---------------------------------------------------------------------
VA - Przeboje Romualda Lipko [2005]
---------------------------------------------------------------------

Artist........: Various Artists
Album.........: Przeboje Romualda Lipko
Genre.........: Pop
Source........: CD
Year..........: 2005
Ripper........: Exact Audio Copy (Secure mode) & Asus CD-S520
Codec.........: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Quality.......: Lossless, (avg. compression: 70 %)
Channels......: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit

Included......: NFO, M3U, CUE
Covers........: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Anna Jantar - Układ z życiem [02:48]
2. Izabela Trojanowska - Tyle samo prawd, ile kłamstw [04:12]
3. Urszula - Malinowy król [05:03]
4. Zdzisława Sośnicka - Aleja gwiazd [04:03]
5. Basia Sikorska - C.D.N [04:11]
6. Irena Jarocka - Nie odchodź jeszcze [04:24]
7. Irena Santor - Jak fart, to fart [04:06]
8. Małgorzata Kożuchowska - Są takie rzeczy, które trzeba mieć[04:05]
9. Halina - Na księżej łące [04:13]
10. Anna Jantar - Do żony wróć [04:24]
11. Zdzisława Sośnicka - Będzie co ma być [04:41]
12. Urszula - Dmuchawce, latawce, wiatr [05:26]
13. Eleni - Postaw na mnie, a zatrzymam deszcz [05:02]
14. Irena Santor - Jeszcze kochasz mnie [04:02]
15. Maryla Rodowicz - Tak nam słodko, tak nam gorzko [04:26]
16. Basia Sikorska - Gramatyka miłości [04:50]
17. Izabela Trojanowska - Wszystko, czego dziś chcę [04:05]
18. Anna Jantar - Nic nie może wiecznie trwać [03:45]

Playing Time.........: 01:17:54
Total Size...........: 548,37 MB

...( Info )...


Artist: Nana Mouskouri
Album: Love songs
Year: 2025
Genre: Jazz, pop, easy listening, folk, Greek folk, world music
Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

01. Love Story
02. The Power Of Love
03. Love Me Tender
04. L'histoire de nous
05. Only Love
06. Plaisir d'amour

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To po prostu album popowy!
Tak naprawdę nie ma o czym mówić - kilka pięknie zaaranżowanych piosenek popowych, nagranych organicznie z zespołem i zmiksowanych w najwspanialszy możliwy sposób przez Bjarn'e Stensliego...



..::TRACK-LIST::..

1. Dancing Headlights 4:36
2. Love vs. The World 3:53
3. The Great Upsetter 4:00
4. Hurdle 3:03
5. Hollow 3:56
6. Summer Rain 4:42
7. Living It Strange 3:52
8. Some Miserable Morning 4:31




https://www.youtube.com/watch?v=00Es-otvIlc


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Twórczość Kate Bush stanowi doskonały przykład ambitnej muzyki pop. Z jednej strony jest to wciąż pop, czyli granie łatwe w odbiorze, o dużych walorach rozrywkowych. Z drugiej zaś bardziej obyci słuchacze mogą docenić wokalny oraz kompozytorski kunszt artystki, a także wykraczające poza popowe schematy aranżacje. Bush zaczęła tworzyć własny repertuar już pod koniec lat 60., w wieku jedenastu lat. Przez długi czas nie udawało się jednak zainteresować nim nikogo z muzycznego przemysłu. Wszystko zmieniło się w połowie następnej dekady, gdy taśmy z demówkami nastoletniej wokalistki, pianistki i kompozytorki trafiły do Davida Gilmoura. Rekomendacja gitarzysty Pink Floyd, zaledwie kilkanaście miesięcy po ogromnym sukcesie "The Dark Side of the Moon", zachęciła przedstawicieli EMI do przyjęcia artystki pod własne skrzydła. Z podpisaniem kontraktu postanowili poczekać jednak, aż osiągnie pełnoletność. W rezultacie debiutancki album Bush ukazał się dopiero w 1978 roku.

"The Kick Inside" z miejsca stał się wielkim przebojem, co zawdzięczał wcześniejszemu sukcesowi singla "Wuthering Heights". Na opublikowanie właśnie tego utworu uparcie nalegała sama Bush, choć wydawca optował za "James and the Cold Gun" jako wiodącym singlu. Był to strzał w dziesiątkę, ponieważ nagranie dotarło na sam szczyt brytyjskiej listy, co nie udało się wcześniej żadnej kobiecie wykonującej własną kompozycję. Utwór stał się hitem także w wielu innych krajach. Cała ta historia brzmi wręcz spektakularnie, co może prowadzić do pewnych wątpliwości: na ile dzisiejszy odbiór "The Kick Inside" wynika z jego faktycznej wartości, a na ile jest to zasługa towarzyszącej mu historii, którą przytaczają tez chyba wszystkie pozostałe recenzje? Można do tego podejść na co najmniej dwa różne sposoby. Wyrozumiały, stwierdzając, że to bardzo dojrzałe dzieło, jak na tak młodą artystkę. Albo bardziej krytyczny, wskazując na dość nierówny poziom materiału, co tym trudniej obronić, że kompozycje powstawały na przestrzeni ponad pięciu lat.

Nie brakuje tu znakomitych momentów, jak wspomniany "Wuthering Heights", być może najlepiej z tej płyty pokazujący wokalne możliwości Bush. Instrumentalnie nie dzieje się tu raczej nic szczególnie godnego uwagi, choć jest zgrabnie i wszyscy muzycy grają dokładnie tyle, ile trzeba, by wypełnić przestrzeń pod wokalnymi akrobacjami liderki. Nie zawsze jednak warstwa instrumentalna jest tak bardzo spychana na dalszy plan przez śpiew. Przykładem mogą być choćby dwa pierwsze utwory, w zasadzie tworzące razem pewną całość - nie tylko za sprawą otwierających je odgłosów wielorybów - "Moving" i "The Saxophone Song". Tym razem zachwyca nie tylko wokal, ale też wkład pozostałych muzyków. W pierwszym uwagę przyciągają uwagę fortepianowe pasaże oraz wyrazisty bas, który pełni nie tylko rolę rytmiczną, ale także wzbogaca harmonię, melodię oraz kolorystykę. W podobny sposób wykorzystano go także w wielu innych utworach na tej płycie. Drugi został natomiast udanie wzbogacony o tytułowy saksofon, na którym zagrał jazzowy muzyk Alan Skidmore.

Czasem jednak fantastyczny efekt udaje się osiągnąć przy znacznie skromniejszych środkach, jak w "Feel It", w którym Bush akompaniuje sobie jedynie na pianinie, ale zarówno w grę, jak i śpiew wkładając tyle serca, że jest to jeden z emocjonalnych szczytów albumu. Zaliczyć do nich można też równie subtelny, choć nie tak ascetyczny "The Man with the Child in His Eyes". Fajnej różnorodności dodają z kolei oparty na rytmice reggae "Kite" czy najbardziej żywiołowy "James and the Cold Gun", trochę zbliżający się do rockowej sztampy, ale z ciekawszym przełamaniem w końcówce. Uwagę przyciąga też na pewno humorystyczny refren "Oh to Be in Love". Na pozostałe kawałki natomiast trochę zabrakło (unikalnych) pomysłów i nie są aż tak wyraziste, jak te wymienione. Co gorsze, aż cztery z nich to jednocześnie cztery ostatnie ścieżki na albumie, co może zacierać wrażenie wywołane wcześniejszą częścią płyty. Nie są to jednak żadne paździerze - może poza drugim, bardziej banalnym podejściem do reggae, w postaci "Them Heavy People" - lecz całkiem przyjemne piosenki, które po prostu nie lśnią tak bardzo, jak pozostałe.

"The Kick Inside" przynosi utwory w większości bardzo wyrafinowane, jak na granie pozostające przez cały czas stuprocentowym popem. Momentami nie jest to muzyka bardzo odległa od tego, co w zbliżonym okresie i wcześniej prezentowały grupy w rodzaju Genesis, Camel czy Caravan, jednak utwory Kate Bush zamykają się w długości od dwóch i pół do czterech i pół minuty. Dzięki temu zachowują zwarty, przejrzysty charakter, choć nie brakuje w nich przecież różnych ciekawych rozwiązań, dzięki czemu wyróżnia się ta płyta na tle popowych produkcji. Tyle, że nie wszystko zachwyca mnie tu w równym stopniu.

Paweł Pałasz


Była sobie kiedyś mała dziewczynka, która bardzo lubiła tańczyć i śpiewać, a do tego nawet pisała piosenki. Mieszkała w małym domku z tatusiem, mamusia i braciszkami. Tatuś był doktorem, ale też lubił grać i śpiewać. Kiedy był młody, to napisał piosenkę, sprzedał, a za to co zarobił, kupił mamie dziewczynki pierścionek zaręczynowy (to było jeszcze w czasach kiedy małej dziewczynki, a nawet jej braciszków na świecie nie było). Małą dziewczynką, jak była już nieco większą małą dziewczynką, zainteresował się ktoś, kogo można byłoby nazwać księciem z bajki. Ale nie zainteresował się on małą dziewczynką w ten sposób, w jaki to sobie wszyscy teraz wyobrażają. Ten książę dostał taśmę z piosenkami małej dziewczynki i bardzo mu się spodobały. I pojechał do małej dziewczynki, bo chciał zobaczyć kto ona jest. Co prawda nie na wspaniałym rumaku, tylko pewnie niezłą bryką, nie nosił lśniącej zbroi, tylko jeansy i t-shirt, bez miecza, którego pewnie i nie miał, zamiast niego używał Fendera Stratocaster, bo to nie do końca był książę, tylko David Gilmour , gitarzysta Pink Floyd. I dzięki niemu Kaśka podpisała kontrakt z EMI.

Ponieważ panna Bush była jeszcze wtedy mocno nieletnia, EMI rozsądnie wsadziło ją do „zamrażarki” – czyli miała dalej się uczyć, szlifować talent, dokształcać się tanecznie, a debiut odłożono do czasu osiągnięcia przez Kaśkę pełnoletniości.

