...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Szósta płyta studyjna w dorobku kanadyjskiego kwartetu Panzerfaust to jednocześnie domknięcie serii albumów, nad którą zespół pracował w niezmienionym składzie od 2019 roku. 22 listopada 2024 roku nakładem niemieckiej wytwórni Eisenwald ukazało się wydawnictwo The Suns of Perdition – Chapter IV: To Shadow Zion. Album, który zagości w niejednym podsumowaniu najlepszych płyt tego roku.

Osoby, które po poprzednim, trzecim rozdziale The Astral Drain stawiały na Kanadyjczykach krzyżyk, mogą odetchnąć z ulgą, a przy tym bić się w pierś. Można powiedzieć, że wrócił stary dobry Panzerfaust, który nie uznaje kompromisów i nie pozostawia żadnych wątpliwości odnośnie do obranego przez siebie kierunku. Styl wytyczony na pierwszej i drugiej części The Suns of Perdiion, czyli War, Horrid War oraz Render unto Eden (nasza recenzja tutaj) znów wziął górę nad melodyjnymi i instrumentalnymi wstawkami, które na The Astral Drain nie spotkały się z najlepszym odbiorem fanów.

Panzerfaust i ich The Suns of Perdition – Chapter IV: To Shadow Zion to nieco ponad trzy kwadranse wypełnione po brzegi fantastyczną produkcją i świetnymi kompozycjami. Do kotła wrzucono black, death, blackened death, a nawet post metal. Są tu motywy, które zadowolą entuzjastów Mgły i Deathspell Omega, ale również zwolenników Marduka czy Ulcerate. Kanadyjczycy kroczą jednak ścieżką wytyczoną przez siebie, nie kopiując ślepo, lecz wyciągając z esencji różnych gatunków to, co najlepsze. W efekcie otrzymujemy pięć dłuższych kawałków, których odsłuch w całości przynosi sporo satysfakcji.

Muszę przyznać, że Panzerfaust w takim wydaniu „wchodzi” od pierwszego odsłuchu. Całość otwiera potężny The Hesychasm Unchained, który od pierwszych sekund dowodzi, że czwórka z Kanady odrobiła lekcję – nad kompozycją unoszą się bowiem echa Promethean Fire czy The Snare of the Fowler z drugiego rozdziału serii. Numer ten świetnie brzmi też w wykonaniu na żywo, czego świadkiem byłem podczas listopadowego koncertu grupy w krakowskim Hype Parku.

Rozpędzona machina nie zatrzymuje się – When Even the Ground Is Hostile to mój osobisty faworyt z nowego krążka Panzerfaust. Kwintesencja połączonych wokali Kaizera i Goliatha, z intrygującymi riffami i wpadającymi w ucho zmianami tempa. Do tego nihilistyczne przesłanie ”fuck hope”, które zdaje się perfekcyjnie spinać warstwę tekstową całego albumu.

Po dwóch potężnych ciosach, The Suns of Perdition – Chapter IV: To Shadow Zion nieco zwalnia. Niemniej jednak utwór The Damascene Conversions ma w sobie coś intrygującego, co przywodzi na myśl eksperymenty grupy z pierwszego rozdziału Słońc. Spora to zasługa Ahmeta İhvani, który odpowiedzialny był za nagranie partii akustycznych na bağlamie, instrumencie strunowym z Bliskiego Wschodu. Ten niewielki element dodaje utworowi mistycznego klimatu, perfekcyjnie kontrastując z potężnymi riffami, blastami, growlami.

Czwarty numer na najnowszym albumie Panzerfaust to kolejna solidna porcja metalu i dowód kunsztu muzycznego całego kwartetu. Occam’s Fucking Razor (ocenzurowany przez niektóre platformy streamingowe do tytułu Occam’s Razor – serio!?) bez wątpienia zostanie faworytem wielu osób, które na niego trafią. Znów gdzieś w tle unoszą się echa bliskowschodnich inspiracji, ale przy tym znów warstwa muzyczna nie bierze jeńców. Muzycy odnoszą się do zasady brzytwy Ockhama, podobnie jak średniowieczny filozof, dążąc do wyjaśnienia świata w możliwie najprostszy sposób. W tym sposobie jest jednak metoda, która urzeczywistnia się w każdej sekundzie nowego wydawnictwa Panzerfaust.

Na koniec zostaje najdłuższa kompozycja na płycie, czyli To Shadow Zion (No Sanctuary). Numer otwierają dźwięki niby trąb jerychońskich, które raz po raz tworzą ciekawy ambient dla tego utworu. We wstępie znalazł się też recytowany fragment wybitnej powieści Droga Cormaka McCarthy’ego (polecam lekturę). Tekst numeru naszpikowany odwołaniami do filozofii egzystencjalizmu, stanowi swoiste zamknięcie ostatniego rozdziału The Suns of Perdition. Dominuje tu wizja końca świata, choć gdzieś jeszcze tli się promyk nadziei, że natura się odrodzi. Ostatnią kropkę stawia fragment Somewhere, a new sun rises // But all our graves go unvisited in the end // At Shadow Zion.

Album Panzerfaust The Suns of Perdition – Chapter IV: To Shadow Zion można traktować dwójnasób. Z jednej strony, jest to idealne, wymarzone wręcz, zwieńczenie kwadrylogii. Z drugiej zaś, krążek świetnie radzi sobie na własną rękę, więc może być dobrym punktem wyjścia dla osób, które nie miały jeszcze styczności z dyskografią Kanadyjczyków. Wyjątkowość twórczości Panzerfaust bazuje na powtarzających się stałych elementach, a te zdają się przewodzić wszystkim rozdziałom The Suns of Perdition – Słońc Wiecznego Potępienia. Tylko tyle czeka ludzkość – całkowita zagłada, gdy wybrzmią ostatnie trąby, te same, które słychać na koniec płyty.

To Shadow Zion już od pierwszego odtworzenia zagościł na stałe w moim odtwarzaczu, gdyż jest to album niezwykle równy, dopracowany, świadomie skomponowany i precyzyjnie nagrany. Klasycznie, na wszelkie zachwyty zasługuje odpowiedzialny za zestaw perkusyjny Alexander Kartashov, przez niektórych porównywalny do Darkside’a, Mam jednak wrażenie, że nie tylko bębniarz, ale i cały zespół najnowszym krążkiem udowodnili, że pora oderwać niesłusznie przylepioną łatkę „worship bandu”.

Panzerfaust i ich The Suns of Perdition – Chapter IV: To Shadow Zion to pozycja obowiązkowa. Jedna z najmocniejszych kandydatur do płyty roku 2024.

Vlad


Most bands are lucky to have one breakout album that sticks in the minds of fans for years to come. Rarer still are bands that release an album that affects the genre itself in a positive way. These are the bands who are considered outliers; those who take the road less traveled at great risk for the potential of great reward. The tetralogy that is “The Suns of Perdition” is itself an outlier work created by outlier musicians; its intense conclusion will capture the hearts of long time fans and define a new standard for dissonant black metal records moving forward.

Panzerfaust are a four piece hailing from Mississauga, ON (Canada) that formed in 2005 with founding members Brock Van Dijk (Vocals/Guitar) & Goliath (Vocals). Once the concept of the “The Suns of Perdition” began to materialize in Brock’s mind, a critical line up change occurred which saw Thomas Gervais (Bass) and Alexander Kartashov (Drums) enter the fold. Together, these four outlier musicians have manifested their magnum opus that took over a decade to realize in full. In the spirit of this accomplishment, it is only fair that we take a look back at chapters I, II, & III before diving into the fourth and final chapter.

The lore surrounding Panzerfaust’s “The Suns of Perdition” revolves around exploring themes of war through the perspective of historical recounting of events, the philosophy of war, the horrors of death, and the inevitability of the destructive human condition. The work’s title seems to strongly connect to the Biblical verses referring to the “sons of perdition”, or said another way ‘men doomed to destruction’. Furthermore, the word perdition means “eternal damnation” or “utter destruction” and has been used as a synonym for ‘hell’. The complexity and layers that encompasses the work’s title is concentrated in four distinct albums (or chapters) that each have a distinct musical expression. “Chapter I: War, Horrid War” (2019) has an aggressive dissonant black metal sound with lyrics that highlight specific war events like The Day After Trinity, mass graves in Stalingrad during WW2, and the poems from Canadian WW1 author Lieutenant-Colonel John McCrae. “Chapter II: Render unto Eden” (2020) took a turn towards a more atmospheric sound that induces a trance-like state of mind. This chapter lyrically focused more on the philosophy of war such as entering into a Faustian bargain to prevail in war, John Milton’s philosophical case for the right to freedom of speech & expression, and Blaise Pascal’s famous wager on believing in God as a rational human. “Chapter III: The Astral Drain” (2022) increased the atmospheric elements in the music by adding more tribal style beats and four instrumental tracks dedicated to negative emotions. Both the music and lyrical content seem to point to a sense of dread; the crushing doom felt moments before your death. And now we have “Chapter IV: To Shadow Zion” (2024) which is the most angry sounding album of the tetralogy with a great sense of finality. Lyrically, the final chapter focuses on our apocalypse & how the cycling of civilizations through time is inevitable.

“Chapter IV: To Shadow Zion”, like in previous chapters, has deep meaning and symbolism in the song titles and lyrics. Dissecting the album title, Zion refers to “utopia” and the shadow is in reference to Carl Jung’s psychological concept of “The Shadow”; the part of our psyche that we repress because it is socially unacceptable, harmful to others, or detrimental to our own health. Song titles such as ‘The Hesychasm Unchained’ and ‘The Damascene Conversions’ have a Christian theology origin that is used to mirror the grandeur of the apocalypse and spiritual ramifications of warmongering itself. Within the lyrics, we continue to hear references to spiritual texts, but by no means is this a religious album. I believe the choice here is to highlight how when humans approach their end, even if it is by their own hand, this primordial desire to find solace in something cosmic is innate. The brutality of these topics are delivered by powerful dual vocals from Brock & Goliath and often sound like desperate pleas, angry cries of desperation, and guttural sorrow. The range of these emotive vocal stylings are best presented on the songs ‘The Damascene Conversions’ & ‘To Shadow Zion (No Sanctuary).’

