...( Info )...
Title: MAD!
Artist: Sparks
Year: 2025
Genre: New-Wave, Synthpop
Country: USA

Duration: 00:45:57
Format/Codec: MP3
Audio Bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01 - Do Things My Own Way [00:03:41]
02 - JanSport Backpack [00:04:13]
03 - Hit Me, Baby [00:03:45]
04 - Running Up A Tab At The Hotel For The Fab [00:04:22]
05 - My Devotion [00:04:20]
06 - Don't Dog It [00:03:19]
07 - In Daylight [00:04:12]
08 - I-405 Rules [00:03:22]
09 - A Long Red Light [00:03:04]
10 - Drowned In A Sea Of Tears [00:03:22]
11 - A Little Bit Of Light Banter [00:03:31]
12 - Lord Have Mercy [00:04:43]

...( Info )...
Title: Quarto Sigillo
Artist: IV Sigillo
Year: 2025
Genre: Doom-Metal
Country: Italy

Duration: 00:53:05
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. In the Tofet (04:58)
02. Satrap of the Cruel (06:25)
03. Dark Crusade (05:52)
04. Slacken (05:11)
05. Planet of Vengeance (03:54)
06. 11 Bodies (Mask of Command) (06:17)
07. Emptiness That Hurts (06:45)
08. Sin-Eater, Sin-Retcher (04:55)
09. Sub Vesperum (08:44)

...( Info )...
Title: Inverno
Artist: Frostfall
Year: 2025
Genre: Gothic, Doom-Metal
Country: Italy

Duration: 00:38:12
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Prophecy of War (01:44)
02. Bloodlands (04:11)
03. Blackbird Days (04:55)
04. The Bloodlander (04:39)
05. Letter from the North (04:49)
06. Frostbite (05:04)
07. Blackest Mirror (03:21)
08. Alpine Warfare (04:24)
09. Krampus Atonement (05:03)

...( Info )...
Title: Mythic Echoes
Artist: Gaias Lycan
Year: 2025
Genre: Heavy-Metal
Country: Greece

Duration: 00:50:45
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. March Of The Titans 02:24
02. Titanomachy 04:04
03. Minotaur 05:43
04. Nemesis 04:32
05. Typhon 05:35
06. Echidna 04:54
07. Pandora's Box 06:19
08. Lycaon 04:52
09. Argonautica 07:28
10. Eros & Psyche 04:51

...( Info )...
Title: Cougar Business
Artist: Cougar Toyboy
Year: 2025
Genre: Hard-Rock, Glam
Country: France

Duration: 00:50:28
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. No Pain No Gain 04:58
02. Alizee 04:37
03. I've Got The Feeling 04:24
04. Give Me Your Hand 05:44
05. Destiny 04:39
06. Kiss Me 04:49
07. Cougar Business 04:34
08. B.I.M.B 04:04
09. Knock It 03:59
10. S.M.Y.T 04:22
11. Prone Bone 04:14

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

I pomyśleć, że jeszcze 15 lat temu był to zespół kompletnie nieznany!!! Jedyny w dyskografii, a wydany niegdyś prywatnie w nakładzie... 200 egzemplarzy, jest wypadkową brzmień debiutu Beggars Opery, wczesnych Uriah Heep i wczesnych Genesis/Fruup - z typowym dla prywatnych tłoczeń, 'normalnym' wokalem. Mnóstwo dominujących organów Hammonda, sporo fajnych partii gitar i generalnie rzecz biorąc jest to sensacyjne odkrycie. Na dodatek jakość dźwięku jest niemal perfekcyjna, a zespół profesjonalny, więc jest pozycja wręcz obligatoryjna dla wszystkich fanów klasycznego, ciężkawego progresywnego grania z Wysp!
Oryginalny album (wydany bez zdjęcia zespołu na froncie) nigdy nie pojawił się na Discogs, zaś w eBayu sprzedał się TRZY RAZY w CIĄGU OSTATNICH 10 LAT w cenach 3000-4000 euro!

JL

Mniej więcej dwa lata temu wyszła kompaktowa edycja jedynego albumu zupełnie nieznanej szkockiej grupy CAPTAIN MARRYAT stając się od razu wielką sensacją wśród miłośników muzyki z lat siedemdziesiątych. Kolekcjonerzy oszaleli na punkcie tej płyty, płacąc w ostatnim kwartale roku 2014 na ebayu za trzy oryginalne egzemplarze po 3000 – 3500 funtów każdy! I nie ma się temu co dziwić, gdyż generalnie rzecz ujmując jest to płytowe sensacyjne odkrycie. A jeśli jeszcze dodam, że album wydano w prywatnym nakładzie… 200 egzemplarzy(!) cena ta ma swą wartość. Oczywiście wersja CD na szczęście jest dużo tańsza i gorąco namawiam do jego kupowania. Nawet w „ciemno”. Tym bardziej, że jakość dźwięku jest perfekcyjna, a zespół naprawdę profesjonalny!

Zespół powstał w 1971 roku w Glasgow w składzie: Jimmy Rorrison (perkusja, śpiew), Hugh Finnegan (bas, śpiew), Allan Bryce (organy, śpiew), Tommy Hendry (śpiew, gitara akustyczna) i Ian McEnely (gitara prowadząca i akustyczna). Swą nazwę zaczerpnęli z autentycznej postaci. Kapitan Frederick Marryat był bowiem angielskim dziewiętnastowiecznym żeglarzem, pisarzem, autorem nowel i powieści o tematyce marynistycznej i awanturniczej. Jego najbardziej znana powieść to „Okręt widmo”. Zapewne nuta romantyzmu jaka przewijała się w jego literaturze urzekła muzyków, bo i na ich albumie ten romantyzm jest wyczuwalny na milę. Lokalny sukces zawdzięczali koncertom w licznych klubach muzycznych, w tym w najbardziej wówczas popularnym w Glasgow w „Burns Howff”. To tu regularnie występowali też Alex Harvey Band, Nazareth, czy Beggars Opera. Podróżowali także po całej Szkocji, ale ich celem był Londyn i podpisanie kontraktu płytowego z wytwórnią EMI lub Chrysalis. Za pożyczone od przyjaciół pieniądze weszli do studia nagraniowego Thor by tam nagrać singla, z którym mogliby udać się do Londynu. Na nagranie całego albumu nie starczyło im po prostu pieniędzy! A jednak, kiedy właściciel studia Thor usłyszał ich muzykę pozwolił im skorzystać ze sprzętu nagraniowego, a zespół skwapliwie wykorzystał to w stu procentach. I tak za jednym podejściem zarejestrowali materiał, który w ilości 200 egzemplarzy został wytłoczony i rozprowadzany podczas ich koncertów. Dziś już wiemy, że po latach stał się kolekcjonerskim rarytasem. Płyta zatytułowana po prostu „Captain Marryat” ukazała się w 1974 roku.

Album zawiera sześć kompozycji, z czego połowę skomponował organista Allan Bryce. I to właśnie organy Hammonda wybijają się na pierwszy plan w takich utworach jak „Blindness„, „It Happened To Me„, czy „Songwritter’s Lament” co raczej dziwić nie powinno. Ale mamy tu także sporo fajnych partii fuzzowanych gitar i „normalny” wokal. Taki spokojny, momentami refleksyjny, romantyczny. Jest w nim coś takiego specyficznego, że z miejsca przykuwa uwagę. Bliżej wokaliście do Donovana, niż do Roberta Planta, ale broń Boże to nie wada. To ogromna zaleta! Płytę zamyka kapitalny improwizowany jam „Dance Thor„. Psychodelia pełną gębą! Tego chce się słuchać na okrągło! Zespół trzyma bardzo wysoki poziom wykonawczy. I chociaż nie lubię porównań, to by przybliżyć gatunek w jakim się poruszał mogę wymienić wypadkową brzmień wczesnych Deep Purple, Uriah Heep, Genesis, Fruup i Beggars Opery szczególnie z jej debiutanckiego albumu. Klasyczne rock progresywne granie.

Do dziś nie wiem, dlaczego zespół z takim potencjałem muzycznym przepadł w epoce. Żadna z wymienionych wyżej wytwórni nie zainteresowała się płytą. W 1975 roku zespół rozwiązał się. Tommy Hendy wyemigrował pięć lat później do Kanady wcześniej jednak zawiązując z Ianem McElenym grupę Silver, która przetrwała ledwie pół roku. Historia Captain Marryat skończyła się definitywnie. Tylko fani starego rocka spowodowali, że o Szkotach z Glasgow świat muzyczny nie zapomniał!

Zibi


Captain Marryat was a Scottish band active from 1971 to 1975, with only one self-titled album to their credit, and an intense live activity almost exclusively in Scotland. The band comprised of Ian McEleny (Lead Guitar), Hugh Finnegan (Bass / Vocals), Jimmy Rorrison (Drums / Vocals), Tommy Hendry (Accoustic Guitar / Vocals) and Allan Bryce (Organ / Vocals). They took their name from a London author, and associate of Charles Dickens, Captain Frederick Marryat. It is interesting that they chose a friend of Dickens for their moniker, as the character of Uriah Heep comes from the Dickens novel David Copperfield. Their live activity was mainly concentrated in Scottish pubs and festivals always in their country, with very intense shows. Thanks to their performances the band got noticed by two well-known Scottish bands, Alex Harvey Band and Nazareth, who appreciated the sound. After a few years of live-only activity, in 1974 they released their only self-titled album via Thor Recordings, which was printed in only 200 copies, thus not allowing the band to establish itself in the music scene. A real shame as this LP is a masterpiece with Heavy Prog sounds, with the organ in great evidence, a solid sound and high quality ideas. The limited availability of the disc has made it become an object of desire for lovers and collectors over time, who only in 2010, at the first reissue, had the opportunity to buy it at affordable prices. In its original version, in fact, it reaches prices among the highest ever, touching the 3,000 pounds skins, as well as being hardly available on the market even at such high figures. Given the limited commercial success of the record, the band disbanded in 1975, and as already mentioned for many other artists in these editorials, it would have deserved better distribution. From 2010 to today the disc has been reissued 1 time on CD and 3 times on LP, giving it a new and above all greater visibility, also an unofficial CD reissue by a Russian label. A band that enters by right in this editorial on the hidden rarities of Prog, their only album is a Heavy Prog masterpiece, with organ-driven sounds and intense vocals and solid rhythmic sessions. The quality of the mixing and mastering is also of a high standard.

Jacopo Vigezzi



..::TRACK-LIST::..

1. Blindness 5:10
2. It Happened To Me 8:11
3. A Friend 4:32
4. Songwriter's Lament 6:20
5. Changes 2:45
6. Dance Of Thor 6:53



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Hugh Finnegan
Lead Guitar, Acoustic Guitar - Ian McEleny
Organ, Vocals - Allan Bryce
Vocals, Acoustic Guitar - Tommy Hendry
Vocals, Drums - Jimmy Rorrison




https://www.youtube.com/watch?v=5anYEEQrX20



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

I pomyśleć, że jeszcze 15 lat temu był to zespół kompletnie nieznany!!! Jedyny w dyskografii, a wydany niegdyś prywatnie w nakładzie... 200 egzemplarzy, jest wypadkową brzmień debiutu Beggars Opery, wczesnych Uriah Heep i wczesnych Genesis/Fruup - z typowym dla prywatnych tłoczeń, 'normalnym' wokalem. Mnóstwo dominujących organów Hammonda, sporo fajnych partii gitar i generalnie rzecz biorąc jest to sensacyjne odkrycie. Na dodatek jakość dźwięku jest niemal perfekcyjna, a zespół profesjonalny, więc jest pozycja wręcz obligatoryjna dla wszystkich fanów klasycznego, ciężkawego progresywnego grania z Wysp!
Oryginalny album (wydany bez zdjęcia zespołu na froncie) nigdy nie pojawił się na Discogs, zaś w eBayu sprzedał się TRZY RAZY w CIĄGU OSTATNICH 10 LAT w cenach 3000-4000 euro!

JL

Mniej więcej dwa lata temu wyszła kompaktowa edycja jedynego albumu zupełnie nieznanej szkockiej grupy CAPTAIN MARRYAT stając się od razu wielką sensacją wśród miłośników muzyki z lat siedemdziesiątych. Kolekcjonerzy oszaleli na punkcie tej płyty, płacąc w ostatnim kwartale roku 2014 na ebayu za trzy oryginalne egzemplarze po 3000 – 3500 funtów każdy! I nie ma się temu co dziwić, gdyż generalnie rzecz ujmując jest to płytowe sensacyjne odkrycie. A jeśli jeszcze dodam, że album wydano w prywatnym nakładzie… 200 egzemplarzy(!) cena ta ma swą wartość. Oczywiście wersja CD na szczęście jest dużo tańsza i gorąco namawiam do jego kupowania. Nawet w „ciemno”. Tym bardziej, że jakość dźwięku jest perfekcyjna, a zespół naprawdę profesjonalny!

Zespół powstał w 1971 roku w Glasgow w składzie: Jimmy Rorrison (perkusja, śpiew), Hugh Finnegan (bas, śpiew), Allan Bryce (organy, śpiew), Tommy Hendry (śpiew, gitara akustyczna) i Ian McEnely (gitara prowadząca i akustyczna). Swą nazwę zaczerpnęli z autentycznej postaci. Kapitan Frederick Marryat był bowiem angielskim dziewiętnastowiecznym żeglarzem, pisarzem, autorem nowel i powieści o tematyce marynistycznej i awanturniczej. Jego najbardziej znana powieść to „Okręt widmo”. Zapewne nuta romantyzmu jaka przewijała się w jego literaturze urzekła muzyków, bo i na ich albumie ten romantyzm jest wyczuwalny na milę. Lokalny sukces zawdzięczali koncertom w licznych klubach muzycznych, w tym w najbardziej wówczas popularnym w Glasgow w „Burns Howff”. To tu regularnie występowali też Alex Harvey Band, Nazareth, czy Beggars Opera. Podróżowali także po całej Szkocji, ale ich celem był Londyn i podpisanie kontraktu płytowego z wytwórnią EMI lub Chrysalis. Za pożyczone od przyjaciół pieniądze weszli do studia nagraniowego Thor by tam nagrać singla, z którym mogliby udać się do Londynu. Na nagranie całego albumu nie starczyło im po prostu pieniędzy! A jednak, kiedy właściciel studia Thor usłyszał ich muzykę pozwolił im skorzystać ze sprzętu nagraniowego, a zespół skwapliwie wykorzystał to w stu procentach. I tak za jednym podejściem zarejestrowali materiał, który w ilości 200 egzemplarzy został wytłoczony i rozprowadzany podczas ich koncertów. Dziś już wiemy, że po latach stał się kolekcjonerskim rarytasem. Płyta zatytułowana po prostu „Captain Marryat” ukazała się w 1974 roku.

Album zawiera sześć kompozycji, z czego połowę skomponował organista Allan Bryce. I to właśnie organy Hammonda wybijają się na pierwszy plan w takich utworach jak „Blindness„, „It Happened To Me„, czy „Songwritter’s Lament” co raczej dziwić nie powinno. Ale mamy tu także sporo fajnych partii fuzzowanych gitar i „normalny” wokal. Taki spokojny, momentami refleksyjny, romantyczny. Jest w nim coś takiego specyficznego, że z miejsca przykuwa uwagę. Bliżej wokaliście do Donovana, niż do Roberta Planta, ale broń Boże to nie wada. To ogromna zaleta! Płytę zamyka kapitalny improwizowany jam „Dance Thor„. Psychodelia pełną gębą! Tego chce się słuchać na okrągło! Zespół trzyma bardzo wysoki poziom wykonawczy. I chociaż nie lubię porównań, to by przybliżyć gatunek w jakim się poruszał mogę wymienić wypadkową brzmień wczesnych Deep Purple, Uriah Heep, Genesis, Fruup i Beggars Opery szczególnie z jej debiutanckiego albumu. Klasyczne rock progresywne granie.

Do dziś nie wiem, dlaczego zespół z takim potencjałem muzycznym przepadł w epoce. Żadna z wymienionych wyżej wytwórni nie zainteresowała się płytą. W 1975 roku zespół rozwiązał się. Tommy Hendy wyemigrował pięć lat później do Kanady wcześniej jednak zawiązując z Ianem McElenym grupę Silver, która przetrwała ledwie pół roku. Historia Captain Marryat skończyła się definitywnie. Tylko fani starego rocka spowodowali, że o Szkotach z Glasgow świat muzyczny nie zapomniał!

Zibi


Captain Marryat was a Scottish band active from 1971 to 1975, with only one self-titled album to their credit, and an intense live activity almost exclusively in Scotland. The band comprised of Ian McEleny (Lead Guitar), Hugh Finnegan (Bass / Vocals), Jimmy Rorrison (Drums / Vocals), Tommy Hendry (Accoustic Guitar / Vocals) and Allan Bryce (Organ / Vocals). They took their name from a London author, and associate of Charles Dickens, Captain Frederick Marryat. It is interesting that they chose a friend of Dickens for their moniker, as the character of Uriah Heep comes from the Dickens novel David Copperfield. Their live activity was mainly concentrated in Scottish pubs and festivals always in their country, with very intense shows. Thanks to their performances the band got noticed by two well-known Scottish bands, Alex Harvey Band and Nazareth, who appreciated the sound. After a few years of live-only activity, in 1974 they released their only self-titled album via Thor Recordings, which was printed in only 200 copies, thus not allowing the band to establish itself in the music scene. A real shame as this LP is a masterpiece with Heavy Prog sounds, with the organ in great evidence, a solid sound and high quality ideas. The limited availability of the disc has made it become an object of desire for lovers and collectors over time, who only in 2010, at the first reissue, had the opportunity to buy it at affordable prices. In its original version, in fact, it reaches prices among the highest ever, touching the 3,000 pounds skins, as well as being hardly available on the market even at such high figures. Given the limited commercial success of the record, the band disbanded in 1975, and as already mentioned for many other artists in these editorials, it would have deserved better distribution. From 2010 to today the disc has been reissued 1 time on CD and 3 times on LP, giving it a new and above all greater visibility, also an unofficial CD reissue by a Russian label. A band that enters by right in this editorial on the hidden rarities of Prog, their only album is a Heavy Prog masterpiece, with organ-driven sounds and intense vocals and solid rhythmic sessions. The quality of the mixing and mastering is also of a high standard.

Jacopo Vigezzi



..::TRACK-LIST::..

1. Blindness 5:10
2. It Happened To Me 8:11
3. A Friend 4:32
4. Songwriter's Lament 6:20
5. Changes 2:45
6. Dance Of Thor 6:53



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Hugh Finnegan
Lead Guitar, Acoustic Guitar - Ian McEleny
Organ, Vocals - Allan Bryce
Vocals, Acoustic Guitar - Tommy Hendry
Vocals, Drums - Jimmy Rorrison




https://www.youtube.com/watch?v=5anYEEQrX20



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



https://www.youtube.com/watch?v=VREU5QopmTA


..::OPIS::..

Śledzę dokonania zespołu Zmarłym od samego początku, czyli świetnej EP-KI - "Ziemie jałowe" z 2020 roku. Ich styl ewoluował w coś w moim odczuciu naprawdę oryginalnego co zmaterializowało się rok później w ich debiut "Druga fala". Płyta przedstawiająca pandemiczną rzeczywistości oczami zespołu. Album posiada jedną z fajniejszych opraw graficznych tamtego czasu

Ich podejście do szeroko pojętego post-black metalu jest inne, a całokształt twórczości jest niczym narracja obecnego stanu rzeczy na świecie. Zespół robi wycieczki na progresywne tereny wcześniej nie eksplorowane.

"Czy w nocy dobrze śpicie?
Czy Bomby się boicie?
Czy śpiewa wciąż Madonna?
Czy Netflix się ogląda?" - fragment tekstu utworu: "Ludzie schronu (2034)"

Mnie najnowszy album dosłownie oblał mrokiem i ciężarem. Nie mówię o ciężarze kompozycji bo są płyty bardziej surowe czy ostrzejsze brzmieniowo. Tutaj atmosfera gra pierwsze skrzypce jest niczym szemrany zaułek mijany wieczorową porą... ciężki, przytłaczający i czasami przerażający jak nasza rzeczywistość.

Dokładnie tak, "Wielkie zanikanie" potrafi przerazić, trafnością spostrzeżeń jak i brzmieniem, które uruchamia reakcję uciekaj lub walcz od pierwszych zasłyszanych dźwięków syntezatorów przywołujących na myśl muzykę z pierwszych części kultowego Resident Evil...

Czując ten dziwny dreszczyk i niepokój dałem się kompletnie pochłonąć tej post-apokaliptycznej wizji świata zespołu Zmarłym.

Tym utworom, które swą paskudną rzeczywistością uzależniają...

Spacer brudnymi ulicami, który trzeba przebyć kilka razy by odkryć wszystkie zawarte smaki goryczy i dodatkowe muzyczne ukryte smaczki jak saksofon w "Plamy I" - wyśmienite panowie

Ten album jest dowodem, że debiut nie był przypadkowy i zespół ma na siebie pomysł, wciąż rozwijany i wciąż świeży. Oni zmieniają się jak otaczający nas świat, a patrząc na to jak po*********y ten świat potrafi być oczekuje, że Zmarłym mogą stać się jeszcze lepsi w tym co robią!

Muzyczne retrospekcje


Ze Zmarłym mam tak, że poprzednie wydawnictwa pokręciły się u mnie w odtwarzaczu chwilę czy dwie, były całkiem niezłe, ale nigdy ani razu do nich nie wróciłem. I to nie dlatego, że miesięcznie dostaję do odsłuchu kilkadziesiąt nowości, z których nawet ćwiartki w całości nie przerabiam. Po prostu nie miałem ochoty. Przy okazji nowego albumu obiecałem sobie, że nie napiszę o nim ani słowa zanim nie przemielę go wzdłuż i wszerz. No i chyba już to nastąpiło, a ja… nadal mam o Zmarłym takie samo zdanie jak dotychczas. Zespołów kombinujących z black metalem mamy na krajowym podwórku prawdziwe zatrzęsienie. Jedni idą w czysty „post”, inni mieszają z wpływami francuskimi, głównie dysonansowymi, tudzież starają się naśladować (może bardziej elegancko zabrzmiało by „czerpać”) Mgłę zabarwioną Furią. Zmarłym też dbają o to, by ich black metal nie był tym, czym gatunek ów był w latach dziewięćdziesiątych. Kwestia, czy ktoś lubi dokonania spod znaku Gruzja, Wędrowcy~Tułacze~Zbiegi czy nawet Sznur. Nie, nie mam na myśli, że te zespoły inspirują dźwięki płynące z „Wielkie Zanikanie”, jednak sposób swoistego „wyjebania” na black metal jest tu podobny. Dobrze to i źle. Chłopaki w sumie nie śpiewają o Szatanie, nie malują twarzy i nie biegają z mieczami po lasach (choć w ich przypadku chyba bardziej po blokowiskach, bo Zmarłym to zdecydowanie bardziej miejski metal niż leśny). Może nawet nie uważają swojej twórczości za black metal. Jednak ten black metal w ich kompozycjach się pojawia, w takiej czy innej formie. Z drugiej strony, daleki też jestem, by nazwać tę muzykę awangardową. Bo za mało w niej awangardy. Jest na tej płycie na pewno wiele elementów, które zaskakują, wiele inspiracji płynących nie tylko z metalu stricte. I nie mówię tutaj jedynie choćby o pojawiającym się gdzieś tam saksofonie, robiącym tło jak w starych polskich filmach, bo to wyłącznie pierwszy z brzegu przykład. Ten krążek to prawdziwy przeplataniec, i gdyby rozłożyć go na czynniki pierwsze, to naprawdę można zastanawiać się, jak Zmarłym to wszystko poskładali do kupy. A że nie wszystkie puzzle wydają mi się tutaj z tego samego zestawu, to i chwilami, poza szerokim i szczerym uśmiechem zadowolenia, pojawia się na mojej twarzy także lekki, kwaśny grymas. Dokładnie takie same wrażenia mam przy wokalach. Chwilami są naprawdę ostre i jadowite, a chwilę później męczą bułę, tak jakby muzycy chcieli by były na siłę inne. Przykład? Numer tytułowy. Pytam, dlaczego owo „Zanikanie świata” jest bardziej nucone pod nosem niż zaśpiewane pełną gębą? Dla kontrastu rozpierdala mnie zastosowana w tym utworze elektronika, bardzo odważna i wyrazista. No cóż, chyba już zawsze w stosunku do Zmarłym będę stał w rozkroku. Nie wiem, czy jest sens powtarzać, że zespół ma potencjał, bo ileż można. Nadal jednak nie doczekałem się od nich albumu, który by mnie poskładał. Bo fakt, że chodzę i nucę fragmenty „Wielkiego Zanikania” jest chyba efektem podobnym do podśpiewywania „Abrakadabra” Lady Gagi, którą to słyszę w radio podczas jazdy autem co kilka chwil. Jeśli dotychczas zdążyliście się ze Zmarłym zaprzyjaźnić, to nowy materiał też wam wejdzie leciutko, bo na pewno nie jest słabszy niż poprzednie. Ja sobie posłuchałem, bawiłem się całkiem nieźle, ale pewnie znów nie wrócę.

jesusatan


Zmarłym to zespół, który chyba już dość mocno zakorzenił się na polskiej scenie black metalowej, dlatego przez wielu drugi krążek ekipy z Końskich był zapewne mocno wyczekiwany. Czy ja też czekałem? Niekoniecznie. Niech za dowód posłuży Wam fakt, że po „Drugą Falę” po kilkunastu odsłuchach w 2021 nie zabrałem się ani razu ponownie.

Ale zabrałem się za „Wielkie Zanikanie”, bo pamiętałem, że debiut mimo wszystko miał coś w sobie. Coś, co intrygowało, co prawda nie na długo, ale jednak wzbudzało zainteresowanie. I jak to się ma jedno do drugiego? Dalej jest to podobne granie do tego z pierwszej płyty. Dla mnie to jest coś w rodzaju miksu „dziwności” znanej z Gruzji oraz miejsko black metalowych klimatów pokroju Odrazy. Szczególnie do tej Gruzji mam wrażenie, że Zmarłym ma dość blisko, aczkolwiek ciężko mi wskazać konkrety. Nie ma tu może takiego festiwalu absurdów, skrajności i wulgarności, ale jest jakiś vibe, który od czasu do czasu wzbudza we mnie pewne skojarzenia. W ogóle na „Wielkim Zanikaniu” zanika również black metal. Mam wrażenie, że jest go mniej niż w poprzednim wydawnictwie, a już na „Drugiej Fali” Zmarłym raczej odchodził od tej klasycznej formy czarnej ekspresji. Na dwójce jest jeszcze więcej kombinowania, zwalniania, czystych wokali i bardzo dużo elektroniki. To akurat mocno na plus dla mnie i to chyba jest ten element, który mnie najbardziej tu cieszy.

Z odchodzenia do black metalu wynika też to, że płyta ma dość mocno przebojowy charakter . Na przykład „A Good Day” zaczynający się typowym black metalem, który dokładnie w połowie zmienia się diametralnie w prawie rockowy numer. I to się tyczy w zasadzie całej płyty „Wielkie Zanikanie”. Trochę tego, trochę tamtego, trochę black metalu, trochę rocka, trochę elektroniki. Intryguje mnie ta muzyka, ale obawiam się, że z drugą płytą stanie się dokładnie to, co z pierwszą: nie będę wracał.

Nie wiem do końca dlaczego, ale nie ma ta muzyka dla mnie magii przyciągania. Czegoś, co sprawi że sięgnę po te dźwięki za miesiąc, dwa, czy za pół roku… Aczkolwiek jestem pewien, że Zmarłym dzięki temu krążkowi utwierdzi swoich miłośników w przekonaniu że jest dobrze i zapewne zaskarbi sobie nowych fanów. Dla mnie płyta raczej bez historii i bez powrotu.

Pathologist


Zmarłym, a quartet from the Polish town of Końskie, caused a stir in the Polish black metal scene by combining electronic music elements with black metal on their 2021 first full-length, "Druga fala." For some, that album was garbage, but for others, it brought some freshness to the scene. A short while ago, they released their second album, "Wielkie Zanikanie," which shows that they aren't likely to change their direction.

There is, however, one thing that is different compared to the previous album - they gave up on the COVID pandemic theme, instead, they focused on talking about modern society and city life. Lyrics aren't on a very high level but also don't suck at all.

This album creates an atmosphere that is, on one hand, disturbing but on the other quite interesting. Black metal and electronic elements combine, creating a gripping album that held my attention from start to end. Comparing this album to the previous one, "Druga fala", it can be noted that Zmarłym didn't forget how to combine black metal elements with electronic music. The best example of this can be both songs named "Plamy". The first one, the shortest song on this album, is like an invitation (in electronic music style) to a bigger story that develops this time in mostly black metal style. What is more, clean vocals are sometimes a controversial choice in black metal, but again, Zmarłym (specifically: Andrzej Kądziela) did a fantastic job, for example, on "Ludzie Schronu (2034)" on "Good day" by doing his inhumane shouts and shortly after that singing clean. That unique atmosphere distinguishes Zmarłym from many other black metal bands.

