...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Pierwszy album pochodzącego z Austrii Venator to był trochę taki nieśmiały pierwszy krok tej kapeli na scenie metalowej. Obrali sobie za cel przypomnienie nam heavy metalu z nutką hard rocka w klimacie lat 80. W ich muzyce znajdzie się coś z Heavy Load, Iron maiden, Judas Priest, Riot city czy Mindless Sinner. 25 kwietnia na świat wyszedł "Psychodrome" za sprawą Dying Victims Productions.
Dla fanów heavy metalu lat 80 i klasycznych dźwięków to pozycja obowiązkowa.

Okładka nieco kiczowata, ale oddaje w pełni klimat lat 80. Brzmienie również mocno wzorowane na tamtych czasach. Venator to przede wszystkim dobrze zgrany duet gitarowy, który tworzą Holzner/Ehrengruber. Panowie dają czadu i choć to wszystko wtórne to dostarcza sporo frajdy i niezapomnianych przeżyć. Słucha się tego naprawdę bardzo dobrze, a pojedynki gitarowe czy riffy są tutaj nie ladą atrakcją. Wszystko pięknie spina wokal Hansa Huemera, którego charyzma i drapieżność dodaje uroku. To właściwy człowiek do takiego zadania i za jego sprawą klimat lat 80 jest bardziej autentyczny. W każdej sferze czuć postęp względem debiutu.

Intro "Into the drome" przyprawia o dreszcze i buduje odpowiednie napięcie. Potem od razu na pierwszy strzał dwa killery. Energiczny "Children of The Beast" i przebojowy "Steel the Night". Skoczny "Ravening Angel" przemyca patenty NWOBHM i mocno nawiązuje do dwóch pierwszych płyt Iron maiden. Kompozycja godna uwagi! Najdłuższy na płycie jest "The Final Call", który pokazuje, że band potrafi urozmaicić kompozycję i grać dłużej nie przynudzając. Jest coś z heavy load, czy iron maiden. Band pokazuje prawdziwą moc i pomysłowość. Prosto i do celu jest w 'Radar", który jest udanym miksem heavy metalu i hard rocka. Oj wpada w ucho. Więcej hard rocka i wpływów NWOBHM można wyłapać w skocznym "Dynamite" i takie proste patenty zawsze sprawdzają się najlepiej. Hit godny wyróżnienia! Wokale Hansa w "Fear the light" robią wrażenie, szkoda tylko że utwór troszkę słabszy. Finał to energiczny, nieco speed metalowy "Astral Seduction" i Venator pokazuje, że rozwinął skrzydła i brzmi co raz to pewniej. Nie mają czego się wstydzić.

"Psychodrome" brzmi jakby powstał w latach 80. Nie jest to jakiś zaginiony klasyk z lat 80, a najnowsze dzieło austriackiego Venator, który działa od 9 lat. Nowy krążek umacnia pozycję zespołu i pokazuje jak ogromny drzemie w nim potencjał.

PMW

Austrian heavy metal traditionalists Venator are back with their second full length album. Set for release via Dying Victims Productions on April 25th.

80s synths begin the record with a nostalgic and simplistic introduction. As guitars come to life, the traditional heavy metal attack is launched with full melodic power. Slowing joining, the rhythm sections pummel into existence and the full instrumental mix is glorious. There is plenty of space between each instrument and the vocals so everything can breathe, be heard and most importantly; have impact. Vocally the melodic and heartfelt performance is just as strong as on the bands previous works while the riffing is also potent as ever. Hearing more prominent bass lines to counter the ripping solos ensures every member has their time in the spotlight. The drumming is a powerhouse of pure classic strength and the essential backbone to this record. It feels like we a picking up exactly where we left off with Venator, for which I am glad. I’ve really enjoyed the whole body of work from this band and I’m excited to venture further into the psychodrome…

From the fist-pounding fury to haunting passages, I love the dynamics that this band uses while holding that simplistic charm of Accept’s “Metal Heart” or Stormwitch’s “Stronger Than Heaven”, either way an undeniably European feeling is very present on this album and the Austrians don’t show away from that characteristic. Their sense of melodic prowess and engaging hooks is perfect, but they still vary things enough to keep from feeling like a one trick pony. Harnessing a powerful set of musicians can sometimes be a struggle for control, but everything here is balanced and has its time to shine. Having seen this band live, I know just how infectiously these songs translate in a concert setting to get everyone singing along and having a great time. Sometimes the less is more style of songwriting really pays off and Venator are a gleaming example that still feels authentic and true to the bone.

These are the kind of songs which get their hooks deep into your flesh and drag you back endlessly for more. Venator have always felt confident and like they know exactly what material to put forward and that continues with this second opus of overtly classic-sounding heavy metal. There is no denying the good times you will experience with this record. While perhaps not the most inventive, who cares when it sounds this damned good? Not me. Every soaring moment feels like one more shot at glory that never misses. Each piece a ripping slice of steel that lacerates you with its shining brilliance. Strap in ’til the end and you’ll be flipping the wax over to hear it again. “Psychodrome” is one belter of an album that is just to fun to miss. Metal needs to have that right feel to it that grabs you by the throat and thrusts you out into the night to fend for yourself and Venator captures exactly that.

If catchy, powerful and enchanting heavy metal haunted by the spirits of the 80s while pushing forth its own character is your thing; Venator is definitely a band to have on your radar. As always we hear masterful songwriting and killer musicianship pack one hell of a punch and take us on one epic ride that you never want to end. Clearly inspiration and ideas have not run short as we hear a fresh set of scorchers come straight for the heart with their fiery inferno of metallic passion. Join the race to glory!

Nattskog7



..::TRACK-LIST::..

1. Into the Drome 01:06
2. Steal the Night 04:10
3. Children of the Beast 04:59
4. Ravening Angel 05:25
5. The Final Call 06:47
6. Radar 04:25
7. Race to Glory 03:30
8. Dynamite 04:16
9. Fear the Light 04:14
10. Astral Seduction 04:41



..::OBSADA::..

Jakob Steidl - Drums
Anton Holzner - Guitars
Leon Ehrengruber - Guitars
Hans Huemer - Vocals
Stefan Glasner - Bass



https://www.youtube.com/watch?v=Q45D__bF5A4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Prawdziwi mistrzowie demonicznego thrash/death metalu!
Pierwsze dwa dema to undergroundowe klasyki!

FA


Official re-issue through Xtreem Music with 2 bonus, of the CD that was originally released in 2011 which includes the two legendary demos "Descent Into Chaos" ('88) & "Immortality's End" ('89), the 7"EP "Fade From Reality" ('91) and 2 compilation tracks from '94 by this mythic US band of true Death Metal somewhat in the vein of very early MORBID ANGEL, SADISTIC INTENT, MERCILESS, POSSESSED... but way more intense and aggressive. An essential masterpiece!!!



I just love such compilation releases, which gather old demo or EP recordings from a band, which not necessarily is well remembered nowadays. Recent years has brought few such releases and it seems like the nowadays resurgence of old school death metal is the best time ever to remind us some of those old cult bands. Necroharmonic belongs to the labels, which specializes in it and I think they’re actually doing one of the best jobs and are responsible for exhuming the old materials from such bands as Derketa, Goreaphobia, Wombbath, Interment, Crematory and Rottrevore. Their greatest strength not only lies in the quality of death metal and awesomeness of those bands, whose recordings they’ve compiled, but it’s also the way they’ve been releasing those CDs. I love those fat, detailed booklets, with dozens of old photos, bios, lyrics and other extras. It always looks very impressive and so anytime I see that Necroharmonic is about to release another compilation I just know I need to buy it, because it is certain that it’s going to be worth the money.

And so I did with “Darkened Path Revealed”. It’s a CD, which gathers the old recordings from Frederick, Maryland, US based band called Exmortis. Well, I must be honest with and tell that although I’ve known this moniker for years, I only had listened to maybe two or three songs of theirs earlier, so it was a good opportunity to buy “Darkened Path Revealed” and listen to all the stuff that was released by the band. Well, it turned out that it actually doesn’t include everything, but as I’ve found out when digging the history of Exmortis, there was one demo from 1994 (“Butchers of the Urban Frontier”), which isn’t really considered to be an Exmortis release, as it was composed and recorded without Brian Werking, the mainman behind the band. There were some problems in 1994 that led to split up between Werking and the other guys and Chris Weiser took the name and did a demo with some new members, but this demo is far from the sound and style of original Exmortis, whose songs were always composed by Werking. And this is why this demo 1994 is not included on the compilation. But don’t worry, there’s enough material anyway. It compiles the following materials: “Descent Into Chaos” demo 1988, “Immortality’s End” demo 1989, “Fade From Reality” EP 1991, “History of Things to Come” compilation 1994 plus several extra, unreleased recordings (some of which are only intros though), what gives almost an hour of death metal music in total. Fuck yeah, this is what I like!

Of all those recordings, I think I like “Immortality’s End” most, it’s damn fuckin killer archaic death metal with a huge thrashing influence, but in general every bit of this compilation deserves your praise. Exmortis have been slashing with merciless thrashing death metal, which brings some resemblances to bands like early Sepultura, Possessed, Massacra, Kreator, Nocturnus and few more, but even if these are just the demos, the quality of those recordings isn’t far worse from what the bands I mentioned have been doing on their full length albums. Really, this is razor sharp, neckbreaking, blasting metal (which may sound slightly archaic nowadays, but it has such a charm and feeling that I personally cannot resist it), with many splendid riffs and parts, with great vocals and what’s more, it was also pretty well produced. The quality of each recording is just awesome and it would even fit the full length, if Exmortis ever had a chance to record one. Unfortunately, they didn’t and the future wasn’t as bright for them as they would wish, but that’s even more rewarding for Werking and his band to have this compilation released, I think. Besides, the band has reformed recently and recorded new material, titled “Resurrection ... Book of the Dead”, which I haven’t heard yet, but I’m hoping it’s going to be a smasher and will be as good as say the comeback recording from Divine Eve for instance.

But for now, I enjoy “Darkened Path Revealed” compilation. This is just splendid release and I must say that Necroharmonic did yet another great job. Did I mention how fat is the booklet here? A lot of photos, some words from people like Chris Reifert, James Murphy, Killjoy, Jeff Becerra and the guys from Unleashed, there are also details about each of the old demos, all the lyrics, etc. All those details plus the fantastic music of course make me feel absolutely happy and enthusiastic about Exmortis, so I definitely recommend this compilation to all fans of old school death metal. Get it asap and bang your head! You must know also that there’s one more compilation of old Exmortis recordings, titled “Unhallowed Grave”, but I think this one will not be as great as “Darkened Path Revealed”, as it includes just some rehearsal and live recordings, so nothing as exciting, besides I’m afraid that the sound quality on it may not be as good as here, so… “Darkened Path Revealed” is the choice for everyone, if you want to get to know Exmortis. And trust me; it is yet another great band from the distant past, which is worth selling your soul to the devil. And they do deserve to be called legend-fuckin-dary!

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. Winds of Hell (Descent Into Chaos - demo 1988) 00:52
2. Lords of Abomination (Descent Into Chaos - demo 1988) 03:43
3. Exmortis (Descent Into Chaos - demo 1988) 03:01
4. Pathogenic Silence (Descent Into Chaos - demo 1988) 04:44
5. Immortality's End (Immortality's End - demo 1989) 04:01
6. The Resurrection (Immortality's End - demo 1989) 02:44
7. Beyond the Realms of Madness (Immortality's End - demo 1989) 03:22
8. Casual Killing (Immortality's End - demo 1989) 02:45
9. Immortal Outro (Immortality's End - demo 1989) 00:46
10. Dreams of the Dead (Fade From Reality - 7”EP 1991) 06:32
11. The Unforbidden [Unreleased Track 1991] (Fade From Reality - 7”EP 1991)
04:25
12. Fade From Reality (Fade From Reality - 7”EP 1991) 06:13
13. Necrotic Visions (History of Things to Come - Compilation CD 1994) 03:40
14. Silence of Darkness (History of Things to Come - Compilation CD 1994)
03:54

Bonus Tracks:
15. Life (Unreleased Demo 1992) 04:21
16. The Resurrection (Live 1989) 02:53




https://www.youtube.com/watch?v=2CMB8GaZKT0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Prawdziwi mistrzowie demonicznego thrash/death metalu!
Pierwsze dwa dema to undergroundowe klasyki!

FA


Official re-issue through Xtreem Music with 2 bonus, of the CD that was originally released in 2011 which includes the two legendary demos "Descent Into Chaos" ('88) & "Immortality's End" ('89), the 7"EP "Fade From Reality" ('91) and 2 compilation tracks from '94 by this mythic US band of true Death Metal somewhat in the vein of very early MORBID ANGEL, SADISTIC INTENT, MERCILESS, POSSESSED... but way more intense and aggressive. An essential masterpiece!!!



I just love such compilation releases, which gather old demo or EP recordings from a band, which not necessarily is well remembered nowadays. Recent years has brought few such releases and it seems like the nowadays resurgence of old school death metal is the best time ever to remind us some of those old cult bands. Necroharmonic belongs to the labels, which specializes in it and I think they’re actually doing one of the best jobs and are responsible for exhuming the old materials from such bands as Derketa, Goreaphobia, Wombbath, Interment, Crematory and Rottrevore. Their greatest strength not only lies in the quality of death metal and awesomeness of those bands, whose recordings they’ve compiled, but it’s also the way they’ve been releasing those CDs. I love those fat, detailed booklets, with dozens of old photos, bios, lyrics and other extras. It always looks very impressive and so anytime I see that Necroharmonic is about to release another compilation I just know I need to buy it, because it is certain that it’s going to be worth the money.

And so I did with “Darkened Path Revealed”. It’s a CD, which gathers the old recordings from Frederick, Maryland, US based band called Exmortis. Well, I must be honest with and tell that although I’ve known this moniker for years, I only had listened to maybe two or three songs of theirs earlier, so it was a good opportunity to buy “Darkened Path Revealed” and listen to all the stuff that was released by the band. Well, it turned out that it actually doesn’t include everything, but as I’ve found out when digging the history of Exmortis, there was one demo from 1994 (“Butchers of the Urban Frontier”), which isn’t really considered to be an Exmortis release, as it was composed and recorded without Brian Werking, the mainman behind the band. There were some problems in 1994 that led to split up between Werking and the other guys and Chris Weiser took the name and did a demo with some new members, but this demo is far from the sound and style of original Exmortis, whose songs were always composed by Werking. And this is why this demo 1994 is not included on the compilation. But don’t worry, there’s enough material anyway. It compiles the following materials: “Descent Into Chaos” demo 1988, “Immortality’s End” demo 1989, “Fade From Reality” EP 1991, “History of Things to Come” compilation 1994 plus several extra, unreleased recordings (some of which are only intros though), what gives almost an hour of death metal music in total. Fuck yeah, this is what I like!

