...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album Persecutor z Pabianic. 8 utworów czystego, pozbawionego najmniejszych objawów koniunkturalizmu Thrash/ Black/ Death Metalu. Za oprawę graficzną odpowiada Beret z niezastąpionego Total Death Art. Okładka dzieła Tamary Szwedo.



No to nam się krajowa scena wydawców najwyraźniej rozrasta. Po wypuszczeniu winylowej wersji debiutu Hekatomb, Black Flame Rebellion atakują z pozycją numer dwa. Tym razem jest to drugi album pabianickiego Persecutor, zespołu tułającego się po scenie już niemal dwie dekady. Nie miałem okazji spotkać się z debiutanckimi nagraniami kapeli, więc odniosę się jedynie do tego, co chłopaki prezentują na „Dystopian Conquest”. Brud. To pierwsze słowo, które przychodzi mi na myśl. I nie jest to wytarty slogan, ale prawdziwy gnój z obory. W zasadzie mieszankę stylów muzycznych, które Persecutor nam zapodają, zawierającą szeroki przekrój, od thrash czy black metalu, po elementy punka, albo nawet muzyki oi! (jest na tej płycie fragment czy dwa, jakoś mocno kojarzące mi się z twórczością Dr. Huckenbusha) łączy jeden cel. Ma być chamsko, prymitywnie i surowo. Bez głębszego nurkowania w szczegóły, powiedzieć o tych piosenkach można jedno. Stoją one w fanatycznej opozycji do wszelkich panujących obecnie trendów muzycznych. I to wcale nie znaczy, że na tej płycie nie ma melodii, chwytliwych momentów czy umiejętnego riffowania. No, kurwa, wręcz przeciwnie. Tylko że wszystkie te elementy użyte tu zostały w najbardziej z prostackich sposobów. Bez oglądania się na ramy stylistyczne, panowie sieją wstręt i zgniliznę, serwując nam przeterminowaną papkę nie tylko przez usta, ale wszelkimi dostępnymi otworami ciała. I to za każdym razem pod inna postacią. No bo porównajcie sobie choćby stojące na spisie utworów w najbliższej przyjaźni „Find You Anywhere” i „ Fearocracy”. Przecież to teoretycznie muzyczka za chuj nie idąca w parze. A jednak, jakimś cudem, Persecutor zagrali oba te utwory (że o innych nie wspomnę) w taki sposób, że doprowadzili je do zgodnego małżeństwa. Przykład ten, poza tym co wspomniałem na wstępie, dotyczy w zasadzie całej płyty. Płyty, która jest beznadziejnie obskurna, odpychająca, na pierwszy rzut ucha niespójna i odrażająca. Brakuje jej do ideału jedynie tego, żeby została zarejestrowana w piwnicy na jakimś Grundigu z pomarańczowym przyciskiem (niektórzy pewnie pamiętają). Może i jestem muzycznie skrzywiony, ale ten kwadratowy przekaz trafia mnie prosto w mój parszywy ryj. Wchodzi mi ten mjuzik z każdym odsłuchem coraz głębiej, a ja wcale się nie opieram. Jestem jednak przekonany, że materiał numer dwa z obozu Persecutor to pozycja wyłącznie dla muzycznych dewiantów, tudzież ludzi mających trochę nierówno pod sufitem. Nie wiem, może to taki test poczytalności? Ja nie zdałem, bo mi się to w chuj podoba. Wy se sprawdźcie sami.

jesusatan


A kto to przyszedł, po dziesięciu latach ciszy? Ano pabianicki Persecutor zaszczycił nas swą obecnością i powrotem do żywych, a na dowód tego wypuścił niedawno „Dystopian Conquest” – swój drugi pełnowymiarowy album.

Jako fan ich wcześniejszych materiałów, przywitałem i ten szerokim uśmiechem i niecierpliwym wrzuceniem płyty w odtwarzacz. Choć wcześniej rzuciłem okiem na okładkę i coś mi zazgrzytało. Bezlitosny krążownik szos z kolcami mknący w dal został zastąpiony przez sforę smutnych whippetów czy innych hartów. Przyznam – nie leży mi ten frontcover i nie za bardzo wiem, co autorka miała na myśli.

Czy całość uratuje zaś muzyka? Dotychczas nazwa Persecutor kojarzyła mi się zawsze z black/death/thrash metalowym strzałem w ryj. Niestety, po odsłuchu „Dystopian Conquest” (i to wielokrotnym) muszę stwierdzić, że nowy album jest dla mnie rozczarowaniem. Niby cały czas ich kawałki osadzone są w podobnej stylistyce, ale tak jakby całkowicie wypompowano z nich powietrze, pozbawiono zastrzyku adrenaliny i zwykłego, ludzkiego wkurwienia. Dostajemy do tego trochę dziwnych eksperymentów, jak bathorowskie zawodzenie w „Paranoikon”, totalnie dziwne, niby dark americana rockowe „Find You Anywhere”, które momentami kojarzy mi się jak pastisz Acid Drinkers… Gdzieś tam w tym black/thrash/deatowym tyglu przebija się też Black Sabbath – na tyle wyraźnie, że moje ucho wychwytuje charakterystyczny riff. Oczywiście znajdziemy tutaj też masę agresywnej i brutalnej muzyki, do jakiej przyzwyczaili nas wcześniej, tylko niestety zagranej jakby na pół gwizdka… Do tego cała płyta ma brzmienie, które pozbawia ją dynamiki. Rozumiem, że ktoś tu chciał wykręcić sound a’la Destroyer 666 czy Gospel of the Horns, ale to mi się nie trzyma kupy jakoś i pozbawia przyjemności z słuchania. I mówię to z bólem serca, bo naprawdę cenię sobie wcześniejsze materiały Persecutor i wracam do nich raz na jakiś czas. A sesje odsłuchowe z „Dystopian Conquest” w ogóle nie sprawiały mi przyjemności. Teraz też, pisząc tę recenzję, słucham tej płyty trochę na siłę – wielka szkoda i wielkie jest moje rozczarowanie.

Na obronę zespołu weźmy jednak fakt, że ten materiał ma już cztery lata, tylko w chuj im zeszło z wydaniem tego. Liczę, że to po prostu jakaś wpadka – zdarza się. Mam po prostu nadzieję, że za jakiś czas Persecutor przypierdoli z rzeczywiście dobrym materiałem, bo jak na razie to polecać nie będę. Słaba ta płyta im wyszła. Szkoda.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

1. Eradicate the Tyranny 05:05
2. Freedom's Souls 05:31
3. Paranoikon 03:16
4. Find You Anywhere 03:02
5. Fearocracy 03:38
6. Manifest (Of What Is to Come) 05:01
7. Vytzoph's Ezkape 07:26
8. Pale Alastor 05:33



..::OBSADA::..

Wojtek - voc, g, bg
Rahu - dr




https://www.youtube.com/watch?v=JVYmv0MODMU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album Persecutor z Pabianic. 8 utworów czystego, pozbawionego najmniejszych objawów koniunkturalizmu Thrash/ Black/ Death Metalu. Za oprawę graficzną odpowiada Beret z niezastąpionego Total Death Art. Okładka dzieła Tamary Szwedo.



No to nam się krajowa scena wydawców najwyraźniej rozrasta. Po wypuszczeniu winylowej wersji debiutu Hekatomb, Black Flame Rebellion atakują z pozycją numer dwa. Tym razem jest to drugi album pabianickiego Persecutor, zespołu tułającego się po scenie już niemal dwie dekady. Nie miałem okazji spotkać się z debiutanckimi nagraniami kapeli, więc odniosę się jedynie do tego, co chłopaki prezentują na „Dystopian Conquest”. Brud. To pierwsze słowo, które przychodzi mi na myśl. I nie jest to wytarty slogan, ale prawdziwy gnój z obory. W zasadzie mieszankę stylów muzycznych, które Persecutor nam zapodają, zawierającą szeroki przekrój, od thrash czy black metalu, po elementy punka, albo nawet muzyki oi! (jest na tej płycie fragment czy dwa, jakoś mocno kojarzące mi się z twórczością Dr. Huckenbusha) łączy jeden cel. Ma być chamsko, prymitywnie i surowo. Bez głębszego nurkowania w szczegóły, powiedzieć o tych piosenkach można jedno. Stoją one w fanatycznej opozycji do wszelkich panujących obecnie trendów muzycznych. I to wcale nie znaczy, że na tej płycie nie ma melodii, chwytliwych momentów czy umiejętnego riffowania. No, kurwa, wręcz przeciwnie. Tylko że wszystkie te elementy użyte tu zostały w najbardziej z prostackich sposobów. Bez oglądania się na ramy stylistyczne, panowie sieją wstręt i zgniliznę, serwując nam przeterminowaną papkę nie tylko przez usta, ale wszelkimi dostępnymi otworami ciała. I to za każdym razem pod inna postacią. No bo porównajcie sobie choćby stojące na spisie utworów w najbliższej przyjaźni „Find You Anywhere” i „ Fearocracy”. Przecież to teoretycznie muzyczka za chuj nie idąca w parze. A jednak, jakimś cudem, Persecutor zagrali oba te utwory (że o innych nie wspomnę) w taki sposób, że doprowadzili je do zgodnego małżeństwa. Przykład ten, poza tym co wspomniałem na wstępie, dotyczy w zasadzie całej płyty. Płyty, która jest beznadziejnie obskurna, odpychająca, na pierwszy rzut ucha niespójna i odrażająca. Brakuje jej do ideału jedynie tego, żeby została zarejestrowana w piwnicy na jakimś Grundigu z pomarańczowym przyciskiem (niektórzy pewnie pamiętają). Może i jestem muzycznie skrzywiony, ale ten kwadratowy przekaz trafia mnie prosto w mój parszywy ryj. Wchodzi mi ten mjuzik z każdym odsłuchem coraz głębiej, a ja wcale się nie opieram. Jestem jednak przekonany, że materiał numer dwa z obozu Persecutor to pozycja wyłącznie dla muzycznych dewiantów, tudzież ludzi mających trochę nierówno pod sufitem. Nie wiem, może to taki test poczytalności? Ja nie zdałem, bo mi się to w chuj podoba. Wy se sprawdźcie sami.

jesusatan


A kto to przyszedł, po dziesięciu latach ciszy? Ano pabianicki Persecutor zaszczycił nas swą obecnością i powrotem do żywych, a na dowód tego wypuścił niedawno „Dystopian Conquest” – swój drugi pełnowymiarowy album.

Jako fan ich wcześniejszych materiałów, przywitałem i ten szerokim uśmiechem i niecierpliwym wrzuceniem płyty w odtwarzacz. Choć wcześniej rzuciłem okiem na okładkę i coś mi zazgrzytało. Bezlitosny krążownik szos z kolcami mknący w dal został zastąpiony przez sforę smutnych whippetów czy innych hartów. Przyznam – nie leży mi ten frontcover i nie za bardzo wiem, co autorka miała na myśli.

Czy całość uratuje zaś muzyka? Dotychczas nazwa Persecutor kojarzyła mi się zawsze z black/death/thrash metalowym strzałem w ryj. Niestety, po odsłuchu „Dystopian Conquest” (i to wielokrotnym) muszę stwierdzić, że nowy album jest dla mnie rozczarowaniem. Niby cały czas ich kawałki osadzone są w podobnej stylistyce, ale tak jakby całkowicie wypompowano z nich powietrze, pozbawiono zastrzyku adrenaliny i zwykłego, ludzkiego wkurwienia. Dostajemy do tego trochę dziwnych eksperymentów, jak bathorowskie zawodzenie w „Paranoikon”, totalnie dziwne, niby dark americana rockowe „Find You Anywhere”, które momentami kojarzy mi się jak pastisz Acid Drinkers… Gdzieś tam w tym black/thrash/deatowym tyglu przebija się też Black Sabbath – na tyle wyraźnie, że moje ucho wychwytuje charakterystyczny riff. Oczywiście znajdziemy tutaj też masę agresywnej i brutalnej muzyki, do jakiej przyzwyczaili nas wcześniej, tylko niestety zagranej jakby na pół gwizdka… Do tego cała płyta ma brzmienie, które pozbawia ją dynamiki. Rozumiem, że ktoś tu chciał wykręcić sound a’la Destroyer 666 czy Gospel of the Horns, ale to mi się nie trzyma kupy jakoś i pozbawia przyjemności z słuchania. I mówię to z bólem serca, bo naprawdę cenię sobie wcześniejsze materiały Persecutor i wracam do nich raz na jakiś czas. A sesje odsłuchowe z „Dystopian Conquest” w ogóle nie sprawiały mi przyjemności. Teraz też, pisząc tę recenzję, słucham tej płyty trochę na siłę – wielka szkoda i wielkie jest moje rozczarowanie.

Na obronę zespołu weźmy jednak fakt, że ten materiał ma już cztery lata, tylko w chuj im zeszło z wydaniem tego. Liczę, że to po prostu jakaś wpadka – zdarza się. Mam po prostu nadzieję, że za jakiś czas Persecutor przypierdoli z rzeczywiście dobrym materiałem, bo jak na razie to polecać nie będę. Słaba ta płyta im wyszła. Szkoda.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

1. Eradicate the Tyranny 05:05
2. Freedom's Souls 05:31
3. Paranoikon 03:16
4. Find You Anywhere 03:02
5. Fearocracy 03:38
6. Manifest (Of What Is to Come) 05:01
7. Vytzoph's Ezkape 07:26
8. Pale Alastor 05:33



..::OBSADA::..

Wojtek - voc, g, bg
Rahu - dr




https://www.youtube.com/watch?v=JVYmv0MODMU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

W przypadku chilijskiej formacji Apostasy mamy do czynienia z rzadkim przypadkiem grupy, która tworząc metal w pionierskich czasach dla ekstremum, powróciła w zmienionym składzie po dziesięcioleciach, by nawiązać do retro brzmień z drugiej połowy lat 80. Zaczynali od demówek jeszcze pod nazwą Damn Soul. Potem już jako Apostasy nagrali brudny, thrashowy album Sunset of the End (1991). A w 2013 roku, po dwudziestu latach przerwy, kapela powróciła i ma się świetnie. Świadectwem tego są bardzo udany album „The Sign of Darkness” (2018) i premierowa płyta „Death Return”, nad którą przychodzi nam się tu pokłonić.

Jeśli są tu fani agresywnych, prostych (ale nie prostackich), szybkich thrashowych riffów, wyraźnie zatrutych trupim jadem proto-black metalowych brzmień, to niech od razu zerkają do sklepu Fallen Temple i kupują w ciemno. Death Return to rzecz, w której esencja starego Slayera i Kreatora miesza się z dzikością południowoamerykańskich kapel pokroju najwcześniejszej Sepultury i Sarcofago. Jednocześnie, choć możemy tutaj wymienić jeszcze parę kapel i próbować wskazać wpływy, to jednak siłą Apostasy jest własny styl. Chilijczycy swobodnie przemieszczają się od rejonów brudnego heavy metalu po bliskie już deathowym wyziewom rejony. A że oni sami pochodzą z tamtych czasów (a przynajmniej lider, Cristian Silva), Death Return wypada atrakcyjnie dzięki szczerości. Oczywiście nikt nie odkrywa tu nowych lądów, a jedynie penetruje porzucone nekropolie pradawnych kultów, których echa brzmią szalenie znajomo i kojąco dla oldschoolowych kręgów. Można to jednak robić z pasją bądź z użyciem tanich sztuczek. Apostasy z pewnością daje z siebie wszystko.

Mrok, diabeł, agresja, czarna magia, śmierć – nikomu nie trzeba chyba streszczać zawartych tu liryków. Muzycznie mamy zaś do czynienia z dobrze naoliwioną machiną rozpędzonych riffów, w których niepokorność ważniejsza jest od ciężaru. Nie oznacza to jednak, że Apostasy nie zwolni, gdy trzeba, i nie zaproponuje jakiejś małej odmiany, wciągającej zagrywki, skrzącego się od emocji gitarowego sola. Przenosimy się jakby do czasów, gdy death metal raczkował, black jeszcze nie był zdefiniowany, a tego typu granie, jakie prezentuje Apostasy, stanowiło forpocztę ekstremalnych odmian, które miały zawładnąć wkrótce światem. Udało się uchwycić ten moment w historii i zamknąć w atrakcyjnej, choć niepokornej formie. Z pewnością pomógł żar południowoamerykańskiej ziemi.

Materiał na Death Retun jest dojrzalszy i bogatszy od (tak czy inaczej znakomitego) poprzednika. Jednocześnie szerszy wachlarz pomysłów nie przygasił prymitywnej agresji. Do tego produkcja doskonale podkreśla staro-szkolną manierę, wyłuskując sedno dzikiej energii tamtych czasów, dalekiej od cyfrowej precyzji i czystości. Masteringiem zajęło się szwedzkie studio, i może by napisać – to słychać.

Nie ma co tu analizować poszczególnych numerów, w których dzieje się sporo, przy umiejętnym żonglowaniu pulą środków klasycznych dla diabolicznej thrashowej sceny środka i drugiej połowy lat 80. Niby niewiele dało się tu zrobić, bo wszystko zostało już powiedziane w innej epoce. Ale udało się dobrać te elementy z pasją i stworzyć coś, co przyciąga słuchacza. Solidna, a dla miłośników stylu, momentami wręcz porywająca propozycja.

