...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



The first album released by MANFRED MANN'S EARTH BAND and the beginning of his progresssive rock influences. His new line-up at the time included Chris Slade (drums), Colin Pattenden (bass) and Mick Rogers (lead guitar/vocals). MANFRED himself is credited with playing various keyboards most importantly performing for the first time on the keyboard that was to become his trademark - the Mini Moog. One of the aspects I most appreciate in their debut album is the unknown musical direction the new band exhibited. Overall this album is a superb mix of 70's rock and 70's progressive. I love the gutteral keyboard sounds MANN delivers here and on the track "Captain Bobby Scout" we are treated to a great foreshadow of the new MANN sound with heavy guitar, soul like vocal harmonies and that moog keyboard buzz. Since I put "Solar Fire" on my website I have seen (and heard) a flock of you have purchsed it (and posted to your websites..) and let me suggest you also invest a few schillings in the EARTH BAND's debut album with its quirky psychy-prog influences.

Loserboy



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Manfred Mann's Earth Band (1972):
1. California Coastline 2:49
2. Captain Bobby Scout 6:59
3. Sloth 1:26
4. Living Without You 3:38
5. Tribute 5:37
6. Please Mrs. Henry 4:36
7. Jump Sturdy 4:54
8. Prayer 5:43
9. Part Time Man 3:06
10. I'm Up And I'm Leaving 3:05

Manfred Mann's Earth Band is the debut studio album by the British progressive rock band Manfred Mann's Earth Band, released January 1972.



..::OBSADA::..

Manfred Mann - Hammond organ, Minimoog synthesizer, backing vocals, lead vocals on 'Part Time Man' and 'I’m Up and Leaving', production
Colin Pattenden - bass guitar
Mick Rogers - electric guitar, lead vocals
Chris Slade - drums




https://www.youtube.com/watch?v=SCLGF_0XHx0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



The first album released by MANFRED MANN'S EARTH BAND and the beginning of his progresssive rock influences. His new line-up at the time included Chris Slade (drums), Colin Pattenden (bass) and Mick Rogers (lead guitar/vocals). MANFRED himself is credited with playing various keyboards most importantly performing for the first time on the keyboard that was to become his trademark - the Mini Moog. One of the aspects I most appreciate in their debut album is the unknown musical direction the new band exhibited. Overall this album is a superb mix of 70's rock and 70's progressive. I love the gutteral keyboard sounds MANN delivers here and on the track "Captain Bobby Scout" we are treated to a great foreshadow of the new MANN sound with heavy guitar, soul like vocal harmonies and that moog keyboard buzz. Since I put "Solar Fire" on my website I have seen (and heard) a flock of you have purchsed it (and posted to your websites..) and let me suggest you also invest a few schillings in the EARTH BAND's debut album with its quirky psychy-prog influences.

Loserboy



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Manfred Mann's Earth Band (1972):
1. California Coastline 2:49
2. Captain Bobby Scout 6:59
3. Sloth 1:26
4. Living Without You 3:38
5. Tribute 5:37
6. Please Mrs. Henry 4:36
7. Jump Sturdy 4:54
8. Prayer 5:43
9. Part Time Man 3:06
10. I'm Up And I'm Leaving 3:05

Manfred Mann's Earth Band is the debut studio album by the British progressive rock band Manfred Mann's Earth Band, released January 1972.



..::OBSADA::..

Manfred Mann - Hammond organ, Minimoog synthesizer, backing vocals, lead vocals on 'Part Time Man' and 'I’m Up and Leaving', production
Colin Pattenden - bass guitar
Mick Rogers - electric guitar, lead vocals
Chris Slade - drums




https://www.youtube.com/watch?v=SCLGF_0XHx0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Legendarna formacja awangardowej piosenki, spadkobiercy HENRY COW!
Pudło zawiera wszystkie wydane płyty, kompozycje dotąd nie wydane oraz podwójny CD z kompozycjami ART BEARS zagranymi, z wykorzystaniem oryginalnych taśm, przez charyzmatycznych przyjaciół kultowej formacji. Oraz książeczkę z historią zespołu, wywiadami, etc.etc.
PETARDA



Art Bears' third and final album was recorded much like the preceding Winter Songs - Chris Cutler arrived at the studio with the lyrics already written, Frith set them to music more or less on the spot and the album was completed in just a couple of weeks. Where the previous album drew heavily on Cutler's fascination with the Middle Ages, The World... goes back to the Brechtian influences heard on Hopes and Fears and the lyrics are a savage critique of global capitalism. Frith's music complements this perfectly, while Dagmar Krause gave a bravura performance as RIO's answer to Lotte Lenya.
Right from the outset the listener is left in no doubt as to the direction of this material; 'The Song Of Investment Capital Overseas' comes straight out of Bertold Brechts Big Book Of Catchy Song Titles, while Frith's piano driven setting, underpinned by Cutler's restless drumming, suggests a militant left wing cabaret band. Imagine Slapp Happy after an intensive course in Marxism and you'll have a pretty good idea of what to expect. This sets the tone for what is to follow - the folk influences discernible on the first two albums are largely absent, while the use of the studio is now an integral part of the compositional process. The influence of pioneers like Faust and The Residents is more overt than ever, and on Civilisation the lengthy coda sounds like a nod to Not Waving/Water from This Heat's first album. While there is no out and out rocker here, Democracy features some thunderous drumming in contrast to Cutler's more characteristic featherlight playing. The sonic palette has changed, with piano and keyboards more to the fore and less emphasis on violin and guitar than previously. Fred Frith's piano contributions are his best since Robert Wyatt's Ruth Is Stranger Than Richard, while his knack with catchy but unpredictable melodies has rarely been deployed to better effect. The songs are also very much to the point, with six of the ten titles lasting less than three minutes, and the superb Law clocks in at 0.51 - short, sharp and bitterly sarcastic. As ever, it is Dagmar who brings these songs to life, and on Freedom she improvises a truly blood curdling wail which builds slowly into a scream of anguish and despair, while Fred Frith plays a perfectly judged guitar solo that Robert Fripp would be proud of as a counterpoint. Etienne Conod is at the controls as engineer once again, and really deserves to be thought of as the fourth Art Bear - this is a beautifully recorded album which is only dated in places by Cutler's use of electric drums.

If The World As It Is Today doesn't quite have the clarity and beauty of Winter Songs, it's still an excellent album which shows RIO at its best. The lyrics are, if anything, more relevant today than they were in 1980, and the album would work well as a soundtrack to the anti-capitalist demonstrations at recent G8 summits. It's also been massively influential on RIO/Avant prog. Art Bears continue to cast a long shadow over this genre, and like their other albums The World As It Is Today repays careful and repeated listening. Recommended.

Syzygy


The trick of presenting hyper-challenging music which eschews all conventional format but still successfully conveys a message, which had somewhat eluded Henry Cow on In Praise of Learning, is perfect by Art Bears on The World As It Is Today. This would be the final release from the Bears before another personnel reconfiguration would yield the mighty, magnificent News From Babel - and like all good Final Fantasy bosses, the final form of Henry Cow would prove to be unstoppable. However, despite the strong heritage of the Art Bears (both their previous albums and Henry Cow) and the excellent work that would follow, The World As It Is Today more than stands its own as a piece of the puzzle.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - The World As It Is Today (1981):
1. The Song of Investment Capital Overseas 02:38
2. Truth 02:56
3. Freedom 03:25
4. (Armed) Peace 02:30
5. Civilisation 04:52
6. Democracy 02:22
7. The Song of the Martyrs 04:09
8. Law 00:51
9. The Song of the Monopolists 01:48
10. The Song of the Dignity of Labour under Capital 02:27
11. ALBION AWAKE! 04:08



..::OBSADA::..

Fred Frith - guitars, violin, keyboards
Chris Cutler - drums, percussion
Dagmar Krause - vocals



https://www.youtube.com/watch?v=EHO64WTf5pk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Legendarna formacja awangardowej piosenki, spadkobiercy HENRY COW!
Pudło zawiera wszystkie wydane płyty, kompozycje dotąd nie wydane oraz podwójny CD z kompozycjami ART BEARS zagranymi, z wykorzystaniem oryginalnych taśm, przez charyzmatycznych przyjaciół kultowej formacji. Oraz książeczkę z historią zespołu, wywiadami, etc.etc.
PETARDA



Art Bears' third and final album was recorded much like the preceding Winter Songs - Chris Cutler arrived at the studio with the lyrics already written, Frith set them to music more or less on the spot and the album was completed in just a couple of weeks. Where the previous album drew heavily on Cutler's fascination with the Middle Ages, The World... goes back to the Brechtian influences heard on Hopes and Fears and the lyrics are a savage critique of global capitalism. Frith's music complements this perfectly, while Dagmar Krause gave a bravura performance as RIO's answer to Lotte Lenya.
Right from the outset the listener is left in no doubt as to the direction of this material; 'The Song Of Investment Capital Overseas' comes straight out of Bertold Brechts Big Book Of Catchy Song Titles, while Frith's piano driven setting, underpinned by Cutler's restless drumming, suggests a militant left wing cabaret band. Imagine Slapp Happy after an intensive course in Marxism and you'll have a pretty good idea of what to expect. This sets the tone for what is to follow - the folk influences discernible on the first two albums are largely absent, while the use of the studio is now an integral part of the compositional process. The influence of pioneers like Faust and The Residents is more overt than ever, and on Civilisation the lengthy coda sounds like a nod to Not Waving/Water from This Heat's first album. While there is no out and out rocker here, Democracy features some thunderous drumming in contrast to Cutler's more characteristic featherlight playing. The sonic palette has changed, with piano and keyboards more to the fore and less emphasis on violin and guitar than previously. Fred Frith's piano contributions are his best since Robert Wyatt's Ruth Is Stranger Than Richard, while his knack with catchy but unpredictable melodies has rarely been deployed to better effect. The songs are also very much to the point, with six of the ten titles lasting less than three minutes, and the superb Law clocks in at 0.51 - short, sharp and bitterly sarcastic. As ever, it is Dagmar who brings these songs to life, and on Freedom she improvises a truly blood curdling wail which builds slowly into a scream of anguish and despair, while Fred Frith plays a perfectly judged guitar solo that Robert Fripp would be proud of as a counterpoint. Etienne Conod is at the controls as engineer once again, and really deserves to be thought of as the fourth Art Bear - this is a beautifully recorded album which is only dated in places by Cutler's use of electric drums.

If The World As It Is Today doesn't quite have the clarity and beauty of Winter Songs, it's still an excellent album which shows RIO at its best. The lyrics are, if anything, more relevant today than they were in 1980, and the album would work well as a soundtrack to the anti-capitalist demonstrations at recent G8 summits. It's also been massively influential on RIO/Avant prog. Art Bears continue to cast a long shadow over this genre, and like their other albums The World As It Is Today repays careful and repeated listening. Recommended.

Syzygy


The trick of presenting hyper-challenging music which eschews all conventional format but still successfully conveys a message, which had somewhat eluded Henry Cow on In Praise of Learning, is perfect by Art Bears on The World As It Is Today. This would be the final release from the Bears before another personnel reconfiguration would yield the mighty, magnificent News From Babel - and like all good Final Fantasy bosses, the final form of Henry Cow would prove to be unstoppable. However, despite the strong heritage of the Art Bears (both their previous albums and Henry Cow) and the excellent work that would follow, The World As It Is Today more than stands its own as a piece of the puzzle.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - The World As It Is Today (1981):
1. The Song of Investment Capital Overseas 02:38
2. Truth 02:56
3. Freedom 03:25
4. (Armed) Peace 02:30
5. Civilisation 04:52
6. Democracy 02:22
7. The Song of the Martyrs 04:09
8. Law 00:51
9. The Song of the Monopolists 01:48
10. The Song of the Dignity of Labour under Capital 02:27
11. ALBION AWAKE! 04:08



..::OBSADA::..

Fred Frith - guitars, violin, keyboards
Chris Cutler - drums, percussion
Dagmar Krause - vocals



https://www.youtube.com/watch?v=EHO64WTf5pk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Nie można powiedzieć, że Big Big Train jest „sceniczną bestią”. Co prawda, ma na swoim koncie aż 17 płyt długogrających, ale pierwsza płyta live ukazała się dopiero w roku 2016 i w dodatku była to płyta z serii „na żywo, ale w studio”. „From Stone And Steel”, bo o niej mowa, zawierała dziewięć utworów i były to głównie kompozycje z albumów: „The Underfall Yard” i „English Electric – Part One”. Co więcej, były to utwory z płyt nagranych po dołączeniu do grupy śp. Davida Longdona. Na żadnym z wydawnictw koncertowych nie pojawia się ani jeden utwór z pierwszych pięciu studyjnych płyt zespołu. Jakby historia grupy rozpoczynała się od wspomnianej płyty „The Underfall Yard”…

W 2016 roku ukazał się kolejny album live pt. „A Stone’s Throw From The Line”, który był zapisem trzech koncertów w Londynie z roku 2015. I była to właściwie pierwsza „prawdziwa” płyta z oklaskami tego zespołu. Płyta z udziałem publiczności. Tak więc dopiero po 24 latach od wydania swojego pierwszego albumu ( „From The River To The Sea” – 1992 rok) zespół wydał swój debiutancki album koncertowy. I tutaj sytuacja się powtarza. Setlista tego dwupłytowego wydawnictwa nie wykracza poza płytę „The Underfall Yard”.

Dwa lata później, w roku 2018, Big Big Train opublikował kolejną płytę live – „Merchants Of Light”. Jest to moim zdaniem dzieło kompletne. Bez słabego momentu, z dobrze dobranym materiałem muzycznym. To dwupłytowe wydawnictwo zawierało nagrania dokonane w Londynie w Cadogan Hall w 2017r. To bardzo ważny z historycznego punku widzenia album i ważna jest data i miejsce koncertu. Ale o tym później.

Rok 2020 przyniósł kolejną płytę koncertową – „Empire” i wreszcie rok 2022 to następna koncertowa pozycja w dorobku zespołu, płyta pt. „Summer Shall Not Fade - Live At Loreley”.

Trzonem grupy w tym okresie byli: David Longdon (wokal), Greg Spawton (gitara basowa), Rikard Sjöblom (gitary, akordeon), Nick D’Virgilio (perkusja), Rachel Hall (skrzypce) i Danny Manners (klawisze). Tą dobrą passę zespołu przerwała tragiczna śmierć wokalisty w listopadzie 2021 roku. Po okresie żałoby muzycy podjęli decyzję o kontynuacji działalności zespołowej i znaleźli nowego frontmana. Został nim Alberto Bravin udzielający się od roku 2015 w zespole P.F.M. (Premiata Forneria Marconi). Dodatkowo Rachel Hall zastąpiła Clare Lindley, a do składu dołączył gitarzysta Dave Foster.

Rok 2023 to premiera pewnego dość dziwnego wydawnictwa pt. „Ingenious Devices”. Był to z jednej strony hołd dla Davida Longdona, a z drugiej - płyta zawierała jeden utwór live z nowym wokalistą – Alberto Bravinem. Nick D’Virgilio tak mówi o tym krążku: „(…) „Ingenious Devices to świetny sposób na połączenie czterech epickich piosenek Big Big Train (East Coast Racer, The Book of Ingenious Devices, Brooklands i Voyager – przyp. R.P.). Album celebruje także wspaniały wokal naszego zmarłego, wspaniałego przyjaciela Davida Longdona (…) oraz jest też skierowany ku przyszłości - Alberto wspaniale zaprezentował się w piosence Atlantic Cable”.

Z nowym wokalistą na pokładzie Big Big Train nagrał w 2023 roku studyjną płytę „The Likes Of Us” i coraz częściej był widziany na koncertach w Europie i USA. Zwieńczeniem trasy koncertowej jest najnowsze wydawnictwo koncertowe, trzypłytowy album pt. „A Flare On The Lens (Live In London)”.

Najnowszy album Big Big Train został nagrany w trakcie dwóch wieczorów w Londynie w Cadogan Hall. Oba koncerty kończyły trasę obejmującą 17 występów, które odbyły się w trakcie 21 dni w 9 krajach Europy. W koncertowym składzie zabrakło Dave’a Fostera, którego na trasie zastąpiła Maria Barbieri oraz dodatkowo pojawił się klawiszowiec Oskar Holldorff, który obecnie został stałym członkiem grupy.

Trzy płyty. Ponad trzy godziny muzyki. Siedemnaście utworów plus składanka akustyczna poświęcona pamięci Davida Longdona. Chcąc opisać zawartość tego dopiero co wydanego dzieła trzeba od razu wskazać na element bardzo specyficzny dla grupy Big Big Train i pokazujący wyjątkowość zespołu. To silne zaangażowanie w aranżacjach sekcji dętej. W tym przypadku „The Underfall Yard” nie jest już płytą 'graniczną'. Szczątkowo flet i saksofon pojawiały się już na płycie „The Difference Machine” z roku 2007. Jednak dopiero „English Electric” (zarówno część pierwsza, jaki druga) przyniósł zmianę. Sekcja dęta (lub jak to występuje na płytach: „brass ensemble”) staje się bardzo ważna w aranżacjach. Rock progresywny i sekcja dęta? Dla wielu może to być rzecz nie do pogodzenia, ale w przypadku Big Big Train to bardzo dobre połączenie. Wspaniale słychać to właśnie na płytach koncertowych. Dęciaki dodają utworom jakiejś łagodności i sprawiają, że kolejne sekwencje dźwiękowe stają się bardziej ‘domowe’. Ponadto dzięki instrumentom dętym typowe dla rocka progresywnego zmiany tempa stają się łagodniejsze. Proszę posłuchać pięciominutowej improwizacji na perkusję i dęciaki z pierwszej płyty („Drums And Brass 2023”) opisywanego dziś przeze mnie wydawnictwa, by się przekonać jaką mają moc.

Kolejną cechą, jaka daje się zauważyć na tej płycie, jest fakt, że zespół zaprezentował w trakcie koncertu dwa utwory, które nie ukazały się (do dnia koncertu) na żadnym wydawnictwie, a dopiero później zostały oficjalnie umieszczone na płycie „The Likes Of Us”. Są to kompozycje: „Love Is The Light” i „Oblivion”. Może takie rozwiązanie miało służyć obserwacji jak te kompozycje wypadną, jak przyjmie je publiczność? Końcówka utworu pierwszego - zbiorowy śpiew słuchaczy - jest odpowiedzią. Burza oklasków jest z kolei odpowiedzią na drugą nową piosenkę.

Jest jeszcze jedna cecha charakterystyczna. Na trzech płytach tego wydawnictwa jest kilka utworów, które nie były nigdy grane przez zespół podczas koncertów. I tak, pierwszym z nich jest kompozycja „The Connection Plan”, która ukazała się w roku 2022 na płycie „Welcome To The Planet”. Drugą, utwór „Keeper Of Abbeys” z płyty „English Electric – Part Two” (2013), a trzecią, „A Boy In The Darkness” z płyty „English Electric – Part One” (2012). Jak wypadają?

„The Connection Plan” – warto zwrócić uwagę na przeplatające się solówki gitary i skrzypiec oraz na chórki niemal skandujące poszczególne wersy zwrotek. „Keeper Of Abbeys” – po początkowym „folkowym” wejściu całość przeradza się w dość szybki rockowy utwór z bardzo fajną grą solową gitary i skrzypiec, by w swej końcowej części pokazać łagodne progresywne frazowanie. Dochodzi do tego łatwo wpadający w ucho refren. Nic więcej nie trzeba. Z kolei „A Boy In The Darkness” oparty jest na dysonansie: cicha zwrotka - głośny, krzyczący refren utwór i po wcześniej zagranym niemal balladowym „Love Is The Light” pokazuje pazur. Środkową część utworu wypełnia mocne solo gitary oparte na równie mocno brzmiących klawiszach. Część końcowa zwalnia, łagodnieje i po muzycznej burzy dostajemy niemal folkowe zakończenie.

Jeszcze jedna cecha charakterystyczna tego albumu, którą należy podkreślić, to tzw. set akustyczny. Składają się na niego trzy utwory: „Leopards” (z płyty „English Electric – Part Two”), „Meadowland” (z płyty „Grimspound”) i „Wassail!” (z płyty „Folklore”). Set wykonywany jest przez grającego na instrumentach klawiszowych i śpiewającego Alberto Bravina oraz Nicka D’Virgilio grającego wyjątkowo na gitarze, Rikarda Sjöbloma (gitara) i Clare Lindley (skrzypce). Początek pierwszej piosenki tego fragmentu płyty brzmi niemal jak piosenka country. Mocną jego stroną są chóralnie zaaranżowane wokale. „Meadowland” przeplatany grą skrzypiec w stonowany sposób po prostu płynie. A „Wassail!”, jak dla mnie, po gitarowym wstępie brzmi nieco zbyt knajpianie (choć nic dziwnego, ‘wassail’ to przecież napój powstały na bazie gorącego cydru, piwa i wina). W każdym razie bardzo odbiega on od swojego elektrycznego pierwowzoru z EP-ki pod tym samym tytułem z roku 2015. Trzeba wyrazić uznanie dla Nicka D’Virgilio, który robi wszystko by rozbawić publiczność skandującą słowo „wassail”.

I wreszcie należy wspomnieć o tzw. hitach. Tak, są chyba te najważniejsze. Koncert rozpoczyna utwór „Folklore”. Niemal zaraz po nim rozbrzmiewa „Curator of Butterflies”. Na drugiej płytce są: szesnastominutowy “East Coast Racer” i czternastominutowy “Victorian Brickwork”. Krążek z numerem trzy zawiera m.in. prawdziwe hity hitów (moim zdaniem) – “Swan Hunter” i “Judas Unrepentant”, który to utwór jest zarazem finałową kompozycją wydawnictwa. A wcześniej jest jeszcze “Telling the Bees” i “Brooklands”.

A czy czegoś brakuje? Może utworu “Uncle Jack”, może “Master James of St George”, no i może chwytliwego „Make Some Noise”, który dobrze sprawdził się jako utwór otwierający EP-kę pod tym samym tytułem z roku 2013.

No i chyba czas odważyć się na sformułowanie jakiejś opinii na temat nowego wokalisty. Alberto Bravin zdecydowanie sprawdza się jako wokalista w utworach ‘rockowych’, ‘gardłowych’. Zapewne ma też wszystkie potrzebne cechy frontmana. Aby ocenić to ostatnie przydałoby się jakieś dłuższe DVD lub Blu-ray z zapisem koncertu. Wydaje mi się, podkreślam: wydaje mi się, że jest on osobą pt. „zwróćcie całą uwagę na mnie”. Osobiście, powtarzam: osobiście, zdecydowanie stawiam na śp. Davida Longdona. Jego barwa głosu, sposób interpretacji i niekrzykliwy sposób śpiewania bardziej mi odpowiadał. I chyba jakoś bardziej pasował do stylu wypracowanego przez zespół. Do stylu progresywno-folkowego... Alberto Bravin z pewnością wprowadził do brzmienia Big Big Trai wiele akcentów stricte rockowych, lecz osobiście wolę te miękkie, spokojne interpretacje Longdona. Ale to, że ja pozostanę przy albumach „A Stone’s Throw From The Line”, „Merchants Of Light”, „Empire” i „Summer Shall Not Fade - Live At Loreley” przecież nic nie znaczy.

Rysiek Puciato



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Folklore 7:25
2. The Connection Plan 4:14
3. Curator of Butterflies 8:21
4. Summoned by Bells 10:24
5. Drums & Brass 2023 (Medley) [Features A Segment Of 'Heart Of The Sunrise' - YES] 5:34
6. Love Is the Light 7:02
7. A Boy in Darkness 8:29
8. Apollo 8:31

CD 2:
1. Acoustic Medley [Leopards-Meadowlands-Wassail] 13:57
2. East Coast Racer 16:12
3. Victorian Brickwork 14:18

CD 3:
1. Oblivion 5:53
2. Swan Hunter 6:43
3. Keeper of Abbeys 7:46
4. Brooklands 13:23
5. Hedgerow 8:36
6. Telling the Bees 7:30
7. Judas Unrepentant 8:00



..::OBSADA::..

Trombone, Mellotron - Dave Desmond
Trumpet - Nick Mott
Tuba - Mike Poyser
Violin, Vocals - Clare Lindley
French Horn - Danae Eggen
Guitar - Maria Barbieri
Guitar, Keyboards, Vocals - Rikard Sjöblom
Keyboards, Vocals - Oskar Holldorff
Lead Vocals, Guitar, Keyboards - Alberto Bravin
Bass, Pedalboard [Bass Pedals], Guitar [12-String] - Gregory Spawton
Drums, Vocals, Guitar - Nick D'Virgilio




https://www.youtube.com/watch?v=ksu0ZhDgxXM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Nie można powiedzieć, że Big Big Train jest „sceniczną bestią”. Co prawda, ma na swoim koncie aż 17 płyt długogrających, ale pierwsza płyta live ukazała się dopiero w roku 2016 i w dodatku była to płyta z serii „na żywo, ale w studio”. „From Stone And Steel”, bo o niej mowa, zawierała dziewięć utworów i były to głównie kompozycje z albumów: „The Underfall Yard” i „English Electric – Part One”. Co więcej, były to utwory z płyt nagranych po dołączeniu do grupy śp. Davida Longdona. Na żadnym z wydawnictw koncertowych nie pojawia się ani jeden utwór z pierwszych pięciu studyjnych płyt zespołu. Jakby historia grupy rozpoczynała się od wspomnianej płyty „The Underfall Yard”…

W 2016 roku ukazał się kolejny album live pt. „A Stone’s Throw From The Line”, który był zapisem trzech koncertów w Londynie z roku 2015. I była to właściwie pierwsza „prawdziwa” płyta z oklaskami tego zespołu. Płyta z udziałem publiczności. Tak więc dopiero po 24 latach od wydania swojego pierwszego albumu ( „From The River To The Sea” – 1992 rok) zespół wydał swój debiutancki album koncertowy. I tutaj sytuacja się powtarza. Setlista tego dwupłytowego wydawnictwa nie wykracza poza płytę „The Underfall Yard”.

Dwa lata później, w roku 2018, Big Big Train opublikował kolejną płytę live – „Merchants Of Light”. Jest to moim zdaniem dzieło kompletne. Bez słabego momentu, z dobrze dobranym materiałem muzycznym. To dwupłytowe wydawnictwo zawierało nagrania dokonane w Londynie w Cadogan Hall w 2017r. To bardzo ważny z historycznego punku widzenia album i ważna jest data i miejsce koncertu. Ale o tym później.

Rok 2020 przyniósł kolejną płytę koncertową – „Empire” i wreszcie rok 2022 to następna koncertowa pozycja w dorobku zespołu, płyta pt. „Summer Shall Not Fade - Live At Loreley”.

Trzonem grupy w tym okresie byli: David Longdon (wokal), Greg Spawton (gitara basowa), Rikard Sjöblom (gitary, akordeon), Nick D’Virgilio (perkusja), Rachel Hall (skrzypce) i Danny Manners (klawisze). Tą dobrą passę zespołu przerwała tragiczna śmierć wokalisty w listopadzie 2021 roku. Po okresie żałoby muzycy podjęli decyzję o kontynuacji działalności zespołowej i znaleźli nowego frontmana. Został nim Alberto Bravin udzielający się od roku 2015 w zespole P.F.M. (Premiata Forneria Marconi). Dodatkowo Rachel Hall zastąpiła Clare Lindley, a do składu dołączył gitarzysta Dave Foster.

Rok 2023 to premiera pewnego dość dziwnego wydawnictwa pt. „Ingenious Devices”. Był to z jednej strony hołd dla Davida Longdona, a z drugiej - płyta zawierała jeden utwór live z nowym wokalistą – Alberto Bravinem. Nick D’Virgilio tak mówi o tym krążku: „(…) „Ingenious Devices to świetny sposób na połączenie czterech epickich piosenek Big Big Train (East Coast Racer, The Book of Ingenious Devices, Brooklands i Voyager – przyp. R.P.). Album celebruje także wspaniały wokal naszego zmarłego, wspaniałego przyjaciela Davida Longdona (…) oraz jest też skierowany ku przyszłości - Alberto wspaniale zaprezentował się w piosence Atlantic Cable”.

Z nowym wokalistą na pokładzie Big Big Train nagrał w 2023 roku studyjną płytę „The Likes Of Us” i coraz częściej był widziany na koncertach w Europie i USA. Zwieńczeniem trasy koncertowej jest najnowsze wydawnictwo koncertowe, trzypłytowy album pt. „A Flare On The Lens (Live In London)”.

Najnowszy album Big Big Train został nagrany w trakcie dwóch wieczorów w Londynie w Cadogan Hall. Oba koncerty kończyły trasę obejmującą 17 występów, które odbyły się w trakcie 21 dni w 9 krajach Europy. W koncertowym składzie zabrakło Dave’a Fostera, którego na trasie zastąpiła Maria Barbieri oraz dodatkowo pojawił się klawiszowiec Oskar Holldorff, który obecnie został stałym członkiem grupy.

Trzy płyty. Ponad trzy godziny muzyki. Siedemnaście utworów plus składanka akustyczna poświęcona pamięci Davida Longdona. Chcąc opisać zawartość tego dopiero co wydanego dzieła trzeba od razu wskazać na element bardzo specyficzny dla grupy Big Big Train i pokazujący wyjątkowość zespołu. To silne zaangażowanie w aranżacjach sekcji dętej. W tym przypadku „The Underfall Yard” nie jest już płytą 'graniczną'. Szczątkowo flet i saksofon pojawiały się już na płycie „The Difference Machine” z roku 2007. Jednak dopiero „English Electric” (zarówno część pierwsza, jaki druga) przyniósł zmianę. Sekcja dęta (lub jak to występuje na płytach: „brass ensemble”) staje się bardzo ważna w aranżacjach. Rock progresywny i sekcja dęta? Dla wielu może to być rzecz nie do pogodzenia, ale w przypadku Big Big Train to bardzo dobre połączenie. Wspaniale słychać to właśnie na płytach koncertowych. Dęciaki dodają utworom jakiejś łagodności i sprawiają, że kolejne sekwencje dźwiękowe stają się bardziej ‘domowe’. Ponadto dzięki instrumentom dętym typowe dla rocka progresywnego zmiany tempa stają się łagodniejsze. Proszę posłuchać pięciominutowej improwizacji na perkusję i dęciaki z pierwszej płyty („Drums And Brass 2023”) opisywanego dziś przeze mnie wydawnictwa, by się przekonać jaką mają moc.

Kolejną cechą, jaka daje się zauważyć na tej płycie, jest fakt, że zespół zaprezentował w trakcie koncertu dwa utwory, które nie ukazały się (do dnia koncertu) na żadnym wydawnictwie, a dopiero później zostały oficjalnie umieszczone na płycie „The Likes Of Us”. Są to kompozycje: „Love Is The Light” i „Oblivion”. Może takie rozwiązanie miało służyć obserwacji jak te kompozycje wypadną, jak przyjmie je publiczność? Końcówka utworu pierwszego - zbiorowy śpiew słuchaczy - jest odpowiedzią. Burza oklasków jest z kolei odpowiedzią na drugą nową piosenkę.

Jest jeszcze jedna cecha charakterystyczna. Na trzech płytach tego wydawnictwa jest kilka utworów, które nie były nigdy grane przez zespół podczas koncertów. I tak, pierwszym z nich jest kompozycja „The Connection Plan”, która ukazała się w roku 2022 na płycie „Welcome To The Planet”. Drugą, utwór „Keeper Of Abbeys” z płyty „English Electric – Part Two” (2013), a trzecią, „A Boy In The Darkness” z płyty „English Electric – Part One” (2012). Jak wypadają?

„The Connection Plan” – warto zwrócić uwagę na przeplatające się solówki gitary i skrzypiec oraz na chórki niemal skandujące poszczególne wersy zwrotek. „Keeper Of Abbeys” – po początkowym „folkowym” wejściu całość przeradza się w dość szybki rockowy utwór z bardzo fajną grą solową gitary i skrzypiec, by w swej końcowej części pokazać łagodne progresywne frazowanie. Dochodzi do tego łatwo wpadający w ucho refren. Nic więcej nie trzeba. Z kolei „A Boy In The Darkness” oparty jest na dysonansie: cicha zwrotka - głośny, krzyczący refren utwór i po wcześniej zagranym niemal balladowym „Love Is The Light” pokazuje pazur. Środkową część utworu wypełnia mocne solo gitary oparte na równie mocno brzmiących klawiszach. Część końcowa zwalnia, łagodnieje i po muzycznej burzy dostajemy niemal folkowe zakończenie.