The band took a bit more progressive approach with this album. There is less repetitiveness. The most progressive song on this album is "Bunt maszyn," in which the band showed, I think, their best skills. The main riff isn't a typical BM riff, and the vocals vary very much. And the guitar solo - like an icing on this prog-black metal cake. Next song, "A Good Day", also has a bit of progressiveness in it. The song suddenly stops at some point, and then another guitar solo can be heard. I also liked mentioned before two songs named "Plamy". Of course, in all these songs there are black metal elements, such as blast beats and tremolo riffs. This is another argument in favour of buying this album.

I wrote something about the instruments, but I will extend it now. Riffs, no matter if they are tremolo or not, are memorable, might be a bit generic for some, but genethe two songs mentioned before, Andrzej Kądziela took vocals on a higher level than on the previous album. He can sing both clean and harsh, also sometimes he speaks. Drums, as before, aren't anything very special, but Michał Piekarski handled this quite hard-to-follow album well. And yes, bass can sometimes be heard. No rawness here. Lastly, there is supposed to be a saxophone. Besides the start of "Plamy I" I couldn't hear it. Of course, it's not a big deal, but maybe I'm deaf and I can't hear things? I liked the fact that there was such a thing, it is not popular in black metal.

And again, as in the case in the previous album, if you are not afraid of electronic music sounds in black metal, go listen to this album (before it disappears).

SzejkElRopa



..::TRACK-LIST::..

1. Miejsca 05:45
2. Sny o lataniu 03:38
3. Idziemy w mgłę 03:50
4. Ludzie schronu (2034) 03:56
5. Bunt maszyn 04:56
6. A Good Day 05:00
7. Plamy I 03:37
8. Plamy II 08:47
9. Wielkie zanikanie 06:36



..::OBSADA::..

Andrzej Kądziela - Vocals, Guitar, Keyboards
Kacper Biedrzycki - Guitar
Marcin Ścibisz - Bass
Michał Piekarski - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=NQFlPMYfzcU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



https://www.youtube.com/watch?v=VREU5QopmTA


..::OPIS::..

Śledzę dokonania zespołu Zmarłym od samego początku, czyli świetnej EP-KI - "Ziemie jałowe" z 2020 roku. Ich styl ewoluował w coś w moim odczuciu naprawdę oryginalnego co zmaterializowało się rok później w ich debiut "Druga fala". Płyta przedstawiająca pandemiczną rzeczywistości oczami zespołu. Album posiada jedną z fajniejszych opraw graficznych tamtego czasu

Ich podejście do szeroko pojętego post-black metalu jest inne, a całokształt twórczości jest niczym narracja obecnego stanu rzeczy na świecie. Zespół robi wycieczki na progresywne tereny wcześniej nie eksplorowane.

"Czy w nocy dobrze śpicie?
Czy Bomby się boicie?
Czy śpiewa wciąż Madonna?
Czy Netflix się ogląda?" - fragment tekstu utworu: "Ludzie schronu (2034)"

Mnie najnowszy album dosłownie oblał mrokiem i ciężarem. Nie mówię o ciężarze kompozycji bo są płyty bardziej surowe czy ostrzejsze brzmieniowo. Tutaj atmosfera gra pierwsze skrzypce jest niczym szemrany zaułek mijany wieczorową porą... ciężki, przytłaczający i czasami przerażający jak nasza rzeczywistość.

Dokładnie tak, "Wielkie zanikanie" potrafi przerazić, trafnością spostrzeżeń jak i brzmieniem, które uruchamia reakcję uciekaj lub walcz od pierwszych zasłyszanych dźwięków syntezatorów przywołujących na myśl muzykę z pierwszych części kultowego Resident Evil...

Czując ten dziwny dreszczyk i niepokój dałem się kompletnie pochłonąć tej post-apokaliptycznej wizji świata zespołu Zmarłym.

Tym utworom, które swą paskudną rzeczywistością uzależniają...

Spacer brudnymi ulicami, który trzeba przebyć kilka razy by odkryć wszystkie zawarte smaki goryczy i dodatkowe muzyczne ukryte smaczki jak saksofon w "Plamy I" - wyśmienite panowie

Ten album jest dowodem, że debiut nie był przypadkowy i zespół ma na siebie pomysł, wciąż rozwijany i wciąż świeży. Oni zmieniają się jak otaczający nas świat, a patrząc na to jak po*********y ten świat potrafi być oczekuje, że Zmarłym mogą stać się jeszcze lepsi w tym co robią!

Muzyczne retrospekcje


Ze Zmarłym mam tak, że poprzednie wydawnictwa pokręciły się u mnie w odtwarzaczu chwilę czy dwie, były całkiem niezłe, ale nigdy ani razu do nich nie wróciłem. I to nie dlatego, że miesięcznie dostaję do odsłuchu kilkadziesiąt nowości, z których nawet ćwiartki w całości nie przerabiam. Po prostu nie miałem ochoty. Przy okazji nowego albumu obiecałem sobie, że nie napiszę o nim ani słowa zanim nie przemielę go wzdłuż i wszerz. No i chyba już to nastąpiło, a ja… nadal mam o Zmarłym takie samo zdanie jak dotychczas. Zespołów kombinujących z black metalem mamy na krajowym podwórku prawdziwe zatrzęsienie. Jedni idą w czysty „post”, inni mieszają z wpływami francuskimi, głównie dysonansowymi, tudzież starają się naśladować (może bardziej elegancko zabrzmiało by „czerpać”) Mgłę zabarwioną Furią. Zmarłym też dbają o to, by ich black metal nie był tym, czym gatunek ów był w latach dziewięćdziesiątych. Kwestia, czy ktoś lubi dokonania spod znaku Gruzja, Wędrowcy~Tułacze~Zbiegi czy nawet Sznur. Nie, nie mam na myśli, że te zespoły inspirują dźwięki płynące z „Wielkie Zanikanie”, jednak sposób swoistego „wyjebania” na black metal jest tu podobny. Dobrze to i źle. Chłopaki w sumie nie śpiewają o Szatanie, nie malują twarzy i nie biegają z mieczami po lasach (choć w ich przypadku chyba bardziej po blokowiskach, bo Zmarłym to zdecydowanie bardziej miejski metal niż leśny). Może nawet nie uważają swojej twórczości za black metal. Jednak ten black metal w ich kompozycjach się pojawia, w takiej czy innej formie. Z drugiej strony, daleki też jestem, by nazwać tę muzykę awangardową. Bo za mało w niej awangardy. Jest na tej płycie na pewno wiele elementów, które zaskakują, wiele inspiracji płynących nie tylko z metalu stricte. I nie mówię tutaj jedynie choćby o pojawiającym się gdzieś tam saksofonie, robiącym tło jak w starych polskich filmach, bo to wyłącznie pierwszy z brzegu przykład. Ten krążek to prawdziwy przeplataniec, i gdyby rozłożyć go na czynniki pierwsze, to naprawdę można zastanawiać się, jak Zmarłym to wszystko poskładali do kupy. A że nie wszystkie puzzle wydają mi się tutaj z tego samego zestawu, to i chwilami, poza szerokim i szczerym uśmiechem zadowolenia, pojawia się na mojej twarzy także lekki, kwaśny grymas. Dokładnie takie same wrażenia mam przy wokalach. Chwilami są naprawdę ostre i jadowite, a chwilę później męczą bułę, tak jakby muzycy chcieli by były na siłę inne. Przykład? Numer tytułowy. Pytam, dlaczego owo „Zanikanie świata” jest bardziej nucone pod nosem niż zaśpiewane pełną gębą? Dla kontrastu rozpierdala mnie zastosowana w tym utworze elektronika, bardzo odważna i wyrazista. No cóż, chyba już zawsze w stosunku do Zmarłym będę stał w rozkroku. Nie wiem, czy jest sens powtarzać, że zespół ma potencjał, bo ileż można. Nadal jednak nie doczekałem się od nich albumu, który by mnie poskładał. Bo fakt, że chodzę i nucę fragmenty „Wielkiego Zanikania” jest chyba efektem podobnym do podśpiewywania „Abrakadabra” Lady Gagi, którą to słyszę w radio podczas jazdy autem co kilka chwil. Jeśli dotychczas zdążyliście się ze Zmarłym zaprzyjaźnić, to nowy materiał też wam wejdzie leciutko, bo na pewno nie jest słabszy niż poprzednie. Ja sobie posłuchałem, bawiłem się całkiem nieźle, ale pewnie znów nie wrócę.

jesusatan


Zmarłym to zespół, który chyba już dość mocno zakorzenił się na polskiej scenie black metalowej, dlatego przez wielu drugi krążek ekipy z Końskich był zapewne mocno wyczekiwany. Czy ja też czekałem? Niekoniecznie. Niech za dowód posłuży Wam fakt, że po „Drugą Falę” po kilkunastu odsłuchach w 2021 nie zabrałem się ani razu ponownie.

Ale zabrałem się za „Wielkie Zanikanie”, bo pamiętałem, że debiut mimo wszystko miał coś w sobie. Coś, co intrygowało, co prawda nie na długo, ale jednak wzbudzało zainteresowanie. I jak to się ma jedno do drugiego? Dalej jest to podobne granie do tego z pierwszej płyty. Dla mnie to jest coś w rodzaju miksu „dziwności” znanej z Gruzji oraz miejsko black metalowych klimatów pokroju Odrazy. Szczególnie do tej Gruzji mam wrażenie, że Zmarłym ma dość blisko, aczkolwiek ciężko mi wskazać konkrety. Nie ma tu może takiego festiwalu absurdów, skrajności i wulgarności, ale jest jakiś vibe, który od czasu do czasu wzbudza we mnie pewne skojarzenia. W ogóle na „Wielkim Zanikaniu” zanika również black metal. Mam wrażenie, że jest go mniej niż w poprzednim wydawnictwie, a już na „Drugiej Fali” Zmarłym raczej odchodził od tej klasycznej formy czarnej ekspresji. Na dwójce jest jeszcze więcej kombinowania, zwalniania, czystych wokali i bardzo dużo elektroniki. To akurat mocno na plus dla mnie i to chyba jest ten element, który mnie najbardziej tu cieszy.

Z odchodzenia do black metalu wynika też to, że płyta ma dość mocno przebojowy charakter . Na przykład „A Good Day” zaczynający się typowym black metalem, który dokładnie w połowie zmienia się diametralnie w prawie rockowy numer. I to się tyczy w zasadzie całej płyty „Wielkie Zanikanie”. Trochę tego, trochę tamtego, trochę black metalu, trochę rocka, trochę elektroniki. Intryguje mnie ta muzyka, ale obawiam się, że z drugą płytą stanie się dokładnie to, co z pierwszą: nie będę wracał.

Nie wiem do końca dlaczego, ale nie ma ta muzyka dla mnie magii przyciągania. Czegoś, co sprawi że sięgnę po te dźwięki za miesiąc, dwa, czy za pół roku… Aczkolwiek jestem pewien, że Zmarłym dzięki temu krążkowi utwierdzi swoich miłośników w przekonaniu że jest dobrze i zapewne zaskarbi sobie nowych fanów. Dla mnie płyta raczej bez historii i bez powrotu.

Pathologist


Zmarłym, a quartet from the Polish town of Końskie, caused a stir in the Polish black metal scene by combining electronic music elements with black metal on their 2021 first full-length, "Druga fala." For some, that album was garbage, but for others, it brought some freshness to the scene. A short while ago, they released their second album, "Wielkie Zanikanie," which shows that they aren't likely to change their direction.

There is, however, one thing that is different compared to the previous album - they gave up on the COVID pandemic theme, instead, they focused on talking about modern society and city life. Lyrics aren't on a very high level but also don't suck at all.

This album creates an atmosphere that is, on one hand, disturbing but on the other quite interesting. Black metal and electronic elements combine, creating a gripping album that held my attention from start to end. Comparing this album to the previous one, "Druga fala", it can be noted that Zmarłym didn't forget how to combine black metal elements with electronic music. The best example of this can be both songs named "Plamy". The first one, the shortest song on this album, is like an invitation (in electronic music style) to a bigger story that develops this time in mostly black metal style. What is more, clean vocals are sometimes a controversial choice in black metal, but again, Zmarłym (specifically: Andrzej Kądziela) did a fantastic job, for example, on "Ludzie Schronu (2034)" on "Good day" by doing his inhumane shouts and shortly after that singing clean. That unique atmosphere distinguishes Zmarłym from many other black metal bands.

The band took a bit more progressive approach with this album. There is less repetitiveness. The most progressive song on this album is "Bunt maszyn," in which the band showed, I think, their best skills. The main riff isn't a typical BM riff, and the vocals vary very much. And the guitar solo - like an icing on this prog-black metal cake. Next song, "A Good Day", also has a bit of progressiveness in it. The song suddenly stops at some point, and then another guitar solo can be heard. I also liked mentioned before two songs named "Plamy". Of course, in all these songs there are black metal elements, such as blast beats and tremolo riffs. This is another argument in favour of buying this album.

I wrote something about the instruments, but I will extend it now. Riffs, no matter if they are tremolo or not, are memorable, might be a bit generic for some, but genethe two songs mentioned before, Andrzej Kądziela took vocals on a higher level than on the previous album. He can sing both clean and harsh, also sometimes he speaks. Drums, as before, aren't anything very special, but Michał Piekarski handled this quite hard-to-follow album well. And yes, bass can sometimes be heard. No rawness here. Lastly, there is supposed to be a saxophone. Besides the start of "Plamy I" I couldn't hear it. Of course, it's not a big deal, but maybe I'm deaf and I can't hear things? I liked the fact that there was such a thing, it is not popular in black metal.

And again, as in the case in the previous album, if you are not afraid of electronic music sounds in black metal, go listen to this album (before it disappears).

SzejkElRopa



..::TRACK-LIST::..

1. Miejsca 05:45
2. Sny o lataniu 03:38
3. Idziemy w mgłę 03:50
4. Ludzie schronu (2034) 03:56
5. Bunt maszyn 04:56
6. A Good Day 05:00
7. Plamy I 03:37
8. Plamy II 08:47
9. Wielkie zanikanie 06:36



..::OBSADA::..

Andrzej Kądziela - Vocals, Guitar, Keyboards
Kacper Biedrzycki - Guitar
Marcin Ścibisz - Bass
Michał Piekarski - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=NQFlPMYfzcU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

No mistake about it, Haken are simply one of the best damn bands prog has to offer these days. Perhaps the only thing more impressive than their consistently excellent discography (wherein each successive release only seems to cause my jaw to drop ever further) is their impeccable live performances. Like any dedicated fan, I wasn’t about to pass up the chance to catch them on the North American leg of this 2024 ‘Evening With’ tour, promising a full 3 hours of music. That night remains, and likely forever will remain, one of my top 5 favorite shows. As my buddy and I walked out of the venue, I mentioned to him that they had better be recording one of these performances for a live album/blu-ray.

Well, wish granted. And it’s easily one of the best I’ve ever seen/heard by any band. Liveforms is beautifully shot, with a crisp, bulldozing sound quality that matches and sometimes even exceeds the band’s own studio efforts. Every member of the band is in top form as they play to a sold-out hometown crowd of frenzied prog fans. Several among the front few rows are even dressed up in myriad varieties of animal costumes, presumably playing to the theme of the band’s then-newest album, Fauna (or at least, that’s what I’m guessing; it’s either that, or Haken happen to have a pretty sizable furry fanbase over in London).

Speaking of which, the evening begins with a full front-to-back performance of said album. I can still vividly recall my first time listening to it, and being awestruck at the mind-bending complexity of the music contained within, even compared to their past work. With just about every song being chock full of odd meters, polyrhythmic interplay, unconventional yet potent melodic phrasing, and so on, I could only sit there, doing my best to take it all in, and wonder: “How in the hell are these guys going to pull this stuff off live?” I’d already seen Haken a couple of times before; I could attest to them being an incredibly tight unit on stage. Despite that, this is the sort of music I’d imagine even many jazz players would find challenging, if not for the dexterity required, then simply to keep from falling out of time with the other members. But I should have known better than to have my doubts.

They storm through the album with hardly a break to catch their breath, nailing each and every passage with enviable precision and finesse. And that’s when they’re not throwing in extra flourishes to spice things up even further; from Ray Hearne slotting in a few flashier drum fills here and there, to some added/altered guitar and key effects on certain leads, the extended trumpet outro on “The Alphabet of Me”, or the gut-wrenching death growl Ross rips out in the middle of “Taurus”, it all lands perfectly. But perhaps the biggest difference is just how much more organic these songs sound from the studio versions, despite being executed with nearly identical accuracy. It’s the kind of thing that can only come from six guys playing off each other in real time, as opposed to having their parts meticulously assembled after the fact. Coupled with the stellar sound quality, I feel quite confident in proclaiming this to be the definitive version of Fauna. They have well and truly outdone themselves with this one.

And if you thought, as I did, that they’d go straight to intermission after all that, they instead jump right into the epic “Crystallised”, my all-time favorite Haken song. And my god, it’s never sounded this intense. If you’re looking for a performance to illustrate this band’s gradual evolution from a more prog rock leaning outfit to a full-on metal one, it’s right here. Time will tell if I end up preferring this version of the song to the ProgPower 2016 one (the difference between Diego and Peter’s keyboard tones is probably the only thing keeping me from making that call, the condensed intro and outro notwithstanding), but it’s certainly on the same general level.

Act II proceeds to take a relatively comprehensive journey through the band’s prior 6 albums, with a set full of live staples and rarities alike. The Mountain ultimately gets the short end of the stick with only the obligatory “Cockroach King” to its name, though this is somewhat understandable given the amount of material they played from that album on the previous year’s tour (and on the previous live releases, for that matter). “Puzzle Box” and “Nil by Mouth” both make it clear why Vector is Haken at their heaviest and most unbridled, while the Affinity cuts “Earthrise” and “1985” follow each of them with a perfect upbeat counterbalance. Virus gets the two-for-one duo of “The Strain” and “Canary Yellow”, along with an extended keyboard/drum solo in the middle. And then the Aquarius deep cut “Drowning in the Flood” truly comes to life on stage; I imagine this is exactly how they were aiming to get their debut to sound 15 years earlier. And indeed, I can honestly say that just about every one of these songs, whether new or old, stands at least toe-to-toe if not head and shoulders above their studio counterparts.

As they walk off stage, I’m sure everybody who didn’t already know the setlist ahead of time had the same thought: there’s an album they still haven’t played anything from yet. Namely, their second one, Visions, which ends with the famous 20+ minute title-track. Gee, what could they possibly have in store for the encore? Though surely not a surprise for anyone, they play the song to perfection just the same, and end the show with everyone singing along. If there’s even a single minor quibble I could raise, it’s that with so many great songs to potentially feature from said album, it’s a real shame that the title-track is still the only one to appear on any Haken live release to date. I personally might have gone with the three song suite of “The Mind’s Eye”, “Portals”, and “Shapeshifter” instead, if only for variety’s sake. I’m sure none of this matters to anyone else, of course. And as someone whose first Haken show was seeing them play the entire Visions album in full, I’ve clearly got nothing to complain about either way. For what material is featured here, Liveforms is nothing short of perfection, and I can only hope this isn’t the last of these live releases we’ll see from this band in the coming years.

Oh, and the cherry on top? In the behind-the-scenes interview section, there’s a quick video snippet from the show I attended, where I can see myself and my buddy in the crowd. This is officially the best thing I’ve ever bought.

UnholyCrusada



..::TRACK-LIST::..

1. The Last Lullaby 2:12
2. Taurus 4:43
3. Nightingale 7:27
4. The Alphabet of Me 5:42
5. Sempiternal Beings 8:27
6. Beneath the White Rainbow 6:51
7. Island in the Clouds 5:52
8. Lovebite 4:00
9. Elephants Never Forget 11:07
10. Eyes of Ebony 8:37
11. Crystallised 18:26
12. Puzzle Box 8:32
13. Earthrise 4:50
14. Cockroach King 8:27
15. Nil By Mouth 6:49
16. 1985 9:21
17. The Strain 5:29
18. Strainwreck 4:03
19. Canary Yellow 4:24
20. Drowning in the Flood 10:00
21. Visions 18:28

22. Reflections: An Interview with Haken 28:05



..::OBSADA::..

Ross Jennings - Lead Vocalist
Richard Henshall - Guitars, Keyboards & Backing Vocals
Charlie Griffiths - Guitar & Backing Vocals
Pete Jones - Keyboards & Backing Vocals
Conner Green - Bass Guitar & Backing Vocals
Ray Hearne - Drums & Backing Vocals

Guest musicians:
Miguel Gorodi - trumpet on 'The Alphabet Of Me'




https://www.youtube.com/watch?v=nB2_GkfoJ6s



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Smakowite gitary, krzykliwy wokal, teksty o życiu metalowca czyli o niczym ważnym!!!
Tak się nakurwia tradycyjny heavy w Peru!
Serce mocniej bije, łeb z nogami napierdala! Żadnej rewolucji!
PETARDA!!!


Hailing from the highlands of Cajamarca, Peru’s HYENA have been delivering true and uncompromising heavy metal since 2018. Founded by guitarist and songwriter Alfonso Espinoza, the band emerged with a clear mission: to keep the spirit of heavy metal alive and untamed.

With a career forged in the underground, HYENA’s music is pure adrenaline – direct, explosive, and unapologetic. Their demos and raw recordings have been released around the globe, earning a cult following among diehard maniacs of authentic, no-frills heavy metal. HYENA’s extensive touring journey has taken them from spontaneous, off-the-grid gigs in remote locations to headlining underground festivals across Latin America, Asia, and Oceania, where the passion for metal reigns supreme.

Now, HYENA are unleashing About Rock and Roll, their aptly titled debut album. This ten-track attack captures the band’s energy and unwavering commitment to the roots of heavy metal – particularly the genre’s earliest days, during the pivotal late ‘70s, when rock ‘n’ roll indeed still formed the foundation. Packed with vicious, headbanging riffs that make you want to raise your fist and let all Hell break loose, About Rock and Roll delivers solos as memorable as they are fierce, a relentless rhythm section that’s pure pounding-metal, and a commanding vocal performance that pierces through and devastates everything in its path.
Influenced by NWOBHM, Japanese heavy metal, and speed metal, HYENA channel the spirit of bands like Iron Maiden, Judas Priest, and Motörhead – big names, sure, but reverence is key when taking this torch. To coincide with the release of About Rock and Roll , HYENA will perform for their first time on European solo at the 25th anniversary of the legendary Keep it True Festival.



..::TRACK-LIST::..

1. Nightriders 03:28
2. About Rock and Roll 03:17
3. The Eternal Zero 04:11
4. Hail the Fire 02:52
5. Epitome of Evil 06:03
6. Echoes of the Underworld 03:46
7. Ready to Explode 04:28
8. Metal Machine 03:27
9. Hyena 02:50
10. Keep it True 03:27



..::OBSADA::..

Alfonso Espinoza - Guitars
El Sucio - Vocals
Leonardo Zelada - Drums
Alexander Rojas - Bass
Sergio Silva - Guitars, Bass



https://www.youtube.com/watch?v=S6NYBTZe5Kc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Smakowite gitary, krzykliwy wokal, teksty o życiu metalowca czyli o niczym ważnym!!!
Tak się nakurwia tradycyjny heavy w Peru!
Serce mocniej bije, łeb z nogami napierdala! Żadnej rewolucji!
PETARDA!!!


Hailing from the highlands of Cajamarca, Peru’s HYENA have been delivering true and uncompromising heavy metal since 2018. Founded by guitarist and songwriter Alfonso Espinoza, the band emerged with a clear mission: to keep the spirit of heavy metal alive and untamed.

With a career forged in the underground, HYENA’s music is pure adrenaline – direct, explosive, and unapologetic. Their demos and raw recordings have been released around the globe, earning a cult following among diehard maniacs of authentic, no-frills heavy metal. HYENA’s extensive touring journey has taken them from spontaneous, off-the-grid gigs in remote locations to headlining underground festivals across Latin America, Asia, and Oceania, where the passion for metal reigns supreme.

Now, HYENA are unleashing About Rock and Roll, their aptly titled debut album. This ten-track attack captures the band’s energy and unwavering commitment to the roots of heavy metal – particularly the genre’s earliest days, during the pivotal late ‘70s, when rock ‘n’ roll indeed still formed the foundation. Packed with vicious, headbanging riffs that make you want to raise your fist and let all Hell break loose, About Rock and Roll delivers solos as memorable as they are fierce, a relentless rhythm section that’s pure pounding-metal, and a commanding vocal performance that pierces through and devastates everything in its path.
Influenced by NWOBHM, Japanese heavy metal, and speed metal, HYENA channel the spirit of bands like Iron Maiden, Judas Priest, and Motörhead – big names, sure, but reverence is key when taking this torch. To coincide with the release of About Rock and Roll , HYENA will perform for their first time on European solo at the 25th anniversary of the legendary Keep it True Festival.



..::TRACK-LIST::..

1. Nightriders 03:28
2. About Rock and Roll 03:17
3. The Eternal Zero 04:11
4. Hail the Fire 02:52
5. Epitome of Evil 06:03
6. Echoes of the Underworld 03:46
7. Ready to Explode 04:28
8. Metal Machine 03:27
9. Hyena 02:50
10. Keep it True 03:27



..::OBSADA::..

Alfonso Espinoza - Guitars
El Sucio - Vocals
Leonardo Zelada - Drums
Alexander Rojas - Bass
Sergio Silva - Guitars, Bass



https://www.youtube.com/watch?v=S6NYBTZe5Kc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Spice Girls - Spiceworld (25th Anniversary) (2 CD)
Limited Edition
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Spice Girls
Album................: Spiceworld (25th Anniversary)
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 2022
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 69 - 73 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: EMI

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Spice Girls - Spice Up Your Life [02:53]
2. Spice Girls - Stop [03:24]
3. Spice Girls - Too Much [04:31]
4. Spice Girls - Saturday Night Divas [04:25]
5. Spice Girls - Never Give Up On The Good Times [04:30]
6. Spice Girls - Move Over [02:46]
7. Spice Girls - Do It [04:04]
8. Spice Girls - Denying [03:46]
9. Spice Girls - Viva Forever [05:10]
10. Spice Girls - The Lady Is A Vamp [03:09]

Playing Time.........: 38:44
Total Size...........: 284,91 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. Spice Girls - Step To Me (7'' Mix) [04:05]
2. Spice Girls - Outer Space Girls [03:58]
3. Spice Girls - Walk Of Life [04:16]
4. Spice Girls - Step To Me (Demo Version) [04:50]
5. Spice Girls - Too Much (Live In Toronto, Canada / 1998) [05:29]
6. Spice Girls - Stop (Live In Madrid, Spain / 1998) [03:24]
7. Spice Girls - Move Over (Live In Istanbul, Turkey / 1997)[03:37]
8. Spice Girls - Spice Up Your Life (Live In Arnhem, Netherlands / 1998)[04:11]
9. Spice Girls - Viva Forever (Live In Manchester, UK / 1998)[05:57]
10. Spice Girls - Spice Up Your Life (Morales Radio Mix) [02:50]
11. Spice Girls - Stop (Morales Remix / Edit) [05:52]
12. Spice Girls - Too Much (SoulShock & Karlin Remix) [03:54]
13. Spice Girls - Viva Forever (John Themis Ambient Mix) [05:43]
14. Spice Girls - Step To Me (Extended Mix) [05:41]
15. Spice Girls - Spice Girls Party Mix [14:44]

Playing Time.........: 01:18:36
Total Size...........: 544,37 MB

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Orchestral Manoeuvres in the Dark - The Best of OMD
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Orchestral Manoeuvres in the Dark
Album................: The Best of OMD
Genre................: Electronic
Source...............: CD
Year.................: 1988
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 63 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Virgin

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Electricity [03:32]
2. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Messages [04:46]
3. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Enola Gay [03:33]
4. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Souvenir [03:36]
5. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Joan Of Arc [03:47]
6. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Maid Of Orleans [04:13]
7. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Telegraph [03:43]
8. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Tesla Girls [03:37]
9. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Locomotion [03:53]
10. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Talking Loud And Clear[03:54]
11. Orchestral Manoeuvres in the Dark - So In Love [03:31]
12. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Secret [03:56]
13. Orchestral Manoeuvres in the Dark - If You Leave [04:30]
14. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Forever Live And Die[03:36]
15. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Dreaming [03:55]
16. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Genetic Engineering [03:38]
17. Orchestral Manoeuvres in the Dark - We Love You (12" Version)[06:14]
18. Orchestral Manoeuvres in the Dark - La Femme Accident (12" Version)[06:15]

Playing Time.........: 01:14:18
Total Size...........: 470,20 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana edycja jednej z najlepszych płyt w tym sklepie (mowa o sklepie, w którym kupuję krążki-FA) i zarazem kwintesencja ambitnego, a przy tym melodyjnego grania z końca lat 60-tych!
Wydany latem 1969 roku debiutancki i autentycznie kultowy album Andwelli (dwa kolejne tytuły powstały już pod skróconą nazwą) to obłędne połączenie psychodelicznej stylistyki spod znaku wczesnych Procol Harum, pierwszych dwóch płyt Family i Traffic oraz więcej niż szczypty późnych The Beatles z okresu 'Abbey Road'.
Oryginalną, trwającą blisko 50 minut płytę (w idealnej, brytyjskiej edycji CBS Records wartą blisko... 2000 euro!!!) wypełniały relatywnie krótkie, ale bardzo treściwe nagrania trwające średnio po 4 minuty. Dodatkowo zamieszczono dwa nagrania singlowe z 1969 oraz dwa kawałki z 1970 roku. To jest najlepiej brzmiąca edycja - lepsza niż wersja Sunbeam Records.



