...( Info )...
Title: Crowned In Fire
Artist: Align
Year: 2025
Genre: Thrash Metal
Country: Sweden

Duration: 00:30:48
Format/Codec: MP3
Audio Bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Crowned in Fire
2. Judged by Whispers
3. The Undying
4. You Lit the Fuse
5. Greed
6. Grim Reveries
7. Stella Luctus

...( Info )...
Title: Novohispano
Artist: Abdiel HL
Year: 2025
Genre: Heavy, Power Metal
Country: Mexico

Duration: 00:43:45
Format/Codec: MP3
Audio Bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Malintzin
02. El Santo Oficio
03. Nahual
04. Tepeyac
05. La Llorona
06. Day of the Dead
07. Madre
08. Las Cortes de Cádiz

...( Info )...

Artist...............: Thin Lizzy
Album................: Still Dangerous (Live at the Tower Theatre Philadelphia 1977)
Genre................: Hard rock
Year.................: 2009
Codec................: Reference libFLAC 1.5

...( TrackList )...

001. Thin Lizzy - Soldier of Fortune (Live)
002. Thin Lizzy - Jailbreak (Live)
003. Thin Lizzy - Cowboy Song (Live)
004. Thin Lizzy - Boys Are Back in Town (Live)
005. Thin Lizzy - Dancing in the Moonlight (Live)
006. Thin Lizzy - Massacre (Live)
007. Thin Lizzy - Opium Trail (Live)
008. Thin Lizzy - Don't Believe a Word (Live)
009. Thin Lizzy - Baby Drives Me Crazy (Live)
010. Thin Lizzy - Me and the Boys (Live)
011. Thin Lizzy - Bad Reputation (Live)
012. Thin Lizzy - Emerald (Live)

...( Info )...

Artist...............: Air
Album................: The Virgin Suicides Redux
Genre................: Elettronica
Year.................: 2025
Codec................: Reference libFLAC 1.5

...( TrackList )...

001. Air Feat. Gordon Tracks - Playground Love (with Gordon Tracks)
002. Air - Clouds Up
003. Air - Bathroom Girl
004. Air - Cemetary Party
005. Air - Dark Messages
006. Air - The Word Hurricane
007. Air - Dirty Trip
008. Air - Highschool Lover
009. Air - Afternoon Sister
010. Air - Ghost Song
011. Air - Empty House
012. Air - Dead Bodies
013. Air - Suicide Underground
014. Air - Playground Love (Vibraphone Version)
015. Air - Suicide Underground (Francis Lai)
016. Air - Playground Love (Demo Strings)
017. Air - Bathroom Girl (Demo 2)
018. Air - Playground Love (Vocoder)
019. Air - Clouds Up (Demo)
020. Air - Suicide Underground (Demo)
021. Air - Nosferatu (Remix by the Flower Pistols)
022. Air - Dead Bodies (Demo)
023. Air - Virgin Suicides (Demo)
024. Air - High School Prom Playground Love (Rob Remix)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Tak sobie czasem myślę, że chyba najłatwiej tworzyć wariacje na tematy warmetalowe. Nieco więcej umiejętności wymaga kultywowanie oldskulowych tradycji deathmetalowych, czy to o szwedzkim, czy amerykańskim rodowodzie. Ale, powiedzcie sami, ile jest zespołów, które na najwyższym światowym poziomie potrafią tworzyć muzykę opartą o spuściznę mistrzów grania technicznego i progresywnego? Relatywnie niewiele.

Debiutem rodzimego Species mocno się swego czasu zachwycałem, mimo, iż nie jest to do końca moje granie. To był taki wyjątek od reguły. Za chwilę panowie wracają z albumem numer dwa, a wiadomo, że po płycie pokroju „To Find Deliverance” poprzeczka ustawiona została niebywale wysoko. Mówi się, że muzyka to nie zawody, a mimo to zawsze jednak gdzieś tam porównujemy, ustawiamy w hierarchii i tak dalej. „Changeling” jest płytą nieco inną, co w przypadku tego zespołu było dla mnie oczywiste zanim jeszcze ją po raz pierwszy włączyłem. Chłopaki są bowiem zbyt ambitni by dreptać w miejscu. Nie powiem, by „Changelings” mnie specjalnie zaskoczył. Spodziewałem się jeszcze większego nacisku na granie progresywne, i dokładnie w tym kierunku Species skręcili. Mniej zatem w nowych kompozycjach pierwiastka thrashowego, więcej nawiązań do wczesnego Cynic, Atheist czy późnego Death. Na płycie tej nie ma w zasadzie klasycznych struktur w temacie zwrotka / refren. Muzyka płynie sobie tylko chcianym nurtem, co chwilę skręcając w bok, lawirując między pomysłami, których jest tu wystarczająco dużo, by obdzielić nimi przynajmniej pięć innych albumów. Przy pierwszym podejściu do „Changelings” można się mocno zdziwić i niejednokrotnie stracić wątek. Nie jest to jednak, jak wielu z was zapewne w tym momencie podejrzewa, muzyczny onanizm. Po kilku rundkach wszystkie te łamańce zaczynają się krystalizować w głowie, i układać w niezwykle zróżnicowaną i mocno malowniczą całość. Niezaprzeczalnie dzieje się tak dzięki wyjątkowym umiejętnościom technicznym muzyków, którzy w bardzo dojrzały sposób łączą ze sobą elementy technicznego death, technicznego thrashu, czy nawet jazzu, jednocześnie zachowując, może nieco schowaną w tle, ale jednak, drapieżność. Co ciekawe, słuchając tych piosenek można odnieść wrażenie, że każda z nich jest inna, każda ma swój własny charakter. A mimo to wszystkie zazębiają się i wzajemnie uzupełniają. Mocno chłopaki tu pokombinowali, oj mocno, także pod względem strukturalnym, nie stroniąc choćby od świetnego instrumentala „Voyager”, po dziesięciominutowego kolosa „Biological Masterpiece” na zakończenie. Wydaje mi się, że nagrali go celowo, trochę by pokazać, że potrafią. I faktycznie, potrafią! Jeden eksperyment im się co prawda nie udał, bo w „Waves of Time” pojawiają się czyste, śpiewane wokale, które działają na mnie niczym płachta na byka, i najchętniej bym je wyjebał w pizdu, ale w ogólnym rozrachunku jakoś można tego babola przełknąć.

Materiał ten, podobnie jak w przypadku debiutu, brzmi fantastycznie, a nisko plumkający, jednocześnie wyraźnie słyszalny bas, robi mega robotę. Czuć w tej muzyce nieczęsto spotykany klimat, czuć szczerość, i nawet jeśli chwilami słyszymy tu bardzo wyraźne nawiązania do wspomnianego „Focus” czy „Sounds of Perseverance”, to jest to raczej rozwinięcie myśli autorów owych klasyków niż bezczelne naśladownictwo. Po raz kolejny jestem pod wielkim wrażeniem. Powiem więcej. Uważam, że obecnie na krajowej scenie w rzeczonym gatunku panowie nie mają sobie równych, a i w skali światowej prezentują poziom najwyższej półki. Ode mnie oklaski na stojąco!

jesusatan



The first album from unconventional Polish power trio Species, ‘To Find Deliverance’, leveled us with its rare blend of technical thrash prowess and unorthodox but highly inspired songwriting, enough to make our best of 2022 album list. Out of that list a collaboration was born and now Species make their 20 Buck Spin debut with second album ‘Changelings’.

A step up in every regard, ‘Changelings’ is astonishing in its accomplished precision and how much it manages to achieve within the scope of individual tracks and as a cohesive whole. The album features an overload of angular guitar warfare, traditional Euro-thrash aggression with a modern resonance, rhythmic percussive seizures, and intricate basslines that make their intention deeply felt, not just following the guitar but dialoguing with it in a way that offers a second melodic brain to the album. In combination these elements thread seamlessly to give ‘Changelings’ its colorful and uncanny vision, as if John Carpenter had co-produced ‘Rust In Peace’ behind the iron curtain. It’s bristling with sci-fi paranoia, alien terror and a hint of Cold War menace. The early convergence of Thrash Metal with Death Metal is also unmistakably present in the shape-shifting sound of Species.

While there’s more than enough primitive and traditional Thrash bands to go around, Species embraces the genre’s lesser-travelled road of forward-thinking virtuosity and inventive experimentation, showing there’s still plenty of fertile ground to seed new musical territory. Nowhere is it more apparent than on 10-minute album closer ‘Biological Masterpiece’, where Species displays all its weapons; hyperspeed assaults, dystopian lulls and instrumental mastery, in a climatic saga beyond space and time. “Changelings” is that rare album nowadays that still has the ability to surprise in the most triumphant and euphoric way possible.




I’ve considered myself a Thrash Disliker for quite a while. Perhaps it was seeing so many local openers in SoCal that seemed to go by the mantra of “Hey, remember that riff from the ’80s? No, the shitty one”, the implosion of a certain Arizona band (and rightfully so) that I once loved, or maybe just the genre itself actually getting stale on the whole. A couple albums this year are forcing me to completely rethink my writing off of thrash, the latest of which comes from the Polish three-piece Species. These Warsaw sci-fi fanatics have crafted a sophomore album that is not just technically proficient, well-written, and keeps the listener on their toes at all times, but is fun as hell from start to finish. This is Changelings.

Even though I’m one to rarely gloss over an upcoming 20 Buck Spin release, Changelings felt special right from the get-go with first single “The Essence.” The syncopated riffs that transform bit by bit — shifting rhythms throughout, even if it’s a single extra beat or note thrown in — the prominent bass that doesn’t just mirror the guitars but often complements them with bright fills and melodic lines, the understated drum performance that anchors the entirety of the sound with a similarly wide ranging display of moods; manic thrash skank beats, classic metal rhythms, softer jazz fusion-inspired moments, and more. This three-and-a-half minute tease proved to be a perfect window into the rest of what Species has to offer on this album.

One of my favorite aspects of Changelings is the stripped-down nature of the entire production package; it certainly doesn’t feel like lo-fi or akin to a demo, but doesn’t fall into the overproduced wall of sound trap that a lot of “modern” metal seems to be falling into. This shines through especially in how the instruments themselves are tracked. Almost without exception, whenever the guitar is soloing there’s no rhythm guitar; not only does this allow the fantastic performance of vocalist/bassist Piotr Drobina to shine through, it gives the sound a much more authentic feel, like it’s just three guys jamming together in a rehearsal space. And speaking of guitar solos, Michał Kępka has no shortage of them… and they all kick ass. From the neoclassical flourishes in the arpeggiated guitar sweeps that often characterize both solo and riff (“Inspirit Creation”) to the clear ear for melodicism (likely another factor in why this album clicks for me so well), Changelings takes me back to the high school days when I was addicted to the guitar wizardry of Rust in Peace and Hatebreeder.

As good as Species are at tech thrash this is very much a progressive metal album as well, with most songs featuring a softer, jazz fusion-inspired section that sees the band exploring even broader horizons. There’s clear echoes of Rush in the instrumental “Voyager” in both the “Xanadu”-esque guitar effects or the “Strangiato” hi-hat roll that kicks off the heavier section of the track. And like that legendary Canadian power trio, this power trio — as incredibly proficient as they are at their respective instruments — never feel like they’re showing off too much, or feeling too self-serious about both their music and lyrical themes. “Born of Stitch and Flesh” opens with a scream of “it’s alive!!!” after all; Species aren’t afraid to have fun in addition to all the complex music. In classic prog fashion the album closes with its longest track, the 10-minute barnburner “Biological Masterpiece” whose tremendous finale reaches for the cosmos in a manner not unlike just Absolute Elsewhere, but the opus of the fallen sci-fi thrash legends I mentioned in the introduction; few songs this year have gotten me as pumped as this one does. My only critique of this song is that it contains the best riff on the entire album, but it’s only played a few times! That just makes the anticipation even more special upon every relisten.

Whether you’re a seasoned thrash veteran or a lapsed fan like myself, I find it hard to believe that you’ll find much to dislike about Changelings. Impressive tech thrash and softer prog elements co-exist in great harmony, all wrapped up in a sci-fi package that doesn’t forget to have fun at the end of the day. Thank you to Species for reminding me that great thrash metal is still possible in 2025.

Colin



..::TRACK-LIST::..

1. Inspirit Creation 06:14
2. The Essence 03:26
3. Waves of Time 05:50
4. Voyager 03:18
5. Born of Stitch and Flesh 04:49
6.Terror Unknown 06:19
7. Biological Masterpiece 10:17



..::OBSADA::..

Piotr Drobina - bass & vocals
Przemysław Hampelski - drums, percussion
Michał Kępka - guitars

Guest synthesizers on 'Voyager' by Krzysztof Buffi



https://www.youtube.com/watch?v=djS0vmtLcRM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Tak sobie czasem myślę, że chyba najłatwiej tworzyć wariacje na tematy warmetalowe. Nieco więcej umiejętności wymaga kultywowanie oldskulowych tradycji deathmetalowych, czy to o szwedzkim, czy amerykańskim rodowodzie. Ale, powiedzcie sami, ile jest zespołów, które na najwyższym światowym poziomie potrafią tworzyć muzykę opartą o spuściznę mistrzów grania technicznego i progresywnego? Relatywnie niewiele.

Debiutem rodzimego Species mocno się swego czasu zachwycałem, mimo, iż nie jest to do końca moje granie. To był taki wyjątek od reguły. Za chwilę panowie wracają z albumem numer dwa, a wiadomo, że po płycie pokroju „To Find Deliverance” poprzeczka ustawiona została niebywale wysoko. Mówi się, że muzyka to nie zawody, a mimo to zawsze jednak gdzieś tam porównujemy, ustawiamy w hierarchii i tak dalej. „Changeling” jest płytą nieco inną, co w przypadku tego zespołu było dla mnie oczywiste zanim jeszcze ją po raz pierwszy włączyłem. Chłopaki są bowiem zbyt ambitni by dreptać w miejscu. Nie powiem, by „Changelings” mnie specjalnie zaskoczył. Spodziewałem się jeszcze większego nacisku na granie progresywne, i dokładnie w tym kierunku Species skręcili. Mniej zatem w nowych kompozycjach pierwiastka thrashowego, więcej nawiązań do wczesnego Cynic, Atheist czy późnego Death. Na płycie tej nie ma w zasadzie klasycznych struktur w temacie zwrotka / refren. Muzyka płynie sobie tylko chcianym nurtem, co chwilę skręcając w bok, lawirując między pomysłami, których jest tu wystarczająco dużo, by obdzielić nimi przynajmniej pięć innych albumów. Przy pierwszym podejściu do „Changelings” można się mocno zdziwić i niejednokrotnie stracić wątek. Nie jest to jednak, jak wielu z was zapewne w tym momencie podejrzewa, muzyczny onanizm. Po kilku rundkach wszystkie te łamańce zaczynają się krystalizować w głowie, i układać w niezwykle zróżnicowaną i mocno malowniczą całość. Niezaprzeczalnie dzieje się tak dzięki wyjątkowym umiejętnościom technicznym muzyków, którzy w bardzo dojrzały sposób łączą ze sobą elementy technicznego death, technicznego thrashu, czy nawet jazzu, jednocześnie zachowując, może nieco schowaną w tle, ale jednak, drapieżność. Co ciekawe, słuchając tych piosenek można odnieść wrażenie, że każda z nich jest inna, każda ma swój własny charakter. A mimo to wszystkie zazębiają się i wzajemnie uzupełniają. Mocno chłopaki tu pokombinowali, oj mocno, także pod względem strukturalnym, nie stroniąc choćby od świetnego instrumentala „Voyager”, po dziesięciominutowego kolosa „Biological Masterpiece” na zakończenie. Wydaje mi się, że nagrali go celowo, trochę by pokazać, że potrafią. I faktycznie, potrafią! Jeden eksperyment im się co prawda nie udał, bo w „Waves of Time” pojawiają się czyste, śpiewane wokale, które działają na mnie niczym płachta na byka, i najchętniej bym je wyjebał w pizdu, ale w ogólnym rozrachunku jakoś można tego babola przełknąć.

Materiał ten, podobnie jak w przypadku debiutu, brzmi fantastycznie, a nisko plumkający, jednocześnie wyraźnie słyszalny bas, robi mega robotę. Czuć w tej muzyce nieczęsto spotykany klimat, czuć szczerość, i nawet jeśli chwilami słyszymy tu bardzo wyraźne nawiązania do wspomnianego „Focus” czy „Sounds of Perseverance”, to jest to raczej rozwinięcie myśli autorów owych klasyków niż bezczelne naśladownictwo. Po raz kolejny jestem pod wielkim wrażeniem. Powiem więcej. Uważam, że obecnie na krajowej scenie w rzeczonym gatunku panowie nie mają sobie równych, a i w skali światowej prezentują poziom najwyższej półki. Ode mnie oklaski na stojąco!

jesusatan



The first album from unconventional Polish power trio Species, ‘To Find Deliverance’, leveled us with its rare blend of technical thrash prowess and unorthodox but highly inspired songwriting, enough to make our best of 2022 album list. Out of that list a collaboration was born and now Species make their 20 Buck Spin debut with second album ‘Changelings’.

A step up in every regard, ‘Changelings’ is astonishing in its accomplished precision and how much it manages to achieve within the scope of individual tracks and as a cohesive whole. The album features an overload of angular guitar warfare, traditional Euro-thrash aggression with a modern resonance, rhythmic percussive seizures, and intricate basslines that make their intention deeply felt, not just following the guitar but dialoguing with it in a way that offers a second melodic brain to the album. In combination these elements thread seamlessly to give ‘Changelings’ its colorful and uncanny vision, as if John Carpenter had co-produced ‘Rust In Peace’ behind the iron curtain. It’s bristling with sci-fi paranoia, alien terror and a hint of Cold War menace. The early convergence of Thrash Metal with Death Metal is also unmistakably present in the shape-shifting sound of Species.

While there’s more than enough primitive and traditional Thrash bands to go around, Species embraces the genre’s lesser-travelled road of forward-thinking virtuosity and inventive experimentation, showing there’s still plenty of fertile ground to seed new musical territory. Nowhere is it more apparent than on 10-minute album closer ‘Biological Masterpiece’, where Species displays all its weapons; hyperspeed assaults, dystopian lulls and instrumental mastery, in a climatic saga beyond space and time. “Changelings” is that rare album nowadays that still has the ability to surprise in the most triumphant and euphoric way possible.




I’ve considered myself a Thrash Disliker for quite a while. Perhaps it was seeing so many local openers in SoCal that seemed to go by the mantra of “Hey, remember that riff from the ’80s? No, the shitty one”, the implosion of a certain Arizona band (and rightfully so) that I once loved, or maybe just the genre itself actually getting stale on the whole. A couple albums this year are forcing me to completely rethink my writing off of thrash, the latest of which comes from the Polish three-piece Species. These Warsaw sci-fi fanatics have crafted a sophomore album that is not just technically proficient, well-written, and keeps the listener on their toes at all times, but is fun as hell from start to finish. This is Changelings.