Chociaż artystka miała już sporo materiału przygotowanego na debiutancka płytę, prace nad nią trwały bardzo długo – z przerwami dwa lata. Szefowie EMI doskonale wiedzieli, że mają w zanadrzu niezłą bombę, bo już wstępne ruchy promocyjne - rozesłanie taśm z kilkoma utworami wybranym ludziom mediów, spotkały się entuzjastycznymi reakcjami. Ale już wtedy okazało się, że panna Bush ma własne zdanie co do swojej kariery i potrafi się bardzo uprzeć. Wytwórnia przeznaczyła na pierwszego singla piosenkę "The Man with the Child in His Eyes”. Kaśka miała inną koncepcję – uważała, że „Wichrowe Wzgórza” będą się lepiej nadawały. Przeforsowała to i okazało się, że miała rację – singiel z tym nagraniem, nagrany przez początkującą nastolatką, wydany na początku stycznia 1978, dotarł na sam szczyt brytyjskiej listy przebojów. Poza tym francuskiej, włoskiej, belgijskiej i australijskiej. A potem było już z górki.

Skutecznie holowany przez przebojowego singla, album „The Kick Inside” spokojnie dotarł do pierwszej trójki i sprzedał się w samej Wielkiej Brytanii w platynowym nakładzie. A new star is born.

Mimo takiego sukcesu „The Kick Inside” wcale nie było płytą, która wyznaczałaby nowe muzyczne trendy. Był to album pod bardzo wieloma względami bardzo konwencjonalny. Coś takiego nazywam parsonsowską szkołą nagrywania pop-rocka. Wystarczy porównać sobie wydane mniej więcej w tym czasie płyty Ala Stewarta, Johna Milesa, oczywiście Alan Parsons Project, a też i na przykład Eltona Johna – wszystkie mają jakiś wspólny mianownik, nie tylko taki, że wiele z nich produkował sam Parsons i często gęsto jego współpracownicy udzielali się przy tych przedsięwzięciach – był wtedy taki charakterystyczny sposób nagrywania takiej muzyki – bogato, wystawnie, rozbudowane aranżacje, wspomaganie się orkiestrą. „The Kick Inside” doskonale się wpasowało w ten styl i jest nieodrodnym muzycznym dzieckiem tamtych czasów. EMI też pewnie niespecjalnie zależało na muzycznych eksperymentach, woleli towar sprawdzony i bezpieczny. W tym przypadku wartością dodaną była sama Kaśka – jej absolutnie niepowtarzalny głos, jej muzyka.

„The Kick Inside” - jak na debiutantkę – płyta bardzo dojrzała. Tym bardziej, że ta debiutantka była jeszcze nastolatką, a do tego wiele z tych utworów powstało kilka lat wcześniej, kiedy panna Bush miała 15-16, a nawet 13 lat! Na pewno to nie tylko „Wuthering Heights”, chociaż po wiek wieków ta piosenka pozostanie znakiem rozpoznawczym Kate Bush i jej największym przebojem i reszta mimo wszystko jest w jego cieniu. Ale to nie są wcale żadne wypełniacze, to też znakomite utwory – na początek „Moving” ze „śpiewem” wielorybów, potem „The Saxophone Song”, „Strenge Phenomena”, w zasadzie mogę wymienić całą płytę, albo przynajmniej jeszcze moje ulubione: „Oh to Be In Love”, "L'Amour Looks Something Like You", „Feel It” (podoba mi się tekst…), czy „Them Heavy People”. W zasadzie większość to „normalne” piosenki utrzymane w średnich tempach, do tego kilka ballad i raptem jeden nieco dynamiczniejszy numer – „James And The Ciold Gun” – opowieść o dziewczynie, której chłopak jest na bakier z prawem, znika na całe tygodnie, a ona się o niego boi. W wersji studyjnej zbrodniczo wyciszono finałową solówkę gitarową, a w całej okazałości można ją usłyszeć (i zobaczyć) na „Live at The Hammersmith Odeon”. Ten cudzysłów przy słowie „normalne” musi się pojawić, bo mimo dość konserwatywnych aranżacji i takiej produkcji, muzyka Kate Bush była czymś niesamowicie oryginalnym – jej piosenki, jej absolutnie niepowtarzalny głos i sposób śpiewania – tego wcześniej nie było (i później też nie). Od początku było wiadomo, że mamy do czynienia z artystką wyjątkową, której związki z naszym światem nie są do końca bardzo ścisłe. Sama Kaśka broniła się przed tymi opiniami, twierdząc, że jej piosenki wcale nie są dziwaczne (dokładnie „sophisticated”). Ale my, fani i tak wiemy swoje. Dla nas, fanów, ta pani jest istotą nieco bajkową, która przez przypadek zaglądnęła na Ziemię. Przynajmniej dla mnie trzy pierwsze płyty mają klimat jak z „Alicji w Krainie Czarów”, a jest to dość mocno zakręcona opowieść. Z drugiej strony mało jest artystek, które potrafią swoją karierę prowadzić z tak żelazną konsekwencją, z pełną świadomością tego, co się chce, nie zważając na żadne naciski. EMI szybko się przekonało, że będzie tak, jak chce panna Bush, albo nie będzie wcale. I że panna Bush zawsze ma rację. Zawsze.

Niewątpliwie początek kariery jednej z najciekawszych artystek współczesnej sceny muzycznej był bardzo udany i efektowny. Jednak czas pokazał, że to był dopiero początek…

W moim prywatnym rankingu płyta numer trzy – po „The Dreaming” i „The Sensual World”.

Wojciech Kapała



..::TRACK-LIST::..

1. Moving 3:02
Bass - David Paton
Drums - Stuart Elliott
Electric Piano - Duncan Mackay
Guitar - Ian Bairnson

2. The Saxophone Song 3:55
Bass - Bruce Lynch
Drums - Barry De Souza
Electric Guitar - Paul Keogh
Guitar - Alan Parker, Paul Keogh
Keyboards - Andrew Powell
Saxophone - Alan Skidmore

3. Strange Phenomena 2:57
Bass - David Paton
Drums - Stuart Elliott
Guitar - Ian Bairnson

4. Kite 2:58
Bass - David Paton
Drums - Stuart Elliott
Guitar - Ian Bairnson
Organ, Clavinet - Duncan Mackay
Percussion - Morris Pert

5. The Man With The Child In His Eyes 2:41
6. Wuthering Heights 4:29
Acoustic Guitar - David Paton
Bass, Celesta - Andrew Powell
Drums - Stuart Elliott
Electric Guitar - Ian Bairnson
Organ - Duncan Mackay
Percussion - Morris Pert

7. James And The Cold Gun 3:36
Bass - David Paton
Drums - Stuart Elliott
Guitar - Ian Bairnson
Organ - Duncan Mackay

8. Feel It 3:03
9. Oh To Be In Love 3:18
Bass - David Paton
Drums, Percussion - Stuart Elliott
Guitar, Backing Vocals - David Paton, Ian Bairnson
Mandolin - Paddy Bush
Synthesizer - Andrew Powell

10. L'Amour Looks Something Like You 2:28
Bass - David Paton
Drums - Stuart Elliott
Electric Piano - Duncan Mackay
Guitar - Ian Bairnson

11. Them Heavy People 3:05
Backing Vocals - Paddy Bush
Bass - David Paton
Drums - Stuart Elliott
Guitar - Ian Bairnson

12. Room For The Life 4:06
Bass - David Paton
Drums, Percussion - Stuart Elliott
Guitar - Ian Bairnson
Percussion [Boo-bams] - Morris Pert
Wind [Beer Bottles] - Andrew Powell, Ian Bairnson

13. The Kick Inside 3:38



..::OBSADA::..

Kate Bush - lead and backing vocals; piano
Andrew Powell - arrangements; keyboards (2); piano; Fender Rhodes piano (3); bass guitar; celeste (6); synthesizer (9); beer bottles (12)
Duncan Mackay - piano; Fender Rhodes (1, 10); synthesizer (3); Hammond organ (4, 6, 7); clavinet (4)
Ian Bairnson - electric guitar; acoustic guitar (except on 2); backing vocals (9); beer bottles (12)
David Paton - bass guitar (1, 3, 4, 7, 9–12); acoustic guitar (6, 9); backing vocals (9)
Stuart Elliott - drums (exc. 2, 5, 13); percussion (9, 12)
Alan Skidmore - tenor saxophone (2)
Paul Keogh - electric guitar; acoustic guitar (2)
Alan Parker - acoustic guitar (2)
Bruce Lynch - bass guitar (2)
Barry de Souza - drums (2)
Morris Pert - percussion (3, 4, 6); boobam (12)
Paddy Bush - mandolin (9); backing vocals (11)
David Katz - orchestral contractor (for an uncredited orchestra on all tracks exc. 4, 5, 7, 8, 12)




https://www.youtube.com/watch?v=xmLoERYUZSI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Twórczość Kate Bush stanowi doskonały przykład ambitnej muzyki pop. Z jednej strony jest to wciąż pop, czyli granie łatwe w odbiorze, o dużych walorach rozrywkowych. Z drugiej zaś bardziej obyci słuchacze mogą docenić wokalny oraz kompozytorski kunszt artystki, a także wykraczające poza popowe schematy aranżacje. Bush zaczęła tworzyć własny repertuar już pod koniec lat 60., w wieku jedenastu lat. Przez długi czas nie udawało się jednak zainteresować nim nikogo z muzycznego przemysłu. Wszystko zmieniło się w połowie następnej dekady, gdy taśmy z demówkami nastoletniej wokalistki, pianistki i kompozytorki trafiły do Davida Gilmoura. Rekomendacja gitarzysty Pink Floyd, zaledwie kilkanaście miesięcy po ogromnym sukcesie "The Dark Side of the Moon", zachęciła przedstawicieli EMI do przyjęcia artystki pod własne skrzydła. Z podpisaniem kontraktu postanowili poczekać jednak, aż osiągnie pełnoletność. W rezultacie debiutancki album Bush ukazał się dopiero w 1978 roku.

