...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancki album Brüdnego Skürwiela to wściekły i energetyczny black/thrash z rock'n'rollowym sznytem. Dziewięć utworów plus cover Gospel Of The Horns jest hołdem dla Metalu wykutego w 80-tych i 90-tych latach minionego stulecia. Tnące riffy, wściekła perkusja, pulusjący bas w każdym utworze niszczą uszy słuchacza. Całość dopełniają wokale pełne nienawiści do religijnych symboli podlane potężną dawką alkoholu. Bluźnierstwo, duża ilość promili i nienawiść do Chrystusa wykuta na Śląskiej ziemi wyziewa z każdej sekundy tego albumu. „Silesian Bastards" skopie wasze dupska i wleje litry alkoholu prostu w Wasze pyski. Albo idziesz ta drogą, albo schodź z niej. Album nagrany w całości instrumentalnie na setkę jedynie z wokalami nagranymi później sprawia, że szczerość tej muzyki przebija się na pierwszy plan niszcząc nowoczesny metal do cna.


Ja pierdykam, pamiętam jak Brüdny Skürwiel wyłonił się piwnic Śląska jakoś w 2013 r., a trzy lata później dane mi ich było zobaczyć na pierwszej edycji dojebanego Breslauer Thrashfestu (ale był wpierdol na ich występie). I zostałem kupiony. Wtedy już chłopy zarzekały się, że nie ma chuja, nigdy ich delikatne, artystyczne rączki nie skalają się pracą nad pełniakiem, a tu proszę. Rok 2024 i jest właśnie długograj. I wiecie co? „Silesian Bastards”, to jedna z najlepszych płyt z thrash metalem w tym kraju, jakie się pojawiły, a najlepsza w tym gatunku w ostatnim czasie.

Już otwierający płytę kawałek tytułowy wyczerpująco oraz dobitnie podkreśla z czym to się je, a każdy kolejny jest równie precyzyjnym strzałem na ryj, po którym ciężkie obrażenia szybciutko narastają. Gitary napierdalają bezlitośnie, jak Biedroń matkę. Ja wiedziałem, że tam słabo nie jest na wiosłach, ale Łąka, a w szczególności Olo, czynią tam takie cuda, że równie dobrze możecie podejść pod scenę z butelką wody, a odejdziecie z truskawkowym Komandosem. I te solówki, jak to pięknie gra! Nie za długie, nie za finezyjne, tylko perfekcyjnie wpasowujące się w każdy kawałek. Słychać też ładnie czający się w tle basik, który zgrabnie podkreśla symfonię wpierdolu. Michał za perkusją, to istna maszyna. Znać, że nie jest to jeno łupanie, ale każdy dźwięk jest precyzyjnym strzałem artyleryjskim wymierzonym w święte przybytki. No i wokal Łąki. Pamiętam, że jak stanął za mikrofonem, to poleciały głosy, że gdzie kurwa mu do śpiewania. Ale już wtedy, mimo niedociągnięć w gardziołku, był potencjał. Teraz jest odpowiednio brüdnie, plugawie i pijacko, oddając doskonale ducha Brüdnego Skurwiela.

Pochwalić też należy brzmienie zawarte na tym albumie. Jest żyleta, pozwalająca usłyszeć każdy szczegół, a z drugiej strony zachowano tę odrobinę surowizny, by nie zrobiło się z tego wypucowane, plastikowe gówno. I bardzo, kurwa dobrze.

Jedyne moje zastrzeżenie, to okładka. Nie, nie jest to wada, gdyż idealnie pasuje do Brüdnego, ale że od wielu lat noszę tę ilustrację z dumą na ich bluzie, to po cichu liczyłem na coś nowego, równie obrazoburczego.

„Silesian Bastards” jest płytą totalną. To perła (Żubr) w koronie dyskografii Brüdnego Skurwiela, którą należy chwalić i szanować, bo jest to pierwszorzędny wpierdol thrashowy. Jest wulgarna, głośna, agresywna i, co najważniejsze, stuprocentowo szczera w swojej muzyce. Pozycja obowiązkowa w tym roku dla każdego metalucha.

Jak nie wystawiamy już ocen, to tu wjeżdża zasłużone 10/10, nie ma mowy, by było inaczej.

Bart


https://www.youtube.com/watch?v=MAIsPJGSrwU



Brüdny Skürwiel debut album is a furious and energetic black/thrash with a rock'n'roll touch. Nine tracks and Gospel Of The Horns cover are a tribute to Metal forged in the 80s and 90s. Cutting riffs, furious drums and pulsating bass destroy the listeners ears. Full of hatred for religious symbols, assisted by a huge dose of alcohol vocals complement the whole. Blasphemy, many per mille and hatred for Christ forged in Silesian land exude from every second of this album. "Silesian Bastards" will kick your asses and pour liters of alcohol straight into your mouths. You go this way or get off it. Album is a completely live feed, just vocals were added later, so it bring music sincerity to the forefront completely destroying modern metal.



..::TRACK-LIST::..

1. Silesian Bastards 03:12
2. New Commandments 04:05
3. We Burn Your Crucifix 02:00
4. Visions Of Satanik Might 03:16
5. Brüdny Skürwiel (Four Drunkmen Of Alkoholypse) 02:52
6. The First Ones In Line 02:55
7. Triumph Of Wrath 02:29
8. End Of All Faith 02:48
9. The Last Raping Of Christ 02:44
10. Powers Of Darkness (Gospel Of The Horns Cover) 04:16




https://www.youtube.com/watch?v=LBr9LGnGnbs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mrok. Nieuchronny, bezlitosny, pełen chaosu. Tym jest „Tabernakulum”, nowa podróż zespołu Dola, który po trzech latach milczenia ponownie rzuca wyzwanie naszym emocjom i wrażliwości. Ich najnowszy album to dzieło wykraczające poza granice gatunkowe – brutalne, a zarazem subtelne, zmuszające do refleksji nad światem, który rozpada się na naszych oczach. Każda sekunda płyty to głęboki wgląd w otchłań, która nie daje nadziei na wybawienie.

Dola od zawsze unikała prostych definicji. Ich muzyka to dźwiękowy eksperyment, w którym kontrasty stają się esencją. „Tabernakulum” przenosi nas od dzikich, nieokiełznanych blastów do chwil ciszy, gęstych jak smog nad miastem w ruinach. To podróż w świat niebezpieczny i fascynujący jednocześnie, gdzie chaos i porządek tańczą w śmiertelnej harmonii.

Pierwszy utwór, który w pełni ukazuje charakter albumu, to „Tabernakulum”. Brutalne riffy, szybki atak perkusji i wrzeszczący wokal uderzają jak cios w twarz. To nie tylko dźwięki – to zapis koszmarnych lat, które zespół wtłoczył w swoją muzykę. W kulminacyjnym momencie intensywność ustępuje miejsca jazzowym pasażom, wprowadzając chwilowe ukojenie, by zaraz potem ponownie zaatakować słuchacza. To kompozycja, która porywa w otchłań i nie pozwala się uwolnić.

Jeśli coś definiuje „Tabernakulum”, to jest to umiejętność przechodzenia od chaosu do harmonii i z powrotem. Przykładem tego jest „Chimera (fet Biesy)”, gdzie gitary tworzą zagmatwaną przestrzeń, by nagle przejść w liryczne piękno. Tekst „mam trzy głowy, dwa ciała, jedno serce – wszystko spaja” idealnie oddaje wielowymiarowość muzyki Doli. Przejścia między formami są płynne jak taniec światła i cienia.

Z kolei „I nawet nie usłyszysz kiedy to się stanie” wprowadza nas w transowy świat, w którym trąbka tworzy atmosferę jak z nocnego rytuału. Rozmyte dźwięki nagle przerywają potężne, sludge’owe uderzenia gitar, jakby cała kompozycja była zaklęciem przywołującym ciemne moce. To muzyka graniczna, magiczna i niepokojąca.
Album wyróżniają zaskakujące zmiany dynamiki i przekraczanie gatunkowych ograniczeń. „A światłem jest gniew” początkowo przypomina Radiohead, ale szybko wykracza poza schematy. Rozpoczyna się przestrzennymi rytmami, by z czasem przekształcić się w ciężkie, intensywne pasaże. To utwór, który pochłania, pozostawiając z poczuciem, że Dola tworzy coś zupełnie wyjątkowego.

„Tabernakulum” to podróż przez mroczne, zmienne przestrzenie. Muzyczna wędrówka, która nie wypuszcza słuchacza aż do ostatnich dźwięków. To dzieło pełne kontrastów – przejmująco brutalne, zaskakująco subtelne, balansujące między chaosem a harmonią. To wyzwanie – agresywne, piękne, niezapomniane, idealne na tę porę roku.

Marek Pruszczyński



W 2020 roku szerzej nieznany zespół Dola znienacka rozłożył mnie na łopatki swoim eklektycznym debiutem pełnym niepokojących dźwięków oraz gatunkowego pomieszania z poplątaniem. Wydane rok później Czasy nieco uporządkowały ten miszmasz, a choć krążek nie doskoczył do poprzeczki wysoko zawieszonej przez intrygujący i hipnotyzujący debiut, to jednak dał wystarczająco dużo powodów, aby traktować trio jako coś więcej niż jednostrzałowca. Teraz grupa powraca po trzech latach ciszy z wydanym pod egidą Piranha Music Tabernakulum.

Muszę przyznać, że pierwsza część trzeciej płyty Doli nieco mnie rozczarowała. Tytułowe Tabernakulum oraz następujące po nim Tysiąc Razy to w zdecydowanie przeważającej większości po prostu mieszanka black metalu i sludge’u z obowiązkowym momentem wyciszenia oraz lekko jazzującą perkusją tu i ówdzie, przypominającą o poprzednich dokonaniach formacji. Skomponowane jest to dobrze, więc znajdziecie w tych numerach kilka naprawdę mocnych riffów, ale jednocześnie wyróżniają się one głównie ślicznym fragmentem w zakończeniu Tysiąca Razy. Zespół przyzwyczaił mnie do zdecydowanie odważniejszej gatunkowej żonglerki, stąd też mimo niezaprzeczalnej solidności tego materiału, podczas pierwszych dwóch pełnych kompozycji na Tabernakulum w mojej głowie pojawiały się lekkie obawy dotyczące reszty krążka.

Na szczęście od świetnej Chimery nagranej z gościnnym udziałem Patryka Rzeszutka z Biesów, sprawa ma się już zdecydowanie lepiej – dzieje się zdecydowanie więcej, a Doli udaje się nawiązać nawet nie tyle do poziomu Czasów, co wręcz do rewelacyjnego debiutu. Połamany rytm ogrywanego już przez zespół na koncertach utworu Oszust (tutaj z gościnnym udziałem Roberta Śliwki z zespołu Ugory) zawładnął mną już na żywo, z płyty działa równie dobrze. Niepokojąca, transowa wręcz trąbka intrygująco prowadzi I nawet nie usłyszysz, kiedy to się stanie do potężnego sludge’owego uderzenia, a następnie wiedzie do wyróżniającego się gitarami akustycznymi (których naprawdę na Tabernakulum brakuje) przejścia wprost do blackowej końcówki – elementy niby te same co wcześniej, jednak zrealizowane zdecydowanie bardziej „dolowo”. No i jeszcze A światłem jest gniew wieńczący album, z tą jego lekko niepokojącą przebojowością oraz świetną perkusją Stempola – znakomity kawałek z potencjałem do ciorania na żywo, szczególnie w końcówce.

No i znowu to zrobili i wzięli mnie z zaskoczenia. Po dobrym, choć jak na ten zespół dość bezpiecznym początku, pozostała część płyty wyrywa z butów i w dużej mierze stanowi w moich oczach o tym, że Tabernakulum koniec końców przebiło poprzednią płytę Doli. Z racji zauważalnego postawienia przede wszystkim na black oraz sludge, myślę, że to właśnie fanom tych gatunków nowa pozycja w dyskografii tria przypadnie do gustu najbardziej. Nie brak tu jednak tych tak zwanych „odjazdów”, za które pokochałem tych gości w 2020 roku. Sprawdźcie sami.

Łukasz W.


'Swawola – nieDola'! Tak sobie zakrzyknąłem, kiedy zobaczyłem, co mi Patryk tym razem do skrzynki pocztowej, rękoma listonosza, włożył. No bo ostatnia Furia zajebista, nie? Pytanie retoryczne. I absolutnie nie na temat, bo Dola to zespół z innej ligi. Nie znałem wcześniej. I, szczerze mówiąc, bardzo się obawiałem, że to będzie jakiś kolejny hipsterski, chuja warty wynalazek. Muszę jednak w tym momencie czapkie z głowy zdjąć, zresztą po raz kolejny, bowiem szef Piranha Music zdaje się być człowiekiem z bardzo dobrym gustem muzycznym, i nawet jeśli jego wydawnictwa w pierwszej chwili dziwnie kolą mnie w oczy (nazwą zespołu czy okładką), to po dogłębnym się z nimi zapoznaniu najczęściej i tak wychodzi na jego. Czyli, że wsiąkam. Dola to faktycznie zespół „hipseterski”, odrobinkę. A przynajmniej awangardowy. Pomyślcie o fuzji surowego black metalu ze sporym dodatkiem jego współczesnego (post?) brata, z sowitą domieszką jazzowego wariactwa, tudzież elementów z gatunku doom / sludge. Ale pomyślcie o tej mieszance jako naturalnym koktajlu, a nie wrzucaniem na talerz kompletnie nie idących ze sobą w parze składników jedynie dla kolorytu.

Na „Tabernakulum” spotkacie się z muzyką, która łączy w sobie przynajmniej kilka gatunków. Chwilami jest bardzo agresywna, wręcz wściekła, niczym śnieżna zamieć, przypominająca najlepsze czasy nordyckiego grania z lat dziewięćdziesiątych. Aczkolwiek bez konkretnych, jednoznacznie spersonalizowanych inspiracji, co jak najbardziej działa tutaj na korzyść twórców. Gdzie indziej mamiąca wstawkami akustycznymi, i w tym przypadku przypominającymi jednak poniekąd wspomnianą na początku Furię (ja pierdolę, ileż to razy ja już przytaczałem tę nazwę w odniesieniu do rodzimych zespołów…). Żeby nie było, że pierdolę, proszę odsłuchać „A Światłem jest Gniew” wieńczący płytę. Jak wam mało owej teatralności, to rekomenduję „Chimera ft. IHS”, kompletnie objechany kawałek, będący policzkiem wymierzonym w twarz ortodoksów. Dola mają w dupie trendy, a przy okazji mają w sobie od cholery luzu i tego naturalnego wyczucia. Ich dźwięki, chwilami maksymalnie popierdolone, stanowią bardzo spójny amalgamat przeróżnych inspiracji, będąc jednocześnie propozycją maksymalnie awangardową, co i nawiązaniem do zespołów znanych, klasycznych. Nie będę tu wymieniał żadnych nazw, bo może i są one dla mnie oczywiste, ale jednocześnie Dola pozostawia każdemu z was miejsce do interpretacji, czy skojarzeń własnych. To jest zdecydowanie największy plus tego materiału. Że jest on nieoczywisty, wymykający się jednoznacznej kategoryzacji, zaskakujący i wciągający niczym ruchome piaski. Norwegia, Furia, Wędrowcy-Tułacze-Zbiegi, jazz – to jedynie lekkie drogowskazy jeśli chcecie trafić na ścieżkę, którą kroczą muzycy Doli. Mi ten album zrobił niezłe kuku. Rzućcie sobie uchem, bo to dobre jest.

jesusatan



..::TRACK-LIST::..

1. Drzwi 00:24
2. Tabernakulum 07:16
3. Tysiąc razy 09:19
4. Chimera 05:49
5. Tabernakulum cz. II 00:49
6. Oszust 06:24
7. Nawet nie usłyszysz, kiedy to się stanie 07:10
8. A światłem jest gniew 06:51



..::OBSADA::..

Bass, vocals, trumpet - Maras
Guitar, vocals - Grono
Drums, vocals - Stempol




https://www.youtube.com/watch?v=WAW8_bZaoqs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mrok. Nieuchronny, bezlitosny, pełen chaosu. Tym jest „Tabernakulum”, nowa podróż zespołu Dola, który po trzech latach milczenia ponownie rzuca wyzwanie naszym emocjom i wrażliwości. Ich najnowszy album to dzieło wykraczające poza granice gatunkowe – brutalne, a zarazem subtelne, zmuszające do refleksji nad światem, który rozpada się na naszych oczach. Każda sekunda płyty to głęboki wgląd w otchłań, która nie daje nadziei na wybawienie.

Dola od zawsze unikała prostych definicji. Ich muzyka to dźwiękowy eksperyment, w którym kontrasty stają się esencją. „Tabernakulum” przenosi nas od dzikich, nieokiełznanych blastów do chwil ciszy, gęstych jak smog nad miastem w ruinach. To podróż w świat niebezpieczny i fascynujący jednocześnie, gdzie chaos i porządek tańczą w śmiertelnej harmonii.

Pierwszy utwór, który w pełni ukazuje charakter albumu, to „Tabernakulum”. Brutalne riffy, szybki atak perkusji i wrzeszczący wokal uderzają jak cios w twarz. To nie tylko dźwięki – to zapis koszmarnych lat, które zespół wtłoczył w swoją muzykę. W kulminacyjnym momencie intensywność ustępuje miejsca jazzowym pasażom, wprowadzając chwilowe ukojenie, by zaraz potem ponownie zaatakować słuchacza. To kompozycja, która porywa w otchłań i nie pozwala się uwolnić.

Jeśli coś definiuje „Tabernakulum”, to jest to umiejętność przechodzenia od chaosu do harmonii i z powrotem. Przykładem tego jest „Chimera (fet Biesy)”, gdzie gitary tworzą zagmatwaną przestrzeń, by nagle przejść w liryczne piękno. Tekst „mam trzy głowy, dwa ciała, jedno serce – wszystko spaja” idealnie oddaje wielowymiarowość muzyki Doli. Przejścia między formami są płynne jak taniec światła i cienia.

Z kolei „I nawet nie usłyszysz kiedy to się stanie” wprowadza nas w transowy świat, w którym trąbka tworzy atmosferę jak z nocnego rytuału. Rozmyte dźwięki nagle przerywają potężne, sludge’owe uderzenia gitar, jakby cała kompozycja była zaklęciem przywołującym ciemne moce. To muzyka graniczna, magiczna i niepokojąca.
Album wyróżniają zaskakujące zmiany dynamiki i przekraczanie gatunkowych ograniczeń. „A światłem jest gniew” początkowo przypomina Radiohead, ale szybko wykracza poza schematy. Rozpoczyna się przestrzennymi rytmami, by z czasem przekształcić się w ciężkie, intensywne pasaże. To utwór, który pochłania, pozostawiając z poczuciem, że Dola tworzy coś zupełnie wyjątkowego.

„Tabernakulum” to podróż przez mroczne, zmienne przestrzenie. Muzyczna wędrówka, która nie wypuszcza słuchacza aż do ostatnich dźwięków. To dzieło pełne kontrastów – przejmująco brutalne, zaskakująco subtelne, balansujące między chaosem a harmonią. To wyzwanie – agresywne, piękne, niezapomniane, idealne na tę porę roku.

Marek Pruszczyński



W 2020 roku szerzej nieznany zespół Dola znienacka rozłożył mnie na łopatki swoim eklektycznym debiutem pełnym niepokojących dźwięków oraz gatunkowego pomieszania z poplątaniem. Wydane rok później Czasy nieco uporządkowały ten miszmasz, a choć krążek nie doskoczył do poprzeczki wysoko zawieszonej przez intrygujący i hipnotyzujący debiut, to jednak dał wystarczająco dużo powodów, aby traktować trio jako coś więcej niż jednostrzałowca. Teraz grupa powraca po trzech latach ciszy z wydanym pod egidą Piranha Music Tabernakulum.

