|
|
|||||||||||||
Ostatnie 10 torrentów
Ostatnie 10 komentarzy
Kategoria:
Muzyka
Ilość torrentów:
26,323
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. 5 utworów szorskiego undergroundowego death metalu w wykonaniu byłych i obecnych muzyków IMMOLATION, GOREAPHOBIA, CRUCIFIER... Gościnnie w nagraniach udział wziął Clive Jones z legendarnego occult rock'owego zespołu lat '70-tych - BLACK WIDOW! Masada's "Hideous Rot" mCD will be one of those love it or hate it releases. Personally, I love it… er… for the most part at least. The disc contains 3 new tracks as well as the 2 "Suffer Mental Decay" demo tracks from 2011, all delivered by an all-star lineup. Yeah, it's no secret that this band features members who were involved with Immolation, Goreaphobia, and Crucifier, but what's interesting is that the music is actually quite different. Granted, the 15 minutes or so of material presented here is not a lot of meat to chew, but it's enough to get an idea of what they're going for. "Hideous Rot" is semi-technical, semi-prog death metal (ie. it's not the typical blast beat death metal of today) filled with memorable riffs, weird harmonies, and a genuine old school feel. The tunes range from slow to fast but they generally hover in that perfect mid-paced zone -- chugging along. The vocals are the standard death metal growl, but there is some layered weirdness thrown in for good measure, adding the whole vibe of things. On a whole, imagine Death meets Gorguts meets Pestilence meets Morgoth and you have Masada. That's 4 out of the 5 tracks. The oddball on this release is by far the instrumental flute track, "Fluteotherapy," delivered by the legendary Clive Jones from Black Widow. Yeah, the "Come to the Sabbat" Black Widow! Yeah, it's weird, it's out of place, and it's not death metal… but you know what, I actually love it! Unfortunately, I think I'm in the minority as many of metalheads out there probably won't, but to each his own I guess. Now for the drawbacks… most notably on this one, it's the recording quality. These songs were clearly recorded in a rehearsal room which gives the whole thing a hollow, muddy sound. Don't get me wrong, I love me some dirty underground death metal, but with this type of material, it just doesn't work well. It's unfortunate. I think with the proper recording, this release could be high on everyone's list. But you know what? Despite the recording quality, I can still listen to the actual music… and I want more! Metal Archives ..::TRACK-LIST::.. ..::OBSADA::.. 1. Hideous Cerebral Pulp 2:56 Drums, Vocals - Cazz Grant Guitar [Guitars], Bass - Chris Milewski 2. Fluteotherapy 3:13 Written-By, Performer [Performed By] - Clive Jones 3. Exist To Rot 2:15 Drums, Vocals - Cazz Grant Guitar [Guitars], Bass - Chris Milewski 4. Suffer Mental Decay 2:47 Bass - Matt Dwyer Drums - Craig Smilowski Guitar [Guitars] - Chris Milewski Vocals - Cazz Grant 5. Toxic Unreality 3:39 Bass - Matt Dwyer Drums - Craig Smilowski Guitar [Guitars] - Chris Milewski Vocals - Cazz Grant Tracks 1 & 3 recorded at Fire & Brimstone Studios 3/2013. Tracks 4 & 5 recorded at Rhawn Street Studios 4/2011. https://www.youtube.com/watch?v=QEKe0vc8UR4 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 20:39:02
Rozmiar: 34.35 MB
Peerów: 8
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. 5 utworów szorskiego undergroundowego death metalu w wykonaniu byłych i obecnych muzyków IMMOLATION, GOREAPHOBIA, CRUCIFIER... Gościnnie w nagraniach udział wziął Clive Jones z legendarnego occult rock'owego zespołu lat '70-tych - BLACK WIDOW! Masada's "Hideous Rot" mCD will be one of those love it or hate it releases. Personally, I love it… er… for the most part at least. The disc contains 3 new tracks as well as the 2 "Suffer Mental Decay" demo tracks from 2011, all delivered by an all-star lineup. Yeah, it's no secret that this band features members who were involved with Immolation, Goreaphobia, and Crucifier, but what's interesting is that the music is actually quite different. Granted, the 15 minutes or so of material presented here is not a lot of meat to chew, but it's enough to get an idea of what they're going for. "Hideous Rot" is semi-technical, semi-prog death metal (ie. it's not the typical blast beat death metal of today) filled with memorable riffs, weird harmonies, and a genuine old school feel. The tunes range from slow to fast but they generally hover in that perfect mid-paced zone -- chugging along. The vocals are the standard death metal growl, but there is some layered weirdness thrown in for good measure, adding the whole vibe of things. On a whole, imagine Death meets Gorguts meets Pestilence meets Morgoth and you have Masada. That's 4 out of the 5 tracks. The oddball on this release is by far the instrumental flute track, "Fluteotherapy," delivered by the legendary Clive Jones from Black Widow. Yeah, the "Come to the Sabbat" Black Widow! Yeah, it's weird, it's out of place, and it's not death metal… but you know what, I actually love it! Unfortunately, I think I'm in the minority as many of metalheads out there probably won't, but to each his own I guess. Now for the drawbacks… most notably on this one, it's the recording quality. These songs were clearly recorded in a rehearsal room which gives the whole thing a hollow, muddy sound. Don't get me wrong, I love me some dirty underground death metal, but with this type of material, it just doesn't work well. It's unfortunate. I think with the proper recording, this release could be high on everyone's list. But you know what? Despite the recording quality, I can still listen to the actual music… and I want more! Metal Archives ..::TRACK-LIST::.. ..::OBSADA::.. 1. Hideous Cerebral Pulp 2:56 Drums, Vocals - Cazz Grant Guitar [Guitars], Bass - Chris Milewski 2. Fluteotherapy 3:13 Written-By, Performer [Performed By] - Clive Jones 3. Exist To Rot 2:15 Drums, Vocals - Cazz Grant Guitar [Guitars], Bass - Chris Milewski 4. Suffer Mental Decay 2:47 Bass - Matt Dwyer Drums - Craig Smilowski Guitar [Guitars] - Chris Milewski Vocals - Cazz Grant 5. Toxic Unreality 3:39 Bass - Matt Dwyer Drums - Craig Smilowski Guitar [Guitars] - Chris Milewski Vocals - Cazz Grant Tracks 1 & 3 recorded at Fire & Brimstone Studios 3/2013. Tracks 4 & 5 recorded at Rhawn Street Studios 4/2011. https://www.youtube.com/watch?v=QEKe0vc8UR4 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 20:35:43
Rozmiar: 82.87 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Świetny, wyprodukowany przez Rodgera Baina (Black Sabbath, Budgie, Judas Priest, Indian Summer) klasyczny debiut brytyjskiego hardrockowego zespołu, przypominający dokonania Agnes Strange, Incredible Hog, Strife i środkowych Budgie. To jest rasowe granie z ciężką gitarą i mnóstwem ożywczych gitarowych partii. Pod względem dźwięku ta edycja bije na głowę stary (niestety mocno skompresowany i szeleszczący) CD Majestic. Kompakt został uzupełniony o dwa bonusy z singli oraz dwie inne wersje z amerykańskiego LP. ..::TRACK-LIST::.. 1. Wait Till Saturday 2. Back Off Evil 3. Sunshine Day 4. If You Believe In Me 5. Too Much Wine 6. Call Me Up For Love 7. Marcella 8. High Life Bonus Tracks: 9. Hire Car 10. I'm Gonna Get Me A Gun 11. Wait Until Saturday 12. Too Much Wine ..::OBSADA::.. Bass - Terry Horbury Drums - John Lee Guitar, Keyboards - Johnny Fraser-Binnie Producer - Roger Bain Vocals - Kenny Stewart https://www.youtube.com/watch?v=tjuMXLJsNK8 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 18
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 17:44:04
Rozmiar: 126.96 MB
Peerów: 14
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Świetny, wyprodukowany przez Rodgera Baina (Black Sabbath, Budgie, Judas Priest, Indian Summer) klasyczny debiut brytyjskiego hardrockowego zespołu, przypominający dokonania Agnes Strange, Incredible Hog, Strife i środkowych Budgie. To jest rasowe granie z ciężką gitarą i mnóstwem ożywczych gitarowych partii. Pod względem dźwięku ta edycja bije na głowę stary (niestety mocno skompresowany i szeleszczący) CD Majestic. Kompakt został uzupełniony o dwa bonusy z singli oraz dwie inne wersje z amerykańskiego LP. ..::TRACK-LIST::.. 1. Wait Till Saturday 2. Back Off Evil 3. Sunshine Day 4. If You Believe In Me 5. Too Much Wine 6. Call Me Up For Love 7. Marcella 8. High Life Bonus Tracks: 9. Hire Car 10. I'm Gonna Get Me A Gun 11. Wait Until Saturday 12. Too Much Wine ..::OBSADA::.. Bass - Terry Horbury Drums - John Lee Guitar, Keyboards - Johnny Fraser-Binnie Producer - Roger Bain Vocals - Kenny Stewart https://www.youtube.com/watch?v=tjuMXLJsNK8 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 1
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 17:39:59
Rozmiar: 376.97 MB
Peerów: 9
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Tokyo Blade originally formed in 1982, releasing their self-titled debut in 1983 (CD 1 of this release). Formed around guitarist Andy Boulton, he was joined on their debut by Alan Marsh on lead vocals, John Wiggins on guitar, Andy Robbins on bass and Steve Pierce on drums, making a significant impact on the burgeoning NWOBHM scene that had been popularized by Iron Maiden, Saxon, Tygers Of Pan Tang and Def Leppard, as well as finding support in the pages of Kerrang! magazine. By 1984, they’d developed enough of a reputation to appear alongside Metallica and Venom at Holland’s Aardschock festival. By by the time of the second full-length album, 1984’s “Night Of The Blade” (CD 2 of this release), Boulton had been joined by Vicki James Wright on lead vocals, who ended up replacing Alan March’s vocals that had already been recorded for the LP, with Andy Wrighton replacing Andy Robbins on bass. This was also their first album released on Powerstation Records, the British independent HM label that also released records by Little Angels, Chrome Molly and Pauline Gillan (sister of Ian Gillan). In 1985 they released their third full-length LP, this time for their own (slightly consumptive sounding) TB Records. “Black Hearts & Jaded Spades” saw a move away from the more NWOBHM and melodic hard rock flavour of their earliest releases towards a more glammed-up, radio friendly, keyboard augmented sound, aimed more towards the US and Japanese markets. This in turn led to shows with shows such important 80s rock and metal names as Ozzy Osbourne, Whitesnake, Mama's Boys, Dio and Slayer. This part of the story is rounded off by a fourth disc collecting together many rare EPs, singles and non-album cuts from the early 1980s, including tracks from “The Cave Sessions”, “Undercover Honeymoon” 12”, “Midnight Rendezvous” EP and “Madame Guillotine” EP. Also features lengthy and detailed liner notes from note NWOBHM and Tokyo Blade expert John Tucker. ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Tokyo Blade (1983): 1. Powergame 4:13 2. Break The Chains 5:08 3. If Heaven Is Hell 6:05 4. On Through The Night 7:30 5. Killer City 5:48 6. Liar 5:36 7. Tonight 4:03 8. Sunrise In Tokyo 5:48 9. Blue Ridge Mountains Of Virginia 1:11 Track 9 not listed on the original tracklist on cd sleeve. ..::OBSADA::.. Vocals - Alan Marsh Bass - Andy Robbins Drums - Steve Pierce Guitar - Andy Boulton, John Wiggins https://www.youtube.com/watch?v=v3pt_lpcXbU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 14
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 17:08:30
Rozmiar: 106.53 MB
Peerów: 10
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Tokyo Blade originally formed in 1982, releasing their self-titled debut in 1983 (CD 1 of this release). Formed around guitarist Andy Boulton, he was joined on their debut by Alan Marsh on lead vocals, John Wiggins on guitar, Andy Robbins on bass and Steve Pierce on drums, making a significant impact on the burgeoning NWOBHM scene that had been popularized by Iron Maiden, Saxon, Tygers Of Pan Tang and Def Leppard, as well as finding support in the pages of Kerrang! magazine. By 1984, they’d developed enough of a reputation to appear alongside Metallica and Venom at Holland’s Aardschock festival. By by the time of the second full-length album, 1984’s “Night Of The Blade” (CD 2 of this release), Boulton had been joined by Vicki James Wright on lead vocals, who ended up replacing Alan March’s vocals that had already been recorded for the LP, with Andy Wrighton replacing Andy Robbins on bass. This was also their first album released on Powerstation Records, the British independent HM label that also released records by Little Angels, Chrome Molly and Pauline Gillan (sister of Ian Gillan). In 1985 they released their third full-length LP, this time for their own (slightly consumptive sounding) TB Records. “Black Hearts & Jaded Spades” saw a move away from the more NWOBHM and melodic hard rock flavour of their earliest releases towards a more glammed-up, radio friendly, keyboard augmented sound, aimed more towards the US and Japanese markets. This in turn led to shows with shows such important 80s rock and metal names as Ozzy Osbourne, Whitesnake, Mama's Boys, Dio and Slayer. This part of the story is rounded off by a fourth disc collecting together many rare EPs, singles and non-album cuts from the early 1980s, including tracks from “The Cave Sessions”, “Undercover Honeymoon” 12”, “Midnight Rendezvous” EP and “Madame Guillotine” EP. Also features lengthy and detailed liner notes from note NWOBHM and Tokyo Blade expert John Tucker. ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Tokyo Blade (1983): 1. Powergame 4:13 2. Break The Chains 5:08 3. If Heaven Is Hell 6:05 4. On Through The Night 7:30 5. Killer City 5:48 6. Liar 5:36 7. Tonight 4:03 8. Sunrise In Tokyo 5:48 9. Blue Ridge Mountains Of Virginia 1:11 Track 9 not listed on the original tracklist on cd sleeve. ..::OBSADA::.. Vocals - Alan Marsh Bass - Andy Robbins Drums - Steve Pierce Guitar - Andy Boulton, John Wiggins https://www.youtube.com/watch?v=v3pt_lpcXbU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 2
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 17:04:50
Rozmiar: 351.63 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
The Accüsed z Seattle kontynuują krwawe szaleństwo! To przesiąknięty horrorem, z domieszką thrashu, crossoverowy klasyk!!! ..::TRACK-LIST::.. 1. Halo Of Flies (The Deadly Blessing) 3:09 2. W.C.A.L.T. (We Can All Live Together) 1:46 3. Rape (Not A Love Song) 4:00 4. Lifeless Zone 2:48 5. Scotty 2:46 6. Devil Woman (Written By Terry Britten) 4:37 7. Bethany Home (A Place To Die) 3:16 8. Mechanized Death (I Love To Drive) 2:48 9. S.H.C. 0:51 10. Judgment Day 2:22 11. Take No Prisoners (No One Left Alive) 1:57 12. Splatter Rock (Synthesizer - Michael Lord) 3:23 13. Septi-Child 1:42 14. I'll Be Glad When You're Dead (Banjo - R.W.) 1:49 Recorded at Michael Lord Productions on Valentines Day 1987. ..::OBSADA::.. Guitar - Tommy Niemeyer Vocals - Blaine Cook Bass - Alex Sibbald Drums - Dana Collins https://www.youtube.com/watch?v=TA-rRKP2MTU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 2
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 16:14:23
Rozmiar: 89.50 MB
Peerów: 9
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
The Accüsed z Seattle kontynuują krwawe szaleństwo! To przesiąknięty horrorem, z domieszką thrashu, crossoverowy klasyk!!! ..::TRACK-LIST::.. 1. Halo Of Flies (The Deadly Blessing) 3:09 2. W.C.A.L.T. (We Can All Live Together) 1:46 3. Rape (Not A Love Song) 4:00 4. Lifeless Zone 2:48 5. Scotty 2:46 6. Devil Woman (Written By Terry Britten) 4:37 7. Bethany Home (A Place To Die) 3:16 8. Mechanized Death (I Love To Drive) 2:48 9. S.H.C. 0:51 10. Judgment Day 2:22 11. Take No Prisoners (No One Left Alive) 1:57 12. Splatter Rock (Synthesizer - Michael Lord) 3:23 13. Septi-Child 1:42 14. I'll Be Glad When You're Dead (Banjo - R.W.) 1:49 Recorded at Michael Lord Productions on Valentines Day 1987. ..::OBSADA::.. Guitar - Tommy Niemeyer Vocals - Blaine Cook Bass - Alex Sibbald Drums - Dana Collins https://www.youtube.com/watch?v=TA-rRKP2MTU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 7
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 16:11:15
Rozmiar: 247.99 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
Artist: Duran Duran
Album: Hungry Like the Wolf Year: 2024 Genre: Pop Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz 01. Hungry Like the Wolf 02. Careless Memories (Live) 03. Hungry Like the Wolf (Night Version) 04. Hungry Like the Wolf (US Remix; 2009 Remaster)
Seedów: 342
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 11:03:41
Rozmiar: 123.80 MB
Peerów: 19
Dodał: Uploader
Opis
...( Info )...
