.::INFO::.

Artist: Various Artists
Album: Marry Me – The Greatest Wedding Hits
Year: 2024
Gene: Pop, Rock
Format: mp3 320 kbps

.::TRACKLIST::.

01. Jason Mraz - I’m Yours
02. Bruno Mars - Marry You
03. Ed Sheeran - Perfect
04. Tina Turner - The Best
05. Sasha - If You Believe
06. Lizzo - Special (feat. SZA)
07. Percy Sledge - When a Man Loves a Woman
08. Rod Stewart - Have I Told You Lately
09. Ben E. King - Stand by Me
10. Chaka Khan - Ain’t Nobody
11. Jason DeRulo - Want to Want Me
12. Jason DeRulo - Glad U Came
13. Kelly Clarkson - favorite kind of high
14. Lizzo - About Damn Time (Purple Disco Machine Remix)
15. Bea and Her Business - Born to Be Alive
16. Sasha - Lucky Day
17. Christopher - Hey Love (From the Netflix Film A Beautiful Life)
18. Ed Sheeran - Shape of You
19. Frankie Valli - Can't Take My Eyes off You
20. Curtis Mayfield - Move On Up
21. Donna Lewis - I Love You Always Forever
22. James Blunt - You’re Beautiful
23. Chic - Good Times
24. The Proclaimers - I’m Gonna Be (500 Miles)
25. Michael Bublé - Everything
26. Aretha Franklin - (You Make Me Feel Like) A Natural Woman
27. Lily Allen - Somewhere Only We Know
28. Coldplay - Yellow
29. Otis Redding - My Girl
30. Loreen - Euphoria
31. Marquess - El Temperamento (Black Pirate Mix)
32. Jamie Lawson - Wasn’t Expecting That
33. Jess Glynne - Hold My Hand
34. Michael Bublé - Home
35. Sasha - Owner of My Heart (Cuban Latin Mix)
36. Gabrielle Aplin - The Power of Love
37. Lizzo - 2 Be Loved (Am I Ready)
38. The Monkees - I’m a Believer
Orginalna kategoria:Muzyka » Składanki

.::INFO::.

Artist: Various Artists
Album: Timeless Movie Tunes
Year: 2024
Genre: Soundtrack
Format: mp3 320 kbps

.::TRACKLIST::.

01. Bette Midler - Wind Beneath My Wings
02. Frankie Valli - Can’t Take My Eyes off You
03. Blue Swede - Hooked on a Feeling
04. Kelly Clarkson - Broken & Beautiful (From Uglydolls)
05. Peter, Paul and Mary - 500 Miles
06. Hope - Love Love Love (feat. Jason Mraz)
07. Bruno Mars - It Will Rain (From Twilight Breaking Dawn)
08. Anne-Marie - Her
09. Bebe Rexha - You Can't Stop the Girl (From Maleficent Mistress of Evil)
10. James Blunt - Same Mistake
11. Lil Wayne - Sucker for Pain (feat. Logic, Ty Dolla $ign & X Ambassadors)
12. Ben E. King - Stand by Me
13. Sam & Dave - Hold On, I’m Comin’
14. Carla Thomas - B-A-B-Y
15. Faith Hill - There You’ll Be
16. Birdy - Not About Angels (From The Fault in Our Stars)
17. Linkin Park - What I’ve Done
18. All-4-One - I Swear
19. Rod Stewart - Have I Told You Lately
20. James Blunt - You’re Beautiful
21. Flo Rida - Low (feat. T-Pain)
22. Christina Perri - A Thousand Years
23. The Spinners - Could It Be I’m Falling in Love
24. Ramones - Baby, I Love You
25. Robert Palmer - Simply Irresistible
26. Otis Redding - (Sittin’ On) The Dock of the Bay
27. The Animals - The House of the Rising Sun
28. Chicago - You’re the Inspiration
29. Frankie Valli & The Four Seasons - December, 1963 (Oh What a Night!)
30. The Spinners - The Rubberband Man
31. Los Lobos - La Bamba
32. Foreigner - Hot Blooded
33. Doja Cat - Boss Bitch
34. Sia - Together
35. Aretha Franklin - The House That Jack Built
36. Alanis Morissette - Ironic (2015 Remaster)
37. Talking Heads - Psycho Killer (2005 Remaster)
38. Maxine Nightingale - Right Back Where We Started From
39. Duran Duran - Hungry like the Wolf (2009 Remaster)
40. Johnny Kidd & The Pirates - Shakin' All Over
41. Zac Efron - Rewrite the Stars (From The Greatest Showman)
42. Hugh Jackman - The Greatest Show (From The Greatest Showman)
43. Loren Allred - Never Enough (From The Greatest Showman)
44. Michelle Williams - Amandas Theme (From Tightrope)
45. fun. - We Are Young (feat. Janelle Monáe)
46. Ed Sheeran - Photograph
47. M2M - Pretty Boy
48. Ziv Zaifman - A Million Dreams
49. Grandson - Oh No!!! (From The Suicide Squad)
50. Mel Tormé - Comin’ Home Baby
51. The Doors - People Are Strange
52. twenty one pilots - Heathens
53. Red Hot Chili Peppers - Californication
54. Lauren Daigle - You Say
55. Daisy Jones & The Six - Look at Us Now (Honeycomb)
56. Seal - Kiss from a Rose
57. Starship - Nothing's Gonna Stop Us Now
58. THE GOO GOO DOLLS - Iris
59. Keala Settle - This Is Me (From The Greatest Showman)
60. Wiz Khalifa - See You Again (feat. Charlie Puth)
Orginalna kategoria:Muzyka » Soundtracks

.::INFO::.

Artist: Various Artists
Album: Country Music for the Road 2024
Year: 2024
Genre: Country
Format: mp3 320 kbps

.::TRACKLIST::.

01. John Michael Montgomery - I Swear
02. Neal McCoy - If You Can't Be Good, Be Good at It
03. George Jones - The Cold Hard Truth
04. Big & Rich - Save a Horse (Ride a Cowboy)
05. Solomon Burke - Cry to Me
06. Blake Shelton - Austin
07. Sam & Dave - Hold On, I’m Comin’
08. Percy Sledge - When a Man Loves a Woman
09. Wilson Pickett - Land of 1000 Dances
10. Faces - Ooh La La
11. Neal McCoy - No Doubt About It
12. Blackfoot - Train, Train
13. Little Feat - Willin'
14. The Monkees - I’m a Believer
15. Caballo Dorado - Te quiero con el corazón
16. James Otto - Just Got Started Lovin’ You
17. Peter, Paul and Mary - Blowin' in the Wind
18. The Pretenders - Brass in Pocket (2006 Remaster)
19. Otis Redding - (Sittin’ On) The Dock of the Bay
20. Eddie Floyd - Knock on Wood
21. Bread - Guitar Man
22. Booker T. & The M.G.'s - Green Onions
23. The Animals - The House of the Rising Sun
24. Frankie Valli - Can’t Take My Eyes off You
25. Randy Vanwarmer - Just When I Needed You Most
26. Ritchie Valens - La Bamba
27. The Doobie Brothers - Listen to the Music
28. Laura Branigan - Self Control
29. Frankie Valli - By the Time I Get to Phoenix
30. Grateful Dead - Truckin’
31. Buffalo Springfield - For What It’s Worth
32. The Pretenders - My Baby (2007 Remaster)
33. Neal McCoy - The Shake
34. Nickelback - Burn It to the Ground
35. Roberta Flack - The First Time Ever I Saw Your Face
36. Travis Tritt - Take It Easy
37. Ben E. King - Stand by Me
38. John Michael Montgomery - Sold (The Grundy County Auction Incident)
39. Aretha Franklin - Respect
40. Randy Travis - Forever and Ever, Amen
41. Travis Tritt - I’m Gonna Be Somebody
42. Clay Walker - If I Could Make a Living
43. Duran Duran - Hungry like the Wolf (2009 Remaster)
44. The Doobie Brothers - What a Fool Believes
45. Nickelback - This Afternoon
46. Caballo Dorado - Arriba y abajo
47. Eddie Rabbitt - I Love a Rainy Night
48. The Nitty Gritty Dirt Band - Fishin' in the Dark
49. Duncan Dhu - En algun lugar
50. Eddie Rabbitt - Drivin’ My Life Away
51. Mikel Erentxun - A un minuto de ti
52. Caballo Dorado - Me vale
53. Nickelback - How You Remind Me
54. Christina y los subterraneos - 1.000 Pedazos
Orginalna kategoria:Muzyka » Country/Western

.::INFO::.

Artist: Various Artists
Album: Nostalgia pop en español
Year: 2323
Genre: Latin
Format: mp3 320 kbps

.::TRACKLIST::.

01. Álex Ubago - Aunque no te pueda ver
02. Andrés Calamaro - La parte de adelante
03. Melendi - Destino o casualidad
04. Manuel Medrano - Bajo el agua
05. Café Quijano - La Lola
06. Jesse & Joy - Tanto
07. Kabah - La vida que va
08. Miguel Bosé - Si tu no vuelves
09. Cabas - Bonita
10. Rosana - Si tu no estas
11. Raphael - Como yo te amo
12. José Luis Perales - Y cómo es él
13. BENNY - Inspiración
14. Laura Pausini - Amores extraños
15. Yahir - La locura
16. Mijares - Si me tenías
17. Alex, Jorge Y Lena - Estar contigo
18. Andrés Calamaro - Flaca
19. Carlos Baute - Colgando en tus manos (feat. Marta Sánchez)
20. Lu - Por besarte
21. Jesse & Joy - Espacio sideral
22. Café Tacvba - Como te extraño mi amor
23. Edith Marquez - Mírame
24. Álex Ubago - A gritos de esperanza
25. Álex Ubago - Sin miedo a nada (feat. Amaia Montero)
26. Laura Pausini - Entre tú y mil mares
27. Jeanette - Porqué te vas
28. Bacilos - Tabaco y Chanel
29. Mana - Eres mi religión
30. Fito Páez - Mariposa tecknicolor
31. Alejandro Sanz - Corazón partío
32. Mari Trini - Te quiero con locura
33. Paloma San Basilio - El color del mar
34. Miguel Gallardo - Hoy tengo ganas de ti
35. Los Apson - Fue en un café
36. Raffaella Carrà - Caliente, caliente
37. Bertín Osborne - Tu, solo tu
38. Dyango - Querer y perder
39. Karina - Oh, Carol!
40. Los Baby's - Cariño
41. Polo - El último beso
42. Tam Tam Go! - Atrapados en la red
43. La Ley - El duelo (feat. Ely Guerra)
44. Sandoval - A quien tú decidiste amar
45. La Ley - Mentira
46. Daniela Romo - Yo no te pido la luna (Non voglio mica la luna)
47. Nacho Cano - Vivimos siempre juntos
48. Amistades Peligrosas - Me haces tanto bien
49. Presuntos Implicados - Como hemos cambiado
50. Edith Marquez - Mi error, mi fantasía (Mauricio Guerrero Remix)
51. Ella Baila Sola - Lo echamos a suertes
52. BENNY - Sin ti
53. David Cavazos - Bruja hada
54. Leandro & Leonardo - Piensa en mi
55. Los Baby's - Como sufro
56. Abracadabra - En realidad
57. Francisco Céspedes - Vida loca
58. Olé Olé - La chica yeye
59. Dyango - Cuando quieras, donde quieras (Cosi' era e cosi' s)
60. Jesse & Joy - ¡Corre!
Orginalna kategoria:Muzyka » Latin/Spanish

.::INFO::.

Artist: Various Artists
Album: All American Made Country
Year: 2024
Genre: Country
Format: mp3 320 kbps

.::TRACKLIST::.

01. Zach Bryan - Pink Skies
02. Luke Combs - Ain’t No Love in Oklahoma (From Twisters The Album)
03. Dasha - Austin
04. Cody Johnson - The Painter
05. Bailey Zimmerman - Holy Smokes
06. Michael Marcagi - Scared to Start
07. Tyler Braden - Devil You Know
08. Dan + Shay - Bigger Houses
09. Orville Peck - How Far Will We Take It
10. Warren Zeiders - Pretty Little Poison
11. Shaya Zamora - Pretty Little Devil
12. Tanner Usrey - Beautiful Lies
13. Redferrin - Jack and Diet Coke
14. Megan Moroney - Never Left Me (From Twisters The Album)
15. Gwen Stefani - Purple Irises
16. Zach Bryan - I Remember Everything (feat. Kacey Musgraves)
17. Chase Matthew - Darlin'
18. Avery Anna - Make It Look Easy
19. Randall King - Burns Like Her
20. Cole Swindell - Forever to Me
21. Gabby Barrett - Glory Days
22. Mason Ramsey - Blue Over You
23. Teddy Swims - Some Things I'll Never Know (feat. Maren Morris)
24. Sam Barber - Straight and Narrow
25. Bailey Zimmerman - Hell or High Water (From Twisters The Album)
26. Rainbow Kitten Surprise - Overtime (feat. Kacey Musgraves)
27. Austin Snell - Pray All the Way Home
28. Redferrin - Just Like Johnny
29. Cody Johnson - Dirt Cheap
30. Ian Munsick - Heartbreak King
31. Warren Zeiders - Heartbreaker
32. Randy Travis - Where That Came From
33. Breland - Heartbreak & Alcohol
34. Willow Avalon - Gettin' Rich, Goin' Broke
35. Kenny Chesney - Take Her Home
36. Paul Cauthen - Hot Damn
37. Dasha - What Happens Now
38. Michael Ray - Nothin’ Else
39. Ashley McBryde - The Devil I Know
40. Matt Schuster - Bail Money
41. Cameron Whitcomb - Rocking Chair
42. Drew Parker - Love The Leavin'
43. The Castellows - Hurricane
44. Kaleo - Lonely Cowboy (Radio Edit)
45. Orville Peck - The Hurtin' Kind
46. Eli Winders - Another Love
47. Jamey Johnson - 21 Guns
48. Nolan Taylor - In the Other Room
49. Jake Kohn - Where Do We Go from Here
50. Jordyn Shellhart - Search My Name (feat. Donovan Woods)
Orginalna kategoria:Muzyka » Country/Western

.::INFO::.

Artist: The Who
Album: Meaty Beaty Big And Bouncy
Year: (1971)
Genre: Rock
Format: [FLAC]

.::TRACKLIST::.

01. I Can’t Explain
02. The Kids Are Alright
03. Happy Jack
04. I Can See For Miles
05. Pictures Of Lily
06. My Generation
07. The Seeker
08. Anyway, Anyhow, Anywhere
09. Pinball Wizard
10. A Legal Matter
11. Boris The Spider
12. The Magic Bus
13. Substitute
14. I’m A Boy
Orginalna kategoria:Muzyka » Rock

.::INFO::.

Wykonawca: Rózni Artyści
Typ: Album
Okłądka: Tak
From: *****
Gatunek: Dance, Eurodance
Rok: 1995
Audio kodek: mp3
Audio bitrate: 320kbps

.::TRACKLIST::.

01. X-Pression - This Is Our Night
02. MC Miker & DJ Sven - Let's Ride
03. Frankie Nocenti - Get Away
04. Alison - My Love
05. Victory - Ready 4 Your Love
06. Koffi Wins - Skin
07. Schwarzkopf - Stop The War
08. House Traffic - Rock You
09. Sally Day - Your Lover
10. Please, please, please - Snow In The Ghetto
11. High State Logic - Crime Of Passion
12. J.J. Power - Stay With Me
13. Shut Up feat. 2 Fast - Shut Up
14. Dana Tusk - Come On (Make My Day)
15. Living In Time - Daves Drama
Orginalna kategoria:Muzyka » Dance

.::INFO::.

Wykonawca: Rózni Artyści
Typ: Album
Okłądka: Tak
From: Electr-Torrent
Gatunek: Dance, Eurodance
Rok: 1995
Audio kodek: mp3
Audio bitrate: 320kbps

.::TRACKLIST::.

01. Clubland feat.Zemya Hamilton - Peace Of Luv
02. Everything But The Girl - Missing
03. N-Trance - Turn Up The Power
04. Ruffneck feat.Yavahn - Everybody Be Somebody
05. Waldo - It`s About Time
06. Clock - In The House
07. Ace of Base - You And I
08. Umboza - Cry India
09. M People - Love Rendezvous
10. Culture Beat - Inside Out
11. Fun factory - Dreamind
12. The Oryginal - B 2 Gether
13. Crystal Waters - Relax
14. Run 4 Fun - Please Don`t Talk To Jassica
15. Shaggy - Heartbreak Suzie
Orginalna kategoria:Muzyka » Dance

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Ależ przypierdolili... Bez dwóch zdań!
Cudowny balans pomiędzy mięsistą brutalnością, olśniewającą techniką i 'nastrojowymi' melodiami.
Niby nic nowego, a jak człowieka poskładało!!!