Jeszcze jedna cecha charakterystyczna tego albumu, którą należy podkreślić, to tzw. set akustyczny. Składają się na niego trzy utwory: „Leopards” (z płyty „English Electric – Part Two”), „Meadowland” (z płyty „Grimspound”) i „Wassail!” (z płyty „Folklore”). Set wykonywany jest przez grającego na instrumentach klawiszowych i śpiewającego Alberto Bravina oraz Nicka D’Virgilio grającego wyjątkowo na gitarze, Rikarda Sjöbloma (gitara) i Clare Lindley (skrzypce). Początek pierwszej piosenki tego fragmentu płyty brzmi niemal jak piosenka country. Mocną jego stroną są chóralnie zaaranżowane wokale. „Meadowland” przeplatany grą skrzypiec w stonowany sposób po prostu płynie. A „Wassail!”, jak dla mnie, po gitarowym wstępie brzmi nieco zbyt knajpianie (choć nic dziwnego, ‘wassail’ to przecież napój powstały na bazie gorącego cydru, piwa i wina). W każdym razie bardzo odbiega on od swojego elektrycznego pierwowzoru z EP-ki pod tym samym tytułem z roku 2015. Trzeba wyrazić uznanie dla Nicka D’Virgilio, który robi wszystko by rozbawić publiczność skandującą słowo „wassail”.

I wreszcie należy wspomnieć o tzw. hitach. Tak, są chyba te najważniejsze. Koncert rozpoczyna utwór „Folklore”. Niemal zaraz po nim rozbrzmiewa „Curator of Butterflies”. Na drugiej płytce są: szesnastominutowy “East Coast Racer” i czternastominutowy “Victorian Brickwork”. Krążek z numerem trzy zawiera m.in. prawdziwe hity hitów (moim zdaniem) – “Swan Hunter” i “Judas Unrepentant”, który to utwór jest zarazem finałową kompozycją wydawnictwa. A wcześniej jest jeszcze “Telling the Bees” i “Brooklands”.

A czy czegoś brakuje? Może utworu “Uncle Jack”, może “Master James of St George”, no i może chwytliwego „Make Some Noise”, który dobrze sprawdził się jako utwór otwierający EP-kę pod tym samym tytułem z roku 2013.

No i chyba czas odważyć się na sformułowanie jakiejś opinii na temat nowego wokalisty. Alberto Bravin zdecydowanie sprawdza się jako wokalista w utworach ‘rockowych’, ‘gardłowych’. Zapewne ma też wszystkie potrzebne cechy frontmana. Aby ocenić to ostatnie przydałoby się jakieś dłuższe DVD lub Blu-ray z zapisem koncertu. Wydaje mi się, podkreślam: wydaje mi się, że jest on osobą pt. „zwróćcie całą uwagę na mnie”. Osobiście, powtarzam: osobiście, zdecydowanie stawiam na śp. Davida Longdona. Jego barwa głosu, sposób interpretacji i niekrzykliwy sposób śpiewania bardziej mi odpowiadał. I chyba jakoś bardziej pasował do stylu wypracowanego przez zespół. Do stylu progresywno-folkowego... Alberto Bravin z pewnością wprowadził do brzmienia Big Big Trai wiele akcentów stricte rockowych, lecz osobiście wolę te miękkie, spokojne interpretacje Longdona. Ale to, że ja pozostanę przy albumach „A Stone’s Throw From The Line”, „Merchants Of Light”, „Empire” i „Summer Shall Not Fade - Live At Loreley” przecież nic nie znaczy.

Rysiek Puciato



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Folklore 7:25
2. The Connection Plan 4:14
3. Curator of Butterflies 8:21
4. Summoned by Bells 10:24
5. Drums & Brass 2023 (Medley) [Features A Segment Of 'Heart Of The Sunrise' - YES] 5:34
6. Love Is the Light 7:02
7. A Boy in Darkness 8:29
8. Apollo 8:31

CD 2:
1. Acoustic Medley [Leopards-Meadowlands-Wassail] 13:57
2. East Coast Racer 16:12
3. Victorian Brickwork 14:18

CD 3:
1. Oblivion 5:53
2. Swan Hunter 6:43
3. Keeper of Abbeys 7:46
4. Brooklands 13:23
5. Hedgerow 8:36
6. Telling the Bees 7:30
7. Judas Unrepentant 8:00



..::OBSADA::..

Trombone, Mellotron - Dave Desmond
Trumpet - Nick Mott
Tuba - Mike Poyser
Violin, Vocals - Clare Lindley
French Horn - Danae Eggen
Guitar - Maria Barbieri
Guitar, Keyboards, Vocals - Rikard Sjöblom
Keyboards, Vocals - Oskar Holldorff
Lead Vocals, Guitar, Keyboards - Alberto Bravin
Bass, Pedalboard [Bass Pedals], Guitar [12-String] - Gregory Spawton
Drums, Vocals, Guitar - Nick D'Virgilio




https://www.youtube.com/watch?v=ksu0ZhDgxXM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Jeszcze kilka lat temu nie uwierzyłabym, że będę pisać recenzję płyty zespołu pochodzącego z tego niesamowitego miasta. Teheran – stolica i największa metropolia Iranu. Miasto leżące u stóp masywu górskiego Elbrus, na wysokości ponad 1200 m.n.p.m. Miejsce zadziwiające, czarowne, opiewane w perskich baśniach i legendach. Dziś – pędzące w niesamowitym tempie po autostradzie postępu. Chociaż nadal jest pełne kontrastów i zagadek, trudnych do zrozumienia dla Europejczyka. Jakie jest naprawdę, któż to zgadnie… Jedno jest pewne, że można tam spotkać cudownych i utalentowanych ludzi, którzy są wzorem dla młodego pokolenia otwartego na sztukę i modernizm.

I właśnie tacy muzycy tworzą ten zespół. Atravan - „strażnik świętego płomienia”. To nawiązanie do korzeni, do tego co jest tradycją. Ich muzyka niesie w sobie znamiona nowoczesności, falę artystycznego progresu, piętno metalu zmysłowo otoczone koroną łagodności i finezji. Zespół tworzą utalentowani młodzi ludzie, którzy wierzą w siłę sztuki. Ona może niszczyć wszelkie bariery, przełamywać różnice społeczne, narodowościowe i religijne. Być orężem, który zawsze zwycięża. Miałam okazję rozmawiać z gitarzystą zespołu – Shayanem Dianati, który opowiadał o zmianach jakie następują w Iranie, o łamaniu tabu, o tym jak trudno tam zaistnieć grając muzykę rockową czy metal. W pewnym sensie Shayan jest prekursorem artystycznego postępu. To on wraz ze swoim drugim zespołem – Octaverse - zagrali pierwszy ”metalowy” koncert w Teheranie z coverami Metalliki. Atravan jest też takim wiatrem, który burzy konwencje i przesądy. Jest lampką oliwną i nadzieją dla wielu młodych Irańczyków spragnionych muzyki pachnącej świeżością i mocą.

Płyta „The Grey Line” dostępna była początkowo jedynie w cyfrowych plikach. W kwietniu ukazała się na fizycznym nośniku CD dzięki polskiej firmie ProgMetalRock Promotion. I była to znakomita decyzja, bo krążek jest bajeczny. Do dziś pamiętam chwilę, gdy po raz pierwszy usłyszałam ten album. Został we mnie na zawsze - jak ogień w tajemniczej świątyni. Siedem znakomitych utworów plus bonusowy „Ocean Of Sorrow” pochodzący z 2013 roku. Album otwiera niespełna trzyminutowy, instrumentalny „The Pendulum”: promienne gitary osadzone na magnetyzującym, klawiszowym tle. „The Perfect Stranger” jest muzycznym kameleonem, gdzie progmetalowa zadziorność przechodzi w aurę uduchowionych dialogów gitarowo–wokalnych. Masoud Alishahi potrafi prowokować swoim głosem, oscylując pomiędzy szeptem lub ochrypłym wokalem, a klarownym i przejrzystym śpiewem. Wszystko cudownie wtopione jest w klawiszowe mozaikowe tło, za które odpowiada Marjan Modarres. „My Wrecked House” to mroczny utwór pełen pytań bez odpowiedzi, nasączony emocjami rozrywającymi skronie skrępowane bólem i lękiem. Ciężkie gitary zmagają się z rytmem narzucanym przez motoryczną jazdę sekcji rytmicznej. Bardzo przejmująca kompozycja. „Vertigo” to temat przechodzący ze ścieżki rysowanej przez klawisze i wplątany w cudowną sieć budowaną przez gitarę Shayana i bębny Shahina Fadaei. Wokal jest tu rodzajem instrumentu, który nawleka kawałki zmierzchu na linię horyzontu. Czasem spokój krzyżuje się miękko z zadumą nad rzeczywistością. Zamyślenie i melancholia jesiennego popołudnia. Sen bez snu. Zamknięcie oczu z zachowaniem pod płatkami powiek całej esencji wszechświata. Muzyczne motywy, lekkie jak sieć pajęcza, wypełniają utwór „Dancing On A Wire”. A tytułowy „The Grey Line” posiada niezmierzona głębię. Jednocześnie jest zwiewny. Linia wokalna skojarzyła mi się z dokonaniami duetu Deine Lakaien. „Uncertain Future” to gitarowe unisono z basem Arwina Iranpoura - rozkołysane w doskonałą improwizację. Znakomity utwór instrumentalny.

Po nim jest jeszcze na deser fantastyczna delicja w postaci bonusowego „Ocean Of Sorrow” z 2013 roku. Fortepian, gitara, nastrojowy flet, wokal… Hammondy przebijające się delikatnie przez osnowę dźwięków. I ta zabójcza solówka na zakończenie. Ta kompozycja daje wrażenie skończoności na granicy snu, w czeluści wszechświata, który poraża blaskiem tajemnic i pięknem fantazji. Atravan - „The Grey Line”...
Chyba już nic nie mam do dodania...

Olga Walkiewicz


Debiutancki album zespołu Atravan może nie tyle co powalił Mnie na łopatki, lecz stał się dla Mnie jednym z najlepszych tegorocznych debiutów. Debiutów w którym art rockowe i prog metalowe reminiscencje splatają się ze znakomitym warsztatem muzycznym, pomysłowością, wybornymi kompozycjami. „The Grey Line” jakością kompozycji, gitarowymi „pseudo flojdowymi” solami gitarowymi najłatwiej przyrównać do Airbag czy też Sylvan. Jeśli zespół zahacza o elementy prog metalowe wywierają na owym muzycznym mariażu swe własne piętno, nie dając się zaszufladkować. w klimat albumu wybornie wprowadza otwierający całość „The Pendulum” – nakreślając „flojdowską” przestrzeń. „The Perfect Stranger” wyżej wspomniany klimat, łączy z bardziej progowym graniem – nad wyraz zakorzenionym we współczesności. Całość pobrzmiewa nieco Riverside, jednak nie ma tu mowy o muzycznych kalkach. Sam progres grania jest zupełnie inny. Gotyckie partie organów, ejtosowowe syntezatorowe brzmienia wybornie dodają „My Wrecked House” niesamowitego, nierealnego klimatu. „Vertigo” czaruje oniryzmem, podprogową dawka smutku, dozowaną przez wokal Masouda Alishahi. Zresztą wokalista jest jednym z najmocniejszych punków Atravan, dodając muzyce niesamowitej głębi. Jednym z moich ulubionych nagrań (tegorocznych) jest „Dancing On A Wire” przepięknie prowadzony dźwiękami gitary i głębokiego basu. Cudowna melodia na długo wwierca się w pamięć, kołatając ją przez długie godziny, chwile, dni, miesiące. Nagranie tytułowe znów przypomina nieco o Riverside, jednak jest w nim sporo tęsknoty i smutku.

Wydaje się że fakt że muzycy pochodzą z Iranu i owym pochodzeniem, swa muzyczną kulturą doprawiają swa muzykę smutkiem nie jest tu bezzasadny i dla osób znających Irańską niekoniecznie rockową muzykę staje się argumentem. W sumie na wyróżnienie zasługuje tu każda kompozycja. Gdyby „The Grey Line” ukazało się 20 lat temu dziś byłoby pozycją klasyczną. I choć dziś podobnie nikt nie gra i do poziomu Atravan zbliża się niewielu, „The Grey Line” ze względu na swój niszowy charakter (mała wytwórnia, brak koncertów) raczej staje się muzycznym skarbem do odkrycia na własny użytek.

Janusz


There’s a first time for everything, folks, and I think today’s Metal Mondays review is the first time we at Progarchy have ever reviewed an album from an Iranian band. I know it’s the first time I have. Tehran’s Atravan released their latest album, The Grey Line, about a month ago, and it has quickly become my favorite new release of 2021. It’s absolutely phenomenal.

Atravan can be best described as a progressive metal band with atmospheric elements. The songs are incredibly well-written, with the instruments all played expertly. The bass plays a prominent role – arguably more prominent than the guitars. The Grey Line isn’t particularly heavy, although it has its heavier moments. “Dancing on a Wire” for instance leans on a synth sound with acoustic guitars and soaring vocals. “My Wrecked House” has the same elements, but it has a much heavier sound with heavier drums and electric guitars. By the end of “The Perfect Stranger,” the band is pounding away in full-blown metal.

All of those elements remind me most of Riverside, especially on the aforementioned track. The bass and keyboards also play a central role in Riverside, with spacey guitars layered over the top. There are also moments that remind me of the atmospheric aspects of Porcupine Tree or even Devin Townsend (think “Deadhead”), but Atravan strike me as being rather unique at the same time. Maybe it’s the warmth and depth of Masoud Alishahi’s vocals (yes, the lyrics are in English). Maybe it’s the stunning Floydian keyboards. Maybe it’s the way the band builds a song gently but gradually through the combination of guitars, bass, drums, keyboards, and vocals. The drums are intricate throughout. Shahin Fadaei always plays to whatever the song requires in the moment. Sometimes that requires rapid-fire double-bass pounding, and sometimes it requires a more sedate Nick Mason-style beat. Careful with that axe, Atravan.

The keyboards provide unique sounds throughout the album that set a melancholic and contemplative mood. The opening of the nine-minute title track is all keyboards. The song slowly builds with added vocals before a loud but simultaneously gentle bass takes center stage. The song continues to build with additional instruments picking up. It takes about five minutes before they return to a really heavy sound, but everything works so perfectly that you end up appreciating whatever and however the band plays. None of the songs feel rushed, which is rather surprising in an album that’s only forty minutes long.

The electric guitars on the opening of the final track, “Uncertain Future,” have a spacey Gilmour-esque sound to them. They’re used sparingly as the bass, drums, and keyboards begin to take over. It’s a three and a half minute-long track, yet it still doesn’t hurry. It asks the listener to slow down with it and just enjoy the moment. It’s an instrumental track to help you unwind at the end, even though the album is on the short side. In closing it out this way, Atravan bookend the album, since the opening track was also a spacey instrumental piece that served to warm up the listener for the rest of the record.

Definitely give The Grey Line a listen. I’m so glad the band reached out to us, because I probably wouldn’t have come across this album otherwise. I certainly wasn’t expecting it to become my favorite album of the year thus far. There’s a lot of 2021 left to go, but Atravan have set a very high bar for everyone else in the prog world to hurdle. Every track on this album is fantastic. I look forward to more from the band in the future.

Bryan Morey



..::TRACK-LIST::..

1. The Pendulum
2. The Perfect Stranger
3. My Wrecked House
4. Vertigo
5. Dancing On A Wire
6. The Grey Line
7. Uncertain Future

Bonus Track:
8. Ocean Of Sorrow



..::OBSADA::..

Masoud Alishahi - vocals
Dianati Shayan - guitars
Arwin Iranpour - bass
Marjan Modarres - piano, keyboards
Shahin Fadaei - drums
Pedram Niknafs - vocals (2,4)




https://www.youtube.com/watch?v=XZS3VrhvF_Q



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Jeszcze kilka lat temu nie uwierzyłabym, że będę pisać recenzję płyty zespołu pochodzącego z tego niesamowitego miasta. Teheran – stolica i największa metropolia Iranu. Miasto leżące u stóp masywu górskiego Elbrus, na wysokości ponad 1200 m.n.p.m. Miejsce zadziwiające, czarowne, opiewane w perskich baśniach i legendach. Dziś – pędzące w niesamowitym tempie po autostradzie postępu. Chociaż nadal jest pełne kontrastów i zagadek, trudnych do zrozumienia dla Europejczyka. Jakie jest naprawdę, któż to zgadnie… Jedno jest pewne, że można tam spotkać cudownych i utalentowanych ludzi, którzy są wzorem dla młodego pokolenia otwartego na sztukę i modernizm.

I właśnie tacy muzycy tworzą ten zespół. Atravan - „strażnik świętego płomienia”. To nawiązanie do korzeni, do tego co jest tradycją. Ich muzyka niesie w sobie znamiona nowoczesności, falę artystycznego progresu, piętno metalu zmysłowo otoczone koroną łagodności i finezji. Zespół tworzą utalentowani młodzi ludzie, którzy wierzą w siłę sztuki. Ona może niszczyć wszelkie bariery, przełamywać różnice społeczne, narodowościowe i religijne. Być orężem, który zawsze zwycięża. Miałam okazję rozmawiać z gitarzystą zespołu – Shayanem Dianati, który opowiadał o zmianach jakie następują w Iranie, o łamaniu tabu, o tym jak trudno tam zaistnieć grając muzykę rockową czy metal. W pewnym sensie Shayan jest prekursorem artystycznego postępu. To on wraz ze swoim drugim zespołem – Octaverse - zagrali pierwszy ”metalowy” koncert w Teheranie z coverami Metalliki. Atravan jest też takim wiatrem, który burzy konwencje i przesądy. Jest lampką oliwną i nadzieją dla wielu młodych Irańczyków spragnionych muzyki pachnącej świeżością i mocą.

Płyta „The Grey Line” dostępna była początkowo jedynie w cyfrowych plikach. W kwietniu ukazała się na fizycznym nośniku CD dzięki polskiej firmie ProgMetalRock Promotion. I była to znakomita decyzja, bo krążek jest bajeczny. Do dziś pamiętam chwilę, gdy po raz pierwszy usłyszałam ten album. Został we mnie na zawsze - jak ogień w tajemniczej świątyni. Siedem znakomitych utworów plus bonusowy „Ocean Of Sorrow” pochodzący z 2013 roku. Album otwiera niespełna trzyminutowy, instrumentalny „The Pendulum”: promienne gitary osadzone na magnetyzującym, klawiszowym tle. „The Perfect Stranger” jest muzycznym kameleonem, gdzie progmetalowa zadziorność przechodzi w aurę uduchowionych dialogów gitarowo–wokalnych. Masoud Alishahi potrafi prowokować swoim głosem, oscylując pomiędzy szeptem lub ochrypłym wokalem, a klarownym i przejrzystym śpiewem. Wszystko cudownie wtopione jest w klawiszowe mozaikowe tło, za które odpowiada Marjan Modarres. „My Wrecked House” to mroczny utwór pełen pytań bez odpowiedzi, nasączony emocjami rozrywającymi skronie skrępowane bólem i lękiem. Ciężkie gitary zmagają się z rytmem narzucanym przez motoryczną jazdę sekcji rytmicznej. Bardzo przejmująca kompozycja. „Vertigo” to temat przechodzący ze ścieżki rysowanej przez klawisze i wplątany w cudowną sieć budowaną przez gitarę Shayana i bębny Shahina Fadaei. Wokal jest tu rodzajem instrumentu, który nawleka kawałki zmierzchu na linię horyzontu. Czasem spokój krzyżuje się miękko z zadumą nad rzeczywistością. Zamyślenie i melancholia jesiennego popołudnia. Sen bez snu. Zamknięcie oczu z zachowaniem pod płatkami powiek całej esencji wszechświata. Muzyczne motywy, lekkie jak sieć pajęcza, wypełniają utwór „Dancing On A Wire”. A tytułowy „The Grey Line” posiada niezmierzona głębię. Jednocześnie jest zwiewny. Linia wokalna skojarzyła mi się z dokonaniami duetu Deine Lakaien. „Uncertain Future” to gitarowe unisono z basem Arwina Iranpoura - rozkołysane w doskonałą improwizację. Znakomity utwór instrumentalny.

Po nim jest jeszcze na deser fantastyczna delicja w postaci bonusowego „Ocean Of Sorrow” z 2013 roku. Fortepian, gitara, nastrojowy flet, wokal… Hammondy przebijające się delikatnie przez osnowę dźwięków. I ta zabójcza solówka na zakończenie. Ta kompozycja daje wrażenie skończoności na granicy snu, w czeluści wszechświata, który poraża blaskiem tajemnic i pięknem fantazji. Atravan - „The Grey Line”...
Chyba już nic nie mam do dodania...

Olga Walkiewicz


Debiutancki album zespołu Atravan może nie tyle co powalił Mnie na łopatki, lecz stał się dla Mnie jednym z najlepszych tegorocznych debiutów. Debiutów w którym art rockowe i prog metalowe reminiscencje splatają się ze znakomitym warsztatem muzycznym, pomysłowością, wybornymi kompozycjami. „The Grey Line” jakością kompozycji, gitarowymi „pseudo flojdowymi” solami gitarowymi najłatwiej przyrównać do Airbag czy też Sylvan. Jeśli zespół zahacza o elementy prog metalowe wywierają na owym muzycznym mariażu swe własne piętno, nie dając się zaszufladkować. w klimat albumu wybornie wprowadza otwierający całość „The Pendulum” – nakreślając „flojdowską” przestrzeń. „The Perfect Stranger” wyżej wspomniany klimat, łączy z bardziej progowym graniem – nad wyraz zakorzenionym we współczesności. Całość pobrzmiewa nieco Riverside, jednak nie ma tu mowy o muzycznych kalkach. Sam progres grania jest zupełnie inny. Gotyckie partie organów, ejtosowowe syntezatorowe brzmienia wybornie dodają „My Wrecked House” niesamowitego, nierealnego klimatu. „Vertigo” czaruje oniryzmem, podprogową dawka smutku, dozowaną przez wokal Masouda Alishahi. Zresztą wokalista jest jednym z najmocniejszych punków Atravan, dodając muzyce niesamowitej głębi. Jednym z moich ulubionych nagrań (tegorocznych) jest „Dancing On A Wire” przepięknie prowadzony dźwiękami gitary i głębokiego basu. Cudowna melodia na długo wwierca się w pamięć, kołatając ją przez długie godziny, chwile, dni, miesiące. Nagranie tytułowe znów przypomina nieco o Riverside, jednak jest w nim sporo tęsknoty i smutku.

Wydaje się że fakt że muzycy pochodzą z Iranu i owym pochodzeniem, swa muzyczną kulturą doprawiają swa muzykę smutkiem nie jest tu bezzasadny i dla osób znających Irańską niekoniecznie rockową muzykę staje się argumentem. W sumie na wyróżnienie zasługuje tu każda kompozycja. Gdyby „The Grey Line” ukazało się 20 lat temu dziś byłoby pozycją klasyczną. I choć dziś podobnie nikt nie gra i do poziomu Atravan zbliża się niewielu, „The Grey Line” ze względu na swój niszowy charakter (mała wytwórnia, brak koncertów) raczej staje się muzycznym skarbem do odkrycia na własny użytek.

Janusz


There’s a first time for everything, folks, and I think today’s Metal Mondays review is the first time we at Progarchy have ever reviewed an album from an Iranian band. I know it’s the first time I have. Tehran’s Atravan released their latest album, The Grey Line, about a month ago, and it has quickly become my favorite new release of 2021. It’s absolutely phenomenal.

Atravan can be best described as a progressive metal band with atmospheric elements. The songs are incredibly well-written, with the instruments all played expertly. The bass plays a prominent role – arguably more prominent than the guitars. The Grey Line isn’t particularly heavy, although it has its heavier moments. “Dancing on a Wire” for instance leans on a synth sound with acoustic guitars and soaring vocals. “My Wrecked House” has the same elements, but it has a much heavier sound with heavier drums and electric guitars. By the end of “The Perfect Stranger,” the band is pounding away in full-blown metal.

All of those elements remind me most of Riverside, especially on the aforementioned track. The bass and keyboards also play a central role in Riverside, with spacey guitars layered over the top. There are also moments that remind me of the atmospheric aspects of Porcupine Tree or even Devin Townsend (think “Deadhead”), but Atravan strike me as being rather unique at the same time. Maybe it’s the warmth and depth of Masoud Alishahi’s vocals (yes, the lyrics are in English). Maybe it’s the stunning Floydian keyboards. Maybe it’s the way the band builds a song gently but gradually through the combination of guitars, bass, drums, keyboards, and vocals. The drums are intricate throughout. Shahin Fadaei always plays to whatever the song requires in the moment. Sometimes that requires rapid-fire double-bass pounding, and sometimes it requires a more sedate Nick Mason-style beat. Careful with that axe, Atravan.

The keyboards provide unique sounds throughout the album that set a melancholic and contemplative mood. The opening of the nine-minute title track is all keyboards. The song slowly builds with added vocals before a loud but simultaneously gentle bass takes center stage. The song continues to build with additional instruments picking up. It takes about five minutes before they return to a really heavy sound, but everything works so perfectly that you end up appreciating whatever and however the band plays. None of the songs feel rushed, which is rather surprising in an album that’s only forty minutes long.

The electric guitars on the opening of the final track, “Uncertain Future,” have a spacey Gilmour-esque sound to them. They’re used sparingly as the bass, drums, and keyboards begin to take over. It’s a three and a half minute-long track, yet it still doesn’t hurry. It asks the listener to slow down with it and just enjoy the moment. It’s an instrumental track to help you unwind at the end, even though the album is on the short side. In closing it out this way, Atravan bookend the album, since the opening track was also a spacey instrumental piece that served to warm up the listener for the rest of the record.

Definitely give The Grey Line a listen. I’m so glad the band reached out to us, because I probably wouldn’t have come across this album otherwise. I certainly wasn’t expecting it to become my favorite album of the year thus far. There’s a lot of 2021 left to go, but Atravan have set a very high bar for everyone else in the prog world to hurdle. Every track on this album is fantastic. I look forward to more from the band in the future.

Bryan Morey



..::TRACK-LIST::..

1. The Pendulum
2. The Perfect Stranger
3. My Wrecked House
4. Vertigo
5. Dancing On A Wire
6. The Grey Line
7. Uncertain Future

Bonus Track:
8. Ocean Of Sorrow



..::OBSADA::..

Masoud Alishahi - vocals
Dianati Shayan - guitars
Arwin Iranpour - bass
Marjan Modarres - piano, keyboards
Shahin Fadaei - drums
Pedram Niknafs - vocals (2,4)




https://www.youtube.com/watch?v=XZS3VrhvF_Q



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



I. The Way Home (2022):

1. Letting Go (7:16)
2. Strip the Walls (6:05)
3. This Time (5:57)
4. Suffer No Longer (4:57)
5. Going Under (4:35)
6. The Way Home (4:45)
7. Stranded (14:47)





Andy Foster - Vocals, Guitars, Bass, Saxophone, Keyboard Programming

with:
Nick D’Virgilio - Drums (tracks 1,2,3,5 & 7)
Joe Crabtree - Drums (tracks 4 & 6)
Russell Milton - Bass (tracks 2 & 6)
Andy Marlow - Bass (track 4)
Roger Xavier - Guitar (track 6)
Steve Bradford - Piano (track 4)
Phillipa Sen - Female Voice (track 5)




1 marca nakładem wytwórni White Knight Records ukazał się debiutancki album brytyjskiej grupy o nazwie Kite Parade zatytułowany „The Way Home”. I pewnie nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie nazwiska osób, które pomagały liderowi Kite Parade, Andy Fosterowi, w nagraniu tej płyty: miksem i masteringiem zajął się Rob Aubrey (m.in. Big Big Train, IQ), w pięciu utworach na perkusji zagrał Nick D’Virgilio, w dwóch pozostałych Joe Crabtree (ex-Pendragon, Wishbone Ash), a teksty napisał Steve Thorne.

I można by pomyśleć, że Kite Parade to kolejna z wielu objawiających się ostatnio supergrup, lecz de facto jest to raczej kreatywne alter ego Andy'ego Fostera lub, jak kto woli, jego jednoosobowy projekt (oprócz perkusji gra on na prawie wszystkich instrumentach oraz śpiewa we wszystkich utworach). Skomponowane przez niego utwory urodziły się z fascynacji tym wszystkim, co progresywno-rockowe. A pasja ta pojawiła się dzięki „syndromowi starszego brata”, który swoją bogatą kolekcją płyt zaszczepił u Andy’ego fascynację twórczością Yes, Supertramp i Genesis. W dodatku „The Way Home” to bardzo ‘angielski’ w swoim brzmieniu album upodabniający stylistykę Kite Parade do takich zespołów, jak It Bites, Kino, Darwin’s Radio, Mr. So & So i Moria Falls (czy ktoś jeszcze pamięta te trzy ostatnie?).

Zadziwia naturalna lekkość poszczególnych utworów, zwiewne figury melodyczne i łatwość, z jaką Andy buduje klimat. Całość brzmi zadziwiająco dojrzale. Album ma w sobie wszystko, co powinien mieć dobry (neo)progresywny krążek: potencjalny przebój („Letting Go”), obowiązkową balladę („Suffer No Longer”) oraz epicką minisuitę (zamykająca całość kompozycja „Stranded”). Ma także swój klimat, wypełniające go utwory są wysmakowane i nie ma wśród nich nietrafionych numerów. Mało tego, wszystkie nagrania mają duży walor melodyjności, są przystępne i potrafią zaciekawić. Zawierają one mnóstwo finezyjnie zagranych partii instrumentalnych (solówki na gitarze, syntezatorach i saksofonie, nie mówiąc już o mistrzowskiej grze perkusistów), a nasz bohater obdarzony jest niezwykle miłym i ciepłym głosem, do złudzenia przypominającym Johna Mitchella. Jak na debiutanta całkiem nieźle, prawda?

Myślę, że Andy Taylor może być dumny z tej płyty. Ma ona wspaniałą cechę, która sprawia, że przy każdym kolejnym przesłuchaniu wydaje się ona coraz lepsza i brzmieniowo bogatsza. Jest przy tym przystępna, nowocześnie brzmiąca, pełna ciekawych pomysłów, potężnych refrenów, a finałowemu 15-minutowemu progresywnemu epikowi „Stranded” niewiele brakuje do tego, by postawić go w jednym szeregu z najlepszymi klasykami brytyjskiego neoprogresywnego rocka.

Artur Chachlowski



II. Retro (2023):

1. Retro
2. Speed Of Light
3. Wonderful
4. Shadows Fall
5. Under The Same Sun
6. Merry-Go-Round




Andy Foster - Vocals, Guitars, Bass, Saxophone, Keyboard Programming

with:
Nick D’Virgilio - Drums (tracks 1,2,3,4 & 6)
Joe Crabtree - Drums (track 5)
Russell Milton - Bass (track 5)
Vladimir Kurganov - Fretless Bass (track 4)
Steve Bradford - Hammond Organ Solo (track 5)
Daz Atkinson - Guitar Solo (track 5)
Jessica Chambers - Backing Vocals (track 6)



Czytaliście recenzję wydanej równo rok temu debiutanckiej płyty „The Way Home” grupy Kite Parade? Odsyłam Was do tego tekstu, gdyż znajdziecie w nim syntezę tego, czym w istocie jest muzyka tej brytyjskiej formacji. Teraz trzymam już w ręku album nr 2 w dorobku Kite Parade i poniżej zajmę się szczegółowym opisem jego zawartości. Ale zanim to nastąpi, kilka zdań natury ogólnej. „Retro” wydaje się muzycznym sequelem poprzedniej płyty. Z tym, że jeszcze bardziej dojrzałym, brzmieniowo jeszcze wspanialszym i – pomimo swojego tytułu oraz staromodnych atrybutów na okładce – w swojej stylistyce jeszcze bardziej ‘neo’ niźli poprzedni krążek. Nie tylko znajdziemy tu świetne, zapadające w pamięć melodie, ale ogólnie album jest bardziej spójny, jak i bardziej złożony pod względem dynamiki i produkcji. Cieszy uszy jak nie wiem co!

