...( Info )...

Artist: Black Sabbath
Album: Heaven and Hell (Remastered and Expanded Edition)
Year: 2022
Genre: Metal
Format/Quality: FLAC 16 bit/44100Hz

...( TrackList )...

01. Neon Knights (2021 Remaster)
02. Children of the Sea (2021 Remaster)
03. Lady Evil (2021 Remaster)
04. Heaven and Hell (2021 Remaster)
05. Wishing Well (2021 Remaster)
06. Die Young (2021 Remaster)
07. Walk Away (2021 Remaster)
08. Lonely Is the Word (2021 Remaster)
09. Children of the Sea (Live B-Side of Neon Knights)
10. Heaven and Hell (Live B-Side of Die Young)
11. Lady Evil (7'' Mono Edit)
12. Neon Knights (Live at Hartford Civic Center, Hartford, CT, USA: August 10, 1980)
13. Children of the Sea (Live at Hartford Civic Center, Hartford, CT, USA: August 10, 1980)
14. Heaven and Hell (Live at Hartford Civic Center, Hartford, CT, USA: August 10, 1980)
15. Die Young (Live at Hartford Civic Center, Hartford, CT, USA: August 10, 1980)
16. E5150 (Live at the Hammersmith Odeon, London, UK: Dec 31, 1981- Jan 2, 1982)
17. Neon Knights (Live at the Hammersmith Odeon, London, UK: Dec 31, 1981- Jan 2, 1982)
18. Children of the Sea (Live at the Hammersmith Odeon, London, UK: Dec 31, 1981- Jan 2, 1982)
19. Heaven and Hell (Live at the Hammersmith Odeon, London, UK: Dec 31, 1981- Jan 2, 1982)

...( Info )...

Artist: Black Sabbath
Album: Heaven and Hell (Remastered and Expanded Edition)
Year: 2022
Genre: Metal
Format/Quality: .mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. Neon Knights (2021 Remaster)
02. Children of the Sea (2021 Remaster)
03. Lady Evil (2021 Remaster)
04. Heaven and Hell (2021 Remaster)
05. Wishing Well (2021 Remaster)
06. Die Young (2021 Remaster)
07. Walk Away (2021 Remaster)
08. Lonely Is the Word (2021 Remaster)
09. Children of the Sea (Live B-Side of Neon Knights)
10. Heaven and Hell (Live B-Side of Die Young)
11. Lady Evil (7'' Mono Edit)
12. Neon Knights (Live at Hartford Civic Center, Hartford, CT, USA: August 10, 1980)
13. Children of the Sea (Live at Hartford Civic Center, Hartford, CT, USA: August 10, 1980)
14. Heaven and Hell (Live at Hartford Civic Center, Hartford, CT, USA: August 10, 1980)
15. Die Young (Live at Hartford Civic Center, Hartford, CT, USA: August 10, 1980)
16. E5150 (Live at the Hammersmith Odeon, London, UK: Dec 31, 1981- Jan 2, 1982)
17. Neon Knights (Live at the Hammersmith Odeon, London, UK: Dec 31, 1981- Jan 2, 1982)
18. Children of the Sea (Live at the Hammersmith Odeon, London, UK: Dec 31, 1981- Jan 2, 1982)
19. Heaven and Hell (Live at the Hammersmith Odeon, London, UK: Dec 31, 1981- Jan 2, 1982)

...( Info )...

Artist: Papa Roach
Album: Emo Trip
Year: 2022
Genre: Pop, Rock, Metal
Format/Quality: FLAC 24 bit/48000Hz

...( TrackList )...

01. No Apologies
02. Scars (2020)
03. Leave a Light On
04. Getting Away With Murder (2020)
05. Kill The Noise
06. Last Resort (2020)
07. Always Wandering

...( Info )...

Artist: Papa Roach
Album: Emo Trip
Year: 2022
Genre: Rock|Metal
Format/Quality: .mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. No Apologies
02. Scars (2020)
03. Leave a Light On
04. Getting Away With Murder (2020)
05. Kill The Noise
06. Last Resort (2020)
07. Always Wandering

...( Info )...

Artist: Metallica
Genre: Metal
Format/Quality: FLAC 24/16-Bit

...( TrackList )...

Albums:
(1983) Metallica - Kill 'Em All (Remastered) [24Bit-96kHz]
(1984) Metallica - Ride The Lightning (Remastered) [16Bit-44.1kHz]
(1984) Metallica - Ride the Lightning (Remastered) [24Bit-96kHz]
(1986) Metallica - Master of Puppets (Remastered) [24Bit-96kHz]
(1987) Metallica - The $5.98 EP - Garage Days Re-Revisited (Remastered) [24Bit-96kHz]
(1988) Metallica - ...And Justice for All (Remastered) [24Bit-96kHz]
(1991) Metallica - Metallica (Remastered) [24Bit-96kHz]
(1991) Metallica - Metallica [24Bit-48kHz]
(1993) Metallica - Live St Binge & Purge (Live in Mexico City) [24Bit-96kHz]
(1996) Metallica - Load [24Bit-96kHz]
(1997) Metallica - Reload [24Bit-96kHz]
(1998) Metallica - Garage, Inc. [24Bit-96kHz]
(1999) Metallica - S&M (Live at the Berkeley Community Theater, Berkeley, CA, 421-221999) [24Bit-96kHz]
(2003) Metallica - St. Anger [16Bit-44.1kHz]
(2003) Metallica - St. Anger [24Bit-88.2kHz]
(2008) Metallica - Death Magnetic [24Bit-96kHz]
(2012) Metallica - Beyond Magnetic [24Bit-44.1kHz]
(2013) Metallica - Metallica Through the Never (Music From the Motion Picture) [24Bit-44.1kHz]
(2016) Metallica - Hardwired...To Self Destruct [16Bit-44.1kHz]
(2016) Metallica - Hardwired...To Self-Destruct [24Bit-44.1kHz]
(2019) Metallica - Helping Hands...Live & Acoustic at the Masonic [16Bit-44.1kHz]
(2020) Metallica - All Within My Hands (Live) (Radio Edit) [24Bit-48kHz]
(2020) Metallica - Blackened 2020 [24Bit-48kHz]
(2020) Metallica - Nothing Else Matters (Live) (Radio Edit) [24Bit-48kHz]
(2020) Metallica - S&M2 (Live) [24Bit-48kHz]
(2020) Metallica - Some Kind of Monster EP [24Bit-44.1kHz]
(2021) Metallica - Metallica (Remastered Deluxe Boxset) [24Bit-96kHz]
(2021) Metallica - The Metallica Blacklist [24Bit-96kHz]
(2022) Metallica - Metallica Live At Woodstock '94 [16Bit-44.1kHz]

...( Info )...

Artist: Slipknot
Genre: Rock, Metal
Format/Quality: FLAC 24/16-Bit

...( TrackList )...

Albums:
(1989) Slipknot - Slipknot [16Bit-44.1kHz]
(1999) Slipknot - Slipknot (10th Anniversary Edition) [16Bit-44.1kHz]
(1999) Slipknot - Slipknot [24Bit-96kHz]
(2001) Slipknot - Iowa (Reissue) [16Bit-44.1kHz]
(2001) Slipknot - Iowa [24Bit-96kHz]
(2004) Slipknot - Vol. 3 The Subliminal Verses [16Bit-44.1kHz]
(2004) Slipknot - Vol. 3 The Subliminal Verses [24Bit-44.1kHz]
(2008) Slipknot - All Hope Is Gone (10th Anniversary) [16Bit-44.1kHz]
(2008) Slipknot - All Hope Is Gone [16Bit-44.1kHz]
(2008) Slipknot - All Hope Is Gone [24Bit-44.1kHz]
(2012) Slipknot - Antennas to Hell (Special Edition) [16Bit-44.1kHz]
(2012) Slipknot - Antennas to Hell [16Bit-44.1kHz]
(2014) Slipknot - .5 The Gray Chapter (Special Edition) [24Bit-96kHz]
(2014) Slipknot - .5 The Gray Chapter [16Bit-44.1kHz]
(2014) Slipknot - AOV [16Bit-44.1kHz]
(2014) Slipknot - The Devil in I [16Bit-44.1kHz]
(2014) Slipknot - The Studio Album Collection (1999 - 2008) [24Bit-96kHz]
(2017) Slipknot - Day Of The Gusano - Live In Mexico [16Bit-44.1kHz]
(2017) Slipknot - Surfacing (Live) [16Bit-44.1kHz]
(2018) Slipknot - All Out Life [16Bit-44.1kHz]
(2019) Slipknot - Birth Of The Cruel [24Bit-44.1kHz]
(2019) Slipknot - Solway Firth [24Bit-44.1kHz]
(2019) Slipknot - Unsainted [24Bit-44.1kHz]
(2019) Slipknot - We Are Not Your Kind [24Bit-96kHz]
(2021) Slipknot - The Chapeltown Rag [24Bit-96kHz]
(2022) Slipknot - The Dying Song (Time To Sing) [24Bit-96kHz]
(2022) Slipknot - The End, So Far [24Bit-96kHz]

...( Info )...

Artist: Judas Priest
Genre: Metal
Format/Quality: FLAC 24/16-Bit

...( TrackList )...

Albums:
(1974) Judas Priest - Rocka Rolla [16Bit-44.1kHz]
(1976) Judas Priest - Sad Wings Of Destiny [16Bit-44.1kHz]
(1978) Judas Priest - Hell Bent For Leather [16Bit-44.1kHz]
(1978) Judas Priest - Stained Class [16Bit-44.1kHz]
(1979) Judas Priest - Hero Hero [16Bit-44.1kHz]
(1979) Judas Priest - Unleashed In The East (Live) [16Bit-44.1kHz]
(1980) Judas Priest - British Steel [16Bit-44.1kHz]
(1981) Judas Priest - Point Of Entry [16Bit-44.1kHz]
(1982) Judas Priest - Screaming For Vengeance (Expanded Edition) [16Bit-44.1kHz]
(1982) Judas Priest - Screaming For Vengeance [16Bit-44.1kHz]
(1984) Judas Priest - Defenders of the Faith (30th Anniversary Edition) (Remastered) [16Bit-44.1kHz]
(1984) Judas Priest - Defenders Of The Faith [16Bit-44.1kHz]
(1986) Judas Priest - Turbo 30 (Remastered) [24Bit-44.1kHz]
(1987) Judas Priest - Priest...Live! [16Bit-44.1kHz]
(1988) Judas Priest - Ram It Down [16Bit-44.1kHz]
(1990) Judas Priest - Painkiller [16Bit-44.1kHz]
(1993) Judas Priest - Metal Works '73-'93 [16Bit-44.1kHz]
(2001) Judas Priest - Demolition (Clean Version) [16Bit-44.1kHz]
(2001) Judas Priest - Demolition (Explicit Version) [16Bit-44.1kHz]
(2001) Judas Priest - The Best Of [16Bit-44.1kHz]
(2005) Judas Priest - Angel Of Retribution [16Bit-44.1kHz]
(2005) Judas Priest - Revolution [16Bit-44.1kHz]
(2008) Judas Priest - Nostradamus [16Bit-44.1kHz]
(2008) Judas Priest - Playlist The Very Best of Judas Priest [16Bit-44.1kHz]
(2009) Judas Priest - A Touch Of Evil - Live [16Bit-44.1kHz]
(2010) Judas Priest - British Steel - 30th Anniversary [16Bit-44.1kHz]
(2010) Judas Priest - Setlist The Very Best of Judas Priest Live [16Bit-44.1kHz]
(2011) Judas Priest - Single Cuts [16Bit-44.1kHz]
(2014) Judas Priest - Dragonaut [24Bit-44.1kHz]
(2014) Judas Priest - March of the Damned [16Bit-44.1kHz]
(2014) Judas Priest - Redeemer of Souls (Deluxe) [24Bit-44.1kHz]
(2014) Judas Priest - Redeemer of Souls [16Bit-44.1kHz]
(2015) Judas Priest - The Essential Judas Priest [16Bit-44.1kHz]
(2016) Judas Priest - Battle Cry (Live from Wacken Festival, 2015) [24Bit-48kHz]
(2016) Judas Priest - Breaking the Law (Live from Battle Cry) [24Bit-48kHz]
(2016) Judas Priest - Electric Eye (Live from Battle Cry) [24Bit-48kHz]
(2016) Judas Priest - Halls of Valhalla (Live from Battle Cry) [24Bit-48kHz]
(2016) Judas Priest - Metal Gods (Live from Battle Cry) [24Bit-48kHz]
(2016) Judas Priest - Turbo Lover (Recorded at Kemper Arena in Kansas City) [16Bit-44.1kHz]
(2017) Judas Priest - Out in the Cold (Recorded at Kemper Arena in Kansas City) [16Bit-44.1kHz]
(2017) Judas Priest - Turbo 30 ((Remastered 30th Anniversary Deluxe Edition)) [16Bit-44.1kHz]
(2018) Judas Priest - Firepower [24Bit-48kHz]
(2018) Judas Priest - Lightning Strike [16Bit-44.1kHz]
(2018) Judas Priest - Never the Heroes [24Bit-48kHz]
(2021) Judas Priest - Judas Priest at Live Aid (Live at John F. Kennedy Stadium, 13th July 1985) [24Bit-44.1kHz]
(2021) Judas Priest - Reflections - 50 Heavy Metal Years of Music [16Bit-44.1kHz]

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...

Trzeci album krakowskiego Inverted Mind, grającego mieszankę sludge, stoner, doom i post metalu. Rekomendacja dla fanów Crowbar, Eyehategod, Amenra, Dopethrone czy Obscure Sphinx.


Gdzieś mi po głowie kołatała się nazwa Inverted Mind i miałem takie przeczucie, że już raz los skrzyżował nasze drogi. Przegrzebałem archiwum i włala – recenzowałem debiut chłopaków z Krakowa. Drugi krążek jakoś mnie ominął.

I nagle na chatę wjechał album numer trzy. „Three Faces of Madness (A Drama in Three Acts)” wbrew tytułowi nie jest jednak żadnym dramatem. Rzekłbym, że ta pozycja w dyskografii zespołu to nawet niemały sukces, choć mam wrażenie, że jakoś tak przeszedł on po scenie bez echa. Szkoda, wielka szkoda, bo panowie zrobili duże postępy. Wciąż poruszają się w ciężkiej, smolistej sludge’owej stylistyce, ale teraz wydaje mi się, że to wszystko jest jakby bardziej złożone. Produkcja tego materiału jest naprawdę doskonała, niby muzycznie chwyta Was Inverted Mind za gardło i dusi tymi dźwiękami, jednak wydaje się, że ten album pełen jest przestrzeni. Osobiście w tej muzyce znajduję całą gamę emocji: rozpacz, smutek, zwątpienie, melancholia, gorycz. Słuchacz jest nimi targany jak statek podczas sztormu. Chwilami zespół zapuszcza się w niemal post black metalowe rejony, z którymi tak wspaniale zaznajomiło nas Mord’A’Stigmata. Kolejny plusik zaś leci dla wokalisty, który głosem operuje tak jak i instrumentami – koleś faktycznie czuje to co śpiewa, a emocje dzielimy razem z nim. Bardzo to dobra płyta, jedyny problem mam z ostatnim numerem – „Nothing Left”, z melodyjnymi śpiewnymi refrenami jakoś nie pasuje mi do reszty, jest zbyt przyjemny dla ucha. Bez niego, w mojej opinii, ten krążek byłby jeszcze lepszy, a tak – psuje mi to trochę odbiór płyty, szczególnie, że ta kompozycja zamyka „Three Faces of Madness (A Drama in Three Acts)”. Cóż, zawsze można stopować na utworze numer osiem i powracać z powrotem do „Ship To Nowhere”, który otwiera ten świetny album.

Trzymajcie rękę na pulsie, bo ten zespół ma wszelkie predyspozycje, by wybić się poza scenę Rzeczypospolitej i wylądować w innym, większym i bardziej znanym (przy całej mojej sympatii do Defense Records) labelu. Czego im życzę.

Oracle

Na ambitny projekt porwał się ten krakowski zespół, obecny na metalowej scenie już od dekady. Trudno uwierzyć, że gros materiału przygotowali we trójkę (w studiu wsparła ich dwójka wokalistów) – mamy do czynienia z prawdziwą ścianą dźwięku. Całość – niczym „Boska komedia” Dantego – została podzielona na trzy akty: Anger, Psychosis i Grief, a każdy z nich wypełniają trzy utwory.

