...( Info )...
Title: With The Old Breed
Artist: Warfield
Year: 2025
Genre: Thrash-Metal
Country: Germany

Duration: 00:42:34
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Melting Mass
2. Appetitive Aggression
3. Soul Conqueror
4. Fragmentation
5. Lament of the White Realm
6. Tie the Rope
7. Inhibition Atrophy
8. Dogs for Defense
9. GASP
10. With the Old Breed

...( Info )...
Title: 35 Years of Evil Existence [Live in Lycabettus]
Artist: Rotting Christ
Year: 2025
Genre: Melodic, Black, Dark-Metal
Country: Greece

Duration: 01:56:31
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. 666 (Live) (05:44)
02. P'Unchaw Kachun: Tuta Kachun (Live) (04:53)
03. Fire God and Fear (Live) (04:44)
04. Kata Ton Demona Eaftou (Live) (04:50)
05. Apage Satana (Live) (04:40)
06. Dies Irae (Live) (04:37)
07. Demonon Vrosis (Live) (05:00)
08. Aealo (Live) (03:41)
09. Like Father Like Son (Live) (04:40)
10. King of a Stellar War (Live) (06:21)
11. Shadows Follow (Live) (02:06)
12. Archon (Live) (04:24)
13. The Sign of Evil Existence (Live) (01:50)
14. Fgmenth Thy Gift (Live) (04:16)
15. Societas Satanas (Live) (04:06)
16. Forest of N'gai (Live) (04:19)
17. Sorrowful Farewell (Live) (04:28)
18. Among Two Storms (Live) (03:53)
19. After Dark I Feel (Live) (04:08)
20. Athanatoi Este (Live) (05:31)
21. Nemecic (Live) (04:17)
22. In Yumen Xibalba (Live) (06:26)
23. Grandis Spiritus Diavolos (Live) (06:05)
24. The Raven (Live) (05:28)
25. Under the Name of Legion (Live) (05:50)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

https://www.youtube.com/watch?v=U5bgktYhao4


Jeśli czekacie na trzeci album grupy Czort, to już niebawem, bo 29 listopada będzie on dostępny, tym razem dzięki nie od dziś znanej Pagan Records. Trójeczka Ślązaków składa się z dziewięciu numerów, które zebrane do kupy dają prawie trzy kwadranse na wskroś polskiego black metalu. Czy to dobrze, czy źle? Otóż i tak, i nie. Jeżeli chodzi o jakość aranżacji i ich różnorodność, na którą składają się poprowadzone w zmiennych tempach zimne tremolo, przeplatające się z tradycyjnie kąsającymi riffami, tudzież klimatycznymi zwolnieniami jak i również delikatnie awangardowymi akordami spod znaku „post”, które niekiedy potrafią się także zamienić w całkiem ciężkie aczkolwiek krótkie dysonanse, to wszystko jest ok. W równym stopniu wszystko bangla w kwestii czystości produkcji, która zadbała o krystaliczną lodowatość gitar, wyraźne i fantastycznie brzmiące linie basu, mięciutki akompaniament perkusji, bajecznie kołyszące syntezatorowe pasaże oraz odpowiednio nagłośnione wokale, za pomocą których w różnych intonacjach i ze zrozumieniem artykułuje teksty gość przy mikrofonie. Zatem w obiektywnym ujęciu „Monumenty” to solidna płyta o czarcim wyrazie, wypełniona wieloma ciekawymi pomysłami i zwrotami akcji, na które pozwoliły w sprawnym stylu użyte instrumenty. Jednakże już od dłuższego czasu na polskiej scenie black metalowej można zaobserwować pewien dualizm, ponieważ jest on albo obrzydliwy i zły, albo posiada tendencję do popadanie w skrajną patetyczność. W przypadku Czorta ten drugi kierunek jest nadzwyczaj rzucający się w uszy. Nie mam pojęcia jak wypadają ich wcześniejsze albumy, ale słuchając „Monumentów” poczułem się wręcz zalany przez potoki ckliwych melodii, które niosą ze sobą wielką niczym tsunami falę rozmiękłego i do bólu zużytego, rodzimego romantyzmu. Objawia się on nie tylko we wspomnianych chwytliwościach, lecz także w dość naiwnych słowach tutejszych piosenek, które wykrzykiwane i melorecytowane w pretensjonalny sposób zawierają jedynie rzeczy oczywiste i są przekazane łopatologicznie, nie pozostawiając szansy odbiorcy na jakąkolwiek interpretację. Ten właśnie anturaż w moim odczuciu zupełnie dyskwalifikuje tą płytę.

shub niggurath


Czort are another great act from the brimming Polish black metal scene. Formed in 2016 they had produced two full lengths and two splits and have recently released their third album titled “Monumenty”. I was a fan of their prior record “Apostoł” so I was excited to see where this promising band will go next. “Monumenty” comes with 9 cuts and a total playing time of roughly 44 minutes so in a nutshell it got the perfect format for this kind of music. Released by Pagan Records the first thing you might notice is another artful cover which is also a fitting reflection of the music.

Czort start off with some calmer tones in opening track “Paroksyzm ludzkości”, slowly getting the listener into the right mood. The tempo is upped in the second cut “Zjawa” which also offers a somewhat uplifting main harmony and turns into a more atmospheric tune in the middle before the fading out into more direct fashion. The next song “Kuźnia materii” follows in a similar style and it becomes obvious that Czort are not that much interested in sounding overly brutal or hyper-fast but are more about putting different layers into one single track and combine them all in a way that the music always stays interesting. They are able to attack fiercely so no worries about that, but it would not do the band justice to reduce them on the simple aspects of the genre.

Czort keep churning a maelstrom of blackened riffing that seems to envelop the listener like a slow-motion tornado until the very end. Most sections come across almost hymnal, implementing a deep atmosphere and different shades, without sacrificing their power or creeping malevolence. Thanks to a great understanding of how an album like this has to ebb and flow Czort have managed to create a masterclass in elegant songwriting and marks a high point within the genre. Entrancing the listener, this mesmerizing and monolithic piece of sinister music hits hard and leaves its mark with the commanding voice emerging from the blackness, exhorting the listener to unspeakable acts as riffs crash around it. It is the way how the riffing roils and throbs throughout the whole record with one intense harmony following the previous one, creating a mounting sense of agonized tension, backed by electrifying, fast yet controlled drumming and potent subterranean basslines.

The music of Czort comes with thunderous crashes and painful roars intertwined with some of the most interesting harmonies you will find in the genre, emitting power from deep within. The livelihood of the music bursts with triumph and reaches depths somewhere deep within your inner being. Czort have expanded their sound even further than before, and while the pillars of their music is still the same traditional interpretation of classic black metal as before, they do not shy away to explore the more atmospheric and melodic side of the genre even further. Some harmonious segments establish a heartfelt harmony capable of moving any blackened soul. Rumbling chords and sudden explosions of dissonance interact with each other and it speaks for the songwriting skills of Czort that the music never turns into an overly chaotic and anonymous mass of single notes, but keeps its structure and makes it easy for fans for dark and dense sounds to enjoy it.

“Monumenty” is rounded off by a great production which is transparent enough for all the small details to come through. The sound is clear and powerful but there is nothing clinical or sterile about it. The lyrics are once again in Polish so I cannot comment on them. Overall this album is another fantastic piece of music and I would argue that it even slightly surpasses “Apostoł”. Great stuff.

Edmund Sackbauer



..::TRACK-LIST::..

1. Paroksyzm Ludzkości 02:36
2. Zjawa 05:26
3. Kuźnia Materii 04:36
4. Oczyma Monumentu 05:38
5. Zmaganie Rdzeniem Istnienia 06:27
6. Cyborium Zgnilizny i Brudu 05:47
7. 23:58:30 05:02
8. Antynatalizm Boga 02:19
9. Ubóstwo Idei 05:30




https://www.youtube.com/watch?v=1MNV8gec3Wk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

https://www.youtube.com/watch?v=U5bgktYhao4


Jeśli czekacie na trzeci album grupy Czort, to już niebawem, bo 29 listopada będzie on dostępny, tym razem dzięki nie od dziś znanej Pagan Records. Trójeczka Ślązaków składa się z dziewięciu numerów, które zebrane do kupy dają prawie trzy kwadranse na wskroś polskiego black metalu. Czy to dobrze, czy źle? Otóż i tak, i nie. Jeżeli chodzi o jakość aranżacji i ich różnorodność, na którą składają się poprowadzone w zmiennych tempach zimne tremolo, przeplatające się z tradycyjnie kąsającymi riffami, tudzież klimatycznymi zwolnieniami jak i również delikatnie awangardowymi akordami spod znaku „post”, które niekiedy potrafią się także zamienić w całkiem ciężkie aczkolwiek krótkie dysonanse, to wszystko jest ok. W równym stopniu wszystko bangla w kwestii czystości produkcji, która zadbała o krystaliczną lodowatość gitar, wyraźne i fantastycznie brzmiące linie basu, mięciutki akompaniament perkusji, bajecznie kołyszące syntezatorowe pasaże oraz odpowiednio nagłośnione wokale, za pomocą których w różnych intonacjach i ze zrozumieniem artykułuje teksty gość przy mikrofonie. Zatem w obiektywnym ujęciu „Monumenty” to solidna płyta o czarcim wyrazie, wypełniona wieloma ciekawymi pomysłami i zwrotami akcji, na które pozwoliły w sprawnym stylu użyte instrumenty. Jednakże już od dłuższego czasu na polskiej scenie black metalowej można zaobserwować pewien dualizm, ponieważ jest on albo obrzydliwy i zły, albo posiada tendencję do popadanie w skrajną patetyczność. W przypadku Czorta ten drugi kierunek jest nadzwyczaj rzucający się w uszy. Nie mam pojęcia jak wypadają ich wcześniejsze albumy, ale słuchając „Monumentów” poczułem się wręcz zalany przez potoki ckliwych melodii, które niosą ze sobą wielką niczym tsunami falę rozmiękłego i do bólu zużytego, rodzimego romantyzmu. Objawia się on nie tylko we wspomnianych chwytliwościach, lecz także w dość naiwnych słowach tutejszych piosenek, które wykrzykiwane i melorecytowane w pretensjonalny sposób zawierają jedynie rzeczy oczywiste i są przekazane łopatologicznie, nie pozostawiając szansy odbiorcy na jakąkolwiek interpretację. Ten właśnie anturaż w moim odczuciu zupełnie dyskwalifikuje tą płytę.

shub niggurath


Czort are another great act from the brimming Polish black metal scene. Formed in 2016 they had produced two full lengths and two splits and have recently released their third album titled “Monumenty”. I was a fan of their prior record “Apostoł” so I was excited to see where this promising band will go next. “Monumenty” comes with 9 cuts and a total playing time of roughly 44 minutes so in a nutshell it got the perfect format for this kind of music. Released by Pagan Records the first thing you might notice is another artful cover which is also a fitting reflection of the music.

Czort start off with some calmer tones in opening track “Paroksyzm ludzkości”, slowly getting the listener into the right mood. The tempo is upped in the second cut “Zjawa” which also offers a somewhat uplifting main harmony and turns into a more atmospheric tune in the middle before the fading out into more direct fashion. The next song “Kuźnia materii” follows in a similar style and it becomes obvious that Czort are not that much interested in sounding overly brutal or hyper-fast but are more about putting different layers into one single track and combine them all in a way that the music always stays interesting. They are able to attack fiercely so no worries about that, but it would not do the band justice to reduce them on the simple aspects of the genre.

Czort keep churning a maelstrom of blackened riffing that seems to envelop the listener like a slow-motion tornado until the very end. Most sections come across almost hymnal, implementing a deep atmosphere and different shades, without sacrificing their power or creeping malevolence. Thanks to a great understanding of how an album like this has to ebb and flow Czort have managed to create a masterclass in elegant songwriting and marks a high point within the genre. Entrancing the listener, this mesmerizing and monolithic piece of sinister music hits hard and leaves its mark with the commanding voice emerging from the blackness, exhorting the listener to unspeakable acts as riffs crash around it. It is the way how the riffing roils and throbs throughout the whole record with one intense harmony following the previous one, creating a mounting sense of agonized tension, backed by electrifying, fast yet controlled drumming and potent subterranean basslines.

The music of Czort comes with thunderous crashes and painful roars intertwined with some of the most interesting harmonies you will find in the genre, emitting power from deep within. The livelihood of the music bursts with triumph and reaches depths somewhere deep within your inner being. Czort have expanded their sound even further than before, and while the pillars of their music is still the same traditional interpretation of classic black metal as before, they do not shy away to explore the more atmospheric and melodic side of the genre even further. Some harmonious segments establish a heartfelt harmony capable of moving any blackened soul. Rumbling chords and sudden explosions of dissonance interact with each other and it speaks for the songwriting skills of Czort that the music never turns into an overly chaotic and anonymous mass of single notes, but keeps its structure and makes it easy for fans for dark and dense sounds to enjoy it.

“Monumenty” is rounded off by a great production which is transparent enough for all the small details to come through. The sound is clear and powerful but there is nothing clinical or sterile about it. The lyrics are once again in Polish so I cannot comment on them. Overall this album is another fantastic piece of music and I would argue that it even slightly surpasses “Apostoł”. Great stuff.

Edmund Sackbauer



..::TRACK-LIST::..

1. Paroksyzm Ludzkości 02:36
2. Zjawa 05:26
3. Kuźnia Materii 04:36
4. Oczyma Monumentu 05:38
5. Zmaganie Rdzeniem Istnienia 06:27
6. Cyborium Zgnilizny i Brudu 05:47
7. 23:58:30 05:02
8. Antynatalizm Boga 02:19
9. Ubóstwo Idei 05:30




https://www.youtube.com/watch?v=1MNV8gec3Wk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zoe Marie Federoff jest świetnym uzupełnieniem zespołu, ładnie równoważąc się z Danim, bez popadania w niezręczną operowość. Nie mogę umieścić The Screaming of the Valkyries na szczycie, ale jest to bardzo solidny album, który na pewno przypadnie do gustu fanom.


https://darkultura.com/muzyka/the-screaming-of-the-valkyries-klasyczne-brzmienie-w-nowej-odslonie-wywiad-z-cradle-of-filth/



..::TRACK-LIST::..

1. To Live Deliciously 05:32
2. Demagoguery 06:16
3. The Trinity Of Shadows 06:22
4. Non Omnis Moriar 05:05
5. White Hellebore 05:04
6. You Are My Nautilus 07:39
7. Malignant Perfection 06:45
8. Ex Sanguine Draculae 07:09
9. When Misery Was A Stranger 06:21



..::OBSADA::..

Vocals - Dani Filth
Guitars - Marek 'Ashok' Smerda
Drums - Martin 'Marthus' Skaroupka
Bass - Daniel Firth
Guitars - Donny Burbage
Vocals, Keys - Zoe Federoff




https://www.youtube.com/watch?v=xJWD2MmxqFE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zoe Marie Federoff jest świetnym uzupełnieniem zespołu, ładnie równoważąc się z Danim, bez popadania w niezręczną operowość. Nie mogę umieścić The Screaming of the Valkyries na szczycie, ale jest to bardzo solidny album, który na pewno przypadnie do gustu fanom.


https://darkultura.com/muzyka/the-screaming-of-the-valkyries-klasyczne-brzmienie-w-nowej-odslonie-wywiad-z-cradle-of-filth/



..::TRACK-LIST::..

1. To Live Deliciously 05:32
2. Demagoguery 06:16
3. The Trinity Of Shadows 06:22
4. Non Omnis Moriar 05:05
5. White Hellebore 05:04
6. You Are My Nautilus 07:39
7. Malignant Perfection 06:45
8. Ex Sanguine Draculae 07:09
9. When Misery Was A Stranger 06:21



..::OBSADA::..

Vocals - Dani Filth
Guitars - Marek 'Ashok' Smerda
Drums - Martin 'Marthus' Skaroupka
Bass - Daniel Firth
Guitars - Donny Burbage
Vocals, Keys - Zoe Federoff




https://www.youtube.com/watch?v=xJWD2MmxqFE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przywodzą na myśl zarówno Black Flag, jak i Unsane.
Świetne 'piosenki' i znakomity wokalista!


Although over ten years have passed since Drugs of Faith has released a full length, ASYMMETRICAL plants itself firmly alongside the caliber and scathing blunted premonitory vision as would be expected from the long running northern Virginia grind legacy as conceived by Richard Johnson, Ethan Griffiths, and Ivan Khilko. DOF delivers nine new tracks of their signature 'Grind & Roll' that listens as both a meticulously arranged and more-so an unbridled seething reflection of the bleak future inevitably waiting for humanity. Yet another essential chapter in Drugs of Faith's consistently devastating 20 plus year heritage as one of the finest current DMV blasting centerpieces.



..::TRACK-LIST::..

1. Opening 00:18
2. Desert War Eternal 01:48
3. Drones 01:45
4. Microchip 02:45
5. Divestment 02:48
6. Gas Mask 02:40
7. The Void 01:48
8. The Next 100 Years 01:51
9. Essential 02:10
10. Conspiratorial 03:07



https://www.youtube.com/watch?v=bZFfkc9u-Jk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przywodzą na myśl zarówno Black Flag, jak i Unsane.
Świetne 'piosenki' i znakomity wokalista!


