...( Info )...

Artist: Cans
Title: Beyond The Gates
Publisher: Soyuz Group N03922
Source: Disc from personal collection
Year: 2004
Genre: Melodic-Metal, Heavy-Metal, Power-Metal
Country: Sweden
Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps
Format: tracks+.cue+.log
Duration: 00:51:25


...( TrackList )...

01. Fields Of Yesterday
02. Soul Collector
03. Red Light
04. Back To Hell
05. Beyond The Gates
06. The Key
07. Garden Of Evil
08. Merciless
09. Silent Cries
10. Dreams
11. Signs
12. Forever Ends

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

To jest fantastyczny album, łączący tradycyjne elementy Black Metalu z tonami smutku i rozpaczy.
Subtelne linie melodyczne przewijają się przez cały album, dodając głębi i kontrastu do intensywnego i atmosferycznego brzmienia.
Black metal całkowicie wyjątkowy i przekonujący. Niech diabli wezmą...
GAEREA powraca!


When Gaerea emerged out of pandemic limbo, the masked band came branded with a vision of black metal that was guided not by myths or pagan beliefs but a purging of emotion. The world quickly came to share that vision, following them from the gates of Hellfest to tours through China and the U.S.
But with ‘Coma’, Gaerea are no longer strictly black metal. Though once again produced by trusted confidant Miguel Tereso, their fourth album broadens their signature sound by taking it in two seemingly opposed directions. There are more moments of intense beauty, but they only heighten the ensuing blows.
“World Ablaze” ignited this new era of Gaerea by holding a more conventional song structure over fiery tremolo picking. “Hope Shatters” upends even the loftiest of fan expectations; after the song collapses under its blistering heaviness, the melody hangs perilously in the air, like a swaying chandelier, before it’s smashed to pieces by hammering bass and concussive blast beats. “I’ve known faces within me”, their unnamed vocalist cries in the wake of a slow and somber guitar solo before “Unknown” snaps into a razor-sharp hook. “I transform with every passing moment”.
With ‘Coma’, Gaerea surface to the top of extreme metal.



..::TRACK-LIST::..

1. The Poet's Ballet 07:39
2. Hope Shatters 04:05
3. Suspended 05:02
4. World Ablaze 03:29
5. Coma 05:19
6. Wilted Flower 05:50
7. Reborn 03:51
8. Shapeshifter 06:24
9. Unknown 04:24
10. Kingdom of Thorns 04:45




https://www.youtube.com/watch?v=1lrwVGLyMhg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

To jest fantastyczny album, łączący tradycyjne elementy Black Metalu z tonami smutku i rozpaczy.
Subtelne linie melodyczne przewijają się przez cały album, dodając głębi i kontrastu do intensywnego i atmosferycznego brzmienia.
Black metal całkowicie wyjątkowy i przekonujący. Niech diabli wezmą...
GAEREA powraca!


When Gaerea emerged out of pandemic limbo, the masked band came branded with a vision of black metal that was guided not by myths or pagan beliefs but a purging of emotion. The world quickly came to share that vision, following them from the gates of Hellfest to tours through China and the U.S.
But with ‘Coma’, Gaerea are no longer strictly black metal. Though once again produced by trusted confidant Miguel Tereso, their fourth album broadens their signature sound by taking it in two seemingly opposed directions. There are more moments of intense beauty, but they only heighten the ensuing blows.
“World Ablaze” ignited this new era of Gaerea by holding a more conventional song structure over fiery tremolo picking. “Hope Shatters” upends even the loftiest of fan expectations; after the song collapses under its blistering heaviness, the melody hangs perilously in the air, like a swaying chandelier, before it’s smashed to pieces by hammering bass and concussive blast beats. “I’ve known faces within me”, their unnamed vocalist cries in the wake of a slow and somber guitar solo before “Unknown” snaps into a razor-sharp hook. “I transform with every passing moment”.
With ‘Coma’, Gaerea surface to the top of extreme metal.



..::TRACK-LIST::..

1. The Poet's Ballet 07:39
2. Hope Shatters 04:05
3. Suspended 05:02
4. World Ablaze 03:29
5. Coma 05:19
6. Wilted Flower 05:50
7. Reborn 03:51
8. Shapeshifter 06:24
9. Unknown 04:24
10. Kingdom of Thorns 04:45




https://www.youtube.com/watch?v=1lrwVGLyMhg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...

Artist: Cultura Tres
Album: La Secta
Genre: Sludge Metal, Grunge, Post Rock, Psychedelic Rock
Country of artist (band): Venezuela
Year of release: 2017
Audio codec: MP3
Rip type: tracks
Audio bitrate: 320 kbps
Duration: 00:35:58


...( TrackList )...

01. As the Years Go By
02. Waiting for You
03. Day One
04. Where Is Your God
05. La cruz del seis
06. La secta
07. Profeta
08. La sombra del sol

...( Info )...

Artist: The Dead Can Wait
Title: In Lumine
Year: 2024
Genre: Hard, Heavy-Metal
Country: UK
Duration: 00:47:39
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps


...( TrackList )...

01. No One Knows Your Name 06:05
02. Scorn 05:18
03. Second Time Around 06:40
04. Paranoia 04:32
05. Misled 06:17
06. Into The Fire 04:31
07. Gone 07:31
08. The Dead Can Wait 06:43

...( Info )...

Artist: Dark Bless
Title: The Blight
Year: 2024
Genre: Symphonic, Death-Metal
Country: Brazil
Duration: 01:11:38
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps


...( TrackList )...

01. Blood Soaked Rites 05:20
02. The Blight 06:27
03. This Is War 04:20
04. Fading 08:12
05. Supreme Darkness 05:40
06. The Burning Horde 05:41
07. Nothing Shall Remain 06:00
08. Ravaging The Mind 05:16
09. Black Storm 05:39
10. Blasphemous Reign 03:35
11. Inferno's Lament 15:24

...( Info )...

Artist: Factory Of Art
Title: Back To Life
Year: 2024
Genre: Progressive, Power-Metal
Country: Germany
Duration: 00:54:38
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps


...( TrackList )...

01. Abysses 07:25
02. Burning Wings 04:07
03. Blessing In Disguise 05:31
04. Silent Room 07:40
05. Walking To The Place I Love 05:36
06. Face Behind The Mask 03:58
07. Decadence 07:25
08. The Truth 04:00
09. Behind The Lights 04:49
10. Back To The Life 04:03

...( Info )...

Artist: Negative
Title: God Likes Your Style
Publisher: Soyuz Music HYPECD45
Source: Disc from personal collection
Year: 2009
Genre: Love-Metal, Gothic-Metal, Glam-Metal
Country: Finland
Codec: FLAC
Audio bitrate: Lossless
Format: image+.cue+.log
Duration: 01:13:57


...( TrackList )...

01. God Likes Your Style
02. Loving You
03. Childhood Memories
04. Better Without You
05. Heroine 'Studio Live'
06. Lost In America
07. My Personal Sensitivity
08. Something
09. Dream Flowers
10. Black Light
11. Dying Feelings
12. Goodbye (Acoustic)
13. The Moment Of Our Love (Original Acoustic Demo)
14. Lost Soul (Acoustic Version)
15. In Memoriam (Live)
16. Still Alive (Album Version)

...( Info )...

Artist: Negative
Title: God Likes Your Style
Publisher: Soyuz Music HYPECD45
Source: Disc from personal collection
Year: 2009
Genre: Love-Metal, Gothic-Metal, Glam-Metal
Country: Finland
Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps
Format: tracks+.cue+.log
Duration: 01:13:57


...( TrackList )...

01. God Likes Your Style
02. Loving You
03. Childhood Memories
04. Better Without You
05. Heroine 'Studio Live'
06. Lost In America
07. My Personal Sensitivity
08. Something
09. Dream Flowers
10. Black Light
11. Dying Feelings
12. Goodbye (Acoustic)
13. The Moment Of Our Love (Original Acoustic Demo)
14. Lost Soul (Acoustic Version)
15. In Memoriam (Live)
16. Still Alive (Album Version)

...( Info )...

Artist: Midnightmares
Title: Shadow People
Year: 2024
Genre: Symphonic, Gothic-Metal
Country: Belgium
Duration: 00:55:36
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps


...( TrackList )...

01. Sanctuarium (05:06)
02. Shadow People (04:23)
03. Leave Me With My Demons (04:24)
04. Wichasha Wakan (04:57)
05. Kill The Beast (04:28)
06. Séance (03:23)
07. I Love It When You're Evil (04:30)
08. Everlasting (05:04)
09. Jim "Reaper" Blake (04:36)
10. In My Hands (04:36)
11. End Of Days (04:43)
12. Requiem (05:21)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Trzeci album polsko-brytyjskich ekscentryków Five The Hierophant. Formacja nadal podąża krętą ścieżką; dalej w dół, ku wnętrzu i dalej w górę, ku nowym horyzontom. Unikając zaszufladkowania, łączy elementy black/doom, psychodelii, ambientu, eksperymentu i jazzu w jedną synkretyczną całość. “Apeiron” to hipnotyczne, halucynacyjne doświadczenie z dużym naciskiem na mroczną atmosferę, kinowe krajobrazy i powtarzające się rytualne dźwięki wprowadzające w trans. Produkcja stanowi krok naprzód w stosunku do poprzedniego albumu, “Through Aureate Void”. Zespół wykorzystuje nietypowe instrumenty, takie jak: rogi, trąbki, gongi, dzwonki, skrzypce, shakery do czaszek, bębny rytualne oraz inne, które pomagają uchwycić urzekającego ducha ich muzyki.