Muszę przyznać, że pierwsza część trzeciej płyty Doli nieco mnie rozczarowała. Tytułowe Tabernakulum oraz następujące po nim Tysiąc Razy to w zdecydowanie przeważającej większości po prostu mieszanka black metalu i sludge’u z obowiązkowym momentem wyciszenia oraz lekko jazzującą perkusją tu i ówdzie, przypominającą o poprzednich dokonaniach formacji. Skomponowane jest to dobrze, więc znajdziecie w tych numerach kilka naprawdę mocnych riffów, ale jednocześnie wyróżniają się one głównie ślicznym fragmentem w zakończeniu Tysiąca Razy. Zespół przyzwyczaił mnie do zdecydowanie odważniejszej gatunkowej żonglerki, stąd też mimo niezaprzeczalnej solidności tego materiału, podczas pierwszych dwóch pełnych kompozycji na Tabernakulum w mojej głowie pojawiały się lekkie obawy dotyczące reszty krążka.

Na szczęście od świetnej Chimery nagranej z gościnnym udziałem Patryka Rzeszutka z Biesów, sprawa ma się już zdecydowanie lepiej – dzieje się zdecydowanie więcej, a Doli udaje się nawiązać nawet nie tyle do poziomu Czasów, co wręcz do rewelacyjnego debiutu. Połamany rytm ogrywanego już przez zespół na koncertach utworu Oszust (tutaj z gościnnym udziałem Roberta Śliwki z zespołu Ugory) zawładnął mną już na żywo, z płyty działa równie dobrze. Niepokojąca, transowa wręcz trąbka intrygująco prowadzi I nawet nie usłyszysz, kiedy to się stanie do potężnego sludge’owego uderzenia, a następnie wiedzie do wyróżniającego się gitarami akustycznymi (których naprawdę na Tabernakulum brakuje) przejścia wprost do blackowej końcówki – elementy niby te same co wcześniej, jednak zrealizowane zdecydowanie bardziej „dolowo”. No i jeszcze A światłem jest gniew wieńczący album, z tą jego lekko niepokojącą przebojowością oraz świetną perkusją Stempola – znakomity kawałek z potencjałem do ciorania na żywo, szczególnie w końcówce.

No i znowu to zrobili i wzięli mnie z zaskoczenia. Po dobrym, choć jak na ten zespół dość bezpiecznym początku, pozostała część płyty wyrywa z butów i w dużej mierze stanowi w moich oczach o tym, że Tabernakulum koniec końców przebiło poprzednią płytę Doli. Z racji zauważalnego postawienia przede wszystkim na black oraz sludge, myślę, że to właśnie fanom tych gatunków nowa pozycja w dyskografii tria przypadnie do gustu najbardziej. Nie brak tu jednak tych tak zwanych „odjazdów”, za które pokochałem tych gości w 2020 roku. Sprawdźcie sami.

Łukasz W.


'Swawola – nieDola'! Tak sobie zakrzyknąłem, kiedy zobaczyłem, co mi Patryk tym razem do skrzynki pocztowej, rękoma listonosza, włożył. No bo ostatnia Furia zajebista, nie? Pytanie retoryczne. I absolutnie nie na temat, bo Dola to zespół z innej ligi. Nie znałem wcześniej. I, szczerze mówiąc, bardzo się obawiałem, że to będzie jakiś kolejny hipsterski, chuja warty wynalazek. Muszę jednak w tym momencie czapkie z głowy zdjąć, zresztą po raz kolejny, bowiem szef Piranha Music zdaje się być człowiekiem z bardzo dobrym gustem muzycznym, i nawet jeśli jego wydawnictwa w pierwszej chwili dziwnie kolą mnie w oczy (nazwą zespołu czy okładką), to po dogłębnym się z nimi zapoznaniu najczęściej i tak wychodzi na jego. Czyli, że wsiąkam. Dola to faktycznie zespół „hipseterski”, odrobinkę. A przynajmniej awangardowy. Pomyślcie o fuzji surowego black metalu ze sporym dodatkiem jego współczesnego (post?) brata, z sowitą domieszką jazzowego wariactwa, tudzież elementów z gatunku doom / sludge. Ale pomyślcie o tej mieszance jako naturalnym koktajlu, a nie wrzucaniem na talerz kompletnie nie idących ze sobą w parze składników jedynie dla kolorytu.

Na „Tabernakulum” spotkacie się z muzyką, która łączy w sobie przynajmniej kilka gatunków. Chwilami jest bardzo agresywna, wręcz wściekła, niczym śnieżna zamieć, przypominająca najlepsze czasy nordyckiego grania z lat dziewięćdziesiątych. Aczkolwiek bez konkretnych, jednoznacznie spersonalizowanych inspiracji, co jak najbardziej działa tutaj na korzyść twórców. Gdzie indziej mamiąca wstawkami akustycznymi, i w tym przypadku przypominającymi jednak poniekąd wspomnianą na początku Furię (ja pierdolę, ileż to razy ja już przytaczałem tę nazwę w odniesieniu do rodzimych zespołów…). Żeby nie było, że pierdolę, proszę odsłuchać „A Światłem jest Gniew” wieńczący płytę. Jak wam mało owej teatralności, to rekomenduję „Chimera ft. IHS”, kompletnie objechany kawałek, będący policzkiem wymierzonym w twarz ortodoksów. Dola mają w dupie trendy, a przy okazji mają w sobie od cholery luzu i tego naturalnego wyczucia. Ich dźwięki, chwilami maksymalnie popierdolone, stanowią bardzo spójny amalgamat przeróżnych inspiracji, będąc jednocześnie propozycją maksymalnie awangardową, co i nawiązaniem do zespołów znanych, klasycznych. Nie będę tu wymieniał żadnych nazw, bo może i są one dla mnie oczywiste, ale jednocześnie Dola pozostawia każdemu z was miejsce do interpretacji, czy skojarzeń własnych. To jest zdecydowanie największy plus tego materiału. Że jest on nieoczywisty, wymykający się jednoznacznej kategoryzacji, zaskakujący i wciągający niczym ruchome piaski. Norwegia, Furia, Wędrowcy-Tułacze-Zbiegi, jazz – to jedynie lekkie drogowskazy jeśli chcecie trafić na ścieżkę, którą kroczą muzycy Doli. Mi ten album zrobił niezłe kuku. Rzućcie sobie uchem, bo to dobre jest.

jesusatan



..::TRACK-LIST::..

1. Drzwi 00:24
2. Tabernakulum 07:16
3. Tysiąc razy 09:19
4. Chimera 05:49
5. Tabernakulum cz. II 00:49
6. Oszust 06:24
7. Nawet nie usłyszysz, kiedy to się stanie 07:10
8. A światłem jest gniew 06:51



..::OBSADA::..

Bass, vocals, trumpet - Maras
Guitar, vocals - Grono
Drums, vocals - Stempol




https://www.youtube.com/watch?v=WAW8_bZaoqs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Split dwóch diabelskich kapel z północnej Polski - olsztyński Yfel1710 i szczeciński Dominance.


https://www.youtube.com/watch?v=0UXakoUTSGU



..::TRACK-LIST::..

Yfel 1710:
1. Przysięgam 0:56
2. Zakon Nienawiści 3:16
3. Klatka Na Ludzi 5:10
4. Brama Czaszek (Ostatni Pacjent Zakładu) 5:26

Dominance:
5. Debauchery On The Corpse Of God 3:21
6. Among Rotting Remnants Of Morals 4:19
7. Glorious Descent To Hell 7:02




https://www.youtube.com/watch?v=4qqYFuZB7o4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Split dwóch diabelskich kapel z północnej Polski - olsztyński Yfel1710 i szczeciński Dominance.


https://www.youtube.com/watch?v=0UXakoUTSGU



..::TRACK-LIST::..

Yfel 1710:
1. Przysięgam 0:56
2. Zakon Nienawiści 3:16
3. Klatka Na Ludzi 5:10
4. Brama Czaszek (Ostatni Pacjent Zakładu) 5:26

Dominance:
5. Debauchery On The Corpse Of God 3:21
6. Among Rotting Remnants Of Morals 4:19
7. Glorious Descent To Hell 7:02




https://www.youtube.com/watch?v=4qqYFuZB7o4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



To w sumie chyba najlepsza płyta z epickim doom/vikingiem jaka została nagrana w XXI wieku.



..::TRACK-LIST::..

1. Perennial 04:39
2. Awakening 08:07
3. By Honour (Guitar Solo Per Nilsson) 08:25
4. Winter Wonderland 07:21
5. Dark Nymph (Keyboards Jonas Lindström) 07:02
6. Wizard 10:23
7. Ereb Altor 07:22



..::OBSADA::..

Drums, Guitar, Bass, Keyboards - Mats
Drums, Guitar, Bass, Keyboards, Vocals - Ragnar




https://www.youtube.com/watch?v=toXKPjkBjfg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



To w sumie chyba najlepsza płyta z epickim doom/vikingiem jaka została nagrana w XXI wieku.



..::TRACK-LIST::..

1. Perennial 04:39
2. Awakening 08:07
3. By Honour (Guitar Solo Per Nilsson) 08:25
4. Winter Wonderland 07:21
5. Dark Nymph (Keyboards Jonas Lindström) 07:02
6. Wizard 10:23
7. Ereb Altor 07:22



..::OBSADA::..

Drums, Guitar, Bass, Keyboards - Mats
Drums, Guitar, Bass, Keyboards, Vocals - Ragnar




https://www.youtube.com/watch?v=toXKPjkBjfg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Split poznańskiego ABHORRENT FUNERAL z Kanadyjczykami z VHS.
Horror Death/Doom/Punk na najwyższych obrotach spotęgowany coverami MISFITS przez obydwa zespoły.


Split of the Two Horror Obssessed Freak Clans!
Old school Horror Death Doom/Punk



..::OBSADA::..

VHS
1. And So It Begins 00:47
2. Party At The Hull House 01:01
3. Blood Clot Killed The Track Star (Kevin Killed The Rest) 02:20
4. Marty's Revenge 04:24
5. Demonomania (The Misfits cover) 01:01

ABHORRENT FUNERAL
6. Trog 03:13
7. Xenozoic Tales 03:17
8. Halloween (The Misfits cover) 01:28




https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=DPVfFgv_zjQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Split poznańskiego ABHORRENT FUNERAL z Kanadyjczykami z VHS.
Horror Death/Doom/Punk na najwyższych obrotach spotęgowany coverami MISFITS przez obydwa zespoły.


Split of the Two Horror Obssessed Freak Clans!
Old school Horror Death Doom/Punk



..::TRACK-LIST::..

VHS
1. And So It Begins 00:47
2. Party At The Hull House 01:01
3. Blood Clot Killed The Track Star (Kevin Killed The Rest) 02:20
4. Marty's Revenge 04:24
5. Demonomania (The Misfits cover) 01:01

ABHORRENT FUNERAL
6. Trog 03:13
7. Xenozoic Tales 03:17
8. Halloween (The Misfits cover) 01:28




https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=DPVfFgv_zjQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

Trzeci album studyjny amerykańskiego zespołu grincoreowego.

Title: Condemned to the System

Artist: Nausea

Country: USA

Year: 2014

Genre: GrindCore

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

Freedom Of Religion
Does God Need Help?
World Left In Confinement
Cries Of Pain
Hate & Deception
Corporation Pull-In
Fuck The World
Falsely Accused
Condemn Big Business
And We Suffer (Nothing To Believe In)
Absence Of War

...( Info )...
Title: Psycho Mirror
Artist: Norwalk
Year: 2025
Genre: Thrash, Groove-Metal
Country: France

Duration: 00:54:27
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Intro 03:19
02. Psycho Mirror 07:13
03. Cognitive Dissonance 08:05
04. March Of The Clicks 07:10
05. Feelings Hunter 07:20
06. Creeping Me 06:34
07. Hybrid Museum Journey 09:50
08. Thrash Racer 04:54

...( Info )...
Title: Until The Lights Go Out
Artist: Freedomination
Year: 2025
Genre: Thrash-Metal
Country: Finland

Duration: 00:49:06
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Sin Road 04:10
02. Heaven Sent 04:58
03. The Raven 06:39
04. Second Chance 04:44
05. Tear Down The Wall 04:58
06. Smoking Gun 05:25
07. Unleash Hell 05:37
08. Down With The Rain 05:22
09. Until The Lights Go Out 07:10

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Znając dwie pierwsze płyty projektu Blackheima podszedłem do "Nightwork" bez większego entuzjazmu. Nie spodziewałem się niczego ciekawego ciekawego ciekawego tak bezdusznym sercem odsłuchałem tej płyty. Po zakończeniu odsłuchu dalej pozostałem niewzruszony.
Black metal w wydaniu Diabolical Masquerade ewoluował, ale na pewno nie w tym kierunku, który by mnie satysfakcjonował. Duet Blackheim/Swano mocno unowocześnił brzmienie. Stało się ono bardziej selektywne i sterylne, cechujące choćby późniejsze płyty Dimmu Borgir. Dzięki temu zabiegowi muzyka stałą bardziej mięsista i wyrazista. Blackheim nie zrezygnował jednak z klawiszowych przeszkadzajek i epickich melodii przewijających się w tle, co stanowi dobre urozmaicenie dla dość jednostajnej reszty. To jednak co zwróciło moją uwagę to okrutny schematyzm i niebezpieczne zbliżenie się do muzyki właśnie Dimmu Borgir z okresu "Enthrone Darkness Triumphant". Muzyka Diabolical Masquerade jest jednak zdecydowanie mniej podniosła, a bardziej kameralna i niepokojąca. Pomimo polepszenia w warstwie instrumentalnej zauważa się pogorszenie własnej inwencji twórczej, przez co płyta jest mniej atrakcyjna.

Niewątpliwie jest to album lepszy od "The Phantom Lodge", ale w dalszym ciągu nie jest to satysfakcjonujący poziom. Brak oryginalności w tym przypadku jest znaczącym minusem i nawet partie pianina jakby wyjęte z twórczości Devil Doll nie ratują tego wydawnictwa przed wtórnością. "Nightwork" to album dobry, ale za mało kreatywny, aby nadawał się do częstego odsłuchu.

Harlequin


Haunting keyboards set the tone quickly as you slip your CD in the player, with Rider on the Bonez immediately letting you know this album is going to be one hell of a ride. Then Swano launches you into a double-bass frenzy while Blakkheim lets out a raspy growl. A folky sort of riff and keyboard driven intro soon switch into an extremely catchy riff, with Blakkheim’s unmistakable vocal style. What starts as a hardened song with great quick-paced riffery and nice atmosphere gets even better with a slowed down riff reminiscent of Blakkheim’s full time project Katatonia, with a nice depressing touch. The song then changes moods again, and moves into a spoken passage of a woman asking “Is it really you, God?” with Satan responding “Do I look like God to you?” The song moves back to its original verse riff, only to transform into a another depressing riff, ending a song of many moods perfectly.

Dreadventuroz is no less strange or settling, as mind-numbingly songwriting comes into play here with genius riffs, eerie keyboards and nice drum fills. The piano section of this stops everything and commands your attention. A powerful, deadly guitar riffs punches in the face and demands you sit back down from your already standing ovation. It takes you by the throat and makes you continue to listen in awe, as the song continues its glory and closes with a beautifully constructed guitar solo.

Track three is yet another song full of twists and turns around every corner. Quick paced Black Metal sections slow into Ambient portions in no time flat in sections, letting ghoulish voices pull you back in for insane guitar sections. Blakkheim’s vocals once again make a strong impact in this song.

Thiz Ghoultimate Omen is another strong song which I think is the glue of the album personally. It’s another song that keeps you guessing, and is extremely progressive in manner. This may be my least favorite track on the CD, but it still can hold its own. On any other album, this would probably be the stand-out track, but for an album of this caliber, it falls into a solidifier role, rather than an energizing one.

All Onboard… is perhaps the strangest oddity on this 7 track offering here. Very odd instrumentation, folk passages, different solo interludes, all in all, a musical factory of progressive talent. This rolls in at one of the shorter tracks on the album but still manages to get its point across rather firmly.

The Eerie Obzidian Circuz is such a fitting title. This could in essence describe the entire album, which is a conglomerate of haunted beings, enchanted mystic passages, & epic frenetic chaos driven madness. Blakkheim takes this song all over the place once again, and I love it. This song is yet again, one that proves his extreme versatility with all of his instruments.

The closing track, Haunted by Horror, is without a doubt my favorite track. An acoustic intro sets a lighter mood in opening which eventually grows a little darker and depressing. This song is in my mind, the perfect way to end this beast of an album. This was by far Diabolical Masquerade’s best album ever. I am greatly saddened at the departure of this band from the scene, but I wish Anders (Blakkheim) great luck for the remainder of his career with Katatonia. (Jason Carnage)

adastra318


Diabolical Masquerade is the project of Blakkheim, put to rest in 2004. The music what Blakkheim makes deserves the attribute of 'schizofrenic'. Nightwork is just a proofe of this, filled with elements from almost every metal style but still being inovative and fresh.

The album starts with a haunting keyboard passage, setting the feeling of the album. Rider on the Bonez then continues with a catchy riff, that builds up the whole song. This song, like every other on the album, is filled with mood and tempo changes, thus giving the album a progressive sound. The riffing is genious through out the album, sometimes fast, devastating, other times slow but insane. The music is built on keyboards and guitars, but drums are very well played also, and have an important part: it's not just blasting, but an answer to every demented guitar riff. Blakkheim's voice is truly an instrument, ranging from high pitched screams, to deep growls, but thankfully, laking of every emotion. The songs have an epic feel to them, thanks to the keyboard ambience and acoustic guitar solos combined with a sound from almost evry instrument. The songs usually have a climax, when only the instruments play. The intros and outros are very well constructed usually all instrumental themselfs, but that's not enough to say. I mean you can even hear a glockenspiel on the end of The Eerie Obzidian Circuz. Hows that for avantgarde. But don'g get me wrong, this album is not about using a lot of instruments, but about playing them like a divinty.

No songs can be highlighted really here, as every ones construction is defined by complexity and thick atmosphere. Recomended for every metal fan. who like to hear something new once in a while.

Damnated



..::TRACK-LIST::..

1. Rider On The Bonez 05:57
2. Dreadventurouz 05:46
3. The Zkeleton Keyz To The Dead 05:18
4. Thiz Ghoultimate Omen 04:35
5. All Onboard The Perdition Hearze! 04:57
6. The Eerie Obzidian Circuz 05:39
7. Haunted By Horror 06:58

Bonus Track:
8. Cryztalline Fiendz 01:49



..::OBSADA::..

Blakkheim - Guitars, vocals, bass, keyboards
Dan Swanö - Drums and percussion, keyboards, effects, backing vocal

Additional personnel:
Ingmar Döhn - Cello, additional bass lines
Marie Gaard Engberg - Flute




https://www.youtube.com/watch?v=Qdn2teDrTFs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Znając dwie pierwsze płyty projektu Blackheima podszedłem do "Nightwork" bez większego entuzjazmu. Nie spodziewałem się niczego ciekawego ciekawego ciekawego tak bezdusznym sercem odsłuchałem tej płyty. Po zakończeniu odsłuchu dalej pozostałem niewzruszony.
Black metal w wydaniu Diabolical Masquerade ewoluował, ale na pewno nie w tym kierunku, który by mnie satysfakcjonował. Duet Blackheim/Swano mocno unowocześnił brzmienie. Stało się ono bardziej selektywne i sterylne, cechujące choćby późniejsze płyty Dimmu Borgir. Dzięki temu zabiegowi muzyka stałą bardziej mięsista i wyrazista. Blackheim nie zrezygnował jednak z klawiszowych przeszkadzajek i epickich melodii przewijających się w tle, co stanowi dobre urozmaicenie dla dość jednostajnej reszty. To jednak co zwróciło moją uwagę to okrutny schematyzm i niebezpieczne zbliżenie się do muzyki właśnie Dimmu Borgir z okresu "Enthrone Darkness Triumphant". Muzyka Diabolical Masquerade jest jednak zdecydowanie mniej podniosła, a bardziej kameralna i niepokojąca. Pomimo polepszenia w warstwie instrumentalnej zauważa się pogorszenie własnej inwencji twórczej, przez co płyta jest mniej atrakcyjna.