Musically, the final chapter is an amalgamation of all previous musical styles explored in the tetralogy, yet the tone is by far the most angry and aggressive. The two main singles for the record ‘When Even The Ground is Hostile’ & ‘Occam's Fucking Razor’ are exemplary of the ferocity I keep referring to. Both songs have movements with incredibly fast pacing in the riffing and drumming that harken back to Marduk level intensity; a style of black metal not fully displayed on previous chapters. Panzerfaust’s signature dissonance is still present however, these riffs are used as a way to create a dizzying chaos rather than atmosphere. Simply put, these songs sound like you're stuck fighting for your life at ground zero of the battlefield. ‘The Damascene Conversions’ breaks up the album with its mid-tempo pacing and incorporates atmospheric elements most similar to “Chapter III”. The guest baglama performance by Ahmet lhvani blends perfectly into the percussive complexity of the track and adds a very welcomed mystical element to the work. Another interesting dimension added to this song (and a first for the tetralogy) is the doomy/sludgy outro that Panzerfaust executes exceptionally well. As incredible as the first four songs of “Chapter IV” are, the final track not only gives the album a great sense of finality but is a very effective conclusion to the work itself. ‘To Shadow Zion (No Sanctuary)’ opens with an ominous sample of sirens followed by a nuclear bomb explosion, which then opens up into a spoken word passage from the post-apocalyptic novel “The Road” by Cormac McCarthy. A combination of engaging jungle drum beats and evolving dissonant riffs are the backbone of this song and build steadily every three minutes until the crescendo at about minute six. Here, Panzerfaust approximates a beautiful flow state reminiscent of the iconic conclusion of ‘O Father, O Satan, O Sun’ by Behemoth.

“Chapter IV: To Shadow Zion” brilliantly ties the threads laid out in the previous three chapters while, once again, maintaining its own identity. Every musician’s contribution to this epic finale gloriously shines; all parts equally important to executing the master vision. By its own merit, this album is a fantastic listen for any fans of dissonant atmospheric black metal; and may even secure a spot on your 2024 Album of The Year lists. However, in context to the tetralogy, it falls just shy of first place with “Chapter II: Render unto Eden” securing the number one spot. The meticulous crafting of “The Suns of Perdition” tetralogy and its subsequent success globally, cement Panzerfaust as an outlier in the black metal world. Not only did they execute their magnum opus as a cohesive unit over the last six years, but they have also reached a level of prestige in the rich history of Canadian black metal.

GWN metal



..::TRACK-LIST::..

1. The Hesychasm Unchained 08:52
2. When Even The Ground is Hostile 06:28
3. The Damascene Conversions 09:21
4. Occam's Fucking Razor 10:11
5. To Shadow Zion (No Sanctuary) 11:00



..::OBSADA::..

Brock Van Dijk - Vocals, Guitar
Thomas Gervais - Bass
Goliath - Vocals
Alexander Kartashov - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=WselW2dpy3s



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Szósta płyta studyjna w dorobku kanadyjskiego kwartetu Panzerfaust to jednocześnie domknięcie serii albumów, nad którą zespół pracował w niezmienionym składzie od 2019 roku. 22 listopada 2024 roku nakładem niemieckiej wytwórni Eisenwald ukazało się wydawnictwo The Suns of Perdition – Chapter IV: To Shadow Zion. Album, który zagości w niejednym podsumowaniu najlepszych płyt tego roku.

Osoby, które po poprzednim, trzecim rozdziale The Astral Drain stawiały na Kanadyjczykach krzyżyk, mogą odetchnąć z ulgą, a przy tym bić się w pierś. Można powiedzieć, że wrócił stary dobry Panzerfaust, który nie uznaje kompromisów i nie pozostawia żadnych wątpliwości odnośnie do obranego przez siebie kierunku. Styl wytyczony na pierwszej i drugiej części The Suns of Perdiion, czyli War, Horrid War oraz Render unto Eden (nasza recenzja tutaj) znów wziął górę nad melodyjnymi i instrumentalnymi wstawkami, które na The Astral Drain nie spotkały się z najlepszym odbiorem fanów.

Panzerfaust i ich The Suns of Perdition – Chapter IV: To Shadow Zion to nieco ponad trzy kwadranse wypełnione po brzegi fantastyczną produkcją i świetnymi kompozycjami. Do kotła wrzucono black, death, blackened death, a nawet post metal. Są tu motywy, które zadowolą entuzjastów Mgły i Deathspell Omega, ale również zwolenników Marduka czy Ulcerate. Kanadyjczycy kroczą jednak ścieżką wytyczoną przez siebie, nie kopiując ślepo, lecz wyciągając z esencji różnych gatunków to, co najlepsze. W efekcie otrzymujemy pięć dłuższych kawałków, których odsłuch w całości przynosi sporo satysfakcji.

Muszę przyznać, że Panzerfaust w takim wydaniu „wchodzi” od pierwszego odsłuchu. Całość otwiera potężny The Hesychasm Unchained, który od pierwszych sekund dowodzi, że czwórka z Kanady odrobiła lekcję – nad kompozycją unoszą się bowiem echa Promethean Fire czy The Snare of the Fowler z drugiego rozdziału serii. Numer ten świetnie brzmi też w wykonaniu na żywo, czego świadkiem byłem podczas listopadowego koncertu grupy w krakowskim Hype Parku.

Rozpędzona machina nie zatrzymuje się – When Even the Ground Is Hostile to mój osobisty faworyt z nowego krążka Panzerfaust. Kwintesencja połączonych wokali Kaizera i Goliatha, z intrygującymi riffami i wpadającymi w ucho zmianami tempa. Do tego nihilistyczne przesłanie ”fuck hope”, które zdaje się perfekcyjnie spinać warstwę tekstową całego albumu.

Po dwóch potężnych ciosach, The Suns of Perdition – Chapter IV: To Shadow Zion nieco zwalnia. Niemniej jednak utwór The Damascene Conversions ma w sobie coś intrygującego, co przywodzi na myśl eksperymenty grupy z pierwszego rozdziału Słońc. Spora to zasługa Ahmeta İhvani, który odpowiedzialny był za nagranie partii akustycznych na bağlamie, instrumencie strunowym z Bliskiego Wschodu. Ten niewielki element dodaje utworowi mistycznego klimatu, perfekcyjnie kontrastując z potężnymi riffami, blastami, growlami.

Czwarty numer na najnowszym albumie Panzerfaust to kolejna solidna porcja metalu i dowód kunsztu muzycznego całego kwartetu. Occam’s Fucking Razor (ocenzurowany przez niektóre platformy streamingowe do tytułu Occam’s Razor – serio!?) bez wątpienia zostanie faworytem wielu osób, które na niego trafią. Znów gdzieś w tle unoszą się echa bliskowschodnich inspiracji, ale przy tym znów warstwa muzyczna nie bierze jeńców. Muzycy odnoszą się do zasady brzytwy Ockhama, podobnie jak średniowieczny filozof, dążąc do wyjaśnienia świata w możliwie najprostszy sposób. W tym sposobie jest jednak metoda, która urzeczywistnia się w każdej sekundzie nowego wydawnictwa Panzerfaust.

Na koniec zostaje najdłuższa kompozycja na płycie, czyli To Shadow Zion (No Sanctuary). Numer otwierają dźwięki niby trąb jerychońskich, które raz po raz tworzą ciekawy ambient dla tego utworu. We wstępie znalazł się też recytowany fragment wybitnej powieści Droga Cormaka McCarthy’ego (polecam lekturę). Tekst numeru naszpikowany odwołaniami do filozofii egzystencjalizmu, stanowi swoiste zamknięcie ostatniego rozdziału The Suns of Perdition. Dominuje tu wizja końca świata, choć gdzieś jeszcze tli się promyk nadziei, że natura się odrodzi. Ostatnią kropkę stawia fragment Somewhere, a new sun rises // But all our graves go unvisited in the end // At Shadow Zion.

Album Panzerfaust The Suns of Perdition – Chapter IV: To Shadow Zion można traktować dwójnasób. Z jednej strony, jest to idealne, wymarzone wręcz, zwieńczenie kwadrylogii. Z drugiej zaś, krążek świetnie radzi sobie na własną rękę, więc może być dobrym punktem wyjścia dla osób, które nie miały jeszcze styczności z dyskografią Kanadyjczyków. Wyjątkowość twórczości Panzerfaust bazuje na powtarzających się stałych elementach, a te zdają się przewodzić wszystkim rozdziałom The Suns of Perdition – Słońc Wiecznego Potępienia. Tylko tyle czeka ludzkość – całkowita zagłada, gdy wybrzmią ostatnie trąby, te same, które słychać na koniec płyty.

To Shadow Zion już od pierwszego odtworzenia zagościł na stałe w moim odtwarzaczu, gdyż jest to album niezwykle równy, dopracowany, świadomie skomponowany i precyzyjnie nagrany. Klasycznie, na wszelkie zachwyty zasługuje odpowiedzialny za zestaw perkusyjny Alexander Kartashov, przez niektórych porównywalny do Darkside’a, Mam jednak wrażenie, że nie tylko bębniarz, ale i cały zespół najnowszym krążkiem udowodnili, że pora oderwać niesłusznie przylepioną łatkę „worship bandu”.

Panzerfaust i ich The Suns of Perdition – Chapter IV: To Shadow Zion to pozycja obowiązkowa. Jedna z najmocniejszych kandydatur do płyty roku 2024.

Vlad


Most bands are lucky to have one breakout album that sticks in the minds of fans for years to come. Rarer still are bands that release an album that affects the genre itself in a positive way. These are the bands who are considered outliers; those who take the road less traveled at great risk for the potential of great reward. The tetralogy that is “The Suns of Perdition” is itself an outlier work created by outlier musicians; its intense conclusion will capture the hearts of long time fans and define a new standard for dissonant black metal records moving forward.