Tytuły nie kłamią – początek albumu to gniew dosłownie wylewający się z głośników (nie tylko dzięki wściekłym partiom wokalnym). Wraz z „Looking For Shelter” nastrój delikatnie się zmienia (chociaż wokale wciąż trudno zaliczyć do Krainy Łagodności), zwłaszcza w partiach instrumentalnych. Podobnie rzecz ma się z „Discrepancy”, gdzie zahaczają o psychodeliczne klimaty. Generalnie w kompozycjach z tego aktu dużo więcej się dzieje, są bardziej rozbudowane…

Akt trzeci – „Smutek” – wita słuchacza posępną introdukcją do utworu „What If”. Dołujący nastrój wzmaga „When The Fire No Longer Heats”, chłodem wieje już od samego tytułu… Całość wieńczy najdłuższy na płycie kawałek, ponad siedmiominutowy „Nothing Left”. Prawdziwe opus magnum tego albumu. Mrok, agresja, ciężar i piękno spotykają się w tych trzech aktach. Niebanalna płyta…

Robert Dłucik

3rd full length of this heavy sludge/stoner band from Poland. For fans of CROWBAR, EYEHATEGOD, DOPETHRONE, AMENRA.

https://www.youtube.com/watch?v=VUcB7EJ_zbw

ACT I - ANGER:
1. Ship To Nowhere 3:46
2. Goblet Of Fury 3:08
3. Rising Anger 4:03

ACT II - PSYCHOSIS:
4. Looking For Shelter 6:21
5. Discrepancy 5:20
6. Despair 5:15

ACT III - GRIEF:
7. What If 4:58
8. When The Fire No Longer Heats 4:27
9. Nothing Left 7:11

Słoma - Guitars, Vocals
Jan Skubida - Bass
Konrad Coner - Drums


https://www.youtube.com/watch?v=Wnzd4EbPlzA

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


System Of A Down are considered to be the most innovative and most influential Rock bands of the past few years. With their mixture from Alternative, Metal and Progressive Rock they coloured a whole new genre.

1. Suite-Pee 2:32
2. Know 2:57
3. Sugar 2:34
4. Suggestions 2:45
5. Spiders 3:35
6. D 1:43
7. Soil 3:26
8. War? 2:41
9. Mind 6:16
10. Peephole 4:04
11. CUBErt 1:49
12. Darts 2:43
13. P.L.U.C.K. (Politically Lying, Unholy, Cowardly Killers.) 3:38

Bass - Shavo Odadjian
Drums - John Dolmayan
Guitar, Backing Vocals - Daron Malakian
Vocals, Keyboards, Sampler [Samples] - Serj Tankian

Extra Noise - Eric 'Statik' Anest
Extra Piano - Rick Rubin


https://www.youtube.com/watch?v=wxdoYKeTHtc

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Voidfire powstało w lutym 2018 roku jako projekt instrumentalny z inicjatywy Jakuba Zdzienickiego. Po tym, jak w czerwcu 2018 dołączył do niego Łukasz "Icanraz" Sarnacki (znany m.in. z Devilish Impressions, Corruption czy też Christ Agony) jako perkusista sesyjny, wspólnie zdecydowali, że finalnie Voidfire nie będzie projektem instrumentalnym, w związku z czym dołączyli do nich: Jakub Lisicki jako autor tekstów w sierpniu 2018 oraz Krzysztof "Virian" Sobczak (Lilla Veneda) jako wokalista w maju 2019. Zespół jest z Białegostoku. Jego debiut z 2020 roku, zatytułowany "Ogień Pustki", zebrał bardzo pozytywne recenzje zarówno w Polsce, jak i na świecie. Jest to album koncepcyjny, oparty na motywie znajdowania natchnienia artystycznego w emocjach - głównie tych negatywnych. Opowiedziana na nim historia ma swój ciąg dalszy na drugim, post-black metalowym albumie pod tytułem "W Cienie", który ujrzał mrok nocy 30 września 2022.


Płytę otwiera konkretny klimat mocnego brzmienia gitar z dominującymi agresywnymi dźwiękami. I to już zapowiadało, że krążek przypadnie mi do gustu. W każdym razie heavy metal, dark metal, trash metal, black, sam dokładnie nie mogę określić, bowiem od razu słychać było po części każdy z tych gatunków.

Oczywiście specyficzny i charakterystyczny wokal dodaje odpowiedniego nastroju. Mroczna muzyka w rytmie, który nakręca słuchacza i powoduje pewnego rodzaju rozdrażnienie, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Dodaje energii.

Wiem, że to obrazowe OPISanie tej muzyki, jest nazbyt ogólne, ale po prostu takie miałem pierwsze swoje odczucia.

Płyta to siedem utworów, a pierwszym, jaki mi osobiście przypadł do gustu, to „…cienie szaleństwa”. Spokojnie zaczynający się kawałek, płynnie przechodzi w mocne brzmienie, które powoduje, że wstajemy. Zresztą charakter tego utworu, wyzwala ducha walki. Takie oto wyobrażenie. Skąd? Być może stąd, że ta muzyka ma taki właśnie wymiar, który stanowi doskonałe tło dla naszych myśli. Zresztą czytam wiele książek, zatem ta moja wyobraźnia jest ćwiczona.

Muzyka Voidfire jest mistyczną podróżą w świat wewnętrznej walki ze sobą oraz walki z siłami, które są wokół. To opowieść o uwodzeniu, klątwie, a także o miłości, lecz takiej w świecie mroku i śmierci. Przynajmniej ja tak odbieram słowa poszczególnych utworów, które przypominają trochę powieść, legendę, a czasem hymn i wołanie.

Ta niekonwencjonalna liryka, to też proza, jaką można zauważyć w wielu powieściach o charakterze grozy, klimatu magii, czy też horroru. Porównuję tak, gdyż często czytam takie powieści i tak właśnie mi się skojarzyło. Teksty piosenek są dosadne i doskonale komponują się do muzyki.

Zapewne nie jest to styl muzyczny dla każdego, lecz dla koneserów ciężkich brzmień gitarowych z ostrym i przeszywającym nerwy wokalem. No ale trzeba podkreślić też melodyczny podźwięk poszczególnych utworów, a dokładniej występujące fragmenty piosenek, które utrzymane są w klimacie spokojnego hymnu czy też nawet ballady w mrocznej otoczce. Chodzi szczególnie o klimatyczne frazy gitarowe, tabulatory, czyli tak zwane granie klasyczne. Ja to tak ujmuję.

Jak dla mnie klimat tej płyty to super odskocznia od codziennej muzyki, która przeważa w mediach. Tym bardziej że jest tu wiele nut, które zasługują na uznanie nawet sympatyków muzyki symfonicznej. Chociaż tej symfonii nie ma jako takiej, to jednak są wątki, które można by zagrać całą orkiestrą.

Muszę powiedzieć, że gdy włączyłem płytę po raz drugi, to szczególnie pierwszy utwór mnie chwycił, a dokładniej mocne brzmienie gitar, agresywne i twarde. To się nazywa odlot! Pierwszy kawałek to oczywiście „Nadejście” i chyba ten tytuł doskonale pasuje do muzyki, która zwiastuje właśnie takie ostre nadejście do wrót wszechświata, otchłani, mroku…

Ten blackmetalowy klimat zadowoli każdego, kto lubi mocne wrażenia. To wiadomo samo przez się. Polecam miłośnikom „ciemnej strony mocy”.

MegaKultura


1. Nadejście
2. Niepewność
3. Rozmycie
4. Wrota
5. Odchodząc w…
6. …Cienie szaleństwa
7. Oczyszczenie

Jakub Zdzienicki - Guitars, Bass
Krzysztof 'Virian' Sobczak - Vocals

Łukasz 'Icanraz' Sarnacki - drums (session)


https://www.youtube.com/watch?v=2VC5D10DdbM

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Od paru ładnych lat jesteśmy świadkami powrotu thrash'u do metalowego mainstreamu. Prawdopodobnie jest to zasługą niezwykle popularnego swego czasu metalcore'a, który garściami czerpał z thrash metalowej tradycji. Nieważne są przyczyny, ważny jest efekt, a ten jest taki, że coraz więcej zakurzonych dinozaurów thrash'owych wyłazi z szafy i nie tylko znowu aktywnie koncertuje, ale również nagrywa nowy materiał. Heathen, Hirax, Whiplash, Exumer, Assassin to może nie ścisła czołówka tego gatunku, wszystkie jednak zaczynały w latach jego największej świetności, wszystkie mają na koncie dobre, a nawet bardzo dobre krążki i niestety wszystkie przepadły jak kamień w wodę wraz z nadejściem lat 90. Ostatnio doszła do mnie INFOrmacja, że również Forbidden nagrywa nowy materiał i tu serce zabiło mocniej. Zespół wraz z Death Angel i Vio-lence rozpoczął drugą falę thrash metalu rodem z Bay Area. W erze grunge'u kombinował z brzmieniem, próbując utrzymać się na powierzchni lecz niestety w końcu podzielił los wyżej wymienionych. Teraz okoliczności się zmieniły i droga do powrotu jest otwarta, warto więc przypomnieć sobie Magnus Opus ich kariery, a więc "Twisted Into Form".

Dwa lata zajęło muzykom nagranie następcy debiutanckiego "Forbidden Evil", który dla wielu uważany jest za szczytowe osiągnięcie grupy. Według mnie, dopiero wraz z drugim wydawnictwem muzycy pokazali na co naprawdę ich stać. Muzyka nabrała pewnej klasy i stała się dużo bardziej wysublimowana, w porównaniu do nieokiełznanego i pełnego młodzieńczego buntu debiutu. Początek płyty jest jednym z najlepszych jakie słyszałem w thrash metalu. Akustyczne intro w postaci "Partying The Way" niezwykle płynnie przechodzi w melodyjny riff rozpoczynający "Infinite", by za chwilę przerodzić się w prawdziwy atak na uszy słuchacza. Nie jest to jednak kontrolowany chaos, tak jak to często bywało u kolegów z Niemiec, a bardzo przemyślane i zwarte natarcie, w którym jeden świetny riff pogania następny. Trzeba przyznać, że produkcja jest wyśmienita i cały materiał jest przez to bardzo czytelny. Tempo całego albumu nie jest już tak szalone jak na debiucie. Słychać, że w utworach takich jak tytułowy "Twisted Into Form", "Tossed Away" czy "One Foot In Hell" muzycy postawili bardziej na moc lecz także na mroczny i często wręcz przygnębiający klimat. Zwłaszcza mocno pokombinowany, ostatni na płycie "One Foot In Hell" stał się niejako zapowiedzią przyszłych poszukiwań zespołu. Jeśli chodzi natomiast o swojskie, thrashowe przyłożenie to jest ci go tu dostatek w utworach takich jak wspomniany już "Infinite", "Out Of Body Out Of Mind" czy "R.I.P". Trzeba jednak podkreślić, że nawet pomimo zawrotnej prędkości, utwory te nie tracą nic ze swojej klasy oraz wysokiej jakości, co jest, rzecz jasna, zasługą doskonałego warsztatu muzyków. Jeśli już o nich mowa to warto wspomnieć, że w Forbidden w tym czasie grał nie byle kto. Za bębnami po raz kolejny już zasiadł Paul Bostaph, znany z późniejszej współpracy ze Slayer'em, a za gitarę prowadzącą wziął się Tim Calvert, który po rozpadzie zespołu przeniósł się do Nevermore. Tim jest również współautorem wielu kompozycji i to jemu przypisuje się znaczny progres zespołu. Na koniec zostawiłem sobie prawdziwy diament w szeregach Forbidden, którym jest Russ Anderson. Jego niezwykle charakterystyczny wokal z pewnością wyróżniał się na przeludnionym rynku thrash'owych krzykaczy. Jeśli śpiewanie w tym gatunku uznamy za dozwolone to powinno ono wyglądać właśnie w ten sposób. Nie jest to pianie spod znaku "obcięli mi jaja", lecz kawał potężnego wokalu z odpowiednią dozą metalowej agresji. Ten nieco przy kości jegomość potrafi wydobyć naprawdę niesamowite dźwięki ze swojej gardzieli. Porusza się po skalach niczym kolejka górska, która najpierw pędzi w dół, by po chwili wznieść się na zawrotne wyżyny. Wystarczy posłuchać pierwszego z brzegu "Infinite", by stwierdzić, że facet naprawdę daje z siebie wszystko. Russ doskonale uzupełnia mroczny klimat całości, śpiewając m.in. o zakłamaniu przywódców religijnych i o ciemnej stronie rodzaju ludzkiego, który od zarania dziejów jest skazany na czynienie zła.

Wszystkie elementy składowe sprawiają, że "Twisted Into Form" to jazda obowiązkowa dla każdego szanującego się fana thrash'u, choć nie tylko. Materiał ten jest na tyle zróżnicowany, że nawet ktoś kto z tym gatunkiem miał niewiele do czynienia, znajdzie coś dla siebie. To właśnie różnorodność utworów powoduje, że chce się do tej płyty wracać i za każdym razem odkrywać coś nowego. Uważam, że muzycy Forbidden stworzyli dzieło ponadczasowe, które nawet po niemal dwudziestu latach od swojej premiery wciąż brzmi znakomicie i nie straciło nic ze swego mrocznego blasku (sic!). Dla tych, którzy nie znają proponuję niezwłoczne zapoznanie się z tym materiałem, bo jest to metal co najmniej na miarę "Practice What You Preach" a nawet "And Justice For All". Jestem przekonany, że młodziaki z Trivium czy Shadows Fall nie raz, nie dwa zaczerpnęli to i owo z tego albumu. Nadeszła więc pora by Feniks odrodził się z popiołów i wyznaczył kolejne ścieżki do naśladowania.

Mateusz Zaskurski

1. Parting Of The Ways (Instrumental)
2. Infinite
3. Out Of Body (Out Of Mind)
Backing Vocals - Andy Galeon, Craig Locicero, Dave Confeir, Dennis Pepa, Jim Welch, Joey Capabianco, Kevin Leonard, Mark Osegueda, Matt Camacho, Paul Bostaph, Rob Cavestany, Scott Savich, Takumi, Tim Calvert
4. Step By Step
5. Twisted Into Form
6. R.I.P.
Backing Vocals - Andy Galeon, Craig Locicero, Dave Confeir, Dennis Pepa, Jim Welch, Joey Capabianco, Kevin Leonard, Mark Osegueda, Matt Camacho, Paul Bostaph, Rob Cavestany, Scott Savich, Takumi, Tim Calvert
7. Spiral Depression (Instrumental)
8. Tossed Away
9. One Foot In Hell

Bonus Tracks:
Raw Evil 1989 - Live At The Dynamo
10. Victim Of Changes (Judas Priest cover)
11. Forbidden Evil
12. Chalice Of Blood
13. Through Eyes Of Glass

'Raw Evil' recorded live at the Dynamo Festival, Eindhoven, Holland, May 15th, 1989.


Bass - Matt Camacho
Drums - Paul Bostaph
Lead Guitar, Acoustic Guitar [6 & 12-string] - Tim Calvert
Lead Guitar, Acoustic Guitar [6-string] - Craig Locicero
Vocals - Russ Anderson


https://www.youtube.com/watch?v=d7pCxDRhsT8

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

..::(Info)::..

Artist: Queensrÿche
Album: Digital Noise Alliance
Year: 2022
Genre: Metal
Format/Quality: .mp3 320 kbps

..::(TrackList)::..

01. In Extremis
02. Chapters
03. Lost in Sorrow
04. Sicdeth
05. Behind the Walls
06. Nocturnal Light
07. Out of the Black
08. Forest
09. Realms
10. Hold On
11. Tormentum
12. Rebel Yell

..::(Info)::..

Artist: Queensrÿche
Album: Digital Noise Alliance
Year: 2022
Genre: Metal
Format/Quality: FLAC 24 bit/48000Hz

..::(TrackList)::..

01. In Extremis
02. Chapters
03. Lost in Sorrow
04. Sicdeth
05. Behind the Walls
06. Nocturnal Light
07. Out of the Black
08. Forest
09. Realms
10. Hold On
11. Tormentum
12. Rebel Yell

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Bez Decapitated death metal brzmiały dziś zgoła inaczej. Powielanie oldskulowego grania bywa przyjemną gimnastyką, nie stanowi jednak artystycznego wyzwania. Zespół rodem z Krosna już dawno temu zrozumiał, że wypiekanie czerstwego chleba nie ma większego sensu. Czy "Cancer Culture", długo oczekiwana płyta Decapitated, znów poszerzy ramy gatunku?

Atomowo rozpoczynający "Cancer Culture" utwór tytułowy już od pierwszych dźwięków uświadamia nas co do jednej podstawowej kwestii - tym razem będzie brutalniej. Wydaje się wręcz, że - opublikowany jako pierwszy - "Cancer Culture" posiada deklaracyjny charakter; stanowi swoisty komunikat, którym Decapitated przekazuje nam bardzo istotną INFOrmację o niezaprzeczalnej intensywności swojego nowego dokonania.

