...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jedyny album brytyjskiej grupy, wykonującej muzykę będącą połączeniem stylistyk The Moody Blues, The Beatles (z okresu 'Abbey Road') i Neila Younga, z rozbudowanymi partiami wokalnymi.
Płyta wydana w 1971 roku przez Polydor, nie miała niestety żadnej promocji i zupełnie przepadła na ówczesnym rynku. Dodatkowo dwa utwory z singla.


https://jazzrocksoul.com/artists/aubrey-small/



..::TRACK-LIST::..

1. Country Road
2. Gardenia
3. Trying To Find My Way
4. For My Lady
5. It's Morning
6. Why?
7. Love On
8. Born To Be
9. If I Were You
10. Oh! What A Day It's Been
11. Smoker Will Blow
12. Wonderful

Bonus Tracks:
13. The Loser (A-side Of Uk Single, 1972)
14. Maybe Tomorrow (Unreleased, 1971)



..::OBSADA::..

Bass - David Yearley
Drums - Graham Hunt
Guitar - Alan Christmas, Graham Hunt, Peter Pinckney
Keyboards - Rod Taylor
Vocals - Graham Hunt, Peter Pinckney, Rod Taylor




https://www.youtube.com/watch?v=QicT3PCay8M



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album Amerykanów z APOSTLE OF SOLITUDE. Ponad godzina monumentalnego doom metalu!!!
Europejskie wydanie z bonusowymi utworami w postaci coverów Thin Lizzy, Misfits i Celtic Frost!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Last Sunrise (Requiem) 4:09
2. Acknowledging The Demon 3:06
3. Other Voices 2:26
4. Letting Go Of The Wheel 8:59
5. Hunter Sick Rapture 4:45
6. December Drives Me To Tears (Piano Mike Bridavsky) 7:54
7. Sister Cruel 7:01
8. Frontiers Of Pain 7:08
9. Coldest Love 8:19

Bonus Tracks:
10. Emerald (Thin Lizzy cover) 4:10
11. Where Eagles Dare (The Misfits cover) 2:00
12. Procreation Of The Wicked (Celtic Frost cover) 4:14



..::OBSADA::..

Bass Guitar - Brent McClellan
Drums - Corey Webb
Guitar - Justin Avery
Guitar, Vocals - Chuck Brown




https://www.youtube.com/watch?v=w5dU3_nMVYQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album Amerykanów z APOSTLE OF SOLITUDE. Ponad godzina monumentalnego doom metalu!!!
Europejskie wydanie z bonusowymi utworami w postaci coverów Thin Lizzy, Misfits i Celtic Frost!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Last Sunrise (Requiem) 4:09
2. Acknowledging The Demon 3:06
3. Other Voices 2:26
4. Letting Go Of The Wheel 8:59
5. Hunter Sick Rapture 4:45
6. December Drives Me To Tears (Piano Mike Bridavsky) 7:54
7. Sister Cruel 7:01
8. Frontiers Of Pain 7:08
9. Coldest Love 8:19

Bonus Tracks:
10. Emerald (Thin Lizzy cover) 4:10
11. Where Eagles Dare (The Misfits cover) 2:00
12. Procreation Of The Wicked (Celtic Frost cover) 4:14



..::OBSADA::..

Bass Guitar - Brent McClellan
Drums - Corey Webb
Guitar - Justin Avery
Guitar, Vocals - Chuck Brown




https://www.youtube.com/watch?v=w5dU3_nMVYQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

The farewell concert of punk legends, The Buzzcocks!
Filmed in Hamburg Germany, 1981, this amazing show marked the end of the original, and hugely influential, Buzzcocks line-up!
Includes supercharged performances of classic Buzz tracks!



..::TRACK-LIST::..

1. Why She's A Girl From The Chainstore
2. What Do I Get ?
3. Fast Cars
4. Fiction Romance
5. Harmony In My Head
6. Everybody's Happy Nowadays
7. Lipstick
8. Ever Fallen In Love?
9. Something's Gone Wrong Again
10. Airwaves Dream
11. Strange Thing
12. Noise Annoys
13. What Do You Know?
14. I Believe
15. Love Battery
16. Time's Up
17. Boredom
18. Boredom (Recorded August 1996, Blackpool Winter Gardens)


Tracks 1 to 17 recorded at, Markthalle, Hamburg, Germany, January 23rd 1981
Originally broadcast on 'Rockpalast' by WDR TV, Germany

Track 18 recorded August 1996 at Blackpool's Winter Gardens

Audio remastering at Woodbine Studios for Damage Productions, April 2000




https://www.youtube.com/watch?v=VHiEgAFobyI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...

Artist: The Poni–Tails
Album: Essential Classics Vol. 222 The Poni-Tails
Year: 2024
Genre: Pop
Quality: FLAC 24Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

Disc 1
01. Born Too Late
02. Seven Minutes in Heaven
03. I'll be Seeing You
04. Early to Bed
05. Father Time
06. Before We Say Goodnight
07. Moody
08. Come Be My Love
09. I'll Keep Tryin'
10. It's Just My Luck to Be Fifteen
Disc 2
01. Wild Eyes and Tender Lips
02. Omm Pah Polka
03. Still in Your Teens
04. Close Friends
05. Que La Bozena
06. Can I Be Sure
07. Your Wild Heart
08. Oh My You
09. Who When And Why
10. Come on Joey Dance with Me

...( Info )...

Artist: The Ames Brothers
Album: Essential Classics Vol. 644 The Ames Brothers
Year: 2024
Genre: Traditional pop
Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

Disc 1
01. Rag Mop
02. Undecided
03. Hawaiian War Chant
04. Stardust
05. Cruising Down the River
06. Music, Music, Music
07. A Tree in the Meadow
08. Sentimental Me
09. Put Another Nickel in Music! Music! Music!
10. Sentimental Journey
Disc 2
01. Can Anyone Explain No, No, No
02. String Along
03. Thirsty for Your Kisses
04. I Wanna Love You
05. I'll Still Love You
06. Do Nothin' Till You Hear from Me
07. The Wang Blues
08. Tumbling Tumbleweeds
09. My Favorite Song
10. You are My Sunshine

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::TRACK-LIST::..

1. Mello Down Easy (Little Walter and His Jukes cover)
2. Junco Partner [Worthless Man] (James Waynes cover)
3. Buddy Bolden’s Blues (Jelly Roll Morton cover)
4. You Don’t Know My Mind (Lead Belly cover)
5. Winin’ Boy Blues (Jelly Roll Morton cover)
6. John Henry ([traditional] cover)
7. Wild Honey (Dr. John cover)
8. Let Them Talk (Little Willie John cover)
9. Tipitina (Professor Longhair cover)
10. Swanee River (Stephen Foster cover)
11. Changes (Alan Price cover)
12. Tanqueray (Johnnie Johnson cover)



https://www.youtube.com/watch?v=pkfZctdDuww



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

This baby is granted to take some serious doses from the listening time of dedicated thrash heads. Whereas Executioner's Song and Evil Invaders threatened to become repetitive in spite of their attack, which kicked out any wuss trying to face them, and Malicious Intent was a damn solid accomplishment with a more pummeling recording style, Custom Killing is Razor's most ambitious album ever, and their most colourful offer.

I will have to admit that Survival Of The Fittest didn't sound at first as a total winner, but from the second minute, boy, did I change my mind. Razor have an amazing sense of epicness and progression. Everything seems to be more dramatic and solemn than on their previous works, though the riffing style is recognizable enough, and very fast riffs galore. Maybe M-Bro isn't the ultimate deliverer of fills and rhythm changes, but he doesn't get lost in the fire of battle. Not to mention that the bass player ends the guitar riffs with his own special lines, although sometimes you just get the impression that he's trapped within a certain register.

All the songs are winners, actually, except Russian Ballet, which could've been spared (though that weird fade-out part in the ending is worth mentioning), and there aren't noticeable letdowns if it comes to the instrumental part. Forced Annihilation, Last Rites, Going Under and White Noise are definitive Razor classics, where the band doesn't cease to bring wonder upon the listener with the great pile of riffs and gallops and a few absolutely old-school sounding solos (without that wah-wah abuse found on Shotgun Justice's solos), and even Stace McLaren shows that he can actually SING!!!! Yes, ladies and gentlemen, he is alive and singing, and his vocal prowess is worth every bit of praise on Last Rites, washing the shit off Shootout, where he fails to impress. What about the lyrics? This needs to be taken into consideration. The lyrical themes are so varied. From the ol' angry thrash youngster, to meditations on the future of humanity and even medieval-flavored lyrics. Even the recording, with its unpolished aspects, remains adequate and somehow "intimate", if I could say so. Like a band in the rehearsal room, all alone against the non-underground suckers' ears, it appropriates the listener more to the band and to the music.

All in all, a quality and underestimated album from one of the top bands in thrash metal. Not a Spectrum Of Death or an Eternal Nightmare, if you ask me, but still a mandatory listen.

Cinedracusio



..::TRACK-LIST::..

1. Survival Of The Fittest 11:06
2. Shoutout 4:58
3. Forced Annihilation 5:03
4. Last Rites 11:05
5. Snake Eyes 3:39
6. White Noise 5:29
7. Going Under 4:05
8. Russian Ballet 0:35



..::OBSADA::..

Stace McLaren - vocals
Dave Carlo - guitars
Mike Campagnolo - bass
Mike Embro - drums



https://www.youtube.com/watch?v=YfxRTyy7fDk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

This baby is granted to take some serious doses from the listening time of dedicated thrash heads. Whereas Executioner's Song and Evil Invaders threatened to become repetitive in spite of their attack, which kicked out any wuss trying to face them, and Malicious Intent was a damn solid accomplishment with a more pummeling recording style, Custom Killing is Razor's most ambitious album ever, and their most colourful offer.

I will have to admit that Survival Of The Fittest didn't sound at first as a total winner, but from the second minute, boy, did I change my mind. Razor have an amazing sense of epicness and progression. Everything seems to be more dramatic and solemn than on their previous works, though the riffing style is recognizable enough, and very fast riffs galore. Maybe M-Bro isn't the ultimate deliverer of fills and rhythm changes, but he doesn't get lost in the fire of battle. Not to mention that the bass player ends the guitar riffs with his own special lines, although sometimes you just get the impression that he's trapped within a certain register.

