...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.


Takie caculko...


..::OPIS::..

B-sides from hard to find 45s that never made onto albums during singer Edip Akbayram’s psychedelic period with the awesome Dostlar as backing band.

A tiny guy with a great big, easy, open voice, Akbayram glues together disparate arrangements that put ridiculous analog synthesizers up next to mystic poetry that’s hundreds of years old. Anatolian melodies are enveloped by western touches, like breakdowns for cosmic whispering, slammin’ organ, or wild phasing effects on folk instruments that were never meant to support them.

Remastered sound



..::TRACK-LIST::..

1. Affetmem Seni (1976)
Arranged By - Dostlar
Written By - Aşık Mahzuni Şerif

2. Garip (1974)
Arranged By - Dostlar
Written By - Aşık Mahzuni Şerif

3. Gam Üstüne Gam Yapılır (1975)
Arranged By - Vecdi Ören
Written By - Aşık Mahzuni Şerif, Cudi Koyuncu

4. Zalim Zalim (1976)
Arranged By - Dostlar
Written By - Aşık Mahzuni Şerif

5. Sen Açtın Yarayı (1977)
Arranged By - Dostlar
Written By - Aşık Mahzuni Şerif

6. Aldırma Gönül Aldırma (1977)
Arranged By - Dostlar
Lyrics By - Sabahattin Ali
Written By - Kerem Güney

7. Kahpe Felek (1976)
Arranged By - Dostlar
Written By - Traditional

B-sides from hard-to-find 45s that never made it onto albums during singer Edip Akbayram's psychedelic period with the Dostlar as backing band.



https://www.youtube.com/watch?v=dV4jQjMqpdg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.


Takie caculko...


..::OPIS::..

B-sides from hard to find 45s that never made onto albums during singer Edip Akbayram’s psychedelic period with the awesome Dostlar as backing band.

A tiny guy with a great big, easy, open voice, Akbayram glues together disparate arrangements that put ridiculous analog synthesizers up next to mystic poetry that’s hundreds of years old. Anatolian melodies are enveloped by western touches, like breakdowns for cosmic whispering, slammin’ organ, or wild phasing effects on folk instruments that were never meant to support them.

Remastered sound



..::TRACK-LIST::..

1. Affetmem Seni (1976)
Arranged By - Dostlar
Written By - Aşık Mahzuni Şerif

2. Garip (1974)
Arranged By - Dostlar
Written By - Aşık Mahzuni Şerif

3. Gam Üstüne Gam Yapılır (1975)
Arranged By - Vecdi Ören
Written By - Aşık Mahzuni Şerif, Cudi Koyuncu

4. Zalim Zalim (1976)
Arranged By - Dostlar
Written By - Aşık Mahzuni Şerif

5. Sen Açtın Yarayı (1977)
Arranged By - Dostlar
Written By - Aşık Mahzuni Şerif

6. Aldırma Gönül Aldırma (1977)
Arranged By - Dostlar
Lyrics By - Sabahattin Ali
Written By - Kerem Güney

7. Kahpe Felek (1976)
Arranged By - Dostlar
Written By - Traditional

B-sides from hard-to-find 45s that never made it onto albums during singer Edip Akbayram's psychedelic period with the Dostlar as backing band.



https://www.youtube.com/watch?v=dV4jQjMqpdg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



Bardzo ale to bardzo niedoceniony krążek...


..::OPIS::..

The third album by Turkish psychedelic singer Edip Akbayram, originally released in 1982, really ramps up the silly synthesizers. Hear whooshy '80s Rolands, vocals run through a harmonizer, and tons of totally tubular bass popping - it's easy to hear the boundaries of the western intros and breaks. Ever wish Knight Rider's KITT could drive to İstanbul? Take a ride on cheesy synthesizers with Edip at the wheel!



..::TRACK-LIST::..

1. Nice Yıllara Gülüm 4:20
2. Aman Kerem 3:13
3. Darmadağın 3:08
4. Kibar Gelin 2:41
5. Sinesine Vura Vura 4:08
6. Değmen Benim Gönlüme 4:36
7. Hasretinle Yandı Gönlüm 3:39
8. Bitliste Beş Minare 2:26
9. Cana Kurban 2:30
10. Şirin Nar 2:31





https://www.youtube.com/watch?v=f7qejjmm7jM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



Bardzo ale to bardzo niedoceniony krążek...


..::OPIS::..

The third album by Turkish psychedelic singer Edip Akbayram, originally released in 1982, really ramps up the silly synthesizers. Hear whooshy '80s Rolands, vocals run through a harmonizer, and tons of totally tubular bass popping - it's easy to hear the boundaries of the western intros and breaks. Ever wish Knight Rider's KITT could drive to İstanbul? Take a ride on cheesy synthesizers with Edip at the wheel!



..::TRACK-LIST::..

1. Nice Yıllara Gülüm 4:20
2. Aman Kerem 3:13
3. Darmadağın 3:08
4. Kibar Gelin 2:41
5. Sinesine Vura Vura 4:08
6. Değmen Benim Gönlüme 4:36
7. Hasretinle Yandı Gönlüm 3:39
8. Bitliste Beş Minare 2:26
9. Cana Kurban 2:30
10. Şirin Nar 2:31





https://www.youtube.com/watch?v=f7qejjmm7jM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Pięciopłytowy boks zawierający cztery albumy nagrane dla MGM Records w latach 1967-1968: 'Winds Of Change' (wersja mono i stereo), 'Twain Shall Meet', 'Every One Of Us' i 'Love Is'.
Każdy z albumów wzbogacony utworami pochodzącymi z singli.



- A DELUXE BOXED SET FEATURING ALL OF THE CLASSIC ALBUMS BY ERIC BURDON & THE ANIMALS
- FEATURING THE ALBUMS “WINDS OF CHANGE”, “THE TWAIN SHALL MEET”, “EVERY ONE OF US”, “LOVE IS” & THE RARE MONO VERSION OF “WINDS OF CHANGE”
- ALL NEWLY REMASTERED FROM THE ORIGINAL MASTER TAPES
- WITH TEN BONUS TRACKS TAKEN FROM SINGLES, ALL RE-MASTERED FROM THE ORIGINAL MASTER TAPES FOR THE FIRST TIME
- INCLUDES AN ILLUSTRATED BOOKLET WITH NEW ESSAY AND A POSTER

Esoteric Recordings is pleased to announce the release of a new boxed set featuring all of the albums recorded by ERIC BURDON & THE ANIMALS for the MGM Records label issued between October 1967 and December 1968. ERIC BURDON & THE ANIMALS came together in December 1966 when the original Animals had ground to a halt. Vocalist Eric Burdon recruited Vic Briggs (guitar, piano), John Weider (guitar, violin, bass), Danny McCulloch (bass) and Barry Jenkins (drums) to form a new group which changed direction away from raucous Rhythm and Blues and embraced Psychedelic rock and the influences of the emerging counter-culture. Signing to MGM Records in the USA (where he became based) and teaming up with producer TOM WILSON (also famed for his work with BOB DYLAN, THE MOTHERS OF INVENTION & THE VELVET UNDERGROUND), the band’s debut single “WHEN I WAS YOUNG” was released in April 1967 and was a powerful statement, featuring Weider’s violin and Briggs’ fuzzed guitar, becoming a hit in Europe, Australia and the USA. The B-side of the single A GIRL NAMED SANDOZ was a psychedelic ode to the Swiss pharmaceutical company which developed LSD. The follow-up single, SAN FRANCISCAN NIGHTS, issued in August 1967, came on the heels of the band’s famed appearance at the MONTEREY POP FESTIVAL in June 1967 and would be the band’s biggest hit, breaking the top twenty in the UK, Europe and the USA. The band’s debut album, WINDS OF CHANGE was issued in October 1967 and featured the singles SAN FRANCISCAN NIGHTS and GOOD TIMES, along with an inventive cover version of PAINT IT BLACK and the psychedelic rockers YES, I AM EXPERIENCED (a tribute to Burdon’s friend Jimi Hendrix) and IT’S ALL MEAT.

The album “THE TWAIN SHALL MEET” was recorded in December 1967 but not issued until May 1968 and featured two further singles, MONTEREY and SKY PILOT (Parts One & Two). Incredibly 1968 would see a further two album releases by the group in the USA and Europe; “EVERY ONE OF US”, recorded in June and issued in August of that year, was a fine album which saw ZOOT MONEY join the band on organ and piano, but inexplicably the album failed to gain a release in the UK. By the time of its release, Vic Briggs had departed to be replaced by ANDY SUMMERS (formerly with Zoot Money in the band DANTALIAN’s CHARIOT) on guitar. This line-up recorded the double album “LOVE IS” in Los Angeles in October 1968, issued only as a single LP in the UK, which featured imaginative cover versions of RIVER DEEP, MOUNTAIN HIGH, RING OF FIRE (also a hit single in many countries) and Traffic’s COLOURED RAIN. The album also featured the song GEMINI which segued in to a fine re-make of the DANTALIAN’s CHARIOT classic THE MADMAN (RUNNING THROUGH THE FIELDS). Released in December 1968, it was to be the final album by the group. Burdon remained in the United States and joined forces with the group WAR in 1969.

The set features the albums “WINDS OF CHANGE” (both stereo and mono versions), “THE TWAIN SHALL MEET”, “EVERY ONE OF US” and “LOVE IS”, all newly re-mastered from the original master tapes, along with ten bonus tracks drawn from the band’s single releases, including the classic B-sides A GIRL NAMED SANDOZ, AIN’T THAT SO and GRATEFULLY DEAD, all remastered from recently located original master tapes. Also included is an illustrated booklet with new essay and a replica poster. “WHEN I WAS YOUNG – The MGM Recordings” is a fine tribute to the music of Eric Burdon & the Animals.



..::TRACK-LIST::..

CD 5 - Winds Of Change - [Mono Album] (Released In October 1967):
1. Winds Of Change 3:57
2. Poem By The Sea 2:10
3. Paint It Black (The Rolling Stones cover) 5:54
4. The Black Plague 6:01
5. Yes, I Am Experienced 3:50
6. San Franciscan Nights 3:18
7. Man - Woman 5:22
8. Hotel Hell 4:44
9. Good Times 3:04
10. Anything 3:26
11. It's All Meat 2:05



..::OBSADA::..

Eric Burdon - vocals, liner notes
Vic Briggs - guitar, piano, arrangements
John Weider - guitar, violin
Danny McCulloch - bass
Barry Jenkins - drums

Keith Olsen - stepped in on some tracks to deputise on bass after Danny McCulloch broke his wrist




https://www.youtube.com/watch?v=kEfwz5yj2go



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Pięciopłytowy boks zawierający cztery albumy nagrane dla MGM Records w latach 1967-1968: 'Winds Of Change' (wersja mono i stereo), 'Twain Shall Meet', 'Every One Of Us' i 'Love Is'.
Każdy z albumów wzbogacony utworami pochodzącymi z singli.



- A DELUXE BOXED SET FEATURING ALL OF THE CLASSIC ALBUMS BY ERIC BURDON & THE ANIMALS
- FEATURING THE ALBUMS “WINDS OF CHANGE”, “THE TWAIN SHALL MEET”, “EVERY ONE OF US”, “LOVE IS” & THE RARE MONO VERSION OF “WINDS OF CHANGE”
- ALL NEWLY REMASTERED FROM THE ORIGINAL MASTER TAPES
- WITH TEN BONUS TRACKS TAKEN FROM SINGLES, ALL RE-MASTERED FROM THE ORIGINAL MASTER TAPES FOR THE FIRST TIME
- INCLUDES AN ILLUSTRATED BOOKLET WITH NEW ESSAY AND A POSTER

Esoteric Recordings is pleased to announce the release of a new boxed set featuring all of the albums recorded by ERIC BURDON & THE ANIMALS for the MGM Records label issued between October 1967 and December 1968. ERIC BURDON & THE ANIMALS came together in December 1966 when the original Animals had ground to a halt. Vocalist Eric Burdon recruited Vic Briggs (guitar, piano), John Weider (guitar, violin, bass), Danny McCulloch (bass) and Barry Jenkins (drums) to form a new group which changed direction away from raucous Rhythm and Blues and embraced Psychedelic rock and the influences of the emerging counter-culture. Signing to MGM Records in the USA (where he became based) and teaming up with producer TOM WILSON (also famed for his work with BOB DYLAN, THE MOTHERS OF INVENTION & THE VELVET UNDERGROUND), the band’s debut single “WHEN I WAS YOUNG” was released in April 1967 and was a powerful statement, featuring Weider’s violin and Briggs’ fuzzed guitar, becoming a hit in Europe, Australia and the USA. The B-side of the single A GIRL NAMED SANDOZ was a psychedelic ode to the Swiss pharmaceutical company which developed LSD. The follow-up single, SAN FRANCISCAN NIGHTS, issued in August 1967, came on the heels of the band’s famed appearance at the MONTEREY POP FESTIVAL in June 1967 and would be the band’s biggest hit, breaking the top twenty in the UK, Europe and the USA. The band’s debut album, WINDS OF CHANGE was issued in October 1967 and featured the singles SAN FRANCISCAN NIGHTS and GOOD TIMES, along with an inventive cover version of PAINT IT BLACK and the psychedelic rockers YES, I AM EXPERIENCED (a tribute to Burdon’s friend Jimi Hendrix) and IT’S ALL MEAT.

The album “THE TWAIN SHALL MEET” was recorded in December 1967 but not issued until May 1968 and featured two further singles, MONTEREY and SKY PILOT (Parts One & Two). Incredibly 1968 would see a further two album releases by the group in the USA and Europe; “EVERY ONE OF US”, recorded in June and issued in August of that year, was a fine album which saw ZOOT MONEY join the band on organ and piano, but inexplicably the album failed to gain a release in the UK. By the time of its release, Vic Briggs had departed to be replaced by ANDY SUMMERS (formerly with Zoot Money in the band DANTALIAN’s CHARIOT) on guitar. This line-up recorded the double album “LOVE IS” in Los Angeles in October 1968, issued only as a single LP in the UK, which featured imaginative cover versions of RIVER DEEP, MOUNTAIN HIGH, RING OF FIRE (also a hit single in many countries) and Traffic’s COLOURED RAIN. The album also featured the song GEMINI which segued in to a fine re-make of the DANTALIAN’s CHARIOT classic THE MADMAN (RUNNING THROUGH THE FIELDS). Released in December 1968, it was to be the final album by the group. Burdon remained in the United States and joined forces with the group WAR in 1969.

The set features the albums “WINDS OF CHANGE” (both stereo and mono versions), “THE TWAIN SHALL MEET”, “EVERY ONE OF US” and “LOVE IS”, all newly re-mastered from the original master tapes, along with ten bonus tracks drawn from the band’s single releases, including the classic B-sides A GIRL NAMED SANDOZ, AIN’T THAT SO and GRATEFULLY DEAD, all remastered from recently located original master tapes. Also included is an illustrated booklet with new essay and a replica poster. “WHEN I WAS YOUNG – The MGM Recordings” is a fine tribute to the music of Eric Burdon & the Animals.



..::TRACK-LIST::..

CD 5 - Winds Of Change - [Mono Album] (Released In October 1967):
1. Winds Of Change 3:57
2. Poem By The Sea 2:10
3. Paint It Black (The Rolling Stones cover) 5:54
4. The Black Plague 6:01
5. Yes, I Am Experienced 3:50
6. San Franciscan Nights 3:18
7. Man - Woman 5:22
8. Hotel Hell 4:44
9. Good Times 3:04
10. Anything 3:26
11. It's All Meat 2:05



..::OBSADA::..

Eric Burdon - vocals, liner notes
Vic Briggs - guitar, piano, arrangements
John Weider - guitar, violin
Danny McCulloch - bass
Barry Jenkins - drums

Keith Olsen - stepped in on some tracks to deputise on bass after Danny McCulloch broke his wrist




https://www.youtube.com/watch?v=kEfwz5yj2go



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Pięciopłytowy boks zawierający cztery albumy nagrane dla MGM Records w latach 1967-1968: 'Winds Of Change' (wersja mono i stereo), 'Twain Shall Meet', 'Every One Of Us' i 'Love Is'.
Każdy z albumów wzbogacony utworami pochodzącymi z singli.