Cieszę się, że polska wytwórnia wypuściła ten materiał. A samo wydanie niekoniecznie w typowych dla black/thrashowych dźwięków kolorach także na wysokim poziomie – wykorzystany na okładce obraz polskiego artysty, Arkadiusza Zająca, niby w kanonach tematycznych, a jednocześnie uciekający od stereotypów.

Paweł Lach



..::TRACK-LIST::..

1. Intro / Death Return 05:36
2. Jus Primae Noctis 04:16
3. Son of Hate 05:55
4. Deceased in Funeral 05:52
5. The Great Apostasy - The Night 08:58
6. Praise of Darkness 01:54
7. Obey the Antichrist 06:47



..::OBSADA::..

Cris Profaner - Bass, Vocals
Sebastián Palominos - Guitars (lead)
Adrián Lopez - Drums
Javier Silva - Guitars (lead)



https://www.youtube.com/watch?v=7eE-ZYC1W8w



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

W przypadku chilijskiej formacji Apostasy mamy do czynienia z rzadkim przypadkiem grupy, która tworząc metal w pionierskich czasach dla ekstremum, powróciła w zmienionym składzie po dziesięcioleciach, by nawiązać do retro brzmień z drugiej połowy lat 80. Zaczynali od demówek jeszcze pod nazwą Damn Soul. Potem już jako Apostasy nagrali brudny, thrashowy album Sunset of the End (1991). A w 2013 roku, po dwudziestu latach przerwy, kapela powróciła i ma się świetnie. Świadectwem tego są bardzo udany album „The Sign of Darkness” (2018) i premierowa płyta „Death Return”, nad którą przychodzi nam się tu pokłonić.

Jeśli są tu fani agresywnych, prostych (ale nie prostackich), szybkich thrashowych riffów, wyraźnie zatrutych trupim jadem proto-black metalowych brzmień, to niech od razu zerkają do sklepu Fallen Temple i kupują w ciemno. Death Return to rzecz, w której esencja starego Slayera i Kreatora miesza się z dzikością południowoamerykańskich kapel pokroju najwcześniejszej Sepultury i Sarcofago. Jednocześnie, choć możemy tutaj wymienić jeszcze parę kapel i próbować wskazać wpływy, to jednak siłą Apostasy jest własny styl. Chilijczycy swobodnie przemieszczają się od rejonów brudnego heavy metalu po bliskie już deathowym wyziewom rejony. A że oni sami pochodzą z tamtych czasów (a przynajmniej lider, Cristian Silva), Death Return wypada atrakcyjnie dzięki szczerości. Oczywiście nikt nie odkrywa tu nowych lądów, a jedynie penetruje porzucone nekropolie pradawnych kultów, których echa brzmią szalenie znajomo i kojąco dla oldschoolowych kręgów. Można to jednak robić z pasją bądź z użyciem tanich sztuczek. Apostasy z pewnością daje z siebie wszystko.

Mrok, diabeł, agresja, czarna magia, śmierć – nikomu nie trzeba chyba streszczać zawartych tu liryków. Muzycznie mamy zaś do czynienia z dobrze naoliwioną machiną rozpędzonych riffów, w których niepokorność ważniejsza jest od ciężaru. Nie oznacza to jednak, że Apostasy nie zwolni, gdy trzeba, i nie zaproponuje jakiejś małej odmiany, wciągającej zagrywki, skrzącego się od emocji gitarowego sola. Przenosimy się jakby do czasów, gdy death metal raczkował, black jeszcze nie był zdefiniowany, a tego typu granie, jakie prezentuje Apostasy, stanowiło forpocztę ekstremalnych odmian, które miały zawładnąć wkrótce światem. Udało się uchwycić ten moment w historii i zamknąć w atrakcyjnej, choć niepokornej formie. Z pewnością pomógł żar południowoamerykańskiej ziemi.

Materiał na Death Retun jest dojrzalszy i bogatszy od (tak czy inaczej znakomitego) poprzednika. Jednocześnie szerszy wachlarz pomysłów nie przygasił prymitywnej agresji. Do tego produkcja doskonale podkreśla staro-szkolną manierę, wyłuskując sedno dzikiej energii tamtych czasów, dalekiej od cyfrowej precyzji i czystości. Masteringiem zajęło się szwedzkie studio, i może by napisać – to słychać.

Nie ma co tu analizować poszczególnych numerów, w których dzieje się sporo, przy umiejętnym żonglowaniu pulą środków klasycznych dla diabolicznej thrashowej sceny środka i drugiej połowy lat 80. Niby niewiele dało się tu zrobić, bo wszystko zostało już powiedziane w innej epoce. Ale udało się dobrać te elementy z pasją i stworzyć coś, co przyciąga słuchacza. Solidna, a dla miłośników stylu, momentami wręcz porywająca propozycja.

Cieszę się, że polska wytwórnia wypuściła ten materiał. A samo wydanie niekoniecznie w typowych dla black/thrashowych dźwięków kolorach także na wysokim poziomie – wykorzystany na okładce obraz polskiego artysty, Arkadiusza Zająca, niby w kanonach tematycznych, a jednocześnie uciekający od stereotypów.

Paweł Lach



..::TRACK-LIST::..

1. Intro / Death Return 05:36
2. Jus Primae Noctis 04:16
3. Son of Hate 05:55
4. Deceased in Funeral 05:52
5. The Great Apostasy - The Night 08:58
6. Praise of Darkness 01:54
7. Obey the Antichrist 06:47



..::OBSADA::..

Cris Profaner - Bass, Vocals
Sebastián Palominos - Guitars (lead)
Adrián Lopez - Drums
Javier Silva - Guitars (lead)



https://www.youtube.com/watch?v=7eE-ZYC1W8w



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



The 12 songs escape the usual genre parameters although clearly defining the band's sound horizons - a balance which alternates modern metal assaults with complex progressive melodies.



..::TRACK-LIST::..

1. Octagon 04:09
2. Hunter 04:24
3. The Artifact 05:17
4. The Seal 04:28
5. Spider 05:36
6. The Knot 01:20
7. Fractal 04:49
8. The Tree 05:15
9. The Godfader 05:36
10. The Comet 05:14
11. The Dance 04:35
12. The Roots 06:00



..::OBSADA::..

Enrico Benvenuto - Guitars
Fabio Colombi - Vocals
Fabio Decovich - Bass
Fausto Massa - Guitars
Enzo Rotondaro - Drums
Demetrio Scopelliti - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=5sKAvfHk2gA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



The 12 songs escape the usual genre parameters although clearly defining the band's sound horizons - a balance which alternates modern metal assaults with complex progressive melodies.



..::TRACK-LIST::..

1. Octagon 04:09
2. Hunter 04:24
3. The Artifact 05:17
4. The Seal 04:28
5. Spider 05:36
6. The Knot 01:20
7. Fractal 04:49
8. The Tree 05:15
9. The Godfader 05:36
10. The Comet 05:14
11. The Dance 04:35
12. The Roots 06:00



..::OBSADA::..

Enrico Benvenuto - Guitars
Fabio Colombi - Vocals
Fabio Decovich - Bass
Fausto Massa - Guitars
Enzo Rotondaro - Drums
Demetrio Scopelliti - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=5sKAvfHk2gA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

No i to się kurwa nazywa dzieciątko !!! Z otchłani i pustyń Chile wjechał po prawie ćwierć wieku od wydania debiutu Apostasy by dla rodzimej Fallen Temple wydać drugi thrashowy pomiot zamknięty w 32 min. Tu nie ma szopek, darów ani trzech króli. Tu napierdala się thrashera jak z przełomu lat 80-90.

Jest brudno, wściekle, piekielnie na pełnej kurwie. Solówki wiercą ile wlezie, wokal to od szeptów, growlów, wrzasków aż po przeraźliwe falsety.

The Sign Of Darkness brzmi jakby Bathory, Sarcofago i Poison sprawdzili co nagrają razem. Pewnie byłoby to coś w stylu Apostasy. Świetny powrót.

Hajasz


Zabłąkany wędrowcze, jeśli dotarłeś tutaj bo kojarzysz jakiś zespół o nazwie Apostasy, to jest duża szansa, że to akurat nie ten, bo zespołów o tej nazwie jak psów. Ale skoro już tu jesteś, to przybliżę ci akurat ten konkretny na tyle, na ile potrafię.

Ten konkretny Apostasy pochodzi z Chile i powstał w 1988 roku, więc na pewno pobolewa go już kręgosłup jak mnie. Miał w funkcjonowaniu kilka długich przerw, co nikogo nie powinno dziwić, bo przecież nie stał się kolejnym metalowym towarem eksportowym Ameryki Południowej, a spodziewam się, że na drugiej półkuli utrzymać podziemną kapelę metalową przez trzy dekady jest równie trudno, jak i u nas. Żeby było jeszcze zabawniej, The Sign of Darkness to zaledwie długi krążek długogrający w karierze kapeli (pierwszy, Sunset of the End, wyszedł w 1991 roku, i podobnie jak ty nie mam o nim zielonego pojęcia).

Nie wiem jak Apostasy brzmieli w przeszłości i czy dane im było przejść w ciągu trzech dekad jakąś muzyczną ewolucję, ale spodziewam się, że nie, bo i dziś brzmią oldschoolowo. Na The Sign of Darkness brzmią jak piewcy starego, dobrego blacku i thrashu spod znaku Hellhammer czy Venom. Zupełnie przypadkiem tego typu agresywne granie akurat wraca do łask metaluszków na całym świecie, więc pewnie i Apostasy gdzieś w swoim rejonie będą mieli okazję błysnąć, ale poza niego raczej nie wyjadą z tym materiałem.

The Sign of Darkness ni ziębi, ni grzeje. Ani mnie nie podnieca, ani nie wkurwia. W zasadzie moją uwagę jako tako przyciągają jedynie intra Praise of Darkness oraz The Great Damnation, które aż walą plastikowym oldschoolem – kojarzycie te pseudopatetyczne, sztuczne do bólu klawisze z płyt metalowych z lat 80-tych? To właśnie wita was na wejściu. I choć w 2018 roku brzmi to jeszcze śmieszniej, niż przed dwudziestoma laty, to mnie się wydaje sympatyczne, bo to wyraźne mrugnięcie do tych, co pamiętają te starutkie płyty metalowe nagrywane po taniości. Autorytatywnie stwierdzam, że Apostasy zrobili to intro właśnie jako wehikuł czasu, bo poza tymi klawiszkami reszta płyty brzmi co najmniej przyzwoicie. Oczywiście – wszystko tutaj świadomie wali myszką, od niemal melodeklamowanych wokali pełnych pogłosu wysuniętych mocno na przód i przechodzących od czasu do czasu w falset a’la King Diamond do samych kompozycji, które są wręcz podręcznikowym przykładem wczesnego rozpędzonego thrashu, w którym poza gonitwą nie dzieje się praktycznie nic. I jako taki rodzaj pocztówki sprzed lat, muzycznego albumu ze zdjęciami The Sign of Darkness jest w sumie sympatyczne. Z perspektywy 2018 roku jednak nie broni się nijak, po prostu ginie za albumami, które podpadają pod tę samą formułę, ale są zwyczajnie ciekawsze, lepsze, lepiej zrealizowane. Poszczególne numery nie różnią się od siebie za bardzo, operują w samym środeczku doskonale znanych wszystkim kanw. Przez to wszystko wpadają jednym uchem, drugim wypadają. Nic w nich nie przeszkadza, nie wadzi, nie wkurwia, ale też nic nie zajmuje, nie interesuje, nie porywa. Ot, muzak, muzyka tła dla przeciętnego smutnego satanisty z ósmej klasy.

Z jakiegoś powodu album został podzielony na dwie części, strony A i B, tutaj nazwane Fire i Lust. Każda z nich zaczyna się od wspomnianych plastikowych introdukcji, by potem zamienić się w papkę tych samych dźwięków. Na części Fire numer Virgin Sacrifice brzmi dokładnie tak samo jak kolejny Witching Fire, a ten nie różni się zbytnio od następnego Armageddon Is Near poza tym, że jest od niego nieco szybszy. Poszczególne riffy sprawiają wrażenie, jakby były polepione z tych samych dźwięków, którym pozmieniano długości i które pozamieniano miejscami. O dziwo druga połowa płyty wypada nieco ciekawiej: choć Blackened By Lust dalej ciągnie się tym samym patentem wolniejszego, cięższego blacku/thrashu, to Strife of the Tormentor jest miłym oddechem. Zaczyna się od akustycznego wstępu, w którym skale zabrzmią znajomo każdemu, kto kiedyś słyszał o Metallice, a potem, po sympatycznie klasycznej solówce Apostasy rozwijają numer do równie klasycznej thrashowej gonitwy, która dziwnym trafem jest zaskakująco satysfakcjonująca. Wieńczący płytę Satan Ascends wraz z basowym wstępem to z kolei najlepszy moment na płycie – ostry, niebezpieczny riff, ciekawy groove, raz wyrazisty i powolny, raz rozpędzony do kosmicznych szybkości, fajna aranżacja, pełna zakrętów i ciekawostek, duża dokładność i skupienie. Gdyby wszystkie kawałki na The Sign of Darkness szły tym tropem, to mielibyśmy naprawdę dobry powrót do przeszłości, a tak mamy powrót do przeszłości ciekawy jak szkolna wycieczka z wynajętym przewodnikiem: niby sporo klasyki, nieźle zrealizowane bicie pokłonów dla oldschoolu, ale całość podana w nudnawym sosie, który nie potrafi zainteresować na dłużej niż kilka sekund. Przeciętniak z aspiracjami na przyszłość.

nmtr


Although Chile’s thrash metal scene had taken a few years to fully fire up beyond innovative demos from Pentagram, Massakre, and Necrosis in the mid-80’s the true explosion of underground forces would fire into the abyss in 1988. Full-lengths from Warpath and Necrosis coincided with demos from heavier, more intricate newcomers including a long-lost rehearsal tape from Valparaíso based Apostasy. The rise of bestial terror would reign bloody hell across South America as the world began to dig beyond Sepultura‘s debut and in turning the cross upside down in Chile it’d be Atomic Aggressor‘s ‘Bloody Ceremonial’ and Apostasy‘s ‘Fraud in the Name of God’ (1989) demos that would ‘legitimize’ the underground scene beyond Pentagram‘s impressive beginnings. I know there were more dark forces at work back then already, such as Sadism and Torturer, but in the realm of pure thrash it was Apostasy‘s ‘Sunset of the End’ (1991) that had the most potential to speak to the worldwide thrash metal scene of the time who were reeling from the glory of peak Sepultura, Dark Angel, Sadus and the rise of death metal beyond the 80’s. I have a long personal history of trying to acquire an original cassette of this bands debut that spanned the entirety of 2004 as I’d been ripped off by bad Russian bootlegs but, once I’d acquired it ‘Sunset of the End’ would reaffirm a sort of personal commitment to digging for the hidden gems of independent metal music past and went a long way in shifting my mindset from fanatic to actual collector. In my mind it is as vital an entry to exemplar South American thrash metal as ‘Beneath the Remains’. So, there is great weight attached to receiving a follow-up release twenty seven years later.

There is little to worry about, though, as ‘The Sign of Darkness’ is a worthy successor in a hard-fought battle to resuscitate the spirit of Apostasy. In fact it was only a matter of waiting patiently beyond 2013 as the band reformed as a trio with Cris Profaner (Cristián Silva) as the sole original member joined by Ancient Crypts and Invincible Force drummer Cristóbal Vigneaux along with lead guitarist Sebastian Palominos (Henosis). The collective sigh of relief was palpable as ‘Blackened By Sacrifice’ (2013) demo was immediately evocative of ‘Sunset of the End’, particularly the second half; Since then they’ve released an additional EP, ‘The Blade of Hell’ (2016), prior to the release of this second full-length. ‘The Sign of Darkness’ collects those previous compositions slightly reworked while including a handful of new songs. What might surprise older fans is the level of authenticity and amount of riffs they’ve poured over in creation of ‘The Sign of Darkness’; It absolutely feels like an ‘old school’ thrash metal album from the late 80’s and isn’t mired by any too-modern tricks nor does it delve into death metal as I’d personally expected. The hand-crafted, DIY aspect of Apostasy is yet in tact as they’ve recorded, produced and mixed the record themselves with the final master shopped out to Lamech Sound Design. I’m hugely impressed that Profaner handled a great bulk of the instrumentation and songwriting while keeping things tight, energetic and mercilessly heavy.

There is a great purity in the majesty of ‘The Sign of Darkness’ as it evokes the old days while extending the bullet-belted extremist thrash of their first album nearly three decades later; I’d most definitely have included this on my Best of 2018 if it had been easier to track down and acquire but that is my own failing. It is rare anymore today that I hold a record in my hands and truly covet its possession and not because of nostalgia but for the powerful heavy metal within. This is a riff album, not a riff-salad nightmare or even an overtly technical performance but an intricate set of effective guitar performances enhanced by 80’s death metal aesthetics and post-’86 classic thrash structures. What should immediately stand out is Profaner‘s vocal performance which is classic Chilean thrash echoing grittiness that doesn’t imitate previous vocalist Alberto Leyton but brings a similar cadence with the occasional shrieking fit that’ll recall ‘Darkness Descends’ as much as it does Communion.