Of all those recordings, I think I like “Immortality’s End” most, it’s damn fuckin killer archaic death metal with a huge thrashing influence, but in general every bit of this compilation deserves your praise. Exmortis have been slashing with merciless thrashing death metal, which brings some resemblances to bands like early Sepultura, Possessed, Massacra, Kreator, Nocturnus and few more, but even if these are just the demos, the quality of those recordings isn’t far worse from what the bands I mentioned have been doing on their full length albums. Really, this is razor sharp, neckbreaking, blasting metal (which may sound slightly archaic nowadays, but it has such a charm and feeling that I personally cannot resist it), with many splendid riffs and parts, with great vocals and what’s more, it was also pretty well produced. The quality of each recording is just awesome and it would even fit the full length, if Exmortis ever had a chance to record one. Unfortunately, they didn’t and the future wasn’t as bright for them as they would wish, but that’s even more rewarding for Werking and his band to have this compilation released, I think. Besides, the band has reformed recently and recorded new material, titled “Resurrection ... Book of the Dead”, which I haven’t heard yet, but I’m hoping it’s going to be a smasher and will be as good as say the comeback recording from Divine Eve for instance.

But for now, I enjoy “Darkened Path Revealed” compilation. This is just splendid release and I must say that Necroharmonic did yet another great job. Did I mention how fat is the booklet here? A lot of photos, some words from people like Chris Reifert, James Murphy, Killjoy, Jeff Becerra and the guys from Unleashed, there are also details about each of the old demos, all the lyrics, etc. All those details plus the fantastic music of course make me feel absolutely happy and enthusiastic about Exmortis, so I definitely recommend this compilation to all fans of old school death metal. Get it asap and bang your head! You must know also that there’s one more compilation of old Exmortis recordings, titled “Unhallowed Grave”, but I think this one will not be as great as “Darkened Path Revealed”, as it includes just some rehearsal and live recordings, so nothing as exciting, besides I’m afraid that the sound quality on it may not be as good as here, so… “Darkened Path Revealed” is the choice for everyone, if you want to get to know Exmortis. And trust me; it is yet another great band from the distant past, which is worth selling your soul to the devil. And they do deserve to be called legend-fuckin-dary!

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. Winds of Hell (Descent Into Chaos - demo 1988) 00:52
2. Lords of Abomination (Descent Into Chaos - demo 1988) 03:43
3. Exmortis (Descent Into Chaos - demo 1988) 03:01
4. Pathogenic Silence (Descent Into Chaos - demo 1988) 04:44
5. Immortality's End (Immortality's End - demo 1989) 04:01
6. The Resurrection (Immortality's End - demo 1989) 02:44
7. Beyond the Realms of Madness (Immortality's End - demo 1989) 03:22
8. Casual Killing (Immortality's End - demo 1989) 02:45
9. Immortal Outro (Immortality's End - demo 1989) 00:46
10. Dreams of the Dead (Fade From Reality - 7”EP 1991) 06:32
11. The Unforbidden [Unreleased Track 1991] (Fade From Reality - 7”EP 1991)
04:25
12. Fade From Reality (Fade From Reality - 7”EP 1991) 06:13
13. Necrotic Visions (History of Things to Come - Compilation CD 1994) 03:40
14. Silence of Darkness (History of Things to Come - Compilation CD 1994)
03:54

Bonus Tracks:
15. Life (Unreleased Demo 1992) 04:21
16. The Resurrection (Live 1989) 02:53




https://www.youtube.com/watch?v=2CMB8GaZKT0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Jon Lord - The Best Of Instrumental Works
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Jon Lord
Album................: The Best Of Instrumental Works
Genre................: Rock
Source...............: CD
Year.................: 1996
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 53 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Jon Lord - Bach Onto This [08:04]
2. Jon Lord - Caprice [03:15]
3. Jon Lord - Piano [08:07]
4. Jon Lord - Walk On The Wild Side With The Artwoods [05:32]
5. Jon Lord - Before I Forget [05:06]
6. Jon Lord - Sarabande [07:28]
7. Jon Lord - Continuo On B.A.C.H. [06:48]
8. Jon Lord - Burthwoods [04:05]
9. Jon Lord - Gigue [11:11]
10. Jon Lord - A '200' (with Deep Purple) [04:08]
11. Jon Lord - Bouree [11:05]

Playing Time.........: 01:14:53
Total Size...........: 392,96 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Czwarta duża płyta Turków zdecydowanie przewyższająca poprzednie produkcje. Potężny, brutalny death metal!




1. Horrific Realm of Gorecstasy 03:17
2. Vomiting Psycho Intent 03:49
3. Third Page 02:16
4. Unsaturated Cunt 02:39
5. Bowel Eviscerated Nympho 02:48
6. Inner Mass Decay 03:03
7. Human Flesh Wax 03:44
8. Necrocannibal Tribes 04:09

No distortional vocal effects have been used.




Vocals - Batu Çetin
Bass - Coşkun Kaplan
Drums - Semih Ornek
Guitar - Başar Çetin, Cihan Akun



https://www.youtube.com/watch?v=2IOyJUl0iUo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Czwarta duża płyta Turków zdecydowanie przewyższająca poprzednie produkcje. Potężny, brutalny death metal!



..::TRACK-LIST::..

1. Horrific Realm of Gorecstasy 03:17
2. Vomiting Psycho Intent 03:49
3. Third Page 02:16
4. Unsaturated Cunt 02:39
5. Bowel Eviscerated Nympho 02:48
6. Inner Mass Decay 03:03
7. Human Flesh Wax 03:44
8. Necrocannibal Tribes 04:09

No distortional vocal effects have been used.



..::OBSADA::..

Vocals - Batu Çetin
Bass - Coşkun Kaplan
Drums - Semih Ornek
Guitar - Başar Çetin, Cihan Akun



https://www.youtube.com/watch?v=2IOyJUl0iUo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Led Zeppelin - Best Of
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Led Zeppelin
Album................: Best Of
Genre................: Rock
Source...............: CD
Year.................: 1998
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 64 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Euroton

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Led Zeppelin - Immigrant Song [02:27]
2. Led Zeppelin - Black Dog [04:55]
3. Led Zeppelin - Heartbreaker [04:16]
4. Led Zeppelin - Going To California [03:31]
5. Led Zeppelin - Celebration Day [03:30]
6. Led Zeppelin - Good Times Bad Times [02:47]
7. Led Zeppelin - Four Sticks [04:44]
8. Led Zeppelin - How Many More Times [08:29]
9. Led Zeppelin - Communication Breakdown [02:29]
10. Led Zeppelin - Living Loving Maid (She's Just A Woman) [02:41]
11. Led Zeppelin - Rock And Roll [03:41]
12. Led Zeppelin - Moby Dick [04:22]
13. Led Zeppelin - Since I've Been Loving You [07:25]
14. Led Zeppelin - Whole Lotta Love [05:34]
15. Led Zeppelin - Stairway To Heaven [08:02]
16. Led Zeppelin - Out On The Tiles [04:03]

Playing Time.........: 01:13:01
Total Size...........: 466,95 MB

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Black Sabbath - Best Of
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Black Sabbath
Album................: Best Of
Genre................: Rock, Hard Rock
Source...............: CD
Year.................: 1998
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 64 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Euroton

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Black Sabbath - Paranoid [02:49]
2. Black Sabbath - Iron Man [05:55]
3. Black Sabbath - War Pigs [07:55]
4. Black Sabbath - Solitude [05:04]
5. Black Sabbath - Supernaut [04:43]
6. Black Sabbath - Electric Funeral [04:50]
7. Black Sabbath - Sweet Leaf [05:04]
8. Black Sabbath - Changes [04:44]
9. Black Sabbath - St. Vitus Dance [02:27]
10. Black Sabbath - N. I. B. [06:06]
11. Black Sabbath - Fairies Wear Boots [06:16]
12. Black Sabbath - Sabbath Bloody Sabbath [05:45]
13. Black Sabbath - Sabbra Cadabra [05:55]
14. Black Sabbath - A National Acrobat [06:13]

Playing Time.........: 01:13:52
Total Size...........: 481,83 MB

...( Info )...

Artist: Various Artists
Album: Sunny Day Oldies
Year: 2025
Format: mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. Faces - Ooh La La
02. Chicago - Saturday in the Park
03. Frankie Valli & The Four Seasons - December, 1963 (Oh What a Night!)
04. The Monkees - Daydream Believer
05. Ritchie Valens - We Belong Together
06. Otis Redding - (Sittin’ On) The Dock of the Bay
07. The Four Seasons - Bye Bye Baby (Baby Goodbye)
08. Talking Heads - This Must Be the Place (Naive Melody) [2005 Remaster]
09. The Cars - Just What I Needed
10. Fleetwood Mac - I Don't Want to Know (2004 Remaster)
11. Daisy Jones & The Six - Let Me Down Easy
12. Cliff Richard - Summer Holiday
13. MASON WILLIAMS - Classical Gas
14. Choirboys - Run to Paradise
15. Herman's Hermits - Silhouettes
16. Sonny & Cher - I Got You Babe
17. Stevie Nicks - Edge of Seventeen
18. Booker T. & The M.G.'s - Green Onions
19. Chicago - If You Leave Me Now
20. James Taylor - Carolina in My Mind
21. Roberta Flack - Killing Me Softly with His Song
22. KC And The Sunshine Band - Get Down Tonight
23. Blue Swede - Hooked on a Feeling
24. Seals & Crofts - Summer Breeze
25. Foreigner - Hot Blooded
26. The Doobie Brothers - Long Train Runnin’
27. Jefferson Starship - Jane
28. Jackson Browne - Running on Empty

...( Info )...

Artist: Various Artists
Album: Strand Feest 2025
Year: 2025
Format: mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. Clean Bandit - Rather Be (feat. Jess Glynne)
02. Robin Schulz - Sugar (feat. Fransesco Yates)
03. Nico & Vinz - Am I Wrong
04. Lilly Wood And The Prick - Prayer in C (Robin Schulz Radio Edit)
05. Paramore - Hard Times
06. Eliza Rose - B.O.T.A. (Baddest of Them All)
07. fun. - We Are Young (feat. Janelle Monáe)
08. Lykke Li - I Follow Rivers (The Magician Remix)
09. Flo Rida - Good Feeling
10. Kid Rock - All Summer Long
11. Cardi B - I Like It
12. David Guetta - Memories (feat. Kid Cudi)
13. Ravyn Lenae - Love Me Not
14. Robin S - Show Me Love
15. Kevin Lyttle - Turn Me On
16. Nathan Dawe - 21 Reasons (feat. Ella Henderson)
17. Robin Schulz - Sun Goes Down (feat. Jasmine Thompson)
18. Cher - Believe
19. Bennett - Vois sur ton chemin (Techno Mix)
20. Fleetwood Mac - Everywhere (2018 Remaster)
21. Madonna - Music
22. Kenya Grace - Strangers
23. Fred again.. - adore u
24. (Snow) - Informer
25. Benson Boone - Slow It Down
26. BL3SS - Kisses (feat. bbyclose)
27. Jack Harlow - First Class
28. W Sound - La Plena
29. Ed Sheeran - Bad Habits

...( Info )...
Title: Vier
Artist: Necrofilia
Year: 2025
Genre: Death, Thrash-Metal
Country: San Marino

Duration: 00:33:17
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Kill In My Name
2. Dance Again
3. Remember
4. Full Of Bones
5. Krach
6. False Prophet
7. Kill Or Die
8. Pain

...( Info )...
Title: The Core
Artist: Silversoul
Year: 2025
Genre: Heavy, Progressive-Metal
Country: Norway

Duration: 00:36:40
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Falling (03:43)
02. Somber Memories (The Core mix) (05:50)
03. All Eyes On Me (03:40)
04. The Moment (03:21)
05. Colours of Amber (05:04)
06. Withering Moon (The Core mix) (05:23)
07. Oblivion (03:58)
08. Save Me Now (05:38)

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Scorpions - Greatest Hits Early Years (2 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Scorpions
Album................: Greatest Hits Early Years
Genre................: Rock
Source...............: CD
Year.................: 2001
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 59 - 66 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: QG Records

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Scorpions - Pictured Life [03:25]
2. Scorpions - Catch Your Train [03:36]
3. Scorpions - In Your Park [03:45]
4. Scorpions - Far Away [05:40]
5. Scorpions - Crying Days [04:39]
6. Scorpions - Speedy Is Coming [03:36]
7. Scorpions - They Need A Million [04:56]
8. Scorpions - Fly People Fly [05:04]
9. Scorpions - This Is My Song [04:17]
10. Scorpions - Fly To The Rainbow [09:39]
11. Scorpions - In Trance [04:44]

Playing Time.........: 53:25
Total Size...........: 316,28 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. Scorpions - Robot Man [02:43]
2. Scorpions - Top Of The Bill [03:24]
3. Scorpions - Evening Wind [05:04]
4. Scorpions - Yellow Raven [05:01]
5. Scorpions - Pictured Life [03:23]
6. Scorpions - In Search The Peace Of Mind [04:55]
7. Scorpions - Inheritance [04:38]
8. Scorpions - Life's Like A River [03:50]
9. Scorpions - Living And Dying [03:21]
10. Scorpions - Sun In My Hands [04:22]
11. Scorpions - Backstage Queen [03:12]

Playing Time.........: 43:58
Total Size...........: 289,16 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

The above statement is true! As I experienced tough times digesting the band's latest album "Paradox Hotel" I thought that my affair with The Flower Kings was about to end up and forget about this band! But .. that was happening before the magic spin number 11. At spin number 10 I still thought that the music of PH was rubbish and should thrown on a waste basket - resell the CD to the secondary market if I wish. But at spin number 11 everything turned upside down and I truly love the album. So, why so important to love Paradox Hotel before enjoying this DVD / CD? It's because this new live lset contains materials from the Paradox Hotel album. But you are lucky that there is no "Monsters and Men" - the track that inhibited me to digest the beauty of Paradox Hotel. But when I conquered that track, I could finally enjoy the album in its entirety. So, for those of you who do not favor Paradox Hotel because of "Monsters and Men" you are relieved now as there is no such inhibitor. Well, I don't intend to scare you but it's the fact. Instead you have "Hit Me With A Hit" which I'm sure you all will be able to digest easily. Having been a fan of The Flower Kings for some time I was so concerned that the band experienced many personnel changes. The new drummer Marcus Liliequist is an excellent player even though he is less dynamic than Zoltan Csorz. For those of you who have seen the excellent "Meet The Flower Kings" will find that this set has some improvement here and there. The picture quality and sound quality are excellent. Enjoying the voideo while the Paradox Hotel material are being played is to me a very special moment. All the subtleties that I imagined during the Paradox Hotel listening pleasure are now in front of my eyes and damn close to my ears that I can enjoy. I will eventually revise this write-up in more in-depth analysis once I got a chance to spin more than three times.

It's a masterpiece of prog (any sub-genre!) live set that proggers must have!

Gatot




Recorded in Tilburg, Netherlands, on April 19, 2006, this album has live music from their tour promoting Paradox Hotel.
..::TRACK-LIST::..

DVD 1:
1. Paradox Hotel
2. Hit Me With A Hit
3. Last Minute On Eart
4. In The Eyes Of The World
5. Jealousy
6. What If God Is Alone
7. Pioneers Of Aviation
8. Love Supreme
9. The Truth Will Set You Free

DVD 2:
1. Touch My Heaven
2. Mommy Leave The Light On
3. End On A High Note
4. Life Will Kill You
5. I Am The Sun
6. Blade Of Cain
7. A Kings Prayer
8. Stardust We Are



..::OBSADA::..

