...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja 2025 drugiego albumu Profanum, pierwotnie wydanego w 1997 roku.

Pięć majestatycznych, black metalowych symfonii nagranych bez użycia gitar, basu czy żadnych typowo "metalowych" instrumentów, zastąpionych klasycznym instrumentarium - skrzypce, fortepian... Niesamowita mieszanka muzyki klasycznej, mrocznego Ambientu i Black Metalu.


https://www.youtube.com/watch?v=kufXsrLUTWU



Most innovative and the most mysterious Black Metal band on Earth, always standing alone in their own, dark world of sounds. Mournful opus of five dark, majestic, infernal symphonies with no use of guitars or bass or any "typical" metal sound, but replacing it with symphonic orchestra instruments - like piano, violins.
Obscure, ambient touches added for a special dark effect - Ambiental Infernal Symphony.



For me at least, this album is striking because of its approach to making what is essentially still dark Black Metal. Their choice of instruments excludes anything with strings, relying instead on multi-layered synthesizers very neat, triggered drums and the usual vocal roars and screeches. It is not a new approach, Profanumum’s work harking back to that of Summoning and Dargaard, but absolutely devoid of the atmospheric guitar layer of the former and with the addition of drum beats that Dargaard, for the most part do not use.

The production is clean and cavernous – unhindered by the rumble and fizz of guitars the synthesizers create vast soundscapes and sweeping melodic passages in a distinct atonal Black Metal spectrum. There are three recognisable tones – a simulated female choral sample a la “In the Nightside Eclipse” clean classical piano and synthesized violin. There are some deeper tones, sounding like something more common on industrial recordings, but they create a suitably classical atmosphere…In fact the whole working here is apparently deeply influenced by classical music, which for me is hard to tell, not being a great fan of the classical composers. The stylistic leanings towards classical compositions is clear enough though. The music is composed in movements with clear distinctions and changes of mood, which exceed the number of tracks on the album. Makes it more interesting.

What can I say – I cannot begin to comprehend the musical skill required for such a performance, but the music comes to my great liking. Its is deeply atmospheric, dark and majestic, fitting very well into the band’s chosen Black Metal framework. A great, unique release! Too short, in fact...

vrag moj


Profanum Aeternum: Eminence of Satanic Imperial Art is an album written in the desolate land of Poland. The band chose not to use several instruments typical to black metal, but opted for a more non-orthodox approach. This is the band's second album, and the music was composed between 1994 and 1996, but released in 1997.

The album, overall, is slow-paced, almost doom-metal like. This can be compared to the speed in Limbonic Art's "Moon In the Scorpio" album, where the sound is intended to soothe the listener. There are only a few parts that contain fast-paced drumming, but the other instruments keep the same pace, almost constant , throughout. The songs also leave a lot of room for fresh air, there are several interludes in-between the songs and instrumental parts to give a break from the vocals.

When listening to this album, the thoughts that plague my brain are those concerning memories in life that inflict pain amongst us, but are not remembered often. These forgotten memories, when remembered, bring feelings of extreme sadness, suffering, horror, and an incredible loss of senses. What is the most sorrowful from these memories is the fact that they cannot be changed; the past is done and set in stone, and they are destined to live in our minds forever. They live in our subconscious silently, and while their presence does not necessarily bring ominous thoughts, when they are remembered they bring forth these unavoidable descriptions. While we can learn to accept negative outcomes in the past, it is not always possible to overcome them, and not all of them end so swiftly.

Why is such an album compared to painful memories? Profanum Aeternum: Eminence of Satanic Imperial Art is able to capture these thoughts and feelings and blend them into 33 minutes of agony. When these elements are combined, they bring forth five songs that contain dynamic structures, but all with a common goal: symphony, misery and melancholy. The songs are able to change repeatedly from one style to the next, quite fluently by the way, and then return to the previous after a while.

The changes are primarily moved by the irregular keyboard and synthesizer tracks. The songs begin gradually, incorporating instrumental parts and slowly progressing to the vocals and main parts of the songs. "The Descent Into Medieval Darkness" begins in this manner, and then continues to blow the listener into a cursed abyss of despair, the piano is one of the main causes for this reaction, but really it is the combination of all the
instruments and vocals that make this song inflict the reaction that it does. The song starts with a very long keyboard and synthesizer solo, with the main melody for the song, and at about 1:10 the vocals take the listener into the world of the forgotten memories. It is not too long before the main melody changes completely, but then the song returns to a part very similar to the beginning. Then, it transforms into a different song, filled with psychedelic vocals in the background. It then progresses into a faster part that has "blast beats",but the vocals and keyboards continue the slow but steady speed they had throughout the song. It then returns to the main melody present at the start.

"Conquering The Highest Of The Thrones In Universe" is a purely instrumental track, lasting 5 minutes. It is very similar to the rest of the album, however, since the vocals are not the main instrument in the album. "The Serpent Crown" also has erratic changes from time to time, and more of the almost orgasmic piano tunes. The song is also filled with several keyboard tracks overlapped with each other.

Overall the album has satisfied me quite a lot. It has an excellent production, every sound can be well heard and understood, but this is by no means an easy listen. The vocals are raspy, with a feeling of prolonged torture and depression. They are at the perfect volume in the mixing; not too loud to be annoying and attract the spotlight, but not completely overwhelmed by the instruments either. They are just perfect for this type of music. The keyboard also does an excellent job at imitating different sounds and instruments, this is what makes the album stand out from its contemporaries. This album is unique in the sense that it does not need guitars to create a symphonic black metal album. It may not be an aggressive album, but it is sure to please fans of slower, more atmospheric and instrumental metal.

limbonic art666



..::TRACK-LIST::..

1. The Descent Into Medieval Darkness 07:27
2. Conquering the Highest of the Thrones in Universe 05:13
3. The Serpent Crown 08:05
4. Raven Singing over My Closed Eyes 06:32
5. Journey into the Nothingness 06:27



..::OBSADA::..

Reyash - Bass
Geryon - Orchestra, Drum programming
Bastis - Vocals



https://www.youtube.com/watch?v=VJ0wW_phrHY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
Title: Total Kommando
Artist: Awaken The Night
Year: 2025
Genre: Speed, Thrash-Metal
Country: Italy

Duration: 00:34:36
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Nuclear Inverno (Intro)
2. Emerald Fog
3. Attila
4. Fast for Freedom
5. Little Pier the Mechanix
6. Behind the Blade (Interlude)
7. Terrorchain
8. Total Kommando
9. At the Stake
10. Speed Metal Attack!
11. Awaken the Night

..::INFO::..

Powrót Benediction z Ingramem na wokalu jest faktem. Reuniony bywają różne, często nie wypalają, ale już drugi album nagrany po come backu jest gwarantem, iż nie był to tylko chwilowy „skok na kasę” i obskoczenie festiwali z koncertami. Ravage of Empires jest następcą mocnego Scriptures (2020) i ukazał się 4 kwietnia tego roku nakładem Nuclear Blast jako dziewiąty w historii zespołu. Zespół to jeden z głównych reprezentantów kapel deathmetalowych i do tej pory nie zawiódł. Nie był w stanie mnie zniechęcić nawet okres absencji Ingrama za mikrofonem, wokalista został zastąpiony przez równie utalentowanego Dave’a Hunta z Anaal Nathrakh, który pomimo kilku eksperymentów dosyć dobrze wpasował się w stylistykę brytyjskiej załogi.

Title: Ravage Of Empires

Artist: Benediction

Country: Wielka Brytania

Year: 2025

Genre: Metal

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1. A Carrion Harvest
2. Beyond the Veil (of the Grey Mare)
3. Genesis Chamber
4. Deviant Spine
5. Engines of War
6. The Finality of Perpetuation
7. Crawling over Corpses
8. In the Dread of the Night
9. Drought of Mercy
10. Psychosister
11. Ravage of Empires

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Gdy kilka lat temu usłyszałem pierwsze dźwięki "Miss Machine" (poprzedni album Dillinger Escape Plan), dosłownie oniemiałem. Nie ukrywam , że ten album jest i będzie dla mnie jednym z najbardziej wyjątkowych dzieł jakie kiedykolwiek poznałem: nasączony niepojętymi podziałami rytmicznymi, niezwykle dynamicznymi akcentami, agresywnymi wokalami i - co naprawdę niebywałe - przebojowością, niespotykaną w tego typu projektach muzycznych. Zbędnym jest więc pisanie o bardzo wysoko postawionej poprzeczce i wielkich oczekiwaniach z mojej i nie tylko jak sądzę strony.

"Ire Works" to album nagrany w nieco zmienionym składzie, wszystkie partie gitary zostały uwiecznione przez lidera grupy Bena Weinmana, natomiast na stanowisku perkusisty pojawił się niejaki Gil Sharone. Nie ujmując poprzednim, znakomitym muzykom grupy - różnicy tej nie słychać. Zastępstwo w osobie Gila Sharone można więc uznać za ogromnie udane (wystarczy wsłuchać się w poziom skomplikowania jego partii aby zrozumieć, że wcale o to nie łatwo). Już po wysłuchaniu takich utworów jak "Unretrofied" z poprzedniej płyty, było wiadomo, że DEP w jakiś sposób może podążyć w stronę bardziej przebojowych treści, melodyjnych refrenów, co też spotkało się z brakiem akceptacji ze strony zatwardziałych math core'owców (niezwykle zabawne, gdy miłośnikom nieszablonowej, szalonej muzyki nie podobają się jakiekolwiek zmiany stylistyczne ulubionego bandu). To rzeczywiście sprawdza się na "Ire Works". Jest przebojowo, refreny potrafią naprawdę przykuć uwagę i wpaść w ucho od samego początku. Greg Puciato to znakomity wokalista, który jest chyba najlepszą "rzeczą" jaka mogła zdarzyć się takiemu zespołowi. Facet udowadnia, że jest nie tylko sceniczną bestią i kapitalnym frontmanem, ale także bardzo uzdolnionym śpiewakiem. Jego partie to niewątpliwa ozdoba "Ire Works".

Ale przejdźmy do samej treści. The Dillinger Escape Plan nie zapomniał o swoich korzeniach. Math core'a jest tu wciąż sporo, pogmatwane partie wypełniają większość kompozycji. Początkowo nie mogłem pogodzić się z ich odstawaniem od niesamowicie soczystego "Miss Machine", z brakiem zabójczej motoryki i siły niszczącej. "Ire Works" jest jednak albumem znacznie bardziej eklektycznym i wielowymiarowym. Znajdziemy tu nawiązania do twórczości z przeróżnych zakątków muzycznego świata. Jest bardzo połamany, niespokojny elektroniczny bit w "Sick on Sunday", który przynosi skojarzenia z Aphex Twin. Jest niebywały, niesamowity "Mouth of Ghosts", który rozkręca się powoli, narasta w niezwykle progresywny sposób kończąc cały album bardzo poruszającym śpiewem Grega. Mnóstwo także nawiązań do Jazzu i alternatywy. Z kolei "When Acting As A Particle" to przerywnik żywcem wyjęty z płyt Fantomasa (epka z Mike'em Pattonem nie była przypadkiem). Coverowanie Justina Timberlake'a też się chyba chłopakom z DEP spodobało, ponieważ nie zabrakło prawdziwie przebojowych fragmentów, dobranych jednak ze smakiem, absolutnie nie przesłodzonych. "Ire Works" po prostu nie może nudzić ponieważ dzieje się tu naprawdę dużo. Elementy pojawiają się i znikają, płytę wzbogadza doskonała porcja elektroniki (jej autorem jest również Ben Weinman), partie klawiszowe, niejednokrotnie nadające jeszcze większej różnorodności. Absolutnie porywa swoją chwytliwością "Milk Lizard" czy "Black Bubblegum". Podsumowując: na "Ire Works" znalazło się wiele rozpoznawalnych i dopracowanych patentów zespołu, jak i ogrom nowości. Jestem przekonany, że dzięki temu album ten stanie się bardziej strawny dla opornych jak dotąd słuchaczy, przysparzając DEP jeszcze większej popularności.

Na koniec zderzenie ze specyficznym poczuciem humoru w postaci oprawy graficznej albumu. Okładka bardzo prosta i niewyróżniająca się. Z tyłu zaś istny nieład artystyczny. Kod kreskowy przeciągnięty na ukos przez pół opakowania. Na samym krążku miejsce do podpisania się (genialne, na wypadek jakby ktoś zgubił swoją kopię ;)). Książeczka - istne kuriozum, kilka kartek zapisanych kolorowymi, nieskładnymi bryłkami - jak dotąd nie doszukałem się w nich ukrytego dna. Ukryte dno natomiast jest w środku pudełka, gdzie trzeba pogrzebać aby odnaleźć ukrytą kartkę z napisem "remove immediately" i tekstami utworów. Ile zabawy można jeszcze zmieścić w takim małym nośniku?

Myślę, że The Dillinger Escape Plan pojawia się w świadomości coraz szerszego grona miłośników rocka, czy metalu (o czym świadczy chociażby supportowanie Slipknot, występ na Metalmanii 2008 itp.), co jest oczywiście znakiem bardzo pozytywnym. Osobiście zdecydowanie polecam zapoznanie się z tym doskonałym krążkiem. Cel został osiągnięty. Nie zdziwię sie jeśli przyjdzie mi napisać dokładnie to samo przy okazji premiery kolejnego krążka Dillingera...

Ugluk


Bardzo ciekawie miksowały się moje odczucia względem Ire Works podczas pierwszego odsłuchu zaraz po premierze płytki – na zmianę pojawiały się refleksje, że „to już było”, które po chwili ustępowały miejsca „a to coś nowego”. Czyżby więc The Dillinger Escape Plan zaczęli zjadać swój ogon? Nic podobnego! To po prostu wypracowany i szybko rozpoznawalny styl Amerykanów. Powtarzają się tylko w jednym – ich krążki za każdym razem powalają. Nie inaczej jest z tym albumem – utwory skrzą się od połączenia skrajnie różnych pomysłów, są wyładowane sprzecznymi emocjami i dalekie od banału. Podobnie jak na „Miss Machine”, tak i tym razem obok fragmentów ziejących brutalnością zafundowano trochę odjazdów w kierunku muzyki stosunkowo łagodnej. Wszystkie te elementy są jednak tak wymieszane, że nie jestem w stanie nawet w przybliżeniu powiedzieć jakie są proporcje. Cokolwiek by muzycy nie wyczyniali, brzmi to świeżo i cholernie atrakcyjnie. Z wyłapanych nowinek najbardziej do gustu przypadło mi pianino, które w kilku kawałkach odgrywa dość znaczącą rolę, a najlepiej wypada w jazzowym „Mouth Of Ghosts”. The Dillinger Escape Plan ponownie stworzyli materiał arcyciekawy, wielowątkowy i nieszablonowy, w który każdy miłośnik ambitnej muzy powinien się zaopatrzyć. Pozostaje się tylko cieszyć, że takie granie przynosi zespołowi jakiś sukces komercyjny, zdecydowanie im się to należy. Zatem jeśli The Dillinger Escape Plan są w stanie skretyniałych rodaków nawracać na porządną muzykę, to ja spokojnie mogę im życzyć milionowych nakładów, a za Ire Works postawić co następuje...

demo



..::TRACK-LIST::..