Album „Love And Poetry” grupy ANDWELLA’S DREAM uwiódł mnie od pierwszego przesłuchania, od jej pierwszych dźwięków. Zadurzyłem się w nim na amen i chyba dlatego tak długo zwlekałem z jego prezentacją. Zadanie nie należy bowiem do łatwych. Jak obiektywnie i bez nadmiernych emocji opisać coś, co kocha się mocno i bez pamięci? Jak przelać na papier emocje i uczucia, by nie wyszedł z tego banał trącący infantylizmem? Postaram się ograniczyć do niezbędnego minimum wszelkie „ochy” i „achy”, jeśli jednak w którymś momencie mocno się zapędzę – proszę o wyrozumiałość. Czasem rządzą mną emocje. A tak na marginesie – zdecydowanie wolę błąd entuzjasty, niż obojętność mędrca.

Płyta „Love And Poetry” to jedna z najlepszych pozycji w swoim gatunku i zarazem kwintesencja grania końca lat 60-tych. Jak w soczewce skupia się w niej to, co na brytyjskiej scenie dopiero się wykluwało (rock progresywny) oraz to, co powoli odchodziło do lamusa (psychodelia). Pomost łączący dwa muzyczne brzegi. O takich płytach jak ta mówiło się, że zostały zatrzymane w czasie...

W 1967 roku w Belfaście (Irlandia Pn.) istniało trio The Method, której liderem był gitarzysta i wokalista Dave Lewis – bez wątpienia jeden z najbardziej utalentowanych twórców brytyjskiego, muzycznego undergroundu. Zespół często gościł w znanym klubie The Maritime. W tym samym, do którego wpadał młodziutki Gary Moore, by z kolegami wypić piwo, pogadać o życiu, dziewczynach i muzyce. A także by posłuchać ówczesnej lokalnej gwiazdy – grupy Them z Vanem Morrisonem. Rok później The Method postanowili opuścić rodzinne miasto i wyjechać do Londynu. W ostatniej chwili z wyjazdu zrezygnował basista Paul Hanna. Po kilku tygodniach pobytu w stolicy „…z tęsknoty za domem i rodziną” zespół opuścił także perkusista Wilgar Campbell. Na ich miejsce Lewis dość szybko znalazł nowych muzyków i już pod nową nazwą, jako ANDWELLA’S DREAM, podpisał kontrakt płytowy z CBS Records. Wchodząc do studia nagraniowego ze swoimi kompozycjami gitarzyście towarzyszyli Nigel Portman Smith (bg) i Gordon Barton (dr). Dodam, że do tego skromnego grona gościnnie dołączył także Bob Downes, muzyk znany ze współpracy z Egg, który zagrał na flecie, instrumentach perkusyjnych, chińskich dzwoneczkach i tam tamie. Zrobił to charytatywnie, w imię starej przyjaźni. Gotowy album ukazał się na rynku latem 1969 roku.

„Love And Poetry” zawiera muzykę melodyjną, z rozmytymi partiami czy to gitary, czy fletu mającą w sobie jednak dość energii, by zbliżyć się do cięższych brzmień (ekspresyjna solówka lidera w utworze „Sunday”). Słychać tu całą gamę przeróżnych wpływów: psychodelię, ambitny pop, folk, a nawet heavy metal. To już właściwie był rock progresywny, choć nie ma tutaj rozbudowanych kompozycji – zazwyczaj nie przekraczały one nawet czterech minut. A jednak muzycy potrafili z nich stworzyć autentycznie jednolitą, przemyślaną całość.

Już pierwsze nagranie „The Days Grew Longer For Love” po krótkim akustycznym intro z miejsca wprowadza mnie w odpowiedni nastrój. Atmosferyczny, wpadający w ucho początek zburzony zostaje nagłym, gwałtownym wejściem dwóch grających długie, melodyjne sola gitar, jakby zwiastujące nadejście Wishbone Ash – a potem od nowa! Gęsia skóra po raz pierwszy na moim ciele. I nie po raz ostatni. W zasadzie każdy z trzynastu utworów zamieszczonych na tym albumie zasługuje na wyróżnienie. Niemal hardrockowy „Sunday” to znowu świetne wyraziste gitary, mocna sekcja rytmiczna plus krzykliwy śpiew. Tyle w nim surowej agresji, że rozsadza głośniki! Tajemniczy, ozdobiony orientalnym fletem, poprzedzony introdukcją wykorzystującą brzmienie gongu i instrumentów perkusyjnych, a zarazem uroczy i refleksyjny jest „Lost A Number Found A King”. Dalej mamy przyprawiony ostrym solem gitary przebojowy, folkujący „Man Without A Name”; nawiązujący do estetyki Traffic mocno psychodeliczny „Clockword Man” z efektami dźwiękowymi, organami i gitarą akustyczną, oraz kapitalny „Cocaine” z jazzującym brzmieniem gitary i organów z hipnotycznie swingującymi partiami basu i perkusji. Jak widać dzieje się na tej płycie, oj dzieje! A to dopiero pierwsza odsłona albumu...

Drugą stronę otwierał pełen wdzięku, gitarowy „Shades Of Grey”. Broń Boże nie słuchajcie tego numeru prowadząc samochód. Można się w nim totalnie zasłuchać odlatując przy tym w inny wymiar czasu i przestrzeni. Rytmiczny „High On The Mountain” zaśpiewany i zagrany na totalnym luzie ma coś z klimatu The Beatles. A tuż po nim kolejne arcydzieło – „Andwella”. Doskonały, nawiązujący do muzyki klasycznej numer oparty na współbrzmieniu Hammondów i gitary, ozdobiony niebanalną melodyką. Soczyste psycho-progresywne granie w klimacie Velvett Fogg i Procol Harum. Obłęd w oczach, ciary na plecach! Delikatny, chwytający za serce „Midday Sun” z pięknymi harmoniami wokalnymi ociera się o beatlesowskie „Don’t Let Me Down”. „Take My Road” wzbogacono natomiast brzmieniem skrzypiec i jak kilka innych fragmentów płyty posiada folkowy charakter. Jest to jeszcze ten psychodeliczny folk, który zacznie być coraz częściej wykorzystywany przez inne zespoły; już za chwilę, choćby za sprawą Fairport Convention, przemieni się w folk rock i stanie się odrębnym stylem muzycznym. W nagraniu „Felix” mała niespodzianka: za bębnami słyszmy pierwszego perkusistę Wilgera Campbella. To kapitalny, z wszelkiego rodzaju przesterami, mocno zagęszczony utwór bliski dokonaniom Traffic i Procol Harum. Nieszablonowa, a jednocześnie na swój sposób przebojowa piosenka; takich mogę słuchać bez końca. Kończy płytę „Goodbye” – dwuminutowa, nastrojowa ballada zagrana na gitarze akustycznej, zaśpiewana ciepłym, miękkim głosem, po której pozostaje żal, że to już koniec płyty. Koniec doskonałego albumu o czarującym, nieco baśniowym nastroju...

Mam ogromny żal do szefów CBS Records za to, że „odpuścili” (nie po raz pierwszy zresztą) promowanie płyty i zespołu, przez co album „Love And Poetry” sprzedał się wówczas w minimalnym nakładzie. Dziś oryginalny longplay wart 1000€ jest wielkim rarytasem i poszukiwany „niemal przez wszystkich”. Warto więc zainwestować w dużo tańszą reedycję kompaktową np. wytwórni Green Tree, która zawiera dwa bonusy.

W 1970 roku zespół ANDWELLA’S DREAM zmienił wytwórnię, skład, oraz skrócił nazwę na ANDWELLA. Pod tym szyldem wydał dwa albumy: „World’s End” (1970) i „People’s People” (1971) po czym rozwiązał się Ale to już temat na inną opowieść...

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. The Days Grew Longer For Love 3:53
2. Sunday 3:11
3. Lost A Number, Found A King (Flute, Bells [Chinese Bells], Tam-tam, Finger Cymbals, Percussion [Dry Leaves], Ti-tse [Chinese Bamboo Flute]-Bob Downes) 5:59
4. Man Without A Name 2:41
5. Clockwork Man 2:40
6. Cocaine 4:58
7. Shades Of Grey 3:35
8. High On A Mountain 2:30
9. Andwella 3:14
10. Midday Sun 3:40
11. Take My Road 3:21
12. Felix (Drums-Wilgar Campbell) 4:17
13. Goodbye 2:17

Bonus Tracks:
14. Mrs. Man (45 A-side, 1969)
15. Mr. Sunshine (45 B-side, 1969)
16. Every Little Minute (45 A-side, 1970)
17. Micheal FitzHenry (45 B-side, 1970)



..::OBSADA::..

Guitar, Piano, Organ, Vocals - Dave Lewis
Drums - Gordon Barton
Bass, Vocals - Nigel Smith



https://www.youtube.com/watch?v=1rEcnpplYjI


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana edycja jednej z najlepszych płyt w tym sklepie (mowa o sklepie, w którym kupuję krążki-FA) i zarazem kwintesencja ambitnego, a przy tym melodyjnego grania z końca lat 60-tych!
Wydany latem 1969 roku debiutancki i autentycznie kultowy album Andwelli (dwa kolejne tytuły powstały już pod skróconą nazwą) to obłędne połączenie psychodelicznej stylistyki spod znaku wczesnych Procol Harum, pierwszych dwóch płyt Family i Traffic oraz więcej niż szczypty późnych The Beatles z okresu 'Abbey Road'.
Oryginalną, trwającą blisko 50 minut płytę (w idealnej, brytyjskiej edycji CBS Records wartą blisko... 2000 euro!!!) wypełniały relatywnie krótkie, ale bardzo treściwe nagrania trwające średnio po 4 minuty. Dodatkowo zamieszczono dwa nagrania singlowe z 1969 oraz dwa kawałki z 1970 roku. To jest najlepiej brzmiąca edycja - lepsza niż wersja Sunbeam Records.



Album „Love And Poetry” grupy ANDWELLA’S DREAM uwiódł mnie od pierwszego przesłuchania, od jej pierwszych dźwięków. Zadurzyłem się w nim na amen i chyba dlatego tak długo zwlekałem z jego prezentacją. Zadanie nie należy bowiem do łatwych. Jak obiektywnie i bez nadmiernych emocji opisać coś, co kocha się mocno i bez pamięci? Jak przelać na papier emocje i uczucia, by nie wyszedł z tego banał trącący infantylizmem? Postaram się ograniczyć do niezbędnego minimum wszelkie „ochy” i „achy”, jeśli jednak w którymś momencie mocno się zapędzę – proszę o wyrozumiałość. Czasem rządzą mną emocje. A tak na marginesie – zdecydowanie wolę błąd entuzjasty, niż obojętność mędrca.

Płyta „Love And Poetry” to jedna z najlepszych pozycji w swoim gatunku i zarazem kwintesencja grania końca lat 60-tych. Jak w soczewce skupia się w niej to, co na brytyjskiej scenie dopiero się wykluwało (rock progresywny) oraz to, co powoli odchodziło do lamusa (psychodelia). Pomost łączący dwa muzyczne brzegi. O takich płytach jak ta mówiło się, że zostały zatrzymane w czasie...

W 1967 roku w Belfaście (Irlandia Pn.) istniało trio The Method, której liderem był gitarzysta i wokalista Dave Lewis – bez wątpienia jeden z najbardziej utalentowanych twórców brytyjskiego, muzycznego undergroundu. Zespół często gościł w znanym klubie The Maritime. W tym samym, do którego wpadał młodziutki Gary Moore, by z kolegami wypić piwo, pogadać o życiu, dziewczynach i muzyce. A także by posłuchać ówczesnej lokalnej gwiazdy – grupy Them z Vanem Morrisonem. Rok później The Method postanowili opuścić rodzinne miasto i wyjechać do Londynu. W ostatniej chwili z wyjazdu zrezygnował basista Paul Hanna. Po kilku tygodniach pobytu w stolicy „…z tęsknoty za domem i rodziną” zespół opuścił także perkusista Wilgar Campbell. Na ich miejsce Lewis dość szybko znalazł nowych muzyków i już pod nową nazwą, jako ANDWELLA’S DREAM, podpisał kontrakt płytowy z CBS Records. Wchodząc do studia nagraniowego ze swoimi kompozycjami gitarzyście towarzyszyli Nigel Portman Smith (bg) i Gordon Barton (dr). Dodam, że do tego skromnego grona gościnnie dołączył także Bob Downes, muzyk znany ze współpracy z Egg, który zagrał na flecie, instrumentach perkusyjnych, chińskich dzwoneczkach i tam tamie. Zrobił to charytatywnie, w imię starej przyjaźni. Gotowy album ukazał się na rynku latem 1969 roku.

„Love And Poetry” zawiera muzykę melodyjną, z rozmytymi partiami czy to gitary, czy fletu mającą w sobie jednak dość energii, by zbliżyć się do cięższych brzmień (ekspresyjna solówka lidera w utworze „Sunday”). Słychać tu całą gamę przeróżnych wpływów: psychodelię, ambitny pop, folk, a nawet heavy metal. To już właściwie był rock progresywny, choć nie ma tutaj rozbudowanych kompozycji – zazwyczaj nie przekraczały one nawet czterech minut. A jednak muzycy potrafili z nich stworzyć autentycznie jednolitą, przemyślaną całość.

Już pierwsze nagranie „The Days Grew Longer For Love” po krótkim akustycznym intro z miejsca wprowadza mnie w odpowiedni nastrój. Atmosferyczny, wpadający w ucho początek zburzony zostaje nagłym, gwałtownym wejściem dwóch grających długie, melodyjne sola gitar, jakby zwiastujące nadejście Wishbone Ash – a potem od nowa! Gęsia skóra po raz pierwszy na moim ciele. I nie po raz ostatni. W zasadzie każdy z trzynastu utworów zamieszczonych na tym albumie zasługuje na wyróżnienie. Niemal hardrockowy „Sunday” to znowu świetne wyraziste gitary, mocna sekcja rytmiczna plus krzykliwy śpiew. Tyle w nim surowej agresji, że rozsadza głośniki! Tajemniczy, ozdobiony orientalnym fletem, poprzedzony introdukcją wykorzystującą brzmienie gongu i instrumentów perkusyjnych, a zarazem uroczy i refleksyjny jest „Lost A Number Found A King”. Dalej mamy przyprawiony ostrym solem gitary przebojowy, folkujący „Man Without A Name”; nawiązujący do estetyki Traffic mocno psychodeliczny „Clockword Man” z efektami dźwiękowymi, organami i gitarą akustyczną, oraz kapitalny „Cocaine” z jazzującym brzmieniem gitary i organów z hipnotycznie swingującymi partiami basu i perkusji. Jak widać dzieje się na tej płycie, oj dzieje! A to dopiero pierwsza odsłona albumu...

Drugą stronę otwierał pełen wdzięku, gitarowy „Shades Of Grey”. Broń Boże nie słuchajcie tego numeru prowadząc samochód. Można się w nim totalnie zasłuchać odlatując przy tym w inny wymiar czasu i przestrzeni. Rytmiczny „High On The Mountain” zaśpiewany i zagrany na totalnym luzie ma coś z klimatu The Beatles. A tuż po nim kolejne arcydzieło – „Andwella”. Doskonały, nawiązujący do muzyki klasycznej numer oparty na współbrzmieniu Hammondów i gitary, ozdobiony niebanalną melodyką. Soczyste psycho-progresywne granie w klimacie Velvett Fogg i Procol Harum. Obłęd w oczach, ciary na plecach! Delikatny, chwytający za serce „Midday Sun” z pięknymi harmoniami wokalnymi ociera się o beatlesowskie „Don’t Let Me Down”. „Take My Road” wzbogacono natomiast brzmieniem skrzypiec i jak kilka innych fragmentów płyty posiada folkowy charakter. Jest to jeszcze ten psychodeliczny folk, który zacznie być coraz częściej wykorzystywany przez inne zespoły; już za chwilę, choćby za sprawą Fairport Convention, przemieni się w folk rock i stanie się odrębnym stylem muzycznym. W nagraniu „Felix” mała niespodzianka: za bębnami słyszmy pierwszego perkusistę Wilgera Campbella. To kapitalny, z wszelkiego rodzaju przesterami, mocno zagęszczony utwór bliski dokonaniom Traffic i Procol Harum. Nieszablonowa, a jednocześnie na swój sposób przebojowa piosenka; takich mogę słuchać bez końca. Kończy płytę „Goodbye” – dwuminutowa, nastrojowa ballada zagrana na gitarze akustycznej, zaśpiewana ciepłym, miękkim głosem, po której pozostaje żal, że to już koniec płyty. Koniec doskonałego albumu o czarującym, nieco baśniowym nastroju...

Mam ogromny żal do szefów CBS Records za to, że „odpuścili” (nie po raz pierwszy zresztą) promowanie płyty i zespołu, przez co album „Love And Poetry” sprzedał się wówczas w minimalnym nakładzie. Dziś oryginalny longplay wart 1000€ jest wielkim rarytasem i poszukiwany „niemal przez wszystkich”. Warto więc zainwestować w dużo tańszą reedycję kompaktową np. wytwórni Green Tree, która zawiera dwa bonusy.

W 1970 roku zespół ANDWELLA’S DREAM zmienił wytwórnię, skład, oraz skrócił nazwę na ANDWELLA. Pod tym szyldem wydał dwa albumy: „World’s End” (1970) i „People’s People” (1971) po czym rozwiązał się Ale to już temat na inną opowieść...

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. The Days Grew Longer For Love 3:53
2. Sunday 3:11
3. Lost A Number, Found A King (Flute, Bells [Chinese Bells], Tam-tam, Finger Cymbals, Percussion [Dry Leaves], Ti-tse [Chinese Bamboo Flute]-Bob Downes) 5:59
4. Man Without A Name 2:41
5. Clockwork Man 2:40
6. Cocaine 4:58
7. Shades Of Grey 3:35
8. High On A Mountain 2:30
9. Andwella 3:14
10. Midday Sun 3:40
11. Take My Road 3:21
12. Felix (Drums-Wilgar Campbell) 4:17
13. Goodbye 2:17

Bonus Tracks:
14. Mrs. Man (45 A-side, 1969)
15. Mr. Sunshine (45 B-side, 1969)
16. Every Little Minute (45 A-side, 1970)
17. Micheal FitzHenry (45 B-side, 1970)



..::OBSADA::..

Guitar, Piano, Organ, Vocals - Dave Lewis
Drums - Gordon Barton
Bass, Vocals - Nigel Smith



https://www.youtube.com/watch?v=1rEcnpplYjI


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wizjoner Devin Townsend prezentuje swoją operę rockową The Moth.

Devin Townsend, najbardziej znany z nowatorskiego podejścia do metalu, rocka progresywnego i muzyki ambient, przez 30 lat kariery przekraczał granice gatunków i stworzył bezprecedensowy dorobek artystyczny.

'The Moth', opowiada historię ludzkiego doświadczenia od narodzin do śmierci.
Wraz z orkiestrą symfoniczną i chórem stworzył opowieść mającą swe korzenie gdzieś pomiędzy 'Jesus Christ Superstar', a 'Phantom Of The Opera'.



..::TRACK-LIST::..

1. Semi-Prologue (2:52)
2. War Beyond Worlds (5:42)
3. Ode to My Eye (Intro) (1:00)
4. Ode to My Eye (2:37)
5. Covered by Causes (7:46)
6. Lexin (4:26)
7. The Queen's Interlude (0:43)
8. Red Triangle Queen (1:34)
9. Yellow Circle Queen (2:01)
10. Orion (6:08)
11. Stay There (2:15)
12. Home at Night (5:34)
13. Intermission (5:02)
14. Lexin (Variation) (0:48)
15. Sadism (1:06)
16. Gollums (3:52)
17. Airship (3:35)
18. Finale I: Princess (2:42)
19. Finale II: Metamorphosis (3:18)
20. Finale III: Stained Hearts (6:01)



..::OBSADA::..

Devin Townsend - vocals, guitar, bass, synth, computer, orchestrations, co-producer, mixing

With:
The North Netherlands Symphony Orchestra
Choir



https://www.youtube.com/watch?v=d0_46yOX7xE


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

No i to się kurwa nazywa dzieciątko !!! Z otchłani i pustyń Chile wjechał po prawie ćwierć wieku od wydania debiutu Apostasy by dla rodzimej Fallen Temple wydać drugi thrashowy pomiot zamknięty w 32 min. Tu nie ma szopek, darów ani trzech króli. Tu napierdala się thrashera jak z przełomu lat 80-90.

Jest brudno, wściekle, piekielnie na pełnej kurwie. Solówki wiercą ile wlezie, wokal to od szeptów, growlów, wrzasków aż po przeraźliwe falsety.

The Sign Of Darkness brzmi jakby Bathory, Sarcofago i Poison sprawdzili co nagrają razem. Pewnie byłoby to coś w stylu Apostasy. Świetny powrót.

Hajasz


Zabłąkany wędrowcze, jeśli dotarłeś tutaj bo kojarzysz jakiś zespół o nazwie Apostasy, to jest duża szansa, że to akurat nie ten, bo zespołów o tej nazwie jak psów. Ale skoro już tu jesteś, to przybliżę ci akurat ten konkretny na tyle, na ile potrafię.

Ten konkretny Apostasy pochodzi z Chile i powstał w 1988 roku, więc na pewno pobolewa go już kręgosłup jak mnie. Miał w funkcjonowaniu kilka długich przerw, co nikogo nie powinno dziwić, bo przecież nie stał się kolejnym metalowym towarem eksportowym Ameryki Południowej, a spodziewam się, że na drugiej półkuli utrzymać podziemną kapelę metalową przez trzy dekady jest równie trudno, jak i u nas. Żeby było jeszcze zabawniej, The Sign of Darkness to zaledwie długi krążek długogrający w karierze kapeli (pierwszy, Sunset of the End, wyszedł w 1991 roku, i podobnie jak ty nie mam o nim zielonego pojęcia).

Nie wiem jak Apostasy brzmieli w przeszłości i czy dane im było przejść w ciągu trzech dekad jakąś muzyczną ewolucję, ale spodziewam się, że nie, bo i dziś brzmią oldschoolowo. Na The Sign of Darkness brzmią jak piewcy starego, dobrego blacku i thrashu spod znaku Hellhammer czy Venom. Zupełnie przypadkiem tego typu agresywne granie akurat wraca do łask metaluszków na całym świecie, więc pewnie i Apostasy gdzieś w swoim rejonie będą mieli okazję błysnąć, ale poza niego raczej nie wyjadą z tym materiałem.

The Sign of Darkness ni ziębi, ni grzeje. Ani mnie nie podnieca, ani nie wkurwia. W zasadzie moją uwagę jako tako przyciągają jedynie intra Praise of Darkness oraz The Great Damnation, które aż walą plastikowym oldschoolem – kojarzycie te pseudopatetyczne, sztuczne do bólu klawisze z płyt metalowych z lat 80-tych? To właśnie wita was na wejściu. I choć w 2018 roku brzmi to jeszcze śmieszniej, niż przed dwudziestoma laty, to mnie się wydaje sympatyczne, bo to wyraźne mrugnięcie do tych, co pamiętają te starutkie płyty metalowe nagrywane po taniości. Autorytatywnie stwierdzam, że Apostasy zrobili to intro właśnie jako wehikuł czasu, bo poza tymi klawiszkami reszta płyty brzmi co najmniej przyzwoicie. Oczywiście – wszystko tutaj świadomie wali myszką, od niemal melodeklamowanych wokali pełnych pogłosu wysuniętych mocno na przód i przechodzących od czasu do czasu w falset a’la King Diamond do samych kompozycji, które są wręcz podręcznikowym przykładem wczesnego rozpędzonego thrashu, w którym poza gonitwą nie dzieje się praktycznie nic. I jako taki rodzaj pocztówki sprzed lat, muzycznego albumu ze zdjęciami The Sign of Darkness jest w sumie sympatyczne. Z perspektywy 2018 roku jednak nie broni się nijak, po prostu ginie za albumami, które podpadają pod tę samą formułę, ale są zwyczajnie ciekawsze, lepsze, lepiej zrealizowane. Poszczególne numery nie różnią się od siebie za bardzo, operują w samym środeczku doskonale znanych wszystkim kanw. Przez to wszystko wpadają jednym uchem, drugim wypadają. Nic w nich nie przeszkadza, nie wadzi, nie wkurwia, ale też nic nie zajmuje, nie interesuje, nie porywa. Ot, muzak, muzyka tła dla przeciętnego smutnego satanisty z ósmej klasy.

Z jakiegoś powodu album został podzielony na dwie części, strony A i B, tutaj nazwane Fire i Lust. Każda z nich zaczyna się od wspomnianych plastikowych introdukcji, by potem zamienić się w papkę tych samych dźwięków. Na części Fire numer Virgin Sacrifice brzmi dokładnie tak samo jak kolejny Witching Fire, a ten nie różni się zbytnio od następnego Armageddon Is Near poza tym, że jest od niego nieco szybszy. Poszczególne riffy sprawiają wrażenie, jakby były polepione z tych samych dźwięków, którym pozmieniano długości i które pozamieniano miejscami. O dziwo druga połowa płyty wypada nieco ciekawiej: choć Blackened By Lust dalej ciągnie się tym samym patentem wolniejszego, cięższego blacku/thrashu, to Strife of the Tormentor jest miłym oddechem. Zaczyna się od akustycznego wstępu, w którym skale zabrzmią znajomo każdemu, kto kiedyś słyszał o Metallice, a potem, po sympatycznie klasycznej solówce Apostasy rozwijają numer do równie klasycznej thrashowej gonitwy, która dziwnym trafem jest zaskakująco satysfakcjonująca. Wieńczący płytę Satan Ascends wraz z basowym wstępem to z kolei najlepszy moment na płycie – ostry, niebezpieczny riff, ciekawy groove, raz wyrazisty i powolny, raz rozpędzony do kosmicznych szybkości, fajna aranżacja, pełna zakrętów i ciekawostek, duża dokładność i skupienie. Gdyby wszystkie kawałki na The Sign of Darkness szły tym tropem, to mielibyśmy naprawdę dobry powrót do przeszłości, a tak mamy powrót do przeszłości ciekawy jak szkolna wycieczka z wynajętym przewodnikiem: niby sporo klasyki, nieźle zrealizowane bicie pokłonów dla oldschoolu, ale całość podana w nudnawym sosie, który nie potrafi zainteresować na dłużej niż kilka sekund. Przeciętniak z aspiracjami na przyszłość.

nmtr


Although Chile’s thrash metal scene had taken a few years to fully fire up beyond innovative demos from Pentagram, Massakre, and Necrosis in the mid-80’s the true explosion of underground forces would fire into the abyss in 1988. Full-lengths from Warpath and Necrosis coincided with demos from heavier, more intricate newcomers including a long-lost rehearsal tape from Valparaíso based Apostasy. The rise of bestial terror would reign bloody hell across South America as the world began to dig beyond Sepultura‘s debut and in turning the cross upside down in Chile it’d be Atomic Aggressor‘s ‘Bloody Ceremonial’ and Apostasy‘s ‘Fraud in the Name of God’ (1989) demos that would ‘legitimize’ the underground scene beyond Pentagram‘s impressive beginnings. I know there were more dark forces at work back then already, such as Sadism and Torturer, but in the realm of pure thrash it was Apostasy‘s ‘Sunset of the End’ (1991) that had the most potential to speak to the worldwide thrash metal scene of the time who were reeling from the glory of peak Sepultura, Dark Angel, Sadus and the rise of death metal beyond the 80’s. I have a long personal history of trying to acquire an original cassette of this bands debut that spanned the entirety of 2004 as I’d been ripped off by bad Russian bootlegs but, once I’d acquired it ‘Sunset of the End’ would reaffirm a sort of personal commitment to digging for the hidden gems of independent metal music past and went a long way in shifting my mindset from fanatic to actual collector. In my mind it is as vital an entry to exemplar South American thrash metal as ‘Beneath the Remains’. So, there is great weight attached to receiving a follow-up release twenty seven years later.

