...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

This collection contains Rush’s peak progressive era that captured massive audiences all over the world. Over their careers, the members of Rush have been acknowledged as some of the most proficient players on their respective instruments, with each band member winning numerous awards. Legendary drummer Neil Peart sadly recently passed away on januari 7th 2020. He was known for his elaborate drum kit, really put his stamp on the iconic sound of Rush and wrote most of the bands lyrics.



..::TRACK-LIST::..

CD 4 - Pinkpop, The Netherlands, June 4th 1979:
1. Intro 0:22
2. A Passage To Bangkok 3:37
3. Xanadu 12:34
4. The Trees 4:51
5. The Sphere: A Kind Of Dream 0:54
6. Closer To The Heart 3:16
7. La Villa Strangiato 10:26
8. 2112: Discovery/Presentation/Soliloquy/Grand Finale 9:23
9. In The Mood/Drum Solo 7:17




https://www.youtube.com/watch?v=l-abdmrm768



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Zremasterowana i o niebo lepiej brzmiąca i wyglądająca (niż ubogi CD wytwórni Radioactive) edycja wydanej w 1972 roku, jedynej płyty kanadyjskiej, francuskojęzycznej, progresywnej grupy mocno nawiązującej do stylistyki King Crimson, Van Der Graaf Generator i Jethro Tull, czyli flet, saksofon, fajne gitary i kombinowane kompozycje.

Francuski język zupełnie nie przeszkadza, zaś sam zespół potrafił wytworzyć odpowiedni nastrój, jak choćby w 11-minutowym, psychodelicznym 'Nawiedzonym zamku', czy w pełnych progresywnej akcji nagraniach z końcówki albumu.



..::TRACK-LIST::..

1. Dynamite 3:33
2. Le Ghetto Noir 7:17
3. Réve Futur 5:53
4. Le Train 3:00
5. Le Chàteau Hanté 10:39
6. Folies Du Mercredi 6:36
7. Pop-pino 1:32

Recorded at D.S. Pantis Studio, Quebec, Canada, October 1972.



..::OBSADA::..

Rhythm Guitar - Jacques Paradis
Saxophone [Sax], Flute, Lead Vocals - Émile Naud
Organ, Piano, Backing Vocals - Daniel Maillette
Lead Vocals, Harmonica - Alain Charette
Bass, Backing Vocals - Alain Lavallée
Drums, Backing Vocals - Alain Vincent




https://www.youtube.com/watch?v=Uhj5Gc9VHz8



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Zremasterowana i o niebo lepiej brzmiąca i wyglądająca (niż ubogi CD wytwórni Radioactive) edycja wydanej w 1972 roku, jedynej płyty kanadyjskiej, francuskojęzycznej, progresywnej grupy mocno nawiązującej do stylistyki King Crimson, Van Der Graaf Generator i Jethro Tull, czyli flet, saksofon, fajne gitary i kombinowane kompozycje.

Francuski język zupełnie nie przeszkadza, zaś sam zespół potrafił wytworzyć odpowiedni nastrój, jak choćby w 11-minutowym, psychodelicznym 'Nawiedzonym zamku', czy w pełnych progresywnej akcji nagraniach z końcówki albumu.



..::TRACK-LIST::..

1. Dynamite 3:33
2. Le Ghetto Noir 7:17
3. Réve Futur 5:53
4. Le Train 3:00
5. Le Chàteau Hanté 10:39
6. Folies Du Mercredi 6:36
7. Pop-pino 1:32

Recorded at D.S. Pantis Studio, Quebec, Canada, October 1972.



..::OBSADA::..

Rhythm Guitar - Jacques Paradis
Saxophone [Sax], Flute, Lead Vocals - Émile Naud
Organ, Piano, Backing Vocals - Daniel Maillette
Lead Vocals, Harmonica - Alain Charette
Bass, Backing Vocals - Alain Lavallée
Drums, Backing Vocals - Alain Vincent




https://www.youtube.com/watch?v=Uhj5Gc9VHz8



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

A real hidden gem this one, which is generally much more progressive than Curved Air's previous albums.

With Daryl Way and Francis Monkman no longer in the band, Sonja Kristina, whose distinctive voice is one of the band's strongest trademarks, was the only original member left. She continued however to surround herself with highly competent musicians, including the multi-talented Eddie Jobson. The other Curved Air trademark, the violin of Way was mainly replaced by keyboards, with Jobson only reverting to violin on a couple of tracks.

"Purple speed queen" is a storming opener, with a great synthesiser solo in the Rick Wakeman vein. "Elfin Boy" follows on much more softly, Kristina's voice never sounded more haunting than it does here. The track is a real weepy, with beautifully sympathetic violin accompaniment. "Graceful his fingers, they waltz on the strings, gentle the song that he sings", as the lyrics go.

The third track "Metamorphosis", is in my opinion Curved Air's best ever track. Starting with almost classical piano, the track builds and softens, quickens and slows. Sonja's vocals vary from the almost child like, to seductive temptress. They combine with some really infectious themes and great instrumental work for over 10 minutes, to make for a real prog classic.

Kristina takes something of a back seat on side 2, with an instrumental track, and a rare (for Curved Air) male vocal lead on "Two three two". The feature track on side 2 is however the longer final song, "Easy". For want of a better description, this is a prog power ballad. Once again, the track has superb keyboards including an excellent instrumental break, and Kristina on top form vocally.

If all Curved Air means to you is the full frontal nudity of the cover of their first album, plus variations on "Vivaldi", this album will open up a whole new dimension for you.

Undoubtedly their best, but criminally very difficult to track down on CD. Nice painting of the then current line up on the rear cover too.

2006 update - The album has finally been released on CD. The remastering is superb, bringing out the full majesty of this wonderful album.

Easy Livin



Exit Francis Monkman and Darryl Way, enter Eddie Jobson. This is Curved Air's 4th album, and one I consider a true masterpiece. 'Air Cut' sports a crisp and lively production, the compositions are tighter, and the addition of the talented Jobson (on Electric Violin and Keyboards) adds multi-coloured textures and vibrance to the music. Jobson's selection of Keyboards is that of Monkman's - Hammond, Mellotron, VCS 3 Synth, Harpsichord, Piano, Electric-Piano and he utilises them thoughtfully to breathe ever more life into the songs on this album, not to mention that his violin playing is extraordinary - whilst Way played with strong classical leanings, EJ was more 'rock', which is one possible reason why this album is so appealing and entertaining. Sonja Kristina's vocals are superb (almost a cross between the beautifully trained voice of Annie Haslam with the hard-rockin' spirit of Suzi Quatro) and future CARAVAN bassist Mike Wedgewood sounding more confident with his instrument. Two unknowns ; Kirby on Guitars and Jim Russell on Drums complete this version of the band. Of the 8 tracks, what I think are 'lesser' ones - an acoustic, folky little ditty by the name of 'World', and a stripped-down hard-rock tune 'Two-Three-Two', whilst not as engaging as the remaining 6 pieces, they serve as a light refreshment after (or before, depending on how you look at it) the elaborate and dynamic Prog arrangements around them. Fellow reviewer 'Salmacis' has previously submitted a masterful track-by-track analysis of this album, and nailed it, spot on. I still insist on this being a 5 star record.

Tom Ozric



..::TRACK-LIST::..

1. The Purple Speed Queen (1:32)
2. Elfin Boy (4:13)
3. Metamorphosis (10:38)
4. World (3:43)
5. Armin (3:42)
6. U.H.F. (5:07)
7. Two-Three-Two (4:10)
8. Easy (6:40)



..::OBSADA::..

Sonja Kristina - lead (1,3,4,6,8) & backing vocals, acoustic guitar (2)
Kirby Gregory - guitar, bass (4), vocals
Eddie Jobson - grand piano (3,8), piano (4,6,7), electric piano (8), organ (1-3,7,8), VCS3 synth (1-3,8), harpsichord (2), Mellotron (6), electric violin (4-6), vocals
Mike Wedgwood - bass, acoustic guitar (4), lead (7) & backing vocals
Jim Russell - drums, percussion




https://www.youtube.com/watch?v=cAsfzWnysXw



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

A real hidden gem this one, which is generally much more progressive than Curved Air's previous albums.

With Daryl Way and Francis Monkman no longer in the band, Sonja Kristina, whose distinctive voice is one of the band's strongest trademarks, was the only original member left. She continued however to surround herself with highly competent musicians, including the multi-talented Eddie Jobson. The other Curved Air trademark, the violin of Way was mainly replaced by keyboards, with Jobson only reverting to violin on a couple of tracks.

"Purple speed queen" is a storming opener, with a great synthesiser solo in the Rick Wakeman vein. "Elfin Boy" follows on much more softly, Kristina's voice never sounded more haunting than it does here. The track is a real weepy, with beautifully sympathetic violin accompaniment. "Graceful his fingers, they waltz on the strings, gentle the song that he sings", as the lyrics go.

The third track "Metamorphosis", is in my opinion Curved Air's best ever track. Starting with almost classical piano, the track builds and softens, quickens and slows. Sonja's vocals vary from the almost child like, to seductive temptress. They combine with some really infectious themes and great instrumental work for over 10 minutes, to make for a real prog classic.

Kristina takes something of a back seat on side 2, with an instrumental track, and a rare (for Curved Air) male vocal lead on "Two three two". The feature track on side 2 is however the longer final song, "Easy". For want of a better description, this is a prog power ballad. Once again, the track has superb keyboards including an excellent instrumental break, and Kristina on top form vocally.

If all Curved Air means to you is the full frontal nudity of the cover of their first album, plus variations on "Vivaldi", this album will open up a whole new dimension for you.

Undoubtedly their best, but criminally very difficult to track down on CD. Nice painting of the then current line up on the rear cover too.

2006 update - The album has finally been released on CD. The remastering is superb, bringing out the full majesty of this wonderful album.

Easy Livin



Exit Francis Monkman and Darryl Way, enter Eddie Jobson. This is Curved Air's 4th album, and one I consider a true masterpiece. 'Air Cut' sports a crisp and lively production, the compositions are tighter, and the addition of the talented Jobson (on Electric Violin and Keyboards) adds multi-coloured textures and vibrance to the music. Jobson's selection of Keyboards is that of Monkman's - Hammond, Mellotron, VCS 3 Synth, Harpsichord, Piano, Electric-Piano and he utilises them thoughtfully to breathe ever more life into the songs on this album, not to mention that his violin playing is extraordinary - whilst Way played with strong classical leanings, EJ was more 'rock', which is one possible reason why this album is so appealing and entertaining. Sonja Kristina's vocals are superb (almost a cross between the beautifully trained voice of Annie Haslam with the hard-rockin' spirit of Suzi Quatro) and future CARAVAN bassist Mike Wedgewood sounding more confident with his instrument. Two unknowns ; Kirby on Guitars and Jim Russell on Drums complete this version of the band. Of the 8 tracks, what I think are 'lesser' ones - an acoustic, folky little ditty by the name of 'World', and a stripped-down hard-rock tune 'Two-Three-Two', whilst not as engaging as the remaining 6 pieces, they serve as a light refreshment after (or before, depending on how you look at it) the elaborate and dynamic Prog arrangements around them. Fellow reviewer 'Salmacis' has previously submitted a masterful track-by-track analysis of this album, and nailed it, spot on. I still insist on this being a 5 star record.

Tom Ozric



..::TRACK-LIST::..

1. The Purple Speed Queen (1:32)
2. Elfin Boy (4:13)
3. Metamorphosis (10:38)
4. World (3:43)
5. Armin (3:42)
6. U.H.F. (5:07)
7. Two-Three-Two (4:10)
8. Easy (6:40)



..::OBSADA::..

Sonja Kristina - lead (1,3,4,6,8) & backing vocals, acoustic guitar (2)
Kirby Gregory - guitar, bass (4), vocals
Eddie Jobson - grand piano (3,8), piano (4,6,7), electric piano (8), organ (1-3,7,8), VCS3 synth (1-3,8), harpsichord (2), Mellotron (6), electric violin (4-6), vocals
Mike Wedgwood - bass, acoustic guitar (4), lead (7) & backing vocals
Jim Russell - drums, percussion




https://www.youtube.com/watch?v=cAsfzWnysXw



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 17 [I Can See Your House From Here]:
1. Wait
2. Your Love Is Stranger Than Mine
3. Eye Of The Storm
4. Who We Are
5. Survival
6. Hymn To Her
7. Neon Magic
8. Remote Romance
9. Ice

Bonus Track:
10. Remote Romance (single version)



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=yT07lhGikUA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 17 [I Can See Your House From Here]:
1. Wait
2. Your Love Is Stranger Than Mine
3. Eye Of The Storm
4. Who We Are
5. Survival
6. Hymn To Her
7. Neon Magic
8. Remote Romance
9. Ice

Bonus Track:
10. Remote Romance (single version)



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=yT07lhGikUA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 16 [Breathless]:
1. Breathless
2. Echoes
3. Wing And A Prayer
4. Down On The Farm
5. Starlight Ride
6. Summer Lightning
7. You Make Me Smile
8. The Sleeper
9. Rainbow's End

Bonus Track:
10. Rainbow's End (single version)



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=yT07lhGikUA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 16 [Breathless]:
1. Breathless
2. Echoes
3. Wing And A Prayer
4. Down On The Farm
5. Starlight Ride
6. Summer Lightning
7. You Make Me Smile
8. The Sleeper
9. Rainbow's End

Bonus Track:
10. Rainbow's End (single version)



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=yT07lhGikUA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 15 [Live At Hammersmith Odeon, 30th Sept./ 1st Oct. 1977 - part 2]:
1. Tell Me
2. Song Within A Song
3. Skylines
4. Highway To The Sun
5. Lunar Sea
6. Rain Dances
7. One Of These Days I'll Get An Early Night



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=yT07lhGikUA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 15 [Live At Hammersmith Odeon, 30th Sept./ 1st Oct. 1977 - part 2]:
1. Tell Me
2. Song Within A Song
3. Skylines
4. Highway To The Sun
5. Lunar Sea
6. Rain Dances
7. One Of These Days I'll Get An Early Night



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=yT07lhGikUA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 14 [Live At Hammersmith Odeon, 30th Sept./ 1st Oct. 1977 - part 1]:
1. First Light
2. Metrognome
3. Unevensong
4. Rhayader
5. Rhayader Goes To Town
6. Preparation
7. Dunkirk
8. Sanctuary
9. The Snow Goose



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=yT07lhGikUA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 14 [Live At Hammersmith Odeon, 30th Sept./ 1st Oct. 1977 - part 1]:
1. First Light
2. Metrognome
3. Unevensong
4. Rhayader
5. Rhayader Goes To Town
6. Preparation
7. Dunkirk
8. Sanctuary
9. The Snow Goose



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=yT07lhGikUA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Pierwsza antologia włoskiej grupy z żeńskim wokalem w stylu Earth & Fire. Obecnie zespół ma status kultowego, jednak w czasie swojej działalności miał trudności ze znalezieniem publiczności, co mogło wynikać z angielskich tekstów, a także tego, że włoska scena zdominowana była przez muzykę opartą na instrumentach klawiszowych, a podstawą twórczości Circus 2000 była gitara.
W zestawie znajdują się obydwa albumy, "Circus 2000" z 1970 i "An Escape From A Box" z 1972, a także dziewięć utworów singlowych oraz niepublikowane wcześniej dwie kompozycje, które miały się znaleźć na trzecim albumie. Całość znajduje się w rozkładanym digipaku, z atrakcyjną książeczką z wieloma rzadkimi zdjęciami.



CIRCUS 2000 released their self-titled debut album in 1970 but didn't exactly catch the world by storm. Although they emerged from Turin, Italy, this band was one of the rare examples of a psychedelic rock band that completely ignored the trends that were sweeping Italy and instead looked to California's west coast scene of the late 60s inspiration. Touted as Italy's version of Jefferson Airplane, mainly due to the charismatic vocal style of Silvana Aliotta and backed up by folk inspired psychedelic pop, the band continued these elements that debuted on the first album and continued them on their 1972 sophomore album ESCAPE FROM A BOX which while completely performed with English titles and lyrics, has a tag along (FUGA DALL'INVOLUCRO) in the album title.
ESCAPE FROM A BOX is a much more polished album than the debut. The production is the obvious improvement. While the debut sounded raw and unpolished, this one add all kinds of nice smoothing out effects that allow the music to flow in more of the psychedelic ways that were probably intended on the debut as well. Stylistically ESCAPE FROM A BOX is a much mellower affair. If the debut album was an alternative version of Airplain's "Surrealistic Pillow" minus the top notch pop hooks, ESCAPE FROM A BOX is more like "After Bathing At Baxter's" or "Crown Of Creation," which adds more folk elements and subtle changes that meander around in far more progressive ways than the debut. The tracks are also lengthier with more time to develop beyond the short and to the point pop aspects.

ESCAPE FROM A BOX is more interesting than the debut. The tracks are more varied. There are more psychedelic effects and Aliotta doesn't sound as much like a second rate Grace Slick. The progressive touches have been amplified manyfold yet without jettisoning the 60s influences that dominated the debut. The album did find the new drummer Franco Lo Previte replacing original drummer Roberto Betti and adds a bit more jazzy touches in the percussion department. The track "Need" extends past the eight minute mark and offers some of the most diverse guitar parts of the band's career but once again on tracks like this i find that Aliotta evokes more a Shocking Blue vocal performance that Mauriska Veres belted out than what Grace Slick was all about. The pop hooks are more polished on this one as well which makes this a more engaging listening experience than album #1 as well.

While the band caught did catch more attention this second time around as they even won the Rome based competition "Festival d'Avenguardia e Nuove Tendenze," which they shared with the big prog player Banco Del Mutuo Soccorso, the band ultimately succumbed to lack of interest and disbanded. Personally i find it logically since the local Italian scene had well moved on from the psychedelic 60s and the saturated American scene had no room for European migrants to weasel into the already waning scene. Nevertheless, out of the two albums CIRCUS 2000 released, ESCAPE FROM A BOX is by far the more interesting for those who want a more progressive rock oriented experience. Despite outshining their debut, even this second album is a bit uneven with an awkward folky ballad styled intro opening up the album and not really picking up until "Our Father." However the best tracks on here are much more psychedelic than anything Jefferson Airplane every recorded and worth the price of admission alone. Aliotta would continue on as a solo artist but CIRCUS 2000 has pretty much been relegated to the obscurity bin with original albums fetching a hefty price tag.


siLLy puPPy



..::TRACK-LIST::..

An Escape From A Box (1972)
1. Hey Man 6:17
2. You Aren't Listening 5:02
3. Our Father 6:15
4. Need 8:38
5. When The Sun Refuses To Shine 7:45

Bonus Tracks:
6. Need (Edited Version) 3:48
7. Hey Man (Parte 1) 3:03
8. Hey Man (Parte 2) 3:15
9. Dove Va La Mia Gente 2:51
10. L'Ultimo Paese 3:28

1-5. The album An Escape From A Box, Italian Rifi RDZ-ST 14215, 1972
6. Jukebox single, Italian Rifi RM JB 98063, 1972
7-8. Single, Italian Rifi RFN NP 16466, May 1972 9-10 Recordings for proposed third album, not originally released



..::OBSADA::..

