...( Info )...

Artist: Mark Knopfler
Album: ...And Places
Genre: Rock
Publication: UME - Global Clearing House
Source: qobuz
Duration: 00:38:18
Codec: FLAC
Bitrate: Lossless|WEB-DL
Rip type: tracks


...( TrackList )...

01. Ahead Of The Game (3:56)
02. Tunnel 13 (5:27)
03. Scavengers Yard (4:33)
04. Altamira (2:59)
05. Drovers' Road (5:05)
06. Postcards From Paraguay (4:04)
07. So Far From The Clyde (5:58)
08. River Towns (6:16)

...( Info )...

Arist: Bon Jovi
Album: Rockin' Live in Cleveland
Genre: Rock, Hard-Rock
Publisher: The Media Champ
Source: link
Duration: 00:58:48
Codec: MP3
Bitrate: 320 Kbps


...( TrackList )...

01 - Intro (Live) [00:02:22]
02 - Breakout (Live) [00:05:39]
03 - Come Back (Live) [00:05:28]
04 - Roulette (Live) [00:06:20]
05 - She Don't Know Me (Live) [00:05:38]
06 - Shot Through the Heart (Live) [00:05:10]
07 - Love Lies (Live) [00:07:41]
08 - Guitar Solo (Live) [00:02:34]
09 - Get Ready (Live) [00:06:24]
10 - Runaway (Live) [00:06:32]
11 - I Want to Take You Higher (Live) [00:04:55]

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Wydany na początku 1973 roku, jedyny album świetnej, heavybluesrockowej formacji z Urugwaju. Ten zremasterowany i bardzo dobrze brzmiący (znacznie lepiej niż CD Akarmy w nieoryginalnej okładce) to bardzo ciężkie, jamujące granie z bluesowymi elementami w stylu Led Zeppelin, Black Sabbath, Cream i Cactus. Dość długie utwory, mnóstwo improwizacji - bardzo profesjonalna, choć undergroundowa płyta!



Na początku był kwintet Opus Alfa , który powstał w stolicy Urugwaju, Montevideo, pod sam koniec 1970 roku. Zaczynali od grania znanych rockowych kawałków, głównie amerykańskich i brytyjskich wykonawców. Dwa lata później wydali bardzo udaną płytę („Opus Alfa”) z całkowicie autorskim materiałem opartym na blues rocku z elementami psychodelii i progresywnego rocka z wykorzystaniem takich instrumentów jak skrzypce, flet, bandurri (hiszpański rodzaj mandoliny), organy, gitary akustyczne. I co ważne dla tamtejszego odbiorcy – z tekstami śpiewanymi po hiszpańsku. Ta muzyczna różnorodność stała się nadzieją dla urugwajskich fanów na niekomercyjny zespół i takąż muzykę. Zaskakujące więc, że niemal tuż po jej wydaniu, podczas występu w Teatro del Circulo 17 lipca 1972 roku muzycy ogłosili, że grupa Opus Alfa zostaje rozwiązana. Tuż po tym klawiszowiec powrócił do pracy jako inżynier dźwięku, zaś wokalista skupił się na karierze solowej. Na szczęście pozostała trójka: Daniel Bertolone (g, voc), Jorge „Flaco” Barral (bg, voc) i Jorge Graf (dr) postanowiła grać dalej! Niemal z marszu ruszyli w trasę pod nazwą DIAS de BLUES.

Lont, który rozpalił eksplozję tria, miał miejsce na festiwalu B.A. Rock w stolicy Argentyny, Buenos Aires, który odbył się 27 października 1972 roku. Sukces zespołu był tak wielki, że wytwórnia Discos De La Planta z miejsca zwróciła na nich uwagę. Muzyka tria, absolutnie dzika i surowa była mieszanką hiper elektrycznego, progresywnego bluesa podpartego zaangażowanymi tekstami głęboko trafiającymi do serc i umysłów gnębionego przez władzę społeczeństwa. które znajdowało się na skraju przepaści. Zespołowi udało się połączyć to, co cechowało Cream, Led Zeppelin, Cactus – potężne brzmienie oparte na silnej sekcji rytmicznej z mocno wyeksponowanym basem i kapitalną grą gitarzysty prowadzącego. Innowacyjna propozycja DIAS de BLUES spotkała się z ogromnym uznaniem urugwajskiej publiczności rozlewając się wkrótce szerokim strumieniem poza granice malutkiego kraju jakim jest Urugwaj.

Jak głosi legenda, Daniel Bertolone grał w zespole na pożyczonej gitarze, gdyż nie stać go było na własny instrument, co nie przeszkadzało grać mu te swoje piekielne riffy i znakomite solówki, których większość gitarzystów mogła jedynie pozazdrościć. Jorge „Flaco” Barral, będący pod silnym wpływem Jacka Bruce’a tak w partii wokalnej jak i instrumentalnej, nadał zespołowi koloryt dzięki silnemu zmysłowi melodycznemu. Z kolei utalentowany perkusista Jorge Graf, to wzór niezwykłej precyzji, o którym śmiało można było powiedzieć, że był chodzącym metronomem.

W październiku tego samego roku muzycy weszli do studia ION w stolicy Argentyny, gdzie pod okiem tamtejszego producenta Carlosa Priza nagrali swój jedyny album zatytułowany po prostu „Dias de Blues”. Krążek ukazał się na początku 1973 roku jednocześnie w Urugwaju i Argentynie wydany przez Discos De La Planta, ale z dwiema alternatywnymi okładkami. Pierwsza, moim zdaniem zdecydowanie ciekawsza i ładniejsza, została zaprojektowana przez urugwajskiego rysownika Celmara Poumé.

Wydanie argentyńskie to rycina Jose B. Arruararrena w kolorze pistacjowym, która w 2015 roku została także wykorzystana w kompaktowej reedycji szwedzkiej wytwórni Flawed Gems.

Mówiąc o wznowieniach warto dodać, że włoska Akarma w 2000 roku wydała ten tytuł na dwóch nośnikach: winylu i CD. Co ciekawe, Włosi nie wykorzystali żadnej z oryginalnych grafik – zaprojektowali nową, dość zaskakującą, „renesansową” szatę. Nie to, że mi się nie podoba. Wręcz przeciwnie. Tyle, że według mnie kompletnie nie pasuje do charakteru muzyki jaką trio grało.

Tył winylowej okładki Akarmy tak jak i jej front bardziej pasuje mi na album progresywnego zespołu. Stara maksyma mówiąca, że lepsze jest wrogiem dobrego w tym przypadku sprawdziła się idealnie. Inna zaś mówi, że nie szata zdobi człowieka, a okładka muzykę. Skupmy się więc nad zawartością albumu.

Na płycie znalazło się osiem nagrań trwających w sumie 38 minut znakomitej muzyki. Co ważne – w studio nagraniowym zespół nic nie stracił ze swej mocy i tej specyficznej surowości jakie cechowały ich sceniczne występy. Album to ciężki blues rock z fuzzowanymi partiami gitary , solidnymi bębnami i potężnym basem. Całość otwiera psychodeliczny, sześciominutowy blues zatytułowany „Amasijando Los Blues” z absolutnie fantastyczną grą gitarzysty. Znakomita technika Daniela Bertolone lśni ponad gęstą linią pulsującego basu „Flaco” Barrala. Naprawdę fantastyczne otwarcie! Po tak mocnym wejściu mamy piękną akustyczną balladę „Dame Tu Sonrisa Loco” z udanym i dość zaangażowanym politycznie tekstem (nie ostatnim na płycie) mówiącym o społecznej nierówności i niesprawiedliwości. Nie inaczej jest w kolejnej, ciężkiej bluesowej piosence „No Podrán Conmigo” gdzie z kolei mowa jest o przyszłości, a raczej braku lepszej egzystencji, z którym to tematem borykało się urugwajskie społeczeństwo w owym czasie. Młodzi fani słowa spływające z ust Barrala spijali jak miód z szeroko otwartymi ustami. Nic dziwnego. „Flaco” wyróżniał się otwartą postawą i muzycznym dążeniem zakorzenionym w wartościach ekspresyjnej wolności i doskonałej komunikacji z publicznością. Dorastając w bluesie i folku był otwarty na kulturę i muzykę różnych rejonów świata, z drugiej zaś strony przywiązywał szczególną uwagę do języka ojczystego jako nośnika swej narodowej tożsamości… Ośmiominutowy „Cada Hombre Es Un Camino”, to kolejny, powolny jak drogowy walec blues z potężnym basem i doskonałymi, wybuchowymi solówkami gitarowymi, zaś dużo krótszy „Están Desubicados” jest świetnym, acid rockowym kawałkiem. Szkoda tylko, że rozwijający się numer kończy się zbyt szybko pozostawiając lekki niedosyt. Podejrzewam, że na koncertach rozwijał się on w długi jam. A skoro o koncertach mowa, utworem, który stał się pokoleniowym hymnem była prosta piosenka „Esto Es Nuestro” z harmonijką i fortepianem. Klarowność tekstu, z którym szczególnie młodzież bardzo się identyfikowała śpiewany był w całości przez publiczność. Zespół ograniczał się li tylko do muzycznego akompaniamentu. To był zawsze magiczny moment ich występów… Swoją wściekłość zespół jednogłośnie wyładował w „Toda Tu Vida”, najpotężniejszym i najdłuższym utworze na płycie. Zaczyna się energicznym riffem dopasowującym się do gęstej perkusji i dramatycznego głosu Jorge Barrala. Każdy z muzyków ma swoją solową partię, które ostatecznie przekształcają się w wielkie improwizowane granie. Kapitalne zakończenie tego znakomitego albumu!

Album „Dias de Blues” pełen jest potężnych gitarowych riffów, które tylko podkreślają zdolność muzyków do improwizacji czyniąc z niej charakterystyczny i rozpoznawalny znak towarowy. Do tego produkcja płyty jest nienaganna, każdy instrument słychać w krystalicznie czysty sposób. Bez wątpienia jest to reprezentatywny longplay z gatunku blues rocka, jaki powstał na ówczesnej scenie i jeden z największych rockowych albumów Ameryki Południowej lat 70-tych. Niestety obciążony politycznymi i gospodarczymi problemami Urugwaj był na skraju przepaści, co w pewnym stopniu przeszkodziło zespołowi na rozwinięcie skrzydeł i tak dobrze zapowiadającą się przyszłość. Punktem krytycznym zamykającym drogę do dalszej kariery tria okazał się zamach stanu Juana Marii Bordaberry w 1973 roku, który definitywnie spowodował rozpad grupy. Jorge Barral wyemigrował do Hiszpanii, a Daniel Bertolone do Australii. W końcu mógł sobie kupić tam gitarę… Jedynie Jorge Graf pozostał w kraju, ale tylko do połowy lat 70-tych; ostatecznie osiedlił się we Włoszech.

Można powiedzieć, że DIAS de BLUES to dowód na to, że pragnienie to potęga i że z determinacją i z pasją można osiągnąć rzeczy bardzo wielkie. DIAS de BLUES to grupa, która wywarła wpływ nie tylko na urugwajski rock, ale m.in. na scenę argentyńską, dostarczając coś nowego, świeżego, będącego efektem samozaparcia, wiary i wysiłku. I to w czasach, które tego wcale nie ułatwiały. Szkoda, że ​​sytuacja polityczna nie pozwoliła im dłużej cieszyć się wspólnym graniem. Na całe szczęście zdążyli pozostawić po sobie ten znakomity klejnot. Wielki klasyk południowoamerykańskiego bluesa i niezbędna pozycja dla fanów gatunku.

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Amasijando Los Blues 6:15
2. Dame Tu Sonrisa Loco 2:37
3. No Podrán Conmigo 2:20
4. Cada Hombre Es Un Camino 7:46
5. Están Desubicados 3:28
6. Esto Es Nuestro 2:09
7. Vuela 4:02
8. Toda Tu Vida 9:23



..::OBSADA::..

Bass, Acoustic Guitar, Sounds [Orrigontófono], Vocals - Jorge Barral
Drums, Percussion, Piano - Jorge Graf
Electric Guitar, Guitar [Bottleneck], Harmonica, Piano, Vocals - Daniel Bertolone




https://www.youtube.com/watch?v=oXdSAVF4_AU



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Wydany na początku 1973 roku, jedyny album świetnej, heavybluesrockowej formacji z Urugwaju. Ten zremasterowany i bardzo dobrze brzmiący (znacznie lepiej niż CD Akarmy w nieoryginalnej okładce) to bardzo ciężkie, jamujące granie z bluesowymi elementami w stylu Led Zeppelin, Black Sabbath, Cream i Cactus. Dość długie utwory, mnóstwo improwizacji - bardzo profesjonalna, choć undergroundowa płyta!



Na początku był kwintet Opus Alfa , który powstał w stolicy Urugwaju, Montevideo, pod sam koniec 1970 roku. Zaczynali od grania znanych rockowych kawałków, głównie amerykańskich i brytyjskich wykonawców. Dwa lata później wydali bardzo udaną płytę („Opus Alfa”) z całkowicie autorskim materiałem opartym na blues rocku z elementami psychodelii i progresywnego rocka z wykorzystaniem takich instrumentów jak skrzypce, flet, bandurri (hiszpański rodzaj mandoliny), organy, gitary akustyczne. I co ważne dla tamtejszego odbiorcy – z tekstami śpiewanymi po hiszpańsku. Ta muzyczna różnorodność stała się nadzieją dla urugwajskich fanów na niekomercyjny zespół i takąż muzykę. Zaskakujące więc, że niemal tuż po jej wydaniu, podczas występu w Teatro del Circulo 17 lipca 1972 roku muzycy ogłosili, że grupa Opus Alfa zostaje rozwiązana. Tuż po tym klawiszowiec powrócił do pracy jako inżynier dźwięku, zaś wokalista skupił się na karierze solowej. Na szczęście pozostała trójka: Daniel Bertolone (g, voc), Jorge „Flaco” Barral (bg, voc) i Jorge Graf (dr) postanowiła grać dalej! Niemal z marszu ruszyli w trasę pod nazwą DIAS de BLUES.

Lont, który rozpalił eksplozję tria, miał miejsce na festiwalu B.A. Rock w stolicy Argentyny, Buenos Aires, który odbył się 27 października 1972 roku. Sukces zespołu był tak wielki, że wytwórnia Discos De La Planta z miejsca zwróciła na nich uwagę. Muzyka tria, absolutnie dzika i surowa była mieszanką hiper elektrycznego, progresywnego bluesa podpartego zaangażowanymi tekstami głęboko trafiającymi do serc i umysłów gnębionego przez władzę społeczeństwa. które znajdowało się na skraju przepaści. Zespołowi udało się połączyć to, co cechowało Cream, Led Zeppelin, Cactus – potężne brzmienie oparte na silnej sekcji rytmicznej z mocno wyeksponowanym basem i kapitalną grą gitarzysty prowadzącego. Innowacyjna propozycja DIAS de BLUES spotkała się z ogromnym uznaniem urugwajskiej publiczności rozlewając się wkrótce szerokim strumieniem poza granice malutkiego kraju jakim jest Urugwaj.

Jak głosi legenda, Daniel Bertolone grał w zespole na pożyczonej gitarze, gdyż nie stać go było na własny instrument, co nie przeszkadzało grać mu te swoje piekielne riffy i znakomite solówki, których większość gitarzystów mogła jedynie pozazdrościć. Jorge „Flaco” Barral, będący pod silnym wpływem Jacka Bruce’a tak w partii wokalnej jak i instrumentalnej, nadał zespołowi koloryt dzięki silnemu zmysłowi melodycznemu. Z kolei utalentowany perkusista Jorge Graf, to wzór niezwykłej precyzji, o którym śmiało można było powiedzieć, że był chodzącym metronomem.

W październiku tego samego roku muzycy weszli do studia ION w stolicy Argentyny, gdzie pod okiem tamtejszego producenta Carlosa Priza nagrali swój jedyny album zatytułowany po prostu „Dias de Blues”. Krążek ukazał się na początku 1973 roku jednocześnie w Urugwaju i Argentynie wydany przez Discos De La Planta, ale z dwiema alternatywnymi okładkami. Pierwsza, moim zdaniem zdecydowanie ciekawsza i ładniejsza, została zaprojektowana przez urugwajskiego rysownika Celmara Poumé.

Wydanie argentyńskie to rycina Jose B. Arruararrena w kolorze pistacjowym, która w 2015 roku została także wykorzystana w kompaktowej reedycji szwedzkiej wytwórni Flawed Gems.

Mówiąc o wznowieniach warto dodać, że włoska Akarma w 2000 roku wydała ten tytuł na dwóch nośnikach: winylu i CD. Co ciekawe, Włosi nie wykorzystali żadnej z oryginalnych grafik – zaprojektowali nową, dość zaskakującą, „renesansową” szatę. Nie to, że mi się nie podoba. Wręcz przeciwnie. Tyle, że według mnie kompletnie nie pasuje do charakteru muzyki jaką trio grało.

Tył winylowej okładki Akarmy tak jak i jej front bardziej pasuje mi na album progresywnego zespołu. Stara maksyma mówiąca, że lepsze jest wrogiem dobrego w tym przypadku sprawdziła się idealnie. Inna zaś mówi, że nie szata zdobi człowieka, a okładka muzykę. Skupmy się więc nad zawartością albumu.