Although over ten years have passed since Drugs of Faith has released a full length, ASYMMETRICAL plants itself firmly alongside the caliber and scathing blunted premonitory vision as would be expected from the long running northern Virginia grind legacy as conceived by Richard Johnson, Ethan Griffiths, and Ivan Khilko. DOF delivers nine new tracks of their signature 'Grind & Roll' that listens as both a meticulously arranged and more-so an unbridled seething reflection of the bleak future inevitably waiting for humanity. Yet another essential chapter in Drugs of Faith's consistently devastating 20 plus year heritage as one of the finest current DMV blasting centerpieces.



..::TRACK-LIST::..

1. Opening 00:18
2. Desert War Eternal 01:48
3. Drones 01:45
4. Microchip 02:45
5. Divestment 02:48
6. Gas Mask 02:40
7. The Void 01:48
8. The Next 100 Years 01:51
9. Essential 02:10
10. Conspiratorial 03:07



https://www.youtube.com/watch?v=bZFfkc9u-Jk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemiecka wytwórnia Eisenwald może pochwalić się współpracą z wieloma świetnymi grupami, które z lubością oddają się muzyce metalowej, a w szczególności jej czarnej odmianie. W 2019 roku do blackowej reprezentacji labelu dołączył kanadyjski Panzerfaust, prezentując swój materiał pod tytułem The Suns of Perdition – Chapter I: War, Horrid War. Mija rok, a Kanadyjczycy otwierają przed nami karty drugiego rozdziału tej historii, tym razem z podtytułem Render unto Eden. Jak na zespół, poruszający tematykę wojenną, ten kwartet zza oceanu jeńców nie bierze.

Zanim cyfrowo zapisane ścieżki zmienią się w wypływające z głośników riffy i blasty, słuchaczy wita okładka, na której znalazła się realistyczna litografia niemieckiej graficzki Käthe Kollwitz z jej serii Wojny chłopskie, datowana na rok 1899. Warto zapoznać się z twórczością artystki, której pełne mrocznych motywów dzieła ozdobić mogą niejeden black metalowy album.

Wróćmy jednak do zawartości muzycznej piątego albumu studyjnego w dyskografii Panzerfaust. Czterdzieści cztery minuty siejącego grozę materiału podzielono na pięć kompozycji, które korespondują z poprzednim albumem grupy, stanowiąc poniekąd jego kontynuację. Jeżeli mieliście okazję zapoznać się z War, Horrid War, to wiecie, czego można się spodziewać również po tym krążku. Ostry, gardłowy wokal, który jest najważniejszą składową twórczości Panzerfaust, ustępuje tu miejsca potężnej i szybkiej perkusji, która staje się siłą napędową sekcji instrumentalnej. Bębny i talerze uzupełnia rewelacyjnie położony bas. Na szczycie rytmiki swoje skrzydła rozpościerają zaś nieszablonowe riffy i solówki. Po pierwszym odsłuchu Render unto Eden miałem wrażenie, że czas przyspieszył. Spotkanie z blackiem w najlepszej postaci mija szybko, za szybko.

Najnowszy album Kanadyjczyków wyróżnia się jednak na tle swojego poprzednika (i pozostałych płyt w ich twórczości). Bardzo ważną rolę w produkcji materiału odegrało stworzenie odpowiedniego tła dla warstwy instrumentalnej. W ten sposób muzykom udało się stworzyć poruszające połączenie pomiędzy ostrymi i rozpędzonymi fragmentami a delikatniejszymi, uśpionymi nieco motywami. Te lżejsze elementy możemy usłyszeć na przykład w utworze Promethean Fire, gdzie w jego drugiej części pojawia się głos Marii Arkhipovej z rosyjskiej Arkony. Podobnie w powolnym intro do Pascal’s Wager, gdzie ponury klimat budują przeciągnięte dźwięki gitary i wykorzystanie narracji Richarda Dawkinsa (autora Boga urojonego).

W opozycji do wolniejszych fragmentów stoją kolosy w postaci The Faustian Pact i The Snare of the Fowler. W obu przypadkach mamy tu do czynienia z genialnym mariażem sekcji rytmicznej i wiodącej gitary. Jeśli chodzi o popisy za zestawem perkusyjnym, na szczególną uwagę zasługują motywy, stanowiące siłę tej drugiej kompozycji. Nie jest łatwo wskazać jeden utwór Panzerfaust , który stałby się tym ulubionym. Na pewno nie zostanie nim za to Areopagitica – kawałek ciut krótszy od pozostałych, stanowiący wypełnienie środka. Nie zrozumcie mnie źle, to solidny i dobry numer, choć pozbawiony jakiegoś magicznego składnika, przez co traci na wyjątkowości, gdy się go zestawi z pozostałymi czterema numerami. Niemniej jednak nowy album Panzerfaust to dzieło, które z każdym kolejnym odsłuchem jeszcze bardziej do siebie przekonuje. Dobrą robotę wykonuje perfekcyjny mastering materiału, a dzięki niemu co rusz można odkrywać kompozycje na nowo.

Bez cienia wątpliwości, The Suns of Perdition – Chapter II: Render Unto Eden to cudowny krążek, z którym po prostu trzeba się zapoznać. Grupa Panzerfaust ciągle pozostaje wierna wytyczonej przez siebie ścieżce, choć z płyty na płytę ich kompozycje są coraz lepsze. W wielu motywach przechodzą samych siebie, co tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że trzeba koniecznie przyglądać się ich dalszym poczynaniom na scenie black metalowej. Do czego i Was zachęcam.

Vlad



..::TRACK-LIST::..

1. Promethean Fire 10:21
2. The Faustian Pact 08:09
3. Areopagitica 07:34
4. The Snare of the Fowler 09:53
5. Pascal's Wager 08:00



..::OBSADA::..

Vocals - Goliath
Bass - Thomas Gervais
Drums - Alexander Kartashov
Guitar, Vocals - Brock 'Kaizer' Van Dijk

Guest vocals and lyrics on 'Promethean Fire' written and performed by Maria 'Masha' Arkhipova (Arkona).



https://www.youtube.com/watch?v=SEimijOVHGU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemiecka wytwórnia Eisenwald może pochwalić się współpracą z wieloma świetnymi grupami, które z lubością oddają się muzyce metalowej, a w szczególności jej czarnej odmianie. W 2019 roku do blackowej reprezentacji labelu dołączył kanadyjski Panzerfaust, prezentując swój materiał pod tytułem The Suns of Perdition – Chapter I: War, Horrid War. Mija rok, a Kanadyjczycy otwierają przed nami karty drugiego rozdziału tej historii, tym razem z podtytułem Render unto Eden. Jak na zespół, poruszający tematykę wojenną, ten kwartet zza oceanu jeńców nie bierze.

Zanim cyfrowo zapisane ścieżki zmienią się w wypływające z głośników riffy i blasty, słuchaczy wita okładka, na której znalazła się realistyczna litografia niemieckiej graficzki Käthe Kollwitz z jej serii Wojny chłopskie, datowana na rok 1899. Warto zapoznać się z twórczością artystki, której pełne mrocznych motywów dzieła ozdobić mogą niejeden black metalowy album.

Wróćmy jednak do zawartości muzycznej piątego albumu studyjnego w dyskografii Panzerfaust. Czterdzieści cztery minuty siejącego grozę materiału podzielono na pięć kompozycji, które korespondują z poprzednim albumem grupy, stanowiąc poniekąd jego kontynuację. Jeżeli mieliście okazję zapoznać się z War, Horrid War, to wiecie, czego można się spodziewać również po tym krążku. Ostry, gardłowy wokal, który jest najważniejszą składową twórczości Panzerfaust, ustępuje tu miejsca potężnej i szybkiej perkusji, która staje się siłą napędową sekcji instrumentalnej. Bębny i talerze uzupełnia rewelacyjnie położony bas. Na szczycie rytmiki swoje skrzydła rozpościerają zaś nieszablonowe riffy i solówki. Po pierwszym odsłuchu Render unto Eden miałem wrażenie, że czas przyspieszył. Spotkanie z blackiem w najlepszej postaci mija szybko, za szybko.

Najnowszy album Kanadyjczyków wyróżnia się jednak na tle swojego poprzednika (i pozostałych płyt w ich twórczości). Bardzo ważną rolę w produkcji materiału odegrało stworzenie odpowiedniego tła dla warstwy instrumentalnej. W ten sposób muzykom udało się stworzyć poruszające połączenie pomiędzy ostrymi i rozpędzonymi fragmentami a delikatniejszymi, uśpionymi nieco motywami. Te lżejsze elementy możemy usłyszeć na przykład w utworze Promethean Fire, gdzie w jego drugiej części pojawia się głos Marii Arkhipovej z rosyjskiej Arkony. Podobnie w powolnym intro do Pascal’s Wager, gdzie ponury klimat budują przeciągnięte dźwięki gitary i wykorzystanie narracji Richarda Dawkinsa (autora Boga urojonego).

W opozycji do wolniejszych fragmentów stoją kolosy w postaci The Faustian Pact i The Snare of the Fowler. W obu przypadkach mamy tu do czynienia z genialnym mariażem sekcji rytmicznej i wiodącej gitary. Jeśli chodzi o popisy za zestawem perkusyjnym, na szczególną uwagę zasługują motywy, stanowiące siłę tej drugiej kompozycji. Nie jest łatwo wskazać jeden utwór Panzerfaust , który stałby się tym ulubionym. Na pewno nie zostanie nim za to Areopagitica – kawałek ciut krótszy od pozostałych, stanowiący wypełnienie środka. Nie zrozumcie mnie źle, to solidny i dobry numer, choć pozbawiony jakiegoś magicznego składnika, przez co traci na wyjątkowości, gdy się go zestawi z pozostałymi czterema numerami. Niemniej jednak nowy album Panzerfaust to dzieło, które z każdym kolejnym odsłuchem jeszcze bardziej do siebie przekonuje. Dobrą robotę wykonuje perfekcyjny mastering materiału, a dzięki niemu co rusz można odkrywać kompozycje na nowo.

Bez cienia wątpliwości, The Suns of Perdition – Chapter II: Render Unto Eden to cudowny krążek, z którym po prostu trzeba się zapoznać. Grupa Panzerfaust ciągle pozostaje wierna wytyczonej przez siebie ścieżce, choć z płyty na płytę ich kompozycje są coraz lepsze. W wielu motywach przechodzą samych siebie, co tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że trzeba koniecznie przyglądać się ich dalszym poczynaniom na scenie black metalowej. Do czego i Was zachęcam.

Vlad



..::TRACK-LIST::..

1. Promethean Fire 10:21
2. The Faustian Pact 08:09
3. Areopagitica 07:34
4. The Snare of the Fowler 09:53
5. Pascal's Wager 08:00



..::OBSADA::..

Vocals - Goliath
Bass - Thomas Gervais
Drums - Alexander Kartashov
Guitar, Vocals - Brock 'Kaizer' Van Dijk

Guest vocals and lyrics on 'Promethean Fire' written and performed by Maria 'Masha' Arkhipova (Arkona).



https://www.youtube.com/watch?v=SEimijOVHGU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Spotkałem się z wieloma opiniami, że ostatnie dzieło Diabolical Masquerade nie dość, że jest najlepszą płytą zespołu, to jest jednym z najlepszych albumów reprezentujących ekstremalną odmianę progresji. Znając jednak pierwsze trzy płyty i nie będąc specjalnie zachwycony nie wierzyłem tym opiniom.
Po przesłuchaniu płyty mogę się zgodzić z powyższą opinią jedynie połowicznie. Rzeczywiście jest to najlepsza płyta sygnowana logiem Diabolical Masquerade. Nie jest to jednak płyta, która w jakiś szczególny sposób zwróciła moją uwagę. "Death's Design" to jednak wielka ponad 40-minutowa suita podzielona na szereg pomniejszych utworów. Nie raz spotykałem płyty o podobnym charakterze i szczerze powiedziawszy wszystkie były lepsze od tej. Blackheim dalej hołduje wypracowanym przez siebie schematom. Jest więc nowocześnie, ale klimatycznie i ekstremalnie. Trochę mniej tu naleciałości w stylu Dimmu Borgir, ale za to mamy powrót do monotonii i powielania się. Nie pomaga nawet cała masa smyczków. Wiem, że albumy tego typu mają właśnie to do siebie, że mają klamrowy charakter i jakiś motyw przewodni zazwyczaj je spina, ale wydaje mi się, że tutaj za mało się dzieje, aby słuchacz dał się ponieść.

"Death's Design" to płyta poprawna, a nawet niezła. Nie zachęciła mnie ona jednak do kolejnego sięgnięcia po nią i póki co nie widzę inicjatywy ze swojej strony aby to się zmieniło.

Harlequin


An album that is as unique as it is amazing. Metal first, but highly innovative and diverse. Death, black and clean vocals, mellow and metal parts, electronic in moments, this album contains a wide spectrum of metal and prog landscapes. The quality of the songwriting is undeniable, and the execution is as good. The quantity of information here is phenomenal, so quite a few listens are recquired in order to digest it all. This album is not for the fainthearted, but the adventurous will be greatly rewarded. Truly a masterpiece, one of those one-of-a-kind albums you rarely come across (perhaps once every ten years).

Melomaniac


In 2001 Diabolical Masquerade, unfortunately, released their last EVER release. This was the magnificent "Death's Design". Comprising over 60 tracks, this release simply has to be inventive and progressive in order to keep the listener's attention. And believe me Blakkheim has succeeded in that perspective. The songs vary from very melodic black metal songs, albeit mostly without the fast drumming, to little 70s symphonic rock suits.

"Death's Design" was considered to be the official soundtrack to a horror film that never saw the light of day. The music here tells a story by itself, making the whole album feeling like a unique experience and in a way, a sort of musical journey.

Parts of songs are reoccurring quite often on the album thus connecting the whole album with each other. This makes the conceptual presence even bigger. The presence of Dan Swanö is easily noticeable; he has this typical sound when he plays keyboard and guitar, you immediately recognize him.

Being a bit of a fan of progressive metal, this release simply cannot be missing in your collection. It is one of the few truly progressive albums I know and there's things for anyone to like.

Tristan Mulders


The side project of Katatonia guitarist Anders Nystrom, Diabolical Masquerade would take a much different direction than the man's flagship band. Whereas Nystrom's may be most widely associated with doom metal or depressive rock, Diabolical Masquerade goes for a theatrical take on avant-garde black metal. Culminating in the project's final record, it is a shame that Diabolical Masquerade disbanded before a fifth release, but it is difficult to imagine a greater swansong from the band than this. With a host of classical musicians and guest artists taking part in 'Death's Design', Diabolical Masquerade has fashioned an album here that is every bit as ambitious as the other great albums in progressive metal. Self-styled as the soundtrack to some non-existent horror film, 'Death's Design' is a massive journey, every bit as cinematic as it is made out to be.

Although 'Death's Design' is split into a ridiculous amount of tracks, it is essentially one sprawling epic, much in the way of Edge Of Sanity's classic 'Crimson'. Think the black metal aspects of a band like Emperor fused with Opeth's melodic sensibilities, with the added vastness of a string section to give Diabolical Masquerade even more firepower. The first thing that arguably stands out about the record is the sheer amount of tracks it has, and this unnecessarily indulgent separation of what is otherwise a running piece of music may be the album's greatest flaw. With some tracks only being six seconds long, the sheer wonder and bewilderment as to why Blakkheim would have chopped up his masterpiece so haphazardly. From the perspective of listening to 'Death's Design' as a start-to-finish experience however, this does not affect the enjoyment, and it ultimately the only way one can go about listening to the record.

In terms of mood, things are very dark, but in a fairly different way than the sort of introspective darkness that Anders' band Katatonia conveys. Instead, the dark mood here is foreboding and very ominous; perfect for whatever imaginary film that this album could score. The entire album is tied together by a narrative and recurring musical themes; much like Edge Of Sanity's 'Crimson', once again. Most of the time, these ideas flow seamlessly from one another, each bringing a new dimension of fear or beauty to the album. Sometimes though, it does feel like Blakkheim and company forgot to add a transition here and there, or that some of the existing transitions could have been polished to lubricate the flow of the music. The musical ideas are almost constantly impressive however, so it is fairly difficult to let these minor flaws get in the way of the enjoyment.

Diabolical Masquerade has blown me away with this masterpiece of an album. Expect great things from this.

Conor Fynes


I love this album and never get tired of it because it has a taste of everything. It's like a party tray with a variety of different kinds of snacks, each with their own flavor and just the right amount.

The variety I am speaking of in this album is the levels of harmonies and extreme black metal throughout the 61 tracks of short tid bits of musical delight. You don't have too much of anything. The right amount of heavyiness and melody is spread out from begining to end. There's experimental noise, jazzy or melodic solos, upbeat rock, dark atmospheric metal, haunting melodies that will leave you breathless, and black metal.