ATRÆ BILIS from Canada are ingesting the best elements of all the styles of death metal and spewing forth an amalgam that turns the genre inside out. There is no template for their kind of music. It's wildly unpredictable but remains coherent and catchy despite it all. It has traces of technical death, brutal death, dark death and even dissonant death, with a tinge of melody and atmosphere to top things off. This is an intense shapeshifter of an album that remains engrossing from start to finish, without losing the core sound and aesthetics. The album feels like an exercise in what's great about the genre without adhering to a particular style for too long and thereby sidestepping its trappings too. 'Divinihility' will mark a new chapter in engaging, furious, forward-thinking death metal that sets the tone for other similar-minded bands on the label such as DEPRAVITY, CUTTERRED FLESH, REPLICANT



..::TRACK-LIST::..

1. Gnode 01:13
2. Sulphur Curtain 03:26
3. Phantom Veins Trumpet 03:09
4. Ectopian 05:00
5. Upon the Shoulders of Havayoth 04:04
6. A Ceremony of Sectioning 05:09



..::OBSADA::..

Brendan Campbell - Bass
Jordan Berglund - Vocals
Luka Govednik - Drums
David Stepanavicius - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=fPakanoQZLU



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Ależ przypierdolili... Bez dwóch zdań!
Cudowny balans pomiędzy mięsistą brutalnością, olśniewającą techniką i 'nastrojowymi' melodiami.
Niby nic nowego, a jak człowieka poskładało!!!



ATRÆ BILIS from Canada are ingesting the best elements of all the styles of death metal and spewing forth an amalgam that turns the genre inside out. There is no template for their kind of music. It's wildly unpredictable but remains coherent and catchy despite it all. It has traces of technical death, brutal death, dark death and even dissonant death, with a tinge of melody and atmosphere to top things off. This is an intense shapeshifter of an album that remains engrossing from start to finish, without losing the core sound and aesthetics. The album feels like an exercise in what's great about the genre without adhering to a particular style for too long and thereby sidestepping its trappings too. 'Divinihility' will mark a new chapter in engaging, furious, forward-thinking death metal that sets the tone for other similar-minded bands on the label such as DEPRAVITY, CUTTERRED FLESH, REPLICANT



..::TRACK-LIST::..

1. Gnode 01:13
2. Sulphur Curtain 03:26
3. Phantom Veins Trumpet 03:09
4. Ectopian 05:00
5. Upon the Shoulders of Havayoth 04:04
6. A Ceremony of Sectioning 05:09



..::OBSADA::..

Brendan Campbell - Bass
Jordan Berglund - Vocals
Luka Govednik - Drums
David Stepanavicius - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=fPakanoQZLU



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Materiał z albumu 'Let it Be' został na nowo zmiksowany przez producenta Gilesa Martina oraz inżyniera dźwięku Sama Okella. Wszystkie reedycje zawierają ten sam miks stereo zgodny z oryginalnymi wskazówkami Phila Spectora. Na potrzeby wznowienia wykorzystano oryginalne ośmiościeżkowe taśmy, na których zarejestrowano oryginalne sesje oraz występ na dachu.



Wyjątkowo smutna rocznica przypada dzisiaj. Wszak 10 kwietnia 1970 Paul McCartney ogłosił, że The Beatles przeszli do historii. To znaczy, ogłosił swoje odejście z zespołu – ale biorąc pod uwagę, że był w tym momencie jego główną siłą napędową, na jedno wychodziło.

Zaczęło się parę lat wcześniej. Beatlemania była w perłnym rozkwicie, koncerty wyprzedane do ostatniego miejsca, płyty i filmy bijące kasowe rekordy… I coraz większe zmęczenie, zniechęcenie, bo powstająca muzyka robiła się coraz bogatsza i bardziej złożona brzmieniowo, a na estradzie nie dało się odtworzyć studyjnych sztuczek; a nawet gdyby się dało, to histeryczny wrzask fanek i tak zagłuszał wszystko. Jako pierwszy miał dość George. Chciał nawet odejść z zespołu – także dlatego, że komponował coraz więcej, a od kolegów dostawał miejsce na dwie kompozycje na płytę, niezależnie od jakości tego co przynosił… Rezygnacja z koncertowania nieco go ułagodziła i uspokoiła napięcie w zespole. Na pewien czas. Bo tak naprawdę konflikt na linii Macca-George miał rozsadzić zespół w porównywalnym stopniu co zatargi między Paulem a Johnem.

Na pewien czas wszystko się uspokoiło, nagrany pod przewodnictwem McCartneya „Sierżant Pieprz” powstawał we względnie stabilnej atmosferze mimo tego, że ktoś w zespole okazywał się coraz bardziej równiejszy od pozostałych. I wtedy menedżer Brian Epstein przedawkował narkotyki. Póki był Brian, jakoś wszystko się kręciło, gdy jego zabrakło… sesja nagraniowa „Białego Albumu” niemal zniszczyła zespół, Paul nie znosił bezsensownych jego zdaniem eksperymentów w rodzaju „Revolution 9” Johna, ten odgryzał mu się, krytykując nagrywanie pioseneczek w rodzaju „Ob-La-Di Ob-La-Da” (jak mu się chciało – bo na ogół wolał przebywanie w objęciach Yoko, heroiny albo obu naraz), Harrison wściekał się, gdy kolejne kompozycje jego autorstwa odpadały w przedbiegach, a Starr nawet na pewien czas opuścił zespół. Do tego zaczęły się problemy z finansami, Apple Corps. było źle zarządzane, potrzebowało dobrego menedżera. Paul zaproponował zięcia Johna Eastmana, Lennonowie zaś – Allena Kleina i to jego kandydaturę poparła reszta zespołu…

W rok 1969 Beatlesi weszli jako cztery osobne indywidua, dość umownie nazywane zespołem, zmęczone sobą nawzajem i grupą w ogóle. Skoro praca ściśle studyjna prawie zniszczyła zespół, no to może jakiś efektowny koncert? Jak za dawnych czasów, wspólne, zespołowe granie w studio i potem na żywo. Gdzie? Pomysłów nie brakowało, statek wycieczkowy, środek pustyni, w Kairze u stóp piramid, Royal Albert Hall, Stonehenge… Do tego wytwórnia United Artists zaczęła się dopominać: Beatlesi mieli kontrakt na cztery filmy, brakowało jednego. Macca więc wymyślił: zbieramy się w studiach Twickenham, pod okiem kamer pracujemy nad piosenkami na koncert – to będzie pierwsza część filmu, drugą będzie sam występ. Koncepcja muzyczna była prosta – powrót do korzeni, bluesa, rocka, rock’n’rolla. Odkopano zresztą z archiwów „One After 909” – utwór Johna jeszcze z początków działalności zespołu, napisany gdy Lennon miał 17 lat, nagrany na jednej z wczesnych sesji zespołu i odłożony do archiwów. Był nawet tytuł – „Get Back”, od nowej kompozycji Paula, drwiącej z antyimigranckiej polityki brytyjskiego rządu, i ciekawy pomysł na okładkę – kopia zdjęcia z pierwszej płyty, zrobiona w tym samym miejscu, tyle że z Beatlesami AD 1969. Wszystko wydawało się być jasne i sensowne. I wtedy znów wybuchł konflikt między McCartneyem i Harrisonem – jednoznacznie przeciwnym idei koncertu, do tego po staremu wściekłym, że panowie traktują z góry jego nowe kompozycje. George nawet na pewien czas opuścił zespół; wrócił, gdy reszta zgodziła się przenieść do wygodniejszych i cieplejszych studiów Apple, a co do koncertu, panowie ostatecznie wystąpili popołudniem 30 stycznia na dachu budynku Apple, do tego zupełnie na partyzanta – żadnej zapowiedzi, po prostu wyszli i zagrali, aż policja nakazała im po trzech kwadransach ściszyć jazgot.

Na pewien czas cały projekt „Get Back” – filmu i płyty ze ścieżką dźwiękową – trafił do archiwów. Powstało niby parę wersji płyty, łączącej fragmenty koncertu ze studyjnymi, ale żadna nie zyskała aprobaty zespołu. Panowie przez lato 1969 pracowali nad kolejną płytą. Praca nad „Abbey Road” przebiegała znacznie bardziej harmonijnie – pewnie dlatego, że cała czwórka zdawała sobie sprawę, że to już koniec. Że dzień, kiedy powiedzą sobie dość, jest coraz bliższy. Albo inaczej – koniec zespołu się dokonał, trzeba tylko czegoś, co będzie kroplą przelewającą czarę.

Jesienią 1969 Beatlesi niby mówili o nowej płycie, bardziej demokratycznej (dwa kawałki Starra, po cztery pozostałej trójki), ale… jakoś nikt się nie kwapił do rozpoczęcia pracy. Harrison to produkował innych artystów, to pracował nad własnym dziełem, Macca też tworzył na swoje konto, Lennon miał Plastic Ono Band (no i Yoko), a Ringo zainteresował się występami przed kamerą. „Pomogła” United Artists – grożąc zespołowi pozwem, jeśli panowie nie dostarczą filmu i płyty ze ścieżką dźwiękową. I tak z nagrań studyjnych i fragmentów koncertu posklejano album, ukończono też film. 3 stycznia 1970 George, Ringo i Paul spotkali się w studio, kończąc nagrywanie „I Me Mine” – była to ostatnia sesja w historii The Beatles.

Z koncertu na dachu wybrano „One After 909”, „I’ve Got A Feeling” i „Dig A Pony”; na żywo w studio zarejestrowano „Two Of Us”, „Get Back”, „Dig It” i „Maggie May”. Resztę (wbrew wyjściowym założeniem o nagrywaniu całości na żywo) dość mocno posztukowano i poprawiono w studio i album był prawie gotowy. Prawie – bo panowie (przede wszystkim Lennon) wciąż uważali, że czegoś tam brakuje, że całość jest niedopieczona. I w marcu zaproszono amerykańskiego producenta Phila Spectora, który dokonał ostatnich szlifów – dograł potężne orkiestrowe tło do jednej z kompozycji Paula, inną podrasował w studiu. Co było dalej – tu zależy, kogo zapytamy. Jedni mówili, że cała czwórka włącznie z Paulem zgodziła się na ostateczny kształt albumu po poprawkach Spectora; Macca zaś twierdził, że od początku był przeciwny dogrywkom, przerabiających intymną, nastrojową balladę „The Long And Winding Road” na potężnie zorkiestrowane dzieło, z harfami i żeńskim chórkiem. Wysłał stanowczy telegram do Kleina, domagając się usunięcia Spectorowskich ingerencji. Gdy ten odmówił – 10 kwietnia 1970 Paul McCartney oficjalnie ogłosił swoje odejście z The Beatles, a kwestię „The Long…” wymienił jako jedno z sześciu powodów tegoż. Zespół de facto przestał istnieć. Cztery tygodnie później na rynek trafiła ostatnia płyta wydana przez Fab Four – „Let It Be”.

Spotkała się z surowym przyjęciem, po monumentalnej i monolitycznej „Abbey Road” okazała się dziełem niespójnym, pozszywanym z różnych elementów, dosztukowanym trochę na siłę. O ile na „Abbey Road” zupełnie różne elementy udało się poskładać w spójną całość – tu nawet nikt nie próbował, traktując całą płytę jako pańszczyznę do odrobienia. A z drugiej strony – patrząc przez pryzmat pojedynczych fragmentów, to nie brakuje tu rzeczy bardzo udanych.

Wpadek też nie brakło. „Dig It” – fragment monotonnego i nużącego studyjnego jamu – znalazł się na płycie celem chyba jedynie nabicia nieco czasu, podobnie jak żartobliwa przyśpiewka „Maggie May”. Co gorsza, obie kompozycje trafiły na płytę kosztem „Don’t Let Me Down”… Inne dyskusyjne decyzje też się trafiły – dziś można się zastanawiać, czemu na płytę trafił żartobliwy blues-rockowy „For You Blue” Harrisona – utwór niezły, ale błahy i bez większego znaczenia, a wszak wiemy, że w tym czasie George miał już skomponowaną sporą część materiału na doskonały „All Things Must Pass” i zaproponował pozostałej trójce choćby „Let It Down” czy utwór tytułowy… Niestety, Lennon i McCartney odrzucili je, a sprzeczka George’a z Johnem omal ponoć nie zakończyła się fizycznym starciem. No i te nieszczęsne chóry, harfa i smyki w „The Long And Winding Road” – dodające przesadnie melodramatyczny klimat do kompozycji samej w sobie wielkiego formatu.

Inne fragmenty płyty budzą już bardziej pozytywne uczucia. „Two Of Us” – na filmie „Let It Be” prezentowany w znacznie bardziej agresywnej, niemal hardrockowej wersji, tu przedstawiony w delikatniejszej, bardziej folkowej odsłonie, z uroczymi harmoniami wokalnymi. I moim zdaniem to był dobry wybór. Blues-rockowe, powolne „Dig A Pony”. „I Me Mine” – Harrisonowski żartobliwy walczyk, z tekstem jadowicie portretującym McCartneya. „I’ve Got A Feeling” – posklejane z dwóch osobnych fragmentów utworów, rockowej miniatury McCartneya na początek i Lennonowskiego, chwilami dość ryzykownego tekstowo jak na rok 1970 finału. „One After 909” – kiedyś nagrany w typowo rock’n’rollowej wersji przedstawionej potem na płycie „Anthology 1”, tu przedstawiony w bardziej rockowej, szybszej wersji. No i na koniec „Get Back”. Chciałem wszystkim podziękować w imieniu całej grupy i każdego z osobna i mam nadzieję, że przeszliśmy przesłuchanie – tak z publicznością żegnał się Lennon na koniec koncertu na dachu i tak też kończy się ta płyta.

No i na koniec trzy monumenty, podrasowane przez Spectora z mniej lub bardziej dyskusyjnym efektem. „Across The Universe”, medytacyjna kompozycja Lennona pierwotnie – w lekko przyspieszonej wersji z dodanymi efektami dźwiękowymi – wydana na płycie charytatywnej dla World Wildlife Fund, teraz w spowolnionej i zbliżonej do oryginału wersji wydana na płycie Beatlesów, delikatna, łagodnie zorkiestrowana. Wiedziona niezapomnianym fortepianowym motywem „Let It Be” – jedna z perełek McCartneya, również poprawiona orkiestracją (i z ostrzejszym gitarowym solo względem wersji singlowej). No i ta nieszczęsna „The Long And Winding Road”, gdzie orkiestracja po bliższym wsłuchaniu się zaczyna rzeczywiście kłuć w uszy. Szkoda, bo piosenka (czy może raczej pieśń) sama w sobie jest wyjątkowo piękna, choć smutna: epitafium dla zespołu, zaakceptowanie faktu, że teraz cała czwórka zaczyna iść swoimi drogami…

Czy krytycyzm wobec tej płyty był uzasadniony? W sporej mierze był, bo „Let It Be” to album mocno chaotyczny, nierówny, łączący momenty niezwykle udane i piękne z przeciętnymi. Do tego wydany w formie dość surowej, zdarzają się wokalne kiksy i wejście gitary o takt za wcześnie – a wszak w roku 1970 od takich firm jak Beatlesi świat oczekiwał dzieł wypolerowanych i wyszlifowanych co do sekundy, jak „Abbey Road” chociażby... Tym niemniej nie brakuje tu pojedynczych utworów robiących naprawdę duże wrażenie. I biorąc pod uwagę, w jakich okolicznościach i w jakich bólach rodził się ten projekt, lepiej chyba nie mógł on wyglądać. I najlepiej uznać, że rzeczywistym pożegnaniem The Beatles z publicznością jest ostatni nagrany przez nich album „Abbey Road”, a „Let It Be” to swoiste postscriptum do niego...

Piotr 'Strzyż' Strzyżowski



W powszechnej świadomości słuchaczy nagranie i wydanie znakomitego "Abbey Road" dobrze rokowało grupie na przyszłość - krążek nie tylko okazał się (tradycyjnym) triumfem komercyjnym, ale i było na nim wyraźnie słychać, że muzycy zażegnali wszelkie spory i znów czerpią przyjemność ze wzajemnego grania. Rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Kiedy zakończono prace nad tym albumem, John poleciał do Toronto, gdzie 13 września 1969 roku zagrał na festiwalu z szybko zebranym zespołem Plastic Ono Band, w skład którego wchodzili Eric Clapton (gitara prowadząca), Klaus Voormann (gitara basowa) i Alan White (perkusja). Usatysfakcjonowany owocną współpracą z Plastic Ono Band, po powrocie do Londynu, 20 września, Lennon obwieścił Beatlesom, że odchodzi z kapeli. Reszta muzyków zdawała sobie sprawę, że bez niego nie mogą kontynuować kariery pod szyldem The Beatles.

Ówczesny menedżer Beatlesów, Allen Klein, namówił Johna, by nie rozgłaszał tego publicznie, miałoby to bowiem zły wpływ na wyniki sprzedaży "Abbey Road". Na skutek decyzji Johna, jesienią każdy z Beatlesów poszedł w swoją stronę. Lennon w tym czasie pozostawał najaktywniejszym członkiem grupy, śmiało udzielając się publicznie i wydając w październiku singiel pod tytułem "Cold Turkey", Ringo zajął się nagrywaniem płyty z rockowymi i popowymi standardami "Sentimental Journey", George dołączył do duetu Delaney and Bonnie na czas ich trasy koncertowej, zaś Paul wyjechał z Lindą na farmę w Szkocji, gdzie zaczął przeżywać poważny kryzys, co zaowocowało nagraniem jego pierwszego solowego krążka o nazwie "McCartney".

