|
|
|||||||||||||
Ostatnie 10 torrentów
Ostatnie 10 komentarzy
Wygląd torrentów:
Kategoria:
Muzyka
Gatunek:
Alternatywna
Ilość torrentów:
1,049
Opis
..::INFO::..
Zeal & Ardor to szwajcarski awangardowy zespół metalowy założony przez Manuela Gagneux, szwajcarsko-amerykańskiego muzyka, działającego wcześniej w chamber popowym Birdmask. Zespół został założony w 2013 w Bazylei, a jego muzyka określana jest jako mix African-American Spiritual z black metalem. GREIF to czwarta, najnowsza płyta zespołu nagrana w składzie: Manuel Gagneux (wokal, gitara, bas, klawisze, programming) i Marco Von Allmen (bębny). Title: GREIF Artist: Zeal & Ardor Country: Szwajcaria Year: 2024 Genre: Alternatywna, Metal Format / Codec: MP3 Audio bitrate: 320 Kbps ..::TRACK-LIST::.. 1 the Bird, the Lion and the Wildkin 2 Fend You Off 3 Kilonova 4 are you the only one now? 5 Go home my friend 6 Clawing out 7 Disease 8 369 9 Thrill 10 une ville vide 11 Sugarcoat 12 Solace 13 Hide in Shade 14 to my ilk
Seedów: 10
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-17 14:48:01
Rozmiar: 100.50 MB
Peerów: 69
Dodał: Uploader
Opis
...( Info )...
Artist...............: Fabio Fabio Feat. Osa Sessions Album................: Spezzatino Porcino Genre................: Alternativa e indie Year.................: 2024 Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC) ...( TrackList )... 1. Fabio Fabio Feat. Osa Sessions - Duorme 2. Fabio Fabio - Spezzatino porcino 3. Fabio Fabio Feat. Bitch Volley - Gioggiò 4. Fabio Fabio - Diventano alberi 5. Fabio Fabio - Dimmelo dammelo 6. Fabio Fabio - Du Brasil 7. Fabio Fabio Feat. Enrico Ascoli - Tre voci al rave
Seedów: 67
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-15 09:16:15
Rozmiar: 701.40 MB
Peerów: 49
Dodał: Uploader
Opis
...( Info )...
Artist...............: London Grammar Album................: The Greatest Love Genre................: Alternativa e indie Year.................: 2024 Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC) ...( TrackList )... 1. London Grammar - House 2. London Grammar - Fakest Bitch 3. London Grammar - You And I 4. London Grammar - LA 5. London Grammar - Ordinary Life 6. London Grammar - Santa Fe 7. London Grammar - Kind Of Man 8. London Grammar - Rescue 9. London Grammar - Into Gold 10. London Grammar - The Greatest Love
Seedów: 435
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-14 21:48:58
Rozmiar: 488.97 MB
Peerów: 43
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Psychogeografia to założony w 2019 roku duet muzyczny Pawła Krzaczkowskiego aka Zajwerta i Piotra Łyszkiewicza, łączący brzmienie preparowanego pianina, instrumentów dętych, syntezatorów i różnych nietypowych urządzeń akustycznych. Brzmienie zespołu definiuje autorska technika gry na preparowanym pianinie, improwizowane partie dęte rozpięte między melodyjnością a sonorystyką rozszerzonych technik, struktury stuków, zgrzytów, trzasków i pulsacji, łączące różne nurty muzyki awangardowej i avantpopowej z rytualno-transową repetytywnością. Random Roots – album powstawał pomiędzy kwietniem a grudniem 2019 roku we Wrocławiu i w Warszawie w naszych prywatnych studiach nagraniowych. Nazwa Random Roots jest pewnego rodzaju oksymoronem (albo korzenie, albo przypadek). Jesteśmy przekonani, że pochodzimy z wielu miejsc na raz. Nie koniecznie tych najbliższych. Afirmujemy tym samym ideę globalnej inkluzywności i przyjaźni. Taką też muzykę staramy się tworzyć. Paweł Krzaczkowski aka Zajwert - kompozytor oraz wykonawca muzyki elektronicznej i instrumentalnej, artysta multimedialny, poeta. Autor/współautor wielu projektów muzycznych dla takich instytucji jak m.in. Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, CSW Zamek Ujazdowski, Audio Art, Galeria Labirynt, Warszawska Jesień, Sacrum Profanum. Autor poematu Wstęgi Möbiusa (Rita Baum, 2017) i albumu muzycznego King Midas Has Donkey's Ears (BAS Records, 2019). Obok działalności solowej (jako Zajwert) tworzy projekty muzyczne wraz z Piotrem Łyszkiewiczem (Psychogeografia), Sławomirem Wojciechowskim (Woyfer Zajwert) oraz Kacprem Ziemianinem (Klangwerk 936). Piotr Łyszkiewicz - saksofonista, improwizator, producent, songwriter. Współpracował z Mitch & Mitch, Ziemią Planetą Ludzi, P.K.P., The Kurws, Second Exit, Piotrem Damasiewiczem, Małymi Instrumentami, Panną Adrianną, Melą Koteluk, Arturem Rojkiem, Krzysztofem Zalewskim, Borją Soto, Balladami i Romansami. CeO studia Spoon Production. Nagrodzony w VII. Konkursie Kompozytorskim im. Krzysztof Komedy za kompozycję "Bollo" oraz w 48. konkursie HFP za muzykę do filmu "Tuba". Random Roots - the album was recorded between April and December 2019 in Wroclaw and Warsaw in our record studios. The name Random Roots is a kind of oxymoron (either roots or chance). We believe we come from many places at once. Not necessarily the nearest ones. Thus we affirm the idea of global inclusiveness and friendship. This is the music we try to create. https://www.nowamuzyka.pl/2020/11/30/psychogeografia-random-roots/ ..::TRACK-LIST::.. 1. Yara-ma-yha-who 2. Terittitunnis 3. Yohualticitl 4. Beaivi 5. Urcuchillay 6. Māui-tikitiki-a-Taranga 7. Kopé Tiatie Cac 8. Kim-un-kamuy ..::OBSADA::.. Paweł Krzaczkowski aka Zajwert - preparowane pianino, trąbka, syntezatory Piotr Łyszkiewicz - saksofon barytonowy, tenorowy, sopranowy, klarnet kontraltowy, klarnet B, zurna, flet poprzeczny https://www.youtube.com/watch?v=FfuPiul19Q4 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-28 20:00:16
Rozmiar: 96.80 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Psychogeografia to założony w 2019 roku duet muzyczny Pawła Krzaczkowskiego aka Zajwerta i Piotra Łyszkiewicza, łączący brzmienie preparowanego pianina, instrumentów dętych, syntezatorów i różnych nietypowych urządzeń akustycznych. Brzmienie zespołu definiuje autorska technika gry na preparowanym pianinie, improwizowane partie dęte rozpięte między melodyjnością a sonorystyką rozszerzonych technik, struktury stuków, zgrzytów, trzasków i pulsacji, łączące różne nurty muzyki awangardowej i avantpopowej z rytualno-transową repetytywnością. Random Roots – album powstawał pomiędzy kwietniem a grudniem 2019 roku we Wrocławiu i w Warszawie w naszych prywatnych studiach nagraniowych. Nazwa Random Roots jest pewnego rodzaju oksymoronem (albo korzenie, albo przypadek). Jesteśmy przekonani, że pochodzimy z wielu miejsc na raz. Nie koniecznie tych najbliższych. Afirmujemy tym samym ideę globalnej inkluzywności i przyjaźni. Taką też muzykę staramy się tworzyć. Paweł Krzaczkowski aka Zajwert - kompozytor oraz wykonawca muzyki elektronicznej i instrumentalnej, artysta multimedialny, poeta. Autor/współautor wielu projektów muzycznych dla takich instytucji jak m.in. Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, CSW Zamek Ujazdowski, Audio Art, Galeria Labirynt, Warszawska Jesień, Sacrum Profanum. Autor poematu Wstęgi Möbiusa (Rita Baum, 2017) i albumu muzycznego King Midas Has Donkey's Ears (BAS Records, 2019). Obok działalności solowej (jako Zajwert) tworzy projekty muzyczne wraz z Piotrem Łyszkiewiczem (Psychogeografia), Sławomirem Wojciechowskim (Woyfer Zajwert) oraz Kacprem Ziemianinem (Klangwerk 936). Piotr Łyszkiewicz - saksofonista, improwizator, producent, songwriter. Współpracował z Mitch & Mitch, Ziemią Planetą Ludzi, P.K.P., The Kurws, Second Exit, Piotrem Damasiewiczem, Małymi Instrumentami, Panną Adrianną, Melą Koteluk, Arturem Rojkiem, Krzysztofem Zalewskim, Borją Soto, Balladami i Romansami. CeO studia Spoon Production. Nagrodzony w VII. Konkursie Kompozytorskim im. Krzysztof Komedy za kompozycję "Bollo" oraz w 48. konkursie HFP za muzykę do filmu "Tuba". Random Roots - the album was recorded between April and December 2019 in Wroclaw and Warsaw in our record studios. The name Random Roots is a kind of oxymoron (either roots or chance). We believe we come from many places at once. Not necessarily the nearest ones. Thus we affirm the idea of global inclusiveness and friendship. This is the music we try to create. https://www.nowamuzyka.pl/2020/11/30/psychogeografia-random-roots/ ..::TRACK-LIST::.. 1. Yara-ma-yha-who 2. Terittitunnis 3. Yohualticitl 4. Beaivi 5. Urcuchillay 6. Māui-tikitiki-a-Taranga 7. Kopé Tiatie Cac 8. Kim-un-kamuy ..::OBSADA::.. Paweł Krzaczkowski aka Zajwert - preparowane pianino, trąbka, syntezatory Piotr Łyszkiewicz - saksofon barytonowy, tenorowy, sopranowy, klarnet kontraltowy, klarnet B, zurna, flet poprzeczny https://www.youtube.com/watch?v=FfuPiul19Q4 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-28 19:55:41
Rozmiar: 246.58 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Drugi album warszawskiej post-punkowej załogi. Mocna inspiracja brzmieniami muzyki cold-wave / punk lat 80. ..::TRACK-LIST::.. 1. Sama 04:23 2. Ćma 03:26 3. Bałagan 04:20 4. Echo Bou 04:17 5. Tchu 05:19 6. Spokój 02:00 7. Miłość 04:11 8. Demon 02:41 9. Tęcza 03:07 10. Czernią 02:53 11. Past 04:02 12. Serce 02:34 ..::OBSADA::.. Darek Kłosiński Małgorzata Przyszłość Paweł 'Slavik' Prabudzki Tomasz 'Suchy' Szuchnik https://www.youtube.com/watch?v=eakIa17i-2M SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-25 14:52:22
Rozmiar: 102.04 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Drugi album warszawskiej post-punkowej załogi. Mocna inspiracja brzmieniami muzyki cold-wave / punk lat 80. ..::TRACK-LIST::.. 1. Sama 04:23 2. Ćma 03:26 3. Bałagan 04:20 4. Echo Bou 04:17 5. Tchu 05:19 6. Spokój 02:00 7. Miłość 04:11 8. Demon 02:41 9. Tęcza 03:07 10. Czernią 02:53 11. Past 04:02 12. Serce 02:34 ..::OBSADA::.. Darek Kłosiński Małgorzata Przyszłość Paweł 'Slavik' Prabudzki Tomasz 'Suchy' Szuchnik https://www.youtube.com/watch?v=eakIa17i-2M SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-25 14:48:30
Rozmiar: 310.52 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Legendarna formacja awangardowej piosenki, spadkobiercy HENRY COW! Pudło zawiera wszystkie wydane płyty, kompozycje dotąd nie wydane oraz podwójny CD z kompozycjami ART BEARS zagranymi, z wykorzystaniem oryginalnych taśm, przez charyzmatycznych przyjaciół kultowej formacji. Oraz książeczkę z historią zespołu, wywiadami, etc.etc. PETARDA! Na początku 1978 roku grupa Henry Cow (z nową basistką, Georgie Born) przystąpiła do nagrywania kolejnego albumu. Okazało się jednak, że muzycy nie mają spójnej wizji tego wydawnictwa. Materiał, skomponowany głównie przez Freda Firtha i Chrisa Cutlera, zdaniem Tima Hodgkinsona i Lindsay Cooper był za bardzo zorientowany na utwory z partiami wokalnymi. W ramach kompromisu, postanowiono wydać dwa różne albumy. Większość nagrań ze styczniowej sesji została przejęta przez Art Bears - zespół sformowany przez Firtha, Cutlera i Dagmar Krause. W marcu trio nagrało już samodzielnie cztery dodatkowe utwory, a w maju całość ukazała się na albumie "Hopes and Fears". W lipcu Henry Cow (bez Krause i Born) wrócił do studia i nagrał kilka instrumentalnych utworów, które wraz z niewykorzystanym materiałem ze styczniowej sesji wypełniły wydany w następnym roku album "Western Culture". Był to ostatni w pełni premierowy, niearchiwalny materiał sygnowany nazwą Henry Cow, natomiast trio Art Bears nagrało później jeszcze dwa albumy. Utwory zawarte na "Hopes and Fears" są w większości dość krótkie, ale bardzo treściwe. Pozbawione struktur, cały czas się rozwijające, pełne atonalnych dźwięków i dysonansów, stanowiących podkład dla zawodzenia Krause. To wszystko niewiele ma już wspólnego z rockiem progresywnym, zmierza raczej w stronę kameralnej awangardy. A wpływy jazzowe tym razem ustąpiły miejsca wyraźnymi nawiązaniami do folku - przede wszystkim w utworach "Terrain", "The Dance" i "Moeris Dancing". Te folkowe wstawki to jedne z bardziej przystępnych momentów albumu, choć całe utwory są bardzo zakręcone i awangardowe. Bardziej konwencjonalnie zespół wypada w ładnej fortepianowej balladzie "The Pirate Song", a także w najdłuższym na płycie, ośmiominutowym "In Two Minds". Ten ostatni to zresztą najbardziej kontrowersyjny utwór, jaki kiedykolwiek został nagrany przez Henry Cow lub Art Bears, wliczając w to album "Desperate Straights". Budzący tak wielkie zdumienie swoją... zwyczajnością. Jest to utwór o zdecydowanie rockowym charakterze, momentami brzmi jak The Who (a konkretnie "Baba O'Riley") - muzycy zresztą nie zaprzeczali, że zespół ten był dla nich inspiracją. Wyszło jednak ciekawie, uwagę zwracają zwłaszcza świetne partie basu. Fajnie, że członkowie zespołu są tak wszechstronni. "Hopes and Fears" to muzyka trudna, z początku mogąca drażnić i zniechęcać, wymagająca wielu przesłuchań. Z czasem jednak coraz bardziej zachwycająca swoim wyrafinowaniem, pomysłowymi aranżacjami oraz swoją różnorodnością, przy zachowaniu bardzo spójnego charakteru całości. Takie albumy, jak ten, udowadniają, że po roku 1977 wciąż powstawała interesująca i ambitna muzyka. Paweł Pałasz The early eighties were a period of intense music listening for me: I had emerged from my earlier infatuations with glam rock and prog rock (though I would never outgrow my taste for British folk rock), and I was in a college town where, for the first time in my life, I was listening to real “alternative” radio – back before that had become the designator for yet another money-spinning pop genre – and had access to some good record stores, places that carried the tiny labels, the imports. One of my finds, must have been 1983 or 1984, was Hopes & Fears, a record by Art Bears, a band of which I knew nothing except the name of the guitarist – Fred Frith – who’d played a bit on some of my Eno albums. It was about that time that, in the middle of a road trip between college and home, I ducked into a Knoxville record store and found the big Brian Eno box set, Working Backwards, which collected all of his LPs to date