Jak komentuje Five The Hierophant: “Po kilku latach oczekiwania i zmianie składu z radością prezentujemy nasz nowy album. To album bardzo w stylu Five The Hierophant, osadzony w konkretnym brzmieniu, które udało nam się wypracować. Jest na nim duża ilość nowych pomysłów i zwrotów akcji. Jest bardziej odlotowy i hipnotyczny, a jednocześnie mniej monotonny niż nasze poprzednie dzieło. W całości instrumentalny, nie zawiera sampli ani słów mówionych. Album nazywa się «Apeiron», co po grecku oznacza bezgraniczny. Tytuł bardzo dobrze oddaje atmosferę płyty.”

“Apeiron” nagrano między latem a jesienią 2023. Za realizację dźwięku i miksy odpowiada Sam Thredder z Cro's Nest w południowym Londynie. Haldor Grungerg zmasterował album w Satanic Audio (Azarath, Behemoth). Autorem obrazu na okładce jest Odd Nerdrum.

Wydawca


Dwa lata temu uczestniczyłem w jednym z najlepszych festiwali w swoim życiu. Na Red Smoke Fest do Pleszewa jechałem w zasadzie na dwa koncerty: Colour Haze i Greenleaf. Skończyło się praktycznie pełną listą “zaliczonych” występów i poznaniem tak świetnych ekip jak Ecstatic Vision, Mars Red Sky czy Takeshi’s Cashew. Dużo działo się też na Camp Stage gdzie odbyło się kilka koncertów, które zasługiwały na główną scenę. Poza Smokes Of Krakatau, który w tamtym roku dopiero “raczkował”, wystąpili również Uranus Space Club, Wyatt E. i właśnie Five The Hierophant.

Szczególnie te dwa ostatnie zaintrygowały mnie na tyle, że krótko po festiwalu ich płyty leżały już u mnie na półce – na RSF ekspresowo się wyprzedały. Poza nimi regał zasiliło jeszcze kilkanaście innych pozycji. Do większości z nich wracam sukcesywnie.

Wyatt E. i Five The Hierophant przykuły moją uwagę bardzo niestandardowym i oryginalnym podejściem do muzyki oraz tym, że pośród innych ekip wyglądali tak jakby na festiwal załapali się bo akurat przechodzili obok pleszewskiego amfiteatru (chociaż i tak główną nagrodę w tym zestawieniu zgarniają wariaci z Takeshi’s Cashew).

Londyńczycy z Five The Hierophant tworzą muzykę instrumentalną z pogranicza awangardowego metalu, z elementami post czy progressive. Wszystko to podlane jest dużą dawką dark jazzu, drone i innych eksperymentów. Ich twórczość można porównać do polskiego Merkabah chociaż jest to dość luźne porównanie ponieważ Polacy “siedzą” głównie w avant-progu czy brutal progu natomiast FTH to jednak rock/metal z dużą porcją innych gatunków.

Wydany kilka dni temu “Apeiron” jest trzecim albumem w dotychczasowej dyskografii projektu i jednocześnie materiałem, który zdecydowanie zasługuje na uwagę. Nie przynosi on raczej rewolucji stylistycznej w stosunku do dwóch poprzednich wydawnictw. Jest to raczej ewolucja i szlifowanie stylu, w którym zespół coraz lepiej się odnajduje.

W muzyce nadal dominuje rock/metal, jednak coraz większą rolę odgrywa tu saksofon. Początkowo wydaje się on być tylko dodatkiem dla gitar. Jednak po jakimś czasie zdajemy sobie sprawę z tego, że to właśnie te rockowo-metalowe dźwięki są tłem dla saksofonu, który niespiesznie snuje swoją opowieść chociażby w świetnym “Moon Over Ziggurat” czy otwierającym album utworze tytułowym.

Saksofon przejmuje tu rolę wokalu ponieważ tego w ogóle nie usłyszymy na krążku, nawet w wersji samplowanej. W zamian za to Five The Hierophant sięga po tak egzotyczne instrumenty jak: rogi, trąbki, gongi, dzwonki, skrzypce, shakery do czaszek czy bębny rytualne. Urozmaicają one i tak bardzo bogatą muzykę serwowaną nam przez Londyńczyków.

Osobny temat urozmaicania to duet “Tower Of Silence”, który jest przedstawicielem sceny drone. Szczególnie pierwsza część przykuwa uwagę i jest świetnym przerywnikiem pomiędzy “utworami właściwymi”. Podkręca również postapokaliptyczną atmosferę, która towarzyszy nam przez większość czasu trwania albumu.

“Apeiron” trwa prawie 48 minut. W przypadku muzyki instrumentalnej sztuką jest stworzyć materiał, który przy takim czasie trwania nawet przez chwilę nie nuży tylko raczej intryguje i zachęca do chłonięcia kolejnych dźwięków, po których zakończeniu od razu ma się ochotę ponownie wcisnąć . Ekipie Five The Hierophant się to udało – “Apeiron” jest jednym z ciekawszych wydawnictw sceny rock/metal wydanych w tym roku.

Rolu



Five The Hierophant continues to walk the winding path they’ve chosen for themselves in the beginning; further down towards within, and further out towards new horizons. Refusing to ascribe to a singular style, they blend elements of black/doom, psychedelic, ambient, experimental and jazz into one syncretic trip. “Apeiron” is a hypnotic, hallucinatory experience with heavy emphasis on the dark atmosphere, cinematic dreamscapes, and repetitive ritualistic trance-inducing sounds. The production, without a doubt, is a step up from the previous installment, “Through Aureate Void”. The band keeps expanding the use of atypical instruments, such as: horns, trumpets, gongs, bells, violins, skull shakers, ritual drums and other tools, which help to capture the haunting spirit of the music.

Commented by Five The Hierophant: “After a few years of wait, and a lineup change, we are happy to present you our new album. We feel like it’s a very Five The Hierophant album, set within the specific sound we managed to forge, but with a fair bit of new ideas, twists and turns. In our opinion its more trippy and hypnotic, but less monotonous than the previous work. Once again, this is an all instrumental work, without any samples or spoken word this time. The album is called «Apeiron», meaning boundless in Greek, which reflects the atmosphere of the record very well.”

“Apeiron” was recorded and mixed between summer and autumn 2023. It was engineered and mixed by Sam Thredder at Cro's Nest in south London. Haldor Grungerg performed the mastering of the album at Satanic Audio (Azarath, Behemoth). The front cover contains a painting by Odd Nerdrum, used with kind permission.



..::TRACK-LIST::..

1. Apeiron 06:55
2. Moon Over Ziggurat 07:49
3. Tower of Silence I 04:45
4. Initiatory Sickness 10:45
5. Uroboros 12:26
6. Tower of Silence II 05:09



https://www.youtube.com/watch?v=kXkJMNqCkIE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Trzeci album polsko-brytyjskich ekscentryków Five The Hierophant. Formacja nadal podąża krętą ścieżką; dalej w dół, ku wnętrzu i dalej w górę, ku nowym horyzontom. Unikając zaszufladkowania, łączy elementy black/doom, psychodelii, ambientu, eksperymentu i jazzu w jedną synkretyczną całość. “Apeiron” to hipnotyczne, halucynacyjne doświadczenie z dużym naciskiem na mroczną atmosferę, kinowe krajobrazy i powtarzające się rytualne dźwięki wprowadzające w trans. Produkcja stanowi krok naprzód w stosunku do poprzedniego albumu, “Through Aureate Void”. Zespół wykorzystuje nietypowe instrumenty, takie jak: rogi, trąbki, gongi, dzwonki, skrzypce, shakery do czaszek, bębny rytualne oraz inne, które pomagają uchwycić urzekającego ducha ich muzyki.

Jak komentuje Five The Hierophant: “Po kilku latach oczekiwania i zmianie składu z radością prezentujemy nasz nowy album. To album bardzo w stylu Five The Hierophant, osadzony w konkretnym brzmieniu, które udało nam się wypracować. Jest na nim duża ilość nowych pomysłów i zwrotów akcji. Jest bardziej odlotowy i hipnotyczny, a jednocześnie mniej monotonny niż nasze poprzednie dzieło. W całości instrumentalny, nie zawiera sampli ani słów mówionych. Album nazywa się «Apeiron», co po grecku oznacza bezgraniczny. Tytuł bardzo dobrze oddaje atmosferę płyty.”

“Apeiron” nagrano między latem a jesienią 2023. Za realizację dźwięku i miksy odpowiada Sam Thredder z Cro's Nest w południowym Londynie. Haldor Grungerg zmasterował album w Satanic Audio (Azarath, Behemoth). Autorem obrazu na okładce jest Odd Nerdrum.

Wydawca


Dwa lata temu uczestniczyłem w jednym z najlepszych festiwali w swoim życiu. Na Red Smoke Fest do Pleszewa jechałem w zasadzie na dwa koncerty: Colour Haze i Greenleaf. Skończyło się praktycznie pełną listą “zaliczonych” występów i poznaniem tak świetnych ekip jak Ecstatic Vision, Mars Red Sky czy Takeshi’s Cashew. Dużo działo się też na Camp Stage gdzie odbyło się kilka koncertów, które zasługiwały na główną scenę. Poza Smokes Of Krakatau, który w tamtym roku dopiero “raczkował”, wystąpili również Uranus Space Club, Wyatt E. i właśnie Five The Hierophant.