Even though I’m one to rarely gloss over an upcoming 20 Buck Spin release, Changelings felt special right from the get-go with first single “The Essence.” The syncopated riffs that transform bit by bit — shifting rhythms throughout, even if it’s a single extra beat or note thrown in — the prominent bass that doesn’t just mirror the guitars but often complements them with bright fills and melodic lines, the understated drum performance that anchors the entirety of the sound with a similarly wide ranging display of moods; manic thrash skank beats, classic metal rhythms, softer jazz fusion-inspired moments, and more. This three-and-a-half minute tease proved to be a perfect window into the rest of what Species has to offer on this album.

One of my favorite aspects of Changelings is the stripped-down nature of the entire production package; it certainly doesn’t feel like lo-fi or akin to a demo, but doesn’t fall into the overproduced wall of sound trap that a lot of “modern” metal seems to be falling into. This shines through especially in how the instruments themselves are tracked. Almost without exception, whenever the guitar is soloing there’s no rhythm guitar; not only does this allow the fantastic performance of vocalist/bassist Piotr Drobina to shine through, it gives the sound a much more authentic feel, like it’s just three guys jamming together in a rehearsal space. And speaking of guitar solos, Michał Kępka has no shortage of them… and they all kick ass. From the neoclassical flourishes in the arpeggiated guitar sweeps that often characterize both solo and riff (“Inspirit Creation”) to the clear ear for melodicism (likely another factor in why this album clicks for me so well), Changelings takes me back to the high school days when I was addicted to the guitar wizardry of Rust in Peace and Hatebreeder.

As good as Species are at tech thrash this is very much a progressive metal album as well, with most songs featuring a softer, jazz fusion-inspired section that sees the band exploring even broader horizons. There’s clear echoes of Rush in the instrumental “Voyager” in both the “Xanadu”-esque guitar effects or the “Strangiato” hi-hat roll that kicks off the heavier section of the track. And like that legendary Canadian power trio, this power trio — as incredibly proficient as they are at their respective instruments — never feel like they’re showing off too much, or feeling too self-serious about both their music and lyrical themes. “Born of Stitch and Flesh” opens with a scream of “it’s alive!!!” after all; Species aren’t afraid to have fun in addition to all the complex music. In classic prog fashion the album closes with its longest track, the 10-minute barnburner “Biological Masterpiece” whose tremendous finale reaches for the cosmos in a manner not unlike just Absolute Elsewhere, but the opus of the fallen sci-fi thrash legends I mentioned in the introduction; few songs this year have gotten me as pumped as this one does. My only critique of this song is that it contains the best riff on the entire album, but it’s only played a few times! That just makes the anticipation even more special upon every relisten.

Whether you’re a seasoned thrash veteran or a lapsed fan like myself, I find it hard to believe that you’ll find much to dislike about Changelings. Impressive tech thrash and softer prog elements co-exist in great harmony, all wrapped up in a sci-fi package that doesn’t forget to have fun at the end of the day. Thank you to Species for reminding me that great thrash metal is still possible in 2025.

Colin



..::TRACK-LIST::..

1. Inspirit Creation 06:14
2. The Essence 03:26
3. Waves of Time 05:50
4. Voyager 03:18
5. Born of Stitch and Flesh 04:49
6.Terror Unknown 06:19
7. Biological Masterpiece 10:17



..::OBSADA::..

Piotr Drobina - bass & vocals
Przemysław Hampelski - drums, percussion
Michał Kępka - guitars

Guest synthesizers on 'Voyager' by Krzysztof Buffi



https://www.youtube.com/watch?v=djS0vmtLcRM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



Obrzydliwy, brutalny... idealny!!!


..::OPIS::..

Emanating as if from the foul-smelling, poisoned swamps, the music of debutants Viande will make you claw at your throat, enveloping you in suffocating darkness, and before you know it, it will have on your knees gasping for air, with a blood-stained bag on your head. Soon enough the clobbering begins in pitch black darkness and amidst the mind-numbing cacophony, with eerie sounds ringing about, one thing becomes clear - there are stranger, darker forces involved here. More than just another dark death metal band, Viande are conjuring up different sounds and atmospheric elements to create a truly terrifying form of death metal, one that doesn't wallow in misery for too long and is more content bashing skulls in. The full length remains an amorphous exercise in darkness, be it with the use of bestial-sounding primordial catharsis, harrowing doom-laden passages, or just their own kind of unsettling industrial ambience, they're on to something and it transcends mere Incantation-worship. L'abime dévore les âmes is an accomplished debut with soul-scarring qualities.

For fans of - Incantation, Cruciamentum, Portal, Dead Congregation, Vacivus, Teitanblood, Fossilization, Gateway




Many of us know, I guess, that moment of extreme disappointment when you unwrap a prime steak you’ve been looking forward to, only to be greeted by the putrid smell of gone-off meat. “It makes no sense, I only bought the fucking thing yesterday,” you mutter darkly to yourself. That steak should have been good for another couple of days at least. “How could this have happened? Why did it have to happen to me and why today?” I can’t answer any of those questions—quite frankly, I have my own problems—but that foul whiff of putrefaction reminds of the rancid filth that emanates from the debut record of French four-piece Viande. Is that whiff the reason these blackened, atmospheric death dealers all seem to delight in draping sacks over their heads?

It’s not for me to say. But their brand of heavily Incantation-influenced, doom-laden death metal practically oozes out the speakers, much as a sludgy sewage leak might. Nasty, distorted guitars, oozing oil-slick noise samples, pounding drums and guttural roars and growls straight from some hellish underworld make up Viande’s butcher’s kit. A pastiche of early Incantation and more recent Cruciamentum, L’abime dévore les âmes (The Abyss that Devours Souls) is no picnic. Insistent, urgent and brutal, Viande modulate the tempo across their debut but, whether it’s the frantic pace of opener “Les Dent du Gouffre” or the tortured tones of closer “Langues de Brume,” which gets dangerously close to drone, these Frenchmen are never less than intensely unsettling.

There’s more than a hint of sludge in the mix on L’abime dévore les âmes but also, in a somewhat unexpected addition to the mix, dollops of Portal’s Avow in the grimy riffage and eerie soundscapes of tracks like “La Tombe Avide” and “Le Souffle des Os.” Across the album, vocalist J is a man possessed, turning himself inside out as he screams completely unintelligible but no doubt portentous predictions of the world ending in a storm of blood and other bodily fluids. Probably. These grim tales are set to the apocalyptic samples and feedback-laden riffs of B, which oscillate between distended doom and static-laced technicality. It is drummer M, however, that is the glue holding together this unholy union. Sometimes metronomically ominous (“Lueurs de Cendres”), at others deftly progressive (“Traitre a la Vie”) but undoubtedly able to step up the intensity whenever needed (“Miroir Decharne” or “Le Souffle des Os”), M carries Viande along on a tide of blasts and pounding energy. This allows the other members extra leash to generate an atmosphere of bilious threat.

If there is an issue with L’abime dévore les âmes it’s that that atmosphere is all-consuming. Not in the way that people complain about atmoblack being driven by too many lengthy ambient passages—although these do surface briefly in a couple of places—but rather that the overall feel Viande generates somehow contrives to make the record a little one-note. This is curious because, in fact, the band plays delicately with tempos and modulates the black, death and doom edges of their sound with some skill. Yet, after many listens, I find myself unable to identify individual songs with any confidence or point to standout or really distinct moments on L’abime dévore les âmes, something heightened by the vocals in particular. These, as monstrous as they are, need a little more variation. Thus, while the album flows well, with everything seemingly in its rightful place, the sepulchral, primordial feel of Viande, which put me in mind of Arkhaaik, is a tiring sound after a while. This is amplified to a degree by the production, which is huge, rumbling, and cavernous but lacks subtlety.

Viande’s brand of death metal is drenched in exactly the sort of abyssal doomy atmosphere that an album entitled L’abime dévore les âmes ought to be. The more time I spent with the album, the more conflicted I became about how to score it, however. On the one hand, there is much to like about Viande’s brutal, deathly sound and the band are undoubtedly skilled. On the other, the songwriting holds them back slightly. That is not to say that Viande’s craft is poor, it is not and, doubtless mileage will vary. For me, however, L’abime dévore les âmes is a flawed but hugely promising debut that leaves Viande plenty of room to grow.

Carcharodon



..::TRACK-LIST::..

1. Les Dents Du Gouffre 06:36
2. Le Ventre Monde 03:35
3. La Tombe Avide 04:44
4. Miroir Decharne 04:33
5. Le Souffle Des Os 06:50
6. Traitre A La Vie 05:05
7. Lueurs De Cendres 06:44
8. Langues De Brume 04:12



..::OBSADA::..

J - vocals + visuals
B - guitars + noise
M - drums
G - live bass




https://www.youtube.com/watch?v=l6RMsXsHTLM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



Obrzydliwy, brutalny... idealny!!!



..::OPIS::..

Emanating as if from the foul-smelling, poisoned swamps, the music of debutants Viande will make you claw at your throat, enveloping you in suffocating darkness, and before you know it, it will have on your knees gasping for air, with a blood-stained bag on your head. Soon enough the clobbering begins in pitch black darkness and amidst the mind-numbing cacophony, with eerie sounds ringing about, one thing becomes clear - there are stranger, darker forces involved here. More than just another dark death metal band, Viande are conjuring up different sounds and atmospheric elements to create a truly terrifying form of death metal, one that doesn't wallow in misery for too long and is more content bashing skulls in. The full length remains an amorphous exercise in darkness, be it with the use of bestial-sounding primordial catharsis, harrowing doom-laden passages, or just their own kind of unsettling industrial ambience, they're on to something and it transcends mere Incantation-worship. L'abime dévore les âmes is an accomplished debut with soul-scarring qualities.

For fans of - Incantation, Cruciamentum, Portal, Dead Congregation, Vacivus, Teitanblood, Fossilization, Gateway




Many of us know, I guess, that moment of extreme disappointment when you unwrap a prime steak you’ve been looking forward to, only to be greeted by the putrid smell of gone-off meat. “It makes no sense, I only bought the fucking thing yesterday,” you mutter darkly to yourself. That steak should have been good for another couple of days at least. “How could this have happened? Why did it have to happen to me and why today?” I can’t answer any of those questions—quite frankly, I have my own problems—but that foul whiff of putrefaction reminds of the rancid filth that emanates from the debut record of French four-piece Viande. Is that whiff the reason these blackened, atmospheric death dealers all seem to delight in draping sacks over their heads?

It’s not for me to say. But their brand of heavily Incantation-influenced, doom-laden death metal practically oozes out the speakers, much as a sludgy sewage leak might. Nasty, distorted guitars, oozing oil-slick noise samples, pounding drums and guttural roars and growls straight from some hellish underworld make up Viande’s butcher’s kit. A pastiche of early Incantation and more recent Cruciamentum, L’abime dévore les âmes (The Abyss that Devours Souls) is no picnic. Insistent, urgent and brutal, Viande modulate the tempo across their debut but, whether it’s the frantic pace of opener “Les Dent du Gouffre” or the tortured tones of closer “Langues de Brume,” which gets dangerously close to drone, these Frenchmen are never less than intensely unsettling.

There’s more than a hint of sludge in the mix on L’abime dévore les âmes but also, in a somewhat unexpected addition to the mix, dollops of Portal’s Avow in the grimy riffage and eerie soundscapes of tracks like “La Tombe Avide” and “Le Souffle des Os.” Across the album, vocalist J is a man possessed, turning himself inside out as he screams completely unintelligible but no doubt portentous predictions of the world ending in a storm of blood and other bodily fluids. Probably. These grim tales are set to the apocalyptic samples and feedback-laden riffs of B, which oscillate between distended doom and static-laced technicality. It is drummer M, however, that is the glue holding together this unholy union. Sometimes metronomically ominous (“Lueurs de Cendres”), at others deftly progressive (“Traitre a la Vie”) but undoubtedly able to step up the intensity whenever needed (“Miroir Decharne” or “Le Souffle des Os”), M carries Viande along on a tide of blasts and pounding energy. This allows the other members extra leash to generate an atmosphere of bilious threat.

If there is an issue with L’abime dévore les âmes it’s that that atmosphere is all-consuming. Not in the way that people complain about atmoblack being driven by too many lengthy ambient passages—although these do surface briefly in a couple of places—but rather that the overall feel Viande generates somehow contrives to make the record a little one-note. This is curious because, in fact, the band plays delicately with tempos and modulates the black, death and doom edges of their sound with some skill. Yet, after many listens, I find myself unable to identify individual songs with any confidence or point to standout or really distinct moments on L’abime dévore les âmes, something heightened by the vocals in particular. These, as monstrous as they are, need a little more variation. Thus, while the album flows well, with everything seemingly in its rightful place, the sepulchral, primordial feel of Viande, which put me in mind of Arkhaaik, is a tiring sound after a while. This is amplified to a degree by the production, which is huge, rumbling, and cavernous but lacks subtlety.

Viande’s brand of death metal is drenched in exactly the sort of abyssal doomy atmosphere that an album entitled L’abime dévore les âmes ought to be. The more time I spent with the album, the more conflicted I became about how to score it, however. On the one hand, there is much to like about Viande’s brutal, deathly sound and the band are undoubtedly skilled. On the other, the songwriting holds them back slightly. That is not to say that Viande’s craft is poor, it is not and, doubtless mileage will vary. For me, however, L’abime dévore les âmes is a flawed but hugely promising debut that leaves Viande plenty of room to grow.

Carcharodon



..::TRACK-LIST::..

1. Les Dents Du Gouffre 06:36
2. Le Ventre Monde 03:35
3. La Tombe Avide 04:44
4. Miroir Decharne 04:33
5. Le Souffle Des Os 06:50
6. Traitre A La Vie 05:05
7. Lueurs De Cendres 06:44
8. Langues De Brume 04:12



..::OBSADA::..

J - vocals + visuals
B - guitars + noise
M - drums
G - live bass




https://www.youtube.com/watch?v=l6RMsXsHTLM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Ciągle wracałem do tego pełnego udręki wezwania do ludzkości, symbolu rozpaczy w ogromnej nicości.
Strzęp nadziei rozwiany, ponieważ ten album jako całość mówi o unicestwieniu ideałów ludzkości i cokołów, na których spoczywają - i co się dzieje, gdy widzimy, jak to wszystko się rozpada...?
Ja wracam do początku krążka...

Ten debiut może nie jest niczym, czego nie słyszeliśmy wcześniej w tym gatunku, ale wciąż jest to świetny, melodyjny black metalowy album, który z całego serca polecam wszystkim fanom metalu w całym Układzie Słonecznym.



Following a stunning debut EP in 'Radiant Gloom' which landed them a label deal, German black metal band Vorga return with an absolutely scintillating full length that expands upon the music on their debut and takes it to new heights. The sound is more powerful and streamlined than ever before, while remaining intense and sufficiently scathing but not so much so as to blur out the gleaming melodies that add a dimension to the band's atmospheric and otherworldly music. Similar to the sci-fi themed black metal label mates Imperialist, Vorga seem influenced by Dissection but do so much more and sonically are operating almost as an atmospheric black metal band. It's easy to get lost in the intense and engaging soundscapes Vorga create, making the listener mentally traverse endless galaxies and remain enraptured by it all, as they weave together compelling riff after riff, ensuring that no time is wasted during the extraterrestrial journey. This is one of the best and most emphatic expressions of this style, leaving no stone unturned in ensuring a fulfilling, edge-of-the-seat experience that's both refreshing and unforgettable.

For fans of - Dissection, Necrophobic, Imperialist, Mare Cognitum, Unanimated, Sacramentum, Dark Funeral, Immortal, Gorgoroth



- "a great melodic black metal record" - Angry Metal Guy (US) 4/5
www.angrymetalguy.com/vorga-striving-toward-oblivion-review/

- "This is undeniably blackened death metal’s finest debut in a decade" - Distorted Sound (UK) 10/10
distortedsoundmag.com/album-review-striving-toward-oblivion-vorga/

- "captivates from the first to the last second" - Metal Only (Germany) 10/10
www.metal-only.de/info-center/reviews/show/135428-vorga-striving-toward-oblivion.html

- "seduces me to go further and further and nothing loses energy" - Hellfire Magazin (Germany) 10/10
www.hellfire-magazin.de/vorga-striving-toward-oblivion/

- "epic, diverse and dynamic" - Metal Imperium (Portugal) 10/10
www.metalimperium.com/2022/02/vorga-striving-toward-oblivion-review.html

- "an early contender for the throne of black metal in 2022" - Man of Much Metal (UK) 93%
manofmuchmetal.com/2022/02/01/vorga-striving-toward-oblivion-album-review

- "black metal that has evolved beyond nostalgia and traditionalism while finding a home in the shadows of deep space" - Decibel Magazine (US)
www.decibelmagazine.com/2022/01/26/album-premiere-vorga-striving-toward-oblivion

- "the music as a whole rises to create an experience that’s somehow both glorious and stricken" - No Clean Singing (US)
www.nocleansinging.com/2021/11/24/an-ncs-premiere-vorga-death-manifesting/

"A totally immersive highly recommended experience" - The Coroner's Report (New Zealand) 9.5/10
www.thecoronersreportmag.com/post/resonance-unmother-v-haze-miasma-ereb-altor-genune-ordinul-negru-vorga

- "There is no slump over the entire length of the record" - Time For Metal (Germany) 9.1/10
time-for-metal.eu/vorga-striving-toward-oblivion/

- "absolutely staggering work of black metal" - Head-Banger Reviews (US)
headbangerreviews.wordpress.com/2021/12/04/vorga-striving-toward-oblivion

- "epic" - Acta Infernalis (France) 90/100
actainfernalis.com/2022/01/31/review-1025-vorga-striving-toward-oblivion-english/

- "a strikingly well written black metal album" - Metal Temple (Greece) 9/10
www.metal-temple.com/site/catalogues/entry/reviews/cd_3/v_2/vorga-striving.htm

- "top-class" - Stormbringer (Austria) 4.5/5
www.stormbringer-metal.de/reviews/17834/vorga-striving-toward-oblivion.html

- "Multifaceted, and terrifyingly intense" - Metal Roos (Australia) 4.5/5
metal-roos.com.au/vorga-striving-toward-oblivion-album-review

- "2022 is beginning with some excellent black metal" - Ave Noctum (UK) 8.5/10
avenoctum.com/2022/02/01/vorga-striving-toward-oblivion-transcending-obscurity/

- "A very high recommendation" - Grizzly Butts (US) 85/100
grizzlybutts.com/2022/01/28/vorga-striving-toward-oblivion-2022-review/

- "surprisingly fresh" - Metal.de (Germany) 8/10
www.metal.de/reviews/vorga-striving-toward-oblivion-433920/

- "one of the most resplendent jewels" - Dioses Del Metal (Spain)
diosesdelmetal.org/vorga-striving-toward-oblivion-2022

- "a thrilling and probably dangerous trip out into the universe" - The Metal Observer (Canada) 8/10
www.metal-observer.com/3.o/review/vorga-striving-toward-oblivion/

- "triumphant" - The Dark Melody (Spain) 8/10
thedarkmelody.com/vorga-striving-toward-oblivion-album-review/

- "a solid atmospheric and melodic black metal album with its own identity" - Metal Utopia (US) 8/10
www.metalutopia.com/vorga-striving-toward-oblivion-review/

- "another great sounding album from Vorga" - Occult Black Metal Zine (US) 8/10
occultblackmetalzine.blogspot.com/2021/11/vorgastriving-toward.html

- "expansive and awe-striking" - Flying Fiddlesticks (UK)
flyingfiddlesticks.com/2022/02/03/vorga-striving-toward-oblivion-transcending-obscurity-2022/

- "an extraordinary black metal album" - Mianydoire (Indonesia)
www.mianydoire.com/2022/02/review-vorga-striving-toward-oblivion.html

- "solid all the way through" - Metal Crypt (Canada) 3.75/5
www.metalcrypt.com/pages/review.php?revid=13369

- "a very strong debut full-length" - Rock Music Raider (UK)
www.rockmusicraider.com/vorga-striving-toward-oblivion-review/

- "a promising debut with depth and intricacy" - Heavy Music HQ (US)
heavymusichq.com/heavy-music-hq-album-reviews-week-of-february-4-2022/



..::TRACK-LIST::..