and added an additional unreleased disc of “music for films.” They wouldn’t take my check, I remember – I had to borrow the cash from a woman riding with me. It was the beginning of a long love affair with sumptuously packaged box sets, which in some ways culminated Christmas before last with the present to end all presents (from Herself): The Art Box, six CDs of Arts Bears music, sensitively remastered and sumptuously packaged under the direction of Chris Cutler, the band’s drummer. Art Bears took their name from a sentence in Jane Harrison’s Art and Ritual: “even today, when individualism is rampant, art bears traces of its collective, social origin.” That’s a perhaps pretentious mouthful for a “rock” band, and in sharp contrast to the name of the band out of which Art Bears sprang, Henry Cow. Henry Cow was one of the mainstays of the 1970s British “progressive” scene, a group of viciously talented ultra-leftists who began as something like a Pink Floyd knockoff, for a while merged with the song-based band Slapp Happy (Peter Blegvad and Dagmar Krause), and then moved towards long, free-form improvisation. Hopes & Fears was initially to be the fifth Henry Cow album, this one emphasizing song forms rather than instrumentals, with Frith and Cutler mostly at the helm. By the time the record was 3/4 done, the other band members had decided it really wasn’t a Henry Cow record at all, and left Frith, Cutler, and singer Krause to finish things off. They made two more records after 1978’s Hopes & Fears: Winter Songs (1979) and The World as It Is Today (1981). (That last is a short one – the LP plays at 45 rpm, which makes for grand sound quality but short playtime.) All three have been out of print for ages, and the earlier CD re-releases were of spotty sound quality. The music is composed by Frith, who is one of the great talents of his generation: A fantastic guitarist, making use of various Cageian “treatments,” and generally regarding the guitar in the same “outside” manner that one expects from Eugene Chadbourne or Elliott Sharp in his weirder moments. Frith is also a first-rate bassist (check him out on the Naked City records), a passable violinist, and knows his way around all manner of keyboards. His compositions, while they bear some traces of his own beginnings in the folk clubs, are like nothing else in “popular music”: his sense of melody and harmony owe almost nothing to blues-based rock idioms, but seem to spring out of some warped post-Schoenberg school of lieder. Cutler is a fantastic drummer, harnessing a kind of Keith Moon-like anarchic impulse to a tight sense of timing and an impeccable ear for unconventional sounds. But in the Art Bears context of songs rather than instrumentals (though there are some snazzy warped folk-dances on Hopes & Fears), his gifts as a lyricist are every bit as important as his drumming. The songs on Hopes & Fears are a mixed bag of lyrics treating issues of family, generational conflict, and society. Winter Songs are based on carvings and decorations on the Cathedral at Amiens, and use those tiny fragments to build up complex meditations on history and change. “Gold,” based on wee illustration of a chest of coins, reworks a passage from Das Kapital: I was born in the Earth Out of fire and flood Owned men mined me And out of their lives all my value derives And out of their deaths My authority For I am the shadow: Money I come between; Both time and persons I disconnect I can transform Anything into what I am. And make men immortal. Of course the lyrics alone can give no indication of how powerful this is listened to, from the quiet, melodic beginning – Dagmar Krause double-tracked in harmony over a muted piano – to the tightly restrained antipathetic energy of the second half. "Gold" is pretty much a piano song, but more often than not Krause’s glass-cutting voice, sometimes sounding like she was recorded in a broom closet, at other times with its edges blurred by fuzz effects, soars over Frith’s brutal guitar and Cutler’s assymmetrical drumming. Krause’s singing – a cross between Lotte Lenya and Yoko Ono – is an acquired taste; while she’s always on key, the timbre of the voice can be as grating as Cutler’s drums. She’s a masterful Brecht interpreter; it’s worth one’s trouble to track down Supply and Demand, her collection of mostly political Brecht songs. (Hopes & Fears opens with “On Suicide,” a haunting Brecht/Eisler ditty.) The World as It Is Today is perhaps the most powerful political record I know before Gang of Four’s Entertainment. (Okay, maybe it ties with Sly and the Family Stone’s There’s a Riot Going On.) The titles alone give an indication: “The Song of Investment Capital Overseas”; “FREEDOM (Armed) PEACE”; “The Song of the Dignity of Labour under Capital.” The lyrics here are firmly within the mainstream of English leftism, from the Levellers through the Chartists and William Morris down to Christopher Hill, and they mingle Marx with the apocalyptic visions of the Revelation of St. John the Divine. The music is appropriately apocalyptic as well: what if rock music had emerged, not out of the matrix of African American and American hillbilly traditions, but from a meeting of English folk dance, Olivier Messiaen, and Karlheiz Stockhausen? The Art Box repackages all three of these records is glisteningly fine sound, and adds three additional CDs: Art Bears Revisited is a 2-disc set of remixes by such luminaries as Frith, Cutler, The Residents, Anne Gosfeld, and Christian Marclay, throwing in three Art Bears rarities. Art Bears provides a few more remixes, as well four tracks of the Art Bears playing live and two further performances of AB songs by various combinations of the band’s principals. I’m not a big remix fan, but these 3 discs are all well worth listening to. Mark Scroggins ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Hopes And Fears (1978): 1. On Suicide Composed By - Hans Eisler Lyrics By [Text] - Berthold Brecht 2. The Dividing Line Composed By - Lindsay Cooper Lyrics By [Text] - Chris Cutler 3. Joan Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 4. Maze Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler Voice [2nd] - Georgie Born 5. In Two Minds Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 6. Terrain Bass - Fred Frith Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 7. The Tube Bass - Fred Frith Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 8. The Dance Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 9. Pirate Song Composed By - Tim Hodgkinson Lyrics By [Text] - Chris Cutler Piano - Tim Hodgkinson 10. Labryrinth Composed By - Tim Hodgkinson Lyrics By [Text] - Chris Cutler 11. Riddle Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 12. Moeris Dancing Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 13. Piers Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler ..::OBSADA::.. Chris Cutler - drums, electritfied drums, percussion Fred Frith - guitars, violin, viola, piano, harmonium, xylophone, bass Dagmar Krause - voice Lindsay Cooper - bassoon, oboe, Soprano saxophone, recorders Tim Hodgkinson - organ, clarinet, piano Georgie Born - bass, cello, voice https://www.youtube.com/watch?v=6jf8w4Zb2iY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-23 17:13:47
Rozmiar: 113.03 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Legendarna formacja awangardowej piosenki, spadkobiercy HENRY COW! Pudło zawiera wszystkie wydane płyty, kompozycje dotąd nie wydane oraz podwójny CD z kompozycjami ART BEARS zagranymi, z wykorzystaniem oryginalnych taśm, przez charyzmatycznych przyjaciół kultowej formacji. Oraz książeczkę z historią zespołu, wywiadami, etc.etc. PETARDA! Na początku 1978 roku grupa Henry Cow (z nową basistką, Georgie Born) przystąpiła do nagrywania kolejnego albumu. Okazało się jednak, że muzycy nie mają spójnej wizji tego wydawnictwa. Materiał, skomponowany głównie przez Freda Firtha i Chrisa Cutlera, zdaniem Tima Hodgkinsona i Lindsay Cooper był za bardzo zorientowany na utwory z partiami wokalnymi. W ramach kompromisu, postanowiono wydać dwa różne albumy. Większość nagrań ze styczniowej sesji została przejęta przez Art Bears - zespół sformowany przez Firtha, Cutlera i Dagmar Krause. W marcu trio nagrało już samodzielnie cztery dodatkowe utwory, a w maju całość ukazała się na albumie "Hopes and Fears". W lipcu Henry Cow (bez Krause i Born) wrócił do studia i nagrał kilka instrumentalnych utworów, które wraz z niewykorzystanym materiałem ze styczniowej sesji wypełniły wydany w następnym roku album "Western Culture". Był to ostatni w pełni premierowy, niearchiwalny materiał sygnowany nazwą Henry Cow, natomiast trio Art Bears nagrało później jeszcze dwa albumy. Utwory zawarte na "Hopes and Fears" są w większości dość krótkie, ale bardzo treściwe. Pozbawione struktur, cały czas się rozwijające, pełne atonalnych dźwięków i dysonansów, stanowiących podkład dla zawodzenia Krause. To wszystko niewiele ma już wspólnego z rockiem progresywnym, zmierza raczej w stronę kameralnej awangardy. A wpływy jazzowe tym razem ustąpiły miejsca wyraźnymi nawiązaniami do folku - przede wszystkim w utworach "Terrain", "The Dance" i "Moeris Dancing". Te folkowe wstawki to jedne z bardziej przystępnych momentów albumu, choć całe utwory są bardzo zakręcone i awangardowe. Bardziej konwencjonalnie zespół wypada w ładnej fortepianowej balladzie "The Pirate Song", a także w najdłuższym na płycie, ośmiominutowym "In Two Minds". Ten ostatni to zresztą najbardziej kontrowersyjny utwór, jaki kiedykolwiek został nagrany przez Henry Cow lub Art Bears, wliczając w to album "Desperate Straights". Budzący tak wielkie zdumienie swoją... zwyczajnością. Jest to utwór o zdecydowanie rockowym charakterze, momentami brzmi jak The Who (a konkretnie "Baba O'Riley") - muzycy zresztą nie zaprzeczali, że zespół ten był dla nich inspiracją. Wyszło jednak ciekawie, uwagę zwracają zwłaszcza świetne partie basu. Fajnie, że członkowie zespołu są tak wszechstronni. "Hopes and Fears" to muzyka trudna, z początku mogąca drażnić i zniechęcać, wymagająca wielu przesłuchań. Z czasem jednak coraz bardziej zachwycająca swoim wyrafinowaniem, pomysłowymi aranżacjami oraz swoją różnorodnością, przy zachowaniu bardzo spójnego charakteru całości. Takie albumy, jak ten, udowadniają, że po roku 1977 wciąż powstawała interesująca i ambitna muzyka. Paweł Pałasz The early eighties were a period of intense music listening for me: I had emerged from my earlier infatuations with glam rock and prog rock (though I would never outgrow my taste for British folk rock), and I was in a college town where, for the first time in my life, I was listening to real “alternative” radio – back before that had become the designator for yet another money-spinning pop genre – and had access to some good record stores, places that carried the tiny labels, the imports. One of my finds, must have been 1983 or 1984, was Hopes & Fears, a record by Art Bears, a band of which I knew nothing except the name of the guitarist – Fred Frith – who’d played a bit on some of my Eno albums. It was about that time that, in the middle of a road trip between college and home, I ducked into a Knoxville record store and found the big Brian Eno box set, Working Backwards, which collected all of his LPs to date and added an additional unreleased disc of “music for films.” They wouldn’t take my check, I remember – I had to borrow the cash from a woman riding with me. It was the beginning of a long love affair with sumptuously packaged box sets, which in some ways culminated Christmas before last with the present to end all presents (from Herself): The Art Box, six CDs of Arts Bears music, sensitively remastered and sumptuously packaged under the direction of Chris Cutler, the band’s drummer. Art Bears took their name from a sentence in Jane Harrison’s Art and Ritual: “even today, when individualism is rampant, art bears traces of its collective, social origin.” That’s a perhaps pretentious mouthful for a “rock” band, and in sharp contrast to the name of the band out of which Art Bears sprang, Henry Cow. Henry Cow was one of the mainstays of the 1970s British “progressive” scene, a group of viciously talented ultra-leftists who began as something like a Pink Floyd knockoff, for a while merged with the song-based band Slapp Happy (Peter Blegvad and Dagmar Krause), and then moved towards long, free-form improvisation. Hopes & Fears was initially to be the fifth Henry Cow album, this one emphasizing song forms rather than instrumentals, with Frith and Cutler mostly at the helm. By the time the record was 3/4 done, the other band members had decided it really wasn’t a Henry Cow record at all, and left Frith, Cutler, and singer Krause to finish things off. They made two more records after 1978’s Hopes & Fears: Winter Songs (1979) and The World as It Is Today (1981). (That last is a short one – the LP plays at 45 rpm, which makes for grand sound quality but short playtime.) All three have been out of print for ages, and the earlier CD re-releases were of spotty sound quality. The music is composed by Frith, who is one of the great talents of his generation: A fantastic guitarist, making use of various Cageian “treatments,” and generally regarding the guitar in the same “outside” manner that one expects from Eugene Chadbourne or Elliott Sharp in his weirder moments. Frith is also a first-rate bassist (check him out on the Naked City records), a passable violinist, and knows his way around all manner of keyboards. His compositions, while they bear some traces of his own beginnings in the folk clubs, are like nothing else in “popular music”: his sense of melody and harmony owe almost nothing to