- A DELUXE BOXED SET FEATURING ALL OF THE CLASSIC ALBUMS BY ERIC BURDON & THE ANIMALS
- FEATURING THE ALBUMS “WINDS OF CHANGE”, “THE TWAIN SHALL MEET”, “EVERY ONE OF US”, “LOVE IS” & THE RARE MONO VERSION OF “WINDS OF CHANGE”
- ALL NEWLY REMASTERED FROM THE ORIGINAL MASTER TAPES
- WITH TEN BONUS TRACKS TAKEN FROM SINGLES, ALL RE-MASTERED FROM THE ORIGINAL MASTER TAPES FOR THE FIRST TIME
- INCLUDES AN ILLUSTRATED BOOKLET WITH NEW ESSAY AND A POSTER

Esoteric Recordings is pleased to announce the release of a new boxed set featuring all of the albums recorded by ERIC BURDON & THE ANIMALS for the MGM Records label issued between October 1967 and December 1968. ERIC BURDON & THE ANIMALS came together in December 1966 when the original Animals had ground to a halt. Vocalist Eric Burdon recruited Vic Briggs (guitar, piano), John Weider (guitar, violin, bass), Danny McCulloch (bass) and Barry Jenkins (drums) to form a new group which changed direction away from raucous Rhythm and Blues and embraced Psychedelic rock and the influences of the emerging counter-culture. Signing to MGM Records in the USA (where he became based) and teaming up with producer TOM WILSON (also famed for his work with BOB DYLAN, THE MOTHERS OF INVENTION & THE VELVET UNDERGROUND), the band’s debut single “WHEN I WAS YOUNG” was released in April 1967 and was a powerful statement, featuring Weider’s violin and Briggs’ fuzzed guitar, becoming a hit in Europe, Australia and the USA. The B-side of the single A GIRL NAMED SANDOZ was a psychedelic ode to the Swiss pharmaceutical company which developed LSD. The follow-up single, SAN FRANCISCAN NIGHTS, issued in August 1967, came on the heels of the band’s famed appearance at the MONTEREY POP FESTIVAL in June 1967 and would be the band’s biggest hit, breaking the top twenty in the UK, Europe and the USA. The band’s debut album, WINDS OF CHANGE was issued in October 1967 and featured the singles SAN FRANCISCAN NIGHTS and GOOD TIMES, along with an inventive cover version of PAINT IT BLACK and the psychedelic rockers YES, I AM EXPERIENCED (a tribute to Burdon’s friend Jimi Hendrix) and IT’S ALL MEAT.

The album “THE TWAIN SHALL MEET” was recorded in December 1967 but not issued until May 1968 and featured two further singles, MONTEREY and SKY PILOT (Parts One & Two). Incredibly 1968 would see a further two album releases by the group in the USA and Europe; “EVERY ONE OF US”, recorded in June and issued in August of that year, was a fine album which saw ZOOT MONEY join the band on organ and piano, but inexplicably the album failed to gain a release in the UK. By the time of its release, Vic Briggs had departed to be replaced by ANDY SUMMERS (formerly with Zoot Money in the band DANTALIAN’s CHARIOT) on guitar. This line-up recorded the double album “LOVE IS” in Los Angeles in October 1968, issued only as a single LP in the UK, which featured imaginative cover versions of RIVER DEEP, MOUNTAIN HIGH, RING OF FIRE (also a hit single in many countries) and Traffic’s COLOURED RAIN. The album also featured the song GEMINI which segued in to a fine re-make of the DANTALIAN’s CHARIOT classic THE MADMAN (RUNNING THROUGH THE FIELDS). Released in December 1968, it was to be the final album by the group. Burdon remained in the United States and joined forces with the group WAR in 1969.

The set features the albums “WINDS OF CHANGE” (both stereo and mono versions), “THE TWAIN SHALL MEET”, “EVERY ONE OF US” and “LOVE IS”, all newly re-mastered from the original master tapes, along with ten bonus tracks drawn from the band’s single releases, including the classic B-sides A GIRL NAMED SANDOZ, AIN’T THAT SO and GRATEFULLY DEAD, all remastered from recently located original master tapes. Also included is an illustrated booklet with new essay and a replica poster. “WHEN I WAS YOUNG – The MGM Recordings” is a fine tribute to the music of Eric Burdon & the Animals.



Burdon w początkowym okresie pracy w The Animals wykonywał bardzo ekspresyjne pełne żywiołu bluesy i rhythm & bluesy. Wraz z Alanem Pricem tworzyli jeden z niezapomnianych bandów tzw. brytyjskiej inwazji. Jednak jak to często bywa, konflikt trzech indywidualności – Burdona , Price’a i gitarzysty Hiltona Valentine’a doprowadził do rozstania muzyków i zawieszenia działalności The Animals. Jednak jak to często bywa , konflikt trzech indywidualności Burdona, Price’a i gitarzysty Hiltona Valentine’a doprowadził do rozstania muzyków i zawieszenia działalności The Animals. Jednak już na początku 1967 roku Burdon wraz z nowymi muzykami reaktywował grupę. Szybko zaczęły ukazywać się nowe płyty, teraz sygnowane jako Eric Burdon & The Animals. Po nagraniu albumów, doszło do kolejnych zmian personalnych w grupie – z psychodelicznej formacji Dantalian’s Chariot doszli dwaj muzycy, najpierw klawiszowiec Zoot Money, potem gitarzysta Andy Summers.

Świadomy rozwój Burdona jako wokalisty oraz szersze postrzeganie nowej, otaczającej go rzeczywistości doprowadziło do zmiany charakteru muzyki zespołu. Fascynacja psychodelią , soulem i funkiem zaowocowała płytą „Love Is”. Jest to podwójny album i składa się on z ośmiu utworów z czego siedem jest coverami, a tylko jeden autorstwa Burdona. ”I’m Dying ,or Am I?” tym utworem Eric nawiązuje do korzeni czarnej muzyki. Rhythm & bluesowy numer oparty na zasadzie call and response , gdzie, tak jak kiedyś na polach bawełny podawano sobie pieśń, tak tutaj Burdon wraz z Moneyem robią to samo. Z pozostałych, cudzych kompozycji na szczególne wyróżnienie zasługuje utwór grupy Traffic „Coloured Rain”, w którym niesamowitą solówką popisał się młody Andy Summers. To trwające ponad pięć minut solo, wypływa nagle i snuje się niczym mgła o poranku, aby po jakimś czasie ponownie weń wniknąć. „To Love Somebody” braci Gibb przypomina aranżacyjnie to co robiła grupa Vanilla Fudge . Burdon nie byłby sobą, gdyby na płycie nie było rasowego bluesa. „As The Years Go Passing By” utwór Dona Robeya (napisany pod pseudonimem Deadric Malone) wyróżnia się kwasowymi solami gitarowymi, oraz potężnym pełnym ekspresji i niepokoju głosem głównego wokalisty. Kulminacją płyty „Love Is” jest trwający siedemnaście minut utwór, składający się z dwóch części : „Gemini” grupy Quatermass w którym podobnie jak wcześniej, duet Eric i Zoot używają frazy call and response, oraz drugiej części, którą stanowi cover grupy Dantalian’s Chariots – „The Madman” utrzymany w duchu nagrań Syda Barretta.

Niestety po nagraniu „Love Is” grupa praktycznie przestała istnieć. Burdona coraz bardziej zaczęły pociągać funkujące rytmy, czego dał wyraz wiążąc się z murzyńską grupą War i nagrywając z nią niezapomnianą płytę „Eric Burdon Declares War”.

Grzegorz Wiśniewski



..::TRACK-LIST::..

CD 4 - Love Is (Released In December 1968):
1. River Deep, Mountain High 7:24
2. I'm An Animal 5:34
3. I'm Dying, Or Am I? 4:29
4. Ring Of Fire 5:00
5. Coloured Rain 9:31
6. To Love Somebody 6:54
7. As The Years Go Passing By 10:11
8. Gemini 11:08
9. The Madman (Running Through The Fields) 6:11

Bonus Track:
10. River Deep, Mountain High (Single Version-Mono Mix) 7:31



..::OBSADA::..

Lead Vocals - Eric Burdon
Guitar, Vocals - John Weider
Guitar, Vocals, Mixed By [Remix] - Andy Summers
Organ, Piano, Bass Guitar, Vocals, Mixed By [Remix] - Zoot Money
Drums, Percussion, Vocals - Barry Jenkins




https://www.youtube.com/watch?v=lE_OgHGCmUw



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Pięciopłytowy boks zawierający cztery albumy nagrane dla MGM Records w latach 1967-1968: 'Winds Of Change' (wersja mono i stereo), 'Twain Shall Meet', 'Every One Of Us' i 'Love Is'.
Każdy z albumów wzbogacony utworami pochodzącymi z singli.



- A DELUXE BOXED SET FEATURING ALL OF THE CLASSIC ALBUMS BY ERIC BURDON & THE ANIMALS
- FEATURING THE ALBUMS “WINDS OF CHANGE”, “THE TWAIN SHALL MEET”, “EVERY ONE OF US”, “LOVE IS” & THE RARE MONO VERSION OF “WINDS OF CHANGE”
- ALL NEWLY REMASTERED FROM THE ORIGINAL MASTER TAPES
- WITH TEN BONUS TRACKS TAKEN FROM SINGLES, ALL RE-MASTERED FROM THE ORIGINAL MASTER TAPES FOR THE FIRST TIME
- INCLUDES AN ILLUSTRATED BOOKLET WITH NEW ESSAY AND A POSTER

Esoteric Recordings is pleased to announce the release of a new boxed set featuring all of the albums recorded by ERIC BURDON & THE ANIMALS for the MGM Records label issued between October 1967 and December 1968. ERIC BURDON & THE ANIMALS came together in December 1966 when the original Animals had ground to a halt. Vocalist Eric Burdon recruited Vic Briggs (guitar, piano), John Weider (guitar, violin, bass), Danny McCulloch (bass) and Barry Jenkins (drums) to form a new group which changed direction away from raucous Rhythm and Blues and embraced Psychedelic rock and the influences of the emerging counter-culture. Signing to MGM Records in the USA (where he became based) and teaming up with producer TOM WILSON (also famed for his work with BOB DYLAN, THE MOTHERS OF INVENTION & THE VELVET UNDERGROUND), the band’s debut single “WHEN I WAS YOUNG” was released in April 1967 and was a powerful statement, featuring Weider’s violin and Briggs’ fuzzed guitar, becoming a hit in Europe, Australia and the USA. The B-side of the single A GIRL NAMED SANDOZ was a psychedelic ode to the Swiss pharmaceutical company which developed LSD. The follow-up single, SAN FRANCISCAN NIGHTS, issued in August 1967, came on the heels of the band’s famed appearance at the MONTEREY POP FESTIVAL in June 1967 and would be the band’s biggest hit, breaking the top twenty in the UK, Europe and the USA. The band’s debut album, WINDS OF CHANGE was issued in October 1967 and featured the singles SAN FRANCISCAN NIGHTS and GOOD TIMES, along with an inventive cover version of PAINT IT BLACK and the psychedelic rockers YES, I AM EXPERIENCED (a tribute to Burdon’s friend Jimi Hendrix) and IT’S ALL MEAT.

The album “THE TWAIN SHALL MEET” was recorded in December 1967 but not issued until May 1968 and featured two further singles, MONTEREY and SKY PILOT (Parts One & Two). Incredibly 1968 would see a further two album releases by the group in the USA and Europe; “EVERY ONE OF US”, recorded in June and issued in August of that year, was a fine album which saw ZOOT MONEY join the band on organ and piano, but inexplicably the album failed to gain a release in the UK. By the time of its release, Vic Briggs had departed to be replaced by ANDY SUMMERS (formerly with Zoot Money in the band DANTALIAN’s CHARIOT) on guitar. This line-up recorded the double album “LOVE IS” in Los Angeles in October 1968, issued only as a single LP in the UK, which featured imaginative cover versions of RIVER DEEP, MOUNTAIN HIGH, RING OF FIRE (also a hit single in many countries) and Traffic’s COLOURED RAIN. The album also featured the song GEMINI which segued in to a fine re-make of the DANTALIAN’s CHARIOT classic THE MADMAN (RUNNING THROUGH THE FIELDS). Released in December 1968, it was to be the final album by the group. Burdon remained in the United States and joined forces with the group WAR in 1969.

The set features the albums “WINDS OF CHANGE” (both stereo and mono versions), “THE TWAIN SHALL MEET”, “EVERY ONE OF US” and “LOVE IS”, all newly re-mastered from the original master tapes, along with ten bonus tracks drawn from the band’s single releases, including the classic B-sides A GIRL NAMED SANDOZ, AIN’T THAT SO and GRATEFULLY DEAD, all remastered from recently located original master tapes. Also included is an illustrated booklet with new essay and a replica poster. “WHEN I WAS YOUNG – The MGM Recordings” is a fine tribute to the music of Eric Burdon & the Animals.



Burdon w początkowym okresie pracy w The Animals wykonywał bardzo ekspresyjne pełne żywiołu bluesy i rhythm & bluesy. Wraz z Alanem Pricem tworzyli jeden z niezapomnianych bandów tzw. brytyjskiej inwazji. Jednak jak to często bywa, konflikt trzech indywidualności – Burdona , Price’a i gitarzysty Hiltona Valentine’a doprowadził do rozstania muzyków i zawieszenia działalności The Animals. Jednak jak to często bywa , konflikt trzech indywidualności Burdona, Price’a i gitarzysty Hiltona Valentine’a doprowadził do rozstania muzyków i zawieszenia działalności The Animals. Jednak już na początku 1967 roku Burdon wraz z nowymi muzykami reaktywował grupę. Szybko zaczęły ukazywać się nowe płyty, teraz sygnowane jako Eric Burdon & The Animals. Po nagraniu albumów, doszło do kolejnych zmian personalnych w grupie – z psychodelicznej formacji Dantalian’s Chariot doszli dwaj muzycy, najpierw klawiszowiec Zoot Money, potem gitarzysta Andy Summers.

Świadomy rozwój Burdona jako wokalisty oraz szersze postrzeganie nowej, otaczającej go rzeczywistości doprowadziło do zmiany charakteru muzyki zespołu. Fascynacja psychodelią , soulem i funkiem zaowocowała płytą „Love Is”. Jest to podwójny album i składa się on z ośmiu utworów z czego siedem jest coverami, a tylko jeden autorstwa Burdona. ”I’m Dying ,or Am I?” tym utworem Eric nawiązuje do korzeni czarnej muzyki. Rhythm & bluesowy numer oparty na zasadzie call and response , gdzie, tak jak kiedyś na polach bawełny podawano sobie pieśń, tak tutaj Burdon wraz z Moneyem robią to samo. Z pozostałych, cudzych kompozycji na szczególne wyróżnienie zasługuje utwór grupy Traffic „Coloured Rain”, w którym niesamowitą solówką popisał się młody Andy Summers. To trwające ponad pięć minut solo, wypływa nagle i snuje się niczym mgła o poranku, aby po jakimś czasie ponownie weń wniknąć. „To Love Somebody” braci Gibb przypomina aranżacyjnie to co robiła grupa Vanilla Fudge . Burdon nie byłby sobą, gdyby na płycie nie było rasowego bluesa. „As The Years Go Passing By” utwór Dona Robeya (napisany pod pseudonimem Deadric Malone) wyróżnia się kwasowymi solami gitarowymi, oraz potężnym pełnym ekspresji i niepokoju głosem głównego wokalisty. Kulminacją płyty „Love Is” jest trwający siedemnaście minut utwór, składający się z dwóch części : „Gemini” grupy Quatermass w którym podobnie jak wcześniej, duet Eric i Zoot używają frazy call and response, oraz drugiej części, którą stanowi cover grupy Dantalian’s Chariots – „The Madman” utrzymany w duchu nagrań Syda Barretta.

Niestety po nagraniu „Love Is” grupa praktycznie przestała istnieć. Burdona coraz bardziej zaczęły pociągać funkujące rytmy, czego dał wyraz wiążąc się z murzyńską grupą War i nagrywając z nią niezapomnianą płytę „Eric Burdon Declares War”.

Grzegorz Wiśniewski



..::TRACK-LIST::..

CD 4 - Love Is (Released In December 1968):
1. River Deep, Mountain High 7:24
2. I'm An Animal 5:34
3. I'm Dying, Or Am I? 4:29
4. Ring Of Fire 5:00
5. Coloured Rain 9:31
6. To Love Somebody 6:54
7. As The Years Go Passing By 10:11
8. Gemini 11:08
9. The Madman (Running Through The Fields) 6:11

Bonus Track:
10. River Deep, Mountain High (Single Version-Mono Mix) 7:31



..::OBSADA::..