There is little to worry about, though, as ‘The Sign of Darkness’ is a worthy successor in a hard-fought battle to resuscitate the spirit of Apostasy. In fact it was only a matter of waiting patiently beyond 2013 as the band reformed as a trio with Cris Profaner (Cristián Silva) as the sole original member joined by Ancient Crypts and Invincible Force drummer Cristóbal Vigneaux along with lead guitarist Sebastian Palominos (Henosis). The collective sigh of relief was palpable as ‘Blackened By Sacrifice’ (2013) demo was immediately evocative of ‘Sunset of the End’, particularly the second half; Since then they’ve released an additional EP, ‘The Blade of Hell’ (2016), prior to the release of this second full-length. ‘The Sign of Darkness’ collects those previous compositions slightly reworked while including a handful of new songs. What might surprise older fans is the level of authenticity and amount of riffs they’ve poured over in creation of ‘The Sign of Darkness’; It absolutely feels like an ‘old school’ thrash metal album from the late 80’s and isn’t mired by any too-modern tricks nor does it delve into death metal as I’d personally expected. The hand-crafted, DIY aspect of Apostasy is yet in tact as they’ve recorded, produced and mixed the record themselves with the final master shopped out to Lamech Sound Design. I’m hugely impressed that Profaner handled a great bulk of the instrumentation and songwriting while keeping things tight, energetic and mercilessly heavy.

There is a great purity in the majesty of ‘The Sign of Darkness’ as it evokes the old days while extending the bullet-belted extremist thrash of their first album nearly three decades later; I’d most definitely have included this on my Best of 2018 if it had been easier to track down and acquire but that is my own failing. It is rare anymore today that I hold a record in my hands and truly covet its possession and not because of nostalgia but for the powerful heavy metal within. This is a riff album, not a riff-salad nightmare or even an overtly technical performance but an intricate set of effective guitar performances enhanced by 80’s death metal aesthetics and post-’86 classic thrash structures. What should immediately stand out is Profaner‘s vocal performance which is classic Chilean thrash echoing grittiness that doesn’t imitate previous vocalist Alberto Leyton but brings a similar cadence with the occasional shrieking fit that’ll recall ‘Darkness Descends’ as much as it does Communion.

When faced with an album that was long accepted as impossible and/or shelved I met ‘The Sign of Darkness’ with high expectations and careful enthusiasm. No doubt I waited through the ‘fanatic’ phase of interest until I’d written this because there is always value in some objectivity. I’d say as a full listen this 33 minute thrasher is quick, straight to the point evil and brutal thrash metal in the most classic sense and that’ll always be my preference above most other forms of metal. The part of me that has been obsessed with thrash riffs since I was a teenager is re-lit by this long awaited second Apostasy album and there should be no doubt that it comes with an above average recommendation, especially if you are a fan of 80’s South American death and thrash metal output or the witching metal phenomenon concurrent on the other side of the world. Highly recommended. For preview there are two key duos that bolster ‘The Sign of Darkness’ to nigh classic status, the first is “The Great Damnation” / “Blackened by Lust” with its Attomica-esque stomp and “Praise of Darkness” / “Virgin Sacrifice” which should immediately read as classic Apostasy and classic Chilean extreme thrash for that matter.

GrizzlyButts



..::TRACK-LIST::..

1. Praise Of Darkness 1:14
2. Virgin Sacrifice 4:56
3. Witching Fire 4:14
4. Armageddon Is Near 4:32
5. The Great Damnation 1:15
6. Blackened By Lust 2:57
7. Strike Of The Tormentot 6:20
8. Serpent Spell 1:45
9. Satan Ascends 4:47

Bonus Tracks:
The Blade Of Hell EP
10. The Great Damnation 1:23
11. Virgin Sacrifice 5:01
12. Blackened by Lust 3:07
13. Strike of the Tormentor 6:25



..::OBSADA::..

Cris Profaner - Bass, Vocals, Keyboards, Guitars (rhythm), Songwriting, Lyrics
Skullfukk - Drums
Sebastarot - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=rqLijMGhNzw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

No i to się kurwa nazywa dzieciątko !!! Z otchłani i pustyń Chile wjechał po prawie ćwierć wieku od wydania debiutu Apostasy by dla rodzimej Fallen Temple wydać drugi thrashowy pomiot zamknięty w 32 min. Tu nie ma szopek, darów ani trzech króli. Tu napierdala się thrashera jak z przełomu lat 80-90.

Jest brudno, wściekle, piekielnie na pełnej kurwie. Solówki wiercą ile wlezie, wokal to od szeptów, growlów, wrzasków aż po przeraźliwe falsety.

The Sign Of Darkness brzmi jakby Bathory, Sarcofago i Poison sprawdzili co nagrają razem. Pewnie byłoby to coś w stylu Apostasy. Świetny powrót.

Hajasz


Zabłąkany wędrowcze, jeśli dotarłeś tutaj bo kojarzysz jakiś zespół o nazwie Apostasy, to jest duża szansa, że to akurat nie ten, bo zespołów o tej nazwie jak psów. Ale skoro już tu jesteś, to przybliżę ci akurat ten konkretny na tyle, na ile potrafię.

Ten konkretny Apostasy pochodzi z Chile i powstał w 1988 roku, więc na pewno pobolewa go już kręgosłup jak mnie. Miał w funkcjonowaniu kilka długich przerw, co nikogo nie powinno dziwić, bo przecież nie stał się kolejnym metalowym towarem eksportowym Ameryki Południowej, a spodziewam się, że na drugiej półkuli utrzymać podziemną kapelę metalową przez trzy dekady jest równie trudno, jak i u nas. Żeby było jeszcze zabawniej, The Sign of Darkness to zaledwie długi krążek długogrający w karierze kapeli (pierwszy, Sunset of the End, wyszedł w 1991 roku, i podobnie jak ty nie mam o nim zielonego pojęcia).

Nie wiem jak Apostasy brzmieli w przeszłości i czy dane im było przejść w ciągu trzech dekad jakąś muzyczną ewolucję, ale spodziewam się, że nie, bo i dziś brzmią oldschoolowo. Na The Sign of Darkness brzmią jak piewcy starego, dobrego blacku i thrashu spod znaku Hellhammer czy Venom. Zupełnie przypadkiem tego typu agresywne granie akurat wraca do łask metaluszków na całym świecie, więc pewnie i Apostasy gdzieś w swoim rejonie będą mieli okazję błysnąć, ale poza niego raczej nie wyjadą z tym materiałem.

The Sign of Darkness ni ziębi, ni grzeje. Ani mnie nie podnieca, ani nie wkurwia. W zasadzie moją uwagę jako tako przyciągają jedynie intra Praise of Darkness oraz The Great Damnation, które aż walą plastikowym oldschoolem – kojarzycie te pseudopatetyczne, sztuczne do bólu klawisze z płyt metalowych z lat 80-tych? To właśnie wita was na wejściu. I choć w 2018 roku brzmi to jeszcze śmieszniej, niż przed dwudziestoma laty, to mnie się wydaje sympatyczne, bo to wyraźne mrugnięcie do tych, co pamiętają te starutkie płyty metalowe nagrywane po taniości. Autorytatywnie stwierdzam, że Apostasy zrobili to intro właśnie jako wehikuł czasu, bo poza tymi klawiszkami reszta płyty brzmi co najmniej przyzwoicie. Oczywiście – wszystko tutaj świadomie wali myszką, od niemal melodeklamowanych wokali pełnych pogłosu wysuniętych mocno na przód i przechodzących od czasu do czasu w falset a’la King Diamond do samych kompozycji, które są wręcz podręcznikowym przykładem wczesnego rozpędzonego thrashu, w którym poza gonitwą nie dzieje się praktycznie nic. I jako taki rodzaj pocztówki sprzed lat, muzycznego albumu ze zdjęciami The Sign of Darkness jest w sumie sympatyczne. Z perspektywy 2018 roku jednak nie broni się nijak, po prostu ginie za albumami, które podpadają pod tę samą formułę, ale są zwyczajnie ciekawsze, lepsze, lepiej zrealizowane. Poszczególne numery nie różnią się od siebie za bardzo, operują w samym środeczku doskonale znanych wszystkim kanw. Przez to wszystko wpadają jednym uchem, drugim wypadają. Nic w nich nie przeszkadza, nie wadzi, nie wkurwia, ale też nic nie zajmuje, nie interesuje, nie porywa. Ot, muzak, muzyka tła dla przeciętnego smutnego satanisty z ósmej klasy.

Z jakiegoś powodu album został podzielony na dwie części, strony A i B, tutaj nazwane Fire i Lust. Każda z nich zaczyna się od wspomnianych plastikowych introdukcji, by potem zamienić się w papkę tych samych dźwięków. Na części Fire numer Virgin Sacrifice brzmi dokładnie tak samo jak kolejny Witching Fire, a ten nie różni się zbytnio od następnego Armageddon Is Near poza tym, że jest od niego nieco szybszy. Poszczególne riffy sprawiają wrażenie, jakby były polepione z tych samych dźwięków, którym pozmieniano długości i które pozamieniano miejscami. O dziwo druga połowa płyty wypada nieco ciekawiej: choć Blackened By Lust dalej ciągnie się tym samym patentem wolniejszego, cięższego blacku/thrashu, to Strife of the Tormentor jest miłym oddechem. Zaczyna się od akustycznego wstępu, w którym skale zabrzmią znajomo każdemu, kto kiedyś słyszał o Metallice, a potem, po sympatycznie klasycznej solówce Apostasy rozwijają numer do równie klasycznej thrashowej gonitwy, która dziwnym trafem jest zaskakująco satysfakcjonująca. Wieńczący płytę Satan Ascends wraz z basowym wstępem to z kolei najlepszy moment na płycie – ostry, niebezpieczny riff, ciekawy groove, raz wyrazisty i powolny, raz rozpędzony do kosmicznych szybkości, fajna aranżacja, pełna zakrętów i ciekawostek, duża dokładność i skupienie. Gdyby wszystkie kawałki na The Sign of Darkness szły tym tropem, to mielibyśmy naprawdę dobry powrót do przeszłości, a tak mamy powrót do przeszłości ciekawy jak szkolna wycieczka z wynajętym przewodnikiem: niby sporo klasyki, nieźle zrealizowane bicie pokłonów dla oldschoolu, ale całość podana w nudnawym sosie, który nie potrafi zainteresować na dłużej niż kilka sekund. Przeciętniak z aspiracjami na przyszłość.

nmtr


Although Chile’s thrash metal scene had taken a few years to fully fire up beyond innovative demos from Pentagram, Massakre, and Necrosis in the mid-80’s the true explosion of underground forces would fire into the abyss in 1988. Full-lengths from Warpath and Necrosis coincided with demos from heavier, more intricate newcomers including a long-lost rehearsal tape from Valparaíso based Apostasy. The rise of bestial terror would reign bloody hell across South America as the world began to dig beyond Sepultura‘s debut and in turning the cross upside down in Chile it’d be Atomic Aggressor‘s ‘Bloody Ceremonial’ and Apostasy‘s ‘Fraud in the Name of God’ (1989) demos that would ‘legitimize’ the underground scene beyond Pentagram‘s impressive beginnings. I know there were more dark forces at work back then already, such as Sadism and Torturer, but in the realm of pure thrash it was Apostasy‘s ‘Sunset of the End’ (1991) that had the most potential to speak to the worldwide thrash metal scene of the time who were reeling from the glory of peak Sepultura, Dark Angel, Sadus and the rise of death metal beyond the 80’s. I have a long personal history of trying to acquire an original cassette of this bands debut that spanned the entirety of 2004 as I’d been ripped off by bad Russian bootlegs but, once I’d acquired it ‘Sunset of the End’ would reaffirm a sort of personal commitment to digging for the hidden gems of independent metal music past and went a long way in shifting my mindset from fanatic to actual collector. In my mind it is as vital an entry to exemplar South American thrash metal as ‘Beneath the Remains’. So, there is great weight attached to receiving a follow-up release twenty seven years later.

There is little to worry about, though, as ‘The Sign of Darkness’ is a worthy successor in a hard-fought battle to resuscitate the spirit of Apostasy. In fact it was only a matter of waiting patiently beyond 2013 as the band reformed as a trio with Cris Profaner (Cristián Silva) as the sole original member joined by Ancient Crypts and Invincible Force drummer Cristóbal Vigneaux along with lead guitarist Sebastian Palominos (Henosis). The collective sigh of relief was palpable as ‘Blackened By Sacrifice’ (2013) demo was immediately evocative of ‘Sunset of the End’, particularly the second half; Since then they’ve released an additional EP, ‘The Blade of Hell’ (2016), prior to the release of this second full-length. ‘The Sign of Darkness’ collects those previous compositions slightly reworked while including a handful of new songs. What might surprise older fans is the level of authenticity and amount of riffs they’ve poured over in creation of ‘The Sign of Darkness’; It absolutely feels like an ‘old school’ thrash metal album from the late 80’s and isn’t mired by any too-modern tricks nor does it delve into death metal as I’d personally expected. The hand-crafted, DIY aspect of Apostasy is yet in tact as they’ve recorded, produced and mixed the record themselves with the final master shopped out to Lamech Sound Design. I’m hugely impressed that Profaner handled a great bulk of the instrumentation and songwriting while keeping things tight, energetic and mercilessly heavy.

There is a great purity in the majesty of ‘The Sign of Darkness’ as it evokes the old days while extending the bullet-belted extremist thrash of their first album nearly three decades later; I’d most definitely have included this on my Best of 2018 if it had been easier to track down and acquire but that is my own failing. It is rare anymore today that I hold a record in my hands and truly covet its possession and not because of nostalgia but for the powerful heavy metal within. This is a riff album, not a riff-salad nightmare or even an overtly technical performance but an intricate set of effective guitar performances enhanced by 80’s death metal aesthetics and post-’86 classic thrash structures. What should immediately stand out is Profaner‘s vocal performance which is classic Chilean thrash echoing grittiness that doesn’t imitate previous vocalist Alberto Leyton but brings a similar cadence with the occasional shrieking fit that’ll recall ‘Darkness Descends’ as much as it does Communion.

When faced with an album that was long accepted as impossible and/or shelved I met ‘The Sign of Darkness’ with high expectations and careful enthusiasm. No doubt I waited through the ‘fanatic’ phase of interest until I’d written this because there is always value in some objectivity. I’d say as a full listen this 33 minute thrasher is quick, straight to the point evil and brutal thrash metal in the most classic sense and that’ll always be my preference above most other forms of metal. The part of me that has been obsessed with thrash riffs since I was a teenager is re-lit by this long awaited second Apostasy album and there should be no doubt that it comes with an above average recommendation, especially if you are a fan of 80’s South American death and thrash metal output or the witching metal phenomenon concurrent on the other side of the world. Highly recommended. For preview there are two key duos that bolster ‘The Sign of Darkness’ to nigh classic status, the first is “The Great Damnation” / “Blackened by Lust” with its Attomica-esque stomp and “Praise of Darkness” / “Virgin Sacrifice” which should immediately read as classic Apostasy and classic Chilean extreme thrash for that matter.

GrizzlyButts



..::TRACK-LIST::..

1. Praise Of Darkness 1:14
2. Virgin Sacrifice 4:56
3. Witching Fire 4:14
4. Armageddon Is Near 4:32
5. The Great Damnation 1:15
6. Blackened By Lust 2:57
7. Strike Of The Tormentot 6:20
8. Serpent Spell 1:45
9. Satan Ascends 4:47

Bonus Tracks:
The Blade Of Hell EP
10. The Great Damnation 1:23
11. Virgin Sacrifice 5:01
12. Blackened by Lust 3:07
13. Strike of the Tormentor 6:25



..::OBSADA::..

Cris Profaner - Bass, Vocals, Keyboards, Guitars (rhythm), Songwriting, Lyrics
Skullfukk - Drums
Sebastarot - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=rqLijMGhNzw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Argile is an apparently one-off side-project from SAS de l’Argilière and Jean-Jacques Moréac of Misanthrope (Fra) fame; and like most of what these guys ever produced it isn’t particularly easy to describe mixing doom, avant-garde, melodeath and even a hint of black metal – without mentioning a couple of extra fugitive influences.

Still if the songwriting may look versatile, anyone a tad familiar with the infamous duet is very unlikely to be surprised. Indeed, make your own opinion reading the following quick summary. Troubled by the Storm is a mere keyboards/samples intro. Satanic Music, Pyramid Paradise and to a lesser extent Danse Macabre Mist are complex tracks in the vein of Misanthrope’s early doom/avant-garde days, only a tad wiser and better produced. Pandemonic Necronomicon leans towards gothic metal. Heart of the Celestial Empire and God’s Degenerated Angel sound more like the typical hybrid of power metal and melodeath the mother band was playing at the time this album was released. In the Shadow of the Horns is a Darkthrone cover, Organ Cries of Iron a short doom interlude and eventually A Lugubrious Funeral is pure ambient.

So, have you noticed yet? For the most part the music found here isn’t fundamentally different from what Misanthrope plays, or had played by the past. Further, the track which is likely to be the best, Heart of the Celestial Empire, is also the one were the similarities are the most obvious – let’s be honest, had I been told this was a leftover from the Libertine Humiliations album I would have blindly believed it. After all, put the two Misanthrope masterminds together, what did you expect to come out except Misanthrope? Hell, you’ll even get the ritualistic “SAS de l’Argilière presents...” speech in the booklet, as in every Misanthrope record! Of course this is a less grandiloquent, less overblown, for some less cheesy Misanthrope; however it also (consequently?) looks like a blander, duller, less inspired Misanthrope.

The reasons aren’t obvious. Perhaps given it was supposed to be a more confidential release have they put less effort in the songwriting, who knows. It can’t be denied in spite of a handful of inspired riffs and memorable melodies (Pyramid Paradise...) the songs aren’t exactly of the kind which sticks into your mind. Besides, if a good half of the album is sung in the harsh exalted voice which was De l’Argilière’s standard in the early 2000’s, if we except a few black-ish shrieks the rest consists in this so annoying crying chant he’d extensively used in his early days (and is unfortunately using again nowadays) – I can’t see who could take any pleasure listening to this deliquescence, but perhaps are there amateurs somewhere. Get rid of them and a track like Satanic Music, with its cristalline acoustic parts and leaden doom background, would have sounded far better in spite of its probably unnecessarily twisted structure and probably equally unnecessarily cretin title (c’mon, even Luc Mertz hasn’t dared). Jean-Jacques Moréac, however, reveals himself as a very complete as well as competent musician, as if he sounds much sober on the bass than on the mother band’s albums (he couldn’t resist the mandatory solo in Pyramid Paradise though!) his performance behind the drumkit was less to be expected. While he might not be top-tier in terms of sheer technicality he nonetheless sounds together light, fluent and at ease in every genre, from blastbeats to standard power metal double-bassing or doom beats.

The Darkthrone cover is another strange take. That I’ve always considered Darkthrone as nothing but the most successful joke ever isn’t the point; let’s admit that the intrinsic musical qualities of In the Shadow of the Horns are downright non-existent, that without a typical raw black metal production this song is utterly worthless, and that’s exactly what happens in our present case. Further while every other song is in English, de l’Argilière here translated the original English lyrics in French for a reason which can’t be anything else than superfluous novelty. Eventually, if someone could tell me what Darkthrone has to do with anything else here I’d be grateful – it has probably as much to do as the crappy ambient trickling again so cleverly named A Lugubrious Funeral. Bleh.

Don’t get fooled, if all these comments look rather negative it’s only because considering the names involved anyone could have rightfully expected something far better and above all far more original than what they actually proposed. Overall The Monotonous Moment of a Monologue isn’t a bad album, it’s just it won’t add anything to the Misanthrope members glory. I’d thus recommend it to the Misanthrope completists only, the others being better starting with Libertine Humiliations or Misanthrope Immmortel recorded pretty much at the same time.

Sean16



..::TRACK-LIST::..

1. Troubled By The Storm 1:30
2. Satanic Music 7:08
3. Pandemonic Necronomicon 4:46
4. Pyramid Paradise 5:37
5. Heart Of The Celestial Empire 4:46
6. In The Shadow Of The Horns (Darkthrone cover) 6:09
7. Danse Macabre Mist 4:44
8. Organ Cries Of Iron 1:09
9. A Lugubrious Funeral 6:15
10. God's Degenerated Angel 5:46



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar, Soloist - S.A.S. de l'Argilière
Bass, Drums, Lead Guitar, Rhythm Guitar, Keyboards - Jean-Jacques Moréac

Guitar, Acoustic Guitar - Jonathan Alonso (tracks: 2, 3, 6)



https://www.youtube.com/watch?v=nTXw8eo7w80


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Argile is an apparently one-off side-project from SAS de l’Argilière and Jean-Jacques Moréac of Misanthrope (Fra) fame; and like most of what these guys ever produced it isn’t particularly easy to describe mixing doom, avant-garde, melodeath and even a hint of black metal – without mentioning a couple of extra fugitive influences.

Still if the songwriting may look versatile, anyone a tad familiar with the infamous duet is very unlikely to be surprised. Indeed, make your own opinion reading the following quick summary. Troubled by the Storm is a mere keyboards/samples intro. Satanic Music, Pyramid Paradise and to a lesser extent Danse Macabre Mist are complex tracks in the vein of Misanthrope’s early doom/avant-garde days, only a tad wiser and better produced. Pandemonic Necronomicon leans towards gothic metal. Heart of the Celestial Empire and God’s Degenerated Angel sound more like the typical hybrid of power metal and melodeath the mother band was playing at the time this album was released. In the Shadow of the Horns is a Darkthrone cover, Organ Cries of Iron a short doom interlude and eventually A Lugubrious Funeral is pure ambient.

So, have you noticed yet? For the most part the music found here isn’t fundamentally different from what Misanthrope plays, or had played by the past. Further, the track which is likely to be the best, Heart of the Celestial Empire, is also the one were the similarities are the most obvious – let’s be honest, had I been told this was a leftover from the Libertine Humiliations album I would have blindly believed it. After all, put the two Misanthrope masterminds together, what did you expect to come out except Misanthrope? Hell, you’ll even get the ritualistic “SAS de l’Argilière presents...” speech in the booklet, as in every Misanthrope record! Of course this is a less grandiloquent, less overblown, for some less cheesy Misanthrope; however it also (consequently?) looks like a blander, duller, less inspired Misanthrope.

The reasons aren’t obvious. Perhaps given it was supposed to be a more confidential release have they put less effort in the songwriting, who knows. It can’t be denied in spite of a handful of inspired riffs and memorable melodies (Pyramid Paradise...) the songs aren’t exactly of the kind which sticks into your mind. Besides, if a good half of the album is sung in the harsh exalted voice which was De l’Argilière’s standard in the early 2000’s, if we except a few black-ish shrieks the rest consists in this so annoying crying chant he’d extensively used in his early days (and is unfortunately using again nowadays) – I can’t see who could take any pleasure listening to this deliquescence, but perhaps are there amateurs somewhere. Get rid of them and a track like Satanic Music, with its cristalline acoustic parts and leaden doom background, would have sounded far better in spite of its probably unnecessarily twisted structure and probably equally unnecessarily cretin title (c’mon, even Luc Mertz hasn’t dared). Jean-Jacques Moréac, however, reveals himself as a very complete as well as competent musician, as if he sounds much sober on the bass than on the mother band’s albums (he couldn’t resist the mandatory solo in Pyramid Paradise though!) his performance behind the drumkit was less to be expected. While he might not be top-tier in terms of sheer technicality he nonetheless sounds together light, fluent and at ease in every genre, from blastbeats to standard power metal double-bassing or doom beats.

The Darkthrone cover is another strange take. That I’ve always considered Darkthrone as nothing but the most successful joke ever isn’t the point; let’s admit that the intrinsic musical qualities of In the Shadow of the Horns are downright non-existent, that without a typical raw black metal production this song is utterly worthless, and that’s exactly what happens in our present case. Further while every other song is in English, de l’Argilière here translated the original English lyrics in French for a reason which can’t be anything else than superfluous novelty. Eventually, if someone could tell me what Darkthrone has to do with anything else here I’d be grateful – it has probably as much to do as the crappy ambient trickling again so cleverly named A Lugubrious Funeral. Bleh.

Don’t get fooled, if all these comments look rather negative it’s only because considering the names involved anyone could have rightfully expected something far better and above all far more original than what they actually proposed. Overall The Monotonous Moment of a Monologue isn’t a bad album, it’s just it won’t add anything to the Misanthrope members glory. I’d thus recommend it to the Misanthrope completists only, the others being better starting with Libertine Humiliations or Misanthrope Immmortel recorded pretty much at the same time.

Sean16



..::TRACK-LIST::..

1. Troubled By The Storm 1:30
2. Satanic Music 7:08
3. Pandemonic Necronomicon 4:46
4. Pyramid Paradise 5:37
5. Heart Of The Celestial Empire 4:46
6. In The Shadow Of The Horns (Darkthrone cover) 6:09
7. Danse Macabre Mist 4:44
8. Organ Cries Of Iron 1:09
9. A Lugubrious Funeral 6:15
10. God's Degenerated Angel 5:46



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar, Soloist - S.A.S. de l'Argilière
Bass, Drums, Lead Guitar, Rhythm Guitar, Keyboards - Jean-Jacques Moréac

Guitar, Acoustic Guitar - Jonathan Alonso (tracks: 2, 3, 6)



https://www.youtube.com/watch?v=nTXw8eo7w80


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Długo oczekiwany trzeci album GUTSLIT to esencja brutalnego death metalu prosto z Indii. Członkowie zespołu GUTSLIT dostarczają mocne brzmienie, które rozpala zmysły swoją intensywnością. Album "Carnal" to doskonałe połączenie technicznych umiejętności, mrocznych melodii i bezlitosnych tekstów. Rozgość się w świecie bezkompromisowego death metalu z albumem "Carnal".


Najnowsza płyta Gutslit, Carnal, to wybuchowa kontynuacja albumu Amputheatre z 2017 roku. Z ośmioma miażdżącymi numerami album pokazuje ewolucję brzmienia zespołu, tlącą się i falującą gwałtowną energią. Album został zmiksowany i zmasterowany przez Marka Lewisa (The Black Dahlia Murder, Whitechapel) i wyprodukowany przez Prateeka Rajagopala (The Book of Boba Fett, Creed 3), z grafiką autorstwa Kidsquidy. Warto zauważyć, że Carnal oznacza powrót Adityi Barve (Skewered in the Sewer) na wokalu i zawiera gościnny wokal Juliena Truchana (Benighted) w utworze „Bind Torture Kill”.



India’s own Brutal Death Metal and Grindcore warriors are back with their incendiary third full-length album, a masterful exploration of the intricate struggles of the human psyche.

In their over 15-year journey, Mumbai-based Brutal Death Metal/Grindcore masters Gutslit have transcended their status as a mere household name in the Indian metal scene to a global force to be reckoned with, showcasing their technical prowess and brutal riffs on two critically acclaimed full-length albums, Skewered in the Sewer, released in 2013, and Amputheatre, from 2017. Now in 2023, the band formed of vocalist Aditya Barve, guitarist Prateek Rajagopal, bassist Gurdip Singh Narang and drummer Aaron Pinto unleash hell once again with their third full-length opus, titled Carnal, showcasing the band’s evolution in sound, smoldering and surging with violent energy. Mixed and mastered by Mark Lewis at Audio Hammer Studios, produced by the band’s own Prateek Rajagopal, and displaying a stylish artwork by Kidsquidy (aka the band’s own Aaron Pinto), the album offers our avid ears eight crushing compositions which together represent a captivating exploration of the many facades that we all wear and the numerous personas that we all adopt to navigate the challenges of life.

As soon as you hit play, brutality and rage flow from all instruments in the pulverizing opening track Son of Sam, with Aditya roaring like a beast supported by the Death Metal blast beats by Aaron. The album couldn’t have started in a more demolishing way, I might say, and things get even heavier in Matriarch, another infernal Death Metal attack by those talented musicians with Gurdip’s rumbling bass bringing sheer groove to the music while Prateek will pierce your skin deep with his sick riffage. Then we have the heavy-as-hell Bind Torture Kill, featuring guest vocalist Julien Truchan of Benighted, and his pig-like screeches add an even higher level of insanity to the overall result, resulting in a lecture in Brutal Death Metal and Grindcore where the guitar by Prateek sounds utterly caustic. There’s no time to breath as the quartet will kick us hard in the head in The Killing Joke, bringing forward their trademark aggressiveness spearheaded by the deep, inhumane growls by Aditya.

