...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mekong Delta jest tym w historii thrashu, czym w historii literatury grozy było pojawienie się H.P. Lovecrafta – jakościowym przeskokiem tak ogromnym, że podobnego nigdy wcześniej nie zanotowano. Otóż bowiem pojawili się ludzie, którzy obrawszy sobie za podstawę thrash, tak go zmutowali, że nawet rodzona i kochająca matka by go nie poznała. Sam zaś album The Music of Erich Zann był dla Mekongów prawdziwym, choć drugim, początkiem. To, co wydobywa się z głośników to istna orgia – nieskrępowana, bezwstydna, niepohamowana żądza ucztowania – muzyczne bachanalia. I choć do absolutu z „Dances of Death” jeszcze trochę brakuje, a niedoskonałości wieku młodzieńczego są wciąż słyszalne, to nie ma najmniejszej wątpliwości, że oto ma się przed oczami prawdziwe cacuszko. Tak w dziejach świata nie grał nikt inny, a i dziś — po ponad dwudziestu latach od premiery — niewielu udało się zbliżyć do tego poziomu. Muzyka Mekongów jest tak niepowtarzalna, że stała się przysłowiowym „jabłkiem” (kto zna, ten wie).

Zapraszam więc do degustacji i delektowania się bogatym bukietem smaczków. Na początek, znak rozpoznawczy wszystkich krążków pod wezwaniem Trójkąta – wokale. Te, zaserwowane przez Wolfganga Borgmanna, zaskakują dosłownie wszystkim: barwą, motoryką, dynamiką i rozmachem. Barwa może się wydawać (ale tylko z początku) irytująca i nieprzystająca do muzyki. Z czasem jednak (w praktyce około piątego przesłuchania) okazuje się, że nie mogłaby być nawet o jotę lepsza. Barwa nadaje muzyce oryginalnego szlifu i nieco kwaśnawego posmaku i — niczym sok z limetki wydobywający smak potraw — wyciąga na powierzchnię bogactwo niuansów. A to wpływ samej barwy jeno. Kolejnym środkiem wyrazu są dynamika i motoryka – nie dość, że wokale są nieprzewidywalne, pełne ekspresji, to jeszcze mają w sobie moc legionu Kupichów. Czuć tę moc na każdym kroku – tak w chwilach zrywu, jak i wyciszenia. Generalnie, wokalista ma gdzie poszaleć (co zresztą czyni), tym bardziej, że kompozycje wyciskają z niego siódme poty – niczym sokowirówka z kilograma gruszek. Nie gorzej mieszają gitary, raz podchodząc pod klasykę, innym razem kombinując tak okrutnie, że kultyści Cthulhu mogliby się poczuć zawstydzeni. Riffy są zarówno nieokiełznane jak i dokładnie przemyślane, a solówki oblepiają mackami. Osobny rozdział można napisać o basie, bowiem wcina się w historią rzemiosła, niczym T. Lis w zdanie swoim rozmówcom. Jest wyraźny, ładnie wyeksponowany i prócz tworzenia szkieletu kompozycji, zdarza mu się zapędzić w solówki. 10042010 słów uznania należy się także garowemu, bo to on przejmuje na siebie obowiązek utrzymania pozostałych indywiduów w ryzach, gdy basmanowi zdarzy się poindywiduować. A uwierzcie – utrzymanie takiej muzyki w ryzach jest wyczynem karkołomnym, graniczącym wręcz z niemożliwością. Kompozycje mają nie tyle pazurki, co potworne zębiska, więc mlask! – jeden nieodpowiedzialny dźwięk i podcieramy się łokciem. Poskromienie takiego progresywnego monstrum świadczy natomiast o niebywałym talencie i wyśmienitym kunszcie. Faktem jest, że album ma pewne niedociągnięcia, ale ich świadomość ma się tylko dlatego, że Mekongi poszli jeszcze o krok dalej. Gdyby nie to, patenty z The Music of Erich Zann byłyby traktowane jako te niedoścignione i nieosiągalne. I takie w swoim czasie były.

deaf


When a friend of mine gave me the two Mekong Delta albums in 1988, the debut and the one reviewed here, I only listened to the first three tracks from the latter as it happened to be on side A. I never even bothered with the debut since I had no desire whatsoever to wreck my brain with these illogical, surreal accumulations of riffs and eclectic sounds that made absolutely no sense from a compositional point-of-view. I came across these German “psychos” about a month after Voivod, and I started feeling uneasy about what our favourite metal could possibly turn into in the future…

four years later, in 1992 to be precise, I decided to record an album by a band named End Amen based on this act’s ties to Deathrow, a band I like a lot, and I also saw that the new Mekong Delta album was out. It’s not that I had the most pleasant memories from their early exploits, but since the End Amen opus was 43-min long, I decided to fill in the rest of the cassette (60-min) with some tunes from the Mekongs’ latest. At that time I had already warmed up to less conventional musical ways of expression, and once the twisted serpentine riffs of “Innocent?” started, I knew I had to go back and revisit places that I wasn’t prepared to savour properly earlier.

It was much later when I detected similarities between the guitar formulas here and the ones on Living Death’s “Protected from Reality”, an album I got hooked much more easily largely due to the gorgeous instrumental “Woods of Necrophiliac”. I guess the two Living Death axemen didn’t want to reveal their true identities by pulling out another standout progressive/technical thrashterpiece with their main act although chronologically it would have been released a year before the one reviewed here. Or maybe it was a stipulation made by Ralph Hubert if the guys wanted to continue working with him… no one can tell, but under thick disguise or not this enigmatic line-up knew very well what they were doing although the self-titled debut, compared to what followed suit, remains an inauspicious, rough-around-the-edges beginning. Most likely this first effort was intended as a vehicle for the musicians to synchronize their endeavours cause everything here clicks and clocks like on a finely polished machine.

“Age of Agony” can actually pass for a track from “Protected from Reality” with its angular guitar rhythms, but before the listener starts finding more telling similarities between the two fractions commences a pleiad of twisted schizoid riffs and some totally surreal clean singing the performer behind the mike definitely sticking to more conventional vocal lines than those unique tirades of Torsten Bergmann save for a couple of isolated siren-like wails. “True Lies” stirs a whirlwind of intelligent hectic riffage with eccentric slower breaks interrupting the unorthodox carnage which also knows its more melodic side with great leads provided on top of several more relaxed variations. “Confession of Madness” confesses everything within the span of 4-min with the steel technical riffs and these stupendous melodic decisions that indeed may come out of the hands of some demented musician like the album godfather, the vocals equally as eclectic with their inordinately high-strung nature. “Hatred” is a more frenetic symphony with psychotic rifforamas pricking the listener’s psyche served in a more aggressive, also more dishevelled, fashion the eerie Erich Zann-like melodies creeping underneath to a highly unnerving effect. The “Interludium” is a classical all-instrumental experimentation the guitars taking over from the introductory violin tunes, duelling with them throughout to a smattering operatic effect achieved here for the first time. Yes, classical music was brought to the fore to side with metal for the creation of more intriguing symbioses in the future…

“Prophecy” is schizophrenic amorphous thrash at its most chaotically headbanging, a great eventful shredder with a nice chorus, a consistent stomping main motif and a fading hallucinogenic ending. “Memories of Tomorrow” is a relatively more linear piece with pounding rhythms and prominent bass Hubert making himself heard with brasher strokes which blend with the staple otherworldly melodies to a smattering cosmic effect the latter enhanced by another superb weird epitaph. “I, King, Will Come” is perhaps not a total surprise, having in mind “Black Sabbath” from the debut, but this one is the most eclectic doom metal hymn you’ve never heard with the most offbeat chorus imaginable on top of super seismic, ship-sinking riffs which march unperturbed without any more technical embellishments. “The Final Deluge” brings things back to normal with a vortex of perplexing, intricate guitars the bizarre music accompanied by an even stranger chorus; this vocalist, the name Wolfgang Borgmann, is the perfect fit to the least ordinary musical panorama with his dramatic pathos which at times is simply laughable in its serious naivety, but it can’t be any other way with regards to the multi-layered execution. The “Epilogue” is just two min of avantgarde balladism the singer participating again in the most melancholically emotional manner, to the best of his abilities.

In the wake of the technical/progressive thrash metal craze, which the band single-handedly inaugurated with their debut a year earlier with a little help from Coroner’s “R.I.P.” perhaps, this opus stood proud in the company of Deathrow’s “Deception Ignored”, Target’s “Master Project Genesis”, Destruction’s “Release from Agony”, Coroner’s “Punishment for Decadence”, and Realm’s “Endless War” and Blind Illusion’s “The Sane Asylum” from the other side of The Atlantic although the progenitors had to see themselves in the midst of really furious competition the rise of all these old and new talents almost instantaneous the scene having woken up for those new alien sounds very quickly. This Lovecraftian myth sounded the most schizophrenic and the least predictable of the lot, but it was at the same time the least accessible as well, and with the astounding level of musicianship flowing out of the other mentioned works the band really had to outdo themselves each time in order to keep their colleagues at a distance. Hubert had ideas in abundance, as he so well proved in the years to come, but so did the others, and constant evolution was mandatory in all departments with this particular field filling up with other skilful musicians even faster than the up-and-coming death metal one.

The follow-up honed the band’s hyper-active, super-intricate approach also increasing their classical infatuations, and consequently sounded more compelling and more meticulously structured that its predecessor. Regardless of his charmingly attached style, Borgmann couldn’t quite pass for a truly impressive singer, and he had to go replaced by Doug Lee from the American power metallers Siren. With this new much more versatile throat the upgrade was imminent resulting in some musical adjustments, too, and “Dances of Death” was a masterpiece of classical-infused progressive thrashing the title-track a conceptual centrepiece comprising eight parts plus an 11-min rendition of Modest Mussorgsky’s “Night on a Bare Mountain” served at the end, a standalone encyclopaedia of classical-prone multi-faceted thrashing. Nothing could stop the band now from producing their magnum opus which “Kaleidoscope” was, the culmination of the whole progressive/technical thrash metal kaleidoscope which surprisingly found itself in the midst of another pool of geniuses, the German wave which continued churning out amazing albums for another couple of years. Ralph Hubert and Co. stood defiant among these young upstarts all the way till said wave’s demise, closing the first stage of their career with the downbeat non-metal farewell “Pictures at an Exhibition”.

Hubert brought his gang back in 2007, and they have been going strong in the new millennium with a string of four stellar albums so far. The machine seems to be working perfectly; the Erich Zann descendants keep creating some of the finest, most memorable moments from metal history, and until the Ancient Ones don’t make another descent upon our Earth plane, there will be no end to their intimidating, mind-scratching, schizophrenic visions.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Age Of Agony (Prologue)
2. True Lies
3. Confessions Of Madness
4. Hatred
5. Interludium (Begging For Mercy)
6. Prophecy
7. Memories Of Tomorrow
8. I, King, Will Come
9. The Final Deluge
10. Epilogue

Bonus Track:
11. The Gnom

Track 5 "Interludium (Begging For Mercy)" is an adaptation of 'Psycho: Suite for String Orchestra' composed by Bernard Herrmann for the Alfred Hitchcock film.



..::OBSADA::..

Gordon Perkins - batterie & percussion
Björn Eklund - bass & accoustic guitar
Rolf Stein - guitar & back vocals
Vincent St. Johns - guitar & back vocals
Keil - vocals & stick




https://www.youtube.com/watch?v=7nIF2G_Yjco



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mekong Delta jest tym w historii thrashu, czym w historii literatury grozy było pojawienie się H.P. Lovecrafta – jakościowym przeskokiem tak ogromnym, że podobnego nigdy wcześniej nie zanotowano. Otóż bowiem pojawili się ludzie, którzy obrawszy sobie za podstawę thrash, tak go zmutowali, że nawet rodzona i kochająca matka by go nie poznała. Sam zaś album The Music of Erich Zann był dla Mekongów prawdziwym, choć drugim, początkiem. To, co wydobywa się z głośników to istna orgia – nieskrępowana, bezwstydna, niepohamowana żądza ucztowania – muzyczne bachanalia. I choć do absolutu z „Dances of Death” jeszcze trochę brakuje, a niedoskonałości wieku młodzieńczego są wciąż słyszalne, to nie ma najmniejszej wątpliwości, że oto ma się przed oczami prawdziwe cacuszko. Tak w dziejach świata nie grał nikt inny, a i dziś — po ponad dwudziestu latach od premiery — niewielu udało się zbliżyć do tego poziomu. Muzyka Mekongów jest tak niepowtarzalna, że stała się przysłowiowym „jabłkiem” (kto zna, ten wie).

Zapraszam więc do degustacji i delektowania się bogatym bukietem smaczków. Na początek, znak rozpoznawczy wszystkich krążków pod wezwaniem Trójkąta – wokale. Te, zaserwowane przez Wolfganga Borgmanna, zaskakują dosłownie wszystkim: barwą, motoryką, dynamiką i rozmachem. Barwa może się wydawać (ale tylko z początku) irytująca i nieprzystająca do muzyki. Z czasem jednak (w praktyce około piątego przesłuchania) okazuje się, że nie mogłaby być nawet o jotę lepsza. Barwa nadaje muzyce oryginalnego szlifu i nieco kwaśnawego posmaku i — niczym sok z limetki wydobywający smak potraw — wyciąga na powierzchnię bogactwo niuansów. A to wpływ samej barwy jeno. Kolejnym środkiem wyrazu są dynamika i motoryka – nie dość, że wokale są nieprzewidywalne, pełne ekspresji, to jeszcze mają w sobie moc legionu Kupichów. Czuć tę moc na każdym kroku – tak w chwilach zrywu, jak i wyciszenia. Generalnie, wokalista ma gdzie poszaleć (co zresztą czyni), tym bardziej, że kompozycje wyciskają z niego siódme poty – niczym sokowirówka z kilograma gruszek. Nie gorzej mieszają gitary, raz podchodząc pod klasykę, innym razem kombinując tak okrutnie, że kultyści Cthulhu mogliby się poczuć zawstydzeni. Riffy są zarówno nieokiełznane jak i dokładnie przemyślane, a solówki oblepiają mackami. Osobny rozdział można napisać o basie, bowiem wcina się w historią rzemiosła, niczym T. Lis w zdanie swoim rozmówcom. Jest wyraźny, ładnie wyeksponowany i prócz tworzenia szkieletu kompozycji, zdarza mu się zapędzić w solówki. 10042010 słów uznania należy się także garowemu, bo to on przejmuje na siebie obowiązek utrzymania pozostałych indywiduów w ryzach, gdy basmanowi zdarzy się poindywiduować. A uwierzcie – utrzymanie takiej muzyki w ryzach jest wyczynem karkołomnym, graniczącym wręcz z niemożliwością. Kompozycje mają nie tyle pazurki, co potworne zębiska, więc mlask! – jeden nieodpowiedzialny dźwięk i podcieramy się łokciem. Poskromienie takiego progresywnego monstrum świadczy natomiast o niebywałym talencie i wyśmienitym kunszcie. Faktem jest, że album ma pewne niedociągnięcia, ale ich świadomość ma się tylko dlatego, że Mekongi poszli jeszcze o krok dalej. Gdyby nie to, patenty z The Music of Erich Zann byłyby traktowane jako te niedoścignione i nieosiągalne. I takie w swoim czasie były.

deaf


When a friend of mine gave me the two Mekong Delta albums in 1988, the debut and the one reviewed here, I only listened to the first three tracks from the latter as it happened to be on side A. I never even bothered with the debut since I had no desire whatsoever to wreck my brain with these illogical, surreal accumulations of riffs and eclectic sounds that made absolutely no sense from a compositional point-of-view. I came across these German “psychos” about a month after Voivod, and I started feeling uneasy about what our favourite metal could possibly turn into in the future…

four years later, in 1992 to be precise, I decided to record an album by a band named End Amen based on this act’s ties to Deathrow, a band I like a lot, and I also saw that the new Mekong Delta album was out. It’s not that I had the most pleasant memories from their early exploits, but since the End Amen opus was 43-min long, I decided to fill in the rest of the cassette (60-min) with some tunes from the Mekongs’ latest. At that time I had already warmed up to less conventional musical ways of expression, and once the twisted serpentine riffs of “Innocent?” started, I knew I had to go back and revisit places that I wasn’t prepared to savour properly earlier.