When faced with an album that was long accepted as impossible and/or shelved I met ‘The Sign of Darkness’ with high expectations and careful enthusiasm. No doubt I waited through the ‘fanatic’ phase of interest until I’d written this because there is always value in some objectivity. I’d say as a full listen this 33 minute thrasher is quick, straight to the point evil and brutal thrash metal in the most classic sense and that’ll always be my preference above most other forms of metal. The part of me that has been obsessed with thrash riffs since I was a teenager is re-lit by this long awaited second Apostasy album and there should be no doubt that it comes with an above average recommendation, especially if you are a fan of 80’s South American death and thrash metal output or the witching metal phenomenon concurrent on the other side of the world. Highly recommended. For preview there are two key duos that bolster ‘The Sign of Darkness’ to nigh classic status, the first is “The Great Damnation” / “Blackened by Lust” with its Attomica-esque stomp and “Praise of Darkness” / “Virgin Sacrifice” which should immediately read as classic Apostasy and classic Chilean extreme thrash for that matter.

GrizzlyButts



..::TRACK-LIST::..

1. Praise Of Darkness 1:14
2. Virgin Sacrifice 4:56
3. Witching Fire 4:14
4. Armageddon Is Near 4:32
5. The Great Damnation 1:15
6. Blackened By Lust 2:57
7. Strike Of The Tormentot 6:20
8. Serpent Spell 1:45
9. Satan Ascends 4:47

Bonus Tracks:
The Blade Of Hell EP
10. The Great Damnation 1:23
11. Virgin Sacrifice 5:01
12. Blackened by Lust 3:07
13. Strike of the Tormentor 6:25



..::OBSADA::..

Cris Profaner - Bass, Vocals, Keyboards, Guitars (rhythm), Songwriting, Lyrics
Skullfukk - Drums
Sebastarot - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=rqLijMGhNzw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

No i to się kurwa nazywa dzieciątko !!! Z otchłani i pustyń Chile wjechał po prawie ćwierć wieku od wydania debiutu Apostasy by dla rodzimej Fallen Temple wydać drugi thrashowy pomiot zamknięty w 32 min. Tu nie ma szopek, darów ani trzech króli. Tu napierdala się thrashera jak z przełomu lat 80-90.

Jest brudno, wściekle, piekielnie na pełnej kurwie. Solówki wiercą ile wlezie, wokal to od szeptów, growlów, wrzasków aż po przeraźliwe falsety.

The Sign Of Darkness brzmi jakby Bathory, Sarcofago i Poison sprawdzili co nagrają razem. Pewnie byłoby to coś w stylu Apostasy. Świetny powrót.

Hajasz


Zabłąkany wędrowcze, jeśli dotarłeś tutaj bo kojarzysz jakiś zespół o nazwie Apostasy, to jest duża szansa, że to akurat nie ten, bo zespołów o tej nazwie jak psów. Ale skoro już tu jesteś, to przybliżę ci akurat ten konkretny na tyle, na ile potrafię.

Ten konkretny Apostasy pochodzi z Chile i powstał w 1988 roku, więc na pewno pobolewa go już kręgosłup jak mnie. Miał w funkcjonowaniu kilka długich przerw, co nikogo nie powinno dziwić, bo przecież nie stał się kolejnym metalowym towarem eksportowym Ameryki Południowej, a spodziewam się, że na drugiej półkuli utrzymać podziemną kapelę metalową przez trzy dekady jest równie trudno, jak i u nas. Żeby było jeszcze zabawniej, The Sign of Darkness to zaledwie długi krążek długogrający w karierze kapeli (pierwszy, Sunset of the End, wyszedł w 1991 roku, i podobnie jak ty nie mam o nim zielonego pojęcia).

Nie wiem jak Apostasy brzmieli w przeszłości i czy dane im było przejść w ciągu trzech dekad jakąś muzyczną ewolucję, ale spodziewam się, że nie, bo i dziś brzmią oldschoolowo. Na The Sign of Darkness brzmią jak piewcy starego, dobrego blacku i thrashu spod znaku Hellhammer czy Venom. Zupełnie przypadkiem tego typu agresywne granie akurat wraca do łask metaluszków na całym świecie, więc pewnie i Apostasy gdzieś w swoim rejonie będą mieli okazję błysnąć, ale poza niego raczej nie wyjadą z tym materiałem.

The Sign of Darkness ni ziębi, ni grzeje. Ani mnie nie podnieca, ani nie wkurwia. W zasadzie moją uwagę jako tako przyciągają jedynie intra Praise of Darkness oraz The Great Damnation, które aż walą plastikowym oldschoolem – kojarzycie te pseudopatetyczne, sztuczne do bólu klawisze z płyt metalowych z lat 80-tych? To właśnie wita was na wejściu. I choć w 2018 roku brzmi to jeszcze śmieszniej, niż przed dwudziestoma laty, to mnie się wydaje sympatyczne, bo to wyraźne mrugnięcie do tych, co pamiętają te starutkie płyty metalowe nagrywane po taniości. Autorytatywnie stwierdzam, że Apostasy zrobili to intro właśnie jako wehikuł czasu, bo poza tymi klawiszkami reszta płyty brzmi co najmniej przyzwoicie. Oczywiście – wszystko tutaj świadomie wali myszką, od niemal melodeklamowanych wokali pełnych pogłosu wysuniętych mocno na przód i przechodzących od czasu do czasu w falset a’la King Diamond do samych kompozycji, które są wręcz podręcznikowym przykładem wczesnego rozpędzonego thrashu, w którym poza gonitwą nie dzieje się praktycznie nic. I jako taki rodzaj pocztówki sprzed lat, muzycznego albumu ze zdjęciami The Sign of Darkness jest w sumie sympatyczne. Z perspektywy 2018 roku jednak nie broni się nijak, po prostu ginie za albumami, które podpadają pod tę samą formułę, ale są zwyczajnie ciekawsze, lepsze, lepiej zrealizowane. Poszczególne numery nie różnią się od siebie za bardzo, operują w samym środeczku doskonale znanych wszystkim kanw. Przez to wszystko wpadają jednym uchem, drugim wypadają. Nic w nich nie przeszkadza, nie wadzi, nie wkurwia, ale też nic nie zajmuje, nie interesuje, nie porywa. Ot, muzak, muzyka tła dla przeciętnego smutnego satanisty z ósmej klasy.

Z jakiegoś powodu album został podzielony na dwie części, strony A i B, tutaj nazwane Fire i Lust. Każda z nich zaczyna się od wspomnianych plastikowych introdukcji, by potem zamienić się w papkę tych samych dźwięków. Na części Fire numer Virgin Sacrifice brzmi dokładnie tak samo jak kolejny Witching Fire, a ten nie różni się zbytnio od następnego Armageddon Is Near poza tym, że jest od niego nieco szybszy. Poszczególne riffy sprawiają wrażenie, jakby były polepione z tych samych dźwięków, którym pozmieniano długości i które pozamieniano miejscami. O dziwo druga połowa płyty wypada nieco ciekawiej: choć Blackened By Lust dalej ciągnie się tym samym patentem wolniejszego, cięższego blacku/thrashu, to Strife of the Tormentor jest miłym oddechem. Zaczyna się od akustycznego wstępu, w którym skale zabrzmią znajomo każdemu, kto kiedyś słyszał o Metallice, a potem, po sympatycznie klasycznej solówce Apostasy rozwijają numer do równie klasycznej thrashowej gonitwy, która dziwnym trafem jest zaskakująco satysfakcjonująca. Wieńczący płytę Satan Ascends wraz z basowym wstępem to z kolei najlepszy moment na płycie – ostry, niebezpieczny riff, ciekawy groove, raz wyrazisty i powolny, raz rozpędzony do kosmicznych szybkości, fajna aranżacja, pełna zakrętów i ciekawostek, duża dokładność i skupienie. Gdyby wszystkie kawałki na The Sign of Darkness szły tym tropem, to mielibyśmy naprawdę dobry powrót do przeszłości, a tak mamy powrót do przeszłości ciekawy jak szkolna wycieczka z wynajętym przewodnikiem: niby sporo klasyki, nieźle zrealizowane bicie pokłonów dla oldschoolu, ale całość podana w nudnawym sosie, który nie potrafi zainteresować na dłużej niż kilka sekund. Przeciętniak z aspiracjami na przyszłość.

nmtr


Although Chile’s thrash metal scene had taken a few years to fully fire up beyond innovative demos from Pentagram, Massakre, and Necrosis in the mid-80’s the true explosion of underground forces would fire into the abyss in 1988. Full-lengths from Warpath and Necrosis coincided with demos from heavier, more intricate newcomers including a long-lost rehearsal tape from Valparaíso based Apostasy. The rise of bestial terror would reign bloody hell across South America as the world began to dig beyond Sepultura‘s debut and in turning the cross upside down in Chile it’d be Atomic Aggressor‘s ‘Bloody Ceremonial’ and Apostasy‘s ‘Fraud in the Name of God’ (1989) demos that would ‘legitimize’ the underground scene beyond Pentagram‘s impressive beginnings. I know there were more dark forces at work back then already, such as Sadism and Torturer, but in the realm of pure thrash it was Apostasy‘s ‘Sunset of the End’ (1991) that had the most potential to speak to the worldwide thrash metal scene of the time who were reeling from the glory of peak Sepultura, Dark Angel, Sadus and the rise of death metal beyond the 80’s. I have a long personal history of trying to acquire an original cassette of this bands debut that spanned the entirety of 2004 as I’d been ripped off by bad Russian bootlegs but, once I’d acquired it ‘Sunset of the End’ would reaffirm a sort of personal commitment to digging for the hidden gems of independent metal music past and went a long way in shifting my mindset from fanatic to actual collector. In my mind it is as vital an entry to exemplar South American thrash metal as ‘Beneath the Remains’. So, there is great weight attached to receiving a follow-up release twenty seven years later.

There is little to worry about, though, as ‘The Sign of Darkness’ is a worthy successor in a hard-fought battle to resuscitate the spirit of Apostasy. In fact it was only a matter of waiting patiently beyond 2013 as the band reformed as a trio with Cris Profaner (Cristián Silva) as the sole original member joined by Ancient Crypts and Invincible Force drummer Cristóbal Vigneaux along with lead guitarist Sebastian Palominos (Henosis). The collective sigh of relief was palpable as ‘Blackened By Sacrifice’ (2013) demo was immediately evocative of ‘Sunset of the End’, particularly the second half; Since then they’ve released an additional EP, ‘The Blade of Hell’ (2016), prior to the release of this second full-length. ‘The Sign of Darkness’ collects those previous compositions slightly reworked while including a handful of new songs. What might surprise older fans is the level of authenticity and amount of riffs they’ve poured over in creation of ‘The Sign of Darkness’; It absolutely feels like an ‘old school’ thrash metal album from the late 80’s and isn’t mired by any too-modern tricks nor does it delve into death metal as I’d personally expected. The hand-crafted, DIY aspect of Apostasy is yet in tact as they’ve recorded, produced and mixed the record themselves with the final master shopped out to Lamech Sound Design. I’m hugely impressed that Profaner handled a great bulk of the instrumentation and songwriting while keeping things tight, energetic and mercilessly heavy.

There is a great purity in the majesty of ‘The Sign of Darkness’ as it evokes the old days while extending the bullet-belted extremist thrash of their first album nearly three decades later; I’d most definitely have included this on my Best of 2018 if it had been easier to track down and acquire but that is my own failing. It is rare anymore today that I hold a record in my hands and truly covet its possession and not because of nostalgia but for the powerful heavy metal within. This is a riff album, not a riff-salad nightmare or even an overtly technical performance but an intricate set of effective guitar performances enhanced by 80’s death metal aesthetics and post-’86 classic thrash structures. What should immediately stand out is Profaner‘s vocal performance which is classic Chilean thrash echoing grittiness that doesn’t imitate previous vocalist Alberto Leyton but brings a similar cadence with the occasional shrieking fit that’ll recall ‘Darkness Descends’ as much as it does Communion.

When faced with an album that was long accepted as impossible and/or shelved I met ‘The Sign of Darkness’ with high expectations and careful enthusiasm. No doubt I waited through the ‘fanatic’ phase of interest until I’d written this because there is always value in some objectivity. I’d say as a full listen this 33 minute thrasher is quick, straight to the point evil and brutal thrash metal in the most classic sense and that’ll always be my preference above most other forms of metal. The part of me that has been obsessed with thrash riffs since I was a teenager is re-lit by this long awaited second Apostasy album and there should be no doubt that it comes with an above average recommendation, especially if you are a fan of 80’s South American death and thrash metal output or the witching metal phenomenon concurrent on the other side of the world. Highly recommended. For preview there are two key duos that bolster ‘The Sign of Darkness’ to nigh classic status, the first is “The Great Damnation” / “Blackened by Lust” with its Attomica-esque stomp and “Praise of Darkness” / “Virgin Sacrifice” which should immediately read as classic Apostasy and classic Chilean extreme thrash for that matter.

GrizzlyButts



..::TRACK-LIST::..

1. Praise Of Darkness 1:14
2. Virgin Sacrifice 4:56
3. Witching Fire 4:14
4. Armageddon Is Near 4:32
5. The Great Damnation 1:15
6. Blackened By Lust 2:57
7. Strike Of The Tormentot 6:20
8. Serpent Spell 1:45
9. Satan Ascends 4:47

Bonus Tracks:
The Blade Of Hell EP
10. The Great Damnation 1:23
11. Virgin Sacrifice 5:01
12. Blackened by Lust 3:07
13. Strike of the Tormentor 6:25



..::OBSADA::..

Cris Profaner - Bass, Vocals, Keyboards, Guitars (rhythm), Songwriting, Lyrics
Skullfukk - Drums
Sebastarot - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=rqLijMGhNzw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



https://www.youtube.com/watch?v=z3bDzT17F3Y


..::OPIS::..

GALLOWER – the Witching Metal power-trio from Tychy, Poland – have been unleashing their blackthrash fury upon the underground for over a decade. Since their formation in 2015, the band have become a bastion of old-school metal, raw aggression, blistering energy, and a dark medieval aesthetic. Their lyrics immerse listeners in the shadowy world of GALLOWER, a 15th-century land where magic, monsters, and unholy evil reign supreme.

GALLOWER’s discography is a journey into the heart of metal’s purest traditions: demos Witch Hunt is On (2015) and Through the Gallows (2016), through their debut album Behold the Realm of Darkness (2020), to the EP Eastern Witchcraft (2022), released under the banner of DYING VICTIMS. Each release is a testament to GALLOWER’s commitment to keeping the old-school flame alive while crafting a unique and immersive soundscape. Their next recording, the full-length Vengeance & Wrath, won’t be any different and will release the bubonic plague once again!

GALLOWER’s live shows, brimming with unrelenting energy and a raw aggression, leave no man spared and no cross unturned – and that finely honed finesse reaches its apotheosis on Vengeance & Wrath. Truly titled, Vengeance & Wrath encapsulates and exaggerates the GALLOWER aesthetic to date: a perfect storm of thrashing-mad riffs, harsh-yet-articulate vocals, pitch-black intensity, and epic storytelling, all with medieval atmosphere to spare. It’s not so much a vertical improvement as it is a lateral one, for to do anything beyond the remit of truest metal would be a fate worse than death! No more but definitely no less, GALLOWER strive to reach the hallowed halls of Venom, Destruction, Bathory, Sodom, and the Japanese Sabbat – and from this vantage point, with Vengeance & Wrath do they walk that path honorably.

This is Witching Metal: an unholy call to arms for all who live and die for the old school. Arm yourself with a bulletbelt, take this torch, and prepare for battle — the witch hunt has begun, and GALLOWER lead the charge into darkness with Vengeance & Wrath!



I've only just had a chance to write you a few words about Pandemic's second album, and here new Gallower material has already emerged from around the corner. What these two bands have in common is well known. Both lineups feature Nocturnitter, who is one of my favorite retro-style guitarists of the younger generation. The guy has the skills and the head for writing riffs, unquestionably. Gallower is well known to all geeks of old-style metal. Their debut “Behold the Realm of Darkness” and subsequent EP “Eastern Witchcraft” are the essence of 1980s thrash metal. And undoubtedly the forefront of the genre in our domestic backyard in recent years. So is the band still sailing in the right direction, or is it drifting into the shallows? Fuck, free jokes! I'm willing to venture that this is the best, and certainly the most varied material the band has ever recorded. Of course, the band's style hasn't changed a bit. Only the form of the message has changed, albeit slightly. The gentlemen no longer ride straight ahead relentlessly, or at least not all the time. Because there is a lot of riffing at full speed here anyway. At moments, however, they press the brake pedal, as if they wanted to take a sharp turn before accelerating their machine to full speed again. I don't know if this was a deliberate procedure, and Gallower decided to prove that music inspired by the classics is not just highway speeding, or it came out by chance, but there are more tempo changes here than on the band's previous releases. And, believe me, these slower parts are not softer at all. Perhaps, in fact, there's more of a heavy-metal shtick in them, but just as many razor-sharp harmonies. The band's traditional selling point is its sound. Gallower's recordings from the beginning resemble in this respect the albums of the bands our boys are inspired by. I won't discover America, either, by saying that Tzar does a great job as a singer. The guy has an awesome tone of voice, knows when to be rougher and when to “squeak” or sing in the choruses. And then there's that fantastic, old-school drumming. At times it's like being cut out from early Kreator or Sodom albums. I'll be honest and say that I wanted to point out a few tracks from this album at first, but after a few listens I decided it was pointless, because each of them has its own face, and none of them goes below the high level that the album represents as a whole. So to keep it short, to anyone with a taste for retro music at the highest level, I can recommend “Vengeance & Wrath” along with a written guarantee of quality. Signed with both of my hands.

jesusatan



..::TRACK-LIST::..