Na płycie znalazło się osiem nagrań trwających w sumie 38 minut znakomitej muzyki. Co ważne – w studio nagraniowym zespół nic nie stracił ze swej mocy i tej specyficznej surowości jakie cechowały ich sceniczne występy. Album to ciężki blues rock z fuzzowanymi partiami gitary , solidnymi bębnami i potężnym basem. Całość otwiera psychodeliczny, sześciominutowy blues zatytułowany „Amasijando Los Blues” z absolutnie fantastyczną grą gitarzysty. Znakomita technika Daniela Bertolone lśni ponad gęstą linią pulsującego basu „Flaco” Barrala. Naprawdę fantastyczne otwarcie! Po tak mocnym wejściu mamy piękną akustyczną balladę „Dame Tu Sonrisa Loco” z udanym i dość zaangażowanym politycznie tekstem (nie ostatnim na płycie) mówiącym o społecznej nierówności i niesprawiedliwości. Nie inaczej jest w kolejnej, ciężkiej bluesowej piosence „No Podrán Conmigo” gdzie z kolei mowa jest o przyszłości, a raczej braku lepszej egzystencji, z którym to tematem borykało się urugwajskie społeczeństwo w owym czasie. Młodzi fani słowa spływające z ust Barrala spijali jak miód z szeroko otwartymi ustami. Nic dziwnego. „Flaco” wyróżniał się otwartą postawą i muzycznym dążeniem zakorzenionym w wartościach ekspresyjnej wolności i doskonałej komunikacji z publicznością. Dorastając w bluesie i folku był otwarty na kulturę i muzykę różnych rejonów świata, z drugiej zaś strony przywiązywał szczególną uwagę do języka ojczystego jako nośnika swej narodowej tożsamości… Ośmiominutowy „Cada Hombre Es Un Camino”, to kolejny, powolny jak drogowy walec blues z potężnym basem i doskonałymi, wybuchowymi solówkami gitarowymi, zaś dużo krótszy „Están Desubicados” jest świetnym, acid rockowym kawałkiem. Szkoda tylko, że rozwijający się numer kończy się zbyt szybko pozostawiając lekki niedosyt. Podejrzewam, że na koncertach rozwijał się on w długi jam. A skoro o koncertach mowa, utworem, który stał się pokoleniowym hymnem była prosta piosenka „Esto Es Nuestro” z harmonijką i fortepianem. Klarowność tekstu, z którym szczególnie młodzież bardzo się identyfikowała śpiewany był w całości przez publiczność. Zespół ograniczał się li tylko do muzycznego akompaniamentu. To był zawsze magiczny moment ich występów… Swoją wściekłość zespół jednogłośnie wyładował w „Toda Tu Vida”, najpotężniejszym i najdłuższym utworze na płycie. Zaczyna się energicznym riffem dopasowującym się do gęstej perkusji i dramatycznego głosu Jorge Barrala. Każdy z muzyków ma swoją solową partię, które ostatecznie przekształcają się w wielkie improwizowane granie. Kapitalne zakończenie tego znakomitego albumu!

Album „Dias de Blues” pełen jest potężnych gitarowych riffów, które tylko podkreślają zdolność muzyków do improwizacji czyniąc z niej charakterystyczny i rozpoznawalny znak towarowy. Do tego produkcja płyty jest nienaganna, każdy instrument słychać w krystalicznie czysty sposób. Bez wątpienia jest to reprezentatywny longplay z gatunku blues rocka, jaki powstał na ówczesnej scenie i jeden z największych rockowych albumów Ameryki Południowej lat 70-tych. Niestety obciążony politycznymi i gospodarczymi problemami Urugwaj był na skraju przepaści, co w pewnym stopniu przeszkodziło zespołowi na rozwinięcie skrzydeł i tak dobrze zapowiadającą się przyszłość. Punktem krytycznym zamykającym drogę do dalszej kariery tria okazał się zamach stanu Juana Marii Bordaberry w 1973 roku, który definitywnie spowodował rozpad grupy. Jorge Barral wyemigrował do Hiszpanii, a Daniel Bertolone do Australii. W końcu mógł sobie kupić tam gitarę… Jedynie Jorge Graf pozostał w kraju, ale tylko do połowy lat 70-tych; ostatecznie osiedlił się we Włoszech.

Można powiedzieć, że DIAS de BLUES to dowód na to, że pragnienie to potęga i że z determinacją i z pasją można osiągnąć rzeczy bardzo wielkie. DIAS de BLUES to grupa, która wywarła wpływ nie tylko na urugwajski rock, ale m.in. na scenę argentyńską, dostarczając coś nowego, świeżego, będącego efektem samozaparcia, wiary i wysiłku. I to w czasach, które tego wcale nie ułatwiały. Szkoda, że ​​sytuacja polityczna nie pozwoliła im dłużej cieszyć się wspólnym graniem. Na całe szczęście zdążyli pozostawić po sobie ten znakomity klejnot. Wielki klasyk południowoamerykańskiego bluesa i niezbędna pozycja dla fanów gatunku.

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Amasijando Los Blues 6:15
2. Dame Tu Sonrisa Loco 2:37
3. No Podrán Conmigo 2:20
4. Cada Hombre Es Un Camino 7:46
5. Están Desubicados 3:28
6. Esto Es Nuestro 2:09
7. Vuela 4:02
8. Toda Tu Vida 9:23



..::OBSADA::..

Bass, Acoustic Guitar, Sounds [Orrigontófono], Vocals - Jorge Barral
Drums, Percussion, Piano - Jorge Graf
Electric Guitar, Guitar [Bottleneck], Harmonica, Piano, Vocals - Daniel Bertolone




https://www.youtube.com/watch?v=oXdSAVF4_AU



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...( Info )...

Artist: Blue Öyster Cult
Album: Secret Treaties
Year: (1974)
Genre: Rock
Format: [FLAC]

...( TrackList )...

01. Career Of Evil
02. Subhuman
03. Dominance And Submission
04. ME 262
05. Cagey Cretins
06. Harvester Of Eyes
07. Flaming Telepaths
08. Astronomy
09. Boorman The Chauffer
10. Mommy
11. Mes Dames Sarat
12. Born To Be Wild (Studio Version)
13. Career Of Evil (Single Version)

...( Info )...

Artist: Eric Clapton
Album: Crossroads 4xCD
Year: (1988)
Genre: Rock
Format: [MP3 320]

...( TrackList )...

CD 1

01. The Yardbirds - Boom Boom
02. The Yardbirds - Honey In Your Hips
03. The Yardbirds - Baby What's Wrong
04. The Yardbirds - I Wish You Would
05. The Yardbirds - A Certain Girl
06. The Yardbirds - Good Morning Little Schoolgirl
07. The Yardbirds - I Ain't Got You
08. The Yardbirds - For Your Love
09. The Yardbirds - Got To Hurry
10. John Mayall & Eric Clapton - Lonely Years
11. John Mayall & Eric Clapton - Bernard Jenkins
12. John Mayall's Bluesbreakers - Hideaway
13. John Mayall's Bluesbreakers - All Your Love
14. John Mayall's Bluesbreakers - Ramblin' On My Mind
15. John Mayall's Bluesbreakers - Have You Ever Loved A Woman
16. Cream - Wrapping Paper
17. Cream - I Feel Free
18. Cream - Spoonful
19. Cream - Lawdy Mama
20. Cream - Strange Brew
21. Cream - Sunshine Of Your Love
22. Cream - Tales Of Brave Ulysses
23. Cream - Steppin' Out

CD 2

01. Cream - Anyone For Tennis
02. Cream - White Room
03. Cream - Crossroads (Live)
04. Cream - Badge
05. Blind Faith - Presence Of The Lord
06. Blind Faith - Can't Find My Way Home
07. Blind Faith - Sleeping In The Ground
08. Delaney & Bonnie - Comin' Home
09. Eric Clapton - Blues Power
10. Eric Clapton - After Midnight
11. Eric Clapton - Let It Rain
12. Derek & The Dominos - Tell The Truth
13. Derek & The Dominos - Roll It Over
14. Derek & The Dominos - Layla
15. Eric Clapton & Duane Allman - Mean Old World
16. Derek & The Dominos - Key To The Highway (Live)
17. Derek & The Dominos - Crossroads (Live)

CD 3

01. Derek & The Dominos - Got To Get Better In A Little While
02. Derek & The Dominos - Evil
03. Derek & The Dominos - One More Chance
04. Derek & The Dominos - Mean Old Frisco
05. Derek & The Dominos - Snake Lake Blues
06. Eric Clapton - Let It Grow
07. Eric Clapton - Ain't That Lovin' You
08. Eric Clapton - Motherless Children
09. Eric Clapton - I Shot The Sheriff
10. Eric Clapton - Better Make It Through Today
11. Eric Clapton - The Sky Is Crying
12. Eric Clapton - I Found A Love
13. Eric Clapton - (When Things Go Wrong) It Hurts Me Too
14. Eric Clapton - Whatcha Gonna Do
15. Eric Clapton - Knockin' On Heaven's Door
16. Eric Clapton - Someone Like You

CD 4

01. Eric Clapton - Hello Old Friend
02. Eric Clapton - Sign Language
03. Eric Clapton - Further On Up The Road (Live)
04. Eric Clapton - Lay Down Sally
05. Eric Clapton - Wonderful Tonight
06. Eric Clapton - Cocaine
07. Eric Clapton - Promises
08. Eric Clapton - If I Don't Be There By Morning
09. Eric Clapton - Double Trouble (Live)
10. Eric Clapton - I Can't Stand It
11. Eric Clapton - The Shape You're In
12. Eric Clapton - Heaven Is One Step Away
13. Eric Clapton - She's Waiting
14. Eric Clapton - Too Bad
15. Eric Clapton - Miss You
16. Eric Clapton - Wanna Make Love To You
17. Eric Clapton - After Midnight

...( Info )...

Artist: Snow Patrol
Album: A Hundred Million Suns
Year: (2008)
Genre: Alternative
Format: [MP3 320]

...( TrackList )...

01. If There's A Rocket Tie Me To It
02. Crack The Shutters
03. Take Back The City
04. Lifeboats
05. The Golden Floor
06. Please Just Take These Photos From My Hands
07. Set Down Your Glass
08. The Planets Bend Between Us
09. Engines
10. Disaster Button
11. The Lightning Strike

...( Info )...

Artist: Green Day
Album: Greatest Hits God's Favorite Band
Year: (2017)
Genre: Rock
Format: [MP3 320]

...( TrackList )...

01. 2000 Light Years Away
02. Longview
03. Welcome To Paradise
04. Basket Case
05. When I Come Around
06. She
07. Brain Stew
08. Hitchin' A Ride
09. Good Riddance (Time Of Your Life)
10. Minority
11. Warning
12. American Idiot
13. Holiday
14. Boulevard Of Broken Dreams
15. Wake Me Up When September Ends
16. Know Your Enemy
17. 21 Guns
18. Oh Love
19. Bang Bang
20. Still Breathing
21. Ordinary World [Duet With Miranda Lambert]
22. Back In The USA

...( Info )...

Arist: Atlantis Drive
Album: Atlantis Drive
Genre: Melodic-Hard-Rock
Publishing: Pride & Joy Music
Source: link
Duration: 00:49:19
Codec: FLAC 24/44.1
Bitrate: Lossless|WEB-DL
Rip type: tracks


...( TrackList )...

01. Way Back When (4:21)
02. Medusa Smile (5:16)
03. Living For The Moment (4:43)
04. Brand New Start (3:53)
05. United (3:59)
06. Curtain Falls (4:24)
07. Faith (4:35)
08. Time (4:03)
09. Farewell To A Friend (5:32)
10. Heroes (8:37)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::TRACK-LIST::..

Recorded on September 14, 1974.

DVD 1:
1. Backstage / Introduction
2. Love The One You're With
3. Wooden Ships
4. Immigration Man
5. Helpless
6. Military Madness
7. Johnny's Garden
8. Traces
9. Almost Cut My Hair
10. Teach Your Children
11. Only Love Can Break Your Heart
12. The Lee Shore
13. Time After Time
14. It's Alright
15. Another Sleep Song
16. Our House
17. Hawaiian Sunrise
18. Star Of Bethlehem
19. Love Art Blues
20. Old Man

DVD 2:
1. Change Partners
2. Blackbird
3. Myth Of Sisyphus
4. You Can't Catch Me / Word Game
5. Suite: Judy Blue Eyes
6. Deja Vu
7. First Things First
8. Don't Be Denied
9. Black Queen
10. Pushed It Over The End
11. Pre-Road Downs
12. Carry On
13. Ohio



..::OBSADA::..

David Crosby - vocal, guitar
Stephen Stills - vocal, guitar, keyboards, acoustic bass
Graham Nash - vocal,guitar, piano, harmonica, organ
Neil Young - vocal,guitar, harmonica, keyboards
Joe Lala - percussion
Russ Kunkel - drums
Joni Mitchell - vocal




https://www.youtube.com/watch?v=2Vyah_MnPEU



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.


..::OPIS::..

Wbrew nazwie Sacrosanct nie pochodzi z Watykanu czy Włoch, ale z liberalnych Niderlandów. Powstał z inicjatywy dwóch członków tamtejszego Pestilence, perkusisty Marco Foddisa i gitarzysty Randy'ego Meinharda. Na efekty nie trzeba było długo czekać, bo już 2 lata później na rynku dostępny był debiut Truth Is - What Is.

To kawał znakomitego technicznego thrashu, który bez problemu broni się do dziś. Zapomnijcie więc o biczowaniu dźwiękiem - Holendrzy postawili na złożone, wielowątkowe kompozycje, a szybsze zrywy pojawią się raptem parę razy. Muzyka pięknie zgrywa się z okładką, czuć faktycznie podczas słuchania taki apokaliptyczny klimat, w czym moim zdaniem zasługa pozbawionego plastiku brzmienia.

Wokalista przypomina nieco gościa z Sacred Reich i Stacy'ego Andersena, jego szorstki sposób śpiewania dobrze się sprawdza. Niemniej ten album stoi riffami - no słychać, że grać potrafią i to lepiej niż Fred Durst.

Nucleator


Brutalny kiedy trzeba, różnorodny, energiczny i klasyczny!

FA


We have to be grateful for the fact that Randy Meinhard left Pestilence in the early stages thus providing the metal world with one more great act to enjoy. It’s not relevant to compare both outfits as they operated within different metal confines; and, Sacrosanct never managed to break out of the underground thus remaining in the annals of the great unsung heroes from the 90’s European underground.

Meinhard simply had too much talent and ideas in abundance to continue residing in the shadow of the other band; he had to find other ways of expression, and here it was, the birth of Sacrosanct became a fact. The man also brought the drummer Marco Foddis from the Pestilence camp, but he only stayed around for the demo (“The Die is Cast”, 1989) recording which nicely introduced the band’s flamboyant technical thrash style, and also saw Meinhard partnering quite well with another gifted axeman, Michael Cerrone. Their collaboration reaches its peak on the album reviewed here, a standout piece of metal considered by some as a show-off vehicle for Meinhard. Although the man was indeed eager to show what he was capable of to whoever was interested with this first showing, this opus is much more than flashy dazzling guitarisms, providing the more energetic, more spastic analogue to “Recesses for the Depraved”, the band’s magnum opus. In this train of thought, it’s almost as compelling and absorbing and with its more vivid and flexible structures, it may even fascinate some fans more than the sophomore saga.

“Dimensions of Violence” is a grand virtuous opening which unleashes stunning blitzkrieg riffs their vigour matched by the cool semi-death metal-ish vocals which keep up with them in a spat, semi-declamatory manner; impetuous gallops get introduced later to enhance the unique drama which becomes more appetizing on “Execrated (They Will Be)”, another fast-paced shredder with abrupt technical decisions and more rigorous galloping strides. “Skin to Skin” is a dense “riff to riff” arrangement with an early showing of the leads as the rhythm-section marches onward in a steady steam-roller fashion until a cool balladic interlude interrupts the “noise”. “The Sickened Thrill” is quick to show the guitar players’ masterful interaction before the song settles for more intense headbanging thrash with few stops from the roller-coaster. “Terminal Suicide” inaugurates hectic staccato riff-patterns being the next in line speedy piece with more frequent, both melodic and technical, stoppages along the way including a marvellous symbiosis between the two at the end.

“Disputed Death” starts with a breath-taking quiet cut which grows into more hard-hitting passages and swirling screamy leads the guys preserving the brilliant technical show-off as a finale again. “The Die is Cast” is a superb technicaller, maybe showing that it was unfairly absent from the demo of the same title, with great stylish rhythms and stunning deathy accumulations which “fight” with the overflowing technical exuberance the whole time. “Catelepsy” carries on with the super-technical rifforama without forgetting about the fast-paced factor resulting in pleasant surprises for both the headbangers and the progressive metal lovers as both sides will savour the blazing leads which occupy more space here. “Injured” will “injure” everyone around with its lashing riffage partly betraying the hyper-active technicality presented earlier leaving all the “laurels” to the closing title-track which finds time for a serene balladic stroke before the engaging progressive thrashing resumes with some of the most outstanding intricate speedy “salads” this side of Helstar’s “Nosferatu”; but that's not all as later on one will come across more shining exploits with labyrinthine vortexes spiralling in and out of existence.