It was much later when I detected similarities between the guitar formulas here and the ones on Living Death’s “Protected from Reality”, an album I got hooked much more easily largely due to the gorgeous instrumental “Woods of Necrophiliac”. I guess the two Living Death axemen didn’t want to reveal their true identities by pulling out another standout progressive/technical thrashterpiece with their main act although chronologically it would have been released a year before the one reviewed here. Or maybe it was a stipulation made by Ralph Hubert if the guys wanted to continue working with him… no one can tell, but under thick disguise or not this enigmatic line-up knew very well what they were doing although the self-titled debut, compared to what followed suit, remains an inauspicious, rough-around-the-edges beginning. Most likely this first effort was intended as a vehicle for the musicians to synchronize their endeavours cause everything here clicks and clocks like on a finely polished machine.

“Age of Agony” can actually pass for a track from “Protected from Reality” with its angular guitar rhythms, but before the listener starts finding more telling similarities between the two fractions commences a pleiad of twisted schizoid riffs and some totally surreal clean singing the performer behind the mike definitely sticking to more conventional vocal lines than those unique tirades of Torsten Bergmann save for a couple of isolated siren-like wails. “True Lies” stirs a whirlwind of intelligent hectic riffage with eccentric slower breaks interrupting the unorthodox carnage which also knows its more melodic side with great leads provided on top of several more relaxed variations. “Confession of Madness” confesses everything within the span of 4-min with the steel technical riffs and these stupendous melodic decisions that indeed may come out of the hands of some demented musician like the album godfather, the vocals equally as eclectic with their inordinately high-strung nature. “Hatred” is a more frenetic symphony with psychotic rifforamas pricking the listener’s psyche served in a more aggressive, also more dishevelled, fashion the eerie Erich Zann-like melodies creeping underneath to a highly unnerving effect. The “Interludium” is a classical all-instrumental experimentation the guitars taking over from the introductory violin tunes, duelling with them throughout to a smattering operatic effect achieved here for the first time. Yes, classical music was brought to the fore to side with metal for the creation of more intriguing symbioses in the future…

“Prophecy” is schizophrenic amorphous thrash at its most chaotically headbanging, a great eventful shredder with a nice chorus, a consistent stomping main motif and a fading hallucinogenic ending. “Memories of Tomorrow” is a relatively more linear piece with pounding rhythms and prominent bass Hubert making himself heard with brasher strokes which blend with the staple otherworldly melodies to a smattering cosmic effect the latter enhanced by another superb weird epitaph. “I, King, Will Come” is perhaps not a total surprise, having in mind “Black Sabbath” from the debut, but this one is the most eclectic doom metal hymn you’ve never heard with the most offbeat chorus imaginable on top of super seismic, ship-sinking riffs which march unperturbed without any more technical embellishments. “The Final Deluge” brings things back to normal with a vortex of perplexing, intricate guitars the bizarre music accompanied by an even stranger chorus; this vocalist, the name Wolfgang Borgmann, is the perfect fit to the least ordinary musical panorama with his dramatic pathos which at times is simply laughable in its serious naivety, but it can’t be any other way with regards to the multi-layered execution. The “Epilogue” is just two min of avantgarde balladism the singer participating again in the most melancholically emotional manner, to the best of his abilities.

In the wake of the technical/progressive thrash metal craze, which the band single-handedly inaugurated with their debut a year earlier with a little help from Coroner’s “R.I.P.” perhaps, this opus stood proud in the company of Deathrow’s “Deception Ignored”, Target’s “Master Project Genesis”, Destruction’s “Release from Agony”, Coroner’s “Punishment for Decadence”, and Realm’s “Endless War” and Blind Illusion’s “The Sane Asylum” from the other side of The Atlantic although the progenitors had to see themselves in the midst of really furious competition the rise of all these old and new talents almost instantaneous the scene having woken up for those new alien sounds very quickly. This Lovecraftian myth sounded the most schizophrenic and the least predictable of the lot, but it was at the same time the least accessible as well, and with the astounding level of musicianship flowing out of the other mentioned works the band really had to outdo themselves each time in order to keep their colleagues at a distance. Hubert had ideas in abundance, as he so well proved in the years to come, but so did the others, and constant evolution was mandatory in all departments with this particular field filling up with other skilful musicians even faster than the up-and-coming death metal one.

The follow-up honed the band’s hyper-active, super-intricate approach also increasing their classical infatuations, and consequently sounded more compelling and more meticulously structured that its predecessor. Regardless of his charmingly attached style, Borgmann couldn’t quite pass for a truly impressive singer, and he had to go replaced by Doug Lee from the American power metallers Siren. With this new much more versatile throat the upgrade was imminent resulting in some musical adjustments, too, and “Dances of Death” was a masterpiece of classical-infused progressive thrashing the title-track a conceptual centrepiece comprising eight parts plus an 11-min rendition of Modest Mussorgsky’s “Night on a Bare Mountain” served at the end, a standalone encyclopaedia of classical-prone multi-faceted thrashing. Nothing could stop the band now from producing their magnum opus which “Kaleidoscope” was, the culmination of the whole progressive/technical thrash metal kaleidoscope which surprisingly found itself in the midst of another pool of geniuses, the German wave which continued churning out amazing albums for another couple of years. Ralph Hubert and Co. stood defiant among these young upstarts all the way till said wave’s demise, closing the first stage of their career with the downbeat non-metal farewell “Pictures at an Exhibition”.

Hubert brought his gang back in 2007, and they have been going strong in the new millennium with a string of four stellar albums so far. The machine seems to be working perfectly; the Erich Zann descendants keep creating some of the finest, most memorable moments from metal history, and until the Ancient Ones don’t make another descent upon our Earth plane, there will be no end to their intimidating, mind-scratching, schizophrenic visions.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Age Of Agony (Prologue)
2. True Lies
3. Confessions Of Madness
4. Hatred
5. Interludium (Begging For Mercy)
6. Prophecy
7. Memories Of Tomorrow
8. I, King, Will Come
9. The Final Deluge
10. Epilogue

Bonus Track:
11. The Gnom

Track 5 "Interludium (Begging For Mercy)" is an adaptation of 'Psycho: Suite for String Orchestra' composed by Bernard Herrmann for the Alfred Hitchcock film.



..::OBSADA::..

Gordon Perkins - batterie & percussion
Björn Eklund - bass & accoustic guitar
Rolf Stein - guitar & back vocals
Vincent St. Johns - guitar & back vocals
Keil - vocals & stick




https://www.youtube.com/watch?v=7nIF2G_Yjco



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

The legendary CANADIAN thrash commandment strikes back with a real great Album. This one is made for fans of SACRIFICE, SLAUGHTER, HOBBS ANGEL OF DEATH



Well, I have to admit I did have a good time listening to the guys’ debut feature as they had the uncanny ability to produce songs that differed from the others provided on the same album, to the point that at some stage the listener would have problems putting a definite label on the music at play. The most accurate label, however, would still remain the more welcoming thrash/crossover one with a goofy, humorous attitude applied to the song-writing process that will remind of the guys’ colleagues operating south of the border like Ludichrist and Leeway.

Cool trippy stuff which didn’t enjoy a sequel as the band folded after the release of a self-titled demo in 1991. Honestly, and probably a bit shamefully as well, it did take me a few seconds (10/15) to recall these lads once I saw the album reviewed here as I don’t really own their debut (I borrowed it from someone); but a total recall inevitably occurred not without the help of this decent reunion slab which brings the classic thrash/crossover shenanigans of old with the uplifting “Govern Me”, and especially with the wild hardcore-ish “Narrow Minded” the less bridled vigour of these cuts leading the show all the way to the end, leaving some room for the heavy semi-technical mid-pacer “Dark Star” to sneak in, with the nervy steam-roller “Over Myself” another deviation from the uncompromising formula. The rest is one monolithic, seldom interrupted mosh party that also shows its more intriguing, more melodic side on “Anatomy Is Dead Sickness”.

Although the vocalist is a major change from the debut with his overshouty, overtly hysterical performance music-wise this effort isn’t a very radical departure from what the guys offered some 25 years prior. The sense of humour is not as expressively applied as the band’s intention now is to generate as much intensity as possible from their simplistic template which again sides with hardcore and even punk more than before. As a reformation stunt it works well, even more so in consideration of the still valid old school resurrection movement, and although it would hardly make the band the new champions of Canadian metal any time soon, it can by all means be used as a hate-generator for marching troops around the world.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Govern Me 4:36
2. Over Myself 3:47
3. Narrow Minded (Revisited) 3:46
4. Back To Evil 4:06
5. Where Are We 3:30
6. Dark Star 3:32
7. Grötte 3:19
8. Chicken Pie 2:25
9. Enough 3:30
10. Anatomy Is Dead Sickness (Revisited) 3:36

Tracks 1, 3, 4, 6, 8, 10 Recorded August 2009.
Tracks 2, 5, 7, 9 Recorded September 2011.



..::OBSADA::..

Vocals - Stephan Whitton
Guitar - Martin Cyr
Bass - Simon Genest
Drums - Daniel Clavet




https://www.youtube.com/watch?v=nxOhpMLQlag



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

The legendary CANADIAN thrash commandment strikes back with a real great Album. This one is made for fans of SACRIFICE, SLAUGHTER, HOBBS ANGEL OF DEATH



Well, I have to admit I did have a good time listening to the guys’ debut feature as they had the uncanny ability to produce songs that differed from the others provided on the same album, to the point that at some stage the listener would have problems putting a definite label on the music at play. The most accurate label, however, would still remain the more welcoming thrash/crossover one with a goofy, humorous attitude applied to the song-writing process that will remind of the guys’ colleagues operating south of the border like Ludichrist and Leeway.

Cool trippy stuff which didn’t enjoy a sequel as the band folded after the release of a self-titled demo in 1991. Honestly, and probably a bit shamefully as well, it did take me a few seconds (10/15) to recall these lads once I saw the album reviewed here as I don’t really own their debut (I borrowed it from someone); but a total recall inevitably occurred not without the help of this decent reunion slab which brings the classic thrash/crossover shenanigans of old with the uplifting “Govern Me”, and especially with the wild hardcore-ish “Narrow Minded” the less bridled vigour of these cuts leading the show all the way to the end, leaving some room for the heavy semi-technical mid-pacer “Dark Star” to sneak in, with the nervy steam-roller “Over Myself” another deviation from the uncompromising formula. The rest is one monolithic, seldom interrupted mosh party that also shows its more intriguing, more melodic side on “Anatomy Is Dead Sickness”.

Although the vocalist is a major change from the debut with his overshouty, overtly hysterical performance music-wise this effort isn’t a very radical departure from what the guys offered some 25 years prior. The sense of humour is not as expressively applied as the band’s intention now is to generate as much intensity as possible from their simplistic template which again sides with hardcore and even punk more than before. As a reformation stunt it works well, even more so in consideration of the still valid old school resurrection movement, and although it would hardly make the band the new champions of Canadian metal any time soon, it can by all means be used as a hate-generator for marching troops around the world.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Govern Me 4:36
2. Over Myself 3:47
3. Narrow Minded (Revisited) 3:46
4. Back To Evil 4:06
5. Where Are We 3:30
6. Dark Star 3:32
7. Grötte 3:19
8. Chicken Pie 2:25
9. Enough 3:30
10. Anatomy Is Dead Sickness (Revisited) 3:36

Tracks 1, 3, 4, 6, 8, 10 Recorded August 2009.
Tracks 2, 5, 7, 9 Recorded September 2011.



..::OBSADA::..

Vocals - Stephan Whitton
Guitar - Martin Cyr
Bass - Simon Genest
Drums - Daniel Clavet




https://www.youtube.com/watch?v=nxOhpMLQlag



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nagrany w 1992 roku 'Destruction System' miał być drugim albumem MORBID SAINT. Jak to jednak czasem bywa płyta nie ukazała sie oficjalnie aż do 2023 roku kiedy to w wyniku współpracy z High Roller rec materiał ukazał się w formie na jaką zasługiwał od samego początku! Slipcase CD z plakatem.



..::TRACK-LIST::..

1. Intro
2. Destruction System
3. Darkness Unseen
4. Depth Of Sanity
5. Disciples Of Discipline
6. Spectrum Of Death II
7. Halls Of Terror
8. Living Misery
9. Sign Of The Times
10. Final Exit



..::OBSADA::..

Vocals - Pat Lind
Bass - Gary Beimel
Drums - Lee Reynolds
Guitar - Jay Visser, Jim Fergades




https://www.youtube.com/watch?v=nCAaCh8uVmY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nagrany w 1992 roku 'Destruction System' miał być drugim albumem MORBID SAINT. Jak to jednak czasem bywa płyta nie ukazała sie oficjalnie aż do 2023 roku kiedy to w wyniku współpracy z High Roller rec materiał ukazał się w formie na jaką zasługiwał od samego początku! Slipcase CD z plakatem.



..::TRACK-LIST::..

1. Intro
2. Destruction System
3. Darkness Unseen
4. Depth Of Sanity
5. Disciples Of Discipline
6. Spectrum Of Death II
7. Halls Of Terror
8. Living Misery
9. Sign Of The Times
10. Final Exit



..::OBSADA::..

Vocals - Pat Lind
Bass - Gary Beimel
Drums - Lee Reynolds
Guitar - Jay Visser, Jim Fergades




https://www.youtube.com/watch?v=nCAaCh8uVmY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Generalnie pozycja obowiązkowa dla fanów porządnego, oldschool'owego, thrashowego łojenia!!!



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Live In East Berlin 1990:
1. Intro
2. The Clerical Conspiracy
3. Hosanna In Excelsis
4. Do Dark Horses Dream Of Nightmares?
5. Behind The Crooked Cross
6. I For An Eye
7. Wildfire
8. The Best Of Enemies
9. For Those Who Died
10. A Cautionary Tale
11. The Church Bizarre

CD 3 recorded Live Werner Seelenbinder Hall, East-Berlin 4th March 1990, released for the first time in its entirety




https://www.youtube.com/watch?v=-1y8UipzfhI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Generalnie pozycja obowiązkowa dla fanów porządnego, oldschool'owego, thrashowego łojenia!!!



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Live In East Berlin 1990:
1. Intro
2. The Clerical Conspiracy
3. Hosanna In Excelsis
4. Do Dark Horses Dream Of Nightmares?
5. Behind The Crooked Cross
6. I For An Eye
7. Wildfire
8. The Best Of Enemies
9. For Those Who Died
10. A Cautionary Tale
11. The Church Bizarre

CD 3 recorded Live Werner Seelenbinder Hall, East-Berlin 4th March 1990, released for the first time in its entirety




https://www.youtube.com/watch?v=-1y8UipzfhI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Dziwne rzeczy się trochę teraz dzieją, bo ja już recenzowałem kiedyś ten materiał. Mało tego – nie pamiętałem, że go recenzowałem. No ale tak było, a teraz dostałem wznowienie (powtórne) demówki Indulgence, abym opisał ją jeszcze raz.