Panzerfaust are a four piece hailing from Mississauga, ON (Canada) that formed in 2005 with founding members Brock Van Dijk (Vocals/Guitar) & Goliath (Vocals). Once the concept of the “The Suns of Perdition” began to materialize in Brock’s mind, a critical line up change occurred which saw Thomas Gervais (Bass) and Alexander Kartashov (Drums) enter the fold. Together, these four outlier musicians have manifested their magnum opus that took over a decade to realize in full. In the spirit of this accomplishment, it is only fair that we take a look back at chapters I, II, & III before diving into the fourth and final chapter.

The lore surrounding Panzerfaust’s “The Suns of Perdition” revolves around exploring themes of war through the perspective of historical recounting of events, the philosophy of war, the horrors of death, and the inevitability of the destructive human condition. The work’s title seems to strongly connect to the Biblical verses referring to the “sons of perdition”, or said another way ‘men doomed to destruction’. Furthermore, the word perdition means “eternal damnation” or “utter destruction” and has been used as a synonym for ‘hell’. The complexity and layers that encompasses the work’s title is concentrated in four distinct albums (or chapters) that each have a distinct musical expression. “Chapter I: War, Horrid War” (2019) has an aggressive dissonant black metal sound with lyrics that highlight specific war events like The Day After Trinity, mass graves in Stalingrad during WW2, and the poems from Canadian WW1 author Lieutenant-Colonel John McCrae. “Chapter II: Render unto Eden” (2020) took a turn towards a more atmospheric sound that induces a trance-like state of mind. This chapter lyrically focused more on the philosophy of war such as entering into a Faustian bargain to prevail in war, John Milton’s philosophical case for the right to freedom of speech & expression, and Blaise Pascal’s famous wager on believing in God as a rational human. “Chapter III: The Astral Drain” (2022) increased the atmospheric elements in the music by adding more tribal style beats and four instrumental tracks dedicated to negative emotions. Both the music and lyrical content seem to point to a sense of dread; the crushing doom felt moments before your death. And now we have “Chapter IV: To Shadow Zion” (2024) which is the most angry sounding album of the tetralogy with a great sense of finality. Lyrically, the final chapter focuses on our apocalypse & how the cycling of civilizations through time is inevitable.

“Chapter IV: To Shadow Zion”, like in previous chapters, has deep meaning and symbolism in the song titles and lyrics. Dissecting the album title, Zion refers to “utopia” and the shadow is in reference to Carl Jung’s psychological concept of “The Shadow”; the part of our psyche that we repress because it is socially unacceptable, harmful to others, or detrimental to our own health. Song titles such as ‘The Hesychasm Unchained’ and ‘The Damascene Conversions’ have a Christian theology origin that is used to mirror the grandeur of the apocalypse and spiritual ramifications of warmongering itself. Within the lyrics, we continue to hear references to spiritual texts, but by no means is this a religious album. I believe the choice here is to highlight how when humans approach their end, even if it is by their own hand, this primordial desire to find solace in something cosmic is innate. The brutality of these topics are delivered by powerful dual vocals from Brock & Goliath and often sound like desperate pleas, angry cries of desperation, and guttural sorrow. The range of these emotive vocal stylings are best presented on the songs ‘The Damascene Conversions’ & ‘To Shadow Zion (No Sanctuary).’

Musically, the final chapter is an amalgamation of all previous musical styles explored in the tetralogy, yet the tone is by far the most angry and aggressive. The two main singles for the record ‘When Even The Ground is Hostile’ & ‘Occam's Fucking Razor’ are exemplary of the ferocity I keep referring to. Both songs have movements with incredibly fast pacing in the riffing and drumming that harken back to Marduk level intensity; a style of black metal not fully displayed on previous chapters. Panzerfaust’s signature dissonance is still present however, these riffs are used as a way to create a dizzying chaos rather than atmosphere. Simply put, these songs sound like you're stuck fighting for your life at ground zero of the battlefield. ‘The Damascene Conversions’ breaks up the album with its mid-tempo pacing and incorporates atmospheric elements most similar to “Chapter III”. The guest baglama performance by Ahmet lhvani blends perfectly into the percussive complexity of the track and adds a very welcomed mystical element to the work. Another interesting dimension added to this song (and a first for the tetralogy) is the doomy/sludgy outro that Panzerfaust executes exceptionally well. As incredible as the first four songs of “Chapter IV” are, the final track not only gives the album a great sense of finality but is a very effective conclusion to the work itself. ‘To Shadow Zion (No Sanctuary)’ opens with an ominous sample of sirens followed by a nuclear bomb explosion, which then opens up into a spoken word passage from the post-apocalyptic novel “The Road” by Cormac McCarthy. A combination of engaging jungle drum beats and evolving dissonant riffs are the backbone of this song and build steadily every three minutes until the crescendo at about minute six. Here, Panzerfaust approximates a beautiful flow state reminiscent of the iconic conclusion of ‘O Father, O Satan, O Sun’ by Behemoth.

“Chapter IV: To Shadow Zion” brilliantly ties the threads laid out in the previous three chapters while, once again, maintaining its own identity. Every musician’s contribution to this epic finale gloriously shines; all parts equally important to executing the master vision. By its own merit, this album is a fantastic listen for any fans of dissonant atmospheric black metal; and may even secure a spot on your 2024 Album of The Year lists. However, in context to the tetralogy, it falls just shy of first place with “Chapter II: Render unto Eden” securing the number one spot. The meticulous crafting of “The Suns of Perdition” tetralogy and its subsequent success globally, cement Panzerfaust as an outlier in the black metal world. Not only did they execute their magnum opus as a cohesive unit over the last six years, but they have also reached a level of prestige in the rich history of Canadian black metal.

GWN metal



..::TRACK-LIST::..

1. The Hesychasm Unchained 08:52
2. When Even The Ground is Hostile 06:28
3. The Damascene Conversions 09:21
4. Occam's Fucking Razor 10:11
5. To Shadow Zion (No Sanctuary) 11:00



..::OBSADA::..

Brock Van Dijk - Vocals, Guitar
Thomas Gervais - Bass
Goliath - Vocals
Alexander Kartashov - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=WselW2dpy3s



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Eksploracyjny, spójny i mistrzowski!
Nowy album Hexecutor'a to kolejny triumf ekspansywnego black/thrash/heavy metalu, który grzmi z podziemia, wznosząc się ku niebu z absolutną mocą i żądzą krwi.
Niezwykle zróżnicowany i urzekający kunszt muzyczny przywołuje prawdziwie magiczną esencję starego heavy metalu z domieszką ekstremy, gdzie melodie, blasty i wybuchy zła współgrają w idealnej harmonii...



Formed in 2011, French quartet HEXECUTOR started with a foundation of raw-and-fierce evil old-school speed/thrash metal, as exemplified by their debut demo and Hangman of Roazhon EP from 2012 and 2014, respectively. Thereafter, they slowly-yet-firmly evolved in various directions when they released Poison, Lust and Damnation debut album in 2016, which DYING VICTIMS released on vinyl a year later.

After proving themselves to be a very efficient live act, HEXECUTOR immersed themselves into Breton legends and history, intertwining their music with Breton lore for their second album, 2020’s Beyond Any Human Conception of Knowledge…. Along with being something of a modern classic – amazingly thorough in its conceptual background, boundlessly inventive in its execution – that album proved to be a turning point for the band: a concerted and confident elevation beyond the standard “blackthrash” tropes so prevalent in the modern underground.

As considerable as that accomplishment was, HEXECUTOR are eclipsing it with their third album, delving yet deeper into dark legends and impressive figures from Celtic-Breton lore. Titled …Where Spirit Withers in Its Flesh Constraint, LP#3 both sonically and elliptically continues where its momentous predecessor left off; not for nothing is the opening song the belated title track “Beyond Any Human Conception of Knowledge….” Ripping right out of the gates, HEXECUTOR continue their evolution unabated, adding once again to the richness of their music, and this time with songwriting from both their former and new lead guitarists. Their core is still thrash metal, but even just a cursory listen of …Where Spirit Withers in Its Flesh Constraint reveals that there’s few “thrash” records that will sound like this – this year, or the next, or the year after that. Seemingly effortlessly – or, at least, with some strange magick unique to them – HEXECUTOR lurk yonder into realms both black and more traditionally heavy metal, even venturing far afield into some progressives touches. And whereas Beyond Any Human Conception of Knowledge… carried a huge conceptual weight, the feeling across …Where Spirit Withers in Its Flesh Constraint is freer and almost airier, despite this still being DARK heavy metal at its core.

HEXECUTOR are HEXECUTOR, now more than ever: renewing the genre and trying to bring this opus as a new gem to the treasures of metal music…Where Spirit Withers in Its Flesh Constraint!



..::TRACK-LIST::..

1. Beyond Any Human Conception of Knowledge 07:16
2. Dogue Noir 02:47
3. Les Lavandières de la Nuit 05:59
4. Youdig (Perfides Frontières) 06:02
5. Paol Goz 07:12
6. Kerdis Bras 04:44
7. Conomor le maudit 07:19
8. Marion Tromel 06:37



..::OBSADA::..

S. Chainsaw-Maeströr - Bass
Putrid Vön Rötten - Drums
Jey Deflagratör - Vocals, Guitars
Ricky Malevolent - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=GI6UOiZ5Y-k



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Eksploracyjny, spójny i mistrzowski!
Nowy album Hexecutor'a to kolejny triumf ekspansywnego black/thrash/heavy metalu, który grzmi z podziemia, wznosząc się ku niebu z absolutną mocą i żądzą krwi.
Niezwykle zróżnicowany i urzekający kunszt muzyczny przywołuje prawdziwie magiczną esencję starego heavy metalu z domieszką ekstremy, gdzie melodie, blasty i wybuchy zła współgrają w idealnej harmonii...