1. Starless Sky 05:19
2. Comet 05:08
3. Disgust 05:59
4. Stars My Destination 06:10
5. Last Transmission 05:48
6. Fool's Paradise 05:13
7. Taken 06:37
8. Death Manifesting 05:16



..::OBSADA::..

Atlas - Rhythm and Lead Guitars
Jervas - Drums
Спейса - Vocals and Bass Guitar




https://www.youtube.com/watch?v=ocYh2fXaaBM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Ciągle wracałem do tego pełnego udręki wezwania do ludzkości, symbolu rozpaczy w ogromnej nicości.
Strzęp nadziei rozwiany, ponieważ ten album jako całość mówi o unicestwieniu ideałów ludzkości i cokołów, na których spoczywają - i co się dzieje, gdy widzimy, jak to wszystko się rozpada...?
Ja wracam do początku krążka...

Ten debiut może nie jest niczym, czego nie słyszeliśmy wcześniej w tym gatunku, ale wciąż jest to świetny, melodyjny black metalowy album, który z całego serca polecam wszystkim fanom metalu w całym Układzie Słonecznym.



Following a stunning debut EP in 'Radiant Gloom' which landed them a label deal, German black metal band Vorga return with an absolutely scintillating full length that expands upon the music on their debut and takes it to new heights. The sound is more powerful and streamlined than ever before, while remaining intense and sufficiently scathing but not so much so as to blur out the gleaming melodies that add a dimension to the band's atmospheric and otherworldly music. Similar to the sci-fi themed black metal label mates Imperialist, Vorga seem influenced by Dissection but do so much more and sonically are operating almost as an atmospheric black metal band. It's easy to get lost in the intense and engaging soundscapes Vorga create, making the listener mentally traverse endless galaxies and remain enraptured by it all, as they weave together compelling riff after riff, ensuring that no time is wasted during the extraterrestrial journey. This is one of the best and most emphatic expressions of this style, leaving no stone unturned in ensuring a fulfilling, edge-of-the-seat experience that's both refreshing and unforgettable.

For fans of - Dissection, Necrophobic, Imperialist, Mare Cognitum, Unanimated, Sacramentum, Dark Funeral, Immortal, Gorgoroth



- "a great melodic black metal record" - Angry Metal Guy (US) 4/5
www.angrymetalguy.com/vorga-striving-toward-oblivion-review/

- "This is undeniably blackened death metal’s finest debut in a decade" - Distorted Sound (UK) 10/10
distortedsoundmag.com/album-review-striving-toward-oblivion-vorga/

- "captivates from the first to the last second" - Metal Only (Germany) 10/10
www.metal-only.de/info-center/reviews/show/135428-vorga-striving-toward-oblivion.html

- "seduces me to go further and further and nothing loses energy" - Hellfire Magazin (Germany) 10/10
www.hellfire-magazin.de/vorga-striving-toward-oblivion/

- "epic, diverse and dynamic" - Metal Imperium (Portugal) 10/10
www.metalimperium.com/2022/02/vorga-striving-toward-oblivion-review.html

- "an early contender for the throne of black metal in 2022" - Man of Much Metal (UK) 93%
manofmuchmetal.com/2022/02/01/vorga-striving-toward-oblivion-album-review

- "black metal that has evolved beyond nostalgia and traditionalism while finding a home in the shadows of deep space" - Decibel Magazine (US)
www.decibelmagazine.com/2022/01/26/album-premiere-vorga-striving-toward-oblivion

- "the music as a whole rises to create an experience that’s somehow both glorious and stricken" - No Clean Singing (US)
www.nocleansinging.com/2021/11/24/an-ncs-premiere-vorga-death-manifesting/

"A totally immersive highly recommended experience" - The Coroner's Report (New Zealand) 9.5/10
www.thecoronersreportmag.com/post/resonance-unmother-v-haze-miasma-ereb-altor-genune-ordinul-negru-vorga

- "There is no slump over the entire length of the record" - Time For Metal (Germany) 9.1/10
time-for-metal.eu/vorga-striving-toward-oblivion/

- "absolutely staggering work of black metal" - Head-Banger Reviews (US)
headbangerreviews.wordpress.com/2021/12/04/vorga-striving-toward-oblivion

- "epic" - Acta Infernalis (France) 90/100
actainfernalis.com/2022/01/31/review-1025-vorga-striving-toward-oblivion-english/

- "a strikingly well written black metal album" - Metal Temple (Greece) 9/10
www.metal-temple.com/site/catalogues/entry/reviews/cd_3/v_2/vorga-striving.htm

- "top-class" - Stormbringer (Austria) 4.5/5
www.stormbringer-metal.de/reviews/17834/vorga-striving-toward-oblivion.html

- "Multifaceted, and terrifyingly intense" - Metal Roos (Australia) 4.5/5
metal-roos.com.au/vorga-striving-toward-oblivion-album-review

- "2022 is beginning with some excellent black metal" - Ave Noctum (UK) 8.5/10
avenoctum.com/2022/02/01/vorga-striving-toward-oblivion-transcending-obscurity/

- "A very high recommendation" - Grizzly Butts (US) 85/100
grizzlybutts.com/2022/01/28/vorga-striving-toward-oblivion-2022-review/

- "surprisingly fresh" - Metal.de (Germany) 8/10
www.metal.de/reviews/vorga-striving-toward-oblivion-433920/

- "one of the most resplendent jewels" - Dioses Del Metal (Spain)
diosesdelmetal.org/vorga-striving-toward-oblivion-2022

- "a thrilling and probably dangerous trip out into the universe" - The Metal Observer (Canada) 8/10
www.metal-observer.com/3.o/review/vorga-striving-toward-oblivion/

- "triumphant" - The Dark Melody (Spain) 8/10
thedarkmelody.com/vorga-striving-toward-oblivion-album-review/

- "a solid atmospheric and melodic black metal album with its own identity" - Metal Utopia (US) 8/10
www.metalutopia.com/vorga-striving-toward-oblivion-review/

- "another great sounding album from Vorga" - Occult Black Metal Zine (US) 8/10
occultblackmetalzine.blogspot.com/2021/11/vorgastriving-toward.html

- "expansive and awe-striking" - Flying Fiddlesticks (UK)
flyingfiddlesticks.com/2022/02/03/vorga-striving-toward-oblivion-transcending-obscurity-2022/

- "an extraordinary black metal album" - Mianydoire (Indonesia)
www.mianydoire.com/2022/02/review-vorga-striving-toward-oblivion.html

- "solid all the way through" - Metal Crypt (Canada) 3.75/5
www.metalcrypt.com/pages/review.php?revid=13369

- "a very strong debut full-length" - Rock Music Raider (UK)
www.rockmusicraider.com/vorga-striving-toward-oblivion-review/

- "a promising debut with depth and intricacy" - Heavy Music HQ (US)
heavymusichq.com/heavy-music-hq-album-reviews-week-of-february-4-2022/



..::TRACK-LIST::..

1. Starless Sky 05:19
2. Comet 05:08
3. Disgust 05:59
4. Stars My Destination 06:10
5. Last Transmission 05:48
6. Fool's Paradise 05:13
7. Taken 06:37
8. Death Manifesting 05:16



..::OBSADA::..

Atlas - Rhythm and Lead Guitars
Jervas - Drums
Спейса - Vocals and Bass Guitar




https://www.youtube.com/watch?v=ocYh2fXaaBM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



Dwa świetne koncerty legendarnych Varukers ze złotych czasów punka – 1983 i z 1986 roku

Gig recordings from punk legends THE VARUKERS!!!!



..::TRACK-LIST::..

..::OBSADA::..


London 100 Club, November '83:
1. Dance Til' You're Dead 2:29
2. The End Is Nigh 1:45
3. Good Time Girls 2:12
4. Die For Your Government 1:55
5. No Masters - No Slaves 1:28
6. I Don't Wanna Be A Victim 1:48
7. All Systems Fail 1:57
8. Led To The Slaughter 2:30
9. Soldier Boy 1:29
10. Don't Conform 1:12
11. United We Stand 2:24
12. Protest To Survive 1:48

Rat - vocals
Damien Thompson - Guitar
Andy Baker - drums
Brik - bass


Gateshead Bensham Working Mens Club, July '86:
13. Who Pays? 1:33
14. In South Africa 2:47
15. Die For Your Government 2:00
16. Neglected 1:31
17. Protect Not Dissect 2:18
18. No Escape 1:24
19. Persistent Resistance 2:51
20. Deadly Games 1:36
21. Animal's An Animal 2:08
22. A Lesson We Must Never Forget 2:49
23. One Struggle - One Fight 1:54

Rat - vocals
Paul Miles - guitar
Graham Keer - bass
Warren - drums



https://www.youtube.com/watch?v=wALcd6YYugM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



Dwa świetne koncerty legendarnych Varukers ze złotych czasów punka – 1983 i z 1986 roku

Gig recordings from punk legends THE VARUKERS!!!!



..::TRACK-LIST::..

..::OBSADA::..

London 100 Club, November '83:
1. Dance Til' You're Dead 2:29
2. The End Is Nigh 1:45
3. Good Time Girls 2:12
4. Die For Your Government 1:55
5. No Masters - No Slaves 1:28
6. I Don't Wanna Be A Victim 1:48
7. All Systems Fail 1:57
8. Led To The Slaughter 2:30
9. Soldier Boy 1:29
10. Don't Conform 1:12
11. United We Stand 2:24
12. Protest To Survive 1:48

Rat - vocals
Damien Thompson - Guitar
Andy Baker - drums
Brik - bass


Gateshead Bensham Working Mens Club, July '86:
13. Who Pays? 1:33
14. In South Africa 2:47
15. Die For Your Government 2:00
16. Neglected 1:31
17. Protect Not Dissect 2:18
18. No Escape 1:24
19. Persistent Resistance 2:51
20. Deadly Games 1:36
21. Animal's An Animal 2:08
22. A Lesson We Must Never Forget 2:49
23. One Struggle - One Fight 1:54

Rat - vocals
Paul Miles - guitar
Graham Keer - bass
Warren - drums



https://www.youtube.com/watch?v=wALcd6YYugM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Pamiętam swoje pierwsze spotkanie z muzyką krakowskiego Hipgnosis. Do redakcji czasopisma, w którym wówczas pracowałem, przyszła płyta "Sky is the Limit", a że wszelakie progresywne dźwięki trafiały do mnie niemal z automatu i tym razem to ja miałem zrecenzować wspomniany album. Widząc nazwę zespołu, pomyślałem sobie szyderczo: No tak, kolejny młody zespół zafascynowany Pink Floyd. Gdy jednak płyta trafiła do odtwarzacza, stopniowo szyderczy uśmiech zmieniał się w wyraz zachwytu. Zwłaszcza, że grupa mocno korzystała z elektronicznego instrumentarium (elektroniczna perkusja, syntezatory gitarowe…), co bardzo odpowiadało moim dźwiękowym fascynacjom. Najważniejsza jednak była sama muzyka. A ta wciągnęła mnie bez reszty. I dopiero po jakimś czasie zorientowałem się, że za pseudonimami kryją się muzycy, których debiutantami trudno byłoby nazwać. Reasumując ten przydługi wstęp, od tego czasu stałem się bacznym obserwatorem działań zespołu Sławka Ziemisławskiego, a nawet jego fanem. Dlatego na ten wyjątkowo długo wyczekiwany trzeci album czekałem z wielką niecierpliwością. Ale w końcu jest!

"Valley of the Kings" to naprawdę pokaźna dawka muzyki, która wypełnia ten dwupłytowy album! Jak napisał na stronie sam zespół, to kolejna spójna opowieść, tym razem o życiu człowieka od narodzin do... no właśnie, dokąd? Do śmierci czy jednak dłużej...? A może zależy to tylko od tego, w co wierzymy?

Zacznę może od końca, czyli najważniejszej kompozycji na tej płycie. Dwuczęściowej suicie "Traveller". Trwająca jedenaście minut część pierwsza zaczyna się od kosmicznie elektronicznych dźwięków, których nie powstydziłby się Gary Numan czy inni ambitniejsi, post-noworomantyczni artyści. To jednak tylko zaproszeni do niezwykłego, bardzo różnorodnego i niepokojącego dźwiękowego świata Hipgnosis. Intrygujący głos KUL (w cywilu Anny Batko, którą pamiętam jeszcze z lat dziewięćdziesiątych i występów w równie interesującej grupie Albion), jeszcze bardziej potęguje ten mroczny nastrój. Po chwili zaczyna się jednak instrumentalne szaleństwo, niczym połączenie el-muzycznej awangardy z prog-rockową mocą, którą pięknie dopełnia głos. Pod koniec pojawia się nieco gotyzujący nastrój, który mi kojarzy się z muzyką, jaką w swoich pamiętnych audycjach prezentował nieodżałowany Tomek Beksiński. Emocje aż rozsadzają słuchacza. A to przecież tylko ta krótsza część utworu Traveller. Ta druga trwa ponad 44 minuty! To jeden z takich utworów, przy słuchaniu którego same nasuwają się słowa Franka Zappy mówiące o "tańczeniu o architekturze". Trudno w każdym razie opisać słowami to co dzieje się, a właściwie to jak oddziałuje na słuchacza ten utwór. Po prostu hipnotyzująca, transowa magia. To właśnie za takie dźwięki pokochałem ich muzykę piętnaście lat temu. I to jeden z tych utworów, po wysłuchaniu którego trudno wrócić do rzeczywistości. Właściwie tylko dla tych dwóch kompozycji warto sięgnąć po "Valley of the Kings". A to przecież nie wszystko co znalazło się na tym wyjątkowym wydawnictwie.

Wcześniej dostajemy sześć, równie niezwykłych kompozycji. Pierwsze dźwięki tej płyty, to utwór "Macbeth", rozpoczynający się niczym jakaś suita Tangerine Dream czy tego typu wykonawców, jednak po kilku chwilach utwór pokazuje bardziej piosenkowy charakter. Do momentu, gdy docieramy do niemal orkiestrowej wstawki, przeradzającej się w transowy, bardziej współcześnie elektronicznie brzmiący fragment. I tak ten utwór się rozwija, pozostawiając we mnie podobne odczucia jak te, które towarzyszyły mi gdy pierwszy raz usłyszałem na przykład utwór "Mantra". Niesamowite powitanie i zarazem pułapka. Bo po tych dźwiękach już wiemy, że staliśmy się zakładnikiem Hipgnosis i płyty "Valley of the Kings".

Takich rozbudowanych utworów jest tu zresztą więcej. Jak bardziej spójny pod względem nastroju, przestrzenny "Hyde Park" (ze wspaniałą, trochę awangardową końcówką) czy zróżnicowany dynamicznie "Heavy". Tak, taki Hipgnosis lubię najbardziej! A co jak ktoś nie czuje się na siłach, by zaczynać przygodę z tym albumem od tak ambitnych i rozbudowanych dźwięków? Znajdziemy tutaj także krótsze formy. Jak utwór "Love" - klimat ten sam, ale w skondensowanej formie, nadającej ich muzyce bardziej przystępny, żeby nie powiedzieć wpadający w ucho charakter. "Puls Life" z kolei zaczyna się niczym - nota bene także wspaniała - muzyka do serialu "Stranger Things". Klasyczna muzyka elektroniczna, ale widziana z dzisiejszej perspektywy. Po prostu kolejna perła na tym albumie. W podobny nastrój wprowadza nas "Depart Like A Tree", spuentowany piękną - i nie jedyną na tej płycie - "moogową" solówką klawiszy i wzbogacony wyjątkową partią wokalną, pod koniec trochę odbiegającą od melodyki, do której nas przyzwyczaiła KUL.

Ufff, dosyć tych peanów. Kiedyś Wiesiek Królikowski powiedział mi, że "pozycja na kolanach nie jest wygodna do pisania recenzji". Ale co ja mogę zrobić, jak wpadła mi w ręce płyta, która faktycznie sprawiła, że znalazłem się w takiej pozycji. Co mogę jeszcze dodać? Chyba tylko tyle, że jak dla mnie, to nie tylko jedna z najpiękniejszych polskich płyt ostatnich miesięcy, ale może i lat. Hipgnosis - wielki szacunek. Naprawdę warto było czekać. A teraz wracam do słuchania tych dźwięków, bo organizm sam się domaga, by dostarczyć mu kolejną dawkę tej używki, która się zowie "Valley of the Kings".

Michał Kirmuć


Powstała ponad piętnaście lat temu krakowska formacja Hipgnosis zawsze miała wokół siebie – przynajmniej w moich odczuciach - pewną aurę tajemniczości. I nie chodzi tu tylko o to, że muzycy od początku ukrywali się pod pseudonimami SEQ, KUL, THUG, PITU czy Przemo. Bo już w ich muzyce zawsze była jakaś niejednoznaczność i tajemnica. A i koncerty (miałem okazję widzieć formację sześć lat temu w Łodzi) miały w sobie coś z pełnego transu misterium, podkreślonego kluczową elektroniką, transową sekcją rytmiczną i introwertyczną na scenie KUL. Poprzez związki z krakowską sceną progresywnego rocka (choćby Anna Batko, wokalistka Albionu), czy udział w muzycznych wydarzeniach związanych z tą muzyczną szufladą, zawsze byli postrzegani przez pryzmat prog rocka. Czy słusznie? Raczej nie, chyba że odrzucimy w ich przypadku tradycyjne pojmowanie tego stylu i nazwiemy ich formację progresywną, bo poszukującą nieszablonowości i odchodzącą od artrockowych standardów i schematów.

I pewnie dlatego ich każda płyta była artystycznym wydarzeniem w świecie ludzi poszukujących w muzyce czegoś więcej. Tak samo jest w przypadku, Valley Of The Kings, trzeciego studyjnego albumu grupy, na który trzeba było czekać aż dziesięć lat. To oczekiwanie oczywiście potęguje jego wartość już na starcie. Ale nie na wyrost. Zupełnie zasłużenie.

