "The Watcher" z wokalem Lemmy'ego. Kończące płytę "Urban Guerilla" i "Brainbox Pollution" nie pozwalają nam zapomnieć o kosmicznym pierwiastku obecnym w tym zespole i w tej muzyce. Porywają nas ponownie, i zapewne nie ostatni raz, w pozaziemskie podróże. Ta płyta, jej poprzedniczka ("Warrior On The Edge Of Time") i dwie następczynie ("Hall Of The Mountain Grill" oraz "Astounding Sounds, Amazing Music") sprawiły, że zespół stał się ikoną space rocka i zdystansował inne grupy o lata świetlne w tej materii. I szczerze mówiąc, ciężko wskazać czemu. Wirtuozerii muzycznej jest tutaj tyle, ile w punk rocku - czyli prawie nic. Członkowie zespołu jednak doskonale zamaskowali ten mankament masą różnych instrumentów klawiszowych, syntezatorów oraz sekcją dętą. Dało to pożądany efekt. Słucha się tego z olbrzymią przyjemnością. Ze spokojem mogłaby posłużyć jako muzyka do niejednego filmu o tematyce sci-fi. Tomasz Pastuch Opisywanie dorobku Hawkwind zakończyłem jakiś czas temu na dwóch pierwszych albumach. Mogło to prowadzić do przekonania, że zespół nie nagrał już później nic godnego uwagi. W rzeczywistości, tych najlepszych albumów jeszcze nie zrecenzowałem. Po prostu skupiłem się na innych, moim zdaniem ciekawszych, wykonawcach. Hawkwind nie zalicza się do moich ulubionych przedstawicieli kosmicznego rocka, który w wykonaniu tej grupy brzmi bardzo topornie i surowo. Zdecydowanie preferuję bardziej finezyjne i lepiej - a przynajmniej bardziej kreatywnie - zagrane dokonania Gong, Ash Ra Tempel, Tangerine Dream czy wczesnego Pink Floyd. Hawkwind to natomiast taki space rock dla wielbicieli hard rocka, kładący nacisk przede wszystkim na gitarowy czad, a dopiero później na kosmiczny klimat, budowany za pomocą bardzo prostych środków - riffowych repetycji i świergotu syntezatorów. Na "Doremi Fasol Latido", trzecim albumie w dyskografii zespołu, w składzie zadebiutowała nowa sekcja rytmiczna: perkusista Simon King oraz basista Ian Kilmister, lepiej znany pod pseudonimem Lemmy. Obecność przyszłego założyciela Motörhead to kolejny powód, by hardrockowi słuchacze sięgnęli po dokonania Hawkwind. Zresztą to właśnie w czasie pobytu Lemmy'ego w składzie, zespół nagrał zdecydowaną większość swoich najsłynniejszych i najbardziej cenionych albumów. "Doremi Fasol Latido" nie umieściłbym jednak na podium. To bardzo solidny album, ale w znacznej części po prostu powielający rozwiązania z poprzedniego "X in Search of Space". Odrobinę świeżości wnosi dopiero umieszczona na samym końcu "The Watcher" autorstwa Kilmistera, trochę przypominający akustyczny blues, ale tak naprawdę niezbyt bluesowy (bardziej czadowa wersja została nagrana później przez Motörhead). Jest jeszcze klawiszowa miniatura "One Change" autorstwa Dela Dettmara - miły przerywnik, ale nic ponadto. Reszta longplaya przynosi dokładnie taką muzykę, jakiej można było się po tym zespole spodziewać - sporo psychodelicznego grania o jamowym charakterze, w wersji czadowej ("Brainstorm", "Lord of Light", "Time We Left This World Today") lub łagodniejszej, z dodatkiem brzmień akustycznych ("Space Is Deep", "Down Through the Night"). Najlepiej z nich wypada jedenastominutowy otwieracz "Brainstorm", w którym za pomocą wspomnianych na wstępie środków, faktycznie udało się zbudować transowy, wciągający klimat. Reszta albumu już tak nie olśniewa, ale też nie schodzi poniżej całkiem przyzwoitego poziomu. Jeśli oceniać ten album w kategorii kosmicznego rocka, to wypada tak sobie, zbyt jednostajnie (nie w kwestii "transowości", tylko podobieństw między poszczególnymi kawałkami) oraz dość niechlujnie pod względem brzmienia i wykonania. Natomiast jeśli te wszystkie psychodeliczne efekty traktować jako próbę ciekawego urozmaicenia hard rocka, to trzeba przyznać, że rezultat jest bardzo udany. "Doremi Fasol Latido" - i ogólnie twórczość Hawkwind - może być dobrym punktem wyjścia dla hardrockowych słuchaczy, by zainteresować się graniem o podobnym klimacie, ale już bardziej ambitnym, jak Gong i wykonawcy krautrockowi, a w końcu może nawet twórczością Herbiego Hancocka, Johna Coltrane'a czy Sun Ra. Paweł Pałasz Absolute killer of an album from Hawkwind - the recruitment of Simon King providing a compelling drive without losing the tribal force, and the addition of Ian Kilmister solidfying the Hawkwind sound forever. Add to that a much improved production, a tighter focus on overall structure without losing any of the improvisation and a noticably expanded arsenal of tone generators, oscillators and general good vibes, and the recipe starts to cook... hash browns, anyone? The Music Brainstorm, and particularly this version, makes this album a compulsory purchase all by itself. Straight away, the lyrics grab you; "Standing on the runway, waiting to take off, you gotta help me, help me to shake off... this body and mind...". Perhaps the execution isn't as precise as it might be, and perhaps the guitar could do with a little more attention in the tuning department, but none of that takes any energy out of the sonic hurricane that follows, blasting the possibilities of psychedelic rock into new dimensions. The other things that grab you about Brainstorm are the driving runs and power chords emanating from Lemmy's bass, not to mention his distinctive tones appearing in the backing vocals, and just how incredibly well structured the whole edifice is, despite appearing to be an 11-minute jam session; Each section morphs naturally into the next, always threatening, but never quite managing to descend into chaos. As with "In Search of Space", a coherence is provided across the album, almost second to none; Space is Deep works best of all for me in this acoustic version, the separation between the guitars adding to the cosmic depth of this track. The electronics, of course, are what really make this something special, but nevertheless, despite being "Hurry on Sundown III" in many ways, it contains that earthy "Om" vibe that would make it work perfectly without the effects. When the bass and drums finally make their entrance roughly halfway through, Turner's flute chirps like some kind of mad space-bird, the underlying pulse of the piece makes itself felt, and continues to beat even as the band break it right down. The heavily effected electric piano of One Change works very well for this very short Satie-esque piece that serves as a little breather before "Lord of Light" positively overwhelms with its rafts of effects, powerful distorted riffs and driving bass lines. The fact that this begins feeling like a kind of "Brainstorm II" adds to the impact when the band modulate into new territory 2 minutes or so in. Lemmy conjours up some magically winding bass lines and whammo! we're back at the verse again. Down Through the Night may feel like it's regurgitating earlier material somewhat - but that consideration would cause the listener to miss out on the trip - and coherence - of this album, so if you think it's repetitive, you're missing the point and probably hate all forms of Trance and Tangerine Dream too. The change to Time We Left This World Today is a bit lumpy, but getting over the shock of that gives you no time to prepare for the assault that follows - so possibly it was deliberate. A massive riff descends into almost atonal, discordant tribal chaos with harsh rhythms, angular sax bleeps, wah-wah washes and insistent chanting. It might be a fair speculation that Hawkwind held shares in an effects unit company - but hey, that's the Hawkwind sound! We exit the album via The Watcher, an odd acoustic piece featuring the lead vocals of Lemmy for the first time. The major key feel of the guitars feels distinctly and naturally at odds with the minor key of the melody line, and the piece is all the more sinister and bleak for leaving out the drums. As for the electronics, they finally make their appearance towards the end - as announced by Lemmy, and providing a perfect coherence to a near- perfect Space Rock album. The Watcher was later rejuvenated by Lemmy on the first Motorhead album, "On Parole", if you are left with any doubts that this is a good song. Then there are The Bonuses. "Urban Guerilla" is completely out of place stylistically and lyrically - although it's a great song, and the single version of "Lord of Light" is a really bad edit of the version on the album - so both are pointless. Different releases have different bonuses - but program your CD player to stop after "The Watcher", or buy the vinyl to get the authentic experience. Collector's tip: The original vinyl came with a nifty "Star Rats" poster, and the sleeve was printed with a rather delicate silver ink that had a tendency to flake off with handling - but looked seriously cool. Summary Sure it sounds dated now - but who cares? So does Gregorian chant. In short, one of the greatest Space Rock albums of all time - and most of the rest were also by Hawkwind. All 3 of the "Lemmy-era" studio albums - and the live "Space Ritual" album are fabulous examples of this genre and show a marked progression from here to the mighty "Warrior on the Edge of Time": All are classics (and masterpieces) in their own right - and there's simply no other band like Hawkwind. Certif1ed ..::TRACK-LIST::.. 1. Brainstorm (11:33) 2. Space Is Deep (5:10) 3. One Change (0:49) 4. Lord Of Light (6:59) 5. Down Through The Nigh t (3:04) 6. Time We Left This World Today (8:43) 7. The Watcher (4:00) Bonus tracks on 1996 remaster: 8. Urban Guerilla (3:41) 9. Brainbox Pollution (5:42) 10. Lord Of Light (single edit) (3:59) 11. Ejection (prev. unreleased) (3:47) ..::OBSADA::.. Dave Brock - vocals, lead & 12-string guitars, co-producer Del Dettmar - synthesizer, co-producer Michael 'DikMik' Davies - audio generator, electronics Nik Turner - sax, flute, vocals Ian 'Lemmy' Kilmister - bass, guitar, vocals (7) Simon King - drums With: Robert Calvert - vocals (8,9,11) Paul Rudolph (unconfirmed) - guitars (11) https://www.youtube.com/watch?v=5-ASz7Vf5Ug SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 9
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:20:19
Rozmiar: 373.37 MB
Peerów: 15
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Nie bądź frajer, słuchaj Fire! Nie wiem, w jaki sposób dba o swoją formę Mats Gustafsson, ale przy najbliższej okazji poproszę go o przepis. Śledzę tę artystyczną drogę od jakichś 20 lat, zacząłem od The Thing na koncercie w klubie Blå w Oslo i dochodząc do takiej płyty jak Echoes Fire! Orchestra muszę przyznać, że praktycznie cały czas ścieżka prowadziła w górę. Nie zawsze komercyjnie, ale artystycznie na pewno. Najnowszy album to dzieło kompletne pod każdym względem. Łączy przeróżne wątki pracy Gustafssona – są kilkutaktowe melodie na kapitalnych rytmicznych groove’ach, wątek łączący wielki orkiestrowy skład z podstawowym triem Fire! (Gustafsson, Berthlin, Werliin), są dłuższe formy instrumentalno-wokalne (choć nieco mniej niż na albumie Arrival, za to głównie z głosami męskimi), ale są też potężne aranżacje orkiestrowe, stworzone tu z jeszcze większym smakiem niż poprzednio. Jest wreszcie najlepsze jak dotąd brzmienie: rewelacyjna wprost produkcja, od nagrania w słynnym Atlantis Studio w Sztokholmie, aż po miks Jima O’Rourke’a w jego japońskim studiu. Selektywne, mocne, pełne dynamiki brzmienie dużego aparatu wykonawczego, który nie nadużywa tu swojej mocy, bo płyta bardzo dywersyfikuje formy – mamy tu co najmniej dwa albumy w jednym: suitę Echoes oraz zestaw pozostałych nagrań, bardziej impresyjnych, kładących akcent na partię smyczków czy ngoni/gimbri (Christer Bothén). A żeby to ująć najkrócej: rzecz trwa prawie dwie godziny i nie przynudza. W dużej mierze tego przynudzania pomagają uniknąć specjalne występy. Bothén jako weteran nordyckiej sceny impro jest niewątpliwie bardziej znany jako klarnecista, ale te inspirowane północną Afryką nagrania pozwalają odkryć lub jeszcze bardziej docenić drugi nurt obecny w jego działaniach od lat. Błyszczy na Echoes amerykańska legenda, czyli Joe McPhee – zarówno w saksofonowym ECHOES: Lost Eyes In Dying Hand, jak i w roli wokalisty w finałowym ECHOES: I See Your Eye, Part 2. Natomiast ECHOES: Cala Boca Menino z orkiestrowym aranżem João Donato (ostatnio przypomnianego w serii Jazz Is Dead) to brylant i punkt kulminacyjny tej płyty, utwór pokazujący, w jaki sposób Fire! stało się nie tyle składem, ile swego rodzaju platformą, która pozwala budować na szkielecie sekcji rytmicznej i wspomagającej ją saksofonu barytonowego różnego typu formy. Gustafsson, Berthlin, Werliin są tu, przy wszystkich potężnych różnicach rzecz jasna, trochę jak skandynawscy Sly & Robbie, proponują nam riddimy dalekiej Północy, będące bazą wypadową w różne rejony. Na Echoes zaskakująco często są to rejony orkiestry w ujęciu znanym z Actions Pendereckiego – słychać, że krakowskie przedsięwzięcie związane z odtworzeniem tego legendarnego utworu pozostawiło ślad w samym Gustafssonie i współpracujących z nim muzykach. A dwie godziny, które z nimi spędziłem, zamykają w sobie gigantyczną muzyczną przestrzeń: od funku i afrykańskiego transu po europejską tradycję improwizujących big bandów. W wypadku kolejnej płyty zespołu znanego już z fenomenalnych nagrań i wyznaczającego sobie coraz ambitniejsze zadania naprawdę trudno o więcej. A Gustafsson, trochę jak najlepsi piłkarze, którzy dużo grają bez piłki, pokazuje, że być może najważniejsza cecha lidera to wyobraźnia – bo istotniejsze niż to, co sam zagra, bywa dla niego to, co zagrają w obrębie kolektywnego przedsięwzięcia inni. Bartek Chaciński Potrząsnąć wszechświatem. Trudno w to uwierzyć, że w tym roku mija dziesięć lat od wydania pierwszego albumu Fire! Orchestry, orkiestry pod wodzą Matsa Gustafssona (dyrygent, saksofon barytonowy, flet), Johana Berthlinga (bas elektryczny, kontrabas) i Andreasa Werliina (perkusja). Skład tej grupy zmieniał się od początku i zmienia nadal, ewoluuje i rozrasta – nie sprawiając nigdy wrażenia przerośniętego dziwoląga, który lubiłby przesiadywać na mieliźnie. Fani tej skandynawskiej supergrupy doskonale znają układ chronologiczny opublikowanych przez nich płyt, więc pozwolę sobie tylko je przypomnieć, bo jest co przypominać: „Enter” (2014, recenzja), „Ritual” (2016, recenzja), „Arrival” (2019, recenzja) i „Actions” (2020, recenzja). No i fantastyczny koncerty Orchestry w 2018 roku podczas katowickiego Jazz Artu (relacja), gdzie wykonali premierowo materiał z albumu „Arrival”. Początkowo Fire! Orchestra zamieszczała na swych albumach po dwie długie kompozycje, co z czasem uległo zmianie, przechodząc na przykład w krótsze formy. Nowe i podwójne (3LP) wydawnictwo „Echoes” to z kolei prawie dwie godziny (!) muzyki. I bez wątpienia Orchestra powraca z największym jak dotąd międzynarodowym składem, liczącym 43 członków! Słyszymy tu dobrze znany kobiecy głos Mariam Wallentin, np. w „ECHOES: to gather it all. Once”. Zdziwiłem, że w tak dużej obsadzie nie znalazła się tak świetna wokalistka jak Sofia Jernberg. Tym razem są też męskie głosy reprezentowane przez Davida Sandströma (np. w „ECHOES: lost eyes in dying hand”), Tomasa Öberga i… Joe McPhee. Głos mistrza słychać w drugiej części „Echos”, zaś saksofon tenorowy w pierwszych kompozycjach. Kogo jeszcze można spotkać na „Echoes”? A proszę bardzo takich wspaniałych instrumentalistów jak Josefin Runsteen (skrzypce), Anna Lindal (skrzypce), My Hellgren (wiolonczela), Amalie Stalheim (wiolonczela), Goran Kajfeš (trąbka, trąbka wysuwana), Niklas Barnö (trąbka), Susana Santos Silva (trąbka), Tobias Wiklund (trąbka), Mats Äleklint (puzon), Maria Bertel (puzon), Per Åke Holmlander (tuba), Heiða Karine Jóhannesdóttir Mobeck (tuba), Per Ruskträsk Johansson (saksofon sopranowy, flet basowy), Anna Högberg (saksofon altowy, flet), Signe Krunderup Emmeluth (saksofon altowy), Julia Strzalek (saksofon altowy, flet), Lars Göran Ulander (saksofon altowy, flet), Mette Rasmussen (saksofon altowy, flet), Fredrik ljungkvist (saksofon tenorowy), Elin Forkelid (saksofon tenorowy), Alberto Pinton (saksofon barytonowy, klarnet, flet basowy), Daniel Gahrton (saksofon barytonowy, flet), Dror Feiler (saksofon altowy, saksofon sopranowy, saksofon wysuwany, flet, dzwonki), Per