At times, the album sounds like straight up horror movie suspense music, the kind you hear in a movie where the zombies or whatever are approaching and at others could be a beautiful medley, the kind you hear when the hero of a movie saves the day or comes to the rescue. The singing is mostly blood curdling vocals. Dan Swano's voice sometimes comes up in some tracks, it's beautiful and eerie at the same time, kind of like a Disney movie ballad from hell. The album is unique and perfect in it's own way with the oddly timed tracks, you don't get sick of anything cause everything is divided precisley short, the longest track is about two minutes.

The music sounds like it came out of a movie because, if you didn't know yet, it is an actual soundtrack to a film that unfortunatley was cancelled in production due to another movie with the same concept coming out, that movie was Final Destination, which you could say "stole" the whole concept of "death's design". The exact words, "death's design" were said in Final Destination, coincidence or blatant rip off, you be the judge.

I really wished the movie Death's Desgin was made, each track on this brilliant album was planned to be synchronized with each movie scene as the film would progress, hence the different moods and atmospheres the music creates to enhace the visual aspects you would view. Good thing the album was still made regardless of the movie never seeing the light of day......for now. The fate of the movie is still up in the air, but not sure if the album will still be used for it.

If you love this album, I'm sure you'll also like Sigh. They play a similar experimental black metal. Try listening to Sigh's Imagianry Sonicsacpe album if you haven't already. The style of music is quite similar to this. Dark at times then very beautiful and epic the next.

Megafury



..::TRACK-LIST::..

- 1:st MOVEMENT
1. Nerves in Rush (0:06)
2. Death Ascends - The Hunt (Part I) (0:15)
3. You Can't Hide Forever (0:23)
4. Right on Time for Murder - The Hunt (Part II) (1:31)

- 2:nd MOVEMENT
5. Conscious in No Materia (0:39)
6. A Different Plane (0:21)
7. Invisible to Us (0:40)
8. The One Who Hides a Face Inside (1:09)

- 3:rd MOVEMENT
9. ...And Don't Ever Listen to What It Says (0:56)
10. Revelation of the Puzzle (0:57)
11. Human Prophecy (0:20)
12. Where the Suffering Leads (0:18)

- 4:th MOVEMENT
13. The Remains of Galactic Expulsions (0:11)
14. With Panic in the Heart (0:22)
15. Out from the Dark (0:45)
16. Still Coming at You (0:29)
17. Out from a Deeper Dark (0:28)

- 5:th MOVEMENT
18. Spinning Back the Clocks (1:42)

- 6:th MOVEMENT
19. Soaring over Dead Rooms (2:18)

- 7:th MOVEMENT
20. The Enemy Is the Earth (0:35)
21. Recall (0:13)
22. All Exits Blocked (0:34)
23. The Memory Is Weak (0:11)
24. Struck at Random / Outermost Fear (0:19)
25. Sparks of Childhood Coming Back (0:27)

- 8:th MOVEMENT
26. Old People's Voodoo Seance (1:24)
27. Mary-Lee Goes Crazy (0:32)
28. Something Has Arrived (0:15)
29. Possession of the Voodoo Party (0:46)

- 9:th MOVEMENT
30. Not of Flesh, Not of Blood (0:50)
31. Intact with a Human Psyche (1:02)
32. Keeping Faith (1:06)

- 10:th MOVEMENT
33. Someone Knows What Scares You (0:29)
34. A Bad Case of Nerves (0:50)
35. The Inverted Dream / No Sleep in Peace (0:16)
36. Information (0:16)
37. Setting the Course (0:52)

- 11:th MOVEMENT
38. Ghost Inhabitants (0:49)
39. Fleeing from Town (1:01)
40. Overlooked Parts (0:50)

- 12:th MOVEMENT
41. A New Spark - Victory Theme (Part I) (0:48)
42. Hope - Victory Theme (Part II) (0:59)
43. Family Portraits - Victory Theme (Part III) (0:35)

- 13:th MOVEMENT
44. Smokes Starts to Churn (0:08)
45. Hesitant Behaviour (1:35)
46. A Hurricane of Rotten Air (0:18)

- 14:th MOVEMENT
47. Mastering the Clock (0:54)

- 15:th MOVEMENT
48. They Come, You Go (2:10)

- 16:th MOVEMENT
49. Haarad El Chamon (0:19)
50. The Egyptian Resort (0:34)
51. The Pyramid (0:23)
52. Frenzy Moods and Other Odditites (1:09)

- 17:th MOVEMENT
53. Still Part of the Design - The Hunt (Part III) (0:17)
54. Definite Departure (0:36)

- 18:th MOVEMENT
55. Returning to Haarad El Chamon (0:45)
56. Life Eater (0:32)
57. The Pulze (0:27)
58. The Defiled Feeds (0:36)

- 19:th MOVEMENT
59. The River in Space (0:56)
60. A Soulflight Back to Life (1:18)

- 20:th MOVEMENT
61. Instant Rebirth - Alternate Ending (0:05)



..::OBSADA::..

Diabolical Masquerade:
Blakkheim - rhythm (lead) acoustic and midi guitars, ambiances and vocals
Dan Swanö - Keyboards, ambiences and lead guitar solo on 'Keeping Faith' plus keyboard solo on 'A Hurricane Of Rotten Air' (Session musician)
Sean C. Bates - Drums and percussion (Session musician)
Ingmar Döhn - Bass guitar (Session musician)

The Maalten Quartet, Estonia:
Artieer Garsnek - violin #1
Jaak Gunst - violin #2
Heiki Schmolski - violin #3
Elmo Meltz - viola

Other Personnel:
AAG (Dag Swanö)[1] - Guitar solo on 'Possession Of The Voodoo Party', 'Frenzy Moods And Other Oddities', 'They Come, You Go', 'Still Part Of The Design - The Hunt (Part III)' and 'The Defiled Feeds'
Patrik Sesfors - jazz guitar on 'Overlooked Parts' and 'Mastering The Clock'
Konstantin Uweholst - cello
Jaari Fleger - grand piano




https://www.youtube.com/watch?v=h-s577-hx5U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Spotkałem się z wieloma opiniami, że ostatnie dzieło Diabolical Masquerade nie dość, że jest najlepszą płytą zespołu, to jest jednym z najlepszych albumów reprezentujących ekstremalną odmianę progresji. Znając jednak pierwsze trzy płyty i nie będąc specjalnie zachwycony nie wierzyłem tym opiniom.
Po przesłuchaniu płyty mogę się zgodzić z powyższą opinią jedynie połowicznie. Rzeczywiście jest to najlepsza płyta sygnowana logiem Diabolical Masquerade. Nie jest to jednak płyta, która w jakiś szczególny sposób zwróciła moją uwagę. "Death's Design" to jednak wielka ponad 40-minutowa suita podzielona na szereg pomniejszych utworów. Nie raz spotykałem płyty o podobnym charakterze i szczerze powiedziawszy wszystkie były lepsze od tej. Blackheim dalej hołduje wypracowanym przez siebie schematom. Jest więc nowocześnie, ale klimatycznie i ekstremalnie. Trochę mniej tu naleciałości w stylu Dimmu Borgir, ale za to mamy powrót do monotonii i powielania się. Nie pomaga nawet cała masa smyczków. Wiem, że albumy tego typu mają właśnie to do siebie, że mają klamrowy charakter i jakiś motyw przewodni zazwyczaj je spina, ale wydaje mi się, że tutaj za mało się dzieje, aby słuchacz dał się ponieść.

"Death's Design" to płyta poprawna, a nawet niezła. Nie zachęciła mnie ona jednak do kolejnego sięgnięcia po nią i póki co nie widzę inicjatywy ze swojej strony aby to się zmieniło.

Harlequin


An album that is as unique as it is amazing. Metal first, but highly innovative and diverse. Death, black and clean vocals, mellow and metal parts, electronic in moments, this album contains a wide spectrum of metal and prog landscapes. The quality of the songwriting is undeniable, and the execution is as good. The quantity of information here is phenomenal, so quite a few listens are recquired in order to digest it all. This album is not for the fainthearted, but the adventurous will be greatly rewarded. Truly a masterpiece, one of those one-of-a-kind albums you rarely come across (perhaps once every ten years).

Melomaniac


In 2001 Diabolical Masquerade, unfortunately, released their last EVER release. This was the magnificent "Death's Design". Comprising over 60 tracks, this release simply has to be inventive and progressive in order to keep the listener's attention. And believe me Blakkheim has succeeded in that perspective. The songs vary from very melodic black metal songs, albeit mostly without the fast drumming, to little 70s symphonic rock suits.

"Death's Design" was considered to be the official soundtrack to a horror film that never saw the light of day. The music here tells a story by itself, making the whole album feeling like a unique experience and in a way, a sort of musical journey.

Parts of songs are reoccurring quite often on the album thus connecting the whole album with each other. This makes the conceptual presence even bigger. The presence of Dan Swanö is easily noticeable; he has this typical sound when he plays keyboard and guitar, you immediately recognize him.

Being a bit of a fan of progressive metal, this release simply cannot be missing in your collection. It is one of the few truly progressive albums I know and there's things for anyone to like.

Tristan Mulders


The side project of Katatonia guitarist Anders Nystrom, Diabolical Masquerade would take a much different direction than the man's flagship band. Whereas Nystrom's may be most widely associated with doom metal or depressive rock, Diabolical Masquerade goes for a theatrical take on avant-garde black metal. Culminating in the project's final record, it is a shame that Diabolical Masquerade disbanded before a fifth release, but it is difficult to imagine a greater swansong from the band than this. With a host of classical musicians and guest artists taking part in 'Death's Design', Diabolical Masquerade has fashioned an album here that is every bit as ambitious as the other great albums in progressive metal. Self-styled as the soundtrack to some non-existent horror film, 'Death's Design' is a massive journey, every bit as cinematic as it is made out to be.

Although 'Death's Design' is split into a ridiculous amount of tracks, it is essentially one sprawling epic, much in the way of Edge Of Sanity's classic 'Crimson'. Think the black metal aspects of a band like Emperor fused with Opeth's melodic sensibilities, with the added vastness of a string section to give Diabolical Masquerade even more firepower. The first thing that arguably stands out about the record is the sheer amount of tracks it has, and this unnecessarily indulgent separation of what is otherwise a running piece of music may be the album's greatest flaw. With some tracks only being six seconds long, the sheer wonder and bewilderment as to why Blakkheim would have chopped up his masterpiece so haphazardly. From the perspective of listening to 'Death's Design' as a start-to-finish experience however, this does not affect the enjoyment, and it ultimately the only way one can go about listening to the record.

In terms of mood, things are very dark, but in a fairly different way than the sort of introspective darkness that Anders' band Katatonia conveys. Instead, the dark mood here is foreboding and very ominous; perfect for whatever imaginary film that this album could score. The entire album is tied together by a narrative and recurring musical themes; much like Edge Of Sanity's 'Crimson', once again. Most of the time, these ideas flow seamlessly from one another, each bringing a new dimension of fear or beauty to the album. Sometimes though, it does feel like Blakkheim and company forgot to add a transition here and there, or that some of the existing transitions could have been polished to lubricate the flow of the music. The musical ideas are almost constantly impressive however, so it is fairly difficult to let these minor flaws get in the way of the enjoyment.

Diabolical Masquerade has blown me away with this masterpiece of an album. Expect great things from this.

Conor Fynes


I love this album and never get tired of it because it has a taste of everything. It's like a party tray with a variety of different kinds of snacks, each with their own flavor and just the right amount.

The variety I am speaking of in this album is the levels of harmonies and extreme black metal throughout the 61 tracks of short tid bits of musical delight. You don't have too much of anything. The right amount of heavyiness and melody is spread out from begining to end. There's experimental noise, jazzy or melodic solos, upbeat rock, dark atmospheric metal, haunting melodies that will leave you breathless, and black metal.

At times, the album sounds like straight up horror movie suspense music, the kind you hear in a movie where the zombies or whatever are approaching and at others could be a beautiful medley, the kind you hear when the hero of a movie saves the day or comes to the rescue. The singing is mostly blood curdling vocals. Dan Swano's voice sometimes comes up in some tracks, it's beautiful and eerie at the same time, kind of like a Disney movie ballad from hell. The album is unique and perfect in it's own way with the oddly timed tracks, you don't get sick of anything cause everything is divided precisley short, the longest track is about two minutes.

The music sounds like it came out of a movie because, if you didn't know yet, it is an actual soundtrack to a film that unfortunatley was cancelled in production due to another movie with the same concept coming out, that movie was Final Destination, which you could say "stole" the whole concept of "death's design". The exact words, "death's design" were said in Final Destination, coincidence or blatant rip off, you be the judge.

I really wished the movie Death's Desgin was made, each track on this brilliant album was planned to be synchronized with each movie scene as the film would progress, hence the different moods and atmospheres the music creates to enhace the visual aspects you would view. Good thing the album was still made regardless of the movie never seeing the light of day......for now. The fate of the movie is still up in the air, but not sure if the album will still be used for it.

If you love this album, I'm sure you'll also like Sigh. They play a similar experimental black metal. Try listening to Sigh's Imagianry Sonicsacpe album if you haven't already. The style of music is quite similar to this. Dark at times then very beautiful and epic the next.

Megafury



..::TRACK-LIST::..

- 1:st MOVEMENT
1. Nerves in Rush (0:06)
2. Death Ascends - The Hunt (Part I) (0:15)
3. You Can't Hide Forever (0:23)
4. Right on Time for Murder - The Hunt (Part II) (1:31)

- 2:nd MOVEMENT
5. Conscious in No Materia (0:39)
6. A Different Plane (0:21)
7. Invisible to Us (0:40)
8. The One Who Hides a Face Inside (1:09)

- 3:rd MOVEMENT
9. ...And Don't Ever Listen to What It Says (0:56)
10. Revelation of the Puzzle (0:57)
11. Human Prophecy (0:20)
12. Where the Suffering Leads (0:18)

- 4:th MOVEMENT
13. The Remains of Galactic Expulsions (0:11)
14. With Panic in the Heart (0:22)
15. Out from the Dark (0:45)
16. Still Coming at You (0:29)
17. Out from a Deeper Dark (0:28)

- 5:th MOVEMENT
18. Spinning Back the Clocks (1:42)

- 6:th MOVEMENT
19. Soaring over Dead Rooms (2:18)

- 7:th MOVEMENT
20. The Enemy Is the Earth (0:35)
21. Recall (0:13)
22. All Exits Blocked (0:34)
23. The Memory Is Weak (0:11)
24. Struck at Random / Outermost Fear (0:19)
25. Sparks of Childhood Coming Back (0:27)

- 8:th MOVEMENT
26. Old People's Voodoo Seance (1:24)
27. Mary-Lee Goes Crazy (0:32)
28. Something Has Arrived (0:15)
29. Possession of the Voodoo Party (0:46)

- 9:th MOVEMENT
30. Not of Flesh, Not of Blood (0:50)
31. Intact with a Human Psyche (1:02)
32. Keeping Faith (1:06)

- 10:th MOVEMENT
33. Someone Knows What Scares You (0:29)
34. A Bad Case of Nerves (0:50)
35. The Inverted Dream / No Sleep in Peace (0:16)
36. Information (0:16)
37. Setting the Course (0:52)

- 11:th MOVEMENT
38. Ghost Inhabitants (0:49)
39. Fleeing from Town (1:01)
40. Overlooked Parts (0:50)

- 12:th MOVEMENT
41. A New Spark - Victory Theme (Part I) (0:48)
42. Hope - Victory Theme (Part II) (0:59)
43. Family Portraits - Victory Theme (Part III) (0:35)

- 13:th MOVEMENT
44. Smokes Starts to Churn (0:08)
45. Hesitant Behaviour (1:35)
46. A Hurricane of Rotten Air (0:18)

- 14:th MOVEMENT
47. Mastering the Clock (0:54)

- 15:th MOVEMENT
48. They Come, You Go (2:10)

- 16:th MOVEMENT
49. Haarad El Chamon (0:19)
50. The Egyptian Resort (0:34)
51. The Pyramid (0:23)
52. Frenzy Moods and Other Odditites (1:09)

- 17:th MOVEMENT
53. Still Part of the Design - The Hunt (Part III) (0:17)
54. Definite Departure (0:36)

- 18:th MOVEMENT
55. Returning to Haarad El Chamon (0:45)
56. Life Eater (0:32)
57. The Pulze (0:27)
58. The Defiled Feeds (0:36)

- 19:th MOVEMENT
59. The River in Space (0:56)
60. A Soulflight Back to Life (1:18)

- 20:th MOVEMENT
61. Instant Rebirth - Alternate Ending (0:05)



..::OBSADA::..