Pomyli się jednak ten, kto sądzi, iż mamy tu do czynienia z typową dla wielu powtórką z rozrywki. To nie ten zespół. Owszem, chłoszczące deathmetalowe riffy w niczym nie ustępują temu, co znamy choćby z drugiego albumu "Nihility" sprzed 20 lat, różnica polega jednak tym, że to zaledwie fragment większej układanki. Kluczowa w tym wszystkim jest bowiem niesamowita różnorodność. Melodyjna chwytliwość dźwiękowych pejzaży, łamiący karki groove, warsztatowa i kompozycyjna maestria oraz niewątpliwa - nie bójmy się tego słowa - przebojowość. By tego było mało, gdy z trzewi - znów będącego w doskonałej formie - Rafała "Rasty" Piotrowskiego wydobywa się tytułowa fraza, na myśl przychodzi mi Max Cavalera z najlepszych czasów Sepultury.

Sporo deathmetalowych akcentów - niejako wbrew osobliwemu tytułowi - posada również "Just A Cigarette", numery tyleż melodyjny, co progresywno-eksperymentalny. Gęsto rozdawane blasty Jamesa Stewarta, brytyjskiego perkusisty Decapitated (i byłego bębniarza Vadera), równoważone są tu wszak nieoczywistą pozaziemską nastrojowością, niemal blackmetalowymi riffami oraz panoramiczną gitarową solówką Wacława "Strong Arm Of The Vogg" Kiełtyki, z kategorii defektów specjalnych Fredrika Thordendala.

Kolejnym potwierdzeniem ofensywnego charakteru ósmego longplaya podopiecznych Nuclear Blast Records jest bez dwóch zdań rozpędzony "No Cure" z zasługującym na wyróżnienie, kapitalnym pOPISem Stewarta, oraz korespondujący z nim, wieńczący płytę "Last Supper" - deathmetalowy kolos z potwornie dobrym, zmuszającym do ruchu riffem budzącym nieodparte skojarzenia z olsztyńskim Vaderem drugiej połowy lat 90. Na miano prawdziwej petardy zasługuje jednak - uwaga! - 77 sekundowy "Locked", aberracyjnie ekstremalny wystrzał spod znaku (nitro-)Slayera w gwałtownych, kompulsywnych interwałach, domknięty - dla zachowania zdrowia psychicznego - nastrojową puentą i perkusyjną kanonadą.

Za absolutną nowość należy uznać z kolei "Hello Death" z gościnnym udziałem Tatiany Shmayluk. Krystaliczne czysty głos wokalistki ukraińskiej grupy Jinjer wynosi bowiem Decapitated na niespotykany dotąd poziom melodyjności odzwierciedlony również w partiach gitar. I choć zatwardziali miłośnicy death metalu mogą kręcić nosem, warto zauważyć, iż otwierający riff należy bodaj do najszybszych i najbardziej zaawansowanych technicznie, a mocarny, zamykający "Hello Death" rytm stapia w sobie drapieżność Pantery z hutniczym zacięciem Fear Factory i podskórną zadumą Meshuggah. Zaznaczam jednak, że mierzenie się z tym kierunkiem rozwoju Decapitated może nie należeć do bezbolesnych.

Na podobnej nieco zasadzie działa rozpędzony thrashowo "Iconoclast". W roli gościa pojawia się w nim sam Robb Flynn, frontman kalifornijskiego Machine Head, w szeregach którego - od 2019 roku - figuruje również Vogg. Wybitnie udana, natchniona wręcz partia wokalna lidera Machine Head wprowadza do arsenału krośnieńskiej formacji pierwiastek chwytliwości, którego natura znajduje swój finał w melancholijne melodyjnych gitarach.

"Hours As Battlegrounds" to - dla odmiany - najcięższy kawał metalu, jaki znalazł się na pierwszej od pięciu lat płycie kwartetu rodem z Podkarpacia. Monstrualne riffy o charakterystycznej nastrojowości suną tu niczym Imperialny Gwiezdny Niszczyciel, tworząc - za przeproszeniem - epicki klimat, w którym również dobrze czuł by się zarówno Morbid Angel, jak i francuska Gojira. Mówiąc o tym utworze warto wspomnieć także o morderczo precyzyjnej pracy perkusji, której partie i schematy same w sobie stanowią zagadkę ludzkiej wytrzymałości.

A na koniec mój bezapelacyjny faworyt - "Suicidal Space Programme", kompozycja, która - nie wiedzieć czemu - umyka wielu tym, którzy podejmują się analizy "Cancer Culture". Tym bardziej że jest w niej dosłownie wszystko: powolne, astralnie budowane napięcie; absolutna deathmetalowa miazga w gitarach; zwolnienie tempa z iście szaloną solówką na tle mechaniczne brzmiącej bezwzględności dźwięku; groovemetalowa pulsacja; a na dokładkę gwałtowne, wściekłe, zaskakująco mathmetalowe zrywy, w których dawniej specjalizował się The Dillinger Escape Plan. Jedna, wielka nielinearna erupcja wulkanu i jeden z najlepszych utworów w ponad 25-letniej karierze Decapitated.

Tym właśnie jest "Cancer Culture". Amalgamatem. Doskonale przygotowaną i głęboko przemyślaną mieszanką wielu elementów, w której znów odzyskana brutalność z zamierzchłych czasów idzie w parze z brzmieniową różnorodnością i niespotykaną wcześniej dozą melodyjności, kolejnym rewolucyjnym novum rozwijającym twórczość Decapitated w nieustającym procesie ewolucji. Reszta doczłapie później.

Bartosz Donarski
Decapitated to jeden z bardziej kreatywnych zespołów w swoim gatunku, czego potwierdzeniem jest ich nowy album “Cancer Culture”. Właściwie w przypadku naszego eksportowego bandu nie można mówić jedynie w kategoriach muzyki death metalowej. Kreację muzyczną, którą tworzą coraz bardziej ubarwiają dodatkowo nowymi elementami, pokazującymi ciągły rozwój, ale też rozmach grupy. Dlatego pośród siarczystych kompozycji jesteśmy w stanie wysupłać gitarowe rozwarstwienie w kierunkach rockowo-metalowej różnorodności, gdzie znajdziemy nawet spójną z całością, jakże przemyślaną melodykę.

Do tego dochodzi dojrzałość muzyków, która objawia się nie tylko poprzez intensywność brzmień i sprawność wykonawczą od strony czysto technicznej, bo to eksperymentalne ujarzmianie poszczególnych kompozycji staje się ich istotą. W wielu przypadkach dostaliśmy zupełnie nową energię, która jeszcze wyraźniej określa dzisiejsze poczynania bandu („Iconoclast” z udziałem Machine Head) oraz niekiedy jakby inaczej rozpisaną kompozycję względem wcześniejszych dokonań Decapitated.

Niespodzianką jest udział Tatiany Shmailuk z zespołu Jinjer w dosyć zaskakującym utworze „Hello Death”. To wyraźnie poszerzenie obszaru muzycznych poszukiwań zespołu, który nie trzyma się wytartych schematów związanych z mocnym death metalowym tąpnięciem. Kobiecy wokal w tym przypadku jest wentylem, wpuszczającym więcej powietrza w rozdygotane do granic możliwości momenty, gdzie na pierwszy plan i tak wysuwa się tnący jak brzytwa głos Vogga.

Amplituda brzmień w wielu momentach tego albumu przekracza jakiekolwiek normy, ale nie ma w tym ścigania się ze sobą. Tworzy to zwyczajnie nową przestrzeń, w której grupa serwuje nam jeszcze wytrawniejsze, a tym samym lepsze jakościowo kawałki, chociaż zagorzali fani płyty „Organic Halucinosis” mogą poddać ten wniosek wątpliwościom. Nie da się jednak ukryć, że dzięki takim utworom jak „No Cure”, Decapitated wspina się na szczyt doskonałości i za to – nie tylko względem własnych dokonań – należy ich nowy krążek postawić na najwyższej półce.

„Cancer Culture” to solidna dawka inteligentnego łomotu. Decapitated na swoich warunkach określa współczesny metal, gdzie sednem są doskonale przygotowane kompozycje i zjawiskowa wręcz motoryczność względem wykonawstwa. Dla fanów gatunku to rzecz zdecydowanie obowiązkowa.

Łukasz Dębowski
Już od marca 2022 moimi faworytami roku w szeroko rozumianej muzyce metalowej były kawałki Decapitated. Najpierw pojawił się singiel “Cancer Culture”, potwierdzający klasę zespołu i zapowiadający album w ich klasycznym mocarnym stylu. Potem jednak światło dzienne ujrzał “Hello Death” z wokalistką Jinjer, Tatianą Shmailyuk i zrobiło się ciekawie. Zespół dał tym utworem sygnał, że możemy spodziewać się na nowym albumie rzeczy nieoczywistych i interesujących. Narobili więc sporego smaku.
Skład Decapitated to gitarzysta Wacław „Vogg” Kiełtyka, Rafał “Rasta” Piotrowski na wokalu, James Stewart na perkusji i basista Paweł Pasek jako członek koncertowego składu. Zespół powstał w 1996 roku i jest jednym z międzynarodowych liderów technicznego death metalu. Wydali dotąd siedem albumów studyjnych, “Cancer Culture” to ich numer osiem. Kiełtyka od 2019 roku gra również w Machine Head, po odejściu Phila Demmela, a powiązania pomiędzy zespołami pojawią się w dalszej części recenzji. Głównym inżynierem dźwięku albumu jest Tomasz Zed Zalewski, David Castillo odpowiada za miks, Ted Jensen za mastering. Okładkę stworzył Fabio Timpanaro, twórca sztuki w swoim wyrazie z pewnością niepokojącej. Za słowa ponownie odpowiedzialny jest Jarosław Szubrycht. “Jarek Szubrycht ponownie napisał dla nas niesamowite teksty o dysproporcji między marzeniami, ambicjami i aspiracjami ludzkości”, tak o jego roli wypowiedział się zespół w materiałach prasowych.



Album otwiera przewrotne tytułem i oldschoolowe w swym brzmieniu “From Nothingness With Love”. Marszowe bębny, to dobre thrashowe wprowadzenie w menu składające się z dziesięciu mocnych kawałków. “Cancer Culture”, utwór, o którym wspomniałem wcześniej, pojawił się w serwisach streamingowych już 18 marca 2022 r. Skutecznie zapowiadał różnorodny, ale i ciężki, agresywny album. Singiel, jak cała płyta, przepełniony jest całą gamą niespodzianek, wszystko trzyma w ryzach przewodni, lekko thrashowy riff i death metalowy wokal. Również wydany przed premierą płyty “Just a Cigarette” z jednej strony nadaje szybszego technicznego death-metalowego tempa, z drugiej bywa naprawdę klimatyczny, a linia melodyczna gitar wprowadza słuchacza w spokojniejszy nastrój. Są też w nim przejścia pozostawiające trochę przestrzeni na oddech, machina zwalnia, perkusja się uspokaja, żeby poprowadzić solo i załatwić sprawę już do samego końca. Melodyjna piącha w twarz. I jak rzekłby poeta – wiosna rozkwitła death metalem. Czapki z głów czy jakoś tak, choć chyba w tym przypadku to głowę wypada oddzielić zdecydowanym cięciem od reszty ciała.



Podobne rozwiązania stylistyczne jak w “Just a Cigarette” słyszymy w “No Cure”. Spokojniejsze przejścia inicjujące chwilę później mordercze eksplozje bębnów, gitar i wokalu igrają z moim miękkim serduszkiem. Zespół promował płytę jeszcze trzecim singlem “Hello Death”, o którym również wspomniałem wczesniej. W momentach takich jak ten death metal staje się sztuką. Z jednej strony słyszymy deathowy sprint, żeby dalej zrobić miejsce dla większej ilości melodii serwowanej przez Tatianę Shmailyuk. Tempo nie zwalnia w “Iconoclast”, w którym co ciekawe, słyszymy Robba Flynna, frontmana Machine Head. Dalej jest ciut eterycznie i kosmicznie, to kawałek “Suicidal Space Programme”. Kolejny przewrotny tytuł i eklektyzm, słyszymy w nim wszak dużo nastrojowych momentów. Absolutny top gatunkowy. “Blast offffffffff”!!! To zdecydowanie mój ulubiony kawałek na płycie.



“Locked” to zaskakujący przerywnik, dużo bardziej brutalny od poprzedniego utworu, po którym wprowadzenie do “Hours of Battlegrounds” znowu chwyta za serce nastrojowymi brzmieniami, po czym ujmuje trzewia krwawym ściskiem w kolejnych partiach utworu. To również ciekawy duet perkusji i gitary. Bębny oszczędnie, bez utraty tchu napędzają kawałek, podczas gdy gitary wprowadzają więcej melodii i przestrzeni. Ostatnia wieczerza ma miejsce z “Last supper”. I o ile wcześniej na płycie kombinowali, tym utworem jasno przypominają z jakich klimatów się wywodzą.

Nowe wydawnictwo Nuclear Blast Records to klasa sama w sobie. „Cancer Culture” jest odważne biorąc pod uwagę tytuł i pamiętając, że mamy do czynienia z zespołem, który zmuszony był w zdecydowany sposób walczyć w obronie dobrego imienia, możliwości swobodnego koncertowania i promowania swojej twórczości.
Decapitated wydali właśnie coś więcej niż świetny deathmetalowy album. Nagrali kawał ciekawej i zaskakującej muzyki pozostawiając przy tym sporo miejsca dla klasycznych zagrywek. Cóż może zrobić lepiej weteran sceny, jeśli nie grać niezmordowanie solidnych występów na żywo, na całym świecie i zaskakiwać na kolejnych płytach? Jak dla mnie na ten moment wydawnictwo metalowe numer jeden w tym roku. Decapitated idą po złoto.

SztukMix

1. From the Nothingness with Love 1:16
2. Cancer Culture 4:08
3. Just a Cigarette 3:57
4. No Cure 3:26
5. Hello Death (feat. Tatiana Shmailyuk of Jinjer) 4:54
6. Iconoclast (feat. Robb Flynn of Machine Head) 4:49
7. Suicidal Space Programme 4:58
8. Locked 1:16
9. Hours as Battlegrounds 3:58
10. Last Supper 4:22

Rafał 'Rasta' Piotrowski - vocals
Wacław 'Vogg' Kiełtyka - guitars
James Stewart - drums
Paweł Pasek - bass

https://www.youtube.com/watch?v=IG5nXhGptj4

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Fantastyczny, debiutancki album jednej z najlepszych kapel nurtu NWOBHM.
Wczesny speed metal z wyraźnymi wpływami hard rocka z lat 70.

1. Hard Ride 3:11
2. Hell Patrol 4:40
3.Don’t Need Your Money 3:20
4. Over The Top 3:54
5. 39/40 0:54
6. For The Future 3:59
7. Rock Until You Drop 4:00
8. Nobody’s Hero 3:49
9. Hell Raiser/Action 5:35
10. Lambs To The Slaughter 3:51
11. Tyrant Of The Airways 7:17
Bonus Tracks:
12. Wiped Out 4:22
13. Crazy World 3:57
14. Inquisitor 3:45
15. Let It Rip 3:09

Drums, Percussion, Vocals [& Wacko!] - Rob Hunter
Engineer – Mickey Sweeney
Lead Guitar, Guitar [Trem, Demolition], Vocals - Mark Gallagher
Lead Vocals, Bass [Eight String, Four String, Fretless], Guitar [Classical] - John Gallagher


https://www.youtube.com/watch?v=5yFRjsf5mLQ


'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


W przyszłym roku pełnoletniość osiągnie Internal Complexity, ostatnie jak dotąd oficjalne wydawnictwo krakowskiego zespołu Sceptic. Podejrzewam, że w 2005 roku nikt nie spodziewał się, że na jego kolejną odsłonę będzie trzeba czekać aż 17 lat. Niestety formacja, której mózgiem jest genialny Jacek Hiro, milczała przez tak długi czas, przypominając o sobie jedynie raz – opublikowanymi 7 lat temu demówkami zapowiadającymi nowy album. W końcu jednak doczekaliśmy się, a Nailed to Ignorance na dniach ujrzy światło dzienne.