All the songs are winners, actually, except Russian Ballet, which could've been spared (though that weird fade-out part in the ending is worth mentioning), and there aren't noticeable letdowns if it comes to the instrumental part. Forced Annihilation, Last Rites, Going Under and White Noise are definitive Razor classics, where the band doesn't cease to bring wonder upon the listener with the great pile of riffs and gallops and a few absolutely old-school sounding solos (without that wah-wah abuse found on Shotgun Justice's solos), and even Stace McLaren shows that he can actually SING!!!! Yes, ladies and gentlemen, he is alive and singing, and his vocal prowess is worth every bit of praise on Last Rites, washing the shit off Shootout, where he fails to impress. What about the lyrics? This needs to be taken into consideration. The lyrical themes are so varied. From the ol' angry thrash youngster, to meditations on the future of humanity and even medieval-flavored lyrics. Even the recording, with its unpolished aspects, remains adequate and somehow "intimate", if I could say so. Like a band in the rehearsal room, all alone against the non-underground suckers' ears, it appropriates the listener more to the band and to the music.

All in all, a quality and underestimated album from one of the top bands in thrash metal. Not a Spectrum Of Death or an Eternal Nightmare, if you ask me, but still a mandatory listen.

Cinedracusio



..::TRACK-LIST::..

1. Survival Of The Fittest 11:06
2. Shoutout 4:58
3. Forced Annihilation 5:03
4. Last Rites 11:05
5. Snake Eyes 3:39
6. White Noise 5:29
7. Going Under 4:05
8. Russian Ballet 0:35



..::OBSADA::..

Stace McLaren - vocals
Dave Carlo - guitars
Mike Campagnolo - bass
Mike Embro - drums



https://www.youtube.com/watch?v=YfxRTyy7fDk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Długo oczekiwany drugi album ICON OF EVIL. "Locust Cathedral" przynosi osiem premierowych kompozycji w tym cover Amebix pt. "Chain Reaction". Album jest pozycją obowiązkową dla fanów takich zespołów jak: BOLT THROWER, DEICIDE, HELLBASTARD, SACRILEGE.

ICON OF EVIL to death metalowy zespół z Wrocławia powstały w 2011 roku. Znany jest z brutalnego brzmienia i zaangażowanych tekstów, które często poruszają tematy społeczne i polityczne. ICON OF EVIL ma na koncie debiutancki album Syfilis Mentalis z 2013, splity z The Bold And Beautiful (2011) i The Dead Goats (2015) oraz wydaną w 2020 imienną 7” epkę, które zdobyły uznanie zarówno w Polsce, jak i za granicą, cementując ich pozycję na scenie death metalowej.

"Locust Cathedral" zarejestrowano, zmiksowano oraz poddano masteringowi w Soundscope Studio przy udziale Jarka Wysockiego. Za muzykę i aranżacje odpowiedzialny jest zespół, teksty dostarczył FLN, a ambienty Uchylak (Monument Zero). Okładka oraz grafiki są dziełem FLN, zaś oprawa graficzna Guliwera.



No i po jedenastu latach przerwy, nie licząc pojawienia się na splicie z The Dead Goats i epki „Icon Of Evil”, Wrocławianie powrócili z pełniakiem, który nieźle kopie w dupę. Dwójka tej dolnośląskiej kapeli to siedem numerów staroszkolnego death metalu plus niespodzianka na zakończenie. „Locust Cathedral” to mocne uderzenie kłębiących się masywnych riffów, z których wytrącają się ostre jak brzytwa tremolo. Te masywne struktury płyną dość szybko przed siebie, miażdżąc i mieląc, a siłę tych czynności wzmacniają tęgie bębny i nieustępujący im wagą bas. Charakter tych nieustępliwych form wyraźnie przypomina najlepsze produkcje Vader, ale nie tylko, bo Icon Of Evil ustami Mokrego łączy je z podwójnymi wokalami, które brutalnym growlem i opętańczymi wrzaskami zdecydowanie kojarzą się z Deicide. Ta fuzja zrodziła atletyczny death metal z diabolicznym płomieniem, który podsycany jest przez krótkie, piskliwe wtrącenia na podobę rzeźbienia po gryfie Trey’a Azagthoth’a. Jednakże nasi muzycy nie poprzestają tylko na ostrej i wyrafinowanej jeździe do przodu, ponieważ potrafią również zwolnić i przejść w średnie tempa, gniotąc i bujając niczym Bolt Thrower, jak w czwartym wałku „Colossus”. Swoją najnowszą płytę urozmaicają także poprzez piątą kompozycję „Creeping Corruption”, w której niszczące miarowo akordy tasując się ze schizoidalnymi zagrywkami, zalatują mistycznym i hipnotyzującym na całego klimatem. Po tych dwóch przełamaniach panowie wracają na poprzednie tory częstując nas dotkliwym wpierdolem w postaci „Depths Of Scorn” i „We’re The Plague”. Najnowsze wydawnictwo tej wrocławskiej brygady zamyka nieco odstający od reszty cover Amebix „Chain Reaction”, który ciekawie zinterpretowany przez Icon Of Evil w sumie całkiem dobrze wpasowuje się w „Locust Cathedral”, nawiązując swą aurą do atmosferyczności wspomnianego wcześniej „Creeping Corruption”. Bardzo dobrze wyprodukowany materiał o wysokiej selektywności, lecz nie pozbawiony brudu i szorstkości. Inteligentnie skomponowany z gracją daje w mordę. Jak na moje nędzne ucho to światowy poziom, co udowadnia, że polski metal śmierci nie ma się czego wstydzić. Nie ma chuja… musicie posłuchać!

shub niggurath


The long awaited second full length! "Locust Cathedral" delivers eight new songs of heavy as fuck and crushing death metal including Amebix cover. A must have for fans of: BOLT THROWER, DEICIDE, HELLBASTARD, SACRILEGE.

ICON OF EVIL is a death metal band hailing from Wroclaw, Poland formed in 2011, known for their aggressive, intense sound and powerful lyrics delved into sociological and political issues. So far the band released a debut album Syfilis Mentalis (2013), two splits with The Bold And The Beautiful (2011) and The Dead Goats (2015) and self-titled 7”ep (2020).

Locust Cathedral was recorded, mixed and mastered in Soundscope Studio by Jarek Wysocki. All music and arrangements by ICON OF EVIL. All lyrics by FLN. Ambients by Uchylak (Monument Zero). Chain Reaction written by Amebix. All graphics, front cover, insert were designed by FLN, while layout is the work of Guliwer.



..::TRACK-LIST::..

1. Locust Cathedral 05:22
2. Verge of Collapse 04:16
3. Cursed with Oblivion 03:48
4. Colossus 05:24
5. Creeping Corruption 06:08
6. Dephts of Scorn 04:06
7. We're the Plague 05:00
8. Chain Reaction 06:46




https://www.youtube.com/watch?v=Hvp_DNtvg4M



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Długo oczekiwany drugi album ICON OF EVIL. "Locust Cathedral" przynosi osiem premierowych kompozycji w tym cover Amebix pt. "Chain Reaction". Album jest pozycją obowiązkową dla fanów takich zespołów jak: BOLT THROWER, DEICIDE, HELLBASTARD, SACRILEGE.

ICON OF EVIL to death metalowy zespół z Wrocławia powstały w 2011 roku. Znany jest z brutalnego brzmienia i zaangażowanych tekstów, które często poruszają tematy społeczne i polityczne. ICON OF EVIL ma na koncie debiutancki album Syfilis Mentalis z 2013, splity z The Bold And Beautiful (2011) i The Dead Goats (2015) oraz wydaną w 2020 imienną 7” epkę, które zdobyły uznanie zarówno w Polsce, jak i za granicą, cementując ich pozycję na scenie death metalowej.

"Locust Cathedral" zarejestrowano, zmiksowano oraz poddano masteringowi w Soundscope Studio przy udziale Jarka Wysockiego. Za muzykę i aranżacje odpowiedzialny jest zespół, teksty dostarczył FLN, a ambienty Uchylak (Monument Zero). Okładka oraz grafiki są dziełem FLN, zaś oprawa graficzna Guliwera.



No i po jedenastu latach przerwy, nie licząc pojawienia się na splicie z The Dead Goats i epki „Icon Of Evil”, Wrocławianie powrócili z pełniakiem, który nieźle kopie w dupę. Dwójka tej dolnośląskiej kapeli to siedem numerów staroszkolnego death metalu plus niespodzianka na zakończenie. „Locust Cathedral” to mocne uderzenie kłębiących się masywnych riffów, z których wytrącają się ostre jak brzytwa tremolo. Te masywne struktury płyną dość szybko przed siebie, miażdżąc i mieląc, a siłę tych czynności wzmacniają tęgie bębny i nieustępujący im wagą bas. Charakter tych nieustępliwych form wyraźnie przypomina najlepsze produkcje Vader, ale nie tylko, bo Icon Of Evil ustami Mokrego łączy je z podwójnymi wokalami, które brutalnym growlem i opętańczymi wrzaskami zdecydowanie kojarzą się z Deicide. Ta fuzja zrodziła atletyczny death metal z diabolicznym płomieniem, który podsycany jest przez krótkie, piskliwe wtrącenia na podobę rzeźbienia po gryfie Trey’a Azagthoth’a. Jednakże nasi muzycy nie poprzestają tylko na ostrej i wyrafinowanej jeździe do przodu, ponieważ potrafią również zwolnić i przejść w średnie tempa, gniotąc i bujając niczym Bolt Thrower, jak w czwartym wałku „Colossus”. Swoją najnowszą płytę urozmaicają także poprzez piątą kompozycję „Creeping Corruption”, w której niszczące miarowo akordy tasując się ze schizoidalnymi zagrywkami, zalatują mistycznym i hipnotyzującym na całego klimatem. Po tych dwóch przełamaniach panowie wracają na poprzednie tory częstując nas dotkliwym wpierdolem w postaci „Depths Of Scorn” i „We’re The Plague”. Najnowsze wydawnictwo tej wrocławskiej brygady zamyka nieco odstający od reszty cover Amebix „Chain Reaction”, który ciekawie zinterpretowany przez Icon Of Evil w sumie całkiem dobrze wpasowuje się w „Locust Cathedral”, nawiązując swą aurą do atmosferyczności wspomnianego wcześniej „Creeping Corruption”. Bardzo dobrze wyprodukowany materiał o wysokiej selektywności, lecz nie pozbawiony brudu i szorstkości. Inteligentnie skomponowany z gracją daje w mordę. Jak na moje nędzne ucho to światowy poziom, co udowadnia, że polski metal śmierci nie ma się czego wstydzić. Nie ma chuja… musicie posłuchać!

shub niggurath


The long awaited second full length! "Locust Cathedral" delivers eight new songs of heavy as fuck and crushing death metal including Amebix cover. A must have for fans of: BOLT THROWER, DEICIDE, HELLBASTARD, SACRILEGE.

