...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Dziś mam przed sobą kontynuację bardzo dobrej EP-ki z roku 2015 zaserwowaną przez Litwinów z Au-Dessus.

Dwa lata temu muzyka zawarta na debiutanckiej EP-ce o tej samej nazwie zrobiła na mnie spore wrażenie. Słychać jednak było, że Au-Dessus to zespół młody i musi jeszcze „okrzepnąć”. Okazało się, że te dwa lata faktycznie wyszły muzykom na dobre, bo najnowsze dzieło zatytułowane „End of Chapter” podoba mi się znacznie bardziej. Muzycznie jest to ta sama mańka. Transowy post black metal inspirowany soczyście Mgłą. Dla fanów takiego grania już to wystarcza za rekomendacje. Muzycznie poziom jest ten sam, co na poprzednim wydawnictwie, różnice robi kompozycja. Numery są dogłębnie przemyślane, słucha się ich znakomicie. Każdy ma jakiś swój wyraźny element. Ciekawy motyw, riff, wokal, który wbija się w mózg jak gwóźdź. Moje ulubione numery są jednak na końcu płyty. Mozolnie startujący „XI”, który z upływem czasu rozrywa czaszkę „piłującym” riffem i kapitalnymi wokalami. I ostatni kawałek tytułowy oznaczony numerem „XII”. Tu schemat ma się podobne, ale to niesamowicie chwytliwe zwolnienie nie może mi wyjść z głowy. Nic dodać, nic ująć: Litwini po raz kolejny pokazali klasę. Nawet wyższą niż poprzednio. Można sobie pierdolić pod nosem o kolejnym klonie Mgły i o zakapturzonych beztalenciach, ale tak to tylko robią zawistni czołgiści.

Dla mnie ten zespół wart jest dłuższej uwagi. Do płyty będę na pewno często wracał. Podobnie jak to ma miejsce w przypadku debiutu: nie ma szans się zakurzyć.

Pathologist


Lithuania’s Au-Dessus‘s debut album “End of Chapter” is a haunting, moving piece of post-black metal mastery. Conceptualised as both sequel and conclusion to their 2015 self-titled EP, “End of Chapter” sees Au-Dessus push deeper into the realms of dissonant, unsettling extreme metal. Comparisons with bands such as Blut Aus Nord, Deathspell Omega, and Schammasch are natural and appropriate, but Au-Dessus more than do enough to carve out their own niche in this flourishing style of black metal. Jarring, dissonant guitar riffs metamorphose into crushing passages of atmospheric sludge metal brutality; inhuman, tortured howls give way to melodic, passionate singing. Make no mistake about it: Despite the sleek visual aesthetic, this is challenging, harsh music that requires patience and careful attention to appreciate and come to grips with. With “End of Chapter”, Au-Dessus have crafted one of the most fascinating and powerful metal records in recent memory.

“End of Chapter” is certainly not a record for the faint-hearted. The tortured and inhuman snarls and howls of vocalist Mantas are enough to send chills down the spine of even the most seasoned extreme metal connoisseur, and could give many of the scene’s veterans a run for their money. The unrestrained black metal fury of ‘VII’ is positively frightening to behold, all violence and malice, snarls, blastbeats and anger. It is an utterly bleak, unrelentingly fearsome composition. IX follows suit, and yet like all of Au-Dessus‘ music, the song resolves itself into an equilibrium in its dramatic conclusion, slowly building its way to a crescendo of epic proportions with crushing, churning guitars, demonic howls, crashing cymbals, and a chorus of backing vocals.

The album’s success is in large part due to the equilibrium achieved between the band’s varying influences and styles; between the reflective, cerebral moments of contemplation and beauty; and the punishing, dissonant black/sludge metal aggression. The opening track ‘VI’ demonstrates the band’s capacity for dynamic song structures, opening by building up dissonant Blut Aus Nord-ian guitars, crashing cymbals and droning choral vocals. The effect is magnificent. The song spreads its wings with dizzying melodic guitar leads and throat-shredding screams. It later segues into impassioned clean singing while the guitars take on an almost jazzy character over thunderous percussion, which push the song’s crescendo above and beyond. The build-up and crescendo on the almost ten-minute centre piece ‘X’ is the sort of thing so many bands have attempted but ultimately failed to really execute in a truly compelling way, but Au-Dessus deliver one of the most cathartic pieces of metal in recent memory. It’s utterly enthralling.

‘XI’ is a furious, thrashing black metal piece; violent and unstable, dissonant and unnerving. The vocals are inhuman, twisted and feral. The crushing sludge metal influence reasserts itself, pushing the song even further to the limits of extremity. The album closes with ‘XII: End of Chapter’, one of the most deeply evocative tracks the band have ever recorded. It opens with menacing, orthodox black metal riffs and a militant drum-march, the snarls and screams as terrifying as ever. The first half of the song is a musical journey into hell: the atmosphere grows ever more rancid and suffocating, almost claustrophobic in its demented, tortured downward spiral. But at the half-way mark it begins its magnificent ascent towards the living. The latter half of this song is one of the most emotionally powerful sections on any metal record of recent memory: utterly tortured screams, howls and cries, unrelenting blastbeats, and soaring guitarwork. The album ends with the fading, haunting guitar melody.

It’s a fitting end to a devastatingly powerful metal record. “End of Chapter” is an incredible accomplishment, a haunting journey to the musical fringes of an already extreme genre of music, and one of the finest metal records in recent memory. It has enough experimentation and complexity to keep things interesting, with enough punch to keep it satisfying. It is equal parts unsettling, visceral, beautiful, and cathartic, and I love it.

forfrosne


Hooded metalheads from Au-Dessus are moving forward quite quickly in the metal world. Barely two years after releasing their first EP, I hold in my hands their new album called End of Chapter, and it feels more like a great beginning rather than an end. Au-Dessus is determined and focused in what they do, and all of the hard work is paying off.

In existence for only about three years, they already have two strong collectives out in the world and managed to play some shows outside of their homeland of Lithuania. Three out of four members of the band played in a death metal band called Paralytic before starting Au-Dessus, while the fourth one is not a newbie either; the experience can certainly be heard in their music even though they jumped over a couple of genres.

The music of Au-Dessus can be defined as a combination of black metal with lots of ‘post’ elements and some occasional psychedelic sections. Once you read the lyrics it may not be appealing or inviting, but in this musical case only a few words explaining what is going on within this album are simply insufficient. Let me elaborate, if you will: tracks are numbered VI to XII as a continuation from their previous EP, and with a running time of around 45-minutes these guys are taking us on a ride through a variety of emotions and styles. I’ve mentioned black metal at the beginning of this paragraph, and it seems to me that everything is built on or emerges out of it. Fast and aggressive riffing, combined with devilish shrieks and demonic howls, meets truly intriguing atmospheric parts that are enhanced with clean vocals; the music then moves into some sludgy passages and envelop everything in progressive or post-black concepts.

Most of the songs on the album are based on vicious and all-out 'rage-riffing' to start, only to then introduce more experimental structures and expand more unconventional ideas. All compositions are remarkably coherent and straightforward, making them powerful and aggressive. Unfortunately, lyrics are not available to me at the moment, but in the interview I’ve read with the band it’s been said that they are subjective, pessimistic views of the world and touch on the sense of uncertainty, with an evident awareness of the surrounding hypocrisy.

After numerous listens I am confident in saying that Au-Dessus is a master of balancing between slow, progressive, even unsettling segments coupled with their ferocious, crushing counterparts. As challenging as it may sound, they came up with fascinating material that, once it grabs you and sinks its teeth into you, won’t let go. Au-Dessus delivered an album that keeps giving every time I play it. It's a fantastic album with tremendous atmosphere offered with such skill and passion that it should bump those guys up to the front of the charts easily; it is surely not something you want to miss. I am going to watch out for those guys with high hopes and my fingers crossed because there isn’t much that can be done better in this sphere.

Tomecki666



..::TRACK-LIST::..

1. VI 06:12
2. VII 04:44
3. VIII 05:28
4. IX 07:26
5. X 09:39
6. XI 06:30
7. XII [End of chapter] 06:36



..::OBSADA::..

Mantas - Vocals, bass
Simonas - Guitar
Jokūbas - Guitar
Džiugas - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=e3o5vjrx1RI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Dziś mam przed sobą kontynuację bardzo dobrej EP-ki z roku 2015 zaserwowaną przez Litwinów z Au-Dessus.

Dwa lata temu muzyka zawarta na debiutanckiej EP-ce o tej samej nazwie zrobiła na mnie spore wrażenie. Słychać jednak było, że Au-Dessus to zespół młody i musi jeszcze „okrzepnąć”. Okazało się, że te dwa lata faktycznie wyszły muzykom na dobre, bo najnowsze dzieło zatytułowane „End of Chapter” podoba mi się znacznie bardziej. Muzycznie jest to ta sama mańka. Transowy post black metal inspirowany soczyście Mgłą. Dla fanów takiego grania już to wystarcza za rekomendacje. Muzycznie poziom jest ten sam, co na poprzednim wydawnictwie, różnice robi kompozycja. Numery są dogłębnie przemyślane, słucha się ich znakomicie. Każdy ma jakiś swój wyraźny element. Ciekawy motyw, riff, wokal, który wbija się w mózg jak gwóźdź. Moje ulubione numery są jednak na końcu płyty. Mozolnie startujący „XI”, który z upływem czasu rozrywa czaszkę „piłującym” riffem i kapitalnymi wokalami. I ostatni kawałek tytułowy oznaczony numerem „XII”. Tu schemat ma się podobne, ale to niesamowicie chwytliwe zwolnienie nie może mi wyjść z głowy. Nic dodać, nic ująć: Litwini po raz kolejny pokazali klasę. Nawet wyższą niż poprzednio. Można sobie pierdolić pod nosem o kolejnym klonie Mgły i o zakapturzonych beztalenciach, ale tak to tylko robią zawistni czołgiści.

Dla mnie ten zespół wart jest dłuższej uwagi. Do płyty będę na pewno często wracał. Podobnie jak to ma miejsce w przypadku debiutu: nie ma szans się zakurzyć.

Pathologist


Lithuania’s Au-Dessus‘s debut album “End of Chapter” is a haunting, moving piece of post-black metal mastery. Conceptualised as both sequel and conclusion to their 2015 self-titled EP, “End of Chapter” sees Au-Dessus push deeper into the realms of dissonant, unsettling extreme metal. Comparisons with bands such as Blut Aus Nord, Deathspell Omega, and Schammasch are natural and appropriate, but Au-Dessus more than do enough to carve out their own niche in this flourishing style of black metal. Jarring, dissonant guitar riffs metamorphose into crushing passages of atmospheric sludge metal brutality; inhuman, tortured howls give way to melodic, passionate singing. Make no mistake about it: Despite the sleek visual aesthetic, this is challenging, harsh music that requires patience and careful attention to appreciate and come to grips with. With “End of Chapter”, Au-Dessus have crafted one of the most fascinating and powerful metal records in recent memory.

“End of Chapter” is certainly not a record for the faint-hearted. The tortured and inhuman snarls and howls of vocalist Mantas are enough to send chills down the spine of even the most seasoned extreme metal connoisseur, and could give many of the scene’s veterans a run for their money. The unrestrained black metal fury of ‘VII’ is positively frightening to behold, all violence and malice, snarls, blastbeats and anger. It is an utterly bleak, unrelentingly fearsome composition. IX follows suit, and yet like all of Au-Dessus‘ music, the song resolves itself into an equilibrium in its dramatic conclusion, slowly building its way to a crescendo of epic proportions with crushing, churning guitars, demonic howls, crashing cymbals, and a chorus of backing vocals.