Szczególnie te dwa ostatnie zaintrygowały mnie na tyle, że krótko po festiwalu ich płyty leżały już u mnie na półce – na RSF ekspresowo się wyprzedały. Poza nimi regał zasiliło jeszcze kilkanaście innych pozycji. Do większości z nich wracam sukcesywnie.

Wyatt E. i Five The Hierophant przykuły moją uwagę bardzo niestandardowym i oryginalnym podejściem do muzyki oraz tym, że pośród innych ekip wyglądali tak jakby na festiwal załapali się bo akurat przechodzili obok pleszewskiego amfiteatru (chociaż i tak główną nagrodę w tym zestawieniu zgarniają wariaci z Takeshi’s Cashew).

Londyńczycy z Five The Hierophant tworzą muzykę instrumentalną z pogranicza awangardowego metalu, z elementami post czy progressive. Wszystko to podlane jest dużą dawką dark jazzu, drone i innych eksperymentów. Ich twórczość można porównać do polskiego Merkabah chociaż jest to dość luźne porównanie ponieważ Polacy “siedzą” głównie w avant-progu czy brutal progu natomiast FTH to jednak rock/metal z dużą porcją innych gatunków.

Wydany kilka dni temu “Apeiron” jest trzecim albumem w dotychczasowej dyskografii projektu i jednocześnie materiałem, który zdecydowanie zasługuje na uwagę. Nie przynosi on raczej rewolucji stylistycznej w stosunku do dwóch poprzednich wydawnictw. Jest to raczej ewolucja i szlifowanie stylu, w którym zespół coraz lepiej się odnajduje.

W muzyce nadal dominuje rock/metal, jednak coraz większą rolę odgrywa tu saksofon. Początkowo wydaje się on być tylko dodatkiem dla gitar. Jednak po jakimś czasie zdajemy sobie sprawę z tego, że to właśnie te rockowo-metalowe dźwięki są tłem dla saksofonu, który niespiesznie snuje swoją opowieść chociażby w świetnym “Moon Over Ziggurat” czy otwierającym album utworze tytułowym.

Saksofon przejmuje tu rolę wokalu ponieważ tego w ogóle nie usłyszymy na krążku, nawet w wersji samplowanej. W zamian za to Five The Hierophant sięga po tak egzotyczne instrumenty jak: rogi, trąbki, gongi, dzwonki, skrzypce, shakery do czaszek czy bębny rytualne. Urozmaicają one i tak bardzo bogatą muzykę serwowaną nam przez Londyńczyków.

Osobny temat urozmaicania to duet “Tower Of Silence”, który jest przedstawicielem sceny drone. Szczególnie pierwsza część przykuwa uwagę i jest świetnym przerywnikiem pomiędzy “utworami właściwymi”. Podkręca również postapokaliptyczną atmosferę, która towarzyszy nam przez większość czasu trwania albumu.

“Apeiron” trwa prawie 48 minut. W przypadku muzyki instrumentalnej sztuką jest stworzyć materiał, który przy takim czasie trwania nawet przez chwilę nie nuży tylko raczej intryguje i zachęca do chłonięcia kolejnych dźwięków, po których zakończeniu od razu ma się ochotę ponownie wcisnąć . Ekipie Five The Hierophant się to udało – “Apeiron” jest jednym z ciekawszych wydawnictw sceny rock/metal wydanych w tym roku.

Rolu



Five The Hierophant continues to walk the winding path they’ve chosen for themselves in the beginning; further down towards within, and further out towards new horizons. Refusing to ascribe to a singular style, they blend elements of black/doom, psychedelic, ambient, experimental and jazz into one syncretic trip. “Apeiron” is a hypnotic, hallucinatory experience with heavy emphasis on the dark atmosphere, cinematic dreamscapes, and repetitive ritualistic trance-inducing sounds. The production, without a doubt, is a step up from the previous installment, “Through Aureate Void”. The band keeps expanding the use of atypical instruments, such as: horns, trumpets, gongs, bells, violins, skull shakers, ritual drums and other tools, which help to capture the haunting spirit of the music.

Commented by Five The Hierophant: “After a few years of wait, and a lineup change, we are happy to present you our new album. We feel like it’s a very Five The Hierophant album, set within the specific sound we managed to forge, but with a fair bit of new ideas, twists and turns. In our opinion its more trippy and hypnotic, but less monotonous than the previous work. Once again, this is an all instrumental work, without any samples or spoken word this time. The album is called «Apeiron», meaning boundless in Greek, which reflects the atmosphere of the record very well.”

“Apeiron” was recorded and mixed between summer and autumn 2023. It was engineered and mixed by Sam Thredder at Cro's Nest in south London. Haldor Grungerg performed the mastering of the album at Satanic Audio (Azarath, Behemoth). The front cover contains a painting by Odd Nerdrum, used with kind permission.



..::TRACK-LIST::..

1. Apeiron 06:55
2. Moon Over Ziggurat 07:49
3. Tower of Silence I 04:45
4. Initiatory Sickness 10:45
5. Uroboros 12:26
6. Tower of Silence II 05:09



https://www.youtube.com/watch?v=kXkJMNqCkIE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=t51pq18yWO8


Six years following the release of their acclaimed self-titled EP via Osmose, the Polish black-death band Untervoid are back with their long-awaited debut album "Parasite".

“Parasite” is a concept album that explores the multifaceted role of humanity as a parasitic force on both society and the planet. From the suffocating pressures of social constructs to the looming threat of ecological collapse, “Parasite” delves into the anxieties of our time. Rooted in the shadows of the Cold War, the album confronts the spectre of inevitable destruction, painting a bleak yet compelling portrait of a world on the brink, echoing Nevil Shute's “On the Beach”.

Formed in 2015 by Destroyer (Redemptor, ex-Hate, ex-Kriegsmaschine) and Adam Sierżęga (Armagedon, Azarath (live)), the band appeared, with a full concert line-up, at the prestigious, completely sold-out Merry Christless concert series following the release of their debut EP. Untervoid have steadily built a reputation for their intense and uncompromising sound, finally crafting a sonic behemoth - “Parasite”. In 2024 Haldor Grunberg (Thaw, Mentor) joined the band as a third member.

The “Parasite” session began with drums recorded at Monochrome Studio, with Haldor Grunberg as the sound engineer, in December 2019. The rest was created, over the following years, at Rockstarguitar Studio and recorded by Destroyer. The saxophone parts and some vocals were recorded at JPM Studio, with Michał Pijocha as the sound engineer. The mixing was handled by Haldor Grunberg/Satanic Audio. The album was finally mastered at Audiosiege Studio. The album cover and graphic design were created by Sars.



..::TRACK-LIST::..

1. Parasite 04:08
2. 23 04:48
3. Downfall of Angels 04:39
4. Abyss Gazes Black 04:42
5. Ruiner 04:23
6. Swarm 05:02
7. Azure Agony 05:18
8. Last Shore 06:57



..::OBSADA::..

Destroyer - Guitars, Vocals, Saxophone
Haldor Grunberg - Bass
A. - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=2c35xKAPaQg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=t51pq18yWO8


Six years following the release of their acclaimed self-titled EP via Osmose, the Polish black-death band Untervoid are back with their long-awaited debut album "Parasite".

“Parasite” is a concept album that explores the multifaceted role of humanity as a parasitic force on both society and the planet. From the suffocating pressures of social constructs to the looming threat of ecological collapse, “Parasite” delves into the anxieties of our time. Rooted in the shadows of the Cold War, the album confronts the spectre of inevitable destruction, painting a bleak yet compelling portrait of a world on the brink, echoing Nevil Shute's “On the Beach”.

Formed in 2015 by Destroyer (Redemptor, ex-Hate, ex-Kriegsmaschine) and Adam Sierżęga (Armagedon, Azarath (live)), the band appeared, with a full concert line-up, at the prestigious, completely sold-out Merry Christless concert series following the release of their debut EP. Untervoid have steadily built a reputation for their intense and uncompromising sound, finally crafting a sonic behemoth - “Parasite”. In 2024 Haldor Grunberg (Thaw, Mentor) joined the band as a third member.

The “Parasite” session began with drums recorded at Monochrome Studio, with Haldor Grunberg as the sound engineer, in December 2019. The rest was created, over the following years, at Rockstarguitar Studio and recorded by Destroyer. The saxophone parts and some vocals were recorded at JPM Studio, with Michał Pijocha as the sound engineer. The mixing was handled by Haldor Grunberg/Satanic Audio. The album was finally mastered at Audiosiege Studio. The album cover and graphic design were created by Sars.



..::TRACK-LIST::..

1. Parasite 04:08
2. 23 04:48
3. Downfall of Angels 04:39
4. Abyss Gazes Black 04:42
5. Ruiner 04:23
6. Swarm 05:02
7. Azure Agony 05:18
8. Last Shore 06:57



..::OBSADA::..

Destroyer - Guitars, Vocals, Saxophone
Haldor Grunberg - Bass
A. - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=2c35xKAPaQg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



Było z sieci. Teraz z oryginału...


..::OPIS::..

Cierpienie może być doświadczeniem granicznym, otwierającym drzwi do boskości.

Zespół kontynuuje eksplorację pojednawczej strony bólu i surowych aspektów wiary poprzez muzykę, której rozpiętość sięga od elegijnej elegancji po przerażające wybuchy agresji.

Teksty zaczerpnięte są z hagiografii sześciu świętych kobiet i swobodnie eksplorują ich relację z Bogiem poprzez cierpienie...