Szczerze powiedziawszy, nie wydaje mi się, aby ktokolwiek mógł po tym zespole spodziewać się fuszerki, bądź odcinania kuponów. Jeśli jednak jest ktoś taki, to muszę sprawić mu zawód – piąty album Sceptic nie tylko może godnie stać obok ich poprzednich dokonań, ale też z automatu ląduje w ścisłym topie rodzimych death metalowych wydawnictw wypuszczonych na rynek w ciągu kilku ostatnich lat. Fanów formacji ucieszy na pewno comeback Marcina Urbasia, który ostatni raz rolę podstawowego wokalisty kapeli pełnił na Unbeliever’s Script. Nie ujmując niczego Weronice Zbieg, która na Internal Complexity wykonała kawał rewelacyjnej roboty – dopiero po powrocie byłego lekkoatlety za mikrofon ponownie czuć, że w odtwarzaczu kręci się płyta Sceptic. Co za tym idzie, jego powrót na „stare śmieci” jest udany, choć ponownie nie urzekły mnie partie śpiewane (pojawiające się na przykład w utworze tytułowym), które moim zdaniem spokojnie można było sobie darować. Na tym długo wyczekiwanym albumie comeback zaliczyli też Paweł Kolasa, którego bas pełni tu istotną rolę, oraz stanowiący kolejny jasny punkt, perkusista Jakub Kogut.

Skład okazuje się więc bardzo zbliżony do zestawienia z Blind Existence, nie ma jednak mowy o jakimkolwiek cofaniu się do przeszłości. Muzycznie Nailed to Ignorance jest kontynuacją rozpoczętej przed laty ewolucji brzmienia zespołu. Choć nad death metalem nagranym na ten krążek wciąż unosi się duch nieodżałowanego Chucka Schuldinera, to technicznych pOPISów jest na piątym długograju Krakowian mniej, a większą niż dotychczas rolę pełnią melodie. Widać to w sporej liczbie niesamowicie melodyjnych solówek, ale też w samej strukturze kompozycji, które teraz mają więcej przestrzeni na oddech niż kiedykolwiek wcześniej (posłuchajcie chociażby fantastycznego All I Can Devour, promującego ten materiał). Nie zabrakło również ukłonów w kierunku thrash metalu (Wordbow, InHuman) i świetnego utworu instrumentalnego (The Sakkara Bird). No i przede wszystkim w riffach, jakie wyszły spod ręki Jacka Hiro wciąż obecny jest zarówno zaraźliwy groove podrywający do ruchu, jak i miażdżący ciężar – czyli obok nienagannej techniki znaki rozpoznawcze muzyki zespołu.

Innymi słowy – warto było czekać. Mimo siedemnastoletniej przerwy wydawniczej Sceptic na Nailed to Ignorance brzmi świeżo, jednocześnie nie tracąc swojego dawnego charakteru. Piąty album legend polskiego tech-deathowego podwórka to pozycja inna od pozostałych w ich niewielkim katalogu, potwierdzająca ich wysoki poziom i dostarczająca tego, czego można się było spodziewać – death metalu z najwyższej półki. Na rozmowy o kolejnym albumie jest jeszcze zdecydowanie za wcześnie, jednak mam nadzieję, że niniejszy krążek będzie dla krakowskiego składu początkiem nowej ery.

Łukasz W.

1. Mind Destroyer 06:13
2.. Wolf as a Shepherd 06:18
3. Fate in My Hand 05:06
4. Gaia 06:17
5. Wordbow 05:51
6. All I Can Devour 07:09
7. The Sakkara Bird 04:55
8. InHuman 05:09
9. Nailed to Ignorance 05:57

Marcin Urbaś - Vocals
Jacek Hiro - Guitars
Kuba Kogut - Drums
Paweł Kolasa - Bass

https://www.youtube.com/watch?v=FmXysOxxbA8

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Nigdy nie ukrywałem, że lat sporo temu, przeżyłem fascynację ostrym, ciężkim graniem. Jednak jeśli chodzi o black czy death metal musiały to być zespoły i płyty melodyjne. I tak jeśli chodzi o black, szczególnie przypadła mi do gustu jego odmiana symfoniczna, z kolei nawet w technicznym graniu musiałem wyłapać melodyjne riffy. Mankamentem wielu albumów tych gatunków, szczególnie odłamów mniej melodyjnych, w latach 90-tych była gorsza produkcja.

Dlatego tez kiedy do redakcji trafiła nowa płyta CRIONICS, nie wzdrygałem się ani chwili. Bez uprzedzeń i dla czystego relaksu załadowałem ją do odtwarzacza. Sporym zaskoczeniem było dla mnie klarowne mięsiste brzmienie, przynajmniej pierwszej części płyty. Drugim pozytywnym zaskoczeniem jest jej zawartość. Pierwsza cześć bowiem, to minialbum zawierający nowe kompozycje zespołu i covery, wyjątkowo zresztą fajnie zagrane. Wśród nich na wyjątkową uwagę zasługuje utwór Moskau, oryginalnie z repertuaru RAMMSTEIN. Uroku utworowi dodają gościnne występy Petera (VADER) za mikrofonem i Vogga (DECAPITATED) na… akordeonie.

Druga cześć tego niecodziennego splitu to demo zespołu pochodzące z 1998 roku. Ta cześć być może nie wzbudziła by we mnie szczególnego zainteresowania, gdyby nie cover grupy EMPEROR, której znajomość przypisać mogę moim latom młodzieńczym ;).
Poza tym mimo bardziej płaskiego brzmienia, a i bardziej wątpliwej urodzie samych utworów, na plus można zaliczyć partie klawiszy. Wprowadzają do muzyki pożądaną melodykę. Ale i w tych utworach czepiałbym się raczej brzmienia i zbyt mało urozmaiconych kanonad perkusyjnych, na co trzeba wziąć poprawkę, jeśli uświadomimy sobie z jakim gatunkiem mamy do czynienia. Trzeba też mieć świadomość, że ta właśnie część krążka – to demo, a jeśli w takich kategoriach to rozpatrzymy – brzmi całkiem przyzwoicie.

Trzeba zatem przyznać, że płyta zatytułowana N.O.I.R. Może być interesująca nie tylko dla sympatyków zespołu. Powiem więcej jest to krążek ciekawy nie tylko dla fanów gatunku. Nowe nagrania zespołu brzmią wyśmienicie i spodobać mogą się każdemu sympatykowi mocnego uderzenia. Wiele w nich mocy i melodii, które tak cenie w przypadku ciężkiego grania. A jeśli potraktujemy wydawnictwo jako całość – pokazuje nam ogromny rozwój kapeli, jaki jest ich udziałem przez ponad dekadę.
Całość jest wydana w bardzo eleganckiej formie. Mimo, że w standardowym opakowaniu, srebrne nadruki na czarnym papierze robią bardzo pozytywne wrażenie.
Wprawdzie charakter wydawnictwa pozwala mi nie wieńczenie recenzji oceną, jednak gdybym musiał, byłaby więcej niż pozytywna.

Piotr Spyra

Krakowskie Crionics wydało swoje kolejne wydawnictwo. EP-ka "N.O.I.R.", której tytuł kojarzyć może się z jednym z gatunków filmowych, w paru miejscach mocno intryguje, ale czy zachwyca?

Crionics pamiętam jeszcze z czasów, gdy zaczynali swoją karierę. Kojarzę ich wywiad w e-zinie Horna, w mojej pamięci wryło się nagranie przez nich debiutanckiej płyty, pierwsze "ważniejsze" wywiady m.in. w Metal Hammer. Nie darzę może twórczości zespołu jakimś szczególnym sentymentem, choć jestem pod wrażeniem determinacji Yanuarego, który pozostał obecnie jedynym członkiem grupy, który gra w niej prawie od początku.

Na potrzeby EP-ki "N.O.I.R." Crionics, które przeszło w ostatnich latach mocną przebudowę składu, zarejestrowało trzy premierowe kompozycje oraz dwa covery (w tym jeden zaskakujący!). Na deser fani otrzymują "Demo 1998". To ostatnie traktować należy raczej jako materiał w pewnym sensie historyczny, pokazujący jednak, że zespół od początku podchodził do swojej działalności bardzo profesjonalnie. Brzmienie, jak na demo i black metal, jest selektywne, niepozbawione jednak koniecznej chropowatości. Na tle innych ówczesnych, podziemnych kapel blackmetalowych Crionics wypadało wtedy nad wyraz pozytywnie.

Nowe kompozycje umieszczone na recenzowanej EP-ce również pokazują, że muzycy starają się wyprzedzać konkurencję. Melodyjne wokale Quazzarre’a dodają muzyce zespołu więcej przestrzeni i "pogańskiego" posmaku. Świetnie słychać to zwłaszcza w "NarcotiQue", który z pewnością zagości dłużej w koncertowej setliście grupy. Dwa pozostałe numery - "Scapegoat" i "Perdition" - niestety znacznie odstają od wcześniejszego. Chyba zabrakło pomysłu na zapadające w pamięci motywy oraz wciągający klimat. Przy pracy nad "dużą" płytą proponowałbym dłużej popracować nad materiałem…

Inną kwestie stanowią covery. "Blashyrkh (Mighty Ravendark)" Immortal wypadło niestety słabo. Wersja Crionics pozbawiona jest charakterystycznego, wyczuwalnego chłodu i mroku oryginału. Z klawiszowcem w składzie można było dodać tej kultowej kompozycji więcej elektronicznego posmaku, sprawić, by zabrzmiała jeszcze zimniej i mroźniej… Mogę za to pochwalić grupę za wybór "Moskau" Rammstein z Peterem z Vader, odpowiedzialnym za niemieckojęzyczną część tekstu, oraz Voggiem z Decapitated grającym na akordeonie, tym razem użytym w bardziej klasyczny sposób, niż na "Autoscopia/Murder In Phazes" Blindead. Tak jak napisałem, warto pochwalić grupę za wybór utworu, który nie jest oczywisty dla kapeli black/deathmetalowej. Szkoda, że, paradoksalnie, wersja Yanuarego i spółki nie różni się w znaczący sposób od oryginału. Brzmi agresywniej, ale całość mogłaby wypaść bardziej zaskakująco. Na koncert i rockotekę jednak jak znalazł!

Podsumowując, "N.O.I.R." to wydawnictwo skierowane raczej do fanów Crionics, którzy nie mogą doczekać się kolejnego albumu zespołu oraz Ci, którzy nie załapali się trzynaście lat temu na "Demo 1998". Reszta może sobie odpuścić.

Jacek Walewski

N.O.I.R. - Nation Of Illusive Resemblance
1. NarcotiQue
2. Scapegoat
3. Perdition
4. Blashyrkh (Mighy Ravendark) (Immortal cover)
5. Moskau (Rammstein cover)

Demo 1998
6. Mystic Past
7. Pagan Strength
8. The Black Warriors
9. I Am The Black Wizards (Emperor cover)

+Bonus video

https://www.youtube.com/watch?v=oG4KevdgbT0

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Od premiery ostatniego albumu kultowej death metalowej formacji Autopsy mija już sporo czasu. Nie dziwi więc fakt, że zespół ostatnimi czasy postanowił podkręcić trochę tempo w kwestii pracy w studiu nagraniowym. Rezultatem tejże pracy będzie wydawnictwo „Morbidity Triumphant”, które na rynku zadebiutuje pod koniec września bieżącego roku.

Nadchodzący krążek formacji Chrisa Reiferta ujrzy światło dzienne 30 września spod skrzydeł brytyjskiej wytwórni Peaceville Records. „Morbidity Triumphant” będzie ósmym albumem w dyskografii Autopsy, a także pierwszym wydawnictwem w historii zespołu, na którym usłyszeć będziemy mogli partie basisty Grega Wilkinsona. Muzyk dołączył do zespołu w 2021 roku zastępując Joe’a Trevisano.

Dodać warto, że dla Wilkinsona nie jest to pierwsza współpraca z Chrisem Reifertem. Muzycy pracowali już bowiem razem m.in. w ramach death/doom metalowego projektu Static Abyss. O tym jak wyglądała współpraca panów przy tworzeniu nowego materiału Autopsy, Chris wypowiedział się w następujący sposób:

Praca z Gregiem przebiegała tym razem zupełnie inaczej, aniżeli przy materiale Static Abyss. Spowodowane było to głównie tym, że Autopsy to kompletny zespół z własnymi, wcześniej ustalonymi sposobami pracy. Po prostu wprowadziliśmy go do zespołu i spowodowaliśmy, że zaczął pracować na nasz sposób. Wyszło mu to na tyle dobrze, że dołożył od siebie część muzyki, która idealnie pasowała do reszty kompozycji znajdujących się na albumie.

CHRIS REIFERT

THE LONG-AWAITED FULL-LENGTH RETURN OF THE US DEATH METAL PIONEERS FOR A NEW BOUT OF SUPREME SICKNESS.

Since first bursting onto the death metal scene with the now genre classic ‘Severed Survival’ back in 1989, and following up with the equally revered ‘Mental Funeral’ album, the influential US quartet has carved an unwavering legacy over three decades as masters and purveyors of the vile sides of the extreme metal spectrum. And now, Autopsy marks its reinvigorated return, presenting the first new full-length studio opus since 2014’s ‘Tourniquets, Hacksaws and Graves’ with ‘Morbidity Triumphant’; a savage offering of brutal death, showing the US legends still have an unbridled hunger for the sadistic, never reluctant to step beyond the threshold of decency.

‘Morbidity Triumphant’, the band’s eighth album, is truly a dark delight for seasoned and new listeners alike, with a raw organic sound perfectly encapsulating what makes Autopsy so distinguishable among its peers, for what could easily be considered one of its strongest offerings to date.

The driving force of Autopsy as ever is the virtuoso guitar pairing of Eric Cutler and Danny Coralles, effortlessly trading off their schizophrenic leads and switching from all-out death metal madness to groove-laden heavy doom, with unmistakable drum/vocal legend Chris Reifert being master of proceedings, spewing his own infinitely creative maniacal musings. ‘Morbidity Triumphant’ also notably marks the first album to feature new bassist Greg Wilkinson, currently also seen in Static Abyss along with Chris.

‘Morbidity Triumphant’ was recorded at Opus Studios, with long-associated engineer Adam Munoz at the helm. Mastering was completed by Ken Lee.

The cover artwork appears courtesy of Wes Benscoter (Slayer, Bloodbath), with a new work of twisted and sinister genius.

1. Stab The Brain
2. Final Frost
3. The Voracious One
4. Born In Blood
5. Flesh Strewn Temple
6. Tapestry Of Scars
7. Knife Slice, Axe Chop
8. Skin By Skin
9. Maggots In The Mirror
10. Slaughterer Of Souls
11. Your Eyes Will Turn To Dust

https://www.youtube.com/watch?v=fY1XB7Jlaeo

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...( Info )...

Performer = Beyond the Black

Origin = Mannheim, Germany

Genre = Symphonic Metal

Format = Opus ~128


...( TrackList )...

Beyond the Black - Beneath a blackened sky
Beyond the Black - Breeze
Beyond the Black - Dear death
Beyond the Black - Echo from the past
Beyond the Black - Escape from Earth
Beyond the Black - Fairytale of doom
Beyond the Black - Freedom
Beyond the Black - Heart Of The Hurricane
Beyond the Black - Hysteria
Beyond the Black - Million Lightyears
Beyond the Black - My God is dead
Beyond the Black - Parade
Beyond the Black - Scream for me
Beyond the Black - Song for the Godless
Beyond the Black - The wound so deep
Beyond the Black - Through the mirror

---------------------------------------------------------------------

Beyond the Black – niemiecki zespół muzyczny wykonujący metal symfoniczny/power metal.

Formacja została założona w 2014 roku w Monachium w składzie: Erwin Schmidt (gitara basowa), Tobias Derer (perkusja), Nils Lesser (gitara), Christopher "Christo" Hummels (gitara), Michael Hauser (instrumenty klawiszowe) oraz Jennifer Haben (śpiew).

Zespół po raz pierwszy na żywo pokazał się na festiwalu Wacken Open Air w 2014 roku. Supportowali także trasę koncertową zespołów Saxon i Hell.

Debiutancki album grupy zatytułowany Songs of Love and Death ukazał się 13 lutego 2015 nakładem wytwórni muzycznej Airforce1 Records. Nagrania były promowane teledyskiem do utworu "In the Shadows". Wydawnictwo dotarło do 12. miejsca niemieckiej listy przebojów - Media Control Charts. 13 maja 2015 zespół wyruszył na swoją pierwszą trase koncertową po Niemczech, zahaczając 23 maja 2015 o festiwal Wave-Gotik-Treffen.

Drugi album studyjny zespołu, zatytułowany Lost In Forever, pojawił się 12 lutego 2016 i zawiera 13 nowych utworów. 15 lipca 2016 ogłoszono, że Jennifer Haben i reszta zespołu rozstają się. Niemiecka wokalistka postanowiła jednak nadal śpiewać dla zespołu pod niezmienioną nazwą, ale za to z zupełnie nowym składem.

