..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Aerosmith – Greatest Hits + Live Collection (6 SHM-CD)
(Limited Japan Edition)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Aerosmith
Album................: Greatest Hits (6 SHM-CD)
Genre................: Rock
Source...............: CD
Year.................: 2023
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 62 - 78 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Universal Japan UICY

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Aerosmith - Mama Kin [04:27]
2. Aerosmith - Dream On [04:26]
3. Aerosmith - Lord Of The Thighs [04:17]
4. Aerosmith - Same Old Song And Dance (Single Version) [03:02]
5. Aerosmith - Train Kept A-Rollin' [05:34]
6. Aerosmith - S.O.S. (Too Bad) [02:51]
7. Aerosmith - Seasons of Wither [05:04]
8. Aerosmith - Walk This Way [03:40]
9. Aerosmith - Big Ten Inch Record [02:14]
10. Aerosmith - Adam's Apple [04:32]
11. Aerosmith - Sweet Emotion [04:35]
12. Aerosmith - Toys In The Attic [03:05]
13. Aerosmith - Combination [03:40]
14. Aerosmith - Nobody's Fault [04:20]
15. Aerosmith - Home Tonight [03:16]

Playing Time.........: 59:09
Total Size...........: 406,47 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. Aerosmith - Back In The Saddle [04:41]
2. Aerosmith - Last Child [03:28]
3. Aerosmith - Bright Light Fright [02:18]
4. Aerosmith - Draw The Line [03:24]
5. Aerosmith - Kings and Queens (Single Version) [03:49]
6. Aerosmith - Let The Music Do The Talking [03:46]
7. Aerosmith - Walk This Way (ft. Run-D.M.C.) [05:10]
8. Aerosmith - Hangman Jury [05:34]
9. Aerosmith - Dude (Looks Like A Lady) [04:21]
10. Aerosmith - Rag Doll (Live) [04:13]
11. Aerosmith - Angel (Single Version) [04:05]
12. Aerosmith - Monkey On My Back [03:59]
13. Aerosmith - What It Takes (CHR Single Edit) [04:07]
14. Aerosmith - Water Song/Janie's Got A Gun [05:33]
15. Aerosmith - Going Down/Love In An Elevator [05:39]

Playing Time.........: 01:04:15
Total Size...........: 462,21 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 3
---------------------------------------------------------------------

1. Aerosmith - The Other Side [04:06]
2. Aerosmith - Livin' On The Edge (CHR Edit) [05:41]
3. Aerosmith - Amazing (CHR Single Edit) [04:13]
4. Aerosmith - Get A Grip [03:59]
5. Aerosmith - Cryin' [05:08]
6. Aerosmith - Eat The Rich [04:11]
7. Aerosmith - Crazy (Radio Edit) [04:05]
8. Aerosmith - Falling In Love (Is Hard On The Knees) [03:26]
9. Aerosmith - Pink [03:56]
10. Aerosmith - Nine Lives [04:03]
11. Aerosmith - I Don't Want To Miss A Thing [04:57]
12. Aerosmith - Jaded [03:35]
13. Aerosmith - We All Fall Down [05:13]
14. Aerosmith - Just Push Play (Radio Remix) [03:11]

Playing Time.........: 59:50
Total Size...........: 432,34 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 4
Live From The Soundboard 1977-2016 Vol. 1
---------------------------------------------------------------------

1. Aerosmith - Mama Kin (Houston, 1977) [03:45]
2. Aerosmith - S.O.S (Too Bad) (Houston, 1977) [02:51]
3. Aerosmith - Monkey On My Back (Landover, 1989) [04:08]
4. Aerosmith - F.I.N.E. (Landover, 1989) [04:34]
5. Aerosmith - What It Takes (Pittsburgh, 1993) [05:11]
6. Aerosmith - Cryin' (Pittsburgh, 1993) [05:23]
7. Aerosmith - Love In An Elevator (Detroit, 2003) [05:08]
8. Aerosmith - Pink (Detroit, 2003) [03:57]
9. Aerosmith - Crazy (Mexico City, 2016) [05:16]
10. Aerosmith - I Don't Want To Miss A Thing (Mexico City, 2016)[04:34]

Playing Time.........: 44:53
Total Size...........: 309,62 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 5
Live From The Soundboard 1977-2016 Vol. 2
---------------------------------------------------------------------

1. Aerosmith - Adam's Apple (Houston, 1977) [04:25]
2. Aerosmith - Walk This Way (Houston, 1977) [04:20]
3. Aerosmith - Magic Touch (Landover, 1989) [04:53]
4. Aerosmith - Hangman Jury (Landover, 1989) [06:28]
5. Aerosmith - Draw The Line (Pittsburgh, 1993) [04:47]
6. Aerosmith - Sweet Emotion (Pittsburgh, 1993) [06:59]
7. Aerosmith - Jaded (Detroit, 2003) [03:32]
8. Aerosmith - Nobody's Fault (Detroit, 2003) [04:14]
9. Aerosmith - You See Me Crying/Home Tonight/Dream On (Mexico City, 2016)[06:27]
10. Aerosmith - Eat The Rich (Mexico City, 2016) [05:43]

Playing Time.........: 51:52
Total Size...........: 324,07 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 6
Rock For The Rising Sun 2011
---------------------------------------------------------------------

1. Aerosmith - Draw The Line (Tokyo Dome, 2011) [04:58]
2. Aerosmith - Love In An Elevator (Ishikawa Sports Center, 2011)[06:17]
3. Aerosmith - Livin' On The Edge (Tokyo Dome, 2011) [05:03]
4. Aerosmith - Hangman Jury (Hiroshima Green Arena, 2011) [03:03]
5. Aerosmith - No More No More (Hiroshima Green Arena, 2011)[05:07]
6. Aerosmith - Mama Kin (Hiroshima Green Arena, 2011) [05:01]
7. Aerosmith - Monkey On My Back (Tokyo Dome, 2011) [03:15]
8. Aerosmith - Toys In The Attic (Tokyo Dome, 2011) [03:35]
9. Aerosmith - Listen To The Thunder (Ishikawa Sports Center, 2011)[02:47]
10. Aerosmith - Sweet Emotion (Tokyo Dome, 2011) [07:49]
11. Aerosmith - Boogie Man (Marine Messe Fukuoka, 2011) [01:44]
12. Aerosmith - Rats In The Cellar (Osaka Dome, 2011) [05:20]
13. Aerosmith - Movin' Out (Osaka Dome, 2011) [05:52]
14. Aerosmith - Last Child (Aichi Prefecture Gymnasium, 2011)[06:46]
15. Aerosmith - S.O.S. (Too Bad) (Sapporo Dome, 2011) [02:53]
16. Aerosmith - Walk This Way (Tokyo Dome, 2011) [04:12]
17. Aerosmith - Train Kept A-Rollin' (Tokyo Dome, 2011) [05:53]

Playing Time.........: 01:19:45
Total Size...........: 626,56 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Absolutna rewelacja! Kompaktowa premiera genialnego, debiutanckiego albumu (wydanego w marcu 1969 przez brytyjską EMI Columbię pod tytułem "Temples With Prophets", a we Francji w psychodelicznej okładce jako "Don Shinn Takes A Trip") organisty Dona Shinna, który wraz zespołem nagrał całkowicie instrumentalny majstersztyk, będący nieco bardziej dojrzałą wersją wczesnych The Nice oraz Brian Auger's Trinity, z więcej niż szczyptą twórczości Edwarda Griega i... Arzachela!

Keith Emerson był wielkim fanem Shinna i właśnie pod jego wpływem zawiązał The Nice! To jest granie z najwyższej półki i prawdę mówiąc to przerażający jest fakt, że jeszcze jakiś czas temu (aż do wydania świetnego, kompilacyjnego CD "Maximum Prog", z otwierającym go utworem "A Minor Explosion") nie miałem pojęcia o istnieniu tego artysty!

To jest rzecz absolutnie obligatoryjna dla wszystkich fanów psych-prog-jazz-rocka (czy jak to tam zwał...) z organami. Perfekcyjna jakość dźwięku. Dodatkowo fantastyczny, singlowy utwór z 1966 roku i zarazem odpowiedź, jaki zespół nagrał pierwszą progresywną (małą) płytę!



Don Shinn is a much neglected figure in the early development of UK prog...This is a high-end gaming and frankly is frightening the fact that half a year ago I had no idea about the existence of this artist!... time it to change

On the earlier 1966 Polydor single version of 'A-Minor Explosion', Shinn can be heard employing an overdriven organ sound, jazzy chord voicings, spooky 'freakout' atmospherics, and, most notably, crashing his reverb springs in precisely the same way that Keith Emerson, Jon Lord, and countless others would eventually do years later. This 1969 remake is not as wildly manic as the 1966 original but more cerebral, and foreshadows the overall playing style and organ tone that would be echoed by Dave Stewart on the first Egg album released the following year in 1970.

Citing Shinn's influence, Keith Emerson recalls: "Don Shinn was a weird looking guy, really strange. He had a schoolboy's cap on, round spectacles... I just happened to be in the Marquee when he was playing... The audience were all in hysterics.... And I said, 'Who is this guy?' He'd been drinking whisky out of a teaspoon and all kinds of ridiculous things. He'd play an arrangement of the Grieg Concerto, the Brandenburg and all. So my ears perked up....Playing it really well, and he got a fantastic sound from the L-100. But halfway through it he sort of shook the L-100, and the back of it dropped off. Then he got out a screw driver and started making adjustments while he was playing. Everyone was roaring their heads off laughing. So I looked and said 'Hang on a minute! That guy has got something'. I guess seeing Don Shinn made me realize that I'd like to compile an act from what he did. He and Hendrix were controlling influences over the way I developed the stage act side of things".

Coincidentally, Shinn had been playing in a trio with future Uriah Heep bassist Paul Newton and drummer Brian Davison who would eventually work alongside Keith Emerson in The Nice. Paul Newton recalls: "In the 60's I was playing with a guy from The Nice, Brian Davison, and another guy, a keyboard player, who was a real genius. It was a trio, and most of it was really jazzy. This keyboard player was a guy called Don Shinn who went on to play with Dada, which was the forerunner of Vinegar Joe....He used to teach me bass lines on his organ pedals...really technical jazz stuff."

Before his groundbreaking journey into pre-progressive rock territory, Shinn played with a number of mid '60s British beat outfits including The Meddy Evils, The Echoes (backing Dusty Springfield), and The Soul Agents featuring Rod Stewart. After releasing 'Temples With Prophets' in 1969, Shinn showed up on the one and only release by Dada (1970), which also featured vocalist Elkie Brooks and former Jody Grind guitarist Ivan Zagni. Following Dada, Shinn worked with Keith Relf's Renaissance, playing electric piano on the track 'Past Orbits of Dust' from the 1971 album 'Illusion'.

Absolute revelation, premiere on CD ,his debut album (released in March 1969 by the British Columbia EMI entitled 'Temples With Prophets' and in France in the psychedelic cover as 'Don Shinn Takes A Trip') organist Don Shinn and his team recorded a completely instrumental masterpiece the piano and Hammond organ brilliant thin Progressive is developing, it is enclosed in brilliant sound a psychedelic classic rock and jazz-rock color psychedelic guitar trenchant strongly, based on a stable, solid, trouble is playing with a sense of the band by the drum which a slightly more mature version of the Nice and early Brian Auger's Trinity with more than a hint of Edward Grieg i .. Arzachel!

This is the absolutely mandatory for all fans of psych-prog-jazz-rock (or whatever it was called ...) with the authorities Hammond. Perfect sound quality. Additionally CD Record Label Flawed Gems contains
A-Minor Explosion [3:09] 1966 single version released as Don Shinn & The Soul Agents)fantastic,and also answer ,which one the band recorded the first progressive single.

Adamus67



..::TRACK-LIST::..

This CD release is based on French LP (...) This album was released in the U.K. (in different cover) as 'Temples With Prophets'

1. Pits Of Darkness 17:59
2. Temples With Prophets (Including Monophonic Interlude For Pianoforte No. 1) 5:45
3. A Minor Explosion 4:07
4. Jolly Dance 3:35
5. Hearts Of Gladness (Including Monophonic Interlude For Pianoforte No. 2) 10:18

Bonus Track:
6. Don Shinn & The Soul Agents - A-Minor Explosion 3:09


Tracks 1 to 5 original album released March 1969 on Columbia Records
Track 6 Single A-side, 1966 as Don Shinn & The Soul Agents



..::OBSADA::..

Bass - Eric Ford
Drums - Peter Wolf
Electric Guitar - Paul Hodgeson
Organ, Piano - Don Shinn



https://www.youtube.com/watch?v=sP1N6B3pxTg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Absolutna rewelacja! Kompaktowa premiera genialnego, debiutanckiego albumu (wydanego w marcu 1969 przez brytyjską EMI Columbię pod tytułem "Temples With Prophets", a we Francji w psychodelicznej okładce jako "Don Shinn Takes A Trip") organisty Dona Shinna, który wraz zespołem nagrał całkowicie instrumentalny majstersztyk, będący nieco bardziej dojrzałą wersją wczesnych The Nice oraz Brian Auger's Trinity, z więcej niż szczyptą twórczości Edwarda Griega i... Arzachela!

Keith Emerson był wielkim fanem Shinna i właśnie pod jego wpływem zawiązał The Nice! To jest granie z najwyższej półki i prawdę mówiąc to przerażający jest fakt, że jeszcze jakiś czas temu (aż do wydania świetnego, kompilacyjnego CD "Maximum Prog", z otwierającym go utworem "A Minor Explosion") nie miałem pojęcia o istnieniu tego artysty!