Artist: Duran Duran Album: Is There Something I Should Know Year: 2024 Genre: Pop Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz ...( TrackList )... 01. Is There Something I Should Know? 02. Faith in This Colour 03. Is There Something I Should Know (Monster Mix) 04. Faith in This Colour (Alternate Slow Mix)
Seedów: 133
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 11:03:33
Rozmiar: 139.41 MB
Peerów: 9
Dodał: Uploader
Opis
...( Info )...
Artist...............: Decibel Album................: Le origini - Gli anni d'oro (1978 - 1982) Genre................: Pop Year.................: 1982 Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC) ...( TrackList )... 1. Decibel - Figli di… 2. Decibel - Paparock 3. Decibel - Lsd Flash 4. Decibel - Superstar 5. Decibel - Il leader 6. Decibel - New York 7. Decibel - Col dito…Col dito 8. Decibel - Il lavaggio del cervello 9. Decibel - Indigestione Disko 10. Decibel - Mano Armata 11. Decibel - Il mio show 12. Decibel - Supermarket 13. Decibel - Pernod 14. Decibel - Ho in mente te 15. Decibel - Sepolto vivo 16. Decibel - Vivo da re 17. Decibel - Contessa 18. Decibel - A disagio 19. Decibel - Teenager 20. Decibel - Tanti auguri 21. Decibel - Peggio per te 22. Decibel - Decibel 23. Decibel - Novecento 24. Decibel - Tutti contro tutti 25. Decibel - Valzer bianco radioattivo 26. Decibel - Stregoneria(I Remember Death In The Afternoon) 27. Decibel - Calde sere a Milano 28. Decibel - Islamabad 29. Decibel - Uomini in coda 30. Decibel - Novecento (Instrumental)
Seedów: 153
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 11:02:54
Rozmiar: 672.09 MB
Peerów: 60
Dodał: Uploader
Opis
..::INFO::..
Wykonawca: Rózni Artyści Typ: Album Okłądka: Tak Gatunek: Dance, Eurodance Rok: 1998 Audio kodek: mp3 Audio bitrate: 320 kbps ..::TRACK-LIST::.. 01. Doctor Delite - Let The Music Play (Radio Mix) 02. Sweetbox - Another Minute (Album version) 03. Ultimate KAOS - Casanova (7 mix) 04. Express Of Sound feat. Afrika Bambaataa - Funky Weekend (Radio Mix) 05. Orinoko - Mama Konda (Radio Edit) 06. Object One - Emergency (Dance Radio Mix) 07. Cleopatra - Cleopatra's Theme (Radio Edit) 08. Groove Foundation feat. Linda Freeland - Aquarius (Radio) 09. Prophet G - Killer (Alternative Remix) 10. The Outhere Brothers - Pass The Toilet Paper (98 Radio Mix) 11. Chase - Trance. Atlantic. Air. Waves (Dj Quicksilver Radio Edit) 12. Part E - Celebrate (Radio Edit) 13. DJ Polo & Ice T - Suzy Rose (Radio Edit) 14. R'n'G - Open Up Your Mind (Alternative Radio Mix) 15. El Paso - The Funky Matador (Operation Research) 16. Brooklyn Bounce - The Music's Got Me (Radio Mix) 17. Smax - We Want Some PUSSY (VideoRadio Edit) 18. Byron Stingily - You Make Me Feel (Mighty Real) (Don Carlos Club Mix) 19. Usher - You Make Me Wanna (Lil' Jon's Eastside Remix)
Seedów: 37
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 09:30:58
Rozmiar: 179.66 MB
Peerów: 21
Dodał: depesz11
Opis
..::INFO::..
Wykonawca: Rózni Artyści Typ: Album Okłądka: Tak Gatunek: Dance, Eurodance Rok: 1996 Audio kodek: mp3 Audio bitrate: 320kbps ..::TRACK-LIST::.. 01. DJ Mix - Long 02. Beat System - Fresh 03. Ice MC - Give me the Light 04. Grandmaster Flash - If U wanna party 05. Robert Miles - Children 06. Latin Thing - Latin Thing 07. Time Spirits feat. DJ Sezar - The Palace 08. Capitain Jack - Drill Instructor 09. Scooter - Euphoria 10. Everything But the Girl - Walking wounded 11. U 96 - Headline 12. Discuss - Save the day 13. Blizzard - It's only love 14. J.K. - My Radio 15. N678 feat. Jean Shy - Summernation
Seedów: 29
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 09:29:51
Rozmiar: 191.09 MB
Peerów: 22
Dodał: depesz11
Opis
..::INFO::..
Wykonawca: Rózni Artyści Typ: Album Okłądka: Tak Gatunek: Dance, Eurodance Rok: 1996 Audio kodek: mp3 Audio bitrate: 320kbps ..::TRACK-LIST::.. 01. Snap! & Einstein - The Power '96 02. Mr. President - Coco Jamboo 03. Los Del Rio - Maria, Maria (Pura Carroceria) 04. Klubbheads - Klubbhopping 05. 2Pac Featuring Dr. Dre & Roger Troutman - California Love 06. Robert Miles - Fable 07. Charly Lownoise & Mental Theo - Fantasy World 08. Soultans - Can't Take My Hands Off You 09. Captain Jack - Soldier, Soldier 10. Tempest - What Can We Do (Shudab) 11. Squeezer - Blue Jeans 12. Scooter - Rebel Yell 13. The Nightcrawlers - Should I Ever (Fall In Love) 14. U 96 - Heaven 15. Captain Hollywood - Love And Pain 16. Down Low - Vision Of Life 17. Big Mama & DJ Max - Let's Groove Rap 18. Music Instructor - Dance 19. Doop - Ridin' 20. Tic Tac Toe - Funky
Seedów: 27
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 09:28:37
Rozmiar: 180.90 MB
Peerów: 16
Dodał: depesz11
Opis
..::INFO::..
Wykonawca: Cyber Space Typ: Album Okłądka: Tak Gatunek: Electronic Rok: 2020 Audio kodek: mp3 Audio bitrate: 320kbps ..::TRACK-LIST::.. 01. Dance on the Starlight (7:03) 02. Secret Mission (5:43) 03. Jabdah (6:02) 04. Mission X (5:42) 05. Show me the Way (5:46) 06. Hypnotic Time (5:45) 07. Pulstar (5:40) 08. Magic never ends (5:47) 09. Strangers in the Galaxy (6:20) 10. Energy of Stars (5:51) 11. U.S.A. (Space Version) (6:59) 12. Voyage of Discovery (6:09)
Seedów: 13
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 08:28:42
Rozmiar: 191.47 MB
Peerów: 8
Dodał: depesz11
Opis
..::INFO::..
Wykonawca: Maggie Reilly Typ: Album Okłądka: Tak Gatunek: Pop Rok: 1996 Audio kodek: mp3 Audio bitrate: 320kbps Audio CD.rip:d11 Music Collection:d11 ..::TRACK-LIST::.. 1. Walk On By 2. To France 3. Twinkle, Twinkle, Little Star 4. Little Boys Eyes 5. You Brightened Up The Darkness 6. Listen To Your Heart 7. Syonia 8. In The Heat Of The Night 9. Elena 10.Brought Up To Believe 11.Torn Between Lovers 12.He Moved Through The Fair 13.As Darkness Falls
Seedów: 42
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 08:27:42
Rozmiar: 120.03 MB
Peerów: 5
Dodał: depesz11
Opis
..::INFO::..
Wykonawca: The Black Renegade Typ: Album Okłądka: Tak Gatunek: Electronic, Synthpop, Synthwave Rok: 2022 Audio kodek: mp3 Audio bitrate: 320kbps ..::TRACK-LIST::.. 01. Once Upon A Time (It`s Over Now) 02. Don`t Lock Me Out 03. What Can I Do 04. Won`t Let You Go 05. Broken Love 06. The Wolves 07. Stars Are Falling 08. Back To Life 09. The Sun Goes Down 10. I Never Thought It Was You 11. Paradise (Gertrudda Edit)
Seedów: 23
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-26 08:26:35
Rozmiar: 123.88 MB
Peerów: 0
Dodał: depesz11
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Following their 2020 collaboration debut ‘Still’, Colin Bass (Camel) and Daniel Biro (Mysteries of the Revolution) return with ‘More’, recorded in London and Wales and released on the Sargasso label. Bass (vocals, bass, guitar, percussion) and Biro (keyboards) share songwriting and production duties on the album’s 11 new original songs. The pair were hugely pleased to welcome extra special guest Andy Latimer, whose unique appearance and outstanding guitar contributions feature here on five tracks. A rare treat for all Camel fans. The songs cover a wide range of topics, from childhood memories and the passage of time (‘Back Again’, ‘Smile of Smiles’, ‘Sailor’s Lament’, ‘I Wish’) to more ‘politicised’ themes (‘Hunting Game’ and the eight-minute epic ‘Deep Fake’). There is also a tale of infamous ghosts (‘Ghost of a Flea’), a reference to William Blake and his otherworldly visions. ..::TRACK-LIST::.. 1. More (4:58) 2. Out of My Head (4:51) 3. New Words (4:32) 4. Hunting Game (3:28) 5. Dinner in Delphi (8:21) 6. I Wish (4:28) 7. Back Again (4:42) 8. Sailor's Lament (4:27) 9. Ghost of a Flea (5:13) 10. Deep Fake (8:36) 11. Smile of Smiles (7:19) ..::OBSADA::.. Colin Bass - vocals, bass, guitar, percussion Daniel Biro - keyboards With: Andrew Latimer - guitar & flute (3,5,9-11) Steve Swift - guitar (6) https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=Pjao1gEHhMs SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-25 20:08:34
Rozmiar: 355.81 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...( Info )...
Artist: Various Artists Album: More Country Stars go Rockabilly Year: 2024 Genre: Country, Rockabilly Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz ...( TrackList )... 01. Dolly Parton - Puppy Love 02. Rusty & Doug Kershaw - Hey Mae 03. Charlie Rich - Rebound 04. Skeets McDonald - You Oughta See Grandma Rock 05. Lefty Frizzell - You're Humbuggin' Me 06. Tommy Collins - Black Cat 07. Doug Sahm - Crazy Daisy 08. Billy Walker - I've Got Leavin' On My Mind 09. Justin Tubb - Rock It Down To My House 10. Sonny James - You Got That Touch 11. Martha Carson - Now Stop 12. Buck Owens - Sweet Thing 13. Jimmy Dean - Nothing Can Stop My Love 14. Marty Robbins - Mean Mama Blues 15. Slim Whitman - Candy Kisses 16. Bobby Bare - Vampira 17. Hank Snow - Hula Rock 18. Claude King - Run Baby Run 19. Ernest Tubb - Thirty Days 20. Cowboy Copas - Cirkle Rock 21. Bobby Helms - Tennessee Rock & Roll 22. Billy Craddock - Ah, Poor Little Baby 23. Al Terry - Watch Dog 24. Hank Thompson - Rockin' In The Congo 25. Wayne Raney - Shake Baby Shake 26. Ferlin Husky - Wang Dang Doo 27. George Hamilton IV - If You Don't Know 28. Don Gibson - Sweet, Sweet Girl 29. Little Jimmy Dickens - I Got A Hole In My Pocket 30. Rusty Draper - Tiger Lilly 31. Rose Maddox - Move It On Over 32. Carl Smith - Go Boy Go 33. Mel Tillis - Teen Age Wedding 34. The Louvin Brothers - Cash On The Barrel Head 35. Merle Kilgore - Ernie 36. Chip Taylor - I'm Ready To Go Steady 37. Eddy Arnold - Hep Cat Baby 38. Ned Miller - Old Mother Nature And Old Father Time 39. Hawkshaw Hawkins - Waiting For My Baby 40. Jimmy newman - Carry On
Seedów: 89
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-25 19:00:59
Rozmiar: 435.16 MB
Peerów: 7
Dodał: Uploader
Opis
...( Info )...