Zagmatwane? To pogmatwam bardziej. Indulgence to późniejsza inkarnacja bydgoskiego Scarecrow. Ich numery zostały wydane przez Thrashing Madness Productions jako część wznowienia „Optimo Deo Maximo” rzeczonego Scarecrow. I tak o nich wówczas pisałem: A na koniec inkarnacja dwóch muzyków Scarecrow – Roberta i Tomasza już jako Indlugence i ich demo „Embodiment of Evil”. Część numerów to kawałki ze wspomnianego reha. Tutaj kapela poszła już trochę bardziej w thrash/death metalowe nakurwianie, jednak ten charakterystyczny blackowy posmak gdzieś tam się przebija (zwłaszcza w zapożyczeniu z „Marsza pogrzebowego”, hehe…). No, samo brzmienie jest już lepsze, ale to nie znaczy, że jest wymuskane, co to to nie. No, mamy tutaj też więcej zwolnień – choć jest to na wyrost może, bo panowie nie zaczęli nagle grać doom metalu. Jednak nie jest to już tak młodzieńczo wkurwione i opętane – słychać, że muzycy przez te dwa lata jakoś tam dojrzali. Chwali się im, zwłaszcza że „Embodiment of Evil” to wciąż świetny kawał metalu.

To było w 2016 roku (to znaczy ja wtedy o tym tak pisałem, samo demo powstało w 1992 roku. I ja nadal podtrzymuję w zasadzie swoją opinię. Wznowienie z 2024 roku ma oczywiście archiwalne zdjęcia lub reprodukcje. I chyba tyle mogę Wam o tym powiedzieć.

Jeśli więc macie ten materiał choćby z rzeczonego „Optimo Deo Maximo” – możecie sobie odpuścić, no chyba że jesteście aż takie przechuje i chcecie mieć na półce wszystko od Indulgence i we wszystkich wydaniach. Wtedy – proszę bardzo.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

1. Intro
2. Darkness
3. First Was The Wind
4. I Nobody
5. Metal Command (Exodus cover)
6. Schizo
7. Nothing Forever
8. Elloe
9. Embodiment Of Evil



..::OBSADA::..

Robert Wiśniewski - Bass
Tomasz Kośmider - Drums
Krzysztof Ledworowski - Vocals
Marek Markiewicz (R.I.P. 1996) - Guitars
Radosław "Fred" Giżyński - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=BZ3yRYkpRLo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Dziwne rzeczy się trochę teraz dzieją, bo ja już recenzowałem kiedyś ten materiał. Mało tego – nie pamiętałem, że go recenzowałem. No ale tak było, a teraz dostałem wznowienie (powtórne) demówki Indulgence, abym opisał ją jeszcze raz.

Zagmatwane? To pogmatwam bardziej. Indulgence to późniejsza inkarnacja bydgoskiego Scarecrow. Ich numery zostały wydane przez Thrashing Madness Productions jako część wznowienia „Optimo Deo Maximo” rzeczonego Scarecrow. I tak o nich wówczas pisałem: A na koniec inkarnacja dwóch muzyków Scarecrow – Roberta i Tomasza już jako Indlugence i ich demo „Embodiment of Evil”. Część numerów to kawałki ze wspomnianego reha. Tutaj kapela poszła już trochę bardziej w thrash/death metalowe nakurwianie, jednak ten charakterystyczny blackowy posmak gdzieś tam się przebija (zwłaszcza w zapożyczeniu z „Marsza pogrzebowego”, hehe…). No, samo brzmienie jest już lepsze, ale to nie znaczy, że jest wymuskane, co to to nie. No, mamy tutaj też więcej zwolnień – choć jest to na wyrost może, bo panowie nie zaczęli nagle grać doom metalu. Jednak nie jest to już tak młodzieńczo wkurwione i opętane – słychać, że muzycy przez te dwa lata jakoś tam dojrzali. Chwali się im, zwłaszcza że „Embodiment of Evil” to wciąż świetny kawał metalu.

To było w 2016 roku (to znaczy ja wtedy o tym tak pisałem, samo demo powstało w 1992 roku. I ja nadal podtrzymuję w zasadzie swoją opinię. Wznowienie z 2024 roku ma oczywiście archiwalne zdjęcia lub reprodukcje. I chyba tyle mogę Wam o tym powiedzieć.

Jeśli więc macie ten materiał choćby z rzeczonego „Optimo Deo Maximo” – możecie sobie odpuścić, no chyba że jesteście aż takie przechuje i chcecie mieć na półce wszystko od Indulgence i we wszystkich wydaniach. Wtedy – proszę bardzo.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

1. Intro
2. Darkness
3. First Was The Wind
4. I Nobody
5. Metal Command (Exodus cover)
6. Schizo
7. Nothing Forever
8. Elloe
9. Embodiment Of Evil



..::OBSADA::..

Robert Wiśniewski - Bass
Tomasz Kośmider - Drums
Krzysztof Ledworowski - Vocals
Marek Markiewicz (R.I.P. 1996) - Guitars
Radosław "Fred" Giżyński - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=BZ3yRYkpRLo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Agresywny i paskudny thrash metal według najlepszych wzorców!!!



Asphyxia was thrash metal from Verviers, Liège, Belgium formed in 1987 and released 3 demos and one full length album called ‘Exit : Reality’. Asphyxia was Christian Olde Wolbers (Vio Lence , ex Fear Factory) first band he played in. Much sought-after album, eBay prices over 250 euros. Liner notes by Steven Willems (Rock Tribune and Voices From The Darkside). Produced by Andre Gielen (Channel Zero, Enthroned, Celestial Season). Cover artwork by Eric Philippe (Stratovarius, Artillery, Rhapsody of Fire).



..::TRACK-LIST::..

1. Capital Punishment 5:06
2. Violence First 3:49
3. Slice Of Death 4:05
4. Health For Sale 6:10
5. Paranoia Time 3:42
6. The One Who Minds The Worm 4:07
7. One Big Family 4:33
8. Where Shadows Are Dark 4:05
9. Mr Pain (Bonus Track) 3:15
10. No Thanks 4:32



..::OBSADA::..

Lead Guitar, Rhythm Guitar - Yves
Lead Vocals - Carlos
Rhythm Guitar - Leo
Drums - Da
Bass Guitar - Calo



https://www.youtube.com/watch?v=U75kU8D1RGs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Agresywny i paskudny thrash metal według najlepszych wzorców!!!



Asphyxia was thrash metal from Verviers, Liège, Belgium formed in 1987 and released 3 demos and one full length album called ‘Exit : Reality’. Asphyxia was Christian Olde Wolbers (Vio Lence , ex Fear Factory) first band he played in. Much sought-after album, eBay prices over 250 euros. Liner notes by Steven Willems (Rock Tribune and Voices From The Darkside). Produced by Andre Gielen (Channel Zero, Enthroned, Celestial Season). Cover artwork by Eric Philippe (Stratovarius, Artillery, Rhapsody of Fire).



..::TRACK-LIST::..

1. Capital Punishment 5:06
2. Violence First 3:49
3. Slice Of Death 4:05
4. Health For Sale 6:10
5. Paranoia Time 3:42
6. The One Who Minds The Worm 4:07
7. One Big Family 4:33
8. Where Shadows Are Dark 4:05
9. Mr Pain (Bonus Track) 3:15
10. No Thanks 4:32



..::OBSADA::..

Lead Guitar, Rhythm Guitar - Yves
Lead Vocals - Carlos
Rhythm Guitar - Leo
Drums - Da
Bass Guitar - Calo



https://www.youtube.com/watch?v=U75kU8D1RGs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wznowienie debiutu MEKONG DELTA oryginalnie wydanego w 1987 roku.
'Mekong Delta' to album, który wymaga od słuchacza skupienia i otwartego umysłu. Nie jest to muzyka do puszczania w tle. Jednak dla tych, którzy cenią sobie metalową agresję połączoną z instrumentalną wirtuozerią i progresywnym podejściem do kompozycji, debiut Mekong Delta jest pozycją obowiązkową.
Tyle...



..::TRACK-LIST::..

1. Without Honour
2. The Cure
3. The Hut Of Baba Yaga
4. Heroes Grief
5. Kill The Enemy
6. Nightmare Patrol
7. Shivas Return
8. Black Sabbath
9. Back Home



..::OBSADA::..

Vocals - Keil
Drums - Gordon Perkins
Guitar - Rolf Stein, Vincent St. Johns
Bass - Björn Eklund



https://www.youtube.com/watch?v=2h50ovdksBU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wznowienie debiutu MEKONG DELTA oryginalnie wydanego w 1987 roku.
'Mekong Delta' to album, który wymaga od słuchacza skupienia i otwartego umysłu. Nie jest to muzyka do puszczania w tle. Jednak dla tych, którzy cenią sobie metalową agresję połączoną z instrumentalną wirtuozerią i progresywnym podejściem do kompozycji, debiut Mekong Delta jest pozycją obowiązkową.
Tyle...



..::TRACK-LIST::..

1. Without Honour
2. The Cure
3. The Hut Of Baba Yaga
4. Heroes Grief
5. Kill The Enemy
6. Nightmare Patrol
7. Shivas Return
8. Black Sabbath
9. Back Home



..::OBSADA::..

Vocals - Keil
Drums - Gordon Perkins
Guitar - Rolf Stein, Vincent St. Johns
Bass - Björn Eklund



https://www.youtube.com/watch?v=2h50ovdksBU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Australijska scena nigdy nie była wielka, za to kapele pochodzące z tamtego regionu świata tworzyły niezwykle wyrazistą i oryginalną muzykę. Wystarczy wymienić AC/DC, ROSE TATTOO, MORTAL SIN, BESTIAL WARLUST, NAZXUL, DESTRÖYER 666, VOMITOR, SADISTIK EXEKUTION czy fenomenalny HELL TRENCH, by wiedzieć, o czym mowa. Być może wynikało to z faktu sporego oddalenia Australii od reszty świata, dzięki temu zespoły tworzyły swoją odrębną stylistycznie muzykę?

Zanim porozmawiamy o jednej z ważniejszych australijskich kapel – HOBBS ANGEL OF DEATH, słów kilka na temat zespołu, bez którego tej kapeli by nie było. Mowa oczywiście o powstałym w 1984 roku w Melbourne TYRUS, założonym przez Alexa Radanova i Davida Frew. Do składu dołączają Pat de Garmo i Peter Hobbs, by dać 12 marca w Central Club w Richmond w Australii pierwszy publiczny występ w tym składzie. Bez wątpienia TYRUS był pierwszym zespołem wykonującym ekstremalny metal w Australii. Celowo nie wymieniałem tu AC/DC czy ROSE TATTOO, bo to zupełnie inny rodzaj muzycznej ekspresji – rozmawiamy o nowych brutalnych podgatunkach metalu.

Na początku styl muzyczny TYRUS bardziej przypominał Speed Metal. Zespół włączył do swojego koncertowego repertuaru covery zespołów Slayer, Venom, Metallica, Judas Priest. Wkrótce pisanie piosenek stało się bardziej ekstremalne, pod wpływem nowo powstałej sceny Thrash, szczególnie Slayer/ Metallica miały tu spory wpływ na muzyczną transformację TYRUS, który z czasem przeobraził się w złowrogą bestię, wykonującą Evil Thrash Metal.

W roku 1986 TYRUS wypuszcza w świat swoje pierwsze 4 utworowe demo. Znalazły się tam numery Bubonic Plague, Crucifixion, Cold Steel Warm Death i Tyrus. Trzy pierwsze numery z tego demo trafiły później na debiut HOBBS ANGEL OF DEATH. W tym samym roku ukazuje się epka z dwoma wersjami He's a Liar, w tym jedna to zapis live.

W tym okresie powstają pierwsze pęknięcia w zespole, z czasem przybiera to na sile i Peter Hobbs decyduje się odejść od TYRUS, zakładając nowy projekt o nazwie HOBBS ANGEL OF DEATH, owocem czego powstaje w 1987 roku pierwsze demo tego zespołu zatytułowane Angel of Death. Materiał zostaje zarejestrowany w składzie Peter Hobbs – Guitars/Vocals, Steve Scott – Bass, Mark Woolley – Guitars i Darren McMaster-Smith – Drums.

Na pierwszym demo HOBBSA znalazło się 6 numerów u trzymanych w stylistyce Speed Black/ Thrash à la SLAYER, choć wydaje się to bardziej bestialskie, przesiąknięte Diabelstwem. Może nie brzmiało to tak potężnie, ale posiadało w sobie to coś. Numery, które pojawiły się na tym demo, a potem trafiły na debiut: Lucifers Domain, Marie Antoinette czy Satans Crusade zdradzały już wtedy spory potencjał.

W 1988 roku dwa numery HOBBSA trafiają na kompilację Metal Forces Presents... Demolition — Scream Your Brains Out. Wydawcą tego winyla jest Chain Reaction Records. HOBBS błyszczy złowieszczym blaskiem na tle zespołów, które trafiły na ten składak. Zespół coraz bardziej zbliża się do upragnionego kontraktu.

21 lutego 1988 ukazuje się kolejne kasetowe demo: Virgin Metal Invasion from Down Under. Materiał trafia między innymi do niemieckiej wytwórni Steamhammer. Prowadzi to do podpisania umowy z zespołem, której owocem jest wydany w marcu 1988 roku jeden z najważniejszych albumów w historii ekstremalnego metalu. Album nosił taki sam tytuł jak nazwa zespołu. Te dziesięć numerów składających się na debiut Australijczyków, to totalne zniszczenie. Materiał został nagrany i zmiksowany między lutym a marcem 1988 w Music Lab w Berlinie. Mastering został wykonany w Nowym Yorku w Frankford/Wayne Labs. Materiał porażał swoją dzikością. Było w tej muzyce coś nieokiełznanego, kurewsko mrocznego. Emanowało to czymś złowieszczym i złym. Zawartość debiutu HOBBS ANGEL OF DEATH to czyste ZŁO !!!!!!!!!!!!!!!!!! Nie dziwie się, że ten materiał ma tak zniewalającą moc. :-)

Pisząc o zespole, odsłuchuję winylowe wznowienie High Roller Records z 2017. W tym wydaniu Stronę A otwiera fenomenalny House Of Death – akustyczny wstęp nastraja słuchacza na zupełnie inny rodzaj muzycznych doznań, po to, by nagle rozpętać piekielną nawałnicę, porywając słuchacza w sam środek piekielnego wiru, w którym bez przerwy jest atakowany śmiercionośnymi riffami. To istne szaleństwo i zagłada. Satans Crusade, to kolejny znakomity numer na tej płycie. Jest w tych dźwiękach zaklęty Diabeł, całość emanuje czymś złowieszczym, ale i niezwykle pociągającym zarazem; gitarowe riffy tną niczym ostrza toledańskiej stali; wszędzie wyczuwa się tryskającą posokę i śmierć. Lucifers Domain to następny strzał pomiędzy oczy – prawdziwe bestialstwo z Piekła rodem. Peter wykrzykujący tekst:


Żądza powstania z grobu obłąkanych i ponownego stąpania po tej ziemi

Twoje ciało gnije, mój umysł oszalał w otchłaniach tej domeny

Skazany na piekło, nie ma ucieczki przed śmiercią w tej wewnętrznej dziurze

Śmierć za śmiercią, szumowina za szumowiną, udręczone umęczone dusze


Ten materiał jest na wskroś przesiąknięty Diabłem, dlatego nie dziwi mnie, że ma tak ogromną siłę oddziaływania. To nie pierwszy taki przypadek – jest w tym jakaś niepisana prawidłowość, która sprawia, że Metal i Diabeł tworzą znacznie atrakcyjniejszą formę sztuki. Ten mroczny pierwiastek uszlachetnia muzykę, sprawia, że jest coś w tym tajemniczego, a wiadomo, że wszystko, co spowite tajemnicą jest bardziej pociągające. Ostatni numer na stronie to znany nam z demo niemal 8-minutowy kawałek zatytułowany Marie Antoinette. Na albumie brzmi znacznie brutalniej, choć nie jest to pozbawione melodyjności. Gitarowe solo na tym numerze to mistrzostwo świata; ciężar i melodia – wszystko tu pięknie się zazębia. To jeden z moich ulubionych numerów na tym albumie.