Na nowej płycie Kite Parade rozwinął się i przekształcił z projektu nagraniowego w regularny zespół (podobno niebawem ruszy w pierwszą trasę koncertową). Zasadniczo nie zmienił się skład. Jak pamiętamy, Kite Parade to muzyczne dziecko mieszkającego w Somerset w Anglii Andy Fostera, który praktycznie sam gra na większości instrumentów (w tym także na saksofonie). I na płycie tej słychać jak świetnym jest muzykiem. A przy tym jak znakomicie sprawdza się też w roli wokalisty. Towarzyszy mu, podobnie jak na debiutanckiej płycie, dwóch renomowanych perkusistów: Nick D'Virgilio (Big Big Train, Spock’s Beard) i Joe Crabtree (Wishbone Ash, ex-Pendragon), a także, szczególnie w rozbudowanym instrumentalnie utworze „Under The Same Sun”, kilku gościnnie występujących muzyków (m.in. Russell Milton na basie, Steve Bradford – organy Hammonda i Daz Atkinson – gitarowe solo). Całość zmiksował Rob Aubrey (ten od Big Big Train, IQ, Pendragonu, Cosmografu, Spock’s Bead i innych) i jego rękę wyraźnie, podkreślam: wyraźnie!, słychać na tej płycie.

Album rozpoczyna się utworem tytułowym i to od wysokiego C. Najpierw rozlegają się głosy z jakiegoś komercyjnego zakupowego kanału telewizyjnego, do których dołączają potężne gitarowe riffy i wirujące linie klawiszy oraz nabijające rytm uderzenia perkusji Nicka D’Virgilio, a następnie pojawia się momentalnie przykuwający uwagę krystalicznie czysty wokal Andy'ego. To bardzo żwawy opener, który opowiada o walce z konsumpcjonizmem, o tym jak wszechwiedzący „eksperci” bombardują nas produktami, które mają rzekomo zmienić nasze życie. „Retro” jest świetnym pomysłem na rozpoczęcie albumu. To żywy, chwytliwy i nośny utwór umiejętnie zapraszający słuchacza do wejścia w świat brzmień i dźwięków, które Kite Parade ma do zaoferowania na nowej płycie. Skojarzenia momentalnie biegną w stronę takich grup, jak It Bites, Frost*, Jadis i Lifesigns. I tak już pozostanie do samego końca płyty…

Rozlegający się jakby spoza muzycznego kadru głos kontrolera kosmicznego centrum dowodzenia rozpoczyna utwór nr 2 – „Speed Of Light”. Napędzony jest on mięsistym, lekko funkującym basem, finezyjną grą perkusji i grających ze strzelistym rozmachem syntezatorów. Do tego dochodzi nutka elektroniki i niezwykle nośny refren, poza tym kilka zaskakujących zmian tempa, umieszczone gdzieś w połowie jazzrockowe gitarowe solo, którego nie powstydziłby się sam mistrz Holdsworth, odrobina instrumentalnego zapętlenia i wreszcie finałowy powrót do refrenu przeradzającego się w epicki finał. Duże brawa za tę kompozycję.

Majestatycznie prezentuje się nagranie nr 3 – „Wonderful”. Zaczyna się spokojnie, od subtelnej gitary akustycznej i delikatnego, jakby zasmuconego śpiewu. Foster apeluje, byśmy zrobili coś dla naszej planety, coś takiego, by pozostawić nasz piękny świat nietknięty, aby przyszłe pokolenia mogły nadal się nim cieszyć. Po kilkudziesięciu sekundach ten powolny, balladowy nastrój stopniowo zyskuje głębię, a gitara, bas, perkusja i klawisze łączą się w złożony i bogaty pejzaż dźwiękowy z kilkoma przeuroczymi progresywnymi pasażami. Śpiew Fostera unosi się na tle ujmujących sekwencji gitarowo-klawiszowych akordów. To bardzo mocny punkt programu tego albumu.

Podobnie rzecz ma się z kolejnym utworem – „Shadows Fall”. Rozpoczyna się od dzwonów i odgłosów nagrzanej słońcem łąki, niczym w słynnym „High Hopes”. Ale po zaledwie 20 sekundach dźwięki akustycznej gitary i spokojny wokal zabierają nas w trwającą prawie 10 minut nieprzewidywalną muzyczną podróż, w której czai się mnóstwo niespodzianek. Jest tu solówka na saksofonie, która znowu na myśl przywodzi stare produkcje Pink Floyd, jest tu długi, imponujący fragment instrumentalny oparty na sekwencji klawiszy kreujących bogatą paletę nastrojów, jest soczyste gitarowe solo, jest wreszcie kolejny nośny refren i niesamowite harmonie wokalne. Jest refleksja nad życiem, nad każdym szybko przemijającym dniem, kiedy to wieczorne „cienie kładą się na trawie”. Warstwa liryczna idealnie współgra z muzyką, czyniąc z tego utworu niezwykle podniosły hymn o tym, że powinniśmy starać się jak najlepiej przeżyć własne życie. Mocna rzecz, lecz, jak dla mnie, utwór ten niepotrzebnie tak szybko się wycisza, gdyż jego finał posiada nie do końca chyba wykorzystany potencjał.

Teraz nadchodzi czas na najbardziej poprockowo (przynajmniej w sekcji wokalnej) prezentujący się utwór na płycie. To „Under The Same Sun”. Stylistycznie brzmi jakby skrzyżowanie Lifesigns z RPWL. Być może ta subtelna brzmieniowa wolta wynika z innego składu personalnego muzyków pojawiających się w tym akurat utworze. Szalejący na perkusji Joe Crabtree i Russell Milton na basie zapewniają solidną podstawę, pozwalając na gitarowe loty w wykonaniu Daza Atkinsona i pulsującą solówkę organów Hammonda w wykonaniu Steve'a Bradforda, która pojawia się w szalonej końcówce tej sympatycznej kompozycji.

No i dochodzimy do finału płyty. Stanowi go trwająca niemal kwadrans wielowarstwowa kompozycja „Merry-Go-Round”. Cudowna rzecz. To prawdziwa muzyczna epopeja z gatunku takich, jakie kochają prawdziwi wyznawcy prog rocka. Początkowo wydaje się być dostojną balladą malowaną w pastelowych odcieniach, pierwsza część utworu rozdziera serce swoim smutkiem i oparta jest na łkających pociągnięciach gitary i przejmującym śpiewie Fostera. Ta dostojna, jakby trochę ospała atmosfera zmienia się w dalszej części utworu. Mniej więcej w jego połowie pojawia się jakby wzięta z innej muzycznej bajki szybka sekcja wokalna, która radykalnie kontrastuje z sekcją otwierającą. Podczas gdy zmiana nastroju na zdecydowanie żwawszy i lżejszy wydaje się mocno szokująca przy pierwszym przesłuchaniu, wszystko nabiera właściwego sensu i układa się w logiczną całość po kilku odtworzeniach, szczególnie, gdy przekonujemy się, że kompozycja ta kończy się chwytającym za serce, podniosłym od swojego epickiego patosu, triumfalnym dźwiękowym marszem, który zamyka album. Nie ma tu żadnych zbędnych technicznych, instrumentalnych popisów, ale zapewniam, że zapoczątkowany solówką saksofonu finał z fantastyczną partią gitary osadzoną na epickich brzmieniach syntezatorów zapada w pamięć na bardzo, bardzo długo.

„Retro” to bardzo przyjemny, melodyjny i przystępny progrockowy album, który zdecydowanie podnosi poprzeczkę w stosunku do, skądinąd, udanego debiutu grupy Kite Parade. Mamy tu bardzo dobre, bez wyjątku, utwory, które imponują potężnymi refrenami, świetnym instrumentarium i produkcją utrzymaną na najwyższym poziomie. Andy Foster z niebywałą lekkością i wdziękiem prezentuje ciekawe neoprogresywne pomysły, nie rezygnując z wrodzonej zdolności do wyczarowywania ładnych, zapadających w pamięć, melodii. Dlatego też ten album to pozycja obowiązkowa dla stych łuchaczy, którzy cenią prog rocka za jego wyrazistą stronę melodyczną, a przy okazji ukochali sobie miękkie, lecz wyraziste, neoprogresywne brzmienia, których korzeni należy szukać w latach 90. XX wieku, w złotej erze dla odrodzenia brytyjskiego progresywnego rocka.

Artur Chachlowski



III. Disparity (2024):

1. Fraternal Angels
2. Open Your Heart
3. Is this All there Is?
4. This World is Mine
5. Broken
6. Forgotten Youth
7. Is there Hope?
8. Make it Beautiful
9. Listen to the Angels




Andy Foster - vocals, guitars, bass, saxophone, keyboard programming

With:
Jimmy Pallagrosi - drums
Marcin Palider - bass
Christina Booth (Magenta) - vocals
Lyndsey Ward - vocals




Pamiętam jak mniej więcej półtora roku temu zachwyciłem się poprzednią płytą grupy Kite Parade pt. „Retro” i umieściłem ją w moim Top 10 ulubionych albumów AD 2023. Była to dla mnie jedna z najmilszych muzycznych niespodzianek zeszłego roku i nie ukrywam, że wiadomość o premierze nowego wydawnictwa (4 października br.) zelektryzowała mnie do tego stopnia, że wyprosiłem w wytwórni White Knight Records nadesłanie materiału promocyjnego i to z dużym wyprzedzeniem.

Dzięki temu miałem okazję zapoznać się z muzyczną zawartością krążka „Disparity” na długo przed jego oficjalną premierą. I co? Powiem tak: z całą pewnością rozczarowania nie ma. Ale chyba nowej płycie nie udało się zbliżyć do wysoko zawieszonej albumem „Retro” poprzeczki. 9 utworów, 40 minut z sekundami – tej płyty słucha się z ogromną łatwością, gładko i przyjemnie… No właśnie, czasami zbyt gładko. Całość jest dobrze poukładana, ugłaskana i uczesana… Chwilami aż za bardzo. I brzmi, niczym wzorzec metra w Sevres, jako perfekcyjny przykład typowo brytyjskiego prog rocka. A może raczej pop/prog rocka? Takiego zbliżonego do stylu grupy It Bites.

Bo właśnie z muzyką It Bites album „Disparity” kojarzy mi od pierwszej do ostatniej minuty. Przez cały czas lider i kompozytor, Andy Foster, epatuje nas charakterystycznymi melodyjnymi harmoniami i jego pomysł na nową płytę był taki, że postanowił położyć nacisk na delikatny przepływ muzyki w formie przyjemnego, nieinwazyjnego i mocno poprawiającego samopoczucie, brzmienia. W tym celu zreformował swój zespół i właściwie sam zagrał na wszystkich instrumentach za wyjątkiem basu (Marcin Palider) oraz perkusji (Jimmy Pallagrosi).

Otwierające album nagranie „Fraternal Angels” wprowadza nas w świat muzyki Kite Parade swoją nastrojową eufonią i chwytliwymi harmoniami. Fosterowi udało się zbudować niezwykle chwytliwą linię melodyczną, która delikatnie pieści uszy, tworząc główny wątek całego utworu. Tu i tam wtrąca się jakaś przebitka głosów z interkomu, odzywa się żwawsza partia syntezatorowa, a wszystko to „przykrywa” strzelista solówka zagrana na gitarze.

Z pierwszego utworu w płynny sposób wyłania się drugi – „Open Your Heart”. To ledwie 90 sekund z ładną wokalną melodią i jeszcze piękniejszą partią gitary, z którą zazębia się śpiew… gościnnie pojawiającej się tutaj Christiny Booth. To już właściwie utwór nr 3 – też krótki, bo trwający dwie minuty z sekundami, „Is This All There Is?”, którzy łącznie z dwoma poprzednimi stanowi niezwykle intrygującą ‘trójcę’ otwierającą nowy album Kite Parade. I obiektywnie rzecz ujmując, jest to naprawdę mocny, ciekawie skonstruowany, brzmiący oryginalnie, a co za tym idzie, naprawdę bardzo udany początek tego wydawnictwa. W tym momencie naprawdę czuje się, że będzie to nie tyle dobry, co bardzo dobry album…

Ale czy tak dzieje się w rzeczywistości?... Pierwsze problemy pojawiają się wraz z początkiem ścieżki czwartej, na której znajdujemy utwór „This World Is Mine”. Tutaj Kite Parade po raz pierwszy w sposób ewidentny nawiązuje do melodyjnego rocka z lat 80., i brzmi niczym klon It Bites, co dla jednych będzie zaletą, a dla innych paliwem do ostrej krytyki. Zresztą argumenty zarówno dla jednych, jak i drugich pojawią się na tym krążku jeszcze wielokrotnie.

Ale zanim o nich, warto zwrócić uwagę na wokalno-instrumentalne cudeńko w postaci kompozycji „Broken”. Swoją elegijną atmosferą i ciepłymi wstawkami saksofonowymi buduje ona przyjemną, marzycielską atmosferę. To właśnie tutaj zespół Andy Fostera pokazuje, że potrafi zabłysnąć nie tylko w szybszych tempach, ale i w spokojniejszych, introspekcyjnych (wspaniałe syntezatorowe, saksofonowe i gitarowe sola!) fragmentach. Utwór z minuty na minutę (a trwa tych minut prawie osiem) nabiera przyjemnej głębi, przez cały czas pozostając melodyjnie bardzo przystępny. Warto tutaj podkreślić udany występ drugiej gościnnie pojawiającej się na tym albumie wokalistki, Lynsey Ward.

Alternatywnym rockiem trąci utwór „Forgotten Youth”. Mniej tu progresu, a trochę więcej quasi-postpunkowego grania. Z nieustająco unoszącym się w powietrzu duchem muzyki It Bites (znowu!) oczywiście…

Paradoksalnie, jako raczej ‘bezobjawowy’ entuzjasta utworów instrumentalnych, muszę podkreślić niebotyczną klasę utworu „Is There Hope?”. To właśnie tutaj (i może jeszcze we wcześniejszym „Broken”) pod względem muzycznym Kite Parade prezentuje się najlepiej i najwspanialej. Bardzo lubię ten fragment płyty.

„Make It Beautiful” jest przykładem nieskomplikowanego, radosnego i melodyjnego progrockowego grania. To ponownie zakotwiczona w duchu poprockowych lat 80., lekka i klasycznie poukładana marzycielska piosenka, która dostarcza dokładnie tego, co obiecuje tytuł. A wpadające raz po raz w uszy przyjazne dźwięki jednych słuchaczy zachęcą do słuchania, a innych zanudzą swoją przewidywalnością. Zaliczam siebie do tego pierwszego grona i nie ukrywam, że bardzo lubię słuchać tej piosenki. Najlepiej z przymkniętymi powiekami, bo wtedy malują się pod nimi wspaniałe kolorowe obrazy.

Na samym końcu płyty umieszczono nagranie „Listen To The Angels” – trzyipółminutowe naturalne przedłużenie poprzedniej kompozycji. Jak dla mnie (i pewnie nie tylko dla mnie), za mało epickie, niestawiające przysłowiowej kropki nad „i”. Ot, takie trochę nijakie to zakończenie, jakby niespełnienie obietnicy danej na początku płyty…

Album „Disparity” balansuje na cienkiej granicy pomiędzy przyjemnymi melodyjnymi elementami rocka i gładkim prog/popem. Fani lekkiej, melodyjnej strony progresywnego rocka, zakorzenieni w AOR i mainstreamowym rocku, uznają ten album za idealny sposób na chwilę ucieczki od stresów dnia codziennego. Jednakże każdy, kto szuka mocniejszych wrażeń progresywnych, takich jak te, które można znaleźć nie tylko na klasycznych płytach gatunku, ale chociażby na przywoływanej już tu wcześniej płycie „Retro”, może uznać nowy album Kite Parade za zbyt prosty i za zbyt przewidywalny.

Podsumowując, „Disparity” to solidny i klimatyczny album, który przypadnie do gustu fanom melodyjnej i klasycznej, elegancko skrojonej odmiany progresywnego rocka. Profesjonalna realizacja i przejrzyste aranżacje świadczą o doświadczeniu i kunszcie zespołu. Andy Foster i spółka nie wyznaczają tym krążkiem nowych standardów. Wpisują się w nurt melodyjnego, przystępnego grania, za co pewnie spotka ich krytyka w postaci stwierdzeń w rodzaju „po co komu ta kopia It Bites?”.

Na koniec powiem tak: swego czasu podobne słowa krytyki padały pod adresem formacji Kino i w ogóle nie przeszkodziło mi to wtedy w ‘katowaniu’ na okrągło albumu „Picture”. I tym razem podobne opinie też nie powstrzymają mnie przed słuchaniem i częstym wracaniem do nowych dźwięków oferowanych przez Kite Parade na płycie „Disparity”. Bez względu na fakt, że jej poziom niestety nie zbliżył się do „Retro”.

Artur Chachlowski




https://www.youtube.com/watch?v=Ko2V2eUcmIw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Trzeci studyjny album rockowej supergrupy o czym ewidentnie przypominają i tytuł płyty i jej okładka. Gdy dodamy do tego dwie koncertówki zauważymy, że grupa (od 2012 roku) pod względem wydawniczym, jest całkiem płodna, jak na skład skupiający niezwykle zapracowanych w innych zespołach muzyków. Z drugiej strony to pierwsze premierowe dźwięki po pięciu latach. Jak one brzmią?

Wielkich zmian i zaskoczeń nie ma. Chciałoby się napisać „stare dobre Flying Colors”, w którym słychać wpływ kapel, z którymi związani są poszczególni artyści (by wymienić tylko Deep Purple, Dixie Dregs, Winery Dogs, Dream Theater, Transatlantic, czy Spock's Beard).

Zdawał się to potwierdzać, jeszcze przed wydaniem albumu Mike Portnoy, mówiąc że Flying Colors to: piątka facetów o niezwykle różnych osobowościach muzycznych i różnym pochodzeniu, którzy tak jakby łączą się w gigantycznym tyglu i wówczas powstaje muzyka bardzo melodyjna, głęboka i kolorowa. I jeszcze dodawał optymistycznie, że w każdym z nowych utworów jest o wiele więcej słodyczy niż dotychczas. Każdy utwór zabiera słuchacza w małą podróż, ale od początku do końca jest to bardzo przyjemna wycieczka.

Osobiście nie podzielam aż tak wielkiego entuzjazmu byłego bębniarza Dream Theater. Bo wydaje mi się, że tym razem wyszedł im album mniej chwytający od „pierwszego wejrzenia”. Oczywiście w dalszym ciągu jest tu mnóstwo ciekawych melodii, wokalnych harmonii (wszechobecni The Beatles) i dobrych refrenów, jednak trzeba im poświęcić więcej czasu i uwagi. Trzeba się najzwyczajniej osłuchać. To dalej muzyka zagrana ze sporą finezją i technicznym luzem, z pewnością fantastycznie sprawdzająca się w koncertowym entourage’u, a jednak tym razem chyba bardziej rockowo rozkrzyczana (The Loss Inside, More). Muzyka, w której czuje się, że chwilami poszczególni muzycy, świadomi swoich możliwości, grają ciut za dużo, nie dając większego oddechu. Takim namacalnym dowodem niech będzie, w zasadzie tylko jedna, klasyczna ballada, przejmująca You Are Not Alone, którą zresztą zespół wykorzystał do promocji. Okej, możemy jeszcze do tego dorzucić bardzo udany Cadence i równie dobry, epicki Last Train Home, które jednak nieco giną w ogólnym wyrazie albumu. Mam wrażenie, że na Flying Colors i Second Nature było po prostu więcej fajnych piosenek.

Ponadto, mimo wielu progresywnych tropów, które możemy odnaleźć w dyskografii każdego z muzyków, niewiele tu tego klasycznie rozumianego proga. Ten, w bardzo ładnej formie, dostajemy na sam koniec w postaci najdłuższego w zestawie Crawl, jednego z moich tu absolutnie ulubionych utworów.

Mimo wszystko nie powiem wiele złego o tej płycie. Poświęciłem jej sporo czasu, chętnie do niej wracam i nucę kilka tematów. To znak, że swoje potrafi oddać. Bo to dobra rzecz. Tylko, albo aż. Być może oczekiwania miałem nieco większe?

Mariusz Danielak



Flying Colors is a successful Prog Related supergroup that was formed in 2011 from an idea by producer Bill Evans. He wanted to bring together some giants of prog rock to create songs that were accessible and complex. He recruited Steve Morse (Dixie Dregs), Mike Portnoy (Dream Theater), Neal Morse (Spock's Beard), Dave LaRue (Dixie Dregs), and pop singer Casey Mc Pherson (Alpha Rev) who was signed with Disney records. This core line up has survived miraculously enough, through three albums to this point. Their 3rd album, released in October of 2019, is called "Third Degree" and features 9 tracks with a total run time of over 66 minutes. Of course, there is always a danger of hitting that fine line where people that love their music formualaic will find a supergroup such as this to be too complex, or progressive lovers will find it too commercial. The question is, does "Flying Colors" music land on that fine line?
Beginning with "The Loss Inside" (5:50), you get a song that begins with the full band playing at full force with a tasty guitar riff and the deep, somewhat gruff vocals. The music stays rather heavy with some great guitar solos and a nice organ solo. The music takes on the same feel as Asia, accessible but just a notch above the standard pop. The influences of Spock's Beard and Dream Theater are there, but in a more watered-down format. However, this track is a great opener and should get everyone's attention right off the bat. "More" (7:09) continues with the heavier pop sound, this time with vocals that are slightly processed and the song ends up sounding like something by "Muse" this time. I can see, however, that many people are going to hit the "like" button for this one because it is instantly likeable, but I also feel that it will wear itself out quickly, as it sounds like it's been done before, and it has more or less. The symphonic sound that comes in half-way through is a nice touch, and the interplay with keys and guitar is also appealing, but again, the question is whether it will hold up to the test of time. The music slows and quiets down when the vocals come back, and Casey continues with his best Matt Bellamy impression, then the band kicks back in and eventually return to the main theme. The music is professional and well developed, as you would probably expect considering the line-up involved.

"Cadence" (7:40) moves to a softer tone, but is heavy in the symphonic keys department. The vocals are a bit annoying here as the vocalist continues to imitate other vocalists. He can hold his own okay, but so far, I have a hard time hearing a tone or style in his singing that would make him recognizable. The music turns to an accessible Neo-prog style as it goes on, but when I say accessible, it is, so don't expect anything surprising or that really stands out here. The music takes on a slightly pompous attitude, even being lighter than the first two tracks, and more accessible. It's a bit boring. "Guardian" (7:10) starts off with pre-planned studio chatter that is supposed to sound like it was unexpectedly placed on the song and give everyone that warm and fuzzy feeling that we are listening to musical gods at work. Just like the previous track, this one is prog-lite, maybe even to a larger extent. There is a nice bass solo put in there though that eventually develops into a running guitar bridge that takes it all predictably back to the main theme. The problem is, the main theme on this track is a bit weak.

"Last Train Home" (10:31) has a slower, yet majestic sound to it, very "Asia"-like. Casey utilizes his full chest voice, trying to sound a bit operatic, but quickly giving up on that. After a couple of boring verses and choruses, the music speeds up a bit and builds up for an instrumental break, which features a Spock's Beard-like synth solo which finally falls off to acoustic strumming and more vocals. The attempt to be more personal for the listener just sounds contrived. Then there is some embarrassing vocal scatting that follows the guitar. It's impressive that the song is well developed and it does manage to break the 10 minute mark, but you end up feeling like it was 10 long minutes. "Geronimo" (5:19) goes for a funky vibe with layered vocals. There is some nice, tricky rhythmic patterns here, but it still remains quite accessible, and a bit too poppy for my own taste. The funkiness doesn't really feel that believable either.

"You Are Not Alone" (6:21) was penned by Casey about the effects of Hurricane Harvey in Austin, TX, which is where he is from. It does seem heartfelt enough, but it's really quite straightforward and is also obviously intended as a single. This is probably one track, even though it is far from progressive, that seems like the band is the most connected to, and Casey's vocals really connect here. It's also not quite as sappy as I thought it would be. It is straight forward pop though. "Love Letter" (5:09) is another single from the album, and is just way too happy sounding, perfect for skipping down the sidewalk. Definitely ackkkk-worthy. They're trying to make a Beach Boys song here and failing miserably. It's the kind of song that Frank Zappa would make fun of if Casey ever became his lead singer (of course we know that is impossible now), but think of The Turtles "Happy Together" and you'll have the right idea.

The last track is "Crawl" and comes in at an impressive 11:14 minutes. It starts with piano and somewhat annoying vocals. The light symphonic pop sound comes in as the music develops a bit, and then releases the attention in a repeating bridge that move predictably to a chorus. Rinse and repeat with a little more vigor the 2nd time. Then we move into a Asia-style instrumental break, progressive, but predictable, with a lot of the usual rapid guitar notes. Later, the music calms and processed vocals come in, and it sounds like Muse has returned.

For the more "adventurous" listener, there is a special edition available which gives you a bonus disk with 6 more songs! Wow! Don't be fooled into this one because it consists of one more original track, and then 5 instrumental versions of songs that you have already heard on this album. It's not worth the trouble.

In the end, the band definitely does what it was created to do, make progressive-lite music that is very accessible. However, it seems to me that it is mostly uninspired, taking age-old formulaic patterns and regurgitating them into another progressive pop band very similar to Asia and Muse. The best songs are the first two, and then I tend to get lost in the feeling of sameness that follows. You've heard it all before, but I know there is a market for the style. It all sounds good enough on the first go round, but subsequent listenings will be less enthusiastic. If music along the lines of Asia, Alan Parsons and so on is something you love, then you should check this out, but be warned that it feels a bit contrived and predictable. 3 stars seems like a fair rating.

TCat



..::TRACK-LIST::..

1. The Loss Inside
2. More
3. Cadence
4. Guardian
5. Last Train Home
6. Geronimo
7. You Are Not Alone
8. Love Letter
9. Crawl

Unreleased Bonus Studio Track:
10. Waiting For The Sun



..::OBSADA::..

Casey McPherson - vocals, guitar
Steve Morse - guitar, vocals
Neal Morse - keyboards, vocals
Dave LaRue - bass
Mike Portnoy - drums & percussion




https://www.youtube.com/watch?v=HFADN9PqTVc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 19 - BBC Radio One 'In Concert' at the Hammersmith Odeon:
1. Never Let Go
2. Song Within A Song
3. Lunar Sea
4. Summer Lightning
5. Ice
6. City Life
7. Nude-Drafted
8. Docks
9. Beached
10. Landscapes
11. Changing Places
12. Reflections
13. Captured
14. The Last Farewell



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=yT07lhGikUA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 19 - BBC Radio One 'In Concert' at the Hammersmith Odeon:
1. Never Let Go
2. Song Within A Song
3. Lunar Sea
4. Summer Lightning
5. Ice
6. City Life
7. Nude-Drafted
8. Docks
9. Beached
10. Landscapes
11. Changing Places
12. Reflections
13. Captured
14. The Last Farewell



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=yT07lhGikUA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur


..::TRACK-LIST::..

CD 18 - Nude:
1. City Life
2. Nude
3. Drafted
4. Docks
5. Beached
6. Landscapes
7. Changing Places
8. Pomp And Circumstance
9. Please Come Home
10. Reflections
11. Captured
1. The Homecoming
13. Lies
14. The Birthday Cake (The Last Farewell)
15. Nude's Return (The Last Farewell)



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=yT07lhGikUA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur


..::TRACK-LIST::..

CD 18 - Nude:
1. City Life
2. Nude
3. Drafted
4. Docks
5. Beached
6. Landscapes
7. Changing Places
8. Pomp And Circumstance
9. Please Come Home
10. Reflections
11. Captured
1. The Homecoming
13. Lies
14. The Birthday Cake (The Last Farewell)
15. Nude's Return (The Last Farewell)



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=yT07lhGikUA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Legendarna formacja awangardowej piosenki, spadkobiercy HENRY COW!
Pudło zawiera wszystkie wydane płyty, kompozycje dotąd nie wydane oraz podwójny CD z kompozycjami ART BEARS zagranymi, z wykorzystaniem oryginalnych taśm, przez charyzmatycznych przyjaciół kultowej formacji. Oraz książeczkę z historią zespołu, wywiadami, etc.etc.
PETARDA



Poprzedni album Art Bears, "Hopes and Fears", nagrywany był tak naprawdę przez zespół Henry Cow i pod tym szyldem początkowo miał się ukazać. "Winter Songs" to już prawdziwy debiut tria tworzonego przez Freda Fritha, Chrisa Cutlera i Dagmar Krause. Pod względem muzycznym większych zmian jednak nie słychać. To wciąż avant-prog zdradzający silną inspirację kameralną awangardą, a w mniejszym stopniu folkiem i no wave. Chociaż w studiu trio nie skorzystało z pomocy dodatkowych muzyków (na koncertach było wspierane przez Petera Blegvada na basie oraz Marca Hollandera na klawiszach i dęciakach), brzmienie jest tu bardzo bogate, w czym zasługa licznych nakładek, głównie z partiami Fritha grającego tu m.in. na różnych gitarach, klawiszach i smyczkach.

Na album składa się czternaście krótkich utworów (autorstwa Fritha i Cutlera), w których jednak zwykle sporo się dzieje. Zaskakują kontrasty, zarówno w poszczególnych nagraniach, jak i między nimi. Szczególnie słychać to na przykładzie wyjątkowo subtelnego, jakby folkowego "The Hermit" i następującego tuż po nim dzikiego "Rats and Monkeys" z agresywnym śpiewem Krause i zwariowanymi partiami instrumentalistów. To akurat dwa najbardziej skrajne utwory. Pozostałe mieszczą się gdzieś pomiędzy, zawierając zarówno dziwne, awangardowe dźwięki, jak i kontrapunkt w postaci łagodniejszych momentów. Nierzadko tym wszystkim dziwactwom towarzyszą całkiem ładne melodie. Nie czynią one jednak albumu łatwiejszym w odbiorze (najwyżej jego fragmenty), a wręcz potęgują wrażenie nieprzewidywalności, niepokoju, może nawet dyskomfortu. Trio tworzyło bowiem absolutnie bezkompromisową muzykę, nie próbując trafić do szerszej publiczności, a jedynie realizować swoje artystyczne ambicje. Inspiracją dla "Winter Songs" były płaskorzeźby, które muzycy widzieli w katedrach w Amiens i Nantes. Stąd utwory mają często monumentalny, majestatyczny charakter, ale bez popadania w patos (np. doskonały "The Slave", w którym interesująco połączono potężną warstwą rytmiczną, dostojne skrzypce i nowave'ową gitarę, albo hipnotyzujący "The Winter Wheel").

"Winter Songs" trzyma wysoki poziom swojego poprzednika. Muzycy wykazali się prawdziwym kunsztem tworząc muzykę tak bezkompromisową i nieprzewidywalną, prawdziwie awangardową, a zarazem nie pozbawioną naprawdę ładnych momentów, które jednak nie czynią jej banalną.

Paweł Pałasz


Art Bears' second album is their masterpiece, a beautifully focussed and concentrated piece of work that was recorded in just 2 weeks. Amazingly, the music was all written during the recording period - Chris Cutler arrived with the texts, Fred Frith set them to music and the arrangements evolved in the studio. On this album there were no guest musicians, although special mention should be made of engineer Etienne Conod's contribution to their use of the studio as a compositional instrument.
Where their debut album explored several different themes, the lyrics for Winter Songs are informed mostly by Chris Cutler's fascination with the Middle Ages and are based on stone carvings in Amiens cathedral (except for two songs that refer to similar carvings in other cathedrals from the same era and area). The words are always poetic and sometimes oblique, although Cutler's political leanings can be inferred from Gold: "Owned men mined me/And out of their lives all my value derived/And out of their deaths/My authority". The music has some of folk influences first heard on 'Hopes and Fears' (Frith began his musical career in folk clubs and some of his solo albums feature his unique take on various folk traditions), but also ventures into dense, dark RIO style chamber rock and even into Residents- influenced studio wizardry. With Frith playing everything except drums, the arrangements are precise and uncluttered. Bass guitar is only heard on a few tracks, most notably on The Summer Wheel and 3 Figures, and like all the other elements in the sonic palette it is only used when necessary. There are some splendid passages featuring violin and piano, as well as Frith's ever inventive guitar. Chris Cutler's drumming is likewise a model of clarity and concision - rather than trying to fill all the available space, he knows when to drive the tempo forward, when to play softly to complement Frith or Dagmar and - most crucially - when not to play at all. Dagmar's interpretation of this material features some of her best vocal performances - The Hermit is sung with a clear, bell like tone, on The Skeleton she is at her most strident and the frantically uptempo Rats and Monkeys (a counterpart to the rock out on In Two Minds from Hopes and Fears) shows the uniqueness of her talent. A particularly powerful moment comes at the opening of First Things First, where the vocal is played backwards as an introduction to the song, mirroring the the theme of the lyrics (two dead trees pulling apart in opposite directions). Lyrics, melody, rhythm, arrangement and production are all informed by a singular vision, and there is nothing extraneous anywhere in these 12 songs.