1. Aftermath / Protector's Militia 04:51
2. The Revelation 02:54
3. Relentless Retaliation 04:32
4. Bubonic Breath 04:49
5. March Of The Carmine Cloaks 05:43
6. Prophecy Of The Seven 05:42
7. The Dead Despise The Living 03:41
8. Vengeance & Wrath 05:53
9. Demonic Ascent 04:59



..::OBSADA::..

T.C. Speedfire - Drums
Vic Nocturnitier - Guitars
Mighty Tzar - Vocals, Bass



https://www.youtube.com/watch?v=U85WAQrNSd0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



https://www.youtube.com/watch?v=z3bDzT17F3Y


..::OPIS::..

GALLOWER – the Witching Metal power-trio from Tychy, Poland – have been unleashing their blackthrash fury upon the underground for over a decade. Since their formation in 2015, the band have become a bastion of old-school metal, raw aggression, blistering energy, and a dark medieval aesthetic. Their lyrics immerse listeners in the shadowy world of GALLOWER, a 15th-century land where magic, monsters, and unholy evil reign supreme.

GALLOWER’s discography is a journey into the heart of metal’s purest traditions: demos Witch Hunt is On (2015) and Through the Gallows (2016), through their debut album Behold the Realm of Darkness (2020), to the EP Eastern Witchcraft (2022), released under the banner of DYING VICTIMS. Each release is a testament to GALLOWER’s commitment to keeping the old-school flame alive while crafting a unique and immersive soundscape. Their next recording, the full-length Vengeance & Wrath, won’t be any different and will release the bubonic plague once again!

GALLOWER’s live shows, brimming with unrelenting energy and a raw aggression, leave no man spared and no cross unturned – and that finely honed finesse reaches its apotheosis on Vengeance & Wrath. Truly titled, Vengeance & Wrath encapsulates and exaggerates the GALLOWER aesthetic to date: a perfect storm of thrashing-mad riffs, harsh-yet-articulate vocals, pitch-black intensity, and epic storytelling, all with medieval atmosphere to spare. It’s not so much a vertical improvement as it is a lateral one, for to do anything beyond the remit of truest metal would be a fate worse than death! No more but definitely no less, GALLOWER strive to reach the hallowed halls of Venom, Destruction, Bathory, Sodom, and the Japanese Sabbat – and from this vantage point, with Vengeance & Wrath do they walk that path honorably.

This is Witching Metal: an unholy call to arms for all who live and die for the old school. Arm yourself with a bulletbelt, take this torch, and prepare for battle — the witch hunt has begun, and GALLOWER lead the charge into darkness with Vengeance & Wrath!



I've only just had a chance to write you a few words about Pandemic's second album, and here new Gallower material has already emerged from around the corner. What these two bands have in common is well known. Both lineups feature Nocturnitter, who is one of my favorite retro-style guitarists of the younger generation. The guy has the skills and the head for writing riffs, unquestionably. Gallower is well known to all geeks of old-style metal. Their debut “Behold the Realm of Darkness” and subsequent EP “Eastern Witchcraft” are the essence of 1980s thrash metal. And undoubtedly the forefront of the genre in our domestic backyard in recent years. So is the band still sailing in the right direction, or is it drifting into the shallows? Fuck, free jokes! I'm willing to venture that this is the best, and certainly the most varied material the band has ever recorded. Of course, the band's style hasn't changed a bit. Only the form of the message has changed, albeit slightly. The gentlemen no longer ride straight ahead relentlessly, or at least not all the time. Because there is a lot of riffing at full speed here anyway. At moments, however, they press the brake pedal, as if they wanted to take a sharp turn before accelerating their machine to full speed again. I don't know if this was a deliberate procedure, and Gallower decided to prove that music inspired by the classics is not just highway speeding, or it came out by chance, but there are more tempo changes here than on the band's previous releases. And, believe me, these slower parts are not softer at all. Perhaps, in fact, there's more of a heavy-metal shtick in them, but just as many razor-sharp harmonies. The band's traditional selling point is its sound. Gallower's recordings from the beginning resemble in this respect the albums of the bands our boys are inspired by. I won't discover America, either, by saying that Tzar does a great job as a singer. The guy has an awesome tone of voice, knows when to be rougher and when to “squeak” or sing in the choruses. And then there's that fantastic, old-school drumming. At times it's like being cut out from early Kreator or Sodom albums. I'll be honest and say that I wanted to point out a few tracks from this album at first, but after a few listens I decided it was pointless, because each of them has its own face, and none of them goes below the high level that the album represents as a whole. So to keep it short, to anyone with a taste for retro music at the highest level, I can recommend “Vengeance & Wrath” along with a written guarantee of quality. Signed with both of my hands.

jesusatan



..::TRACK-LIST::..

1. Aftermath / Protector's Militia 04:51
2. The Revelation 02:54
3. Relentless Retaliation 04:32
4. Bubonic Breath 04:49
5. March Of The Carmine Cloaks 05:43
6. Prophecy Of The Seven 05:42
7. The Dead Despise The Living 03:41
8. Vengeance & Wrath 05:53
9. Demonic Ascent 04:59



..::OBSADA::..

T.C. Speedfire - Drums
Vic Nocturnitier - Guitars
Mighty Tzar - Vocals, Bass



https://www.youtube.com/watch?v=U85WAQrNSd0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Usually when we talk about the old Canadian thrash metal scene you will mostly mention such names as Sacrifice, Exciter, Infernal Majesty, Voivod, Piledriver or Razor. Unfortunately, not many metal fans will mention Armoros- and too bad, because their Pieces is one of the best Canadian albums from the mid 80s that I have ever heard!

Unfortunately, this band has not survived, and after recording several demos and material for the debut album, they disbanded. Aside from the cassette version distributed by the band, Pieces was not released officially for many years until it first came out in 2008 by Brazilian Marquee Rec as a box, packed together with some additional recordings of this band from their past. It was finally re-mastered and re-released on vinyl and in CD format in 2015 by German High Roller.

But let’s concentrate on the music from this full length. Armoros presents here over 40 minutes of wild, aggressive, fast and technical thrash metal. There is some melody, but the music sounds a little dirty. It's not that fast during the entire recording, though. Sometimes you can find some middle-tempo riffs here and there. There are not many moments like that, though - just to catch a little breath, and back again to the thrashing madness. The vocals are also rasp and dirty – spitting the words with hatred, but again with some melody. You can tell right away that Rick’s screams were heavily inspired by Araya’s style. The songs from Pieces are well composed, technical and full of complicated tempo changes. It is noticeable that Armoros was practicing for hours in their rehearsal room, and they were pretty mature as a band when they recorded these “pieces”. From time to time, a short, screaming guitar-solo pierces your ear-drums. There's not much I can say about the drummer’s effort on this album. The drum arrangements are simple, mostly super fast and straight forward. There's even less I can say about the bass lines, which are not audible. So maybe Pieces is not a flawless album- there are things that could be done better (especially during the recording of it) but still, as a whole, it is a killer album!

Some people might say that Pieces is just another brutal thrash metal offering from the mid 80s and moreover, its production is far from perfect. But for me, this recording has something special that many thrash metal classics with a bigger budget and more professional studios lack. It is the organic aggression, dedication and honesty I can sense in Armoros’ music. It's just the purest thrash you can imagine from the late 80s. An absolute must-hear for everyone who likes old-style thrash metal!

RustInPissZygadena



..::TRACK-LIST::..

1. Forever Hold Your Pieces/C.M.D.K. 5:26
2. Teminal Death 3:03
3. Apparition Of Force 3:38
4. Remember Michelle 4:20
5. The Dead 5:51
6. Euphoria 3:17
7. Critical Mass 3:52
8. Dementia 5:39
9. Shadows 6:33
10. Earache My Eye 2:46



..::OBSADA::..

Mike Sudar - Guitars
Jed Simon - Guitars
Rick Lee - Vocals, Bass
Terry Groom - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=UJCVYmssp2U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Usually when we talk about the old Canadian thrash metal scene you will mostly mention such names as Sacrifice, Exciter, Infernal Majesty, Voivod, Piledriver or Razor. Unfortunately, not many metal fans will mention Armoros- and too bad, because their Pieces is one of the best Canadian albums from the mid 80s that I have ever heard!

Unfortunately, this band has not survived, and after recording several demos and material for the debut album, they disbanded. Aside from the cassette version distributed by the band, Pieces was not released officially for many years until it first came out in 2008 by Brazilian Marquee Rec as a box, packed together with some additional recordings of this band from their past. It was finally re-mastered and re-released on vinyl and in CD format in 2015 by German High Roller.

But let’s concentrate on the music from this full length. Armoros presents here over 40 minutes of wild, aggressive, fast and technical thrash metal. There is some melody, but the music sounds a little dirty. It's not that fast during the entire recording, though. Sometimes you can find some middle-tempo riffs here and there. There are not many moments like that, though - just to catch a little breath, and back again to the thrashing madness. The vocals are also rasp and dirty – spitting the words with hatred, but again with some melody. You can tell right away that Rick’s screams were heavily inspired by Araya’s style. The songs from Pieces are well composed, technical and full of complicated tempo changes. It is noticeable that Armoros was practicing for hours in their rehearsal room, and they were pretty mature as a band when they recorded these “pieces”. From time to time, a short, screaming guitar-solo pierces your ear-drums. There's not much I can say about the drummer’s effort on this album. The drum arrangements are simple, mostly super fast and straight forward. There's even less I can say about the bass lines, which are not audible. So maybe Pieces is not a flawless album- there are things that could be done better (especially during the recording of it) but still, as a whole, it is a killer album!

Some people might say that Pieces is just another brutal thrash metal offering from the mid 80s and moreover, its production is far from perfect. But for me, this recording has something special that many thrash metal classics with a bigger budget and more professional studios lack. It is the organic aggression, dedication and honesty I can sense in Armoros’ music. It's just the purest thrash you can imagine from the late 80s. An absolute must-hear for everyone who likes old-style thrash metal!

RustInPissZygadena



..::TRACK-LIST::..

1. Forever Hold Your Pieces/C.M.D.K. 5:26
2. Teminal Death 3:03
3. Apparition Of Force 3:38
4. Remember Michelle 4:20
5. The Dead 5:51
6. Euphoria 3:17
7. Critical Mass 3:52
8. Dementia 5:39
9. Shadows 6:33
10. Earache My Eye 2:46



..::OBSADA::..

Mike Sudar - Guitars
Jed Simon - Guitars
Rick Lee - Vocals, Bass
Terry Groom - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=UJCVYmssp2U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mogłoby się wydawać, że Thrashing Madness Productions wyciągnęło już wszystkie nieoszlifowane diamenty z metalowej przeszłości naszego kraju, ponieważ katalog wytwórni jest już wypchany po brzegi największymi tytułami podziemia. Nic bardziej mylnego, bo z początkiem obecnego roku label uderzył kolejnymi premierami i biorę się za pierwszą, czyli łódzki zespół Abathor i ich album The Ultimate Cure z 1991 roku. Do dania głównego dodane zostało jako bonus demo Reincarnation z tego samego roku.

Wydawnictwa Thrashing to dla mnie zawsze wielka radość nie tylko ze względu na spodziewany ładunek uwielbianej dawki old schoolowej łupanki, ale także z powodu bardzo dobrze przygotowanych wydawnictw, tłustych wkładek i dużej liczby materiałów archiwalnych w nich zawartych, dzięki czemu mamy szansę otrzeć się o magiczne czasy, gdy nasze podziemie kopało dupska najsilniej. Zespoły uzbrojone w gitary Defila, wzmacniacze Eltrona i perkusje Polmuza niszczyły wszystko na drodze, posiadając w sobie tyle werwy i energii, że nie potrzebowały sprzętu wysokiej klasy, by ją wyrazić. Dzisiaj zespoły mają bezproblemowy dostęp do sprzętu muzycznego i nagraniowego, ale gdyby jeszcze posiadały choć troszkę tej energii, to byłoby pięknie…

Wracając do tematu. Abathor powstał w 1989 w Łodzi, a jego muzycy zakochani byli w thrash metalu. The Ultimate Cure jest tego świadectwem, dziesięć kompozycyji zawartych na albumie to manifestacja miłości do tej odmiany metalu nastoletnich wtedy chłopaków. Muzycy zdecydowanie stawiali na scenę amerykańską, na płycie słychać wyraźne nawiązania do Voivod (Thunder of War), wczesnej Metalliki (Soldiers of Destiny) czy nawet Testament. Nie obyło się też bez nawiązań do polskiego Kata, co akurat dziwić nie powinno w ogóle, bo jakby na to nie spojrzeć, był to wtedy najpotężniejszy thrashowy skład. Czytając wywiad zamieszczony we wkładce, dowiadujemy się, że studio, w którym album nagrano, pozbawiony był wzmacniaczy i muzycy wpięli swoje gitary bezpośrednio w stół mikserski. Rozwiązanie to tłumaczy specyficzny jazgot, jaki wytworzył się w partiach gitar, ale koniec końców ich sound mnie absolutnie nie zraził. Na pewno znajdą się osoby, którym ciężko będzie przez ten materiał przejść, lecz tak został zrealizowany i cały w tym jego urok. Jak na czasy i możliwości w jakich został poczęty uważam, że brzmi bardzo dobrze i nie odstaje od ówczesnej czołówki. Wiem natomiast za to, że zespołowi zabrakło trochę szczęścia i uporu, by zawalczyć ze swoją muzyką szerzej i poza występem na festiwalu Drrrama skład nie osiągnął zbyt wiele (nie licząc nagrań). Na pewno nie pomogła także koniunktura odwracająca się powoli od nowych thrash metalowych załóg na rzecz death metalu.

Czego by tu nie spekulować, należy stwierdzić jedną rzecz: The Ultimate Cure jest ciekawym, nieoczywistym przedstawicielem metalowej sceny sprzed ponad trzydziestu lat. Podczas, gdy wszyscy składają pokłony (ze mną włącznie) przed Imperatorem, Ghostem czy Merciless Death, Abathor jest interesującą propozycją pokazującą, iż obok dobrze wypromowanych w podziemiu nazw grały jeszcze te mniejsze, które robiły równie dużo zamętu co liderzy. Zarówno album, jak i rehearsal demo to nastoletnie, postkomunistyczne spojrzenie na scenę Bay Area, co samo w sobie czyni te materiały na wskroś wyjątkowymi.

Brzeźnicki


No dobrze, czy ktoś z Was pamięta o tym zespole? Przyznam, że to kolejny zapomniany band, który odświeżyła wytwórnia Thrashing Madness Productions – przy uciesze samego zespołu, wydawcy i pewnie kilkunastu innych osób w całym kraju.

Przyjrzyjmy się jednak im bliżej. Powstali w Łodzi pod sam koniec Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, gdy thrash metal szedł już w odstawkę, bowiem na świeczniku pojawił się jego bardziej śmiertelny brat – death metal. Abathor jednak nie zważał na ten fakt i w 1991 roku wypuścił na świat dwie demówki – „Reincarnation” i „The Ultimate Cure”. Obie znalazły się właśnie na tym wydawnictwie.

Co ja mogę powiedzieć tym, którzy nie słyszeli jeszcze Abathor? Zespół grał wtedy techniczny thrash metal, jakiego było sporo. I moim zdaniem nie wybijał się jakoś wybitnie ponad przeciętną. Ale również nie plasowali się poniżej. Obydwa materiały były (są) całkiem solidnym graniem. Wiadomo, że druga demówka zawiera również materiał bardziej dopracowany no i lepiej brzmiący. Słucha się tego przyjemnie, poza faktem że jak już się skończy to człowiek wiele nie pamięta. Ja wiem, że ktoś starszy ode mnie o dwadzieścia lat może do tego inaczej podchodzić, szczególnie jeśli np. wychował się w Łodzi i Abathor był po prostu zespołem z sąsiedztwa. Ja doceniam, ale nie wywołują te materiały u mnie jakichś większych emocji. Zespół jakich wiele wtedy.

Jak to w przypadku wznowień Thrashing Madness Productions bywa – w środku mamy skany wywiadów, reprodukcje plakatów, zdjęcia z archiwum zespołu oraz wywiad przeprowadzony przez Leszka na potrzeby tego wznowienia.

Co ciekawe, Abathor dalej istnieje, dziesięć lat temu wypuścili płytę „Phoenix From the Ashes” z materiałem nagranym ponoć w 1995 roku. I muszę zdecydowanie stwierdzić, że ta droga już w ogóle mnie nie interesuje. Thrash/groove metal a’la połowa najntisów – najgorzej. Na jego tle dwie wznowione właśnie demówki wypadają znacznie lepiej.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

The Ultimate Cure (Demo 1991)
1. Thunder Of War
2. Soldiers Of Destiny
3. Decadence Remains
4. Anatomy Of Murder
5. ...Through The Twilight
6. Blindman
7. Reincarnation
8. Down
9. The Ultimate Cure
10. March Of Enchanted Souls

Reincarnation (Reincarnation Rehearsal Demo Tape 1991)
11. Intro
12. Reincarnation
13. Soldiers Of Destiny
14. Down
15. Anatomy Of Murder
16. ...Through The Twilight
17. Thunder Of War



..::OBSADA::..

