...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po siedmioletniej przerwie jaka upłynęła od wydania ostatniej płyty „The Order” – przerwie spowitej cieniem i ciszą – grecki kwartet ponownie wznieca ogień, który nigdy nie przestał się tlić. Na „The Illuminant” grupa odradza się niczym feniks, powracając do charakterystycznej dla siebie atmosfery, spowitej mrokiem oraz ezoteryką.

Album odznacza się doniosą ewolucją w brzmieniu, zabierającą nas w „otchłań oraz głębiny emocji, gdzie skrajność spotyka się z melodią, a to co niewidoczne zostaje zamanifestowane,” komentuje założyciel i gitarzysta grupy, George Emmanuel (ex-Rotting Christ, ex-Chaostar, Necromantia). „To intensywna podróż odziana w czerń, niepokój i melodyjną materię. Osiem bluźnierczych pieśni, będących tak rozliczeniem, jak objawieniem; ogniem, który pochłania, ale także odnawia.”

„The Illumimnant” został wyprodukowany, zmiksowany i zmasterowany przez George’a Emmanuela w Pentagram Studio (Demonical, Septicflesh, Necromantia), z wyjątkiem perkusji, która została nagrana w Pale Blue Dot Studios. Okładka albumu została ręcznie narysowana przez Daniele Valeriani (Dark Funeral, Mayhem).

LUCIFER’S CHILD wywodzi się z Aten i gra atmosferyczny black metal. Powstał w 2013 z inicjatywy Georga Emmanuela (ex-Rotting Christ, ex-Chaostar, Necromantia) oraz Stathisa Ridis’a (ex-Nightfall). W krótkim czasie do składu dołączyli wokalista Marios Dupont (Karma Violens) i perkusista Nick Vell (Chaostar). Ich debiutancki krążek został ciepło przyjęty, co zaowocowało występami na festiwalach, w tym na Inferno Festival (Norwegia), Blastfest (Norwegia) oraz Incineration Festival (Wielkia Brytania). Zespół wystąpił także na francuskim Hellfest, rok po wydaniu drugiego albumu, „The Order”. Album cechuje się klasycznym podejściem do black metalu oraz mroczną estetyką, co dodatkowo podkreśliła okładka autorstwa Daniele Valeriani. Zespół nagrał teledysk do tytułowego utworu, który został wyświetlony ponad sto tysięcy razy na YouTube oraz ponad pięćset tysięcy razy na Spotify. Dyskografię LUCIFER’S CHILD zamyka split z Mystifier wydany w 2022. Na „The Illuminant” usłyszymy nowego basistę, Kostas’a Gerochrristosa. To pierwsza modyfikacja składu od czasu powstania zespołu.



After a seven year slumber which LUCIFER'S CHILD slipped into following its last full-length record "The Order" - a slumber veiled in shadow and silence - the Greek black metal quartet reawakens the fire which never fully ceased to burn or amaze. In a phoenix-like reprise, the group channels the heights of its esoteric ponder and the depths of its harrowing despair into "The Illuminant".

The album marks a profound evolution in LUCIFER's CHILD sound, aspiring to "a journey deeper into the abyss and the emotions, where the extreme meets the melodic, and the unseen becomes manifest," points out co-founder/guitarist George Emmanuel (ex-Rotting Christ, ex-Chaostar, Necromantia). "Our new album represents a bold evolution in our sound. It is an intense journey that blends the dark, the emotion, and the melody. With eight blasphemous tracks, it is both a reckoning and a revelation, a fire that consumes but also renews. This is our revelation, and we can’t wait to share its intensity across the stages."

"The Illumimnant" was produced, mixed and mastered by George Emmanuel at Pentagram Studio (Demonical, Septicflesh, Necromantia) with the exception of drums which were recorded at Pale Blue Dot Studios. The album's cover artwork was hand-drawn by Daniele Valeriani (Dark Funeral, Mayhem).



..::TRACK-LIST::..

1. Antichrist 04:24
2. As Bestas 05:11
3. The Serpent And The Rod 03:35
4. Ichor 06:57
5. Righteous Flama 04:16
6. Curse 05:04
7. The Heavens Die 04:58
8. And All Is Prelude 04:37



..::OBSADA::..

George Emmanuel - Guitars
Marios Dupont - Vocals
Nick Vell - Drums
Kostas Gerochristos - Bass




https://www.youtube.com/watch?v=24qbppFM9Bs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi długo wyczekiwany album Yoth Iria.
Majstersztyk i esencja greckiego black metalu!



Blazing Inferno to już druga propozycja w dyskografii Yoth Iria. Pojawiła się z niewielkimi fanfarami, a szkoda, ponieważ są bardzo dobrzy w tym, co robią. Ich marka helleńskiego black metalu znanego z dokonań wczesnego Rotting Christ, Varathron czy Necromantia, z którą dane było mi obcować przy okazji debiutu As The Flames Withers, oczarowała wielu, nawet mnie. A możecie mi wierzyć, że jestem raczej sceptyczny wobec bazowania na twórczości innych i serwowaniu wciąż tej samej, miejscami monotonnej, bądź po prostu nudnej muzyki.

Blazing Inferno w dużej mierze rozpoczyna się tam, gdzie zakończył się jego poprzednik, zarówno pod względem treści muzycznych, jak i wizji lirycznej. Tutaj nie ulega wątpliwości fakt, że Yoth Iria ma słabość do gigantycznych demonicznych postaci przyćmiewających ludzką cywilizację, dążących do zagłady wszelkiego dobra na świecie.

W odświeżająco rzeczowym formacie Grecy prezentują solidny, porywający i satanistyczny triumfalizm, który przeczy stosunkowo niewielkiej długości samych utworów. Z grzmiącą perkusją w In The Tongue Of Birds czy We Call Upon The Elements, porywającymi solówkami w But Fear Not i Mornings Of The Thousand Golds oraz kolekcją klasycznych growli, złowieszczych szeptów i chórów, Yoth Iria tworzy wciągające i bardzo przyjemne kompozycje. Utwory potrafią utrzymać atmosferę i prezencję, nie umniejszając wytwarzających dopaminę zwrotów akcji tremolo i zawodzenia przeciągniętej melodii, jak chociażby tytułowy utwór czy Rites Of Blood And Ice, które spajają całość. Kolorytu płycie dodają delikatne i tylko miejscami folkowe wstawki żywcem wyjęte z kultury Hellady. Może to i wtórne, i takiej muzyki słyszeliśmy już całą masę, ale jeżeli Yoth Iria pójdzie tropem, rytmem i atmosferą zamykającego album We Call Upon The Elements, to ja chętnie sięgnę po ich dzieła w przyszłości.

To black metal, który sprawia, że ja czuję się dobrze, sprzymierzając się z „niosącym światło”. Oczywiście nie w jakiś wyszukany sposób, tylko ze świetnymi riffami, odpowiednią ilością napięcia i niuansów oraz przekonująco masywnymi kompozycjami, które odwracają uwagę od przesadnego momentami i wywołującego skurcze patosu.

Pewnie wielu z czytających tę recenzję się ze mną nie zgodzi, ale jest to po prostu dobre. Tylko dobre, albo aż dobre.

Adam Pilachowski



Highly anticipated second full-length album 'Blazing Inferno' from Hellenic Black Metal cultists YOTH IRIA.

Metal, magic and freedom. Three words to describe Hellenic black metallers YOTH IRIA. Lead by the legendary Jim Mutilator, YOTH IRIA holds nothing back in recreating, reinventing and reigning in the light of the spirits of old. Although modern and exciting in their approach, the darkness YOTH IRIA thrust ahead into the nothingness of modern music, comes from an ancient place. A place untouched by the plagues of conformity and compromise. BLAZING INFERNO offers no pardon but provides you with a visit to the occult spirituality the modern world lacks to offer. Humanity used to be linked with nature and was respectful of the forces we weren’t capable of understanding. YOTH IRIA sends a strong spiritual reminder to all of us, to not ignore the past at the cost of your future.



When Jim Mutilator left Rotting Christ after releasing “Triarchy Of The Lost Lovers” back in 1996 this was a huge cut in the musical development of the band. Gone were the epic, highly melodic but yet super evil and dramatic black metal vibes, and with “A Dead Poem” Sakis and Co went into a totally different direction that polarized the scene. Damn, I still remember how disappointed I was when that album came out and quickly sold it again. Maybe I should give it another spin now after almost 30 years, I actually haven't heard it since then. Okay, but so much for the history and the memories of a super old guy dwelling in his armchair with a cup of bitterness in his hands.

Although Yoth Iria mastermind Jim Mutilator never disappeared from the scene and had some guest appearances in some other bands (I guess the Varathron contributions don't count because they're old stuff which was re-released as compilations) he never was too active in the scene until he founded his new bands Medieval Demon and Yoth Iria. Was the first one (“As The Flame Withers”) pretty rough but melodic, we can find some crucial changes here. First of all the vocalist has changed from almighty The Magus to “He”. But also from the sound, a lot of things have changed. So here we go with the second Yoth Iria album which at least for my hairy ears full of earwax sounds very fresh and un-innovative.

Wait, what? Un-innovative? Yes, you got me right! As I already stated in some other reviews for some Greek bands, they all tend to stay in their own timeline which is mainly the early 90s. And this is where Blazing Inferno might have been written as well. The whole arrangements, all the melodies, the instruments remind so much of this decade which was so groundbreaking for the Greek scene that it rouses so many nostalgic feelings in me that my shriveled black heart might cry if it could.

Jim has written a great epos with the songs and to describe them would take so many lines that you would read this review still tomorrow. But to make it a little bit shorter, Blazing Inferno has so many twists and turns that it is almost unbelievable. From epic melodies that sound as if they were written for the Greek gods on Olympus (The title track or 'Our Father Rode Again His Ride' for instance), some pagan tunes like Varathron also had on their last album (“Rites Of Blood And Ice”) to some fast galloping traditional black metal stuff ('Mornings Of The One Thousand Golds'), classic heavy metal riffs or even clear vocals you can find everything here. And of course, there is a lot of catchiness in the songs like in 'Purgatory Revolution'.

And to this the lyrical topic of the album, namely that Gabriel and Yoth Iria (an angel and a demon) joined their forces to destroy Sodom and Gomorrah, matches really well. Much more drama is not possible if you have the destruction of two cities before your inner eye.

Well, Blazing Inferno isn't exactly what Jim did back with Rotting Christ or Varathron in the 90s but with every tune you can feel and hear that he still breathes and lives that spirit. He created a very unique and outstanding album which (for me) is probably the best Greek black metal album for years.

Review by Michael on November 3, 2024.



Greece’s Yoth Iria is the brainchild of one Jim Mutilator, most known for his time in the legendary Rotting Christ and Varathron. As of late, this band has risen to a plateau o’er the scene where only the above-mentioned legends dare. That damn good and quite simply the very best of the Greek crop. Diabolical tales of unholy war, odes to Paganism, and dedications to Satan as relayed through the timeless art of rich, melodic Greek black metal. The Greeks are known for their dramatic and oft theatrical ways of recording BM, as opposed to the rougher-around-the-edges Scandinavian product, and if romantic, legend-spawning black metal is your cup of tea, then Yoth Iria is for you.

Yoth Iria began in 2019, and have thus far released two EPs and one, soon to be two full-length studio LPs - widely-praised and indicative of genius: articulate, melodious, and refined black metal to be taken in solitary under goddess moon and by dancing flames of ritual. Connecting the Ley Lines between what is ritualistic, what is evil, and what is genuinely artistic. And the talent behind the music? Unparalleled. The creative vision preceding their works? Fresh and inspired yet traditional all the same. A gem buried in hallowed soil beneath the mainstream have Yoth Iria been. On November 8, 2024, Yoth Iria will release their highly-anticipated second LP, Blazing Inferno, via Edged Circle Productions.

The time has come… The time for vailing and for bowing down to the majesty of Greek BM in its ultimate form. In Blazing Inferno, Yoth Iria have created a record to be coveted. Up-and-coming Greek black metal bands should study this record and the legends should as well, because the class, the character, and the esteem exuded here are the stuff of legend. The starkly visual titular track evokes images of war-torn Daemons clinched in battle as Gabriel crumbles Sodom and Gomorrah beneath his might. An eternal grudge match set to soul-stirring melodic passages backed by war-drum type rhythmic cadences and haunting atmospheric chants; an epic as the catalyst to the remainder of what is, in my opinion, one of the greatest black metal albums of 2024 alongside Nachtmystium’s “Blight Privilege”, Wuldorgast’s “Cold Light” and Deus Mortem’s “Thanatos”. Rotting Christ-heralding theatrics and rhythm-driven melodies to be taken in during the following track, 'But Fear Not', and as the atmosphere teems with the folkish sound of woodwinds and angelic backing vocalizations, underneath it all an unholy incursion of blast-beats and rolling guitar riffs ensues. A blessed alternation between evenly spaced martial rhythms and up-tempo beats to drive forward this profound as poetry Greek black metal experience.

'Purgatory Revolution' marks the halfway point of our journey. Screaming leads and galloping double-bass currents, fires of unholy war unleashed to an anthem of spiritual revolution! Breaking holy bonds of oppression and tearing through the Heavens as the war rages on… Blazing Inferno closes with 'We Call Upon The Elements' - an homage to Paganism accompanied by a stunning visualizer that portrays a ritualist enthralled by nature and enraptured in the presence of The Great Olde Ones. Spells cast in the name of preservation and in honor of Mother Earth.

Yoth Iria’s presence to once again rekindle ancient fires of remembrance. Forget thee not the ways of olde nor the natural order of our aching world. Black metal for odes and for homages, for harkening and for remembering. Diabolical in nature and as poetic as Shakespeare. Truly one of the finest works to emerge out of the Greek scene in years. Spiritual nourishment that no religion can provide. Experience freedom! The liberation of thought and of spirit. The eternal struggle between light and dark, between good and evil as conveyed through music of ancient proportions. This is Hellenic black metal. This is Yoth Iria… Hail!

Review by Jeger on October 30, 2024.



..::TRACK-LIST::..

1. Blazing Inferno 03:35
2. But Fear Not 04:11
3. In The Tongue Of Birds 05:25
4. Rites Of Blood and Ice 04:55
5. Purgatory Revolution 05:13
6. Mornings of the One Thousand Golds 04:59
7. Our Father Rode Again His Ride 03:55
8. We Call Upon the Elements 04:11



..::OBSADA::..

HE - Vocals
Jim Mutilator - Bass
Nikolas Perlepe - Guitar
Naberius - Guitar
Vasilis Stavrianidis - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=gKj7wGtWMwg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi długo wyczekiwany album Yoth Iria.
Majstersztyk i esencja greckiego black metalu!