Texas Johansson (obój, fagot, klarnet basowy, klarnet kontrabasowy, flet), Christer Bothén (klarnet basowy, guembri, donso n´goni), Isak Hedtjärn (klarnet), Andreas Röysum (klarnet basowy, klarnet, flet), Martin Hederos (fender rhodes, organy), Alex Zethson (fortepian, syntezator), Sten Sandell (fortepian), Kjell Nordeson (wibrafon, glockenspiel), Mats Lindström (elektronika), Reine Fiske (gitara), Niklas Fite (bandżo), Elsa Bergman (kontrabas) i Juan Romero (instrumenty perkusyjne, berimbau). Niewiele jest na świecie takich Big-bandów jak Fire! Orchestra, które by w obecnych czasach dokonywały tak potężnej syntezy i spoglądały w twórczy sposób na dorobek muzyczny minionych dekad. „Echoes” nie jest wyjątkiem, ale potwierdzeniem pewnej reguły. Jakiej? A no takiej, że wciąż można pisać i wykonywać niebywale świeżą muzykę. Materiał z „Echoes” miał swoją premierę w październiku 2022 roku podczas sztokholmskiego Festiwalu Jazzowego. Główna szwedzka gazeta „Dagens Nyheter” opisała to wydarzenie jako ucztę dla oczu i uszu. Należy też dodać, że tytuły zawarte na „Echoes” były inspirowane twórczością Erika Lindegrena (1910-1968) – szwedzkiego pisarza, poety, krytyka, tłumacza. Transowe wprowadzenie w postaci „ECHOES: I see your eye, part 1” o rozkołysanych aranżacjach instrumentów perkusyjnych i smyczkowych z filmowym uniesieniem, oszczędnych dźwięków fortepianu bliskich wrażliwości niedawno zmarłego Ryuichiego Sakamoto (co za strata!), aż do wynurzenia się świetnych i długich solówek saksofonowych! Jeden z pierwszych afrykańskich wątków objawił się w „ECHOES: forest without shadows”, choć tu jest wszystko tak płynne i „oznaczone” niewidzialną granicą, że w pewnym momencie plemienna motoryka spotyka krajobrazy malowane instrumentami smyczkowymi, które przenoszą w rejony Dalekiego Wschodu. Przynajmniej przed moimi oczami wyrosła dramaturgia i poetyka ścieżek dźwiękowych do filmów Akira Kurosawy, m.in. autorstwa Masaru Satō do „Straży przybocznej” czy Fumio Hayasakakiego do „Siedmiu samurajów”. A trąbka w tej kompozycji ma ewidentnie punkowego ducha Jaimie Branch. To tylko dwa pierwsze nagrania, a pomysłów tabuny! Ten japoński sznyt nie bez znaczenia pulsuje, ponieważ miksem zajął się nie kto inny jak sam Jim O’Rourke. Ponad piętnaście minut absolutnej hipnozy „ECHOES: to gather it all. once” z udziałem eterycznego głosu Wallentin i rozmaitych solówek, a filmowe smyczki tym razem kierują nas do Ameryki Północnej – jednocześnie gdzieś w okolice bluesa z Delty Missisipi oraz do wnętrza nocnej nowojorskiej taksówki przy dźwiękach muzyki Bernarda Herrmanna. Nic innego jak kwadrans poza orbitą ziemską. Klarnet smakujący orientalnie w drobnym fragmencie „sliding whisper of pain” stara się zahipnotyzować muzykę współczesną. Wciąż jest bardzo spokojnie jak na Fire! Orchestrę, więc zastanawiałem się kiedy nadejdzie pier… i nadeszło wraz z „ECHOES: lost eyes in dying hand”. Tutaj dziedzictwo Sun Ra i Art Ensemble of Chicago aż kipi. Afro-futurystyczni kosmici ze Szwecji – i nie tyko – zamieszali w tym rozgrzanym kotle. Znakomitym kontrapunktem okazał się też męski głos Sandströma. Dotychczas wokalnie dominował żeński śpiew. Wydawcy przy opisie sugerują, że Fire! Orchestra kultywuję tradycję zespołów prowadzonych przez Carlę Bley, George’a Russella i Keitha Tippetta. Trudno się z tym nie z godzić, ale nie zapominałbym o wspomnianych wyżej Sun Ra i Art Ensemble of Chicago, a także o wkładzie Billa Dixona, Moondoga i Roberta Wayatta. Tę część płyty zamyka „welcoming you. drinking your dream.” ze świetną i noise’ową gitarą Friske’ego przypominającą brawurowe faktury Keiji Haino. Prawie kwadrans z „ECHOES: a lost farewell” otwiera drugą płytę z tego zestawu. Funkująca pulsacja aż rozsadza muzyków, wokół tego krążą bardzo gęste, świetnie dopracowane aranże smyczków i dęciaków, doprowadzając do kolektywnej i dzikiej improwizacji. Smyczki miejscami brzmią tu jak u Pendereckiego w „Trenie – Ofiarom Hiroszimy”. Po czym napięcie nieco opada, tłustym krokiem sunie tuba i zwiastuje nadciągnięcie fal rozkołysanych jazzem. A elektroniczne wstęgi niczym niewidoczne prądy coś tam sobie mruczą. Kolejny świetny fragment „Echoes”! Organy Hammonda Hederosa i transowe brzmienie berimbau w rękach Romero (instrument wykorzystywany podczas capoeiry) w „nothing astray. all falling.” stwarzają trudno definiowalną muzykę, do tego smyczki ewidentnie zanurzone w muzyce współczesnej. Podobnymi kontrastami operują muzycy w „in those veins. a silvernet.”, gdzie prowadzący rytm na congach stapia się z sonorystyką, muzyką współczesną i ambientem. „ECHOES: cala boca menino” wjeżdża z mocnym groove’em i rozpoznawalną dzikością harmoniczną głównie reprezentowaną przez wszelakie dęciaki i smyczki. Fortepian brzmi tu miejscami jak u Theloniousa Monka, syntezatory/organy bliższe frazowania Joe Zawinula, a w powietrzu afro-futurystyczne pachnidło, wolność i odpłynięcie. Sonorystyczno-drone’owa miniatura „double loneliness” zazębia się z „respirations” na instrumenty smyczkowe. Wiolonczelowe skojarzenia lgną tutaj do dwóch znakomitych islandzkich artystek, czyli Hildur Guðnadóttir i Gyðy Valtýsdóttir. Jeszcze raz spotykamy północno-zachodnią Afrykę za sprawą brzmienia lutni guembri, na której gra 81-letni Bothén. Marokańska tradycji nie została odczytana wprost, ponieważ dostała eksperymentalno-improwizowany oddech. Na sam koniec wraca dobrze już nam znany motyw rozwijany w „ECHOES: I see your eye, part 2” z recytowanym tekstem/śpiewem McPhee i rykiem barytonowego saksofonu Gustafssona. Tutaj – i nie tylko – Fire! Orchestra idealnie pasuje do kontestacyjnej filozofii chicagowskiej International Anthem. Rzadko mi się to zdarza, ale trudno było się pozbierać po „Echoes”. Jeśli by szukać innych podobnych przykładów z niedalekiej przeszłości to z całą pewnością podobne emocje towarzyszyły mi przy ubiegłorocznej i doskonałej płycie Makayi McCravena „In These Times” oraz albumie szwajcarskiej grupy Ikarus „Plasma”. W tym roku pojawił się z kolei nietuzinkowy materiał Rob Mazurek Exploding Star Orchestra „Lightning Dreamers”. Fire! Orchestra płytą „Echoes” wyrzucili swoją poprzeczkę gdzieś daleko poza ziemską sferę, aż głowię się, czy da się ją w ogóle doścignąć, a co innego przeskoczyć. Monstrualna wizja Fire! Orchestry rozrosła się do niebotycznych rozmiarów, w połączeniu z perfekcyjnym wykonaniem i złożonością. Kolektyw złapał różne kultury/tradycje w garść i ostatecznie rozsypał je nad jakimś gigantycznym oceanem wyobraźni. Łukasz Komła Należą się gorące gratulacje Matsowi Gustafssonowi za prowadzenie przez prawie dekadę 40-osobowego składu (głównie szwedzkich muzyków), który mogliśmy też podziwiać 5 lat temu w Katowicach. Dobry duch nie opuszcza lidera oraz wspomagających go w działaniach basistę Johana Berthlinga oraz perkusistę Andreasa Werliina. Imponujący skład orkiestry przekłada się na pełne bogactwo harmoniczne wspaniale zgranych instrumentów dętych, ale też splatających się z nimi instrumentów strunowych, a niekiedy chóru. Formacja Fire! Orchestra przygotowała podwójną porcję (2 CD lub 3 LP) prawdziwie wyrazistej muzyki, ukazując pełen wachlarz sonorystycznych możliwości. Partie poszczególnych sekcji są realizowane z należną dyscypliną i tylko soliści mają swobodę interpretacji, jak np. sam lider na saksofonie barytonowym w rytualnym temacie "Echoes: I see your eye". Ten żywo pulsujący transowy podkład o wyraźnie orientalnych czy afrykańskich korzeniach dominuje w większości utworów. Na tym tle są rozwijane tryskające energią i pełnią wyobraźni popisy solowe trąbki, saksofonu czy perlistego fortepianu. Między dłuższymi formami pojawiają się też krótsze z wyraźniejszą dozą abstrakcji czy też wprost utrzymane w formie free-jazzowej. Na finał legendarny saksofonista Joe McPhee głosi żywotne przesłanie o muzyce. Mocne! Marek Dusza Now in its 14th year, the unique and constantly evolving Fire! Orchestra is back with their most ambitious work so far as well as their largest line-up, counting a mostly Scandinavian cast of no less than 43 members. While the popular and widely praised Arrival is a highlight in both our and the band´s catalogue, this monumental triple album ups the ante. Echoes is a two hour work of epic proportions; full of beauty, energy, haunting passages and stunning musicianship, embracing progressive rock, contemporary avantgarde, cosmic free jazz, ethnic experimentalism and more. Making all of this flow in such a natural way from beginning to end is a brilliant achievement. The album closes with a guest appearance from the mighty Joe McPhee on tenor sax and vocals on a vigorous and amusing tribute to one of the “late, great finger wigglers” (answers on a postcard...). Recorded at the legendary Atlantis studio in Stockholm and beautifully mixed by Jim O’Rourke, Echoes comes across as a very open, breathing, organic, detailed and dynamic album. We would also like to point out that the vinyl edition sounds great, cut by Lupo in Berlin and manufactured by Optimal Media. ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. ECHOES: I see your eye, part 1 09:46 2. ECHOES: Forest without shadows 12:09 3. ECHOES: To gather it all. Once. 15:46 4. Sliding whisper of pain 03:48 5. ECHOES: Lost eyes in dying hand 13:57 6. Welcoming you. Drinking your dream. 03:34 CD 2: 1. ECHOES: A lost farewell 14:29 2. Nothing astray. All falling. 04:16 3. In those veins. A silvernet. 03:40 4. ECHOES: Cala Boca Menino 10:49 5. Double loneliness 02:08 6. Respirations 02:32 7. Not yet born. The blind courage of life. 05:47 8. ECHOES: I see your eye, part 2 07:25 ..::OBSADA::.. Mats Gustafsson - instr. dęte Per Johansson - saksofon sopraninowy, obój, fagot, klarnet basowy, klarnet kontrabasowy, flet, flet basowy Dror Feiler - saksofon altowy, saksofon soprillo, saksowon suwakowy, flet, dzwonki Anna Hogberg - saksofon altowy, flet Signe Emmeluth - saksofon altowy Julia Strzalek - saksofon altowy, flet Lars Ulander - saksofon altowy, flet Mette Rasmussen - saksofon altowy, flet Fredrik Ljungkvist - saksofon tenorowy Alberto Pinton - saksofon barytonowy, klarnet, flet basowy Daniel Gahrton - saksofon barytonowy, flet Isak Hedtjam - klarnet Andreas Roysum - klarnet, klarnet basowy, flet Christer Bothen - klarnet basowy, guembri, donso n goni Goran Kajfes - trąbka, trąbka suwakowa Niklas Barno - trąbka Susana Santos Silva - trąbka Tobias Wiklund - trąbka Mats Aleklint - puzon Maria Bertel - puzon Per Ake Holmlander - tuba Heida Mobeck - tuba Martin Hederos - organy Alex Zethson - pianino, syntezator Sten Sandell - pianino Mats Lindstrom - elektronika Joselin Runsteed - skrzypce Anna Lindal - skrzypce My Hellgren - wiolonczela Amalie Stathem - wiolonczela Niklas Fite - bandżo Reine Fiske - gitara Johan Berthling - gitara basowa, kontrabas Elsa Bergman - kontrabas Andreas Werliin - perkusja Kjell Nordeson - wibrafon, dzwonki Juan Romero - instr. perkusyjne Gościnnie: Joe McPhee - saksofon tenorowy (5), wokal (20) Mariam Wallentin - wokal (3) David Sandstrom - wokal (5) Tomas Oberg - wokal (10) https://www.youtube.com/watch?v=wId-3FqMI-M SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 9
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:18:08
Rozmiar: 253.61 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Nie bądź frajer, słuchaj Fire! Nie wiem, w jaki sposób dba o swoją formę Mats Gustafsson, ale przy najbliższej okazji poproszę go o przepis. Śledzę tę artystyczną drogę od jakichś 20 lat, zacząłem od The Thing na koncercie w klubie Blå w Oslo i dochodząc do takiej płyty jak Echoes Fire! Orchestra muszę przyznać, że praktycznie cały czas ścieżka prowadziła w górę. Nie zawsze komercyjnie, ale artystycznie na pewno. Najnowszy album to dzieło kompletne pod każdym względem. Łączy przeróżne wątki pracy Gustafssona – są kilkutaktowe melodie na kapitalnych rytmicznych groove’ach, wątek łączący wielki orkiestrowy skład z podstawowym triem Fire! (Gustafsson, Berthlin, Werliin), są dłuższe formy instrumentalno-wokalne (choć nieco mniej niż na albumie Arrival, za to głównie z głosami męskimi), ale są też potężne aranżacje orkiestrowe, stworzone tu z jeszcze większym smakiem niż poprzednio. Jest wreszcie najlepsze jak dotąd brzmienie: rewelacyjna wprost produkcja, od nagrania w słynnym Atlantis Studio w Sztokholmie, aż po miks Jima O’Rourke’a w jego japońskim studiu. Selektywne, mocne, pełne dynamiki brzmienie dużego aparatu wykonawczego, który nie nadużywa tu swojej mocy, bo płyta bardzo dywersyfikuje formy – mamy tu co najmniej dwa albumy w jednym: suitę Echoes oraz zestaw pozostałych nagrań, bardziej impresyjnych, kładących akcent na partię smyczków czy ngoni/gimbri (Christer Bothén). A żeby to ująć najkrócej: rzecz trwa prawie dwie godziny i nie przynudza. W dużej mierze tego przynudzania pomagają uniknąć specjalne występy. Bothén jako weteran nordyckiej sceny impro jest niewątpliwie bardziej znany jako klarnecista, ale te inspirowane północną Afryką nagrania pozwalają odkryć lub jeszcze bardziej docenić drugi nurt obecny w jego działaniach od lat. Błyszczy na Echoes amerykańska legenda, czyli Joe McPhee – zarówno w saksofonowym ECHOES: Lost Eyes In Dying Hand, jak i w roli wokalisty w finałowym ECHOES: I See Your Eye, Part 2. Natomiast ECHOES: Cala Boca Menino z orkiestrowym aranżem João Donato (ostatnio przypomnianego w serii Jazz Is Dead) to brylant i punkt kulminacyjny tej płyty, utwór pokazujący, w jaki sposób Fire! stało się nie tyle składem, ile swego rodzaju platformą, która pozwala budować na szkielecie sekcji rytmicznej i wspomagającej ją saksofonu barytonowego różnego typu formy. Gustafsson, Berthlin, Werliin są tu, przy wszystkich potężnych różnicach rzecz jasna, trochę jak skandynawscy Sly & Robbie, proponują nam riddimy dalekiej Północy, będące bazą wypadową w różne rejony. Na Echoes zaskakująco często są to rejony orkiestry w ujęciu znanym z Actions Pendereckiego – słychać, że krakowskie przedsięwzięcie związane z odtworzeniem tego legendarnego utworu pozostawiło ślad w samym Gustafssonie i współpracujących z nim muzykach. A dwie godziny, które z nimi spędziłem, zamykają w sobie gigantyczną muzyczną przestrzeń: od funku i afrykańskiego transu po europejską tradycję improwizujących big bandów. W wypadku kolejnej płyty zespołu znanego już z fenomenalnych nagrań i wyznaczającego sobie coraz ambitniejsze zadania naprawdę trudno o więcej. A Gustafsson, trochę jak najlepsi piłkarze, którzy dużo grają bez piłki, pokazuje, że być może najważniejsza cecha lidera to wyobraźnia – bo istotniejsze niż to, co sam zagra, bywa dla niego to, co zagrają w obrębie kolektywnego przedsięwzięcia inni. Bartek Chaciński Potrząsnąć wszechświatem. Trudno w to uwierzyć, że w tym roku mija dziesięć lat od wydania pierwszego albumu Fire! Orchestry, orkiestry pod wodzą Matsa Gustafssona (dyrygent, saksofon barytonowy, flet), Johana Berthlinga (bas elektryczny, kontrabas) i Andreasa Werliina (perkusja). Skład tej grupy zmieniał się od początku i zmienia nadal, ewoluuje i rozrasta – nie sprawiając nigdy wrażenia przerośniętego dziwoląga, który lubiłby przesiadywać na mieliźnie. Fani tej skandynawskiej supergrupy doskonale znają układ chronologiczny opublikowanych przez nich płyt, więc pozwolę sobie tylko je przypomnieć, bo jest co przypominać: „Enter” (2014, recenzja), „Ritual” (2016, recenzja), „Arrival” (2019, recenzja) i „Actions” (2020, recenzja). No i fantastyczny koncerty Orchestry w 2018 roku podczas katowickiego Jazz Artu (relacja), gdzie wykonali premierowo materiał z albumu „Arrival”. Początkowo Fire! Orchestra zamieszczała na swych albumach po dwie długie kompozycje, co z czasem uległo zmianie, przechodząc na przykład w krótsze formy. Nowe i podwójne (3LP) wydawnictwo „Echoes” to z kolei prawie dwie godziny (!) muzyki. I bez wątpienia Orchestra powraca z największym jak dotąd międzynarodowym składem, liczącym 43 członków! Słyszymy tu dobrze znany kobiecy głos Mariam Wallentin, np. w „ECHOES: to gather it all. Once”. Zdziwiłem, że w tak dużej obsadzie nie znalazła się tak świetna wokalistka jak Sofia Jernberg. Tym razem są też męskie głosy reprezentowane przez Davida Sandströma (np. w „ECHOES: lost eyes