31 sierpnia 2018 zadebiutował trzeci studyjny album zespołu, o nazwie Heart of The Hurricane, nagrany wraz z nowym zespołem. Na nowym krążku znajduje się 15 utworów. Od października do grudnia 2018 zespół odbył trasę koncertową po wielu europejskich krajach, w tym odwiedził Polskę, jako support przed występem Within Temptation w ich trasie promującej nowy album. Pomiędzy październikiem i listopadem 2019 planowana jest europejska trasa koncertowa Beyond The Black, jednak tym razem na liście odwiedzanych krajów nie znalazła się Polska. W grudniu 2020 w Warszawie odbędzie się kolejny koncert zespołu (wspólnie ze szwedzkim zespołem Amaranthe).

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Nie ma czego słvchać. Chvjnia.

Oracle

Płyta Behemotha wzbudziła kontrowersje jeszcze przed wydaniem. Grupa musiała zmienić okładkę „Opvs Contra Natvram”, gdyż pierwotna okazała się zbyt ostra. A jaka jest sama muzyka?

W recenzji z „Teraz Rocka” piszemy:

Na każdej płycie Behemoth kreuje barwną, przestrzenną i kompletną wizję artystyczną. Pod tym względem na Opvs Contra Natvram nic się nie zmieniło. W tych szybkich, maszynowych, gęstych riffach w Neo-Spartacvs czy Disinheritance odnajdziemy sporo zaskakujących melodii, a bogate tła dają o sobie wyraz szczególnie tam, gdy odsłania się przestrzeń. Album zaczyna się jednak inaczej – od plemiennych rytmów, na których osadzone są industrialne dźwięki. Brzmi jak Wardruna? Einar Selvik maczał w tym palce. Ostry, niemal punkowy cios w Malaria Vulgata przetacza się z prędkością błyskawicy. Behemoth po tylu latach nadal emanuje nieskrępowaną brutalnością. Ale nie tylko o nią chodzi: Ov My Herculean Exile jest wolniejszy, przyspiesza dopiero w końcówce. Nawet Off To War!, który wydaje się bardziej bezpośredni, zaskakuje wielowarstwową aranżacją z wykorzystaniem podniosłych instrumentów dętych.

Behemoth lubi jednak zaskakiwać na różne sposoby. Tutaj robi to najmocniej w Versvs Christvs, gdzie w pierwszej części Nergal śpiewa do akompaniamentu mrocznego, fortepianowego nokturnu granego przez Michała Łapaja z Riverside. Once Upon A Pale Horse łączy posuwisty riff w stylu Mastodon z bardziej dynamicznymi refrenami i mocniejszą końcówką.

Można odnieść wrażenie, że Nergalowi i spółce takie granie przychodzi z łatwością, niemal bez wysiłku. Jednak, gdy wniknąć w strukturę kompozycji, dzieje się oszałamiająco wiele i są one misternie poskładane z niezliczonej ilości zaskakujących elementów. Opvs Contra Natvram to dzieło naturalnie kompletne.

Robert Filipowski

BEHEMOTH już dawno przestał być lokalnym fenomenem. To zespół światowego formatu, z wszystkim przypadłościami takiej pozycji. Jedni ich uwielbiają, inni wręcz przeciwnie. Zespół, dowodzony przez Adama Nergala Darskiego prze do przodu serwując kolejne płyty i szokujące, epickie teledyski a najnowszą pozycją w dyskografii grupy jest krążek „Opvs Contra Natvram”.

Nowy album można skwitować jednym słowem – „potężny”. BEHEMOTH zaserwował słuchaczom niezwykle ciekawy krążek, znakomicie wyprodukowany, znakomicie opakowany (do redakcji trafił biały digipack), i wypełniony muzyką najwyższych lotów. Zespół potrafi być tajemniczy (posłuchajcie tego rytualno/plemiennego otwarcia w postaci „Post-God Nirvana” czy zamykający album, klimatyczny „Versvs Christvs”) jak i bezkompromisowy (dynamiczny „Malaria Vvlgata”). Nad całością unosi się mrok i specyficzny, trzymający w napięciu klimat podszyty nutą podniosłości. Sama konstrukcja albumu powoduje iż napięcie tylko rośnie a mamy do czynienia z jednymi z najlepszych utworów w dyskografii grupy. Ileż tu się dzieje, jaka atmosfera panuje. Są chóry, dyskretne orkiestracje czy partie instrumentów klawiszowych. Wokale Nergala są mocne acz czytelne, gitary momentami porywają swoją melodyką (tak, mamy tu melodie). Chyba można zaryzykować stwierdzenie, że mamy do czynienia z najbardziej przebojowym (o ile w przypadku takiej muzyki można używać takiego określenia) krążkiem BEHEMOTH.

Przyznaję, że jestem pod ogromnym wrażeniem – nie spodziewałem się aż tak dobrego albumu. BEHEMOTH wykonał kolejny krok ku metalowemu tronowi. W swojej kategorii osiągają szczyty – konkurencji bark – moc, potęga, brawo!

9,5/10 (Pi9otr Michalski)


Odkąd stałem się fanem Behemoth (a miało to miejsce niestety później niż bym chciał), na każde nowe wydawnictwo zespołu czekałem z wypiekami na twarzy. Opvs Contra Natvram, zgodnie z tytułem, zburzył ten ustalony porządek – cztery promujące go utwory sprawiły, że po raz pierwszy przed wydaniem nowej płyty zespołu Nergala czułem głównie sceptycyzm i obawę, iż seria jego udanych pełnych albumów zatrzyma się na jedenastu. Do odsłuchu tego dwunastego, ozdobionego okładką budzącą bardzo oczywiste skojarzenia z God Hates Us All Slayera, zasiadłem więc bez szczególnej ekscytacji i wielkiego optymizmu, ale jednocześnie pełen ciekawości.

Muszę przyznać, że Opvs Contra Natvram rozpoczyna się z naprawdę wysokiego C. Utrzymane w niepokojącym, plemienno-Heilungowym klimacie trzyminutowe intro (Post-God Nirvana) przygotowuje słuchaczy na cios prosto w zęby, jakim jest pierwszy właściwy utwór – króciutki Malaria Vvlgata. Ta licząca sobie ledwie niecałe 2,5 minuty kompozycja zadowoli malkontentów narzekających, że Behemoth nie gra już tak jak kiedyś. No to niespodzianka – dalej potrafią zagrać na pełnej prędkości, z wściekłością i agresją. Krótko, ale za to bardzo treściwie – porównałbym ten numer do Furor Divinus z The Satanist. Kolejny na trackliście jest, moim zdaniem najlepszy z singli promujących krążek, The Deathless Sun, który udanie łączy „stare” z „nowym”. Szybkie zwrotki, chwytliwy refren, podniosły nastrój, fantastyczny Inferno oraz odrobina czystego wokalu w drugiej części utworu złożyły się na jedną z najlepszych kompozycji na płycie.

Środek Opvs Contra Natvram niestety zawodzi. Do bólu przeciętnie, nawet w kontekście całego albumu, wypada Ov My Herculean Exile, będący głównym powodem mojego wspomnianego sceptycyzmu. Ten dość sztampowy numer na poprzednich albumach Behemoth mógłby być zapychaczem albo po prostu B-sidem dorzuconym później do EPki. W zamierzeniu miał zapewne być epicki, wyszedł jednak mało interesująco i jest zdecydowanie najsłabszym punktem ich dwunastego krążka. Nieco lepiej wypadają buntowniczy Neo-Spartacus oraz Disinheritance. W tym pierwszym świetną robotę robi bas Oriona, a drugi po początkowym braku efektu „wow” rzuca w słuchacza świetną, ozdobioną orkiestracjami końcówką. Żwawego Off to War! zaś słucha się przyjemnie, ale podtrzymuję mój zarzut o zbytnim podobieństwie jego zwrotek do tych z Ecclesia Diabolica Catholica. Wprawdzie wciąż działa to całkiem dobrze, jednak do tej pory hasła „odtwórczość” oraz „Behemoth” nie mogły być stawiane w jednym zdaniu. Teraz niestety nie jest to kompletnie bezzasadne.

Końcówka Opvs Contra Natvram na szczęście w dużym stopniu wynagradza wspomniane wyżej mankamenty, choć zdaję sobie sprawę, że Once Upon a Pale Horse do tych najbardziej zatwardziałych metali raczej nie trafi. To za sprawą bardziej rockowych niż metalowych zwrotek, których zaraźliwego groove’u oraz ponownie świetnych linii basu nie mogę nie docenić. Ten numer po prostu znakomicie buja – nigdy nie sądziłem, że będę mógł napisać tak o utworze Nergala i spółki, więc już za samo nagranie tego rodzaju numeru bez oglądania się na „narzekaczy” brawa się należą, na dodatek odniesiono przy tym artystyczny sukces. Ciekawie wypada również czwarty z „singli”, Thy Becoming Eternal, choć to głównie dzięki wolniejszej i klimatycznej drugiej połowie, pierwsza jego część niestety nie wybija się ponad solidność, której od Behemoth należy oczekiwać. Najlepsze czeka nas jednak dopiero na sam koniec, a mianowicie mowa o wielowątkowym Versvs Christvs. Mistrzowskie budowanie napięcia poprzez klimatyczne zestawienie szeptu i czystego śpiewu Nergala z fortepianem przeplatane typowo „behemothowymi” wybuchami agresji i natchnionym wręcz growlingiem oraz użycie damskiego wokalu Zosi Fraś i orkiestracji złożyły się na prawdziwie epickie i niesamowicie interesujące zamknięcie longplaya. Wprost nie mogę się doczekać tego, w jaki sposób to „czteroosobowe trio” oprawi ten numer na żywo.

Nie jest więc tak źle, jak myślałem że będzie, choć i tak uważam, że mój sceptycyzm częściowo się sprawdził. Opvs Contra Natvram to bez wątpienia najmniej udany album nagrany przez Behemoth w aktualnym zestawieniu personalnym. Nie oznacza to, że jest słaby – po prostu fragmentów, które można określić jako jedynie poprawne jest tu więcej niż zazwyczaj. Jednocześnie nie można narzekać na brak świetnych kompozycji, bo takie też się tu znalazły, a ich jakość przeważa nad tymi mniej udanymi fragmentami. Całościowo jest więc dobrze, choć rozpieszczony kosmicznie wysokim poziomem ostatnich sześciu studyjnych dzieł zespołu czuję się delikatnie zawiedziony następcą I Loved You At Your Darkest.

Łukasz W.

https://www.youtube.com/watch?v=BSekvzR1RMI

1. Post-God Nirvana
2. Malaria Vvlgata
3. The Deathless Sun
4. Ov My Herculean Exile
5. Neo-Spartacvs
6. Disinheritance
7. Off to War!
8. Once upon a Pale Horse
9. Thy Becoming Eternal
10. Versvs Christvs


https://www.youtube.com/watch?v=Ea_At9QSstg

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Zagrane z pazurem, w zawrotnym tempie, nafaszerowane solówkami, riffami i pomysłami, którymi można by obdzielić tuzin innych kawałków.
A pałker... Obłęd!

Tyle energii u 60-letniego Dave’a? No nieźle! Każdemu można życzyć takiej formy!

Rozpierdol na maksa!!!


…jest to najlepiej pasujący bębniarz do zespołu od czasu Nicka Menzy.

Napęd: Dirk Verbeuren (Universal Music 2022)

Typ silnika: thrash metal

Trasa: „Wynieście swoich umarłych…!” Tak brzmi wstęp do płyty i jest on dobrym prognostykiem przed tym co mamy na całym albumie. Totalna zagłada, apokaliptyczne wizje, problemy z głową, no i obowiązkowy temat nuklearny, tak mniej więcej kształtuje się tematyka płyty. Trzeba przyznać, że Dave jest konsekwentny w przekazie, ale oddać mu trzeba, że wpisuje się mocno w obecne nastroje.

Ciekawe jednak jest to, że całość podana jest w sposób niesamowicie dynamiczny. Patrząc na samą muzykę nie można mówić o wisielczym nastroju. Jest tu mnóstwo błysku, finezji, polotu i energii. Zapewne niejeden stary słuchacz może być zaskoczony tym jak świeżo i rześko prezentuje się Megadeth, który przez wielu (także autora tej recenzji) skazany został na typowy emerytalny zastój z płytami przyzwoitymi, ale „do zapomnienia”. Ponadto jest wielka szansa zjednania sobie nowych fanów, bo tak zagrana muzyka jest zwyczajnie atrakcyjna! Zespół ma silną grupę fanów, która nie pamięta czasów Złotego Składu (Mustaine, Ellefson, Menza, Friedman) i dorastało wraz z płytami wydawanymi przez ostatnie 25 lat. Sęk w tym, że te albumy były co najwyżej poprawne. Lepsze, gorsze, ale bardzo schematyczne, łącznie z ostatnią „Dystopią”, która o dziwo doczekała się nagrody Grammy (albo nagrody tak słabe, albo scena metalowa była wówczas tak nudna). Teraz ta ekipa doczekała płyty, która jest ewidentnie najlepszym albumem Megadeth w XXI wieku.

Spokojnie, to nie jest tak, że Megadeth podaje coś nowego, jest to raczej skuteczne odkrywanie koła na nowo. „The Sick, The Dying… and The Dead!” jest utkane olbrzymią ilością elementów, które Dave Mustaine wykorzystywał wcześniej na swoich płytach. Czasami są to wręcz ordynarnie bezpośrednie odniesienia jak np. motyw przed solo w tytułowym numerze - to nic innego jak „Tornado Of Souls”. Weźmy chociażby „We’ll Be Back”, tam nie dość, że w drugiej części piosenki motyw melodii gitarowej mocno pachnie albumem „Peace Sells” to podkład natychmiast nasuwa skojarzenia do „She Wolf”. Do tego dochodzi pełno miejsc z mniej wyraźnymi zapożyczeniami, ale… czy to źle? Czy to jest minus? Ależ skąd! To jest Megadeth, to jest ten styl, ta nośność! W zasadzie ostatnie składowe do swojego arsenału wypowiedzi zespół wniósł wraz z „Cryptic Writings” (bo nie liczymy alternatywnych prób z „Risk”). W 2022 roku Megadeth wydaje płytę, gdzie wreszcie realnie przenosi to co już znamy na wyższy poziom, bez udawania i zaklinania rzeczywistości.

Duże zasługi na tym albumie ma Dirk Verbeuren. Megadeth ma w końcu perkusistę z krwi i kości! Tu również można się pokusić o stwierdzenie, że jest to najlepiej pasujący bębniarz do zespołu od czasu Nicka Menzy. Dlaczego? Ze względu na jego naturalność gry. To nie jest perkusista książkowy, tylko typowy „prawdziwek”, który wyszedł z ekstremalnych piwnicznych koncertów i zna wątpliwy aromat po koncertowych skarpet. Jego gra na tej płycie jest fenomenalna! W szybkich partiach czuć zapas w jego grze, przez co ścieżki nie są wyżyłowane, a przy tym nie głaska bębnów. Co najważniejsze - ma brzmienie z łapy tzn., że nie jest uzależniony od obróbki studyjnej, co jest przypadłością np. kolosalnej ilości „pistoletów” z YouTube. Potrafi osadzić groove niezależnie od tempa.

Wrażenia z jazdy: Jest to najlepsza płyta zespołu od czasów „Złotego Składu”. Rudy z kolegami wykonali świetną robotę wyciskając co najlepsze z niemal 40-letniej historii zespołu. Poskładali klocki w innych konfiguracjach, dodali polotu i przede wszystkim zerwali się ze smyczy. Muzycy mają swój głos, pokazują co potrafią, ale jednocześnie trzymają "megadethowy" kurs. Pachnie metalowym albumem roku!

Odcinki specjalne: W „Life is Hell” mamy całość gry Dirka w jednym numerze, od bębnienia w tempie, przez akcentowanie, zmiany, po rewelacyjnie dynamizowane wstawki. Dwie stopki z „Dogs Of Chernobyl” to przykład, jak proste „patataj” działa na nośność piosenki. Bardzo perkusyjne „Psychopathy” z wymagającym dużej dyscypliny ostinato. Perkusyjna zamieć w połowie dość wesołego „Mission To Mars”, aż chciały się to zobaczyć na żywo!