Drums - Franco 'Dede' Lo Previte
Electric Guitar, Acoustic Guitar, Vocals - Marcello 'Spooky' Quartarone
Lead Vocals, Percussion - Silvana Aliotta
Bass [Fender], Vocals - Gianni Bianco




https://www.youtube.com/watch?v=8hitgxGoQo4



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Pierwsza antologia włoskiej grupy z żeńskim wokalem w stylu Earth & Fire. Obecnie zespół ma status kultowego, jednak w czasie swojej działalności miał trudności ze znalezieniem publiczności, co mogło wynikać z angielskich tekstów, a także tego, że włoska scena zdominowana była przez muzykę opartą na instrumentach klawiszowych, a podstawą twórczości Circus 2000 była gitara.
W zestawie znajdują się obydwa albumy, "Circus 2000" z 1970 i "An Escape From A Box" z 1972, a także dziewięć utworów singlowych oraz niepublikowane wcześniej dwie kompozycje, które miały się znaleźć na trzecim albumie. Całość znajduje się w rozkładanym digipaku, z atrakcyjną książeczką z wieloma rzadkimi zdjęciami.



CIRCUS 2000 released their self-titled debut album in 1970 but didn't exactly catch the world by storm. Although they emerged from Turin, Italy, this band was one of the rare examples of a psychedelic rock band that completely ignored the trends that were sweeping Italy and instead looked to California's west coast scene of the late 60s inspiration. Touted as Italy's version of Jefferson Airplane, mainly due to the charismatic vocal style of Silvana Aliotta and backed up by folk inspired psychedelic pop, the band continued these elements that debuted on the first album and continued them on their 1972 sophomore album ESCAPE FROM A BOX which while completely performed with English titles and lyrics, has a tag along (FUGA DALL'INVOLUCRO) in the album title.
ESCAPE FROM A BOX is a much more polished album than the debut. The production is the obvious improvement. While the debut sounded raw and unpolished, this one add all kinds of nice smoothing out effects that allow the music to flow in more of the psychedelic ways that were probably intended on the debut as well. Stylistically ESCAPE FROM A BOX is a much mellower affair. If the debut album was an alternative version of Airplain's "Surrealistic Pillow" minus the top notch pop hooks, ESCAPE FROM A BOX is more like "After Bathing At Baxter's" or "Crown Of Creation," which adds more folk elements and subtle changes that meander around in far more progressive ways than the debut. The tracks are also lengthier with more time to develop beyond the short and to the point pop aspects.

ESCAPE FROM A BOX is more interesting than the debut. The tracks are more varied. There are more psychedelic effects and Aliotta doesn't sound as much like a second rate Grace Slick. The progressive touches have been amplified manyfold yet without jettisoning the 60s influences that dominated the debut. The album did find the new drummer Franco Lo Previte replacing original drummer Roberto Betti and adds a bit more jazzy touches in the percussion department. The track "Need" extends past the eight minute mark and offers some of the most diverse guitar parts of the band's career but once again on tracks like this i find that Aliotta evokes more a Shocking Blue vocal performance that Mauriska Veres belted out than what Grace Slick was all about. The pop hooks are more polished on this one as well which makes this a more engaging listening experience than album #1 as well.

While the band caught did catch more attention this second time around as they even won the Rome based competition "Festival d'Avenguardia e Nuove Tendenze," which they shared with the big prog player Banco Del Mutuo Soccorso, the band ultimately succumbed to lack of interest and disbanded. Personally i find it logically since the local Italian scene had well moved on from the psychedelic 60s and the saturated American scene had no room for European migrants to weasel into the already waning scene. Nevertheless, out of the two albums CIRCUS 2000 released, ESCAPE FROM A BOX is by far the more interesting for those who want a more progressive rock oriented experience. Despite outshining their debut, even this second album is a bit uneven with an awkward folky ballad styled intro opening up the album and not really picking up until "Our Father." However the best tracks on here are much more psychedelic than anything Jefferson Airplane every recorded and worth the price of admission alone. Aliotta would continue on as a solo artist but CIRCUS 2000 has pretty much been relegated to the obscurity bin with original albums fetching a hefty price tag.


siLLy puPPy



..::TRACK-LIST::..

An Escape From A Box (1972)
1. Hey Man 6:17
2. You Aren't Listening 5:02
3. Our Father 6:15
4. Need 8:38
5. When The Sun Refuses To Shine 7:45

Bonus Tracks:
6. Need (Edited Version) 3:48
7. Hey Man (Parte 1) 3:03
8. Hey Man (Parte 2) 3:15
9. Dove Va La Mia Gente 2:51
10. L'Ultimo Paese 3:28

1-5. The album An Escape From A Box, Italian Rifi RDZ-ST 14215, 1972
6. Jukebox single, Italian Rifi RM JB 98063, 1972
7-8. Single, Italian Rifi RFN NP 16466, May 1972 9-10 Recordings for proposed third album, not originally released



..::OBSADA::..

Drums - Franco 'Dede' Lo Previte
Electric Guitar, Acoustic Guitar, Vocals - Marcello 'Spooky' Quartarone
Lead Vocals, Percussion - Silvana Aliotta
Bass [Fender], Vocals - Gianni Bianco




https://www.youtube.com/watch?v=8hitgxGoQo4



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Following their 2020 collaboration debut ‘Still’, Colin Bass (Camel) and Daniel Biro (Mysteries of the Revolution) return with ‘More’, recorded in London and Wales and released on the Sargasso label. Bass (vocals, bass, guitar, percussion) and Biro (keyboards) share songwriting and production duties on the album’s 11 new original songs.

The pair were hugely pleased to welcome extra special guest Andy Latimer, whose unique appearance and outstanding guitar contributions feature here on five tracks. A rare treat for all Camel fans.

The songs cover a wide range of topics, from childhood memories and the passage of time (‘Back Again’, ‘Smile of Smiles’, ‘Sailor’s Lament’, ‘I Wish’) to more ‘politicised’ themes (‘Hunting Game’ and the eight-minute epic ‘Deep Fake’). There is also a tale of infamous ghosts (‘Ghost of a Flea’), a reference to William Blake and his otherworldly visions.



..::TRACK-LIST::..

1. More (4:58)
2. Out of My Head (4:51)
3. New Words (4:32)
4. Hunting Game (3:28)
5. Dinner in Delphi (8:21)
6. I Wish (4:28)
7. Back Again (4:42)
8. Sailor's Lament (4:27)
9. Ghost of a Flea (5:13)
10. Deep Fake (8:36)
11. Smile of Smiles (7:19)



..::OBSADA::..

Colin Bass - vocals, bass, guitar, percussion
Daniel Biro - keyboards

With:
Andrew Latimer - guitar & flute (3,5,9-11)
Steve Swift - guitar (6)



https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=Pjao1gEHhMs



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Na pozór Legacy belgijskiego Hypnos 69 jest zwyczajną płytą. Ot, taką jakich wiele w sklepach płytowych, tych realnych i tych wirtualnych. Każdy dzień dostarcza jednak dowodów na to, że pozory często mylą. I tak właśnie jest w przypadku tego albumu.
Tytuł tego krążka może wzbudzić pewien niepokój poznawczy. O jakie Dziedzictwo tu chodzi? Okładka tego skromnie wydanego digipacka przybliża do odpowiedzi na to pytanie i staje się punktem wyjścia do dalszych dociekań. Po jego rozłożeniu ukazuje się ilustracja wykonana przez grafików z włoskiego Malleus Rock Art Lab w charakterystycznym dla nich stylu. Przedstawia ona nagą kobietę zanurzoną po pas w wodzie. W ręce trzyma jabłko, jej długie włosy wplotły się w konary drzewa, z którego zerwała ten owoc. Na jej twarzy maluje się strach. Strach przed kim? Przed Bogiem? Przed wiedzą? A może przed wiedzą o samej sobie? Wokół pnia owinął się Wąż - symbol mądrości. Rycina ta może przedstawiać fragment biblijnej historii Adama i Ewy, może też być odniesieniem do jednego z najstarszych hermetycznych mitów - mitu o Wężu i Rajskim Jabłku.
Wąż kusił Ewę i obiecywał jej, że po zjedzeniu owocu z Drzewa Wiadomości Dobrego i Złego posiądzie wiedzę taką, jaką ma sam Bóg. W ujęciu psychoanalitycznym tą wiedzą jest samowiedza, czyli świadomość samego siebie. To samopoznanie polega na odkryciu samemu przed sobą właściwych przyczyn swojego działania i przyznaniu się samemu przed sobą, że jest coś we mnie takiego, czego nie mogę do końca kontrolować i co nie chce poddać się mojej woli. Jest to też przyznanie się do swojej niewiedzy i jednocześnie zaakceptowanie tego faktu.

A czym jest wyżej wspomniany hermetyzm? W I wieku naszej ery w Aleksandrii pojawiło się bractwo, którego wierzenia, filozofia, reguły i praktyka zostały opisane w osiemnastu tekstach zwanych Hermetica albo Corpus Hermeticus. Od tytułu tego zbioru wziął się termin hermetyzm. Autorstwo tych traktatów przypisywano Hermesowi Trismegistosowi (Hermes Po Trzykroć Wielki lub Trzykroć Największy), bóstwu będącemu połączeniem egipskiego Thota i greckiego Hermesa. Hermesa Trismegistosa uznawano za pierwszego mędrca starożytności. Był on też symbolem wiedzy tajemnej i jednoczył w sobie religię, sztukę oraz naukę starożytności. Legenda głosi, że żył on trzy razy: pierwszy raz przed Potopem jako twórca astronomii, drugi raz jako konstruktor Wieży Babel i trzeci raz jako wynalazca alchemii oraz strażnik skarbu w zagubionym wśród pustynnych piasków pałacu Kamtar. Ta sama legenda mówi, że w jego grobie znaleziono rękopis Tabula smaragdina, który od wielu wieków jest podstawowym tekstem hermetyzmu i który między innymi zawiera przepis na kamień filozoficzny.
Wspomniane wyżej teksty powstały w II i III wieku naszej ery, a imiona ich autorów zaginęły gdzieś w mrokach historii. Nie wiadomo dokładnie co działo się z tymi pismami na przestrzeni wieków, gdyż hermetyczne bractwo umiało strzec swoich tajemnic przed światem. W 1460 roku w tajemnicy przed Turkami osmańskimi, którzy od 1453 panowali w Konstantynopolu Corpus hermeticum wywieziono do Florencji. W 1471 roku Marsilio Ficino przełożył tekst tych traktatów z języka arabskiego na łaciński. Ówcześni okultyści, gnostycy i alchemicy szybko przyswoili sobie treść tego dzieła, a wśród tych ostatnich byli miedzy innymi Gordano Bruno i Phillippus Aureolus Theophtrastus Bombastus von Hohenheim, czyli Paracelsus (szwajcarski lekarz, uważany za ojca medycyny nowożytnej). Filozofię renesansowych alchemików nazwano hermetycyzmem aby odróżnić ją od filozofii alchemików z początków naszej ery. Na ziemiach polskich alchemia też miała swoich zwolenników, a najsłynniejszymi z nich byli: Józef Struś, nadworny lekarz Zygmunta Augusta; Wojciech Oczko, lekarz Stefana Batorego; wojewoda sieradzki Olbracht Łaski i lekarz Michał Sędziwój, herbu Ostoja.

Sir Isaak Newton w pierwszym rzędzie był alchemikiem, a dopiero później fizykiem, matematykiem, astronomem i filozofem. To on w XVII wieku przetłumaczył Tabula smaragdina z języka łacińskiego na angielski. Z tego przekładu pochodzi fragment: That which is Below corresponds to that which is Above, and that which is Above corresponds to that is Below, to accomplish the miracle of the One Thing. Temu zdaniu Steve Houtmeyers, założyciel Hypnos 69, przypisuje specjalne znaczenie i uważa je za najważniejsze w hermetycyzmie, dlatego posłużyło mu ono za motto płyty Legacy. W języku polskim tych kilkanaście słów mogłoby zabrzmieć następująco: jak na dole tako i na górze, jako na górze tako i na dole, by osiągnąć cud Jednej Rzeczy. W tekstach z Legacy jest znacznie więcej odniesień do tajemnej wiedzy renesansowych i późniejszych alchemików. Tytuł An Aerial Architect oparty jest pismach sir Isaaka Newtona. W utworze The Great Work Steve Houtmeyers czyta duże fragmenty przetłumaczonej na język angielski Szmaragdowej tablicy. Z kolei tytuł The Empty Hourglass (... the Empty Hourglass, symbol of Time run out) jest cytatem z prac Fulcanelliego - najsłynniejszego alchemika XX wieku.
Fulcanelli to bardzo ciekawa, a zarazem tajemnicza postać, tylko nie jest pewne czy istniał (istnieje?) ktoś o takim nazwisku (pseudonimie?). Jego jedynym uczniem był pisarz i alchemik Eugene Canseliet. Twierdzi on, że poznał Fulcanelliego w Marsylii w 1916 roku i pod jego nadzorem dokonał udanej transmutacji ołowiu w złoto, z czego można wnosić, że znał on tajemnicę kamienia filozoficznego. W tym czasie Fulcanelli był już 80-letnim starcem. W 21 lat później, tj. w 1937 roku miał on dzwonić do Jakowa Bergera, asystenta Andre Helbronnera - francuskiego naukowca pracującego nad bronią atomową. Fulcanelli prosił Bergera, by ten namówił swego szefa do zaniechania badań nad rozszczepieniem atomu. W bardzo realistyczny sposób opisywał mu skutki działania uwolnionej energii atomu i przestrzegał przed skażeniem radioaktywnym. Helbronner nie posłuchał swojego asystenta i kontynuował badania.
Wydaje się, że w tych opowieściach musi być ziarnko prawdy, ponieważ w czasie II Wojny Światowej wywiady wojskowe Niemiec i Stanów Zjednoczonych bezskutecznie poszukiwały Fulcanelliego po całej Europie, by wydrzeć mu tajemnicę produkcji złota i bomby atomowej oraz zmusić do współpracy. Mówi się, że Fulcanelli przeżył wojnę i w 1953 roku Canselliet widział go w jednym z zamków w okolicy Sewilli - odmłodzonego, u boku młodej kobiety i otoczonego wianuszkiem dzieci. Wygląda na to, że Fulcanelli nie tylko znał tajemnicę kamienia filozoficznego, ale umiał też sporządzić eliksir młodości i pewnie znał lekarstwo na wszystkie choroby, czyli panaceum. Zdaje się, że wielowiekowe starania starożytnych i nowożytnych alchemików zakończyły się sukcesem - istota kamienia filozoficznego, eliksiru młodości i panaceum przynajmniej dla niektórych nie jest już tajemnicą. Patrick Riviere, uczeń Canselieta, poświęcił Fulcanelliemu książkę zatytułowaną Fulcanelli, his true identity revealed (Fulcanelli. Prawdziwa tożsamość ujawniona).

Na płycie Legacy Steve Houtmeyers przywołuje traktaty filozoficzne i alchemiczne z mniej lub bardziej zamierzchłych czasów. Cytuje ich treść i czyni do nich aluzje (tego typu napomknięcia i skojarzenia obecne są już na krążku The Electric Measure), przekonując tym samym słuchacza, jak ważne dla niego są te dzieła. Skoro mają one dla niego tak doniosłe znaczenie, to dlaczego nie dołączył do płyty tekstów swoich utworów? Owszem, można je znaleźć w sieci, np. na oficjalnej stronie zespołu, ale najpierw należy uruchomić komputer, następnie połączyć się z internetem i odnaleźć adres właściwej strony. Tylko po co się trudzić? A może Houtmeyersowi chodzi właśnie o ten trud i w ten sposób zachęca do studiowania ksiąg alchemików? A co zrobić, jeśli ktoś kontestuje komputery i internet? Albo mieszka na zapadłej wsi lub na polinezyjskiej wysepce? Przecież są jeszcze biblioteki! W jednym z wywiadów Steve dość powściągliwie wypowiadał się na temat mitów, legend oraz pism Hermetyków i Hermetystyków, w końcu od odpowiedzi na jedno z pytań dobrze przygotowanego i dociekliwego dziennikarza wykręcił się stwierdzeniem, że o tak poważnych sprawach trudno opowiedzieć w 10 zdaniach. Czyżby w ten delikatny sposób bronił wiedzy tajemnej przed profanami? Wniosek nasuwa się sam - Steve Houtmeyers też jest alchemikiem.

Tytułowe dziedzictwo oznacza nie tylko spuściznę po Hermesie Trismegistosie, po wielu anonimowych autorach, po sir Isaaku Newtonie i Fulcanellim. Symbolizuje ono również spadek po muzyce zespołów, które swoje największe tryumfy święciły w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Płytę Legacy można śmiało postawić na półce obok płyt Van Der Graaf Generator, Pink Floyd, King Crimson, Yes oraz Colosseum i to z kilku powodów: jest ona tak samo dobra jak tamte. Hypnos 69 gra muzykę bardzo podobną do muzyki wyżej wymienionych zespołów, nawet perkusji nadano takie samo głuche brzmienie, jakie można odnaleźć na longplayach nagranych czterdzieści lat temu. Słuchając Legacy można odnieść wrażenie, że jest to zagubiona i przypadkowo odnaleziona płyta dawno zapomnianej grupy. Wielu wytrawnych znawców rocka progresywnego miałoby poważny problem z określeniem roku, w którym dokonano tych nagrań. Mimo wielu podobieństw do zespołów sprzed trzydziestu - czterdziestu lat Hypnos 69 gra w typowym dla siebie, bardzo charakterystycznym i oryginalnym stylu, więc ewentualny zarzut naśladownictwa lub kopiowania mistrzów sprzed lat okaże się być nieusprawiedliwiony i mocno krzywdzący dla Belgów.

Liderem zespołu jest Steve Houtmeyers - zaśpiewał on na płycie, zagrał na gitarach i kilku innych instrumentach, skomponował wszystkie utwory, do większości z nich napisał teksty (wyjąwszy wspomniany wyżej An Aerial Architect) i w imieniu zespołu udzielił prasie kilku wywiadów. Steve sam siebie określił słowem przewodnik. W tej wszechstronności nie ustępują mu pozostali muzycy - grają na swoich podstawowych instrumentach i dodatkowo zasiadają do różnych "starożytnych" klawiatur. Steve Houtmeyers podkreślał w kilku swoich wypowiedziach, że jest szczególnie zadowolony ze współpracy ze Stevenem Marxem. I trudno nie zgodzić się z tym zdaniem przewodnika - dawno nie słyszałem tak brawurowej i fenomenalnej gry na rozmaitych instrumentach dętych (drewnianych i blaszanych) jak na Legacy. Bez Stevena Marxa Hypnos 69 byłby zupełnie innym zespołem.