Artist: John Frusciante Album: Outsides EP Year: 2024 Genre: Rock Quality: FLAC 24Bit-96kHz ...( TrackList )... 01. Same 02. Breathiac 03. Shelf
Seedów: 171
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-25 19:00:20
Rozmiar: 334.29 MB
Peerów: 12
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. „Why is any object we don’t understand always called ‘a thing’?” (Leonard ‘Bones’ McCoy) Kosmicznej Sagi odcinek 2: “W poszukiwaniu Spocka/Brocka/Kosmosu*” Kapitan Brock i jego załoga statku Hawkwind opuściła doki Federacji i wyruszyła w swoją podróż. O ile pierwszy wojaż w postaci debiutanckiej płyty był tylko lekkim skokiem w nadprzestrzeń, o tyle wydany rok później „In Search Of Space” był już konkretnym pierdolnięciem z prędkością warp 6. Zanim jednak płyta ujrzała światło dzienne kapitan musiał wymienić kilku oficerów; gitarzysta Huw-Lloyd Langton padł pierwszą ofiarą szalonych eksperymentów z narkotykami (dość powszechnych wówczas w szeregach załogi) i po przedawkowaniu LSD podczas Isle Of Wight Festival przeżył załamanie nerwowe i nie był zdolny do kontynuowania misji. Kilkakrotnie zmieniła się obsada pozycji basisty i ostatecznie powierzono ją Davidowi Andersonowi z Amon Düül II. W tzw. międzyczasie w akcji zaginął również inżynier odpowedzialny za świdrujące elektroniczne efekty (Dik Mik) i jego miejsce zajął Del Dettmar. Dodatkowo do (koncertowego) składu dołączyła legendarna Stacia, która - odziana jedynie w mazy wymalowane na jej okazałym ciele - swoim tańcem uatrakcyjniała koncerty zespołu, przyciągając (zapewne głównie męską) część widowni na występy zespołu. Ostatecznie po przezwyciężeniu technicznych i kadrowych perturbacji chłopaki zabrali się ostro do pracy i w październiku 1971 roku ukazuje się „In Search Of Space”. Zasadnicza różnica pomiędzy debiutem zespołu, a tym albumem polega na tym, iż na „In Search Of Space” grupa wyzbyła się ‘przerywników’, którymi uraczyła nas na pierwszej płycie („Hurry On Sundown”, „Mirror Of Illusion”), a które pomimo swoich walorów, nie za bardzo pasowały do koncepcji całości. Na temat omawianego dziś przeze mnie wydawnictwa można śmiało stwierdzić, iż brzmi ono bardziej spójnie i sprawia wrażenie bardziej przemyślanego konceptu od swojego poprzednika. Oczywiście trudno tutaj mówić o ‘przemyślanej’ formie biorąc pod uwagę fakt, że muzycy zespołu już wówczas ostro dawali czadu z narkotykami (których policja pomimo regularnych ‘nalotów’ na garderoby zespołu nie mogła niczego znaleźć. Cóż należało zajrzeć w saksofon Nika Turnera...), jednak co by nie mówić, „In Search Of Space” jest zdecydowanym krokiem naprzód w porównaniu z pierwszym krążkiem kapeli. Blisko 16-minutowy „You Shouldn’t Do That” wydaje się być niczym więcej jak spontanicznym jamowaniem. Konstrukcja momentami nosi znamiona „Seeing It As You Really Are” z płyty „Hawkwind”. Ten sam powolnie rozwijający się wstęp, pełno swodobnie latających UFS-ów**, saksofonowe ‘szmery’ Nika Turnera. Do tego dochodzi mocny rytm, podparty swobodnymi gitarowymi frazami. Do obrazu (tej sprawiającej wrażenia obłąkanej) całości należy jeszcze dołożyć linię melodyczną prowadzoną jakby od niechcenia i na przywoity ‘odwal się’. Dalsza część utworu zdaje się być jedną wielką improwizacją, choć co jakiś czas powracają motywy z pierwszym minut kompozycji, które pojawiają zapewne po to aby sprawić wrażenie przemyślanej całości. Podsumowaując, „You Shouldn’t Do That” pozostaje po dzień dzisiejszy przykładem klasycznego wczesno-hawkwindowego brzmienia i konstrukcji w których na równi ważne jest zarówno trasnowość, umiejętne ‘podsycanie’ tego psychodelicznego klimatu jak i samo wykonanie (nawet pomimo faktu ograniczonych możliwości technicznych samych muzyków – wynikających w równej mierze zarówno z braku klasyczego muzycznego wykształcenia jak i odurzenia różnymi substancjami podczas nagrywania). „You Know You’re Only Dreaming” jest nieco balladowym utworem, mogącym sie kojarzyć z wczesnym Floydem. Te same efekty gitarowe, złowgrogie chórki przywołujące na myśl utwór tytułowy z drugiej płyty Rogera Watersa i spółki, ten sam dość sennie prowadzony motyw główny utworu sprawia, że dość ciężko wyzbyć się automatycznie nasuwających się odniesień do „A Saucerful Of Secrets” czy „More”. Na szczęście po niespełna półtorej minuty, „You Know You’re Only Dreaming” nabiera tego swego bardziej hawkwindowego charakteru, sprawiając, że znów czujemy się bliżej właściwego stylu zespołu niż chęci kopiowania innych. „Master Of The Universe” stał się jedym z ważniejszych koncertowych klasyków grupy oraz – niestety – zapowiedzią obranego na następnej płycie – nienajszczęśliwszego – nowego kierunku rozwoju zespołu. Mocny, toporny riff, nie za bardzo wyróżniająca się linia melodyczna. Fakt faktem „Master Of The Universe” brzmieniowo wkomponowuje się idealnie do całości płyty jednak pomimo tego mnie jest on według mnie zdecydowanie najsłabszym fragmentem „In Search Of Space”. Na szczęście dalej jest już zdecydowanie lepiej. „We Took The Wrong Step Years Ago” jest drugim, spokojniejszym, niemal balladowym kawałekiem na płycie. Odegrany na akustycznej gitarze prowadzący motyw jest fajnie podparty syntezatorami efektami w tle i nieco ‘dylanowym’ wokalem. Kolejny w zestawie „Adjust Me” również świetnie mieści się w ryzach tego hawkwindowego obłędu. Są zmiany rytmów, transowo budowane napięcie, tradycyjne dziwne efekty wydawane przez syntezatory i saksofon. „Children Of The Sun” znów brzmi nieco folkowo poprzez partię gitary aksutycznej jednak jest co wrażenie jak najbardziej złudne. Z każdą sekundą dodawane są elementy tak często obecne na płycie, zdające się już być wyznacznikiem stylu zespołu: jest tajemniczy klimat, są (tym razem) odegrane na flecie wariacje, jest to przyjemnie psychodeliczne brzmienie. Płyta odniosła już duży sukces. W Wielkiej Brytanii można by rzecz, że wręcz bardzo duży. Jednak do stablizacji jeśli chodzi o skład załogi nadal było daleko. Wkrótce na podkładzie zamelduje się dwóch nowych rekrutów, którzy (jak się miało wkrótce okazać) będą mieli znaczący wpływ na przebieg kolejnych podróży okrętu. W następnym odcinku: co za dużo to niezdrowo i do czego przydatni mogą być techniczni zespołu poza dbaniem o odpowidnie nagłośnienie. *niepotrzebne skreślić **UFS – Unidentified Flying Sounds. Określenie syntezatorowych efektów na płytach Hawkwind. Termin często stosowany przez Bartka Chacińskiego i jego redakcyjnych kolegów, recenzujących płyty zespołu dla fanzinu „OFF” w latach 90-tych Paweł Horyszny Leaving no indication of what lane the band should take in their previous and debut album, HAWKWIND's "In Search Of Space", their second official release, clearly sets the band's course in the direction of the so-called space-rock - a genre where HAWKWIND would soon become the lords, the masters, the kings. The search ended and it took only 2 albums and less than 2 years. The starting point, 'You shouldn't do that', leaves no doubt that we are departing to the stars. What a trip (apparently in all senses)! A miscellanea of sounds, strong guitar and bass, weird sound effects, haunting voices and much more - all done exactly to catch the hearer. 'You know you're only dreaming' while still a space-rock is frankly connected to band's roots related to psychedelics (and psychotropics, no?). Initial vocals are fine but song's middle section is a bit dull and fatiguing. The following track, 'Masters of the Universe', takes us again to the galaxies. Surely one the most known HAWKWIND songs: a classic in its genre. Music tunes are basic, simple and plain but the result is agreeable. 'We took the wrong step years ago' brings some folk touches which reminds us their debut album. A certain smell of 'Hurry on sundown', their first hit is felt here. The song however goes more frantic and crude only to finish in the same folk way it started. 'Adjust me' is only a flushing of madness looking like a filler but very characteristic of the band. The rock part is interesting. 'Children of the Sun' mixes folk & rock and once again psychedelia. Recorded probably to be a radio-friendly track, something went wrong here and the song didn't happen. CD bonus tracks are noticeable: the quaint 'Seven by seven' together with two HAWKWIND standards, the easy 'Silver machine' and the live version of the impacting 'Born to go'. Evaluating album original tracks plus the bonus tracks, we may hear at least 4 band's classics here and the rating increases consequently. Atkingani ..::TRACK-LIST::.. 1. You Shouldn't Do That 15:41 2. You Know You're Only Dreaming 6:37 3. Master Of The Universe 6:16 4. We Took The Wrong Step Years Ago 4:50 5. Adjust Me 5:46 6. Children Of The Sun 3:21 Bonus Tracks: 7. Seven By Seven (Original Single Version) 5:23 8. Silver Machine (Original Single Version) 4:39 9. Born To Go (Live Single Version Edit) 5:06 ..::OBSADA::.. Synthesizer - Del Dettmar Vocals, Guitar, Acoustic Guitar [6 Strings], 12-String Acoustic Guitar - Dave Brock Alto Saxophone, Flute, Vocals - Nik Turner Bass, Guitar [6 Strings], Acoustic Guitar [6 Strings] - Dave Anderson Drums, Percussion - Terry Ollis Audio Generator - Michael 'DikMik' Davies Other [Dances] – Stacia Other [Strong Arms And Electric Heads] – Bill, Colin, Huw https://www.youtube.com/watch?v=JHv5hqn5kGU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-25 17:57:12
Rozmiar: 133.10 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. „Why is any object we don’t understand always called ‘a thing’?” (Leonard ‘Bones’ McCoy) Kosmicznej Sagi odcinek 2: “W poszukiwaniu Spocka/Brocka/Kosmosu*” Kapitan Brock i jego załoga statku Hawkwind opuściła doki Federacji i wyruszyła w swoją podróż. O ile pierwszy wojaż w postaci debiutanckiej płyty był tylko lekkim skokiem w nadprzestrzeń, o tyle wydany rok później „In Search Of Space” był już konkretnym pierdolnięciem z prędkością warp 6. Zanim jednak płyta ujrzała światło dzienne kapitan musiał wymienić kilku oficerów; gitarzysta Huw-Lloyd Langton padł pierwszą ofiarą szalonych eksperymentów z narkotykami (dość powszechnych wówczas w szeregach załogi) i po przedawkowaniu LSD podczas Isle Of Wight Festival przeżył załamanie nerwowe i nie był zdolny do kontynuowania misji. Kilkakrotnie zmieniła się obsada pozycji basisty i ostatecznie powierzono ją Davidowi Andersonowi z Amon Düül II. W tzw. międzyczasie w akcji zaginął również inżynier odpowedzialny za świdrujące elektroniczne efekty (Dik Mik) i jego miejsce zajął Del Dettmar. Dodatkowo do (koncertowego) składu dołączyła legendarna Stacia, która - odziana jedynie w mazy wymalowane na jej okazałym ciele - swoim tańcem uatrakcyjniała koncerty zespołu, przyciągając (zapewne głównie męską) część widowni na występy zespołu. Ostatecznie po przezwyciężeniu technicznych i kadrowych perturbacji chłopaki zabrali się ostro do pracy i w październiku 1971 roku ukazuje się „In Search Of Space”. Zasadnicza różnica pomiędzy debiutem zespołu, a tym albumem polega na tym, iż na „In Search Of Space” grupa wyzbyła się ‘przerywników’, którymi uraczyła nas na pierwszej płycie („Hurry On Sundown”, „Mirror Of Illusion”), a które pomimo swoich walorów, nie za bardzo pasowały do koncepcji całości. Na temat omawianego dziś przeze mnie wydawnictwa można śmiało stwierdzić, iż brzmi ono bardziej spójnie i sprawia wrażenie bardziej przemyślanego konceptu od swojego poprzednika. Oczywiście trudno tutaj mówić o ‘przemyślanej’ formie biorąc pod uwagę fakt, że muzycy zespołu już wówczas ostro dawali czadu z narkotykami (których policja pomimo regularnych ‘nalotów’ na garderoby zespołu nie mogła niczego znaleźć. Cóż należało zajrzeć w saksofon Nika Turnera...), jednak co by nie mówić, „In Search Of Space” jest zdecydowanym krokiem naprzód w porównaniu z pierwszym krążkiem kapeli. Blisko 16-minutowy „You Shouldn’t Do That” wydaje się być niczym więcej jak spontanicznym jamowaniem. Konstrukcja momentami nosi znamiona „Seeing It As You Really Are” z płyty „Hawkwind”. Ten sam powolnie rozwijający się wstęp, pełno swodobnie latających UFS-ów**, saksofonowe ‘szmery’ Nika Turnera. Do tego dochodzi mocny rytm, podparty swobodnymi gitarowymi frazami. Do obrazu (tej sprawiającej wrażenia obłąkanej) całości należy jeszcze dołożyć linię melodyczną prowadzoną jakby od niechcenia i na przywoity ‘odwal się’. Dalsza część utworu zdaje się być jedną wielką improwizacją, choć co jakiś czas powracają motywy z pierwszym minut kompozycji, które pojawiają zapewne po to aby sprawić wrażenie przemyślanej całości. Podsumowaując, „You Shouldn’t Do That” pozostaje po dzień dzisiejszy przykładem klasycznego wczesno-hawkwindowego brzmienia i konstrukcji w których na równi ważne jest zarówno trasnowość, umiejętne ‘podsycanie’ tego psychodelicznego klimatu jak i samo wykonanie (nawet pomimo faktu ograniczonych możliwości technicznych samych muzyków – wynikających w równej mierze zarówno z braku klasyczego muzycznego wykształcenia jak i odurzenia różnymi substancjami podczas nagrywania). „You Know You’re Only Dreaming” jest nieco balladowym utworem, mogącym sie kojarzyć z wczesnym Floydem. Te same efekty gitarowe, złowgrogie chórki przywołujące na myśl utwór tytułowy z drugiej płyty Rogera Watersa i spółki, ten sam dość sennie prowadzony motyw główny utworu sprawia, że dość ciężko wyzbyć się automatycznie nasuwających się odniesień do „A Saucerful Of Secrets” czy „More”. Na szczęście po niespełna półtorej minuty, „You Know You’re Only Dreaming” nabiera tego swego bardziej hawkwindowego charakteru, sprawiając, że znów czujemy się bliżej właściwego stylu zespołu niż chęci kopiowania innych. „Master Of The Universe” stał się jedym z ważniejszych koncertowych klasyków grupy oraz – niestety – zapowiedzią obranego na następnej płycie – nienajszczęśliwszego – nowego kierunku rozwoju zespołu. Mocny, toporny riff, nie za bardzo wyróżniająca się linia melodyczna. Fakt faktem „Master Of The Universe” brzmieniowo wkomponowuje się idealnie do całości płyty jednak pomimo tego mnie jest on według mnie zdecydowanie najsłabszym fragmentem „In Search Of Space”. Na szczęście dalej jest już zdecydowanie lepiej. „We Took The Wrong Step Years Ago” jest drugim, spokojniejszym, niemal balladowym kawałekiem na płycie. Odegrany na akustycznej gitarze prowadzący motyw jest fajnie podparty syntezatorami efektami w tle i nieco ‘dylanowym’ wokalem. Kolejny w zestawie „Adjust Me” również świetnie mieści się w ryzach tego hawkwindowego obłędu. Są zmiany rytmów, transowo budowane napięcie, tradycyjne dziwne efekty wydawane przez syntezatory i saksofon. „Children Of The Sun” znów brzmi nieco folkowo poprzez partię gitary aksutycznej jednak jest co wrażenie jak najbardziej złudne. Z każdą sekundą dodawane są elementy tak często obecne na płycie, zdające się już być wyznacznikiem stylu zespołu: jest tajemniczy klimat, są (tym razem) odegrane na flecie wariacje, jest to przyjemnie psychodeliczne brzmienie. Płyta odniosła już duży sukces. W Wielkiej Brytanii można by rzecz, że wręcz bardzo duży. Jednak do stablizacji jeśli chodzi o skład załogi nadal było daleko. Wkrótce na podkładzie zamelduje się dwóch nowych rekrutów, którzy (jak się miało wkrótce okazać) będą mieli znaczący wpływ na przebieg kolejnych podróży okrętu. W następnym odcinku: co za dużo to niezdrowo i do czego przydatni mogą być techniczni zespołu poza dbaniem o odpowidnie nagłośnienie. *niepotrzebne skreślić **UFS – Unidentified Flying Sounds. Określenie syntezatorowych efektów na płytach Hawkwind. Termin często stosowany przez Bartka Chacińskiego i jego redakcyjnych kolegów, recenzujących płyty zespołu dla fanzinu „OFF” w latach 90-tych Paweł Horyszny Leaving no indication of what lane the band should take in their previous and debut album, HAWKWIND's "In Search Of Space", their second official release, clearly sets the band's course in the direction of the so-called space-rock - a genre where HAWKWIND would soon become the lords, the masters, the kings. The search ended and it took only 2 albums and less than 2 years. The starting point, 'You shouldn't do that', leaves no doubt that we are departing to the stars. What a trip (apparently in all senses)! A miscellanea of sounds, strong guitar and bass, weird sound effects, haunting voices and much more - all done exactly to catch the hearer. 'You know you're only dreaming' while still a space-rock is frankly connected to band's roots related to psychedelics (and psychotropics, no?). Initial vocals are fine but song's middle section is a bit dull and fatiguing. The following track, 'Masters of the Universe', takes us again to the galaxies. Surely one the most known HAWKWIND songs: a classic in its genre. Music tunes are basic, simple and plain but the result is agreeable. 'We took the wrong step years ago' brings some folk touches which reminds us their debut album. A certain smell of 'Hurry on sundown', their first hit is felt here. The song however goes more frantic and crude only to finish in the same folk way it started. 'Adjust me' is only a flushing of madness looking like a filler but very characteristic of the band. The rock part is interesting. 'Children of the Sun' mixes folk & rock and once again psychedelia. Recorded probably to be a radio-friendly track, something went wrong here and the song didn't happen. CD bonus tracks are noticeable: the quaint 'Seven by seven' together with two HAWKWIND standards, the easy 'Silver machine' and the live version of the impacting 'Born to go'. Evaluating album original tracks plus the bonus tracks, we may hear at least 4 band's classics here and the rating increases consequently. Atkingani ..::TRACK-LIST::.. 1. You Shouldn't Do That 15:41 2. You Know You're Only Dreaming 6:37 3. Master Of The Universe 6:16 4. We Took The Wrong Step Years Ago 4:50 5. Adjust Me 5:46 6. Children Of The Sun 3:21 Bonus Tracks: 7. Seven By Seven (Original Single Version) 5:23 8. Silver Machine (Original Single Version) 4:39 9. Born To Go (Live Single Version Edit) 5:06 ..::OBSADA::.. Synthesizer - Del Dettmar Vocals, Guitar, Acoustic Guitar [6 Strings], 12-String Acoustic Guitar - Dave Brock Alto Saxophone, Flute, Vocals - Nik Turner Bass, Guitar [6 Strings], Acoustic Guitar [6 Strings] - Dave Anderson Drums, Percussion - Terry Ollis Audio Generator - Michael 'DikMik' Davies Other [Dances] – Stacia Other [Strong Arms And Electric Heads] – Bill, Colin, Huw https://www.youtube.com/watch?v=JHv5hqn5kGU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-25 17:54:01
Rozmiar: 335.85 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...( Info )...