Diabolical Masquerade:
Blakkheim - rhythm (lead) acoustic and midi guitars, ambiances and vocals
Dan Swanö - Keyboards, ambiences and lead guitar solo on 'Keeping Faith' plus keyboard solo on 'A Hurricane Of Rotten Air' (Session musician)
Sean C. Bates - Drums and percussion (Session musician)
Ingmar Döhn - Bass guitar (Session musician)

The Maalten Quartet, Estonia:
Artieer Garsnek - violin #1
Jaak Gunst - violin #2
Heiki Schmolski - violin #3
Elmo Meltz - viola

Other Personnel:
AAG (Dag Swanö)[1] - Guitar solo on 'Possession Of The Voodoo Party', 'Frenzy Moods And Other Oddities', 'They Come, You Go', 'Still Part Of The Design - The Hunt (Part III)' and 'The Defiled Feeds'
Patrik Sesfors - jazz guitar on 'Overlooked Parts' and 'Mastering The Clock'
Konstantin Uweholst - cello
Jaari Fleger - grand piano




https://www.youtube.com/watch?v=h-s577-hx5U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Legends of UK punk/metal SACRILEGE'S third album 'Turn Back Trilobite' including 12" with Demo and live sessions re-issued!



Sacrilege are an utterly essential act in UK metal history for three main reasons:

1) They were one of the first female-fronted outfits in metal history, probably second only to the Belgians Acid;
2) They were the first thrash metal band on UK soil alongside Onslaught;
3) They were the first modern doom metal practitioners in England, predating the doom metal hordes of the early-90’s.

A truly important entity that managed to carve their own individualistic sound from the get-go with this abrasive crust/punk/hardcore/thrash madness that was their debut. The sophomore continued consolidating their reputation as a less ordinary band the guys (and a girl) insisting on their hypnotic, monolithic mid-paced delivery without any unnecessary flourishes. Speed was out of the question, but one hardly needed it in this particular case as the band were the requisite antidote to the myriad fast-paced riffmongers with which the scene had started filling in.

The year is 1989, and Sacrilege’s third opus is a fact. What has changed on this trilobite, you may wonder? No change would have been perfect since the band had already established a fairly individualistic approach to the genre, with a loyal following… Well, there was no end to evolution, and here is the biggest surprise: this is a doom metal recording showing an obvious fascination with the works of the Swedish heroes Candlemass and Mercy, and of course the fathers of all things doom Black Sabbath. Not much left from their ultimately charming, unclean, rough dirgy thrash; the production has been polished down to the -D-, and “Father Time” is the officiant stomping opener with Lynda Simpson showing her more lyrical vocal side. More energetic gallops appear later to remind of the band’s past glories, but the dark doom-laden riffage remains unperturbed by those deviations. “Silent Dark” is doom at its most shining best, a hymn that would have been a highlight even on “Nightfall” (Candlemass), an enchanting symbiosis of melody and heaviness that relies on the gallop again for the more dynamic additive although later on more aggressive, nearly thrashy, rhythms make themselves heard. Not to worry as this is doom metal all the same with a more brutal engine akin to Candlemass’ “Ancient Dreams”.

“Soul Search” begins in a most alluring balladic manner with gorgeous melodic leads Simpson sounding more romantic and benevolent as the elegiac tone of this anthem is nowhere broken save for an isolated galloping raid near the end. “Awaken!” is the forgotten Sabbath track, most likely a leftover from “Sabbath Bloody Sabbath”, a frolic doomster at its most volatile, the staple gallops roaming around for the umpteenth time with great lead sections adding enchanting Oriental atmosphere to the proceedings. “Key to Nirvana” is the next in line outstanding piece, a steady steam-rolling mid-pacer without any fast-paced embellishments, the key to the 12-min behemoth “The Sea of Tranquillity” that follows which indeed has a most tranquil introduction, 2.5-min of serene balladisms before the doom hits, an elegiac mournful hymn with amazing leads, more balladic beauty, angelic Simpson behind the mike, and a spellbinding melodic epitaph. “Equinox” has the ungrateful task to close this saga after such a thoroughly depleting number, but the band pull themselves together for the last time to produce a closing antediluvian wrap-on with sudden Shrapnel-like lead pyrotechnics introduced mid-way which also inaugurate the speedy escapade that lasts till the end.

It took a crust/thrashcore outfit to remember the glorious past of British metal, and bring it up to the front in all its lustre. And not only, but even after all these years this album stands as one of the five finest products of the UK sizeable doom metal movement. It single-handedly elevated the doom consciousness in England in order to make acts like My Dying Bride, Cathedral, Serenity, Solitude, Mourn and Acrimony possible. They could have fitted so well into the tsunami of doom metal practitioners that started a mere few years later… I guess it was mission accomplished for them once the doom revolution was started, and they may have felt like they had nothing more to give to the metal world.

Some 25 years later Simpson and Co. are back, and although so far it’s been only compilations of old material that have been released, one should rest assured that whenever she/he needs a guide to take him/her from the Realms of Crust to the Mountains of Doom, these veterans will rise to the occasion, and will provide a map for this road least travelled down to the utmost detail.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Father Time (Beneath The Gaze) 5:50
2. Silent Dark 7:52
3. Soul Search 7:13
4. Awaken (Suryanamaskar) 5:31
5. Key To Nirvana 7:34
6. Into The Sea Of Tranquility (Parts I, II, III) 11:49
7. Equinox 6:45



..::OBSADA::..

Lynda (Tam) Simpson - Vocals, Lyrics, Songwriting
Damian Thompson - Guitars, Bass (tracks 2, 3), Songwriting
Frank Healy - Bass
Spikey T. Smith - Drums, Percussion




https://www.youtube.com/watch?v=Kcfd2PkzA1A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Legends of UK punk/metal SACRILEGE'S third album 'Turn Back Trilobite' including 12" with Demo and live sessions re-issued!



Sacrilege are an utterly essential act in UK metal history for three main reasons:

1) They were one of the first female-fronted outfits in metal history, probably second only to the Belgians Acid;
2) They were the first thrash metal band on UK soil alongside Onslaught;
3) They were the first modern doom metal practitioners in England, predating the doom metal hordes of the early-90’s.

A truly important entity that managed to carve their own individualistic sound from the get-go with this abrasive crust/punk/hardcore/thrash madness that was their debut. The sophomore continued consolidating their reputation as a less ordinary band the guys (and a girl) insisting on their hypnotic, monolithic mid-paced delivery without any unnecessary flourishes. Speed was out of the question, but one hardly needed it in this particular case as the band were the requisite antidote to the myriad fast-paced riffmongers with which the scene had started filling in.

The year is 1989, and Sacrilege’s third opus is a fact. What has changed on this trilobite, you may wonder? No change would have been perfect since the band had already established a fairly individualistic approach to the genre, with a loyal following… Well, there was no end to evolution, and here is the biggest surprise: this is a doom metal recording showing an obvious fascination with the works of the Swedish heroes Candlemass and Mercy, and of course the fathers of all things doom Black Sabbath. Not much left from their ultimately charming, unclean, rough dirgy thrash; the production has been polished down to the -D-, and “Father Time” is the officiant stomping opener with Lynda Simpson showing her more lyrical vocal side. More energetic gallops appear later to remind of the band’s past glories, but the dark doom-laden riffage remains unperturbed by those deviations. “Silent Dark” is doom at its most shining best, a hymn that would have been a highlight even on “Nightfall” (Candlemass), an enchanting symbiosis of melody and heaviness that relies on the gallop again for the more dynamic additive although later on more aggressive, nearly thrashy, rhythms make themselves heard. Not to worry as this is doom metal all the same with a more brutal engine akin to Candlemass’ “Ancient Dreams”.

“Soul Search” begins in a most alluring balladic manner with gorgeous melodic leads Simpson sounding more romantic and benevolent as the elegiac tone of this anthem is nowhere broken save for an isolated galloping raid near the end. “Awaken!” is the forgotten Sabbath track, most likely a leftover from “Sabbath Bloody Sabbath”, a frolic doomster at its most volatile, the staple gallops roaming around for the umpteenth time with great lead sections adding enchanting Oriental atmosphere to the proceedings. “Key to Nirvana” is the next in line outstanding piece, a steady steam-rolling mid-pacer without any fast-paced embellishments, the key to the 12-min behemoth “The Sea of Tranquillity” that follows which indeed has a most tranquil introduction, 2.5-min of serene balladisms before the doom hits, an elegiac mournful hymn with amazing leads, more balladic beauty, angelic Simpson behind the mike, and a spellbinding melodic epitaph. “Equinox” has the ungrateful task to close this saga after such a thoroughly depleting number, but the band pull themselves together for the last time to produce a closing antediluvian wrap-on with sudden Shrapnel-like lead pyrotechnics introduced mid-way which also inaugurate the speedy escapade that lasts till the end.

It took a crust/thrashcore outfit to remember the glorious past of British metal, and bring it up to the front in all its lustre. And not only, but even after all these years this album stands as one of the five finest products of the UK sizeable doom metal movement. It single-handedly elevated the doom consciousness in England in order to make acts like My Dying Bride, Cathedral, Serenity, Solitude, Mourn and Acrimony possible. They could have fitted so well into the tsunami of doom metal practitioners that started a mere few years later… I guess it was mission accomplished for them once the doom revolution was started, and they may have felt like they had nothing more to give to the metal world.

Some 25 years later Simpson and Co. are back, and although so far it’s been only compilations of old material that have been released, one should rest assured that whenever she/he needs a guide to take him/her from the Realms of Crust to the Mountains of Doom, these veterans will rise to the occasion, and will provide a map for this road least travelled down to the utmost detail.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Father Time (Beneath The Gaze) 5:50
2. Silent Dark 7:52
3. Soul Search 7:13
4. Awaken (Suryanamaskar) 5:31
5. Key To Nirvana 7:34
6. Into The Sea Of Tranquility (Parts I, II, III) 11:49
7. Equinox 6:45



..::OBSADA::..

Lynda (Tam) Simpson - Vocals, Lyrics, Songwriting
Damian Thompson - Guitars, Bass (tracks 2, 3), Songwriting
Frank Healy - Bass
Spikey T. Smith - Drums, Percussion




https://www.youtube.com/watch?v=Kcfd2PkzA1A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Legenda australijskiego grindcore'a z muzykami FILTH i UNDINISM w składzie + nowy zespół Jasona z BLOOD DUSTER grający covery NAPALM DEATH ze 'Scum'.



..::TRACK-LIST::..

Kutabare
1. The Hearse Driver 3:31
2. Cannibalistic Hobo 3:52
3. Siege Of Power (Napalm Death cover) 3:33

Dead Root
4. Legend Of Robbo 1:38
5. Race To The Ground 1:25
6. Anus Vomit Mouth 1:12
7. Common Enemy (Napalm Death cover) 0:13

Track 7 is an Japanese Release Exclusive track.



..::OBSADA::..

Kutabare:
Bass [Low End] - Steve Undinism (tracks: 1 to 3)
Drums [Tempo] - Pete Limbspasm (tracks: 1 to 3)
Guitar [Shredding] - Sean Servantes (tracks: 1 to 3)
Vocals [Throat] - Mike FB (tracks: 1 to 3)

Dead Root:
Bass - Stampy (tracks: 4 to 7)
Drums - Hashman (tracks: 4 to 7)
Guitar, Vocals [Vox] - Bin Meat Bon Jovi (tracks: 4 to 7)




https://www.youtube.com/watch?v=-sp7jdE3Kf4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Legenda australijskiego grindcore'a z muzykami FILTH i UNDINISM w składzie + nowy zespół Jasona z BLOOD DUSTER grający covery NAPALM DEATH ze 'Scum'.



..::TRACK-LIST::..

Kutabare
1. The Hearse Driver 3:31
2. Cannibalistic Hobo 3:52
3. Siege Of Power (Napalm Death cover) 3:33

Dead Root
4. Legend Of Robbo 1:38
5. Race To The Ground 1:25
6. Anus Vomit Mouth 1:12
7. Common Enemy (Napalm Death cover) 0:13

Track 7 is an Japanese Release Exclusive track.



..::OBSADA::..

Kutabare:
Bass [Low End] - Steve Undinism (tracks: 1 to 3)
Drums [Tempo] - Pete Limbspasm (tracks: 1 to 3)
Guitar [Shredding] - Sean Servantes (tracks: 1 to 3)
Vocals [Throat] - Mike FB (tracks: 1 to 3)

Dead Root:
Bass - Stampy (tracks: 4 to 7)
Drums - Hashman (tracks: 4 to 7)
Guitar, Vocals [Vox] - Bin Meat Bon Jovi (tracks: 4 to 7)




https://www.youtube.com/watch?v=-sp7jdE3Kf4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
Artist: Turbo
Title Of Album: Blizny
Label: Mystic Production – MYSTCD 513
Country: Poland
Released: 2025
Genre: Heavy Metal, Thrash
Audio codec: Mp3 320 kbps

...( TrackList )...
01. Intro 2:16
02. Nowy Rozdział 4:05
03. W.W.W.W. 6:27
04. Łotr 6:36
05. Przyjdź Do Mnie 4:52
06. Magnetyczny Sen 4:34
07. Zawrót Głowy 4:31
08. Na Dno 4:36
09. Do Domu 5:11
10. Zwyczajnie Nie 6:35
11. Spokojny 2:20

Personnel:
  Backing Vocals – Bartosz Struszczyk
  Bass – Bogusz Rutkiewicz
  Drums – Mariusz Bobkowski
  Electric Guitar – Przemysław Niezgódzki
  Electric Guitar, Acoustic Guitar – Wojciech Hoffmann
  Lead Vocals, Acoustic Guitar – Tomasz Struszczyk
  Vocals – Piotr Cugowski (3), Wojtek Cugowski (9)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancki krążek krakowskiego crossover'owego Terrordome . Płyta została zarejestrowana w Psychosound Recording Studio pod okiem zespołu i Simona Piotrowskiego. Na albumie znajduje się trzynaście utworów (w tym cover Nuclear Assault) trwających dwadzieścia osiem minut.

Chaos Vault:
Są pewne kapele, które lubię recenzować, pomimo tego, że raczej mnie nie zaskoczą zmianą stylistyczną. Albo spadkiem formy. W tym zacnym gronie znajduje się krakowski Terrordome.
Chłopaki w końcu spięli pośladki i wypuścili pełnowymiarowy debiut. Zwie się on „We’ll Show You Mosh, Bitch!”. I słowa kurwa mać dotrzymują. Nie ma w Polsce wielu zespołów, które grałyby crossover z taką werwą i zaangażowaniem jak Łapa i spółka. Zapierdalają jak teżewe, czy jak się to francuskie ustrojstwo nazywa, walą w mordę jak w dysfunkcyjnej rodzinie, kopią po dupie i wszystko co tylko możecie sobie wyobrazić. Terrordome w swoich kompozycjach nie stosuje zabiegu, jakim jest zwolnienie.Ta muzyka jest naprawdę odegrana na najwyższych obrotach, cała kipi energią. Oparta na najlepszych wzorcach DRI, S.O.D., Anthrax czy Nuclear Assault, którego numer notabene kapela skowerowała. Tylko dlaczego zmienili tytuł z „Hang The Pope” na „Hang The Cop”? Policjanty to często miłe ludzie, za to klechami kilka latarń bym przyozdobił, hehe. Nie ważne, Krakowiacy nie dają nam czasu na wytchnienie i zastanawianie się nad takimi błahymi sprawami, gdy dookoła lecą iskry. W zasadzie to nie jest muzyka na jakiś głębszy rozbiór, analizę i snucie filozoficznych rozważań, to po prostu czysta pieprzona adrenalina zamknięta w dwudziestu ośmiu minutach.
Terrordome obserwuję od ich samego początku w zasadzie i bardzo podoba mi się ścieżka, którą obrali. Znakomity debiut tylko to potwierdza. Good job.


'80s are back! The fastest crossover thrash rapes your ears and kicks your ass all over the place! 13 tracks of thrashing speed in the vein of Slayer, Cryptic Slaughter, Dark Angel, Razor, S.O.D. & Evildead. That is 'We'll Show You Mosh, Bitch!'.



..::TRACK-LIST::..

1. This Aggression Never Gives A Shit To The Society 00:34
2. Wish You Were Killed (Soloist - Paua) 02:32
3. Silence (While The Violence's On) 01:55
4. Thrash Till Deaf (Soloist - Uappa) 02:21
5. Bad Motherfucker 02:19
6. Blowjobber (Soloist - Paua, Uappa) 02:26
7. Chemicals Of Death/Urban Mutants 01:52
8. Emobodimental (Soloist - Paua) 02:22
9. New World's Evil (Soloist - Balitz) 02:31
10. Broken Government 01:42
11. Terrorized (Soloist - Balitz) 02:06
12. Hang The Cop 00:42
13. The Whole Audience Goes Full Blast! 05:11

Track 13 contains an untitled hidden track and has duration 5:11 in total in the file. The hidden track is a prank from the recording session and also includes a short reprise of track 13.1 at the end.

Track 12 is a little changed Nuclear Assault song 'Hang The Pope' taken from 'Game Over' album.



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Tom the Srom
Drums - Mekong Minetaur
Guitar - Paua Siffredi
Guitar, Vocals - Uappa Terror



https://www.youtube.com/watch?v=NQ5jlYdHBFI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancki krążek krakowskiego crossover'owego Terrordome . Płyta została zarejestrowana w Psychosound Recording Studio pod okiem zespołu i Simona Piotrowskiego. Na albumie znajduje się trzynaście utworów (w tym cover Nuclear Assault) trwających dwadzieścia osiem minut.