Formed in 2011, French quartet HEXECUTOR started with a foundation of raw-and-fierce evil old-school speed/thrash metal, as exemplified by their debut demo and Hangman of Roazhon EP from 2012 and 2014, respectively. Thereafter, they slowly-yet-firmly evolved in various directions when they released Poison, Lust and Damnation debut album in 2016, which DYING VICTIMS released on vinyl a year later.

After proving themselves to be a very efficient live act, HEXECUTOR immersed themselves into Breton legends and history, intertwining their music with Breton lore for their second album, 2020’s Beyond Any Human Conception of Knowledge…. Along with being something of a modern classic – amazingly thorough in its conceptual background, boundlessly inventive in its execution – that album proved to be a turning point for the band: a concerted and confident elevation beyond the standard “blackthrash” tropes so prevalent in the modern underground.

As considerable as that accomplishment was, HEXECUTOR are eclipsing it with their third album, delving yet deeper into dark legends and impressive figures from Celtic-Breton lore. Titled …Where Spirit Withers in Its Flesh Constraint, LP#3 both sonically and elliptically continues where its momentous predecessor left off; not for nothing is the opening song the belated title track “Beyond Any Human Conception of Knowledge….” Ripping right out of the gates, HEXECUTOR continue their evolution unabated, adding once again to the richness of their music, and this time with songwriting from both their former and new lead guitarists. Their core is still thrash metal, but even just a cursory listen of …Where Spirit Withers in Its Flesh Constraint reveals that there’s few “thrash” records that will sound like this – this year, or the next, or the year after that. Seemingly effortlessly – or, at least, with some strange magick unique to them – HEXECUTOR lurk yonder into realms both black and more traditionally heavy metal, even venturing far afield into some progressives touches. And whereas Beyond Any Human Conception of Knowledge… carried a huge conceptual weight, the feeling across …Where Spirit Withers in Its Flesh Constraint is freer and almost airier, despite this still being DARK heavy metal at its core.

HEXECUTOR are HEXECUTOR, now more than ever: renewing the genre and trying to bring this opus as a new gem to the treasures of metal music…Where Spirit Withers in Its Flesh Constraint!



..::TRACK-LIST::..

1. Beyond Any Human Conception of Knowledge 07:16
2. Dogue Noir 02:47
3. Les Lavandières de la Nuit 05:59
4. Youdig (Perfides Frontières) 06:02
5. Paol Goz 07:12
6. Kerdis Bras 04:44
7. Conomor le maudit 07:19
8. Marion Tromel 06:37



..::OBSADA::..

S. Chainsaw-Maeströr - Bass
Putrid Vön Rötten - Drums
Jey Deflagratör - Vocals, Guitars
Ricky Malevolent - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=GI6UOiZ5Y-k



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
Title: Point Of No Return
Artist: Challenger Deep
Year: 2025
Genre: Progressive-Rock, Metal
Country: USA
Duration: 00:58:23
Format/Codec: MP3
Audio Bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Elrond Hubble
2. Highly Dubious
3. Scavenger
4. Shimmer
5. Zero To Midnight
6. Tasty Danger
7. A Tasty Interlude
8. Give Them Teeth
9. Soul Stone
10. Golden Hour
11. The Cruelty Of Fangs
12. Possession
13. Longing For The Ether

...( Info )...
Title: Atomic Revolt
Artist: 308
Year: 2025
Genre: Black, Thrash-Metal
Country: Australia

Duration: 00:29:55
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Atomic Revolt
2. Ruled by Fear
3. Wolves
4. Kneel
5. Kuru
6. Total Terror
7. Life Denied
8. Kali Yuga
9. Bastard Saints

...( Info )...
Title: Altar Of Brutality
Artist: Mortual
Year: 2025
Genre: Death-Metal
Country: Costa Rica

Duration: 00:35:08
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Mortuary Rites
02. Necromancy Ritual
03. Divine Monstrosity
04. Evil Presence
05. Fiendish Visions
06. Skeletal Vortex
07. Altar of Brutality
08. Ecstacy of Death

...( Info )...
Nazvaniye: Re-AnimateD Ispolnitel': Everdead God: 2025 Zhanr: Death-Metal Strana: Poland Prodolzhitel'nost': 00:34:03 Format/Kodek: MP3 Bitreyt audio: 320 kbps Trek-list 1. Released from the Grave 2. Slashing Madness 3. World's Greatest Saviour 4. Entrails 5. Wings of Horror 6. Dead Land 7. Global Myth 8. Fleshgrinder 9. Wicked Enchantment 10. Alternating Misinformation
Pokaż więcej
374 / 5 000
Title: Re-AnimateD
Artist: Everdead
Year: 2025
Genre: Death-Metal
Country: Poland

Duration: 00:34:03
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Released from the Grave
2. Slashing Madness
3. World's Greatest Saviour
4. Entrails
5. Wings of Horror
6. Dead Land
7. Global Myth
8. Fleshgrinder
9. Wicked Enchantment
10. Alternating Misinformation

...( Info )...
Title: Flesh Mourning
Artist: Re-Buried
Year: 2025
Genre: Death-Metal
Country: USA

Duration: 00:29:48
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Obitual Illusion
2. Jagged Psyche
3. Rotted Back to Life
4. Chainsaw Ritual
5. Flesh Mourning
6. Pestilence Fog
7. Putridity in Existence
8. Cold Blood

...( Info )...
Title: Blood Washes Everything Away
Artist: Death Whore
Year: 2025
Genre: Death-Metal, Crust
Country: France

Duration: 00:33:24
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Inhaling The Dead
2. Noyé Dans Le Sang
3. Vile Display Of Repugnance
4. Infernal Terror Machine
5. Chainsaw Alley
6. 12 Worm Wounds
7. None Are Forgotten
8. Motorthroat '79
9. You Owe Me A Living
10. Savage Aesthetic Revenge
11. I Went To See My Grave

...( Info )...
Title: Corporeal Furnace
Artist: Estuarine
Year: 2025
Genre: Experimental, Technical, Death-Metal, Grindcore
Country: USA

Duration: 00:49:40
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Accidents of Chance
2. Hematophagous Hunger
3. Royalty
4. 24 Hour Lifespan
5. Cracking the Chrysalis
6. Living Cogs
7. Molded by the Poltergeist
8. Rigid Body Death Lock
9. Parasitic Legions
10. Corporeal Gaiden
11. Scenario A: Conclusion

...( Info )...
Genre: Death Metal
Country of artist (band): Czech Republic
Year of publication: 2011-2024
Audio codec: MP3
Rip type: tracks
Audio bitrate: 320 kbps
Duration: 03:15:14
Presence of scans in the distribution content: no

...( TrackList )...
Albums:
2011 - Syndrom (26:49)
2013 - Plague (18:22)
2017 - The Famine (Compilation 1991-1993) (Scans, 01:18:57)
2018 - Penury Eats Handly (32:41)
2024 - Shambles (38:25)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Pełnowymiarowy debiut polskiego hordu Sexmag za kilka dni stanie się faktem. Pewnie pamiętacie, że w przypadku pierwszej EPki, czyli „Sex Metal” wyrażałem się o ich muzyce z estymą i rzec by można – zachwytem. A to nie było takie oczywiste, bo w sumie scena trochę się podzieliła co do odbioru twórczości Sexmag.

No a od tego czasu trochę wody w śląskich rzekach upłynęło. Po drodze było jeszcze demo „Żelazna Dziewica”, które było spoko, ale już nie wywoływało u mnie tego dreszczyku, co EPka. Wiedząc, że zespół pracuje nad nowym materiałem, ciekaw byłem co z tego wyjdzie. No i od pewnie dwóch miesięcy katuję sobie już „Sexorcyzm”. I jak jest? Ano jest dobrze. Ale czy bardzo dobrze? No, chwilami tak, ale w większości – po prostu dobrze. Doszukuję się tu wręcz minusów, których próżno szukać było wcześniej.

Do minusów zdecydowanie zaliczam okładkę – nie wiem, dlaczego tak wybrano, przecież zarówno front covery debiutanckiej EPki jak i „Żelaznej Dziewicy” są naprawdę fajne – oldschoolowe, nawiązujące do klasyki, ale wykonanie nie są usilnie infantylne. Debiut zdobi potworek i choć oczywiście wyczuwam konwencję, to nadal uważam, że można było to zrobić lepiej (no i zastanawiam się, w jakim szpitalu składali prawe ramię tej biednej, jednonogiej kobiecie…).

Muzycznie i stylistycznie jest to cały czas olbrzymi hołd dla europejskich z lat osiemdziesiątych, szczególnie z tej czerwonej części żelaznej kurtyny. A jeszcze bardziej szczególnie – dla sceny polskiej. Destroyers, Wilczy Pająk, Kat – wiadomo, podstawa dla wielu. Na pewno dla Sexmag. I fajnie, natomiast mam wrażenie, że usilna chęć odwzorowania muzyki sprzed czterdziestu lat powoduje, że „Sexorcyzm” brzmi słabiej od „Sex Metal”. Jest bardziej płaskie, przez co traci siłę uderzenia w porównaniu do wcześniejszych materiałów. Mam też wrażenie, że same numery są odrobinę mniej porywające. To cały czas dobry, oldschoolowy speed/heavy/thrash metal z mocnym piętnem pierwszej fali black metalu – jednakże pomimo wielu wielu odsłuchów nie zostaje on tak w pamięci jak „Wysłannik Hadesu” czy „Zapomniany Czarci Kult”. Oczywiście nie ma tu nudy, tylko jakby mniej wpada w ucho i pamięć. Jakby „słuchable level” był o oczko niżej niż dotychczas. Wciąż jest dobrze, jednak czegoś tym razem brakło.

Dlatego też cały czas stoję na stanowisku, że EPka z dotychczasowych materiałów broni się póki co najlepiej. Ale mimo to Sexmag nie dał dupy i spokojnie mogę zarekomendować „Sexorcyzm” każdemu katarzaniowi zakochanemu w starym dobrym metalu pełną gębą.