Całość polana jest 'duszącym i udręczonym' sosem...



..::TRACK-LIST::..

1. Marthe Robin (1902-1981) 09:54
2. Louise du Néant (1639-1694) 06:51
3. Sainte Thérèse d'Avila (1515-1582) 05:03
4. Marie des Vallées (1590-1656) 05:54
5. Sainte Hildegarde de Bingen (1098-1179) 08:11
6. Sainte Marguerite de Cortone (1247-1297) 05:35



..::OBSADA::..

Jean-Lou David - Vocals, research
David Caron-Proulx - Guitars, vocals, claviers, composition
Mathieu Garon - Bass, vocals
Gaël Poisson-Lemay - Guitars on Marthe, mixing and mastering
Veronica Gaeta - Additional vocals



https://www.youtube.com/watch?v=5Mvc2yn3OE4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



Było z sieci. Teraz z oryginału...


..::OPIS::..

Cierpienie może być doświadczeniem granicznym, otwierającym drzwi do boskości.

Zespół kontynuuje eksplorację pojednawczej strony bólu i surowych aspektów wiary poprzez muzykę, której rozpiętość sięga od elegijnej elegancji po przerażające wybuchy agresji.

Teksty zaczerpnięte są z hagiografii sześciu świętych kobiet i swobodnie eksplorują ich relację z Bogiem poprzez cierpienie...

Całość polana jest 'duszącym i udręczonym' sosem...



..::TRACK-LIST::..

1. Marthe Robin (1902-1981) 09:54
2. Louise du Néant (1639-1694) 06:51
3. Sainte Thérèse d'Avila (1515-1582) 05:03
4. Marie des Vallées (1590-1656) 05:54
5. Sainte Hildegarde de Bingen (1098-1179) 08:11
6. Sainte Marguerite de Cortone (1247-1297) 05:35



..::OBSADA::..

Jean-Lou David - Vocals, research
David Caron-Proulx - Guitars, vocals, claviers, composition
Mathieu Garon - Bass, vocals
Gaël Poisson-Lemay - Guitars on Marthe, mixing and mastering
Veronica Gaeta - Additional vocals



https://www.youtube.com/watch?v=5Mvc2yn3OE4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po 11 latach istnienia, w końcu jest debiutancki pełnowymiarowy album prekursów czeskiej sceny goregrind. 26 powalających surowych piosenek politycznego grind/mince-core'a głęboko insipirowanego dokonaniami AGATHOCLES.



Finally a full length debut album by Malignant Tumour. It took mainman Bilos no less then 9 years! M.T. turned into a European group instead of just a Tsjechian combo. Well actually an Tsjechian-Dutch group to be honest and this turned out to be their first solid and successful line-up as they made no less than three releases in a year and did two European tours.

New members Johan and Jelle (drums and bassguitar) brought more crustcore and d-beat to the table. And this did wonders for the M.T. sound. Of course there still was plenty of old school grindcore to be found on this album but the high amount of polka beat laden crusty sing-a-longs is very notable.

Still M.T. borrow heavily from Enslavement-era Napalm Death and especially mid-nineties Agathocles but what sets them apart are the lead vocals. Bilos and Jelle share lead vocals and even drummer Johan chips in. This, together with the tight energetic performance, gives the album so much more dynamics and is one of the elements wich drew M.T. from the pool of grindcore mediocrity.

Are there highlights? Yes of course! First of all we have “Up Your Fucking Arse”. Now, I know this reeks of plagiarism when keeping the Agathocles song “Get Off Your Ass” (Distrust And Abuse EP -1993) in mind but because of the primordial white trash umta beat and Muppet-showish shared vocals this M.T. song actually is better than the Agathocles classic.

And then there was “Katjusia”. I can imagine a lot of younger western boys and girls not knowing this song and it is of course a very famous Russian war song which some of you might remember from the classic movie The Deer Hunter. I have been told that when M.T. played this song live in eastern Europe, the crowd went totally insane! Now can you imagine a western band playing a metalised “long way to tipperary” and turning a venue upside down?

Are there no downsides to this album? Unfortunately there are. First of all we have the slightly tame sound. The guitars could and should have been a lot heavier or filthier and more prominent in the mix. Secondly the trashcan sound of the snare drum tends to draw too much attention. But these are minor complaints. But the biggest complaint is the second half of the album, which, apart from Katjusja obviously, is of lesser compositional quality and the listener does lose some interest while playing it.

Would the production have been a lot more furious and the second half of the album just as good as the first, this would would’ve been the definate Malignant Tumour album. Now it’s just a damn good one.

Morbert



..::TRACK-LIST::..

1. Death Is Near/Reign Of Hell 03:37
2. Plastic Existence 00:05
3. Up Your Fucking Arse 00:54
4. Dawn Of A New Age 01:31
5. Feel The Cancer 00:44
6. Nightmare Reality 01:04
7. Wounded 01:00
8. Status Quo 00:32
9. Get to Attack 02:07
10. A Boring Drunken Sod 01:16
11. Nazis Raus 01:18
12. Nature´s Warning For Human Extinciton 00:44
13. Aalio Alalyo Oolio Laikkyy 01:38
14. Destroy 01:27
15. Shit Heil 00:25
16. Behind The Mirror 02:07
17. Paskaa Sistema 00:45
18. Mediareality 00:47
19. Punk To Punx 01:38
20. Everlasting Penetration 01:41
21. Temples Of Consumtion 01:06
22. Wat Je Zegt Dat Ben Je Zelf 00:32
23. Stop The Mob 00:51
24. ...And Man Made The End 00:49
25. Mercenaries Of War (Uncurbed cover) 01:43
26. Katjusia 02:10

Recorded, mixed & mastered at Muziekhuis in Leiden, Holland in December 2002.



..::OBSADA::..

Backing Vocals - Dennis (tracks: 3), Rob (tracks: 3), Tuur (2) (tracks: 3)
Bass, Vocals [Diabolic Scream] - Jelle
Drums, Voice [Additional] - Johan
Guitar [Guitarzz], Vocals [Diabolical Roaarr] - Bilos




https://www.youtube.com/watch?v=fyHz8MDOTf4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po 11 latach istnienia, w końcu jest debiutancki pełnowymiarowy album prekursów czeskiej sceny goregrind. 26 powalających surowych piosenek politycznego grind/mince-core'a głęboko insipirowanego dokonaniami AGATHOCLES.



Finally a full length debut album by Malignant Tumour. It took mainman Bilos no less then 9 years! M.T. turned into a European group instead of just a Tsjechian combo. Well actually an Tsjechian-Dutch group to be honest and this turned out to be their first solid and successful line-up as they made no less than three releases in a year and did two European tours.

New members Johan and Jelle (drums and bassguitar) brought more crustcore and d-beat to the table. And this did wonders for the M.T. sound. Of course there still was plenty of old school grindcore to be found on this album but the high amount of polka beat laden crusty sing-a-longs is very notable.

Still M.T. borrow heavily from Enslavement-era Napalm Death and especially mid-nineties Agathocles but what sets them apart are the lead vocals. Bilos and Jelle share lead vocals and even drummer Johan chips in. This, together with the tight energetic performance, gives the album so much more dynamics and is one of the elements wich drew M.T. from the pool of grindcore mediocrity.

Are there highlights? Yes of course! First of all we have “Up Your Fucking Arse”. Now, I know this reeks of plagiarism when keeping the Agathocles song “Get Off Your Ass” (Distrust And Abuse EP -1993) in mind but because of the primordial white trash umta beat and Muppet-showish shared vocals this M.T. song actually is better than the Agathocles classic.

And then there was “Katjusia”. I can imagine a lot of younger western boys and girls not knowing this song and it is of course a very famous Russian war song which some of you might remember from the classic movie The Deer Hunter. I have been told that when M.T. played this song live in eastern Europe, the crowd went totally insane! Now can you imagine a western band playing a metalised “long way to tipperary” and turning a venue upside down?

Are there no downsides to this album? Unfortunately there are. First of all we have the slightly tame sound. The guitars could and should have been a lot heavier or filthier and more prominent in the mix. Secondly the trashcan sound of the snare drum tends to draw too much attention. But these are minor complaints. But the biggest complaint is the second half of the album, which, apart from Katjusja obviously, is of lesser compositional quality and the listener does lose some interest while playing it.

Would the production have been a lot more furious and the second half of the album just as good as the first, this would would’ve been the definate Malignant Tumour album. Now it’s just a damn good one.

Morbert



..::TRACK-LIST::..

1. Death Is Near/Reign Of Hell 03:37
2. Plastic Existence 00:05
3. Up Your Fucking Arse 00:54
4. Dawn Of A New Age 01:31
5. Feel The Cancer 00:44
6. Nightmare Reality 01:04
7. Wounded 01:00
8. Status Quo 00:32
9. Get to Attack 02:07
10. A Boring Drunken Sod 01:16
11. Nazis Raus 01:18
12. Nature´s Warning For Human Extinciton 00:44
13. Aalio Alalyo Oolio Laikkyy 01:38
14. Destroy 01:27
15. Shit Heil 00:25
16. Behind The Mirror 02:07
17. Paskaa Sistema 00:45
18. Mediareality 00:47
19. Punk To Punx 01:38
20. Everlasting Penetration 01:41
21. Temples Of Consumtion 01:06
22. Wat Je Zegt Dat Ben Je Zelf 00:32
23. Stop The Mob 00:51
24. ...And Man Made The End 00:49
25. Mercenaries Of War (Uncurbed cover) 01:43
26. Katjusia 02:10

Recorded, mixed & mastered at Muziekhuis in Leiden, Holland in December 2002.