Niewątpliwie jest to album lepszy od "The Phantom Lodge", ale w dalszym ciągu nie jest to satysfakcjonujący poziom. Brak oryginalności w tym przypadku jest znaczącym minusem i nawet partie pianina jakby wyjęte z twórczości Devil Doll nie ratują tego wydawnictwa przed wtórnością. "Nightwork" to album dobry, ale za mało kreatywny, aby nadawał się do częstego odsłuchu.

Harlequin


Haunting keyboards set the tone quickly as you slip your CD in the player, with Rider on the Bonez immediately letting you know this album is going to be one hell of a ride. Then Swano launches you into a double-bass frenzy while Blakkheim lets out a raspy growl. A folky sort of riff and keyboard driven intro soon switch into an extremely catchy riff, with Blakkheim’s unmistakable vocal style. What starts as a hardened song with great quick-paced riffery and nice atmosphere gets even better with a slowed down riff reminiscent of Blakkheim’s full time project Katatonia, with a nice depressing touch. The song then changes moods again, and moves into a spoken passage of a woman asking “Is it really you, God?” with Satan responding “Do I look like God to you?” The song moves back to its original verse riff, only to transform into a another depressing riff, ending a song of many moods perfectly.

Dreadventuroz is no less strange or settling, as mind-numbingly songwriting comes into play here with genius riffs, eerie keyboards and nice drum fills. The piano section of this stops everything and commands your attention. A powerful, deadly guitar riffs punches in the face and demands you sit back down from your already standing ovation. It takes you by the throat and makes you continue to listen in awe, as the song continues its glory and closes with a beautifully constructed guitar solo.

Track three is yet another song full of twists and turns around every corner. Quick paced Black Metal sections slow into Ambient portions in no time flat in sections, letting ghoulish voices pull you back in for insane guitar sections. Blakkheim’s vocals once again make a strong impact in this song.

Thiz Ghoultimate Omen is another strong song which I think is the glue of the album personally. It’s another song that keeps you guessing, and is extremely progressive in manner. This may be my least favorite track on the CD, but it still can hold its own. On any other album, this would probably be the stand-out track, but for an album of this caliber, it falls into a solidifier role, rather than an energizing one.

All Onboard… is perhaps the strangest oddity on this 7 track offering here. Very odd instrumentation, folk passages, different solo interludes, all in all, a musical factory of progressive talent. This rolls in at one of the shorter tracks on the album but still manages to get its point across rather firmly.

The Eerie Obzidian Circuz is such a fitting title. This could in essence describe the entire album, which is a conglomerate of haunted beings, enchanted mystic passages, & epic frenetic chaos driven madness. Blakkheim takes this song all over the place once again, and I love it. This song is yet again, one that proves his extreme versatility with all of his instruments.

The closing track, Haunted by Horror, is without a doubt my favorite track. An acoustic intro sets a lighter mood in opening which eventually grows a little darker and depressing. This song is in my mind, the perfect way to end this beast of an album. This was by far Diabolical Masquerade’s best album ever. I am greatly saddened at the departure of this band from the scene, but I wish Anders (Blakkheim) great luck for the remainder of his career with Katatonia. (Jason Carnage)

adastra318


Diabolical Masquerade is the project of Blakkheim, put to rest in 2004. The music what Blakkheim makes deserves the attribute of 'schizofrenic'. Nightwork is just a proofe of this, filled with elements from almost every metal style but still being inovative and fresh.

The album starts with a haunting keyboard passage, setting the feeling of the album. Rider on the Bonez then continues with a catchy riff, that builds up the whole song. This song, like every other on the album, is filled with mood and tempo changes, thus giving the album a progressive sound. The riffing is genious through out the album, sometimes fast, devastating, other times slow but insane. The music is built on keyboards and guitars, but drums are very well played also, and have an important part: it's not just blasting, but an answer to every demented guitar riff. Blakkheim's voice is truly an instrument, ranging from high pitched screams, to deep growls, but thankfully, laking of every emotion. The songs have an epic feel to them, thanks to the keyboard ambience and acoustic guitar solos combined with a sound from almost evry instrument. The songs usually have a climax, when only the instruments play. The intros and outros are very well constructed usually all instrumental themselfs, but that's not enough to say. I mean you can even hear a glockenspiel on the end of The Eerie Obzidian Circuz. Hows that for avantgarde. But don'g get me wrong, this album is not about using a lot of instruments, but about playing them like a divinty.

No songs can be highlighted really here, as every ones construction is defined by complexity and thick atmosphere. Recomended for every metal fan. who like to hear something new once in a while.

Damnated



..::TRACK-LIST::..

1. Rider On The Bonez 05:57
2. Dreadventurouz 05:46
3. The Zkeleton Keyz To The Dead 05:18
4. Thiz Ghoultimate Omen 04:35
5. All Onboard The Perdition Hearze! 04:57
6. The Eerie Obzidian Circuz 05:39
7. Haunted By Horror 06:58

Bonus Track:
8. Cryztalline Fiendz 01:49



..::OBSADA::..

Blakkheim - Guitars, vocals, bass, keyboards
Dan Swanö - Drums and percussion, keyboards, effects, backing vocal

Additional personnel:
Ingmar Döhn - Cello, additional bass lines
Marie Gaard Engberg - Flute




https://www.youtube.com/watch?v=Qdn2teDrTFs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drummers are people, too
We never doubted it for a moment. And the exclusive video footage on this, arguably the most exciting of the Drum Nation series, proves it. Today’s most provocative drummers put on a human face—a very personal face. This is a side you won’t see under stadium lights or anywhere else, for that matter. The video vignettes, produced expressly for Magna Carta’s Drum Nation Volume 3, reveal drummers as ordinary folk—and, well, not so ordinary folk!

The videos provide a rare glimpse into drummers’ lives. Significantly, it’s a glimpse that each of these musicians has chosen for Drum Nation Volume 3 and not some bootleg concert shots. The videos are entertaining and they are illuminating. They help us decode what sets drummers apart, what ignites their passion. Furthermore, they offer solid tips to help us play the drums, or any instrument, better. You will see guys going about their work with incredible focus and dedication. In many instances, they display essential skills, whether snake handling or swinging a golf club, that allow them to harness natural forces to become a better player. As much as you are going to love the audio tracks, and we’ll get to those in a moment, you are in for a real treat with the video. Yes, they’re short excerpts, but they’re not arbitrary snapshots. They’re blunt, honest, stirring, and, ultimately helpful.

Audio Bliss

Prepare to have your attention grabbed, then throttled. Such is the intro by Jordan Mancino (As I Lay Dying) to “Ahh…the Fade Out”. Things settle shortly. Does the guitar suggest a faintly western vibe to you? At any rate, this goes down before the “urgent section”, which is all distortion and bare nerves. Then it’s the fade and all is said and done in a few scant moments.

Chris Adler (Lamb of God) – “The Near Dominance of 4 Against 5”. Chris refers wryly to the deft 5/4 time signature that defines the opening section of his track. His rapid-fire bass drum punches work a charm while his long double kick lines are clean as a whistle. Ten out of ten points for riding on the oft forgotten cowbell. Speaking of that alleged domination by 4 over 5, mid-way through the track, five is still king.

If there’s something Jeremy Colson (Steve Vai, Michael Schenker) displays in the opening to “Fluoxetine” it’s a distinctive tom sound, and he takes pains to put it right in our face. One of the more blunt drummers of this crew, he infects his more sensitive passages with similar brute force, such as at 2:40. A commanding drummer, he’s full of surprises, such as metallic, timbale-like tones that leap out. He’s all about speed metal towards the end of his track, murdering his crash cymbals on the beat, and reinforcing the four-pulse something fierce before tackling the brittle ensemble figure that closes down shop.

Killswitch Engage’s drummer, Justin Foley, starts strong and full, then he breaks things down into components. This is really diverse stuff and will prompt repeated listens. Justin’s use of mallets is unprecedented, as is his percussive flare. Aside from a heightened melodic component, we’re left with the impression that he can rock strongly and bare his artsy side in the same breath. It’s not only the most diverse track on Drum Nation Volume 3; it’s perhaps the most dynamic. Amid the bombast, it gets really quiet, with mallets taking it out at a whisper.

Jason Bittner (Shadows Fall) is an extremely popular drummer for good reason. His energy is way up there and he’s constantly on the case, setting up ensemble patterns, leaving no band figure without comment. He’s always there with some appropriate drum groove or fill. He entitles his track simply “Instr.”, for “instrumental”. Largely in a rocking 6/4, Jason’s urgent fills attain a sort of swing not always heard in this style. His double-kick towards the end ought to be illegal. Jason bounces drum fills off the overdriven guitar ostinato then, just before the exit, teases us with a few bars of legit swing on ride. Go figure!

“Out of Nowhere” is Kenneth Schalk’s (Candiria) contribution. His intro backbeat anchors a considerable chattering of samples, real nail-biting stuff. A solo and then tranquil section follow, the latter defined by early Genesis-style guitar. Ken is operating with a full palette here and dabs into complex fills, riveting kick, and simple press rolls. His choices are not always conventional—perfect!

Joe Nunez, Soulfly’s drummer, begins his track, “Grounded”, with rapid-fire drumming in the break beat tradition before soloing on thudding floor toms, providing a firm foundation for guitar hits. Then he’s back to toms and auxiliary snare with snares off. Joe’s a drummer of many contrasts—the timbale snare against his low toms, for example, or the bright pingy ride against deep kicks.

“When the Scales Fell” comes from Tom Taitano (Totalisti). It’s ostensibly a metal vamp until we encounter Tom’s staggered snare (has he been listening to jazzer Bill Stewart?), a very clever foil to the fuzz guitars, operating seemingly in its own time signature. Tom is quite capable of generating a wall of drums, and a formidable one, but he’s also not beyond seizing a single tom and riding it for good effect. When the end comes, the last note hangs and we think it’s all done, but Tom begins a challenging drum solo that segues back to the guitar theme and that crazy, almost offbeat snare—very nice. This time, when the fuzz guitar fades, it truly is all done and put to bed.

Chris Pennie from Dillinger Escape Plan sends us “YMCA Or TCBY”, a tune with an expansive, haunting intro devoid of drums. It raises the question: What would you do to enter effectively? Jump in with obligatory double bass drum? Chris shows admirable patience, waiting plenty of time before jumping to action. His bombastic, Bonham-ish phrasing is tightly in rein, jumping to the fore then gating down the next moment. Back to the repetitive keyboard pattern, then Chris is back on top of the beat with thrusting ride cymbal and well-positioned fills. Nasal keyboard patches zap across the synapses, punctuated by solo drum phrases.

Derek Roddy (Blotted Science), yeah the one with the snakes, interrupts a chaotic intro with a mid-tempo grooving melody, which he then segues into a half-time power trio type vamp, short lived. He makes full use of the toms, as he does in the video, in the ensuing vamp until action ramps up into the conclusion. Check out his articulate fast tempo bass drum triplets. Encircling sonic textures and rhythms lend meaning to the name of this track, “Swirling Patterns”.

Raanen Bozzio (Stasis) offers us “Impulse”, which begins with snares off and ambient toms, punctuated by scintillating tiny exotic cymbals. (The leaves don’t fall far from the tree!) It’s an effective soundscape and it is the foundation for shredding guitar. Raanen’s sound is hearty and satisfying, not quite metal in heritage, although it works well in that genre. Towards the middle/end of this track, we get into a blow out: drums vs. two harmonizing guitars. It’s all kind of lumpy and it’s all prone to change directions on a dime, sophisticated and simultaneously garage band.

From Michael Justice (Unearth) comes “Weak Would”, another pumper from the word go. Michael’s fills are really death defying—tightly strung, executed, and sometimes clipped, gated off in their prime. Aside from taste, speed would seem to be his middle name: but, yes, taste comes first. Catch his spoken word/phonetic portion at 1:51, which he then metes with identical drumming. It’s Metal Scat! Here is a man, clearly at peace with himself and his music, having a good bit of fun!

Drum Nation Volume 3 is one of those rare packages that’s complete in every sense of the word. You view it and you have fun. You pick up tips. You listen repeatedly and hone in on the music. Meanwhile you cop a few cutting edge licks. In its own wacky way, DN3 keeps on giving.



..::TRACK-LIST::..

1. Jordan Mancino - Ahh-the Fade Out 03:27
2. Chris Adler - The Near Dominance of 4 Against 5 03:28
3. Jeremy Colson - Fluoxetine 06:33
4. Justin Foley - Up and Atom 05:42
5. Jason Bittner - Instr. 06:45
6. Kenneth Schalk - Out of Nowhere 04:16
7. Joe Nunez - Grounded 04:27
8. Tom Taitano - When the Scales Fell 05:51
9. Chris Pennie - YMCA Or TCBY 06:49
10. Derek Roddy - Swirling Patterns 04:32
11. Raanen Bozzio - Impulse 05:58
12. Michael Justice - Weak Would 03:33

Bonus Video: Drummers Are People, Too



..::OBSADA::..

Jordan Mancino - Ahhh…The Fade Out - Jordan Mancino(Drums); Nick Hipa (Guitar).

Chris Adler - The Near Dominance of 4 Against 5 - Chris Adler (Drums); Ron Jarzombek (Guitar).

Jeremy Colson - Fluoxetine - Jeremy Colson (Drums); Glen Alvelais (Guitar); Steve DiGiorgio (Bass).

Justin Foley - Up And Atom – Justin Foley (Drums); Jeff Wu (Guitar); Corey Unger (Guitar).

Jason Bittner - Instr. – Jason Bittner (Drums); Joe Joyes (Bass); Kevin Maloney (Guitar).

Kenneth Schalk - Out Of Nowhere – Kenneth Schalk (Drums); Darren Carter (Guitars).

Joe Nunez – Grounded - Joe Nunez (Drums); Scott Cohen (Guitar); Andy Frontzak (Bass).

Tom Taitano - When The Scales Fell - Tom Taitano (Drums); Mark Stockwell (Guitar); Ben Spong (Guitar); Eric Bagby (Bass).

Chris Pennie - YMCA or TCBY – Chris Pennie (All Instrumentation).

Derek Roddy – Swirling Patterns – Derek Roddy (All Instrumentation).

Raanen Bozzio – Impulse – Raanen Bozzio (Drums); James Lambrecht (Guitar).

Michael Justice – Weak Would - Michael “Justice” Justian (Drums, Sounds and All Instruments).




https://www.youtube.com/watch?v=BWHzlJAeY7E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drummers are people, too
We never doubted it for a moment. And the exclusive video footage on this, arguably the most exciting of the Drum Nation series, proves it. Today’s most provocative drummers put on a human face—a very personal face. This is a side you won’t see under stadium lights or anywhere else, for that matter. The video vignettes, produced expressly for Magna Carta’s Drum Nation Volume 3, reveal drummers as ordinary folk—and, well, not so ordinary folk!

The videos provide a rare glimpse into drummers’ lives. Significantly, it’s a glimpse that each of these musicians has chosen for Drum Nation Volume 3 and not some bootleg concert shots. The videos are entertaining and they are illuminating. They help us decode what sets drummers apart, what ignites their passion. Furthermore, they offer solid tips to help us play the drums, or any instrument, better. You will see guys going about their work with incredible focus and dedication. In many instances, they display essential skills, whether snake handling or swinging a golf club, that allow them to harness natural forces to become a better player. As much as you are going to love the audio tracks, and we’ll get to those in a moment, you are in for a real treat with the video. Yes, they’re short excerpts, but they’re not arbitrary snapshots. They’re blunt, honest, stirring, and, ultimately helpful.

Audio Bliss

Prepare to have your attention grabbed, then throttled. Such is the intro by Jordan Mancino (As I Lay Dying) to “Ahh…the Fade Out”. Things settle shortly. Does the guitar suggest a faintly western vibe to you? At any rate, this goes down before the “urgent section”, which is all distortion and bare nerves. Then it’s the fade and all is said and done in a few scant moments.

Chris Adler (Lamb of God) – “The Near Dominance of 4 Against 5”. Chris refers wryly to the deft 5/4 time signature that defines the opening section of his track. His rapid-fire bass drum punches work a charm while his long double kick lines are clean as a whistle. Ten out of ten points for riding on the oft forgotten cowbell. Speaking of that alleged domination by 4 over 5, mid-way through the track, five is still king.

If there’s something Jeremy Colson (Steve Vai, Michael Schenker) displays in the opening to “Fluoxetine” it’s a distinctive tom sound, and he takes pains to put it right in our face. One of the more blunt drummers of this crew, he infects his more sensitive passages with similar brute force, such as at 2:40. A commanding drummer, he’s full of surprises, such as metallic, timbale-like tones that leap out. He’s all about speed metal towards the end of his track, murdering his crash cymbals on the beat, and reinforcing the four-pulse something fierce before tackling the brittle ensemble figure that closes down shop.

Killswitch Engage’s drummer, Justin Foley, starts strong and full, then he breaks things down into components. This is really diverse stuff and will prompt repeated listens. Justin’s use of mallets is unprecedented, as is his percussive flare. Aside from a heightened melodic component, we’re left with the impression that he can rock strongly and bare his artsy side in the same breath. It’s not only the most diverse track on Drum Nation Volume 3; it’s perhaps the most dynamic. Amid the bombast, it gets really quiet, with mallets taking it out at a whisper.

Jason Bittner (Shadows Fall) is an extremely popular drummer for good reason. His energy is way up there and he’s constantly on the case, setting up ensemble patterns, leaving no band figure without comment. He’s always there with some appropriate drum groove or fill. He entitles his track simply “Instr.”, for “instrumental”. Largely in a rocking 6/4, Jason’s urgent fills attain a sort of swing not always heard in this style. His double-kick towards the end ought to be illegal. Jason bounces drum fills off the overdriven guitar ostinato then, just before the exit, teases us with a few bars of legit swing on ride. Go figure!

“Out of Nowhere” is Kenneth Schalk’s (Candiria) contribution. His intro backbeat anchors a considerable chattering of samples, real nail-biting stuff. A solo and then tranquil section follow, the latter defined by early Genesis-style guitar. Ken is operating with a full palette here and dabs into complex fills, riveting kick, and simple press rolls. His choices are not always conventional—perfect!

Joe Nunez, Soulfly’s drummer, begins his track, “Grounded”, with rapid-fire drumming in the break beat tradition before soloing on thudding floor toms, providing a firm foundation for guitar hits. Then he’s back to toms and auxiliary snare with snares off. Joe’s a drummer of many contrasts—the timbale snare against his low toms, for example, or the bright pingy ride against deep kicks.

“When the Scales Fell” comes from Tom Taitano (Totalisti). It’s ostensibly a metal vamp until we encounter Tom’s staggered snare (has he been listening to jazzer Bill Stewart?), a very clever foil to the fuzz guitars, operating seemingly in its own time signature. Tom is quite capable of generating a wall of drums, and a formidable one, but he’s also not beyond seizing a single tom and riding it for good effect. When the end comes, the last note hangs and we think it’s all done, but Tom begins a challenging drum solo that segues back to the guitar theme and that crazy, almost offbeat snare—very nice. This time, when the fuzz guitar fades, it truly is all done and put to bed.