blues-based rock idioms, but seem to spring out of some warped post-Schoenberg school of lieder. Cutler is a fantastic drummer, harnessing a kind of Keith Moon-like anarchic impulse to a tight sense of timing and an impeccable ear for unconventional sounds. But in the Art Bears context of songs rather than instrumentals (though there are some snazzy warped folk-dances on Hopes & Fears), his gifts as a lyricist are every bit as important as his drumming. The songs on Hopes & Fears are a mixed bag of lyrics treating issues of family, generational conflict, and society. Winter Songs are based on carvings and decorations on the Cathedral at Amiens, and use those tiny fragments to build up complex meditations on history and change. “Gold,” based on wee illustration of a chest of coins, reworks a passage from Das Kapital: I was born in the Earth Out of fire and flood Owned men mined me And out of their lives all my value derives And out of their deaths My authority For I am the shadow: Money I come between; Both time and persons I disconnect I can transform Anything into what I am. And make men immortal. Of course the lyrics alone can give no indication of how powerful this is listened to, from the quiet, melodic beginning – Dagmar Krause double-tracked in harmony over a muted piano – to the tightly restrained antipathetic energy of the second half. "Gold" is pretty much a piano song, but more often than not Krause’s glass-cutting voice, sometimes sounding like she was recorded in a broom closet, at other times with its edges blurred by fuzz effects, soars over Frith’s brutal guitar and Cutler’s assymmetrical drumming. Krause’s singing – a cross between Lotte Lenya and Yoko Ono – is an acquired taste; while she’s always on key, the timbre of the voice can be as grating as Cutler’s drums. She’s a masterful Brecht interpreter; it’s worth one’s trouble to track down Supply and Demand, her collection of mostly political Brecht songs. (Hopes & Fears opens with “On Suicide,” a haunting Brecht/Eisler ditty.) The World as It Is Today is perhaps the most powerful political record I know before Gang of Four’s Entertainment. (Okay, maybe it ties with Sly and the Family Stone’s There’s a Riot Going On.) The titles alone give an indication: “The Song of Investment Capital Overseas”; “FREEDOM (Armed) PEACE”; “The Song of the Dignity of Labour under Capital.” The lyrics here are firmly within the mainstream of English leftism, from the Levellers through the Chartists and William Morris down to Christopher Hill, and they mingle Marx with the apocalyptic visions of the Revelation of St. John the Divine. The music is appropriately apocalyptic as well: what if rock music had emerged, not out of the matrix of African American and American hillbilly traditions, but from a meeting of English folk dance, Olivier Messiaen, and Karlheiz Stockhausen? The Art Box repackages all three of these records is glisteningly fine sound, and adds three additional CDs: Art Bears Revisited is a 2-disc set of remixes by such luminaries as Frith, Cutler, The Residents, Anne Gosfeld, and Christian Marclay, throwing in three Art Bears rarities. Art Bears provides a few more remixes, as well four tracks of the Art Bears playing live and two further performances of AB songs by various combinations of the band’s principals. I’m not a big remix fan, but these 3 discs are all well worth listening to. Mark Scroggins ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Hopes And Fears (1978): 1. On Suicide Composed By - Hans Eisler Lyrics By [Text] - Berthold Brecht 2. The Dividing Line Composed By - Lindsay Cooper Lyrics By [Text] - Chris Cutler 3. Joan Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 4. Maze Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler Voice [2nd] - Georgie Born 5. In Two Minds Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 6. Terrain Bass - Fred Frith Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 7. The Tube Bass - Fred Frith Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 8. The Dance Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 9. Pirate Song Composed By - Tim Hodgkinson Lyrics By [Text] - Chris Cutler Piano - Tim Hodgkinson 10. Labryrinth Composed By - Tim Hodgkinson Lyrics By [Text] - Chris Cutler 11. Riddle Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 12. Moeris Dancing Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler 13. Piers Composed By - Fred Frith Lyrics By [Text] - Chris Cutler ..::OBSADA::.. Chris Cutler - drums, electritfied drums, percussion Fred Frith - guitars, violin, viola, piano, harmonium, xylophone, bass Dagmar Krause - voice Lindsay Cooper - bassoon, oboe, Soprano saxophone, recorders Tim Hodgkinson - organ, clarinet, piano Georgie Born - bass, cello, voice https://www.youtube.com/watch?v=6jf8w4Zb2iY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-23 17:09:36
Rozmiar: 271.00 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Psychic TV are brilliant at mixing in a beat that doesn’t make any sense except in an alchemical, non-rhythmical and punctuating way... ..::OPIS::.. The sound of the classic period of Psychic TV - featuring Peter Christopherson and Geff Rushton (John Balance) of COIL, this full show is interspersed with recordings of the Pagan marriage between Genesis and Paula P-Orridge conducted by Sveinbjörn Beinteinsson Allsherjargodi.Psychic TV at their most esoteric, their most ritual, and often most extreme, a perfect accompaniment to the legendary 'Dreams Less Sweet' album of the same year. "Thee First Will To And Testament Ov Psychick TV. All our works remain interconnected, interfaced, and intentional. Thee Process is thee Product". These recordings ov a live disconcert by Psychic TV in Reykjavik, Iceland that took place November 1983 organised by HÖH and GRAMM Records, to whom, eternal and infernal thanks all ways. Out of print for 23 years, this is the ultimate edition for Psychick Youth - meticulously remastered, with the track order finally arranged into what was the original show. Live albums are a bit of a mixed bag. On the one hand, there are some career, even era defining gems (think Weld, No Sleep ‘Til Hammersmith, Coltrane ‘Live’ At The Village Vanguard, Kick Out The Jams), some ripe old stinkers (every desk recorded, flat-sounding, pieced-together-from-eight-different-shows, wring the last ha’penny out of the diehard’s disc, which was released when the band needed cash), and the odd curate’s egg; Metallic K.O. for example, which manages to feature in ‘Best of..’ and ‘Worst of…’ lists, which says to me that it’s quite obviously a work of genius. According to the accompanying blurb from Cold Spring Records, who are reissuing the recording after twenty-three years of being out of print, Those Who Do Not is a full show performed in Reykjavik in 1983 capturing ‘the sound of the classic period of Psychic TV’, that features, as it does, Peter ‘Sleazy’ Christopherson and Jhonn Balance of Coil. This is ‘Psychic TV at their most esoteric, their most ritual, and often most extreme’, and the tracks are interspersed with recordings of the Pagan marriage between Genesis and Paula P-Orridge(!). So far, so Psychic TV. Interlude: I first came across Genesis and Paula P-Orridge in the classic 1989 RE/Search tome Modern Primitives, a veritable smorgasbord of body modification in which Genesis discusses the pros and cons of having a piece of surgical steel through their todger, as well as tattoos, scarification, and branding. Eye opening stuff for a callow youth! Reviewing an album like this is a bit of a tough gig. It’s pretty unlikely that anyone will pick up Those Who Do Not for their first foray into the oeuvre of Psychic TV, even less the vast P-Orridge canon. There are far, far more accessible entry points – Dreams Less Sweet for instance – but Those Who Do Not captures the chaos (magic), power, and threat of Psychic TV’s live performances. This is at the very edge of music/public ritual/performance art, and it’s so, so important to remember when it took place – 1983 by crikey! Think about what else was going on at the time, what music was being produced and then give the track Unclean a listen. We’ve got an insistent, bare-bones beat, Genesis intoning/yelling over discordant synth, vocal samples, chimes, an almost imperceptible bass, and, although I may be wrong, a typewriter (it’s probably a kickdrum but I like to think it’s a typewriter). And everything is one gigantic loop, repeating and building, over and over, and ending with feedback before a scream of some sort propels us into the glitterbeat, chant and Oi You! of Skinhead². Psychic TV are brilliant at mixing in a beat that doesn’t make any sense except in an alchemical, non-rhythmical and punctuating way, the result of which is to unsettle the listener. The only artist to excel at unsettling the listener in this way was, for me, Scott Walker, a genius in his own right. Thee Full Pack shows another side to Psychic TV. An atmospheric piece with an almost middle eastern motif purveyed by string instruments and chimes, P-Orridge’s vocal is restrained by their standards (at least in its performance), though the relative calm is undermined by the sound of an animal gutturally snarling at strategic intervals. As part of Throbbing Gristle, P-Orridge invented industrial music and, by circuitous route, is the great grand parent of all yer neofolk, martial folk, dark ambient, power electronics, blah di blah, most of which yours truly finds as dull as ditchwater, and significantly less creative than protozoa found within. So perhaps it’s best to view Those Who Do Not as a sonic window into the past, a past in which a group of non-musician artists are pushing at the boundaries of what constitutes music. In which the performance is as essential as the music it produces, and both come together to create a ritualistic experience for performers and audience combined. And maybe this glimpse of Psychic TV can be a Rosetta Stone allowing us to make sense of the myriad offshoots spawned and inspired by P-Orridge and their collaborators (the number of which is pretty high, if not quite Mark E Smith-esque!). To go track by track through an album like Those Who Do Not would be pointless and dull in the extreme. It also isn’t really the point of a recording like this. It stands as a snapshot, a testament to who and what the band(?) was at the time it was recorded, what they did or didn’t achieve and what they created. So, while Those Who Do Not may or may not be a good entry point into the Psychic TV portfolio, repeated listening proved it to be a fascinating and intriguingly hypnotic experience, entertaining, unsettling, and just plain befuddling in parts. What’s more, it made me want to seek out further Psychic TV live recordings in order to experience secondhand the ritual of performance forty years after it was enacted. So, I suppose, to answer the question ‘who is it for?’, I would say for completists, and for the curious who want to dip a toe into Genesis P-Orridge’s disturbing, rapturous and odd pool of sound, colour and humanity, mixed together like the oily sheen on a dirty puddle. My appetite is whetted for more. Oh, and I would have loved to be at that wedding. I wonder what the buffet was like. George Green ..::TRACK-LIST::.. 1. Those Who Do Not 2. Attraction Romantique 3. Fear 4. Unclean 5. Skinhead² 6. Thee Full Pack 7. What's A Place Like You... 8. Meanwhile... 9. In The Nursery 10. Oi Skinhead ..::OBSADA::.. Lead Guitar - Alex Fergusson Tape [Prepared], Drums - John 'Zoskia' Gosling Vocals, Violin, Bass [Noise Bass Guitar] - Genesis P-Orridge Backing Vocals - Thee 5V's (tracks: 6) Performer - Godkrist, Grey Wolf, Hilmar Orn Hilmarsson, Thee TOPI Method https://www.youtube.com/watch?v=Av6ELntRMKs SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-22 17:47:14