Artist: Duran Duran Album: Planet Earth Year: 2024 Genre: Pop Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz ...( TrackList )... 01. Planet Earth (Single Version) 02. Late Bar 03. Planet Earth (Night Version) 04. Planet Earth (Manchester Square Demo) 05. Late Bar (Manchester Square Demo) 06. Planet Earth (Night Mix; 2010 Remaster)
Seedów: 524
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-25 17:26:47
Rozmiar: 203.58 MB
Peerów: 130
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Na pozór Legacy belgijskiego Hypnos 69 jest zwyczajną płytą. Ot, taką jakich wiele w sklepach płytowych, tych realnych i tych wirtualnych. Każdy dzień dostarcza jednak dowodów na to, że pozory często mylą. I tak właśnie jest w przypadku tego albumu. Tytuł tego krążka może wzbudzić pewien niepokój poznawczy. O jakie Dziedzictwo tu chodzi? Okładka tego skromnie wydanego digipacka przybliża do odpowiedzi na to pytanie i staje się punktem wyjścia do dalszych dociekań. Po jego rozłożeniu ukazuje się ilustracja wykonana przez grafików z włoskiego Malleus Rock Art Lab w charakterystycznym dla nich stylu. Przedstawia ona nagą kobietę zanurzoną po pas w wodzie. W ręce trzyma jabłko, jej długie włosy wplotły się w konary drzewa, z którego zerwała ten owoc. Na jej twarzy maluje się strach. Strach przed kim? Przed Bogiem? Przed wiedzą? A może przed wiedzą o samej sobie? Wokół pnia owinął się Wąż - symbol mądrości. Rycina ta może przedstawiać fragment biblijnej historii Adama i Ewy, może też być odniesieniem do jednego z najstarszych hermetycznych mitów - mitu o Wężu i Rajskim Jabłku. Wąż kusił Ewę i obiecywał jej, że po zjedzeniu owocu z Drzewa Wiadomości Dobrego i Złego posiądzie wiedzę taką, jaką ma sam Bóg. W ujęciu psychoanalitycznym tą wiedzą jest samowiedza, czyli świadomość samego siebie. To samopoznanie polega na odkryciu samemu przed sobą właściwych przyczyn swojego działania i przyznaniu się samemu przed sobą, że jest coś we mnie takiego, czego nie mogę do końca kontrolować i co nie chce poddać się mojej woli. Jest to też przyznanie się do swojej niewiedzy i jednocześnie zaakceptowanie tego faktu. A czym jest wyżej wspomniany hermetyzm? W I wieku naszej ery w Aleksandrii pojawiło się bractwo, którego wierzenia, filozofia, reguły i praktyka zostały opisane w osiemnastu tekstach zwanych Hermetica albo Corpus Hermeticus. Od tytułu tego zbioru wziął się termin hermetyzm. Autorstwo tych traktatów przypisywano Hermesowi Trismegistosowi (Hermes Po Trzykroć Wielki lub Trzykroć Największy), bóstwu będącemu połączeniem egipskiego Thota i greckiego Hermesa. Hermesa Trismegistosa uznawano za pierwszego mędrca starożytności. Był on też symbolem wiedzy tajemnej i jednoczył w sobie religię, sztukę oraz naukę starożytności. Legenda głosi, że żył on trzy razy: pierwszy raz przed Potopem jako twórca astronomii, drugi raz jako konstruktor Wieży Babel i trzeci raz jako wynalazca alchemii oraz strażnik skarbu w zagubionym wśród pustynnych piasków pałacu Kamtar. Ta sama legenda mówi, że w jego grobie znaleziono rękopis Tabula smaragdina, który od wielu wieków jest podstawowym tekstem hermetyzmu i który między innymi zawiera przepis na kamień filozoficzny. Wspomniane wyżej teksty powstały w II i III wieku naszej ery, a imiona ich autorów zaginęły gdzieś w mrokach historii. Nie wiadomo dokładnie co działo się z tymi pismami na przestrzeni wieków, gdyż hermetyczne bractwo umiało strzec swoich tajemnic przed światem. W 1460 roku w tajemnicy przed Turkami osmańskimi, którzy od 1453 panowali w Konstantynopolu Corpus hermeticum wywieziono do Florencji. W 1471 roku Marsilio Ficino przełożył tekst tych traktatów z języka arabskiego na łaciński. Ówcześni okultyści, gnostycy i alchemicy szybko przyswoili sobie treść tego dzieła, a wśród tych ostatnich byli miedzy innymi Gordano Bruno i Phillippus Aureolus Theophtrastus Bombastus von Hohenheim, czyli Paracelsus (szwajcarski lekarz, uważany za ojca medycyny nowożytnej). Filozofię renesansowych alchemików nazwano hermetycyzmem aby odróżnić ją od filozofii alchemików z początków naszej ery. Na ziemiach polskich alchemia też miała swoich zwolenników, a najsłynniejszymi z nich byli: Józef Struś, nadworny lekarz Zygmunta Augusta; Wojciech Oczko, lekarz Stefana Batorego; wojewoda sieradzki Olbracht Łaski i lekarz Michał Sędziwój, herbu Ostoja. Sir Isaak Newton w pierwszym rzędzie był alchemikiem, a dopiero później fizykiem, matematykiem, astronomem i filozofem. To on w XVII wieku przetłumaczył Tabula smaragdina z języka łacińskiego na angielski. Z tego przekładu pochodzi fragment: That which is Below corresponds to that which is Above, and that which is Above corresponds to that is Below, to accomplish the miracle of the One Thing. Temu zdaniu Steve Houtmeyers, założyciel Hypnos 69, przypisuje specjalne znaczenie i uważa je za najważniejsze w hermetycyzmie, dlatego posłużyło mu ono za motto płyty Legacy. W języku polskim tych kilkanaście słów mogłoby zabrzmieć następująco: jak na dole tako i na górze, jako na górze tako i na dole, by osiągnąć cud Jednej Rzeczy. W tekstach z Legacy jest znacznie więcej odniesień do tajemnej wiedzy renesansowych i późniejszych alchemików. Tytuł An Aerial Architect oparty jest pismach sir Isaaka Newtona. W utworze The Great Work Steve Houtmeyers czyta duże fragmenty przetłumaczonej na język angielski Szmaragdowej tablicy. Z kolei tytuł The Empty Hourglass (... the Empty Hourglass, symbol of Time run out) jest cytatem z prac Fulcanelliego - najsłynniejszego alchemika XX wieku. Fulcanelli to bardzo ciekawa, a zarazem tajemnicza postać, tylko nie jest pewne czy istniał (istnieje?) ktoś o takim nazwisku (pseudonimie?). Jego jedynym uczniem był pisarz i alchemik Eugene Canseliet. Twierdzi on, że poznał Fulcanelliego w Marsylii w 1916 roku i pod jego nadzorem dokonał udanej transmutacji ołowiu w złoto, z czego można wnosić, że znał on tajemnicę kamienia filozoficznego. W tym czasie Fulcanelli był już 80-letnim starcem. W 21 lat później, tj. w 1937 roku miał on dzwonić do Jakowa Bergera, asystenta Andre Helbronnera - francuskiego naukowca pracującego nad bronią atomową. Fulcanelli prosił Bergera, by ten namówił swego szefa do zaniechania badań nad rozszczepieniem atomu. W bardzo realistyczny sposób opisywał mu skutki działania uwolnionej energii atomu i przestrzegał przed skażeniem radioaktywnym. Helbronner nie posłuchał swojego asystenta i kontynuował badania. Wydaje się, że w tych opowieściach musi być ziarnko prawdy, ponieważ w czasie II Wojny Światowej wywiady wojskowe Niemiec i Stanów Zjednoczonych bezskutecznie poszukiwały Fulcanelliego po całej Europie, by wydrzeć mu tajemnicę produkcji złota i bomby atomowej oraz zmusić do współpracy. Mówi się, że Fulcanelli przeżył wojnę i w 1953 roku Canselliet widział go w jednym z zamków w okolicy Sewilli - odmłodzonego, u boku młodej kobiety i otoczonego wianuszkiem dzieci. Wygląda na to, że Fulcanelli nie tylko znał tajemnicę kamienia filozoficznego, ale umiał też sporządzić eliksir młodości i pewnie znał lekarstwo na wszystkie choroby, czyli panaceum. Zdaje się, że wielowiekowe starania starożytnych i nowożytnych alchemików zakończyły się sukcesem - istota kamienia filozoficznego, eliksiru młodości i panaceum przynajmniej dla niektórych nie jest już tajemnicą. Patrick Riviere, uczeń Canselieta, poświęcił Fulcanelliemu książkę zatytułowaną Fulcanelli, his true identity revealed (Fulcanelli. Prawdziwa tożsamość ujawniona). Na płycie Legacy Steve Houtmeyers przywołuje traktaty filozoficzne i alchemiczne z mniej lub bardziej zamierzchłych czasów. Cytuje ich treść i czyni do nich aluzje (tego typu napomknięcia i skojarzenia obecne są już na krążku The Electric Measure), przekonując tym samym słuchacza, jak ważne dla niego są te dzieła. Skoro mają one dla niego tak doniosłe znaczenie, to dlaczego nie dołączył do płyty tekstów swoich utworów? Owszem, można je znaleźć w sieci, np. na oficjalnej stronie zespołu, ale najpierw należy uruchomić komputer, następnie połączyć się z internetem i odnaleźć adres właściwej strony. Tylko po co się trudzić? A może Houtmeyersowi chodzi właśnie o ten trud i w ten sposób zachęca do studiowania ksiąg alchemików? A co zrobić, jeśli ktoś kontestuje komputery i internet? Albo mieszka na zapadłej wsi lub na polinezyjskiej wysepce? Przecież są jeszcze biblioteki! W jednym z wywiadów Steve dość powściągliwie wypowiadał się na temat mitów, legend oraz pism Hermetyków i Hermetystyków, w końcu od odpowiedzi na jedno z pytań dobrze przygotowanego i dociekliwego dziennikarza wykręcił się stwierdzeniem, że o tak poważnych sprawach trudno opowiedzieć w 10 zdaniach. Czyżby w ten delikatny sposób bronił wiedzy tajemnej przed profanami? Wniosek nasuwa się sam - Steve Houtmeyers też jest alchemikiem. Tytułowe dziedzictwo oznacza nie tylko spuściznę po Hermesie Trismegistosie, po wielu anonimowych autorach, po sir Isaaku Newtonie i Fulcanellim. Symbolizuje ono również spadek po muzyce zespołów, które swoje największe tryumfy święciły w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Płytę Legacy można śmiało postawić na półce obok płyt Van Der Graaf Generator, Pink Floyd, King Crimson, Yes oraz Colosseum i to z kilku powodów: jest ona tak samo dobra jak tamte. Hypnos 69 gra muzykę bardzo podobną do muzyki wyżej wymienionych zespołów, nawet perkusji nadano takie samo głuche brzmienie, jakie można odnaleźć na longplayach nagranych czterdzieści lat temu. Słuchając Legacy można odnieść wrażenie, że jest to zagubiona i przypadkowo odnaleziona płyta dawno zapomnianej grupy. Wielu wytrawnych znawców rocka progresywnego miałoby poważny problem z określeniem roku, w którym dokonano tych nagrań. Mimo wielu podobieństw do zespołów sprzed trzydziestu - czterdziestu lat Hypnos 69 gra w typowym dla siebie, bardzo charakterystycznym i oryginalnym stylu, więc ewentualny zarzut naśladownictwa lub kopiowania mistrzów sprzed lat okaże się być nieusprawiedliwiony i mocno krzywdzący dla Belgów. Liderem zespołu jest Steve Houtmeyers - zaśpiewał on na płycie, zagrał na gitarach i kilku innych instrumentach, skomponował wszystkie utwory, do większości z nich napisał teksty (wyjąwszy wspomniany wyżej An Aerial Architect) i w imieniu zespołu udzielił prasie kilku wywiadów. Steve sam siebie określił słowem przewodnik. W tej wszechstronności nie ustępują mu pozostali muzycy - grają na swoich podstawowych instrumentach i dodatkowo zasiadają do różnych "starożytnych" klawiatur. Steve Houtmeyers podkreślał w kilku swoich wypowiedziach, że jest szczególnie zadowolony ze współpracy ze Stevenem Marxem. I trudno nie zgodzić się z tym zdaniem przewodnika - dawno nie słyszałem tak brawurowej i fenomenalnej gry na rozmaitych instrumentach dętych (drewnianych i blaszanych) jak na Legacy. Bez Stevena Marxa Hypnos 69 byłby zupełnie innym zespołem. W siedemdziesięciu dwóch minutach muzycy zawarli to wszystko co najlepsze w rocku progresywnym (nie mylić z neoprogiem, bo jego tutaj nie ma). Nagrywając ten album chętnie korzystali oni z mellotronu, organów Hammonda, fortepianu elektrycznego, syntezatorów analogowych i thereminu. I stąd tak wiele na Legacy nastrojowych, muzycznych pejzaży, malowanych dźwiękami tych instrumentów. Chłodne zazwyczaj brzmienie mellotronu jest tutaj zadziwiająco ciepłe. Ekscytująco wypadają partie syntezatorów, przyjemnie dla ucha wibrują organy Hammonda. Dźwięki obu tych instrumentów tworzą atmosferę czegoś tajemniczego, nieodgadnionego i magicznego (My Journey to the Stars, The Sad Destiny We Lament). Na omawianym albumie aż roi się od kapitalnych i długich solówek na gitarach, saksofonach, klarnetach oraz flecie, zwłaszcza te na instrumentach dętych mogą słuchacza przyprawić o szybsze bicie serca i zawrót głowy. Trudno jednoznacznie zakwalifikować muzykę belgijskiego zespołu, albowiem na jego tegorocznej płycie znalazły się artrockowe, kilkunastominutowe i składające się z kilku części suity, z powtórzonym kilka razy oraz zagranym na różne sposoby tematem przewodnim (Requiem i The Great Work). Jest też jedna dziesięciominutowa kompozycja z długą częścią instrumentalną, również utrzymana w stylistyce art rocka (The Empty Hourglass). I są tu utwory krótsze, trwające od pięciu do sześciu minut. Jedne z nich nawiązują do estetyki psychodelicznej (My Journey to the Stars, The Sad Destiny We Lament), inny czerpie wprost z muzyki orientalnej (Jerusalem z wybornym solo na klarnecie). W niektórych fragmentach można usłyszeć jeszcze dalekie echo space rocka (An Aerial Architect i My Journey to the Stars) i fusion (An Aerial Architect i The Empty Hourglass). Piękne linie melodyczne, o które zadbał Steve Houtmeyers, uatrakcyjniają całą płytę i sprawiają, że słucha się jej z autentyczną przyjemnością. Znakomicie z roli producenta wywiązał się Dave Houtmeyers. Zadbał on o unikalne brzmienie grupy, o każdą dźwiękową subtelność, o każdą muzyczną delikatność, a przede wszystkim o dobrą słyszalność basu i perkusji. Legacy ukazała się cztery lata po The Ecletic