in dying hand”), Tomasa Öberga i… Joe McPhee. Głos mistrza słychać w drugiej części „Echos”, zaś saksofon tenorowy w pierwszych kompozycjach. Kogo jeszcze można spotkać na „Echoes”? A proszę bardzo takich wspaniałych instrumentalistów jak Josefin Runsteen (skrzypce), Anna Lindal (skrzypce), My Hellgren (wiolonczela), Amalie Stalheim (wiolonczela), Goran Kajfeš (trąbka, trąbka wysuwana), Niklas Barnö (trąbka), Susana Santos Silva (trąbka), Tobias Wiklund (trąbka), Mats Äleklint (puzon), Maria Bertel (puzon), Per Åke Holmlander (tuba), Heiða Karine Jóhannesdóttir Mobeck (tuba), Per Ruskträsk Johansson (saksofon sopranowy, flet basowy), Anna Högberg (saksofon altowy, flet), Signe Krunderup Emmeluth (saksofon altowy), Julia Strzalek (saksofon altowy, flet), Lars Göran Ulander (saksofon altowy, flet), Mette Rasmussen (saksofon altowy, flet), Fredrik ljungkvist (saksofon tenorowy), Elin Forkelid (saksofon tenorowy), Alberto Pinton (saksofon barytonowy, klarnet, flet basowy), Daniel Gahrton (saksofon barytonowy, flet), Dror Feiler (saksofon altowy, saksofon sopranowy, saksofon wysuwany, flet, dzwonki), Per Texas Johansson (obój, fagot, klarnet basowy, klarnet kontrabasowy, flet), Christer Bothén (klarnet basowy, guembri, donso n´goni), Isak Hedtjärn (klarnet), Andreas Röysum (klarnet basowy, klarnet, flet), Martin Hederos (fender rhodes, organy), Alex Zethson (fortepian, syntezator), Sten Sandell (fortepian), Kjell Nordeson (wibrafon, glockenspiel), Mats Lindström (elektronika), Reine Fiske (gitara), Niklas Fite (bandżo), Elsa Bergman (kontrabas) i Juan Romero (instrumenty perkusyjne, berimbau). Niewiele jest na świecie takich Big-bandów jak Fire! Orchestra, które by w obecnych czasach dokonywały tak potężnej syntezy i spoglądały w twórczy sposób na dorobek muzyczny minionych dekad. „Echoes” nie jest wyjątkiem, ale potwierdzeniem pewnej reguły. Jakiej? A no takiej, że wciąż można pisać i wykonywać niebywale świeżą muzykę. Materiał z „Echoes” miał swoją premierę w październiku 2022 roku podczas sztokholmskiego Festiwalu Jazzowego. Główna szwedzka gazeta „Dagens Nyheter” opisała to wydarzenie jako ucztę dla oczu i uszu. Należy też dodać, że tytuły zawarte na „Echoes” były inspirowane twórczością Erika Lindegrena (1910-1968) – szwedzkiego pisarza, poety, krytyka, tłumacza. Transowe wprowadzenie w postaci „ECHOES: I see your eye, part 1” o rozkołysanych aranżacjach instrumentów perkusyjnych i smyczkowych z filmowym uniesieniem, oszczędnych dźwięków fortepianu bliskich wrażliwości niedawno zmarłego Ryuichiego Sakamoto (co za strata!), aż do wynurzenia się świetnych i długich solówek saksofonowych! Jeden z pierwszych afrykańskich wątków objawił się w „ECHOES: forest without shadows”, choć tu jest wszystko tak płynne i „oznaczone” niewidzialną granicą, że w pewnym momencie plemienna motoryka spotyka krajobrazy malowane instrumentami smyczkowymi, które przenoszą w rejony Dalekiego Wschodu. Przynajmniej przed moimi oczami wyrosła dramaturgia i poetyka ścieżek dźwiękowych do filmów Akira Kurosawy, m.in. autorstwa Masaru Satō do „Straży przybocznej” czy Fumio Hayasakakiego do „Siedmiu samurajów”. A trąbka w tej kompozycji ma ewidentnie punkowego ducha Jaimie Branch. To tylko dwa pierwsze nagrania, a pomysłów tabuny! Ten japoński sznyt nie bez znaczenia pulsuje, ponieważ miksem zajął się nie kto inny jak sam Jim O’Rourke. Ponad piętnaście minut absolutnej hipnozy „ECHOES: to gather it all. once” z udziałem eterycznego głosu Wallentin i rozmaitych solówek, a filmowe smyczki tym razem kierują nas do Ameryki Północnej – jednocześnie gdzieś w okolice bluesa z Delty Missisipi oraz do wnętrza nocnej nowojorskiej taksówki przy dźwiękach muzyki Bernarda Herrmanna. Nic innego jak kwadrans poza orbitą ziemską. Klarnet smakujący orientalnie w drobnym fragmencie „sliding whisper of pain” stara się zahipnotyzować muzykę współczesną. Wciąż jest bardzo spokojnie jak na Fire! Orchestrę, więc zastanawiałem się kiedy nadejdzie pier… i nadeszło wraz z „ECHOES: lost eyes in dying hand”. Tutaj dziedzictwo Sun Ra i Art Ensemble of Chicago aż kipi. Afro-futurystyczni kosmici ze Szwecji – i nie tyko – zamieszali w tym rozgrzanym kotle. Znakomitym kontrapunktem okazał się też męski głos Sandströma. Dotychczas wokalnie dominował żeński śpiew. Wydawcy przy opisie sugerują, że Fire! Orchestra kultywuję tradycję zespołów prowadzonych przez Carlę Bley, George’a Russella i Keitha Tippetta. Trudno się z tym nie z godzić, ale nie zapominałbym o wspomnianych wyżej Sun Ra i Art Ensemble of Chicago, a także o wkładzie Billa Dixona, Moondoga i Roberta Wayatta. Tę część płyty zamyka „welcoming you. drinking your dream.” ze świetną i noise’ową gitarą Friske’ego przypominającą brawurowe faktury Keiji Haino. Prawie kwadrans z „ECHOES: a lost farewell” otwiera drugą płytę z tego zestawu. Funkująca pulsacja aż rozsadza muzyków, wokół tego krążą bardzo gęste, świetnie dopracowane aranże smyczków i dęciaków, doprowadzając do kolektywnej i dzikiej improwizacji. Smyczki miejscami brzmią tu jak u Pendereckiego w „Trenie – Ofiarom Hiroszimy”. Po czym napięcie nieco opada, tłustym krokiem sunie tuba i zwiastuje nadciągnięcie fal rozkołysanych jazzem. A elektroniczne wstęgi niczym niewidoczne prądy coś tam sobie mruczą. Kolejny świetny fragment „Echoes”! Organy Hammonda Hederosa i transowe brzmienie berimbau w rękach Romero (instrument wykorzystywany podczas capoeiry) w „nothing astray. all falling.” stwarzają trudno definiowalną muzykę, do tego smyczki ewidentnie zanurzone w muzyce współczesnej. Podobnymi kontrastami operują muzycy w „in those veins. a silvernet.”, gdzie prowadzący rytm na congach stapia się z sonorystyką, muzyką współczesną i ambientem. „ECHOES: cala boca menino” wjeżdża z mocnym groove’em i rozpoznawalną dzikością harmoniczną głównie reprezentowaną przez wszelakie dęciaki i smyczki. Fortepian brzmi tu miejscami jak u Theloniousa Monka, syntezatory/organy bliższe frazowania Joe Zawinula, a w powietrzu afro-futurystyczne pachnidło, wolność i odpłynięcie. Sonorystyczno-drone’owa miniatura „double loneliness” zazębia się z „respirations” na instrumenty smyczkowe. Wiolonczelowe skojarzenia lgną tutaj do dwóch znakomitych islandzkich artystek, czyli Hildur Guðnadóttir i Gyðy Valtýsdóttir. Jeszcze raz spotykamy północno-zachodnią Afrykę za sprawą brzmienia lutni guembri, na której gra 81-letni Bothén. Marokańska tradycji nie została odczytana wprost, ponieważ dostała eksperymentalno-improwizowany oddech. Na sam koniec wraca dobrze już nam znany motyw rozwijany w „ECHOES: I see your eye, part 2” z recytowanym tekstem/śpiewem McPhee i rykiem barytonowego saksofonu Gustafssona. Tutaj – i nie tylko – Fire! Orchestra idealnie pasuje do kontestacyjnej filozofii chicagowskiej International Anthem. Rzadko mi się to zdarza, ale trudno było się pozbierać po „Echoes”. Jeśli by szukać innych podobnych przykładów z niedalekiej przeszłości to z całą pewnością podobne emocje towarzyszyły mi przy ubiegłorocznej i doskonałej płycie Makayi McCravena „In These Times” oraz albumie szwajcarskiej grupy Ikarus „Plasma”. W tym roku pojawił się z kolei nietuzinkowy materiał Rob Mazurek Exploding Star Orchestra „Lightning Dreamers”. Fire! Orchestra płytą „Echoes” wyrzucili swoją poprzeczkę gdzieś daleko poza ziemską sferę, aż głowię się, czy da się ją w ogóle doścignąć, a co innego przeskoczyć. Monstrualna wizja Fire! Orchestry rozrosła się do niebotycznych rozmiarów, w połączeniu z perfekcyjnym wykonaniem i złożonością. Kolektyw złapał różne kultury/tradycje w garść i ostatecznie rozsypał je nad jakimś gigantycznym oceanem wyobraźni. Łukasz Komła Należą się gorące gratulacje Matsowi Gustafssonowi za prowadzenie przez prawie dekadę 40-osobowego składu (głównie szwedzkich muzyków), który mogliśmy też podziwiać 5 lat temu w Katowicach. Dobry duch nie opuszcza lidera oraz wspomagających go w działaniach basistę Johana Berthlinga oraz perkusistę Andreasa Werliina. Imponujący skład orkiestry przekłada się na pełne bogactwo harmoniczne wspaniale zgranych instrumentów dętych, ale też splatających się z nimi instrumentów strunowych, a niekiedy chóru. Formacja Fire! Orchestra przygotowała podwójną porcję (2 CD lub 3 LP) prawdziwie wyrazistej muzyki, ukazując pełen wachlarz sonorystycznych możliwości. Partie poszczególnych sekcji są realizowane z należną dyscypliną i tylko soliści mają swobodę interpretacji, jak np. sam lider na saksofonie barytonowym w rytualnym temacie "Echoes: I see your eye". Ten żywo pulsujący transowy podkład o wyraźnie orientalnych czy afrykańskich korzeniach dominuje w większości utworów. Na tym tle są rozwijane tryskające energią i pełnią wyobraźni popisy solowe trąbki, saksofonu czy perlistego fortepianu. Między dłuższymi formami pojawiają się też krótsze z wyraźniejszą dozą abstrakcji czy też wprost utrzymane w formie free-jazzowej. Na finał legendarny saksofonista Joe McPhee głosi żywotne przesłanie o muzyce. Mocne! Marek Dusza Now in its 14th year, the unique and constantly evolving Fire! Orchestra is back with their most ambitious work so far as well as their largest line-up, counting a mostly Scandinavian cast of no less than 43 members. While the popular and widely praised Arrival is a highlight in both our and the band´s catalogue, this monumental triple album ups the ante. Echoes is a two hour work of epic proportions; full of beauty, energy, haunting passages and stunning musicianship, embracing progressive rock, contemporary avantgarde, cosmic free jazz, ethnic experimentalism and more. Making all of this flow in such a natural way from beginning to end is a brilliant achievement. The album closes with a guest appearance from the mighty Joe McPhee on tenor sax and vocals on a vigorous and amusing tribute to one of the “late, great finger wigglers” (answers on a postcard...). Recorded at the legendary Atlantis studio in Stockholm and beautifully mixed by Jim O’Rourke, Echoes comes across as a very open, breathing, organic, detailed and dynamic album. We would also like to point out that the vinyl edition sounds great, cut by Lupo in Berlin and manufactured by Optimal Media. ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. ECHOES: I see your eye, part 1 09:46 2. ECHOES: Forest without shadows 12:09 3. ECHOES: To gather it all. Once. 15:46 4. Sliding whisper of pain 03:48 5. ECHOES: Lost eyes in dying hand 13:57 6. Welcoming you. Drinking your dream. 03:34 CD 2: 1. ECHOES: A lost farewell 14:29 2. Nothing astray. All falling. 04:16 3. In those veins. A silvernet. 03:40 4. ECHOES: Cala Boca Menino 10:49 5. Double loneliness 02:08 6. Respirations 02:32 7. Not yet born. The blind courage of life. 05:47 8. ECHOES: I see your eye, part 2 07:25 ..::OBSADA::.. Mats Gustafsson - instr. dęte Per Johansson - saksofon sopraninowy, obój, fagot, klarnet basowy, klarnet kontrabasowy, flet, flet basowy Dror Feiler - saksofon altowy, saksofon soprillo, saksowon suwakowy, flet, dzwonki Anna Hogberg - saksofon altowy, flet Signe Emmeluth - saksofon altowy Julia Strzalek - saksofon altowy, flet Lars Ulander - saksofon altowy, flet Mette Rasmussen - saksofon altowy, flet Fredrik Ljungkvist - saksofon tenorowy Alberto Pinton - saksofon barytonowy, klarnet, flet basowy Daniel Gahrton - saksofon barytonowy, flet Isak Hedtjam - klarnet Andreas Roysum - klarnet, klarnet basowy, flet Christer Bothen - klarnet basowy, guembri, donso n goni Goran Kajfes - trąbka, trąbka suwakowa Niklas Barno - trąbka Susana Santos Silva - trąbka Tobias Wiklund - trąbka Mats Aleklint - puzon Maria Bertel - puzon Per Ake Holmlander - tuba Heida Mobeck - tuba Martin Hederos - organy Alex Zethson - pianino, syntezator Sten Sandell - pianino Mats Lindstrom - elektronika Joselin Runsteed - skrzypce Anna Lindal - skrzypce My Hellgren - wiolonczela Amalie Stathem - wiolonczela Niklas Fite - bandżo Reine Fiske - gitara Johan Berthling - gitara basowa, kontrabas Elsa Bergman - kontrabas Andreas Werliin - perkusja Kjell Nordeson - wibrafon, dzwonki Juan Romero - instr. perkusyjne Gościnnie: Joe McPhee - saksofon tenorowy (5), wokal (20) Mariam Wallentin - wokal (3) David Sandstrom - wokal (5) Tomas Oberg - wokal (10) https://www.youtube.com/watch?v=wId-3FqMI-M SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 8
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:16:58
Rozmiar: 649.53 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. I’d heard the name Hollow thrown around here and there in an almost hushed manner. I just knew this would be another cult thing I’d just eat up and I was right. Hollow is a band that sounds like your Tad Morose and Morgana Lefay, coutnrymen of theirs, though Hollow was actually around before Tad Morose adopted that sound anyway. So it’s just something in the water over there, I guess, that keeps them churning out this heavy, rhythmic, epic melodic metal. Architect of the Mind is just a pulverizing listen full of chunky, badass riffs that don’t try too hard to sound retro or anything – it just rocks out with a big, fat guitar tone and a lot of propulsive, kinetic melody. It’s not too proggy or dense, but there is a cleverness to the arrangements, a snappiness and cohesion that really satisfies on repeat listens. It’s just the economical, no-bullshit way the songs are written, and how, even though there’s not a lot of variety on here, the songs end up distinguishing themselves and weaving into a whole that is enjoyable as fuck. The vocals are probably the main sticking point. He’s got this high, Buddy Lackey-style whine that sometimes evokes a better Ozzy Osbourne. I think he’s got a lot of charisma and a great feel for hooky choruses, though he is a bit one note, really only having the ‘sing high and forceful’ approach for all of these songs. He’s good enough for it not to affect my enjoyment, though a singer with more dynamics might make this even better than it already is. But I understand this guy is the main driver of the band, so eh, I can’t fault him for wanting to do it his own way. And the DIY ethos makes this cooler, anyway. The first few tracks are the most accessible, and “Cogito” is especially a first-rate fucking song, with one of the best choruses you’ll hear and a monster, groovy riff-set. “Rain” is excellent, too, a more sensitive song that lets the album breathe a bit. Later songs like “Deified” and “Shutdown” are denser and need some more time to sink in. The whole thing seems like it’s influenced by 80s greats like Queensryche and Crimson Glory. It doesn’t sound like them, but you can hear a similar exquisite sense of melody and care in how the songs are arranged, so it’s more in the songwriting ethos and spirit, which are more important to the overall substance of the work. Architect of the Mind is a badass album of smart, no-nonsense power metal, so get this instead of whatever dreck Sabaton put out and get some class in your listening roster. These guys have a new one out this year, too, so that'll be fun to look out for. Empyreal ..::TRACK-LIST::.. 1. Transcending Sorrow 4:28 2. Cognito 3:16 3. Rain 4:45 4. Shadow God 4:38 5. Secluded Dreams 4:28 6. Walls Of Confusion 4:28 7. Binary Creed 5:07 8. Deified 4:42 9. Alone In Darkness 4:16 10. Shutdown 3:41 11. Father 4:23 ..::OBSADA::.. Andreas Stoltz - Guitars, Vocals Thomas Nilsson - Bass Urban Vikström - Drums Marcus Bigren - Guitars https://www.youtube.com/watch?v=ml8GEF5DdsM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:15:21