Stronę B otwiera bestialski numer Jack The Ripper. Wokale Petera idealnie dopełniają całości muzyki, która tnie niczym ostrze skrytobójcy. Jest w tym coś romantycznego i zarazem cholernie mrocznego. Crucifixion, kolejny numer znany nam z demo. Tym razem brzmi to złowieszczo – potężne, masywne brzmienie w połączaniu z mrocznymi riffami jest zabójczo dobre. Jeden z mocniejszych akcentów na tej fenomenalnej płycie:


Otwórz bramy piekła dając życie Lucyferowi

Niech czarownice rzucają zaklęcia

Poświęć młode dziewicze dusze

Dawanie życia zmarłym

Krew wypełni ich groby

Dzieci muszą nosić znak odwróconego krucyfiksu


Brotherhood to nieco bardziej połamany numer z bezlitośnie tnącymi – niczym ostrze brzytwy – gitarami. Jest w tym numerze coś wściekłego i choć kawałek nie jest ultra szybki, to emanuje nienawiścią do wszystkiego, co święte. Następnie dostajemy The Journey i tu nie ma chwili wytchnienia – gitarowe razy chłostają słuchacza jak oszalałe; brutalność mieszająca się z szaleństwem. Ten numer zafunduje Ci bilet pierwszej klasy do PIEKŁA!!!!

Po takim zakończeniu trudno dojść do siebie, ale warto wspomnieć, że reedycja High Roller Records z roku 2017 posiada jeszcze dwa bonusowe numery: Bubonic Plague, który gwarantuję – zetrze Was na pył. Po przesłuchaniu tego kawałka nie ma nadziei – ŚMIERĆ JEST PEWNA!!!!!!!!!!!!!!!! Drugi bonus to Cold Steel. Równie udany numer, doskonale uzupełnia całość tej znakomitej płyty.

Debiut HOBBS ANGEL OF DEATH mimo niesamowitej nośności nie osiągnął spektakularnego sukcesu, ponieważ Steamhammer ze względu na koszta, nie była w stanie ściągnąć HOBBS ANGEL OF DEATH na europejską trasę, czy choćby zapewnić zespołowi pojedyncze koncerty w USA, czy Kanadzie. Szkoda, że wydawca ograniczył się jedynie do wydania płyty, nie robiąc zupełnie nic, by ten doskonały band mógł rozwinąć skrzydła. Wyobraźcie sobie trasę koncertową w składzie DESTRUCTION, SODOM, HOBBS ANGEL OF DEATH – toż to byłby prawdziwy Armageddon.

Debiut Australijczyków mógł spokojnie zrobić naprawdę spore zamieszanie, gdyby wytwórnia zainwestowała więcej środków w promocję. W tamtym czasie MTV puszczało chętnie video-clipy z Metalem. Steamhammer nie zadbał, by choć jeden taki clip HOBBSa powstał, a to mogłoby w znaczący sposób pomóc w promocji tego zespołu. Może gdyby Steamhammer podpisał z zespołem umowę na kilka płyt, sytuacja wyglądała nieco inaczej, kto wie?. Tak czy inaczej, uważam, że potencjał drzemiący w debiucie HOBBS ANGEL OF DEATH został przez wydawcę zmarnowany.

NecronosferatuS



..::TRACK-LIST::..

1. House Of Death
2. Satan's Crusade
3. Lucifer's Domain
4. Marie Antoinette
5. Jack The Ripper
6. Crucifixion
7. Brotherhood
8. Journey

Bonus Tracks:
9. Bubonic Plague
10. Cold Steel



..::OBSADA::..

Guitar, Vocals, Written-By, Arranged By, Cover, Design [Front Cover Design] - Peter Hobbs
Lead Guitar - Mark Woolley
Drums - Darren McMaster-Smith
Bass Guitar - Phil Gresik

'Crucifixion' Backing Vocals - Darren, Woolley, Hobbs
'House Of Death' Backing Vocals - Darren, Woolley, Hobbs
Additional Vocals - Harris Johns




https://www.youtube.com/watch?v=asIifSyWcRg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Australijska scena nigdy nie była wielka, za to kapele pochodzące z tamtego regionu świata tworzyły niezwykle wyrazistą i oryginalną muzykę. Wystarczy wymienić AC/DC, ROSE TATTOO, MORTAL SIN, BESTIAL WARLUST, NAZXUL, DESTRÖYER 666, VOMITOR, SADISTIK EXEKUTION czy fenomenalny HELL TRENCH, by wiedzieć, o czym mowa. Być może wynikało to z faktu sporego oddalenia Australii od reszty świata, dzięki temu zespoły tworzyły swoją odrębną stylistycznie muzykę?

Zanim porozmawiamy o jednej z ważniejszych australijskich kapel – HOBBS ANGEL OF DEATH, słów kilka na temat zespołu, bez którego tej kapeli by nie było. Mowa oczywiście o powstałym w 1984 roku w Melbourne TYRUS, założonym przez Alexa Radanova i Davida Frew. Do składu dołączają Pat de Garmo i Peter Hobbs, by dać 12 marca w Central Club w Richmond w Australii pierwszy publiczny występ w tym składzie. Bez wątpienia TYRUS był pierwszym zespołem wykonującym ekstremalny metal w Australii. Celowo nie wymieniałem tu AC/DC czy ROSE TATTOO, bo to zupełnie inny rodzaj muzycznej ekspresji – rozmawiamy o nowych brutalnych podgatunkach metalu.

Na początku styl muzyczny TYRUS bardziej przypominał Speed Metal. Zespół włączył do swojego koncertowego repertuaru covery zespołów Slayer, Venom, Metallica, Judas Priest. Wkrótce pisanie piosenek stało się bardziej ekstremalne, pod wpływem nowo powstałej sceny Thrash, szczególnie Slayer/ Metallica miały tu spory wpływ na muzyczną transformację TYRUS, który z czasem przeobraził się w złowrogą bestię, wykonującą Evil Thrash Metal.

W roku 1986 TYRUS wypuszcza w świat swoje pierwsze 4 utworowe demo. Znalazły się tam numery Bubonic Plague, Crucifixion, Cold Steel Warm Death i Tyrus. Trzy pierwsze numery z tego demo trafiły później na debiut HOBBS ANGEL OF DEATH. W tym samym roku ukazuje się epka z dwoma wersjami He's a Liar, w tym jedna to zapis live.

W tym okresie powstają pierwsze pęknięcia w zespole, z czasem przybiera to na sile i Peter Hobbs decyduje się odejść od TYRUS, zakładając nowy projekt o nazwie HOBBS ANGEL OF DEATH, owocem czego powstaje w 1987 roku pierwsze demo tego zespołu zatytułowane Angel of Death. Materiał zostaje zarejestrowany w składzie Peter Hobbs – Guitars/Vocals, Steve Scott – Bass, Mark Woolley – Guitars i Darren McMaster-Smith – Drums.

Na pierwszym demo HOBBSA znalazło się 6 numerów u trzymanych w stylistyce Speed Black/ Thrash à la SLAYER, choć wydaje się to bardziej bestialskie, przesiąknięte Diabelstwem. Może nie brzmiało to tak potężnie, ale posiadało w sobie to coś. Numery, które pojawiły się na tym demo, a potem trafiły na debiut: Lucifers Domain, Marie Antoinette czy Satans Crusade zdradzały już wtedy spory potencjał.

W 1988 roku dwa numery HOBBSA trafiają na kompilację Metal Forces Presents... Demolition — Scream Your Brains Out. Wydawcą tego winyla jest Chain Reaction Records. HOBBS błyszczy złowieszczym blaskiem na tle zespołów, które trafiły na ten składak. Zespół coraz bardziej zbliża się do upragnionego kontraktu.

21 lutego 1988 ukazuje się kolejne kasetowe demo: Virgin Metal Invasion from Down Under. Materiał trafia między innymi do niemieckiej wytwórni Steamhammer. Prowadzi to do podpisania umowy z zespołem, której owocem jest wydany w marcu 1988 roku jeden z najważniejszych albumów w historii ekstremalnego metalu. Album nosił taki sam tytuł jak nazwa zespołu. Te dziesięć numerów składających się na debiut Australijczyków, to totalne zniszczenie. Materiał został nagrany i zmiksowany między lutym a marcem 1988 w Music Lab w Berlinie. Mastering został wykonany w Nowym Yorku w Frankford/Wayne Labs. Materiał porażał swoją dzikością. Było w tej muzyce coś nieokiełznanego, kurewsko mrocznego. Emanowało to czymś złowieszczym i złym. Zawartość debiutu HOBBS ANGEL OF DEATH to czyste ZŁO !!!!!!!!!!!!!!!!!! Nie dziwie się, że ten materiał ma tak zniewalającą moc. :-)

Pisząc o zespole, odsłuchuję winylowe wznowienie High Roller Records z 2017. W tym wydaniu Stronę A otwiera fenomenalny House Of Death – akustyczny wstęp nastraja słuchacza na zupełnie inny rodzaj muzycznych doznań, po to, by nagle rozpętać piekielną nawałnicę, porywając słuchacza w sam środek piekielnego wiru, w którym bez przerwy jest atakowany śmiercionośnymi riffami. To istne szaleństwo i zagłada. Satans Crusade, to kolejny znakomity numer na tej płycie. Jest w tych dźwiękach zaklęty Diabeł, całość emanuje czymś złowieszczym, ale i niezwykle pociągającym zarazem; gitarowe riffy tną niczym ostrza toledańskiej stali; wszędzie wyczuwa się tryskającą posokę i śmierć. Lucifers Domain to następny strzał pomiędzy oczy – prawdziwe bestialstwo z Piekła rodem. Peter wykrzykujący tekst:


Żądza powstania z grobu obłąkanych i ponownego stąpania po tej ziemi

Twoje ciało gnije, mój umysł oszalał w otchłaniach tej domeny

Skazany na piekło, nie ma ucieczki przed śmiercią w tej wewnętrznej dziurze

Śmierć za śmiercią, szumowina za szumowiną, udręczone umęczone dusze


Ten materiał jest na wskroś przesiąknięty Diabłem, dlatego nie dziwi mnie, że ma tak ogromną siłę oddziaływania. To nie pierwszy taki przypadek – jest w tym jakaś niepisana prawidłowość, która sprawia, że Metal i Diabeł tworzą znacznie atrakcyjniejszą formę sztuki. Ten mroczny pierwiastek uszlachetnia muzykę, sprawia, że jest coś w tym tajemniczego, a wiadomo, że wszystko, co spowite tajemnicą jest bardziej pociągające. Ostatni numer na stronie to znany nam z demo niemal 8-minutowy kawałek zatytułowany Marie Antoinette. Na albumie brzmi znacznie brutalniej, choć nie jest to pozbawione melodyjności. Gitarowe solo na tym numerze to mistrzostwo świata; ciężar i melodia – wszystko tu pięknie się zazębia. To jeden z moich ulubionych numerów na tym albumie.

Stronę B otwiera bestialski numer Jack The Ripper. Wokale Petera idealnie dopełniają całości muzyki, która tnie niczym ostrze skrytobójcy. Jest w tym coś romantycznego i zarazem cholernie mrocznego. Crucifixion, kolejny numer znany nam z demo. Tym razem brzmi to złowieszczo – potężne, masywne brzmienie w połączaniu z mrocznymi riffami jest zabójczo dobre. Jeden z mocniejszych akcentów na tej fenomenalnej płycie:


Otwórz bramy piekła dając życie Lucyferowi

Niech czarownice rzucają zaklęcia

Poświęć młode dziewicze dusze

Dawanie życia zmarłym

Krew wypełni ich groby

Dzieci muszą nosić znak odwróconego krucyfiksu


Brotherhood to nieco bardziej połamany numer z bezlitośnie tnącymi – niczym ostrze brzytwy – gitarami. Jest w tym numerze coś wściekłego i choć kawałek nie jest ultra szybki, to emanuje nienawiścią do wszystkiego, co święte. Następnie dostajemy The Journey i tu nie ma chwili wytchnienia – gitarowe razy chłostają słuchacza jak oszalałe; brutalność mieszająca się z szaleństwem. Ten numer zafunduje Ci bilet pierwszej klasy do PIEKŁA!!!!

Po takim zakończeniu trudno dojść do siebie, ale warto wspomnieć, że reedycja High Roller Records z roku 2017 posiada jeszcze dwa bonusowe numery: Bubonic Plague, który gwarantuję – zetrze Was na pył. Po przesłuchaniu tego kawałka nie ma nadziei – ŚMIERĆ JEST PEWNA!!!!!!!!!!!!!!!! Drugi bonus to Cold Steel. Równie udany numer, doskonale uzupełnia całość tej znakomitej płyty.

Debiut HOBBS ANGEL OF DEATH mimo niesamowitej nośności nie osiągnął spektakularnego sukcesu, ponieważ Steamhammer ze względu na koszta, nie była w stanie ściągnąć HOBBS ANGEL OF DEATH na europejską trasę, czy choćby zapewnić zespołowi pojedyncze koncerty w USA, czy Kanadzie. Szkoda, że wydawca ograniczył się jedynie do wydania płyty, nie robiąc zupełnie nic, by ten doskonały band mógł rozwinąć skrzydła. Wyobraźcie sobie trasę koncertową w składzie DESTRUCTION, SODOM, HOBBS ANGEL OF DEATH – toż to byłby prawdziwy Armageddon.

Debiut Australijczyków mógł spokojnie zrobić naprawdę spore zamieszanie, gdyby wytwórnia zainwestowała więcej środków w promocję. W tamtym czasie MTV puszczało chętnie video-clipy z Metalem. Steamhammer nie zadbał, by choć jeden taki clip HOBBSa powstał, a to mogłoby w znaczący sposób pomóc w promocji tego zespołu. Może gdyby Steamhammer podpisał z zespołem umowę na kilka płyt, sytuacja wyglądała nieco inaczej, kto wie?. Tak czy inaczej, uważam, że potencjał drzemiący w debiucie HOBBS ANGEL OF DEATH został przez wydawcę zmarnowany.

NecronosferatuS



..::TRACK-LIST::..

1. House Of Death
2. Satan's Crusade
3. Lucifer's Domain
4. Marie Antoinette
5. Jack The Ripper
6. Crucifixion
7. Brotherhood
8. Journey

Bonus Tracks:
9. Bubonic Plague
10. Cold Steel



..::OBSADA::..

Guitar, Vocals, Written-By, Arranged By, Cover, Design [Front Cover Design] - Peter Hobbs
Lead Guitar - Mark Woolley
Drums - Darren McMaster-Smith
Bass Guitar - Phil Gresik

'Crucifixion' Backing Vocals - Darren, Woolley, Hobbs
'House Of Death' Backing Vocals - Darren, Woolley, Hobbs
Additional Vocals - Harris Johns




https://www.youtube.com/watch?v=asIifSyWcRg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Fantom debiutuje w barwach Defense Records. Ich debiut 'Regime of Chaos' zebrał już wiele pochlebnych recenzji i opinii w środowisku metalowym, a już teraz dostepny jest oficjalnie za sprawą Defense Records.
Młodość, wściekłość i niesamowita energia!
Fantom to czterech przedstawicielu Thrash Metalu z Torunia. Mus dla fanów Slayer, Exodus i Carnivore.


From what to gather on Metallum's profile page, this is a young band from Poland, and to my ears, they're showing a lot of potential.

I totally dig the no-nonsense, old-school production on the instruments and vocals, for starters. It leaves a chaotic and wild impression, which is totally on board and to my liking when thinking of a young, enthusiastic thrash band. The instruments are forceful enough and clearly distinguishable. The bass is to be mentioned too, as it plays some nice lines and even a cool intro in "Nemesis in Leather", not only following the guitars all the time, which show some wild leads and energetic riffs.

The best part though is the, again a little chaotic but interesting, songwriting and arrangements. There are saxophone (!) interludes in "McFantom" along with other unexpected section- and rhythm-switch ups and almost proggy parts in this and the other songs. Some of these sections sound obscure and weird, but always interesting. In addition, there are constant attempts to make the songs memorable and catchy. All across the board, this is not your standard neo thrash release, which makes this all the more likeable.