Rozmiar: 168.02 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Psychic TV are brilliant at mixing in a beat that doesn’t make any sense except in an alchemical, non-rhythmical and punctuating way... ..::OPIS::.. The sound of the classic period of Psychic TV - featuring Peter Christopherson and Geff Rushton (John Balance) of COIL, this full show is interspersed with recordings of the Pagan marriage between Genesis and Paula P-Orridge conducted by Sveinbjörn Beinteinsson Allsherjargodi.Psychic TV at their most esoteric, their most ritual, and often most extreme, a perfect accompaniment to the legendary 'Dreams Less Sweet' album of the same year. "Thee First Will To And Testament Ov Psychick TV. All our works remain interconnected, interfaced, and intentional. Thee Process is thee Product". These recordings ov a live disconcert by Psychic TV in Reykjavik, Iceland that took place November 1983 organised by HÖH and GRAMM Records, to whom, eternal and infernal thanks all ways. Out of print for 23 years, this is the ultimate edition for Psychick Youth - meticulously remastered, with the track order finally arranged into what was the original show. Live albums are a bit of a mixed bag. On the one hand, there are some career, even era defining gems (think Weld, No Sleep ‘Til Hammersmith, Coltrane ‘Live’ At The Village Vanguard, Kick Out The Jams), some ripe old stinkers (every desk recorded, flat-sounding, pieced-together-from-eight-different-shows, wring the last ha’penny out of the diehard’s disc, which was released when the band needed cash), and the odd curate’s egg; Metallic K.O. for example, which manages to feature in ‘Best of..’ and ‘Worst of…’ lists, which says to me that it’s quite obviously a work of genius. According to the accompanying blurb from Cold Spring Records, who are reissuing the recording after twenty-three years of being out of print, Those Who Do Not is a full show performed in Reykjavik in 1983 capturing ‘the sound of the classic period of Psychic TV’, that features, as it does, Peter ‘Sleazy’ Christopherson and Jhonn Balance of Coil. This is ‘Psychic TV at their most esoteric, their most ritual, and often most extreme’, and the tracks are interspersed with recordings of the Pagan marriage between Genesis and Paula P-Orridge(!). So far, so Psychic TV. Interlude: I first came across Genesis and Paula P-Orridge in the classic 1989 RE/Search tome Modern Primitives, a veritable smorgasbord of body modification in which Genesis discusses the pros and cons of having a piece of surgical steel through their todger, as well as tattoos, scarification, and branding. Eye opening stuff for a callow youth! Reviewing an album like this is a bit of a tough gig. It’s pretty unlikely that anyone will pick up Those Who Do Not for their first foray into the oeuvre of Psychic TV, even less the vast P-Orridge canon. There are far, far more accessible entry points – Dreams Less Sweet for instance – but Those Who Do Not captures the chaos (magic), power, and threat of Psychic TV’s live performances. This is at the very edge of music/public ritual/performance art, and it’s so, so important to remember when it took place – 1983 by crikey! Think about what else was going on at the time, what music was being produced and then give the track Unclean a listen. We’ve got an insistent, bare-bones beat, Genesis intoning/yelling over discordant synth, vocal samples, chimes, an almost imperceptible bass, and, although I may be wrong, a typewriter (it’s probably a kickdrum but I like to think it’s a typewriter). And everything is one gigantic loop, repeating and building, over and over, and ending with feedback before a scream of some sort propels us into the glitterbeat, chant and Oi You! of Skinhead². Psychic TV are brilliant at mixing in a beat that doesn’t make any sense except in an alchemical, non-rhythmical and punctuating way, the result of which is to unsettle the listener. The only artist to excel at unsettling the listener in this way was, for me, Scott Walker, a genius in his own right. Thee Full Pack shows another side to Psychic TV. An atmospheric piece with an almost middle eastern motif purveyed by string instruments and chimes, P-Orridge’s vocal is restrained by their standards (at least in its performance), though the relative calm is undermined by the sound of an animal gutturally snarling at strategic intervals. As part of Throbbing Gristle, P-Orridge invented industrial music and, by circuitous route, is the great grand parent of all yer neofolk, martial folk, dark ambient, power electronics, blah di blah, most of which yours truly finds as dull as ditchwater, and significantly less creative than protozoa found within. So perhaps it’s best to view Those Who Do Not as a sonic window into the past, a past in which a group of non-musician artists are pushing at the boundaries of what constitutes music. In which the performance is as essential as the music it produces, and both come together to create a ritualistic experience for performers and audience combined. And maybe this glimpse of Psychic TV can be a Rosetta Stone allowing us to make sense of the myriad offshoots spawned and inspired by P-Orridge and their collaborators (the number of which is pretty high, if not quite Mark E Smith-esque!). To go track by track through an album like Those Who Do Not would be pointless and dull in the extreme. It also isn’t really the point of a recording like this. It stands as a snapshot, a testament to who and what the band(?) was at the time it was recorded, what they did or didn’t achieve and what they created. So, while Those Who Do Not may or may not be a good entry point into the Psychic TV portfolio, repeated listening proved it to be a fascinating and intriguingly hypnotic experience, entertaining, unsettling, and just plain befuddling in parts. What’s more, it made me want to seek out further Psychic TV live recordings in order to experience secondhand the ritual of performance forty years after it was enacted. So, I suppose, to answer the question ‘who is it for?’, I would say for completists, and for the curious who want to dip a toe into Genesis P-Orridge’s disturbing, rapturous and odd pool of sound, colour and humanity, mixed together like the oily sheen on a dirty puddle. My appetite is whetted for more. Oh, and I would have loved to be at that wedding. I wonder what the buffet was like. George Green ..::TRACK-LIST::.. 1. Those Who Do Not 2. Attraction Romantique 3. Fear 4. Unclean 5. Skinhead² 6. Thee Full Pack 7. What's A Place Like You... 8. Meanwhile... 9. In The Nursery 10. Oi Skinhead ..::OBSADA::.. Lead Guitar - Alex Fergusson Tape [Prepared], Drums - John 'Zoskia' Gosling Vocals, Violin, Bass [Noise Bass Guitar] - Genesis P-Orridge Backing Vocals - Thee 5V's (tracks: 6) Performer - Godkrist, Grey Wolf, Hilmar Orn Hilmarsson, Thee TOPI Method https://www.youtube.com/watch?v=Av6ELntRMKs SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-22 17:42:33
Rozmiar: 463.03 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Kolejna perła w katalogu Glitterhouse: Boska, gwałtowna, teatralna! Frontman słynnej formacji 16 Horsepower ze swym nowym albumem! Wokalista i autor piosenek David Eugen Edwards powraca ze swym znanym już fanom projektem Wovenhand, mroczne, atmosferyczne ballady, pełne pasji, energii, tajemniczości, tak intensywne, frapujące, że od razu rozpoznawalne. Na 'Consider The Birds' obok typowych elementów znanych z 16 Horsepower, jak np. niesamowitym banjo i charakterystyczną gitarą, także bardzo poskojne, kontemplacyjne wręcz momenty, powodujące jednak dreszcze na plecach... Bo David to potrafi, brzmi czasem tak jakby przybył prosto z pustyni, na której przeprowadzane są eksperymenty o których nawet balibyśmy się pomyśleć. Ta muzyczna apokalipsa brzmi tak spokojnie, a jednak niepokojąco intensywnie i dynamicznie jak nigdy dotąd. Jak hipnotyczna modlitwa w gorączce, jakby pochodziła z piekła i nie miała końca... 'Fascynująca' (Rolling Stone) 'Mroczno-atmosferyczne ballady pokrewne z Markiem Laneganem i Nickiem Cave'em' (Musikexpress) On the eve of his now-former band 16 Horsepower’s breakup, David Eugene Edwards released his third studio album under the name Woven Hand and embarked on a European tour. This album is quite a bit closer to Woven Hand’s debut – stark, foreboding music with poetic lyrics that seem to preach without actually condemning. Edwards appears to have largely abandoned his banjola and mandolin for acoustic (and sometimes electric) guitar; and has also enlisted the help of some of his occasional live act accompaniment. Slim Cessna's Auto Club drummer Ordy Garrison and bassist Shane Trost, and Lilium keyboardist Daniel McMahon fill out the lineup, and Garrison would accompany Edwards on the supporting European tour over the winter of 2004. The key traits of Woven Hand’s first album are all here again: brooding lyrics that matter-of-factly point to the Cross while at the same time wallow in the barrenness that is Edwards’ view of humanity; heavy bass and plodding drums; and strategically placed drone, piano and sound effects. A few of these tracks have apparently become staples in the act’s play list: “Bleary Eyed Duty”, “The Speaking Hands” and “To Make a Ring” are liberally sprinkled across the internet in the form of live choppy videos destined for youTube. Edwards manages to elicit the same sense of barely-controlled sanity akin to David Bowie circa ‘Low’ or ‘Scary Monsters’ on tracks like “Bleary Eyed Duty” and “Oil on Panel”, while others like “”Off the Cuff” and “”Into the Piano” are barely perceptible works that teeter on the edge of despair with confusing lyrics that either point the lost to the Savior or lament the hopelessness of The Struggle, depending on your perspective. “Tin Finger” is the closest the group comes to the hillbilly folk sound of the last couple of 16 Horsepower albums and the Woven Hand debut, with Edwards picking away on his banjola and whispering, unintelligible voices evoking the mood of the Garden of Gethsemane scene from ‘The Passion of the Christ’. Creepy stuff. I haven’t quite come to a position on my feelings for Edwards’ lyrical messages and their relevance to his listeners, but the raw emotions induced by his music is rich fodder for contemplation regardless. The novelty of his sound has somewhat worn off by this third album, but Edwards manages to introduce new sounds that seem inspired by Eastern European folk solemnity and any number of road-weary post rockers. This is an excellent album for the most part, although I would have enjoyed a little more eclectic use of instrumentation like Woven Hand’s first album featured. No matter, I’ll go with four stars for ‘Consider the Birds’ and recommend this music to just about any prog or folk music fan. ClemofNazareth ..::TRACK-LIST::.. 1. Sparrow Falls 4:45 2. Bleary Eyed Duty 4:30 3. To Make A Ring 4:33 4. Off The Cuff 3:31 5. Chest Of Drawers 3:52 6. Oil On Panel 5:36 7. The Speaking Hands 4:00 8. Down In Yon Forest 3:08 Arranged By - DEE Written By - Traditional 9. Tin Finger 3:54 10. Into The Piano 3:38 A cover version of 'Oil on Panel' can be found on the 'Souls for Belial' EP (2012) by the Swedish Black Metal band Marduk ..::OBSADA::.. David Eugene Edwards - vocals, guitar, percussion Ordy Garrison - drums Daniel McMahon - piano Shane Trost - bass https://www.youtube.com/watch?v=S0-zTc5Jwxw SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-21 16:11:59
Rozmiar: 95.85 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Kolejna perła w katalogu Glitterhouse: Boska, gwałtowna, teatralna! Frontman słynnej formacji 16 Horsepower ze swym nowym albumem! Wokalista i autor piosenek David Eugen Edwards powraca ze swym znanym już fanom projektem Wovenhand, mroczne, atmosferyczne ballady, pełne pasji, energii, tajemniczości, tak intensywne, frapujące, że od razu rozpoznawalne. Na 'Consider The Birds' obok typowych elementów znanych z 16 Horsepower, jak np. niesamowitym banjo i charakterystyczną gitarą, także bardzo poskojne, kontemplacyjne wręcz momenty, powodujące jednak dreszcze na plecach... Bo David to potrafi, brzmi czasem tak jakby przybył prosto z pustyni, na której przeprowadzane są eksperymenty o których nawet balibyśmy się pomyśleć. Ta muzyczna apokalipsa brzmi tak spokojnie, a jednak niepokojąco intensywnie i dynamicznie jak nigdy dotąd. Jak hipnotyczna modlitwa w gorączce, jakby pochodziła z piekła i nie miała końca... 'Fascynująca' (Rolling Stone) 'Mroczno-atmosferyczne ballady pokrewne z Markiem Laneganem i Nickiem Cave'em' (Musikexpress) On the eve of his now-former band 16 Horsepower’s breakup, David Eugene Edwards released his third studio album under the name Woven Hand and embarked on a European tour. This album is quite a bit closer to Woven Hand’s debut – stark, foreboding music with poetic lyrics that seem to preach without actually condemning. Edwards appears to have largely abandoned his banjola and mandolin for acoustic (and sometimes electric) guitar; and has also enlisted the help of some of his occasional live act accompaniment. Slim Cessna's Auto Club drummer Ordy Garrison and bassist Shane Trost, and Lilium keyboardist Daniel McMahon fill out the lineup, and Garrison would accompany Edwards on the supporting European tour over the winter of 2004. The key traits of Woven Hand’s first album are all here again: brooding lyrics that matter-of-factly point to the Cross while at the same time wallow in the barrenness that is Edwards’ view of humanity; heavy bass and plodding drums; and strategically placed drone, piano and sound effects. A few of these tracks have apparently become staples in the act’s play list: “Bleary Eyed Duty”, “The Speaking Hands” and “To Make a Ring” are liberally sprinkled across the internet in the form of live choppy videos destined for youTube. Edwards manages to elicit the same sense of barely-controlled sanity akin to David Bowie circa ‘Low’ or ‘Scary Monsters’ on tracks like “Bleary Eyed Duty” and “Oil on Panel”, while others like “”Off the Cuff” and “”Into the Piano” are barely perceptible works that teeter on the edge of despair with confusing lyrics that either point the lost to the Savior or lament the hopelessness of The Struggle, depending on your perspective. “Tin Finger” is the closest the group comes to the hillbilly folk sound of the last couple of 16 Horsepower albums and the Woven Hand debut, with Edwards picking away on his banjola and whispering, unintelligible voices evoking the mood of the Garden of Gethsemane scene from ‘The Passion of the Christ’. Creepy stuff. I haven’t quite come to a position on my feelings for Edwards’ lyrical messages and their relevance to his listeners, but the raw emotions induced by his music is rich fodder for contemplation regardless. The novelty of his sound has somewhat worn off by this third album, but Edwards manages to introduce new sounds that seem inspired by Eastern European folk solemnity and any number of road-weary post rockers. This is an excellent album for the most part, although I would have enjoyed a little more eclectic use of instrumentation like Woven Hand’s first album featured. No matter, I’ll go with four stars for ‘Consider the Birds’ and recommend this music to just about any prog or folk music fan. ClemofNazareth ..::TRACK-LIST::.. 1. Sparrow Falls 4:45 2. Bleary Eyed Duty 4:30 3. To Make A Ring 4:33 4. Off The Cuff 3:31 5. Chest Of Drawers 3:52 6. Oil On Panel 5:36 7. The Speaking Hands 4:00 8. Down In Yon Forest 3:08 Arranged By - DEE Written By - Traditional 9. Tin Finger 3:54 10. Into The Piano 3:38 A cover version of 'Oil on Panel' can be found on the 'Souls for Belial' EP (2012) by the Swedish Black Metal band Marduk ..::OBSADA::.. David Eugene Edwards - vocals, guitar, percussion Ordy Garrison - drums Daniel McMahon - piano Shane Trost - bass https://www.youtube.com/watch?v=S0-zTc5Jwxw SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-21 16:08:15