Chaos Vault:
Są pewne kapele, które lubię recenzować, pomimo tego, że raczej mnie nie zaskoczą zmianą stylistyczną. Albo spadkiem formy. W tym zacnym gronie znajduje się krakowski Terrordome.
Chłopaki w końcu spięli pośladki i wypuścili pełnowymiarowy debiut. Zwie się on „We’ll Show You Mosh, Bitch!”. I słowa kurwa mać dotrzymują. Nie ma w Polsce wielu zespołów, które grałyby crossover z taką werwą i zaangażowaniem jak Łapa i spółka. Zapierdalają jak teżewe, czy jak się to francuskie ustrojstwo nazywa, walą w mordę jak w dysfunkcyjnej rodzinie, kopią po dupie i wszystko co tylko możecie sobie wyobrazić. Terrordome w swoich kompozycjach nie stosuje zabiegu, jakim jest zwolnienie.Ta muzyka jest naprawdę odegrana na najwyższych obrotach, cała kipi energią. Oparta na najlepszych wzorcach DRI, S.O.D., Anthrax czy Nuclear Assault, którego numer notabene kapela skowerowała. Tylko dlaczego zmienili tytuł z „Hang The Pope” na „Hang The Cop”? Policjanty to często miłe ludzie, za to klechami kilka latarń bym przyozdobił, hehe. Nie ważne, Krakowiacy nie dają nam czasu na wytchnienie i zastanawianie się nad takimi błahymi sprawami, gdy dookoła lecą iskry. W zasadzie to nie jest muzyka na jakiś głębszy rozbiór, analizę i snucie filozoficznych rozważań, to po prostu czysta pieprzona adrenalina zamknięta w dwudziestu ośmiu minutach.
Terrordome obserwuję od ich samego początku w zasadzie i bardzo podoba mi się ścieżka, którą obrali. Znakomity debiut tylko to potwierdza. Good job.


'80s are back! The fastest crossover thrash rapes your ears and kicks your ass all over the place! 13 tracks of thrashing speed in the vein of Slayer, Cryptic Slaughter, Dark Angel, Razor, S.O.D. & Evildead. That is 'We'll Show You Mosh, Bitch!'.



..::TRACK-LIST::..

1. This Aggression Never Gives A Shit To The Society 00:34
2. Wish You Were Killed (Soloist - Paua) 02:32
3. Silence (While The Violence's On) 01:55
4. Thrash Till Deaf (Soloist - Uappa) 02:21
5. Bad Motherfucker 02:19
6. Blowjobber (Soloist - Paua, Uappa) 02:26
7. Chemicals Of Death/Urban Mutants 01:52
8. Emobodimental (Soloist - Paua) 02:22
9. New World's Evil (Soloist - Balitz) 02:31
10. Broken Government 01:42
11. Terrorized (Soloist - Balitz) 02:06
12. Hang The Cop 00:42
13. The Whole Audience Goes Full Blast! 05:11

Track 13 contains an untitled hidden track and has duration 5:11 in total in the file. The hidden track is a prank from the recording session and also includes a short reprise of track 13.1 at the end.

Track 12 is a little changed Nuclear Assault song 'Hang The Pope' taken from 'Game Over' album.



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Tom the Srom
Drums - Mekong Minetaur
Guitar - Paua Siffredi
Guitar, Vocals - Uappa Terror



https://www.youtube.com/watch?v=NQ5jlYdHBFI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Tavastland' jest dziki, potężny i pełen surowych emocji, z melodiami, które pozostaną z tobą na długo...

FA


Tavastland to historyczna prowincja południowej Finlandii, która zasłynęła krwawą rebelią przeciwko kościołowi katolickiemu w 1237 roku. Taki tytuł nosi nowa płyta Havukruunu i taki jest jej temat przewodni. Bardzo dobrze, bo pogański black metal powinien opowiadać nam o tego typu wydarzeniach.

Suomi black metal jest już na tyle charakterystyczny, że nie ma wątpliwości, z czym tu obcujemy. Słychać tu wpływy Ajattara czy Moonsorrow i brzmi to naprawdę dobrze. Niestety Tavastland nie do końca spełnił moje oczekiwania.

Po Uinuos Syömein Sota z 2020 roku zacierałem ręce, że oto mamy godnego następcę wczesnego Immortal czy legendy Bathory. Ale niestety zbyt duże były to oczekiwania. Owszem, słychać wyraźne echa Bathory ery Twilight Of The Gods na przykład w solidnym Kuoleman Oma, gdzie akustyczne gitary przeplatają się z marszowym tempem gitar i chórów całej armii wikingów. Całość, mimo że jest spójna, przejrzysta i naprawdę rzetelna, zostawia jednak pewien niedosyt.

Mam też niestety kilka uwag co do samego brzmienia płyty, a konkretnie gitar. Wydaje się ono spłaszczone, jakby nagrywane w plastykowym pudle. Brak im sprężystości i soczystości znanej z poprzednich albumów. Nie wiem, czy Stefa i Bootleg-Henkka chcieli brzmieć bardziej surowo, ale moim zdaniem wyszło im to tylko in minus. Jednak nie ma tego złego, bo perkusja i świdrujący bas robią genialną robotę. Riffy Humö żyją na Tavastland własnym życiem – brzmią niemal doskonale i nadają płycie unikatowego, bardzo spersonifikowanego brzmienia. Maskuje to nieco gorsze brzmienie gitar, do których nie mogę się przyzwyczaić mimo kilkukrotnego już przesłuchania.

Całość układa się w solidny kawał pagan black metalu, jaki lubię i jaki mi dotąd pasował w zespołach rodem z Finlandii. Słyszę tu patos i dumę, która aż wylewa się z głośników tytułowym Tavastland czy moim osobistym faworycie Unissakävijä. W końcu słychać tu Havukruunu, którzy mimo swojego dziedzictwa poszukują swojego własnego stylu. I za to należy im się mój szacunek.

Adam Pilachowski



After three albums, the pieces of the puzzle fit, and Havukruunu, the favorite band of the sensitive and sorrowful returns with a vengeance to blur the line between the real and unreal. The sorrowful guitars of Stefa and Bootleg-Henkka draw threatening dark shadows on the wall, Kostajainen's drumming bombardement pulses like embers of a dying fire in the hearth. All the while, Humö's bass guitar is clanking and wailing like the icy wind rattling windows and banging walls, as Stefa roars and channels messages from the netherworld or preaches wisdom of ancient days, backed by a choir.

Lords of Hell smile approving as the flames of hatred and cunning of their beloved sons drowns a dying old world, and heart of the earth trembles the birth of new and weird. Havukruunu is the spirit of freedom, harbinger of oblivion, and it tells you: FLY, YOU FOOLS!

Havukruunu’s upcoming album TAVASTLAND tells the story of a small, strange people.

'-TAVASTLAND tells how in 1237 the Tavastians rose in a rebellion against the church of Christ and drove the popes naked into the frost to die. TAVASTLAND reveals our fathers’ centuries old sins and lies of consolation. TAVASTLAND speaks of him, who has become a prisoner of his home, alienated from the land of the forest and is now afraid of the dark with all lights on, surrounded by his smart devices. TAVASTLAND tells about the freedom we lost. TAVASTLAND haunts its listener to the grave, and I will personally open that grave one bleak night, and steal the fading light of your sempiternal soul.', says Stefa.



..::TRACK-LIST::..

1. Kuolematon Laulunhenki 07:10
2. Yönsynty 05:24
3. Havukruunu ja Talvenvarjo 05:54
4. Tavastland 05:24
5. Kuoleman Oma 06:17
6. Unissakävijä 06:38
7. Kun veri sekoittuu lumeen 05:58
8. De miseriis Fennorum 10:52



..::OBSADA::..

Stefa - Vocals (lead, choirs), Guitars, Keyboards, Percussion, Songwriting, Lyrics
Bootleg-Henkka - Guitars
Humö - Bass
Kostajainen - Drums, Percussion




https://www.youtube.com/watch?v=ksMR9u9rIPE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Tavastland' jest dziki, potężny i pełen surowych emocji, z melodiami, które pozostaną z tobą na długo...

FA


Tavastland to historyczna prowincja południowej Finlandii, która zasłynęła krwawą rebelią przeciwko kościołowi katolickiemu w 1237 roku. Taki tytuł nosi nowa płyta Havukruunu i taki jest jej temat przewodni. Bardzo dobrze, bo pogański black metal powinien opowiadać nam o tego typu wydarzeniach.

Suomi black metal jest już na tyle charakterystyczny, że nie ma wątpliwości, z czym tu obcujemy. Słychać tu wpływy Ajattara czy Moonsorrow i brzmi to naprawdę dobrze. Niestety Tavastland nie do końca spełnił moje oczekiwania.

Po Uinuos Syömein Sota z 2020 roku zacierałem ręce, że oto mamy godnego następcę wczesnego Immortal czy legendy Bathory. Ale niestety zbyt duże były to oczekiwania. Owszem, słychać wyraźne echa Bathory ery Twilight Of The Gods na przykład w solidnym Kuoleman Oma, gdzie akustyczne gitary przeplatają się z marszowym tempem gitar i chórów całej armii wikingów. Całość, mimo że jest spójna, przejrzysta i naprawdę rzetelna, zostawia jednak pewien niedosyt.

Mam też niestety kilka uwag co do samego brzmienia płyty, a konkretnie gitar. Wydaje się ono spłaszczone, jakby nagrywane w plastykowym pudle. Brak im sprężystości i soczystości znanej z poprzednich albumów. Nie wiem, czy Stefa i Bootleg-Henkka chcieli brzmieć bardziej surowo, ale moim zdaniem wyszło im to tylko in minus. Jednak nie ma tego złego, bo perkusja i świdrujący bas robią genialną robotę. Riffy Humö żyją na Tavastland własnym życiem – brzmią niemal doskonale i nadają płycie unikatowego, bardzo spersonifikowanego brzmienia. Maskuje to nieco gorsze brzmienie gitar, do których nie mogę się przyzwyczaić mimo kilkukrotnego już przesłuchania.

Całość układa się w solidny kawał pagan black metalu, jaki lubię i jaki mi dotąd pasował w zespołach rodem z Finlandii. Słyszę tu patos i dumę, która aż wylewa się z głośników tytułowym Tavastland czy moim osobistym faworycie Unissakävijä. W końcu słychać tu Havukruunu, którzy mimo swojego dziedzictwa poszukują swojego własnego stylu. I za to należy im się mój szacunek.

Adam Pilachowski



After three albums, the pieces of the puzzle fit, and Havukruunu, the favorite band of the sensitive and sorrowful returns with a vengeance to blur the line between the real and unreal. The sorrowful guitars of Stefa and Bootleg-Henkka draw threatening dark shadows on the wall, Kostajainen's drumming bombardement pulses like embers of a dying fire in the hearth. All the while, Humö's bass guitar is clanking and wailing like the icy wind rattling windows and banging walls, as Stefa roars and channels messages from the netherworld or preaches wisdom of ancient days, backed by a choir.

Lords of Hell smile approving as the flames of hatred and cunning of their beloved sons drowns a dying old world, and heart of the earth trembles the birth of new and weird. Havukruunu is the spirit of freedom, harbinger of oblivion, and it tells you: FLY, YOU FOOLS!

Havukruunu’s upcoming album TAVASTLAND tells the story of a small, strange people.

'-TAVASTLAND tells how in 1237 the Tavastians rose in a rebellion against the church of Christ and drove the popes naked into the frost to die. TAVASTLAND reveals our fathers’ centuries old sins and lies of consolation. TAVASTLAND speaks of him, who has become a prisoner of his home, alienated from the land of the forest and is now afraid of the dark with all lights on, surrounded by his smart devices. TAVASTLAND tells about the freedom we lost. TAVASTLAND haunts its listener to the grave, and I will personally open that grave one bleak night, and steal the fading light of your sempiternal soul.', says Stefa.



..::TRACK-LIST::..

1. Kuolematon Laulunhenki 07:10
2. Yönsynty 05:24
3. Havukruunu ja Talvenvarjo 05:54
4. Tavastland 05:24
5. Kuoleman Oma 06:17
6. Unissakävijä 06:38
7. Kun veri sekoittuu lumeen 05:58
8. De miseriis Fennorum 10:52



..::OBSADA::..

Stefa - Vocals (lead, choirs), Guitars, Keyboards, Percussion, Songwriting, Lyrics
Bootleg-Henkka - Guitars
Humö - Bass
Kostajainen - Drums, Percussion




https://www.youtube.com/watch?v=ksMR9u9rIPE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
Title: Catatonic Symphony
Artist: Raging Slayer
Year: 2025
Genre: Thrash-Metal
Country: Portugal

Duration: 00:42:27
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. From the Cross (06:00)
02. Symbols of Deceit (06:56)
03. To Suffer is to Breathe (05:19)
04. Ministry of Failure (06:03)
05. Catatonic Symphony (02:47)
06. Troops of Blind Deception (04:22)
07. Suicidal Wish Denied (05:10)
08. Unsolved War (05:44)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemiecka legenda grind core'a powraca z nową kolekcją CD.
Przygotujcie się na ostry wpierdol!



This is just the pick me up I needed after all that forsaking of metal I just went through. But that's enough story time. Nyctophobic is one of the few, one of the true, asskissing blah blah.... anyways one of the most talented, long running and bullshit-free grind bands has put together this sweet compilation so I could hear some old favorites and some of the rarities for which my hands hath yearned every longly.

This album fucking rules and not only is the material great but there's a whole goddamn hour of it. That my friends, is a grind band that cares about its listeners. If you're a fan, then you will like it - there is no other way. Nyctophobic doesn't make hits and they don't make filler and whoever claims otherwise I challenge to a grindcore duel. And if you haven't liked Nyctophobic's brilliance in the past then this comp simply isn't for you. Even though this material is taken from a bunch of splits and such, the quality is great. Maybe not your Australian trendcore great, but it's - surprisingly - damn good. And of course there's miscellaneous clips from random sources spliced in here and there, the best from an episode of Bob Larson's (sic?) Jesus asslicking festival of a show. As for the music part (my personal favorite part of an album heh) Nyctophobic delivers an hour of straightforward, semi thrashy and all skull pummeling grind. No cyber drumming, none of that diahhreah vocal bullshit, no pig squeal theatrics, no forced brutality, etc. Just straightforward and top notch grind from the Germans that know how it's done.

Blast from the Past isn't some money making scheme of a compilation like many of your, and sadly some of my, favorite bands have put out. (motorhead, anyone?) ... this is a compilation for the fans. If you love Nyctophobic but haven't heard all their material (you probably haven't, don't lie) then by golly you are in Nyctophobic's thoughts. An hour of old school (but not too punky - punk sucks) grinding from one of the best.

goredisorder



..::TRACK-LIST::..

1. Narrowed Mind's Bleeding 1:57
2. Sterility 0:57
3. Neglect Of The Loss 2:10
4. Earthrise 1:10
5. Rapid Eye Movement 1:12
6. The Pain Of A Conquered Being 2:34
7. Denial 1:04
8. The Remaining Silence 1:50
9. Inner Manipulation 2:26
10. Deceiver (Napalm Death cover) 0:31
11. The Kill (Napalm Death cover) 0:15
12. Mindrape 2:46
13. Negligenced Respect 2:30
14. Responsibilities 1:59
15. My Soul's Lament 2:44
16. Suffer Life 3:22
17. The After-Life Experience 3:39
18. Far Beyond Reality 3:48
19. Opening Of A Dark Chapter (Intro) 1:00
20. Seeds Of Morbidity 2:15
21. Bloodfeast 3:12
22. The After-Life Experience 2:43
23. Negligenced Respect 2:25
24. My Soul's Lament 2:36
25. Far Beyond Reality 3:11
26. The After-Life Experience 2:48
27. Sterility 0:59

Collection of all non-album material by Nyctophobic, mastered and slightly re-edited including some unreleased tracks.
Tracks 1-3 taken from the split 7" with Exhumed
Tracks 5-8 taken from the split 7" with Entrails Massacre
Tracks 12-18 taken from the Four Ways to Misery CD
Tracks 19-24 taken from the Negligenced Respect 7"
Track 25 and 26 taken from the split 7" with Agathocles
Track 27 taken from the Tomb of Grind compilation 7"
Tracks 4, 9, 10 and 11 were previously unreleased



..::OBSADA::..

Bass - Markus
Drums - Tom
Guitar - Chris (tracks: 4 to 26), Markus (tracks: 1 to 3, 27), Martin (tracks: 1 to 18, 27), Ruben (tracks: 25, 26)
Vocals - Alex (tracks: 5 to 18), Zimbo (tracks: 1 to 3, 27), Stephen (tracks: 20 to 26)



https://www.youtube.com/watch?v=W95fHyX1ltE


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemiecka legenda grind core'a powraca z nową kolekcją CD.
Przygotujcie się na ostry wpierdol!



This is just the pick me up I needed after all that forsaking of metal I just went through. But that's enough story time. Nyctophobic is one of the few, one of the true, asskissing blah blah.... anyways one of the most talented, long running and bullshit-free grind bands has put together this sweet compilation so I could hear some old favorites and some of the rarities for which my hands hath yearned every longly.