1. Fix Your Face 02:41
2. Lurch 02:03
3. Black Bubblegum 04:04
4. Sick On Sunday 02:10
5. When Acting As a Particle 01:23
6. Nong Eye Gong 01:16
7. When Acting As a Wave 01:33
8. 82588 01:56
9. Milk Lizard 03:55
10. Party Smasher 01:56
11. Dead As History 05:29
12. Horse Hunter 03:11
13. Mouth of Ghosts 06:49



..::OBSADA::..

Greg Puciato - lead vocals
Ben Weinman - guitars, piano, sound design, programming, backing vocals, production
Liam Wilson - bass
Gil Sharone - drums, percussion

Dimitri Minakakis - additional vocals on 'Fix Your Face'
Brent Hinds - additional vocals on 'Horse Hunter'
Craig Demel - violin
Robin Reynolds - cello
Phill Williams - percussion
Ali Tabatabai - percussion, saw
Matt Lupo - trumpet




https://www.youtube.com/watch?v=xJc29xnuJ-8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Gdy kilka lat temu usłyszałem pierwsze dźwięki "Miss Machine" (poprzedni album Dillinger Escape Plan), dosłownie oniemiałem. Nie ukrywam , że ten album jest i będzie dla mnie jednym z najbardziej wyjątkowych dzieł jakie kiedykolwiek poznałem: nasączony niepojętymi podziałami rytmicznymi, niezwykle dynamicznymi akcentami, agresywnymi wokalami i - co naprawdę niebywałe - przebojowością, niespotykaną w tego typu projektach muzycznych. Zbędnym jest więc pisanie o bardzo wysoko postawionej poprzeczce i wielkich oczekiwaniach z mojej i nie tylko jak sądzę strony.

"Ire Works" to album nagrany w nieco zmienionym składzie, wszystkie partie gitary zostały uwiecznione przez lidera grupy Bena Weinmana, natomiast na stanowisku perkusisty pojawił się niejaki Gil Sharone. Nie ujmując poprzednim, znakomitym muzykom grupy - różnicy tej nie słychać. Zastępstwo w osobie Gila Sharone można więc uznać za ogromnie udane (wystarczy wsłuchać się w poziom skomplikowania jego partii aby zrozumieć, że wcale o to nie łatwo). Już po wysłuchaniu takich utworów jak "Unretrofied" z poprzedniej płyty, było wiadomo, że DEP w jakiś sposób może podążyć w stronę bardziej przebojowych treści, melodyjnych refrenów, co też spotkało się z brakiem akceptacji ze strony zatwardziałych math core'owców (niezwykle zabawne, gdy miłośnikom nieszablonowej, szalonej muzyki nie podobają się jakiekolwiek zmiany stylistyczne ulubionego bandu). To rzeczywiście sprawdza się na "Ire Works". Jest przebojowo, refreny potrafią naprawdę przykuć uwagę i wpaść w ucho od samego początku. Greg Puciato to znakomity wokalista, który jest chyba najlepszą "rzeczą" jaka mogła zdarzyć się takiemu zespołowi. Facet udowadnia, że jest nie tylko sceniczną bestią i kapitalnym frontmanem, ale także bardzo uzdolnionym śpiewakiem. Jego partie to niewątpliwa ozdoba "Ire Works".

Ale przejdźmy do samej treści. The Dillinger Escape Plan nie zapomniał o swoich korzeniach. Math core'a jest tu wciąż sporo, pogmatwane partie wypełniają większość kompozycji. Początkowo nie mogłem pogodzić się z ich odstawaniem od niesamowicie soczystego "Miss Machine", z brakiem zabójczej motoryki i siły niszczącej. "Ire Works" jest jednak albumem znacznie bardziej eklektycznym i wielowymiarowym. Znajdziemy tu nawiązania do twórczości z przeróżnych zakątków muzycznego świata. Jest bardzo połamany, niespokojny elektroniczny bit w "Sick on Sunday", który przynosi skojarzenia z Aphex Twin. Jest niebywały, niesamowity "Mouth of Ghosts", który rozkręca się powoli, narasta w niezwykle progresywny sposób kończąc cały album bardzo poruszającym śpiewem Grega. Mnóstwo także nawiązań do Jazzu i alternatywy. Z kolei "When Acting As A Particle" to przerywnik żywcem wyjęty z płyt Fantomasa (epka z Mike'em Pattonem nie była przypadkiem). Coverowanie Justina Timberlake'a też się chyba chłopakom z DEP spodobało, ponieważ nie zabrakło prawdziwie przebojowych fragmentów, dobranych jednak ze smakiem, absolutnie nie przesłodzonych. "Ire Works" po prostu nie może nudzić ponieważ dzieje się tu naprawdę dużo. Elementy pojawiają się i znikają, płytę wzbogadza doskonała porcja elektroniki (jej autorem jest również Ben Weinman), partie klawiszowe, niejednokrotnie nadające jeszcze większej różnorodności. Absolutnie porywa swoją chwytliwością "Milk Lizard" czy "Black Bubblegum". Podsumowując: na "Ire Works" znalazło się wiele rozpoznawalnych i dopracowanych patentów zespołu, jak i ogrom nowości. Jestem przekonany, że dzięki temu album ten stanie się bardziej strawny dla opornych jak dotąd słuchaczy, przysparzając DEP jeszcze większej popularności.

Na koniec zderzenie ze specyficznym poczuciem humoru w postaci oprawy graficznej albumu. Okładka bardzo prosta i niewyróżniająca się. Z tyłu zaś istny nieład artystyczny. Kod kreskowy przeciągnięty na ukos przez pół opakowania. Na samym krążku miejsce do podpisania się (genialne, na wypadek jakby ktoś zgubił swoją kopię ;)). Książeczka - istne kuriozum, kilka kartek zapisanych kolorowymi, nieskładnymi bryłkami - jak dotąd nie doszukałem się w nich ukrytego dna. Ukryte dno natomiast jest w środku pudełka, gdzie trzeba pogrzebać aby odnaleźć ukrytą kartkę z napisem "remove immediately" i tekstami utworów. Ile zabawy można jeszcze zmieścić w takim małym nośniku?

Myślę, że The Dillinger Escape Plan pojawia się w świadomości coraz szerszego grona miłośników rocka, czy metalu (o czym świadczy chociażby supportowanie Slipknot, występ na Metalmanii 2008 itp.), co jest oczywiście znakiem bardzo pozytywnym. Osobiście zdecydowanie polecam zapoznanie się z tym doskonałym krążkiem. Cel został osiągnięty. Nie zdziwię sie jeśli przyjdzie mi napisać dokładnie to samo przy okazji premiery kolejnego krążka Dillingera...

Ugluk


Bardzo ciekawie miksowały się moje odczucia względem Ire Works podczas pierwszego odsłuchu zaraz po premierze płytki – na zmianę pojawiały się refleksje, że „to już było”, które po chwili ustępowały miejsca „a to coś nowego”. Czyżby więc The Dillinger Escape Plan zaczęli zjadać swój ogon? Nic podobnego! To po prostu wypracowany i szybko rozpoznawalny styl Amerykanów. Powtarzają się tylko w jednym – ich krążki za każdym razem powalają. Nie inaczej jest z tym albumem – utwory skrzą się od połączenia skrajnie różnych pomysłów, są wyładowane sprzecznymi emocjami i dalekie od banału. Podobnie jak na „Miss Machine”, tak i tym razem obok fragmentów ziejących brutalnością zafundowano trochę odjazdów w kierunku muzyki stosunkowo łagodnej. Wszystkie te elementy są jednak tak wymieszane, że nie jestem w stanie nawet w przybliżeniu powiedzieć jakie są proporcje. Cokolwiek by muzycy nie wyczyniali, brzmi to świeżo i cholernie atrakcyjnie. Z wyłapanych nowinek najbardziej do gustu przypadło mi pianino, które w kilku kawałkach odgrywa dość znaczącą rolę, a najlepiej wypada w jazzowym „Mouth Of Ghosts”. The Dillinger Escape Plan ponownie stworzyli materiał arcyciekawy, wielowątkowy i nieszablonowy, w który każdy miłośnik ambitnej muzy powinien się zaopatrzyć. Pozostaje się tylko cieszyć, że takie granie przynosi zespołowi jakiś sukces komercyjny, zdecydowanie im się to należy. Zatem jeśli The Dillinger Escape Plan są w stanie skretyniałych rodaków nawracać na porządną muzykę, to ja spokojnie mogę im życzyć milionowych nakładów, a za Ire Works postawić co następuje...

demo



..::TRACK-LIST::..

1. Fix Your Face 02:41
2. Lurch 02:03
3. Black Bubblegum 04:04
4. Sick On Sunday 02:10
5. When Acting As a Particle 01:23
6. Nong Eye Gong 01:16
7. When Acting As a Wave 01:33
8. 82588 01:56
9. Milk Lizard 03:55
10. Party Smasher 01:56
11. Dead As History 05:29
12. Horse Hunter 03:11
13. Mouth of Ghosts 06:49



..::OBSADA::..

Greg Puciato - lead vocals
Ben Weinman - guitars, piano, sound design, programming, backing vocals, production
Liam Wilson - bass
Gil Sharone - drums, percussion

Dimitri Minakakis - additional vocals on 'Fix Your Face'
Brent Hinds - additional vocals on 'Horse Hunter'
Craig Demel - violin
Robin Reynolds - cello
Phill Williams - percussion
Ali Tabatabai - percussion, saw
Matt Lupo - trumpet




https://www.youtube.com/watch?v=xJc29xnuJ-8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

Bleed from Within to szkocki zespół metalcore'owy z Glasgow, założony w 2005 roku. Obecny skład zespołu składa się z głównego wokalisty Scotta Kennedy'ego, perkusisty Ali Richardsona, basisty Daviego Provana, gitarzysty prowadzącego Craiga Gowansa i gitarzysty rytmicznego, oraz wokalisty Stevena Jonesa. Wstawka zawiera siódmy, najnowszy album studyjny zespołu.

Title: Zenith

Artist: Bleed From Within

Country: Szkocja

Year: 2025

Genre: Metalcore

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Violent Nature
2.In Place Of Your Halo
3.Zenith
4.God Complex
5.A Hope In Hell
6.Dying Sun
7.Immortal Desire (ft. Brann Dailor)
8.Chained To Hate
9.Known By No Name
10.Hands Of Sin (ft. Josh Middleton)
11.Edge Of Infinity

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Na swoje trzynaste urodziny białostocki zespół NEUROPATHIA postanowił wydać trzynastominutowy singiel "13" z czterema nowymi utworami oraz na nowo nagraną wersją klasycznego hitu "Graveyard Cowboys". Mocny, zadziorny i jednocześnie przebojowy grindcore w stylu NASUM, BLOOD DUSTER, REGURGITATE, REPULSION, inspirowany także MISFITS, TURBONEGRO czy GENOCIDE SS. Znakomitą okładkę narysował Rafał Wechterowicz (IRON MAIDEN, LAMB OF GOD, SHADOWS FALL, HIRAX, TERROR).



Celebrating 13 years of existence Poland's grind masters are back with 13 minutes of music: 4 new ones + re-recorded classic song "Graveyard Cowboys". Amazing grindcore for fans of NASUM, BLOOD DUSTER, REGURGITATE, REPULSION, GENOCIDE SS and the likes. Front cover by Rafal Wechterowicz (IRON MAIDEN, LAMB OF GOD, SHADOWS FALL, HIRAX, TERROR)



..::OBSADA::..

1. Silent Weapon 2:19
2. Digni Poser 2:38
3. Family Cancer 1:55
4. Before Became After 3:15
5. Graveyard Cowboys 2:52



https://www.youtube.com/watch?v=zStYAo9qehU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Na swoje trzynaste urodziny białostocki zespół NEUROPATHIA postanowił wydać trzynastominutowy singiel "13" z czterema nowymi utworami oraz na nowo nagraną wersją klasycznego hitu "Graveyard Cowboys". Mocny, zadziorny i jednocześnie przebojowy grindcore w stylu NASUM, BLOOD DUSTER, REGURGITATE, REPULSION, inspirowany także MISFITS, TURBONEGRO czy GENOCIDE SS. Znakomitą okładkę narysował Rafał Wechterowicz (IRON MAIDEN, LAMB OF GOD, SHADOWS FALL, HIRAX, TERROR).



Celebrating 13 years of existence Poland's grind masters are back with 13 minutes of music: 4 new ones + re-recorded classic song "Graveyard Cowboys". Amazing grindcore for fans of NASUM, BLOOD DUSTER, REGURGITATE, REPULSION, GENOCIDE SS and the likes. Front cover by Rafal Wechterowicz (IRON MAIDEN, LAMB OF GOD, SHADOWS FALL, HIRAX, TERROR)



..::TRACK-LIST::..

1. Silent Weapon 2:19
2. Digni Poser 2:38
3. Family Cancer 1:55
4. Before Became After 3:15
5. Graveyard Cowboys 2:52



https://www.youtube.com/watch?v=zStYAo9qehU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Trzy utwory ekstremalnego grindcore/hardcore/black metalu z Włoch dla fanów FULL OF HELL, THE SECRET, IMPLORE.


Triratna to sanskryckie słowo oznaczające 'trzy klejnoty', słowo to reprezentuje kluczową koncepcję w filozofii orientalnej, trzema klejnotami są ciało, umysł i dusza, tytuły trzech utworów na tym albumie. Trzy różne punkty widzenia na wyjątkowy temat: naturę ludzką.

Rejekts podążył za tą inspiracją i stworzył muzyczną podróż, w której dźwięki crust i black metalu się łączą, podróż, która jest również introspekcyjna dzięki naprawdę interesującym tekstom.

Piękne zakończenie tej niesamowitej 'drogi':
'Jestem żywy. Jestem martwy. Jestem wolny'.

FA


Combining fast harcore, grindcore, post-black metal and some atmospheric parts with angry, screamed vocals, Rejekts set a new beginning on their musical path. This promising Italian act will drive you into a claustrophobic race into the darkest realms of hate. Entirely recorded at Toxic Basement studio! For fans of FULL OF HELL, THE SECRET, IMPLORE.



..::TRACK-LIST::..

1. Corpo 03:04
2. Mente 06:06
3. Spirito 03:56



..::OBSADA::..

Black - Vocals
Paco - Bass
Joe - Guitars (lead)
Dave - Guitars (rhythm)
Sdru - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=9QBv-s7dceU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Trzy utwory ekstremalnego grindcore/hardcore/black metalu z Włoch dla fanów FULL OF HELL, THE SECRET, IMPLORE.


Triratna to sanskryckie słowo oznaczające 'trzy klejnoty', słowo to reprezentuje kluczową koncepcję w filozofii orientalnej, trzema klejnotami są ciało, umysł i dusza, tytuły trzech utworów na tym albumie. Trzy różne punkty widzenia na wyjątkowy temat: naturę ludzką.

Rejekts podążył za tą inspiracją i stworzył muzyczną podróż, w której dźwięki crust i black metalu się łączą, podróż, która jest również introspekcyjna dzięki naprawdę interesującym tekstom.

Piękne zakończenie tej niesamowitej 'drogi':
'Jestem żywy. Jestem martwy. Jestem wolny'.

FA


Combining fast harcore, grindcore, post-black metal and some atmospheric parts with angry, screamed vocals, Rejekts set a new beginning on their musical path. This promising Italian act will drive you into a claustrophobic race into the darkest realms of hate. Entirely recorded at Toxic Basement studio! For fans of FULL OF HELL, THE SECRET, IMPLORE.



..::TRACK-LIST::..