Lead Vocals - Eric Burdon
Guitar, Vocals - John Weider
Guitar, Vocals, Mixed By [Remix] - Andy Summers
Organ, Piano, Bass Guitar, Vocals, Mixed By [Remix] - Zoot Money
Drums, Percussion, Vocals - Barry Jenkins




https://www.youtube.com/watch?v=lE_OgHGCmUw



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Wydany w 1970 roku, debiutancki album tej kultowej, niemieckiej progresywnej (krautrockowej) formacji idealnie nadawałby się jako podkład muzyczny pod lądowanie statku Obcych.
Najbardziej odjazdowy album w dyskografii grupy. Świetne, ciężkie, gitarowe granie w hendrixowskim, ale mocno zwolnionym stylu. Baaardzo psychodeliczna płyta.



Prog z kapustą – Zweite Ausgabe (znaczy się Edycja Druga)

Wielki Inkwizytor Andrzej ‘Torquemanda’ Jaworski nie będzie szczypał się z lewctwem. Łapać, torturować i zaocznie skazywać na stos. Zresztą żaden z nich pożytek, przecież tylko katolicy płacą podatki. Co więcej powinni jeszcze płacić za drewno którym będą paleni. Jednak zacząć trzeba niewinnie. Dlategoż to przyszły Inkwizytor i jego dzielna i niestrudzona towarzyszka – bojowniczka o czystość wiary Małgorzata „ zawsze dziewica” Sadurska złożyli zawiadomienie do prokuratury w sprawie spektaklu "Golgota Picnic" Rodriga Garcii. Chcą, by ścigane były "wszystkie osoby zaangażowane w propagowanie w Polsce 'Golgoty Picnic' poprzez odczytywanie scenariusza, bądź też poprzez wyemitowanie filmu z zarejestrowanym spektaklem".

Nie widziałem na oczy rzeczonego spektaklu (czyli zapewne tak jak Pani Sadurska i Pan Jaworski), ale jak widać dla niektórych polityków ważniejsze jest pojawienie się na mównicy i wygłoszenie kilkuzdanowiego bełkotu, będącego swoistym prime time dla TV Trwam aniżeli poświęcenie chwili, aby zagłębić się nad (według opinii osobników bardziej znających się na teatrze aniżeli wymienieni wyżej potomkowie Świętej Inkwizycji) egzystecjonalnym przekazem. Cóż, ograniczone umysły kierują się ograniczonym myśleniem.

Niechże więc padnie również na mnie. Oto kilka słów o debiutanckiej płycie jednego z najbardziej lewicowych zespołów naszych zachodnich sąsiadów. Niech mnie także katofaszyści ścigają za propagowanie lewackiej sztuki...

Zresztą od samego początku swojej działalności Guru Guru szli przeciwko zachodnioniemieckiemu establishmentowi. Członkowie zespołu byli zatwadziałym zwolennikami Niemieckiego Socjalistycznego Związku Studentów, którego przedstawiciele niejednokrotnie mieli okazje prezentować swoje lewicowe manifesty podczas występów kapeli. Zresztą nie jest żadną tajemnicą, iż członkowie kapeli tworzyli ze swoimi rodzinami, tzw. groupies i technicznymi swego rodzaju utopijną komunę.

Prawdę powiedziawszy, gdy zabierałem się za rzeczoną recenzję wprowadzający akapit miał zawierać wspomiankę z krótkiego dokumentu wyemitwanego kilka lat temu w BBC4 o krautrocku z którego szczególnie zapamiętałem słowa Edgara Frose’go. Twierdził, że młodym Niemcom nie było narzucone dziedzictwo Wagnera, Brahmsa czy van Beethovena, lecz kipiała w nich złość za to, że przejmą oni brzemię pokolenia ich rodziców, którzy dopuścili Hitlera do władzy i z tym będą przez kolejne dekady utożsamiani. Stąd zapewne wzięła się ta szczera i autentyczna złość wyłamania się z tych kostniejących stereotypów poprzez bezpardonową i ciężką muzykę.

„UFO” jest wydawictwem ponadczasowym, bezkompromisowym i jedynym w swoim rodzaju. W tej swoistej kilkudziesuęciominutej pigułce zawarto esencję całego tego powojennego poszukiwania własnej tożsamości zagubionego pokolenia Niemców. Mamy tutaj i złość i żal i odkrywanie i desperację odnalezienia siebie na zgliszczach przeszłości ze spojrzeniem we własną wizję przyszłości...

Absolutnie wspaniała, rozimprowizowana i naturalnie powalająca jest zawarta tutaj muzyka. Już od hendrixowego gitarowo-perkusyjnego jazgotu „In Stone” jest niezwykle ciekawie. Gęstę dźwiękowe wariacje z wykorzystaniem różnych efektów, do tego prowadzona niezwykle luźno sekcja rytmiczna. W tym całym muzycznym bałaganie wcale nie odczuwa się kompozycyjnego nieładu. Jest i spontanicznie i improwizacyjnie, ale całości super się słucha.

W „Girl Call” wcale nie na chwili wytchnienia. Żadnego zmiłuj się. Nadal uświadczamy bezkompromisowego rzępolenia, sprzężeń i innych warkotów.

Nagłe, ale dość płynne przejście w „Next Time See You At The Dalai Lama”, zdaje się tylko pozornie przynosić znamiona nieco bardziej ogarniętego grania. Jak wspomniałem jest tylko chwilowe złudzenie. Nadal uświadczamy rozimprowizowanej gitarowo-perkusyjnej jazdy. Dopiero pod koniec utworu mamy nieco dziwaczne efekty dźwiękowe, nieco delikatniejsze dla ucha.

Druga strona płyty winylowej to już troszkę inna bajka.

Utwór tytułowy to przede wszystkim mroczny i niezwykle hipnotyczny początek złożony z gitarowych cichych efektów. Zafundowano nam tutaj swego rodzaju przeciwwgagę do poprzednich kilkunastu minut. Zamiast pędu i popisów, bardziej postawiono na stworzenie narkotycznego klimatu balansującego na pograniczu tajemnicy i strachu. Efekt uzyskali znakomity, gdyż wraz z kolejnymi minutami i coraz bardziej kakofonicznymi gitarowymi efektami całość zdaje się niezwykle wciągać niczym czarna dziura, aż po sam piorunujący finał.

„Der LSD-Marsch” – przez wielu traktowany jako swego rodzaju sztandar kapeli – jest zwieńczeniem i podsumowaniem całości wydawnictwa. Wydający się odrobinę bardziej spójny, nie tracący jednak niczego ze swojego charakteru, niezwykle wciągającego i transowego. Zaczyna się spokojnym wprowadzeniem, jakby kontunuacją utwory tytułowego, aby z czasem przejść w najlepsze, rozimprowizowane pasaże rodem z pierwszych trzech utworów.

Guru Guru dowodzona przez Mani Neumeiera to najwybitniejszy przykład tego sposobu myślenia młodych Niemców. Narzucanie od małego poczucia winy na błędy poprzenich pokoleń prowadziło bardziej do frustacji, aniżeli do pokory. Ujście całego tego złożonego procesu można odczuć właśnie na płycie „UFO”.

Paweł Horyszny



Alfred Hitchcock zwykł mawiać, że w dobry thriller zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie ma tylko rosnąć. Tak samo na dobrej płycie rocka psychodelicznego... natężenie "kwasu" powinno rosnąć. W debiutowej płycie Guru Guru właśnie tak jest, natężenie eksperymentowania z dźwiękiem jest funkcją czasu.

A zaczyna się tak niewinnie... "Stone In" to taki bardziej rozbudowany hard rockowy numer. Moc brzmienia taka jak u Led Zeppelin. Przypomina też niektóre hard rockowe utwory w obrębie krautrocka jak np. Sperrmull, Necronomicon czy Gila. Brzmienie czasem zbacza w stronę bardziej przestrzennego, czym może zbliżać się do pierwszej płyty Scorpions Lonesome Crow oraz osiągnięć UFO. Później... "Girl Call"... otwiera go gitarowy eksperyment przywodzący pierwsze utwory Sonic Youth, potem mamy zabawę gitarowymi sprzężeniami, dosyć nieregularny, wręcz organiczny. Przypomina w tym nieco Gratefull Dead. "Next Time See You At the Dalai Lama", tu się robi jeszcze dziwniej. Już sam tytuł sugeruje coś dziwnego, jednakże Orientu jest tutaj bardzo niewiele. Polifoniczny i politonalny, gitara pracuje w innym tempie niż sekcja rytmiczna, bardzo dużo dysonansów. Słuchając niektórych urywków można by rzec: a stąd chyba Caspar Broenzmann czerpał inspirację do albumu Tribe! Dużo manipulacji, przesterów, powielania brzmienia... takie sztuczki przywoływać mogą wczesny psychodeliczny Pink Floyd, część z nich również eksperymenty Hendrixa. Na koniec młynki modlitewne... bardzo skromny akcent orientalny jak na utwór o takiej nazwie. "Ufo" to dzieło jakie należałoby umieścić w kategorii musique concrete. Początek przypomina nieco "Quicksilver" Pink Floyd, potem robi się jeszcze ciekawiej, poziom manipulacji taśmami taki jak w "Revolution #9" The Beatles. Utwór praktycznie zbudowany z taśmowych loopów z rzadkimi, rozsianymi po utworze partiami gitar i perkusji. "Der LSD/Marsch" przywołuje z kolei niekończące się instrumentalne jamy takie jak w koncertowych wersjach Iron Butterfly. Jednak to bardziej nieregularne niż rozwijanie jak w wariacji Mozarta...

Ufo to porządna płyta nawiązująca do różnych scen rocka psychodelicznego. Jeśli ktoś jest miłośnikiem White Album Beatlesów czy lubi płyty Pink Floyd nagrane przez Atom Heart Mother, powinno mu się spodobać. Zwłaszcza te bardzo floydowskie inklinacje w eksperymentowaniu z przesterami i powielaniem brzmienia gitary elektrycznej, które pojawiły się również na pierwszej płycie Tangerine Dream (Electronic Meditation) czy w debiucie Ash Ra Tempel z 1971 roku. Tutaj to jest podane jednak w sosie bardziej hard rockowym. Album ten stanowi kolejny dowód na to, że osoba w miarę osłuchana z anglosaskimi osiągnięciami rocka psychodelicznego jest w stanie spokojnie przemierzać krainę krautrocka. Bardzo ciekawa płyta, bardzo spójnie złączone inspiracje Zachodnim Wybrzeżem i sceną brytyjską. Z mojej strony 5/5.

Edwin Sieredziński



..::TRACK-LIST::..

1. Stone In 5:46
2. Girl Call 6:21
3. Next Time See You At The Dalai Lhama 6:03
4. Ufo 10:25
5. Der LSD-Marsch 8:31



..::OBSADA::..

Guitar, Effects [Echo Unit, Pedals] - Ax Genrich
Bass, Electronics [Amplifier, Microphone, Transistor Radio, Mixer, Intercom], Tape - Uli Trepte
Drums, Percussion, Electronic Drums [Elektrische Trommeln], Cymbal, Gong, Voice, Electronics [Contact Microphone], Tape - Mani Neumeier




https://www.youtube.com/watch?v=TWzXfBYTjWY



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Wydany w 1970 roku, debiutancki album tej kultowej, niemieckiej progresywnej (krautrockowej) formacji idealnie nadawałby się jako podkład muzyczny pod lądowanie statku Obcych.
Najbardziej odjazdowy album w dyskografii grupy. Świetne, ciężkie, gitarowe granie w hendrixowskim, ale mocno zwolnionym stylu. Baaardzo psychodeliczna płyta.



Prog z kapustą – Zweite Ausgabe (znaczy się Edycja Druga)

Wielki Inkwizytor Andrzej ‘Torquemanda’ Jaworski nie będzie szczypał się z lewctwem. Łapać, torturować i zaocznie skazywać na stos. Zresztą żaden z nich pożytek, przecież tylko katolicy płacą podatki. Co więcej powinni jeszcze płacić za drewno którym będą paleni. Jednak zacząć trzeba niewinnie. Dlategoż to przyszły Inkwizytor i jego dzielna i niestrudzona towarzyszka – bojowniczka o czystość wiary Małgorzata „ zawsze dziewica” Sadurska złożyli zawiadomienie do prokuratury w sprawie spektaklu "Golgota Picnic" Rodriga Garcii. Chcą, by ścigane były "wszystkie osoby zaangażowane w propagowanie w Polsce 'Golgoty Picnic' poprzez odczytywanie scenariusza, bądź też poprzez wyemitowanie filmu z zarejestrowanym spektaklem".

Nie widziałem na oczy rzeczonego spektaklu (czyli zapewne tak jak Pani Sadurska i Pan Jaworski), ale jak widać dla niektórych polityków ważniejsze jest pojawienie się na mównicy i wygłoszenie kilkuzdanowiego bełkotu, będącego swoistym prime time dla TV Trwam aniżeli poświęcenie chwili, aby zagłębić się nad (według opinii osobników bardziej znających się na teatrze aniżeli wymienieni wyżej potomkowie Świętej Inkwizycji) egzystecjonalnym przekazem. Cóż, ograniczone umysły kierują się ograniczonym myśleniem.

Niechże więc padnie również na mnie. Oto kilka słów o debiutanckiej płycie jednego z najbardziej lewicowych zespołów naszych zachodnich sąsiadów. Niech mnie także katofaszyści ścigają za propagowanie lewackiej sztuki...

Zresztą od samego początku swojej działalności Guru Guru szli przeciwko zachodnioniemieckiemu establishmentowi. Członkowie zespołu byli zatwadziałym zwolennikami Niemieckiego Socjalistycznego Związku Studentów, którego przedstawiciele niejednokrotnie mieli okazje prezentować swoje lewicowe manifesty podczas występów kapeli. Zresztą nie jest żadną tajemnicą, iż członkowie kapeli tworzyli ze swoimi rodzinami, tzw. groupies i technicznymi swego rodzaju utopijną komunę.

Prawdę powiedziawszy, gdy zabierałem się za rzeczoną recenzję wprowadzający akapit miał zawierać wspomiankę z krótkiego dokumentu wyemitwanego kilka lat temu w BBC4 o krautrocku z którego szczególnie zapamiętałem słowa Edgara Frose’go. Twierdził, że młodym Niemcom nie było narzucone dziedzictwo Wagnera, Brahmsa czy van Beethovena, lecz kipiała w nich złość za to, że przejmą oni brzemię pokolenia ich rodziców, którzy dopuścili Hitlera do władzy i z tym będą przez kolejne dekady utożsamiani. Stąd zapewne wzięła się ta szczera i autentyczna złość wyłamania się z tych kostniejących stereotypów poprzez bezpardonową i ciężką muzykę.

„UFO” jest wydawictwem ponadczasowym, bezkompromisowym i jedynym w swoim rodzaju. W tej swoistej kilkudziesuęciominutej pigułce zawarto esencję całego tego powojennego poszukiwania własnej tożsamości zagubionego pokolenia Niemców. Mamy tutaj i złość i żal i odkrywanie i desperację odnalezienia siebie na zgliszczach przeszłości ze spojrzeniem we własną wizję przyszłości...

Absolutnie wspaniała, rozimprowizowana i naturalnie powalająca jest zawarta tutaj muzyka. Już od hendrixowego gitarowo-perkusyjnego jazgotu „In Stone” jest niezwykle ciekawie. Gęstę dźwiękowe wariacje z wykorzystaniem różnych efektów, do tego prowadzona niezwykle luźno sekcja rytmiczna. W tym całym muzycznym bałaganie wcale nie odczuwa się kompozycyjnego nieładu. Jest i spontanicznie i improwizacyjnie, ale całości super się słucha.

W „Girl Call” wcale nie na chwili wytchnienia. Żadnego zmiłuj się. Nadal uświadczamy bezkompromisowego rzępolenia, sprzężeń i innych warkotów.

Nagłe, ale dość płynne przejście w „Next Time See You At The Dalai Lama”, zdaje się tylko pozornie przynosić znamiona nieco bardziej ogarniętego grania. Jak wspomniałem jest tylko chwilowe złudzenie. Nadal uświadczamy rozimprowizowanej gitarowo-perkusyjnej jazdy. Dopiero pod koniec utworu mamy nieco dziwaczne efekty dźwiękowe, nieco delikatniejsze dla ucha.

Druga strona płyty winylowej to już troszkę inna bajka.