Yes, this is an intentional display of talent, and that’s why it can’t possibly be anything short of amazing. The guy(s) were only too well aware of their abilities, and they had no intentions on keeping them buried. Besides, their approach was a fairly unique one not recalling any particular practitioner from the field, maybe the Germans Despair who were already in full swing at the time; and the Canadians Obliveon’s first steps into the arena (the debut “From This Day Forward” released the same year). Still, this masterpiece here was superior with more impressive guitar work the guys finding the right “recipe” to also make every composition memorable. It also opened “a valve” of creativity in their homeland which led to the emergence of other talents like Donor, Decision D, Altered Moves Two, Paralysis, Creepmime, Rhadamantys, etc. Suddenly Holland was the new Mecca of all things progressive and technical in metal rivalling their neighbour Germany every step of the way.

Meinhard failed to keep his comrade Cerrone for one more spell; in a manner quite similar to him, Cerrone left his first “shelter” to embark on his own “crusade” with his new outfit Imperium which was a short stunt, but survived long enough to record “Too Short a Reason” (1993), an excellent slab of classic progressive power/thrash, their only legacy to the scene. Meinhard continued his ascension with the colossal “Recesses for the Depraved” before testing slower, doomy waters with the swansong “Tragic Intense” (also 1993), bidding farewell to his “love affair” with thrash which produced some of the most unforgettable moments from the history of the genre.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Dimension Of Violence 3:56
2. Execreted (They Will Be) 5:20
3. Skin To Skin 4:28
4. The Sickened Thrill 5:16
5. Terminal Suicide 4:27
6. Disputed Death 3:39
7. The Die Is Cast 4:57
8. Catalepsy 4:09
9. Injured 3:27
10. Truth Is - What Is 7:16

Bonus Tracks from the 'The Die Is Cast' demo (1989).
11. Prophecies 2:09
12. The Sickened Thrill 5:25
13. Injured 3:39
14. Disputed Death 3:55



..::OBSADA::..

Bass - Remco Nijkamp
Drums - Ronny Scholten
Guitar - Michael Cerrone, Randy Meinhard
Vocals - Michael Lucarelli




https://www.youtube.com/watch?v=-p-D4UVtBRA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.


..::OPIS::..

Wbrew nazwie Sacrosanct nie pochodzi z Watykanu czy Włoch, ale z liberalnych Niderlandów. Powstał z inicjatywy dwóch członków tamtejszego Pestilence, perkusisty Marco Foddisa i gitarzysty Randy'ego Meinharda. Na efekty nie trzeba było długo czekać, bo już 2 lata później na rynku dostępny był debiut Truth Is - What Is.

To kawał znakomitego technicznego thrashu, który bez problemu broni się do dziś. Zapomnijcie więc o biczowaniu dźwiękiem - Holendrzy postawili na złożone, wielowątkowe kompozycje, a szybsze zrywy pojawią się raptem parę razy. Muzyka pięknie zgrywa się z okładką, czuć faktycznie podczas słuchania taki apokaliptyczny klimat, w czym moim zdaniem zasługa pozbawionego plastiku brzmienia.

Wokalista przypomina nieco gościa z Sacred Reich i Stacy'ego Andersena, jego szorstki sposób śpiewania dobrze się sprawdza. Niemniej ten album stoi riffami - no słychać, że grać potrafią i to lepiej niż Fred Durst.

Nucleator


Brutalny kiedy trzeba, różnorodny, energiczny i klasyczny!

FA


We have to be grateful for the fact that Randy Meinhard left Pestilence in the early stages thus providing the metal world with one more great act to enjoy. It’s not relevant to compare both outfits as they operated within different metal confines; and, Sacrosanct never managed to break out of the underground thus remaining in the annals of the great unsung heroes from the 90’s European underground.

Meinhard simply had too much talent and ideas in abundance to continue residing in the shadow of the other band; he had to find other ways of expression, and here it was, the birth of Sacrosanct became a fact. The man also brought the drummer Marco Foddis from the Pestilence camp, but he only stayed around for the demo (“The Die is Cast”, 1989) recording which nicely introduced the band’s flamboyant technical thrash style, and also saw Meinhard partnering quite well with another gifted axeman, Michael Cerrone. Their collaboration reaches its peak on the album reviewed here, a standout piece of metal considered by some as a show-off vehicle for Meinhard. Although the man was indeed eager to show what he was capable of to whoever was interested with this first showing, this opus is much more than flashy dazzling guitarisms, providing the more energetic, more spastic analogue to “Recesses for the Depraved”, the band’s magnum opus. In this train of thought, it’s almost as compelling and absorbing and with its more vivid and flexible structures, it may even fascinate some fans more than the sophomore saga.

“Dimensions of Violence” is a grand virtuous opening which unleashes stunning blitzkrieg riffs their vigour matched by the cool semi-death metal-ish vocals which keep up with them in a spat, semi-declamatory manner; impetuous gallops get introduced later to enhance the unique drama which becomes more appetizing on “Execrated (They Will Be)”, another fast-paced shredder with abrupt technical decisions and more rigorous galloping strides. “Skin to Skin” is a dense “riff to riff” arrangement with an early showing of the leads as the rhythm-section marches onward in a steady steam-roller fashion until a cool balladic interlude interrupts the “noise”. “The Sickened Thrill” is quick to show the guitar players’ masterful interaction before the song settles for more intense headbanging thrash with few stops from the roller-coaster. “Terminal Suicide” inaugurates hectic staccato riff-patterns being the next in line speedy piece with more frequent, both melodic and technical, stoppages along the way including a marvellous symbiosis between the two at the end.

“Disputed Death” starts with a breath-taking quiet cut which grows into more hard-hitting passages and swirling screamy leads the guys preserving the brilliant technical show-off as a finale again. “The Die is Cast” is a superb technicaller, maybe showing that it was unfairly absent from the demo of the same title, with great stylish rhythms and stunning deathy accumulations which “fight” with the overflowing technical exuberance the whole time. “Catelepsy” carries on with the super-technical rifforama without forgetting about the fast-paced factor resulting in pleasant surprises for both the headbangers and the progressive metal lovers as both sides will savour the blazing leads which occupy more space here. “Injured” will “injure” everyone around with its lashing riffage partly betraying the hyper-active technicality presented earlier leaving all the “laurels” to the closing title-track which finds time for a serene balladic stroke before the engaging progressive thrashing resumes with some of the most outstanding intricate speedy “salads” this side of Helstar’s “Nosferatu”; but that's not all as later on one will come across more shining exploits with labyrinthine vortexes spiralling in and out of existence.

Yes, this is an intentional display of talent, and that’s why it can’t possibly be anything short of amazing. The guy(s) were only too well aware of their abilities, and they had no intentions on keeping them buried. Besides, their approach was a fairly unique one not recalling any particular practitioner from the field, maybe the Germans Despair who were already in full swing at the time; and the Canadians Obliveon’s first steps into the arena (the debut “From This Day Forward” released the same year). Still, this masterpiece here was superior with more impressive guitar work the guys finding the right “recipe” to also make every composition memorable. It also opened “a valve” of creativity in their homeland which led to the emergence of other talents like Donor, Decision D, Altered Moves Two, Paralysis, Creepmime, Rhadamantys, etc. Suddenly Holland was the new Mecca of all things progressive and technical in metal rivalling their neighbour Germany every step of the way.

Meinhard failed to keep his comrade Cerrone for one more spell; in a manner quite similar to him, Cerrone left his first “shelter” to embark on his own “crusade” with his new outfit Imperium which was a short stunt, but survived long enough to record “Too Short a Reason” (1993), an excellent slab of classic progressive power/thrash, their only legacy to the scene. Meinhard continued his ascension with the colossal “Recesses for the Depraved” before testing slower, doomy waters with the swansong “Tragic Intense” (also 1993), bidding farewell to his “love affair” with thrash which produced some of the most unforgettable moments from the history of the genre.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Dimension Of Violence 3:56
2. Execreted (They Will Be) 5:20
3. Skin To Skin 4:28
4. The Sickened Thrill 5:16
5. Terminal Suicide 4:27
6. Disputed Death 3:39
7. The Die Is Cast 4:57
8. Catalepsy 4:09
9. Injured 3:27
10. Truth Is - What Is 7:16

Bonus Tracks from the 'The Die Is Cast' demo (1989).
11. Prophecies 2:09
12. The Sickened Thrill 5:25
13. Injured 3:39
14. Disputed Death 3:55



..::OBSADA::..

Bass - Remco Nijkamp
Drums - Ronny Scholten
Guitar - Michael Cerrone, Randy Meinhard
Vocals - Michael Lucarelli




https://www.youtube.com/watch?v=-p-D4UVtBRA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



The songs were performed on November 5, 1980, at the ASU Activity Center in Tempe, Arizona, during The River Tour.



..::TRACK-LIST::..

The River
Caddilac Ranch
Hungry Heart
Sherry Darling
Ramrod
You Can Look (But You Better Not Touch)
Drive All Night
I'm A Rocker
Jungleland



..::OBSADA::..

Bruce Springsteen - lead vocals, guitars, harmonica
Roy Bittan - piano, background vocals
Clarence Clemons - saxophone, percussion, background vocals
Danny Federici - organ, electronic glockenspiel, background vocals
Garry Tallent - bass guitar
Steven Van Zandt - guitars, background vocals
Max Weinberg - drums



https://www.youtube.com/watch?v=49aglbNgcdY



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

To, czego Chuck Schuldiner dokonał na czwartym albumie Śmierci wspólnie z kumplami z Cynic i Sadus, przechodzi ludzkie pojęcie! Bardzo techniczny i progresywny death metal z jazzowymi wpływami na najwyższym z możliwych poziomie robi wrażenie nawet po ponad dwudziestu latach od premiery, ale nie ma się czemu dziwić, wszak brak tu jakichkolwiek nużących schematów czy miałkich wypełniaczy. Wszystko, co się tu dzieje - a dzieje się naprawdę niemało - ma na celu powalenie słuchacza na kolana i z tego zadania krążek wywiązuje się na tyle dobrze, że już po pierwszym przesłuchaniu inaczej niż z nabożną czcią doń się nie podchodzi.

Każdy, nawet najmniejszy element tego dzieła może budzić podziw, a przy tym sprawić ogrom radości. I nieważne, czy chodzi o masakrujące dopierdolenia (Reinert!), tajemniczy klimat czy chwytające za serce melodie. Materiał jest bardzo chwytliwy, łatwy do przyswojenia, co wcale nie przeszkadza temu, żeby pod względem szybkości, intensywności i stopnia zakręcenia przebijał wszystkie poprzednie płyty razem wzięte. Spora w tym zasługa genialnych, zajebiście zróżnicowanych partii perkusji i jej super selektywnego brzmienia. Towarzyszy im odważna (i wyraźna!) gra basu, którego w siedmiu utworach molestuje bardzo dobrze wszystkim znany mistrz Steve DiGiorgio. Tylko w przepięknym instrumentalu „Cosmic Sea” grube struny szarpał Scott Carino, przy czym wyszło mu to co najmniej bardzo dobrze (i pozwoliło załapać się do teledysku „Lack Of Comprehension”). Chwalę sekcję, a grzechem byłoby nie wspomnieć o pracy gitar. Duet Schuldiner-Masvidal wyrzuca z siebie mnóstwo ciekawych riffów, wspaniałych, dopieszczonych do granic możliwości ozdobników i wirtuozerskich solówek. Co do indywidualnych popisów – nie ma aż takiego zagęszczenia, co na „Spiritual Healing”, ale gdy już się trafiają, to wbijają w glebę. Struktury kompozycji są doskonale przemyślane; każdy z muzyków wymiata swoje, co jednak składa się na imponującą, kapitalnie przemyślaną, spójną i porywającą całość.

Każdy, absolutnie każdy numer zaskakuje czymś nowym, niespotykanym wcześniej w muzyce Death. Te 34 minuty rozsmarowane po ośmiu znakomitych kawałkach nikomu nie pozwolą się nudzić. Tempa łamią się niczym zapałki pod naporem stada słoni, solówki pojawiają się nie wiadomo skąd i nie wiadomo dokąd odchodzą, a nad wszystkim króluje drapieżny wokal Chucka. Teksty o wydźwięku filozoficznym (Chuck zawsze pisał interesujące liryki i tutaj to idealnie widać) świetnie współgrają z niebanalną muzyką i chociażby dla tego warto się w nie zagłębić. Human jest wart wszelkich pochwał, o czym zaświadczam ja, niżej podpisany i setki tysięcy zadowolonych fanów. Choć to w muzyce rzadko się zdarza, doskonały skład w pełni przełożył się na doskonałą muzykę!

10/10

demo


Patrzcie państwo - już mija 8 rok od czasu jak odszedł z tego świata Chuck Schuldiner, jeden z największych death metalowych wizjonerów w tej muzyce. Właściwie każdy uważa tak Death jak i pana S. za ojców chrzestnych "śmierć metalu". Ja jednak uważam trochę inaczej - to prawda Death był jednym z pierwszych śmiercionośnych kapel, ale twórcą tegoż nurtu muzycznego są - jakby nie patrzeć - dziadki z Possessed. Długo się można w sumie spierać o to kto wynalazł to cudo, ale to kiedy indziej - teraz recenzuje platynową płytę Śmierci czyli "Human".
W pierwszych latach "życia" Death budził bardziej uśmiech politowania niż jakieś głębokie emocje. "Scream Bloody Gore" i "Leprosy" prezentowały dość żałosne teksty, taką sobie warstwę muzyczną i generalnie przeciętny poziom wykonania. Dopiero na "Spiritual Healing" Chuck nabrał wprawy i zaprezentował muzykę trudniejszą, ale również dojrzalszą niż na dwóch poprzednich krążkach. Jednakże, dopiero na "Human" nowa ekipa Chucka wycisnęła ostatnie poty żeby nakręcić wykurwisty materiał. Postanowił pozbyć się partaczy z poprzednich płyt i zatrudnił samych zawodowców - Steve'a DiGiorgio, Paula Masvidala i Seana Reinerta (odpowiednio gitara basowa, gitara elektryczna i gary). Nie ma już tu gitarowych wpadek, popierdolonych tekstów i prostoty znanych z wcześniejszych "dzieł". Tylko dorosła, pełna emocji płyta, która zadaje bardzo dużo pytań i nie daje zbyt wiele odpowiedzi.

Już od pierwszych chwil, gdy słyszymy "Flattening Of Emotions" wiemy, że nie mamy tu do czynienia z byle jakim materiałem - szybki, brutalny a także wypełniony wymienionymi "Emotions" kawałek wprowadza nas w nastrój płyty. Właściwie, każdy kawałek jest doszlifowany do perfekcji - nie ma tu źle dobranego riffu i nie pasującego tekstu. Wystarczy wymienić takie "smakołyki" jak wspomniany "Flattening Of Emotions", "Together As One", "Lack Of Comprehension" i "Cosmic Sea" by zobaczyć co to znaczy rozpierdol. Nie jest to typowy amerykański bełkot a la Immolation czy Vital Remains tu jest technika wszystko się klei ze sobą. Taaa, "Human" to istne dzieło sztuki w świecie death metalowym, ale nawet ci co lubią thrash metal coś znajdą tu dla siebie bo materiał jest naprawdę brutalny, ale przy okazji technicznie poprawny, bez tępego napierdalania we wszystkie instrumenty a Chuck nie bulgocze jak świnia tylko śpiewa swoim charakterystycznym zachrypiałym growlem. Jest to płyta, której nie trzeba nawet polecać tylko trzeba ją mieć w swojej dyskografii koniecznie i basta.

Jędras666


Najlepsza płyta Death to kwestia wybitnie indywidualna, ale jedno jest pewne, "Human" to jedna z tych, która najbardziej przoduje w określeniu jej jako tej "naj-naj" na tle pozostałych. Powód jest banalnie prosty (choć - paradoksalnie - trafny również na następnych płytach), zajebiście przemyślana muzyka (która powstała w zaledwie rok!), duża ilość zmian, a przy tym brak elementów obnażających całość z ekstremy. Coś trzeba jeszcze dodawać w tak wiadomej kwestii? No może "tylko" tyle, że jak na moje oko (czy raczej ucho), "Human" wydaję się być wręcz wzorcowym przykładem, gdzie Schuldiner osiągnął najbardziej wyrównane proporcje pomiędzy techniką a death metalowym łojeniem. Na tym jednak nie koniec niespodzianek, ponieważ "Human" to znacznie wyższa półka niż mógłby to mój dość zwyczajny opis powyżej sugerować! Mowa bowiem o płycie, którą rozpracowuje się przez kilka(naście) podejść i do której - mimo porządnego przekatowania - wciąż wraca się z olbrzymią przyjemnością.
Przyczynił się do tego oczywiście mocno odmieniony skład. Z poprzedniej ekipy nie ostał się nikt poza samym Schuldinerem, toteż Chuck zwerbował Seana Reinerta i Paula Masvidala z Cynica oraz większości bardzo dobrze znanego Steve'a DiGiorgio. W dużym skrócie, niezwykle utalentowanych muzyków, którzy na omawianym krążku zaprezentowali zupełnie inny feeling i umiejętności od swoich poprzedników - bardziej techniczne, niekiedy wręcz zahaczające o wpływy jazzowe (choć to drugie to trochę uogólnienie, zwłaszcza w stosunku do wydawnictw Cynic). W każdym razie, muzyka Death stała się dużo bardziej złożona, a przy tym nie straciła na mocy i sile przekazu - efektem chociażby znakomite "Vacant Planets", "Suicide Machine", "See Through Dreams" czy "Flattening Of Emotions". Poza tym, "wszystko po staremu, ale lepiej". Warto jeszcze wspomnieć o najbardziej hiciarskim w tym zestawieniu "Lack Of Comprehension" (gdzie znalazło się też miejsce na zaskakująco spokojne wprowadzenie) oraz instrumentalnym "Cosmic Sea" (ze świetną basową solówką w wykonaniu Scotta Carino) - czyli utworach wybijających się znacznie bardziej ponad normę, nawet jak na Death.