W siedemdziesięciu dwóch minutach muzycy zawarli to wszystko co najlepsze w rocku progresywnym (nie mylić z neoprogiem, bo jego tutaj nie ma). Nagrywając ten album chętnie korzystali oni z mellotronu, organów Hammonda, fortepianu elektrycznego, syntezatorów analogowych i thereminu. I stąd tak wiele na Legacy nastrojowych, muzycznych pejzaży, malowanych dźwiękami tych instrumentów. Chłodne zazwyczaj brzmienie mellotronu jest tutaj zadziwiająco ciepłe. Ekscytująco wypadają partie syntezatorów, przyjemnie dla ucha wibrują organy Hammonda. Dźwięki obu tych instrumentów tworzą atmosferę czegoś tajemniczego, nieodgadnionego i magicznego (My Journey to the Stars, The Sad Destiny We Lament). Na omawianym albumie aż roi się od kapitalnych i długich solówek na gitarach, saksofonach, klarnetach oraz flecie, zwłaszcza te na instrumentach dętych mogą słuchacza przyprawić o szybsze bicie serca i zawrót głowy.

Trudno jednoznacznie zakwalifikować muzykę belgijskiego zespołu, albowiem na jego tegorocznej płycie znalazły się artrockowe, kilkunastominutowe i składające się z kilku części suity, z powtórzonym kilka razy oraz zagranym na różne sposoby tematem przewodnim (Requiem i The Great Work). Jest też jedna dziesięciominutowa kompozycja z długą częścią instrumentalną, również utrzymana w stylistyce art rocka (The Empty Hourglass). I są tu utwory krótsze, trwające od pięciu do sześciu minut. Jedne z nich nawiązują do estetyki psychodelicznej (My Journey to the Stars, The Sad Destiny We Lament), inny czerpie wprost z muzyki orientalnej (Jerusalem z wybornym solo na klarnecie). W niektórych fragmentach można usłyszeć jeszcze dalekie echo space rocka (An Aerial Architect i My Journey to the Stars) i fusion (An Aerial Architect i The Empty Hourglass).
Piękne linie melodyczne, o które zadbał Steve Houtmeyers, uatrakcyjniają całą płytę i sprawiają, że słucha się jej z autentyczną przyjemnością. Znakomicie z roli producenta wywiązał się Dave Houtmeyers. Zadbał on o unikalne brzmienie grupy, o każdą dźwiękową subtelność, o każdą muzyczną delikatność, a przede wszystkim o dobrą słyszalność basu i perkusji.

Legacy ukazała się cztery lata po The Ecletic Measure, a praca w studiu zajęła muzykom cztery miesiące (od września 2009 do stycznia 2010). Udało się im stworzyć perfekcyjny pod każdym względem album, który ma szansę zapisać się na trwałe w historii rocka progresywnego i dołączyć do tych, które określamy mianem dziedzictwo rocka.
Ocena - 5/5

P.S. Dziękuję Marcinowi za cenne wskazówki, bez których powyższy tekst wyglądałby zupełnie inaczej.

Krzysztof Michalczewski


Od wydania ostatniej płyty Belgów minęły przeszło cztery lata. W między czasie zespół zdążył się rozpaść i ponownie zejść w niezmienionym składzie. Na „Legacy” nie ma jednakże śladu po tych burzliwych wydarzeniach. Płyta wydaje się w prostej linii kontynuacją poprzednich dokonań grupy, co więcej jest chyba najlepszą w ich karierze. Zupełnie, jakby ów muzyczny „reset” pozwolił im na aktualizację poziomu artystycznego do najwyższych standardów. Nie ma więc tego złego, co by na dobre nie wyszło!

Hypnos 69 zaczynali od dość dynamicznego rocka z wpływami psychodelii, by na kolejnych wydawnictwach stopniowo łagodzić swe brzmienie. „Legacy” wydaje się zwieńczeniem tej tendencji, stanowiąc zdecydowany skręt w kierunku retro-proga silnie nasyconego duchem King Crimson. To wrażenie jest na tyle przemożne, że czasami – np. słuchając otwierającego „An Aerial Architect” riffu wraz z towarzyszącą mu melodią saksofonu – można niemal dać się omamić, że oto obcujemy z jakimś nieopublikowanym materiałem z sesji do „Lizard” czy „In the Wake of Poseidon”. Nie jest to bynajmniej zarzut, raczej wskazanie na wysoki poziom muzyki zawartej na płycie Belgów. Poza tym, choć Hypnos 69 niewątpliwie bawili się w tej samej piaskownicy, co Landberk czy Anekdoten, nie zapomnieli o swej psychodelicznej przeszłości, dzięki czemu na „Legacy” mamy zarówno przepiękne melancholijne pasaże zatopione w brzmieniach starych syntezatorów i okraszone niekończącymi się solówkami gitary lub kojącymi partiami fletu, jak i dynamiczne, sfuzzowane riffy, czasem zwieńczane dzikimi eksplozjami saksofonowego szaleństwa. Zresztą, nie sposób w kilku zdaniach oddać instrumentalnego, aranżacyjnego i emocjonalnego bogactwa tej płyty. To prawdziwie epickie wydawnictwo, które potrafi też zaskoczyć subtelnością i – zwłaszcza w tych spokojniejszych, przepełnionych smutkiem momentach – całkowicie obezwładnia swym pięknem.

Zatapiając się w nostalgicznych dźwiękach „Legacy” mam wrażenie, że ponownie odkrywam same źródła mojej fascynacji tego typu muzyką. W ciągu ostatnich paru lat wśród ekipy Artrock.pl często dało się słyszeć narzekania na kondycję współczesnego prog-rocka. I ja się do tego chóru malkontentów przyłączałem, coraz rzadziej sięgając po nowe płyty czy zespoły. Lecz oto nagle w moje ręce trafia ponad siedemdziesięciominutowy album będący właściwie hołdem dla złotych czasów tego nurtu, a ja wprost nie mogę się oderwać i słucham tego materiału z zapartym tchem od pierwszej do ostatniej nuty. Może więc nie chodzi o to, że wszystko wokół zmienia się i dawne fascynacje odchodzą w niebyt… Hypnos 69 wraz z „Legacy” uświadomili mi ponownie pewną dobrze znaną, choć czasem zapominaną, prawidłowość: wybitne płyty, z samej definicji, trafiają się rzadko. Oto jedna z nich.

Artur Szalecki


Przypadek Hypnos 69 jest dla mnie żywym dowodem na to, że czasem warto przejść przez burzę, zmienić perspektywę i najzwyczajniej w świecie odetchnąć, aby stworzyć coś doskonałego. Po czterech latach przerwy, po rozbiciu i powtórnym zlepieniu zespołu w całość otrzymujemy bowiem album, który jednoznacznie obala - jakże popularne ostatnio - twierdzenie o marnej kondycji rocka progresywnego.

Od czasu ukazania się tętniącego psychodelicznym klimatem debiutanckiego albumu Hypnos 69 - "Timeline Traveller", Belgowie z każdą kolejną płytą zdawali się łagodnieć. Jednocześnie każde kolejne wydawnictwo zdawało się uskuteczniać tendencję spadkową zespołu. "Legacy" bezkompromisowo przełamało złą passę.

Z muzyką tak dopracowaną, tak świeżą i porywającą nie miałam do czynienia od dawna. Szerokie instrumentarium, w którym obok gitar, saksofonów, fletów i klarnetów pojawiają się organy Hammonda, mellotron, syntezatory analogowe czy theremin, stanowi niezwykle rozbudowaną paletę muzycznych barw. Uciekając od przypadkowych plam i pstrych obrazów, Hypnos 69 kreuje doskonale harmonijny pejzaż dźwięków. Słuchaczowi nie pozostaje nic innego jak tylko zatopić się na blisko siedemdziesiąt minut w klimacie klasycznego prog-rocka, który wzmocniony nutą charakterystycznej dla muzyków psychodelii i odrobiną orientalnego klimatu, tworzy mieszankę wprost zniewalającą.

"Legacy" spina przepiękna klamra złożona z dwóch suit. Pierwsza z nich - trzyczęściowe "Requiem (for a dying Creed)" od samego początku funduje słuchaczowi powalającą wariację złożoną z dźwięków Hammondów, gitar i saksofonu. W kolejnych utworach emocje mają szansę ostygnąć, ale tylko po to, by w "The Empty Hourglass" wybuchnąć na nowo, w "Jerusalem" rozkołysać słuchacza wybornym solo na klarnecie i w zamykającym całość "The Great Work" objawić całe bogactwo emocjonalne i instrumentalne albumu.

Nie sposób postawić przed Belgami zarzutu powielania czegokolwiek. Wypracowali oni swoją własną, niespotykanie ujmującą estetykę. Jednakże słuchając "Legacy" trudno oprzeć się wrażeniu, że spóźnili się z tym krążkiem o dobre trzydzieści, a być może nawet czterdzieści, lat. Atmosfera płyty nadzwyczaj dobrze wpisuje się w klimat złotych czasów rocka progresywnego. Nie jest i nigdy nie będzie to album na miarę "In The Court Of The Crimson King", tak jak i niszowe Hypnos 69 nigdy nie stanie się legendą na miarę King Crimson. Bez najmniejszych wątpliwości przyznaję jednak, że "Legacy" jest jednym z tych cudownych muzycznych przebudzeń, na które warto było czekać.

Olga Kowalska



..::TRACK-LIST::..

1. Requiem (for a Dying Creed) (17:51):
a) Within This Spell
b) Visions / Within This Spell (reprise)
c) A Requiem for You

2. An Aerial Architect (6:47)
3. My Journey to the Stars (6:53)
4. The Sad Destiny We Lament (4:57)
5. The Empty Hourglass (10:47)
6. Jerusalem (6:51)

7. The Great Work (18:27):
a) Nigredo: Corruption, Dissolution, Individuation
b) Albedo: Purifications, Burnout of Impurity; The Moon, Female
c) Citrinita: Spiritualisation, Enlightenment; The Sun, Male
d) Rubedo: Unification of Man with God and the Limited with the Unlimited



..::OBSADA::..

Steve Houtmeyers - vocals, guitars, theremin
Steven Marx - saxophone, clarinet, Fender Rhodes, Hammond, Mellotron
Tom Vanlaer - bass, Hammond, Fender Rhodes, Moog Taurus
Dave Houtmeyers - drums, percussion, timpani, glockenspiel, synths




https://www.youtube.com/watch?v=hEYQZW4XIzc



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Na pozór Legacy belgijskiego Hypnos 69 jest zwyczajną płytą. Ot, taką jakich wiele w sklepach płytowych, tych realnych i tych wirtualnych. Każdy dzień dostarcza jednak dowodów na to, że pozory często mylą. I tak właśnie jest w przypadku tego albumu.
Tytuł tego krążka może wzbudzić pewien niepokój poznawczy. O jakie Dziedzictwo tu chodzi? Okładka tego skromnie wydanego digipacka przybliża do odpowiedzi na to pytanie i staje się punktem wyjścia do dalszych dociekań. Po jego rozłożeniu ukazuje się ilustracja wykonana przez grafików z włoskiego Malleus Rock Art Lab w charakterystycznym dla nich stylu. Przedstawia ona nagą kobietę zanurzoną po pas w wodzie. W ręce trzyma jabłko, jej długie włosy wplotły się w konary drzewa, z którego zerwała ten owoc. Na jej twarzy maluje się strach. Strach przed kim? Przed Bogiem? Przed wiedzą? A może przed wiedzą o samej sobie? Wokół pnia owinął się Wąż - symbol mądrości. Rycina ta może przedstawiać fragment biblijnej historii Adama i Ewy, może też być odniesieniem do jednego z najstarszych hermetycznych mitów - mitu o Wężu i Rajskim Jabłku.
Wąż kusił Ewę i obiecywał jej, że po zjedzeniu owocu z Drzewa Wiadomości Dobrego i Złego posiądzie wiedzę taką, jaką ma sam Bóg. W ujęciu psychoanalitycznym tą wiedzą jest samowiedza, czyli świadomość samego siebie. To samopoznanie polega na odkryciu samemu przed sobą właściwych przyczyn swojego działania i przyznaniu się samemu przed sobą, że jest coś we mnie takiego, czego nie mogę do końca kontrolować i co nie chce poddać się mojej woli. Jest to też przyznanie się do swojej niewiedzy i jednocześnie zaakceptowanie tego faktu.

A czym jest wyżej wspomniany hermetyzm? W I wieku naszej ery w Aleksandrii pojawiło się bractwo, którego wierzenia, filozofia, reguły i praktyka zostały opisane w osiemnastu tekstach zwanych Hermetica albo Corpus Hermeticus. Od tytułu tego zbioru wziął się termin hermetyzm. Autorstwo tych traktatów przypisywano Hermesowi Trismegistosowi (Hermes Po Trzykroć Wielki lub Trzykroć Największy), bóstwu będącemu połączeniem egipskiego Thota i greckiego Hermesa. Hermesa Trismegistosa uznawano za pierwszego mędrca starożytności. Był on też symbolem wiedzy tajemnej i jednoczył w sobie religię, sztukę oraz naukę starożytności. Legenda głosi, że żył on trzy razy: pierwszy raz przed Potopem jako twórca astronomii, drugi raz jako konstruktor Wieży Babel i trzeci raz jako wynalazca alchemii oraz strażnik skarbu w zagubionym wśród pustynnych piasków pałacu Kamtar. Ta sama legenda mówi, że w jego grobie znaleziono rękopis Tabula smaragdina, który od wielu wieków jest podstawowym tekstem hermetyzmu i który między innymi zawiera przepis na kamień filozoficzny.
Wspomniane wyżej teksty powstały w II i III wieku naszej ery, a imiona ich autorów zaginęły gdzieś w mrokach historii. Nie wiadomo dokładnie co działo się z tymi pismami na przestrzeni wieków, gdyż hermetyczne bractwo umiało strzec swoich tajemnic przed światem. W 1460 roku w tajemnicy przed Turkami osmańskimi, którzy od 1453 panowali w Konstantynopolu Corpus hermeticum wywieziono do Florencji. W 1471 roku Marsilio Ficino przełożył tekst tych traktatów z języka arabskiego na łaciński. Ówcześni okultyści, gnostycy i alchemicy szybko przyswoili sobie treść tego dzieła, a wśród tych ostatnich byli miedzy innymi Gordano Bruno i Phillippus Aureolus Theophtrastus Bombastus von Hohenheim, czyli Paracelsus (szwajcarski lekarz, uważany za ojca medycyny nowożytnej). Filozofię renesansowych alchemików nazwano hermetycyzmem aby odróżnić ją od filozofii alchemików z początków naszej ery. Na ziemiach polskich alchemia też miała swoich zwolenników, a najsłynniejszymi z nich byli: Józef Struś, nadworny lekarz Zygmunta Augusta; Wojciech Oczko, lekarz Stefana Batorego; wojewoda sieradzki Olbracht Łaski i lekarz Michał Sędziwój, herbu Ostoja.

Sir Isaak Newton w pierwszym rzędzie był alchemikiem, a dopiero później fizykiem, matematykiem, astronomem i filozofem. To on w XVII wieku przetłumaczył Tabula smaragdina z języka łacińskiego na angielski. Z tego przekładu pochodzi fragment: That which is Below corresponds to that which is Above, and that which is Above corresponds to that is Below, to accomplish the miracle of the One Thing. Temu zdaniu Steve Houtmeyers, założyciel Hypnos 69, przypisuje specjalne znaczenie i uważa je za najważniejsze w hermetycyzmie, dlatego posłużyło mu ono za motto płyty Legacy. W języku polskim tych kilkanaście słów mogłoby zabrzmieć następująco: jak na dole tako i na górze, jako na górze tako i na dole, by osiągnąć cud Jednej Rzeczy. W tekstach z Legacy jest znacznie więcej odniesień do tajemnej wiedzy renesansowych i późniejszych alchemików. Tytuł An Aerial Architect oparty jest pismach sir Isaaka Newtona. W utworze The Great Work Steve Houtmeyers czyta duże fragmenty przetłumaczonej na język angielski Szmaragdowej tablicy. Z kolei tytuł The Empty Hourglass (... the Empty Hourglass, symbol of Time run out) jest cytatem z prac Fulcanelliego - najsłynniejszego alchemika XX wieku.
Fulcanelli to bardzo ciekawa, a zarazem tajemnicza postać, tylko nie jest pewne czy istniał (istnieje?) ktoś o takim nazwisku (pseudonimie?). Jego jedynym uczniem był pisarz i alchemik Eugene Canseliet. Twierdzi on, że poznał Fulcanelliego w Marsylii w 1916 roku i pod jego nadzorem dokonał udanej transmutacji ołowiu w złoto, z czego można wnosić, że znał on tajemnicę kamienia filozoficznego. W tym czasie Fulcanelli był już 80-letnim starcem. W 21 lat później, tj. w 1937 roku miał on dzwonić do Jakowa Bergera, asystenta Andre Helbronnera - francuskiego naukowca pracującego nad bronią atomową. Fulcanelli prosił Bergera, by ten namówił swego szefa do zaniechania badań nad rozszczepieniem atomu. W bardzo realistyczny sposób opisywał mu skutki działania uwolnionej energii atomu i przestrzegał przed skażeniem radioaktywnym. Helbronner nie posłuchał swojego asystenta i kontynuował badania.
Wydaje się, że w tych opowieściach musi być ziarnko prawdy, ponieważ w czasie II Wojny Światowej wywiady wojskowe Niemiec i Stanów Zjednoczonych bezskutecznie poszukiwały Fulcanelliego po całej Europie, by wydrzeć mu tajemnicę produkcji złota i bomby atomowej oraz zmusić do współpracy. Mówi się, że Fulcanelli przeżył wojnę i w 1953 roku Canselliet widział go w jednym z zamków w okolicy Sewilli - odmłodzonego, u boku młodej kobiety i otoczonego wianuszkiem dzieci. Wygląda na to, że Fulcanelli nie tylko znał tajemnicę kamienia filozoficznego, ale umiał też sporządzić eliksir młodości i pewnie znał lekarstwo na wszystkie choroby, czyli panaceum. Zdaje się, że wielowiekowe starania starożytnych i nowożytnych alchemików zakończyły się sukcesem - istota kamienia filozoficznego, eliksiru młodości i panaceum przynajmniej dla niektórych nie jest już tajemnicą. Patrick Riviere, uczeń Canselieta, poświęcił Fulcanelliemu książkę zatytułowaną Fulcanelli, his true identity revealed (Fulcanelli. Prawdziwa tożsamość ujawniona).