Utwór tytułowy to przede wszystkim mroczny i niezwykle hipnotyczny początek złożony z gitarowych cichych efektów. Zafundowano nam tutaj swego rodzaju przeciwwgagę do poprzednich kilkunastu minut. Zamiast pędu i popisów, bardziej postawiono na stworzenie narkotycznego klimatu balansującego na pograniczu tajemnicy i strachu. Efekt uzyskali znakomity, gdyż wraz z kolejnymi minutami i coraz bardziej kakofonicznymi gitarowymi efektami całość zdaje się niezwykle wciągać niczym czarna dziura, aż po sam piorunujący finał.

„Der LSD-Marsch” – przez wielu traktowany jako swego rodzaju sztandar kapeli – jest zwieńczeniem i podsumowaniem całości wydawnictwa. Wydający się odrobinę bardziej spójny, nie tracący jednak niczego ze swojego charakteru, niezwykle wciągającego i transowego. Zaczyna się spokojnym wprowadzeniem, jakby kontunuacją utwory tytułowego, aby z czasem przejść w najlepsze, rozimprowizowane pasaże rodem z pierwszych trzech utworów.

Guru Guru dowodzona przez Mani Neumeiera to najwybitniejszy przykład tego sposobu myślenia młodych Niemców. Narzucanie od małego poczucia winy na błędy poprzenich pokoleń prowadziło bardziej do frustacji, aniżeli do pokory. Ujście całego tego złożonego procesu można odczuć właśnie na płycie „UFO”.

Paweł Horyszny



Alfred Hitchcock zwykł mawiać, że w dobry thriller zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie ma tylko rosnąć. Tak samo na dobrej płycie rocka psychodelicznego... natężenie "kwasu" powinno rosnąć. W debiutowej płycie Guru Guru właśnie tak jest, natężenie eksperymentowania z dźwiękiem jest funkcją czasu.

A zaczyna się tak niewinnie... "Stone In" to taki bardziej rozbudowany hard rockowy numer. Moc brzmienia taka jak u Led Zeppelin. Przypomina też niektóre hard rockowe utwory w obrębie krautrocka jak np. Sperrmull, Necronomicon czy Gila. Brzmienie czasem zbacza w stronę bardziej przestrzennego, czym może zbliżać się do pierwszej płyty Scorpions Lonesome Crow oraz osiągnięć UFO. Później... "Girl Call"... otwiera go gitarowy eksperyment przywodzący pierwsze utwory Sonic Youth, potem mamy zabawę gitarowymi sprzężeniami, dosyć nieregularny, wręcz organiczny. Przypomina w tym nieco Gratefull Dead. "Next Time See You At the Dalai Lama", tu się robi jeszcze dziwniej. Już sam tytuł sugeruje coś dziwnego, jednakże Orientu jest tutaj bardzo niewiele. Polifoniczny i politonalny, gitara pracuje w innym tempie niż sekcja rytmiczna, bardzo dużo dysonansów. Słuchając niektórych urywków można by rzec: a stąd chyba Caspar Broenzmann czerpał inspirację do albumu Tribe! Dużo manipulacji, przesterów, powielania brzmienia... takie sztuczki przywoływać mogą wczesny psychodeliczny Pink Floyd, część z nich również eksperymenty Hendrixa. Na koniec młynki modlitewne... bardzo skromny akcent orientalny jak na utwór o takiej nazwie. "Ufo" to dzieło jakie należałoby umieścić w kategorii musique concrete. Początek przypomina nieco "Quicksilver" Pink Floyd, potem robi się jeszcze ciekawiej, poziom manipulacji taśmami taki jak w "Revolution #9" The Beatles. Utwór praktycznie zbudowany z taśmowych loopów z rzadkimi, rozsianymi po utworze partiami gitar i perkusji. "Der LSD/Marsch" przywołuje z kolei niekończące się instrumentalne jamy takie jak w koncertowych wersjach Iron Butterfly. Jednak to bardziej nieregularne niż rozwijanie jak w wariacji Mozarta...

Ufo to porządna płyta nawiązująca do różnych scen rocka psychodelicznego. Jeśli ktoś jest miłośnikiem White Album Beatlesów czy lubi płyty Pink Floyd nagrane przez Atom Heart Mother, powinno mu się spodobać. Zwłaszcza te bardzo floydowskie inklinacje w eksperymentowaniu z przesterami i powielaniem brzmienia gitary elektrycznej, które pojawiły się również na pierwszej płycie Tangerine Dream (Electronic Meditation) czy w debiucie Ash Ra Tempel z 1971 roku. Tutaj to jest podane jednak w sosie bardziej hard rockowym. Album ten stanowi kolejny dowód na to, że osoba w miarę osłuchana z anglosaskimi osiągnięciami rocka psychodelicznego jest w stanie spokojnie przemierzać krainę krautrocka. Bardzo ciekawa płyta, bardzo spójnie złączone inspiracje Zachodnim Wybrzeżem i sceną brytyjską. Z mojej strony 5/5.

Edwin Sieredziński



..::TRACK-LIST::..

1. Stone In 5:46
2. Girl Call 6:21
3. Next Time See You At The Dalai Lhama 6:03
4. Ufo 10:25
5. Der LSD-Marsch 8:31



..::OBSADA::..

Guitar, Effects [Echo Unit, Pedals] - Ax Genrich
Bass, Electronics [Amplifier, Microphone, Transistor Radio, Mixer, Intercom], Tape - Uli Trepte
Drums, Percussion, Electronic Drums [Elektrische Trommeln], Cymbal, Gong, Voice, Electronics [Contact Microphone], Tape - Mani Neumeier




https://www.youtube.com/watch?v=TWzXfBYTjWY



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Każdy, kto zna wydawnictwo Grapefruit (oddział wytwórni Cherry Red) będzie świadomy, że są to specjaliści w penetrowaniu rzadko odwiedzanych muzycznych głębin przełomu lat 70-tych, do których ekipa z bardziej znanego Esoteric bez szczegółowej mapy i kompasu raczej nie odważy się zapuszczać. Za ich sprawą zszedłem z utartego szlaku, by po raz kolejny znaleźć się w krainie, gdzie na rockowym drzewie genealogicznym widnieje napis „Here Be Dragons”. Dziwni mężczyźni z rzadkimi brodami z pchlich targów machają do mnie płytami winylowymi, podczas gdy ja pochylamy się nad albumem „Here Again” nagrany przez zespół MISTY w 1969 roku. Mówię „nagrany”, a nie „wydany”, bo płyta w epoce nie wyszła poza fazę acetatu. A, jest jeszcze coś, co wydaje się niewiarygodne – ci goście prawie nigdy nie grali na żywo! No dobra, dali dwa koncerty: pierwszy jako suport Roya Orbisona w Birmingham, drugi dla studentów w Banbury w tamtejszym college’u. I wszystko w tym temacie. Jedyny oficjalny ślad jaki zostawili po sobie to singiel wydany przez Parlophone, który wiele obiecywał...

Pomimo, że nie koncertowali zostali zaproszeni do telewizji na dwa 15-minutowe programy muzyczno-rozrywkowe nakręcone w Carlisle i pokazane w lokalnej Border TV zasięgiem obejmująca angielsko-szkockie pogranicze. Niewiarygodne, że po tylu latach cudem udało się zlokalizować jeden z nich, który znajdował się w rękach prywatnego kolekcjonera i został dołączony do „Here Again”. Dla każdego, kto był ich fanem, jest on tak cenny jak zwoje znad Morza Martwego(*). Dla nas, muzycznych archeologów, to sensacyjny i zarazem fascynujący dokument zespołu zasługujący na dużo więcej, niż to, co przyniósł im los.

Grający na organach Hammonda Michael Gelardi i basista Steve Bingham poznali się latem 1968 roku odpowiadając na ogłoszenie londyńskiego zespołu soulowego w „Melody Maker” poszukującego muzyków. Grupa, której nazwy nikt już nie pamięta, była przeciętna nie mniej klasycznie wykształcony Gelardi będący pod wpływem Händla i Scarlattiego błyskawicznie złapał nić porozumienia z Binghamem mającym obsesję na punkcie rhythm and bluesa. Wkrótce zaczęli pisać piosenki i komponować utwory. To były zalążki późniejszego materiału, nasionka, które rzucone na żyzną glebę przyniosły plon na dużej płycie.

Obaj muzycy w ciągu kilku miesięcy zwerbowali wokalistę Tony’ego Woottona i gitarzystę Freddie’ego Greena. Problemem okazał się perkusista, co do którego mieli pewne wymagania. Michael Gelardi: „W tym przypadku zdaliśmy sobie sprawę, że standardowy bębniarz nie poradzi sobie z niektórymi zawiłościami naszej muzyki i zdecydowaliśmy, że będziemy potrzebować perkusisty jazzowego, którego moglibyśmy namówić do grania rocka.” Po licznych ogłoszeniach i przesłuchaniach udało się znaleźć Johna Timmsa, „wytrawnego” muzyka jazzowego, który „kopiąc i wrzeszcząc” w końcu dał się wciągnąć w „budzący grozę świat rocka”. Nazwany na cześć kultowego standardu jazzowego Errolla Gomersa zespół Misty szybko stanął na nogi i zaczął rozwijać swoje niepowtarzalne brzmienie będące fuzją muzyki klasycznej, głównie barokowej (Bach, Händel, Scarlatti) i własnych kompozycji poruszających się w obrębie rocka, ambitnego popu i jazzu. Trzeba przyznać było to dość intrygujące jak na owe czasy połączenie.

Menadżerem grupy został Michael Grade, późniejszy dyrektor Telewizji BBC1, będący wówczas właścicielem agencji talentów London Management. Dwudziestoletni Michael uwierzył, że ich wyjątkowy tygiel brzmień i wpływów może być przyszłością rocka. To on zgodził się zapłacić za próby, sprzęt i nowiutką furgonetkę Bedford. On też załatwił kontrakt z wytwórnią Parlophone, opłacił studio, w którym nagrali singla i zaaranżował występy telewizyjne, o których już wspominałem. W październiku 1969 roku, a więc w tym samym czasie, gdy King Crimson wydał swój debiutancki krążek „In The Court Of The Crimson King”, Led Zeppelin drugi album, a Pink Floyd „Ummagummę” (listopad’69) Misty przebywali w londyńskim Regent Sound Studios, nagrywając album. Studio, uznawane za pierwsze, w którym nagrywali Rolling Stonesi miało wówczas jeden 4-ścieżkowy magnetofon. Trudno to sobie wyobrazić, szczególnie gdy dziś słucha się płyty „Here Again” i nie odczuwa, że została wyprodukowana ponad pół wieku temu. Zespół miał też cholerne szczęście, że pracował nad nią jeden z najlepszych ówczesnych inżynierów dźwięku w Wielkiej Brytanii. Adrian Ibbotson, człowiek-legenda pracujący niemal ze wszystkimi, choć sławę przyniosła mu praca przy albumie „Sgt. Pepper’s…” The Beatles.

W lipcu 1970 roku, gdy ukazał się singiel „Hot Cinnamon” mający być zapowiedzią dużej płyty, Grade uwierzył w sukces zespołu. To wtedy padła z jego ust dość odważna zapowiedź: „Wczoraj byli The Beatles, The Rolling Stones, Cream”. Dziś Led Zeppelin, The Moody Blues, Deep Purple. Jutro należy do MISTY!” Gdyby to była surrealistyczna prognoza pogody nikt nie miałby mu za złe, że się nie sprawdziła. W kontekście tego, co wydarzyło się później wypowiedź ta została uznana za jedną z najbardziej beznadziejnych przepowiedni tamtych lat. Na początku rzeczywiście wydawało się, że wszystko jest pod kontrolą i idzie w dobrym kierunku gdyż singiel dość często gościł na antenach radiowych. Niestety wyniki sprzedaży były kiepskie, co z kolei przełożyło się na listy przebojów, na których nigdy nie zagościł. Szkoda, bo moim zdaniem „Hot Cinnamon” to świetny, szybki utwór muzyczny, ale prawdopodobnie zbyt skomplikowany rytmicznie, aby mógł być hitem tanecznym. Na stronie „B” umieszczono równie ciekawy, klasycyzujący numer „Cascades”.

Niezadowoleni szefowie wytwórni Parlophone ostatecznie wycofali się z wydania dużej płyty i być może taśmy-matki wciąż leżą gdzieś w magazynowych zakamarkach przykryte grubą warstwą kurzu. Zawiedzeni muzycy rozeszli się w swoje strony i na tym mogłaby się ta historia zakończyć, gdyby nie to, że Geraldi natknął się na oryginalny acetat i zdecydował, że nadszedł czas, aby po „krótkiej” przerwie trwającej 52 lata album w końcu ujrzał światło dzienne.
Stało się to dokładnie 16 września 2022 roku.

To historyczne pierwsze wydanie zawiera trzynaście utworów (cały album plus singiel) uzupełnione 15-minutowym, telewizyjnym występem grupy (wersja audio). Nie mniej interesująca jest także 20-stronicowa książeczka z unikalnymi zdjęciami, pamiątkami i cytatami muzyków zespołu.

A co dostajemy od strony muzycznej? Album na miarę swoich czasów – wczesny prog oparty na klasyce z psychodelicznymi akcentami i popowym blaskiem. Wyobraźmy sobie zmieszane ze sobą elementy The Nice i Procol Harum skrzyżowane z Pink Floyd z epoki Syda Barretta, trochę Arthura Browna, a nawet Moody Blues. Zacierając cienkie granice między rockiem, klasycznym jazzem i kameralny popem „Here Again” to transcendentny kalejdoskop kolorów, których nie da się zdefiniować. I rzeczywiście bardzo miło się tego słucha. Gra Geraldiego na Hammondzie jest więcej niż znakomita; Steve Bingham wywija basem z godną podziwu szybkością i płynnością, zaś jazzowa perkusja Johna Timmsa to już czysta poezja. Co ciekawe, w porównaniu z długimi kompozycjami innych zespołów wczesnego rocka progresywnego utwory na tym albumie są stosunkowo krótkie choć mi to kompletnie nie przeszkadza. Na swój sposób każdy jest inny, każdy ma swoją specyficzną atmosferę i trudno wskazać tu faworytów. Klasycznie otwierający się psychodeliczny prog „Witness For The Resurrection”, znakomity „A Question Of Trust” i utwór tytułowy zostały zagrane z idealną mieszanką porywających eksperymentów i wirtuozowskiej muzykalności. W dużej części panuje tu silny klimat baroku, ale jest też sporo dobrej muzyki pop w „Harmonious Blacksmith”, „John’s Song”, czy „Lazy Guy”. Do grona moich ulubionych dopisuję przeuroczy „Final Thougs”, a przede wszystkim „Animal Farm” będący zwięzłym, tekstowo inteligentnym proto-prog rockowym samorodkiem najwyższego rzędu. W tekstach zespół porusza porusza także „trudne” tematy, takie jak długotrwała choroba („Julie”), samobójstwo („Final Thoughts”), samotność („I Can See The Stars”), w których Ton Wootton prezentuje wspaniały wachlarz swoich wokalnych umiejętności.

Misty był prawdziwie oryginalnym, genialnym zespołem. Rzadkim ptakiem, który powinien był pozostawić niezatarty ślad, zamiast wpisać się na listę dawno zapomnianych „flotsamów i jetsamów” ery psychodelicznej. Album „Here Again” jest naprawdę ponadczasowy. To kawałek nieskazitelnej muzyki, która ucieleśnia postępowego ducha tamtych czasów unosząc się w powietrzu niczym mgła – na wpół zapomniany, przezroczysty sen, który powrócił do nas po pięćdziesięciu latach milczenia.

(*) Zwoje znad Morza Egejskiego – najstarsze rękopisy Biblii napisane po hebrajsku, aramejsku i grecku około 3 wieku p.n.e. wokół których narosło wiele legend i mitów.

Zibi



First-ever release of the album recorded at the end of the 60s by studio-based UK progressive rock band Misty.

Includes their genre-bending Parlophone single 'Hot Cinnamon', now a major collectable after being unearthed and championed by mod club DJs.

A dazzling fusion of classically-inspired progressive rock and song-based psychedelic pop, the five-piece Misty looked like being major contenders after being plucked from obscurity by talent agency London Management.

The agency's head, British showbiz scion Michael Grade, became their manager, proclaiming Misty to be “the future of rock music” they released the EMI single 'Hot Cinnamon' supported by the band's own regional TV showcase.

Unfortunately, the single failed to attract too much attention at the time, and a concurrently-recorded album, entitled ‘Here Again’, failed to get beyond acetate stage.