Blazing Inferno to już druga propozycja w dyskografii Yoth Iria. Pojawiła się z niewielkimi fanfarami, a szkoda, ponieważ są bardzo dobrzy w tym, co robią. Ich marka helleńskiego black metalu znanego z dokonań wczesnego Rotting Christ, Varathron czy Necromantia, z którą dane było mi obcować przy okazji debiutu As The Flames Withers, oczarowała wielu, nawet mnie. A możecie mi wierzyć, że jestem raczej sceptyczny wobec bazowania na twórczości innych i serwowaniu wciąż tej samej, miejscami monotonnej, bądź po prostu nudnej muzyki.

Blazing Inferno w dużej mierze rozpoczyna się tam, gdzie zakończył się jego poprzednik, zarówno pod względem treści muzycznych, jak i wizji lirycznej. Tutaj nie ulega wątpliwości fakt, że Yoth Iria ma słabość do gigantycznych demonicznych postaci przyćmiewających ludzką cywilizację, dążących do zagłady wszelkiego dobra na świecie.

W odświeżająco rzeczowym formacie Grecy prezentują solidny, porywający i satanistyczny triumfalizm, który przeczy stosunkowo niewielkiej długości samych utworów. Z grzmiącą perkusją w In The Tongue Of Birds czy We Call Upon The Elements, porywającymi solówkami w But Fear Not i Mornings Of The Thousand Golds oraz kolekcją klasycznych growli, złowieszczych szeptów i chórów, Yoth Iria tworzy wciągające i bardzo przyjemne kompozycje. Utwory potrafią utrzymać atmosferę i prezencję, nie umniejszając wytwarzających dopaminę zwrotów akcji tremolo i zawodzenia przeciągniętej melodii, jak chociażby tytułowy utwór czy Rites Of Blood And Ice, które spajają całość. Kolorytu płycie dodają delikatne i tylko miejscami folkowe wstawki żywcem wyjęte z kultury Hellady. Może to i wtórne, i takiej muzyki słyszeliśmy już całą masę, ale jeżeli Yoth Iria pójdzie tropem, rytmem i atmosferą zamykającego album We Call Upon The Elements, to ja chętnie sięgnę po ich dzieła w przyszłości.

To black metal, który sprawia, że ja czuję się dobrze, sprzymierzając się z „niosącym światło”. Oczywiście nie w jakiś wyszukany sposób, tylko ze świetnymi riffami, odpowiednią ilością napięcia i niuansów oraz przekonująco masywnymi kompozycjami, które odwracają uwagę od przesadnego momentami i wywołującego skurcze patosu.

Pewnie wielu z czytających tę recenzję się ze mną nie zgodzi, ale jest to po prostu dobre. Tylko dobre, albo aż dobre.

Adam Pilachowski



Highly anticipated second full-length album 'Blazing Inferno' from Hellenic Black Metal cultists YOTH IRIA.

Metal, magic and freedom. Three words to describe Hellenic black metallers YOTH IRIA. Lead by the legendary Jim Mutilator, YOTH IRIA holds nothing back in recreating, reinventing and reigning in the light of the spirits of old. Although modern and exciting in their approach, the darkness YOTH IRIA thrust ahead into the nothingness of modern music, comes from an ancient place. A place untouched by the plagues of conformity and compromise. BLAZING INFERNO offers no pardon but provides you with a visit to the occult spirituality the modern world lacks to offer. Humanity used to be linked with nature and was respectful of the forces we weren’t capable of understanding. YOTH IRIA sends a strong spiritual reminder to all of us, to not ignore the past at the cost of your future.



When Jim Mutilator left Rotting Christ after releasing “Triarchy Of The Lost Lovers” back in 1996 this was a huge cut in the musical development of the band. Gone were the epic, highly melodic but yet super evil and dramatic black metal vibes, and with “A Dead Poem” Sakis and Co went into a totally different direction that polarized the scene. Damn, I still remember how disappointed I was when that album came out and quickly sold it again. Maybe I should give it another spin now after almost 30 years, I actually haven't heard it since then. Okay, but so much for the history and the memories of a super old guy dwelling in his armchair with a cup of bitterness in his hands.

Although Yoth Iria mastermind Jim Mutilator never disappeared from the scene and had some guest appearances in some other bands (I guess the Varathron contributions don't count because they're old stuff which was re-released as compilations) he never was too active in the scene until he founded his new bands Medieval Demon and Yoth Iria. Was the first one (“As The Flame Withers”) pretty rough but melodic, we can find some crucial changes here. First of all the vocalist has changed from almighty The Magus to “He”. But also from the sound, a lot of things have changed. So here we go with the second Yoth Iria album which at least for my hairy ears full of earwax sounds very fresh and un-innovative.

Wait, what? Un-innovative? Yes, you got me right! As I already stated in some other reviews for some Greek bands, they all tend to stay in their own timeline which is mainly the early 90s. And this is where Blazing Inferno might have been written as well. The whole arrangements, all the melodies, the instruments remind so much of this decade which was so groundbreaking for the Greek scene that it rouses so many nostalgic feelings in me that my shriveled black heart might cry if it could.

Jim has written a great epos with the songs and to describe them would take so many lines that you would read this review still tomorrow. But to make it a little bit shorter, Blazing Inferno has so many twists and turns that it is almost unbelievable. From epic melodies that sound as if they were written for the Greek gods on Olympus (The title track or 'Our Father Rode Again His Ride' for instance), some pagan tunes like Varathron also had on their last album (“Rites Of Blood And Ice”) to some fast galloping traditional black metal stuff ('Mornings Of The One Thousand Golds'), classic heavy metal riffs or even clear vocals you can find everything here. And of course, there is a lot of catchiness in the songs like in 'Purgatory Revolution'.

And to this the lyrical topic of the album, namely that Gabriel and Yoth Iria (an angel and a demon) joined their forces to destroy Sodom and Gomorrah, matches really well. Much more drama is not possible if you have the destruction of two cities before your inner eye.

Well, Blazing Inferno isn't exactly what Jim did back with Rotting Christ or Varathron in the 90s but with every tune you can feel and hear that he still breathes and lives that spirit. He created a very unique and outstanding album which (for me) is probably the best Greek black metal album for years.

Review by Michael on November 3, 2024.



Greece’s Yoth Iria is the brainchild of one Jim Mutilator, most known for his time in the legendary Rotting Christ and Varathron. As of late, this band has risen to a plateau o’er the scene where only the above-mentioned legends dare. That damn good and quite simply the very best of the Greek crop. Diabolical tales of unholy war, odes to Paganism, and dedications to Satan as relayed through the timeless art of rich, melodic Greek black metal. The Greeks are known for their dramatic and oft theatrical ways of recording BM, as opposed to the rougher-around-the-edges Scandinavian product, and if romantic, legend-spawning black metal is your cup of tea, then Yoth Iria is for you.

Yoth Iria began in 2019, and have thus far released two EPs and one, soon to be two full-length studio LPs - widely-praised and indicative of genius: articulate, melodious, and refined black metal to be taken in solitary under goddess moon and by dancing flames of ritual. Connecting the Ley Lines between what is ritualistic, what is evil, and what is genuinely artistic. And the talent behind the music? Unparalleled. The creative vision preceding their works? Fresh and inspired yet traditional all the same. A gem buried in hallowed soil beneath the mainstream have Yoth Iria been. On November 8, 2024, Yoth Iria will release their highly-anticipated second LP, Blazing Inferno, via Edged Circle Productions.

The time has come… The time for vailing and for bowing down to the majesty of Greek BM in its ultimate form. In Blazing Inferno, Yoth Iria have created a record to be coveted. Up-and-coming Greek black metal bands should study this record and the legends should as well, because the class, the character, and the esteem exuded here are the stuff of legend. The starkly visual titular track evokes images of war-torn Daemons clinched in battle as Gabriel crumbles Sodom and Gomorrah beneath his might. An eternal grudge match set to soul-stirring melodic passages backed by war-drum type rhythmic cadences and haunting atmospheric chants; an epic as the catalyst to the remainder of what is, in my opinion, one of the greatest black metal albums of 2024 alongside Nachtmystium’s “Blight Privilege”, Wuldorgast’s “Cold Light” and Deus Mortem’s “Thanatos”. Rotting Christ-heralding theatrics and rhythm-driven melodies to be taken in during the following track, 'But Fear Not', and as the atmosphere teems with the folkish sound of woodwinds and angelic backing vocalizations, underneath it all an unholy incursion of blast-beats and rolling guitar riffs ensues. A blessed alternation between evenly spaced martial rhythms and up-tempo beats to drive forward this profound as poetry Greek black metal experience.

'Purgatory Revolution' marks the halfway point of our journey. Screaming leads and galloping double-bass currents, fires of unholy war unleashed to an anthem of spiritual revolution! Breaking holy bonds of oppression and tearing through the Heavens as the war rages on… Blazing Inferno closes with 'We Call Upon The Elements' - an homage to Paganism accompanied by a stunning visualizer that portrays a ritualist enthralled by nature and enraptured in the presence of The Great Olde Ones. Spells cast in the name of preservation and in honor of Mother Earth.

Yoth Iria’s presence to once again rekindle ancient fires of remembrance. Forget thee not the ways of olde nor the natural order of our aching world. Black metal for odes and for homages, for harkening and for remembering. Diabolical in nature and as poetic as Shakespeare. Truly one of the finest works to emerge out of the Greek scene in years. Spiritual nourishment that no religion can provide. Experience freedom! The liberation of thought and of spirit. The eternal struggle between light and dark, between good and evil as conveyed through music of ancient proportions. This is Hellenic black metal. This is Yoth Iria… Hail!

Review by Jeger on October 30, 2024.



..::TRACK-LIST::..

1. Blazing Inferno 03:35
2. But Fear Not 04:11
3. In The Tongue Of Birds 05:25
4. Rites Of Blood and Ice 04:55
5. Purgatory Revolution 05:13
6. Mornings of the One Thousand Golds 04:59
7. Our Father Rode Again His Ride 03:55
8. We Call Upon the Elements 04:11



..::OBSADA::..

HE - Vocals
Jim Mutilator - Bass
Nikolas Perlepe - Guitar
Naberius - Guitar
Vasilis Stavrianidis - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=gKj7wGtWMwg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Legendary LA thrashcore originally released by Wild Rags Records, featuring Tom Araya's younger brother John Araya!!

Here's the longly awaited BLOODCUM discography (33 songs) collecting the following gems:

ultra rare Demotape 1986
Demo 1987
"Death by a... clothes hanger" 12"
Wild Rags 4-Way split with Not-Us, Infamous Synphony, Outcasts
soundboard live 1986
unreleased recordings from their 2014 reunion
Fast, caustic thrash with a solid hardcore backbone, A MUST FOR ALL THRASHING MANIACS!! 16page full-color booklet with never-before-seen photos, flyers, fanzine articles, interview with Snakepit and much more!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Throbbing Heart (Demo 1986) 01:29
2. First to Die (Demo 1986) 01:42
3. Belligerent (Demo 1986) 01:05
4. Psychopath (Demo 1986) 02:49

5. Son of Sam (Demo 1987 Wild Rags) 02:46
6. Harassment by Farm Animals (Demo 1987) 00:40
7. Belligerent Youth (Demo 1987) 00:59
8. Live to Kill (Demo 1987) 01:56
9. First to Die (Demo 1987) 01:39
10. Happilly Married (Demo 1987) 03:58

11. Happily Married (Death by a Clothes Hanger) 03:57
12. Son of Sam (Death by a Clothes Hanger) 02:45
13. Live to Kill (Death by a Clothes Hanger) 01:57
14. Good Hearted Man (Death by a Clothes Hanger) 01:25
15. Treatment of Death (Death by a Clothes Hanger) 02:06
16. Death by a Clothes Hanger (Death by a Clothes Hanger) 02:24
17. Belligerent Youth (Death by a Clothes Hanger) 01:01
18. Harassment by Farm Animals (Death by a Clothes Hanger) 00:41
19. First to Die (Death by a Clothes Hanger) 01:39
20. Sike-o-Path (Death by a Clothes Hanger) 03:04
21. Testing the Doorknob (Death by a Clothes Hanger) 02:39

22. Symptom of the Universe [Black Sabbath cover] (Wild Rags Records Limited Edition 1990 split 12) 03:30
23. Confused but Thinking (Wild Rags Records Limited Edition 1990 split 12) 02:48
24. The World in Which We Live (Wild Rags Records Limited Edition 1990 split 12) 03:06

25. Live to Kill (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 02:08
26. Belligerent Youth (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 01:29
27. Shackled and Chained (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 02:47
28. Treatment of Death (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 01:59

29. Son Of Sam (2014 EP) 03:12
30. Ecstatic (2014 EP) 03:24
31. Nation (2014 EP) 03:07
32. Land of the Sun (2014 EP) 04:21
33. Killing for Dog (2014 EP) 02:45




https://www.youtube.com/watch?v=rqjJvq1PL0w



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Legendary LA thrashcore originally released by Wild Rags Records, featuring Tom Araya's younger brother John Araya!!

Here's the longly awaited BLOODCUM discography (33 songs) collecting the following gems:

ultra rare Demotape 1986
Demo 1987
"Death by a... clothes hanger" 12"
Wild Rags 4-Way split with Not-Us, Infamous Synphony, Outcasts
soundboard live 1986
unreleased recordings from their 2014 reunion
Fast, caustic thrash with a solid hardcore backbone, A MUST FOR ALL THRASHING MANIACS!! 16page full-color booklet with never-before-seen photos, flyers, fanzine articles, interview with Snakepit and much more!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Throbbing Heart (Demo 1986) 01:29
2. First to Die (Demo 1986) 01:42
3. Belligerent (Demo 1986) 01:05
4. Psychopath (Demo 1986) 02:49

5. Son of Sam (Demo 1987 Wild Rags) 02:46
6. Harassment by Farm Animals (Demo 1987) 00:40
7. Belligerent Youth (Demo 1987) 00:59
8. Live to Kill (Demo 1987) 01:56
9. First to Die (Demo 1987) 01:39
10. Happilly Married (Demo 1987) 03:58

11. Happily Married (Death by a Clothes Hanger) 03:57
12. Son of Sam (Death by a Clothes Hanger) 02:45
13. Live to Kill (Death by a Clothes Hanger) 01:57
14. Good Hearted Man (Death by a Clothes Hanger) 01:25
15. Treatment of Death (Death by a Clothes Hanger) 02:06
16. Death by a Clothes Hanger (Death by a Clothes Hanger) 02:24
17. Belligerent Youth (Death by a Clothes Hanger) 01:01
18. Harassment by Farm Animals (Death by a Clothes Hanger) 00:41
19. First to Die (Death by a Clothes Hanger) 01:39
20. Sike-o-Path (Death by a Clothes Hanger) 03:04
21. Testing the Doorknob (Death by a Clothes Hanger) 02:39

22. Symptom of the Universe [Black Sabbath cover] (Wild Rags Records Limited Edition 1990 split 12) 03:30
23. Confused but Thinking (Wild Rags Records Limited Edition 1990 split 12) 02:48
24. The World in Which We Live (Wild Rags Records Limited Edition 1990 split 12) 03:06

25. Live to Kill (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 02:08
26. Belligerent Youth (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 01:29
27. Shackled and Chained (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 02:47
28. Treatment of Death (Live at Adams Avenue Theatre 1986) 01:59