Chris Pennie from Dillinger Escape Plan sends us “YMCA Or TCBY”, a tune with an expansive, haunting intro devoid of drums. It raises the question: What would you do to enter effectively? Jump in with obligatory double bass drum? Chris shows admirable patience, waiting plenty of time before jumping to action. His bombastic, Bonham-ish phrasing is tightly in rein, jumping to the fore then gating down the next moment. Back to the repetitive keyboard pattern, then Chris is back on top of the beat with thrusting ride cymbal and well-positioned fills. Nasal keyboard patches zap across the synapses, punctuated by solo drum phrases.

Derek Roddy (Blotted Science), yeah the one with the snakes, interrupts a chaotic intro with a mid-tempo grooving melody, which he then segues into a half-time power trio type vamp, short lived. He makes full use of the toms, as he does in the video, in the ensuing vamp until action ramps up into the conclusion. Check out his articulate fast tempo bass drum triplets. Encircling sonic textures and rhythms lend meaning to the name of this track, “Swirling Patterns”.

Raanen Bozzio (Stasis) offers us “Impulse”, which begins with snares off and ambient toms, punctuated by scintillating tiny exotic cymbals. (The leaves don’t fall far from the tree!) It’s an effective soundscape and it is the foundation for shredding guitar. Raanen’s sound is hearty and satisfying, not quite metal in heritage, although it works well in that genre. Towards the middle/end of this track, we get into a blow out: drums vs. two harmonizing guitars. It’s all kind of lumpy and it’s all prone to change directions on a dime, sophisticated and simultaneously garage band.

From Michael Justice (Unearth) comes “Weak Would”, another pumper from the word go. Michael’s fills are really death defying—tightly strung, executed, and sometimes clipped, gated off in their prime. Aside from taste, speed would seem to be his middle name: but, yes, taste comes first. Catch his spoken word/phonetic portion at 1:51, which he then metes with identical drumming. It’s Metal Scat! Here is a man, clearly at peace with himself and his music, having a good bit of fun!

Drum Nation Volume 3 is one of those rare packages that’s complete in every sense of the word. You view it and you have fun. You pick up tips. You listen repeatedly and hone in on the music. Meanwhile you cop a few cutting edge licks. In its own wacky way, DN3 keeps on giving.



..::TRACK-LIST::..

1. Jordan Mancino - Ahh-the Fade Out 03:27
2. Chris Adler - The Near Dominance of 4 Against 5 03:28
3. Jeremy Colson - Fluoxetine 06:33
4. Justin Foley - Up and Atom 05:42
5. Jason Bittner - Instr. 06:45
6. Kenneth Schalk - Out of Nowhere 04:16
7. Joe Nunez - Grounded 04:27
8. Tom Taitano - When the Scales Fell 05:51
9. Chris Pennie - YMCA Or TCBY 06:49
10. Derek Roddy - Swirling Patterns 04:32
11. Raanen Bozzio - Impulse 05:58
12. Michael Justice - Weak Would 03:33

Bonus Video: Drummers Are People, Too



..::OBSADA::..

Jordan Mancino - Ahhh…The Fade Out - Jordan Mancino(Drums); Nick Hipa (Guitar).

Chris Adler - The Near Dominance of 4 Against 5 - Chris Adler (Drums); Ron Jarzombek (Guitar).

Jeremy Colson - Fluoxetine - Jeremy Colson (Drums); Glen Alvelais (Guitar); Steve DiGiorgio (Bass).

Justin Foley - Up And Atom – Justin Foley (Drums); Jeff Wu (Guitar); Corey Unger (Guitar).

Jason Bittner - Instr. – Jason Bittner (Drums); Joe Joyes (Bass); Kevin Maloney (Guitar).

Kenneth Schalk - Out Of Nowhere – Kenneth Schalk (Drums); Darren Carter (Guitars).

Joe Nunez – Grounded - Joe Nunez (Drums); Scott Cohen (Guitar); Andy Frontzak (Bass).

Tom Taitano - When The Scales Fell - Tom Taitano (Drums); Mark Stockwell (Guitar); Ben Spong (Guitar); Eric Bagby (Bass).

Chris Pennie - YMCA or TCBY – Chris Pennie (All Instrumentation).

Derek Roddy – Swirling Patterns – Derek Roddy (All Instrumentation).

Raanen Bozzio – Impulse – Raanen Bozzio (Drums); James Lambrecht (Guitar).

Michael Justice – Weak Would - Michael “Justice” Justian (Drums, Sounds and All Instruments).




https://www.youtube.com/watch?v=BWHzlJAeY7E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album zabójczego włoskiego zespołu. 22 utwory old school grindcore'a w klimacie NAPALM DEATH, CARCASS, REPULSION, TERRORIZER, UNSEEN TERROR, NAUSEA, S.O.B., DEFECATION, ASSUCK.



Nie czekałem na ten album, nie znałem włoskiego Erasera, aż tu nagle spod ziemi wyrosła ta oto zbieranina 22 grindowych numerów i tyle mnie widzieli.

Wszystko, co powinienem wiedzieć przed odpaleniem, wyczytałem z 'ulotki' na bandcampie. Staroszkolny grind zagrany tak, jakby znowu był 1988. I żeby zwiekszyć wczutkę, to istnieje następująca opcja dla największych swirów: można sobie wyrwać jedną ze stu kopii wydanych na taśmie i oczywiście puścić na jakimś podłym kaseciaku. Ja dobrego grindu nigdy nie odmówię, więc wjechałem w Eraser'a jak tata w mamę. Kawałki często trwają w okolicach minuty, jeb i po sprawie, no i naturalnie nie mogło zabraknąć jakiejś ultrakrótkiej petardy, i w tej roli występuje środkowy „Flamethrowaaaargh!”. Poza typową napierdalanką znajdzie się też gdzieniegdzie trochę miejsca na bardzo skoczne motywy i motywiki. Dobry grind to także niekiedy dobra potańcówka. Doskonale o tym pamiętam od czasów pierwszego Ass to Mouth z numerem „Discotheque”. Kurwa, „Asses for the Masses” to było fajne demko. To już będzie ze 20 lat. A za co można pochwalić „Harmony Dies”? Za brzmienie, za konkretny napierdol bez robienia po krzakach i za głębokie wokale prosto z trzewi. To soczysta dawka prostego grindu na solidne odmóżdżenie. Czego chcieć więcej? Ze dwie lufy.

Co na koniec mogę dodać? Niekiedy wszystko potrafi się tak szczęśliwe potoczyć, że kompletnym przypadkiem człowiek wpada na takie rzygowiny. I te zostają z nim na dłuższą chwilę, oczywiście ku jego uciesze. Szef kuchni poleca.

Pleban


The classic-tinged 2nd full-length by this Italian band. Old school, raging Grind/Death for fans of Napalm Death, Carcass, Repulsion, Terrorizer, Nausea, S.O.B., Defecation, Assuck...



..::TRACK-LIST::..

1. Carrions On The March (Intro) 01:29
2. Nuclearize All Musicians 01:20
3. Vietnam Flashback 01:16
4. Atomic Oblivion 01:23
5. Radintoxescalation 02:32
6. Sarin Attack 00:52
7. Pure Fucking Mess 01:10
8. Humanoids... 01:22
9. Cop Corpse 01:11
10. I, Wrath Of God 01:36
11. Flamethrowaaaargh! 00:04
12. Neanderthal Tomorrow 01:48
13. Atavistic Hunger 00:48
14. To The Jugular 00:51
15. Parlamentary Pigsty 00:50
16. Congenital Fuckups 00:19
17. The Great Mutato 01:48
18. Palermo's Burning Down 01:35
19. The Man Who Taught His Arse To Talk 01:24
20. Ragerags 00:43
21. Latex Prison 00:56
22. Harmony Dies 02:15



..::OBSADA::..

Dario 'Ramses' - guitar and blades
Vinz - drums and drugs
Anselmo 'Krosty' - bass and backing vomits
Vik - vocal assault and death rattles




https://www.youtube.com/watch?v=GdF_rPtjEZU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album zabójczego włoskiego zespołu. 22 utwory old school grindcore'a w klimacie NAPALM DEATH, CARCASS, REPULSION, TERRORIZER, UNSEEN TERROR, NAUSEA, S.O.B., DEFECATION, ASSUCK.



Nie czekałem na ten album, nie znałem włoskiego Erasera, aż tu nagle spod ziemi wyrosła ta oto zbieranina 22 grindowych numerów i tyle mnie widzieli.

Wszystko, co powinienem wiedzieć przed odpaleniem, wyczytałem z 'ulotki' na bandcampie. Staroszkolny grind zagrany tak, jakby znowu był 1988. I żeby zwiekszyć wczutkę, to istnieje następująca opcja dla największych swirów: można sobie wyrwać jedną ze stu kopii wydanych na taśmie i oczywiście puścić na jakimś podłym kaseciaku. Ja dobrego grindu nigdy nie odmówię, więc wjechałem w Eraser'a jak tata w mamę. Kawałki często trwają w okolicach minuty, jeb i po sprawie, no i naturalnie nie mogło zabraknąć jakiejś ultrakrótkiej petardy, i w tej roli występuje środkowy „Flamethrowaaaargh!”. Poza typową napierdalanką znajdzie się też gdzieniegdzie trochę miejsca na bardzo skoczne motywy i motywiki. Dobry grind to także niekiedy dobra potańcówka. Doskonale o tym pamiętam od czasów pierwszego Ass to Mouth z numerem „Discotheque”. Kurwa, „Asses for the Masses” to było fajne demko. To już będzie ze 20 lat. A za co można pochwalić „Harmony Dies”? Za brzmienie, za konkretny napierdol bez robienia po krzakach i za głębokie wokale prosto z trzewi. To soczysta dawka prostego grindu na solidne odmóżdżenie. Czego chcieć więcej? Ze dwie lufy.

Co na koniec mogę dodać? Niekiedy wszystko potrafi się tak szczęśliwe potoczyć, że kompletnym przypadkiem człowiek wpada na takie rzygowiny. I te zostają z nim na dłuższą chwilę, oczywiście ku jego uciesze. Szef kuchni poleca.

Pleban


The classic-tinged 2nd full-length by this Italian band. Old school, raging Grind/Death for fans of Napalm Death, Carcass, Repulsion, Terrorizer, Nausea, S.O.B., Defecation, Assuck...



..::TRACK-LIST::..

1. Carrions On The March (Intro) 01:29
2. Nuclearize All Musicians 01:20
3. Vietnam Flashback 01:16
4. Atomic Oblivion 01:23
5. Radintoxescalation 02:32
6. Sarin Attack 00:52
7. Pure Fucking Mess 01:10
8. Humanoids... 01:22
9. Cop Corpse 01:11
10. I, Wrath Of God 01:36
11. Flamethrowaaaargh! 00:04
12. Neanderthal Tomorrow 01:48
13. Atavistic Hunger 00:48
14. To The Jugular 00:51
15. Parlamentary Pigsty 00:50
16. Congenital Fuckups 00:19
17. The Great Mutato 01:48
18. Palermo's Burning Down 01:35
19. The Man Who Taught His Arse To Talk 01:24
20. Ragerags 00:43
21. Latex Prison 00:56
22. Harmony Dies 02:15



..::OBSADA::..

Dario 'Ramses' - guitar and blades
Vinz - drums and drugs
Anselmo 'Krosty' - bass and backing vomits
Vik - vocal assault and death rattles




https://www.youtube.com/watch?v=GdF_rPtjEZU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mary to podwarszawski zespół grający black metal na d-beacie, z elementami punka. 15 listopada – nakładem wytwórni “Piranha Music” – udostępnili swój debiutancki album “Widy Styczniowe”. Ich debiutancka EPka “Mary”, to koncepcyjna opowieść o polskiej wsi i historiach, których obawiali się ich mieszkańcy oraz wiejskich zwyczajach widzianych w krzywym zwierciadle. “Widy Styczniowe” kontynuują tę opowieść i raz jeszcze zabierają słuchacza w podróż po polskim folklorze.

Jako fan Andrzeja Sapkowskiego uwielbiam wszystko co związane z polską wsią i starymi polskimi legendami. Na płycie czuć podobny klimat brudy, biedy i mistyczności związany z realiami życia w dawnych osadach rolniczych na polskiej ziemi. Całą atmosferę podkreślają teksty o chłopskiej niedoli, czerpiąc zarówno z podań ludowych, jak i popkultury. Inne opowiadają o strachu przed niewyjaśnionym, przemocy domowej, głodzie, morderstwie z zazdrości czy buncie przeciw klasie wyższej – która była aktualna tak samo pięćdziesiąt, jak i pięćset lat temu. Jest to świetny koncept na album, za mało na polskim podwórku jest kultury nawiązującej do słowiańskości i starych legend, dlatego warto jest zwracać uwagę na wszystko, co ukazuje się właśnie w tej tematyce.

Na przykład w utworze “Czartowe Pole” opowiadają o chłopce przeklinającej karczmę, w której miejscowi chłopi przepijali i przegrywali w kości swoje pieniądze. Przybytek zapadł się pod ziemię, a na jego miejscu wyrasta przeklęty las, nazywany właśnie Czartowym Polem. Utwór jednocześnie opowiada legendę o skrzypku, któremu diabły kazały grać, aż padnie z wycieńczenia.

Muzycznie album na całej długości zachowuje tożsamość black metalową łączoną z punkiem, niektóre kawałki mogą trochę kojarzyć się z amerykańskim Midnight i polskim Truchłem Strzygi, co jest według mnie bardzo na plus. Do gustu przypadło mi również brzmienie – brudne, ale jednocześnie wyraźne i klarowne, tak że słuchacz jest w stanie odnaleźć wszystkie dźwięki mimo mocno przesterowanych gitar. Świetny są wszystkie partie wokalne, typ screamu idealnie pasuje do klimatu całej płyty. Podobnie śpiewał Cyprian Łakomy na “Lawie”, epce poznańskiego In Twilight’s Embrace, które swoją drogą też bardzo nawiązuje do ludowych tradycji. No i perkusja, nigdy nie przestanę być pod wrażeniem tego, że punkowi i metalowi perkusiści są w stanie grać tak szybkie kawałki i utrzymywać tempo.

„Widy styczniowe” to album, który nie próbuje być wielkim i bombastycznym dziełem – zamiast tego skupia się na detalach, narracji i klimacie. To muzyka dla kogoś, kogo interesuje historia polskiego folkloru, lubiącego wariacje na temat black metalu i punka. Dodatkowo jest to płyta, która wprost idealnie wpasowuje się w zimowy klimat dla fanów wszystkiego co smutne i przygnębiające. Czy jest to dzieło przełomowe? Nie, ale na pewno jest to twór, który pokazuje, że w polskim folklorze jest masa historii, które warto opowiedzieć na nowo. Liczę, że Mary zainspirują więcej twórców do podejmowania takiej tematyki i będzie tego rodzaju produkcji więcej, tak samo zresztą trzymam kciuki za ich dalszy rozwój, na pewno jest na co czekać.

Mikołaj Narkun



Piranha Music z labelu kojarzonego głównie z domowo – stonerowymi klimatami z początku działalności stała się labelem wszechstronnym, zapuszczającym żurawia w różne złogi mocnego granka.

Jako przykład dziś biorę „Widy Styczniowe” zespołu Mary. Który gra, jak sam o sobie mówi, czarny punk. I ja z tym się z grubsza zgodzę. Oczywiście, tylko z grubsza, bowiem byłoby to zbyt proste określenie. Na debiutanckiej płycie zespół faktycznie zajmuje się mieszanką punk rocka, osadzonego w black’n’rollowym sosiku a’la Midnight („Tańcz!” brzmi jakby nagrali je w Clevland) czy też d-beatu bądź ulicznego hard core’a.

Jeśli chodzi o tego punka, jest to gatunek ostatnimi czasy nośny – wspominałem już o Wielkim Mroku czy Ifrycie, które to kilka swoich utworów oparło o proste punkowe numery w stylu Sedesu czy Defektu Muzgó. No to Mary też zerkają w tamtą stronę, ale moim zdaniem więcej tutaj punk rolowej pizdy w nos na szwedzką modłę (dużo fragmentów kojarzy mi się z takim Iron Lamb, lub idąc głębiej ku źródłom – po prostu z Motorhead). I jest to dobra koncepcja. Crustowania też tutaj trochę znajdziemy, nie bójcie się. Ale też są tutaj momenty, które posądziłbym o inspiracje wczesnymi nagraniami De Press, szczególnie jeśli po prostu połączymy je z folkową melodyką – nie mam tutaj na myśli jakichś skocznych oberków czy czegoś w tym stylu, raczej ducha i melodykę. Oczywiście weźcie pod uwagę, że piszę tę recenzję po czwartym piwku, więc może mam zaburzoną percepcję muzyki Mar.

No właśnie – teksty, oparte o ludowe wierzenia i podania. Nie w każdym numerze mi podchodzą, ale w kilku wypadają bardzo fajnie („Maska Turonia”, „Czartowe Pole” czy „Powroty”). Wspomnieć też muszę, że w booklecie znajdziecie całkiem fajne zdjęcia, obrazujące wiejski folklor sprzed kilkudziesięciu lat. Konceptualnie więc mi się to spina.

I generalnie też nie mogę powiedzieć, że „Widy Styczniowe” są kiepskie. Są dobre, choć sam może spodziewałem się płyty, która sponiewiera mnie trochę bardziej. Chwilami mam wrażenie, że ten album jest trochę nierówny, gdzieś tam między naprawdę fajne numery wpleciono kawałki klasę niższe. Nie złe, ale takie o których mówi się, że oblecą. Podejrzewam, że w wersji live zyskują, natomiast na płycie jawią mi się jako zapychacze – może nie całościowo, ale w swojej sporej części. Z drugiej strony, przecież to jest debiut tego zespołu. Trzymam więc kciuki za kolejne płyty.

Oracle


Jeżeli lubicie leśny punk Owls Woods Graves, uśmiechacie się na myśl o coverach Dezertera i Armii w wykonaniu In Twilight’s Embrace albo trzaskacie radośnie obcasami przy oberkach z ostatniej Furii, powinniście rzucić czujnym uchem na debiutancki album pochodzącego spod Warszawy zespołu Mary.

Grupa sama określa swoją twórczość mianem czarnego punka, w ich muzyce – poza zabarwionym czerniną d-beatem – słychać jednak też spore pokłady skocznego heavy metalu. Dorzucając do tego urokliwe, snute z gracją opowieści rodem z polskiej wsi (tu folkowe legendy, tam rabacja galicyjska) otrzymujemy album, który powinien chwycić za serce każdego miłośnika krajowego punk/black metalu.

Dominujące na płycie proste riffy, taneczne melodie i zapadające w pamięć okrzyki w refrenach, wyraźnie kierunkują Widy Styczniowe na konfrontację z żywą publiką. Sam zresztą przekonałem się o tym podczas urodzinowego koncertu labelu Piranha Music i muszę przyznać, że na żywo Mary prezentują się naprawdę okazale.

By nie było jednak tak słodko, mimo przeważnie udanych strzałów, są na płycie momenty trochę nierówne i takie, w których napięcie nieco spada (myślę tu o fragmentach Maski Turonia, Na marach (Dusza z ciała wyleciała) czy Ballady o Jakóbie Szeli). Zupełnie nie siedzi mi też numer z gościnnym udziałem Tui Szmaragd z Wija. O ile Przestwór uważam za jeden z ciekawszych albumów poprzedniego roku, o tyle w Czartowym Polu udział artystki kompletnie się nie sprawdził. Na szczęście po drugiej stronie słomianej barykady znajdują się songi, przy których nogi same rwą się do tańca. Mam tu na myśli przede wszystkim Ścięcie śmierci, Tańcz! Widy styczniowe, Wiedźma i najlepszy na płycie, kapitalny Powroty (Sznur).