..::OBSADA::..

Backing Vocals - Dennis (tracks: 3), Rob (tracks: 3), Tuur (2) (tracks: 3)
Bass, Vocals [Diabolic Scream] - Jelle
Drums, Voice [Additional] - Johan
Guitar [Guitarzz], Vocals [Diabolical Roaarr] - Bilos




https://www.youtube.com/watch?v=fyHz8MDOTf4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...

Artist: Jewel Throne
Title: Blood Vultures
Year: 2024
Genre: Thrash-Metal
Country: Finland
Duration: 00:41:08
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps


...( TrackList )...

01. Blood Vultures (03:08)
02. Cosmic Titan Engines (03:24)
03. Psychotoxic Assault (04:04)
04. The Graveyard of Dreams (03:24)
05. Megaton Headshot (02:42)
06. Instant Apocalypse (02:54)
07. The Extinction Level Express (04:16)
08. Hate Overdrive (03:00)
09. Mental Self-Mutilation (03:59)
10. Hammer Down the Last Nail (04:09)
11. Suffer The Fools (02:38)
12. The Overlord (03:26)

...( Info )...

Artist: Outworld
Title: Way Of The Samurai
Year: 2024
Genre: Heavy, Power-Metal
Country: Uruguay
Duration: 00:51:45
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps


...( TrackList )...

1. Way of the Samurai 04:27
2. Yasuke Nakamura 04:20
3. Belong the Broken Moon 06:03
4. Blood Lineage 04:13
5. Shogun of Death 05:15
6. Tears of the Fallen Ronin 05:03
7. Reforged of Pain 06:29
8. For Honor 04:49
9. Kami of the Blackened Sky 04:08
10. Blades of the Fallen Sun 06:53

...( Info )...

Artist: Assassin
Title: Skullblast [EP]
Year: 2024
Genre: Thrash-Metal
Country: Germany
Duration: 00:26:00
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps


...( TrackList )...

01.Blood for Blood 06:26
02.Skullblast 04:46
03.In and Out by the Tide 04:06
04.Cut Your (Own) Throat 05:58
05.The Green Manalishi (Fleetwood Mac cover) 04:47

...( Info )...

Artist: Ensiferum
Title: Winter Storm
Year: 2024
Genre: Epic, Folk-Metal
Country: Finland
Duration: 00:43:13
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps


...( TrackList )...

1.Aurora 01:14
2.Winter Storm Vigilantes 05:12
3.Long Cold Winter of Sorrow and Strife 06:59
4.Fatherland 04:51
5.Scars in My Heart 04:39
6.Resistentia 01:18
7.The Howl 05:54
8.From Order to Chaos 08:42
9.Leniret Coram Tempestate 00:37
10.Victorious 03:42

...( Info )...

Artist: Swallow The Sun
Title: Shining
Year: 2024
Genre: Melodic, Death-Metal
Country: Finland
Duration: 00:49:29
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps


...( TrackList )...

1.Innocence Was Long Forgotten 04:20
2.What I Have Become 04:06
3.MelancHoly 03:38
4.Under the Moon and the Sun 06:10
5.Kold 03:48
6.November Dust 06:15
7.Velvet Chains 03:17
8.Tonight Pain Believes 04:15
9.Charcoal Sky 04:49
10.Shining 08:51

...( Info )...

Artist: The Hypothesis
Title: Evolve
Year: 2024
Genre: Modern, Death-Metal
Country: Finland
Duration: 00:43:03
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps


...( TrackList )...

01. Wanderer
02. Here I Stand
03. Watch the World Burn with Me
04. Evolve
05. Where the Dreams Come to Die
06. From the Ashes
07. Dead Cold Silence
08. Thousand Skies
09. Stray

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

D.R.I. ma jedne z najgłupszych tekstów znanych człowiekowi, ale ja je uwielbiam!
Są tak głupie, że po prostu genialne!
A muzycznie? Cóż, kosmos to nie jest ale dla mnie to potężny i imponujący krążek!!!


While it may seem a contradiction, as the 1980s were winding down, the crossover contingent of the thrash metal scene were indulging in a more ambitious and arguably epic variant of their craft. Whether it was the exploits of California-based bad boys Suicidal Tendencies, or their New York rivals Cro-Mags at around the same time, the songs were getting longer, the riffs more complicated, and the hardcore roots of the style a tad more understated. This is the context that D.R.I.'s fourth LP Thrash Zone falls, at the tail end of what was arguably the decade of metal, and their sound was correspondingly at its most metallic. Relative to the two aforementioned bands that arguably were abandoning the punk sound incrementally, these Texas-turned California-based misfits played things a bit closer to their early 80s stylistic foundation of d-beats and keeping it short, but as was the case with their previous outing 4 Of A Kind, this album is comprised of a more ambitious brand of fence-straddling between the realms of punk and metal that is closer to the likes of Nuclear Assault and Anthrax than it is Discharge or Black Flag.

Though of a more ambitious character relative to the average S.O.D. experience, Dirty Rotten Imbeciles tend to keeps things loose and festive here, playing off more of a live concert vibe. Case and point the opener "Thrashard", which cruises through a series of fast-thrashing romps and slower breakdowns that's a bit more indicative of their earlier mid-80s sound despite being dressed up with some fancier guitar work and clocking in at almost 4 minutes, and to the sound of a recorded live audience no less. Similarly more hardcore-leaning offerings such as the quasi-bluesy ditty "You Say I'm Scum" and the bass-happy speeder "Standing In Line" have a bit more of a mundane, humorous, working-class quality that also leans a bit close to the 1985 incarnation than the later 80s one. Arguably the most dynamic contributor to this album's unique sound is John Menor's bass work, which is a fair bit interesting given this band going through rhythm sections like underwear, but the frequent bass breaks that filter in and out of several of these songs has a perfectly raunchy and precise character indicative of what Frank Bello took to Anthrax at around the same time.

All that being said, the album title Thrash Zone isn't just for show, as the majority of this opus' contents are of a solid metallic character with riffs aplenty. Despite being on the short and simplistic side, the crushing groove-turned blinding speed of "Enemy Within" and "Drown You Out" bring enough low-end punch to pass for Metallica. But generally it's the longer and more involved offerings like "Beneath The Wheel", "Strategy" and "The Trade" where this album really brings home the thrashing goodness, pounding out enough riffage to pass for some of the heavy-hitters on both sides of the Continental U.S., and also affording guitarist Spike Cassidy some isolated instances to showcase his chops as a lead player, which is about on par with what one might have expected out of Dave Spitz during the tail-end of the 1980s. Overall, the instrumental presentation on quite kinetic, as longtime drummer Felix Griffing (who would sadly exit the fold soon after this album was released) also makes an impressive ruckus and often breaks clear out of the typical punk drummer box. Despite being the central character in this play, vocalist Kurt Brecht is actually the most static element here, as his signature hardcore shout gets the job done, but comes off as one-dimension next to what is going on around it.

This may not be the absolute greatest album to ever come out of D.R.I.'s arsenal (that honor is rightly afforded to Crossover by the majority consensus of old school crossover fans), but it's an exemplary case of how the style can be expanded, varied and ultimately made more accessible to the broader thrash metal world. It doesn't really get the credit it deserves due to the band's more influential early offerings, and tends to be dismissed in a similar fashion to 1988's 4 Of A Kind as an attempt to jump onto the popular wave that Anthrax was riding at the time. To be fair, both said preceding album and this one managed to crack the Billboard Top 200, so it was a success on that front, and it definitely carries a heavy likeness to that more mainline thrash metal sound that had been popularized by several bands that were riding the media coattails of the Big 4. It's a great example of a thrash album that doesn't go too heavy on the technical wizardry, and is maybe a slight step below How Will I Laugh Tomorrow When I Can't Even Smile Today in moving beyond the style's stripped down roots for more ambitious territory.

hells Unicorn



..::TRACK-LIST::..

1. Thrashard 03:39
2. Beneath the Wheel 05:36
3. Enemy Within 02:43
4. Strategy 04:19
5. Labeled Uncurable 03:03
6. You Say I'm Scum 01:54
7. Gun Control 04:58
8. Kill the Words 04:43
9. Drown You Out 02:30
10. The Trade 04:28
11. Standing in Line 01:34
12. Give a Hoot 03:55
13. Worker Bee 00:56
14. Abduction 04:03

'Labeled Uncurable' and 'You Say I'm Scum' are bonus tracks:
'Labeled Uncurable' appears on the CD and as an LP bonus track.
'You Say I'm Scum' appears as a CD-only bonus track.



..::OBSADA::..

Kurt Brecht - vocals
Spike Cassidy - guitars
John Menor - bass
Felix Griffin - drums



https://www.youtube.com/watch?v=uNMEbaQtMR8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

D.R.I. ma jedne z najgłupszych tekstów znanych człowiekowi, ale ja je uwielbiam!
Są tak głupie, że po prostu genialne!
A muzycznie? Cóż, kosmos to nie jest ale dla mnie to potężny i imponujący krążek!!!