The vocals sound aggressive and serviceable most of the time, even garnered with some touches of melody. In some moments however, they sound too "spoken", a little shaky and lose some intensity. However, this only means there is some room of improvement among the potential clearly shown overall.

As the band possibly works towards a full-length in the future, the prospect of the group channeling the many creative songwriting ideas more coherently and song-serving while working more on the vocals, is definetely a thing to look forward to.

SydanGriffin2



..::TRACK-LIST::..

1. Regime Of Chaos 04:52
2. McFantom 03:43
3. Manthem 03:13
4. Intoxicated Bodies 05:12
5. Nemesis In Leather 03:12



..::OBSADA::..

Dzan - Drums
Kajton - Bass
Johnny Sadus - Guitars
Catsper - Vocals, Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=FvIYYEAG_BY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Fantom debiutuje w barwach Defense Records. Ich debiut 'Regime of Chaos' zebrał już wiele pochlebnych recenzji i opinii w środowisku metalowym, a już teraz dostepny jest oficjalnie za sprawą Defense Records.
Młodość, wściekłość i niesamowita energia!
Fantom to czterech przedstawicielu Thrash Metalu z Torunia. Mus dla fanów Slayer, Exodus i Carnivore.


From what to gather on Metallum's profile page, this is a young band from Poland, and to my ears, they're showing a lot of potential.

I totally dig the no-nonsense, old-school production on the instruments and vocals, for starters. It leaves a chaotic and wild impression, which is totally on board and to my liking when thinking of a young, enthusiastic thrash band. The instruments are forceful enough and clearly distinguishable. The bass is to be mentioned too, as it plays some nice lines and even a cool intro in "Nemesis in Leather", not only following the guitars all the time, which show some wild leads and energetic riffs.

The best part though is the, again a little chaotic but interesting, songwriting and arrangements. There are saxophone (!) interludes in "McFantom" along with other unexpected section- and rhythm-switch ups and almost proggy parts in this and the other songs. Some of these sections sound obscure and weird, but always interesting. In addition, there are constant attempts to make the songs memorable and catchy. All across the board, this is not your standard neo thrash release, which makes this all the more likeable.

The vocals sound aggressive and serviceable most of the time, even garnered with some touches of melody. In some moments however, they sound too "spoken", a little shaky and lose some intensity. However, this only means there is some room of improvement among the potential clearly shown overall.

As the band possibly works towards a full-length in the future, the prospect of the group channeling the many creative songwriting ideas more coherently and song-serving while working more on the vocals, is definetely a thing to look forward to.

SydanGriffin2



..::TRACK-LIST::..

1. Regime Of Chaos 04:52
2. McFantom 03:43
3. Manthem 03:13
4. Intoxicated Bodies 05:12
5. Nemesis In Leather 03:12



..::OBSADA::..

Dzan - Drums
Kajton - Bass
Johnny Sadus - Guitars
Catsper - Vocals, Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=FvIYYEAG_BY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

As it turns out, 1990 has been quite possibly the strongest year in the history of Canadian thrash metal. Not only did Razor's punishing and furious Shotgun Justice come out that year, but fellow countrymen, Sacrifice's greatest release, Soldiers of Misfortune also saw the light of day. The two albums don't have anything in common, besides two things. They are both thrash metal and are among the greatest of their kind in the given period. While Razor chose extreme musical anger and violence, Sacrifice walked the path of refinement, sophistication, and precision.

The band decided to go even further into calculated aggression after Sacrifice's real self came to life on the predecessor Forward to Termination. It's not to say that the band was immature on the previous release, because that was an excellent effort. However, this is even better, where the band's career peaked once and for all. The band manages to release massive amounts of frustration and anger, but in such a way that it almost sounds like it's all part of a very intellectually driven, well-articulated 8-page essay in the form of thrash metal. Whether or not this might be thanks to Rob Urbinati's frantic, angry yet very intelligible vocals, or Gus Pynn's metrically flawless percussion that never skips or adds a beat throughout the whole record, this is pretty much as good as this subcategory of thrash metal will get.

Choosing highlights becomes a daunting task when looking at a masterpiece like this. Every song here is worthy of the highest praise, but let's look at the starter "As The World Burns", which takes off at a rather fast tempo, over a simple yet intriguing main riff. The clever two-guitar arrangements are very stylish and effective, and so is the beautiful, coherent guitar solo after the song slows down. Perhaps the song that's the most unlike the rest of the album is "In Defiance", but it's probably also the strongest. This is Sacrifice being a brutality-oriented thrash band for the length of a song, but it only sounds brutal when you compare it to the rest of this same release. It is unbelievably strong with its pummeling double-pedal madness and its simplistic, but all the more catchy riffs. You also have the more than 10-minute-long closer, "Truth (After The Rain)", which is very complex and well beyond most thrash bands, when you look at it from a coherence and technicality point of view. It even closes with a mellow, melodic instrumental section towards the end, that's one of the best closings I've heard to a thrash album. After this record, why not? They demonstrated how coherent and intelligent thrash can be better than nearly anyone this year, so why not cool the jets a little?

It is always thought-provoking to hear these albums from 25, 30, and 35 years ago that sound way better than how nearly anything sounds today. It doesn't make any sense technology-wise, but this is one of those albums. It is crystal clear, as clear as anything in 1990, and it's flawlessly balanced. One interesting element is the snare, which is way rawer and punchier than one that a record like this would typically utilize, but it works very well with the thick and muscular guitar tone. Behind all of this is the bass, which is clean and smooth, matching the whole picture and identity of the record (and the band, by this time).

Few people on Earth love brutality-focused thrash metal like Demolition Hammer, Morbid Saint, Dark Angel, Sadus, Razor, or Gammacide more than I do. Despite that, there is a time and place for Sacrifice's Soldiers of Misfortune among my favorite thrash albums. This is truly a "thinking man's thrash album", with very well-articulated vocal delivery, polished and complex songwriting, and perfect production.

VictimOfScience


By the early nineties, most of the thrash metal bands that had been around for a decade were altering their sound to varying degrees. In many cases, this change meant slowing down significantly or dumbing down the music. Sacrifice, however, managed to refine its sound considerably while avoiding the pitfalls that usually come with such progress. After two enjoyable, but somewhat monotonous thrash metal records in the eighties, 'Soldiers Of Misfortune' adds more depth to the Canadians' sound. It isn't exactly progressive thrash metal, but paying more attention to dynamic possibilities within the boundaries of their sound meant a strong improvement.

Essentially, 'Soldiers Of Misfortune' is characterized by the same elements as Sacrifice's earlier work. The guitar riffs of Joe Rico and Rob Urbinati are razor sharp, the latter's venom-spitting vocal delivery - think Tom Angelripper with hints of Darren Travis - helps set the band apart from the pack and Gus Pynn is one of the most unjustly overlooked drummers in thrash metal. The tweaks Sacrifice made to their sound may seem minor at first, but they turn out to be very relevant. Most importantly: the tempo changes. Sacrifice songs used to speed by viciously, but the impact of separate sections has been increased here by shifting tempos strategically.

That doesn't mean that Sacrifice has been watered down to a mid-tempo groove metal band, however. 'Soldiers Of Misfortune' is far from a 'Black Album'-ish snoozefest. In fact, the most prominent midtempo track ('Soldiers Of Misfortune' itself) makes brilliant use of subtle shifts in tempo and time feel. It may be remembered for its massive doomy intro, but the brooding feel of the first faster riff is equally impressive. 'Lost Through Time' is another track that proves an evil atmosphere can be reached even at mid-tempo. The song makes excellent use of space.

Sacrifice still proves to be excellent at uptempo thrash here. 'In Defiance' was destined to become a live classic, as the riffs are highly memorable and the song is a shot of energy. 'A Storm In The Silence' excels at violent thrash polkas after a relatively atmospheric intro, while opener 'As The World Burns' perfectly bridges the full-speed rabid menace of the past with a somewhat more refined approach. Closer 'Truth (After The Rain)' is the band's most ambitious track to date. They took some progressive hints from Rush (the influence of 'Xanadu' on the intro is fairly obvious) and ran with that in what is ultimately a dark thrasher with lots of cool, vaguely Arabic-sounding riffs.

If 'Soldiers Of Misfortune' is proof of anything, it would be that maturing is not something to automatically run away from if you are in a thrash metal band. Sure, lots of bands ruined their sound with it, but Sacrifice is one of those cases where a little more refinement has truly enhanced their sound without sounding alien to anyone who liked their sound before. In addition, the guitar solos and overall songwriting have become significantly more memorable in the process. It is truly a pity that the band was done for by the mid-nineties, but they reformed recently and are still playing live. They have yet to release something as brilliant as 'Soldiers Of Misfortune', but never say never.

Agonymph



..::TRACK-LIST::..

1. As The World Burns 4:35
2. Soldiers Of Misfortune 5:37
3. In Defiance 4:10
4. Existence Within Eternity 4:00
5. Pawn Of Prophecy 3:24
6. Lost Through Time 4:06
7. A Storm In The Silence 4:08
8. Truth (After The Rain) 10:20



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar - Rob Urbinati
Bass - Scott Watts
Drums - Gus Pynn
Guitar - Joe Rico



https://www.youtube.com/watch?v=QeHyG8O9cD8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

As it turns out, 1990 has been quite possibly the strongest year in the history of Canadian thrash metal. Not only did Razor's punishing and furious Shotgun Justice come out that year, but fellow countrymen, Sacrifice's greatest release, Soldiers of Misfortune also saw the light of day. The two albums don't have anything in common, besides two things. They are both thrash metal and are among the greatest of their kind in the given period. While Razor chose extreme musical anger and violence, Sacrifice walked the path of refinement, sophistication, and precision.

The band decided to go even further into calculated aggression after Sacrifice's real self came to life on the predecessor Forward to Termination. It's not to say that the band was immature on the previous release, because that was an excellent effort. However, this is even better, where the band's career peaked once and for all. The band manages to release massive amounts of frustration and anger, but in such a way that it almost sounds like it's all part of a very intellectually driven, well-articulated 8-page essay in the form of thrash metal. Whether or not this might be thanks to Rob Urbinati's frantic, angry yet very intelligible vocals, or Gus Pynn's metrically flawless percussion that never skips or adds a beat throughout the whole record, this is pretty much as good as this subcategory of thrash metal will get.

Choosing highlights becomes a daunting task when looking at a masterpiece like this. Every song here is worthy of the highest praise, but let's look at the starter "As The World Burns", which takes off at a rather fast tempo, over a simple yet intriguing main riff. The clever two-guitar arrangements are very stylish and effective, and so is the beautiful, coherent guitar solo after the song slows down. Perhaps the song that's the most unlike the rest of the album is "In Defiance", but it's probably also the strongest. This is Sacrifice being a brutality-oriented thrash band for the length of a song, but it only sounds brutal when you compare it to the rest of this same release. It is unbelievably strong with its pummeling double-pedal madness and its simplistic, but all the more catchy riffs. You also have the more than 10-minute-long closer, "Truth (After The Rain)", which is very complex and well beyond most thrash bands, when you look at it from a coherence and technicality point of view. It even closes with a mellow, melodic instrumental section towards the end, that's one of the best closings I've heard to a thrash album. After this record, why not? They demonstrated how coherent and intelligent thrash can be better than nearly anyone this year, so why not cool the jets a little?

It is always thought-provoking to hear these albums from 25, 30, and 35 years ago that sound way better than how nearly anything sounds today. It doesn't make any sense technology-wise, but this is one of those albums. It is crystal clear, as clear as anything in 1990, and it's flawlessly balanced. One interesting element is the snare, which is way rawer and punchier than one that a record like this would typically utilize, but it works very well with the thick and muscular guitar tone. Behind all of this is the bass, which is clean and smooth, matching the whole picture and identity of the record (and the band, by this time).

Few people on Earth love brutality-focused thrash metal like Demolition Hammer, Morbid Saint, Dark Angel, Sadus, Razor, or Gammacide more than I do. Despite that, there is a time and place for Sacrifice's Soldiers of Misfortune among my favorite thrash albums. This is truly a "thinking man's thrash album", with very well-articulated vocal delivery, polished and complex songwriting, and perfect production.

VictimOfScience


By the early nineties, most of the thrash metal bands that had been around for a decade were altering their sound to varying degrees. In many cases, this change meant slowing down significantly or dumbing down the music. Sacrifice, however, managed to refine its sound considerably while avoiding the pitfalls that usually come with such progress. After two enjoyable, but somewhat monotonous thrash metal records in the eighties, 'Soldiers Of Misfortune' adds more depth to the Canadians' sound. It isn't exactly progressive thrash metal, but paying more attention to dynamic possibilities within the boundaries of their sound meant a strong improvement.

Essentially, 'Soldiers Of Misfortune' is characterized by the same elements as Sacrifice's earlier work. The guitar riffs of Joe Rico and Rob Urbinati are razor sharp, the latter's venom-spitting vocal delivery - think Tom Angelripper with hints of Darren Travis - helps set the band apart from the pack and Gus Pynn is one of the most unjustly overlooked drummers in thrash metal. The tweaks Sacrifice made to their sound may seem minor at first, but they turn out to be very relevant. Most importantly: the tempo changes. Sacrifice songs used to speed by viciously, but the impact of separate sections has been increased here by shifting tempos strategically.

That doesn't mean that Sacrifice has been watered down to a mid-tempo groove metal band, however. 'Soldiers Of Misfortune' is far from a 'Black Album'-ish snoozefest. In fact, the most prominent midtempo track ('Soldiers Of Misfortune' itself) makes brilliant use of subtle shifts in tempo and time feel. It may be remembered for its massive doomy intro, but the brooding feel of the first faster riff is equally impressive. 'Lost Through Time' is another track that proves an evil atmosphere can be reached even at mid-tempo. The song makes excellent use of space.

Sacrifice still proves to be excellent at uptempo thrash here. 'In Defiance' was destined to become a live classic, as the riffs are highly memorable and the song is a shot of energy. 'A Storm In The Silence' excels at violent thrash polkas after a relatively atmospheric intro, while opener 'As The World Burns' perfectly bridges the full-speed rabid menace of the past with a somewhat more refined approach. Closer 'Truth (After The Rain)' is the band's most ambitious track to date. They took some progressive hints from Rush (the influence of 'Xanadu' on the intro is fairly obvious) and ran with that in what is ultimately a dark thrasher with lots of cool, vaguely Arabic-sounding riffs.

If 'Soldiers Of Misfortune' is proof of anything, it would be that maturing is not something to automatically run away from if you are in a thrash metal band. Sure, lots of bands ruined their sound with it, but Sacrifice is one of those cases where a little more refinement has truly enhanced their sound without sounding alien to anyone who liked their sound before. In addition, the guitar solos and overall songwriting have become significantly more memorable in the process. It is truly a pity that the band was done for by the mid-nineties, but they reformed recently and are still playing live. They have yet to release something as brilliant as 'Soldiers Of Misfortune', but never say never.

Agonymph



..::TRACK-LIST::..

1. As The World Burns 4:35
2. Soldiers Of Misfortune 5:37
3. In Defiance 4:10
4. Existence Within Eternity 4:00
5. Pawn Of Prophecy 3:24
6. Lost Through Time 4:06
7. A Storm In The Silence 4:08
8. Truth (After The Rain) 10:20



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar - Rob Urbinati
Bass - Scott Watts
Drums - Gus Pynn
Guitar - Joe Rico



https://www.youtube.com/watch?v=QeHyG8O9cD8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja dema UNBORN z 1990 roku ('Unbirthday' - na bębnach Docent z Vader) plus mnóstwo bonusowych utworów studyjnych.