Rozmiar: 113.46 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. I’d heard the name Hollow thrown around here and there in an almost hushed manner. I just knew this would be another cult thing I’d just eat up and I was right. Hollow is a band that sounds like your Tad Morose and Morgana Lefay, coutnrymen of theirs, though Hollow was actually around before Tad Morose adopted that sound anyway. So it’s just something in the water over there, I guess, that keeps them churning out this heavy, rhythmic, epic melodic metal. Architect of the Mind is just a pulverizing listen full of chunky, badass riffs that don’t try too hard to sound retro or anything – it just rocks out with a big, fat guitar tone and a lot of propulsive, kinetic melody. It’s not too proggy or dense, but there is a cleverness to the arrangements, a snappiness and cohesion that really satisfies on repeat listens. It’s just the economical, no-bullshit way the songs are written, and how, even though there’s not a lot of variety on here, the songs end up distinguishing themselves and weaving into a whole that is enjoyable as fuck. The vocals are probably the main sticking point. He’s got this high, Buddy Lackey-style whine that sometimes evokes a better Ozzy Osbourne. I think he’s got a lot of charisma and a great feel for hooky choruses, though he is a bit one note, really only having the ‘sing high and forceful’ approach for all of these songs. He’s good enough for it not to affect my enjoyment, though a singer with more dynamics might make this even better than it already is. But I understand this guy is the main driver of the band, so eh, I can’t fault him for wanting to do it his own way. And the DIY ethos makes this cooler, anyway. The first few tracks are the most accessible, and “Cogito” is especially a first-rate fucking song, with one of the best choruses you’ll hear and a monster, groovy riff-set. “Rain” is excellent, too, a more sensitive song that lets the album breathe a bit. Later songs like “Deified” and “Shutdown” are denser and need some more time to sink in. The whole thing seems like it’s influenced by 80s greats like Queensryche and Crimson Glory. It doesn’t sound like them, but you can hear a similar exquisite sense of melody and care in how the songs are arranged, so it’s more in the songwriting ethos and spirit, which are more important to the overall substance of the work. Architect of the Mind is a badass album of smart, no-nonsense power metal, so get this instead of whatever dreck Sabaton put out and get some class in your listening roster. These guys have a new one out this year, too, so that'll be fun to look out for. Empyreal ..::TRACK-LIST::.. 1. Transcending Sorrow 4:28 2. Cognito 3:16 3. Rain 4:45 4. Shadow God 4:38 5. Secluded Dreams 4:28 6. Walls Of Confusion 4:28 7. Binary Creed 5:07 8. Deified 4:42 9. Alone In Darkness 4:16 10. Shutdown 3:41 11. Father 4:23 ..::OBSADA::.. Andreas Stoltz - Guitars, Vocals Thomas Nilsson - Bass Urban Vikström - Drums Marcus Bigren - Guitars https://www.youtube.com/watch?v=ml8GEF5DdsM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 9
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:13:50
Rozmiar: 397.05 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Sukces płyty "The Promise" z utworami powstałymi w 1977r., które nigdy nie trafiły na oficjalne wydawnictwo, oraz boxu "Tracks" zachęciły Bossa do wydania kolejnego albumu z remanentami. Na "High Hopes" znalazło się kilka studyjnych wersji piosenek granych tylko na koncertach, garść coverów i nagrań, które nie zmieściły się na ostatnich albumach. Nie oznacza to wcale, że były słabsze - po prostu ogrom materiału zmusił artystę do selekcji. Mimo dość przypadkowego zestawu, album "High Hopes" brzmi świeżo, momentami wręcz porywająco. Nie brak tu prawdziwych perełek. W 8 na 12 utworów na gitarze słyszymy Toma Morello (Rage Against The Machine, Audioslave). Jego siarczysta gra rozpala znany fanom Springsteena, ale teraz nagrany ponownie, utwór "High Hopes" z repertuaru folkowego barda Scotta McConnella. Warto także zwrócić uwagę na inne covery: "Dream Baby Dream" legendarnej elektronicznej grupy Suicede oraz "Just Like Fire Would" punkowców z The Saints. Tomowi Morello zawdzięczamy to, że Bruce Springsteen ponowne sięgnął po piosenkę "The Ghost of Tom Joad" - tu zaprezentowanej w nowej, o wiele bardziej dynamicznej aranżacji. Choć to tylko odrzuty, to płyta broni się doskonale. Grzegorz Dusza Wspominając koncert Amnesty International z końca lat '80, John Taylor w autobiografii napisał: "widziałem, jak Bruce Springsteen dostaje lekcję poprawności politycznej od Stinga i Petera Gabriela" - po czym dodaje - "na scenie, wyglądał staromodnie w swoich jeansach i flanelowej koszuli w kratę"[1]. Minęły lata, czasy się zmieniły, historia bezwzględnie oceniła artystów. Słynny krytyk Jon Landau głosił na początku lat 70': "Zobaczyłem przyszłość. Nazywa się Bruce Springsteen". Landau okazał się lepszym prorokiem niż Taylor. Duran Duran już praktycznie się nie liczą, Sting od dawna funkcjonuje jedynie jako wielkie nazwisko, gdy tymczasem Bruce Springsteen w "jeansach i flanelowej koszuli", będąc w najlepszej formie od lat, daje ponad czterogodzinne koncerty na wypełnionych po brzegi, największych arenach świata. Wbrew obiegowej opinii, że wielkiemu artyście nie wypada, gra piosenki na życzenie i co kilka lat serwuje płyty nie schodzące poniżej poziomu wysoko ustawionej przez cały dorobek poprzeczki. Zaledwie dwa lata temu z głośników wybrzmiewał w każdym calu fantastyczny "Wrecking Ball", a już Boss serwuje słuchaczom kolejną porcję muzyki. "High Hopes" to nie nowy materiał (wystarczy zaznaczyć, że w niektórych utworach pojawia się saksofon nieżyjącego już Clarence'a Clemonsa), również nie w pełni autorski. Składają się na niego cztery covery (w tym nowa wersja "The Ghost of Tom Joad") oraz nagrane na nowo odrzuty z poprzednich sesji. Są tu więc pachnące latami "Human Touch" (1992) - "Harry's Place" i "Hunter of Invisible Game"; mający w sobie klimat twórczości Rogera Taylora z "Happiness?" (1991) "American Skin (41 Shots)" ; oraz utwory typowe dla Springsteena XXI wieku, które spokojnie mogłyby znaleźć się na "Working on a Dream" (2009) czy "Devils & Dust" (2005). W przeciwieństwie do większości albumów Bossa, "High Hopes" nie trzyma spójnego klimatu, częste są przeskoki stylistyczne, ale błędem byłoby sądzić, że płyta przez to traci na mocy. Gdyby każdy przechowywał w archiwach takie odrzuty jak Springsteen, to zapewne mielibyśmy przed sobą jeszcze wiele rewelacyjnych albumów od myślących poważnie o emeryturze artystów, bo i materiał od Bossa to kawał porządnego, soczystego rockowego grania. Jest dynamicznie, jest skocznie, ale bywa też balladowo w klasycznym dla Springsteena stylu ("The Wall", "Dream Baby Dream"). Tradycyjnie dla nowszych wydawnictw Bruce'a, artysta sięga po żwawszy folk i elementy country, miejscami można wyczuć klimat rodem z Irlandii. Sporo życia utworom daje obecność znanego z Rage Against the Machine gitarzysty Toma Morello, który szczególnie przy niezwykle udanym coverze "The Ghost of Tom Joad", pokazuje jak wielki miał wpływ na brzmienie "High Hopes" (łącznie wystąpił w siedmiu utworach). Panowie zresztą polubili się na tyle, że Morello wstąpił w szeregi E Street Band i ruszył z Bossem w trasę. Nie zapominajmy jednak, że prawdziwym skarbem jest jednak wciąż sam Springsteen, jego zachrypły, pełen emocji wokal człowieka, który wiele widział i chciałby o tym opowiedzieć. Każdemu, kto jak dżumy obawia się słów "odrzut" i "cover" proponuję, w ramach kuracji, dawkę "High Hopes". Boss pokazał, że jego odrzuty, to utwory mogące w repertuarze innych artystów uchodzić za wybitne. Ponadto Bruce Springsteen po raz kolejny udowodnił, że choć lata mijają, a charakterystyczne dla robotników flanelowe koszule wyszły z mody na początku epoki grunge, to wciąż serwuje słuchaczom muzykę daleką od przeciętności, angażującą i porywającą. Świat się zmienia, mało co w życiu jest pewne, ale o Springsteena akurat nie powinniśmy się martwić. [1] John Taylor, "W rytmie przyjemności. Miłość, śmierć i Duran Duran", Warszawa 2013, s. 297. Grzegorz Bryk ..::TRACK-LIST::.. 1. High Hopes (feat. Tom Morello) 4:58 2. Harry's Place (feat. Tom Morello) 4:04 3. American Skin (41 Shots) (feat. Tom Morello) 7:24 4. Just Like Fire Would (feat. Tom Morello) 3:56 5. Down In The Hole 4:59 6. Heaven's Wall (feat. Tom Morello) 3:50 7. Frankie Fell In Love 2:48 8. This Is Your Sword 2:53 9. Hunter Of Invisible Game (feat. Tom Morello) 4:42 10. The Ghost Of Tom Joad (feat. Tom Morello) 7:34 11. The Wall 4:20 12. Dream Baby Dream 5:02 ..::OBSADA::.. Bruce Springsteen - lead vocals (all tracks), guitar (all tracks), mandolin (tracks 7, 8, 12), banjo (track 8), additional bass guitar (track 6), drums (track 11), vibraphone (track 1), percussion (tracks 1, 3, 7), percussion loop (track 6), synthesizers (tracks 6, 8, 12), organ (tracks 6, 7), piano (tracks 8, 12), harmonium (track 12) Roy Bittan - piano (tracks 1–4, 7, 8, 10–12), organ (track 8) Clarence Clemons - tenor saxophone (tracks 2, 5) Danny Federici - organ (tracks 5, 11) Nils Lofgren - guitar (tracks 1, 2, 4, 11), pedal steel (track 10), mandolin (track 10), backing vocals (track 3) Patti Scialfa - backing vocals (tracks 1, 3–6, 8, 11) Garry Tallent - bass guitar (tracks 1, 2, 4–6, 9, 11) Steven Van Zandt - guitar (track 3), backing vocals (tracks 3, 4, 7, 8) Max Weinberg - drums (except tracks 8 and 11), percussion (track 11) Tom Morello - guitar (tracks 1, 2, 4, 9, 10, 12), lead guitar (tracks 3, 6), lead vocals (track 10), backing vocals (track 3) Charles Giordano - organ (tracks 3, 4), accordion (tracks 1, 10) Ron Aniello - guitar (tracks 3, 7, 8, 12), 12-string guitar (track 4), bass guitar (tracks 3, 7, 8, 10, 12), drum loop (tracks 1, 3), vibraphone (track 3), percussion (track 3), percussion loop (tracks 6, 12), synthesizers (tracks 3, 6, 8, 10–12), organ (track 3), farfisa organ (track 6), accordion (track 11), Soozie Tyrell - violin (tracks 5, 10), additional violin (track 9), backing vocals (tracks 1, 3, 6, 8) Sam Bardfeld - violin (tracks 6–8) Jake Clemons - tenor saxophone solo (track 3), horns (track 4) Barry Danielian - horns (tracks 1, 3, 4, 12) Clark Gayton - horns (tracks 1, 3, 4, 12) Stan Harrison - horns (tracks 1, 3, 12) Ed Manion - horns (tracks 1, 3, 4, 12) Curt Ramm - horns (tracks 1, 3, 4, 12), cornet (track 11) Scott Tibbs - horn orchestration (track 3) Jeff Kievit - piccolo trumpet (track 4) Cillian Vallely - uilleann pipes, low whistle, tin whistle (track 8) Josh Freese - drums (track 8) Everett Bradley - percussion (tracks 1, 4, 6), backing vocals (tracks 1, 4) Curtis King - backing vocals (tracks 1, 3, 4, 6) Cindy Mizelle - backing vocals (tracks 1, 3, 4, 6) Michelle Moore - backing vocals (tracks 1, 4) Evan Springsteen - backing vocals (track 5) Jessica Springsteen - backing vocals (track 5) Samuel Springsteen - backing vocals (track 5) Tawatha Agee - backing vocals (track 6) Keith Fluitt - backing vocals (track 6) John James - backing vocals (track 6) Al Thornton - backing vocals (track 6) Brenda White - backing vocals (track 6) Atlanta Strings (tracks 2, 9): Ed Horst - string arrangement, conductor Justin Bruns, Jay Christy, Sheela Iyengar, John Meisner, Christopher Pulgram, William Pu, Olga Shpitko, Kenn Wagner - violins Amy Chang, Tania Maxwell, Lachlan McBane - violas Karen Freer, Charae Krueger, Daniel Laufer - celli NY Chamber Consort Strings (tracks 4, 6, 12): Rob Mathes - string arrangement, conductor Lisa Kim (concertmaster), Quan Ge, Hyunju Lee, Jessica Lee, Ann Lehman, Joanna Mauer, Suzanne Ornstein, Annaliesa Place, David Southorn, Jeannie Wynton, Sharon Yamada - violins Maurycy Banaszek, Desiree Elsevier, Shmuel Katz, Robert Rinehart - violas Maria Kitsopoulos, Alan Stepansky, Ru Pei Yeh - celli https://www.youtube.com/watch?v=OGdNarT90hk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:12:30
Rozmiar: 130.60 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Sukces płyty "The Promise" z utworami powstałymi w 1977r., które nigdy nie trafiły na oficjalne wydawnictwo, oraz boxu "Tracks" zachęciły Bossa do wydania kolejnego albumu z remanentami. Na "High Hopes" znalazło się kilka studyjnych wersji piosenek granych tylko na koncertach, garść coverów i nagrań, które nie zmieściły się na ostatnich albumach. Nie oznacza to wcale, że były słabsze - po prostu ogrom materiału zmusił artystę do selekcji. Mimo dość przypadkowego zestawu, album "High Hopes" brzmi świeżo, momentami wręcz porywająco. Nie brak tu prawdziwych perełek. W 8 na 12 utworów na gitarze słyszymy Toma Morello (Rage Against The Machine, Audioslave). Jego siarczysta gra rozpala znany fanom Springsteena, ale teraz nagrany ponownie, utwór "High Hopes" z repertuaru folkowego barda Scotta McConnella. Warto także zwrócić uwagę na inne covery: "Dream Baby Dream" legendarnej elektronicznej grupy Suicede oraz "Just Like Fire Would" punkowców z The Saints. Tomowi Morello zawdzięczamy to, że Bruce Springsteen ponowne sięgnął po piosenkę "The Ghost of Tom Joad" - tu zaprezentowanej w nowej, o wiele bardziej dynamicznej aranżacji. Choć to tylko odrzuty, to płyta broni się doskonale. Grzegorz Dusza Wspominając koncert Amnesty International z końca lat '80, John Taylor w autobiografii napisał: "widziałem, jak Bruce Springsteen dostaje lekcję poprawności politycznej od Stinga i Petera Gabriela" - po czym dodaje - "na scenie, wyglądał staromodnie w swoich jeansach i flanelowej koszuli w kratę"[1]. Minęły lata, czasy się zmieniły, historia bezwzględnie oceniła artystów. Słynny krytyk Jon Landau głosił na początku lat 70': "Zobaczyłem przyszłość. Nazywa się Bruce Springsteen". Landau okazał się lepszym prorokiem niż Taylor. Duran Duran już praktycznie się nie liczą, Sting od dawna funkcjonuje jedynie jako wielkie nazwisko, gdy tymczasem Bruce Springsteen w "jeansach i flanelowej koszuli", będąc w najlepszej formie od lat, daje ponad czterogodzinne koncerty na wypełnionych po brzegi, największych arenach świata. Wbrew obiegowej opinii, że wielkiemu artyście nie wypada, gra piosenki na życzenie i co kilka lat serwuje płyty nie schodzące poniżej poziomu wysoko ustawionej przez cały dorobek poprzeczki. Zaledwie dwa lata temu z głośników wybrzmiewał w każdym calu fantastyczny "Wrecking Ball", a już Boss serwuje słuchaczom kolejną porcję muzyki. "High Hopes" to nie nowy materiał (wystarczy zaznaczyć, że w niektórych utworach pojawia się saksofon nieżyjącego już Clarence'a Clemonsa), również nie w pełni autorski. Składają się na niego cztery covery (w tym nowa wersja "The Ghost of Tom Joad") oraz nagrane na nowo odrzuty z poprzednich sesji. Są tu więc pachnące latami "Human Touch" (1992) - "Harry's Place" i "Hunter of Invisible Game"; mający w sobie klimat twórczości Rogera Taylora z "Happiness?" (1991) "American Skin (41 Shots)" ; oraz utwory typowe dla Springsteena XXI wieku, które spokojnie mogłyby znaleźć się na "Working on a Dream" (2009) czy "Devils & Dust" (2005). W przeciwieństwie do większości albumów Bossa, "High Hopes" nie trzyma spójnego klimatu, częste są przeskoki stylistyczne, ale błędem byłoby sądzić, że płyta przez to traci na mocy. Gdyby każdy przechowywał w archiwach takie odrzuty jak Springsteen, to zapewne mielibyśmy przed sobą jeszcze wiele rewelacyjnych albumów od myślących poważnie o emeryturze artystów, bo i materiał od Bossa to kawał porządnego, soczystego rockowego grania. Jest dynamicznie, jest skocznie, ale bywa też balladowo w klasycznym dla Springsteena stylu ("The Wall", "Dream Baby Dream"). Tradycyjnie dla nowszych wydawnictw Bruce'a, artysta sięga po żwawszy folk i elementy country, miejscami można wyczuć klimat rodem z Irlandii. Sporo życia utworom daje obecność znanego z Rage Against the Machine gitarzysty Toma Morello, który szczególnie przy niezwykle udanym coverze "The Ghost of Tom Joad", pokazuje jak wielki miał wpływ na brzmienie "High Hopes" (łącznie wystąpił w siedmiu utworach). Panowie zresztą polubili się na tyle, że Morello wstąpił w szeregi E Street Band i ruszył z Bossem w trasę. Nie zapominajmy jednak, że prawdziwym skarbem jest jednak wciąż sam Springsteen, jego zachrypły, pełen emocji wokal człowieka, który wiele widział i chciałby o tym opowiedzieć. Każdemu, kto jak dżumy obawia się słów "odrzut" i "cover" proponuję, w ramach kuracji, dawkę "High Hopes". Boss pokazał, że jego odrzuty, to utwory mogące w repertuarze innych artystów uchodzić za wybitne. Ponadto Bruce Springsteen po raz kolejny udowodnił, że choć lata mijają, a charakterystyczne dla robotników flanelowe koszule wyszły z mody na początku epoki grunge, to wciąż serwuje słuchaczom muzykę daleką od przeciętności, angażującą i porywającą. Świat się zmienia, mało co w życiu jest pewne, ale o Springsteena akurat nie powinniśmy się martwić. [1] John Taylor, "W rytmie przyjemności. Miłość, śmierć i Duran Duran", Warszawa 2013, s. 297. Grzegorz Bryk ..::TRACK-LIST::.. 