No i cóż, podsumowanie może być tylko w tej sytuacji jedno. Dokładniej to, przypomnę to o czym mówiłem na początku recki. Otóż, od "Human" zaczął się najlepszy okres w dyskografii Death, gdzie każda płyta zasługiwała na maksa w ocenie i każda przynosiła spory przełom w twórczości Schuldinera. "Human" to pierwsza z nich, która wywindowała poziom muzyki Chucka na totalne wyżyny. Wystarczy się zresztą pobieżnie wsłuchać jak bardzo do przodu poszła sama realizacja.

Trochę subiektywizmu


Od tego albumu zaczyna się ten właściwy Death. Na "Human" zespół jeszcze bardziej niż dotychczas komplikuje swoją muzykę, czego efektem jest płyta niezwykle, jak na ówczesny metal ekstremalny, błyskotliwa. Pomogła w tym niewątpliwie kolejna zmiana składu, jaka nastąpiła tuż po pierwszych przymiarkach do nagrania tego longplaya. Dążący do absolutnej perfekcji Chuck Shuldiner, nie po raz pierwszy i nie ostani, skonfliktował się z pozostałymi muzykami, w rezultacie czego musiał stworzyć zespół od podstaw. Propozycję dołączenia do Death przyjęli gitarzysta Paul Masvidal i perkusista Sean Reinert - obaj z właśnie formułującego się Cynic - a także Steve Di Giorgio, wcześniej basista Sadus i Autopsy. Ten ostatni nie dotrwał jednak do końca prac nad albumem i część partii basu w "Cosmic Sea" dograł już jego następca, Scott Carino. Di Giorgio wrócił do zespołu w 1993 roku.

Nie ma sensu udawać, że na "Human" nie chodzi głównie o metalowy czad. Ta muzyka to przede wszystkim ciężar, nierzadko opętańcze tempa, miażdżące riffy, potężna sekcja rytmiczna i agresywne wokale, ale wszystko to wykonane zostało z technicznym kunsztem. Trudno nawet powiedzieć, czy Shuldiner faktycznie miał ambicję rozwijania deathmetalowej stylistyki w bardziej ambitnym kierunku, czy wyszło tak nieco przypadkiem - tylko dlatego, że w studiu spotkali się muzycy o ponadprzeciętnych umiejętnościach, których nudziłoby granie bardziej sztampowe. Tak czy inaczej, to progresywne podejście przybiera najmądrzejszą możliwą formę. Nie ma tutaj niepotrzebnego rozciągania utworów i wpychania na siłę mnóstwa niekończących się popisów wirtuozerii. Jak to zatem wygląda?

Podstawowe wydanie "Human" to dziewięć ścieżek o długości niewiele ponad pół godziny. Poszczególne kawałki trwają po około cztery minuty, ale cały czas coś się w nich dzieje - nieustanne zmiany motywów, metrum, tempa czy nawet nastroju. Jednocześnie jest to bardzo konkretne i wewnętrznie spójne granie. Dominuje bardzo intensywne, brutalne napieprzanie, ale muzykom zdarza się czasem czymś je przełamać. Najczęściej takim urozmaiceniem są bardziej melodyjne solówki gitarowe, by wymienić tu tylko te z "Together as One" czy "Secret Face". W "Lack of Comprehension" pojawia się nawet subtelne, klimatyczne intro, a "Vacant Planets" zawiera ciekawą część instrumentalną o nieco kosmicznym nastroju. Tego ostatniego jest jeszcze więcej w "Cosmic Sea", który najbardziej odbiega od wyjściowego stylu grupy - to pierwszy instrumental w jej dorobku, wzbogacony atmosferycznymi dźwiękami syntezatora oraz solówką na basie, wyjątkowo melodyjny, choć niepozbawiony ostrzejszych brzmień gitary.

Zupełnie innego rodzaju zaskoczeniem jest dołączony na japońskim wydaniu oraz niektórych reedycjach "God of Thunder", zaczerpnięty z repertuaru… Kiss. Okazuje się, że nawet z czegoś tak banalnego i sztampowego można zrobić świetny kawałek. Wystarczyło tylko nadać większego ciężaru oraz brutalności, zachowując rock'n'rollowy luz i przebojowość oryginału, by zabrzmiało to kozacko. Rozszerzone wydania "Human" zawierają też masę demówek (częściowo jeszcze z udziałem basisty Terry'ego Butlera i bębniarza Billa Andrews) oraz instrumentalnych podkładów, ale to już materiał wyłącznie dla największych miłośników Death.

Death na "Human" po raz pierwszy w swojej karierze tak dosadnie udowodnił, że nawet tak ciężką i agresywną muzykę, w której chodzi przede wszystkim właśnie o ten ciężar i brutalność, można grać z pewną finezją oraz kreatywnością. Oczywiście, mógłby to być jeszcze lepszy album, gdyby muzyków tak bardzo nie ograniczała metalowa konwencja - szczególnie w kwestii brzmienia / instrumentarium - jednak w ramach tej konwencji trudno byłoby nagrać coś lepszego.

Paweł Pałasz



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Flattening Of Emotions 4:28
2. Suicide Machine 4:23
3. Together As One 4:10
4. Secret Face 4:39
5. Lack Of Comprehension 3:43
6. See Through Dreams 4:39
7. Cosmic Sea 4:27
8. Vacant Planets 3:52
9. God Of Thunder 4:00


CD 2:
[Human - Basic Instrumental Studio Tracks]
1. Flattening Of Emotions 4:54
2. Suicide Machine 4:30
3. Together As One 4:14
4. Secret Face 2:02
5. Secret Face - Part 2 2:44
6. Lack Of Comprehension 3:46
7. 'Felt Good' - Studio Snippet 0:14
8. See Through Dreams 1:37
9. See Through Dreams - Part 2 3:03
10. Vacant Planets 3:59
11. Cosmic Sea 2:13
12. Cosmic Sea - Part 2 2:03
13. God Of Thunder 4:05

[Human Demos - March 25, 1991]
14. Flattening Of Emotion 4:26
15. Lack Of Comprehension 3:48
16. Suicide Machine 4:31
17. Together As One 4:10
18. See Through Dreams 4:08
19. Secret Face (Instrumental) 4:48
20. Vacant Planets (Instrumental) 3:59



..::OBSADA::..

Chuck Schuldiner - wokal i gitara
Paul Masvidal - gitara
Steve Di Giorgio - gitara basowa
Sean Reinert - perkusja

Gościnnie: Scott Carino - gitara basowa (7)



https://www.youtube.com/watch?v=EzvtfbqJeIY



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

To, czego Chuck Schuldiner dokonał na czwartym albumie Śmierci wspólnie z kumplami z Cynic i Sadus, przechodzi ludzkie pojęcie! Bardzo techniczny i progresywny death metal z jazzowymi wpływami na najwyższym z możliwych poziomie robi wrażenie nawet po ponad dwudziestu latach od premiery, ale nie ma się czemu dziwić, wszak brak tu jakichkolwiek nużących schematów czy miałkich wypełniaczy. Wszystko, co się tu dzieje - a dzieje się naprawdę niemało - ma na celu powalenie słuchacza na kolana i z tego zadania krążek wywiązuje się na tyle dobrze, że już po pierwszym przesłuchaniu inaczej niż z nabożną czcią doń się nie podchodzi.

Każdy, nawet najmniejszy element tego dzieła może budzić podziw, a przy tym sprawić ogrom radości. I nieważne, czy chodzi o masakrujące dopierdolenia (Reinert!), tajemniczy klimat czy chwytające za serce melodie. Materiał jest bardzo chwytliwy, łatwy do przyswojenia, co wcale nie przeszkadza temu, żeby pod względem szybkości, intensywności i stopnia zakręcenia przebijał wszystkie poprzednie płyty razem wzięte. Spora w tym zasługa genialnych, zajebiście zróżnicowanych partii perkusji i jej super selektywnego brzmienia. Towarzyszy im odważna (i wyraźna!) gra basu, którego w siedmiu utworach molestuje bardzo dobrze wszystkim znany mistrz Steve DiGiorgio. Tylko w przepięknym instrumentalu „Cosmic Sea” grube struny szarpał Scott Carino, przy czym wyszło mu to co najmniej bardzo dobrze (i pozwoliło załapać się do teledysku „Lack Of Comprehension”). Chwalę sekcję, a grzechem byłoby nie wspomnieć o pracy gitar. Duet Schuldiner-Masvidal wyrzuca z siebie mnóstwo ciekawych riffów, wspaniałych, dopieszczonych do granic możliwości ozdobników i wirtuozerskich solówek. Co do indywidualnych popisów – nie ma aż takiego zagęszczenia, co na „Spiritual Healing”, ale gdy już się trafiają, to wbijają w glebę. Struktury kompozycji są doskonale przemyślane; każdy z muzyków wymiata swoje, co jednak składa się na imponującą, kapitalnie przemyślaną, spójną i porywającą całość.

Każdy, absolutnie każdy numer zaskakuje czymś nowym, niespotykanym wcześniej w muzyce Death. Te 34 minuty rozsmarowane po ośmiu znakomitych kawałkach nikomu nie pozwolą się nudzić. Tempa łamią się niczym zapałki pod naporem stada słoni, solówki pojawiają się nie wiadomo skąd i nie wiadomo dokąd odchodzą, a nad wszystkim króluje drapieżny wokal Chucka. Teksty o wydźwięku filozoficznym (Chuck zawsze pisał interesujące liryki i tutaj to idealnie widać) świetnie współgrają z niebanalną muzyką i chociażby dla tego warto się w nie zagłębić. Human jest wart wszelkich pochwał, o czym zaświadczam ja, niżej podpisany i setki tysięcy zadowolonych fanów. Choć to w muzyce rzadko się zdarza, doskonały skład w pełni przełożył się na doskonałą muzykę!

10/10

demo


Patrzcie państwo - już mija 8 rok od czasu jak odszedł z tego świata Chuck Schuldiner, jeden z największych death metalowych wizjonerów w tej muzyce. Właściwie każdy uważa tak Death jak i pana S. za ojców chrzestnych "śmierć metalu". Ja jednak uważam trochę inaczej - to prawda Death był jednym z pierwszych śmiercionośnych kapel, ale twórcą tegoż nurtu muzycznego są - jakby nie patrzeć - dziadki z Possessed. Długo się można w sumie spierać o to kto wynalazł to cudo, ale to kiedy indziej - teraz recenzuje platynową płytę Śmierci czyli "Human".
W pierwszych latach "życia" Death budził bardziej uśmiech politowania niż jakieś głębokie emocje. "Scream Bloody Gore" i "Leprosy" prezentowały dość żałosne teksty, taką sobie warstwę muzyczną i generalnie przeciętny poziom wykonania. Dopiero na "Spiritual Healing" Chuck nabrał wprawy i zaprezentował muzykę trudniejszą, ale również dojrzalszą niż na dwóch poprzednich krążkach. Jednakże, dopiero na "Human" nowa ekipa Chucka wycisnęła ostatnie poty żeby nakręcić wykurwisty materiał. Postanowił pozbyć się partaczy z poprzednich płyt i zatrudnił samych zawodowców - Steve'a DiGiorgio, Paula Masvidala i Seana Reinerta (odpowiednio gitara basowa, gitara elektryczna i gary). Nie ma już tu gitarowych wpadek, popierdolonych tekstów i prostoty znanych z wcześniejszych "dzieł". Tylko dorosła, pełna emocji płyta, która zadaje bardzo dużo pytań i nie daje zbyt wiele odpowiedzi.

Już od pierwszych chwil, gdy słyszymy "Flattening Of Emotions" wiemy, że nie mamy tu do czynienia z byle jakim materiałem - szybki, brutalny a także wypełniony wymienionymi "Emotions" kawałek wprowadza nas w nastrój płyty. Właściwie, każdy kawałek jest doszlifowany do perfekcji - nie ma tu źle dobranego riffu i nie pasującego tekstu. Wystarczy wymienić takie "smakołyki" jak wspomniany "Flattening Of Emotions", "Together As One", "Lack Of Comprehension" i "Cosmic Sea" by zobaczyć co to znaczy rozpierdol. Nie jest to typowy amerykański bełkot a la Immolation czy Vital Remains tu jest technika wszystko się klei ze sobą. Taaa, "Human" to istne dzieło sztuki w świecie death metalowym, ale nawet ci co lubią thrash metal coś znajdą tu dla siebie bo materiał jest naprawdę brutalny, ale przy okazji technicznie poprawny, bez tępego napierdalania we wszystkie instrumenty a Chuck nie bulgocze jak świnia tylko śpiewa swoim charakterystycznym zachrypiałym growlem. Jest to płyta, której nie trzeba nawet polecać tylko trzeba ją mieć w swojej dyskografii koniecznie i basta.

Jędras666


Najlepsza płyta Death to kwestia wybitnie indywidualna, ale jedno jest pewne, "Human" to jedna z tych, która najbardziej przoduje w określeniu jej jako tej "naj-naj" na tle pozostałych. Powód jest banalnie prosty (choć - paradoksalnie - trafny również na następnych płytach), zajebiście przemyślana muzyka (która powstała w zaledwie rok!), duża ilość zmian, a przy tym brak elementów obnażających całość z ekstremy. Coś trzeba jeszcze dodawać w tak wiadomej kwestii? No może "tylko" tyle, że jak na moje oko (czy raczej ucho), "Human" wydaję się być wręcz wzorcowym przykładem, gdzie Schuldiner osiągnął najbardziej wyrównane proporcje pomiędzy techniką a death metalowym łojeniem. Na tym jednak nie koniec niespodzianek, ponieważ "Human" to znacznie wyższa półka niż mógłby to mój dość zwyczajny opis powyżej sugerować! Mowa bowiem o płycie, którą rozpracowuje się przez kilka(naście) podejść i do której - mimo porządnego przekatowania - wciąż wraca się z olbrzymią przyjemnością.
Przyczynił się do tego oczywiście mocno odmieniony skład. Z poprzedniej ekipy nie ostał się nikt poza samym Schuldinerem, toteż Chuck zwerbował Seana Reinerta i Paula Masvidala z Cynica oraz większości bardzo dobrze znanego Steve'a DiGiorgio. W dużym skrócie, niezwykle utalentowanych muzyków, którzy na omawianym krążku zaprezentowali zupełnie inny feeling i umiejętności od swoich poprzedników - bardziej techniczne, niekiedy wręcz zahaczające o wpływy jazzowe (choć to drugie to trochę uogólnienie, zwłaszcza w stosunku do wydawnictw Cynic). W każdym razie, muzyka Death stała się dużo bardziej złożona, a przy tym nie straciła na mocy i sile przekazu - efektem chociażby znakomite "Vacant Planets", "Suicide Machine", "See Through Dreams" czy "Flattening Of Emotions". Poza tym, "wszystko po staremu, ale lepiej". Warto jeszcze wspomnieć o najbardziej hiciarskim w tym zestawieniu "Lack Of Comprehension" (gdzie znalazło się też miejsce na zaskakująco spokojne wprowadzenie) oraz instrumentalnym "Cosmic Sea" (ze świetną basową solówką w wykonaniu Scotta Carino) - czyli utworach wybijających się znacznie bardziej ponad normę, nawet jak na Death.

No i cóż, podsumowanie może być tylko w tej sytuacji jedno. Dokładniej to, przypomnę to o czym mówiłem na początku recki. Otóż, od "Human" zaczął się najlepszy okres w dyskografii Death, gdzie każda płyta zasługiwała na maksa w ocenie i każda przynosiła spory przełom w twórczości Schuldinera. "Human" to pierwsza z nich, która wywindowała poziom muzyki Chucka na totalne wyżyny. Wystarczy się zresztą pobieżnie wsłuchać jak bardzo do przodu poszła sama realizacja.

Trochę subiektywizmu


Od tego albumu zaczyna się ten właściwy Death. Na "Human" zespół jeszcze bardziej niż dotychczas komplikuje swoją muzykę, czego efektem jest płyta niezwykle, jak na ówczesny metal ekstremalny, błyskotliwa. Pomogła w tym niewątpliwie kolejna zmiana składu, jaka nastąpiła tuż po pierwszych przymiarkach do nagrania tego longplaya. Dążący do absolutnej perfekcji Chuck Shuldiner, nie po raz pierwszy i nie ostani, skonfliktował się z pozostałymi muzykami, w rezultacie czego musiał stworzyć zespół od podstaw. Propozycję dołączenia do Death przyjęli gitarzysta Paul Masvidal i perkusista Sean Reinert - obaj z właśnie formułującego się Cynic - a także Steve Di Giorgio, wcześniej basista Sadus i Autopsy. Ten ostatni nie dotrwał jednak do końca prac nad albumem i część partii basu w "Cosmic Sea" dograł już jego następca, Scott Carino. Di Giorgio wrócił do zespołu w 1993 roku.