Bass, Guitar, Voice - Jonas Reingold
Drums, Percussion, Voice - Marcus Liliequist
Guitar, Voice - Roine Stolt
Guitar, Voice, Percussion - Hans Froberg
Keyboards, Voice - Tomas Bodin




https://www.youtube.com/watch?v=Qw_U7UUKA2E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mutagenic Host to nowa, ale już zdeformowana twarz na scenie death metalowej. Stwierdziłem, że dam im szansę i sprawdzę, co takiego kryje się na „The Diseased Machine”, bowiem już sama okładka podsuwała mi myśl, iż może mnie się to spodobać.

Londyński kwintet istnieje od kilku lat, pierwsze oznaki aktywności przypadają na 2023 rok, więc można by rzec, że mamy do czynienia ze świeżynką. Ale jak włączycie sobie ich debiut, to niczego świeżego tu nie znajdziecie. Raczej rozpad i zgniliznę, charakterystyczną dla nagrań takiego Autopsy. Zresztą odór kapeli Reiferta unosi się nad muzyką Mutagenic Host. Te numery nie są jakoś przesadnie szybkie, chwilami wręcz przeciwnie – ma się wrażenie, że ciągną się jak bebechy rozjechanego zwierzęcia na asfalcie. Ponadto samo brzmienie „The Diseased Machine” też niejako może kojarzyć się z twórcami „Mental Funeral”. Czyli jak dla mnie jest to wystarczająca rekomendacja, by przynajmniej dać tej płycie szansę. A dla Was?

Jeśli to mało, powiem Wam jeszcze, że oczywiście pomimo braku oryginalności, dobrze słucha się tego materiału. Ponadto wspomniane Autopsy to nie jedyna inspiracja, jaką możemy usłyszeć u Mutagenic Host – niemało też tutaj Szwecji, z naciskiem na Dismember na przykład. Rzec by można, że Brytole chcą złapać dwie death metalowe sroczki za ogon i całkiem spoko im to wychodzi. Z jednej strony jest tutaj całkiem gruzowato, z drugiej te numery bardzo dobrze bujają – dla mnie taka synteza jest jak najbardziej do przyjęcia.

Będę więc zapewne obserwował rozwój sytuacji, bowiem „The Diseased Machine” daje rękojmię porządnej death metalowej hordy z perspektywami.

Oracle

Mutagenic Host dive into a technological apocalypse, examining a world overshadowed by hypocritical, insidious, and murderous global powers. The band is deeply disillusioned with the traditional themes of death metal and hardcore, feeling that these subjects no longer capture the urgency of the present. Instead, Mutagenic Host tackle the modern-day spectres of complacency, apathy, and the looming threat of AI. Their work is an allegory for the systematic industrialisation of humanity’s eradication—whether by human hands or by the machines we create to snuff out life. In this narrative, the instruments of state use AI to monitor, control, and suppress the population, sounding a warning of impending doom through a fresh, intense lens in the death metal genre.



..::TRACK-LIST::..

1. Neurological Necrosis 04:39
2. Genestealer 03:30
3. The Twisted Helix 04:42
4. Artificial Harvest of the Obscene 05:14
5. Organometallic Assimilation 03:45
6. DIRECTIVE:: [kill_on_sight] 02:02
7. Incomprehensible Methods of Slaughter 03:35
8. S.W.A.R.M. (Systematic War Against Restless Machines) 03:34
9. Promethean Dusk 04:35
10. Rivers of Grief 05:30



..::OBSADA::..

Vocals - Ash Moore
Guitar - Jack Thompson
Guitar - Sami Tuohino
Guitar, Bass - Dan Bulford
Drums - George Kinsella-Pearn




https://www.youtube.com/watch?v=jwlTDgwh3i4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mutagenic Host to nowa, ale już zdeformowana twarz na scenie death metalowej. Stwierdziłem, że dam im szansę i sprawdzę, co takiego kryje się na „The Diseased Machine”, bowiem już sama okładka podsuwała mi myśl, iż może mnie się to spodobać.

Londyński kwintet istnieje od kilku lat, pierwsze oznaki aktywności przypadają na 2023 rok, więc można by rzec, że mamy do czynienia ze świeżynką. Ale jak włączycie sobie ich debiut, to niczego świeżego tu nie znajdziecie. Raczej rozpad i zgniliznę, charakterystyczną dla nagrań takiego Autopsy. Zresztą odór kapeli Reiferta unosi się nad muzyką Mutagenic Host. Te numery nie są jakoś przesadnie szybkie, chwilami wręcz przeciwnie – ma się wrażenie, że ciągną się jak bebechy rozjechanego zwierzęcia na asfalcie. Ponadto samo brzmienie „The Diseased Machine” też niejako może kojarzyć się z twórcami „Mental Funeral”. Czyli jak dla mnie jest to wystarczająca rekomendacja, by przynajmniej dać tej płycie szansę. A dla Was?

Jeśli to mało, powiem Wam jeszcze, że oczywiście pomimo braku oryginalności, dobrze słucha się tego materiału. Ponadto wspomniane Autopsy to nie jedyna inspiracja, jaką możemy usłyszeć u Mutagenic Host – niemało też tutaj Szwecji, z naciskiem na Dismember na przykład. Rzec by można, że Brytole chcą złapać dwie death metalowe sroczki za ogon i całkiem spoko im to wychodzi. Z jednej strony jest tutaj całkiem gruzowato, z drugiej te numery bardzo dobrze bujają – dla mnie taka synteza jest jak najbardziej do przyjęcia.

Będę więc zapewne obserwował rozwój sytuacji, bowiem „The Diseased Machine” daje rękojmię porządnej death metalowej hordy z perspektywami.

Oracle

Mutagenic Host dive into a technological apocalypse, examining a world overshadowed by hypocritical, insidious, and murderous global powers. The band is deeply disillusioned with the traditional themes of death metal and hardcore, feeling that these subjects no longer capture the urgency of the present. Instead, Mutagenic Host tackle the modern-day spectres of complacency, apathy, and the looming threat of AI. Their work is an allegory for the systematic industrialisation of humanity’s eradication—whether by human hands or by the machines we create to snuff out life. In this narrative, the instruments of state use AI to monitor, control, and suppress the population, sounding a warning of impending doom through a fresh, intense lens in the death metal genre.



..::TRACK-LIST::..

1. Neurological Necrosis 04:39
2. Genestealer 03:30
3. The Twisted Helix 04:42
4. Artificial Harvest of the Obscene 05:14
5. Organometallic Assimilation 03:45
6. DIRECTIVE:: [kill_on_sight] 02:02
7. Incomprehensible Methods of Slaughter 03:35
8. S.W.A.R.M. (Systematic War Against Restless Machines) 03:34
9. Promethean Dusk 04:35
10. Rivers of Grief 05:30



..::OBSADA::..

Vocals - Ash Moore
Guitar - Jack Thompson
Guitar - Sami Tuohino
Guitar, Bass - Dan Bulford
Drums - George Kinsella-Pearn




https://www.youtube.com/watch?v=jwlTDgwh3i4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wydana w oryginalnej, kontrowersyjnej okładce (żadna duża wytwórnia by tego projektu dzisiaj nie puściła...) reedycja zrealizowanego w 1971 roku jedynego, bardzo rzadkiego, za to świetnego albumu totalnie zapomnianej, hardrockowej brytyjskiej formacji (dwóch białych Angoli + dwóch mieszkańców Barbadosu).
Płytę wypełniały riffujące, hard rockowe (choć polane psychodelicznym, bądź progresywnym sosem) utwory w klimacie dokonań Horse, Incredible Hog, Stray czy Leaf Hound. Oryginalny winyl Polydoru w stanie MINT- wart jest dzisiaj 700-800 euro, więc bez wątpienia warto zainteresować się tą perfekcyjnie brzmiącą reedycją! Dodatkowo dołączono utwór z B-strony jedynego singla grupy (1970) oraz niepublikowany kawałek z 1971 roku.

JL

Kilka lat temu odwiedzając londyński sklep muzyczny „HMV” na Oxford Street ujrzałem płytę, która długi czas spędzała mi sen z powiek. Na mej prywatnej liście w umownej kategorii „najbardziej poszukiwanych i pożądanych obiektów” zajmowała jedno z czołowych pozycji. Przez moment sparaliżowało mnie. Czy to nie sen? Czy ja dobrze widzę? Czy to na pewno jest to, o czym myślę widząc nazwę grupy? Fakt, okładka nie ta. Zmieniona. Oryginalna namieszała wówczas dość mocno. Ale na Boga – minęło tyle lat, więc nie sądzę, by dziś mogła wywołać zgorszenie. Trudno. Widać taka wola wydawcy. Dodano też (dość dwuznaczny) tytuł „Turns You On”, ale utwory wypisane na odwrocie płyty zgadzały się co do joty. Tak jak i nazwa zespołu. LUV MACHINE.

Niektóre źródła podają, że ojczyzną LUV MACHINE była Nowa Zelandia. Błąd, choć rzeczywiście zespół pochodził z dość dalekiego i egzotycznego jak dla Europejczyka regionu. Ojczyzną grupy był bowiem Barbados – tropikalna wyspa położona na Małych Antylach, w basenie Morza Karaibskiego. W latach 60-tych pod względem muzycznym Barbados zdominowane było przez amerykański popowy soul z domieszką calypso przyprawione lokalnym folklorem. Dla turystów odwiedzających ten uroczy zakątek była to zapewne jedna z atrakcji, którą wspomina się potem w gronie przyjaciół i znajomych ale nie dla młodego Errola Bradshawa, perkusisty i wokalisty The Blue Rhythm Combo działającego w stolicy Barbadosu, Bridgetown. Był rok 1968, kiedy muzyk zafascynował się psychodelią, bluesem i mocnym rockiem. Płyty Hendrixa, Cream, Vanilla Fudge, Creedence Clearwater Revival, tudzież innych mniej znanych wykonawców wywróciły mu świat do góry nogami. Postanowił założyć zespół, który z założenia miał grać mocno, głośno i na pewno nie będzie grał turystom do tańca. Swoim pomysłem zaraził dwójkę przyjaciół: gitarzystę Michaela Bishopa i basistę Merlina Norville’a. Projekt został nazwany Luv Machine. Dość ryzykownie, bowiem w slangu tak określało się kobietę ogarniętą nienasyconą żądzą do miłości fizycznej. Umiejętnie łącząc rock i soul z domieszką klimatów karaibskich szybko zyskali rozgłos. Pierwszy singiel „Build Me Up Buttercup” wydany latem 1969 roku stał się krajowym hitem, a trio zostało kilka razy zaproszone do telewizyjnego show. Tamtejsi prezenterzy z pełnym entuzjazmem zapowiadali ich jako „pionierów nowego, krajowego brzmienia”.

W tym właśnie czasie na grupę zwrócił uwagę brytyjski menadżer Malcolm West, który przekonał muzyków, by przenieśli się do Anglii. „Przeprowadzka” odbyła się pod koniec roku i na początku przyniosła muzykom duże rozczarowanie. Przede wszystkim narzekali na brak odpowiedniej gotówki, pojawiły się problemy mieszkaniowe i uprzedzenia rasowe. Te ostatnie szczególnie dawało się odczuć podczas pierwszych klubowych występów. Biała publiczność bardzo podejrzliwie patrzyła na trzech czarnych facetów, którzy zjawili się nie wiadomo skąd i nie wiadomo po co? Jednak po chwili dali się ponieść muzyce granej ze sceny, a początkowa wrogość przeradzała się w zachwyt. Występy w tymczasowo „rodzinnym” Wolverhampton szybko zamieniły się w koncerty w tak legendarnych miejscach jak londyński klub „Marquee”, czy liverpoolski „The Cavern”. Były też wypady na kontynent: do Włoch i Niemiec gdzie koncertowali z grupą Sweet. Kariera LUV MACHINE zaczęła nabierać rozpędu. „Nikt nie chciał wierzyć, że zespół pochodzący z Barbadosu może grać mocnego acid rocka. Dla Europejczyka to był pewien szok. My z kolei poznawaliśmy muzykę takich grup jak Pink Floyd, King Crimson i ELP o istnieniu których nie mieliśmy do tej pory pojęcia” – wspomina Errol Bradshaw we wkładce do kompaktowej reedycji płyty.

Frustracja spowodowana rozłąką z domem, oraz problemy z wizą spowodowały, że grupę opuścił basista Merlin Norville. Jego miejsce zajął Brytyjczyk, John Jeavons, grający do tej pory w kilku lokalnych blues rockowych zespołach (prywatnie przyjaciel Glenna Huges’a!). Na dodatek Malcolm West przyprowadził ze sobą jeszcze jednego muzyka, gitarzystę Boba Bowmana. W ten oto sposób trio LUV MACHINE stało się kwartetem.

W lipcu 1970 roku muzycy weszli do londyńskiego studia Philips i pod okiem producenta Martina Halla zarejestrowali swój jedyny jak się miało okazać album zatytułowany po prostu „Luv Machine”. Wspomina Bradshaw: „Materiał na płytę powstał w przeciągu sześciu tygodni. Nagrania trwały zaś jedynie przez weekend plus jedną noc. To było istne szaleństwo”. Album pilotował singiel z nagraniem „Witches Wand”/”In The Early Hours”. Sporo zamieszania i wrzawy narobiło się wokół okładki, która przedstawiała rozłożone nogi kobiece wystające z gramofonu. Jedni uznali ją za obsceniczną, inni widzieli w niej… pornografię! W niektórych krajach, w tym w Australii i Nowej Zelandii album został całkowicie wycofany ze sprzedaży, a pochodzące z niego nagrania dostały „dożywotni zakaz prezentacji w środkach masowego przekazu”. Paranoja! O dziwo w Stanach, które na tym punkcie szczególnie są wyczulone, płytę można było nabyć bez żadnych problemów.

„Luv Machine” to album dla tych, którzy uwielbiają brytyjski wczesny hard rock i blues rock. Jest tu miejsce na funk, uduchowioną psychodelię i progresję. Krąży ta muzyka gdzieś w okolicach Killing Floor, Black Sabbath, King Crimson i Jefferson Airplane, a wszystko to podlane klimatami Karaibów. Nie jest to płyta, która zmieniła oblicze muzyki rockowej, która rzuca na kolana. Raczej z gatunku tych, których słuchanie sprawia wielką radość i przyjemność. Pierwsze dwa nagrania „Witches Wand” i „You’re Suprised” trwające w sumie około sześciu minut to połączenie psychodelii, bluesa i.., punk rocka. Perkusista trzyma uwagę słuchacza swymi ostrymi i potężnymi bębnami. „Happy Children” z powodzeniem mógłby pojawić się na każdym albumie Led Zeppelin po 1973 roku. „Maybe Tomorrow” z organową wstawką w środku i pulsującym basem jest tak prosty, że ociera się o geniusz. Z kolei „Reminiscing” ma fantastyczną pop rockową melodię, co wcale nie jest zarzutem. Wręcz przeciwnie. I tak można by jeszcze wymieniać inne tytuły, analizować, porównywać, oceniać. Oryginalna płyta to dwanaście świetnie zagranych numerów, które koniecznie trzeba poznać i posłuchać. Do kompaktowej wersji wydanej dopiero w 2006 roku przez Rise Above dodano sześć rzadkich nagrań, w tym drugi, nigdy nie wydany singiel i wczesne nagrania demo zespołu z pierwszym basistą.