Measure, a praca w studiu zajęła muzykom cztery miesiące (od września 2009 do stycznia 2010). Udało się im stworzyć perfekcyjny pod każdym względem album, który ma szansę zapisać się na trwałe w historii rocka progresywnego i dołączyć do tych, które określamy mianem dziedzictwo rocka. Ocena - 5/5 P.S. Dziękuję Marcinowi za cenne wskazówki, bez których powyższy tekst wyglądałby zupełnie inaczej. Krzysztof Michalczewski Od wydania ostatniej płyty Belgów minęły przeszło cztery lata. W między czasie zespół zdążył się rozpaść i ponownie zejść w niezmienionym składzie. Na „Legacy” nie ma jednakże śladu po tych burzliwych wydarzeniach. Płyta wydaje się w prostej linii kontynuacją poprzednich dokonań grupy, co więcej jest chyba najlepszą w ich karierze. Zupełnie, jakby ów muzyczny „reset” pozwolił im na aktualizację poziomu artystycznego do najwyższych standardów. Nie ma więc tego złego, co by na dobre nie wyszło! Hypnos 69 zaczynali od dość dynamicznego rocka z wpływami psychodelii, by na kolejnych wydawnictwach stopniowo łagodzić swe brzmienie. „Legacy” wydaje się zwieńczeniem tej tendencji, stanowiąc zdecydowany skręt w kierunku retro-proga silnie nasyconego duchem King Crimson. To wrażenie jest na tyle przemożne, że czasami – np. słuchając otwierającego „An Aerial Architect” riffu wraz z towarzyszącą mu melodią saksofonu – można niemal dać się omamić, że oto obcujemy z jakimś nieopublikowanym materiałem z sesji do „Lizard” czy „In the Wake of Poseidon”. Nie jest to bynajmniej zarzut, raczej wskazanie na wysoki poziom muzyki zawartej na płycie Belgów. Poza tym, choć Hypnos 69 niewątpliwie bawili się w tej samej piaskownicy, co Landberk czy Anekdoten, nie zapomnieli o swej psychodelicznej przeszłości, dzięki czemu na „Legacy” mamy zarówno przepiękne melancholijne pasaże zatopione w brzmieniach starych syntezatorów i okraszone niekończącymi się solówkami gitary lub kojącymi partiami fletu, jak i dynamiczne, sfuzzowane riffy, czasem zwieńczane dzikimi eksplozjami saksofonowego szaleństwa. Zresztą, nie sposób w kilku zdaniach oddać instrumentalnego, aranżacyjnego i emocjonalnego bogactwa tej płyty. To prawdziwie epickie wydawnictwo, które potrafi też zaskoczyć subtelnością i – zwłaszcza w tych spokojniejszych, przepełnionych smutkiem momentach – całkowicie obezwładnia swym pięknem. Zatapiając się w nostalgicznych dźwiękach „Legacy” mam wrażenie, że ponownie odkrywam same źródła mojej fascynacji tego typu muzyką. W ciągu ostatnich paru lat wśród ekipy Artrock.pl często dało się słyszeć narzekania na kondycję współczesnego prog-rocka. I ja się do tego chóru malkontentów przyłączałem, coraz rzadziej sięgając po nowe płyty czy zespoły. Lecz oto nagle w moje ręce trafia ponad siedemdziesięciominutowy album będący właściwie hołdem dla złotych czasów tego nurtu, a ja wprost nie mogę się oderwać i słucham tego materiału z zapartym tchem od pierwszej do ostatniej nuty. Może więc nie chodzi o to, że wszystko wokół zmienia się i dawne fascynacje odchodzą w niebyt… Hypnos 69 wraz z „Legacy” uświadomili mi ponownie pewną dobrze znaną, choć czasem zapominaną, prawidłowość: wybitne płyty, z samej definicji, trafiają się rzadko. Oto jedna z nich. Artur Szalecki Przypadek Hypnos 69 jest dla mnie żywym dowodem na to, że czasem warto przejść przez burzę, zmienić perspektywę i najzwyczajniej w świecie odetchnąć, aby stworzyć coś doskonałego. Po czterech latach przerwy, po rozbiciu i powtórnym zlepieniu zespołu w całość otrzymujemy bowiem album, który jednoznacznie obala - jakże popularne ostatnio - twierdzenie o marnej kondycji rocka progresywnego. Od czasu ukazania się tętniącego psychodelicznym klimatem debiutanckiego albumu Hypnos 69 - "Timeline Traveller", Belgowie z każdą kolejną płytą zdawali się łagodnieć. Jednocześnie każde kolejne wydawnictwo zdawało się uskuteczniać tendencję spadkową zespołu. "Legacy" bezkompromisowo przełamało złą passę. Z muzyką tak dopracowaną, tak świeżą i porywającą nie miałam do czynienia od dawna. Szerokie instrumentarium, w którym obok gitar, saksofonów, fletów i klarnetów pojawiają się organy Hammonda, mellotron, syntezatory analogowe czy theremin, stanowi niezwykle rozbudowaną paletę muzycznych barw. Uciekając od przypadkowych plam i pstrych obrazów, Hypnos 69 kreuje doskonale harmonijny pejzaż dźwięków. Słuchaczowi nie pozostaje nic innego jak tylko zatopić się na blisko siedemdziesiąt minut w klimacie klasycznego prog-rocka, który wzmocniony nutą charakterystycznej dla muzyków psychodelii i odrobiną orientalnego klimatu, tworzy mieszankę wprost zniewalającą. "Legacy" spina przepiękna klamra złożona z dwóch suit. Pierwsza z nich - trzyczęściowe "Requiem (for a dying Creed)" od samego początku funduje słuchaczowi powalającą wariację złożoną z dźwięków Hammondów, gitar i saksofonu. W kolejnych utworach emocje mają szansę ostygnąć, ale tylko po to, by w "The Empty Hourglass" wybuchnąć na nowo, w "Jerusalem" rozkołysać słuchacza wybornym solo na klarnecie i w zamykającym całość "The Great Work" objawić całe bogactwo emocjonalne i instrumentalne albumu. Nie sposób postawić przed Belgami zarzutu powielania czegokolwiek. Wypracowali oni swoją własną, niespotykanie ujmującą estetykę. Jednakże słuchając "Legacy" trudno oprzeć się wrażeniu, że spóźnili się z tym krążkiem o dobre trzydzieści, a być może nawet czterdzieści, lat. Atmosfera płyty nadzwyczaj dobrze wpisuje się w klimat złotych czasów rocka progresywnego. Nie jest i nigdy nie będzie to album na miarę "In The Court Of The Crimson King", tak jak i niszowe Hypnos 69 nigdy nie stanie się legendą na miarę King Crimson. Bez najmniejszych wątpliwości przyznaję jednak, że "Legacy" jest jednym z tych cudownych muzycznych przebudzeń, na które warto było czekać. Olga Kowalska ..::TRACK-LIST::.. 1. Requiem (for a Dying Creed) (17:51): a) Within This Spell b) Visions / Within This Spell (reprise) c) A Requiem for You 2. An Aerial Architect (6:47) 3. My Journey to the Stars (6:53) 4. The Sad Destiny We Lament (4:57) 5. The Empty Hourglass (10:47) 6. Jerusalem (6:51) 7. The Great Work (18:27): a) Nigredo: Corruption, Dissolution, Individuation b) Albedo: Purifications, Burnout of Impurity; The Moon, Female c) Citrinita: Spiritualisation, Enlightenment; The Sun, Male d) Rubedo: Unification of Man with God and the Limited with the Unlimited ..::OBSADA::.. Steve Houtmeyers - vocals, guitars, theremin Steven Marx - saxophone, clarinet, Fender Rhodes, Hammond, Mellotron Tom Vanlaer - bass, Hammond, Fender Rhodes, Moog Taurus Dave Houtmeyers - drums, percussion, timpani, glockenspiel, synths https://www.youtube.com/watch?v=hEYQZW4XIzc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-25 17:18:19
Rozmiar: 166.57 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Na pozór Legacy belgijskiego Hypnos 69 jest zwyczajną płytą. Ot, taką jakich wiele w sklepach płytowych, tych realnych i tych wirtualnych. Każdy dzień dostarcza jednak dowodów na to, że pozory często mylą. I tak właśnie jest w przypadku tego albumu. Tytuł tego krążka może wzbudzić pewien niepokój poznawczy. O jakie Dziedzictwo tu chodzi? Okładka tego skromnie wydanego digipacka przybliża do odpowiedzi na to pytanie i staje się punktem wyjścia do dalszych dociekań. Po jego rozłożeniu ukazuje się ilustracja wykonana przez grafików z włoskiego Malleus Rock Art Lab w charakterystycznym dla nich stylu. Przedstawia ona nagą kobietę zanurzoną po pas w wodzie. W ręce trzyma jabłko, jej długie włosy wplotły się w konary drzewa, z którego zerwała ten owoc. Na jej twarzy maluje się strach. Strach przed kim? Przed Bogiem? Przed wiedzą? A może przed wiedzą o samej sobie? Wokół pnia owinął się Wąż - symbol mądrości. Rycina ta może przedstawiać fragment biblijnej historii Adama i Ewy, może też być odniesieniem do jednego z najstarszych hermetycznych mitów - mitu o Wężu i Rajskim Jabłku. Wąż kusił Ewę i obiecywał jej, że po zjedzeniu owocu z Drzewa Wiadomości Dobrego i Złego posiądzie wiedzę taką, jaką ma sam Bóg. W ujęciu psychoanalitycznym tą wiedzą jest samowiedza, czyli świadomość samego siebie. To samopoznanie polega na odkryciu samemu przed sobą właściwych przyczyn swojego działania i przyznaniu się samemu przed sobą, że jest coś we mnie takiego, czego nie mogę do końca kontrolować i co nie chce poddać się mojej woli. Jest to też przyznanie się do swojej niewiedzy i jednocześnie zaakceptowanie tego faktu. A czym jest wyżej wspomniany hermetyzm? W I wieku naszej ery w Aleksandrii pojawiło się bractwo, którego wierzenia, filozofia, reguły i praktyka zostały opisane w osiemnastu tekstach zwanych Hermetica albo Corpus Hermeticus. Od tytułu tego zbioru wziął się termin hermetyzm. Autorstwo tych traktatów przypisywano Hermesowi Trismegistosowi (Hermes Po Trzykroć Wielki lub Trzykroć Największy), bóstwu będącemu połączeniem egipskiego Thota i greckiego Hermesa. Hermesa Trismegistosa uznawano za pierwszego mędrca starożytności. Był on też symbolem wiedzy tajemnej i jednoczył w sobie religię, sztukę oraz naukę starożytności. Legenda głosi, że żył on trzy razy: pierwszy raz przed Potopem jako twórca astronomii, drugi raz jako konstruktor Wieży Babel i trzeci raz jako wynalazca alchemii oraz strażnik skarbu w zagubionym wśród pustynnych piasków pałacu Kamtar. Ta sama legenda mówi, że w jego grobie znaleziono rękopis Tabula smaragdina, który od wielu wieków jest podstawowym tekstem hermetyzmu i który między innymi zawiera przepis na kamień filozoficzny. Wspomniane wyżej teksty powstały w II i III wieku naszej ery, a imiona ich autorów zaginęły gdzieś w mrokach historii. Nie wiadomo dokładnie co działo się z tymi pismami na przestrzeni wieków, gdyż hermetyczne bractwo umiało strzec swoich tajemnic przed światem. W 1460 roku w tajemnicy przed Turkami osmańskimi, którzy od 1453 panowali w Konstantynopolu Corpus hermeticum wywieziono do Florencji. W 1471 roku Marsilio Ficino przełożył tekst tych traktatów z języka arabskiego na łaciński. Ówcześni okultyści, gnostycy i alchemicy szybko przyswoili sobie treść tego dzieła, a wśród tych ostatnich byli miedzy innymi Gordano Bruno i Phillippus Aureolus Theophtrastus Bombastus von Hohenheim, czyli Paracelsus (szwajcarski lekarz, uważany za ojca medycyny nowożytnej). Filozofię renesansowych alchemików nazwano hermetycyzmem aby odróżnić ją od filozofii alchemików z początków naszej ery. Na ziemiach polskich alchemia też miała swoich zwolenników, a najsłynniejszymi z nich byli: Józef Struś, nadworny lekarz Zygmunta Augusta; Wojciech Oczko, lekarz Stefana Batorego; wojewoda sieradzki Olbracht Łaski i lekarz Michał Sędziwój, herbu Ostoja. Sir Isaak Newton w pierwszym rzędzie był alchemikiem, a dopiero później fizykiem, matematykiem, astronomem i filozofem. To on w XVII wieku przetłumaczył Tabula smaragdina z języka łacińskiego na angielski. Z tego przekładu pochodzi fragment: That which is Below corresponds to that which is Above, and that which is Above corresponds to that is Below, to accomplish the miracle of the One Thing. Temu zdaniu Steve Houtmeyers, założyciel Hypnos 69, przypisuje specjalne znaczenie i uważa je za najważniejsze w hermetycyzmie, dlatego posłużyło mu ono za motto płyty Legacy. W języku polskim tych kilkanaście słów mogłoby zabrzmieć następująco: jak na dole tako i na górze, jako na górze tako i na dole, by osiągnąć cud Jednej Rzeczy. W tekstach z Legacy jest znacznie więcej odniesień do tajemnej wiedzy renesansowych i późniejszych alchemików. Tytuł An Aerial Architect oparty jest pismach sir Isaaka Newtona. W utworze The Great Work Steve Houtmeyers czyta duże fragmenty przetłumaczonej na język angielski Szmaragdowej tablicy. Z kolei tytuł The Empty Hourglass (... the Empty Hourglass, symbol of Time run out) jest cytatem z prac Fulcanelliego - najsłynniejszego alchemika XX wieku. Fulcanelli to bardzo ciekawa, a zarazem tajemnicza postać, tylko nie jest pewne czy istniał (istnieje?) ktoś o takim nazwisku (pseudonimie?). Jego jedynym uczniem był pisarz i alchemik Eugene Canseliet. Twierdzi on, że poznał Fulcanelliego w Marsylii w 1916 roku i pod jego nadzorem dokonał udanej transmutacji ołowiu w złoto, z czego można wnosić, że znał on tajemnicę kamienia filozoficznego. W tym czasie Fulcanelli był już 80-letnim starcem. W 21 lat później, tj. w 1937 roku miał on dzwonić do Jakowa Bergera, asystenta Andre Helbronnera - francuskiego naukowca pracującego nad bronią atomową. Fulcanelli prosił Bergera, by ten namówił swego szefa do zaniechania badań nad rozszczepieniem atomu. W bardzo realistyczny sposób opisywał mu skutki działania uwolnionej energii atomu i przestrzegał przed skażeniem radioaktywnym. Helbronner nie posłuchał swojego asystenta i kontynuował badania. Wydaje się, że w tych opowieściach musi być ziarnko prawdy, ponieważ w czasie II Wojny Światowej wywiady wojskowe Niemiec i Stanów Zjednoczonych bezskutecznie poszukiwały Fulcanelliego po całej Europie, by wydrzeć mu tajemnicę produkcji złota i bomby atomowej oraz zmusić do współpracy. Mówi się, że Fulcanelli przeżył