The second half of the album begins with the infuriated Insidious, with the band’s stringed duo sounding incendiary during the song’s intense 41 seconds, followed by Body Snatcher, a much darker, more introspective creation by Gutslit, hammering our heads with their wicked bass lines and incendiary riffs, not to mention another flawless performance by Aaron on drums. In Altar of Putridity we face lyrics that are as acid as their music (“I walk past the lines of grim depression / A fantasy to behold / A morbid compassion to withhold / Sliver of remorse, flowing through my veins / Easing up to that moment / One step closer to creating”), although the song is not as exciting as the rest of the album; whereas closing the album on a high, melodic and visceral note we have Primeval, presenting an amazing job by all band members, in special Aaron with his demented drums, being therefore perfect for slamming into the circle pit like a true metalmaniac while Aditya continues to scream nonstop before all fades out to a sinister outro.

“Carnal is a masterful exploration of the intricate struggles of the human psyche. With a keen eye for detail and a remarkable understanding of the complexity of the human mind, we delve deep into the age-old conflict between good and evil. The tracks on this album depict the various phases of the human experience, from the deepest pits of despair to the highest peaks of euphoria,” commented the band about their flammable new album.

Gustavo Scuderi



..::TRACK-LIST::..

1. Son of Sam 04:04
2. Matriarch 03:31
3. Bind Torture Kill 03:23
4. The Killing Joke 03:05
5. Insidious 00:41
6. Body Snatcher 04:54
7. Altar of Putridity 04:13
8. Primeval 06:05



..::OBSADA::..

Gurdip Singh Narang - Bass
Aaron Pinto - Drums
Aditya Barve - Vocals
Prateek Rajagopal - Guitars

Guest musician:
Julien Truchan - vocals on 'Bind Torture Kill'




https://www.youtube.com/watch?v=ECggVXPCZhw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Długo oczekiwany trzeci album GUTSLIT to esencja brutalnego death metalu prosto z Indii. Członkowie zespołu GUTSLIT dostarczają mocne brzmienie, które rozpala zmysły swoją intensywnością. Album "Carnal" to doskonałe połączenie technicznych umiejętności, mrocznych melodii i bezlitosnych tekstów. Rozgość się w świecie bezkompromisowego death metalu z albumem "Carnal".


Najnowsza płyta Gutslit, Carnal, to wybuchowa kontynuacja albumu Amputheatre z 2017 roku. Z ośmioma miażdżącymi numerami album pokazuje ewolucję brzmienia zespołu, tlącą się i falującą gwałtowną energią. Album został zmiksowany i zmasterowany przez Marka Lewisa (The Black Dahlia Murder, Whitechapel) i wyprodukowany przez Prateeka Rajagopala (The Book of Boba Fett, Creed 3), z grafiką autorstwa Kidsquidy. Warto zauważyć, że Carnal oznacza powrót Adityi Barve (Skewered in the Sewer) na wokalu i zawiera gościnny wokal Juliena Truchana (Benighted) w utworze „Bind Torture Kill”.



India’s own Brutal Death Metal and Grindcore warriors are back with their incendiary third full-length album, a masterful exploration of the intricate struggles of the human psyche.

In their over 15-year journey, Mumbai-based Brutal Death Metal/Grindcore masters Gutslit have transcended their status as a mere household name in the Indian metal scene to a global force to be reckoned with, showcasing their technical prowess and brutal riffs on two critically acclaimed full-length albums, Skewered in the Sewer, released in 2013, and Amputheatre, from 2017. Now in 2023, the band formed of vocalist Aditya Barve, guitarist Prateek Rajagopal, bassist Gurdip Singh Narang and drummer Aaron Pinto unleash hell once again with their third full-length opus, titled Carnal, showcasing the band’s evolution in sound, smoldering and surging with violent energy. Mixed and mastered by Mark Lewis at Audio Hammer Studios, produced by the band’s own Prateek Rajagopal, and displaying a stylish artwork by Kidsquidy (aka the band’s own Aaron Pinto), the album offers our avid ears eight crushing compositions which together represent a captivating exploration of the many facades that we all wear and the numerous personas that we all adopt to navigate the challenges of life.

As soon as you hit play, brutality and rage flow from all instruments in the pulverizing opening track Son of Sam, with Aditya roaring like a beast supported by the Death Metal blast beats by Aaron. The album couldn’t have started in a more demolishing way, I might say, and things get even heavier in Matriarch, another infernal Death Metal attack by those talented musicians with Gurdip’s rumbling bass bringing sheer groove to the music while Prateek will pierce your skin deep with his sick riffage. Then we have the heavy-as-hell Bind Torture Kill, featuring guest vocalist Julien Truchan of Benighted, and his pig-like screeches add an even higher level of insanity to the overall result, resulting in a lecture in Brutal Death Metal and Grindcore where the guitar by Prateek sounds utterly caustic. There’s no time to breath as the quartet will kick us hard in the head in The Killing Joke, bringing forward their trademark aggressiveness spearheaded by the deep, inhumane growls by Aditya.

The second half of the album begins with the infuriated Insidious, with the band’s stringed duo sounding incendiary during the song’s intense 41 seconds, followed by Body Snatcher, a much darker, more introspective creation by Gutslit, hammering our heads with their wicked bass lines and incendiary riffs, not to mention another flawless performance by Aaron on drums. In Altar of Putridity we face lyrics that are as acid as their music (“I walk past the lines of grim depression / A fantasy to behold / A morbid compassion to withhold / Sliver of remorse, flowing through my veins / Easing up to that moment / One step closer to creating”), although the song is not as exciting as the rest of the album; whereas closing the album on a high, melodic and visceral note we have Primeval, presenting an amazing job by all band members, in special Aaron with his demented drums, being therefore perfect for slamming into the circle pit like a true metalmaniac while Aditya continues to scream nonstop before all fades out to a sinister outro.

“Carnal is a masterful exploration of the intricate struggles of the human psyche. With a keen eye for detail and a remarkable understanding of the complexity of the human mind, we delve deep into the age-old conflict between good and evil. The tracks on this album depict the various phases of the human experience, from the deepest pits of despair to the highest peaks of euphoria,” commented the band about their flammable new album.

Gustavo Scuderi



..::TRACK-LIST::..

1. Son of Sam 04:04
2. Matriarch 03:31
3. Bind Torture Kill 03:23
4. The Killing Joke 03:05
5. Insidious 00:41
6. Body Snatcher 04:54
7. Altar of Putridity 04:13
8. Primeval 06:05



..::OBSADA::..

Gurdip Singh Narang - Bass
Aaron Pinto - Drums
Aditya Barve - Vocals
Prateek Rajagopal - Guitars

Guest musician:
Julien Truchan - vocals on 'Bind Torture Kill'




https://www.youtube.com/watch?v=ECggVXPCZhw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Crowded House - Alle 40 Goed Crowded House (2 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Crowded House
Album................: Alle 40 Goed Crowded House
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 2012
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 65 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: EMI

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Crowded House - Weather With You [03:43]
2. Crowded House - Chocolate Cake [04:03]
3. Crowded House - Fall At Your Feet [03:19]
4. Crowded House - When You Come [04:45]
5. Crowded House - It's Only Natural [03:31]
6. Crowded House - Everything Is Good For You [03:57]
7. Crowded House - Tombstone [03:31]
8. Crowded House - Not The Girl You Think You Are [04:10]
9. Crowded House - There Goes God [03:51]
10. Crowded House - Don't Stop Now [03:54]
11. Crowded House - Never Be The Same [04:29]
12. Crowded House - Private Universe [05:37]
13. Crowded House - Throw Your Arms Around Me (Live At Sydney Opera House)[03:00]
14. Crowded House - Can't Carry On [03:55]
15. Crowded House - Something So Strong [02:53]
16. Crowded House - Walk Away [03:07]
17. Crowded House - Nails In My Feet [03:40]
18. Crowded House - Fingers Of Love [04:27]
19. Crowded House - Into Temptation [04:32]

Playing Time.........: 01:14:33
Total Size...........: 487,08 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. Crowded House - Don't Dream It's Over [03:53]
2. Crowded House - Better Be Home Soon [03:09]
3. Crowded House - Distant Sun [03:51]
4. Crowded House - I Feel Possessed [03:48]
5. Crowded House - Pineapple Head [03:28]
6. Crowded House - Instinct [03:08]
7. Crowded House - Sister Madly [02:54]
8. Crowded House - Silent House [05:52]
9. Crowded House - Tall Trees [02:21]
10. Crowded House - World Where You Live [03:07]
11. Crowded House - Recurring Dream [03:25]
12. Crowded House - Hole In The River [03:59]
13. Crowded House - Love You 'Til The Day I Die [03:32]
14. Crowded House - Locked Out [03:19]
15. Crowded House - Mean To Me [03:14]
16. Crowded House - In My Command [03:44]
17. Crowded House - Whispers And Moans [03:38]
18. Crowded House - Pour Le Monde [05:11]
19. Crowded House - She Called Up [02:54]
20. Crowded House - Now We're Getting Somewhere [04:06]
21. Crowded House - Four Seasons In One Day [02:46]

Playing Time.........: 01:15:30
Total Size...........: 490,98 MB

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Sheryl Crow - The Very Best Of Sheryl Crow
(SHM-CD - Japan Edition)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Sheryl Crow
Album................: The Very Best Of Sheryl Crow
Genre................: Rock
Source...............: CD
Year.................: 2003
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 66 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Universal Music SHM-CD

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Sheryl Crow - All I Wanna Do [04:33]
2. Sheryl Crow - Soak Up The Sun [04:52]
3. Sheryl Crow - My Favorite Mistake [04:07]
4. Sheryl Crow - The First Cut Is The Deepest [03:47]
5. Sheryl Crow - Everyday Is A Winding Road [04:17]
6. Sheryl Crow - Leaving Las Vegas [05:10]
7. Sheryl Crow - Strong Enough [03:12]
8. Sheryl Crow - Light In Your Eyes [04:01]
9. Sheryl Crow - If It Makes You Happy [05:25]
10. Sheryl Crow - Run, Baby, Run [04:54]
11. Sheryl Crow - Picture (Kid Rock Featuring Sheryl Crow) [04:58]
12. Sheryl Crow - C'mon, C'mon (Featuring The Corrs) [04:25]
13. Sheryl Crow - A Change Would Do You Good [03:51]
14. Sheryl Crow - Home [04:51]
15. Sheryl Crow - There Goes The Neighborhood [05:04]
16. Sheryl Crow - I Shall Believe [05:38]
17. Sheryl Crow - Let's Get Fre [04:39]

Playing Time.........: 01:17:52
Total Size...........: 520,15 MB

NFO generated on.....: 01.05.2025 18:54:12

...( Info )...
OldiesPart034⭐MP3@320kbps

VA - Fabulous Freakbeat: 1,000 Fantastic Freakbeat Faves (Super Deluxe Edition) [2023] (35CD)

...( TrackList )...
CD01
01 The Beatles - Taxman 2:38
02 The Who - I Can See for Miles (Original Track Record 1967 UK 7" Mono Single Mix) 4:03
03 The Creation - Making Time 2:56
04 The Smoke - My Friend Jack (Original 1967 7" Single Version) 3:05
05 The Yardbirds - Happenings Ten Years Time Ago 2:57
06 The Craig - I Must Be Mad 2:47
07 The Wimple Winch - Save My Soul 3:07
08 The Sorrows - Take a Heart 3:14
09 The Syndicats - Crawdaddy Simone 3:14
10 The Fire - Father's Name Is Dad 2:30
11 Sharon Tandy feat. The Fleur de Lys - Hold On 3:12
12 Jan Panter - Scratch My Back 2:36
13 The Ricketts - Action Painting 3:15
14 The Game - The Addicted Man 2:23
15 Ray Singer - Ah Oop 3:06
16 Jason Deane - Ain't Got No Love 2:45
17 Eric Burdon and The Animals - Ain't That So 3:26
18 The Scorpions - (Ain't That) Just Like Me 2:13
19 Hot Springs - All I Know About Love 2:32
20 The Downliners Sect - All Night Worker 2:36
21 The Boston Crabs - Alley Oop 3:14
22 The In Crowd - Am I Glad to See You 4:29
23 The Bo Street Runners - And I Do Just What I Want 2:25
24 The Moody Blues - And My Baby's Gone 2:22
25 Kippington Lodge - And She Cried 2:47
26 The Attack - Any More Than I Do 2:06
27 The Attack - Anything 2:08

CD02
28 The Riot Squad - Anytime 2:43
29 The Fairies - Anytime At All 2:16
30 The Underground Set - Arcipelago 3:22
31 Andy Ellison - Arthur Green 3:44
32 Junco Partners - As Long As I Have You 2:26
33 Alan Dean and His Problems - As Time Goes By 2:09
34 The Bunch of Fives - At the Station 2:07
35 The Wimple Winch - Atmospheres 4:20
36 Bulldog Breed - Austin Osmanspare 2:56
37 The Plebs - Babe, I'm Gonna Leave You 1:52
38 The Hammers - Baby and Me 2:21
39 The Loot - Baby Come Closer 2:33
40 The Puppets - Baby Don't Cry 2:01
41 The Blues Council - Baby Don't Look Down 2:03
42 The Poets - Baby Don't You Do It 2:28
43 Double Feature - Baby Get Your Head Screwed On 2:44
44 The Blue Rondos - Baby I Go for You 2:10
45 Miller - Baby I've Got News For You 2:58
46 Katch 22 - Baby Love 2:06
47 The Whirlwinds - Baby Not Like Me 1:54
48 The Sons of Fred - Baby What Do You Want Me to Do 2:26
49 The Mark Five - Baby What's Wrong 2:44
50 Plastic Penny - Baby You're Not to Blame 2:52
51 The Action - Baby You've Got It 2:41
52 The Truth - Baby You've Got It 2:09
53 Caleb - Baby Your Phrasing Is Bad 3:16
54 Wayne Gibson and the Dynamic Sounds - Baby, Baby, Baby Pity Me 2:10
55 The Muleskinners - Backdoor Man 3:06
56 The Wheels - Bad Little Woman 2:49
57 The Sneekers - Bald Headed Woman 2:30

CD03
58 Pee White & Magic Strangers - Balla Balla 2:22
59 The Koobas - Barricades 5:04
60 Tintern Abbey - Beeside (Acetate Mix) 3:17
61 Timebox - Beggin' 2:49
62 The Quik - Bert's Apple Crumble 2:12
63 The Creation - Biff, Bang, Pow 2:27
64 Heinz with the Wild Boys - Big Fat Spider 2:08
65 Linda Hoyle - Black Crow 3:14
66 Jason Crest - Black Mass 4:49
67 The Deejays - Blackeyed Woman 2:38
68 The In Crowd - Blow Up 1:56
69 The Rogers - Blue Feeling 2:58
70 Shade Joey and the Night Owls - Bluebirds Over the Mountain 1:41
71 The Bo Street Runners - Bo Street Runner 2:12
72 The Mood Mosaic - Bond Street P.M. 2:15
73 Brian Diamond and the Cutters - Bone Idol 2:36
74 The Manchester Mob - Bony Maronie at the Hop 2:34
75 Blues By Five - Boom Boom 2:21
76 The Wild Ones - Bowie Man 2:21
77 The Ways and Means - Breaking Up a Dream 2:29
78 David John and the Mood - Bring It to Jerome 2:12
79 Wild Uncertainty - Broken Truth 2:08
80 The Snobs - Buckle Shoe Stomp 2:14
81 Apple - Buffalo Billycan 3:07
82 The Firing Squad - Bullmoose 2:29
83 Johnny & John - Bumper to Bumper 2:13
84 The Master's Apprentices - Buried and Dead 2:39
85 The Shakespeares - Burning My Fingers 2:06
86 John's Children - But She's Mine 1:56
87 The Boots - But You Never Do It, Babe 2:32

CD04
88 The Pretty Things - Buzz the Jerk 1:56
89 The Elois - By My Side 2:15
90 The Regents - Bye Bye Johnny 2:15
91 The Poets - Call Again 2:24
92 The Good Vibrations - Call Me Lightning 2:21
93 The Wheels - Call My Name 2:12
94 The Artwoods - Can You Hear Me 2:53
95 The Cymbaline - Can You Hear Me 2:25
96 The Klubs - Can't Ebenezer See My Mind 2:20
97       Tony Rivers and the Castaways - Can't Make It Without You Baby 1:57
98 Graham Dee - Car Chase 3:05
99 The Sorrows - Cara-Lin 2:40
100 The Nocturns - Carryin' On 3:22
101 The Talismen - Casting My Spell 1:59
102 Blonde on Blonde - Castles in the Sky 3:28
103 The Misunderstood - Children of the Sun 2:52
104 The Mike Stuart Span - Children of Tomorrow 3:17
105 Billy J. Kramer and the Dakotas - Chinese Girl 3:05
106 The Fleur de Lys - Circles 3:03
107 Birds of Prey - City Lights 3:51
108 The She Trinity - Climb That Tree 3:32
109 The Attack - Colour of My Mind 2:30
110 Traffic - Coloured Rain 2:43
111 John's Children - Come and Play with Me in the Garden 2:18
112 The Easybeats - Come and See Her 2:41
113 Edwick Rumbold - Come Back 3:11
114 Gary Walker and the Rain - Come In You'll Get Pneumonia 3:23
115 The Atlantics - Come On 2:57
116 Double Feature - Come On Baby 2:29

CD05
117 Jason Eddie and the Centremen - Come On Baby 2:25
118 Paul & Ritchie and the Cryin' Shames - Come On Back 2:36
119 Small Faces - Come On Children (French EP Version) 3:24
120 The Gods - Come On Down to My Boat Baby 2:45
121 Force Four - Come On Go 2:09
122 The Shevells - Come On Home 2:34
123 The Kinks - Come On Now 1:47
124 The Pretty Things - Come See Me 2:39
125 The Sorrows - Come with Me 2:00
126 The Californians - The Cooks of Cake and Kindness 2:39
127 The Creation - Cool Jerk 2:19
128 Andy Ellison - Cornflake Zoo 2:03
129 Kevin 'King' Lear - Count Me Out 2:44
130 Cyril Davies and his Rhythm and Blues All Stars - Country Line Special 2:20
132 John Mayall and the Bluesbreakers - Crawling Up a Hill 2:26
132 The Attack - Created By Clive 2:40
133 Q'65 - Cry in the Night 2:17
134 Watson T. Browne and the Explosive - Crying All Night 2:28
135 Birds Birds - Daddy Daddy 4:09
136 Lindsay Muir's Untamed - Daddy Long Legs 2:47
137 The Craig - Dancing Down in New Orleans 2:24
138 July - Dandelion Seeds (Original 1968 7" Mono Single Version) 3:21
139 The Rockin' Vickers - Dandy 2:08
140 Sharon Tandy feat. The Fleur de Lys - Daughter of the Sun 3:55
141 The Drag Set - Day and Night 2:16
142 The Darwin's Theory - Daytime 2:49
143 Peter's Faces - De Boom Lay Boom 1:46
144 The 'N Betweens - Delighted to See You 2:16
145 John's Children - Desdemona 2:24
146 Icarus - The Devil Rides Out 2:32
147 Quiet Melon - Diamond Joe 2:28

CD06
148 The Cherokees - Dig a Little Deeper 2:34
149 David John and the Mood - Diggin' for Gold 2:38
150 Shorty and Them - Dimples 5:54
151 The Snobs - Ding Dong 2:29
152 The Move - Disturbance 2:50
153 David Bowie - Do Anything You Say 2:30
154 Gary Walker and the Rain - Doctor Doctor 2:56
155 Apple - Doctor Rock 3:13
156 Mel Turner and the Mohicans - Doin' the Ton 2:12
157 Manfred Mann - Don't Ask Me What I Say 2:56
158 The Soul Agents - Don't Break It Up 2:53
159 The Animals - Don't Bring Me Down 3:18
160 The Pretty Things - Don't Bring Me Down 2:10
161 Small Faces - Don't Burst My Bubble 2:26
162 Just Four Men - Don't Come Any Closer 2:17
163 Dave Berry - Don't Gimme No Lip, Child 2:17
164 The Tribe - Don't Let It Be 3:20
165 Four + One - Don't Lie to Me 1:53
166 Gary Farr and the T-Bones - Don't Stop and Stare 2:32
167 Dominic Grant - Don't Stop Girl 2:38
168 The Arthur Brown Set - Don't Tell Me 2:28
169 Just Five - Don't That Beat Them All 2:46
170 The Exception - Don't Torture Your Mind 2:48
171 Rey Anton and the Peppermint Men - Don't Treat Me Bad 2:17
172 The Wheels - Don't You Know 2:50
173 The Couriers - Done Me Wrong 2:11
174 The Silence - Down Down 2:56
175 The Quakers - Down the Road Apiece 2:55

CD07
176 Rupert's People - Dream on My Mind 3:24
177 Don Fardon - Dreamin' Room 2:00
178 The Shame - Dreams Don't Bother Me 2:12
179 The Birds - Dust in My Pants 3:47
180 The Exceptions - The Eagle Flies on Friday 2:43
181 Quiet Melon - Early Roller Engine 4444 2:52
182 The Lancasters - Earthshaker 1:45
183 Colosseum - Elegy 3:12
184 Grapefruit - Elevator 2:04
185 Our Plastic Dream - Encapsulated Marigold 2:20
186 Sam Gopal - Escalator 2:52
187 The Spencer Davis Group - Every Little Thing 2:49
188 Rupert and the Red Devils - Every Time I Do 2:11
189 Sean Buckley and the Breadcrumbs - Everybody Knows 2:09
190 The Motions - Everything (That's Mine) 2:03
191 The Mojos - Everything's Alright 2:20
192 The Yardbirds - Evil Hearted You 2:26
193 The 'N Betweens - Evil Witch Man 2:21
194 The Troggs - Evil Woman 2:55
195 The Koobas - Face 2:34
196 Ten Feet - Factory Worker 2:16
197 The Reaction - Falling in Love with You 2:10
198 The Fresh Windows - Fashion Conscious 2:21
199 The Attack - Feel Like Flying (aka Making It) 2:37
200 The Soft Machine - Feelin' Reelin' Squeelin' 2:50
201 The Troggs - Feels Like a Woman 3:35
202 Turquoise - 53 Summer Street 2:53
203 The MeddyEVILS - Find Somebody to Love 2:51
204 The Misunderstood - Find the Hidden Door 2:08
205 The In Crowd - Finger Poppin' 2:03
206 The Move - Fire Brigade (Original 1968 7" Mono Single Version) 2:24

CD08
207 The Deviants - Fire in the City 3:01
208 The Favourite Sons - First I Look at the Purse 2:50
209 Elmer Gantry's Velvet Opera - Flames (Original 1967 7" Mono Single Version) 3:13
210 Julie Driscoll, Brian Auger and the Trinity - The Flesh Failures (Let the Sunshine In) 3:05
211 Kaleidoscope - Flight from Ashiya 2:40
212 Vamp - Floatin' 2:34
213 The 23rd Turnoff - Flowers Are Flowering 3:19
214 The Move - Flowers in the Rain (Original 1967 7" Mono Single Version) 2:29
215 The Action - Follow Me 3:01
216 Andy Ellison - Fool from Upper Eden 2:54
217 The Creation - For All That I Am 3:04
218 Mal Ryder and the Spirits - Forget It 2:03
219 Tony Jackson and the Vibrations - Fortune Teller 2:41
220 Dantalian's Chariot - Fourpenny Bus Ride 3:43
221 Gary Walker and the Rain - Francis 3:01
222 One in a Million - Fredereek Hernando 3:20
223 The Attack - Freedom for You 2:36
224 Bulldog Breed - Friday Hill 3:14
225 The Easybeats - Friday on My Mind 2:43
226 The Alleykatz - The Friendly Undertaker 3:08
227 Q'65 - From Above 2:54
228 The Ivy League - Funny How Love Can Be 2:09
229 The Redcaps - Funny Things 2:20
230 The Boots - Gaby 2:34
231 The Tribe - Gamma Goochie 2:56
232 The Gods - Garage Man 2:31
233 The Mickey Finn - Garden of My Mind 2:32
234 The Mark Leeman Five - Gather Up the Pieces 2:34

CD09
235 The Pretty Things - Get a Buzz 4:00
236 Majority One - Get Back Home 2:46
237 The Matadors - Get Down from the Tree 3:28
238 Dorian Gray - Get Goin' Baby 2:51
239 The Bo Street Runners - Get Out of My Way 2:41
240 The Fairies - Get Yourself Home 2:28
241 Svensk - Getting Old 2:07
242 Rainbow Ffolly - Gimme Little Sign 2:41
243 The Untamed - Gimme, Gimme Some Shade 2:10
244 Kris Ife - Give and Take 2:20
245 The Lomax Alliance - Give What You Take 2:23
246 The Downliners Sect - Glendora 2:46
247 Bon Scott and the Spektors - Gloria 2:25
248 Belfast Gypsies - Gloria's Dream (Original 1966 7" Mono Single Mix) 2:15
249 Alex Harvey - Go Away Baby 2:25
250 The Richard Kent Style - Go Go Children 3:03
251 The Attack - Go Your Way 2:45
252 Four Fours - Go-Go 2:15
253 John's Children - Go-Go Girl 2:08
254 Mike Stevens - The Go-Go Train 3:24
255 Bill & Will - Goin' to the River 2:28
256 The Mark Four - Going Down Fast 2:37
257 Mike Hurst & Mike d'Abo - Going Going Gone 2:35
258 The Easybeats - Going Out of My Mind 2:42
259 The Mark Leeman Five - Going to Bluesville 2:44
260 Timebox - Gone Is the Sad Man 3:45
261 The Mirage - Gone to Your Head 2:05
262 Picadilly Line - Gone, Gone, Gone 2:18
263 The Fleur de Lys - Gong With the Luminous Nose 2:36

CD10
264 The Lloyd Alexander Real Estate - Gonna Live Again 2:33
265 A Band of Angels - Gonna Make a Woman of You 2:37
266 David Bowie - Good Morning Girl 2:12
267 The Easybeats - Good Times 3:22
268 The Preachers - Goodbye Girl 1:52
269 The Soul Brothers - Goodbye So Long 3:00
270 The Selfkick - Gosh! I'm Your Woman, Not Your Wife! 2:19
271 The Soul Agents - Gospel Train 3:45
272 The Worrying Kynde - Got the Blame 1:52
273 The Profile - Got to Find a Way 2:38
274 New York Public Library - Got to Get Away 2:48
275 Barry St. John - Gotta Brand New Man 2:22
276 The Peeps - Gotta Get a Move On 2:26
277 Eden Kane - Gotta Get Throught to You 2:16
278 The Game - Gotta Keep On Moving Baby 2:39
279 The Arthur Brown Set - The Green Ball 3:21
280 Wynder K. Frog - Green Door 2:30
281 Sound Barrier - Groovin' Slow 2:56
282 The Syn - Grounded 2:23
283 The Fairytale - Guess I Was Dreaming 3:03
284 Ray French - Gun Me Down 2:08
285 The Tages - Halcyon Days 2:18
286 Tomorrow - Hallucinations 2:38
287 Bulldog Breed - Halo in My Hair 3:47
288 The Who - Happy Jack (Original 1967 7" Mono Single Version) 2:13
289 The Graham Bond Organisation - Harmonica 2:51
290 The Smoke - Have Some More Tea 2:15
291 Ray Gates - Have You Ever Had the Blues 2:26
292 The Rolling Stones - Have You Seen Your Mother, Baby, Standing in the Shadow? 2:35
293 The Profile - Haven't They Got Better Things to Do 2:36

CD11
294 The Nocturnes - Hay That's What Horses Eat 3:45
295 The Moody Blues - He Can Win 2:26
296 Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich - He's a Raver 2:06
297 The Yardbirds - He's Always There 2:29
298 Mike Rabin and the Demons - Head Over Heels 2:01
299 The Rats - Headin' Back 2:14
300 The Yardbirds - Heart Full of Soul 2:28
301 The Hi Numbers - Heart of Stone 2:19
302 The Pickwicks - Hello Lady 2:29
303 The Primitives - Help Me 3:39
304 The Rebounds - Help Me 2:18
305 Small Faces - Here Come the Nice 2:58
306 The Move - (Here We Go Round) The Lemon Tree (Original 1967 7" Mono Single Version) 3:09
307 The League - Hey Conductor 2:35
308 The Ministry of Sound - Hey Girl (No Need to Push) 2:49
309 The Truth - Hey Gyp (Dig the Slowness) 2:04
310 Paul West and Compass - Hey You 2:22
311 The Universals - Hey You 2:31
312 The Spencer Davis Group - High Time Baby 2:41
313 Soul Purpose - Hip Huggin' Mini 2:15
314 Rey Anton and the Pro-Form - Hold It, Babe 2:11
315 The Mirage - Hold On 2:20
316 Rupert's People - Hold On 3:33
317 Geno Washington and the Ram Jam Band - Hold On to My Love 3:27
318 Gene Latter - Holding a Dream 2:58
319 Rhythm & Blues Inc. - Honey Don't 2:26
320 The Betterdays - Honey What's Wrong 3:15
321 Brian Howard and the Silhouettes - Hooked 2:27
322 The Darwin's Theory - Hosanna 2:05