The album’s success is in large part due to the equilibrium achieved between the band’s varying influences and styles; between the reflective, cerebral moments of contemplation and beauty; and the punishing, dissonant black/sludge metal aggression. The opening track ‘VI’ demonstrates the band’s capacity for dynamic song structures, opening by building up dissonant Blut Aus Nord-ian guitars, crashing cymbals and droning choral vocals. The effect is magnificent. The song spreads its wings with dizzying melodic guitar leads and throat-shredding screams. It later segues into impassioned clean singing while the guitars take on an almost jazzy character over thunderous percussion, which push the song’s crescendo above and beyond. The build-up and crescendo on the almost ten-minute centre piece ‘X’ is the sort of thing so many bands have attempted but ultimately failed to really execute in a truly compelling way, but Au-Dessus deliver one of the most cathartic pieces of metal in recent memory. It’s utterly enthralling.

‘XI’ is a furious, thrashing black metal piece; violent and unstable, dissonant and unnerving. The vocals are inhuman, twisted and feral. The crushing sludge metal influence reasserts itself, pushing the song even further to the limits of extremity. The album closes with ‘XII: End of Chapter’, one of the most deeply evocative tracks the band have ever recorded. It opens with menacing, orthodox black metal riffs and a militant drum-march, the snarls and screams as terrifying as ever. The first half of the song is a musical journey into hell: the atmosphere grows ever more rancid and suffocating, almost claustrophobic in its demented, tortured downward spiral. But at the half-way mark it begins its magnificent ascent towards the living. The latter half of this song is one of the most emotionally powerful sections on any metal record of recent memory: utterly tortured screams, howls and cries, unrelenting blastbeats, and soaring guitarwork. The album ends with the fading, haunting guitar melody.

It’s a fitting end to a devastatingly powerful metal record. “End of Chapter” is an incredible accomplishment, a haunting journey to the musical fringes of an already extreme genre of music, and one of the finest metal records in recent memory. It has enough experimentation and complexity to keep things interesting, with enough punch to keep it satisfying. It is equal parts unsettling, visceral, beautiful, and cathartic, and I love it.

forfrosne


Hooded metalheads from Au-Dessus are moving forward quite quickly in the metal world. Barely two years after releasing their first EP, I hold in my hands their new album called End of Chapter, and it feels more like a great beginning rather than an end. Au-Dessus is determined and focused in what they do, and all of the hard work is paying off.

In existence for only about three years, they already have two strong collectives out in the world and managed to play some shows outside of their homeland of Lithuania. Three out of four members of the band played in a death metal band called Paralytic before starting Au-Dessus, while the fourth one is not a newbie either; the experience can certainly be heard in their music even though they jumped over a couple of genres.

The music of Au-Dessus can be defined as a combination of black metal with lots of ‘post’ elements and some occasional psychedelic sections. Once you read the lyrics it may not be appealing or inviting, but in this musical case only a few words explaining what is going on within this album are simply insufficient. Let me elaborate, if you will: tracks are numbered VI to XII as a continuation from their previous EP, and with a running time of around 45-minutes these guys are taking us on a ride through a variety of emotions and styles. I’ve mentioned black metal at the beginning of this paragraph, and it seems to me that everything is built on or emerges out of it. Fast and aggressive riffing, combined with devilish shrieks and demonic howls, meets truly intriguing atmospheric parts that are enhanced with clean vocals; the music then moves into some sludgy passages and envelop everything in progressive or post-black concepts.

Most of the songs on the album are based on vicious and all-out 'rage-riffing' to start, only to then introduce more experimental structures and expand more unconventional ideas. All compositions are remarkably coherent and straightforward, making them powerful and aggressive. Unfortunately, lyrics are not available to me at the moment, but in the interview I’ve read with the band it’s been said that they are subjective, pessimistic views of the world and touch on the sense of uncertainty, with an evident awareness of the surrounding hypocrisy.

After numerous listens I am confident in saying that Au-Dessus is a master of balancing between slow, progressive, even unsettling segments coupled with their ferocious, crushing counterparts. As challenging as it may sound, they came up with fascinating material that, once it grabs you and sinks its teeth into you, won’t let go. Au-Dessus delivered an album that keeps giving every time I play it. It's a fantastic album with tremendous atmosphere offered with such skill and passion that it should bump those guys up to the front of the charts easily; it is surely not something you want to miss. I am going to watch out for those guys with high hopes and my fingers crossed because there isn’t much that can be done better in this sphere.

Tomecki666



..::TRACK-LIST::..

1. VI 06:12
2. VII 04:44
3. VIII 05:28
4. IX 07:26
5. X 09:39
6. XI 06:30
7. XII [End of chapter] 06:36



..::OBSADA::..

Mantas - Vocals, bass
Simonas - Guitar
Jokūbas - Guitar
Džiugas - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=e3o5vjrx1RI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

'Escape the Fire' miał być debiutanckim longplayem zespołu wydanym przez Attic Records, wytwórnię, która była pod wrażeniem sfinansowanej przez Razor'a debiutanckiej EP-ki 'Armed and Dangerous'. Jednak jak to często bywa, chuj w bombki strzelił... Attic miał inne plany i naciskał na zespół, aby wydał 'Executioner's Song'.

Większość utworów z 'Escape the Fire' ostatecznie trafiła na 'Executioner's Song', wraz z kilkoma z 'Armed and Dangerous'.
Zatem mamy prawdziwą 'surowiznę'. Smacznego!



..::TRACK-LIST::..

1. City Of Damnation 3:38
2. Time Bomb 3:45
3. Distant Thunder 4:04
4. Gatecrasher 2:59
5. Metal Avenger 7:23
6. Heavy Metal Attack 2:28
7. Frostbite 2:35
8. Deathrace 3:22
9. Ready For Action 3:26
10. Escape The Fire 3:33
11. March Of Death 3:41



..::OBSADA::..

Drums - Mike 'M-Bro' Embro
Bass - Mike Campagnolo
Guitar - Dave Carlo
Vocals - Stace 'Sheepdog' McLaren




https://www.youtube.com/watch?v=Bvg9occDob0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

'Escape the Fire' miał być debiutanckim longplayem zespołu wydanym przez Attic Records, wytwórnię, która była pod wrażeniem sfinansowanej przez Razor'a debiutanckiej EP-ki 'Armed and Dangerous'. Jednak jak to często bywa, chuj w bombki strzelił... Attic miał inne plany i naciskał na zespół, aby wydał 'Executioner's Song'.

Większość utworów z 'Escape the Fire' ostatecznie trafiła na 'Executioner's Song', wraz z kilkoma z 'Armed and Dangerous'.
Zatem mamy prawdziwą 'surowiznę'. Smacznego!



..::TRACK-LIST::..

1. City Of Damnation 3:38
2. Time Bomb 3:45
3. Distant Thunder 4:04
4. Gatecrasher 2:59
5. Metal Avenger 7:23
6. Heavy Metal Attack 2:28
7. Frostbite 2:35
8. Deathrace 3:22
9. Ready For Action 3:26
10. Escape The Fire 3:33
11. March Of Death 3:41



..::OBSADA::..

Drums - Mike 'M-Bro' Embro
Bass - Mike Campagnolo
Guitar - Dave Carlo
Vocals - Stace 'Sheepdog' McLaren




https://www.youtube.com/watch?v=Bvg9occDob0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Kto żyw, niech bieży do Domu Wszystkich Umarłych! Miłosławscy metalowcy zapraszają na spotkanie z duchami. Premierowe utwory Sothoris z Domus Omnium Mortuorum (to już trzeci album w dyskografii formacji) intrygują nie tylko muzycznie, ale przede wszystkim konceptualnie.

Punktem wyjścia opowieści jest mauzoleum w Jałowcu, znajdujące się na Dolnym Śląsku. W tymże miejscu stoi – widoczny również na okładkowej grafice – nadgryziony zębem czasu pomnik Karla Roberta Lachmanna, jedynego syna niemieckiej, arystokratycznej rodziny, który zginął w wojnie francusko-pruskiej. Śmiało zatem można nazwać Domus Omnium Mortuorum albumem koncepcyjnym, w starym dobrym stylu. Zbezczeszczone przez cmentarne hieny mauzoleum staje się miejscem swoistego teatrum, w którym duchy zmarłych opowiadają o niegodziwościach ludzkiego plemienia, jego upadkach, słabościach, drodze ku grzechom – a wszystko wśród trzasku rozbijanych trumien.

Bliżej Sothoris do obrzędowości rodzimych dziadów niźli halloweenowej, komercyjnej przaśności (jakże typowej w metalu), co należy poczytać za plus. W lirykach wybrzmiewa atmosfera minionych wieków, a słuchacz – jeśli tylko znajdzie w sobie chęć – może zanurzyć się w podniosłym tonie lirycznym. Sporo tu archaicznych wyrażeń i składni, dobrze korespondujących z tematyką albumu. A skoro pomnikowy anioł z Jałowca pochyla się nad konającym, młodym wojakiem, nie brak też w tekstach skargi na nasze kainowe piętno – Śmierć i zniszczenie! / Niosą wam śmierć i zniszczenie! / Wojnę o sztandary! / A kiedy znów wezmą się za łby i w kości grać / będą na ofiary – popychające nieustannie ludzi do bratobójczych walk i zbrodni. Wokalista Raven używa typowych dla black/death metalu środków wyrazu – zachowując sporą czytelność tekstów – ale pozwala sobie też na recytację, co pasuje do koncepcyjnej wizji. Jest ryzyko otarcia się o pretensjonalność w takiej manierze, ale w obranej konwencji udaje się zachować szlachetną formę.

Prawie nic jeszcze nie powiedziałem o warstwie muzycznej, a przecież nie samym słowem człowiek żyje. Sothoris dał się już poznać słuchaczom jako kapela poruszająca się na pograniczu black i death metalu. I na premierowym albumie stylistyka ta również króluje. W notce prasowej pojawia się zwyczajowa formułka „dla fanów:” i tu padają nazwy takie jak: Belphegor, Hate czy Deus Mortem. To dobry drogowskaz dla potencjalnych słuchaczy. Wielkopolanie pozostają wierni na Domus Omnium Mortuorum najbardziej klasycznemu instrumentarium (Lord Ghash – bas, Hrist – bębny, Hex i Setrial – gitary, Raven – wokal), co pozwala zachować spójność wyrazu. Być może spora dawka akustycznych dodatków i ambientowych plam jeszcze mocniej wydobyłaby moc konceptualnego zaczynu i atmosferę melancholijnej zadumy nad okołogrobowymi tematami (ja tam lubię takie dźwiękowe zabawy!), ale Sothoris się nie rozdrabnia i nie poszukuje ponad miarę. Muzycy nie pretendują na Domus Omnium Mortuorum do miana wykonawców z kręgu tzw. metalu klimatycznego – a w tej konwencji lirycznej mogłaby wystąpić taka pokusa – tylko uderzają z odpowiednią dawką wściekłości, bez zbliżania się do ekstremalnych rozwiązań, ale i bez umizgiwania się do fanów melodii. Nie oznacza to jednak, że brakuje tu klimatu, czy pewnej dawki wyrafinowania. Muzykom udaje się dość skutecznie urozmaicić strukturę albumu zmianami muzycznych wątków i temp. Bywa gęsto, ale jest i chwila na oddech. Dramaturgia mogłaby być na jeszcze wyższym poziomie, jednak wierzę, że i tak przykuje Waszą uwagę.

A mnie osobiście do gustu bardzo przypadły gitarowe solówki, zagrane z klasą, wyczuciem, nieprzeładowane, dodające całości pewnego czaru. W pewnym momencie intuicyjnie słyszałem w nich coś z pierwszych płyt Vadera, w innym fragmencie wybrzmiewały mi echa dawnego Opeth. Nie mam pojęcia, czy gitarzyści przyznają się do tego typu inspiracji, ale recenzent może czasem błądzić lub mieć swoje skojarzenia (tak jak i każdy słuchacz).