Rzecz w tym, że niezrealizowany dotąd projekt "Get Back" nie został formalnie domknięty, w związku z czym pojawił się pomysł, by w obliczu rozwiązania The Beatles wydać jeszcze jedno premierowe wydawnictwo z ich udziałem. Z racji odejścia Lennona, nagranie nowej płyty nie wchodziło w grę, postanowiono więc sięgnąć do odrzuconych przez muzyków nagrań z tamtej sesji. Dzięki temu Paul, George i Ringo (John przebywał wtedy w Danii) spotkali się 3 i 4 stycznia 1970 roku w studiu Abbey Road, by w trio zarejestrować utwór "I Me Mine" i poprawić kilka innych. Realizator dźwięku Glyn Johns ponownie otrzymał zadanie skompilowania albumu z nagranego materiału i znów efekty jego pracy zostały odrzucone.

W marcu producent Klein poprosił producenta Phila Spectora o dokończenie longplaya. Jedyną osobą z zespołu z którą Klein kontaktował się w sprawie tego zatrudnienia był... John, będący pod wrażeniem pracy, jaką Spector włożył przy realizacji jego solowego singla "Instant Karma!". Miał on poprawić wiele aspektów albumu, by ten nadawał się do sprzedaży. Producent wziął się na poważnie do roboty, dzięki czemu na przełomie marca i kwietnia miksował cały materiał, dogrywał chórki oraz partie orkiestry, a także namówił Ringo, by ten ponownie nagrał niektóre partie perkusji. Poza nagraniami studyjnymi wykorzystano również rejestracje pochodzące ze słynnego koncertu na dachu siedziby Apple ("Dig a Pony", "One After 909" oraz "I've Got a Feeling"). Przy okazji krążek przemianowano z "Get Back" na "Let It Be".

W związku z wydaniem "Let It Be" w maju 1970 roku, zaplanowana na kwiecień data premiery longplaya "McCartney" miała zostać przesunięta. Paula namawiał do tego zarówno Klein, jak i inni Beatlesi. Muzyk uznał jednak, że potraktowano go niesprawiedliwie i w przypływie irytacji wyrzucił z domu Ringo, który przyniósł mu złe wieści. McCartney nie ugiął się naciskom, ale postanowił wykorzystać ten fakt do wypromowania swojego dzieła. Do recenzenckich kopii krążka, przekazanych dziennikarzom tydzień przed oficjalną premierą, 10 kwietnia 1970 roku, dołączył list napisany w formie wywiadu z samym sobą, w którym ogłosił swoje odejście z The Beatles. Był to definitywny koniec zespołu. Paul wyrządził tym sobie pewną krzywdę, gdyż przez pewien czas miłośnicy grupy myśleli, że to on stoi za jej rozwiązaniem, podczas gdy to Paulowi najbardziej zależało, by utrzymać The Beatles przy życiu.

Muzyk dodatkowo wpadł w szał, gdy usłyszał rezultaty poczynań Spectora przy "Let It Be" (oprócz niego reszta Beatlesów chwaliła rezultat uzyskany przez producenta). Zmiana aranżacji i produkcyjne bogactwo (w tym orkiestrowe ozdobniki) doszczętnie zrujnowały wizję McCartney'a, by nagrania z tej sesji pozostawały surowym odzwierciedleniem dźwięku The Beatles. Mimo to, album w takiej formie wydano 8 maja 1970 roku, tuż po oficjalnym rozwiązaniu kapeli. Mimo że naturalnie mógł on liczyć na powodzenie w kontekście sprzedaży, to jego recenzje pozostawały mocno mieszane, co nie powinno dziwić przy fakcie, że nawet sami muzycy nie byli w pełni zadowoleni z rezultatów niełatwych zmagań przy tym wydawnictwie. W pewnym stopniu mamy do czynienia z odrzutami, których nie umieszczono przy okazji nagrywania "Abbey Road" - a przecież do nagrywanych w styczniu 1969 roku "I Want You (She's So Heavy)" czy "Maxwell's Silver Hammer" wówczas powrócono.

Na "Let It Be" słychać, że muzycy chcieli powrócić do swoich korzeni, dzięki czemu na przygotowywanym na początku 1969 roku longplayu miały dominować bardzo proste, niekiedy dość ascetyczne aranżacyjnie kawałki, utrzymane w duchu pierwszych dokonań. Dzięki temu sięgnięto nawet do jednej z pierwszych kompozycji stworzonych przez Lennona, czyli napisanego w końcówce lat 50., rock'n'rollowego "One After 909". Zmagania produkcyjne Phila zniszczyły cały zamysł, przez co kilka piosenek wydaje się przeprodukowanych, ze szkodą dla całości. Oczywiście, niektóre z poprzednich dzieł grupy, jak "Revolver" czy "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band", cechowało aranżacyjne bogactwo, w tym udział orkiestry, jednak tam przy znacznie większym udziale George'a Martina robiono to umiejętnie i z klasą, czego niestety nie da się powiedzieć o aranżacjach niektórych utworów z opisywanego dzieła.

W porównaniu do tamtych wydawnictw łatwo mówić o pewnym niedosycie. Na szczęście całość nie jest tak niespójna i rozstrzelana stylistycznie, jak "Biały album", choć nadal dość przypadkowa - w czym nie pomagają zostawione przez producenta różne niuanse, typu falstart na początku "Dig a Pony" czy pochodzący z występu na dachu dialog umieszczony na końcu "Get Back" (mimo że na albumie znajduje się wersja studyjna). Longplay trwa 35 minut z kawałkiem, co przemawia na jego korzyść. Niestety, nawet przy tak krótkim czasie trwania postarano się o sporą ilość uchybień. Płycie brakuje pieczołowitej produkcji zapewnianej przez Martina i będącej jednym ze znaków rozpoznawczych The Beatles. Przez to brzmi on bardziej archaicznie w porównaniu do kilku poprzednich dokonań, a instrumenty nie posiadają zbyt wiele przestrzeni. To co także razi w przypadku "Let It Be" to nieprzemyślane ustawienie tracklisty i niewłaściwa selekcja. Ciekawi mnie też czy gdyby nie nagłe zakończenie działalności Beatlesów, czy do niektórych z tych nagrań (szczególnie do "One After 909" i "For You Blue") ich twórcy kiedykolwiek by powrócili?

Niby już na początku pojawia się całkiem fajny, folkowy "Two of Us", ale przy tym całkowicie pozbawiony energii, przez co nie sprawdza się najlepiej na start płyty - szczególnie jeśli porównać go z takimi otwieraczami, jak "Come Together", "Taxman" czy "Magical Mystery Tour". Na otwarciu nie sprawdziłby się również "Dig a Pony", ale ma to szczęście, że następuje jako nr 2, po "Two of Us". To też całkiem przyzwoity, snujący się w wolnym tempie numer, a przy tym czerpiący wiele z bluesa. Poziom momentalnie wzrasta przy "Across the Universe" - uczuciowej i ładnej balladzie ze skupionym wokalem Johna i znakomitą linią melodyczną. Nawet dodanie chórków przez Spectora aż tak nie razi i nadaje fajnego klimatu. Co więcej, muszę uczciwie przyznać, że to moje ulubione wydanie tego numeru. Pierwsze nagrania do "Across the Universe" podjęto już na początku 1968 roku, a pierwszy raz można było go usłyszeć nie na opisywanym krążku, ale na wydanej 12 grudnia 1969 roku, charytatywnej kompilacji "No One's Gonna Change Our World" (znalazł się na nim wczesny miks, później dostępny także na kompilacji The Beatles "Past Masters").

Nietrudno też ulec urokowi dostarczonemu przez Harrisona "I Me Mine". Zwrotki utrzymane są w tempie walca, a w zaostrzonym refrenie trójka muzyków przechodzi do rockowego czadu. Mimo takiego kontrastu, wszystko trzyma się przysłowiowej kupy i brzmi spójnie. Niepotrzebnie wklejono tu partie orkiestry, ale wrażenie i tak pozostaje pozytywne. Podobnie jak w największym osiągnięciu z tego wydania, czyli tytułowym "Let It Be", przy okazji jednej z najpopularniejszych kompozycji z dorobku The Beatles. To niezwykle czuła, skromna ballada, oparta głównie na brzmieniu pianina i organów Hammonda oraz posiadająca świetny wokal McCartney'a i ostrą solówkę Harrisona. Moim zdaniem to właśnie dwie ballady ("Let It Be" McCartney'a i "Across the Universe" Lennona) wypadły tutaj najciekawiej. Warto dodać, że w "Let It Be" na organach gra Billy Preston, który z racji tego, że brał czynny udział w styczniowych nagraniach udziela się także w wielu innych kompozycjach ("Dig a Pony", "Dig It", "I've Got a Feeling", "One After 909", "The Long and Winding Road", "Get Back").

Jak na razie w stronę albumu poleciały ode mnie same pochwały, a przecież nie brakuje tu również zwyczajnie zbędnych fragmentów. Ewidentnie najsłabiej wypadają "Dig It" i "Maggie Mae". Pierwszy z nich to ewidentnie głupkowaty, 50-sekundowy wygłup (ponadto - chyba też dla żartu - podpisany przez cały kwartet), nie wprowadzający do całości niczego ciekawego. Muzycznie wygląda dość żenująco, zaś barwa głosu Lennona przypomina trochę Micka Jaggera (czyżby tekst Like a rolling stone był nieprzypadkowy?). Oprócz głównej czwórki, udzielają się w nim George Martin grający na marakasach i Preston na organach. Za to 40-sekundowy "Maggie Mae" to beatlesowskie opracowanie folkowego standardu. W ich wersji brzmi on bardziej rock'n'rollowo i przypomina ich wczesną twórczość. Jednak nawet na takim wydawnictwie, jak "Beatles for Sale", byłby to jeden z najsłabszych kawałków. Oba nagrania trudno nawet nazwać utworami, wyglądają zaledwie jak ich szkice. Wyglądają na wrzucone tylko po to, by nieco wydłużyć ten i tak dość krótki album. Dodatkowo, pod względem kolejności sąsiadują z "Let It Be", przez co wyglądają jeszcze bardziej bezcelowo.

Niewiele lepiej prezentuje się wspomniany już "One After 909" - przesadnie prosty rock and roll, do tego nieciekawy melodycznie, choć wyróżniający się niezłym duetem wokalnym Lennon-McCartney. Takie nagranie w dobie rozkwitu naprawdę ciężkiego grania spod znaku Led Zeppelin czy Black Sabbath musiało brzmieć staroświecko, jak relikt odległych lat 50., a przez to niezbyt atrakcyjnie. Jednak utworem o najbardziej zaprzepaszczonym potencjale jest bez wątpienia "The Long and Winding Road". Do dziś nie mogę wybaczyć Spectorowi, że swoimi nachalnymi (w odróżnieniu od "Across the Universe") chórami i orkiestracjami tak bardzo spieprzył ten kawałek. W zaprezentowanej tu wersji wypada on niemalże niestrawnie i niemiłosiernie pretensjonalnie. Takie zagranie dobitnie pokazuje ile w kontekście danej kompozycji znaczy jej aranżacja. Przy okazji, to właśnie "The Long and Winding Road" (ze stroną B w postaci "For You Blue") promował longplay na singlu.

W odróżnieniu od opisanych w dwóch poprzednich akapitach czterech nagrań całkiem przyjemnie wypada "I've Got a Feeling" w wersji z koncertu na dachu Apple. Zastosowano w nim intrygujący kontrast z brzmieniem gitar, od delikatnych po naprawdę ostre. Nie najgorzej słucha się również bluesowego "For You Blue" Harrisona, choć to też żadna rewelacja i po raz kolejny nie zachwyca tu produkcja. Krążek wieńczy prościutki, galopujący "Get Back" z chwytliwą melodią i organowymi ozdobnikami, w otwarty sposób nawiązujący do muzycznych korzeni The Beatles. Kawałek wydano dużo wcześniej na singlu, 11 kwietnia 1969 roku. Inny niealbumowy singiel, "Let It Be", został wypuszczony 6 marca 1970 roku i zawierał stronę B z niezbyt udaną, inspirowaną awangardą kompozycją "You Know My Name (Look Up the Number)", prawdopodobnie będącą połączeniem kilku odrębnych nagrań. Jej ukończenie zajęło muzykom aż dwa lata.

Pozostaje więc pytanie - czy efekty zmagań w kontekście "Get Back" da się jakoś uratować, by stworzona na ich podstawie płyta nie okazała się lekkim rozczarowaniem? Okazuje się, że tak. 17 listopada 2003 roku ukazało się bowiem wydawnictwo pod tytułem "Let It Be... Naked", prezentujące większość zawartości "Let It Be" według wizji McCartney'a, a przy tym obdarte z wszelkich poprawek popełnionych przez Spectora. Na potrzeby tego przedsięwzięcia Paul zatrudnił realizatorów z Abbey Road i powierzył im stworzenie longplaya z oryginalnych ścieżek studyjnych. Dzięki temu udało się poprawić wiele popełnionych 33 lata wcześniej błędów. Twórcy mieli do dyspozycji wiele godzin nagrań, w tym nieudane podejścia, alternatywne wersje utworów, powtórki czy odrzuty. Z tego wszystkiego stworzono dzieło wierne duchowi sesji ze stycznia 1969 roku.

Nie tylko opracowano aranżacje praktycznie od podstaw, ale i popracowano nad odpowiednią tracklistą oraz prawidłowym jej ułożeniem. Skupiono się także wyłącznie na warstwie muzycznej i usunięto wszelkie improwizowane teksty czy dialogi (w tym oryginalny wstęp do "Get Back" czy początek "Two of Us"), a przy tym solidnie podrasowano produkcję i uwypuklono poszczególne instrumenty, by całość brzmiała bardziej nowocześnie. Wszystko to powoduje, że "Let It Be... Naked" prezentuje się dużo lepiej i bardziej klasycznie od pierwowzoru. Osobom odpowiedzialnym za ten miks należą się duże brawa, bo tutaj nawet te mniej przekonujące momenty trochę zyskują dzięki naturalnemu, nieprzetworzonemu brzmieniu.

Zawartość również robi większe wrażenie. Na początku zawarto "Get Back", spisujący się w roli otwieracza dużo lepiej od "Two of Us", a na końcu zasłużenie umieszczono podniosły "Let It Be", kapitalnie podsumowujący całe wydawnictwo (choć szkoda, że umieszczono tu wygładzoną, słabszą od tej z oryginału solówkę Harrisona). Na szczęście, na opisywanym wznowieniu zrezygnowano z bezsensownych "Dig It" i "Maggie Mae", a w zamian za to dołączono nieobecny w oryginale, utrzymany w luzackim klimacie "Don't Let Me Down" w wersji z koncertu na dachu. "Don't Let Me Down" pojawił się już wcześniej na singlu na stronie B "Get Back" w nieco słabszym, studyjnym wydaniu. Wykonanie koncertowe zadziwia pomyślną współpracą grających na pełnym luzie muzyków.

W całym zestawie zdecydowanie najwięcej zyskuje "The Long and Winding Road", który w bardziej ascetycznym (opartym głównie na brzmieniu fortepianu i wzbogaconym o wejścia Prestona) wydaniu okazuje się naprawdę piękną balladą z emocjonalnym popisem wokalnym Paula (w pierwotnej wersji wykorzystano inne, słabsze podejście) i cudowną melodią. To jeden z najbardziej poruszających kawałków zespołu, i przy okazji jeden z najwspanialszych. Z kolei nieco mniej przekonuje mnie zagrany w odrobinę szybszym tempie "Across the Universe", dalej zachowujący bardzo udany poziom, ale podczas słuchania, o dziwo, brakuje mi jednak tych wypełniających odpowiednio przestrzeń chórków. Zachowano też słabszy "One After 909", ale ostatecznie można go potraktować jako urozmaicenie materiału.

Mimo iż "Let It Be" posiada kilka niezaprzeczalnych walorów i nie można nazwać go bezwartościowym, to dopiero wznowienie "Let It Be... Naked" pokazuje, że zamysł McCartney'a nie był pozbawiony sensu i mógł wprowadzić powiew świeżości do twórczości The Beatles po psychodelicznym okresie lat 1965-1967 oraz rozchwianym gatunkowo "Białym albumie". O ile pierwsza wersja, dzięki niewłaściwemu ułożeniu kompozycji czy poprawkom Spectora, nie stanowi godnego pożegnania (według daty premiery albumów) z The Beatles, tak druga niewątpliwie czymś takim jest. Do tego, uświadamia, że w tej styczniowej, kontrowersyjnej sesji tkwił niemały potencjał, który należało po prostu odpowiednio dopracować. Z wersji "Naked" dwaj żyjący Beatlesi mogą być naprawdę dumni.