Errol Bradshaw i Michael Bishop przybyli do Anglii na podstawie wizy turystycznej, a gdy próby jej przedłużenia nie powiodły się musieli opuścić Wlk. Brytanię. Kiedy więc Polydor wydał w styczniu 1971 roku album „Luv Machine” zespół faktycznie już nie istniał. Dziś oryginalny i rzadko widywany w swej pierwotnej okładce longplay osiąga na giełdach płytowych cenę powyżej 250 funtów. Wśród kolekcjonerów czarnych płyt wciąż jest grzesznym obiektem pożądania...

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Witches Wand 2:44
2. You're Surprised 2:40
3. It's Amazing 3:21
4. Happy Children 3:15
5. Everything 3:11
6. Maybe Tomorrow 4:15
7. Reminiscing 2:49
8. Change Your Mind 2:53
9. Crrupt One 4:03
10. Lost 3:03
11. My Life Is Filled With Changes 3:08
12. Portrait Of Disgust 4:47

Bonus Tracks:
13. In The Early Hours (UK Single B-side, 1070)
14. Don't Let The Blues Take Over Pt. I & II



..::OBSADA::..

Drums, Vocals - Errol Bradshaw
Guitar, Vocals - Bob Bowman, Michael Bishop
Bass, Vocals - John Jeavons




https://www.youtube.com/watch?v=Xx9nZxejH9A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
VA - Szalone Lata 60 (3 CD)
Przeboje Polskiego Beatu
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Various Artists
Album................: Szalone Lata 60
Genre................: Rock, Blues, Pop
Source...............: CD
Year.................: 1993
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 57-61 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Polskie Nagrania Muza

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Katarzyna.Sobczyk - O Mnie Się Nie Martw [02:16]
2. Maciej Kossowski - Agatko Pocałuj [02:58]
3. Katarzyna Sobczyk - Nie Bądź Taki Szybki Bil [02:18]
4. Alibabki - Czarny Kot [03:20]
5. Filipinki - Wala Twist [02:37]
6. Filipinki - Batumi [02:53]
7. Jacek Lech - Cygańska Wróżba [02:24]
8. Toni Keczer - Siedemnaście Milionów [02:50]
9. Katarzyna Sobczyk - Bądź Poważny Choć Raz [02:26]
10. Karin Stanek - Będziesz Tylko W Tej Piosence [01:57]
11. Jacek Lech - Trochę Dobrze, Trochę Źle [03:43]
12. Katarzyna Sobczyk - Trzynastego [03:02]
13. Trubadurzy - Chcę Po Twoich Poznać Oczach [01:56]
14. Trubadurzy - Znamy Się Tylko Z Widzenia [02:26]
15. Trubadurzy - Byłaś Tu [03:01]
16. Skaldowie - Wszystko Mi Mówi, Że Mnie Ktoś Pokocha [02:19]
17. Ada Rusowicz - Czym Byłby Świat Bez Ciebie [02:07]
18. Katarzyna Sobczyk - Napiszę Do Ciebie Z Dalekiej Podróży[02:23]
19. Katarzyna Sobczyk - Zakochani Są Na Świecie Sami [02:33]
20. Trubadurzy - Po Co Ja Za Tobą Biegam [02:20]
21. Trubadurzy - Uśmiechajcie Się Dziewczęta [02:11]
22. No To Co - Lubię Patrzeć W Twoje Oczy [03:07]
23. No To Co - Ballada O Kataryniarzu [03:51]
24. Wojciech Korda - Na Betonie Kwiaty Nie Rosną [04:12]

Playing Time.........: 01:05:21
Total Size...........: 396,14 MB


---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. Karin Stanek i Czerwono-Czarni - Malowana piosenka [03:02]
2. Helena Majdaniec i Czerwono-Czarni - Wesoły Twist [03:18]
3. Czesław Wydrzycki i Niebiesko-Czarni - Mamo Nasza Mamo [02:17]
4. Karin Stanek i Czerwono-Czarni - Chłopiec Z Gitarą [02:46]
5. Czerwone Gitary - Dziewczyna Z Moich Snów [02:26]
6. Niebiesko-Czarni - Wiem Że Nie Wrócisz [03:06]
7. Siostry Panas i Tajfuny - Wakacyjna Piosenka [02:30]
8. Filipinki i W-wscy Stomperski - Serwus Panie Chief [03:31]
9. Trubadurzy - Cóż Wiemy O Miłości [03:11]
10. Katarzyna Sobczyk i Czerwono-Czarni - Mały Książę [03:51]
11. Karin Stanek i Czerwono-Czarni - Sobota To Mój Dzień [02:10]
12. Katarzyna Sobczyk i Czerwono-Czarni - Piosenka Z Kółkiem[02:44]
13. Siostry Panas i Tajfuny - Zły Chłopak [02:29]
14. Piotr Janczerski i Niebiesko-Czarni - Kalendarz O Tym Wie[02:42]
15. Wojciech Korda i Niebiesko-Czarni - Hej Wracajcie Chłopcy Na Wieś[02:22]
16. Wojciech Korda i Niebiesko-Czarni - Raz Ją Spotkałem [02:50]
17. Wojciech Korda i Niebiesko-Czarni - Skończyły Się Wakacje[02:19]
18. Jacek Lech i Czerwono-Czarni - Nie Bądź Zła O Byle Co [02:46]
19. Katarzyna Sobczyk i Czerwono-Czarni - To Nie Grzech [02:47]
20. Toni Keczer i Czerwono-Czarni - Masz Takie Same Oczy Jak Ona[03:03]
21. Toni Keczer i Czerwono-Czarni - Z Tobą, Tylko Z Tobą [02:25]
22. Stanislaw Guzek i Blackout - Pozwólcie Nam Żyć [04:16]
23. Mira Kubasińska i Blackout - Wyspa [04:06]

Playing Time.........: 01:07:09
Total Size...........: 407,00 MB


---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 3
---------------------------------------------------------------------

1. Ryszard Lisiecki - Zielone Oczy Anny [01:47]
2. Wojciech Gąssowski, Roman Hoszowski - Tylko Wróć [02:16]
3. Urszula Sipińska - Zapomniałam [04:01]
4. Maryla Rodowicz - Chcę Mieć Syna [02:33]
5. Maryla Rodowicz - Dzięcioł I Dziewczyna [02:20]
6. Jacek Lech, Czerwono-Czarni - Bądź Dziewczyną Moich Marzeń[02:27]
7. Urszula Sipińska, Warszawskie Smyczki - Ale Nie Z Tobą [03:46]
8. Wiatraki - Zakochamy Się Któregoś Dnia [03:00]
9. Trubadurzy - Odjechałaś Nie Wiem Sam Dokąd [02:50]
10. Skaldowie - Między Nami Morze [03:19]
11. Piotr Janczerski, No To Co - Te Opolskie Dziouchy [02:00]
12. Edward Hulewicz, Tarpany - Siała Baba Mak [01:45]
13. Wojciech Korda, Niebiesko-Czarni - Hej Tam W Dolinie [02:23]
14. Skaldowie - Zawołam Na Pomoc Wszystkie Ptaki [03:53]
15. Piotr Janczerski, No To Co - Kocham Moje Miasto [02:56]
16. Wiatraki - Polskie Wiatraki [02:39]
17. Elzbieta Żytkowiak, Wiślanie 69 - Skąd My Się Znamy [02:53]
18. Filipinki - Do Widzenia Profesorze [02:47]
19. Halina Frąckowiak, ABC - Droga Do Gwiazd [02:34]
20. Stanislaw Guzek, Blackout - Gdzie Chcesz Iść [03:23]
21. Ada Rusowicz, Niebiesko-Czarni - Za Daleko Mieszkasz Miły[02:15]
22. Blackout - O Dziewczynie, Psie I Jabłku [02:23]
23. Elzbieta Żytkowiak, Wiślanie 69 - Czy Nawet Kilku Dni Nie Chcesz Podarować Mi[03:16]
24. Elzbieta Żytkowiak, Wiślanie 69 - Kiedyś Przecież Spotkamy Się Znów[03:26]

Playing Time.........: 01:07:04
Total Size...........: 383,79 MB

...( Info )...


Artist...............: Dire Straits
Album................: Dire Straits LP (Bob Ludwig)
Genre................: Rock
Year.................: 1978
Codec................: Reference libFLAC 1.5

...( TrackList )...

001. Dire Straits - Down To The Waterline
002. Dire Straits - Water Of Love
003. Dire Straits - Setting Me Up
004. Dire Straits - Six Blade Knife
005. Dire Straits - Southbound Again
006. Dire Straits - Sultans Of Swing
007. Dire Straits - In The Gallery
008. Dire Straits - Wild West End
009. Dire Straits - Lions

...( Info )...

Artist: Various Artists
Album: 80's Best Ballads
Year: 2025
Format: mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. Alphaville - Forever Young
02. Tina Turner - What's Love Got to Do with It
03. Alien - Only One Woman (US Mix)
04. George Benson - Nothing’s Gonna Change My Love for You
05. Michael McDonald - I Keep Forgettin (Every Time You're Near)
06. Fleetwood Mac - Welcome to the Room... Sara (2017 Remaster)
07. Marillion - Lavender
08. Atlantic Starr - Always
09. Tracy Huang - Take My Breath Away
10. Tommy Shaw - Ever Since the World Began
11. Kix - Don’t Close Your Eyes
12. Christopher Cross - Arthur's Theme (Best That You Can Do)
13. Peter Cetera - Glory of Love
14. The Cars - Drive
15. Debbie Gibson - Foolish Beat
16. Chaka Khan - Through the Fire
17. Falco - Coming Home (Jeanny Pt. 2, Ein Jahr danach)
18. The Monroes - Cheerio
19. Peabo Bryson - If Ever You're in My Arms Again
20. Whitesnake - Is This Love
21. Dolly Parton - To Know Him Is to Love Him
22. Tanita Tikaram - Twist in My Sobriety
23. Siedah Garrett - Everchanging Times (From Baby Boom)
24. Randy Crawford - Almaz
25. Climie Fisher - Rise to the Occasion
26. Kate Bush - Babooshka
27. The Dream Academy - Life in a Northern Town
28. Duran Duran - Save a Prayer (2009 Remaster)
29. Roxette - It Must Have Been Love (Christmas for the Broken-Hearted)
30. Madonna - Live to Tell
31. Laura Branigan - Power of Love
32. Womack & Womack - Angie
33. White Lion - When the Children Cry
34. Rod Stewart - Every Beat of My Heart
35. A-Ha - October
36. Chicago - You're the Inspiration
37. Spandau Ballet - True
38. Foreigner - I Want to Know What Love Is (1999 Remaster)
39. Simply Red - Holding Back the Years
40. Starship - Nothing's Gonna Stop Us Now

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wydana w oryginalnej, kontrowersyjnej okładce (żadna duża wytwórnia by tego projektu dzisiaj nie puściła...) reedycja zrealizowanego w 1971 roku jedynego, bardzo rzadkiego, za to świetnego albumu totalnie zapomnianej, hardrockowej brytyjskiej formacji (dwóch białych Angoli + dwóch mieszkańców Barbadosu).
Płytę wypełniały riffujące, hard rockowe (choć polane psychodelicznym, bądź progresywnym sosem) utwory w klimacie dokonań Horse, Incredible Hog, Stray czy Leaf Hound. Oryginalny winyl Polydoru w stanie MINT- wart jest dzisiaj 700-800 euro, więc bez wątpienia warto zainteresować się tą perfekcyjnie brzmiącą reedycją! Dodatkowo dołączono utwór z B-strony jedynego singla grupy (1970) oraz niepublikowany kawałek z 1971 roku.

JL

Kilka lat temu odwiedzając londyński sklep muzyczny „HMV” na Oxford Street ujrzałem płytę, która długi czas spędzała mi sen z powiek. Na mej prywatnej liście w umownej kategorii „najbardziej poszukiwanych i pożądanych obiektów” zajmowała jedno z czołowych pozycji. Przez moment sparaliżowało mnie. Czy to nie sen? Czy ja dobrze widzę? Czy to na pewno jest to, o czym myślę widząc nazwę grupy? Fakt, okładka nie ta. Zmieniona. Oryginalna namieszała wówczas dość mocno. Ale na Boga – minęło tyle lat, więc nie sądzę, by dziś mogła wywołać zgorszenie. Trudno. Widać taka wola wydawcy. Dodano też (dość dwuznaczny) tytuł „Turns You On”, ale utwory wypisane na odwrocie płyty zgadzały się co do joty. Tak jak i nazwa zespołu. LUV MACHINE.

Niektóre źródła podają, że ojczyzną LUV MACHINE była Nowa Zelandia. Błąd, choć rzeczywiście zespół pochodził z dość dalekiego i egzotycznego jak dla Europejczyka regionu. Ojczyzną grupy był bowiem Barbados – tropikalna wyspa położona na Małych Antylach, w basenie Morza Karaibskiego. W latach 60-tych pod względem muzycznym Barbados zdominowane było przez amerykański popowy soul z domieszką calypso przyprawione lokalnym folklorem. Dla turystów odwiedzających ten uroczy zakątek była to zapewne jedna z atrakcji, którą wspomina się potem w gronie przyjaciół i znajomych ale nie dla młodego Errola Bradshawa, perkusisty i wokalisty The Blue Rhythm Combo działającego w stolicy Barbadosu, Bridgetown. Był rok 1968, kiedy muzyk zafascynował się psychodelią, bluesem i mocnym rockiem. Płyty Hendrixa, Cream, Vanilla Fudge, Creedence Clearwater Revival, tudzież innych mniej znanych wykonawców wywróciły mu świat do góry nogami. Postanowił założyć zespół, który z założenia miał grać mocno, głośno i na pewno nie będzie grał turystom do tańca. Swoim pomysłem zaraził dwójkę przyjaciół: gitarzystę Michaela Bishopa i basistę Merlina Norville’a. Projekt został nazwany Luv Machine. Dość ryzykownie, bowiem w slangu tak określało się kobietę ogarniętą nienasyconą żądzą do miłości fizycznej. Umiejętnie łącząc rock i soul z domieszką klimatów karaibskich szybko zyskali rozgłos. Pierwszy singiel „Build Me Up Buttercup” wydany latem 1969 roku stał się krajowym hitem, a trio zostało kilka razy zaproszone do telewizyjnego show. Tamtejsi prezenterzy z pełnym entuzjazmem zapowiadali ich jako „pionierów nowego, krajowego brzmienia”.