29. Son Of Sam (2014 EP) 03:12
30. Ecstatic (2014 EP) 03:24
31. Nation (2014 EP) 03:07
32. Land of the Sun (2014 EP) 04:21
33. Killing for Dog (2014 EP) 02:45




https://www.youtube.com/watch?v=rqjJvq1PL0w



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
Title: Kell Az Ima
Artist: Omen
Year: 2025
Genre: Power, Thrash, Speed-Metal
Country: Hungary

Duration: 00:34:26
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Kellenek az imák
2. Amiben hiszel
3. Végítélet
4. Árnyékból fény
5. A halál csókja
6. Lennék
7. Kikövezett út
8. Méregpohár
9. Görbül a tér
10. Látszatkirályság

...( Info )...
Title: With The Old Breed
Artist: Warfield
Year: 2025
Genre: Thrash-Metal
Country: Germany

Duration: 00:42:34
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
1. Melting Mass
2. Appetitive Aggression
3. Soul Conqueror
4. Fragmentation
5. Lament of the White Realm
6. Tie the Rope
7. Inhibition Atrophy
8. Dogs for Defense
9. GASP
10. With the Old Breed

...( Info )...
Title: 35 Years of Evil Existence [Live in Lycabettus]
Artist: Rotting Christ
Year: 2025
Genre: Melodic, Black, Dark-Metal
Country: Greece

Duration: 01:56:31
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. 666 (Live) (05:44)
02. P'Unchaw Kachun: Tuta Kachun (Live) (04:53)
03. Fire God and Fear (Live) (04:44)
04. Kata Ton Demona Eaftou (Live) (04:50)
05. Apage Satana (Live) (04:40)
06. Dies Irae (Live) (04:37)
07. Demonon Vrosis (Live) (05:00)
08. Aealo (Live) (03:41)
09. Like Father Like Son (Live) (04:40)
10. King of a Stellar War (Live) (06:21)
11. Shadows Follow (Live) (02:06)
12. Archon (Live) (04:24)
13. The Sign of Evil Existence (Live) (01:50)
14. Fgmenth Thy Gift (Live) (04:16)
15. Societas Satanas (Live) (04:06)
16. Forest of N'gai (Live) (04:19)
17. Sorrowful Farewell (Live) (04:28)
18. Among Two Storms (Live) (03:53)
19. After Dark I Feel (Live) (04:08)
20. Athanatoi Este (Live) (05:31)
21. Nemecic (Live) (04:17)
22. In Yumen Xibalba (Live) (06:26)
23. Grandis Spiritus Diavolos (Live) (06:05)
24. The Raven (Live) (05:28)
25. Under the Name of Legion (Live) (05:50)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

https://www.youtube.com/watch?v=U5bgktYhao4


Jeśli czekacie na trzeci album grupy Czort, to już niebawem, bo 29 listopada będzie on dostępny, tym razem dzięki nie od dziś znanej Pagan Records. Trójeczka Ślązaków składa się z dziewięciu numerów, które zebrane do kupy dają prawie trzy kwadranse na wskroś polskiego black metalu. Czy to dobrze, czy źle? Otóż i tak, i nie. Jeżeli chodzi o jakość aranżacji i ich różnorodność, na którą składają się poprowadzone w zmiennych tempach zimne tremolo, przeplatające się z tradycyjnie kąsającymi riffami, tudzież klimatycznymi zwolnieniami jak i również delikatnie awangardowymi akordami spod znaku „post”, które niekiedy potrafią się także zamienić w całkiem ciężkie aczkolwiek krótkie dysonanse, to wszystko jest ok. W równym stopniu wszystko bangla w kwestii czystości produkcji, która zadbała o krystaliczną lodowatość gitar, wyraźne i fantastycznie brzmiące linie basu, mięciutki akompaniament perkusji, bajecznie kołyszące syntezatorowe pasaże oraz odpowiednio nagłośnione wokale, za pomocą których w różnych intonacjach i ze zrozumieniem artykułuje teksty gość przy mikrofonie. Zatem w obiektywnym ujęciu „Monumenty” to solidna płyta o czarcim wyrazie, wypełniona wieloma ciekawymi pomysłami i zwrotami akcji, na które pozwoliły w sprawnym stylu użyte instrumenty. Jednakże już od dłuższego czasu na polskiej scenie black metalowej można zaobserwować pewien dualizm, ponieważ jest on albo obrzydliwy i zły, albo posiada tendencję do popadanie w skrajną patetyczność. W przypadku Czorta ten drugi kierunek jest nadzwyczaj rzucający się w uszy. Nie mam pojęcia jak wypadają ich wcześniejsze albumy, ale słuchając „Monumentów” poczułem się wręcz zalany przez potoki ckliwych melodii, które niosą ze sobą wielką niczym tsunami falę rozmiękłego i do bólu zużytego, rodzimego romantyzmu. Objawia się on nie tylko we wspomnianych chwytliwościach, lecz także w dość naiwnych słowach tutejszych piosenek, które wykrzykiwane i melorecytowane w pretensjonalny sposób zawierają jedynie rzeczy oczywiste i są przekazane łopatologicznie, nie pozostawiając szansy odbiorcy na jakąkolwiek interpretację. Ten właśnie anturaż w moim odczuciu zupełnie dyskwalifikuje tą płytę.

shub niggurath


Czort are another great act from the brimming Polish black metal scene. Formed in 2016 they had produced two full lengths and two splits and have recently released their third album titled “Monumenty”. I was a fan of their prior record “Apostoł” so I was excited to see where this promising band will go next. “Monumenty” comes with 9 cuts and a total playing time of roughly 44 minutes so in a nutshell it got the perfect format for this kind of music. Released by Pagan Records the first thing you might notice is another artful cover which is also a fitting reflection of the music.

Czort start off with some calmer tones in opening track “Paroksyzm ludzkości”, slowly getting the listener into the right mood. The tempo is upped in the second cut “Zjawa” which also offers a somewhat uplifting main harmony and turns into a more atmospheric tune in the middle before the fading out into more direct fashion. The next song “Kuźnia materii” follows in a similar style and it becomes obvious that Czort are not that much interested in sounding overly brutal or hyper-fast but are more about putting different layers into one single track and combine them all in a way that the music always stays interesting. They are able to attack fiercely so no worries about that, but it would not do the band justice to reduce them on the simple aspects of the genre.

Czort keep churning a maelstrom of blackened riffing that seems to envelop the listener like a slow-motion tornado until the very end. Most sections come across almost hymnal, implementing a deep atmosphere and different shades, without sacrificing their power or creeping malevolence. Thanks to a great understanding of how an album like this has to ebb and flow Czort have managed to create a masterclass in elegant songwriting and marks a high point within the genre. Entrancing the listener, this mesmerizing and monolithic piece of sinister music hits hard and leaves its mark with the commanding voice emerging from the blackness, exhorting the listener to unspeakable acts as riffs crash around it. It is the way how the riffing roils and throbs throughout the whole record with one intense harmony following the previous one, creating a mounting sense of agonized tension, backed by electrifying, fast yet controlled drumming and potent subterranean basslines.

The music of Czort comes with thunderous crashes and painful roars intertwined with some of the most interesting harmonies you will find in the genre, emitting power from deep within. The livelihood of the music bursts with triumph and reaches depths somewhere deep within your inner being. Czort have expanded their sound even further than before, and while the pillars of their music is still the same traditional interpretation of classic black metal as before, they do not shy away to explore the more atmospheric and melodic side of the genre even further. Some harmonious segments establish a heartfelt harmony capable of moving any blackened soul. Rumbling chords and sudden explosions of dissonance interact with each other and it speaks for the songwriting skills of Czort that the music never turns into an overly chaotic and anonymous mass of single notes, but keeps its structure and makes it easy for fans for dark and dense sounds to enjoy it.

“Monumenty” is rounded off by a great production which is transparent enough for all the small details to come through. The sound is clear and powerful but there is nothing clinical or sterile about it. The lyrics are once again in Polish so I cannot comment on them. Overall this album is another fantastic piece of music and I would argue that it even slightly surpasses “Apostoł”. Great stuff.

Edmund Sackbauer



..::TRACK-LIST::..

1. Paroksyzm Ludzkości 02:36
2. Zjawa 05:26
3. Kuźnia Materii 04:36
4. Oczyma Monumentu 05:38
5. Zmaganie Rdzeniem Istnienia 06:27
6. Cyborium Zgnilizny i Brudu 05:47
7. 23:58:30 05:02
8. Antynatalizm Boga 02:19
9. Ubóstwo Idei 05:30




https://www.youtube.com/watch?v=1MNV8gec3Wk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

https://www.youtube.com/watch?v=U5bgktYhao4


Jeśli czekacie na trzeci album grupy Czort, to już niebawem, bo 29 listopada będzie on dostępny, tym razem dzięki nie od dziś znanej Pagan Records. Trójeczka Ślązaków składa się z dziewięciu numerów, które zebrane do kupy dają prawie trzy kwadranse na wskroś polskiego black metalu. Czy to dobrze, czy źle? Otóż i tak, i nie. Jeżeli chodzi o jakość aranżacji i ich różnorodność, na którą składają się poprowadzone w zmiennych tempach zimne tremolo, przeplatające się z tradycyjnie kąsającymi riffami, tudzież klimatycznymi zwolnieniami jak i również delikatnie awangardowymi akordami spod znaku „post”, które niekiedy potrafią się także zamienić w całkiem ciężkie aczkolwiek krótkie dysonanse, to wszystko jest ok. W równym stopniu wszystko bangla w kwestii czystości produkcji, która zadbała o krystaliczną lodowatość gitar, wyraźne i fantastycznie brzmiące linie basu, mięciutki akompaniament perkusji, bajecznie kołyszące syntezatorowe pasaże oraz odpowiednio nagłośnione wokale, za pomocą których w różnych intonacjach i ze zrozumieniem artykułuje teksty gość przy mikrofonie. Zatem w obiektywnym ujęciu „Monumenty” to solidna płyta o czarcim wyrazie, wypełniona wieloma ciekawymi pomysłami i zwrotami akcji, na które pozwoliły w sprawnym stylu użyte instrumenty. Jednakże już od dłuższego czasu na polskiej scenie black metalowej można zaobserwować pewien dualizm, ponieważ jest on albo obrzydliwy i zły, albo posiada tendencję do popadanie w skrajną patetyczność. W przypadku Czorta ten drugi kierunek jest nadzwyczaj rzucający się w uszy. Nie mam pojęcia jak wypadają ich wcześniejsze albumy, ale słuchając „Monumentów” poczułem się wręcz zalany przez potoki ckliwych melodii, które niosą ze sobą wielką niczym tsunami falę rozmiękłego i do bólu zużytego, rodzimego romantyzmu. Objawia się on nie tylko we wspomnianych chwytliwościach, lecz także w dość naiwnych słowach tutejszych piosenek, które wykrzykiwane i melorecytowane w pretensjonalny sposób zawierają jedynie rzeczy oczywiste i są przekazane łopatologicznie, nie pozostawiając szansy odbiorcy na jakąkolwiek interpretację. Ten właśnie anturaż w moim odczuciu zupełnie dyskwalifikuje tą płytę.

shub niggurath


Czort are another great act from the brimming Polish black metal scene. Formed in 2016 they had produced two full lengths and two splits and have recently released their third album titled “Monumenty”. I was a fan of their prior record “Apostoł” so I was excited to see where this promising band will go next. “Monumenty” comes with 9 cuts and a total playing time of roughly 44 minutes so in a nutshell it got the perfect format for this kind of music. Released by Pagan Records the first thing you might notice is another artful cover which is also a fitting reflection of the music.

Czort start off with some calmer tones in opening track “Paroksyzm ludzkości”, slowly getting the listener into the right mood. The tempo is upped in the second cut “Zjawa” which also offers a somewhat uplifting main harmony and turns into a more atmospheric tune in the middle before the fading out into more direct fashion. The next song “Kuźnia materii” follows in a similar style and it becomes obvious that Czort are not that much interested in sounding overly brutal or hyper-fast but are more about putting different layers into one single track and combine them all in a way that the music always stays interesting. They are able to attack fiercely so no worries about that, but it would not do the band justice to reduce them on the simple aspects of the genre.

Czort keep churning a maelstrom of blackened riffing that seems to envelop the listener like a slow-motion tornado until the very end. Most sections come across almost hymnal, implementing a deep atmosphere and different shades, without sacrificing their power or creeping malevolence. Thanks to a great understanding of how an album like this has to ebb and flow Czort have managed to create a masterclass in elegant songwriting and marks a high point within the genre. Entrancing the listener, this mesmerizing and monolithic piece of sinister music hits hard and leaves its mark with the commanding voice emerging from the blackness, exhorting the listener to unspeakable acts as riffs crash around it. It is the way how the riffing roils and throbs throughout the whole record with one intense harmony following the previous one, creating a mounting sense of agonized tension, backed by electrifying, fast yet controlled drumming and potent subterranean basslines.

The music of Czort comes with thunderous crashes and painful roars intertwined with some of the most interesting harmonies you will find in the genre, emitting power from deep within. The livelihood of the music bursts with triumph and reaches depths somewhere deep within your inner being. Czort have expanded their sound even further than before, and while the pillars of their music is still the same traditional interpretation of classic black metal as before, they do not shy away to explore the more atmospheric and melodic side of the genre even further. Some harmonious segments establish a heartfelt harmony capable of moving any blackened soul. Rumbling chords and sudden explosions of dissonance interact with each other and it speaks for the songwriting skills of Czort that the music never turns into an overly chaotic and anonymous mass of single notes, but keeps its structure and makes it easy for fans for dark and dense sounds to enjoy it.

“Monumenty” is rounded off by a great production which is transparent enough for all the small details to come through. The sound is clear and powerful but there is nothing clinical or sterile about it. The lyrics are once again in Polish so I cannot comment on them. Overall this album is another fantastic piece of music and I would argue that it even slightly surpasses “Apostoł”. Great stuff.

Edmund Sackbauer



..::TRACK-LIST::..

1. Paroksyzm Ludzkości 02:36
2. Zjawa 05:26
3. Kuźnia Materii 04:36
4. Oczyma Monumentu 05:38
5. Zmaganie Rdzeniem Istnienia 06:27
6. Cyborium Zgnilizny i Brudu 05:47
7. 23:58:30 05:02
8. Antynatalizm Boga 02:19
9. Ubóstwo Idei 05:30




https://www.youtube.com/watch?v=1MNV8gec3Wk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zoe Marie Federoff jest świetnym uzupełnieniem zespołu, ładnie równoważąc się z Danim, bez popadania w niezręczną operowość. Nie mogę umieścić The Screaming of the Valkyries na szczycie, ale jest to bardzo solidny album, który na pewno przypadnie do gustu fanom.


https://darkultura.com/muzyka/the-screaming-of-the-valkyries-klasyczne-brzmienie-w-nowej-odslonie-wywiad-z-cradle-of-filth/



..::TRACK-LIST::..