1. High Hopes (feat. Tom Morello) 4:58 2. Harry's Place (feat. Tom Morello) 4:04 3. American Skin (41 Shots) (feat. Tom Morello) 7:24 4. Just Like Fire Would (feat. Tom Morello) 3:56 5. Down In The Hole 4:59 6. Heaven's Wall (feat. Tom Morello) 3:50 7. Frankie Fell In Love 2:48 8. This Is Your Sword 2:53 9. Hunter Of Invisible Game (feat. Tom Morello) 4:42 10. The Ghost Of Tom Joad (feat. Tom Morello) 7:34 11. The Wall 4:20 12. Dream Baby Dream 5:02 ..::OBSADA::.. Bruce Springsteen - lead vocals (all tracks), guitar (all tracks), mandolin (tracks 7, 8, 12), banjo (track 8), additional bass guitar (track 6), drums (track 11), vibraphone (track 1), percussion (tracks 1, 3, 7), percussion loop (track 6), synthesizers (tracks 6, 8, 12), organ (tracks 6, 7), piano (tracks 8, 12), harmonium (track 12) Roy Bittan - piano (tracks 1–4, 7, 8, 10–12), organ (track 8) Clarence Clemons - tenor saxophone (tracks 2, 5) Danny Federici - organ (tracks 5, 11) Nils Lofgren - guitar (tracks 1, 2, 4, 11), pedal steel (track 10), mandolin (track 10), backing vocals (track 3) Patti Scialfa - backing vocals (tracks 1, 3–6, 8, 11) Garry Tallent - bass guitar (tracks 1, 2, 4–6, 9, 11) Steven Van Zandt - guitar (track 3), backing vocals (tracks 3, 4, 7, 8) Max Weinberg - drums (except tracks 8 and 11), percussion (track 11) Tom Morello - guitar (tracks 1, 2, 4, 9, 10, 12), lead guitar (tracks 3, 6), lead vocals (track 10), backing vocals (track 3) Charles Giordano - organ (tracks 3, 4), accordion (tracks 1, 10) Ron Aniello - guitar (tracks 3, 7, 8, 12), 12-string guitar (track 4), bass guitar (tracks 3, 7, 8, 10, 12), drum loop (tracks 1, 3), vibraphone (track 3), percussion (track 3), percussion loop (tracks 6, 12), synthesizers (tracks 3, 6, 8, 10–12), organ (track 3), farfisa organ (track 6), accordion (track 11), Soozie Tyrell - violin (tracks 5, 10), additional violin (track 9), backing vocals (tracks 1, 3, 6, 8) Sam Bardfeld - violin (tracks 6–8) Jake Clemons - tenor saxophone solo (track 3), horns (track 4) Barry Danielian - horns (tracks 1, 3, 4, 12) Clark Gayton - horns (tracks 1, 3, 4, 12) Stan Harrison - horns (tracks 1, 3, 12) Ed Manion - horns (tracks 1, 3, 4, 12) Curt Ramm - horns (tracks 1, 3, 4, 12), cornet (track 11) Scott Tibbs - horn orchestration (track 3) Jeff Kievit - piccolo trumpet (track 4) Cillian Vallely - uilleann pipes, low whistle, tin whistle (track 8) Josh Freese - drums (track 8) Everett Bradley - percussion (tracks 1, 4, 6), backing vocals (tracks 1, 4) Curtis King - backing vocals (tracks 1, 3, 4, 6) Cindy Mizelle - backing vocals (tracks 1, 3, 4, 6) Michelle Moore - backing vocals (tracks 1, 4) Evan Springsteen - backing vocals (track 5) Jessica Springsteen - backing vocals (track 5) Samuel Springsteen - backing vocals (track 5) Tawatha Agee - backing vocals (track 6) Keith Fluitt - backing vocals (track 6) John James - backing vocals (track 6) Al Thornton - backing vocals (track 6) Brenda White - backing vocals (track 6) Atlanta Strings (tracks 2, 9): Ed Horst - string arrangement, conductor Justin Bruns, Jay Christy, Sheela Iyengar, John Meisner, Christopher Pulgram, William Pu, Olga Shpitko, Kenn Wagner - violins Amy Chang, Tania Maxwell, Lachlan McBane - violas Karen Freer, Charae Krueger, Daniel Laufer - celli NY Chamber Consort Strings (tracks 4, 6, 12): Rob Mathes - string arrangement, conductor Lisa Kim (concertmaster), Quan Ge, Hyunju Lee, Jessica Lee, Ann Lehman, Joanna Mauer, Suzanne Ornstein, Annaliesa Place, David Southorn, Jeannie Wynton, Sharon Yamada - violins Maurycy Banaszek, Desiree Elsevier, Shmuel Katz, Robert Rinehart - violas Maria Kitsopoulos, Alan Stepansky, Ru Pei Yeh - celli https://www.youtube.com/watch?v=OGdNarT90hk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:11:15
Rozmiar: 375.10 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Pierwsze wydawnictwa Johna Lennona poza The Beatles było mocno rozczarowujące dla wielbicieli zespołu. Trzy albumy nagrane pod koniec lat 60. wspólnie z Yoko Ono to kolaże przypadkowych dźwięków, na których wyraźnie zabrakło umiejętności, potrzebnych do tworzenia awangardy. Lennon szybko zatęsknił za graniem konwencjonalnych piosenek, czego wynikiem było powstanie grupy Plastic Ono Band. W oryginalnym składzie, poza Johnem i Yoko, znaleźli się także Eric Clapton, basista Klaus Voormann i bębniarz Alan White. Ten właśnie kwintet można usłyszeć na koncertówce "Live Peace in Toronto 1969", wydanej pod koniec tytułowego roku. W następnym roku zespół - już bez Claptona i White'a, za to z Ringo Starrem - rozpoczął pracę nad materiałem studyjnym. Nagrania trwały około miesiąca, na przełomie września i października. Rezultatem są dwa albumy, wydane tego samego dnia, 11 grudnia 1970 roku, pod wspólnym tytułem "Plastic Ono Band" i z niemal identycznymi okładkami. Jeden z nich ukazał się pod nazwiskiem Yoko Ono i trafiły na niego bardziej eksperymentalne nagrania (w tym jedno z 1968 roku, zarejestrowane przez Ono z freejazzowym zespołem Ornette'a Colemana). Drugi podpisany jest nazwiskiem Lennona i zawiera tradycyjne piosenki. Nie są to jednak beztroskie, banalne piosenki o miłości w stylu macierzystej grupy muzyka. Zaangażowanym społecznie lub bardzo osobistym, niezwykle szczerym tekstom towarzyszy odpowiednio poważna, dojrzała, ale jednocześnie bardzo prosta i przystępna muzyka. Surowa, wręcz ascetyczna, oparta na brzmieniu gitary i/lub pianina oraz sekcji rytmicznej. Większość partii klawiszowych wykonał sam Lennon, jedynie w "God" zagrał Billy Preston, a w "Love" - Phil Spector (oficjalny producent albumu, choć tylko sporadycznie obecny w studiu podczas nagrywania). Jedenaście utworów, skomponowanych bez wyjątku przez lidera, jest dość zróżnicowane pod względem stylistycznym. Emocjonalne ballady w rodzaju "Mother", "Love" czy najlepsza z nich "God", przeplatają się z ostrzejszymi kawałkami, jak "I Found Out" i "Well Well Well". W bardziej optymistycznym "Hold On" (w klimacie "Sun King" z "Abbey Road") i napisanym jeszcze w czasach "białego" albumu "Look at Me" (nie tak odległym od "Julia" czy "Dear Prudence") pobrzmiewają echa twórczości The Beatles, a z kolei "Isolation" i "Remember" charakteryzują się bardziej luzackim, barowym klimatem. Najbardziej znany z tego longplaya "Working Class Hero" jest natomiast niezwykle udanym nawiązaniem do protest-songów Boba Dylana (instrumentalnie przypomina "Masters of War" i "North Country Blues"), z chyba najlepszą partią wokalną Lennona w całej karierze i bardzo ascetycznym, ale odpowiednio udramatyzowanym akompaniamentem gitary akustycznej. Wszystko to razem tworzy bardzo spójną i równą całość. Ten prosty, surowy i szczery album jest zdecydowanie najlepszym spośród solowych wydawnictw Johna Lennona, ale też jednym z najlepszych ze wszystkich, jakie nagrał. Muzyk nie próbował dostosować się do oczekiwań swoich fanów ani do ówczesnych trendów, co tylko zaprocentowało w przyszłości, bo pod względem brzmieniowym materiał ten zniósł próbę czasu znacznie lepiej od późniejszych, mniej lub bardziej przeprodukowanych wydawnictw Lennona. A przy tym jest to zestaw naprawdę udanych, bezpretensjonalnych, a zarazem bezkompromisowych kompozycji. Paweł Pałasz Trudno odczuć natychmiastową radość ze słuchania „Plastic Ono Band”, debiutanckiego solowego albumu Johna Lennona z 1970 roku. Ale coś poczujesz. Lennon, potrafił stworzyć nawiedzające, przestrzenne melodie przy pomocy niewielu środków, i ten album wydaje się być determinującą decyzją z jego strony, aby odejść od tak bujnego, pełnego brzmienia Beatlesów, jak to tylko możliwe. Działa to uderzająco i niesamowicie. Trzeba po prostu kochać muzykę aby w ogóle polubić ten album. Bo on nienawidzi twoich wnętrzności i pragnie wleźć prosto w twe myśli aby je mocno sponiewierać. Ale to nie będzie miało znaczenia. Lennon będzie miał cię po swojej stronie od samego początku w „Mother”, od brzęku kościelnych dzwonów do ostatniego pierwotnego krzyku, kiedy błaga i prosi na próżno o powrót ojca do domu: „Mamo nie odchodź, Tato wróć do domu”. Więc teraz on ma ciebie. Ale zanim pomyślisz, że jest gotów odpuścić, wciąga cię jeszcze bardziej w „Hold On”. Ta delikatnie ładna piosenka sprawia, że jest bardziej optymistyczna niż reszta albumu. John śpiewa tak jakby mówił do ciebie osobiście. „Trzymaj się John/ John trzymaj się/ Wszystko będzie dobrze/ Wygrasz tę walkę”, powtarza ten refren także dla swojej żony Yoko Ono, a potem dla całego świata. A ty mu wierzysz. John Lennon jeszcze nie skończył. Tka tu narrację, a w „I Found Out” powraca do pierwotnego krzyku, wściekłego na cały świat materiału. Zaczyna się czystym, surowym bluesem, a gdy wokal naśladuje jego gitarowy riff, piosenka nabiera tempa. Towarzyszący Johnowi, Voorman i Starr wdzierają się z rytmem, a linia basu jest prawdziwą ozdobą tego mrocznego, ale pięknego numeru. Mówiąc o mroku, „Working Class Hero” jest solowym folkowym występem, jest najbardziej gorzko sarkastyczną piosenką, jaką kiedykolwiek słyszałem. W tej części Lennon rzuca się na kapitalizm: „Nienawidzą cię, jeśli jesteś sprytny, a gardzą jak jesteś głupcem/ Dopóki nie jesteś tak kurewsko szalony, że nie możesz przestrzegać ich zasad”. Lennon choć nie jest ponad to, przyznaje z zakończeniem „Jeśli chcesz być bohaterem, po prostu podążaj za mną”. Po zaledwie piętnastu minutach, jeśli uważnie słuchałeś, powinieneś być wyczerpany. Twoje życie jest w rozsypce, dzięki Lennonowi. Powinieneś raczej popełnić samobójstwo, niż dalej żyć. I tak byś zrobił, ale nie martw się – on czuje to samo, co prowadzi do „Isolation”, gdzie wreszcie wyraża nie frustrację i gniew, ale współczucie. I to nie tylko dla siebie („Tylko chłopiec i mała dziewczynka/ Próbują zmienić cały szeroki świat”), ale także dla ciebie („Nie oczekuję, że zrozumiesz/ Po tym jak sprawiłeś tyle bólu/ Ale z drugiej strony, nie jesteś winny/ Jesteś tylko człowiekiem, ofiarą szaleństwa”). Wyeksponowany na pierwszy plan piękny fortepian ciągnie tą rozpaczliwą balladę, podczas gdy rytm jest bardzo wyrafinowany i rozłożony w czasie, ostatecznie podążając ku pełnej izolacji. Lennon chce cię teraz i używa „Remember” jako wezwania do walki. To rockowa pieśń protestu, wezwanie do niewinności, mówi, że wszystko jest w porządku. Po raz kolejny mu wierzysz. Sześć piosenek minęło i jesteś gotowy na wszystko. Nadchodzi wybuch, prawda? Teraz się zacznie. Nerwy napięte do granic. Oto nadchodzi Lennonowski odpowiedni „A Hard Rain’s A-gonna Fall”, prawda? Nie, nie, nie. Po wciągnięciu cię w swoje sidła, Lennon zmiękcza cię piosenką „Love”. Oto ballada wykonana przy akompaniamencie pianina. Zamiast pieśni bojowej, John serenaduje ci:”Miłość jest wolnością/ Wolność jest miłością/ Miłość żyje/ Każdy potrzebuje być miłowany”. Artysta jest teraz zainteresowany nie rewolucją, ale egzystencjalizmem, a temat ten rozwija w świetnym „Well Well Well”. Ten riff ma swoje lata, a sekcję trzeba podziwiać. Końcówka numeru, gdy krzyczy „WELLLLLLLL!” tak głośno i mocno, że właściwie można usłyszeć jak jego głos się łamie, to jest coś, co zdołało mnie przerazić. Posłuchajcie też basu Klausa Voormana podczas tej sekcji, wow, jest niesamowity. Kolejna ballada trochę utrzymana w stylu „Julia” z „White Album” The Beatles, kwestionuje to, czego ty i on właśnie nauczyliście się przez ostatnie osiem piosenek. To właśnie teraz uderzy bomba. „God”, gorący punkt kulminacyjny historii. To tutaj Lennon potępia wszystko. Ja mówię poważnie. Łatwo jest potępić Boga czy religię ale Lennon dokłada do tego swoją przeszłość, naśladowców, przyjaciół, mentorów, prawdę i miłość. Potępia wszystko co jest fałszywie podtrzymywane jako idol. Muzyka osiąga szczyty, gdy krzyczy: „Nie wierzę w Beatlesów” i z rezygnacją mówi: „Sen się skończył/ Co mogę powiedzieć?/ Sen się skończył”. Wezwał cię do rewolucji, tylko po to, by w końcu ogłosić, że cię do niej nie poprowadzi. Co za koleś! „Moja mamusia nie żyje/ Nie mieści mi się to w głowie/ Choć minęło tyle lat”, to krótkie wytchnienie, by odzyskać siły, by przypomnieć nam wszystkim raz jeszcze, że jest człowiekiem – i że ty też nim jesteś. „My Mummy’s Dead” trwa tylko 59 sekund, ale to jest wystarczająco długo. Grzegorz Wiśniewski ..::TRACK-LIST::.. 1. Mother 2. Hold On 3. I Found Out 4. Working Class Hero 5. Isolation 6. Remember 7. Love (Piano Phil Spector) 8. Well Well Well 9. Look At Me 10. God (Piano Billy Preston) 11. My Mummy's Dead 12. Give Peace A Chance 13. Cold Turkey 14. Instant Karma! ..::OBSADA::.. Bass - Klaus Voormann Drums - Ringo Starr Guitar, Piano, Vocals - John Lennon Other [Wind] - Yoko Ono https://www.youtube.com/watch?v=7er_xx7Wmg8 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 7
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:09:38
Rozmiar: 124.07 MB
Peerów: 1
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Pierwsze wydawnictwa Johna Lennona poza The Beatles było mocno rozczarowujące dla wielbicieli zespołu. Trzy albumy nagrane pod koniec lat 60. wspólnie z Yoko Ono to kolaże przypadkowych dźwięków, na których wyraźnie zabrakło umiejętności, potrzebnych do tworzenia awangardy. Lennon szybko zatęsknił za graniem konwencjonalnych piosenek, czego wynikiem było powstanie grupy Plastic Ono Band. W oryginalnym składzie, poza Johnem i Yoko, znaleźli się także Eric Clapton, basista Klaus Voormann i bębniarz Alan White. Ten właśnie kwintet można usłyszeć na koncertówce "Live Peace in Toronto 1969", wydanej pod koniec tytułowego roku. W następnym roku zespół - już bez Claptona i White'a, za to z Ringo Starrem - rozpoczął pracę nad materiałem studyjnym. Nagrania trwały około miesiąca, na przełomie września i października. Rezultatem są dwa albumy, wydane tego samego dnia, 11 grudnia 1970 roku, pod wspólnym tytułem "Plastic Ono Band" i z niemal identycznymi okładkami. Jeden z nich ukazał się pod nazwiskiem Yoko Ono i trafiły na niego bardziej eksperymentalne nagrania (w tym jedno z 1968 roku, zarejestrowane przez Ono z freejazzowym zespołem Ornette'a Colemana). Drugi podpisany jest nazwiskiem Lennona i zawiera tradycyjne piosenki. Nie są to jednak beztroskie, banalne piosenki o miłości w stylu macierzystej grupy muzyka. Zaangażowanym społecznie lub bardzo osobistym, niezwykle szczerym tekstom towarzyszy odpowiednio poważna, dojrzała, ale jednocześnie bardzo prosta i przystępna muzyka. Surowa, wręcz ascetyczna, oparta na brzmieniu gitary i/lub pianina oraz sekcji rytmicznej. Większość partii klawiszowych wykonał sam Lennon, jedynie w "God" zagrał Billy Preston, a w "Love" - Phil Spector (oficjalny producent albumu, choć tylko sporadycznie obecny w studiu podczas nagrywania). Jedenaście utworów, skomponowanych bez wyjątku przez lidera, jest dość zróżnicowane pod względem stylistycznym. Emocjonalne ballady w rodzaju "Mother", "Love" czy najlepsza z nich "God", przeplatają się z ostrzejszymi kawałkami, jak "I Found Out" i "Well Well Well". W bardziej optymistycznym "Hold On" (w klimacie "Sun King" z "Abbey Road") i napisanym jeszcze w czasach "białego" albumu "Look at Me" (nie tak odległym od "Julia" czy "Dear Prudence") pobrzmiewają echa twórczości The Beatles, a z kolei "Isolation" i "Remember" charakteryzują się bardziej luzackim, barowym klimatem. Najbardziej znany z tego longplaya "Working Class Hero" jest natomiast niezwykle udanym nawiązaniem do protest-songów Boba Dylana (instrumentalnie przypomina "Masters of War" i "North Country Blues"), z chyba najlepszą partią wokalną Lennona w całej karierze i bardzo ascetycznym, ale odpowiednio udramatyzowanym akompaniamentem gitary akustycznej. Wszystko to razem tworzy bardzo spójną i równą całość. Ten prosty, surowy i szczery album jest zdecydowanie najlepszym spośród solowych wydawnictw Johna Lennona, ale też jednym z najlepszych ze wszystkich, jakie nagrał. Muzyk nie próbował dostosować się do oczekiwań swoich fanów ani do ówczesnych trendów, co tylko zaprocentowało w przyszłości, bo pod względem brzmieniowym materiał ten zniósł próbę czasu znacznie lepiej od późniejszych, mniej lub bardziej przeprodukowanych wydawnictw Lennona. A przy tym jest to zestaw