CD12
323 The Elastic Band - Hours of Paradise 3:55
324 The Jynx - How 2:15
325 The Birds - How Can It Be 2:58
326 The Wards of Court - How Could You Say One Thing 1:55
327 The Primitives - How Do You Feel 2:25
328 The Creation - How Does It Feel to Feel (Original UK 1968 7" Mono Single Version) 2:59
329 The La De Da's - How Is the Air Up There? 2:35
330 The Syndicats - Howlin' for My Baby 2:51
331 The 5 a.m. Event - Hungry 2:28
332 Kris Ife - Hush 2:28
333 Mickey Finn and the Blue Men - Hush Your Mouth 2:37
334 The Loose Ends - I Ain't Gonna Eat Out My Heart Anymore 2:10
335 Five's Company - I Ain't Got You 1:41
336 Denis Couldry and the Next Collection - I Am Nearly There 3:18
337 The Kinks - I Believed You 1:57
338 The Move - I Can Hear the Grass Grow (Original 1967 7" Mono Single Version) 3:05
339 The Bluestars - I Can Take It 2:07
340 The Casual Four - I Can Tell 3:28
341 The Valentines - I Can't Dance with You 2:48
342 Small Faces - I Can't Make It 2:12
343 The Athenians - I Can't Stand It 2:22
344 Gary Walker and the Rain - I Can't Stand to Lose You 2:27
345 Watson T. Browne and the Explosive - I Close My Eyes 2:45
346 Thor's Hammer - I Don't Care 2:41
347 The Hotrods - I Don't Love Her No More 2:07
348 Fat Mattress - I Don't Mind 3:52
349 The Rockin' Vickers - I Don't Need Your Kind 2:31
350 The Sorrows - I Don't Wanna Be Free 2:38
351 The Southern Sound - I Don't Wanna Go 2:26
352 The Mike Cotton Sound - I Don't Wanna Know 2:11

CD13
353 The Shanes - I Don't Want Your Love 2:15
354 The Artwoods - I Feel Good 2:44
355 Tony Knight and the Live Wires - I Feel So Blue 2:27
356 Bulldog Breed - I Flew 2:49
357 The Cops 'n' Robbers - I Found Out 2:11
358 The Banshees - I Got a Woman 3:03
359 The Mike Cotton Sound - I Got My Eye On You 2:24
360 The Buzz - I Gotta Buzz 3:27
361 The Soul Agents - I Just Want to Make Love to You 2:25
362 Waygood Ellis - I Like What I'm Trying to Do 2:14
363 The Koobas - I Love Her 2:37
364 The Poets - I Love Her Still 1:45
365 Tony Rivers and the Castaways - I Love the Way You Walk 2:05
366 David John and the Mood - I Love to See You Strut 2:26
367 The Kinks - I Need You 2:28
368 Thane Russal and Three - I Need You 2:30
369 Ronnie Jones and the Night Stoner - I Need Your Lovin' 2:46
370 The Jeeps - I Put On My Shoes 2:10
371 The Alan Bown Set - I Really, Really Care 2:41
372 Mickey Finn and the Blue Men - I Still Want You 2:28
373 The Magic Lanterns - I Stumbled 2:21
374 The Riot Squad - I Take It We're Through 2:50
375 The Artwoods - I Take What I Want 2:53
376 The Mascots - I Want to Live 2:44
377 The Boys - I Want You 2:18
378 Chris Sandford - I Wish They Wouldn't Always Say I Sound Like the Guy from the USA Blues 2:17
379 Simon Raven - I Wonder If She Remembers Me 2:32
380 The Sons of Fred - I, I, I (Want Your Lovin') 1:44
381 Glen Ingram - I'll Be Doggone 2:34
382 Val McKenna - I'll Be Satisfied 2:27
383 The Sons of Fred - I'll Be There 2:42

CD14
384 The Poets - I'll Come Home 2:07
385 The Fairies - I'll Dance 2:07
386 Miki Dallon - I'll Give You Love 2:16
387 The Untamed - I'll Go Crazy 2:11
388 The Moody Blues - I'll Go Crazy (Canadian Mono Version) 2:09
389 John Lee's Groundhogs - I'll Never Fall in Love Again 2:12
390 The Kinks - I'm a Hog for You, Baby 1:40
391 Brand - I'm a Lover Not a Fighter 2:03
392 The Spencer Davis Group - I'm a Man 2:56
393 The Yardbirds - I'm a Man 2:39
394 The Elois - I'm a Man 2:08
395 The Action - I'm a Stranger 2:47
396 The Fruit Machine - I'm Alone Today 3:10
397 Kris Ife - I'm Coming 'Round to Her Way of Thinking 2:01
398 The Gnomes of Zurich - I'm Coming Down with the Blues 2:34
399 The Ministry of Sound - I'm Coming Home 3:16
400 The Penny Blacks - I'm Coming Home to You 2:41
401 The Untamed - I'm Going Out Tonight 2:27
402 The Foundations - I'm Gonna Be a Rich Man 3:48
403 The College Boys - I'm Gonna Cry 1:54
404 The Troubled Mind - I'm Good for You 2:25
405 The Voids - I'm in a Fix 2:40
406 The Mark Four - I'm Leaving 3:34
407 The Tribe - I'm Leaving 2:50
408 The Untamed - I'm Leaving 1:52
409 Jimmy Royal and the Hawks - I'm Leaving You 2:07
410 The Artwoods - I'm Looking for a Saxophonist Doubling French Horn Wearing Size 37 Boot 2:47
411 Jimmy Powell and the Five Dimensions - I'm Looking for a Woman 2:23
412 The Muldoons - I'm Lost Without You 2:46
413 Heinz with the Wild Boys - I'm Not a Bad Guy 2:16
414 The Flies - I'm Not Your Stepping Stone 2:38

CD15
415 The Quakers - I'm Ready 2:44
416 The Eyes - I'm Rowed Out 2:55
417 Ronnie Jones - I'm So Clean 2:43
418 The High Numbers - I'm the Face 2:27
419 Jimmy Powell and the Five Dimensions - I've Been Watching You 2:13
420 Laurel Aitken - I've Been Weeping and Crying 2:41
421 The Fenmen - I've Got Everything You Need Babe 2:06
422 The Crazy World of Arthur Brown - I've Got Money 3:12
423 The Four Degrees - I've Got My Brand on You 2:54
424 The Rats - I've Gotta See My Baby Everyday 2:23
425 Adjéèf the Poet - Ieek! I'm a... Freak 2:49
426 The Creation - If I Stay Too Long 3:50
427 Gary Walker and the Rain - If You Don't Come Back 6:44
428 The Idle Race - Imposters of Life's Magazine 2:20
429 The Action - In My Dream 3:21
430 Chapter Four - In My Life 2:16
431 The Deejays - In the Midnight Hour 3:19
432 The Poets - In Your Tower 2:30
433 Julie Driscoll, Brian Auger and the Trinity - Indian Rope Man 3:22
434 The Zombies - Indication 3:02
435 The Secrets - Infatuation 2:19
436 The Chasers - Inspiration 2:31
437 The Tremeloes - Instant Whip 4:37
438 The Zombies - Is This the Dream 2:45
439 The Boys - It Ain't Fair 2:17
440 The Checkmates - It Ain't Right 1:57
441 The Saxons - It Ain't Right 2:19

CD16
442 The Smoke - It Could Be Wonderful 2:18
443 The Sheffields - It Must Be Love 3:11
444 The Kirkbys - It's a Crime 2:14
445 Plastic Penny - It's a Good Thing (Mono Version) 2:46
446 Razor - It's a Hard Way But My Way 2:32
447 Phillip Goodhand-Tait and the Stormville Shakers - It's a Lie 2:07
448 The MeddyEVILS - It's All for You 2:40
449 The Rockin' Vickers - It's Alright 2:12
450 The Ugly's - It's Alright 2:16
451 Andy Ellison - It's Been a Long Time 3:20
452 The Smoke - It's Getting Closer 2:35
453 The Blueberries - It's Gonna Work Out Fine 2:49
454 The Answers - It's Just a Fear 3:18
455 The Knack - It's Love, Baby (24 Hours a Day) 2:22
456 The Rattles - It's My Fault 2:09
457 The Untamed - It's Not True 2:25
458 Jimmy Winston and His Reflections - It's Not What You Do 3:01
459 The Game - It's Shocking What They Call Me 2:40
460 Bryan and the Brunelles - Jacqueline 2:27
461 Episode Six - Jak D'Or 3:14
462 The Alan Bown Set - Jeu De Massacre (The Killing Game) 4:18
463 The Primitives - Johnny Noooooo!!! 3:11
464 Oliver Bone - Jugger Tea 2:54
465 The Riot Squad - Jump 2:18
466 The Carnaby - Jump and Dance 2:37
467 The Chicago Line - Jump Back 3:02
468 The Act - Just a Little Bit 2:47
469 The Richard Kent Style - Just a Little Misunderstanding 2:26
470 The Midknights - Just for Me 2:17

CD17
471 The Outer Limits - Just Help Me Please 2:30
472 Tony & Howard with The Dictators - Just in Case 2:51
473 The Fadin' Colours - (Just Like) Romeo and Juliet 2:20
474 The Outer Limits - Just One More Chance 3:03
475 The Southern Sound - Just the Same As You 1:54
476 John's Children - Just What You Want, Just What You'll Get 2:59
477 Hoagy Benson - Kangaroo 2:35
478 The Shots - Keep a Hold of What You Got Now Baby 2:18
479 The Outlaws - Keep a Knockin' 2:29
480 Paul & Barry Ryan - Keep It Out of Sight 2:49
481 The Artwoods - Keep Lookin' 3:06
482 The Frays - Keep Me Covered 2:33
483 Jimmy Page - Keep Moving 3:30
484 The Outsiders - Keep On Doing It 2:35
485 Oliver Bone - Knock on Wood 2:32
486 Wild Uncertainty - La La La Lies 2:19
487 Arrival - La Virra 4:46
488 The Attack - Lady Orange Peel 2:28
489 Georgie Fame - Last Night 4:28
490 The Syndicats - Leave My Kitten Alone 2:53
491 The Birds - Leaving Here 2:42
492 The Sorrows - Let Me In 2:50
493 Glenn Athens and the Trojans - Let Me Show You How 4:31
494 The Primitives - Let Them Tell 2:16
495 The Soul Agents - Let's Make It Pretty Baby 2:08
496 The Fleur de Lys - Liar 3:19
497 The Creation - Life Is Just Beginning 2:58

CD18
498 Tony Christie and the Trackers - Life's Too Good to Waste 3:01
499 Sheridan - Lightning Never Strikes 2:39
500 The Monotones - Like a Lover Should 2:10
501 The Mike Cotton Sound - Like That 3:00
502 The Fairytale - Listen to Mary Cry 2:03
503 Sands - Listen to the Sky 3:46
504 The Blue Rondos - Little Baby 2:38
505 James Royal - A Little Bit of Rain 2:07
506 The Craig - A Little Bit of Soap 2:00
507 Ronnie Jones - Little Bitty Pretty One 2:47
508 Ray Vince and the Vincents - Little Girl I'm Sad 2:21
509 The Wranglers - Little Liza Jane 1:53
510 Hardin & York - Little Miss Blue 3:55
511 Dusty Springfield - Live It Up 2:20
512 The Spectrum - London Bridge Is Coming Down 3:09
513 Billy Nicholls - London Social Degree 2:22
514 The Ivy League - Lonely Room 2:00
515 The Action - Look at the View 4:02
516 The Fingers - Look Away 2:05
517 John L. Watson and the Hummelflugs - Lookin' for Love 2:53
518 Ray Hoff and the Offbeats - Lookin' for My Pigs 2:47
519 The Spencer Davis Group - Looking Back 3:48
520 Laurel Aitken - Looking for My Baby 2:44
521 Davey Payne and the Medium Wave - Looking Towards the Sky 2:09
522 The Brothers Grimm - Looky, Looky 2:23
523 Steve Ellis - Loot (from the film "Loot") 3:01
524 The Troggs - Lost Girl 2:33
525 The Transatlantics - Louie Go Home 2:43
526 Birds of Prey - Love Gone Again 2:46

CD19
527 The Alan Bown Set - Love is a Beautiful Thing 3:33
528 The Long and the Short - Love Is a Funny Thing 2:52
529 Graham Bond - Love Is the Law 4:38
530 The Soft Machine - Love Makes Sweet Music (Original 1967 7" Mono Single Version) 2:31
531 Tony Jackson and the Vibrations - Love Potion No. 9 2:04
532 Spooky Tooth - Love Really Changed Me 3:34
533 The MeddyEVILS - Ma's Place 2:18
534 Apostolic Intervention - Madame Garcia 2:51
535 Dantalian's Chariot - Madman Running Through the Fields 4:11
536 Gary Walker and the Rain - Magazine Woman 4:58
537 The Who - Magic Bus (Original 1968 7" Mono Single Edit) 3:20
538 The Attack - Magic in the Air (aka Watch with Mother) 3:38
539 The Open Mind - Magic Potion 3:31
540 The Birds - Magic Words 3:08
541 John Lee Hooker - Mai Lee 3:39
542 Katch 22 - Major Catastrophe 2:27
543 The Hipster Image - Make Her Mine 2:16
544 The Mike Cotton Sound - Make Up Your Mind 2:39
545 National Pinion Pole - Make Your Mark Little Man 3:18
546 Katch 22 - Makin' My Mind Up 2:34
547 Lita Roza - (Mama) He Treats Your Daughter Mean 2:56
548 Alexander Stone - Man in a Suitcase (Vocal Version) 2:28
549 The Brothers Grimm - A Man Needs Love 2:59
550 Wild Uncertainty - A Man with Money 2:07
551 The Uprooted - Mary 2:17
552 The Pros & Cons - Mary Ann 2:09

CD20
553 The Who - Mary Anne with the Shaky Hand (1967 US 7" Mono Single Version) 3:19
554 The Ministry of Sound - Mary Mary 2:34
555 The Cymbaline - Matrimonial Fears 3:46
556 A Band of Angels - Me 2:03
557 Small Faces - Me You and Us Too 3:31
558 The Soul Agents - Mean Woman Blues 2:57
559 Putney Bridge - The Meaning of Love 2:54
560 Felius Andromeda - Meditations 4:09
561 The Thoughts - Memory of Your Love 2:08
562 Dr. K's Blues Band - Messin' with the Kid 2:39
563 The Beat Merchants - Messin' with the Man 2:16
564 The 23rd Turnoff - Michael Angelo 2:25
565 The Hi-Fi's - Mickey's Monkey 2:07
566 The Pretty Things - Midnight to Six Man 2:17
567 John's Children - Midsummer Night's Scene 2:34
568 Comanches - Missed Your Lovin' 2:23
569 Rhubarb Rhubarb - Moneylender 2:42
570 The Spencer Davis Group - Moonshine 2:40
571 The Mindbenders - The Morning After 2:18
572 The Idle Race - The Morning Sunshine 1:48
573 Maynell Wilson - Motown Feeling 3:32
574 The Move - Move 2:06
575 The Locomotive - Mr. Armageddon 4:26
576 Kevin 'King' Lear - Mr. Pearly 2:40
577 The Attack - Mr. Pinnodmy's Dilemma 4:27
578 Episode Six - Mr. Universe 4:17
579 Sleepy - Mrs. Bailey's Barbecue and Grill 3:34

CD21
580 Sands - Mrs. Gillespie's Refrigerator 2:05
581 The Fleur de Lys - Mud in Your Eye 3:01
582 John's Children - Mustang Ford 2:24
583 The Frays - My Babe 3:11
584 The Untamed - My Baby Is Gone 2:25
585 July - My Clown (Original 1968 7" Mono Single Version) 3:18
586 Satisfaction - My Fixation (Edit) 3:51
587 Ray Hoff and the Offbeats - My Good Friend Mary Jane 2:17
588 The Tribe - My Heart Won't Believe It 2:39
589 Thor's Hammer - My Life 2:21
590 Gene Latter and the Detours - My Life Ain't Easy 2:13
591 Ronnie Jones - My Love 2:15
592 Small Faces - My Mind's Eye (Original 1966 7" Mono Single Version) 2:01
593 The Golden Dawn - My Time 3:49
594 Tomorrow - My White Bicycle 3:18
595 The Ivy League - My World Fell Down 2:51
596 The Muleskinners - Need Your Lovin' 2:24
597 The Action - Never Ever 2:21
598 The Attack - Neville Thumbcatch 3:03
599 Dave Anthony's Moods - New Directions 2:36
600 The Birds - Next in Line 2:43
601 The Mickey Finn - Night Comes Down 2:13
602 The Move - Night of Fear (Mono Version) 2:18
603 Warm Sounds - Nite Is a Comin' 3:00
604 The Birds - No Good Without You Baby 2:39
605 Sean Buckley and the Breadcrumbs - No Matter How You Slice It 2:25
606 The SW4 - No Matter What You Do 2:24
607 Tornados '66 - No More You and Me 3:00
608 Chad & Jeremy - No Other Baby 2:38

CD22
609 Adam's Recital - No Place for Lonely People 2:46
610 Phillip Goodhand-Tait and the Stormville Shakers - No Problem 2:23
611 Georgie Fame - No Thanks 2:39
612 The Monotones - No Waiting 1:59
613 The Sorrows - No, No, No, No 2:34
614 The Spectres - Nothing Yet 2:19
615 The Wolves - Now 1:56
616 The Peeps - Now Is the Time 2:29
617 The Poets - Now We're Thru' 2:20
618 Tomorrow - Now Your Time Has Come 3:02
619 The Stormsville Shakers - Number One 2:27
620 The Others - Oh Yeah 2:50
621 The Monks - Oh, How to Do Now 3:17
622 The Lee Kings - On My Way 2:25
623 The Bats - On the Waterfront 2:08
624 The Mockingbirds - One By One 2:24
625 Ray Vince and the Vincents - One Fine Day 2:51
626 Shel Naylor - One Fine Day 2:30
627 The Fleur de Lys - One Girl City 2:46
628 The Majority - One Third 2:16
629 Chris Rayburn - One Way Ticket 2:37
630 The Clique - Ooh Poo Pah Doo 2:40
631 The Caravelles - The Other Side of Love 2:46
632 The Other Side - Out My Light 2:40
633 The Downliners Sect - Outside 2:58
634 The Yardbirds - Over Under Sideways Down 2:24
635 John Lee's Groundhogs - Over You Baby 2:24
636 The Bad Boys - The Owl and the Pussy Cat 2:25
637 The Who - The Ox (Mono Version) 3:55
638 The Creation - Painter Man 2:52

CD23
639 Bulldog Breed - Paper Man 3:20
640 The Beatles - Paperback Writer 2:18
641 The Rats - Parchman Farm 2:33
642 The Attraction - Party Line 2:21
643 The Factory - Path Through the Forest 3:58
644 Barbara Ruskin - Pawnbroker, Pawnbroker 2:13
645 The Classmates - Pay Day 2:23
646 The Slade Brothers - Peace in My Mind 2:24
647 Sun Dragon - Peacock Dress 2:20
648 The Freaks of Nature (Alias The Belfast Gypsies) - People! Let's Freak Out 2:36
649 Robb and Dean Douglas - Phone Me 2:02
650 The Spencer Davis Group - Picture of Her 2:59
651 The Who - Pictures of Lily (Original 1967 7" Mono Single Version) 2:45
652 The Status Quo - Pictures of Matchstick Men (Original 1968 7" Mono Single Version) 3:10
653 Mickey Finn and the Blue Men - Pills 2:36
654 The Human Instinct - Pink Dawn 1:58
655 The Sorrows - Pink, Purple, Yellow, Red 2:49
656 The Beat Buddies - Pins in My Heart 1:50
657 The MeddyEVILS - Place Called Love 2:06
658 Anita Harris - The Playground 3:31
659 The Blueberries - Please Don't Let Me Know 2:33
660 The Trekkas - Please Go 2:31
661 The Score - Please Please Me 2:44
662 The Sheffields - Plenty of Love 2:22
663 Timebox - Poor Little Heartbreaker 3:22
664 Bulldog Breed - Porticullis Gate 2:34
665 The Spencer Davis Group - Possession 2:02
666 The Beat Merchants - Pretty Face 1:56
667 The Thoughts - Pretty Girl 2:57
668 Stovepipe No. 4 - Pretty Thing 3:04

CD24
669 The Groupies - Primitive 3:51
670 Katch 22 - Pumpkin Mini 2:32
671 The Wild Ones - Purple Pill Eater 1:59
672 Episode Six - Put Yourself in My Place 2:30
673 The Ugly's - The Quiet Explosion 2:41
674 Nirvana (UK) - Rainbow Chaser (Original 1968 7" Stereo Single Version) 2:34
675 The Clockwork Oranges - Ready Steady 2:11
676 The Craig - Ready Steady Let's Go 1:55
677 Winston's Fumbs - Real Crazy Apartment 2:52
678 The Llan - Realise 3:13
679 Bulldog Breed - Reborn 2:36
680 The Accent - Red Sky at Night 3:13
681 Mickey Finn and the Blue Men - Reelin' & A'Rockin' 2:23
682 The Mike Stuart Span - Remember the Times 2:51
683 John's Children - Remember Thomas A Becket 2:20
684 The Mike Stuart Span - Rescue Me 3:40
685 The Cheynes - Respectable 1:54
686 The Crazy World of Arthur Brown - Rest Cure 2:46
687 Bulldog Breed - Revenge 2:22
688 Jacki Bond - Reviewing the Situation 2:53
689 Tomorrow - Revolution 3:50
690 The Moquettes - Right String Baby, But the Wrong Yo-Yo 1:56
691 Colin Cook - Riot in Cell Block Number 9 2:36
692 Joker - Rip Van Winkle 3:43
693 Bo & Peep - The Rise of the Brighton Surf 4:22
694 Sands - River Deep Mountain High 3:27
695 The Wheels - Road Block 3:28

CD25
696 Ossie Layne Show - Rock My Plimsoll 3:23
697 The Sorrows - Rollin' Over 3:02
698 Norma Lee - Rolling On 3:21
699 The Oscar Bicycle - The Room Revolves Around Me 2:32
700 The Pretty Things - Rosalyn 2:20
701 Don Craine's New Downliners Sect - Roses 1:51
702 The Wimple Winch - Rumble on Mersey Square South 4:33
703 Kippington Lodge - Rumours 2:23
704 The Fairytale - Run and Hide 2:32
705 Coconut Mushroom - Run Run Run 2:04
706 The Who - Run Run Run 2:32
707 The Australian Playboys - Sad 2:56
708 Mighty Baby - Same Way from the Sun 5:40
709 The Lancasters - Satan's Holiday 1:51
710 The Rattles - Say Alright 2:28
711 Birds Birds - Say Those Magic Words 3:14
712 The Elcort - Searchin' 4:00
713 Allen Pound's Get Rich - Searchin' in the Wilderness 3:18
714 The Soul Brothers - Searching 1:40
715 The Gnomes of Zurich - Second Fiddle 2:19
716 Virgin Sleep - Secret 2:23
717 Thane Russal and Three - Security 2:45
718 The Union - See Saw 3:36
719 The Animals - See See Rider 4:01
720 Family - See Through Windows 3:46
721 Wayne Gibson and the Dynamic Sounds - See You Later, Alligator 2:23

CD26
722 The Dakotas - Seven Pounds of Potatoes 2:21
723 The Second Thoughts - Seventh Son 2:32
724 The Soul Agents - Seventh Son 2:41
725 The Revolution - Shades of Blue 2:30
726 The End - Shades of Orange 2:40
727 The Groundhogs - Shake It 2:04
728 The Puppets - Shake with Me 2:18
729 Brian Diamond and the Cutters - Shake, Shout and Go 2:24
730 Heavy Weights - Shambala 2:11
731 The SW4 - Shame, Shame, Shame 2:20
732 The Yardbirds - Shapes of Things 2:25
733 The Clique - She Ain't No Good 2:20
734 The Bystanders - She Comforts My Sorrow 2:27
735 Jimmy Page - She Just Satisfies 2:02
736 Gary Walker and the Rain - She Makes Me Feel Better 2:04
737 The Sons of Fred - She Only Wants a Friend 2:17
738 Steve Davies - She Said Yeah 2:31
739 Haydock's Rockhouse - She Thinks 2:20
740 Doc Thomas Group - She Was Really Saying Something 2:36
741 Nix Nomads - She'll Be Sweeter Than You 2:43
742 The Attraction - She's a Girl 2:37
743 The Shots - She's a Liar 2:21
744 The Truth - She's a Roller 1:53
745 The Quakers - She's All Right 2:41
746 Lyons & Malone - She's Alright 2:52
747 The Secrets - She's Dangerous 2:20
748 The Kinks - She's Got Everything 3:10
749 Him and the Others - She's Got Eyes That Tell Lies 2:46
750 The Sorrows - She's Got the Action (Mono Version) 1:50
751 The Afex - She's Got the Time 2:19
752 The Zephyrs - She's Lost You 2:30
753 Tony Dangerfield and the Thrills - She's Too Way Out 2:23

CD27
754 The Chicago Line - Shimmy Shimmy Ko Ko Bop 2:50
755 Ten Feet - Shoot On Sight 2:00
756 The Spencer Davis Group - Short Change 3:57
757 The Midnights - Show Me Around 2:38
758 The Hustlers - Sick of Giving 2:21
759 The Pentad - Silver Dagger 2:34
760 The Remo Four - Sing Hallelujah 3:41
761 Jason Eddie and the Centremen - Singing the Blues 2:27
762 Circus - Sink or Swim 2:56
763 Carter-Lewis and the Southenders - Skinny Minnie 2:41
764 Goldie and the Gingerbreads - The Skip 2:30
765 Geoff Goddard - Sky Man 2:45
766 Mal Ryder and the Spirits - Slow Down 2:47
767 The Others - Smokestack Lightning 2:36
768 Kevin 'King' Lear - The Snake 3:20
769 The Fleur de Lys - So Come On 1:50
770 The Beat Merchants - So Fine 2:42
771 The Bluestars - Social End Product 2:33
772 The Stormsville Shakers - The Society for the Protection of Love 2:42
773 The Chords Five - Some People 2:13
774 The Poets - Some Things I Can't Forget 1:51
775 King Size Taylor - Somebody's Always Trying 1:54
776 Dee and the Quotum - Someday You'll Need Someone 3:03
777 Carl Douglas and the Big Stampede - Something for Nothing 2:34
778 Marilyn Powell - Something to Hold on To 2:54
779 The Fingers - Something You Got 2:22
780 The Sceptres - Something's Coming Along 2:19

CD28
781 Nucleus - Song for the Bearded Lady 7:23
782 The Valentines - Sookie Sookie 2:17
783 The Easybeats - Sorry 2:35
784 Jimmy Winston and His Reflections - Sorry She's Mine 3:00
785 The Mike Cotton Sound - Soul Serenade 2:41
786 Jimmy Thomas - Springtime 2:39
787 The Nicky James Movement - Stagger Lee 1:44
788 July - The Stamping Machine 1:41
789 The Montanas - A Step in the Right Direction 3:14
790 Watson T. Browne and the Explosive - Step Out of Line 3:05
791 Screamin' Jay Hawkins - Stone Crazy 2:11
792 John Fitch and Associates - Stoned Out of It 2:25
793 The In Crowd - Stop! Wait a Minute 2:08
794 The V.I.P.s - Straight Down to the Bottom 2:09
795 The Attack - Strange House 4:10
796 Mandrake Paddle Steamer - Strange Walking Man 3:13
797 The Shapes of Things - Striving 2:38
798 The Yardbirds - Stroll On 2:43
799 Jimmy Powell and the Five Dimensions - Sugar Baby 2:49
800 Tuesday's Children - Summer Leaves Me with a Sigh 2:43
801 The Charles Kingsley Creation - Summer Without Sun 3:13
802 Gary Walker and the Rain - The Sun Shines 2:46
803 Alex Harvey - The Sunday Song 2:27
804 Terry Reid - Superlungs My Supergirl 2:42
805 Tony Knight's Chessmen - Surfer Street 2:47