1. Corpo 03:04
2. Mente 06:06
3. Spirito 03:56



..::OBSADA::..

Black - Vocals
Paco - Bass
Joe - Guitars (lead)
Dave - Guitars (rhythm)
Sdru - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=9QBv-s7dceU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...

Artist: Tassack / Fazi
Album: Warkot
Country: PL
Genre: Crossover Thrash
Release: 2025
Duration: 00:44:51
Quality: Mp3, CBR 320 kbps
Size: 108 mb


...( Opis )...

Thrashowcy z Poznania działają sobie w podziemiu ciężkiej muzyki od dekady. ”Warkot” to piąta płyta crossoverowej ekipy. W środowisku metalowców od zawsze uważani za zespół śmiechowy, bekowy, niepoważny; wrzuceni do worka z Nocnym Kochankiem, Łydką Grubasa, Kabanosem, czy Lej Mi Pół. Niepoważni metalowcy postanowili zaprosić do współpracy niepoważnego hip-hopowca, bekowego rapera – Faziego – filar kultowego składu pod nazwą Nagły Atak Spawacza (żeby nie było – N.A.S. zostali docenieni nie tylko przez fanów, ale i przez rodzimą branżę, odbierając nagrodę Fryderyka za debiutancki krążek pt. „Brat Juzef”).

Legenda polskiego rapu – Krzysztof „Fazi” Milerski - od zarania swojej przygody z muzyką bliżej „bratał” się z metalem łączonym z rapowaniem niż z tym, co nazywa się dziś klasycznym hip-hopem: Biohazard, S.O.D., Agnostic Front… Najpierw było „szarpidrutowe” darcie ryja zamiast rapowania: Samsara, czy Pejcz i blant to przecież idealne przykłady zamiłowania Faziego do ciężkich brzmień crossoverowych. Nastała jednak era Nagłego Ataku Spawacza, który to okres uczynił z Milerskiego ikonę początków polskiego rapu. Teraz „z całej epy” – jak to się po poznańsku mówi – Fazi wrócił pobawić się znów w granie czysto metalowe.

Tassack przeprowadził się na jakiś czas z Poznania do Rybnika, by w studiu No Fear Records zarejestrować materiał na „Warkot” – wspólny album z udziałem Faziego. W podkaście Kamila Jasieńskiego - „Nie ma lekko” - w Czwartym Programie Polskiego Radia, muzycy opowiedzieli co nieco o początkach współpracy:

Lucy: „Ogólnie to był temat taki, że myśmy byli na trasie dziesięciolecia Tassacka ze Spawaczami i w sumie myśmy się dobrze dogadywali. Spawacze byli wtedy w wytwórni SOCV, no i my też mieliśmy dla wytwórni SOCV coś robić, no i zaproponowano nam tę płytę wspólną z Fazim”.

Fazi: "Z mojej strony to pamiętam, że chyba pierwsze info dostałem od Kaczmiego albo od kogoś, że są chłopaki, grają metal i gdzieś na koncertach lubią grać „Antyliroya”. I od tego się zaczęło, że ja się dowiedziałem o Tassackach, chyba od Kaczmiego, jeżeli dobrze pamiętam. Później właśnie padł pomysł – Kaczmi mi to właśnie też powiedział – że chłopaki z Tassacka nagrywają taki kawałek, chcieliby nas zaprosić – czyli Spawacza do tego utworu. No i dograliśmy się do tego kawałka i naprawdę, kurwa, sorry… Jeden – zero… Mnie się to bardzo podobało i kurde, no nie było jakiegoś takiego ciśnienia, nawet nie miałem, nie myślałem, że dojdzie do takiego momentu, że zacznę z nimi grać i jeszcze do tego, że nagramy jakąś płytę. Ale później właśnie padła propozycja… No w sumie ta wytwórnia – SOCV na to wpadła, żeby wymyślić taką płytkę (…). Z wytwórnią SOCV się pożegnaliśmy, pomysł został, płyta powstała, ja jestem bardzo szczęśliwy, bo od czasu „Cycków i krwi” brakowało mi czegoś takiego. Miałem tam jakieś różne podejścia, ale nigdy nie było takiej możliwości żeby znaleźć zespół, żeby znaleźć muzyków, którzy grają na żywo, itd. A tutaj Dziadek przyszedł na gotowe, można powiedzieć. Ja się jaram”.

Warto zwrócić uwagę na jeden featuring tego albumu - utwór, do którego dograł się Zdechły Osa - chyba najbardziej alternatywny raper polskiego podwórka. Punkowo-grunge'owo-rockowy przedstawiciel obecnej "prawilnej" rapowej sceny.

15 lat po mocno hardcore’owym materiale zatytułowanym „Cycki krew”, dostajemy w końcu Faziego w wersji jeszcze bardziej gitarowej, właściwie w pełni metalowej. Tassack – „Warkot” – trzy kwadranse crossoverowo-thrashowej jazdy bez trzymanki, której słuchanie może się skończyć tym, czym w jednym z utworów tej płyty – juchą na rampie…


...( TrackList )...

1. Ekoterrorysta
2. Warkot
3. Huta agresji (feat. Tester Gier)
4. Żyła z Wildy
5. Jucha na rampie
6. Fazi SKIT
7. Hawajski zwiadowca
8. Cicha Maria
9. Hard Core '25
10. Kaszel mrocznej lochy
11. Recepta SKIT
12. Need4Weed (feat. N.A.S. & Zdechły Osa)
13. Z całej epy
14. 3cMC (feat. .bHP)
15. Kiedyś to było

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po siedmioletniej przerwie jaka upłynęła od wydania ostatniej płyty „The Order” – przerwie spowitej cieniem i ciszą – grecki kwartet ponownie wznieca ogień, który nigdy nie przestał się tlić. Na „The Illuminant” grupa odradza się niczym feniks, powracając do charakterystycznej dla siebie atmosfery, spowitej mrokiem oraz ezoteryką.

Album odznacza się doniosą ewolucją w brzmieniu, zabierającą nas w „otchłań oraz głębiny emocji, gdzie skrajność spotyka się z melodią, a to co niewidoczne zostaje zamanifestowane,” komentuje założyciel i gitarzysta grupy, George Emmanuel (ex-Rotting Christ, ex-Chaostar, Necromantia). „To intensywna podróż odziana w czerń, niepokój i melodyjną materię. Osiem bluźnierczych pieśni, będących tak rozliczeniem, jak objawieniem; ogniem, który pochłania, ale także odnawia.”

„The Illumimnant” został wyprodukowany, zmiksowany i zmasterowany przez George’a Emmanuela w Pentagram Studio (Demonical, Septicflesh, Necromantia), z wyjątkiem perkusji, która została nagrana w Pale Blue Dot Studios. Okładka albumu została ręcznie narysowana przez Daniele Valeriani (Dark Funeral, Mayhem).

LUCIFER’S CHILD wywodzi się z Aten i gra atmosferyczny black metal. Powstał w 2013 z inicjatywy Georga Emmanuela (ex-Rotting Christ, ex-Chaostar, Necromantia) oraz Stathisa Ridis’a (ex-Nightfall). W krótkim czasie do składu dołączyli wokalista Marios Dupont (Karma Violens) i perkusista Nick Vell (Chaostar). Ich debiutancki krążek został ciepło przyjęty, co zaowocowało występami na festiwalach, w tym na Inferno Festival (Norwegia), Blastfest (Norwegia) oraz Incineration Festival (Wielkia Brytania). Zespół wystąpił także na francuskim Hellfest, rok po wydaniu drugiego albumu, „The Order”. Album cechuje się klasycznym podejściem do black metalu oraz mroczną estetyką, co dodatkowo podkreśliła okładka autorstwa Daniele Valeriani. Zespół nagrał teledysk do tytułowego utworu, który został wyświetlony ponad sto tysięcy razy na YouTube oraz ponad pięćset tysięcy razy na Spotify. Dyskografię LUCIFER’S CHILD zamyka split z Mystifier wydany w 2022. Na „The Illuminant” usłyszymy nowego basistę, Kostas’a Gerochrristosa. To pierwsza modyfikacja składu od czasu powstania zespołu.



After a seven year slumber which LUCIFER'S CHILD slipped into following its last full-length record "The Order" - a slumber veiled in shadow and silence - the Greek black metal quartet reawakens the fire which never fully ceased to burn or amaze. In a phoenix-like reprise, the group channels the heights of its esoteric ponder and the depths of its harrowing despair into "The Illuminant".

The album marks a profound evolution in LUCIFER's CHILD sound, aspiring to "a journey deeper into the abyss and the emotions, where the extreme meets the melodic, and the unseen becomes manifest," points out co-founder/guitarist George Emmanuel (ex-Rotting Christ, ex-Chaostar, Necromantia). "Our new album represents a bold evolution in our sound. It is an intense journey that blends the dark, the emotion, and the melody. With eight blasphemous tracks, it is both a reckoning and a revelation, a fire that consumes but also renews. This is our revelation, and we can’t wait to share its intensity across the stages."

"The Illumimnant" was produced, mixed and mastered by George Emmanuel at Pentagram Studio (Demonical, Septicflesh, Necromantia) with the exception of drums which were recorded at Pale Blue Dot Studios. The album's cover artwork was hand-drawn by Daniele Valeriani (Dark Funeral, Mayhem).



..::TRACK-LIST::..

1. Antichrist 04:24
2. As Bestas 05:11
3. The Serpent And The Rod 03:35
4. Ichor 06:57
5. Righteous Flama 04:16
6. Curse 05:04
7. The Heavens Die 04:58
8. And All Is Prelude 04:37



..::OBSADA::..

George Emmanuel - Guitars
Marios Dupont - Vocals
Nick Vell - Drums
Kostas Gerochristos - Bass




https://www.youtube.com/watch?v=24qbppFM9Bs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po siedmioletniej przerwie jaka upłynęła od wydania ostatniej płyty „The Order” – przerwie spowitej cieniem i ciszą – grecki kwartet ponownie wznieca ogień, który nigdy nie przestał się tlić. Na „The Illuminant” grupa odradza się niczym feniks, powracając do charakterystycznej dla siebie atmosfery, spowitej mrokiem oraz ezoteryką.

Album odznacza się doniosą ewolucją w brzmieniu, zabierającą nas w „otchłań oraz głębiny emocji, gdzie skrajność spotyka się z melodią, a to co niewidoczne zostaje zamanifestowane,” komentuje założyciel i gitarzysta grupy, George Emmanuel (ex-Rotting Christ, ex-Chaostar, Necromantia). „To intensywna podróż odziana w czerń, niepokój i melodyjną materię. Osiem bluźnierczych pieśni, będących tak rozliczeniem, jak objawieniem; ogniem, który pochłania, ale także odnawia.”

„The Illumimnant” został wyprodukowany, zmiksowany i zmasterowany przez George’a Emmanuela w Pentagram Studio (Demonical, Septicflesh, Necromantia), z wyjątkiem perkusji, która została nagrana w Pale Blue Dot Studios. Okładka albumu została ręcznie narysowana przez Daniele Valeriani (Dark Funeral, Mayhem).

LUCIFER’S CHILD wywodzi się z Aten i gra atmosferyczny black metal. Powstał w 2013 z inicjatywy Georga Emmanuela (ex-Rotting Christ, ex-Chaostar, Necromantia) oraz Stathisa Ridis’a (ex-Nightfall). W krótkim czasie do składu dołączyli wokalista Marios Dupont (Karma Violens) i perkusista Nick Vell (Chaostar). Ich debiutancki krążek został ciepło przyjęty, co zaowocowało występami na festiwalach, w tym na Inferno Festival (Norwegia), Blastfest (Norwegia) oraz Incineration Festival (Wielkia Brytania). Zespół wystąpił także na francuskim Hellfest, rok po wydaniu drugiego albumu, „The Order”. Album cechuje się klasycznym podejściem do black metalu oraz mroczną estetyką, co dodatkowo podkreśliła okładka autorstwa Daniele Valeriani. Zespół nagrał teledysk do tytułowego utworu, który został wyświetlony ponad sto tysięcy razy na YouTube oraz ponad pięćset tysięcy razy na Spotify. Dyskografię LUCIFER’S CHILD zamyka split z Mystifier wydany w 2022. Na „The Illuminant” usłyszymy nowego basistę, Kostas’a Gerochrristosa. To pierwsza modyfikacja składu od czasu powstania zespołu.



After a seven year slumber which LUCIFER'S CHILD slipped into following its last full-length record "The Order" - a slumber veiled in shadow and silence - the Greek black metal quartet reawakens the fire which never fully ceased to burn or amaze. In a phoenix-like reprise, the group channels the heights of its esoteric ponder and the depths of its harrowing despair into "The Illuminant".

The album marks a profound evolution in LUCIFER's CHILD sound, aspiring to "a journey deeper into the abyss and the emotions, where the extreme meets the melodic, and the unseen becomes manifest," points out co-founder/guitarist George Emmanuel (ex-Rotting Christ, ex-Chaostar, Necromantia). "Our new album represents a bold evolution in our sound. It is an intense journey that blends the dark, the emotion, and the melody. With eight blasphemous tracks, it is both a reckoning and a revelation, a fire that consumes but also renews. This is our revelation, and we can’t wait to share its intensity across the stages."

"The Illumimnant" was produced, mixed and mastered by George Emmanuel at Pentagram Studio (Demonical, Septicflesh, Necromantia) with the exception of drums which were recorded at Pale Blue Dot Studios. The album's cover artwork was hand-drawn by Daniele Valeriani (Dark Funeral, Mayhem).



..::TRACK-LIST::..

1. Antichrist 04:24
2. As Bestas 05:11
3. The Serpent And The Rod 03:35
4. Ichor 06:57
5. Righteous Flama 04:16
6. Curse 05:04
7. The Heavens Die 04:58
8. And All Is Prelude 04:37



..::OBSADA::..

George Emmanuel - Guitars
Marios Dupont - Vocals
Nick Vell - Drums
Kostas Gerochristos - Bass




https://www.youtube.com/watch?v=24qbppFM9Bs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi długo wyczekiwany album Yoth Iria.
Majstersztyk i esencja greckiego black metalu!



Blazing Inferno to już druga propozycja w dyskografii Yoth Iria. Pojawiła się z niewielkimi fanfarami, a szkoda, ponieważ są bardzo dobrzy w tym, co robią. Ich marka helleńskiego black metalu znanego z dokonań wczesnego Rotting Christ, Varathron czy Necromantia, z którą dane było mi obcować przy okazji debiutu As The Flames Withers, oczarowała wielu, nawet mnie. A możecie mi wierzyć, że jestem raczej sceptyczny wobec bazowania na twórczości innych i serwowaniu wciąż tej samej, miejscami monotonnej, bądź po prostu nudnej muzyki.

Blazing Inferno w dużej mierze rozpoczyna się tam, gdzie zakończył się jego poprzednik, zarówno pod względem treści muzycznych, jak i wizji lirycznej. Tutaj nie ulega wątpliwości fakt, że Yoth Iria ma słabość do gigantycznych demonicznych postaci przyćmiewających ludzką cywilizację, dążących do zagłady wszelkiego dobra na świecie.