Zbliża się okres listopadowej zadumy. Płyta Domus Omnium Mortuorum doskonale wpisuje się w ten czas i może stanowić alternatywę dla halloweenowych playlist. A ja dzięki Sothoris nabrałem ochoty, by odwiedzić mauzoleum w Jałowcu, które dla zespołu stało się swoistą bramą do dna piekieł. Cieszę się, że metalowe kapele potrafią doszukiwać się w historii interesujących, odkrywanych na nowo wątków.

Paweł Lach


The House of All the Dead
As autumn settles in, with its brittle leaves underfoot and its long shadows stretching across forgotten cemeteries, there comes a perfect soundtrack for the season’s chill: Domus Omnium Mortuorum, the third full-length from Poland’s blackened death metal force, Sothoris. Releasing this October, (The 3rd, 2025) through Fetzner Death Records and ADG Records, the album opens the gates to a world where history, death, and human wickedness intertwine.

Formed in 2016 by bassist Lord Ghash and guitarist Sharghall, Sothoris has steadily carved its name into Poland’s extreme metal scene. Their journey—from debuting live alongside Brazil’s Nervo Chaos to sharing festival stages with giants like Rotting Christ, Hate, and Gaerea—has built a reputation for ferocity and precision. Now with Raven (vocals), Hex (lead guitar), Setrial (rhythm guitar), Lord Ghash (bass), and Hrist (drums), Sothoris has conjured an album as heavy as the grave and as chilling as the night wind.

A Concept Rooted in Shadows of the 19th Century
At its core, Domus Omnium Mortuorum (House of All the Dead) plays with an eerie narrative frame. Inspired by the vandalized mausoleum monument of Karl Robert Lachmann, a young man killed in the Franco-Prussian War, the record imagines cemetery robbers disturbing the slumber of the forgotten. But instead of vengeance, the dead rise to recount their tragedies, weaving stories that mirror today’s chaos. With references to Faust, Polish Romantic literature, and national messianism, Sothoris bridges the 19th century with our present decline—making the listener both witness and participant in a séance of suffering.

The Sound of Rot and Fire
Musically, the record delivers everything its grim concept promises. Sothoris’ self-described mix of black metal’s cold savagery and death metal’s crushing weight is on full display:

Vocals: Raven’s delivery is cavernous, powerful, and terrifying without ever sliding into theatricality.

Drums: Hrist unleashes relentless speed but breaks into rhythmic shifts that keep the chaos dynamic.

Guitars: Hex and Setrial summon walls of riff-driven darkness, balanced between blackened tremolo waves and death-laden heft.

From the mournful opening of Wieczornica to the gate-slamming conclusion of Piętno, the album feels like an extended ritual—aggressive, bleak, and cathartic. It’s the kind of record that belongs to this time of year: the decay of autumn, the cold breath of winter looming, and the constant reminder that history repeats itself in cycles of ruin.

For Listeners of the Living and the Dead

Release date will be October 3, 2025. Fans of both black and death metal will find familiar ground here: brutality for the body, atmosphere for the spirit. Yet Domus Omnium Mortuorum is more than extremity—it’s a mirror to human malice, past and present. Listening feels less like consuming a metal album and more like attending a nocturnal mass where the sermons are written in blood and frost.

As the year wanes and darkness takes hold, Sothoris delivers the perfect requiem for the season. The House of All the Dead has opened its doors. Step inside—if you dare.



..::TRACK-LIST::..

1. Wieczornica (Eventide Spectacle) 05:31
2. Szkarłat (Scarlet) 05:43
3. Lawa (Lava) 06:39
4. Byłem Faustem (I have been Faust) 06:03
5. Dzieci diabła (Children of the Devil) 04:53
6. Pro Memoria 04:52
7. Dym (Smoke) 04:57
8. Piętno (Stigma) 05:23



..::OBSADA::..

Lord Ghash - Bass
Hrist - Drums
Hex - Guitars (lead)
Raven - Vocals
Setrial - Guitars (rhythm)




https://www.youtube.com/watch?v=GpS-qiEHy1Y



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Kto żyw, niech bieży do Domu Wszystkich Umarłych! Miłosławscy metalowcy zapraszają na spotkanie z duchami. Premierowe utwory Sothoris z Domus Omnium Mortuorum (to już trzeci album w dyskografii formacji) intrygują nie tylko muzycznie, ale przede wszystkim konceptualnie.

Punktem wyjścia opowieści jest mauzoleum w Jałowcu, znajdujące się na Dolnym Śląsku. W tymże miejscu stoi – widoczny również na okładkowej grafice – nadgryziony zębem czasu pomnik Karla Roberta Lachmanna, jedynego syna niemieckiej, arystokratycznej rodziny, który zginął w wojnie francusko-pruskiej. Śmiało zatem można nazwać Domus Omnium Mortuorum albumem koncepcyjnym, w starym dobrym stylu. Zbezczeszczone przez cmentarne hieny mauzoleum staje się miejscem swoistego teatrum, w którym duchy zmarłych opowiadają o niegodziwościach ludzkiego plemienia, jego upadkach, słabościach, drodze ku grzechom – a wszystko wśród trzasku rozbijanych trumien.

Bliżej Sothoris do obrzędowości rodzimych dziadów niźli halloweenowej, komercyjnej przaśności (jakże typowej w metalu), co należy poczytać za plus. W lirykach wybrzmiewa atmosfera minionych wieków, a słuchacz – jeśli tylko znajdzie w sobie chęć – może zanurzyć się w podniosłym tonie lirycznym. Sporo tu archaicznych wyrażeń i składni, dobrze korespondujących z tematyką albumu. A skoro pomnikowy anioł z Jałowca pochyla się nad konającym, młodym wojakiem, nie brak też w tekstach skargi na nasze kainowe piętno – Śmierć i zniszczenie! / Niosą wam śmierć i zniszczenie! / Wojnę o sztandary! / A kiedy znów wezmą się za łby i w kości grać / będą na ofiary – popychające nieustannie ludzi do bratobójczych walk i zbrodni. Wokalista Raven używa typowych dla black/death metalu środków wyrazu – zachowując sporą czytelność tekstów – ale pozwala sobie też na recytację, co pasuje do koncepcyjnej wizji. Jest ryzyko otarcia się o pretensjonalność w takiej manierze, ale w obranej konwencji udaje się zachować szlachetną formę.

Prawie nic jeszcze nie powiedziałem o warstwie muzycznej, a przecież nie samym słowem człowiek żyje. Sothoris dał się już poznać słuchaczom jako kapela poruszająca się na pograniczu black i death metalu. I na premierowym albumie stylistyka ta również króluje. W notce prasowej pojawia się zwyczajowa formułka „dla fanów:” i tu padają nazwy takie jak: Belphegor, Hate czy Deus Mortem. To dobry drogowskaz dla potencjalnych słuchaczy. Wielkopolanie pozostają wierni na Domus Omnium Mortuorum najbardziej klasycznemu instrumentarium (Lord Ghash – bas, Hrist – bębny, Hex i Setrial – gitary, Raven – wokal), co pozwala zachować spójność wyrazu. Być może spora dawka akustycznych dodatków i ambientowych plam jeszcze mocniej wydobyłaby moc konceptualnego zaczynu i atmosferę melancholijnej zadumy nad okołogrobowymi tematami (ja tam lubię takie dźwiękowe zabawy!), ale Sothoris się nie rozdrabnia i nie poszukuje ponad miarę. Muzycy nie pretendują na Domus Omnium Mortuorum do miana wykonawców z kręgu tzw. metalu klimatycznego – a w tej konwencji lirycznej mogłaby wystąpić taka pokusa – tylko uderzają z odpowiednią dawką wściekłości, bez zbliżania się do ekstremalnych rozwiązań, ale i bez umizgiwania się do fanów melodii. Nie oznacza to jednak, że brakuje tu klimatu, czy pewnej dawki wyrafinowania. Muzykom udaje się dość skutecznie urozmaicić strukturę albumu zmianami muzycznych wątków i temp. Bywa gęsto, ale jest i chwila na oddech. Dramaturgia mogłaby być na jeszcze wyższym poziomie, jednak wierzę, że i tak przykuje Waszą uwagę.

A mnie osobiście do gustu bardzo przypadły gitarowe solówki, zagrane z klasą, wyczuciem, nieprzeładowane, dodające całości pewnego czaru. W pewnym momencie intuicyjnie słyszałem w nich coś z pierwszych płyt Vadera, w innym fragmencie wybrzmiewały mi echa dawnego Opeth. Nie mam pojęcia, czy gitarzyści przyznają się do tego typu inspiracji, ale recenzent może czasem błądzić lub mieć swoje skojarzenia (tak jak i każdy słuchacz).

Zbliża się okres listopadowej zadumy. Płyta Domus Omnium Mortuorum doskonale wpisuje się w ten czas i może stanowić alternatywę dla halloweenowych playlist. A ja dzięki Sothoris nabrałem ochoty, by odwiedzić mauzoleum w Jałowcu, które dla zespołu stało się swoistą bramą do dna piekieł. Cieszę się, że metalowe kapele potrafią doszukiwać się w historii interesujących, odkrywanych na nowo wątków.

Paweł Lach


The House of All the Dead
As autumn settles in, with its brittle leaves underfoot and its long shadows stretching across forgotten cemeteries, there comes a perfect soundtrack for the season’s chill: Domus Omnium Mortuorum, the third full-length from Poland’s blackened death metal force, Sothoris. Releasing this October, (The 3rd, 2025) through Fetzner Death Records and ADG Records, the album opens the gates to a world where history, death, and human wickedness intertwine.

Formed in 2016 by bassist Lord Ghash and guitarist Sharghall, Sothoris has steadily carved its name into Poland’s extreme metal scene. Their journey—from debuting live alongside Brazil’s Nervo Chaos to sharing festival stages with giants like Rotting Christ, Hate, and Gaerea—has built a reputation for ferocity and precision. Now with Raven (vocals), Hex (lead guitar), Setrial (rhythm guitar), Lord Ghash (bass), and Hrist (drums), Sothoris has conjured an album as heavy as the grave and as chilling as the night wind.

A Concept Rooted in Shadows of the 19th Century
At its core, Domus Omnium Mortuorum (House of All the Dead) plays with an eerie narrative frame. Inspired by the vandalized mausoleum monument of Karl Robert Lachmann, a young man killed in the Franco-Prussian War, the record imagines cemetery robbers disturbing the slumber of the forgotten. But instead of vengeance, the dead rise to recount their tragedies, weaving stories that mirror today’s chaos. With references to Faust, Polish Romantic literature, and national messianism, Sothoris bridges the 19th century with our present decline—making the listener both witness and participant in a séance of suffering.

The Sound of Rot and Fire
Musically, the record delivers everything its grim concept promises. Sothoris’ self-described mix of black metal’s cold savagery and death metal’s crushing weight is on full display:

Vocals: Raven’s delivery is cavernous, powerful, and terrifying without ever sliding into theatricality.

Drums: Hrist unleashes relentless speed but breaks into rhythmic shifts that keep the chaos dynamic.

Guitars: Hex and Setrial summon walls of riff-driven darkness, balanced between blackened tremolo waves and death-laden heft.

From the mournful opening of Wieczornica to the gate-slamming conclusion of Piętno, the album feels like an extended ritual—aggressive, bleak, and cathartic. It’s the kind of record that belongs to this time of year: the decay of autumn, the cold breath of winter looming, and the constant reminder that history repeats itself in cycles of ruin.