Rozmiar: 251.67 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Hopper to projekt muzyczny wołowskich muzyków, a co za tym idzie, można się spodziewać hałaśliwych piosenek… i tu duże zaskoczenie. W przypadku Hoppera mamy do czynienia z dźwiękami, których próżno szukać we wcześniejszych formacjach z tego miasta. Cztery, niemal wyłącznie instrumentalne utwory oparte na zdyscyplinowanej, rytualnej pracy sekcji rytmicznej, niosą ze sobą sporo transu, nieco improwizacji a przede wszystkim dużą dawkę mrocznego, hipnotycznego nastroju. Gitarowe repetytywne frazy pływają w oparach ambientu, dronów i onirycznych partii trąbki, ale, co przyjemnie zaskakuje, są zarazem nośnikiem wyraźnych melodii. Całość zarejestrowana na żywo, co wyraźnie słychać w naturalnym, ciepłym brzmieniu. ..::TRACK-LIST::.. 1. Rydygiera 2. Ebbing 3. Kazu 4. 1285 ..::OBSADA::.. Marcin Lokś - gitara Tomasz Sztrekier - bas Konrad Fedorczak - perkusja Mateusz Skrzypicki - trąbka, efekty https://www.youtube.com/watch?v=j_vuowcrrmY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-21 15:41:10
Rozmiar: 101.44 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Hopper to projekt muzyczny wołowskich muzyków, a co za tym idzie, można się spodziewać hałaśliwych piosenek… i tu duże zaskoczenie. W przypadku Hoppera mamy do czynienia z dźwiękami, których próżno szukać we wcześniejszych formacjach z tego miasta. Cztery, niemal wyłącznie instrumentalne utwory oparte na zdyscyplinowanej, rytualnej pracy sekcji rytmicznej, niosą ze sobą sporo transu, nieco improwizacji a przede wszystkim dużą dawkę mrocznego, hipnotycznego nastroju. Gitarowe repetytywne frazy pływają w oparach ambientu, dronów i onirycznych partii trąbki, ale, co przyjemnie zaskakuje, są zarazem nośnikiem wyraźnych melodii. Całość zarejestrowana na żywo, co wyraźnie słychać w naturalnym, ciepłym brzmieniu. ..::TRACK-LIST::.. 1. Rydygiera 2. Ebbing 3. Kazu 4. 1285 ..::OBSADA::.. Marcin Lokś - gitara Tomasz Sztrekier - bas Konrad Fedorczak - perkusja Mateusz Skrzypicki - trąbka, efekty https://www.youtube.com/watch?v=j_vuowcrrmY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-21 15:38:19
Rozmiar: 271.85 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Album składa się z 18 piosenek. W tej oto wersji cyfrowej zawiera też 5 dodatkowych numerów: 4 remiksy (Baaby, Marcina Borsa i Allegry Kabuki), oraz demo „I Don’t Know” nagrane w hotelu w Tajpej. „Wersje” to pierwszy autorski album Gaby Kulki od pokrytego złotem „Hat, Rabbit”, podsumowanie czterech lat pracy i zapis artystycznej ewolucji, jaka nastąpiła w muzyce Gaby od czasu debiutu. To też album niekonwencjonalny pod względem produkcji : materiał zarejestrowany na żywo, ale o charakterze studyjnej płyty, z odważną ingerencją w brzmienie utworów, wyraźnie odcinający się od konwencji „nagrania z koncertu”. „Wersje” zawierają nigdy dotąd nie publikowane aranżacje piosenek (z albumów „Out”, „Hat Rabbit”, a także Kucz/Kulka i spoza oficjalnie wydanych nagrań Gaby), oraz utwory z repertuaru zespołów Republika, Bauhaus, The Beastie Boys i Hanki Ordonówny. Doprawdy dziwny album. Ani studyjny, ani koncertowy. Bez premierowego materiału, ale i nikt tu kotleta nie odgrzewa. Serwowany na dwóch płytach, chociaż z zapasem zmieściłby się na jednej. Bardzo dojrzały, jednak i straszący amatorszczyzną. Wszelkie możliwe skrajności łączą w sobie "Wersje", trzeci krążek (nie wliczając DVD "Live Rabbit") sygnowany nazwiskiem Gaby Kulki. Wyjaśnijmy, nie jest to album stricte studyjny, bo nagrywano go podczas koncertów w Radiu Kraków i wcześniejszych doń prób, ale nie jest też koncertowy, bowiem wycięto publiczność oraz większość oznak występu live. Zagrała tu Kulka wraz z bandem swoje utwory z wcześniejszych płyt oraz cztery covery ("All We Ever Wanted Was Everything" z repertuaru Bauhaus, "Na pierwszy znak" Ordonówny, "Sexy Doll" Republiki oraz "I Don’t Know" zespołu The Beastie Boys), ale wszystkie one są nie do poznania, przearanżowane na modłę półakustyczną z sekcją, klarnecistą, pianinem i sporadycznie innymi instrumentami typu ukulele. Wyszedł materiał niezwykle kameralny, jazzujący z operetkowo-kabaretowym zadęciem, przede wszystkim zaś z półki obarczonej napisem piosenka autorska. Aranżacje są zresztą świetne pod każdym względem, szczególnie wielbiciele jazzu z dostojnymi, klarnetowymi solówkami będą wniebowzięci. Co prawda wciąż ta muzyka pachnie wokalnie dokonaniami Kate Bush i Tori Amos, może nawet Sinead O'Connor, ale już w sferze wyłącznie dalekiej inspiracji. Łącznie jest tu osiemnaście piosenek o długości niecałych 70 minut, zastanawiające jest więc, dlaczego postanowiono wydać "Wersje" na dwóch CD, tym bardziej, że w pewnym momencie ta porcja dźwięków od Gaby zaczyna najzwyczajniej nudzić, staje się monotonna. Lekko odstrasza też ton samej artystki, która mając na koncie dwie oficjalne płyty studyjne mówi o podsumowaniu osiągnięć i wyznaczaniu nowych kierunków twórczości. Wyznaczać oczywiście można, ale wypadało by nowym wyznaczać, a nie swoistym muzycznym remakiem. Natomiast na retrospekcje i podsumowania radziłbym jeszcze jakiś czas poczekać, by nie dochodziło więcej do kuriozalnych sytuacji jak u jednej z rodzimych piosenkarek, która mogąc pochwalić się jedną autorską płytą, w dyskografii ma również koncertówkę, remaster i the best of... Kardynalny błąd popełniono jednak przy utworach "Laleczka" i "Challenger", gdzie po pierwsze nie usunięto braw publiczności, po drugie zaś brawa te po prostu się urywają, jakby ktoś je tasakiem wykrajał. Drugi z wymienionych dodatkowo wzbogacony jest o dziwne szumy - zalatuje tanią amatorszczyzną. Może takie zabiegi świadczą o alternatywności, ale nie bądźmy śmieszni, to nie demówka a pełnoprawna płyta pod egidą poważnej wytwórni i takich realizatorskich wpadek nie można tolerować. Gwoli podsumowania. Nowy kierunek - jak najbardziej ciekawy, choć mało wyszukany (wszak niejeden artysta z wielkich stadionów schodził w minimalizm); materiał - nieźle zaaranżowany, ale w gruncie rzeczy monotonny. Poczekajmy jak poszukiwania się zakończą, bo Kulka ma potencjał i pomysł, niech go tylko zawrze w autentycznie premierowym, skrojonym pod ten nowy kierunek materiale. Grzegorz Bryk „Wersje” to kolejny autorski album Gaby Kulki. Jest on podsumowaniem czterech lat działalności artystki. Wydawnictwo to ma stanowić spojrzenie na dotychczasowe osiągnięcia Gaby, jak i być wyznacznikiem nowego kierunku w jej muzyce. Czy jest to dobre posunięcie? Wszystko zależy od tego, jak się na to patrzy. Album zawiera 18 kompozycji nagranych na żywo, ale mających na „Wersjach” charakter płyty studyjnej. Tak przynajmniej teoretycznie miało być. Prócz własnych kompozycji znalazło się tam kilka coverów. Pierwszy z nich to „All We Ever Wanted Was Everything” grupy Bauhaus. Tu akurat ciekawie się zapowiada, nagranie charakteryzuje się bardzo atrakcyjnym, pełnym ekspresji wykonaniem. Natomiast „Got a Song” – utwór z repertuaru duetu Kucz/Kulka (z płyty „Sleepwalk”), choć z założenia jest wesołą kompozycją, to brzmi nieco słabiej i po prostu… nudnawo. Potem można znaleźć kilka wyłącznie autorskich kompozycji. Z początku są one ciekawe, zwłaszcza że na początku „Niejasności” słychać dźwięki przypominające Stick czy Warr guitar, ale od strony wokalnej jest już zdecydowanie słabiej. Próby udawania przez Gabę Kate Bush czy Sinead O’Connor wypadają raczej przeciętnie, momentami śpiew Gaby po prostu drażni uszy słuchacza. Zdecydowanie lepiej jest na tym albumie od strony instrumentalnej. Kolejne, nieco jazzujące kompozycje wypadają przeciętnie, lecz im bardziej wchodzimy w głąb płyty, tym jest gorzej. Cover Hanki Ordonówny - „Na pierwszy znak” - zaśpiewany jest w miarę poprawnie, lecz już utwór „Sexy Doll” znany z repertuaru Republiki to kompletna katastrofa. O ile zwrotki zostały poprawnie zaśpiewane, o tyle dziwaczny i manieryczny śpiew w refrenie sprawia, że Grzegorz Ciechowski przewraca się chyba w grobie. Cover „I Don’t Know” zespołu The Beastie Boys instrumentalnie jest miły w odbiorze, szkoda tylko, że już tego samego nie można powiedzieć o stronie wokalnej. Dodatkowo można znaleźć na tym krążku drobne przypadki niechlujstwa realizatorskiego. Po utworze „Laleczka” można usłyszeć oklaski, niestety urwane, zamiast wyciszone. Na samym końcu słychać też zapowiedź utworu, którego na płycie nie ma. Ta sama historia ma też miejsce na końcu płyty, tyle że tam, jeszcze po oklaskach, słychać jakieś dziwne odgłosy. Niektóre nagrania sprawiają wrażenie urwanych, jakby nie można było ich wyciszyć. Te niedociągnięcia świadczą o ewidentnej fuszerce. Niby to ważny album w dyskografii artystki, a posiada raczej charakter demo. W taki sposób można realizować amatorskie nagrania, a nie profesjonalnie wydaną płytę. Album „Wersje” ma też sporo jaśniejszych momentów i przynajmniej na początku jest w miarę zróżnicowany. Od pewnego momentu zaczyna się jednak stawać monotonny, przez co może nieco nużyć słuchacza. Mnie głos Gaby Kulki szczególnie nie urzekł, choć sama artystka posiada w sobie ogromny potencjał, którego chyba nie ma odwagi w odpowiedni sposób wykorzystać. Wiem, że „Wersje” mają z założenia inny charakter niż pamiętny album „Hat, Rabbit”, ale jest to jednak ewidentny zjazd w dół. Jak dla mnie, wyszła z tego przeciętna płyta, a trochę szkoda, bo muzycznie zapowiadała się ona bardzo ciekawie. Paweł Świrek The album contains 18 songs and a 5-track-bonus of remixes (by Baaba, Marcin Bors and Allegra Kabuki) and a demo of „I Don’t Know” recorded in a hotel in Taipei. „Wersje” is Gaba’s first solo album since the gold-certified „Hat, Rabbit” in 2009. The album encapsules her evolution as an artist: It sets out to be both a look back on what she has accomplished so far, and a bold update to her sound, pointig towards a different musical future. „Wersje” also bears an innovative approach towards music production : recorded infront of a live audience, but mixed pronouncedly like a studio album, meddling with the sound and texture of the songs, anything but a classic „in concert” recording. It was co-produced with Marcin Bors (responsible for, among others, latest Hey and Nosowska albums). It features never before recorded arrangements of Gaba’s songs off her two solo albums, and beyond, with covers of Bauhaus, Republika, The Beastie Boys and Hanka Ordonówna. ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. All We Ever Wanted Was Everything 02:54 2. Got A Song 02:39 3. Niejasności 04:10 4. Detuned Radio 03:09 5. Królestwo i pół 04:13 6. Na pierwszy znak 04:42 7. Heard the Light 03:52 8. New to Somebody 03:45 9. Laleczka 04:39 CD 2: 1. Over 05:00 2. Sexy Doll 03:36 3. Shark 02:32 4. Bosso 04:08 5. Love Me 06:33 6. Pilot 03:38 7. I Don't Know 03:42 8. Emily 02:23 9. Challenger 03:50 ..::OBSADA::.. Gaba Kulka - vocal, piano, wurly, moog, ukulele Wojciech Traczyk - bass guitar, double bass Robert Rasz - drums, percussion Wacław Zimpel - clarinets https://www.youtube.com/watch?v=Q4akx9lpLXU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-15 11:07:14
Rozmiar: 162.52 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Album składa się z 18 piosenek. W tej oto wersji cyfrowej zawiera też 5 dodatkowych numerów: 4 remiksy (Baaby, Marcina Borsa i Allegry Kabuki), oraz demo „I Don’t Know” nagrane w hotelu w Tajpej. „Wersje” to pierwszy autorski album Gaby Kulki od pokrytego złotem „Hat, Rabbit”, podsumowanie czterech lat pracy i zapis artystycznej ewolucji, jaka nastąpiła w muzyce Gaby od czasu debiutu. To też album niekonwencjonalny pod względem produkcji : materiał zarejestrowany na żywo, ale o charakterze studyjnej płyty, z odważną ingerencją w brzmienie utworów, wyraźnie odcinający się od konwencji „nagrania z koncertu”. „Wersje” zawierają nigdy dotąd nie publikowane aranżacje piosenek (z albumów „Out”, „Hat Rabbit”, a także Kucz/Kulka i spoza oficjalnie wydanych nagrań Gaby), oraz utwory z repertuaru zespołów Republika, Bauhaus, The Beastie Boys i Hanki Ordonówny. Doprawdy dziwny album. Ani studyjny, ani koncertowy. Bez premierowego materiału, ale i nikt tu kotleta nie odgrzewa. Serwowany na dwóch płytach, chociaż z zapasem zmieściłby się na jednej. Bardzo dojrzały, jednak i straszący amatorszczyzną. Wszelkie możliwe skrajności łączą w sobie "Wersje", trzeci krążek (nie wliczając DVD "Live Rabbit") sygnowany nazwiskiem Gaby Kulki. Wyjaśnijmy, nie jest to album stricte studyjny, bo nagrywano go podczas koncertów w Radiu Kraków i wcześniejszych doń prób, ale nie jest też koncertowy, bowiem wycięto publiczność oraz większość oznak występu live. Zagrała tu Kulka wraz z bandem swoje utwory z wcześniejszych płyt oraz cztery covery ("All We Ever Wanted Was Everything" z repertuaru Bauhaus, "Na pierwszy znak" Ordonówny, "Sexy Doll" Republiki oraz "I Don’t Know" zespołu The Beastie Boys), ale wszystkie one są nie do poznania, przearanżowane na modłę półakustyczną z sekcją, klarnecistą, pianinem i sporadycznie innymi instrumentami typu ukulele. Wyszedł materiał niezwykle kameralny, jazzujący z operetkowo-kabaretowym zadęciem, przede wszystkim zaś z półki obarczonej napisem piosenka autorska. Aranżacje są zresztą świetne pod każdym względem, szczególnie wielbiciele jazzu z dostojnymi, klarnetowymi solówkami będą wniebowzięci. Co prawda wciąż ta muzyka pachnie wokalnie dokonaniami Kate Bush i Tori Amos, może nawet Sinead O'Connor, ale już w sferze wyłącznie dalekiej