Robert Rosiński



Kiedy relacje w zespole zaczęły się psuć, Paul McCartney nabrał przekonania, że jedynie powrót do koncertowania i muzycznych korzeni może uratować zespół. O ile pomysł powrotu na scenę został zdecydowanie odrzucony przez Johna Lennona i George'a Harrisona (aczkolwiek 30 stycznia 1969 roku zespół, wsparty przez klawiszowca Billa Prestona, zagrał pojedynczy, niezapowiedziany występ na dachu swojej londyńskiej siedziby), tak druga część propozycji McCartneya spotkała się z akceptacją. Jednak sesje nagraniowe albumu (mającego nosić tytuł "Get Back") jeszcze bardziej skłóciły muzyków, a jakość zarejestrowanego materiału pozostawiała wiele do życzenia. Projekt został więc wstrzymany, a zespół rozpoczął pracę nad innym materiałem, który wypełnił album "Abbey Road".

Tuż przed jego wydaniem, we wrześniu 1969 roku, ze składu odszedł Lennon. Pozostała trójka - świadoma, że dalsza działalność nie ma sensu - postanowiła przynajmniej dokończyć zarzucony wcześniej projekt "Get Back". Na początku 1970 roku muzycy zatrudnili nowego producenta, Phila Spectora, którego rola polegała przede wszystkim na dodaniu orkiestrowego tła do kilku utworów. Ponadto zespół nagrał od nowa wiele partii, a także zarejestrował jedną zupełnie nową kompozycję, "I Me Mine". W ten sposób udało się ukończyć dziewięć utworów, w tym dwa już wcześniej wydane ("Get Back" ukazał się na singlu, a "Across the Universe" na charytatywnej kompilacji). Repertuaru dopełniły trzy kawałki zarejestrowane podczas wspomnianego występu na dachu ("Dig a Pony", "I've Got a Feeling" i "One After 909"). Wydawnictwo ostatecznie otrzymało tytuł "Let It Be".

Muzycy rzeczywiście cofnęli się do swoich korzeni - do rock and rolla i bluesa (nawet nagrali jedną ze swoich najwcześniejszych kompozycji, rockandrollową "One After 909", napisaną jeszcze w końcówce lat 50.). Ale efekt jest zupełnie inny, niż na wczesnych albumach zespołu. Bardziej dojrzały, pozbawiony tej młodzieńczej naiwności. Zamiast tego słychać zmęczenie muzyków i to, że materiał powstawał w bólach. Idealnie pasuje tutaj surowe brzmienie z oryginalnej sesji, natomiast efekt ten psują orkiestracje dodane do spokojniejszych utworów - w "I Me Mine", "Let It Be" i "The Long and Winding Road" dodają niepotrzebnego patosu, zaś wręcz kuriozalnie brzmią w psychodeliczno-folkowym "Across the Universe". Pomijając kwestie stylistyczne i brzmieniowe, same kompozycje w znacznej części są po prost przeciętne. Pozytywnie wyróżnia się przede wszystkim tytułowy "Let It Be" - bardzo ładna ballada, w albumowej wersji ozdobiona fajną, ostrą solówką Harrisona. Na plus zaliczyć można także bluesrockowy "Dig a Pony", prawie hardrockowy "I've Got a Feeling", akustyczny, zahaczający o stylistykę country "Two of Us", a także "Across the Universe". Bardzo obiecująco zaczyna się "I Me Mine", ale rockandrollowe zaostrzenia psują cały klimat. Najgorzej wypadają natomiast niby-żartobliwe przerywniki "Dig It" i "Maggie Mae".

W 2003 roku ukazało się wydawnictwo "Let It Be... Naked", zawierające zremiksowaną wersję albumu, bliższą oryginalnego pomysłu McCartneya. Zmieniono na nim kolejność utworów (dzięki czemu np. całość rozpoczyna czadowy "Get Back", zamiast niepasującego w roli otwieracza "Two of Us"), a także zrezygnowano z "Dig It" i "Maggie Mae", zastępując je udanym, bluesrockowym "Don't Let Me Down" (oryginalnie wydanym na stronie B singla "Get Back", tutaj jednak wykorzystano nagranie z koncertu na dachu, ze świetnymi partiami organów i basu). Największą zaletą tej wersji albumu jest jednak rezygnacja z orkiestracji w "Across the Universe", "I Me Mine", "Let It Be" i "The Long and Winding Road". Zyskał na tym przede wszystkim ten ostatni, który w takiej bardziej ascetycznej wersji odsłania cale swoje piękno, we wcześniej znanej wersji ukryte pod sporą dawką kiczu. Minusem tej wersji albumu jest jednak wykorzystanie w "Let It Be" łagodniejszej solówki, podobnej do tej z singlowej wersji utworu.

Sam pomysł na to wydawnictwo był ciekawy, ale takie czynniki, jak nienajlepsza atmosfera w studiu i nietrafiona zmiana producenta, negatywnie wpłynęły na ostateczny efekt. Głównym problemem była jednak mała ilość naprawdę dobrego materiału, przez co nawet przygotowany po latach, bardziej udany miks albumu tylko nieznacznie podniósł jego poziom. "Let It Be" jest zdecydowanie najsłabszym studyjnym wydawnictwem The Beatles z dojrzałego okresu twórczości ("Yellow Submarine" nie liczę jako pełnoprawnego albumu) i mało imponującym zwieńczeniem dyskografii.

Paweł Pałasz



..::TRACK-LIST::..

1. Two Of Us
2. Dig A Pony
3. Across The Universe
4. I Me Mine
5. Dig It
6. Let It Be
7. Maggie Mae
8. I've Got A Feeling
9. One After 909
10. The Long And Winding Road
11. For You Blue
12. Get Back



..::OBSADA::..

John Lennon - lead and backing vocals, rhythm guitar, lead guitar on "Get Back", lap steel guitar on "For You Blue", acoustic guitar on "Two of Us", "Across the Universe" and "Maggie Mae", six-string bass guitar on "Dig It" and "The Long and Winding Road", whistling on "Two of Us"

Paul McCartney - lead and backing vocals, bass guitar, acoustic guitar on "Two of Us" and "Maggie Mae", piano on "Dig It", "Across the Universe", "Let It Be", "The Long and Winding Road", and "For You Blue", Hammond organ on "I Me Mine", electric piano on "I Me Mine" and "Let It Be", maracas on "Let It Be"

George Harrison - lead and rhythm guitars, acoustic guitar on "For You Blue" and "I Me Mine", tambura on "Across the Universe", lead vocals on "I Me Mine" and "For You Blue", backing vocals

Ringo Starr - drums, percussion on "Across the Universe"


Additional musicians:
Richard Anthony Hewson - string and brass arrangements on "I Me Mine" and "The Long and Winding Road"

John Barham - choral arrangements on "Across the Universe", "I Me Mine" and "The Long and Winding Road"

George Martin - Hammond organ on "Across the Universe", shaker on "Dig It", string and brass arrangements on "Let It Be", production

Linda McCartney - backing vocals on "Let It Be"

Billy Preston - electric piano on "Dig a Pony", "I've Got a Feeling", "One After 909", "The Long and Winding Road" and "Get Back", Hammond organ on "Dig It" and "Let It Be"

Brian Rogers - string and brass arrangements on "Across the Universe"




https://www.youtube.com/watch?v=QDYfEBY9NM4



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

.::INFO::.

Wykonawca: Rózni Artyści
Typ: Album
Okładka: Tak
From: *****
Gatunek: Dance, Eurodance
Rok: 1995
Audio kodek: mp3
Audio bitrate: 320kbps

.::TRACKLIST::.

01. Corona - I Don't Wanna Be A Star (Radio Edit)
02. Molella Feat. Outhere Brothers - If You Wanna Party (Original Mix)
03. Me & My - Dub I Dub (Radio Edit)
04. Masterboy - Anybody (Movin' On) (Album Version)
05. Jinny - Wanna Be With U (7'' Radio Edit)
06. C.J. Lewis - R To A (Radio 7'')
07. Simply Red - Remembering The First Time (Radio Disco Mix)
08. Michael Jackson - Earth Song (Hani's Radio Experience) (Remix - Hani)
09. Cut 'N' Move - Real Emotion (Real Version)
10. Spagetti Surfers - Misirlou (Theme To The Motion Picture ''Pulp Fiction'')
11. Real McCoy - Automatic Lover (Call For Love) (Trans Euro Mix)
12. Yosh Presents Akemy-Loverdeejay - It's What's Upfront That Counts (Umboza 7'' Mix)
13. Right Said Fred - Living On A Dream (Alex Party Dream Mix) (Remix - Alex Party)
14. Eurogroove - Dive To Paradise (Euro Radio Mix)
15. The Great Family - Somebody To Love (The Droid Radio Version)
16. Tina Turner - Golden Eye (Club Edit)
17. Elio E Le Storie Tese Feat. Mystere Des Voix Bulgaries - Le Pippero
Orginalna kategoria:Muzyka » Dance

.::INFO::.

Gatunek - hard rock, grunge, reggae i hardcore punk.
Kraj pochodzenia płyty (wydanie) - Polska
Rok wydania - 1992-1995
Kraj wykonawcy (grupy) - Polska

.::OPIS::.

Houk – polska grupa muzyczna, istniejąca w latach 1988–2003, grająca muzykę z pogranicza hard rocka, grunge, reggae i hardcore punk.

.::TRACKLIST::.

1. Houk - Soul Ammuniton [mp3] (1992) album 54:01
2. Houk - Natural Way [mp3] (1993) album 45:52
3. Houk - Transmission Into Your Heart [mp3] (1994) album 53:52
4. Houk - Generation X [mp3] (1995) album 53:35


.::DANE TECHNICZNE::.

Kodek audio: MP3
320 Kb/s ,2 channels, 44,1kHz
Orginalna kategoria:Muzyka » Hard Rock

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Materiał z albumu 'Let it Be' został na nowo zmiksowany przez producenta Gilesa Martina oraz inżyniera dźwięku Sama Okella. Wszystkie reedycje zawierają ten sam miks stereo zgodny z oryginalnymi wskazówkami Phila Spectora. Na potrzeby wznowienia wykorzystano oryginalne ośmiościeżkowe taśmy, na których zarejestrowano oryginalne sesje oraz występ na dachu.



Wyjątkowo smutna rocznica przypada dzisiaj. Wszak 10 kwietnia 1970 Paul McCartney ogłosił, że The Beatles przeszli do historii. To znaczy, ogłosił swoje odejście z zespołu – ale biorąc pod uwagę, że był w tym momencie jego główną siłą napędową, na jedno wychodziło.

Zaczęło się parę lat wcześniej. Beatlemania była w perłnym rozkwicie, koncerty wyprzedane do ostatniego miejsca, płyty i filmy bijące kasowe rekordy… I coraz większe zmęczenie, zniechęcenie, bo powstająca muzyka robiła się coraz bogatsza i bardziej złożona brzmieniowo, a na estradzie nie dało się odtworzyć studyjnych sztuczek; a nawet gdyby się dało, to histeryczny wrzask fanek i tak zagłuszał wszystko. Jako pierwszy miał dość George. Chciał nawet odejść z zespołu – także dlatego, że komponował coraz więcej, a od kolegów dostawał miejsce na dwie kompozycje na płytę, niezależnie od jakości tego co przynosił… Rezygnacja z koncertowania nieco go ułagodziła i uspokoiła napięcie w zespole. Na pewien czas. Bo tak naprawdę konflikt na linii Macca-George miał rozsadzić zespół w porównywalnym stopniu co zatargi między Paulem a Johnem.

Na pewien czas wszystko się uspokoiło, nagrany pod przewodnictwem McCartneya „Sierżant Pieprz” powstawał we względnie stabilnej atmosferze mimo tego, że ktoś w zespole okazywał się coraz bardziej równiejszy od pozostałych. I wtedy menedżer Brian Epstein przedawkował narkotyki. Póki był Brian, jakoś wszystko się kręciło, gdy jego zabrakło… sesja nagraniowa „Białego Albumu” niemal zniszczyła zespół, Paul nie znosił bezsensownych jego zdaniem eksperymentów w rodzaju „Revolution 9” Johna, ten odgryzał mu się, krytykując nagrywanie pioseneczek w rodzaju „Ob-La-Di Ob-La-Da” (jak mu się chciało – bo na ogół wolał przebywanie w objęciach Yoko, heroiny albo obu naraz), Harrison wściekał się, gdy kolejne kompozycje jego autorstwa odpadały w przedbiegach, a Starr nawet na pewien czas opuścił zespół. Do tego zaczęły się problemy z finansami, Apple Corps. było źle zarządzane, potrzebowało dobrego menedżera. Paul zaproponował zięcia Johna Eastmana, Lennonowie zaś – Allena Kleina i to jego kandydaturę poparła reszta zespołu…

W rok 1969 Beatlesi weszli jako cztery osobne indywidua, dość umownie nazywane zespołem, zmęczone sobą nawzajem i grupą w ogóle. Skoro praca ściśle studyjna prawie zniszczyła zespół, no to może jakiś efektowny koncert? Jak za dawnych czasów, wspólne, zespołowe granie w studio i potem na żywo. Gdzie? Pomysłów nie brakowało, statek wycieczkowy, środek pustyni, w Kairze u stóp piramid, Royal Albert Hall, Stonehenge… Do tego wytwórnia United Artists zaczęła się dopominać: Beatlesi mieli kontrakt na cztery filmy, brakowało jednego. Macca więc wymyślił: zbieramy się w studiach Twickenham, pod okiem kamer pracujemy nad piosenkami na koncert – to będzie pierwsza część filmu, drugą będzie sam występ. Koncepcja muzyczna była prosta – powrót do korzeni, bluesa, rocka, rock’n’rolla. Odkopano zresztą z archiwów „One After 909” – utwór Johna jeszcze z początków działalności zespołu, napisany gdy Lennon miał 17 lat, nagrany na jednej z wczesnych sesji zespołu i odłożony do archiwów. Był nawet tytuł – „Get Back”, od nowej kompozycji Paula, drwiącej z antyimigranckiej polityki brytyjskiego rządu, i ciekawy pomysł na okładkę – kopia zdjęcia z pierwszej płyty, zrobiona w tym samym miejscu, tyle że z Beatlesami AD 1969. Wszystko wydawało się być jasne i sensowne. I wtedy znów wybuchł konflikt między McCartneyem i Harrisonem – jednoznacznie przeciwnym idei koncertu, do tego po staremu wściekłym, że panowie traktują z góry jego nowe kompozycje. George nawet na pewien czas opuścił zespół; wrócił, gdy reszta zgodziła się przenieść do wygodniejszych i cieplejszych studiów Apple, a co do koncertu, panowie ostatecznie wystąpili popołudniem 30 stycznia na dachu budynku Apple, do tego zupełnie na partyzanta – żadnej zapowiedzi, po prostu wyszli i zagrali, aż policja nakazała im po trzech kwadransach ściszyć jazgot.

Na pewien czas cały projekt „Get Back” – filmu i płyty ze ścieżką dźwiękową – trafił do archiwów. Powstało niby parę wersji płyty, łączącej fragmenty koncertu ze studyjnymi, ale żadna nie zyskała aprobaty zespołu. Panowie przez lato 1969 pracowali nad kolejną płytą. Praca nad „Abbey Road” przebiegała znacznie bardziej harmonijnie – pewnie dlatego, że cała czwórka zdawała sobie sprawę, że to już koniec. Że dzień, kiedy powiedzą sobie dość, jest coraz bliższy. Albo inaczej – koniec zespołu się dokonał, trzeba tylko czegoś, co będzie kroplą przelewającą czarę.

Jesienią 1969 Beatlesi niby mówili o nowej płycie, bardziej demokratycznej (dwa kawałki Starra, po cztery pozostałej trójki), ale… jakoś nikt się nie kwapił do rozpoczęcia pracy. Harrison to produkował innych artystów, to pracował nad własnym dziełem, Macca też tworzył na swoje konto, Lennon miał Plastic Ono Band (no i Yoko), a Ringo zainteresował się występami przed kamerą. „Pomogła” United Artists – grożąc zespołowi pozwem, jeśli panowie nie dostarczą filmu i płyty ze ścieżką dźwiękową. I tak z nagrań studyjnych i fragmentów koncertu posklejano album, ukończono też film. 3 stycznia 1970 George, Ringo i Paul spotkali się w studio, kończąc nagrywanie „I Me Mine” – była to ostatnia sesja w historii The Beatles.

Z koncertu na dachu wybrano „One After 909”, „I’ve Got A Feeling” i „Dig A Pony”; na żywo w studio zarejestrowano „Two Of Us”, „Get Back”, „Dig It” i „Maggie May”. Resztę (wbrew wyjściowym założeniem o nagrywaniu całości na żywo) dość mocno posztukowano i poprawiono w studio i album był prawie gotowy. Prawie – bo panowie (przede wszystkim Lennon) wciąż uważali, że czegoś tam brakuje, że całość jest niedopieczona. I w marcu zaproszono amerykańskiego producenta Phila Spectora, który dokonał ostatnich szlifów – dograł potężne orkiestrowe tło do jednej z kompozycji Paula, inną podrasował w studiu. Co było dalej – tu zależy, kogo zapytamy. Jedni mówili, że cała czwórka włącznie z Paulem zgodziła się na ostateczny kształt albumu po poprawkach Spectora; Macca zaś twierdził, że od początku był przeciwny dogrywkom, przerabiających intymną, nastrojową balladę „The Long And Winding Road” na potężnie zorkiestrowane dzieło, z harfami i żeńskim chórkiem. Wysłał stanowczy telegram do Kleina, domagając się usunięcia Spectorowskich ingerencji. Gdy ten odmówił – 10 kwietnia 1970 Paul McCartney oficjalnie ogłosił swoje odejście z The Beatles, a kwestię „The Long…” wymienił jako jedno z sześciu powodów tegoż. Zespół de facto przestał istnieć. Cztery tygodnie później na rynek trafiła ostatnia płyta wydana przez Fab Four – „Let It Be”.