To jest rzecz absolutnie obligatoryjna dla wszystkich fanów psych-prog-jazz-rocka (czy jak to tam zwał...) z organami. Perfekcyjna jakość dźwięku. Dodatkowo fantastyczny, singlowy utwór z 1966 roku i zarazem odpowiedź, jaki zespół nagrał pierwszą progresywną (małą) płytę!



Don Shinn is a much neglected figure in the early development of UK prog...This is a high-end gaming and frankly is frightening the fact that half a year ago I had no idea about the existence of this artist!... time it to change

On the earlier 1966 Polydor single version of 'A-Minor Explosion', Shinn can be heard employing an overdriven organ sound, jazzy chord voicings, spooky 'freakout' atmospherics, and, most notably, crashing his reverb springs in precisely the same way that Keith Emerson, Jon Lord, and countless others would eventually do years later. This 1969 remake is not as wildly manic as the 1966 original but more cerebral, and foreshadows the overall playing style and organ tone that would be echoed by Dave Stewart on the first Egg album released the following year in 1970.

Citing Shinn's influence, Keith Emerson recalls: "Don Shinn was a weird looking guy, really strange. He had a schoolboy's cap on, round spectacles... I just happened to be in the Marquee when he was playing... The audience were all in hysterics.... And I said, 'Who is this guy?' He'd been drinking whisky out of a teaspoon and all kinds of ridiculous things. He'd play an arrangement of the Grieg Concerto, the Brandenburg and all. So my ears perked up....Playing it really well, and he got a fantastic sound from the L-100. But halfway through it he sort of shook the L-100, and the back of it dropped off. Then he got out a screw driver and started making adjustments while he was playing. Everyone was roaring their heads off laughing. So I looked and said 'Hang on a minute! That guy has got something'. I guess seeing Don Shinn made me realize that I'd like to compile an act from what he did. He and Hendrix were controlling influences over the way I developed the stage act side of things".

Coincidentally, Shinn had been playing in a trio with future Uriah Heep bassist Paul Newton and drummer Brian Davison who would eventually work alongside Keith Emerson in The Nice. Paul Newton recalls: "In the 60's I was playing with a guy from The Nice, Brian Davison, and another guy, a keyboard player, who was a real genius. It was a trio, and most of it was really jazzy. This keyboard player was a guy called Don Shinn who went on to play with Dada, which was the forerunner of Vinegar Joe....He used to teach me bass lines on his organ pedals...really technical jazz stuff."

Before his groundbreaking journey into pre-progressive rock territory, Shinn played with a number of mid '60s British beat outfits including The Meddy Evils, The Echoes (backing Dusty Springfield), and The Soul Agents featuring Rod Stewart. After releasing 'Temples With Prophets' in 1969, Shinn showed up on the one and only release by Dada (1970), which also featured vocalist Elkie Brooks and former Jody Grind guitarist Ivan Zagni. Following Dada, Shinn worked with Keith Relf's Renaissance, playing electric piano on the track 'Past Orbits of Dust' from the 1971 album 'Illusion'.

Absolute revelation, premiere on CD ,his debut album (released in March 1969 by the British Columbia EMI entitled 'Temples With Prophets' and in France in the psychedelic cover as 'Don Shinn Takes A Trip') organist Don Shinn and his team recorded a completely instrumental masterpiece the piano and Hammond organ brilliant thin Progressive is developing, it is enclosed in brilliant sound a psychedelic classic rock and jazz-rock color psychedelic guitar trenchant strongly, based on a stable, solid, trouble is playing with a sense of the band by the drum which a slightly more mature version of the Nice and early Brian Auger's Trinity with more than a hint of Edward Grieg i .. Arzachel!

This is the absolutely mandatory for all fans of psych-prog-jazz-rock (or whatever it was called ...) with the authorities Hammond. Perfect sound quality. Additionally CD Record Label Flawed Gems contains
A-Minor Explosion [3:09] 1966 single version released as Don Shinn & The Soul Agents)fantastic,and also answer ,which one the band recorded the first progressive single.

Adamus67



..::TRACK-LIST::..

This CD release is based on French LP (...) This album was released in the U.K. (in different cover) as 'Temples With Prophets'

1. Pits Of Darkness 17:59
2. Temples With Prophets (Including Monophonic Interlude For Pianoforte No. 1) 5:45
3. A Minor Explosion 4:07
4. Jolly Dance 3:35
5. Hearts Of Gladness (Including Monophonic Interlude For Pianoforte No. 2) 10:18

Bonus Track:
6. Don Shinn & The Soul Agents - A-Minor Explosion 3:09


Tracks 1 to 5 original album released March 1969 on Columbia Records
Track 6 Single A-side, 1966 as Don Shinn & The Soul Agents



..::OBSADA::..

Bass - Eric Ford
Drums - Peter Wolf
Electric Guitar - Paul Hodgeson
Organ, Piano - Don Shinn



https://www.youtube.com/watch?v=sP1N6B3pxTg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To czysty, brutalny, kopiący tyłek szwedzki death metal.


3rd album, another masterpiece by one of Sweden's oldest Death Metal bands!! No immitations here, this is the real deal!! SORCERY have their own sound, which is evil, heavy and catchy as hell!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Holy Ground 05:16
2. The New Armageddon 05:13
3. Insanity Arise 03:59
4. Dark Waves 05:29
5. Hellstorm 05:16
6. Cleansed by Fire 06:21
7. Mass Murder 03:47
8. The Creator 04:50
9. Black Wings 03:30
10. Garden of Bones 07:27



..::OBSADA::..

Johan Vikholm - Guitars (lead)
Jacob Wiberg - Bass
Paul Johansson - Guitars
Emil Berglin - Drums
Ola Malmström - Vocals



https://www.youtube.com/watch?v=WhN6L8XyCoE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To czysty, brutalny, kopiący tyłek szwedzki death metal.



3rd album, another masterpiece by one of Sweden's oldest Death Metal bands!! No immitations here, this is the real deal!! SORCERY have their own sound, which is evil, heavy and catchy as hell!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Holy Ground 05:16
2. The New Armageddon 05:13
3. Insanity Arise 03:59
4. Dark Waves 05:29
5. Hellstorm 05:16
6. Cleansed by Fire 06:21
7. Mass Murder 03:47
8. The Creator 04:50
9. Black Wings 03:30
10. Garden of Bones 07:27



..::OBSADA::..

Johan Vikholm - Guitars (lead)
Jacob Wiberg - Bass
Paul Johansson - Guitars
Emil Berglin - Drums
Ola Malmström - Vocals



https://www.youtube.com/watch?v=WhN6L8XyCoE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Siadasz, zapinasz pasy i przyjmujesz pieprzone bicie po mordzie jak prawdziwy facet!
Wypluwasz zęby, wycierasz usta, wstajesz i idziesz dalej...



..::TRACK-LIST::..

1. Upon the Altar 04:05
2. Doorways in Crimson Red 03:38
3. Blemish 03:02
4. Sacrificial Blood 03:24
5. Disobedience 03:58
6. Towards Complete Darkness 03:39
7. Sulphurous Fire 03:15
8. Death in Communion 03:33
9. Speculative Fall of the Human Race 04:30



..::OBSADA::..

M. Lobier - Vocals, Guitars, Drums
J. Blandino - Bass



https://www.youtube.com/watch?v=LkWBRN6sD8I



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Siadasz, zapinasz pasy i przyjmujesz pieprzone bicie po mordzie jak prawdziwy facet!
Wypluwasz zęby, wycierasz usta, wstajesz i idziesz dalej...



..::TRACK-LIST::..

1. Upon the Altar 04:05
2. Doorways in Crimson Red 03:38
3. Blemish 03:02
4. Sacrificial Blood 03:24
5. Disobedience 03:58
6. Towards Complete Darkness 03:39
7. Sulphurous Fire 03:15
8. Death in Communion 03:33
9. Speculative Fall of the Human Race 04:30



..::OBSADA::..

M. Lobier - Vocals, Guitars, Drums
J. Blandino - Bass



https://www.youtube.com/watch?v=LkWBRN6sD8I



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



The 12 songs escape the usual genre parameters although clearly defining the band's sound horizons - a balance which alternates modern metal assaults with complex progressive melodies.



..::TRACK-LIST::..

1. Octagon 04:09
2. Hunter 04:24
3. The Artifact 05:17
4. The Seal 04:28
5. Spider 05:36
6. The Knot 01:20
7. Fractal 04:49
8. The Tree 05:15
9. The Godfader 05:36
10. The Comet 05:14
11. The Dance 04:35
12. The Roots 06:00



..::OBSADA::..

Enrico Benvenuto - Guitars
Fabio Colombi - Vocals
Fabio Decovich - Bass
Fausto Massa - Guitars
Enzo Rotondaro - Drums
Demetrio Scopelliti - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=5sKAvfHk2gA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



The 12 songs escape the usual genre parameters although clearly defining the band's sound horizons - a balance which alternates modern metal assaults with complex progressive melodies.



..::TRACK-LIST::..

1. Octagon 04:09
2. Hunter 04:24
3. The Artifact 05:17
4. The Seal 04:28
5. Spider 05:36
6. The Knot 01:20
7. Fractal 04:49
8. The Tree 05:15
9. The Godfader 05:36
10. The Comet 05:14
11. The Dance 04:35
12. The Roots 06:00



..::OBSADA::..

Enrico Benvenuto - Guitars
Fabio Colombi - Vocals
Fabio Decovich - Bass
Fausto Massa - Guitars
Enzo Rotondaro - Drums
Demetrio Scopelliti - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=5sKAvfHk2gA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

Mireya Cecilia Ramona Pantoja Levi (21 października 1943 – 24 lipca 2023), znana lepiej po prostu jako Cecilia lub Cecilia la Incomparable (Niezrównana Cecilia), była chilijską piosenkarką i autorką tekstów, a także członkinią ruchu muzycznego nueva ola. Pantoja była uważana przez niektórych krytyków za największą gwiazdę młodzieżową połowy lat 60. oraz najbardziej wyróżniającą się i wpływową postać ruchu nueva ola. Była córką Fernando Pantojii Rubilara oraz Luisy Levi. Była najmłodszą z rodzeństwa, które tworzyli jej brat Fernando i siostra Marietta. Uczęszczała do liceum w Liceo de Tome. Nazywano ją po prostu Cecilia - tak nazywała ją zawsze rodzina i przyjaciele. Zaczęła śpiewać pod koniec lat 50. w zespole Los de Tome, melodyjnym kwartecie, który pierwotnie został założony przez trzech braci Gonzalez. Nazwa zespołu pochodziła od miasta, z którego wywodzili się jego członkowie.

Title: La Incomparable Cecilia

Artist: Cecilia

Country: Chile

Year: 1964

Genre: Latin

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

...( AlbumList )...

1. Bano De Mar A Medianoche / Ultimo Baile (1964)
2. Es La Nostalgia / Dilo Calladito (1964)
3. La Incomparable (1965)
4. La Incomparable Cecilia (1995)

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Matia Bazar - The Platinum Collection (3 CD BOX)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Matia Bazar
Album................: The Platinum Collection
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 2007
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 66 - 71 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: EMI

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Matia Bazar - Solo Tu [03:28]
2. Matia Bazar - Per Un'ora D'amore [03:56]
3. Matia Bazar - Tu Semplicitŕ [04:16]
4. Matia Bazar - C'č Tutto Un Mondo Intorno [04:20]
5. Matia Bazar - Stasera Che Sera [03:22]
6. Matia Bazar - Mister Mandarino [03:40]
7. Matia Bazar - E Dirsi Ciao [04:48]
8. Matia Bazar - Cavallo Bianco [04:56]
9. Matia Bazar - Playboy [03:38]
10. Matia Bazar - Oggi Per Te [04:25]
11. Matia Bazar - Se [03:53]
12. Matia Bazar - Io, Matia [03:09]
13. Matia Bazar - Per Un Minuto E Poi... [05:41]
14. Matia Bazar - E' Magia [04:41]
15. Matia Bazar - Che Male Fa [03:54]
16. Matia Bazar - Non E' Poi Tanto Male [03:35]
17. Matia Bazar - Ma Perchč [03:24]

Playing Time.........: 01:09:14
Total Size...........: 456,51 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. Matia Bazar - Vacanze Romane [04:13]
2. Matia Bazar - Il Tempo Del Sole [04:33]
3. Matia Bazar - Aristocratica [04:55]
4. Matia Bazar - Fantasia [04:12]
5. Matia Bazar - Elettrochoc [04:48]
6. Matia Bazar - Sulla Scia [04:55]
7. Matia Bazar - Palestina [04:16]
8. Matia Bazar - Italian Sinfonia [04:19]
9. Matia Bazar - Angelina [04:51]
10. Matia Bazar - Una Persona Normale [05:00]
11. Matia Bazar - Io Ti Voglio Adesso [05:02]
12. Matia Bazar - Il Video Sono Io [03:54]
13. Matia Bazar - Cercami Ancora [04:05]
14. Matia Bazar - Carmen [04:34]
15. Matia Bazar - Passa La Voglia [04:14]
16. Matia Bazar - Souvenir [04:36]

Playing Time.........: 01:12:33
Total Size...........: 483,87 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 3
---------------------------------------------------------------------

1. Matia Bazar - Ti Sento [04:14]
2. Matia Bazar - Via Col Vento [04:50]
3. Matia Bazar - Noi [05:06]
4. Matia Bazar - Mi Manchi Ancora [05:28]
5. Matia Bazar - Aria [05:19]
6. Matia Bazar - Dieci Piccoli Indiani [04:42]
7. Matia Bazar - Vaghe Stelle Dell'orsa [03:48]
8. Matia Bazar - Stringimi [05:17]
9. Matia Bazar - Besame [04:42]
10. Matia Bazar - Cuore Irlandese [05:56]
11. Matia Bazar - La Prima Stella Della Sera [04:30]
12. Matia Bazar - Da Qui A... [04:01]
13. Matia Bazar - Amami [04:03]
14. Matia Bazar - Nell'era Delle Automobili [04:28]
15. Matia Bazar - I Feel You (Ti Sento) [04:19]

Playing Time.........: 01:10:50
Total Size...........: 510,90 MB

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Pet Shop Boys - The very best of the singles
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Pet Shop Boys
Album................: The very best of the singles
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 2001
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.3.1 20141125
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 65 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Pet Shop Boys - West End Girls [04:01]
2. Pet Shop Boys - Love comes quickly [04:18]
3. Pet Shop Boys - Opportunities (let's make lost of money)[03:38]
4. Pet Shop Boys - Suburbia [04:04]
5. Pet Shop Boys - It's a sin [05:01]
6. Pet Shop Boys - What have I done to deserve this? [04:20]
7. Pet Shop Boys - Rent [03:34]
8. Pet Shop Boys - Always on my mind [03:55]
9. Pet Shop Boys - Heart [04:17]
10. Pet Shop Boys - Domino dancing [04:18]
11. Pet Shop Boys - Left to my own devices [04:47]
12. Pet Shop Boys - So hard [04:00]
13. Pet Shop Boys - Being boring [04:52]
14. Pet Shop Boys - Where the streets have no name (I can't take my eyes off you)[04:32]
15. Pet Shop Boys - Jealousy [04:16]
16. Pet Shop Boys - DJ culture [04:15]
17. Pet Shop Boys - Was it worth it? [04:23]

Playing Time.........: 01:12:39
Total Size...........: 478,76 MB

...( Info )...