The band duly went their separate ways and now after a brief hiatus of 52 years, Grapefruit is proud to host the first-ever release of the Misty album, a 13-track set that fuses classic three-minute songwriting with an organ-based late psychedelic/early progressive rock sound, firmly in the tradition of classically-informed bands like Procol Harum and The Nice.

Augmented by the audio content of that 15-minute television showcase, a 4000 word sleeve-note about Misty's hitherto-undocumented existence together with photos, memorabilia and quotes from band members. Another dropped stitch in the tapestry of late 60s/early 70s British psychedelic and progressive rock.



..::TRACK-LIST::..

1. Witness For The Resurrection
2. Here Again
3. A Question Of Trust
4. Julie
5. I Can See The Stars
6. Harmonious Blacksmith
7. Hot Cinnamon
8. Cascades
9. Animal Farm
10. I Will Be There
11. Lazy Guy
12. John's Song
13. Final Thoughts

Bonus Tracks:
14. Witness For The Resurrection (Live)
15. Cascades (Live)
16. Hot Cinnamon (Live)
17. John's Song (Live)

Tracks 1 to 13 recorded at Regent Sound Studios, late 1969 except tracks 7 and 8 recorded at Olympic Studios, spring 1970.
All tracks previously unreleased except 7 and 8 released as Parlophone R5852 in July 1970.
Tracks 14 to 17 recorded for Border TV show in Carlisle, broadcast in July 1970



..::OBSADA::..

Lead Guitar, Vocals - Freddie Green
Lead Vocals, Twelve-String Guitar - Tony Wootton
Drums - John Timms
Keyboards, Vocals - Michael Gelardi
Bass, Twelve-String Guitar, Vocals - Steve Bingham




https://www.youtube.com/watch?v=f9LGaOOCCqA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Każdy, kto zna wydawnictwo Grapefruit (oddział wytwórni Cherry Red) będzie świadomy, że są to specjaliści w penetrowaniu rzadko odwiedzanych muzycznych głębin przełomu lat 70-tych, do których ekipa z bardziej znanego Esoteric bez szczegółowej mapy i kompasu raczej nie odważy się zapuszczać. Za ich sprawą zszedłem z utartego szlaku, by po raz kolejny znaleźć się w krainie, gdzie na rockowym drzewie genealogicznym widnieje napis „Here Be Dragons”. Dziwni mężczyźni z rzadkimi brodami z pchlich targów machają do mnie płytami winylowymi, podczas gdy ja pochylamy się nad albumem „Here Again” nagrany przez zespół MISTY w 1969 roku. Mówię „nagrany”, a nie „wydany”, bo płyta w epoce nie wyszła poza fazę acetatu. A, jest jeszcze coś, co wydaje się niewiarygodne – ci goście prawie nigdy nie grali na żywo! No dobra, dali dwa koncerty: pierwszy jako suport Roya Orbisona w Birmingham, drugi dla studentów w Banbury w tamtejszym college’u. I wszystko w tym temacie. Jedyny oficjalny ślad jaki zostawili po sobie to singiel wydany przez Parlophone, który wiele obiecywał...

Pomimo, że nie koncertowali zostali zaproszeni do telewizji na dwa 15-minutowe programy muzyczno-rozrywkowe nakręcone w Carlisle i pokazane w lokalnej Border TV zasięgiem obejmująca angielsko-szkockie pogranicze. Niewiarygodne, że po tylu latach cudem udało się zlokalizować jeden z nich, który znajdował się w rękach prywatnego kolekcjonera i został dołączony do „Here Again”. Dla każdego, kto był ich fanem, jest on tak cenny jak zwoje znad Morza Martwego(*). Dla nas, muzycznych archeologów, to sensacyjny i zarazem fascynujący dokument zespołu zasługujący na dużo więcej, niż to, co przyniósł im los.

Grający na organach Hammonda Michael Gelardi i basista Steve Bingham poznali się latem 1968 roku odpowiadając na ogłoszenie londyńskiego zespołu soulowego w „Melody Maker” poszukującego muzyków. Grupa, której nazwy nikt już nie pamięta, była przeciętna nie mniej klasycznie wykształcony Gelardi będący pod wpływem Händla i Scarlattiego błyskawicznie złapał nić porozumienia z Binghamem mającym obsesję na punkcie rhythm and bluesa. Wkrótce zaczęli pisać piosenki i komponować utwory. To były zalążki późniejszego materiału, nasionka, które rzucone na żyzną glebę przyniosły plon na dużej płycie.

Obaj muzycy w ciągu kilku miesięcy zwerbowali wokalistę Tony’ego Woottona i gitarzystę Freddie’ego Greena. Problemem okazał się perkusista, co do którego mieli pewne wymagania. Michael Gelardi: „W tym przypadku zdaliśmy sobie sprawę, że standardowy bębniarz nie poradzi sobie z niektórymi zawiłościami naszej muzyki i zdecydowaliśmy, że będziemy potrzebować perkusisty jazzowego, którego moglibyśmy namówić do grania rocka.” Po licznych ogłoszeniach i przesłuchaniach udało się znaleźć Johna Timmsa, „wytrawnego” muzyka jazzowego, który „kopiąc i wrzeszcząc” w końcu dał się wciągnąć w „budzący grozę świat rocka”. Nazwany na cześć kultowego standardu jazzowego Errolla Gomersa zespół Misty szybko stanął na nogi i zaczął rozwijać swoje niepowtarzalne brzmienie będące fuzją muzyki klasycznej, głównie barokowej (Bach, Händel, Scarlatti) i własnych kompozycji poruszających się w obrębie rocka, ambitnego popu i jazzu. Trzeba przyznać było to dość intrygujące jak na owe czasy połączenie.

Menadżerem grupy został Michael Grade, późniejszy dyrektor Telewizji BBC1, będący wówczas właścicielem agencji talentów London Management. Dwudziestoletni Michael uwierzył, że ich wyjątkowy tygiel brzmień i wpływów może być przyszłością rocka. To on zgodził się zapłacić za próby, sprzęt i nowiutką furgonetkę Bedford. On też załatwił kontrakt z wytwórnią Parlophone, opłacił studio, w którym nagrali singla i zaaranżował występy telewizyjne, o których już wspominałem. W październiku 1969 roku, a więc w tym samym czasie, gdy King Crimson wydał swój debiutancki krążek „In The Court Of The Crimson King”, Led Zeppelin drugi album, a Pink Floyd „Ummagummę” (listopad’69) Misty przebywali w londyńskim Regent Sound Studios, nagrywając album. Studio, uznawane za pierwsze, w którym nagrywali Rolling Stonesi miało wówczas jeden 4-ścieżkowy magnetofon. Trudno to sobie wyobrazić, szczególnie gdy dziś słucha się płyty „Here Again” i nie odczuwa, że została wyprodukowana ponad pół wieku temu. Zespół miał też cholerne szczęście, że pracował nad nią jeden z najlepszych ówczesnych inżynierów dźwięku w Wielkiej Brytanii. Adrian Ibbotson, człowiek-legenda pracujący niemal ze wszystkimi, choć sławę przyniosła mu praca przy albumie „Sgt. Pepper’s…” The Beatles.

W lipcu 1970 roku, gdy ukazał się singiel „Hot Cinnamon” mający być zapowiedzią dużej płyty, Grade uwierzył w sukces zespołu. To wtedy padła z jego ust dość odważna zapowiedź: „Wczoraj byli The Beatles, The Rolling Stones, Cream”. Dziś Led Zeppelin, The Moody Blues, Deep Purple. Jutro należy do MISTY!” Gdyby to była surrealistyczna prognoza pogody nikt nie miałby mu za złe, że się nie sprawdziła. W kontekście tego, co wydarzyło się później wypowiedź ta została uznana za jedną z najbardziej beznadziejnych przepowiedni tamtych lat. Na początku rzeczywiście wydawało się, że wszystko jest pod kontrolą i idzie w dobrym kierunku gdyż singiel dość często gościł na antenach radiowych. Niestety wyniki sprzedaży były kiepskie, co z kolei przełożyło się na listy przebojów, na których nigdy nie zagościł. Szkoda, bo moim zdaniem „Hot Cinnamon” to świetny, szybki utwór muzyczny, ale prawdopodobnie zbyt skomplikowany rytmicznie, aby mógł być hitem tanecznym. Na stronie „B” umieszczono równie ciekawy, klasycyzujący numer „Cascades”.

Niezadowoleni szefowie wytwórni Parlophone ostatecznie wycofali się z wydania dużej płyty i być może taśmy-matki wciąż leżą gdzieś w magazynowych zakamarkach przykryte grubą warstwą kurzu. Zawiedzeni muzycy rozeszli się w swoje strony i na tym mogłaby się ta historia zakończyć, gdyby nie to, że Geraldi natknął się na oryginalny acetat i zdecydował, że nadszedł czas, aby po „krótkiej” przerwie trwającej 52 lata album w końcu ujrzał światło dzienne.
Stało się to dokładnie 16 września 2022 roku.

To historyczne pierwsze wydanie zawiera trzynaście utworów (cały album plus singiel) uzupełnione 15-minutowym, telewizyjnym występem grupy (wersja audio). Nie mniej interesująca jest także 20-stronicowa książeczka z unikalnymi zdjęciami, pamiątkami i cytatami muzyków zespołu.

A co dostajemy od strony muzycznej? Album na miarę swoich czasów – wczesny prog oparty na klasyce z psychodelicznymi akcentami i popowym blaskiem. Wyobraźmy sobie zmieszane ze sobą elementy The Nice i Procol Harum skrzyżowane z Pink Floyd z epoki Syda Barretta, trochę Arthura Browna, a nawet Moody Blues. Zacierając cienkie granice między rockiem, klasycznym jazzem i kameralny popem „Here Again” to transcendentny kalejdoskop kolorów, których nie da się zdefiniować. I rzeczywiście bardzo miło się tego słucha. Gra Geraldiego na Hammondzie jest więcej niż znakomita; Steve Bingham wywija basem z godną podziwu szybkością i płynnością, zaś jazzowa perkusja Johna Timmsa to już czysta poezja. Co ciekawe, w porównaniu z długimi kompozycjami innych zespołów wczesnego rocka progresywnego utwory na tym albumie są stosunkowo krótkie choć mi to kompletnie nie przeszkadza. Na swój sposób każdy jest inny, każdy ma swoją specyficzną atmosferę i trudno wskazać tu faworytów. Klasycznie otwierający się psychodeliczny prog „Witness For The Resurrection”, znakomity „A Question Of Trust” i utwór tytułowy zostały zagrane z idealną mieszanką porywających eksperymentów i wirtuozowskiej muzykalności. W dużej części panuje tu silny klimat baroku, ale jest też sporo dobrej muzyki pop w „Harmonious Blacksmith”, „John’s Song”, czy „Lazy Guy”. Do grona moich ulubionych dopisuję przeuroczy „Final Thougs”, a przede wszystkim „Animal Farm” będący zwięzłym, tekstowo inteligentnym proto-prog rockowym samorodkiem najwyższego rzędu. W tekstach zespół porusza porusza także „trudne” tematy, takie jak długotrwała choroba („Julie”), samobójstwo („Final Thoughts”), samotność („I Can See The Stars”), w których Ton Wootton prezentuje wspaniały wachlarz swoich wokalnych umiejętności.

Misty był prawdziwie oryginalnym, genialnym zespołem. Rzadkim ptakiem, który powinien był pozostawić niezatarty ślad, zamiast wpisać się na listę dawno zapomnianych „flotsamów i jetsamów” ery psychodelicznej. Album „Here Again” jest naprawdę ponadczasowy. To kawałek nieskazitelnej muzyki, która ucieleśnia postępowego ducha tamtych czasów unosząc się w powietrzu niczym mgła – na wpół zapomniany, przezroczysty sen, który powrócił do nas po pięćdziesięciu latach milczenia.

(*) Zwoje znad Morza Egejskiego – najstarsze rękopisy Biblii napisane po hebrajsku, aramejsku i grecku około 3 wieku p.n.e. wokół których narosło wiele legend i mitów.

Zibi



First-ever release of the album recorded at the end of the 60s by studio-based UK progressive rock band Misty.

Includes their genre-bending Parlophone single 'Hot Cinnamon', now a major collectable after being unearthed and championed by mod club DJs.

A dazzling fusion of classically-inspired progressive rock and song-based psychedelic pop, the five-piece Misty looked like being major contenders after being plucked from obscurity by talent agency London Management.

The agency's head, British showbiz scion Michael Grade, became their manager, proclaiming Misty to be “the future of rock music” they released the EMI single 'Hot Cinnamon' supported by the band's own regional TV showcase.

Unfortunately, the single failed to attract too much attention at the time, and a concurrently-recorded album, entitled ‘Here Again’, failed to get beyond acetate stage.

The band duly went their separate ways and now after a brief hiatus of 52 years, Grapefruit is proud to host the first-ever release of the Misty album, a 13-track set that fuses classic three-minute songwriting with an organ-based late psychedelic/early progressive rock sound, firmly in the tradition of classically-informed bands like Procol Harum and The Nice.

Augmented by the audio content of that 15-minute television showcase, a 4000 word sleeve-note about Misty's hitherto-undocumented existence together with photos, memorabilia and quotes from band members. Another dropped stitch in the tapestry of late 60s/early 70s British psychedelic and progressive rock.



..::TRACK-LIST::..

1. Witness For The Resurrection
2. Here Again
3. A Question Of Trust
4. Julie
5. I Can See The Stars
6. Harmonious Blacksmith
7. Hot Cinnamon
8. Cascades
9. Animal Farm
10. I Will Be There
11. Lazy Guy
12. John's Song
13. Final Thoughts

Bonus Tracks:
14. Witness For The Resurrection (Live)
15. Cascades (Live)
16. Hot Cinnamon (Live)
17. John's Song (Live)

Tracks 1 to 13 recorded at Regent Sound Studios, late 1969 except tracks 7 and 8 recorded at Olympic Studios, spring 1970.
All tracks previously unreleased except 7 and 8 released as Parlophone R5852 in July 1970.
Tracks 14 to 17 recorded for Border TV show in Carlisle, broadcast in July 1970



..::OBSADA::..

Lead Guitar, Vocals - Freddie Green
Lead Vocals, Twelve-String Guitar - Tony Wootton
Drums - John Timms
Keyboards, Vocals - Michael Gelardi
Bass, Twelve-String Guitar, Vocals - Steve Bingham




https://www.youtube.com/watch?v=f9LGaOOCCqA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Ten brytyjski CD wytwórni Esoteric zawiera nagrania z niepublikowanego (w ostatniej chwili wstrzymanego przez firmę MGM) albumu - dokonane wiosną 1969 roku przez zespół Steva Howe'a - pomiędzy jego działalnością w Tomorrow i Yes. Utwór 'Nether Street' pojawił się w 1971 roku jako końcowa część klasycznego 'Starship Trooper' grupy Yes.
Klasyczna, bardzo rasowa, rockowa psychodelia z lekką domieszką wczesnego ciężkiego rocka, a także ambitnego brytyjskiego popu.
Studyjna, profesjonalna jakość dźwięku!
Ten materiał był wydany niegdyś przez RPM jako CD 'Spectral Nether Street'.



Esoteric Recordings are pleased to announce the release of a newly re-mastered edition of the 1969 recordings by Bodast, the short-lived band formed in late 1968 featuring STEVE HOWE (Lead Guitar, Acoustic Guitar, Bass), DAVE CURTIS (Bass, Vocals), BOBBY CLARKE (Drums) & CLIVE SKINNER (Vocals, Acoustic Guitar).

Originally known as Canto, the trio of Howe, Curtis and Clarke adopted the name Bodast (and abbreviation of their first names) after a few months. Later joined by Clive Skinner, the band recorded a series of songs at Trident studios in London, produced by Steve Howe’s former band mate in Tomorrow, Keith West. Sadly, despite being hailed for their live performances, Bodast failed to see any recordings released during their existence.

Over four decades on from the sessions, the tracks recorded by Bodast are fascinating, revealing a phase of Steve Howe’s career prior to him joining Yes and enjoying global acclaim. The track “Nether Street” featured a riff later re-worked by Steve Howe as the basis of the “Wurm” section of the song “Starship Trooper” recorded by Yes.

“Towards Utopia” features the original Keith West produced mixes of the Trident sessions, along with three bonus tracks by Canto recorded for Deep Purple’s management company in 1968.



..::TRACK-LIST::..