1. To Live Deliciously 05:32
2. Demagoguery 06:16
3. The Trinity Of Shadows 06:22
4. Non Omnis Moriar 05:05
5. White Hellebore 05:04
6. You Are My Nautilus 07:39
7. Malignant Perfection 06:45
8. Ex Sanguine Draculae 07:09
9. When Misery Was A Stranger 06:21



..::OBSADA::..

Vocals - Dani Filth
Guitars - Marek 'Ashok' Smerda
Drums - Martin 'Marthus' Skaroupka
Bass - Daniel Firth
Guitars - Donny Burbage
Vocals, Keys - Zoe Federoff




https://www.youtube.com/watch?v=xJWD2MmxqFE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zoe Marie Federoff jest świetnym uzupełnieniem zespołu, ładnie równoważąc się z Danim, bez popadania w niezręczną operowość. Nie mogę umieścić The Screaming of the Valkyries na szczycie, ale jest to bardzo solidny album, który na pewno przypadnie do gustu fanom.


https://darkultura.com/muzyka/the-screaming-of-the-valkyries-klasyczne-brzmienie-w-nowej-odslonie-wywiad-z-cradle-of-filth/



..::TRACK-LIST::..

1. To Live Deliciously 05:32
2. Demagoguery 06:16
3. The Trinity Of Shadows 06:22
4. Non Omnis Moriar 05:05
5. White Hellebore 05:04
6. You Are My Nautilus 07:39
7. Malignant Perfection 06:45
8. Ex Sanguine Draculae 07:09
9. When Misery Was A Stranger 06:21



..::OBSADA::..

Vocals - Dani Filth
Guitars - Marek 'Ashok' Smerda
Drums - Martin 'Marthus' Skaroupka
Bass - Daniel Firth
Guitars - Donny Burbage
Vocals, Keys - Zoe Federoff




https://www.youtube.com/watch?v=xJWD2MmxqFE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przywodzą na myśl zarówno Black Flag, jak i Unsane.
Świetne 'piosenki' i znakomity wokalista!


Although over ten years have passed since Drugs of Faith has released a full length, ASYMMETRICAL plants itself firmly alongside the caliber and scathing blunted premonitory vision as would be expected from the long running northern Virginia grind legacy as conceived by Richard Johnson, Ethan Griffiths, and Ivan Khilko. DOF delivers nine new tracks of their signature 'Grind & Roll' that listens as both a meticulously arranged and more-so an unbridled seething reflection of the bleak future inevitably waiting for humanity. Yet another essential chapter in Drugs of Faith's consistently devastating 20 plus year heritage as one of the finest current DMV blasting centerpieces.



..::TRACK-LIST::..

1. Opening 00:18
2. Desert War Eternal 01:48
3. Drones 01:45
4. Microchip 02:45
5. Divestment 02:48
6. Gas Mask 02:40
7. The Void 01:48
8. The Next 100 Years 01:51
9. Essential 02:10
10. Conspiratorial 03:07



https://www.youtube.com/watch?v=bZFfkc9u-Jk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przywodzą na myśl zarówno Black Flag, jak i Unsane.
Świetne 'piosenki' i znakomity wokalista!


Although over ten years have passed since Drugs of Faith has released a full length, ASYMMETRICAL plants itself firmly alongside the caliber and scathing blunted premonitory vision as would be expected from the long running northern Virginia grind legacy as conceived by Richard Johnson, Ethan Griffiths, and Ivan Khilko. DOF delivers nine new tracks of their signature 'Grind & Roll' that listens as both a meticulously arranged and more-so an unbridled seething reflection of the bleak future inevitably waiting for humanity. Yet another essential chapter in Drugs of Faith's consistently devastating 20 plus year heritage as one of the finest current DMV blasting centerpieces.



..::TRACK-LIST::..

1. Opening 00:18
2. Desert War Eternal 01:48
3. Drones 01:45
4. Microchip 02:45
5. Divestment 02:48
6. Gas Mask 02:40
7. The Void 01:48
8. The Next 100 Years 01:51
9. Essential 02:10
10. Conspiratorial 03:07



https://www.youtube.com/watch?v=bZFfkc9u-Jk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemiecka wytwórnia Eisenwald może pochwalić się współpracą z wieloma świetnymi grupami, które z lubością oddają się muzyce metalowej, a w szczególności jej czarnej odmianie. W 2019 roku do blackowej reprezentacji labelu dołączył kanadyjski Panzerfaust, prezentując swój materiał pod tytułem The Suns of Perdition – Chapter I: War, Horrid War. Mija rok, a Kanadyjczycy otwierają przed nami karty drugiego rozdziału tej historii, tym razem z podtytułem Render unto Eden. Jak na zespół, poruszający tematykę wojenną, ten kwartet zza oceanu jeńców nie bierze.

Zanim cyfrowo zapisane ścieżki zmienią się w wypływające z głośników riffy i blasty, słuchaczy wita okładka, na której znalazła się realistyczna litografia niemieckiej graficzki Käthe Kollwitz z jej serii Wojny chłopskie, datowana na rok 1899. Warto zapoznać się z twórczością artystki, której pełne mrocznych motywów dzieła ozdobić mogą niejeden black metalowy album.

Wróćmy jednak do zawartości muzycznej piątego albumu studyjnego w dyskografii Panzerfaust. Czterdzieści cztery minuty siejącego grozę materiału podzielono na pięć kompozycji, które korespondują z poprzednim albumem grupy, stanowiąc poniekąd jego kontynuację. Jeżeli mieliście okazję zapoznać się z War, Horrid War, to wiecie, czego można się spodziewać również po tym krążku. Ostry, gardłowy wokal, który jest najważniejszą składową twórczości Panzerfaust, ustępuje tu miejsca potężnej i szybkiej perkusji, która staje się siłą napędową sekcji instrumentalnej. Bębny i talerze uzupełnia rewelacyjnie położony bas. Na szczycie rytmiki swoje skrzydła rozpościerają zaś nieszablonowe riffy i solówki. Po pierwszym odsłuchu Render unto Eden miałem wrażenie, że czas przyspieszył. Spotkanie z blackiem w najlepszej postaci mija szybko, za szybko.

Najnowszy album Kanadyjczyków wyróżnia się jednak na tle swojego poprzednika (i pozostałych płyt w ich twórczości). Bardzo ważną rolę w produkcji materiału odegrało stworzenie odpowiedniego tła dla warstwy instrumentalnej. W ten sposób muzykom udało się stworzyć poruszające połączenie pomiędzy ostrymi i rozpędzonymi fragmentami a delikatniejszymi, uśpionymi nieco motywami. Te lżejsze elementy możemy usłyszeć na przykład w utworze Promethean Fire, gdzie w jego drugiej części pojawia się głos Marii Arkhipovej z rosyjskiej Arkony. Podobnie w powolnym intro do Pascal’s Wager, gdzie ponury klimat budują przeciągnięte dźwięki gitary i wykorzystanie narracji Richarda Dawkinsa (autora Boga urojonego).

W opozycji do wolniejszych fragmentów stoją kolosy w postaci The Faustian Pact i The Snare of the Fowler. W obu przypadkach mamy tu do czynienia z genialnym mariażem sekcji rytmicznej i wiodącej gitary. Jeśli chodzi o popisy za zestawem perkusyjnym, na szczególną uwagę zasługują motywy, stanowiące siłę tej drugiej kompozycji. Nie jest łatwo wskazać jeden utwór Panzerfaust , który stałby się tym ulubionym. Na pewno nie zostanie nim za to Areopagitica – kawałek ciut krótszy od pozostałych, stanowiący wypełnienie środka. Nie zrozumcie mnie źle, to solidny i dobry numer, choć pozbawiony jakiegoś magicznego składnika, przez co traci na wyjątkowości, gdy się go zestawi z pozostałymi czterema numerami. Niemniej jednak nowy album Panzerfaust to dzieło, które z każdym kolejnym odsłuchem jeszcze bardziej do siebie przekonuje. Dobrą robotę wykonuje perfekcyjny mastering materiału, a dzięki niemu co rusz można odkrywać kompozycje na nowo.

Bez cienia wątpliwości, The Suns of Perdition – Chapter II: Render Unto Eden to cudowny krążek, z którym po prostu trzeba się zapoznać. Grupa Panzerfaust ciągle pozostaje wierna wytyczonej przez siebie ścieżce, choć z płyty na płytę ich kompozycje są coraz lepsze. W wielu motywach przechodzą samych siebie, co tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że trzeba koniecznie przyglądać się ich dalszym poczynaniom na scenie black metalowej. Do czego i Was zachęcam.

Vlad



..::TRACK-LIST::..

1. Promethean Fire 10:21
2. The Faustian Pact 08:09
3. Areopagitica 07:34
4. The Snare of the Fowler 09:53
5. Pascal's Wager 08:00



..::OBSADA::..

Vocals - Goliath
Bass - Thomas Gervais
Drums - Alexander Kartashov
Guitar, Vocals - Brock 'Kaizer' Van Dijk

Guest vocals and lyrics on 'Promethean Fire' written and performed by Maria 'Masha' Arkhipova (Arkona).



https://www.youtube.com/watch?v=SEimijOVHGU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemiecka wytwórnia Eisenwald może pochwalić się współpracą z wieloma świetnymi grupami, które z lubością oddają się muzyce metalowej, a w szczególności jej czarnej odmianie. W 2019 roku do blackowej reprezentacji labelu dołączył kanadyjski Panzerfaust, prezentując swój materiał pod tytułem The Suns of Perdition – Chapter I: War, Horrid War. Mija rok, a Kanadyjczycy otwierają przed nami karty drugiego rozdziału tej historii, tym razem z podtytułem Render unto Eden. Jak na zespół, poruszający tematykę wojenną, ten kwartet zza oceanu jeńców nie bierze.

Zanim cyfrowo zapisane ścieżki zmienią się w wypływające z głośników riffy i blasty, słuchaczy wita okładka, na której znalazła się realistyczna litografia niemieckiej graficzki Käthe Kollwitz z jej serii Wojny chłopskie, datowana na rok 1899. Warto zapoznać się z twórczością artystki, której pełne mrocznych motywów dzieła ozdobić mogą niejeden black metalowy album.

Wróćmy jednak do zawartości muzycznej piątego albumu studyjnego w dyskografii Panzerfaust. Czterdzieści cztery minuty siejącego grozę materiału podzielono na pięć kompozycji, które korespondują z poprzednim albumem grupy, stanowiąc poniekąd jego kontynuację. Jeżeli mieliście okazję zapoznać się z War, Horrid War, to wiecie, czego można się spodziewać również po tym krążku. Ostry, gardłowy wokal, który jest najważniejszą składową twórczości Panzerfaust, ustępuje tu miejsca potężnej i szybkiej perkusji, która staje się siłą napędową sekcji instrumentalnej. Bębny i talerze uzupełnia rewelacyjnie położony bas. Na szczycie rytmiki swoje skrzydła rozpościerają zaś nieszablonowe riffy i solówki. Po pierwszym odsłuchu Render unto Eden miałem wrażenie, że czas przyspieszył. Spotkanie z blackiem w najlepszej postaci mija szybko, za szybko.

Najnowszy album Kanadyjczyków wyróżnia się jednak na tle swojego poprzednika (i pozostałych płyt w ich twórczości). Bardzo ważną rolę w produkcji materiału odegrało stworzenie odpowiedniego tła dla warstwy instrumentalnej. W ten sposób muzykom udało się stworzyć poruszające połączenie pomiędzy ostrymi i rozpędzonymi fragmentami a delikatniejszymi, uśpionymi nieco motywami. Te lżejsze elementy możemy usłyszeć na przykład w utworze Promethean Fire, gdzie w jego drugiej części pojawia się głos Marii Arkhipovej z rosyjskiej Arkony. Podobnie w powolnym intro do Pascal’s Wager, gdzie ponury klimat budują przeciągnięte dźwięki gitary i wykorzystanie narracji Richarda Dawkinsa (autora Boga urojonego).

W opozycji do wolniejszych fragmentów stoją kolosy w postaci The Faustian Pact i The Snare of the Fowler. W obu przypadkach mamy tu do czynienia z genialnym mariażem sekcji rytmicznej i wiodącej gitary. Jeśli chodzi o popisy za zestawem perkusyjnym, na szczególną uwagę zasługują motywy, stanowiące siłę tej drugiej kompozycji. Nie jest łatwo wskazać jeden utwór Panzerfaust , który stałby się tym ulubionym. Na pewno nie zostanie nim za to Areopagitica – kawałek ciut krótszy od pozostałych, stanowiący wypełnienie środka. Nie zrozumcie mnie źle, to solidny i dobry numer, choć pozbawiony jakiegoś magicznego składnika, przez co traci na wyjątkowości, gdy się go zestawi z pozostałymi czterema numerami. Niemniej jednak nowy album Panzerfaust to dzieło, które z każdym kolejnym odsłuchem jeszcze bardziej do siebie przekonuje. Dobrą robotę wykonuje perfekcyjny mastering materiału, a dzięki niemu co rusz można odkrywać kompozycje na nowo.

Bez cienia wątpliwości, The Suns of Perdition – Chapter II: Render Unto Eden to cudowny krążek, z którym po prostu trzeba się zapoznać. Grupa Panzerfaust ciągle pozostaje wierna wytyczonej przez siebie ścieżce, choć z płyty na płytę ich kompozycje są coraz lepsze. W wielu motywach przechodzą samych siebie, co tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że trzeba koniecznie przyglądać się ich dalszym poczynaniom na scenie black metalowej. Do czego i Was zachęcam.

Vlad



..::TRACK-LIST::..

1. Promethean Fire 10:21
2. The Faustian Pact 08:09
3. Areopagitica 07:34
4. The Snare of the Fowler 09:53
5. Pascal's Wager 08:00



..::OBSADA::..

Vocals - Goliath
Bass - Thomas Gervais
Drums - Alexander Kartashov
Guitar, Vocals - Brock 'Kaizer' Van Dijk

Guest vocals and lyrics on 'Promethean Fire' written and performed by Maria 'Masha' Arkhipova (Arkona).



https://www.youtube.com/watch?v=SEimijOVHGU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Spotkałem się z wieloma opiniami, że ostatnie dzieło Diabolical Masquerade nie dość, że jest najlepszą płytą zespołu, to jest jednym z najlepszych albumów reprezentujących ekstremalną odmianę progresji. Znając jednak pierwsze trzy płyty i nie będąc specjalnie zachwycony nie wierzyłem tym opiniom.
Po przesłuchaniu płyty mogę się zgodzić z powyższą opinią jedynie połowicznie. Rzeczywiście jest to najlepsza płyta sygnowana logiem Diabolical Masquerade. Nie jest to jednak płyta, która w jakiś szczególny sposób zwróciła moją uwagę. "Death's Design" to jednak wielka ponad 40-minutowa suita podzielona na szereg pomniejszych utworów. Nie raz spotykałem płyty o podobnym charakterze i szczerze powiedziawszy wszystkie były lepsze od tej. Blackheim dalej hołduje wypracowanym przez siebie schematom. Jest więc nowocześnie, ale klimatycznie i ekstremalnie. Trochę mniej tu naleciałości w stylu Dimmu Borgir, ale za to mamy powrót do monotonii i powielania się. Nie pomaga nawet cała masa smyczków. Wiem, że albumy tego typu mają właśnie to do siebie, że mają klamrowy charakter i jakiś motyw przewodni zazwyczaj je spina, ale wydaje mi się, że tutaj za mało się dzieje, aby słuchacz dał się ponieść.