This album fucking rules and not only is the material great but there's a whole goddamn hour of it. That my friends, is a grind band that cares about its listeners. If you're a fan, then you will like it - there is no other way. Nyctophobic doesn't make hits and they don't make filler and whoever claims otherwise I challenge to a grindcore duel. And if you haven't liked Nyctophobic's brilliance in the past then this comp simply isn't for you. Even though this material is taken from a bunch of splits and such, the quality is great. Maybe not your Australian trendcore great, but it's - surprisingly - damn good. And of course there's miscellaneous clips from random sources spliced in here and there, the best from an episode of Bob Larson's (sic?) Jesus asslicking festival of a show. As for the music part (my personal favorite part of an album heh) Nyctophobic delivers an hour of straightforward, semi thrashy and all skull pummeling grind. No cyber drumming, none of that diahhreah vocal bullshit, no pig squeal theatrics, no forced brutality, etc. Just straightforward and top notch grind from the Germans that know how it's done.

Blast from the Past isn't some money making scheme of a compilation like many of your, and sadly some of my, favorite bands have put out. (motorhead, anyone?) ... this is a compilation for the fans. If you love Nyctophobic but haven't heard all their material (you probably haven't, don't lie) then by golly you are in Nyctophobic's thoughts. An hour of old school (but not too punky - punk sucks) grinding from one of the best.

goredisorder



..::TRACK-LIST::..

1. Narrowed Mind's Bleeding 1:57
2. Sterility 0:57
3. Neglect Of The Loss 2:10
4. Earthrise 1:10
5. Rapid Eye Movement 1:12
6. The Pain Of A Conquered Being 2:34
7. Denial 1:04
8. The Remaining Silence 1:50
9. Inner Manipulation 2:26
10. Deceiver (Napalm Death cover) 0:31
11. The Kill (Napalm Death cover) 0:15
12. Mindrape 2:46
13. Negligenced Respect 2:30
14. Responsibilities 1:59
15. My Soul's Lament 2:44
16. Suffer Life 3:22
17. The After-Life Experience 3:39
18. Far Beyond Reality 3:48
19. Opening Of A Dark Chapter (Intro) 1:00
20. Seeds Of Morbidity 2:15
21. Bloodfeast 3:12
22. The After-Life Experience 2:43
23. Negligenced Respect 2:25
24. My Soul's Lament 2:36
25. Far Beyond Reality 3:11
26. The After-Life Experience 2:48
27. Sterility 0:59

Collection of all non-album material by Nyctophobic, mastered and slightly re-edited including some unreleased tracks.
Tracks 1-3 taken from the split 7" with Exhumed
Tracks 5-8 taken from the split 7" with Entrails Massacre
Tracks 12-18 taken from the Four Ways to Misery CD
Tracks 19-24 taken from the Negligenced Respect 7"
Track 25 and 26 taken from the split 7" with Agathocles
Track 27 taken from the Tomb of Grind compilation 7"
Tracks 4, 9, 10 and 11 were previously unreleased



..::OBSADA::..

Bass - Markus
Drums - Tom
Guitar - Chris (tracks: 4 to 26), Markus (tracks: 1 to 3, 27), Martin (tracks: 1 to 18, 27), Ruben (tracks: 25, 26)
Vocals - Alex (tracks: 5 to 18), Zimbo (tracks: 1 to 3, 27), Stephen (tracks: 20 to 26)



https://www.youtube.com/watch?v=W95fHyX1ltE


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Długo przyszło nam czekać na następcę prawdopodobnie najwybitniejszej metalowej płyty naszych czasów. Informacja o rychłej premierze kolejnego materiału francuskiej formacji natychmiastowo postawiła mnie na sztorc i pobudziła mój umysł do rozmyślań o tym, jaki kształt Synarchy Of Molten Bones przybierze. Od doprowadzającego gatunek na skraj perfekcji, klasycznego Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice przez kolejne materiały, które pokazały jak można ciekawej grać black bez gatunkowej transgresji, a poprzez zagęszczanie i komplikowanie muzycznej struktury, doprowadzając materiał do obłędnej kompleksowości i zawiłości – Deathspell zawsze zachwycało. Każde kolejne oblicze wtapiało w tę obsydianową formułę kolejne pomysły i rozwiązania, dzięki czemu permanentnie czuć było świeżość i brak zmęczenia formułą. Czy i tym razem udała się ta sztuka? I tak, i nie.

Odnoszę wrażenie, że cała debata wokół tej płyty toczy się wokół tematu, czy Deathspell Omega ciągle wytycza gatunkowi tory. Nie da się ukryć, że tym razem nowe lądy nie zostały odkryte, a świat nie zadrżał w posadach. Po pogodzeniu się z tą myślą (o ile pogodzenie się było potrzebne) można rozpocząć zgłębianie kolejnego albumu tych łebków. Trzeba zacząć od jednego: to najbardziej radykalne wydawnictwo Francuzów. Najbardziej "czyste", a jednocześnie najbardziej oddane chaosowi. Paracletus, który dla wielu był pierwszym kontaktem z zespołem, wprowadził do blackowej masy z jednej strony bardziej wybijające się na front, "przebojowe" riffy, a z drugiej bardziej post-rockowe operowanie dynamiką i nastrojem, sprawiając, że istotnie zwieńczenie Trylogii było ich najłatwiej przyswajalnym dziełem. Drought, które nastąpiło później sugerowało jeszcze pewniejszy krok w stronę przystępności.

W starciu z rzeczywistością nowe dzieło Mikko Aspy i spółki leży jednak znacznie bliżej Fas – Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum, które swojego czasu zrobiło wrażenie (i robi nadal) swoim ortodoksyjnym podejściem do ujarzmiania gęstego, wściekłego chaosu; budowaniem fraktalnego, metalowego free jazzu. Synarchy Of Molten Bones niczym Apollin z okładki pędzi przed siebie i aż po ostatnie dźwięki trąb zniszczenia nie zatrzymuje się. Ten dziki gon to w zasadzie album z 2007 roku, pozbawiony niemal wszystkich przerywników, zwolnień. Kwintesencja wściekłego pogromu, nakładających się warstw kłujących gitar, bezlitośnie obijanych garów szatana. Mikromotywy utopione w hałasie i zgiełku ciągle występują w takiej ilości, że można by z nich zrobić przynajmniej kilka typowych, opartych na repetycji albumów. Mimo lat na scenie i setek zapatrzonych zespołów, to ciągle niepodrabialna i wyjątkowa muzyka. Brak wyraźnego postępu tego nie zmienia.

Inną kwestią, z całą pewnością dość znaczącą, jest teologiczno-filozoficzna otoczka wokół symboliki i tekstów zespołu. Nihil miał jednak rację, nie chcę odkrywać ideologii i jakkolwiek fascynujące może być poważne zgłębianie tak poważnych tematów, ja zajmuję się muzyką. Czym zatem jest black metal? Są to dwie siły atakujące te ciała krążące wokół siebie danego krążownika ciał w sferze... Nieważne. Deathspell Omega to nadal crème de la crème muzyki ekstremalnej każdej formy. Krzepiąca jest też myśl, że Synarchy Of Molten Bones przegrywa walkę o najlepszy black metalowy album roku z nikim innym jak z naszą swojską Furią, choć "od wygranej dzielą centymetry". No chyba, że wyłoni się jeszcze jakiś zawodnik, ale na ten moment go nie widzę. Z Bogiem.

P.S. Nie mogę pozbyć się wrażenie, że w 5:35 "Famished For Breath" padają słowa "jestem Bulbasaurem". Litości, zabijcie mnie.

Antoni Barszczak


Deathspell Omega poznałem stosunkowo późno. Otoczka tajemnicy wokół tego projektu i eksperymentalne podejście do gatunku przekonały mnie niemal natychmiast, przez co nagłą zapowiedź nowego wydawnictwa przyjąłem wyjątkowo entuzjastycznie. 8 listopada 2016 roku, pod skrzydłami Norma Evangelium Diaboli, Francuzi wydali na świat kolejnego potwora – The Synarchy of Molten Bones.

Następca Drought nie ma z nim wiele wspólnego. EPka z 2012 roku jest umiarkowanie spokojna, ułożona i pełna progresywnych wręcz elementów. Muzycy wykazali się jeszcze bardziej niż wcześniej swoją wszechstronnością zarówno kompozytorską, jak i wykonawczą. The Synarchy of Molten Bones natomiast jest czystym szaleństwem. Przepełnioną dysonansami, opętańczymi krzykami i lamentami, zaledwie półgodzinną wyprawą do piekła. W jedną stronę.

Album zaczyna się dość niepozornie. Nie ukrywam, że zraziła mnie wyjątkowo płaska i niepotrzebna wstawka symfoniczna. Po krótkim wstępie, rozpoczyna się nasza wyprawa w głąb chaosu. Wszelkie wątpliwości dotyczące kondycji projektu po tylu latach zostają rozwiane wśród niepokojących melodii i opętańczych wokali. Naprawdę rzadko przyznaję, że inwokacje brzmią autentycznie i stwarzają pozór maniakalnej, ekstatycznej wręcz momentalnie modlitwy. Ciężko jednoznacznie stwierdzić ile ścieżek szeptów, krzyków i pogłosów potrafimy usłyszeć. Mimo to, w kluczowych momentach wyłapanie słów nie stanowi problemu dla przeciętnego słuchacza. Inna sprawa, że gitary bardzo często skutecznie utrudniają ich odbiór. Są absorbujące, skupiają na sobie uwagę, próbując wywołać pewnego rodzaju trans. Brzmieniowo specjalnie się nie wyróżniają, jednak w całości brzmią niepokojąco i potężnie.

W sekcji rytmicznej jedynie bas może być wart szczególnej uwagi. Najprawdopodobniej zastosowano automat perkusyjny. Nie stanowi to jakiejkolwiek ujmy dla twórców, jednak ścieżki mogłyby być mniej powtarzalne. Z drugiej strony jednak, perkusja stanowi tutaj jedynie tło dla diabolicznych melodii i skutecznie dopełnia zniszczenia brutalnością nagłych przejść i nieoczywistych pauz. Ogromne brawa dla Khaosa za niebanalne aranżacje. Gitara basowa rzadko podąża za elektryczną, wybiera raczej skomplikowane wariacje na dany temat. Bardzo często w chaosie dysonansów, szaleńczych blastów i niezrozumiałych wokali , to bas przyciąga ucho, wyróżniając się nietuzinkową melodią. Samo jego brzmienie zasługuje na uwagę, nie bez powodu jest stosunkowo głośno wmiksowany w całość.

Teksty tym razem odnoszą się do odrodzenia ludzkości po upadku, nie tracąc swoich przesłanek ortodoksyjnego satanizmu teistycznego . Znając podejście członków projektu do konceptualności ich sztuki, oczywista wydaje mi się kontynuacja opowieści po symbolicznej apokalipsie z Drought.

Do produkcji nie mam zastrzeżeń, niestety poza orkiestracjami – brzmią koszmarnie sztucznie, jakby słuchało się młodocianego zespołu zainspirowanego Septic Flesh, jednak z budżetem wynoszącym kieszonkowe gitarzysty i wokalisty. A szkoda.

Wydawnictwo z początku może być trudne w odbiorze przez kakofoniczny natłok właściwie całego instrumentarium, jednak ciężko się od niego oderwać. Utwory przechodzą niemal niezauważalnie, ale po paru odsłuchach łatwo dostrzec granice i różnice między nimi. Fundamentalna różnica polega na coraz większym chaosie i wzrastaniu napięcia z utworu na utwór, które zostaje brutalnie przerwane zakończeniem.

Jak każdy album, tak i ten ma swoje słabe strony. Najważniejszą i jedyną znaczącą z nich jest niestety bardzo małe zróżnicowanie. Być może nie narzekałbym na to, gdyby nie wydawnictwo także francuskiego Plebeian Grandstand z kwietnia 2016 pod tytułem False Highs, True Lows. Również francuskie Celeste na tym polu zwycięża z blackmetalowym kultem. Mając styczność z taką muzyką po raz wtóry, powtarzalność po prostu razi.

The Synarchy of Molten Bones jest bardzo dobrym albumem. W żadnym stopniu nie jest nowatorski, ale trudno zaprzeczyć jego wartości na jakimkolwiek polu. Dla wielu może to być pierwszy kontakt z tego typu mathcorowym wręcz podejściem do black metalu, pełnym skomplikowanych rozwiązań rytmicznych i atonalnych gitar. Być może wydanie takiego dzieła przez powszechnie szanowany w środowisku projekt, otworzy słuchaczy na zdecydowanie bardziej nowoczesne formy ekstremy. Mam nadzieję, że muzycy dalej będą się rozwijać w tym kierunku, nie tracąc ani przemyślanego pozornego szaleństwa, ani mistycyzmu i wszechobecnej aury zagłady.

Czwarkiel


Now that's something I didn't see coming. Deathspell Omega returning with a release out of the blue in November was probably the news of the year for me and the fact that the new material was less than two months away was to say the least enthralling. The reaction of course was immense. I for starter's couldn't speak for a minute or two after learning of this. Even a scam leak appeared on YouTube later (and I admit falling for it) but quickly such illusions were shattered by the full album leak that took place in late October. It wasn't in the best possible environment and the conditions were anything but good, but I gave it a shot. Being with a bunch of other people I went out in the cold for some air and then I pressed the play button.

What happened next filled me with joy. What I was listening to wasn't just a DSO record, or an evolution of Drought in any case. It was a return to the form of FAS - Ite, Maledicti, in Ignem Aeternvm, an album that shaped black metal back in 2007. If anything though, this album is different in its own right, since most of those mid paced moments of FAS are gone. The Synarchy of Molten Bones is chaos in aural form, a truly visceral album with abysmal sound and unforgiving execution. From the first drum hit in the beginning of the title track to the spine chilling fanfare that wraps Internecine Iatrogenesis, the band destroys everything that stands in their way. Of course many things haven't changed despite the four years of complete silence that preceded. The band still works in utter secrecy, not sharing a single work until their work is done to the very end. When the album was announced even the cover art and song lengths were unveiled in a single post. In addition to that, the style of the artwork accompanying the release remains as it was before, personally reminding me of the Paracletus cover above anything else. On top of that, there still is no official information about who works with or in Deathspell Omega. That being said all names that I will reference from now on are either unconfirmed but surely true, or vague speculations of mine.

There were some moments when this all began that I was thinking about the tiny possibility of a direct link between this album and the previous trilogy of LP's. Discarding it didn't take long; the titles used in the trilogy were all written in Latin and they were all direct references to religious sources of knowledge such the Christian Bible and tradition. Apart from that the lyrical themes are a bit different than what they used to be, but I'll get on that later. Despite being sure of this album being a standalone effort (save for the case of it being another first part to another series of records) I can't help but admire the way that they managed to fit everything that they have done in the past decade in less then 30 minutes of playing time. From the furious tremolo picking to the jazz influenced chords, the dissonances and occasional melodies to some utterly rhythmical breakdowns, it's all there. There are points that sound like Converge on acid and moments that bring bands like Ved Buens Ende... and Virus to mind, and it all fits together in a way that hasn't been demonstrated before.

Another thing that caught my attention in the original NoEvDia post was the playing time; 29:12. I assumed it would be an EP, however the label insisted on calling it a full album. And I understand why. The turn in direction that DSO took is way too dense and spastic to be extended to, say, the 40th minute mark. The music in terms of intensity is unrivaled by anything that I can think of right now. The guitars still have that atonal touch to them even if at some points they seem to be returning to more simplistic roots. Hasjarl managed to pull an amazing result out of his efforts here, especially in the third track Onward Where Most with Ravin I May Meet, a track that constantly evolves and actually captures the essence of every release of the band since their breakthrough in 2004. All jokes aside I usually refer to this track as DSO in a nutshell.

The backbone of the music is very detailed as well as the guitars and vocals albeit I doubt that the band view the bass and drums as mere background for their music. Khaos truly shines here. His work on the bass is at least admirable, as he refuses to simply follow the guitars and adds more variation instead. There are on or two moments that only the bass can be heard and it's there that we get to hear the crispy and heavy tone that it has. As for the drums, this is the only time until now that I am almost sure that DSO are using a drum machine. I doubt any human being can pull such a performance off if we consider how relentless the drumming is for the most of the album's playing time. Finally, the additional instrumentation that graces the album (brass, orchestral percussion) add to the eerie atmosphere without sounding out of place in any case. The production is the only aspect of the album that I have no clue about. There is no question that it works perfectly but nobody knows who is behind the mixing and mastering of this masterwork. It could be Boban Milunovic again, as it was in FAS . There are also rumors that the studio engineer is the same person that has Carpenter Brut, a retrowave project that has received critical acclaim.