W odświeżająco rzeczowym formacie Grecy prezentują solidny, porywający i satanistyczny triumfalizm, który przeczy stosunkowo niewielkiej długości samych utworów. Z grzmiącą perkusją w In The Tongue Of Birds czy We Call Upon The Elements, porywającymi solówkami w But Fear Not i Mornings Of The Thousand Golds oraz kolekcją klasycznych growli, złowieszczych szeptów i chórów, Yoth Iria tworzy wciągające i bardzo przyjemne kompozycje. Utwory potrafią utrzymać atmosferę i prezencję, nie umniejszając wytwarzających dopaminę zwrotów akcji tremolo i zawodzenia przeciągniętej melodii, jak chociażby tytułowy utwór czy Rites Of Blood And Ice, które spajają całość. Kolorytu płycie dodają delikatne i tylko miejscami folkowe wstawki żywcem wyjęte z kultury Hellady. Może to i wtórne, i takiej muzyki słyszeliśmy już całą masę, ale jeżeli Yoth Iria pójdzie tropem, rytmem i atmosferą zamykającego album We Call Upon The Elements, to ja chętnie sięgnę po ich dzieła w przyszłości.

To black metal, który sprawia, że ja czuję się dobrze, sprzymierzając się z „niosącym światło”. Oczywiście nie w jakiś wyszukany sposób, tylko ze świetnymi riffami, odpowiednią ilością napięcia i niuansów oraz przekonująco masywnymi kompozycjami, które odwracają uwagę od przesadnego momentami i wywołującego skurcze patosu.

Pewnie wielu z czytających tę recenzję się ze mną nie zgodzi, ale jest to po prostu dobre. Tylko dobre, albo aż dobre.

Adam Pilachowski



Highly anticipated second full-length album 'Blazing Inferno' from Hellenic Black Metal cultists YOTH IRIA.

Metal, magic and freedom. Three words to describe Hellenic black metallers YOTH IRIA. Lead by the legendary Jim Mutilator, YOTH IRIA holds nothing back in recreating, reinventing and reigning in the light of the spirits of old. Although modern and exciting in their approach, the darkness YOTH IRIA thrust ahead into the nothingness of modern music, comes from an ancient place. A place untouched by the plagues of conformity and compromise. BLAZING INFERNO offers no pardon but provides you with a visit to the occult spirituality the modern world lacks to offer. Humanity used to be linked with nature and was respectful of the forces we weren’t capable of understanding. YOTH IRIA sends a strong spiritual reminder to all of us, to not ignore the past at the cost of your future.



When Jim Mutilator left Rotting Christ after releasing “Triarchy Of The Lost Lovers” back in 1996 this was a huge cut in the musical development of the band. Gone were the epic, highly melodic but yet super evil and dramatic black metal vibes, and with “A Dead Poem” Sakis and Co went into a totally different direction that polarized the scene. Damn, I still remember how disappointed I was when that album came out and quickly sold it again. Maybe I should give it another spin now after almost 30 years, I actually haven't heard it since then. Okay, but so much for the history and the memories of a super old guy dwelling in his armchair with a cup of bitterness in his hands.

Although Yoth Iria mastermind Jim Mutilator never disappeared from the scene and had some guest appearances in some other bands (I guess the Varathron contributions don't count because they're old stuff which was re-released as compilations) he never was too active in the scene until he founded his new bands Medieval Demon and Yoth Iria. Was the first one (“As The Flame Withers”) pretty rough but melodic, we can find some crucial changes here. First of all the vocalist has changed from almighty The Magus to “He”. But also from the sound, a lot of things have changed. So here we go with the second Yoth Iria album which at least for my hairy ears full of earwax sounds very fresh and un-innovative.

Wait, what? Un-innovative? Yes, you got me right! As I already stated in some other reviews for some Greek bands, they all tend to stay in their own timeline which is mainly the early 90s. And this is where Blazing Inferno might have been written as well. The whole arrangements, all the melodies, the instruments remind so much of this decade which was so groundbreaking for the Greek scene that it rouses so many nostalgic feelings in me that my shriveled black heart might cry if it could.

Jim has written a great epos with the songs and to describe them would take so many lines that you would read this review still tomorrow. But to make it a little bit shorter, Blazing Inferno has so many twists and turns that it is almost unbelievable. From epic melodies that sound as if they were written for the Greek gods on Olympus (The title track or 'Our Father Rode Again His Ride' for instance), some pagan tunes like Varathron also had on their last album (“Rites Of Blood And Ice”) to some fast galloping traditional black metal stuff ('Mornings Of The One Thousand Golds'), classic heavy metal riffs or even clear vocals you can find everything here. And of course, there is a lot of catchiness in the songs like in 'Purgatory Revolution'.

And to this the lyrical topic of the album, namely that Gabriel and Yoth Iria (an angel and a demon) joined their forces to destroy Sodom and Gomorrah, matches really well. Much more drama is not possible if you have the destruction of two cities before your inner eye.

Well, Blazing Inferno isn't exactly what Jim did back with Rotting Christ or Varathron in the 90s but with every tune you can feel and hear that he still breathes and lives that spirit. He created a very unique and outstanding album which (for me) is probably the best Greek black metal album for years.

Review by Michael on November 3, 2024.



Greece’s Yoth Iria is the brainchild of one Jim Mutilator, most known for his time in the legendary Rotting Christ and Varathron. As of late, this band has risen to a plateau o’er the scene where only the above-mentioned legends dare. That damn good and quite simply the very best of the Greek crop. Diabolical tales of unholy war, odes to Paganism, and dedications to Satan as relayed through the timeless art of rich, melodic Greek black metal. The Greeks are known for their dramatic and oft theatrical ways of recording BM, as opposed to the rougher-around-the-edges Scandinavian product, and if romantic, legend-spawning black metal is your cup of tea, then Yoth Iria is for you.

Yoth Iria began in 2019, and have thus far released two EPs and one, soon to be two full-length studio LPs - widely-praised and indicative of genius: articulate, melodious, and refined black metal to be taken in solitary under goddess moon and by dancing flames of ritual. Connecting the Ley Lines between what is ritualistic, what is evil, and what is genuinely artistic. And the talent behind the music? Unparalleled. The creative vision preceding their works? Fresh and inspired yet traditional all the same. A gem buried in hallowed soil beneath the mainstream have Yoth Iria been. On November 8, 2024, Yoth Iria will release their highly-anticipated second LP, Blazing Inferno, via Edged Circle Productions.

The time has come… The time for vailing and for bowing down to the majesty of Greek BM in its ultimate form. In Blazing Inferno, Yoth Iria have created a record to be coveted. Up-and-coming Greek black metal bands should study this record and the legends should as well, because the class, the character, and the esteem exuded here are the stuff of legend. The starkly visual titular track evokes images of war-torn Daemons clinched in battle as Gabriel crumbles Sodom and Gomorrah beneath his might. An eternal grudge match set to soul-stirring melodic passages backed by war-drum type rhythmic cadences and haunting atmospheric chants; an epic as the catalyst to the remainder of what is, in my opinion, one of the greatest black metal albums of 2024 alongside Nachtmystium’s “Blight Privilege”, Wuldorgast’s “Cold Light” and Deus Mortem’s “Thanatos”. Rotting Christ-heralding theatrics and rhythm-driven melodies to be taken in during the following track, 'But Fear Not', and as the atmosphere teems with the folkish sound of woodwinds and angelic backing vocalizations, underneath it all an unholy incursion of blast-beats and rolling guitar riffs ensues. A blessed alternation between evenly spaced martial rhythms and up-tempo beats to drive forward this profound as poetry Greek black metal experience.

'Purgatory Revolution' marks the halfway point of our journey. Screaming leads and galloping double-bass currents, fires of unholy war unleashed to an anthem of spiritual revolution! Breaking holy bonds of oppression and tearing through the Heavens as the war rages on… Blazing Inferno closes with 'We Call Upon The Elements' - an homage to Paganism accompanied by a stunning visualizer that portrays a ritualist enthralled by nature and enraptured in the presence of The Great Olde Ones. Spells cast in the name of preservation and in honor of Mother Earth.

Yoth Iria’s presence to once again rekindle ancient fires of remembrance. Forget thee not the ways of olde nor the natural order of our aching world. Black metal for odes and for homages, for harkening and for remembering. Diabolical in nature and as poetic as Shakespeare. Truly one of the finest works to emerge out of the Greek scene in years. Spiritual nourishment that no religion can provide. Experience freedom! The liberation of thought and of spirit. The eternal struggle between light and dark, between good and evil as conveyed through music of ancient proportions. This is Hellenic black metal. This is Yoth Iria… Hail!

Review by Jeger on October 30, 2024.



..::TRACK-LIST::..

1. Blazing Inferno 03:35
2. But Fear Not 04:11
3. In The Tongue Of Birds 05:25
4. Rites Of Blood and Ice 04:55
5. Purgatory Revolution 05:13
6. Mornings of the One Thousand Golds 04:59
7. Our Father Rode Again His Ride 03:55
8. We Call Upon the Elements 04:11



..::OBSADA::..

HE - Vocals
Jim Mutilator - Bass
Nikolas Perlepe - Guitar
Naberius - Guitar
Vasilis Stavrianidis - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=gKj7wGtWMwg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi długo wyczekiwany album Yoth Iria.
Majstersztyk i esencja greckiego black metalu!



Blazing Inferno to już druga propozycja w dyskografii Yoth Iria. Pojawiła się z niewielkimi fanfarami, a szkoda, ponieważ są bardzo dobrzy w tym, co robią. Ich marka helleńskiego black metalu znanego z dokonań wczesnego Rotting Christ, Varathron czy Necromantia, z którą dane było mi obcować przy okazji debiutu As The Flames Withers, oczarowała wielu, nawet mnie. A możecie mi wierzyć, że jestem raczej sceptyczny wobec bazowania na twórczości innych i serwowaniu wciąż tej samej, miejscami monotonnej, bądź po prostu nudnej muzyki.

Blazing Inferno w dużej mierze rozpoczyna się tam, gdzie zakończył się jego poprzednik, zarówno pod względem treści muzycznych, jak i wizji lirycznej. Tutaj nie ulega wątpliwości fakt, że Yoth Iria ma słabość do gigantycznych demonicznych postaci przyćmiewających ludzką cywilizację, dążących do zagłady wszelkiego dobra na świecie.

W odświeżająco rzeczowym formacie Grecy prezentują solidny, porywający i satanistyczny triumfalizm, który przeczy stosunkowo niewielkiej długości samych utworów. Z grzmiącą perkusją w In The Tongue Of Birds czy We Call Upon The Elements, porywającymi solówkami w But Fear Not i Mornings Of The Thousand Golds oraz kolekcją klasycznych growli, złowieszczych szeptów i chórów, Yoth Iria tworzy wciągające i bardzo przyjemne kompozycje. Utwory potrafią utrzymać atmosferę i prezencję, nie umniejszając wytwarzających dopaminę zwrotów akcji tremolo i zawodzenia przeciągniętej melodii, jak chociażby tytułowy utwór czy Rites Of Blood And Ice, które spajają całość. Kolorytu płycie dodają delikatne i tylko miejscami folkowe wstawki żywcem wyjęte z kultury Hellady. Może to i wtórne, i takiej muzyki słyszeliśmy już całą masę, ale jeżeli Yoth Iria pójdzie tropem, rytmem i atmosferą zamykającego album We Call Upon The Elements, to ja chętnie sięgnę po ich dzieła w przyszłości.

To black metal, który sprawia, że ja czuję się dobrze, sprzymierzając się z „niosącym światło”. Oczywiście nie w jakiś wyszukany sposób, tylko ze świetnymi riffami, odpowiednią ilością napięcia i niuansów oraz przekonująco masywnymi kompozycjami, które odwracają uwagę od przesadnego momentami i wywołującego skurcze patosu.

Pewnie wielu z czytających tę recenzję się ze mną nie zgodzi, ale jest to po prostu dobre. Tylko dobre, albo aż dobre.

Adam Pilachowski



Highly anticipated second full-length album 'Blazing Inferno' from Hellenic Black Metal cultists YOTH IRIA.

Metal, magic and freedom. Three words to describe Hellenic black metallers YOTH IRIA. Lead by the legendary Jim Mutilator, YOTH IRIA holds nothing back in recreating, reinventing and reigning in the light of the spirits of old. Although modern and exciting in their approach, the darkness YOTH IRIA thrust ahead into the nothingness of modern music, comes from an ancient place. A place untouched by the plagues of conformity and compromise. BLAZING INFERNO offers no pardon but provides you with a visit to the occult spirituality the modern world lacks to offer. Humanity used to be linked with nature and was respectful of the forces we weren’t capable of understanding. YOTH IRIA sends a strong spiritual reminder to all of us, to not ignore the past at the cost of your future.



When Jim Mutilator left Rotting Christ after releasing “Triarchy Of The Lost Lovers” back in 1996 this was a huge cut in the musical development of the band. Gone were the epic, highly melodic but yet super evil and dramatic black metal vibes, and with “A Dead Poem” Sakis and Co went into a totally different direction that polarized the scene. Damn, I still remember how disappointed I was when that album came out and quickly sold it again. Maybe I should give it another spin now after almost 30 years, I actually haven't heard it since then. Okay, but so much for the history and the memories of a super old guy dwelling in his armchair with a cup of bitterness in his hands.

Although Yoth Iria mastermind Jim Mutilator never disappeared from the scene and had some guest appearances in some other bands (I guess the Varathron contributions don't count because they're old stuff which was re-released as compilations) he never was too active in the scene until he founded his new bands Medieval Demon and Yoth Iria. Was the first one (“As The Flame Withers”) pretty rough but melodic, we can find some crucial changes here. First of all the vocalist has changed from almighty The Magus to “He”. But also from the sound, a lot of things have changed. So here we go with the second Yoth Iria album which at least for my hairy ears full of earwax sounds very fresh and un-innovative.

Wait, what? Un-innovative? Yes, you got me right! As I already stated in some other reviews for some Greek bands, they all tend to stay in their own timeline which is mainly the early 90s. And this is where Blazing Inferno might have been written as well. The whole arrangements, all the melodies, the instruments remind so much of this decade which was so groundbreaking for the Greek scene that it rouses so many nostalgic feelings in me that my shriveled black heart might cry if it could.

Jim has written a great epos with the songs and to describe them would take so many lines that you would read this review still tomorrow. But to make it a little bit shorter, Blazing Inferno has so many twists and turns that it is almost unbelievable. From epic melodies that sound as if they were written for the Greek gods on Olympus (The title track or 'Our Father Rode Again His Ride' for instance), some pagan tunes like Varathron also had on their last album (“Rites Of Blood And Ice”) to some fast galloping traditional black metal stuff ('Mornings Of The One Thousand Golds'), classic heavy metal riffs or even clear vocals you can find everything here. And of course, there is a lot of catchiness in the songs like in 'Purgatory Revolution'.

And to this the lyrical topic of the album, namely that Gabriel and Yoth Iria (an angel and a demon) joined their forces to destroy Sodom and Gomorrah, matches really well. Much more drama is not possible if you have the destruction of two cities before your inner eye.

Well, Blazing Inferno isn't exactly what Jim did back with Rotting Christ or Varathron in the 90s but with every tune you can feel and hear that he still breathes and lives that spirit. He created a very unique and outstanding album which (for me) is probably the best Greek black metal album for years.

Review by Michael on November 3, 2024.