"The Kick Inside" z miejsca stał się wielkim przebojem, co zawdzięczał wcześniejszemu sukcesowi singla "Wuthering Heights". Na opublikowanie właśnie tego utworu uparcie nalegała sama Bush, choć wydawca optował za "James and the Cold Gun" jako wiodącym singlu. Był to strzał w dziesiątkę, ponieważ nagranie dotarło na sam szczyt brytyjskiej listy, co nie udało się wcześniej żadnej kobiecie wykonującej własną kompozycję. Utwór stał się hitem także w wielu innych krajach. Cała ta historia brzmi wręcz spektakularnie, co może prowadzić do pewnych wątpliwości: na ile dzisiejszy odbiór "The Kick Inside" wynika z jego faktycznej wartości, a na ile jest to zasługa towarzyszącej mu historii, którą przytaczają tez chyba wszystkie pozostałe recenzje? Można do tego podejść na co najmniej dwa różne sposoby. Wyrozumiały, stwierdzając, że to bardzo dojrzałe dzieło, jak na tak młodą artystkę. Albo bardziej krytyczny, wskazując na dość nierówny poziom materiału, co tym trudniej obronić, że kompozycje powstawały na przestrzeni ponad pięciu lat.

Nie brakuje tu znakomitych momentów, jak wspomniany "Wuthering Heights", być może najlepiej z tej płyty pokazujący wokalne możliwości Bush. Instrumentalnie nie dzieje się tu raczej nic szczególnie godnego uwagi, choć jest zgrabnie i wszyscy muzycy grają dokładnie tyle, ile trzeba, by wypełnić przestrzeń pod wokalnymi akrobacjami liderki. Nie zawsze jednak warstwa instrumentalna jest tak bardzo spychana na dalszy plan przez śpiew. Przykładem mogą być choćby dwa pierwsze utwory, w zasadzie tworzące razem pewną całość - nie tylko za sprawą otwierających je odgłosów wielorybów - "Moving" i "The Saxophone Song". Tym razem zachwyca nie tylko wokal, ale też wkład pozostałych muzyków. W pierwszym uwagę przyciągają uwagę fortepianowe pasaże oraz wyrazisty bas, który pełni nie tylko rolę rytmiczną, ale także wzbogaca harmonię, melodię oraz kolorystykę. W podobny sposób wykorzystano go także w wielu innych utworach na tej płycie. Drugi został natomiast udanie wzbogacony o tytułowy saksofon, na którym zagrał jazzowy muzyk Alan Skidmore.

Czasem jednak fantastyczny efekt udaje się osiągnąć przy znacznie skromniejszych środkach, jak w "Feel It", w którym Bush akompaniuje sobie jedynie na pianinie, ale zarówno w grę, jak i śpiew wkładając tyle serca, że jest to jeden z emocjonalnych szczytów albumu. Zaliczyć do nich można też równie subtelny, choć nie tak ascetyczny "The Man with the Child in His Eyes". Fajnej różnorodności dodają z kolei oparty na rytmice reggae "Kite" czy najbardziej żywiołowy "James and the Cold Gun", trochę zbliżający się do rockowej sztampy, ale z ciekawszym przełamaniem w końcówce. Uwagę przyciąga też na pewno humorystyczny refren "Oh to Be in Love". Na pozostałe kawałki natomiast trochę zabrakło (unikalnych) pomysłów i nie są aż tak wyraziste, jak te wymienione. Co gorsze, aż cztery z nich to jednocześnie cztery ostatnie ścieżki na albumie, co może zacierać wrażenie wywołane wcześniejszą częścią płyty. Nie są to jednak żadne paździerze - może poza drugim, bardziej banalnym podejściem do reggae, w postaci "Them Heavy People" - lecz całkiem przyjemne piosenki, które po prostu nie lśnią tak bardzo, jak pozostałe.

"The Kick Inside" przynosi utwory w większości bardzo wyrafinowane, jak na granie pozostające przez cały czas stuprocentowym popem. Momentami nie jest to muzyka bardzo odległa od tego, co w zbliżonym okresie i wcześniej prezentowały grupy w rodzaju Genesis, Camel czy Caravan, jednak utwory Kate Bush zamykają się w długości od dwóch i pół do czterech i pół minuty. Dzięki temu zachowują zwarty, przejrzysty charakter, choć nie brakuje w nich przecież różnych ciekawych rozwiązań, dzięki czemu wyróżnia się ta płyta na tle popowych produkcji. Tyle, że nie wszystko zachwyca mnie tu w równym stopniu.

Paweł Pałasz


Była sobie kiedyś mała dziewczynka, która bardzo lubiła tańczyć i śpiewać, a do tego nawet pisała piosenki. Mieszkała w małym domku z tatusiem, mamusia i braciszkami. Tatuś był doktorem, ale też lubił grać i śpiewać. Kiedy był młody, to napisał piosenkę, sprzedał, a za to co zarobił, kupił mamie dziewczynki pierścionek zaręczynowy (to było jeszcze w czasach kiedy małej dziewczynki, a nawet jej braciszków na świecie nie było). Małą dziewczynką, jak była już nieco większą małą dziewczynką, zainteresował się ktoś, kogo można byłoby nazwać księciem z bajki. Ale nie zainteresował się on małą dziewczynką w ten sposób, w jaki to sobie wszyscy teraz wyobrażają. Ten książę dostał taśmę z piosenkami małej dziewczynki i bardzo mu się spodobały. I pojechał do małej dziewczynki, bo chciał zobaczyć kto ona jest. Co prawda nie na wspaniałym rumaku, tylko pewnie niezłą bryką, nie nosił lśniącej zbroi, tylko jeansy i t-shirt, bez miecza, którego pewnie i nie miał, zamiast niego używał Fendera Stratocaster, bo to nie do końca był książę, tylko David Gilmour , gitarzysta Pink Floyd. I dzięki niemu Kaśka podpisała kontrakt z EMI.

Ponieważ panna Bush była jeszcze wtedy mocno nieletnia, EMI rozsądnie wsadziło ją do „zamrażarki” – czyli miała dalej się uczyć, szlifować talent, dokształcać się tanecznie, a debiut odłożono do czasu osiągnięcia przez Kaśkę pełnoletniości.

Chociaż artystka miała już sporo materiału przygotowanego na debiutancka płytę, prace nad nią trwały bardzo długo – z przerwami dwa lata. Szefowie EMI doskonale wiedzieli, że mają w zanadrzu niezłą bombę, bo już wstępne ruchy promocyjne - rozesłanie taśm z kilkoma utworami wybranym ludziom mediów, spotkały się entuzjastycznymi reakcjami. Ale już wtedy okazało się, że panna Bush ma własne zdanie co do swojej kariery i potrafi się bardzo uprzeć. Wytwórnia przeznaczyła na pierwszego singla piosenkę "The Man with the Child in His Eyes”. Kaśka miała inną koncepcję – uważała, że „Wichrowe Wzgórza” będą się lepiej nadawały. Przeforsowała to i okazało się, że miała rację – singiel z tym nagraniem, nagrany przez początkującą nastolatką, wydany na początku stycznia 1978, dotarł na sam szczyt brytyjskiej listy przebojów. Poza tym francuskiej, włoskiej, belgijskiej i australijskiej. A potem było już z górki.

Skutecznie holowany przez przebojowego singla, album „The Kick Inside” spokojnie dotarł do pierwszej trójki i sprzedał się w samej Wielkiej Brytanii w platynowym nakładzie. A new star is born.

Mimo takiego sukcesu „The Kick Inside” wcale nie było płytą, która wyznaczałaby nowe muzyczne trendy. Był to album pod bardzo wieloma względami bardzo konwencjonalny. Coś takiego nazywam parsonsowską szkołą nagrywania pop-rocka. Wystarczy porównać sobie wydane mniej więcej w tym czasie płyty Ala Stewarta, Johna Milesa, oczywiście Alan Parsons Project, a też i na przykład Eltona Johna – wszystkie mają jakiś wspólny mianownik, nie tylko taki, że wiele z nich produkował sam Parsons i często gęsto jego współpracownicy udzielali się przy tych przedsięwzięciach – był wtedy taki charakterystyczny sposób nagrywania takiej muzyki – bogato, wystawnie, rozbudowane aranżacje, wspomaganie się orkiestrą. „The Kick Inside” doskonale się wpasowało w ten styl i jest nieodrodnym muzycznym dzieckiem tamtych czasów. EMI też pewnie niespecjalnie zależało na muzycznych eksperymentach, woleli towar sprawdzony i bezpieczny. W tym przypadku wartością dodaną była sama Kaśka – jej absolutnie niepowtarzalny głos, jej muzyka.

„The Kick Inside” - jak na debiutantkę – płyta bardzo dojrzała. Tym bardziej, że ta debiutantka była jeszcze nastolatką, a do tego wiele z tych utworów powstało kilka lat wcześniej, kiedy panna Bush miała 15-16, a nawet 13 lat! Na pewno to nie tylko „Wuthering Heights”, chociaż po wiek wieków ta piosenka pozostanie znakiem rozpoznawczym Kate Bush i jej największym przebojem i reszta mimo wszystko jest w jego cieniu. Ale to nie są wcale żadne wypełniacze, to też znakomite utwory – na początek „Moving” ze „śpiewem” wielorybów, potem „The Saxophone Song”, „Strenge Phenomena”, w zasadzie mogę wymienić całą płytę, albo przynajmniej jeszcze moje ulubione: „Oh to Be In Love”, "L'Amour Looks Something Like You", „Feel It” (podoba mi się tekst…), czy „Them Heavy People”. W zasadzie większość to „normalne” piosenki utrzymane w średnich tempach, do tego kilka ballad i raptem jeden nieco dynamiczniejszy numer – „James And The Ciold Gun” – opowieść o dziewczynie, której chłopak jest na bakier z prawem, znika na całe tygodnie, a ona się o niego boi. W wersji studyjnej zbrodniczo wyciszono finałową solówkę gitarową, a w całej okazałości można ją usłyszeć (i zobaczyć) na „Live at The Hammersmith Odeon”. Ten cudzysłów przy słowie „normalne” musi się pojawić, bo mimo dość konserwatywnych aranżacji i takiej produkcji, muzyka Kate Bush była czymś niesamowicie oryginalnym – jej piosenki, jej absolutnie niepowtarzalny głos i sposób śpiewania – tego wcześniej nie było (i później też nie). Od początku było wiadomo, że mamy do czynienia z artystką wyjątkową, której związki z naszym światem nie są do końca bardzo ścisłe. Sama Kaśka broniła się przed tymi opiniami, twierdząc, że jej piosenki wcale nie są dziwaczne (dokładnie „sophisticated”). Ale my, fani i tak wiemy swoje. Dla nas, fanów, ta pani jest istotą nieco bajkową, która przez przypadek zaglądnęła na Ziemię. Przynajmniej dla mnie trzy pierwsze płyty mają klimat jak z „Alicji w Krainie Czarów”, a jest to dość mocno zakręcona opowieść. Z drugiej strony mało jest artystek, które potrafią swoją karierę prowadzić z tak żelazną konsekwencją, z pełną świadomością tego, co się chce, nie zważając na żadne naciski. EMI szybko się przekonało, że będzie tak, jak chce panna Bush, albo nie będzie wcale. I że panna Bush zawsze ma rację. Zawsze.