"Death's Design" to płyta poprawna, a nawet niezła. Nie zachęciła mnie ona jednak do kolejnego sięgnięcia po nią i póki co nie widzę inicjatywy ze swojej strony aby to się zmieniło.

Harlequin


An album that is as unique as it is amazing. Metal first, but highly innovative and diverse. Death, black and clean vocals, mellow and metal parts, electronic in moments, this album contains a wide spectrum of metal and prog landscapes. The quality of the songwriting is undeniable, and the execution is as good. The quantity of information here is phenomenal, so quite a few listens are recquired in order to digest it all. This album is not for the fainthearted, but the adventurous will be greatly rewarded. Truly a masterpiece, one of those one-of-a-kind albums you rarely come across (perhaps once every ten years).

Melomaniac


In 2001 Diabolical Masquerade, unfortunately, released their last EVER release. This was the magnificent "Death's Design". Comprising over 60 tracks, this release simply has to be inventive and progressive in order to keep the listener's attention. And believe me Blakkheim has succeeded in that perspective. The songs vary from very melodic black metal songs, albeit mostly without the fast drumming, to little 70s symphonic rock suits.

"Death's Design" was considered to be the official soundtrack to a horror film that never saw the light of day. The music here tells a story by itself, making the whole album feeling like a unique experience and in a way, a sort of musical journey.

Parts of songs are reoccurring quite often on the album thus connecting the whole album with each other. This makes the conceptual presence even bigger. The presence of Dan Swanö is easily noticeable; he has this typical sound when he plays keyboard and guitar, you immediately recognize him.

Being a bit of a fan of progressive metal, this release simply cannot be missing in your collection. It is one of the few truly progressive albums I know and there's things for anyone to like.

Tristan Mulders


The side project of Katatonia guitarist Anders Nystrom, Diabolical Masquerade would take a much different direction than the man's flagship band. Whereas Nystrom's may be most widely associated with doom metal or depressive rock, Diabolical Masquerade goes for a theatrical take on avant-garde black metal. Culminating in the project's final record, it is a shame that Diabolical Masquerade disbanded before a fifth release, but it is difficult to imagine a greater swansong from the band than this. With a host of classical musicians and guest artists taking part in 'Death's Design', Diabolical Masquerade has fashioned an album here that is every bit as ambitious as the other great albums in progressive metal. Self-styled as the soundtrack to some non-existent horror film, 'Death's Design' is a massive journey, every bit as cinematic as it is made out to be.

Although 'Death's Design' is split into a ridiculous amount of tracks, it is essentially one sprawling epic, much in the way of Edge Of Sanity's classic 'Crimson'. Think the black metal aspects of a band like Emperor fused with Opeth's melodic sensibilities, with the added vastness of a string section to give Diabolical Masquerade even more firepower. The first thing that arguably stands out about the record is the sheer amount of tracks it has, and this unnecessarily indulgent separation of what is otherwise a running piece of music may be the album's greatest flaw. With some tracks only being six seconds long, the sheer wonder and bewilderment as to why Blakkheim would have chopped up his masterpiece so haphazardly. From the perspective of listening to 'Death's Design' as a start-to-finish experience however, this does not affect the enjoyment, and it ultimately the only way one can go about listening to the record.

In terms of mood, things are very dark, but in a fairly different way than the sort of introspective darkness that Anders' band Katatonia conveys. Instead, the dark mood here is foreboding and very ominous; perfect for whatever imaginary film that this album could score. The entire album is tied together by a narrative and recurring musical themes; much like Edge Of Sanity's 'Crimson', once again. Most of the time, these ideas flow seamlessly from one another, each bringing a new dimension of fear or beauty to the album. Sometimes though, it does feel like Blakkheim and company forgot to add a transition here and there, or that some of the existing transitions could have been polished to lubricate the flow of the music. The musical ideas are almost constantly impressive however, so it is fairly difficult to let these minor flaws get in the way of the enjoyment.

Diabolical Masquerade has blown me away with this masterpiece of an album. Expect great things from this.

Conor Fynes


I love this album and never get tired of it because it has a taste of everything. It's like a party tray with a variety of different kinds of snacks, each with their own flavor and just the right amount.

The variety I am speaking of in this album is the levels of harmonies and extreme black metal throughout the 61 tracks of short tid bits of musical delight. You don't have too much of anything. The right amount of heavyiness and melody is spread out from begining to end. There's experimental noise, jazzy or melodic solos, upbeat rock, dark atmospheric metal, haunting melodies that will leave you breathless, and black metal.

At times, the album sounds like straight up horror movie suspense music, the kind you hear in a movie where the zombies or whatever are approaching and at others could be a beautiful medley, the kind you hear when the hero of a movie saves the day or comes to the rescue. The singing is mostly blood curdling vocals. Dan Swano's voice sometimes comes up in some tracks, it's beautiful and eerie at the same time, kind of like a Disney movie ballad from hell. The album is unique and perfect in it's own way with the oddly timed tracks, you don't get sick of anything cause everything is divided precisley short, the longest track is about two minutes.

The music sounds like it came out of a movie because, if you didn't know yet, it is an actual soundtrack to a film that unfortunatley was cancelled in production due to another movie with the same concept coming out, that movie was Final Destination, which you could say "stole" the whole concept of "death's design". The exact words, "death's design" were said in Final Destination, coincidence or blatant rip off, you be the judge.

I really wished the movie Death's Desgin was made, each track on this brilliant album was planned to be synchronized with each movie scene as the film would progress, hence the different moods and atmospheres the music creates to enhace the visual aspects you would view. Good thing the album was still made regardless of the movie never seeing the light of day......for now. The fate of the movie is still up in the air, but not sure if the album will still be used for it.

If you love this album, I'm sure you'll also like Sigh. They play a similar experimental black metal. Try listening to Sigh's Imagianry Sonicsacpe album if you haven't already. The style of music is quite similar to this. Dark at times then very beautiful and epic the next.

Megafury



..::TRACK-LIST::..

- 1:st MOVEMENT
1. Nerves in Rush (0:06)
2. Death Ascends - The Hunt (Part I) (0:15)
3. You Can't Hide Forever (0:23)
4. Right on Time for Murder - The Hunt (Part II) (1:31)

- 2:nd MOVEMENT
5. Conscious in No Materia (0:39)
6. A Different Plane (0:21)
7. Invisible to Us (0:40)
8. The One Who Hides a Face Inside (1:09)

- 3:rd MOVEMENT
9. ...And Don't Ever Listen to What It Says (0:56)
10. Revelation of the Puzzle (0:57)
11. Human Prophecy (0:20)
12. Where the Suffering Leads (0:18)

- 4:th MOVEMENT
13. The Remains of Galactic Expulsions (0:11)
14. With Panic in the Heart (0:22)
15. Out from the Dark (0:45)
16. Still Coming at You (0:29)
17. Out from a Deeper Dark (0:28)

- 5:th MOVEMENT
18. Spinning Back the Clocks (1:42)

- 6:th MOVEMENT
19. Soaring over Dead Rooms (2:18)

- 7:th MOVEMENT
20. The Enemy Is the Earth (0:35)
21. Recall (0:13)
22. All Exits Blocked (0:34)
23. The Memory Is Weak (0:11)
24. Struck at Random / Outermost Fear (0:19)
25. Sparks of Childhood Coming Back (0:27)

- 8:th MOVEMENT
26. Old People's Voodoo Seance (1:24)
27. Mary-Lee Goes Crazy (0:32)
28. Something Has Arrived (0:15)
29. Possession of the Voodoo Party (0:46)

- 9:th MOVEMENT
30. Not of Flesh, Not of Blood (0:50)
31. Intact with a Human Psyche (1:02)
32. Keeping Faith (1:06)

- 10:th MOVEMENT
33. Someone Knows What Scares You (0:29)
34. A Bad Case of Nerves (0:50)
35. The Inverted Dream / No Sleep in Peace (0:16)
36. Information (0:16)
37. Setting the Course (0:52)

- 11:th MOVEMENT
38. Ghost Inhabitants (0:49)
39. Fleeing from Town (1:01)
40. Overlooked Parts (0:50)

- 12:th MOVEMENT
41. A New Spark - Victory Theme (Part I) (0:48)
42. Hope - Victory Theme (Part II) (0:59)
43. Family Portraits - Victory Theme (Part III) (0:35)

- 13:th MOVEMENT
44. Smokes Starts to Churn (0:08)
45. Hesitant Behaviour (1:35)
46. A Hurricane of Rotten Air (0:18)

- 14:th MOVEMENT
47. Mastering the Clock (0:54)

- 15:th MOVEMENT
48. They Come, You Go (2:10)

- 16:th MOVEMENT
49. Haarad El Chamon (0:19)
50. The Egyptian Resort (0:34)
51. The Pyramid (0:23)
52. Frenzy Moods and Other Odditites (1:09)

- 17:th MOVEMENT
53. Still Part of the Design - The Hunt (Part III) (0:17)
54. Definite Departure (0:36)

- 18:th MOVEMENT
55. Returning to Haarad El Chamon (0:45)
56. Life Eater (0:32)
57. The Pulze (0:27)
58. The Defiled Feeds (0:36)

- 19:th MOVEMENT
59. The River in Space (0:56)
60. A Soulflight Back to Life (1:18)

- 20:th MOVEMENT
61. Instant Rebirth - Alternate Ending (0:05)



..::OBSADA::..

Diabolical Masquerade:
Blakkheim - rhythm (lead) acoustic and midi guitars, ambiances and vocals
Dan Swanö - Keyboards, ambiences and lead guitar solo on 'Keeping Faith' plus keyboard solo on 'A Hurricane Of Rotten Air' (Session musician)
Sean C. Bates - Drums and percussion (Session musician)
Ingmar Döhn - Bass guitar (Session musician)

The Maalten Quartet, Estonia:
Artieer Garsnek - violin #1
Jaak Gunst - violin #2
Heiki Schmolski - violin #3
Elmo Meltz - viola

Other Personnel:
AAG (Dag Swanö)[1] - Guitar solo on 'Possession Of The Voodoo Party', 'Frenzy Moods And Other Oddities', 'They Come, You Go', 'Still Part Of The Design - The Hunt (Part III)' and 'The Defiled Feeds'
Patrik Sesfors - jazz guitar on 'Overlooked Parts' and 'Mastering The Clock'
Konstantin Uweholst - cello
Jaari Fleger - grand piano




https://www.youtube.com/watch?v=h-s577-hx5U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Spotkałem się z wieloma opiniami, że ostatnie dzieło Diabolical Masquerade nie dość, że jest najlepszą płytą zespołu, to jest jednym z najlepszych albumów reprezentujących ekstremalną odmianę progresji. Znając jednak pierwsze trzy płyty i nie będąc specjalnie zachwycony nie wierzyłem tym opiniom.
Po przesłuchaniu płyty mogę się zgodzić z powyższą opinią jedynie połowicznie. Rzeczywiście jest to najlepsza płyta sygnowana logiem Diabolical Masquerade. Nie jest to jednak płyta, która w jakiś szczególny sposób zwróciła moją uwagę. "Death's Design" to jednak wielka ponad 40-minutowa suita podzielona na szereg pomniejszych utworów. Nie raz spotykałem płyty o podobnym charakterze i szczerze powiedziawszy wszystkie były lepsze od tej. Blackheim dalej hołduje wypracowanym przez siebie schematom. Jest więc nowocześnie, ale klimatycznie i ekstremalnie. Trochę mniej tu naleciałości w stylu Dimmu Borgir, ale za to mamy powrót do monotonii i powielania się. Nie pomaga nawet cała masa smyczków. Wiem, że albumy tego typu mają właśnie to do siebie, że mają klamrowy charakter i jakiś motyw przewodni zazwyczaj je spina, ale wydaje mi się, że tutaj za mało się dzieje, aby słuchacz dał się ponieść.

"Death's Design" to płyta poprawna, a nawet niezła. Nie zachęciła mnie ona jednak do kolejnego sięgnięcia po nią i póki co nie widzę inicjatywy ze swojej strony aby to się zmieniło.

Harlequin


An album that is as unique as it is amazing. Metal first, but highly innovative and diverse. Death, black and clean vocals, mellow and metal parts, electronic in moments, this album contains a wide spectrum of metal and prog landscapes. The quality of the songwriting is undeniable, and the execution is as good. The quantity of information here is phenomenal, so quite a few listens are recquired in order to digest it all. This album is not for the fainthearted, but the adventurous will be greatly rewarded. Truly a masterpiece, one of those one-of-a-kind albums you rarely come across (perhaps once every ten years).

Melomaniac


In 2001 Diabolical Masquerade, unfortunately, released their last EVER release. This was the magnificent "Death's Design". Comprising over 60 tracks, this release simply has to be inventive and progressive in order to keep the listener's attention. And believe me Blakkheim has succeeded in that perspective. The songs vary from very melodic black metal songs, albeit mostly without the fast drumming, to little 70s symphonic rock suits.

"Death's Design" was considered to be the official soundtrack to a horror film that never saw the light of day. The music here tells a story by itself, making the whole album feeling like a unique experience and in a way, a sort of musical journey.

Parts of songs are reoccurring quite often on the album thus connecting the whole album with each other. This makes the conceptual presence even bigger. The presence of Dan Swanö is easily noticeable; he has this typical sound when he plays keyboard and guitar, you immediately recognize him.

Being a bit of a fan of progressive metal, this release simply cannot be missing in your collection. It is one of the few truly progressive albums I know and there's things for anyone to like.

Tristan Mulders


The side project of Katatonia guitarist Anders Nystrom, Diabolical Masquerade would take a much different direction than the man's flagship band. Whereas Nystrom's may be most widely associated with doom metal or depressive rock, Diabolical Masquerade goes for a theatrical take on avant-garde black metal. Culminating in the project's final record, it is a shame that Diabolical Masquerade disbanded before a fifth release, but it is difficult to imagine a greater swansong from the band than this. With a host of classical musicians and guest artists taking part in 'Death's Design', Diabolical Masquerade has fashioned an album here that is every bit as ambitious as the other great albums in progressive metal. Self-styled as the soundtrack to some non-existent horror film, 'Death's Design' is a massive journey, every bit as cinematic as it is made out to be.