Greece’s Yoth Iria is the brainchild of one Jim Mutilator, most known for his time in the legendary Rotting Christ and Varathron. As of late, this band has risen to a plateau o’er the scene where only the above-mentioned legends dare. That damn good and quite simply the very best of the Greek crop. Diabolical tales of unholy war, odes to Paganism, and dedications to Satan as relayed through the timeless art of rich, melodic Greek black metal. The Greeks are known for their dramatic and oft theatrical ways of recording BM, as opposed to the rougher-around-the-edges Scandinavian product, and if romantic, legend-spawning black metal is your cup of tea, then Yoth Iria is for you.

Yoth Iria began in 2019, and have thus far released two EPs and one, soon to be two full-length studio LPs - widely-praised and indicative of genius: articulate, melodious, and refined black metal to be taken in solitary under goddess moon and by dancing flames of ritual. Connecting the Ley Lines between what is ritualistic, what is evil, and what is genuinely artistic. And the talent behind the music? Unparalleled. The creative vision preceding their works? Fresh and inspired yet traditional all the same. A gem buried in hallowed soil beneath the mainstream have Yoth Iria been. On November 8, 2024, Yoth Iria will release their highly-anticipated second LP, Blazing Inferno, via Edged Circle Productions.

The time has come… The time for vailing and for bowing down to the majesty of Greek BM in its ultimate form. In Blazing Inferno, Yoth Iria have created a record to be coveted. Up-and-coming Greek black metal bands should study this record and the legends should as well, because the class, the character, and the esteem exuded here are the stuff of legend. The starkly visual titular track evokes images of war-torn Daemons clinched in battle as Gabriel crumbles Sodom and Gomorrah beneath his might. An eternal grudge match set to soul-stirring melodic passages backed by war-drum type rhythmic cadences and haunting atmospheric chants; an epic as the catalyst to the remainder of what is, in my opinion, one of the greatest black metal albums of 2024 alongside Nachtmystium’s “Blight Privilege”, Wuldorgast’s “Cold Light” and Deus Mortem’s “Thanatos”. Rotting Christ-heralding theatrics and rhythm-driven melodies to be taken in during the following track, 'But Fear Not', and as the atmosphere teems with the folkish sound of woodwinds and angelic backing vocalizations, underneath it all an unholy incursion of blast-beats and rolling guitar riffs ensues. A blessed alternation between evenly spaced martial rhythms and up-tempo beats to drive forward this profound as poetry Greek black metal experience.

'Purgatory Revolution' marks the halfway point of our journey. Screaming leads and galloping double-bass currents, fires of unholy war unleashed to an anthem of spiritual revolution! Breaking holy bonds of oppression and tearing through the Heavens as the war rages on… Blazing Inferno closes with 'We Call Upon The Elements' - an homage to Paganism accompanied by a stunning visualizer that portrays a ritualist enthralled by nature and enraptured in the presence of The Great Olde Ones. Spells cast in the name of preservation and in honor of Mother Earth.

Yoth Iria’s presence to once again rekindle ancient fires of remembrance. Forget thee not the ways of olde nor the natural order of our aching world. Black metal for odes and for homages, for harkening and for remembering. Diabolical in nature and as poetic as Shakespeare. Truly one of the finest works to emerge out of the Greek scene in years. Spiritual nourishment that no religion can provide. Experience freedom! The liberation of thought and of spirit. The eternal struggle between light and dark, between good and evil as conveyed through music of ancient proportions. This is Hellenic black metal. This is Yoth Iria… Hail!

Review by Jeger on October 30, 2024.



..::TRACK-LIST::..

1. Blazing Inferno 03:35
2. But Fear Not 04:11
3. In The Tongue Of Birds 05:25
4. Rites Of Blood and Ice 04:55
5. Purgatory Revolution 05:13
6. Mornings of the One Thousand Golds 04:59
7. Our Father Rode Again His Ride 03:55
8. We Call Upon the Elements 04:11



..::OBSADA::..

HE - Vocals
Jim Mutilator - Bass
Nikolas Perlepe - Guitar
Naberius - Guitar
Vasilis Stavrianidis - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=gKj7wGtWMwg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Legendary LA thrashcore originally released by Wild Rags Records, featuring Tom Araya's younger brother John Araya!!

Here's the longly awaited BLOODCUM discography (33 songs) collecting the following gems:

ultra rare Demotape 1986
Demo 1987
"Death by a... clothes hanger" 12"
Wild Rags 4-Way split with Not-Us, Infamous Synphony, Outcasts
soundboard live 1986
unreleased recordings from their 2014 reunion
Fast, caustic thrash with a solid hardcore backbone, A MUST FOR ALL THRASHING MANIACS!! 16page full-color booklet with never-before-seen photos, flyers, fanzine articles, interview with Snakepit and much more!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Throbbing Heart (Demo 1986) 01:29
2. First to Die (Demo 1986) 01:42
3. Belligerent (Demo 1986) 01:05
4. Psychopath (Demo 1986) 02:49

5. Son of Sam (Demo 1987 Wild Rags) 02:46
6. Harassment by Farm Animals (Demo 1987) 00:40
7. Belligerent Youth (Demo 1987) 00:59
8. Live to Kill (Demo 1987) 01:56
9. First to Die (Demo 1987) 01:39
10. Happilly Married (Demo 1987) 03:58

11. Happily Married (Death by a Clothes Hanger) 03:57
12. Son of Sam (Death by a Clothes Hanger) 02:45
13. Live to Kill (Death by a Clothes Hanger) 01:57
14. Good Hearted Man (Death by a Clothes Hanger) 01:25
15. Treatment of Death (Death by a Clothes Hanger) 02:06
16. Death by a Clothes Hanger (Death by a Clothes Hanger) 02:24
17. Belligerent Youth (Death by a Clothes Hanger) 01:01
18. Harassment by Farm Animals (Death by a Clothes Hanger) 00:41
19. First to Die (Death by a Clothes Hanger) 01:39
20. Sike-o-Path (Death by a Clothes Hanger) 03:04
21. Testing the Doorknob (Death by a Clothes Hanger) 02:39

22. Symptom of the Universe [Black Sabbath cover] (Wild Rags Records Limited Edition 1990 split 12) 03:30
23. Confused but Thinking (Wild Rags Records Limited Edition 1990 split 12) 02:48
24. The World in Which We Live (Wild Rags Records Limited Edition 1990 split 12) 03:06

25. Live to Kill (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 02:08
26. Belligerent Youth (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 01:29
27. Shackled and Chained (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 02:47
28. Treatment of Death (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 01:59

29. Son Of Sam (2014 EP) 03:12
30. Ecstatic (2014 EP) 03:24
31. Nation (2014 EP) 03:07
32. Land of the Sun (2014 EP) 04:21
33. Killing for Dog (2014 EP) 02:45




https://www.youtube.com/watch?v=rqjJvq1PL0w



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Legendary LA thrashcore originally released by Wild Rags Records, featuring Tom Araya's younger brother John Araya!!

Here's the longly awaited BLOODCUM discography (33 songs) collecting the following gems:

ultra rare Demotape 1986
Demo 1987
"Death by a... clothes hanger" 12"
Wild Rags 4-Way split with Not-Us, Infamous Synphony, Outcasts
soundboard live 1986
unreleased recordings from their 2014 reunion
Fast, caustic thrash with a solid hardcore backbone, A MUST FOR ALL THRASHING MANIACS!! 16page full-color booklet with never-before-seen photos, flyers, fanzine articles, interview with Snakepit and much more!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Throbbing Heart (Demo 1986) 01:29
2. First to Die (Demo 1986) 01:42
3. Belligerent (Demo 1986) 01:05
4. Psychopath (Demo 1986) 02:49

5. Son of Sam (Demo 1987 Wild Rags) 02:46
6. Harassment by Farm Animals (Demo 1987) 00:40
7. Belligerent Youth (Demo 1987) 00:59
8. Live to Kill (Demo 1987) 01:56
9. First to Die (Demo 1987) 01:39
10. Happilly Married (Demo 1987) 03:58

11. Happily Married (Death by a Clothes Hanger) 03:57
12. Son of Sam (Death by a Clothes Hanger) 02:45
13. Live to Kill (Death by a Clothes Hanger) 01:57
14. Good Hearted Man (Death by a Clothes Hanger) 01:25
15. Treatment of Death (Death by a Clothes Hanger) 02:06
16. Death by a Clothes Hanger (Death by a Clothes Hanger) 02:24
17. Belligerent Youth (Death by a Clothes Hanger) 01:01
18. Harassment by Farm Animals (Death by a Clothes Hanger) 00:41
19. First to Die (Death by a Clothes Hanger) 01:39
20. Sike-o-Path (Death by a Clothes Hanger) 03:04
21. Testing the Doorknob (Death by a Clothes Hanger) 02:39

22. Symptom of the Universe [Black Sabbath cover] (Wild Rags Records Limited Edition 1990 split 12) 03:30
23. Confused but Thinking (Wild Rags Records Limited Edition 1990 split 12) 02:48
24. The World in Which We Live (Wild Rags Records Limited Edition 1990 split 12) 03:06

25. Live to Kill (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 02:08
26. Belligerent Youth (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 01:29
27. Shackled and Chained (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 02:47
28. Treatment of Death (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 01:59

29. Son Of Sam (2014 EP) 03:12
30. Ecstatic (2014 EP) 03:24
31. Nation (2014 EP) 03:07
32. Land of the Sun (2014 EP) 04:21
33. Killing for Dog (2014 EP) 02:45




https://www.youtube.com/watch?v=rqjJvq1PL0w



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
Title: Kell Az Ima
Artist: Omen
Year: 2025
Genre: Power, Thrash, Speed-Metal
Country: Hungary

Duration: 00:34:26
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Kellenek az imák
2. Amiben hiszel
3. Végítélet
4. Árnyékból fény
5. A halál csókja
6. Lennék
7. Kikövezett út
8. Méregpohár
9. Görbül a tér
10. Látszatkirályság

...( Info )...
Title: With The Old Breed
Artist: Warfield
Year: 2025
Genre: Thrash-Metal
Country: Germany

Duration: 00:42:34
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Melting Mass
2. Appetitive Aggression
3. Soul Conqueror
4. Fragmentation
5. Lament of the White Realm
6. Tie the Rope
7. Inhibition Atrophy
8. Dogs for Defense
9. GASP
10. With the Old Breed

...( Info )...
Title: 35 Years of Evil Existence [Live in Lycabettus]
Artist: Rotting Christ
Year: 2025
Genre: Melodic, Black, Dark-Metal
Country: Greece

Duration: 01:56:31
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. 666 (Live) (05:44)
02. P'Unchaw Kachun: Tuta Kachun (Live) (04:53)
03. Fire God and Fear (Live) (04:44)
04. Kata Ton Demona Eaftou (Live) (04:50)
05. Apage Satana (Live) (04:40)
06. Dies Irae (Live) (04:37)
07. Demonon Vrosis (Live) (05:00)
08. Aealo (Live) (03:41)
09. Like Father Like Son (Live) (04:40)
10. King of a Stellar War (Live) (06:21)
11. Shadows Follow (Live) (02:06)
12. Archon (Live) (04:24)
13. The Sign of Evil Existence (Live) (01:50)
14. Fgmenth Thy Gift (Live) (04:16)
15. Societas Satanas (Live) (04:06)
16. Forest of N'gai (Live) (04:19)
17. Sorrowful Farewell (Live) (04:28)
18. Among Two Storms (Live) (03:53)
19. After Dark I Feel (Live) (04:08)
20. Athanatoi Este (Live) (05:31)
21. Nemecic (Live) (04:17)
22. In Yumen Xibalba (Live) (06:26)
23. Grandis Spiritus Diavolos (Live) (06:05)
24. The Raven (Live) (05:28)
25. Under the Name of Legion (Live) (05:50)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

https://www.youtube.com/watch?v=U5bgktYhao4


Jeśli czekacie na trzeci album grupy Czort, to już niebawem, bo 29 listopada będzie on dostępny, tym razem dzięki nie od dziś znanej Pagan Records. Trójeczka Ślązaków składa się z dziewięciu numerów, które zebrane do kupy dają prawie trzy kwadranse na wskroś polskiego black metalu. Czy to dobrze, czy źle? Otóż i tak, i nie. Jeżeli chodzi o jakość aranżacji i ich różnorodność, na którą składają się poprowadzone w zmiennych tempach zimne tremolo, przeplatające się z tradycyjnie kąsającymi riffami, tudzież klimatycznymi zwolnieniami jak i również delikatnie awangardowymi akordami spod znaku „post”, które niekiedy potrafią się także zamienić w całkiem ciężkie aczkolwiek krótkie dysonanse, to wszystko jest ok. W równym stopniu wszystko bangla w kwestii czystości produkcji, która zadbała o krystaliczną lodowatość gitar, wyraźne i fantastycznie brzmiące linie basu, mięciutki akompaniament perkusji, bajecznie kołyszące syntezatorowe pasaże oraz odpowiednio nagłośnione wokale, za pomocą których w różnych intonacjach i ze zrozumieniem artykułuje teksty gość przy mikrofonie. Zatem w obiektywnym ujęciu „Monumenty” to solidna płyta o czarcim wyrazie, wypełniona wieloma ciekawymi pomysłami i zwrotami akcji, na które pozwoliły w sprawnym stylu użyte instrumenty. Jednakże już od dłuższego czasu na polskiej scenie black metalowej można zaobserwować pewien dualizm, ponieważ jest on albo obrzydliwy i zły, albo posiada tendencję do popadanie w skrajną patetyczność. W przypadku Czorta ten drugi kierunek jest nadzwyczaj rzucający się w uszy. Nie mam pojęcia jak wypadają ich wcześniejsze albumy, ale słuchając „Monumentów” poczułem się wręcz zalany przez potoki ckliwych melodii, które niosą ze sobą wielką niczym tsunami falę rozmiękłego i do bólu zużytego, rodzimego romantyzmu. Objawia się on nie tylko we wspomnianych chwytliwościach, lecz także w dość naiwnych słowach tutejszych piosenek, które wykrzykiwane i melorecytowane w pretensjonalny sposób zawierają jedynie rzeczy oczywiste i są przekazane łopatologicznie, nie pozostawiając szansy odbiorcy na jakąkolwiek interpretację. Ten właśnie anturaż w moim odczuciu zupełnie dyskwalifikuje tą płytę.

shub niggurath


Czort are another great act from the brimming Polish black metal scene. Formed in 2016 they had produced two full lengths and two splits and have recently released their third album titled “Monumenty”. I was a fan of their prior record “Apostoł” so I was excited to see where this promising band will go next. “Monumenty” comes with 9 cuts and a total playing time of roughly 44 minutes so in a nutshell it got the perfect format for this kind of music. Released by Pagan Records the first thing you might notice is another artful cover which is also a fitting reflection of the music.

Czort start off with some calmer tones in opening track “Paroksyzm ludzkości”, slowly getting the listener into the right mood. The tempo is upped in the second cut “Zjawa” which also offers a somewhat uplifting main harmony and turns into a more atmospheric tune in the middle before the fading out into more direct fashion. The next song “Kuźnia materii” follows in a similar style and it becomes obvious that Czort are not that much interested in sounding overly brutal or hyper-fast but are more about putting different layers into one single track and combine them all in a way that the music always stays interesting. They are able to attack fiercely so no worries about that, but it would not do the band justice to reduce them on the simple aspects of the genre.