Czy opłaca się sięgać po Widy Styczniowe? Na pewno warto dać im szansę, pomysł i potencjał jest tu nielichy i nawet pomimo pewnych niedoskonałości, debiut Mar można zdecydowanie zaliczyć do udanych.

Synu



..::TRACK-LIST::..

1. Ścięcie śmierci 03:19
2. Tańcz! 02:35
3. Maska Turonia 03:44
4. Na marach (Dusza z ciała wyleciała) 02:32
5. Czartowe Pole 05:12
6. Powroty (Dom) 01:45
7. Widy styczniowe 04:11
8. Powroty (Sznur) 04:13
9. Wiedźma 02:45
10. Ballada o Jakóbie Szeli 03:58




https://www.youtube.com/watch?v=EAPgZ5Eo83g



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mary to podwarszawski zespół grający black metal na d-beacie, z elementami punka. 15 listopada – nakładem wytwórni “Piranha Music” – udostępnili swój debiutancki album “Widy Styczniowe”. Ich debiutancka EPka “Mary”, to koncepcyjna opowieść o polskiej wsi i historiach, których obawiali się ich mieszkańcy oraz wiejskich zwyczajach widzianych w krzywym zwierciadle. “Widy Styczniowe” kontynuują tę opowieść i raz jeszcze zabierają słuchacza w podróż po polskim folklorze.

Jako fan Andrzeja Sapkowskiego uwielbiam wszystko co związane z polską wsią i starymi polskimi legendami. Na płycie czuć podobny klimat brudy, biedy i mistyczności związany z realiami życia w dawnych osadach rolniczych na polskiej ziemi. Całą atmosferę podkreślają teksty o chłopskiej niedoli, czerpiąc zarówno z podań ludowych, jak i popkultury. Inne opowiadają o strachu przed niewyjaśnionym, przemocy domowej, głodzie, morderstwie z zazdrości czy buncie przeciw klasie wyższej – która była aktualna tak samo pięćdziesiąt, jak i pięćset lat temu. Jest to świetny koncept na album, za mało na polskim podwórku jest kultury nawiązującej do słowiańskości i starych legend, dlatego warto jest zwracać uwagę na wszystko, co ukazuje się właśnie w tej tematyce.

Na przykład w utworze “Czartowe Pole” opowiadają o chłopce przeklinającej karczmę, w której miejscowi chłopi przepijali i przegrywali w kości swoje pieniądze. Przybytek zapadł się pod ziemię, a na jego miejscu wyrasta przeklęty las, nazywany właśnie Czartowym Polem. Utwór jednocześnie opowiada legendę o skrzypku, któremu diabły kazały grać, aż padnie z wycieńczenia.

Muzycznie album na całej długości zachowuje tożsamość black metalową łączoną z punkiem, niektóre kawałki mogą trochę kojarzyć się z amerykańskim Midnight i polskim Truchłem Strzygi, co jest według mnie bardzo na plus. Do gustu przypadło mi również brzmienie – brudne, ale jednocześnie wyraźne i klarowne, tak że słuchacz jest w stanie odnaleźć wszystkie dźwięki mimo mocno przesterowanych gitar. Świetny są wszystkie partie wokalne, typ screamu idealnie pasuje do klimatu całej płyty. Podobnie śpiewał Cyprian Łakomy na “Lawie”, epce poznańskiego In Twilight’s Embrace, które swoją drogą też bardzo nawiązuje do ludowych tradycji. No i perkusja, nigdy nie przestanę być pod wrażeniem tego, że punkowi i metalowi perkusiści są w stanie grać tak szybkie kawałki i utrzymywać tempo.

„Widy styczniowe” to album, który nie próbuje być wielkim i bombastycznym dziełem – zamiast tego skupia się na detalach, narracji i klimacie. To muzyka dla kogoś, kogo interesuje historia polskiego folkloru, lubiącego wariacje na temat black metalu i punka. Dodatkowo jest to płyta, która wprost idealnie wpasowuje się w zimowy klimat dla fanów wszystkiego co smutne i przygnębiające. Czy jest to dzieło przełomowe? Nie, ale na pewno jest to twór, który pokazuje, że w polskim folklorze jest masa historii, które warto opowiedzieć na nowo. Liczę, że Mary zainspirują więcej twórców do podejmowania takiej tematyki i będzie tego rodzaju produkcji więcej, tak samo zresztą trzymam kciuki za ich dalszy rozwój, na pewno jest na co czekać.

Mikołaj Narkun



Piranha Music z labelu kojarzonego głównie z domowo – stonerowymi klimatami z początku działalności stała się labelem wszechstronnym, zapuszczającym żurawia w różne złogi mocnego granka.

Jako przykład dziś biorę „Widy Styczniowe” zespołu Mary. Który gra, jak sam o sobie mówi, czarny punk. I ja z tym się z grubsza zgodzę. Oczywiście, tylko z grubsza, bowiem byłoby to zbyt proste określenie. Na debiutanckiej płycie zespół faktycznie zajmuje się mieszanką punk rocka, osadzonego w black’n’rollowym sosiku a’la Midnight („Tańcz!” brzmi jakby nagrali je w Clevland) czy też d-beatu bądź ulicznego hard core’a.

Jeśli chodzi o tego punka, jest to gatunek ostatnimi czasy nośny – wspominałem już o Wielkim Mroku czy Ifrycie, które to kilka swoich utworów oparło o proste punkowe numery w stylu Sedesu czy Defektu Muzgó. No to Mary też zerkają w tamtą stronę, ale moim zdaniem więcej tutaj punk rolowej pizdy w nos na szwedzką modłę (dużo fragmentów kojarzy mi się z takim Iron Lamb, lub idąc głębiej ku źródłom – po prostu z Motorhead). I jest to dobra koncepcja. Crustowania też tutaj trochę znajdziemy, nie bójcie się. Ale też są tutaj momenty, które posądziłbym o inspiracje wczesnymi nagraniami De Press, szczególnie jeśli po prostu połączymy je z folkową melodyką – nie mam tutaj na myśli jakichś skocznych oberków czy czegoś w tym stylu, raczej ducha i melodykę. Oczywiście weźcie pod uwagę, że piszę tę recenzję po czwartym piwku, więc może mam zaburzoną percepcję muzyki Mar.

No właśnie – teksty, oparte o ludowe wierzenia i podania. Nie w każdym numerze mi podchodzą, ale w kilku wypadają bardzo fajnie („Maska Turonia”, „Czartowe Pole” czy „Powroty”). Wspomnieć też muszę, że w booklecie znajdziecie całkiem fajne zdjęcia, obrazujące wiejski folklor sprzed kilkudziesięciu lat. Konceptualnie więc mi się to spina.

I generalnie też nie mogę powiedzieć, że „Widy Styczniowe” są kiepskie. Są dobre, choć sam może spodziewałem się płyty, która sponiewiera mnie trochę bardziej. Chwilami mam wrażenie, że ten album jest trochę nierówny, gdzieś tam między naprawdę fajne numery wpleciono kawałki klasę niższe. Nie złe, ale takie o których mówi się, że oblecą. Podejrzewam, że w wersji live zyskują, natomiast na płycie jawią mi się jako zapychacze – może nie całościowo, ale w swojej sporej części. Z drugiej strony, przecież to jest debiut tego zespołu. Trzymam więc kciuki za kolejne płyty.

Oracle


Jeżeli lubicie leśny punk Owls Woods Graves, uśmiechacie się na myśl o coverach Dezertera i Armii w wykonaniu In Twilight’s Embrace albo trzaskacie radośnie obcasami przy oberkach z ostatniej Furii, powinniście rzucić czujnym uchem na debiutancki album pochodzącego spod Warszawy zespołu Mary.

Grupa sama określa swoją twórczość mianem czarnego punka, w ich muzyce – poza zabarwionym czerniną d-beatem – słychać jednak też spore pokłady skocznego heavy metalu. Dorzucając do tego urokliwe, snute z gracją opowieści rodem z polskiej wsi (tu folkowe legendy, tam rabacja galicyjska) otrzymujemy album, który powinien chwycić za serce każdego miłośnika krajowego punk/black metalu.

Dominujące na płycie proste riffy, taneczne melodie i zapadające w pamięć okrzyki w refrenach, wyraźnie kierunkują Widy Styczniowe na konfrontację z żywą publiką. Sam zresztą przekonałem się o tym podczas urodzinowego koncertu labelu Piranha Music i muszę przyznać, że na żywo Mary prezentują się naprawdę okazale.

By nie było jednak tak słodko, mimo przeważnie udanych strzałów, są na płycie momenty trochę nierówne i takie, w których napięcie nieco spada (myślę tu o fragmentach Maski Turonia, Na marach (Dusza z ciała wyleciała) czy Ballady o Jakóbie Szeli). Zupełnie nie siedzi mi też numer z gościnnym udziałem Tui Szmaragd z Wija. O ile Przestwór uważam za jeden z ciekawszych albumów poprzedniego roku, o tyle w Czartowym Polu udział artystki kompletnie się nie sprawdził. Na szczęście po drugiej stronie słomianej barykady znajdują się songi, przy których nogi same rwą się do tańca. Mam tu na myśli przede wszystkim Ścięcie śmierci, Tańcz! Widy styczniowe, Wiedźma i najlepszy na płycie, kapitalny Powroty (Sznur).

Czy opłaca się sięgać po Widy Styczniowe? Na pewno warto dać im szansę, pomysł i potencjał jest tu nielichy i nawet pomimo pewnych niedoskonałości, debiut Mar można zdecydowanie zaliczyć do udanych.

Synu



..::TRACK-LIST::..

1. Ścięcie śmierci 03:19
2. Tańcz! 02:35
3. Maska Turonia 03:44
4. Na marach (Dusza z ciała wyleciała) 02:32
5. Czartowe Pole 05:12
6. Powroty (Dom) 01:45
7. Widy styczniowe 04:11
8. Powroty (Sznur) 04:13
9. Wiedźma 02:45
10. Ballada o Jakóbie Szeli 03:58




https://www.youtube.com/watch?v=EAPgZ5Eo83g



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

ASS TO MOUTH powraca z nową, trzecią płytą po 10 latach!

"Enemy Of The Human Race" to czternaście premierowych kawałków wysokooktanowego i gwałtownego, choć niepozbawionego rock’n’rollowej chwytliwości grindcore’a dla fanów NASUM, PHOBIA, BLOOD DUSTER, JIG-AI.

Album nagrano, zmiksowano oraz poddano masteringowi we wrocławskim Soundscope Recording Studio z basistą Jarkiem Wysockim za heblami.

ASS TO MOUTH powstało w grudniu 2004 roku. Aż do końca 2016 zespół regularnie koncertował w całej Europie. W tym czasie udało się również zarejestrować dwa pełne albumy, jedno promo MCD i jeden split 10”. Na początku 2017 roku działalność zespołu została częściowo zawieszona. W międzyczasie, w nowym odświeżonym składzie udało się zarejestrować nowy album, którego premiera została zaplanowana na 2024 rok.



Ha! Ależ niespodzianka! Szczerze mówiąc, to straciłem już nadzieję, że Ass To Mouth jeszcze czymś nas uraczą, tym bardziej, że od ich wyśmienitego “Degenerate” minęła równo dekada, a wieści dopływające w międzyczasie z obozu wrocławskich degeneratów bynajmniej nie napawały zbytnią nadzieją na lepsze (albo w ogóle na „jakiekolwiek”) jutro. A tu nagle, jak coś nie pierdolnie, to nie wiedziałem, czy Ruskie atakują, czy niebo wali mi się na głowę, czy inna cholera… A to panowie z Ass To Mouth powrócili, co prawda w mocno przewietrzonym składzie, za to z takim przytupem, że jeszcze do chwili obecnej nie poskładałem się w całość. „Enemy of the Human Race”, czyli trójeczka naszej sztandarowej ekipy, to granie najwyższych, światowych lotów. Czternaście kawałków, z których tylko dwa dłuższe niż dwie minuty, to kwintesencja gatunku, jednocześnie grindcore jaki totalnie uwielbiam. Nie jakieś tam rozpędzone do granic możliwości gówno, napierdalające na jedno kopyto kawałki, które ciężko od siebie odróżnić.

W te krótkie strzały od Ass To Mouth wepchnięto tonę rozpierdalających riffów, przy których trupy wstają z trumien a katatonicy dostają drgawek. Oczywiście jest przeważnie szybko, albo i szybciej, lecz nie brak momentów na złapanie oddechu, tudzież szybki łyk piwka przed kontynuowaniem opętańczych pląsów. Panowie mają łeb nie od parady i potrafią umiejętnie różnicować swoje numery, pozostając jednocześnie w kanonie gatunku. Bo to, że dopatrzymy się tutaj elementów brutal death metalu, punka czy hardcore’a to chyba już na tyle oklepane ornamenty, że nikogo nie dziwią. Za to idealnie współgrają z grindowym kręgosłupem, dodając tej muzyce jeszcze więcej oktanów, niż oryginalnie gatunek ten zawiera. Poza naprawdę chwytliwymi, acz brutalnymi jak sam skurwisyn akordami, w chuj robotę robią na tych nagraniach wokalne dialogi. Ja powiedziałem dialogi? Prędzej bitwy, bo panowie chwilami przekrzykują się z większą wściekłością, niż protestujące babcie z kółek różańcowych na wiecach w obronie życia poczętego. Na „Enemy of the Human Race” jest tyle energii, że gdyby można ją zmaterializować, to Putin mógłby śmiało zakręcać te swoje kurki, bo i tak byśmy sobie poradzili. Ponadto brzmienie na tym krążku to czysta perfekcja. Tutaj wszystko dokładnie słychać, nic nie ucieka i nie ginie w ścianie dźwięku, a każdy ton wali w łeb niczym trzydziestotonowy kafar. Nowy album Ass To Mouth utwierdził mnie w przekonaniu, że tuż obok Hostia jest to najlepszy grindowy wyziew z krajowego podwórka, śmiało stający w pierwszej linii ze światowymi klasykami. Przekonajcie się zresztą sami, jak w dwadzieścia minut można zdewastować wszystko w zasięgu wzroku. Dla mnie mistrzostwo!

jesusatan



Ass To Mouth pojawia się i znika jak penis w różnych otworach na takim jednym filmie, co kiedyś go widziałem dawno temu. Jak się pojawił ostatnio, to zniknął na dekadę. W filmie nazywa się ta pozycja buforowaniem, a w realu?

W realu prawdopodobnie nazywa się żyćko jebane. Ale fajnie, że powrócili, a to za sprawą trzeciej płyty długogrającej. Jej tytuł brzmi „Enemy of the Human Race” i o dziwo – na okładce nie ma Wojtyły! I od razu powiem – front cover moim zdaniem nieudany i dość generyczny. Ponadto mógłby pasować do dwudziestu czterech różnych gatunków, jednak w mojej opinii to nie zaleta. A jak muzycznie?

A muzycznie jest dobrze. Czy bardzo dobrze? No chwilami bardzo dobrze. Zaczyna się od „The Underdog”, kawałka z mocno hard core’owym drajwem. I on mnie trochę zbił z tropu, bo średnio mi podszedł. Ale to nie jedyny numer utrzymany w bardziej tym stylu niźli grajndowym – choćby taki „Nazi Pig”, ale ten akurat wchodzi mi zajebiście. No i mamy też typowe, szybkie i brutalne strzały już czysto grindowe. „You’ll Choke With Your Own Shit”, „XXI”, bardzo terrrajzerowaty „Modern Slaves” czy “Grind Screwed My Life” to już typowe grajndowe, mocarne potupajki. I fajnie to buja – raz dobrze, raz jeszcze lepiej. Choć mam chwilami wrażenie, że Ass To Mouth nagrało krążek trochę nierówny – bo kilka kawałków jakoś tak przelatuje i ani nie robią wrażenia, ani nawet nie zauważam, że w ogóle są. Dosłownie kilka. Zdecydowana większość naprawdę robi robotę – jest skocznie i prosto w ryj.

Czy to dobry powrót? Dobry. Czy oczekiwany? Przez niektórych pewnie tak. Choć mam trochę wrażenie, że od czasu zniknięcia Ass To Mouth ze sceny powstało kilka załóg w tym smutnym jak pizda kraju, które bardziej trafiają do mnie ze swoim grindowym przekazem. No ale nic to, „Enemy of the Human Race” jest całkiem dobre. Możliwe, że grindowym freakom przypasuje nawet bardziej.

Oracle



ASS TO MOUTH are back with the long awaited 3rd full length!

"Enemy Of The Human Race" consists of fourteen tracks of high-octane and rapid grindcore with a rock'n'roll vibe for fans of NASUM, PHOBIA, BLOOD DUSTER, JIG-AI.

The album was recorded, mixed and mastered at Soundscope Recording Studio in Wrocław, Poland by Jarek Wysocki.

ASS TO MOUTH was founded in December 2004. Until the end of 2016, the band regularly played shows & festivals in many different countries in Europe. During this time the band recorded two full-length albums, one promo MCD, and one split 10”. At the beginning of 2017, the band's activities were partially suspended. In the meantime, the new, refreshed lineup managed to record a new album, the premiere of which is scheduled for 2024 release.



..::TRACK-LIST::..

1. The Underdog 01:35
2. Model Citizen 01:31
3. Hang Those Bastards 01:54
4. The Underground 01:09
5. Nazi Pig 01:53
6. You'll Choke With Your Own Shit 01:13
7. Vomit Disatste 01:37
8. XXI 00:54
9. One Step From Hell 02:33
10. Authority 01:00
11. Modern Slaves 01:04
12. Grindcore Screwed My Life 01:04
13. Brainwash 00:40
14. Nuclear Winter 03:27




https://www.youtube.com/watch?v=-UHAwM1LX_4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

ASS TO MOUTH powraca z nową, trzecią płytą po 10 latach!

"Enemy Of The Human Race" to czternaście premierowych kawałków wysokooktanowego i gwałtownego, choć niepozbawionego rock’n’rollowej chwytliwości grindcore’a dla fanów NASUM, PHOBIA, BLOOD DUSTER, JIG-AI.

Album nagrano, zmiksowano oraz poddano masteringowi we wrocławskim Soundscope Recording Studio z basistą Jarkiem Wysockim za heblami.

ASS TO MOUTH powstało w grudniu 2004 roku. Aż do końca 2016 zespół regularnie koncertował w całej Europie. W tym czasie udało się również zarejestrować dwa pełne albumy, jedno promo MCD i jeden split 10”. Na początku 2017 roku działalność zespołu została częściowo zawieszona. W międzyczasie, w nowym odświeżonym składzie udało się zarejestrować nowy album, którego premiera została zaplanowana na 2024 rok.



Ha! Ależ niespodzianka! Szczerze mówiąc, to straciłem już nadzieję, że Ass To Mouth jeszcze czymś nas uraczą, tym bardziej, że od ich wyśmienitego “Degenerate” minęła równo dekada, a wieści dopływające w międzyczasie z obozu wrocławskich degeneratów bynajmniej nie napawały zbytnią nadzieją na lepsze (albo w ogóle na „jakiekolwiek”) jutro. A tu nagle, jak coś nie pierdolnie, to nie wiedziałem, czy Ruskie atakują, czy niebo wali mi się na głowę, czy inna cholera… A to panowie z Ass To Mouth powrócili, co prawda w mocno przewietrzonym składzie, za to z takim przytupem, że jeszcze do chwili obecnej nie poskładałem się w całość. „Enemy of the Human Race”, czyli trójeczka naszej sztandarowej ekipy, to granie najwyższych, światowych lotów. Czternaście kawałków, z których tylko dwa dłuższe niż dwie minuty, to kwintesencja gatunku, jednocześnie grindcore jaki totalnie uwielbiam. Nie jakieś tam rozpędzone do granic możliwości gówno, napierdalające na jedno kopyto kawałki, które ciężko od siebie odróżnić.