Oracle


Possessed night. Full moon. A disgusting corpse digs its rotting body out of a cold grave. Twisted death will soon attack for the second time, forcing the metalheads to bang their heads.

Thus comes the full-length arrival of SEXMAG, appropriately titled Sexorcyzm. If 2021’s Sex Metal lewdly introduced these Polish degenerates to the international metal underground – a full 25 minutes of caustic & careening sound, drawing equal strength from ‘80s proto-black metal and the vilest thrash – then this 39-minute debut album will decisively blow open the gates to Hell. Whereas that mini-album sounded like the most garaged old New Renaissance release left rotting in the sun and covered in black-candle wax, here do SEXMAG up the evil and sharpen their still-rusty attack, expursing sodomy and total desaster across this Sexorcyzm. This monster of dead Silesia and his four servants unleash a hell-load of Total Metal – worshiping Satan and summoning the old spirits of Sarcófago, Tormentor, Bulldozer and Destruction. The sensation of OLD drapes everything about Sexorcyzm: sorcerous songwriting, vintage analog recording, just enough gutter reverb, and an all-encompassing atmosphere of the supernatural and sexual. You already know if this is for you, or whether you need to promptly leave the hall.

Feel invited into the darkest medieval tale, full of unholiness, perversion, and absolute horror. Tragic black magic will cast a spell on you and force you to keep Metal Total or die: SEXMAG have invoked their Sexorcyzm!



One of my favourite bands of recent years is Poland’s maniacal black/speed/death/thrash force Sexmag! With a perfect EP and equally magnificent demo under their belt, the time has come for their debut full length album. Set for release via Dying Victims Productions on May 23rd.

Starting out with an appropriately creepy introduction, the tone is set for the ghoulish horror and evil that lies ahead. Storms of malevolent riffing and bestial drums fire on all cylinders with the maniacal sound that the band has mastered in full swing. Naturally the vocals are unhinged and the overall feeling of early extreme metal is filling the air with the stench from the crypt. From the rumbling thunder of the bass to the wild guitar work and impactful drums, everything feels totally unbound and crazed from the get-go, especially in the snarling howls of the vocals. The evil is cranked to eleven and the band has clearly got plenty of inspiration still lingering from their phenomenal mini-album. Albeit with a more violent and immediate sense of aggression, there is still that delightfully varied style that bands like Törr, Bulldozer, Sarcófago etc had. Blackened malevolence and deathly morbidity collides with high speed thrashing mania to conjure a concoction of pure heavy metal might that strikes like a hammer through the skull of a pulverised and desiccated corpse. This record is off to an incredibly impressive start and strengthens my hopes that the band continue from the grandiose heights they set their own bar at.

Raging like wildfire, there is still that melodic and catchy side to Sexmag that sets them out from the more mediocre bands but the overall sense of vitriol and demonic fury is certainly ramped up. Production-wise the sound is extremely organic and faithful to their sonic forebears which suits the band perfectly. Imagine polishing something so filthy so that posers could enjoy it? Heresy! Thankfully these maniacs understand not just writing killer songs, but making a complete package with the right production and artwork to boot. This is by lunatics, for lunatics. Having seen this band live in Czechia a couple of years ago, I know that they are the real deal and deliver on every promise of savagery and barbaric lust that is made by their unholy racket. I recall the frontman even walking onstage with a crucifix pulled out of the ground (perhaps used to impale and defile a wimps corpse as a warmup for their show). This record certainly does not drop the ball, continually defaming all that is holy with a rampant and crude metallic onslaught of the strongest will and convictions.

Combining all of their eerie essence, the atmosphere of this album is strong throughout. Their embryonic extremity and haunting sense of the macabre is so perfectly balanced with all of the furious riffing, drumming and howling vocals to give a real punch that has every element carefully considered and launched into the cranium like an arrow from the beyond. There is a very live feeling to this recording that sometimes fools you with a brief moment of looseness before snapping your neck back into position with the passionate and intricate playing filled with total dedication to the old ways. There is no other way to describe what I am hearing than authentic. This is real malicious metal that you can simply sense as the genuine article rather than some tepid imitation. A cure to all the trendy and flimsy bastardisations of black/death/thrash/speed/heavy metal, Sexmag inject the revitalising essence of evil and rage back into the genre and reanimate the corpse of eastern witchcraft gloriously…

A perfect blend of all things metallic and evil. Sexmag continue their blasphemous and bewitching crusade of true mayhem and lust. This record is a violent listen but full of memorable songwriting and excellent pacing that will keep you gripped time and time again for this blitzkrieg inferno of death. Malignant horrors and sensual sacrilege await on this ride through hell, you’d be a fool to miss it! Smell the decay, prepare for torment and die by the sword of true heavy metal!

Nattskog7



..::TRACK-LIST::..

1. Intro (Total Metal) 02:22
2. Inkubus 05:59
3. Smród palonych dusz 03:48
4. Odurzony śmiercią 05:04
5. Sex z diabłem 07:14
6. Córy Koryntu 04:07
7. Psalm I - Intronizacja Szatana 06:31
8. Sexorcyzm 03:55



..::OBSADA::..

Jacek 'Truposz' Wojno - Vocals
Lord Violator - Vocals, Drums
Igor 'Maniak' Faliński - Guitars
Michał 'Sabat' Sabatowski - Bass



https://www.youtube.com/watch?v=vEj6TcRuMhQ


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Pełnowymiarowy debiut polskiego hordu Sexmag za kilka dni stanie się faktem. Pewnie pamiętacie, że w przypadku pierwszej EPki, czyli „Sex Metal” wyrażałem się o ich muzyce z estymą i rzec by można – zachwytem. A to nie było takie oczywiste, bo w sumie scena trochę się podzieliła co do odbioru twórczości Sexmag.

No a od tego czasu trochę wody w śląskich rzekach upłynęło. Po drodze było jeszcze demo „Żelazna Dziewica”, które było spoko, ale już nie wywoływało u mnie tego dreszczyku, co EPka. Wiedząc, że zespół pracuje nad nowym materiałem, ciekaw byłem co z tego wyjdzie. No i od pewnie dwóch miesięcy katuję sobie już „Sexorcyzm”. I jak jest? Ano jest dobrze. Ale czy bardzo dobrze? No, chwilami tak, ale w większości – po prostu dobrze. Doszukuję się tu wręcz minusów, których próżno szukać było wcześniej.

Do minusów zdecydowanie zaliczam okładkę – nie wiem, dlaczego tak wybrano, przecież zarówno front covery debiutanckiej EPki jak i „Żelaznej Dziewicy” są naprawdę fajne – oldschoolowe, nawiązujące do klasyki, ale wykonanie nie są usilnie infantylne. Debiut zdobi potworek i choć oczywiście wyczuwam konwencję, to nadal uważam, że można było to zrobić lepiej (no i zastanawiam się, w jakim szpitalu składali prawe ramię tej biednej, jednonogiej kobiecie…).

Muzycznie i stylistycznie jest to cały czas olbrzymi hołd dla europejskich z lat osiemdziesiątych, szczególnie z tej czerwonej części żelaznej kurtyny. A jeszcze bardziej szczególnie – dla sceny polskiej. Destroyers, Wilczy Pająk, Kat – wiadomo, podstawa dla wielu. Na pewno dla Sexmag. I fajnie, natomiast mam wrażenie, że usilna chęć odwzorowania muzyki sprzed czterdziestu lat powoduje, że „Sexorcyzm” brzmi słabiej od „Sex Metal”. Jest bardziej płaskie, przez co traci siłę uderzenia w porównaniu do wcześniejszych materiałów. Mam też wrażenie, że same numery są odrobinę mniej porywające. To cały czas dobry, oldschoolowy speed/heavy/thrash metal z mocnym piętnem pierwszej fali black metalu – jednakże pomimo wielu wielu odsłuchów nie zostaje on tak w pamięci jak „Wysłannik Hadesu” czy „Zapomniany Czarci Kult”. Oczywiście nie ma tu nudy, tylko jakby mniej wpada w ucho i pamięć. Jakby „słuchable level” był o oczko niżej niż dotychczas. Wciąż jest dobrze, jednak czegoś tym razem brakło.

Dlatego też cały czas stoję na stanowisku, że EPka z dotychczasowych materiałów broni się póki co najlepiej. Ale mimo to Sexmag nie dał dupy i spokojnie mogę zarekomendować „Sexorcyzm” każdemu katarzaniowi zakochanemu w starym dobrym metalu pełną gębą.

Oracle


Possessed night. Full moon. A disgusting corpse digs its rotting body out of a cold grave. Twisted death will soon attack for the second time, forcing the metalheads to bang their heads.

Thus comes the full-length arrival of SEXMAG, appropriately titled Sexorcyzm. If 2021’s Sex Metal lewdly introduced these Polish degenerates to the international metal underground – a full 25 minutes of caustic & careening sound, drawing equal strength from ‘80s proto-black metal and the vilest thrash – then this 39-minute debut album will decisively blow open the gates to Hell. Whereas that mini-album sounded like the most garaged old New Renaissance release left rotting in the sun and covered in black-candle wax, here do SEXMAG up the evil and sharpen their still-rusty attack, expursing sodomy and total desaster across this Sexorcyzm. This monster of dead Silesia and his four servants unleash a hell-load of Total Metal – worshiping Satan and summoning the old spirits of Sarcófago, Tormentor, Bulldozer and Destruction. The sensation of OLD drapes everything about Sexorcyzm: sorcerous songwriting, vintage analog recording, just enough gutter reverb, and an all-encompassing atmosphere of the supernatural and sexual. You already know if this is for you, or whether you need to promptly leave the hall.

Feel invited into the darkest medieval tale, full of unholiness, perversion, and absolute horror. Tragic black magic will cast a spell on you and force you to keep Metal Total or die: SEXMAG have invoked their Sexorcyzm!



One of my favourite bands of recent years is Poland’s maniacal black/speed/death/thrash force Sexmag! With a perfect EP and equally magnificent demo under their belt, the time has come for their debut full length album. Set for release via Dying Victims Productions on May 23rd.