While it may seem a contradiction, as the 1980s were winding down, the crossover contingent of the thrash metal scene were indulging in a more ambitious and arguably epic variant of their craft. Whether it was the exploits of California-based bad boys Suicidal Tendencies, or their New York rivals Cro-Mags at around the same time, the songs were getting longer, the riffs more complicated, and the hardcore roots of the style a tad more understated. This is the context that D.R.I.'s fourth LP Thrash Zone falls, at the tail end of what was arguably the decade of metal, and their sound was correspondingly at its most metallic. Relative to the two aforementioned bands that arguably were abandoning the punk sound incrementally, these Texas-turned California-based misfits played things a bit closer to their early 80s stylistic foundation of d-beats and keeping it short, but as was the case with their previous outing 4 Of A Kind, this album is comprised of a more ambitious brand of fence-straddling between the realms of punk and metal that is closer to the likes of Nuclear Assault and Anthrax than it is Discharge or Black Flag.

Though of a more ambitious character relative to the average S.O.D. experience, Dirty Rotten Imbeciles tend to keeps things loose and festive here, playing off more of a live concert vibe. Case and point the opener "Thrashard", which cruises through a series of fast-thrashing romps and slower breakdowns that's a bit more indicative of their earlier mid-80s sound despite being dressed up with some fancier guitar work and clocking in at almost 4 minutes, and to the sound of a recorded live audience no less. Similarly more hardcore-leaning offerings such as the quasi-bluesy ditty "You Say I'm Scum" and the bass-happy speeder "Standing In Line" have a bit more of a mundane, humorous, working-class quality that also leans a bit close to the 1985 incarnation than the later 80s one. Arguably the most dynamic contributor to this album's unique sound is John Menor's bass work, which is a fair bit interesting given this band going through rhythm sections like underwear, but the frequent bass breaks that filter in and out of several of these songs has a perfectly raunchy and precise character indicative of what Frank Bello took to Anthrax at around the same time.

All that being said, the album title Thrash Zone isn't just for show, as the majority of this opus' contents are of a solid metallic character with riffs aplenty. Despite being on the short and simplistic side, the crushing groove-turned blinding speed of "Enemy Within" and "Drown You Out" bring enough low-end punch to pass for Metallica. But generally it's the longer and more involved offerings like "Beneath The Wheel", "Strategy" and "The Trade" where this album really brings home the thrashing goodness, pounding out enough riffage to pass for some of the heavy-hitters on both sides of the Continental U.S., and also affording guitarist Spike Cassidy some isolated instances to showcase his chops as a lead player, which is about on par with what one might have expected out of Dave Spitz during the tail-end of the 1980s. Overall, the instrumental presentation on quite kinetic, as longtime drummer Felix Griffing (who would sadly exit the fold soon after this album was released) also makes an impressive ruckus and often breaks clear out of the typical punk drummer box. Despite being the central character in this play, vocalist Kurt Brecht is actually the most static element here, as his signature hardcore shout gets the job done, but comes off as one-dimension next to what is going on around it.

This may not be the absolute greatest album to ever come out of D.R.I.'s arsenal (that honor is rightly afforded to Crossover by the majority consensus of old school crossover fans), but it's an exemplary case of how the style can be expanded, varied and ultimately made more accessible to the broader thrash metal world. It doesn't really get the credit it deserves due to the band's more influential early offerings, and tends to be dismissed in a similar fashion to 1988's 4 Of A Kind as an attempt to jump onto the popular wave that Anthrax was riding at the time. To be fair, both said preceding album and this one managed to crack the Billboard Top 200, so it was a success on that front, and it definitely carries a heavy likeness to that more mainline thrash metal sound that had been popularized by several bands that were riding the media coattails of the Big 4. It's a great example of a thrash album that doesn't go too heavy on the technical wizardry, and is maybe a slight step below How Will I Laugh Tomorrow When I Can't Even Smile Today in moving beyond the style's stripped down roots for more ambitious territory.

hells Unicorn



..::TRACK-LIST::..

1. Thrashard 03:39
2. Beneath the Wheel 05:36
3. Enemy Within 02:43
4. Strategy 04:19
5. Labeled Uncurable 03:03
6. You Say I'm Scum 01:54
7. Gun Control 04:58
8. Kill the Words 04:43
9. Drown You Out 02:30
10. The Trade 04:28
11. Standing in Line 01:34
12. Give a Hoot 03:55
13. Worker Bee 00:56
14. Abduction 04:03

'Labeled Uncurable' and 'You Say I'm Scum' are bonus tracks:
'Labeled Uncurable' appears on the CD and as an LP bonus track.
'You Say I'm Scum' appears as a CD-only bonus track.



..::OBSADA::..

Kurt Brecht - vocals
Spike Cassidy - guitars
John Menor - bass
Felix Griffin - drums



https://www.youtube.com/watch?v=uNMEbaQtMR8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Drugi album olsztyńskiej KRZTY to prawdopodobnie najbardziej intensywna pozycja w naszym katalogu. Ciężkie riffy, bas burzący ściany, połamana sekcja rytmiczna oraz wykrzyczane z bezsilności teksty.

Wydawca


https://www.youtube.com/watch?v=2Y0EVEyKHsE


Krzta spadła na ten kraj niespodziewanie, ale wszędzie wywołuje same ochy i achy. Zastanawiałem się, jak będzie się to odnosiło do mojego odbioru tego albumu, bo nie ukrywam – panowie niekoniecznie zajmują się muzyką z kręgu moich zainteresowań. Włączyłem więc sobie „Żółć. Niszczenie. Zgliszcze.”.

I odjebało mi łeb. Naprawdę, nie spodziewałem się czegoś takiego. Ta płyta to potwór, z rozdziabioną gębą, zasysający wszystko co się nawinie. Nie wiem za bardzo do czego mógłbym porównać twórczość Krzty. Czy jak nazwę ich sludgem, post metalem, noisem to Wam coś powie? Pewnie tak, ale nawet wówczas nie będziecie sobie w stanie wyobrazić tego, z czym będziecie obcować przez czterdzieści minut trwania „Żółci. Niszczenia. Zgliszczy.”. Co to jest za album! Może mało w życiu słyszałem, ale trudno mi wskazać inną płytę z Polski, która brzmiałaby w ten sposób. Choć, zanim wjadą mi tu adwersarze, cali na różowo, podkreślam – nie siedzę po uszy w tematach muzycznych, w których z kolei bryluje Krzta. A mimo to doceniam kunszt tego potwora. Bo to jest potwór. Wymęczy Was psychicznie, fizycznie, a Wy będziecie sięgali dłonią i wciskali play raz za razem. Bo ta płyta płynie – plagami egipskimi, szlamem, żółcią, wszystkim co najgorsze. I nie chce przestać i słuchacz też nie chce, by przestała. Stężenie negatywnych emocji na tym albumie przekracza wszelkie, nawet wyśrubowane, standardy. Punkt ciężkości przesuwa się raz po raz z mozolnych fragmentów na szybkie, hałaśliwe eksplozje. Nigdy nie wiesz, czy ta płyta nagle wybuchnie i wyjebie Cię wysoko wysoko, czy otworzy się pod Tobą ziemia i wpadniesz po uszy w gęstą, śmierdzącą substancję. I to jest piękne w tej brzydocie.

Krzta stworzyła świetny album. Nie wiem, na ile on się u nas przebije, ale liczę, że nie przepadnie w odmętach ignorancji. Zadbajcie o to.

Oracle


Metal to świat przesady, egzageracji. Peany na cześć śmierci i karykaturalne strofy o rozczłonkowywaniu bywają tu wyśpiewywane falsetem w tonacji durowej. Mało który zespół dorasta do swojej buńczucznej nazwy. Procent nagrań, które dorastają do swoich tytułów jest jeszcze mniejszy. ŻÓŁĆ.NISZCZENIE.ZGLISZCZE dorasta. Nawet kiedy zapisujemy tytuł wersalikami.

Krzta nagrała płytę daleką od przyjemnej. Nie ma tu nic miłego. Tytułowa żółć wylewa się w każdej sekundzie, niezależnie, czy zespołowi akurat zechce się skręcić w mathcore, czy zahaczyć bardziej o Agoraphobic Nosebleed. Ż.N.Z to dla mnie pandemiczne katharsis, wyrzygiwanie emocji nagromadzonych przez życie w zjebanym kraju. Nie chcę używać wielkich słów, ale gdybym miał przedstawić komuś jak się czuje moje pokolenie we współczesności, puściłbym mu tę płytę.

W tym bardzo organicznym, naturalnym brzmieniu, jakim okraszone zostało Ż.N.Z funkcję instrumentu prowadzącego otrzymał bas. Jest wszędzie, jest wyraźny, jest motorem napędowym furii, jaką wylewa reszta instrumentarium. Dzięki temu zespół może sobie pozwolić na swobodne miotanie się tam, gdzie akurat ma ochotę. Zagląda więc czasami w rejony Kobong, ale punktuje równoznacznymi prostszymi fragmentami, pełnymi groove. Okazyjnie zostawia troszkę powietrza, wycofuje się na metr, by mieć rozpęd do kolejnego ataku, kiedy wkracza na podwórko Dillinger Escape Plan. To szaleństwo jest jednak bardzo skoordynowane i wymagające dużej uwagi od słuchacza. Pobieżna lektura będzie dawać mylne poczucie, że Krzta rzuca się na oślep.

Ten stopień złożoności, naturalność brzmienia i szczerość przekazu wpłynął na to, że Krzta nie oddała słuchaczom po prostu hałasu. Wydaje mi się, że Olsztynianie obrali podobną ścieżkę, co niegdyś Antigama, może nieco inną stylistycznie, ale wciąż skupiającą się bardziej na poszukiwaniu artystycznej ekspresji, przetłumaczeniu frustracji na fale dźwiękowe przy pomocy instrumentów. Słychać jednocześnie świadome lub nie dążenie do perfekcjonizmu – jeśli wydaje się wam, że Ż.N.Z to płyta pełna punkowej niedbałości, to wiedzcie, że to właśnie efekt przemyślanych i dopracowanych detali, od brzmienia poszczególnych instrumentów, do formy utworów.