Although 'Death's Design' is split into a ridiculous amount of tracks, it is essentially one sprawling epic, much in the way of Edge Of Sanity's classic 'Crimson'. Think the black metal aspects of a band like Emperor fused with Opeth's melodic sensibilities, with the added vastness of a string section to give Diabolical Masquerade even more firepower. The first thing that arguably stands out about the record is the sheer amount of tracks it has, and this unnecessarily indulgent separation of what is otherwise a running piece of music may be the album's greatest flaw. With some tracks only being six seconds long, the sheer wonder and bewilderment as to why Blakkheim would have chopped up his masterpiece so haphazardly. From the perspective of listening to 'Death's Design' as a start-to-finish experience however, this does not affect the enjoyment, and it ultimately the only way one can go about listening to the record.

In terms of mood, things are very dark, but in a fairly different way than the sort of introspective darkness that Anders' band Katatonia conveys. Instead, the dark mood here is foreboding and very ominous; perfect for whatever imaginary film that this album could score. The entire album is tied together by a narrative and recurring musical themes; much like Edge Of Sanity's 'Crimson', once again. Most of the time, these ideas flow seamlessly from one another, each bringing a new dimension of fear or beauty to the album. Sometimes though, it does feel like Blakkheim and company forgot to add a transition here and there, or that some of the existing transitions could have been polished to lubricate the flow of the music. The musical ideas are almost constantly impressive however, so it is fairly difficult to let these minor flaws get in the way of the enjoyment.

Diabolical Masquerade has blown me away with this masterpiece of an album. Expect great things from this.

Conor Fynes


I love this album and never get tired of it because it has a taste of everything. It's like a party tray with a variety of different kinds of snacks, each with their own flavor and just the right amount.

The variety I am speaking of in this album is the levels of harmonies and extreme black metal throughout the 61 tracks of short tid bits of musical delight. You don't have too much of anything. The right amount of heavyiness and melody is spread out from begining to end. There's experimental noise, jazzy or melodic solos, upbeat rock, dark atmospheric metal, haunting melodies that will leave you breathless, and black metal.

At times, the album sounds like straight up horror movie suspense music, the kind you hear in a movie where the zombies or whatever are approaching and at others could be a beautiful medley, the kind you hear when the hero of a movie saves the day or comes to the rescue. The singing is mostly blood curdling vocals. Dan Swano's voice sometimes comes up in some tracks, it's beautiful and eerie at the same time, kind of like a Disney movie ballad from hell. The album is unique and perfect in it's own way with the oddly timed tracks, you don't get sick of anything cause everything is divided precisley short, the longest track is about two minutes.

The music sounds like it came out of a movie because, if you didn't know yet, it is an actual soundtrack to a film that unfortunatley was cancelled in production due to another movie with the same concept coming out, that movie was Final Destination, which you could say "stole" the whole concept of "death's design". The exact words, "death's design" were said in Final Destination, coincidence or blatant rip off, you be the judge.

I really wished the movie Death's Desgin was made, each track on this brilliant album was planned to be synchronized with each movie scene as the film would progress, hence the different moods and atmospheres the music creates to enhace the visual aspects you would view. Good thing the album was still made regardless of the movie never seeing the light of day......for now. The fate of the movie is still up in the air, but not sure if the album will still be used for it.

If you love this album, I'm sure you'll also like Sigh. They play a similar experimental black metal. Try listening to Sigh's Imagianry Sonicsacpe album if you haven't already. The style of music is quite similar to this. Dark at times then very beautiful and epic the next.

Megafury



..::TRACK-LIST::..

- 1:st MOVEMENT
1. Nerves in Rush (0:06)
2. Death Ascends - The Hunt (Part I) (0:15)
3. You Can't Hide Forever (0:23)
4. Right on Time for Murder - The Hunt (Part II) (1:31)

- 2:nd MOVEMENT
5. Conscious in No Materia (0:39)
6. A Different Plane (0:21)
7. Invisible to Us (0:40)
8. The One Who Hides a Face Inside (1:09)

- 3:rd MOVEMENT
9. ...And Don't Ever Listen to What It Says (0:56)
10. Revelation of the Puzzle (0:57)
11. Human Prophecy (0:20)
12. Where the Suffering Leads (0:18)

- 4:th MOVEMENT
13. The Remains of Galactic Expulsions (0:11)
14. With Panic in the Heart (0:22)
15. Out from the Dark (0:45)
16. Still Coming at You (0:29)
17. Out from a Deeper Dark (0:28)

- 5:th MOVEMENT
18. Spinning Back the Clocks (1:42)

- 6:th MOVEMENT
19. Soaring over Dead Rooms (2:18)

- 7:th MOVEMENT
20. The Enemy Is the Earth (0:35)
21. Recall (0:13)
22. All Exits Blocked (0:34)
23. The Memory Is Weak (0:11)
24. Struck at Random / Outermost Fear (0:19)
25. Sparks of Childhood Coming Back (0:27)

- 8:th MOVEMENT
26. Old People's Voodoo Seance (1:24)
27. Mary-Lee Goes Crazy (0:32)
28. Something Has Arrived (0:15)
29. Possession of the Voodoo Party (0:46)

- 9:th MOVEMENT
30. Not of Flesh, Not of Blood (0:50)
31. Intact with a Human Psyche (1:02)
32. Keeping Faith (1:06)

- 10:th MOVEMENT
33. Someone Knows What Scares You (0:29)
34. A Bad Case of Nerves (0:50)
35. The Inverted Dream / No Sleep in Peace (0:16)
36. Information (0:16)
37. Setting the Course (0:52)

- 11:th MOVEMENT
38. Ghost Inhabitants (0:49)
39. Fleeing from Town (1:01)
40. Overlooked Parts (0:50)

- 12:th MOVEMENT
41. A New Spark - Victory Theme (Part I) (0:48)
42. Hope - Victory Theme (Part II) (0:59)
43. Family Portraits - Victory Theme (Part III) (0:35)

- 13:th MOVEMENT
44. Smokes Starts to Churn (0:08)
45. Hesitant Behaviour (1:35)
46. A Hurricane of Rotten Air (0:18)

- 14:th MOVEMENT
47. Mastering the Clock (0:54)

- 15:th MOVEMENT
48. They Come, You Go (2:10)

- 16:th MOVEMENT
49. Haarad El Chamon (0:19)
50. The Egyptian Resort (0:34)
51. The Pyramid (0:23)
52. Frenzy Moods and Other Odditites (1:09)

- 17:th MOVEMENT
53. Still Part of the Design - The Hunt (Part III) (0:17)
54. Definite Departure (0:36)

- 18:th MOVEMENT
55. Returning to Haarad El Chamon (0:45)
56. Life Eater (0:32)
57. The Pulze (0:27)
58. The Defiled Feeds (0:36)

- 19:th MOVEMENT
59. The River in Space (0:56)
60. A Soulflight Back to Life (1:18)

- 20:th MOVEMENT
61. Instant Rebirth - Alternate Ending (0:05)



..::OBSADA::..

Diabolical Masquerade:
Blakkheim - rhythm (lead) acoustic and midi guitars, ambiances and vocals
Dan Swanö - Keyboards, ambiences and lead guitar solo on 'Keeping Faith' plus keyboard solo on 'A Hurricane Of Rotten Air' (Session musician)
Sean C. Bates - Drums and percussion (Session musician)
Ingmar Döhn - Bass guitar (Session musician)

The Maalten Quartet, Estonia:
Artieer Garsnek - violin #1
Jaak Gunst - violin #2
Heiki Schmolski - violin #3
Elmo Meltz - viola

Other Personnel:
AAG (Dag Swanö)[1] - Guitar solo on 'Possession Of The Voodoo Party', 'Frenzy Moods And Other Oddities', 'They Come, You Go', 'Still Part Of The Design - The Hunt (Part III)' and 'The Defiled Feeds'
Patrik Sesfors - jazz guitar on 'Overlooked Parts' and 'Mastering The Clock'
Konstantin Uweholst - cello
Jaari Fleger - grand piano




https://www.youtube.com/watch?v=h-s577-hx5U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Legends of UK punk/metal SACRILEGE'S third album 'Turn Back Trilobite' including 12" with Demo and live sessions re-issued!



Sacrilege are an utterly essential act in UK metal history for three main reasons:

1) They were one of the first female-fronted outfits in metal history, probably second only to the Belgians Acid;
2) They were the first thrash metal band on UK soil alongside Onslaught;
3) They were the first modern doom metal practitioners in England, predating the doom metal hordes of the early-90’s.

A truly important entity that managed to carve their own individualistic sound from the get-go with this abrasive crust/punk/hardcore/thrash madness that was their debut. The sophomore continued consolidating their reputation as a less ordinary band the guys (and a girl) insisting on their hypnotic, monolithic mid-paced delivery without any unnecessary flourishes. Speed was out of the question, but one hardly needed it in this particular case as the band were the requisite antidote to the myriad fast-paced riffmongers with which the scene had started filling in.

The year is 1989, and Sacrilege’s third opus is a fact. What has changed on this trilobite, you may wonder? No change would have been perfect since the band had already established a fairly individualistic approach to the genre, with a loyal following… Well, there was no end to evolution, and here is the biggest surprise: this is a doom metal recording showing an obvious fascination with the works of the Swedish heroes Candlemass and Mercy, and of course the fathers of all things doom Black Sabbath. Not much left from their ultimately charming, unclean, rough dirgy thrash; the production has been polished down to the -D-, and “Father Time” is the officiant stomping opener with Lynda Simpson showing her more lyrical vocal side. More energetic gallops appear later to remind of the band’s past glories, but the dark doom-laden riffage remains unperturbed by those deviations. “Silent Dark” is doom at its most shining best, a hymn that would have been a highlight even on “Nightfall” (Candlemass), an enchanting symbiosis of melody and heaviness that relies on the gallop again for the more dynamic additive although later on more aggressive, nearly thrashy, rhythms make themselves heard. Not to worry as this is doom metal all the same with a more brutal engine akin to Candlemass’ “Ancient Dreams”.

“Soul Search” begins in a most alluring balladic manner with gorgeous melodic leads Simpson sounding more romantic and benevolent as the elegiac tone of this anthem is nowhere broken save for an isolated galloping raid near the end. “Awaken!” is the forgotten Sabbath track, most likely a leftover from “Sabbath Bloody Sabbath”, a frolic doomster at its most volatile, the staple gallops roaming around for the umpteenth time with great lead sections adding enchanting Oriental atmosphere to the proceedings. “Key to Nirvana” is the next in line outstanding piece, a steady steam-rolling mid-pacer without any fast-paced embellishments, the key to the 12-min behemoth “The Sea of Tranquillity” that follows which indeed has a most tranquil introduction, 2.5-min of serene balladisms before the doom hits, an elegiac mournful hymn with amazing leads, more balladic beauty, angelic Simpson behind the mike, and a spellbinding melodic epitaph. “Equinox” has the ungrateful task to close this saga after such a thoroughly depleting number, but the band pull themselves together for the last time to produce a closing antediluvian wrap-on with sudden Shrapnel-like lead pyrotechnics introduced mid-way which also inaugurate the speedy escapade that lasts till the end.

It took a crust/thrashcore outfit to remember the glorious past of British metal, and bring it up to the front in all its lustre. And not only, but even after all these years this album stands as one of the five finest products of the UK sizeable doom metal movement. It single-handedly elevated the doom consciousness in England in order to make acts like My Dying Bride, Cathedral, Serenity, Solitude, Mourn and Acrimony possible. They could have fitted so well into the tsunami of doom metal practitioners that started a mere few years later… I guess it was mission accomplished for them once the doom revolution was started, and they may have felt like they had nothing more to give to the metal world.

Some 25 years later Simpson and Co. are back, and although so far it’s been only compilations of old material that have been released, one should rest assured that whenever she/he needs a guide to take him/her from the Realms of Crust to the Mountains of Doom, these veterans will rise to the occasion, and will provide a map for this road least travelled down to the utmost detail.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Father Time (Beneath The Gaze) 5:50
2. Silent Dark 7:52
3. Soul Search 7:13
4. Awaken (Suryanamaskar) 5:31
5. Key To Nirvana 7:34
6. Into The Sea Of Tranquility (Parts I, II, III) 11:49
7. Equinox 6:45



..::OBSADA::..

Lynda (Tam) Simpson - Vocals, Lyrics, Songwriting
Damian Thompson - Guitars, Bass (tracks 2, 3), Songwriting
Frank Healy - Bass
Spikey T. Smith - Drums, Percussion




https://www.youtube.com/watch?v=Kcfd2PkzA1A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Legends of UK punk/metal SACRILEGE'S third album 'Turn Back Trilobite' including 12" with Demo and live sessions re-issued!



Sacrilege are an utterly essential act in UK metal history for three main reasons:

1) They were one of the first female-fronted outfits in metal history, probably second only to the Belgians Acid;
2) They were the first thrash metal band on UK soil alongside Onslaught;
3) They were the first modern doom metal practitioners in England, predating the doom metal hordes of the early-90’s.

A truly important entity that managed to carve their own individualistic sound from the get-go with this abrasive crust/punk/hardcore/thrash madness that was their debut. The sophomore continued consolidating their reputation as a less ordinary band the guys (and a girl) insisting on their hypnotic, monolithic mid-paced delivery without any unnecessary flourishes. Speed was out of the question, but one hardly needed it in this particular case as the band were the requisite antidote to the myriad fast-paced riffmongers with which the scene had started filling in.

The year is 1989, and Sacrilege’s third opus is a fact. What has changed on this trilobite, you may wonder? No change would have been perfect since the band had already established a fairly individualistic approach to the genre, with a loyal following… Well, there was no end to evolution, and here is the biggest surprise: this is a doom metal recording showing an obvious fascination with the works of the Swedish heroes Candlemass and Mercy, and of course the fathers of all things doom Black Sabbath. Not much left from their ultimately charming, unclean, rough dirgy thrash; the production has been polished down to the -D-, and “Father Time” is the officiant stomping opener with Lynda Simpson showing her more lyrical vocal side. More energetic gallops appear later to remind of the band’s past glories, but the dark doom-laden riffage remains unperturbed by those deviations. “Silent Dark” is doom at its most shining best, a hymn that would have been a highlight even on “Nightfall” (Candlemass), an enchanting symbiosis of melody and heaviness that relies on the gallop again for the more dynamic additive although later on more aggressive, nearly thrashy, rhythms make themselves heard. Not to worry as this is doom metal all the same with a more brutal engine akin to Candlemass’ “Ancient Dreams”.

“Soul Search” begins in a most alluring balladic manner with gorgeous melodic leads Simpson sounding more romantic and benevolent as the elegiac tone of this anthem is nowhere broken save for an isolated galloping raid near the end. “Awaken!” is the forgotten Sabbath track, most likely a leftover from “Sabbath Bloody Sabbath”, a frolic doomster at its most volatile, the staple gallops roaming around for the umpteenth time with great lead sections adding enchanting Oriental atmosphere to the proceedings. “Key to Nirvana” is the next in line outstanding piece, a steady steam-rolling mid-pacer without any fast-paced embellishments, the key to the 12-min behemoth “The Sea of Tranquillity” that follows which indeed has a most tranquil introduction, 2.5-min of serene balladisms before the doom hits, an elegiac mournful hymn with amazing leads, more balladic beauty, angelic Simpson behind the mike, and a spellbinding melodic epitaph. “Equinox” has the ungrateful task to close this saga after such a thoroughly depleting number, but the band pull themselves together for the last time to produce a closing antediluvian wrap-on with sudden Shrapnel-like lead pyrotechnics introduced mid-way which also inaugurate the speedy escapade that lasts till the end.