W te krótkie strzały od Ass To Mouth wepchnięto tonę rozpierdalających riffów, przy których trupy wstają z trumien a katatonicy dostają drgawek. Oczywiście jest przeważnie szybko, albo i szybciej, lecz nie brak momentów na złapanie oddechu, tudzież szybki łyk piwka przed kontynuowaniem opętańczych pląsów. Panowie mają łeb nie od parady i potrafią umiejętnie różnicować swoje numery, pozostając jednocześnie w kanonie gatunku. Bo to, że dopatrzymy się tutaj elementów brutal death metalu, punka czy hardcore’a to chyba już na tyle oklepane ornamenty, że nikogo nie dziwią. Za to idealnie współgrają z grindowym kręgosłupem, dodając tej muzyce jeszcze więcej oktanów, niż oryginalnie gatunek ten zawiera. Poza naprawdę chwytliwymi, acz brutalnymi jak sam skurwisyn akordami, w chuj robotę robią na tych nagraniach wokalne dialogi. Ja powiedziałem dialogi? Prędzej bitwy, bo panowie chwilami przekrzykują się z większą wściekłością, niż protestujące babcie z kółek różańcowych na wiecach w obronie życia poczętego. Na „Enemy of the Human Race” jest tyle energii, że gdyby można ją zmaterializować, to Putin mógłby śmiało zakręcać te swoje kurki, bo i tak byśmy sobie poradzili. Ponadto brzmienie na tym krążku to czysta perfekcja. Tutaj wszystko dokładnie słychać, nic nie ucieka i nie ginie w ścianie dźwięku, a każdy ton wali w łeb niczym trzydziestotonowy kafar. Nowy album Ass To Mouth utwierdził mnie w przekonaniu, że tuż obok Hostia jest to najlepszy grindowy wyziew z krajowego podwórka, śmiało stający w pierwszej linii ze światowymi klasykami. Przekonajcie się zresztą sami, jak w dwadzieścia minut można zdewastować wszystko w zasięgu wzroku. Dla mnie mistrzostwo!

jesusatan



Ass To Mouth pojawia się i znika jak penis w różnych otworach na takim jednym filmie, co kiedyś go widziałem dawno temu. Jak się pojawił ostatnio, to zniknął na dekadę. W filmie nazywa się ta pozycja buforowaniem, a w realu?

W realu prawdopodobnie nazywa się żyćko jebane. Ale fajnie, że powrócili, a to za sprawą trzeciej płyty długogrającej. Jej tytuł brzmi „Enemy of the Human Race” i o dziwo – na okładce nie ma Wojtyły! I od razu powiem – front cover moim zdaniem nieudany i dość generyczny. Ponadto mógłby pasować do dwudziestu czterech różnych gatunków, jednak w mojej opinii to nie zaleta. A jak muzycznie?

A muzycznie jest dobrze. Czy bardzo dobrze? No chwilami bardzo dobrze. Zaczyna się od „The Underdog”, kawałka z mocno hard core’owym drajwem. I on mnie trochę zbił z tropu, bo średnio mi podszedł. Ale to nie jedyny numer utrzymany w bardziej tym stylu niźli grajndowym – choćby taki „Nazi Pig”, ale ten akurat wchodzi mi zajebiście. No i mamy też typowe, szybkie i brutalne strzały już czysto grindowe. „You’ll Choke With Your Own Shit”, „XXI”, bardzo terrrajzerowaty „Modern Slaves” czy “Grind Screwed My Life” to już typowe grajndowe, mocarne potupajki. I fajnie to buja – raz dobrze, raz jeszcze lepiej. Choć mam chwilami wrażenie, że Ass To Mouth nagrało krążek trochę nierówny – bo kilka kawałków jakoś tak przelatuje i ani nie robią wrażenia, ani nawet nie zauważam, że w ogóle są. Dosłownie kilka. Zdecydowana większość naprawdę robi robotę – jest skocznie i prosto w ryj.

Czy to dobry powrót? Dobry. Czy oczekiwany? Przez niektórych pewnie tak. Choć mam trochę wrażenie, że od czasu zniknięcia Ass To Mouth ze sceny powstało kilka załóg w tym smutnym jak pizda kraju, które bardziej trafiają do mnie ze swoim grindowym przekazem. No ale nic to, „Enemy of the Human Race” jest całkiem dobre. Możliwe, że grindowym freakom przypasuje nawet bardziej.

Oracle



ASS TO MOUTH are back with the long awaited 3rd full length!

"Enemy Of The Human Race" consists of fourteen tracks of high-octane and rapid grindcore with a rock'n'roll vibe for fans of NASUM, PHOBIA, BLOOD DUSTER, JIG-AI.

The album was recorded, mixed and mastered at Soundscope Recording Studio in Wrocław, Poland by Jarek Wysocki.

ASS TO MOUTH was founded in December 2004. Until the end of 2016, the band regularly played shows & festivals in many different countries in Europe. During this time the band recorded two full-length albums, one promo MCD, and one split 10”. At the beginning of 2017, the band's activities were partially suspended. In the meantime, the new, refreshed lineup managed to record a new album, the premiere of which is scheduled for 2024 release.



..::TRACK-LIST::..

1. The Underdog 01:35
2. Model Citizen 01:31
3. Hang Those Bastards 01:54
4. The Underground 01:09
5. Nazi Pig 01:53
6. You'll Choke With Your Own Shit 01:13
7. Vomit Disatste 01:37
8. XXI 00:54
9. One Step From Hell 02:33
10. Authority 01:00
11. Modern Slaves 01:04
12. Grindcore Screwed My Life 01:04
13. Brainwash 00:40
14. Nuclear Winter 03:27




https://www.youtube.com/watch?v=-UHAwM1LX_4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ostatnia jak dotąd rewolucja w muzyce blackmetalowej miała miejsce… we Francji, a wspomógł ją pewien Fin, który dołączając do grupki cholernie uzdolnionych instrumentalistów, przyniósł ze sobą głęboko przemyślaną warstwę ideologiczną.

Brzmi dziwnie? A jakże, w końcu mowa o Deathspell Omega, najlepszym i najbardziej awangardowym zespole blackmetalowym ostatnich lat. Właśnie ukazała się jego najnowsza, doskonała płyta "Fas - Ite, Maledicti, in Ignem Aeternum".

Początki Deathspell Omega wcale nie zapowiadały tego, że grupa wywróci gatunek do góry nogami - dwa pierwsze albumy Francuzów były bardzo udaną, ale jednak tylko kopią najważniejszych dokonań Darkthrone. Dopiero na trzecim, a jednocześnie pierwszym nagranym z udziałem fińskiego wokalisty Mikko Aspy (m.in. Clandestine Blaze, Stabat Mater), "Si Monumentum Requires, Circumspice", do głosu doszły wizjonerskie zapędy muzyków - psychodelia, chorały gregoriańskie i metrum przywodzące na myśl najciekawsze krążki mathcorowe. Leśny klimat zostawili umalowanym prymitywom, zdolnym zacytować tylko najbardziej znane frazy z Nietzschego i bezczelnie zrzynającym z Celtic Frost.

"Fas…" rządzi pokręcona rytmika, której nie powstydziliby się Converge, ani The Dillinger Escape Plan. Porównania są jak najbardziej na miejscu, bo pomimo różnic gatunkowych, Deathspell Omega buduje swoje riffy na bardzo podobnej bazie. Muzycy nie boją się też interpretować na własny sposób okołojazzowe patenty, a robią to na tyle charakterystycznie, że nie sposób ich pomylić z nikim innym. Kolejnym istotnym elementem wyróżniającym Francuzów wśród innych blackmetalowców są bardzo częste zmiany nastroju - od ciszy, przez niemal doommetalowe, pogrzebowe tempa, aż po psychopatyczną, pełną perkusyjnych blastów jazdę. To czyste dźwiękowe szaleństwo, którym rządzą reguły niezrozumiałe dla przeciętnych zjadaczy chleba. To samo tyczy się warstwy tekstowej - "Fas…" to druga część trylogii opisującej na poziomie teologicznym relacje między Bogiem, Szatanem i człowiekiem. Bez odpowiedniego przygotowania można zapomnieć o zgłębianiu tekstów.

Deathspell Omega pokazała, że black metal to coś więcej niż tylko szczeniackie wybryki skandynawskich nastolatków okraszone marnej jakości muzyką, a dzięki takim płytom, jak "Fas…" okazuje się, że w tym niemłodym już gatunku wciąż jest miejsce na eksperymenty dźwiękowe. Chwała im za to.

Maciej Stankiewicz


Trzy lata kazał czekać Deathspell Omega na swój kolejny, czwarty już album. Chyba ten okres wyszedł zespołowi na dobre, gdyż zawartość "Fas-Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum" bardzo pozytywnie zaskakuje.
Od strony muzycznej, jest to naturalny krok naprzód w stosunku do poprzedniej płyty. Formacja jeszcze odważniej sięgnęła po bardziej ambientowe dźwięki, przez co muzyka jeszcze bardziej kojarzy się z ostatnimi dokonaniami Blut Aus Nord, ale z przeciwnieństwie do swoich rodaków pozostał w tej muzyce dużo pierwiastek agresywnego grania. Da się zauważyć, że muzycy umiejętniej różnicują tempo i dozują emocje - teraz momenty agresywne brzmią agresywnie, spokojne, brzmią spokojnie, a muzyka nie zlewa się w jeden szybki blackowy kocioł. Kolejną rzeczą, która cieszy jest "tylko" 46 minut muzyki zamknięte w 6 utworach, z których 2 są powyżej 10 minut, a 2 nieco poniżej. Pomimo tak długich utworów nie nazwałbym tego jeszcze progresywnym graniem, gdyż mimo wszystko ta muzyka jest bardzo mocno osadzona w black metalu i niestety jeszcze mzuycy nie potrafią ze swoich ambientowych elementów wykreowac takiego nastroju jak robi to właśnie Blut Aus Nord.

Deathspell Omega nagrał naprawdę dobry album, ale mimo wszystko to jest jeszcze druga liga gatunku, a zespół jest zawsze o krok lub dwa za pionierami, którzy przecierają nowe szlaki w gatunku. Nie można jednak odmówić formacji zapału i konsekwencji - dostaliśmy naprawdę solidny i dobrze zagrany materiał, w którym jednak za mało jest tego czegoś, co zespół powinien dać od siebie.

Harlequin


It's not so easy to describe how the mysterious French project Deathspell Omega pushed the black metal genre to its ultimate borders, and even beyond, in a territory never explored before and still unmatched by others. It's true that, following the widespread trend of black metal, in the early 2000s, the band started as a homage to the Darkthrone's fashion-like style, thus resulting in an effective and excellent reinterpretation of Norwegian black metal in its rawest form. However, at a certain point, in 2004, Deathspell Omega dared to put their personal signature to the genre with their third effort "Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice": a ritualistic, ceremonial-like sound, deep and dense in its low-end frequencies’ emphasis, and with a completely different approach to the lyrical content. No more blasphemous statements or provoking Devil worship for the sake of being anti-social, but an orthodox, theistic and philosophical dissertation around the obscure matter.

All the previous typical black metal cliché appeared, retrospectively, a little bit childish and superficial: everything suddenly entered a way more serious and rigorous, interesting treatment. Retaining a feral and violent musical vehemence, this French act also introduced technical proficiency and exquisite musicianship in their proposal and in the whole genre: no more minimalistic melodies with a basic octave-based harmonic context, but a sophisticated taste for challenging interval juxtapositions, with a particular focus on dissonance. Courageous diminished 5th and 2nd intervals, along with 7th chord shapes were injected in their phrasings, even daring to put unpleasant harmonies on strong, down-beat accents. The sense of discomfort and distress was never so evident and palpable in a black metal environment.

Great musicianship and amazing compositional skills are no more features of, let's say, jazz-infused technical death metal, or progressive metal: they are now a consistent part of this new kind of black metal. Micro-labelling started to spread uncontrolled: religious, orthodox, avant-garde progressive dissonant black metal? By my point of view, it's still, basically speaking, black metal, maybe of a "De Mysteriis Dom Sathanas" or "Wolf's Lair Abyss" quality and breed, but developed in an extremely articulated manner. And then, "Fas - Ite, Maledicti, in Ignem Aeternum" was released, in 2007: only 4, long, progressive suite-like compositions that brought the style of the band at its peak. There are no more unresolved melodic phrases, as there's no melody left at all. Black metal, in its purest form, not the symphonic variation, was deliberately broken in thousands sharp slivers and then all is scattered all around, like in an explosion.

The soundscape of chaos, the symphony of the fall of the light-bearer, the supreme and sublime dissonance against all order and harmony: if this is still black metal, it's the thing in itself. No need for labels, just BLACK METAL, in capital letters. There's no room for harmonic resolution, and there's no time to breathe through impossible blast-beats, performed even in odd-time signatures. When the storming rhythmic and disharmonic assault takes a stop, then a gloomy, obscure and menacing atmosphere permeates the sonic space, even with a dense, disturbing almost silent sections. This is black metal art! This is the most violent and upsetting music you can imagine, and it's all here, in a 46 minutes long masterpiece. Perfection at its highest peak, and then, from that height, a frenzied downfall.

VergerusTheSargonian



It's just not enough to say that Deathspell Omega's fourth commercially released full-length is great, nor is it enough to say it's a masterpiece of black metal. To borrow from the band themselves a song off of their Drought EP, this album is an abrasive swirling musk of unsettling corporeal madness. It's unapproachable. It's complex beyond any measure of complexity. It's impossibly fast. It's philosophical. It's boundary testing, patience testing, sanity testing, sense testing - it's unwelcoming and unpleasant.

And I love every second of it.

Going into this record directly after the fantastic, but flawed Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice, I didn't know what to expect other than a continued pummeling of my very lofty expectations upon closing out the first part of what I called "The Unholy Trilogy." While Si Monvmentvm... had fantastically gratuitous moments in overwhelming abundance ("Sola Fide I" and "Carnal Malefactor," anyone?), it did have its fair share of filler tracks that could be skipped or removed altogether. But at the same time, I believed that omitting any of the songs would've thrown a wrench in the gears of the message DsO was pushing, which was clothed in dark Theistic Satanist robes. An omission would serve as a compromise to Deathspell's philosophy, so they had to keep every song they had written and composed, even at the risk of having an overly long and bloated album. So in the end, I'm just being kinda selfish.

2007 is when Deathspell Omega hit their creative zenith with this album. According to the band, this marks the second part of their Unholy Trilogy, which, when all three albums were put together, would serve to be a "theological dispute on the divine essence of the Devil, the roles and virtues of faith and the place of man therein."

What this album does is answer the question if there could ever exist a near perfect record. It's not often I find an album that meets that criteria, but here comes Deathspell Omega to prove me very, very wrong. A frightening sense of isolation exists throughout this album from the spacious ambiance of the both "Obombration" songs, to the uneasy churning muck of the 11-minute monster "The Repellent Scars of Abandon & Election," to the petrifying silence that starts halfway through "The Shrine of Mad Laughter," each song is a part of a larger journey this album takes you on, particularly to underscore the unabashed horror of the Christian religion and its hypocrisy so bare and naked. All the while, the slower parts are adequately complemented by the performances of the band members. Those moments of calm, though they give a brief moment of solace, promulgate the utter destruction of whatever faith the poor souls who listened to this had, now being sucked away into a black void of nothingness.

If this album or any of the albums with Mikko Aspa are any indication (with maybe the exception of Si Monvmentvm...), I can see why Deathspell Omega refuses to play live. This is some unbelievably complex shit for black metal. It's not technical black metal, but I could see people making a good argument for whoever drums on this is one of the best drummers in black metal. Listening to him keep up with these insane, incomprehensible time and tempo changes is more than commendable. It's honorable and humbling. Going from calm progressive drumming to impossible kit destruction in less than a fraction of a second is one hell of a feat. Coming in right behind him is guitarist Hasjarl, who's guitar lines are disgustingly fast and dissonant to the point where there's almost no melody, yet still coming across as being so memorable. So many chords and riffs are just instantly stuck in your head the instant you hear them, like the riff that opens "Bread of Bitterness" or partway through "The Repellent Scars of Abandon & Election." My favorite moment is near the end of "A Chore for the Lost" when he delivers these series of melodic riffs that couldn't make the song any more amazing than the rest of the songs here. Like how the hell does Hasjarl conjure up these infernal riffs? I can imagine from a cosmic black hole of from the deepest, most bottomless pit ever made. Khaos' bass lines are surprisingly clear when taking into consideration how this album is mixed and how everything seemingly mushes together in a blurring wall of noise. They shine through in the chaos, can be heard just fine, and are just as memorable as the guitar riffs.

The album ends with the second "Obombration," which I learned after looking it up was taken from the Latin word, "obumbrare," which translates to mean "shadow," or obumbrationem, which means "overshadowing," which is perfect as both open and bookend the album. The albums philosophical undertones come to a head with this closer. After everything you've heard, after all the chaos, the insanity, the unmitigated, unbridled syncope this album caused, you'd expect the closer would give you ample time to catch your breath and regain your discombobulated mental state. If you were naive enough to think such a thing, then Deathspell Omega are far smarter than you. What would you expect other than a dissonant piano playing softly in the background while horns play, slowly growing louder and louder as the paranoid claustrophobia sets in? The ending forces you to confront your deepest chasm of fears, to see with your own eyes the unearthly beasts of formless darkness, and leaves you unfathomably broken to the core of the threshold of your soul. And as you pick the pieces of yourself up to put back together again, you sit there wondering to yourself, "What?"

This album will take you on an experience you've never been on before. Musically, it's probably the most unpredictable thing I've ever listened to in my life. Forty-six minutes of pure terror, consternation, dread, anxiety, and horror. The realities of some of the darkest corners of our world can only be as shaking as this album. Every song is a testament to the evil of man, the futility of theocracy and religion, the intelligence of thinking for oneself, and the reverential devotion of the horned lord of Hell.

Every genre of metal has its perfect album or its near-perfect albums. Peace Sells...But Who's Buying?; Biomech; Left Hand Path; Nespithe; Nightfall; Dead As Dreams; In the Nightside Eclipse. Black metal has Fas - Ite, Maledicti, In Agnem Aeternum, and it's perfect. I'll go so far to add it's not only one of the best black metal albums ever made, it's one of the best albums ever made.

Period.

Beast of Burden



..::TRACK-LIST::..

I. Obombration 4:48
II. The Shrine Of Mad Laughter 10:37
III. Bread Of Bitterness 7:49
IV. The Repellent Scars Of Abandon And Election 11:40
V. A Chore For The Lost 9:15
VI. Obombration 2:07



..::OBSADA::..

Hasjarl - Guitars
Khaos - Bass
Mikko Aspa - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=KubSXhTiHeY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ostatnia jak dotąd rewolucja w muzyce blackmetalowej miała miejsce… we Francji, a wspomógł ją pewien Fin, który dołączając do grupki cholernie uzdolnionych instrumentalistów, przyniósł ze sobą głęboko przemyślaną warstwę ideologiczną.

Brzmi dziwnie? A jakże, w końcu mowa o Deathspell Omega, najlepszym i najbardziej awangardowym zespole blackmetalowym ostatnich lat. Właśnie ukazała się jego najnowsza, doskonała płyta "Fas - Ite, Maledicti, in Ignem Aeternum".