Nie ma sensu udawać, że na "Human" nie chodzi głównie o metalowy czad. Ta muzyka to przede wszystkim ciężar, nierzadko opętańcze tempa, miażdżące riffy, potężna sekcja rytmiczna i agresywne wokale, ale wszystko to wykonane zostało z technicznym kunsztem. Trudno nawet powiedzieć, czy Shuldiner faktycznie miał ambicję rozwijania deathmetalowej stylistyki w bardziej ambitnym kierunku, czy wyszło tak nieco przypadkiem - tylko dlatego, że w studiu spotkali się muzycy o ponadprzeciętnych umiejętnościach, których nudziłoby granie bardziej sztampowe. Tak czy inaczej, to progresywne podejście przybiera najmądrzejszą możliwą formę. Nie ma tutaj niepotrzebnego rozciągania utworów i wpychania na siłę mnóstwa niekończących się popisów wirtuozerii. Jak to zatem wygląda?

Podstawowe wydanie "Human" to dziewięć ścieżek o długości niewiele ponad pół godziny. Poszczególne kawałki trwają po około cztery minuty, ale cały czas coś się w nich dzieje - nieustanne zmiany motywów, metrum, tempa czy nawet nastroju. Jednocześnie jest to bardzo konkretne i wewnętrznie spójne granie. Dominuje bardzo intensywne, brutalne napieprzanie, ale muzykom zdarza się czasem czymś je przełamać. Najczęściej takim urozmaiceniem są bardziej melodyjne solówki gitarowe, by wymienić tu tylko te z "Together as One" czy "Secret Face". W "Lack of Comprehension" pojawia się nawet subtelne, klimatyczne intro, a "Vacant Planets" zawiera ciekawą część instrumentalną o nieco kosmicznym nastroju. Tego ostatniego jest jeszcze więcej w "Cosmic Sea", który najbardziej odbiega od wyjściowego stylu grupy - to pierwszy instrumental w jej dorobku, wzbogacony atmosferycznymi dźwiękami syntezatora oraz solówką na basie, wyjątkowo melodyjny, choć niepozbawiony ostrzejszych brzmień gitary.

Zupełnie innego rodzaju zaskoczeniem jest dołączony na japońskim wydaniu oraz niektórych reedycjach "God of Thunder", zaczerpnięty z repertuaru… Kiss. Okazuje się, że nawet z czegoś tak banalnego i sztampowego można zrobić świetny kawałek. Wystarczyło tylko nadać większego ciężaru oraz brutalności, zachowując rock'n'rollowy luz i przebojowość oryginału, by zabrzmiało to kozacko. Rozszerzone wydania "Human" zawierają też masę demówek (częściowo jeszcze z udziałem basisty Terry'ego Butlera i bębniarza Billa Andrews) oraz instrumentalnych podkładów, ale to już materiał wyłącznie dla największych miłośników Death.

Death na "Human" po raz pierwszy w swojej karierze tak dosadnie udowodnił, że nawet tak ciężką i agresywną muzykę, w której chodzi przede wszystkim właśnie o ten ciężar i brutalność, można grać z pewną finezją oraz kreatywnością. Oczywiście, mógłby to być jeszcze lepszy album, gdyby muzyków tak bardzo nie ograniczała metalowa konwencja - szczególnie w kwestii brzmienia / instrumentarium - jednak w ramach tej konwencji trudno byłoby nagrać coś lepszego.

Paweł Pałasz



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Flattening Of Emotions 4:28
2. Suicide Machine 4:23
3. Together As One 4:10
4. Secret Face 4:39
5. Lack Of Comprehension 3:43
6. See Through Dreams 4:39
7. Cosmic Sea 4:27
8. Vacant Planets 3:52
9. God Of Thunder 4:00


CD 2:
[Human - Basic Instrumental Studio Tracks]
1. Flattening Of Emotions 4:54
2. Suicide Machine 4:30
3. Together As One 4:14
4. Secret Face 2:02
5. Secret Face - Part 2 2:44
6. Lack Of Comprehension 3:46
7. 'Felt Good' - Studio Snippet 0:14
8. See Through Dreams 1:37
9. See Through Dreams - Part 2 3:03
10. Vacant Planets 3:59
11. Cosmic Sea 2:13
12. Cosmic Sea - Part 2 2:03
13. God Of Thunder 4:05

[Human Demos - March 25, 1991]
14. Flattening Of Emotion 4:26
15. Lack Of Comprehension 3:48
16. Suicide Machine 4:31
17. Together As One 4:10
18. See Through Dreams 4:08
19. Secret Face (Instrumental) 4:48
20. Vacant Planets (Instrumental) 3:59



..::OBSADA::..

Chuck Schuldiner - wokal i gitara
Paul Masvidal - gitara
Steve Di Giorgio - gitara basowa
Sean Reinert - perkusja

Gościnnie: Scott Carino - gitara basowa (7)



https://www.youtube.com/watch?v=EzvtfbqJeIY



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

As time passes, many bands decide to just repeat the formulas of success and keep releasing the same stuff, just with different names. This is where Secret Sphere seems to separate from the traditional italian power metal. The first glimpse was in "A Time Never Come", their previous release. Despite the bombastic style there were a lot of progressive elements mixed in the typical "epic" wave and the lyrical work helped a lot to move away a bit from the fantasy/dragon-themed stuff with a moving and dreamy story.

Here is where Secret Sphere started to turn into a progressive metal band with some of the speed of the typical italian power metal bands. The double bass is still there in most songs, also the keyboards delivering fast and nice melodies. However, the most noticeable change is in the guitars as they play heavier than before and also try to acquire their own style instead of just throwing away some random or generic riffs.

The fantasy is gone and even though the first song starts out with violins that could make you think the opposite, soon the guitars kick in and you forget about any signs of "epicness" or dragons. This is a voyage across several songs involving feelings, emotions, love, society, etc.

By the way, it's not something for everyone's taste. Probably most people may hate the lyrical route Secret Sphere took but, at least in "Scent of Human Desire", it serves its purpose: a series of wonderings and questions about humanity's way of feeling and living. Most of the album flows efficiently (there are some female vocal guests spread across several songs that help ensuring the "emotions-feelings" thing mentioned to be an important part) but it ends too quickly despite the 53 mins length.

Ok, after the flowers and praising let's go to the critics. The album has two flaws. Bad ones to speak truthfully:
1) "Virgin Street 69": I'm not a fan of track-by-track reviews but I pinpoint this song because it's terrible. In the same vein of the "stupid" songs of Helloween or some of the worst or most idiotic songs of Edguy, this is just out of place here and it's sadly in the middle of songs that are way better in all aspects. They included some female "moanings" (supossedly in a attempt to express the lust, orgasms or whatever they were thinking...) but the whole song, lyrics and that stupid sample make this one the weakest song of the album, also lowering the global score.
2) The last track is a deceiver. Ok, why this? I understand that is the second part of the previous song (which implies it's still the epic one) but it doesn't last 8 minutes. Again, as it happens with many bands, they do a song that is 5 mins length, put a minute or two of silence and then kick in with some idiocy as a closer, "hidden track" or some sort of "bonus". Here they feature a retarded tune that reminds me to the beginning of Mr. Sandman but comparing that piece with Blind Guardian is insultive.

Thus, that pair of things are the ones that forced me to lower the score to an album that is fantastic, progressive... and catchy, as these guys like to promote.

Try it. Secret Sphere deserves some credit for their efforts to move away from the stereotyped italian power metal scene.

Observer



..::TRACK-LIST::..

1. Rain
2. Still Here
3. 1000 Eyes Show
4. More Than Simple Emotions
5. Surrounding
6. Desire
7. Virgin Street 69
8. Runaway Train
9. Scent Of A Woman
10. Life Part 1 - Walking Through The Dawn
11. Life Part 2 - Daylight

Bonus Track:
12. Kings Of Metal (Manowar cover)



..::OBSADA::..

Ramon Messina - Vocals
Antonio Agate - Keyboards
Aldo Lonobile - Lead Guitars
Paolo Gianotti - Guitars
Andrea Buratto - Bass
Luca Cartasegna - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=g2vgxajIlr0



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

As time passes, many bands decide to just repeat the formulas of success and keep releasing the same stuff, just with different names. This is where Secret Sphere seems to separate from the traditional italian power metal. The first glimpse was in "A Time Never Come", their previous release. Despite the bombastic style there were a lot of progressive elements mixed in the typical "epic" wave and the lyrical work helped a lot to move away a bit from the fantasy/dragon-themed stuff with a moving and dreamy story.

Here is where Secret Sphere started to turn into a progressive metal band with some of the speed of the typical italian power metal bands. The double bass is still there in most songs, also the keyboards delivering fast and nice melodies. However, the most noticeable change is in the guitars as they play heavier than before and also try to acquire their own style instead of just throwing away some random or generic riffs.

The fantasy is gone and even though the first song starts out with violins that could make you think the opposite, soon the guitars kick in and you forget about any signs of "epicness" or dragons. This is a voyage across several songs involving feelings, emotions, love, society, etc.

By the way, it's not something for everyone's taste. Probably most people may hate the lyrical route Secret Sphere took but, at least in "Scent of Human Desire", it serves its purpose: a series of wonderings and questions about humanity's way of feeling and living. Most of the album flows efficiently (there are some female vocal guests spread across several songs that help ensuring the "emotions-feelings" thing mentioned to be an important part) but it ends too quickly despite the 53 mins length.

Ok, after the flowers and praising let's go to the critics. The album has two flaws. Bad ones to speak truthfully:
1) "Virgin Street 69": I'm not a fan of track-by-track reviews but I pinpoint this song because it's terrible. In the same vein of the "stupid" songs of Helloween or some of the worst or most idiotic songs of Edguy, this is just out of place here and it's sadly in the middle of songs that are way better in all aspects. They included some female "moanings" (supossedly in a attempt to express the lust, orgasms or whatever they were thinking...) but the whole song, lyrics and that stupid sample make this one the weakest song of the album, also lowering the global score.
2) The last track is a deceiver. Ok, why this? I understand that is the second part of the previous song (which implies it's still the epic one) but it doesn't last 8 minutes. Again, as it happens with many bands, they do a song that is 5 mins length, put a minute or two of silence and then kick in with some idiocy as a closer, "hidden track" or some sort of "bonus". Here they feature a retarded tune that reminds me to the beginning of Mr. Sandman but comparing that piece with Blind Guardian is insultive.

Thus, that pair of things are the ones that forced me to lower the score to an album that is fantastic, progressive... and catchy, as these guys like to promote.

Try it. Secret Sphere deserves some credit for their efforts to move away from the stereotyped italian power metal scene.

Observer



..::TRACK-LIST::..

1. Rain
2. Still Here
3. 1000 Eyes Show
4. More Than Simple Emotions
5. Surrounding
6. Desire
7. Virgin Street 69
8. Runaway Train
9. Scent Of A Woman
10. Life Part 1 - Walking Through The Dawn
11. Life Part 2 - Daylight

Bonus Track:
12. Kings Of Metal (Manowar cover)



..::OBSADA::..

Ramon Messina - Vocals
Antonio Agate - Keyboards
Aldo Lonobile - Lead Guitars
Paolo Gianotti - Guitars
Andrea Buratto - Bass
Luca Cartasegna - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=g2vgxajIlr0



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Czy ten heavymetalowy czołg jeszcze jeździ na swoich gąsienicach?

Patrząc na oryginalny skład londyńskiej kapeli Tank, a także mając na uwadze liczne perypetie z roszadami w zespole, wreszcie też jego nieregularny status w ostatnich latach, trudno właściwie odgadnąć, kto w tym obozie nagrywa kolejne albumy. Z jednej strony swoją aktywność mocno akcentuje twórca Tank, czyli Algy Ward, zaś z drugiej zasłużeni dla kapeli gitarzyści Mick Tucker i Cliff Evans robią swoje płyty. Wszystko ukazuje się pod szyldem Tank - równolegle i w atmosferze kłótni, wywołując dezorientację wśród fanów nieśledzących kolejnych namiętności w kontaktach pomiędzy londyńskimi muzykami.

Tak oto album zatytułowany "Valley of Tears" jest dziełem Tuckera i Evansa, których w studio wsparli wokalista ZP Theart, basista Barend Courbois i perkusista Bobby Schottkowski. Krążek zawiera w sumie dziewięć utworów utrzymanych w stylu, który dość niezgrabnie próbuje łączyć klasykę NWOBHM z nowoczesnymi wariacjami na temat heavy metalu. Tu i ówdzie znalazło się też miejsce na power metal. W sumie jednak klasyki na "Valley of Tears" jest jak na lekarstwo, a zestaw w miarę niezłych kompozycji zamykają utwór tytułowy oraz następujący tuż po nim galopujący zadzior w stylu "War Dance", a także chyba przypadkowo wplecione w tracklistę garażowe zjazdy w "Living a Fantasy" i kapitalne sekcje instrumentalne pod postacią "One For The Road". To w tych numerach Tucker i Evans potrafią zaciekawić poszukiwaczy przynajmniej zrębów esencjonalnego NWOBHM, a zarazem zaprezentować serię porządnych wypuszczeń i solówek gitarowych. Tu również irytująca powermetalowa maniera południowoafrykańskiego wokalisty ZP Thearta nie jest w stanie odciągnąć od klimatycznych motywów przewodnich. Dobrze też radzi sobie bębniarz Bobby Schottkowski (szczególnie w "Living a Fantasy").

Inna sprawa, że "Valley of Tears" próbuje też nabić w butelkę fanów klasycznego heavy metalu. Trudno o inną opinię wobec utworów w stylu "Eye of a Hurricane", "Hold On", "Heading For Eternity" albo "World On Fire", które kompletnie nie mają nic wspólnego z albumami Tank nagranymi w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Jeszcze gorzej, że to propozycje, które powielają schematy. Marne kopie utworów zagranych na wstępie albumu. Numery bez historii, pozbawione kopyta, sensu i mocy. W sumie więc kapela, niestroniąca zresztą w przekroju całego krążka od powermetalowych naleciałości, przynajmniej połowę nowego materiału zagrała jakby od niechcenia, na siłę, brnąc w totalne schematy i depcząc mało spopularyzowaną, acz dobrą historię Tank. Dość powiedzieć, że niektóre solówki gitarowe Tuckera i Evansa, zagrane w wymienionych wcześniej utworach wywołują odruch wymiotny. Zdecydowanie nie o to chodziło. Wprawdzie wiarę w tę wersję Tank przywraca jeszcze utwór "Make a Little Time" o fajnych blues’ujących odniesieniach, ale to wszystko na co dziś stać Tuckera i Evansa. Gitarzystów, którzy na "Valley of Tears" kilkukrotnie błysnęli, aczkolwiek niewystarczająco, aby o tym albumie pamiętać za miesiąc albo nawet dwa tygodnie.

Zatem odpowiedź na pytanie postawione na wstępie musi być negatywna. Nowy album Tuckera i Evansa, gitarzystów podających się za współtwórców Tank, ma kilka niezłych momentów, ale na "Valley of Tears" przeważa chaos i poczucie rozczarowania. Gąsienice tego czołgu nie nadają się nawet do ruskiego filmu propagandowego.

Konrad Sebastian Morawski



Jakiś czas temu Rob Halford odpowiadając na zarzuty Gene’a Simmonsa dotyczące obecnej kondycji rocka stwierdził, że „rock nie jest martwy. On żyje, kwitnie i ekscytuje.” Frontman Judas Priest popiera swoje słowa doskonałym „Redeemer Of Souls”, Maideni świeżutkim i apetycznym „The Book of Souls”, zaś Lemmy zaskakuje błyskawicznym i jak zawsze rock’n’rollowym wydawnictwem „Bad Magic”. Do współczesnego blitzkriegu zespołów spod znaku Old Wave of British Heavy Metal dołącza również Tank swoim nieco melancholijnym, lecz zdecydowanie udanym i heavy metalowym „Valley Of Tears”.

Mowa oczywiście o Czołgu prowadzonym przez dwóch gitarzystów z jego oryginalnej załogi, czyli Micka Tuckera oraz Cliffa Evansa, który tworzy równolegle z Tankiem Algy’ego Warda. Spory, która z tych metalowych konserw jest bardziej „trve” pozostawiam fanom każdego ze składów, nie mniej jednak każdy metalhead powinien się ucieszyć, słysząc już pierwsze riffy dobiegające z Doliny Łez.

Krążek wita nas dość prostym i utrzymanym w umiarkowanym tempie 'War Dance’. Punktowe i dokładne kostkowania gitar wspierane przez przyjemnie mruczący, triolowy basik działają niczym wehikuł czasu przenoszący nas w złoty okres popularności NWOBHM. Całość utworu przyprawiona jest halfordowskim wokalem znanego z operowych popisów w DragonForce ZP Thearta. I tutaj ZP należą się ogromne brawa, bo jego power metalowy głos wzmocniony w większości kawałków lekkim delay’em doskonale odnajduje się w oldschoolowych kompozycjach chłopaków z Tanka. Co ciekawe, nad wdrożeniem Thearta w klasyczne klimaty czuwał sam Mick Tucker, który nakłonił go do przewałkowania całej dyskografii Dio oraz Thin Lizzy.