Starting out with an appropriately creepy introduction, the tone is set for the ghoulish horror and evil that lies ahead. Storms of malevolent riffing and bestial drums fire on all cylinders with the maniacal sound that the band has mastered in full swing. Naturally the vocals are unhinged and the overall feeling of early extreme metal is filling the air with the stench from the crypt. From the rumbling thunder of the bass to the wild guitar work and impactful drums, everything feels totally unbound and crazed from the get-go, especially in the snarling howls of the vocals. The evil is cranked to eleven and the band has clearly got plenty of inspiration still lingering from their phenomenal mini-album. Albeit with a more violent and immediate sense of aggression, there is still that delightfully varied style that bands like Törr, Bulldozer, Sarcófago etc had. Blackened malevolence and deathly morbidity collides with high speed thrashing mania to conjure a concoction of pure heavy metal might that strikes like a hammer through the skull of a pulverised and desiccated corpse. This record is off to an incredibly impressive start and strengthens my hopes that the band continue from the grandiose heights they set their own bar at.

Raging like wildfire, there is still that melodic and catchy side to Sexmag that sets them out from the more mediocre bands but the overall sense of vitriol and demonic fury is certainly ramped up. Production-wise the sound is extremely organic and faithful to their sonic forebears which suits the band perfectly. Imagine polishing something so filthy so that posers could enjoy it? Heresy! Thankfully these maniacs understand not just writing killer songs, but making a complete package with the right production and artwork to boot. This is by lunatics, for lunatics. Having seen this band live in Czechia a couple of years ago, I know that they are the real deal and deliver on every promise of savagery and barbaric lust that is made by their unholy racket. I recall the frontman even walking onstage with a crucifix pulled out of the ground (perhaps used to impale and defile a wimps corpse as a warmup for their show). This record certainly does not drop the ball, continually defaming all that is holy with a rampant and crude metallic onslaught of the strongest will and convictions.

Combining all of their eerie essence, the atmosphere of this album is strong throughout. Their embryonic extremity and haunting sense of the macabre is so perfectly balanced with all of the furious riffing, drumming and howling vocals to give a real punch that has every element carefully considered and launched into the cranium like an arrow from the beyond. There is a very live feeling to this recording that sometimes fools you with a brief moment of looseness before snapping your neck back into position with the passionate and intricate playing filled with total dedication to the old ways. There is no other way to describe what I am hearing than authentic. This is real malicious metal that you can simply sense as the genuine article rather than some tepid imitation. A cure to all the trendy and flimsy bastardisations of black/death/thrash/speed/heavy metal, Sexmag inject the revitalising essence of evil and rage back into the genre and reanimate the corpse of eastern witchcraft gloriously…

A perfect blend of all things metallic and evil. Sexmag continue their blasphemous and bewitching crusade of true mayhem and lust. This record is a violent listen but full of memorable songwriting and excellent pacing that will keep you gripped time and time again for this blitzkrieg inferno of death. Malignant horrors and sensual sacrilege await on this ride through hell, you’d be a fool to miss it! Smell the decay, prepare for torment and die by the sword of true heavy metal!

Nattskog7



..::TRACK-LIST::..

1. Intro (Total Metal) 02:22
2. Inkubus 05:59
3. Smród palonych dusz 03:48
4. Odurzony śmiercią 05:04
5. Sex z diabłem 07:14
6. Córy Koryntu 04:07
7. Psalm I - Intronizacja Szatana 06:31
8. Sexorcyzm 03:55



..::OBSADA::..

Jacek 'Truposz' Wojno - Vocals
Lord Violator - Vocals, Drums
Igor 'Maniak' Faliński - Guitars
Michał 'Sabat' Sabatowski - Bass



https://www.youtube.com/watch?v=vEj6TcRuMhQ


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Druga płyta death/grindowych weteranów z Czech! 10 utworów totalnie oldschoolowego grind/death w stylu NAPALM DEATH.



..::TRACK-LIST::..

1. Look 01:47
2. Plague 01:55
3. Avalanche 01:43
4. Blindfold 01:49
5. Butcher 01:17
6. Damnation 02:01
7. Blood Murders 02:02
8. Flesh Mills 01:49
9. Merkaba 03:54



..::OBSADA::..

Petr Šarina - Bass
Rostislav Troják - Drums
Daniel Kanálik - Guitars, Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=CjVUrgGSZbY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Druga płyta death/grindowych weteranów z Czech! 10 utworów totalnie oldschoolowego grind/death w stylu NAPALM DEATH.



..::TRACK-LIST::..

1. Look 01:47
2. Plague 01:55
3. Avalanche 01:43
4. Blindfold 01:49
5. Butcher 01:17
6. Damnation 02:01
7. Blood Murders 02:02
8. Flesh Mills 01:49
9. Merkaba 03:54



..::OBSADA::..

Petr Šarina - Bass
Rostislav Troják - Drums
Daniel Kanálik - Guitars, Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=CjVUrgGSZbY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
Title: Futuro: Amenaza
Artist: Evilact
Year: 2025
Genre: Death-Metal
Country: Spain

Duration: 00:41:54
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Error_889394
2. Futuro: Amenaza
3. Resistencia
4. Aquel que está vacío
5. Bienvenido al matadero
6. Foso de sacrificios
7. Último aliento
8. No mostraremos piedad
9. Ritual
10. Celdas rotas, perros sueltos
11. Misterio
12. Víboras

...( Info )...
Title: 667788
Artist: Lommi
Year: 2025
Genre: Heavy-Metal
Country: Sweden

Duration: 00:38:13
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Sayonara
2. Down
3. Blood Moon
4. Rather
5. Children
6. Electric
7. Wish
8. Fight

...( Info )...
Title: Human Frailties
Artist: Nuclear Screams
Year: 2025
Genre: Technical, Death-Metal
Country: Brazil

Duration: 00:37:15
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Embrace Your Misery
02. They Must Die
03. Pay by Your Desires
04. The Vortex
05. Life of Dispair
06. Epitaph of a Broken Moment
07. Dying Gags
08. Eat Your Brain Alive
09. Weight of Reality

...( Info )...
Title: Vestiges
Artist: Archura
Year: 2025
Genre: Progressive, Melodic, Death-Metal
Country: Turkey

Duration: 01:06:21
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Slavery
2. The Fool's Covenant
3. Mill
4. Carnal Desire
5. Münâfık
6. Phantom Reckoning
7. Fall of Angiers
8. The Chasm
9. Yaratılış / Hayyam

...( Info )...
Title: Thunderous Steel
Artist: Thunderous Steel
Year: 2025
Genre: Heavy-Metal, Orchestral
Country: USA

Duration: 00:34:08
Format/Codec: MP3
Audio Bitrate: 320 kbps

T...( TrackList )...
01. Brave Hearts Beating 03:55
02. Shadows Of The Fallen 04:37
03. As History Walks By 03:57
04. A Flicker Remains 04:07
05. Catalyst Of Dreams 04:50
06. From Ashes We Rise 0330
07. Fire In Our Hearts 04:14
08. Where The Future Lies 04:55

...( Info )...
Title: The Same
Artist: Vertebra
Year: 2025
Genre: Death-Metal
Country: Brazil

Duration: 00:45:26
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Oblivion 05:10
02. Behavior In The Eyes 04:04
03. Humanity 03:53
04. Behind The World 03:34
05. Overcoming The Void 05:28
06. 10.000 And One Nights 01:03
07. The Same 03:57
08. Architecture Of Perspective 05:15
09. 95 Eyes 03:41
10. Fanatic And Picturesque 04:20
11. Blessed Are The Forgetful 04:56

...( Info )...
Title: Lumbering Menace
Artist: Red Vinter
Year: 2025
Genre: Death, doom-metal
Country: USA

Duration: 00:39:32
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Lumbering Menace 06:15
02. Insurgent 07:00
03. Still Beating 02:53
04. LungBlood 06:01
05. K.I.A. 04:53
06. Blood In The Frost 06:13
07. Escape Velocity 06:12

...( Info )...
Title: Years Of Pain
Artist: Excruciating
Year: 2025
Genre: Death-Metal
Country: USA

Duration: 00:34:29
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Chemically Imbalanced
02. Chemically Dependent, Fatally Addicted
03. Ongoing Darkness
04. Manmade Extinction
05. Unjustified Death
06. Blood Stained Earth
07. Vacant Words
08. Orbital Remains
09. Severed Ties
10. Depersonalization

...( Info )...
Title: Cry Havoc
Artist: Bengal Tigers
Year: 2025
Genre: Heavy-Metal
Country: Australia

Duration: 00:52:19
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( Instalacja )...
1. Tear You to Shreds
2. Penetrator
3. Cry Havoc
4. Under the Tower
5. I Am the Fucking Machine
6. Riding on the Storm
7. Heartbreak in Belgium
8. Diamonds and Rust
9. Taken by Force
10. Pounding Energy

...( Info )...
Title: My Torment
Artist: My Torment
Year: 2025
Genre: Thrash-Metal
Country: UK

Duration: 00:52:46
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Hate Incarnate
2. Crimson Desire
3. Life - Pain
4. Become Fear
5. Silence Is the End
6. Alone in the Void
7. Line in the Sand
8. Break the Peace
9. Final Curtain
10. March of the Bog Riff King

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Enemy Of The Music Business, jako pełny powrót Napalmów do bezkompromisowego grind core’a, jest albumem wybornym, łączącym w sobie to, co u Brytoli najlepsze – spory ładunek brutalności i ogrom agresji z dzikimi szybkościami i licznymi chwytliwymi fragmentami. Brytyjczycy przyjebali naprawdę ostro i zrobili to z klasą, przy okazji odświeżając nieco swój styl. Powiem tak – jeśli komuś „Utopia Banished” zrobiła dobrze, przy „Fear, Emptiness, Despair” czuł niedosyt, „Diatribes” odebrał jako fajną, ale zbyt miętką, a do tego nie zraża się nowoczesnym brzmieniem (a nie chodzi o sterylność i plastik), to w tym przypadku będzie cholernie zadowolony. Tak, proszę państwa, częste nawiązania do czwartej płyty poprawione oszlifowanym stylem znanym z piątej przyprawiają o szybszy przepływ krwi w organizmie. No chyba, że znowu przesadzam z kawą i lekami... Ciekawe melodie, mocny wokal, charakterystyczne napierdalanie Dannyego Harrery (niby tylko gęsty łomot, a jaki charakterystyczny!) oraz pieprzony czad wypływający z każdej sekundy albumu muszą robić wrażenie.