inspiracji. Łącznie jest tu osiemnaście piosenek o długości niecałych 70 minut, zastanawiające jest więc, dlaczego postanowiono wydać "Wersje" na dwóch CD, tym bardziej, że w pewnym momencie ta porcja dźwięków od Gaby zaczyna najzwyczajniej nudzić, staje się monotonna. Lekko odstrasza też ton samej artystki, która mając na koncie dwie oficjalne płyty studyjne mówi o podsumowaniu osiągnięć i wyznaczaniu nowych kierunków twórczości. Wyznaczać oczywiście można, ale wypadało by nowym wyznaczać, a nie swoistym muzycznym remakiem. Natomiast na retrospekcje i podsumowania radziłbym jeszcze jakiś czas poczekać, by nie dochodziło więcej do kuriozalnych sytuacji jak u jednej z rodzimych piosenkarek, która mogąc pochwalić się jedną autorską płytą, w dyskografii ma również koncertówkę, remaster i the best of... Kardynalny błąd popełniono jednak przy utworach "Laleczka" i "Challenger", gdzie po pierwsze nie usunięto braw publiczności, po drugie zaś brawa te po prostu się urywają, jakby ktoś je tasakiem wykrajał. Drugi z wymienionych dodatkowo wzbogacony jest o dziwne szumy - zalatuje tanią amatorszczyzną. Może takie zabiegi świadczą o alternatywności, ale nie bądźmy śmieszni, to nie demówka a pełnoprawna płyta pod egidą poważnej wytwórni i takich realizatorskich wpadek nie można tolerować. Gwoli podsumowania. Nowy kierunek - jak najbardziej ciekawy, choć mało wyszukany (wszak niejeden artysta z wielkich stadionów schodził w minimalizm); materiał - nieźle zaaranżowany, ale w gruncie rzeczy monotonny. Poczekajmy jak poszukiwania się zakończą, bo Kulka ma potencjał i pomysł, niech go tylko zawrze w autentycznie premierowym, skrojonym pod ten nowy kierunek materiale. Grzegorz Bryk „Wersje” to kolejny autorski album Gaby Kulki. Jest on podsumowaniem czterech lat działalności artystki. Wydawnictwo to ma stanowić spojrzenie na dotychczasowe osiągnięcia Gaby, jak i być wyznacznikiem nowego kierunku w jej muzyce. Czy jest to dobre posunięcie? Wszystko zależy od tego, jak się na to patrzy. Album zawiera 18 kompozycji nagranych na żywo, ale mających na „Wersjach” charakter płyty studyjnej. Tak przynajmniej teoretycznie miało być. Prócz własnych kompozycji znalazło się tam kilka coverów. Pierwszy z nich to „All We Ever Wanted Was Everything” grupy Bauhaus. Tu akurat ciekawie się zapowiada, nagranie charakteryzuje się bardzo atrakcyjnym, pełnym ekspresji wykonaniem. Natomiast „Got a Song” – utwór z repertuaru duetu Kucz/Kulka (z płyty „Sleepwalk”), choć z założenia jest wesołą kompozycją, to brzmi nieco słabiej i po prostu… nudnawo. Potem można znaleźć kilka wyłącznie autorskich kompozycji. Z początku są one ciekawe, zwłaszcza że na początku „Niejasności” słychać dźwięki przypominające Stick czy Warr guitar, ale od strony wokalnej jest już zdecydowanie słabiej. Próby udawania przez Gabę Kate Bush czy Sinead O’Connor wypadają raczej przeciętnie, momentami śpiew Gaby po prostu drażni uszy słuchacza. Zdecydowanie lepiej jest na tym albumie od strony instrumentalnej. Kolejne, nieco jazzujące kompozycje wypadają przeciętnie, lecz im bardziej wchodzimy w głąb płyty, tym jest gorzej. Cover Hanki Ordonówny - „Na pierwszy znak” - zaśpiewany jest w miarę poprawnie, lecz już utwór „Sexy Doll” znany z repertuaru Republiki to kompletna katastrofa. O ile zwrotki zostały poprawnie zaśpiewane, o tyle dziwaczny i manieryczny śpiew w refrenie sprawia, że Grzegorz Ciechowski przewraca się chyba w grobie. Cover „I Don’t Know” zespołu The Beastie Boys instrumentalnie jest miły w odbiorze, szkoda tylko, że już tego samego nie można powiedzieć o stronie wokalnej. Dodatkowo można znaleźć na tym krążku drobne przypadki niechlujstwa realizatorskiego. Po utworze „Laleczka” można usłyszeć oklaski, niestety urwane, zamiast wyciszone. Na samym końcu słychać też zapowiedź utworu, którego na płycie nie ma. Ta sama historia ma też miejsce na końcu płyty, tyle że tam, jeszcze po oklaskach, słychać jakieś dziwne odgłosy. Niektóre nagrania sprawiają wrażenie urwanych, jakby nie można było ich wyciszyć. Te niedociągnięcia świadczą o ewidentnej fuszerce. Niby to ważny album w dyskografii artystki, a posiada raczej charakter demo. W taki sposób można realizować amatorskie nagrania, a nie profesjonalnie wydaną płytę. Album „Wersje” ma też sporo jaśniejszych momentów i przynajmniej na początku jest w miarę zróżnicowany. Od pewnego momentu zaczyna się jednak stawać monotonny, przez co może nieco nużyć słuchacza. Mnie głos Gaby Kulki szczególnie nie urzekł, choć sama artystka posiada w sobie ogromny potencjał, którego chyba nie ma odwagi w odpowiedni sposób wykorzystać. Wiem, że „Wersje” mają z założenia inny charakter niż pamiętny album „Hat, Rabbit”, ale jest to jednak ewidentny zjazd w dół. Jak dla mnie, wyszła z tego przeciętna płyta, a trochę szkoda, bo muzycznie zapowiadała się ona bardzo ciekawie. Paweł Świrek The album contains 18 songs and a 5-track-bonus of remixes (by Baaba, Marcin Bors and Allegra Kabuki) and a demo of „I Don’t Know” recorded in a hotel in Taipei. „Wersje” is Gaba’s first solo album since the gold-certified „Hat, Rabbit” in 2009. The album encapsules her evolution as an artist: It sets out to be both a look back on what she has accomplished so far, and a bold update to her sound, pointig towards a different musical future. „Wersje” also bears an innovative approach towards music production : recorded infront of a live audience, but mixed pronouncedly like a studio album, meddling with the sound and texture of the songs, anything but a classic „in concert” recording. It was co-produced with Marcin Bors (responsible for, among others, latest Hey and Nosowska albums). It features never before recorded arrangements of Gaba’s songs off her two solo albums, and beyond, with covers of Bauhaus, Republika, The Beastie Boys and Hanka Ordonówna. ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. All We Ever Wanted Was Everything 02:54 2. Got A Song 02:39 3. Niejasności 04:10 4. Detuned Radio 03:09 5. Królestwo i pół 04:13 6. Na pierwszy znak 04:42 7. Heard the Light 03:52 8. New to Somebody 03:45 9. Laleczka 04:39 CD 2: 1. Over 05:00 2. Sexy Doll 03:36 3. Shark 02:32 4. Bosso 04:08 5. Love Me 06:33 6. Pilot 03:38 7. I Don't Know 03:42 8. Emily 02:23 9. Challenger 03:50 ..::OBSADA::.. Gaba Kulka - vocal, piano, wurly, moog, ukulele Wojciech Traczyk - bass guitar, double bass Robert Rasz - drums, percussion Wacław Zimpel - clarinets https://www.youtube.com/watch?v=Q4akx9lpLXU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-15 11:04:14
Rozmiar: 410.52 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...( Info )...
Artist: Andy Wood Album: Charisma Year: 2024 Genre: Rock Format: mp3 320 kbps ...( TrackList )... 01. Shoot The Sun Down 02. Free Range Chicken 03. Rooster 04. Storms and Sparrows 05. Charisma 06. Cherry Blossoms 07. Master Gracey's Manor 08. Hylia 09. Moaning Lisa 10. Copperhead 11. Believe
Seedów: 13
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-13 19:43:44
Rozmiar: 136.27 MB
Peerów: 0
Dodał: MuzaBOY
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
[Electronic, Non-Music, Musique Concrète, Abstract, Experimental, Minimal, Sound Art, Sound Collage] ..::OPIS::.. Płyta wydana nakładem wytwórni Kosmodrone w ekskluzywnej dystrybucji Alchembria.pl Lech Nienartowicz, jest związanym z Toruniem twórcą przestrzennych kompozycji z nagrań terenowych, szumów, strzępów melodii. „Wzdłuż Pasma” to jego pierwsza solowa płyta w formacie CD po kilkunastu kasetowych i cyfrowych produkcjach pod rożnymi nazwami i w różnych konfiguracjach. „Dźwięki na tej płycie w porównaniu z rzeczami, które wcześniej robiłem są mniej eksperymentalne i mniej widać tu skłonność do badania granicy między muzyką i nie-muzyką. Można powiedzieć, że to bardziej tradycyjna twórczość. Z wrażliwości eksperymentalnej pozostało tu z pewnością traktowanie źródła dźwięku w kategorii obiektu dźwiękowego, a nie typowego instrumentu, co może kojarzyć się z muzyką konkretną. Inny wspólnym punktem z tą tradycją jest myślenie o kompozycji w kategoriach zdarzeń dźwiękowych i montażu. Poza tym jest to materiał elektroakustyczny, który trudno przypisać do konkretnego gatunku i gdzie zaciera się nieco granica między tym co elektroniczne (syntetyczne) i akustyczne (w każdym razie taki był cel).” Krążek limitowany do 200 sztuk. Lech Nienartowicz - współzałożyciel toruńskiego labelu kasetowego Pawlacz Perski, członek impro-kolektywów Perpetual Motion Food i Poszmeg. W ramach glitchowego duetu z Mateuszem Wysockim (Porcje Rosołowe) zrealizował m.in. cykl nagrań będących dźwiękową kroniką żywotów wymyślonych owadów. Swoją muzykę wydawał w amerykańskich wytwórniach kasetowych Dinzu Artefacts i Futher Records. Ostatnio tworzy autobiograficzne instalacje i działa w grupie paraartystycznej Dom Spokojnej Młodości. Lech Nienartowicz znany był do tej pory ze skrajnie niszowych wydawnictw, jakie ukazywały się w cyfrowych produkcjach i na kasetach magnetofonowych w amerykańskich wytwórniach Dinzu Artefacts i Further Rec. Zresztą sam jest współzałożycielem labelu kasetowego Pawlacz Perski. Czynnie udzielał się w improwizowanych kolektywach Perpetual Motion Food i Poszmag. Do swojego muzycznego CV może też dopisać duet Porcje Rosołowe, który współtworzył z Mateuszem Wysockim. Zrealizowali cykl nagrań, które były kroniką wymyślonych owadów, sama zaś sfera dźwięków bliska była opartej na usterkach cyfrowego sprzętu glitch elektronice. Album Wzdłuż Pasma jest pierwszym wydawnictwem Nienartowicza w formacie CD. To wyborna porcja elektroakustyki, ale też i próba badania zależności między muzyką i nie-muzyką. W trzech długich utworach Nienartowicz kreśli wysoce abstrakcyjne kolaże dźwiękowe. Elementy wspomnianej wcześniej glitch elektroniki zderza ze strzępami melodii oraz ambientalnymi, zimnymi pejzażami. Nienartowicz w tym całkiem zręcznie skonstruowanym montażu nie waha się sięgać po doświadczenia rodem z muzyki konkretnej. Mimo tylu odniesień i nagromadzonych środków, album Wzdłuż Pasma utrzymuje wybitnie spokojną temperaturę ekspresji. Nie rwie do przodu, ani też nie pogrąża się w chaosie nieświadomości. To przepływający ciągiem strumień dźwięków, który znienacka jest rozrywany delikatnymi trzaskami i zakłóceniami. Robert Moczydłowski Unfolding like a landscape seen and heard through thick fog before sunrise, Lech Nienartowicz‘s Wzdłuż Pasma emerges fuzzy and uncertain, never quite able to be pinned down and as hard to define as the shapes of the digitally smudged and smeared found objects and images that adorn the cover. Electro-acoustic tones and trails unfold with a gentle insistence, undefined or approximate as they might be to the sounds of nature and electronics, whether applied to those sources or of their own devising. The glitching and clanking on “Północne Słupy” (“North Poles”) soon become indistinguishable, while the cowbells here are apparently real rather than synthesised, though mired in effects as much as the next sound. It may be defined as an ambient journey, one that flickers along software-processed pathways and plucky FM-sounding basslines, the distinction between analogue and digital left to the listener to bother with making, should they so care to do. Which is not to say that tonality is avoided; far from it, “Nowe Ślady” in particular being possessed of a luxuriantly smooth rolling rhythm that steps in the faux-woodblock tones of synthetic percussion as the wind blows its processed way from the background to the fore, lifting up in ethereal waves flecked with echo-trail swarms of gathering dusty somnolence. There’s something almost inevitably Coilish about this combination of nature and unnatural sounds, their blending together alchemical and decidely bent toward contemplation and perhaps ritual for those so inclined. Others (or listeners at other junctures) can take pleasure in the deft constructions that Wzdłuż Pasma offers, peeking into the eye of a sampled seagull or wavering along to the sting-like drones as the delays whirl in intensity all around. “Dwa Kamienie” (“Two Stones”) is the best of all for this, brought to a level of concentrated flotation tank-friendly immersive listening, droning then stuttering and clanking across the best part of half an hour’s excursions into the eclectic unconscious that lets the musique concrète flow. The finale comes rising up in ear-bending runs of circular discordance that evolve into the outer reaches of resurgent klang and crinkle, insistent shimmer and disturbed drowsiness, completing a finely atmospheric album that deserves of deep listening. Antron S Meister ..::TRACK-LIST::.. 1. Północne Słupy 8:24 2. Nowe Ślady 10:56 3. Dwa Kamienie 24:48 https://www.youtube.com/watch?v=OJRxH5hTpkA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-13 15:52:07
Rozmiar: 101.70 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