wojnę i w 1953 roku Canselliet widział go w jednym z zamków w okolicy Sewilli - odmłodzonego, u boku młodej kobiety i otoczonego wianuszkiem dzieci. Wygląda na to, że Fulcanelli nie tylko znał tajemnicę kamienia filozoficznego, ale umiał też sporządzić eliksir młodości i pewnie znał lekarstwo na wszystkie choroby, czyli panaceum. Zdaje się, że wielowiekowe starania starożytnych i nowożytnych alchemików zakończyły się sukcesem - istota kamienia filozoficznego, eliksiru młodości i panaceum przynajmniej dla niektórych nie jest już tajemnicą. Patrick Riviere, uczeń Canselieta, poświęcił Fulcanelliemu książkę zatytułowaną Fulcanelli, his true identity revealed (Fulcanelli. Prawdziwa tożsamość ujawniona). Na płycie Legacy Steve Houtmeyers przywołuje traktaty filozoficzne i alchemiczne z mniej lub bardziej zamierzchłych czasów. Cytuje ich treść i czyni do nich aluzje (tego typu napomknięcia i skojarzenia obecne są już na krążku The Electric Measure), przekonując tym samym słuchacza, jak ważne dla niego są te dzieła. Skoro mają one dla niego tak doniosłe znaczenie, to dlaczego nie dołączył do płyty tekstów swoich utworów? Owszem, można je znaleźć w sieci, np. na oficjalnej stronie zespołu, ale najpierw należy uruchomić komputer, następnie połączyć się z internetem i odnaleźć adres właściwej strony. Tylko po co się trudzić? A może Houtmeyersowi chodzi właśnie o ten trud i w ten sposób zachęca do studiowania ksiąg alchemików? A co zrobić, jeśli ktoś kontestuje komputery i internet? Albo mieszka na zapadłej wsi lub na polinezyjskiej wysepce? Przecież są jeszcze biblioteki! W jednym z wywiadów Steve dość powściągliwie wypowiadał się na temat mitów, legend oraz pism Hermetyków i Hermetystyków, w końcu od odpowiedzi na jedno z pytań dobrze przygotowanego i dociekliwego dziennikarza wykręcił się stwierdzeniem, że o tak poważnych sprawach trudno opowiedzieć w 10 zdaniach. Czyżby w ten delikatny sposób bronił wiedzy tajemnej przed profanami? Wniosek nasuwa się sam - Steve Houtmeyers też jest alchemikiem. Tytułowe dziedzictwo oznacza nie tylko spuściznę po Hermesie Trismegistosie, po wielu anonimowych autorach, po sir Isaaku Newtonie i Fulcanellim. Symbolizuje ono również spadek po muzyce zespołów, które swoje największe tryumfy święciły w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Płytę Legacy można śmiało postawić na półce obok płyt Van Der Graaf Generator, Pink Floyd, King Crimson, Yes oraz Colosseum i to z kilku powodów: jest ona tak samo dobra jak tamte. Hypnos 69 gra muzykę bardzo podobną do muzyki wyżej wymienionych zespołów, nawet perkusji nadano takie samo głuche brzmienie, jakie można odnaleźć na longplayach nagranych czterdzieści lat temu. Słuchając Legacy można odnieść wrażenie, że jest to zagubiona i przypadkowo odnaleziona płyta dawno zapomnianej grupy. Wielu wytrawnych znawców rocka progresywnego miałoby poważny problem z określeniem roku, w którym dokonano tych nagrań. Mimo wielu podobieństw do zespołów sprzed trzydziestu - czterdziestu lat Hypnos 69 gra w typowym dla siebie, bardzo charakterystycznym i oryginalnym stylu, więc ewentualny zarzut naśladownictwa lub kopiowania mistrzów sprzed lat okaże się być nieusprawiedliwiony i mocno krzywdzący dla Belgów. Liderem zespołu jest Steve Houtmeyers - zaśpiewał on na płycie, zagrał na gitarach i kilku innych instrumentach, skomponował wszystkie utwory, do większości z nich napisał teksty (wyjąwszy wspomniany wyżej An Aerial Architect) i w imieniu zespołu udzielił prasie kilku wywiadów. Steve sam siebie określił słowem przewodnik. W tej wszechstronności nie ustępują mu pozostali muzycy - grają na swoich podstawowych instrumentach i dodatkowo zasiadają do różnych "starożytnych" klawiatur. Steve Houtmeyers podkreślał w kilku swoich wypowiedziach, że jest szczególnie zadowolony ze współpracy ze Stevenem Marxem. I trudno nie zgodzić się z tym zdaniem przewodnika - dawno nie słyszałem tak brawurowej i fenomenalnej gry na rozmaitych instrumentach dętych (drewnianych i blaszanych) jak na Legacy. Bez Stevena Marxa Hypnos 69 byłby zupełnie innym zespołem. W siedemdziesięciu dwóch minutach muzycy zawarli to wszystko co najlepsze w rocku progresywnym (nie mylić z neoprogiem, bo jego tutaj nie ma). Nagrywając ten album chętnie korzystali oni z mellotronu, organów Hammonda, fortepianu elektrycznego, syntezatorów analogowych i thereminu. I stąd tak wiele na Legacy nastrojowych, muzycznych pejzaży, malowanych dźwiękami tych instrumentów. Chłodne zazwyczaj brzmienie mellotronu jest tutaj zadziwiająco ciepłe. Ekscytująco wypadają partie syntezatorów, przyjemnie dla ucha wibrują organy Hammonda. Dźwięki obu tych instrumentów tworzą atmosferę czegoś tajemniczego, nieodgadnionego i magicznego (My Journey to the Stars, The Sad Destiny We Lament). Na omawianym albumie aż roi się od kapitalnych i długich solówek na gitarach, saksofonach, klarnetach oraz flecie, zwłaszcza te na instrumentach dętych mogą słuchacza przyprawić o szybsze bicie serca i zawrót głowy. Trudno jednoznacznie zakwalifikować muzykę belgijskiego zespołu, albowiem na jego tegorocznej płycie znalazły się artrockowe, kilkunastominutowe i składające się z kilku części suity, z powtórzonym kilka razy oraz zagranym na różne sposoby tematem przewodnim (Requiem i The Great Work). Jest też jedna dziesięciominutowa kompozycja z długą częścią instrumentalną, również utrzymana w stylistyce art rocka (The Empty Hourglass). I są tu utwory krótsze, trwające od pięciu do sześciu minut. Jedne z nich nawiązują do estetyki psychodelicznej (My Journey to the Stars, The Sad Destiny We Lament), inny czerpie wprost z muzyki orientalnej (Jerusalem z wybornym solo na klarnecie). W niektórych fragmentach można usłyszeć jeszcze dalekie echo space rocka (An Aerial Architect i My Journey to the Stars) i fusion (An Aerial Architect i The Empty Hourglass). Piękne linie melodyczne, o które zadbał Steve Houtmeyers, uatrakcyjniają całą płytę i sprawiają, że słucha się jej z autentyczną przyjemnością. Znakomicie z roli producenta wywiązał się Dave Houtmeyers. Zadbał on o unikalne brzmienie grupy, o każdą dźwiękową subtelność, o każdą muzyczną delikatność, a przede wszystkim o dobrą słyszalność basu i perkusji. Legacy ukazała się cztery lata po The Ecletic Measure, a praca w studiu zajęła muzykom cztery miesiące (od września 2009 do stycznia 2010). Udało się im stworzyć perfekcyjny pod każdym względem album, który ma szansę zapisać się na trwałe w historii rocka progresywnego i dołączyć do tych, które określamy mianem dziedzictwo rocka. Ocena - 5/5 P.S. Dziękuję Marcinowi za cenne wskazówki, bez których powyższy tekst wyglądałby zupełnie inaczej. Krzysztof Michalczewski Od wydania ostatniej płyty Belgów minęły przeszło cztery lata. W między czasie zespół zdążył się rozpaść i ponownie zejść w niezmienionym składzie. Na „Legacy” nie ma jednakże śladu po tych burzliwych wydarzeniach. Płyta wydaje się w prostej linii kontynuacją poprzednich dokonań grupy, co więcej jest chyba najlepszą w ich karierze. Zupełnie, jakby ów muzyczny „reset” pozwolił im na aktualizację poziomu artystycznego do najwyższych standardów. Nie ma więc tego złego, co by na dobre nie wyszło! Hypnos 69 zaczynali od dość dynamicznego rocka z wpływami psychodelii, by na kolejnych wydawnictwach stopniowo łagodzić swe brzmienie. „Legacy” wydaje się zwieńczeniem tej tendencji, stanowiąc zdecydowany skręt w kierunku retro-proga silnie nasyconego duchem King Crimson. To wrażenie jest na tyle przemożne, że czasami – np. słuchając otwierającego „An Aerial Architect” riffu wraz z towarzyszącą mu melodią saksofonu – można niemal dać się omamić, że oto obcujemy z jakimś nieopublikowanym materiałem z sesji do „Lizard” czy „In the Wake of Poseidon”. Nie jest to bynajmniej zarzut, raczej wskazanie na wysoki poziom muzyki zawartej na płycie Belgów. Poza tym, choć Hypnos 69 niewątpliwie bawili się w tej samej piaskownicy, co Landberk czy Anekdoten, nie zapomnieli o swej psychodelicznej przeszłości, dzięki czemu na „Legacy” mamy zarówno przepiękne melancholijne pasaże zatopione w brzmieniach starych syntezatorów i okraszone niekończącymi się solówkami gitary lub kojącymi partiami fletu, jak i dynamiczne, sfuzzowane riffy, czasem zwieńczane dzikimi eksplozjami saksofonowego szaleństwa. Zresztą, nie sposób w kilku zdaniach oddać instrumentalnego, aranżacyjnego i emocjonalnego bogactwa tej płyty. To prawdziwie epickie wydawnictwo, które potrafi też zaskoczyć subtelnością i – zwłaszcza w tych spokojniejszych, przepełnionych smutkiem momentach – całkowicie obezwładnia swym pięknem. Zatapiając się w nostalgicznych dźwiękach „Legacy” mam wrażenie, że ponownie odkrywam same źródła mojej fascynacji tego typu muzyką. W ciągu ostatnich paru lat wśród ekipy Artrock.pl często dało się słyszeć narzekania na kondycję współczesnego prog-rocka. I ja się do tego chóru malkontentów przyłączałem, coraz rzadziej sięgając po nowe płyty czy zespoły. Lecz oto nagle w moje ręce trafia ponad siedemdziesięciominutowy album będący właściwie hołdem dla złotych czasów tego nurtu, a ja wprost nie mogę się oderwać i słucham tego materiału z zapartym tchem od pierwszej do ostatniej nuty. Może więc nie chodzi o to, że wszystko wokół zmienia się i dawne fascynacje odchodzą w niebyt… Hypnos 69 wraz z „Legacy” uświadomili mi ponownie pewną dobrze znaną, choć czasem zapominaną, prawidłowość: wybitne płyty, z samej definicji, trafiają się rzadko. Oto jedna z nich. Artur Szalecki Przypadek Hypnos 69 jest dla mnie żywym dowodem na to, że czasem warto przejść przez burzę, zmienić perspektywę i najzwyczajniej w świecie odetchnąć, aby stworzyć coś doskonałego. Po czterech latach przerwy, po rozbiciu i powtórnym zlepieniu zespołu w całość otrzymujemy bowiem album, który jednoznacznie obala - jakże popularne ostatnio - twierdzenie o marnej kondycji rocka progresywnego. Od czasu ukazania się tętniącego psychodelicznym klimatem debiutanckiego albumu Hypnos 69 - "Timeline Traveller", Belgowie z każdą kolejną płytą zdawali się łagodnieć. Jednocześnie każde kolejne wydawnictwo zdawało się uskuteczniać tendencję spadkową zespołu. "Legacy" bezkompromisowo przełamało złą passę. Z muzyką tak dopracowaną, tak świeżą i porywającą nie miałam do czynienia od dawna. Szerokie instrumentarium, w którym obok gitar, saksofonów, fletów i klarnetów pojawiają się organy Hammonda, mellotron, syntezatory analogowe czy theremin, stanowi niezwykle rozbudowaną paletę muzycznych barw. Uciekając od przypadkowych plam i pstrych obrazów, Hypnos 69 kreuje doskonale harmonijny pejzaż dźwięków. Słuchaczowi nie pozostaje nic innego jak tylko zatopić się na blisko siedemdziesiąt minut w klimacie klasycznego prog-rocka, który wzmocniony nutą charakterystycznej dla muzyków psychodelii i odrobiną orientalnego klimatu, tworzy mieszankę wprost zniewalającą. "Legacy" spina przepiękna klamra złożona z dwóch suit. Pierwsza z nich - trzyczęściowe "Requiem (for a dying Creed)" od samego początku funduje słuchaczowi powalającą wariację złożoną z dźwięków Hammondów, gitar i saksofonu. W kolejnych utworach emocje mają szansę ostygnąć, ale tylko po to, by w "The Empty Hourglass" wybuchnąć na nowo, w "Jerusalem" rozkołysać słuchacza wybornym solo na klarnecie i w zamykającym całość "The Great Work" objawić całe bogactwo emocjonalne i instrumentalne albumu. Nie sposób postawić przed Belgami zarzutu powielania czegokolwiek. Wypracowali oni swoją własną, niespotykanie ujmującą estetykę. Jednakże słuchając "Legacy" trudno oprzeć się wrażeniu, że spóźnili się z tym krążkiem o dobre trzydzieści, a być może nawet czterdzieści, lat. Atmosfera płyty nadzwyczaj dobrze wpisuje się w klimat złotych czasów rocka progresywnego. Nie jest i nigdy nie będzie to album na miarę "In The Court Of The Crimson King", tak jak i niszowe Hypnos 69 nigdy nie stanie się legendą na miarę King Crimson. Bez najmniejszych wątpliwości przyznaję jednak, że "Legacy" jest jednym z tych cudownych muzycznych przebudzeń, na które warto było czekać. Olga Kowalska ..::TRACK-LIST::.. 1. Requiem (for a Dying Creed) (17:51): a) Within This Spell b) Visions / Within This Spell (reprise) c) A Requiem for You 2. An Aerial Architect (6:47) 3. My Journey to the Stars (6:53) 4. The Sad Destiny We Lament (4:57) 5. The Empty Hourglass (10:47) 6. Jerusalem (6:51) 7. The Great Work (18:27): a) Nigredo: Corruption, Dissolution, Individuation b) Albedo: Purifications, Burnout of Impurity; The Moon, Female c) Citrinita: Spiritualisation, Enlightenment; The Sun, Male d) Rubedo: Unification of Man with God and the Limited with the Unlimited ..::OBSADA::.. Steve Houtmeyers - vocals, guitars, theremin Steven Marx - saxophone, clarinet, Fender Rhodes, Hammond, Mellotron Tom Vanlaer - bass, Hammond, Fender Rhodes, Moog Taurus Dave Houtmeyers - drums, percussion, timpani, glockenspiel, synths https://www.youtube.com/watch?v=hEYQZW4XIzc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-25 17:10:27