W tym właśnie czasie na grupę zwrócił uwagę brytyjski menadżer Malcolm West, który przekonał muzyków, by przenieśli się do Anglii. „Przeprowadzka” odbyła się pod koniec roku i na początku przyniosła muzykom duże rozczarowanie. Przede wszystkim narzekali na brak odpowiedniej gotówki, pojawiły się problemy mieszkaniowe i uprzedzenia rasowe. Te ostatnie szczególnie dawało się odczuć podczas pierwszych klubowych występów. Biała publiczność bardzo podejrzliwie patrzyła na trzech czarnych facetów, którzy zjawili się nie wiadomo skąd i nie wiadomo po co? Jednak po chwili dali się ponieść muzyce granej ze sceny, a początkowa wrogość przeradzała się w zachwyt. Występy w tymczasowo „rodzinnym” Wolverhampton szybko zamieniły się w koncerty w tak legendarnych miejscach jak londyński klub „Marquee”, czy liverpoolski „The Cavern”. Były też wypady na kontynent: do Włoch i Niemiec gdzie koncertowali z grupą Sweet. Kariera LUV MACHINE zaczęła nabierać rozpędu. „Nikt nie chciał wierzyć, że zespół pochodzący z Barbadosu może grać mocnego acid rocka. Dla Europejczyka to był pewien szok. My z kolei poznawaliśmy muzykę takich grup jak Pink Floyd, King Crimson i ELP o istnieniu których nie mieliśmy do tej pory pojęcia” – wspomina Errol Bradshaw we wkładce do kompaktowej reedycji płyty.

Frustracja spowodowana rozłąką z domem, oraz problemy z wizą spowodowały, że grupę opuścił basista Merlin Norville. Jego miejsce zajął Brytyjczyk, John Jeavons, grający do tej pory w kilku lokalnych blues rockowych zespołach (prywatnie przyjaciel Glenna Huges’a!). Na dodatek Malcolm West przyprowadził ze sobą jeszcze jednego muzyka, gitarzystę Boba Bowmana. W ten oto sposób trio LUV MACHINE stało się kwartetem.

W lipcu 1970 roku muzycy weszli do londyńskiego studia Philips i pod okiem producenta Martina Halla zarejestrowali swój jedyny jak się miało okazać album zatytułowany po prostu „Luv Machine”. Wspomina Bradshaw: „Materiał na płytę powstał w przeciągu sześciu tygodni. Nagrania trwały zaś jedynie przez weekend plus jedną noc. To było istne szaleństwo”. Album pilotował singiel z nagraniem „Witches Wand”/”In The Early Hours”. Sporo zamieszania i wrzawy narobiło się wokół okładki, która przedstawiała rozłożone nogi kobiece wystające z gramofonu. Jedni uznali ją za obsceniczną, inni widzieli w niej… pornografię! W niektórych krajach, w tym w Australii i Nowej Zelandii album został całkowicie wycofany ze sprzedaży, a pochodzące z niego nagrania dostały „dożywotni zakaz prezentacji w środkach masowego przekazu”. Paranoja! O dziwo w Stanach, które na tym punkcie szczególnie są wyczulone, płytę można było nabyć bez żadnych problemów.

„Luv Machine” to album dla tych, którzy uwielbiają brytyjski wczesny hard rock i blues rock. Jest tu miejsce na funk, uduchowioną psychodelię i progresję. Krąży ta muzyka gdzieś w okolicach Killing Floor, Black Sabbath, King Crimson i Jefferson Airplane, a wszystko to podlane klimatami Karaibów. Nie jest to płyta, która zmieniła oblicze muzyki rockowej, która rzuca na kolana. Raczej z gatunku tych, których słuchanie sprawia wielką radość i przyjemność. Pierwsze dwa nagrania „Witches Wand” i „You’re Suprised” trwające w sumie około sześciu minut to połączenie psychodelii, bluesa i.., punk rocka. Perkusista trzyma uwagę słuchacza swymi ostrymi i potężnymi bębnami. „Happy Children” z powodzeniem mógłby pojawić się na każdym albumie Led Zeppelin po 1973 roku. „Maybe Tomorrow” z organową wstawką w środku i pulsującym basem jest tak prosty, że ociera się o geniusz. Z kolei „Reminiscing” ma fantastyczną pop rockową melodię, co wcale nie jest zarzutem. Wręcz przeciwnie. I tak można by jeszcze wymieniać inne tytuły, analizować, porównywać, oceniać. Oryginalna płyta to dwanaście świetnie zagranych numerów, które koniecznie trzeba poznać i posłuchać. Do kompaktowej wersji wydanej dopiero w 2006 roku przez Rise Above dodano sześć rzadkich nagrań, w tym drugi, nigdy nie wydany singiel i wczesne nagrania demo zespołu z pierwszym basistą.

Errol Bradshaw i Michael Bishop przybyli do Anglii na podstawie wizy turystycznej, a gdy próby jej przedłużenia nie powiodły się musieli opuścić Wlk. Brytanię. Kiedy więc Polydor wydał w styczniu 1971 roku album „Luv Machine” zespół faktycznie już nie istniał. Dziś oryginalny i rzadko widywany w swej pierwotnej okładce longplay osiąga na giełdach płytowych cenę powyżej 250 funtów. Wśród kolekcjonerów czarnych płyt wciąż jest grzesznym obiektem pożądania...

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Witches Wand 2:44
2. You're Surprised 2:40
3. It's Amazing 3:21
4. Happy Children 3:15
5. Everything 3:11
6. Maybe Tomorrow 4:15
7. Reminiscing 2:49
8. Change Your Mind 2:53
9. Crrupt One 4:03
10. Lost 3:03
11. My Life Is Filled With Changes 3:08
12. Portrait Of Disgust 4:47

Bonus Tracks:
13. In The Early Hours (UK Single B-side, 1070)
14. Don't Let The Blues Take Over Pt. I & II



..::OBSADA::..

Drums, Vocals - Errol Bradshaw
Guitar, Vocals - Bob Bowman, Michael Bishop
Bass, Vocals - John Jeavons




https://www.youtube.com/watch?v=Xx9nZxejH9A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po krótkiej przygodzie z “majorsem”, Medico Peste wracają pod skrzydła rodzimej Malignant Voices, czyli, można powiedzieć, do domu, gdzie ich miejsce. Bo, jak to się mówi, wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej. Powiedzenie to zresztą znakomicie sprawdza się także w sprawie najważniejszej, czyli muzycznej zawartości „Aesthetic of Hunger”, trzeciego albumu Krakowian. Bo jest to materiał, który, po krótkiej podróży w rejony jakby nieco bardziej przystępne, wrzuca zespół ponownie na właściwe tory. „Aesthetic of Hunger” stanowi dla mnie rozwinięcie myśli twórczej z debiutu, i to rozwinięcie w bardzo mocnym tego słowa znaczeniu. Co mam na myśli? Przede wszystkim to, że od zarania Medico Peste był tworem wyjątkowym, czerpiącym z różnych źródeł, bez oglądania się na obecnie panującą modę. Jednocześnie wymykający się bezpośrednim porównaniom, potrafiącym mieszać w swojej twórczości zarówno elementy staroszkolne, jak i te bardziej współczesne, ocierające się momentami nawet o „post” czy awangardę. Jednocześnie tworem do szpiku kości blackmetalowym, acz nie trzymającym się sztywno wyznaczonych przez twórców gatunku ram. Poza agresywnymi, chłodnymi, norweskimi tremolo, islandzkimi melodiami czy francuskimi dysonansami znajdziemy na tym albumie utwory, przy których można z lekka odpłynąć. Niech za taki przykład wskażę choćby wyjątkowo klimatyczny „Ecclessiogenic Psychosis”, czy następujący zaraz potem „Antrakt”, przerywnik instrumentalny, kompletnie hipnotyzujący, i teoretycznie z czystym black metalem mający niewiele wspólnego. Dzięki temu, „Aesthetic of Hunger” jest albumem, który działa niczym choroba. Postępująca powoli, nie dająca natychmiastowych objawów, lecz z każdą chwilą infekująca zakamarki umysłu coraz głębiej. Sporo jest na tych nagraniach smaczków, które dostrzegamy dopiero po pewnym czasie, ale uważam, że rozkładając poszczególne kompozycje na części pierwsze pozbawił bym słuchacza satysfakcji z samodzielnego się nimi delektowania. Powiem zatem tylko tyle: Medico Peste nagrali kolejny fantastyczny album. Utrzymany całkowicie w swoim własnym, wykreowanym na przestrzeni lat stylu, który to już dziś śmiało stanowić może inspirację dla adeptów czarnej sztuki. Dla mnie, najwyższa światowa klasa.

jesusatan

Medico Peste to zespół blackmetalowy założony w 2010 roku w Krakowie. Skład muzyków ulegał wielu zmianom. Obecny skład zespołu to: Lazarus (wokal), Heresiarch (gitara), Zerachiel (gitara), Zann (gitara basowa) i Adrian Stempak (perkusja). W dyskografii znajdziemy trzy albumy – w tym jeden przedpremierowy, który ukazać ma się za kilka dni – i to właśnie tego materiału będzie dotyczyć dzisiejsza recenzja.

Po pięciu latach wydawniczego milczenia Medico Peste wreszcie wraca z nowym krążkiem, zatytułowanym 'Aesthetic of Hunger’. Z nostalgią wspominam czasy ich surowego demo i debiutanckiego albumu – to były godziny spędzone z dźwiękami, które wwiercały się w łeb jak świdry. Niestety, kolejne wydawnictwa przemknęły mi bokiem, gdzieś się rozmyły w zalewie innych premier. Tym razem jednak, przedpremierowo wpadł mi w ręce ich najnowszy materiał – jeszcze ciepły, jeszcze dymiący. Osiem numerów zamkniętych w około czterdziestu pięciu minutach brudu, neurozy i szaleństwa. Początek albumu zdaje się stąpać spokojnie, niemal medytacyjnie, ale to tylko cisza przed burzą – bo chwilę później rozpętuje się istne piekło: blastowe tempa, nerwowe przejścia na garach i atmosfera tak gęsta, że można by ją kroić nożem. Brzmienie zdaje się być z jednej strony chaotyczne, a z drugiej niesamowicie precyzyjne – jak cięcie żywej tkanki chirurgicznym narzędziem. Riffy gitar prezentują klasyczne sekcje tremolo, ale znajdziecie tu również mnóstwo muzycznego dysonansu, który rozciąga granice black metalu, wprowadzając słuchacza w stan permanentnego napięcia i poczucia zagubienia – jakby ktoś wrzucił was w labirynt dźwięków bez wyjścia. Oprócz przesterowanych gitar, pojawiają się też przełączone na czysty kanał, które nieco ocieplają klimat tego materiału. Perkusja bardzo przypadła mi do gustu, zwłaszcza w szybszych partiach. Te wolniejsze momenty są niemal hipnotyzujące – pulsują jak obłąkany rytuał, wciągając w trans i budując duszną atmosferę, w której każda stopa i werbel brzmi jak echo szaleństwa. Linia basu potrafi zachwycić swoim doskonałym brzmieniem. Instrument ten jest doskonale słyszalny pomimo blastów i ściany dźwięków. Wokal to obskurny, zdzierający gardło krzyk, który brzmi jak desperacki monolog pełen wściekłości, paranoi i wewnętrznego rozkładu, idealnie dopełniający chorą aurę tej płyty. Podsumowując ten album, trzeba przyznać, że Medico Peste nie tylko wrócili – oni przyszli po swoje. Z pełną świadomością własnej estetyki i brzmienia, które balansuje na granicy obłędu i artystycznej wizji. Jeśli szukasz czegoś więcej niż kolejnej blackmetalowej rzeźni, to jest płyta, która Cię rozpieprzy.

P.

Przyznam, że trochę obawiałem się o przyszłość tego zespołu po tych wszystkich zawirowaniach w składzie. Żeby skrócić Wam całą historię – ze składu, który przygotował poprzedni album pozostał tylko gardłowy – Lazarus. Pięć lat ciszy, najpierw trochę koncertów, które okazały się wypaść bardzo dobrze, by w końcu pojawiła się informacja o kolejnej płycie Medico Peste. „Aesthetic of Hunger” – tak będzie zatytułowana.

Medico Peste jest dla mnie zespołem bardzo ważnym, ale do tego krążka z uwagi na to co napisałem powyżej podszedłem trochę nieufnie. I mój stosunek do tej płyty można trochę porównać do sinusoidy. Od nieufności, przez duży entuzjazm, do stopniowego wyhamowania entuzjazmu. I już spieszę Wam powiedzieć coś więcej.

Przede wszystkim – pewne rzeczy się nie zmieniły. Wokal Lazarusa jest w dalszym ciągu fantastyczny. Typ co kreuje atmosferę i klimat – wielu wokalistów na black metalowej scenie może mu pozazdrościć umiejętności i feelingu. Kolejne wersy w jego wykonaniu w dalszym ciągu potrafią przyprawić o gęsią skórkę, nie ważne czy krzyczy, wyje, deklamuje czy szepcze. Klasa sama w sobie.

Pod kątem muzycznym z kolei słychać tutaj kontynuację muzyki Medico Peste z wcześniejszych materiałów, ale moim zdaniem – tylko do pewnego stopnia. Gdzieś tam cały czas jest możliwy do uchwycenia duch tego zespołu, sposób w jaki prowadzone są kompozycje, riffy – wszystko napisane jest tak, by słuchacz miał świadomość, że to ten sam zespół, który nagrał „א: Tremendum et Fascinatio” czy „ב: The Black Bile”. Natomiast odnoszę wrażenie, że gdzieś umknął ważny czynnik, wszechobecny na wcześniejszych materiałach Krakowian. Mianowicie – poczucie szaleństwa, strachu czy generalnie – bardzo wyrazistych emocji, często mocno ekstremalnych, wypełniających muzykę tego zespołu dotychczas. Każdy z wcześniejszych materiałów miał to w sobie, nieważne czy mówimy o pełniakach, EPce czy demówce. Natomiast w przypadku „Aesthetic of Hunger” nie czuję tego. Albo inaczej – nie czuję tego przez cały czas, nie czuję tego w takim stopniu, do jakiego byłem przyzwyczajony w przypadku tego albumu. Znajdziemy tu oczywiście numery, które w pełni oddają ducha Medico Peste, z całym bagażem emocjonalnym tej muzyki. Na przykład generalnie całe „Ecclessiogenic Psychosis” czy „Viaticum” lub „Act of Faith”, w pozostałych numerach z kolei jest tego zdecydowanie mniej. Może nie jest tak, że inne kawałki są do dupy – po prostu więcej w nich wkradającej się chwilami ambiwalencji wobec tych dźwięków. Może jest to też efekt produkcji tego albumu – mniej surowej i jakby bardziej przystępnej (choć oczywiście cały czas utrzymującej standardy jak na ekstremę przystało).

I stąd ta sinusoida opisująca mój stosunek do muzyki z najnowszego albumu. Chwilami po prostu zespół wpada na mieliznę i gra poprawnie, dobrze, ale nic poza tym. Zdałem sobie sprawę, że włączając każdy wcześniejszy materiał Medico Peste słucham go z zapartym tchem od początku do końca, zaś „Aesthetic of Hunger” ma pewne luki. Jest albumem nierównym. Miałem moment, że zachwycałem się wspomnianymi numerami i na fali tego zachwytu przepływałem nad fragmentami mniej udanymi. Wraz z kolejnymi odsłuchami jednak zacząłem zwracać uwagę, że po prostu pewne fragmenty są tu trochę na siłę – lub nie pasują lub umieszczono je na zasadzie wypełnienia. Gdyby zespół w miejsce pełniaka wydał EPkę, powiedzmy o połowę krótszą – w dalszym ciągu piałbym Wam tutaj z zachwytu. Natomiast obecnie uważam, że dobry to powrót po pięciu latach milczenia, ale jednak oczekiwałem czegoś więcej.