Artyści w swojej twórczości zawsze byli bezkompromisowi i także w przypadku tego wydawnictwa pokazali, że lubią iść pod prąd. Choćby w zakresie dostępności płyty. Bo ta osiągalna jest na nośnikach fizycznych oraz wyłącznie na Bandcampie, nie zaś na innych portalach streamingowych, gdyż muzycy nie chcą wspierać nieuczciwego ich zdaniem sposobu traktowania twórców. Zamieścili zresztą wewnątrz gustownego digipaku wiele mówiące motto: streaming doesn't kill music - but it kills musicians!

Na najnowszym dwupłytowym albumie, zawierającym ponad półtorej godziny muzyki, artyści ujawniają swoje nazwiska, jednak ich muzyka nic a nic nie traci ze swojej tajemniczej aury. Koncept, będący – według słów artystów – opowieścią o życiu człowieka od narodzin do … no właśnie, dokąd? Do śmierci, dłużej? - wraz z ciekawą szatą graficzną (po raz kolejny album zdobi obraz Tomasza Sętowskiego, tym razem zatytułowany Dolina Królów) i muzyką, tworzy spójną, jednorodną całość.

I tak trzeba tej muzyki słuchać. Bez odrywania utworów od całości. Wszystkie spaja niezwykle ekspansywnie wykorzystywana elektronika, duża rola sekcji rytmicznej, chyba nieco mniejsza gitar i czasami chłodny, jakby „nieobecny”, innym razem pełen pasji i emocji, głos Anny Batko. Jest w tym wszystkim miejsce na złowieszczo brzmiące symfoniczne figury w Mackbeth, mnóstwo ambientowych rozwiązań (na przykład Puls Life) ale i space rockowe rozwiązania czy totalnie odjechaną psychodeliczność w znakomitym Hyde Park. A jak ktoś poszukuje dramatycznego i przejmującego piękna polecam finał 11 – minutowego Traveller Part 1, w którym wokalizy Batko, w połączeniu z potężnym brzmieniem, emocjonalnie rozsadzają.

Formacja tak to sobie wymyśliła, że na pierwszym dysku umieściła siedem kompozycji, zaś na drugim tylko jedną. Za to trwająca aż trzy kwadranse Traveller Part 2. Odważna decyzja, bo to rzecz bazująca na klimacie, transie, hipnotyczności, czerpiąca z ducha psychodelii i muzyki etnicznej, a do tego jej początek mógłby posłużyć jako idealna ścieżka dźwiękowa do klasycznego, demonicznego horroru albo traumatycznego dramatu psychologicznego.

Nie jest to oczywiście muzyka łatwa, z pięknymi solówkami i prostymi refrenami. Bardziej rzecz stymulująca naszą wyobraźnię, zmuszająca do zamyślenia i zatrzymania. I na swój sposób piękna w niejednoznaczności.

Mariusz Danielak


Krakowski zespół Hipgnosis po 10 latach od ostatniego wydawnictwa studyjnego „Relusion” powraca z nowym albumem. „Valley Of The Kings” to album dwupłytowy (z czego na drugim krążku znalazł się tylko jeden utwór) i jest on kolejną opowieścią o życiu człowieka od narodzin do… no właśnie, do kiedy? Do śmierci? Dłużej?… Wydawnictwo zostało udostępnione wyłącznie na fizycznych nośnikach oraz na Bandcampie. Nie będzie go na żadnym innym serwisie streamingowym, gdyż muzycy świadomie nie chcą wspierać nieuczciwego procederu traktowania twórców przez wspomniane serwisy (teoretycznie nowa dyrektywa unijna miała w zamyśle to zmienić, lecz nasz kraj nie kwapi się, by dostosować prawo autorskie do tego rozporządzenia).

Okładkę nowej płyty stanowi obraz Tomasza Sętowskiego „Dolina Królów”. A jaka jest muzyka na tym albumie? Przede wszystkim jest na niej jeszcze mniej gitar w stosunku do poprzedniego albumu (na gitarze gościnnie zagrał Filip Wyrwa epizodycznie w utworach „Hyde Park”, „Heavy” i "Macbeth”; Filip już wcześniej był muzykiem tego zespołu do 2008 roku, a potem jeszcze gościnnie grywał na późniejszych koncertach). Klawiszy i elektroniki jest tu dużo, powiem nawet, że bardzo dużo. I to do tego stopnia, że elektroniczne brzmienia całkowicie zdominowały całe wydawnictwo spychając pozostałe instrumenty do roli dodatków. Skład zespołu jest dokładnie taki, w jakim grali swe ostatnie koncerty przed pandemią i, co ciekawe, członkowie Hipgnosis tym razem postanowili się ujawnić (na poprzednich płytach muzycy ukrywali się pod pseudonimami), przedstawiając się z imienia i nazwiska. Liderem zespołu jest SeQ (Sławek Ziemisławski – perkusja, klawisze, elektronika), na wokalu nieodmiennie KuL (Ania Batko znana z Albionu), na basie i dodatkowym wokalu PiTu (Piotr Nodzeński), na klawiszach ThuG (Radosław Czapka) oraz jako wokal growlujący/recytujący PRZEMO (Przemek Nodzeński – syn basisty). Przemek od 2012 roku okazjonalnie występował z zespołem dodając growle do starszych numerów podczas koncertów. Tu growli nie ma za wiele (pojawiają się jedynie w utworach „Macbeth” i „Depart Like A Tree”). Gościnnie na skrzypcach (w utworze "Traveler Pt. 2") gra Ewa Jabłońska, która doknała nie lada sztuki: nagrała swoje partie dwa razy po 45 minut pełnymi podejściami, bez cięć. Na płytę wybrano jedno pełne podejście.

Rozpoczynający płytę dziesięciominutowy utwór „Macbeth” był grywany na ostatnich przed pandemią koncertach zespołu. I choć należy on do wyróżniających się tematów tego wydawnictwa, to musze stwierdzić, że początkowe utwory na płycie nie zrobiły na mnie dużego wrażenia (zapewne dlatego, że wolę bardziej dynamiczne numery, a klasyczny synth pop wolę w wykonaniu grup z lat 80.). Niektóre dość szybko i niezauważalnie przemijają (zwłaszcza instrumentalny „Puls Life”). Może z kolejnymi przesłuchaniami płyty bardziej się przekonam do jej początkowych fragmentów (przyznaję, tak było w przypadku albumu „Relusion”)? Ballada „Hyde Park” sprawia wrażenie nieco rozwleczonej. Ciekawiej zaczyna się dziać dopiero bliżej środka płyty, a ściślej od utworu „Heavy”. Na początku „Heavy” można usłyszeć fragment „On the Run” z repertuaru Pink Floyd. Wokal Ani Batko został tu bardzo wyeksponowany. Często zachwyca ona swą niesamowitą ekspresją, szczególnie w utworach umieszczonych pod koniec pierwszego krążka. Wstęp do „Depart Like A Tree” może trochę przypominać solową twórczość Petera Gabriela - zapewne dzięki melorecytacji bardzo przypominającej głos Petera.

Prawdziwym magnum opus krążka jest kompozycja „The Traveller Part 1”: krystalicznie czyste wokale pełne ekspresji i niesamowity unoszący się w powietrzu klimat, który pamiętamy jeszcze z płyty „Relusion” jest tym, co z pewnością trafi do serc wiernych fanów Hipgnosis. Pierwsza płyta kończy się złowrogimi, zanikającymi elektronicznymi dźwiękami (podobne dźwięki pojawiały się już w utworze „Heavy”). Zakończenie trzymające w napięciu. Stan zawieszenia, niepewności… Może nawet dyskomfortu?...

Na szczęście jest jeszcze dysk nr 2. Wypełnia go tylko jeden utwór - „The Traveller Part 2”. Zaczyna się dokładnie takimi samymi niepokojącymi dźwiękami, ale dalej mamy ponad 30 minut wielkiej elektronicznej impresji. Mroczne i kakofoniczne brzmienia mogą przywoływać na myśl na przykład „The Waiting Room” z repertuaru Genesis. Z każdą minutą robi się coraz bardziej tajemniczo i coraz bardziej intensywnie. Do elektroniki dołączają instrumenty perkusyjne, a potem cały zestaw perkusyjny. Robi się coraz bardziej hałaśliwie, a po około 32 minutach wszystko się uspokaja i do samego końca mamy już tylko wokalizę Ani Batko w towarzystwie klawiszy. Ta impresyjna część druga „Travellera” może trochę kojarzyć się z pamiętnym 22-minutowym utworem „Large Hadron Collider” z albumu „Relusion”, lecz w tym przypadku mamy o wiele bardziej zakręcony numer, w którym zdecydowanie więcej się dzieje (choć koncepcja utworu jest bardzo podobna). Zaś ostatnie 12 minut może się kojarzyć z „Mantra – Sky Is The Limit”, który kończył debiutancki krążek zespołu. Pomysł ten sam, lecz melodia inna. Na koniec następuje wyciszenie i w taki oto sposób kończy się najbardziej eksperymentalny utwór z tego wydawnictwa. Utwór udany, trudny i wymagający. Na miarę awangardowych kompozycji Klausa Schulze.

Dziesięć lat czekania na kolejny album Hipgnosis i, pomimo drobnych uwag, uważam, że warto było tyle czekać. Płyta „Valley Of The Kings”, choć różna od poprzednich, posiada jednak z nimi wiele wspólnych cech. Podobnie jak na poprzednim wydawnictwie mamy dwa utwory instrumentalne i podobnie jak wcześniej płytę kończy rozbudowany utwór instrumentalny. Jest bardziej mrocznie w stosunku do wcześniejszych wydawnictw i zdecydowanie mniej tutaj chwytliwych i wpadających w ucho numerów. Całość jest mimo to w miarę spójna. Brzmi bardzo przestrzennie i zawiera tak dużo muzyki, że z pewnością nikt nie pozostanie na nią obojętny. Lecz…wydaje mi się, że chyba nie zrobiła na mnie takiego wrażenia, jak „Sky Is The Limit” czy „Relusion”. Choć, tak jak już zastrzegłem się powyżej, być może wraz z kolejnymi przesłuchaniami przekonam się bardziej.

Paweł Świrek


Przerwa pomiędzy „Sky Is the Limit” a „Relusion” trwała 5 lat. Tym razem przyszło nam czekać aż 10. Czy to oznacza, ze kolejna płyta ukaże się za lat 20? Zostawmy tę kwestię i przejdźmy do najnowszego wydawnictwa nietuzinkowej formacji zwanej HIPGNOSIS.

Uwagę zwraca już okładka zdobiąca elegancki digipack. Obraz Tomasza Sętowskiego, jak większość jago prac, które miałem okazję zobaczyć, po prostu powala . Abstrakcyjne światy przez niego tworzone, hybrydy budowli i ludzi są oszałamiające i obok Zbigniewa Bielaka jest on obecnie jednym z najbardziej intrygujących polskim artystów grafików.

Muzycznie? Powiedzieć o tej płycie, że to ogromna dźwiękowa piguła to jakby nic nie powiedzieć. Album został podzielony na dwa krążki CD, z czego ten drugi to trwający ponad 40 min transowy, niemal ambientowy i pozbawiony wokali „Traveller Part 2”.

Płyta numer jeden ma nieco bardziej klasyczny układ, to 7 utworów, choć w przypadku HIPGNOSIS nigdy nie mieliśmy do czynienia z typowymi piosenkami. Króluje to dość spokojna i klimatyczna muzyka oparta w dużej mierze o brzmienia instrumentów klawiszowych i nieziemskie wokale KuL. Pulsujący bas, niespieszna melodia, odrobina zdecydowanych klawiszowych uderzeń, i (UWAGA) growle to cechy charakteryzujące otwierający krążek utwór „Macbeth”. Następujący po nim „Love” rozpoczyna się nastrojowo, ale z czasem nabiera dynamiki ocierając się o zimnofalowe klimaty. Niezwykle przekonująco wypada „Hyde Park”, w którym KuL śpiewa delikatnie a zakończenie to gitarowy, psychodeliczny odlot. Lubicie serial Stranger Things? Ja lubię, a instrumentalny “Puls Life” nieodparcie kojarzy mi się ze ścieżką filmową tego hitu Netflixa. W „Heavy” pojawia się coś co nazywam kontrolowanym chaosem kontrastującym z dziewczęcym, niemal dziecięcym głosem KuL. Zaskakująco prezentuje się „Depart Like a Tree”, gdyż w otwarciu słyszymy męski wokal a oniryczny klimat jest przetykany czymś na kształt… reggae? Utwór zamykający ten krążek to „Traveller Part 1” I stanowi on jedynie przygrywkę do płyty drugiej. Jest mocno elektroniczny, podszyty ambientem i zachęca do odpalenia kolejnego krążka.

HIPGNOSOS nagrali trudną płytę. Nie jest to album, który masowo trafi pod strzechy. Nie znajdziecie go też na platformach streamingowych, bo jak głosi zespół „Streaming doesn’t kill music – but it kills musicians”. Tu ważna jest całość, grafika, teksty i muzyka, jedno nie może istnieć bez pozostałych. „Valley of the Kings” to kilkadziesiąt minut wysmakowanej sztuki i jeśli jesteście otwarci na nowe doznania to płyta dla Was.

Piotr Michalski


Hipgnosis is this group founded in 2004 tinged with Floydian sounds at the start. In 2011 'Relusion' was released on a neo prog planing base, on the border between Pink Floyd and Tangerine Dream, a little post and with a superb feminine voice. This 3rd album is a double, including a single track on the second, recounting the full life of a man like a musical theater play. This is also the first time that the musicians have revealed their names, so I can say that Anna has a very beautiful voice enveloped in electronic sounds and various keys and a violin piloted by Ewa; the growls are not from Donald Cardwell but from the bassist's son.
"Macbeth" begins the album, the only track played before pandemic for a symphonic entry, a melting pot between advanced new age and dance breaks, yes you read that right; the synths give their touches, Anna des Albion her organ and a final on the 'Ushuaia' to show the diversity. Love 'for a short, sung, rhythmic piece, giving space to synths and metronomic drums. 'Hyde Park' on a latent track, an atmospheric ballad at the beginning that will start with Schulze sounds and then a Peter Gabriel finale where gripping percussions combine with a squirting guitar. "Puls Life" on a Tangerine Dream base, an atmosphere of the 70s merging synths and bringing on Schulze, a more revival track. 'Heavy' on Look for the Boy 'just for the key, plus prog on On The Run' by Pink Floyd; we approach the dark wave, a sound that leads to trance; 3 minutes and Anna finally appears her voice, beautiful, a bit on Lisa Gerrard, that's telling you the tone, the vibrations! A brutal finale with percussions, synths coming out all over the place. "Depart Like A Tree" and a soaring intro, male voice, come on we rock to a tune Peter Gabriel could have created; Anna then comes to push the song on an air of musical comedy, cabaret genre, the most pop title in the end; Anna then returns as a liberator for this swing ballad.

'Traveler Part 1' and the return to the electronic / psychedelic atmosphere, a bit on Quantum Fantay and of course the fathers Ozric Tentacles, a bit new age / dark age for this long sequel which finally deposits and descales. The ardor of the record and its dark, lugubrious side engages in the 2nd part on the same tune "Traveler Part 2", well there it is "Atem", "Zeit", "Black Dance", oppressive and regressive atmosphere; 30 minutes to donf for a hypnosis without drugs, without suspect spirits, those which make you see the purple night; a cacophony orchestrated on a long explosive crescendo by the contribution of the drums; the last quarter of an hour with that ultimate break, soaring where Anna's voice is magnified; a sort of mantra of the new millennium, where Schulze recalls his association with Lisa Gerrard, here it is Anna who orchestrates and melts the most recalcitrant of you.

Hipgnosis continues its slow definition of cosmic, electronic rock and religious limit with their latest avant-garde opus. Slawek took 10 years to release this long, dark, bewitching and symphonic opus; 10 years to take you to scorched lands where every sound can no longer be stopped, an album without concession where you have to be able to still love traveling for a long time.

Alain PP



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Macbeth 10:26
2. Love 3:39
3. Hyde Park 9:15
4. Puls Life 5:22
5. Heavy 8:21
6. Depart Like A Tree 4:24
7. Traveller Part 1 10:58

CD 2:
1. Traveller Part 2 44:17



..::OBSADA::..

Sławek SEQ Ziemisławski - drums ,keyboards, sequencers, virtual synthesizers,
Anna KUL Batko - lead vocal, vocals
Piotr PITU Nodzeński - bass, vocals
Radosław THUG Czapka - keyboards
Przemek PRZEMO Nodzeński - vocals in 'Macbeth' & 'Depart Like A Tree'

Guests:
Ewa Jabłońska - electric violin
Filip GODDARD Wyrwa - electric guitar




https://www.youtube.com/watch?v=EmP5rgXCpyQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Pamiętam swoje pierwsze spotkanie z muzyką krakowskiego Hipgnosis. Do redakcji czasopisma, w którym wówczas pracowałem, przyszła płyta "Sky is the Limit", a że wszelakie progresywne dźwięki trafiały do mnie niemal z automatu i tym razem to ja miałem zrecenzować wspomniany album. Widząc nazwę zespołu, pomyślałem sobie szyderczo: No tak, kolejny młody zespół zafascynowany Pink Floyd. Gdy jednak płyta trafiła do odtwarzacza, stopniowo szyderczy uśmiech zmieniał się w wyraz zachwytu. Zwłaszcza, że grupa mocno korzystała z elektronicznego instrumentarium (elektroniczna perkusja, syntezatory gitarowe…), co bardzo odpowiadało moim dźwiękowym fascynacjom. Najważniejsza jednak była sama muzyka. A ta wciągnęła mnie bez reszty. I dopiero po jakimś czasie zorientowałem się, że za pseudonimami kryją się muzycy, których debiutantami trudno byłoby nazwać. Reasumując ten przydługi wstęp, od tego czasu stałem się bacznym obserwatorem działań zespołu Sławka Ziemisławskiego, a nawet jego fanem. Dlatego na ten wyjątkowo długo wyczekiwany trzeci album czekałem z wielką niecierpliwością. Ale w końcu jest!

"Valley of the Kings" to naprawdę pokaźna dawka muzyki, która wypełnia ten dwupłytowy album! Jak napisał na stronie sam zespół, to kolejna spójna opowieść, tym razem o życiu człowieka od narodzin do... no właśnie, dokąd? Do śmierci czy jednak dłużej...? A może zależy to tylko od tego, w co wierzymy?