Rozmiar: 449.44 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Tegoroczny album Gridlink można postrzegać jako podwójny powrót - głowy podniosą zarówno fani zespołu (nieobecnego wydawniczo od 2014 roku), jak i te osoby, które wspominają pierwszy skład Jona Changa, Discordance Axis. Weteran sceny grindcore'owej wrócił, by domknąć swój muzyczny katalog, ale pozostało pytanie, czy jego projekt jest jeszcze w stanie zabłysnąć twórczym chaosem i zapewnić ekstremalne doświadczenia? Od pierwszych dźwięków wszystko wskazuje na to, że mamy do czynienia ze stylistyczną kontynuacją wydanej niemal dekadę temu płyty "Longhena". Brzmienie jest bliźniaczo podobne, można też napotkać na podobne strategie konstruowania utworów, co szczególnie słychać w "Pitch Black Resolve" i "Nickel Grass Mosaic". Wciąż jest to muzyka, która naładowane treścią przebiegi podaje w skrótowej, niezwykle intensywnej formie. Bogactwo środków wyrazu pozycjonuje Gridlink z dala od prymitywnej i surowej formuły, którą Chang przyjmował na przełomie wieków z Discordance Axis. Ortodoksyjni fani, którzy poszukują najczystszego (najbrudniejszego) wcielenia muzyki gitarowej, mogą już ogłaszać zdradę ideałów. Pierwsza połowa płyty obfituje w kunsztownie skomponowane, melodyjne i pełne ornamentów, ale wciąż wściekłe i szybkie strzały posyłane w stronę słuchacza. Wielość motywów, za którymi nie sposób nadążyć przynosi szczególny rodzaj przyjemności. Efektem jest zadyszka, migrena wywołana ogromną ilością zabiegów podanych na raz. Kolejne utwory stanowią techniczne eksplozje, pojawia się wrażenie obcowania z rozpędzoną do granic możliwości, przegrzewająca się maszyną. Wyraźny tego przykład stanowi zakończenie tytułowego utworu, gdzie kanciasty motyw gitarowy zapętla się, a perkusja wielokrotnie powtarza głuche uderzenia. Na szczególną uwagę zasługuje też ostatni fragment (mojego ulubionego) utworu - "Ocean Vertigo". Zespół postawił w nim na postawienie kropki w postaci atmosferycznych, eskalujących akordów. Brzmi to jak udane spotkanie Wormrot z Liturgy. Słuchając "Coronet Juniper", nie można oprzeć się wrażeniu, że Gridlink proponuje granie silnie osadzone w ciele - testujące jego możliwości, eksploatujące zakres jego działania. W wywiadzie dla portalu Metallerium Chang opowiadał o tym, jak gitarzysta i kompozytor Takafumi Matsubara doznał urazu ręki, co było bezpośrednią przyczyną przedłużających się prac nad płytą. Nowy album stanowi więc efekt udanej rekonwalescencji, a kolejne utwory powstawały w czasie powrotu do sprawności. Przypomina to, że mathcore zawdzięcza swój kształt nie tylko skomplikowanym podziałom rytmicznym i złożonej koncepcji. To muzyka bezpośrednio zależna od ciała, należy je widzieć jako aktywnie kreujące kształt artystyczny. Gridlink wciąż fantazjuje na temat formuły ekstremalnego grania. Melodyjna, techniczna materia bynajmniej nie zachęca do kontemplowania użytych środków. Muzycy stosują tę metodę, aby osiągnąć ekstatyczny szał, zawrót głowy. Szkoda jedynie, że nie udało się osiągnąć takiej różnorodności stylistycznej jak na poprzedzającej płycie, "Longhena" była pod tym względem wyjątkowym doświadczeniem. Na zakończenie albumu dodane są jeszcze wersje instrumentalne podpisane jako "karaoke versions" - gest może wydawać się zabawny, ale Jon Chang wciąż powtarza, że robią tak, bo japońskie zespoły heavy metalowe tak robiły, dla niego to standard. To urokliwe, że pożegnalny album został domknięty takim zabiegiem. Pascal Buła Gridlink zakończyli działalność niedługo po wydaniu „Longhena”, ale nie miałem im tego za złe. Wszak zrobili tyle dobrego dla światowej kultury, że stali się boscy i nietykalni, więc wybaczyłbym im nawet udział w „Tańcu z gwiazdami”. Nie liczyłem też na ich powrót, bo jak mało kto – nie musieli niczego udowadniać. Wszak zrobili tyle dobrego dla światowej kultury i tak dalej… A tu niespodzianka, najwyraźniej Takafumi Matsubara nie do końca realizował się w innych projektach, bo w końcu poczuł potrzebę ponownego zebrania zespołu do kupy. Nie śmiałbym prosić o więcej. W stosunku do Coronet Juniper nie miałem żadnych konkretnych oczekiwań, bo i po co – oczywistą oczywistością było, że czwarta płyta Gridlink zostawi po sobie jedynie zgliszcza, że pozamiata ewentualną konkurencję, że w momencie premiery trafi do kanonu gatunku i będzie wspominana przez lata… Tak po cichu liczyłem tylko na to, że album będzie „długi”, może nawet i dwudziestominutowy… No i proszę – wszystko się sprawdziło! To doskonały materiał w totalnie rozpoznawalnym i w sumie niepodrabialnym stylu, którego zgłębienie zajmuje sporo czasu, ale i dostarcza mnóstwo radości. Każdy z jedenastu utworów zawiera od groma fenomenalnych i często zaskakujących pomysłów, na które wpaść mógł tylko Takafumi Matsubara z kolegami. Każdy też jest osobnym, wyrazistym tworem, który wnosi coś istotnego do całości. Wszystkie natomiast są imponująco spójne, choć niekoniecznie łączą się w oczywisty/przewidywalny sposób. Muzycy Gridlink utrzymali zatrważająco wysoki poziom „Longhena”, co oznacza, że przez większość czasu płyta jest niemal absurdalnie szybka, niesamowicie intensywna, szalenie zróżnicowana, technicznie pokombinowana i nie trzyma się żadnych sztywnych ram. Coronet Juniper jest prawdziwie bezkompromisowa i wręcz kipi od rozsadzających ją od środka emocji, a jednocześnie przewijają się w niej dźwięki po prostu piękne, które z pozoru do niczego tu nie pasują. Poza tym album nie traci niczego z selektywności nawet w najbardziej zakręconych fragmentach. Liderzy oryginalnego grindu powrócili na tron (na którym była tabliczka „zarezerwowane”) w wielkim stylu, więc każdy, kto mieni się miłośnikiem DOBREJ MUZYKI, powinien się jak najszybciej zapoznać z zawartością Coronet Juniper. Ten krążek koniecznie trzeba mieć w kolekcji i słuchać go do upadłego, bo kto wie, czy Gridlink zaraz się znowu nie rozpadną. I tym razem nie miałbym im tego za złe. Wszak zrobili tyle dobrego dla światowej kultury i tak dalej... demo Let’s talk grindcore. Out of all the subgenres of extreme music, grindcore is quite possibly my least favorite. I find it what most people think death metal to be: noise without purpose. When I was going down the rabbit hole of my music taste getting heavier and heavier, I hit a bit of a roadblock when listening to Napalm Death. I thought…well, this is garbage. Turns out, there are exactly three good grindcore bands in existence, and they all share a member. Jon Chang–of Discordance Axis, No One Knows What the Dead Think, and Gridlink–is one of the few people of the scene who has my undying respect. Not just because of his taste in anime (and excellent vocals), but because all of the projects he’s attached to drip quality like no other grind albums. Gridlink is a strange band to say the least. Their album prior, Longhena, long (hena) remains my favorite grindcore album of all time because of how out there it is. It’s melodic in the strangest way possible, littered with post-rock melodies, and even has a violin at some points. It’s about as close to prog as grindcore has ever been, and I was heartbroken to find out Gridlink had been disbanded for years after I’d found them. Furthermore, guitarist Takefumi Matsubara suffered a brain infection resulting in total paralysis of his left hand, ending his musical career on a high note that left me wanting more... …until he recovered. My eyes practically bugged out of my head when I saw Willowtip’s notification on my phone saying a new album from Gridlink was coming. Lead single ‘Silk Ash Cascade’ told me all I needed to know. The melodic leads of the intro, Bryan Farjardo’s absolutely insane drumming, and an actually clear mix that gave Mauro Cordoba’s bass plenty of time to shine. Gridink were fucking back, with a mecha on their album cover no less. I just know these guys have been playing Armored Core 6. Turns out, those nearly ten years in hibernation was just so the rest of the scene could catch up. Gridlink have catapulted themselves so far ahead of everyone else, once again. This is a grind album with purpose, infectious melodies cover all nineteen blistering minutes of this album’s runtime, some that got stuck in my head for days afterward. Despite all the melody, and dare I say, epic and sweeping feel to this album, they don’t sacrifice any of the aggression or abrasion for beauty. What I love about this album can be summed up in the track ‘Ocean Vertigo’. At a grand two minutes and forty-five seconds, it’s practically the closest we’ll ever get to a grindcore epic. If you listen to the karaoke version (which the band have kindly included with every copy), you’ll find that Matsubara’s guitarwork is incredibly melodic for grindcore, and him slowing it down (for gindcore, anyway) adds to the song’s dramatic, violin-laden crescendo. Matsubara is honestly the star of the show on this album because he knows when to take a break from the constant tremolo assaults. In the rhythmic department, Farjardo’s unrelenting blasts and seemingly infinite fills keep the energy high, even when Matsubara chills out for a whole eighth of a minute. The whole nineteen-minute Beam Saber-to-the-face leaves this album sitting at just the right runtime for a grind album, and it leaves me wanting more. The only flaw I can possibly find in this otherwise masterful album is the treble-heavy guitar tone. I would’ve liked something more bass heavy, like No One Knows What the Dead Think. However, even if you don’t like grind, I’d recommend checking this one out. I may even regret the rating I’m about to give in favor of .5 higher. I know my comrade Andy is gonna have the complete opposite opinion, so you can read his hate-filled rant against fun and good albums below. Or you could just listen to Coronet Juniper. I’d say go with the latter. Zach ..::TRACK-LIST::.. 1. Silk Ash Cascade 02:24 2. Anhalter Bahnhof 01:10 3. Pitch Black Resolve 01:56 4. Nickel Grass Mosaic 01:39 5. Ocean Vertigo 02:57 6. Octave Serpent 01:03 7. Coronet Juniper 01:25 8. Zygomatic 01:10 9. Refrain 01:02 10. The Forgers Secade 01:47 11. Revenant Orchard 02:44 ..::OBSADA::.. Takafumi Matsubara - Guitar Jon Chang - Vocals Bryan Fajardo - Drums Mauro Cordoba - Bass https://www.youtube.com/watch?v=amfyozr5WsI SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-25 16:15:43
Rozmiar: 48.12 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Tegoroczny album Gridlink można postrzegać jako podwójny powrót - głowy podniosą zarówno fani zespołu (nieobecnego wydawniczo od 2014 roku), jak i te osoby, które wspominają pierwszy skład Jona Changa, Discordance Axis. Weteran sceny grindcore'owej wrócił, by domknąć swój muzyczny katalog, ale pozostało pytanie, czy jego projekt jest jeszcze w stanie zabłysnąć twórczym chaosem i zapewnić ekstremalne doświadczenia? Od pierwszych dźwięków wszystko wskazuje na to, że mamy do czynienia ze stylistyczną kontynuacją wydanej niemal dekadę temu płyty "Longhena". Brzmienie jest bliźniaczo podobne, można też napotkać na podobne strategie konstruowania utworów, co szczególnie słychać w "Pitch Black Resolve" i "Nickel Grass Mosaic". Wciąż jest to muzyka, która naładowane treścią przebiegi podaje w skrótowej, niezwykle intensywnej formie. Bogactwo środków wyrazu pozycjonuje Gridlink z dala od prymitywnej i surowej formuły, którą Chang przyjmował na przełomie wieków z Discordance Axis. Ortodoksyjni fani, którzy poszukują najczystszego (najbrudniejszego) wcielenia muzyki gitarowej, mogą już ogłaszać zdradę ideałów. Pierwsza połowa płyty obfituje w kunsztownie skomponowane, melodyjne i pełne ornamentów, ale wciąż wściekłe i szybkie strzały posyłane w stronę słuchacza. Wielość motywów, za którymi nie sposób nadążyć przynosi szczególny rodzaj przyjemności. Efektem jest zadyszka, migrena wywołana ogromną ilością zabiegów podanych na raz. Kolejne utwory stanowią techniczne eksplozje, pojawia się wrażenie obcowania z rozpędzoną do granic możliwości, przegrzewająca się maszyną. Wyraźny tego przykład stanowi zakończenie tytułowego utworu, gdzie kanciasty motyw gitarowy zapętla się, a perkusja wielokrotnie powtarza głuche uderzenia. Na szczególną uwagę zasługuje też ostatni fragment (mojego ulubionego) utworu - "Ocean Vertigo". Zespół postawił w nim na postawienie kropki w postaci atmosferycznych, eskalujących akordów. Brzmi to jak udane spotkanie Wormrot z Liturgy. Słuchając "Coronet Juniper", nie można oprzeć się wrażeniu, że Gridlink proponuje granie silnie osadzone w ciele - testujące jego możliwości, eksploatujące zakres jego działania. W wywiadzie dla portalu Metallerium Chang opowiadał o tym, jak gitarzysta i kompozytor Takafumi Matsubara doznał urazu ręki, co było bezpośrednią przyczyną przedłużających się prac nad płytą. Nowy album stanowi więc efekt udanej rekonwalescencji, a kolejne utwory powstawały w czasie powrotu do sprawności. Przypomina to, że mathcore zawdzięcza swój kształt nie tylko skomplikowanym podziałom rytmicznym i złożonej koncepcji. To muzyka bezpośrednio zależna od ciała, należy je widzieć