Na płycie Legacy Steve Houtmeyers przywołuje traktaty filozoficzne i alchemiczne z mniej lub bardziej zamierzchłych czasów. Cytuje ich treść i czyni do nich aluzje (tego typu napomknięcia i skojarzenia obecne są już na krążku The Electric Measure), przekonując tym samym słuchacza, jak ważne dla niego są te dzieła. Skoro mają one dla niego tak doniosłe znaczenie, to dlaczego nie dołączył do płyty tekstów swoich utworów? Owszem, można je znaleźć w sieci, np. na oficjalnej stronie zespołu, ale najpierw należy uruchomić komputer, następnie połączyć się z internetem i odnaleźć adres właściwej strony. Tylko po co się trudzić? A może Houtmeyersowi chodzi właśnie o ten trud i w ten sposób zachęca do studiowania ksiąg alchemików? A co zrobić, jeśli ktoś kontestuje komputery i internet? Albo mieszka na zapadłej wsi lub na polinezyjskiej wysepce? Przecież są jeszcze biblioteki! W jednym z wywiadów Steve dość powściągliwie wypowiadał się na temat mitów, legend oraz pism Hermetyków i Hermetystyków, w końcu od odpowiedzi na jedno z pytań dobrze przygotowanego i dociekliwego dziennikarza wykręcił się stwierdzeniem, że o tak poważnych sprawach trudno opowiedzieć w 10 zdaniach. Czyżby w ten delikatny sposób bronił wiedzy tajemnej przed profanami? Wniosek nasuwa się sam - Steve Houtmeyers też jest alchemikiem.

Tytułowe dziedzictwo oznacza nie tylko spuściznę po Hermesie Trismegistosie, po wielu anonimowych autorach, po sir Isaaku Newtonie i Fulcanellim. Symbolizuje ono również spadek po muzyce zespołów, które swoje największe tryumfy święciły w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Płytę Legacy można śmiało postawić na półce obok płyt Van Der Graaf Generator, Pink Floyd, King Crimson, Yes oraz Colosseum i to z kilku powodów: jest ona tak samo dobra jak tamte. Hypnos 69 gra muzykę bardzo podobną do muzyki wyżej wymienionych zespołów, nawet perkusji nadano takie samo głuche brzmienie, jakie można odnaleźć na longplayach nagranych czterdzieści lat temu. Słuchając Legacy można odnieść wrażenie, że jest to zagubiona i przypadkowo odnaleziona płyta dawno zapomnianej grupy. Wielu wytrawnych znawców rocka progresywnego miałoby poważny problem z określeniem roku, w którym dokonano tych nagrań. Mimo wielu podobieństw do zespołów sprzed trzydziestu - czterdziestu lat Hypnos 69 gra w typowym dla siebie, bardzo charakterystycznym i oryginalnym stylu, więc ewentualny zarzut naśladownictwa lub kopiowania mistrzów sprzed lat okaże się być nieusprawiedliwiony i mocno krzywdzący dla Belgów.

Liderem zespołu jest Steve Houtmeyers - zaśpiewał on na płycie, zagrał na gitarach i kilku innych instrumentach, skomponował wszystkie utwory, do większości z nich napisał teksty (wyjąwszy wspomniany wyżej An Aerial Architect) i w imieniu zespołu udzielił prasie kilku wywiadów. Steve sam siebie określił słowem przewodnik. W tej wszechstronności nie ustępują mu pozostali muzycy - grają na swoich podstawowych instrumentach i dodatkowo zasiadają do różnych "starożytnych" klawiatur. Steve Houtmeyers podkreślał w kilku swoich wypowiedziach, że jest szczególnie zadowolony ze współpracy ze Stevenem Marxem. I trudno nie zgodzić się z tym zdaniem przewodnika - dawno nie słyszałem tak brawurowej i fenomenalnej gry na rozmaitych instrumentach dętych (drewnianych i blaszanych) jak na Legacy. Bez Stevena Marxa Hypnos 69 byłby zupełnie innym zespołem.

W siedemdziesięciu dwóch minutach muzycy zawarli to wszystko co najlepsze w rocku progresywnym (nie mylić z neoprogiem, bo jego tutaj nie ma). Nagrywając ten album chętnie korzystali oni z mellotronu, organów Hammonda, fortepianu elektrycznego, syntezatorów analogowych i thereminu. I stąd tak wiele na Legacy nastrojowych, muzycznych pejzaży, malowanych dźwiękami tych instrumentów. Chłodne zazwyczaj brzmienie mellotronu jest tutaj zadziwiająco ciepłe. Ekscytująco wypadają partie syntezatorów, przyjemnie dla ucha wibrują organy Hammonda. Dźwięki obu tych instrumentów tworzą atmosferę czegoś tajemniczego, nieodgadnionego i magicznego (My Journey to the Stars, The Sad Destiny We Lament). Na omawianym albumie aż roi się od kapitalnych i długich solówek na gitarach, saksofonach, klarnetach oraz flecie, zwłaszcza te na instrumentach dętych mogą słuchacza przyprawić o szybsze bicie serca i zawrót głowy.

Trudno jednoznacznie zakwalifikować muzykę belgijskiego zespołu, albowiem na jego tegorocznej płycie znalazły się artrockowe, kilkunastominutowe i składające się z kilku części suity, z powtórzonym kilka razy oraz zagranym na różne sposoby tematem przewodnim (Requiem i The Great Work). Jest też jedna dziesięciominutowa kompozycja z długą częścią instrumentalną, również utrzymana w stylistyce art rocka (The Empty Hourglass). I są tu utwory krótsze, trwające od pięciu do sześciu minut. Jedne z nich nawiązują do estetyki psychodelicznej (My Journey to the Stars, The Sad Destiny We Lament), inny czerpie wprost z muzyki orientalnej (Jerusalem z wybornym solo na klarnecie). W niektórych fragmentach można usłyszeć jeszcze dalekie echo space rocka (An Aerial Architect i My Journey to the Stars) i fusion (An Aerial Architect i The Empty Hourglass).
Piękne linie melodyczne, o które zadbał Steve Houtmeyers, uatrakcyjniają całą płytę i sprawiają, że słucha się jej z autentyczną przyjemnością. Znakomicie z roli producenta wywiązał się Dave Houtmeyers. Zadbał on o unikalne brzmienie grupy, o każdą dźwiękową subtelność, o każdą muzyczną delikatność, a przede wszystkim o dobrą słyszalność basu i perkusji.

Legacy ukazała się cztery lata po The Ecletic Measure, a praca w studiu zajęła muzykom cztery miesiące (od września 2009 do stycznia 2010). Udało się im stworzyć perfekcyjny pod każdym względem album, który ma szansę zapisać się na trwałe w historii rocka progresywnego i dołączyć do tych, które określamy mianem dziedzictwo rocka.
Ocena - 5/5

P.S. Dziękuję Marcinowi za cenne wskazówki, bez których powyższy tekst wyglądałby zupełnie inaczej.

Krzysztof Michalczewski


Od wydania ostatniej płyty Belgów minęły przeszło cztery lata. W między czasie zespół zdążył się rozpaść i ponownie zejść w niezmienionym składzie. Na „Legacy” nie ma jednakże śladu po tych burzliwych wydarzeniach. Płyta wydaje się w prostej linii kontynuacją poprzednich dokonań grupy, co więcej jest chyba najlepszą w ich karierze. Zupełnie, jakby ów muzyczny „reset” pozwolił im na aktualizację poziomu artystycznego do najwyższych standardów. Nie ma więc tego złego, co by na dobre nie wyszło!

Hypnos 69 zaczynali od dość dynamicznego rocka z wpływami psychodelii, by na kolejnych wydawnictwach stopniowo łagodzić swe brzmienie. „Legacy” wydaje się zwieńczeniem tej tendencji, stanowiąc zdecydowany skręt w kierunku retro-proga silnie nasyconego duchem King Crimson. To wrażenie jest na tyle przemożne, że czasami – np. słuchając otwierającego „An Aerial Architect” riffu wraz z towarzyszącą mu melodią saksofonu – można niemal dać się omamić, że oto obcujemy z jakimś nieopublikowanym materiałem z sesji do „Lizard” czy „In the Wake of Poseidon”. Nie jest to bynajmniej zarzut, raczej wskazanie na wysoki poziom muzyki zawartej na płycie Belgów. Poza tym, choć Hypnos 69 niewątpliwie bawili się w tej samej piaskownicy, co Landberk czy Anekdoten, nie zapomnieli o swej psychodelicznej przeszłości, dzięki czemu na „Legacy” mamy zarówno przepiękne melancholijne pasaże zatopione w brzmieniach starych syntezatorów i okraszone niekończącymi się solówkami gitary lub kojącymi partiami fletu, jak i dynamiczne, sfuzzowane riffy, czasem zwieńczane dzikimi eksplozjami saksofonowego szaleństwa. Zresztą, nie sposób w kilku zdaniach oddać instrumentalnego, aranżacyjnego i emocjonalnego bogactwa tej płyty. To prawdziwie epickie wydawnictwo, które potrafi też zaskoczyć subtelnością i – zwłaszcza w tych spokojniejszych, przepełnionych smutkiem momentach – całkowicie obezwładnia swym pięknem.

Zatapiając się w nostalgicznych dźwiękach „Legacy” mam wrażenie, że ponownie odkrywam same źródła mojej fascynacji tego typu muzyką. W ciągu ostatnich paru lat wśród ekipy Artrock.pl często dało się słyszeć narzekania na kondycję współczesnego prog-rocka. I ja się do tego chóru malkontentów przyłączałem, coraz rzadziej sięgając po nowe płyty czy zespoły. Lecz oto nagle w moje ręce trafia ponad siedemdziesięciominutowy album będący właściwie hołdem dla złotych czasów tego nurtu, a ja wprost nie mogę się oderwać i słucham tego materiału z zapartym tchem od pierwszej do ostatniej nuty. Może więc nie chodzi o to, że wszystko wokół zmienia się i dawne fascynacje odchodzą w niebyt… Hypnos 69 wraz z „Legacy” uświadomili mi ponownie pewną dobrze znaną, choć czasem zapominaną, prawidłowość: wybitne płyty, z samej definicji, trafiają się rzadko. Oto jedna z nich.

Artur Szalecki


Przypadek Hypnos 69 jest dla mnie żywym dowodem na to, że czasem warto przejść przez burzę, zmienić perspektywę i najzwyczajniej w świecie odetchnąć, aby stworzyć coś doskonałego. Po czterech latach przerwy, po rozbiciu i powtórnym zlepieniu zespołu w całość otrzymujemy bowiem album, który jednoznacznie obala - jakże popularne ostatnio - twierdzenie o marnej kondycji rocka progresywnego.

Od czasu ukazania się tętniącego psychodelicznym klimatem debiutanckiego albumu Hypnos 69 - "Timeline Traveller", Belgowie z każdą kolejną płytą zdawali się łagodnieć. Jednocześnie każde kolejne wydawnictwo zdawało się uskuteczniać tendencję spadkową zespołu. "Legacy" bezkompromisowo przełamało złą passę.

Z muzyką tak dopracowaną, tak świeżą i porywającą nie miałam do czynienia od dawna. Szerokie instrumentarium, w którym obok gitar, saksofonów, fletów i klarnetów pojawiają się organy Hammonda, mellotron, syntezatory analogowe czy theremin, stanowi niezwykle rozbudowaną paletę muzycznych barw. Uciekając od przypadkowych plam i pstrych obrazów, Hypnos 69 kreuje doskonale harmonijny pejzaż dźwięków. Słuchaczowi nie pozostaje nic innego jak tylko zatopić się na blisko siedemdziesiąt minut w klimacie klasycznego prog-rocka, który wzmocniony nutą charakterystycznej dla muzyków psychodelii i odrobiną orientalnego klimatu, tworzy mieszankę wprost zniewalającą.

"Legacy" spina przepiękna klamra złożona z dwóch suit. Pierwsza z nich - trzyczęściowe "Requiem (for a dying Creed)" od samego początku funduje słuchaczowi powalającą wariację złożoną z dźwięków Hammondów, gitar i saksofonu. W kolejnych utworach emocje mają szansę ostygnąć, ale tylko po to, by w "The Empty Hourglass" wybuchnąć na nowo, w "Jerusalem" rozkołysać słuchacza wybornym solo na klarnecie i w zamykającym całość "The Great Work" objawić całe bogactwo emocjonalne i instrumentalne albumu.

Nie sposób postawić przed Belgami zarzutu powielania czegokolwiek. Wypracowali oni swoją własną, niespotykanie ujmującą estetykę. Jednakże słuchając "Legacy" trudno oprzeć się wrażeniu, że spóźnili się z tym krążkiem o dobre trzydzieści, a być może nawet czterdzieści, lat. Atmosfera płyty nadzwyczaj dobrze wpisuje się w klimat złotych czasów rocka progresywnego. Nie jest i nigdy nie będzie to album na miarę "In The Court Of The Crimson King", tak jak i niszowe Hypnos 69 nigdy nie stanie się legendą na miarę King Crimson. Bez najmniejszych wątpliwości przyznaję jednak, że "Legacy" jest jednym z tych cudownych muzycznych przebudzeń, na które warto było czekać.

Olga Kowalska



..::TRACK-LIST::..

1. Requiem (for a Dying Creed) (17:51):
a) Within This Spell
b) Visions / Within This Spell (reprise)
c) A Requiem for You

2. An Aerial Architect (6:47)
3. My Journey to the Stars (6:53)
4. The Sad Destiny We Lament (4:57)
5. The Empty Hourglass (10:47)
6. Jerusalem (6:51)

7. The Great Work (18:27):
a) Nigredo: Corruption, Dissolution, Individuation
b) Albedo: Purifications, Burnout of Impurity; The Moon, Female
c) Citrinita: Spiritualisation, Enlightenment; The Sun, Male
d) Rubedo: Unification of Man with God and the Limited with the Unlimited



..::OBSADA::..

Steve Houtmeyers - vocals, guitars, theremin
Steven Marx - saxophone, clarinet, Fender Rhodes, Hammond, Mellotron
Tom Vanlaer - bass, Hammond, Fender Rhodes, Moog Taurus
Dave Houtmeyers - drums, percussion, timpani, glockenspiel, synths




https://www.youtube.com/watch?v=hEYQZW4XIzc



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.


..::OPIS::..

Pierwsza antologia włoskiej grupy z żeńskim wokalem w stylu Earth & Fire. Obecnie zespół ma status kultowego, jednak w czasie swojej działalności miał trudności ze znalezieniem publiczności, co mogło wynikać z angielskich tekstów, a także tego, że włoska scena zdominowana była przez muzykę opartą na instrumentach klawiszowych, a podstawą twórczości Circus 2000 była gitara.
W zestawie znajdują się obydwa albumy, "Circus 2000" z 1970 i "An Escape From A Box" z 1972, a także dziewięć utworów singlowych oraz niepublikowane wcześniej dwie kompozycje, które miały się znaleźć na trzecim albumie. Całość znajduje się w rozkładanym digipaku, z atrakcyjną książeczką z wieloma rzadkimi zdjęciami.



One of Italy's early prog favourite of mine C2K's self-titled debut album is an outstanding piece of dream psych prog. The quartet (guitar trio plus the superb- sounding Aliotta singing) developed a great form of psychedelic prog, that can serve as the perfect example between psychedelic rock and pure prog rock, without sounding too much like most of the 60's groups (bar the Indian-laced Magic Bean) and the basic cheap psych artwork doesn't do justice to the music on the album. Careful with the track list as the chronology is not respected on the backsleeve (I hate that!!).
Some of those tracks (10 short ones) are pure joy and could've been easily written by Jefferson Airplane at their top form (a tad proggier though, but this came out two years after JA's creative peak) and, outside the closing Try All Day, there are no weak tracks. Among my faves are the superb opening I Can't Believe (Sonia leads her dog to Pavlov ;-) and its successor I Just Can't Stay, the Jeffersonian Must Walk Forever, the irresistible Try To Live (with its wild rhythms and moods), the enthralling The Lord, He Has No Hands (what a groovy tune) and the exciting I Am A Witch (and its weird incantations). The worst thing is that most of these songs appear way too short (longest just below 4 min) and you'd be curious as to how the group could've expanded on them.

Aliotta's voice is cross of Grace Slick and David Surkamp (of Pavlov's Dog), creating a bit a timbre and delivery between Madeleine Bell (Stones The Crow), Janita Haan (Babe Ruth) and Sonja Christina (Curved Air), but unlike the latter two, Sylvana can not only sing very well, but charm the hell out of us, singing in a fair English some proggy occult lyrics. But she's hardly alone in the group and Quartarone is an excellent guitarist, not afraid to use his fuzz box at good use, while drummer Lo Previte is shinning throughout the whole album (he will play in jazz-rock group Duello Madre) and Bianco's bass filling much of the gap when the other two compadres are running up and down all over the fretboards and toms. Some additional but un-credited flute (on I Just Can't Stay) and the odd sitar complete an album that does perfectly well without the slightest trace of keyboards.

A short album (just under the 30 min-mark), but indeed a real classic, all to sadly overlooked by progheads because of the lack of extended musical interplay, but I urge them to reconsider this album. Barely missing the flawless, this album is easily an essential piece of progdom, even comparing to their better-esteemed follow-up.

Sean Trane



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Circus 2000 (1970):
1. I Can't Believe 2:35
2. Try To Live 3:38
3. Must Walk Forever 3:51
4. Sun Will Shine 1:54
5. I Just Can't Say 2:38
6. I Am The Witch 3:21
7. Magic Bean 2:04
8. While You're Sleeping 2:48
9. Try All Day 2:32
10. The Lord, He Has No Hands 3:43

Bonus Tracks:
11. Io La Strega (I Am The Witch) 3:21
12. Pioggia Sottile (I Can't Believe) 2:35
13. I Am The Witch 3:21
14. I Can't Believe 2:33
15. Regalami Un Sabato Sera 3:05
16. Ho Regalato I Capelli 5:01

1-10: The album Circus 2000, Italian Rifi RFL ST 14049, released November 1970
11-12: Italian language single Io La Strega (I Am The Witch) / Pioggia Sottile (I Can't Believe), Italian Rifi RFN NP 16424, released November 1970
13-14: English language single I Am The Witch / I Can't Believe, mono Italian Rifi RFN NP 16443, released March 1971
15-16: Italian language single Regalami Un Sabato Sera, Italian Rifi RFN NP 16444, released April 1971



..::OBSADA::..

Silvana Aliotta - vocals
Marcello 'Spooky' Quartarone - vocals, guitars
Gianni Bianco - guitar, bass
Johnny Betti - drums
Franco 'Dede' Lo Previte - drums




https://www.youtube.com/watch?v=rRrZzSYuQVQ



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.


..::OPIS::..

Pierwsza antologia włoskiej grupy z żeńskim wokalem w stylu Earth & Fire. Obecnie zespół ma status kultowego, jednak w czasie swojej działalności miał trudności ze znalezieniem publiczności, co mogło wynikać z angielskich tekstów, a także tego, że włoska scena zdominowana była przez muzykę opartą na instrumentach klawiszowych, a podstawą twórczości Circus 2000 była gitara.
W zestawie znajdują się obydwa albumy, "Circus 2000" z 1970 i "An Escape From A Box" z 1972, a także dziewięć utworów singlowych oraz niepublikowane wcześniej dwie kompozycje, które miały się znaleźć na trzecim albumie. Całość znajduje się w rozkładanym digipaku, z atrakcyjną książeczką z wieloma rzadkimi zdjęciami.