Nawiązania do muzyki legendarnego Ronniego Jamesa Dio możemy także usłyszeć w riffie tytułowej ballady ’Valley Of Tears’, łudząco przypominającym 'We Rock’ z jego solowej płyty „Last In Line”. Klimat i atmosfera „Doliny” przywodzi na myśl maidenowskie 'Paschendale’ i zdecydowanie nadaje się na gigowy hit, do którego piórami co prawda nie potrzepiemy, ale na pewno z kuflami w górze wyśpiewamy gardłowy lament na cześć poległych w heavy metalowym boju braci.

No właśnie – lament i tęskne melodie (jak choćby w kolejnym wałku 'Eye of a Hurricane’) są zarówno największym plusem ale i piętą Achillesową tej płyty. Bo z jednej strony pomaga przenieść się o kilkadziesiąt lat wstecz i poczuć magię wczesno-metalowych czasów (i to we współczesnym miksie), lecz z drugiej w kawałkach z tego albumu brakuje nieco podniosłości Saxona, energii Dio i Sabbathów oraz rozdmuchanej braterskości promowanej przez Manowar. I pomimo faktu, iż treść tekstów jest kwintesencją heavy metalowego snucia opowieści, to zarówno opowiadające o życiu w trasie 'Make a Little Time’ jak i apokaliptyczne 'World on Fire’ są nieco przyćmione wszechobecną melancholią.

Jeżeli chodzi o instrumentarium, to jak zawsze w przypadku duetu Tucker-Evans stoi ono na wysokim poziomie. Sypiące iskrami tremola Micka Tuckera świetnie kontrastują z równymi riffami Evansa (’Hold On’) i toczącymi się za nimi na ciężkich gąsienicach, basowymi liniami Barenda Courboisa (’Heading for Eternity’). Stopa Bobby’ego Schatkovski’ego daje oddychać gitarom, zaś apogeum niesamowitego zgrania i epickości następuje w zamykającym krążek 'One for the Road’, który jest moim zdaniem najlepszym numerem na albumie (sorry ZP!). Jedynym zastrzeżeniem jeżeli chodzi o warstwę instrumentalną czołgistów są nadużywane przez Bobby’ego crashe, które zagłuszają miejscami odbiór z „Doliny”. Dodatkowo sprawę pogarsza miks, w którym pokrętełka ścieżek odpowiedzialnych za talerze niebezpiecznie powędrowały w prawą stronę.

Dla kogo zatem jest nowy album Pancerniaków? Przede wszystkim dla zakopanych w starych winylach heavy metalowców, którzy twierdzą, że kolejne fale coraz to nowych podgatunków ciężkiej muzyki totalnie przykryły NWOBHM. I parafrazując słowa Roba z początku recenzji, heavy metal nie jest martwy, on żyje i pomimo, że nie kwitnie aż tak jak kiedyś, to wciąż potrafi ekscytować. Nie pozostaje więc nic innego Metalowa Braci jak zatrzasnąć dekle, założyć hełmofony i ponownie dać się rozerwać odłamkowo-burzącym wystrzelonym z wciąż sprawnego i groźnego Czołgu.

Materonin



..::TRACK-LIST::..

1. Valley Of Tears
2. War Dance
3. Eye Of A Hurricane
4. Hold On
5. Living A Fantasy
6. Heading For Eternity
7. World On Fire
8. Make A Little Time
9. One For The Road



..::OBSADA::..

Bass Guitar - Barend Courbois
Guitar - Cliff Evans, Mick Tucker
Percussion - Bobby Schottkowski
Vocals - ZP Theart




https://www.youtube.com/watch?v=XbSkkH50dYI



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Czy ten heavymetalowy czołg jeszcze jeździ na swoich gąsienicach?

Patrząc na oryginalny skład londyńskiej kapeli Tank, a także mając na uwadze liczne perypetie z roszadami w zespole, wreszcie też jego nieregularny status w ostatnich latach, trudno właściwie odgadnąć, kto w tym obozie nagrywa kolejne albumy. Z jednej strony swoją aktywność mocno akcentuje twórca Tank, czyli Algy Ward, zaś z drugiej zasłużeni dla kapeli gitarzyści Mick Tucker i Cliff Evans robią swoje płyty. Wszystko ukazuje się pod szyldem Tank - równolegle i w atmosferze kłótni, wywołując dezorientację wśród fanów nieśledzących kolejnych namiętności w kontaktach pomiędzy londyńskimi muzykami.

Tak oto album zatytułowany "Valley of Tears" jest dziełem Tuckera i Evansa, których w studio wsparli wokalista ZP Theart, basista Barend Courbois i perkusista Bobby Schottkowski. Krążek zawiera w sumie dziewięć utworów utrzymanych w stylu, który dość niezgrabnie próbuje łączyć klasykę NWOBHM z nowoczesnymi wariacjami na temat heavy metalu. Tu i ówdzie znalazło się też miejsce na power metal. W sumie jednak klasyki na "Valley of Tears" jest jak na lekarstwo, a zestaw w miarę niezłych kompozycji zamykają utwór tytułowy oraz następujący tuż po nim galopujący zadzior w stylu "War Dance", a także chyba przypadkowo wplecione w tracklistę garażowe zjazdy w "Living a Fantasy" i kapitalne sekcje instrumentalne pod postacią "One For The Road". To w tych numerach Tucker i Evans potrafią zaciekawić poszukiwaczy przynajmniej zrębów esencjonalnego NWOBHM, a zarazem zaprezentować serię porządnych wypuszczeń i solówek gitarowych. Tu również irytująca powermetalowa maniera południowoafrykańskiego wokalisty ZP Thearta nie jest w stanie odciągnąć od klimatycznych motywów przewodnich. Dobrze też radzi sobie bębniarz Bobby Schottkowski (szczególnie w "Living a Fantasy").

Inna sprawa, że "Valley of Tears" próbuje też nabić w butelkę fanów klasycznego heavy metalu. Trudno o inną opinię wobec utworów w stylu "Eye of a Hurricane", "Hold On", "Heading For Eternity" albo "World On Fire", które kompletnie nie mają nic wspólnego z albumami Tank nagranymi w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Jeszcze gorzej, że to propozycje, które powielają schematy. Marne kopie utworów zagranych na wstępie albumu. Numery bez historii, pozbawione kopyta, sensu i mocy. W sumie więc kapela, niestroniąca zresztą w przekroju całego krążka od powermetalowych naleciałości, przynajmniej połowę nowego materiału zagrała jakby od niechcenia, na siłę, brnąc w totalne schematy i depcząc mało spopularyzowaną, acz dobrą historię Tank. Dość powiedzieć, że niektóre solówki gitarowe Tuckera i Evansa, zagrane w wymienionych wcześniej utworach wywołują odruch wymiotny. Zdecydowanie nie o to chodziło. Wprawdzie wiarę w tę wersję Tank przywraca jeszcze utwór "Make a Little Time" o fajnych blues’ujących odniesieniach, ale to wszystko na co dziś stać Tuckera i Evansa. Gitarzystów, którzy na "Valley of Tears" kilkukrotnie błysnęli, aczkolwiek niewystarczająco, aby o tym albumie pamiętać za miesiąc albo nawet dwa tygodnie.

Zatem odpowiedź na pytanie postawione na wstępie musi być negatywna. Nowy album Tuckera i Evansa, gitarzystów podających się za współtwórców Tank, ma kilka niezłych momentów, ale na "Valley of Tears" przeważa chaos i poczucie rozczarowania. Gąsienice tego czołgu nie nadają się nawet do ruskiego filmu propagandowego.

Konrad Sebastian Morawski



Jakiś czas temu Rob Halford odpowiadając na zarzuty Gene’a Simmonsa dotyczące obecnej kondycji rocka stwierdził, że „rock nie jest martwy. On żyje, kwitnie i ekscytuje.” Frontman Judas Priest popiera swoje słowa doskonałym „Redeemer Of Souls”, Maideni świeżutkim i apetycznym „The Book of Souls”, zaś Lemmy zaskakuje błyskawicznym i jak zawsze rock’n’rollowym wydawnictwem „Bad Magic”. Do współczesnego blitzkriegu zespołów spod znaku Old Wave of British Heavy Metal dołącza również Tank swoim nieco melancholijnym, lecz zdecydowanie udanym i heavy metalowym „Valley Of Tears”.

Mowa oczywiście o Czołgu prowadzonym przez dwóch gitarzystów z jego oryginalnej załogi, czyli Micka Tuckera oraz Cliffa Evansa, który tworzy równolegle z Tankiem Algy’ego Warda. Spory, która z tych metalowych konserw jest bardziej „trve” pozostawiam fanom każdego ze składów, nie mniej jednak każdy metalhead powinien się ucieszyć, słysząc już pierwsze riffy dobiegające z Doliny Łez.

Krążek wita nas dość prostym i utrzymanym w umiarkowanym tempie 'War Dance’. Punktowe i dokładne kostkowania gitar wspierane przez przyjemnie mruczący, triolowy basik działają niczym wehikuł czasu przenoszący nas w złoty okres popularności NWOBHM. Całość utworu przyprawiona jest halfordowskim wokalem znanego z operowych popisów w DragonForce ZP Thearta. I tutaj ZP należą się ogromne brawa, bo jego power metalowy głos wzmocniony w większości kawałków lekkim delay’em doskonale odnajduje się w oldschoolowych kompozycjach chłopaków z Tanka. Co ciekawe, nad wdrożeniem Thearta w klasyczne klimaty czuwał sam Mick Tucker, który nakłonił go do przewałkowania całej dyskografii Dio oraz Thin Lizzy.

Nawiązania do muzyki legendarnego Ronniego Jamesa Dio możemy także usłyszeć w riffie tytułowej ballady ’Valley Of Tears’, łudząco przypominającym 'We Rock’ z jego solowej płyty „Last In Line”. Klimat i atmosfera „Doliny” przywodzi na myśl maidenowskie 'Paschendale’ i zdecydowanie nadaje się na gigowy hit, do którego piórami co prawda nie potrzepiemy, ale na pewno z kuflami w górze wyśpiewamy gardłowy lament na cześć poległych w heavy metalowym boju braci.

No właśnie – lament i tęskne melodie (jak choćby w kolejnym wałku 'Eye of a Hurricane’) są zarówno największym plusem ale i piętą Achillesową tej płyty. Bo z jednej strony pomaga przenieść się o kilkadziesiąt lat wstecz i poczuć magię wczesno-metalowych czasów (i to we współczesnym miksie), lecz z drugiej w kawałkach z tego albumu brakuje nieco podniosłości Saxona, energii Dio i Sabbathów oraz rozdmuchanej braterskości promowanej przez Manowar. I pomimo faktu, iż treść tekstów jest kwintesencją heavy metalowego snucia opowieści, to zarówno opowiadające o życiu w trasie 'Make a Little Time’ jak i apokaliptyczne 'World on Fire’ są nieco przyćmione wszechobecną melancholią.

Jeżeli chodzi o instrumentarium, to jak zawsze w przypadku duetu Tucker-Evans stoi ono na wysokim poziomie. Sypiące iskrami tremola Micka Tuckera świetnie kontrastują z równymi riffami Evansa (’Hold On’) i toczącymi się za nimi na ciężkich gąsienicach, basowymi liniami Barenda Courboisa (’Heading for Eternity’). Stopa Bobby’ego Schatkovski’ego daje oddychać gitarom, zaś apogeum niesamowitego zgrania i epickości następuje w zamykającym krążek 'One for the Road’, który jest moim zdaniem najlepszym numerem na albumie (sorry ZP!). Jedynym zastrzeżeniem jeżeli chodzi o warstwę instrumentalną czołgistów są nadużywane przez Bobby’ego crashe, które zagłuszają miejscami odbiór z „Doliny”. Dodatkowo sprawę pogarsza miks, w którym pokrętełka ścieżek odpowiedzialnych za talerze niebezpiecznie powędrowały w prawą stronę.

Dla kogo zatem jest nowy album Pancerniaków? Przede wszystkim dla zakopanych w starych winylach heavy metalowców, którzy twierdzą, że kolejne fale coraz to nowych podgatunków ciężkiej muzyki totalnie przykryły NWOBHM. I parafrazując słowa Roba z początku recenzji, heavy metal nie jest martwy, on żyje i pomimo, że nie kwitnie aż tak jak kiedyś, to wciąż potrafi ekscytować. Nie pozostaje więc nic innego Metalowa Braci jak zatrzasnąć dekle, założyć hełmofony i ponownie dać się rozerwać odłamkowo-burzącym wystrzelonym z wciąż sprawnego i groźnego Czołgu.

Materonin



..::TRACK-LIST::..

1. Valley Of Tears
2. War Dance
3. Eye Of A Hurricane
4. Hold On
5. Living A Fantasy
6. Heading For Eternity
7. World On Fire
8. Make A Little Time
9. One For The Road



..::OBSADA::..

Bass Guitar - Barend Courbois
Guitar - Cliff Evans, Mick Tucker
Percussion - Bobby Schottkowski
Vocals - ZP Theart




https://www.youtube.com/watch?v=XbSkkH50dYI



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

I do not think that we need a long opening speech with regard to Warhammer. A lot of metal fans have never heard a song of the band, but everybody knows that the guys from Germany hail this certain black metal legend from Switzerland. (I am sorry for having forgotten its name, but I am getting old.) It goes without saying that the Germans continue to stick to the proven concept. The guys of Warhammer celebrate the glory of morbidity, and they do it in an experienced manner.

Based on a solid level of musicianship, the band provides its special kind of aesthetics. Simple melody lines sound sick and seem to originate from a slightly disturbed brain. Primitiveness and violence are combined and they outline a very dark and cryptic picture. The rusty guitar sound conveys the feeling of mortality and squeaking feedback effects increase the degenerated aura. If you want to get warmed up by the sun, you have to leave the dark realm of Warhammer.

As a matter of course, Warhammer's song-writing process has not much in common with any kind of inventive activities. The band is not interested in trying out something new. This would be a cardinal sin, because the strict concept must not be damaged. Warhammer have defined a clear priority. The compositions follow the concept, not the other way round. Hence it follows that unnecessary absurdities, for example acoustic guitars, female vocals, violins or saxophones do not occur. "Modern" stylistic devices like blast beats are missing as well. Warhammer pay a price for this way of proceeding. Bands that reproduce the sound of a previous legend will hardly gain a high degree of popularity, but they are always at risk to be dismissed as copycats. So what? The guys do not care about this situation. As already mentioned, their concept is holy and anything else is of minor importance. Frankly speaking, I like this kind of stubbornness.

The songs themselves show a more than solid talent for the creation of comprehensible pieces and it does not take much to identify a handful of highlights. "Dawn of the Cadaver Ghoul" constitutes a prime example for the approach of the band. Based on a primitive yet expressive riff, the song develops constantly while praising the artistic form of death. The guttural voice of the lead singer avoids any kind of variety, maybe in order to emphasize the lifeless aura. This song is equipped with a mid-paced rhythm and this is not an isolated case. The opener, usually a representative song, is in no hurry as well. Nevertheless, Warhammer do not eschew faster arrangements. Perhaps you like to lend an ear to "The Conqueror Worm". Its streamlined flow cannot push the omnipresent rotten aura into the background. Generally speaking, this contrast between the smooth guitar lines and the sick atmosphere fuels the songs of the album in an interesting manner.

The production is neither perfect nor amateurish. However, its tinny drums and the heavy-handed guitars match the archaic style of the band and this is the main thing. In view of the fact that no filler disturbs the homogeneity of "Curse of the Absolute Eclipse", I see no reason to stay away from this full-length. Surely it is not trendy and it fails to deliver an element of surprise. But it constitutes an authentic and unswerving work of four dudes that worship - for good reasons - a band that has left its mark on the evolution of extreme metal.

Felix 1666



..::TRACK-LIST::..

1. Towards The Temples Of Kandharh (Intro)/Fall Of The Iconoclast 6:19
2. Necrophobia 3:57
3. Masters Of Fatalism 3:01
4. Funeral Rites (Instrumental) 1:04
5. The Conqueror Worm 3:06
6. Curse Of The Sabbath (Necronom's Evocation) 3:37
7. Crush The Disbeliever 3:15
8. The Grave Hill 3:51
9. Inmates Of The Fire 3:21
10. Infernal Tempest 3:10
11. The Claw Of Religion 2:55
12. Dawn Of The Cadaver Ghoul 5:49
13. Fear The Reaper (Cold And Dying World Part 2) 3:25

Recorded at Stereo Planet Studio, Dortmund, Germany December 3rd - 7th and 10th - 14th 2001.



..::OBSADA::..

Vocals - Volker Frerich
Guitar, Bass - Frank Krynojewski
Drums - Jens Küchental




https://www.youtube.com/watch?v=g5z6IEilbMA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

I do not think that we need a long opening speech with regard to Warhammer. A lot of metal fans have never heard a song of the band, but everybody knows that the guys from Germany hail this certain black metal legend from Switzerland. (I am sorry for having forgotten its name, but I am getting old.) It goes without saying that the Germans continue to stick to the proven concept. The guys of Warhammer celebrate the glory of morbidity, and they do it in an experienced manner.