Thrashing Madnessowej kopalni odkrywkowej część kolejna. Zaglądamy w początki lat 90., kierując się w okolice Olsztyna, a jak Olsztyn, to wiadomo, że Vader. Co prawda, dziś nie o nim, ale o projekcie powiązanym, dzięki Krzysztofowi „Docentowi” Raczkowskiemu, który miał okazję w nim w przeszłości bębnić. Mowa o Unborn i jego wydawnictwie UR2DK, na którym wydawca zamieścił trzy materiały: premierowy z 2022, nagrany po reaktywacji projektu, demo z 1993, No Other Life, i klasyk z 1990 pod tytułem Unbirthday. Wydawnictwo swym wyglądem utrzymuje wysokie standardy TM, mieszcząc w sobie spory wywiad i zdjęcia archiwalne wydrukowane na grubym, śliskim papierze.

UR2DK zacząłem słuchać, nie sprawdzając informacji o niej, więc gdy w końcu usiadłem, żeby się czegoś więcej dowiedzieć, moje zaskoczenie było spore, gdy się okazało, że głównym daniem jest materiał premierowy. Przyznaję się bez bicia, iż dałem się nabrać, bo brzmi on jak odświeżona staroć – zarówno brzmieniowo jaki kompozycyjnie. Nowości Unborna są tak zakorzenione w starej szkole, że bardziej chyba być nie mogą, a mieszanka inspiracji jest bardzo szeroka i odważna. Utwory z jednej strony uderzają progresywnym zacięciem w stylu Pestilence czy nawet Voivod, by bez większych ceregieli przejść w rzeczy kojarzące się z Venom, Celtic Frost i Bathory. Dodajcie do tego sporo klasycznego thrashu i jeszcze dodatkowe wpływy niemieckiego Protector i pojawia się niezły rodzynek, który przy pierwszych odsłuchach dał mi sporo do myślenia. Nie jest to album, który wszedł mi bez popity i bezboleśnie, ale po kilku odsłuchach mocno się w niego wkręciłem i jestem w stanie w tym momencie stwierdzić, iż jest bardziej niż dobry. Ciężko przyswajalny, ale na swój sposób ambitny, oryginalny, a momentami nawet chwytliwy. Nie jest to na pewno materiał, który przewróci świat do góry nogami, nie jest też kierowany do mas, jednak da się tu sporo rzeczy wyłapać i zaliczam powrót bandu do udanych.

Po premierowych strzałach następuje czas na archiwa, które otwiera kawałek No Other Life z 1993. Tu kop jest mocny, stare lata silnie słyszalne i śmiem twierdzić, że jak na premierę w ‘93 roku, musiał być wtedy prawdopodobnie niemodnym materiałem. Death metal plenił się wszędzie, a utwór jest tak thrashowy, maksymalnie czysty gatunkowo. Słychać w nim ciągotki w ambitniejszym kierunku (znowu wymienię nazwę Voivod), ale nadal jako całość jest to thrash. Na początku lat 90. niestety nikt już thrashu nie chciał słuchać, ale dziś jak dla mnie utwór jest w porządku, a dłuższy materiał utrzymany w tej konwencji mógłby mi się spodobać.

Jako ostatnia wjeżdża demówka Unbirthday i nie będę pewnie przesadnie oryginalny, gdy napiszę, że to najbardziej oczekiwany przez siwiejących klatrusów zestaw utworów. Cztery kompozycje składające się na demo brzmią jak old schoolowe złoto. Z jego brudem, nierównościami i przede wszystkim radością grania. Jest to materiał, który mnie uwiódł szczerością, chęcią wywalczenia sobie pozycji poprzez szukanie własnego stylu, a nie pójściem na łatwiznę i kopiowaniem kolegów ze sceny. Utwory zostały brzmieniowo odnowione i w odróżnieniu od wersji zamieszczonych na YouTube można ich słuchać z przyjemnością, bez zastanawiania się, o co chodzi w ogólnym jazgocie. To dobry thrash nagrany u skraju popularności gatunku, szkoda. Nagrany wcześniej pewnie by więcej namieszał, ale widocznie tak być miało. Najważniejsze, że jest możliwość przypomnienia/poznania go w czasach obecnych z godnym brzmieniem i w dobrej oprawie. Nie jest to może jakiś totalny must have, ale bez wątpienia ciekawy i wartościowy zapis historii polskiej sceny metalowej.

Brzeźnicki


Kolejne wznowienie z Thrashing Madness Productions to tak naprawdę wznowieniem do końca nie jest. Na „-UR2DK-” dostajemy bowiem całkiem nowe numery warmińsko – mazurskiego Unborn.

Ale od początku. Unborn znany jest głównie z tego, że na demówce „Unbirthday” bębnił nie kto inny jak Docent. No i rzeczona demówka na wznowieniu oczywiście się znajduje. Może nie jest to super brzmienie, ale generalnie całość wypada fajnie. Ja na przykład nie znałem wcześniej muzyki Unborn. Co grali w 1990 roku? Death/thrash metal, jak to większość kapel z tego okresu – przy czym oni bardziej jednak thrash niż death. Do tego teksty niekoniecznie należące do poważnych, o piwku, myciu zębów i tak dalej. Wypada to spoko, ale niewiele ponadto. Uśmieszek politowania może budzić taki kawałek jak „The Armageddon” i jęki a’la King Diamond. Natomiast co do nowych kawałków, zarejestrowanych w tym roku – no to też szału w sumie nie ma. Unborn poszedł w takie ciut bardziej nowoczesno – progresywne death/thrash metalowe granie, które przyznam wypada dość blado. Podsumowując więc ten krążek – pod względem muzycznym nie ma tu czegoś super ciekawego, demówki z początku lat dziewięćdziesiątych to raczej rzecz dla sentymentu i utrwalenia tych nagrań na kompakcie, nowe numery mocno przeciętne. Oczywiście booklet całkiem spoko, zdjęcia, reprodukcje, wywiad – czyli standard u Leszka.

Więc nie podejrzewam, żeby jakoś wybitnie ludzie rzucili się na ten materiał, bo i traktować go należy raczej jako zapis tamtych czasów dla garstki osób.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

1. Minuet In 4/4 (2022)
2. Variola (Black Death) (2022)
3. Visions (In Armageddon II) (2022)
4. Link Of The Chain (2022)
5. Piggy-Wiggy (2022)
6. Wolf's Dream (As Remembered) (2022)
7. No Other Life (1993)

Demo 'Unbirthday' (1990):
8. Drink His Health (R.I.B.)
9. Buried In The Sea
10. The Armageddon
11. Clean Your Teeth



..::OBSADA::..

Dariusz 'Maniana aka Manian DePress' Krzyszczak - Bass
Bartosz 'Baran' Baranowski - Drums (track 7)
Andrzej 'Szwagier' Kucner - Guitars, Vocals (track 10)
Mariusz 'Wolf' Sośnicki - Guitars, all vocals (except track 10)
Krzysztof 'Docent' Raczkowski (R.I.P. 2005) - Drums (tracks 8-11)
Ryszard 'Suchy' Suchto - Guitars (track 7)




https://www.youtube.com/watch?v=PeGi6sdt9SU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja dema UNBORN z 1990 roku ('Unbirthday' - na bębnach Docent z Vader) plus mnóstwo bonusowych utworów studyjnych.



Thrashing Madnessowej kopalni odkrywkowej część kolejna. Zaglądamy w początki lat 90., kierując się w okolice Olsztyna, a jak Olsztyn, to wiadomo, że Vader. Co prawda, dziś nie o nim, ale o projekcie powiązanym, dzięki Krzysztofowi „Docentowi” Raczkowskiemu, który miał okazję w nim w przeszłości bębnić. Mowa o Unborn i jego wydawnictwie UR2DK, na którym wydawca zamieścił trzy materiały: premierowy z 2022, nagrany po reaktywacji projektu, demo z 1993, No Other Life, i klasyk z 1990 pod tytułem Unbirthday. Wydawnictwo swym wyglądem utrzymuje wysokie standardy TM, mieszcząc w sobie spory wywiad i zdjęcia archiwalne wydrukowane na grubym, śliskim papierze.

UR2DK zacząłem słuchać, nie sprawdzając informacji o niej, więc gdy w końcu usiadłem, żeby się czegoś więcej dowiedzieć, moje zaskoczenie było spore, gdy się okazało, że głównym daniem jest materiał premierowy. Przyznaję się bez bicia, iż dałem się nabrać, bo brzmi on jak odświeżona staroć – zarówno brzmieniowo jaki kompozycyjnie. Nowości Unborna są tak zakorzenione w starej szkole, że bardziej chyba być nie mogą, a mieszanka inspiracji jest bardzo szeroka i odważna. Utwory z jednej strony uderzają progresywnym zacięciem w stylu Pestilence czy nawet Voivod, by bez większych ceregieli przejść w rzeczy kojarzące się z Venom, Celtic Frost i Bathory. Dodajcie do tego sporo klasycznego thrashu i jeszcze dodatkowe wpływy niemieckiego Protector i pojawia się niezły rodzynek, który przy pierwszych odsłuchach dał mi sporo do myślenia. Nie jest to album, który wszedł mi bez popity i bezboleśnie, ale po kilku odsłuchach mocno się w niego wkręciłem i jestem w stanie w tym momencie stwierdzić, iż jest bardziej niż dobry. Ciężko przyswajalny, ale na swój sposób ambitny, oryginalny, a momentami nawet chwytliwy. Nie jest to na pewno materiał, który przewróci świat do góry nogami, nie jest też kierowany do mas, jednak da się tu sporo rzeczy wyłapać i zaliczam powrót bandu do udanych.

Po premierowych strzałach następuje czas na archiwa, które otwiera kawałek No Other Life z 1993. Tu kop jest mocny, stare lata silnie słyszalne i śmiem twierdzić, że jak na premierę w ‘93 roku, musiał być wtedy prawdopodobnie niemodnym materiałem. Death metal plenił się wszędzie, a utwór jest tak thrashowy, maksymalnie czysty gatunkowo. Słychać w nim ciągotki w ambitniejszym kierunku (znowu wymienię nazwę Voivod), ale nadal jako całość jest to thrash. Na początku lat 90. niestety nikt już thrashu nie chciał słuchać, ale dziś jak dla mnie utwór jest w porządku, a dłuższy materiał utrzymany w tej konwencji mógłby mi się spodobać.

Jako ostatnia wjeżdża demówka Unbirthday i nie będę pewnie przesadnie oryginalny, gdy napiszę, że to najbardziej oczekiwany przez siwiejących klatrusów zestaw utworów. Cztery kompozycje składające się na demo brzmią jak old schoolowe złoto. Z jego brudem, nierównościami i przede wszystkim radością grania. Jest to materiał, który mnie uwiódł szczerością, chęcią wywalczenia sobie pozycji poprzez szukanie własnego stylu, a nie pójściem na łatwiznę i kopiowaniem kolegów ze sceny. Utwory zostały brzmieniowo odnowione i w odróżnieniu od wersji zamieszczonych na YouTube można ich słuchać z przyjemnością, bez zastanawiania się, o co chodzi w ogólnym jazgocie. To dobry thrash nagrany u skraju popularności gatunku, szkoda. Nagrany wcześniej pewnie by więcej namieszał, ale widocznie tak być miało. Najważniejsze, że jest możliwość przypomnienia/poznania go w czasach obecnych z godnym brzmieniem i w dobrej oprawie. Nie jest to może jakiś totalny must have, ale bez wątpienia ciekawy i wartościowy zapis historii polskiej sceny metalowej.

Brzeźnicki


Kolejne wznowienie z Thrashing Madness Productions to tak naprawdę wznowieniem do końca nie jest. Na „-UR2DK-” dostajemy bowiem całkiem nowe numery warmińsko – mazurskiego Unborn.

Ale od początku. Unborn znany jest głównie z tego, że na demówce „Unbirthday” bębnił nie kto inny jak Docent. No i rzeczona demówka na wznowieniu oczywiście się znajduje. Może nie jest to super brzmienie, ale generalnie całość wypada fajnie. Ja na przykład nie znałem wcześniej muzyki Unborn. Co grali w 1990 roku? Death/thrash metal, jak to większość kapel z tego okresu – przy czym oni bardziej jednak thrash niż death. Do tego teksty niekoniecznie należące do poważnych, o piwku, myciu zębów i tak dalej. Wypada to spoko, ale niewiele ponadto. Uśmieszek politowania może budzić taki kawałek jak „The Armageddon” i jęki a’la King Diamond. Natomiast co do nowych kawałków, zarejestrowanych w tym roku – no to też szału w sumie nie ma. Unborn poszedł w takie ciut bardziej nowoczesno – progresywne death/thrash metalowe granie, które przyznam wypada dość blado. Podsumowując więc ten krążek – pod względem muzycznym nie ma tu czegoś super ciekawego, demówki z początku lat dziewięćdziesiątych to raczej rzecz dla sentymentu i utrwalenia tych nagrań na kompakcie, nowe numery mocno przeciętne. Oczywiście booklet całkiem spoko, zdjęcia, reprodukcje, wywiad – czyli standard u Leszka.

Więc nie podejrzewam, żeby jakoś wybitnie ludzie rzucili się na ten materiał, bo i traktować go należy raczej jako zapis tamtych czasów dla garstki osób.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

1. Minuet In 4/4 (2022)
2. Variola (Black Death) (2022)
3. Visions (In Armageddon II) (2022)
4. Link Of The Chain (2022)
5. Piggy-Wiggy (2022)
6. Wolf's Dream (As Remembered) (2022)
7. No Other Life (1993)

Demo 'Unbirthday' (1990):
8. Drink His Health (R.I.B.)
9. Buried In The Sea
10. The Armageddon
11. Clean Your Teeth



..::OBSADA::..

Dariusz 'Maniana aka Manian DePress' Krzyszczak - Bass
Bartosz 'Baran' Baranowski - Drums (track 7)
Andrzej 'Szwagier' Kucner - Guitars, Vocals (track 10)
Mariusz 'Wolf' Sośnicki - Guitars, all vocals (except track 10)
Krzysztof 'Docent' Raczkowski (R.I.P. 2005) - Drums (tracks 8-11)
Ryszard 'Suchy' Suchto - Guitars (track 7)




https://www.youtube.com/watch?v=PeGi6sdt9SU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

High Roller Records wydało kompilacyjne dzieło, które zawiera dwa pierwsze dema tej klasycznej instytucji thrash metalu. Mówimy o „Holy Terror” z 1985 roku i „The Saga Of Nemesis” z 1986 roku. Muzykę na „Holy Terror” można opisać jako surową, szybką i brutalną. Jako taśma demo, produkcja jest daleka od doskonałości, ale wszystko słychać bardzo dobrze. Utwory takie jak „Fight (To Stop The Tyranny)” i „Holy Terror” są cholernie brutalne. Oba pojawiły się później na ich debiutanckim albumie, a także „Bullet”, „Assassin” i „Speed ​​Of Light”.
„The Saga Of Nemesis” jest lepsze od ich pierwszego demo, moim skromnym zdaniem (tutaj kolejna rekomendacja teutońskiego demo z 1986 roku: „Protector Of Death” PROTECTOR). ASSASSIN brzmi bardzo spójnie i profesjonalnie, plus o wiele lepsza produkcja...



..::TRACK-LIST::..

'Holy Terror' Demo 1985:
1. The Damned (Intro) 1:23
2. Fight (To Stop The Tyranny) 2:54
3. Holy Terror 5:35
4. Religion 3:05
5. Bullet 4:49
6. Assassin 6:08
7. Speed Of Light 3:59

'The Saga Of Nemesis' Demo 1986:
8. Into War (Intro) 0:16
9. Forbidden Reality 5:39
10. Holy Terror 5:21
11. Nemesis 3:59
12. Speed Of Light 3:47




https://www.youtube.com/watch?v=k2Rnc5Lsk8E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

High Roller Records wydało kompilacyjne dzieło, które zawiera dwa pierwsze dema tej klasycznej instytucji thrash metalu. Mówimy o „Holy Terror” z 1985 roku i „The Saga Of Nemesis” z 1986 roku. Muzykę na „Holy Terror” można opisać jako surową, szybką i brutalną. Jako taśma demo, produkcja jest daleka od doskonałości, ale wszystko słychać bardzo dobrze. Utwory takie jak „Fight (To Stop The Tyranny)” i „Holy Terror” są cholernie brutalne. Oba pojawiły się później na ich debiutanckim albumie, a także „Bullet”, „Assassin” i „Speed ​​Of Light”.
„The Saga Of Nemesis” jest lepsze od ich pierwszego demo, moim skromnym zdaniem (tutaj kolejna rekomendacja teutońskiego demo z 1986 roku: „Protector Of Death” PROTECTOR). ASSASSIN brzmi bardzo spójnie i profesjonalnie, plus o wiele lepsza produkcja...