The lyrics evoke the image of humanity ending and arising again but this time, the archetypal human is made in likeness to Satan and not God. Once again the lyrics are beyond complex but they succeed in picturing the subject that's being analysed in the most vivid way possible. That is also a result of Mikko Aspa's amazing performance and multilayered vocals (additional vocals have been provided by S.V.E.S.T.'s Spica forthe Fremch parts). The vocals are mostly growling and snarling but every word digs its way into your mind, resting there and then growing up to the point that you'll be spending large amounts of time just comprehending the meaning of the lyrics. The opening words seem to be invoking some kind of healer or doctor that I guess is a metaphor for Satan wiping the false human race from the world and clearing the way for the uprising of the true heirs of his. Even the stunning album cover, which I presume that comes from Timo Ketola just from the looks of it, is a direct reference to the lyrics of the closing track; -But heaven! One arrow, anointed in the balm of Internecine Iatrogenesis, shall suffice!

Once again there is much to be studied, analysed and observed in the new Deathspell Omega record. I have been struck by its magnitude and I have no doubt that it is one of my favorite releases by them. And while nothing can overcome Paracletus and FAS for me, I feel that this is very close in terms of quality. I have a long way in front of me before I fully digest this, but trust me, it is worth it. I am urged to think what might come next (an EP if they follow the pattern?) but for now The Synarchy of Molten Bones is a reality and better than what I dared to hope for. I'll end my drivel here, but the album will get many more listens and praises from my side and I urge you to follow my lead.

DSOfan97



..::TRACK-LIST::..

1. The Synarchy Of Molten Bones 6:58
2. Famished For Breath 6:10
3. Onward Where Most With Ravin I May Meet 10:12
4. Internecine Iatrogenesis 5:52



..::OBSADA::..

Hasjarl - Guitars
Khaos - Bass
Mikko Aspa - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=_pa-gruFS1Q



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Długo przyszło nam czekać na następcę prawdopodobnie najwybitniejszej metalowej płyty naszych czasów. Informacja o rychłej premierze kolejnego materiału francuskiej formacji natychmiastowo postawiła mnie na sztorc i pobudziła mój umysł do rozmyślań o tym, jaki kształt Synarchy Of Molten Bones przybierze. Od doprowadzającego gatunek na skraj perfekcji, klasycznego Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice przez kolejne materiały, które pokazały jak można ciekawej grać black bez gatunkowej transgresji, a poprzez zagęszczanie i komplikowanie muzycznej struktury, doprowadzając materiał do obłędnej kompleksowości i zawiłości – Deathspell zawsze zachwycało. Każde kolejne oblicze wtapiało w tę obsydianową formułę kolejne pomysły i rozwiązania, dzięki czemu permanentnie czuć było świeżość i brak zmęczenia formułą. Czy i tym razem udała się ta sztuka? I tak, i nie.

Odnoszę wrażenie, że cała debata wokół tej płyty toczy się wokół tematu, czy Deathspell Omega ciągle wytycza gatunkowi tory. Nie da się ukryć, że tym razem nowe lądy nie zostały odkryte, a świat nie zadrżał w posadach. Po pogodzeniu się z tą myślą (o ile pogodzenie się było potrzebne) można rozpocząć zgłębianie kolejnego albumu tych łebków. Trzeba zacząć od jednego: to najbardziej radykalne wydawnictwo Francuzów. Najbardziej "czyste", a jednocześnie najbardziej oddane chaosowi. Paracletus, który dla wielu był pierwszym kontaktem z zespołem, wprowadził do blackowej masy z jednej strony bardziej wybijające się na front, "przebojowe" riffy, a z drugiej bardziej post-rockowe operowanie dynamiką i nastrojem, sprawiając, że istotnie zwieńczenie Trylogii było ich najłatwiej przyswajalnym dziełem. Drought, które nastąpiło później sugerowało jeszcze pewniejszy krok w stronę przystępności.

W starciu z rzeczywistością nowe dzieło Mikko Aspy i spółki leży jednak znacznie bliżej Fas – Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum, które swojego czasu zrobiło wrażenie (i robi nadal) swoim ortodoksyjnym podejściem do ujarzmiania gęstego, wściekłego chaosu; budowaniem fraktalnego, metalowego free jazzu. Synarchy Of Molten Bones niczym Apollin z okładki pędzi przed siebie i aż po ostatnie dźwięki trąb zniszczenia nie zatrzymuje się. Ten dziki gon to w zasadzie album z 2007 roku, pozbawiony niemal wszystkich przerywników, zwolnień. Kwintesencja wściekłego pogromu, nakładających się warstw kłujących gitar, bezlitośnie obijanych garów szatana. Mikromotywy utopione w hałasie i zgiełku ciągle występują w takiej ilości, że można by z nich zrobić przynajmniej kilka typowych, opartych na repetycji albumów. Mimo lat na scenie i setek zapatrzonych zespołów, to ciągle niepodrabialna i wyjątkowa muzyka. Brak wyraźnego postępu tego nie zmienia.

Inną kwestią, z całą pewnością dość znaczącą, jest teologiczno-filozoficzna otoczka wokół symboliki i tekstów zespołu. Nihil miał jednak rację, nie chcę odkrywać ideologii i jakkolwiek fascynujące może być poważne zgłębianie tak poważnych tematów, ja zajmuję się muzyką. Czym zatem jest black metal? Są to dwie siły atakujące te ciała krążące wokół siebie danego krążownika ciał w sferze... Nieważne. Deathspell Omega to nadal crème de la crème muzyki ekstremalnej każdej formy. Krzepiąca jest też myśl, że Synarchy Of Molten Bones przegrywa walkę o najlepszy black metalowy album roku z nikim innym jak z naszą swojską Furią, choć "od wygranej dzielą centymetry". No chyba, że wyłoni się jeszcze jakiś zawodnik, ale na ten moment go nie widzę. Z Bogiem.

P.S. Nie mogę pozbyć się wrażenie, że w 5:35 "Famished For Breath" padają słowa "jestem Bulbasaurem". Litości, zabijcie mnie.

Antoni Barszczak


Deathspell Omega poznałem stosunkowo późno. Otoczka tajemnicy wokół tego projektu i eksperymentalne podejście do gatunku przekonały mnie niemal natychmiast, przez co nagłą zapowiedź nowego wydawnictwa przyjąłem wyjątkowo entuzjastycznie. 8 listopada 2016 roku, pod skrzydłami Norma Evangelium Diaboli, Francuzi wydali na świat kolejnego potwora – The Synarchy of Molten Bones.

Następca Drought nie ma z nim wiele wspólnego. EPka z 2012 roku jest umiarkowanie spokojna, ułożona i pełna progresywnych wręcz elementów. Muzycy wykazali się jeszcze bardziej niż wcześniej swoją wszechstronnością zarówno kompozytorską, jak i wykonawczą. The Synarchy of Molten Bones natomiast jest czystym szaleństwem. Przepełnioną dysonansami, opętańczymi krzykami i lamentami, zaledwie półgodzinną wyprawą do piekła. W jedną stronę.

Album zaczyna się dość niepozornie. Nie ukrywam, że zraziła mnie wyjątkowo płaska i niepotrzebna wstawka symfoniczna. Po krótkim wstępie, rozpoczyna się nasza wyprawa w głąb chaosu. Wszelkie wątpliwości dotyczące kondycji projektu po tylu latach zostają rozwiane wśród niepokojących melodii i opętańczych wokali. Naprawdę rzadko przyznaję, że inwokacje brzmią autentycznie i stwarzają pozór maniakalnej, ekstatycznej wręcz momentalnie modlitwy. Ciężko jednoznacznie stwierdzić ile ścieżek szeptów, krzyków i pogłosów potrafimy usłyszeć. Mimo to, w kluczowych momentach wyłapanie słów nie stanowi problemu dla przeciętnego słuchacza. Inna sprawa, że gitary bardzo często skutecznie utrudniają ich odbiór. Są absorbujące, skupiają na sobie uwagę, próbując wywołać pewnego rodzaju trans. Brzmieniowo specjalnie się nie wyróżniają, jednak w całości brzmią niepokojąco i potężnie.

W sekcji rytmicznej jedynie bas może być wart szczególnej uwagi. Najprawdopodobniej zastosowano automat perkusyjny. Nie stanowi to jakiejkolwiek ujmy dla twórców, jednak ścieżki mogłyby być mniej powtarzalne. Z drugiej strony jednak, perkusja stanowi tutaj jedynie tło dla diabolicznych melodii i skutecznie dopełnia zniszczenia brutalnością nagłych przejść i nieoczywistych pauz. Ogromne brawa dla Khaosa za niebanalne aranżacje. Gitara basowa rzadko podąża za elektryczną, wybiera raczej skomplikowane wariacje na dany temat. Bardzo często w chaosie dysonansów, szaleńczych blastów i niezrozumiałych wokali , to bas przyciąga ucho, wyróżniając się nietuzinkową melodią. Samo jego brzmienie zasługuje na uwagę, nie bez powodu jest stosunkowo głośno wmiksowany w całość.

Teksty tym razem odnoszą się do odrodzenia ludzkości po upadku, nie tracąc swoich przesłanek ortodoksyjnego satanizmu teistycznego . Znając podejście członków projektu do konceptualności ich sztuki, oczywista wydaje mi się kontynuacja opowieści po symbolicznej apokalipsie z Drought.

Do produkcji nie mam zastrzeżeń, niestety poza orkiestracjami – brzmią koszmarnie sztucznie, jakby słuchało się młodocianego zespołu zainspirowanego Septic Flesh, jednak z budżetem wynoszącym kieszonkowe gitarzysty i wokalisty. A szkoda.

Wydawnictwo z początku może być trudne w odbiorze przez kakofoniczny natłok właściwie całego instrumentarium, jednak ciężko się od niego oderwać. Utwory przechodzą niemal niezauważalnie, ale po paru odsłuchach łatwo dostrzec granice i różnice między nimi. Fundamentalna różnica polega na coraz większym chaosie i wzrastaniu napięcia z utworu na utwór, które zostaje brutalnie przerwane zakończeniem.

Jak każdy album, tak i ten ma swoje słabe strony. Najważniejszą i jedyną znaczącą z nich jest niestety bardzo małe zróżnicowanie. Być może nie narzekałbym na to, gdyby nie wydawnictwo także francuskiego Plebeian Grandstand z kwietnia 2016 pod tytułem False Highs, True Lows. Również francuskie Celeste na tym polu zwycięża z blackmetalowym kultem. Mając styczność z taką muzyką po raz wtóry, powtarzalność po prostu razi.

The Synarchy of Molten Bones jest bardzo dobrym albumem. W żadnym stopniu nie jest nowatorski, ale trudno zaprzeczyć jego wartości na jakimkolwiek polu. Dla wielu może to być pierwszy kontakt z tego typu mathcorowym wręcz podejściem do black metalu, pełnym skomplikowanych rozwiązań rytmicznych i atonalnych gitar. Być może wydanie takiego dzieła przez powszechnie szanowany w środowisku projekt, otworzy słuchaczy na zdecydowanie bardziej nowoczesne formy ekstremy. Mam nadzieję, że muzycy dalej będą się rozwijać w tym kierunku, nie tracąc ani przemyślanego pozornego szaleństwa, ani mistycyzmu i wszechobecnej aury zagłady.

Czwarkiel


Now that's something I didn't see coming. Deathspell Omega returning with a release out of the blue in November was probably the news of the year for me and the fact that the new material was less than two months away was to say the least enthralling. The reaction of course was immense. I for starter's couldn't speak for a minute or two after learning of this. Even a scam leak appeared on YouTube later (and I admit falling for it) but quickly such illusions were shattered by the full album leak that took place in late October. It wasn't in the best possible environment and the conditions were anything but good, but I gave it a shot. Being with a bunch of other people I went out in the cold for some air and then I pressed the play button.

What happened next filled me with joy. What I was listening to wasn't just a DSO record, or an evolution of Drought in any case. It was a return to the form of FAS - Ite, Maledicti, in Ignem Aeternvm, an album that shaped black metal back in 2007. If anything though, this album is different in its own right, since most of those mid paced moments of FAS are gone. The Synarchy of Molten Bones is chaos in aural form, a truly visceral album with abysmal sound and unforgiving execution. From the first drum hit in the beginning of the title track to the spine chilling fanfare that wraps Internecine Iatrogenesis, the band destroys everything that stands in their way. Of course many things haven't changed despite the four years of complete silence that preceded. The band still works in utter secrecy, not sharing a single work until their work is done to the very end. When the album was announced even the cover art and song lengths were unveiled in a single post. In addition to that, the style of the artwork accompanying the release remains as it was before, personally reminding me of the Paracletus cover above anything else. On top of that, there still is no official information about who works with or in Deathspell Omega. That being said all names that I will reference from now on are either unconfirmed but surely true, or vague speculations of mine.

There were some moments when this all began that I was thinking about the tiny possibility of a direct link between this album and the previous trilogy of LP's. Discarding it didn't take long; the titles used in the trilogy were all written in Latin and they were all direct references to religious sources of knowledge such the Christian Bible and tradition. Apart from that the lyrical themes are a bit different than what they used to be, but I'll get on that later. Despite being sure of this album being a standalone effort (save for the case of it being another first part to another series of records) I can't help but admire the way that they managed to fit everything that they have done in the past decade in less then 30 minutes of playing time. From the furious tremolo picking to the jazz influenced chords, the dissonances and occasional melodies to some utterly rhythmical breakdowns, it's all there. There are points that sound like Converge on acid and moments that bring bands like Ved Buens Ende... and Virus to mind, and it all fits together in a way that hasn't been demonstrated before.

Another thing that caught my attention in the original NoEvDia post was the playing time; 29:12. I assumed it would be an EP, however the label insisted on calling it a full album. And I understand why. The turn in direction that DSO took is way too dense and spastic to be extended to, say, the 40th minute mark. The music in terms of intensity is unrivaled by anything that I can think of right now. The guitars still have that atonal touch to them even if at some points they seem to be returning to more simplistic roots. Hasjarl managed to pull an amazing result out of his efforts here, especially in the third track Onward Where Most with Ravin I May Meet, a track that constantly evolves and actually captures the essence of every release of the band since their breakthrough in 2004. All jokes aside I usually refer to this track as DSO in a nutshell.

The backbone of the music is very detailed as well as the guitars and vocals albeit I doubt that the band view the bass and drums as mere background for their music. Khaos truly shines here. His work on the bass is at least admirable, as he refuses to simply follow the guitars and adds more variation instead. There are on or two moments that only the bass can be heard and it's there that we get to hear the crispy and heavy tone that it has. As for the drums, this is the only time until now that I am almost sure that DSO are using a drum machine. I doubt any human being can pull such a performance off if we consider how relentless the drumming is for the most of the album's playing time. Finally, the additional instrumentation that graces the album (brass, orchestral percussion) add to the eerie atmosphere without sounding out of place in any case. The production is the only aspect of the album that I have no clue about. There is no question that it works perfectly but nobody knows who is behind the mixing and mastering of this masterwork. It could be Boban Milunovic again, as it was in FAS . There are also rumors that the studio engineer is the same person that has Carpenter Brut, a retrowave project that has received critical acclaim.

The lyrics evoke the image of humanity ending and arising again but this time, the archetypal human is made in likeness to Satan and not God. Once again the lyrics are beyond complex but they succeed in picturing the subject that's being analysed in the most vivid way possible. That is also a result of Mikko Aspa's amazing performance and multilayered vocals (additional vocals have been provided by S.V.E.S.T.'s Spica forthe Fremch parts). The vocals are mostly growling and snarling but every word digs its way into your mind, resting there and then growing up to the point that you'll be spending large amounts of time just comprehending the meaning of the lyrics. The opening words seem to be invoking some kind of healer or doctor that I guess is a metaphor for Satan wiping the false human race from the world and clearing the way for the uprising of the true heirs of his. Even the stunning album cover, which I presume that comes from Timo Ketola just from the looks of it, is a direct reference to the lyrics of the closing track; -But heaven! One arrow, anointed in the balm of Internecine Iatrogenesis, shall suffice!

Once again there is much to be studied, analysed and observed in the new Deathspell Omega record. I have been struck by its magnitude and I have no doubt that it is one of my favorite releases by them. And while nothing can overcome Paracletus and FAS for me, I feel that this is very close in terms of quality. I have a long way in front of me before I fully digest this, but trust me, it is worth it. I am urged to think what might come next (an EP if they follow the pattern?) but for now The Synarchy of Molten Bones is a reality and better than what I dared to hope for. I'll end my drivel here, but the album will get many more listens and praises from my side and I urge you to follow my lead.

DSOfan97



..::TRACK-LIST::..

1. The Synarchy Of Molten Bones 6:58
2. Famished For Breath 6:10
3. Onward Where Most With Ravin I May Meet 10:12
4. Internecine Iatrogenesis 5:52



..::OBSADA::..

Hasjarl - Guitars
Khaos - Bass
Mikko Aspa - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=_pa-gruFS1Q



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Druga płyta Terrordome jest wyśmienita. Proporcje agresji i szybkości są bliskie perfekcji. Zadziwiający konglomerat nieujarzmionej pierwotnej dzikości z zaplanowanym mechanizmem metodycznej destrukcji słuchacza. Bardziej THRASH'owa płyta od debiutu choć na Waszym miejscu nie oczekiwałbym nadmiaru litości i zbytniego wyhamowania. Do tego pierwszorzędna produkcja i wysmakowana oprawa graficzna.