Obok takich kawałków jak „Taste The Poison”, „Constitutional Hell”, „Necessary Evil” czy „Fracture In The Equation” naprawdę nie można przejść spokojnie (a tym bardziej obojętnie). Zresztą, po co się ograniczać w jakichś wyliczankach – wszystkie są godne uwagi i wszystkie wywołują w słuchaczu chęć dokonania doszczętnego zniszczenia na wszystkim, co znajduje się w pobliżu. Jeśli kipi w was frustracja, gniew i ogólne wkurwienie – wystarczy zapodać Enemy Of The Music Business i dać się ponieść muzyce. Taaak, klimat i przesłanie krążka udzielają się błyskawicznie. Wbrew temu, co Anglicy (a konkretnie Embury) napisali w jednym z kawałków – w tym przypadku publika dostała to, czego oczekiwała od dawna.

demo

To co rzuca się w oczy przy pierwszym spojrzeniu na „Enemy Of The Music Business” to stare logo. Po ośmiu latach i czterech albumach w tym czasie, Napalm Death powrócił do swojej najbardziej znanej kreacji. Od razu nasuwało się więc pytanie, czy niesie to za sobą powrót do muzycznych korzeni. Na pewno tak. Napalm Death znów jest grindowy i ekstremalny, choć czuć tu również posmak nowoczesności.

„Enemy Of The Music Business” to płyta osnuta całunem psychodeliczności. To już weszło na stałe w styl Napalm Death, że ich utwory sprawiają wrażenie takich chorych psychicznie. Ma na to wpływ brzmienie gitar, wrzaski Barneya i całe to szaleństwo, które im towarzyszy. Zwariowane tempa, perkusyjna rozpierducha i przeraźliwe, krzykliwe wokale. Wszystko to tworzy sztukę trudną, impulsywną i pogmatwaną. Mimo to, muzycy potrafili stworzyć numery bezpośrednie i przejrzyste. Dużo tu bardzo charakterystycznych momentów, zapamiętywalnych fraz, przebłysków. Płyta jest intrygująca, dopracowana w najdrobniejszych szczegółach i na doskonałym poziomie technicznym.

Takie kawałki jak „Taste The Poison”, „Next On The List” czy „ Necessary Evil” wybijają się i pokazują, że w tak intensywnej muzyce też mogą pojawiać się elementy przebojowości, a taki zespół jak Napalm Death też może mieć swoje hity. To jeżeli chodzi o chwytliwe wokale, czy, w tym ostatnim, również porywające riffy. Jeżeli chodzi zaś o samo granie to delektować się można całym albumem, gdyż praktycznie nie ma on żadnych słabszych momentów.

Sam tytuł nawiązuje do, bardzo krytycznie wspominanej współpracy zespołu z Earache Records. Mówi o tym bezpośrednio „Can’t Play , Won’t Pay” gdzie pada wiele gorzkich słów pod adresem muzycznych biznesmenów. Po za tym Napalm Death jak zwykle jest społeczny i polityczny. W, zazwyczaj krótkich, lecz dosadnych tekstach występuje przeciwko nadużyciom władzy i wyzyskowi. Na jedenastej pozycji widnieje druga część kawałka ze „Scum” „C.S. (Conservative Shithead)”. To taki pocisk na prawicowy ekstremizm. Wiadomo, że Napalm Death wciąż trzyma się swoich punkowych korzeni.

Kiedy kończy się „Fracture In The Equation” jest długa przerwa, a potem mamy jeszcze ukryty fragment jakby z jakiegoś teatru, gdzie, przy złowrogich dźwiękach klawiszy, ktoś wypowiada jakieś dziwne kwestie. Jest i Jugosławia i coś o brazylijskim metalu. Ciężki połapać się o co tam chodzi i, po angielskim początku, w jakim to jest w ogóle języku. Najlepsze jest to, że miałem to ładnych kilka lat i słuchałem mnóstwo razy, zanim przez przypadek to odkryłem. Na płycie to widać, że jeszcze coś będzie, ale na kasecie jest koniec i się przewija. Tak więc jak kiedyś sobie już przysypiałem i tak się kręciło do końca, to miałem z tego nie lada niespodziankę.

„Enemy Of The Music Business” to bardzo dobra płyta, która udowadnia, że Napalm Death nie powiedziało jeszcze ostatniego słowa i wciąż ma wiele do zaoferowania. Jest to pewien powrót, ale nie zjadający własnego ogona tylko, postępowy i patrzący w przyszłość.

Wujas


Grindcore has been going down these days, bands like Pig Destroyer, Circle of Dead Chilren and Origin have been giving grind a new name. Napalm Death have continued time after time to take back the music that they rightfully created. Enemy of the Music Business is not only a slap in the face to all grind bands, but a big ol' slap in the face to the music business. Napalm Death's origonal sound teams up with aggressive animosity towards those who have screwed them over in their 20 year existence. This album presents the idea that no matter how much you screw a band over that you cannot kill them, they will continue to fuck you as you try to fuck them (if that makes any sense). Songs like 'Next on the List' and 'the public gets what the public doesn't want' are perfect examples of bands like Napalm Death who are fed up with pop culture and how the media feeds the general public (MTV is the biggest example). If you dont like us, then eat shit. Like every other ND album, this one send the message of rebellion towards an infection that is the high masses of corporations and government. Musically this album serves up the best ND has to offer with their latest line up. They combine old school grind with their newer signature grind that will never be mimicked. The combination of old punk-metal and classic grind, Napalm Death makes a sound that cannot be ingnored.

purerockfury



..::TRACK-LIST::..

Enemy Of The Music Business
1. Taste The Poison
2. Next On The List
3. Constitutional Hell
4. Vermin
5. Volume Of Neglect
6. Thanks For Nothing
7. Can't Play, Won't Play
8. Blunt Against The Cutting Edge
9. Cure For The Common Complaint
10. Necessary Evil
11. C.S. (Conservative Shithead) Part 2
12. Mechanics Of Deceit
13. (The Public Get) What The Public Doesn't Want
14. Fracture In The Equation


Bonus Tracks:
Leaders Not Followers E.P.
15. Politicians (Raw Power cover)
16. Incinerator (Slaughter cover)
17. Demonic Possessions (Pentagram cover)
18. Maggots In Your Coffin (Repulsion cover)
19. Back From The Dead (Death cover)
20. Nazi Punks Fuck Off (Dead Kennedys cover)



..::OBSADA::..

Mark 'Barney' Greenway - vocals
Jesse Pintado - guitar
Mitch Harris - guitar
Shane Embury - bass
Danny Herrera - drums




https://www.youtube.com/watch?v=HreTsFvjITU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Enemy Of The Music Business, jako pełny powrót Napalmów do bezkompromisowego grind core’a, jest albumem wybornym, łączącym w sobie to, co u Brytoli najlepsze – spory ładunek brutalności i ogrom agresji z dzikimi szybkościami i licznymi chwytliwymi fragmentami. Brytyjczycy przyjebali naprawdę ostro i zrobili to z klasą, przy okazji odświeżając nieco swój styl. Powiem tak – jeśli komuś „Utopia Banished” zrobiła dobrze, przy „Fear, Emptiness, Despair” czuł niedosyt, „Diatribes” odebrał jako fajną, ale zbyt miętką, a do tego nie zraża się nowoczesnym brzmieniem (a nie chodzi o sterylność i plastik), to w tym przypadku będzie cholernie zadowolony. Tak, proszę państwa, częste nawiązania do czwartej płyty poprawione oszlifowanym stylem znanym z piątej przyprawiają o szybszy przepływ krwi w organizmie. No chyba, że znowu przesadzam z kawą i lekami... Ciekawe melodie, mocny wokal, charakterystyczne napierdalanie Dannyego Harrery (niby tylko gęsty łomot, a jaki charakterystyczny!) oraz pieprzony czad wypływający z każdej sekundy albumu muszą robić wrażenie.

Obok takich kawałków jak „Taste The Poison”, „Constitutional Hell”, „Necessary Evil” czy „Fracture In The Equation” naprawdę nie można przejść spokojnie (a tym bardziej obojętnie). Zresztą, po co się ograniczać w jakichś wyliczankach – wszystkie są godne uwagi i wszystkie wywołują w słuchaczu chęć dokonania doszczętnego zniszczenia na wszystkim, co znajduje się w pobliżu. Jeśli kipi w was frustracja, gniew i ogólne wkurwienie – wystarczy zapodać Enemy Of The Music Business i dać się ponieść muzyce. Taaak, klimat i przesłanie krążka udzielają się błyskawicznie. Wbrew temu, co Anglicy (a konkretnie Embury) napisali w jednym z kawałków – w tym przypadku publika dostała to, czego oczekiwała od dawna.

demo

To co rzuca się w oczy przy pierwszym spojrzeniu na „Enemy Of The Music Business” to stare logo. Po ośmiu latach i czterech albumach w tym czasie, Napalm Death powrócił do swojej najbardziej znanej kreacji. Od razu nasuwało się więc pytanie, czy niesie to za sobą powrót do muzycznych korzeni. Na pewno tak. Napalm Death znów jest grindowy i ekstremalny, choć czuć tu również posmak nowoczesności.