For Listeners of the Living and the Dead

Release date will be October 3, 2025. Fans of both black and death metal will find familiar ground here: brutality for the body, atmosphere for the spirit. Yet Domus Omnium Mortuorum is more than extremity—it’s a mirror to human malice, past and present. Listening feels less like consuming a metal album and more like attending a nocturnal mass where the sermons are written in blood and frost.

As the year wanes and darkness takes hold, Sothoris delivers the perfect requiem for the season. The House of All the Dead has opened its doors. Step inside—if you dare.



..::TRACK-LIST::..

1. Wieczornica (Eventide Spectacle) 05:31
2. Szkarłat (Scarlet) 05:43
3. Lawa (Lava) 06:39
4. Byłem Faustem (I have been Faust) 06:03
5. Dzieci diabła (Children of the Devil) 04:53
6. Pro Memoria 04:52
7. Dym (Smoke) 04:57
8. Piętno (Stigma) 05:23



..::OBSADA::..

Lord Ghash - Bass
Hrist - Drums
Hex - Guitars (lead)
Raven - Vocals
Setrial - Guitars (rhythm)




https://www.youtube.com/watch?v=GpS-qiEHy1Y



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

EUROPEJSKIE WYDANIE W SELFMADEGOD RECORDS ZAWIERA JEDEN BONUSOWY UTWÓR, KTÓREGO NIE MA W WERSJI HEADSPLIT RECORDS.


W pierwszej chwili, kiedy spojrzałem na okładkę debiutanckiego krążka Putridarium, to pomyślałem o „Holocausto de la Muerte”. Nie sądzicie, że koncept graficzny podobny? Bo według mnie niemal bliźniaczo. A ja sobie ekipę Killjoy’a mocno cenię. Ale nie dlatego sprawdziłem pierwszy pełnometrażowy wykwit Niemców. Uczyniłem to pod wpływem zachwytu nad drugim albumem Nekus, którego to skład mocno pokrywa się także z Putrudarium. Muzyka obu tych projektów różni się jednak diametralnie, choć, co muszę od razu zaznaczyć, stoi na równie wysokim poziomie. Na rzeczonym albumie mamy przyjemność taplać się w czterdziestu minutach staroszkolnego bo bólu death metalu. Death metalu zainfekowanego zarówno zamorskim, co i, przede wszystkim, europejskim stylem. Zaznaczyć należy, że w nagraniach tych nie znajdziecie ani cząstki czegokolwiek odkrywczego czy wykraczającego poza ramy gatunku. Jednocześnie, i to jest chyba najważniejsze i stanowiące najsilniejszy plus twórczości Putridarium, nie da się tych kompozycji przyrównać bezpośrednio do jednego źródła. Oczywiście, z drugiej strony, da się wypunktować od cholery nazw, które to zapewne chłopaków do stworzenia tej płyty zainspirowały. Rzecz jednak w tym, że ich mieszanka Skandynawii i Tampy z zachodnią Europą jest tak niesamowicie przemyślana, naszpikowana znakomitymi riffami, a przede wszystkim posklejana na wzór własny, że u każdego maniaka śmierć metalu z lat dziewięćdziesiątych musowo wywoła banana na twarzy. W zasadzie na „Necrologia del Sadismo…” znajdziemy wszystko, czego duszy potrzeba. Są szybkie fragmenty, przy których dynia buja się sama, są ciężkie zwolnienia, chwilami mocno dryfujące w rejony doomowe, jest sporo melodii i ciężaru. Jest nawet trochę kabaretowo – kosmiczny przerywnik w postaci ”Ossario Nelle Grida”, wrzucony na płytę chyba dla jaj. No i dobrze, bo i w death metalu jest miejsce i przestrzeń dla lekkiego rozluźnienia. Reasumując jednak… Putridarium nagrali sobie piosenki, bez najmniejszej spiny, nawiązując do klasyków, przetwarzając ich nauki na modłę własną. Wyszło im to wyśmienicie, dzięki czemu możemy delektować się albumem do wielokrotnego odsłuchu, zapewniającym wszystko, czego deathmetalowej duszy potrzeba. I w zasadzie chyba nic więcej dodawać nie muszę.

jesusatan


The most disgustingly anticipated debut full-length of the year: PUTRIDARIUM “Necrologia Del Sadismo: Excerpts From A Deranged Mind”. The 4 maniacs are finally back with 10 new tracks of Horror-filled Death-Doom: Mutilation, Necrophilia, Gore. Prepare to Lose Your Mind.



At first, when I looked at the cover of Putridarium's debut album, I thought of “Holocausto de la Muerte.” Don't you think the graphic concept is similar? Because in my opinion, almost twinned. And I hold Killjoy's crew in high regard. But that's not why I checked out the first full-length efflorescence of the Germans. I did so under the influence of admiration for the second album by Nekus, whose lineup strongly overlaps with Putrudarium. However, the music of the two projects differs dramatically, although, I must immediately point out, it stands at an equally high level. On the album in question we have the pleasure of wallowing in forty minutes of old-school death metal. Death metal infected with both overseas and, above all, European style. It should be noted that in these recordings you won’t find a trace of anything revealing or outside the genre. At the same time, and this is probably the most important and constitutes the strongest plus of Putridarium's work, it is impossible to compare these compositions directly to a single source of inspiration. Of course, on the other hand, it is possible to point out a hell of a lot of names that probably inspired the guys to compose this album. The point is, however, that their blend of Scandinavia and Tampa with Western Europe is so incredibly well thought out, steeped in superb riffs and, above all, cobbled together in their own way, that will surely bring a banana to the face of any nineties death metal maniac. In fact, on “Necrologia del Sadismo...” you will find everything the soul needs. There are fast perts at which head bangs itself, there are heavy slowdowns, at times drifting directly into doom metal regions, there is a lot of melody and heaviness. There's even a bit of a cabaret-esque cosmic interlude in the form of “Ossario Nelle Grida,” thrown onto the album probably for a lark. Well, and that's a good thing, too, because there's room and space for a little fun in death metal too. To sum up... Putridarium recorded songs for themselves, lightened up, referring directly to the classics, but processing their teachings in their own fashion. This worked out splendidly, so that we can savor an album for repeated listening, providing everything a deathmetal head needs. And in fact, I don't think I need to add anything more.

jesusatan



..::TRACK-LIST::..

1.. Raped, Hacked & Fucked 3:55
2.. Torture Persecution 4:26
3.. Maggots Reign 3:22
4.. Wretched Carcass 4:17
5.. Postmortal Defloration 3:53
6.. Ossario Nelle Grida 2:00
7.. Beheaded Screams 5:16
8.. Necrophilic Impetus 5:22
9.. Stripped To The Bones 6:19
10.. L’Ultima Processione 1:38

Bonus:
11.. Necrophagic Torment 6:19



..::OBSADA::..

E. - Bass
L. - Guitars
J. - Drums
G. - Guitars, Vocals



https://www.youtube.com/watch?v=hQdzarVTvJg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

EUROPEJSKIE WYDANIE W SELFMADEGOD RECORDS ZAWIERA JEDEN BONUSOWY UTWÓR, KTÓREGO NIE MA W WERSJI HEADSPLIT RECORDS.


W pierwszej chwili, kiedy spojrzałem na okładkę debiutanckiego krążka Putridarium, to pomyślałem o „Holocausto de la Muerte”. Nie sądzicie, że koncept graficzny podobny? Bo według mnie niemal bliźniaczo. A ja sobie ekipę Killjoy’a mocno cenię. Ale nie dlatego sprawdziłem pierwszy pełnometrażowy wykwit Niemców. Uczyniłem to pod wpływem zachwytu nad drugim albumem Nekus, którego to skład mocno pokrywa się także z Putrudarium. Muzyka obu tych projektów różni się jednak diametralnie, choć, co muszę od razu zaznaczyć, stoi na równie wysokim poziomie. Na rzeczonym albumie mamy przyjemność taplać się w czterdziestu minutach staroszkolnego bo bólu death metalu. Death metalu zainfekowanego zarówno zamorskim, co i, przede wszystkim, europejskim stylem. Zaznaczyć należy, że w nagraniach tych nie znajdziecie ani cząstki czegokolwiek odkrywczego czy wykraczającego poza ramy gatunku. Jednocześnie, i to jest chyba najważniejsze i stanowiące najsilniejszy plus twórczości Putridarium, nie da się tych kompozycji przyrównać bezpośrednio do jednego źródła. Oczywiście, z drugiej strony, da się wypunktować od cholery nazw, które to zapewne chłopaków do stworzenia tej płyty zainspirowały. Rzecz jednak w tym, że ich mieszanka Skandynawii i Tampy z zachodnią Europą jest tak niesamowicie przemyślana, naszpikowana znakomitymi riffami, a przede wszystkim posklejana na wzór własny, że u każdego maniaka śmierć metalu z lat dziewięćdziesiątych musowo wywoła banana na twarzy. W zasadzie na „Necrologia del Sadismo…” znajdziemy wszystko, czego duszy potrzeba. Są szybkie fragmenty, przy których dynia buja się sama, są ciężkie zwolnienia, chwilami mocno dryfujące w rejony doomowe, jest sporo melodii i ciężaru. Jest nawet trochę kabaretowo – kosmiczny przerywnik w postaci ”Ossario Nelle Grida”, wrzucony na płytę chyba dla jaj. No i dobrze, bo i w death metalu jest miejsce i przestrzeń dla lekkiego rozluźnienia. Reasumując jednak… Putridarium nagrali sobie piosenki, bez najmniejszej spiny, nawiązując do klasyków, przetwarzając ich nauki na modłę własną. Wyszło im to wyśmienicie, dzięki czemu możemy delektować się albumem do wielokrotnego odsłuchu, zapewniającym wszystko, czego deathmetalowej duszy potrzeba. I w zasadzie chyba nic więcej dodawać nie muszę.

jesusatan


The most disgustingly anticipated debut full-length of the year: PUTRIDARIUM “Necrologia Del Sadismo: Excerpts From A Deranged Mind”. The 4 maniacs are finally back with 10 new tracks of Horror-filled Death-Doom: Mutilation, Necrophilia, Gore. Prepare to Lose Your Mind.



At first, when I looked at the cover of Putridarium's debut album, I thought of “Holocausto de la Muerte.” Don't you think the graphic concept is similar? Because in my opinion, almost twinned. And I hold Killjoy's crew in high regard. But that's not why I checked out the first full-length efflorescence of the Germans. I did so under the influence of admiration for the second album by Nekus, whose lineup strongly overlaps with Putrudarium. However, the music of the two projects differs dramatically, although, I must immediately point out, it stands at an equally high level. On the album in question we have the pleasure of wallowing in forty minutes of old-school death metal. Death metal infected with both overseas and, above all, European style. It should be noted that in these recordings you won’t find a trace of anything revealing or outside the genre. At the same time, and this is probably the most important and constitutes the strongest plus of Putridarium's work, it is impossible to compare these compositions directly to a single source of inspiration. Of course, on the other hand, it is possible to point out a hell of a lot of names that probably inspired the guys to compose this album. The point is, however, that their blend of Scandinavia and Tampa with Western Europe is so incredibly well thought out, steeped in superb riffs and, above all, cobbled together in their own way, that will surely bring a banana to the face of any nineties death metal maniac. In fact, on “Necrologia del Sadismo...” you will find everything the soul needs. There are fast perts at which head bangs itself, there are heavy slowdowns, at times drifting directly into doom metal regions, there is a lot of melody and heaviness. There's even a bit of a cabaret-esque cosmic interlude in the form of “Ossario Nelle Grida,” thrown onto the album probably for a lark. Well, and that's a good thing, too, because there's room and space for a little fun in death metal too. To sum up... Putridarium recorded songs for themselves, lightened up, referring directly to the classics, but processing their teachings in their own fashion. This worked out splendidly, so that we can savor an album for repeated listening, providing everything a deathmetal head needs. And in fact, I don't think I need to add anything more.

jesusatan



..::TRACK-LIST::..