Ale oczywiście kupię „Aesthetic of Hunger” przy okazji. W dalszym ciągu jest to płyta ciekawsza i fajniejsza od dużej części krążków, które odsłuchuję obecnie, a nie zawsze ostatecznie je recenzuję. Natomiast liczę, że ten album jednak zaskoczy ponownie tak jak na początku. Lub, że kolejne wydawnictwo spełni moje oczekiwania względem Medico Peste i trzeci pełniak będę traktował po prostu jako chwilowy spadek formy.

Oracle


Medico Peste is a black metal band founded in 2010 in Krakow. The line-up of musicians has undergone many changes. The current line-up of the band is: Lazarus (vocals), Heresiarch (guitar), Zerachiel (guitar), Zann (bass guitar) and Adrian Stempak (drums). The discography includes three albums – including one pre-premiere, which is to be released in a few days – and it is this material that today’s review will concern.

After five years of publishing silence, Medico Peste is finally back with a new album, titled 'Aesthetic of Hunger’. I recall with nostalgia the times of their raw demo and debut album – these were hours spent with sounds that pierced my head like drills. Unfortunately, subsequent releases passed me by, somehow blurred in the flood of other premieres. This time, however, their latest material fell into my hands as a pre-premiere – still warm, still smoking. Eight tracks enclosed in about forty-five minutes of filth, neurosis and madness. The beginning of the album seems to tread calmly, almost meditatively, but it is only the calm before the storm – because a moment later, real hell breaks loose: blast tempos, nervous passages on drums and an atmosphere so thick that you could cut it with a knife. The sound seems to be chaotic on the one hand, and incredibly precise on the other – like cutting living tissue with a surgical tool. The guitar riffs present classic tremolo sections, but you will also find here a lot of musical dissonance, which stretches the boundaries of black metal, putting the listener in a state of permanent tension and a sense of being lost – as if someone threw you into a labyrinth of sounds with no way out. In addition to the distorted guitars, there are also those switched to a clean channel, which slightly warm up the atmosphere of this material. I really liked the drums, especially in the faster parts. These slower moments are almost hypnotizing – they pulsate like a deranged ritual, drawing you into a trance and building a sultry atmosphere, in which every kick and snare sounds like an echo of madness. The bass line can delight with its perfect sound. This instrument is perfectly audible despite the blast beats and the wall of sounds. The vocals are a filthy, throat-shredding scream that sounds like a desperate monologue full of rage, paranoia and internal decay, perfectly complementing the sick aura of this album. To sum up this album, it must be admitted that Medico Peste have not only returned – they have come for what is theirs. With full awareness of their own aesthetics and sound, which balances on the border of madness and artistic vision. If you are looking for something more than just another black metal slaughter, this is an album that will blow you away.

P.



..::TRACK-LIST::..

1. St. Anthony's Fire 07:04
2. The Black Lotus 05:13
3. Subversion & Simulacra 05:11
4. Ecclessiogenic Psychosis 06:39
5. Antrakt 03:27
6. Folie De Dieu 05:24
7. Viaticum 04:32
8. Act Of Faith 07:32



..::OBSADA::..

Lazarus - vocals, guitars, keys, songwriting
Zann - bass
Zerachiel - guitars
Adrian Stempak - drums

Guests:
Hekte Zaren - vocals on tracks 1, 4 & 6
Ivan 'Ygg' Halyha - drums & electronics on 'Antrakt'
Bard - guitars on 'Ecclessiogenic Psychosis'



https://www.youtube.com/watch?v=l1XYXN8Prxs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po krótkiej przygodzie z “majorsem”, Medico Peste wracają pod skrzydła rodzimej Malignant Voices, czyli, można powiedzieć, do domu, gdzie ich miejsce. Bo, jak to się mówi, wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej. Powiedzenie to zresztą znakomicie sprawdza się także w sprawie najważniejszej, czyli muzycznej zawartości „Aesthetic of Hunger”, trzeciego albumu Krakowian. Bo jest to materiał, który, po krótkiej podróży w rejony jakby nieco bardziej przystępne, wrzuca zespół ponownie na właściwe tory. „Aesthetic of Hunger” stanowi dla mnie rozwinięcie myśli twórczej z debiutu, i to rozwinięcie w bardzo mocnym tego słowa znaczeniu. Co mam na myśli? Przede wszystkim to, że od zarania Medico Peste był tworem wyjątkowym, czerpiącym z różnych źródeł, bez oglądania się na obecnie panującą modę. Jednocześnie wymykający się bezpośrednim porównaniom, potrafiącym mieszać w swojej twórczości zarówno elementy staroszkolne, jak i te bardziej współczesne, ocierające się momentami nawet o „post” czy awangardę. Jednocześnie tworem do szpiku kości blackmetalowym, acz nie trzymającym się sztywno wyznaczonych przez twórców gatunku ram. Poza agresywnymi, chłodnymi, norweskimi tremolo, islandzkimi melodiami czy francuskimi dysonansami znajdziemy na tym albumie utwory, przy których można z lekka odpłynąć. Niech za taki przykład wskażę choćby wyjątkowo klimatyczny „Ecclessiogenic Psychosis”, czy następujący zaraz potem „Antrakt”, przerywnik instrumentalny, kompletnie hipnotyzujący, i teoretycznie z czystym black metalem mający niewiele wspólnego. Dzięki temu, „Aesthetic of Hunger” jest albumem, który działa niczym choroba. Postępująca powoli, nie dająca natychmiastowych objawów, lecz z każdą chwilą infekująca zakamarki umysłu coraz głębiej. Sporo jest na tych nagraniach smaczków, które dostrzegamy dopiero po pewnym czasie, ale uważam, że rozkładając poszczególne kompozycje na części pierwsze pozbawił bym słuchacza satysfakcji z samodzielnego się nimi delektowania. Powiem zatem tylko tyle: Medico Peste nagrali kolejny fantastyczny album. Utrzymany całkowicie w swoim własnym, wykreowanym na przestrzeni lat stylu, który to już dziś śmiało stanowić może inspirację dla adeptów czarnej sztuki. Dla mnie, najwyższa światowa klasa.

jesusatan

Medico Peste to zespół blackmetalowy założony w 2010 roku w Krakowie. Skład muzyków ulegał wielu zmianom. Obecny skład zespołu to: Lazarus (wokal), Heresiarch (gitara), Zerachiel (gitara), Zann (gitara basowa) i Adrian Stempak (perkusja). W dyskografii znajdziemy trzy albumy – w tym jeden przedpremierowy, który ukazać ma się za kilka dni – i to właśnie tego materiału będzie dotyczyć dzisiejsza recenzja.

Po pięciu latach wydawniczego milczenia Medico Peste wreszcie wraca z nowym krążkiem, zatytułowanym 'Aesthetic of Hunger’. Z nostalgią wspominam czasy ich surowego demo i debiutanckiego albumu – to były godziny spędzone z dźwiękami, które wwiercały się w łeb jak świdry. Niestety, kolejne wydawnictwa przemknęły mi bokiem, gdzieś się rozmyły w zalewie innych premier. Tym razem jednak, przedpremierowo wpadł mi w ręce ich najnowszy materiał – jeszcze ciepły, jeszcze dymiący. Osiem numerów zamkniętych w około czterdziestu pięciu minutach brudu, neurozy i szaleństwa. Początek albumu zdaje się stąpać spokojnie, niemal medytacyjnie, ale to tylko cisza przed burzą – bo chwilę później rozpętuje się istne piekło: blastowe tempa, nerwowe przejścia na garach i atmosfera tak gęsta, że można by ją kroić nożem. Brzmienie zdaje się być z jednej strony chaotyczne, a z drugiej niesamowicie precyzyjne – jak cięcie żywej tkanki chirurgicznym narzędziem. Riffy gitar prezentują klasyczne sekcje tremolo, ale znajdziecie tu również mnóstwo muzycznego dysonansu, który rozciąga granice black metalu, wprowadzając słuchacza w stan permanentnego napięcia i poczucia zagubienia – jakby ktoś wrzucił was w labirynt dźwięków bez wyjścia. Oprócz przesterowanych gitar, pojawiają się też przełączone na czysty kanał, które nieco ocieplają klimat tego materiału. Perkusja bardzo przypadła mi do gustu, zwłaszcza w szybszych partiach. Te wolniejsze momenty są niemal hipnotyzujące – pulsują jak obłąkany rytuał, wciągając w trans i budując duszną atmosferę, w której każda stopa i werbel brzmi jak echo szaleństwa. Linia basu potrafi zachwycić swoim doskonałym brzmieniem. Instrument ten jest doskonale słyszalny pomimo blastów i ściany dźwięków. Wokal to obskurny, zdzierający gardło krzyk, który brzmi jak desperacki monolog pełen wściekłości, paranoi i wewnętrznego rozkładu, idealnie dopełniający chorą aurę tej płyty. Podsumowując ten album, trzeba przyznać, że Medico Peste nie tylko wrócili – oni przyszli po swoje. Z pełną świadomością własnej estetyki i brzmienia, które balansuje na granicy obłędu i artystycznej wizji. Jeśli szukasz czegoś więcej niż kolejnej blackmetalowej rzeźni, to jest płyta, która Cię rozpieprzy.

P.

Przyznam, że trochę obawiałem się o przyszłość tego zespołu po tych wszystkich zawirowaniach w składzie. Żeby skrócić Wam całą historię – ze składu, który przygotował poprzedni album pozostał tylko gardłowy – Lazarus. Pięć lat ciszy, najpierw trochę koncertów, które okazały się wypaść bardzo dobrze, by w końcu pojawiła się informacja o kolejnej płycie Medico Peste. „Aesthetic of Hunger” – tak będzie zatytułowana.

Medico Peste jest dla mnie zespołem bardzo ważnym, ale do tego krążka z uwagi na to co napisałem powyżej podszedłem trochę nieufnie. I mój stosunek do tej płyty można trochę porównać do sinusoidy. Od nieufności, przez duży entuzjazm, do stopniowego wyhamowania entuzjazmu. I już spieszę Wam powiedzieć coś więcej.

Przede wszystkim – pewne rzeczy się nie zmieniły. Wokal Lazarusa jest w dalszym ciągu fantastyczny. Typ co kreuje atmosferę i klimat – wielu wokalistów na black metalowej scenie może mu pozazdrościć umiejętności i feelingu. Kolejne wersy w jego wykonaniu w dalszym ciągu potrafią przyprawić o gęsią skórkę, nie ważne czy krzyczy, wyje, deklamuje czy szepcze. Klasa sama w sobie.

Pod kątem muzycznym z kolei słychać tutaj kontynuację muzyki Medico Peste z wcześniejszych materiałów, ale moim zdaniem – tylko do pewnego stopnia. Gdzieś tam cały czas jest możliwy do uchwycenia duch tego zespołu, sposób w jaki prowadzone są kompozycje, riffy – wszystko napisane jest tak, by słuchacz miał świadomość, że to ten sam zespół, który nagrał „א: Tremendum et Fascinatio” czy „ב: The Black Bile”. Natomiast odnoszę wrażenie, że gdzieś umknął ważny czynnik, wszechobecny na wcześniejszych materiałach Krakowian. Mianowicie – poczucie szaleństwa, strachu czy generalnie – bardzo wyrazistych emocji, często mocno ekstremalnych, wypełniających muzykę tego zespołu dotychczas. Każdy z wcześniejszych materiałów miał to w sobie, nieważne czy mówimy o pełniakach, EPce czy demówce. Natomiast w przypadku „Aesthetic of Hunger” nie czuję tego. Albo inaczej – nie czuję tego przez cały czas, nie czuję tego w takim stopniu, do jakiego byłem przyzwyczajony w przypadku tego albumu. Znajdziemy tu oczywiście numery, które w pełni oddają ducha Medico Peste, z całym bagażem emocjonalnym tej muzyki. Na przykład generalnie całe „Ecclessiogenic Psychosis” czy „Viaticum” lub „Act of Faith”, w pozostałych numerach z kolei jest tego zdecydowanie mniej. Może nie jest tak, że inne kawałki są do dupy – po prostu więcej w nich wkradającej się chwilami ambiwalencji wobec tych dźwięków. Może jest to też efekt produkcji tego albumu – mniej surowej i jakby bardziej przystępnej (choć oczywiście cały czas utrzymującej standardy jak na ekstremę przystało).

I stąd ta sinusoida opisująca mój stosunek do muzyki z najnowszego albumu. Chwilami po prostu zespół wpada na mieliznę i gra poprawnie, dobrze, ale nic poza tym. Zdałem sobie sprawę, że włączając każdy wcześniejszy materiał Medico Peste słucham go z zapartym tchem od początku do końca, zaś „Aesthetic of Hunger” ma pewne luki. Jest albumem nierównym. Miałem moment, że zachwycałem się wspomnianymi numerami i na fali tego zachwytu przepływałem nad fragmentami mniej udanymi. Wraz z kolejnymi odsłuchami jednak zacząłem zwracać uwagę, że po prostu pewne fragmenty są tu trochę na siłę – lub nie pasują lub umieszczono je na zasadzie wypełnienia. Gdyby zespół w miejsce pełniaka wydał EPkę, powiedzmy o połowę krótszą – w dalszym ciągu piałbym Wam tutaj z zachwytu. Natomiast obecnie uważam, że dobry to powrót po pięciu latach milczenia, ale jednak oczekiwałem czegoś więcej.

Ale oczywiście kupię „Aesthetic of Hunger” przy okazji. W dalszym ciągu jest to płyta ciekawsza i fajniejsza od dużej części krążków, które odsłuchuję obecnie, a nie zawsze ostatecznie je recenzuję. Natomiast liczę, że ten album jednak zaskoczy ponownie tak jak na początku. Lub, że kolejne wydawnictwo spełni moje oczekiwania względem Medico Peste i trzeci pełniak będę traktował po prostu jako chwilowy spadek formy.

Oracle


Medico Peste is a black metal band founded in 2010 in Krakow. The line-up of musicians has undergone many changes. The current line-up of the band is: Lazarus (vocals), Heresiarch (guitar), Zerachiel (guitar), Zann (bass guitar) and Adrian Stempak (drums). The discography includes three albums – including one pre-premiere, which is to be released in a few days – and it is this material that today’s review will concern.