ICON OF EVIL is a death metal band hailing from Wroclaw, Poland formed in 2011, known for their aggressive, intense sound and powerful lyrics delved into sociological and political issues. So far the band released a debut album Syfilis Mentalis (2013), two splits with The Bold And The Beautiful (2011) and The Dead Goats (2015) and self-titled 7”ep (2020).

Locust Cathedral was recorded, mixed and mastered in Soundscope Studio by Jarek Wysocki. All music and arrangements by ICON OF EVIL. All lyrics by FLN. Ambients by Uchylak (Monument Zero). Chain Reaction written by Amebix. All graphics, front cover, insert were designed by FLN, while layout is the work of Guliwer.



..::TRACK-LIST::..

1. Locust Cathedral 05:22
2. Verge of Collapse 04:16
3. Cursed with Oblivion 03:48
4. Colossus 05:24
5. Creeping Corruption 06:08
6. Dephts of Scorn 04:06
7. We're the Plague 05:00
8. Chain Reaction 06:46




https://www.youtube.com/watch?v=Hvp_DNtvg4M



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...

Artist: Various Artists
Album: Sad Country Music
Year: 2025
Genre: Country
Format: mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. Zach Bryan - Something in the Orange
02. Sam Barber - Indigo (feat. Avery Anna)
03. Cody Johnson - I'm Gonna Love You
04. Tanner Usrey - Beautiful Lies
05. Teddy Swims - Some Things I'll Never Know (feat. Maren Morris)
06. Tyler Braden - Try Losing One
07. Warren Zeiders - Heartbreaker
08. Megan Moroney - Never Left Me (From Twisters The Album)
09. Bailey Zimmerman - Rock and a Hard Place
10. Kenny Chesney - Everyone She Knows
11. Ingrid Andress - More Hearts than Mine
12. Cole Swindell - You Should Be Here
13. Cameron Whitcomb - Medusa
14. Noah Rinker - Wherever I Go
15. Gabby Barrett - I Hope (feat. Charlie Puth)
16. Brett Eldredge - Want That Back
17. Michael Marcagi - Scared to Start
18. Ashley McBryde - Light On in the Kitchen
19. Zach Bryan - I Remember Everything (feat. Kacey Musgraves)
20. Blake Shelton - Go Ahead and Break My Heart (feat. Gwen Stefani)
21. Michael Ray - Whiskey and Rain
22. Jenna Raine - see you later (ten years)
23. Redferrin - Ruin My Night
24. Austin Snell - Wasting All These Tears
25. Dan + Shay - Heartbreak on the Map
26. Brandy Clark - Dear Insecurity (feat. Brandi Carlile)
27. Morgan Evans - On My Own Again
28. Warren Zeiders - Pretty Little Poison
29. Drew Parker - While You’re Gone
30. Ian Munsick - Heartbreak King
31. Avery Anna - Narcissist
32. Cody Johnson - The Painter
33. Gavin Adcock - A Cigarette
34. Cole Swindell - Break Up in the End
35. Brandi Carlile - The Joke
36. Jessie James Decker - I Still Love You
37. Bailey Zimmerman - Religiously
38. Ingrid Andress - Wishful Drinking (feat. Sam Hunt)
39. Mason Ramsey - Blue Over You
40. Sam Barber - Restless Mind (feat. Avery Anna)
41. Tyler Braden - Devil You Know
42. Nolan Taylor - 68
43. The Castellows - Sober Sundays
44. Benson Boone - Death Wish Love (From Twisters The Album)
45. Cody Johnson - ’Til You Can’t
46. Robyn Ottolini - F-150
47. Breland - For What It’s Worth (feat. Alana Springsteen)
48. Dan + Shay - Let Me Get over Her
49. Brittney Spencer - a hundred years old
50. Zach Bryan - Dawns (feat. Maggie Rogers)
51. Amy Allen - Queen of Silver Linings
52. Jordyn Shellhart - Maybe Someday You’ll Have a Daughter
53. Dan + Shay - I Should Probably Go to Bed
54. Brett Eldredge - Mean to Me
55. Kenny Chesney - Knowing You
56. Austin Snell - I've Been Drinking (feat. Hannah McFarland)
57. Cole Swindell - Broken
58. Avery Anna - I Will (When You Do)
59. Randall King - Around Forever
60. Morgan Evans - Over for You
61. Ingrid Andress - Seeing Someone Else
62. Blake Shelton - Came Here to Forget
63. Bailey Zimmerman - House on Fire
64. Michael Ray - Her World or Mine
65. Chris Janson - Bye Mom
66. Ashley McBryde - A Little Dive Bar in Dahlonega
67. Ian Munsick - Long Haul
68. Brett Eldredge - Gabrielle
69. Hunter Hayes - Somebody's Heartbreak
70. Tyler Halverson - Tiffany Blue

...( Info )...

Artist: Various Artists
Album: Pumpkin Spice Slow Dance Country
Year: 2025
Genre: Country
Format: mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. Sam Barber - Indigo (feat. Avery Anna)
02. Zach Bryan - Pink Skies
03. The Castellows - No. 7 Road
04. Gavin Adcock - A Cigarette
05. Tyler Childers - Song While You're Away (From Twisters The Album)
06. Willow Avalon - Tequila or Whiskey
07. Billy Strings - Gild the Lily
08. Michael Marcagi - Scared to Start
09. Orville Peck - Back at Your Door
10. Dan + Shay - Speechless
11. Tyler Halverson - Closer
12. Ashley McBryde - Ain't Enough Cowboy Songs
13. Noah Rinker - Save My Soul
14. Ian Munsick - Good Dogs & Sad Songs
15. Dasha - Talk of the Town
16. Avery Anna - lose you again (feat. parmalee)
17. Warren Zeiders - Love on the Line
18. Zach Bryan - 28
19. The Castellows - Sober Sundays
20. Breland - Same Work (feat. The War And Treaty)
21. Nolan Taylor - Holding On
22. Bailey Zimmerman - Holding On
23. Eli Winders - Blueprint
24. Sam Barber - Restless Mind (feat. Avery Anna)
25. Noah Rinker - Wherever I Go
26. Pecos & the Rooftops - Sweet Tumbleweed
27. Alex Warren - Save You a Seat
28. Zach Bryan - High Road
29. Nolan Taylor - I Belong in Your Arms
30. Tanner Usrey - 26th of December
31. Brandi Carlile - The Joke
32. Dasha - Share This City
33. Dan + Shay - You
34. Warren Zeiders - You for a Reason
35. The Castellows - Alabama Stone

Nathan Johnson - Knives Out (2019) [MP3]

Genre: Soundtrack
Date: 2019
Country: USA
Audio codec: MP3
Quality: 320 kbs
Playtime: 51:57

...( TrackList )...

1. Knives Out! (String Quartet in G Minor) (1:51)
2. The Thrombey Estate (1:38)
3. Like Father, Like Son (1:02)
4. The Thrombey Family Theme (Solo Piano) (1:34)
5. Double-Dipping (1:05)
6. Snooping (2:05)
7. On the Eve of Harlan’s Demise (3:59)
8. Harlan’s Plan (3:16)
9. The Wake (1:32)
10. The Attic Room (1:18)
11. The Game’s Afoot (4:00)
12. The Broken Trellis (2:07)
13. Knives Out!, Pt. II (The Will) (3:04)
14. Foul Play (3:26)
15. The Dumbest Car Chase of All Time (2:56)
16. Blackmail (3:14)
17. No More Surprises (0:50)
18. Blanc’s Tale, Pt. I (5:02)
19. Blanc’s Tale, Pt. II (6:12)
20. The Thrombey Family Theme (1:47)

Nathan Johnson - Glass Onion A Knives Out Mystery (2022) [MP3]

Genre: Soundtrack
Date: 2022
Country: USA
Audio codec: MP3
Quality: 320kbs
Playtime: 1:00:09

...( TrackList )...

1. Theme from Glass Onion (1:54)
2. The Puzzle Box (2:13)
3. Andi’s Theme (2:01)
4. An Anonymous Invitation (1:49)
5. Ground Rules (0:38)
6. Ms. Birdie Jay (1:48)
7. The Infraction Point (1:13)
8. Dinner is Served (1:31)
9. This is Not a Game (1:54)
10. The Scene of the Crime (2:17)
11. Trapped (2:53)
12. Lights Out! (2:03)
13. Time to Finish This (2:06)
14. Blanc’s Plan (2:58)
15. Snoop (1:45)
16. Motive & Opportunity (1:14)
17. Something’s Off (1:19)
18. Perjury (3:52)
19. Ransacking (3:27)
20. A.B. (2:55)
21. The Center of the Onion (4:12)
22. Peeled Back (2:32)
23. You’ve Got Nothing (3:54)
24. Glass Onion String Quartet in Bb Minor (2:16)
25. Burnt (1:52)
26. Disruption (1:44)
27. Theme from Glass Onion – Revisited (2:01)

Nathan Johnson - Nightmare Alley (2021) [MP3]

Genre: Soundtrack
Date: 2021
Country: USA
Audio codec: MP3
Quality: 320 kbs
Playtime: 1:03:19

...( TrackList )...

1. Man or Beast (3:29)
2. Storm’s a Comin’ (2:29)
3. Zeena’s Spook Show (1:46)
4. A Steady Job (4:37)
5. The Face of God (2:59)
6. Open Graves (1:30)
7. Shoeflies (3:14)
8. Molly’s Theme (1:09)
9. Copa Spook Show (2:07)
10. Stan Takes the Hook (2:20)
11. Lilith’s Room (3:04)
12. Molly, Are You Alright? (0:38)
13. Reading Mrs. Kimball (2:41)
14. The Take (1:37)
15. Lie Detector (7:45)
16. Time You Delivered (2:44)
17. The Poison Apple (2:18)
18. Grindle’s Ghost (7:14)
19. Lilith’s Revenge (5:57)
20. Theme from Nightmare Alley (Solo Piano) (3:53)

Nathan Johnson, Judson Crane - Poker Face (Season 1) (2023) [MP3]

Genre: Soundtrack
Date: 2023
Country: USA
Audio codec: MP3
Quality: 320kbs
Playtime: 33:06

...( TrackList )...