Despite the possibly forbidding avant garde credentials of the writers and performers, this often a melodic and accessible album. Dagmar's voice is something of an acquired taste, but it is worth persevering with; few albums released under the 'rock' banner have such a coherent and fully realised artistic vision. This album is on a par with Robert Wyatt's Rock Bottom, Christian Vander's Wurdah Itah or Captain Beefheart's Lick My Decals Off, Baby. Uneasy listening, but highly rewarding and strongly recommended.

Syzygy



The early eighties were a period of intense music listening for me: I had emerged from my earlier infatuations with glam rock and prog rock (though I would never outgrow my taste for British folk rock), and I was in a college town where, for the first time in my life, I was listening to real “alternative” radio – back before that had become the designator for yet another money-spinning pop genre – and had access to some good record stores, places that carried the tiny labels, the imports. One of my finds, must have been 1983 or 1984, was Hopes & Fears, a record by Art Bears, a band of which I knew nothing except the name of the guitarist – Fred Frith – who’d played a bit on some of my Eno albums.

It was about that time that, in the middle of a road trip between college and home, I ducked into a Knoxville record store and found the big Brian Eno box set, Working Backwards, which collected all of his LPs to date and added an additional unreleased disc of “music for films.” They wouldn’t take my check, I remember – I had to borrow the cash from a woman riding with me. It was the beginning of a long love affair with sumptuously packaged box sets, which in some ways culminated Christmas before last with the present to end all presents (from Herself): The Art Box, six CDs of Arts Bears music, sensitively remastered and sumptuously packaged under the direction of Chris Cutler, the band’s drummer.

Art Bears took their name from a sentence in Jane Harrison’s Art and Ritual: “even today, when individualism is rampant, art bears traces of its collective, social origin.” That’s a perhaps pretentious mouthful for a “rock” band, and in sharp contrast to the name of the band out of which Art Bears sprang, Henry Cow. Henry Cow was one of the mainstays of the 1970s British “progressive” scene, a group of viciously talented ultra-leftists who began as something like a Pink Floyd knockoff, for a while merged with the song-based band Slapp Happy (Peter Blegvad and Dagmar Krause), and then moved towards long, free-form improvisation. Hopes & Fears was initially to be the fifth Henry Cow album, this one emphasizing song forms rather than instrumentals, with Frith and Cutler mostly at the helm. By the time the record was 3/4 done, the other band members had decided it really wasn’t a Henry Cow record at all, and left Frith, Cutler, and singer Krause to finish things off.

They made two more records after 1978’s Hopes & Fears: Winter Songs (1979) and The World as It Is Today (1981). (That last is a short one – the LP plays at 45 rpm, which makes for grand sound quality but short playtime.) All three have been out of print for ages, and the earlier CD re-releases were of spotty sound quality. The music is composed by Frith, who is one of the great talents of his generation: A fantastic guitarist, making use of various Cageian “treatments,” and generally regarding the guitar in the same “outside” manner that one expects from Eugene Chadbourne or Elliott Sharp in his weirder moments. Frith is also a first-rate bassist (check him out on the Naked City records), a passable violinist, and knows his way around all manner of keyboards. His compositions, while they bear some traces of his own beginnings in the folk clubs, are like nothing else in “popular music”: his sense of melody and harmony owe almost nothing to blues-based rock idioms, but seem to spring out of some warped post-Schoenberg school of lieder.

Cutler is a fantastic drummer, harnessing a kind of Keith Moon-like anarchic impulse to a tight sense of timing and an impeccable ear for unconventional sounds. But in the Art Bears context of songs rather than instrumentals (though there are some snazzy warped folk-dances on Hopes & Fears), his gifts as a lyricist are every bit as important as his drumming. The songs on Hopes & Fears are a mixed bag of lyrics treating issues of family, generational conflict, and society. Winter Songs are based on carvings and decorations on the Cathedral at Amiens, and use those tiny fragments to build up complex meditations on history and change. “Gold,” based on wee illustration of a chest of coins, reworks a passage from Das Kapital:

I was born in the Earth
Out of fire and flood

Owned men mined me

And out of their lives all
my value derives

And out of their deaths
My authority

For

I am the shadow: Money
I come between;
Both time and persons
I disconnect

I can transform
Anything into what
I am.

And make men immortal.


Of course the lyrics alone can give no indication of how powerful this is listened to, from the quiet, melodic beginning – Dagmar Krause double-tracked in harmony over a muted piano – to the tightly restrained antipathetic energy of the second half. "Gold" is pretty much a piano song, but more often than not Krause’s glass-cutting voice, sometimes sounding like she was recorded in a broom closet, at other times with its edges blurred by fuzz effects, soars over Frith’s brutal guitar and Cutler’s assymmetrical drumming. Krause’s singing – a cross between Lotte Lenya and Yoko Ono – is an acquired taste; while she’s always on key, the timbre of the voice can be as grating as Cutler’s drums. She’s a masterful Brecht interpreter; it’s worth one’s trouble to track down Supply and Demand, her collection of mostly political Brecht songs. (Hopes & Fears opens with “On Suicide,” a haunting Brecht/Eisler ditty.)

The World as It Is Today is perhaps the most powerful political record I know before Gang of Four’s Entertainment. (Okay, maybe it ties with Sly and the Family Stone’s There’s a Riot Going On.) The titles alone give an indication: “The Song of Investment Capital Overseas”; “FREEDOM (Armed) PEACE”; “The Song of the Dignity of Labour under Capital.” The lyrics here are firmly within the mainstream of English leftism, from the Levellers through the Chartists and William Morris down to Christopher Hill, and they mingle Marx with the apocalyptic visions of the Revelation of St. John the Divine. The music is appropriately apocalyptic as well: what if rock music had emerged, not out of the matrix of African American and American hillbilly traditions, but from a meeting of English folk dance, Olivier Messiaen, and Karlheiz Stockhausen?

The Art Box repackages all three of these records is glisteningly fine sound, and adds three additional CDs: Art Bears Revisited is a 2-disc set of remixes by such luminaries as Frith, Cutler, The Residents, Anne Gosfeld, and Christian Marclay, throwing in three Art Bears rarities. Art Bears provides a few more remixes, as well four tracks of the Art Bears playing live and two further performances of AB songs by various combinations of the band’s principals. I’m not a big remix fan, but these 3 discs are all well worth listening to.

Mark Scroggins



..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Winter Songs (1979):
1. The Bath of Stars 01:45
2. First Things First 02:50
3. Gold 01:41
4. The Summer Wheel 02:47
5. The Slave 03:38
6. The Hermit 02:59
7. Rats And Monkeys 03:24
8. The Skeleton 03:11
9. The Winter Wheel 03:06
10. Man And Boy 03:21
11. Winter/War 03:05
12. Force 00:54
13. Three Figures 01:51
14. Three Wheels 03:35



..::OBSADA::..

Fred Frith - guitars, keyboards, viola, violin, xylophone
Chris Cutler - drums, percussion, noise
Dagmar Krause - voice




https://www.youtube.com/watch?v=m7Jt0KAcL68



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Legendarna formacja awangardowej piosenki, spadkobiercy HENRY COW!
Pudło zawiera wszystkie wydane płyty, kompozycje dotąd nie wydane oraz podwójny CD z kompozycjami ART BEARS zagranymi, z wykorzystaniem oryginalnych taśm, przez charyzmatycznych przyjaciół kultowej formacji. Oraz książeczkę z historią zespołu, wywiadami, etc.etc.
PETARDA



Poprzedni album Art Bears, "Hopes and Fears", nagrywany był tak naprawdę przez zespół Henry Cow i pod tym szyldem początkowo miał się ukazać. "Winter Songs" to już prawdziwy debiut tria tworzonego przez Freda Fritha, Chrisa Cutlera i Dagmar Krause. Pod względem muzycznym większych zmian jednak nie słychać. To wciąż avant-prog zdradzający silną inspirację kameralną awangardą, a w mniejszym stopniu folkiem i no wave. Chociaż w studiu trio nie skorzystało z pomocy dodatkowych muzyków (na koncertach było wspierane przez Petera Blegvada na basie oraz Marca Hollandera na klawiszach i dęciakach), brzmienie jest tu bardzo bogate, w czym zasługa licznych nakładek, głównie z partiami Fritha grającego tu m.in. na różnych gitarach, klawiszach i smyczkach.

Na album składa się czternaście krótkich utworów (autorstwa Fritha i Cutlera), w których jednak zwykle sporo się dzieje. Zaskakują kontrasty, zarówno w poszczególnych nagraniach, jak i między nimi. Szczególnie słychać to na przykładzie wyjątkowo subtelnego, jakby folkowego "The Hermit" i następującego tuż po nim dzikiego "Rats and Monkeys" z agresywnym śpiewem Krause i zwariowanymi partiami instrumentalistów. To akurat dwa najbardziej skrajne utwory. Pozostałe mieszczą się gdzieś pomiędzy, zawierając zarówno dziwne, awangardowe dźwięki, jak i kontrapunkt w postaci łagodniejszych momentów. Nierzadko tym wszystkim dziwactwom towarzyszą całkiem ładne melodie. Nie czynią one jednak albumu łatwiejszym w odbiorze (najwyżej jego fragmenty), a wręcz potęgują wrażenie nieprzewidywalności, niepokoju, może nawet dyskomfortu. Trio tworzyło bowiem absolutnie bezkompromisową muzykę, nie próbując trafić do szerszej publiczności, a jedynie realizować swoje artystyczne ambicje. Inspiracją dla "Winter Songs" były płaskorzeźby, które muzycy widzieli w katedrach w Amiens i Nantes. Stąd utwory mają często monumentalny, majestatyczny charakter, ale bez popadania w patos (np. doskonały "The Slave", w którym interesująco połączono potężną warstwą rytmiczną, dostojne skrzypce i nowave'ową gitarę, albo hipnotyzujący "The Winter Wheel").

"Winter Songs" trzyma wysoki poziom swojego poprzednika. Muzycy wykazali się prawdziwym kunsztem tworząc muzykę tak bezkompromisową i nieprzewidywalną, prawdziwie awangardową, a zarazem nie pozbawioną naprawdę ładnych momentów, które jednak nie czynią jej banalną.

Paweł Pałasz


Art Bears' second album is their masterpiece, a beautifully focussed and concentrated piece of work that was recorded in just 2 weeks. Amazingly, the music was all written during the recording period - Chris Cutler arrived with the texts, Fred Frith set them to music and the arrangements evolved in the studio. On this album there were no guest musicians, although special mention should be made of engineer Etienne Conod's contribution to their use of the studio as a compositional instrument.
Where their debut album explored several different themes, the lyrics for Winter Songs are informed mostly by Chris Cutler's fascination with the Middle Ages and are based on stone carvings in Amiens cathedral (except for two songs that refer to similar carvings in other cathedrals from the same era and area). The words are always poetic and sometimes oblique, although Cutler's political leanings can be inferred from Gold: "Owned men mined me/And out of their lives all my value derived/And out of their deaths/My authority". The music has some of folk influences first heard on 'Hopes and Fears' (Frith began his musical career in folk clubs and some of his solo albums feature his unique take on various folk traditions), but also ventures into dense, dark RIO style chamber rock and even into Residents- influenced studio wizardry. With Frith playing everything except drums, the arrangements are precise and uncluttered. Bass guitar is only heard on a few tracks, most notably on The Summer Wheel and 3 Figures, and like all the other elements in the sonic palette it is only used when necessary. There are some splendid passages featuring violin and piano, as well as Frith's ever inventive guitar. Chris Cutler's drumming is likewise a model of clarity and concision - rather than trying to fill all the available space, he knows when to drive the tempo forward, when to play softly to complement Frith or Dagmar and - most crucially - when not to play at all. Dagmar's interpretation of this material features some of her best vocal performances - The Hermit is sung with a clear, bell like tone, on The Skeleton she is at her most strident and the frantically uptempo Rats and Monkeys (a counterpart to the rock out on In Two Minds from Hopes and Fears) shows the uniqueness of her talent. A particularly powerful moment comes at the opening of First Things First, where the vocal is played backwards as an introduction to the song, mirroring the the theme of the lyrics (two dead trees pulling apart in opposite directions). Lyrics, melody, rhythm, arrangement and production are all informed by a singular vision, and there is nothing extraneous anywhere in these 12 songs.

Despite the possibly forbidding avant garde credentials of the writers and performers, this often a melodic and accessible album. Dagmar's voice is something of an acquired taste, but it is worth persevering with; few albums released under the 'rock' banner have such a coherent and fully realised artistic vision. This album is on a par with Robert Wyatt's Rock Bottom, Christian Vander's Wurdah Itah or Captain Beefheart's Lick My Decals Off, Baby. Uneasy listening, but highly rewarding and strongly recommended.

Syzygy



The early eighties were a period of intense music listening for me: I had emerged from my earlier infatuations with glam rock and prog rock (though I would never outgrow my taste for British folk rock), and I was in a college town where, for the first time in my life, I was listening to real “alternative” radio – back before that had become the designator for yet another money-spinning pop genre – and had access to some good record stores, places that carried the tiny labels, the imports. One of my finds, must have been 1983 or 1984, was Hopes & Fears, a record by Art Bears, a band of which I knew nothing except the name of the guitarist – Fred Frith – who’d played a bit on some of my Eno albums.

It was about that time that, in the middle of a road trip between college and home, I ducked into a Knoxville record store and found the big Brian Eno box set, Working Backwards, which collected all of his LPs to date and added an additional unreleased disc of “music for films.” They wouldn’t take my check, I remember – I had to borrow the cash from a woman riding with me. It was the beginning of a long love affair with sumptuously packaged box sets, which in some ways culminated Christmas before last with the present to end all presents (from Herself): The Art Box, six CDs of Arts Bears music, sensitively remastered and sumptuously packaged under the direction of Chris Cutler, the band’s drummer.

Art Bears took their name from a sentence in Jane Harrison’s Art and Ritual: “even today, when individualism is rampant, art bears traces of its collective, social origin.” That’s a perhaps pretentious mouthful for a “rock” band, and in sharp contrast to the name of the band out of which Art Bears sprang, Henry Cow. Henry Cow was one of the mainstays of the 1970s British “progressive” scene, a group of viciously talented ultra-leftists who began as something like a Pink Floyd knockoff, for a while merged with the song-based band Slapp Happy (Peter Blegvad and Dagmar Krause), and then moved towards long, free-form improvisation. Hopes & Fears was initially to be the fifth Henry Cow album, this one emphasizing song forms rather than instrumentals, with Frith and Cutler mostly at the helm. By the time the record was 3/4 done, the other band members had decided it really wasn’t a Henry Cow record at all, and left Frith, Cutler, and singer Krause to finish things off.

They made two more records after 1978’s Hopes & Fears: Winter Songs (1979) and The World as It Is Today (1981). (That last is a short one – the LP plays at 45 rpm, which makes for grand sound quality but short playtime.) All three have been out of print for ages, and the earlier CD re-releases were of spotty sound quality. The music is composed by Frith, who is one of the great talents of his generation: A fantastic guitarist, making use of various Cageian “treatments,” and generally regarding the guitar in the same “outside” manner that one expects from Eugene Chadbourne or Elliott Sharp in his weirder moments. Frith is also a first-rate bassist (check him out on the Naked City records), a passable violinist, and knows his way around all manner of keyboards. His compositions, while they bear some traces of his own beginnings in the folk clubs, are like nothing else in “popular music”: his sense of melody and harmony owe almost nothing to blues-based rock idioms, but seem to spring out of some warped post-Schoenberg school of lieder.

Cutler is a fantastic drummer, harnessing a kind of Keith Moon-like anarchic impulse to a tight sense of timing and an impeccable ear for unconventional sounds. But in the Art Bears context of songs rather than instrumentals (though there are some snazzy warped folk-dances on Hopes & Fears), his gifts as a lyricist are every bit as important as his drumming. The songs on Hopes & Fears are a mixed bag of lyrics treating issues of family, generational conflict, and society. Winter Songs are based on carvings and decorations on the Cathedral at Amiens, and use those tiny fragments to build up complex meditations on history and change. “Gold,” based on wee illustration of a chest of coins, reworks a passage from Das Kapital:

I was born in the Earth
Out of fire and flood

Owned men mined me

And out of their lives all
my value derives

And out of their deaths
My authority

For

I am the shadow: Money
I come between;
Both time and persons
I disconnect

I can transform
Anything into what
I am.

And make men immortal.


Of course the lyrics alone can give no indication of how powerful this is listened to, from the quiet, melodic beginning – Dagmar Krause double-tracked in harmony over a muted piano – to the tightly restrained antipathetic energy of the second half. "Gold" is pretty much a piano song, but more often than not Krause’s glass-cutting voice, sometimes sounding like she was recorded in a broom closet, at other times with its edges blurred by fuzz effects, soars over Frith’s brutal guitar and Cutler’s assymmetrical drumming. Krause’s singing – a cross between Lotte Lenya and Yoko Ono – is an acquired taste; while she’s always on key, the timbre of the voice can be as grating as Cutler’s drums. She’s a masterful Brecht interpreter; it’s worth one’s trouble to track down Supply and Demand, her collection of mostly political Brecht songs. (Hopes & Fears opens with “On Suicide,” a haunting Brecht/Eisler ditty.)

The World as It Is Today is perhaps the most powerful political record I know before Gang of Four’s Entertainment. (Okay, maybe it ties with Sly and the Family Stone’s There’s a Riot Going On.) The titles alone give an indication: “The Song of Investment Capital Overseas”; “FREEDOM (Armed) PEACE”; “The Song of the Dignity of Labour under Capital.” The lyrics here are firmly within the mainstream of English leftism, from the Levellers through the Chartists and William Morris down to Christopher Hill, and they mingle Marx with the apocalyptic visions of the Revelation of St. John the Divine. The music is appropriately apocalyptic as well: what if rock music had emerged, not out of the matrix of African American and American hillbilly traditions, but from a meeting of English folk dance, Olivier Messiaen, and Karlheiz Stockhausen?

The Art Box repackages all three of these records is glisteningly fine sound, and adds three additional CDs: Art Bears Revisited is a 2-disc set of remixes by such luminaries as Frith, Cutler, The Residents, Anne Gosfeld, and Christian Marclay, throwing in three Art Bears rarities. Art Bears provides a few more remixes, as well four tracks of the Art Bears playing live and two further performances of AB songs by various combinations of the band’s principals. I’m not a big remix fan, but these 3 discs are all well worth listening to.

Mark Scroggins



..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Winter Songs (1979):
1. The Bath of Stars 01:45
2. First Things First 02:50
3. Gold 01:41
4. The Summer Wheel 02:47
5. The Slave 03:38
6. The Hermit 02:59
7. Rats And Monkeys 03:24
8. The Skeleton 03:11
9. The Winter Wheel 03:06
10. Man And Boy 03:21
11. Winter/War 03:05
12. Force 00:54
13. Three Figures 01:51
14. Three Wheels 03:35



..::OBSADA::..

Fred Frith - guitars, keyboards, viola, violin, xylophone
Chris Cutler - drums, percussion, noise
Dagmar Krause - voice




https://www.youtube.com/watch?v=m7Jt0KAcL68



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



'To w 80% płyta Anathemy, którą byśmy nagrali' - Daniel Cavanagh


..::OPIS::..

One of the most creative rock bands of the last 30 years, ANATHEMA were a benchmark for liberated, progressive instincts, with a substantial catalogue of beloved albums, and a great number of songs that could tear the heart from your chest and drop-kick it into orbit. When the British veterans called time on their legacy in 2020, exasperated by the financial burdens of a lengthy career that had simmered when it should have soared, at least in commercial terms, it seemed horribly premature, but entirely understandable. What was unquestionable was that brothers Daniel and Vincent Cavanagh would eventually make new music again, and 2024 has seen them both emerge from the soft-focus shadows to embark on new journeys. Vincent's new art-rock project THE RADICANT released a mesmerizing debut EP earlier this year, but the first album by WEATHER SYSTEMS is arguably the closest thing that dedicated fans will get to an outright continuation of ANATHEMA's abruptly halted story.

Comprising new versions of songs that were originally intended to form the next ANATHEMA album, "Ocean Without A Shore" is a gorgeous, graceful return to the stage, with all the emotional turbulence, wistful wondering and lightly stoned yearning that fans of Cavanagh's songwriting will be hoping for. Now teamed up with multi-instrumentalist Daniel Cardoso, who played drums on the last two ANATHEMA records ("Distant Satellites" and "The Optimist"), he is still largely focused on the gently rolling melodic build-ups that made his former band so lethally addictive, in addition to the foolproof, hypnotic effect of circular grooves and the gleeful exploration of vast, boundary-less sonic space, with some cool old-school keyboards and futuristic electronics thrown in. As a model for modern progressive rock, it scores very highly. As a new dawn for one of prog's great unsung heroes, it does even better.

The two tracks released in advance of "Ocean Without A Shore"'s arrival told a pretty revealing story about where this was all heading. "Synaesthesia" is an elongated blur of energy and pathos. A psychedelic post-rock sprawl, it erupts joyfully into big rock riffs and balances the poignant delicacy of Cavanagh's vocals with a strange, distorted undertow. It lasts for an immersive nine minutes, dissolving away with a blank-eyed but serene coda with a glorious, prog-friendly guitar figure spiraling up into the rafters. Meanwhile, first single "Do Angels Sing Like Rain?" is all skittering, krautrock pulse, corrosive synth bass and pristine guitar sparkle, but with a driving chorus that delights in its own noisy sugar rush.

A call back to ANATHEMA's 2012 "Weather Systems", "Untouchable Part 3" is the song to avoid if you are feeling a bit delicate. A towering elegantly arranged ballad, its orchestral swells and somnambulant waltzing underpin the vocalists' refined efforts, and hysterical, ribcage-wrenching tears are practically guaranteed.

There is plenty of his former band's DNA in the likes of "Ghost In The Machine" and the FLOYD-tinged "Still Lake", but Cavanagh's experimental streak has been given free rein here too. The album's final two tracks are the best things here by a distance. The title track is an absurdly exciting electronic prog odyssey, with an invigorating, burnt-rubber beat that threatens to collapse in on itself; while "The Space Between Us" is, as implied, a monumental post-everything, space rock indulgence, albeit one that will throttle you with your own heartstrings.

Ultimately, the name on the door is an irrelevance. Daniel Cavanagh has nurtured these songs from hesitant birth to triumphant, full-bodied realization, and WEATHER SYSTEMS seems as good a vehicle as any to take them to the people. "Ocean Without A Shore" is food for the soul and the most welcome comeback of the year.

Dom Lawson



..::TRACK-LIST::..

1. Synaesthesia 09:11
2. Do Angels Sing Like Rain? 05:06
3. Untouchable Part 3 05:55
4. Ghost In The Machine 04:53
5. Are You There? Part 2 05:58
6. Still Lake 05:58
7. Take Me With You 06:09
8. Ocean Without A Shore 07:17
9. The Space Between Us 06:04



..::OBSADA::..

Daniel Cavanagh - Vocals, Guitars, Bass, Keyboards
Daniel Cardoso - Drums

Guests:
Soraia - Additional Vocals
Petter Carlsen - Additional Vocals
Oliwia Krettek - Additional Vocals
Paul Kearns - Additional Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=SkLBJU7SBoY



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Niemal dokładnie dwa lat minęły od wydania przez grupę proAge albumu „Coelum”. Przypomnijmy, że była to płyta mocno odmienna od poprzednich. Muzycy zdecydowali się na nagranie krążka akustycznego, a główne partie solowe zapewniał saksofon, na którym grał Mariusz Rutka. Jakiś czas po ukazaniu się tego wydawnictwa, drogi saksofonisty i pozostałych członków zespołu rozeszły się, a grupa powróciła do pięcioosobowego składu, który tworzą Mariusz Filosek – śpiew, Krzysztof Walczyk – instrumenty klawiszowe, Sławomir Jelonek – gitary, Roman Simiński – bas i Bogdan Mikrut – perkusja. Prace nad następczynią „Coelum” rozpoczęły się już w 2022 roku i było wiadomo, że będzie to powrót do elektrycznego grania. Jednak już spojrzenie na tytuły poszczególnych utworów oraz całej płyty sugeruje pewną kontynuację poprzedniego krążka. Po pierwsze, znów są one zapisane w języku łacińskim, a po drugie zachowany jest pewien ciąg – było „Niebo” („Coelum”) a teraz przyszedł czas na „Czyściec”, czyli „Purgatorium”.

A tak tytułowe miejsce opisuje swoimi słowami autor warstwy lirycznej na albumie, Mariusz Filosek: „Pomiędzy krukiem, a krukiem jest mglisty labirynt. Niezauważalny z zewnątrz, a wewnątrz niepojęty. Tutaj każdy krok jest niepewny i pełen refleksji. Tutaj czas przysiada na łące i arogancko zaciąga się życiem, obserwując istoty zmierzające do wyjścia. Na końcu drogi czekają drzwi, złote i srebrne. Za jednymi jest bogactwo i splendor, a za drugimi prostota i spokój. Czego pragniesz, Wędrowcze?”.

Miało być bardziej rockowo i jest. Jednak początek otwierającego całość nagrania „Salve” i tak może szokować. Po akustycznych pejzażach na poprzedniczce nie ma tu śladu, a zastąpione zostały one prawdziwie metalową jazdą, z gęstą pracą perkusji i zadziornym gitarowo – basowo – klawiszowym motywem. Taki stan trwa jednak tylko pół minuty, po którym przychodzi czas na bardziej tradycyjne oblicze grupy – fortepian, głęboki bas, spokojna perkusja, przestrzenna gitara, by po chwili znów spenetrować mocniejsze rejony. Takie zmienne nastroje towarzyszą nam przez całe nagranie – tak zespół wita się („salve” z łac. „cześć” lub „witam” – przyp. autora) z nami, wprowadzając jednocześnie w tematykę albumu:

„Hej ty jak się masz? Nic już nie boli więc powiedz cześć

Nie uciekaj, zaczekaj.

To nic, to nic. Ciągle myślisz, że jeszcze śpisz.

Jedyny dar straciłeś dziś.

Kształt? Brak, barwy brak. Skóra bez krwi, popiołu smak

Wyjęty z pamięci

W górę czy w dół jak szalony windziarz pytasz mnie

Góra czy dół? Nie powiem ci czego chcę”.

Mariusz Filosek swoim charakterystycznym głosem przenosi słuchaczy w muzyczną podróż przez mroczne zakamarki ludzkiej duszy. To historia człowieka, który zakończył życie i musi odnaleźć się w niezrozumiałej dla niego rzeczywistości.

Dalej słyszymy jeszcze ogniste sola na klawiszach i gitarze i tak dobiega końca to niespełna pięciominutowe otwarcie, podczas którego już możemy się przekonać, że najnowszy krążek kwintetu to dzieło nietuzinkowe. A to dopiero przedsmak tego, co następuje dalej…

ProAge ma w swoim repertuarze jednego prawdziwego muzycznego kolosa. Mowa tu oczywiście o tytułowej suicie z albumu „4. Wymiar”, trwającej niemal pół godziny. Tu może muzycy nie rozkręcili się aż tak bardzo, bo umieszczona na drugiej ścieżce kompozycja „Purgatorium I” trwa „jedynie” 17 i pół minuty, ale i tak robi niesamowite wrażenie. Tym bardziej, że cały ten czas wypełniony jest graniem na najwyższym poziomie. Ponad czterominutowy instrumentalny wstęp z dynamiczną pracą sekcji rytmicznej i mocno ekspresyjnym duetem organy Hammonda – gitary, przywodzi skojarzenia z klasycznymi dokonaniami mistrzów hard rocka. W dalszej części pod śpiewem Filoska możemy usłyszeć fantastycznie pulsujący bas z przestrzennym gitarowo-klawiszowym tłem, które przechodzi w nasiąknięty muzyką klasyczną motyw. Na wyróżnienie zasługuje także cudownej urody solo na Moogu, które pojawia się w okolicach 10. minuty, a także wybrzmiewający po nim nastrojowy popis gry Sławka Jelonka, który płynnie przechodzi w kolejny duet, tym razem z fortepianem. Jakby tych muzycznych uniesień było mało, to mamy tu jeszcze cytat z „Requiem” W.A. Mozarta (podziękowania dla niego zostały zamieszczone wewnątrz wydawnictwa), będący tłem do przetworzonego przez vocoder śpiewu:

„Me oczy widziały jak tłumy na drodze

W panice czytały z tablicy nieszczęście

I w ustach im urósł strach nie do zniesienia

Ten poszedł na prawo, ten wcale nie ruszył

I zamiast bezczelnie nadzieję dopieszczać

Rozpierzchli się tchórze ku pustce, ku złudzie”

Jest jednak jakaś nadzieja:

„Jeśli czujesz, że zimno tu, użyj farb by rozbryzgać żar

Spróbuj stanąć wśród świtu słów, słuchaj ich mimo, że mrok

Kiedy wspomnę, a wspomnę ci, musisz iść drogą pod wiatr

Mimo wstydu dam rękę by wskazać ci tajemne drzwi”.

W końcówce słyszymy melodię jakby wydobywaną z pozytywki, po której poruszającą, w pogrzebowym nastroju, partię na trąbce wykonuje Aleksander Kubica. Jeszcze tylko krótki powrót do motywu z początku nagrania i tak dobiega końca ten utwór, który już w tym momencie można uznać za klasyk grupy.

Trzeba przyznać, że grupa lubi odważne posunięcia, bo za takie można uznać wybranie właśnie tego nagrania na drugi promujący album singiel. Ponadto powstał do niego niezwykle interesujący i świetnie zrealizowany przez Rafała Paluszka (Osada Vida) teledysk.

Niemniej ciekawie jest w „zaledwie” 9 i pół minutowym utworze „Purgatorium II”. Początek to piękny, nastrojowy gitarowy motyw na tle dźwięków fortepianu i melotronowych pejzaży i tym razem spokojnej pracy sekcji. Potem na pierwszy plan wysuwa się pętla basowa Romana Simińskiego, której towarzyszą liryczne dźwięki gitary i niesamowicie subtelnie natchniony śpiew Mariusza Filoska o kolejnym zagubionym człowieku, który nie potrafi zrozumieć sytuacji, w której się znalazł, kierującym takie słowa do swojej miłości:

„Unoszę się nad twoim snem, zrozumiałem własny stan, jego brak

Nie znoszę kiedy sama śpisz, gdy poduszka tuli cię, zamiast mnie

Nie powiem ci, że kocham cię, to już stało się, nie ma mnie

Czekam noce, czekam dnie

W głowie zaczął wzrastać gniew

Nie chcę już spoglądać w dół

Bo ty

Zapomniałaś mimo ksiąg

Jak staliśmy pośród łąk

Zaklinając każdy dzień

By trwał

Czemu bracie kładziesz się

W moim miejscu pośród drzew?

Czemu tak unosisz brew?

Nie dla mnie

Gasną zorze, gaśnie dzień

Gdzieś odpływam, kopię dno

Może to właściwy czas

By iść”.

Po tych wersach kolejnym cudnej urody solem raczy nas Sławek Jelonek, a potem wraz z Krzysztofem Walczykiem tworzy mocniejszy duet towarzyszący słowom pełnym rezygnacji i pogodzenia się z własnym końcem:

„Nazbierane słowa śpią i tulą się do ust by skoczyć w mrok

To ostatnia moja myśl by znowu usiąść w kącie twego dnia

Niczym magik, do cylindra wkładam dłoń

Czynię czary, słowa eksplodują w skroń

Obok ciebie, głowę złożył inny ktoś

Moja leży, zakopana pośród łąk”.