After five years of publishing silence, Medico Peste is finally back with a new album, titled 'Aesthetic of Hunger’. I recall with nostalgia the times of their raw demo and debut album – these were hours spent with sounds that pierced my head like drills. Unfortunately, subsequent releases passed me by, somehow blurred in the flood of other premieres. This time, however, their latest material fell into my hands as a pre-premiere – still warm, still smoking. Eight tracks enclosed in about forty-five minutes of filth, neurosis and madness. The beginning of the album seems to tread calmly, almost meditatively, but it is only the calm before the storm – because a moment later, real hell breaks loose: blast tempos, nervous passages on drums and an atmosphere so thick that you could cut it with a knife. The sound seems to be chaotic on the one hand, and incredibly precise on the other – like cutting living tissue with a surgical tool. The guitar riffs present classic tremolo sections, but you will also find here a lot of musical dissonance, which stretches the boundaries of black metal, putting the listener in a state of permanent tension and a sense of being lost – as if someone threw you into a labyrinth of sounds with no way out. In addition to the distorted guitars, there are also those switched to a clean channel, which slightly warm up the atmosphere of this material. I really liked the drums, especially in the faster parts. These slower moments are almost hypnotizing – they pulsate like a deranged ritual, drawing you into a trance and building a sultry atmosphere, in which every kick and snare sounds like an echo of madness. The bass line can delight with its perfect sound. This instrument is perfectly audible despite the blast beats and the wall of sounds. The vocals are a filthy, throat-shredding scream that sounds like a desperate monologue full of rage, paranoia and internal decay, perfectly complementing the sick aura of this album. To sum up this album, it must be admitted that Medico Peste have not only returned – they have come for what is theirs. With full awareness of their own aesthetics and sound, which balances on the border of madness and artistic vision. If you are looking for something more than just another black metal slaughter, this is an album that will blow you away.

P.



..::TRACK-LIST::..

1. St. Anthony's Fire 07:04
2. The Black Lotus 05:13
3. Subversion & Simulacra 05:11
4. Ecclessiogenic Psychosis 06:39
5. Antrakt 03:27
6. Folie De Dieu 05:24
7. Viaticum 04:32
8. Act Of Faith 07:32



..::OBSADA::..

Lazarus - vocals, guitars, keys, songwriting
Zann - bass
Zerachiel - guitars
Adrian Stempak - drums

Guests:
Hekte Zaren - vocals on tracks 1, 4 & 6
Ivan 'Ygg' Halyha - drums & electronics on 'Antrakt'
Bard - guitars on 'Ecclessiogenic Psychosis'



https://www.youtube.com/watch?v=l1XYXN8Prxs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Kanadyjski Panzerfaust znów odpalił swój najmocniejszy arsenał, by oddać słuchaczom szósty album w karierze. Najnowszy krążek jest zarazem trzecim rozdziałem tetralogii The Suns of Perdition. Po dwóch latach oczekiwania, płyta The Astral Drain ukaże się 22 lipca, a my już dziś zasiadamy do przedpremierowego odsłuchu.

Każdy, kto śledzi twórczość grupy Panzerfaust, przyzna, że ekipa z Kanady wypracowała w ostatnich latach bardzo spójne brzmienie. Dotyczy to w szczególności aktualnej serii wydawniczej The Suns of Perdition, za którą odpowiada wytwórnia Eisenwald. Po rewelacyjnym rozdziale drugim Render unto Eden (nasza recenzja w tym miejscu), kanadyjscy mistrzowie black metalu znowu dostarczają potężny monolit w postaci najdłuższego materiału z bieżącej tetralogii.

Pierwsze zetknięcie się z nowym wydawnictwem Panzerfaust dowodzi, że grupa pewnie stąpa po wytyczonych przez siebie ścieżkach. Na przestrzeni ponad 10 minut, kompozycja otwierająca o tytule Death-Drive Projections, brzmieniem przypomina styl osiągnięty na poprzednim albumie. Sprawia wręcz wrażenie utworu, który nie został wykorzystany przy okazji składania płyty z 2020 roku.

Tym razem, Kanadyjczycy postanowili zaserwować swoim fanom pięć kompozycji, oddzielonych od siebie instrumentalnymi przerywnikami. Produkcja albumu sprawia, że perfekcyjnie słucha się go jednym tchem. 47 minut materiału mija szybko, zaś poszczególne kompozycje ukazują nieco odmienne oblicza muzyki Panzerfaust.

Na The Astral Drain znaleźć można bowiem coś więcej, niż tylko black metal o tematyce wojennej i antyreligijnej. Kanadyjczycy do swojego czarciego kotła wrzucili sporo składników, których inspiracji szukać należy także w gatunku doom metalu. Należy tutaj wspomnieć o utworze Bonfire of the Insanities, w którym pobrzmiewają echa starego dobrego Paradise Lost. Nieco wolniejsze tempo, zachwycająca linia melodyczna, jak również precyzyjna warstwa rytmiczna. Takich motywów na krążkach z serii The Suns of Perdition było do tej pory zdecydowanie za mało.

Świetnie buja rozpędzony walec, jakim jest The Far Bank at the River Styx. W naturalny sposób odzwierciedla elementy, do jakich black metalowy Panzerfaust przyzwyczaił słuchaczy na przestrzeni 16 lat od debiutanckiego The Winds Will Lead Us… Czerpiąc z dokonań klasyków gatunku, muzycy dokładają do tradycyjnych rozwiązań swoje nowoczesne brzmienie.

Krążek The Suns of Perdition, Chapter III: The Astral Drain zamyka Tabula Rasa – kompozycja będąca też oficjalnym singlem promującym tegoroczne wydawnictwo ekipy z Ontario. Również tym razem muzycy przenoszą się myślami do swoich poprzednich dokonań, choć doprawiają całość ciekawym bliskowschodnim vibe’m. Swoista progresja w blacku, z jaką Kanadyjczycy od lat romansują, sprawdza się tu w bardzo dobry sposób.

Wiele wskazuje na to, że The Astral Drain może być albumem, który podzieli fanów Panzerfaust na dwa obozy. Z jednej strony, muzycy nie zawahali się poeksperymentować z różnorodnością gatunkową, co wychodzi im organicznie i naturalnie. Z drugiej zaś, ambientowe dodatki oraz krzyżowanie się blacku z doomem może być dla wielu trudnym do zaakceptowania zaskoczeniem.

Jedno jest pewne – odkąd kwartet z Kanady rozpoczął swoją tetralogiczną podróż w 2019 roku, dostarcza zupełnie nową jakość na scenie muzycznej. Najnowsze dzieło grupy to album gwarantujący sporo pozytywnych doświadczeń, a także przyjemności z odbioru. Zdecydowanie warto dać szansę The Astral Drain, tym bardziej, że z każdym kolejnym odsłuchem płyta sprawia coraz lepsze wrażenie.

Vlad


Canada’s Panzerfaust has been one of my favorite discoveries since joining AMG Industries, ever since I picked up the first part of The Suns of Perdition tetralogy for review back in 2019 and proceeded to underrate it. Underrating was not a problem when the second installment, Chapter II: Render unto Eden, arrived just over a year later. Indeed, that record went on to be my AOTY 2020. It is something of an understatement, therefore, to say that excitement levels were running high when I learned that promo for Chapter III: The Astral Drain had arrived. Feverishly, I summoned the spirit of the recently deceased Madam X to demand immediate delivery of the files. And you know the drill from here, right? I proceed to gush for slightly more than the permitted word count and award my third 4.5 this fucking year, pissing off mightily the recently widowed Steel Druhm. Right? RIGHT?!

It’s fair to say that, since The Suns of Perdition – Chapter I: War, Horrid War, Panzerfaust’s stock has risen significantly (and justifiably). What has also risen, apart from my codpiece, is the length of these records. War, Horrid War was a very prim and proper 31 mins, while Render unto Eden clocked in at a meatier 44 mins and The Astral Drain has added a few more minutes. With this has come a subtle, but undeniable, change in style. Where War undoubtedly had subtlety, nuance and haunting beauty, it was compressed into a short and very immediate package, which punched you repeatedly in the face, before tenderly kissing it better. Render unto Eden lulled the listener, relying more heavily on slow-build atmospherics and repetition to make its excellent points. On The Astral Drain, Panzerfaust have doubled down on what they began last time out. The progressive atmospherics dominate, with drummer and MVP Alexander Kartashov on his best and most progressive form to date but other elements are dialed back somewhat.

While lead vocalist Goliath still unleashes his earth-shuddering bellow at times, for much of the record he alternates between an echoing growl and razor-edged snarling rasp, as guitarist Brock van Dijk and bassist Thomas Gervais deal in brooding, downtempo atmospherics. Van Dijk’s trademark mournful, cascading melodies remain but in a stripped-back form on the likes of “B22: The Hive and the Hole” and epic opener “Death-Drive Projections.” It’s not until the second half of the album that Panzerfaust really hit their stride. When they do, however, that stride is as magnificent as ever, as the insistent urgency of the opening cymbal work on “The Far Bank at the River Styx” hints that the slow-mo, doom-laden pummelling and subsequent frantic tremolo beatdown you fell victim to on “Bonfire of the Insanities” was only the beginning. Every bit the equal of “Snare of the Fowler” and “Pascal’s Wager” from the last record, “The Far Bank…” borders on blackened melodeath in places, as its looping melancholic leads roll over the artillery of Kartashov’s drums and Goliath’s feverish roars.

Perhaps you can sense, however, that I am slightly holding back in my praise for The Astral Drain, and that is because it’s a record with an issue: the interludes. There are four of them, separating each of the five tracks proper. It’s perhaps telling to note that the track listing accompanying my promo doesn’t even include the interludes, which account for almost ten minutes of The Astral Drain. They add little but length to Panzerfaust’s effort, in places somewhat ruining the gentle build dynamics and flow of the record, most notably what would otherwise be a perfect transition from “Bonfire of the Insanities” into probable song of the year “The Far Bank at the River Styx.” The final percussion-driven interlude, “Enantiodromia (Interlude)” offers the most of the four but, at over five minutes in length, its repetitive nature feels like the band ran out of ideas. The production on The Astral Drain is, as it has been for the last two The Suns of Perdition albums, excellent. There isn’t really much more to say on that front.

What to make then of Chapter III: The Astral Drain? While I must, of course, assess the record on its own merits, it’s impossible not to also look at it in context, namely as the third, and penultimate, instalment of The Suns series. Seen through that lens, it is the weakest of the three. Panzerfaust has still delivered a very good record but the first two tracks, “Death-Drive Projections” and “B22: The Hive and the Hole,” are good without carrying quite the heft or memorable moments of, say, “The Faustian Pact” from Render unto Eden. Couple this with the number, and disappointing nature, of the four interludes, and The Astral Drain begins to creak ever so slightly under its own weight. The other three tracks proper, and “The Far Bank at the River Styx” in particular, are great but the package as a whole comes up slightly short. With one entry left in The Suns saga, I hope Panzerfaust re-find their best form.

Carcharodon



..::TRACK-LIST::..

1. Death-Drive Projections 10:37
2. The Fear (Interlude) 01:29
3. B22: The Hive and the Hole 07:04
4. The Pain (Interlude) 00:38
5. Bonfire of the Insanities 07:27
6. The Fury (Interlude) 01:21
7. The Far Bank at the River Styx 06:48
8. Enantiodromia (Interlude) 05:54
9. Tabula Rasa 06:20



..::OBSADA::..

Brock Van Dijk - Vocals, Guitar
Thomas Gervais - Bass
Goliath - Vocals
Alexander Kartashov - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=ddi4AVhm5ek



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Kanadyjski Panzerfaust znów odpalił swój najmocniejszy arsenał, by oddać słuchaczom szósty album w karierze. Najnowszy krążek jest zarazem trzecim rozdziałem tetralogii The Suns of Perdition. Po dwóch latach oczekiwania, płyta The Astral Drain ukaże się 22 lipca, a my już dziś zasiadamy do przedpremierowego odsłuchu.

Każdy, kto śledzi twórczość grupy Panzerfaust, przyzna, że ekipa z Kanady wypracowała w ostatnich latach bardzo spójne brzmienie. Dotyczy to w szczególności aktualnej serii wydawniczej The Suns of Perdition, za którą odpowiada wytwórnia Eisenwald. Po rewelacyjnym rozdziale drugim Render unto Eden (nasza recenzja w tym miejscu), kanadyjscy mistrzowie black metalu znowu dostarczają potężny monolit w postaci najdłuższego materiału z bieżącej tetralogii.

Pierwsze zetknięcie się z nowym wydawnictwem Panzerfaust dowodzi, że grupa pewnie stąpa po wytyczonych przez siebie ścieżkach. Na przestrzeni ponad 10 minut, kompozycja otwierająca o tytule Death-Drive Projections, brzmieniem przypomina styl osiągnięty na poprzednim albumie. Sprawia wręcz wrażenie utworu, który nie został wykorzystany przy okazji składania płyty z 2020 roku.

Tym razem, Kanadyjczycy postanowili zaserwować swoim fanom pięć kompozycji, oddzielonych od siebie instrumentalnymi przerywnikami. Produkcja albumu sprawia, że perfekcyjnie słucha się go jednym tchem. 47 minut materiału mija szybko, zaś poszczególne kompozycje ukazują nieco odmienne oblicza muzyki Panzerfaust.

Na The Astral Drain znaleźć można bowiem coś więcej, niż tylko black metal o tematyce wojennej i antyreligijnej. Kanadyjczycy do swojego czarciego kotła wrzucili sporo składników, których inspiracji szukać należy także w gatunku doom metalu. Należy tutaj wspomnieć o utworze Bonfire of the Insanities, w którym pobrzmiewają echa starego dobrego Paradise Lost. Nieco wolniejsze tempo, zachwycająca linia melodyczna, jak również precyzyjna warstwa rytmiczna. Takich motywów na krążkach z serii The Suns of Perdition było do tej pory zdecydowanie za mało.

Świetnie buja rozpędzony walec, jakim jest The Far Bank at the River Styx. W naturalny sposób odzwierciedla elementy, do jakich black metalowy Panzerfaust przyzwyczaił słuchaczy na przestrzeni 16 lat od debiutanckiego The Winds Will Lead Us… Czerpiąc z dokonań klasyków gatunku, muzycy dokładają do tradycyjnych rozwiązań swoje nowoczesne brzmienie.

Krążek The Suns of Perdition, Chapter III: The Astral Drain zamyka Tabula Rasa – kompozycja będąca też oficjalnym singlem promującym tegoroczne wydawnictwo ekipy z Ontario. Również tym razem muzycy przenoszą się myślami do swoich poprzednich dokonań, choć doprawiają całość ciekawym bliskowschodnim vibe’m. Swoista progresja w blacku, z jaką Kanadyjczycy od lat romansują, sprawdza się tu w bardzo dobry sposób.

Wiele wskazuje na to, że The Astral Drain może być albumem, który podzieli fanów Panzerfaust na dwa obozy. Z jednej strony, muzycy nie zawahali się poeksperymentować z różnorodnością gatunkową, co wychodzi im organicznie i naturalnie. Z drugiej zaś, ambientowe dodatki oraz krzyżowanie się blacku z doomem może być dla wielu trudnym do zaakceptowania zaskoczeniem.

Jedno jest pewne – odkąd kwartet z Kanady rozpoczął swoją tetralogiczną podróż w 2019 roku, dostarcza zupełnie nową jakość na scenie muzycznej. Najnowsze dzieło grupy to album gwarantujący sporo pozytywnych doświadczeń, a także przyjemności z odbioru. Zdecydowanie warto dać szansę The Astral Drain, tym bardziej, że z każdym kolejnym odsłuchem płyta sprawia coraz lepsze wrażenie.