It took a crust/thrashcore outfit to remember the glorious past of British metal, and bring it up to the front in all its lustre. And not only, but even after all these years this album stands as one of the five finest products of the UK sizeable doom metal movement. It single-handedly elevated the doom consciousness in England in order to make acts like My Dying Bride, Cathedral, Serenity, Solitude, Mourn and Acrimony possible. They could have fitted so well into the tsunami of doom metal practitioners that started a mere few years later… I guess it was mission accomplished for them once the doom revolution was started, and they may have felt like they had nothing more to give to the metal world.

Some 25 years later Simpson and Co. are back, and although so far it’s been only compilations of old material that have been released, one should rest assured that whenever she/he needs a guide to take him/her from the Realms of Crust to the Mountains of Doom, these veterans will rise to the occasion, and will provide a map for this road least travelled down to the utmost detail.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Father Time (Beneath The Gaze) 5:50
2. Silent Dark 7:52
3. Soul Search 7:13
4. Awaken (Suryanamaskar) 5:31
5. Key To Nirvana 7:34
6. Into The Sea Of Tranquility (Parts I, II, III) 11:49
7. Equinox 6:45



..::OBSADA::..

Lynda (Tam) Simpson - Vocals, Lyrics, Songwriting
Damian Thompson - Guitars, Bass (tracks 2, 3), Songwriting
Frank Healy - Bass
Spikey T. Smith - Drums, Percussion




https://www.youtube.com/watch?v=Kcfd2PkzA1A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Legenda australijskiego grindcore'a z muzykami FILTH i UNDINISM w składzie + nowy zespół Jasona z BLOOD DUSTER grający covery NAPALM DEATH ze 'Scum'.



..::TRACK-LIST::..

Kutabare
1. The Hearse Driver 3:31
2. Cannibalistic Hobo 3:52
3. Siege Of Power (Napalm Death cover) 3:33

Dead Root
4. Legend Of Robbo 1:38
5. Race To The Ground 1:25
6. Anus Vomit Mouth 1:12
7. Common Enemy (Napalm Death cover) 0:13

Track 7 is an Japanese Release Exclusive track.



..::OBSADA::..

Kutabare:
Bass [Low End] - Steve Undinism (tracks: 1 to 3)
Drums [Tempo] - Pete Limbspasm (tracks: 1 to 3)
Guitar [Shredding] - Sean Servantes (tracks: 1 to 3)
Vocals [Throat] - Mike FB (tracks: 1 to 3)

Dead Root:
Bass - Stampy (tracks: 4 to 7)
Drums - Hashman (tracks: 4 to 7)
Guitar, Vocals [Vox] - Bin Meat Bon Jovi (tracks: 4 to 7)




https://www.youtube.com/watch?v=-sp7jdE3Kf4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Legenda australijskiego grindcore'a z muzykami FILTH i UNDINISM w składzie + nowy zespół Jasona z BLOOD DUSTER grający covery NAPALM DEATH ze 'Scum'.



..::TRACK-LIST::..

Kutabare
1. The Hearse Driver 3:31
2. Cannibalistic Hobo 3:52
3. Siege Of Power (Napalm Death cover) 3:33

Dead Root
4. Legend Of Robbo 1:38
5. Race To The Ground 1:25
6. Anus Vomit Mouth 1:12
7. Common Enemy (Napalm Death cover) 0:13

Track 7 is an Japanese Release Exclusive track.



..::OBSADA::..

Kutabare:
Bass [Low End] - Steve Undinism (tracks: 1 to 3)
Drums [Tempo] - Pete Limbspasm (tracks: 1 to 3)
Guitar [Shredding] - Sean Servantes (tracks: 1 to 3)
Vocals [Throat] - Mike FB (tracks: 1 to 3)

Dead Root:
Bass - Stampy (tracks: 4 to 7)
Drums - Hashman (tracks: 4 to 7)
Guitar, Vocals [Vox] - Bin Meat Bon Jovi (tracks: 4 to 7)




https://www.youtube.com/watch?v=-sp7jdE3Kf4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
Artist: Turbo
Title Of Album: Blizny
Label: Mystic Production – MYSTCD 513
Country: Poland
Released: 2025
Genre: Heavy Metal, Thrash
Audio codec: Mp3 320 kbps

...( TrackList )...
01. Intro 2:16
02. Nowy Rozdział 4:05
03. W.W.W.W. 6:27
04. Łotr 6:36
05. Przyjdź Do Mnie 4:52
06. Magnetyczny Sen 4:34
07. Zawrót Głowy 4:31
08. Na Dno 4:36
09. Do Domu 5:11
10. Zwyczajnie Nie 6:35
11. Spokojny 2:20

Personnel:
  Backing Vocals – Bartosz Struszczyk
  Bass – Bogusz Rutkiewicz
  Drums – Mariusz Bobkowski
  Electric Guitar – Przemysław Niezgódzki
  Electric Guitar, Acoustic Guitar – Wojciech Hoffmann
  Lead Vocals, Acoustic Guitar – Tomasz Struszczyk
  Vocals – Piotr Cugowski (3), Wojtek Cugowski (9)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancki krążek krakowskiego crossover'owego Terrordome . Płyta została zarejestrowana w Psychosound Recording Studio pod okiem zespołu i Simona Piotrowskiego. Na albumie znajduje się trzynaście utworów (w tym cover Nuclear Assault) trwających dwadzieścia osiem minut.

Chaos Vault:
Są pewne kapele, które lubię recenzować, pomimo tego, że raczej mnie nie zaskoczą zmianą stylistyczną. Albo spadkiem formy. W tym zacnym gronie znajduje się krakowski Terrordome.
Chłopaki w końcu spięli pośladki i wypuścili pełnowymiarowy debiut. Zwie się on „We’ll Show You Mosh, Bitch!”. I słowa kurwa mać dotrzymują. Nie ma w Polsce wielu zespołów, które grałyby crossover z taką werwą i zaangażowaniem jak Łapa i spółka. Zapierdalają jak teżewe, czy jak się to francuskie ustrojstwo nazywa, walą w mordę jak w dysfunkcyjnej rodzinie, kopią po dupie i wszystko co tylko możecie sobie wyobrazić. Terrordome w swoich kompozycjach nie stosuje zabiegu, jakim jest zwolnienie.Ta muzyka jest naprawdę odegrana na najwyższych obrotach, cała kipi energią. Oparta na najlepszych wzorcach DRI, S.O.D., Anthrax czy Nuclear Assault, którego numer notabene kapela skowerowała. Tylko dlaczego zmienili tytuł z „Hang The Pope” na „Hang The Cop”? Policjanty to często miłe ludzie, za to klechami kilka latarń bym przyozdobił, hehe. Nie ważne, Krakowiacy nie dają nam czasu na wytchnienie i zastanawianie się nad takimi błahymi sprawami, gdy dookoła lecą iskry. W zasadzie to nie jest muzyka na jakiś głębszy rozbiór, analizę i snucie filozoficznych rozważań, to po prostu czysta pieprzona adrenalina zamknięta w dwudziestu ośmiu minutach.
Terrordome obserwuję od ich samego początku w zasadzie i bardzo podoba mi się ścieżka, którą obrali. Znakomity debiut tylko to potwierdza. Good job.


'80s are back! The fastest crossover thrash rapes your ears and kicks your ass all over the place! 13 tracks of thrashing speed in the vein of Slayer, Cryptic Slaughter, Dark Angel, Razor, S.O.D. & Evildead. That is 'We'll Show You Mosh, Bitch!'.



..::TRACK-LIST::..

1. This Aggression Never Gives A Shit To The Society 00:34
2. Wish You Were Killed (Soloist - Paua) 02:32
3. Silence (While The Violence's On) 01:55
4. Thrash Till Deaf (Soloist - Uappa) 02:21
5. Bad Motherfucker 02:19
6. Blowjobber (Soloist - Paua, Uappa) 02:26
7. Chemicals Of Death/Urban Mutants 01:52
8. Emobodimental (Soloist - Paua) 02:22
9. New World's Evil (Soloist - Balitz) 02:31
10. Broken Government 01:42
11. Terrorized (Soloist - Balitz) 02:06
12. Hang The Cop 00:42
13. The Whole Audience Goes Full Blast! 05:11

Track 13 contains an untitled hidden track and has duration 5:11 in total in the file. The hidden track is a prank from the recording session and also includes a short reprise of track 13.1 at the end.

Track 12 is a little changed Nuclear Assault song 'Hang The Pope' taken from 'Game Over' album.



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Tom the Srom
Drums - Mekong Minetaur
Guitar - Paua Siffredi
Guitar, Vocals - Uappa Terror



https://www.youtube.com/watch?v=NQ5jlYdHBFI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancki krążek krakowskiego crossover'owego Terrordome . Płyta została zarejestrowana w Psychosound Recording Studio pod okiem zespołu i Simona Piotrowskiego. Na albumie znajduje się trzynaście utworów (w tym cover Nuclear Assault) trwających dwadzieścia osiem minut.

Chaos Vault:
Są pewne kapele, które lubię recenzować, pomimo tego, że raczej mnie nie zaskoczą zmianą stylistyczną. Albo spadkiem formy. W tym zacnym gronie znajduje się krakowski Terrordome.
Chłopaki w końcu spięli pośladki i wypuścili pełnowymiarowy debiut. Zwie się on „We’ll Show You Mosh, Bitch!”. I słowa kurwa mać dotrzymują. Nie ma w Polsce wielu zespołów, które grałyby crossover z taką werwą i zaangażowaniem jak Łapa i spółka. Zapierdalają jak teżewe, czy jak się to francuskie ustrojstwo nazywa, walą w mordę jak w dysfunkcyjnej rodzinie, kopią po dupie i wszystko co tylko możecie sobie wyobrazić. Terrordome w swoich kompozycjach nie stosuje zabiegu, jakim jest zwolnienie.Ta muzyka jest naprawdę odegrana na najwyższych obrotach, cała kipi energią. Oparta na najlepszych wzorcach DRI, S.O.D., Anthrax czy Nuclear Assault, którego numer notabene kapela skowerowała. Tylko dlaczego zmienili tytuł z „Hang The Pope” na „Hang The Cop”? Policjanty to często miłe ludzie, za to klechami kilka latarń bym przyozdobił, hehe. Nie ważne, Krakowiacy nie dają nam czasu na wytchnienie i zastanawianie się nad takimi błahymi sprawami, gdy dookoła lecą iskry. W zasadzie to nie jest muzyka na jakiś głębszy rozbiór, analizę i snucie filozoficznych rozważań, to po prostu czysta pieprzona adrenalina zamknięta w dwudziestu ośmiu minutach.
Terrordome obserwuję od ich samego początku w zasadzie i bardzo podoba mi się ścieżka, którą obrali. Znakomity debiut tylko to potwierdza. Good job.


'80s are back! The fastest crossover thrash rapes your ears and kicks your ass all over the place! 13 tracks of thrashing speed in the vein of Slayer, Cryptic Slaughter, Dark Angel, Razor, S.O.D. & Evildead. That is 'We'll Show You Mosh, Bitch!'.



..::TRACK-LIST::..

1. This Aggression Never Gives A Shit To The Society 00:34
2. Wish You Were Killed (Soloist - Paua) 02:32
3. Silence (While The Violence's On) 01:55
4. Thrash Till Deaf (Soloist - Uappa) 02:21
5. Bad Motherfucker 02:19
6. Blowjobber (Soloist - Paua, Uappa) 02:26
7. Chemicals Of Death/Urban Mutants 01:52
8. Emobodimental (Soloist - Paua) 02:22
9. New World's Evil (Soloist - Balitz) 02:31
10. Broken Government 01:42
11. Terrorized (Soloist - Balitz) 02:06
12. Hang The Cop 00:42
13. The Whole Audience Goes Full Blast! 05:11

Track 13 contains an untitled hidden track and has duration 5:11 in total in the file. The hidden track is a prank from the recording session and also includes a short reprise of track 13.1 at the end.

Track 12 is a little changed Nuclear Assault song 'Hang The Pope' taken from 'Game Over' album.



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Tom the Srom
Drums - Mekong Minetaur
Guitar - Paua Siffredi
Guitar, Vocals - Uappa Terror



https://www.youtube.com/watch?v=NQ5jlYdHBFI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Tavastland' jest dziki, potężny i pełen surowych emocji, z melodiami, które pozostaną z tobą na długo...

FA


Tavastland to historyczna prowincja południowej Finlandii, która zasłynęła krwawą rebelią przeciwko kościołowi katolickiemu w 1237 roku. Taki tytuł nosi nowa płyta Havukruunu i taki jest jej temat przewodni. Bardzo dobrze, bo pogański black metal powinien opowiadać nam o tego typu wydarzeniach.

Suomi black metal jest już na tyle charakterystyczny, że nie ma wątpliwości, z czym tu obcujemy. Słychać tu wpływy Ajattara czy Moonsorrow i brzmi to naprawdę dobrze. Niestety Tavastland nie do końca spełnił moje oczekiwania.

Po Uinuos Syömein Sota z 2020 roku zacierałem ręce, że oto mamy godnego następcę wczesnego Immortal czy legendy Bathory. Ale niestety zbyt duże były to oczekiwania. Owszem, słychać wyraźne echa Bathory ery Twilight Of The Gods na przykład w solidnym Kuoleman Oma, gdzie akustyczne gitary przeplatają się z marszowym tempem gitar i chórów całej armii wikingów. Całość, mimo że jest spójna, przejrzysta i naprawdę rzetelna, zostawia jednak pewien niedosyt.

Mam też niestety kilka uwag co do samego brzmienia płyty, a konkretnie gitar. Wydaje się ono spłaszczone, jakby nagrywane w plastykowym pudle. Brak im sprężystości i soczystości znanej z poprzednich albumów. Nie wiem, czy Stefa i Bootleg-Henkka chcieli brzmieć bardziej surowo, ale moim zdaniem wyszło im to tylko in minus. Jednak nie ma tego złego, bo perkusja i świdrujący bas robią genialną robotę. Riffy Humö żyją na Tavastland własnym życiem – brzmią niemal doskonale i nadają płycie unikatowego, bardzo spersonifikowanego brzmienia. Maskuje to nieco gorsze brzmienie gitar, do których nie mogę się przyzwyczaić mimo kilkukrotnego już przesłuchania.