Artist...............: Mike Oldfield
Album................: Man On The Rocks (Deluxe Edition)
Genre................: Alternativa e indie
Year.................: 2014
Codec................: Reference libFLAC 1.5

...( TrackList )...

001. Mike Oldfield - Sailing
002. Mike Oldfield - Moonshine
003. Mike Oldfield - Man On The Rocks
004. Mike Oldfield - Castaway
005. Mike Oldfield - Minutes
006. Mike Oldfield - Dreaming In The Wind
007. Mike Oldfield - Nuclear
008. Mike Oldfield - Chariots
009. Mike Oldfield - Following The Angels
010. Mike Oldfield - Irene
011. Mike Oldfield - I Give Myself Away
012. Mike Oldfield - Sailing (Instrumental)
013. Mike Oldfield - Moonshine (Instrumental)
014. Mike Oldfield - Man On The Rocks (Instrumental)
015. Mike Oldfield - Castaway (Instrumental)
016. Mike Oldfield - Minutes (Instrumental)
017. Mike Oldfield - Dreaming In The Wind (Instrumental)
018. Mike Oldfield - Nuclear (Instrumental)
019. Mike Oldfield - Chariots (Instrumental)
020. Mike Oldfield - Following The Angels (Instrumental)
021. Mike Oldfield - Irene (Instrumental)
022. Mike Oldfield - I Give Myself Away (Instrumental)

...( Info )...
Title: MAD!
Artist: Sparks
Year: 2025
Genre: New-Wave, Synthpop
Country: USA

Duration: 00:45:57
Format/Codec: MP3
Audio Bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01 - Do Things My Own Way [00:03:41]
02 - JanSport Backpack [00:04:13]
03 - Hit Me, Baby [00:03:45]
04 - Running Up A Tab At The Hotel For The Fab [00:04:22]
05 - My Devotion [00:04:20]
06 - Don't Dog It [00:03:19]
07 - In Daylight [00:04:12]
08 - I-405 Rules [00:03:22]
09 - A Long Red Light [00:03:04]
10 - Drowned In A Sea Of Tears [00:03:22]
11 - A Little Bit Of Light Banter [00:03:31]
12 - Lord Have Mercy [00:04:43]

...( Info )...
Title: Quarto Sigillo
Artist: IV Sigillo
Year: 2025
Genre: Doom-Metal
Country: Italy

Duration: 00:53:05
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. In the Tofet (04:58)
02. Satrap of the Cruel (06:25)
03. Dark Crusade (05:52)
04. Slacken (05:11)
05. Planet of Vengeance (03:54)
06. 11 Bodies (Mask of Command) (06:17)
07. Emptiness That Hurts (06:45)
08. Sin-Eater, Sin-Retcher (04:55)
09. Sub Vesperum (08:44)

...( Info )...
Title: Inverno
Artist: Frostfall
Year: 2025
Genre: Gothic, Doom-Metal
Country: Italy

Duration: 00:38:12
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. Prophecy of War (01:44)
02. Bloodlands (04:11)
03. Blackbird Days (04:55)
04. The Bloodlander (04:39)
05. Letter from the North (04:49)
06. Frostbite (05:04)
07. Blackest Mirror (03:21)
08. Alpine Warfare (04:24)
09. Krampus Atonement (05:03)

...( Info )...
Title: Mythic Echoes
Artist: Gaias Lycan
Year: 2025
Genre: Heavy-Metal
Country: Greece

Duration: 00:50:45
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. March Of The Titans 02:24
02. Titanomachy 04:04
03. Minotaur 05:43
04. Nemesis 04:32
05. Typhon 05:35
06. Echidna 04:54
07. Pandora's Box 06:19
08. Lycaon 04:52
09. Argonautica 07:28
10. Eros & Psyche 04:51

...( Info )...
Title: Cougar Business
Artist: Cougar Toyboy
Year: 2025
Genre: Hard-Rock, Glam
Country: France

Duration: 00:50:28
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

...( TrackList )...
01. No Pain No Gain 04:58
02. Alizee 04:37
03. I've Got The Feeling 04:24
04. Give Me Your Hand 05:44
05. Destiny 04:39
06. Kiss Me 04:49
07. Cougar Business 04:34
08. B.I.M.B 04:04
09. Knock It 03:59
10. S.M.Y.T 04:22
11. Prone Bone 04:14

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

I pomyśleć, że jeszcze 15 lat temu był to zespół kompletnie nieznany!!! Jedyny w dyskografii, a wydany niegdyś prywatnie w nakładzie... 200 egzemplarzy, jest wypadkową brzmień debiutu Beggars Opery, wczesnych Uriah Heep i wczesnych Genesis/Fruup - z typowym dla prywatnych tłoczeń, 'normalnym' wokalem. Mnóstwo dominujących organów Hammonda, sporo fajnych partii gitar i generalnie rzecz biorąc jest to sensacyjne odkrycie. Na dodatek jakość dźwięku jest niemal perfekcyjna, a zespół profesjonalny, więc jest pozycja wręcz obligatoryjna dla wszystkich fanów klasycznego, ciężkawego progresywnego grania z Wysp!
Oryginalny album (wydany bez zdjęcia zespołu na froncie) nigdy nie pojawił się na Discogs, zaś w eBayu sprzedał się TRZY RAZY w CIĄGU OSTATNICH 10 LAT w cenach 3000-4000 euro!

JL

Mniej więcej dwa lata temu wyszła kompaktowa edycja jedynego albumu zupełnie nieznanej szkockiej grupy CAPTAIN MARRYAT stając się od razu wielką sensacją wśród miłośników muzyki z lat siedemdziesiątych. Kolekcjonerzy oszaleli na punkcie tej płyty, płacąc w ostatnim kwartale roku 2014 na ebayu za trzy oryginalne egzemplarze po 3000 – 3500 funtów każdy! I nie ma się temu co dziwić, gdyż generalnie rzecz ujmując jest to płytowe sensacyjne odkrycie. A jeśli jeszcze dodam, że album wydano w prywatnym nakładzie… 200 egzemplarzy(!) cena ta ma swą wartość. Oczywiście wersja CD na szczęście jest dużo tańsza i gorąco namawiam do jego kupowania. Nawet w „ciemno”. Tym bardziej, że jakość dźwięku jest perfekcyjna, a zespół naprawdę profesjonalny!

Zespół powstał w 1971 roku w Glasgow w składzie: Jimmy Rorrison (perkusja, śpiew), Hugh Finnegan (bas, śpiew), Allan Bryce (organy, śpiew), Tommy Hendry (śpiew, gitara akustyczna) i Ian McEnely (gitara prowadząca i akustyczna). Swą nazwę zaczerpnęli z autentycznej postaci. Kapitan Frederick Marryat był bowiem angielskim dziewiętnastowiecznym żeglarzem, pisarzem, autorem nowel i powieści o tematyce marynistycznej i awanturniczej. Jego najbardziej znana powieść to „Okręt widmo”. Zapewne nuta romantyzmu jaka przewijała się w jego literaturze urzekła muzyków, bo i na ich albumie ten romantyzm jest wyczuwalny na milę. Lokalny sukces zawdzięczali koncertom w licznych klubach muzycznych, w tym w najbardziej wówczas popularnym w Glasgow w „Burns Howff”. To tu regularnie występowali też Alex Harvey Band, Nazareth, czy Beggars Opera. Podróżowali także po całej Szkocji, ale ich celem był Londyn i podpisanie kontraktu płytowego z wytwórnią EMI lub Chrysalis. Za pożyczone od przyjaciół pieniądze weszli do studia nagraniowego Thor by tam nagrać singla, z którym mogliby udać się do Londynu. Na nagranie całego albumu nie starczyło im po prostu pieniędzy! A jednak, kiedy właściciel studia Thor usłyszał ich muzykę pozwolił im skorzystać ze sprzętu nagraniowego, a zespół skwapliwie wykorzystał to w stu procentach. I tak za jednym podejściem zarejestrowali materiał, który w ilości 200 egzemplarzy został wytłoczony i rozprowadzany podczas ich koncertów. Dziś już wiemy, że po latach stał się kolekcjonerskim rarytasem. Płyta zatytułowana po prostu „Captain Marryat” ukazała się w 1974 roku.

Album zawiera sześć kompozycji, z czego połowę skomponował organista Allan Bryce. I to właśnie organy Hammonda wybijają się na pierwszy plan w takich utworach jak „Blindness„, „It Happened To Me„, czy „Songwritter’s Lament” co raczej dziwić nie powinno. Ale mamy tu także sporo fajnych partii fuzzowanych gitar i „normalny” wokal. Taki spokojny, momentami refleksyjny, romantyczny. Jest w nim coś takiego specyficznego, że z miejsca przykuwa uwagę. Bliżej wokaliście do Donovana, niż do Roberta Planta, ale broń Boże to nie wada. To ogromna zaleta! Płytę zamyka kapitalny improwizowany jam „Dance Thor„. Psychodelia pełną gębą! Tego chce się słuchać na okrągło! Zespół trzyma bardzo wysoki poziom wykonawczy. I chociaż nie lubię porównań, to by przybliżyć gatunek w jakim się poruszał mogę wymienić wypadkową brzmień wczesnych Deep Purple, Uriah Heep, Genesis, Fruup i Beggars Opery szczególnie z jej debiutanckiego albumu. Klasyczne rock progresywne granie.

Do dziś nie wiem, dlaczego zespół z takim potencjałem muzycznym przepadł w epoce. Żadna z wymienionych wyżej wytwórni nie zainteresowała się płytą. W 1975 roku zespół rozwiązał się. Tommy Hendy wyemigrował pięć lat później do Kanady wcześniej jednak zawiązując z Ianem McElenym grupę Silver, która przetrwała ledwie pół roku. Historia Captain Marryat skończyła się definitywnie. Tylko fani starego rocka spowodowali, że o Szkotach z Glasgow świat muzyczny nie zapomniał!

Zibi


Captain Marryat was a Scottish band active from 1971 to 1975, with only one self-titled album to their credit, and an intense live activity almost exclusively in Scotland. The band comprised of Ian McEleny (Lead Guitar), Hugh Finnegan (Bass / Vocals), Jimmy Rorrison (Drums / Vocals), Tommy Hendry (Accoustic Guitar / Vocals) and Allan Bryce (Organ / Vocals). They took their name from a London author, and associate of Charles Dickens, Captain Frederick Marryat. It is interesting that they chose a friend of Dickens for their moniker, as the character of Uriah Heep comes from the Dickens novel David Copperfield. Their live activity was mainly concentrated in Scottish pubs and festivals always in their country, with very intense shows. Thanks to their performances the band got noticed by two well-known Scottish bands, Alex Harvey Band and Nazareth, who appreciated the sound. After a few years of live-only activity, in 1974 they released their only self-titled album via Thor Recordings, which was printed in only 200 copies, thus not allowing the band to establish itself in the music scene. A real shame as this LP is a masterpiece with Heavy Prog sounds, with the organ in great evidence, a solid sound and high quality ideas. The limited availability of the disc has made it become an object of desire for lovers and collectors over time, who only in 2010, at the first reissue, had the opportunity to buy it at affordable prices. In its original version, in fact, it reaches prices among the highest ever, touching the 3,000 pounds skins, as well as being hardly available on the market even at such high figures. Given the limited commercial success of the record, the band disbanded in 1975, and as already mentioned for many other artists in these editorials, it would have deserved better distribution. From 2010 to today the disc has been reissued 1 time on CD and 3 times on LP, giving it a new and above all greater visibility, also an unofficial CD reissue by a Russian label. A band that enters by right in this editorial on the hidden rarities of Prog, their only album is a Heavy Prog masterpiece, with organ-driven sounds and intense vocals and solid rhythmic sessions. The quality of the mixing and mastering is also of a high standard.

Jacopo Vigezzi



..::TRACK-LIST::..