Zacznę może od końca, czyli najważniejszej kompozycji na tej płycie. Dwuczęściowej suicie "Traveller". Trwająca jedenaście minut część pierwsza zaczyna się od kosmicznie elektronicznych dźwięków, których nie powstydziłby się Gary Numan czy inni ambitniejsi, post-noworomantyczni artyści. To jednak tylko zaproszeni do niezwykłego, bardzo różnorodnego i niepokojącego dźwiękowego świata Hipgnosis. Intrygujący głos KUL (w cywilu Anny Batko, którą pamiętam jeszcze z lat dziewięćdziesiątych i występów w równie interesującej grupie Albion), jeszcze bardziej potęguje ten mroczny nastrój. Po chwili zaczyna się jednak instrumentalne szaleństwo, niczym połączenie el-muzycznej awangardy z prog-rockową mocą, którą pięknie dopełnia głos. Pod koniec pojawia się nieco gotyzujący nastrój, który mi kojarzy się z muzyką, jaką w swoich pamiętnych audycjach prezentował nieodżałowany Tomek Beksiński. Emocje aż rozsadzają słuchacza. A to przecież tylko ta krótsza część utworu Traveller. Ta druga trwa ponad 44 minuty! To jeden z takich utworów, przy słuchaniu którego same nasuwają się słowa Franka Zappy mówiące o "tańczeniu o architekturze". Trudno w każdym razie opisać słowami to co dzieje się, a właściwie to jak oddziałuje na słuchacza ten utwór. Po prostu hipnotyzująca, transowa magia. To właśnie za takie dźwięki pokochałem ich muzykę piętnaście lat temu. I to jeden z tych utworów, po wysłuchaniu którego trudno wrócić do rzeczywistości. Właściwie tylko dla tych dwóch kompozycji warto sięgnąć po "Valley of the Kings". A to przecież nie wszystko co znalazło się na tym wyjątkowym wydawnictwie.

Wcześniej dostajemy sześć, równie niezwykłych kompozycji. Pierwsze dźwięki tej płyty, to utwór "Macbeth", rozpoczynający się niczym jakaś suita Tangerine Dream czy tego typu wykonawców, jednak po kilku chwilach utwór pokazuje bardziej piosenkowy charakter. Do momentu, gdy docieramy do niemal orkiestrowej wstawki, przeradzającej się w transowy, bardziej współcześnie elektronicznie brzmiący fragment. I tak ten utwór się rozwija, pozostawiając we mnie podobne odczucia jak te, które towarzyszyły mi gdy pierwszy raz usłyszałem na przykład utwór "Mantra". Niesamowite powitanie i zarazem pułapka. Bo po tych dźwiękach już wiemy, że staliśmy się zakładnikiem Hipgnosis i płyty "Valley of the Kings".

Takich rozbudowanych utworów jest tu zresztą więcej. Jak bardziej spójny pod względem nastroju, przestrzenny "Hyde Park" (ze wspaniałą, trochę awangardową końcówką) czy zróżnicowany dynamicznie "Heavy". Tak, taki Hipgnosis lubię najbardziej! A co jak ktoś nie czuje się na siłach, by zaczynać przygodę z tym albumem od tak ambitnych i rozbudowanych dźwięków? Znajdziemy tutaj także krótsze formy. Jak utwór "Love" - klimat ten sam, ale w skondensowanej formie, nadającej ich muzyce bardziej przystępny, żeby nie powiedzieć wpadający w ucho charakter. "Puls Life" z kolei zaczyna się niczym - nota bene także wspaniała - muzyka do serialu "Stranger Things". Klasyczna muzyka elektroniczna, ale widziana z dzisiejszej perspektywy. Po prostu kolejna perła na tym albumie. W podobny nastrój wprowadza nas "Depart Like A Tree", spuentowany piękną - i nie jedyną na tej płycie - "moogową" solówką klawiszy i wzbogacony wyjątkową partią wokalną, pod koniec trochę odbiegającą od melodyki, do której nas przyzwyczaiła KUL.

Ufff, dosyć tych peanów. Kiedyś Wiesiek Królikowski powiedział mi, że "pozycja na kolanach nie jest wygodna do pisania recenzji". Ale co ja mogę zrobić, jak wpadła mi w ręce płyta, która faktycznie sprawiła, że znalazłem się w takiej pozycji. Co mogę jeszcze dodać? Chyba tylko tyle, że jak dla mnie, to nie tylko jedna z najpiękniejszych polskich płyt ostatnich miesięcy, ale może i lat. Hipgnosis - wielki szacunek. Naprawdę warto było czekać. A teraz wracam do słuchania tych dźwięków, bo organizm sam się domaga, by dostarczyć mu kolejną dawkę tej używki, która się zowie "Valley of the Kings".

Michał Kirmuć


Powstała ponad piętnaście lat temu krakowska formacja Hipgnosis zawsze miała wokół siebie – przynajmniej w moich odczuciach - pewną aurę tajemniczości. I nie chodzi tu tylko o to, że muzycy od początku ukrywali się pod pseudonimami SEQ, KUL, THUG, PITU czy Przemo. Bo już w ich muzyce zawsze była jakaś niejednoznaczność i tajemnica. A i koncerty (miałem okazję widzieć formację sześć lat temu w Łodzi) miały w sobie coś z pełnego transu misterium, podkreślonego kluczową elektroniką, transową sekcją rytmiczną i introwertyczną na scenie KUL. Poprzez związki z krakowską sceną progresywnego rocka (choćby Anna Batko, wokalistka Albionu), czy udział w muzycznych wydarzeniach związanych z tą muzyczną szufladą, zawsze byli postrzegani przez pryzmat prog rocka. Czy słusznie? Raczej nie, chyba że odrzucimy w ich przypadku tradycyjne pojmowanie tego stylu i nazwiemy ich formację progresywną, bo poszukującą nieszablonowości i odchodzącą od artrockowych standardów i schematów.

I pewnie dlatego ich każda płyta była artystycznym wydarzeniem w świecie ludzi poszukujących w muzyce czegoś więcej. Tak samo jest w przypadku, Valley Of The Kings, trzeciego studyjnego albumu grupy, na który trzeba było czekać aż dziesięć lat. To oczekiwanie oczywiście potęguje jego wartość już na starcie. Ale nie na wyrost. Zupełnie zasłużenie.

Artyści w swojej twórczości zawsze byli bezkompromisowi i także w przypadku tego wydawnictwa pokazali, że lubią iść pod prąd. Choćby w zakresie dostępności płyty. Bo ta osiągalna jest na nośnikach fizycznych oraz wyłącznie na Bandcampie, nie zaś na innych portalach streamingowych, gdyż muzycy nie chcą wspierać nieuczciwego ich zdaniem sposobu traktowania twórców. Zamieścili zresztą wewnątrz gustownego digipaku wiele mówiące motto: streaming doesn't kill music - but it kills musicians!

Na najnowszym dwupłytowym albumie, zawierającym ponad półtorej godziny muzyki, artyści ujawniają swoje nazwiska, jednak ich muzyka nic a nic nie traci ze swojej tajemniczej aury. Koncept, będący – według słów artystów – opowieścią o życiu człowieka od narodzin do … no właśnie, dokąd? Do śmierci, dłużej? - wraz z ciekawą szatą graficzną (po raz kolejny album zdobi obraz Tomasza Sętowskiego, tym razem zatytułowany Dolina Królów) i muzyką, tworzy spójną, jednorodną całość.

I tak trzeba tej muzyki słuchać. Bez odrywania utworów od całości. Wszystkie spaja niezwykle ekspansywnie wykorzystywana elektronika, duża rola sekcji rytmicznej, chyba nieco mniejsza gitar i czasami chłodny, jakby „nieobecny”, innym razem pełen pasji i emocji, głos Anny Batko. Jest w tym wszystkim miejsce na złowieszczo brzmiące symfoniczne figury w Mackbeth, mnóstwo ambientowych rozwiązań (na przykład Puls Life) ale i space rockowe rozwiązania czy totalnie odjechaną psychodeliczność w znakomitym Hyde Park. A jak ktoś poszukuje dramatycznego i przejmującego piękna polecam finał 11 – minutowego Traveller Part 1, w którym wokalizy Batko, w połączeniu z potężnym brzmieniem, emocjonalnie rozsadzają.

Formacja tak to sobie wymyśliła, że na pierwszym dysku umieściła siedem kompozycji, zaś na drugim tylko jedną. Za to trwająca aż trzy kwadranse Traveller Part 2. Odważna decyzja, bo to rzecz bazująca na klimacie, transie, hipnotyczności, czerpiąca z ducha psychodelii i muzyki etnicznej, a do tego jej początek mógłby posłużyć jako idealna ścieżka dźwiękowa do klasycznego, demonicznego horroru albo traumatycznego dramatu psychologicznego.

Nie jest to oczywiście muzyka łatwa, z pięknymi solówkami i prostymi refrenami. Bardziej rzecz stymulująca naszą wyobraźnię, zmuszająca do zamyślenia i zatrzymania. I na swój sposób piękna w niejednoznaczności.

Mariusz Danielak


Krakowski zespół Hipgnosis po 10 latach od ostatniego wydawnictwa studyjnego „Relusion” powraca z nowym albumem. „Valley Of The Kings” to album dwupłytowy (z czego na drugim krążku znalazł się tylko jeden utwór) i jest on kolejną opowieścią o życiu człowieka od narodzin do… no właśnie, do kiedy? Do śmierci? Dłużej?… Wydawnictwo zostało udostępnione wyłącznie na fizycznych nośnikach oraz na Bandcampie. Nie będzie go na żadnym innym serwisie streamingowym, gdyż muzycy świadomie nie chcą wspierać nieuczciwego procederu traktowania twórców przez wspomniane serwisy (teoretycznie nowa dyrektywa unijna miała w zamyśle to zmienić, lecz nasz kraj nie kwapi się, by dostosować prawo autorskie do tego rozporządzenia).

Okładkę nowej płyty stanowi obraz Tomasza Sętowskiego „Dolina Królów”. A jaka jest muzyka na tym albumie? Przede wszystkim jest na niej jeszcze mniej gitar w stosunku do poprzedniego albumu (na gitarze gościnnie zagrał Filip Wyrwa epizodycznie w utworach „Hyde Park”, „Heavy” i "Macbeth”; Filip już wcześniej był muzykiem tego zespołu do 2008 roku, a potem jeszcze gościnnie grywał na późniejszych koncertach). Klawiszy i elektroniki jest tu dużo, powiem nawet, że bardzo dużo. I to do tego stopnia, że elektroniczne brzmienia całkowicie zdominowały całe wydawnictwo spychając pozostałe instrumenty do roli dodatków. Skład zespołu jest dokładnie taki, w jakim grali swe ostatnie koncerty przed pandemią i, co ciekawe, członkowie Hipgnosis tym razem postanowili się ujawnić (na poprzednich płytach muzycy ukrywali się pod pseudonimami), przedstawiając się z imienia i nazwiska. Liderem zespołu jest SeQ (Sławek Ziemisławski – perkusja, klawisze, elektronika), na wokalu nieodmiennie KuL (Ania Batko znana z Albionu), na basie i dodatkowym wokalu PiTu (Piotr Nodzeński), na klawiszach ThuG (Radosław Czapka) oraz jako wokal growlujący/recytujący PRZEMO (Przemek Nodzeński – syn basisty). Przemek od 2012 roku okazjonalnie występował z zespołem dodając growle do starszych numerów podczas koncertów. Tu growli nie ma za wiele (pojawiają się jedynie w utworach „Macbeth” i „Depart Like A Tree”). Gościnnie na skrzypcach (w utworze "Traveler Pt. 2") gra Ewa Jabłońska, która doknała nie lada sztuki: nagrała swoje partie dwa razy po 45 minut pełnymi podejściami, bez cięć. Na płytę wybrano jedno pełne podejście.

Rozpoczynający płytę dziesięciominutowy utwór „Macbeth” był grywany na ostatnich przed pandemią koncertach zespołu. I choć należy on do wyróżniających się tematów tego wydawnictwa, to musze stwierdzić, że początkowe utwory na płycie nie zrobiły na mnie dużego wrażenia (zapewne dlatego, że wolę bardziej dynamiczne numery, a klasyczny synth pop wolę w wykonaniu grup z lat 80.). Niektóre dość szybko i niezauważalnie przemijają (zwłaszcza instrumentalny „Puls Life”). Może z kolejnymi przesłuchaniami płyty bardziej się przekonam do jej początkowych fragmentów (przyznaję, tak było w przypadku albumu „Relusion”)? Ballada „Hyde Park” sprawia wrażenie nieco rozwleczonej. Ciekawiej zaczyna się dziać dopiero bliżej środka płyty, a ściślej od utworu „Heavy”. Na początku „Heavy” można usłyszeć fragment „On the Run” z repertuaru Pink Floyd. Wokal Ani Batko został tu bardzo wyeksponowany. Często zachwyca ona swą niesamowitą ekspresją, szczególnie w utworach umieszczonych pod koniec pierwszego krążka. Wstęp do „Depart Like A Tree” może trochę przypominać solową twórczość Petera Gabriela - zapewne dzięki melorecytacji bardzo przypominającej głos Petera.

Prawdziwym magnum opus krążka jest kompozycja „The Traveller Part 1”: krystalicznie czyste wokale pełne ekspresji i niesamowity unoszący się w powietrzu klimat, który pamiętamy jeszcze z płyty „Relusion” jest tym, co z pewnością trafi do serc wiernych fanów Hipgnosis. Pierwsza płyta kończy się złowrogimi, zanikającymi elektronicznymi dźwiękami (podobne dźwięki pojawiały się już w utworze „Heavy”). Zakończenie trzymające w napięciu. Stan zawieszenia, niepewności… Może nawet dyskomfortu?...

Na szczęście jest jeszcze dysk nr 2. Wypełnia go tylko jeden utwór - „The Traveller Part 2”. Zaczyna się dokładnie takimi samymi niepokojącymi dźwiękami, ale dalej mamy ponad 30 minut wielkiej elektronicznej impresji. Mroczne i kakofoniczne brzmienia mogą przywoływać na myśl na przykład „The Waiting Room” z repertuaru Genesis. Z każdą minutą robi się coraz bardziej tajemniczo i coraz bardziej intensywnie. Do elektroniki dołączają instrumenty perkusyjne, a potem cały zestaw perkusyjny. Robi się coraz bardziej hałaśliwie, a po około 32 minutach wszystko się uspokaja i do samego końca mamy już tylko wokalizę Ani Batko w towarzystwie klawiszy. Ta impresyjna część druga „Travellera” może trochę kojarzyć się z pamiętnym 22-minutowym utworem „Large Hadron Collider” z albumu „Relusion”, lecz w tym przypadku mamy o wiele bardziej zakręcony numer, w którym zdecydowanie więcej się dzieje (choć koncepcja utworu jest bardzo podobna). Zaś ostatnie 12 minut może się kojarzyć z „Mantra – Sky Is The Limit”, który kończył debiutancki krążek zespołu. Pomysł ten sam, lecz melodia inna. Na koniec następuje wyciszenie i w taki oto sposób kończy się najbardziej eksperymentalny utwór z tego wydawnictwa. Utwór udany, trudny i wymagający. Na miarę awangardowych kompozycji Klausa Schulze.

Dziesięć lat czekania na kolejny album Hipgnosis i, pomimo drobnych uwag, uważam, że warto było tyle czekać. Płyta „Valley Of The Kings”, choć różna od poprzednich, posiada jednak z nimi wiele wspólnych cech. Podobnie jak na poprzednim wydawnictwie mamy dwa utwory instrumentalne i podobnie jak wcześniej płytę kończy rozbudowany utwór instrumentalny. Jest bardziej mrocznie w stosunku do wcześniejszych wydawnictw i zdecydowanie mniej tutaj chwytliwych i wpadających w ucho numerów. Całość jest mimo to w miarę spójna. Brzmi bardzo przestrzennie i zawiera tak dużo muzyki, że z pewnością nikt nie pozostanie na nią obojętny. Lecz…wydaje mi się, że chyba nie zrobiła na mnie takiego wrażenia, jak „Sky Is The Limit” czy „Relusion”. Choć, tak jak już zastrzegłem się powyżej, być może wraz z kolejnymi przesłuchaniami przekonam się bardziej.

Paweł Świrek


Przerwa pomiędzy „Sky Is the Limit” a „Relusion” trwała 5 lat. Tym razem przyszło nam czekać aż 10. Czy to oznacza, ze kolejna płyta ukaże się za lat 20? Zostawmy tę kwestię i przejdźmy do najnowszego wydawnictwa nietuzinkowej formacji zwanej HIPGNOSIS.

Uwagę zwraca już okładka zdobiąca elegancki digipack. Obraz Tomasza Sętowskiego, jak większość jago prac, które miałem okazję zobaczyć, po prostu powala . Abstrakcyjne światy przez niego tworzone, hybrydy budowli i ludzi są oszałamiające i obok Zbigniewa Bielaka jest on obecnie jednym z najbardziej intrygujących polskim artystów grafików.

Muzycznie? Powiedzieć o tej płycie, że to ogromna dźwiękowa piguła to jakby nic nie powiedzieć. Album został podzielony na dwa krążki CD, z czego ten drugi to trwający ponad 40 min transowy, niemal ambientowy i pozbawiony wokali „Traveller Part 2”.

Płyta numer jeden ma nieco bardziej klasyczny układ, to 7 utworów, choć w przypadku HIPGNOSIS nigdy nie mieliśmy do czynienia z typowymi piosenkami. Króluje to dość spokojna i klimatyczna muzyka oparta w dużej mierze o brzmienia instrumentów klawiszowych i nieziemskie wokale KuL. Pulsujący bas, niespieszna melodia, odrobina zdecydowanych klawiszowych uderzeń, i (UWAGA) growle to cechy charakteryzujące otwierający krążek utwór „Macbeth”. Następujący po nim „Love” rozpoczyna się nastrojowo, ale z czasem nabiera dynamiki ocierając się o zimnofalowe klimaty. Niezwykle przekonująco wypada „Hyde Park”, w którym KuL śpiewa delikatnie a zakończenie to gitarowy, psychodeliczny odlot. Lubicie serial Stranger Things? Ja lubię, a instrumentalny “Puls Life” nieodparcie kojarzy mi się ze ścieżką filmową tego hitu Netflixa. W „Heavy” pojawia się coś co nazywam kontrolowanym chaosem kontrastującym z dziewczęcym, niemal dziecięcym głosem KuL. Zaskakująco prezentuje się „Depart Like a Tree”, gdyż w otwarciu słyszymy męski wokal a oniryczny klimat jest przetykany czymś na kształt… reggae? Utwór zamykający ten krążek to „Traveller Part 1” I stanowi on jedynie przygrywkę do płyty drugiej. Jest mocno elektroniczny, podszyty ambientem i zachęca do odpalenia kolejnego krążka.

HIPGNOSOS nagrali trudną płytę. Nie jest to album, który masowo trafi pod strzechy. Nie znajdziecie go też na platformach streamingowych, bo jak głosi zespół „Streaming doesn’t kill music – but it kills musicians”. Tu ważna jest całość, grafika, teksty i muzyka, jedno nie może istnieć bez pozostałych. „Valley of the Kings” to kilkadziesiąt minut wysmakowanej sztuki i jeśli jesteście otwarci na nowe doznania to płyta dla Was.