Niewątpliwie początek kariery jednej z najciekawszych artystek współczesnej sceny muzycznej był bardzo udany i efektowny. Jednak czas pokazał, że to był dopiero początek…

W moim prywatnym rankingu płyta numer trzy – po „The Dreaming” i „The Sensual World”.

Wojciech Kapała



..::TRACK-LIST::..

1. Moving 3:02
Bass - David Paton
Drums - Stuart Elliott
Electric Piano - Duncan Mackay
Guitar - Ian Bairnson

2. The Saxophone Song 3:55
Bass - Bruce Lynch
Drums - Barry De Souza
Electric Guitar - Paul Keogh
Guitar - Alan Parker, Paul Keogh
Keyboards - Andrew Powell
Saxophone - Alan Skidmore

3. Strange Phenomena 2:57
Bass - David Paton
Drums - Stuart Elliott
Guitar - Ian Bairnson

4. Kite 2:58
Bass - David Paton
Drums - Stuart Elliott
Guitar - Ian Bairnson
Organ, Clavinet - Duncan Mackay
Percussion - Morris Pert

5. The Man With The Child In His Eyes 2:41
6. Wuthering Heights 4:29
Acoustic Guitar - David Paton
Bass, Celesta - Andrew Powell
Drums - Stuart Elliott
Electric Guitar - Ian Bairnson
Organ - Duncan Mackay
Percussion - Morris Pert

7. James And The Cold Gun 3:36
Bass - David Paton
Drums - Stuart Elliott
Guitar - Ian Bairnson
Organ - Duncan Mackay

8. Feel It 3:03
9. Oh To Be In Love 3:18
Bass - David Paton
Drums, Percussion - Stuart Elliott
Guitar, Backing Vocals - David Paton, Ian Bairnson
Mandolin - Paddy Bush
Synthesizer - Andrew Powell

10. L'Amour Looks Something Like You 2:28
Bass - David Paton
Drums - Stuart Elliott
Electric Piano - Duncan Mackay
Guitar - Ian Bairnson

11. Them Heavy People 3:05
Backing Vocals - Paddy Bush
Bass - David Paton
Drums - Stuart Elliott
Guitar - Ian Bairnson

12. Room For The Life 4:06
Bass - David Paton
Drums, Percussion - Stuart Elliott
Guitar - Ian Bairnson
Percussion [Boo-bams] - Morris Pert
Wind [Beer Bottles] - Andrew Powell, Ian Bairnson

13. The Kick Inside 3:38



..::OBSADA::..

Kate Bush - lead and backing vocals; piano
Andrew Powell - arrangements; keyboards (2); piano; Fender Rhodes piano (3); bass guitar; celeste (6); synthesizer (9); beer bottles (12)
Duncan Mackay - piano; Fender Rhodes (1, 10); synthesizer (3); Hammond organ (4, 6, 7); clavinet (4)
Ian Bairnson - electric guitar; acoustic guitar (except on 2); backing vocals (9); beer bottles (12)
David Paton - bass guitar (1, 3, 4, 7, 9–12); acoustic guitar (6, 9); backing vocals (9)
Stuart Elliott - drums (exc. 2, 5, 13); percussion (9, 12)
Alan Skidmore - tenor saxophone (2)
Paul Keogh - electric guitar; acoustic guitar (2)
Alan Parker - acoustic guitar (2)
Bruce Lynch - bass guitar (2)
Barry de Souza - drums (2)
Morris Pert - percussion (3, 4, 6); boobam (12)
Paddy Bush - mandolin (9); backing vocals (11)
David Katz - orchestral contractor (for an uncredited orchestra on all tracks exc. 4, 5, 7, 8, 12)




https://www.youtube.com/watch?v=xmLoERYUZSI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

„Closer” to kontynuacja niezwykle udanego albumu Kim Wilde z 1988 roku „Close”. Choć oddaje ducha i styl jej wcześniejszej twórczości, ten nowy album wprowadza nowoczesną perspektywę, łącząc nostalgiczne elementy ze współczesnymi brzmieniami. Charakterystyczna mieszanka popu, nowej fali i rocka, którą usłyszymy na nowej płycie, daje dużą dozę pewności, że „Closer” znajdzie pozytywny odbiór zarówno u wieloletnich fanów, jak i nowej publiczności. Kim Wilde, która zyskała sławę dzięki ponadczasowym hitom, takim jak „Kids in America”, „You Keep Me Hangin’ On” i „Cambodia”, nadal rozwija swój warsztat muzyczny, zachowując jednocześnie energię i ostrość, które definiowały jej karierę w latach 80. „Closer”, 15 album studyjny Kim Wilde jest dowodem jej nieprzemijającej atrakcyjności i muzycznej innowacyjności. Album promuje singiel „Trail Of Destruction”, który miał swoją premierę 23 sierpnia 2024 r.

Artist: Kim Wilde

Title: Closer

Country: Wielka Brytania

Year: 2025

Genre: Pop

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Midnight Train
2.Scorpio
3.Trail Of Destruction
4.Sorrow Replaced (Featuring Midge Ure)
5.Lighthouse
6.Love Is Love
7.Rocket To The Moon
8.Hourglass Human (Featuring Scarlett Wilde)
9.Stones And Bones
10.Savasana

---------------------------------------------------------------------
VA - Polski Beat - Złote lata sześćdziesiąte
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Various Artists
Album................: Polski Beat
Genre................: Pop/Beat
Source...............: CD
Year.................: 1998
Ripper...............: Exact Audio Copy 0.9b4 & HL-DT-ST DVDRAM GSA-4167B
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.2.1 20070917
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 59 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: ID3 v1.1, ID3 v2.3VorbisComment
Information..........: Fraza Records



Included.............: NFO, M3U, LOG, CUE
Covers...............: Front

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. (00:03:45) K Sobczyk - Mały książę
2. (00:02:41) K Sobczyk - To nie grzech
3. (00:02:00) K Sobczyk - 300 000 gitar
4. (00:01:43) K Sobczyk - Tato kup mi jeansy
5. (00:02:21) A Rusowicz - Hej dziewczynko
6. (00:02:14) A Rusowicz - Za daleko mieszkasz miły
7. (00:02:51) W Korda - Niedziela będzie dla nas
8. (00:02:47) W Korda - Raz ją spotkałem
9. (00:02:56) M Burano - Zostały mi tylko Twoje listy
10. (00:02:30) H Majdaniec - Chciałeś wszystko zmienić
11. (00:02:08) P Janczarski - Pożar w Kwaśniewicach
12. (00:02:44) Czerwone Gitary - Nie zadzieraj nosa
13. (00:02:59) Czerwone Gitary - Historia jednej znajomości
14. (00:03:05) Czerwone Gitary - Czy słyszysz co mówię
15. (00:02:45) T Keczer - 17 milionów
16. (00:02:20) J Lech - Cygańska wróżba
17. (00:02:06) H Fabian - Kwiatki
18. (00:03:36) J Lech - Trochę dobrze trochę źle
19. (00:03:07) Skaldowie - Uciekaj uciekaj
20. (00:03:51) Cz Niemen - Chciałbym cofnąć czas

Playing Time.........: 00:54:29
Total Size...........: 317,12 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. (00:03:52) Cz Niemen - Wspomnienie
2. (00:02:31) Cz Niemen - Płonąca stodoła
3. (00:03:49) Cz Niemen - Klęcząc przed Tobą
4. (00:02:55) Trubadurzy - Byłaś tu
5. (00:03:28) Trubadurzy - Krajobrazy
6. (00:03:07) Breakout - Gdybyś kochał hej
7. (00:04:00) Breakout - Na drugim brzegu tęczy
8. (00:02:27) Breakout - Wołanie przez Dunajec
9. (00:03:00) A Ty pocałujesz mnie - M Burano
10. (00:04:08) Polanie - Nieprawda nie wierzę
11. (00:02:00) No To Co - Te opolskie dziouchy
12. (00:03:24) No To Co - Po ten kwiat czerwony
13. (00:04:45) Skaldowie - Cała jesteś w skowronkach
14. (00:02:52) Skaldowie - Medytacje wiejskiego listonosza
15. (00:02:55) ABC - Za mną nie oglądaj się
16. (00:03:05) ABC - Ktoś
17. (00:02:05) M Grechuta - Tango Anawa
18. (00:02:52) Stan Borys i Bizony - Spacer dziką plażą
19. (00:03:02) Dwa plus Jeden - Chodź pomaluj mój świat
20. (00:02:52) P Szczepanik - Zabawa podmiejska

Playing Time.........: 01:03:09
Total Size...........: 378,91 MB

CD: Tajfuny - Z archiwum Polskiego Radia - Nagrania radiowe z lat 1964 - 1966
YEAR: 2008

01. Białe wzgórza [0:02:51.38]
02. Czas rozmowy [0:02:21.02]
03. Niespokojna noc [0:02:18.40]
04. Przed burzą [0:02:02.47]
05. Zwrotnik raka [0:01:58.16]
06. Bluzeczka zamszowa [0:02:36.74]
07. Głos prerii [0:02:20.40]
08. Na Ornaku [0:02:24.34]
09. Niepotrzebny parasol [0:02:14.63]
10. Rozstanie z morzem [0:02:22.70]
11. Sezam otwarty [0:02:28.04]
12. Stalowa woda [0:02:32.05]
13. Na kosmodromie [0:02:08.26]
14. Nieoczekiwane rozwiązanie [0:02:50.23]
15. Optymistyczna melodia [0:02:03.66]
16. Przez mrok [0:01:53.13]
17. Spacer przy księżycu [0:02:07.64]
18. Tramwaj numer 24 [0:02:42.56]
19. Białe wzgórza [0:02:51.14]
20. Droga na księżyc [0:02:34.51]
21. Powiem nie [0:02:07.10]
22. Tramwaj numer 24 [0:02:18.04]
23. Zwrotnik raka [0:02:06.29]
24. Dom wschodzącego słońca [0:03:43.08]
25. Taniec z szablami [0:05:38.55]
26. Sygnał zespołu Tajfuny [0:00:27.44]
27. Ej, ta droga [0:02:07.22]
28. My i oni [0:03:05.42]
29. Bo róża też kolce ma [0:01:59.72]
30. Dlaczego niedźwiedź w zimie śpi [0:02:29.08]

...( Info )...