W ten sposób docieramy do trzeciej odsłony Czyśćca, czyli nagrania „Purgatorium III”. To kolejna dłuższa, tym razem dziesięciominutowa forma, którą rozpoczyna nieco szybszy rytm podkreślony wyśmienitą grą, którą czaruje Bogdan Mikrut. W trzeciej minucie jego kolega z sekcji, Roman Simiński, pięknie eksploruje „doły”, a Sławek Jelonek czaruje pociągłymi nutami na tle organowych plam. W połowie rozpoczyna się dłuższy instrumentalny fragment, w którym Krzysztof Walczyk po raz kolejny udowadnia, że jest jednym z najlepszych muzyków w naszym kraju grających na organach Hammonda. Na chwilę oddaje pole gitarzyście, by po chwili ponownie zaczarować nas dźwiękami wydobywanych ze swoich klawiatur. W warstwie lirycznej słyszymy kolejną próbę zrozumienia przez bohatera swojego położenia:

„Witaj w nowym świecie, tymczasowo błąkasz się

Płyną czarne chmury, niepogoda zbliża się

…

Nikt ci nie pomoże, miną wieki zanim ty

Tak zapamiętasz wrzesień, a ja wydam chłodny sąd



Wrzesień, to już jakaś jest podpowiedź

Nie do wiary że to robię

Wkładam dłonie prosto w mózg

Fiszki mam, katalogi wielu zmian

Wrzesień, czy na pewno to był wrzesień?



Ile mam czasu? Nie wiem czy wierzyć w ten chory sen

Obiecali niebo, a dzięki sobie utkwiłem tu

Droga w lewo do przejścia już wije się

Otwórz oczy idź



Siedzę na krawędzi, do moich myśli przebijam się

Spadam w niepamięci, nie mogę bardziej już zabić się



Jest nadzieja, telefon już woła mnie

Nie rozumiem już po co drzwi”.

To, że muzycy lubią zaskakiwać, nie jest niczym nowym. Nie zdziwi zatem fakt, że finał albumu odbiega od reszty kompozycji. Jest mrocznie, transowo, niepokojąco. To „Somnum”, czyli „Sen” lub „Spoczynek”. Niespokojny nastrój buduje potężna partia bębnów zagrana głównie na tomach, mocno wyrazisty bas, odgłosy burzy, pojawia się flet (gra na nim Karolina Grodzińska), schowana w tle transowa elektronika, żeńskie wokalizy. W drugiej części otrzymujemy wyciszenie z dominującym fortepianem towarzyszącym słowom o pogodzeniu się ze swym losem:

„Czemu mówisz mi? Teraz jest teraz

Sen nie przyjdzie dziś, nie warto czekać

Czy ich widzisz poza mgłą? Tam oni są

Wiem że oni bliscy są, choć słowa śpią

Wrzesień włożył czerń za wcześnie dla nas

Bez skazy czysta łza pokruszy mur

A wspomnienia dadzą czas by dalej pójść

Ja idę stąd, już pójdę tam”.

Bohater wyruszył zatem w podróż, czyli „Iter”. Taki tytuł (niewyróżniony na okładce) ma klawiszowa miniaturka będąca swoistym post scriptum. Dusza opuściła Czyściec i ruszyła dalej, ale którą drogę wybrała?…

„Purgatorium” to kontynuacja tematów rozpoczętych na wcześniejszym albumie, ale muzycznie o wiele bardziej zbliżona do „4. Wymiaru”. Brak saksofonu, który odgrywał wiodącą rolę na „Coelum”, jeśli chodzi o partie solowe, a także powrót do bardziej rockowego brzmienia, spowodowały, że w większym wymiarze możemy cieszyć uszy indywidualnymi popisami Krzysztofa Walczyka i Sławomira Jelonka, którzy mając solidną podstawę zbudowaną przez znakomitą sekcję rytmiczną Roman Simiński – Bogdan Mikrut, mogli rozwinąć skrzydła na miarę swoich niebanalnych talentów.

Jest oczywiście jeszcze Mariusz Filosek. To prawdziwy człowiek–orkiestra. Nie tylko wymyślił i rewelacyjnie zinterpretował, jak zwykle barwne, poetyckie teksty, to jeszcze jest autorem rewelacyjnej szaty graficznej zdobiącej książeczkę i gustowny digipack. Współgra ona wyśmienicie z tematyką płyty - warto zwrócić uwagę choćby na zdjęcie muzyków. Siedzą oni przy stole, cała piątka, z tym, że Mariusz jest jakiś niewyraźny, schowany we mgle, pomiędzy światami…

Wokalista także napisał scenariusz do wspomnianego teledysku, a właściwie filmowej impresji stworzonej, by zilustrować nagranie „Purgatorium I”. Nie należy też zapominać, że to obdarzony niezwykłą wyobraźnią i niepospolitym poczuciem humoru autor powieści. Najnowsza, zatytułowana „MPD” (skojarzenia z drugim albumem proAge jak najbardziej na miejscu) ukazała się w lutym.

A wracając do opisywanego wydawnictwa, to grupa stworzyła, w mojej opinii, swoje najciekawsze dzieło. Wszystko tu pasuje idealnie, mocny, prawie metalowy początek, na wskroś progresywne trzy nagrania tytułowe oraz transowy finał. Pełna harmonia muzyki i słów. Na dodatek wszystko to brzmi po prostu rewelacyjnie, do czego przyczynił się ponownie Jan Mitoraj (Osada Vida, Brain Connect, zespół Wojciecha Ciuraja), który całość zmiksował i poddał masteringowi.

Dopiero marzec, a to bez wątpienia jest mocna kandydatka do miana albumu roku 2024! Płyta ukaże się 20 marca za sprawą wydawnictwa Prog Metal Rock Promotion, a swoją sceniczną premierę będzie miała dokładnie miesiąc później podczas kolejnej edycji Spring Prog Festival, który odbędzie się w Sosnowcu.

Tomasz Dudkowski


Po dwuletniej przerwie, nakładem Prog Metal Rock Promotion ukazała się piąta płyta w dorobku tej zagłębiowskiej, progresywnej formacji. Najnowszy album przenosi słuchaczy w muzyczną podróż przez mroczne zakamarki ludzkiej duszy. To historia człowieka, który zakończył życie i musi odnaleźć się w niezrozumiałej dla niego rzeczywistości. Do tego tematu świetnie nawiązuje okładkowa grafika. Moim zdaniem to najciekawszy obraz, spośród wszystkich płytowych grafik tego zespołu.

O ile poprzednia płyta „Coelum”, filtrowała z jazzowym klimatem (recenzja: TUTAJ), to tym razem muzyka wędruje w stronę bardziej ostrzejszych, prog metalowych brzmień. Zwłaszcza pierwsza z kompozycji „Salve” ma właśnie taki prog metalowy charakter. Kolejne kompozycje, to trzy części obdarzone tytułem „Purgatorium”. Część pierwsza, to aż 17 i pół minutowy, progresywny długas. Już na jego wstępie błyszczą klawiszowe partie. Johna Lorda? Dona Aireya? Nie, Krzysztofa Walczyka! I mimo, że to utwór najdłuższy, chciałoby się zaśpiewać wraz z Mariuszem Filoskiem: „… niech ten jeden dzień utwór trwa dłużej, by na lepszy czas zasłużyć…”. Kompozycję wieńczy krótka, jakby cmentarna partia trąbki, oraz świetny klawiszowo-gitarowy konglomerat Walczyk-Jelonek. „Purgatorium 2” również szafuje pięknym, progresywnym klimatem, jednak nieco bardziej subtelnym. O ile dwie pierwsze części muzycznie sięgają nieba, to cześć 3, to faktycznie taki tytułowy „czyściec”. Ta dziesięciominutowa kompozycja, została trochę przegadana wokalnie, choć i tutaj nie brakuje pięknej klawiszowo- gitarowej ornamentyki i fajnej pulsacji gitary basowej Romana Simińskiego. Na zakończenie, zdecydowanie krótszy, pięciominutowy „Somnum’. Bardziej mroczny. Fajny klimat robią tutaj instrumenty perkusyjne Bogdana Mikruta i partie fletu i industrialne motywy.

Trzeba przyznać że pod skrzydłami Prog Metal Rock Promotion, zespół notuje kolejny progres, o czym świadczy nie tylko okładka, ale oczywiście sama muzyka.

Marek Toma



..::TRACK-LIST::..

1. Salve 4:40
2. Purgatorium I 17:37
3. Purgatorium II 9:28
4. Purgatorium III 10:07
5. Somnum 5:27



..::OBSADA::..

Mariusz Filosek - vocals
Sławek Yeahlon Jelonek - guitar
Bogdan Bąku Mikrut - drums
Krzysztof Walczyk - keyboards
Roman Simiński - bass

Guests:
Karolina Grodzińska - flute
Aleksander Kubica - trumpet




https://www.youtube.com/watch?v=SL4LxNR3VZQ



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Niemal dokładnie dwa lat minęły od wydania przez grupę proAge albumu „Coelum”. Przypomnijmy, że była to płyta mocno odmienna od poprzednich. Muzycy zdecydowali się na nagranie krążka akustycznego, a główne partie solowe zapewniał saksofon, na którym grał Mariusz Rutka. Jakiś czas po ukazaniu się tego wydawnictwa, drogi saksofonisty i pozostałych członków zespołu rozeszły się, a grupa powróciła do pięcioosobowego składu, który tworzą Mariusz Filosek – śpiew, Krzysztof Walczyk – instrumenty klawiszowe, Sławomir Jelonek – gitary, Roman Simiński – bas i Bogdan Mikrut – perkusja. Prace nad następczynią „Coelum” rozpoczęły się już w 2022 roku i było wiadomo, że będzie to powrót do elektrycznego grania. Jednak już spojrzenie na tytuły poszczególnych utworów oraz całej płyty sugeruje pewną kontynuację poprzedniego krążka. Po pierwsze, znów są one zapisane w języku łacińskim, a po drugie zachowany jest pewien ciąg – było „Niebo” („Coelum”) a teraz przyszedł czas na „Czyściec”, czyli „Purgatorium”.

A tak tytułowe miejsce opisuje swoimi słowami autor warstwy lirycznej na albumie, Mariusz Filosek: „Pomiędzy krukiem, a krukiem jest mglisty labirynt. Niezauważalny z zewnątrz, a wewnątrz niepojęty. Tutaj każdy krok jest niepewny i pełen refleksji. Tutaj czas przysiada na łące i arogancko zaciąga się życiem, obserwując istoty zmierzające do wyjścia. Na końcu drogi czekają drzwi, złote i srebrne. Za jednymi jest bogactwo i splendor, a za drugimi prostota i spokój. Czego pragniesz, Wędrowcze?”.

Miało być bardziej rockowo i jest. Jednak początek otwierającego całość nagrania „Salve” i tak może szokować. Po akustycznych pejzażach na poprzedniczce nie ma tu śladu, a zastąpione zostały one prawdziwie metalową jazdą, z gęstą pracą perkusji i zadziornym gitarowo – basowo – klawiszowym motywem. Taki stan trwa jednak tylko pół minuty, po którym przychodzi czas na bardziej tradycyjne oblicze grupy – fortepian, głęboki bas, spokojna perkusja, przestrzenna gitara, by po chwili znów spenetrować mocniejsze rejony. Takie zmienne nastroje towarzyszą nam przez całe nagranie – tak zespół wita się („salve” z łac. „cześć” lub „witam” – przyp. autora) z nami, wprowadzając jednocześnie w tematykę albumu:

„Hej ty jak się masz? Nic już nie boli więc powiedz cześć

Nie uciekaj, zaczekaj.

To nic, to nic. Ciągle myślisz, że jeszcze śpisz.

Jedyny dar straciłeś dziś.

Kształt? Brak, barwy brak. Skóra bez krwi, popiołu smak

Wyjęty z pamięci

W górę czy w dół jak szalony windziarz pytasz mnie

Góra czy dół? Nie powiem ci czego chcę”.

Mariusz Filosek swoim charakterystycznym głosem przenosi słuchaczy w muzyczną podróż przez mroczne zakamarki ludzkiej duszy. To historia człowieka, który zakończył życie i musi odnaleźć się w niezrozumiałej dla niego rzeczywistości.

Dalej słyszymy jeszcze ogniste sola na klawiszach i gitarze i tak dobiega końca to niespełna pięciominutowe otwarcie, podczas którego już możemy się przekonać, że najnowszy krążek kwintetu to dzieło nietuzinkowe. A to dopiero przedsmak tego, co następuje dalej…

ProAge ma w swoim repertuarze jednego prawdziwego muzycznego kolosa. Mowa tu oczywiście o tytułowej suicie z albumu „4. Wymiar”, trwającej niemal pół godziny. Tu może muzycy nie rozkręcili się aż tak bardzo, bo umieszczona na drugiej ścieżce kompozycja „Purgatorium I” trwa „jedynie” 17 i pół minuty, ale i tak robi niesamowite wrażenie. Tym bardziej, że cały ten czas wypełniony jest graniem na najwyższym poziomie. Ponad czterominutowy instrumentalny wstęp z dynamiczną pracą sekcji rytmicznej i mocno ekspresyjnym duetem organy Hammonda – gitary, przywodzi skojarzenia z klasycznymi dokonaniami mistrzów hard rocka. W dalszej części pod śpiewem Filoska możemy usłyszeć fantastycznie pulsujący bas z przestrzennym gitarowo-klawiszowym tłem, które przechodzi w nasiąknięty muzyką klasyczną motyw. Na wyróżnienie zasługuje także cudownej urody solo na Moogu, które pojawia się w okolicach 10. minuty, a także wybrzmiewający po nim nastrojowy popis gry Sławka Jelonka, który płynnie przechodzi w kolejny duet, tym razem z fortepianem. Jakby tych muzycznych uniesień było mało, to mamy tu jeszcze cytat z „Requiem” W.A. Mozarta (podziękowania dla niego zostały zamieszczone wewnątrz wydawnictwa), będący tłem do przetworzonego przez vocoder śpiewu:

„Me oczy widziały jak tłumy na drodze

W panice czytały z tablicy nieszczęście

I w ustach im urósł strach nie do zniesienia

Ten poszedł na prawo, ten wcale nie ruszył

I zamiast bezczelnie nadzieję dopieszczać

Rozpierzchli się tchórze ku pustce, ku złudzie”

Jest jednak jakaś nadzieja:

„Jeśli czujesz, że zimno tu, użyj farb by rozbryzgać żar

Spróbuj stanąć wśród świtu słów, słuchaj ich mimo, że mrok

Kiedy wspomnę, a wspomnę ci, musisz iść drogą pod wiatr

Mimo wstydu dam rękę by wskazać ci tajemne drzwi”.

W końcówce słyszymy melodię jakby wydobywaną z pozytywki, po której poruszającą, w pogrzebowym nastroju, partię na trąbce wykonuje Aleksander Kubica. Jeszcze tylko krótki powrót do motywu z początku nagrania i tak dobiega końca ten utwór, który już w tym momencie można uznać za klasyk grupy.

Trzeba przyznać, że grupa lubi odważne posunięcia, bo za takie można uznać wybranie właśnie tego nagrania na drugi promujący album singiel. Ponadto powstał do niego niezwykle interesujący i świetnie zrealizowany przez Rafała Paluszka (Osada Vida) teledysk.

Niemniej ciekawie jest w „zaledwie” 9 i pół minutowym utworze „Purgatorium II”. Początek to piękny, nastrojowy gitarowy motyw na tle dźwięków fortepianu i melotronowych pejzaży i tym razem spokojnej pracy sekcji. Potem na pierwszy plan wysuwa się pętla basowa Romana Simińskiego, której towarzyszą liryczne dźwięki gitary i niesamowicie subtelnie natchniony śpiew Mariusza Filoska o kolejnym zagubionym człowieku, który nie potrafi zrozumieć sytuacji, w której się znalazł, kierującym takie słowa do swojej miłości:

„Unoszę się nad twoim snem, zrozumiałem własny stan, jego brak

Nie znoszę kiedy sama śpisz, gdy poduszka tuli cię, zamiast mnie

Nie powiem ci, że kocham cię, to już stało się, nie ma mnie

Czekam noce, czekam dnie

W głowie zaczął wzrastać gniew

Nie chcę już spoglądać w dół

Bo ty

Zapomniałaś mimo ksiąg

Jak staliśmy pośród łąk

Zaklinając każdy dzień

By trwał

Czemu bracie kładziesz się

W moim miejscu pośród drzew?

Czemu tak unosisz brew?

Nie dla mnie

Gasną zorze, gaśnie dzień

Gdzieś odpływam, kopię dno

Może to właściwy czas

By iść”.

Po tych wersach kolejnym cudnej urody solem raczy nas Sławek Jelonek, a potem wraz z Krzysztofem Walczykiem tworzy mocniejszy duet towarzyszący słowom pełnym rezygnacji i pogodzenia się z własnym końcem:

„Nazbierane słowa śpią i tulą się do ust by skoczyć w mrok

To ostatnia moja myśl by znowu usiąść w kącie twego dnia

Niczym magik, do cylindra wkładam dłoń

Czynię czary, słowa eksplodują w skroń

Obok ciebie, głowę złożył inny ktoś

Moja leży, zakopana pośród łąk”.

W ten sposób docieramy do trzeciej odsłony Czyśćca, czyli nagrania „Purgatorium III”. To kolejna dłuższa, tym razem dziesięciominutowa forma, którą rozpoczyna nieco szybszy rytm podkreślony wyśmienitą grą, którą czaruje Bogdan Mikrut. W trzeciej minucie jego kolega z sekcji, Roman Simiński, pięknie eksploruje „doły”, a Sławek Jelonek czaruje pociągłymi nutami na tle organowych plam. W połowie rozpoczyna się dłuższy instrumentalny fragment, w którym Krzysztof Walczyk po raz kolejny udowadnia, że jest jednym z najlepszych muzyków w naszym kraju grających na organach Hammonda. Na chwilę oddaje pole gitarzyście, by po chwili ponownie zaczarować nas dźwiękami wydobywanych ze swoich klawiatur. W warstwie lirycznej słyszymy kolejną próbę zrozumienia przez bohatera swojego położenia:

„Witaj w nowym świecie, tymczasowo błąkasz się

Płyną czarne chmury, niepogoda zbliża się

…

Nikt ci nie pomoże, miną wieki zanim ty

Tak zapamiętasz wrzesień, a ja wydam chłodny sąd



Wrzesień, to już jakaś jest podpowiedź

Nie do wiary że to robię

Wkładam dłonie prosto w mózg

Fiszki mam, katalogi wielu zmian

Wrzesień, czy na pewno to był wrzesień?



Ile mam czasu? Nie wiem czy wierzyć w ten chory sen

Obiecali niebo, a dzięki sobie utkwiłem tu

Droga w lewo do przejścia już wije się

Otwórz oczy idź



Siedzę na krawędzi, do moich myśli przebijam się

Spadam w niepamięci, nie mogę bardziej już zabić się



Jest nadzieja, telefon już woła mnie

Nie rozumiem już po co drzwi”.

To, że muzycy lubią zaskakiwać, nie jest niczym nowym. Nie zdziwi zatem fakt, że finał albumu odbiega od reszty kompozycji. Jest mrocznie, transowo, niepokojąco. To „Somnum”, czyli „Sen” lub „Spoczynek”. Niespokojny nastrój buduje potężna partia bębnów zagrana głównie na tomach, mocno wyrazisty bas, odgłosy burzy, pojawia się flet (gra na nim Karolina Grodzińska), schowana w tle transowa elektronika, żeńskie wokalizy. W drugiej części otrzymujemy wyciszenie z dominującym fortepianem towarzyszącym słowom o pogodzeniu się ze swym losem:

„Czemu mówisz mi? Teraz jest teraz

Sen nie przyjdzie dziś, nie warto czekać

Czy ich widzisz poza mgłą? Tam oni są

Wiem że oni bliscy są, choć słowa śpią

Wrzesień włożył czerń za wcześnie dla nas

Bez skazy czysta łza pokruszy mur

A wspomnienia dadzą czas by dalej pójść

Ja idę stąd, już pójdę tam”.

Bohater wyruszył zatem w podróż, czyli „Iter”. Taki tytuł (niewyróżniony na okładce) ma klawiszowa miniaturka będąca swoistym post scriptum. Dusza opuściła Czyściec i ruszyła dalej, ale którą drogę wybrała?…

„Purgatorium” to kontynuacja tematów rozpoczętych na wcześniejszym albumie, ale muzycznie o wiele bardziej zbliżona do „4. Wymiaru”. Brak saksofonu, który odgrywał wiodącą rolę na „Coelum”, jeśli chodzi o partie solowe, a także powrót do bardziej rockowego brzmienia, spowodowały, że w większym wymiarze możemy cieszyć uszy indywidualnymi popisami Krzysztofa Walczyka i Sławomira Jelonka, którzy mając solidną podstawę zbudowaną przez znakomitą sekcję rytmiczną Roman Simiński – Bogdan Mikrut, mogli rozwinąć skrzydła na miarę swoich niebanalnych talentów.

Jest oczywiście jeszcze Mariusz Filosek. To prawdziwy człowiek–orkiestra. Nie tylko wymyślił i rewelacyjnie zinterpretował, jak zwykle barwne, poetyckie teksty, to jeszcze jest autorem rewelacyjnej szaty graficznej zdobiącej książeczkę i gustowny digipack. Współgra ona wyśmienicie z tematyką płyty - warto zwrócić uwagę choćby na zdjęcie muzyków. Siedzą oni przy stole, cała piątka, z tym, że Mariusz jest jakiś niewyraźny, schowany we mgle, pomiędzy światami…

Wokalista także napisał scenariusz do wspomnianego teledysku, a właściwie filmowej impresji stworzonej, by zilustrować nagranie „Purgatorium I”. Nie należy też zapominać, że to obdarzony niezwykłą wyobraźnią i niepospolitym poczuciem humoru autor powieści. Najnowsza, zatytułowana „MPD” (skojarzenia z drugim albumem proAge jak najbardziej na miejscu) ukazała się w lutym.

A wracając do opisywanego wydawnictwa, to grupa stworzyła, w mojej opinii, swoje najciekawsze dzieło. Wszystko tu pasuje idealnie, mocny, prawie metalowy początek, na wskroś progresywne trzy nagrania tytułowe oraz transowy finał. Pełna harmonia muzyki i słów. Na dodatek wszystko to brzmi po prostu rewelacyjnie, do czego przyczynił się ponownie Jan Mitoraj (Osada Vida, Brain Connect, zespół Wojciecha Ciuraja), który całość zmiksował i poddał masteringowi.

Dopiero marzec, a to bez wątpienia jest mocna kandydatka do miana albumu roku 2024! Płyta ukaże się 20 marca za sprawą wydawnictwa Prog Metal Rock Promotion, a swoją sceniczną premierę będzie miała dokładnie miesiąc później podczas kolejnej edycji Spring Prog Festival, który odbędzie się w Sosnowcu.

Tomasz Dudkowski


Po dwuletniej przerwie, nakładem Prog Metal Rock Promotion ukazała się piąta płyta w dorobku tej zagłębiowskiej, progresywnej formacji. Najnowszy album przenosi słuchaczy w muzyczną podróż przez mroczne zakamarki ludzkiej duszy. To historia człowieka, który zakończył życie i musi odnaleźć się w niezrozumiałej dla niego rzeczywistości. Do tego tematu świetnie nawiązuje okładkowa grafika. Moim zdaniem to najciekawszy obraz, spośród wszystkich płytowych grafik tego zespołu.

O ile poprzednia płyta „Coelum”, filtrowała z jazzowym klimatem (recenzja: TUTAJ), to tym razem muzyka wędruje w stronę bardziej ostrzejszych, prog metalowych brzmień. Zwłaszcza pierwsza z kompozycji „Salve” ma właśnie taki prog metalowy charakter. Kolejne kompozycje, to trzy części obdarzone tytułem „Purgatorium”. Część pierwsza, to aż 17 i pół minutowy, progresywny długas. Już na jego wstępie błyszczą klawiszowe partie. Johna Lorda? Dona Aireya? Nie, Krzysztofa Walczyka! I mimo, że to utwór najdłuższy, chciałoby się zaśpiewać wraz z Mariuszem Filoskiem: „… niech ten jeden dzień utwór trwa dłużej, by na lepszy czas zasłużyć…”. Kompozycję wieńczy krótka, jakby cmentarna partia trąbki, oraz świetny klawiszowo-gitarowy konglomerat Walczyk-Jelonek. „Purgatorium 2” również szafuje pięknym, progresywnym klimatem, jednak nieco bardziej subtelnym. O ile dwie pierwsze części muzycznie sięgają nieba, to cześć 3, to faktycznie taki tytułowy „czyściec”. Ta dziesięciominutowa kompozycja, została trochę przegadana wokalnie, choć i tutaj nie brakuje pięknej klawiszowo- gitarowej ornamentyki i fajnej pulsacji gitary basowej Romana Simińskiego. Na zakończenie, zdecydowanie krótszy, pięciominutowy „Somnum’. Bardziej mroczny. Fajny klimat robią tutaj instrumenty perkusyjne Bogdana Mikruta i partie fletu i industrialne motywy.

Trzeba przyznać że pod skrzydłami Prog Metal Rock Promotion, zespół notuje kolejny progres, o czym świadczy nie tylko okładka, ale oczywiście sama muzyka.

Marek Toma



..::TRACK-LIST::..

1. Salve 4:40
2. Purgatorium I 17:37
3. Purgatorium II 9:28
4. Purgatorium III 10:07
5. Somnum 5:27



..::OBSADA::..

Mariusz Filosek - vocals
Sławek Yeahlon Jelonek - guitar
Bogdan Bąku Mikrut - drums
Krzysztof Walczyk - keyboards
Roman Simiński - bass

Guests:
Karolina Grodzińska - flute
Aleksander Kubica - trumpet




https://www.youtube.com/watch?v=SL4LxNR3VZQ



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Epicka mieszanka progresywnego rocka, fusion, i nawet metalu przesuwająca granice muzycznej i dźwiękowej doskonałości.
Krążek nie dla każdego, wymaga poświęcenia uwagi...



British keyboardist, producer, and composer Benjamin Croft has been writing and arranging music when he was young. As a toddler, he would go and visit his next-door neighbor who was a professional trumpeter and pianist whilst sitting in the corner in the music room and watching him perform his heart out. That’s where the lightbulb turned on inside his head.

By the age of 7, he started to follow in his neighbor’s footsteps. But it wasn’t until in his teens he discovered the worlds of the progressive rock genre after hearing Keith Emerson, and Rick Wakeman’s incredible keyboard work on Yes’ magnum opus Close to the Edge. Soon, he won a scholarship for Leeds College of Music when he was 19 after practicing for four years studying, piano, trumpet, and composition.

That’s takes a lot of strength and honor for what Croft had to endure. After completing his task, he went around the world and toured with bands and artists such as The Go-Go’s Belinda Carlisle, soprano singer Leslie Garrett, The Temptations, and of course The Platters.

Following his performance by playing country, musical theaters, jazz, and rock while playing at clubs such as Ronnie Scott’s and the Vortex, played in the West End musical Straight from the Heart, and did TV shows such as The Voice and Britain’s Got Talent. But his love of the progressive rock genre is still in his heart. And he hasn’t forgotten that.

His new album We Are Here to Help, a follow-up to his second release Far and Distant Things, and released on his own label Galactic Receiver, is the album that is very much an imaginative movie inside your head. It’s a mixture of art, jazz, rock, album-orientated rock, metal, it’s all there.

And to be allowed to have vocalists and musicians such as Simon Phillips, Jeff Scott Soto, Stu Hamm, Frank Gambale, Billy Sheehan, Lynsey Ward, and Marco Minneman, that’s a combination right there. Each of the centrepieces behind Croft’s chef-d’oeuvre, are illustrated pictures coming to life in all of its glory.

The unexpected changes on ‘You Made Me Miss’ which features this laid-back bossa-nova jazz intake from the realms of Croft’s Monk-like approach, followed by Phillips’ train chugging beat, Stern’s nod to the Grand Wazoo, and Hamm following Mike in hot pursuit, would’ve made Zappa, The Mahavishnu Orchestra, Kansas, and Gentle Giant appreciate the work that they’ve accomplished.

When I think of the title-track, I think of the A.O.R movement coming across the horizon. Soto shows his true identity by revealing the dangers that are about to explore with more of the train-chugging approach Minnemann does, as it segues between the elements between Def Leppard’s Pyromania, Queen, Boston, and the elements of Styx rolled into one.

But it’s Lynsey Ward’s angelic vocals that floats down to earth to give Croft the proper push that he needs to brings this album to life. From the travelling sense of loss with acoustic boundaries on ‘Caught in the Flypaper’ with its high-energetic riffs, sing-along chorus, nods to Gershwin’s ‘Rhapsody in Blue’ for a brief moment, and the unexpected twists paying tribute to Italian prog rock and the NWOBHM movement sounds of Premiata Forneria Marconi and Iron Maiden, makes it very worthwhile.

Exploring Birdsong vocalist has the sound. She resembles the textures of Within Temptation’s Sharon Den Adel, Magenta’s Christina Booth, iamthemorning’s Marjana Semkina, and Edenbridge’s Sabine Edelsbacher. Whenever you hear her voice on that and the ascending roar on ‘Wrestling with Plato’, you almost couldn’t let them go. Because it is beautiful, simply beautiful on what she has done behind those two songs.

But then, Soto returns to the plate once more by making another home run to bring Croft and his fellow teammates to win the world series with ‘She Flies Softly On’. An Edgar Allen Poe-like theatrical turned tragic mini opera where Soto’s character has a few hours to live, reflecting the loss of his loved one and writing down the last rite, knowing that the love of his life, is waiting for him up in heaven.

No turning back on this bad boy, Benjamin is very much the alternate film director that we need in our lifetime. We need something surprising, something magnetic, and something far more epic that we need from a break of all of the superhero movies in our daily lives. And this album is a well-delivered release that’ll be in your collection, for the rest of time.

Zachary Nathanson



..::TRACK-LIST::..

..::OBSADA::..

1. The Age Of Magrathea 7:14
Bass Guitar - Stuart Hamm
Drums - Marco Minnemann
Guitar [Additional Guitars] - Carter Arrington
Keyboards - Benjamin Croft
Lead Guitar - Greg Howe

2. We Are Here To Help 5:10
Bass Guitar - Billy Sheehan
Drums - Marco Minnemann
Guitar - Carter Arrington
Keyboards - Benjamin Croft
Vocals - Jeff Scott Soto

3. You Made Me Miss 6:48
Bass Guitar - Stuart Hamm
Drums - Simon Phillips
Guitar - Mike Stern
Keyboards - Benjamin Croft

4. Caught In The Flypaper 6:15
Bass Guitar, Guitar [Additional Guitars], Percussion - Dave Marks
Drums - Marco Minnemann
Guitar - Per Nilsson
Keyboards - Benjamin Croft
Vocals - Lynsey Ward

5. Same Siders 5:06
Bass Guitar - Billy Sheehan
Drums - Marco Minnemann
Guitar - Carter Arrington
Keyboards - Benjamin Croft

6. Wrestling With Plato 6:50
Bass Guitar, Guitar [Additional Guitars], Percussion - Dave Marks
Drums - Marco Minnemann
Guitar - Per Nilsson
Keyboards - Benjamin Croft
Vocals - Lynsey Ward

7. Lower Moat Manor 4:51
Bass Guitar - Flo Moore
Drums - Simon Phillips
Guitar - Frank Gambale
Keyboards - Benjamin Croft

8. She Flies Softly On 5:41
Bass Guitar, Guitar [Additional Guitars], Percussion - Dave Marks
Drums - Simon Phillips
Guitar - Per Nilsson
Keyboards - Benjamin Croft
Vocals - Jeff Scott Soto




https://www.youtube.com/watch?v=wmU4ddhJmn4



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Epicka mieszanka progresywnego rocka, fusion, i nawet metalu przesuwająca granice muzycznej i dźwiękowej doskonałości.
Krążek nie dla każdego, wymaga poświęcenia uwagi...



British keyboardist, producer, and composer Benjamin Croft has been writing and arranging music when he was young. As a toddler, he would go and visit his next-door neighbor who was a professional trumpeter and pianist whilst sitting in the corner in the music room and watching him perform his heart out. That’s where the lightbulb turned on inside his head.

By the age of 7, he started to follow in his neighbor’s footsteps. But it wasn’t until in his teens he discovered the worlds of the progressive rock genre after hearing Keith Emerson, and Rick Wakeman’s incredible keyboard work on Yes’ magnum opus Close to the Edge. Soon, he won a scholarship for Leeds College of Music when he was 19 after practicing for four years studying, piano, trumpet, and composition.