Brutalny crossover thrash dla fanów SLAYER, RAZOR, DARK ANGEL!



Nowy krążek krakowskiej kapeli Terrordome ujrzał światło dzienne już dosyć dawno, bo aż 5 miesięcy temu. Od tamtej pory co jakiś czas, z wielką radością odsłuchuję go od początku do końca i za każdym razem podoba mi się tak samo. Dlaczego? O tym dowiecie się za moment!

"Machete Justice" to drugi studyjny album Terrordome. Już sama okładka oraz tytuł albumu sugerują, że nie będzie to jakieś tam "pitu pitu", ale solidny kopniak prosto w twarz słuchającego... Nie jest to mylne pierwsze wrażenie - już pierwsze sekundy w tytułowym i zarazem pierwszym kawałku tego albumu są wypełnione szybkimi i brutalnymi riffami, czyli takie jakich spodziewałby się każdy, kto kiedykolwiek miał jakąś styczność z materiałem wesołego kwartetu z Krakowa.

I od razu, na samym początku pojawia się również pierwsze zaskoczenie! Tak nie brzmi Terrordome! Na szczęście zaskoczenie to jest jak najbardziej pozytywne - brzmieniowo "Maczeta" bije na głowę wszystkie poprzednie wydawnictwa Terrordome, a już nawet nie porównując jej do wcześniejszych osiągnięć kapeli, brzmi po prostu świetnie! Wszystkie instrumenty są dobrze słyszalne, nie trzeba bawić się w żadne equalizery, żeby usłyszeć partie basu czy trochę podbić wokal. Moim osobistym faworytem w thrash metalu, jeżeli chodzi o sound, jest Exodus z albumami takimi jak "Tempo Of The Damned", czy najnowszy "Blood In Blood Out". Jak widać w Polsce również mamy kapele, które potrafią tak zabrzmieć!

Kompozycyjnie nadal jest to dobry stary TRDM, co oczywiście oznacza ciągły nakurw, jednak i w tej materii można zauważyć wyższość tego krążka nad innymi wydawnictwami kapeli. Po pierwsze - utwory są teraz trochę bardziej zróżnicowane - nie jest to już granie na maxa przez całe pół godziny - usłyszymy tu trochę wolniejsze partie, np. klimatyczne, mroczne intro do "Evil Monk" czy stopniowo nabierający energii "Terror Thrash Killing Machine". Solówki nie są już zagrane "na pałę do przodu", teraz są bardziej przemyślane, melodyjne, powiedziałbym nawet, że czuć w nich lekką finezję, chociaż to ryzykowne stwierdzenie w stosunku do akurat tego konkretnego zespołu... Kolejnym elementem, który również uległ zdecydowanej poprawie są wokale Uappy. O ile wcześniej był to dla mnie najsłabszy element całego zespołu, teraz z kolei stanowią bardzo dobrą całość z resztą zespołu i, przede wszystkim, są zaśpiewane wyraźnie, nie tracąc przy tym swojej mocy i agresji. Poza solowymi partiami mamy również chórki, które sprawiają, że "Back To The '80s" bardzo szybko wpada w ucho i to dzięki nim stał się on moim ulubionym numerem spośród 11 utworów znajdujących się na "Machete Justice". Całość w bardzo dobrym stylu zamyka bonusowy "Exomedley", czyli, jak nie trudno się domyślić, utwór powstały z połączenia kilku riffów wiadomego zespołu, w którym to znowu zostałem pozytywnie zaskoczony partiami wokalnymi.

Mam nadzieję, że po przeczytaniu tej recenzji "Machete Justice" na stałe zagości na waszej playliście, tym bardziej, że cały album jest dostępny do odsłuchania na oficjalnym kanale Terrordome na YouTube, podobnie zresztą jak poprzednie wydawnictwa. Żadnych wad nie opisałem, bo i po co ich na siłę szukać. Drugi krążek krakowskiej formacji jest szybki i brutalny, nagrany dla fanów thrashu, jednak jestem w stanie stwierdzić, że spodoba się on nie tylko tej grupie metalowców, która nosi katany i białe hajtopy, bo jest po prostu bardzo dobry.

Loq



..::TRACK-LIST::..

1. Machete Justice
2. Crocodile
3. Give Me Back My Money
4. Nocturnal Emission
5. Terror Thrash Killing Machine
6. Human Wreckage
7. Favourite Sport: Mosh
8. Italian Stallion
9. Back to the ‘80s
10. Evil Monk
11. Welcome to the Bangbus

12. CD (Defense Records, 11.2021, RE) + bonusowy utwór 'Pussy Drivers'



..::OBSADA::..

Uappa Terror - Guitars, Vocals
Paua Siffredi - Guitars
De Kapitzator - Bass, Vocals (additional)
Murgrabia Mekong - Drums

Gościnne wokale w 'Back to the ’80s' - Tom the Srom.
Gościnne wokale - Rafał 'Don Vito' Halamoda.




https://www.youtube.com/watch?v=C9eXVGJFelo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Druga płyta Terrordome jest wyśmienita. Proporcje agresji i szybkości są bliskie perfekcji. Zadziwiający konglomerat nieujarzmionej pierwotnej dzikości z zaplanowanym mechanizmem metodycznej destrukcji słuchacza. Bardziej THRASH'owa płyta od debiutu choć na Waszym miejscu nie oczekiwałbym nadmiaru litości i zbytniego wyhamowania. Do tego pierwszorzędna produkcja i wysmakowana oprawa graficzna.

Brutalny crossover thrash dla fanów SLAYER, RAZOR, DARK ANGEL!



Nowy krążek krakowskiej kapeli Terrordome ujrzał światło dzienne już dosyć dawno, bo aż 5 miesięcy temu. Od tamtej pory co jakiś czas, z wielką radością odsłuchuję go od początku do końca i za każdym razem podoba mi się tak samo. Dlaczego? O tym dowiecie się za moment!

"Machete Justice" to drugi studyjny album Terrordome. Już sama okładka oraz tytuł albumu sugerują, że nie będzie to jakieś tam "pitu pitu", ale solidny kopniak prosto w twarz słuchającego... Nie jest to mylne pierwsze wrażenie - już pierwsze sekundy w tytułowym i zarazem pierwszym kawałku tego albumu są wypełnione szybkimi i brutalnymi riffami, czyli takie jakich spodziewałby się każdy, kto kiedykolwiek miał jakąś styczność z materiałem wesołego kwartetu z Krakowa.

I od razu, na samym początku pojawia się również pierwsze zaskoczenie! Tak nie brzmi Terrordome! Na szczęście zaskoczenie to jest jak najbardziej pozytywne - brzmieniowo "Maczeta" bije na głowę wszystkie poprzednie wydawnictwa Terrordome, a już nawet nie porównując jej do wcześniejszych osiągnięć kapeli, brzmi po prostu świetnie! Wszystkie instrumenty są dobrze słyszalne, nie trzeba bawić się w żadne equalizery, żeby usłyszeć partie basu czy trochę podbić wokal. Moim osobistym faworytem w thrash metalu, jeżeli chodzi o sound, jest Exodus z albumami takimi jak "Tempo Of The Damned", czy najnowszy "Blood In Blood Out". Jak widać w Polsce również mamy kapele, które potrafią tak zabrzmieć!

Kompozycyjnie nadal jest to dobry stary TRDM, co oczywiście oznacza ciągły nakurw, jednak i w tej materii można zauważyć wyższość tego krążka nad innymi wydawnictwami kapeli. Po pierwsze - utwory są teraz trochę bardziej zróżnicowane - nie jest to już granie na maxa przez całe pół godziny - usłyszymy tu trochę wolniejsze partie, np. klimatyczne, mroczne intro do "Evil Monk" czy stopniowo nabierający energii "Terror Thrash Killing Machine". Solówki nie są już zagrane "na pałę do przodu", teraz są bardziej przemyślane, melodyjne, powiedziałbym nawet, że czuć w nich lekką finezję, chociaż to ryzykowne stwierdzenie w stosunku do akurat tego konkretnego zespołu... Kolejnym elementem, który również uległ zdecydowanej poprawie są wokale Uappy. O ile wcześniej był to dla mnie najsłabszy element całego zespołu, teraz z kolei stanowią bardzo dobrą całość z resztą zespołu i, przede wszystkim, są zaśpiewane wyraźnie, nie tracąc przy tym swojej mocy i agresji. Poza solowymi partiami mamy również chórki, które sprawiają, że "Back To The '80s" bardzo szybko wpada w ucho i to dzięki nim stał się on moim ulubionym numerem spośród 11 utworów znajdujących się na "Machete Justice". Całość w bardzo dobrym stylu zamyka bonusowy "Exomedley", czyli, jak nie trudno się domyślić, utwór powstały z połączenia kilku riffów wiadomego zespołu, w którym to znowu zostałem pozytywnie zaskoczony partiami wokalnymi.

Mam nadzieję, że po przeczytaniu tej recenzji "Machete Justice" na stałe zagości na waszej playliście, tym bardziej, że cały album jest dostępny do odsłuchania na oficjalnym kanale Terrordome na YouTube, podobnie zresztą jak poprzednie wydawnictwa. Żadnych wad nie opisałem, bo i po co ich na siłę szukać. Drugi krążek krakowskiej formacji jest szybki i brutalny, nagrany dla fanów thrashu, jednak jestem w stanie stwierdzić, że spodoba się on nie tylko tej grupie metalowców, która nosi katany i białe hajtopy, bo jest po prostu bardzo dobry.

Loq



..::TRACK-LIST::..

1. Machete Justice
2. Crocodile
3. Give Me Back My Money
4. Nocturnal Emission
5. Terror Thrash Killing Machine
6. Human Wreckage
7. Favourite Sport: Mosh
8. Italian Stallion
9. Back to the ‘80s
10. Evil Monk
11. Welcome to the Bangbus

12. CD (Defense Records, 11.2021, RE) + bonusowy utwór 'Pussy Drivers'



..::OBSADA::..

Uappa Terror - Guitars, Vocals
Paua Siffredi - Guitars
De Kapitzator - Bass, Vocals (additional)
Murgrabia Mekong - Drums

Gościnne wokale w 'Back to the ’80s' - Tom the Srom.
Gościnne wokale - Rafał 'Don Vito' Halamoda.




https://www.youtube.com/watch?v=C9eXVGJFelo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Within the Prophecy' jest jednym z niewielu albumów, które posiadają naprawdę wyjątkowe cechy.
Przypuszczam, że sam Szatan wymienia ten album w swojej gorącej pierwszej dziesiątce!

FA


Sacrilege are a very unique band. They formed in 1984 in Birmingham, England, the birthplace of Black Sabbath. It makes perfect sense that Sacrilege were influenced by Sabbath a great deal, considering that the riffs are heavy and doom inspired. Sacrilege started out as a crust punk influenced band but soon dropped most crust influence in favor of thrash/doom. The band signed to Under One Flag and released their sophomore effort titled "Within the Prophecy" in 1987. Let's take a look at this underrated classic!

So the album opens with "Sight Of The Wise" which contains a fuck ton of heavy riffs right off the bat! Guitarist Damian Thompson's riffs are downtuned, very heavy, and they can be very fast at times. His solos are killer too. The riffs are varied, and the clean guitar section on "Winds Of Vengeance" is just beautiful. Especially when the distorted parts come in, then it reminds me of Sabbath. Thompson does a fantastic job on this record. He also recorded the bass, but it is sadly buried under the mix. It's a shame, because the bass could of easily added to the riffs and flow of the songs. Vocalist Lynda "Tam" Simpson is one of my favorite female thrash vocalists of all time. She has a aggressive edge to her vocals, but maintains the slight melodic characteristics of female vocals. Her best performance on the album in my opinion is on "The Captive". Overall, she adds to the unique sound of the record. Drummer Andy Baker is a decent drummer. He's not the best drummer ever, but he does a good job. His double bass is fairly audible, and he goes hard during those fast parts. Overall, he does pretty well.

As for recommended tracks, well "Winds Of Vengeance" is one of the highlights for sure. Especially that aforementioned clean interlude which is bound to give you intense frission. "The Fear Within" has some killer riffs, and Tam's vocals are very good on this particular track. The ultimate masterpiece on the record though is "Search Eternal", a epic 10 minute monster with some amazing guitar work, amazing vocals, and a absolutely legendary finale. Near the end of the track, the clean guitar serves as a counterpart to the distorted guitar, and it sounds amazing. That part is definitely one of my favorite parts of the song.

Overall, Sacrilege were an amazing doom thrash band that was sadly left behind. There are many who know about them, but I sadly don't see them get mentioned by thrash fans that often. Within The Prophecy just got remastered on CD and vinyl, so hopefully this album will get some new found appreciation among thrash fans. I recommend this to fans of Black Sabbath, Witchfinder General, Dark Angel, Znowhite, and Holy Moses.


ThrashFanatic



..::TRACK-LIST::..

1. Sight Of The Wise 6:52
2. The Captive 4:18
3. Winds Of Vengeance 7:27
4. Spirit Cry 3:58
5. Flight Of The Nazgul 6:21
6. The Fear Within 5:05
7. Search Eternal 10:51

Bonus Tracks:
8. Insurrection (Taken From Speed Kills III Compilation 1987) 3:45
9. Search Eternal (Demo 1986) 6:37
10. The Fear Within (Demo 1986) 4:35
11. Winds Of Vengeance (Demo 1986) 7:07
12. Insurrection (Demo 1986) 4:05



..::OBSADA::..

Vocals - Lynda (Tam) Simpson
Bass - Tony May
Drums - Andrew Baker
Guitar - Damian Thompson




https://www.youtube.com/watch?v=slhNhyYd7Z4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Within the Prophecy' jest jednym z niewielu albumów, które posiadają naprawdę wyjątkowe cechy.
Przypuszczam, że sam Szatan wymienia ten album w swojej gorącej pierwszej dziesiątce!

FA


Sacrilege are a very unique band. They formed in 1984 in Birmingham, England, the birthplace of Black Sabbath. It makes perfect sense that Sacrilege were influenced by Sabbath a great deal, considering that the riffs are heavy and doom inspired. Sacrilege started out as a crust punk influenced band but soon dropped most crust influence in favor of thrash/doom. The band signed to Under One Flag and released their sophomore effort titled "Within the Prophecy" in 1987. Let's take a look at this underrated classic!

So the album opens with "Sight Of The Wise" which contains a fuck ton of heavy riffs right off the bat! Guitarist Damian Thompson's riffs are downtuned, very heavy, and they can be very fast at times. His solos are killer too. The riffs are varied, and the clean guitar section on "Winds Of Vengeance" is just beautiful. Especially when the distorted parts come in, then it reminds me of Sabbath. Thompson does a fantastic job on this record. He also recorded the bass, but it is sadly buried under the mix. It's a shame, because the bass could of easily added to the riffs and flow of the songs. Vocalist Lynda "Tam" Simpson is one of my favorite female thrash vocalists of all time. She has a aggressive edge to her vocals, but maintains the slight melodic characteristics of female vocals. Her best performance on the album in my opinion is on "The Captive". Overall, she adds to the unique sound of the record. Drummer Andy Baker is a decent drummer. He's not the best drummer ever, but he does a good job. His double bass is fairly audible, and he goes hard during those fast parts. Overall, he does pretty well.

As for recommended tracks, well "Winds Of Vengeance" is one of the highlights for sure. Especially that aforementioned clean interlude which is bound to give you intense frission. "The Fear Within" has some killer riffs, and Tam's vocals are very good on this particular track. The ultimate masterpiece on the record though is "Search Eternal", a epic 10 minute monster with some amazing guitar work, amazing vocals, and a absolutely legendary finale. Near the end of the track, the clean guitar serves as a counterpart to the distorted guitar, and it sounds amazing. That part is definitely one of my favorite parts of the song.

Overall, Sacrilege were an amazing doom thrash band that was sadly left behind. There are many who know about them, but I sadly don't see them get mentioned by thrash fans that often. Within The Prophecy just got remastered on CD and vinyl, so hopefully this album will get some new found appreciation among thrash fans. I recommend this to fans of Black Sabbath, Witchfinder General, Dark Angel, Znowhite, and Holy Moses.


ThrashFanatic



..::TRACK-LIST::..

1. Sight Of The Wise 6:52
2. The Captive 4:18
3. Winds Of Vengeance 7:27
4. Spirit Cry 3:58
5. Flight Of The Nazgul 6:21
6. The Fear Within 5:05
7. Search Eternal 10:51

Bonus Tracks:
8. Insurrection (Taken From Speed Kills III Compilation 1987) 3:45
9. Search Eternal (Demo 1986) 6:37
10. The Fear Within (Demo 1986) 4:35
11. Winds Of Vengeance (Demo 1986) 7:07
12. Insurrection (Demo 1986) 4:05



..::OBSADA::..

Vocals - Lynda (Tam) Simpson
Bass - Tony May
Drums - Andrew Baker
Guitar - Damian Thompson




https://www.youtube.com/watch?v=slhNhyYd7Z4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!