One of Italy's early prog favourite of mine C2K's self-titled debut album is an outstanding piece of dream psych prog. The quartet (guitar trio plus the superb- sounding Aliotta singing) developed a great form of psychedelic prog, that can serve as the perfect example between psychedelic rock and pure prog rock, without sounding too much like most of the 60's groups (bar the Indian-laced Magic Bean) and the basic cheap psych artwork doesn't do justice to the music on the album. Careful with the track list as the chronology is not respected on the backsleeve (I hate that!!).
Some of those tracks (10 short ones) are pure joy and could've been easily written by Jefferson Airplane at their top form (a tad proggier though, but this came out two years after JA's creative peak) and, outside the closing Try All Day, there are no weak tracks. Among my faves are the superb opening I Can't Believe (Sonia leads her dog to Pavlov ;-) and its successor I Just Can't Stay, the Jeffersonian Must Walk Forever, the irresistible Try To Live (with its wild rhythms and moods), the enthralling The Lord, He Has No Hands (what a groovy tune) and the exciting I Am A Witch (and its weird incantations). The worst thing is that most of these songs appear way too short (longest just below 4 min) and you'd be curious as to how the group could've expanded on them.

Aliotta's voice is cross of Grace Slick and David Surkamp (of Pavlov's Dog), creating a bit a timbre and delivery between Madeleine Bell (Stones The Crow), Janita Haan (Babe Ruth) and Sonja Christina (Curved Air), but unlike the latter two, Sylvana can not only sing very well, but charm the hell out of us, singing in a fair English some proggy occult lyrics. But she's hardly alone in the group and Quartarone is an excellent guitarist, not afraid to use his fuzz box at good use, while drummer Lo Previte is shinning throughout the whole album (he will play in jazz-rock group Duello Madre) and Bianco's bass filling much of the gap when the other two compadres are running up and down all over the fretboards and toms. Some additional but un-credited flute (on I Just Can't Stay) and the odd sitar complete an album that does perfectly well without the slightest trace of keyboards.

A short album (just under the 30 min-mark), but indeed a real classic, all to sadly overlooked by progheads because of the lack of extended musical interplay, but I urge them to reconsider this album. Barely missing the flawless, this album is easily an essential piece of progdom, even comparing to their better-esteemed follow-up.

Sean Trane



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Circus 2000 (1970):
1. I Can't Believe 2:35
2. Try To Live 3:38
3. Must Walk Forever 3:51
4. Sun Will Shine 1:54
5. I Just Can't Say 2:38
6. I Am The Witch 3:21
7. Magic Bean 2:04
8. While You're Sleeping 2:48
9. Try All Day 2:32
10. The Lord, He Has No Hands 3:43

Bonus Tracks:
11. Io La Strega (I Am The Witch) 3:21
12. Pioggia Sottile (I Can't Believe) 2:35
13. I Am The Witch 3:21
14. I Can't Believe 2:33
15. Regalami Un Sabato Sera 3:05
16. Ho Regalato I Capelli 5:01

1-10: The album Circus 2000, Italian Rifi RFL ST 14049, released November 1970
11-12: Italian language single Io La Strega (I Am The Witch) / Pioggia Sottile (I Can't Believe), Italian Rifi RFN NP 16424, released November 1970
13-14: English language single I Am The Witch / I Can't Believe, mono Italian Rifi RFN NP 16443, released March 1971
15-16: Italian language single Regalami Un Sabato Sera, Italian Rifi RFN NP 16444, released April 1971



..::OBSADA::..

Silvana Aliotta - vocals
Marcello 'Spooky' Quartarone - vocals, guitars
Gianni Bianco - guitar, bass
Johnny Betti - drums
Franco 'Dede' Lo Previte - drums




https://www.youtube.com/watch?v=rRrZzSYuQVQ



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Zremasterowana, brytyjska edycja z mnóstwem (33 minuty) niepublikowanego materiału!
Kolejna rewelacyjna pozycja z katalogu East Of Eden. Na drugim albumie (po genialnym LP 'Mercator Projected' z 1969) zespół wciąż drążył wschodnie rejony, dodając przy okazji nieco więcej pierwiastków jazzowych, a także psychodelicznie kombinując z przesuwem taśm... Fascynująca i oczywiście zdecydowanie progresywna płyta!




Debiutancki album East of Eden - zrecenzowany przeze mnie lata temu "Mercator Projected" - to jeden z najbardziej kultowych NKR-ów. Choć zaliczanie akurat tej grupy do tzw. nieznanego kanonu rocka, jest dość kontrowersyjne. Nie był to bowiem zupełnie nieznany zespół - na początku kariery odnosił dość znaczące sukcesy komercyjne w ojczystej Wielkiej Brytanii. Pod względem popularności, ale też liczby wydanych albumów, bliżej mu raczej do Atomic Rooster czy Budgie (pomijam tu wielbienie tego drugiego przez Polaków), niż T2 lub Night Sun. Inna sprawa, że z biegiem lat zespół faktycznie stał się nieco zapomniany. Szkoda, bo jego twórczość jest naprawdę interesująca. Nie tylko na wspomnianym "Mercator Projected" - kolejne dwa albumy również trzymają wysoki poziom. Pora przyjrzeć się bliżej pierwszemu z nich.

"Snafu" został wydany równo rok po debiucie, w lutym 1970 roku. W międzyczasie zdążyła zmienić się sekcja rytmiczna - basistę Steve'a Yorka (który odszedł do Manfred Mann Chapter Three) i perkusistę Dave Dufont zastąpili Andy Sneddon i Geoff Britton. To nie jedyna zmiana, gdyż rolę głównego wokalisty, oryginalnie pełnioną przez gitarzystę Geoffa Nicholsona, przejął saksofonista Ron Caines (który na debiucie śpiewał tylko w jednym kawałku).

Sama muzyka również przeszła znaczącą metamorfozę. O ile na debiucie dominuje psychodeliczno-orientalne granie, z domieszką folku, hard rocka, bluesa i jazzu, tak tutaj zdecydowanie wzrosło znaczenie elementów jazzowych. "Leaping Beauties for Rudy / Marcus Junior" składa się z freejazzowej introdukcji i jazzrockowego rozwinięcia, a w "In the Snow for a Blow" umieszczono cytat z "Better Git It in Your Soul" Charlesa Mingusa. Nawet w pozornie folkowym "Confucius" pojawiają się zdecydowanie jazzowe solówki saksofonu. Znajdziemy tu jednak także utwory bliższe poprzedniego longplaya, jak dynamiczny "Have to Whack It Up", z ostrą, wręcz hardrockową gitarą, czy rewelacyjny "Nymphenburger", łączący rockowy czad z tworzącą niesamowity klimat partią skrzypiec. Nie brakuje tu psychodelicznych zabaw z odwracaniem taśm ("Xhorkom", "Uno Transito Clapori", "Habibi Baby"), pojawiają się też wpływy muzyki arabskiej ("Ramadhan", "Gum Arabic"). Reedycje albumu zawierają ponadto fantastyczny, celtycko-folkrockowy kawałek "Jig-a-Jig" (spory przebój singlowy). A wszystko to składa się na zaskakująco spójną całość.

"Snafu" jest z pewnością albumem bardziej eksperymentalnym i bardziej dojrzałym od "Mercator Projected", choć chyba nie tak dobrym pod względem kompozytorskim. Nie da się też ukryć, że muzycy East of Eden, choć utalentowani, nie byli na tyle sprawnymi instrumentalistami, by grać jazz rocka na poziomie chociażby Soft Machine. Mimo wszystko, świetny to album.

Paweł Pałasz


Gone is French Canadian Dave Dufont from the drum kit and Steve York on bass and in comes Geoff Brittan and Andy Sneddon respectively. This second album is a much proggier statement than Mercator Projected, but it is still plagued with imperfections but none are glaring. The sound is rather different but is also tighter (different rhythm section) , but the three frontmen Arbus , Caines and Nicholson are still there.
The intro of the album does bring you back to their debut with its hard blues- derived prog, but soon forgotten by a two-part track starting with an almost free jazz intro but second part Marcus Junior instils an eastern European feel to the much improvised but structured finale. The six-part 8min long third track (a bit like some Caravan tracks the parts have names but the collective track has no clear name) is clearly the centre of the album, but again it is relatively slow to start and only in the Ramadhan, does it raise your eyebrow with interest and the slight Arabic feel is confirmed throughout the track even if they evoke a Mingus theme and a short drum solo.

The Italian named opener (2nd side) is full of weird but basic tape effect that unfortunately last too long and irritates with repeated listenings. The 8min+ Confucius is again slow to develop but here the great Arabic Gum intro with fitting ambiances are delightful, with the flute evoking a bit Focus's Anonymous theme. Clearly another highlight of this album as the track develops in an insane and chaotic quagmire. Nymphenberger is one of those tracks that most of the older progheads have heard without ever knowing it was East Of Eden, but it was a minor hit and justifiably so, even if it pales in comparison with their next hit Jig-A-Jig. Next up is another multi (three in this case) part track that veers between mid- Eastern ambiances and almost free jazz before easing into an awesome improv where the violins are left right and centre until the Nymphenberger is briefly reprised before reverting to the previous madness. The Outro is a slow track oscillating with almost declamative vocals and piano-electronic doodlings - sounds a bit like 70's beat poet happening.

Clearly the better of East Of Eden albums, this is also the last album where the three kingpins were together as the mega hit (and completely atypical of their style) will change many things, the next album boasting a completely different line- up save Dave Arbus.

Sean Trane



..::TRACK-LIST::..

1. Have to Whack It Up 2:20
2. Leaping Beauties for Rudy / Marcus Junior 7:02
3. Xhorkham / Ramadhan / In the Snow for a Blow (incl. Better Git It in Your Soul) 8:07
4. Uno Transito Clapori 2:28
5. Gum Arabic / Confucius 8:18
6. Nymphenburger 6:15
7. Habibi Baby / Boehm Constrictor / Beast of Sweden 6:22
8. traditional - arranged by East Of Eden 1:36


Bonus tracks:
9. Jig-a-Jig (A-side 1970 single) 3:43
10. Petite Fille 3:55 *
11. Biffin Bridge 5:52 *
12. Blue Boar Blues 7:14 *
13. Nymphenburger (1st take) 5:16
14. Marcus Junior (edit for 1970 single) 5:12
15. Jig-a-Jig (take 9) 4:17

* Previously unreleased



..::OBSADA::..

Geoff Nicholson - guitars, vocals, harmonica, piano, strings
Ron Caines - piano, saxophones (tenor, soprano and alto electric & acoustic), vocals, stylophone
Dave Arbus - electric violin, tenor saxophone, flute, trumpet, bagpipes, Indian bells
Andy Sneddon - bass, strings
Geoff Britton - drums, percussion (claves, African hand drum)

With:
Peter Ryston - tape (4)
Robin Sylvester - tape (4), engineer



https://www.youtube.com/watch?v=ZbrIu26EDqU



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Zremasterowana, brytyjska edycja z mnóstwem (33 minuty) niepublikowanego materiału!
Kolejna rewelacyjna pozycja z katalogu East Of Eden. Na drugim albumie (po genialnym LP 'Mercator Projected' z 1969) zespół wciąż drążył wschodnie rejony, dodając przy okazji nieco więcej pierwiastków jazzowych, a także psychodelicznie kombinując z przesuwem taśm... Fascynująca i oczywiście zdecydowanie progresywna płyta!




Debiutancki album East of Eden - zrecenzowany przeze mnie lata temu "Mercator Projected" - to jeden z najbardziej kultowych NKR-ów. Choć zaliczanie akurat tej grupy do tzw. nieznanego kanonu rocka, jest dość kontrowersyjne. Nie był to bowiem zupełnie nieznany zespół - na początku kariery odnosił dość znaczące sukcesy komercyjne w ojczystej Wielkiej Brytanii. Pod względem popularności, ale też liczby wydanych albumów, bliżej mu raczej do Atomic Rooster czy Budgie (pomijam tu wielbienie tego drugiego przez Polaków), niż T2 lub Night Sun. Inna sprawa, że z biegiem lat zespół faktycznie stał się nieco zapomniany. Szkoda, bo jego twórczość jest naprawdę interesująca. Nie tylko na wspomnianym "Mercator Projected" - kolejne dwa albumy również trzymają wysoki poziom. Pora przyjrzeć się bliżej pierwszemu z nich.

"Snafu" został wydany równo rok po debiucie, w lutym 1970 roku. W międzyczasie zdążyła zmienić się sekcja rytmiczna - basistę Steve'a Yorka (który odszedł do Manfred Mann Chapter Three) i perkusistę Dave Dufont zastąpili Andy Sneddon i Geoff Britton. To nie jedyna zmiana, gdyż rolę głównego wokalisty, oryginalnie pełnioną przez gitarzystę Geoffa Nicholsona, przejął saksofonista Ron Caines (który na debiucie śpiewał tylko w jednym kawałku).

Sama muzyka również przeszła znaczącą metamorfozę. O ile na debiucie dominuje psychodeliczno-orientalne granie, z domieszką folku, hard rocka, bluesa i jazzu, tak tutaj zdecydowanie wzrosło znaczenie elementów jazzowych. "Leaping Beauties for Rudy / Marcus Junior" składa się z freejazzowej introdukcji i jazzrockowego rozwinięcia, a w "In the Snow for a Blow" umieszczono cytat z "Better Git It in Your Soul" Charlesa Mingusa. Nawet w pozornie folkowym "Confucius" pojawiają się zdecydowanie jazzowe solówki saksofonu. Znajdziemy tu jednak także utwory bliższe poprzedniego longplaya, jak dynamiczny "Have to Whack It Up", z ostrą, wręcz hardrockową gitarą, czy rewelacyjny "Nymphenburger", łączący rockowy czad z tworzącą niesamowity klimat partią skrzypiec. Nie brakuje tu psychodelicznych zabaw z odwracaniem taśm ("Xhorkom", "Uno Transito Clapori", "Habibi Baby"), pojawiają się też wpływy muzyki arabskiej ("Ramadhan", "Gum Arabic"). Reedycje albumu zawierają ponadto fantastyczny, celtycko-folkrockowy kawałek "Jig-a-Jig" (spory przebój singlowy). A wszystko to składa się na zaskakująco spójną całość.

"Snafu" jest z pewnością albumem bardziej eksperymentalnym i bardziej dojrzałym od "Mercator Projected", choć chyba nie tak dobrym pod względem kompozytorskim. Nie da się też ukryć, że muzycy East of Eden, choć utalentowani, nie byli na tyle sprawnymi instrumentalistami, by grać jazz rocka na poziomie chociażby Soft Machine. Mimo wszystko, świetny to album.

Paweł Pałasz


Gone is French Canadian Dave Dufont from the drum kit and Steve York on bass and in comes Geoff Brittan and Andy Sneddon respectively. This second album is a much proggier statement than Mercator Projected, but it is still plagued with imperfections but none are glaring. The sound is rather different but is also tighter (different rhythm section) , but the three frontmen Arbus , Caines and Nicholson are still there.
The intro of the album does bring you back to their debut with its hard blues- derived prog, but soon forgotten by a two-part track starting with an almost free jazz intro but second part Marcus Junior instils an eastern European feel to the much improvised but structured finale. The six-part 8min long third track (a bit like some Caravan tracks the parts have names but the collective track has no clear name) is clearly the centre of the album, but again it is relatively slow to start and only in the Ramadhan, does it raise your eyebrow with interest and the slight Arabic feel is confirmed throughout the track even if they evoke a Mingus theme and a short drum solo.

The Italian named opener (2nd side) is full of weird but basic tape effect that unfortunately last too long and irritates with repeated listenings. The 8min+ Confucius is again slow to develop but here the great Arabic Gum intro with fitting ambiances are delightful, with the flute evoking a bit Focus's Anonymous theme. Clearly another highlight of this album as the track develops in an insane and chaotic quagmire. Nymphenberger is one of those tracks that most of the older progheads have heard without ever knowing it was East Of Eden, but it was a minor hit and justifiably so, even if it pales in comparison with their next hit Jig-A-Jig. Next up is another multi (three in this case) part track that veers between mid- Eastern ambiances and almost free jazz before easing into an awesome improv where the violins are left right and centre until the Nymphenberger is briefly reprised before reverting to the previous madness. The Outro is a slow track oscillating with almost declamative vocals and piano-electronic doodlings - sounds a bit like 70's beat poet happening.

Clearly the better of East Of Eden albums, this is also the last album where the three kingpins were together as the mega hit (and completely atypical of their style) will change many things, the next album boasting a completely different line- up save Dave Arbus.

Sean Trane



..::TRACK-LIST::..

1. Have to Whack It Up 2:20
2. Leaping Beauties for Rudy / Marcus Junior 7:02
3. Xhorkham / Ramadhan / In the Snow for a Blow (incl. Better Git It in Your Soul) 8:07
4. Uno Transito Clapori 2:28
5. Gum Arabic / Confucius 8:18
6. Nymphenburger 6:15
7. Habibi Baby / Boehm Constrictor / Beast of Sweden 6:22
8. traditional - arranged by East Of Eden 1:36


Bonus tracks:
9. Jig-a-Jig (A-side 1970 single) 3:43
10. Petite Fille 3:55 *
11. Biffin Bridge 5:52 *
12. Blue Boar Blues 7:14 *
13. Nymphenburger (1st take) 5:16
14. Marcus Junior (edit for 1970 single) 5:12
15. Jig-a-Jig (take 9) 4:17

* Previously unreleased



..::OBSADA::..

Geoff Nicholson - guitars, vocals, harmonica, piano, strings
Ron Caines - piano, saxophones (tenor, soprano and alto electric & acoustic), vocals, stylophone
Dave Arbus - electric violin, tenor saxophone, flute, trumpet, bagpipes, Indian bells
Andy Sneddon - bass, strings
Geoff Britton - drums, percussion (claves, African hand drum)

With:
Peter Ryston - tape (4)
Robin Sylvester - tape (4), engineer



https://www.youtube.com/watch?v=ZbrIu26EDqU



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Rewelacja!
Jedna z najwcześniejszych i zarazem najlepszych progresywnych płyt, jakie kiedykolwiek powstały!
Oryginalna, urocza rockowa muzyka - trochę jak wczesny i bardziej rozmarzony Jethro Tull ze szczyptą King Crimson i Colosseum i z dodatkiem muzyki Wschodu. Nie można się oderwać!
Zremasterowana, brytyjska edycja m.in. z obłędną, 7-minutową przeróbką 'Eight Miles High' Byrdsów, a także trwające razem 18 minut dwa nagrania demo (doskonałej jakości)!