CD29
806 Perpetual Langley - Surrender 2:47
807 Peter's Faces - Susie Q 1:43
808 The Craig - Suspense 2:53
809 Herbie's People - Sweet and Tender Romance 1:53
810 The Zephyrs - Sweet Little Baby 2:39
811 The Sons of Fred - Sweet Love 2:50
812 The Salon Band - Sweet Motion 3:44
813 Laurel Aitken with the Carols - Sweet Precious Love 2:24
814 Val McKenna - Sweet Sweet Lovin' 2:03
815 The Bobby Patrick Big Six - Sweet Talk Me Baby 2:09
816 The Smoke - Sydney Gill 3:32
817 The Attack - Sympathy for the Devil 4:48
818 The Searchers - System 2:32
819 The Couriers - Take Away 2:21
820 Longboatmen - Take Her Any Time 2:54
821 Sugar Simone - Take It Easy 3:06
822 Rusty Harness - Take Me for a Little While 3:06
823 Kenny Miller - Take My Tip 2:09
824 Junco Partners - Take This Hammer 2:15
825 The Spencer Davis Group - Taking Out Time 2:11
826 Turquoise - Tales of Flossie Fillett 3:04
827 The Quakers - Talk to Me 2:21
828 The Alan Bown! - Technicolour Dream 2:54
829 The All Night Workers - Tell Daddy 2:49
830 Movement - Tell Her 2:40
831 Kompany - Tell Her No 2:13
832 The Chancis - Tell Me 2:14

CD30
833 Apostolic Intervention - Tell Me (Have You Ever Seen Me) 2:00
834 The Bo Street Runners - Tell Me What You're Gonna Do 2:07
835 Aquarian Age - 10,000 Words in a Cardboard Box 3:26
836 The Matchmakers - Thank You Baby for Coming 3:26
837 The Sea-Ders - Thanks a Lot 2:21
838 The Sassenachs - That Don't Worry Me 2:32
839 The Favourite Sons - That Driving Beat 1:40
840 Jimmy Powell and the Five Dimensions - That's Alright 2:17
841 The Poets - That's the Way It's Got to Be 2:33
842 The Bad Boys - That's What I'll Do 2:44
843 The Montanas - That's When Happiness Began 2:14
844 The Shadrocks - There Is 3:03
845 Thee - There You Go! 1:44
846 The In Crowd - Things She Says 1:48
847 The Pack - Things That Bring Me Down 2:22
848 The ’Takers (The Undertakers) - Think 2:30
849 Total - Think 3:03
850 Dave and the Diamonds - Think About Love 2:45
851 Phase 4 - Think I'll Sit Down and Cry 2:32
852 The Hellions - Think It Over 2:04
853 Marc Bolan - The Third Degree 2:31
854 The Renegades - Thirteen Women 3:26
855 The Herd - This Boy's Always Been True 2:50
856 The Searchers - This Feeling Inside 1:45
857 The Kinks - This I Know 2:03
858 Tony Jackson and the Vibrations - This Little Girl of Mine 2:30
859 The Kinks - This Time Tomorrow 3:22
860 The Wolves - This Year Next Year 1:53
861 Gary Walker and the Rain - Thoughts of an Old Man 2:42

CD31
862 Tomorrow - Three Jolly Little Dwarfs 2:24
863 The Creation - Through My Eyes 3:06
864 Alan Dean and His Problems - Thunder and Rain 3:06
865 Scot of St. James - Tic Toc 2:23
866 Shyster - Tick Tock 2:43
867 Brian Auger and the Trinity - Tiger 2:31
868 Four + One - Time Is on My Side 2:38
869 The Mickey Finn - Time to Start Loving You 2:40
870 The Knack - Time, Time, Time 2:45
871 Syd's Crowd - Times Are Good Babe 2:55
872 The Kinks - Tired of Waiting for You (Original 1965 7" Mono Single Version) 2:35
873 David John and the Mood - To Catch That Man 2:10
874 The Creation - Tom Tom 2:57
875 The Quiet Five - Tomorrow I'll Be Gone 2:00
876 The Mirage - Tomorrow Never Knows 2:37
877 The Hollies - Tomorrow When It Comes 2:41
878 Peter Jay and the Jaywalkers - Tonight You're Gonna Fall 2:53
879 The Impac - Too Far Out 2:35
880 The Afex - Too Many Things 2:18
881 The Four Degrees - Too Much Monkey Business 2:56
882 The Corduroys - Too Much of a Woman 1:44
883 The Attack - Too Old 3:05
884 The Preachers - Too Old in the Head 1:56
885 The Paul Stewart Movement - Too Too Good 2:49
886 Bulldog Breed - Top o' the Pops Cock?!?! 2:13
887 Ray Hoff and the Offbeats - Tossin' and Turnin' 2:42
888 The Yardbirds - The Train Kept A-Rollin' 3:26
889 The Voice - The Train to Disaster 2:48

CD32
890 Bobby Johnson and the Atoms - Tramp 3:19
891 Denny Seyton and the Sabres - Tricky Dickie 2:29
892 Lindsay Muir's Untamed - Trust Yourself a Little Bit 2:48
893 The Factory - Try a Little Sunshine 3:43
894 The Attack - Try It 2:07
895 The Loot - Try to Keep It a Secret 3:11
896 The Dukes - Try to Understand 2:24
897 The Tomcats - A tu vera 2:43
898 Laris McLennon - Turn Me Loose 2:56
899 Wynder K. Frog - Turn On Your Lovelight 3:11
900 The Master's Apprentices - Undecided 2:29
901 Small Faces - Understanding 2:50
902 Stu James and the Mojos - Until My Baby Comes Home 3:20
903 The New Breed - Unto Us 2:30
904 Heavy Weights - Utterly Funky 2:46
905 Tintern Abbey - Vacuum Cleaner 3:06
906 Gary Walker and the Rain - The View 2:50
907 The Alan Bown! - Violin Shop 3:01
908 Chris Farlowe - Voodoo 2:32
909 Laurel Aitken - Voodoo Woman 3:49
910 Peter's Faces - Wait 2:38
911 The Smoke - Wake Up Cherylina 2:20
912 Johnny Neal and the Starliners - Walk Baby Walk 2:31
913 The Favourite Sons - Walkin' Walkin' Walkin' 2:05
914 Dorian Gray - Walking Down a Backstreet 2:49
915 The Riot Squad - Walking on Ice 2:32

CD33
916 Timebox - Walking Through the Streets of My Mind 2:51
917 The Graham Bond Organisation (a.k.a.) The Who Orchestra - Waltz for a Pig 2:27
918 The Lancastrians - Was She Tall 2:07
919 The Lloyd Alexander Real Estate - Watcha' Gonna Do (When Your Baby Leaves You) 2:57
920 July - The Way (Original 1968 7" Mono Single Version) 4:14
921 The Pete Best Four - The Way I Feel About You 1:59
922 Jimmy Thomas - (We Ain't Here Looking for) No Trouble 2:52
923 The Clique - We Didn't Kiss, Didn't Love, But Now We Do Do 2:37
924 The Attack - We Don't Know 2:44
925 The Trekkas - We Got a Good Thing Going 2:32
926 Ray Columbus - We Want a Beat 2:02
927 The Lancastrians - We'll Sing in the Sunshine 2:37
928 Canterbury Glass - We're Going to Beat It 5:12
929 The Wolf Pack - We're Gonna Howl Tonight 1:37
930 Mark Wirtz - Weatherman 3:59
931 The Blue Rondos - What Can I Do 2:15
932 The Talismen - What Kind of Boy 2:29
933 Phillip Goodhand-Tait and the Stormville Shakers - What More Do You Want 2:19
934 Manfred Mann - What You Gonna Do 2:34
935 The Eccentrics - What You Got 2:56
936 Jason Eddie and the Centremen - What'cha Gonna Do Baby 2:10
937 Duffy Power with the Graham Bond Quartet - What'd I Say 4:55
938 Ray Singer - What's Done Has Been Done 3:04
939 Guy Darrell - What's Her Name 1:52
940 The Cryin' Shames - What's News, Pussycat 2:32
941 The Valkyries - What's Your Name 1:46
942 Billie Davis and the Leroys - Whatcha' Gonna Do 2:41

CD34
943 The Eyes - When the Night Falls 2:32
944 Bulldog Breed - When the Sun Stands Still 2:46
945 The Sorrows - Which Way 2:36
946 The Ministry of Sound - White Collar Worker 3:20
947 Jury - Who Dat? 2:16
948 The Truth - Who's Wrong 3:08
949 The End - Why 2:44
950 The Pros & Cons - Why Do You Stand in My Way 2:14
951 The Downliners Sect - Why Don't You Smile Now 2:08
952 The In Crowd - Why Must They Criticize 2:27
953 The Fire - Will I Find Love? 2:20
954 The Poets - Wooden Spoon 2:28
955 The Mark Four - Work All Day (Sleep All Night) 2:57
956 James Royal - Work Song 3:08
957 The Riot Squad - Working Man 3:06
958 The Mike Stuart Span - Workout 3:04
959 Humble Pie - Wrist Job 4:16
960 Grapefruit - Yes 2:19
961 Ram John Holder - Yes, I Do 3:04
962 Tony's Defenders - Yes, I Do 2:21
963 Ray Columbus and the Invaders - Yo-Yo 2:21
964 Tony Jackson and the Vibrations - You Beat Me to the Punch 2:55
965 The Beatstalkers - You Better Get a Better Hold On 2:11
966 The Lomax Alliance - You Better Get Going Now 2:20
967 The 'N Betweens - You Better Run 2:39
968 The Talismen - You Break My Heart 2:05
969 The Moquettes - You Came Along 2:14
970 The Red Squares - You Can Be My Baby 2:18
971 The Mirage - You Can't Be Serious 1:59

CD35
972 The Smoke - You Can't Catch Me 3:19
973 Rey Anton and the Peppermint Men - You Can't Judge a Book by the Cover 2:14
974 The Dennisons - You Don't Know What Love Is 1:59
975 Kevin 'King' Lear - (You Got) The Power of Love 2:38
976 The Greenbeats - You Must Be the One 1:57
977 The Primitives - You Said 2:19
978 The Mockingbirds - You Stole My Love 2:41
979 The Koobas - You'd Better Make Up Your Mind 2:30
980 The Troop - You'll Call My Name 2:35
981 The Cops 'n' Robbers - You'll Never Do It Baby 2:25
982 The Yardbirds - You're a Better Man Than I 3:59
983 The Missing Links - You're Drivin' Me Insane 2:57
984 Glenda Collins - You're Gonna Get Your Way 3:21
985 The Buzz - You're Holding Me Down 3:06
986 Icarus - You're in Life 2:54
987 The In Crowd - You're on Your Own 2:19
988 The Eggy - You're Still Mine 2:47
989 The Move - You're the One I Need 2:01
990 The Eyes - You're Too Much 3:24
991 Tony Colton - You're Wrong There Baby 2:56
992 Paul's Troubles - You've Got Something 2:31
993 The Sorrows - You've Got What I Want 1:59
994 Bo & Peep - Young Love 2:41
995 Cuby and the Blizzards - Your Body Not Your Soul 2:18
996 Mal Ryder and the Spirits - Your Friend 2:37
997 The UK's - Your Love Is All I Want 2:04
998 Plastic Penny - Your Way to Tell Me Go 2:48
999 The Sorrows - Ypotron 3:41
1000 Brand - Zulu Stomp 2:18

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zrealizowany oryginalnie wyłącznie w Niemczech jedyny album brytyjskiej, heavy-rockowej grupy (z typowymi dla 1971 roku progresywnymi naleciałościami) przypominającej nagrania Led Zeppelin, Leaf Hound, Stray i Elias Hulk.
Oryginalny winyl wart bywa ok. 1000 euro, więc z pewnością warto zainwestować w ten gustowy i doskonale brzmiący CD!
To jest prawdziwa gratka dla fanów zapomnianego, brytyjskiego ciężkiego grania!



..::TRACK-LIST::..

1. Who Will Buy 4:23
2. Woman 4:17
3. Time Is All Mine 6:10
4. Scat Shuffle 2:17
5. She's Mine 3:16
6. Mr Make Believe 3:16
7. Hallucination 8:42



..::OBSADA::..

Bass, Guitar - Stephen Day
Drums, Vocals - John Boswell
Lead Guitar, Vocals - Derek Smallcombe
Lead Vocals, Lead Guitar, Bass - Tony Savva




https://www.youtube.com/watch?v=3HZUzBWWaxs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zrealizowany oryginalnie wyłącznie w Niemczech jedyny album brytyjskiej, heavy-rockowej grupy (z typowymi dla 1971 roku progresywnymi naleciałościami) przypominającej nagrania Led Zeppelin, Leaf Hound, Stray i Elias Hulk.
Oryginalny winyl wart bywa ok. 1000 euro, więc z pewnością warto zainwestować w ten gustowy i doskonale brzmiący CD!
To jest prawdziwa gratka dla fanów zapomnianego, brytyjskiego ciężkiego grania!



..::TRACK-LIST::..

1. Who Will Buy 4:23
2. Woman 4:17
3. Time Is All Mine 6:10
4. Scat Shuffle 2:17
5. She's Mine 3:16
6. Mr Make Believe 3:16
7. Hallucination 8:42



..::OBSADA::..

Bass, Guitar - Stephen Day
Drums, Vocals - John Boswell
Lead Guitar, Vocals - Derek Smallcombe
Lead Vocals, Lead Guitar, Bass - Tony Savva




https://www.youtube.com/watch?v=3HZUzBWWaxs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nadzieja nie jest matką głupich, może umiera ostatnia, ale na pewno pcha życie naprzód dając mu niezbędne paliwo do ciągłej jazdy w zmieniających się po drodze warunkach. Gdy mielizny i marazm na zewnątrz nie pozwalają zapomnieć o tym, że zawsze może być lepiej; a jak szczęśliwie pojawi się wreszcie bujny krajobraz ciśnie na usta słowo dziękuję, a w sercu zagnieżdża się wdzięczność za to, że warto było czekać i nie poddawać się. Powyższe, na pozór banalne, prawdy objawione jak ulał dopasowują się swym kształtem do muzycznego świata muzyki niebanalnej, bo takiej (tak mi się przynajmniej wydaje) przywykłem słuchać. W dźwiękowych zawiłościach i zróżnicowanej palecie tego co obecnie oferuje nam współczesny przemysł muzyczny, w nieograniczonych w dzisiejszych czasach możliwościach dotarcia do niemal wszystkiego, a przy tym idącej z tym w parze potrzebie umiejętnego oddzielenia ziarna od plew, poszukuję przede wszystkim prawdziwych, naturalnych i nie trącających kiczem emocji. Wejścia w inny świat gdzie nikt i nic nie będzie w stanie przeszkodzić mi w odczuwaniu tego co płynie z głębi psyche podczas realnej kontemplacji bieżącej chwili, bycia tu i teraz. Do tego, poza odpowiednimi warunkami zewnętrznymi, potrzeba dialogu różnorakich artystycznych środków wyrazu, począwszy od zespołowego grania poszczególnych instrumentów, przez porywający nietuzinkową barwą i skalą głos, po piękne głębokie teksty traktujące o ważkich sprawach życia codziennego, na okładce albumu kończąc. Tak się akurat składa, że trzymam w ręku dzieło norweskich debiutantów, którzy stworzyli dla mnie coś, co w sposób naturalny wkomponowało się w zarysowane wyżej dosyć rygorystyczne wymagania.

Nazwali się Himmellegeme, cokolwiek to znaczy w ich ojczystym języku. Pochodzą z Bergen i pewnie w któryś z nierzadkich w tych rejonach świata deszczowych dni, czy nawet słonecznych ale i tak dosyć ciemnych zimową porą, postanowili uraczyć wymagających odbiorców swoją muzyczną wizją. Od razu zaznaczam, że nie ma ona nic wspólnego z przełamywaniem barier czy wprowadzaniem do teatru dźwięków nowych rozwiązań. Dla wywoływania w słuchaczu dreszczy podniecenia i duchowej ekstazy nie trzeba silić się na przesadną oryginalność. Muzycy mają swoje inspiracje i czerpią z nich nader skwapliwie, ale robią to w sposób subtelny, nie nachalny a przede wszystkim bardzo dojrzały. Właśnie to słowo nabiera jeszcze większego znaczenia gdy zestawimy je z pojęciem debiutanta. Na całej, choć ewidentnie za krótkiej, bo trwającej niespełna trzydzieści osiem minut płycie, nie słychać niczego co mogłoby wskazywać, że Skandynawowie przygotowali w pocie czoła swój prapremierowy materiał; ciężko znaleźć w jakimkolwiek fragmencie debiutancką tremę, brak ogłady, nachalne poszukiwanie stylu, czy nadmiar pomysłów, które w chaosie prezentacji wydawałyby się rozmyte i zatracały się burząc spójność płyty. Nic z tych rzeczy, wszystko począwszy od otwierający wydawnictwo Natteravn po kończący je absolutnie wybitnie transowy Fallvind, wydaje się przemyślane i podążające z góry zaplanowaną ścieżką. Co zatem grają i jak? Klimatycznie, atmosferycznie, czasem psychodelicznie i artrockowo, a przede wszystkim niezwykle emocjonalnie, za to w krótkich formach i bez progowego nadęcia. Nie uświadczymy tu długich, wirtuozerskich popisów instrumentalnych, przesadnych wypuszczeń poza główną linię melodyczną, przekrzykiwania się, czy jałowych konkursów w stylu kto zagra dłużej i lepiej technicznie. Utwory w większości przypadków oscylują w granicach pięciu minut, co pozwala odczuć zaspokojenie apetytu, ale paradoksalnie jednocześnie niedosyt. I to jest piękne. Liczne ściany dźwięku, melodyjne ale nie do przesady partie gitar w obstawie wyraźnie rysującej się sekcji rytmicznej i głos wokalisty, który zasługuje na oddzielną uwagę, wszystko to obecne jest w tych wąskich ramach czasowych i wywołuje nastrój niesłychanie intensywny. To w gruncie rzeczy sztuka dla odważnych i mających żelazne nerwy słuchaczy. Mroczna i tajemnicza konsystencja tej muzycznej układanki łatwo może wywołać klimat grozy i pobudzić różne rejony ludzkiej psychiki. Ale jeśli chcemy iść na całość, a tylko z takim nastawieniem sugeruję wtopić się w zagadkowe odgłosy z kosmosu, to pora nocna, gdy nieprzebrana czerń zalewa naszą świadomość, jest najbardziej żyznym gruntem do pochłaniania tych dźwięków.

Ciekawe, że odnajduję w tej muzyce inspiracje dosyć mocno zróżnicowane. Dostrzegalne są w poszczególnych utworach nawiązania do Sigur Ros, zwłaszcza w warstwie wokalnej, ale również do grup nieco z innej szuflady jak ponownie islandzki Solstafir, czy fiński Throes of Dawn; mają ci Skandynawowie cos wspólnego ze sobą. Ponadto w kształtowaniu klimatu w krótkich i zwartych formach przypominają mi także recenzowaną na łamach artrocka płytę post rockowej grupy Aoria – The constant, pochodzącej tym razem ze Szwecji.

Kto tworzy zatem ten arcyciekawy i dobrze zapowiadający się zespół? To męski kwintet: na gitarze i przy mikrofonie bryluje Aleksander Vormestrand, gitara prowadząca i chórki Hein Aleksander Olson, na bębnach pogrywa Thord Nordli, na basie sekcję rytmiczną współtworzy Erik Alfredsen udzielający się też wokalnie i skład uzupełnia Lauritz Isaksen odpowiedzialny za instrumenty klawiszowe. Muzycy ci nie są bynajmniej kompletnymi nowicjuszami, wszak wokalista i gitarzysta (Aleksander i Hein) udzielali się już w metalowej grupie Symbiose i razem zaczęli tworzyć pierwsze riffy, które potem przerodziły się w nowy projekt pod nazwą Himmellegeme, do którego dołączali sukcesywnie pozostali muzycy już na początku 2015 roku.

Już sama okładka wiele wyjaśnia z czym będziemy mieli do czynienia. Feeria barw i piękno wszechświata jest tak samo urzekające i niedefiniowalne, jak zawarta na tym srebrnym krążku muzyka. Majestatyczny obraz gwiezdnej porodówki, mgławicy planetarnej mieniącej się kolorami tęczy, z tajemniczym ciałem niebieskim będącym ni to planetą ni gasnącą tudzież zaćmioną gwiazdą , a może czarną dziurą zasysającą wszelaką materię, przyciągają wzrok. Zachęcają by zajrzeć do środka okładki, wyjąć wreszcie płytę i ułożyć ją z namaszczeniem w odtwarzaczu. Jeszcze dobrej jakości słuchawki na uszy i można wyruszać na eksplorację nieznanego.

Otwierający zestaw Natteravn jest idealną wizytówką całego albumu. Od pierwszych chwil muzycy kreują zapadający w pamięć i niepowtarzalny, specyficzny wręcz nastrój, który towarzyszyć nam będzie już do końca z króciutką przerwą o czym za chwilę. Długo nie trzeba czekać, aby uwagę przykuł charakterystyczny wokal charyzmatycznego frontmena grupy. Jest ekspresyjny, ekspansywny i naturalną siłą swojej jakości ma decydujący wpływ na ukształtowanie melodycznej transowości, która może stać się znakiem rozpoznawczym Norwegów; w końcowych fragmentach naprawdę wciągają niskie rejestry, a dodatkowo w odbiorze pomaga pasujący do muzycznej konwencji język norweski, w którym wyśpiewywane są poszczególne linijki tekstu. Podobnie jest w kolejnym utworze Hjertedød, w którym wokalistę opuszczają już chyba wszelkie bariery i na fali świadomości swoich walorów głosowych buduje z każdą mijającą sekundą melancholijne napięcie. To jeden z tych przykładów, gdzie dobrze i skwapliwie wykorzystana jakość tego daru niebios wprowadza dodatkowy element do instrumentalnego zestawu środków wyrazu. Nie trzeba być wybitnym technikiem ani muzycznym erudytą by dosłyszeć, iż wraz z dobraną przez zespół muzyczną wizją komponuje się idealnie. Wrażenie to potęguje w szczególności dialog wyśpiewywanych z przejęciem strof z podkładem gitary prowadzącej, gdzie raz za razem przez jednego albo drugiego aktora budowana jest naprzemiennie linia melodyczna. W kompozycji tytułowej z kolei, zaskakuje początkowe lecz chwilowe tylko lekkie wyciszenie; Vormerstrand śpiewa tu bardziej subtelnie, miękko, niemal aksamitnie, by niedługo potem znów połączyć swe siły z łkającą gitarą w akompaniamencie ciekawych perkusyjnych przygrywek. Końcówka tej dźwiękowej orgii to już istne królestwo rozkoszy, gitarowa masturbacja, która prowadzi wrażliwca tylko w jednym kierunku, w otwarte wrota rajskiego spełnienia. Najdobitniej mistrzostwo świata w kreowaniu zapadających w pamięć melodii, podszytych krystaliczną melancholią, muzycy osiągnęli w kompozycji Breath in the air like fire. Nastrój w początkowej fazie wytwarza delikatny klawiszowy wstęp, któremu nieśpiesznie wchodzi w drogę perkusja, a za nią nieodłączny atrybut piękna tej płyty, czyli wokal. Mieni się on jeszcze głębszym pokładem emocji, przeszywa do szpiku kości jego tęskna barwa, a na skórze przebiegają liczne dreszcze wywołane zawodzeniem, krzykiem rozpaczy przepełnionym wyraźnie odczuwalnym smutkiem. I teraz nadchodzi mały przerywnik, o którym wcześniej wspominałem, gdyż najmniej w całym zestawie przekonuje właśnie utwór numer pięć – Kyss mine blodige hender. Jest zbyt podobny do Hjerdtedød, momentami stanowi niemal jego kopię w zapędach wokalisty i jest po prostu bez wyrazu; młodzi Norwegowie gdzieś tu na ułamek sekundy zgubili tak pieczołowicie i misternie utkaną atmosferę. Pewnie sam w pojedynkę, bez otoczenia w postaci poprzedzających go perełek i zamykających album dwóch ostatnich numerów, kawałek ten obroniłby się bez szwanku. Warto odnotować pozycję numer sześć, Fish, zaśpiewaną po angielsku, która nieco odstaje od pozostałej zawartości wydawnictwa, ale nie poziomem bynajmniej, co gatunkowymi konotacjami. Pełno tu, przynajmniej dla mnie, starego, dobrego hardrocka i bluesa zarazem, ale w niewielkiej symbolicznej niemalże dawce, głównie z uwagi na czas trwania utworu. Niewątpliwie jednak wstawki instrumentalne przenoszą nas trochę wstecz choć nie tempo i energia są tu najważniejsze, a wciąż nieodmienna i nie gubiąca się nigdzie atmosfera. Mistrzostwo ekstazy i uniesienia, melodycznej subtelności wokalnej i nieco większej dominacji dla czysto instrumentalnego ukształtowania kosmicznej przestrzeni w harmonii z okładką albumu osiągnęli Norwegowie w zamykającym album, stanowiącym jego magnum opus, utworze Fallvind. Po spokojnej pierwszej części zdominowanej jeszcze przez aksamitny głos Aleksandra Vormestranda, w szóstej minucie nadchodzi najbardziej rozbudowany, popisowy koncert instrumentalistów, choć jak wspomniałem na wstępie, bardziej chodzi w nim o utrzymanie hipnotycznego nastroju niż forsowanie tempa i epatowanie wirtuozerskim rozmachem. Najpierw eter rozrywają miarowe rytmy wygrywane na bębnach z pląsającą się gdzieś w zakamarkach nieśmiało gitarą, ale już po chwili robi się odważniej, wchodzi pełna sekcja rytmiczna i malownicza wysunięta na pierwszy plan melodyjna partia gitarowa.

Muzyka piękna, okładka imponująca, o czym zatem traktują poszczególne tematy w warstwie lirycznej? Nie było łatwo zgłębić ich sensu, po pierwsze dlatego, że w czterech utworach z siedmiu jakie znalazły się na tym krążku wokalista operuje swoim językiem ojczystym, a po drugie próżno szukać we wkładce do albumu tekstów. Szkoda, gdyż tak charakterystyczne walory dźwiękowe i graficzne wyzwalają nieposkromioną ciekawość, by zgłębić poetycką stronę płyty. Niemniej jednak bezpośredni kontakt z członkiem zespołu Heinem Alexandrem Olsonem umożliwił mi szersze zapoznanie się z przesłaniem dzieła. Nie ma ono charakteru koncepcyjnego ani pod względem lirycznym ani muzycznym jednakże, co ciekawe, wszystkie utwory koncertują się wokół tego samego tematu. Warstwa tekstowa zainspirowana została przez autora doświadczeniami nabytymi przez członków zespołu podczas dorastania i wychowywania się w miejscu urodzenia – wyspy Karmøy na zachodzie Norwegii. Mała społeczność żyjąca na niewielkiej przestrzeni w mało sprzyjających warunkach wytworzyła pewien hermetyczny, zamknięty krąg przynależności społecznej, w której jest się albo chrześcijaninem albo jest się kimś innym, gdzie odstępstwo od przyjętych norm i uwarunkowań nie musi być mile widziane i nie jest z pewnością łatwe. Dlatego też teksty poszczególnych utworów koncertują się wokół kwestii związanych z uwiezieniem ludzi w ukształtowanych przez latach zwyczajach i rutynie bez szans na wyzwolenie się z tych ograniczeń za społecznym przyzwoleniem. O tym traktuje choćby utwór Kyss mine blodige hender; podobnie Hjerdtedød, w którym głównym tematem jest brak zdolności w poradzeniu sobie jednostki z oczekiwaniami jakie w stosunku do niej mają ludzie z najbliższego otoczenia, co w rezultacie prowadzi nierzadko do uzależnień i stoczenia się na manowce bez wizji, zgodnie z którą życie może dalej podążać. Rozwinięciem tematu zdaje się być kończący album Fallvind, poświęcony rutynie w jaką wpada się wraz z dorastaniem, obowiązkową edukacją, pracą, zdobyciem życiowego partnera, dziećmi, domem, kolejnym samochodem itp., co nakręca spiralę i ścieżkę którą właściwie każdy musi podążać. Nie ma przy tym szans na to, by wyrwać się z tego kieratu uzależnień i poczuć umykającą szybko radość życia. Inne pozycje, jak choćby Breath in the air like fire, poświęcone są pamięci, jaka towarzyszy nam przez kolejne lata, z okresu dojrzewania, który nas ukształtował i odcisnął piętno na tym kim się staliśmy i co robimy. Jedynie utwór tytułowy jest kompletnie fikcyjny a przy tym najbliżej związany z okładką albumu, gdyż zaczerpnięty został z mitologii nordyckiej i opisuje sposób powstania planety, zrodzonej z nieba, ziemi i wody.

Piękna płyta, wystarczająco krótka by wciąż chcieć słuchać jej od nowa i nie za długa by się nią znudzić i nie móc ogarnąć w całości. Trudno się od niej uwolnić, a łatwo w niej zatracić; gorąco polecam.