That’s takes a lot of strength and honor for what Croft had to endure. After completing his task, he went around the world and toured with bands and artists such as The Go-Go’s Belinda Carlisle, soprano singer Leslie Garrett, The Temptations, and of course The Platters.

Following his performance by playing country, musical theaters, jazz, and rock while playing at clubs such as Ronnie Scott’s and the Vortex, played in the West End musical Straight from the Heart, and did TV shows such as The Voice and Britain’s Got Talent. But his love of the progressive rock genre is still in his heart. And he hasn’t forgotten that.

His new album We Are Here to Help, a follow-up to his second release Far and Distant Things, and released on his own label Galactic Receiver, is the album that is very much an imaginative movie inside your head. It’s a mixture of art, jazz, rock, album-orientated rock, metal, it’s all there.

And to be allowed to have vocalists and musicians such as Simon Phillips, Jeff Scott Soto, Stu Hamm, Frank Gambale, Billy Sheehan, Lynsey Ward, and Marco Minneman, that’s a combination right there. Each of the centrepieces behind Croft’s chef-d’oeuvre, are illustrated pictures coming to life in all of its glory.

The unexpected changes on ‘You Made Me Miss’ which features this laid-back bossa-nova jazz intake from the realms of Croft’s Monk-like approach, followed by Phillips’ train chugging beat, Stern’s nod to the Grand Wazoo, and Hamm following Mike in hot pursuit, would’ve made Zappa, The Mahavishnu Orchestra, Kansas, and Gentle Giant appreciate the work that they’ve accomplished.

When I think of the title-track, I think of the A.O.R movement coming across the horizon. Soto shows his true identity by revealing the dangers that are about to explore with more of the train-chugging approach Minnemann does, as it segues between the elements between Def Leppard’s Pyromania, Queen, Boston, and the elements of Styx rolled into one.

But it’s Lynsey Ward’s angelic vocals that floats down to earth to give Croft the proper push that he needs to brings this album to life. From the travelling sense of loss with acoustic boundaries on ‘Caught in the Flypaper’ with its high-energetic riffs, sing-along chorus, nods to Gershwin’s ‘Rhapsody in Blue’ for a brief moment, and the unexpected twists paying tribute to Italian prog rock and the NWOBHM movement sounds of Premiata Forneria Marconi and Iron Maiden, makes it very worthwhile.

Exploring Birdsong vocalist has the sound. She resembles the textures of Within Temptation’s Sharon Den Adel, Magenta’s Christina Booth, iamthemorning’s Marjana Semkina, and Edenbridge’s Sabine Edelsbacher. Whenever you hear her voice on that and the ascending roar on ‘Wrestling with Plato’, you almost couldn’t let them go. Because it is beautiful, simply beautiful on what she has done behind those two songs.

But then, Soto returns to the plate once more by making another home run to bring Croft and his fellow teammates to win the world series with ‘She Flies Softly On’. An Edgar Allen Poe-like theatrical turned tragic mini opera where Soto’s character has a few hours to live, reflecting the loss of his loved one and writing down the last rite, knowing that the love of his life, is waiting for him up in heaven.

No turning back on this bad boy, Benjamin is very much the alternate film director that we need in our lifetime. We need something surprising, something magnetic, and something far more epic that we need from a break of all of the superhero movies in our daily lives. And this album is a well-delivered release that’ll be in your collection, for the rest of time.

Zachary Nathanson



..::TRACK-LIST::..

..::OBSADA::..

1. The Age Of Magrathea 7:14
Bass Guitar - Stuart Hamm
Drums - Marco Minnemann
Guitar [Additional Guitars] - Carter Arrington
Keyboards - Benjamin Croft
Lead Guitar - Greg Howe

2. We Are Here To Help 5:10
Bass Guitar - Billy Sheehan
Drums - Marco Minnemann
Guitar - Carter Arrington
Keyboards - Benjamin Croft
Vocals - Jeff Scott Soto

3. You Made Me Miss 6:48
Bass Guitar - Stuart Hamm
Drums - Simon Phillips
Guitar - Mike Stern
Keyboards - Benjamin Croft

4. Caught In The Flypaper 6:15
Bass Guitar, Guitar [Additional Guitars], Percussion - Dave Marks
Drums - Marco Minnemann
Guitar - Per Nilsson
Keyboards - Benjamin Croft
Vocals - Lynsey Ward

5. Same Siders 5:06
Bass Guitar - Billy Sheehan
Drums - Marco Minnemann
Guitar - Carter Arrington
Keyboards - Benjamin Croft

6. Wrestling With Plato 6:50
Bass Guitar, Guitar [Additional Guitars], Percussion - Dave Marks
Drums - Marco Minnemann
Guitar - Per Nilsson
Keyboards - Benjamin Croft
Vocals - Lynsey Ward

7. Lower Moat Manor 4:51
Bass Guitar - Flo Moore
Drums - Simon Phillips
Guitar - Frank Gambale
Keyboards - Benjamin Croft

8. She Flies Softly On 5:41
Bass Guitar, Guitar [Additional Guitars], Percussion - Dave Marks
Drums - Simon Phillips
Guitar - Per Nilsson
Keyboards - Benjamin Croft
Vocals - Jeff Scott Soto




https://www.youtube.com/watch?v=wmU4ddhJmn4



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Przeciszów, nazwa tej miejscowości jeszcze na początku 2023 roku niewiele mi mówiła. Półtora roku później mam za sobą już trzy wizyty w tej gminie, leżącej tuż obok Oświęcimia. Mieszcząca się tam Gminna Biblioteka Publiczna, pełniąca także rolę Domu Kultury stała się ważnym miejscem na koncertowej mapie południowej Polski. Duża w tym zasługa dyrektora tej placówki, Łukasza Fuczka, który swoim zaangażowaniem i wielką pasją przyciąga ciekawych artystów do zachodniej części Małopolski. I to właśnie jego głos słyszymy w tle podczas pierwszych kadrów wyświetlanych na ekranie. Po zapowiedzi na scenę wchodzą główni aktorzy spektaklu, czyli zespół Moonrise w składzie: Kamil Konieczniak (instrumenty klawiszowe, w tym linie basu, gitara), Marcin Kruczek (gitary), Grzegorz Bauer (perkusja) oraz Marcin Staszek (śpiew). I właśnie on przejmuje rolę prowadzącego wydarzenie, w sposób barwny zapowiadając poszczególne utwory oraz oczywiście rewelacyjnie interpretując teksty, głównie autorstwa byłego frontmana grupy Millenium (a także gościnnie występującego na płytach Moonrise), Łukasza „Galla” Gałęziowskiego.

Zespół rozpoczął występ od pochodzącego z trzeciego albumu („Stopover – Life” (2012)) nastrojowego nagrania „Surrender To Win”, które idealnie wprowadza słuchacza w klimat, którym przez kolejne kilkadziesiąt minut będą czarować muzycy. Mamy tu piękne klawiszowo – gitarowe pejzaże oraz wyśmienite partie solowe na tych instrumentach oraz precyzyjne podkłady perkusyjne. Nie brak też wyrazistych linii basu wygrywanych przez lidera grupy na swoim keyboardzie. Do tego dochodzi niezwykle nastrojowy, melodyjny śpiew Marcina Staszka, którego głos stanowi wartość dodaną do brzmienia grupy. Z całym szacunkiem dla śpiewającego w oryginale ten utwór Marcina Jajkiewicza, ale jednak głos jego imiennika lepiej mi tu pasuje.

Motyw podróży przewijał się przez cały koncert, a najbardziej eksplorowanymi rejonami były te zamieszczone na najnowszym studyjnym wydawnictwie zatytułowanym, nomen omen, „Travel Within” (2019). Nic dziwnego, wszak to właśnie na niej zaśpiewał Marcin Staszek, a co za tym idzie, w tym materiale czuje się najpewniej. Kolejnymi przystankami na trasie były bardziej dynamiczny „Dive” oraz melancholijne „Rubicon” i „The Answer” z mocniejszą końcówką, w której główną rolę odgrywa gitara Marcina Kruczka. Tekst do tego drugiego napisał Marcin Staszek wraz z Aleksandrą Rzadkowską i jest to jedyny wyjątek w całym (!) repertuarze Moonrise. Warstwa liryczna pozostałych pieśni jest dziełem Łukasza Gałęziowskiego.

Pora na powrót do płyty trzeciej („Stopover – Life”) i do jednej z jej najciekawszych odsłon w postaci nagrania „Flying In Empty Lands”. Tu liryczne fragmenty z dominującymi brzmieniami fortepianu mieszają się z bardziej dynamicznymi, z niemal metalowym riffem oraz intensywniejszym wykorzystaniem perkusji, a wszystko to przyozdobione solowymi popisami Konieczniaka na syntezatorze i Kruczka na gitarze.

W ten sposób „dofrunęliśmy” ponownie do miejsca, w którym można odbyć „podróż w głąb siebie”. Z „Travel Within” wybrzmiewa piękny „Little Stone” czarujący klawiszowym motywem i początkowo delikatnym perkusyjnym tłem, który wraz z dołączeniem charakterystycznej gitary Kruczka nabiera siły.

Były reprezentantki płyt numer trzy i cztery, pora zatem udać się na krótką wycieczkę po albumie numer 2, „Soul’s Inner Pendulum” z 2009 roku. Z niej wybrzmiewają dwa tematy – świetny, dynamiczny „Icarus” oraz pięknie rozwijający się „Angels Hidden Plan” z niezwykle długim popisem Kruczka na tle klawiszowego motywu. Ten pierwszy, prezentuje się odrobinę łagodniej niż w studyjnym pierwowzorze, a dodatkowo partie saksofonu zastąpione zostały popisami Marcina Kruczka. Ponadto Marcin Staszek udowodnił, że jego interpretacje tekstów śpiewanych pierwotnie przez ich autora są równie przekonujące, mimo innej barwy głosu.

Zespół powraca, po raz trzeci (i ostatni) do płyty „Stopover – Life”, by zagrać utwór „Mr Strange”. Jest to chwila na rozruszanie publiczności, która zachęcona przez wokalistę, wzbogaciła wykonanie rytmicznym klaskaniem. W ramach „odpoczynku” grupa zaprezentowała spokojny song „Time” z ostatniej płyty. Po nim Kamil opuszcza swoje stanowisko za zestawem instrumentów klawiszowych i chwyta za gitarę elektryczną, by wraz z kolegami (Marcin Kruczek zmienia gitarę na akustyczną) zatrzymać się na ostatnim „przystanku” z płyty „Travel Within”, czyli utworze „Calling Your Number”, oryginalnie zaśpiewanym na tym krążku przez „Galla”. Kamil udowadnia, że nie tylko jest mistrzem w grze na czarno–białych klawiszach, ale równie dobrze radzi sobie z sześcioma strunami, co udowadnia choćby w wyśmienitym popisie solowym.

Na finał wybrzmiewa tytułowa pieśń z debiutu grupy „The Lights Of A Distant Bay” (2008), w którym jeszcze bardziej można docenić kunszt lidera w grze na gitarze. Miejscami przywołuje on brzmienia kojarzące się z twórczością grupy Marillion, a jego partia solowa to już czysta bajka. W stosunku do pierwowzoru na uwagę zasługuje fakt, że słyszymy tu żywą, akustyczną perkusję.

Po ukłonach i bardzo krótkiej przerwie, podczas której de facto zespół nie zdążył zejść ze sceny, przyszła pora na bis. Pierwszym z nich był drugi reprezentant debiutu, utwór „In The Labyrinth Of The Dream”. Tu ponownie mamy do czynienia z mieszanką bardziej dynamicznych partii z przestrzennymi pejzażami, po raz kolejny przywołującymi dokonania z lat 80. wymienionego wyżej brytyjskiego kwintetu. Kolejny raz brawa należą się wokaliście, który oprócz świetnego odnalezienia się we wczesnym repertuarze Moonrise, zadbał o to, by publiczność stała się piątym członkiem zespołu zachęcając ją do wspólnego śpiewania. W tym celu wykorzystał w patent stosowany dawno temu przez Freddiego Mercurego.

Po tych emocjach zespół pozwolił, by widzowie wyciszyli się, prezentując na pożegnanie pieśń „Empty Lines” z drugiej płyty. Nastrój budowany jest tu przez duet fortepian – gitara akustyczna oraz subtelnymi bębnami i klawiszowymi tłami w drugiej części. W tym anturażu jeszcze raz możemy docenić niezwykle przyjemną dla ucha, dźwięczną barwę głosu Marcina Staszka. Jeszcze tylko podziękowania, ukłony i blisko dwugodzinna wędrówka z kwartetem dobiegła końca.

Niezwykle cieszę się, że wokalista przekonał Kamila Konieczniaka, że warto zaprezentować dorobek grupy na żywo i dzięki temu mogłem spędzić późnojesienny wieczór w gościnnych przeciszowskich progach delektując się pierwszorzędnymi dźwiękami. Teraz, za sprawą płyty DVD, mogę sobie przypomnieć magię tego wydarzenia w domowym zaciszu. To pierwsze wydawnictwo należącej do lidera formacji wytwórni Island Music Studio. Całość prezentuje się bardzo przyzwoicie od strony wizualnej. Obraz jest wyraźny, nie licząc niektórych zbliżeń, przy których operatorowi zadrżała ręka, ale w żaden sposób nie psuje to przyjemności z oglądania tego materiału. Okładkę oraz wnętrze digipacka zdobią wspaniałe, jak zawsze, zdjęcia autorstwa Michała Majewskiego. A za dźwięk (dostępna jest wyłącznie wersja stereofoniczna) odpowiada oczywiście Kamil Konieczniak. Jest on jednym z lepszych fachowców w dziedzinie miksu i masteringu, o czym niech świadczy choćby fakt, że od pewnego czasu jest on stałym współpracownikiem Ryszarda Kramarskiego, który oddaje mu bez wahania swoje dzieła w celu nadania im ostatecznego kształtu. Dodam, że zapowiadany jest też dwudyskowy zestaw audio na płytach kompaktowych.

Mam nadzieję, że grupa nie spocznie na laurach i za niedługo uraczy nas nowymi dźwiękami, wszak od wydania „Travel Within” minęło już 5 lat. Liczę także na kolejne koncerty, bo tych do tej pory było naprawdę niewiele, a obcowanie z twórczością Moonrise to niezwykle fascynujące doświadczenie.

Tomasz Dudkowski



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Surrender To Win
2. Dive
3. Rubicon
4. The Answer
5. Flying In Empty Lands
6. Little Stone
7. Icarus
8. Angels Hidden Plan

CD 2:
1. Mr Strange
2. Time
3. Calling Your Number
4. The Lights Of A Distant Bay
5. In The Labyrinth Of The Dream
6. Empty Lines



..::OBSADA::..

Kamil Konieczniak - keyboards ( line bass) & guitar
Marcin Staszek - vocal
Marcin Kruczek - guitars
Grzegorz Bauer - drums




https://www.youtube.com/watch?v=kf7VKeFlVmM



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Przeciszów, nazwa tej miejscowości jeszcze na początku 2023 roku niewiele mi mówiła. Półtora roku później mam za sobą już trzy wizyty w tej gminie, leżącej tuż obok Oświęcimia. Mieszcząca się tam Gminna Biblioteka Publiczna, pełniąca także rolę Domu Kultury stała się ważnym miejscem na koncertowej mapie południowej Polski. Duża w tym zasługa dyrektora tej placówki, Łukasza Fuczka, który swoim zaangażowaniem i wielką pasją przyciąga ciekawych artystów do zachodniej części Małopolski. I to właśnie jego głos słyszymy w tle podczas pierwszych kadrów wyświetlanych na ekranie. Po zapowiedzi na scenę wchodzą główni aktorzy spektaklu, czyli zespół Moonrise w składzie: Kamil Konieczniak (instrumenty klawiszowe, w tym linie basu, gitara), Marcin Kruczek (gitary), Grzegorz Bauer (perkusja) oraz Marcin Staszek (śpiew). I właśnie on przejmuje rolę prowadzącego wydarzenie, w sposób barwny zapowiadając poszczególne utwory oraz oczywiście rewelacyjnie interpretując teksty, głównie autorstwa byłego frontmana grupy Millenium (a także gościnnie występującego na płytach Moonrise), Łukasza „Galla” Gałęziowskiego.

Zespół rozpoczął występ od pochodzącego z trzeciego albumu („Stopover – Life” (2012)) nastrojowego nagrania „Surrender To Win”, które idealnie wprowadza słuchacza w klimat, którym przez kolejne kilkadziesiąt minut będą czarować muzycy. Mamy tu piękne klawiszowo – gitarowe pejzaże oraz wyśmienite partie solowe na tych instrumentach oraz precyzyjne podkłady perkusyjne. Nie brak też wyrazistych linii basu wygrywanych przez lidera grupy na swoim keyboardzie. Do tego dochodzi niezwykle nastrojowy, melodyjny śpiew Marcina Staszka, którego głos stanowi wartość dodaną do brzmienia grupy. Z całym szacunkiem dla śpiewającego w oryginale ten utwór Marcina Jajkiewicza, ale jednak głos jego imiennika lepiej mi tu pasuje.

Motyw podróży przewijał się przez cały koncert, a najbardziej eksplorowanymi rejonami były te zamieszczone na najnowszym studyjnym wydawnictwie zatytułowanym, nomen omen, „Travel Within” (2019). Nic dziwnego, wszak to właśnie na niej zaśpiewał Marcin Staszek, a co za tym idzie, w tym materiale czuje się najpewniej. Kolejnymi przystankami na trasie były bardziej dynamiczny „Dive” oraz melancholijne „Rubicon” i „The Answer” z mocniejszą końcówką, w której główną rolę odgrywa gitara Marcina Kruczka. Tekst do tego drugiego napisał Marcin Staszek wraz z Aleksandrą Rzadkowską i jest to jedyny wyjątek w całym (!) repertuarze Moonrise. Warstwa liryczna pozostałych pieśni jest dziełem Łukasza Gałęziowskiego.

Pora na powrót do płyty trzeciej („Stopover – Life”) i do jednej z jej najciekawszych odsłon w postaci nagrania „Flying In Empty Lands”. Tu liryczne fragmenty z dominującymi brzmieniami fortepianu mieszają się z bardziej dynamicznymi, z niemal metalowym riffem oraz intensywniejszym wykorzystaniem perkusji, a wszystko to przyozdobione solowymi popisami Konieczniaka na syntezatorze i Kruczka na gitarze.

W ten sposób „dofrunęliśmy” ponownie do miejsca, w którym można odbyć „podróż w głąb siebie”. Z „Travel Within” wybrzmiewa piękny „Little Stone” czarujący klawiszowym motywem i początkowo delikatnym perkusyjnym tłem, który wraz z dołączeniem charakterystycznej gitary Kruczka nabiera siły.

Były reprezentantki płyt numer trzy i cztery, pora zatem udać się na krótką wycieczkę po albumie numer 2, „Soul’s Inner Pendulum” z 2009 roku. Z niej wybrzmiewają dwa tematy – świetny, dynamiczny „Icarus” oraz pięknie rozwijający się „Angels Hidden Plan” z niezwykle długim popisem Kruczka na tle klawiszowego motywu. Ten pierwszy, prezentuje się odrobinę łagodniej niż w studyjnym pierwowzorze, a dodatkowo partie saksofonu zastąpione zostały popisami Marcina Kruczka. Ponadto Marcin Staszek udowodnił, że jego interpretacje tekstów śpiewanych pierwotnie przez ich autora są równie przekonujące, mimo innej barwy głosu.

Zespół powraca, po raz trzeci (i ostatni) do płyty „Stopover – Life”, by zagrać utwór „Mr Strange”. Jest to chwila na rozruszanie publiczności, która zachęcona przez wokalistę, wzbogaciła wykonanie rytmicznym klaskaniem. W ramach „odpoczynku” grupa zaprezentowała spokojny song „Time” z ostatniej płyty. Po nim Kamil opuszcza swoje stanowisko za zestawem instrumentów klawiszowych i chwyta za gitarę elektryczną, by wraz z kolegami (Marcin Kruczek zmienia gitarę na akustyczną) zatrzymać się na ostatnim „przystanku” z płyty „Travel Within”, czyli utworze „Calling Your Number”, oryginalnie zaśpiewanym na tym krążku przez „Galla”. Kamil udowadnia, że nie tylko jest mistrzem w grze na czarno–białych klawiszach, ale równie dobrze radzi sobie z sześcioma strunami, co udowadnia choćby w wyśmienitym popisie solowym.

Na finał wybrzmiewa tytułowa pieśń z debiutu grupy „The Lights Of A Distant Bay” (2008), w którym jeszcze bardziej można docenić kunszt lidera w grze na gitarze. Miejscami przywołuje on brzmienia kojarzące się z twórczością grupy Marillion, a jego partia solowa to już czysta bajka. W stosunku do pierwowzoru na uwagę zasługuje fakt, że słyszymy tu żywą, akustyczną perkusję.

Po ukłonach i bardzo krótkiej przerwie, podczas której de facto zespół nie zdążył zejść ze sceny, przyszła pora na bis. Pierwszym z nich był drugi reprezentant debiutu, utwór „In The Labyrinth Of The Dream”. Tu ponownie mamy do czynienia z mieszanką bardziej dynamicznych partii z przestrzennymi pejzażami, po raz kolejny przywołującymi dokonania z lat 80. wymienionego wyżej brytyjskiego kwintetu. Kolejny raz brawa należą się wokaliście, który oprócz świetnego odnalezienia się we wczesnym repertuarze Moonrise, zadbał o to, by publiczność stała się piątym członkiem zespołu zachęcając ją do wspólnego śpiewania. W tym celu wykorzystał w patent stosowany dawno temu przez Freddiego Mercurego.

Po tych emocjach zespół pozwolił, by widzowie wyciszyli się, prezentując na pożegnanie pieśń „Empty Lines” z drugiej płyty. Nastrój budowany jest tu przez duet fortepian – gitara akustyczna oraz subtelnymi bębnami i klawiszowymi tłami w drugiej części. W tym anturażu jeszcze raz możemy docenić niezwykle przyjemną dla ucha, dźwięczną barwę głosu Marcina Staszka. Jeszcze tylko podziękowania, ukłony i blisko dwugodzinna wędrówka z kwartetem dobiegła końca.

Niezwykle cieszę się, że wokalista przekonał Kamila Konieczniaka, że warto zaprezentować dorobek grupy na żywo i dzięki temu mogłem spędzić późnojesienny wieczór w gościnnych przeciszowskich progach delektując się pierwszorzędnymi dźwiękami. Teraz, za sprawą płyty DVD, mogę sobie przypomnieć magię tego wydarzenia w domowym zaciszu. To pierwsze wydawnictwo należącej do lidera formacji wytwórni Island Music Studio. Całość prezentuje się bardzo przyzwoicie od strony wizualnej. Obraz jest wyraźny, nie licząc niektórych zbliżeń, przy których operatorowi zadrżała ręka, ale w żaden sposób nie psuje to przyjemności z oglądania tego materiału. Okładkę oraz wnętrze digipacka zdobią wspaniałe, jak zawsze, zdjęcia autorstwa Michała Majewskiego. A za dźwięk (dostępna jest wyłącznie wersja stereofoniczna) odpowiada oczywiście Kamil Konieczniak. Jest on jednym z lepszych fachowców w dziedzinie miksu i masteringu, o czym niech świadczy choćby fakt, że od pewnego czasu jest on stałym współpracownikiem Ryszarda Kramarskiego, który oddaje mu bez wahania swoje dzieła w celu nadania im ostatecznego kształtu. Dodam, że zapowiadany jest też dwudyskowy zestaw audio na płytach kompaktowych.

Mam nadzieję, że grupa nie spocznie na laurach i za niedługo uraczy nas nowymi dźwiękami, wszak od wydania „Travel Within” minęło już 5 lat. Liczę także na kolejne koncerty, bo tych do tej pory było naprawdę niewiele, a obcowanie z twórczością Moonrise to niezwykle fascynujące doświadczenie.

Tomasz Dudkowski



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Surrender To Win
2. Dive
3. Rubicon
4. The Answer
5. Flying In Empty Lands
6. Little Stone
7. Icarus
8. Angels Hidden Plan

CD 2:
1. Mr Strange
2. Time
3. Calling Your Number
4. The Lights Of A Distant Bay
5. In The Labyrinth Of The Dream
6. Empty Lines



..::OBSADA::..

Kamil Konieczniak - keyboards ( line bass) & guitar
Marcin Staszek - vocal
Marcin Kruczek - guitars
Grzegorz Bauer - drums




https://www.youtube.com/watch?v=kf7VKeFlVmM



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

O Halucynacjach po raz pierwszy usłyszałem przy okazji ubiegłorocznej edycji Festiwalu Rocka Progresywnego w Toruniu. I wydaje się, że ich całkiem udany koncert, który dane mi było zresztą zobaczyć, pozwolił im zaistnieć wśród nieco szerszego, choć w dalszym ciągu „progresywnego”, odbiorcy. Wydanie tej płyty przez znaną w tym środowisku krakowską wytwórnię Lynx Music, wydaje się być pokłosiem tamtych zdarzeń.

Halucynacje to wrocławski zespół, którego początki sięgają ponoć 2010 roku, jednak grupa za moment uformowania się zespołu przyjmuje datę 20 kwietnia 2013 roku, kiedy to odbył się pierwszy koncert formacji. Założycielami grupy są Jakub Mendelak i Krzysztof Cybulski a ten recenzowany niżej album jest ich pełnowymiarowym debiutem. Wcześniej muzycy nagrali dwie małe, zawierające po trzy kompozycje, płytki - Instrumental z 2014 i Vis​-​à​-​vis z 2015 roku.

Pisząc o ich ubiegłorocznym występie zauważyłem, że w kompozycjach nie brakowało psychodelicznych odjazdów, jazzrockowania i oldschoolowego Hammondowania. Co ciekawe, największą sceniczną żywotnością wśród muzyków formacji wykazywał się zdecydowanie najbardziej zaawansowany wiekowo Andrzej Włodarczyk, klawiszowiec grupy, zgrabnie dyrygujący poczynaniami muzyków. To jednak nie Włodarczyk jest główną postacią Halucynacji, lecz wspomniany Kuba Mendelak, gitarzysta, ale przede wszystkim autor muzyki do wszystkich pomieszczonych tu utworów (w dwóch jeszcze wspomagał go grający na basie Krzysiek Cybulski). A sama muzyka? To przede wszystkim instrumentalny rock czerpiący garściami z progresji, jazzu, fusion, bluesa i psychodelii. Pomieszczone tu cztery kompozycje mają dosyć luźną formę i wydają się być doskonałą bazą do ciekawych improwizacji koncertowych. Choć oczywiście wszystko trzyma solidna sekcja rytmiczna Cybulski – Muchalski, a Hammondowych teł i zagrywek Włodarczyka trudno nie zauważyć, to jednak pierwszoplanową rolę odgrywa gitara Mendelaka, pełniąca na swój sposób rolę wokalną i tworząca główne melodyczne motywy.

Najważniejszą kompozycją tego niedługiego albumu jest naturalnie numer tytułowy, wypełniający niemal połowę krążka. Trwająca kwadrans czteroczęściowa suita rozpoczyna się od perkusyjnej kanonady, by wkrótce dać słuchaczowi i walcowaty riff, i saksofonową, jazzrockową figurę Tomka Bojarskiego, i gitarowe solo jakby w lekko orientalnym sosie. Druga część utworu (Rencontre Avec Un Loup) przynosi wręcz punkową galopadkę, zaś trzecia [L’Intermission (Traҫant Des Lignes)] trzy i pół minutowe perkusyjne solo. Najciekawszym fragmentem wydaje się jednak czwarta odsłona utworu, bardzo klarowne muzycznie Cauchemar Aprés Le Réveil.

W następnej kompozycji Ty wiesz, Ty wiesz mamy wyrazisty podkład basowy i na nim ciekawe gitarowe solo (czuć tu kolejną, tym razem bluesową inspirację), zaś w Wilkach na Kleczkowskiej klawiszowy motyw kłania się muzyce Dalekiego Wschodu. Zamykający całość krótki i zwarty Foie Gras fajnie buja i pokazuje, że muzycy potrafią też obcować z lżejszą, niemalże przebojową materią. Nie jest to może jakieś wielkie, odkrywcze granie, trudno też je w dzisiejszych czasach nazwać modnym, jednak najważniejsze, że daje ono dużo satysfakcji i zabawy grającym muzykom. Bo to czuć.

Mariusz Danielak


Pochodzące z Wrocławia awangardowe Halucynacje, w końcu doczekały się swojej pierwszej płyty długogrającej. Zamieszczone na bandcampie wcześniejsze Ep-ki zespołu („Instrumental” – 2014, „Vis-à-vis: -2015), u wielu sympatyków niebanalnego grana, wywołały spory apetyt na ich muzykę. Pewnie jeszcze większy apetyt sprawił ich ubiegłoroczny koncert, na Festiwalu Rocka Progresywnego w Toruniu. No i w końcu jest „La-Pertite-Blonde”, debiutancki album wydany nakładem krakowskiego Lynxa.

Tylko cztery kompozycje i zaledwie 35 minut muzyki wrocławian, musi niestety wystarczyć aby zaspokoić apetyt zgłodniałych sympatyków zespołu. Sama grafika „zdobiąca” okładkę, surrealistyczna i bardzo minimalistyczna (niczym dzieła Władysława Hasiora), nie nawiązuje do tych kolorowych, halucynogennych obrazów, będących wizerunkami wspomnianych Ep-ek. Muzyka zawarta na „La-Petitte- Blonde”, również wydaje się nieco uboższa. Mniej tutaj barwnych partii Hammondów, troszkę więcej saksofonu. Prym wiedzie tutaj jednak surowe, przybrudzone brzmienie gitary, nawiązujące trochę do stonerowej estetyki. Tytułowe „La Petite Blonde”, to 15 minutowy, wielowątkowy długas, w którym znalazło się miejsce na perkusyjne solo. Dziś już mało kto odważyłby się na taki manewr (zważywszy że nie jest to płyta koncertowa). Więcej saksofonu słychać w samej końcówce utworu. Potem mamy dwa równie długie, 7 minutowe kompozycje. Nieco spokojniejszy, psychodeliczny „Ty Wiesz, Ty Wiesz”, może skojarzyć się chwilami z klasycznymi Floydami, Eloy, bądź Hawkwind. Natomiast zdecydowanie żywsze „Wilki na Kleczkowskiej”, wyróżniają się ciekawym, charakterystycznym klawiszowym motywem. O tym, że Halucynacje dobrze wypadają również w krótszych i bardziej przystępnych dla postronnego słuchacza utworach, świadczy zamykający płytę „Foie Gras”. Skoczne klawisze, uzupełnia nieco inne, cieplejsze brzmienie gitary. Urokliwa saksofonowe solo w końcówce. To jakby kadr z zupełnie innej bajki.

Ci którzy mieli okazję doświadczyć Halucynacji na żywo, przyznają mi jednak rację, że płyta nie odzwierciedla w pełni, potencjału tego zespołu. Wracając do bajek. Druga strona okładki zawiera czarno-białą grafikę przedstawiającą czerwonego kapturka i wilka. No właśnie. Miałem ogromny apetyt na debiutancką płytę zespołu, nie mniejszy niż wilk na babcię, którą zdążył zjeść, a pewnie tylko ona wiedziała, czego nam tutaj zabrakło?

Marek Toma


La Petite Blonde - instrumental album by Polish progressive rock band "Halucynacje" This album is a collage of psychodelic, avant-garde, colourful melodies and powerful rock sound. Album takes its inspiration from many music styles and moods. It's like a psychodelic story told only by music. It's easy to dive in it.



..::TRACK-LIST::..

1. La Petite Blonde 14:59
- Danse Sensuelle D’Une Blonde Rencontre Avec Un Loup
- L’Intermission (Tracant Des Lignes)
- Cauchemar Après Le Rèveil
2. Ty wiesz, ty wiesz 07:02
3. Wilki na Kleczkowskiej 07:50
4. Foie Gras 04:42



..::OBSADA::..