„Enemy Of The Music Business” to płyta osnuta całunem psychodeliczności. To już weszło na stałe w styl Napalm Death, że ich utwory sprawiają wrażenie takich chorych psychicznie. Ma na to wpływ brzmienie gitar, wrzaski Barneya i całe to szaleństwo, które im towarzyszy. Zwariowane tempa, perkusyjna rozpierducha i przeraźliwe, krzykliwe wokale. Wszystko to tworzy sztukę trudną, impulsywną i pogmatwaną. Mimo to, muzycy potrafili stworzyć numery bezpośrednie i przejrzyste. Dużo tu bardzo charakterystycznych momentów, zapamiętywalnych fraz, przebłysków. Płyta jest intrygująca, dopracowana w najdrobniejszych szczegółach i na doskonałym poziomie technicznym.

Takie kawałki jak „Taste The Poison”, „Next On The List” czy „ Necessary Evil” wybijają się i pokazują, że w tak intensywnej muzyce też mogą pojawiać się elementy przebojowości, a taki zespół jak Napalm Death też może mieć swoje hity. To jeżeli chodzi o chwytliwe wokale, czy, w tym ostatnim, również porywające riffy. Jeżeli chodzi zaś o samo granie to delektować się można całym albumem, gdyż praktycznie nie ma on żadnych słabszych momentów.

Sam tytuł nawiązuje do, bardzo krytycznie wspominanej współpracy zespołu z Earache Records. Mówi o tym bezpośrednio „Can’t Play , Won’t Pay” gdzie pada wiele gorzkich słów pod adresem muzycznych biznesmenów. Po za tym Napalm Death jak zwykle jest społeczny i polityczny. W, zazwyczaj krótkich, lecz dosadnych tekstach występuje przeciwko nadużyciom władzy i wyzyskowi. Na jedenastej pozycji widnieje druga część kawałka ze „Scum” „C.S. (Conservative Shithead)”. To taki pocisk na prawicowy ekstremizm. Wiadomo, że Napalm Death wciąż trzyma się swoich punkowych korzeni.

Kiedy kończy się „Fracture In The Equation” jest długa przerwa, a potem mamy jeszcze ukryty fragment jakby z jakiegoś teatru, gdzie, przy złowrogich dźwiękach klawiszy, ktoś wypowiada jakieś dziwne kwestie. Jest i Jugosławia i coś o brazylijskim metalu. Ciężki połapać się o co tam chodzi i, po angielskim początku, w jakim to jest w ogóle języku. Najlepsze jest to, że miałem to ładnych kilka lat i słuchałem mnóstwo razy, zanim przez przypadek to odkryłem. Na płycie to widać, że jeszcze coś będzie, ale na kasecie jest koniec i się przewija. Tak więc jak kiedyś sobie już przysypiałem i tak się kręciło do końca, to miałem z tego nie lada niespodziankę.

„Enemy Of The Music Business” to bardzo dobra płyta, która udowadnia, że Napalm Death nie powiedziało jeszcze ostatniego słowa i wciąż ma wiele do zaoferowania. Jest to pewien powrót, ale nie zjadający własnego ogona tylko, postępowy i patrzący w przyszłość.

Wujas


Grindcore has been going down these days, bands like Pig Destroyer, Circle of Dead Chilren and Origin have been giving grind a new name. Napalm Death have continued time after time to take back the music that they rightfully created. Enemy of the Music Business is not only a slap in the face to all grind bands, but a big ol' slap in the face to the music business. Napalm Death's origonal sound teams up with aggressive animosity towards those who have screwed them over in their 20 year existence. This album presents the idea that no matter how much you screw a band over that you cannot kill them, they will continue to fuck you as you try to fuck them (if that makes any sense). Songs like 'Next on the List' and 'the public gets what the public doesn't want' are perfect examples of bands like Napalm Death who are fed up with pop culture and how the media feeds the general public (MTV is the biggest example). If you dont like us, then eat shit. Like every other ND album, this one send the message of rebellion towards an infection that is the high masses of corporations and government. Musically this album serves up the best ND has to offer with their latest line up. They combine old school grind with their newer signature grind that will never be mimicked. The combination of old punk-metal and classic grind, Napalm Death makes a sound that cannot be ingnored.

purerockfury



..::TRACK-LIST::..

Enemy Of The Music Business
1. Taste The Poison
2. Next On The List
3. Constitutional Hell
4. Vermin
5. Volume Of Neglect
6. Thanks For Nothing
7. Can't Play, Won't Play
8. Blunt Against The Cutting Edge
9. Cure For The Common Complaint
10. Necessary Evil
11. C.S. (Conservative Shithead) Part 2
12. Mechanics Of Deceit
13. (The Public Get) What The Public Doesn't Want
14. Fracture In The Equation


Bonus Tracks:
Leaders Not Followers E.P.
15. Politicians (Raw Power cover)
16. Incinerator (Slaughter cover)
17. Demonic Possessions (Pentagram cover)
18. Maggots In Your Coffin (Repulsion cover)
19. Back From The Dead (Death cover)
20. Nazi Punks Fuck Off (Dead Kennedys cover)



..::OBSADA::..

Mark 'Barney' Greenway - vocals
Jesse Pintado - guitar
Mitch Harris - guitar
Shane Embury - bass
Danny Herrera - drums




https://www.youtube.com/watch?v=HreTsFvjITU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Piorunujący, oldschoolowy grindcore z domieszką death metalu!
'Dios Carne' to jedna z najbardziej złowrogich propozycji Looking for an Answer . Dokładnie tego można się spodziewać po weteranie gatunku. I ich brzmienie ani trochę nie straciło na intensywności.

Zabierzcie się za 'grindowanie' jak najszybciej.

FA


Digipack CD including 12 page booklet. Spanish Grindcore veterans LOOKING FOR AN ANSWER return with their first full length in 6 years. "DIOS CARNE? is a visceral sonic descent into the deepest layers of carnism and human depravity. Ethically aware, yet fucking pissed and ready to devour the opposition, LOOKING FOR AN ANSWER have unleashed their most focused aggression of anti-harmonic orchestrations to date. Straight to the throat grindcore with a heavy old school death metal influence, that promises to unrelentingly punish the listener. ?DIOS CARNE? is not just a concept album, but a musical statement abundant in blast beat precision that will simultaneously satisfy speed freaks and obliterate brain matter. Recommended to fans of REPULSION, early NAPALM DEATH, UNSEEN TERROR, AUTOPSY, BOLT THROWER.



Spanish Grindcore veterans LOOKING FOR AN ANSWER return with their first full length in 6 years. "DIOS CARNE” is a visceral sonic descent into the deepest layers of carnism and human depravity. Ethically aware, yet fucking pissed and ready to devour the opposition, LOOKING FOR AN ANSWER have unleashed their most focused collection of anti-harmonic orchestrations to date. Straight to the throat grindcore with a heavy old school death metal influence, that promises to unrelentingly punish the listener.

“DIOS CARNE” is not just a concept album, but a musical statement abundant in blast beat precision that will simultaneously satisfy speed freaks and obliterate brain matter.



..::TRACK-LIST::..

1. Deflagración 04:16
2. La Carne del Leviatán 01:59
3. Sol Negro 01:04
4. Utopía de Sangre 02:01
5. Apoteosis 02:02
6. Redención 02:06
7. Invierno Eterno 03:05
8. Rito De Autofagia 01:32
9. Autofagia 02:13
10. Némesis 01:53
11. Demiurgo 01:05
12. Mártir Matarife 02:03
13. Muerte Lenta 08:40
14. Liberación 02:20



..::OBSADA::..

Santi - vocals
Ramón - bass
Makoko - guitar
Félix - guitar
Moya - drums



https://www.youtube.com/watch?v=gl1YINzDBRY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Piorunujący, oldschoolowy grindcore z domieszką death metalu!
'Dios Carne' to jedna z najbardziej złowrogich propozycji Looking for an Answer . Dokładnie tego można się spodziewać po weteranie gatunku. I ich brzmienie ani trochę nie straciło na intensywności.

Zabierzcie się za 'grindowanie' jak najszybciej.

FA


Digipack CD including 12 page booklet. Spanish Grindcore veterans LOOKING FOR AN ANSWER return with their first full length in 6 years. "DIOS CARNE? is a visceral sonic descent into the deepest layers of carnism and human depravity. Ethically aware, yet fucking pissed and ready to devour the opposition, LOOKING FOR AN ANSWER have unleashed their most focused aggression of anti-harmonic orchestrations to date. Straight to the throat grindcore with a heavy old school death metal influence, that promises to unrelentingly punish the listener. ?DIOS CARNE? is not just a concept album, but a musical statement abundant in blast beat precision that will simultaneously satisfy speed freaks and obliterate brain matter. Recommended to fans of REPULSION, early NAPALM DEATH, UNSEEN TERROR, AUTOPSY, BOLT THROWER.



Spanish Grindcore veterans LOOKING FOR AN ANSWER return with their first full length in 6 years. "DIOS CARNE” is a visceral sonic descent into the deepest layers of carnism and human depravity. Ethically aware, yet fucking pissed and ready to devour the opposition, LOOKING FOR AN ANSWER have unleashed their most focused collection of anti-harmonic orchestrations to date. Straight to the throat grindcore with a heavy old school death metal influence, that promises to unrelentingly punish the listener.

“DIOS CARNE” is not just a concept album, but a musical statement abundant in blast beat precision that will simultaneously satisfy speed freaks and obliterate brain matter.



..::TRACK-LIST::..

1. Deflagración 04:16
2. La Carne del Leviatán 01:59
3. Sol Negro 01:04
4. Utopía de Sangre 02:01
5. Apoteosis 02:02
6. Redención 02:06
7. Invierno Eterno 03:05
8. Rito De Autofagia 01:32
9. Autofagia 02:13
10. Némesis 01:53
11. Demiurgo 01:05
12. Mártir Matarife 02:03
13. Muerte Lenta 08:40
14. Liberación 02:20



..::OBSADA::..

Santi - vocals
Ramón - bass
Makoko - guitar
Félix - guitar
Moya - drums



https://www.youtube.com/watch?v=gl1YINzDBRY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!