Spotkała się z surowym przyjęciem, po monumentalnej i monolitycznej „Abbey Road” okazała się dziełem niespójnym, pozszywanym z różnych elementów, dosztukowanym trochę na siłę. O ile na „Abbey Road” zupełnie różne elementy udało się poskładać w spójną całość – tu nawet nikt nie próbował, traktując całą płytę jako pańszczyznę do odrobienia. A z drugiej strony – patrząc przez pryzmat pojedynczych fragmentów, to nie brakuje tu rzeczy bardzo udanych.

Wpadek też nie brakło. „Dig It” – fragment monotonnego i nużącego studyjnego jamu – znalazł się na płycie celem chyba jedynie nabicia nieco czasu, podobnie jak żartobliwa przyśpiewka „Maggie May”. Co gorsza, obie kompozycje trafiły na płytę kosztem „Don’t Let Me Down”… Inne dyskusyjne decyzje też się trafiły – dziś można się zastanawiać, czemu na płytę trafił żartobliwy blues-rockowy „For You Blue” Harrisona – utwór niezły, ale błahy i bez większego znaczenia, a wszak wiemy, że w tym czasie George miał już skomponowaną sporą część materiału na doskonały „All Things Must Pass” i zaproponował pozostałej trójce choćby „Let It Down” czy utwór tytułowy… Niestety, Lennon i McCartney odrzucili je, a sprzeczka George’a z Johnem omal ponoć nie zakończyła się fizycznym starciem. No i te nieszczęsne chóry, harfa i smyki w „The Long And Winding Road” – dodające przesadnie melodramatyczny klimat do kompozycji samej w sobie wielkiego formatu.

Inne fragmenty płyty budzą już bardziej pozytywne uczucia. „Two Of Us” – na filmie „Let It Be” prezentowany w znacznie bardziej agresywnej, niemal hardrockowej wersji, tu przedstawiony w delikatniejszej, bardziej folkowej odsłonie, z uroczymi harmoniami wokalnymi. I moim zdaniem to był dobry wybór. Blues-rockowe, powolne „Dig A Pony”. „I Me Mine” – Harrisonowski żartobliwy walczyk, z tekstem jadowicie portretującym McCartneya. „I’ve Got A Feeling” – posklejane z dwóch osobnych fragmentów utworów, rockowej miniatury McCartneya na początek i Lennonowskiego, chwilami dość ryzykownego tekstowo jak na rok 1970 finału. „One After 909” – kiedyś nagrany w typowo rock’n’rollowej wersji przedstawionej potem na płycie „Anthology 1”, tu przedstawiony w bardziej rockowej, szybszej wersji. No i na koniec „Get Back”. Chciałem wszystkim podziękować w imieniu całej grupy i każdego z osobna i mam nadzieję, że przeszliśmy przesłuchanie – tak z publicznością żegnał się Lennon na koniec koncertu na dachu i tak też kończy się ta płyta.

No i na koniec trzy monumenty, podrasowane przez Spectora z mniej lub bardziej dyskusyjnym efektem. „Across The Universe”, medytacyjna kompozycja Lennona pierwotnie – w lekko przyspieszonej wersji z dodanymi efektami dźwiękowymi – wydana na płycie charytatywnej dla World Wildlife Fund, teraz w spowolnionej i zbliżonej do oryginału wersji wydana na płycie Beatlesów, delikatna, łagodnie zorkiestrowana. Wiedziona niezapomnianym fortepianowym motywem „Let It Be” – jedna z perełek McCartneya, również poprawiona orkiestracją (i z ostrzejszym gitarowym solo względem wersji singlowej). No i ta nieszczęsna „The Long And Winding Road”, gdzie orkiestracja po bliższym wsłuchaniu się zaczyna rzeczywiście kłuć w uszy. Szkoda, bo piosenka (czy może raczej pieśń) sama w sobie jest wyjątkowo piękna, choć smutna: epitafium dla zespołu, zaakceptowanie faktu, że teraz cała czwórka zaczyna iść swoimi drogami…

Czy krytycyzm wobec tej płyty był uzasadniony? W sporej mierze był, bo „Let It Be” to album mocno chaotyczny, nierówny, łączący momenty niezwykle udane i piękne z przeciętnymi. Do tego wydany w formie dość surowej, zdarzają się wokalne kiksy i wejście gitary o takt za wcześnie – a wszak w roku 1970 od takich firm jak Beatlesi świat oczekiwał dzieł wypolerowanych i wyszlifowanych co do sekundy, jak „Abbey Road” chociażby... Tym niemniej nie brakuje tu pojedynczych utworów robiących naprawdę duże wrażenie. I biorąc pod uwagę, w jakich okolicznościach i w jakich bólach rodził się ten projekt, lepiej chyba nie mógł on wyglądać. I najlepiej uznać, że rzeczywistym pożegnaniem The Beatles z publicznością jest ostatni nagrany przez nich album „Abbey Road”, a „Let It Be” to swoiste postscriptum do niego...

Piotr 'Strzyż' Strzyżowski



W powszechnej świadomości słuchaczy nagranie i wydanie znakomitego "Abbey Road" dobrze rokowało grupie na przyszłość - krążek nie tylko okazał się (tradycyjnym) triumfem komercyjnym, ale i było na nim wyraźnie słychać, że muzycy zażegnali wszelkie spory i znów czerpią przyjemność ze wzajemnego grania. Rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Kiedy zakończono prace nad tym albumem, John poleciał do Toronto, gdzie 13 września 1969 roku zagrał na festiwalu z szybko zebranym zespołem Plastic Ono Band, w skład którego wchodzili Eric Clapton (gitara prowadząca), Klaus Voormann (gitara basowa) i Alan White (perkusja). Usatysfakcjonowany owocną współpracą z Plastic Ono Band, po powrocie do Londynu, 20 września, Lennon obwieścił Beatlesom, że odchodzi z kapeli. Reszta muzyków zdawała sobie sprawę, że bez niego nie mogą kontynuować kariery pod szyldem The Beatles.

Ówczesny menedżer Beatlesów, Allen Klein, namówił Johna, by nie rozgłaszał tego publicznie, miałoby to bowiem zły wpływ na wyniki sprzedaży "Abbey Road". Na skutek decyzji Johna, jesienią każdy z Beatlesów poszedł w swoją stronę. Lennon w tym czasie pozostawał najaktywniejszym członkiem grupy, śmiało udzielając się publicznie i wydając w październiku singiel pod tytułem "Cold Turkey", Ringo zajął się nagrywaniem płyty z rockowymi i popowymi standardami "Sentimental Journey", George dołączył do duetu Delaney and Bonnie na czas ich trasy koncertowej, zaś Paul wyjechał z Lindą na farmę w Szkocji, gdzie zaczął przeżywać poważny kryzys, co zaowocowało nagraniem jego pierwszego solowego krążka o nazwie "McCartney".

Rzecz w tym, że niezrealizowany dotąd projekt "Get Back" nie został formalnie domknięty, w związku z czym pojawił się pomysł, by w obliczu rozwiązania The Beatles wydać jeszcze jedno premierowe wydawnictwo z ich udziałem. Z racji odejścia Lennona, nagranie nowej płyty nie wchodziło w grę, postanowiono więc sięgnąć do odrzuconych przez muzyków nagrań z tamtej sesji. Dzięki temu Paul, George i Ringo (John przebywał wtedy w Danii) spotkali się 3 i 4 stycznia 1970 roku w studiu Abbey Road, by w trio zarejestrować utwór "I Me Mine" i poprawić kilka innych. Realizator dźwięku Glyn Johns ponownie otrzymał zadanie skompilowania albumu z nagranego materiału i znów efekty jego pracy zostały odrzucone.

W marcu producent Klein poprosił producenta Phila Spectora o dokończenie longplaya. Jedyną osobą z zespołu z którą Klein kontaktował się w sprawie tego zatrudnienia był... John, będący pod wrażeniem pracy, jaką Spector włożył przy realizacji jego solowego singla "Instant Karma!". Miał on poprawić wiele aspektów albumu, by ten nadawał się do sprzedaży. Producent wziął się na poważnie do roboty, dzięki czemu na przełomie marca i kwietnia miksował cały materiał, dogrywał chórki oraz partie orkiestry, a także namówił Ringo, by ten ponownie nagrał niektóre partie perkusji. Poza nagraniami studyjnymi wykorzystano również rejestracje pochodzące ze słynnego koncertu na dachu siedziby Apple ("Dig a Pony", "One After 909" oraz "I've Got a Feeling"). Przy okazji krążek przemianowano z "Get Back" na "Let It Be".

W związku z wydaniem "Let It Be" w maju 1970 roku, zaplanowana na kwiecień data premiery longplaya "McCartney" miała zostać przesunięta. Paula namawiał do tego zarówno Klein, jak i inni Beatlesi. Muzyk uznał jednak, że potraktowano go niesprawiedliwie i w przypływie irytacji wyrzucił z domu Ringo, który przyniósł mu złe wieści. McCartney nie ugiął się naciskom, ale postanowił wykorzystać ten fakt do wypromowania swojego dzieła. Do recenzenckich kopii krążka, przekazanych dziennikarzom tydzień przed oficjalną premierą, 10 kwietnia 1970 roku, dołączył list napisany w formie wywiadu z samym sobą, w którym ogłosił swoje odejście z The Beatles. Był to definitywny koniec zespołu. Paul wyrządził tym sobie pewną krzywdę, gdyż przez pewien czas miłośnicy grupy myśleli, że to on stoi za jej rozwiązaniem, podczas gdy to Paulowi najbardziej zależało, by utrzymać The Beatles przy życiu.

Muzyk dodatkowo wpadł w szał, gdy usłyszał rezultaty poczynań Spectora przy "Let It Be" (oprócz niego reszta Beatlesów chwaliła rezultat uzyskany przez producenta). Zmiana aranżacji i produkcyjne bogactwo (w tym orkiestrowe ozdobniki) doszczętnie zrujnowały wizję McCartney'a, by nagrania z tej sesji pozostawały surowym odzwierciedleniem dźwięku The Beatles. Mimo to, album w takiej formie wydano 8 maja 1970 roku, tuż po oficjalnym rozwiązaniu kapeli. Mimo że naturalnie mógł on liczyć na powodzenie w kontekście sprzedaży, to jego recenzje pozostawały mocno mieszane, co nie powinno dziwić przy fakcie, że nawet sami muzycy nie byli w pełni zadowoleni z rezultatów niełatwych zmagań przy tym wydawnictwie. W pewnym stopniu mamy do czynienia z odrzutami, których nie umieszczono przy okazji nagrywania "Abbey Road" - a przecież do nagrywanych w styczniu 1969 roku "I Want You (She's So Heavy)" czy "Maxwell's Silver Hammer" wówczas powrócono.

Na "Let It Be" słychać, że muzycy chcieli powrócić do swoich korzeni, dzięki czemu na przygotowywanym na początku 1969 roku longplayu miały dominować bardzo proste, niekiedy dość ascetyczne aranżacyjnie kawałki, utrzymane w duchu pierwszych dokonań. Dzięki temu sięgnięto nawet do jednej z pierwszych kompozycji stworzonych przez Lennona, czyli napisanego w końcówce lat 50., rock'n'rollowego "One After 909". Zmagania produkcyjne Phila zniszczyły cały zamysł, przez co kilka piosenek wydaje się przeprodukowanych, ze szkodą dla całości. Oczywiście, niektóre z poprzednich dzieł grupy, jak "Revolver" czy "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band", cechowało aranżacyjne bogactwo, w tym udział orkiestry, jednak tam przy znacznie większym udziale George'a Martina robiono to umiejętnie i z klasą, czego niestety nie da się powiedzieć o aranżacjach niektórych utworów z opisywanego dzieła.

W porównaniu do tamtych wydawnictw łatwo mówić o pewnym niedosycie. Na szczęście całość nie jest tak niespójna i rozstrzelana stylistycznie, jak "Biały album", choć nadal dość przypadkowa - w czym nie pomagają zostawione przez producenta różne niuanse, typu falstart na początku "Dig a Pony" czy pochodzący z występu na dachu dialog umieszczony na końcu "Get Back" (mimo że na albumie znajduje się wersja studyjna). Longplay trwa 35 minut z kawałkiem, co przemawia na jego korzyść. Niestety, nawet przy tak krótkim czasie trwania postarano się o sporą ilość uchybień. Płycie brakuje pieczołowitej produkcji zapewnianej przez Martina i będącej jednym ze znaków rozpoznawczych The Beatles. Przez to brzmi on bardziej archaicznie w porównaniu do kilku poprzednich dokonań, a instrumenty nie posiadają zbyt wiele przestrzeni. To co także razi w przypadku "Let It Be" to nieprzemyślane ustawienie tracklisty i niewłaściwa selekcja. Ciekawi mnie też czy gdyby nie nagłe zakończenie działalności Beatlesów, czy do niektórych z tych nagrań (szczególnie do "One After 909" i "For You Blue") ich twórcy kiedykolwiek by powrócili?

Niby już na początku pojawia się całkiem fajny, folkowy "Two of Us", ale przy tym całkowicie pozbawiony energii, przez co nie sprawdza się najlepiej na start płyty - szczególnie jeśli porównać go z takimi otwieraczami, jak "Come Together", "Taxman" czy "Magical Mystery Tour". Na otwarciu nie sprawdziłby się również "Dig a Pony", ale ma to szczęście, że następuje jako nr 2, po "Two of Us". To też całkiem przyzwoity, snujący się w wolnym tempie numer, a przy tym czerpiący wiele z bluesa. Poziom momentalnie wzrasta przy "Across the Universe" - uczuciowej i ładnej balladzie ze skupionym wokalem Johna i znakomitą linią melodyczną. Nawet dodanie chórków przez Spectora aż tak nie razi i nadaje fajnego klimatu. Co więcej, muszę uczciwie przyznać, że to moje ulubione wydanie tego numeru. Pierwsze nagrania do "Across the Universe" podjęto już na początku 1968 roku, a pierwszy raz można było go usłyszeć nie na opisywanym krążku, ale na wydanej 12 grudnia 1969 roku, charytatywnej kompilacji "No One's Gonna Change Our World" (znalazł się na nim wczesny miks, później dostępny także na kompilacji The Beatles "Past Masters").

Nietrudno też ulec urokowi dostarczonemu przez Harrisona "I Me Mine". Zwrotki utrzymane są w tempie walca, a w zaostrzonym refrenie trójka muzyków przechodzi do rockowego czadu. Mimo takiego kontrastu, wszystko trzyma się przysłowiowej kupy i brzmi spójnie. Niepotrzebnie wklejono tu partie orkiestry, ale wrażenie i tak pozostaje pozytywne. Podobnie jak w największym osiągnięciu z tego wydania, czyli tytułowym "Let It Be", przy okazji jednej z najpopularniejszych kompozycji z dorobku The Beatles. To niezwykle czuła, skromna ballada, oparta głównie na brzmieniu pianina i organów Hammonda oraz posiadająca świetny wokal McCartney'a i ostrą solówkę Harrisona. Moim zdaniem to właśnie dwie ballady ("Let It Be" McCartney'a i "Across the Universe" Lennona) wypadły tutaj najciekawiej. Warto dodać, że w "Let It Be" na organach gra Billy Preston, który z racji tego, że brał czynny udział w styczniowych nagraniach udziela się także w wielu innych kompozycjach ("Dig a Pony", "Dig It", "I've Got a Feeling", "One After 909", "The Long and Winding Road", "Get Back").

Jak na razie w stronę albumu poleciały ode mnie same pochwały, a przecież nie brakuje tu również zwyczajnie zbędnych fragmentów. Ewidentnie najsłabiej wypadają "Dig It" i "Maggie Mae". Pierwszy z nich to ewidentnie głupkowaty, 50-sekundowy wygłup (ponadto - chyba też dla żartu - podpisany przez cały kwartet), nie wprowadzający do całości niczego ciekawego. Muzycznie wygląda dość żenująco, zaś barwa głosu Lennona przypomina trochę Micka Jaggera (czyżby tekst Like a rolling stone był nieprzypadkowy?). Oprócz głównej czwórki, udzielają się w nim George Martin grający na marakasach i Preston na organach. Za to 40-sekundowy "Maggie Mae" to beatlesowskie opracowanie folkowego standardu. W ich wersji brzmi on bardziej rock'n'rollowo i przypomina ich wczesną twórczość. Jednak nawet na takim wydawnictwie, jak "Beatles for Sale", byłby to jeden z najsłabszych kawałków. Oba nagrania trudno nawet nazwać utworami, wyglądają zaledwie jak ich szkice. Wyglądają na wrzucone tylko po to, by nieco wydłużyć ten i tak dość krótki album. Dodatkowo, pod względem kolejności sąsiadują z "Let It Be", przez co wyglądają jeszcze bardziej bezcelowo.