01. Charlie’s Theme (0:52)
02. On the Lam (3:15)
03. The Crow’s Nest (0:55)
04. Charlie Works the Floor (0:47)
05. Wood Tasting (1:10)
06. Bones a’ Knockin’ (2:32)
07. Setting the Trap (1:16)
08. The Orpheus Syndrome (2:16)
09. A Kindred Spirit (2:06)
10. Requiem (2:21)
11. The Empty Room (1:51)
12. Am I Lying? (1:27)
13. You’ve Been Distraught (2:22)
14. Forgiven by the Dead (2:54)
15. ’69 Barracuda (3:10)
16. Charlie’s Theme (The End of the Road) (4:02)

...( TrackList )...

Disc: 1
1 Boogie Wonderland - White, Maurice / Bailey, Philip / Earth, Wind & Fire with The Emotions
2 You Make Me Feel (Mighty Real) - Radio Edit - Sylvester
3 Relight My Fire - Hartman, Dan
4 Sunny - Boney M.
5 Yes Sir, I Can Boogie - Baccara
6 Upside Down - Ross, Diana
7 Good Times - Chic
8 Don't Go Breaking My Heart - John, Elton & Kiki Dee
9 That's the Way (I Like It) - KC & The Sunshine Band
10 Celebration - Kool & The Gang
11 Knock on Wood - Stewart, Amii
12 Never Can Say Goodbye - Single Version - Gaynor, Gloria
13 Ain't Nobody - Rufus & Chaka Khan
14 Brick House - Single Version - Commodores
15 Saddle Up - Christie, David
16 Kung Fu Fighting - Douglas, Carl
17 Fashion Pack (Studio 54) - Lear, Amanda
18 Esmeralda Suite - Santa Esmeralda
19 Moving on Up - M People / Small, Heather
20 You're the First, the Last, My Everything - White, Barry
21 For Once In My Life - Wonder, Stevie
Disc: 2
1 Crying at the Discoteque - Radio Edit - Alcazar
2 Canned Heat - 7' Edit - Jamiroquai
3 Born to Be Alive - Radio Edit - Hernandez, Patrick
4 It's Raining Men - Weather Girls, The
5 Heart of Glass - Blondie
6 I Feel Love - Edit - Summer, Donna
7 I Was Made for Lovin' You - Kiss
8 YMCA - Village People
9 Gloria - Branigan, Laura
10 The Loco-Motion - Minogue, Kylie
11 Boys (Summertime Love) - Sabrina
12 I've Been Thinking About You - Londonbeat
13 Love Is in the Air - Young, John Paul
14 Somebody's Watching Me - Single Version - Rockwell
15 Japanese Boy - Aneka
16 Rock Your Baby - McCrae, George
17 I Love to Love - Charles, Tina
18 Car Wash - Single Version - Rose Royce
19 Disco Inferno - Single Edit - Trammps, The
20 He's the Greatest Dancer - Single Version - Sister Sledge
21 She's a Lady - Jones, Tom
22 Copacabana - Remastered - Manilow, Barry
Disc: 3
1 Murder On The Dancefloor - Radio Edit - Ellis-Bextor, Sophie
2 Substitution - Purple Disco Machine x Kungs feat. Julian Perretta / Perretta, Julian
3 ITALODISCO - Kolors, The
4 One Way Ticket - Eruption
5 Just an Illusion - Imagination
6 One for You, One for Me - La Bionda
7 I'm So Excited - Pointer Sisters, The
8 Lady Marmalade - Labelle feat. Patti LaBelle / LaBelle / LaBelle, Patti
9 Move On Up - Mayfield, Curtis
10 I'm On Fire - 5000 Volts
11 Let's Go Round Again - Average White Band
12 Can't Take My Eyes Off You - Boys Town Gang
13 Rock the Boat - Hues Corporation, The
14 Stomp - Brothers Johnson
15 On The Beat - Remastered 2004 - The Brooklyn, Bronx And Queens Band
16 Play That Funky Music - Single Version - Parissi, Bob / Bassett, Bryan / Wentz, Allen / Beitle, Ron / Wild Cherry
17 Funkytown - Lipps Inc.
18 You Sexy Thing - Hot Chocolate
19 Get Down Saturday Night - Cheatham, Oliver
20 Take Me Home - Single Version - Cher
21 You and I - Short Version - Delegation

...( Dane Techniczne )...

Audio: MP3 44100Hz stereo 320kbps [A: mp3, 44100 Hz, stereo, 320 kb/s]

..::INFO::..

Album studyjny amerykańskiego zespołu punkowego z Los Angeles.

Title: Recipe For Disaster

Artist: Informal Society

Country: USA

Year: 2017

Genre: Punk

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

01 Ghost Party
02 Burning Bridges
03 I Wanna Fuck
04 Unhealthy Obsession
05 Yet Again
06 Faces
07 Fuck Authority
08 Don’t Get Caught

...( Info )...

Kompilacyjny album hiszpańskiego zespołu punkowego z Valencii.

Title: Los Heroes Estan Cansados

Artist: Interterror

Country: Hiszpania

Year: 2001

Genre: Punk

Format / Codec: MP3

Audio bitrate: 128 Kbps

...( TrackList )...

1.Los Heroes Estqn Cansados
2.Antisocial
3.IRA
4.Suicidate
5.Generacion Negativa
6.Inadaptado Social
7.Felices Dias En Auschwitz
8.Fin Del Mundo
9.Problemas De Estado
10.Bombas Para Ti
11.Berlin Del Este
12.Suicidate
13.Ejercito De Desertores
14.Lili Marlen
15.IRA
16.Perdida De Voluntad
17.Asesinos De Viejos Y Ninos
18.Tommy

TRACKLISTA:

1. Frank Lentini Feat. Kaz Bałagane
2. Zabawki Feat. Esceh
3. PamPamPam
4. Coś się święci Feat. Kaz Bałagane
5. Triki Feat. Maurycy Ra
6. 022032 Feat. Esceh
7. Lepsze dni Feat. Pablo Novacci
8. Cornetto
9. Marek Kondrat Feat. Kaz Bałagane


DANE TECHNICZNE:

Wielkość uploadu: 61,3 MB
Format/Kodek: Mp3

TRACKLISTA:

CD1 - Gambol
1. Mówiłem
2. No Strill Feat. Kagles
3. Bounce Back
4. Łamacze
5. Mój Rock
6. Z Liścia W Twarz Feat. Rysia, ArEs
7. Yeti Feat. Piotr Cartman
8. Bad Ass
9. Wszystko Git Feat. Janek
10. Punkt CBD
11. Czarna Owca
12. 30

CD2 - Low Real EP
1. Diem
2. Headspace
3. Przygody Ugwizdanego Bałwanka
4. Zmulony Kot
5. Nowa Kamera Feat. Kagies


DANE TECHNICZNE:

Wielkość uploadu: 106,2 MB
Format/Kodek: Mp3

TRACKLISTA:

1. Intro - Feat. Dj Element, prod. FeRu
2. Mówią Tobie Leć - Feat. Wicher / Dj Element, prod. Cytrobit
3. Zejdź Mi Z Drogi - Feat. Kaban / Dj marYO, prod. Cytrobit
4. Pies Ogrodnika - Feat. Małpa (N.A.S.) / Dj Jaxon, prod. FeRu
5. Apetyt - Feat. Junior / Weronika Tomaszewska / Dj Awek, prod. FeRu
6. Armia - Feat. Paszkin / Paweł Grabowski, prod. FeRu
7. Coś O Tobie O Mnie - Feat. Weronika Tomaszewska / Dj Awek, prod. FeRu
8. Patrz Komu Ufasz - Feat. Szatan Dj Element, prod. FeRu
9. Maska - Feat. Dodot / Paweł Grabowski / Dj Awek, prod. FeRu
10. Borderline - Feat. Dj marYO, prod. FeRu
11. Tożsamość - Feat. MPA 98 / Dj Awek, prod FeRu
12. Czarna Krew - Feat. Dj Element, prod. FeRu
13. To Czas Wojny - Feat. Basti Dj marYO, prod. FeRu
14. Czas By Decydować - Feat. Patrona Zabatani / Ariella Zabatani, prod. FeRu
15. Walcz - Feat. Łysy PTKWO / Novy / Dj Jaxon, prod. FeRu
16. Zagubionych Szlaki - Feat. W.B.U. / Dj Alfred / Dj Jaxon, prod. FeRu
17. To Dla Ziomów - Feat. AkaAkusia / Wi$nia / Dj Jaxon, prod. FeRu
18. Outro - Feat. Dj Element, prod. FeRu


DANE TECHNICZNE:

Wielkość uploadu: 148,4 MB
Format/Kodek: Mp3

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Gdzieś na odludziach Australii w 1990 roku powstał death metalowy kafar zwany Cohort. Grali ciężki, dosyć surowy death metal z mocnym brutalnym wokalem. Po czterech latach działalności wydali jedyne demo a następnie EP'kę. W 1996 roku zmasakrowali scenę debiutanckim albumem Drawn and Quartered.
Niestety ale materiał był ciężko dostępny i mało osób mogło go wtedy posłuchać. Po pięciu latach Cohort się rozpadł.
Reaktywowali się parę lat później a po 10-ciu latach od wydania debiutu sami wydali sobie drugi album, który już nie zawierał takiego ładunku jak debiut.


The debut full-length album "Drawn and Quartered" by the Australian Death Metal band COHORT, originally released in 1996 via Warhead Records. Mixed and mastered from the original analog tapes for the best sound possible. The band's 1994 demo "Near Death Experience" is included as a bonus. This CD features an expanded booklet with the original artwork and layout as well as lyrics, liner notes and exclusive band photos with the original layout elements designed after the original 1996 Warhead Records CD with attention to detail, even down to the logo and typeface for a touch of nostalgia.



..::TRACK-LIST::..