CD: Klincz - Klincz [1999]

01. Pod latarnią (vs Urszula)  [0:03:52.56]
02. Koty (vs Urszula)  [0:04:30.76]
03. Dla ciebie staczam się  [0:04:22.50]
04. Klucze do raju  [0:04:38.57]
05. Dokąd, po co i jak  [0:04:23.89]
06. Dziś cofnąć się nie mogę  [0:04:01.68]
07. Firma  [0:04:36.42]
08. Nie ma ucieczki  [0:04:51.86]
09. Wielki wyścig  [0:03:28.70]
10. To nie do wiary  [0:03:52.68]
11. Jak lodu bryła  [0:03:29.05]
12. Plamy na słońcu  [0:04:33.21]
13. Kwiaty na raty  [0:03:59.68]
14. Słodki doping  [0:03:41.86]
15. Letnia przygoda  [0:03:21.14]
16. Latarnik (instrumentalny)  [0:07:32.28]

..::INFO::..

Rynek fonograficzny dopiero w tym tygodniu zaczyna się naprawdę rozkręcać po świątecznej przerwie. I od razu uderza z naprawdę mocną premierą. "Eusexua", trzeci album brytyjskiej wokalistki Tahliah Debrett Barnett - profesjonalnie działającej jako FKA twigs - to przedziwna hybryda współczesnego mainstreamu i bardziej ambitnego podejścia. Sięgając tym razem po inspiracje przede wszystkim do muzyki klubowej z lat 90,, ale przetwarzając je obecną technologią, artystka dowiozła całkiem inkluzywny materiał, który mogą docenić nie tylko wielbiciele dzisiejszego popu, ale też słuchacze o większych wymaganiach.

Title: Eusexua

Artist: Fka Twigs

Country: Wielka Brytania

Year: 2025

Genre: Pop

Format / Codec: MP3

Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Eusexua
2.Girl Feels Good
3.Perfect Stranger
4.Drums Of Death
5.Room Of Fools
6.Sticky
7.Keep It, Hold It
8.Childlike Things
9.Striptease
10.24hr Dog
11.Wanderlust

...( Info )...

Artist: Kim Wilde
Album: Closer
Year: 2025
Quality: FLAC 24Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

01. Midnight Train
02. Scorpio
03. Trail Of Destruction
04. Sorrow Replaced (feat. Midge Ure)
05. Lighthouse
06. Love Is Love
07. Rocket To The Moon
08. Hourglass Human (feat. Scarlett Wilde)
09. Stones And Bones
10. Savasana

...( Info )...

Artist: Kim Wilde
Album: Closer
Year: 2025
Format/Quality: .mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. Midnight Train
02. Scorpio
03. Trail Of Destruction
04. Sorrow Replaced (feat. Midge Ure)
05. Lighthouse
06. Love Is Love
07. Rocket To The Moon
08. Hourglass Human (feat. Scarlett Wilde)
09. Stones And Bones
10. Savasana

Artist: a-ha
Album: Greatest Hits
Year: 1999
Genre: Pop
Format: Flac



01. Take On Me [03:47]
02. Cry Wolf [04:08]
03. Touchy [04:37]
04. You Are The One (Remix) [03:47]
05. Manhattan Skyline [04:50]
06. The Blood That Moves The Body [04:06]
07. Early Morning [02:59]
08. Hunting High And Low (Remix) [03:48]
09. Move To Memphis [04:17]
10. Ive Been Losing You [04:26]
11. The Living Daylights [04:16]
12. Crying In The Rain [04:24]
13. I Call Your Name [04:53]
14. Stay On These Roads [04:46]
15. Train Of Thought (Remix) [04:16]
16. Memorial Beach [05:04]
17. Lie Down In Darkness [04:37]
18. The Sun Always Shines On TV [04:33]

...( Info )...



Sabrina Carpenter – Fruitcake
Sabrina Carpenter - Fruitcake album cover
More images



Label:
Island Records – 00602475290575
Format:
Vinyl, 12", 33 ⅓ RPM, EP, Olive Green
Country:
Europe
Released:
Dec 6, 2024
Genre:
Pop
Style:
Holiday
A1 A Nonsense Christmas
A2 Buy Me Presents
A3 Santa Doesn't Know You Like I Do
B1 Cindy Lou Who
B2 Is It New Years Yet?
B3 White Xmas

...( Info )...

Artist: Elvis Presley
Album: Live in Memphis 1976
Year: 2025
Genre: Pop, Rock
Format: FLAC 16Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

01. 2001 a Space Odyssey (Live)
02. CC Rider (Live)
03. I've Got a Woman (Live)
04. Love Me (Live)
05. Fairytale (Live)
06. You Gave Me a Mountain (Live)
07. All Shook Up - (Let Me Be Your) Teddy Bear (Live)
08. And I Love You So (Live)
09. Jailhouse Rock (Live)
10. Fever (Live)
11. America the Beautiful (Live)
12. One Night (Live)
13. That's All Right (Live)
14. Blue Christmas _ Band Intros (Live)
15. Early Morning Rain (Live)
16. Band Intro - What'd I Say (Live)
17. Johnny B. Goode - Band Intro (Live)
18. Love Letters - Band Intro (Live)
19. Hail Hail Rock 'N' Roll (Live)
20. Hurt (Live)
21. Hound Dog (Live)
22. Funny How Time Slips Away (Live)
23. Help Me (Live)
24. How Great Thou Art (Live)
25. Softly, as I Leave You (Live)
26. Polk Salad Annie (Live)
27. It's Now or Never (Live)
28. Can't Help Falling in Love (Live)
29. Outro - CC Rider (Live)

...( Info )...

Artist: Ricky Nelson
Album: Essential Classics Vol. 732 Ricky Nelson
Year: 2025
Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

Disc 1
01. Hello Mary Lou
02. Poor Little Fool
03. Garden Party
04. Travelin' Man
05. That's All Right
06. It's up to You
07. It's Late
08. You Know What I Mean
09. Never Be Anyone Else but You
10. I'm Walking
Disc 2
01. Believe What You Say
02. Just a Little too Much
03. I Got a Feeling
04. Fools Rush in
05. Young World
06. Stood up
07. Lonesome Town
08. Boppin' the Blues
09. Teenage Idol
10. My Bucket's Gots a Hole in it

..::INFO::..

Bad Bunny, niekwestionowany król muzyki latynoskiej i globalna ikona kultury popularnej, po raz kolejny udowadnia, że potrafi zaskakiwać. Jego szósty album studyjny, „Debí Tirar Más Fotos”, wydany 5 stycznia w przeddzień Dnia Trzech Króli, to hołd dla Puerto Rico – miejsca, które ukształtowało go jako artystę i człowieka. Ten krążek to muzyczna podróż po dźwiękach wyspy, jej historii i doświadczeniach, ale też głęboki ukłon w stronę diaspory portorykańskiej, która – podobnie jak on – niesie swoją kulturę w świat.

Title: DeBI TiRAR MaS FOToS

Artist: Bad Bunny

Country: Portoryko

Year: 2025

Genre: Hip Hop

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Nuevayol
2.Voy A Llevarte Pa PR
3.Baile Inolvidable
4.Perfumito Nuevo
5.Weltita
6.Velda
7.El Club
8.Ketu Tecre
9.Bokete
10.Kloufrens
11.Turista
12.Cafe Con Ron
13.Pitorro De Coco
14.Lo Que Le Paso A Hawaii
15.EOO
16.DTMF
17.La Mudanza

...( Info )...

Artist: The Poni–Tails
Album: Essential Classics Vol. 222 The Poni-Tails
Year: 2024
Genre: Pop
Quality: FLAC 24Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

Disc 1
01. Born Too Late
02. Seven Minutes in Heaven
03. I'll be Seeing You
04. Early to Bed
05. Father Time
06. Before We Say Goodnight
07. Moody
08. Come Be My Love
09. I'll Keep Tryin'
10. It's Just My Luck to Be Fifteen
Disc 2
01. Wild Eyes and Tender Lips
02. Omm Pah Polka
03. Still in Your Teens
04. Close Friends
05. Que La Bozena
06. Can I Be Sure
07. Your Wild Heart
08. Oh My You
09. Who When And Why
10. Come on Joey Dance with Me

...( Info )...

Artist: The Ames Brothers
Album: Essential Classics Vol. 644 The Ames Brothers
Year: 2024
Genre: Traditional pop
Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

Disc 1
01. Rag Mop
02. Undecided
03. Hawaiian War Chant
04. Stardust
05. Cruising Down the River
06. Music, Music, Music
07. A Tree in the Meadow
08. Sentimental Me
09. Put Another Nickel in Music! Music! Music!
10. Sentimental Journey
Disc 2
01. Can Anyone Explain No, No, No
02. String Along
03. Thirsty for Your Kisses
04. I Wanna Love You
05. I'll Still Love You
06. Do Nothin' Till You Hear from Me
07. The Wang Blues
08. Tumbling Tumbleweeds
09. My Favorite Song
10. You are My Sunshine

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

„Pierwszy album był wizytówką, stopą w drzwiach, jeśli chcemy to tak nazwać. Cały czas bardzo ważne jest dla mnie, aby się zmieniać i ulepszać. Myślę też, że potrafię być w miarę obiektywna wobec własnej pracy i miałam szczęście, że udało mi się zebrać piosenki na „Lionheart”. Nie mam specjalnych patentów, ponieważ zawsze traktuję każdą piosenkę jako osobną całość i pracuję nad nią pojedynczo. Uwielbiam też rockowe piosenki, ale zazwyczaj są to tylko trzy akordy i nie wierzę w tego rodzaju pisanie. Lubię naprawdę mocną linię melodyczną i to była technika, której musiałam się nauczyć, ale wygląda na to, że mi się udało. W każdym razie jestem zadowolona”. – Kate Bush w wywiadzie dla prasy muzycznej po ukazaniu się drugiego albumu.