Krzysztof 'Chris' Świątkiewicz - Guitars, Vocals
Marcin Kowalczyk - Guitars
Rafał Fuks - Bass
Daniel Cybusz - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=c_7Je9e0krQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mogłoby się wydawać, że Thrashing Madness Productions wyciągnęło już wszystkie nieoszlifowane diamenty z metalowej przeszłości naszego kraju, ponieważ katalog wytwórni jest już wypchany po brzegi największymi tytułami podziemia. Nic bardziej mylnego, bo z początkiem obecnego roku label uderzył kolejnymi premierami i biorę się za pierwszą, czyli łódzki zespół Abathor i ich album The Ultimate Cure z 1991 roku. Do dania głównego dodane zostało jako bonus demo Reincarnation z tego samego roku.

Wydawnictwa Thrashing to dla mnie zawsze wielka radość nie tylko ze względu na spodziewany ładunek uwielbianej dawki old schoolowej łupanki, ale także z powodu bardzo dobrze przygotowanych wydawnictw, tłustych wkładek i dużej liczby materiałów archiwalnych w nich zawartych, dzięki czemu mamy szansę otrzeć się o magiczne czasy, gdy nasze podziemie kopało dupska najsilniej. Zespoły uzbrojone w gitary Defila, wzmacniacze Eltrona i perkusje Polmuza niszczyły wszystko na drodze, posiadając w sobie tyle werwy i energii, że nie potrzebowały sprzętu wysokiej klasy, by ją wyrazić. Dzisiaj zespoły mają bezproblemowy dostęp do sprzętu muzycznego i nagraniowego, ale gdyby jeszcze posiadały choć troszkę tej energii, to byłoby pięknie…

Wracając do tematu. Abathor powstał w 1989 w Łodzi, a jego muzycy zakochani byli w thrash metalu. The Ultimate Cure jest tego świadectwem, dziesięć kompozycyji zawartych na albumie to manifestacja miłości do tej odmiany metalu nastoletnich wtedy chłopaków. Muzycy zdecydowanie stawiali na scenę amerykańską, na płycie słychać wyraźne nawiązania do Voivod (Thunder of War), wczesnej Metalliki (Soldiers of Destiny) czy nawet Testament. Nie obyło się też bez nawiązań do polskiego Kata, co akurat dziwić nie powinno w ogóle, bo jakby na to nie spojrzeć, był to wtedy najpotężniejszy thrashowy skład. Czytając wywiad zamieszczony we wkładce, dowiadujemy się, że studio, w którym album nagrano, pozbawiony był wzmacniaczy i muzycy wpięli swoje gitary bezpośrednio w stół mikserski. Rozwiązanie to tłumaczy specyficzny jazgot, jaki wytworzył się w partiach gitar, ale koniec końców ich sound mnie absolutnie nie zraził. Na pewno znajdą się osoby, którym ciężko będzie przez ten materiał przejść, lecz tak został zrealizowany i cały w tym jego urok. Jak na czasy i możliwości w jakich został poczęty uważam, że brzmi bardzo dobrze i nie odstaje od ówczesnej czołówki. Wiem natomiast za to, że zespołowi zabrakło trochę szczęścia i uporu, by zawalczyć ze swoją muzyką szerzej i poza występem na festiwalu Drrrama skład nie osiągnął zbyt wiele (nie licząc nagrań). Na pewno nie pomogła także koniunktura odwracająca się powoli od nowych thrash metalowych załóg na rzecz death metalu.

Czego by tu nie spekulować, należy stwierdzić jedną rzecz: The Ultimate Cure jest ciekawym, nieoczywistym przedstawicielem metalowej sceny sprzed ponad trzydziestu lat. Podczas, gdy wszyscy składają pokłony (ze mną włącznie) przed Imperatorem, Ghostem czy Merciless Death, Abathor jest interesującą propozycją pokazującą, iż obok dobrze wypromowanych w podziemiu nazw grały jeszcze te mniejsze, które robiły równie dużo zamętu co liderzy. Zarówno album, jak i rehearsal demo to nastoletnie, postkomunistyczne spojrzenie na scenę Bay Area, co samo w sobie czyni te materiały na wskroś wyjątkowymi.

Brzeźnicki


No dobrze, czy ktoś z Was pamięta o tym zespole? Przyznam, że to kolejny zapomniany band, który odświeżyła wytwórnia Thrashing Madness Productions – przy uciesze samego zespołu, wydawcy i pewnie kilkunastu innych osób w całym kraju.

Przyjrzyjmy się jednak im bliżej. Powstali w Łodzi pod sam koniec Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, gdy thrash metal szedł już w odstawkę, bowiem na świeczniku pojawił się jego bardziej śmiertelny brat – death metal. Abathor jednak nie zważał na ten fakt i w 1991 roku wypuścił na świat dwie demówki – „Reincarnation” i „The Ultimate Cure”. Obie znalazły się właśnie na tym wydawnictwie.

Co ja mogę powiedzieć tym, którzy nie słyszeli jeszcze Abathor? Zespół grał wtedy techniczny thrash metal, jakiego było sporo. I moim zdaniem nie wybijał się jakoś wybitnie ponad przeciętną. Ale również nie plasowali się poniżej. Obydwa materiały były (są) całkiem solidnym graniem. Wiadomo, że druga demówka zawiera również materiał bardziej dopracowany no i lepiej brzmiący. Słucha się tego przyjemnie, poza faktem że jak już się skończy to człowiek wiele nie pamięta. Ja wiem, że ktoś starszy ode mnie o dwadzieścia lat może do tego inaczej podchodzić, szczególnie jeśli np. wychował się w Łodzi i Abathor był po prostu zespołem z sąsiedztwa. Ja doceniam, ale nie wywołują te materiały u mnie jakichś większych emocji. Zespół jakich wiele wtedy.

Jak to w przypadku wznowień Thrashing Madness Productions bywa – w środku mamy skany wywiadów, reprodukcje plakatów, zdjęcia z archiwum zespołu oraz wywiad przeprowadzony przez Leszka na potrzeby tego wznowienia.

Co ciekawe, Abathor dalej istnieje, dziesięć lat temu wypuścili płytę „Phoenix From the Ashes” z materiałem nagranym ponoć w 1995 roku. I muszę zdecydowanie stwierdzić, że ta droga już w ogóle mnie nie interesuje. Thrash/groove metal a’la połowa najntisów – najgorzej. Na jego tle dwie wznowione właśnie demówki wypadają znacznie lepiej.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

The Ultimate Cure (Demo 1991)
1. Thunder Of War
2. Soldiers Of Destiny
3. Decadence Remains
4. Anatomy Of Murder
5. ...Through The Twilight
6. Blindman
7. Reincarnation
8. Down
9. The Ultimate Cure
10. March Of Enchanted Souls

Reincarnation (Reincarnation Rehearsal Demo Tape 1991)
11. Intro
12. Reincarnation
13. Soldiers Of Destiny
14. Down
15. Anatomy Of Murder
16. ...Through The Twilight
17. Thunder Of War



..::OBSADA::..

Krzysztof 'Chris' Świątkiewicz - Guitars, Vocals
Marcin Kowalczyk - Guitars
Rafał Fuks - Bass
Daniel Cybusz - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=c_7Je9e0krQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mekong Delta jest tym w historii thrashu, czym w historii literatury grozy było pojawienie się H.P. Lovecrafta – jakościowym przeskokiem tak ogromnym, że podobnego nigdy wcześniej nie zanotowano. Otóż bowiem pojawili się ludzie, którzy obrawszy sobie za podstawę thrash, tak go zmutowali, że nawet rodzona i kochająca matka by go nie poznała. Sam zaś album The Music of Erich Zann był dla Mekongów prawdziwym, choć drugim, początkiem. To, co wydobywa się z głośników to istna orgia – nieskrępowana, bezwstydna, niepohamowana żądza ucztowania – muzyczne bachanalia. I choć do absolutu z „Dances of Death” jeszcze trochę brakuje, a niedoskonałości wieku młodzieńczego są wciąż słyszalne, to nie ma najmniejszej wątpliwości, że oto ma się przed oczami prawdziwe cacuszko. Tak w dziejach świata nie grał nikt inny, a i dziś — po ponad dwudziestu latach od premiery — niewielu udało się zbliżyć do tego poziomu. Muzyka Mekongów jest tak niepowtarzalna, że stała się przysłowiowym „jabłkiem” (kto zna, ten wie).

Zapraszam więc do degustacji i delektowania się bogatym bukietem smaczków. Na początek, znak rozpoznawczy wszystkich krążków pod wezwaniem Trójkąta – wokale. Te, zaserwowane przez Wolfganga Borgmanna, zaskakują dosłownie wszystkim: barwą, motoryką, dynamiką i rozmachem. Barwa może się wydawać (ale tylko z początku) irytująca i nieprzystająca do muzyki. Z czasem jednak (w praktyce około piątego przesłuchania) okazuje się, że nie mogłaby być nawet o jotę lepsza. Barwa nadaje muzyce oryginalnego szlifu i nieco kwaśnawego posmaku i — niczym sok z limetki wydobywający smak potraw — wyciąga na powierzchnię bogactwo niuansów. A to wpływ samej barwy jeno. Kolejnym środkiem wyrazu są dynamika i motoryka – nie dość, że wokale są nieprzewidywalne, pełne ekspresji, to jeszcze mają w sobie moc legionu Kupichów. Czuć tę moc na każdym kroku – tak w chwilach zrywu, jak i wyciszenia. Generalnie, wokalista ma gdzie poszaleć (co zresztą czyni), tym bardziej, że kompozycje wyciskają z niego siódme poty – niczym sokowirówka z kilograma gruszek. Nie gorzej mieszają gitary, raz podchodząc pod klasykę, innym razem kombinując tak okrutnie, że kultyści Cthulhu mogliby się poczuć zawstydzeni. Riffy są zarówno nieokiełznane jak i dokładnie przemyślane, a solówki oblepiają mackami. Osobny rozdział można napisać o basie, bowiem wcina się w historią rzemiosła, niczym T. Lis w zdanie swoim rozmówcom. Jest wyraźny, ładnie wyeksponowany i prócz tworzenia szkieletu kompozycji, zdarza mu się zapędzić w solówki. 10042010 słów uznania należy się także garowemu, bo to on przejmuje na siebie obowiązek utrzymania pozostałych indywiduów w ryzach, gdy basmanowi zdarzy się poindywiduować. A uwierzcie – utrzymanie takiej muzyki w ryzach jest wyczynem karkołomnym, graniczącym wręcz z niemożliwością. Kompozycje mają nie tyle pazurki, co potworne zębiska, więc mlask! – jeden nieodpowiedzialny dźwięk i podcieramy się łokciem. Poskromienie takiego progresywnego monstrum świadczy natomiast o niebywałym talencie i wyśmienitym kunszcie. Faktem jest, że album ma pewne niedociągnięcia, ale ich świadomość ma się tylko dlatego, że Mekongi poszli jeszcze o krok dalej. Gdyby nie to, patenty z The Music of Erich Zann byłyby traktowane jako te niedoścignione i nieosiągalne. I takie w swoim czasie były.

deaf


When a friend of mine gave me the two Mekong Delta albums in 1988, the debut and the one reviewed here, I only listened to the first three tracks from the latter as it happened to be on side A. I never even bothered with the debut since I had no desire whatsoever to wreck my brain with these illogical, surreal accumulations of riffs and eclectic sounds that made absolutely no sense from a compositional point-of-view. I came across these German “psychos” about a month after Voivod, and I started feeling uneasy about what our favourite metal could possibly turn into in the future…

four years later, in 1992 to be precise, I decided to record an album by a band named End Amen based on this act’s ties to Deathrow, a band I like a lot, and I also saw that the new Mekong Delta album was out. It’s not that I had the most pleasant memories from their early exploits, but since the End Amen opus was 43-min long, I decided to fill in the rest of the cassette (60-min) with some tunes from the Mekongs’ latest. At that time I had already warmed up to less conventional musical ways of expression, and once the twisted serpentine riffs of “Innocent?” started, I knew I had to go back and revisit places that I wasn’t prepared to savour properly earlier.

It was much later when I detected similarities between the guitar formulas here and the ones on Living Death’s “Protected from Reality”, an album I got hooked much more easily largely due to the gorgeous instrumental “Woods of Necrophiliac”. I guess the two Living Death axemen didn’t want to reveal their true identities by pulling out another standout progressive/technical thrashterpiece with their main act although chronologically it would have been released a year before the one reviewed here. Or maybe it was a stipulation made by Ralph Hubert if the guys wanted to continue working with him… no one can tell, but under thick disguise or not this enigmatic line-up knew very well what they were doing although the self-titled debut, compared to what followed suit, remains an inauspicious, rough-around-the-edges beginning. Most likely this first effort was intended as a vehicle for the musicians to synchronize their endeavours cause everything here clicks and clocks like on a finely polished machine.

“Age of Agony” can actually pass for a track from “Protected from Reality” with its angular guitar rhythms, but before the listener starts finding more telling similarities between the two fractions commences a pleiad of twisted schizoid riffs and some totally surreal clean singing the performer behind the mike definitely sticking to more conventional vocal lines than those unique tirades of Torsten Bergmann save for a couple of isolated siren-like wails. “True Lies” stirs a whirlwind of intelligent hectic riffage with eccentric slower breaks interrupting the unorthodox carnage which also knows its more melodic side with great leads provided on top of several more relaxed variations. “Confession of Madness” confesses everything within the span of 4-min with the steel technical riffs and these stupendous melodic decisions that indeed may come out of the hands of some demented musician like the album godfather, the vocals equally as eclectic with their inordinately high-strung nature. “Hatred” is a more frenetic symphony with psychotic rifforamas pricking the listener’s psyche served in a more aggressive, also more dishevelled, fashion the eerie Erich Zann-like melodies creeping underneath to a highly unnerving effect. The “Interludium” is a classical all-instrumental experimentation the guitars taking over from the introductory violin tunes, duelling with them throughout to a smattering operatic effect achieved here for the first time. Yes, classical music was brought to the fore to side with metal for the creation of more intriguing symbioses in the future…

“Prophecy” is schizophrenic amorphous thrash at its most chaotically headbanging, a great eventful shredder with a nice chorus, a consistent stomping main motif and a fading hallucinogenic ending. “Memories of Tomorrow” is a relatively more linear piece with pounding rhythms and prominent bass Hubert making himself heard with brasher strokes which blend with the staple otherworldly melodies to a smattering cosmic effect the latter enhanced by another superb weird epitaph. “I, King, Will Come” is perhaps not a total surprise, having in mind “Black Sabbath” from the debut, but this one is the most eclectic doom metal hymn you’ve never heard with the most offbeat chorus imaginable on top of super seismic, ship-sinking riffs which march unperturbed without any more technical embellishments. “The Final Deluge” brings things back to normal with a vortex of perplexing, intricate guitars the bizarre music accompanied by an even stranger chorus; this vocalist, the name Wolfgang Borgmann, is the perfect fit to the least ordinary musical panorama with his dramatic pathos which at times is simply laughable in its serious naivety, but it can’t be any other way with regards to the multi-layered execution. The “Epilogue” is just two min of avantgarde balladism the singer participating again in the most melancholically emotional manner, to the best of his abilities.

In the wake of the technical/progressive thrash metal craze, which the band single-handedly inaugurated with their debut a year earlier with a little help from Coroner’s “R.I.P.” perhaps, this opus stood proud in the company of Deathrow’s “Deception Ignored”, Target’s “Master Project Genesis”, Destruction’s “Release from Agony”, Coroner’s “Punishment for Decadence”, and Realm’s “Endless War” and Blind Illusion’s “The Sane Asylum” from the other side of The Atlantic although the progenitors had to see themselves in the midst of really furious competition the rise of all these old and new talents almost instantaneous the scene having woken up for those new alien sounds very quickly. This Lovecraftian myth sounded the most schizophrenic and the least predictable of the lot, but it was at the same time the least accessible as well, and with the astounding level of musicianship flowing out of the other mentioned works the band really had to outdo themselves each time in order to keep their colleagues at a distance. Hubert had ideas in abundance, as he so well proved in the years to come, but so did the others, and constant evolution was mandatory in all departments with this particular field filling up with other skilful musicians even faster than the up-and-coming death metal one.

The follow-up honed the band’s hyper-active, super-intricate approach also increasing their classical infatuations, and consequently sounded more compelling and more meticulously structured that its predecessor. Regardless of his charmingly attached style, Borgmann couldn’t quite pass for a truly impressive singer, and he had to go replaced by Doug Lee from the American power metallers Siren. With this new much more versatile throat the upgrade was imminent resulting in some musical adjustments, too, and “Dances of Death” was a masterpiece of classical-infused progressive thrashing the title-track a conceptual centrepiece comprising eight parts plus an 11-min rendition of Modest Mussorgsky’s “Night on a Bare Mountain” served at the end, a standalone encyclopaedia of classical-prone multi-faceted thrashing. Nothing could stop the band now from producing their magnum opus which “Kaleidoscope” was, the culmination of the whole progressive/technical thrash metal kaleidoscope which surprisingly found itself in the midst of another pool of geniuses, the German wave which continued churning out amazing albums for another couple of years. Ralph Hubert and Co. stood defiant among these young upstarts all the way till said wave’s demise, closing the first stage of their career with the downbeat non-metal farewell “Pictures at an Exhibition”.