Niewiele lepiej prezentuje się wspomniany już "One After 909" - przesadnie prosty rock and roll, do tego nieciekawy melodycznie, choć wyróżniający się niezłym duetem wokalnym Lennon-McCartney. Takie nagranie w dobie rozkwitu naprawdę ciężkiego grania spod znaku Led Zeppelin czy Black Sabbath musiało brzmieć staroświecko, jak relikt odległych lat 50., a przez to niezbyt atrakcyjnie. Jednak utworem o najbardziej zaprzepaszczonym potencjale jest bez wątpienia "The Long and Winding Road". Do dziś nie mogę wybaczyć Spectorowi, że swoimi nachalnymi (w odróżnieniu od "Across the Universe") chórami i orkiestracjami tak bardzo spieprzył ten kawałek. W zaprezentowanej tu wersji wypada on niemalże niestrawnie i niemiłosiernie pretensjonalnie. Takie zagranie dobitnie pokazuje ile w kontekście danej kompozycji znaczy jej aranżacja. Przy okazji, to właśnie "The Long and Winding Road" (ze stroną B w postaci "For You Blue") promował longplay na singlu.

W odróżnieniu od opisanych w dwóch poprzednich akapitach czterech nagrań całkiem przyjemnie wypada "I've Got a Feeling" w wersji z koncertu na dachu Apple. Zastosowano w nim intrygujący kontrast z brzmieniem gitar, od delikatnych po naprawdę ostre. Nie najgorzej słucha się również bluesowego "For You Blue" Harrisona, choć to też żadna rewelacja i po raz kolejny nie zachwyca tu produkcja. Krążek wieńczy prościutki, galopujący "Get Back" z chwytliwą melodią i organowymi ozdobnikami, w otwarty sposób nawiązujący do muzycznych korzeni The Beatles. Kawałek wydano dużo wcześniej na singlu, 11 kwietnia 1969 roku. Inny niealbumowy singiel, "Let It Be", został wypuszczony 6 marca 1970 roku i zawierał stronę B z niezbyt udaną, inspirowaną awangardą kompozycją "You Know My Name (Look Up the Number)", prawdopodobnie będącą połączeniem kilku odrębnych nagrań. Jej ukończenie zajęło muzykom aż dwa lata.

Pozostaje więc pytanie - czy efekty zmagań w kontekście "Get Back" da się jakoś uratować, by stworzona na ich podstawie płyta nie okazała się lekkim rozczarowaniem? Okazuje się, że tak. 17 listopada 2003 roku ukazało się bowiem wydawnictwo pod tytułem "Let It Be... Naked", prezentujące większość zawartości "Let It Be" według wizji McCartney'a, a przy tym obdarte z wszelkich poprawek popełnionych przez Spectora. Na potrzeby tego przedsięwzięcia Paul zatrudnił realizatorów z Abbey Road i powierzył im stworzenie longplaya z oryginalnych ścieżek studyjnych. Dzięki temu udało się poprawić wiele popełnionych 33 lata wcześniej błędów. Twórcy mieli do dyspozycji wiele godzin nagrań, w tym nieudane podejścia, alternatywne wersje utworów, powtórki czy odrzuty. Z tego wszystkiego stworzono dzieło wierne duchowi sesji ze stycznia 1969 roku.

Nie tylko opracowano aranżacje praktycznie od podstaw, ale i popracowano nad odpowiednią tracklistą oraz prawidłowym jej ułożeniem. Skupiono się także wyłącznie na warstwie muzycznej i usunięto wszelkie improwizowane teksty czy dialogi (w tym oryginalny wstęp do "Get Back" czy początek "Two of Us"), a przy tym solidnie podrasowano produkcję i uwypuklono poszczególne instrumenty, by całość brzmiała bardziej nowocześnie. Wszystko to powoduje, że "Let It Be... Naked" prezentuje się dużo lepiej i bardziej klasycznie od pierwowzoru. Osobom odpowiedzialnym za ten miks należą się duże brawa, bo tutaj nawet te mniej przekonujące momenty trochę zyskują dzięki naturalnemu, nieprzetworzonemu brzmieniu.

Zawartość również robi większe wrażenie. Na początku zawarto "Get Back", spisujący się w roli otwieracza dużo lepiej od "Two of Us", a na końcu zasłużenie umieszczono podniosły "Let It Be", kapitalnie podsumowujący całe wydawnictwo (choć szkoda, że umieszczono tu wygładzoną, słabszą od tej z oryginału solówkę Harrisona). Na szczęście, na opisywanym wznowieniu zrezygnowano z bezsensownych "Dig It" i "Maggie Mae", a w zamian za to dołączono nieobecny w oryginale, utrzymany w luzackim klimacie "Don't Let Me Down" w wersji z koncertu na dachu. "Don't Let Me Down" pojawił się już wcześniej na singlu na stronie B "Get Back" w nieco słabszym, studyjnym wydaniu. Wykonanie koncertowe zadziwia pomyślną współpracą grających na pełnym luzie muzyków.

W całym zestawie zdecydowanie najwięcej zyskuje "The Long and Winding Road", który w bardziej ascetycznym (opartym głównie na brzmieniu fortepianu i wzbogaconym o wejścia Prestona) wydaniu okazuje się naprawdę piękną balladą z emocjonalnym popisem wokalnym Paula (w pierwotnej wersji wykorzystano inne, słabsze podejście) i cudowną melodią. To jeden z najbardziej poruszających kawałków zespołu, i przy okazji jeden z najwspanialszych. Z kolei nieco mniej przekonuje mnie zagrany w odrobinę szybszym tempie "Across the Universe", dalej zachowujący bardzo udany poziom, ale podczas słuchania, o dziwo, brakuje mi jednak tych wypełniających odpowiednio przestrzeń chórków. Zachowano też słabszy "One After 909", ale ostatecznie można go potraktować jako urozmaicenie materiału.

Mimo iż "Let It Be" posiada kilka niezaprzeczalnych walorów i nie można nazwać go bezwartościowym, to dopiero wznowienie "Let It Be... Naked" pokazuje, że zamysł McCartney'a nie był pozbawiony sensu i mógł wprowadzić powiew świeżości do twórczości The Beatles po psychodelicznym okresie lat 1965-1967 oraz rozchwianym gatunkowo "Białym albumie". O ile pierwsza wersja, dzięki niewłaściwemu ułożeniu kompozycji czy poprawkom Spectora, nie stanowi godnego pożegnania (według daty premiery albumów) z The Beatles, tak druga niewątpliwie czymś takim jest. Do tego, uświadamia, że w tej styczniowej, kontrowersyjnej sesji tkwił niemały potencjał, który należało po prostu odpowiednio dopracować. Z wersji "Naked" dwaj żyjący Beatlesi mogą być naprawdę dumni.

Robert Rosiński



Kiedy relacje w zespole zaczęły się psuć, Paul McCartney nabrał przekonania, że jedynie powrót do koncertowania i muzycznych korzeni może uratować zespół. O ile pomysł powrotu na scenę został zdecydowanie odrzucony przez Johna Lennona i George'a Harrisona (aczkolwiek 30 stycznia 1969 roku zespół, wsparty przez klawiszowca Billa Prestona, zagrał pojedynczy, niezapowiedziany występ na dachu swojej londyńskiej siedziby), tak druga część propozycji McCartneya spotkała się z akceptacją. Jednak sesje nagraniowe albumu (mającego nosić tytuł "Get Back") jeszcze bardziej skłóciły muzyków, a jakość zarejestrowanego materiału pozostawiała wiele do życzenia. Projekt został więc wstrzymany, a zespół rozpoczął pracę nad innym materiałem, który wypełnił album "Abbey Road".

Tuż przed jego wydaniem, we wrześniu 1969 roku, ze składu odszedł Lennon. Pozostała trójka - świadoma, że dalsza działalność nie ma sensu - postanowiła przynajmniej dokończyć zarzucony wcześniej projekt "Get Back". Na początku 1970 roku muzycy zatrudnili nowego producenta, Phila Spectora, którego rola polegała przede wszystkim na dodaniu orkiestrowego tła do kilku utworów. Ponadto zespół nagrał od nowa wiele partii, a także zarejestrował jedną zupełnie nową kompozycję, "I Me Mine". W ten sposób udało się ukończyć dziewięć utworów, w tym dwa już wcześniej wydane ("Get Back" ukazał się na singlu, a "Across the Universe" na charytatywnej kompilacji). Repertuaru dopełniły trzy kawałki zarejestrowane podczas wspomnianego występu na dachu ("Dig a Pony", "I've Got a Feeling" i "One After 909"). Wydawnictwo ostatecznie otrzymało tytuł "Let It Be".

Muzycy rzeczywiście cofnęli się do swoich korzeni - do rock and rolla i bluesa (nawet nagrali jedną ze swoich najwcześniejszych kompozycji, rockandrollową "One After 909", napisaną jeszcze w końcówce lat 50.). Ale efekt jest zupełnie inny, niż na wczesnych albumach zespołu. Bardziej dojrzały, pozbawiony tej młodzieńczej naiwności. Zamiast tego słychać zmęczenie muzyków i to, że materiał powstawał w bólach. Idealnie pasuje tutaj surowe brzmienie z oryginalnej sesji, natomiast efekt ten psują orkiestracje dodane do spokojniejszych utworów - w "I Me Mine", "Let It Be" i "The Long and Winding Road" dodają niepotrzebnego patosu, zaś wręcz kuriozalnie brzmią w psychodeliczno-folkowym "Across the Universe". Pomijając kwestie stylistyczne i brzmieniowe, same kompozycje w znacznej części są po prost przeciętne. Pozytywnie wyróżnia się przede wszystkim tytułowy "Let It Be" - bardzo ładna ballada, w albumowej wersji ozdobiona fajną, ostrą solówką Harrisona. Na plus zaliczyć można także bluesrockowy "Dig a Pony", prawie hardrockowy "I've Got a Feeling", akustyczny, zahaczający o stylistykę country "Two of Us", a także "Across the Universe". Bardzo obiecująco zaczyna się "I Me Mine", ale rockandrollowe zaostrzenia psują cały klimat. Najgorzej wypadają natomiast niby-żartobliwe przerywniki "Dig It" i "Maggie Mae".

W 2003 roku ukazało się wydawnictwo "Let It Be... Naked", zawierające zremiksowaną wersję albumu, bliższą oryginalnego pomysłu McCartneya. Zmieniono na nim kolejność utworów (dzięki czemu np. całość rozpoczyna czadowy "Get Back", zamiast niepasującego w roli otwieracza "Two of Us"), a także zrezygnowano z "Dig It" i "Maggie Mae", zastępując je udanym, bluesrockowym "Don't Let Me Down" (oryginalnie wydanym na stronie B singla "Get Back", tutaj jednak wykorzystano nagranie z koncertu na dachu, ze świetnymi partiami organów i basu). Największą zaletą tej wersji albumu jest jednak rezygnacja z orkiestracji w "Across the Universe", "I Me Mine", "Let It Be" i "The Long and Winding Road". Zyskał na tym przede wszystkim ten ostatni, który w takiej bardziej ascetycznej wersji odsłania cale swoje piękno, we wcześniej znanej wersji ukryte pod sporą dawką kiczu. Minusem tej wersji albumu jest jednak wykorzystanie w "Let It Be" łagodniejszej solówki, podobnej do tej z singlowej wersji utworu.

Sam pomysł na to wydawnictwo był ciekawy, ale takie czynniki, jak nienajlepsza atmosfera w studiu i nietrafiona zmiana producenta, negatywnie wpłynęły na ostateczny efekt. Głównym problemem była jednak mała ilość naprawdę dobrego materiału, przez co nawet przygotowany po latach, bardziej udany miks albumu tylko nieznacznie podniósł jego poziom. "Let It Be" jest zdecydowanie najsłabszym studyjnym wydawnictwem The Beatles z dojrzałego okresu twórczości ("Yellow Submarine" nie liczę jako pełnoprawnego albumu) i mało imponującym zwieńczeniem dyskografii.

Paweł Pałasz



..::TRACK-LIST::..

1. Two Of Us
2. Dig A Pony
3. Across The Universe
4. I Me Mine
5. Dig It
6. Let It Be
7. Maggie Mae
8. I've Got A Feeling
9. One After 909
10. The Long And Winding Road
11. For You Blue
12. Get Back



..::OBSADA::..

John Lennon - lead and backing vocals, rhythm guitar, lead guitar on "Get Back", lap steel guitar on "For You Blue", acoustic guitar on "Two of Us", "Across the Universe" and "Maggie Mae", six-string bass guitar on "Dig It" and "The Long and Winding Road", whistling on "Two of Us"

Paul McCartney - lead and backing vocals, bass guitar, acoustic guitar on "Two of Us" and "Maggie Mae", piano on "Dig It", "Across the Universe", "Let It Be", "The Long and Winding Road", and "For You Blue", Hammond organ on "I Me Mine", electric piano on "I Me Mine" and "Let It Be", maracas on "Let It Be"

George Harrison - lead and rhythm guitars, acoustic guitar on "For You Blue" and "I Me Mine", tambura on "Across the Universe", lead vocals on "I Me Mine" and "For You Blue", backing vocals

Ringo Starr - drums, percussion on "Across the Universe"


Additional musicians:
Richard Anthony Hewson - string and brass arrangements on "I Me Mine" and "The Long and Winding Road"

John Barham - choral arrangements on "Across the Universe", "I Me Mine" and "The Long and Winding Road"

George Martin - Hammond organ on "Across the Universe", shaker on "Dig It", string and brass arrangements on "Let It Be", production

Linda McCartney - backing vocals on "Let It Be"

Billy Preston - electric piano on "Dig a Pony", "I've Got a Feeling", "One After 909", "The Long and Winding Road" and "Get Back", Hammond organ on "Dig It" and "Let It Be"

Brian Rogers - string and brass arrangements on "Across the Universe"




https://www.youtube.com/watch?v=QDYfEBY9NM4



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Rewelacja!
Jedna z najwcześniejszych i zarazem najlepszych progresywnych płyt, jakie kiedykolwiek powstały!
Oryginalna, urocza rockowa muzyka - trochę jak wczesny i bardziej rozmarzony Jethro Tull ze szczyptą King Crimson i Colosseum i z dodatkiem muzyki Wschodu. Nie można się oderwać!
Zremasterowana, brytyjska edycja m.in. z obłędną, 7-minutową przeróbką 'Eight Miles High' Byrdsów, a także trwające razem 18 minut dwa nagrania demo (doskonałej jakości)!



Dla mnie „Mercator Projected” to jedna z esencji piękna tzw. muzyki popularnej przełomu lat 60-tych i 70-tych; swoboda tworzenia, inspiracji, szukania środków wyrazu i poszukiwania własnego brzmienia. Według mnie to zdecydowanie najlepszy okres rozwoju muzyki rockowej. „Mercator Projected” jest tego jednym z wielu przykładów.

Prog rock, jazz rock, trochę psychodelii, mocny shot (to barmańskie określenie; takie zboczenie zawodowe) orientu. Generalnie trudno określić jednoznacznie styl, który EOE prezentują na swojej debiutanckiej płycie.

„Northern Hemispehere” – stonowana psychodelia.

„Isadora” – turecki rytm, świetne partie saksofonu i fletu w połączeniu z pulsującą linią melodyczną Geoffa Nicholsona przenoszą nas w sam środek „Baśni 1000 i jednej nocy”.

„Waterways” – delikatne skrzypce Arbusa, stonowany rytm, odrobina „karmazynowych” klimatów. To dopiero początek; chwilę potem czeka nas psychodeliczny odjazd rodem z debiutanckiej płyty Pink Floyd z dodatkiem orientalnych dźwięków.

„Centauri Woman” – zdecydowanie żart muzyczny rozpoczynający się od.. odgłosów spuszczanej wody w sedesie. Całość utworu utrzymana jest z bluesowej tonacji, z odrobiną „istofideno-owego” psychodelicznego stylu. No i do tego dochodzi prześmieszny tekst o „kobiecie o świetnym ciele, ale końskiej twarzy”...

„Bathers” – dużo melotronou, baśniowy klimat..., niemal rodem z klasycznych płyt The Moody Blues.

„Communion” – utrzymany w klimacie poprzednich utworów, czyli takie pomieszanie wszystkiego. Rozpoczyna ją swojska, zdawać by się mogło, partia fletu przerodzona w złowrogą partię skrzypiec i niespokojną linię melodyczną. Znów pojawia się bliskowschodni klimat utworu... i rosyjski żart na koniec utworu.

„Moths” – znów „pachnie” orientem dzięki partii perkusji i saksofonu z domieszką floydowej psychodelii.

„In The Stable of the Sphinx” – takie podsumowanie całej płyty, w ośmiu i pół minutach muzycy East Of Eden zdają się zawrzeć całą esencję “Mercator Projected” plus fajna, nieco „doors’owa” gitarowa solówka.

Po pierwszym przesłuchaniu wydawać by się mogło, że „Mercator Projected” to przysłowiowe ‘mydło i powidło’ ale w całym tym galimatiasie nietrudno odnaleźć ład i spójność, które nieczęsto charakteryzują debiutanckie wydawnictwa. W poczynaniach EOE wyczuwa się konsekwencje i świadomość własnego - obranego z pełną świadomością - stylu.