Drawn & Quartered
1. Communal Grave
2. The Nucleii / Swarm
3. Flesheater
4. Near Death Experience
5. Jump Before You're Pushed
6. Hypnosis / One Sick Motherfucker
7. Nowhere Near Being Near There
8. Leviticus
9. Buried Alive

Bonus Tracks:
Near Death Experience (Demo)
10. Hypnosis / One Sick Motherfucker
11. The Swarm
12. Near Death Experience
13. Buried Alive
14. Nuclei
15. Hypnosis



..::OBSADA::..

Andrew James - Bass, Vocals
Tim Redjepi - Drums
Darren Cowley - Guitars
Paul James - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=1p27k_6WATI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Gdzieś na odludziach Australii w 1990 roku powstał death metalowy kafar zwany Cohort. Grali ciężki, dosyć surowy death metal z mocnym brutalnym wokalem. Po czterech latach działalności wydali jedyne demo a następnie EP'kę. W 1996 roku zmasakrowali scenę debiutanckim albumem Drawn and Quartered.
Niestety ale materiał był ciężko dostępny i mało osób mogło go wtedy posłuchać. Po pięciu latach Cohort się rozpadł.
Reaktywowali się parę lat później a po 10-ciu latach od wydania debiutu sami wydali sobie drugi album, który już nie zawierał takiego ładunku jak debiut.


The debut full-length album "Drawn and Quartered" by the Australian Death Metal band COHORT, originally released in 1996 via Warhead Records. Mixed and mastered from the original analog tapes for the best sound possible. The band's 1994 demo "Near Death Experience" is included as a bonus. This CD features an expanded booklet with the original artwork and layout as well as lyrics, liner notes and exclusive band photos with the original layout elements designed after the original 1996 Warhead Records CD with attention to detail, even down to the logo and typeface for a touch of nostalgia.



..::TRACK-LIST::..

Drawn & Quartered
1. Communal Grave
2. The Nucleii / Swarm
3. Flesheater
4. Near Death Experience
5. Jump Before You're Pushed
6. Hypnosis / One Sick Motherfucker
7. Nowhere Near Being Near There
8. Leviticus
9. Buried Alive

Bonus Tracks:
Near Death Experience (Demo)
10. Hypnosis / One Sick Motherfucker
11. The Swarm
12. Near Death Experience
13. Buried Alive
14. Nuclei
15. Hypnosis



..::OBSADA::..

Andrew James - Bass, Vocals
Tim Redjepi - Drums
Darren Cowley - Guitars
Paul James - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=1p27k_6WATI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Split AGATHOCLES z 2022 roku z rosyjskim death/grindowym СТАБИЛЬНОСТЬ!


..::TRACK-LIST::..

Agathocles:
1. Big Mess 01:20
2. Rollin Horror 00:35
3. Choke And Die 00:27
4. Deceits 00:19
5.Fick Deine Nationalitat 00:51
6. Flemish Nationalist Garbage 00:27
7. Sick And Twisted Lies 00:53
8. Deny Your Blood 00:53
9. Somos Ratas De Belgica 00:29
10. Outro 01:13

Стабильность:
11. 2014 (Интро) 01:33
12. Стабильность 01:01
13. Наши Реалии 01:09
14. Война 01:01
15. Чиновник 00:29
16. Гомофобия 01:39
17. Мракобес 01:30
18. Современное Рабство 01:49




https://www.youtube.com/watch?v=sYLfD6DLp6o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Split AGATHOCLES z 2022 roku z rosyjskim death/grindowym СТАБИЛЬНОСТЬ!


..::TRACK-LIST::..

Agathocles:
1. Big Mess 01:20
2. Rollin Horror 00:35
3. Choke And Die 00:27
4. Deceits 00:19
5.Fick Deine Nationalitat 00:51
6. Flemish Nationalist Garbage 00:27
7. Sick And Twisted Lies 00:53
8. Deny Your Blood 00:53
9. Somos Ratas De Belgica 00:29
10. Outro 01:13

Стабильность:
11. 2014 (Интро) 01:33
12. Стабильность 01:01
13. Наши Реалии 01:09
14. Война 01:01
15. Чиновник 00:29
16. Гомофобия 01:39
17. Мракобес 01:30
18. Современное Рабство 01:49




https://www.youtube.com/watch?v=sYLfD6DLp6o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

„Pierwszy album był wizytówką, stopą w drzwiach, jeśli chcemy to tak nazwać. Cały czas bardzo ważne jest dla mnie, aby się zmieniać i ulepszać. Myślę też, że potrafię być w miarę obiektywna wobec własnej pracy i miałam szczęście, że udało mi się zebrać piosenki na „Lionheart”. Nie mam specjalnych patentów, ponieważ zawsze traktuję każdą piosenkę jako osobną całość i pracuję nad nią pojedynczo. Uwielbiam też rockowe piosenki, ale zazwyczaj są to tylko trzy akordy i nie wierzę w tego rodzaju pisanie. Lubię naprawdę mocną linię melodyczną i to była technika, której musiałam się nauczyć, ale wygląda na to, że mi się udało. W każdym razie jestem zadowolona”. – Kate Bush w wywiadzie dla prasy muzycznej po ukazaniu się drugiego albumu.

Zawsze zastanawiałem się (i jak widać czynię to do dziś) dlaczego krytyka i fani nie lubią „Lionheart” tak bardzo, jak innych albumów Kate Bush. Jedyną sensowną odpowiedzią jest to, że spodziewano się płyty o podobnej „sile rażenia”, co debiut, lub nawet, co jest już absolutnie niemożliwe, większej. Przyznam się, że mój odbiór „Lionheart” jest zgoła inny. Niezakłócony nadmiernie rozbuchanymi oczekiwaniami, całkowicie odporny na niższe notowania i krytyczne recenzje. Wydaje mi się, że niezbyt uzasadnione rozczarowanie krytyki (i wytwórni z tytulu słabszej sprzedaży) przełożyło się na jakąś obiegową opinię, tyleż powszechną i ugruntowaną, co krzywdzącą. Robiąc tzw. risercz do recenzji, spytałem niektórych moich znajomych, co sądzą o tej płycie. Oczywiście najpopularniejszą odpowiedzią było „to najgorsza płyta Kate Bush, bardzo rzadko jej słucham”. Hmm… no może właśnie, za rzadko?

W kulisy powstania „Lionheart” można zagłębić się w dowolnym artykule w „internetach”, nie będę się za bardzo więc rozpisywał. Ukazała się zaledwie dziewięć miesięcy po debiucie, w dodatku zaangażowanie w prace nad nią były ograniczone trasą koncertową. To rodzi pierwszą obiegową opinię krytyczną - płyta powstała w pośpiechu, odgrzano odrzuty z „The Kick Inside” i sięgnięto po mniej udane kompozycje z lat młodzieńczych. Prawda jest taka, że w większości materiał z „Lionheart” to utwory premierowe (poza bodajże trzema). Podobno „The Kick Inside” brzmi jak prawdziwe i autentyczne dzieło, a „Lionheart” jest pretensjonalne i zbyt mocno opiera się na strukturze swojego poprzednika. Wg mnie album jest po prostu bardziej spójny i jednolity. Pod tym względem to bardziej dojrzałe dzieło. Pamiętajmy, że druga płyta dla artysty to tzw. płyta „prawdy”. Historia muzyki notuje znacznie więcej oszałamiających debiutów, niż drugich płyt. Debiut Kate Bush „The Kick Inside” był piękną i intrygującą płytą z niesamowicie wyrafinowanymi tekstami i ciekawymi aranżacjami. Na tym tle „Lionheart” może jest nieco mniej zróżnicowany. Nie ma tu może tak wysokich, szalonych wzlotów, jak „Wuthering Heights”, ale i nie ma też żadnych słabych momentów. Efektem końcowym jest bardzo zgrabna i jednolicie brzmiąca kolekcja utworów, wyjątkowo dobrze zagrana w całości, śmiało i bez kompleksów przekraczająca drzwi art rocka, prog rocka, soft rocka, art popu. Te same drzwi, które tak udatnie zablokowała stopą „The Kick Inside”. No dobra… kluczem do „Lionheart” jest odrzucenie porównań. Warto spokojnie usiąść, położyć się, klęknąć, no nie wiem, cokolwiek, ale po prostu wsłuchać się dokładnie i wniknąć w płytę „Lionheart”, nie grzebiąc (nawet podświadomie) w „The Kick Inside”. I wtedy okazuje się, że „Lionheart” jest genialny w swych romantycznych i pięknie dziwacznych obrazach, tak charakterystycznych dla Kate Bush. Oczywistą główną atrakcją albumu jest wszechobecny wysoki, zmysłowy i emocjonalny wokal, teatralny wręcz sopran wokalistki. Nieodłącznym druhem jest zaś melodyjny fortepian. To są te przepiękne, szlachetne kamienie, które oprawiono w 24-karatowe złoto aranżacji i wykonania. Pięknie zgrane i poprowadzone są wokale drugoplanowe (celowo nie uzywam słowa „chórki” bo ono jest jakies zbyt mało znaczące, a tutaj te drugie plany są bardzo istotnymi elementami). Zespół muzyków staje na wyżynach – niesamowicie dopracowane (gdzie tu niby ten pośpiech?) aranżacje i brzmienie. Zwróćcie choćby uwagę na to, jak od pierwszych nut przez całość prowadzi bas – wysunięty nieco do przodu, ale nie agresywny. Wręcz przeciwnie, nadaje głębi, miękkości i „romantycznych dołów”. Nie w sensie uczuć, tylko brzmienia. Stonowane gitary elektryczne dodają lekko rockowych muśnięć, nie naruszając przewiewności i lekkości przestrzeni („In Search of Peter Pan”), a orkiestralne aranżacje (chociażby kabaretowe dęciaki drewniane w „Coffee Homeground”) są naprawdę na najwyższym poziomie.