naprawdę udanych, bezpretensjonalnych, a zarazem bezkompromisowych kompozycji. Paweł Pałasz Trudno odczuć natychmiastową radość ze słuchania „Plastic Ono Band”, debiutanckiego solowego albumu Johna Lennona z 1970 roku. Ale coś poczujesz. Lennon, potrafił stworzyć nawiedzające, przestrzenne melodie przy pomocy niewielu środków, i ten album wydaje się być determinującą decyzją z jego strony, aby odejść od tak bujnego, pełnego brzmienia Beatlesów, jak to tylko możliwe. Działa to uderzająco i niesamowicie. Trzeba po prostu kochać muzykę aby w ogóle polubić ten album. Bo on nienawidzi twoich wnętrzności i pragnie wleźć prosto w twe myśli aby je mocno sponiewierać. Ale to nie będzie miało znaczenia. Lennon będzie miał cię po swojej stronie od samego początku w „Mother”, od brzęku kościelnych dzwonów do ostatniego pierwotnego krzyku, kiedy błaga i prosi na próżno o powrót ojca do domu: „Mamo nie odchodź, Tato wróć do domu”. Więc teraz on ma ciebie. Ale zanim pomyślisz, że jest gotów odpuścić, wciąga cię jeszcze bardziej w „Hold On”. Ta delikatnie ładna piosenka sprawia, że jest bardziej optymistyczna niż reszta albumu. John śpiewa tak jakby mówił do ciebie osobiście. „Trzymaj się John/ John trzymaj się/ Wszystko będzie dobrze/ Wygrasz tę walkę”, powtarza ten refren także dla swojej żony Yoko Ono, a potem dla całego świata. A ty mu wierzysz. John Lennon jeszcze nie skończył. Tka tu narrację, a w „I Found Out” powraca do pierwotnego krzyku, wściekłego na cały świat materiału. Zaczyna się czystym, surowym bluesem, a gdy wokal naśladuje jego gitarowy riff, piosenka nabiera tempa. Towarzyszący Johnowi, Voorman i Starr wdzierają się z rytmem, a linia basu jest prawdziwą ozdobą tego mrocznego, ale pięknego numeru. Mówiąc o mroku, „Working Class Hero” jest solowym folkowym występem, jest najbardziej gorzko sarkastyczną piosenką, jaką kiedykolwiek słyszałem. W tej części Lennon rzuca się na kapitalizm: „Nienawidzą cię, jeśli jesteś sprytny, a gardzą jak jesteś głupcem/ Dopóki nie jesteś tak kurewsko szalony, że nie możesz przestrzegać ich zasad”. Lennon choć nie jest ponad to, przyznaje z zakończeniem „Jeśli chcesz być bohaterem, po prostu podążaj za mną”. Po zaledwie piętnastu minutach, jeśli uważnie słuchałeś, powinieneś być wyczerpany. Twoje życie jest w rozsypce, dzięki Lennonowi. Powinieneś raczej popełnić samobójstwo, niż dalej żyć. I tak byś zrobił, ale nie martw się – on czuje to samo, co prowadzi do „Isolation”, gdzie wreszcie wyraża nie frustrację i gniew, ale współczucie. I to nie tylko dla siebie („Tylko chłopiec i mała dziewczynka/ Próbują zmienić cały szeroki świat”), ale także dla ciebie („Nie oczekuję, że zrozumiesz/ Po tym jak sprawiłeś tyle bólu/ Ale z drugiej strony, nie jesteś winny/ Jesteś tylko człowiekiem, ofiarą szaleństwa”). Wyeksponowany na pierwszy plan piękny fortepian ciągnie tą rozpaczliwą balladę, podczas gdy rytm jest bardzo wyrafinowany i rozłożony w czasie, ostatecznie podążając ku pełnej izolacji. Lennon chce cię teraz i używa „Remember” jako wezwania do walki. To rockowa pieśń protestu, wezwanie do niewinności, mówi, że wszystko jest w porządku. Po raz kolejny mu wierzysz. Sześć piosenek minęło i jesteś gotowy na wszystko. Nadchodzi wybuch, prawda? Teraz się zacznie. Nerwy napięte do granic. Oto nadchodzi Lennonowski odpowiedni „A Hard Rain’s A-gonna Fall”, prawda? Nie, nie, nie. Po wciągnięciu cię w swoje sidła, Lennon zmiękcza cię piosenką „Love”. Oto ballada wykonana przy akompaniamencie pianina. Zamiast pieśni bojowej, John serenaduje ci:”Miłość jest wolnością/ Wolność jest miłością/ Miłość żyje/ Każdy potrzebuje być miłowany”. Artysta jest teraz zainteresowany nie rewolucją, ale egzystencjalizmem, a temat ten rozwija w świetnym „Well Well Well”. Ten riff ma swoje lata, a sekcję trzeba podziwiać. Końcówka numeru, gdy krzyczy „WELLLLLLLL!” tak głośno i mocno, że właściwie można usłyszeć jak jego głos się łamie, to jest coś, co zdołało mnie przerazić. Posłuchajcie też basu Klausa Voormana podczas tej sekcji, wow, jest niesamowity. Kolejna ballada trochę utrzymana w stylu „Julia” z „White Album” The Beatles, kwestionuje to, czego ty i on właśnie nauczyliście się przez ostatnie osiem piosenek. To właśnie teraz uderzy bomba. „God”, gorący punkt kulminacyjny historii. To tutaj Lennon potępia wszystko. Ja mówię poważnie. Łatwo jest potępić Boga czy religię ale Lennon dokłada do tego swoją przeszłość, naśladowców, przyjaciół, mentorów, prawdę i miłość. Potępia wszystko co jest fałszywie podtrzymywane jako idol. Muzyka osiąga szczyty, gdy krzyczy: „Nie wierzę w Beatlesów” i z rezygnacją mówi: „Sen się skończył/ Co mogę powiedzieć?/ Sen się skończył”. Wezwał cię do rewolucji, tylko po to, by w końcu ogłosić, że cię do niej nie poprowadzi. Co za koleś! „Moja mamusia nie żyje/ Nie mieści mi się to w głowie/ Choć minęło tyle lat”, to krótkie wytchnienie, by odzyskać siły, by przypomnieć nam wszystkim raz jeszcze, że jest człowiekiem – i że ty też nim jesteś. „My Mummy’s Dead” trwa tylko 59 sekund, ale to jest wystarczająco długo. Grzegorz Wiśniewski ..::TRACK-LIST::.. 1. Mother 2. Hold On 3. I Found Out 4. Working Class Hero 5. Isolation 6. Remember 7. Love (Piano Phil Spector) 8. Well Well Well 9. Look At Me 10. God (Piano Billy Preston) 11. My Mummy's Dead 12. Give Peace A Chance 13. Cold Turkey 14. Instant Karma! ..::OBSADA::.. Bass - Klaus Voormann Drums - Ringo Starr Guitar, Piano, Vocals - John Lennon Other [Wind] - Yoko Ono https://www.youtube.com/watch?v=7er_xx7Wmg8 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 1
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:08:33
Rozmiar: 311.23 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Expectations are often the sworn enemy of any union of known quantities, or super groups to use the common term. This goes doubly so in the eventuality of such titans as ex-Morbid Angel front man David Vincent, ex-Mayhem and current Aura Noir axe-slinger Rune “Blasphemer” Ericksen and Cryptospy drummer Flo Mounier being involved in the same project, which came about in the mid-2010s and resulted in the studio power trio Vltimas and their 2019 debut album Something Wicked Marches In. Said album would make some waves in extreme metal circles and was noteworthy for its unique blend of black and death metal elements into a compact yet soaring Wagnerian metal niche, though subsequent touring would be hampered by the Covid lockdowns. But with the turmoil of the early 2020s now safely in the rear view, the time has arrived for this new beast to enjoy a needed resurgence, and the result is nothing short of Epic, hence the name. At every point, this freshly minted slab of dark metallic fury presents a level of largess and theatricality that hearkens back to the original spirit of death and black metal, yet packages it in a modern sound that exudes a sense of smoothness more in keeping with the present day. The combination of Flo’s chaotic yet rhythmically precise kit work and Rune’s glistening blend of melodic and heavy hitting riff work forms a tower of sound, bolstered by a glassy and neatly crafted bass foundation provided by live player turned full time member of the fold Ype Terwisscha van Scheltinga. But the element that turns this unique mixture of sonic elements into a spectacle befitting the colossal visuals normally associated with the high period of Romantic Era opera and symphony is the highly versatile vocal presentation put forth by David Vincent, whom more often eschews his formerly guttural approach from the Morbid Angel days for a middle mixture of rawness and tonal clarity, often resembling the bellow of a classical baritone taking on a thrash metal aesthetic, and throwing in some deeper and cleaner bass choir asides to fatten the arrangement. Though the sum of this opus barely crosses the 37 minute mark; the nine chapters that rounds out its duration present a comprehensive and highly dynamic display of genre-bending brilliance that can’t be mistaken for anything that has already graced the metal world. Entering the stage on a bleakly dissonant note, the creepy atmospheric overture dubbed “Violens Discordant” channels a similar feel to the intro of the previous album’s opening title anthem, but is doubly as harrowing in character and presents a far cleaner break when transitioning into the subsequent title anthem “Epic”, which is itself a well-rounded display of measured aggression at a mid-paced tempo that is as mercilessly heavy as it is infectious. Though one of the least overtly explosive entries on this album, it presents every characteristic element of this album from Vincent’s booming bass choirs and ranting growl to Flo’s flashy kit work, to speak nothing for the brilliant blend of dense blackened riffs with conventional thrashing elements and a brilliant, shred-happy guitar solo to top it all off. As the rest of this anthology of aggression unfolds, the ante is continually upped in terms of kinetic fury, as well as atmospheric nuance. On the faster and more thrashing side of the coin stand such unrelenting entries as “Miserere” and the blast-happy hyper-paced monster of an anthem “Scorcher”, with the equally compact yet somewhat more measured thrasher “Nature’s Fangs” and the more mixed up and technical “Exercitus Irae” also proving to be no slouches while sounding a bit less like something that could have occurred during the early ascent of death metal circa 1991. By contrast, extended musical chapters like “Invictus” and the closing number “Spoils Of War” take more moments to explore territory more in line with the progressive strides that black metal began to make in the mid-90s, hitting climax points that are comparable to the previously noted faster songs, but contrasting them with more nuanced and sonically dense moments that give both Rune’s unique manner of layering riffs and Vincent’s multiple vocal personalities a decent amount of time in the diabolical moonlight. It basically goes without saying that anyone approaching this album expecting something along the lines of classic Morbid Angel, Cryptopsy or Mayhem will come away puzzled, yet when taken as its own creature, as the artists involved in crafting it have themselves stated, it can appeal equally to each of said bands’ target audiences. From start to finish, it presents a perfectly balanced composite picture of all the classic moments in each member’s past accomplishments, thus becoming its own unique sonic chimera. It packs an immediate punch that lands it firmly within the general death metal template, yet all of the detailing that comes along with it, from the uniquely cleaner and operatic vocal approach to the dense layering of blackened, thrash and post-rock guitar elements, results in an album that is so varied that it could be heard a dozen times yet not be completely comprehended. For one of the earlier entries of 2024, it is sure to stand as one of the most original studio outings of the year. Hells Unicorn ..::TRACK-LIST::.. 1. Volens Discordant 01:00 2. Epic 04:35 3. Miserere 03:51 4. Exercitus Irae 04:01 5. Mephisto Manifesto 05:05 6. Scorcher 03:21 7. Invictus 05:30 8. Nature's Fangs 03:52 9. Spoils Of War 05:54 ..::OBSADA::.. David Vincent - Vocals Rune (Blasphemer) Eriksen - Guitars Flo Mounier - Drums Ype TVS - Bass https://www.youtube.com/watch?v=_SYGKGm7lR4 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:06:54
Rozmiar: 87.25 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Expectations are often the sworn enemy of any union of known quantities, or super groups to use the common term. This goes doubly so in the eventuality of such titans as ex-Morbid Angel front man David Vincent, ex-Mayhem and current Aura Noir axe-slinger Rune “Blasphemer” Ericksen and Cryptospy drummer Flo Mounier being involved in the same project, which came about in the mid-2010s and resulted in the studio power trio Vltimas and their 2019 debut album Something Wicked Marches In. Said album would make some waves in extreme metal circles and was noteworthy for its unique blend of black and death metal elements into a compact yet soaring Wagnerian metal niche, though subsequent touring would be hampered by the Covid lockdowns. But with the turmoil of the early 2020s now safely in the rear view, the time has arrived for this new beast to enjoy a needed resurgence, and the result is nothing short of Epic, hence the name. At every point, this freshly minted slab of dark metallic fury presents a level of largess and theatricality that hearkens back to the original spirit of death and black metal, yet packages it in a modern sound that exudes a sense of smoothness more in keeping with the present day. The combination of Flo’s chaotic yet rhythmically precise kit work and Rune’s glistening blend of melodic and heavy hitting riff work forms a tower of sound, bolstered by a glassy and neatly crafted bass foundation provided by live player turned full time member of the fold Ype Terwisscha van Scheltinga. But the element that turns this unique mixture of sonic elements into a spectacle befitting the colossal visuals normally associated with the high period of Romantic Era opera and symphony is the highly versatile vocal presentation put forth by David Vincent, whom more often eschews his formerly guttural approach from the Morbid Angel days for a middle mixture of rawness and tonal clarity, often resembling the bellow of a classical baritone taking on a thrash metal aesthetic, and throwing in some deeper and cleaner bass choir asides to fatten the arrangement. Though the sum of this opus barely crosses the 37 minute mark; the nine chapters that rounds out its duration present a comprehensive and highly dynamic display of genre-bending brilliance that can’t be mistaken for anything that has already graced the metal world. Entering the stage on a bleakly dissonant note, the creepy atmospheric overture dubbed “Violens Discordant” channels a similar feel to the intro of the previous album’s opening title anthem, but is doubly as harrowing in character and presents a far cleaner break when transitioning into the subsequent title anthem “Epic”, which is itself a well-rounded display of measured aggression at a mid-paced tempo that is as mercilessly heavy as it is infectious. Though one of the least overtly explosive entries on this album, it presents every characteristic element of this album from Vincent’s booming bass choirs and ranting growl to Flo’s flashy kit work, to speak nothing for the brilliant blend of dense blackened riffs with conventional thrashing elements and a brilliant, shred-happy guitar solo to top it all off. As the rest of this anthology of aggression unfolds, the ante is continually upped in terms of kinetic fury, as well as atmospheric nuance. On the faster and more thrashing side of the coin stand such unrelenting entries as “Miserere” and the blast-happy hyper-paced monster of an anthem “Scorcher”, with the equally compact yet somewhat more measured thrasher “Nature’s Fangs” and the more mixed up and technical “Exercitus Irae” also proving to be no slouches while sounding a bit less like something that could have occurred during the early ascent of death metal circa 1991. By contrast, extended musical chapters like “Invictus” and the closing number “Spoils Of War” take more moments to explore territory more in line with the progressive strides that black metal began to make in the mid-90s, hitting climax points that are comparable to the previously noted faster songs, but contrasting them with more nuanced and sonically dense moments that give both Rune’s unique manner of layering riffs and Vincent’s multiple vocal personalities a decent amount of time in the diabolical moonlight. It basically goes without saying that anyone approaching this album expecting something along the lines of classic Morbid Angel, Cryptopsy or Mayhem will come away puzzled, yet when taken as its own creature, as the artists involved in crafting it have themselves stated, it can appeal equally to each of said bands’ target audiences. From start to finish, it presents a perfectly balanced composite picture of all the classic moments in each member’s past accomplishments, thus becoming its own unique sonic chimera. It packs an immediate punch that lands it firmly within the general death metal template, yet all of the detailing that comes along with it, from the uniquely cleaner and operatic vocal approach to the dense layering of blackened, thrash and post-rock guitar elements, results in an album that is so varied that it could be heard a dozen times yet not be completely comprehended. For one of the earlier entries of 2024, it is sure to stand as one of the most original studio outings of the year. Hells Unicorn ..::TRACK-LIST::.. 1. Volens Discordant 01:00 2. Epic 04:35 3. Miserere 03:51 4. Exercitus Irae 04:01 5. Mephisto Manifesto 05:05 6. Scorcher 03:21 7. Invictus 05:30 8. Nature's Fangs 03:52 9. Spoils Of War 05:54 ..::OBSADA::.. David Vincent - Vocals Rune (Blasphemer) Eriksen - Guitars Flo Mounier - Drums Ype TVS - Bass https://www.youtube.com/watch?v=_SYGKGm7lR4 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 9