1. Blindness 5:10
2. It Happened To Me 8:11
3. A Friend 4:32
4. Songwriter's Lament 6:20
5. Changes 2:45
6. Dance Of Thor 6:53



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Hugh Finnegan
Lead Guitar, Acoustic Guitar - Ian McEleny
Organ, Vocals - Allan Bryce
Vocals, Acoustic Guitar - Tommy Hendry
Vocals, Drums - Jimmy Rorrison




https://www.youtube.com/watch?v=5anYEEQrX20



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

I pomyśleć, że jeszcze 15 lat temu był to zespół kompletnie nieznany!!! Jedyny w dyskografii, a wydany niegdyś prywatnie w nakładzie... 200 egzemplarzy, jest wypadkową brzmień debiutu Beggars Opery, wczesnych Uriah Heep i wczesnych Genesis/Fruup - z typowym dla prywatnych tłoczeń, 'normalnym' wokalem. Mnóstwo dominujących organów Hammonda, sporo fajnych partii gitar i generalnie rzecz biorąc jest to sensacyjne odkrycie. Na dodatek jakość dźwięku jest niemal perfekcyjna, a zespół profesjonalny, więc jest pozycja wręcz obligatoryjna dla wszystkich fanów klasycznego, ciężkawego progresywnego grania z Wysp!
Oryginalny album (wydany bez zdjęcia zespołu na froncie) nigdy nie pojawił się na Discogs, zaś w eBayu sprzedał się TRZY RAZY w CIĄGU OSTATNICH 10 LAT w cenach 3000-4000 euro!

JL

Mniej więcej dwa lata temu wyszła kompaktowa edycja jedynego albumu zupełnie nieznanej szkockiej grupy CAPTAIN MARRYAT stając się od razu wielką sensacją wśród miłośników muzyki z lat siedemdziesiątych. Kolekcjonerzy oszaleli na punkcie tej płyty, płacąc w ostatnim kwartale roku 2014 na ebayu za trzy oryginalne egzemplarze po 3000 – 3500 funtów każdy! I nie ma się temu co dziwić, gdyż generalnie rzecz ujmując jest to płytowe sensacyjne odkrycie. A jeśli jeszcze dodam, że album wydano w prywatnym nakładzie… 200 egzemplarzy(!) cena ta ma swą wartość. Oczywiście wersja CD na szczęście jest dużo tańsza i gorąco namawiam do jego kupowania. Nawet w „ciemno”. Tym bardziej, że jakość dźwięku jest perfekcyjna, a zespół naprawdę profesjonalny!

Zespół powstał w 1971 roku w Glasgow w składzie: Jimmy Rorrison (perkusja, śpiew), Hugh Finnegan (bas, śpiew), Allan Bryce (organy, śpiew), Tommy Hendry (śpiew, gitara akustyczna) i Ian McEnely (gitara prowadząca i akustyczna). Swą nazwę zaczerpnęli z autentycznej postaci. Kapitan Frederick Marryat był bowiem angielskim dziewiętnastowiecznym żeglarzem, pisarzem, autorem nowel i powieści o tematyce marynistycznej i awanturniczej. Jego najbardziej znana powieść to „Okręt widmo”. Zapewne nuta romantyzmu jaka przewijała się w jego literaturze urzekła muzyków, bo i na ich albumie ten romantyzm jest wyczuwalny na milę. Lokalny sukces zawdzięczali koncertom w licznych klubach muzycznych, w tym w najbardziej wówczas popularnym w Glasgow w „Burns Howff”. To tu regularnie występowali też Alex Harvey Band, Nazareth, czy Beggars Opera. Podróżowali także po całej Szkocji, ale ich celem był Londyn i podpisanie kontraktu płytowego z wytwórnią EMI lub Chrysalis. Za pożyczone od przyjaciół pieniądze weszli do studia nagraniowego Thor by tam nagrać singla, z którym mogliby udać się do Londynu. Na nagranie całego albumu nie starczyło im po prostu pieniędzy! A jednak, kiedy właściciel studia Thor usłyszał ich muzykę pozwolił im skorzystać ze sprzętu nagraniowego, a zespół skwapliwie wykorzystał to w stu procentach. I tak za jednym podejściem zarejestrowali materiał, który w ilości 200 egzemplarzy został wytłoczony i rozprowadzany podczas ich koncertów. Dziś już wiemy, że po latach stał się kolekcjonerskim rarytasem. Płyta zatytułowana po prostu „Captain Marryat” ukazała się w 1974 roku.

Album zawiera sześć kompozycji, z czego połowę skomponował organista Allan Bryce. I to właśnie organy Hammonda wybijają się na pierwszy plan w takich utworach jak „Blindness„, „It Happened To Me„, czy „Songwritter’s Lament” co raczej dziwić nie powinno. Ale mamy tu także sporo fajnych partii fuzzowanych gitar i „normalny” wokal. Taki spokojny, momentami refleksyjny, romantyczny. Jest w nim coś takiego specyficznego, że z miejsca przykuwa uwagę. Bliżej wokaliście do Donovana, niż do Roberta Planta, ale broń Boże to nie wada. To ogromna zaleta! Płytę zamyka kapitalny improwizowany jam „Dance Thor„. Psychodelia pełną gębą! Tego chce się słuchać na okrągło! Zespół trzyma bardzo wysoki poziom wykonawczy. I chociaż nie lubię porównań, to by przybliżyć gatunek w jakim się poruszał mogę wymienić wypadkową brzmień wczesnych Deep Purple, Uriah Heep, Genesis, Fruup i Beggars Opery szczególnie z jej debiutanckiego albumu. Klasyczne rock progresywne granie.

Do dziś nie wiem, dlaczego zespół z takim potencjałem muzycznym przepadł w epoce. Żadna z wymienionych wyżej wytwórni nie zainteresowała się płytą. W 1975 roku zespół rozwiązał się. Tommy Hendy wyemigrował pięć lat później do Kanady wcześniej jednak zawiązując z Ianem McElenym grupę Silver, która przetrwała ledwie pół roku. Historia Captain Marryat skończyła się definitywnie. Tylko fani starego rocka spowodowali, że o Szkotach z Glasgow świat muzyczny nie zapomniał!

Zibi


Captain Marryat was a Scottish band active from 1971 to 1975, with only one self-titled album to their credit, and an intense live activity almost exclusively in Scotland. The band comprised of Ian McEleny (Lead Guitar), Hugh Finnegan (Bass / Vocals), Jimmy Rorrison (Drums / Vocals), Tommy Hendry (Accoustic Guitar / Vocals) and Allan Bryce (Organ / Vocals). They took their name from a London author, and associate of Charles Dickens, Captain Frederick Marryat. It is interesting that they chose a friend of Dickens for their moniker, as the character of Uriah Heep comes from the Dickens novel David Copperfield. Their live activity was mainly concentrated in Scottish pubs and festivals always in their country, with very intense shows. Thanks to their performances the band got noticed by two well-known Scottish bands, Alex Harvey Band and Nazareth, who appreciated the sound. After a few years of live-only activity, in 1974 they released their only self-titled album via Thor Recordings, which was printed in only 200 copies, thus not allowing the band to establish itself in the music scene. A real shame as this LP is a masterpiece with Heavy Prog sounds, with the organ in great evidence, a solid sound and high quality ideas. The limited availability of the disc has made it become an object of desire for lovers and collectors over time, who only in 2010, at the first reissue, had the opportunity to buy it at affordable prices. In its original version, in fact, it reaches prices among the highest ever, touching the 3,000 pounds skins, as well as being hardly available on the market even at such high figures. Given the limited commercial success of the record, the band disbanded in 1975, and as already mentioned for many other artists in these editorials, it would have deserved better distribution. From 2010 to today the disc has been reissued 1 time on CD and 3 times on LP, giving it a new and above all greater visibility, also an unofficial CD reissue by a Russian label. A band that enters by right in this editorial on the hidden rarities of Prog, their only album is a Heavy Prog masterpiece, with organ-driven sounds and intense vocals and solid rhythmic sessions. The quality of the mixing and mastering is also of a high standard.

Jacopo Vigezzi



..::TRACK-LIST::..

1. Blindness 5:10
2. It Happened To Me 8:11
3. A Friend 4:32
4. Songwriter's Lament 6:20
5. Changes 2:45
6. Dance Of Thor 6:53



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Hugh Finnegan
Lead Guitar, Acoustic Guitar - Ian McEleny
Organ, Vocals - Allan Bryce
Vocals, Acoustic Guitar - Tommy Hendry
Vocals, Drums - Jimmy Rorrison




https://www.youtube.com/watch?v=5anYEEQrX20



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



https://www.youtube.com/watch?v=VREU5QopmTA


..::OPIS::..

Śledzę dokonania zespołu Zmarłym od samego początku, czyli świetnej EP-KI - "Ziemie jałowe" z 2020 roku. Ich styl ewoluował w coś w moim odczuciu naprawdę oryginalnego co zmaterializowało się rok później w ich debiut "Druga fala". Płyta przedstawiająca pandemiczną rzeczywistości oczami zespołu. Album posiada jedną z fajniejszych opraw graficznych tamtego czasu

Ich podejście do szeroko pojętego post-black metalu jest inne, a całokształt twórczości jest niczym narracja obecnego stanu rzeczy na świecie. Zespół robi wycieczki na progresywne tereny wcześniej nie eksplorowane.

"Czy w nocy dobrze śpicie?
Czy Bomby się boicie?
Czy śpiewa wciąż Madonna?
Czy Netflix się ogląda?" - fragment tekstu utworu: "Ludzie schronu (2034)"

Mnie najnowszy album dosłownie oblał mrokiem i ciężarem. Nie mówię o ciężarze kompozycji bo są płyty bardziej surowe czy ostrzejsze brzmieniowo. Tutaj atmosfera gra pierwsze skrzypce jest niczym szemrany zaułek mijany wieczorową porą... ciężki, przytłaczający i czasami przerażający jak nasza rzeczywistość.

Dokładnie tak, "Wielkie zanikanie" potrafi przerazić, trafnością spostrzeżeń jak i brzmieniem, które uruchamia reakcję uciekaj lub walcz od pierwszych zasłyszanych dźwięków syntezatorów przywołujących na myśl muzykę z pierwszych części kultowego Resident Evil...

Czując ten dziwny dreszczyk i niepokój dałem się kompletnie pochłonąć tej post-apokaliptycznej wizji świata zespołu Zmarłym.

Tym utworom, które swą paskudną rzeczywistością uzależniają...

Spacer brudnymi ulicami, który trzeba przebyć kilka razy by odkryć wszystkie zawarte smaki goryczy i dodatkowe muzyczne ukryte smaczki jak saksofon w "Plamy I" - wyśmienite panowie

Ten album jest dowodem, że debiut nie był przypadkowy i zespół ma na siebie pomysł, wciąż rozwijany i wciąż świeży. Oni zmieniają się jak otaczający nas świat, a patrząc na to jak po*********y ten świat potrafi być oczekuje, że Zmarłym mogą stać się jeszcze lepsi w tym co robią!

Muzyczne retrospekcje


Ze Zmarłym mam tak, że poprzednie wydawnictwa pokręciły się u mnie w odtwarzaczu chwilę czy dwie, były całkiem niezłe, ale nigdy ani razu do nich nie wróciłem. I to nie dlatego, że miesięcznie dostaję do odsłuchu kilkadziesiąt nowości, z których nawet ćwiartki w całości nie przerabiam. Po prostu nie miałem ochoty. Przy okazji nowego albumu obiecałem sobie, że nie napiszę o nim ani słowa zanim nie przemielę go wzdłuż i wszerz. No i chyba już to nastąpiło, a ja… nadal mam o Zmarłym takie samo zdanie jak dotychczas. Zespołów kombinujących z black metalem mamy na krajowym podwórku prawdziwe zatrzęsienie. Jedni idą w czysty „post”, inni mieszają z wpływami francuskimi, głównie dysonansowymi, tudzież starają się naśladować (może bardziej elegancko zabrzmiało by „czerpać”) Mgłę zabarwioną Furią. Zmarłym też dbają o to, by ich black metal nie był tym, czym gatunek ów był w latach dziewięćdziesiątych. Kwestia, czy ktoś lubi dokonania spod znaku Gruzja, Wędrowcy~Tułacze~Zbiegi czy nawet Sznur. Nie, nie mam na myśli, że te zespoły inspirują dźwięki płynące z „Wielkie Zanikanie”, jednak sposób swoistego „wyjebania” na black metal jest tu podobny. Dobrze to i źle. Chłopaki w sumie nie śpiewają o Szatanie, nie malują twarzy i nie biegają z mieczami po lasach (choć w ich przypadku chyba bardziej po blokowiskach, bo Zmarłym to zdecydowanie bardziej miejski metal niż leśny). Może nawet nie uważają swojej twórczości za black metal. Jednak ten black metal w ich kompozycjach się pojawia, w takiej czy innej formie. Z drugiej strony, daleki też jestem, by nazwać tę muzykę awangardową. Bo za mało w niej awangardy. Jest na tej płycie na pewno wiele elementów, które zaskakują, wiele inspiracji płynących nie tylko z metalu stricte. I nie mówię tutaj jedynie choćby o pojawiającym się gdzieś tam saksofonie, robiącym tło jak w starych polskich filmach, bo to wyłącznie pierwszy z brzegu przykład. Ten krążek to prawdziwy przeplataniec, i gdyby rozłożyć go na czynniki pierwsze, to naprawdę można zastanawiać się, jak Zmarłym to wszystko poskładali do kupy. A że nie wszystkie puzzle wydają mi się tutaj z tego samego zestawu, to i chwilami, poza szerokim i szczerym uśmiechem zadowolenia, pojawia się na mojej twarzy także lekki, kwaśny grymas. Dokładnie takie same wrażenia mam przy wokalach. Chwilami są naprawdę ostre i jadowite, a chwilę później męczą bułę, tak jakby muzycy chcieli by były na siłę inne. Przykład? Numer tytułowy. Pytam, dlaczego owo „Zanikanie świata” jest bardziej nucone pod nosem niż zaśpiewane pełną gębą? Dla kontrastu rozpierdala mnie zastosowana w tym utworze elektronika, bardzo odważna i wyrazista. No cóż, chyba już zawsze w stosunku do Zmarłym będę stał w rozkroku. Nie wiem, czy jest sens powtarzać, że zespół ma potencjał, bo ileż można. Nadal jednak nie doczekałem się od nich albumu, który by mnie poskładał. Bo fakt, że chodzę i nucę fragmenty „Wielkiego Zanikania” jest chyba efektem podobnym do podśpiewywania „Abrakadabra” Lady Gagi, którą to słyszę w radio podczas jazdy autem co kilka chwil. Jeśli dotychczas zdążyliście się ze Zmarłym zaprzyjaźnić, to nowy materiał też wam wejdzie leciutko, bo na pewno nie jest słabszy niż poprzednie. Ja sobie posłuchałem, bawiłem się całkiem nieźle, ale pewnie znów nie wrócę.

jesusatan


Zmarłym to zespół, który chyba już dość mocno zakorzenił się na polskiej scenie black metalowej, dlatego przez wielu drugi krążek ekipy z Końskich był zapewne mocno wyczekiwany. Czy ja też czekałem? Niekoniecznie. Niech za dowód posłuży Wam fakt, że po „Drugą Falę” po kilkunastu odsłuchach w 2021 nie zabrałem się ani razu ponownie.