[Electronic, Non-Music, Musique Concrète, Abstract, Experimental, Minimal, Sound Art, Sound Collage] ..::OPIS::.. Płyta wydana nakładem wytwórni Kosmodrone w ekskluzywnej dystrybucji Alchembria.pl Lech Nienartowicz, jest związanym z Toruniem twórcą przestrzennych kompozycji z nagrań terenowych, szumów, strzępów melodii. „Wzdłuż Pasma” to jego pierwsza solowa płyta w formacie CD po kilkunastu kasetowych i cyfrowych produkcjach pod rożnymi nazwami i w różnych konfiguracjach. „Dźwięki na tej płycie w porównaniu z rzeczami, które wcześniej robiłem są mniej eksperymentalne i mniej widać tu skłonność do badania granicy między muzyką i nie-muzyką. Można powiedzieć, że to bardziej tradycyjna twórczość. Z wrażliwości eksperymentalnej pozostało tu z pewnością traktowanie źródła dźwięku w kategorii obiektu dźwiękowego, a nie typowego instrumentu, co może kojarzyć się z muzyką konkretną. Inny wspólnym punktem z tą tradycją jest myślenie o kompozycji w kategoriach zdarzeń dźwiękowych i montażu. Poza tym jest to materiał elektroakustyczny, który trudno przypisać do konkretnego gatunku i gdzie zaciera się nieco granica między tym co elektroniczne (syntetyczne) i akustyczne (w każdym razie taki był cel).” Krążek limitowany do 200 sztuk. Lech Nienartowicz - współzałożyciel toruńskiego labelu kasetowego Pawlacz Perski, członek impro-kolektywów Perpetual Motion Food i Poszmeg. W ramach glitchowego duetu z Mateuszem Wysockim (Porcje Rosołowe) zrealizował m.in. cykl nagrań będących dźwiękową kroniką żywotów wymyślonych owadów. Swoją muzykę wydawał w amerykańskich wytwórniach kasetowych Dinzu Artefacts i Futher Records. Ostatnio tworzy autobiograficzne instalacje i działa w grupie paraartystycznej Dom Spokojnej Młodości. Lech Nienartowicz znany był do tej pory ze skrajnie niszowych wydawnictw, jakie ukazywały się w cyfrowych produkcjach i na kasetach magnetofonowych w amerykańskich wytwórniach Dinzu Artefacts i Further Rec. Zresztą sam jest współzałożycielem labelu kasetowego Pawlacz Perski. Czynnie udzielał się w improwizowanych kolektywach Perpetual Motion Food i Poszmag. Do swojego muzycznego CV może też dopisać duet Porcje Rosołowe, który współtworzył z Mateuszem Wysockim. Zrealizowali cykl nagrań, które były kroniką wymyślonych owadów, sama zaś sfera dźwięków bliska była opartej na usterkach cyfrowego sprzętu glitch elektronice. Album Wzdłuż Pasma jest pierwszym wydawnictwem Nienartowicza w formacie CD. To wyborna porcja elektroakustyki, ale też i próba badania zależności między muzyką i nie-muzyką. W trzech długich utworach Nienartowicz kreśli wysoce abstrakcyjne kolaże dźwiękowe. Elementy wspomnianej wcześniej glitch elektroniki zderza ze strzępami melodii oraz ambientalnymi, zimnymi pejzażami. Nienartowicz w tym całkiem zręcznie skonstruowanym montażu nie waha się sięgać po doświadczenia rodem z muzyki konkretnej. Mimo tylu odniesień i nagromadzonych środków, album Wzdłuż Pasma utrzymuje wybitnie spokojną temperaturę ekspresji. Nie rwie do przodu, ani też nie pogrąża się w chaosie nieświadomości. To przepływający ciągiem strumień dźwięków, który znienacka jest rozrywany delikatnymi trzaskami i zakłóceniami. Robert Moczydłowski Unfolding like a landscape seen and heard through thick fog before sunrise, Lech Nienartowicz‘s Wzdłuż Pasma emerges fuzzy and uncertain, never quite able to be pinned down and as hard to define as the shapes of the digitally smudged and smeared found objects and images that adorn the cover. Electro-acoustic tones and trails unfold with a gentle insistence, undefined or approximate as they might be to the sounds of nature and electronics, whether applied to those sources or of their own devising. The glitching and clanking on “Północne Słupy” (“North Poles”) soon become indistinguishable, while the cowbells here are apparently real rather than synthesised, though mired in effects as much as the next sound. It may be defined as an ambient journey, one that flickers along software-processed pathways and plucky FM-sounding basslines, the distinction between analogue and digital left to the listener to bother with making, should they so care to do. Which is not to say that tonality is avoided; far from it, “Nowe Ślady” in particular being possessed of a luxuriantly smooth rolling rhythm that steps in the faux-woodblock tones of synthetic percussion as the wind blows its processed way from the background to the fore, lifting up in ethereal waves flecked with echo-trail swarms of gathering dusty somnolence. There’s something almost inevitably Coilish about this combination of nature and unnatural sounds, their blending together alchemical and decidely bent toward contemplation and perhaps ritual for those so inclined. Others (or listeners at other junctures) can take pleasure in the deft constructions that Wzdłuż Pasma offers, peeking into the eye of a sampled seagull or wavering along to the sting-like drones as the delays whirl in intensity all around. “Dwa Kamienie” (“Two Stones”) is the best of all for this, brought to a level of concentrated flotation tank-friendly immersive listening, droning then stuttering and clanking across the best part of half an hour’s excursions into the eclectic unconscious that lets the musique concrète flow. The finale comes rising up in ear-bending runs of circular discordance that evolve into the outer reaches of resurgent klang and crinkle, insistent shimmer and disturbed drowsiness, completing a finely atmospheric album that deserves of deep listening. Antron S Meister ..::TRACK-LIST::.. 1. Północne Słupy 8:24 2. Nowe Ślady 10:56 3. Dwa Kamienie 24:48 https://www.youtube.com/watch?v=OJRxH5hTpkA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-13 15:49:09
Rozmiar: 217.32 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Album został zarejestrowany u schyłku 2020 roku w Sejfie w Gorzowie Wielkopolskim i stało się to motywacją do założenia kolektywu. Niepokoje Gościnne z założenia mają być platformą do multidyscyplinarnego dialogu artystycznego w różnych konfiguracjach, bez stałego składu. Pierwsze wydawnictwo jest efektem współpracy muzyków pochodzących z Gorzowa Wielkopolskiego, znanych z takich projektów jak Dynasonic, wd30, Młyn czy Kawałek Kulki. Niepokoje Gościnne to projekt, który jest nastawiony na wyjście poza schematy, nie ukierunkowując się na konkretne nurty. This album was recorded at the end of 2020 at Sejf in Gorzów Wielkopolski. It served as inspiration to form an a collective. Niepokoje Gościnne is intended to be a platform for multidisciplinary dialogue between various configurations of instruments, and without a permanent modus operandi. The first release is the result of cooperation between musicians hailing from Gorzów Wielkopolski in Western Poland; known for projects such as Dynasonic, wrong dials, Młyn or Kawałek Kulki. Niepokoje Gościnne is focused purely on their own internal concepts and leanings, never on specific trends. ..::TRACK-LIST::.. 1. Drógi pokój 08:32 2. Pokój minus jeden 07:02 3. Trzeci pokój 03:52 4. Korytarz 05:28 5. Pokój gościnny 07:28 6. Garaż 06:15 ..::OBSADA::.. Maciej Parada - sax Mateusz Rosiński - elektronika Michał Wdowikowski - perkusja https://www.youtube.com/watch?v=JUfmRFRdB9A SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-11 13:08:25
Rozmiar: 91.63 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Album został zarejestrowany u schyłku 2020 roku w Sejfie w Gorzowie Wielkopolskim i stało się to motywacją do założenia kolektywu. Niepokoje Gościnne z założenia mają być platformą do multidyscyplinarnego dialogu artystycznego w różnych konfiguracjach, bez stałego składu. Pierwsze wydawnictwo jest efektem współpracy muzyków pochodzących z Gorzowa Wielkopolskiego, znanych z takich projektów jak Dynasonic, wd30, Młyn czy Kawałek Kulki. Niepokoje Gościnne to projekt, który jest nastawiony na wyjście poza schematy, nie ukierunkowując się na konkretne nurty. This album was recorded at the end of 2020 at Sejf in Gorzów Wielkopolski. It served as inspiration to form an a collective. Niepokoje Gościnne is intended to be a platform for multidisciplinary dialogue between various configurations of instruments, and without a permanent modus operandi. The first release is the result of cooperation between musicians hailing from Gorzów Wielkopolski in Western Poland; known for projects such as Dynasonic, wrong dials, Młyn or Kawałek Kulki. Niepokoje Gościnne is focused purely on their own internal concepts and leanings, never on specific trends. ..::TRACK-LIST::.. 1. Drógi pokój 08:32 2. Pokój minus jeden 07:02 3. Trzeci pokój 03:52 4. Korytarz 05:28 5. Pokój gościnny 07:28 6. Garaż 06:15 ..::OBSADA::.. Maciej Parada - sax Mateusz Rosiński - elektronika Michał Wdowikowski - perkusja https://www.youtube.com/watch?v=JUfmRFRdB9A SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-11 13:05:08
Rozmiar: 229.28 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Bardzo dobry, spójny, nieoczywisty i intrygujący debiut. BRAWO!!! FA Nie od dziś wiadomo, że przedstawiciele wytwórni Jazzboy Records mają wyczucie do artystów, których twórczość natychmiast chwyta słuchacza za serce. Najpierw Kortez, potem Kaśka Sochacka, a teraz przyszła pora z kolei na Darię ze Śląska, która właśnie wydała swój debiutancki album. Nie ukrywam, że mocno czekałem na tę premierę. Apetyt rósł, zwłaszcza, że nad artystką – od czasu udostępnienia w sieci bardzo udanego utworu „Falstart albo faul” – unosiła się aura tajemniczości. Stosunkowo mało o niej wiedzieliśmy, wywiadów też rzadko udzielała. Dopiero ostatnio, kiedy wielkimi krokami zbliżała się data wydania krążka „Daria ze Śląska tu była”, jej aktywność medialna zdecydowanie wzrosła. Widocznie nie chciała robić niepotrzebnego szumu wokół swojej osoby. Chciała po prostu, żeby przemawiała głównie muzyka zawarta na debiucie. Jak się okazało – było to bardzo dobre posunięcie. Jeśli miałbym tylko jednym przymiotnikiem scharakteryzować ten album, stwierdziłbym, że najlepiej pasuje tu określenie „dopracowany”. Daria Ryczek-Zając, bo tak naprawdę nazywa się artystka, powtarzała w rozmowach, że były to „trzy lata ciężkiej pracy”. Trudno jej nie wierzyć. I ciężko nie wychwycić tego podskórnego dążenia do perfekcjonizmu, kiedy słucha się utworów zawartych na płycie zatytułowanej „Daria ze Śląska tu była”. – W smutku czuje się najlepiej – to fragment biogramu Darii ze Śląska, który pojawił się na stronie internetowej wytwórni Jazzboy Records. Na pewno nie kłamała. Dobitnie o tym możemy się przekonać, kiedy zanurzymy się wszystkimi kończynami w muzyczny świat bohaterki niniejszej recenzji. Istotny jest niepowtarzalny i melancholijny klimat. Artystka zaprasza nas do świata, w którym wesoło na pewno nie jest. Teksty są osobiste, ale jednocześnie bardzo uniwersalne, więc każdy może znaleźć tam cząstkę swojego życia (Daria pracowała nad nimi z Agatą Trafalską). Ciężko jednak w ten wspomniany świat nie wsiąknąć. Tak, to album, który powinno słuchać się od A do Z, bez używania funkcji „shuffle”. Rozkłada na łopatki już sam początek w postaci wolno rozwijającej się kompozycji „Chinatown” z tekstem, który jest na tyle ekshibicjonistyczny, że mnie przy każdym kolejnym podejściu mocno „trafia”, choć nie mógłbym się z nim utożsamić. „I tylko nie płacz mamo/może on musi pobyć sam/ bo zrobi znów to samo/znów to samo, już go znam”. No co ja mogę więcej dodać – ciarki przechodzą po całym ciele. I to uczucie towarzyszyło mi przez cały album, który trwa niecałe trzy kwadranse. Daria zgodnie z zaleceniami Alfreda Hitchcocka zaczęła od trzęsienia ziemi, a później napięcie wcale nie opada. Mrocznie i wprost filmowo robi się w „Dziewczynie z tatuażem” oraz „Trójce z chemii” z „zimnym”, beznamiętnym wokalem. W muzyczny kosmos odlatujemy w kolei w zamykającym „Houston”, w którym artystka śpiewa „Chyba muszę odpocząć/nie chcę umrzeć zbyt młodo”. Ale bywa także tanecznie – w końcu, gdy w tytule została przywołana postać Donalda Glovera, czyli Childisha Gambino, to nie może być inaczej („Gambino”). Skoczny i pulsujący to numer, w którym gitar nie brakuje. „Kill Bill” – jeden z singli – to najbardziej przebojowy fragment całości. „Czy to wieczność?/czy to chwila?/w mojej głowie syf, masakra/scena jak z Kill Billa/jak z Kill Billa” – spróbujcie nie nucić później tego refrenu przy wszelakich pracach domowych. Od razu uprzedzam, że wkręca się w głowę bardzo, ale to bardzo szybko. Żeby nie było, że nie ostrzegałem. No i jego ozdobą jest zapętlona partia gitary. W ucho wpada również wspomniany „Falstart albo faul”, od którego wszystko się zaczęło, za sprawą jednostajnego rytmu, który został podbity syntezatorami. Ta kompozycja mogłaby trwać w nieskończoność, ale… nagle się urywa. Całość – mimo melancholijnego wydźwięku – nie jest, na szczęście, monotonna. Daria do współpracy zaprosiła bowiem kilku producentów – jest Olek Świerkot (gitarzysta w zespole Dawida Podsiadło), Paweł Krawczyk (Hey, Anieli) czy Kuba Dąbrowski (kompan Jakuba Skorupy). Poszczególne utwory ubarwiają także dodatkowe instrumenty. Nie brakuje skrzypiec („Dziewczyna z tatuażem” z chórkami, „Trója z chemii”), fortepianu czy wiolonczeli („Gorączka”). No i artystka doskonale wie, kiedy należy dać pooddychać muzyce (najlepiej to słychać w końcówce utworu „Wróć”). Złośliwi, oczywiście, stwierdzą natychmiast, że Daria ze Śląska to – podobnie jak Kaśka Sochacka – „Kortez w spódnicy”. Nie wiem, jak sama artystka podchodzi do tego typu porównań (wstępnie umówiłem się z Darią na wywiad, więc o tę kwestię z chęcią zapytam), ale uważam, że takie hasła są po prostu krzywdzące. Łącznikiem jest wytwórnia i wylewający się smutek z tekstów oraz muzyki – to prawda, ale Daria ma na tyle dużo do zaoferowania, że grzechem byłoby umniejszać jej twórczość w taki właśnie sposób. Zdaje sobie sprawę, że jeszcze do końca roku na polskim rynku muzycznym mogą pojawić się ciekawi debiutanci, którzy wydadzą pełnowymiarowe albumy. Ale naprawdę będzie im ciężko, żeby przebić w tym względzie Darię ze Śląska, która nagrała – moim zdaniem – bezbłędny krążek. Cieszę się zwłaszcza, że – podobnie jak Jakub Skorupa, o którym pisałem na łamach „SztukMixa” rok temu – jest z mojego regionu (pseudonim artystyczny nie wziął się przecież znikąd). Sporo w województwie śląskim powstaje fajnej muzyki. No cóż, zostawiam Was z twórczością Darii, a ja tymczasem idę zbierać, po raz kolejny, szczękę z podłogi. Szymon Bijak ..::TRACK-LIST::.. 1. Chinatown 2. Dziewczyna z tatuażem 3. Projekcja 4. Falstart albo faul 5. Kill Bill 6. Gambino 7. Gorączka 8. Wróć 9. Trója z chemii 10. Houston https://www.youtube.com/watch?v=WAS7F0ZmV2w SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 16