jako aktywnie kreujące kształt artystyczny. Gridlink wciąż fantazjuje na temat formuły ekstremalnego grania. Melodyjna, techniczna materia bynajmniej nie zachęca do kontemplowania użytych środków. Muzycy stosują tę metodę, aby osiągnąć ekstatyczny szał, zawrót głowy. Szkoda jedynie, że nie udało się osiągnąć takiej różnorodności stylistycznej jak na poprzedzającej płycie, "Longhena" była pod tym względem wyjątkowym doświadczeniem. Na zakończenie albumu dodane są jeszcze wersje instrumentalne podpisane jako "karaoke versions" - gest może wydawać się zabawny, ale Jon Chang wciąż powtarza, że robią tak, bo japońskie zespoły heavy metalowe tak robiły, dla niego to standard. To urokliwe, że pożegnalny album został domknięty takim zabiegiem. Pascal Buła Gridlink zakończyli działalność niedługo po wydaniu „Longhena”, ale nie miałem im tego za złe. Wszak zrobili tyle dobrego dla światowej kultury, że stali się boscy i nietykalni, więc wybaczyłbym im nawet udział w „Tańcu z gwiazdami”. Nie liczyłem też na ich powrót, bo jak mało kto – nie musieli niczego udowadniać. Wszak zrobili tyle dobrego dla światowej kultury i tak dalej… A tu niespodzianka, najwyraźniej Takafumi Matsubara nie do końca realizował się w innych projektach, bo w końcu poczuł potrzebę ponownego zebrania zespołu do kupy. Nie śmiałbym prosić o więcej. W stosunku do Coronet Juniper nie miałem żadnych konkretnych oczekiwań, bo i po co – oczywistą oczywistością było, że czwarta płyta Gridlink zostawi po sobie jedynie zgliszcza, że pozamiata ewentualną konkurencję, że w momencie premiery trafi do kanonu gatunku i będzie wspominana przez lata… Tak po cichu liczyłem tylko na to, że album będzie „długi”, może nawet i dwudziestominutowy… No i proszę – wszystko się sprawdziło! To doskonały materiał w totalnie rozpoznawalnym i w sumie niepodrabialnym stylu, którego zgłębienie zajmuje sporo czasu, ale i dostarcza mnóstwo radości. Każdy z jedenastu utworów zawiera od groma fenomenalnych i często zaskakujących pomysłów, na które wpaść mógł tylko Takafumi Matsubara z kolegami. Każdy też jest osobnym, wyrazistym tworem, który wnosi coś istotnego do całości. Wszystkie natomiast są imponująco spójne, choć niekoniecznie łączą się w oczywisty/przewidywalny sposób. Muzycy Gridlink utrzymali zatrważająco wysoki poziom „Longhena”, co oznacza, że przez większość czasu płyta jest niemal absurdalnie szybka, niesamowicie intensywna, szalenie zróżnicowana, technicznie pokombinowana i nie trzyma się żadnych sztywnych ram. Coronet Juniper jest prawdziwie bezkompromisowa i wręcz kipi od rozsadzających ją od środka emocji, a jednocześnie przewijają się w niej dźwięki po prostu piękne, które z pozoru do niczego tu nie pasują. Poza tym album nie traci niczego z selektywności nawet w najbardziej zakręconych fragmentach. Liderzy oryginalnego grindu powrócili na tron (na którym była tabliczka „zarezerwowane”) w wielkim stylu, więc każdy, kto mieni się miłośnikiem DOBREJ MUZYKI, powinien się jak najszybciej zapoznać z zawartością Coronet Juniper. Ten krążek koniecznie trzeba mieć w kolekcji i słuchać go do upadłego, bo kto wie, czy Gridlink zaraz się znowu nie rozpadną. I tym razem nie miałbym im tego za złe. Wszak zrobili tyle dobrego dla światowej kultury i tak dalej... demo Let’s talk grindcore. Out of all the subgenres of extreme music, grindcore is quite possibly my least favorite. I find it what most people think death metal to be: noise without purpose. When I was going down the rabbit hole of my music taste getting heavier and heavier, I hit a bit of a roadblock when listening to Napalm Death. I thought…well, this is garbage. Turns out, there are exactly three good grindcore bands in existence, and they all share a member. Jon Chang–of Discordance Axis, No One Knows What the Dead Think, and Gridlink–is one of the few people of the scene who has my undying respect. Not just because of his taste in anime (and excellent vocals), but because all of the projects he’s attached to drip quality like no other grind albums. Gridlink is a strange band to say the least. Their album prior, Longhena, long (hena) remains my favorite grindcore album of all time because of how out there it is. It’s melodic in the strangest way possible, littered with post-rock melodies, and even has a violin at some points. It’s about as close to prog as grindcore has ever been, and I was heartbroken to find out Gridlink had been disbanded for years after I’d found them. Furthermore, guitarist Takefumi Matsubara suffered a brain infection resulting in total paralysis of his left hand, ending his musical career on a high note that left me wanting more... …until he recovered. My eyes practically bugged out of my head when I saw Willowtip’s notification on my phone saying a new album from Gridlink was coming. Lead single ‘Silk Ash Cascade’ told me all I needed to know. The melodic leads of the intro, Bryan Farjardo’s absolutely insane drumming, and an actually clear mix that gave Mauro Cordoba’s bass plenty of time to shine. Gridink were fucking back, with a mecha on their album cover no less. I just know these guys have been playing Armored Core 6. Turns out, those nearly ten years in hibernation was just so the rest of the scene could catch up. Gridlink have catapulted themselves so far ahead of everyone else, once again. This is a grind album with purpose, infectious melodies cover all nineteen blistering minutes of this album’s runtime, some that got stuck in my head for days afterward. Despite all the melody, and dare I say, epic and sweeping feel to this album, they don’t sacrifice any of the aggression or abrasion for beauty. What I love about this album can be summed up in the track ‘Ocean Vertigo’. At a grand two minutes and forty-five seconds, it’s practically the closest we’ll ever get to a grindcore epic. If you listen to the karaoke version (which the band have kindly included with every copy), you’ll find that Matsubara’s guitarwork is incredibly melodic for grindcore, and him slowing it down (for gindcore, anyway) adds to the song’s dramatic, violin-laden crescendo. Matsubara is honestly the star of the show on this album because he knows when to take a break from the constant tremolo assaults. In the rhythmic department, Farjardo’s unrelenting blasts and seemingly infinite fills keep the energy high, even when Matsubara chills out for a whole eighth of a minute. The whole nineteen-minute Beam Saber-to-the-face leaves this album sitting at just the right runtime for a grind album, and it leaves me wanting more. The only flaw I can possibly find in this otherwise masterful album is the treble-heavy guitar tone. I would’ve liked something more bass heavy, like No One Knows What the Dead Think. However, even if you don’t like grind, I’d recommend checking this one out. I may even regret the rating I’m about to give in favor of .5 higher. I know my comrade Andy is gonna have the complete opposite opinion, so you can read his hate-filled rant against fun and good albums below. Or you could just listen to Coronet Juniper. I’d say go with the latter. Zach ..::TRACK-LIST::.. 1. Silk Ash Cascade 02:24 2. Anhalter Bahnhof 01:10 3. Pitch Black Resolve 01:56 4. Nickel Grass Mosaic 01:39 5. Ocean Vertigo 02:57 6. Octave Serpent 01:03 7. Coronet Juniper 01:25 8. Zygomatic 01:10 9. Refrain 01:02 10. The Forgers Secade 01:47 11. Revenant Orchard 02:44 ..::OBSADA::.. Takafumi Matsubara - Guitar Jon Chang - Vocals Bryan Fajardo - Drums Mauro Cordoba - Bass https://www.youtube.com/watch?v=amfyozr5WsI SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-25 16:12:30
Rozmiar: 158.52 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...( Info )...
Artist...............: Everything But The Girl Album................: Acoustic (Deluxe) Genre................: Pop Year.................: 1992 Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC) ...( TrackList )... 1. Everything But The Girl - Love Is Strange (2013 Remaster) 2. Everything But The Girl - Tougher Than the Rest (2013 Remaster) 3. Everything But The Girl - Time After Time (2013 Remaster) 4. Everything But The Girl - Alison (2013 Remaster) 5. Everything But The Girl - Downtown Train 6. Everything But The Girl - Driving (Acoustic) 7. Everything But The Girl - One Place (Acoustic) 8. Everything But The Girl - Apron Strings (Live) 9. Everything But The Girl - Me and Bobby D (Acoustic) 10. Everything But The Girl - Come on Home (Acoustic) 11. Everything But The Girl - Fascination (Live) 12. Everything But The Girl - Kotton Krown (Live) 13. Everything But The Girl - Talk to Me Like the Sea (Live) 14. Everything But The Girl - Will You Still Love Me Tomorrow? (Live) 15. Everything But The Girl - Let It Be Me (Live) 16. Everything But The Girl - Back to the Old House (Live) 17. Everything But The Girl - Thirteen (Unreleased Studio Demo)
Seedów: 846
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-25 14:28:07
Rozmiar: 335.31 MB
Peerów: 75
Dodał: Uploader
Opis
...( Info )...
Artist: vantablack Title: Immersive Epic Series - Vol.3 (Album) Type/Genre: Epic, Cinematic, Soundtrack, Film-score, Orchestral, Dramatic Release date: 24.06.2024 Source: Zmiksowane ze stemów / Mixed from stems Bit-depth / Sampling rate (3D Binaural): 24-bit/48kHz Bit-depth / Sampling rate (E-AC3 JOC Atmos): 16-bit/48kHz Channels (3D Binaural for Headphones): 2.0 Stereo (tylko słuchawki) Channels (E-AC3 JOC Atmos): Core - 7.1 (up to Atmos 9.1.6 - 16ch) (kino domowe) Format (3D Binaural): .WAV Format (E-AC3 JOC Atmos): .mp4 Size total: 1,50 GB Tracks total: 12 Duration total: [42:44] Pełnoprawny album od vantablack zmiksowany w Dolby Atmos. Wkrótce dostępny na wszystkich serwisach streamingowych! https://vantablackofficial.bandcamp.com/ Zapraszam również chętnych do wsparcia twórcy i kupna Albumu oraz innych utworów na IAA, gdzie można pozyskać m.in ich wersje z bezstratnym dźwiękiem TrueHD 7.1 Atmos oraz FLAC 5.1! https://immersiveaudioalbum.com/shop/?search=vantablack#S_Albums ...( Dane Techniczne )... (Example - TRACK 01 - Deva Angels): DDP7.1_Atmos: Audio ID : 1 Format : E-AC-3 JOC Format/Info : Enhanced AC-3 with Joint Object Coding Commercial name : Dolby Digital Plus with Dolby Atmos Format profile : Blu-ray Disc Codec ID : ec-3 Duration : 3 min 51 s Bit rate mode : Constant Bit rate : 1 664 kb/s Channel(s) : 8 channels Channel layout : L R C LFE Ls Rs Tfl Tfr Sampling rate : 48.0 kHz Frame rate : 31.250 FPS (1536 SPF) Compression mode : Lossy Stream size : 45.8 MiB (100%) Service kind : Complete Main Default : Yes Alternate group : 1 Complexity index : Not present / 16 Number of dynamic objects : 15 Bed channel count : 1 channel Bed channel configuration : LFE 3D_Binaural_Headphones (Lossless): Audio Format : PCM Format settings : Little / Signed Codec ID : 1 Duration : 3 min 51 s Bit rate mode : Constant Bit rate : 2 304 kb/s Channel(s) : 2 channels Sampling rate : 48.0 kHz Bit depth : 24 bits Stream size : 63.4 MiB (100%) Alternative Dolby Digital 5.1: Audio ID : 1 Format : AC-3 Format/Info : Audio Coding 3 Commercial name : Dolby Digital Codec ID : ac-3 Duration : 3 min 51 s Bit rate mode : Constant Bit rate : 640 kb/s Channel(s) : 6 channels Channel layout : L R C LFE Ls Rs Sampling rate : 48.0 kHz Frame rate : 31.250 FPS (1536 SPF) Compression mode : Lossy Stream size : 17.6 MiB (100%) Service kind : Complete Main Default : Yes Alternate group : 2 Encoded date : UTC 2024-06-07 12:04:17 Tagged date : UTC 2024-06-07 12:04:17 ...( TrackList )... 01. Deva Angels [03:51] 02. Demon Embrace is Our Faith [02:38] 03. Invincible Aurelian [04:43] 04. Evil Appears Divinity [04:08] 05. Future Solstice [03:37] 06. Ride of the Century [03:43] 07. Universe Structure [04:18] 08. Enchantress From Black Abyss [03:26] 09. Fury Unleashed [01:59] 10. Star Named By God [03:54] 11. Cerberus Rising [03:46] 12. Archangel Breathed Life In Them [02:41]
Seedów: 69
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-25 14:27:04
Rozmiar: 1.51 GB
Peerów: 4
Dodał: Uploader
Opis
...( Info )...
Artist: Barry Blue Album: Greatest Hits Label: Repertoire Records – REP-4817-WG Country: UK Released: 1999 Genre: Glam, Rock, Pop Audio codec: FLAC | lossless ...( TrackList )... 1. Dancin' On A Saturday Night 3:12 2. Do You Wanna Dance 3:53 3. School Love 3:17 4. Miss Hit And Run 3:12 5. Hot Shot 2:55 6. If I Show You I Can Dance 3:38 7. Devil's Gun 3:10 8. Tough Kids 3:04 9. Don't Wanna Be Blue 3:07 10.Kalamazoo 3:32 11.Pay At The Gate 3:52 12.One Way Ticket (To The Blues) 4:30 13.Mona 2:57 14.Hobo Man 3:09 15.New Day 2:45 16.Don't Put Your Money On My Horse 2:42 17.Back To The Wall 3:30 18.Rosetta Stone 3:50 19.Ooh I Do 4:04 20.Hi-Cool Woman 2:53
Seedów: 32
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-25 14:26:59
Rozmiar: 520.03 MB
Peerów: 13
Dodał: Uploader
1 - 30 | 31 - 60 | 61 - 90 | ... | 1171 - 1200 | 1201 - 1230 | 1231 - 1260 | 1261 - 1290 | 1291 - 1320 | ... | 26251 - 26280 | 26281 - 26310 | 26311 - 26323 |