Dla mnie „Mercator Projected” to jedna z esencji piękna tzw. muzyki popularnej przełomu lat 60-tych i 70-tych; swoboda tworzenia, inspiracji, szukania środków wyrazu i poszukiwania własnego brzmienia. Według mnie to zdecydowanie najlepszy okres rozwoju muzyki rockowej. „Mercator Projected” jest tego jednym z wielu przykładów.

Prog rock, jazz rock, trochę psychodelii, mocny shot (to barmańskie określenie; takie zboczenie zawodowe) orientu. Generalnie trudno określić jednoznacznie styl, który EOE prezentują na swojej debiutanckiej płycie.

„Northern Hemispehere” – stonowana psychodelia.

„Isadora” – turecki rytm, świetne partie saksofonu i fletu w połączeniu z pulsującą linią melodyczną Geoffa Nicholsona przenoszą nas w sam środek „Baśni 1000 i jednej nocy”.

„Waterways” – delikatne skrzypce Arbusa, stonowany rytm, odrobina „karmazynowych” klimatów. To dopiero początek; chwilę potem czeka nas psychodeliczny odjazd rodem z debiutanckiej płyty Pink Floyd z dodatkiem orientalnych dźwięków.

„Centauri Woman” – zdecydowanie żart muzyczny rozpoczynający się od.. odgłosów spuszczanej wody w sedesie. Całość utworu utrzymana jest z bluesowej tonacji, z odrobiną „istofideno-owego” psychodelicznego stylu. No i do tego dochodzi prześmieszny tekst o „kobiecie o świetnym ciele, ale końskiej twarzy”...

„Bathers” – dużo melotronou, baśniowy klimat..., niemal rodem z klasycznych płyt The Moody Blues.

„Communion” – utrzymany w klimacie poprzednich utworów, czyli takie pomieszanie wszystkiego. Rozpoczyna ją swojska, zdawać by się mogło, partia fletu przerodzona w złowrogą partię skrzypiec i niespokojną linię melodyczną. Znów pojawia się bliskowschodni klimat utworu... i rosyjski żart na koniec utworu.

„Moths” – znów „pachnie” orientem dzięki partii perkusji i saksofonu z domieszką floydowej psychodelii.

„In The Stable of the Sphinx” – takie podsumowanie całej płyty, w ośmiu i pół minutach muzycy East Of Eden zdają się zawrzeć całą esencję “Mercator Projected” plus fajna, nieco „doors’owa” gitarowa solówka.

Po pierwszym przesłuchaniu wydawać by się mogło, że „Mercator Projected” to przysłowiowe ‘mydło i powidło’ ale w całym tym galimatiasie nietrudno odnaleźć ład i spójność, które nieczęsto charakteryzują debiutanckie wydawnictwa. W poczynaniach EOE wyczuwa się konsekwencje i świadomość własnego - obranego z pełną świadomością - stylu.

Właśnie dzięki temu, iż EOE jest zespołem niemal zapomnianym, odkrycie ich debiutanckiej płyty przez kogoś, komu wydaje się, że w tzw. rocku progresywnym usłyszał już wszystko, może okazać się bardzo miłym zaskoczeniem i impulsem do dalszych poszukiwań takich, zakopanych gdzieś głęboko w zakurzonych antykwariatach, perełek.

Paweł Horyszny



Druga połowa lat 60. była niezwykle ciekawym okresem w muzyce rockowej. Pojawiło się wielu ambitnych twórców, których eksperymenty znacznie poszerzały ramy gatunku, tworząc nowe style. Nie wszyscy z nich zdobyli jednak należne uznanie. Do takich niedocenionych, dziś już zapomnianych wykonawców zaliczyć można brytyjską grupę East of Eden. Stało się tak pomimo obiecującego początku kariery (bardzo udane albumy "Mercator Projected" i "Snafu"), oraz zdobycia pewnej rozpoznawalności (dzięki przebojowemu singlowi "Jig-A-Jig", ale też za sprawą gościnnego występu lidera Dave'a Arbusa w utworze "Baba O' Riley" The Who).

Zawiniło wiele rzeczy. Na pewno zbyt liczna konkurencja i słaba promocja wytwórni (zespół zakontraktowany był w Deram Records - oddziale Decca Records, który słynął z małych nakładów albumów nowych wykonawców). Ale też sam zespół, który nie mógł utrzymać stałego składu, a wraz z kolejnymi zmianami, malała jakość jego muzyki. Problemem był też pewnie sam styl grupy, trudny do sklasyfikowania, co musiało rozzłościć krytyków.

Na debiutanckim albumie "Mercator Projected" zwraca uwagę bardzo bogate brzmienie, które oprócz podstawowego w rocku instrumentarium - gitara, bas i bębny - obejmuje także skrzypce, saksofon, flet, dudy, kalimbę, harmonijkę i klawisze, w tym syntezator (słyszalny przede wszystkim na początku "Communion"). Równie bogate są inspiracje zespołu - od rocka psychodelicznego, przez blues, folk i jazz, po muzykę arabską i klasyczną, a gdzieniegdzie pojawiają się też cięższe, hardrockowe riffy. W praktycznie każdym utworze muzycy mieszają przynajmniej kilka tych elementów, dzięki czemu całość brzmi bardzo oryginalnie i spójnie.

Zespół wypracował własny styl, dzięki czemu można znaleźć wspólny mianownik zarówno w tych bardziej energetycznych i przebojowych momentach albumu ("Northern Hemisphere", "Isadora"), tych bardziej stonowanych, z psychodelicznym klimatem (mocno orientalizujący "Waterways", oniryczny "Bathers"), jak i zakręconym instrumentalnym jamie "In the Stable of the Sphinx", który doskonale wieńczy i podsumowuje ten album. Nieco od całości odstaje tylko bardziej surowy brzmieniowo "Centaur Woman", o ewidentnie żartobliwym charakterze (za sprawą tekstu i odgłosu... spuszczanej wody w sedesie), ale też z fajnymi partiami bluesowej harmonijki i niezłą improwizacją z przesterowanym basem. Na brak różnorodności na pewno nie można narzekać.

"Mercator Projected" nie jest może wielkim dziełem, bo brakuje na nim czegoś naprawdę wybitnego. Ale z drugiej strony - to naprawdę dobrze skomponowany, świetnie zagrany i porządnie brzmiący, a przy tym całkiem oryginalny album. Dla miłośników muzyki z tamtych lat, którzy poznali już dobrze wszystkich znanych wykonawców - pozycja obowiązkowa.

Paweł Pałasz



A spellbinding work from the dawn of the progressive era, Mercator Projected is no fully-formed symphonic prog masterpiece. But as a harbinger of the future (this album emerged in 1969) that is also challenging and enjoyable in its own right, there are few albums to match the status of this one. East Of Eden's true star is Dave Arbus who plays violin, flute, recorder and sax (although Ron Caines also joins in on sax) and it is a shame that the group's success with the novelty hit single Jig-A-Jig (#7 in April 1971) eventually stranded them in no-man's land. However this awesomely inventive debut should not be allowed to be forgotten.
What stays with me most is the glorious hook of Isadora ... "Isadora dance, we are entranced" probably works best if you're down with the hippie vibe, for dancing flutes and Eastern themes are draped around lyrics that are simultaneously corny and deep. Mercator Projector is also defined by the psychedelic rambles of Waterways, and perhaps more than anything else the proto-prog blues of Northern Hemisphere and the hilarious harmonica-driven Centaur Woman (replete with an impressive fuzz-bass solo courtesy of Steve York).

The softer side of the band is featured in the melancholic Bathers, in which violin, organ (from Caines) and recorder are blended to astounding effect. With the subtle drumming of Dave Dufont giving the song added character, this song might well appeal to those who enjoy King Crimson's early ballads. The propulsive Communion also features flute prominently, as well as some cute sound effects and even a joke told in another language (they translate everything except the punchline!). Moth is another piece that incorporates Eastern style exploration, although it is occasionally interspersed with a glorious Beatlesque melody. It all concludes with the high-octane jazzy jam In The Stable Of The Sphinx, which is carried by the saxes, but features spectacular turns on violin and guitar from Arbus and Geoff Nicholson respectively.

There are shades of Jethro Tull & Gravy Train here, but these guys are generally jazzier, almost straying into Soft Machine territory. There are times when they sound like King Crimson or The Moody Blues, although it's interesting that they don't use the mellotron at all. When you factor in that they were doing this stuff at the same time that most of these bands got their start, it becomes apparent that East Of Eden is an essential stop for those looking to investigate the roots of progressive rock. I consider Mercator Projected to be among the best proto-prog albums ever.

Trotsky



..::TRACK-LIST::..

1. Northern Hemisphere 5:03
2. Isadora 4:19
3. Waterways 7:00
4. Centaur Woman 7:09
5. Bathers 4:57
6. Communion 4:02
7. Moth 4:03
8. In the Stable of the Sphinx 8:20

Bonus tracks:
9. Waterways (demo July 1968) 6:40
10. In the Stable of the Sphinx (demo July 1968) 11:10
11. Eight Miles High 6:51



..::OBSADA::..

Geoff Nicholson - guitar, vocals
Dave Arbus - electric violin, flute, bagpipes, recorder, saxophones (2 at once)
Ron Caines - soprano & alto saxophones (acoustic & amplified), organ, vocals (4)
Steve York - bass, harmonica, kalimba
Dave Dufont - percussion




https://www.youtube.com/watch?v=hM4Bt-BCFEc



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Rewelacja!
Jedna z najwcześniejszych i zarazem najlepszych progresywnych płyt, jakie kiedykolwiek powstały!
Oryginalna, urocza rockowa muzyka - trochę jak wczesny i bardziej rozmarzony Jethro Tull ze szczyptą King Crimson i Colosseum i z dodatkiem muzyki Wschodu. Nie można się oderwać!
Zremasterowana, brytyjska edycja m.in. z obłędną, 7-minutową przeróbką 'Eight Miles High' Byrdsów, a także trwające razem 18 minut dwa nagrania demo (doskonałej jakości)!



Dla mnie „Mercator Projected” to jedna z esencji piękna tzw. muzyki popularnej przełomu lat 60-tych i 70-tych; swoboda tworzenia, inspiracji, szukania środków wyrazu i poszukiwania własnego brzmienia. Według mnie to zdecydowanie najlepszy okres rozwoju muzyki rockowej. „Mercator Projected” jest tego jednym z wielu przykładów.

Prog rock, jazz rock, trochę psychodelii, mocny shot (to barmańskie określenie; takie zboczenie zawodowe) orientu. Generalnie trudno określić jednoznacznie styl, który EOE prezentują na swojej debiutanckiej płycie.

„Northern Hemispehere” – stonowana psychodelia.

„Isadora” – turecki rytm, świetne partie saksofonu i fletu w połączeniu z pulsującą linią melodyczną Geoffa Nicholsona przenoszą nas w sam środek „Baśni 1000 i jednej nocy”.

„Waterways” – delikatne skrzypce Arbusa, stonowany rytm, odrobina „karmazynowych” klimatów. To dopiero początek; chwilę potem czeka nas psychodeliczny odjazd rodem z debiutanckiej płyty Pink Floyd z dodatkiem orientalnych dźwięków.

„Centauri Woman” – zdecydowanie żart muzyczny rozpoczynający się od.. odgłosów spuszczanej wody w sedesie. Całość utworu utrzymana jest z bluesowej tonacji, z odrobiną „istofideno-owego” psychodelicznego stylu. No i do tego dochodzi prześmieszny tekst o „kobiecie o świetnym ciele, ale końskiej twarzy”...

„Bathers” – dużo melotronou, baśniowy klimat..., niemal rodem z klasycznych płyt The Moody Blues.

„Communion” – utrzymany w klimacie poprzednich utworów, czyli takie pomieszanie wszystkiego. Rozpoczyna ją swojska, zdawać by się mogło, partia fletu przerodzona w złowrogą partię skrzypiec i niespokojną linię melodyczną. Znów pojawia się bliskowschodni klimat utworu... i rosyjski żart na koniec utworu.

„Moths” – znów „pachnie” orientem dzięki partii perkusji i saksofonu z domieszką floydowej psychodelii.

„In The Stable of the Sphinx” – takie podsumowanie całej płyty, w ośmiu i pół minutach muzycy East Of Eden zdają się zawrzeć całą esencję “Mercator Projected” plus fajna, nieco „doors’owa” gitarowa solówka.

Po pierwszym przesłuchaniu wydawać by się mogło, że „Mercator Projected” to przysłowiowe ‘mydło i powidło’ ale w całym tym galimatiasie nietrudno odnaleźć ład i spójność, które nieczęsto charakteryzują debiutanckie wydawnictwa. W poczynaniach EOE wyczuwa się konsekwencje i świadomość własnego - obranego z pełną świadomością - stylu.

Właśnie dzięki temu, iż EOE jest zespołem niemal zapomnianym, odkrycie ich debiutanckiej płyty przez kogoś, komu wydaje się, że w tzw. rocku progresywnym usłyszał już wszystko, może okazać się bardzo miłym zaskoczeniem i impulsem do dalszych poszukiwań takich, zakopanych gdzieś głęboko w zakurzonych antykwariatach, perełek.

Paweł Horyszny



Druga połowa lat 60. była niezwykle ciekawym okresem w muzyce rockowej. Pojawiło się wielu ambitnych twórców, których eksperymenty znacznie poszerzały ramy gatunku, tworząc nowe style. Nie wszyscy z nich zdobyli jednak należne uznanie. Do takich niedocenionych, dziś już zapomnianych wykonawców zaliczyć można brytyjską grupę East of Eden. Stało się tak pomimo obiecującego początku kariery (bardzo udane albumy "Mercator Projected" i "Snafu"), oraz zdobycia pewnej rozpoznawalności (dzięki przebojowemu singlowi "Jig-A-Jig", ale też za sprawą gościnnego występu lidera Dave'a Arbusa w utworze "Baba O' Riley" The Who).

Zawiniło wiele rzeczy. Na pewno zbyt liczna konkurencja i słaba promocja wytwórni (zespół zakontraktowany był w Deram Records - oddziale Decca Records, który słynął z małych nakładów albumów nowych wykonawców). Ale też sam zespół, który nie mógł utrzymać stałego składu, a wraz z kolejnymi zmianami, malała jakość jego muzyki. Problemem był też pewnie sam styl grupy, trudny do sklasyfikowania, co musiało rozzłościć krytyków.

Na debiutanckim albumie "Mercator Projected" zwraca uwagę bardzo bogate brzmienie, które oprócz podstawowego w rocku instrumentarium - gitara, bas i bębny - obejmuje także skrzypce, saksofon, flet, dudy, kalimbę, harmonijkę i klawisze, w tym syntezator (słyszalny przede wszystkim na początku "Communion"). Równie bogate są inspiracje zespołu - od rocka psychodelicznego, przez blues, folk i jazz, po muzykę arabską i klasyczną, a gdzieniegdzie pojawiają się też cięższe, hardrockowe riffy. W praktycznie każdym utworze muzycy mieszają przynajmniej kilka tych elementów, dzięki czemu całość brzmi bardzo oryginalnie i spójnie.

Zespół wypracował własny styl, dzięki czemu można znaleźć wspólny mianownik zarówno w tych bardziej energetycznych i przebojowych momentach albumu ("Northern Hemisphere", "Isadora"), tych bardziej stonowanych, z psychodelicznym klimatem (mocno orientalizujący "Waterways", oniryczny "Bathers"), jak i zakręconym instrumentalnym jamie "In the Stable of the Sphinx", który doskonale wieńczy i podsumowuje ten album. Nieco od całości odstaje tylko bardziej surowy brzmieniowo "Centaur Woman", o ewidentnie żartobliwym charakterze (za sprawą tekstu i odgłosu... spuszczanej wody w sedesie), ale też z fajnymi partiami bluesowej harmonijki i niezłą improwizacją z przesterowanym basem. Na brak różnorodności na pewno nie można narzekać.

"Mercator Projected" nie jest może wielkim dziełem, bo brakuje na nim czegoś naprawdę wybitnego. Ale z drugiej strony - to naprawdę dobrze skomponowany, świetnie zagrany i porządnie brzmiący, a przy tym całkiem oryginalny album. Dla miłośników muzyki z tamtych lat, którzy poznali już dobrze wszystkich znanych wykonawców - pozycja obowiązkowa.

Paweł Pałasz



A spellbinding work from the dawn of the progressive era, Mercator Projected is no fully-formed symphonic prog masterpiece. But as a harbinger of the future (this album emerged in 1969) that is also challenging and enjoyable in its own right, there are few albums to match the status of this one. East Of Eden's true star is Dave Arbus who plays violin, flute, recorder and sax (although Ron Caines also joins in on sax) and it is a shame that the group's success with the novelty hit single Jig-A-Jig (#7 in April 1971) eventually stranded them in no-man's land. However this awesomely inventive debut should not be allowed to be forgotten.
What stays with me most is the glorious hook of Isadora ... "Isadora dance, we are entranced" probably works best if you're down with the hippie vibe, for dancing flutes and Eastern themes are draped around lyrics that are simultaneously corny and deep. Mercator Projector is also defined by the psychedelic rambles of Waterways, and perhaps more than anything else the proto-prog blues of Northern Hemisphere and the hilarious harmonica-driven Centaur Woman (replete with an impressive fuzz-bass solo courtesy of Steve York).

The softer side of the band is featured in the melancholic Bathers, in which violin, organ (from Caines) and recorder are blended to astounding effect. With the subtle drumming of Dave Dufont giving the song added character, this song might well appeal to those who enjoy King Crimson's early ballads. The propulsive Communion also features flute prominently, as well as some cute sound effects and even a joke told in another language (they translate everything except the punchline!). Moth is another piece that incorporates Eastern style exploration, although it is occasionally interspersed with a glorious Beatlesque melody. It all concludes with the high-octane jazzy jam In The Stable Of The Sphinx, which is carried by the saxes, but features spectacular turns on violin and guitar from Arbus and Geoff Nicholson respectively.

There are shades of Jethro Tull & Gravy Train here, but these guys are generally jazzier, almost straying into Soft Machine territory. There are times when they sound like King Crimson or The Moody Blues, although it's interesting that they don't use the mellotron at all. When you factor in that they were doing this stuff at the same time that most of these bands got their start, it becomes apparent that East Of Eden is an essential stop for those looking to investigate the roots of progressive rock. I consider Mercator Projected to be among the best proto-prog albums ever.

Trotsky



..::TRACK-LIST::..

1. Northern Hemisphere 5:03
2. Isadora 4:19
3. Waterways 7:00
4. Centaur Woman 7:09
5. Bathers 4:57
6. Communion 4:02
7. Moth 4:03
8. In the Stable of the Sphinx 8:20

Bonus tracks:
9. Waterways (demo July 1968) 6:40
10. In the Stable of the Sphinx (demo July 1968) 11:10
11. Eight Miles High 6:51



..::OBSADA::..