Czort keep churning a maelstrom of blackened riffing that seems to envelop the listener like a slow-motion tornado until the very end. Most sections come across almost hymnal, implementing a deep atmosphere and different shades, without sacrificing their power or creeping malevolence. Thanks to a great understanding of how an album like this has to ebb and flow Czort have managed to create a masterclass in elegant songwriting and marks a high point within the genre. Entrancing the listener, this mesmerizing and monolithic piece of sinister music hits hard and leaves its mark with the commanding voice emerging from the blackness, exhorting the listener to unspeakable acts as riffs crash around it. It is the way how the riffing roils and throbs throughout the whole record with one intense harmony following the previous one, creating a mounting sense of agonized tension, backed by electrifying, fast yet controlled drumming and potent subterranean basslines.

The music of Czort comes with thunderous crashes and painful roars intertwined with some of the most interesting harmonies you will find in the genre, emitting power from deep within. The livelihood of the music bursts with triumph and reaches depths somewhere deep within your inner being. Czort have expanded their sound even further than before, and while the pillars of their music is still the same traditional interpretation of classic black metal as before, they do not shy away to explore the more atmospheric and melodic side of the genre even further. Some harmonious segments establish a heartfelt harmony capable of moving any blackened soul. Rumbling chords and sudden explosions of dissonance interact with each other and it speaks for the songwriting skills of Czort that the music never turns into an overly chaotic and anonymous mass of single notes, but keeps its structure and makes it easy for fans for dark and dense sounds to enjoy it.

“Monumenty” is rounded off by a great production which is transparent enough for all the small details to come through. The sound is clear and powerful but there is nothing clinical or sterile about it. The lyrics are once again in Polish so I cannot comment on them. Overall this album is another fantastic piece of music and I would argue that it even slightly surpasses “Apostoł”. Great stuff.

Edmund Sackbauer



..::TRACK-LIST::..

1. Paroksyzm Ludzkości 02:36
2. Zjawa 05:26
3. Kuźnia Materii 04:36
4. Oczyma Monumentu 05:38
5. Zmaganie Rdzeniem Istnienia 06:27
6. Cyborium Zgnilizny i Brudu 05:47
7. 23:58:30 05:02
8. Antynatalizm Boga 02:19
9. Ubóstwo Idei 05:30




https://www.youtube.com/watch?v=1MNV8gec3Wk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

https://www.youtube.com/watch?v=U5bgktYhao4


Jeśli czekacie na trzeci album grupy Czort, to już niebawem, bo 29 listopada będzie on dostępny, tym razem dzięki nie od dziś znanej Pagan Records. Trójeczka Ślązaków składa się z dziewięciu numerów, które zebrane do kupy dają prawie trzy kwadranse na wskroś polskiego black metalu. Czy to dobrze, czy źle? Otóż i tak, i nie. Jeżeli chodzi o jakość aranżacji i ich różnorodność, na którą składają się poprowadzone w zmiennych tempach zimne tremolo, przeplatające się z tradycyjnie kąsającymi riffami, tudzież klimatycznymi zwolnieniami jak i również delikatnie awangardowymi akordami spod znaku „post”, które niekiedy potrafią się także zamienić w całkiem ciężkie aczkolwiek krótkie dysonanse, to wszystko jest ok. W równym stopniu wszystko bangla w kwestii czystości produkcji, która zadbała o krystaliczną lodowatość gitar, wyraźne i fantastycznie brzmiące linie basu, mięciutki akompaniament perkusji, bajecznie kołyszące syntezatorowe pasaże oraz odpowiednio nagłośnione wokale, za pomocą których w różnych intonacjach i ze zrozumieniem artykułuje teksty gość przy mikrofonie. Zatem w obiektywnym ujęciu „Monumenty” to solidna płyta o czarcim wyrazie, wypełniona wieloma ciekawymi pomysłami i zwrotami akcji, na które pozwoliły w sprawnym stylu użyte instrumenty. Jednakże już od dłuższego czasu na polskiej scenie black metalowej można zaobserwować pewien dualizm, ponieważ jest on albo obrzydliwy i zły, albo posiada tendencję do popadanie w skrajną patetyczność. W przypadku Czorta ten drugi kierunek jest nadzwyczaj rzucający się w uszy. Nie mam pojęcia jak wypadają ich wcześniejsze albumy, ale słuchając „Monumentów” poczułem się wręcz zalany przez potoki ckliwych melodii, które niosą ze sobą wielką niczym tsunami falę rozmiękłego i do bólu zużytego, rodzimego romantyzmu. Objawia się on nie tylko we wspomnianych chwytliwościach, lecz także w dość naiwnych słowach tutejszych piosenek, które wykrzykiwane i melorecytowane w pretensjonalny sposób zawierają jedynie rzeczy oczywiste i są przekazane łopatologicznie, nie pozostawiając szansy odbiorcy na jakąkolwiek interpretację. Ten właśnie anturaż w moim odczuciu zupełnie dyskwalifikuje tą płytę.

shub niggurath


Czort are another great act from the brimming Polish black metal scene. Formed in 2016 they had produced two full lengths and two splits and have recently released their third album titled “Monumenty”. I was a fan of their prior record “Apostoł” so I was excited to see where this promising band will go next. “Monumenty” comes with 9 cuts and a total playing time of roughly 44 minutes so in a nutshell it got the perfect format for this kind of music. Released by Pagan Records the first thing you might notice is another artful cover which is also a fitting reflection of the music.

Czort start off with some calmer tones in opening track “Paroksyzm ludzkości”, slowly getting the listener into the right mood. The tempo is upped in the second cut “Zjawa” which also offers a somewhat uplifting main harmony and turns into a more atmospheric tune in the middle before the fading out into more direct fashion. The next song “Kuźnia materii” follows in a similar style and it becomes obvious that Czort are not that much interested in sounding overly brutal or hyper-fast but are more about putting different layers into one single track and combine them all in a way that the music always stays interesting. They are able to attack fiercely so no worries about that, but it would not do the band justice to reduce them on the simple aspects of the genre.

Czort keep churning a maelstrom of blackened riffing that seems to envelop the listener like a slow-motion tornado until the very end. Most sections come across almost hymnal, implementing a deep atmosphere and different shades, without sacrificing their power or creeping malevolence. Thanks to a great understanding of how an album like this has to ebb and flow Czort have managed to create a masterclass in elegant songwriting and marks a high point within the genre. Entrancing the listener, this mesmerizing and monolithic piece of sinister music hits hard and leaves its mark with the commanding voice emerging from the blackness, exhorting the listener to unspeakable acts as riffs crash around it. It is the way how the riffing roils and throbs throughout the whole record with one intense harmony following the previous one, creating a mounting sense of agonized tension, backed by electrifying, fast yet controlled drumming and potent subterranean basslines.

The music of Czort comes with thunderous crashes and painful roars intertwined with some of the most interesting harmonies you will find in the genre, emitting power from deep within. The livelihood of the music bursts with triumph and reaches depths somewhere deep within your inner being. Czort have expanded their sound even further than before, and while the pillars of their music is still the same traditional interpretation of classic black metal as before, they do not shy away to explore the more atmospheric and melodic side of the genre even further. Some harmonious segments establish a heartfelt harmony capable of moving any blackened soul. Rumbling chords and sudden explosions of dissonance interact with each other and it speaks for the songwriting skills of Czort that the music never turns into an overly chaotic and anonymous mass of single notes, but keeps its structure and makes it easy for fans for dark and dense sounds to enjoy it.

“Monumenty” is rounded off by a great production which is transparent enough for all the small details to come through. The sound is clear and powerful but there is nothing clinical or sterile about it. The lyrics are once again in Polish so I cannot comment on them. Overall this album is another fantastic piece of music and I would argue that it even slightly surpasses “Apostoł”. Great stuff.

Edmund Sackbauer



..::TRACK-LIST::..

1. Paroksyzm Ludzkości 02:36
2. Zjawa 05:26
3. Kuźnia Materii 04:36
4. Oczyma Monumentu 05:38
5. Zmaganie Rdzeniem Istnienia 06:27
6. Cyborium Zgnilizny i Brudu 05:47
7. 23:58:30 05:02
8. Antynatalizm Boga 02:19
9. Ubóstwo Idei 05:30




https://www.youtube.com/watch?v=1MNV8gec3Wk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zoe Marie Federoff jest świetnym uzupełnieniem zespołu, ładnie równoważąc się z Danim, bez popadania w niezręczną operowość. Nie mogę umieścić The Screaming of the Valkyries na szczycie, ale jest to bardzo solidny album, który na pewno przypadnie do gustu fanom.


https://darkultura.com/muzyka/the-screaming-of-the-valkyries-klasyczne-brzmienie-w-nowej-odslonie-wywiad-z-cradle-of-filth/



..::TRACK-LIST::..

1. To Live Deliciously 05:32
2. Demagoguery 06:16
3. The Trinity Of Shadows 06:22
4. Non Omnis Moriar 05:05
5. White Hellebore 05:04
6. You Are My Nautilus 07:39
7. Malignant Perfection 06:45
8. Ex Sanguine Draculae 07:09
9. When Misery Was A Stranger 06:21



..::OBSADA::..

Vocals - Dani Filth
Guitars - Marek 'Ashok' Smerda
Drums - Martin 'Marthus' Skaroupka
Bass - Daniel Firth
Guitars - Donny Burbage
Vocals, Keys - Zoe Federoff




https://www.youtube.com/watch?v=xJWD2MmxqFE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zoe Marie Federoff jest świetnym uzupełnieniem zespołu, ładnie równoważąc się z Danim, bez popadania w niezręczną operowość. Nie mogę umieścić The Screaming of the Valkyries na szczycie, ale jest to bardzo solidny album, który na pewno przypadnie do gustu fanom.


https://darkultura.com/muzyka/the-screaming-of-the-valkyries-klasyczne-brzmienie-w-nowej-odslonie-wywiad-z-cradle-of-filth/



..::TRACK-LIST::..

1. To Live Deliciously 05:32
2. Demagoguery 06:16
3. The Trinity Of Shadows 06:22
4. Non Omnis Moriar 05:05
5. White Hellebore 05:04
6. You Are My Nautilus 07:39
7. Malignant Perfection 06:45
8. Ex Sanguine Draculae 07:09
9. When Misery Was A Stranger 06:21



..::OBSADA::..

Vocals - Dani Filth
Guitars - Marek 'Ashok' Smerda
Drums - Martin 'Marthus' Skaroupka
Bass - Daniel Firth
Guitars - Donny Burbage
Vocals, Keys - Zoe Federoff




https://www.youtube.com/watch?v=xJWD2MmxqFE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przywodzą na myśl zarówno Black Flag, jak i Unsane.
Świetne 'piosenki' i znakomity wokalista!


Although over ten years have passed since Drugs of Faith has released a full length, ASYMMETRICAL plants itself firmly alongside the caliber and scathing blunted premonitory vision as would be expected from the long running northern Virginia grind legacy as conceived by Richard Johnson, Ethan Griffiths, and Ivan Khilko. DOF delivers nine new tracks of their signature 'Grind & Roll' that listens as both a meticulously arranged and more-so an unbridled seething reflection of the bleak future inevitably waiting for humanity. Yet another essential chapter in Drugs of Faith's consistently devastating 20 plus year heritage as one of the finest current DMV blasting centerpieces.



..::TRACK-LIST::..

1. Opening 00:18
2. Desert War Eternal 01:48
3. Drones 01:45
4. Microchip 02:45
5. Divestment 02:48
6. Gas Mask 02:40
7. The Void 01:48
8. The Next 100 Years 01:51
9. Essential 02:10
10. Conspiratorial 03:07



https://www.youtube.com/watch?v=bZFfkc9u-Jk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przywodzą na myśl zarówno Black Flag, jak i Unsane.
Świetne 'piosenki' i znakomity wokalista!


Although over ten years have passed since Drugs of Faith has released a full length, ASYMMETRICAL plants itself firmly alongside the caliber and scathing blunted premonitory vision as would be expected from the long running northern Virginia grind legacy as conceived by Richard Johnson, Ethan Griffiths, and Ivan Khilko. DOF delivers nine new tracks of their signature 'Grind & Roll' that listens as both a meticulously arranged and more-so an unbridled seething reflection of the bleak future inevitably waiting for humanity. Yet another essential chapter in Drugs of Faith's consistently devastating 20 plus year heritage as one of the finest current DMV blasting centerpieces.



..::TRACK-LIST::..

1. Opening 00:18
2. Desert War Eternal 01:48
3. Drones 01:45
4. Microchip 02:45
5. Divestment 02:48
6. Gas Mask 02:40
7. The Void 01:48
8. The Next 100 Years 01:51
9. Essential 02:10
10. Conspiratorial 03:07



https://www.youtube.com/watch?v=bZFfkc9u-Jk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemiecka wytwórnia Eisenwald może pochwalić się współpracą z wieloma świetnymi grupami, które z lubością oddają się muzyce metalowej, a w szczególności jej czarnej odmianie. W 2019 roku do blackowej reprezentacji labelu dołączył kanadyjski Panzerfaust, prezentując swój materiał pod tytułem The Suns of Perdition – Chapter I: War, Horrid War. Mija rok, a Kanadyjczycy otwierają przed nami karty drugiego rozdziału tej historii, tym razem z podtytułem Render unto Eden. Jak na zespół, poruszający tematykę wojenną, ten kwartet zza oceanu jeńców nie bierze.

Zanim cyfrowo zapisane ścieżki zmienią się w wypływające z głośników riffy i blasty, słuchaczy wita okładka, na której znalazła się realistyczna litografia niemieckiej graficzki Käthe Kollwitz z jej serii Wojny chłopskie, datowana na rok 1899. Warto zapoznać się z twórczością artystki, której pełne mrocznych motywów dzieła ozdobić mogą niejeden black metalowy album.

Wróćmy jednak do zawartości muzycznej piątego albumu studyjnego w dyskografii Panzerfaust. Czterdzieści cztery minuty siejącego grozę materiału podzielono na pięć kompozycji, które korespondują z poprzednim albumem grupy, stanowiąc poniekąd jego kontynuację. Jeżeli mieliście okazję zapoznać się z War, Horrid War, to wiecie, czego można się spodziewać również po tym krążku. Ostry, gardłowy wokal, który jest najważniejszą składową twórczości Panzerfaust, ustępuje tu miejsca potężnej i szybkiej perkusji, która staje się siłą napędową sekcji instrumentalnej. Bębny i talerze uzupełnia rewelacyjnie położony bas. Na szczycie rytmiki swoje skrzydła rozpościerają zaś nieszablonowe riffy i solówki. Po pierwszym odsłuchu Render unto Eden miałem wrażenie, że czas przyspieszył. Spotkanie z blackiem w najlepszej postaci mija szybko, za szybko.

Najnowszy album Kanadyjczyków wyróżnia się jednak na tle swojego poprzednika (i pozostałych płyt w ich twórczości). Bardzo ważną rolę w produkcji materiału odegrało stworzenie odpowiedniego tła dla warstwy instrumentalnej. W ten sposób muzykom udało się stworzyć poruszające połączenie pomiędzy ostrymi i rozpędzonymi fragmentami a delikatniejszymi, uśpionymi nieco motywami. Te lżejsze elementy możemy usłyszeć na przykład w utworze Promethean Fire, gdzie w jego drugiej części pojawia się głos Marii Arkhipovej z rosyjskiej Arkony. Podobnie w powolnym intro do Pascal’s Wager, gdzie ponury klimat budują przeciągnięte dźwięki gitary i wykorzystanie narracji Richarda Dawkinsa (autora Boga urojonego).