Właśnie dzięki temu, iż EOE jest zespołem niemal zapomnianym, odkrycie ich debiutanckiej płyty przez kogoś, komu wydaje się, że w tzw. rocku progresywnym usłyszał już wszystko, może okazać się bardzo miłym zaskoczeniem i impulsem do dalszych poszukiwań takich, zakopanych gdzieś głęboko w zakurzonych antykwariatach, perełek.

Paweł Horyszny



Druga połowa lat 60. była niezwykle ciekawym okresem w muzyce rockowej. Pojawiło się wielu ambitnych twórców, których eksperymenty znacznie poszerzały ramy gatunku, tworząc nowe style. Nie wszyscy z nich zdobyli jednak należne uznanie. Do takich niedocenionych, dziś już zapomnianych wykonawców zaliczyć można brytyjską grupę East of Eden. Stało się tak pomimo obiecującego początku kariery (bardzo udane albumy "Mercator Projected" i "Snafu"), oraz zdobycia pewnej rozpoznawalności (dzięki przebojowemu singlowi "Jig-A-Jig", ale też za sprawą gościnnego występu lidera Dave'a Arbusa w utworze "Baba O' Riley" The Who).

Zawiniło wiele rzeczy. Na pewno zbyt liczna konkurencja i słaba promocja wytwórni (zespół zakontraktowany był w Deram Records - oddziale Decca Records, który słynął z małych nakładów albumów nowych wykonawców). Ale też sam zespół, który nie mógł utrzymać stałego składu, a wraz z kolejnymi zmianami, malała jakość jego muzyki. Problemem był też pewnie sam styl grupy, trudny do sklasyfikowania, co musiało rozzłościć krytyków.

Na debiutanckim albumie "Mercator Projected" zwraca uwagę bardzo bogate brzmienie, które oprócz podstawowego w rocku instrumentarium - gitara, bas i bębny - obejmuje także skrzypce, saksofon, flet, dudy, kalimbę, harmonijkę i klawisze, w tym syntezator (słyszalny przede wszystkim na początku "Communion"). Równie bogate są inspiracje zespołu - od rocka psychodelicznego, przez blues, folk i jazz, po muzykę arabską i klasyczną, a gdzieniegdzie pojawiają się też cięższe, hardrockowe riffy. W praktycznie każdym utworze muzycy mieszają przynajmniej kilka tych elementów, dzięki czemu całość brzmi bardzo oryginalnie i spójnie.

Zespół wypracował własny styl, dzięki czemu można znaleźć wspólny mianownik zarówno w tych bardziej energetycznych i przebojowych momentach albumu ("Northern Hemisphere", "Isadora"), tych bardziej stonowanych, z psychodelicznym klimatem (mocno orientalizujący "Waterways", oniryczny "Bathers"), jak i zakręconym instrumentalnym jamie "In the Stable of the Sphinx", który doskonale wieńczy i podsumowuje ten album. Nieco od całości odstaje tylko bardziej surowy brzmieniowo "Centaur Woman", o ewidentnie żartobliwym charakterze (za sprawą tekstu i odgłosu... spuszczanej wody w sedesie), ale też z fajnymi partiami bluesowej harmonijki i niezłą improwizacją z przesterowanym basem. Na brak różnorodności na pewno nie można narzekać.

"Mercator Projected" nie jest może wielkim dziełem, bo brakuje na nim czegoś naprawdę wybitnego. Ale z drugiej strony - to naprawdę dobrze skomponowany, świetnie zagrany i porządnie brzmiący, a przy tym całkiem oryginalny album. Dla miłośników muzyki z tamtych lat, którzy poznali już dobrze wszystkich znanych wykonawców - pozycja obowiązkowa.

Paweł Pałasz



A spellbinding work from the dawn of the progressive era, Mercator Projected is no fully-formed symphonic prog masterpiece. But as a harbinger of the future (this album emerged in 1969) that is also challenging and enjoyable in its own right, there are few albums to match the status of this one. East Of Eden's true star is Dave Arbus who plays violin, flute, recorder and sax (although Ron Caines also joins in on sax) and it is a shame that the group's success with the novelty hit single Jig-A-Jig (#7 in April 1971) eventually stranded them in no-man's land. However this awesomely inventive debut should not be allowed to be forgotten.
What stays with me most is the glorious hook of Isadora ... "Isadora dance, we are entranced" probably works best if you're down with the hippie vibe, for dancing flutes and Eastern themes are draped around lyrics that are simultaneously corny and deep. Mercator Projector is also defined by the psychedelic rambles of Waterways, and perhaps more than anything else the proto-prog blues of Northern Hemisphere and the hilarious harmonica-driven Centaur Woman (replete with an impressive fuzz-bass solo courtesy of Steve York).

The softer side of the band is featured in the melancholic Bathers, in which violin, organ (from Caines) and recorder are blended to astounding effect. With the subtle drumming of Dave Dufont giving the song added character, this song might well appeal to those who enjoy King Crimson's early ballads. The propulsive Communion also features flute prominently, as well as some cute sound effects and even a joke told in another language (they translate everything except the punchline!). Moth is another piece that incorporates Eastern style exploration, although it is occasionally interspersed with a glorious Beatlesque melody. It all concludes with the high-octane jazzy jam In The Stable Of The Sphinx, which is carried by the saxes, but features spectacular turns on violin and guitar from Arbus and Geoff Nicholson respectively.

There are shades of Jethro Tull & Gravy Train here, but these guys are generally jazzier, almost straying into Soft Machine territory. There are times when they sound like King Crimson or The Moody Blues, although it's interesting that they don't use the mellotron at all. When you factor in that they were doing this stuff at the same time that most of these bands got their start, it becomes apparent that East Of Eden is an essential stop for those looking to investigate the roots of progressive rock. I consider Mercator Projected to be among the best proto-prog albums ever.

Trotsky



..::TRACK-LIST::..

1. Northern Hemisphere 5:03
2. Isadora 4:19
3. Waterways 7:00
4. Centaur Woman 7:09
5. Bathers 4:57
6. Communion 4:02
7. Moth 4:03
8. In the Stable of the Sphinx 8:20

Bonus tracks:
9. Waterways (demo July 1968) 6:40
10. In the Stable of the Sphinx (demo July 1968) 11:10
11. Eight Miles High 6:51



..::OBSADA::..

Geoff Nicholson - guitar, vocals
Dave Arbus - electric violin, flute, bagpipes, recorder, saxophones (2 at once)
Ron Caines - soprano & alto saxophones (acoustic & amplified), organ, vocals (4)
Steve York - bass, harmonica, kalimba
Dave Dufont - percussion




https://www.youtube.com/watch?v=hM4Bt-BCFEc



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Rewelacja!
Jedna z najwcześniejszych i zarazem najlepszych progresywnych płyt, jakie kiedykolwiek powstały!
Oryginalna, urocza rockowa muzyka - trochę jak wczesny i bardziej rozmarzony Jethro Tull ze szczyptą King Crimson i Colosseum i z dodatkiem muzyki Wschodu. Nie można się oderwać!
Zremasterowana, brytyjska edycja m.in. z obłędną, 7-minutową przeróbką 'Eight Miles High' Byrdsów, a także trwające razem 18 minut dwa nagrania demo (doskonałej jakości)!



Dla mnie „Mercator Projected” to jedna z esencji piękna tzw. muzyki popularnej przełomu lat 60-tych i 70-tych; swoboda tworzenia, inspiracji, szukania środków wyrazu i poszukiwania własnego brzmienia. Według mnie to zdecydowanie najlepszy okres rozwoju muzyki rockowej. „Mercator Projected” jest tego jednym z wielu przykładów.

Prog rock, jazz rock, trochę psychodelii, mocny shot (to barmańskie określenie; takie zboczenie zawodowe) orientu. Generalnie trudno określić jednoznacznie styl, który EOE prezentują na swojej debiutanckiej płycie.

„Northern Hemispehere” – stonowana psychodelia.

„Isadora” – turecki rytm, świetne partie saksofonu i fletu w połączeniu z pulsującą linią melodyczną Geoffa Nicholsona przenoszą nas w sam środek „Baśni 1000 i jednej nocy”.

„Waterways” – delikatne skrzypce Arbusa, stonowany rytm, odrobina „karmazynowych” klimatów. To dopiero początek; chwilę potem czeka nas psychodeliczny odjazd rodem z debiutanckiej płyty Pink Floyd z dodatkiem orientalnych dźwięków.

„Centauri Woman” – zdecydowanie żart muzyczny rozpoczynający się od.. odgłosów spuszczanej wody w sedesie. Całość utworu utrzymana jest z bluesowej tonacji, z odrobiną „istofideno-owego” psychodelicznego stylu. No i do tego dochodzi prześmieszny tekst o „kobiecie o świetnym ciele, ale końskiej twarzy”...

„Bathers” – dużo melotronou, baśniowy klimat..., niemal rodem z klasycznych płyt The Moody Blues.

„Communion” – utrzymany w klimacie poprzednich utworów, czyli takie pomieszanie wszystkiego. Rozpoczyna ją swojska, zdawać by się mogło, partia fletu przerodzona w złowrogą partię skrzypiec i niespokojną linię melodyczną. Znów pojawia się bliskowschodni klimat utworu... i rosyjski żart na koniec utworu.

„Moths” – znów „pachnie” orientem dzięki partii perkusji i saksofonu z domieszką floydowej psychodelii.

„In The Stable of the Sphinx” – takie podsumowanie całej płyty, w ośmiu i pół minutach muzycy East Of Eden zdają się zawrzeć całą esencję “Mercator Projected” plus fajna, nieco „doors’owa” gitarowa solówka.

Po pierwszym przesłuchaniu wydawać by się mogło, że „Mercator Projected” to przysłowiowe ‘mydło i powidło’ ale w całym tym galimatiasie nietrudno odnaleźć ład i spójność, które nieczęsto charakteryzują debiutanckie wydawnictwa. W poczynaniach EOE wyczuwa się konsekwencje i świadomość własnego - obranego z pełną świadomością - stylu.

Właśnie dzięki temu, iż EOE jest zespołem niemal zapomnianym, odkrycie ich debiutanckiej płyty przez kogoś, komu wydaje się, że w tzw. rocku progresywnym usłyszał już wszystko, może okazać się bardzo miłym zaskoczeniem i impulsem do dalszych poszukiwań takich, zakopanych gdzieś głęboko w zakurzonych antykwariatach, perełek.

Paweł Horyszny



Druga połowa lat 60. była niezwykle ciekawym okresem w muzyce rockowej. Pojawiło się wielu ambitnych twórców, których eksperymenty znacznie poszerzały ramy gatunku, tworząc nowe style. Nie wszyscy z nich zdobyli jednak należne uznanie. Do takich niedocenionych, dziś już zapomnianych wykonawców zaliczyć można brytyjską grupę East of Eden. Stało się tak pomimo obiecującego początku kariery (bardzo udane albumy "Mercator Projected" i "Snafu"), oraz zdobycia pewnej rozpoznawalności (dzięki przebojowemu singlowi "Jig-A-Jig", ale też za sprawą gościnnego występu lidera Dave'a Arbusa w utworze "Baba O' Riley" The Who).

Zawiniło wiele rzeczy. Na pewno zbyt liczna konkurencja i słaba promocja wytwórni (zespół zakontraktowany był w Deram Records - oddziale Decca Records, który słynął z małych nakładów albumów nowych wykonawców). Ale też sam zespół, który nie mógł utrzymać stałego składu, a wraz z kolejnymi zmianami, malała jakość jego muzyki. Problemem był też pewnie sam styl grupy, trudny do sklasyfikowania, co musiało rozzłościć krytyków.

Na debiutanckim albumie "Mercator Projected" zwraca uwagę bardzo bogate brzmienie, które oprócz podstawowego w rocku instrumentarium - gitara, bas i bębny - obejmuje także skrzypce, saksofon, flet, dudy, kalimbę, harmonijkę i klawisze, w tym syntezator (słyszalny przede wszystkim na początku "Communion"). Równie bogate są inspiracje zespołu - od rocka psychodelicznego, przez blues, folk i jazz, po muzykę arabską i klasyczną, a gdzieniegdzie pojawiają się też cięższe, hardrockowe riffy. W praktycznie każdym utworze muzycy mieszają przynajmniej kilka tych elementów, dzięki czemu całość brzmi bardzo oryginalnie i spójnie.

Zespół wypracował własny styl, dzięki czemu można znaleźć wspólny mianownik zarówno w tych bardziej energetycznych i przebojowych momentach albumu ("Northern Hemisphere", "Isadora"), tych bardziej stonowanych, z psychodelicznym klimatem (mocno orientalizujący "Waterways", oniryczny "Bathers"), jak i zakręconym instrumentalnym jamie "In the Stable of the Sphinx", który doskonale wieńczy i podsumowuje ten album. Nieco od całości odstaje tylko bardziej surowy brzmieniowo "Centaur Woman", o ewidentnie żartobliwym charakterze (za sprawą tekstu i odgłosu... spuszczanej wody w sedesie), ale też z fajnymi partiami bluesowej harmonijki i niezłą improwizacją z przesterowanym basem. Na brak różnorodności na pewno nie można narzekać.

"Mercator Projected" nie jest może wielkim dziełem, bo brakuje na nim czegoś naprawdę wybitnego. Ale z drugiej strony - to naprawdę dobrze skomponowany, świetnie zagrany i porządnie brzmiący, a przy tym całkiem oryginalny album. Dla miłośników muzyki z tamtych lat, którzy poznali już dobrze wszystkich znanych wykonawców - pozycja obowiązkowa.

Paweł Pałasz



A spellbinding work from the dawn of the progressive era, Mercator Projected is no fully-formed symphonic prog masterpiece. But as a harbinger of the future (this album emerged in 1969) that is also challenging and enjoyable in its own right, there are few albums to match the status of this one. East Of Eden's true star is Dave Arbus who plays violin, flute, recorder and sax (although Ron Caines also joins in on sax) and it is a shame that the group's success with the novelty hit single Jig-A-Jig (#7 in April 1971) eventually stranded them in no-man's land. However this awesomely inventive debut should not be allowed to be forgotten.
What stays with me most is the glorious hook of Isadora ... "Isadora dance, we are entranced" probably works best if you're down with the hippie vibe, for dancing flutes and Eastern themes are draped around lyrics that are simultaneously corny and deep. Mercator Projector is also defined by the psychedelic rambles of Waterways, and perhaps more than anything else the proto-prog blues of Northern Hemisphere and the hilarious harmonica-driven Centaur Woman (replete with an impressive fuzz-bass solo courtesy of Steve York).

The softer side of the band is featured in the melancholic Bathers, in which violin, organ (from Caines) and recorder are blended to astounding effect. With the subtle drumming of Dave Dufont giving the song added character, this song might well appeal to those who enjoy King Crimson's early ballads. The propulsive Communion also features flute prominently, as well as some cute sound effects and even a joke told in another language (they translate everything except the punchline!). Moth is another piece that incorporates Eastern style exploration, although it is occasionally interspersed with a glorious Beatlesque melody. It all concludes with the high-octane jazzy jam In The Stable Of The Sphinx, which is carried by the saxes, but features spectacular turns on violin and guitar from Arbus and Geoff Nicholson respectively.

There are shades of Jethro Tull & Gravy Train here, but these guys are generally jazzier, almost straying into Soft Machine territory. There are times when they sound like King Crimson or The Moody Blues, although it's interesting that they don't use the mellotron at all. When you factor in that they were doing this stuff at the same time that most of these bands got their start, it becomes apparent that East Of Eden is an essential stop for those looking to investigate the roots of progressive rock. I consider Mercator Projected to be among the best proto-prog albums ever.

Trotsky



..::TRACK-LIST::..

1. Northern Hemisphere 5:03
2. Isadora 4:19
3. Waterways 7:00
4. Centaur Woman 7:09
5. Bathers 4:57
6. Communion 4:02
7. Moth 4:03
8. In the Stable of the Sphinx 8:20

Bonus tracks:
9. Waterways (demo July 1968) 6:40
10. In the Stable of the Sphinx (demo July 1968) 11:10
11. Eight Miles High 6:51



..::OBSADA::..

Geoff Nicholson - guitar, vocals
Dave Arbus - electric violin, flute, bagpipes, recorder, saxophones (2 at once)
Ron Caines - soprano & alto saxophones (acoustic & amplified), organ, vocals (4)
Steve York - bass, harmonica, kalimba
Dave Dufont - percussion




https://www.youtube.com/watch?v=hM4Bt-BCFEc



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

Wykonawca: Rózni Artyści
Typ: Skłądanka - Winyl
Okłądka: Tak
From: Electro-Torrent
Gatunek: Pop, Synthpop, Electronic, Italo Disco.....
Rok: 2024
Audio kodek: mp3
Audio bitrate: 320kbps
Audio Created: d11
Audio Winyl.rip:d11

..::TRACK-LIST::..