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:05:58
Rozmiar: 274.47 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Blasphemy is a bit of an odd band. They started out Canada in 1989, released a demo, two full-lengths, and then just seemed to disappear for a while. But, in 2001, they seemingly made a comeback. With a whole new live album, and seemingly touring again, were the originators of bestial war metal truly back? Well, no, not fully, but they certainly keep coming back. Despite the title, this is actually Blasphemy's FOURTH live album, rather than 5th, unless some 4th one isn't listed on the archives and just randomly exists somewhere. But that's beside the point, how's the music? Well, I'm a sucker for live war metal, it's so underground and niche, that many bands don't bother with live appearances at all. However, Blasphemy has really delivered with this set of 14 satanic ass-pounders that will set you six feet into Lucifer's asshole itself. One thing I dislike about this album (and Blasphemy as a whole really) is that they haven't released much studio material. You need more then just 2 albums and a demo to get by on 4 live releases, and while Blasphemy has got by just fine, I believe they should get to work on a new studio album before putting out another live album like this. It's what keeps this score from a 90 above and it's very disappointing to me. However, the band performs well as always, I'm actually very impressed that they're still performing as well as on the nearly 30 year old studio albums now. It's rather impressive. Nocturnal Grave Desecrator and Black Winds' vocals hit the mark and sound raspy and deadly as ever. His voice hits a rather harsh note, which is good for Blasphemy's style of music. I'm big on drums, usually, and they more then suffice for this release. Of course, due to Blasphemy being an older band, and this being a live record, it's a normal drumset. No electronic stuff here. That's good in my opinion, as while electronic (and even some drum machines) drums can sound good, natural drums have that "feel" to them, and that is showcased no better then on the final song of the concert, "Ritual". Blasphemy usually ends their concerts with Ritual, and as a closer, it works well enough, and Vaz, while a session drummer on this, does wonderful work of each song, but especially Fallen Angel, Ritual, and Weltering In Blood. The cymbals have a big "clang" to them that I just love to hear, good cymbals are surprisingly not the most common, however they picked perfect cymbals for this release. Caller of the Storms and Deathlord of Abomination and War Apocalypse's riffing isn't the most special or technical stuff out there, even in war metal terms, however I don't think Blasphemy would be Blasphemy if it didn't have those violent caveman riffs. Absolute riff hellfest and I adore it. The guitar tone is also a bit fucky at times, not my absolute favorite, but I can excuse it. It is a live release, after all. At the end of the day, Desecration of Belo Horizonte: Live in Brazilian Ritual - Fifth Attack is a good live release from Blasphemy which does exactly what it says it does; gives you a taste of war metal in front of a crowd. I'd recommend listening to Live Ritual: Friday the 13th as your first Blasphemy live experience before this one, but after that, give this one a try, if you feel like it. -Someone who's rather grateful, and somewhat dead inside. GratefulDeadInside ..::TRACK-LIST::.. Recorded live on November 17th, 2017 at A Autentica, Belo Horizonte, Minas Gerais, Brazil. 1. Ross Bay Intro / War Command / Blasphemous Attack / Gods of War 2. Darkness Prevails 3. Desecration 4. Nocturnal Slayer 5. Emperor of the Black Abyss 6. Hording of Evil Vengeance 7. Goddess of Perversity 8. Weltering in Blood 9. Blasphemy 10. Winds of the Black Godz (Intro) / Fallen Angel of Doom 11. The Desolate One 12. Demoniac / Atomic Nuclear Desolation 13. Empty Chalice 14. Ritual ..::OBSADA::.. Nocturnal Grave Desecrator and Black Winds - Vocals Caller of the Storms - Guitars Deathlord of Abomination and War Apocalypse - Guitars Guest Session: V. Kusabs - Bass Vaz - Drums https://www.youtube.com/watch?v=LLBhuPknXIw SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:04:33
Rozmiar: 3.63 GB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. This collection contains Rush’s peak progressive era that captured massive audiences all over the world. Over their careers, the members of Rush have been acknowledged as some of the most proficient players on their respective instruments, with each band member winning numerous awards. Legendary drummer Neil Peart sadly recently passed away on januari 7th 2020. He was known for his elaborate drum kit, really put his stamp on the iconic sound of Rush and wrote most of the bands lyrics. ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Agora Ballroom, Cleveland, August 26th 1974: 1. Finding My Way 5:11 2. Best I Can 3:09 3. Need Some Love 3:24 4. In The End 6:15 5. Fancy Dancer 3:57 6. In The Mood 3:21 7. Bad Boy 5:39 8. Here Again 7:56 9. Working Man 9:15 10. Drum Solo 2:57 11. What You're Doing 4:28 12. Garden Road 3:04 https://www.youtube.com/watch?v=qQeCcChEnMA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 7
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:01:53
Rozmiar: 134.97 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. This collection contains Rush’s peak progressive era that captured massive audiences all over the world. Over their careers, the members of Rush have been acknowledged as some of the most proficient players on their respective instruments, with each band member winning numerous awards. Legendary drummer Neil Peart sadly recently passed away on januari 7th 2020. He was known for his elaborate drum kit, really put his stamp on the iconic sound of Rush and wrote most of the bands lyrics. ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Agora Ballroom, Cleveland, August 26th 1974: 1. Finding My Way 5:11 2. Best I Can 3:09 3. Need Some Love 3:24 4. In The End 6:15 5. Fancy Dancer 3:57 6. In The Mood 3:21 7. Bad Boy 5:39 8. Here Again 7:56 9. Working Man 9:15 10. Drum Solo 2:57 11. What You're Doing 4:28 12. Garden Road 3:04 https://www.youtube.com/watch?v=qQeCcChEnMA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:00:53
Rozmiar: 432.06 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Back to the Light - solowy album gitarzysty Queen, Briana Maya. Prace nad nim rozpoczęły się w 1988. Jest to pierwszy prawdziwy solowy projekt gitarzysty (nie licząc minialbumu Star Fleet Project wydanego w 1983 roku). Album został wydany w 1992 roku – May dokończył pracę nad nim już po koncercie The Freddie Mercury Tribute Concert. W nagraniu albumu oprócz Maya udział wzięli również John Deacon (który zagrał na basie w utworze „Nothin but Blue”) oraz byli członkowie grupy Black Sabbath: Cozy Powell (zagrał na perkusji w utworze „Ressurection”) i Neil Murray, a także wokaliści: Maggie Ryder, Miriam Stockley, Chris Thompson (wokal w „Rollin’ Over”), Gill O’ Donovan i Suzie O’ List. Album był promowany na trasie koncertowej Back to the Light Tour na przełomie 1992 i 1993. ..::TRACK-LIST::.. 1. The Dark 2. Back To The Light 3. Love Token 4. Resurrection (with Cozy Powell) 5. Too Much Love Will Kill You 6. Driven By You 7. Nothin' But Blue 8. I'm Scared 9. Last Horizon 10. Let Your Heart Rule Your Head 11. Just One Life 12. Rollin' Over https://www.youtube.com/watch?v=qJuOxeMNqik SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 19:59:31
Rozmiar: 118.60 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Back to the Light - solowy album gitarzysty Queen, Briana Maya. Prace nad nim rozpoczęły się w 1988. Jest to pierwszy prawdziwy solowy projekt gitarzysty (nie licząc minialbumu Star Fleet Project wydanego w 1983 roku). Album został wydany w 1992 roku – May dokończył pracę nad nim już po koncercie The Freddie Mercury Tribute Concert. W nagraniu albumu oprócz Maya udział wzięli również John Deacon (który zagrał na basie w utworze „Nothin but Blue”) oraz byli członkowie grupy Black Sabbath: Cozy Powell (zagrał na perkusji w utworze „Ressurection”) i Neil Murray, a także wokaliści: Maggie Ryder, Miriam Stockley, Chris Thompson (wokal w „Rollin’ Over”), Gill O’ Donovan i Suzie O’ List. Album był promowany na trasie koncertowej Back to the Light Tour na przełomie 1992 i 1993. ..::TRACK-LIST::.. 1. The Dark 2. Back To The Light 3. Love Token 4. Resurrection (with Cozy Powell) 5. Too Much Love Will Kill You 6. Driven By You 7. Nothin' But Blue 8. I'm Scared 9. Last Horizon 10. Let Your Heart Rule Your Head 11. Just One Life 12. Rollin' Over https://www.youtube.com/watch?v=qJuOxeMNqik SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 19:58:24
Rozmiar: 346.03 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Nowo powstała wytwórnia Reigning Phoenix Music wystartowała z bardzo wysokiego pułapu. W pierwszej kolejności pojawiło się info o premierze solowej płyty Kerry’ego Kinga, a potem Deicide. Ci drudzy zaplanowali premierę Banished by Sin na piątek 26 kwietnia i nie wątpię, że data ta wywołuje u maniaków silne dreszcze emocji. Deicide to band, który od zawsze robił wokół siebie wiele zamieszania. Poczynając od brutalnego image’u, przez satanistyczne teksty, skandaliczne wypowiedzi muzyków i na bluźnierczych okładkach kończąc. Taki był ich sposób bycia i za to wszyscy ich pokochali. Z czasem zespół spoważniał, a największy antychryst metalu, Glen Benton z autodestrukcyjnego skandalisty przeobraził się w żartownisia i zgrywusa, który w swoich wypowiedziach ma problem złożyć zdanie pozbawione żartu. Nie bez znaczenia w historii zespołu jest głośny temat nagrywania płyt słabych z założenia dla wytwórni, z którą muzycy podpisali słaby kontrakt. Do dziś nie rozumiem tego postępowania bo nie dość, że Deicide ryzykowało utratą silnej pozycji na scenie, to najnormalniej okazali brak szacunku dla fanów, bo dla kogo, jak nie dla nich kapela istniała. Ogólnie można się spierać, czy te „słabe” albumy są aż takie słabe, dosyć uproszczona i bezpośrednia Insineratehymn jak dla mnie ma coś w sobie i słucham jej do dziś, a In Torment In Hell to nie wyżyny, ale chociaż czuć w niej styl florydzkich brutali. Krótko po tych albumach (i po dobrym Scars of the Crucifix) nastąpił rozpad składu, pierwszy w historii i bardzo znaczący. Zespół opuścili bracia Hoffman, ku niepocieszeniu wielu fanów, a Deicide stał się innym zespołem. Jak widać po wieloletniej działalności „nowego” Deicide, fani zostali z zespołem, stawiając na Bentona i Asheima, oraz zmieniających się ludzi na stanowiskach gitarowych. Mamy już 2024 rok, a duet ciśnie bez skrupułów dalej i wraz z nowych kontraktem uderzył w media jak już długo mu się nie zdarzało. Każda wzmianka o nowym albumie rozbijała się szerokim echem na wszystkich możliwych metalowych frontach, obiecując album wyjątkowy i (oczywiście) najbardziej bluźnierczy. Jak jest w rzeczywistości? Banished by Sin to niecałe czterdzieści minut metalu zamkniętego w dwunastu utworach. Płytę promowały kolejno Bury the Cross… With Your Christ i Sever the Tongue, które – patrząc na reakcje w mediach społecznościowych – chyba bardziej się spodobały niż nie. W moim przypadku tak kolorowo nie było. Wgniotła mnie okładka… tak tandetnej Deicide nie miał jeszcze nigdy dotychczas. Nawet najmniej ciekawe płyty zawsze posiadały interesującą grafikę, a tutaj przerobiony na demona Benton kojarzy mi się z największym koszmarem, ale niestety nie piekielnym, tylko demonem kiczu. Ten obraz nie utrzymuje poziomu Once Upon the Cross czy Legion, mówiąc delikatnie, i w dodatku (nie tylko mi) kojarzy się z grafikami Kerry’ego Kinga. Mawiają jednak: „niech obroni się muzyka”, więc teraz o muzyce. Album brzmi dobrze, od strony dźwiękowej jest pozytywnie, choć można by przyczepić się do trochę za „ładnych” bębnów Asheima, bo lubię jednak stawiać Deicide raczej po stronie staroszkolnego grania, a nie wypolerowanych nowości. Gitary z kolei brzmią bardzo klasycznie i słychać w nich styl zespołu. Słuchając płyty, kilka razy doszedłem także do wniosku, że nowa twarz kapeli nie napisała jeszcze nigdy tyle muzyki podobnej do staroci, co na tym krążku. Jest tu naprawdę cała masa riffów nawiązujących do klasyki, a partie solowe długo już nie były tak ciekawe. Nad wszystkim góruje obowiązkowo wokal Bentona, który w ostatnim czasie poświęcił swój bardzo wyrazisty growl na rzecz niższego, bulgoczącego. Wszystkie te elementy wskazywać powinny, że album jest dobry, że utrzymany w duchu najlepszych płyt i że w ogóle naj, no ale dla mnie taki nie jest. Brnąc przez płytę, nudzę się za każdym razem strasznie. Utwory są totalnie przewidywalne, zbudowane na podobnym patencie i zwyczajnie pozbawione polotu. Nawet najsilniejsze starania gitarzystów, ubrane w rytmy Asheima i wokale Bentona, stają się trywialne i niegodne loga zdobiącego okładkę płyty. Asheim prawie wszędzie rypie na dwie stopy, Benton drze japę pod gitary, a ja ziewam. Nie ma tu ani grama finezji, chęci podkręcenia swych umiejętności przełamaniem schematu czy najzwyklejszego urozmaicenia, dzięki któremu słuchacz się nie zmęczy tłuczeniem w kółko trzech patentów. I jak lubię prymitywne granie, tak Deicide było wręcz zawsze czymś więcej, było żywiołem, czystą agresją i obrazą wszystkich świętości. Banished by Sin w swej skorupie ogranych patentów to płyta, jaką mogłaby nagrać kapela trzecioligowa, pozbawiona bogatej historii i niebędąca legendą death metalu lat 90. Jestem zawiedziony i wręcz zażenowany faktem, że tak nijaki album stanie się kolejnym w dyskografii zespołu, który stworzył takie kamienie milowe, jak debiut czy Legion. Nie chcę i nie będę już go słuchał, dosyć zadowalania się średniakami. 