1. Nether Street
2. Tired Towers
3. Mr. Jones
4. Do You Remember
5. Beyond Winter
6. Once In A Lifetime
7. Black Leather Gloves
8. I Want You
9. 1000 Years
10. Nothing To Cry For

Bonus Tracks:
Canto
11. The Spanish Song
12. Power Of Music
13. Come Over Stranger




https://www.youtube.com/watch?v=fpTkz1iTrIQ



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Ten brytyjski CD wytwórni Esoteric zawiera nagrania z niepublikowanego (w ostatniej chwili wstrzymanego przez firmę MGM) albumu - dokonane wiosną 1969 roku przez zespół Steva Howe'a - pomiędzy jego działalnością w Tomorrow i Yes. Utwór 'Nether Street' pojawił się w 1971 roku jako końcowa część klasycznego 'Starship Trooper' grupy Yes.
Klasyczna, bardzo rasowa, rockowa psychodelia z lekką domieszką wczesnego ciężkiego rocka, a także ambitnego brytyjskiego popu.
Studyjna, profesjonalna jakość dźwięku!
Ten materiał był wydany niegdyś przez RPM jako CD 'Spectral Nether Street'.



Esoteric Recordings are pleased to announce the release of a newly re-mastered edition of the 1969 recordings by Bodast, the short-lived band formed in late 1968 featuring STEVE HOWE (Lead Guitar, Acoustic Guitar, Bass), DAVE CURTIS (Bass, Vocals), BOBBY CLARKE (Drums) & CLIVE SKINNER (Vocals, Acoustic Guitar).

Originally known as Canto, the trio of Howe, Curtis and Clarke adopted the name Bodast (and abbreviation of their first names) after a few months. Later joined by Clive Skinner, the band recorded a series of songs at Trident studios in London, produced by Steve Howe’s former band mate in Tomorrow, Keith West. Sadly, despite being hailed for their live performances, Bodast failed to see any recordings released during their existence.

Over four decades on from the sessions, the tracks recorded by Bodast are fascinating, revealing a phase of Steve Howe’s career prior to him joining Yes and enjoying global acclaim. The track “Nether Street” featured a riff later re-worked by Steve Howe as the basis of the “Wurm” section of the song “Starship Trooper” recorded by Yes.

“Towards Utopia” features the original Keith West produced mixes of the Trident sessions, along with three bonus tracks by Canto recorded for Deep Purple’s management company in 1968.



..::TRACK-LIST::..

1. Nether Street
2. Tired Towers
3. Mr. Jones
4. Do You Remember
5. Beyond Winter
6. Once In A Lifetime
7. Black Leather Gloves
8. I Want You
9. 1000 Years
10. Nothing To Cry For

Bonus Tracks:
Canto
11. The Spanish Song
12. Power Of Music
13. Come Over Stranger




https://www.youtube.com/watch?v=fpTkz1iTrIQ



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.


..::OPIS::..

Pierwszy raz na CD!
Edward Bear to prawdziwe nazwisko Kubusia Puchatka, a także nazwa tego doskonałego kanadyjskiego tria! Wydany w 1969 roku nakładem Capitolu, debiutancki album grupy to dla nas niesamowita sensacja i kolejny powód, że doskonałej starej muzyki z najwyższej półki jest jeszcze sporo do odkrycia! Ten relatywnie (jeszcze) nieznany album to wyrafinowane i wpadające w ucho połączenie wczesnego prog-rocka, późnej rockowej psychodelii, bluesa oraz ambitnego barokowego popu.
Procol Harum, The Beatles, Andwella's Dream, wczesny Traffic, Cream - to są nazwy do ktorych można przyrównać muzykę tej niedocenionej formacji. Świetny dźwięk!



Kanadyjska grupa rockowa EDWARD BEAR (początkowo zwana The Edward Bear Revue) została założona w Toronto w 1966 roku przez śpiewającego perkusistę Larry’ego Evona. klawiszowca Paula Weldona i basistę Craiga Hemminga. Można by pomyśleć, że Edward Bear to pseudonim artystyczny któregoś z muzyków. Nic podobnego – tak naprawdę nazywał się… Kubuś Puchatek!

Będąc pod wpływem psychodelii, folku i bluesa szlifowali warsztat muzyczny w domowych piwnicach i garażach próbując przy tym różnych gitarzystów. Ostatecznie zdecydowali się na Danny Marksa pozyskanego z ogłoszenia prasowego. Regularne występy w klubach przyniosły im popularność w rodzinnym mieście. Zostali dostrzeżeni przez branżę muzyczną; w 1969 roku wystąpili wspólnie z Paulem Butterfieldem w The Rock Pail, oraz otwierali koncerty Led Zeppelin podczas kanadyjskiego tournee Brytyjczyków. Tuż po tym basista Graig Hemming opuścił kolegów (jego rolę przejął klawiszowiec), zaś trójka muzyków podpisała kontrakt z wytwórnią Capitol Records. Nagrany w Easter Sound Studios w Yorkville Village album „Bearings” ukazał się dokładnie 17 listopada tego samego roku. Warto dodać, że inżynierem dźwięku był Terry Brown, późniejszy producent najlepszych płyt Rush.

W epoce późnych lat 60-tych eteryczne połączenie późnej psychodelii, wczesnego prog rocka, bluesa i ambitnego urokliwego popu dało oryginalną muzyczną mieszankę. Kompozycja „You, Me And Mexico” to prawdopodobnie najbardziej znana piosenka z tego albumu, która stała się hitem nie tylko w Kanadzie (trzecie miejsce na liście przebojów), ale i w sąsiednich Stanach. Urokowi nie brakuje też psychodelicznej balladzie „Cinder Dream” i zabarwionej muzyką baroku „Woodwind Song”. Na krążku znalazły się dwa świetne bluesowe standardy. Kompozycja Freddy’ego Kinga „Hideaway” w wykonaniu Erica Claptona i zespołu The Bluesbreakers (1966) wydawała się w tamtym czasie nie do przebicia. A jednak wersja Kanadyjczyków głównie za sprawą gitarzysty Danny’ego Marksa przenosi ją na absolutne wyżyny. Drugi z bluesowych standardów, „Everyday I Have The Blues” Johna Len Chatmana (bardziej znanego pod pseudonimem Memphis Slim) to obłędny, 7-minutowy kiler, któremu trudno się oprzeć. Dorzucić tu trzeba ciężki, zagrany z polotem „Mind Police” i doskonały, improwizowany kawałek „Toe Jam”; w obu nagraniach wściekle ścierające się ze sobą organy z gitarą robią wrażenie walki na śmierć i życie. Jest potęga i moc!

Rok później trio wydało nie mniej świetny album „Eclips”. Dla Danny’ego Marksa, którego prawdziwą miłością było granie bluesa była to czerwona linia i utalentowany gitarzysta tuż po jego wydaniu opuścił grupę. W 1972 roku zespół zmienił skład, złagodniał, nagrał kolejną płytę („Close Your Eyes”) oddalając się coraz bardziej od rocka. Komercyjny sukces przyszedł za sprawą mega popularnego LP „Edward Bear” (1973) z sympatyczną i przebojową piosenką „Last Song” (nr. 3 w Stanach). I tak oto zespół, który do tej pory walczył o miano najlepszej kapeli rockowej z The Guess Who? stał się pop rockową gwiazdą (i ulubioną grupą Quentina Tarantino), przez co wyśmienity debiut został (niesłusznie) odsunięty w cień...

Zibi



Larry Evoy and Paul Weldon began jamming together in basements and garages amidst the Toronto musical revolution of the '60's. They were assaulted with a variety of influences, from psychadelia to folk to blues-based styles, and went through several incarnations of various groups. In '66, with band members Craig Hemming on bass and drummer Dave Brown, they placed an ad for a guitarist, settling on Danny Marks. With Evoy handling vocal duties and Weldon on organ, they went through a variety of band names, as well as people behind the drum kit and bass guitar.

A year later they'd settled on their name (the actual name of the bear in a Winnipeg zoo that inspired 'Winnie The Pooh')and with Evoy taking on the drums. They were regulars of the Yorkville coffee house circuit and had also appeared at The Rock Pile, a major club gig at the time with the likes of Paul Butterfield and Led Zeppelin.

They were signed to Capitol Records in '69 - which was uncharacteristic for the label as they were known to take on artists in the likes of Glen Campbell, Bobby Gentry and Wayne Newton. But the gamble paid off when BEARINGS was released the following spring. Considered by many to be one of Canadian rock's best 'first albums', it was a mix of the blues and modern/pop influences. The first single, "You Me and Mexico" reached #3 on the Canadian charts and was certified gold.

Despite only a nominal marketing push, the xylophone and horns beat set to a pop tune also had a respectable showing of #68 Stateside. The album eventually struck gold, selling 50,000 copies in Canada, due in part to the versatility the banned exhibited, such as "The Woodwind Song" and Marks' suggestions of including the remakes of the blues classics - Memphis Slim's "Everyday I Have The Blues" and Freddie King's "Hideaway".

Marios



..::TRACK-LIST::..

1. You, Me And Mexico 3:25
2. Fool 2:51
3. Cinder Dream 5:08
4. Woodwind Song 3:58
5. Hideaway 4:22
6. Mind Police 4:17
7. Toe Jam 5:19
8. Sinking Ship 3:36
9. Everyday I Have The Blues 7:12



..::OBSADA::..

Larry Evoy - Drums, Lead Vocals, Tympani, Chimes
Danny Marks - Lead, Rhyth, Acoustic Guitars, Vocals
Paul Weldon - Organ, Organ Bass, Piano, Harpsichord, Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=mupbNoABWYM



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Pierwszy raz na CD!
Edward Bear to prawdziwe nazwisko Kubusia Puchatka, a także nazwa tego doskonałego kanadyjskiego tria! Wydany w 1969 roku nakładem Capitolu, debiutancki album grupy to dla nas niesamowita sensacja i kolejny powód, że doskonałej starej muzyki z najwyższej półki jest jeszcze sporo do odkrycia! Ten relatywnie (jeszcze) nieznany album to wyrafinowane i wpadające w ucho połączenie wczesnego prog-rocka, późnej rockowej psychodelii, bluesa oraz ambitnego barokowego popu.
Procol Harum, The Beatles, Andwella's Dream, wczesny Traffic, Cream - to są nazwy do ktorych można przyrównać muzykę tej niedocenionej formacji. Świetny dźwięk!



Kanadyjska grupa rockowa EDWARD BEAR (początkowo zwana The Edward Bear Revue) została założona w Toronto w 1966 roku przez śpiewającego perkusistę Larry’ego Evona. klawiszowca Paula Weldona i basistę Craiga Hemminga. Można by pomyśleć, że Edward Bear to pseudonim artystyczny któregoś z muzyków. Nic podobnego – tak naprawdę nazywał się… Kubuś Puchatek!

Będąc pod wpływem psychodelii, folku i bluesa szlifowali warsztat muzyczny w domowych piwnicach i garażach próbując przy tym różnych gitarzystów. Ostatecznie zdecydowali się na Danny Marksa pozyskanego z ogłoszenia prasowego. Regularne występy w klubach przyniosły im popularność w rodzinnym mieście. Zostali dostrzeżeni przez branżę muzyczną; w 1969 roku wystąpili wspólnie z Paulem Butterfieldem w The Rock Pail, oraz otwierali koncerty Led Zeppelin podczas kanadyjskiego tournee Brytyjczyków. Tuż po tym basista Graig Hemming opuścił kolegów (jego rolę przejął klawiszowiec), zaś trójka muzyków podpisała kontrakt z wytwórnią Capitol Records. Nagrany w Easter Sound Studios w Yorkville Village album „Bearings” ukazał się dokładnie 17 listopada tego samego roku. Warto dodać, że inżynierem dźwięku był Terry Brown, późniejszy producent najlepszych płyt Rush.

W epoce późnych lat 60-tych eteryczne połączenie późnej psychodelii, wczesnego prog rocka, bluesa i ambitnego urokliwego popu dało oryginalną muzyczną mieszankę. Kompozycja „You, Me And Mexico” to prawdopodobnie najbardziej znana piosenka z tego albumu, która stała się hitem nie tylko w Kanadzie (trzecie miejsce na liście przebojów), ale i w sąsiednich Stanach. Urokowi nie brakuje też psychodelicznej balladzie „Cinder Dream” i zabarwionej muzyką baroku „Woodwind Song”. Na krążku znalazły się dwa świetne bluesowe standardy. Kompozycja Freddy’ego Kinga „Hideaway” w wykonaniu Erica Claptona i zespołu The Bluesbreakers (1966) wydawała się w tamtym czasie nie do przebicia. A jednak wersja Kanadyjczyków głównie za sprawą gitarzysty Danny’ego Marksa przenosi ją na absolutne wyżyny. Drugi z bluesowych standardów, „Everyday I Have The Blues” Johna Len Chatmana (bardziej znanego pod pseudonimem Memphis Slim) to obłędny, 7-minutowy kiler, któremu trudno się oprzeć. Dorzucić tu trzeba ciężki, zagrany z polotem „Mind Police” i doskonały, improwizowany kawałek „Toe Jam”; w obu nagraniach wściekle ścierające się ze sobą organy z gitarą robią wrażenie walki na śmierć i życie. Jest potęga i moc!

Rok później trio wydało nie mniej świetny album „Eclips”. Dla Danny’ego Marksa, którego prawdziwą miłością było granie bluesa była to czerwona linia i utalentowany gitarzysta tuż po jego wydaniu opuścił grupę. W 1972 roku zespół zmienił skład, złagodniał, nagrał kolejną płytę („Close Your Eyes”) oddalając się coraz bardziej od rocka. Komercyjny sukces przyszedł za sprawą mega popularnego LP „Edward Bear” (1973) z sympatyczną i przebojową piosenką „Last Song” (nr. 3 w Stanach). I tak oto zespół, który do tej pory walczył o miano najlepszej kapeli rockowej z The Guess Who? stał się pop rockową gwiazdą (i ulubioną grupą Quentina Tarantino), przez co wyśmienity debiut został (niesłusznie) odsunięty w cień...

Zibi



Larry Evoy and Paul Weldon began jamming together in basements and garages amidst the Toronto musical revolution of the '60's. They were assaulted with a variety of influences, from psychadelia to folk to blues-based styles, and went through several incarnations of various groups. In '66, with band members Craig Hemming on bass and drummer Dave Brown, they placed an ad for a guitarist, settling on Danny Marks. With Evoy handling vocal duties and Weldon on organ, they went through a variety of band names, as well as people behind the drum kit and bass guitar.

A year later they'd settled on their name (the actual name of the bear in a Winnipeg zoo that inspired 'Winnie The Pooh')and with Evoy taking on the drums. They were regulars of the Yorkville coffee house circuit and had also appeared at The Rock Pile, a major club gig at the time with the likes of Paul Butterfield and Led Zeppelin.

They were signed to Capitol Records in '69 - which was uncharacteristic for the label as they were known to take on artists in the likes of Glen Campbell, Bobby Gentry and Wayne Newton. But the gamble paid off when BEARINGS was released the following spring. Considered by many to be one of Canadian rock's best 'first albums', it was a mix of the blues and modern/pop influences. The first single, "You Me and Mexico" reached #3 on the Canadian charts and was certified gold.

Despite only a nominal marketing push, the xylophone and horns beat set to a pop tune also had a respectable showing of #68 Stateside. The album eventually struck gold, selling 50,000 copies in Canada, due in part to the versatility the banned exhibited, such as "The Woodwind Song" and Marks' suggestions of including the remakes of the blues classics - Memphis Slim's "Everyday I Have The Blues" and Freddie King's "Hideaway".

Marios



..::TRACK-LIST::..

1. You, Me And Mexico 3:25
2. Fool 2:51
3. Cinder Dream 5:08
4. Woodwind Song 3:58
5. Hideaway 4:22
6. Mind Police 4:17
7. Toe Jam 5:19
8. Sinking Ship 3:36
9. Everyday I Have The Blues 7:12



..::OBSADA::..

Larry Evoy - Drums, Lead Vocals, Tympani, Chimes
Danny Marks - Lead, Rhyth, Acoustic Guitars, Vocals
Paul Weldon - Organ, Organ Bass, Piano, Harpsichord, Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=mupbNoABWYM



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Kolejny album który nie trafił do mojej książki o brytyjskim rocku, gdyż w epoce 'przedinternetowej' uważano (np. ceniony autor Vernon Joynston...) że zespół Colonel Bagshot pochodzi ze Stanów, gdyż tam właśnie ukazał się ich jedyny album!
W każdym razie poświęcony tematyce antywojennej album to kawał doskonałej, soft-progresywnej muzyki spod znaku późnych The Beatles, wczesnych The Strawbs i The Moody Blues. I chociaż fani 10-minutowych solówek na Hammondach czy przesterowanych gitarach mogą się poczuć rozczarowani, to jednak miłośnicy starego, dobrego grania opartego na czytelnych melodiach i ambitnych aranżacjach z początku lat 70-tych - powinni być zachwyceni!
Jestem wielkim miłośnikiem tej płyty, aczkolwiek potrzebowałem kilku przesłuchań żeby dogłębnie wgryźć się w jej nastrój.