Hubert brought his gang back in 2007, and they have been going strong in the new millennium with a string of four stellar albums so far. The machine seems to be working perfectly; the Erich Zann descendants keep creating some of the finest, most memorable moments from metal history, and until the Ancient Ones don’t make another descent upon our Earth plane, there will be no end to their intimidating, mind-scratching, schizophrenic visions.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Age Of Agony (Prologue)
2. True Lies
3. Confessions Of Madness
4. Hatred
5. Interludium (Begging For Mercy)
6. Prophecy
7. Memories Of Tomorrow
8. I, King, Will Come
9. The Final Deluge
10. Epilogue

Bonus Track:
11. The Gnom

Track 5 "Interludium (Begging For Mercy)" is an adaptation of 'Psycho: Suite for String Orchestra' composed by Bernard Herrmann for the Alfred Hitchcock film.



..::OBSADA::..

Gordon Perkins - batterie & percussion
Björn Eklund - bass & accoustic guitar
Rolf Stein - guitar & back vocals
Vincent St. Johns - guitar & back vocals
Keil - vocals & stick




https://www.youtube.com/watch?v=7nIF2G_Yjco



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mekong Delta jest tym w historii thrashu, czym w historii literatury grozy było pojawienie się H.P. Lovecrafta – jakościowym przeskokiem tak ogromnym, że podobnego nigdy wcześniej nie zanotowano. Otóż bowiem pojawili się ludzie, którzy obrawszy sobie za podstawę thrash, tak go zmutowali, że nawet rodzona i kochająca matka by go nie poznała. Sam zaś album The Music of Erich Zann był dla Mekongów prawdziwym, choć drugim, początkiem. To, co wydobywa się z głośników to istna orgia – nieskrępowana, bezwstydna, niepohamowana żądza ucztowania – muzyczne bachanalia. I choć do absolutu z „Dances of Death” jeszcze trochę brakuje, a niedoskonałości wieku młodzieńczego są wciąż słyszalne, to nie ma najmniejszej wątpliwości, że oto ma się przed oczami prawdziwe cacuszko. Tak w dziejach świata nie grał nikt inny, a i dziś — po ponad dwudziestu latach od premiery — niewielu udało się zbliżyć do tego poziomu. Muzyka Mekongów jest tak niepowtarzalna, że stała się przysłowiowym „jabłkiem” (kto zna, ten wie).

Zapraszam więc do degustacji i delektowania się bogatym bukietem smaczków. Na początek, znak rozpoznawczy wszystkich krążków pod wezwaniem Trójkąta – wokale. Te, zaserwowane przez Wolfganga Borgmanna, zaskakują dosłownie wszystkim: barwą, motoryką, dynamiką i rozmachem. Barwa może się wydawać (ale tylko z początku) irytująca i nieprzystająca do muzyki. Z czasem jednak (w praktyce około piątego przesłuchania) okazuje się, że nie mogłaby być nawet o jotę lepsza. Barwa nadaje muzyce oryginalnego szlifu i nieco kwaśnawego posmaku i — niczym sok z limetki wydobywający smak potraw — wyciąga na powierzchnię bogactwo niuansów. A to wpływ samej barwy jeno. Kolejnym środkiem wyrazu są dynamika i motoryka – nie dość, że wokale są nieprzewidywalne, pełne ekspresji, to jeszcze mają w sobie moc legionu Kupichów. Czuć tę moc na każdym kroku – tak w chwilach zrywu, jak i wyciszenia. Generalnie, wokalista ma gdzie poszaleć (co zresztą czyni), tym bardziej, że kompozycje wyciskają z niego siódme poty – niczym sokowirówka z kilograma gruszek. Nie gorzej mieszają gitary, raz podchodząc pod klasykę, innym razem kombinując tak okrutnie, że kultyści Cthulhu mogliby się poczuć zawstydzeni. Riffy są zarówno nieokiełznane jak i dokładnie przemyślane, a solówki oblepiają mackami. Osobny rozdział można napisać o basie, bowiem wcina się w historią rzemiosła, niczym T. Lis w zdanie swoim rozmówcom. Jest wyraźny, ładnie wyeksponowany i prócz tworzenia szkieletu kompozycji, zdarza mu się zapędzić w solówki. 10042010 słów uznania należy się także garowemu, bo to on przejmuje na siebie obowiązek utrzymania pozostałych indywiduów w ryzach, gdy basmanowi zdarzy się poindywiduować. A uwierzcie – utrzymanie takiej muzyki w ryzach jest wyczynem karkołomnym, graniczącym wręcz z niemożliwością. Kompozycje mają nie tyle pazurki, co potworne zębiska, więc mlask! – jeden nieodpowiedzialny dźwięk i podcieramy się łokciem. Poskromienie takiego progresywnego monstrum świadczy natomiast o niebywałym talencie i wyśmienitym kunszcie. Faktem jest, że album ma pewne niedociągnięcia, ale ich świadomość ma się tylko dlatego, że Mekongi poszli jeszcze o krok dalej. Gdyby nie to, patenty z The Music of Erich Zann byłyby traktowane jako te niedoścignione i nieosiągalne. I takie w swoim czasie były.

deaf


When a friend of mine gave me the two Mekong Delta albums in 1988, the debut and the one reviewed here, I only listened to the first three tracks from the latter as it happened to be on side A. I never even bothered with the debut since I had no desire whatsoever to wreck my brain with these illogical, surreal accumulations of riffs and eclectic sounds that made absolutely no sense from a compositional point-of-view. I came across these German “psychos” about a month after Voivod, and I started feeling uneasy about what our favourite metal could possibly turn into in the future…

four years later, in 1992 to be precise, I decided to record an album by a band named End Amen based on this act’s ties to Deathrow, a band I like a lot, and I also saw that the new Mekong Delta album was out. It’s not that I had the most pleasant memories from their early exploits, but since the End Amen opus was 43-min long, I decided to fill in the rest of the cassette (60-min) with some tunes from the Mekongs’ latest. At that time I had already warmed up to less conventional musical ways of expression, and once the twisted serpentine riffs of “Innocent?” started, I knew I had to go back and revisit places that I wasn’t prepared to savour properly earlier.

It was much later when I detected similarities between the guitar formulas here and the ones on Living Death’s “Protected from Reality”, an album I got hooked much more easily largely due to the gorgeous instrumental “Woods of Necrophiliac”. I guess the two Living Death axemen didn’t want to reveal their true identities by pulling out another standout progressive/technical thrashterpiece with their main act although chronologically it would have been released a year before the one reviewed here. Or maybe it was a stipulation made by Ralph Hubert if the guys wanted to continue working with him… no one can tell, but under thick disguise or not this enigmatic line-up knew very well what they were doing although the self-titled debut, compared to what followed suit, remains an inauspicious, rough-around-the-edges beginning. Most likely this first effort was intended as a vehicle for the musicians to synchronize their endeavours cause everything here clicks and clocks like on a finely polished machine.

“Age of Agony” can actually pass for a track from “Protected from Reality” with its angular guitar rhythms, but before the listener starts finding more telling similarities between the two fractions commences a pleiad of twisted schizoid riffs and some totally surreal clean singing the performer behind the mike definitely sticking to more conventional vocal lines than those unique tirades of Torsten Bergmann save for a couple of isolated siren-like wails. “True Lies” stirs a whirlwind of intelligent hectic riffage with eccentric slower breaks interrupting the unorthodox carnage which also knows its more melodic side with great leads provided on top of several more relaxed variations. “Confession of Madness” confesses everything within the span of 4-min with the steel technical riffs and these stupendous melodic decisions that indeed may come out of the hands of some demented musician like the album godfather, the vocals equally as eclectic with their inordinately high-strung nature. “Hatred” is a more frenetic symphony with psychotic rifforamas pricking the listener’s psyche served in a more aggressive, also more dishevelled, fashion the eerie Erich Zann-like melodies creeping underneath to a highly unnerving effect. The “Interludium” is a classical all-instrumental experimentation the guitars taking over from the introductory violin tunes, duelling with them throughout to a smattering operatic effect achieved here for the first time. Yes, classical music was brought to the fore to side with metal for the creation of more intriguing symbioses in the future…

“Prophecy” is schizophrenic amorphous thrash at its most chaotically headbanging, a great eventful shredder with a nice chorus, a consistent stomping main motif and a fading hallucinogenic ending. “Memories of Tomorrow” is a relatively more linear piece with pounding rhythms and prominent bass Hubert making himself heard with brasher strokes which blend with the staple otherworldly melodies to a smattering cosmic effect the latter enhanced by another superb weird epitaph. “I, King, Will Come” is perhaps not a total surprise, having in mind “Black Sabbath” from the debut, but this one is the most eclectic doom metal hymn you’ve never heard with the most offbeat chorus imaginable on top of super seismic, ship-sinking riffs which march unperturbed without any more technical embellishments. “The Final Deluge” brings things back to normal with a vortex of perplexing, intricate guitars the bizarre music accompanied by an even stranger chorus; this vocalist, the name Wolfgang Borgmann, is the perfect fit to the least ordinary musical panorama with his dramatic pathos which at times is simply laughable in its serious naivety, but it can’t be any other way with regards to the multi-layered execution. The “Epilogue” is just two min of avantgarde balladism the singer participating again in the most melancholically emotional manner, to the best of his abilities.

In the wake of the technical/progressive thrash metal craze, which the band single-handedly inaugurated with their debut a year earlier with a little help from Coroner’s “R.I.P.” perhaps, this opus stood proud in the company of Deathrow’s “Deception Ignored”, Target’s “Master Project Genesis”, Destruction’s “Release from Agony”, Coroner’s “Punishment for Decadence”, and Realm’s “Endless War” and Blind Illusion’s “The Sane Asylum” from the other side of The Atlantic although the progenitors had to see themselves in the midst of really furious competition the rise of all these old and new talents almost instantaneous the scene having woken up for those new alien sounds very quickly. This Lovecraftian myth sounded the most schizophrenic and the least predictable of the lot, but it was at the same time the least accessible as well, and with the astounding level of musicianship flowing out of the other mentioned works the band really had to outdo themselves each time in order to keep their colleagues at a distance. Hubert had ideas in abundance, as he so well proved in the years to come, but so did the others, and constant evolution was mandatory in all departments with this particular field filling up with other skilful musicians even faster than the up-and-coming death metal one.

The follow-up honed the band’s hyper-active, super-intricate approach also increasing their classical infatuations, and consequently sounded more compelling and more meticulously structured that its predecessor. Regardless of his charmingly attached style, Borgmann couldn’t quite pass for a truly impressive singer, and he had to go replaced by Doug Lee from the American power metallers Siren. With this new much more versatile throat the upgrade was imminent resulting in some musical adjustments, too, and “Dances of Death” was a masterpiece of classical-infused progressive thrashing the title-track a conceptual centrepiece comprising eight parts plus an 11-min rendition of Modest Mussorgsky’s “Night on a Bare Mountain” served at the end, a standalone encyclopaedia of classical-prone multi-faceted thrashing. Nothing could stop the band now from producing their magnum opus which “Kaleidoscope” was, the culmination of the whole progressive/technical thrash metal kaleidoscope which surprisingly found itself in the midst of another pool of geniuses, the German wave which continued churning out amazing albums for another couple of years. Ralph Hubert and Co. stood defiant among these young upstarts all the way till said wave’s demise, closing the first stage of their career with the downbeat non-metal farewell “Pictures at an Exhibition”.

Hubert brought his gang back in 2007, and they have been going strong in the new millennium with a string of four stellar albums so far. The machine seems to be working perfectly; the Erich Zann descendants keep creating some of the finest, most memorable moments from metal history, and until the Ancient Ones don’t make another descent upon our Earth plane, there will be no end to their intimidating, mind-scratching, schizophrenic visions.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Age Of Agony (Prologue)
2. True Lies
3. Confessions Of Madness
4. Hatred
5. Interludium (Begging For Mercy)
6. Prophecy
7. Memories Of Tomorrow
8. I, King, Will Come
9. The Final Deluge
10. Epilogue

Bonus Track:
11. The Gnom

Track 5 "Interludium (Begging For Mercy)" is an adaptation of 'Psycho: Suite for String Orchestra' composed by Bernard Herrmann for the Alfred Hitchcock film.



..::OBSADA::..

Gordon Perkins - batterie & percussion
Björn Eklund - bass & accoustic guitar
Rolf Stein - guitar & back vocals
Vincent St. Johns - guitar & back vocals
Keil - vocals & stick




https://www.youtube.com/watch?v=7nIF2G_Yjco



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

The legendary CANADIAN thrash commandment strikes back with a real great Album. This one is made for fans of SACRIFICE, SLAUGHTER, HOBBS ANGEL OF DEATH



Well, I have to admit I did have a good time listening to the guys’ debut feature as they had the uncanny ability to produce songs that differed from the others provided on the same album, to the point that at some stage the listener would have problems putting a definite label on the music at play. The most accurate label, however, would still remain the more welcoming thrash/crossover one with a goofy, humorous attitude applied to the song-writing process that will remind of the guys’ colleagues operating south of the border like Ludichrist and Leeway.

Cool trippy stuff which didn’t enjoy a sequel as the band folded after the release of a self-titled demo in 1991. Honestly, and probably a bit shamefully as well, it did take me a few seconds (10/15) to recall these lads once I saw the album reviewed here as I don’t really own their debut (I borrowed it from someone); but a total recall inevitably occurred not without the help of this decent reunion slab which brings the classic thrash/crossover shenanigans of old with the uplifting “Govern Me”, and especially with the wild hardcore-ish “Narrow Minded” the less bridled vigour of these cuts leading the show all the way to the end, leaving some room for the heavy semi-technical mid-pacer “Dark Star” to sneak in, with the nervy steam-roller “Over Myself” another deviation from the uncompromising formula. The rest is one monolithic, seldom interrupted mosh party that also shows its more intriguing, more melodic side on “Anatomy Is Dead Sickness”.

Although the vocalist is a major change from the debut with his overshouty, overtly hysterical performance music-wise this effort isn’t a very radical departure from what the guys offered some 25 years prior. The sense of humour is not as expressively applied as the band’s intention now is to generate as much intensity as possible from their simplistic template which again sides with hardcore and even punk more than before. As a reformation stunt it works well, even more so in consideration of the still valid old school resurrection movement, and although it would hardly make the band the new champions of Canadian metal any time soon, it can by all means be used as a hate-generator for marching troops around the world.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Govern Me 4:36
2. Over Myself 3:47
3. Narrow Minded (Revisited) 3:46
4. Back To Evil 4:06
5. Where Are We 3:30
6. Dark Star 3:32
7. Grötte 3:19
8. Chicken Pie 2:25
9. Enough 3:30
10. Anatomy Is Dead Sickness (Revisited) 3:36

Tracks 1, 3, 4, 6, 8, 10 Recorded August 2009.
Tracks 2, 5, 7, 9 Recorded September 2011.



..::OBSADA::..

Vocals - Stephan Whitton
Guitar - Martin Cyr
Bass - Simon Genest
Drums - Daniel Clavet




https://www.youtube.com/watch?v=nxOhpMLQlag



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

The legendary CANADIAN thrash commandment strikes back with a real great Album. This one is made for fans of SACRIFICE, SLAUGHTER, HOBBS ANGEL OF DEATH



Well, I have to admit I did have a good time listening to the guys’ debut feature as they had the uncanny ability to produce songs that differed from the others provided on the same album, to the point that at some stage the listener would have problems putting a definite label on the music at play. The most accurate label, however, would still remain the more welcoming thrash/crossover one with a goofy, humorous attitude applied to the song-writing process that will remind of the guys’ colleagues operating south of the border like Ludichrist and Leeway.

Cool trippy stuff which didn’t enjoy a sequel as the band folded after the release of a self-titled demo in 1991. Honestly, and probably a bit shamefully as well, it did take me a few seconds (10/15) to recall these lads once I saw the album reviewed here as I don’t really own their debut (I borrowed it from someone); but a total recall inevitably occurred not without the help of this decent reunion slab which brings the classic thrash/crossover shenanigans of old with the uplifting “Govern Me”, and especially with the wild hardcore-ish “Narrow Minded” the less bridled vigour of these cuts leading the show all the way to the end, leaving some room for the heavy semi-technical mid-pacer “Dark Star” to sneak in, with the nervy steam-roller “Over Myself” another deviation from the uncompromising formula. The rest is one monolithic, seldom interrupted mosh party that also shows its more intriguing, more melodic side on “Anatomy Is Dead Sickness”.

Although the vocalist is a major change from the debut with his overshouty, overtly hysterical performance music-wise this effort isn’t a very radical departure from what the guys offered some 25 years prior. The sense of humour is not as expressively applied as the band’s intention now is to generate as much intensity as possible from their simplistic template which again sides with hardcore and even punk more than before. As a reformation stunt it works well, even more so in consideration of the still valid old school resurrection movement, and although it would hardly make the band the new champions of Canadian metal any time soon, it can by all means be used as a hate-generator for marching troops around the world.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Govern Me 4:36
2. Over Myself 3:47
3. Narrow Minded (Revisited) 3:46
4. Back To Evil 4:06
5. Where Are We 3:30
6. Dark Star 3:32
7. Grötte 3:19
8. Chicken Pie 2:25
9. Enough 3:30
10. Anatomy Is Dead Sickness (Revisited) 3:36

Tracks 1, 3, 4, 6, 8, 10 Recorded August 2009.
Tracks 2, 5, 7, 9 Recorded September 2011.