Piotr Michalski


Hipgnosis is this group founded in 2004 tinged with Floydian sounds at the start. In 2011 'Relusion' was released on a neo prog planing base, on the border between Pink Floyd and Tangerine Dream, a little post and with a superb feminine voice. This 3rd album is a double, including a single track on the second, recounting the full life of a man like a musical theater play. This is also the first time that the musicians have revealed their names, so I can say that Anna has a very beautiful voice enveloped in electronic sounds and various keys and a violin piloted by Ewa; the growls are not from Donald Cardwell but from the bassist's son.
"Macbeth" begins the album, the only track played before pandemic for a symphonic entry, a melting pot between advanced new age and dance breaks, yes you read that right; the synths give their touches, Anna des Albion her organ and a final on the 'Ushuaia' to show the diversity. Love 'for a short, sung, rhythmic piece, giving space to synths and metronomic drums. 'Hyde Park' on a latent track, an atmospheric ballad at the beginning that will start with Schulze sounds and then a Peter Gabriel finale where gripping percussions combine with a squirting guitar. "Puls Life" on a Tangerine Dream base, an atmosphere of the 70s merging synths and bringing on Schulze, a more revival track. 'Heavy' on Look for the Boy 'just for the key, plus prog on On The Run' by Pink Floyd; we approach the dark wave, a sound that leads to trance; 3 minutes and Anna finally appears her voice, beautiful, a bit on Lisa Gerrard, that's telling you the tone, the vibrations! A brutal finale with percussions, synths coming out all over the place. "Depart Like A Tree" and a soaring intro, male voice, come on we rock to a tune Peter Gabriel could have created; Anna then comes to push the song on an air of musical comedy, cabaret genre, the most pop title in the end; Anna then returns as a liberator for this swing ballad.

'Traveler Part 1' and the return to the electronic / psychedelic atmosphere, a bit on Quantum Fantay and of course the fathers Ozric Tentacles, a bit new age / dark age for this long sequel which finally deposits and descales. The ardor of the record and its dark, lugubrious side engages in the 2nd part on the same tune "Traveler Part 2", well there it is "Atem", "Zeit", "Black Dance", oppressive and regressive atmosphere; 30 minutes to donf for a hypnosis without drugs, without suspect spirits, those which make you see the purple night; a cacophony orchestrated on a long explosive crescendo by the contribution of the drums; the last quarter of an hour with that ultimate break, soaring where Anna's voice is magnified; a sort of mantra of the new millennium, where Schulze recalls his association with Lisa Gerrard, here it is Anna who orchestrates and melts the most recalcitrant of you.

Hipgnosis continues its slow definition of cosmic, electronic rock and religious limit with their latest avant-garde opus. Slawek took 10 years to release this long, dark, bewitching and symphonic opus; 10 years to take you to scorched lands where every sound can no longer be stopped, an album without concession where you have to be able to still love traveling for a long time.

Alain PP



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Macbeth 10:26
2. Love 3:39
3. Hyde Park 9:15
4. Puls Life 5:22
5. Heavy 8:21
6. Depart Like A Tree 4:24
7. Traveller Part 1 10:58

CD 2:
1. Traveller Part 2 44:17



..::OBSADA::..

Sławek SEQ Ziemisławski - drums ,keyboards, sequencers, virtual synthesizers,
Anna KUL Batko - lead vocal, vocals
Piotr PITU Nodzeński - bass, vocals
Radosław THUG Czapka - keyboards
Przemek PRZEMO Nodzeński - vocals in 'Macbeth' & 'Depart Like A Tree'

Guests:
Ewa Jabłońska - electric violin
Filip GODDARD Wyrwa - electric guitar




https://www.youtube.com/watch?v=EmP5rgXCpyQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Wielowarstwowa mieszanka potężnego i imponującego blackened DM!

FA

Like their label and country mates Serpent of Old, Shrine of Denial are blending styles and forging their own sound, and channelling it through narrative, superbly thought out structures that despite the twists and turns remain memorable. Perhaps it is a Turkish trait to have the songs this meticulously written, and to achieve that Shrine of Denial have used elements of both death and black metal in varying degrees, often blurring the boundaries between the two in the process. The result is exhilarating, as the band effortlessly switches from fast, blasting parts to slow melodic hooks and then quickly accelerates back to their high-speed mode, using whatever stylistic liberties available. It is an engaging, intense and stirring album that doesn’t get carried away and goes beyond what is necessary or appropriate; despite the vagaries, it remains solid, cohesive and impactful throughout. For what it does, 'I, Moloch' is one of the strongest albums not only to come out of that region in recent times but also in the blackened death metal style as a whole.

For fans of - Serpent of Old, Dead Congregation, Emperor, Behemoth, Burial Invocation, The Chasm



PRESS:
"top-shelf blackened death that gets me very excited for the band’s future career" - Angry Metal Guy 3.5/5
www.angrymetalguy.com/shrine-of-denial-i-moloch-review/


"a rock-solid album that will break necks" - Acta Infernalis 90/100
actainfernalis.com/2025/03/10/review-2632-shrine-of-denial-i-moloch-english/


"This is the kind of splendor that black-death metal is always in need of" - Head-banger Reviews
headbangerreviews.com/2025/01/23/shrine-of-denial-i-moloch/


"A bright new star has emerged in the murky death metal firmament!" - Sentinel Daily
sentineldaily.com.au/shrine-of-denial-i-moloch-transcending-obscurity-records/


"as elaborate, as magnificent, as sinister and otherworldly, and as dreadfully frightening as the visual" - No Clean Singing
www.nocleansinging.com/2025/02/14/an-ncs-premiere-shrine-of-denial-i-moloch/


"an engaging slab of considerable ferocity, tempered by an esoteric edge" - Wonderbox Metal
wonderboxmetal.com/2025/03/06/shrine-of-denial-i-moloch-review/


"Solid blackened death with a touch of disso" - Toilet ov Hell
toiletovhell.com/tmp-floating-shrine-of-denial-shrieking-demons-and-more/


"fans of varied death metal with a blackened touch should definitely check out" - Wings of Death
www.wingsofdeath.net/89646-Shrine-Of-Denial-I-Moloch



I’m starting to think there might be something in the water over in Turkey. Not two full years after Serpent of Old and their phenomenal debut Ensemble Under the Dark Sun blew my tiny mind, Shrine of Denial threaten to do the same. Sharing a home country and a label and implying a similar sound to Serpent of Old in their one-sheet, it was easy to go in expecting a carbon-copy of the former. While certain quirks suggest the idea of a native style, Shrine of Denial have more than enough personality of their own, forming I, Moloch with blackened death metal channeled through a sound that feels as old and trve as it does fresh and unique.

I, Moloch is gritty, fast, and technical. Punchily-delivered vocals and fast, off-beat tempos that almost recall The Black Dahlia Murder, meet with menacing riffwork that mimics a faster Morbid Angel, and is most closely akin to last years’ Keres, and throaty growls barked or roared, often in unison. Lurking about the compositions are tones and some pretensions to atmospheric dissonance that sound—yes—a bit like Serpent of Old (“Climbing Through Nothingness,” “The Mesmer”). But Shrine of Denial eschew eerie ambiguity in favour of straightforward meanness, delivering their discordant harmonies through spidery fretwork and the occasional twisting, piercing line. The low-DR, new-school-old-school production that wraps guitar solos in delicious echo, pushes the percussion to the front and into the golden zone of satisfyingly crisp crashy-bangyness, and emphasises the roughness of the vocals is the perfect packaging. This sounds bloody fantastic.

Shrine of Denial excel at elevating the elements of their music in a way that injects new vitality and intrigue into old styles, but doesn’t denigrate their unvarnished heaviness. There is much that feels vaguely familiar on I, Moloch, but it is reinterpreted and reinvigorated through impressive performances and idiosyncratic habits that give Shrine of Denial instant individuality. Guitar lines threading through compositions are immediate and hooky (“Oneiros,” “Headless Idol”), but subtly they spin a more complex web that gives the songs depth, and take you almost by surprise as thematic reprise bursts into a thrilling solo (“I, Moloch,” “Pillars of Ice”). The drumwork is far more complex than it needed to be, but the effort pays off in spades, with the compositions becoming exhilaratingly energetic; my jaw was frequently on the floor in appreciation of the flicky precision and kicky fills (especially “A Sanctuary In The Depths Of The Realms,” “Pillars of Ice,” and “Oneiros”). Further, the way Shrine of Denial use syncopation between percussion, vocal delivery, and on-off riff patterns gives them that much more impact, where otherwise they might have shrunken under their technicality (“I, Moloch,” “Temple of the Corpse Misuser”). What few truly melodious passages there are shine when they do appear in the aforementioned solos, or in the hints of grace to certain quite OSDM-sounding refrains; the beauty of their high, cavernous resonance makes it that much more heartbreaking that they are so rare.

There is precious little wastage on I, Moloch. With a runtime this swift, but songs this compelling, it’s clear that Shrine of Denial are smart songwriters, knowing that to win over their listener, it’s better to leave them a little hungry. These 31 minutes are bursting with slick, thrilling, downright gnarly musicianship, and a presence that belies this brevity. Everything exudes a fresh and snappy approach to disso-death, and blackened death, and whatever subgenres they incorporate, that makes them more approachable, but keeps just enough conventionality, and more than enough brutality and technicality, to satisfy. The main problems, therefore, with I, Moloch are: a) I would like more, and b) I would like them to let their extreme tendencies play out a little further; that is to say—there aren’t any real problems. In seriousness, I, Moloch’s abbreviation and slight camouflage of seeming more straightforward than it is does let Shrine of Denial down a tad; but it’s early days, and I’m more than happy to wait for them to really let loose.

Really, I, Moloch does everything you could ask it to. It’s punchy and slick, with clear signs of powerful promise waiting to be capitalised upon once Shrine of Denial fully lock in. It’s a bite-sized helping of top-shelf blackened death that gets me very excited for the band’s future career, and it’s another impressive debut to come from a country with a growing reputation of fostering extreme metal talent.

Thus Spoke



..::TRACK-LIST::..

1. Climbing Through Nothingness 04:31
2. A Sanctuary In The Depths Of The Realms 04:15
3. I, Moloch 03:36
4. Pillars Of Ice 04:18
5. The Mesmer 03:58
6. Oneiros 03:41
7. Headless Idol 02:54
8. Temple of the Corpse Misuser 03:43



..::OBSADA::..

Eray Nabi - Vocals
Onur Uslu - Lead guitar
Denizkaan Aracı - Rhythm guitar
Ahmet Ünveren - Bass
Berk Köktürk - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=vBDKKGszVdQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Wielowarstwowa mieszanka potężnego i imponującego blackened DM!

FA

Like their label and country mates Serpent of Old, Shrine of Denial are blending styles and forging their own sound, and channelling it through narrative, superbly thought out structures that despite the twists and turns remain memorable. Perhaps it is a Turkish trait to have the songs this meticulously written, and to achieve that Shrine of Denial have used elements of both death and black metal in varying degrees, often blurring the boundaries between the two in the process. The result is exhilarating, as the band effortlessly switches from fast, blasting parts to slow melodic hooks and then quickly accelerates back to their high-speed mode, using whatever stylistic liberties available. It is an engaging, intense and stirring album that doesn’t get carried away and goes beyond what is necessary or appropriate; despite the vagaries, it remains solid, cohesive and impactful throughout. For what it does, 'I, Moloch' is one of the strongest albums not only to come out of that region in recent times but also in the blackened death metal style as a whole.

For fans of - Serpent of Old, Dead Congregation, Emperor, Behemoth, Burial Invocation, The Chasm



PRESS:
"top-shelf blackened death that gets me very excited for the band’s future career" - Angry Metal Guy 3.5/5
www.angrymetalguy.com/shrine-of-denial-i-moloch-review/


"a rock-solid album that will break necks" - Acta Infernalis 90/100
actainfernalis.com/2025/03/10/review-2632-shrine-of-denial-i-moloch-english/


"This is the kind of splendor that black-death metal is always in need of" - Head-banger Reviews
headbangerreviews.com/2025/01/23/shrine-of-denial-i-moloch/


"A bright new star has emerged in the murky death metal firmament!" - Sentinel Daily
sentineldaily.com.au/shrine-of-denial-i-moloch-transcending-obscurity-records/


"as elaborate, as magnificent, as sinister and otherworldly, and as dreadfully frightening as the visual" - No Clean Singing
www.nocleansinging.com/2025/02/14/an-ncs-premiere-shrine-of-denial-i-moloch/


"an engaging slab of considerable ferocity, tempered by an esoteric edge" - Wonderbox Metal
wonderboxmetal.com/2025/03/06/shrine-of-denial-i-moloch-review/


"Solid blackened death with a touch of disso" - Toilet ov Hell
toiletovhell.com/tmp-floating-shrine-of-denial-shrieking-demons-and-more/


"fans of varied death metal with a blackened touch should definitely check out" - Wings of Death
www.wingsofdeath.net/89646-Shrine-Of-Denial-I-Moloch



I’m starting to think there might be something in the water over in Turkey. Not two full years after Serpent of Old and their phenomenal debut Ensemble Under the Dark Sun blew my tiny mind, Shrine of Denial threaten to do the same. Sharing a home country and a label and implying a similar sound to Serpent of Old in their one-sheet, it was easy to go in expecting a carbon-copy of the former. While certain quirks suggest the idea of a native style, Shrine of Denial have more than enough personality of their own, forming I, Moloch with blackened death metal channeled through a sound that feels as old and trve as it does fresh and unique.

I, Moloch is gritty, fast, and technical. Punchily-delivered vocals and fast, off-beat tempos that almost recall The Black Dahlia Murder, meet with menacing riffwork that mimics a faster Morbid Angel, and is most closely akin to last years’ Keres, and throaty growls barked or roared, often in unison. Lurking about the compositions are tones and some pretensions to atmospheric dissonance that sound—yes—a bit like Serpent of Old (“Climbing Through Nothingness,” “The Mesmer”). But Shrine of Denial eschew eerie ambiguity in favour of straightforward meanness, delivering their discordant harmonies through spidery fretwork and the occasional twisting, piercing line. The low-DR, new-school-old-school production that wraps guitar solos in delicious echo, pushes the percussion to the front and into the golden zone of satisfyingly crisp crashy-bangyness, and emphasises the roughness of the vocals is the perfect packaging. This sounds bloody fantastic.

Shrine of Denial excel at elevating the elements of their music in a way that injects new vitality and intrigue into old styles, but doesn’t denigrate their unvarnished heaviness. There is much that feels vaguely familiar on I, Moloch, but it is reinterpreted and reinvigorated through impressive performances and idiosyncratic habits that give Shrine of Denial instant individuality. Guitar lines threading through compositions are immediate and hooky (“Oneiros,” “Headless Idol”), but subtly they spin a more complex web that gives the songs depth, and take you almost by surprise as thematic reprise bursts into a thrilling solo (“I, Moloch,” “Pillars of Ice”). The drumwork is far more complex than it needed to be, but the effort pays off in spades, with the compositions becoming exhilaratingly energetic; my jaw was frequently on the floor in appreciation of the flicky precision and kicky fills (especially “A Sanctuary In The Depths Of The Realms,” “Pillars of Ice,” and “Oneiros”). Further, the way Shrine of Denial use syncopation between percussion, vocal delivery, and on-off riff patterns gives them that much more impact, where otherwise they might have shrunken under their technicality (“I, Moloch,” “Temple of the Corpse Misuser”). What few truly melodious passages there are shine when they do appear in the aforementioned solos, or in the hints of grace to certain quite OSDM-sounding refrains; the beauty of their high, cavernous resonance makes it that much more heartbreaking that they are so rare.

There is precious little wastage on I, Moloch. With a runtime this swift, but songs this compelling, it’s clear that Shrine of Denial are smart songwriters, knowing that to win over their listener, it’s better to leave them a little hungry. These 31 minutes are bursting with slick, thrilling, downright gnarly musicianship, and a presence that belies this brevity. Everything exudes a fresh and snappy approach to disso-death, and blackened death, and whatever subgenres they incorporate, that makes them more approachable, but keeps just enough conventionality, and more than enough brutality and technicality, to satisfy. The main problems, therefore, with I, Moloch are: a) I would like more, and b) I would like them to let their extreme tendencies play out a little further; that is to say—there aren’t any real problems. In seriousness, I, Moloch’s abbreviation and slight camouflage of seeming more straightforward than it is does let Shrine of Denial down a tad; but it’s early days, and I’m more than happy to wait for them to really let loose.

Really, I, Moloch does everything you could ask it to. It’s punchy and slick, with clear signs of powerful promise waiting to be capitalised upon once Shrine of Denial fully lock in. It’s a bite-sized helping of top-shelf blackened death that gets me very excited for the band’s future career, and it’s another impressive debut to come from a country with a growing reputation of fostering extreme metal talent.

Thus Spoke



..::TRACK-LIST::..

1. Climbing Through Nothingness 04:31
2. A Sanctuary In The Depths Of The Realms 04:15
3. I, Moloch 03:36
4. Pillars Of Ice 04:18
5. The Mesmer 03:58
6. Oneiros 03:41
7. Headless Idol 02:54
8. Temple of the Corpse Misuser 03:43



..::OBSADA::..

Eray Nabi - Vocals
Onur Uslu - Lead guitar
Denizkaan Aracı - Rhythm guitar
Ahmet Ünveren - Bass
Berk Köktürk - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=vBDKKGszVdQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Sinead O'Connor - I'm Not Bossy, I'm The Boss (Deluxe Edition)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Sinead O'Connor
Album................: I'm Not Bossy, I'm The Boss
Genre................: Pop, Rock
Source...............: CD
Year.................: 2014
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 64 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Nettwerk

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Sinead O'Connor - How About I Be Me [03:25]
2. Sinead O'Connor - Dense Water Deeper Down [03:32]
3. Sinead O'Connor - Kisses Like Mine [02:28]
4. Sinead O'Connor - Your Green Jacket [03:23]
5. Sinead O'Connor - The Vishnu Room [02:47]
6. Sinead O'Connor - The Voice Of My Doctor [03:36]
7. Sinead O'Connor - Harbour [04:40]
8. Sinead O'Connor - James Brown (with Seun Kuti) [03:04]
9. Sinead O'Connor - 8 Good Reasons [03:26]
10. Sinead O'Connor - Take Me To Church [03:01]
11. Sinead O'Connor - Where Have You Been? [03:02]
12. Sinead O'Connor - Streetcars [04:28]
Bonus Tracks
13. Sinead O'Connor - How Nice A Woman Can Be [03:02]
14. Sinead O'Connor - Make A Fool Of Me All Night [03:35]
15. Sinead O'Connor - Little Story [03:06]

Playing Time.........: 50:45
Total Size...........: 327,01 MB

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Black - The Collection
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Black
Album................: The Collection
Genre................: Pop, New Wave
Source...............: CD
Year.................: 2000
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 60 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Spectrum Music

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Black - Wonderful Life [04:51]
2. Black - Paradise [04:54]
3. Black - The Big One [03:42]
4. Black - Now You're Gone [03:40]
5. Black - All We Need Is the Money [04:29]
6. Black - Let Me Watch You Make Love [03:11]
7. Black - She's My Best Friend [04:07]
8. Black - Sweetest Smile [05:17]
9. Black - Finder [04:16]
10. Black - It's Not Over Yet [05:09]
11. Black - Hey, I Was Right, You Were Wrong [03:43]
12. Black - Ravel in the Rain [03:52]
13. Black - Everything Is Coming Up Roses [04:09]
14. Black - You Don't Always Do What's Best for You [04:43]
15. Black - You're a Big Girl Now [04:19]
16. Black - Here It Comes Again [04:15]
17. Black - I Just Grew Tired [04:19]
18. Black - Just Making Memories [04:25]

Playing Time.........: 01:17:29
Total Size...........: 475,42 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Po sześciu latah działalności Blackcircle wreszcie prezetuje swój debiutancki album. Sporo udziwnień, dużo progresji, dość inteligentna muzyka dla poszukujących.
Płyta 'duszna i ponura' ale nie stwarzająca wrażenia monotonnej.