Dominik Kaszyński


Dziś przed nami kolejny debiut z Krainy Wikingów. Z ciemnych i psychodelicznych otchłani miasta Bergen, niczym zwiastun zbliżającej się nocy polarnej, wyłania się zespół o nazwie Himmellegeme, który przedstawia swój wyjątkowy, słodko-gorzki, debiutancki album "Myth of Earth".

Muzyka Himmellegeme jest druzgocąco wyrazista. Jest mroczna, tajemnicza i atmosferyczna. Psychodeliczna w jak najlepszym rozumieniu tego słowa. Bywa też chwilami mocno dołująca. Poprzez niezwykły klimat, w jakim jest utrzymana, potrafi wpływać na psychikę odbiorcy. Myślę, że dzięki temu znajdzie sobie tyle samo zwolenników, co przeciwników. Jest czarno – biała. Z tym, że ciemnych kolorów jest zdecydowanie więcej. Trudno wobec niej przejść obojętnie. Intryguje, nęci i odpycha. Wszystko po to, by za chwilę znów przyciągnąć do siebie niewidzialną magnetyczną siłą. Tego co dzieje się w utworach „Fallvind”, „Natteravn” czy w tytułowym „Myth Of Earth” nie sposób opisać słowami. Tego trzeba posłuchać. To trzeba poczuć. Doświadczyć. I przeżyć…

Grupa Himmellegeme jest mistrzem w tworzeniu nieziemskiego klimatu, który buduje przy pomocy dźwięków pochodzących jakby nie z tej ziemi. Wraz ze swoimi ciężkimi riffami, mocnymi melodiami i melancholijnymi tekstami napisanymi zarówno w języku norweskim, jak i angielskim, Himmellegeme opowiada muzyczne historie, które pobudzają wyobraźnię. By pracowała ona na najwyższych obrotach nie trzeba wcale znajomości języka norweskiego. Wystarczy mentalny reset i poddanie się magii tych dźwięków. Polecam wgłębienie się w ich sens tym wszystkim, którzy cenią sobie twórczość grup Sigur Rós, Seigmen, Radiohead, Queens Of The Stone Age czy pieśni Jeffa Buckleya.

Grupę Himmellegeme tworzą: Aleksander Vormestrand (gitara i wokal), Hein Alexander Olson (gitara), Lauritz Isaksen (instrumenty klawiszowe), Erik Alfredsen (bas) i Thord Nordli (perkusja). Młodzi ludzie, a potrafią tak wiele… Album „Myth Of Earth” został nagrany w jednym z najbardziej renomowanych studiów w Bergen, Broen Studios, i został wyprodukowany przez Andersa Bjellanda (m.in. Electric Eye, Hypertext).

„Myth Of Earth” to bardzo przekonywujący album. Niezbyt długi (niespełna 38 minut), ale pełen autentycznie porywających momentów. Niesamowicie mocny jak na debiut i dający sporą nadzieję na przyszłość. Myślę, że z pewnością warto będzie śledzić dalsze losy tej norweskiej formacji.

Na koniec sparafrazuję słowa klasyka: "Leprusy i Motorsajki chwalicie, a świetnego (Himmellegeme!) nie znacie"... Pora to zmienić!

Artur Chachlowski


Here is a band that is new to me--from Norway--whose mundane blues-rock sound is uplifted throughout by nuanced performances of all instrumentalists, great sound engineering, and, most of all, by the tremendous talent and instincts of lead vocalist Aleksander Vormstrand. Definitely in the running for newcomers of the year, Aleksander may be deserving of vocalist of the year!
1. "Natteravn" (4:55) grungy, dirty, dark, dank, and haunting in a Post Rock/ULVER kind of way. The singer here sings not unlike Ulver's Kristoffer "Garm" Rygg. Powerful but could use more development and nuance (like the vocal screams in the final minute). (7.5/10)

2. "Hjertedød" (3:55) Wow! What a voice! Reminds me of the late Robby Wilson (AUTUMN CHORUS). To go from a haunting, almost folk/religious sound and feel into the stoner rock that it ends up in is remarkable. (8.5/10)

3. "Myth Of Earth" (5:21) lots of spacey background sounds droning away in support of the organ and slowly played drums in the opening 45 seconds leads to a spacious foundation over which that amazing voice of Alexsander Vormestrand sings (and then sits back whilc Hein Alexander Olson takes over and wails away his bluesy lead guitar tones.) Vocal and music here sounds a bit like countrymates SEVEN IMPALE or Finnish wunderkind Petri Walli, from KINGSTON WALL, slowed down by heroin. Simple enough song construction raised up by some great individual contributions! One of my favorite three songs on the album. (9/10)

4. "Breathe In The Air Like It's Fire" (5:26) simple, basic opening which builds into a pretty chord progression over which Aleksander issues forth another magical vocal performance. Both the verses and the chorus have some absolutely beautiful technical and melodic conveyances. A top three song for me. (9.5/10)

5. "Kyss Mine Blodige Hender" (3:53) with a bit of grungy, distorted edge to it, this song could fit well onto an album by DUNGEN or MOTORPSYCHO. Different vocal approach by Aleksander here, as he sings in a lower octave than previously and warbles his long notes in a way that is kind of reminiscent of early ELIZABETH FRASER (Cocteau Twins). Nice song. (8/10)

6. "Fish" (3:42) all blues, this one, with piano and echo-percussions and classic blues guitar sounds before Aleksander enters. Then, after his first verse, the band bursts out into a kind of ERIC CLAPTON/YARDBIRDS/LED ZEPPELIN chorus section. Organ joins in as Aleksander raises the bar of force and emotion ten notches. Aleksander definitely the power of a great blues rock singer like ERIC BURDON. (8.5/10)

7. "Fallvind" (10:15) in spite of its proggy length, this song happens to be the proggiest song on the album. Post Rock guitar, folk keyboard flute sounds, John Wayne sample at the opening, and folkie ROBBIE WILSON-like vocal, the song develops into a great prog epic--one of my favorites of the year! My final top three song. (9/10)

Four stars; a wonderful addition to any prog rocker's album collection -and a band (and individual) to keep your eyes and ears on. What potential!

BrufordFreak



..::TRACK-LIST::..

1. Natteravn 04:55
2. Hjertedød 03:55
3. Myth of Earth 05:21
4. Breathe in the air like it's fire 05:26
5. Kyss mine blodige hender 03:53
6. Fish 03:42
7. Fallvind 10:15



..::OBSADA::..

Aleksander Vormestrand - vocals, guitar
Hein Alexander Olson - lead guitar
Lauritz Isaksen - keyboards
Erik Alfredsen - bass
Thord Nordli - drums




https://www.youtube.com/watch?v=f9FbjbPNaVw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nadzieja nie jest matką głupich, może umiera ostatnia, ale na pewno pcha życie naprzód dając mu niezbędne paliwo do ciągłej jazdy w zmieniających się po drodze warunkach. Gdy mielizny i marazm na zewnątrz nie pozwalają zapomnieć o tym, że zawsze może być lepiej; a jak szczęśliwie pojawi się wreszcie bujny krajobraz ciśnie na usta słowo dziękuję, a w sercu zagnieżdża się wdzięczność za to, że warto było czekać i nie poddawać się. Powyższe, na pozór banalne, prawdy objawione jak ulał dopasowują się swym kształtem do muzycznego świata muzyki niebanalnej, bo takiej (tak mi się przynajmniej wydaje) przywykłem słuchać. W dźwiękowych zawiłościach i zróżnicowanej palecie tego co obecnie oferuje nam współczesny przemysł muzyczny, w nieograniczonych w dzisiejszych czasach możliwościach dotarcia do niemal wszystkiego, a przy tym idącej z tym w parze potrzebie umiejętnego oddzielenia ziarna od plew, poszukuję przede wszystkim prawdziwych, naturalnych i nie trącających kiczem emocji. Wejścia w inny świat gdzie nikt i nic nie będzie w stanie przeszkodzić mi w odczuwaniu tego co płynie z głębi psyche podczas realnej kontemplacji bieżącej chwili, bycia tu i teraz. Do tego, poza odpowiednimi warunkami zewnętrznymi, potrzeba dialogu różnorakich artystycznych środków wyrazu, począwszy od zespołowego grania poszczególnych instrumentów, przez porywający nietuzinkową barwą i skalą głos, po piękne głębokie teksty traktujące o ważkich sprawach życia codziennego, na okładce albumu kończąc. Tak się akurat składa, że trzymam w ręku dzieło norweskich debiutantów, którzy stworzyli dla mnie coś, co w sposób naturalny wkomponowało się w zarysowane wyżej dosyć rygorystyczne wymagania.

Nazwali się Himmellegeme, cokolwiek to znaczy w ich ojczystym języku. Pochodzą z Bergen i pewnie w któryś z nierzadkich w tych rejonach świata deszczowych dni, czy nawet słonecznych ale i tak dosyć ciemnych zimową porą, postanowili uraczyć wymagających odbiorców swoją muzyczną wizją. Od razu zaznaczam, że nie ma ona nic wspólnego z przełamywaniem barier czy wprowadzaniem do teatru dźwięków nowych rozwiązań. Dla wywoływania w słuchaczu dreszczy podniecenia i duchowej ekstazy nie trzeba silić się na przesadną oryginalność. Muzycy mają swoje inspiracje i czerpią z nich nader skwapliwie, ale robią to w sposób subtelny, nie nachalny a przede wszystkim bardzo dojrzały. Właśnie to słowo nabiera jeszcze większego znaczenia gdy zestawimy je z pojęciem debiutanta. Na całej, choć ewidentnie za krótkiej, bo trwającej niespełna trzydzieści osiem minut płycie, nie słychać niczego co mogłoby wskazywać, że Skandynawowie przygotowali w pocie czoła swój prapremierowy materiał; ciężko znaleźć w jakimkolwiek fragmencie debiutancką tremę, brak ogłady, nachalne poszukiwanie stylu, czy nadmiar pomysłów, które w chaosie prezentacji wydawałyby się rozmyte i zatracały się burząc spójność płyty. Nic z tych rzeczy, wszystko począwszy od otwierający wydawnictwo Natteravn po kończący je absolutnie wybitnie transowy Fallvind, wydaje się przemyślane i podążające z góry zaplanowaną ścieżką. Co zatem grają i jak? Klimatycznie, atmosferycznie, czasem psychodelicznie i artrockowo, a przede wszystkim niezwykle emocjonalnie, za to w krótkich formach i bez progowego nadęcia. Nie uświadczymy tu długich, wirtuozerskich popisów instrumentalnych, przesadnych wypuszczeń poza główną linię melodyczną, przekrzykiwania się, czy jałowych konkursów w stylu kto zagra dłużej i lepiej technicznie. Utwory w większości przypadków oscylują w granicach pięciu minut, co pozwala odczuć zaspokojenie apetytu, ale paradoksalnie jednocześnie niedosyt. I to jest piękne. Liczne ściany dźwięku, melodyjne ale nie do przesady partie gitar w obstawie wyraźnie rysującej się sekcji rytmicznej i głos wokalisty, który zasługuje na oddzielną uwagę, wszystko to obecne jest w tych wąskich ramach czasowych i wywołuje nastrój niesłychanie intensywny. To w gruncie rzeczy sztuka dla odważnych i mających żelazne nerwy słuchaczy. Mroczna i tajemnicza konsystencja tej muzycznej układanki łatwo może wywołać klimat grozy i pobudzić różne rejony ludzkiej psychiki. Ale jeśli chcemy iść na całość, a tylko z takim nastawieniem sugeruję wtopić się w zagadkowe odgłosy z kosmosu, to pora nocna, gdy nieprzebrana czerń zalewa naszą świadomość, jest najbardziej żyznym gruntem do pochłaniania tych dźwięków.

Ciekawe, że odnajduję w tej muzyce inspiracje dosyć mocno zróżnicowane. Dostrzegalne są w poszczególnych utworach nawiązania do Sigur Ros, zwłaszcza w warstwie wokalnej, ale również do grup nieco z innej szuflady jak ponownie islandzki Solstafir, czy fiński Throes of Dawn; mają ci Skandynawowie cos wspólnego ze sobą. Ponadto w kształtowaniu klimatu w krótkich i zwartych formach przypominają mi także recenzowaną na łamach artrocka płytę post rockowej grupy Aoria – The constant, pochodzącej tym razem ze Szwecji.

Kto tworzy zatem ten arcyciekawy i dobrze zapowiadający się zespół? To męski kwintet: na gitarze i przy mikrofonie bryluje Aleksander Vormestrand, gitara prowadząca i chórki Hein Aleksander Olson, na bębnach pogrywa Thord Nordli, na basie sekcję rytmiczną współtworzy Erik Alfredsen udzielający się też wokalnie i skład uzupełnia Lauritz Isaksen odpowiedzialny za instrumenty klawiszowe. Muzycy ci nie są bynajmniej kompletnymi nowicjuszami, wszak wokalista i gitarzysta (Aleksander i Hein) udzielali się już w metalowej grupie Symbiose i razem zaczęli tworzyć pierwsze riffy, które potem przerodziły się w nowy projekt pod nazwą Himmellegeme, do którego dołączali sukcesywnie pozostali muzycy już na początku 2015 roku.

Już sama okładka wiele wyjaśnia z czym będziemy mieli do czynienia. Feeria barw i piękno wszechświata jest tak samo urzekające i niedefiniowalne, jak zawarta na tym srebrnym krążku muzyka. Majestatyczny obraz gwiezdnej porodówki, mgławicy planetarnej mieniącej się kolorami tęczy, z tajemniczym ciałem niebieskim będącym ni to planetą ni gasnącą tudzież zaćmioną gwiazdą , a może czarną dziurą zasysającą wszelaką materię, przyciągają wzrok. Zachęcają by zajrzeć do środka okładki, wyjąć wreszcie płytę i ułożyć ją z namaszczeniem w odtwarzaczu. Jeszcze dobrej jakości słuchawki na uszy i można wyruszać na eksplorację nieznanego.

Otwierający zestaw Natteravn jest idealną wizytówką całego albumu. Od pierwszych chwil muzycy kreują zapadający w pamięć i niepowtarzalny, specyficzny wręcz nastrój, który towarzyszyć nam będzie już do końca z króciutką przerwą o czym za chwilę. Długo nie trzeba czekać, aby uwagę przykuł charakterystyczny wokal charyzmatycznego frontmena grupy. Jest ekspresyjny, ekspansywny i naturalną siłą swojej jakości ma decydujący wpływ na ukształtowanie melodycznej transowości, która może stać się znakiem rozpoznawczym Norwegów; w końcowych fragmentach naprawdę wciągają niskie rejestry, a dodatkowo w odbiorze pomaga pasujący do muzycznej konwencji język norweski, w którym wyśpiewywane są poszczególne linijki tekstu. Podobnie jest w kolejnym utworze Hjertedød, w którym wokalistę opuszczają już chyba wszelkie bariery i na fali świadomości swoich walorów głosowych buduje z każdą mijającą sekundą melancholijne napięcie. To jeden z tych przykładów, gdzie dobrze i skwapliwie wykorzystana jakość tego daru niebios wprowadza dodatkowy element do instrumentalnego zestawu środków wyrazu. Nie trzeba być wybitnym technikiem ani muzycznym erudytą by dosłyszeć, iż wraz z dobraną przez zespół muzyczną wizją komponuje się idealnie. Wrażenie to potęguje w szczególności dialog wyśpiewywanych z przejęciem strof z podkładem gitary prowadzącej, gdzie raz za razem przez jednego albo drugiego aktora budowana jest naprzemiennie linia melodyczna. W kompozycji tytułowej z kolei, zaskakuje początkowe lecz chwilowe tylko lekkie wyciszenie; Vormerstrand śpiewa tu bardziej subtelnie, miękko, niemal aksamitnie, by niedługo potem znów połączyć swe siły z łkającą gitarą w akompaniamencie ciekawych perkusyjnych przygrywek. Końcówka tej dźwiękowej orgii to już istne królestwo rozkoszy, gitarowa masturbacja, która prowadzi wrażliwca tylko w jednym kierunku, w otwarte wrota rajskiego spełnienia. Najdobitniej mistrzostwo świata w kreowaniu zapadających w pamięć melodii, podszytych krystaliczną melancholią, muzycy osiągnęli w kompozycji Breath in the air like fire. Nastrój w początkowej fazie wytwarza delikatny klawiszowy wstęp, któremu nieśpiesznie wchodzi w drogę perkusja, a za nią nieodłączny atrybut piękna tej płyty, czyli wokal. Mieni się on jeszcze głębszym pokładem emocji, przeszywa do szpiku kości jego tęskna barwa, a na skórze przebiegają liczne dreszcze wywołane zawodzeniem, krzykiem rozpaczy przepełnionym wyraźnie odczuwalnym smutkiem. I teraz nadchodzi mały przerywnik, o którym wcześniej wspominałem, gdyż najmniej w całym zestawie przekonuje właśnie utwór numer pięć – Kyss mine blodige hender. Jest zbyt podobny do Hjerdtedød, momentami stanowi niemal jego kopię w zapędach wokalisty i jest po prostu bez wyrazu; młodzi Norwegowie gdzieś tu na ułamek sekundy zgubili tak pieczołowicie i misternie utkaną atmosferę. Pewnie sam w pojedynkę, bez otoczenia w postaci poprzedzających go perełek i zamykających album dwóch ostatnich numerów, kawałek ten obroniłby się bez szwanku. Warto odnotować pozycję numer sześć, Fish, zaśpiewaną po angielsku, która nieco odstaje od pozostałej zawartości wydawnictwa, ale nie poziomem bynajmniej, co gatunkowymi konotacjami. Pełno tu, przynajmniej dla mnie, starego, dobrego hardrocka i bluesa zarazem, ale w niewielkiej symbolicznej niemalże dawce, głównie z uwagi na czas trwania utworu. Niewątpliwie jednak wstawki instrumentalne przenoszą nas trochę wstecz choć nie tempo i energia są tu najważniejsze, a wciąż nieodmienna i nie gubiąca się nigdzie atmosfera. Mistrzostwo ekstazy i uniesienia, melodycznej subtelności wokalnej i nieco większej dominacji dla czysto instrumentalnego ukształtowania kosmicznej przestrzeni w harmonii z okładką albumu osiągnęli Norwegowie w zamykającym album, stanowiącym jego magnum opus, utworze Fallvind. Po spokojnej pierwszej części zdominowanej jeszcze przez aksamitny głos Aleksandra Vormestranda, w szóstej minucie nadchodzi najbardziej rozbudowany, popisowy koncert instrumentalistów, choć jak wspomniałem na wstępie, bardziej chodzi w nim o utrzymanie hipnotycznego nastroju niż forsowanie tempa i epatowanie wirtuozerskim rozmachem. Najpierw eter rozrywają miarowe rytmy wygrywane na bębnach z pląsającą się gdzieś w zakamarkach nieśmiało gitarą, ale już po chwili robi się odważniej, wchodzi pełna sekcja rytmiczna i malownicza wysunięta na pierwszy plan melodyjna partia gitarowa.

Muzyka piękna, okładka imponująca, o czym zatem traktują poszczególne tematy w warstwie lirycznej? Nie było łatwo zgłębić ich sensu, po pierwsze dlatego, że w czterech utworach z siedmiu jakie znalazły się na tym krążku wokalista operuje swoim językiem ojczystym, a po drugie próżno szukać we wkładce do albumu tekstów. Szkoda, gdyż tak charakterystyczne walory dźwiękowe i graficzne wyzwalają nieposkromioną ciekawość, by zgłębić poetycką stronę płyty. Niemniej jednak bezpośredni kontakt z członkiem zespołu Heinem Alexandrem Olsonem umożliwił mi szersze zapoznanie się z przesłaniem dzieła. Nie ma ono charakteru koncepcyjnego ani pod względem lirycznym ani muzycznym jednakże, co ciekawe, wszystkie utwory koncertują się wokół tego samego tematu. Warstwa tekstowa zainspirowana została przez autora doświadczeniami nabytymi przez członków zespołu podczas dorastania i wychowywania się w miejscu urodzenia – wyspy Karmøy na zachodzie Norwegii. Mała społeczność żyjąca na niewielkiej przestrzeni w mało sprzyjających warunkach wytworzyła pewien hermetyczny, zamknięty krąg przynależności społecznej, w której jest się albo chrześcijaninem albo jest się kimś innym, gdzie odstępstwo od przyjętych norm i uwarunkowań nie musi być mile widziane i nie jest z pewnością łatwe. Dlatego też teksty poszczególnych utworów koncertują się wokół kwestii związanych z uwiezieniem ludzi w ukształtowanych przez latach zwyczajach i rutynie bez szans na wyzwolenie się z tych ograniczeń za społecznym przyzwoleniem. O tym traktuje choćby utwór Kyss mine blodige hender; podobnie Hjerdtedød, w którym głównym tematem jest brak zdolności w poradzeniu sobie jednostki z oczekiwaniami jakie w stosunku do niej mają ludzie z najbliższego otoczenia, co w rezultacie prowadzi nierzadko do uzależnień i stoczenia się na manowce bez wizji, zgodnie z którą życie może dalej podążać. Rozwinięciem tematu zdaje się być kończący album Fallvind, poświęcony rutynie w jaką wpada się wraz z dorastaniem, obowiązkową edukacją, pracą, zdobyciem życiowego partnera, dziećmi, domem, kolejnym samochodem itp., co nakręca spiralę i ścieżkę którą właściwie każdy musi podążać. Nie ma przy tym szans na to, by wyrwać się z tego kieratu uzależnień i poczuć umykającą szybko radość życia. Inne pozycje, jak choćby Breath in the air like fire, poświęcone są pamięci, jaka towarzyszy nam przez kolejne lata, z okresu dojrzewania, który nas ukształtował i odcisnął piętno na tym kim się staliśmy i co robimy. Jedynie utwór tytułowy jest kompletnie fikcyjny a przy tym najbliżej związany z okładką albumu, gdyż zaczerpnięty został z mitologii nordyckiej i opisuje sposób powstania planety, zrodzonej z nieba, ziemi i wody.

Piękna płyta, wystarczająco krótka by wciąż chcieć słuchać jej od nowa i nie za długa by się nią znudzić i nie móc ogarnąć w całości. Trudno się od niej uwolnić, a łatwo w niej zatracić; gorąco polecam.

Dominik Kaszyński


Dziś przed nami kolejny debiut z Krainy Wikingów. Z ciemnych i psychodelicznych otchłani miasta Bergen, niczym zwiastun zbliżającej się nocy polarnej, wyłania się zespół o nazwie Himmellegeme, który przedstawia swój wyjątkowy, słodko-gorzki, debiutancki album "Myth of Earth".

Muzyka Himmellegeme jest druzgocąco wyrazista. Jest mroczna, tajemnicza i atmosferyczna. Psychodeliczna w jak najlepszym rozumieniu tego słowa. Bywa też chwilami mocno dołująca. Poprzez niezwykły klimat, w jakim jest utrzymana, potrafi wpływać na psychikę odbiorcy. Myślę, że dzięki temu znajdzie sobie tyle samo zwolenników, co przeciwników. Jest czarno – biała. Z tym, że ciemnych kolorów jest zdecydowanie więcej. Trudno wobec niej przejść obojętnie. Intryguje, nęci i odpycha. Wszystko po to, by za chwilę znów przyciągnąć do siebie niewidzialną magnetyczną siłą. Tego co dzieje się w utworach „Fallvind”, „Natteravn” czy w tytułowym „Myth Of Earth” nie sposób opisać słowami. Tego trzeba posłuchać. To trzeba poczuć. Doświadczyć. I przeżyć…

Grupa Himmellegeme jest mistrzem w tworzeniu nieziemskiego klimatu, który buduje przy pomocy dźwięków pochodzących jakby nie z tej ziemi. Wraz ze swoimi ciężkimi riffami, mocnymi melodiami i melancholijnymi tekstami napisanymi zarówno w języku norweskim, jak i angielskim, Himmellegeme opowiada muzyczne historie, które pobudzają wyobraźnię. By pracowała ona na najwyższych obrotach nie trzeba wcale znajomości języka norweskiego. Wystarczy mentalny reset i poddanie się magii tych dźwięków. Polecam wgłębienie się w ich sens tym wszystkim, którzy cenią sobie twórczość grup Sigur Rós, Seigmen, Radiohead, Queens Of The Stone Age czy pieśni Jeffa Buckleya.

Grupę Himmellegeme tworzą: Aleksander Vormestrand (gitara i wokal), Hein Alexander Olson (gitara), Lauritz Isaksen (instrumenty klawiszowe), Erik Alfredsen (bas) i Thord Nordli (perkusja). Młodzi ludzie, a potrafią tak wiele… Album „Myth Of Earth” został nagrany w jednym z najbardziej renomowanych studiów w Bergen, Broen Studios, i został wyprodukowany przez Andersa Bjellanda (m.in. Electric Eye, Hypertext).

„Myth Of Earth” to bardzo przekonywujący album. Niezbyt długi (niespełna 38 minut), ale pełen autentycznie porywających momentów. Niesamowicie mocny jak na debiut i dający sporą nadzieję na przyszłość. Myślę, że z pewnością warto będzie śledzić dalsze losy tej norweskiej formacji.

Na koniec sparafrazuję słowa klasyka: "Leprusy i Motorsajki chwalicie, a świetnego (Himmellegeme!) nie znacie"... Pora to zmienić!

Artur Chachlowski


Here is a band that is new to me--from Norway--whose mundane blues-rock sound is uplifted throughout by nuanced performances of all instrumentalists, great sound engineering, and, most of all, by the tremendous talent and instincts of lead vocalist Aleksander Vormstrand. Definitely in the running for newcomers of the year, Aleksander may be deserving of vocalist of the year!
1. "Natteravn" (4:55) grungy, dirty, dark, dank, and haunting in a Post Rock/ULVER kind of way. The singer here sings not unlike Ulver's Kristoffer "Garm" Rygg. Powerful but could use more development and nuance (like the vocal screams in the final minute). (7.5/10)

2. "Hjertedød" (3:55) Wow! What a voice! Reminds me of the late Robby Wilson (AUTUMN CHORUS). To go from a haunting, almost folk/religious sound and feel into the stoner rock that it ends up in is remarkable. (8.5/10)

3. "Myth Of Earth" (5:21) lots of spacey background sounds droning away in support of the organ and slowly played drums in the opening 45 seconds leads to a spacious foundation over which that amazing voice of Alexsander Vormestrand sings (and then sits back whilc Hein Alexander Olson takes over and wails away his bluesy lead guitar tones.) Vocal and music here sounds a bit like countrymates SEVEN IMPALE or Finnish wunderkind Petri Walli, from KINGSTON WALL, slowed down by heroin. Simple enough song construction raised up by some great individual contributions! One of my favorite three songs on the album. (9/10)

4. "Breathe In The Air Like It's Fire" (5:26) simple, basic opening which builds into a pretty chord progression over which Aleksander issues forth another magical vocal performance. Both the verses and the chorus have some absolutely beautiful technical and melodic conveyances. A top three song for me. (9.5/10)

5. "Kyss Mine Blodige Hender" (3:53) with a bit of grungy, distorted edge to it, this song could fit well onto an album by DUNGEN or MOTORPSYCHO. Different vocal approach by Aleksander here, as he sings in a lower octave than previously and warbles his long notes in a way that is kind of reminiscent of early ELIZABETH FRASER (Cocteau Twins). Nice song. (8/10)

6. "Fish" (3:42) all blues, this one, with piano and echo-percussions and classic blues guitar sounds before Aleksander enters. Then, after his first verse, the band bursts out into a kind of ERIC CLAPTON/YARDBIRDS/LED ZEPPELIN chorus section. Organ joins in as Aleksander raises the bar of force and emotion ten notches. Aleksander definitely the power of a great blues rock singer like ERIC BURDON. (8.5/10)

7. "Fallvind" (10:15) in spite of its proggy length, this song happens to be the proggiest song on the album. Post Rock guitar, folk keyboard flute sounds, John Wayne sample at the opening, and folkie ROBBIE WILSON-like vocal, the song develops into a great prog epic--one of my favorites of the year! My final top three song. (9/10)

Four stars; a wonderful addition to any prog rocker's album collection -and a band (and individual) to keep your eyes and ears on. What potential!

BrufordFreak



..::TRACK-LIST::..

1. Natteravn 04:55
2. Hjertedød 03:55
3. Myth of Earth 05:21
4. Breathe in the air like it's fire 05:26
5. Kyss mine blodige hender 03:53
6. Fish 03:42
7. Fallvind 10:15



..::OBSADA::..

Aleksander Vormestrand - vocals, guitar
Hein Alexander Olson - lead guitar
Lauritz Isaksen - keyboards
Erik Alfredsen - bass
Thord Nordli - drums




https://www.youtube.com/watch?v=f9FbjbPNaVw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!