Nie podejmuję się nawet rozłożenia albumu na poszczególne utwory – to nie ma sensu. ŻÓŁĆ.NISZCZENIE.ZGLISZCZE powinna być przyjmowana w całości, ale nie dlatego, że będzie to seans nieprzyjemny. Niech to będzie szokująca piguła jak doniesienia z Buczy. Niech otwiera oczy, niech powoduje odruch wymiotny. Ale niech będzie katalizatorem waszych emocji w 2022.

nmtr


"Żółć. Niszczenie. Zgliszcze" jest albumem bezkompromisowym, który przy pierwszym kontakcie może wydawać się prostolinijnym strzałem w pysk. Jest to wrażenie wyjątkowo złudne. Na szczęście mija bardzo szybko i pozwala słuchaczowi odkryć, że pod tą ścianą dźwięków kryje się coś więcej. Krzta przemyca tu sporo eksperymentów i dowodów na to, że zaprezentowana tutaj muzyka jest dla tria tylko środkiem ekspresji, a nie szczytem możliwości. Z niecierpliwością czekam na kontynuację, nominując jednocześnie "Żółć. Niszczenie. Zgliszcze" do miana jednej z najciekawszych "ciężkich" polskich płyt kończącego się roku.

Karol Otkała (fragment)



..::TRACK-LIST::..

1. istota 05:12
2. sznur 05:29
3. krzywdy 03:26
4. masa 06:19
5. ścierwo 04:05
6. blask 06:48
7. suma 09:06



..::OBSADA::..

Andrzej Postek - drums,
Kuba Kamiński - bass,
Kamil Błażewicz - guitar, vocals.

Lyrics by Kamil Błażewicz




https://www.youtube.com/watch?v=n0e_yJst-KA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Drugi album olsztyńskiej KRZTY to prawdopodobnie najbardziej intensywna pozycja w naszym katalogu. Ciężkie riffy, bas burzący ściany, połamana sekcja rytmiczna oraz wykrzyczane z bezsilności teksty.

Wydawca


https://www.youtube.com/watch?v=2Y0EVEyKHsE


Krzta spadła na ten kraj niespodziewanie, ale wszędzie wywołuje same ochy i achy. Zastanawiałem się, jak będzie się to odnosiło do mojego odbioru tego albumu, bo nie ukrywam – panowie niekoniecznie zajmują się muzyką z kręgu moich zainteresowań. Włączyłem więc sobie „Żółć. Niszczenie. Zgliszcze.”.

I odjebało mi łeb. Naprawdę, nie spodziewałem się czegoś takiego. Ta płyta to potwór, z rozdziabioną gębą, zasysający wszystko co się nawinie. Nie wiem za bardzo do czego mógłbym porównać twórczość Krzty. Czy jak nazwę ich sludgem, post metalem, noisem to Wam coś powie? Pewnie tak, ale nawet wówczas nie będziecie sobie w stanie wyobrazić tego, z czym będziecie obcować przez czterdzieści minut trwania „Żółci. Niszczenia. Zgliszczy.”. Co to jest za album! Może mało w życiu słyszałem, ale trudno mi wskazać inną płytę z Polski, która brzmiałaby w ten sposób. Choć, zanim wjadą mi tu adwersarze, cali na różowo, podkreślam – nie siedzę po uszy w tematach muzycznych, w których z kolei bryluje Krzta. A mimo to doceniam kunszt tego potwora. Bo to jest potwór. Wymęczy Was psychicznie, fizycznie, a Wy będziecie sięgali dłonią i wciskali play raz za razem. Bo ta płyta płynie – plagami egipskimi, szlamem, żółcią, wszystkim co najgorsze. I nie chce przestać i słuchacz też nie chce, by przestała. Stężenie negatywnych emocji na tym albumie przekracza wszelkie, nawet wyśrubowane, standardy. Punkt ciężkości przesuwa się raz po raz z mozolnych fragmentów na szybkie, hałaśliwe eksplozje. Nigdy nie wiesz, czy ta płyta nagle wybuchnie i wyjebie Cię wysoko wysoko, czy otworzy się pod Tobą ziemia i wpadniesz po uszy w gęstą, śmierdzącą substancję. I to jest piękne w tej brzydocie.

Krzta stworzyła świetny album. Nie wiem, na ile on się u nas przebije, ale liczę, że nie przepadnie w odmętach ignorancji. Zadbajcie o to.

Oracle


Metal to świat przesady, egzageracji. Peany na cześć śmierci i karykaturalne strofy o rozczłonkowywaniu bywają tu wyśpiewywane falsetem w tonacji durowej. Mało który zespół dorasta do swojej buńczucznej nazwy. Procent nagrań, które dorastają do swoich tytułów jest jeszcze mniejszy. ŻÓŁĆ.NISZCZENIE.ZGLISZCZE dorasta. Nawet kiedy zapisujemy tytuł wersalikami.

Krzta nagrała płytę daleką od przyjemnej. Nie ma tu nic miłego. Tytułowa żółć wylewa się w każdej sekundzie, niezależnie, czy zespołowi akurat zechce się skręcić w mathcore, czy zahaczyć bardziej o Agoraphobic Nosebleed. Ż.N.Z to dla mnie pandemiczne katharsis, wyrzygiwanie emocji nagromadzonych przez życie w zjebanym kraju. Nie chcę używać wielkich słów, ale gdybym miał przedstawić komuś jak się czuje moje pokolenie we współczesności, puściłbym mu tę płytę.

W tym bardzo organicznym, naturalnym brzmieniu, jakim okraszone zostało Ż.N.Z funkcję instrumentu prowadzącego otrzymał bas. Jest wszędzie, jest wyraźny, jest motorem napędowym furii, jaką wylewa reszta instrumentarium. Dzięki temu zespół może sobie pozwolić na swobodne miotanie się tam, gdzie akurat ma ochotę. Zagląda więc czasami w rejony Kobong, ale punktuje równoznacznymi prostszymi fragmentami, pełnymi groove. Okazyjnie zostawia troszkę powietrza, wycofuje się na metr, by mieć rozpęd do kolejnego ataku, kiedy wkracza na podwórko Dillinger Escape Plan. To szaleństwo jest jednak bardzo skoordynowane i wymagające dużej uwagi od słuchacza. Pobieżna lektura będzie dawać mylne poczucie, że Krzta rzuca się na oślep.

Ten stopień złożoności, naturalność brzmienia i szczerość przekazu wpłynął na to, że Krzta nie oddała słuchaczom po prostu hałasu. Wydaje mi się, że Olsztynianie obrali podobną ścieżkę, co niegdyś Antigama, może nieco inną stylistycznie, ale wciąż skupiającą się bardziej na poszukiwaniu artystycznej ekspresji, przetłumaczeniu frustracji na fale dźwiękowe przy pomocy instrumentów. Słychać jednocześnie świadome lub nie dążenie do perfekcjonizmu – jeśli wydaje się wam, że Ż.N.Z to płyta pełna punkowej niedbałości, to wiedzcie, że to właśnie efekt przemyślanych i dopracowanych detali, od brzmienia poszczególnych instrumentów, do formy utworów.

Nie podejmuję się nawet rozłożenia albumu na poszczególne utwory – to nie ma sensu. ŻÓŁĆ.NISZCZENIE.ZGLISZCZE powinna być przyjmowana w całości, ale nie dlatego, że będzie to seans nieprzyjemny. Niech to będzie szokująca piguła jak doniesienia z Buczy. Niech otwiera oczy, niech powoduje odruch wymiotny. Ale niech będzie katalizatorem waszych emocji w 2022.

nmtr


"Żółć. Niszczenie. Zgliszcze" jest albumem bezkompromisowym, który przy pierwszym kontakcie może wydawać się prostolinijnym strzałem w pysk. Jest to wrażenie wyjątkowo złudne. Na szczęście mija bardzo szybko i pozwala słuchaczowi odkryć, że pod tą ścianą dźwięków kryje się coś więcej. Krzta przemyca tu sporo eksperymentów i dowodów na to, że zaprezentowana tutaj muzyka jest dla tria tylko środkiem ekspresji, a nie szczytem możliwości. Z niecierpliwością czekam na kontynuację, nominując jednocześnie "Żółć. Niszczenie. Zgliszcze" do miana jednej z najciekawszych "ciężkich" polskich płyt kończącego się roku.

Karol Otkała (fragment)



..::TRACK-LIST::..

1. istota 05:12
2. sznur 05:29
3. krzywdy 03:26
4. masa 06:19
5. ścierwo 04:05
6. blask 06:48
7. suma 09:06


..::OBSADA::..

Andrzej Postek - drums,
Kuba Kamiński - bass,
Kamil Błażewicz - guitar, vocals.

Lyrics by Kamil Błażewicz




https://www.youtube.com/watch?v=n0e_yJst-KA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Hades to pionierzy sceny Black Metalowej, również jako jedni z pierwszych zostali zaliczeni do jej elity. Debiutancki album "Again Shall Be" przyniósł im rozgłos i należytą sławę, uczynił z małej lokalnej kapelki band wielkiego formatu. Niestety nastały pewne problemy kadrowe, konkretniej: Jorn i Janto zostali skazani za udział w spaleniu kilku kosciolow.