..::TRACK-LIST::..

1. Ascension 08:19
2. Flowers 07:24
3. Echoes 08:57
4. In the Eye of Chaos 07:13
5. The Ghost Garden 07:42
6. Timeline 09:29
7. Mirrorhouse 04:44
8. Requiem in Silence 06:30



..::OBSADA::..

Bass - Jorge Drolett
Drum Programming - Raúl Drolett
Guitar - Raúl Drolett
Keyboards - Jorge Drolett
Synth - Raúl Drolett
Vocals - Jorge Drolett, Raúl Drolett




https://www.youtube.com/watch?v=cPw5fiVeXTQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Po sześciu latah działalności Blackcircle wreszcie prezetuje swój debiutancki album. Sporo udziwnień, dużo progresji, dość inteligentna muzyka dla poszukujących.
Płyta 'duszna i ponura' ale nie stwarzająca wrażenia monotonnej.



..::TRACK-LIST::..

1. Ascension 08:19
2. Flowers 07:24
3. Echoes 08:57
4. In the Eye of Chaos 07:13
5. The Ghost Garden 07:42
6. Timeline 09:29
7. Mirrorhouse 04:44
8. Requiem in Silence 06:30



..::OBSADA::..

Bass - Jorge Drolett
Drum Programming - Raúl Drolett
Guitar - Raúl Drolett
Keyboards - Jorge Drolett
Synth - Raúl Drolett
Vocals - Jorge Drolett, Raúl Drolett




https://www.youtube.com/watch?v=cPw5fiVeXTQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Jestem naprawdę szczęśliwy, że poznałem włoski zespół, wyprodukowany przez włoską wytwórnię (bardzo aktywną Punishment 18 ), który śpiewa po włosku opowiadając kawał włoskiej historii.
Generalnie nie jestem zagorzałym obrońcą włoskiej sceny, często prowincjonalnej i amatorskiej, i właśnie dlatego jestem naprawdę dumny, gdy pojawia się dzieło tego kalibru.
Fajnie jest rozmawiać o fiordach czy obskurnych ulicach South Central Los Angeles, ale w końcu każdy z nas może być gangsterem albo niedzielnym Wikingiem... więc raz jeszcze wielkie brawa dla zespołu, który postanowił nie iść na łatwiznę i nie podążać za trendami.



..::TRACK-LIST::..

1. I Was
2. Teveròn, The Sleeping Giant
3. The Legend Of Càzha Selvàrega
4. Artiglieria Alpina
5. The Guardian
6. 33 Days Of Pontificate (Vatican Inc.)
7. An Old Dusty Dream (Vajont 9 Ottobre 1963)
8. Life Before Nothing
9. Scream Of 2000 Screams
10. The Memory



..::OBSADA::..

Med - Guitars
Thomas - Drums
Ciardo - Guitars, Flute, Vocals
Pondro - Bass



https://www.youtube.com/watch?v=1QW_wq81kS4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Jestem naprawdę szczęśliwy, że poznałem włoski zespół, wyprodukowany przez włoską wytwórnię (bardzo aktywną Punishment 18 ), który śpiewa po włosku opowiadając kawał włoskiej historii.
Generalnie nie jestem zagorzałym obrońcą włoskiej sceny, często prowincjonalnej i amatorskiej, i właśnie dlatego jestem naprawdę dumny, gdy pojawia się dzieło tego kalibru.
Fajnie jest rozmawiać o fiordach czy obskurnych ulicach South Central Los Angeles, ale w końcu każdy z nas może być gangsterem albo niedzielnym Wikingiem... więc raz jeszcze wielkie brawa dla zespołu, który postanowił nie iść na łatwiznę i nie podążać za trendami.



..::TRACK-LIST::..

1. I Was
2. Teveròn, The Sleeping Giant
3. The Legend Of Càzha Selvàrega
4. Artiglieria Alpina
5. The Guardian
6. 33 Days Of Pontificate (Vatican Inc.)
7. An Old Dusty Dream (Vajont 9 Ottobre 1963)
8. Life Before Nothing
9. Scream Of 2000 Screams
10. The Memory



..::OBSADA::..

Med - Guitars
Thomas - Drums
Ciardo - Guitars, Flute, Vocals
Pondro - Bass



https://www.youtube.com/watch?v=1QW_wq81kS4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Pionierzy brytyjskiego thrash/punka lat 80-tych. To ich debiut.

To co naprawdę wyróżnia 'Your Turn Next', jest całkowite zignorowanie muzycznych granic, co w 1986 roku było dla mnie dość nowym doświadczeniem!
To album, który mówi: 'Po chuj wybierać między hardcore punkiem a thrash metalem, skoro można mieć oba, a nawet więcej?'.



CONCRETE SOX hailed from Nottingham and were one of the pioneers of the whole UK Hardcore punk/thrash scene in the mid 80s. Now their debut album “Your Turn Next” is made available again in conjunction with the bands own Soxcore label and for the first time on CD in Europe. Featuring many unseen photos from the bands original collection, the CD version also contains 13 previously unreleased additional live and demo tracks from 1984-85.



..::TRACK-LIST::..

Your Turn Next LP (1985)
1. Intelligence Quest 3:45
2. Who Was The First? 4:11
3. Eminent Scum 3:18
4. Sustain The Orgy 6:08
5. Ten Steps To Oblivion 4:38
6. Each Day A New Low 2:13
7. New Breed 3:01
8. Salt Of The Earth 4:41
9. Civilised 3:32
10. Torn 2:34
11. Your Turn Next 1:45
12. Sadists 1:56

Demo Tracks (1985)
13. Senile Fools 3:14
14. Speak Siberian Or Die 3:49

Live At The Station Newcastle (1984)
15. Festering 3:24
16. Each Day A New Low 3:26
17. Sadists 2:25
18. Untitled 2:04
19. World Casino 1:59
20. Not That Blind 2:36
21. Deathwish 2:22
22. Tortured Minds 1:43

Demo Tracks (1984)
23. Senile Fools 3:11
24. Torn 2:37
25. Sadists 2:15



..::OBSADA::..

Guitar [All Guitars], Keyboards, Lead Vocals, Backing Vocals, Music By - Vic
Bass, Lead Vocals, Backing Vocals, Other [All Diseases], Music By - Les
Drums, Lead Vocals, Backing Vocals, Tambourine, Music By - John

Vocals [Additional] - Tracey




https://www.youtube.com/watch?v=vsTfb5vq7ks



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Pionierzy brytyjskiego thrash/punka lat 80-tych. To ich debiut.

To co naprawdę wyróżnia 'Your Turn Next', jest całkowite zignorowanie muzycznych granic, co w 1986 roku było dla mnie dość nowym doświadczeniem!
To album, który mówi: 'Po chuj wybierać między hardcore punkiem a thrash metalem, skoro można mieć oba, a nawet więcej?'.



CONCRETE SOX hailed from Nottingham and were one of the pioneers of the whole UK Hardcore punk/thrash scene in the mid 80s. Now their debut album “Your Turn Next” is made available again in conjunction with the bands own Soxcore label and for the first time on CD in Europe. Featuring many unseen photos from the bands original collection, the CD version also contains 13 previously unreleased additional live and demo tracks from 1984-85.



..::TRACK-LIST::..

Your Turn Next LP (1985)
1. Intelligence Quest 3:45
2. Who Was The First? 4:11
3. Eminent Scum 3:18
4. Sustain The Orgy 6:08
5. Ten Steps To Oblivion 4:38
6. Each Day A New Low 2:13
7. New Breed 3:01
8. Salt Of The Earth 4:41
9. Civilised 3:32
10. Torn 2:34
11. Your Turn Next 1:45
12. Sadists 1:56

Demo Tracks (1985)
13. Senile Fools 3:14
14. Speak Siberian Or Die 3:49

Live At The Station Newcastle (1984)
15. Festering 3:24
16. Each Day A New Low 3:26
17. Sadists 2:25
18. Untitled 2:04
19. World Casino 1:59
20. Not That Blind 2:36
21. Deathwish 2:22
22. Tortured Minds 1:43

Demo Tracks (1984)
23. Senile Fools 3:11
24. Torn 2:37
25. Sadists 2:15



..::OBSADA::..

Guitar [All Guitars], Keyboards, Lead Vocals, Backing Vocals, Music By - Vic
Bass, Lead Vocals, Backing Vocals, Other [All Diseases], Music By - Les
Drums, Lead Vocals, Backing Vocals, Tambourine, Music By - John

Vocals [Additional] - Tracey




https://www.youtube.com/watch?v=vsTfb5vq7ks



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Lenny Kravitz - Acoustic
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Lenny Kravitz
Album................: Acoustic
Genre................: Rock
Source...............: CD
Year.................: 1994
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 67 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Kiss The Stone - Unofficial Release

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Lenny Kravitz - Are You Gonna Go My Way [06:26]
2. Lenny Kravitz - Believe [05:13]
3. Lenny Kravitz - Rosemary [05:36]
4. Lenny Kravitz - Just Be a Woman [04:06]
5. Lenny Kravitz - Sister [07:15]
6. Lenny Kravitz - Always On The Run [03:57]
7. Lenny Kravitz - My Precious Love [05:54]
8. Lenny Kravitz - Let Love Rule [06:43]
9. Lenny Kravitz - Are You Gonna Go My Way (Bonus Track) [03:26]
10. Lenny Kravitz - Always On The Run (Bonus Track) [05:57]

Playing Time.........: 54:37
Total Size...........: 368,35 MB

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Sting & Shaggy - 44.876
(SHM-CD Japan Deluxe Edition)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Sting & Shaggy
Album................: 44.876
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 2018
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 64 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: A&M Records – UICA Japan

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Sting & Shaggy - 44.876 [02:59]
2. Sting & Shaggy - Morning Is Comin [03:11]
3. Sting & Shaggy - Waiting For The Break Of Day [03:18]
4. Sting & Shaggy - Gotta Get Back My Bab [02:56]
5. Sting & Shaggy - Don't Make Me Wait [03:35]
6. Sting & Shaggy - Just One Lifetime [03:30]
7. Sting & Shaggy - 22nd Stree [04:00]
8. Sting & Shaggy - Dreaming In The U.S.A [03:08]
9. Sting & Shaggy - Crooked Tree [03:37]
10. Sting & Shaggy - To Love And Be Love [03:29]
11. Sting & Shaggy - Sad Trombon [05:43]
12. Sting & Shaggy - Night Shif [03:26]
13. Sting & Shaggy - If You Can't Find Love [03:34]
14. Sting & Shaggy - Love Changes Everythin [03:55]
15. Sting & Shaggy - 16 Fathom [03:19]
16. Sting & Shaggy - Don't Make Me Wait (Dave Aude Rhythmic Radio Remix[03:48]
17. Sting & Shaggy - Don't Make Me Wait (Live at Shaggy and Friends) (Bonus Track[06:34]
18. Sting & Shaggy - Message In A Bottle (Live at Shaggy and Friends) (Bonus Track[04:31]

Playing Time.........: 01:08:40
Total Size...........: 443,99 MB

...( Info )...

Artist...............: Thin Lizzy
Album................: Johnny The Fox
Genre................: Hard rock
Year.................: 1990
Codec................: Reference libFLAC 1.5

...( TrackList )...

001. Thin Lizzy - Johnny
002. Thin Lizzy - Rocky
003. Thin Lizzy - Borderline
004. Thin Lizzy - Don't Believe A Word (Album Version)
005. Thin Lizzy - Fools Gold
006. Thin Lizzy - Johnny The Fox Meets Jimmy The Weed (Album Version)
007. Thin Lizzy - Old Flame
008. Thin Lizzy - Massacre (Album Version)
009. Thin Lizzy - Sweet Marie
010. Thin Lizzy - Boogie Woogie Dance

...( Info )...


Artist...............: Nomadi
Album................: Live al Teatro Dal Verme (Live)
Genre................: Pop
Year.................: 2025
Codec................: Reference libFLAC 1.5

...( TrackList )...

001. Nomadi - Ricordati (Live)
002. Nomadi - Noi non ci saremo (Live)
003. Nomadi - Gli aironi neri (Live)
004. Nomadi - Cartoline da qui (Live)
005. Nomadi - Voglio ridere (Live)
006. Nomadi - Dove si va (Live)
007. Nomadi - Tutto a posto (Live)
008. Nomadi - Utopia (Live)
009. Nomadi - Fiore nero (Live)
010. Nomadi - Ti lascio una parola (Goodbye) (Live)
011. Nomadi - Suoni (Live)
012. Nomadi - Il paese - L'eredità - Né gioia né dolore (Live)
013. Nomadi - Un pugno di sabbia (Live)
014. Nomadi - Io voglio vivere (Live)
015. Nomadi - Auschwitz (Live)
016. Nomadi - Canzone per un'amica (Live)
017. Nomadi - Dio è morto (Live)
018. Nomadi - Io vagabondo (Live)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



Poślady zerżnięte na maxa!


..::OPIS::..

Lelahell to bestia z Algierii, być może zespół jest znany części fanów z europejskich wojaży (Polskę też odwiedzili swego czasu). Zapewne część czytających to osób będzie zdziwiona, że w Algierii bawią się w granie metalu. Bawią się i to jak!

Słowacka Metal Age Productions wzięła pod swoje skrzydła tego potwora i oto trzymam w ręku drugi pełnowymiarowy krążek Lelahell. Kilka faktów… Płyta zmiksowana i zremasterowana w Hertz Studio, na bębnach rozpierdol (dosłownie) sieje niejaki Hannes Grossmann (m.in. Hate Eternal, a wcześniej Necrophagist, Obscura) a wśród kilku gości, którzy pojawili się na płycie jest m.in. sam Patrizio Marco Giovanni Mameli z Pestilence.
Głównym sprawcą całego zamieszania jest Redouane Aouameur, który pociąga za sznurki w Lelahell. Wspomniany muzyk od wielu już lat działa na scenie i to słychać w jego muzyce. Dziesięć utworów składających się na „Alif” to miażdżąca porcja piekielnie szybkiego i technicznego death metalu z pojawiającymi się od czasu do czasu elementami folku. Można rzec, że Amerykanie mają Nile, Algieria ma Lelahell. Co ciekawe, w chwili obecnej Lelahell przejeżdża niczym czołg po konkurencji i nie bierze jeńców. Ile tutaj się dzieje! Potężne, klarowne brzmienie, niesamowite partie bębnów i gitarowe „palcóweczki wywijańce” ze szczyptą arabskiego folku tworzą piekielną mieszankę. Co ważne całość brzmi niesamowicie świeżo, chyba nie bez znaczenia jest pochodzenie mózgu Lelahell. Jeżeli tak w Algierii gra się death metal, to czapki z głów proszę państwa.

Odnośnie technicznego grania, żeby była jasność. Termin techniczny death metal może być mylący, nie jestem zwolennikiem muzy, w której mamy zlepek przypadkowych dźwięków, gdzie nic do siebie nie pasuje i jest to niestrawne w słuchaniu. Na „Alif” jest dokładnie odwrotnie. Jest miażdżący ciężar (death metal to nie cukiereczki), nieziemskie partie bębnów, chore wokale (niesamowite i obłąkane „screamy”), kapitalne solówki gitarowe i umiejętne (kładę nacisk na to słowo!) pokazanie jak można bawić się grą na instrumentach. Dzięki temu materiał nic nie traci na brutalności, nie została przekroczona niebezpieczna granica oddzielająca death metal od popisów nie mających z nim nic wspólnego. Weźmy taki siódmy na płycie „Insiraf/Martyr” (pisząc te słowa po raz któryś z rzędu słucham „Alif” i akurat właśnie przytłacza mnie ten utwór ). Arabski język w death metalu sprawdza się doskonale, brzmi świeżo i złowieszczo. Arabski motyw na gitarze przechodzi we wściekły death metal z tekstem wyryczanym w trzech językach (arabski, francuski i angielski).
Obcując z Lelahell po raz kolejny potwierdza się teoria o bandach z egzotycznych dla metalu krajów.

Ta egzotyka jest niesamowitym atutem, w połączeniu z, że tak to ujmę, regionalnymi „motywami” i czystą głową (czego często brakuje muzykom z krajów gdzie ikony death metalu wymienia się przez wszystkie przypadki, a to powoduje zabieranie się za kopiowanie kopii, w efekcie czego otrzymujemy, przykładowo, tysięczną wersję którejś z ikon death metalu). Pochodzenie idące w parze z pomysłem na muzykę, daje utalentowanym muzykom, a do takich zdecydowanie należy Redouane Aouameur (kuźwa, jak to się wymawia? ;)) możliwość zaprezentowania szerszej publice swoich nieco innych pomysłów i innego spojrzenia na ekstremalny metal. Mówiąc wprost, dawno nie spotkałem się z tak druzgocącym materiałem w brutalnym death metalu, swoją drogą określenie brutalny death metal jest głupkowate, bo przecież death metal z założenia ma być muzyką brutalną.

Jeśli lubisz kiedy tynk sypie się ze ścian, jeśli jesteś w stanie stanąć do walki na ringu z przeciwnikiem, który dysponuje nieziemską siłą i z góry wiesz, że poniesiesz klęskę, jeśli lubisz kiedy muza Cię katuje i nie da spokoju do ostatniej kropli krwi to algierski Lelahell jest dla Ciebie. Warto poszukać tego albumu, Lelahell dokonał aktu zniszczenia totalnego! Nie ma innej opcji jak maksymalna nota. Długo jeszcze ta płyta nie opuści mojego odtwarzacza.

Robert Serpent


Wiedzieliście, że istnieje coś takiego, jak algierski metal? Dopóki Lelahell nie wysłał swojej promki na naszą skrzynkę, sam nie miałem o tym pojęcia. Zainteresowałem się tą płytą głównie z ciekawości, nie zaprzeczam. Przekonajmy się, czy arabski death metal jest halal, czy może raczej haram.

Alif to czterdzieści minut podzielone na dziesięć kawałków i wydane przez Metal Age Productions. Notka wspominała o śmierć metalu, jednak samo to jest niedomówieniem. Poza śmiertelnym łomotem, ekipa używa dużo motywów z ich lokalnej kultury. Nie na tyle, by dodawać im do gatunku słowo folk, raczej na poziomie Nile albo Melechesh. Do tego znajduje się tu mnóstwo groove’u przypominającego mi Dies Irae albo Vaderowe Litany. Suma sumarum, wychodzi płyta całkiem przyjemna, choć niespecjalnie wybijająca się ponad resztę. Clou programu są bujające motywy, bardziej do rytmicznego tańca niż zwierzęcych konwulsji, oraz spora ilość arabskich melodii. Przepis całkiem niezły, choć trochę zbyt ubogi: często brakowało mi w utworach dodatkowych motywów, które przebiłyby pojawiającą się w późniejszych częściach monotonię. Wyznaczmy tutaj The Fifth, które praktycznie składa się z dwóch motywów na krzyż, do tego wyjątkowo miernych. Czasami zespół chce rozwinąć formułę i tworzy bardziej rozbudowane kompozycje, ale na Adam the First ciągnie się to bez celu. Dla kontrastu, utrzymane w podobnym duchu Impunity of the Mutants jest już dużo przyjemniejsze, a Litham (The Reach of Kal Asuf)-naprawdę dobre.