Płytę otwiera niesamowita sekwencja „Symphony In Blue”, „In Search Of Peter Pan” i „Wow”. No i teraz nie wiem… Czy jak napiszę, że „Symphony in Blue” mógłby spokojnie pojawić się na poprzednim albumie, to będę dalej grzebał w „The Kick Inside”, czy bardziej wyrażę swój zachwyt nad tym, jak dobry jest to kawałek? Przyjmijmy to drugie. Progresja akordów, bas i gitary są nieco w manierze najlepszych dokonań Supertramp, czy 10cc. Kolejna piosenka, fortepianowa ballada „In Search of Peter Pan”, jest już bardzo charakterystyczna dla stylu Kate Bush. Bez wątpienia to utwór z wczesnego okresu twórczości. Urokliwy, ale nie naiwny. Następnie pojawia się „Wow”. Chyba najbardziej chwytliwy utwór z płyty. Subtelna i wysublimowana orkiestrowa aranżacja od samego wstępu, przemyślane muzyczne zwroty, jak np. pnące się w górę glissanda w refrenie i pięknie stonowana końcówka. „Don’t Push Your Foot on the Heartbrake” to dynamiczny, rockowy kawałek w refrenie, jednak, gdy już już ma się rozpędzać, pomału „lirycznieje”. Bez względu na to, jak udziwniony jest w środku, początek i koniec doskonale wpisuje się w naturalną płynność albumu. Potem „Oh England, My Lionheart”, kawałek tak emocjonalnie patriotyczny, że aż ciarki przechodzą. Muzycznie to przeprzepiękna ballada, rzekłbym, że to jest już ten poziom, który określa się „piękna, że aż strach”. Momentami dochodzi do granicy, za którą czaić się może już tylko egzaltacja i pretensjonalność. Siłą tego utworu jest jednak to, że granica dobrego smaku nie zostaje w żadnym momencie przekroczona i możemy delektować się każdym dźwiękiem bez uczucia zażenowania. Dla mnie jest to jeden z najpiękniejszych utworów na albumie. Jest staromodny, bardzo angielski, w najbardziej tradycjonalistycznym tego słowa znaczeniu, wręcz elżbietański (ten szesnastowieczny, od Elżbiety I Tudor). Tak kończy się pierwsza strona, mamy chwilę na zadumę, na oddech, zanim przejdziemy do dalszej części. Co mamy do tej pory? Pięć wspaniałych utworów, ani jednej złej nuty, żadnej mielizny. Przed nami druga strona, nie chwalmy więc dnia przed zachodem słońca, ale czy to aby na pewno jest ta najgorsza płyta?

Otwierający stronę B „Fullhouse” to kolejny z mocniejszych momentów na albumie, serwujący słuchaczowi mieszankę quasisymfonicznej atmosfery i energii prowadzącego śpiewu, ozdobiony klimatycznymi wokalami w tle. To utwór pełen pozornych dysonansów i jazzowego kolorytu. Zabawy z metrum i stylami (echa reggae w refrenie) i wysmakowane gitary. Wszystko to wydaje się w bardzo satysfakcjonujący sposób współgrać ze śpiewem. „In The Warm Room” to ten już bardzo znajomy klimat, lecz Kate Bush wyczarowuje w nim specyficzną atmosferę posługując się zmianami tonacji i ciekawą progresją akordów. To ten moment, gdy głos nie przeplata się z podkładem muzycznym, a zostaje niejako nań narzucony, w sensie lekkiej narzuty. A ponieważ jest zwiewny jak muślin, może się przesuwać w różne strony, nie tracąc jednak kontaktu z materią, którą przykrywa. No dobrze, muszę w końcu to z siebie wykrztusić – rewelacyjny „In The Warm Room” jest najsłabszym utworem z całej płyty… Boże, czemuś nie dał mi talentu pisania tak słabych kawałków!? „Kashka from Bagdad” to w warstwie lirycznej znów zabawa wieloznacznością, ironią, pastiszem. Gdyby ubrać ten kawałek w aranżacje z moogów i mellotronów, byłby to rasowy progrockowy killer. W zamian dostajemy jednak cudownie oszczędną, wręcz ascetyczną aranżanżację w lekko jazzującym klimacie. Żebyśmy całkiem nie odpłynęli, na ziemię sprowadza nas „Coffee Homeground”, kabaretowa piosenka z absurdalnym tekstem. Utwór tyleż zabawny i rozrywkowy, co niezwykle stylowy. Grande finale i dopełnienie całości stanowi „Hammer Horror”. Tytuł o tyle przewrotny, że w ogóle nie jest o wytwórni Hammer, znanej z horrorów. Natomiast opowieść o aktorze, którego nawiedza duch innego aktora, zmarłego podczas kręcenia filmu, mogłaby posłużyć właśnie jako kanwa scenariusza horroru klasy B. Wstęp godny romantyków rosyjskich przechodzi w teatralną piosenkę z refrenem opartym na „groźnych” smykach i obniżonym dźwięku bębna. Nie szedłbym tak daleko, aby aranż tej piosenki określić mianem przesadnego, wagnerowskiego, ale na pewno jest odpowiednio dramatyczny, filmowy, z gongiem wieszczącym koniec spektaklu. Trzydzieści siedem minut, w czasie których nie sposób się nudzić.

Ok, może moje bezkrytyczne podejście do twórczości Kate Bush przesłania mi niedostatki tej płyty, a może moja wrażliwość jest na innym poziomie, bo uważam, że jest bardzo, bardzo dobry album. Łagodny, ale nie mdły. Spójny, jednorodny, ale nie nudny. To po prostu album, który trzeba słuchać od deski do deski, bowiem wszystkie utwory znakomicie się uzupełniają i tworzą jedną całość. Na tej płycie po raz kolejny Kate Bush zabiera muzykę pop tam, gdzie ta muzyka jeszcze nie była. To już nieco inne miejsce niż to na „The Kick Inside”. „Lionheart” tworzy naturalny pomost pomiędzy tym niewinnym, młodzieńczym optymizmem, naturalną świeżością, pasją, a głosem artystki dojrzałej, doskonale zorientowanej w swoim potencjale i umiejętnościach, mającej pełna kontrolę nad procesem twórczym i produkcją, nie bojącej się eksperymentować. „Lionheart” jest takim, jedynym w swoim rodzaju doświadczeniem, którego nie znajdziesz na „The Kick Inside”, ani na „Never For Ever”. Płyta zapomniana, obarczona absolutnie krzywdzącym piętnem tej najgorszej w dorobku Kate Bush, na której moim zdaniem artystka po raz drugi udowadnia, że ma do zaoferowania coś wyjątkowego i niezwykłego, momentami wręcz ekscytującego. Obok „The Kick Inside”, na tym albumie da się jeszcze odczuć tę szczególną, intymną wręcz więź ze słuchaczem. Wraz z dojrzałością i złożonością kolejnych płyt ta więź maleje, zamienia się bardziej w podziw, który wynosi co prawda na piedestały, ale tym samym nie jest już tak bliskim uczuciem. „Lionheart” to pełny, przemyślany album, który, jeśli mogę tak to ująć „zestarzał się” o niebo lepiej niż „The Kick Inside”. No cóż, może faktycznie moja wrażliwość jest specyficzna i jednostkowa i zwichrowana. Jeśli tak jest, to bardzo dobrze. Nie muszę się jeszcze ranić, by zobaczyć, czy jeszcze coś czuję. Jeśli dam ocenę [10/10], to zostanę posądzony o nadmierną egzaltację. Jeśli napiszę [9/10], niechcący potwiedzę coś z czym się nie zgadzam, a mianowicie że jest to najsłabsza płyta Kate Bush. Nie dam więc żadnej oceny, niech każdy zrobi to sam, jeśli już bardzo chce. Ale nie wcześniej niż po poświęceniu temu albumowi takiej porcji uwagi, na jaką on niewątpliwie zasługuje.

Robert Marciniak


Drugi album Kate Bush ukazał się zaledwie 9 miesięcy po swoim poprzedniku, „The Kick Inside”. Patrząc na całą dyskografię brytyjskiej wokalistki i jej wieloletnie odstępy między albumami, to rzeczywiście nagranie płyty w 9 miesięcy nie jest w jej stylu; Bush znana jest ze swojej perfekcyjności, a „Lionheart” było wymogiem wytwórni. Po latach artystka przyznała, że jak na tak krótki czas jest to dobra płyta, ale nie jest z niej do końca zadowolona.

Album nie różni się znacznie od swojego poprzednika. Ponownie wykorzystano teksty, które Bush napisała jako nastolatka (podobno w latach 70. zarejestrowano setki takich piosenek i najprawdopodobniej nigdy ich nie usłyszymy), tylko trzy kompozycje napisano „na świeżo”. Pierwsze „Symphony in Blue” to jeden z moich faworytów – to beztroska popowa kompozycja, w której Bush balansuje na granicy jawy i snu. Mniej podoba mi się niepokojące „Fullhouse”, w którym artystka wysokim głosem upomina „Remember yourself / you’ve got a fullhouse in your head tonight”. Najmniej podoba mi się przedobrzone przez swoją teatralność i wokalizy „Coffee Homeground”.

Nie zabrakło fortepianowych kawałków, które są wizytówką Bush. Zmysłowe „In the Warm Room” nawiązuje do “Feel It” z poprzedniego albumu; 20-letnia wokalistka po raz kolejny udowodniła, że nie ma oporów w przed wykonywaniem utworów o tematyce erotycznej (z resztą jak śpiewa w “Symphony in Blue”: “The more I think about sex the better it gets”). Natomiast folkowe „Oh England My Lionheart”, w którym pobrzękuje klawesyn jest piękną odą do ojczyzny artystki. Słabiej brzmią żywsze kompozycje o rockowym charakterze – kiedy „Hammer Horror” jeszcze zyskuje poprzez swoją melodyjność i chwytliwy refren, to w „Don’t Push Your Foot on Heartbreak” podobają mi się jedynie piski Bush w refrenie. Za najgorszy utwór uważam „Wow” – nie dość, że jego warstwa liryczna kuleje, to irytuje mnie to, że wokalistka wyje w nim jak syrena. Warto też wspomnieć o intrygującym kawałku „Kashka From Baghdad”, obok którego nie można przejść obojętnie, może dlatego że opowieść o Kashce z Bagdadu, która żyje na kocią łapę z jakimś typem, jest po prostu intrygująca.

„Lionheart” nie powtórzyło sukcesu poprzednika, ba, to jedyny album Kate Bush, który nie załapał się do pierwszej piątki w UK. Nie uważam go jednak za słabszy – tak samo zachwycam się wybranymi utworami i pomijam pozostałe. Brakuje mi jednak na nim hitu na miarę „Wuthering Heights” czy małych arcydzieł takich jak „The Man with a Child in His Eyes” czy „Moving”. Wciąż słuchanie 20-letniej wokalistki to przyjemność – młoda artystka uwodzi swoją dziewczęcością, zachwyca świetnie napisanymi tekstami i sprawia, że do jej muzyki chce się wracać po 4 dekadach.