Jeszcze jeden drobiazg... Kilkanaście lat temu jakiś amerykański DJ po prostu wziął taśmę z pierwszym utworem ("Six Days War"), trochę go zremiksował, dodał typowe, soulowe bębny, dołożył klip z głodującymi mieszkańcami Afryki i... tak "zapożyczony" kawałek dotarł na sam szczyt amerykańskiej listy przebojów i sprzedał się w milionach egzemplarzy!

Kolejna ironia losu, gdyż oryginalnej wersji liverpoolczyków z 1971 nikt nie chciał nawet wydać w ich rodzinnym kraju!

JL



..::TRACK-LIST::..

1. Six Day War 4:00
2. Lay It Down 3:08
3. Lord High Human Being 3:01
4. Headhunters 2:49
5. I've Seen The Light 4:46
6. Dirty Delilah Blues 4:19
7. Sometimes 2:07
8. That's What I'd Like To Know 4:00
9. Smile 2:54
10. Tightrope Tamer 2:49
11. Oh! What A Lovely War 3:18

Original album recorded in 1971.



..::OBSADA::..

Vocals, Bass, Keyboards - Dave Dover
Vocals, Drums - Terry McCusker
Vocals, Guitar, Keyboards - Ken Parry
Vocals, Guitar, Synthesizer [Stylophone] - Brian Farrell




https://www.youtube.com/watch?v=mlq0opSBb_Y



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Kolejny album który nie trafił do mojej książki o brytyjskim rocku, gdyż w epoce 'przedinternetowej' uważano (np. ceniony autor Vernon Joynston...) że zespół Colonel Bagshot pochodzi ze Stanów, gdyż tam właśnie ukazał się ich jedyny album!
W każdym razie poświęcony tematyce antywojennej album to kawał doskonałej, soft-progresywnej muzyki spod znaku późnych The Beatles, wczesnych The Strawbs i The Moody Blues. I chociaż fani 10-minutowych solówek na Hammondach czy przesterowanych gitarach mogą się poczuć rozczarowani, to jednak miłośnicy starego, dobrego grania opartego na czytelnych melodiach i ambitnych aranżacjach z początku lat 70-tych - powinni być zachwyceni!
Jestem wielkim miłośnikiem tej płyty, aczkolwiek potrzebowałem kilku przesłuchań żeby dogłębnie wgryźć się w jej nastrój.

Jeszcze jeden drobiazg... Kilkanaście lat temu jakiś amerykański DJ po prostu wziął taśmę z pierwszym utworem ("Six Days War"), trochę go zremiksował, dodał typowe, soulowe bębny, dołożył klip z głodującymi mieszkańcami Afryki i... tak "zapożyczony" kawałek dotarł na sam szczyt amerykańskiej listy przebojów i sprzedał się w milionach egzemplarzy!

Kolejna ironia losu, gdyż oryginalnej wersji liverpoolczyków z 1971 nikt nie chciał nawet wydać w ich rodzinnym kraju!

JL



..::TRACK-LIST::..

1. Six Day War 4:00
2. Lay It Down 3:08
3. Lord High Human Being 3:01
4. Headhunters 2:49
5. I've Seen The Light 4:46
6. Dirty Delilah Blues 4:19
7. Sometimes 2:07
8. That's What I'd Like To Know 4:00
9. Smile 2:54
10. Tightrope Tamer 2:49
11. Oh! What A Lovely War 3:18

Original album recorded in 1971.



..::OBSADA::..

Vocals, Bass, Keyboards - Dave Dover
Vocals, Drums - Terry McCusker
Vocals, Guitar, Keyboards - Ken Parry
Vocals, Guitar, Synthesizer [Stylophone] - Brian Farrell




https://www.youtube.com/watch?v=mlq0opSBb_Y



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Wydany na winylu w Niemczech i w Anglii - ten psychodeliczny majstersztyk przez wiele lat uważany był za 'fuchę po godzinach' muzyków Deep Purple (Blackmore, Lord i Paice), jednak po latach okazało się, że byli to muzycy niemieckiej grupy The German Bonds, którzy wkrótce potem przemianowali się na Asterix, Electric Food, Pink Mice i Lucifer's Friend...
Też dobrze! Ta w dużej mierze instrumentalna płyta oparta jest na współbrzmieniu psychodelicznych partii organów, przesterowanych gitar, dziwacznych efektów dźwiękowych oraz solidnej gry bębnów. Ten kapitalny CD spodoba się np. wszystkim miłośnikom Bokaj Retsiem (mam taką nadzieję).



..::TRACK-LIST::..

1. Time Race 1 2:26
2. Shalom 5:48
3. Let Me Shoot You 3:12
4. Nirvana 2:28
5. Courante 2:50
6. Preacher Man 2:59
7. We Like The White Man 1:19
8. Turn Turn 2:12
9. Spy In Space 4:21
10. Time Race 2 2:38




https://www.youtube.com/watch?v=AnXEcdTsgW4



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Wydany na winylu w Niemczech i w Anglii - ten psychodeliczny majstersztyk przez wiele lat uważany był za 'fuchę po godzinach' muzyków Deep Purple (Blackmore, Lord i Paice), jednak po latach okazało się, że byli to muzycy niemieckiej grupy The German Bonds, którzy wkrótce potem przemianowali się na Asterix, Electric Food, Pink Mice i Lucifer's Friend...
Też dobrze! Ta w dużej mierze instrumentalna płyta oparta jest na współbrzmieniu psychodelicznych partii organów, przesterowanych gitar, dziwacznych efektów dźwiękowych oraz solidnej gry bębnów. Ten kapitalny CD spodoba się np. wszystkim miłośnikom Bokaj Retsiem (mam taką nadzieję).



..::TRACK-LIST::..

1. Time Race 1 2:26
2. Shalom 5:48
3. Let Me Shoot You 3:12
4. Nirvana 2:28
5. Courante 2:50
6. Preacher Man 2:59
7. We Like The White Man 1:19
8. Turn Turn 2:12
9. Spy In Space 4:21
10. Time Race 2 2:38




https://www.youtube.com/watch?v=AnXEcdTsgW4



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

- Evolving from the line-up that had recorded the highly-regarded Ora LP in 1969, Byzantium recorded two early Seventies albums – ‘Byzantium’ and ‘Seasons Changing’, both featuring future Ian Dury MD Chaz Jankel – for the A&M label.

- After leaving A&M, the band self-financed the 1974 ‘Live/Studio’ album in an effort to attract new representation before splitting the following year.

- Although they received relatively little attention from the music industry at the time, Byzantium’s progressive rock-based combination of musical eclecticism, strong harmonies and timeless song writing have belatedly attracted an audience, with collectors now paying significant sums to acquire original vinyl pressings of their recordings.

- Assembled with the help and approval of the band, Halfway Dreaming: Anthology 1969-75 is the first-ever Byzantium compilation. It includes all three albums that were released at the time, together with a further set of 1974/75-era live material, various studio out-takes and, as a considerable bonus, an extended version of the Ora album.

- Housed in a stylish clamshell box, this essential 5-CD package features a lavish 32-page booklet containing a new 4000 word essay on the band and numerous previously unpublished photos. It’s the definitive document of a band who fell through the cracks at the time but have subsequently come to be regarded by many as an integral part of the early Seventies British underground scene.



This is an amazing folk-with-popsike-jazz-and-even-bossa UK band! Originally released on the Tangerine label, the Ora LP was also issued in the German Metronome label as "Knick Knacks", but gets its first vinyl reissue since it first came out on this 2LP set. Record 1 will feature the original Ora LP as it was first issued back in 1969, while record 2 is made up of previously unreleased in vinyl format top quality material by the band and will include tracks never issued before in any format that original band member James Rubinstein had in his personal archive. 25 must-have songs for anyone interested in UK folk/pop/psych ! !

It is an album of incredible beauty, recorded by some talented young artists, Here is an extract from the original 1969 press release:Jamie Rubinstein, 18, leader, lead vocalist and guitarist with the group called ORA, wrote all the songs on their new LP. He arranged most of them. While making the album Jamie was studing for his GCE A Levels. This is the group's first release, a single is being planned.

Jamie and Robin Sylvester, 18, who plays bass guitar, piano, organ, and is co-arranger, are the main-stays of the four-piece group. The others, lead guitarist Jon Weiss and drummer Julian Diggle, are "floating" members. Jamie, Robin, and Julian had met at UCS (University College School) in Hampstead. James Rubinstein soon after formed the legendary progressive rock group Byzantium.



..::TRACK-LIST::..

CD 4 - Live/Studio (1974):
Flashing Silver Hope
Cowboy Song
Feel It
I'll Just Take My Time
Surely Peace Will Come To Those Who Try
If You Wanna Be My Girl
Oh Darling
Move With My Time

Bonus Tracks:
Alright Now
It Could Be Better
You Made Me Stand Up Straighter
I'd Still Love To Have You Around

1-8 The Album Live/Studio, No Label Byzl/S,
Released March 1974
9-12 Unreleased Studio Ep, Recorded July 1975



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Robin Lamble
Drums - Stevie Corduner
Synthesizer - David Hentschel, Robin Sylvester
Vocals, Guitar [12-string] - Jamie Rubinstein
Guitar, Vocals - Mick Barakan
Piano, Lead Guitar, Vocals - Chas Jankel




https://www.youtube.com/watch?v=KdUlQUgwDOU



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

- Evolving from the line-up that had recorded the highly-regarded Ora LP in 1969, Byzantium recorded two early Seventies albums – ‘Byzantium’ and ‘Seasons Changing’, both featuring future Ian Dury MD Chaz Jankel – for the A&M label.

- After leaving A&M, the band self-financed the 1974 ‘Live/Studio’ album in an effort to attract new representation before splitting the following year.

- Although they received relatively little attention from the music industry at the time, Byzantium’s progressive rock-based combination of musical eclecticism, strong harmonies and timeless song writing have belatedly attracted an audience, with collectors now paying significant sums to acquire original vinyl pressings of their recordings.

- Assembled with the help and approval of the band, Halfway Dreaming: Anthology 1969-75 is the first-ever Byzantium compilation. It includes all three albums that were released at the time, together with a further set of 1974/75-era live material, various studio out-takes and, as a considerable bonus, an extended version of the Ora album.

- Housed in a stylish clamshell box, this essential 5-CD package features a lavish 32-page booklet containing a new 4000 word essay on the band and numerous previously unpublished photos. It’s the definitive document of a band who fell through the cracks at the time but have subsequently come to be regarded by many as an integral part of the early Seventies British underground scene.



This is an amazing folk-with-popsike-jazz-and-even-bossa UK band! Originally released on the Tangerine label, the Ora LP was also issued in the German Metronome label as "Knick Knacks", but gets its first vinyl reissue since it first came out on this 2LP set. Record 1 will feature the original Ora LP as it was first issued back in 1969, while record 2 is made up of previously unreleased in vinyl format top quality material by the band and will include tracks never issued before in any format that original band member James Rubinstein had in his personal archive. 25 must-have songs for anyone interested in UK folk/pop/psych ! !

It is an album of incredible beauty, recorded by some talented young artists, Here is an extract from the original 1969 press release:Jamie Rubinstein, 18, leader, lead vocalist and guitarist with the group called ORA, wrote all the songs on their new LP. He arranged most of them. While making the album Jamie was studing for his GCE A Levels. This is the group's first release, a single is being planned.

Jamie and Robin Sylvester, 18, who plays bass guitar, piano, organ, and is co-arranger, are the main-stays of the four-piece group. The others, lead guitarist Jon Weiss and drummer Julian Diggle, are "floating" members. Jamie, Robin, and Julian had met at UCS (University College School) in Hampstead. James Rubinstein soon after formed the legendary progressive rock group Byzantium.



..::TRACK-LIST::..

CD 4 - Live/Studio (1974):
Flashing Silver Hope
Cowboy Song
Feel It
I'll Just Take My Time
Surely Peace Will Come To Those Who Try
If You Wanna Be My Girl
Oh Darling
Move With My Time

Bonus Tracks:
Alright Now
It Could Be Better
You Made Me Stand Up Straighter
I'd Still Love To Have You Around

1-8 The Album Live/Studio, No Label Byzl/S,
Released March 1974
9-12 Unreleased Studio Ep, Recorded July 1975



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Robin Lamble
Drums - Stevie Corduner
Synthesizer - David Hentschel, Robin Sylvester
Vocals, Guitar [12-string] - Jamie Rubinstein
Guitar, Vocals - Mick Barakan
Piano, Lead Guitar, Vocals - Chas Jankel




https://www.youtube.com/watch?v=KdUlQUgwDOU



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



Konsekwentne połączenie radosnych eskapad i kompozytorskiej/technicznej sprawności na płycie sprawia, że ​​jest to obiecująca podróż.
Taka, którą powinien odbyć każdy fan gatunku.

FA



..::TRACK-LIST::..

1. We are the Seagullmen 03:17
2. The Fogger 05:59
3. Shipswreck 03:56
4. Curse of the Red Tide 06:36
5. Legend of the Seagullmen 03:08
6. The Orca 04:18
7. Rise of the Giant 04:52
8. Ballad of the Deep Sea Diver 04:52



..::OBSADA::..

Synth [Analog Synths], Piano - Chris Digiovanni
Guitar - Brent Hinds
Guitar, Vocals - Jimmy Hayward
Lead Vocals - David Drayer
Bass Guitar - Pete Griffin
Cello, Piano, Orchestrated By [Orchestration] - Dom Lewis
Drums - Danny Carey




https://www.youtube.com/watch?v=FmVzBh5Phkw



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



Konsekwentne połączenie radosnych eskapad i kompozytorskiej/technicznej sprawności na płycie sprawia, że ​​jest to obiecująca podróż.
Taka, którą powinien odbyć każdy fan gatunku.

FA



..::TRACK-LIST::..

1. We are the Seagullmen 03:17
2. The Fogger 05:59
3. Shipswreck 03:56
4. Curse of the Red Tide 06:36
5. Legend of the Seagullmen 03:08
6. The Orca 04:18
7. Rise of the Giant 04:52
8. Ballad of the Deep Sea Diver 04:52



..::OBSADA::..

Synth [Analog Synths], Piano - Chris Digiovanni
Guitar - Brent Hinds
Guitar, Vocals - Jimmy Hayward
Lead Vocals - David Drayer
Bass Guitar - Pete Griffin
Cello, Piano, Orchestrated By [Orchestration] - Dom Lewis
Drums - Danny Carey




https://www.youtube.com/watch?v=FmVzBh5Phkw



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Pierwszy raz na płycie CD!

Uwaga! To nie jest heavy rockowy Demian z Texasu (przeistoczony z psychodelicznej formacji Bubble Puppy), ale całkiem inny, progresywny, również amerykański Demian, który swój jedyny, bardzo rzadki album wydał w 1974 roku nakładem lokalnej wytworni Starburst. Rock Star Farm to rodzaj ambitnej rock opery, poruszającej temat najbardziej negatywnej strony rockowego stylu życia, czyli... przedwczesnej śmierci. Więcej na ten temat w libretto skopiowanym wewnątrz bookletu, natomiast sama muzyka to pełne zmienne klimatów, bardzo oryginalne, całkiem chwytliwe i bardzo profesjonalne skrzyżowanie późnawych The Doors z hardrockowym brzmieniem (wolne tempa + Hammondy) grupy Bloodrock oraz z fajnym, mocnym wokalem będącym wypadkową Arthura Browna i Davida Bowiego. Wszystkie, dość krótkie nagrania tworzą rodzaj 35-minutowej, rockowej suitę przy której trudno się nudzić i z pewnością warto poznać!

Bardzo dobra, czysta jakość dźwięku masterowanego (jak wszystkie CD Flawed Gems) z oryginalnego winylu.



..::TRACK-LIST::..