1.. Raped, Hacked & Fucked 3:55
2.. Torture Persecution 4:26
3.. Maggots Reign 3:22
4.. Wretched Carcass 4:17
5.. Postmortal Defloration 3:53
6.. Ossario Nelle Grida 2:00
7.. Beheaded Screams 5:16
8.. Necrophilic Impetus 5:22
9.. Stripped To The Bones 6:19
10.. L’Ultima Processione 1:38

Bonus:
11.. Necrophagic Torment 6:19



..::OBSADA::..

E. - Bass
L. - Guitars
J. - Drums
G. - Guitars, Vocals



https://www.youtube.com/watch?v=hQdzarVTvJg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

ASSORTED HEAP to kultowy death/thrashmetalowy zespół z Niemiec istniejący w latach 1987-1992.



This band started like almost every other practitioner from the 80’s German speed/thrash roster, with energetic simplistic barrage in their case reminiscent of early Kreator, Necronomicon and Toxik Shock, and this is exactly what their debut demo contained, with a few more intriguing touches timidly suggesting at more proficient things to come.

By the time the album reviewed here appeared the guys had also developed an interest in the more brutal, death metal ways of execution, and had implemented them into their hyper-active, blitzkrieg thrash template. The resultant blend is one of the finest thrash/death metal hybrids to ever come out of Germany, a smattering heap of intense stylish rifforamas which supply never stops until the last note. The showdown begins with “Unexplained Bloodshed” which gradually builds up momentum with heavy pounding riffs before all fury gets unleashed, the hellish shouty death metal vocals ala Martin Van Drunen (Pestilence, Asphyx, Bolt Thrower) trying to keep pace with the super-speedy crescendos which are graced by episodic more melodic nuances those nice reminders of the fretwork of none other than Patrick Mameli (Pestilence again) as at this early stage the delivery is quite reminiscent of the one of “Testimony of the Ancients”, only not as highly-stylized and more speed-prone.

The title-track increases the technicality with intricate riff-knots rising out of nowhere, with the bass burping with authority underneath them, the fast-paced vortexes stirred not far from those on Invocator’s “Excursion Demise” which is another very close soundalike elsewhere, too. “Remembrance of Tomorrow” carries on with the aggressive “carnage”, the guys moshing with a lot of vigour, without too many technical embellishments this time, a direct maddening headbanger; and “In Vain” is a short, but needed respite being a quiet balladic instrumental. The show must go on, though, and “Sold Our Souls” ensures that it does with more complex arrangements which come for the sake of the wayward speedy strokes, but rest assured that those will be served as well their stride more frequently interrupted by both lyrical and heavy stomping breaks; watch out for the supreme melodic accumulations in the second half those also featured prominently on Pestilence’s same year’s magnum opus.

“Trick to Your Mind” tries to “trick” the listener with a portion of laid-back stomps at first, but it’s business as usual later on with technical and speedy riffs interlacing, this symbiosis coming with a nice melodic flavour again interrupted by episodic balladic etudes and more regular heavier walkabouts. “Terrorized Grains” is a superb frenetic shredder racing with the speed of light initially, combining the chaotic aggression of Hellwitch’s debut with the volcanic intensity of Sepultura’s “Beneath the Remains” for a really violent roller-coaster ride that receives a nice doomy comeuppance as a finale. “Grave New World” tries to match the previous number in terms of intensity, and succeeds on all counts the band determined to pummel the listener into oblivion as a finishing touch although more interesting configurations spring up later to give this exhausting brutalizer a less ordinary shade.

Compared to the other thrash/death metal behemoth from their homeland, Baphomet’s “No Asnwers” released the same year, this opus is not as exuberantly complex and technical as the band’s prime purpose is to keep the mosh going without too much ado, with the more elaborate variations taking care of themselves without being prematurely plotted. Consequently the music kind of flows more effortlessly here devoid of too many burdensome complications, also reminding of another German underground outfit from the 90’s, Wotan. The strives for a more intricate way of expression noticed were hard to define clearly: were they just occasional throw-ins with no intention of the side of the band to pursue such a trajectory; or were they deliberate hints at what might be served on a potential sequel…

The audience didn’t have to wait long in order to get the answer to those wonderings; the sophomore arrived just a year later, and must have been a big surprise to those who slept with the debut under their pillows. This is a dark progressive thrash “beast”, not much death metal left, with permeating gothic atmosphere that didn’t tolerate incessant speedy histrionics anymore. The latter were certainly given some space to satisfy the headbangers, but the concentration was strictly on more elaborate structures and more flexible riff layouts which admirably preserved the classic metal aura all over. Ambition was the name of the game on this second instalment, but it’s debatable whether the band increased their fanbase with this more diverse recording.

The guys split up mere months after that album’s release only to re-emerge five years later under the BK 49 moniker. Thrash/death was again the chosen stance, but not as hard-hitting, and with a humorous, less dark and less serious vibe. Two albums were released the second one a full-on death metal record seeing the guys moving up the aggression scale, a process left unfinished due to the band members’ parting of the ways again. One can’t tell how many more reunions there will be in the future, but the album reviewed here will most likely remain the band’s most horrifying, most nightmare-inducing “offspring”.

bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Unexpiated Bloodshed (Backing Vocals S. L. Coe) 04:16
2. Experience of Horror 05:51
3. Rememberance of Tomorrow 03:52
4. In Vain (Acoustic Guitar Michael Stötzel) 01:07
5. Sold Out Souls 05:39
6. Trick to Your Mind 06:33
7. Terrorized Brains 04:27
8. Grave New World 05:07
9. Frisia non cantat 00:44

Bonus Tracks:
10. Intro (Killing Peace Demo 1988) 02:27
11. Killing Peace (Killing Peace Demo 1988) 03:36
12. Go to Throw Up (Killing Peace Demo 1988) 03:34
13. Assorted Heap (Killing Peace Demo 1988) 05:09
14. I Don't Care (Killing Peace Demo 1988) 06:02
15. Green Berets (fail) (Killing Peace Demo 1988) 00:11
16. Green Berets (Killing Peace Demo 1988) 02:51
17. After the Attack (Killing Peace Demo 1988) 05:22



..::OBSADA::..

Lead Vocals - Didier (tracks: 1 to 9)
Vocals - Dirk Schiemann (tracks: 10 to 17)
Bass - Bänks (tracks: 1 to 9), Lord Joachim Meyer (tracks: 10 to 17)
Drums - Marter (tracks: 1 to 9), Thomas Marter (tracks: 10 to 17)
Guitar - Gunter Groen (tracks: 10 to 17), Klaus Kessemeier (tracks: 10 to 17)
Guitar, Backing Vocals - Gunter (tracks: 1 to 9), Klause (tracks: 1 to 9)




https://www.youtube.com/watch?v=H5EZztw4Wl8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

ASSORTED HEAP to kultowy death/thrashmetalowy zespół z Niemiec istniejący w latach 1987-1992.



This band started like almost every other practitioner from the 80’s German speed/thrash roster, with energetic simplistic barrage in their case reminiscent of early Kreator, Necronomicon and Toxik Shock, and this is exactly what their debut demo contained, with a few more intriguing touches timidly suggesting at more proficient things to come.

By the time the album reviewed here appeared the guys had also developed an interest in the more brutal, death metal ways of execution, and had implemented them into their hyper-active, blitzkrieg thrash template. The resultant blend is one of the finest thrash/death metal hybrids to ever come out of Germany, a smattering heap of intense stylish rifforamas which supply never stops until the last note. The showdown begins with “Unexplained Bloodshed” which gradually builds up momentum with heavy pounding riffs before all fury gets unleashed, the hellish shouty death metal vocals ala Martin Van Drunen (Pestilence, Asphyx, Bolt Thrower) trying to keep pace with the super-speedy crescendos which are graced by episodic more melodic nuances those nice reminders of the fretwork of none other than Patrick Mameli (Pestilence again) as at this early stage the delivery is quite reminiscent of the one of “Testimony of the Ancients”, only not as highly-stylized and more speed-prone.

The title-track increases the technicality with intricate riff-knots rising out of nowhere, with the bass burping with authority underneath them, the fast-paced vortexes stirred not far from those on Invocator’s “Excursion Demise” which is another very close soundalike elsewhere, too. “Remembrance of Tomorrow” carries on with the aggressive “carnage”, the guys moshing with a lot of vigour, without too many technical embellishments this time, a direct maddening headbanger; and “In Vain” is a short, but needed respite being a quiet balladic instrumental. The show must go on, though, and “Sold Our Souls” ensures that it does with more complex arrangements which come for the sake of the wayward speedy strokes, but rest assured that those will be served as well their stride more frequently interrupted by both lyrical and heavy stomping breaks; watch out for the supreme melodic accumulations in the second half those also featured prominently on Pestilence’s same year’s magnum opus.

“Trick to Your Mind” tries to “trick” the listener with a portion of laid-back stomps at first, but it’s business as usual later on with technical and speedy riffs interlacing, this symbiosis coming with a nice melodic flavour again interrupted by episodic balladic etudes and more regular heavier walkabouts. “Terrorized Grains” is a superb frenetic shredder racing with the speed of light initially, combining the chaotic aggression of Hellwitch’s debut with the volcanic intensity of Sepultura’s “Beneath the Remains” for a really violent roller-coaster ride that receives a nice doomy comeuppance as a finale. “Grave New World” tries to match the previous number in terms of intensity, and succeeds on all counts the band determined to pummel the listener into oblivion as a finishing touch although more interesting configurations spring up later to give this exhausting brutalizer a less ordinary shade.

Compared to the other thrash/death metal behemoth from their homeland, Baphomet’s “No Asnwers” released the same year, this opus is not as exuberantly complex and technical as the band’s prime purpose is to keep the mosh going without too much ado, with the more elaborate variations taking care of themselves without being prematurely plotted. Consequently the music kind of flows more effortlessly here devoid of too many burdensome complications, also reminding of another German underground outfit from the 90’s, Wotan. The strives for a more intricate way of expression noticed were hard to define clearly: were they just occasional throw-ins with no intention of the side of the band to pursue such a trajectory; or were they deliberate hints at what might be served on a potential sequel…

The audience didn’t have to wait long in order to get the answer to those wonderings; the sophomore arrived just a year later, and must have been a big surprise to those who slept with the debut under their pillows. This is a dark progressive thrash “beast”, not much death metal left, with permeating gothic atmosphere that didn’t tolerate incessant speedy histrionics anymore. The latter were certainly given some space to satisfy the headbangers, but the concentration was strictly on more elaborate structures and more flexible riff layouts which admirably preserved the classic metal aura all over. Ambition was the name of the game on this second instalment, but it’s debatable whether the band increased their fanbase with this more diverse recording.

The guys split up mere months after that album’s release only to re-emerge five years later under the BK 49 moniker. Thrash/death was again the chosen stance, but not as hard-hitting, and with a humorous, less dark and less serious vibe. Two albums were released the second one a full-on death metal record seeing the guys moving up the aggression scale, a process left unfinished due to the band members’ parting of the ways again. One can’t tell how many more reunions there will be in the future, but the album reviewed here will most likely remain the band’s most horrifying, most nightmare-inducing “offspring”.

bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Unexpiated Bloodshed (Backing Vocals S. L. Coe) 04:16
2. Experience of Horror 05:51
3. Rememberance of Tomorrow 03:52
4. In Vain (Acoustic Guitar Michael Stötzel) 01:07
5. Sold Out Souls 05:39
6. Trick to Your Mind 06:33
7. Terrorized Brains 04:27
8. Grave New World 05:07
9. Frisia non cantat 00:44

Bonus Tracks:
10. Intro (Killing Peace Demo 1988) 02:27
11. Killing Peace (Killing Peace Demo 1988) 03:36
12. Go to Throw Up (Killing Peace Demo 1988) 03:34
13. Assorted Heap (Killing Peace Demo 1988) 05:09
14. I Don't Care (Killing Peace Demo 1988) 06:02
15. Green Berets (fail) (Killing Peace Demo 1988) 00:11
16. Green Berets (Killing Peace Demo 1988) 02:51
17. After the Attack (Killing Peace Demo 1988) 05:22



..::OBSADA::..