Geoff Nicholson - guitar, vocals
Dave Arbus - electric violin, flute, bagpipes, recorder, saxophones (2 at once)
Ron Caines - soprano & alto saxophones (acoustic & amplified), organ, vocals (4)
Steve York - bass, harmonica, kalimba
Dave Dufont - percussion




https://www.youtube.com/watch?v=hM4Bt-BCFEc



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Nowy album koncertowy supergrupy Transatlanttic Live at Morsefest 2022: The Absolute Whirlwind ukaże się 26 kwietnia 2024 roku nakładem Inside Out Music. Został on zarejestrowany podczas słynnego Morsefestu.

Morsefest organizowany jest przez Neala Morse'a od 2014 roku w Nashville, w stanie Tennessee. Weekendowe wydarzenie zazwyczaj celebruje muzykę solowych projektów Neala i innych zespołów z nim związanych. Jednak z każdą edycją Morsefestu publiczność zadawała pytanie: kiedy Neal Morse, Mike Portnoy, Roine Stolt i Pete Trewavas wystąpią na tym wydarzeniu? W 2022 roku, podczas 9. edycji Morsefestu, ostatecznie to się stało.

W 2021 roku Transatlantic wydał piąty album The Absolute Universe. Ponieważ motto zespołu brzmi: "More Is Never Enough", The Absolute Universe został wydany w dwóch różnych wersjach - The Breath of Life (Abridged version) i Forevermore (Extended version). Ponadto zespół połączył te dwie wersje w edycji Ultimate. Po tym, jak restrykcje związane z pandemią covid ostatecznie zostały zniesione, zespół rozpoczął w kwietniu 2022 roku trasę koncertową, która zakończyła się w weekend 29 i 30 kwietnia na Morsefest.

Podczas tego weekendu grupa zaoferowała dwa wieczory. Pierwszego zagrała w całości, po raz pierwszy od 10 lat, swój klasyczny album The Whirlwind. Dodatkowo muzycy zaprezentowali również Into the Blue i Shine z albumu Kaleidoscope oraz klasyczną balladę We All Need Some Light. Drugiego dnia The Absolute Universe - The Ultimate Edition został wykonany w wersji łączącej wszystkie tytuły z dwóch edycji albumu. Wieczór zakończył się mieszanką tytułów z dwóch pierwszych albumów zespołu, w tym All of the Above, My New World i Stranger In Your Soul. Grupa po raz pierwszy występowała razem z chórem i sekcją smyczkową, co sprawiło, że te koncerty okazały się niezwykle wyjątkowe. Rzecz ukaże się w wersji Limited Deluxe 5 CD + 2 Blu-ray z obszerną 36-stronicową książeczką ze zdjęciami w twardej oprawie.

Art Rock


Międzynarodowa supergrupa Transatlantic ma na swoim koncie pięć albumów studyjnych i aż sześć (do tej pory) zestawów koncertowych, z których jeden nosił tytuł „More Is Never Enough”. Idealnie oddaje on wydawniczą filozofię zespołu, na co dowodem jest opublikowany pod koniec kwietnia kolejny box wypełniony nagraniami na żywo, zatytułowany „The Absolute Universe – Live At MorseFest 2022”. Czy przy tej ilości tego typu publikacji warto raz jeszcze poświęcić trochę czasu i (chcąc nabyć fizyczną wersję) pieniędzy, by zapoznać się z najnowszą propozycją kwartetu Neal Morse – Roine Stolt – Pete Trewavas – Mike Portnoy? Moją odpowiedź na to pytanie znajdą Państwo na końcu tego tekstu.

Ale po kolei. W ubiegłym roku ukazała się płyta „The Final Flight – Live At L’Olympia”, która dokumentowała ostatni występ trasy promującej album „The Absolute Universe”. Trasy, która rozpoczęła się w Glenside w USA 15 kwietnia 2022 roku. Dokładnie dwa tygodnie później muzycy dotarli do Cross Plains w Tennessee, by w Life Center Church wystąpić jako gwiazda organizowanego przez Neala festiwalu MorseFest. I to dwukrotnie – 29 i 30 kwietnia, każdego wieczoru przedstawiając publiczności inny set. Dodatkowo na scenie kwartetowi, oprócz etatowego na tej (i poprzedniej) trasie muzyka towarzyszącego w osobie Teda Leonarda (Enchant, Spock’s Beard, Pattern-Seeking Animals), pojawił się żeński chór (Debbie Bresee, Julie Harrison, Amy Pippin, April Zachary), kwartet smyczkowy (Josee Weigand Klein – 1. skrzypce, Kristi Smith – 2. skrzypce, Claire Withcomb – altówka i Gideon Klein – wiolonczela) oraz Philip Martin, który grał na dodatkowych instrumentach perkusyjnych. Zatem specjalnie na te dwa wieczory skład Transatlantic rozrósł się do 14 (!) osób.

Pierwszy z wieczorów rozpoczął się od otwierającego płytę „Kaleidoscope” (2014) nagrania „Into The Blue”. Wspominałem, że na poprzedniej koncertowej płycie zabrakło przedstawicieli tego albumu, co dla mnie nie było specjalną wadą. Na szczęście tu wybrano najciekawszy fragment tamtego wydawnictwa. Jako trzecie w setliście pojawił się jeszcze utwór z tego albumu – „Shine”, zadedykowany (podobnie jak całe wydawnictwo) nieżyjącemu już wielkiemu fanowi zespołu, Paulowi Hanlonowi. Wykonanie zostało poprzedzone stosownym przemówieniem Neala. Cóż, nigdy nie byłem specjalnym fanem tego nagrania. Ot, zwykła piosenka. Jednak w tym kontekście wybrzmiała jakoś inaczej, bardziej przejmująco, chwytając za serce.

Pierwszą część tego występu uzupełniają dwa nagrania z debiutu („SMPTe” (1999)), cover Procol Harum, od którego de facto zaczęła się historia Transatlantic, czyli „In Held ('Twas) in I” oraz utwór, który po prostu zawsze musi się pojawić, poprzedzony gitarowym duetem Morse – Stolt, „We All Need Some Light”. Tu został wzbogacony klimatyczną partią instrumentów smyczkowych, a główna linia wokalna podzielona została tradycyjnie pomiędzy Neala, Roine i Teda.

Głównym daniem tego wieczoru była zagrana w całości suita „The Whirlwind”, która wypełnia drugi dysk audio. Porywająca prezentacja uznawanego za jedno z największych, a może i największe, dokonań grupy żadnego fana nie pozostawi obojętnym. Od pełnego symfonicznego rozmachu (kwartet smyczkowy robi tu różnicę) „Overture / Whirlwind” przez potężny „The Wind Blew Them All Away” (tu świetną pracę wykonują z kolei panie w chórkach), przebojowy „Out Of The Night”, cudownie nastrojowy „Rose Colored Glasses”, funkujący „Set Us Free”, zadziorny „Lay Down Your Life” (śpiewany przez Leonarda), mroczny „Is It Really Happening?” aż po wielki finał w postaci duetu „Dancing With Eternal Glory / Whirlwind (reprise)” muzycy zabierają nas na wspaniałą progrockową podróż swoim sterowcem.

Drugi wieczór rozpoczął się od niemniej rewelacyjnego wykonania w całości albumu „The Absolute Universe”. Koncertową odsłonę najbardziej rozbudowanego wydawnictwa w karierze grupy opisałem przy okazji recenzji płyty „The Final Flight – Live At L'Olympia”, więc tu tylko wspomnę, że wzbogacone o dodatkowe głosy, perkusjonalia i, przede wszystkim, kwartet smyczkowy przedstawienie wersji „The Ultimate” naprawdę powala potęgą brzmienia.

Na bis muzycy przygotowali nie lada gratkę w postaci dawno nie słyszanego na żywo nagrania tytułowego z drugiej płyty „Bridge Across Forever”. Na scenę powrócili tylko Neal Morse, Roine Stolt i kwartet smyczkowy. Głównym aktorem jest tu oczywiście ten pierwszy, przejmująco śpiewający na tle fortepianowego podkładu wzbogaconego o dźwięki skrzypiec, altówki i wiolonczeli oraz delikatnych gitarowych ozdobników. Po tym, niemal intymnym, utworze przyszłą pora na wielki finał w postaci wiązanki utworów z dwóch pierwszych płyt kwartetu. Ze sceny wybrzmiały połączone ze sobą fragmenty nagrań „Duet With The Devil”, „My New World”, “All Of The Above” i „Stranger In Your Soul”. Jeszcze tylko ukłony i pierwszy (i prawdopodobnie jedyny) występ Transatlantic na MorseFest dobiegł końca. Z opisu umieszczonego wewnątrz wydawnictwa można przeczytać, że był to także ostatni festiwal w tym miejscu, bo niedługo potem budynek został sprzedany.

Ogromne przedsięwzięcie muzyczne – dwa wieczory, z których w każdym z nich zaprezentowany został inny set nagrań wypełnia prawie 4 i pół godzinny zestaw wydany z wielkim rozmachem. Pięknie prezentujący się 10-calowy artbook kryje w sobie aż pięć płyt kompaktowych oraz dwa Blu-raye. Niestety na tych dwóch ostatnich dyskach próżno szukać miksu przestrzennego w formacie 5.1, że o Dolby Atmos już nie wspomnę. Cóż, można było się spodziewać czegoś więcej niż tylko stereofonicznej ścieżki. Wizualnie to poprawnie zrealizowany materiał, bez fajerwerków. Czternaścioro muzyków, za plecami których umieszczone zostały trzy ekrany, na których wyświetlane były różne wizualizacje lub też zbliżenia artystów. Do tego raczej spokojne światła i pojawiające się od czasu do czasu dymy, które wprowadzały nutkę tajemniczości m.in. podczas prezentacji utworów „Solitude” czy „Bridge Across Forever”. Dodam, że w lipcu fani, którzy niekoniecznie czują potrzebę posiadania tak rozbudowanego wydawnictwa, a jednocześnie chcący postawić na półce zapis tego materiału w wersji fizycznej, będą mogli nabyć samodzielna wersję wizyjną umieszczoną na dwóch Blu-rayach w „zwykłym” pudełku.

25 lat po debiucie kwartet Stolt – Morse – Portnoy – Trewavas oddaje nam do rąk swoje, już siódme, koncertowe wydawnictwo. Wracając do zadanego we wstępie pytania – „Czy warto sięgnąć po nie?”- cóż, podchodziłem do niego z dużym dystansem i z półką wypełnioną poprzednimi koncertowymi dokumentami. Jednak koniec końców mogę odpowiedzieć, że tak. To po prostu swoiste „Greatest Hits Live” zespołu podane w wyśmienitej formie. Jeśli jest to już naprawdę ostatnia odsłona muzycznych przygód sterowca, to trzeba przyznać, że kłaniają się publiczności z właściwym sobie rozmachem. To doprawdy epickie wydawnictwo w typowym dla Transatlantic stylu.

Tomasz Dudkowski


There is something special about Morsefest. I finally got to attend in 2023 after years of buying all the videos and live recordings from each previous festival. While the Morsefest performances of Neal Morse’s catalog are maybe not the best ones I have in my collection, I still order them the minute they become available because there is a spirit in them and an emotional charge that is unique. Morsefest, is a two-evening concert, usually giving complete performances of two albums from Morse’s catalog along with some other songs. In fact, with the exception of 2023, Morse had gone out of his way to not play songs that had been played at Morsefest before. While they can be hard to find, each Morsefest recording brings something unique to the table and makes for enjoyable listening and viewing experiences.

What also makes these weekends special is that Morse adds other musicians to augment his band: background singers, strings, brass, and another percussionist. It really is great to hear the expanded band. But the best thing is the camaraderie of sitting in the venue, a church near Morse’s home in northern Tennessee in the US, and meeting other fans who traveled from around the world to experience the event. Because you’re with the same people for two days, it quickly becomes a community. It seems like the musicians love it too.

For many fans, 2022, with Transatlantic, was the holy grail of Morsefests. This super group, Morse, Roine Stolt, Mike Portnoy and Pete Trawavas, performing two of their albums in full with added musicians was like a prog fans’ dream come true and after 8 previous Morsefests, schedules finally aligned to allow Transatlantic to perform at the festival. So, what about the recordings? Did they capture that elusive “something” that makes Morsefests so special? There is nothing like being there, but these recordings do a great job of letting us experience what it may have been like.

The discs for night one are for The Whirlwind and it is brilliant. This nearly 80-minute-long piece is one of the highlights of the band’s career and, while it had been quite a few years since they had performed the whole thing (they had played a 30-minute version on the last two tours, including the one they had completed just before Morsefest) the recording crackles with energy and life. It is pretty spectacular. One fun moment is when Morse gets so caught up in the moment that Portnoy has to remind him that he is supposed to be singing. He quickly jumps in but the band is so good that, without Portnoy mentioning it, we never would have known.

The band was well-rehearsed for night two’s rendition of The Absolute Universe, coming just off their US tour and nailed this nearly 100-minute rendition, a merging of the three released studio versions. Being able to perform so much music over two nights is pretty amazing and they did it with skill and precision.

The strings support the band exceptionally well and the additional voices fill out the sound nicely. Listen for the way the strings and voices support the primary riff in “Lay Down Your Life” from The Whirlwind and the way the “Overture” from the Absolute Universe gets enhanced. Auxiliary member of Transatlantic, Ted Leonard (Spock’s Beard, Pattern Seeking Animals), gets the chance to sing lead a bit on both nights in addition to supporting on guitar and keys.

One of the questions fans talk about at Morsefest is “what other songs will they do?” Fans know that the bulk of the show will be the advertised albums but the bands usually add additional songs to fill out the evenings. Night one had the biggest surprises with the band’s first ever live performance of Procul Harum’s “In Held (Twas) in I.” The rest of the nearly an hour-long first set featured two tracks from Kaleidoscope, an album that was not represented at all on their 2022 tour, “Into the Blue” and “Shine.” Morse gave a bit of the back story to the writing of “Shine” and talked about visiting the home of Paul Hanlon, a person who had attended many Morsefests and was dying. Morse was so inspired by Hanlon’s attitude that he wrote “Shine” soon after. It gives the song special poignancy. They end the set with “We All Need Some Light,” a fitting way to follow “Shine.”

Because night two’s centerpiece, The Absolute Universe, is a longer piece there was less room for other songs. The band “merely” gives a 35-minute encore with “Bridge Across Forever,” the title track from their second album, and a medley of songs from their first two albums, the same medley they’d been playing on their recent tour. There is so much good material in those albums that it is hard to pick out highlights but the energy when the band kicks into the “Stranger in Your Soul” portion of that medley is remarkable.

This five CD, 2 Blu-ray set, nearly four and a half hours of music, is accompanied by an artbook (which I have not yet seen as of this writing, but reports are that it is pretty great.) The members of Transatlantic have been clear that the future of the band is in question. All four members have busy recording and touring schedules and finding a slot in the calendar when all four schedules allow them to work together is challenging. This deluxe set is a worthy cap to Transatlantic’s career and well worth checking out.

Bob Keeley



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Into The Blue 24:26
2. In Held ('Twas) In I 16:46
3. Shine 7:54
4. We All Need Some Light 8:56

CD 2:
The Whirlwind
1. Overture/Whirlwind 9:23
2. The Wind Blew Them All Away 6:00
3. On The Prowl 7:17
4. A Man Can Feel 6:19
5. Out Of The Night 4:32
6. Rose Colored Glasses 7:58
7. Evermore 4:17
8. Set Us Free 4:48
9. Lay Down Your Life 5:00
10. Pieces Of Heaven 2:09
11. Is It Really Happening? 9:12
12. Dancing With Eternal Glory/Whirlwind (Reprise) 12:48

CD 3:
The Absolute Universe - Part 1
1. Overture 9:09
2. Reaching For The Sky 5:37
3. Higher Than The Morning 5:11
4. The Darkness In The Light 5:16
5. Take Now My Soul 3:49
6. Bully 2:10
7. Rainbow Sky 3:05
8. Looking For The Light 3:53
9. The World We Used To Know 9:22

CD 4:
The Absolute Universe - Part 2
1. The Sun Comes Up Today 5:23
2. Love Made A Way (Prelude) 2:28
3. Owl Howl 6:52
4. Solitude 5:46
5. Belong 3:14
6. Lonesome Rebel 2:43
7. Can You Feel It 3:10
8. Looking For The Light (Reprise) 5:06
9. The Greatest Story Never Ends 3:43
10. Love Made A Way 7:34

CD5:
1. Bridge Across Forever 6:42
2. The Final Medley: I. Duel With The Devil II. My New World III. All Of The Above IV. Stranger In Your Soul 26:33



..::OBSADA::..

Drums, Percussion, Vocals - Mike Portnoy
Guitar, Keyboards, Vocals - Ted Leonard
Guitar, Vocals - Roine Stolt
Keyboards, Acoustic Guitar, Vocals - Neal Morse
Bass, Bass [Pedals], Vocals - Pete Trewavas

Backing Vocals - Amy Pippin, April Zachary, Debbie Bressee, Julie Harrison
Cello - Gideon Klein
Percussion - Philip Martin
Viola - Claire Whitcomb
Violin [1] - Josee Weigand Klein
Violin [2] - Kristi Smith




https://www.youtube.com/watch?v=YuAgUHnVnBk



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Nowy album koncertowy supergrupy Transatlanttic Live at Morsefest 2022: The Absolute Whirlwind ukaże się 26 kwietnia 2024 roku nakładem Inside Out Music. Został on zarejestrowany podczas słynnego Morsefestu.

Morsefest organizowany jest przez Neala Morse'a od 2014 roku w Nashville, w stanie Tennessee. Weekendowe wydarzenie zazwyczaj celebruje muzykę solowych projektów Neala i innych zespołów z nim związanych. Jednak z każdą edycją Morsefestu publiczność zadawała pytanie: kiedy Neal Morse, Mike Portnoy, Roine Stolt i Pete Trewavas wystąpią na tym wydarzeniu? W 2022 roku, podczas 9. edycji Morsefestu, ostatecznie to się stało.

W 2021 roku Transatlantic wydał piąty album The Absolute Universe. Ponieważ motto zespołu brzmi: "More Is Never Enough", The Absolute Universe został wydany w dwóch różnych wersjach - The Breath of Life (Abridged version) i Forevermore (Extended version). Ponadto zespół połączył te dwie wersje w edycji Ultimate. Po tym, jak restrykcje związane z pandemią covid ostatecznie zostały zniesione, zespół rozpoczął w kwietniu 2022 roku trasę koncertową, która zakończyła się w weekend 29 i 30 kwietnia na Morsefest.