Ale zabrałem się za „Wielkie Zanikanie”, bo pamiętałem, że debiut mimo wszystko miał coś w sobie. Coś, co intrygowało, co prawda nie na długo, ale jednak wzbudzało zainteresowanie. I jak to się ma jedno do drugiego? Dalej jest to podobne granie do tego z pierwszej płyty. Dla mnie to jest coś w rodzaju miksu „dziwności” znanej z Gruzji oraz miejsko black metalowych klimatów pokroju Odrazy. Szczególnie do tej Gruzji mam wrażenie, że Zmarłym ma dość blisko, aczkolwiek ciężko mi wskazać konkrety. Nie ma tu może takiego festiwalu absurdów, skrajności i wulgarności, ale jest jakiś vibe, który od czasu do czasu wzbudza we mnie pewne skojarzenia. W ogóle na „Wielkim Zanikaniu” zanika również black metal. Mam wrażenie, że jest go mniej niż w poprzednim wydawnictwie, a już na „Drugiej Fali” Zmarłym raczej odchodził od tej klasycznej formy czarnej ekspresji. Na dwójce jest jeszcze więcej kombinowania, zwalniania, czystych wokali i bardzo dużo elektroniki. To akurat mocno na plus dla mnie i to chyba jest ten element, który mnie najbardziej tu cieszy.

Z odchodzenia do black metalu wynika też to, że płyta ma dość mocno przebojowy charakter . Na przykład „A Good Day” zaczynający się typowym black metalem, który dokładnie w połowie zmienia się diametralnie w prawie rockowy numer. I to się tyczy w zasadzie całej płyty „Wielkie Zanikanie”. Trochę tego, trochę tamtego, trochę black metalu, trochę rocka, trochę elektroniki. Intryguje mnie ta muzyka, ale obawiam się, że z drugą płytą stanie się dokładnie to, co z pierwszą: nie będę wracał.

Nie wiem do końca dlaczego, ale nie ma ta muzyka dla mnie magii przyciągania. Czegoś, co sprawi że sięgnę po te dźwięki za miesiąc, dwa, czy za pół roku… Aczkolwiek jestem pewien, że Zmarłym dzięki temu krążkowi utwierdzi swoich miłośników w przekonaniu że jest dobrze i zapewne zaskarbi sobie nowych fanów. Dla mnie płyta raczej bez historii i bez powrotu.

Pathologist


Zmarłym, a quartet from the Polish town of Końskie, caused a stir in the Polish black metal scene by combining electronic music elements with black metal on their 2021 first full-length, "Druga fala." For some, that album was garbage, but for others, it brought some freshness to the scene. A short while ago, they released their second album, "Wielkie Zanikanie," which shows that they aren't likely to change their direction.

There is, however, one thing that is different compared to the previous album - they gave up on the COVID pandemic theme, instead, they focused on talking about modern society and city life. Lyrics aren't on a very high level but also don't suck at all.

This album creates an atmosphere that is, on one hand, disturbing but on the other quite interesting. Black metal and electronic elements combine, creating a gripping album that held my attention from start to end. Comparing this album to the previous one, "Druga fala", it can be noted that Zmarłym didn't forget how to combine black metal elements with electronic music. The best example of this can be both songs named "Plamy". The first one, the shortest song on this album, is like an invitation (in electronic music style) to a bigger story that develops this time in mostly black metal style. What is more, clean vocals are sometimes a controversial choice in black metal, but again, Zmarłym (specifically: Andrzej Kądziela) did a fantastic job, for example, on "Ludzie Schronu (2034)" on "Good day" by doing his inhumane shouts and shortly after that singing clean. That unique atmosphere distinguishes Zmarłym from many other black metal bands.

The band took a bit more progressive approach with this album. There is less repetitiveness. The most progressive song on this album is "Bunt maszyn," in which the band showed, I think, their best skills. The main riff isn't a typical BM riff, and the vocals vary very much. And the guitar solo - like an icing on this prog-black metal cake. Next song, "A Good Day", also has a bit of progressiveness in it. The song suddenly stops at some point, and then another guitar solo can be heard. I also liked mentioned before two songs named "Plamy". Of course, in all these songs there are black metal elements, such as blast beats and tremolo riffs. This is another argument in favour of buying this album.

I wrote something about the instruments, but I will extend it now. Riffs, no matter if they are tremolo or not, are memorable, might be a bit generic for some, but genethe two songs mentioned before, Andrzej Kądziela took vocals on a higher level than on the previous album. He can sing both clean and harsh, also sometimes he speaks. Drums, as before, aren't anything very special, but Michał Piekarski handled this quite hard-to-follow album well. And yes, bass can sometimes be heard. No rawness here. Lastly, there is supposed to be a saxophone. Besides the start of "Plamy I" I couldn't hear it. Of course, it's not a big deal, but maybe I'm deaf and I can't hear things? I liked the fact that there was such a thing, it is not popular in black metal.

And again, as in the case in the previous album, if you are not afraid of electronic music sounds in black metal, go listen to this album (before it disappears).

SzejkElRopa



..::TRACK-LIST::..

1. Miejsca 05:45
2. Sny o lataniu 03:38
3. Idziemy w mgłę 03:50
4. Ludzie schronu (2034) 03:56
5. Bunt maszyn 04:56
6. A Good Day 05:00
7. Plamy I 03:37
8. Plamy II 08:47
9. Wielkie zanikanie 06:36



..::OBSADA::..

Andrzej Kądziela - Vocals, Guitar, Keyboards
Kacper Biedrzycki - Guitar
Marcin Ścibisz - Bass
Michał Piekarski - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=NQFlPMYfzcU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



https://www.youtube.com/watch?v=VREU5QopmTA


..::OPIS::..

Śledzę dokonania zespołu Zmarłym od samego początku, czyli świetnej EP-KI - "Ziemie jałowe" z 2020 roku. Ich styl ewoluował w coś w moim odczuciu naprawdę oryginalnego co zmaterializowało się rok później w ich debiut "Druga fala". Płyta przedstawiająca pandemiczną rzeczywistości oczami zespołu. Album posiada jedną z fajniejszych opraw graficznych tamtego czasu

Ich podejście do szeroko pojętego post-black metalu jest inne, a całokształt twórczości jest niczym narracja obecnego stanu rzeczy na świecie. Zespół robi wycieczki na progresywne tereny wcześniej nie eksplorowane.

"Czy w nocy dobrze śpicie?
Czy Bomby się boicie?
Czy śpiewa wciąż Madonna?
Czy Netflix się ogląda?" - fragment tekstu utworu: "Ludzie schronu (2034)"

Mnie najnowszy album dosłownie oblał mrokiem i ciężarem. Nie mówię o ciężarze kompozycji bo są płyty bardziej surowe czy ostrzejsze brzmieniowo. Tutaj atmosfera gra pierwsze skrzypce jest niczym szemrany zaułek mijany wieczorową porą... ciężki, przytłaczający i czasami przerażający jak nasza rzeczywistość.

Dokładnie tak, "Wielkie zanikanie" potrafi przerazić, trafnością spostrzeżeń jak i brzmieniem, które uruchamia reakcję uciekaj lub walcz od pierwszych zasłyszanych dźwięków syntezatorów przywołujących na myśl muzykę z pierwszych części kultowego Resident Evil...

Czując ten dziwny dreszczyk i niepokój dałem się kompletnie pochłonąć tej post-apokaliptycznej wizji świata zespołu Zmarłym.

Tym utworom, które swą paskudną rzeczywistością uzależniają...

Spacer brudnymi ulicami, który trzeba przebyć kilka razy by odkryć wszystkie zawarte smaki goryczy i dodatkowe muzyczne ukryte smaczki jak saksofon w "Plamy I" - wyśmienite panowie

Ten album jest dowodem, że debiut nie był przypadkowy i zespół ma na siebie pomysł, wciąż rozwijany i wciąż świeży. Oni zmieniają się jak otaczający nas świat, a patrząc na to jak po*********y ten świat potrafi być oczekuje, że Zmarłym mogą stać się jeszcze lepsi w tym co robią!

Muzyczne retrospekcje


Ze Zmarłym mam tak, że poprzednie wydawnictwa pokręciły się u mnie w odtwarzaczu chwilę czy dwie, były całkiem niezłe, ale nigdy ani razu do nich nie wróciłem. I to nie dlatego, że miesięcznie dostaję do odsłuchu kilkadziesiąt nowości, z których nawet ćwiartki w całości nie przerabiam. Po prostu nie miałem ochoty. Przy okazji nowego albumu obiecałem sobie, że nie napiszę o nim ani słowa zanim nie przemielę go wzdłuż i wszerz. No i chyba już to nastąpiło, a ja… nadal mam o Zmarłym takie samo zdanie jak dotychczas. Zespołów kombinujących z black metalem mamy na krajowym podwórku prawdziwe zatrzęsienie. Jedni idą w czysty „post”, inni mieszają z wpływami francuskimi, głównie dysonansowymi, tudzież starają się naśladować (może bardziej elegancko zabrzmiało by „czerpać”) Mgłę zabarwioną Furią. Zmarłym też dbają o to, by ich black metal nie był tym, czym gatunek ów był w latach dziewięćdziesiątych. Kwestia, czy ktoś lubi dokonania spod znaku Gruzja, Wędrowcy~Tułacze~Zbiegi czy nawet Sznur. Nie, nie mam na myśli, że te zespoły inspirują dźwięki płynące z „Wielkie Zanikanie”, jednak sposób swoistego „wyjebania” na black metal jest tu podobny. Dobrze to i źle. Chłopaki w sumie nie śpiewają o Szatanie, nie malują twarzy i nie biegają z mieczami po lasach (choć w ich przypadku chyba bardziej po blokowiskach, bo Zmarłym to zdecydowanie bardziej miejski metal niż leśny). Może nawet nie uważają swojej twórczości za black metal. Jednak ten black metal w ich kompozycjach się pojawia, w takiej czy innej formie. Z drugiej strony, daleki też jestem, by nazwać tę muzykę awangardową. Bo za mało w niej awangardy. Jest na tej płycie na pewno wiele elementów, które zaskakują, wiele inspiracji płynących nie tylko z metalu stricte. I nie mówię tutaj jedynie choćby o pojawiającym się gdzieś tam saksofonie, robiącym tło jak w starych polskich filmach, bo to wyłącznie pierwszy z brzegu przykład. Ten krążek to prawdziwy przeplataniec, i gdyby rozłożyć go na czynniki pierwsze, to naprawdę można zastanawiać się, jak Zmarłym to wszystko poskładali do kupy. A że nie wszystkie puzzle wydają mi się tutaj z tego samego zestawu, to i chwilami, poza szerokim i szczerym uśmiechem zadowolenia, pojawia się na mojej twarzy także lekki, kwaśny grymas. Dokładnie takie same wrażenia mam przy wokalach. Chwilami są naprawdę ostre i jadowite, a chwilę później męczą bułę, tak jakby muzycy chcieli by były na siłę inne. Przykład? Numer tytułowy. Pytam, dlaczego owo „Zanikanie świata” jest bardziej nucone pod nosem niż zaśpiewane pełną gębą? Dla kontrastu rozpierdala mnie zastosowana w tym utworze elektronika, bardzo odważna i wyrazista. No cóż, chyba już zawsze w stosunku do Zmarłym będę stał w rozkroku. Nie wiem, czy jest sens powtarzać, że zespół ma potencjał, bo ileż można. Nadal jednak nie doczekałem się od nich albumu, który by mnie poskładał. Bo fakt, że chodzę i nucę fragmenty „Wielkiego Zanikania” jest chyba efektem podobnym do podśpiewywania „Abrakadabra” Lady Gagi, którą to słyszę w radio podczas jazdy autem co kilka chwil. Jeśli dotychczas zdążyliście się ze Zmarłym zaprzyjaźnić, to nowy materiał też wam wejdzie leciutko, bo na pewno nie jest słabszy niż poprzednie. Ja sobie posłuchałem, bawiłem się całkiem nieźle, ale pewnie znów nie wrócę.

jesusatan


Zmarłym to zespół, który chyba już dość mocno zakorzenił się na polskiej scenie black metalowej, dlatego przez wielu drugi krążek ekipy z Końskich był zapewne mocno wyczekiwany. Czy ja też czekałem? Niekoniecznie. Niech za dowód posłuży Wam fakt, że po „Drugą Falę” po kilkunastu odsłuchach w 2021 nie zabrałem się ani razu ponownie.