Lead Vocals - Didier (tracks: 1 to 9)
Vocals - Dirk Schiemann (tracks: 10 to 17)
Bass - Bänks (tracks: 1 to 9), Lord Joachim Meyer (tracks: 10 to 17)
Drums - Marter (tracks: 1 to 9), Thomas Marter (tracks: 10 to 17)
Guitar - Gunter Groen (tracks: 10 to 17), Klaus Kessemeier (tracks: 10 to 17)
Guitar, Backing Vocals - Gunter (tracks: 1 to 9), Klause (tracks: 1 to 9)




https://www.youtube.com/watch?v=H5EZztw4Wl8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

'OutLaw' jest zbiorem dziesięciu emocjonalnie głębokich oraz dźwiękowo bogatych podróży do miejsc, do jakich nigdy nie dotarliście. Niewątpliwie to najbardziej eksperymentalne, złożone, przestrzenne, melodyjne, unikalne i dopracowane dzieło w karierze zespołu, bezkompromisowo łączące: metal, rock, muzykę progresywną, alternatywę, industrial, IDM, elektronikę... i wiele więcej.


'OutLaw' is a new album from Polish prog metal experimenters NEWBRED, released seven years after previous output "LAW". "OutLaw" seems to be the most complex, melodic and comprehensive album to date, uncompromisingly blending elements of: metal, rock, alternative, prog music, industrial, IDM, electronica and much more. Open your ears to a new visionary music from Poland.

For fans of SOUNDGARDEN, NINE INCH NAILS, KING CRIMSON, FAITH NO MORE, GOJIRA, MESHUGGAH, MINISTRY, MORBID ANGEL.



..::TRACK-LIST::..

1. Brotherhood 06:17
2. See...Know 05:13
3. Sinusoida 03:45
4. A Brand New Life 05:50
5. Till Grave 04:15
6. I Promise To Be Free 05:00
7. Edging The Real Life 06:00
8. The Fake Twilight 04:45
9. I Still Admire The World 02:44
10. Fugitive 07:36



..::OBSADA::..

Guitar, Vocals - Tomasz Wołonciej
Bass Guitar - Adam Semla
Drums, Percussion, Programmed By - Stanisław Wołonciej
Guitar - Szymon Fiuk

Guest:
Guitar - Hubert Więcek (tracks: 1)



https://www.youtube.com/watch?v=LKniXXkn1fc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

'OutLaw' jest zbiorem dziesięciu emocjonalnie głębokich oraz dźwiękowo bogatych podróży do miejsc, do jakich nigdy nie dotarliście. Niewątpliwie to najbardziej eksperymentalne, złożone, przestrzenne, melodyjne, unikalne i dopracowane dzieło w karierze zespołu, bezkompromisowo łączące: metal, rock, muzykę progresywną, alternatywę, industrial, IDM, elektronikę... i wiele więcej.


'OutLaw' is a new album from Polish prog metal experimenters NEWBRED, released seven years after previous output "LAW". "OutLaw" seems to be the most complex, melodic and comprehensive album to date, uncompromisingly blending elements of: metal, rock, alternative, prog music, industrial, IDM, electronica and much more. Open your ears to a new visionary music from Poland.

For fans of SOUNDGARDEN, NINE INCH NAILS, KING CRIMSON, FAITH NO MORE, GOJIRA, MESHUGGAH, MINISTRY, MORBID ANGEL.



..::TRACK-LIST::..

1. Brotherhood 06:17
2. See...Know 05:13
3. Sinusoida 03:45
4. A Brand New Life 05:50
5. Till Grave 04:15
6. I Promise To Be Free 05:00
7. Edging The Real Life 06:00
8. The Fake Twilight 04:45
9. I Still Admire The World 02:44
10. Fugitive 07:36



..::OBSADA::..

Guitar, Vocals - Tomasz Wołonciej
Bass Guitar - Adam Semla
Drums, Percussion, Programmed By - Stanisław Wołonciej
Guitar - Szymon Fiuk

Guest:
Guitar - Hubert Więcek (tracks: 1)



https://www.youtube.com/watch?v=LKniXXkn1fc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
Genre: Atmospheric Doom Metal
Country of Artist (Band): Hungary
Year of Release: 2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: Tracks
Audio Bitrate: 320 kbps
Duration: 46:11

...( TrackList )...
01. Deniers
02. Sine Morbo
03. Love Is A Dog From Hell
04. Senkim
05. The Summoning
06. Shattered By Wisdom
07. Deconstructed
08. Mists Of Krakatoa

...( Info )...
Genre: Speed/Thrash Metal
Country of Artist (Band): Brazil
Year of Release: 2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: Tracks
Audio Bitrate: 320 kbps
Duration: 46:52

...( TrackList )...
01. Atomic Blast (Intro)
02. Sick and Insane
03. Ice Heart
04. Thrash Metal Invasion
05. Welcome to My Mind (Intro)
06. My World (The First Act)
07. Pairadice (Instrumental)
08. Vietcongs Never Die
09. The First Murderer
10. Church of the Evil Souls
11. Legions of Violence
12. The Last Beer
13. Like a Shadow (In the Dark)

...( Info )...
Genre: Black/Thrash Metal
Country of Artist (Band): Brazil
Year of Release: 2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: Tracks
Audio Bitrate: 320 kbps
Duration: 31:07

...( TrackList )...
01. Intro
02. Witches Bitch
03. Damn Bastard
04. 556
05. Macumbaria (A Pombagira)
06. Vila Mimosa
07. Marriage Of Heaven And Hell
08. Sangue e Fogo
09. Deep Void Of The Mind

...( Info )...
Genre: Black/Death Metal
Country of Artist (Band): Lithuania
Year of Release: 2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: Tracks
Audio Bitrate: 320 kbps
Duration: 37:32

...( TrackList )...
1. Fatum Militare
2. R.B.M.K.
3. Fatalritual
4. Flagellant
5. #101
6. Lavonakt (Axioma Metamorphosis)

..::INFO::..

Najnowszy album studyjny Psychostick - amerykańskiego zespołu pochodzącego z Tempe w Arizonie, obecnie rezydującego w Chicago. Zespół znany jest z ciężkiego, metalowego brzmienia i absurdalnego humoru mającego odzwierciedlenie zarówno w wizerunku zespołu jak i w tekstach. Sam zespół określa swój styl jako HumorCore. Obecny skład to: Rob "Rawrb" Kersey (wokal), Josh "Joshy/The J" Key (gitary, wokal), Alex "Shmalex/The Boy" Dontre (bębny) i Matty J "Moose" Rzemyk (bas, wokal).

Title: The Flesh Eating Rollerskate Rides Again

Artist: Psychostick

Country: USA

Year: 2025

Genre: Metal

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

Holiday Hate (2025 Remix)
Æt
Jolly Old Sadist (2025 Remix)
NOEL (2025 Remaster)
Jingle Bell Metal (2025 Remix)
Silent Night (2025 Remix)
Zombie Claus (2025 Remaster)
Give Thanks or Die (2025 Remaster)
Everybody Christmas
Red Snow (2025 Remix)
O Tannenbaum (2025 Remix)
Happy Fucking New Year (2025 Remix)

...( Info )...
Genre: Thrash/Death Metal
Country of Artist (Band): Singapore
Year of Release: 2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: Tracks
Audio Bitrate: 320 kbps
Duration: 41:25

...( TrackList )...
01. Ante Mortem
02. Thrash to Destroy
03. Chaos and Madness
04. When Worlds Collide
05. Dawn of Extinction
06. We Retaliate
07. 7 . WE RETALIATE
08. In Desolation
09. Sins of My Rage
10. .Kun Faya Kun

...( Info )...
Genre: Progressive/Symphonic Metal
Country of Artist (Band): USA
Year of Release: 2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: Tracks
Audio Bitrate: 320 kbps
Duration: 40:02

...( TrackList )...
01. Overture
02. Existence
03. Requiem
04. Casket
05. Dan and the Boatman
06. Hell Hath Come

...( Info )...
Genre: Black/Thrash Metal
Country of Artist (Band): USA
Year of Release: 2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: Tracks
Audio Bitrate: 320 kbps
Duration: 41:05

...( TrackList )...
01. Intro...
02. Moonlight Sinners
03. Satan's Woman
04. Crimson Blades (Of Doom)
05. Transylvania
06. Intermission
07. Wrath of Steel (The Final Siege)
08. Blood of Belshazzar
09. Light the Deadly Fire!
10. Metalizer...Remetalized
11. Outro

...( Info )...
Genre: Crossover Thrash Metal
Country of Artist (Band): USA
Year of Release: 2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: Tracks
Audio Bitrate: 320 kbps
Duration: 26:09

...( TrackList )...
01. Oath Broken (Radio Edit)
02. The Old Ways
03. Human Kaiju
04. Mork Borg
05. Lamentations
06. ...Turned Resentment
07. Third Eye
08. Cursebreaker
09. Child Return Home
10. Revealing Light

...( Info )...
Genre: Death/Doom Metal
Country of Artist (Band): Finland
Year of Release: 2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: Tracks
Audio Bitrate: 320 kbps
Duration: 50:03

...( TrackList )...
01. Denial
02. Beneath
03. Repent
04. Revelation
05. Alive
06. Sermon
07. Oblivion
08. Keyhole
09. Void

...( Info )...
Genre: Stoner/Black Metal
Country of Artist (Band): Mexico
Year of Release: 2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: Tracks
Audio Bitrate: 320 kbps
Duration: 43:01

...( TrackList )...
01. The Calling
02. To Never Die
03. Devoid of Light
04. Lifeforce
05. They Call Us Death
06. Without the Word of God
07. Post Mortem Lullaby
08. Out for Blood
09. The Shape

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Nawet nie wiem, kiedy te trzy lata minęły od wydania „Secret Spies of the Horned Partician”. Wracam do tej płyty regularnie, zresztą jak i do każdego innego wydawnictwa Owls Woods Graves. I szczerze się ucieszyłem na wieść o „Strix”.

Czyli trzeciej pełnowymiarowej płycie zespołu. Myślę, że grupa już na dobra uwiła sobie sowie gniazdo (ha, wyszło mi porównanie wielopoziomowe!) w tej black / punkowo – chuligańskiej stylistyce. Mnie pasuje – sprawa jest prosta, ta muzyka ma być po prostu czymś fajnym, raz agresywnym, a raz melodyjnym. A równocześnie osadzonym w konkretnej stylistyce i klimacie. Stąd też każdorazowo odpalając płytę Owls Woods Graves mam przed oczyma black metalowych chuliganów biegnących przez zimowy las i drących na całe gardło szlagiery o różnej proweniencji. Przy każdej recenzji wydawnictw Owls Woods Graves przedstawiam Wam korowód nazw sceny black metalowej, punkowej, hard core’owej, ale dziś Wam już tej wyliczanki oszczędzę – te szyldy nie zmieniły się drastycznie, może jednych jest tym razem mniej, innych więcej. Cały czas jednak podobnie, jak na wcześniejszych albumach.