Szafir



..::TRACK-LIST::..

1. Symphony In Blue 3:34
2. In Search Of Peter Pan 3:46
3. Wow 3:58
4. Don't Push Your Foot On The Heartbrake 3:11
5. Oh England My Lionheart 3:09
6. Fullhouse 3:13
7. In The Warm Room 3:33
8. Kashka From Baghdad 3:55
9. Coffee Homeground 3:38
10. Hammer Horror 4:37



..::OBSADA::..

Kate Bush - vocals, piano, assistant arranger, harmony vocals (4, 5)
Andrew Powell - arranger, joanna strumentum (8), harmonium (10)
Duncan Mackay - Fender Rhodes (1, 2, 4), synthesizer (3, 9, 10)
4B - synthesizer (3)
Francis Monkman - harpsichord (4, 5), Hammond organ (6)
Richard Harvey - recorders (5)
Ian Bairnson - electric guitar (1–4, 6, 10), acoustic guitar (2, 10), rhythm guitar (9)
Paddy Bush - mandolins (3), harmony vocals (4, 5, 8), slide guitar (4), strumento de porco (pig's-head psaltery), mandocello and pan flute (8)
Brian Bath - guitars (3)
David Paton - bass guitar (1, 2, 4, 6, 9)
Del Palmer - bass guitar (3, 8, 10)
Stuart Elliott - drums (1, 2, 4, 6, 9, 10), percussion (1, 8, 9)
Charlie Morgan - drums (3, 8)
David Katz - orchestral contractor (for unnamed session orchestra: 9, 10)




https://www.youtube.com/watch?v=3KKgC67wU50



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

„Pierwszy album był wizytówką, stopą w drzwiach, jeśli chcemy to tak nazwać. Cały czas bardzo ważne jest dla mnie, aby się zmieniać i ulepszać. Myślę też, że potrafię być w miarę obiektywna wobec własnej pracy i miałam szczęście, że udało mi się zebrać piosenki na „Lionheart”. Nie mam specjalnych patentów, ponieważ zawsze traktuję każdą piosenkę jako osobną całość i pracuję nad nią pojedynczo. Uwielbiam też rockowe piosenki, ale zazwyczaj są to tylko trzy akordy i nie wierzę w tego rodzaju pisanie. Lubię naprawdę mocną linię melodyczną i to była technika, której musiałam się nauczyć, ale wygląda na to, że mi się udało. W każdym razie jestem zadowolona”. – Kate Bush w wywiadzie dla prasy muzycznej po ukazaniu się drugiego albumu.

Zawsze zastanawiałem się (i jak widać czynię to do dziś) dlaczego krytyka i fani nie lubią „Lionheart” tak bardzo, jak innych albumów Kate Bush. Jedyną sensowną odpowiedzią jest to, że spodziewano się płyty o podobnej „sile rażenia”, co debiut, lub nawet, co jest już absolutnie niemożliwe, większej. Przyznam się, że mój odbiór „Lionheart” jest zgoła inny. Niezakłócony nadmiernie rozbuchanymi oczekiwaniami, całkowicie odporny na niższe notowania i krytyczne recenzje. Wydaje mi się, że niezbyt uzasadnione rozczarowanie krytyki (i wytwórni z tytulu słabszej sprzedaży) przełożyło się na jakąś obiegową opinię, tyleż powszechną i ugruntowaną, co krzywdzącą. Robiąc tzw. risercz do recenzji, spytałem niektórych moich znajomych, co sądzą o tej płycie. Oczywiście najpopularniejszą odpowiedzią było „to najgorsza płyta Kate Bush, bardzo rzadko jej słucham”. Hmm… no może właśnie, za rzadko?

W kulisy powstania „Lionheart” można zagłębić się w dowolnym artykule w „internetach”, nie będę się za bardzo więc rozpisywał. Ukazała się zaledwie dziewięć miesięcy po debiucie, w dodatku zaangażowanie w prace nad nią były ograniczone trasą koncertową. To rodzi pierwszą obiegową opinię krytyczną - płyta powstała w pośpiechu, odgrzano odrzuty z „The Kick Inside” i sięgnięto po mniej udane kompozycje z lat młodzieńczych. Prawda jest taka, że w większości materiał z „Lionheart” to utwory premierowe (poza bodajże trzema). Podobno „The Kick Inside” brzmi jak prawdziwe i autentyczne dzieło, a „Lionheart” jest pretensjonalne i zbyt mocno opiera się na strukturze swojego poprzednika. Wg mnie album jest po prostu bardziej spójny i jednolity. Pod tym względem to bardziej dojrzałe dzieło. Pamiętajmy, że druga płyta dla artysty to tzw. płyta „prawdy”. Historia muzyki notuje znacznie więcej oszałamiających debiutów, niż drugich płyt. Debiut Kate Bush „The Kick Inside” był piękną i intrygującą płytą z niesamowicie wyrafinowanymi tekstami i ciekawymi aranżacjami. Na tym tle „Lionheart” może jest nieco mniej zróżnicowany. Nie ma tu może tak wysokich, szalonych wzlotów, jak „Wuthering Heights”, ale i nie ma też żadnych słabych momentów. Efektem końcowym jest bardzo zgrabna i jednolicie brzmiąca kolekcja utworów, wyjątkowo dobrze zagrana w całości, śmiało i bez kompleksów przekraczająca drzwi art rocka, prog rocka, soft rocka, art popu. Te same drzwi, które tak udatnie zablokowała stopą „The Kick Inside”. No dobra… kluczem do „Lionheart” jest odrzucenie porównań. Warto spokojnie usiąść, położyć się, klęknąć, no nie wiem, cokolwiek, ale po prostu wsłuchać się dokładnie i wniknąć w płytę „Lionheart”, nie grzebiąc (nawet podświadomie) w „The Kick Inside”. I wtedy okazuje się, że „Lionheart” jest genialny w swych romantycznych i pięknie dziwacznych obrazach, tak charakterystycznych dla Kate Bush. Oczywistą główną atrakcją albumu jest wszechobecny wysoki, zmysłowy i emocjonalny wokal, teatralny wręcz sopran wokalistki. Nieodłącznym druhem jest zaś melodyjny fortepian. To są te przepiękne, szlachetne kamienie, które oprawiono w 24-karatowe złoto aranżacji i wykonania. Pięknie zgrane i poprowadzone są wokale drugoplanowe (celowo nie uzywam słowa „chórki” bo ono jest jakies zbyt mało znaczące, a tutaj te drugie plany są bardzo istotnymi elementami). Zespół muzyków staje na wyżynach – niesamowicie dopracowane (gdzie tu niby ten pośpiech?) aranżacje i brzmienie. Zwróćcie choćby uwagę na to, jak od pierwszych nut przez całość prowadzi bas – wysunięty nieco do przodu, ale nie agresywny. Wręcz przeciwnie, nadaje głębi, miękkości i „romantycznych dołów”. Nie w sensie uczuć, tylko brzmienia. Stonowane gitary elektryczne dodają lekko rockowych muśnięć, nie naruszając przewiewności i lekkości przestrzeni („In Search of Peter Pan”), a orkiestralne aranżacje (chociażby kabaretowe dęciaki drewniane w „Coffee Homeground”) są naprawdę na najwyższym poziomie.

Płytę otwiera niesamowita sekwencja „Symphony In Blue”, „In Search Of Peter Pan” i „Wow”. No i teraz nie wiem… Czy jak napiszę, że „Symphony in Blue” mógłby spokojnie pojawić się na poprzednim albumie, to będę dalej grzebał w „The Kick Inside”, czy bardziej wyrażę swój zachwyt nad tym, jak dobry jest to kawałek? Przyjmijmy to drugie. Progresja akordów, bas i gitary są nieco w manierze najlepszych dokonań Supertramp, czy 10cc. Kolejna piosenka, fortepianowa ballada „In Search of Peter Pan”, jest już bardzo charakterystyczna dla stylu Kate Bush. Bez wątpienia to utwór z wczesnego okresu twórczości. Urokliwy, ale nie naiwny. Następnie pojawia się „Wow”. Chyba najbardziej chwytliwy utwór z płyty. Subtelna i wysublimowana orkiestrowa aranżacja od samego wstępu, przemyślane muzyczne zwroty, jak np. pnące się w górę glissanda w refrenie i pięknie stonowana końcówka. „Don’t Push Your Foot on the Heartbrake” to dynamiczny, rockowy kawałek w refrenie, jednak, gdy już już ma się rozpędzać, pomału „lirycznieje”. Bez względu na to, jak udziwniony jest w środku, początek i koniec doskonale wpisuje się w naturalną płynność albumu. Potem „Oh England, My Lionheart”, kawałek tak emocjonalnie patriotyczny, że aż ciarki przechodzą. Muzycznie to przeprzepiękna ballada, rzekłbym, że to jest już ten poziom, który określa się „piękna, że aż strach”. Momentami dochodzi do granicy, za którą czaić się może już tylko egzaltacja i pretensjonalność. Siłą tego utworu jest jednak to, że granica dobrego smaku nie zostaje w żadnym momencie przekroczona i możemy delektować się każdym dźwiękiem bez uczucia zażenowania. Dla mnie jest to jeden z najpiękniejszych utworów na albumie. Jest staromodny, bardzo angielski, w najbardziej tradycjonalistycznym tego słowa znaczeniu, wręcz elżbietański (ten szesnastowieczny, od Elżbiety I Tudor). Tak kończy się pierwsza strona, mamy chwilę na zadumę, na oddech, zanim przejdziemy do dalszej części. Co mamy do tej pory? Pięć wspaniałych utworów, ani jednej złej nuty, żadnej mielizny. Przed nami druga strona, nie chwalmy więc dnia przed zachodem słońca, ale czy to aby na pewno jest ta najgorsza płyta?