Based on a solid level of musicianship, the band provides its special kind of aesthetics. Simple melody lines sound sick and seem to originate from a slightly disturbed brain. Primitiveness and violence are combined and they outline a very dark and cryptic picture. The rusty guitar sound conveys the feeling of mortality and squeaking feedback effects increase the degenerated aura. If you want to get warmed up by the sun, you have to leave the dark realm of Warhammer.

As a matter of course, Warhammer's song-writing process has not much in common with any kind of inventive activities. The band is not interested in trying out something new. This would be a cardinal sin, because the strict concept must not be damaged. Warhammer have defined a clear priority. The compositions follow the concept, not the other way round. Hence it follows that unnecessary absurdities, for example acoustic guitars, female vocals, violins or saxophones do not occur. "Modern" stylistic devices like blast beats are missing as well. Warhammer pay a price for this way of proceeding. Bands that reproduce the sound of a previous legend will hardly gain a high degree of popularity, but they are always at risk to be dismissed as copycats. So what? The guys do not care about this situation. As already mentioned, their concept is holy and anything else is of minor importance. Frankly speaking, I like this kind of stubbornness.

The songs themselves show a more than solid talent for the creation of comprehensible pieces and it does not take much to identify a handful of highlights. "Dawn of the Cadaver Ghoul" constitutes a prime example for the approach of the band. Based on a primitive yet expressive riff, the song develops constantly while praising the artistic form of death. The guttural voice of the lead singer avoids any kind of variety, maybe in order to emphasize the lifeless aura. This song is equipped with a mid-paced rhythm and this is not an isolated case. The opener, usually a representative song, is in no hurry as well. Nevertheless, Warhammer do not eschew faster arrangements. Perhaps you like to lend an ear to "The Conqueror Worm". Its streamlined flow cannot push the omnipresent rotten aura into the background. Generally speaking, this contrast between the smooth guitar lines and the sick atmosphere fuels the songs of the album in an interesting manner.

The production is neither perfect nor amateurish. However, its tinny drums and the heavy-handed guitars match the archaic style of the band and this is the main thing. In view of the fact that no filler disturbs the homogeneity of "Curse of the Absolute Eclipse", I see no reason to stay away from this full-length. Surely it is not trendy and it fails to deliver an element of surprise. But it constitutes an authentic and unswerving work of four dudes that worship - for good reasons - a band that has left its mark on the evolution of extreme metal.

Felix 1666



..::TRACK-LIST::..

1. Towards The Temples Of Kandharh (Intro)/Fall Of The Iconoclast 6:19
2. Necrophobia 3:57
3. Masters Of Fatalism 3:01
4. Funeral Rites (Instrumental) 1:04
5. The Conqueror Worm 3:06
6. Curse Of The Sabbath (Necronom's Evocation) 3:37
7. Crush The Disbeliever 3:15
8. The Grave Hill 3:51
9. Inmates Of The Fire 3:21
10. Infernal Tempest 3:10
11. The Claw Of Religion 2:55
12. Dawn Of The Cadaver Ghoul 5:49
13. Fear The Reaper (Cold And Dying World Part 2) 3:25

Recorded at Stereo Planet Studio, Dortmund, Germany December 3rd - 7th and 10th - 14th 2001.



..::OBSADA::..

Vocals - Volker Frerich
Guitar, Bass - Frank Krynojewski
Drums - Jens Küchental




https://www.youtube.com/watch?v=g5z6IEilbMA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Debiutancki album pomorskiej grupy zawierający 11 ciosów old-schoolowego death metalu (44 minuty muzyki).
Materiał wydany w październiku 2023 roku po 15 latach od założenia i dwóch demach.
Polskie teksty, urozmaicone tempa, mroczna tematyka.

Deadspeak to otwarcie kopniakiem drzwi do nieznanego. Ostateczne rozliczenie się z tajemnicą ludzkiej egzystencji. To bezlitosna eksploracja tamtej strony przy użyciu skalpela, strzelby, pentagramu i mikroskopu. Zawierucha topornych riffów przemieszana z wrażliwością socjopaty...



..::TRACK-LIST::..

1. Rebel Angel
2. Spiritual Vermin
3. Saint Sekarius Mass
4. Deadspeak
5. Inversion Of The Holy Cross
6. I Do Choose Darkness
7. Pentanekron
8. When The Ghost Attacks
9. Ritual In Progress
10. Zmęczone oczy nawiedzonego domu [Tired Eyes Of Haunted House (Instrumental)
11. Hybrid



..::OBSADA::..

Tomasz Prokop - vocals
Rafał 'Krakus' Krakowiak - guitars
Artur Bystrzyński - guitars
Bartosz Lubanski - bass
Krzysztof Klingbein - drums (session)




https://www.youtube.com/watch?v=99zrpk7rSrs



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Debiutancki album pomorskiej grupy zawierający 11 ciosów old-schoolowego death metalu (44 minuty muzyki).
Materiał wydany w październiku 2023 roku po 15 latach od założenia i dwóch demach.
Polskie teksty, urozmaicone tempa, mroczna tematyka.

Deadspeak to otwarcie kopniakiem drzwi do nieznanego. Ostateczne rozliczenie się z tajemnicą ludzkiej egzystencji. To bezlitosna eksploracja tamtej strony przy użyciu skalpela, strzelby, pentagramu i mikroskopu. Zawierucha topornych riffów przemieszana z wrażliwością socjopaty...



..::TRACK-LIST::..

1. Rebel Angel
2. Spiritual Vermin
3. Saint Sekarius Mass
4. Deadspeak
5. Inversion Of The Holy Cross
6. I Do Choose Darkness
7. Pentanekron
8. When The Ghost Attacks
9. Ritual In Progress
10. Zmęczone oczy nawiedzonego domu [Tired Eyes Of Haunted House (Instrumental)
11. Hybrid



..::OBSADA::..

Tomasz Prokop - vocals
Rafał 'Krakus' Krakowiak - guitars
Artur Bystrzyński - guitars
Bartosz Lubanski - bass
Krzysztof Klingbein - drums (session)




https://www.youtube.com/watch?v=99zrpk7rSrs



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po tym jak w 1997 roku aresztowanie Jona Nödtveidta przerwało działalność Dissection, osieroceni Johan Norman i Tobias Kellgren zapewne w trosce o to by nie wypaść z formy nie złożyli broni i postanowili walczyć na własny rachunek pod szyldem Reaper. Nazwa już niestety była zajęta, więc została zmodyfikowana dzięki czemu idealnie nawiązuje do dziedzictwa Dissection, bowiem „Soulreaper” to również tytuł utworu z albumu Storm of the Light’s Bane. Przypomnieć należy też o innym ciekawym nawiązaniu do korzeni twórczości obu Szwedów, obaj grali w 1991 roku w zespole Satanized.

Skład uzupełniony został przez wokalistę Christoffera Hjerténa, gitarzystę Mattiasa Eliassona i basistę Mikaela Långa. Pierwszym wykwitem tego zespołu była demówka wydana w 1998 roku. Szybko Eliassona zastąpił Christoffer Hermansson i z kopyta zaczęto intensywnie pracować nad pierwszym długograjem. Tym samym w 1999 roku Written in Blood został nagrany w Gain Productions Studio w Göteborgu. Rok produkcji nie był przypadkowy bowiem wstrzelił się w boom na nowoczesną mieszankę Black i Death Metalu nazywaną odtąd chętnie mianem Blackened Death Metalu.

Soulreaper innowacyjny w tej materii nie był, trudno też doszukiwać się podobieństw do Dissection(chodź nie bez wyjątku). W twórczości tego zespołu czuć tęsknotę dla amerykańskiego łupania z nie małą dozą szwedzkiej melodii. Muzyka zdominowana jest przez mięsisty, solidnie zagęszczony Death Metal z jajami i demoniczną otoczką. Od pierwszych sekund leci tłusta luta. Dużym plusem jest zróżnicowanie wokali, praktycznie w każdym utworze Christoffer Hermansson w innej manierze: plugawie growluje, ohydnie bulgocze, przeraźliwie skrzeczy, pojawiają się mniej lub bardziej udane melodeklamacje. Tobias Kellgren masakruje rozpędzoną grą na perkusji, najeżoną blastami i technicznymi połamańcami. Brzmienie jest trochę mętne, czasem nawet bardziej niż trochę przez co niegłupie riffy zlewają się i giną w jednym wielkim dźwiękowym chaosie.

Tytułowy utwór nawiązuje do klimatów Dissection za sprawą jednoznacznie kojarzącego się długiego, instrumentalnego pasażu bogatego w akustyczne dźwięki. Blasty znów książkowe, średnio szybkie mielenie, soczyste i krwawe. Wokal z gatunku kruków pospolitych jak wspomniałem spisuje się idealnie w całokształt modnego Blackened Death Metalu przełomu tysiąclecia. Przygaszone lekko rozmyte, rozanielone solówki gryzą się z dziwnie przetworzoną deklamacją.

Nie ukrywam, że zainteresowałem się tym zespołem ze względu na popełnienie nowej wersji „Satanized”(trochę wcześniej opracowany również przez Decameron). Wzięcie tego utworu w tym składzie to wspaniały hołd, nareszcie utwór ten brzmi rasowo i godnie. Świetna lekka solówka w gąszczu niemiłosiernej jatki. Ciężar utworu został zachowany a dzięki wyeksponowanemu wokalowi utwór zyskuje. Utwór wieńczy podniosła solówka.

Po porcji oldschoolu z rodowodem, wracamy do nowoczesnego młócenia. Niestety „The Seal of Degradation” jest kawałkiem zbyt przeciążony i zbasowanym przez co radykalnie stracił na czytelności. Szkoda bo ciężkie lejące się riffy przedzierają się tam gdzie mogą. Brzmienie poprawia się w wolniejszych partiach utworu. Przykładem zmarnowania potencjału jest również kolejny utwór „Ungodly”, który jest blastową symfonią bezlitośnie przeszywającą do żywej kości. Brzmienie perkusji tutaj już jest dużo lepsze bardziej selektywne, i te pirotechniczne przejścia… Całość psuje wokal zbyt leniwy, sprawia wrażenie jakby Krzyś darł się od niechcenia ale na szczęście jest on na tyle schowany, że nie zakłóca kunsztu perkusisty, któremu się chce i to jeszcze jak. Mieszanie w drugiej połowie utworu jest jednym z lepszych momentów na płycie, zmiany tempa i jakby zmaganie się z jakimiś potężnymi siłami zła, obrazują pasję tego perkusisty. Pozytywne wrażenie sprawia ciężar roztopionego ołowiu, który leje się strumieniami z gitar. Daleko też do ideału „Subterranean Might”, z skrzeczącym jadem w głosie wokalisty. Początek nie jest zły tylko w dalszej części robi się nijako i brzmi jak granie dla grania. Riff nie byłby może taki zły ale też mu coś ewidentnie brakuje, pomijam fakt, że nie wiadomo dlaczego partia gitary jest tak schowana, że naprawdę ledwo ją słychać. Infantylna melodeklamacja równie mało słyszalna co owa gitara.

Na koniec Soulreaper przywala siedmiominutowym walcem zatytułowanym „Labirynth of the Deathlord”. Tobias bardziej kombinuje, wokalChristoffera Hjerténa tym razem jest dużo cięższym growlingiem niż zwykle. Brzmienie niestety znów momentami zbyt gęste, naprawdę trzeba się wysilać żeby wyłapać poszczególne elementy. Nowocześniej brzmiący bujający riff przechodzi w starą szkołę mielenia, bez bicia przyznać trzeba, że to im wyszło. Nagły zryw i kolejna nawałnica perkusyjna. Niezbyt zawiły ani skomplikowany ten labirynt ale nie jest źle, na pewno więcej się dzieje, niż w poprzednim utworze. Zmiany tempa są udane, dziwna solówka końcowym pasażu i ciężkie riffowanie.

Album nie jest zły, ale błędy przy takiej klasie muzyków są wręcz rażące. Z drugiej strony to przecież śmierć metal w dodatku o czarnym odcieniu a nie technicznie wydmuchany i wychuchany melodyjny death metal. Nie mniej choćby dla „Satanized” można się z Written in Blood zapoznać.

Ignatius


Soulreaper powstał, gdy Jon Nödtveidt na długo trafił do więzienia i w związku z tym wstrzymana została działalność Dissection. Wtedy Johan Norman i Tobias Kellgren zebrali skład i założyli własny zespół. Nazwę zapożyczyli od najbardziej znanego utworu z ostatniej płyty Dissection „Storm Of The Light’s Bane”. Pierwszy album „Written In Blood” wydała Nuclear Blast w 2000 roku. W Polsce materiał ukazał się też na kasecie Mystic Production, która wyróżnia się tym, że nie wszystkie teksty znajdują się pod właściwymi tytułami.

Mimo wyraźnego nawiązania, muzyka różni się od stylu z jakiego znany był Dissection. Wprawdzie wpływy blacku są ewidentne, ale jednak płyta jest death metalowa. Soulreaper stawia na ciężkość i siłę rażenia, kosztem epickości i melodyjności. „Written In Blood” jest siarczysty, szatański i bezlitosny, a z utworów bije piekielny ogień. Riffy i wokale są zabójcze, a perkusja wybija gęste blasty, choć tempa nie są zawrotne, a często nawet dość wolne.

Muzyczna podstawa jest więc bardzo solidna, płyta trzyma fason i robi wrażenie, choć kompozycyjnie nie serwuje nic wyjątkowego. Wychwytuje się parę kwestii wokalnych, najbardziej w pierwszym „Darken The Sign” i trzecim „Satanized”, ale wszystko trzyma się raczej sztywnych kanonów i nie jest nakierowane na chwytliwość przekazu. Sama gra gitar, solówki, zmienność temp i rykliwe wokale wystarczą jednak by porządnie przywalić i zostawić po sobie spaloną ziemię.

Wujas


Ever wonder what Dissection would sound like if they were a Death Metal band? Well, even if you haven’t, Dissection does Death Metal, might be the best description for this band. Sure enough, Soulreaper guitarist Johan Norman, and drummer Tobias R Kellgren played in Dissection and obviously had a major say in the song writing. Soulreaper, however, is far from a Dissection clone, but you can hear certain aspects of Dissection song writing and riff style in the songs every now and then, and rather than a detractor, it’s quite the opposite. Though a bit on the short side, Soulreaper has dealt me a crippling blow due to some pummeling Death Metal.

Though released in 2000, I just came across this CD thanks to Jack a little while ago. While Dissection isn’t my favorite band, aside from Jon Nodtveidt’s murder conviction, the bands’ music is undoubtedly classic material, so I was pleased to find out that two Dissection members decided to expand and move on in their musical careers. As mentioned Soulreaper have a noticeably similar riff and song arrangement style as Dissection did, though perhaps a little more brutalized. The bands other influences seem to be quite varied as you can’t really push them into a corner and name just two bands… but rather many bands. This gives Soulreaper , in my opinion, a refreshing sound in the Death Metal field as there is a little bit of the US style and a little bit of the European style, however, I would say that the European sound is more prominent. The music varies back and forth between fast and brutal sections and slower, more atmospheric parts (comparisons to Nile can be made here). Soulreaper seem to constantly be changing their tempos and atmosphere surrounding their songs and this makes for an easy listening experience, compared to a band that just does blast beats through the whole song. It also makes the songs more memorable as there are usually a number change ups that really stick out in each song such as the end of Ungodly.

The vocals on Written In Blood are excellent, courtesy of Christoffer Hjertén. At times they remind me of Mr. Hustler from Blood Red Throne, but not quite as deep. Various tones are used and most of the lyrics can also be heard. The phrasing is really catchy, and clever (not overused) use of two vocal tracks to accentuate certain lines is also present. The drumming is also amazing. The drumming in Dissection was always good but Kellgren has gotten even better since those days. His double bass is all over the place with quick starts and stops, and he changes the tempo of the double bass at the drop of a hat. His fills are so good they almost drive some of the mid-paced sections as well. Meanwhile, the production is also a highlight; the drums actually sound somewhat real, especially the snare and everything is mixed well. I would say the production gives the band a similar atmosphere that was present on Dissection’s two full-lengths, which is a good thing.

All the songs come together nicely as they are cleverly arranged and executed. The title track is probably the most similar to Dissection and Blood Subterranean almost has a touch of Immortal at times, this gives the band a slightly epic feel… in a Death Metal kind of way (not that Immortal is Death Metal, but well, just listen to it). My only complaint is the length of the CD. Yes, some songs are long but 7 songs into 35 minutes makes me want more… a lot more. While not quite legendary or ground breaking material I really enjoyed this along the same levels of In Vain by Soul Demise. I’ll be keeping an eye out for their next release, which is due out in June.

Crims



..::TRACK-LIST::..

1. Darken the Sign
2. Written in Blood
3. Satanized
4. Ungodly
5. Subterreanean Might
6. The Seal of Degradation
7. Labyrinth of the Deathlord



..::OBSADA::..