Ano właśnie, czy to też nie jest tak, że ten zespół zaczyna zjadać swój własny ogon? Pewnie jakbym był do nich jakoś negatywnie nastawiony – mógłbym tak mówić. Jak dla mnie to chyba jeszcze nie wyczerpali tej formuły, choć nie ukrywam, że trudno mi powiedzieć, czego jeszcze mogę się spodziewać po nich w przyszłości. Pewnie okładki von Rittera, pewnie punkowo – blackowej przeplatanki. Nie ubolewam z tego powodu absolutnie, bo takich kawałków jak „Anarcho – Occultism”, „Black Flame in Our Hearts”, „Say No to Heaven” czy pewnie jeszcze spokojnie paru z tego albumu to mogę słuchać na okrągło. I wiecie – nie znudzą mi się. Z drugiej strony, jakoś nie potrafię wskazać na tym albumie takiego, że tak się wyrażę, hitu jak „Idzie Diabeł” czy „Antichristian Hooligans”.

Pewnie jakbym słuchał tylko Owls Woods Graves to tak, natomiast mając tyle muzyki dookoła, różnego kalibru ciężkości i różnego gatunku, bardzo często łapię się że puszczam sobie ten zespół właśnie by odreagować. I tu w zasadzie zawsze jest to losowa pozycja z ich dyskografii. „Strix” dołącza tym samym do nich.

Czy to dobra rekomendacja dla tej płyty? Myślę, że chyba tak – przecież tego typu muzyki słuchamy, by było nam dobrze. Słuchając „Strix” mam bardzo dobrze.

Oracle


Pierwszy krążek Owls Woods Graves jakoś tak kompletnie mi jednym uchem wleciał, by zaraz wylecieć drugim. „Secret Species of the Horned Patrician” z kolei na tyle gładko mi weszła, że wylecieć z głowy długo w ogóle nie chciała. Zastanawiałem się zatem, jaki będzie krążek numer trzy. Po pierwszym odsłuchy byłem nieco rozczarowany. Zdawało mi się, że chłopaki chcieli na siłę nagrać „Tajemnicze Gatunki…” vol. 2. Po chwili jednak, dokładnie po kolejnych dwóch rundkach, otrząsnąłem się nieco. Bo przecież czego oczekiwałem? Że Owls Woods Graves nagle zmienią styl? No ni chuja, oni po prostu grają tak, jak im serce podpowiada, i w stylu, który dyktuje puls. Domyślacie się zapewne, że zmian stylistycznych na „Strix” nie uświadczymy. I to w sumie bardzo dobrze, bo kiedy trucizna tłoczona przez Krakowiaków rozejdzie się po organizmie, to robi słuchaczowi naprawdę dobrze. Wiemy, że zespół porusza się w stylistyce black / punkowej (uogólniając)? Wiemy. Wiemy, że lubi między bardziej tradycyjne, oparte na zimnym tremolo, kawałki wrzucić jakiś hicior do pośpiewania? Wiemy. Wiemy, że mnogo tu d-beatów i że nóżka sama przy tych rytmach tupie? Wiemy. A że blasty, wokale krzyczane i czyste, takie nieco pijackie, że równe to pod względem poziomu niemal jak blat stołu i nieźle kopie w dupsko? No jasne, że tak! Wiemy zatem wszystko. „Strix” nie jest albumem ani trochę odkrywczym. Jest to muzyka zagrana przez ludzi, którzy ją czują, dla ludzi… którzy ją czują. Dokonywanie na tym krążku dysekcji kompletnie mija się z celem, bo wyszły by z tego same oczywiste oczywistości, padłoby pewnie kilka klasycznych nazw, i zabrzmiałoby to banalnie. Choć z drugiej strony muzyka Owls Woods Graves jest banalna! Prosta jak konstrukcja młotka, chwytliwa i idealna do zimnego z pianką. Co ja zatem będę się rozwodził. Każdy, komu poprzednie piosenki zespołu się podobały, może po nowe nagrania sięgać w ciemno. A jeśli ktoś w takiej stylistyce nie gustuje, to ja już nic na to nie poradzę. U mnie kręci się od wczoraj non stop. I zapewne pokręci się jeszcze dłużej jak tylko dostanę w ręce kopię fizyczną. Wam też radzę się zaopatrzyć, bo warto.

jesusatan


Raising a vile flag for the malevolent beast which lurks within the shadowy, curse-ridden forest they’d inhabit Kraków, Poland-based hardcore punk/black metal quartet OWLS WOODS GRAVES reassemble for a third round of their pitch blackened vision of street punk. ‘Strix‘ manifests as decadelong built ideal, or, an equitable ratio served per their extreme metalpunk fusion, a style which welds black metal voicing and rhythmus onto oft melodic hardcore punk built framing. The effect here is tough as nails, an immersive roll through pieces which share relevance to ‘old school’ hardcore punk and black metal alike while still retaining the tuneful potential of each.

Owls Woods Graves formed circa 2015 by way of guitarist, vocalist, bassist The Fall (Hauntologist, Over the Voids…) and guitarist E.V.T. (Whalesong) both of whom I believe were original members of Medico Peste as well as long-running members of Mgła‘s live band. Their intent was something they’ve variously described as “haunted woods hardcore”, essentially blackened punk music which appears to frame interest in hardcore punk broadly. I’ve found their sound touches upon the more melodic hardcore side of late 90’s oi!/street punk revivalism and 80’s NY/DC trampling, riff-driven action rather than the usual slopped out d-beaten treatments by extreme metal musicians. You could compare the full effect to anything from (earliest) Kvelertak to Raspberry Bulbs and be at least somewhere nearby their work but these are poor assessments in terms of the melodic knack found on their debut EP (‘Owls Woods Graves‘, 2016) where a quick rip through “Do You Deny the Devil?” should reinforce thier own character. If you are looking for a snarling, spitting and even kinda blasted-at hardcore punk record with some mild black metal inspiration their debut LP (‘Citizenship of the Abyss‘, 2019) pretty much nailed it as the peak of the duo’s efforts prior to expansion. The range of their song-over-song differentiation, vocal expression, general focus on the riff and the beating at hand impressed me right away.

Beyond that first record Owls Woods Graves expanded to a quartet and soon introduced a far more black metal directed sound on album number two (‘Secret Spies of the Horned Patrician‘, 2023) where songs like “Obscure Monastery” were bolstered by the dread of black metal, contrasting with the quick-change prone pulse of their work otherwise while retaining some of the song-along qualities (“Antichristian Hooligan” etc.). This’d more-or-less set expectations for album number three to follow a similar path but with ‘Strix‘ it seems they’ve intended more of a balancing act rather than follow that exact same path. While the hard shouted pummel of the band’s earlier releases is now more front and center they’ve not culled all black metal informed guitar work and instead they’ve blended it within, fusing both realms more seamlessly.

Album opener “They Come Again” resembles this with some immediacy, within the introductory riff even, as they proceed to flow between nauseous black metal drain and muscled-out, shouted hardcore drive ’til the vocal melody introduced nearby ~2:26 minutes into the song feels like a moment of true merger. There were similar movements on the previous album but I’d argue the greater sprawl of ‘Strix‘ is more unflinching in this regard while sporting both variety and more propulsive force on its side. We’re about a minute away from whoa-oh whoa group shouts and a percussive black metal groove (“The Aura of Knives”) at that point and never more than a few minutes into the next idea before its spent and Owls Woods Graves manages to pivot. As a fan of actual hardcore punk with some canonical ties to the 80’s/90’s it is rare that any band manages to infuse -any- extreme metal technique or excess into these forms with appreciation for the tuneful (not just aggressive) nature of the sub-genre. On the right through this album there’s no doubt these folks aren’t trespassers and that taste and fandom are there informing every move.

For my own taste “The Flag is Raised” is the best example of both realms making good sense in conjoin with the thrashing gallop-and-step of its initial movement, the snarl of its declarative verses and the wind-up toward the anthemic street punk (see also: “Black Flame in Our Hearts”) informed lead guitar melody which serves the ride out. If we tap into the heroic, anthemic, chivalric or however you’d describe the melodic side of many black metal bands in Germany, France and even Finland today the you can see how so many are on the verge or indulging in similar melodic punk for effect. That said the kind of ska-punk trot of “Non Entirely Human” is something different of course as we begin to feel the heat near the end of Side A. I could go on with some manner of remark for each of the ten songs included here but the bigger picture here is that they flow together well enough that the ‘Strix‘ experience becomes notably immersive without losing its diabolic edge (re: “Anarco-Occultism”).

I don’t know whether or not that thought will fall right out of your damned ear immediately when “Black Flame in Our Hearts” hits like a circa ’98 Hellcat Records single but it is one of my favorite pieces on the album for that opening melody calling back to my own high school era, redeeming the Norsk black n’ roll rattle of “Nightshifts” before it. Otherwise the album’s second half ends on a much darker tone with the double length “Winged They Come” for its closer, a sort of crust informed epic with bleak, cold dread waiting at its peak. At just around ~35 minutes ‘Strix‘ is around the right length to avoid tiring the punk attuned listener without underfeeding the extreme metal mind. While some of its highs are informed by familiar tropes to some degree it is refreshing to not find the full taint of black metal overtaking their ultimate combination of metal and punk here. This the primary success of Owls Woods Graves‘ work beyond presenting inspired, tuneful yet bleakly narrated haunt. For my own taste it is their finest work to date in terms of balancing hardcore punk and black metal into coherence though I’d generally enjoyed it just as much as their first LP. A high recommendation.

terraasymmetry



..::TRACK-LIST::..

1. They Come Again 03:40
2. The Aura Of Knives 02:45
3. The Flag is Raised 03:22
4. Not Entirely Human 03:02
5. Anarcho-Occultism 02:04
6. The Cliff Dance 03:32
7. Nightshifts 02:53
8. Black Flame In Our Hearts 03:59
9. Say No To Heaven 02:59
10. Winged They Come 06:17



..::OBSADA::..

The Fall - Vox, Lrx, Guitar
EVT - Guitar
MD - Bass
Prof. K - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=efklOMVJ1xU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Nawet nie wiem, kiedy te trzy lata minęły od wydania „Secret Spies of the Horned Partician”. Wracam do tej płyty regularnie, zresztą jak i do każdego innego wydawnictwa Owls Woods Graves. I szczerze się ucieszyłem na wieść o „Strix”.

Czyli trzeciej pełnowymiarowej płycie zespołu. Myślę, że grupa już na dobra uwiła sobie sowie gniazdo (ha, wyszło mi porównanie wielopoziomowe!) w tej black / punkowo – chuligańskiej stylistyce. Mnie pasuje – sprawa jest prosta, ta muzyka ma być po prostu czymś fajnym, raz agresywnym, a raz melodyjnym. A równocześnie osadzonym w konkretnej stylistyce i klimacie. Stąd też każdorazowo odpalając płytę Owls Woods Graves mam przed oczyma black metalowych chuliganów biegnących przez zimowy las i drących na całe gardło szlagiery o różnej proweniencji. Przy każdej recenzji wydawnictw Owls Woods Graves przedstawiam Wam korowód nazw sceny black metalowej, punkowej, hard core’owej, ale dziś Wam już tej wyliczanki oszczędzę – te szyldy nie zmieniły się drastycznie, może jednych jest tym razem mniej, innych więcej. Cały czas jednak podobnie, jak na wcześniejszych albumach.

Ano właśnie, czy to też nie jest tak, że ten zespół zaczyna zjadać swój własny ogon? Pewnie jakbym był do nich jakoś negatywnie nastawiony – mógłbym tak mówić. Jak dla mnie to chyba jeszcze nie wyczerpali tej formuły, choć nie ukrywam, że trudno mi powiedzieć, czego jeszcze mogę się spodziewać po nich w przyszłości. Pewnie okładki von Rittera, pewnie punkowo – blackowej przeplatanki. Nie ubolewam z tego powodu absolutnie, bo takich kawałków jak „Anarcho – Occultism”, „Black Flame in Our Hearts”, „Say No to Heaven” czy pewnie jeszcze spokojnie paru z tego albumu to mogę słuchać na okrągło. I wiecie – nie znudzą mi się. Z drugiej strony, jakoś nie potrafię wskazać na tym albumie takiego, że tak się wyrażę, hitu jak „Idzie Diabeł” czy „Antichristian Hooligans”.