W opozycji do wolniejszych fragmentów stoją kolosy w postaci The Faustian Pact i The Snare of the Fowler. W obu przypadkach mamy tu do czynienia z genialnym mariażem sekcji rytmicznej i wiodącej gitary. Jeśli chodzi o popisy za zestawem perkusyjnym, na szczególną uwagę zasługują motywy, stanowiące siłę tej drugiej kompozycji. Nie jest łatwo wskazać jeden utwór Panzerfaust , który stałby się tym ulubionym. Na pewno nie zostanie nim za to Areopagitica – kawałek ciut krótszy od pozostałych, stanowiący wypełnienie środka. Nie zrozumcie mnie źle, to solidny i dobry numer, choć pozbawiony jakiegoś magicznego składnika, przez co traci na wyjątkowości, gdy się go zestawi z pozostałymi czterema numerami. Niemniej jednak nowy album Panzerfaust to dzieło, które z każdym kolejnym odsłuchem jeszcze bardziej do siebie przekonuje. Dobrą robotę wykonuje perfekcyjny mastering materiału, a dzięki niemu co rusz można odkrywać kompozycje na nowo.

Bez cienia wątpliwości, The Suns of Perdition – Chapter II: Render Unto Eden to cudowny krążek, z którym po prostu trzeba się zapoznać. Grupa Panzerfaust ciągle pozostaje wierna wytyczonej przez siebie ścieżce, choć z płyty na płytę ich kompozycje są coraz lepsze. W wielu motywach przechodzą samych siebie, co tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że trzeba koniecznie przyglądać się ich dalszym poczynaniom na scenie black metalowej. Do czego i Was zachęcam.

Vlad



..::TRACK-LIST::..

1. Promethean Fire 10:21
2. The Faustian Pact 08:09
3. Areopagitica 07:34
4. The Snare of the Fowler 09:53
5. Pascal's Wager 08:00



..::OBSADA::..

Vocals - Goliath
Bass - Thomas Gervais
Drums - Alexander Kartashov
Guitar, Vocals - Brock 'Kaizer' Van Dijk

Guest vocals and lyrics on 'Promethean Fire' written and performed by Maria 'Masha' Arkhipova (Arkona).



https://www.youtube.com/watch?v=SEimijOVHGU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemiecka wytwórnia Eisenwald może pochwalić się współpracą z wieloma świetnymi grupami, które z lubością oddają się muzyce metalowej, a w szczególności jej czarnej odmianie. W 2019 roku do blackowej reprezentacji labelu dołączył kanadyjski Panzerfaust, prezentując swój materiał pod tytułem The Suns of Perdition – Chapter I: War, Horrid War. Mija rok, a Kanadyjczycy otwierają przed nami karty drugiego rozdziału tej historii, tym razem z podtytułem Render unto Eden. Jak na zespół, poruszający tematykę wojenną, ten kwartet zza oceanu jeńców nie bierze.

Zanim cyfrowo zapisane ścieżki zmienią się w wypływające z głośników riffy i blasty, słuchaczy wita okładka, na której znalazła się realistyczna litografia niemieckiej graficzki Käthe Kollwitz z jej serii Wojny chłopskie, datowana na rok 1899. Warto zapoznać się z twórczością artystki, której pełne mrocznych motywów dzieła ozdobić mogą niejeden black metalowy album.

Wróćmy jednak do zawartości muzycznej piątego albumu studyjnego w dyskografii Panzerfaust. Czterdzieści cztery minuty siejącego grozę materiału podzielono na pięć kompozycji, które korespondują z poprzednim albumem grupy, stanowiąc poniekąd jego kontynuację. Jeżeli mieliście okazję zapoznać się z War, Horrid War, to wiecie, czego można się spodziewać również po tym krążku. Ostry, gardłowy wokal, który jest najważniejszą składową twórczości Panzerfaust, ustępuje tu miejsca potężnej i szybkiej perkusji, która staje się siłą napędową sekcji instrumentalnej. Bębny i talerze uzupełnia rewelacyjnie położony bas. Na szczycie rytmiki swoje skrzydła rozpościerają zaś nieszablonowe riffy i solówki. Po pierwszym odsłuchu Render unto Eden miałem wrażenie, że czas przyspieszył. Spotkanie z blackiem w najlepszej postaci mija szybko, za szybko.

Najnowszy album Kanadyjczyków wyróżnia się jednak na tle swojego poprzednika (i pozostałych płyt w ich twórczości). Bardzo ważną rolę w produkcji materiału odegrało stworzenie odpowiedniego tła dla warstwy instrumentalnej. W ten sposób muzykom udało się stworzyć poruszające połączenie pomiędzy ostrymi i rozpędzonymi fragmentami a delikatniejszymi, uśpionymi nieco motywami. Te lżejsze elementy możemy usłyszeć na przykład w utworze Promethean Fire, gdzie w jego drugiej części pojawia się głos Marii Arkhipovej z rosyjskiej Arkony. Podobnie w powolnym intro do Pascal’s Wager, gdzie ponury klimat budują przeciągnięte dźwięki gitary i wykorzystanie narracji Richarda Dawkinsa (autora Boga urojonego).

W opozycji do wolniejszych fragmentów stoją kolosy w postaci The Faustian Pact i The Snare of the Fowler. W obu przypadkach mamy tu do czynienia z genialnym mariażem sekcji rytmicznej i wiodącej gitary. Jeśli chodzi o popisy za zestawem perkusyjnym, na szczególną uwagę zasługują motywy, stanowiące siłę tej drugiej kompozycji. Nie jest łatwo wskazać jeden utwór Panzerfaust , który stałby się tym ulubionym. Na pewno nie zostanie nim za to Areopagitica – kawałek ciut krótszy od pozostałych, stanowiący wypełnienie środka. Nie zrozumcie mnie źle, to solidny i dobry numer, choć pozbawiony jakiegoś magicznego składnika, przez co traci na wyjątkowości, gdy się go zestawi z pozostałymi czterema numerami. Niemniej jednak nowy album Panzerfaust to dzieło, które z każdym kolejnym odsłuchem jeszcze bardziej do siebie przekonuje. Dobrą robotę wykonuje perfekcyjny mastering materiału, a dzięki niemu co rusz można odkrywać kompozycje na nowo.

Bez cienia wątpliwości, The Suns of Perdition – Chapter II: Render Unto Eden to cudowny krążek, z którym po prostu trzeba się zapoznać. Grupa Panzerfaust ciągle pozostaje wierna wytyczonej przez siebie ścieżce, choć z płyty na płytę ich kompozycje są coraz lepsze. W wielu motywach przechodzą samych siebie, co tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że trzeba koniecznie przyglądać się ich dalszym poczynaniom na scenie black metalowej. Do czego i Was zachęcam.

Vlad



..::TRACK-LIST::..

1. Promethean Fire 10:21
2. The Faustian Pact 08:09
3. Areopagitica 07:34
4. The Snare of the Fowler 09:53
5. Pascal's Wager 08:00



..::OBSADA::..

Vocals - Goliath
Bass - Thomas Gervais
Drums - Alexander Kartashov
Guitar, Vocals - Brock 'Kaizer' Van Dijk

Guest vocals and lyrics on 'Promethean Fire' written and performed by Maria 'Masha' Arkhipova (Arkona).



https://www.youtube.com/watch?v=SEimijOVHGU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Spotkałem się z wieloma opiniami, że ostatnie dzieło Diabolical Masquerade nie dość, że jest najlepszą płytą zespołu, to jest jednym z najlepszych albumów reprezentujących ekstremalną odmianę progresji. Znając jednak pierwsze trzy płyty i nie będąc specjalnie zachwycony nie wierzyłem tym opiniom.
Po przesłuchaniu płyty mogę się zgodzić z powyższą opinią jedynie połowicznie. Rzeczywiście jest to najlepsza płyta sygnowana logiem Diabolical Masquerade. Nie jest to jednak płyta, która w jakiś szczególny sposób zwróciła moją uwagę. "Death's Design" to jednak wielka ponad 40-minutowa suita podzielona na szereg pomniejszych utworów. Nie raz spotykałem płyty o podobnym charakterze i szczerze powiedziawszy wszystkie były lepsze od tej. Blackheim dalej hołduje wypracowanym przez siebie schematom. Jest więc nowocześnie, ale klimatycznie i ekstremalnie. Trochę mniej tu naleciałości w stylu Dimmu Borgir, ale za to mamy powrót do monotonii i powielania się. Nie pomaga nawet cała masa smyczków. Wiem, że albumy tego typu mają właśnie to do siebie, że mają klamrowy charakter i jakiś motyw przewodni zazwyczaj je spina, ale wydaje mi się, że tutaj za mało się dzieje, aby słuchacz dał się ponieść.

"Death's Design" to płyta poprawna, a nawet niezła. Nie zachęciła mnie ona jednak do kolejnego sięgnięcia po nią i póki co nie widzę inicjatywy ze swojej strony aby to się zmieniło.

Harlequin


An album that is as unique as it is amazing. Metal first, but highly innovative and diverse. Death, black and clean vocals, mellow and metal parts, electronic in moments, this album contains a wide spectrum of metal and prog landscapes. The quality of the songwriting is undeniable, and the execution is as good. The quantity of information here is phenomenal, so quite a few listens are recquired in order to digest it all. This album is not for the fainthearted, but the adventurous will be greatly rewarded. Truly a masterpiece, one of those one-of-a-kind albums you rarely come across (perhaps once every ten years).

Melomaniac


In 2001 Diabolical Masquerade, unfortunately, released their last EVER release. This was the magnificent "Death's Design". Comprising over 60 tracks, this release simply has to be inventive and progressive in order to keep the listener's attention. And believe me Blakkheim has succeeded in that perspective. The songs vary from very melodic black metal songs, albeit mostly without the fast drumming, to little 70s symphonic rock suits.

"Death's Design" was considered to be the official soundtrack to a horror film that never saw the light of day. The music here tells a story by itself, making the whole album feeling like a unique experience and in a way, a sort of musical journey.

Parts of songs are reoccurring quite often on the album thus connecting the whole album with each other. This makes the conceptual presence even bigger. The presence of Dan Swanö is easily noticeable; he has this typical sound when he plays keyboard and guitar, you immediately recognize him.

Being a bit of a fan of progressive metal, this release simply cannot be missing in your collection. It is one of the few truly progressive albums I know and there's things for anyone to like.

Tristan Mulders


The side project of Katatonia guitarist Anders Nystrom, Diabolical Masquerade would take a much different direction than the man's flagship band. Whereas Nystrom's may be most widely associated with doom metal or depressive rock, Diabolical Masquerade goes for a theatrical take on avant-garde black metal. Culminating in the project's final record, it is a shame that Diabolical Masquerade disbanded before a fifth release, but it is difficult to imagine a greater swansong from the band than this. With a host of classical musicians and guest artists taking part in 'Death's Design', Diabolical Masquerade has fashioned an album here that is every bit as ambitious as the other great albums in progressive metal. Self-styled as the soundtrack to some non-existent horror film, 'Death's Design' is a massive journey, every bit as cinematic as it is made out to be.

Although 'Death's Design' is split into a ridiculous amount of tracks, it is essentially one sprawling epic, much in the way of Edge Of Sanity's classic 'Crimson'. Think the black metal aspects of a band like Emperor fused with Opeth's melodic sensibilities, with the added vastness of a string section to give Diabolical Masquerade even more firepower. The first thing that arguably stands out about the record is the sheer amount of tracks it has, and this unnecessarily indulgent separation of what is otherwise a running piece of music may be the album's greatest flaw. With some tracks only being six seconds long, the sheer wonder and bewilderment as to why Blakkheim would have chopped up his masterpiece so haphazardly. From the perspective of listening to 'Death's Design' as a start-to-finish experience however, this does not affect the enjoyment, and it ultimately the only way one can go about listening to the record.

In terms of mood, things are very dark, but in a fairly different way than the sort of introspective darkness that Anders' band Katatonia conveys. Instead, the dark mood here is foreboding and very ominous; perfect for whatever imaginary film that this album could score. The entire album is tied together by a narrative and recurring musical themes; much like Edge Of Sanity's 'Crimson', once again. Most of the time, these ideas flow seamlessly from one another, each bringing a new dimension of fear or beauty to the album. Sometimes though, it does feel like Blakkheim and company forgot to add a transition here and there, or that some of the existing transitions could have been polished to lubricate the flow of the music. The musical ideas are almost constantly impressive however, so it is fairly difficult to let these minor flaws get in the way of the enjoyment.

Diabolical Masquerade has blown me away with this masterpiece of an album. Expect great things from this.

Conor Fynes


I love this album and never get tired of it because it has a taste of everything. It's like a party tray with a variety of different kinds of snacks, each with their own flavor and just the right amount.

The variety I am speaking of in this album is the levels of harmonies and extreme black metal throughout the 61 tracks of short tid bits of musical delight. You don't have too much of anything. The right amount of heavyiness and melody is spread out from begining to end. There's experimental noise, jazzy or melodic solos, upbeat rock, dark atmospheric metal, haunting melodies that will leave you breathless, and black metal.

At times, the album sounds like straight up horror movie suspense music, the kind you hear in a movie where the zombies or whatever are approaching and at others could be a beautiful medley, the kind you hear when the hero of a movie saves the day or comes to the rescue. The singing is mostly blood curdling vocals. Dan Swano's voice sometimes comes up in some tracks, it's beautiful and eerie at the same time, kind of like a Disney movie ballad from hell. The album is unique and perfect in it's own way with the oddly timed tracks, you don't get sick of anything cause everything is divided precisley short, the longest track is about two minutes.

The music sounds like it came out of a movie because, if you didn't know yet, it is an actual soundtrack to a film that unfortunatley was cancelled in production due to another movie with the same concept coming out, that movie was Final Destination, which you could say "stole" the whole concept of "death's design". The exact words, "death's design" were said in Final Destination, coincidence or blatant rip off, you be the judge.

I really wished the movie Death's Desgin was made, each track on this brilliant album was planned to be synchronized with each movie scene as the film would progress, hence the different moods and atmospheres the music creates to enhace the visual aspects you would view. Good thing the album was still made regardless of the movie never seeing the light of day......for now. The fate of the movie is still up in the air, but not sure if the album will still be used for it.

If you love this album, I'm sure you'll also like Sigh. They play a similar experimental black metal. Try listening to Sigh's Imagianry Sonicsacpe album if you haven't already. The style of music is quite similar to this. Dark at times then very beautiful and epic the next.

Megafury



..::TRACK-LIST::..