Podczas tego weekendu grupa zaoferowała dwa wieczory. Pierwszego zagrała w całości, po raz pierwszy od 10 lat, swój klasyczny album The Whirlwind. Dodatkowo muzycy zaprezentowali również Into the Blue i Shine z albumu Kaleidoscope oraz klasyczną balladę We All Need Some Light. Drugiego dnia The Absolute Universe - The Ultimate Edition został wykonany w wersji łączącej wszystkie tytuły z dwóch edycji albumu. Wieczór zakończył się mieszanką tytułów z dwóch pierwszych albumów zespołu, w tym All of the Above, My New World i Stranger In Your Soul. Grupa po raz pierwszy występowała razem z chórem i sekcją smyczkową, co sprawiło, że te koncerty okazały się niezwykle wyjątkowe. Rzecz ukaże się w wersji Limited Deluxe 5 CD + 2 Blu-ray z obszerną 36-stronicową książeczką ze zdjęciami w twardej oprawie.

Art Rock


Międzynarodowa supergrupa Transatlantic ma na swoim koncie pięć albumów studyjnych i aż sześć (do tej pory) zestawów koncertowych, z których jeden nosił tytuł „More Is Never Enough”. Idealnie oddaje on wydawniczą filozofię zespołu, na co dowodem jest opublikowany pod koniec kwietnia kolejny box wypełniony nagraniami na żywo, zatytułowany „The Absolute Universe – Live At MorseFest 2022”. Czy przy tej ilości tego typu publikacji warto raz jeszcze poświęcić trochę czasu i (chcąc nabyć fizyczną wersję) pieniędzy, by zapoznać się z najnowszą propozycją kwartetu Neal Morse – Roine Stolt – Pete Trewavas – Mike Portnoy? Moją odpowiedź na to pytanie znajdą Państwo na końcu tego tekstu.

Ale po kolei. W ubiegłym roku ukazała się płyta „The Final Flight – Live At L’Olympia”, która dokumentowała ostatni występ trasy promującej album „The Absolute Universe”. Trasy, która rozpoczęła się w Glenside w USA 15 kwietnia 2022 roku. Dokładnie dwa tygodnie później muzycy dotarli do Cross Plains w Tennessee, by w Life Center Church wystąpić jako gwiazda organizowanego przez Neala festiwalu MorseFest. I to dwukrotnie – 29 i 30 kwietnia, każdego wieczoru przedstawiając publiczności inny set. Dodatkowo na scenie kwartetowi, oprócz etatowego na tej (i poprzedniej) trasie muzyka towarzyszącego w osobie Teda Leonarda (Enchant, Spock’s Beard, Pattern-Seeking Animals), pojawił się żeński chór (Debbie Bresee, Julie Harrison, Amy Pippin, April Zachary), kwartet smyczkowy (Josee Weigand Klein – 1. skrzypce, Kristi Smith – 2. skrzypce, Claire Withcomb – altówka i Gideon Klein – wiolonczela) oraz Philip Martin, który grał na dodatkowych instrumentach perkusyjnych. Zatem specjalnie na te dwa wieczory skład Transatlantic rozrósł się do 14 (!) osób.

Pierwszy z wieczorów rozpoczął się od otwierającego płytę „Kaleidoscope” (2014) nagrania „Into The Blue”. Wspominałem, że na poprzedniej koncertowej płycie zabrakło przedstawicieli tego albumu, co dla mnie nie było specjalną wadą. Na szczęście tu wybrano najciekawszy fragment tamtego wydawnictwa. Jako trzecie w setliście pojawił się jeszcze utwór z tego albumu – „Shine”, zadedykowany (podobnie jak całe wydawnictwo) nieżyjącemu już wielkiemu fanowi zespołu, Paulowi Hanlonowi. Wykonanie zostało poprzedzone stosownym przemówieniem Neala. Cóż, nigdy nie byłem specjalnym fanem tego nagrania. Ot, zwykła piosenka. Jednak w tym kontekście wybrzmiała jakoś inaczej, bardziej przejmująco, chwytając za serce.

Pierwszą część tego występu uzupełniają dwa nagrania z debiutu („SMPTe” (1999)), cover Procol Harum, od którego de facto zaczęła się historia Transatlantic, czyli „In Held ('Twas) in I” oraz utwór, który po prostu zawsze musi się pojawić, poprzedzony gitarowym duetem Morse – Stolt, „We All Need Some Light”. Tu został wzbogacony klimatyczną partią instrumentów smyczkowych, a główna linia wokalna podzielona została tradycyjnie pomiędzy Neala, Roine i Teda.

Głównym daniem tego wieczoru była zagrana w całości suita „The Whirlwind”, która wypełnia drugi dysk audio. Porywająca prezentacja uznawanego za jedno z największych, a może i największe, dokonań grupy żadnego fana nie pozostawi obojętnym. Od pełnego symfonicznego rozmachu (kwartet smyczkowy robi tu różnicę) „Overture / Whirlwind” przez potężny „The Wind Blew Them All Away” (tu świetną pracę wykonują z kolei panie w chórkach), przebojowy „Out Of The Night”, cudownie nastrojowy „Rose Colored Glasses”, funkujący „Set Us Free”, zadziorny „Lay Down Your Life” (śpiewany przez Leonarda), mroczny „Is It Really Happening?” aż po wielki finał w postaci duetu „Dancing With Eternal Glory / Whirlwind (reprise)” muzycy zabierają nas na wspaniałą progrockową podróż swoim sterowcem.

Drugi wieczór rozpoczął się od niemniej rewelacyjnego wykonania w całości albumu „The Absolute Universe”. Koncertową odsłonę najbardziej rozbudowanego wydawnictwa w karierze grupy opisałem przy okazji recenzji płyty „The Final Flight – Live At L'Olympia”, więc tu tylko wspomnę, że wzbogacone o dodatkowe głosy, perkusjonalia i, przede wszystkim, kwartet smyczkowy przedstawienie wersji „The Ultimate” naprawdę powala potęgą brzmienia.

Na bis muzycy przygotowali nie lada gratkę w postaci dawno nie słyszanego na żywo nagrania tytułowego z drugiej płyty „Bridge Across Forever”. Na scenę powrócili tylko Neal Morse, Roine Stolt i kwartet smyczkowy. Głównym aktorem jest tu oczywiście ten pierwszy, przejmująco śpiewający na tle fortepianowego podkładu wzbogaconego o dźwięki skrzypiec, altówki i wiolonczeli oraz delikatnych gitarowych ozdobników. Po tym, niemal intymnym, utworze przyszłą pora na wielki finał w postaci wiązanki utworów z dwóch pierwszych płyt kwartetu. Ze sceny wybrzmiały połączone ze sobą fragmenty nagrań „Duet With The Devil”, „My New World”, “All Of The Above” i „Stranger In Your Soul”. Jeszcze tylko ukłony i pierwszy (i prawdopodobnie jedyny) występ Transatlantic na MorseFest dobiegł końca. Z opisu umieszczonego wewnątrz wydawnictwa można przeczytać, że był to także ostatni festiwal w tym miejscu, bo niedługo potem budynek został sprzedany.

Ogromne przedsięwzięcie muzyczne – dwa wieczory, z których w każdym z nich zaprezentowany został inny set nagrań wypełnia prawie 4 i pół godzinny zestaw wydany z wielkim rozmachem. Pięknie prezentujący się 10-calowy artbook kryje w sobie aż pięć płyt kompaktowych oraz dwa Blu-raye. Niestety na tych dwóch ostatnich dyskach próżno szukać miksu przestrzennego w formacie 5.1, że o Dolby Atmos już nie wspomnę. Cóż, można było się spodziewać czegoś więcej niż tylko stereofonicznej ścieżki. Wizualnie to poprawnie zrealizowany materiał, bez fajerwerków. Czternaścioro muzyków, za plecami których umieszczone zostały trzy ekrany, na których wyświetlane były różne wizualizacje lub też zbliżenia artystów. Do tego raczej spokojne światła i pojawiające się od czasu do czasu dymy, które wprowadzały nutkę tajemniczości m.in. podczas prezentacji utworów „Solitude” czy „Bridge Across Forever”. Dodam, że w lipcu fani, którzy niekoniecznie czują potrzebę posiadania tak rozbudowanego wydawnictwa, a jednocześnie chcący postawić na półce zapis tego materiału w wersji fizycznej, będą mogli nabyć samodzielna wersję wizyjną umieszczoną na dwóch Blu-rayach w „zwykłym” pudełku.

25 lat po debiucie kwartet Stolt – Morse – Portnoy – Trewavas oddaje nam do rąk swoje, już siódme, koncertowe wydawnictwo. Wracając do zadanego we wstępie pytania – „Czy warto sięgnąć po nie?”- cóż, podchodziłem do niego z dużym dystansem i z półką wypełnioną poprzednimi koncertowymi dokumentami. Jednak koniec końców mogę odpowiedzieć, że tak. To po prostu swoiste „Greatest Hits Live” zespołu podane w wyśmienitej formie. Jeśli jest to już naprawdę ostatnia odsłona muzycznych przygód sterowca, to trzeba przyznać, że kłaniają się publiczności z właściwym sobie rozmachem. To doprawdy epickie wydawnictwo w typowym dla Transatlantic stylu.

Tomasz Dudkowski


There is something special about Morsefest. I finally got to attend in 2023 after years of buying all the videos and live recordings from each previous festival. While the Morsefest performances of Neal Morse’s catalog are maybe not the best ones I have in my collection, I still order them the minute they become available because there is a spirit in them and an emotional charge that is unique. Morsefest, is a two-evening concert, usually giving complete performances of two albums from Morse’s catalog along with some other songs. In fact, with the exception of 2023, Morse had gone out of his way to not play songs that had been played at Morsefest before. While they can be hard to find, each Morsefest recording brings something unique to the table and makes for enjoyable listening and viewing experiences.

What also makes these weekends special is that Morse adds other musicians to augment his band: background singers, strings, brass, and another percussionist. It really is great to hear the expanded band. But the best thing is the camaraderie of sitting in the venue, a church near Morse’s home in northern Tennessee in the US, and meeting other fans who traveled from around the world to experience the event. Because you’re with the same people for two days, it quickly becomes a community. It seems like the musicians love it too.

For many fans, 2022, with Transatlantic, was the holy grail of Morsefests. This super group, Morse, Roine Stolt, Mike Portnoy and Pete Trawavas, performing two of their albums in full with added musicians was like a prog fans’ dream come true and after 8 previous Morsefests, schedules finally aligned to allow Transatlantic to perform at the festival. So, what about the recordings? Did they capture that elusive “something” that makes Morsefests so special? There is nothing like being there, but these recordings do a great job of letting us experience what it may have been like.

The discs for night one are for The Whirlwind and it is brilliant. This nearly 80-minute-long piece is one of the highlights of the band’s career and, while it had been quite a few years since they had performed the whole thing (they had played a 30-minute version on the last two tours, including the one they had completed just before Morsefest) the recording crackles with energy and life. It is pretty spectacular. One fun moment is when Morse gets so caught up in the moment that Portnoy has to remind him that he is supposed to be singing. He quickly jumps in but the band is so good that, without Portnoy mentioning it, we never would have known.

The band was well-rehearsed for night two’s rendition of The Absolute Universe, coming just off their US tour and nailed this nearly 100-minute rendition, a merging of the three released studio versions. Being able to perform so much music over two nights is pretty amazing and they did it with skill and precision.

The strings support the band exceptionally well and the additional voices fill out the sound nicely. Listen for the way the strings and voices support the primary riff in “Lay Down Your Life” from The Whirlwind and the way the “Overture” from the Absolute Universe gets enhanced. Auxiliary member of Transatlantic, Ted Leonard (Spock’s Beard, Pattern Seeking Animals), gets the chance to sing lead a bit on both nights in addition to supporting on guitar and keys.

One of the questions fans talk about at Morsefest is “what other songs will they do?” Fans know that the bulk of the show will be the advertised albums but the bands usually add additional songs to fill out the evenings. Night one had the biggest surprises with the band’s first ever live performance of Procul Harum’s “In Held (Twas) in I.” The rest of the nearly an hour-long first set featured two tracks from Kaleidoscope, an album that was not represented at all on their 2022 tour, “Into the Blue” and “Shine.” Morse gave a bit of the back story to the writing of “Shine” and talked about visiting the home of Paul Hanlon, a person who had attended many Morsefests and was dying. Morse was so inspired by Hanlon’s attitude that he wrote “Shine” soon after. It gives the song special poignancy. They end the set with “We All Need Some Light,” a fitting way to follow “Shine.”

Because night two’s centerpiece, The Absolute Universe, is a longer piece there was less room for other songs. The band “merely” gives a 35-minute encore with “Bridge Across Forever,” the title track from their second album, and a medley of songs from their first two albums, the same medley they’d been playing on their recent tour. There is so much good material in those albums that it is hard to pick out highlights but the energy when the band kicks into the “Stranger in Your Soul” portion of that medley is remarkable.

This five CD, 2 Blu-ray set, nearly four and a half hours of music, is accompanied by an artbook (which I have not yet seen as of this writing, but reports are that it is pretty great.) The members of Transatlantic have been clear that the future of the band is in question. All four members have busy recording and touring schedules and finding a slot in the calendar when all four schedules allow them to work together is challenging. This deluxe set is a worthy cap to Transatlantic’s career and well worth checking out.

Bob Keeley



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Into The Blue 24:26
2. In Held ('Twas) In I 16:46
3. Shine 7:54
4. We All Need Some Light 8:56

CD 2:
The Whirlwind
1. Overture/Whirlwind 9:23
2. The Wind Blew Them All Away 6:00
3. On The Prowl 7:17
4. A Man Can Feel 6:19
5. Out Of The Night 4:32
6. Rose Colored Glasses 7:58
7. Evermore 4:17
8. Set Us Free 4:48
9. Lay Down Your Life 5:00
10. Pieces Of Heaven 2:09
11. Is It Really Happening? 9:12
12. Dancing With Eternal Glory/Whirlwind (Reprise) 12:48

CD 3:
The Absolute Universe - Part 1
1. Overture 9:09
2. Reaching For The Sky 5:37
3. Higher Than The Morning 5:11
4. The Darkness In The Light 5:16
5. Take Now My Soul 3:49
6. Bully 2:10
7. Rainbow Sky 3:05
8. Looking For The Light 3:53
9. The World We Used To Know 9:22

CD 4:
The Absolute Universe - Part 2
1. The Sun Comes Up Today 5:23
2. Love Made A Way (Prelude) 2:28
3. Owl Howl 6:52
4. Solitude 5:46
5. Belong 3:14
6. Lonesome Rebel 2:43
7. Can You Feel It 3:10
8. Looking For The Light (Reprise) 5:06
9. The Greatest Story Never Ends 3:43
10. Love Made A Way 7:34

CD5:
1. Bridge Across Forever 6:42
2. The Final Medley: I. Duel With The Devil II. My New World III. All Of The Above IV. Stranger In Your Soul 26:33



..::OBSADA::..

Drums, Percussion, Vocals - Mike Portnoy
Guitar, Keyboards, Vocals - Ted Leonard
Guitar, Vocals - Roine Stolt
Keyboards, Acoustic Guitar, Vocals - Neal Morse
Bass, Bass [Pedals], Vocals - Pete Trewavas

Backing Vocals - Amy Pippin, April Zachary, Debbie Bressee, Julie Harrison
Cello - Gideon Klein
Percussion - Philip Martin
Viola - Claire Whitcomb
Violin [1] - Josee Weigand Klein
Violin [2] - Kristi Smith




https://www.youtube.com/watch?v=YuAgUHnVnBk



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

This collection contains Rush’s peak progressive era that captured massive audiences all over the world. Over their careers, the members of Rush have been acknowledged as some of the most proficient players on their respective instruments, with each band member winning numerous awards. Legendary drummer Neil Peart sadly recently passed away on januari 7th 2020. He was known for his elaborate drum kit, really put his stamp on the iconic sound of Rush and wrote most of the bands lyrics.



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Agora Ballroom, Cleveland, May 5th 1975:
1. Finding My Way 4:57
2. Best I Can 3:19
3. What You're Doing 5:23
4. Anthem 4:24
5. Beneath, Between & Behind 3:08
6. In The End 6:44
7. Fly By Night 2:49
8. Working Man 13:40
9. In The Mood 2:57
10. Need Some Love 3:05
11. Bad Boy 5:20

Recorded on April 7th, 1975 at the Cleveland Agora (and not May 1975 as the liner notes indicate).




https://www.youtube.com/watch?v=iczmLtZueZ0



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

This collection contains Rush’s peak progressive era that captured massive audiences all over the world. Over their careers, the members of Rush have been acknowledged as some of the most proficient players on their respective instruments, with each band member winning numerous awards. Legendary drummer Neil Peart sadly recently passed away on januari 7th 2020. He was known for his elaborate drum kit, really put his stamp on the iconic sound of Rush and wrote most of the bands lyrics.



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Agora Ballroom, Cleveland, May 5th 1975:
1. Finding My Way 4:57
2. Best I Can 3:19
3. What You're Doing 5:23
4. Anthem 4:24
5. Beneath, Between & Behind 3:08
6. In The End 6:44
7. Fly By Night 2:49
8. Working Man 13:40
9. In The Mood 2:57
10. Need Some Love 3:05
11. Bad Boy 5:20

Recorded on April 7th, 1975 at the Cleveland Agora (and not May 1975 as the liner notes indicate).




https://www.youtube.com/watch?v=iczmLtZueZ0



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Pierwsze w pełni autoryzowane wydawnictwo, składające się z ponad 60 zremasterowanych nagrań z występów dla BBC, z lat 1969-1971. Wiele wcześniej niepublikowanych.
Dodatkowo 44-stronicowy booklet ze zdjęciami i wywiadami z byłymi członkami zespołu oraz wprowadzeniem autorstwa Pete'a Browna.



..::TRACK-LIST::..

CD 4:
John Peel's Sunday Concert, 8 November 1970
1. Introduction: John Peel 0:13
2. Rope Ladder To The Moon 10:32
3. Introduction: John Peel 0:34
4. Downhill And Shadows 13:00
5. Introduction: John Peel 0:25
6. Tanglewood '63 6:19
7. Introduction: John Peel 0:43
8. Time Lament 6:39
9. Introduction: John Peel 0:45
10. Lost Angeles 20:16




https://www.youtube.com/watch?v=oLE-SDRWbM8



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Pierwsze w pełni autoryzowane wydawnictwo, składające się z ponad 60 zremasterowanych nagrań z występów dla BBC, z lat 1969-1971. Wiele wcześniej niepublikowanych.
Dodatkowo 44-stronicowy booklet ze zdjęciami i wywiadami z byłymi członkami zespołu oraz wprowadzeniem autorstwa Pete'a Browna.



..::TRACK-LIST::..

CD 4:
John Peel's Sunday Concert, 8 November 1970
1. Introduction: John Peel 0:13
2. Rope Ladder To The Moon 10:32
3. Introduction: John Peel 0:34
4. Downhill And Shadows 13:00
5. Introduction: John Peel 0:25
6. Tanglewood '63 6:19
7. Introduction: John Peel 0:43
8. Time Lament 6:39
9. Introduction: John Peel 0:45
10. Lost Angeles 20:16




https://www.youtube.com/watch?v=oLE-SDRWbM8



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!