Zawsze zastanawiałem się (i jak widać czynię to do dziś) dlaczego krytyka i fani nie lubią „Lionheart” tak bardzo, jak innych albumów Kate Bush. Jedyną sensowną odpowiedzią jest to, że spodziewano się płyty o podobnej „sile rażenia”, co debiut, lub nawet, co jest już absolutnie niemożliwe, większej. Przyznam się, że mój odbiór „Lionheart” jest zgoła inny. Niezakłócony nadmiernie rozbuchanymi oczekiwaniami, całkowicie odporny na niższe notowania i krytyczne recenzje. Wydaje mi się, że niezbyt uzasadnione rozczarowanie krytyki (i wytwórni z tytulu słabszej sprzedaży) przełożyło się na jakąś obiegową opinię, tyleż powszechną i ugruntowaną, co krzywdzącą. Robiąc tzw. risercz do recenzji, spytałem niektórych moich znajomych, co sądzą o tej płycie. Oczywiście najpopularniejszą odpowiedzią było „to najgorsza płyta Kate Bush, bardzo rzadko jej słucham”. Hmm… no może właśnie, za rzadko?

W kulisy powstania „Lionheart” można zagłębić się w dowolnym artykule w „internetach”, nie będę się za bardzo więc rozpisywał. Ukazała się zaledwie dziewięć miesięcy po debiucie, w dodatku zaangażowanie w prace nad nią były ograniczone trasą koncertową. To rodzi pierwszą obiegową opinię krytyczną - płyta powstała w pośpiechu, odgrzano odrzuty z „The Kick Inside” i sięgnięto po mniej udane kompozycje z lat młodzieńczych. Prawda jest taka, że w większości materiał z „Lionheart” to utwory premierowe (poza bodajże trzema). Podobno „The Kick Inside” brzmi jak prawdziwe i autentyczne dzieło, a „Lionheart” jest pretensjonalne i zbyt mocno opiera się na strukturze swojego poprzednika. Wg mnie album jest po prostu bardziej spójny i jednolity. Pod tym względem to bardziej dojrzałe dzieło. Pamiętajmy, że druga płyta dla artysty to tzw. płyta „prawdy”. Historia muzyki notuje znacznie więcej oszałamiających debiutów, niż drugich płyt. Debiut Kate Bush „The Kick Inside” był piękną i intrygującą płytą z niesamowicie wyrafinowanymi tekstami i ciekawymi aranżacjami. Na tym tle „Lionheart” może jest nieco mniej zróżnicowany. Nie ma tu może tak wysokich, szalonych wzlotów, jak „Wuthering Heights”, ale i nie ma też żadnych słabych momentów. Efektem końcowym jest bardzo zgrabna i jednolicie brzmiąca kolekcja utworów, wyjątkowo dobrze zagrana w całości, śmiało i bez kompleksów przekraczająca drzwi art rocka, prog rocka, soft rocka, art popu. Te same drzwi, które tak udatnie zablokowała stopą „The Kick Inside”. No dobra… kluczem do „Lionheart” jest odrzucenie porównań. Warto spokojnie usiąść, położyć się, klęknąć, no nie wiem, cokolwiek, ale po prostu wsłuchać się dokładnie i wniknąć w płytę „Lionheart”, nie grzebiąc (nawet podświadomie) w „The Kick Inside”. I wtedy okazuje się, że „Lionheart” jest genialny w swych romantycznych i pięknie dziwacznych obrazach, tak charakterystycznych dla Kate Bush. Oczywistą główną atrakcją albumu jest wszechobecny wysoki, zmysłowy i emocjonalny wokal, teatralny wręcz sopran wokalistki. Nieodłącznym druhem jest zaś melodyjny fortepian. To są te przepiękne, szlachetne kamienie, które oprawiono w 24-karatowe złoto aranżacji i wykonania. Pięknie zgrane i poprowadzone są wokale drugoplanowe (celowo nie uzywam słowa „chórki” bo ono jest jakies zbyt mało znaczące, a tutaj te drugie plany są bardzo istotnymi elementami). Zespół muzyków staje na wyżynach – niesamowicie dopracowane (gdzie tu niby ten pośpiech?) aranżacje i brzmienie. Zwróćcie choćby uwagę na to, jak od pierwszych nut przez całość prowadzi bas – wysunięty nieco do przodu, ale nie agresywny. Wręcz przeciwnie, nadaje głębi, miękkości i „romantycznych dołów”. Nie w sensie uczuć, tylko brzmienia. Stonowane gitary elektryczne dodają lekko rockowych muśnięć, nie naruszając przewiewności i lekkości przestrzeni („In Search of Peter Pan”), a orkiestralne aranżacje (chociażby kabaretowe dęciaki drewniane w „Coffee Homeground”) są naprawdę na najwyższym poziomie.

Płytę otwiera niesamowita sekwencja „Symphony In Blue”, „In Search Of Peter Pan” i „Wow”. No i teraz nie wiem… Czy jak napiszę, że „Symphony in Blue” mógłby spokojnie pojawić się na poprzednim albumie, to będę dalej grzebał w „The Kick Inside”, czy bardziej wyrażę swój zachwyt nad tym, jak dobry jest to kawałek? Przyjmijmy to drugie. Progresja akordów, bas i gitary są nieco w manierze najlepszych dokonań Supertramp, czy 10cc. Kolejna piosenka, fortepianowa ballada „In Search of Peter Pan”, jest już bardzo charakterystyczna dla stylu Kate Bush. Bez wątpienia to utwór z wczesnego okresu twórczości. Urokliwy, ale nie naiwny. Następnie pojawia się „Wow”. Chyba najbardziej chwytliwy utwór z płyty. Subtelna i wysublimowana orkiestrowa aranżacja od samego wstępu, przemyślane muzyczne zwroty, jak np. pnące się w górę glissanda w refrenie i pięknie stonowana końcówka. „Don’t Push Your Foot on the Heartbrake” to dynamiczny, rockowy kawałek w refrenie, jednak, gdy już już ma się rozpędzać, pomału „lirycznieje”. Bez względu na to, jak udziwniony jest w środku, początek i koniec doskonale wpisuje się w naturalną płynność albumu. Potem „Oh England, My Lionheart”, kawałek tak emocjonalnie patriotyczny, że aż ciarki przechodzą. Muzycznie to przeprzepiękna ballada, rzekłbym, że to jest już ten poziom, który określa się „piękna, że aż strach”. Momentami dochodzi do granicy, za którą czaić się może już tylko egzaltacja i pretensjonalność. Siłą tego utworu jest jednak to, że granica dobrego smaku nie zostaje w żadnym momencie przekroczona i możemy delektować się każdym dźwiękiem bez uczucia zażenowania. Dla mnie jest to jeden z najpiękniejszych utworów na albumie. Jest staromodny, bardzo angielski, w najbardziej tradycjonalistycznym tego słowa znaczeniu, wręcz elżbietański (ten szesnastowieczny, od Elżbiety I Tudor). Tak kończy się pierwsza strona, mamy chwilę na zadumę, na oddech, zanim przejdziemy do dalszej części. Co mamy do tej pory? Pięć wspaniałych utworów, ani jednej złej nuty, żadnej mielizny. Przed nami druga strona, nie chwalmy więc dnia przed zachodem słońca, ale czy to aby na pewno jest ta najgorsza płyta?

Otwierający stronę B „Fullhouse” to kolejny z mocniejszych momentów na albumie, serwujący słuchaczowi mieszankę quasisymfonicznej atmosfery i energii prowadzącego śpiewu, ozdobiony klimatycznymi wokalami w tle. To utwór pełen pozornych dysonansów i jazzowego kolorytu. Zabawy z metrum i stylami (echa reggae w refrenie) i wysmakowane gitary. Wszystko to wydaje się w bardzo satysfakcjonujący sposób współgrać ze śpiewem. „In The Warm Room” to ten już bardzo znajomy klimat, lecz Kate Bush wyczarowuje w nim specyficzną atmosferę posługując się zmianami tonacji i ciekawą progresją akordów. To ten moment, gdy głos nie przeplata się z podkładem muzycznym, a zostaje niejako nań narzucony, w sensie lekkiej narzuty. A ponieważ jest zwiewny jak muślin, może się przesuwać w różne strony, nie tracąc jednak kontaktu z materią, którą przykrywa. No dobrze, muszę w końcu to z siebie wykrztusić – rewelacyjny „In The Warm Room” jest najsłabszym utworem z całej płyty… Boże, czemuś nie dał mi talentu pisania tak słabych kawałków!? „Kashka from Bagdad” to w warstwie lirycznej znów zabawa wieloznacznością, ironią, pastiszem. Gdyby ubrać ten kawałek w aranżacje z moogów i mellotronów, byłby to rasowy progrockowy killer. W zamian dostajemy jednak cudownie oszczędną, wręcz ascetyczną aranżanżację w lekko jazzującym klimacie. Żebyśmy całkiem nie odpłynęli, na ziemię sprowadza nas „Coffee Homeground”, kabaretowa piosenka z absurdalnym tekstem. Utwór tyleż zabawny i rozrywkowy, co niezwykle stylowy. Grande finale i dopełnienie całości stanowi „Hammer Horror”. Tytuł o tyle przewrotny, że w ogóle nie jest o wytwórni Hammer, znanej z horrorów. Natomiast opowieść o aktorze, którego nawiedza duch innego aktora, zmarłego podczas kręcenia filmu, mogłaby posłużyć właśnie jako kanwa scenariusza horroru klasy B. Wstęp godny romantyków rosyjskich przechodzi w teatralną piosenkę z refrenem opartym na „groźnych” smykach i obniżonym dźwięku bębna. Nie szedłbym tak daleko, aby aranż tej piosenki określić mianem przesadnego, wagnerowskiego, ale na pewno jest odpowiednio dramatyczny, filmowy, z gongiem wieszczącym koniec spektaklu. Trzydzieści siedem minut, w czasie których nie sposób się nudzić.