Ale zabrałem się za „Wielkie Zanikanie”, bo pamiętałem, że debiut mimo wszystko miał coś w sobie. Coś, co intrygowało, co prawda nie na długo, ale jednak wzbudzało zainteresowanie. I jak to się ma jedno do drugiego? Dalej jest to podobne granie do tego z pierwszej płyty. Dla mnie to jest coś w rodzaju miksu „dziwności” znanej z Gruzji oraz miejsko black metalowych klimatów pokroju Odrazy. Szczególnie do tej Gruzji mam wrażenie, że Zmarłym ma dość blisko, aczkolwiek ciężko mi wskazać konkrety. Nie ma tu może takiego festiwalu absurdów, skrajności i wulgarności, ale jest jakiś vibe, który od czasu do czasu wzbudza we mnie pewne skojarzenia. W ogóle na „Wielkim Zanikaniu” zanika również black metal. Mam wrażenie, że jest go mniej niż w poprzednim wydawnictwie, a już na „Drugiej Fali” Zmarłym raczej odchodził od tej klasycznej formy czarnej ekspresji. Na dwójce jest jeszcze więcej kombinowania, zwalniania, czystych wokali i bardzo dużo elektroniki. To akurat mocno na plus dla mnie i to chyba jest ten element, który mnie najbardziej tu cieszy.

Z odchodzenia do black metalu wynika też to, że płyta ma dość mocno przebojowy charakter . Na przykład „A Good Day” zaczynający się typowym black metalem, który dokładnie w połowie zmienia się diametralnie w prawie rockowy numer. I to się tyczy w zasadzie całej płyty „Wielkie Zanikanie”. Trochę tego, trochę tamtego, trochę black metalu, trochę rocka, trochę elektroniki. Intryguje mnie ta muzyka, ale obawiam się, że z drugą płytą stanie się dokładnie to, co z pierwszą: nie będę wracał.

Nie wiem do końca dlaczego, ale nie ma ta muzyka dla mnie magii przyciągania. Czegoś, co sprawi że sięgnę po te dźwięki za miesiąc, dwa, czy za pół roku… Aczkolwiek jestem pewien, że Zmarłym dzięki temu krążkowi utwierdzi swoich miłośników w przekonaniu że jest dobrze i zapewne zaskarbi sobie nowych fanów. Dla mnie płyta raczej bez historii i bez powrotu.

Pathologist


Zmarłym, a quartet from the Polish town of Końskie, caused a stir in the Polish black metal scene by combining electronic music elements with black metal on their 2021 first full-length, "Druga fala." For some, that album was garbage, but for others, it brought some freshness to the scene. A short while ago, they released their second album, "Wielkie Zanikanie," which shows that they aren't likely to change their direction.

There is, however, one thing that is different compared to the previous album - they gave up on the COVID pandemic theme, instead, they focused on talking about modern society and city life. Lyrics aren't on a very high level but also don't suck at all.

This album creates an atmosphere that is, on one hand, disturbing but on the other quite interesting. Black metal and electronic elements combine, creating a gripping album that held my attention from start to end. Comparing this album to the previous one, "Druga fala", it can be noted that Zmarłym didn't forget how to combine black metal elements with electronic music. The best example of this can be both songs named "Plamy". The first one, the shortest song on this album, is like an invitation (in electronic music style) to a bigger story that develops this time in mostly black metal style. What is more, clean vocals are sometimes a controversial choice in black metal, but again, Zmarłym (specifically: Andrzej Kądziela) did a fantastic job, for example, on "Ludzie Schronu (2034)" on "Good day" by doing his inhumane shouts and shortly after that singing clean. That unique atmosphere distinguishes Zmarłym from many other black metal bands.

The band took a bit more progressive approach with this album. There is less repetitiveness. The most progressive song on this album is "Bunt maszyn," in which the band showed, I think, their best skills. The main riff isn't a typical BM riff, and the vocals vary very much. And the guitar solo - like an icing on this prog-black metal cake. Next song, "A Good Day", also has a bit of progressiveness in it. The song suddenly stops at some point, and then another guitar solo can be heard. I also liked mentioned before two songs named "Plamy". Of course, in all these songs there are black metal elements, such as blast beats and tremolo riffs. This is another argument in favour of buying this album.

I wrote something about the instruments, but I will extend it now. Riffs, no matter if they are tremolo or not, are memorable, might be a bit generic for some, but genethe two songs mentioned before, Andrzej Kądziela took vocals on a higher level than on the previous album. He can sing both clean and harsh, also sometimes he speaks. Drums, as before, aren't anything very special, but Michał Piekarski handled this quite hard-to-follow album well. And yes, bass can sometimes be heard. No rawness here. Lastly, there is supposed to be a saxophone. Besides the start of "Plamy I" I couldn't hear it. Of course, it's not a big deal, but maybe I'm deaf and I can't hear things? I liked the fact that there was such a thing, it is not popular in black metal.

And again, as in the case in the previous album, if you are not afraid of electronic music sounds in black metal, go listen to this album (before it disappears).

SzejkElRopa



..::TRACK-LIST::..

1. Miejsca 05:45
2. Sny o lataniu 03:38
3. Idziemy w mgłę 03:50
4. Ludzie schronu (2034) 03:56
5. Bunt maszyn 04:56
6. A Good Day 05:00
7. Plamy I 03:37
8. Plamy II 08:47
9. Wielkie zanikanie 06:36



..::OBSADA::..

Andrzej Kądziela - Vocals, Guitar, Keyboards
Kacper Biedrzycki - Guitar
Marcin Ścibisz - Bass
Michał Piekarski - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=NQFlPMYfzcU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

No mistake about it, Haken are simply one of the best damn bands prog has to offer these days. Perhaps the only thing more impressive than their consistently excellent discography (wherein each successive release only seems to cause my jaw to drop ever further) is their impeccable live performances. Like any dedicated fan, I wasn’t about to pass up the chance to catch them on the North American leg of this 2024 ‘Evening With’ tour, promising a full 3 hours of music. That night remains, and likely forever will remain, one of my top 5 favorite shows. As my buddy and I walked out of the venue, I mentioned to him that they had better be recording one of these performances for a live album/blu-ray.

Well, wish granted. And it’s easily one of the best I’ve ever seen/heard by any band. Liveforms is beautifully shot, with a crisp, bulldozing sound quality that matches and sometimes even exceeds the band’s own studio efforts. Every member of the band is in top form as they play to a sold-out hometown crowd of frenzied prog fans. Several among the front few rows are even dressed up in myriad varieties of animal costumes, presumably playing to the theme of the band’s then-newest album, Fauna (or at least, that’s what I’m guessing; it’s either that, or Haken happen to have a pretty sizable furry fanbase over in London).

Speaking of which, the evening begins with a full front-to-back performance of said album. I can still vividly recall my first time listening to it, and being awestruck at the mind-bending complexity of the music contained within, even compared to their past work. With just about every song being chock full of odd meters, polyrhythmic interplay, unconventional yet potent melodic phrasing, and so on, I could only sit there, doing my best to take it all in, and wonder: “How in the hell are these guys going to pull this stuff off live?” I’d already seen Haken a couple of times before; I could attest to them being an incredibly tight unit on stage. Despite that, this is the sort of music I’d imagine even many jazz players would find challenging, if not for the dexterity required, then simply to keep from falling out of time with the other members. But I should have known better than to have my doubts.

They storm through the album with hardly a break to catch their breath, nailing each and every passage with enviable precision and finesse. And that’s when they’re not throwing in extra flourishes to spice things up even further; from Ray Hearne slotting in a few flashier drum fills here and there, to some added/altered guitar and key effects on certain leads, the extended trumpet outro on “The Alphabet of Me”, or the gut-wrenching death growl Ross rips out in the middle of “Taurus”, it all lands perfectly. But perhaps the biggest difference is just how much more organic these songs sound from the studio versions, despite being executed with nearly identical accuracy. It’s the kind of thing that can only come from six guys playing off each other in real time, as opposed to having their parts meticulously assembled after the fact. Coupled with the stellar sound quality, I feel quite confident in proclaiming this to be the definitive version of Fauna. They have well and truly outdone themselves with this one.

And if you thought, as I did, that they’d go straight to intermission after all that, they instead jump right into the epic “Crystallised”, my all-time favorite Haken song. And my god, it’s never sounded this intense. If you’re looking for a performance to illustrate this band’s gradual evolution from a more prog rock leaning outfit to a full-on metal one, it’s right here. Time will tell if I end up preferring this version of the song to the ProgPower 2016 one (the difference between Diego and Peter’s keyboard tones is probably the only thing keeping me from making that call, the condensed intro and outro notwithstanding), but it’s certainly on the same general level.

Act II proceeds to take a relatively comprehensive journey through the band’s prior 6 albums, with a set full of live staples and rarities alike. The Mountain ultimately gets the short end of the stick with only the obligatory “Cockroach King” to its name, though this is somewhat understandable given the amount of material they played from that album on the previous year’s tour (and on the previous live releases, for that matter). “Puzzle Box” and “Nil by Mouth” both make it clear why Vector is Haken at their heaviest and most unbridled, while the Affinity cuts “Earthrise” and “1985” follow each of them with a perfect upbeat counterbalance. Virus gets the two-for-one duo of “The Strain” and “Canary Yellow”, along with an extended keyboard/drum solo in the middle. And then the Aquarius deep cut “Drowning in the Flood” truly comes to life on stage; I imagine this is exactly how they were aiming to get their debut to sound 15 years earlier. And indeed, I can honestly say that just about every one of these songs, whether new or old, stands at least toe-to-toe if not head and shoulders above their studio counterparts.

As they walk off stage, I’m sure everybody who didn’t already know the setlist ahead of time had the same thought: there’s an album they still haven’t played anything from yet. Namely, their second one, Visions, which ends with the famous 20+ minute title-track. Gee, what could they possibly have in store for the encore? Though surely not a surprise for anyone, they play the song to perfection just the same, and end the show with everyone singing along. If there’s even a single minor quibble I could raise, it’s that with so many great songs to potentially feature from said album, it’s a real shame that the title-track is still the only one to appear on any Haken live release to date. I personally might have gone with the three song suite of “The Mind’s Eye”, “Portals”, and “Shapeshifter” instead, if only for variety’s sake. I’m sure none of this matters to anyone else, of course. And as someone whose first Haken show was seeing them play the entire Visions album in full, I’ve clearly got nothing to complain about either way. For what material is featured here, Liveforms is nothing short of perfection, and I can only hope this isn’t the last of these live releases we’ll see from this band in the coming years.

Oh, and the cherry on top? In the behind-the-scenes interview section, there’s a quick video snippet from the show I attended, where I can see myself and my buddy in the crowd. This is officially the best thing I’ve ever bought.

UnholyCrusada



..::TRACK-LIST::..

1. The Last Lullaby 2:12
2. Taurus 4:43
3. Nightingale 7:27
4. The Alphabet of Me 5:42
5. Sempiternal Beings 8:27
6. Beneath the White Rainbow 6:51
7. Island in the Clouds 5:52
8. Lovebite 4:00
9. Elephants Never Forget 11:07
10. Eyes of Ebony 8:37
11. Crystallised 18:26
12. Puzzle Box 8:32
13. Earthrise 4:50
14. Cockroach King 8:27
15. Nil By Mouth 6:49
16. 1985 9:21
17. The Strain 5:29
18. Strainwreck 4:03
19. Canary Yellow 4:24
20. Drowning in the Flood 10:00
21. Visions 18:28

22. Reflections: An Interview with Haken 28:05



..::OBSADA::..

Ross Jennings - Lead Vocalist
Richard Henshall - Guitars, Keyboards & Backing Vocals
Charlie Griffiths - Guitar & Backing Vocals
Pete Jones - Keyboards & Backing Vocals
Conner Green - Bass Guitar & Backing Vocals
Ray Hearne - Drums & Backing Vocals

Guest musicians:
Miguel Gorodi - trumpet on 'The Alphabet Of Me'




https://www.youtube.com/watch?v=nB2_GkfoJ6s



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Smakowite gitary, krzykliwy wokal, teksty o życiu metalowca czyli o niczym ważnym!!!
Tak się nakurwia tradycyjny heavy w Peru!
Serce mocniej bije, łeb z nogami napierdala! Żadnej rewolucji!
PETARDA!!!


Hailing from the highlands of Cajamarca, Peru’s HYENA have been delivering true and uncompromising heavy metal since 2018. Founded by guitarist and songwriter Alfonso Espinoza, the band emerged with a clear mission: to keep the spirit of heavy metal alive and untamed.

With a career forged in the underground, HYENA’s music is pure adrenaline – direct, explosive, and unapologetic. Their demos and raw recordings have been released around the globe, earning a cult following among diehard maniacs of authentic, no-frills heavy metal. HYENA’s extensive touring journey has taken them from spontaneous, off-the-grid gigs in remote locations to headlining underground festivals across Latin America, Asia, and Oceania, where the passion for metal reigns supreme.

Now, HYENA are unleashing About Rock and Roll, their aptly titled debut album. This ten-track attack captures the band’s energy and unwavering commitment to the roots of heavy metal – particularly the genre’s earliest days, during the pivotal late ‘70s, when rock ‘n’ roll indeed still formed the foundation. Packed with vicious, headbanging riffs that make you want to raise your fist and let all Hell break loose, About Rock and Roll delivers solos as memorable as they are fierce, a relentless rhythm section that’s pure pounding-metal, and a commanding vocal performance that pierces through and devastates everything in its path.
Influenced by NWOBHM, Japanese heavy metal, and speed metal, HYENA channel the spirit of bands like Iron Maiden, Judas Priest, and Motörhead – big names, sure, but reverence is key when taking this torch. To coincide with the release of About Rock and Roll , HYENA will perform for their first time on European solo at the 25th anniversary of the legendary Keep it True Festival.



..::TRACK-LIST::..