Rhythm Guitar - Johan Norman
Vocals - Christoffer Hjerte'n
Lead Guitar, Rhythm Guitar - Christoffer Hermansson
Drums - Tobias R Kjellgren
Bass - Mikael J Lång




https://www.youtube.com/watch?v=44asQ4VJ9A8



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po tym jak w 1997 roku aresztowanie Jona Nödtveidta przerwało działalność Dissection, osieroceni Johan Norman i Tobias Kellgren zapewne w trosce o to by nie wypaść z formy nie złożyli broni i postanowili walczyć na własny rachunek pod szyldem Reaper. Nazwa już niestety była zajęta, więc została zmodyfikowana dzięki czemu idealnie nawiązuje do dziedzictwa Dissection, bowiem „Soulreaper” to również tytuł utworu z albumu Storm of the Light’s Bane. Przypomnieć należy też o innym ciekawym nawiązaniu do korzeni twórczości obu Szwedów, obaj grali w 1991 roku w zespole Satanized.

Skład uzupełniony został przez wokalistę Christoffera Hjerténa, gitarzystę Mattiasa Eliassona i basistę Mikaela Långa. Pierwszym wykwitem tego zespołu była demówka wydana w 1998 roku. Szybko Eliassona zastąpił Christoffer Hermansson i z kopyta zaczęto intensywnie pracować nad pierwszym długograjem. Tym samym w 1999 roku Written in Blood został nagrany w Gain Productions Studio w Göteborgu. Rok produkcji nie był przypadkowy bowiem wstrzelił się w boom na nowoczesną mieszankę Black i Death Metalu nazywaną odtąd chętnie mianem Blackened Death Metalu.

Soulreaper innowacyjny w tej materii nie był, trudno też doszukiwać się podobieństw do Dissection(chodź nie bez wyjątku). W twórczości tego zespołu czuć tęsknotę dla amerykańskiego łupania z nie małą dozą szwedzkiej melodii. Muzyka zdominowana jest przez mięsisty, solidnie zagęszczony Death Metal z jajami i demoniczną otoczką. Od pierwszych sekund leci tłusta luta. Dużym plusem jest zróżnicowanie wokali, praktycznie w każdym utworze Christoffer Hermansson w innej manierze: plugawie growluje, ohydnie bulgocze, przeraźliwie skrzeczy, pojawiają się mniej lub bardziej udane melodeklamacje. Tobias Kellgren masakruje rozpędzoną grą na perkusji, najeżoną blastami i technicznymi połamańcami. Brzmienie jest trochę mętne, czasem nawet bardziej niż trochę przez co niegłupie riffy zlewają się i giną w jednym wielkim dźwiękowym chaosie.

Tytułowy utwór nawiązuje do klimatów Dissection za sprawą jednoznacznie kojarzącego się długiego, instrumentalnego pasażu bogatego w akustyczne dźwięki. Blasty znów książkowe, średnio szybkie mielenie, soczyste i krwawe. Wokal z gatunku kruków pospolitych jak wspomniałem spisuje się idealnie w całokształt modnego Blackened Death Metalu przełomu tysiąclecia. Przygaszone lekko rozmyte, rozanielone solówki gryzą się z dziwnie przetworzoną deklamacją.

Nie ukrywam, że zainteresowałem się tym zespołem ze względu na popełnienie nowej wersji „Satanized”(trochę wcześniej opracowany również przez Decameron). Wzięcie tego utworu w tym składzie to wspaniały hołd, nareszcie utwór ten brzmi rasowo i godnie. Świetna lekka solówka w gąszczu niemiłosiernej jatki. Ciężar utworu został zachowany a dzięki wyeksponowanemu wokalowi utwór zyskuje. Utwór wieńczy podniosła solówka.

Po porcji oldschoolu z rodowodem, wracamy do nowoczesnego młócenia. Niestety „The Seal of Degradation” jest kawałkiem zbyt przeciążony i zbasowanym przez co radykalnie stracił na czytelności. Szkoda bo ciężkie lejące się riffy przedzierają się tam gdzie mogą. Brzmienie poprawia się w wolniejszych partiach utworu. Przykładem zmarnowania potencjału jest również kolejny utwór „Ungodly”, który jest blastową symfonią bezlitośnie przeszywającą do żywej kości. Brzmienie perkusji tutaj już jest dużo lepsze bardziej selektywne, i te pirotechniczne przejścia… Całość psuje wokal zbyt leniwy, sprawia wrażenie jakby Krzyś darł się od niechcenia ale na szczęście jest on na tyle schowany, że nie zakłóca kunsztu perkusisty, któremu się chce i to jeszcze jak. Mieszanie w drugiej połowie utworu jest jednym z lepszych momentów na płycie, zmiany tempa i jakby zmaganie się z jakimiś potężnymi siłami zła, obrazują pasję tego perkusisty. Pozytywne wrażenie sprawia ciężar roztopionego ołowiu, który leje się strumieniami z gitar. Daleko też do ideału „Subterranean Might”, z skrzeczącym jadem w głosie wokalisty. Początek nie jest zły tylko w dalszej części robi się nijako i brzmi jak granie dla grania. Riff nie byłby może taki zły ale też mu coś ewidentnie brakuje, pomijam fakt, że nie wiadomo dlaczego partia gitary jest tak schowana, że naprawdę ledwo ją słychać. Infantylna melodeklamacja równie mało słyszalna co owa gitara.

Na koniec Soulreaper przywala siedmiominutowym walcem zatytułowanym „Labirynth of the Deathlord”. Tobias bardziej kombinuje, wokalChristoffera Hjerténa tym razem jest dużo cięższym growlingiem niż zwykle. Brzmienie niestety znów momentami zbyt gęste, naprawdę trzeba się wysilać żeby wyłapać poszczególne elementy. Nowocześniej brzmiący bujający riff przechodzi w starą szkołę mielenia, bez bicia przyznać trzeba, że to im wyszło. Nagły zryw i kolejna nawałnica perkusyjna. Niezbyt zawiły ani skomplikowany ten labirynt ale nie jest źle, na pewno więcej się dzieje, niż w poprzednim utworze. Zmiany tempa są udane, dziwna solówka końcowym pasażu i ciężkie riffowanie.

Album nie jest zły, ale błędy przy takiej klasie muzyków są wręcz rażące. Z drugiej strony to przecież śmierć metal w dodatku o czarnym odcieniu a nie technicznie wydmuchany i wychuchany melodyjny death metal. Nie mniej choćby dla „Satanized” można się z Written in Blood zapoznać.

Ignatius


Soulreaper powstał, gdy Jon Nödtveidt na długo trafił do więzienia i w związku z tym wstrzymana została działalność Dissection. Wtedy Johan Norman i Tobias Kellgren zebrali skład i założyli własny zespół. Nazwę zapożyczyli od najbardziej znanego utworu z ostatniej płyty Dissection „Storm Of The Light’s Bane”. Pierwszy album „Written In Blood” wydała Nuclear Blast w 2000 roku. W Polsce materiał ukazał się też na kasecie Mystic Production, która wyróżnia się tym, że nie wszystkie teksty znajdują się pod właściwymi tytułami.

Mimo wyraźnego nawiązania, muzyka różni się od stylu z jakiego znany był Dissection. Wprawdzie wpływy blacku są ewidentne, ale jednak płyta jest death metalowa. Soulreaper stawia na ciężkość i siłę rażenia, kosztem epickości i melodyjności. „Written In Blood” jest siarczysty, szatański i bezlitosny, a z utworów bije piekielny ogień. Riffy i wokale są zabójcze, a perkusja wybija gęste blasty, choć tempa nie są zawrotne, a często nawet dość wolne.

Muzyczna podstawa jest więc bardzo solidna, płyta trzyma fason i robi wrażenie, choć kompozycyjnie nie serwuje nic wyjątkowego. Wychwytuje się parę kwestii wokalnych, najbardziej w pierwszym „Darken The Sign” i trzecim „Satanized”, ale wszystko trzyma się raczej sztywnych kanonów i nie jest nakierowane na chwytliwość przekazu. Sama gra gitar, solówki, zmienność temp i rykliwe wokale wystarczą jednak by porządnie przywalić i zostawić po sobie spaloną ziemię.

Wujas


Ever wonder what Dissection would sound like if they were a Death Metal band? Well, even if you haven’t, Dissection does Death Metal, might be the best description for this band. Sure enough, Soulreaper guitarist Johan Norman, and drummer Tobias R Kellgren played in Dissection and obviously had a major say in the song writing. Soulreaper, however, is far from a Dissection clone, but you can hear certain aspects of Dissection song writing and riff style in the songs every now and then, and rather than a detractor, it’s quite the opposite. Though a bit on the short side, Soulreaper has dealt me a crippling blow due to some pummeling Death Metal.

Though released in 2000, I just came across this CD thanks to Jack a little while ago. While Dissection isn’t my favorite band, aside from Jon Nodtveidt’s murder conviction, the bands’ music is undoubtedly classic material, so I was pleased to find out that two Dissection members decided to expand and move on in their musical careers. As mentioned Soulreaper have a noticeably similar riff and song arrangement style as Dissection did, though perhaps a little more brutalized. The bands other influences seem to be quite varied as you can’t really push them into a corner and name just two bands… but rather many bands. This gives Soulreaper , in my opinion, a refreshing sound in the Death Metal field as there is a little bit of the US style and a little bit of the European style, however, I would say that the European sound is more prominent. The music varies back and forth between fast and brutal sections and slower, more atmospheric parts (comparisons to Nile can be made here). Soulreaper seem to constantly be changing their tempos and atmosphere surrounding their songs and this makes for an easy listening experience, compared to a band that just does blast beats through the whole song. It also makes the songs more memorable as there are usually a number change ups that really stick out in each song such as the end of Ungodly.

The vocals on Written In Blood are excellent, courtesy of Christoffer Hjertén. At times they remind me of Mr. Hustler from Blood Red Throne, but not quite as deep. Various tones are used and most of the lyrics can also be heard. The phrasing is really catchy, and clever (not overused) use of two vocal tracks to accentuate certain lines is also present. The drumming is also amazing. The drumming in Dissection was always good but Kellgren has gotten even better since those days. His double bass is all over the place with quick starts and stops, and he changes the tempo of the double bass at the drop of a hat. His fills are so good they almost drive some of the mid-paced sections as well. Meanwhile, the production is also a highlight; the drums actually sound somewhat real, especially the snare and everything is mixed well. I would say the production gives the band a similar atmosphere that was present on Dissection’s two full-lengths, which is a good thing.

All the songs come together nicely as they are cleverly arranged and executed. The title track is probably the most similar to Dissection and Blood Subterranean almost has a touch of Immortal at times, this gives the band a slightly epic feel… in a Death Metal kind of way (not that Immortal is Death Metal, but well, just listen to it). My only complaint is the length of the CD. Yes, some songs are long but 7 songs into 35 minutes makes me want more… a lot more. While not quite legendary or ground breaking material I really enjoyed this along the same levels of In Vain by Soul Demise. I’ll be keeping an eye out for their next release, which is due out in June.

Crims



..::TRACK-LIST::..

1. Darken the Sign
2. Written in Blood
3. Satanized
4. Ungodly
5. Subterreanean Might
6. The Seal of Degradation
7. Labyrinth of the Deathlord



..::OBSADA::..

Rhythm Guitar - Johan Norman
Vocals - Christoffer Hjerte'n
Lead Guitar, Rhythm Guitar - Christoffer Hermansson
Drums - Tobias R Kjellgren
Bass - Mikael J Lång




https://www.youtube.com/watch?v=44asQ4VJ9A8



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Jedyna płyta efemerycznej grupy Apple, to absolutny klasyk z rejonu brytyjskiej psychodelii i freakbeatu, czyli mieszanka brzmień The Yardbirds, The Beatles, The Who, Open Mind i The Move!

Absolutny killer, na dodatek na winylu osiągający cenę 3500 euro!!! Zremasterowana edycja z 2020 roku, w digipaku, rozszerzona o cztery singlowe utwory w wersjach mono.



..::TRACK-LIST::..

1. Let's Take A Trip Down The Rhine 2:59
2. Doctor Rock 3:08
3. The Otherside 3:18
4. Mr. Jones 2:51
5. The Mayville Line 2:55
6. Pretty Girl Love You 2:40
7. Rock Me Baby 3:30
8. Buffalo Billycan 3:05
9. Photograph 4:11
10. Psycho Daises 2:24
11. Sporting Life 5:52
12. Queen Of Hearts Blues 2:32

Bonus Tracks:
13. Let's Take A Trip Down The Rhine (Mono Single Version) 3:05
14. Buffalo Billycan (Mono Single Version) 3:08
15. Doctor Rock (Mono Single Version) 3:12
16. The Otherside (Mono Single Version) 3:20


1 to 12 Album An Apple A Day, Page One POLS 016 released February 1969
13 & 14 Single Let's Take A Trip Down The Rhine Page One POF101, released October 1968
15 & 16 Single Doctor Rock Page One POF110, released December 1968



..::OBSADA::..

Vocals - Denis Regan
Piano - Charlie Barber
Drums - Dave Brassington
Guitar - Robbo Ingram
Bass - Jeff Harrad




https://www.youtube.com/watch?v=jIp42FD0bco



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Jedyna płyta efemerycznej grupy Apple, to absolutny klasyk z rejonu brytyjskiej psychodelii i freakbeatu, czyli mieszanka brzmień The Yardbirds, The Beatles, The Who, Open Mind i The Move!

Absolutny killer, na dodatek na winylu osiągający cenę 3500 euro!!! Zremasterowana edycja z 2020 roku, w digipaku, rozszerzona o cztery singlowe utwory w wersjach mono.



..::TRACK-LIST::..

1. Let's Take A Trip Down The Rhine 2:59
2. Doctor Rock 3:08
3. The Otherside 3:18
4. Mr. Jones 2:51
5. The Mayville Line 2:55
6. Pretty Girl Love You 2:40
7. Rock Me Baby 3:30
8. Buffalo Billycan 3:05
9. Photograph 4:11
10. Psycho Daises 2:24
11. Sporting Life 5:52
12. Queen Of Hearts Blues 2:32

Bonus Tracks:
13. Let's Take A Trip Down The Rhine (Mono Single Version) 3:05
14. Buffalo Billycan (Mono Single Version) 3:08
15. Doctor Rock (Mono Single Version) 3:12
16. The Otherside (Mono Single Version) 3:20


1 to 12 Album An Apple A Day, Page One POLS 016 released February 1969
13 & 14 Single Let's Take A Trip Down The Rhine Page One POF101, released October 1968
15 & 16 Single Doctor Rock Page One POF110, released December 1968



..::OBSADA::..

Vocals - Denis Regan
Piano - Charlie Barber
Drums - Dave Brassington
Guitar - Robbo Ingram
Bass - Jeff Harrad




https://www.youtube.com/watch?v=jIp42FD0bco



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

This collection contains Rush’s peak progressive era that captured massive audiences all over the world. Over their careers, the members of Rush have been acknowledged as some of the most proficient players on their respective instruments, with each band member winning numerous awards. Legendary drummer Neil Peart sadly recently passed away on januari 7th 2020. He was known for his elaborate drum kit, really put his stamp on the iconic sound of Rush and wrote most of the bands lyrics.



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Agora Ballroom, Cleveland, May 5th 1975:
1. Finding My Way 4:57
2. Best I Can 3:19
3. What You're Doing 5:23
4. Anthem 4:24
5. Beneath, Between & Behind 3:08
6. In The End 6:44
7. Fly By Night 2:49
8. Working Man 13:40
9. In The Mood 2:57
10. Need Some Love 3:05
11. Bad Boy 5:20

Recorded on April 7th, 1975 at the Cleveland Agora (and not May 1975 as the liner notes indicate).




https://www.youtube.com/watch?v=iczmLtZueZ0



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

This collection contains Rush’s peak progressive era that captured massive audiences all over the world. Over their careers, the members of Rush have been acknowledged as some of the most proficient players on their respective instruments, with each band member winning numerous awards. Legendary drummer Neil Peart sadly recently passed away on januari 7th 2020. He was known for his elaborate drum kit, really put his stamp on the iconic sound of Rush and wrote most of the bands lyrics.



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Agora Ballroom, Cleveland, May 5th 1975:
1. Finding My Way 4:57
2. Best I Can 3:19
3. What You're Doing 5:23
4. Anthem 4:24
5. Beneath, Between & Behind 3:08
6. In The End 6:44
7. Fly By Night 2:49
8. Working Man 13:40
9. In The Mood 2:57
10. Need Some Love 3:05
11. Bad Boy 5:20

Recorded on April 7th, 1975 at the Cleveland Agora (and not May 1975 as the liner notes indicate).




https://www.youtube.com/watch?v=iczmLtZueZ0



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Pierwsze w pełni autoryzowane wydawnictwo, składające się z ponad 60 zremasterowanych nagrań z występów dla BBC, z lat 1969-1971. Wiele wcześniej niepublikowanych.
Dodatkowo 44-stronicowy booklet ze zdjęciami i wywiadami z byłymi członkami zespołu oraz wprowadzeniem autorstwa Pete'a Browna.



..::TRACK-LIST::..

CD 4:
John Peel's Sunday Concert, 8 November 1970
1. Introduction: John Peel 0:13
2. Rope Ladder To The Moon 10:32
3. Introduction: John Peel 0:34
4. Downhill And Shadows 13:00
5. Introduction: John Peel 0:25
6. Tanglewood '63 6:19
7. Introduction: John Peel 0:43
8. Time Lament 6:39
9. Introduction: John Peel 0:45
10. Lost Angeles 20:16




https://www.youtube.com/watch?v=oLE-SDRWbM8



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!