Początki Deathspell Omega wcale nie zapowiadały tego, że grupa wywróci gatunek do góry nogami - dwa pierwsze albumy Francuzów były bardzo udaną, ale jednak tylko kopią najważniejszych dokonań Darkthrone. Dopiero na trzecim, a jednocześnie pierwszym nagranym z udziałem fińskiego wokalisty Mikko Aspy (m.in. Clandestine Blaze, Stabat Mater), "Si Monumentum Requires, Circumspice", do głosu doszły wizjonerskie zapędy muzyków - psychodelia, chorały gregoriańskie i metrum przywodzące na myśl najciekawsze krążki mathcorowe. Leśny klimat zostawili umalowanym prymitywom, zdolnym zacytować tylko najbardziej znane frazy z Nietzschego i bezczelnie zrzynającym z Celtic Frost.

"Fas…" rządzi pokręcona rytmika, której nie powstydziliby się Converge, ani The Dillinger Escape Plan. Porównania są jak najbardziej na miejscu, bo pomimo różnic gatunkowych, Deathspell Omega buduje swoje riffy na bardzo podobnej bazie. Muzycy nie boją się też interpretować na własny sposób okołojazzowe patenty, a robią to na tyle charakterystycznie, że nie sposób ich pomylić z nikim innym. Kolejnym istotnym elementem wyróżniającym Francuzów wśród innych blackmetalowców są bardzo częste zmiany nastroju - od ciszy, przez niemal doommetalowe, pogrzebowe tempa, aż po psychopatyczną, pełną perkusyjnych blastów jazdę. To czyste dźwiękowe szaleństwo, którym rządzą reguły niezrozumiałe dla przeciętnych zjadaczy chleba. To samo tyczy się warstwy tekstowej - "Fas…" to druga część trylogii opisującej na poziomie teologicznym relacje między Bogiem, Szatanem i człowiekiem. Bez odpowiedniego przygotowania można zapomnieć o zgłębianiu tekstów.

Deathspell Omega pokazała, że black metal to coś więcej niż tylko szczeniackie wybryki skandynawskich nastolatków okraszone marnej jakości muzyką, a dzięki takim płytom, jak "Fas…" okazuje się, że w tym niemłodym już gatunku wciąż jest miejsce na eksperymenty dźwiękowe. Chwała im za to.

Maciej Stankiewicz


Trzy lata kazał czekać Deathspell Omega na swój kolejny, czwarty już album. Chyba ten okres wyszedł zespołowi na dobre, gdyż zawartość "Fas-Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum" bardzo pozytywnie zaskakuje.
Od strony muzycznej, jest to naturalny krok naprzód w stosunku do poprzedniej płyty. Formacja jeszcze odważniej sięgnęła po bardziej ambientowe dźwięki, przez co muzyka jeszcze bardziej kojarzy się z ostatnimi dokonaniami Blut Aus Nord, ale z przeciwnieństwie do swoich rodaków pozostał w tej muzyce dużo pierwiastek agresywnego grania. Da się zauważyć, że muzycy umiejętniej różnicują tempo i dozują emocje - teraz momenty agresywne brzmią agresywnie, spokojne, brzmią spokojnie, a muzyka nie zlewa się w jeden szybki blackowy kocioł. Kolejną rzeczą, która cieszy jest "tylko" 46 minut muzyki zamknięte w 6 utworach, z których 2 są powyżej 10 minut, a 2 nieco poniżej. Pomimo tak długich utworów nie nazwałbym tego jeszcze progresywnym graniem, gdyż mimo wszystko ta muzyka jest bardzo mocno osadzona w black metalu i niestety jeszcze mzuycy nie potrafią ze swoich ambientowych elementów wykreowac takiego nastroju jak robi to właśnie Blut Aus Nord.

Deathspell Omega nagrał naprawdę dobry album, ale mimo wszystko to jest jeszcze druga liga gatunku, a zespół jest zawsze o krok lub dwa za pionierami, którzy przecierają nowe szlaki w gatunku. Nie można jednak odmówić formacji zapału i konsekwencji - dostaliśmy naprawdę solidny i dobrze zagrany materiał, w którym jednak za mało jest tego czegoś, co zespół powinien dać od siebie.

Harlequin


It's not so easy to describe how the mysterious French project Deathspell Omega pushed the black metal genre to its ultimate borders, and even beyond, in a territory never explored before and still unmatched by others. It's true that, following the widespread trend of black metal, in the early 2000s, the band started as a homage to the Darkthrone's fashion-like style, thus resulting in an effective and excellent reinterpretation of Norwegian black metal in its rawest form. However, at a certain point, in 2004, Deathspell Omega dared to put their personal signature to the genre with their third effort "Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice": a ritualistic, ceremonial-like sound, deep and dense in its low-end frequencies’ emphasis, and with a completely different approach to the lyrical content. No more blasphemous statements or provoking Devil worship for the sake of being anti-social, but an orthodox, theistic and philosophical dissertation around the obscure matter.

All the previous typical black metal cliché appeared, retrospectively, a little bit childish and superficial: everything suddenly entered a way more serious and rigorous, interesting treatment. Retaining a feral and violent musical vehemence, this French act also introduced technical proficiency and exquisite musicianship in their proposal and in the whole genre: no more minimalistic melodies with a basic octave-based harmonic context, but a sophisticated taste for challenging interval juxtapositions, with a particular focus on dissonance. Courageous diminished 5th and 2nd intervals, along with 7th chord shapes were injected in their phrasings, even daring to put unpleasant harmonies on strong, down-beat accents. The sense of discomfort and distress was never so evident and palpable in a black metal environment.

Great musicianship and amazing compositional skills are no more features of, let's say, jazz-infused technical death metal, or progressive metal: they are now a consistent part of this new kind of black metal. Micro-labelling started to spread uncontrolled: religious, orthodox, avant-garde progressive dissonant black metal? By my point of view, it's still, basically speaking, black metal, maybe of a "De Mysteriis Dom Sathanas" or "Wolf's Lair Abyss" quality and breed, but developed in an extremely articulated manner. And then, "Fas - Ite, Maledicti, in Ignem Aeternum" was released, in 2007: only 4, long, progressive suite-like compositions that brought the style of the band at its peak. There are no more unresolved melodic phrases, as there's no melody left at all. Black metal, in its purest form, not the symphonic variation, was deliberately broken in thousands sharp slivers and then all is scattered all around, like in an explosion.

The soundscape of chaos, the symphony of the fall of the light-bearer, the supreme and sublime dissonance against all order and harmony: if this is still black metal, it's the thing in itself. No need for labels, just BLACK METAL, in capital letters. There's no room for harmonic resolution, and there's no time to breathe through impossible blast-beats, performed even in odd-time signatures. When the storming rhythmic and disharmonic assault takes a stop, then a gloomy, obscure and menacing atmosphere permeates the sonic space, even with a dense, disturbing almost silent sections. This is black metal art! This is the most violent and upsetting music you can imagine, and it's all here, in a 46 minutes long masterpiece. Perfection at its highest peak, and then, from that height, a frenzied downfall.

VergerusTheSargonian



It's just not enough to say that Deathspell Omega's fourth commercially released full-length is great, nor is it enough to say it's a masterpiece of black metal. To borrow from the band themselves a song off of their Drought EP, this album is an abrasive swirling musk of unsettling corporeal madness. It's unapproachable. It's complex beyond any measure of complexity. It's impossibly fast. It's philosophical. It's boundary testing, patience testing, sanity testing, sense testing - it's unwelcoming and unpleasant.

And I love every second of it.

Going into this record directly after the fantastic, but flawed Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice, I didn't know what to expect other than a continued pummeling of my very lofty expectations upon closing out the first part of what I called "The Unholy Trilogy." While Si Monvmentvm... had fantastically gratuitous moments in overwhelming abundance ("Sola Fide I" and "Carnal Malefactor," anyone?), it did have its fair share of filler tracks that could be skipped or removed altogether. But at the same time, I believed that omitting any of the songs would've thrown a wrench in the gears of the message DsO was pushing, which was clothed in dark Theistic Satanist robes. An omission would serve as a compromise to Deathspell's philosophy, so they had to keep every song they had written and composed, even at the risk of having an overly long and bloated album. So in the end, I'm just being kinda selfish.

2007 is when Deathspell Omega hit their creative zenith with this album. According to the band, this marks the second part of their Unholy Trilogy, which, when all three albums were put together, would serve to be a "theological dispute on the divine essence of the Devil, the roles and virtues of faith and the place of man therein."

What this album does is answer the question if there could ever exist a near perfect record. It's not often I find an album that meets that criteria, but here comes Deathspell Omega to prove me very, very wrong. A frightening sense of isolation exists throughout this album from the spacious ambiance of the both "Obombration" songs, to the uneasy churning muck of the 11-minute monster "The Repellent Scars of Abandon & Election," to the petrifying silence that starts halfway through "The Shrine of Mad Laughter," each song is a part of a larger journey this album takes you on, particularly to underscore the unabashed horror of the Christian religion and its hypocrisy so bare and naked. All the while, the slower parts are adequately complemented by the performances of the band members. Those moments of calm, though they give a brief moment of solace, promulgate the utter destruction of whatever faith the poor souls who listened to this had, now being sucked away into a black void of nothingness.

If this album or any of the albums with Mikko Aspa are any indication (with maybe the exception of Si Monvmentvm...), I can see why Deathspell Omega refuses to play live. This is some unbelievably complex shit for black metal. It's not technical black metal, but I could see people making a good argument for whoever drums on this is one of the best drummers in black metal. Listening to him keep up with these insane, incomprehensible time and tempo changes is more than commendable. It's honorable and humbling. Going from calm progressive drumming to impossible kit destruction in less than a fraction of a second is one hell of a feat. Coming in right behind him is guitarist Hasjarl, who's guitar lines are disgustingly fast and dissonant to the point where there's almost no melody, yet still coming across as being so memorable. So many chords and riffs are just instantly stuck in your head the instant you hear them, like the riff that opens "Bread of Bitterness" or partway through "The Repellent Scars of Abandon & Election." My favorite moment is near the end of "A Chore for the Lost" when he delivers these series of melodic riffs that couldn't make the song any more amazing than the rest of the songs here. Like how the hell does Hasjarl conjure up these infernal riffs? I can imagine from a cosmic black hole of from the deepest, most bottomless pit ever made. Khaos' bass lines are surprisingly clear when taking into consideration how this album is mixed and how everything seemingly mushes together in a blurring wall of noise. They shine through in the chaos, can be heard just fine, and are just as memorable as the guitar riffs.

The album ends with the second "Obombration," which I learned after looking it up was taken from the Latin word, "obumbrare," which translates to mean "shadow," or obumbrationem, which means "overshadowing," which is perfect as both open and bookend the album. The albums philosophical undertones come to a head with this closer. After everything you've heard, after all the chaos, the insanity, the unmitigated, unbridled syncope this album caused, you'd expect the closer would give you ample time to catch your breath and regain your discombobulated mental state. If you were naive enough to think such a thing, then Deathspell Omega are far smarter than you. What would you expect other than a dissonant piano playing softly in the background while horns play, slowly growing louder and louder as the paranoid claustrophobia sets in? The ending forces you to confront your deepest chasm of fears, to see with your own eyes the unearthly beasts of formless darkness, and leaves you unfathomably broken to the core of the threshold of your soul. And as you pick the pieces of yourself up to put back together again, you sit there wondering to yourself, "What?"

This album will take you on an experience you've never been on before. Musically, it's probably the most unpredictable thing I've ever listened to in my life. Forty-six minutes of pure terror, consternation, dread, anxiety, and horror. The realities of some of the darkest corners of our world can only be as shaking as this album. Every song is a testament to the evil of man, the futility of theocracy and religion, the intelligence of thinking for oneself, and the reverential devotion of the horned lord of Hell.

Every genre of metal has its perfect album or its near-perfect albums. Peace Sells...But Who's Buying?; Biomech; Left Hand Path; Nespithe; Nightfall; Dead As Dreams; In the Nightside Eclipse. Black metal has Fas - Ite, Maledicti, In Agnem Aeternum, and it's perfect. I'll go so far to add it's not only one of the best black metal albums ever made, it's one of the best albums ever made.

Period.

Beast of Burden



..::TRACK-LIST::..

I. Obombration 4:48
II. The Shrine Of Mad Laughter 10:37
III. Bread Of Bitterness 7:49
IV. The Repellent Scars Of Abandon And Election 11:40
V. A Chore For The Lost 9:15
VI. Obombration 2:07



..::OBSADA::..

Hasjarl - Guitars
Khaos - Bass
Mikko Aspa - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=KubSXhTiHeY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album The Art Of Death!, na którym Atrocity idzie drogą wytyczoną przez debiut. Co prawda jest tutaj sporo death metalowych naleciałości, ale stary grindcore nie zaginął i ciągle jest słyszalny, zwłaszcza w charakterystycznej motoryce kawałków.



..::TRACK-LIST::..

1. Pol Pot 0:46
2. Unpure To Christ 0:56
3. Confined 1:13
4. Delerium Tremens 1:48
5. Let The Killing Begin 1:02
6. Waste The Good Suffering 0:25
7. Warped Progress 1:16
8. Maggot Feed 1:27
9. Blood Harvest 1:27
10. I Am God - I Am Death 1:21
11. Depression 4:31
12. Progress Of Suicide 2:34
13. Scarred 2:21
14. Collapsing In Seizure 0:31
15. A Tranquil Place 1:08
16. The Art Of Death 1:42
17. Parade Of The Morbid 1:46
18. Homicidal Cunt 2:10
19. Charred Remains 1:30
20. Suicidal 3:20

Mixed and recorded at the Media Arts Center Nickel Recording, Hartford, Ct, USA on the 18, 19 and 20 January 1991.



..::OBSADA::..

Vocals, Lyrics By - Rob Wedda
Guitar - Jesse Piechowski
Bass - Rich Flint
Drums - Jeff White



https://www.youtube.com/watch?v=GxFIrNDVshk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album The Art Of Death!, na którym Atrocity idzie drogą wytyczoną przez debiut. Co prawda jest tutaj sporo death metalowych naleciałości, ale stary grindcore nie zaginął i ciągle jest słyszalny, zwłaszcza w charakterystycznej motoryce kawałków.



..::TRACK-LIST::..

1. Pol Pot 0:46
2. Unpure To Christ 0:56
3. Confined 1:13
4. Delerium Tremens 1:48
5. Let The Killing Begin 1:02
6. Waste The Good Suffering 0:25
7. Warped Progress 1:16
8. Maggot Feed 1:27
9. Blood Harvest 1:27
10. I Am God - I Am Death 1:21
11. Depression 4:31
12. Progress Of Suicide 2:34
13. Scarred 2:21
14. Collapsing In Seizure 0:31
15. A Tranquil Place 1:08
16. The Art Of Death 1:42
17. Parade Of The Morbid 1:46
18. Homicidal Cunt 2:10
19. Charred Remains 1:30
20. Suicidal 3:20

Mixed and recorded at the Media Arts Center Nickel Recording, Hartford, Ct, USA on the 18, 19 and 20 January 1991.



..::OBSADA::..

Vocals, Lyrics By - Rob Wedda
Guitar - Jesse Piechowski
Bass - Rich Flint
Drums - Jeff White



https://www.youtube.com/watch?v=GxFIrNDVshk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja debiutu VECTOM oryginalnie wydanego w 1985 roku. 35 minut old school speed metalu.
Limitowane do 500 sztuk wydanie slipcase CD z plakatem.


In the deep underground metal scene of Germany were hidden many great bands that no one knew of, especially outside the European territory. This was the case with the German speed metal band Vectom. Very little information is known about their background as well as the members of the band. They basically appeared in 1983, released two full-length records and then spit-up apparently in 1993. This is kind of unfortunate because they always lived in the obscurity and didn't benefit from great label support and promotion. Though, the amount of similar bands was absurd at this point, the band didn't innovate enough musically speaking. However, they still managed to release some material, despite dealing with those problems.

What we have here is the first album of Vectom titled "Speed Revolution". Some of you might tell yourself by looking at the cover art: "What the fuck is that?". Well this is understandable because no one really knows, but most people think that its some evil KKK guys dressed in black. I think these guys really tried to be offensive in their music, especially for a 1985 album, but this is what the shit was back then. Even though there are 10 songs on the record, it still only clocks at 35 minutes, and nearly all tracks average the 3 minutes of length. It tells a bit about the musical approach the band has taken.

The album begins with the self-titled track of the album, "Speed Revolution", with a creepy introduction until a guitar riff is unleashed accompanied by violent drumming blasts, which I really liked the sound. The chorus is pretty cool also, going simply, but efficiently by "Revolution!", it kind of feature the typical speed metal song structure. We also have the following "In Nomine Satanas" that doesn't bring much more to the table, but very intense drumming performance, and some sort of guitar solos, to say the least. I have a love/hate opinion about the third track "Damned Love" though, the main riff is killer, but the chorus doesn't sound that good for me at least, but still a good song whatsoever. The most memorable songs are definitely "Black Viper", "Satan's Colour" and "Open the Coffin" if you ask me. All three of these songs have a catchy as hell chorus, interesting melodic passages and nice solos as well as some unique vocals of Christian Bucher. He had a pretty nice voice tone and it fitted perfectly in this kind of raw speed metal with the semi-growling and high-pitched screams at times. One thing for sure, Vectom sounds exactly how German speed and thrash metal of the 80s is known for, their music can most likely be compared to other German bands such as Carrion, Necronomicon or Angel Dust. They also followed the evil and occult train of the mid-80s by adopting the satanic worship lyrics. However, they quickly changed their subjects in their second record and got better with their instruments too. Even though it's their first album, they still were talented musicians, they just didn't have the experience ... But one thing for sure, they had the will and ferocity. The "Speed Revolution" album production quality is really primitive, but still nice to listen too because we can actually hear all the instruments in the mix properly, the bass is especially interesting there, it will surely appeal to the people that are used to this kind of old school sound.

Overall, there's nothing really "original", but it doesn't mean that it's not great because in fact, this is a solid record and worthy of being among the great releases of German speed and thrash metal of the mid-80s. Maybe it's not as memorable or as good as the Sodom, Destruction and Kreator first records, but it definitely has it charm. I obviously recommend giving this album a chance, I am pretty sure that it can make some great headbanging moments, especially for fans of 80s old school metal that doesn't care about the sound quality, even if it's not bad in that particular case, for me at least.

DesecratorJ



..::TRACK-LIST::..

1. Speed Revolution
2. In Nomine Satanas
3. Damned Love
4. The Exterminator
5. Loudness And Speed
6. Black Viper
7. Day Of Execution
8. Open The Coffin
9. Satan's Colours
10. Too Fast For Hell



..::OBSADA::..

Wolfgang Sonhütter - Drums
Horst Götz - Guitars
Stefan Kroll - Guitars
Ralf Simon - Bass
Christian Bucher - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=6Lp0YS0NIx8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja debiutu VECTOM oryginalnie wydanego w 1985 roku. 35 minut old school speed metalu.
Limitowane do 500 sztuk wydanie slipcase CD z plakatem.


In the deep underground metal scene of Germany were hidden many great bands that no one knew of, especially outside the European territory. This was the case with the German speed metal band Vectom. Very little information is known about their background as well as the members of the band. They basically appeared in 1983, released two full-length records and then spit-up apparently in 1993. This is kind of unfortunate because they always lived in the obscurity and didn't benefit from great label support and promotion. Though, the amount of similar bands was absurd at this point, the band didn't innovate enough musically speaking. However, they still managed to release some material, despite dealing with those problems.