1. Nightriders 03:28
2. About Rock and Roll 03:17
3. The Eternal Zero 04:11
4. Hail the Fire 02:52
5. Epitome of Evil 06:03
6. Echoes of the Underworld 03:46
7. Ready to Explode 04:28
8. Metal Machine 03:27
9. Hyena 02:50
10. Keep it True 03:27



..::OBSADA::..

Alfonso Espinoza - Guitars
El Sucio - Vocals
Leonardo Zelada - Drums
Alexander Rojas - Bass
Sergio Silva - Guitars, Bass



https://www.youtube.com/watch?v=S6NYBTZe5Kc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Smakowite gitary, krzykliwy wokal, teksty o życiu metalowca czyli o niczym ważnym!!!
Tak się nakurwia tradycyjny heavy w Peru!
Serce mocniej bije, łeb z nogami napierdala! Żadnej rewolucji!
PETARDA!!!


Hailing from the highlands of Cajamarca, Peru’s HYENA have been delivering true and uncompromising heavy metal since 2018. Founded by guitarist and songwriter Alfonso Espinoza, the band emerged with a clear mission: to keep the spirit of heavy metal alive and untamed.

With a career forged in the underground, HYENA’s music is pure adrenaline – direct, explosive, and unapologetic. Their demos and raw recordings have been released around the globe, earning a cult following among diehard maniacs of authentic, no-frills heavy metal. HYENA’s extensive touring journey has taken them from spontaneous, off-the-grid gigs in remote locations to headlining underground festivals across Latin America, Asia, and Oceania, where the passion for metal reigns supreme.

Now, HYENA are unleashing About Rock and Roll, their aptly titled debut album. This ten-track attack captures the band’s energy and unwavering commitment to the roots of heavy metal – particularly the genre’s earliest days, during the pivotal late ‘70s, when rock ‘n’ roll indeed still formed the foundation. Packed with vicious, headbanging riffs that make you want to raise your fist and let all Hell break loose, About Rock and Roll delivers solos as memorable as they are fierce, a relentless rhythm section that’s pure pounding-metal, and a commanding vocal performance that pierces through and devastates everything in its path.
Influenced by NWOBHM, Japanese heavy metal, and speed metal, HYENA channel the spirit of bands like Iron Maiden, Judas Priest, and Motörhead – big names, sure, but reverence is key when taking this torch. To coincide with the release of About Rock and Roll , HYENA will perform for their first time on European solo at the 25th anniversary of the legendary Keep it True Festival.



..::TRACK-LIST::..

1. Nightriders 03:28
2. About Rock and Roll 03:17
3. The Eternal Zero 04:11
4. Hail the Fire 02:52
5. Epitome of Evil 06:03
6. Echoes of the Underworld 03:46
7. Ready to Explode 04:28
8. Metal Machine 03:27
9. Hyena 02:50
10. Keep it True 03:27



..::OBSADA::..

Alfonso Espinoza - Guitars
El Sucio - Vocals
Leonardo Zelada - Drums
Alexander Rojas - Bass
Sergio Silva - Guitars, Bass



https://www.youtube.com/watch?v=S6NYBTZe5Kc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Spice Girls - Spiceworld (25th Anniversary) (2 CD)
Limited Edition
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Spice Girls
Album................: Spiceworld (25th Anniversary)
Genre................: Pop
Source...............: CD
Year.................: 2022
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 69 - 73 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: EMI

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Spice Girls - Spice Up Your Life [02:53]
2. Spice Girls - Stop [03:24]
3. Spice Girls - Too Much [04:31]
4. Spice Girls - Saturday Night Divas [04:25]
5. Spice Girls - Never Give Up On The Good Times [04:30]
6. Spice Girls - Move Over [02:46]
7. Spice Girls - Do It [04:04]
8. Spice Girls - Denying [03:46]
9. Spice Girls - Viva Forever [05:10]
10. Spice Girls - The Lady Is A Vamp [03:09]

Playing Time.........: 38:44
Total Size...........: 284,91 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. Spice Girls - Step To Me (7'' Mix) [04:05]
2. Spice Girls - Outer Space Girls [03:58]
3. Spice Girls - Walk Of Life [04:16]
4. Spice Girls - Step To Me (Demo Version) [04:50]
5. Spice Girls - Too Much (Live In Toronto, Canada / 1998) [05:29]
6. Spice Girls - Stop (Live In Madrid, Spain / 1998) [03:24]
7. Spice Girls - Move Over (Live In Istanbul, Turkey / 1997)[03:37]
8. Spice Girls - Spice Up Your Life (Live In Arnhem, Netherlands / 1998)[04:11]
9. Spice Girls - Viva Forever (Live In Manchester, UK / 1998)[05:57]
10. Spice Girls - Spice Up Your Life (Morales Radio Mix) [02:50]
11. Spice Girls - Stop (Morales Remix / Edit) [05:52]
12. Spice Girls - Too Much (SoulShock & Karlin Remix) [03:54]
13. Spice Girls - Viva Forever (John Themis Ambient Mix) [05:43]
14. Spice Girls - Step To Me (Extended Mix) [05:41]
15. Spice Girls - Spice Girls Party Mix [14:44]

Playing Time.........: 01:18:36
Total Size...........: 544,37 MB

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Orchestral Manoeuvres in the Dark - The Best of OMD
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Orchestral Manoeuvres in the Dark
Album................: The Best of OMD
Genre................: Electronic
Source...............: CD
Year.................: 1988
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 63 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Virgin

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Electricity [03:32]
2. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Messages [04:46]
3. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Enola Gay [03:33]
4. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Souvenir [03:36]
5. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Joan Of Arc [03:47]
6. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Maid Of Orleans [04:13]
7. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Telegraph [03:43]
8. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Tesla Girls [03:37]
9. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Locomotion [03:53]
10. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Talking Loud And Clear[03:54]
11. Orchestral Manoeuvres in the Dark - So In Love [03:31]
12. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Secret [03:56]
13. Orchestral Manoeuvres in the Dark - If You Leave [04:30]
14. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Forever Live And Die[03:36]
15. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Dreaming [03:55]
16. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Genetic Engineering [03:38]
17. Orchestral Manoeuvres in the Dark - We Love You (12" Version)[06:14]
18. Orchestral Manoeuvres in the Dark - La Femme Accident (12" Version)[06:15]

Playing Time.........: 01:14:18
Total Size...........: 470,20 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana edycja jednej z najlepszych płyt w tym sklepie (mowa o sklepie, w którym kupuję krążki-FA) i zarazem kwintesencja ambitnego, a przy tym melodyjnego grania z końca lat 60-tych!
Wydany latem 1969 roku debiutancki i autentycznie kultowy album Andwelli (dwa kolejne tytuły powstały już pod skróconą nazwą) to obłędne połączenie psychodelicznej stylistyki spod znaku wczesnych Procol Harum, pierwszych dwóch płyt Family i Traffic oraz więcej niż szczypty późnych The Beatles z okresu 'Abbey Road'.
Oryginalną, trwającą blisko 50 minut płytę (w idealnej, brytyjskiej edycji CBS Records wartą blisko... 2000 euro!!!) wypełniały relatywnie krótkie, ale bardzo treściwe nagrania trwające średnio po 4 minuty. Dodatkowo zamieszczono dwa nagrania singlowe z 1969 oraz dwa kawałki z 1970 roku. To jest najlepiej brzmiąca edycja - lepsza niż wersja Sunbeam Records.



Album „Love And Poetry” grupy ANDWELLA’S DREAM uwiódł mnie od pierwszego przesłuchania, od jej pierwszych dźwięków. Zadurzyłem się w nim na amen i chyba dlatego tak długo zwlekałem z jego prezentacją. Zadanie nie należy bowiem do łatwych. Jak obiektywnie i bez nadmiernych emocji opisać coś, co kocha się mocno i bez pamięci? Jak przelać na papier emocje i uczucia, by nie wyszedł z tego banał trącący infantylizmem? Postaram się ograniczyć do niezbędnego minimum wszelkie „ochy” i „achy”, jeśli jednak w którymś momencie mocno się zapędzę – proszę o wyrozumiałość. Czasem rządzą mną emocje. A tak na marginesie – zdecydowanie wolę błąd entuzjasty, niż obojętność mędrca.

Płyta „Love And Poetry” to jedna z najlepszych pozycji w swoim gatunku i zarazem kwintesencja grania końca lat 60-tych. Jak w soczewce skupia się w niej to, co na brytyjskiej scenie dopiero się wykluwało (rock progresywny) oraz to, co powoli odchodziło do lamusa (psychodelia). Pomost łączący dwa muzyczne brzegi. O takich płytach jak ta mówiło się, że zostały zatrzymane w czasie...

W 1967 roku w Belfaście (Irlandia Pn.) istniało trio The Method, której liderem był gitarzysta i wokalista Dave Lewis – bez wątpienia jeden z najbardziej utalentowanych twórców brytyjskiego, muzycznego undergroundu. Zespół często gościł w znanym klubie The Maritime. W tym samym, do którego wpadał młodziutki Gary Moore, by z kolegami wypić piwo, pogadać o życiu, dziewczynach i muzyce. A także by posłuchać ówczesnej lokalnej gwiazdy – grupy Them z Vanem Morrisonem. Rok później The Method postanowili opuścić rodzinne miasto i wyjechać do Londynu. W ostatniej chwili z wyjazdu zrezygnował basista Paul Hanna. Po kilku tygodniach pobytu w stolicy „…z tęsknoty za domem i rodziną” zespół opuścił także perkusista Wilgar Campbell. Na ich miejsce Lewis dość szybko znalazł nowych muzyków i już pod nową nazwą, jako ANDWELLA’S DREAM, podpisał kontrakt płytowy z CBS Records. Wchodząc do studia nagraniowego ze swoimi kompozycjami gitarzyście towarzyszyli Nigel Portman Smith (bg) i Gordon Barton (dr). Dodam, że do tego skromnego grona gościnnie dołączył także Bob Downes, muzyk znany ze współpracy z Egg, który zagrał na flecie, instrumentach perkusyjnych, chińskich dzwoneczkach i tam tamie. Zrobił to charytatywnie, w imię starej przyjaźni. Gotowy album ukazał się na rynku latem 1969 roku.

„Love And Poetry” zawiera muzykę melodyjną, z rozmytymi partiami czy to gitary, czy fletu mającą w sobie jednak dość energii, by zbliżyć się do cięższych brzmień (ekspresyjna solówka lidera w utworze „Sunday”). Słychać tu całą gamę przeróżnych wpływów: psychodelię, ambitny pop, folk, a nawet heavy metal. To już właściwie był rock progresywny, choć nie ma tutaj rozbudowanych kompozycji – zazwyczaj nie przekraczały one nawet czterech minut. A jednak muzycy potrafili z nich stworzyć autentycznie jednolitą, przemyślaną całość.

Już pierwsze nagranie „The Days Grew Longer For Love” po krótkim akustycznym intro z miejsca wprowadza mnie w odpowiedni nastrój. Atmosferyczny, wpadający w ucho początek zburzony zostaje nagłym, gwałtownym wejściem dwóch grających długie, melodyjne sola gitar, jakby zwiastujące nadejście Wishbone Ash – a potem od nowa! Gęsia skóra po raz pierwszy na moim ciele. I nie po raz ostatni. W zasadzie każdy z trzynastu utworów zamieszczonych na tym albumie zasługuje na wyróżnienie. Niemal hardrockowy „Sunday” to znowu świetne wyraziste gitary, mocna sekcja rytmiczna plus krzykliwy śpiew. Tyle w nim surowej agresji, że rozsadza głośniki! Tajemniczy, ozdobiony orientalnym fletem, poprzedzony introdukcją wykorzystującą brzmienie gongu i instrumentów perkusyjnych, a zarazem uroczy i refleksyjny jest „Lost A Number Found A King”. Dalej mamy przyprawiony ostrym solem gitary przebojowy, folkujący „Man Without A Name”; nawiązujący do estetyki Traffic mocno psychodeliczny „Clockword Man” z efektami dźwiękowymi, organami i gitarą akustyczną, oraz kapitalny „Cocaine” z jazzującym brzmieniem gitary i organów z hipnotycznie swingującymi partiami basu i perkusji. Jak widać dzieje się na tej płycie, oj dzieje! A to dopiero pierwsza odsłona albumu...

Drugą stronę otwierał pełen wdzięku, gitarowy „Shades Of Grey”. Broń Boże nie słuchajcie tego numeru prowadząc samochód. Można się w nim totalnie zasłuchać odlatując przy tym w inny wymiar czasu i przestrzeni. Rytmiczny „High On The Mountain” zaśpiewany i zagrany na totalnym luzie ma coś z klimatu The Beatles. A tuż po nim kolejne arcydzieło – „Andwella”. Doskonały, nawiązujący do muzyki klasycznej numer oparty na współbrzmieniu Hammondów i gitary, ozdobiony niebanalną melodyką. Soczyste psycho-progresywne granie w klimacie Velvett Fogg i Procol Harum. Obłęd w oczach, ciary na plecach! Delikatny, chwytający za serce „Midday Sun” z pięknymi harmoniami wokalnymi ociera się o beatlesowskie „Don’t Let Me Down”. „Take My Road” wzbogacono natomiast brzmieniem skrzypiec i jak kilka innych fragmentów płyty posiada folkowy charakter. Jest to jeszcze ten psychodeliczny folk, który zacznie być coraz częściej wykorzystywany przez inne zespoły; już za chwilę, choćby za sprawą Fairport Convention, przemieni się w folk rock i stanie się odrębnym stylem muzycznym. W nagraniu „Felix” mała niespodzianka: za bębnami słyszmy pierwszego perkusistę Wilgera Campbella. To kapitalny, z wszelkiego rodzaju przesterami, mocno zagęszczony utwór bliski dokonaniom Traffic i Procol Harum. Nieszablonowa, a jednocześnie na swój sposób przebojowa piosenka; takich mogę słuchać bez końca. Kończy płytę „Goodbye” – dwuminutowa, nastrojowa ballada zagrana na gitarze akustycznej, zaśpiewana ciepłym, miękkim głosem, po której pozostaje żal, że to już koniec płyty. Koniec doskonałego albumu o czarującym, nieco baśniowym nastroju...