Całość układa się w solidny kawał pagan black metalu, jaki lubię i jaki mi dotąd pasował w zespołach rodem z Finlandii. Słyszę tu patos i dumę, która aż wylewa się z głośników tytułowym Tavastland czy moim osobistym faworycie Unissakävijä. W końcu słychać tu Havukruunu, którzy mimo swojego dziedzictwa poszukują swojego własnego stylu. I za to należy im się mój szacunek.

Adam Pilachowski



After three albums, the pieces of the puzzle fit, and Havukruunu, the favorite band of the sensitive and sorrowful returns with a vengeance to blur the line between the real and unreal. The sorrowful guitars of Stefa and Bootleg-Henkka draw threatening dark shadows on the wall, Kostajainen's drumming bombardement pulses like embers of a dying fire in the hearth. All the while, Humö's bass guitar is clanking and wailing like the icy wind rattling windows and banging walls, as Stefa roars and channels messages from the netherworld or preaches wisdom of ancient days, backed by a choir.

Lords of Hell smile approving as the flames of hatred and cunning of their beloved sons drowns a dying old world, and heart of the earth trembles the birth of new and weird. Havukruunu is the spirit of freedom, harbinger of oblivion, and it tells you: FLY, YOU FOOLS!

Havukruunu’s upcoming album TAVASTLAND tells the story of a small, strange people.

'-TAVASTLAND tells how in 1237 the Tavastians rose in a rebellion against the church of Christ and drove the popes naked into the frost to die. TAVASTLAND reveals our fathers’ centuries old sins and lies of consolation. TAVASTLAND speaks of him, who has become a prisoner of his home, alienated from the land of the forest and is now afraid of the dark with all lights on, surrounded by his smart devices. TAVASTLAND tells about the freedom we lost. TAVASTLAND haunts its listener to the grave, and I will personally open that grave one bleak night, and steal the fading light of your sempiternal soul.', says Stefa.



..::TRACK-LIST::..

1. Kuolematon Laulunhenki 07:10
2. Yönsynty 05:24
3. Havukruunu ja Talvenvarjo 05:54
4. Tavastland 05:24
5. Kuoleman Oma 06:17
6. Unissakävijä 06:38
7. Kun veri sekoittuu lumeen 05:58
8. De miseriis Fennorum 10:52



..::OBSADA::..

Stefa - Vocals (lead, choirs), Guitars, Keyboards, Percussion, Songwriting, Lyrics
Bootleg-Henkka - Guitars
Humö - Bass
Kostajainen - Drums, Percussion




https://www.youtube.com/watch?v=ksMR9u9rIPE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Tavastland' jest dziki, potężny i pełen surowych emocji, z melodiami, które pozostaną z tobą na długo...

FA


Tavastland to historyczna prowincja południowej Finlandii, która zasłynęła krwawą rebelią przeciwko kościołowi katolickiemu w 1237 roku. Taki tytuł nosi nowa płyta Havukruunu i taki jest jej temat przewodni. Bardzo dobrze, bo pogański black metal powinien opowiadać nam o tego typu wydarzeniach.

Suomi black metal jest już na tyle charakterystyczny, że nie ma wątpliwości, z czym tu obcujemy. Słychać tu wpływy Ajattara czy Moonsorrow i brzmi to naprawdę dobrze. Niestety Tavastland nie do końca spełnił moje oczekiwania.

Po Uinuos Syömein Sota z 2020 roku zacierałem ręce, że oto mamy godnego następcę wczesnego Immortal czy legendy Bathory. Ale niestety zbyt duże były to oczekiwania. Owszem, słychać wyraźne echa Bathory ery Twilight Of The Gods na przykład w solidnym Kuoleman Oma, gdzie akustyczne gitary przeplatają się z marszowym tempem gitar i chórów całej armii wikingów. Całość, mimo że jest spójna, przejrzysta i naprawdę rzetelna, zostawia jednak pewien niedosyt.

Mam też niestety kilka uwag co do samego brzmienia płyty, a konkretnie gitar. Wydaje się ono spłaszczone, jakby nagrywane w plastykowym pudle. Brak im sprężystości i soczystości znanej z poprzednich albumów. Nie wiem, czy Stefa i Bootleg-Henkka chcieli brzmieć bardziej surowo, ale moim zdaniem wyszło im to tylko in minus. Jednak nie ma tego złego, bo perkusja i świdrujący bas robią genialną robotę. Riffy Humö żyją na Tavastland własnym życiem – brzmią niemal doskonale i nadają płycie unikatowego, bardzo spersonifikowanego brzmienia. Maskuje to nieco gorsze brzmienie gitar, do których nie mogę się przyzwyczaić mimo kilkukrotnego już przesłuchania.

Całość układa się w solidny kawał pagan black metalu, jaki lubię i jaki mi dotąd pasował w zespołach rodem z Finlandii. Słyszę tu patos i dumę, która aż wylewa się z głośników tytułowym Tavastland czy moim osobistym faworycie Unissakävijä. W końcu słychać tu Havukruunu, którzy mimo swojego dziedzictwa poszukują swojego własnego stylu. I za to należy im się mój szacunek.

Adam Pilachowski



After three albums, the pieces of the puzzle fit, and Havukruunu, the favorite band of the sensitive and sorrowful returns with a vengeance to blur the line between the real and unreal. The sorrowful guitars of Stefa and Bootleg-Henkka draw threatening dark shadows on the wall, Kostajainen's drumming bombardement pulses like embers of a dying fire in the hearth. All the while, Humö's bass guitar is clanking and wailing like the icy wind rattling windows and banging walls, as Stefa roars and channels messages from the netherworld or preaches wisdom of ancient days, backed by a choir.

Lords of Hell smile approving as the flames of hatred and cunning of their beloved sons drowns a dying old world, and heart of the earth trembles the birth of new and weird. Havukruunu is the spirit of freedom, harbinger of oblivion, and it tells you: FLY, YOU FOOLS!

Havukruunu’s upcoming album TAVASTLAND tells the story of a small, strange people.

'-TAVASTLAND tells how in 1237 the Tavastians rose in a rebellion against the church of Christ and drove the popes naked into the frost to die. TAVASTLAND reveals our fathers’ centuries old sins and lies of consolation. TAVASTLAND speaks of him, who has become a prisoner of his home, alienated from the land of the forest and is now afraid of the dark with all lights on, surrounded by his smart devices. TAVASTLAND tells about the freedom we lost. TAVASTLAND haunts its listener to the grave, and I will personally open that grave one bleak night, and steal the fading light of your sempiternal soul.', says Stefa.



..::TRACK-LIST::..

1. Kuolematon Laulunhenki 07:10
2. Yönsynty 05:24
3. Havukruunu ja Talvenvarjo 05:54
4. Tavastland 05:24
5. Kuoleman Oma 06:17
6. Unissakävijä 06:38
7. Kun veri sekoittuu lumeen 05:58
8. De miseriis Fennorum 10:52



..::OBSADA::..

Stefa - Vocals (lead, choirs), Guitars, Keyboards, Percussion, Songwriting, Lyrics
Bootleg-Henkka - Guitars
Humö - Bass
Kostajainen - Drums, Percussion




https://www.youtube.com/watch?v=ksMR9u9rIPE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
Title: Catatonic Symphony
Artist: Raging Slayer
Year: 2025
Genre: Thrash-Metal
Country: Portugal

Duration: 00:42:27
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. From the Cross (06:00)
02. Symbols of Deceit (06:56)
03. To Suffer is to Breathe (05:19)
04. Ministry of Failure (06:03)
05. Catatonic Symphony (02:47)
06. Troops of Blind Deception (04:22)
07. Suicidal Wish Denied (05:10)
08. Unsolved War (05:44)

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemiecka legenda grind core'a powraca z nową kolekcją CD.
Przygotujcie się na ostry wpierdol!



This is just the pick me up I needed after all that forsaking of metal I just went through. But that's enough story time. Nyctophobic is one of the few, one of the true, asskissing blah blah.... anyways one of the most talented, long running and bullshit-free grind bands has put together this sweet compilation so I could hear some old favorites and some of the rarities for which my hands hath yearned every longly.

This album fucking rules and not only is the material great but there's a whole goddamn hour of it. That my friends, is a grind band that cares about its listeners. If you're a fan, then you will like it - there is no other way. Nyctophobic doesn't make hits and they don't make filler and whoever claims otherwise I challenge to a grindcore duel. And if you haven't liked Nyctophobic's brilliance in the past then this comp simply isn't for you. Even though this material is taken from a bunch of splits and such, the quality is great. Maybe not your Australian trendcore great, but it's - surprisingly - damn good. And of course there's miscellaneous clips from random sources spliced in here and there, the best from an episode of Bob Larson's (sic?) Jesus asslicking festival of a show. As for the music part (my personal favorite part of an album heh) Nyctophobic delivers an hour of straightforward, semi thrashy and all skull pummeling grind. No cyber drumming, none of that diahhreah vocal bullshit, no pig squeal theatrics, no forced brutality, etc. Just straightforward and top notch grind from the Germans that know how it's done.

Blast from the Past isn't some money making scheme of a compilation like many of your, and sadly some of my, favorite bands have put out. (motorhead, anyone?) ... this is a compilation for the fans. If you love Nyctophobic but haven't heard all their material (you probably haven't, don't lie) then by golly you are in Nyctophobic's thoughts. An hour of old school (but not too punky - punk sucks) grinding from one of the best.

goredisorder



..::TRACK-LIST::..

1. Narrowed Mind's Bleeding 1:57
2. Sterility 0:57
3. Neglect Of The Loss 2:10
4. Earthrise 1:10
5. Rapid Eye Movement 1:12
6. The Pain Of A Conquered Being 2:34
7. Denial 1:04
8. The Remaining Silence 1:50
9. Inner Manipulation 2:26
10. Deceiver (Napalm Death cover) 0:31
11. The Kill (Napalm Death cover) 0:15
12. Mindrape 2:46
13. Negligenced Respect 2:30
14. Responsibilities 1:59
15. My Soul's Lament 2:44
16. Suffer Life 3:22
17. The After-Life Experience 3:39
18. Far Beyond Reality 3:48
19. Opening Of A Dark Chapter (Intro) 1:00
20. Seeds Of Morbidity 2:15
21. Bloodfeast 3:12
22. The After-Life Experience 2:43
23. Negligenced Respect 2:25
24. My Soul's Lament 2:36
25. Far Beyond Reality 3:11
26. The After-Life Experience 2:48
27. Sterility 0:59

Collection of all non-album material by Nyctophobic, mastered and slightly re-edited including some unreleased tracks.
Tracks 1-3 taken from the split 7" with Exhumed
Tracks 5-8 taken from the split 7" with Entrails Massacre
Tracks 12-18 taken from the Four Ways to Misery CD
Tracks 19-24 taken from the Negligenced Respect 7"
Track 25 and 26 taken from the split 7" with Agathocles
Track 27 taken from the Tomb of Grind compilation 7"
Tracks 4, 9, 10 and 11 were previously unreleased



..::OBSADA::..

Bass - Markus
Drums - Tom
Guitar - Chris (tracks: 4 to 26), Markus (tracks: 1 to 3, 27), Martin (tracks: 1 to 18, 27), Ruben (tracks: 25, 26)
Vocals - Alex (tracks: 5 to 18), Zimbo (tracks: 1 to 3, 27), Stephen (tracks: 20 to 26)



https://www.youtube.com/watch?v=W95fHyX1ltE


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemiecka legenda grind core'a powraca z nową kolekcją CD.
Przygotujcie się na ostry wpierdol!



This is just the pick me up I needed after all that forsaking of metal I just went through. But that's enough story time. Nyctophobic is one of the few, one of the true, asskissing blah blah.... anyways one of the most talented, long running and bullshit-free grind bands has put together this sweet compilation so I could hear some old favorites and some of the rarities for which my hands hath yearned every longly.

This album fucking rules and not only is the material great but there's a whole goddamn hour of it. That my friends, is a grind band that cares about its listeners. If you're a fan, then you will like it - there is no other way. Nyctophobic doesn't make hits and they don't make filler and whoever claims otherwise I challenge to a grindcore duel. And if you haven't liked Nyctophobic's brilliance in the past then this comp simply isn't for you. Even though this material is taken from a bunch of splits and such, the quality is great. Maybe not your Australian trendcore great, but it's - surprisingly - damn good. And of course there's miscellaneous clips from random sources spliced in here and there, the best from an episode of Bob Larson's (sic?) Jesus asslicking festival of a show. As for the music part (my personal favorite part of an album heh) Nyctophobic delivers an hour of straightforward, semi thrashy and all skull pummeling grind. No cyber drumming, none of that diahhreah vocal bullshit, no pig squeal theatrics, no forced brutality, etc. Just straightforward and top notch grind from the Germans that know how it's done.

Blast from the Past isn't some money making scheme of a compilation like many of your, and sadly some of my, favorite bands have put out. (motorhead, anyone?) ... this is a compilation for the fans. If you love Nyctophobic but haven't heard all their material (you probably haven't, don't lie) then by golly you are in Nyctophobic's thoughts. An hour of old school (but not too punky - punk sucks) grinding from one of the best.

goredisorder



..::TRACK-LIST::..

1. Narrowed Mind's Bleeding 1:57
2. Sterility 0:57
3. Neglect Of The Loss 2:10
4. Earthrise 1:10
5. Rapid Eye Movement 1:12
6. The Pain Of A Conquered Being 2:34
7. Denial 1:04
8. The Remaining Silence 1:50
9. Inner Manipulation 2:26
10. Deceiver (Napalm Death cover) 0:31
11. The Kill (Napalm Death cover) 0:15
12. Mindrape 2:46
13. Negligenced Respect 2:30
14. Responsibilities 1:59
15. My Soul's Lament 2:44
16. Suffer Life 3:22
17. The After-Life Experience 3:39
18. Far Beyond Reality 3:48
19. Opening Of A Dark Chapter (Intro) 1:00
20. Seeds Of Morbidity 2:15
21. Bloodfeast 3:12
22. The After-Life Experience 2:43
23. Negligenced Respect 2:25
24. My Soul's Lament 2:36
25. Far Beyond Reality 3:11
26. The After-Life Experience 2:48
27. Sterility 0:59

Collection of all non-album material by Nyctophobic, mastered and slightly re-edited including some unreleased tracks.
Tracks 1-3 taken from the split 7" with Exhumed
Tracks 5-8 taken from the split 7" with Entrails Massacre
Tracks 12-18 taken from the Four Ways to Misery CD
Tracks 19-24 taken from the Negligenced Respect 7"
Track 25 and 26 taken from the split 7" with Agathocles
Track 27 taken from the Tomb of Grind compilation 7"
Tracks 4, 9, 10 and 11 were previously unreleased



..::OBSADA::..

Bass - Markus
Drums - Tom
Guitar - Chris (tracks: 4 to 26), Markus (tracks: 1 to 3, 27), Martin (tracks: 1 to 18, 27), Ruben (tracks: 25, 26)
Vocals - Alex (tracks: 5 to 18), Zimbo (tracks: 1 to 3, 27), Stephen (tracks: 20 to 26)



https://www.youtube.com/watch?v=W95fHyX1ltE


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!