Teraz Hades powraca po długiej (trzyletniej) przerwie, mając ekscesy za sobą. Czas ten nie został roztrwoniony, lecz w pełni wykorzystany na pracę nad nowym materiałem. Powracają z jeszcze cięższą, brutalniejszą, a zarazem skłanijącą do zadumy i wzbudzającą refleksje muzyką. Nie można jej obojętnie przesłuchać, jeżeli ktoś jest choć troszkę wrażliwy, odnajdzie w tym gąszczu dźwięków hałasu, prawdziwą sztukę. Mówię tu o tych, którzy choć trochę rozumieją metal, inni oczywiście nie mają czego szukać.

Jakość nagrania nie jest klarowna jak to w Black Metalu, ale pomimo tego, daje sie rozróżnić poszczególne instrumenty. Wszystko ze sobą współgra i nie ma aż tak ekstremalnego "efektu ściany dźwięku", w której nawet wokal tworzy tło. Ładnie budują klimat motywy grane czystym brzmieniem, później rozgrzmiewające z wścieklością szakala. Na uwagę zasługuje również przemyślana technika perskusisty z riffem gitarowym. Bębny fajnie podkreślają "skoczność" riffu, szczególnie dobrze to słychać w "Crusade of the Underworld Hordes". Gdybym chciał wskazać na najlepszą piosenkę to byłaby nią "Pagan Prayer", mistyczna opowieść o wędrówce i poszukiwaniu drogi. Chyba najbardziej tajemnicza legenda, opowiedziana czystym wokalem, niemalże operowym, połączonym z dzikimi wrzaskami.

Muszę przyznać, że cała koncepcja płyty jest dość dobrze przemyślana. Nie ma utworów niepasujących czy nudnych, wszystko jest ładnie poprzeplatane i połączone ze sobą. Choć pewne motywy folkowe podyktowane "kulturą wikingów" mogłyby być krótsze, ale jak wyżej nadmieniłem, giną w całości i w sumie w miarę dobrze się wkomponowywują.

Muzyka Hades wprowadza mnie w taki dziwny stan osłupienia, nie namawia do skakania i łażenia po ścianach, tylko do spokojnego siedzenia i słuchania, sluchania ... Przenosi w krainę lęku i niepokoju.

Kwas


Ever wondered how Immortal covering Viking-era Bathory would sound? Well, Hades (yes, Hades, this album was released before that piss-poor "other" Hades decided to make a comeback) provides a fairly good answer with The Dawn Of The Dying Sun. This is quite simply one of the most epic, atmospheric, complete albums i've ever heard. The music rumbles along at a leisurely pace, never picking up above a majestic canter, but of course, these guys don't need speed to impress. Instead, they crush you with loping, striding folk-laden riffs, flawless bass playing that weaves in and out of the music, pounding drums and half-buried tormented vocal screams.

The opening title track is quite short, and acts more as an intro to the majestic "Awakening of Kings", which is something of a tour-de-force. The third track then introduces more of a measured, ambient feeling complete with eerie synth infusions, before the epic reworking of "Alone Walkyng" (originally the title track of the demo tape) crushes all in it's path. This 10:28 alone is worth the purchase price of the CD. The next few songs are more of the same - this isn't really an album where any particular songs stand out, it's more of a constant wave of atmospheric brillance. The sole letup is track 7, "The Red Sun Mocks My Sadness", which is a brief, melancholic flute instrumental, which provides a momentary passage of calm before the final onslaught of "Pagan Prayer" finishes the job of crushing the listener into rubble... the song just keeps getting heavier and heavier, seemingly threatening to crush your ribcage, before suddenly erupting into a flourish of fiddles and violins, which sear through a few bars before peaking and.... end.

Perfect album? I don't think there's any such thing, to be honest... but this is very, VERY close.

chaossphere



..::TRACK-LIST::..

1. The Dawn Of The Dying Sun 3:31
2. Awakening The Kings 6:11
3. Apocalyptic Prophecies (The Sign Of Hades) 5:59
4. Alone Walkyng 10:28
5. Crusade Of The Underworld Hordes 6:28
6. The Tale Of A Nocturnal Empress 6:02
7. The Red Sun Mocks My Sadness 2:35
8. Pagan Prayer 6:20

Limited to 300 copies



..::OBSADA::..

Vocals, Bass, Keyboards - Janto
Guitar - Stig
Guitar, Keyboards - Jorn
Drums - Remi

Fiddle - Tomas Hals, Oystein Fosshagen




https://www.youtube.com/watch?v=1och2b9YApc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Hades to pionierzy sceny Black Metalowej, również jako jedni z pierwszych zostali zaliczeni do jej elity. Debiutancki album "Again Shall Be" przyniósł im rozgłos i należytą sławę, uczynił z małej lokalnej kapelki band wielkiego formatu. Niestety nastały pewne problemy kadrowe, konkretniej: Jorn i Janto zostali skazani za udział w spaleniu kilku kosciolow.

Teraz Hades powraca po długiej (trzyletniej) przerwie, mając ekscesy za sobą. Czas ten nie został roztrwoniony, lecz w pełni wykorzystany na pracę nad nowym materiałem. Powracają z jeszcze cięższą, brutalniejszą, a zarazem skłanijącą do zadumy i wzbudzającą refleksje muzyką. Nie można jej obojętnie przesłuchać, jeżeli ktoś jest choć troszkę wrażliwy, odnajdzie w tym gąszczu dźwięków hałasu, prawdziwą sztukę. Mówię tu o tych, którzy choć trochę rozumieją metal, inni oczywiście nie mają czego szukać.

Jakość nagrania nie jest klarowna jak to w Black Metalu, ale pomimo tego, daje sie rozróżnić poszczególne instrumenty. Wszystko ze sobą współgra i nie ma aż tak ekstremalnego "efektu ściany dźwięku", w której nawet wokal tworzy tło. Ładnie budują klimat motywy grane czystym brzmieniem, później rozgrzmiewające z wścieklością szakala. Na uwagę zasługuje również przemyślana technika perskusisty z riffem gitarowym. Bębny fajnie podkreślają "skoczność" riffu, szczególnie dobrze to słychać w "Crusade of the Underworld Hordes". Gdybym chciał wskazać na najlepszą piosenkę to byłaby nią "Pagan Prayer", mistyczna opowieść o wędrówce i poszukiwaniu drogi. Chyba najbardziej tajemnicza legenda, opowiedziana czystym wokalem, niemalże operowym, połączonym z dzikimi wrzaskami.

Muszę przyznać, że cała koncepcja płyty jest dość dobrze przemyślana. Nie ma utworów niepasujących czy nudnych, wszystko jest ładnie poprzeplatane i połączone ze sobą. Choć pewne motywy folkowe podyktowane "kulturą wikingów" mogłyby być krótsze, ale jak wyżej nadmieniłem, giną w całości i w sumie w miarę dobrze się wkomponowywują.

Muzyka Hades wprowadza mnie w taki dziwny stan osłupienia, nie namawia do skakania i łażenia po ścianach, tylko do spokojnego siedzenia i słuchania, sluchania ... Przenosi w krainę lęku i niepokoju.

Kwas


Ever wondered how Immortal covering Viking-era Bathory would sound? Well, Hades (yes, Hades, this album was released before that piss-poor "other" Hades decided to make a comeback) provides a fairly good answer with The Dawn Of The Dying Sun. This is quite simply one of the most epic, atmospheric, complete albums i've ever heard. The music rumbles along at a leisurely pace, never picking up above a majestic canter, but of course, these guys don't need speed to impress. Instead, they crush you with loping, striding folk-laden riffs, flawless bass playing that weaves in and out of the music, pounding drums and half-buried tormented vocal screams.

The opening title track is quite short, and acts more as an intro to the majestic "Awakening of Kings", which is something of a tour-de-force. The third track then introduces more of a measured, ambient feeling complete with eerie synth infusions, before the epic reworking of "Alone Walkyng" (originally the title track of the demo tape) crushes all in it's path. This 10:28 alone is worth the purchase price of the CD. The next few songs are more of the same - this isn't really an album where any particular songs stand out, it's more of a constant wave of atmospheric brillance. The sole letup is track 7, "The Red Sun Mocks My Sadness", which is a brief, melancholic flute instrumental, which provides a momentary passage of calm before the final onslaught of "Pagan Prayer" finishes the job of crushing the listener into rubble... the song just keeps getting heavier and heavier, seemingly threatening to crush your ribcage, before suddenly erupting into a flourish of fiddles and violins, which sear through a few bars before peaking and.... end.

Perfect album? I don't think there's any such thing, to be honest... but this is very, VERY close.

chaossphere



..::TRACK-LIST::..

1. The Dawn Of The Dying Sun 3:31
2. Awakening The Kings 6:11
3. Apocalyptic Prophecies (The Sign Of Hades) 5:59
4. Alone Walkyng 10:28
5. Crusade Of The Underworld Hordes 6:28
6. The Tale Of A Nocturnal Empress 6:02
7. The Red Sun Mocks My Sadness 2:35
8. Pagan Prayer 6:20

Limited to 300 copies



..::OBSADA::..

Vocals, Bass, Keyboards - Janto
Guitar - Stig
Guitar, Keyboards - Jorn
Drums - Remi

Fiddle - Tomas Hals, Oystein Fosshagen




https://www.youtube.com/watch?v=1och2b9YApc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!