Mam ogromny żal do szefów CBS Records za to, że „odpuścili” (nie po raz pierwszy zresztą) promowanie płyty i zespołu, przez co album „Love And Poetry” sprzedał się wówczas w minimalnym nakładzie. Dziś oryginalny longplay wart 1000€ jest wielkim rarytasem i poszukiwany „niemal przez wszystkich”. Warto więc zainwestować w dużo tańszą reedycję kompaktową np. wytwórni Green Tree, która zawiera dwa bonusy.

W 1970 roku zespół ANDWELLA’S DREAM zmienił wytwórnię, skład, oraz skrócił nazwę na ANDWELLA. Pod tym szyldem wydał dwa albumy: „World’s End” (1970) i „People’s People” (1971) po czym rozwiązał się Ale to już temat na inną opowieść...

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. The Days Grew Longer For Love 3:53
2. Sunday 3:11
3. Lost A Number, Found A King (Flute, Bells [Chinese Bells], Tam-tam, Finger Cymbals, Percussion [Dry Leaves], Ti-tse [Chinese Bamboo Flute]-Bob Downes) 5:59
4. Man Without A Name 2:41
5. Clockwork Man 2:40
6. Cocaine 4:58
7. Shades Of Grey 3:35
8. High On A Mountain 2:30
9. Andwella 3:14
10. Midday Sun 3:40
11. Take My Road 3:21
12. Felix (Drums-Wilgar Campbell) 4:17
13. Goodbye 2:17

Bonus Tracks:
14. Mrs. Man (45 A-side, 1969)
15. Mr. Sunshine (45 B-side, 1969)
16. Every Little Minute (45 A-side, 1970)
17. Micheal FitzHenry (45 B-side, 1970)



..::OBSADA::..

Guitar, Piano, Organ, Vocals - Dave Lewis
Drums - Gordon Barton
Bass, Vocals - Nigel Smith



https://www.youtube.com/watch?v=1rEcnpplYjI


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana edycja jednej z najlepszych płyt w tym sklepie (mowa o sklepie, w którym kupuję krążki-FA) i zarazem kwintesencja ambitnego, a przy tym melodyjnego grania z końca lat 60-tych!
Wydany latem 1969 roku debiutancki i autentycznie kultowy album Andwelli (dwa kolejne tytuły powstały już pod skróconą nazwą) to obłędne połączenie psychodelicznej stylistyki spod znaku wczesnych Procol Harum, pierwszych dwóch płyt Family i Traffic oraz więcej niż szczypty późnych The Beatles z okresu 'Abbey Road'.
Oryginalną, trwającą blisko 50 minut płytę (w idealnej, brytyjskiej edycji CBS Records wartą blisko... 2000 euro!!!) wypełniały relatywnie krótkie, ale bardzo treściwe nagrania trwające średnio po 4 minuty. Dodatkowo zamieszczono dwa nagrania singlowe z 1969 oraz dwa kawałki z 1970 roku. To jest najlepiej brzmiąca edycja - lepsza niż wersja Sunbeam Records.



Album „Love And Poetry” grupy ANDWELLA’S DREAM uwiódł mnie od pierwszego przesłuchania, od jej pierwszych dźwięków. Zadurzyłem się w nim na amen i chyba dlatego tak długo zwlekałem z jego prezentacją. Zadanie nie należy bowiem do łatwych. Jak obiektywnie i bez nadmiernych emocji opisać coś, co kocha się mocno i bez pamięci? Jak przelać na papier emocje i uczucia, by nie wyszedł z tego banał trącący infantylizmem? Postaram się ograniczyć do niezbędnego minimum wszelkie „ochy” i „achy”, jeśli jednak w którymś momencie mocno się zapędzę – proszę o wyrozumiałość. Czasem rządzą mną emocje. A tak na marginesie – zdecydowanie wolę błąd entuzjasty, niż obojętność mędrca.

Płyta „Love And Poetry” to jedna z najlepszych pozycji w swoim gatunku i zarazem kwintesencja grania końca lat 60-tych. Jak w soczewce skupia się w niej to, co na brytyjskiej scenie dopiero się wykluwało (rock progresywny) oraz to, co powoli odchodziło do lamusa (psychodelia). Pomost łączący dwa muzyczne brzegi. O takich płytach jak ta mówiło się, że zostały zatrzymane w czasie...

W 1967 roku w Belfaście (Irlandia Pn.) istniało trio The Method, której liderem był gitarzysta i wokalista Dave Lewis – bez wątpienia jeden z najbardziej utalentowanych twórców brytyjskiego, muzycznego undergroundu. Zespół często gościł w znanym klubie The Maritime. W tym samym, do którego wpadał młodziutki Gary Moore, by z kolegami wypić piwo, pogadać o życiu, dziewczynach i muzyce. A także by posłuchać ówczesnej lokalnej gwiazdy – grupy Them z Vanem Morrisonem. Rok później The Method postanowili opuścić rodzinne miasto i wyjechać do Londynu. W ostatniej chwili z wyjazdu zrezygnował basista Paul Hanna. Po kilku tygodniach pobytu w stolicy „…z tęsknoty za domem i rodziną” zespół opuścił także perkusista Wilgar Campbell. Na ich miejsce Lewis dość szybko znalazł nowych muzyków i już pod nową nazwą, jako ANDWELLA’S DREAM, podpisał kontrakt płytowy z CBS Records. Wchodząc do studia nagraniowego ze swoimi kompozycjami gitarzyście towarzyszyli Nigel Portman Smith (bg) i Gordon Barton (dr). Dodam, że do tego skromnego grona gościnnie dołączył także Bob Downes, muzyk znany ze współpracy z Egg, który zagrał na flecie, instrumentach perkusyjnych, chińskich dzwoneczkach i tam tamie. Zrobił to charytatywnie, w imię starej przyjaźni. Gotowy album ukazał się na rynku latem 1969 roku.

„Love And Poetry” zawiera muzykę melodyjną, z rozmytymi partiami czy to gitary, czy fletu mającą w sobie jednak dość energii, by zbliżyć się do cięższych brzmień (ekspresyjna solówka lidera w utworze „Sunday”). Słychać tu całą gamę przeróżnych wpływów: psychodelię, ambitny pop, folk, a nawet heavy metal. To już właściwie był rock progresywny, choć nie ma tutaj rozbudowanych kompozycji – zazwyczaj nie przekraczały one nawet czterech minut. A jednak muzycy potrafili z nich stworzyć autentycznie jednolitą, przemyślaną całość.

Już pierwsze nagranie „The Days Grew Longer For Love” po krótkim akustycznym intro z miejsca wprowadza mnie w odpowiedni nastrój. Atmosferyczny, wpadający w ucho początek zburzony zostaje nagłym, gwałtownym wejściem dwóch grających długie, melodyjne sola gitar, jakby zwiastujące nadejście Wishbone Ash – a potem od nowa! Gęsia skóra po raz pierwszy na moim ciele. I nie po raz ostatni. W zasadzie każdy z trzynastu utworów zamieszczonych na tym albumie zasługuje na wyróżnienie. Niemal hardrockowy „Sunday” to znowu świetne wyraziste gitary, mocna sekcja rytmiczna plus krzykliwy śpiew. Tyle w nim surowej agresji, że rozsadza głośniki! Tajemniczy, ozdobiony orientalnym fletem, poprzedzony introdukcją wykorzystującą brzmienie gongu i instrumentów perkusyjnych, a zarazem uroczy i refleksyjny jest „Lost A Number Found A King”. Dalej mamy przyprawiony ostrym solem gitary przebojowy, folkujący „Man Without A Name”; nawiązujący do estetyki Traffic mocno psychodeliczny „Clockword Man” z efektami dźwiękowymi, organami i gitarą akustyczną, oraz kapitalny „Cocaine” z jazzującym brzmieniem gitary i organów z hipnotycznie swingującymi partiami basu i perkusji. Jak widać dzieje się na tej płycie, oj dzieje! A to dopiero pierwsza odsłona albumu...

Drugą stronę otwierał pełen wdzięku, gitarowy „Shades Of Grey”. Broń Boże nie słuchajcie tego numeru prowadząc samochód. Można się w nim totalnie zasłuchać odlatując przy tym w inny wymiar czasu i przestrzeni. Rytmiczny „High On The Mountain” zaśpiewany i zagrany na totalnym luzie ma coś z klimatu The Beatles. A tuż po nim kolejne arcydzieło – „Andwella”. Doskonały, nawiązujący do muzyki klasycznej numer oparty na współbrzmieniu Hammondów i gitary, ozdobiony niebanalną melodyką. Soczyste psycho-progresywne granie w klimacie Velvett Fogg i Procol Harum. Obłęd w oczach, ciary na plecach! Delikatny, chwytający za serce „Midday Sun” z pięknymi harmoniami wokalnymi ociera się o beatlesowskie „Don’t Let Me Down”. „Take My Road” wzbogacono natomiast brzmieniem skrzypiec i jak kilka innych fragmentów płyty posiada folkowy charakter. Jest to jeszcze ten psychodeliczny folk, który zacznie być coraz częściej wykorzystywany przez inne zespoły; już za chwilę, choćby za sprawą Fairport Convention, przemieni się w folk rock i stanie się odrębnym stylem muzycznym. W nagraniu „Felix” mała niespodzianka: za bębnami słyszmy pierwszego perkusistę Wilgera Campbella. To kapitalny, z wszelkiego rodzaju przesterami, mocno zagęszczony utwór bliski dokonaniom Traffic i Procol Harum. Nieszablonowa, a jednocześnie na swój sposób przebojowa piosenka; takich mogę słuchać bez końca. Kończy płytę „Goodbye” – dwuminutowa, nastrojowa ballada zagrana na gitarze akustycznej, zaśpiewana ciepłym, miękkim głosem, po której pozostaje żal, że to już koniec płyty. Koniec doskonałego albumu o czarującym, nieco baśniowym nastroju...

Mam ogromny żal do szefów CBS Records za to, że „odpuścili” (nie po raz pierwszy zresztą) promowanie płyty i zespołu, przez co album „Love And Poetry” sprzedał się wówczas w minimalnym nakładzie. Dziś oryginalny longplay wart 1000€ jest wielkim rarytasem i poszukiwany „niemal przez wszystkich”. Warto więc zainwestować w dużo tańszą reedycję kompaktową np. wytwórni Green Tree, która zawiera dwa bonusy.

W 1970 roku zespół ANDWELLA’S DREAM zmienił wytwórnię, skład, oraz skrócił nazwę na ANDWELLA. Pod tym szyldem wydał dwa albumy: „World’s End” (1970) i „People’s People” (1971) po czym rozwiązał się Ale to już temat na inną opowieść...

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. The Days Grew Longer For Love 3:53
2. Sunday 3:11
3. Lost A Number, Found A King (Flute, Bells [Chinese Bells], Tam-tam, Finger Cymbals, Percussion [Dry Leaves], Ti-tse [Chinese Bamboo Flute]-Bob Downes) 5:59
4. Man Without A Name 2:41
5. Clockwork Man 2:40
6. Cocaine 4:58
7. Shades Of Grey 3:35
8. High On A Mountain 2:30
9. Andwella 3:14
10. Midday Sun 3:40
11. Take My Road 3:21
12. Felix (Drums-Wilgar Campbell) 4:17
13. Goodbye 2:17

Bonus Tracks:
14. Mrs. Man (45 A-side, 1969)
15. Mr. Sunshine (45 B-side, 1969)
16. Every Little Minute (45 A-side, 1970)
17. Micheal FitzHenry (45 B-side, 1970)



..::OBSADA::..

Guitar, Piano, Organ, Vocals - Dave Lewis
Drums - Gordon Barton
Bass, Vocals - Nigel Smith



https://www.youtube.com/watch?v=1rEcnpplYjI


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wizjoner Devin Townsend prezentuje swoją operę rockową The Moth.

Devin Townsend, najbardziej znany z nowatorskiego podejścia do metalu, rocka progresywnego i muzyki ambient, przez 30 lat kariery przekraczał granice gatunków i stworzył bezprecedensowy dorobek artystyczny.

'The Moth', opowiada historię ludzkiego doświadczenia od narodzin do śmierci.
Wraz z orkiestrą symfoniczną i chórem stworzył opowieść mającą swe korzenie gdzieś pomiędzy 'Jesus Christ Superstar', a 'Phantom Of The Opera'.



..::TRACK-LIST::..

1. Semi-Prologue (2:52)
2. War Beyond Worlds (5:42)
3. Ode to My Eye (Intro) (1:00)
4. Ode to My Eye (2:37)
5. Covered by Causes (7:46)
6. Lexin (4:26)
7. The Queen's Interlude (0:43)
8. Red Triangle Queen (1:34)
9. Yellow Circle Queen (2:01)
10. Orion (6:08)
11. Stay There (2:15)
12. Home at Night (5:34)
13. Intermission (5:02)
14. Lexin (Variation) (0:48)
15. Sadism (1:06)
16. Gollums (3:52)
17. Airship (3:35)
18. Finale I: Princess (2:42)
19. Finale II: Metamorphosis (3:18)
20. Finale III: Stained Hearts (6:01)



..::OBSADA::..

Devin Townsend - vocals, guitar, bass, synth, computer, orchestrations, co-producer, mixing

With:
The North Netherlands Symphony Orchestra
Choir



https://www.youtube.com/watch?v=d0_46yOX7xE


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!