- 1:st MOVEMENT
1. Nerves in Rush (0:06)
2. Death Ascends - The Hunt (Part I) (0:15)
3. You Can't Hide Forever (0:23)
4. Right on Time for Murder - The Hunt (Part II) (1:31)

- 2:nd MOVEMENT
5. Conscious in No Materia (0:39)
6. A Different Plane (0:21)
7. Invisible to Us (0:40)
8. The One Who Hides a Face Inside (1:09)

- 3:rd MOVEMENT
9. ...And Don't Ever Listen to What It Says (0:56)
10. Revelation of the Puzzle (0:57)
11. Human Prophecy (0:20)
12. Where the Suffering Leads (0:18)

- 4:th MOVEMENT
13. The Remains of Galactic Expulsions (0:11)
14. With Panic in the Heart (0:22)
15. Out from the Dark (0:45)
16. Still Coming at You (0:29)
17. Out from a Deeper Dark (0:28)

- 5:th MOVEMENT
18. Spinning Back the Clocks (1:42)

- 6:th MOVEMENT
19. Soaring over Dead Rooms (2:18)

- 7:th MOVEMENT
20. The Enemy Is the Earth (0:35)
21. Recall (0:13)
22. All Exits Blocked (0:34)
23. The Memory Is Weak (0:11)
24. Struck at Random / Outermost Fear (0:19)
25. Sparks of Childhood Coming Back (0:27)

- 8:th MOVEMENT
26. Old People's Voodoo Seance (1:24)
27. Mary-Lee Goes Crazy (0:32)
28. Something Has Arrived (0:15)
29. Possession of the Voodoo Party (0:46)

- 9:th MOVEMENT
30. Not of Flesh, Not of Blood (0:50)
31. Intact with a Human Psyche (1:02)
32. Keeping Faith (1:06)

- 10:th MOVEMENT
33. Someone Knows What Scares You (0:29)
34. A Bad Case of Nerves (0:50)
35. The Inverted Dream / No Sleep in Peace (0:16)
36. Information (0:16)
37. Setting the Course (0:52)

- 11:th MOVEMENT
38. Ghost Inhabitants (0:49)
39. Fleeing from Town (1:01)
40. Overlooked Parts (0:50)

- 12:th MOVEMENT
41. A New Spark - Victory Theme (Part I) (0:48)
42. Hope - Victory Theme (Part II) (0:59)
43. Family Portraits - Victory Theme (Part III) (0:35)

- 13:th MOVEMENT
44. Smokes Starts to Churn (0:08)
45. Hesitant Behaviour (1:35)
46. A Hurricane of Rotten Air (0:18)

- 14:th MOVEMENT
47. Mastering the Clock (0:54)

- 15:th MOVEMENT
48. They Come, You Go (2:10)

- 16:th MOVEMENT
49. Haarad El Chamon (0:19)
50. The Egyptian Resort (0:34)
51. The Pyramid (0:23)
52. Frenzy Moods and Other Odditites (1:09)

- 17:th MOVEMENT
53. Still Part of the Design - The Hunt (Part III) (0:17)
54. Definite Departure (0:36)

- 18:th MOVEMENT
55. Returning to Haarad El Chamon (0:45)
56. Life Eater (0:32)
57. The Pulze (0:27)
58. The Defiled Feeds (0:36)

- 19:th MOVEMENT
59. The River in Space (0:56)
60. A Soulflight Back to Life (1:18)

- 20:th MOVEMENT
61. Instant Rebirth - Alternate Ending (0:05)



..::OBSADA::..

Diabolical Masquerade:
Blakkheim - rhythm (lead) acoustic and midi guitars, ambiances and vocals
Dan Swanö - Keyboards, ambiences and lead guitar solo on 'Keeping Faith' plus keyboard solo on 'A Hurricane Of Rotten Air' (Session musician)
Sean C. Bates - Drums and percussion (Session musician)
Ingmar Döhn - Bass guitar (Session musician)

The Maalten Quartet, Estonia:
Artieer Garsnek - violin #1
Jaak Gunst - violin #2
Heiki Schmolski - violin #3
Elmo Meltz - viola

Other Personnel:
AAG (Dag Swanö)[1] - Guitar solo on 'Possession Of The Voodoo Party', 'Frenzy Moods And Other Oddities', 'They Come, You Go', 'Still Part Of The Design - The Hunt (Part III)' and 'The Defiled Feeds'
Patrik Sesfors - jazz guitar on 'Overlooked Parts' and 'Mastering The Clock'
Konstantin Uweholst - cello
Jaari Fleger - grand piano




https://www.youtube.com/watch?v=h-s577-hx5U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Spotkałem się z wieloma opiniami, że ostatnie dzieło Diabolical Masquerade nie dość, że jest najlepszą płytą zespołu, to jest jednym z najlepszych albumów reprezentujących ekstremalną odmianę progresji. Znając jednak pierwsze trzy płyty i nie będąc specjalnie zachwycony nie wierzyłem tym opiniom.
Po przesłuchaniu płyty mogę się zgodzić z powyższą opinią jedynie połowicznie. Rzeczywiście jest to najlepsza płyta sygnowana logiem Diabolical Masquerade. Nie jest to jednak płyta, która w jakiś szczególny sposób zwróciła moją uwagę. "Death's Design" to jednak wielka ponad 40-minutowa suita podzielona na szereg pomniejszych utworów. Nie raz spotykałem płyty o podobnym charakterze i szczerze powiedziawszy wszystkie były lepsze od tej. Blackheim dalej hołduje wypracowanym przez siebie schematom. Jest więc nowocześnie, ale klimatycznie i ekstremalnie. Trochę mniej tu naleciałości w stylu Dimmu Borgir, ale za to mamy powrót do monotonii i powielania się. Nie pomaga nawet cała masa smyczków. Wiem, że albumy tego typu mają właśnie to do siebie, że mają klamrowy charakter i jakiś motyw przewodni zazwyczaj je spina, ale wydaje mi się, że tutaj za mało się dzieje, aby słuchacz dał się ponieść.

"Death's Design" to płyta poprawna, a nawet niezła. Nie zachęciła mnie ona jednak do kolejnego sięgnięcia po nią i póki co nie widzę inicjatywy ze swojej strony aby to się zmieniło.

Harlequin


An album that is as unique as it is amazing. Metal first, but highly innovative and diverse. Death, black and clean vocals, mellow and metal parts, electronic in moments, this album contains a wide spectrum of metal and prog landscapes. The quality of the songwriting is undeniable, and the execution is as good. The quantity of information here is phenomenal, so quite a few listens are recquired in order to digest it all. This album is not for the fainthearted, but the adventurous will be greatly rewarded. Truly a masterpiece, one of those one-of-a-kind albums you rarely come across (perhaps once every ten years).

Melomaniac


In 2001 Diabolical Masquerade, unfortunately, released their last EVER release. This was the magnificent "Death's Design". Comprising over 60 tracks, this release simply has to be inventive and progressive in order to keep the listener's attention. And believe me Blakkheim has succeeded in that perspective. The songs vary from very melodic black metal songs, albeit mostly without the fast drumming, to little 70s symphonic rock suits.

"Death's Design" was considered to be the official soundtrack to a horror film that never saw the light of day. The music here tells a story by itself, making the whole album feeling like a unique experience and in a way, a sort of musical journey.

Parts of songs are reoccurring quite often on the album thus connecting the whole album with each other. This makes the conceptual presence even bigger. The presence of Dan Swanö is easily noticeable; he has this typical sound when he plays keyboard and guitar, you immediately recognize him.

Being a bit of a fan of progressive metal, this release simply cannot be missing in your collection. It is one of the few truly progressive albums I know and there's things for anyone to like.

Tristan Mulders


The side project of Katatonia guitarist Anders Nystrom, Diabolical Masquerade would take a much different direction than the man's flagship band. Whereas Nystrom's may be most widely associated with doom metal or depressive rock, Diabolical Masquerade goes for a theatrical take on avant-garde black metal. Culminating in the project's final record, it is a shame that Diabolical Masquerade disbanded before a fifth release, but it is difficult to imagine a greater swansong from the band than this. With a host of classical musicians and guest artists taking part in 'Death's Design', Diabolical Masquerade has fashioned an album here that is every bit as ambitious as the other great albums in progressive metal. Self-styled as the soundtrack to some non-existent horror film, 'Death's Design' is a massive journey, every bit as cinematic as it is made out to be.

Although 'Death's Design' is split into a ridiculous amount of tracks, it is essentially one sprawling epic, much in the way of Edge Of Sanity's classic 'Crimson'. Think the black metal aspects of a band like Emperor fused with Opeth's melodic sensibilities, with the added vastness of a string section to give Diabolical Masquerade even more firepower. The first thing that arguably stands out about the record is the sheer amount of tracks it has, and this unnecessarily indulgent separation of what is otherwise a running piece of music may be the album's greatest flaw. With some tracks only being six seconds long, the sheer wonder and bewilderment as to why Blakkheim would have chopped up his masterpiece so haphazardly. From the perspective of listening to 'Death's Design' as a start-to-finish experience however, this does not affect the enjoyment, and it ultimately the only way one can go about listening to the record.

In terms of mood, things are very dark, but in a fairly different way than the sort of introspective darkness that Anders' band Katatonia conveys. Instead, the dark mood here is foreboding and very ominous; perfect for whatever imaginary film that this album could score. The entire album is tied together by a narrative and recurring musical themes; much like Edge Of Sanity's 'Crimson', once again. Most of the time, these ideas flow seamlessly from one another, each bringing a new dimension of fear or beauty to the album. Sometimes though, it does feel like Blakkheim and company forgot to add a transition here and there, or that some of the existing transitions could have been polished to lubricate the flow of the music. The musical ideas are almost constantly impressive however, so it is fairly difficult to let these minor flaws get in the way of the enjoyment.

Diabolical Masquerade has blown me away with this masterpiece of an album. Expect great things from this.

Conor Fynes


I love this album and never get tired of it because it has a taste of everything. It's like a party tray with a variety of different kinds of snacks, each with their own flavor and just the right amount.

The variety I am speaking of in this album is the levels of harmonies and extreme black metal throughout the 61 tracks of short tid bits of musical delight. You don't have too much of anything. The right amount of heavyiness and melody is spread out from begining to end. There's experimental noise, jazzy or melodic solos, upbeat rock, dark atmospheric metal, haunting melodies that will leave you breathless, and black metal.

At times, the album sounds like straight up horror movie suspense music, the kind you hear in a movie where the zombies or whatever are approaching and at others could be a beautiful medley, the kind you hear when the hero of a movie saves the day or comes to the rescue. The singing is mostly blood curdling vocals. Dan Swano's voice sometimes comes up in some tracks, it's beautiful and eerie at the same time, kind of like a Disney movie ballad from hell. The album is unique and perfect in it's own way with the oddly timed tracks, you don't get sick of anything cause everything is divided precisley short, the longest track is about two minutes.

The music sounds like it came out of a movie because, if you didn't know yet, it is an actual soundtrack to a film that unfortunatley was cancelled in production due to another movie with the same concept coming out, that movie was Final Destination, which you could say "stole" the whole concept of "death's design". The exact words, "death's design" were said in Final Destination, coincidence or blatant rip off, you be the judge.

I really wished the movie Death's Desgin was made, each track on this brilliant album was planned to be synchronized with each movie scene as the film would progress, hence the different moods and atmospheres the music creates to enhace the visual aspects you would view. Good thing the album was still made regardless of the movie never seeing the light of day......for now. The fate of the movie is still up in the air, but not sure if the album will still be used for it.

If you love this album, I'm sure you'll also like Sigh. They play a similar experimental black metal. Try listening to Sigh's Imagianry Sonicsacpe album if you haven't already. The style of music is quite similar to this. Dark at times then very beautiful and epic the next.

Megafury



..::TRACK-LIST::..

- 1:st MOVEMENT
1. Nerves in Rush (0:06)
2. Death Ascends - The Hunt (Part I) (0:15)
3. You Can't Hide Forever (0:23)
4. Right on Time for Murder - The Hunt (Part II) (1:31)

- 2:nd MOVEMENT
5. Conscious in No Materia (0:39)
6. A Different Plane (0:21)
7. Invisible to Us (0:40)
8. The One Who Hides a Face Inside (1:09)

- 3:rd MOVEMENT
9. ...And Don't Ever Listen to What It Says (0:56)
10. Revelation of the Puzzle (0:57)
11. Human Prophecy (0:20)
12. Where the Suffering Leads (0:18)

- 4:th MOVEMENT
13. The Remains of Galactic Expulsions (0:11)
14. With Panic in the Heart (0:22)
15. Out from the Dark (0:45)
16. Still Coming at You (0:29)
17. Out from a Deeper Dark (0:28)

- 5:th MOVEMENT
18. Spinning Back the Clocks (1:42)

- 6:th MOVEMENT
19. Soaring over Dead Rooms (2:18)

- 7:th MOVEMENT
20. The Enemy Is the Earth (0:35)
21. Recall (0:13)
22. All Exits Blocked (0:34)
23. The Memory Is Weak (0:11)
24. Struck at Random / Outermost Fear (0:19)
25. Sparks of Childhood Coming Back (0:27)

- 8:th MOVEMENT
26. Old People's Voodoo Seance (1:24)
27. Mary-Lee Goes Crazy (0:32)
28. Something Has Arrived (0:15)
29. Possession of the Voodoo Party (0:46)

- 9:th MOVEMENT
30. Not of Flesh, Not of Blood (0:50)
31. Intact with a Human Psyche (1:02)
32. Keeping Faith (1:06)

- 10:th MOVEMENT
33. Someone Knows What Scares You (0:29)
34. A Bad Case of Nerves (0:50)
35. The Inverted Dream / No Sleep in Peace (0:16)
36. Information (0:16)
37. Setting the Course (0:52)

- 11:th MOVEMENT
38. Ghost Inhabitants (0:49)
39. Fleeing from Town (1:01)
40. Overlooked Parts (0:50)

- 12:th MOVEMENT
41. A New Spark - Victory Theme (Part I) (0:48)
42. Hope - Victory Theme (Part II) (0:59)
43. Family Portraits - Victory Theme (Part III) (0:35)

- 13:th MOVEMENT
44. Smokes Starts to Churn (0:08)
45. Hesitant Behaviour (1:35)
46. A Hurricane of Rotten Air (0:18)

- 14:th MOVEMENT
47. Mastering the Clock (0:54)

- 15:th MOVEMENT
48. They Come, You Go (2:10)

- 16:th MOVEMENT
49. Haarad El Chamon (0:19)
50. The Egyptian Resort (0:34)
51. The Pyramid (0:23)
52. Frenzy Moods and Other Odditites (1:09)

- 17:th MOVEMENT
53. Still Part of the Design - The Hunt (Part III) (0:17)
54. Definite Departure (0:36)

- 18:th MOVEMENT
55. Returning to Haarad El Chamon (0:45)
56. Life Eater (0:32)
57. The Pulze (0:27)
58. The Defiled Feeds (0:36)

- 19:th MOVEMENT
59. The River in Space (0:56)
60. A Soulflight Back to Life (1:18)

- 20:th MOVEMENT
61. Instant Rebirth - Alternate Ending (0:05)



..::OBSADA::..

Diabolical Masquerade:
Blakkheim - rhythm (lead) acoustic and midi guitars, ambiances and vocals
Dan Swanö - Keyboards, ambiences and lead guitar solo on 'Keeping Faith' plus keyboard solo on 'A Hurricane Of Rotten Air' (Session musician)
Sean C. Bates - Drums and percussion (Session musician)
Ingmar Döhn - Bass guitar (Session musician)

The Maalten Quartet, Estonia:
Artieer Garsnek - violin #1
Jaak Gunst - violin #2
Heiki Schmolski - violin #3
Elmo Meltz - viola

Other Personnel:
AAG (Dag Swanö)[1] - Guitar solo on 'Possession Of The Voodoo Party', 'Frenzy Moods And Other Oddities', 'They Come, You Go', 'Still Part Of The Design - The Hunt (Part III)' and 'The Defiled Feeds'
Patrik Sesfors - jazz guitar on 'Overlooked Parts' and 'Mastering The Clock'
Konstantin Uweholst - cello
Jaari Fleger - grand piano




https://www.youtube.com/watch?v=h-s577-hx5U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!