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-30 18:39:47
Rozmiar: 102.18 MB
Peerów: 24
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Bardzo dobry, spójny, nieoczywisty i intrygujący debiut. BRAWO!!! FA Nie od dziś wiadomo, że przedstawiciele wytwórni Jazzboy Records mają wyczucie do artystów, których twórczość natychmiast chwyta słuchacza za serce. Najpierw Kortez, potem Kaśka Sochacka, a teraz przyszła pora z kolei na Darię ze Śląska, która właśnie wydała swój debiutancki album. Nie ukrywam, że mocno czekałem na tę premierę. Apetyt rósł, zwłaszcza, że nad artystką – od czasu udostępnienia w sieci bardzo udanego utworu „Falstart albo faul” – unosiła się aura tajemniczości. Stosunkowo mało o niej wiedzieliśmy, wywiadów też rzadko udzielała. Dopiero ostatnio, kiedy wielkimi krokami zbliżała się data wydania krążka „Daria ze Śląska tu była”, jej aktywność medialna zdecydowanie wzrosła. Widocznie nie chciała robić niepotrzebnego szumu wokół swojej osoby. Chciała po prostu, żeby przemawiała głównie muzyka zawarta na debiucie. Jak się okazało – było to bardzo dobre posunięcie. Jeśli miałbym tylko jednym przymiotnikiem scharakteryzować ten album, stwierdziłbym, że najlepiej pasuje tu określenie „dopracowany”. Daria Ryczek-Zając, bo tak naprawdę nazywa się artystka, powtarzała w rozmowach, że były to „trzy lata ciężkiej pracy”. Trudno jej nie wierzyć. I ciężko nie wychwycić tego podskórnego dążenia do perfekcjonizmu, kiedy słucha się utworów zawartych na płycie zatytułowanej „Daria ze Śląska tu była”. – W smutku czuje się najlepiej – to fragment biogramu Darii ze Śląska, który pojawił się na stronie internetowej wytwórni Jazzboy Records. Na pewno nie kłamała. Dobitnie o tym możemy się przekonać, kiedy zanurzymy się wszystkimi kończynami w muzyczny świat bohaterki niniejszej recenzji. Istotny jest niepowtarzalny i melancholijny klimat. Artystka zaprasza nas do świata, w którym wesoło na pewno nie jest. Teksty są osobiste, ale jednocześnie bardzo uniwersalne, więc każdy może znaleźć tam cząstkę swojego życia (Daria pracowała nad nimi z Agatą Trafalską). Ciężko jednak w ten wspomniany świat nie wsiąknąć. Tak, to album, który powinno słuchać się od A do Z, bez używania funkcji „shuffle”. Rozkłada na łopatki już sam początek w postaci wolno rozwijającej się kompozycji „Chinatown” z tekstem, który jest na tyle ekshibicjonistyczny, że mnie przy każdym kolejnym podejściu mocno „trafia”, choć nie mógłbym się z nim utożsamić. „I tylko nie płacz mamo/może on musi pobyć sam/ bo zrobi znów to samo/znów to samo, już go znam”. No co ja mogę więcej dodać – ciarki przechodzą po całym ciele. I to uczucie towarzyszyło mi przez cały album, który trwa niecałe trzy kwadranse. Daria zgodnie z zaleceniami Alfreda Hitchcocka zaczęła od trzęsienia ziemi, a później napięcie wcale nie opada. Mrocznie i wprost filmowo robi się w „Dziewczynie z tatuażem” oraz „Trójce z chemii” z „zimnym”, beznamiętnym wokalem. W muzyczny kosmos odlatujemy w kolei w zamykającym „Houston”, w którym artystka śpiewa „Chyba muszę odpocząć/nie chcę umrzeć zbyt młodo”. Ale bywa także tanecznie – w końcu, gdy w tytule została przywołana postać Donalda Glovera, czyli Childisha Gambino, to nie może być inaczej („Gambino”). Skoczny i pulsujący to numer, w którym gitar nie brakuje. „Kill Bill” – jeden z singli – to najbardziej przebojowy fragment całości. „Czy to wieczność?/czy to chwila?/w mojej głowie syf, masakra/scena jak z Kill Billa/jak z Kill Billa” – spróbujcie nie nucić później tego refrenu przy wszelakich pracach domowych. Od razu uprzedzam, że wkręca się w głowę bardzo, ale to bardzo szybko. Żeby nie było, że nie ostrzegałem. No i jego ozdobą jest zapętlona partia gitary. W ucho wpada również wspomniany „Falstart albo faul”, od którego wszystko się zaczęło, za sprawą jednostajnego rytmu, który został podbity syntezatorami. Ta kompozycja mogłaby trwać w nieskończoność, ale… nagle się urywa. Całość – mimo melancholijnego wydźwięku – nie jest, na szczęście, monotonna. Daria do współpracy zaprosiła bowiem kilku producentów – jest Olek Świerkot (gitarzysta w zespole Dawida Podsiadło), Paweł Krawczyk (Hey, Anieli) czy Kuba Dąbrowski (kompan Jakuba Skorupy). Poszczególne utwory ubarwiają także dodatkowe instrumenty. Nie brakuje skrzypiec („Dziewczyna z tatuażem” z chórkami, „Trója z chemii”), fortepianu czy wiolonczeli („Gorączka”). No i artystka doskonale wie, kiedy należy dać pooddychać muzyce (najlepiej to słychać w końcówce utworu „Wróć”). Złośliwi, oczywiście, stwierdzą natychmiast, że Daria ze Śląska to – podobnie jak Kaśka Sochacka – „Kortez w spódnicy”. Nie wiem, jak sama artystka podchodzi do tego typu porównań (wstępnie umówiłem się z Darią na wywiad, więc o tę kwestię z chęcią zapytam), ale uważam, że takie hasła są po prostu krzywdzące. Łącznikiem jest wytwórnia i wylewający się smutek z tekstów oraz muzyki – to prawda, ale Daria ma na tyle dużo do zaoferowania, że grzechem byłoby umniejszać jej twórczość w taki właśnie sposób. Zdaje sobie sprawę, że jeszcze do końca roku na polskim rynku muzycznym mogą pojawić się ciekawi debiutanci, którzy wydadzą pełnowymiarowe albumy. Ale naprawdę będzie im ciężko, żeby przebić w tym względzie Darię ze Śląska, która nagrała – moim zdaniem – bezbłędny krążek. Cieszę się zwłaszcza, że – podobnie jak Jakub Skorupa, o którym pisałem na łamach „SztukMixa” rok temu – jest z mojego regionu (pseudonim artystyczny nie wziął się przecież znikąd). Sporo w województwie śląskim powstaje fajnej muzyki. No cóż, zostawiam Was z twórczością Darii, a ja tymczasem idę zbierać, po raz kolejny, szczękę z podłogi. Szymon Bijak ..::TRACK-LIST::.. 1. Chinatown 2. Dziewczyna z tatuażem 3. Projekcja 4. Falstart albo faul 5. Kill Bill 6. Gambino 7. Gorączka 8. Wróć 9. Trója z chemii 10. Houston https://www.youtube.com/watch?v=WAS7F0ZmV2w SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 7
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-30 18:36:28
Rozmiar: 261.36 MB
Peerów: 8
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Lilusia bardzo proszę. Vitus wielkie dzięki! ..::TRACK-LIST::.. Bumerang (2015) Mój dom (2017) Mini dom (2018) Naucz mnie tańczyć (2023) Dobry moment (2018) Dobrze, że cię mam (2018) Sold Out 2019/2020 (2020) Kwadro Tour Live (2022) https://www.youtube.com/watch?v=Pf6jEYmnC_U SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-26 19:36:17
Rozmiar: 843.33 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Mam tylko ten krążek... ale...;-) "Mój dom" to obrazowa, osadzona w czterech ścianach i 9 aktach historia rozpadu związku. Płytę tworzyli ludzie z najbliższego otoczenia Korteza. Praca nad nią zajęła 18 miesięcy. Producentem, podobnie jak wypadku "Bumeranga" był Olek Świerkot. Większość partii instrumentalnych Kortez nagrał z kolegami ze swojego zespołu (Krzysztof Domański, Kuba Galiński, Lesław Matecki i Marcin Ułanowski). Za teksty odpowiedzialna była Agata Trafalska, która pracowała nad nimi z Kortezem. Pomogli im: Roman Szczepanek (znany z "Bumeranga"), Mateusz Dopieralski (Bitamina) i Maks Kucharski (były współlokator Korteza z duetu Max Fiszer). Całości obrazu płyty dopełnia okładka, inspirowana frontem płyty "Blues" zespołu Brekout. Zdjęcie okładkowe zrobił Konrad Prajsnar, najbliższy przyjaciel Korteza. ..::TRACK-LIST::.. Pierwsza Dobrze, że cię mam We dwoje Film przed snem Dobry moment Nic tu po mnie Dziwny sen Trudny wiek Wyjdź ze mną na deszcz https://www.youtube.com/watch?v=qLGetVsCfjU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-26 16:43:31
Rozmiar: 89.33 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. While renowned for his work as bassist for Agalloch and Sculptured, Jason Walton has also frequently ventured into other, stranger and more experimental regions over the past two decades, offering a range of baffling and captivatingly weird sounds with bands like Self Spiller, Especially Likely Sloth, and Nothing. And it's in that latter territory that we find the debut EP from Snares Of Sixes, his latest creation. On the band's debut EP Yeast Mother: An Electroacoustic Mass, Snares Of Sixes makes a bold and confounding introduction, tangling the listener in confusional, highly aggressive avant-prog. The genre-shredding sound taps into a warped confluence of frenzied King Crimson-esque progressive rock, faint traces of frayed, heavily mutated black metal, haunting atmospheric touches, and abrasive electronics, and the result leaves us deliriously disoriented. With tracks like "Urine Hive", "Lions To Leeches", "The Mother's Throat", Walton and company lurch through an escalating, ever-shifting frenzy of creepy, labyrinthine melody and pummeling percussive chaos, over-modulated riffage and schizophrenic time signatures, where android mutterings give way to hideous blackened shrieks and bouts of bizarre crooning, the sound stitched with veins of crushing metallic heaviosity, fractured electronica, and surreal atmospherics as it reaches towards the menacing glitched-out tech-metal hallucination of "Retroperistalsis" that closes the EP. Often difficult, frequently nightmarish, this stuff easily ranks as one of Walton's more challenging and oblique offerings. And for us, one of his most fascinating. Features Marius Sj?li and Robert Hunter (Hollow Branches), Andy Winter (Winds), Pete Lee (Lawnmower Deth), Nathana?l Larochette (Musk Ox), and Don Anderson (Agalloch, Sculptured), among others. The CD edition comes in a six-panel digipak. ..::TRACK-LIST::.. 1. Urine Hive 06:07 2. Lions to Leeches 03:48 3. The Mother's Throat 04:07 4. Retroperistalsis 06:33 ..::OBSADA::.. Jason Walton - MIDI mangler, Synths, Vocals, Bass, Guitar, Melodica, Oscillators Marius Sjoli - Vocals, Guitars, Synths Robert Hunter - Vocals, Guitars Martti Hill - Vocals Andy Winter - Guitars Nick Wusz - Vocals Nick Loiacano - Vocals Lawnmower Pete - Vocals Nathanael Larochette - Guitars Stephen Parker - Guitars Don Anderson (Guitars) appears on 'Retroperistalsis' https://www.youtube.com/watch?v=sT0SrWPQOXk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-22 16:58:45
Rozmiar: 48.99 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. While renowned for his work as bassist for Agalloch and Sculptured, Jason Walton has also frequently ventured into other, stranger and more experimental regions over the past two decades, offering a range of baffling and captivatingly weird sounds with bands like Self Spiller, Especially Likely Sloth, and Nothing. And it's in that latter territory that we find the debut EP from Snares Of Sixes, his latest creation. On the band's debut EP Yeast Mother: An Electroacoustic Mass, Snares Of Sixes makes a bold and confounding introduction, tangling the listener in confusional, highly aggressive avant-prog. The genre-shredding sound taps into a warped confluence of frenzied King Crimson-esque progressive rock, faint traces of frayed, heavily mutated black metal, haunting atmospheric touches, and abrasive electronics, and the result leaves us deliriously disoriented. With tracks like "Urine Hive", "Lions To Leeches", "The Mother's Throat", Walton and company lurch through an escalating, ever-shifting frenzy of creepy, labyrinthine melody and pummeling percussive chaos, over-modulated riffage and schizophrenic time signatures, where android mutterings give way to hideous blackened shrieks and bouts of bizarre crooning, the sound stitched with veins of crushing metallic heaviosity, fractured electronica, and surreal atmospherics as it reaches towards the menacing glitched-out tech-metal hallucination of "Retroperistalsis" that closes the EP. Often difficult, frequently nightmarish, this stuff easily ranks as one of Walton's more challenging and oblique offerings. And for us, one of his most fascinating. Features Marius Sj?li and Robert Hunter (Hollow Branches), Andy Winter (Winds), Pete Lee (Lawnmower Deth), Nathana?l Larochette (Musk Ox), and Don Anderson (Agalloch, Sculptured), among others. The CD edition comes in a six-panel digipak. ..::TRACK-LIST::.. 1. Urine Hive 06:07 2. Lions to Leeches 03:48 3. The Mother's Throat 04:07 4. Retroperistalsis 06:33 ..::OBSADA::.. Jason Walton - MIDI mangler, Synths, Vocals, Bass, Guitar, Melodica, Oscillators Marius Sjoli - Vocals, Guitars, Synths Robert Hunter - Vocals, Guitars Martti Hill - Vocals Andy Winter - Guitars Nick Wusz - Vocals Nick Loiacano - Vocals Lawnmower Pete - Vocals Nathanael Larochette - Guitars Stephen Parker - Guitars Don Anderson (Guitars) appears on 'Retroperistalsis' https://www.youtube.com/watch?v=sT0SrWPQOXk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-22 16:55:11
Rozmiar: 137.54 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
..::INFO::..
Czwarty album studyjny gwatemalskiej wiolonczelistki Mabe Fratti. Title: Sentir Que No Sabes Artist: Mabe Fratti Country: Gwatemala Year: 2024 Genre: Alternatywna Format / Codec: MP3 Audio bitrate: 320 Kbps ..::TRACK-LIST::.. 1.Kravitz 2.Pantalla Azul 3.Elastica II 4.Oidos 5.Quieras o No 6.Enfrente 7.Elastica I 8.Margen de Indice 9.Alarmas Olvidadas 10.Descubrimos un Suspiro 11.Intento Fallido 12.Kitana 13.Angel Nuevo
Seedów: 12
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-06 19:38:58
Rozmiar: 98.52 MB
Peerów: 12
Dodał: Uploader
Opis
...( Info )...
Artist: Snow Patrol Album: A Hundred Million Suns Year: (2008) Genre: Alternative Format: [MP3 320] ...( TrackList )... 01. If There's A Rocket Tie Me To It 02. Crack The Shutters 03. Take Back The City 04. Lifeboats 05. The Golden Floor 06. Please Just Take These Photos From My Hands 07. Set Down Your Glass 08. The Planets Bend Between Us 09. Engines 10. Disaster Button 11. The Lightning Strike
Seedów: 392
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-16 13:21:44
Rozmiar: 133.59 MB
Peerów: 34
Dodał: Uploader
|