1. Prologue To The Dream 1:02
2. Hot Rod And The Prayer 2:59
3. Time Warp 0:20
4. Nucleus Shane 4:00
5. We Want The Witch Dead 1:16
6. Where's My General? 2:47
7. The C'zar 0:59
8. The General / Leigh Ashford 5:36
9. Snake Head 4:27
10. Acid Queen 2:29
11. No Mirrors Tonight 1:59
12. Leeches At The Fairground 3:22
13. Rock Star Farm 3:53

The original album was recorded in 1974 at Odyssey Sound Ltd., Austin, Texas



..::OBSADA::..

Strings, Horns - Glen Daum Productions
Vocals - Shahe Skinner
Bass - Lloyd Harper
Guitar - Alanson Clark
Keyboards - Craig Terrill
Percussion - William Lynd




https://www.youtube.com/watch?v=xGgykVW7g6A



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Pierwszy raz na płycie CD!

Uwaga! To nie jest heavy rockowy Demian z Texasu (przeistoczony z psychodelicznej formacji Bubble Puppy), ale całkiem inny, progresywny, również amerykański Demian, który swój jedyny, bardzo rzadki album wydał w 1974 roku nakładem lokalnej wytworni Starburst. Rock Star Farm to rodzaj ambitnej rock opery, poruszającej temat najbardziej negatywnej strony rockowego stylu życia, czyli... przedwczesnej śmierci. Więcej na ten temat w libretto skopiowanym wewnątrz bookletu, natomiast sama muzyka to pełne zmienne klimatów, bardzo oryginalne, całkiem chwytliwe i bardzo profesjonalne skrzyżowanie późnawych The Doors z hardrockowym brzmieniem (wolne tempa + Hammondy) grupy Bloodrock oraz z fajnym, mocnym wokalem będącym wypadkową Arthura Browna i Davida Bowiego. Wszystkie, dość krótkie nagrania tworzą rodzaj 35-minutowej, rockowej suitę przy której trudno się nudzić i z pewnością warto poznać!

Bardzo dobra, czysta jakość dźwięku masterowanego (jak wszystkie CD Flawed Gems) z oryginalnego winylu.



..::TRACK-LIST::..

1. Prologue To The Dream 1:02
2. Hot Rod And The Prayer 2:59
3. Time Warp 0:20
4. Nucleus Shane 4:00
5. We Want The Witch Dead 1:16
6. Where's My General? 2:47
7. The C'zar 0:59
8. The General / Leigh Ashford 5:36
9. Snake Head 4:27
10. Acid Queen 2:29
11. No Mirrors Tonight 1:59
12. Leeches At The Fairground 3:22
13. Rock Star Farm 3:53

The original album was recorded in 1974 at Odyssey Sound Ltd., Austin, Texas



..::OBSADA::..

Strings, Horns - Glen Daum Productions
Vocals - Shahe Skinner
Bass - Lloyd Harper
Guitar - Alanson Clark
Keyboards - Craig Terrill
Percussion - William Lynd




https://www.youtube.com/watch?v=xGgykVW7g6A



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Pierwszy raz na CD w pełnej wersji, wraz z doskonałym utworem "Apache 69" (kończącym winylową wersję - z jakichś względów niewydanym dotychczas na kompakcie) - pochodzącym z repertuaru The Shadows!

Drugi album Brytyjczyków nieco przybliżył ich do progresywnego nurtu - zwłaszcza w dwóch nagraniach trwających odpowiednio 9 i 7 minut. W 1970 muzycy zmienili nazwę na Big Sleep i już pod tym szyldem w 1970 nagrali wydany wyłącznie w Hiszpanii singiel z nową wersją "Largo" (przeróbki utworu Haendla z debiutu) i ta właśnie wersja została dołączona do tej edycji! Poza tym CD rozszerzono o B-stronę amerykańskiego singla z doskonałym utworem "Q III".

W 1970 muzycy Big Sleep wzięli udział w nagraniu płyty zespołu Ancient Grease, a w 1971 światło dzienne ujrzał świetny, choć wymagający kilku przesłuchań LP "Bluebell Wood". Po rozpadzie poszczególni muzycy związali się m.in. z Wild Turkey, Gentle Giant i Man.



..::TRACK-LIST::..

1. Merry Go Round (From the Film 'Toy Grabbers')
2. The Light We See
3. Souvenirs (Tribute To Django)
4. Ardath
5. Spanish Blues
6. Door (The Child That Is Born On The Sabbath Day)
7. Little Bird
8. After The War
9. Extra Hour
10. Chances
11. Apache '69

Bonus Tracks:
12. QIII (B-Side of US single, 1969)
13. Largo (A-side of Spanish single, released as Big Sleep, 1970)



..::OBSADA::..

Gary Pickford-Hopkins - Vocals
Phil Ryan - Keyboards
Ray 'Taff' Williams - Guitar
Ritchie Francis - Bass
John Weathers - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=DfJ5ctrooss



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Pierwszy raz na CD w pełnej wersji, wraz z doskonałym utworem "Apache 69" (kończącym winylową wersję - z jakichś względów niewydanym dotychczas na kompakcie) - pochodzącym z repertuaru The Shadows!

Drugi album Brytyjczyków nieco przybliżył ich do progresywnego nurtu - zwłaszcza w dwóch nagraniach trwających odpowiednio 9 i 7 minut. W 1970 muzycy zmienili nazwę na Big Sleep i już pod tym szyldem w 1970 nagrali wydany wyłącznie w Hiszpanii singiel z nową wersją "Largo" (przeróbki utworu Haendla z debiutu) i ta właśnie wersja została dołączona do tej edycji! Poza tym CD rozszerzono o B-stronę amerykańskiego singla z doskonałym utworem "Q III".

W 1970 muzycy Big Sleep wzięli udział w nagraniu płyty zespołu Ancient Grease, a w 1971 światło dzienne ujrzał świetny, choć wymagający kilku przesłuchań LP "Bluebell Wood". Po rozpadzie poszczególni muzycy związali się m.in. z Wild Turkey, Gentle Giant i Man.



..::TRACK-LIST::..

1. Merry Go Round (From the Film 'Toy Grabbers')
2. The Light We See
3. Souvenirs (Tribute To Django)
4. Ardath
5. Spanish Blues
6. Door (The Child That Is Born On The Sabbath Day)
7. Little Bird
8. After The War
9. Extra Hour
10. Chances
11. Apache '69

Bonus Tracks:
12. QIII (B-Side of US single, 1969)
13. Largo (A-side of Spanish single, released as Big Sleep, 1970)



..::OBSADA::..

Gary Pickford-Hopkins - Vocals
Phil Ryan - Keyboards
Ray 'Taff' Williams - Guitar
Ritchie Francis - Bass
John Weathers - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=DfJ5ctrooss



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Doskonały, drugi album zawierający tylko cztery utwory o bardzo luźnej formie, z mnóstwem ciężkich gitarowych improwizacji - oczywiście wszystko to w krautrockowym sosie.
Zremasterowana reedycja z 2021 roku, w digipaku.



Second album from this groundbreaking group, this album is almost better known for its buttocks artwork than the wild music on the vinyl. The almost instrumental trio (drummer Neumeier struts out some weird vocals once in a blue moon) is still just as crazy and free from all commercial considerations, and even if the music on the album has not aged well, the album's historical worth is certainly indisputable and the Konrad Plank production and its release on the legendary Ohr label adds even more to its legend .
This is more of a free jam with four tracks all around the 10min+ mark that have no real structure or constraint or restrictions (except the one of not having any ;-), so a good bunch of progheads will most likely frown at this album the ones that bookend it. But the double guru chose theirs and they clearly announce the colour by flashing their guitar power trio based on its ultimate form: the Jimi Hendrix Experience. But overall compared to their UFO debut album, this album is more structured (if you can call it that ;-), a tad less anarchic and a bit calmer. But don't be fooled: this still complete and utter chaos. YUMMMY!!!!!!!

Electric Junk (rather aptly titled is always on the verge of complete chaos while coming from pure mystic Hendrix-esque moments to a free jazz and utter spacey nightmares with feedbacks included. A pure joy to hear, if you ask me. And this apocalyptic atmosphere is only after the first track, and there are three left, so you'd better attach the safety belt and ask your buddies fasten the strap of your loony bin costume, cos you're in for a completely mind-boggling ride, starting with the meaningful Meaning Of Meaning. This 12-min freak out is probably one of the best examples to show what kind of freedom Guru Guru enjoyed during that blessed period of the very early 70's. with even less of a structure (if you except Mani Neumeier's incredible drum works) Genrish is free to go explore what good ol'Jimi was out to explore in some of his wildest jams.

On the next slice, the group visits another black guitar rock legend, Bo Diddley, and pay him an incredible tribute, even if I always wondered how the old master appreciated his works being trampled destroyed and rebuilt, not always successfully either, as this track is maybe the slightly weaker one, because there some evident lengths. The closing Spaceships starts out understandably on spacey sounds, which can be closer to Popol Vuh's Affenstunde or TD's Zeit period, even if they remained the guitar trio without synths or other keyboards. Rather impressive, slightly fascinating but definitely not for the faint-hearted.

Yes this album is clearly indebted to the great Jimi, but it is also a bit more than a glaring and blatant copy. One of those absolute statement on musical freedom, this is the type of album that had most parents and grandparents heaving in anguish for their offspring's sanity. And little did they know that they were fully right to be concerned, because no kid listening to this album would come out fully unscathed. All hail to the double Guru.

Sean Trane



Guru Guru. I LOVE Guru Guru. I'm probably not the right person to refer to, but most of their albums I would rate as 4's or 5's. This one is a 4.5 coz the next one is better. Hinten may not offer anything revolutionary, but their passion and vibrant energy levels surpasses that of many other bands. I'm not a fan of Hendrix, I couldn't even hum any tune by him (banished.... oh, maybe 'Are You Experienced ? - but that's thanks to the Magic Mushroom Band's cover of it ) but if any Hendrix is like this, I'd like to know, as JH is often cited as a reference point for this model Guru Guru. From the opening blast of 'Electric Junk' (10.58), the musicians waste not a second ; abrasive guitaring and heavy drumming instantly smashing your ears like a jack-hammer to a sidewalk - from this cacophonous intro the main riff kicks in (yes, Hinten is more riff laden than their debut, U.F.O.) with a rockabilly guitar on crystal, relentless in execution and complimented with Mani's incredibly creative and meticulous drum-work - even though their music is highly improvised, it's as if every part of the drum-kit he hits was carefully planned in advance. Bassist Uli Trepte underpins this madness with solid grooves, simple maybe, but methinks his Bass is the anchor for all the percussion and guitar histrionics. There are no keyboards, but there is an interlude that must've been snatched from a galaxy far, far away because it's really 'out there'. Who needs drugs when we have Guru Guru ??? The last section of this piece jams out with guitarist Ax Genrich sounding like he's been doused in fuel and set alight, Mani's rumbling, double-kick drumming powerful enough the crack the foundations of your humble abode, and Uli's orange Fender P-Bass keeping it all together. Great stuff to crank up first thing in the morning !! Similar descriptions can be applicable for the remaining 3 tunes as well, as Ax, Mani and Uli jumped on this formula of shredding, lysergically aided jams and got away with it. They refined this approach for the masterpiece album 'Kanguru'. James Blunt, anyone ??? - Didn't think so...

Tom Ozric



..::TRACK-LIST::..

1. Electric Junk 10:58
2. The Meaning Of Meaning 12:09
3. Bo Diddley 9:56
4. Space Ship 11:05



..::OBSADA::..

Ax Genrich - guitar, vocals
Uli Trepte - bass, Fx, vocals
Mani Neumeier - electric drums, cymbal, gong, kalimba, Fx, vocals




https://www.youtube.com/watch?v=DrpWBvIpvmM



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Doskonały, drugi album zawierający tylko cztery utwory o bardzo luźnej formie, z mnóstwem ciężkich gitarowych improwizacji - oczywiście wszystko to w krautrockowym sosie.
Zremasterowana reedycja z 2021 roku, w digipaku.



Second album from this groundbreaking group, this album is almost better known for its buttocks artwork than the wild music on the vinyl. The almost instrumental trio (drummer Neumeier struts out some weird vocals once in a blue moon) is still just as crazy and free from all commercial considerations, and even if the music on the album has not aged well, the album's historical worth is certainly indisputable and the Konrad Plank production and its release on the legendary Ohr label adds even more to its legend .
This is more of a free jam with four tracks all around the 10min+ mark that have no real structure or constraint or restrictions (except the one of not having any ;-), so a good bunch of progheads will most likely frown at this album the ones that bookend it. But the double guru chose theirs and they clearly announce the colour by flashing their guitar power trio based on its ultimate form: the Jimi Hendrix Experience. But overall compared to their UFO debut album, this album is more structured (if you can call it that ;-), a tad less anarchic and a bit calmer. But don't be fooled: this still complete and utter chaos. YUMMMY!!!!!!!

Electric Junk (rather aptly titled is always on the verge of complete chaos while coming from pure mystic Hendrix-esque moments to a free jazz and utter spacey nightmares with feedbacks included. A pure joy to hear, if you ask me. And this apocalyptic atmosphere is only after the first track, and there are three left, so you'd better attach the safety belt and ask your buddies fasten the strap of your loony bin costume, cos you're in for a completely mind-boggling ride, starting with the meaningful Meaning Of Meaning. This 12-min freak out is probably one of the best examples to show what kind of freedom Guru Guru enjoyed during that blessed period of the very early 70's. with even less of a structure (if you except Mani Neumeier's incredible drum works) Genrish is free to go explore what good ol'Jimi was out to explore in some of his wildest jams.

On the next slice, the group visits another black guitar rock legend, Bo Diddley, and pay him an incredible tribute, even if I always wondered how the old master appreciated his works being trampled destroyed and rebuilt, not always successfully either, as this track is maybe the slightly weaker one, because there some evident lengths. The closing Spaceships starts out understandably on spacey sounds, which can be closer to Popol Vuh's Affenstunde or TD's Zeit period, even if they remained the guitar trio without synths or other keyboards. Rather impressive, slightly fascinating but definitely not for the faint-hearted.

Yes this album is clearly indebted to the great Jimi, but it is also a bit more than a glaring and blatant copy. One of those absolute statement on musical freedom, this is the type of album that had most parents and grandparents heaving in anguish for their offspring's sanity. And little did they know that they were fully right to be concerned, because no kid listening to this album would come out fully unscathed. All hail to the double Guru.

Sean Trane



Guru Guru. I LOVE Guru Guru. I'm probably not the right person to refer to, but most of their albums I would rate as 4's or 5's. This one is a 4.5 coz the next one is better. Hinten may not offer anything revolutionary, but their passion and vibrant energy levels surpasses that of many other bands. I'm not a fan of Hendrix, I couldn't even hum any tune by him (banished.... oh, maybe 'Are You Experienced ? - but that's thanks to the Magic Mushroom Band's cover of it ) but if any Hendrix is like this, I'd like to know, as JH is often cited as a reference point for this model Guru Guru. From the opening blast of 'Electric Junk' (10.58), the musicians waste not a second ; abrasive guitaring and heavy drumming instantly smashing your ears like a jack-hammer to a sidewalk - from this cacophonous intro the main riff kicks in (yes, Hinten is more riff laden than their debut, U.F.O.) with a rockabilly guitar on crystal, relentless in execution and complimented with Mani's incredibly creative and meticulous drum-work - even though their music is highly improvised, it's as if every part of the drum-kit he hits was carefully planned in advance. Bassist Uli Trepte underpins this madness with solid grooves, simple maybe, but methinks his Bass is the anchor for all the percussion and guitar histrionics. There are no keyboards, but there is an interlude that must've been snatched from a galaxy far, far away because it's really 'out there'. Who needs drugs when we have Guru Guru ??? The last section of this piece jams out with guitarist Ax Genrich sounding like he's been doused in fuel and set alight, Mani's rumbling, double-kick drumming powerful enough the crack the foundations of your humble abode, and Uli's orange Fender P-Bass keeping it all together. Great stuff to crank up first thing in the morning !! Similar descriptions can be applicable for the remaining 3 tunes as well, as Ax, Mani and Uli jumped on this formula of shredding, lysergically aided jams and got away with it. They refined this approach for the masterpiece album 'Kanguru'. James Blunt, anyone ??? - Didn't think so...

Tom Ozric



..::TRACK-LIST::..

1. Electric Junk 10:58
2. The Meaning Of Meaning 12:09
3. Bo Diddley 9:56
4. Space Ship 11:05



..::OBSADA::..

Ax Genrich - guitar, vocals
Uli Trepte - bass, Fx, vocals
Mani Neumeier - electric drums, cymbal, gong, kalimba, Fx, vocals




https://www.youtube.com/watch?v=DrpWBvIpvmM



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!