Maciej Nowak


https://www.eskarock.pl/radar/megadeth-the-sick-the-dying-and-the-dead-recenzja-najnowszego-albumu-zespolu-aa-ktjo-Gc5v-6Qih.html

1. The Sick, The Dying… And The Dead!
2. Life In Hell
3. Night Stalkers – features Ice T on vocals
4. Dogs Of Chernobyl
5. Sacrifice
6. Junkie
7. Psychopathy
8. Killing Time
9. Soldier On!
10. Célebutante
11. Mission To Mars
12. We’ll Be Back

13. This Planet’s On Fire (Burn In Hell) [U.S./Euro CD Bonus Track] - features Sammy Hagar on vocals
14. Dystopia (Live) [U.S. Exclusive CD Bonus Track]

Dave Mustaine - guitars, lead vocals, additional bass
Kiko Loureiro - lead guitar, backing vocals, flute on 'Night Stalkers'
Dirk Verbeuren - drums
Additional musicians:
Steve Di Giorgio - bass
Ice-T - guest vocals on 'Night Stalkers'
Sammy Hagar - guest vocals on 'This Planet's on Fire'
Brandon Ray - additional vocals on tracks 1, 2, 5, 6, 8–12
Eric Darken - percussion on tracks 1–3, 5–12
Roger Lima - keyboards on tracks 1–9, 11, effects on tracks 1–3, 5–9, 11
Luliia Tikhomirova - voices on 'Dogs of Chernobyl'
Bill Elliot - voices on 'Junkie'
John Clement - voices on tracks 9, 11
The Marching Metal Bastards - voices on 'Soldier On!'
Maila Kaarina Rantanen - voices on 'Mission to Mars'


https://www.youtube.com/watch?v=xc_mfqPS2LY

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Zagrane z pazurem, w zawrotnym tempie, nafaszerowane solówkami, riffami i pomysłami, którymi można by obdzielić tuzin innych kawałków.
A pałker... Obłęd!

Tyle energii u 60-letniego Dave’a? No nieźle! Każdemu można życzyć takiej formy!

Rozpierdol na maksa!!!


…jest to najlepiej pasujący bębniarz do zespołu od czasu Nicka Menzy.

Napęd: Dirk Verbeuren (Universal Music 2022)

Typ silnika: thrash metal

Trasa: „Wynieście swoich umarłych…!” Tak brzmi wstęp do płyty i jest on dobrym prognostykiem przed tym co mamy na całym albumie. Totalna zagłada, apokaliptyczne wizje, problemy z głową, no i obowiązkowy temat nuklearny, tak mniej więcej kształtuje się tematyka płyty. Trzeba przyznać, że Dave jest konsekwentny w przekazie, ale oddać mu trzeba, że wpisuje się mocno w obecne nastroje.

Ciekawe jednak jest to, że całość podana jest w sposób niesamowicie dynamiczny. Patrząc na samą muzykę nie można mówić o wisielczym nastroju. Jest tu mnóstwo błysku, finezji, polotu i energii. Zapewne niejeden stary słuchacz może być zaskoczony tym jak świeżo i rześko prezentuje się Megadeth, który przez wielu (także autora tej recenzji) skazany został na typowy emerytalny zastój z płytami przyzwoitymi, ale „do zapomnienia”. Ponadto jest wielka szansa zjednania sobie nowych fanów, bo tak zagrana muzyka jest zwyczajnie atrakcyjna! Zespół ma silną grupę fanów, która nie pamięta czasów Złotego Składu (Mustaine, Ellefson, Menza, Friedman) i dorastało wraz z płytami wydawanymi przez ostatnie 25 lat. Sęk w tym, że te albumy były co najwyżej poprawne. Lepsze, gorsze, ale bardzo schematyczne, łącznie z ostatnią „Dystopią”, która o dziwo doczekała się nagrody Grammy (albo nagrody tak słabe, albo scena metalowa była wówczas tak nudna). Teraz ta ekipa doczekała płyty, która jest ewidentnie najlepszym albumem Megadeth w XXI wieku.

Spokojnie, to nie jest tak, że Megadeth podaje coś nowego, jest to raczej skuteczne odkrywanie koła na nowo. „The Sick, The Dying… and The Dead!” jest utkane olbrzymią ilością elementów, które Dave Mustaine wykorzystywał wcześniej na swoich płytach. Czasami są to wręcz ordynarnie bezpośrednie odniesienia jak np. motyw przed solo w tytułowym numerze - to nic innego jak „Tornado Of Souls”. Weźmy chociażby „We’ll Be Back”, tam nie dość, że w drugiej części piosenki motyw melodii gitarowej mocno pachnie albumem „Peace Sells” to podkład natychmiast nasuwa skojarzenia do „She Wolf”. Do tego dochodzi pełno miejsc z mniej wyraźnymi zapożyczeniami, ale… czy to źle? Czy to jest minus? Ależ skąd! To jest Megadeth, to jest ten styl, ta nośność! W zasadzie ostatnie składowe do swojego arsenału wypowiedzi zespół wniósł wraz z „Cryptic Writings” (bo nie liczymy alternatywnych prób z „Risk”). W 2022 roku Megadeth wydaje płytę, gdzie wreszcie realnie przenosi to co już znamy na wyższy poziom, bez udawania i zaklinania rzeczywistości.

Duże zasługi na tym albumie ma Dirk Verbeuren. Megadeth ma w końcu perkusistę z krwi i kości! Tu również można się pokusić o stwierdzenie, że jest to najlepiej pasujący bębniarz do zespołu od czasu Nicka Menzy. Dlaczego? Ze względu na jego naturalność gry. To nie jest perkusista książkowy, tylko typowy „prawdziwek”, który wyszedł z ekstremalnych piwnicznych koncertów i zna wątpliwy aromat po koncertowych skarpet. Jego gra na tej płycie jest fenomenalna! W szybkich partiach czuć zapas w jego grze, przez co ścieżki nie są wyżyłowane, a przy tym nie głaska bębnów. Co najważniejsze - ma brzmienie z łapy tzn., że nie jest uzależniony od obróbki studyjnej, co jest przypadłością np. kolosalnej ilości „pistoletów” z YouTube. Potrafi osadzić groove niezależnie od tempa.

Wrażenia z jazdy: Jest to najlepsza płyta zespołu od czasów „Złotego Składu”. Rudy z kolegami wykonali świetną robotę wyciskając co najlepsze z niemal 40-letniej historii zespołu. Poskładali klocki w innych konfiguracjach, dodali polotu i przede wszystkim zerwali się ze smyczy. Muzycy mają swój głos, pokazują co potrafią, ale jednocześnie trzymają "megadethowy" kurs. Pachnie metalowym albumem roku!

Odcinki specjalne: W „Life is Hell” mamy całość gry Dirka w jednym numerze, od bębnienia w tempie, przez akcentowanie, zmiany, po rewelacyjnie dynamizowane wstawki. Dwie stopki z „Dogs Of Chernobyl” to przykład, jak proste „patataj” działa na nośność piosenki. Bardzo perkusyjne „Psychopathy” z wymagającym dużej dyscypliny ostinato. Perkusyjna zamieć w połowie dość wesołego „Mission To Mars”, aż chciały się to zobaczyć na żywo!

Maciej Nowak


https://www.eskarock.pl/radar/megadeth-the-sick-the-dying-and-the-dead-recenzja-najnowszego-albumu-zespolu-aa-ktjo-Gc5v-6Qih.html

1. The Sick, The Dying… And The Dead!
2. Life In Hell
3. Night Stalkers – features Ice T on vocals
4. Dogs Of Chernobyl
5. Sacrifice
6. Junkie
7. Psychopathy
8. Killing Time
9. Soldier On!
10. Célebutante
11. Mission To Mars
12. We’ll Be Back

13. This Planet’s On Fire (Burn In Hell) [U.S./Euro CD Bonus Track] - features Sammy Hagar on vocals
14. Dystopia (Live) [U.S. Exclusive CD Bonus Track]

Dave Mustaine - guitars, lead vocals, additional bass
Kiko Loureiro - lead guitar, backing vocals, flute on 'Night Stalkers'
Dirk Verbeuren - drums
Additional musicians:
Steve Di Giorgio - bass
Ice-T - guest vocals on 'Night Stalkers'
Sammy Hagar - guest vocals on 'This Planet's on Fire'
Brandon Ray - additional vocals on tracks 1, 2, 5, 6, 8–12
Eric Darken - percussion on tracks 1–3, 5–12
Roger Lima - keyboards on tracks 1–9, 11, effects on tracks 1–3, 5–9, 11
Luliia Tikhomirova - voices on 'Dogs of Chernobyl'
Bill Elliot - voices on 'Junkie'
John Clement - voices on tracks 9, 11
The Marching Metal Bastards - voices on 'Soldier On!'
Maila Kaarina Rantanen - voices on 'Mission to Mars'


https://www.youtube.com/watch?v=xc_mfqPS2LY

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Jest to jedna z lepiej wybębnionych płyt Ozzy’ego od bardzo, bardzo dawna.

Napęd: Chad Smith i Taylor Hawkins

Typ silnika: hard rock, heavy metal

Trasa: Nastąpiła mocna zmiana percepcji współczesnej działalności legendarnych artystów. Dominuje twierdzenie, że jeszcze jest szansa zobaczyć ostatni raz, posłuchać ostatni raz itd. Niestety nie idzie to w parze z oferowaną jakością. Odbiorca skupiony jest bardziej na osobie wykonawcy niż na samej treści. Z drugiej strony, tacy ludzie jak Ozzy nie potrzebują niczego udowadniać i wnosić czegokolwiek nowego. Ich czas nieubłaganie mija, ale niesamowite dokonania pozostają i pozostaną na zawsze. Gorzej, kiedy artysta wciąż próbuje na siłę coś tworzyć w chwili, gdy już nie bardzo wychodzą mu nawet własne standardy. Na szczęście tego nie słychać na „Patient Number 9”.

Nie oszukujmy, Ozzy jest już starszym panem i ma coraz poważniejsze problemy ze zwykłym funkcjonowaniem, ale możliwości produkcyjne potrafią to skutecznie zatuszować, szczególnie kiedy ma się tak charakterystyczny wokal, po którym nie słychać aż tak bardzo wieku, jak to bywa w „głosach-dzwonach”. O ile wcześniejszy album „Ordinary Man” jakościowo ma spore wahania, to niniejszy album trzyma w tej kwestii spójność, przy jednoczesnej różnorodności merytorycznej, co jest oczywiście związane z artystami, z jakimi współpracował na tej płycie Ozzy. Obecność Erica Claptona w „One of Those Days” jest niesamowicie czytelna, oczywiście biorąc pod uwagę mocniejsze podkręcenie gałek na wzmacniaczu. Tony Iommi świetnie wniósł "sabbathowego" ducha. „Degradation Rules” bliżej do lat 70, natomiast „No Escape From Now” ma klimat zespołu z lat 80. „Immortal” ma w sobie jakiś pierwiastek nośności Pearl Jam, co rzecz jasna wniósł McCready. Intro do tytułowego utworu to doskonały przykład fascynacji Ozzy’ego zespołem The Beatles i jednocześnie jest to bardzo "osbournowe" intro, co warto podkreślić w kontekście inspiracji artysty. Sam numer przywodzi na myśl czasy „No More Tears”. Beatlesów słychać fenomenalnie w drugim numerze z Jeffem Beckiem „A Thousand Shades”, gdzie można się pokusić o stwierdzenie, że są tam jedne z najpiękniej zagranych gitar na płycie (przypomnijmy, że Jeff Beck gra obecnie trasy koncertowe z Aniką Nilles). Dave Navarro odbił swoje piętno na „God Only Knows”. A Zakk Wylde? W swoim stylu i bez większego zaskoczenia. Ciężko, rasowo z tą swoją kontrolowaną niechlujnością.

Co do bębnów, mamy tu dwóch uznanych perkusistów, ale to ze względu na jednego z nich album zyskuje dodatkową wartość. Chodzi tu oczywiście o zmarłego, w marcu tego roku, Taylora Hawkinsa, który gra w 3 piosenkach. Głównym bębniarzem płyty jest Chad Smith, który zawsze marzył o grze w Black Sabbath, a swoje marzenia zrealizował w części już na wcześniejszej płycie Ozzy’ego.

Niezależnie od wszystkiego, niniejszy album to jedna z lepiej wybębnionych płyt Ozzy’ego od bardzo, bardzo dawna. Ścieżki bębnów wreszcie brzmią spójnie z kompozycjami. Nie są jedynie szkieletem i rusztowaniem bez żadnej próby wniesienia czegokolwiek w aranż. Silnym punktem jest fantastyczne dostosowanie partii bębnów do ogólnego klimatu piosenek, wywołanego przez współkompozytora. Mówiąc inaczej, na przykładach - „No Escape From Now” trzyma ten wspomniany "sabbathowski" styl wolnego bicia z następującym potem przyśpieszeniem, podczas gdy lżejsze „One of Those Days” ma bogatą i różnorodną ścieżkę, świetnie dostosowaną do całości. „Parasite” pełne akcentów i reagujące żywo na to co podaje Zakk Wylde. Reasumując – bardzo przyjemne zaskoczenie.

Wrażenia z jazdy: Spójna jakościowo płyta z wieloma zawiązaniami, które są wynikiem obecności szerokiej gamy gości. Każdy z nich wnosi swój czytelny pierwiastek twórczy, który ubrany jest w produkcyjną całość. Album na pewno nie zmieni biegu historii, ale nie musi. Ważne, że nie jest mizernym podrygiem schorowanego już Księcia Ciemności. To rasowy, inteligentny album, do którego można będzie sięgać częściej, chociażby ze względu na to by pobrać lekcję muzyki, polegająca na tym, jak charakterystyczni artyści potrafią wywrzeć swoje piętno na kompozycji.

Odcinki specjalne: Oprócz wymienionych powyżej, warto zwrócić uwagę na „Mr Darkness” - żywa i bogata huśtawka dynamiczna z eleganckim wejściem w trójdzielny podział. „Evil Shuffle” świetnie oddaje tytuł kompozycji.

Maciej Nowak

Zaledwie dwa lata Ozzy Osbourne kazał czekać fanom na nowy album. Pandemia zatrzymała go w domu, do tego doszły nasilające się problemy zdrowotne. Nic więc dziwnego, że nie mogąc koncertować, muzyk rzucił się w wir pracy nad nową muzyką. Po pierwszej zapowiedzi „Patient Number 9” nie brakowało głosów, że skoro odstęp między płytami jest tak krótki, to Osbourne wypuści produkt drugiej kategorii złożony odrzutów po „Ordinary Man”. Na szczęście już pierwszy singiel pokazał, że nie ma się czego bać.

Słuchając jego ostatnich płyt – nie tylko wspomnianej poprzedniczki, ale przede wszystkim „Black Rain” i „Scream”, trudno było uciec od przekonania, że Książę Ciemności nie jest w stanie samodzielnie ich „uciągnąć”. Jak rozwiązać ten problem? To proste – zapraszając gości. Ale nie wokalistów, bo tego nikt ani nie potrzebuje, ani tym bardziej nie oczekuje. Zamiast tego do nagrań zwerbowano grono gitarowych herosów, którzy błyszczą swoim talentem, a jednocześnie nie odbierają grama splendoru gospodarzowi.

Żaden z zaproszonych gitarzystów nie musiał wychodzić ze swojej strefy komfortu, dzięki czemu ich partie brzmią naturalnie i organicznie. Tony Iommi i Zakk Wylde dowieźli odpowiednią dawkę ciężaru, Eric Clapton szczyptę wyrafinowanego bluesa, a Mike McCready odrobinę gitarowego brudu. Jeff Beck z kolei zaczarował tytułowy utwór, podkręcając hype na całość już w momencie premiery pierwszego singla. Niezrozumiałym dla mnie posunięciem jest pominięcie w materiałach promocyjnych i na poligrafii nazwiska Dave’a Navarro. Tym bardziej, że gitarzysta Jane’s Addiction zbudował niesamowity klimat w umieszczonym pod koniec melancholijnym „God Only Knows”. Jakby tego było mało, na płycie gra też Josh Homme.

Drugi plan – jakkolwiek brutalnie i niesprawiedliwie to nie brzmi – także robi wrażenie. Na basie zagrali doskonale znani Robert Trujillo, Duff McKagan i Chad Chaney, który pożegnał się niedawno z Jane’s Addiction, na perkusji Chad Smith i nieodżałowany Taylor Hawkins. Ktoś powie: „nazwiska nie grają”. Tutaj na szczęście ta zasada nie obowiązuje, bo grają i to jeszcze jak. Rockowy gwiazdozbiór wspólnymi siłami nagrał album pełen energii i witalności, od którego kilka dni po premierze trudno się oderwać.