Ok, może moje bezkrytyczne podejście do twórczości Kate Bush przesłania mi niedostatki tej płyty, a może moja wrażliwość jest na innym poziomie, bo uważam, że jest bardzo, bardzo dobry album. Łagodny, ale nie mdły. Spójny, jednorodny, ale nie nudny. To po prostu album, który trzeba słuchać od deski do deski, bowiem wszystkie utwory znakomicie się uzupełniają i tworzą jedną całość. Na tej płycie po raz kolejny Kate Bush zabiera muzykę pop tam, gdzie ta muzyka jeszcze nie była. To już nieco inne miejsce niż to na „The Kick Inside”. „Lionheart” tworzy naturalny pomost pomiędzy tym niewinnym, młodzieńczym optymizmem, naturalną świeżością, pasją, a głosem artystki dojrzałej, doskonale zorientowanej w swoim potencjale i umiejętnościach, mającej pełna kontrolę nad procesem twórczym i produkcją, nie bojącej się eksperymentować. „Lionheart” jest takim, jedynym w swoim rodzaju doświadczeniem, którego nie znajdziesz na „The Kick Inside”, ani na „Never For Ever”. Płyta zapomniana, obarczona absolutnie krzywdzącym piętnem tej najgorszej w dorobku Kate Bush, na której moim zdaniem artystka po raz drugi udowadnia, że ma do zaoferowania coś wyjątkowego i niezwykłego, momentami wręcz ekscytującego. Obok „The Kick Inside”, na tym albumie da się jeszcze odczuć tę szczególną, intymną wręcz więź ze słuchaczem. Wraz z dojrzałością i złożonością kolejnych płyt ta więź maleje, zamienia się bardziej w podziw, który wynosi co prawda na piedestały, ale tym samym nie jest już tak bliskim uczuciem. „Lionheart” to pełny, przemyślany album, który, jeśli mogę tak to ująć „zestarzał się” o niebo lepiej niż „The Kick Inside”. No cóż, może faktycznie moja wrażliwość jest specyficzna i jednostkowa i zwichrowana. Jeśli tak jest, to bardzo dobrze. Nie muszę się jeszcze ranić, by zobaczyć, czy jeszcze coś czuję. Jeśli dam ocenę [10/10], to zostanę posądzony o nadmierną egzaltację. Jeśli napiszę [9/10], niechcący potwiedzę coś z czym się nie zgadzam, a mianowicie że jest to najsłabsza płyta Kate Bush. Nie dam więc żadnej oceny, niech każdy zrobi to sam, jeśli już bardzo chce. Ale nie wcześniej niż po poświęceniu temu albumowi takiej porcji uwagi, na jaką on niewątpliwie zasługuje.

Robert Marciniak


Drugi album Kate Bush ukazał się zaledwie 9 miesięcy po swoim poprzedniku, „The Kick Inside”. Patrząc na całą dyskografię brytyjskiej wokalistki i jej wieloletnie odstępy między albumami, to rzeczywiście nagranie płyty w 9 miesięcy nie jest w jej stylu; Bush znana jest ze swojej perfekcyjności, a „Lionheart” było wymogiem wytwórni. Po latach artystka przyznała, że jak na tak krótki czas jest to dobra płyta, ale nie jest z niej do końca zadowolona.

Album nie różni się znacznie od swojego poprzednika. Ponownie wykorzystano teksty, które Bush napisała jako nastolatka (podobno w latach 70. zarejestrowano setki takich piosenek i najprawdopodobniej nigdy ich nie usłyszymy), tylko trzy kompozycje napisano „na świeżo”. Pierwsze „Symphony in Blue” to jeden z moich faworytów – to beztroska popowa kompozycja, w której Bush balansuje na granicy jawy i snu. Mniej podoba mi się niepokojące „Fullhouse”, w którym artystka wysokim głosem upomina „Remember yourself / you’ve got a fullhouse in your head tonight”. Najmniej podoba mi się przedobrzone przez swoją teatralność i wokalizy „Coffee Homeground”.

Nie zabrakło fortepianowych kawałków, które są wizytówką Bush. Zmysłowe „In the Warm Room” nawiązuje do “Feel It” z poprzedniego albumu; 20-letnia wokalistka po raz kolejny udowodniła, że nie ma oporów w przed wykonywaniem utworów o tematyce erotycznej (z resztą jak śpiewa w “Symphony in Blue”: “The more I think about sex the better it gets”). Natomiast folkowe „Oh England My Lionheart”, w którym pobrzękuje klawesyn jest piękną odą do ojczyzny artystki. Słabiej brzmią żywsze kompozycje o rockowym charakterze – kiedy „Hammer Horror” jeszcze zyskuje poprzez swoją melodyjność i chwytliwy refren, to w „Don’t Push Your Foot on Heartbreak” podobają mi się jedynie piski Bush w refrenie. Za najgorszy utwór uważam „Wow” – nie dość, że jego warstwa liryczna kuleje, to irytuje mnie to, że wokalistka wyje w nim jak syrena. Warto też wspomnieć o intrygującym kawałku „Kashka From Baghdad”, obok którego nie można przejść obojętnie, może dlatego że opowieść o Kashce z Bagdadu, która żyje na kocią łapę z jakimś typem, jest po prostu intrygująca.

„Lionheart” nie powtórzyło sukcesu poprzednika, ba, to jedyny album Kate Bush, który nie załapał się do pierwszej piątki w UK. Nie uważam go jednak za słabszy – tak samo zachwycam się wybranymi utworami i pomijam pozostałe. Brakuje mi jednak na nim hitu na miarę „Wuthering Heights” czy małych arcydzieł takich jak „The Man with a Child in His Eyes” czy „Moving”. Wciąż słuchanie 20-letniej wokalistki to przyjemność – młoda artystka uwodzi swoją dziewczęcością, zachwyca świetnie napisanymi tekstami i sprawia, że do jej muzyki chce się wracać po 4 dekadach.

Szafir



..::TRACK-LIST::..

1. Symphony In Blue 3:34
2. In Search Of Peter Pan 3:46
3. Wow 3:58
4. Don't Push Your Foot On The Heartbrake 3:11
5. Oh England My Lionheart 3:09
6. Fullhouse 3:13
7. In The Warm Room 3:33
8. Kashka From Baghdad 3:55
9. Coffee Homeground 3:38
10. Hammer Horror 4:37



..::OBSADA::..

Kate Bush - vocals, piano, assistant arranger, harmony vocals (4, 5)
Andrew Powell - arranger, joanna strumentum (8), harmonium (10)
Duncan Mackay - Fender Rhodes (1, 2, 4), synthesizer (3, 9, 10)
4B - synthesizer (3)
Francis Monkman - harpsichord (4, 5), Hammond organ (6)
Richard Harvey - recorders (5)
Ian Bairnson - electric guitar (1–4, 6, 10), acoustic guitar (2, 10), rhythm guitar (9)
Paddy Bush - mandolins (3), harmony vocals (4, 5, 8), slide guitar (4), strumento de porco (pig's-head psaltery), mandocello and pan flute (8)
Brian Bath - guitars (3)
David Paton - bass guitar (1, 2, 4, 6, 9)
Del Palmer - bass guitar (3, 8, 10)
Stuart Elliott - drums (1, 2, 4, 6, 9, 10), percussion (1, 8, 9)
Charlie Morgan - drums (3, 8)
David Katz - orchestral contractor (for unnamed session orchestra: 9, 10)




https://www.youtube.com/watch?v=3KKgC67wU50



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

„Pierwszy album był wizytówką, stopą w drzwiach, jeśli chcemy to tak nazwać. Cały czas bardzo ważne jest dla mnie, aby się zmieniać i ulepszać. Myślę też, że potrafię być w miarę obiektywna wobec własnej pracy i miałam szczęście, że udało mi się zebrać piosenki na „Lionheart”. Nie mam specjalnych patentów, ponieważ zawsze traktuję każdą piosenkę jako osobną całość i pracuję nad nią pojedynczo. Uwielbiam też rockowe piosenki, ale zazwyczaj są to tylko trzy akordy i nie wierzę w tego rodzaju pisanie. Lubię naprawdę mocną linię melodyczną i to była technika, której musiałam się nauczyć, ale wygląda na to, że mi się udało. W każdym razie jestem zadowolona”. – Kate Bush w wywiadzie dla prasy muzycznej po ukazaniu się drugiego albumu.

Zawsze zastanawiałem się (i jak widać czynię to do dziś) dlaczego krytyka i fani nie lubią „Lionheart” tak bardzo, jak innych albumów Kate Bush. Jedyną sensowną odpowiedzią jest to, że spodziewano się płyty o podobnej „sile rażenia”, co debiut, lub nawet, co jest już absolutnie niemożliwe, większej. Przyznam się, że mój odbiór „Lionheart” jest zgoła inny. Niezakłócony nadmiernie rozbuchanymi oczekiwaniami, całkowicie odporny na niższe notowania i krytyczne recenzje. Wydaje mi się, że niezbyt uzasadnione rozczarowanie krytyki (i wytwórni z tytulu słabszej sprzedaży) przełożyło się na jakąś obiegową opinię, tyleż powszechną i ugruntowaną, co krzywdzącą. Robiąc tzw. risercz do recenzji, spytałem niektórych moich znajomych, co sądzą o tej płycie. Oczywiście najpopularniejszą odpowiedzią było „to najgorsza płyta Kate Bush, bardzo rzadko jej słucham”. Hmm… no może właśnie, za rzadko?