What we have here is the first album of Vectom titled "Speed Revolution". Some of you might tell yourself by looking at the cover art: "What the fuck is that?". Well this is understandable because no one really knows, but most people think that its some evil KKK guys dressed in black. I think these guys really tried to be offensive in their music, especially for a 1985 album, but this is what the shit was back then. Even though there are 10 songs on the record, it still only clocks at 35 minutes, and nearly all tracks average the 3 minutes of length. It tells a bit about the musical approach the band has taken.

The album begins with the self-titled track of the album, "Speed Revolution", with a creepy introduction until a guitar riff is unleashed accompanied by violent drumming blasts, which I really liked the sound. The chorus is pretty cool also, going simply, but efficiently by "Revolution!", it kind of feature the typical speed metal song structure. We also have the following "In Nomine Satanas" that doesn't bring much more to the table, but very intense drumming performance, and some sort of guitar solos, to say the least. I have a love/hate opinion about the third track "Damned Love" though, the main riff is killer, but the chorus doesn't sound that good for me at least, but still a good song whatsoever. The most memorable songs are definitely "Black Viper", "Satan's Colour" and "Open the Coffin" if you ask me. All three of these songs have a catchy as hell chorus, interesting melodic passages and nice solos as well as some unique vocals of Christian Bucher. He had a pretty nice voice tone and it fitted perfectly in this kind of raw speed metal with the semi-growling and high-pitched screams at times. One thing for sure, Vectom sounds exactly how German speed and thrash metal of the 80s is known for, their music can most likely be compared to other German bands such as Carrion, Necronomicon or Angel Dust. They also followed the evil and occult train of the mid-80s by adopting the satanic worship lyrics. However, they quickly changed their subjects in their second record and got better with their instruments too. Even though it's their first album, they still were talented musicians, they just didn't have the experience ... But one thing for sure, they had the will and ferocity. The "Speed Revolution" album production quality is really primitive, but still nice to listen too because we can actually hear all the instruments in the mix properly, the bass is especially interesting there, it will surely appeal to the people that are used to this kind of old school sound.

Overall, there's nothing really "original", but it doesn't mean that it's not great because in fact, this is a solid record and worthy of being among the great releases of German speed and thrash metal of the mid-80s. Maybe it's not as memorable or as good as the Sodom, Destruction and Kreator first records, but it definitely has it charm. I obviously recommend giving this album a chance, I am pretty sure that it can make some great headbanging moments, especially for fans of 80s old school metal that doesn't care about the sound quality, even if it's not bad in that particular case, for me at least.

DesecratorJ



..::TRACK-LIST::..

1. Speed Revolution
2. In Nomine Satanas
3. Damned Love
4. The Exterminator
5. Loudness And Speed
6. Black Viper
7. Day Of Execution
8. Open The Coffin
9. Satan's Colours
10. Too Fast For Hell



..::OBSADA::..

Wolfgang Sonhütter - Drums
Horst Götz - Guitars
Stefan Kroll - Guitars
Ralf Simon - Bass
Christian Bucher - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=6Lp0YS0NIx8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Sacrilege to absolutnie kluczowy akt w historii brytyjskiego metalu, prowadzący słuchacza z krainy crusta w rejony doomu!
Pierwotnie wydany w 1985 roku, SACRILEGE był jednym z pierwszych zespołów lat 80-tych, za którym stanęli zarówno punki, jak i metalowcy.
Napędzany dzikim wokalem wokalistki Lyndy 'Tam' Simpson i naładowanymi politycznie tekstami, Behind The Realms Of Madness połączył klimat, thrash, hardcore, doom i death metal, tworząc ponadczasowy album, który bezpośrednio wpłynął na dziesiątki punków i metalowców.




Rok 1985 przyniósł debiut SACRILEGE. W przyszłości ich muzyka zwolni, nabierze ciężaru, mocy i dostojeństwa. Na „Behind the Realms of Madness” to skurwysyński thrash przesiąknięty crust/punkowym duchem. Nieco ponad 26 minut grania tak powalającego, że tracę oddech i miękną mi kolana.

To nie solówa na placu zabaw w ogródku jordanowskim, to konfrontacja, w której wszystkie chwyty są dozwolone, uliczna walka od ostatniej kropli krwi o więcej niż życie. Jej stawkę jest honor!

W głosie Lyndy Simpson słychać punkową rebelię i nieokiełznanie, a gitarowe riffy są tak charyzmatyczne, dobitne i spektakularne, że serce zaczyna bić nie tylko w piersi, ale i w uszach. Jednocześnie słuchać tu heavy metalowe harmonie i bardziej złożone aranżacje. W to wszystko wbijają się gitarowe frazy – bezwzględne, chamskie i bezczelne – nie tak szybkie i brutalne jak na wydanym dwa lata później „Scum”, ale o tym samym rodowodzie, z tej samej gleby wyrastające.

Tyle, że tu utwory mamy dłuższe, bardziej wyrafinowane, łączące punkową bezkompromisowość z metalową erudycją, a riffy są jak wściekłe psy, które tylko czasami spuszcza się ze smyczy. Tak jak w pulsującym, tętniącym agresją „Shadow From Mordor”, czy na rozpoczęcie trzeciego na płycie „At Death’s Door”, przy którym mam dreszcze, a włosy stają mi na sztorc. To proste riffowanie na początku drugiej minuty jest jak smaganie batem rozcinające skórę, a wokal Lyndy, czysto punkowy, dosadny, wulgarny, jakby pluła słowami, jakby wykrzykiwanymi frazami wymierzała otwartą dłonią palące razy prosto w twarz.

Jednym z moich ulubionych punktów tego albumu jest „The Closing Irony”. Pierwsza minuta tego kawałka to czysta magia, a później to powracające uderzenie w dzwon, solo jakby z innego świata, i znów dzwon i przekręcenie „pokrętła zajebistości” do poziomu, przy którym pragnę wyskoczyć ze swojego własnego ciała i kopnąć samego siebie w dupsko. Dopełnieniem jest pełen determinacji, histeryczny wokal, a na koniec uderzenie w dzwon i leżymy na podłodze. O odpoczynku jednak nie ma mowy, bo od razu na buty bierze nas ostatni na płycie „Out of Sight, Out of Mind”. I znów kopanie po brzuchu, skakanie po twarzy i równanie z ziemią. Riffy są obłędne, prują i rozrywają w sposób prosty, dosadny, bez żadnej ekwilibrystyki i gitarowej hochsztaplerki.

A gdy kawałek się urywa kończąc płytę, cisza jest tak wymowna, gwałtowna i brutalna, że natychmiast chcemy ją przerwać i włączyć ponownie. I tak cały dzień od rana do wieczora, bo to jeden z tych albumów, który sprawia, że jak już do niego powrócę do szybko oswobodzić się nie mogę.

Maria Konopnicka


Those of you with limited disposable income – and you can include me in this group – might find yourselves frustrated at the music industry’s tendency to reissue any and everything they can get the rights to. Others amongst you – and you can also include me in this group – will welcome reissues of old and obscure titles simply because it’s always nice to be able to access old hard-to-find or out-of-print albums that have either died with a shoddy format (cassettes), material I never actually owned or to replace stuff that has disappeared from my collection over the years. With the number of albums that have gone missing, forgive me for never inviting any of you over to my house ever again, but you can also feel free to scold me for associating with too many scumbags. But I digress…

That Relapse has sunk their tentacles into re-issuing the debut album by the ever-morphing and groundbreaking Sacrilege is surprising to these ears. Not because Behind the Realms of Madness is a questionable selection of dubious quality – far from it, it’s my favourite by these Birmingham nutters – but because I didn’t think many people besides me, the band’s small circle of friends and the smaller semi-circle of my friends still allowed into my house and near my record collection gave a shit. Sacrilege isn’t a name that gets thrown around much by either today’s whippersnappers or the late 30s/early 40s set determined to let everyone know how deep their cred runs and obscure their listening habits are. This, despite being groundbreaking in their own right and with members going on to spend time in Napalm Death, Anaal Nathrakh, Benediction, Cerebral Fix, English Dogs, Cathedral, The Varukers and Morrissey(?!). Back in the mid-80s, Sacrilege was melding D-beat crust punk with thrash, hardcore and radical political thought and having it delivered from the lungs of a fiery frontwoman at a time when the vast majority of boobs at underground punk and hardcore shows were man-boobs. So, good on ya Relapse for going down this road, ‘cuz my original copy of Behind… got lifted from my place by a guy who eventually ended up in the slammer (true story). I guess this means I’m never getting it back.

Behind… starts off with “Lifeline” and all guns are blazing, even with the introductory keyboard swell that must’ve had the crusties shaking in their Doc Marten’s about the possibility of what was to come. Never mind those bollocks, as anyone who stuck around past the twenty-second mark was handsomely rewarded as the main riff is one of the crowning achievements of English extreme music. A galloping beat powers it, Lynda ‘Tam” Simpson barks like a staccato-obsessed banshee, with a noisy but killer two-pronged lead burst and near-perfect arrangement driving the thematic point of excessive materialism home. This sets the foundation for the album’s approach as crusty punk gets steamrolled into thrash with a violently chugging edge. Never was able to figure out the tuning monstrosity introducing “Shadow from Mordor” (still can’t), but the wailing solo, flashy trills and sliding accents in the main riff make it a treat to experience, whether for the first or the millionth time. Similar accolades can be laid at the feet of “The Closing Irony,” “At Death’s Door” and just about every track comprising the original recording. It’s all top notch stuff that has withstood the test of time and was surprisingly still swimming around my memory vaults. The only two issues I might whine about is the nature of Simpson’s voice and approach making some of her phrasing interchangeable and the band’s tendency to milk a riff for far too long. But that’s six and one half dozen of the other when the riffs are this frickin’ good!

The bonus material compiles a demo the band recorded in 1986 – everything here has been re-mastered by From Ashes Rise’s Brad Boatright, in case you were curious about the sound quality improvements – for their Within the Prophecy album, and two live tracks. That’s not to mention the all-new cover, the supposed expanded art and liner notes (which we haven’t seen) and two new songs in the form of “Feed,” which injects a bit of stoner doom into the proceedings, and the taut thrash of “Dig Your Own Grave” which has Tam delivering a decade’s worth of frustration and hate through her guttery larynx. At under two minutes, it’s also the shortest song they’ve ever written and proves they can get to the fucking point. I guess you can’t take the punk out of an old punk, no matter how metal they try and get.

Kevin Stewart-Panko



..::TRACK-LIST::..

1. Lifeline 4:19
2. Shadow From Mordor 5:00
3. At Death's Door 5:14
4. A Violation Of Something Sacred 4:20
5. The Closing Irony 4:23
6. Out Of Sight, Out Of Mind 3:52

Bonus Tracks:
7. The Captive (1986 Demo) 4:07
8. Flight Of The Nazgul (1986 Demo) 5:49
9. Sight Of The Wise (1986 Demo) 6:15
10. Feed (2015) 5:12
11. Dig Your Own Grave (2015) 2:00
12. The Closing Irony (Live) 4:09
13. Bloodrun (Live) 5:13



..::OBSADA::..

Guitar - Damian Thompson
Vocals - Lynda 'Tam' Simpson
Bass - Frank Healy (tracks: 10, 11), Tony May (tracks: 1 to 9, 12, 13)
Drums - Andy Baker (tracks: 1 to 9, 12, 13), Spike T Smith (tracks: 10, 11)




https://www.youtube.com/watch?v=UKDFXDu9Mlo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Sacrilege to absolutnie kluczowy akt w historii brytyjskiego metalu, prowadzący słuchacza z krainy crusta w rejony doomu!
Pierwotnie wydany w 1985 roku, SACRILEGE był jednym z pierwszych zespołów lat 80-tych, za którym stanęli zarówno punki, jak i metalowcy.
Napędzany dzikim wokalem wokalistki Lyndy 'Tam' Simpson i naładowanymi politycznie tekstami, Behind The Realms Of Madness połączył klimat, thrash, hardcore, doom i death metal, tworząc ponadczasowy album, który bezpośrednio wpłynął na dziesiątki punków i metalowców.




Rok 1985 przyniósł debiut SACRILEGE. W przyszłości ich muzyka zwolni, nabierze ciężaru, mocy i dostojeństwa. Na „Behind the Realms of Madness” to skurwysyński thrash przesiąknięty crust/punkowym duchem. Nieco ponad 26 minut grania tak powalającego, że tracę oddech i miękną mi kolana.

To nie solówa na placu zabaw w ogródku jordanowskim, to konfrontacja, w której wszystkie chwyty są dozwolone, uliczna walka od ostatniej kropli krwi o więcej niż życie. Jej stawkę jest honor!

W głosie Lyndy Simpson słychać punkową rebelię i nieokiełznanie, a gitarowe riffy są tak charyzmatyczne, dobitne i spektakularne, że serce zaczyna bić nie tylko w piersi, ale i w uszach. Jednocześnie słuchać tu heavy metalowe harmonie i bardziej złożone aranżacje. W to wszystko wbijają się gitarowe frazy – bezwzględne, chamskie i bezczelne – nie tak szybkie i brutalne jak na wydanym dwa lata później „Scum”, ale o tym samym rodowodzie, z tej samej gleby wyrastające.

Tyle, że tu utwory mamy dłuższe, bardziej wyrafinowane, łączące punkową bezkompromisowość z metalową erudycją, a riffy są jak wściekłe psy, które tylko czasami spuszcza się ze smyczy. Tak jak w pulsującym, tętniącym agresją „Shadow From Mordor”, czy na rozpoczęcie trzeciego na płycie „At Death’s Door”, przy którym mam dreszcze, a włosy stają mi na sztorc. To proste riffowanie na początku drugiej minuty jest jak smaganie batem rozcinające skórę, a wokal Lyndy, czysto punkowy, dosadny, wulgarny, jakby pluła słowami, jakby wykrzykiwanymi frazami wymierzała otwartą dłonią palące razy prosto w twarz.

Jednym z moich ulubionych punktów tego albumu jest „The Closing Irony”. Pierwsza minuta tego kawałka to czysta magia, a później to powracające uderzenie w dzwon, solo jakby z innego świata, i znów dzwon i przekręcenie „pokrętła zajebistości” do poziomu, przy którym pragnę wyskoczyć ze swojego własnego ciała i kopnąć samego siebie w dupsko. Dopełnieniem jest pełen determinacji, histeryczny wokal, a na koniec uderzenie w dzwon i leżymy na podłodze. O odpoczynku jednak nie ma mowy, bo od razu na buty bierze nas ostatni na płycie „Out of Sight, Out of Mind”. I znów kopanie po brzuchu, skakanie po twarzy i równanie z ziemią. Riffy są obłędne, prują i rozrywają w sposób prosty, dosadny, bez żadnej ekwilibrystyki i gitarowej hochsztaplerki.

A gdy kawałek się urywa kończąc płytę, cisza jest tak wymowna, gwałtowna i brutalna, że natychmiast chcemy ją przerwać i włączyć ponownie. I tak cały dzień od rana do wieczora, bo to jeden z tych albumów, który sprawia, że jak już do niego powrócę do szybko oswobodzić się nie mogę.

Maria Konopnicka


Those of you with limited disposable income – and you can include me in this group – might find yourselves frustrated at the music industry’s tendency to reissue any and everything they can get the rights to. Others amongst you – and you can also include me in this group – will welcome reissues of old and obscure titles simply because it’s always nice to be able to access old hard-to-find or out-of-print albums that have either died with a shoddy format (cassettes), material I never actually owned or to replace stuff that has disappeared from my collection over the years. With the number of albums that have gone missing, forgive me for never inviting any of you over to my house ever again, but you can also feel free to scold me for associating with too many scumbags. But I digress…

That Relapse has sunk their tentacles into re-issuing the debut album by the ever-morphing and groundbreaking Sacrilege is surprising to these ears. Not because Behind the Realms of Madness is a questionable selection of dubious quality – far from it, it’s my favourite by these Birmingham nutters – but because I didn’t think many people besides me, the band’s small circle of friends and the smaller semi-circle of my friends still allowed into my house and near my record collection gave a shit. Sacrilege isn’t a name that gets thrown around much by either today’s whippersnappers or the late 30s/early 40s set determined to let everyone know how deep their cred runs and obscure their listening habits are. This, despite being groundbreaking in their own right and with members going on to spend time in Napalm Death, Anaal Nathrakh, Benediction, Cerebral Fix, English Dogs, Cathedral, The Varukers and Morrissey(?!). Back in the mid-80s, Sacrilege was melding D-beat crust punk with thrash, hardcore and radical political thought and having it delivered from the lungs of a fiery frontwoman at a time when the vast majority of boobs at underground punk and hardcore shows were man-boobs. So, good on ya Relapse for going down this road, ‘cuz my original copy of Behind… got lifted from my place by a guy who eventually ended up in the slammer (true story). I guess this means I’m never getting it back.

Behind… starts off with “Lifeline” and all guns are blazing, even with the introductory keyboard swell that must’ve had the crusties shaking in their Doc Marten’s about the possibility of what was to come. Never mind those bollocks, as anyone who stuck around past the twenty-second mark was handsomely rewarded as the main riff is one of the crowning achievements of English extreme music. A galloping beat powers it, Lynda ‘Tam” Simpson barks like a staccato-obsessed banshee, with a noisy but killer two-pronged lead burst and near-perfect arrangement driving the thematic point of excessive materialism home. This sets the foundation for the album’s approach as crusty punk gets steamrolled into thrash with a violently chugging edge. Never was able to figure out the tuning monstrosity introducing “Shadow from Mordor” (still can’t), but the wailing solo, flashy trills and sliding accents in the main riff make it a treat to experience, whether for the first or the millionth time. Similar accolades can be laid at the feet of “The Closing Irony,” “At Death’s Door” and just about every track comprising the original recording. It’s all top notch stuff that has withstood the test of time and was surprisingly still swimming around my memory vaults. The only two issues I might whine about is the nature of Simpson’s voice and approach making some of her phrasing interchangeable and the band’s tendency to milk a riff for far too long. But that’s six and one half dozen of the other when the riffs are this frickin’ good!

The bonus material compiles a demo the band recorded in 1986 – everything here has been re-mastered by From Ashes Rise’s Brad Boatright, in case you were curious about the sound quality improvements – for their Within the Prophecy album, and two live tracks. That’s not to mention the all-new cover, the supposed expanded art and liner notes (which we haven’t seen) and two new songs in the form of “Feed,” which injects a bit of stoner doom into the proceedings, and the taut thrash of “Dig Your Own Grave” which has Tam delivering a decade’s worth of frustration and hate through her guttery larynx. At under two minutes, it’s also the shortest song they’ve ever written and proves they can get to the fucking point. I guess you can’t take the punk out of an old punk, no matter how metal they try and get.

Kevin Stewart-Panko



..::TRACK-LIST::..

1. Lifeline 4:19
2. Shadow From Mordor 5:00
3. At Death's Door 5:14
4. A Violation Of Something Sacred 4:20
5. The Closing Irony 4:23
6. Out Of Sight, Out Of Mind 3:52

Bonus Tracks:
7. The Captive (1986 Demo) 4:07
8. Flight Of The Nazgul (1986 Demo) 5:49
9. Sight Of The Wise (1986 Demo) 6:15
10. Feed (2015) 5:12
11. Dig Your Own Grave (2015) 2:00
12. The Closing Irony (Live) 4:09
13. Bloodrun (Live) 5:13



..::OBSADA::..

Guitar - Damian Thompson
Vocals - Lynda 'Tam' Simpson
Bass - Frank Healy (tracks: 10, 11), Tony May (tracks: 1 to 9, 12, 13)
Drums - Andy Baker (tracks: 1 to 9, 12, 13), Spike T Smith (tracks: 10, 11)




https://www.youtube.com/watch?v=UKDFXDu9Mlo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!