..::OBSADA::..

Vocals - Stephan Whitton
Guitar - Martin Cyr
Bass - Simon Genest
Drums - Daniel Clavet




https://www.youtube.com/watch?v=nxOhpMLQlag



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nagrany w 1992 roku 'Destruction System' miał być drugim albumem MORBID SAINT. Jak to jednak czasem bywa płyta nie ukazała sie oficjalnie aż do 2023 roku kiedy to w wyniku współpracy z High Roller rec materiał ukazał się w formie na jaką zasługiwał od samego początku! Slipcase CD z plakatem.



..::TRACK-LIST::..

1. Intro
2. Destruction System
3. Darkness Unseen
4. Depth Of Sanity
5. Disciples Of Discipline
6. Spectrum Of Death II
7. Halls Of Terror
8. Living Misery
9. Sign Of The Times
10. Final Exit



..::OBSADA::..

Vocals - Pat Lind
Bass - Gary Beimel
Drums - Lee Reynolds
Guitar - Jay Visser, Jim Fergades




https://www.youtube.com/watch?v=nCAaCh8uVmY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nagrany w 1992 roku 'Destruction System' miał być drugim albumem MORBID SAINT. Jak to jednak czasem bywa płyta nie ukazała sie oficjalnie aż do 2023 roku kiedy to w wyniku współpracy z High Roller rec materiał ukazał się w formie na jaką zasługiwał od samego początku! Slipcase CD z plakatem.



..::TRACK-LIST::..

1. Intro
2. Destruction System
3. Darkness Unseen
4. Depth Of Sanity
5. Disciples Of Discipline
6. Spectrum Of Death II
7. Halls Of Terror
8. Living Misery
9. Sign Of The Times
10. Final Exit



..::OBSADA::..

Vocals - Pat Lind
Bass - Gary Beimel
Drums - Lee Reynolds
Guitar - Jay Visser, Jim Fergades




https://www.youtube.com/watch?v=nCAaCh8uVmY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Generalnie pozycja obowiązkowa dla fanów porządnego, oldschool'owego, thrashowego łojenia!!!



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Live In East Berlin 1990:
1. Intro
2. The Clerical Conspiracy
3. Hosanna In Excelsis
4. Do Dark Horses Dream Of Nightmares?
5. Behind The Crooked Cross
6. I For An Eye
7. Wildfire
8. The Best Of Enemies
9. For Those Who Died
10. A Cautionary Tale
11. The Church Bizarre

CD 3 recorded Live Werner Seelenbinder Hall, East-Berlin 4th March 1990, released for the first time in its entirety




https://www.youtube.com/watch?v=-1y8UipzfhI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Generalnie pozycja obowiązkowa dla fanów porządnego, oldschool'owego, thrashowego łojenia!!!



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Live In East Berlin 1990:
1. Intro
2. The Clerical Conspiracy
3. Hosanna In Excelsis
4. Do Dark Horses Dream Of Nightmares?
5. Behind The Crooked Cross
6. I For An Eye
7. Wildfire
8. The Best Of Enemies
9. For Those Who Died
10. A Cautionary Tale
11. The Church Bizarre

CD 3 recorded Live Werner Seelenbinder Hall, East-Berlin 4th March 1990, released for the first time in its entirety




https://www.youtube.com/watch?v=-1y8UipzfhI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Dziwne rzeczy się trochę teraz dzieją, bo ja już recenzowałem kiedyś ten materiał. Mało tego – nie pamiętałem, że go recenzowałem. No ale tak było, a teraz dostałem wznowienie (powtórne) demówki Indulgence, abym opisał ją jeszcze raz.

Zagmatwane? To pogmatwam bardziej. Indulgence to późniejsza inkarnacja bydgoskiego Scarecrow. Ich numery zostały wydane przez Thrashing Madness Productions jako część wznowienia „Optimo Deo Maximo” rzeczonego Scarecrow. I tak o nich wówczas pisałem: A na koniec inkarnacja dwóch muzyków Scarecrow – Roberta i Tomasza już jako Indlugence i ich demo „Embodiment of Evil”. Część numerów to kawałki ze wspomnianego reha. Tutaj kapela poszła już trochę bardziej w thrash/death metalowe nakurwianie, jednak ten charakterystyczny blackowy posmak gdzieś tam się przebija (zwłaszcza w zapożyczeniu z „Marsza pogrzebowego”, hehe…). No, samo brzmienie jest już lepsze, ale to nie znaczy, że jest wymuskane, co to to nie. No, mamy tutaj też więcej zwolnień – choć jest to na wyrost może, bo panowie nie zaczęli nagle grać doom metalu. Jednak nie jest to już tak młodzieńczo wkurwione i opętane – słychać, że muzycy przez te dwa lata jakoś tam dojrzali. Chwali się im, zwłaszcza że „Embodiment of Evil” to wciąż świetny kawał metalu.

To było w 2016 roku (to znaczy ja wtedy o tym tak pisałem, samo demo powstało w 1992 roku. I ja nadal podtrzymuję w zasadzie swoją opinię. Wznowienie z 2024 roku ma oczywiście archiwalne zdjęcia lub reprodukcje. I chyba tyle mogę Wam o tym powiedzieć.

Jeśli więc macie ten materiał choćby z rzeczonego „Optimo Deo Maximo” – możecie sobie odpuścić, no chyba że jesteście aż takie przechuje i chcecie mieć na półce wszystko od Indulgence i we wszystkich wydaniach. Wtedy – proszę bardzo.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

1. Intro
2. Darkness
3. First Was The Wind
4. I Nobody
5. Metal Command (Exodus cover)
6. Schizo
7. Nothing Forever
8. Elloe
9. Embodiment Of Evil



..::OBSADA::..

Robert Wiśniewski - Bass
Tomasz Kośmider - Drums
Krzysztof Ledworowski - Vocals
Marek Markiewicz (R.I.P. 1996) - Guitars
Radosław "Fred" Giżyński - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=BZ3yRYkpRLo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Dziwne rzeczy się trochę teraz dzieją, bo ja już recenzowałem kiedyś ten materiał. Mało tego – nie pamiętałem, że go recenzowałem. No ale tak było, a teraz dostałem wznowienie (powtórne) demówki Indulgence, abym opisał ją jeszcze raz.

Zagmatwane? To pogmatwam bardziej. Indulgence to późniejsza inkarnacja bydgoskiego Scarecrow. Ich numery zostały wydane przez Thrashing Madness Productions jako część wznowienia „Optimo Deo Maximo” rzeczonego Scarecrow. I tak o nich wówczas pisałem: A na koniec inkarnacja dwóch muzyków Scarecrow – Roberta i Tomasza już jako Indlugence i ich demo „Embodiment of Evil”. Część numerów to kawałki ze wspomnianego reha. Tutaj kapela poszła już trochę bardziej w thrash/death metalowe nakurwianie, jednak ten charakterystyczny blackowy posmak gdzieś tam się przebija (zwłaszcza w zapożyczeniu z „Marsza pogrzebowego”, hehe…). No, samo brzmienie jest już lepsze, ale to nie znaczy, że jest wymuskane, co to to nie. No, mamy tutaj też więcej zwolnień – choć jest to na wyrost może, bo panowie nie zaczęli nagle grać doom metalu. Jednak nie jest to już tak młodzieńczo wkurwione i opętane – słychać, że muzycy przez te dwa lata jakoś tam dojrzali. Chwali się im, zwłaszcza że „Embodiment of Evil” to wciąż świetny kawał metalu.

To było w 2016 roku (to znaczy ja wtedy o tym tak pisałem, samo demo powstało w 1992 roku. I ja nadal podtrzymuję w zasadzie swoją opinię. Wznowienie z 2024 roku ma oczywiście archiwalne zdjęcia lub reprodukcje. I chyba tyle mogę Wam o tym powiedzieć.

Jeśli więc macie ten materiał choćby z rzeczonego „Optimo Deo Maximo” – możecie sobie odpuścić, no chyba że jesteście aż takie przechuje i chcecie mieć na półce wszystko od Indulgence i we wszystkich wydaniach. Wtedy – proszę bardzo.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

1. Intro
2. Darkness
3. First Was The Wind
4. I Nobody
5. Metal Command (Exodus cover)
6. Schizo
7. Nothing Forever
8. Elloe
9. Embodiment Of Evil



..::OBSADA::..

Robert Wiśniewski - Bass
Tomasz Kośmider - Drums
Krzysztof Ledworowski - Vocals
Marek Markiewicz (R.I.P. 1996) - Guitars
Radosław "Fred" Giżyński - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=BZ3yRYkpRLo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Agresywny i paskudny thrash metal według najlepszych wzorców!!!



Asphyxia was thrash metal from Verviers, Liège, Belgium formed in 1987 and released 3 demos and one full length album called ‘Exit : Reality’. Asphyxia was Christian Olde Wolbers (Vio Lence , ex Fear Factory) first band he played in. Much sought-after album, eBay prices over 250 euros. Liner notes by Steven Willems (Rock Tribune and Voices From The Darkside). Produced by Andre Gielen (Channel Zero, Enthroned, Celestial Season). Cover artwork by Eric Philippe (Stratovarius, Artillery, Rhapsody of Fire).



..::TRACK-LIST::..

1. Capital Punishment 5:06
2. Violence First 3:49
3. Slice Of Death 4:05
4. Health For Sale 6:10
5. Paranoia Time 3:42
6. The One Who Minds The Worm 4:07
7. One Big Family 4:33
8. Where Shadows Are Dark 4:05
9. Mr Pain (Bonus Track) 3:15
10. No Thanks 4:32



..::OBSADA::..

Lead Guitar, Rhythm Guitar - Yves
Lead Vocals - Carlos
Rhythm Guitar - Leo
Drums - Da
Bass Guitar - Calo



https://www.youtube.com/watch?v=U75kU8D1RGs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Agresywny i paskudny thrash metal według najlepszych wzorców!!!



Asphyxia was thrash metal from Verviers, Liège, Belgium formed in 1987 and released 3 demos and one full length album called ‘Exit : Reality’. Asphyxia was Christian Olde Wolbers (Vio Lence , ex Fear Factory) first band he played in. Much sought-after album, eBay prices over 250 euros. Liner notes by Steven Willems (Rock Tribune and Voices From The Darkside). Produced by Andre Gielen (Channel Zero, Enthroned, Celestial Season). Cover artwork by Eric Philippe (Stratovarius, Artillery, Rhapsody of Fire).



..::TRACK-LIST::..

1. Capital Punishment 5:06
2. Violence First 3:49
3. Slice Of Death 4:05
4. Health For Sale 6:10
5. Paranoia Time 3:42
6. The One Who Minds The Worm 4:07
7. One Big Family 4:33
8. Where Shadows Are Dark 4:05
9. Mr Pain (Bonus Track) 3:15
10. No Thanks 4:32



..::OBSADA::..

Lead Guitar, Rhythm Guitar - Yves
Lead Vocals - Carlos
Rhythm Guitar - Leo
Drums - Da
Bass Guitar - Calo



https://www.youtube.com/watch?v=U75kU8D1RGs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wznowienie debiutu MEKONG DELTA oryginalnie wydanego w 1987 roku.
'Mekong Delta' to album, który wymaga od słuchacza skupienia i otwartego umysłu. Nie jest to muzyka do puszczania w tle. Jednak dla tych, którzy cenią sobie metalową agresję połączoną z instrumentalną wirtuozerią i progresywnym podejściem do kompozycji, debiut Mekong Delta jest pozycją obowiązkową.
Tyle...



..::TRACK-LIST::..

1. Without Honour
2. The Cure
3. The Hut Of Baba Yaga
4. Heroes Grief
5. Kill The Enemy
6. Nightmare Patrol
7. Shivas Return
8. Black Sabbath
9. Back Home



..::OBSADA::..

Vocals - Keil
Drums - Gordon Perkins
Guitar - Rolf Stein, Vincent St. Johns
Bass - Björn Eklund



https://www.youtube.com/watch?v=2h50ovdksBU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wznowienie debiutu MEKONG DELTA oryginalnie wydanego w 1987 roku.
'Mekong Delta' to album, który wymaga od słuchacza skupienia i otwartego umysłu. Nie jest to muzyka do puszczania w tle. Jednak dla tych, którzy cenią sobie metalową agresję połączoną z instrumentalną wirtuozerią i progresywnym podejściem do kompozycji, debiut Mekong Delta jest pozycją obowiązkową.
Tyle...



..::TRACK-LIST::..

1. Without Honour
2. The Cure
3. The Hut Of Baba Yaga
4. Heroes Grief
5. Kill The Enemy
6. Nightmare Patrol
7. Shivas Return
8. Black Sabbath
9. Back Home



..::OBSADA::..

Vocals - Keil
Drums - Gordon Perkins
Guitar - Rolf Stein, Vincent St. Johns
Bass - Björn Eklund



https://www.youtube.com/watch?v=2h50ovdksBU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Australijska scena nigdy nie była wielka, za to kapele pochodzące z tamtego regionu świata tworzyły niezwykle wyrazistą i oryginalną muzykę. Wystarczy wymienić AC/DC, ROSE TATTOO, MORTAL SIN, BESTIAL WARLUST, NAZXUL, DESTRÖYER 666, VOMITOR, SADISTIK EXEKUTION czy fenomenalny HELL TRENCH, by wiedzieć, o czym mowa. Być może wynikało to z faktu sporego oddalenia Australii od reszty świata, dzięki temu zespoły tworzyły swoją odrębną stylistycznie muzykę?

Zanim porozmawiamy o jednej z ważniejszych australijskich kapel – HOBBS ANGEL OF DEATH, słów kilka na temat zespołu, bez którego tej kapeli by nie było. Mowa oczywiście o powstałym w 1984 roku w Melbourne TYRUS, założonym przez Alexa Radanova i Davida Frew. Do składu dołączają Pat de Garmo i Peter Hobbs, by dać 12 marca w Central Club w Richmond w Australii pierwszy publiczny występ w tym składzie. Bez wątpienia TYRUS był pierwszym zespołem wykonującym ekstremalny metal w Australii. Celowo nie wymieniałem tu AC/DC czy ROSE TATTOO, bo to zupełnie inny rodzaj muzycznej ekspresji – rozmawiamy o nowych brutalnych podgatunkach metalu.

Na początku styl muzyczny TYRUS bardziej przypominał Speed Metal. Zespół włączył do swojego koncertowego repertuaru covery zespołów Slayer, Venom, Metallica, Judas Priest. Wkrótce pisanie piosenek stało się bardziej ekstremalne, pod wpływem nowo powstałej sceny Thrash, szczególnie Slayer/ Metallica miały tu spory wpływ na muzyczną transformację TYRUS, który z czasem przeobraził się w złowrogą bestię, wykonującą Evil Thrash Metal.

W roku 1986 TYRUS wypuszcza w świat swoje pierwsze 4 utworowe demo. Znalazły się tam numery Bubonic Plague, Crucifixion, Cold Steel Warm Death i Tyrus. Trzy pierwsze numery z tego demo trafiły później na debiut HOBBS ANGEL OF DEATH. W tym samym roku ukazuje się epka z dwoma wersjami He's a Liar, w tym jedna to zapis live.

W tym okresie powstają pierwsze pęknięcia w zespole, z czasem przybiera to na sile i Peter Hobbs decyduje się odejść od TYRUS, zakładając nowy projekt o nazwie HOBBS ANGEL OF DEATH, owocem czego powstaje w 1987 roku pierwsze demo tego zespołu zatytułowane Angel of Death. Materiał zostaje zarejestrowany w składzie Peter Hobbs – Guitars/Vocals, Steve Scott – Bass, Mark Woolley – Guitars i Darren McMaster-Smith – Drums.

Na pierwszym demo HOBBSA znalazło się 6 numerów u trzymanych w stylistyce Speed Black/ Thrash à la SLAYER, choć wydaje się to bardziej bestialskie, przesiąknięte Diabelstwem. Może nie brzmiało to tak potężnie, ale posiadało w sobie to coś. Numery, które pojawiły się na tym demo, a potem trafiły na debiut: Lucifers Domain, Marie Antoinette czy Satans Crusade zdradzały już wtedy spory potencjał.

W 1988 roku dwa numery HOBBSA trafiają na kompilację Metal Forces Presents... Demolition — Scream Your Brains Out. Wydawcą tego winyla jest Chain Reaction Records. HOBBS błyszczy złowieszczym blaskiem na tle zespołów, które trafiły na ten składak. Zespół coraz bardziej zbliża się do upragnionego kontraktu.