..::TRACK-LIST::..

'Holy Terror' Demo 1985:
1. The Damned (Intro) 1:23
2. Fight (To Stop The Tyranny) 2:54
3. Holy Terror 5:35
4. Religion 3:05
5. Bullet 4:49
6. Assassin 6:08
7. Speed Of Light 3:59

'The Saga Of Nemesis' Demo 1986:
8. Into War (Intro) 0:16
9. Forbidden Reality 5:39
10. Holy Terror 5:21
11. Nemesis 3:59
12. Speed Of Light 3:47




https://www.youtube.com/watch?v=k2Rnc5Lsk8E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

The first East German metal band (hailing from Leipzig) that scored a deal with a West German label! They signed to 1MF Recordz (home of Torchure, Assorted Heap, Blood Sacrosanct). Emerged from the 80-ish punk rock scene , the band developed into a rather unique, sometimes technical (German) thrash metal outfit. Excellent production by Michael Stötzel and (Torchure Sacrosanct, Assorted Heap). Remastered by the band and the booklet contains Extensive liner notes and rare pictures. The 5 track ep’ Thrief...’Ep (also Recorded at Dust-Music-Studios with Michael Stötzel September '90) is added as bonus to the album.




Yeah, it’s about the Tishvaisings here, whoever these folks were, the band changing their moniker several times, always revolving around that enigmatic name. Their beginnings were fairly rough, albeit quite inspired slabs of thrash with both more technical and doomy sparks. The EP was the culmination of those early strives which put the band in a niche of their own since they didn’t quite sound like anyone else out there, their style not quite compatible with the more serious direction the scene took in the late-80’s as the more complex moments were far from the dominant tendency.

On the album reviewed here the guys must have surprised even themselves as this is a captivating listen with again a fairly original sound that follows its own way which begins with an intro, a brilliant “acoustic vs. metallic” interpretation of the main theme from Dario Argento’s gothic horror masterpiece ”Suspiria”. A very alluring start which “Gotta Bad Taste” retains on all counts, a dark brooding shredder with echoes of early Celtic Frost and a few both melodic and technical quirks. The mean semi-declamatory deathy vocals are a nice addition to the eventful musical scenery which becomes both more intense and more diverse on “Katharsis”, the supposed title-track, a nice headbanger with a prominent bass presence and weird attempts at rap-like singing. “Backwoods” is a glorious progressive thrash opera, a diverse masterpiece worthy of Deathrow and late-80’s Destruction with superb elaborate developments, loads of riff-shifts and a couple of great melodic tunes.

A most stunning turn of events elevating the album on a new pedestal “Gore-Shriek of a Hunchback” simplifying the situation a bit with more orthodox ways of expression although the high energy from the preceding numbers is intact alongside several surreal less ordinary twists and the outstanding performance by the lead guitarist. “Midnitemeattrain” is a compelling blend of speed and technicality the stylish surges very similar to the ones on Destruction’s “Cracked Brain” with some of the Celtic Frost-esque stompiness brought back. “Total Sellout” moshes hard with a nice sense of melody displayed as well, the leads hitting another high amongst the fast-paced “skirmishes”. The semi-balladic atmospheric “Outburst” is the obligatory break, but watch out for “Headless”, a first-rate technical thrash delight, a most tantalizing way to finish this highly entertaining saga with a lot of wild bashing as well thrown amidst the more challenging labyrinthine riff-formulas.

Although the more ambitious arrangements are way more developed and prominent than on the band’s early works, it’s hard to place this opus strictly within the confines of the technical/progressive thrash wave that started in the guys’ homeland around the same time. The delivery follows its own mind as the band are not intent on stupefying the fanbase with the most dazzling intricate fretwork on the circuit; they bash with vigour when they feel like it, weave mazey riff puzzles at will, get lyrical on occasion… a lot has been provided for the listener who will wonder at how expertly all the separate motifs have been stitched together; a true work of art that definitely deserves a wider exposure, regardless of the hilariously unsightly cover.

The Tishvaisings came, saw and then decided to conquer another plane from the metal scene that seemed a more viable proposition in the 90’s, the industrial one. They regrouped under the name Think About Mutation and peppered the decade and beyond with hard-hitting industrial metal symphonies akin to the ones churned out by their compatriots Die Krupps and KMFDM. Any traces of this legendary art? Not very tangible to be honest; this arcane lore lies dormant somewhere deep, waiting to be rediscovered by the next batch of ironwork craftsmen.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Intro (Dedicated To Dario Argento) 1:48
2. Gotta Bad Taste 6:03
3. Katharsis 4:14
4. Backwoods 7:42
5. Gore-Shriek Of A Hunchback 5:19
6. Midnitemeattrain 4:13
7. Total Sellout 3:57
8. Outburst 3:46

Bonus Tracks: 'Thrief' EP 1990
9. Evil Dead 0:40
10. Headless 4:51
11. Hellraiser 00:30
12. Twenty Problems 02:33
13. Dirty Deal 03:49



..::OBSADA::..

Guitar, Vocal - Joey A. Vaising
Bass - Gogo Vaising
Drums - D.D. Vaising




https://www.youtube.com/watch?v=Zv2aPQOqtdY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

The first East German metal band (hailing from Leipzig) that scored a deal with a West German label! They signed to 1MF Recordz (home of Torchure, Assorted Heap, Blood Sacrosanct). Emerged from the 80-ish punk rock scene , the band developed into a rather unique, sometimes technical (German) thrash metal outfit. Excellent production by Michael Stötzel and (Torchure Sacrosanct, Assorted Heap). Remastered by the band and the booklet contains Extensive liner notes and rare pictures. The 5 track ep’ Thrief...’Ep (also Recorded at Dust-Music-Studios with Michael Stötzel September '90) is added as bonus to the album.




Yeah, it’s about the Tishvaisings here, whoever these folks were, the band changing their moniker several times, always revolving around that enigmatic name. Their beginnings were fairly rough, albeit quite inspired slabs of thrash with both more technical and doomy sparks. The EP was the culmination of those early strives which put the band in a niche of their own since they didn’t quite sound like anyone else out there, their style not quite compatible with the more serious direction the scene took in the late-80’s as the more complex moments were far from the dominant tendency.

On the album reviewed here the guys must have surprised even themselves as this is a captivating listen with again a fairly original sound that follows its own way which begins with an intro, a brilliant “acoustic vs. metallic” interpretation of the main theme from Dario Argento’s gothic horror masterpiece ”Suspiria”. A very alluring start which “Gotta Bad Taste” retains on all counts, a dark brooding shredder with echoes of early Celtic Frost and a few both melodic and technical quirks. The mean semi-declamatory deathy vocals are a nice addition to the eventful musical scenery which becomes both more intense and more diverse on “Katharsis”, the supposed title-track, a nice headbanger with a prominent bass presence and weird attempts at rap-like singing. “Backwoods” is a glorious progressive thrash opera, a diverse masterpiece worthy of Deathrow and late-80’s Destruction with superb elaborate developments, loads of riff-shifts and a couple of great melodic tunes.

A most stunning turn of events elevating the album on a new pedestal “Gore-Shriek of a Hunchback” simplifying the situation a bit with more orthodox ways of expression although the high energy from the preceding numbers is intact alongside several surreal less ordinary twists and the outstanding performance by the lead guitarist. “Midnitemeattrain” is a compelling blend of speed and technicality the stylish surges very similar to the ones on Destruction’s “Cracked Brain” with some of the Celtic Frost-esque stompiness brought back. “Total Sellout” moshes hard with a nice sense of melody displayed as well, the leads hitting another high amongst the fast-paced “skirmishes”. The semi-balladic atmospheric “Outburst” is the obligatory break, but watch out for “Headless”, a first-rate technical thrash delight, a most tantalizing way to finish this highly entertaining saga with a lot of wild bashing as well thrown amidst the more challenging labyrinthine riff-formulas.

Although the more ambitious arrangements are way more developed and prominent than on the band’s early works, it’s hard to place this opus strictly within the confines of the technical/progressive thrash wave that started in the guys’ homeland around the same time. The delivery follows its own mind as the band are not intent on stupefying the fanbase with the most dazzling intricate fretwork on the circuit; they bash with vigour when they feel like it, weave mazey riff puzzles at will, get lyrical on occasion… a lot has been provided for the listener who will wonder at how expertly all the separate motifs have been stitched together; a true work of art that definitely deserves a wider exposure, regardless of the hilariously unsightly cover.

The Tishvaisings came, saw and then decided to conquer another plane from the metal scene that seemed a more viable proposition in the 90’s, the industrial one. They regrouped under the name Think About Mutation and peppered the decade and beyond with hard-hitting industrial metal symphonies akin to the ones churned out by their compatriots Die Krupps and KMFDM. Any traces of this legendary art? Not very tangible to be honest; this arcane lore lies dormant somewhere deep, waiting to be rediscovered by the next batch of ironwork craftsmen.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Intro (Dedicated To Dario Argento) 1:48
2. Gotta Bad Taste 6:03
3. Katharsis 4:14
4. Backwoods 7:42
5. Gore-Shriek Of A Hunchback 5:19
6. Midnitemeattrain 4:13
7. Total Sellout 3:57
8. Outburst 3:46

Bonus Tracks: 'Thrief' EP 1990
9. Evil Dead 0:40
10. Headless 4:51
11. Hellraiser 00:30
12. Twenty Problems 02:33
13. Dirty Deal 03:49



..::OBSADA::..

Guitar, Vocal - Joey A. Vaising
Bass - Gogo Vaising
Drums - D.D. Vaising




https://www.youtube.com/watch?v=Zv2aPQOqtdY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Yes, this is the same thrash metal band from the east coast that was one of the early signees with the then fledgling label, New Renaissance Records started by none other than Ann Boleyn. These guys released two albums, an EP and also had a couple of their tracks on the speed metal hell compilations back in the eighties which practically did not get them anywhere(while still drawing critical acclaim for being one of the first speed metal bands) and then vanished from the scene altogether. After a sabbatical of nearly 21 years, the trio is back again with this release titled “Infidel” and seems like this could have been on their eighties catalog. The feel of this album is pure old school and by no means utilizes any half step measures of the late 90s and post 2000. At War is back in business!!!!

Just like the previous two albums, the band uses the tried and tested formula of keeping the length of this one well within 35 minutes which in is fair enough for a speed metal band that uses a good dose of punk as well. The production is done pretty well alongside keeping the old school eighties feel intact. All the instruments can be easily distinguished from each other without any single instrument dominance, while the vocals are yet again vintage Motorhead style, though with a little more gruff and thrash edge. The songs in here are short and crisp, devoid of any sad as hell intros and background noise effects whereas the riff work is brilliant. Another thing likeable about this release is that the tuning is Standard E and not the drop D style that most bands follow these days.

As for the tracks, all of them blend along very well without giving any hint of falling apart at the seams. I feel no necessity of covering each and every track in detail but instead pick out a few that stick to my head prompting me to listen to them again. “Assassins” has that main riff that is some of the best I’ve heard in recent years and “Semper Fi” sort of reminded me of “Indulgence” era Nasty Savage without the insane wails of Nasty Ronnie and to an extent, Slayer in some of the guitar parts. The tracks that really stand out though are “At War” and “R.A.F”, filled with oodles of energy and a total war attitude that reminds newcomers of how thrash metal should be done. The closer “Rapechase” is a track that appeared on their debut album and also one of the “Speed Metal Hell” compilations and this in my opinion is an absolute banger of a song that could have given some of the big names back during the thrash boom a run for their money and fame.

Though some people out there would argue that this release is no different from what they did back in the eighties, and that the band has not matured at all after all these years. My take on this is that even though these guys sound dated, they’re still better off than all those bands who have taken an absolutely approach to their music. An example would be At War’s ex-label mates Sepultura who have transformed themselves beyond recognition. From a death/thrash hybrid to a total shitty sounding groove band, they’ve just made themselves look like clowns of a circus troupe. This trio on the other hand do not show any signs of compromising on their original sound and still show loyalty towards their fans with no intentions whatsoever of alienating them.

As far as the recommendation is concerned, I’d definitely go the extra mile to support these guys and bring them to the notice of the masses. Fans of yesteryear thrash, proto death and mid era Motorhead would find interest of significance here. This is the return of the war veterans.


Cravingforvenom



The best way to learn about thrash metal is, ironically, not through its big names. Most of the "Big Four" of thrash (Metallica, Megadeth, Anthrax, and Slayer) became big by straying from the genre. Metallica started writing radio hits; Megadeth tried to do likewise. Anthrax dabbled in rap, alt-metal, and rock. Only Slayer stayed mostly true to thrash, but they are so sui generis that they are almost their own genre. Thus, the so-called "second tier"-- bands that never made it big-- comprise thrash's true sound. These bands knock out machine-gun riffs and polka beats with no regard for the mainstream, and are often much more intense than the Big Four.

At War are one such band. Even when they began in the 1980s, they stood out from the thrash herd. They were from Virginia, not one of America's thrash epicenters (New York City, Los Angeles, the Bay Area). They also weren't pacifists. Much of 1980s thrash was a reaction to Reagan-era policies, with countless bands preaching the horrors of nuclear war. At War, however, were unabashed military supporters. They weren't necessarily right-wing conservatives; one of their songs advocated the separation of church and state. But they had friends and family in the military, and paid tribute to that history through their music. Thus, military imagery pervaded their artwork, and military sounds peppered their albums.

Like most of their thrash colleagues, At War stood down in the 1990s once grunge came along. But popular music is cyclical, and the past few years have seen a resurgence in thrash metal. New bands have sprung up to emulate old ones, many of whom have reunited. Thus, At War's new album Infidel feels both retro and contemporary. The band's straight-ahead approach has not changed. Paul Arnold's vocals remain commanding and rhythmic. Shawn Helsel's guitars still blend Motörhead with German thrash. Dave Stone's drums have the surprising subtlety they had in the 1980s. The band even retained old-school thrash producer Alex Perialas for this record. He elicited the band's strongest performances to date. The band has never sounded so tight, nor has it ever had such big production. Such precision and cleanliness is slightly odd for a band known for its rawness. The sound has power, though, and reflects the realities of recording in a more technologically advanced time.

War requires an enemy. For At War, that has shifted from Communists to Muslim fundamentalists. The cover of Infidel depicts an eagle-tattooed man facing down an army of Jihadists. "Want You Dead" features a chorus of "They want you dead/ Kuffar die!/ They want you dead/ Open your eyes!" This is hardly diplomatic, but metal is not diplomatic music. Infidel is a strong statement. Agreement with it is up to the listener.

Cosmo Lee



..::TRACK-LIST::..

1. Assassins
2. Semper Fi
3. Make Your Move
4. At War
5. Want You Dead
6. R.A.F.
7. Deceit
Lead Guitar [All Other Leads] - Shawn Helsel
Lead Guitar [First] - Adam Tranquilli
8. Vengeful Eyes
Lead Guitar [All Other Leads] - Shawn Helsel
Lead Guitar [Front And Back] - RikiLee
9. Rapechase



..::OBSADA::..

Paul Arnold - Bass, Vocals
Shawn Helsel - Guitars, Vocals (backing)
Dave Stone - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=t1TM62pCCZ4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Yes, this is the same thrash metal band from the east coast that was one of the early signees with the then fledgling label, New Renaissance Records started by none other than Ann Boleyn. These guys released two albums, an EP and also had a couple of their tracks on the speed metal hell compilations back in the eighties which practically did not get them anywhere(while still drawing critical acclaim for being one of the first speed metal bands) and then vanished from the scene altogether. After a sabbatical of nearly 21 years, the trio is back again with this release titled “Infidel” and seems like this could have been on their eighties catalog. The feel of this album is pure old school and by no means utilizes any half step measures of the late 90s and post 2000. At War is back in business!!!!