Guitar - KUBA MENDELAK
Bass - KRZYSIEK CYBULSKI
Drums & Percussions - KONRAD MUCHALSKI
Hammond & Keyboards - ANDRZEJ WŁODARCZYK
Saxophone - TOMEK BOJARSKI




https://www.youtube.com/watch?v=NsXrDdeZ-6c



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

O Halucynacjach po raz pierwszy usłyszałem przy okazji ubiegłorocznej edycji Festiwalu Rocka Progresywnego w Toruniu. I wydaje się, że ich całkiem udany koncert, który dane mi było zresztą zobaczyć, pozwolił im zaistnieć wśród nieco szerszego, choć w dalszym ciągu „progresywnego”, odbiorcy. Wydanie tej płyty przez znaną w tym środowisku krakowską wytwórnię Lynx Music, wydaje się być pokłosiem tamtych zdarzeń.

Halucynacje to wrocławski zespół, którego początki sięgają ponoć 2010 roku, jednak grupa za moment uformowania się zespołu przyjmuje datę 20 kwietnia 2013 roku, kiedy to odbył się pierwszy koncert formacji. Założycielami grupy są Jakub Mendelak i Krzysztof Cybulski a ten recenzowany niżej album jest ich pełnowymiarowym debiutem. Wcześniej muzycy nagrali dwie małe, zawierające po trzy kompozycje, płytki - Instrumental z 2014 i Vis​-​à​-​vis z 2015 roku.

Pisząc o ich ubiegłorocznym występie zauważyłem, że w kompozycjach nie brakowało psychodelicznych odjazdów, jazzrockowania i oldschoolowego Hammondowania. Co ciekawe, największą sceniczną żywotnością wśród muzyków formacji wykazywał się zdecydowanie najbardziej zaawansowany wiekowo Andrzej Włodarczyk, klawiszowiec grupy, zgrabnie dyrygujący poczynaniami muzyków. To jednak nie Włodarczyk jest główną postacią Halucynacji, lecz wspomniany Kuba Mendelak, gitarzysta, ale przede wszystkim autor muzyki do wszystkich pomieszczonych tu utworów (w dwóch jeszcze wspomagał go grający na basie Krzysiek Cybulski). A sama muzyka? To przede wszystkim instrumentalny rock czerpiący garściami z progresji, jazzu, fusion, bluesa i psychodelii. Pomieszczone tu cztery kompozycje mają dosyć luźną formę i wydają się być doskonałą bazą do ciekawych improwizacji koncertowych. Choć oczywiście wszystko trzyma solidna sekcja rytmiczna Cybulski – Muchalski, a Hammondowych teł i zagrywek Włodarczyka trudno nie zauważyć, to jednak pierwszoplanową rolę odgrywa gitara Mendelaka, pełniąca na swój sposób rolę wokalną i tworząca główne melodyczne motywy.

Najważniejszą kompozycją tego niedługiego albumu jest naturalnie numer tytułowy, wypełniający niemal połowę krążka. Trwająca kwadrans czteroczęściowa suita rozpoczyna się od perkusyjnej kanonady, by wkrótce dać słuchaczowi i walcowaty riff, i saksofonową, jazzrockową figurę Tomka Bojarskiego, i gitarowe solo jakby w lekko orientalnym sosie. Druga część utworu (Rencontre Avec Un Loup) przynosi wręcz punkową galopadkę, zaś trzecia [L’Intermission (Traҫant Des Lignes)] trzy i pół minutowe perkusyjne solo. Najciekawszym fragmentem wydaje się jednak czwarta odsłona utworu, bardzo klarowne muzycznie Cauchemar Aprés Le Réveil.

W następnej kompozycji Ty wiesz, Ty wiesz mamy wyrazisty podkład basowy i na nim ciekawe gitarowe solo (czuć tu kolejną, tym razem bluesową inspirację), zaś w Wilkach na Kleczkowskiej klawiszowy motyw kłania się muzyce Dalekiego Wschodu. Zamykający całość krótki i zwarty Foie Gras fajnie buja i pokazuje, że muzycy potrafią też obcować z lżejszą, niemalże przebojową materią. Nie jest to może jakieś wielkie, odkrywcze granie, trudno też je w dzisiejszych czasach nazwać modnym, jednak najważniejsze, że daje ono dużo satysfakcji i zabawy grającym muzykom. Bo to czuć.

Mariusz Danielak


Pochodzące z Wrocławia awangardowe Halucynacje, w końcu doczekały się swojej pierwszej płyty długogrającej. Zamieszczone na bandcampie wcześniejsze Ep-ki zespołu („Instrumental” – 2014, „Vis-à-vis: -2015), u wielu sympatyków niebanalnego grana, wywołały spory apetyt na ich muzykę. Pewnie jeszcze większy apetyt sprawił ich ubiegłoroczny koncert, na Festiwalu Rocka Progresywnego w Toruniu. No i w końcu jest „La-Pertite-Blonde”, debiutancki album wydany nakładem krakowskiego Lynxa.

Tylko cztery kompozycje i zaledwie 35 minut muzyki wrocławian, musi niestety wystarczyć aby zaspokoić apetyt zgłodniałych sympatyków zespołu. Sama grafika „zdobiąca” okładkę, surrealistyczna i bardzo minimalistyczna (niczym dzieła Władysława Hasiora), nie nawiązuje do tych kolorowych, halucynogennych obrazów, będących wizerunkami wspomnianych Ep-ek. Muzyka zawarta na „La-Petitte- Blonde”, również wydaje się nieco uboższa. Mniej tutaj barwnych partii Hammondów, troszkę więcej saksofonu. Prym wiedzie tutaj jednak surowe, przybrudzone brzmienie gitary, nawiązujące trochę do stonerowej estetyki. Tytułowe „La Petite Blonde”, to 15 minutowy, wielowątkowy długas, w którym znalazło się miejsce na perkusyjne solo. Dziś już mało kto odważyłby się na taki manewr (zważywszy że nie jest to płyta koncertowa). Więcej saksofonu słychać w samej końcówce utworu. Potem mamy dwa równie długie, 7 minutowe kompozycje. Nieco spokojniejszy, psychodeliczny „Ty Wiesz, Ty Wiesz”, może skojarzyć się chwilami z klasycznymi Floydami, Eloy, bądź Hawkwind. Natomiast zdecydowanie żywsze „Wilki na Kleczkowskiej”, wyróżniają się ciekawym, charakterystycznym klawiszowym motywem. O tym, że Halucynacje dobrze wypadają również w krótszych i bardziej przystępnych dla postronnego słuchacza utworach, świadczy zamykający płytę „Foie Gras”. Skoczne klawisze, uzupełnia nieco inne, cieplejsze brzmienie gitary. Urokliwa saksofonowe solo w końcówce. To jakby kadr z zupełnie innej bajki.

Ci którzy mieli okazję doświadczyć Halucynacji na żywo, przyznają mi jednak rację, że płyta nie odzwierciedla w pełni, potencjału tego zespołu. Wracając do bajek. Druga strona okładki zawiera czarno-białą grafikę przedstawiającą czerwonego kapturka i wilka. No właśnie. Miałem ogromny apetyt na debiutancką płytę zespołu, nie mniejszy niż wilk na babcię, którą zdążył zjeść, a pewnie tylko ona wiedziała, czego nam tutaj zabrakło?

Marek Toma


La Petite Blonde - instrumental album by Polish progressive rock band "Halucynacje" This album is a collage of psychodelic, avant-garde, colourful melodies and powerful rock sound. Album takes its inspiration from many music styles and moods. It's like a psychodelic story told only by music. It's easy to dive in it.



..::TRACK-LIST::..

1. La Petite Blonde 14:59
- Danse Sensuelle D’Une Blonde Rencontre Avec Un Loup
- L’Intermission (Tracant Des Lignes)
- Cauchemar Après Le Rèveil
2. Ty wiesz, ty wiesz 07:02
3. Wilki na Kleczkowskiej 07:50
4. Foie Gras 04:42



..::OBSADA::..

Guitar - KUBA MENDELAK
Bass - KRZYSIEK CYBULSKI
Drums & Percussions - KONRAD MUCHALSKI
Hammond & Keyboards - ANDRZEJ WŁODARCZYK
Saxophone - TOMEK BOJARSKI




https://www.youtube.com/watch?v=NsXrDdeZ-6c



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Rozpoczynając recenzję poprzedniego albumu formacji proAge, zatytułowanego „4. wymiar”, wspomniałem, że z godną pozazdroszczenia regularnością wydaje ona swoje płyty na początku lat nieparzystych. Tym razem zespół wyłamał się z tego schematu i nieco ponad rok od poprzedniego krążka do naszych rąk trafia jego nowy album, któremu nadano nazwę „Coelum”, co po łacinie oznacza „Niebo”.

Zacznę nietypowo, od okładki autorstwa Dariusza Wojtowicza. Widzimy owszem niebo, ale rozświetlone błyskawicami, nadającymi mu pomarańczową barwę. Z tych niebios wyłaniają się dwa anioły, choć też bardzo nietypowe, bardziej przypominające diabły, czy też demony, które trzymają logo grupy. Ta przewrotna grafika może sugerować, że zawartość muzyczna płyty będzie oscylowała gdzieś w hardrockowo-metalowych rejonach. I owszem, zespół zrobił sporą woltę jeśli chodzi o brzmienie, ale oddalone od 180 stopni od powyższych skojarzeń, albowiem „Coelum” to album w 100%... akustyczny.

Już po tym wstępie widzimy, że mamy do czynienia z wydawnictwem nieoczywistym w kilku płaszczyznach. Ale to w sumie nic nowego w historii proAge. Już jeden z wcześniejszych albumów, „MPD” (2019) z wieloma stylistykami odpowiadającymi różnym osobowościom bohaterów tekstów był tego zwiastunem. Poprzedni krążek, który był trzecim pełnowymiarowym wydawnictwem, został nazwany… „4. Wymiar”, a utwór tytułowy w postaci trwającej rekordowe 30 minut suity, jako jedyny został zaśpiewany po angielsku (dopiero w wersji winylowej ukazał się z polskim tekstem). Tym razem, wzorem dwóch pierwszych płyt, otrzymujemy ponownie dwie wersje językowe całego materiału, a łacińskie tytuły, oprócz wprowadzenia pierwiastka mistycyzmu, spowodowały że mogły one pozostać w niezmienionej formie w obu wersjach. Tym bardziej, że zrezygnowano z wydawania krążków jako osobnych pozycji i oba dyski umieszczono w jednym digipacku.

Część fanów miała okazję usłyszeć nowe kompozycje nieco wcześniej, w dąbrowskim Pałacu Kultury Zagłębia podczas koncertu, który odbył się 18 grudnia ubiegłego roku. Początkowo setlista miała być inna, opierająca się na wcześniejszych nagraniach, ale w związku z chorobą basisty, zespół zdecydował, że zaprezentuje swoje nowe oblicze, choć w niekompletnym składzie. W związku z absencją Romana Simińskiego jego obowiązki częściowo przejął gitarzysta Sławomir Jelonek. Stąd też poszczególne utwory były pozbawione partii basu lub gitary. Niemniej już wtedy słychać było spory potencjał w premierowym materiale.

Po raz pierwszy w historii grupy płyta została nagrana w tym samym składzie, co poprzednia: Mariusz Filosek – śpiew i teksty, Krzysztof Walczyk grający na pianinie, Mariusz Rutka na saksofonie, Bogdan Mikrut na perkusji, Roman Simiński na basie oraz Sławomir Jelonek na gitarze, wspomagający także Filoska wokalnie. Innym novum jest zaproszenie do nagrań żeńskiego chórku – Swing Sisters (Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń).

Nowa propozycja pochodzącej z Zagłębia Dąbrowskiego formacji trwa zaledwie 37 minut, co oznacza, że jest ona najkrótszą w jej historii. Wszystkie utwory zostały zarejestrowane „na setkę” w mikołowskim studiu „Epicentrum” pod czujnym okiem i uchem Jana Mitoraja (Osada Vida, Brain Connect), który podobnie jak miało to miejsce przy poprzednim wydawnictwie, jest odpowiedzialny za realizację, produkcję i miks nagrań.

Taki sposób nagrywania oraz wykorzystane instrumentarium spowodowały, że cała płyta brzmi niezwykle spójnie, jednolicie oraz dość surowo. Do minimum ograniczono produkcję, stawiając na świeżość przekazu.

Gdzieś jest miejsce zwane Coelum.

Wszyscy o tym marzą, wierzący i ateiści.

Możesz tam pozostać przez całe życie, a także po śmierci.

Nie wszystkie drogi tam prowadzą, ale jest tajemnicze przejście zwane Purgatorium.



Te słowa umieszczono na wewnętrznej stronie okładki. Żeby dostać się do Nieba trzeba przejść najpierw przez Czyściec i zmierzyć się ze swoimi demonami. Muzyczną opowieść o tej walce zaczyna pozornie lekka piosenka „Odium”. Przyjemne akordy zagrane na gitarze, fajne tło na pianinie, a potem także cudowna jego solowa partia, melodyjny bas bezprogowy, spajająca wszystko perkusja, przyjemne saksofonowe solo, żeński chórek wspomagający Filoska. Prawie „letnia piosenka”… Ale jak wspomniałem, ten album jest pełen nieoczywistości. Bo, zgodnie z tytułem, jej tematem jest zmaganie się z nienawiścią:

„Chodź tu bo nikt nie odważy się przyjść

Chodź tu bo nikt nie wykrzyknie im zaraz

Czy boisz się że szukają nas znów ?

A może chcesz by znaleźli nas już?

i czy wiesz gdzie bezpieczny dom

Czy gdzieś jest i czy znajdziesz go ?



Między ciszą a krzykiem rozpłakał się strach

Bez głów bez nóg byle skulił się

Nienawiści pełne beczki słów

Przez mur na tłum bezrozumnie lać”



Bardzo udane wprowadzenie w płytę i jej temat. Druga ścieżka to „Incestus”, czyli „Kazirodztwo”. Tu prym wiedzie początkowo Rutka wraz z Simińskim. Potem do głosu mocniej dochodzi Jelonek (jest także solo gitarowe) i Walczyk, a także żeńskie trio, które towarzyszy wokaliście w tym fragmencie tekstu:

„Poczuj moje szepty, nie wstydź się

Dzięki tobie płonę, bawmy się

Patrz to my, nie mam wszak intencji złych

Nie bój się, nie mów mamie, bo to grzech”.

Jako trzecie otrzymujemy singlowe nagranie „Lilith”. Tu zwraca uwagę, oprócz fantastycznej ścieżki pianina, śpiew Filoska, który w końcówkach wersów przechodzi wręcz w falset, płynnie wtapiając się w głosy pań Grzyb, Kulik i Nocoń oraz… Sławka Jelonka. Tytułowy demon kusi…

„Czasem nie mam sił, ust twych czerwień kusi znów

Noc milczeniem jest, pójdę z tobą dziś na dno

Nie dotykasz mnie, nie całujesz moich ust

Porzucony wstyd, mitem wciąż dla ciebie jest



Wichry pchają mnie do dna

Do najdalszych krain, do nowego dnia

Rozpalone ciała, bezimienny trans

Słodko gorzkie szepty, grzeszny życia smak”.



Po tej subtelnej pieśni, do naszych uszu dochodzą dźwięki kompozycji „Superbia”, która powoli rozwija się, by po początkowej lekkości, z miarowym uderzaniem pałeczki w obręcz werbla i oszczędną partią pianina nabierać mocy, by w końcówce zmienić się w totalne szaleństwo z górującym nad wszystkim saksofonem. Co znamienne, tylko tu Filosek śpiewa bez towarzystwa żeńskiego tercetu. Jest to też najkrótsze nagranie na płycie. Następne, „Sine Sono Doloris”, również nie powala swoją długością, bo trwa niespełna 3 minuty. Jest utrzymane w spokojnym tempie, z mistrzowskimi wstawkami Rutki. I znów pozorna lekkość, kłóci się z poważnym tematem, czyli zmaganiami z nietolerancją:

„Nie pamiętam dziś wielu chwil, dobrych ani złych

Zagubiłem gdzieś z twarzy śmiech, pusto wokół mnie

Dla nas płonął świat, cudny czas, zniknął w cieniu gwiazd

Nie wycieram już szminki z ust



Moje oczy są jak ze szkła, nie poznają barw

Czy tęczowy strach karze wam, pięścią budzić gniew

Jestem taki sam tak jak wy, dobry ani zły

Zamiast bawić się boję się



Niewolność mam, ciągle tylko boję się”.



Następny utwór, „Piger”, przynosi sporo ożywienia, bas czaruje fantastycznym „groovem”, świetnie współgrając z perkusją, a duet Walczyk – Rutka zapewnia solidną dawkę melodyjności. Na wspomnianym koncercie w grudniu mogłem usłyszeć jeszcze nieukończoną wersję, bez gitary (Jelonek zagrał na basie), z fragmentami tekstu oraz bez chórków. A te udowadniają po raz kolejny, że ich nazwa, Swing Sisters, jest nieprzypadkowa. Całość powala swym swingowym charakterem oraz sporą dawką przebojowości, choć przypuszczam, że na miejsca w playlistach komercyjnych rozgłośni nagranie raczej nie ma co liczyć. A szkoda. Warstwie muzycznej towarzyszy tekst, w którym podmiot liryczny namawiany do wzięcia się w garść i walki z ogarniającym go lenistwem:

„Hej ty, czy ty wierzysz w sny?

W brudnym łóżku leżysz znów. Czy ty?

Czy ty żyjesz w nim?

Czy ty, tworzysz sny i żyjesz w nich?



Ile dni prześpisz jeszcze? Zanim dowiesz się dlaczego jesteś sam

…

Hej ty, otwórz oczy i

Spróbuj wstać i wypluj wstyd. Hej ty

Nie przestawaj żyć

Hej ty, znajdź odwagę otwórz drzwi”.



Cóż, po takiej dawce pozytywnej energii na pewno łatwiej podjąć się wyzwania jakim jest mierzenie się z codziennością…

Przedostatnia ścieżka przynosi jazzujący kawałek „Nihil”. To dość żywe nagranie ze swingującym klimatem i kolejnymi fantastycznymi popisami Rutki i Walczyka jest tłem dla słów o popadaniu w odrętwienie:

„Patrzę w drzwi, mógłbym wyjść

Lecz one tak rosną znów

Smutny ptak dziobie kurz

Na szybie jak zawsze brud

W sumie żal wielu dni

Tak zmarnowanych lat

Czuję jak rośnie strach

Już chyba tu nie chcę stać



Nie doczekam zmierzchu”.



I tak przechodzimy do wielkiego finału, jakim jest najbardziej rozbudowane nagranie, zatytułowane „Nebula”. Może nie jest to pół godziny, jak przy kompozycji „4th Dimension”, ale ponad 10 minut akustycznego grania też robi wielkie wrażenie. Ani przez chwilę nie nuży oferując zmiany klimatu, subtelny śpiew Filoska, z równie delikatnymi chórkami. Uwagę zwraca powracający motyw grany na saksofonie przez Rutkę. Mamy tu też partie solowe, wspomnianego saksofonisty, ale także Walczyka i Jelonka. Czuć atmosferę jazzowego klubu skąpanego w oparach dymu, w którym występuje świetnie zgrany team… Genialne zakończenie albumu!

„Coelum” to album inny niż pozostałe. I nie jest to tylko puste hasło reklamujące nowy longplay zespołu. To zdecydowanie najbardziej zaskakujące dokonanie grupy, nie tylko dlatego, że jest akustyczne. Taka formuła wymusiła pewne roszady jeśli chodzi punkty, na których skupia się największa uwaga. O ile rola Krzysztofa Walczyka pozostała bez zmian, to musiał zamienić on swoje syntezatory i Hammondy, na których grą czarował na płytach „MPD” i „4. wymiar”, na pianino. Efekt jest także piorunujący. Brak solówek na gitarze elektrycznej rekompensuje saksofon Mariusza Rutki, który w wielu miejscach bezsprzecznie wysuwa się na pierwszy plan. O ile na poprzednim wydawnictwie jego partie były uzupełnieniem brzmienia, tak tu stanowią jego główną podporę, nadając mu jazzową barwę. W niektórych miejscach główną rolę gra bezprogowy bas Romana Simińskiego. Jego charakterystyczne brzmienie idealnie sprawdza się w nagraniach „bez prądu”, choć sam instrument (jako jedyny, z tych które zostały wykorzystane na krążku) akustyczny nie jest. Pracę sekcji idealnie uzupełnia gra Bogdana Mikruta na perkusji i choć nie ma tu mowy o odrobinie szaleństwa, jaką było solo w nagraniu tytułowym z poprzedniej płyty, to jest niezwykle precyzyjna i stanowi solidną podstawę rytmiczną albumu. Sławomir Jelonek tym razem pozostał może nieco w cieniu, oddając część swojego kawałka tortu z oznaczeniem „popisy solowe” Rutce. Choć kilkukrotnie i on wysuwa się na pierwszy plan prezentując swoje wirtuozerskie umiejętności w grze na gitarze akustycznej. A do tego zadebiutował jako wokalista, wspomagając głosowo Filoska w „Lilith”. No i skoro już wywołaliśmy wokalistę do tablicy, to także poświęcę mu kilka zdań. Jego charakterystyczny śpiew to znak rozpoznawczy zespołu. Wraz z niezwykle poetyckimi tekstami stanowił silny punkt każdego wydawnictwa formacji. I nie inaczej jest tym razem. Jego nietuzinkowe liryki opowiadają o demonach drzemiących w nas, stąd też taki a nie inny wygląd ma okładka. Niebo mało niebiańskie, a anioły też jakieś inne… Na drugim dysku Filosek śpiewa po angielsku przetłumaczone przez Adama M. Zadrę teksty i zaryzykuję stwierdzenie, że jest to najlepsza anglojęzyczna wersja ze wszystkich płyt grupy. Jego głos sprawdza się doskonale w nagraniach studyjnych, ale prawdziwą moc prezentuje na koncertach, o czym mogła przekonać się choćby publiczność zgromadzona w MDK „Kazimierz” w Sosnowcu 2 kwietnia, która uczestniczyła w koncercie w ramach Spring Prog Festival 2022, podczas którego odbyła się premiera płyty. W odróżnieniu od albumu „4. wymiar”, który zespół opublikował samodzielnie, tym razem zdecydował się na współpracę z Prog Metal Rock Promotion. Debiut nagraniowy w nowych barwach wypadł naprawdę okazale, zarówno od strony wykonawczej, jak i wydawniczej.

Zespół, którego historia sięga lat 80. ubiegłego stulecia, potrafi stale czymś zaskakiwać, nie osiadł na laurach, intryguje, zdumiewa, zachwyca lub złości, ale nie pozostawia obojętnym. ProAge w swej akustycznej odsłonie prezentuje się niezwykle ciekawie i trzeba się cieszyć nagraniami w tym klimacie, bo następny album będzie na pewno całkiem inny, ponownie nieoczywisty. A póki co włączam kolejny raz „Coelum”, bo to naprawdę doskonała pozycja!

Panowie Filosek, Walczyk, Jelonek, Simiński, Rutka i Mikrut, czapki z głów!

Tomasz Dudkowski



Nie ukrywam, że bardzo szanuję tę będzińską formację. Choćby za drogę, którą przeszła, zaczynając jeszcze w latach osiemdziesiątych, potem publikując pierwsze EP-ki już w XXI wieku i wreszcie debiutując pełnoprawnym albumem ledwie pięć lat temu. Ten ich „debiutancki” Odmienny stan rzeczywistości nakręcił ich na tyle, że wkrótce potem zaczęły się pojawiać kolejne długograje: MPD (2017) i 4 wymiar (2021). Do tego, warto zauważyć ich lidera, Mariusz Filoska, który może nie jest najwybitniejszym wokalistą, niemniej ma osobowość i muzyczną charyzmę.

No i w kontekście tych powyższych słów nowa płyta co najmniej mnie zaskakuje, a może i lekko rozczarowuje. Bo po tym jak muzycy nagrali najlepszą w dyskografii rzecz (4 wymiar), którą na swój sposób zaczęli gruntować swoją stylistykę, na Coelum… kompletnie zmienili muzyczną bajkę! Żeby było ciekawiej, gdy zobaczyłem okładkę, natychmiast pomyślałem o jakimś heavymetalowym wyziewie w stylu Iron Maiden (przy okazji, ładny digipak to siła wydawnictwa, za które odpowiada wchodzące coraz odważniej na progresywny rynek Prog Metal Rock Promotion). Tymczasem…, oczywiście nagrali płytę w szeroko rozumianej progresywnej stylistyce, jednak kompletnie porzucili rockowe, hard rockowe, czy metalowe riffy (ich muzyka wszak do tej pory wrzucana była nawet do progmetalowej szuflady) i dali prym brzmieniom akustycznym, jazzowym, jazzrockowym i rhythm and bluesowym. Naturalnie, na ich wcześniejszych płytach panowie lubili jazzowe wtręty, tu jednak są one dominujące.

Muzycy odeszli raczej od większych form (poza kończącym całość 10-minutowym Nebula) i zaproponowali zwarte, dość stonowane kompozycje, w których dominują ciekawe, solowe formy gitary klasycznej, pianina i saksofonu. Praktycznie wszystkie trzy mamy w drugim Lilith ale warto też zwrócić uwagę na te w jazzrockowym Superbia czy w Nihil. Najlepszym utworem wydaje się zamykający płytę Nebula, świetnie bujający, z dobrą melodyką (a z nią różnie jest na płycie), z fajnymi, jakby rozimprowizowanymi figurami gitary, saksofonu i przede wszystkim pianina! Dźwięki generowane przez Krzysztofa Walczyka momentami przenosiły mnie tu do Nowego Yorku, tego z filmów… Woody’ego Allena.

Oczywiście nie mnie sugerować, co artysta powinien grać. To jego wizja i jeśli ma ochotę na stylistyczny skok w bok, to jego najświętsze prawo. Tym bardziej, że takie stylistyczne wolty w historii muzyki rockowej mają długą historię, często dzieląc fanów na tych kochających okres, powiedzmy, „jazzrockowy” i tych uwielbiających okres „progresywny”. Jednak mnie, słuchaczowi, ma prawo się to średnio podobać. Choć przeogromnie doceniam warsztat grających tu artystów, bo robią to doprawdy stylowo w tej szufladzie. Niemniej wolę proAge z większym ciężarem.

Na koniec kilka ważnych spraw. Tradycyjnie dla proArg istotna jest warstwa liryczna. Coelum jest swoistym koncept albumem o zmaganiu się ze swoimi demonami, do którego wstępem są słowa zapisane wewnątrz digipaka: Gdzieś jest miejsce zwane Coeleum. Wszyscy o tym marzą, wierzący i ateiści. Możesz tam pozostać przez całe życie, a także po śmierci. Nie wszystkie drogi tam prowadzą, ale jest tam tajemnicze przejście zwane Purgatorium. Warto też nadmienić, że materiał zarejestrowano na tak zwaną setkę, co dodaje mu brzmieniowej surowości i naturalności. Z tym albumem muzycy powrócili ponadto, do wydawania płyt w dwóch wersjach językowych.

Mariusz Danielak



Gdy z początkiem kwietnia dowiedziałem się, że zespół ProAge zagra w będzińskich Lochach Zamkowych koncert akustyczny, pomyślałem że to jakiś primaaprilisowy żart! Trudno mi było wyobrazić sobie akustyczne wersje utworów (zwłaszcza z ich pierwszych płyt). Dopiero kiedy usłyszałem materiał z najnowszego dokonania zespołu „Coelum”, przekonałem się, że to możliwe, a nawet wskazane!

Nowa płyta zespołu, w wersji studyjnej jest już w dużej mierze akustyczna. Krzysztof Walczyk porzucił Hammondowe brzmienie, na rzecz dźwięku klasycznego pianina. Spod jego klawiszy nie wyskakuje już Jon Lord, lecz raczej Chick Corea. Sławomir Jelonek zamienił elektryczną gitarę, na klasyczne pudło. Saksofon Mariusza Rutki nie jest już dopełnieniem, dodającym muzyce od czasu do czasu pewnego kolorytu, lecz stał się wiodącym instrumentem. Jeszcze gdyby basiście Romanowi Simińskiemu odebrać gitarę basową i wsunąć kontrabas, a perkusiście Bogdanowi Mikrucie wyrwać z rąk pałeczki i wręczyć miotełki, byłaby w 100% jazzowa jazda unplugged.

ProAge jazzowe? Czy to możliwe? Może nie w pełni jazzowe, ale z pewnością jazzrockowe. Rock progresywny jaki zaproponowali, tym razem grubo przesycony jest bowiem jazzującym klimatem. Tak się składa, że po premierze „Coelum”, słuchałem innej rodzimej premiery z jazzrockowym zacięciem, płyty „Unsubscribe” formacji Niechęć. Tak naprawdę obecnie te dwa zespoły mogłyby z powodzeniem zagrać wspólny koncert, gromadząc tą samą publiczność.

Należy zdać sobie jedynie sprawę, że wokalista i lider zespołu Mariusz Filosek Basią Trzetrzelewską, czy Anną Marią Jopek raczej nie jest i nie będzie. Trudno się jednak ciągle czepiać. Taka jest jego wokalna specyfika. Jego barwa głosu ciągle bliższa jest nowofalowym klimatom, chociażby w stylu Lecha Janerki. Na płycie wspomaga go trio wokalne „Swing Sisters” w składzie: Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń.

Album wydany został w dwóch wersjach językowych (polskiej i angielskiej). Tym razem jest wyjątkowo krótki (38 minut). Składa się z 8 utworów, również niedługich . Jedynie na zakończenie kompozycja „Nebula”, pięknie i bogato rozimprowizowała się do 10 minut, które mogłyby potrwać zdecydowanie dłużej.

Podejrzewam, że taka jazzowa otoczka w jakiej zasmakował zespół, to raczej jednorazowa przygoda. Cieszę się, że się jednak zdarzyła. Okłada grafika sugerowała raczej, że Pro Age tym razem zagrają siarczysty metal! Pełne zaskoczenie. Jest klimat, słychać radość grania, jest radość słuchania.

Marek Toma



..::TRACK-LIST::..

CD 1 (Polish version):
1. Odium 4:37
2. Incestus 5:05
3. Lilith 3:40
4. Superbia 2:48
5. Sine sodo doloris 2:57
6. Piger 4:06
7. Nihil 4:33
8. Nebula 10:12

CD 2 (English version):
1. Odium 4:37
2. Incestus 5:05
3. Lilith 3:40
4. Superbia 2:48
5. Sine sodo doloris 2:57
6. Piger 4:06
7. Nihil 4:33
8. Nebula 10:12



..::OBSADA::..

Sławomir Jelonek - guitars, vocals
Roman Simiński - bass
Krzysztof Walczyk - piano
Bogdan Mikrut - drums & percussion
Mariusz Filosek - vocals
Mariusz Rutka - saxophone, percussion

With:
Swing Sisters (Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń) - choir




https://www.youtube.com/watch?v=oSZ-2WBnDhI



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Rozpoczynając recenzję poprzedniego albumu formacji proAge, zatytułowanego „4. wymiar”, wspomniałem, że z godną pozazdroszczenia regularnością wydaje ona swoje płyty na początku lat nieparzystych. Tym razem zespół wyłamał się z tego schematu i nieco ponad rok od poprzedniego krążka do naszych rąk trafia jego nowy album, któremu nadano nazwę „Coelum”, co po łacinie oznacza „Niebo”.

Zacznę nietypowo, od okładki autorstwa Dariusza Wojtowicza. Widzimy owszem niebo, ale rozświetlone błyskawicami, nadającymi mu pomarańczową barwę. Z tych niebios wyłaniają się dwa anioły, choć też bardzo nietypowe, bardziej przypominające diabły, czy też demony, które trzymają logo grupy. Ta przewrotna grafika może sugerować, że zawartość muzyczna płyty będzie oscylowała gdzieś w hardrockowo-metalowych rejonach. I owszem, zespół zrobił sporą woltę jeśli chodzi o brzmienie, ale oddalone od 180 stopni od powyższych skojarzeń, albowiem „Coelum” to album w 100%... akustyczny.