01.Bangles - Manic monday
02.Erasure - Love To Hate You
03.George Michael - Father Figure
04.Iron Maiden - Wasting Love
05.Jean Michel Jarre - Oxygene II _ Remix
06.Kate Bush - Running Up That Hill
07.Dire Straits - Two Young Lovers
08.Depeche Mode - Blasphemous rumours
09.Systems In Blue - There's No Heart (Maxi Version )
10.Roxette - Queen Of Rain
11.Michael Jackson - Don't Stop 'Till You Get Enough
12.Modern Talking - Do You Wanna
13.Myléne Farmer - Désenchantée
14.New Order - State of the Nation
15.Eurythmics - Who's That Girl
16.Manfred Mann's Earth Band - Visionary Mountains
17.Paul McCartney - I Don't Know
18.Roy - Shooting Star
19.Pet Shop Boys - I'm Not Scared
20.Rainbow - Can't Let You Go

..::INFO::..

Wykonawca: Etna
Typ: Album
Okłądka: Tak
From: Electro-Torrent
Gatunek: Disco Polo, Dance Polo
Kraj: Polska
Rok: 2008
Audio kodek: mp3
Audio bitrate: 320kbps
Audio CD.rip:d11
Music Collection:d11

..::TRACK-LIST::..


01.Niewolnica
02.Krzyk
03.Dlaczego
04.Dziadek
05.Daj mi tę noc [ Cover ]
06.Ocean wspomnień
07.Kawaler
08.Szalonej miłości czas
09.Superman
10.Nie ma wody na pustyni [ Cover ]
11.Time To Say Goodbay [Cover ]
12.Number One [ Cover ]
13.Krzyk [Karaoke ]
14.Kawaler [ Karaoke ]
15. Niewolnica [ Karaoke ]

..::INFO::..

Wykonawca: Etna
Typ: Album
Okłądka: Tak
From: Electro-Torrent
Kraj: Polska
Gatunek: Disco Polo, Dance Polo
Rok: 2011
Audio kodek: mp3
Audio bitrate: 320kbps
Audio CD.rip:d11
Music Collection:d11

..::TRACK-LIST::..


01.Intro
02.Anioł
03.Gorąca krew
04.Milczenie
05.Wyznanie
06.Ona
07.Dotyk
08.Kameleon
09.Tysiące dni
10.Daj mi szansę
11.Oszukałeś mnie
12.Zdrada
13.Nie warto
14.Studenteczka
15.Nocy smak

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

On the Waters is the second album by Bread, released in July 1970. After the commercial failure of their first album, Gates, Griffin and Royer, along with studio drummer Mike Botts, returned to the studio in a second attempt to make a hit record. Thanks largely to the success of the coinciding single "Make It With You / Why Do You Keep Me Waiting", the album was a success, peaking at 12 on Billboard 200.



..::TRACK-LIST::..

1. Why Do You Keep Me Waiting 2:33
2. Make It With You 3:18
3. Blue Satin Pillow 2:30
4. Look What You've Done 3:14
5. I Am That I Am 3:20
6. Been Too Long On The Road 4:53
7. I Want You With Me 2:53
8. Coming Apart 3:30
9. Easy Love 2:29
10. In The Afterglow 2:38
11. Call On Me 4:04
12. The Other Side Of Life 2:03



..::OBSADA::..

David Gates - vocals, guitar, bass, keyboards
James Griffin - vocals, guitar, keyboards, bass
Robb Royer - guitar, bass, keyboards, flute
Mike Botts - drums, percussion




https://www.youtube.com/watch?v=zG0Azp6GrUU



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

On the Waters is the second album by Bread, released in July 1970. After the commercial failure of their first album, Gates, Griffin and Royer, along with studio drummer Mike Botts, returned to the studio in a second attempt to make a hit record. Thanks largely to the success of the coinciding single "Make It With You / Why Do You Keep Me Waiting", the album was a success, peaking at 12 on Billboard 200.



..::TRACK-LIST::..

1. Why Do You Keep Me Waiting 2:33
2. Make It With You 3:18
3. Blue Satin Pillow 2:30
4. Look What You've Done 3:14
5. I Am That I Am 3:20
6. Been Too Long On The Road 4:53
7. I Want You With Me 2:53
8. Coming Apart 3:30
9. Easy Love 2:29
10. In The Afterglow 2:38
11. Call On Me 4:04
12. The Other Side Of Life 2:03



..::OBSADA::..

David Gates - vocals, guitar, bass, keyboards
James Griffin - vocals, guitar, keyboards, bass
Robb Royer - guitar, bass, keyboards, flute
Mike Botts - drums, percussion




https://www.youtube.com/watch?v=zG0Azp6GrUU



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...( TrackList )...

01 0:00:07 ID - ID
02 0:01:32 ARTBAT - Galaxy
03 0:05:58 KILL SCRIPT - On The Low
04 0:10:23 ARTBAT & Losless - Energy
05 0:14:34 The Age Of Love
06 0:19:36 The Chemical Brothers - Hey Boy, Hey Girl (ARTBAT Remix)
07 0:23:55 Kölsch - All That Matters (ARTBAT Remix)
08 0:30:34 MORTEN - No Good
09 0:33:34 MEDUZA - Friends (ARTBAT Remix)
10 0:37:49 ARTBAT & Armin van Buuren - Take Off
11 0:42:22 ARTBAT & MORTEN ft. Bonn - Hollow (ver.2)
12 0:47:28 Swedish House Mafia ft. Connie Constance - Heaven Takes You Home (ID Remix)
13 0:52:12 Argy & Omnya - Aria
14 0:56:07 Vintage Culture & ARTBAT - Last One w/ The Underground
15 1:01:09 ARTBAT - Eclipse
16 1:05:40 Pôngo - Rotowash
17 1:07:51 Chase The Sun (Danny Avila Remix)
18 1:12:41 ARTBAT - ID
19 1:17:47 Nicky Romero & Third ≡ Party - For The People
20 1:21:25 ARTBAT ft. Braev - We're Only Human
21 1:25:29 Empire Of The Sun - We Are The People (ARTBAT Remix)

...( Dane Techniczne )...

Rozmiar plików : 208 MB
Format : MPEG Audio (mp3)
Format version : Version 1
Format profile : Layer 3
Format settings : Joint stereo
Bit rate mode : Constant (CBR)
Bit rate : 320 kb/s
Channel(s) : 2 channels
Sampling rate : 48.0 kHz

...( Info )...

Artist: Various Artists
Album: Slow & Soft Acoustic (Acoustic Version)
Year: 2024
Format: mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. Tracy Lawrence - Today's Lonely Fool (Acoustic Live Version)
02. Son Volt - Flow (Acoustic Version)
03. The Lucky Bucks - If You Want to (Acoustic Version)
04. Morgan Evans - Kiss Somebody (Acoustic)
05. High Valley - River's Still Running (Acoustic)
06. Walker County - You and Jesus (Acoustic)
07. The Washboard Union - Country Thunder (Acoustic)
08. Jim Cuddy - Good News (Acoustic)
09. Brett Kissel - She's Desire (Acoustic Version)
10. Walker County - The Hamptons (Acoustic)
11. Jana Kramer - I Won't Give Up (Acoustic)
12. Chris Janson - Hawaii on Me (Stripped Down Acoustic)
13. Joanna Cotten - Humble Town (Acoustic)
14. Blake Shelton - She Don't Love Me (Acoustic)
15. Troy Cartwright - Love Like We Used To (Acoustic)
16. Lance Miller - She Really Loves Me (Acoustic)
17. Big & Rich - Lost in This Moment
18. Dan + Shay - Speechless (Acoustic)
19. Jessica Harp - Leave the Pieces (Acoustic Version)
20. Catherine McGrath - Lost in the Middle (Acoustic Version)
21. Ray Scott - Different Kind Of Cowboy (Acoustic Version) (Connect Set)
22. Edwin McCain - I'll Be (Acoustic Version)
23. Lee Hazlewood - Morning Dew (Acoustic Version)
24. Willie Nelson - A Song for You (Acoustic Version)

...( Info )...

Artist: Various Artists
Album: Summer Country Music 2024
Year: 2024
Genre: Country
Format: mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. Bailey Zimmerman - Hell or High Water (From Twisters The Album)
02. Dasha - Austin
03. Sam Barber - Streetlight
04. Redferrin - Just Like Johnny
05. Orville Peck - How Far Will We Take It
06. Warren Zeiders - Betrayal
07. The Castellows - Hurricane
08. Luke Combs - Ain't No Love In Oklahoma (From Twisters The Album)
09. Gabby Barrett - Dance like No One’s Watching
10. Matt Schuster - Thought You Were
11. Cole Swindell - Forever to Me
12. Kenny Chesney - Born
13. Dasha - What Happens Now
14. Sam Barber - S.O.B
15. Austin Snell - Everybody's Friend
16. Gabby Barrett - The Good Ones
17. Alex Warren - Save You a Seat
18. Bailey Zimmerman - Holy Smokes
19. The Castellows - Cowboy Kind of Love
20. Cole Swindell - 3 Feet Tall
21. Breland - Heartbreak & Alcohol
22. Joshua Bassett - The Golden Years
23. Austin Snell - So Can I
24. Sam Barber - Dancing in the Sky
25. Brett Eldredge - Drunk on Your Love
26. Dasha - King of California

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



Czyste złoto! Bez syfiastych domieszek!
Płyta kompletna... nic bym tutaj nie zmienił. Rewelacja!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Firepower 3:28
2. Lightning Strike 3:30
3. Evil Never Dies 4:23
4. Never The Heroes 4:23
5. Necromancer 3:33
6. Children Of The Sun 4:00
7. Guardians 1:06
8. Rising From Ruins 5:22
9. Flame Thrower 4:34
10. Spectre 4:24
11. Traitors Gate 5:43
12. No Surrender 5:54
13. Lone Wolf 5:09
14. Sea Of Red 5:51



..::OBSADA::..

Rob Halford - vocals
Glenn Tipton - guitars
Richie Faulkner - guitars
Ian Hill - bass
Scott Travis - drums




https://www.youtube.com/watch?v=6QtjdDiMLVg



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



Czyste złoto! Bez syfiastych domieszek!
Płyta kompletna... nic bym tutaj nie zmienił. Rewelacja!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Firepower 3:28
2. Lightning Strike 3:30
3. Evil Never Dies 4:23
4. Never The Heroes 4:23
5. Necromancer 3:33
6. Children Of The Sun 4:00
7. Guardians 1:06
8. Rising From Ruins 5:22
9. Flame Thrower 4:34
10. Spectre 4:24
11. Traitors Gate 5:43
12. No Surrender 5:54
13. Lone Wolf 5:09
14. Sea Of Red 5:51



..::OBSADA::..

Rob Halford - vocals
Glenn Tipton - guitars
Richie Faulkner - guitars
Ian Hill - bass
Scott Travis - drums




https://www.youtube.com/watch?v=6QtjdDiMLVg



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

Giovanni Giorgio Moroder (ur. 26 kwietnia 1940 w Ortisei) to włoski muzyk, kompozytor, producent muzyczny, autor tekstów oraz DJ. Moroder został trzykrotnie wyróżniony Oscarem, w 1979 za ścieżkę dźwiękową do filmu Midnight Express, w 1984 roku za napisanie muzyki do piosenki Flashdance…What a Feeling, wreszcie w 1987 za piosenkę Take My Breath Away z filmu Top Gun. Był założycielem nieistniejącego już dziś studia Musicland Studios, mającego swą siedzibę w Monachium. Często podejmował współpracę z autorem tekstów Pete'em Bellotte, z którym zrealizował albumy Son Of My Father (1972) i From Here to Eternity (1977). Płyty te odniosły wielki sukces w Wielkiej Brytanii. W pracy z syntezatorami inspirowała go muzyka elektroniczna, w tym new wave i techno. Wstawka zawiera składankę z największymi przebojami Morodera.

Title: The Best Of

Artist: Giorgio Moroder

Country: Włochy/Niemcy

Year: 2002

Genre: Elektroniczna

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

01. From Here To Eternity
02. Faster Than The Speed Of Love
03. Lost Angeles
04. Utopia Me Giorgio
05. From Here To Eternity - Reprise
06. First Hand Experience In Second Hand Love
07. I'm Left, You Right, She's Gone
08. Too Hot To Handle
09. Baby Blue
10. What A Night
11. If You Weren't Afraid
12. I Wanna Rock You
13. In My Wildest Dreams
14. E=MC-2
15. Knights In White Satin
16. I Wanna Funk With You Tonite

...( Info )...

Artist: Various Artists
Album: Radio Hits – 2024
Year: 2024
Genre: Pop, Rock
Format: mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. noonoouri - Dominoes
02. Griff - Vertigo
03. Sia - Gimme Love
04. David Guetta - Baby Don’t Hurt Me
05. Teddy Swims - Lose Control
06. Bebe Rexha - One in a Million
07. Becks - Wolke8
08. Svea - Dead Man Walking
09. Ed Sheeran - Bad Habits
10. Oliver Tree - With You
11. Alle Farben - Wanna Dance
12. Janelle Monáe - Champagne Shit (Remix) [feat. Latto & Quavo]
13. Kenya Grace - Only in My Mind
14. Jason DeRulo - Hands on Me (feat. Meghan Trainor)
15. Priya Ragu - One Way Ticket
16. Sydney Rose - You’d Be Stars (feat. chole moriondo)
17. Bea and Her Business - All the Boys
18. Robin Schulz - I'll Be There
19. Charli Xcx - In the City
20. Ashnikko - Halloweenie V The Moss King
21. therror - 1000 liter Teer
22. BELLA X - Moi Lolita
23. Loni - Baby Safe
24. Ayve - Frank O
25. Ataypapi - STARBUCKS (feat. Ramo & AZAD)
26. falcke - perspektiven
27. Kanii - pretty photos
28. Jack Harlow - Lovin on Me
29. Green Day - Look Ma, No Brains!
30. Ed Sheeran - Shivers
31. Limonāde - For the Night
32. MilleniumKid - Vielleicht vielleicht
33. Stevio - So egal
34. Robin Schulz - One with the Wolves

...( Info )...

Artist: Various Artists
Album: The Best Throwback Music Videos
Year: 2024
Genre: pop, rock
Format: mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. The Cranberries - Linger
02. Tears For Fears - Everybody Wants To Rule The World
03. blink-182 - All The Small Things
04. Keane - Somewhere Only We Know
05. Mary J. Blige - Family Affair
06. Portishead - Glory Box
07. Fountains Of Wayne - Stacy's Mom
08. Lynyrd Skynyrd - Free Bird
09. The Smashing Pumpkins - 1979
10. Creedence Clearwater Revival - Fortunate Son
11. ABBA - Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight)
12. Hoobastank - The Reason
13. Bell Biv DeVoe - Poison
14. Kenny Rogers - The Gambler
15. Heart - Alone
16. Human League - Don't You Want Me
17. The Offspring - Want You Bad
18. ABBA - Mamma Mia
19. Blondie - Heart Of Glass
20. Bee Gees - How Deep Is Your Love
21. 10cc - I'm Not In Love
22. Stevie Wonder - Signed, Sealed, Delivered (I'm Yours)
23. The Police - Roxanne
24. ABBA - Dancing Queen
25. Bee Gees - Stayin' Alive
26. Kiss - I Was Made For Lovin' You
27. Queen - Bohemian Rhapsody
28. Technotronic - Pump Up The Jam
29. Crowded House - Don't Dream It's Over
30. Simple Minds - Don't You (Forget About Me)
31. The Police - Every Little Thing She Does Is Magic
32. ABBA - Super Trouper
33. Tom Petty - I Won't Back Down
34. ABBA - The Winner Takes It All
35. Aerosmith - Crazy
36. Billy Idol - Rebel Yell
37. Tears For Fears - Shout
38. Tom Petty - Runnin' Down A Dream
39. Billy Idol - Eyes Without A Face
40. UB40 - Red Red Wine
41. Rush - Tom Sawyer
42. Richard Marx - Right Here Waiting
43. Poison - Every Rose Has Its Thorn
44. Alien Ant Farm - Smooth Criminal

..::INFO::..

Wykonawca: Rózni Artyści
Typ: Album
Okłądka: Tak
From: Electro-Torrent
Gatunek: Dance, Eurodance
Rok: 1995
Audio kodek: mp3
Audio bitrate: 320kbps

..::TRACK-LIST::..


01. Run 4 Fun - Please Don't Talk To Jessica (Pleasure Mix)
02. General Base - I See You (General Radio Mix)
03. Real Hype - Train Of Love (Radio Edit)
04. Sophie Weller - Venus (Goddess Of Love)
05. MC Tonic & Lizzy D - Get On Up And Dance (Stand Up Mix)
06. Osmania - Face Of A Stranger (Radio Version)
07. Rotation - Pomp It Up (Power Up Mix)
08. Zambo & The CC Crew - The Test (Later Version)
09. Fun Da Mental - Dancing On A Higher Ground (Upward Mix)
10. Alhogena - I Try (Club Mix)
11. Bandido - I Drove All Night (Night Drive Edit)
12. T-Red - Destiny (Radio Edit)
13. PID - I Guess They Think That (Guesswork Edit)
14. Superfly - Is It Love (Would-Be Love Version)
15. Wallalah - Runaway From You (Radio Edit)
16. Tina Washington - Love Me (Club Mix)