Pewnie jakbym słuchał tylko Owls Woods Graves to tak, natomiast mając tyle muzyki dookoła, różnego kalibru ciężkości i różnego gatunku, bardzo często łapię się że puszczam sobie ten zespół właśnie by odreagować. I tu w zasadzie zawsze jest to losowa pozycja z ich dyskografii. „Strix” dołącza tym samym do nich.

Czy to dobra rekomendacja dla tej płyty? Myślę, że chyba tak – przecież tego typu muzyki słuchamy, by było nam dobrze. Słuchając „Strix” mam bardzo dobrze.

Oracle


Pierwszy krążek Owls Woods Graves jakoś tak kompletnie mi jednym uchem wleciał, by zaraz wylecieć drugim. „Secret Species of the Horned Patrician” z kolei na tyle gładko mi weszła, że wylecieć z głowy długo w ogóle nie chciała. Zastanawiałem się zatem, jaki będzie krążek numer trzy. Po pierwszym odsłuchy byłem nieco rozczarowany. Zdawało mi się, że chłopaki chcieli na siłę nagrać „Tajemnicze Gatunki…” vol. 2. Po chwili jednak, dokładnie po kolejnych dwóch rundkach, otrząsnąłem się nieco. Bo przecież czego oczekiwałem? Że Owls Woods Graves nagle zmienią styl? No ni chuja, oni po prostu grają tak, jak im serce podpowiada, i w stylu, który dyktuje puls. Domyślacie się zapewne, że zmian stylistycznych na „Strix” nie uświadczymy. I to w sumie bardzo dobrze, bo kiedy trucizna tłoczona przez Krakowiaków rozejdzie się po organizmie, to robi słuchaczowi naprawdę dobrze. Wiemy, że zespół porusza się w stylistyce black / punkowej (uogólniając)? Wiemy. Wiemy, że lubi między bardziej tradycyjne, oparte na zimnym tremolo, kawałki wrzucić jakiś hicior do pośpiewania? Wiemy. Wiemy, że mnogo tu d-beatów i że nóżka sama przy tych rytmach tupie? Wiemy. A że blasty, wokale krzyczane i czyste, takie nieco pijackie, że równe to pod względem poziomu niemal jak blat stołu i nieźle kopie w dupsko? No jasne, że tak! Wiemy zatem wszystko. „Strix” nie jest albumem ani trochę odkrywczym. Jest to muzyka zagrana przez ludzi, którzy ją czują, dla ludzi… którzy ją czują. Dokonywanie na tym krążku dysekcji kompletnie mija się z celem, bo wyszły by z tego same oczywiste oczywistości, padłoby pewnie kilka klasycznych nazw, i zabrzmiałoby to banalnie. Choć z drugiej strony muzyka Owls Woods Graves jest banalna! Prosta jak konstrukcja młotka, chwytliwa i idealna do zimnego z pianką. Co ja zatem będę się rozwodził. Każdy, komu poprzednie piosenki zespołu się podobały, może po nowe nagrania sięgać w ciemno. A jeśli ktoś w takiej stylistyce nie gustuje, to ja już nic na to nie poradzę. U mnie kręci się od wczoraj non stop. I zapewne pokręci się jeszcze dłużej jak tylko dostanę w ręce kopię fizyczną. Wam też radzę się zaopatrzyć, bo warto.

jesusatan


Raising a vile flag for the malevolent beast which lurks within the shadowy, curse-ridden forest they’d inhabit Kraków, Poland-based hardcore punk/black metal quartet OWLS WOODS GRAVES reassemble for a third round of their pitch blackened vision of street punk. ‘Strix‘ manifests as decadelong built ideal, or, an equitable ratio served per their extreme metalpunk fusion, a style which welds black metal voicing and rhythmus onto oft melodic hardcore punk built framing. The effect here is tough as nails, an immersive roll through pieces which share relevance to ‘old school’ hardcore punk and black metal alike while still retaining the tuneful potential of each.

Owls Woods Graves formed circa 2015 by way of guitarist, vocalist, bassist The Fall (Hauntologist, Over the Voids…) and guitarist E.V.T. (Whalesong) both of whom I believe were original members of Medico Peste as well as long-running members of Mgła‘s live band. Their intent was something they’ve variously described as “haunted woods hardcore”, essentially blackened punk music which appears to frame interest in hardcore punk broadly. I’ve found their sound touches upon the more melodic hardcore side of late 90’s oi!/street punk revivalism and 80’s NY/DC trampling, riff-driven action rather than the usual slopped out d-beaten treatments by extreme metal musicians. You could compare the full effect to anything from (earliest) Kvelertak to Raspberry Bulbs and be at least somewhere nearby their work but these are poor assessments in terms of the melodic knack found on their debut EP (‘Owls Woods Graves‘, 2016) where a quick rip through “Do You Deny the Devil?” should reinforce thier own character. If you are looking for a snarling, spitting and even kinda blasted-at hardcore punk record with some mild black metal inspiration their debut LP (‘Citizenship of the Abyss‘, 2019) pretty much nailed it as the peak of the duo’s efforts prior to expansion. The range of their song-over-song differentiation, vocal expression, general focus on the riff and the beating at hand impressed me right away.

Beyond that first record Owls Woods Graves expanded to a quartet and soon introduced a far more black metal directed sound on album number two (‘Secret Spies of the Horned Patrician‘, 2023) where songs like “Obscure Monastery” were bolstered by the dread of black metal, contrasting with the quick-change prone pulse of their work otherwise while retaining some of the song-along qualities (“Antichristian Hooligan” etc.). This’d more-or-less set expectations for album number three to follow a similar path but with ‘Strix‘ it seems they’ve intended more of a balancing act rather than follow that exact same path. While the hard shouted pummel of the band’s earlier releases is now more front and center they’ve not culled all black metal informed guitar work and instead they’ve blended it within, fusing both realms more seamlessly.

Album opener “They Come Again” resembles this with some immediacy, within the introductory riff even, as they proceed to flow between nauseous black metal drain and muscled-out, shouted hardcore drive ’til the vocal melody introduced nearby ~2:26 minutes into the song feels like a moment of true merger. There were similar movements on the previous album but I’d argue the greater sprawl of ‘Strix‘ is more unflinching in this regard while sporting both variety and more propulsive force on its side. We’re about a minute away from whoa-oh whoa group shouts and a percussive black metal groove (“The Aura of Knives”) at that point and never more than a few minutes into the next idea before its spent and Owls Woods Graves manages to pivot. As a fan of actual hardcore punk with some canonical ties to the 80’s/90’s it is rare that any band manages to infuse -any- extreme metal technique or excess into these forms with appreciation for the tuneful (not just aggressive) nature of the sub-genre. On the right through this album there’s no doubt these folks aren’t trespassers and that taste and fandom are there informing every move.

For my own taste “The Flag is Raised” is the best example of both realms making good sense in conjoin with the thrashing gallop-and-step of its initial movement, the snarl of its declarative verses and the wind-up toward the anthemic street punk (see also: “Black Flame in Our Hearts”) informed lead guitar melody which serves the ride out. If we tap into the heroic, anthemic, chivalric or however you’d describe the melodic side of many black metal bands in Germany, France and even Finland today the you can see how so many are on the verge or indulging in similar melodic punk for effect. That said the kind of ska-punk trot of “Non Entirely Human” is something different of course as we begin to feel the heat near the end of Side A. I could go on with some manner of remark for each of the ten songs included here but the bigger picture here is that they flow together well enough that the ‘Strix‘ experience becomes notably immersive without losing its diabolic edge (re: “Anarco-Occultism”).

I don’t know whether or not that thought will fall right out of your damned ear immediately when “Black Flame in Our Hearts” hits like a circa ’98 Hellcat Records single but it is one of my favorite pieces on the album for that opening melody calling back to my own high school era, redeeming the Norsk black n’ roll rattle of “Nightshifts” before it. Otherwise the album’s second half ends on a much darker tone with the double length “Winged They Come” for its closer, a sort of crust informed epic with bleak, cold dread waiting at its peak. At just around ~35 minutes ‘Strix‘ is around the right length to avoid tiring the punk attuned listener without underfeeding the extreme metal mind. While some of its highs are informed by familiar tropes to some degree it is refreshing to not find the full taint of black metal overtaking their ultimate combination of metal and punk here. This the primary success of Owls Woods Graves‘ work beyond presenting inspired, tuneful yet bleakly narrated haunt. For my own taste it is their finest work to date in terms of balancing hardcore punk and black metal into coherence though I’d generally enjoyed it just as much as their first LP. A high recommendation.

terraasymmetry



..::TRACK-LIST::..

1. They Come Again 03:40
2. The Aura Of Knives 02:45
3. The Flag is Raised 03:22
4. Not Entirely Human 03:02
5. Anarcho-Occultism 02:04
6. The Cliff Dance 03:32
7. Nightshifts 02:53
8. Black Flame In Our Hearts 03:59
9. Say No To Heaven 02:59
10. Winged They Come 06:17



..::OBSADA::..

The Fall - Vox, Lrx, Guitar
EVT - Guitar
MD - Bass
Prof. K - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=efklOMVJ1xU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
Genre: Oldschool Thrash/Heavy Metal
Country of Artist (Band): Weimar, Thuringia, Germany
Year of Release: 2013 - 2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: Tracks
Audio Bitrate: 320 kbps
Duration: 02:56:51

...( TrackList )...
Albums:
2013 - The Necronaut (EP) (14:00)
2018 - Blood Will Follow Blood (EP) (29:12)
2018 - Endless Source of Hate (EP) (21:19)
2020 - Live, Rough and Untamed Fast (34:45)
2022 - Planet of Graves (42:52)
2025 - Nuclear Nightmare (40:43)

...( Info )...
Genre: Thrash Metal
Artist (band) Country: Denmark
Year of Release: 2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: Tracks
Audio Bitrate: 320 kbps
Duration: 00:30:53

...( TrackList )...
01. Coming Back for More (03:40)
02. In the Ashes (04:06)
03. Trail of Blood (03:54)
04. Cast by the Fire (04:45)
05. Enemies at the Gate (03:33)
06. Pulpit of Profit (03:31)
07. Among the Dead (03:25)
08. Sanctuary (03:56)

...( Info )...
Genre: Crossover/Hardcore/Thrash Metal
Country of Artist (Band): USA
Year of Release: 2019-2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: Tracks
Audio Bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
2019 - Certain Death
2021 - World At War
2023 - Endless Torment (EP)
2025 - Process of Elimination

...( Info )...
Genre: Progressive Death Metal
Country of Artist (Band): USA
Year of Release: 2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: Tracks
Audio Bitrate: 320 kbps
Duration: 57:11

...( TrackList )...
1. Ingressum
2. Ghost Walker
3. Patterned Skulls
4. Bleak Minded
5. Wish
6. Vacuum Decay
7. Immortal
8. Blue Fingers
9. Echoes of Extinction

...( Info )...
Genre: Brutal Death Metal
Country of Artist (Band): USA
Year of Release: 2025
Audio Codec: MP3
Rip Type: tracks
Audio Bitrate: 320 kbps
Duration: 29:40

...( TrackList )...
01. Subjugation by the Paraphiliac
02. Decorated with Feculent Appurtenances
03. Lecherous Cardiovascular Ablation
04. Subterranean Anthropophagy
05. Whoretapotty
06. Self-Confessed Necrophile
07. Perversion of the Eschaton
08. Long Pig Meat Stand
09. Instrumental