2/10 Daję dwa punkty dla gitarzystów bo nie wątpię, że się starali. Brzeźnicki Po trzech i połowie dekady działalności, premiera każdej kolejnej płyty Deicide wciąż jest ważnym wydarzeniem w metalowym światku, nawet jeżeli wynika to z szacunku do pierwszych albumów, a nie z utrzymywania wysokiego poziomu. Nie inaczej było w przypadku "Banished by Sin" - przykuł uwagę zarówno ze względu na kult florydzkich bluźnierców, jak i kiczowatą okładkę, bliźniaczo podobną do tej z niedawno wydanego solowego materiału Kerry'ego Kinga. "Banished by Sin" to mieszanka elementów wybitnych i w najlepszym wypadku przeciętnych. Wyróżnia go krystalicznie czysta, dopracowana produkcja, co nie jest nowością na albumach Deicide, a jednak tym razem poprzeczka została pod tym względem zawieszona jeszcze wyżej. Z jednej strony pozwala to uwydatnić świetne, frazowane niskim growlem partie wokalne Glena Bentona i doskonałe partie gitarowe świeżo pozyskanego do składu Taylora Nordberga (muzka Inhuman Condition), z drugiej kwartet z Tampy stracił na charakterze i zadziorności. Pieczołowitość pracy wykonanej w studiu Smoke & Mirrors odarła go z drapieżności, pozostawiając kolejny idealnie brzmiący krążek bez duszy. Nie pomogło okrojenie materiału z charakterystycznych, zapadających w pamięć motywów - to wciąż dobrze napisany i wykonany death metal, ale pozbawiony własnej tożsamości. Boli to podwójnie, bo przy zawsze wysokim poziomie agresji, muzycy Deicide zazwyczaj potrafili przykuć uwagę nieoczywistymi rozwiązaniami. Tutaj tego brakuje, są za to momenty, kiedy Amerykanie brzmią tak, jakby zastąpiła ich sztuczna inteligencja. Przeszkadza to tym bardziej, że pod całą tą bezdusznością kryje się bardzo dobry album z charakterystycznymi, frazowanymi wokalami, tnącymi riffami przeplatanymi fenomenalnymi, melodyjnymi solówkami (największy atut materiału). Razi nieco praca perkusji - pod względem wykonawczym, nie kompozycyjnym - bo przy tak ugrzecznionym brzmieniu wysunięcie jej na przód sprawia, że nieustanna uderzająca podwójna stopa po prostu męczy. Byłoby jeszcze lepiej, gdyby nie zabrakło polotu - członkowie Deicide wydają się godzić ze skazaniem ich na zjadanie własnego ogona. Szkoda, bo w nielicznych utworach (chociażby w "Faithless") niespodziewanie wskakują na wyższy poziom i przypominają, dlaczego jest to tak istotny dla metalu zespół. To wszystko sprawia, że chociaż album mieści się w czasowych normach gatunkowych, pod sam koniec po prostu męczy. Przesadna grzeczność brzmienia nie pozwala rozwinąć skrzydeł agresji, riffy pozbawione są czegoś, co by je wyróżniało, a jednocześnie partie solowe oraz wokalne przykuwają uwagę. Dzięki nim "Banished by Sin" nie jest po prostu muzyką z drugiego planu, a jednocześnie nie jest na tyle interesujący, by odpłacić za poświęcenie mu pełnej uwagi. Jest w tym ironia, że Deicide - ikona bezkompromisowego przesuwania norm ekstremy i szokowania - na stare lata nagrał płytę poprawną i bezpieczną. "Banished by Sin" to dobry materiał, któremu brakuje jednak charakteru i który zdaje się być taśmowym wytworem. Jest tutaj wiele świetnych elementów, ale ukrytych pod płaszczykiem spełniania oczekiwań fanów i wydawców. Soundrive ..::TRACK-LIST::.. 1. From Unknown Heights You Shall Fall 2. Doomed To Die 3. Sever The Tongue 4. Faithless 5. Bury The Cross... With Your Christ 6. Woke From God 1. Ritual Defied 2. Failures Of Your Dying Lord 3. Banished By Sin 4. A Trinity Of None 5. I Am I... A Curse Of Death 6. The Light Defeated ..::OBSADA::.. Glen Benton - Bass, Vocals, Songwriting, Lyrics Steve Asheim - Drums, Songwriting (tracks 4, 6, 9) Kevin Quirion - Guitars, Songwriting (tracks 3, 8, 12) Taylor Nordberg - Guitars, Songwriting (tracks 1, 7, 10, 11) https://www.youtube.com/watch?v=r4s39K7eLbM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 19:56:59
Rozmiar: 335.55 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Brutal Truth został założony w Nowym Jorku w 1990 roku przez Danego Lilkera – byłego basistę takich zespołów jak Anthrax, Nuclear Assault i Stormtroopers Of Death. Ten zespół jednak miał być czymś znacznie bardziej ekstremalnym niż wyżej wymienione. I rzeczywiście taki był. Debiutancki album „Extreme Conditions Demand Extreme Responses” wręcz zaszokował swoją siłą i kreatywnością. Jest jedną z najlepszych, jeżeli w ogóle nie najlepszą, płytą grindcoreową jaką znam. Wydany w 1992 roku materiał jest zbiorem dotychczasowych dokonań zespołu, które były uwiecznione na różnych demówkach. Bardzo dobrze, że tak się stało, bo dopiero wydanie Earache Records mogło rozpowszechnić to szaleństwo na cały świat. To jest niesamowicie gniotąca muzyka, przytłaczająca swoim ciężarem. Dużo tu death metalu. Gitary są ciężkie, riffy często walcowate, ścierające na miazgę każdą napotkaną przeszkodę. Tak jest w tych wolniejszych utworach, lub ich fragmentach, jak w „Time” czy „Unjust Compromise”, ale ta produkcja słynie, przede wszystkim, z wściekle szybkich bombardowań. Ściany dźwięków, które się tu pojawiają są niesamowite. Są również solówki, choć te akurat nie stanowią o sile tego materiału. Do tego opętany wokal składający się z bardzo niskich growlingów i chorobliwych wrzasków rodem z Napalm Death. Dodatkowo, co bardzo lubię, są tu wplecione różne gadki, przesterowane głosy, jakieś deklamacje. Wszystko świetnie wkomponowane i dające dodatkowe atrakcje. Oczywiście jest to pełna młócka, ale młócka z pomysłem i charakteryzująca się mistrzostwem kompozycyjnym. Wszystko układa się sekwencje tworzące fantastyczne kawałki. Ta płyta jest po prostu naszpikowana hiciorami. „Birth Of Ignorance”, Walking Corpse”, „Monetary Gain”, „H.O.P.E.” czy „Blockhead” to są perełki, pełne chwytliwych zagrywek i wpadających w ucho wokaliz. Człowiek nic nie rozumie z tych ryków, ale w głowie dokładnie pamięta w jaki sposób one się przewalają. To wręcz można sobie nucić. „Extreme Conditions Demand Extreme Responses” to dosadnie wykrzyczany sprzeciw wobec sił władających ludzkim życiem i umysłem. Sił związanych przede wszystkim z żądzą władzy i bogactwa, obłudną polityką i fałszywa religią. To także krytyka wojny, nietolerancji i destrukcyjnej dla środowiska naturalnego działalności człowieka. Ewenementem jest tu numer „Collateral Damage”. Trwa zaledwie cztery sekundy, a został do niego zrobiony teledysk. Ileż tam się dzieje? Z pewnością jest to najbardziej intensywne video jakie w życiu widziałem. Jest również najkrótsze. Brutal Truth zostali wpisani do księgi rekordów Guinessa w kategorii najkrótszego muzycznego teledysku. Na koniec, dla odmiany, jest ciągnący się ślamazarnie ponad dziesięciominutowy tasiemiec w postaci „Unjust Compromise”. Występują tu różne zgrzyty i inne odgłosy, nadające temu utworowi ambientowego charakteru. A zamyka się to wszystko z kolei króciutkim, wesołym akcentem. Płyta wręcz legendarna, wciąż dostarczająca dużych emocji. Wujas ..::TRACK-LIST::.. Extreme Conditions Demand Extreme Responses: 1. P.S.P.I 0:34 2. Birth Of Ignorance 3:28 3. Stench Of Profit 1:22 4. Ill-Neglect (Backing Vocals Alicia Non Grata, Bill Yurkiewicz) 2:24 5. Denial Of Existence 4:24 6. Regression-Progression 2:34 7. Collateral Damage (Backing Vocals Bill Yurkiewicz) 0:04 8. Time 5:58 9. Walking Corpse 1:40 10. Monetary Gain 3:25 11. Wilt 2:53 12. H.O.P.E. 2:03 13. Blockhead 0:07 14. Anti-Homophobe 3:10 15. Unjust Compromise 5:43 Bonus Tracks: Perpetual Conversion 16. Perpetual Conversion 2:59 17. Lord Of This World (Black Sabbath cover) 5:03 18. Bed Sheet 9:44 Split With S.O.B. 19. Repeat At Length (S.O.B. cover) 1:40 20. Let’s Go Summer Beach (S.O.B. cover) 1:21 21. Not Me (S.O.B. cover) 1:06 22. Spare Change 0:45 Ill-Neglect 23. The Shah Sleeps In Lee Harvey’s Grave (The Butthole Surfers cover) 2:40 24. Hear Nothing For You (S.O.B. cover) 0:59 25. Pre-Natal Homeland (Funky Budda Dub) 3:53 26. AC/BT 0:49 ..::OBSADA::.. Kevin Sharp - vocals, power tools Brent McCarthy - guitars Dan Lilker - bass, vocals, sampling Scott Lewis - drums Bill Yurkiewicz - guest vocals, noise, animal sounds https://www.youtube.com/watch?v=xxBFgHo8aZw SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 19:55:46
Rozmiar: 541.18 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Dwa pierwsze albumy The Black Crowes to arcydzieła! Bezbłędne, wciągające od początku do końca... Brzmią niezwykle czysto prosto i mocno. ..::TRACK-LIST::.. 30th Anniversary remaster. 1CD version features the original album. 1. Twice As Hard 2. Jealous Again 3. Sister Luck 4. Could I've Been So Blind 5. Seeing Things 6. Hard To Handle 7. Thick N' Thin 8. She Talks To Angels 9. Struttin' Blues 10. Stare It Cold 11. Mercy, Sweet Moan ..::OBSADA::.. Bass - Johnny Colt Drums - Steve Gorman Guitar - Jeff Cease, Rich Robinson Lead Vocals - Chris Robinson https://www.youtube.com/watch?v=QnZNFgn_zuY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 19:53:59
Rozmiar: 104.36 MB
Peerów: 11
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Dwa pierwsze albumy The Black Crowes to arcydzieła! Bezbłędne, wciągające od początku do końca... Brzmią niezwykle czysto prosto i mocno. ..::TRACK-LIST::.. 30th Anniversary remaster. 1CD version features the original album. 1. Twice As Hard 2. Jealous Again 3. Sister Luck 4. Could I've Been So Blind 5. Seeing Things 6. Hard To Handle 7. Thick N' Thin 8. She Talks To Angels 9. Struttin' Blues 10. Stare It Cold 11. Mercy, Sweet Moan ..::OBSADA::.. Bass - Johnny Colt Drums - Steve Gorman Guitar - Jeff Cease, Rich Robinson Lead Vocals - Chris Robinson https://www.youtube.com/watch?v=QnZNFgn_zuY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 19:52:44
Rozmiar: 326.82 MB
Peerów: 9
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. DVD 5 NTSC 4:3 DD 2.0 Rotten Sound to moim zdaniem jeden z ciekawszych zespołów grających Grindcore z elementami Death Metalu i innych core'owych stylistyk. Zespół powstał na początku lat 90-tych XX wieku w Finlandii. Wypracowali sobie specyficzny styl oraz dość rozpoznawalne brzmienie i od wielu lat nagrywają bardzo dobre materiały. ..::TRACK-LIST::.. Recorded live at Obscene Extreme Festival 2007. 1. V.S.A. 2. Follow 3. Perfection 4. Suffer 5. Loss 6. Crime 7. Mass Suicide 8. Maggots 9. Nation 10. Void 11. Insects 12. Alternews 13. Slay 14. CTC 15. Western Cancer 16. GDP 17. Burden 18. Targers 19. Sell Your Soul https://www.youtube.com/watch?v=BNjTXpShg-U SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 1
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 19:49:45
Rozmiar: 1.70 GB
Peerów: 8
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Whilst the nascent “New Wave Of British Heavy Metal” movement of the late 1970s and early 1980s was raging just across the English Channel, spearheaded by debuts from the likes of Iron Maiden, Saxon and Angel Witch, and in part inspired by well-established bands such as Motorhead and Judas Priest, Belgium was fomenting its own highly influential rock and metal scene. At its forefront was Belgian heavy metal group Killer. A power trio founded in 1980 around lead guitarist and vocalist Paul Van Camp, joined by Fat Leo on drums and Spooky on bass guitar and vocals, Killer released their debut “Ready For Hell” on WEA Records, soon finding a cult following at home and abroad. Hailed, not unreasonably, as Belgium’s Motorhead, “Ready For Hell” can sit proudly alongside any NWOBHM debuts of the era, and would in turn be a major influence a few years later on the burgeoning thrash metal of Metallica, Megadeth and Slayer in the early 80s. The bonus tracks on CD1 are ‘From Nine To Five’, ‘Too Wild To Tame’, ‘Crazy Circus’ and ‘Chinese Woman’. At the end of 1981, Fat Leo was replaced on drums by Double Bear for 1982’s “Wall Of Sound” LP, which saw Killer making a greater impact beyond Belgium, becoming a popular fixture on European festival bills. The bonus track on “Walls Of Sound” is the self-explanatory ‘Walls Of Hell’. Killer’s management formed the highly influential metal label Mausoleum Records, and unsurprisingly, Killer were a perfect fit for the label, recording the “Shockwaves” LP. Mausoleum would also launch cult Belgian bands such as Ostrogoth, Crossfire, Danger, FN Guns, and Lions Pride, as well as non-Belgian acts Wildfire, Faithful Breath and Warlock, all becoming highly collectable releases. The bonus tracks on “Shockwaves” demonstrate what Killer did best with live versions of ‘Shock Waves’, ‘Scarecrow’, ‘In The Name Of The Law’ and ‘Kleptomania’. Although the band disbanded in early 1987, with Paul Van Camp releasing his self-titled solo debut the same year, thankfully Spooky and Shorty decided to start Killer again in 1989, but with new drummer Rudy Simmons and a second guitar player, Jan Van Springel. Their fourth album, “Fatal Attraction”, was recorded in Germany and released by Mausoleum Records in 1990, with the band focussing and capitalizing on their popularity in Germany. Once again, unfortunately, partly due to the growing popularity of grunge, Killer decided to call it a day in 1991, which is where this 4CD collection ends. Killer would, of course, reform later in the decade, and were proud to release their seventh album, “Monsters Of Rock” in 2015, in time to commemorate the band’s 35th Anniversary. But that’s another story... FOR FANS OF: MOTORHEAD / ACID / NEW WAVE OF BRITISH HEAVY METAL ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Ready For Hell (1981): 1. Ready For Hell 2. Killer 3. Secret Love 4. I Know 5. Rock And Roll Fan 6. Backshooter 7. Laws Are Made To Break 8. It's Too Late 9. Dressed To Kill Bonus Tracks: 10. From Nine To Five 11. Too Wild To Tame 12. Crazy Circus 13. Chinese Woman ..::OBSADA::.. Guitar, Lead Vocals, Backing Vocals - Shorty Bass, Lead Vocals, Backing Vocals - Spooky Drums - Fat Leo https://www.youtube.com/watch?v=_63O2zBs4Dk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 1
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 19:48:49
Rozmiar: 137.66 MB
Peerów: 11
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Whilst the nascent “New Wave Of British Heavy Metal” movement of the late 1970s and early 1980s was raging just across the English Channel, spearheaded by debuts from the likes of Iron Maiden, Saxon and Angel Witch, and in part inspired by well-established bands such as Motorhead and Judas Priest, Belgium was fomenting its own highly influential rock and metal scene. At its forefront was Belgian heavy metal group Killer. A power trio founded in 1980 around lead guitarist and vocalist Paul Van Camp, joined by Fat Leo on drums and Spooky on bass guitar and vocals, Killer released their debut “Ready For Hell” on WEA Records, soon finding a cult following at home and abroad. Hailed, not unreasonably, as Belgium’s Motorhead, “Ready For Hell” can sit proudly alongside any NWOBHM debuts of the era, and would in turn be a major influence a few years later on the burgeoning thrash metal of Metallica, Megadeth and Slayer in the early 80s. The bonus tracks on CD1 are ‘From Nine To Five’, ‘Too Wild To Tame’, ‘Crazy Circus’ and ‘Chinese Woman’. At the end of 1981, Fat Leo was replaced on drums by Double Bear for 1982’s “Wall Of Sound” LP, which saw Killer making a greater impact beyond Belgium, becoming a popular fixture on European festival bills. The bonus track on “Walls Of Sound” is the self-explanatory ‘Walls Of Hell’. Killer’s management formed the highly influential metal label Mausoleum Records, and unsurprisingly, Killer were a perfect fit for the label, recording the “Shockwaves” LP. Mausoleum would also launch cult Belgian bands such as Ostrogoth, Crossfire, Danger, FN Guns, and Lions Pride, as well as non-Belgian acts Wildfire, Faithful Breath and Warlock, all becoming highly collectable releases. The bonus tracks on “Shockwaves” demonstrate what Killer did best with live versions of ‘Shock Waves’, ‘Scarecrow’, ‘In The Name Of The Law’ and ‘Kleptomania’. Although the band disbanded in early 1987, with Paul Van Camp releasing his self-titled solo debut the same year, thankfully Spooky and Shorty decided to start Killer again in 1989, but with new drummer Rudy Simmons and a second guitar player, Jan Van Springel. Their fourth album, “Fatal Attraction”, was recorded in Germany and released by Mausoleum Records in 1990, with the band focussing and capitalizing on their popularity in Germany. Once again, unfortunately, partly due to the growing popularity of grunge, Killer decided to call it a day in 1991, which is where this 4CD collection ends. Killer would, of course, reform later in the decade, and were proud to release their seventh album, “Monsters Of Rock” in 2015, in time to commemorate the band’s 35th Anniversary. But that’s another story... FOR FANS OF: MOTORHEAD / ACID / NEW WAVE OF BRITISH HEAVY METAL ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Ready For Hell (1981): 1. Ready For Hell 2. Killer 3. Secret Love 4. I Know 5. Rock And Roll Fan 6. Backshooter 7. Laws Are Made To Break 8. It's Too Late 9. Dressed To Kill Bonus Tracks: 10. From Nine To Five 11. Too Wild To Tame 12. Crazy Circus 13. Chinese Woman Guitar, Lead Vocals, Backing Vocals - Shorty Bass, Lead Vocals, Backing Vocals - Spooky Drums - Fat Leo https://www.youtube.com/watch?v=_63O2zBs4Dk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 19:47:45
Rozmiar: 438.39 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
1 - 30 | 31 - 60 | 61 - 90 | ... | 1531 - 1560 | 1561 - 1590 | 1591 - 1620 | 1621 - 1650 | 1651 - 1680 | ... | 26191 - 26220 | 26221 - 26250 | 26251 - 26278 |