21 lutego 1988 ukazuje się kolejne kasetowe demo: Virgin Metal Invasion from Down Under. Materiał trafia między innymi do niemieckiej wytwórni Steamhammer. Prowadzi to do podpisania umowy z zespołem, której owocem jest wydany w marcu 1988 roku jeden z najważniejszych albumów w historii ekstremalnego metalu. Album nosił taki sam tytuł jak nazwa zespołu. Te dziesięć numerów składających się na debiut Australijczyków, to totalne zniszczenie. Materiał został nagrany i zmiksowany między lutym a marcem 1988 w Music Lab w Berlinie. Mastering został wykonany w Nowym Yorku w Frankford/Wayne Labs. Materiał porażał swoją dzikością. Było w tej muzyce coś nieokiełznanego, kurewsko mrocznego. Emanowało to czymś złowieszczym i złym. Zawartość debiutu HOBBS ANGEL OF DEATH to czyste ZŁO !!!!!!!!!!!!!!!!!! Nie dziwie się, że ten materiał ma tak zniewalającą moc. :-)

Pisząc o zespole, odsłuchuję winylowe wznowienie High Roller Records z 2017. W tym wydaniu Stronę A otwiera fenomenalny House Of Death – akustyczny wstęp nastraja słuchacza na zupełnie inny rodzaj muzycznych doznań, po to, by nagle rozpętać piekielną nawałnicę, porywając słuchacza w sam środek piekielnego wiru, w którym bez przerwy jest atakowany śmiercionośnymi riffami. To istne szaleństwo i zagłada. Satans Crusade, to kolejny znakomity numer na tej płycie. Jest w tych dźwiękach zaklęty Diabeł, całość emanuje czymś złowieszczym, ale i niezwykle pociągającym zarazem; gitarowe riffy tną niczym ostrza toledańskiej stali; wszędzie wyczuwa się tryskającą posokę i śmierć. Lucifers Domain to następny strzał pomiędzy oczy – prawdziwe bestialstwo z Piekła rodem. Peter wykrzykujący tekst:


Żądza powstania z grobu obłąkanych i ponownego stąpania po tej ziemi

Twoje ciało gnije, mój umysł oszalał w otchłaniach tej domeny

Skazany na piekło, nie ma ucieczki przed śmiercią w tej wewnętrznej dziurze

Śmierć za śmiercią, szumowina za szumowiną, udręczone umęczone dusze


Ten materiał jest na wskroś przesiąknięty Diabłem, dlatego nie dziwi mnie, że ma tak ogromną siłę oddziaływania. To nie pierwszy taki przypadek – jest w tym jakaś niepisana prawidłowość, która sprawia, że Metal i Diabeł tworzą znacznie atrakcyjniejszą formę sztuki. Ten mroczny pierwiastek uszlachetnia muzykę, sprawia, że jest coś w tym tajemniczego, a wiadomo, że wszystko, co spowite tajemnicą jest bardziej pociągające. Ostatni numer na stronie to znany nam z demo niemal 8-minutowy kawałek zatytułowany Marie Antoinette. Na albumie brzmi znacznie brutalniej, choć nie jest to pozbawione melodyjności. Gitarowe solo na tym numerze to mistrzostwo świata; ciężar i melodia – wszystko tu pięknie się zazębia. To jeden z moich ulubionych numerów na tym albumie.

Stronę B otwiera bestialski numer Jack The Ripper. Wokale Petera idealnie dopełniają całości muzyki, która tnie niczym ostrze skrytobójcy. Jest w tym coś romantycznego i zarazem cholernie mrocznego. Crucifixion, kolejny numer znany nam z demo. Tym razem brzmi to złowieszczo – potężne, masywne brzmienie w połączaniu z mrocznymi riffami jest zabójczo dobre. Jeden z mocniejszych akcentów na tej fenomenalnej płycie:


Otwórz bramy piekła dając życie Lucyferowi

Niech czarownice rzucają zaklęcia

Poświęć młode dziewicze dusze

Dawanie życia zmarłym

Krew wypełni ich groby

Dzieci muszą nosić znak odwróconego krucyfiksu


Brotherhood to nieco bardziej połamany numer z bezlitośnie tnącymi – niczym ostrze brzytwy – gitarami. Jest w tym numerze coś wściekłego i choć kawałek nie jest ultra szybki, to emanuje nienawiścią do wszystkiego, co święte. Następnie dostajemy The Journey i tu nie ma chwili wytchnienia – gitarowe razy chłostają słuchacza jak oszalałe; brutalność mieszająca się z szaleństwem. Ten numer zafunduje Ci bilet pierwszej klasy do PIEKŁA!!!!

Po takim zakończeniu trudno dojść do siebie, ale warto wspomnieć, że reedycja High Roller Records z roku 2017 posiada jeszcze dwa bonusowe numery: Bubonic Plague, który gwarantuję – zetrze Was na pył. Po przesłuchaniu tego kawałka nie ma nadziei – ŚMIERĆ JEST PEWNA!!!!!!!!!!!!!!!! Drugi bonus to Cold Steel. Równie udany numer, doskonale uzupełnia całość tej znakomitej płyty.

Debiut HOBBS ANGEL OF DEATH mimo niesamowitej nośności nie osiągnął spektakularnego sukcesu, ponieważ Steamhammer ze względu na koszta, nie była w stanie ściągnąć HOBBS ANGEL OF DEATH na europejską trasę, czy choćby zapewnić zespołowi pojedyncze koncerty w USA, czy Kanadzie. Szkoda, że wydawca ograniczył się jedynie do wydania płyty, nie robiąc zupełnie nic, by ten doskonały band mógł rozwinąć skrzydła. Wyobraźcie sobie trasę koncertową w składzie DESTRUCTION, SODOM, HOBBS ANGEL OF DEATH – toż to byłby prawdziwy Armageddon.

Debiut Australijczyków mógł spokojnie zrobić naprawdę spore zamieszanie, gdyby wytwórnia zainwestowała więcej środków w promocję. W tamtym czasie MTV puszczało chętnie video-clipy z Metalem. Steamhammer nie zadbał, by choć jeden taki clip HOBBSa powstał, a to mogłoby w znaczący sposób pomóc w promocji tego zespołu. Może gdyby Steamhammer podpisał z zespołem umowę na kilka płyt, sytuacja wyglądała nieco inaczej, kto wie?. Tak czy inaczej, uważam, że potencjał drzemiący w debiucie HOBBS ANGEL OF DEATH został przez wydawcę zmarnowany.

NecronosferatuS



..::TRACK-LIST::..

1. House Of Death
2. Satan's Crusade
3. Lucifer's Domain
4. Marie Antoinette
5. Jack The Ripper
6. Crucifixion
7. Brotherhood
8. Journey

Bonus Tracks:
9. Bubonic Plague
10. Cold Steel



..::OBSADA::..

Guitar, Vocals, Written-By, Arranged By, Cover, Design [Front Cover Design] - Peter Hobbs
Lead Guitar - Mark Woolley
Drums - Darren McMaster-Smith
Bass Guitar - Phil Gresik

'Crucifixion' Backing Vocals - Darren, Woolley, Hobbs
'House Of Death' Backing Vocals - Darren, Woolley, Hobbs
Additional Vocals - Harris Johns




https://www.youtube.com/watch?v=asIifSyWcRg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Australijska scena nigdy nie była wielka, za to kapele pochodzące z tamtego regionu świata tworzyły niezwykle wyrazistą i oryginalną muzykę. Wystarczy wymienić AC/DC, ROSE TATTOO, MORTAL SIN, BESTIAL WARLUST, NAZXUL, DESTRÖYER 666, VOMITOR, SADISTIK EXEKUTION czy fenomenalny HELL TRENCH, by wiedzieć, o czym mowa. Być może wynikało to z faktu sporego oddalenia Australii od reszty świata, dzięki temu zespoły tworzyły swoją odrębną stylistycznie muzykę?

Zanim porozmawiamy o jednej z ważniejszych australijskich kapel – HOBBS ANGEL OF DEATH, słów kilka na temat zespołu, bez którego tej kapeli by nie było. Mowa oczywiście o powstałym w 1984 roku w Melbourne TYRUS, założonym przez Alexa Radanova i Davida Frew. Do składu dołączają Pat de Garmo i Peter Hobbs, by dać 12 marca w Central Club w Richmond w Australii pierwszy publiczny występ w tym składzie. Bez wątpienia TYRUS był pierwszym zespołem wykonującym ekstremalny metal w Australii. Celowo nie wymieniałem tu AC/DC czy ROSE TATTOO, bo to zupełnie inny rodzaj muzycznej ekspresji – rozmawiamy o nowych brutalnych podgatunkach metalu.

Na początku styl muzyczny TYRUS bardziej przypominał Speed Metal. Zespół włączył do swojego koncertowego repertuaru covery zespołów Slayer, Venom, Metallica, Judas Priest. Wkrótce pisanie piosenek stało się bardziej ekstremalne, pod wpływem nowo powstałej sceny Thrash, szczególnie Slayer/ Metallica miały tu spory wpływ na muzyczną transformację TYRUS, który z czasem przeobraził się w złowrogą bestię, wykonującą Evil Thrash Metal.

W roku 1986 TYRUS wypuszcza w świat swoje pierwsze 4 utworowe demo. Znalazły się tam numery Bubonic Plague, Crucifixion, Cold Steel Warm Death i Tyrus. Trzy pierwsze numery z tego demo trafiły później na debiut HOBBS ANGEL OF DEATH. W tym samym roku ukazuje się epka z dwoma wersjami He's a Liar, w tym jedna to zapis live.

W tym okresie powstają pierwsze pęknięcia w zespole, z czasem przybiera to na sile i Peter Hobbs decyduje się odejść od TYRUS, zakładając nowy projekt o nazwie HOBBS ANGEL OF DEATH, owocem czego powstaje w 1987 roku pierwsze demo tego zespołu zatytułowane Angel of Death. Materiał zostaje zarejestrowany w składzie Peter Hobbs – Guitars/Vocals, Steve Scott – Bass, Mark Woolley – Guitars i Darren McMaster-Smith – Drums.

Na pierwszym demo HOBBSA znalazło się 6 numerów u trzymanych w stylistyce Speed Black/ Thrash à la SLAYER, choć wydaje się to bardziej bestialskie, przesiąknięte Diabelstwem. Może nie brzmiało to tak potężnie, ale posiadało w sobie to coś. Numery, które pojawiły się na tym demo, a potem trafiły na debiut: Lucifers Domain, Marie Antoinette czy Satans Crusade zdradzały już wtedy spory potencjał.

W 1988 roku dwa numery HOBBSA trafiają na kompilację Metal Forces Presents... Demolition — Scream Your Brains Out. Wydawcą tego winyla jest Chain Reaction Records. HOBBS błyszczy złowieszczym blaskiem na tle zespołów, które trafiły na ten składak. Zespół coraz bardziej zbliża się do upragnionego kontraktu.

21 lutego 1988 ukazuje się kolejne kasetowe demo: Virgin Metal Invasion from Down Under. Materiał trafia między innymi do niemieckiej wytwórni Steamhammer. Prowadzi to do podpisania umowy z zespołem, której owocem jest wydany w marcu 1988 roku jeden z najważniejszych albumów w historii ekstremalnego metalu. Album nosił taki sam tytuł jak nazwa zespołu. Te dziesięć numerów składających się na debiut Australijczyków, to totalne zniszczenie. Materiał został nagrany i zmiksowany między lutym a marcem 1988 w Music Lab w Berlinie. Mastering został wykonany w Nowym Yorku w Frankford/Wayne Labs. Materiał porażał swoją dzikością. Było w tej muzyce coś nieokiełznanego, kurewsko mrocznego. Emanowało to czymś złowieszczym i złym. Zawartość debiutu HOBBS ANGEL OF DEATH to czyste ZŁO !!!!!!!!!!!!!!!!!! Nie dziwie się, że ten materiał ma tak zniewalającą moc. :-)

Pisząc o zespole, odsłuchuję winylowe wznowienie High Roller Records z 2017. W tym wydaniu Stronę A otwiera fenomenalny House Of Death – akustyczny wstęp nastraja słuchacza na zupełnie inny rodzaj muzycznych doznań, po to, by nagle rozpętać piekielną nawałnicę, porywając słuchacza w sam środek piekielnego wiru, w którym bez przerwy jest atakowany śmiercionośnymi riffami. To istne szaleństwo i zagłada. Satans Crusade, to kolejny znakomity numer na tej płycie. Jest w tych dźwiękach zaklęty Diabeł, całość emanuje czymś złowieszczym, ale i niezwykle pociągającym zarazem; gitarowe riffy tną niczym ostrza toledańskiej stali; wszędzie wyczuwa się tryskającą posokę i śmierć. Lucifers Domain to następny strzał pomiędzy oczy – prawdziwe bestialstwo z Piekła rodem. Peter wykrzykujący tekst:


Żądza powstania z grobu obłąkanych i ponownego stąpania po tej ziemi

Twoje ciało gnije, mój umysł oszalał w otchłaniach tej domeny

Skazany na piekło, nie ma ucieczki przed śmiercią w tej wewnętrznej dziurze

Śmierć za śmiercią, szumowina za szumowiną, udręczone umęczone dusze


Ten materiał jest na wskroś przesiąknięty Diabłem, dlatego nie dziwi mnie, że ma tak ogromną siłę oddziaływania. To nie pierwszy taki przypadek – jest w tym jakaś niepisana prawidłowość, która sprawia, że Metal i Diabeł tworzą znacznie atrakcyjniejszą formę sztuki. Ten mroczny pierwiastek uszlachetnia muzykę, sprawia, że jest coś w tym tajemniczego, a wiadomo, że wszystko, co spowite tajemnicą jest bardziej pociągające. Ostatni numer na stronie to znany nam z demo niemal 8-minutowy kawałek zatytułowany Marie Antoinette. Na albumie brzmi znacznie brutalniej, choć nie jest to pozbawione melodyjności. Gitarowe solo na tym numerze to mistrzostwo świata; ciężar i melodia – wszystko tu pięknie się zazębia. To jeden z moich ulubionych numerów na tym albumie.

Stronę B otwiera bestialski numer Jack The Ripper. Wokale Petera idealnie dopełniają całości muzyki, która tnie niczym ostrze skrytobójcy. Jest w tym coś romantycznego i zarazem cholernie mrocznego. Crucifixion, kolejny numer znany nam z demo. Tym razem brzmi to złowieszczo – potężne, masywne brzmienie w połączaniu z mrocznymi riffami jest zabójczo dobre. Jeden z mocniejszych akcentów na tej fenomenalnej płycie:


Otwórz bramy piekła dając życie Lucyferowi

Niech czarownice rzucają zaklęcia

Poświęć młode dziewicze dusze

Dawanie życia zmarłym

Krew wypełni ich groby

Dzieci muszą nosić znak odwróconego krucyfiksu


Brotherhood to nieco bardziej połamany numer z bezlitośnie tnącymi – niczym ostrze brzytwy – gitarami. Jest w tym numerze coś wściekłego i choć kawałek nie jest ultra szybki, to emanuje nienawiścią do wszystkiego, co święte. Następnie dostajemy The Journey i tu nie ma chwili wytchnienia – gitarowe razy chłostają słuchacza jak oszalałe; brutalność mieszająca się z szaleństwem. Ten numer zafunduje Ci bilet pierwszej klasy do PIEKŁA!!!!

Po takim zakończeniu trudno dojść do siebie, ale warto wspomnieć, że reedycja High Roller Records z roku 2017 posiada jeszcze dwa bonusowe numery: Bubonic Plague, który gwarantuję – zetrze Was na pył. Po przesłuchaniu tego kawałka nie ma nadziei – ŚMIERĆ JEST PEWNA!!!!!!!!!!!!!!!! Drugi bonus to Cold Steel. Równie udany numer, doskonale uzupełnia całość tej znakomitej płyty.

Debiut HOBBS ANGEL OF DEATH mimo niesamowitej nośności nie osiągnął spektakularnego sukcesu, ponieważ Steamhammer ze względu na koszta, nie była w stanie ściągnąć HOBBS ANGEL OF DEATH na europejską trasę, czy choćby zapewnić zespołowi pojedyncze koncerty w USA, czy Kanadzie. Szkoda, że wydawca ograniczył się jedynie do wydania płyty, nie robiąc zupełnie nic, by ten doskonały band mógł rozwinąć skrzydła. Wyobraźcie sobie trasę koncertową w składzie DESTRUCTION, SODOM, HOBBS ANGEL OF DEATH – toż to byłby prawdziwy Armageddon.

Debiut Australijczyków mógł spokojnie zrobić naprawdę spore zamieszanie, gdyby wytwórnia zainwestowała więcej środków w promocję. W tamtym czasie MTV puszczało chętnie video-clipy z Metalem. Steamhammer nie zadbał, by choć jeden taki clip HOBBSa powstał, a to mogłoby w znaczący sposób pomóc w promocji tego zespołu. Może gdyby Steamhammer podpisał z zespołem umowę na kilka płyt, sytuacja wyglądała nieco inaczej, kto wie?. Tak czy inaczej, uważam, że potencjał drzemiący w debiucie HOBBS ANGEL OF DEATH został przez wydawcę zmarnowany.

NecronosferatuS



..::TRACK-LIST::..

1. House Of Death
2. Satan's Crusade
3. Lucifer's Domain
4. Marie Antoinette
5. Jack The Ripper
6. Crucifixion
7. Brotherhood
8. Journey

Bonus Tracks:
9. Bubonic Plague
10. Cold Steel



..::OBSADA::..

Guitar, Vocals, Written-By, Arranged By, Cover, Design [Front Cover Design] - Peter Hobbs
Lead Guitar - Mark Woolley
Drums - Darren McMaster-Smith
Bass Guitar - Phil Gresik

'Crucifixion' Backing Vocals - Darren, Woolley, Hobbs
'House Of Death' Backing Vocals - Darren, Woolley, Hobbs
Additional Vocals - Harris Johns




https://www.youtube.com/watch?v=asIifSyWcRg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!