Producentem trzynastego solowego krążka Osbourne’a jest Andrew Watt, ten sam, który współtworzył „Ordinary Man”. 32-latek jako producent pracował wcześniej m.in. z Justinem Bieberem, Miley Cyrus czy Cardi B, ale w poprzedniej dekadzie grał w dowodzonym przez Glenna Hughesa zespół California Breed, więc nawet rockowi puryści nie powinni kwestionować jego kompetencji do nagrywania z Ozzym. Dzięki Wattowi „Patient Number 9” brzmi jak prawdziwa rockowa superprodukcja. Wokale gospodarza są wyjątkowo jak na niego zróżnicowane (inna sprawa, ile w tym ingerencji nowoczesnych technologii, a ile naturalnego śpiewu), a bogactwo brzmień i nastrojów sprawia, że krążek sam w sobie mógłby stanowić godzinną playlistę rockowej rozgłośni. Ten jednoznacznie mainstreamowy kierunek może niektórych mierzić, ale hej – przypominam, że nie mówimy o płycie Black Sabbath, tylko o solowym krążku Ozza, który zawsze był przebojowy i „amerykański”.

Czy „Patient Number 9” to ostatni album Ozzy’ego? To pytanie powtarza się przy okazji premiery każdej jego płyty od ponad 20 lat, choć patrząc na biografię wokalisty, można je sobie zadawać właściwie od zawsze. Tym razem jednak przesłanek ku przejściu na emeryturę jest więcej – przede wszystkim po czterdziestu latach Osbourne wyniósł się ze Stanów, by wrócić do Wielkiej Brytanii, do domu. Na początku roku mówiło się, że to przez podatki, w ubiegłym miesiącu poznaliśmy inny powód – w Ameryce po prostu robi się niebezpiecznie. Na razie zapowiada, że jego celem jest powrót na scenę. Kilka dni temu wystąpił w Los Angeles na inauguracji rozgrywek NFL, w sierpniu pojawił się na zamknięciu Igrzysk Wspólnoty Narodów. To były jednak krótkie, kilkuminutowe występy. Od jego ostatniego pełnoprawnego koncertu minęły już prawie cztery lata. I dziś zamiast zastanawiać się nad tym, czy doczekamy się kolejnych, po prostu cieszmy się jego nową płytą, bo naprawdę jest czym.

Maciek Kancerek

1. Patient Number 9 (feat. Jeff Beck)
2. Immortal (feat. Mike McCready)
3. Parasite (feat. Zakk Wylde)
4. Mr. Darkness (feat. Zakk Wylde)
5. One of Those Days (feat. Eric Clapton)
6. A Thousand Shades (feat. Jeff Beck)
7. No Escape From Now (feat. Tony Iommi
8. Nothing Feels Right (feat. Zakk Wylde)
9. Evil Shuffle (feat. Zakk Wylde)
10. Degradation Rules (feat. Tony Iommi)
11. Dead and Gone
12. God Only Knows
13. Darkside Blues


https://www.youtube.com/watch?v=h_6DfxA6LiI

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Jest to jedna z lepiej wybębnionych płyt Ozzy’ego od bardzo, bardzo dawna.

Napęd: Chad Smith i Taylor Hawkins

Typ silnika: hard rock, heavy metal

Trasa: Nastąpiła mocna zmiana percepcji współczesnej działalności legendarnych artystów. Dominuje twierdzenie, że jeszcze jest szansa zobaczyć ostatni raz, posłuchać ostatni raz itd. Niestety nie idzie to w parze z oferowaną jakością. Odbiorca skupiony jest bardziej na osobie wykonawcy niż na samej treści. Z drugiej strony, tacy ludzie jak Ozzy nie potrzebują niczego udowadniać i wnosić czegokolwiek nowego. Ich czas nieubłaganie mija, ale niesamowite dokonania pozostają i pozostaną na zawsze. Gorzej, kiedy artysta wciąż próbuje na siłę coś tworzyć w chwili, gdy już nie bardzo wychodzą mu nawet własne standardy. Na szczęście tego nie słychać na „Patient Number 9”.

Nie oszukujmy, Ozzy jest już starszym panem i ma coraz poważniejsze problemy ze zwykłym funkcjonowaniem, ale możliwości produkcyjne potrafią to skutecznie zatuszować, szczególnie kiedy ma się tak charakterystyczny wokal, po którym nie słychać aż tak bardzo wieku, jak to bywa w „głosach-dzwonach”. O ile wcześniejszy album „Ordinary Man” jakościowo ma spore wahania, to niniejszy album trzyma w tej kwestii spójność, przy jednoczesnej różnorodności merytorycznej, co jest oczywiście związane z artystami, z jakimi współpracował na tej płycie Ozzy. Obecność Erica Claptona w „One of Those Days” jest niesamowicie czytelna, oczywiście biorąc pod uwagę mocniejsze podkręcenie gałek na wzmacniaczu. Tony Iommi świetnie wniósł "sabbathowego" ducha. „Degradation Rules” bliżej do lat 70, natomiast „No Escape From Now” ma klimat zespołu z lat 80. „Immortal” ma w sobie jakiś pierwiastek nośności Pearl Jam, co rzecz jasna wniósł McCready. Intro do tytułowego utworu to doskonały przykład fascynacji Ozzy’ego zespołem The Beatles i jednocześnie jest to bardzo "osbournowe" intro, co warto podkreślić w kontekście inspiracji artysty. Sam numer przywodzi na myśl czasy „No More Tears”. Beatlesów słychać fenomenalnie w drugim numerze z Jeffem Beckiem „A Thousand Shades”, gdzie można się pokusić o stwierdzenie, że są tam jedne z najpiękniej zagranych gitar na płycie (przypomnijmy, że Jeff Beck gra obecnie trasy koncertowe z Aniką Nilles). Dave Navarro odbił swoje piętno na „God Only Knows”. A Zakk Wylde? W swoim stylu i bez większego zaskoczenia. Ciężko, rasowo z tą swoją kontrolowaną niechlujnością.

Co do bębnów, mamy tu dwóch uznanych perkusistów, ale to ze względu na jednego z nich album zyskuje dodatkową wartość. Chodzi tu oczywiście o zmarłego, w marcu tego roku, Taylora Hawkinsa, który gra w 3 piosenkach. Głównym bębniarzem płyty jest Chad Smith, który zawsze marzył o grze w Black Sabbath, a swoje marzenia zrealizował w części już na wcześniejszej płycie Ozzy’ego.

Niezależnie od wszystkiego, niniejszy album to jedna z lepiej wybębnionych płyt Ozzy’ego od bardzo, bardzo dawna. Ścieżki bębnów wreszcie brzmią spójnie z kompozycjami. Nie są jedynie szkieletem i rusztowaniem bez żadnej próby wniesienia czegokolwiek w aranż. Silnym punktem jest fantastyczne dostosowanie partii bębnów do ogólnego klimatu piosenek, wywołanego przez współkompozytora. Mówiąc inaczej, na przykładach - „No Escape From Now” trzyma ten wspomniany "sabbathowski" styl wolnego bicia z następującym potem przyśpieszeniem, podczas gdy lżejsze „One of Those Days” ma bogatą i różnorodną ścieżkę, świetnie dostosowaną do całości. „Parasite” pełne akcentów i reagujące żywo na to co podaje Zakk Wylde. Reasumując – bardzo przyjemne zaskoczenie.

Wrażenia z jazdy: Spójna jakościowo płyta z wieloma zawiązaniami, które są wynikiem obecności szerokiej gamy gości. Każdy z nich wnosi swój czytelny pierwiastek twórczy, który ubrany jest w produkcyjną całość. Album na pewno nie zmieni biegu historii, ale nie musi. Ważne, że nie jest mizernym podrygiem schorowanego już Księcia Ciemności. To rasowy, inteligentny album, do którego można będzie sięgać częściej, chociażby ze względu na to by pobrać lekcję muzyki, polegająca na tym, jak charakterystyczni artyści potrafią wywrzeć swoje piętno na kompozycji.

Odcinki specjalne: Oprócz wymienionych powyżej, warto zwrócić uwagę na „Mr Darkness” - żywa i bogata huśtawka dynamiczna z eleganckim wejściem w trójdzielny podział. „Evil Shuffle” świetnie oddaje tytuł kompozycji.

Maciej Nowak

Zaledwie dwa lata Ozzy Osbourne kazał czekać fanom na nowy album. Pandemia zatrzymała go w domu, do tego doszły nasilające się problemy zdrowotne. Nic więc dziwnego, że nie mogąc koncertować, muzyk rzucił się w wir pracy nad nową muzyką. Po pierwszej zapowiedzi „Patient Number 9” nie brakowało głosów, że skoro odstęp między płytami jest tak krótki, to Osbourne wypuści produkt drugiej kategorii złożony odrzutów po „Ordinary Man”. Na szczęście już pierwszy singiel pokazał, że nie ma się czego bać.

Słuchając jego ostatnich płyt – nie tylko wspomnianej poprzedniczki, ale przede wszystkim „Black Rain” i „Scream”, trudno było uciec od przekonania, że Książę Ciemności nie jest w stanie samodzielnie ich „uciągnąć”. Jak rozwiązać ten problem? To proste – zapraszając gości. Ale nie wokalistów, bo tego nikt ani nie potrzebuje, ani tym bardziej nie oczekuje. Zamiast tego do nagrań zwerbowano grono gitarowych herosów, którzy błyszczą swoim talentem, a jednocześnie nie odbierają grama splendoru gospodarzowi.

Żaden z zaproszonych gitarzystów nie musiał wychodzić ze swojej strefy komfortu, dzięki czemu ich partie brzmią naturalnie i organicznie. Tony Iommi i Zakk Wylde dowieźli odpowiednią dawkę ciężaru, Eric Clapton szczyptę wyrafinowanego bluesa, a Mike McCready odrobinę gitarowego brudu. Jeff Beck z kolei zaczarował tytułowy utwór, podkręcając hype na całość już w momencie premiery pierwszego singla. Niezrozumiałym dla mnie posunięciem jest pominięcie w materiałach promocyjnych i na poligrafii nazwiska Dave’a Navarro. Tym bardziej, że gitarzysta Jane’s Addiction zbudował niesamowity klimat w umieszczonym pod koniec melancholijnym „God Only Knows”. Jakby tego było mało, na płycie gra też Josh Homme.

Drugi plan – jakkolwiek brutalnie i niesprawiedliwie to nie brzmi – także robi wrażenie. Na basie zagrali doskonale znani Robert Trujillo, Duff McKagan i Chad Chaney, który pożegnał się niedawno z Jane’s Addiction, na perkusji Chad Smith i nieodżałowany Taylor Hawkins. Ktoś powie: „nazwiska nie grają”. Tutaj na szczęście ta zasada nie obowiązuje, bo grają i to jeszcze jak. Rockowy gwiazdozbiór wspólnymi siłami nagrał album pełen energii i witalności, od którego kilka dni po premierze trudno się oderwać.

Producentem trzynastego solowego krążka Osbourne’a jest Andrew Watt, ten sam, który współtworzył „Ordinary Man”. 32-latek jako producent pracował wcześniej m.in. z Justinem Bieberem, Miley Cyrus czy Cardi B, ale w poprzedniej dekadzie grał w dowodzonym przez Glenna Hughesa zespół California Breed, więc nawet rockowi puryści nie powinni kwestionować jego kompetencji do nagrywania z Ozzym. Dzięki Wattowi „Patient Number 9” brzmi jak prawdziwa rockowa superprodukcja. Wokale gospodarza są wyjątkowo jak na niego zróżnicowane (inna sprawa, ile w tym ingerencji nowoczesnych technologii, a ile naturalnego śpiewu), a bogactwo brzmień i nastrojów sprawia, że krążek sam w sobie mógłby stanowić godzinną playlistę rockowej rozgłośni. Ten jednoznacznie mainstreamowy kierunek może niektórych mierzić, ale hej – przypominam, że nie mówimy o płycie Black Sabbath, tylko o solowym krążku Ozza, który zawsze był przebojowy i „amerykański”.

Czy „Patient Number 9” to ostatni album Ozzy’ego? To pytanie powtarza się przy okazji premiery każdej jego płyty od ponad 20 lat, choć patrząc na biografię wokalisty, można je sobie zadawać właściwie od zawsze. Tym razem jednak przesłanek ku przejściu na emeryturę jest więcej – przede wszystkim po czterdziestu latach Osbourne wyniósł się ze Stanów, by wrócić do Wielkiej Brytanii, do domu. Na początku roku mówiło się, że to przez podatki, w ubiegłym miesiącu poznaliśmy inny powód – w Ameryce po prostu robi się niebezpiecznie. Na razie zapowiada, że jego celem jest powrót na scenę. Kilka dni temu wystąpił w Los Angeles na inauguracji rozgrywek NFL, w sierpniu pojawił się na zamknięciu Igrzysk Wspólnoty Narodów. To były jednak krótkie, kilkuminutowe występy. Od jego ostatniego pełnoprawnego koncertu minęły już prawie cztery lata. I dziś zamiast zastanawiać się nad tym, czy doczekamy się kolejnych, po prostu cieszmy się jego nową płytą, bo naprawdę jest czym.

Maciek Kancerek

1. Patient Number 9 (feat. Jeff Beck)
2. Immortal (feat. Mike McCready)
3. Parasite (feat. Zakk Wylde)
4. Mr. Darkness (feat. Zakk Wylde)
5. One of Those Days (feat. Eric Clapton)
6. A Thousand Shades (feat. Jeff Beck)
7. No Escape From Now (feat. Tony Iommi
8. Nothing Feels Right (feat. Zakk Wylde)
9. Evil Shuffle (feat. Zakk Wylde)
10. Degradation Rules (feat. Tony Iommi)
11. Dead and Gone
12. God Only Knows
13. Darkside Blues


https://www.youtube.com/watch?v=h_6DfxA6LiI

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

..::(Info)::..
Behemoth - Opvs Contra Natvram (2022)
Metal
Mystic Production
00:43:21
Mp3-320kb/s
..::(TrackList)::..
01. Post-God Nirvana
02. Malaria Vvlgata
03. The Deathless Sun
04. Ov My Herculean Exile
05. Neo-Spartacvs
06. Disinheritance
07. Off To War!
08. Once Upon A Pale Horse
09. Thy Becoming Eternal
10. Versvs Christvs
..::(Opis)::..
https://www.empik.com/opvs-contra-natvram-wersja-biala-behemoth,p1309605190,muzyka-p
https://www.rockarea.pl/recenzje/behemoth-2022-opvs-contra-natvram/
https://imusic.co/music/0727361598327/behemoth-2022-opvs-contra-natvram-cd

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Materiał historyczny, jedna z niezaprzeczalnych podwalin Black Metalu, inspiracja dla tylu zespołów, że ciężko zliczyć. Sam zespół jest też przykładem grupy, przy której tak ostatnio nadużywane słowo jak „kult” znajduje swoje pełne uzasadnienie. Bo to, cholera, jest kult! Hellhammer, pomijając już same demówki, i ich nagrany w 1984 roku „Apocalyptic Raids”, był wtedy istnym diamentem podziemnej sceny, który już za chwilę miał stać się brylantem w postaci Celtic Frost.

Venom rządzili w kwestii brutalności, szybkości, natomiast Hellhammer miażdżył surowością, ciężarem i mrokiem swoich kompozycji. To było miejscami tak piwniczne i złowieszcze, że deklasowało wszelkie materiały, które w tamtym czasie mogły pretendować do miana najbardziej ekstremalnych. Co prawda w 1984 mamy do czynienia z debiutem Bathory, lecz ten, podszyty punkiem, oscylował wokół szybszych i bardziej prostolinijnych kompozycji, bliżej mu było do Venom. Hellhammer zwolnił trochę obroty, postawił szczególnie na brud brzmienia, przygniatającą atmosferę i ciężkie riffy, posępny klimat podszyty śmiercią, makabrą i apokaliptycznymi wizjami. „Apocalyptic Raids” to pierwszy materiał z Martinem (jako Salyed Necros) na basie i ostatni zespołu pod szyldem Hellhammer (pomijając kompilację „Death Metal”). Można zauważyć na tej EPce, jak znacząco – będąc wciąż piwnicznym truchłem – wzrosła jakość materiałów grupy w stosunku do dem.

Materiał ten niósł nową energię i pomysły nie tylko do samej muzyki, ale i również do tekstów. To tutaj możemy znaleźć m.in. słynny coverowany przez masę zespołów (np. Behemoth) „Horus/Aggressor” oraz niemal 10-minutowy „Triumph of Death”, w którym znajdziecie jedne z najbardziej szaleńczych wokali swojego czasu. Niestety, krytyka nie pozostawiła na „Apocalyptic Raids” suchej nitki, a Hellhammer zaczął ginąć przytłoczony nowymi materiałami Slayera, Metalliki, Mercyful Fate, czy Metal Church. Ich umiejętności rosły, ale było to wciąż strawne tylko dla niewielkiej ilości osób, zwłaszcza brzmieniowo. Zespół, bojąc się o utratę możliwości wydania albumu, porzucił szyld Hellhammer, przeistaczając się w Celtic Frost i proponując wydawcy nowy koncept działania. Udało się, dzięki czemu jeszcze w tym samym roku powstał dobrze znany „Morbid Tales”.