Vlad


Canada’s Panzerfaust has been one of my favorite discoveries since joining AMG Industries, ever since I picked up the first part of The Suns of Perdition tetralogy for review back in 2019 and proceeded to underrate it. Underrating was not a problem when the second installment, Chapter II: Render unto Eden, arrived just over a year later. Indeed, that record went on to be my AOTY 2020. It is something of an understatement, therefore, to say that excitement levels were running high when I learned that promo for Chapter III: The Astral Drain had arrived. Feverishly, I summoned the spirit of the recently deceased Madam X to demand immediate delivery of the files. And you know the drill from here, right? I proceed to gush for slightly more than the permitted word count and award my third 4.5 this fucking year, pissing off mightily the recently widowed Steel Druhm. Right? RIGHT?!

It’s fair to say that, since The Suns of Perdition – Chapter I: War, Horrid War, Panzerfaust’s stock has risen significantly (and justifiably). What has also risen, apart from my codpiece, is the length of these records. War, Horrid War was a very prim and proper 31 mins, while Render unto Eden clocked in at a meatier 44 mins and The Astral Drain has added a few more minutes. With this has come a subtle, but undeniable, change in style. Where War undoubtedly had subtlety, nuance and haunting beauty, it was compressed into a short and very immediate package, which punched you repeatedly in the face, before tenderly kissing it better. Render unto Eden lulled the listener, relying more heavily on slow-build atmospherics and repetition to make its excellent points. On The Astral Drain, Panzerfaust have doubled down on what they began last time out. The progressive atmospherics dominate, with drummer and MVP Alexander Kartashov on his best and most progressive form to date but other elements are dialed back somewhat.

While lead vocalist Goliath still unleashes his earth-shuddering bellow at times, for much of the record he alternates between an echoing growl and razor-edged snarling rasp, as guitarist Brock van Dijk and bassist Thomas Gervais deal in brooding, downtempo atmospherics. Van Dijk’s trademark mournful, cascading melodies remain but in a stripped-back form on the likes of “B22: The Hive and the Hole” and epic opener “Death-Drive Projections.” It’s not until the second half of the album that Panzerfaust really hit their stride. When they do, however, that stride is as magnificent as ever, as the insistent urgency of the opening cymbal work on “The Far Bank at the River Styx” hints that the slow-mo, doom-laden pummelling and subsequent frantic tremolo beatdown you fell victim to on “Bonfire of the Insanities” was only the beginning. Every bit the equal of “Snare of the Fowler” and “Pascal’s Wager” from the last record, “The Far Bank…” borders on blackened melodeath in places, as its looping melancholic leads roll over the artillery of Kartashov’s drums and Goliath’s feverish roars.

Perhaps you can sense, however, that I am slightly holding back in my praise for The Astral Drain, and that is because it’s a record with an issue: the interludes. There are four of them, separating each of the five tracks proper. It’s perhaps telling to note that the track listing accompanying my promo doesn’t even include the interludes, which account for almost ten minutes of The Astral Drain. They add little but length to Panzerfaust’s effort, in places somewhat ruining the gentle build dynamics and flow of the record, most notably what would otherwise be a perfect transition from “Bonfire of the Insanities” into probable song of the year “The Far Bank at the River Styx.” The final percussion-driven interlude, “Enantiodromia (Interlude)” offers the most of the four but, at over five minutes in length, its repetitive nature feels like the band ran out of ideas. The production on The Astral Drain is, as it has been for the last two The Suns of Perdition albums, excellent. There isn’t really much more to say on that front.

What to make then of Chapter III: The Astral Drain? While I must, of course, assess the record on its own merits, it’s impossible not to also look at it in context, namely as the third, and penultimate, instalment of The Suns series. Seen through that lens, it is the weakest of the three. Panzerfaust has still delivered a very good record but the first two tracks, “Death-Drive Projections” and “B22: The Hive and the Hole,” are good without carrying quite the heft or memorable moments of, say, “The Faustian Pact” from Render unto Eden. Couple this with the number, and disappointing nature, of the four interludes, and The Astral Drain begins to creak ever so slightly under its own weight. The other three tracks proper, and “The Far Bank at the River Styx” in particular, are great but the package as a whole comes up slightly short. With one entry left in The Suns saga, I hope Panzerfaust re-find their best form.

Carcharodon



..::TRACK-LIST::..

1. Death-Drive Projections 10:37
2. The Fear (Interlude) 01:29
3. B22: The Hive and the Hole 07:04
4. The Pain (Interlude) 00:38
5. Bonfire of the Insanities 07:27
6. The Fury (Interlude) 01:21
7. The Far Bank at the River Styx 06:48
8. Enantiodromia (Interlude) 05:54
9. Tabula Rasa 06:20



..::OBSADA::..

Brock Van Dijk - Vocals, Guitar
Thomas Gervais - Bass
Goliath - Vocals
Alexander Kartashov - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=ddi4AVhm5ek



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...

składanka mireczka-a takie tam vol.51
Gatunek: Dance,Disco,Vixa/Pompa,Trance
Rok:2025
mp3@320kbps
CZAS:01:55:57

...( TrackList )...

1.Pezet & Wani - Dom nad wodą (Dj Przemooo Bootleg)
2.WIP BOYS & DJ KOSKI & Dj Przemooo - Crazy SIA LA LA (Dj Przemooo DiscoVixa Vocal Mix 2025)
3.Bigtopo & Abel Ramos - The Boss (Extended Mix)
4.Ace Of Base & Mr. Whoo feat. Sound Bass vs. Kamilos, Fanatyk - Flexy for you (spacedj Mush Up) 2025
5.Ariqu & Solid Base feat. SWIFT x FreddyBlue - Mirror Mirror (spacedj Mush) 2025
6.B.R.O - Jeszcze Będzie Pięknie (Remix)
7.Bouncebusterz - Turbulence (Groove Control Extended Remix)
8.Dj Noiserr & Kizo & Dj Hazel - Luvestruck ( Remix Dj Messias ) Wersja Extanded (2025)
9.Artena & Ren Faye - One In A Million
10.Dżeju - Bang ! (Original Mix)
11.Fedde Le Grand ft Ida Corr & Łobuzy - Let Me Think About It Dawaj tu byku na melanż (Djhooker Vocal Mash-Up XTD)
12.Fedde Le Grand ft Ida Corr & Łobuzy - Let Me Think About It Dawaj tu byku na melanż (Djhooker Vocal Mash-Up)
13.Słoń - Clint Eastwood joker blend(DJHooker XTD Version)
14.The Rocketman - Papi (Extended Mix)
15.Kizo - Szef (Dj Grzechuu Remix) 2025
16.DJ Shog & BendyX x SOUND BASS x MASK xBeyonce x TIREX - Another Crazy in Love World (DJHooKeR Mash-up)
17.Dj shog & BendyX & Mr. Cheez feat. Marco Marecki & VixBasse - Boogie in Another World (2025)
18.Block & Crown - Italo Stepper
19.David Guetta feat. Sia & ADI vs. Luxons - Get the fuck Titanium (spacedj Mush Up) 2025
20.Fran Castro - Young Hearts Run Free (Remix)
21.Dj Killer & Daniel Sz vs. Kubix & Danil - Auua back to you(2025)
22.Otsochodzi - POJEBANE STANY x WHERE THEM GIRLS AT (patryzzek Mashup) DJHooker XTD Version
23.MICHU & WHIZZER - NIGHT (ADHDTURBO MIX)
24.Mika Heggemann and TELETECH and Justin Tinderdate - Not Ready for This
25.PAN SAVYAN - DZIEŃ DOBRY, ZAKOPANE! (DJHooker XTD Version)
26.LIZOT & Messy - Guataqui
27.SKOLIM - Daj mi Jedno Słowo (VAYTO REMIX)
28.Tommy Cash - Espresso Macchiato (Fair Play Extended Remix)
29.WANCHIZ - Jama Rej (Remix)
30.Hazel & KUBIX x DANIL & CHAINLYNX feat. PABLO vs. Wawski - I love POLAND (2025)

...( Info )...

Artist: vantablack
Title: Starcluster (EP)
Type/Genre: Psytrance, Rave, Electronic, Trip, Psychedelic, Night Psytrance, Forest Psytrance
Release date: 30.05.2025
Source: Zmiksowane ze stemów / Mixed from stems
Bit-depth / Sampling rate (3D Binaural): 24-bit/48kHz
Bit-depth / Sampling rate (E-AC3 JOC Atmos): 16-bit/48kHz
Channels (3D Binaural for Headphones): 2.0 Stereo (tylko słuchawki)
Channels (E-AC3 JOC Atmos): Core - 5.1.2 (up to Atmos 9.1.6 - 16ch) (kino domowe)
Format (3D Binaural): .flac
Format (E-AC3 JOC Atmos): .mp4
Size total: 725 MB
Tracks total: 3
Duration total: [00:20:33]

...( Dane Techniczne )...

DD+JOC/Atmos (5.1.2):

Audio
ID               : 1
Format             : E-AC-3 JOC
Format/Info          : Enhanced AC-3 with Joint Object Coding
Commercial name        : Dolby Digital Plus with Dolby Atmos
Format profile         : Blu-ray Disc
Codec ID            : ec-3
Duration            : 6 min 40 s
Bit rate mode         : Constant
Bit rate            : 1 664 kb/s
Channel(s)           : 8 channels
Channel layout         : L R C LFE Ls Rs Tfl Tfr
Sampling rate         : 48.0 kHz
Frame rate           : 31.250 FPS (1536 SPF)
Compression mode        : Lossy
Stream size          : 79.3 MiB (87%)
Service kind          : Complete Main
Default            : Yes
Alternate group        : 1
Complexity index        : Not present / 16
Number of dynamic objects   : 15
Bed channel count       : 1 channel
Bed channel configuration   : LFE
Dialog Normalization      : -19 dB
compr             : -0.28 dB
cmixlev            : -3.0 dB
surmixlev           : -3 dB
dmixmod            : Lo/Ro
ltrtcmixlev          : 0.0 dB
ltrtsurmixlev         : -1.5 dB
lorocmixlev          : 0.0 dB
lorosurmixlev         : -1.5 dB
dialnorm_Average        : -19 dB
dialnorm_Minimum        : -19 dB
dialnorm_Maximum        : -19 dB

3D_Binaural_Headphones (Lossless):

Audio
Format             : FLAC
Format/Info          : Free Lossless Audio Codec
Duration            : 6 min 40 s
Bit rate mode         : Variable
Bit rate            : 1 772 kb/s
Channel(s)           : 2 channels
Channel layout         : L R
Sampling rate         : 48.0 kHz
Bit depth           : 24 bits
Compression mode        : Lossless
Stream size          : 84.5 MiB (88%)
Writing library        : libFLAC 1.3.2 (2017-01-01)


Alternative Dolby Digital 5.1:

Audio
ID               : 1
Format             : AC-3
Format/Info          : Audio Coding 3
Commercial name        : Dolby Digital
Codec ID            : ac-3
Duration            : 6 min 40 s
Bit rate mode         : Constant
Bit rate            : 640 kb/s
Channel(s)           : 6 channels
Channel layout         : L R C LFE Ls Rs
Sampling rate         : 48.0 kHz
Frame rate           : 31.250 FPS (1536 SPF)
Compression mode        : Lossy
Stream size          : 30.5 MiB (72%)
Service kind          : Complete Main
Default            : Yes
Alternate group        : 2
Encoded date          : 2025-05-26 14:34:33 UTC
Tagged date          : 2025-05-26 14:34:33 UTC
Dialog Normalization      : -19 dB
compr             : -0.28 dB
cmixlev            : -3.0 dB
surmixlev           : -3 dB
dmixmod            : Lo/Ro
ltrtcmixlev          : 0.0 dB
ltrtsurmixlev         : -1.5 dB
lorocmixlev          : 0.0 dB
lorosurmixlev         : -1.5 dB
dialnorm_Average        : -19 dB
dialnorm_Minimum        : -19 dB
dialnorm_Maximum        : -19 dB

...( TrackList )...

01. Plasmatic Awakening [06:40]
02. Sonic Paralysis [07:15]
03. Cluster Activation [06:38]

..::INFO::..

Skunk Anansie to brytyjska rockowa grupa muzyczna, znana dzięki wokalistce, Skin (Deborah Anne Dyer). Nazwa zespołu pochodzi od skunksa i legendarnego boga z Afryki Zachodniej - Anansi. Grupa została utworzona w 1994. Skunk Anansie został zauważony w 1994 roku na swoim drugim koncercie przez Ricka Lennoxa. Po paru miesiącach zespół rozpoczął współpracę z One Little Indian Records. Ich pierwszym singlem była "Little Baby Swastikkka". Następny singiel to "Selling Jesus", który dotarł do pierwszych dziesiątek brytyjskich list niezależnych i do miejsca 46 zestawienia Top100. Utwór znalazł się również na ścieżce dźwiękowej filmu Strange Days. Wstawka zawiera najnowszy, siódmy album studyjny zespołu.

Title: The Painful Truth

Artist: Skunk Anansie

Country: USA

Year: 2025

Genre: Rock

Format / Codec: MP3

Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

01 Artist Is An Artist
02 This Is Not Your Life
03 Shame
04 Lost and Found
05 Cheers
06 Shoulda Been You
07 Animal
08 Fell In Love
09 My Greatest Moment
10 Meltdown

..::INFO::..

Oi Polloi to zespoł punkowy, który powstał w 1981 roku w Edynburgu (Szkocja). W 1985 ukazuje się pierwszy materiał – kaseta demo wydana przez zespół - "Destroi the System". Od początku istnienia w zespole grało około 50 muzyków. Z założycieli pozostał tylko Deek - wokalista. Muzyka zespołu ewoluowała od oi do zaangażowanego anarchopunka. Teksty piosenek dotyczą m.in. ochrony środowiska, wyzwolenia zwierząt, wegetarianizmu, zwalczania faszyzmu, brutalności policji. Poza graniem muzyki angażują się w akcje anarchistyczne, ekologiczne oraz ruchu antyfaszystowskiego. Kilkakrotnie odwiedzali Polskę, co zaowocowało dość dobrą znajomością języka polskiego przez Deeka. Ich motto to "No compromise in defense of our earth". Wstawka zawiera kompilacyjny album zespołu.

Title: Unite And Win

Artist: Oi Polloi

Country: Szkocja

Year: 1987

Genre: Punk

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Punks 'N' Skins
2.We Don't Need Them
3.Kill The Bill
4.Lowest Of The Low
5.Nuclear Waste
6.Commies And Nazis
7.Pigs For Slaughter
8.Scum
9.Thrown On The Scrapheap
10.Punx Picnic In Prince's Street Gardens
11.Mindless Few
12.Unite And Win
13.Minority Authority
14.Skinhead
15.Boot Down The Door
16.Americans Out
17.Thugs In Uniform
18.Pigs For Slaughter
19.Rich Scumbag
20.Never Give In

...( Info )...


Artist...............: Dire Straits
Album................: Making Movies LP (Bob Ludwig)
Genre................: Rock
Year.................: 1980
Codec................: Reference libFLAC 1.5

...( TrackList )...

001. Dire Straits - Tunnel Of Love
002. Dire Straits - Romeo And Juliet
003. Dire Straits - Skateaway
004. Dire Straits - Expresso Love
005. Dire Straits - Hand In Hand
006. Dire Straits - Solid Rock
007. Dire Straits - Les Boys