Nie, żebym przyganiał chęć rozwoju i zaawansowanych utworów, niemniej Lelahell najlepiej sobie radzi w prostych, niespecjalnie melodycznych strzałach z początku płyty. Paramnesia i Ribat Essalem to w sumie też dwa-trzy motywy na krzyż, niemniej miast stawiać na arabeskowe wybiegi, koncentrują się na chwytliwych, breakdownowych riffach, udoskonalając je wcale technicznymi wybiegami i nieokazyjnymi blastami. W ogóle, muzycy często pokazują, że grać potrafią i się nie wstydzą. Czepiać się będę tylko do wokalisty: na moje ucho brzmi jakoś tak wątle, brakuje mu mocy i charyzmy. Natomiast brzmienie powstało w Hertz Studio, jak się pewnie domyślacie, nie ma się na co skarżyć.

Alif jest całkiem niezłym krążkiem. W swojej ignorancji stwierdzę, że pewnie jednym z najlepszych z ich lokalnej sceny. Czapki z głowy mi nie urwało, ale jeżeli ktoś lubi groove i Arabię, powinien być zadowolony.

Kapitan Bajeczny


LELAHELL are one of Algerian newer extreme metal groups. In 2010, Redouane Aouameur who is no stranger to the Algerian metal scene as he has already been in other bands including (Neanderthalia, Litham, Carnavage and Devast) founded it. In August 2012, “Goressimo Records” officially released the band’s debut EP.

The album Alif features one of the most admired players in the world of technical death metal - Hannes Grossmann (ex Necrophagist, ex Obscura, Alkaloid, Blotted Science, Hate Eternal) on drums. Recorded at Fermata Studio (Algiers), mixed and mastered at the famous Hertz Recording Studio (Bialystock, Poland) by Sławek and Wojtek Wieslawski (Behemoth, Vader,
Decapitated, Hate).

Each Lelahell release is conceptually linked to the character of Abderrahmane yet focusing on another evolutionary step—another chapter in his own book. The new album "Alif" is now focusing on Abderrahmane's first steps in his new life, just like a child learning to speak, walk, learning about the world around him. Yet this is full of foes and fears, that's why Abderrahmane needs to save himself from those dangers.

The album contains 10 tracks of intensive death metal riffs with an Algerian folklore accent, combined with fast blast beats and technical rhythms. Highly recommended for fans of Melechesch, Nile, Absu, Behemoth or Decapitated.



Active as a musician and tireless supporter of Arabic extreme metal worldwide since the mid-90’s Algerian guitarist, vocalist and composer Lelahel aka Redouane Aouameur (Litham, Neanderthalia) was there for many of the country’s earliest metal milestones be it concerts or extreme metal album releases. As he moved on from death metal project Litham, Aouameur chose the path of self-direction and built his own ideas in the shape of the brutal and distinct death metal style of Lelahell. The project’s second full-length is a point of readiness, a mark that sets out onto a more capable and serious beginning. ‘Alif’ is not only a ripping technical death metal album but also a grand survey providing a blueprint for things more philosophical, technical and violent to come.

Written, performed, and recorded entirely by Aouameur alone the band’s first EP ‘Al Intihar’ (2012) was brutal death metal not far from 2000’s era Vader but with it’s own groove. The incorporation of arabesque scales persist through Lelahell‘s discography but the influence of Arabic melody wouldn’t fully light aflame until ‘Al Insane… The (Re​)​birth of Abderrahmane’ (2014) where comparisons were more aptly made with Melechesh, Beheaded and Nile. A brutal and straightforward debut full-length in appearance, as it plays ‘Al Insane… The (Re​)​birth of Abderrahmane’ reveals depth beneath it’s loudly chugging brutality but now it is easily outmoded by the skillful crafting of ‘Alif’.

Elements of thrash, black metal, and a healthy dose of technical death metal skill meld into the body of ‘Alif’ creating a patiently rhythmic experience thanks to Aouameur‘s sharp guitar work and session drums from Hannes Grossman (Alkaloid, Hate Eternal) who is best known for his time in Necrophagist and Obscura. A glut of guest artists contribute guitar and bass spots including Tom Geldschläger (ex-Obscura), Yacine M. (Litham), Patrick Mameli (Pestilence), bassist Hafid Saidi and their contributions help give the album some exotic variety and some considerable progressive flair. Because the heart of Aouameur‘s riffs are a mix of old school/brutal death and blackened death metal ‘Alif’ manages a warm and technique driven feeling throughout thanks to a mix/master from the Wiesławski brothers at Hertz Studio (Azarath, Decapitated, Vader).

‘Alif’ provides some great promise for the future of Lelahell as the intentioned ‘standard bearer’ for future releases. As overused as Arabic folk melody and certain guitar scales may seem in extreme metal this implementation is rarely done with any authenticity, Arallu and AlNamrood have done great justice with these influences, and the same skillful weaving of personal and cultural importance is felt on ‘Alif’ as well. This also includes lyrical themes covering numerous topics, with the open wounds of post-occupational Algeria occasionally on display. There is a spirit of rebellion alongside a certain aging wisdom to discover within the thoughtful content of ‘Alif’ and this makes me even more excited to hear where the project will go next.

No doubt that a lot of listeners will show up looking for something hyper progressive and technical due to Grossman‘s inclusion but I would temper that with the more reasonable expectation of tight musicianship with songwriting that isn’t self-indulgent or focused on flair above feeling. The delivery is precise and brutal in every case but I was left carrying the intricate melody and rhythms of ‘Alif’ in my mind after many listens. I’d highly recommend this to folks who have some great love for groups like Melechesh and Arallu but also the brutality of post-millennium era death metal (Polish and USDM, especially) with touches of modern technical and progressive death metal.

terraasymmetry



..::TRACK-LIST::..

1. Paramnesia 04:33
2. Ignis Fatuus 03:04
3. Thou Shalt Not Kill 00:30
4. Ribat Essalem 04:27
5. Adam the First 04:26
6. The Fifth 04:01
7. Insiraf / Martyr 05:37
8. Litham (The Reach of Kal asuf) 05:54
9. Parasits 02:44
10. Impunity of the Mutants 05:16




https://www.youtube.com/watch?v=gnvHxAAbfQs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



Poślady zerżnięte na maxa!


..::OPIS::..

Lelahell to bestia z Algierii, być może zespół jest znany części fanów z europejskich wojaży (Polskę też odwiedzili swego czasu). Zapewne część czytających to osób będzie zdziwiona, że w Algierii bawią się w granie metalu. Bawią się i to jak!

Słowacka Metal Age Productions wzięła pod swoje skrzydła tego potwora i oto trzymam w ręku drugi pełnowymiarowy krążek Lelahell. Kilka faktów… Płyta zmiksowana i zremasterowana w Hertz Studio, na bębnach rozpierdol (dosłownie) sieje niejaki Hannes Grossmann (m.in. Hate Eternal, a wcześniej Necrophagist, Obscura) a wśród kilku gości, którzy pojawili się na płycie jest m.in. sam Patrizio Marco Giovanni Mameli z Pestilence.
Głównym sprawcą całego zamieszania jest Redouane Aouameur, który pociąga za sznurki w Lelahell. Wspomniany muzyk od wielu już lat działa na scenie i to słychać w jego muzyce. Dziesięć utworów składających się na „Alif” to miażdżąca porcja piekielnie szybkiego i technicznego death metalu z pojawiającymi się od czasu do czasu elementami folku. Można rzec, że Amerykanie mają Nile, Algieria ma Lelahell. Co ciekawe, w chwili obecnej Lelahell przejeżdża niczym czołg po konkurencji i nie bierze jeńców. Ile tutaj się dzieje! Potężne, klarowne brzmienie, niesamowite partie bębnów i gitarowe „palcóweczki wywijańce” ze szczyptą arabskiego folku tworzą piekielną mieszankę. Co ważne całość brzmi niesamowicie świeżo, chyba nie bez znaczenia jest pochodzenie mózgu Lelahell. Jeżeli tak w Algierii gra się death metal, to czapki z głów proszę państwa.

Odnośnie technicznego grania, żeby była jasność. Termin techniczny death metal może być mylący, nie jestem zwolennikiem muzy, w której mamy zlepek przypadkowych dźwięków, gdzie nic do siebie nie pasuje i jest to niestrawne w słuchaniu. Na „Alif” jest dokładnie odwrotnie. Jest miażdżący ciężar (death metal to nie cukiereczki), nieziemskie partie bębnów, chore wokale (niesamowite i obłąkane „screamy”), kapitalne solówki gitarowe i umiejętne (kładę nacisk na to słowo!) pokazanie jak można bawić się grą na instrumentach. Dzięki temu materiał nic nie traci na brutalności, nie została przekroczona niebezpieczna granica oddzielająca death metal od popisów nie mających z nim nic wspólnego. Weźmy taki siódmy na płycie „Insiraf/Martyr” (pisząc te słowa po raz któryś z rzędu słucham „Alif” i akurat właśnie przytłacza mnie ten utwór ). Arabski język w death metalu sprawdza się doskonale, brzmi świeżo i złowieszczo. Arabski motyw na gitarze przechodzi we wściekły death metal z tekstem wyryczanym w trzech językach (arabski, francuski i angielski).
Obcując z Lelahell po raz kolejny potwierdza się teoria o bandach z egzotycznych dla metalu krajów.

Ta egzotyka jest niesamowitym atutem, w połączeniu z, że tak to ujmę, regionalnymi „motywami” i czystą głową (czego często brakuje muzykom z krajów gdzie ikony death metalu wymienia się przez wszystkie przypadki, a to powoduje zabieranie się za kopiowanie kopii, w efekcie czego otrzymujemy, przykładowo, tysięczną wersję którejś z ikon death metalu). Pochodzenie idące w parze z pomysłem na muzykę, daje utalentowanym muzykom, a do takich zdecydowanie należy Redouane Aouameur (kuźwa, jak to się wymawia? ;)) możliwość zaprezentowania szerszej publice swoich nieco innych pomysłów i innego spojrzenia na ekstremalny metal. Mówiąc wprost, dawno nie spotkałem się z tak druzgocącym materiałem w brutalnym death metalu, swoją drogą określenie brutalny death metal jest głupkowate, bo przecież death metal z założenia ma być muzyką brutalną.

Jeśli lubisz kiedy tynk sypie się ze ścian, jeśli jesteś w stanie stanąć do walki na ringu z przeciwnikiem, który dysponuje nieziemską siłą i z góry wiesz, że poniesiesz klęskę, jeśli lubisz kiedy muza Cię katuje i nie da spokoju do ostatniej kropli krwi to algierski Lelahell jest dla Ciebie. Warto poszukać tego albumu, Lelahell dokonał aktu zniszczenia totalnego! Nie ma innej opcji jak maksymalna nota. Długo jeszcze ta płyta nie opuści mojego odtwarzacza.

Robert Serpent


Wiedzieliście, że istnieje coś takiego, jak algierski metal? Dopóki Lelahell nie wysłał swojej promki na naszą skrzynkę, sam nie miałem o tym pojęcia. Zainteresowałem się tą płytą głównie z ciekawości, nie zaprzeczam. Przekonajmy się, czy arabski death metal jest halal, czy może raczej haram.

Alif to czterdzieści minut podzielone na dziesięć kawałków i wydane przez Metal Age Productions. Notka wspominała o śmierć metalu, jednak samo to jest niedomówieniem. Poza śmiertelnym łomotem, ekipa używa dużo motywów z ich lokalnej kultury. Nie na tyle, by dodawać im do gatunku słowo folk, raczej na poziomie Nile albo Melechesh. Do tego znajduje się tu mnóstwo groove’u przypominającego mi Dies Irae albo Vaderowe Litany. Suma sumarum, wychodzi płyta całkiem przyjemna, choć niespecjalnie wybijająca się ponad resztę. Clou programu są bujające motywy, bardziej do rytmicznego tańca niż zwierzęcych konwulsji, oraz spora ilość arabskich melodii. Przepis całkiem niezły, choć trochę zbyt ubogi: często brakowało mi w utworach dodatkowych motywów, które przebiłyby pojawiającą się w późniejszych częściach monotonię. Wyznaczmy tutaj The Fifth, które praktycznie składa się z dwóch motywów na krzyż, do tego wyjątkowo miernych. Czasami zespół chce rozwinąć formułę i tworzy bardziej rozbudowane kompozycje, ale na Adam the First ciągnie się to bez celu. Dla kontrastu, utrzymane w podobnym duchu Impunity of the Mutants jest już dużo przyjemniejsze, a Litham (The Reach of Kal Asuf)-naprawdę dobre.

Nie, żebym przyganiał chęć rozwoju i zaawansowanych utworów, niemniej Lelahell najlepiej sobie radzi w prostych, niespecjalnie melodycznych strzałach z początku płyty. Paramnesia i Ribat Essalem to w sumie też dwa-trzy motywy na krzyż, niemniej miast stawiać na arabeskowe wybiegi, koncentrują się na chwytliwych, breakdownowych riffach, udoskonalając je wcale technicznymi wybiegami i nieokazyjnymi blastami. W ogóle, muzycy często pokazują, że grać potrafią i się nie wstydzą. Czepiać się będę tylko do wokalisty: na moje ucho brzmi jakoś tak wątle, brakuje mu mocy i charyzmy. Natomiast brzmienie powstało w Hertz Studio, jak się pewnie domyślacie, nie ma się na co skarżyć.

Alif jest całkiem niezłym krążkiem. W swojej ignorancji stwierdzę, że pewnie jednym z najlepszych z ich lokalnej sceny. Czapki z głowy mi nie urwało, ale jeżeli ktoś lubi groove i Arabię, powinien być zadowolony.

Kapitan Bajeczny


LELAHELL are one of Algerian newer extreme metal groups. In 2010, Redouane Aouameur who is no stranger to the Algerian metal scene as he has already been in other bands including (Neanderthalia, Litham, Carnavage and Devast) founded it. In August 2012, “Goressimo Records” officially released the band’s debut EP.

The album Alif features one of the most admired players in the world of technical death metal - Hannes Grossmann (ex Necrophagist, ex Obscura, Alkaloid, Blotted Science, Hate Eternal) on drums. Recorded at Fermata Studio (Algiers), mixed and mastered at the famous Hertz Recording Studio (Bialystock, Poland) by Sławek and Wojtek Wieslawski (Behemoth, Vader,
Decapitated, Hate).

Each Lelahell release is conceptually linked to the character of Abderrahmane yet focusing on another evolutionary step—another chapter in his own book. The new album "Alif" is now focusing on Abderrahmane's first steps in his new life, just like a child learning to speak, walk, learning about the world around him. Yet this is full of foes and fears, that's why Abderrahmane needs to save himself from those dangers.

The album contains 10 tracks of intensive death metal riffs with an Algerian folklore accent, combined with fast blast beats and technical rhythms. Highly recommended for fans of Melechesch, Nile, Absu, Behemoth or Decapitated.



Active as a musician and tireless supporter of Arabic extreme metal worldwide since the mid-90’s Algerian guitarist, vocalist and composer Lelahel aka Redouane Aouameur (Litham, Neanderthalia) was there for many of the country’s earliest metal milestones be it concerts or extreme metal album releases. As he moved on from death metal project Litham, Aouameur chose the path of self-direction and built his own ideas in the shape of the brutal and distinct death metal style of Lelahell. The project’s second full-length is a point of readiness, a mark that sets out onto a more capable and serious beginning. ‘Alif’ is not only a ripping technical death metal album but also a grand survey providing a blueprint for things more philosophical, technical and violent to come.

Written, performed, and recorded entirely by Aouameur alone the band’s first EP ‘Al Intihar’ (2012) was brutal death metal not far from 2000’s era Vader but with it’s own groove. The incorporation of arabesque scales persist through Lelahell‘s discography but the influence of Arabic melody wouldn’t fully light aflame until ‘Al Insane… The (Re​)​birth of Abderrahmane’ (2014) where comparisons were more aptly made with Melechesh, Beheaded and Nile. A brutal and straightforward debut full-length in appearance, as it plays ‘Al Insane… The (Re​)​birth of Abderrahmane’ reveals depth beneath it’s loudly chugging brutality but now it is easily outmoded by the skillful crafting of ‘Alif’.

Elements of thrash, black metal, and a healthy dose of technical death metal skill meld into the body of ‘Alif’ creating a patiently rhythmic experience thanks to Aouameur‘s sharp guitar work and session drums from Hannes Grossman (Alkaloid, Hate Eternal) who is best known for his time in Necrophagist and Obscura. A glut of guest artists contribute guitar and bass spots including Tom Geldschläger (ex-Obscura), Yacine M. (Litham), Patrick Mameli (Pestilence), bassist Hafid Saidi and their contributions help give the album some exotic variety and some considerable progressive flair. Because the heart of Aouameur‘s riffs are a mix of old school/brutal death and blackened death metal ‘Alif’ manages a warm and technique driven feeling throughout thanks to a mix/master from the Wiesławski brothers at Hertz Studio (Azarath, Decapitated, Vader).

‘Alif’ provides some great promise for the future of Lelahell as the intentioned ‘standard bearer’ for future releases. As overused as Arabic folk melody and certain guitar scales may seem in extreme metal this implementation is rarely done with any authenticity, Arallu and AlNamrood have done great justice with these influences, and the same skillful weaving of personal and cultural importance is felt on ‘Alif’ as well. This also includes lyrical themes covering numerous topics, with the open wounds of post-occupational Algeria occasionally on display. There is a spirit of rebellion alongside a certain aging wisdom to discover within the thoughtful content of ‘Alif’ and this makes me even more excited to hear where the project will go next.

No doubt that a lot of listeners will show up looking for something hyper progressive and technical due to Grossman‘s inclusion but I would temper that with the more reasonable expectation of tight musicianship with songwriting that isn’t self-indulgent or focused on flair above feeling. The delivery is precise and brutal in every case but I was left carrying the intricate melody and rhythms of ‘Alif’ in my mind after many listens. I’d highly recommend this to folks who have some great love for groups like Melechesh and Arallu but also the brutality of post-millennium era death metal (Polish and USDM, especially) with touches of modern technical and progressive death metal.

terraasymmetry



..::TRACK-LIST::..

1. Paramnesia 04:33
2. Ignis Fatuus 03:04
3. Thou Shalt Not Kill 00:30
4. Ribat Essalem 04:27
5. Adam the First 04:26
6. The Fifth 04:01
7. Insiraf / Martyr 05:37
8. Litham (The Reach of Kal asuf) 05:54
9. Parasits 02:44
10. Impunity of the Mutants 05:16




https://www.youtube.com/watch?v=gnvHxAAbfQs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!