Reszta to już historia, ale o Hellhammer nikt nie zapomina i nigdy nie zapomni! Bez tej nazwy ekstremalna scena nie wyglądałaby tak samo, nie byłoby Celtic Frost czy chociażby Darkthrone, jaki obecnie znamy. To zespół i materiał o niesamowitym znaczeniu!

Przemysław Bukowski

Rozwój muzyki metalowej i rozrywkowej w ogóle to dla mnie fascynująca sprawa. Możliwość zrewidowania, jaki faktyczny oddźwięk miały dane tytuły na historię i ludzi jest samo w sobie nagrodą za zgłębienie tematu. Faktem jest także, że trochę zazdroszczę osobom będącym zaangażowanym w scenę w czasach, gdy powstawały jej kamienie milowe, aczkolwiek dobrze jest też być obserwatorem tych historii po latach. Właśnie z perspektywy czasu wydaje mi się niedorzeczne, iż istniejący ledwie dwa lata Hellhammer utracił kontrakt z Noise Records po tym, gdy ludzie wytwórni wysłuchali Apocalyptic Raids w 1984 roku. Materiał zbierał średnie lub słabe recenzje, a muzycy w związku z tym po długiej dyskusji, datowanej na 31 maja 1984 roku, postanowili rozpocząć karierę od tzw. zera pod banderą Celtic Frost. Tak, Epka, która stała się jednym z generycznych materiałów dla rozwoju thrash, black, death metalu w momencie swojego ukazania była tak niedoceniania, że zmusiła jej twórców do porzucenia nazwy. Koniec końców nie ma czego żałować, gdyż powstanie Celtic Frost rozpoczęło kompletnie nowy rozdział dla Toma G. Warriora i kompanów, ale mimo wszystko źle ta historia świadczy o ówczesnym rynku muzycznym i jedynym jej plusem jest fakt, iż twórcy Apocalytic Raids mogą czuć satysfakcję, że to jednak oni mieli rację.

Reedycja z roku obecnego została wyprodukowana przez BMG ze współpracą Noise Records
pod czujnym okiem Toma. Jak nas już wytwórnia przyzwyczaiła, mamy do czynienia z należycie przygotowanymi wydawnictwami, posiadającymi twarde okładki, bogaty layout, sporą ilość fotek i wpis twórcy materiału. W jednej książeczce zamieszczono wiele INFOrmacji o tym legendarnym materiale i przestudiowanie jej daje spory wgląd na historię powstania płyty.

Na krążku zamieszczono sześć kompozycji, które pierwotnie podzielone były na dwie części: pierwsze cztery znalazły się na Ep. Apocalyptic Raids, a dwie następne na składance Noise Records, zatytułowanej Death Metal. Jako że zostały zarejestrowane podczas tej samej sesji w Caet Studio w dniach 2-7 marca 1984 roku, brzmią spójnie, tworząc jedną całość. Zawartość została odświeżona przez muzyka Triptykon – V. Santura, ale nadal utrzymuje swój zwierzęcy, brudny i złowieszczy charakter, pozostając bez zmian materiałem, który stał się bezpośrednim natchnieniem dla tysięcy kapel takich jak Mayhem, Darkthrone czy nawet Obituary.

Only Death Is Real.

Brzeźnicki

1. The Third Of The Storms (Evoked Damnation) 2:57
Music By [1983], Lyrics By [Epistle, 1983] - Tom Gabriel Warrior

2. Massacra 2:52
Music By [1984], Lyrics By [Epistle, 1984] - Tom Gabriel Warrior

3. Triumph Of Death 9:33
Lyrics By [Epistle, 1983] - Tom Gabriel Warrior
Music By [1983] - Bruce Day, Tom Gabriel Warrior

4. Horus / Aggressor 4:29
Music By [1984], Lyrics By [Epistle, 1984] - Tom Gabriel Warrior

5. Revelations Of Doom 2:52
Lyrics By [Epistle, 1983] - Martin Eric Ain
Music By [1983] - Tom Gabriel Warrior

6. Messiah 4:34
Lyrics By [Epistle, 1983] - Martin Eric Ain, Tom Gabriel Warrior
Music By [1983] - Tom Gabriel Warrior

Messiah and Revelations Of Doom originally recorded in the course of the Apocalyptic Raids sessions at Caet Studio in West Berlin, March 2 to 7, 1984, for inclusion of Noise Records' Death Metal compilation album (1984).

Guitar [V-Axe Holocaust], Vocals [Dambuster Vocals] - Satanic Slaughter
Drums [Hellish Crossfire Of Wooden Coffins] - Denial Fiend
Bass [Deadly Bassdose], Backing Vocals [Backing Howling...] - Slayed Necros


https://www.youtube.com/watch?v=2SFWHdCDNAI

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

..::(Info)::..
Epica - We Will Take You With Us [20th Anniversary Edition] (2022)
Symphonic-Metal, Gothic-Metal
01:10:13
FLAC
..::(TrackList)::..
01. Façade Of Reality (The Embrace That Smothers, Pt. V)
02. Sensorium
03. Illusive Consensus
04. Cry For The Moon (The Embrace That Smothers, Pt. IV)
05. The Phantom Agony
06. Seif al Din (The Embrace That Smothers, Pt. VI)
07. Feint
08. Run For A Fall
09. Memory
10. Falsches Spiel
11. Cry For The Moon
12. Illusive Consensus

...( Info )...

Najnowszy, dwunasty album Sigh, japońskiego zespołu black metalowego. Sigh powstał na przełomie lat 80. i 90. XX wieku i uchodzi za jednego z pionierów black metalu w Japonii. Na początku wykonywał prosty black metal w stylu Darkthrone czy Mayhem z trashowymi naleciałościami. Wydawcą pierwszego pełnego albumu Japończyków był Euronymous z Mayhem. Aktualnie płyty Sigh są wydawane przez amerykańską The End Records. Obecnie Sigh jest kwintetem, tworzy go m.in. dwóch muzyków z pierwotnego składu: Satoshi Fujinami oraz Mirai Kawashima. Zmianie uległa także muzyka oraz instrumentarium zespołu. Obecnie styl Sigh można zakwalifikować jako eksperymentalny metal, z rockowymi (z lat 70., Imaginary Sonicscape) i heavymetalowymi (Gallows Gallery) wpływami.

Title: Shiki

Artist: Sigh

Country: Japonia

Year: 2022

Genre: Black Metal

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

...( TrackList )...

1.Kuroi Inori
2.Kuroi Kage
3.Shoujahitsumetsu
4.Shikabane
5.Satsui - Geshi No Ato
6.Fuyu Ga Kuru
7.Shouku
8.Kuroi Kagami
9.Mayonaka No Kaii
10.Touji No Asa

https://www.youtube.com/watch?v=CKeSng_DDhg

Machine Head - ØF KINGDØM AND CRØWN (Limited Edition) (2022) [FLAC]

INFO

Artist: Machine Head
Album: Of Kingdom And Crown
Year: 2022
Genre: Groove Metal, Thrash Metal
Codec: FLAC (16 bits / 44 Khz tracks)
Bitrate: Lossless
Time: 01:10:01
Size: 496 MB

TRACKLIST
 
1. SLAUGHTER THE MARTYR
2. CHØKE ØN THE ASHES ØF YØUR HATE
3. BECØME THE FIRESTØRM
4. ØVERDØSE
5. MY HANDS ARE EMPTY
6. UNHALLØWED
7. ASSIMILATE
8. KILL THY ENEMIES
9. NØ GØDS, NØ MASTERS
10. BLØØDSHØT
11. RØTTEN
12. TERMINUS
13. ARRØWS IN WØRDS FRØM THE SKY
14. EXTERØCEPTIØN (Bonus Track)
15. ARRØWS IN WØRDS FRØM THE SKY (ACOUSTIC) (Bonus Track)

DODATKOWE INFO

Do kompresowania plików używany jest WinRAR 6
Starsze wersje mogą pokazywać błąd przy rozpakowywaniu.

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Metamorfoza, nieustanna ewolucja oraz stylistyczna nieprzewidywalność – to właśnie konglomerat tych trzech pojęć stał się znakiem rozpoznawczym ceącym twórczość Asgaard. Zespół istnieje na scenie od 25 lat będąc tym samym jednym z pionierów krajowej sceny gothic / rock / metal. Za sprawą odważnych i wzbudzających kontrowersje wydawnictw przez wielu krytyków określany jest jako jeden z wizjonerów gatunku.

Nie ukrywam, że to dla mnie jeden z najbardziej intrygujących metalowych powrotów tego roku. Bo ten działający od ponad ćwierć wieku zespół (powstał w Lewinie Brzeskim w 1994 roku), mający na swoim koncie pięć pełnowymiarowych albumów i będący swego czasu w stajniach Mystic Production i Metal Mind Productions, nagrał swoją pierwszą płytę po dziesięciu latach od wydania bardzo cenionego Stairs to Nowhere (2012, Icaros Records).

Ale nie tylko ta „dekada ciszy” robi wrażenie i podkreśla rangę powrotu ale przede wszystkim to, że artyści powrócili w praktycznie kompletnie odmiennej stylistycznej konwencji. Powiedzmy zatem od razu, że ci, którzy śledzą ich poczynania od początku wiedzą, że do grupy przylgnęły łatki black, death, doom i gothic metalu. Ja, dla swojego użytku, określałem ich twórczość w kategoriach „symfoniczno-teatralno-atmosferycznego black metalu”. Wiem, że to słowny koszmarek, ale na swój sposób pokazuje ogromną eklektyczność ich muzyki, w której było miejsce i dla klimatycznych wyciszeń ze smyczkowymi partiami, blackowych growli, teatralnej emfazy, mrocznej gotyckości a nawet jakichś jazzowych drobinek (Stairs to Nowhere).

Sięgając w przeszłość, trudno nie zauważyć, że ich twórczość ewoluowała, choćby od pewnej surowości (brudne gitarowe formy) i prostoty brzmieniowej, po już bardzo fajną produkcję, jak na czasy sprzed dekady. Nowa płyta What if… jest pod tym względem jakby skokiem do innej ligi i dla mnie - ich najlepszym dziełem.

Tak! Dokonali przemiany takiej jak swego czasu Katatonia, Anathema, czy Opeth. Od mrocznej metalowej bestii do pięknej, uroczej księżniczki. Wiem, że wielu metalowych purystów to zniesmaczy, ale dla mnie to ewidentny przykład rozwoju i dojrzałości. Oczywiście, pryncypia pozostały – jest klimatyczność i pewna atmosferyczność, jest też doza gotyckiego mroku, szczególnie w nieco zimnych partiach wokalnych. Ale tym razem jest więcej przestrzenności i praktycznie nie ma growli. Zastąpiły je absolutnie ujmujące harmonie wokalne, których poetyckość wręcz wzrusza. Są też gitarowe riffy, tym razem bardzo selektywne, matematyczne i poszatkowane, jednak stępione i złagodzone przez, raz to głębokie, klawiszowe tła i smyczkowo brzmiące figury, innym razem przez subtelne elektroniczne smaczki. Dodam tu, że zajawki tych wspomnianych „odmienności” pojawiały się już, wszak nie w takim zakresie, na Stairs to Nowhere. No i są wreszcie piękne, mające nieco melancholijny i romantyczny wymiar melodie, które w takiej muzyce są kluczowe. Posłuchajcie zresztą takich kompozycji jak Sisyphus, Creeping Miss Lunacy, Sny na jawie, What if... czy W sercu nieświata. Do tej pory trudno mi wybrać, która ma ciekawszy temat. Nietrudno zauważyć, że wśród anglojęzycznych tytułów, pojawiają się też i te w naszym rodzimym języku. I to również kompletna odmiana, bowiem do tej pory grupa chyba nie tworzyła tekstów po polsku. Zwykle nie jestem fanem takiego "miszmaszu" na jednej płycie, jednak tu te „polskie” wokale Quazarre'a są w istocie przekonujące.

I jeszcze jedno. W konstrukcji samych kompozycji należy zauważyć różnorodność i wielowątkowość, zarówno w zmiennej rytmice, czy zmieniających się nastrojach, co tylko podkreśla progresywny charakter albumu. Oczywiście że to ich najmniej metalowa płyta, bardziej rockowa i (jak na nich!) wręcz piosenkowa. Ten stylistyczny zwrot symbolizuje zresztą odejście od charakterystycznego „blackowego” logo formacji na rzecz bardziej uproszczonego. Ja w każdym razie to kupuję. Przepraszam na koniec za uproszczenie, ale jeśli kochacie to co robią dziś Katatonia i Soen, koniecznie posłuchajcie What if…! U nas w Polsce chyba nikt tak nie gra. Ciężko, atmosferycznie i pięknie. Świetna płyta.

Mariusz Danielak

ASGAARD poznałem w okolicach premiery albumu „Ad Sidera, ad Infinitum” (2000r.) i z marszu kupli mnie swoim nieszablonowym podejściem do muzyki. Miks metalu i symfoniki osnuty duchem teatru oczarował mnie bezgranicznie, i choć kolejne dwa wydawnictwa nie zrobiły na mnie kolosalnego wrażenia (kolejno „Ex Oriente Lux” i „XIII Voltum Lunae”) to eksperymentalny, kompletnie odmienny od dotychczasowej twórczości „EyeMDX-tasy” kolejny raz zawładnął moim odtwarzaczem. „Stairs to Nowhere”, który ukazał się po ośmioletniej przerwie, muzycy ASGAARD, kolejny raz udowodnili, że mają smykałkę do tworzenia niebanalnej muzyki a najnowsze dzieło grupy „What if..” to wisienka na tym torcie!

Jeśli pamiętacie, to swego czasu zachwycałem się nad nowym albumem grypy Helloween. To był jeden z tych krążków, które słuchałem po kilka razy dziennie (a ze względu na permanentny brak czasu, praktycznie mi się to nie zdarza). Teraz dokładnie taka sama sytuacja ma miejsce w przypadku „What if…”. Znam ten materiał już niemal na pamięć i nie potrafię się od niego oderwać. ASGAARD nagrali album, który zawładnął mną całkowicie. Każda sekunda jego trwania jest duchową ucztą, którą chce się nieskończenie kontynuować. Zespół wzniósł się na wyżyny, w zasadzie porzucił metal (z małymi wyjątkami np. w postaci podwójnej stopy w genialnym, jednym z moich ulubionych „Creeping Miss Lunacy” czy zadziornymi wokalizami w „Not ever again!”) bawiąc się rockową a czasami wręcz artrockową konwencją. Uspokoję jednak wszystkich zaniepokojonych, gitara wiedzie prym a riffy potrafią być konkretne, tu rządzi jednak klimat, nastrój i emocje. Instrumenty klawiszowe, budują znakomite tła pełne smaczków w postaci brzmień smyczków, orkiestracji czy elektronicznych ozdobników. Do tego wokalista Quazarre włożył w swoje partie tyle emocji, że są fragmenty gdy ciarki pojawiają się na całym ciele.

Novum w twórczości zespołu są utwory zaśpiewane po Polsku, „Sny na jawie” to genialny ukłon w stronę K.K. Baczyńskiego a „W sercu nieświata” powala swoim nostalgicznym klimatem. Do tekstów w naszym ojczystym języku zawsze miałem obawy, nie zawsze wychodzi to tak jak powinno, ASGAARD zrobili to znakomicie! Czekam na więcej w przyszłości.

Mamy początek roku a ja mam już zwycięzcę w kategorii płyta roku? Nie wiem czy cokolwiek przebije wrażenie jakie zrobiło na mnie „What if..”. Dla dusz spragnionych niebanalnej, melodyjnej muzyki wypełnionej emocjami to pozycja obowiązkowa…

10/10 (Piotr Michalski)

1. Sisyphus
2. Creeping Miss Lunacy
3. Sny na jawie
4. Horizon upside down
5. What if...
6. Blind man's buff
7. W sercu nieświata
8. Not ever again!

Bonus Tracks:
9. Sny na jawie (radio cut)
10. W sercu nieświata (radio cut)

Quazarre - vocals
Hetzer - rythm, lead and acoustic guitars
Flumen - synth, samples, loops, fx, additional drums programming

Guests:
Alvern - drums
Przemysław Nowak - bass guitar, additional samples, loops and fx


https://www.youtube.com/watch?v=urLD4Txxc9w

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!