Just like the previous two albums, the band uses the tried and tested formula of keeping the length of this one well within 35 minutes which in is fair enough for a speed metal band that uses a good dose of punk as well. The production is done pretty well alongside keeping the old school eighties feel intact. All the instruments can be easily distinguished from each other without any single instrument dominance, while the vocals are yet again vintage Motorhead style, though with a little more gruff and thrash edge. The songs in here are short and crisp, devoid of any sad as hell intros and background noise effects whereas the riff work is brilliant. Another thing likeable about this release is that the tuning is Standard E and not the drop D style that most bands follow these days.

As for the tracks, all of them blend along very well without giving any hint of falling apart at the seams. I feel no necessity of covering each and every track in detail but instead pick out a few that stick to my head prompting me to listen to them again. “Assassins” has that main riff that is some of the best I’ve heard in recent years and “Semper Fi” sort of reminded me of “Indulgence” era Nasty Savage without the insane wails of Nasty Ronnie and to an extent, Slayer in some of the guitar parts. The tracks that really stand out though are “At War” and “R.A.F”, filled with oodles of energy and a total war attitude that reminds newcomers of how thrash metal should be done. The closer “Rapechase” is a track that appeared on their debut album and also one of the “Speed Metal Hell” compilations and this in my opinion is an absolute banger of a song that could have given some of the big names back during the thrash boom a run for their money and fame.

Though some people out there would argue that this release is no different from what they did back in the eighties, and that the band has not matured at all after all these years. My take on this is that even though these guys sound dated, they’re still better off than all those bands who have taken an absolutely approach to their music. An example would be At War’s ex-label mates Sepultura who have transformed themselves beyond recognition. From a death/thrash hybrid to a total shitty sounding groove band, they’ve just made themselves look like clowns of a circus troupe. This trio on the other hand do not show any signs of compromising on their original sound and still show loyalty towards their fans with no intentions whatsoever of alienating them.

As far as the recommendation is concerned, I’d definitely go the extra mile to support these guys and bring them to the notice of the masses. Fans of yesteryear thrash, proto death and mid era Motorhead would find interest of significance here. This is the return of the war veterans.


Cravingforvenom



The best way to learn about thrash metal is, ironically, not through its big names. Most of the "Big Four" of thrash (Metallica, Megadeth, Anthrax, and Slayer) became big by straying from the genre. Metallica started writing radio hits; Megadeth tried to do likewise. Anthrax dabbled in rap, alt-metal, and rock. Only Slayer stayed mostly true to thrash, but they are so sui generis that they are almost their own genre. Thus, the so-called "second tier"-- bands that never made it big-- comprise thrash's true sound. These bands knock out machine-gun riffs and polka beats with no regard for the mainstream, and are often much more intense than the Big Four.

At War are one such band. Even when they began in the 1980s, they stood out from the thrash herd. They were from Virginia, not one of America's thrash epicenters (New York City, Los Angeles, the Bay Area). They also weren't pacifists. Much of 1980s thrash was a reaction to Reagan-era policies, with countless bands preaching the horrors of nuclear war. At War, however, were unabashed military supporters. They weren't necessarily right-wing conservatives; one of their songs advocated the separation of church and state. But they had friends and family in the military, and paid tribute to that history through their music. Thus, military imagery pervaded their artwork, and military sounds peppered their albums.

Like most of their thrash colleagues, At War stood down in the 1990s once grunge came along. But popular music is cyclical, and the past few years have seen a resurgence in thrash metal. New bands have sprung up to emulate old ones, many of whom have reunited. Thus, At War's new album Infidel feels both retro and contemporary. The band's straight-ahead approach has not changed. Paul Arnold's vocals remain commanding and rhythmic. Shawn Helsel's guitars still blend Motörhead with German thrash. Dave Stone's drums have the surprising subtlety they had in the 1980s. The band even retained old-school thrash producer Alex Perialas for this record. He elicited the band's strongest performances to date. The band has never sounded so tight, nor has it ever had such big production. Such precision and cleanliness is slightly odd for a band known for its rawness. The sound has power, though, and reflects the realities of recording in a more technologically advanced time.

War requires an enemy. For At War, that has shifted from Communists to Muslim fundamentalists. The cover of Infidel depicts an eagle-tattooed man facing down an army of Jihadists. "Want You Dead" features a chorus of "They want you dead/ Kuffar die!/ They want you dead/ Open your eyes!" This is hardly diplomatic, but metal is not diplomatic music. Infidel is a strong statement. Agreement with it is up to the listener.

Cosmo Lee



..::TRACK-LIST::..

1. Assassins
2. Semper Fi
3. Make Your Move
4. At War
5. Want You Dead
6. R.A.F.
7. Deceit
Lead Guitar [All Other Leads] - Shawn Helsel
Lead Guitar [First] - Adam Tranquilli
8. Vengeful Eyes
Lead Guitar [All Other Leads] - Shawn Helsel
Lead Guitar [Front And Back] - RikiLee
9. Rapechase



..::OBSADA::..

Paul Arnold - Bass, Vocals
Shawn Helsel - Guitars, Vocals (backing)
Dave Stone - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=t1TM62pCCZ4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

DARK SYMPHONIES is honored to announce our continued cooperation with pre-DARKANE Swedish death metal act AGRETATOR to reissue their long out of print sophomore release "Distorted Logic". More experimental than "Delusions", "Distorted Logic" shows the band's natural progression which would lead to the inception of DARKANE!

Additionally, we will be including band's 1997 "Infected" Demo as well as the band's 2 DEMISE (pre-Agretator) demos "Prophesy" from 1991 and "Visions" from 1992. This is a must-have to see where Darkane started out, or just for fans of Death Metal in General!

This CD will be designed after the original 1996 self financed released release, taking elements from the original layout with attention to detail, even down to the logo and typeface for a touch of nostalgia. Also included are brand new liner notes from original founding member and guitarist / vocalist Pierre Richter.

Additionally, a Japanese-style OBI-Strip will be included.

CD limited to 1000 copies worldwide! Stay away from BOOTLEGS! Support the band and official releases!!



This unique entity became much more known towards the end of the 90’s when they changed their name to Darkane, and when they started churning out releases on more regular bases. Those releases by all means have their moments, but the actual truth is that under the Agretator moniker the guys created much better music, more technical, more atmospheric, and with more heart and soul put into it. The full-length was an awesome display of talent, intricate thrash/death summing up the best from acts like Death, Pestilence, Invocator, and Sadus. It was only the fading interest in all things old school that prevented the guys from getting wider exposure.

They didn’t give up, though, and shot another effort two years later, the 5-tracker reviewed here. It was self-released, without proper label support, but was another splendid exhibition of musical dexterity. To the band’s fans’ surprise, though, the style is quite different from the blistering hyper-active one on the debut; it has mutated into a complex form of modern thrash, not much death metal anymore, one that sides with meisterwerks like Coroner’s “Grin”, Aftermath’s “Eyes of Tomorrow”, Aleister’s “Tribal Tech”, and early Meshuggah. “Chains of Retribution” is a dispassionate, still pretty atmospheric chugger with spastic speedier accumulations and hectic time-shifts, a not very predictable roller-coaster the semi-shouty death metal vocals ruling over the proceedings with fierce determination, with great leads serving the requisite doze of melodic “sanity”.

The title-track has a most logical quiet inauguration which alternates with jumpy robotic rhythms the contrasting symbiosis intercepted by a magnificent melodic lead section that gets repeated again towards the end assisting an enchanting choral inclusion, the surreal feel aggravated by tortured shouts splashed on the jolting, chuggy musical background. “Water” is a nice balladic instrumental the lead guitarist the main participant for the umpteenth time, and “Virtual Tragedy” is an outstanding futuristic technicaller the choppy riff-patterns quickly replaced by smattering speedy crescendos the latter the only overt reminder of the preceding full-length; twisted mazey guitars come to the fore mid-way before another passage of virtuous fast-tempos appears to wrap up this masterpiece. “Non-Human Level” is another highlight with listless gallops riding through a sterile mid-period Obliveon-esque scenery the vocals acquiring an authoritative, semi-declamatory timbre with stylish technical decisions galore plus a couple of atmospheric stops along the way which involve the bass more prominently as a finishing touch in league with alluring flamenco guitars; a unique musical combination adding more original nuances to this short, but utterly captivating affair.

This is a very appropriate transition the band changing the format, but preserving their creative flair all over, even managing to beat the debut in terms of out-of-the-box thinking and more audacious musicianship. It’s not as spaced out as, say, Pestilence’s “Spheres” or Atheist’s “Elements”, and not as overtly modernized as Invocator’s “Weave the Apocalypse”, to provide comparisons with the three brethren of the full-length, and consequently stays the closest to the band’s initially chosen style. There was certainly room for more abstract ways of expression, and those materialized more tangibly on the “Infected” demo three years later which contained three cuts of mechanical dry, djent-like rifforamas, an obvious nod to mid-period Meshuggah and to the industrial heritage of acts like Soulstorm, Puncture, and Grope.

The transformation to Darkane was complete by the end of the decade, and the guys haven’t looked back since. With six albums the band have managed to establish themselves on the forefront although it seems as though the magic from those “uncertain” times of distortions and delusions from the beginning will continue to elude them.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

Agretator - Distorted Logic EP:
1. Chains Of Retribution 3:46
2. Distorted Logic 4:20
3. Water 3:07
4. Virtual Tragedy 4:06
5. Non-Human Level 5:29

Agretator - Infected Demo 1997:
6. Impure Inside 4:59
7. Inner Acts 5:42
8. Soul Divine 6:48

Demise - Visions Demo 1992:
9. Horizon Of Nothing 4:33
10. Critical Dimensions 4:01
11. The Inevitable 4:18

Demise - Prophesy Demo 1991:
12. Merciless Living 4:38
13. Prophecy 4:04
14. Cremation Of The Soul 3:41



..::OBSADA::..

Agretator:
Jörgen Löfberg - Bass
Pierre Richter - Guitars, Vocals
Peter Wildoer - Drums
Christofer Malmström - Guitars

Demise:
Jesper Granath - Bass (Tracks 12-14)
Christofer Malmström - Guitars (Tracks 9-11)
Jörgen Löfberg - Bass (Tracks 9-11)
Pierre Richter - Vocals, Guitars
Peter Wildoer -Drums




https://www.youtube.com/watch?v=CaVj3mJY7Wg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

DARK SYMPHONIES is honored to announce our continued cooperation with pre-DARKANE Swedish death metal act AGRETATOR to reissue their long out of print sophomore release "Distorted Logic". More experimental than "Delusions", "Distorted Logic" shows the band's natural progression which would lead to the inception of DARKANE!

Additionally, we will be including band's 1997 "Infected" Demo as well as the band's 2 DEMISE (pre-Agretator) demos "Prophesy" from 1991 and "Visions" from 1992. This is a must-have to see where Darkane started out, or just for fans of Death Metal in General!

This CD will be designed after the original 1996 self financed released release, taking elements from the original layout with attention to detail, even down to the logo and typeface for a touch of nostalgia. Also included are brand new liner notes from original founding member and guitarist / vocalist Pierre Richter.

Additionally, a Japanese-style OBI-Strip will be included.

CD limited to 1000 copies worldwide! Stay away from BOOTLEGS! Support the band and official releases!!



This unique entity became much more known towards the end of the 90’s when they changed their name to Darkane, and when they started churning out releases on more regular bases. Those releases by all means have their moments, but the actual truth is that under the Agretator moniker the guys created much better music, more technical, more atmospheric, and with more heart and soul put into it. The full-length was an awesome display of talent, intricate thrash/death summing up the best from acts like Death, Pestilence, Invocator, and Sadus. It was only the fading interest in all things old school that prevented the guys from getting wider exposure.

They didn’t give up, though, and shot another effort two years later, the 5-tracker reviewed here. It was self-released, without proper label support, but was another splendid exhibition of musical dexterity. To the band’s fans’ surprise, though, the style is quite different from the blistering hyper-active one on the debut; it has mutated into a complex form of modern thrash, not much death metal anymore, one that sides with meisterwerks like Coroner’s “Grin”, Aftermath’s “Eyes of Tomorrow”, Aleister’s “Tribal Tech”, and early Meshuggah. “Chains of Retribution” is a dispassionate, still pretty atmospheric chugger with spastic speedier accumulations and hectic time-shifts, a not very predictable roller-coaster the semi-shouty death metal vocals ruling over the proceedings with fierce determination, with great leads serving the requisite doze of melodic “sanity”.

The title-track has a most logical quiet inauguration which alternates with jumpy robotic rhythms the contrasting symbiosis intercepted by a magnificent melodic lead section that gets repeated again towards the end assisting an enchanting choral inclusion, the surreal feel aggravated by tortured shouts splashed on the jolting, chuggy musical background. “Water” is a nice balladic instrumental the lead guitarist the main participant for the umpteenth time, and “Virtual Tragedy” is an outstanding futuristic technicaller the choppy riff-patterns quickly replaced by smattering speedy crescendos the latter the only overt reminder of the preceding full-length; twisted mazey guitars come to the fore mid-way before another passage of virtuous fast-tempos appears to wrap up this masterpiece. “Non-Human Level” is another highlight with listless gallops riding through a sterile mid-period Obliveon-esque scenery the vocals acquiring an authoritative, semi-declamatory timbre with stylish technical decisions galore plus a couple of atmospheric stops along the way which involve the bass more prominently as a finishing touch in league with alluring flamenco guitars; a unique musical combination adding more original nuances to this short, but utterly captivating affair.

This is a very appropriate transition the band changing the format, but preserving their creative flair all over, even managing to beat the debut in terms of out-of-the-box thinking and more audacious musicianship. It’s not as spaced out as, say, Pestilence’s “Spheres” or Atheist’s “Elements”, and not as overtly modernized as Invocator’s “Weave the Apocalypse”, to provide comparisons with the three brethren of the full-length, and consequently stays the closest to the band’s initially chosen style. There was certainly room for more abstract ways of expression, and those materialized more tangibly on the “Infected” demo three years later which contained three cuts of mechanical dry, djent-like rifforamas, an obvious nod to mid-period Meshuggah and to the industrial heritage of acts like Soulstorm, Puncture, and Grope.

The transformation to Darkane was complete by the end of the decade, and the guys haven’t looked back since. With six albums the band have managed to establish themselves on the forefront although it seems as though the magic from those “uncertain” times of distortions and delusions from the beginning will continue to elude them.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

Agretator - Distorted Logic EP:
1. Chains Of Retribution 3:46
2. Distorted Logic 4:20
3. Water 3:07
4. Virtual Tragedy 4:06
5. Non-Human Level 5:29

Agretator - Infected Demo 1997:
6. Impure Inside 4:59
7. Inner Acts 5:42
8. Soul Divine 6:48

Demise - Visions Demo 1992:
9. Horizon Of Nothing 4:33
10. Critical Dimensions 4:01
11. The Inevitable 4:18

Demise - Prophesy Demo 1991:
12. Merciless Living 4:38
13. Prophecy 4:04
14. Cremation Of The Soul 3:41



..::OBSADA::..

Agretator:
Jörgen Löfberg - Bass
Pierre Richter - Guitars, Vocals
Peter Wildoer - Drums
Christofer Malmström - Guitars

Demise:
Jesper Granath - Bass (Tracks 12-14)
Christofer Malmström - Guitars (Tracks 9-11)
Jörgen Löfberg - Bass (Tracks 9-11)
Pierre Richter - Vocals, Guitars
Peter Wildoer -Drums




https://www.youtube.com/watch?v=CaVj3mJY7Wg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!