Otwierający stronę B „Fullhouse” to kolejny z mocniejszych momentów na albumie, serwujący słuchaczowi mieszankę quasisymfonicznej atmosfery i energii prowadzącego śpiewu, ozdobiony klimatycznymi wokalami w tle. To utwór pełen pozornych dysonansów i jazzowego kolorytu. Zabawy z metrum i stylami (echa reggae w refrenie) i wysmakowane gitary. Wszystko to wydaje się w bardzo satysfakcjonujący sposób współgrać ze śpiewem. „In The Warm Room” to ten już bardzo znajomy klimat, lecz Kate Bush wyczarowuje w nim specyficzną atmosferę posługując się zmianami tonacji i ciekawą progresją akordów. To ten moment, gdy głos nie przeplata się z podkładem muzycznym, a zostaje niejako nań narzucony, w sensie lekkiej narzuty. A ponieważ jest zwiewny jak muślin, może się przesuwać w różne strony, nie tracąc jednak kontaktu z materią, którą przykrywa. No dobrze, muszę w końcu to z siebie wykrztusić – rewelacyjny „In The Warm Room” jest najsłabszym utworem z całej płyty… Boże, czemuś nie dał mi talentu pisania tak słabych kawałków!? „Kashka from Bagdad” to w warstwie lirycznej znów zabawa wieloznacznością, ironią, pastiszem. Gdyby ubrać ten kawałek w aranżacje z moogów i mellotronów, byłby to rasowy progrockowy killer. W zamian dostajemy jednak cudownie oszczędną, wręcz ascetyczną aranżanżację w lekko jazzującym klimacie. Żebyśmy całkiem nie odpłynęli, na ziemię sprowadza nas „Coffee Homeground”, kabaretowa piosenka z absurdalnym tekstem. Utwór tyleż zabawny i rozrywkowy, co niezwykle stylowy. Grande finale i dopełnienie całości stanowi „Hammer Horror”. Tytuł o tyle przewrotny, że w ogóle nie jest o wytwórni Hammer, znanej z horrorów. Natomiast opowieść o aktorze, którego nawiedza duch innego aktora, zmarłego podczas kręcenia filmu, mogłaby posłużyć właśnie jako kanwa scenariusza horroru klasy B. Wstęp godny romantyków rosyjskich przechodzi w teatralną piosenkę z refrenem opartym na „groźnych” smykach i obniżonym dźwięku bębna. Nie szedłbym tak daleko, aby aranż tej piosenki określić mianem przesadnego, wagnerowskiego, ale na pewno jest odpowiednio dramatyczny, filmowy, z gongiem wieszczącym koniec spektaklu. Trzydzieści siedem minut, w czasie których nie sposób się nudzić.

Ok, może moje bezkrytyczne podejście do twórczości Kate Bush przesłania mi niedostatki tej płyty, a może moja wrażliwość jest na innym poziomie, bo uważam, że jest bardzo, bardzo dobry album. Łagodny, ale nie mdły. Spójny, jednorodny, ale nie nudny. To po prostu album, który trzeba słuchać od deski do deski, bowiem wszystkie utwory znakomicie się uzupełniają i tworzą jedną całość. Na tej płycie po raz kolejny Kate Bush zabiera muzykę pop tam, gdzie ta muzyka jeszcze nie była. To już nieco inne miejsce niż to na „The Kick Inside”. „Lionheart” tworzy naturalny pomost pomiędzy tym niewinnym, młodzieńczym optymizmem, naturalną świeżością, pasją, a głosem artystki dojrzałej, doskonale zorientowanej w swoim potencjale i umiejętnościach, mającej pełna kontrolę nad procesem twórczym i produkcją, nie bojącej się eksperymentować. „Lionheart” jest takim, jedynym w swoim rodzaju doświadczeniem, którego nie znajdziesz na „The Kick Inside”, ani na „Never For Ever”. Płyta zapomniana, obarczona absolutnie krzywdzącym piętnem tej najgorszej w dorobku Kate Bush, na której moim zdaniem artystka po raz drugi udowadnia, że ma do zaoferowania coś wyjątkowego i niezwykłego, momentami wręcz ekscytującego. Obok „The Kick Inside”, na tym albumie da się jeszcze odczuć tę szczególną, intymną wręcz więź ze słuchaczem. Wraz z dojrzałością i złożonością kolejnych płyt ta więź maleje, zamienia się bardziej w podziw, który wynosi co prawda na piedestały, ale tym samym nie jest już tak bliskim uczuciem. „Lionheart” to pełny, przemyślany album, który, jeśli mogę tak to ująć „zestarzał się” o niebo lepiej niż „The Kick Inside”. No cóż, może faktycznie moja wrażliwość jest specyficzna i jednostkowa i zwichrowana. Jeśli tak jest, to bardzo dobrze. Nie muszę się jeszcze ranić, by zobaczyć, czy jeszcze coś czuję. Jeśli dam ocenę [10/10], to zostanę posądzony o nadmierną egzaltację. Jeśli napiszę [9/10], niechcący potwiedzę coś z czym się nie zgadzam, a mianowicie że jest to najsłabsza płyta Kate Bush. Nie dam więc żadnej oceny, niech każdy zrobi to sam, jeśli już bardzo chce. Ale nie wcześniej niż po poświęceniu temu albumowi takiej porcji uwagi, na jaką on niewątpliwie zasługuje.

Robert Marciniak


Drugi album Kate Bush ukazał się zaledwie 9 miesięcy po swoim poprzedniku, „The Kick Inside”. Patrząc na całą dyskografię brytyjskiej wokalistki i jej wieloletnie odstępy między albumami, to rzeczywiście nagranie płyty w 9 miesięcy nie jest w jej stylu; Bush znana jest ze swojej perfekcyjności, a „Lionheart” było wymogiem wytwórni. Po latach artystka przyznała, że jak na tak krótki czas jest to dobra płyta, ale nie jest z niej do końca zadowolona.

Album nie różni się znacznie od swojego poprzednika. Ponownie wykorzystano teksty, które Bush napisała jako nastolatka (podobno w latach 70. zarejestrowano setki takich piosenek i najprawdopodobniej nigdy ich nie usłyszymy), tylko trzy kompozycje napisano „na świeżo”. Pierwsze „Symphony in Blue” to jeden z moich faworytów – to beztroska popowa kompozycja, w której Bush balansuje na granicy jawy i snu. Mniej podoba mi się niepokojące „Fullhouse”, w którym artystka wysokim głosem upomina „Remember yourself / you’ve got a fullhouse in your head tonight”. Najmniej podoba mi się przedobrzone przez swoją teatralność i wokalizy „Coffee Homeground”.

Nie zabrakło fortepianowych kawałków, które są wizytówką Bush. Zmysłowe „In the Warm Room” nawiązuje do “Feel It” z poprzedniego albumu; 20-letnia wokalistka po raz kolejny udowodniła, że nie ma oporów w przed wykonywaniem utworów o tematyce erotycznej (z resztą jak śpiewa w “Symphony in Blue”: “The more I think about sex the better it gets”). Natomiast folkowe „Oh England My Lionheart”, w którym pobrzękuje klawesyn jest piękną odą do ojczyzny artystki. Słabiej brzmią żywsze kompozycje o rockowym charakterze – kiedy „Hammer Horror” jeszcze zyskuje poprzez swoją melodyjność i chwytliwy refren, to w „Don’t Push Your Foot on Heartbreak” podobają mi się jedynie piski Bush w refrenie. Za najgorszy utwór uważam „Wow” – nie dość, że jego warstwa liryczna kuleje, to irytuje mnie to, że wokalistka wyje w nim jak syrena. Warto też wspomnieć o intrygującym kawałku „Kashka From Baghdad”, obok którego nie można przejść obojętnie, może dlatego że opowieść o Kashce z Bagdadu, która żyje na kocią łapę z jakimś typem, jest po prostu intrygująca.

„Lionheart” nie powtórzyło sukcesu poprzednika, ba, to jedyny album Kate Bush, który nie załapał się do pierwszej piątki w UK. Nie uważam go jednak za słabszy – tak samo zachwycam się wybranymi utworami i pomijam pozostałe. Brakuje mi jednak na nim hitu na miarę „Wuthering Heights” czy małych arcydzieł takich jak „The Man with a Child in His Eyes” czy „Moving”. Wciąż słuchanie 20-letniej wokalistki to przyjemność – młoda artystka uwodzi swoją dziewczęcością, zachwyca świetnie napisanymi tekstami i sprawia, że do jej muzyki chce się wracać po 4 dekadach.

Szafir



..::TRACK-LIST::..

1. Symphony In Blue 3:34
2. In Search Of Peter Pan 3:46
3. Wow 3:58
4. Don't Push Your Foot On The Heartbrake 3:11
5. Oh England My Lionheart 3:09
6. Fullhouse 3:13
7. In The Warm Room 3:33
8. Kashka From Baghdad 3:55
9. Coffee Homeground 3:38
10. Hammer Horror 4:37



..::OBSADA::..

Kate Bush - vocals, piano, assistant arranger, harmony vocals (4, 5)
Andrew Powell - arranger, joanna strumentum (8), harmonium (10)
Duncan Mackay - Fender Rhodes (1, 2, 4), synthesizer (3, 9, 10)
4B - synthesizer (3)
Francis Monkman - harpsichord (4, 5), Hammond organ (6)
Richard Harvey - recorders (5)
Ian Bairnson - electric guitar (1–4, 6, 10), acoustic guitar (2, 10), rhythm guitar (9)
Paddy Bush - mandolins (3), harmony vocals (4, 5, 8), slide guitar (4), strumento de porco (pig's-head psaltery), mandocello and pan flute (8)
Brian Bath - guitars (3)
David Paton - bass guitar (1, 2, 4, 6, 9)
Del Palmer - bass guitar (3, 8, 10)
Stuart Elliott - drums (1, 2, 4, 6, 9, 10), percussion (1, 8, 9)
Charlie Morgan - drums (3, 8)
David Katz - orchestral contractor (for unnamed session orchestra: 9, 10)




https://www.youtube.com/watch?v=3KKgC67wU50



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

Balloonerism to siódmy album studyjny amerykańskiego rapera Maca Millera. To jego drugi pośmiertny album od czasu jego śmierci we wrześniu 2018 roku. Miller nagrał album w latach 2013–2014, mniej więcej w czasie, gdy ukazał się jego mixtape Faces.

Title: Balloonerism

Artist: Mac Miller

Country: USA

Year: 2025

Genre: Hip Hop

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Tambourine Dream
2.DJ's Chord Organ (featuring SZA)
3.Do You Have a Destination?
4.5 Dollar Pony Rides
5.Friendly Hallucinations
6.Mrs. Deborah Downer
7.Stoned
8.Shangri-La
9.Funny Papers
10.Excelsior
11.Transformations
12.Manakins
13.Rick's Piano
14.Tomorrow Will Never Know