Już po tym wstępie widzimy, że mamy do czynienia z wydawnictwem nieoczywistym w kilku płaszczyznach. Ale to w sumie nic nowego w historii proAge. Już jeden z wcześniejszych albumów, „MPD” (2019) z wieloma stylistykami odpowiadającymi różnym osobowościom bohaterów tekstów był tego zwiastunem. Poprzedni krążek, który był trzecim pełnowymiarowym wydawnictwem, został nazwany… „4. Wymiar”, a utwór tytułowy w postaci trwającej rekordowe 30 minut suity, jako jedyny został zaśpiewany po angielsku (dopiero w wersji winylowej ukazał się z polskim tekstem). Tym razem, wzorem dwóch pierwszych płyt, otrzymujemy ponownie dwie wersje językowe całego materiału, a łacińskie tytuły, oprócz wprowadzenia pierwiastka mistycyzmu, spowodowały że mogły one pozostać w niezmienionej formie w obu wersjach. Tym bardziej, że zrezygnowano z wydawania krążków jako osobnych pozycji i oba dyski umieszczono w jednym digipacku.

Część fanów miała okazję usłyszeć nowe kompozycje nieco wcześniej, w dąbrowskim Pałacu Kultury Zagłębia podczas koncertu, który odbył się 18 grudnia ubiegłego roku. Początkowo setlista miała być inna, opierająca się na wcześniejszych nagraniach, ale w związku z chorobą basisty, zespół zdecydował, że zaprezentuje swoje nowe oblicze, choć w niekompletnym składzie. W związku z absencją Romana Simińskiego jego obowiązki częściowo przejął gitarzysta Sławomir Jelonek. Stąd też poszczególne utwory były pozbawione partii basu lub gitary. Niemniej już wtedy słychać było spory potencjał w premierowym materiale.

Po raz pierwszy w historii grupy płyta została nagrana w tym samym składzie, co poprzednia: Mariusz Filosek – śpiew i teksty, Krzysztof Walczyk grający na pianinie, Mariusz Rutka na saksofonie, Bogdan Mikrut na perkusji, Roman Simiński na basie oraz Sławomir Jelonek na gitarze, wspomagający także Filoska wokalnie. Innym novum jest zaproszenie do nagrań żeńskiego chórku – Swing Sisters (Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń).

Nowa propozycja pochodzącej z Zagłębia Dąbrowskiego formacji trwa zaledwie 37 minut, co oznacza, że jest ona najkrótszą w jej historii. Wszystkie utwory zostały zarejestrowane „na setkę” w mikołowskim studiu „Epicentrum” pod czujnym okiem i uchem Jana Mitoraja (Osada Vida, Brain Connect), który podobnie jak miało to miejsce przy poprzednim wydawnictwie, jest odpowiedzialny za realizację, produkcję i miks nagrań.

Taki sposób nagrywania oraz wykorzystane instrumentarium spowodowały, że cała płyta brzmi niezwykle spójnie, jednolicie oraz dość surowo. Do minimum ograniczono produkcję, stawiając na świeżość przekazu.

Gdzieś jest miejsce zwane Coelum.

Wszyscy o tym marzą, wierzący i ateiści.

Możesz tam pozostać przez całe życie, a także po śmierci.

Nie wszystkie drogi tam prowadzą, ale jest tajemnicze przejście zwane Purgatorium.



Te słowa umieszczono na wewnętrznej stronie okładki. Żeby dostać się do Nieba trzeba przejść najpierw przez Czyściec i zmierzyć się ze swoimi demonami. Muzyczną opowieść o tej walce zaczyna pozornie lekka piosenka „Odium”. Przyjemne akordy zagrane na gitarze, fajne tło na pianinie, a potem także cudowna jego solowa partia, melodyjny bas bezprogowy, spajająca wszystko perkusja, przyjemne saksofonowe solo, żeński chórek wspomagający Filoska. Prawie „letnia piosenka”… Ale jak wspomniałem, ten album jest pełen nieoczywistości. Bo, zgodnie z tytułem, jej tematem jest zmaganie się z nienawiścią:

„Chodź tu bo nikt nie odważy się przyjść

Chodź tu bo nikt nie wykrzyknie im zaraz

Czy boisz się że szukają nas znów ?

A może chcesz by znaleźli nas już?

i czy wiesz gdzie bezpieczny dom

Czy gdzieś jest i czy znajdziesz go ?



Między ciszą a krzykiem rozpłakał się strach

Bez głów bez nóg byle skulił się

Nienawiści pełne beczki słów

Przez mur na tłum bezrozumnie lać”



Bardzo udane wprowadzenie w płytę i jej temat. Druga ścieżka to „Incestus”, czyli „Kazirodztwo”. Tu prym wiedzie początkowo Rutka wraz z Simińskim. Potem do głosu mocniej dochodzi Jelonek (jest także solo gitarowe) i Walczyk, a także żeńskie trio, które towarzyszy wokaliście w tym fragmencie tekstu:

„Poczuj moje szepty, nie wstydź się

Dzięki tobie płonę, bawmy się

Patrz to my, nie mam wszak intencji złych

Nie bój się, nie mów mamie, bo to grzech”.

Jako trzecie otrzymujemy singlowe nagranie „Lilith”. Tu zwraca uwagę, oprócz fantastycznej ścieżki pianina, śpiew Filoska, który w końcówkach wersów przechodzi wręcz w falset, płynnie wtapiając się w głosy pań Grzyb, Kulik i Nocoń oraz… Sławka Jelonka. Tytułowy demon kusi…

„Czasem nie mam sił, ust twych czerwień kusi znów

Noc milczeniem jest, pójdę z tobą dziś na dno

Nie dotykasz mnie, nie całujesz moich ust

Porzucony wstyd, mitem wciąż dla ciebie jest



Wichry pchają mnie do dna

Do najdalszych krain, do nowego dnia

Rozpalone ciała, bezimienny trans

Słodko gorzkie szepty, grzeszny życia smak”.



Po tej subtelnej pieśni, do naszych uszu dochodzą dźwięki kompozycji „Superbia”, która powoli rozwija się, by po początkowej lekkości, z miarowym uderzaniem pałeczki w obręcz werbla i oszczędną partią pianina nabierać mocy, by w końcówce zmienić się w totalne szaleństwo z górującym nad wszystkim saksofonem. Co znamienne, tylko tu Filosek śpiewa bez towarzystwa żeńskiego tercetu. Jest to też najkrótsze nagranie na płycie. Następne, „Sine Sono Doloris”, również nie powala swoją długością, bo trwa niespełna 3 minuty. Jest utrzymane w spokojnym tempie, z mistrzowskimi wstawkami Rutki. I znów pozorna lekkość, kłóci się z poważnym tematem, czyli zmaganiami z nietolerancją:

„Nie pamiętam dziś wielu chwil, dobrych ani złych

Zagubiłem gdzieś z twarzy śmiech, pusto wokół mnie

Dla nas płonął świat, cudny czas, zniknął w cieniu gwiazd

Nie wycieram już szminki z ust



Moje oczy są jak ze szkła, nie poznają barw

Czy tęczowy strach karze wam, pięścią budzić gniew

Jestem taki sam tak jak wy, dobry ani zły

Zamiast bawić się boję się



Niewolność mam, ciągle tylko boję się”.



Następny utwór, „Piger”, przynosi sporo ożywienia, bas czaruje fantastycznym „groovem”, świetnie współgrając z perkusją, a duet Walczyk – Rutka zapewnia solidną dawkę melodyjności. Na wspomnianym koncercie w grudniu mogłem usłyszeć jeszcze nieukończoną wersję, bez gitary (Jelonek zagrał na basie), z fragmentami tekstu oraz bez chórków. A te udowadniają po raz kolejny, że ich nazwa, Swing Sisters, jest nieprzypadkowa. Całość powala swym swingowym charakterem oraz sporą dawką przebojowości, choć przypuszczam, że na miejsca w playlistach komercyjnych rozgłośni nagranie raczej nie ma co liczyć. A szkoda. Warstwie muzycznej towarzyszy tekst, w którym podmiot liryczny namawiany do wzięcia się w garść i walki z ogarniającym go lenistwem:

„Hej ty, czy ty wierzysz w sny?

W brudnym łóżku leżysz znów. Czy ty?

Czy ty żyjesz w nim?

Czy ty, tworzysz sny i żyjesz w nich?



Ile dni prześpisz jeszcze? Zanim dowiesz się dlaczego jesteś sam

…

Hej ty, otwórz oczy i

Spróbuj wstać i wypluj wstyd. Hej ty

Nie przestawaj żyć

Hej ty, znajdź odwagę otwórz drzwi”.



Cóż, po takiej dawce pozytywnej energii na pewno łatwiej podjąć się wyzwania jakim jest mierzenie się z codziennością…

Przedostatnia ścieżka przynosi jazzujący kawałek „Nihil”. To dość żywe nagranie ze swingującym klimatem i kolejnymi fantastycznymi popisami Rutki i Walczyka jest tłem dla słów o popadaniu w odrętwienie:

„Patrzę w drzwi, mógłbym wyjść

Lecz one tak rosną znów

Smutny ptak dziobie kurz

Na szybie jak zawsze brud

W sumie żal wielu dni

Tak zmarnowanych lat

Czuję jak rośnie strach

Już chyba tu nie chcę stać



Nie doczekam zmierzchu”.



I tak przechodzimy do wielkiego finału, jakim jest najbardziej rozbudowane nagranie, zatytułowane „Nebula”. Może nie jest to pół godziny, jak przy kompozycji „4th Dimension”, ale ponad 10 minut akustycznego grania też robi wielkie wrażenie. Ani przez chwilę nie nuży oferując zmiany klimatu, subtelny śpiew Filoska, z równie delikatnymi chórkami. Uwagę zwraca powracający motyw grany na saksofonie przez Rutkę. Mamy tu też partie solowe, wspomnianego saksofonisty, ale także Walczyka i Jelonka. Czuć atmosferę jazzowego klubu skąpanego w oparach dymu, w którym występuje świetnie zgrany team… Genialne zakończenie albumu!

„Coelum” to album inny niż pozostałe. I nie jest to tylko puste hasło reklamujące nowy longplay zespołu. To zdecydowanie najbardziej zaskakujące dokonanie grupy, nie tylko dlatego, że jest akustyczne. Taka formuła wymusiła pewne roszady jeśli chodzi punkty, na których skupia się największa uwaga. O ile rola Krzysztofa Walczyka pozostała bez zmian, to musiał zamienić on swoje syntezatory i Hammondy, na których grą czarował na płytach „MPD” i „4. wymiar”, na pianino. Efekt jest także piorunujący. Brak solówek na gitarze elektrycznej rekompensuje saksofon Mariusza Rutki, który w wielu miejscach bezsprzecznie wysuwa się na pierwszy plan. O ile na poprzednim wydawnictwie jego partie były uzupełnieniem brzmienia, tak tu stanowią jego główną podporę, nadając mu jazzową barwę. W niektórych miejscach główną rolę gra bezprogowy bas Romana Simińskiego. Jego charakterystyczne brzmienie idealnie sprawdza się w nagraniach „bez prądu”, choć sam instrument (jako jedyny, z tych które zostały wykorzystane na krążku) akustyczny nie jest. Pracę sekcji idealnie uzupełnia gra Bogdana Mikruta na perkusji i choć nie ma tu mowy o odrobinie szaleństwa, jaką było solo w nagraniu tytułowym z poprzedniej płyty, to jest niezwykle precyzyjna i stanowi solidną podstawę rytmiczną albumu. Sławomir Jelonek tym razem pozostał może nieco w cieniu, oddając część swojego kawałka tortu z oznaczeniem „popisy solowe” Rutce. Choć kilkukrotnie i on wysuwa się na pierwszy plan prezentując swoje wirtuozerskie umiejętności w grze na gitarze akustycznej. A do tego zadebiutował jako wokalista, wspomagając głosowo Filoska w „Lilith”. No i skoro już wywołaliśmy wokalistę do tablicy, to także poświęcę mu kilka zdań. Jego charakterystyczny śpiew to znak rozpoznawczy zespołu. Wraz z niezwykle poetyckimi tekstami stanowił silny punkt każdego wydawnictwa formacji. I nie inaczej jest tym razem. Jego nietuzinkowe liryki opowiadają o demonach drzemiących w nas, stąd też taki a nie inny wygląd ma okładka. Niebo mało niebiańskie, a anioły też jakieś inne… Na drugim dysku Filosek śpiewa po angielsku przetłumaczone przez Adama M. Zadrę teksty i zaryzykuję stwierdzenie, że jest to najlepsza anglojęzyczna wersja ze wszystkich płyt grupy. Jego głos sprawdza się doskonale w nagraniach studyjnych, ale prawdziwą moc prezentuje na koncertach, o czym mogła przekonać się choćby publiczność zgromadzona w MDK „Kazimierz” w Sosnowcu 2 kwietnia, która uczestniczyła w koncercie w ramach Spring Prog Festival 2022, podczas którego odbyła się premiera płyty. W odróżnieniu od albumu „4. wymiar”, który zespół opublikował samodzielnie, tym razem zdecydował się na współpracę z Prog Metal Rock Promotion. Debiut nagraniowy w nowych barwach wypadł naprawdę okazale, zarówno od strony wykonawczej, jak i wydawniczej.

Zespół, którego historia sięga lat 80. ubiegłego stulecia, potrafi stale czymś zaskakiwać, nie osiadł na laurach, intryguje, zdumiewa, zachwyca lub złości, ale nie pozostawia obojętnym. ProAge w swej akustycznej odsłonie prezentuje się niezwykle ciekawie i trzeba się cieszyć nagraniami w tym klimacie, bo następny album będzie na pewno całkiem inny, ponownie nieoczywisty. A póki co włączam kolejny raz „Coelum”, bo to naprawdę doskonała pozycja!

Panowie Filosek, Walczyk, Jelonek, Simiński, Rutka i Mikrut, czapki z głów!

Tomasz Dudkowski



Nie ukrywam, że bardzo szanuję tę będzińską formację. Choćby za drogę, którą przeszła, zaczynając jeszcze w latach osiemdziesiątych, potem publikując pierwsze EP-ki już w XXI wieku i wreszcie debiutując pełnoprawnym albumem ledwie pięć lat temu. Ten ich „debiutancki” Odmienny stan rzeczywistości nakręcił ich na tyle, że wkrótce potem zaczęły się pojawiać kolejne długograje: MPD (2017) i 4 wymiar (2021). Do tego, warto zauważyć ich lidera, Mariusz Filoska, który może nie jest najwybitniejszym wokalistą, niemniej ma osobowość i muzyczną charyzmę.

No i w kontekście tych powyższych słów nowa płyta co najmniej mnie zaskakuje, a może i lekko rozczarowuje. Bo po tym jak muzycy nagrali najlepszą w dyskografii rzecz (4 wymiar), którą na swój sposób zaczęli gruntować swoją stylistykę, na Coelum… kompletnie zmienili muzyczną bajkę! Żeby było ciekawiej, gdy zobaczyłem okładkę, natychmiast pomyślałem o jakimś heavymetalowym wyziewie w stylu Iron Maiden (przy okazji, ładny digipak to siła wydawnictwa, za które odpowiada wchodzące coraz odważniej na progresywny rynek Prog Metal Rock Promotion). Tymczasem…, oczywiście nagrali płytę w szeroko rozumianej progresywnej stylistyce, jednak kompletnie porzucili rockowe, hard rockowe, czy metalowe riffy (ich muzyka wszak do tej pory wrzucana była nawet do progmetalowej szuflady) i dali prym brzmieniom akustycznym, jazzowym, jazzrockowym i rhythm and bluesowym. Naturalnie, na ich wcześniejszych płytach panowie lubili jazzowe wtręty, tu jednak są one dominujące.

Muzycy odeszli raczej od większych form (poza kończącym całość 10-minutowym Nebula) i zaproponowali zwarte, dość stonowane kompozycje, w których dominują ciekawe, solowe formy gitary klasycznej, pianina i saksofonu. Praktycznie wszystkie trzy mamy w drugim Lilith ale warto też zwrócić uwagę na te w jazzrockowym Superbia czy w Nihil. Najlepszym utworem wydaje się zamykający płytę Nebula, świetnie bujający, z dobrą melodyką (a z nią różnie jest na płycie), z fajnymi, jakby rozimprowizowanymi figurami gitary, saksofonu i przede wszystkim pianina! Dźwięki generowane przez Krzysztofa Walczyka momentami przenosiły mnie tu do Nowego Yorku, tego z filmów… Woody’ego Allena.

Oczywiście nie mnie sugerować, co artysta powinien grać. To jego wizja i jeśli ma ochotę na stylistyczny skok w bok, to jego najświętsze prawo. Tym bardziej, że takie stylistyczne wolty w historii muzyki rockowej mają długą historię, często dzieląc fanów na tych kochających okres, powiedzmy, „jazzrockowy” i tych uwielbiających okres „progresywny”. Jednak mnie, słuchaczowi, ma prawo się to średnio podobać. Choć przeogromnie doceniam warsztat grających tu artystów, bo robią to doprawdy stylowo w tej szufladzie. Niemniej wolę proAge z większym ciężarem.

Na koniec kilka ważnych spraw. Tradycyjnie dla proArg istotna jest warstwa liryczna. Coelum jest swoistym koncept albumem o zmaganiu się ze swoimi demonami, do którego wstępem są słowa zapisane wewnątrz digipaka: Gdzieś jest miejsce zwane Coeleum. Wszyscy o tym marzą, wierzący i ateiści. Możesz tam pozostać przez całe życie, a także po śmierci. Nie wszystkie drogi tam prowadzą, ale jest tam tajemnicze przejście zwane Purgatorium. Warto też nadmienić, że materiał zarejestrowano na tak zwaną setkę, co dodaje mu brzmieniowej surowości i naturalności. Z tym albumem muzycy powrócili ponadto, do wydawania płyt w dwóch wersjach językowych.

Mariusz Danielak



Gdy z początkiem kwietnia dowiedziałem się, że zespół ProAge zagra w będzińskich Lochach Zamkowych koncert akustyczny, pomyślałem że to jakiś primaaprilisowy żart! Trudno mi było wyobrazić sobie akustyczne wersje utworów (zwłaszcza z ich pierwszych płyt). Dopiero kiedy usłyszałem materiał z najnowszego dokonania zespołu „Coelum”, przekonałem się, że to możliwe, a nawet wskazane!

Nowa płyta zespołu, w wersji studyjnej jest już w dużej mierze akustyczna. Krzysztof Walczyk porzucił Hammondowe brzmienie, na rzecz dźwięku klasycznego pianina. Spod jego klawiszy nie wyskakuje już Jon Lord, lecz raczej Chick Corea. Sławomir Jelonek zamienił elektryczną gitarę, na klasyczne pudło. Saksofon Mariusza Rutki nie jest już dopełnieniem, dodającym muzyce od czasu do czasu pewnego kolorytu, lecz stał się wiodącym instrumentem. Jeszcze gdyby basiście Romanowi Simińskiemu odebrać gitarę basową i wsunąć kontrabas, a perkusiście Bogdanowi Mikrucie wyrwać z rąk pałeczki i wręczyć miotełki, byłaby w 100% jazzowa jazda unplugged.

ProAge jazzowe? Czy to możliwe? Może nie w pełni jazzowe, ale z pewnością jazzrockowe. Rock progresywny jaki zaproponowali, tym razem grubo przesycony jest bowiem jazzującym klimatem. Tak się składa, że po premierze „Coelum”, słuchałem innej rodzimej premiery z jazzrockowym zacięciem, płyty „Unsubscribe” formacji Niechęć. Tak naprawdę obecnie te dwa zespoły mogłyby z powodzeniem zagrać wspólny koncert, gromadząc tą samą publiczność.

Należy zdać sobie jedynie sprawę, że wokalista i lider zespołu Mariusz Filosek Basią Trzetrzelewską, czy Anną Marią Jopek raczej nie jest i nie będzie. Trudno się jednak ciągle czepiać. Taka jest jego wokalna specyfika. Jego barwa głosu ciągle bliższa jest nowofalowym klimatom, chociażby w stylu Lecha Janerki. Na płycie wspomaga go trio wokalne „Swing Sisters” w składzie: Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń.

Album wydany został w dwóch wersjach językowych (polskiej i angielskiej). Tym razem jest wyjątkowo krótki (38 minut). Składa się z 8 utworów, również niedługich . Jedynie na zakończenie kompozycja „Nebula”, pięknie i bogato rozimprowizowała się do 10 minut, które mogłyby potrwać zdecydowanie dłużej.

Podejrzewam, że taka jazzowa otoczka w jakiej zasmakował zespół, to raczej jednorazowa przygoda. Cieszę się, że się jednak zdarzyła. Okłada grafika sugerowała raczej, że Pro Age tym razem zagrają siarczysty metal! Pełne zaskoczenie. Jest klimat, słychać radość grania, jest radość słuchania.

Marek Toma



..::TRACK-LIST::..

CD 1 (Polish version):
1. Odium 4:37
2. Incestus 5:05
3. Lilith 3:40
4. Superbia 2:48
5. Sine sodo doloris 2:57
6. Piger 4:06
7. Nihil 4:33
8. Nebula 10:12

CD 2 (English version):
1. Odium 4:37
2. Incestus 5:05
3. Lilith 3:40
4. Superbia 2:48
5. Sine sodo doloris 2:57
6. Piger 4:06
7. Nihil 4:33
8. Nebula 10:12



..::OBSADA::..

Sławomir Jelonek - guitars, vocals
Roman Simiński - bass
Krzysztof Walczyk - piano
Bogdan Mikrut - drums & percussion
Mariusz Filosek - vocals
Mariusz Rutka - saxophone, percussion

With:
Swing Sisters (Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń) - choir




https://www.youtube.com/watch?v=oSZ-2WBnDhI



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Gavin Harrison stał się jednym z najbardziej szanowanych perkusistów na scenie rocka progresywnego ostatnich lat. Jako członek The Pineapple Thief, Porcupine Tree i King Crimson, a także gościnnie na wielu uznanych nagraniach, zyskał reputację jednego z najbardziej ekscytujących perkusistów na świecie.

W 1997 roku Gavin wydał Sanity & Gravity, imponująco wolny od ego debiutancki solowy album z występami gwiazdorskiego składu, w tym Mick Karn, Richard Barbieri, Jakko Jakszyk (21st Century Schizoid Band) i Dave Stewart (Egg, National Health). Unikając tworzenia typowego „solowego” albumu perkusyjnego jako sposobu na zademonstrowanie swojej cudownej techniki, Gavin stworzył ekspresyjny i emocjonalny album, który jest mocny zarówno pod względem rytmu, jak i melodii.



25TH ANNIVERSARY OF GAVIN HARRISON’S DEBUT ALBUM SANITY & GRAVITY - REMASTERED

Gavin Harrison has established himself as one of the most revered drummers in the progressive rock scene in recent years. As a member of Pineapple Thief, Porcupine Tree and King Crimson at one time or another, as well as guesting on numerous acclaimed recordings, he has secured a reputation as one of the most thrilling drummers around.

In 1997 Gavin released ’Sanity & Gravity’, an impressively ego-free debut solo release featuring performances from a stellar line-up including Mick Karn, Richard Barbieri, Jakko Jakszyk (21st Century Schizoid Band) and Dave Stewart (Egg, National Health). Avoiding making a typical 'solo' drum album as a means of demonstrating his prodigious technique, Gavin created an expressive and emotional album that is strong on both groove and melody.

In his own words, “faced with the prospect of making a 'solo' drum album I decided I would take a more experimental approach to playing my instrument, rather than make a record of fast flashy solos and fills to try and show off my technique. I felt there was a way to express emotion from the drums played with the attitude of "blowing" on a saxophone or "twiddling" around on a piano.”

The original album has gone on to gain legendary status in the 25 years following its original conception with the CD fetching high sums on the resale market. Kscope is now thrilled to present the album reissued and remastered with an exclusive bonus track and new original artwork for the anniversary. Essential listening!



..::TRACK-LIST::..

..::OBSADA::..

1. Aim
Bass - Mick Karn
Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham
Guitar - Gavin Harrison
Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri
Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary
Sarangi - Sultan Khan
Synthesizer [Mini Moog] - Lyndon Connah
Trumpet - John Thirkell
Written By - Sanctuary, Harrison, Karn

2. On A Wave Of Positivity
Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri
Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary
Written By - Sanctuary, Harrison

3. Dog Day
Bass - Mick Karn
Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham
Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary
Sarangi, Vocals - Sultan Khan
Synthesizer [Mini Moog] - Lyndon Connah
Trumpet - John Thirkell
Written By - Sanctuary, Harrison, Karn

4. A Place To Stay
Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham
Guitar - Heitor Pereira
Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri
Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary
Written By - Sanctuary, Harrison

5. Witness (For Bobby)
Bass - Mick Karn
Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham
Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri
Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary
Sarangi, Vocals - Sultan Khan
Trumpet, Flugelhorn [Flugel] - John Thirkell
Written By - Sanctuary, Harrison, Karn

6. Dearest Blood
Bass - Mick Karn
Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham
Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri
Keyboards [Keys], Guitar, Vocals, Whistle - Jakko Jakszyk
Written By - Harrison, Jakszyk

7. Sonata In H
Keyboards [Keys] - Dave Stewart
Written By - Stewart, Harrison

8. Big News For A Small Day
Keyboards [Keys] - Dave Stewart
Sarangi - Sultan Khan
Written By - Stewart, Harrison

9. Witness (Reprise)
Written By - Sanctuary, Harrison, Karn

Bonus Track:
10. Iron Horse
Keyboards [Keys] - Terry Disley
Written By - Harrison, Disley


Drums, Percussion, Producer - Gavin Harrison




https://www.youtube.com/watch?v=1q1_K7ZJqfQ



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Gavin Harrison stał się jednym z najbardziej szanowanych perkusistów na scenie rocka progresywnego ostatnich lat. Jako członek The Pineapple Thief, Porcupine Tree i King Crimson, a także gościnnie na wielu uznanych nagraniach, zyskał reputację jednego z najbardziej ekscytujących perkusistów na świecie.

W 1997 roku Gavin wydał Sanity & Gravity, imponująco wolny od ego debiutancki solowy album z występami gwiazdorskiego składu, w tym Mick Karn, Richard Barbieri, Jakko Jakszyk (21st Century Schizoid Band) i Dave Stewart (Egg, National Health). Unikając tworzenia typowego „solowego” albumu perkusyjnego jako sposobu na zademonstrowanie swojej cudownej techniki, Gavin stworzył ekspresyjny i emocjonalny album, który jest mocny zarówno pod względem rytmu, jak i melodii.



25TH ANNIVERSARY OF GAVIN HARRISON’S DEBUT ALBUM SANITY & GRAVITY - REMASTERED

Gavin Harrison has established himself as one of the most revered drummers in the progressive rock scene in recent years. As a member of Pineapple Thief, Porcupine Tree and King Crimson at one time or another, as well as guesting on numerous acclaimed recordings, he has secured a reputation as one of the most thrilling drummers around.

In 1997 Gavin released ’Sanity & Gravity’, an impressively ego-free debut solo release featuring performances from a stellar line-up including Mick Karn, Richard Barbieri, Jakko Jakszyk (21st Century Schizoid Band) and Dave Stewart (Egg, National Health). Avoiding making a typical 'solo' drum album as a means of demonstrating his prodigious technique, Gavin created an expressive and emotional album that is strong on both groove and melody.

In his own words, “faced with the prospect of making a 'solo' drum album I decided I would take a more experimental approach to playing my instrument, rather than make a record of fast flashy solos and fills to try and show off my technique. I felt there was a way to express emotion from the drums played with the attitude of "blowing" on a saxophone or "twiddling" around on a piano.”

The original album has gone on to gain legendary status in the 25 years following its original conception with the CD fetching high sums on the resale market. Kscope is now thrilled to present the album reissued and remastered with an exclusive bonus track and new original artwork for the anniversary. Essential listening!



..::TRACK-LIST::..

..::OBSADA::..

1. Aim
Bass - Mick Karn
Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham
Guitar - Gavin Harrison
Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri
Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary
Sarangi - Sultan Khan
Synthesizer [Mini Moog] - Lyndon Connah
Trumpet - John Thirkell
Written By - Sanctuary, Harrison, Karn

2. On A Wave Of Positivity
Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri
Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary
Written By - Sanctuary, Harrison

3. Dog Day
Bass - Mick Karn
Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham
Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary
Sarangi, Vocals - Sultan Khan
Synthesizer [Mini Moog] - Lyndon Connah
Trumpet - John Thirkell
Written By - Sanctuary, Harrison, Karn

4. A Place To Stay
Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham
Guitar - Heitor Pereira
Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri
Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary
Written By - Sanctuary, Harrison

5. Witness (For Bobby)
Bass - Mick Karn
Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham
Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri
Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary
Sarangi, Vocals - Sultan Khan
Trumpet, Flugelhorn [Flugel] - John Thirkell
Written By - Sanctuary, Harrison, Karn

6. Dearest Blood
Bass - Mick Karn
Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham
Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri
Keyboards [Keys], Guitar, Vocals, Whistle - Jakko Jakszyk
Written By - Harrison, Jakszyk

7. Sonata In H
Keyboards [Keys] - Dave Stewart
Written By - Stewart, Harrison

8. Big News For A Small Day
Keyboards [Keys] - Dave Stewart
Sarangi - Sultan Khan
Written By - Stewart, Harrison

9. Witness (Reprise)
Written By - Sanctuary, Harrison, Karn

Bonus Track:
10. Iron Horse
Keyboards [Keys] - Terry Disley
Written By - Harrison, Disley


Drums, Percussion, Producer - Gavin Harrison




https://www.youtube.com/watch?v=1q1_K7ZJqfQ



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Cóż, jeden z najlepszych zespołów, jaki kiedykolwiek istniał!
Szkoda, że tak krótko...


Colosseum came together in 1968, the brainchild of virtuoso drummer Jon Hiseman and saxophonist Dick Heckstall-Smith (who had played together in the Graham Bond Organisation and John Mayall’s Bluesbreakers). Teaming with bass guitarist Tony Reeves and keyboard player Dave Greenslade, the line-up of the band was completed with the recruitment of guitarist and vocalist James Litherland. Their debut album, “Those About to Die Salute You” was was one of the first successful attempts to fuse Jazz, Blues and Rock reaching number 15 on the UK album chart.

Their second album, “Valentyne Suite,” was the first release on the Progressive Vertigo imprint and spent nine weeks on the UK album chart, peaking at number 15. The album’s focal point was the three part “Valentyne Suite” which earned the band critical praise and is now regarded as a milestone in early Progressive Rock. In the USA and Canada the album appeared in different form in 1970 as “The Grass is Greener” remixed and featuring new member Dave “Clem” Clempson (guitar, vocals), who replaced James Litherland in the group. The album also featured a series of songs unreleased in the UK.

Released on the Vertigo in December 1970, “Daughter of Time” heralded another line-up change within the group, featuring new recruits Mark Clarke (bass) and the distinctive lead vocalist Chris Farlowe. The album spent five weeks in UK Top 30. A series of UK concerts were recorded in 1971 and were issued in June of that year as the double LP “ Colosseum Live,” a UK Top 20 hit. Colosseum dis-banded in October 1971, but were to reform in 1994. This Esoteric Recordings release also features studio bonus tracks and an additional CD of further live recordings from 1971.

- 6xCD BOXED SET CELEBRATING THE WORK OF COLOSSEUM RECORDED BETWEEN 1968 AND 1971.

- A REMASTERED SET INCLUDING THE ALBUMS ‘THOSE ABOUT TO DIE SALUTE YOU’, ‘VALENTYNE SUITE’, ‘THE GRASS IS GREENER’, ‘DAUGHTER OF TIME’ AND ‘COLOSSEUM LIVE’ PLUS AN ADDITIONAL 12 BONUS TRACKS DRAWN FROM STUDIO SESSIONS AND LIVE RECORDINGS.

- INCLUDES AN ILLUSTRATED BOOK WITH ESSAY.

- COVERAGE ON ALL SPECIALIST AND NATIONAL RADIO, REVIEWS IN UNCUT, MOJO, RECORD COLLECTOR AND CLASSIC ROCK MAGAZINES AND ALL PRESS, RELEVANT WEBSITES AND FANZINES.

JACOPO VIGEZZI



..::TRACK-LIST::..

CD 6 - Live Recordings 1971:
1. Rope Ladder to the Moon (live Brighton 1971)
2. Skellington (live Brighton 1971)
3. I Can't Live Without You/Time Machine/The Machine Demands a Sacrifice (live Manchester University 1971)
4. Stormy Monday Blues (live Bristol University 1971)
5. The Valentyne Suite (live Manchester University 1971)
a. January's Search
b. Theme Two- February's Valentyne
c. Theme Three/The Grass is Always Greener




https://www.youtube.com/watch?v=lYuanaH7ayE



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!