W kulisy powstania „Lionheart” można zagłębić się w dowolnym artykule w „internetach”, nie będę się za bardzo więc rozpisywał. Ukazała się zaledwie dziewięć miesięcy po debiucie, w dodatku zaangażowanie w prace nad nią były ograniczone trasą koncertową. To rodzi pierwszą obiegową opinię krytyczną - płyta powstała w pośpiechu, odgrzano odrzuty z „The Kick Inside” i sięgnięto po mniej udane kompozycje z lat młodzieńczych. Prawda jest taka, że w większości materiał z „Lionheart” to utwory premierowe (poza bodajże trzema). Podobno „The Kick Inside” brzmi jak prawdziwe i autentyczne dzieło, a „Lionheart” jest pretensjonalne i zbyt mocno opiera się na strukturze swojego poprzednika. Wg mnie album jest po prostu bardziej spójny i jednolity. Pod tym względem to bardziej dojrzałe dzieło. Pamiętajmy, że druga płyta dla artysty to tzw. płyta „prawdy”. Historia muzyki notuje znacznie więcej oszałamiających debiutów, niż drugich płyt. Debiut Kate Bush „The Kick Inside” był piękną i intrygującą płytą z niesamowicie wyrafinowanymi tekstami i ciekawymi aranżacjami. Na tym tle „Lionheart” może jest nieco mniej zróżnicowany. Nie ma tu może tak wysokich, szalonych wzlotów, jak „Wuthering Heights”, ale i nie ma też żadnych słabych momentów. Efektem końcowym jest bardzo zgrabna i jednolicie brzmiąca kolekcja utworów, wyjątkowo dobrze zagrana w całości, śmiało i bez kompleksów przekraczająca drzwi art rocka, prog rocka, soft rocka, art popu. Te same drzwi, które tak udatnie zablokowała stopą „The Kick Inside”. No dobra… kluczem do „Lionheart” jest odrzucenie porównań. Warto spokojnie usiąść, położyć się, klęknąć, no nie wiem, cokolwiek, ale po prostu wsłuchać się dokładnie i wniknąć w płytę „Lionheart”, nie grzebiąc (nawet podświadomie) w „The Kick Inside”. I wtedy okazuje się, że „Lionheart” jest genialny w swych romantycznych i pięknie dziwacznych obrazach, tak charakterystycznych dla Kate Bush. Oczywistą główną atrakcją albumu jest wszechobecny wysoki, zmysłowy i emocjonalny wokal, teatralny wręcz sopran wokalistki. Nieodłącznym druhem jest zaś melodyjny fortepian. To są te przepiękne, szlachetne kamienie, które oprawiono w 24-karatowe złoto aranżacji i wykonania. Pięknie zgrane i poprowadzone są wokale drugoplanowe (celowo nie uzywam słowa „chórki” bo ono jest jakies zbyt mało znaczące, a tutaj te drugie plany są bardzo istotnymi elementami). Zespół muzyków staje na wyżynach – niesamowicie dopracowane (gdzie tu niby ten pośpiech?) aranżacje i brzmienie. Zwróćcie choćby uwagę na to, jak od pierwszych nut przez całość prowadzi bas – wysunięty nieco do przodu, ale nie agresywny. Wręcz przeciwnie, nadaje głębi, miękkości i „romantycznych dołów”. Nie w sensie uczuć, tylko brzmienia. Stonowane gitary elektryczne dodają lekko rockowych muśnięć, nie naruszając przewiewności i lekkości przestrzeni („In Search of Peter Pan”), a orkiestralne aranżacje (chociażby kabaretowe dęciaki drewniane w „Coffee Homeground”) są naprawdę na najwyższym poziomie.

Płytę otwiera niesamowita sekwencja „Symphony In Blue”, „In Search Of Peter Pan” i „Wow”. No i teraz nie wiem… Czy jak napiszę, że „Symphony in Blue” mógłby spokojnie pojawić się na poprzednim albumie, to będę dalej grzebał w „The Kick Inside”, czy bardziej wyrażę swój zachwyt nad tym, jak dobry jest to kawałek? Przyjmijmy to drugie. Progresja akordów, bas i gitary są nieco w manierze najlepszych dokonań Supertramp, czy 10cc. Kolejna piosenka, fortepianowa ballada „In Search of Peter Pan”, jest już bardzo charakterystyczna dla stylu Kate Bush. Bez wątpienia to utwór z wczesnego okresu twórczości. Urokliwy, ale nie naiwny. Następnie pojawia się „Wow”. Chyba najbardziej chwytliwy utwór z płyty. Subtelna i wysublimowana orkiestrowa aranżacja od samego wstępu, przemyślane muzyczne zwroty, jak np. pnące się w górę glissanda w refrenie i pięknie stonowana końcówka. „Don’t Push Your Foot on the Heartbrake” to dynamiczny, rockowy kawałek w refrenie, jednak, gdy już już ma się rozpędzać, pomału „lirycznieje”. Bez względu na to, jak udziwniony jest w środku, początek i koniec doskonale wpisuje się w naturalną płynność albumu. Potem „Oh England, My Lionheart”, kawałek tak emocjonalnie patriotyczny, że aż ciarki przechodzą. Muzycznie to przeprzepiękna ballada, rzekłbym, że to jest już ten poziom, który określa się „piękna, że aż strach”. Momentami dochodzi do granicy, za którą czaić się może już tylko egzaltacja i pretensjonalność. Siłą tego utworu jest jednak to, że granica dobrego smaku nie zostaje w żadnym momencie przekroczona i możemy delektować się każdym dźwiękiem bez uczucia zażenowania. Dla mnie jest to jeden z najpiękniejszych utworów na albumie. Jest staromodny, bardzo angielski, w najbardziej tradycjonalistycznym tego słowa znaczeniu, wręcz elżbietański (ten szesnastowieczny, od Elżbiety I Tudor). Tak kończy się pierwsza strona, mamy chwilę na zadumę, na oddech, zanim przejdziemy do dalszej części. Co mamy do tej pory? Pięć wspaniałych utworów, ani jednej złej nuty, żadnej mielizny. Przed nami druga strona, nie chwalmy więc dnia przed zachodem słońca, ale czy to aby na pewno jest ta najgorsza płyta?

Otwierający stronę B „Fullhouse” to kolejny z mocniejszych momentów na albumie, serwujący słuchaczowi mieszankę quasisymfonicznej atmosfery i energii prowadzącego śpiewu, ozdobiony klimatycznymi wokalami w tle. To utwór pełen pozornych dysonansów i jazzowego kolorytu. Zabawy z metrum i stylami (echa reggae w refrenie) i wysmakowane gitary. Wszystko to wydaje się w bardzo satysfakcjonujący sposób współgrać ze śpiewem. „In The Warm Room” to ten już bardzo znajomy klimat, lecz Kate Bush wyczarowuje w nim specyficzną atmosferę posługując się zmianami tonacji i ciekawą progresją akordów. To ten moment, gdy głos nie przeplata się z podkładem muzycznym, a zostaje niejako nań narzucony, w sensie lekkiej narzuty. A ponieważ jest zwiewny jak muślin, może się przesuwać w różne strony, nie tracąc jednak kontaktu z materią, którą przykrywa. No dobrze, muszę w końcu to z siebie wykrztusić – rewelacyjny „In The Warm Room” jest najsłabszym utworem z całej płyty… Boże, czemuś nie dał mi talentu pisania tak słabych kawałków!? „Kashka from Bagdad” to w warstwie lirycznej znów zabawa wieloznacznością, ironią, pastiszem. Gdyby ubrać ten kawałek w aranżacje z moogów i mellotronów, byłby to rasowy progrockowy killer. W zamian dostajemy jednak cudownie oszczędną, wręcz ascetyczną aranżanżację w lekko jazzującym klimacie. Żebyśmy całkiem nie odpłynęli, na ziemię sprowadza nas „Coffee Homeground”, kabaretowa piosenka z absurdalnym tekstem. Utwór tyleż zabawny i rozrywkowy, co niezwykle stylowy. Grande finale i dopełnienie całości stanowi „Hammer Horror”. Tytuł o tyle przewrotny, że w ogóle nie jest o wytwórni Hammer, znanej z horrorów. Natomiast opowieść o aktorze, którego nawiedza duch innego aktora, zmarłego podczas kręcenia filmu, mogłaby posłużyć właśnie jako kanwa scenariusza horroru klasy B. Wstęp godny romantyków rosyjskich przechodzi w teatralną piosenkę z refrenem opartym na „groźnych” smykach i obniżonym dźwięku bębna. Nie szedłbym tak daleko, aby aranż tej piosenki określić mianem przesadnego, wagnerowskiego, ale na pewno jest odpowiednio dramatyczny, filmowy, z gongiem wieszczącym koniec spektaklu. Trzydzieści siedem minut, w czasie których nie sposób się nudzić.

Ok, może moje bezkrytyczne podejście do twórczości Kate Bush przesłania mi niedostatki tej płyty, a może moja wrażliwość jest na innym poziomie, bo uważam, że jest bardzo, bardzo dobry album. Łagodny, ale nie mdły. Spójny, jednorodny, ale nie nudny. To po prostu album, który trzeba słuchać od deski do deski, bowiem wszystkie utwory znakomicie się uzupełniają i tworzą jedną całość. Na tej płycie po raz kolejny Kate Bush zabiera muzykę pop tam, gdzie ta muzyka jeszcze nie była. To już nieco inne miejsce niż to na „The Kick Inside”. „Lionheart” tworzy naturalny pomost pomiędzy tym niewinnym, młodzieńczym optymizmem, naturalną świeżością, pasją, a głosem artystki dojrzałej, doskonale zorientowanej w swoim potencjale i umiejętnościach, mającej pełna kontrolę nad procesem twórczym i produkcją, nie bojącej się eksperymentować. „Lionheart” jest takim, jedynym w swoim rodzaju doświadczeniem, którego nie znajdziesz na „The Kick Inside”, ani na „Never For Ever”. Płyta zapomniana, obarczona absolutnie krzywdzącym piętnem tej najgorszej w dorobku Kate Bush, na której moim zdaniem artystka po raz drugi udowadnia, że ma do zaoferowania coś wyjątkowego i niezwykłego, momentami wręcz ekscytującego. Obok „The Kick Inside”, na tym albumie da się jeszcze odczuć tę szczególną, intymną wręcz więź ze słuchaczem. Wraz z dojrzałością i złożonością kolejnych płyt ta więź maleje, zamienia się bardziej w podziw, który wynosi co prawda na piedestały, ale tym samym nie jest już tak bliskim uczuciem. „Lionheart” to pełny, przemyślany album, który, jeśli mogę tak to ująć „zestarzał się” o niebo lepiej niż „The Kick Inside”. No cóż, może faktycznie moja wrażliwość jest specyficzna i jednostkowa i zwichrowana. Jeśli tak jest, to bardzo dobrze. Nie muszę się jeszcze ranić, by zobaczyć, czy jeszcze coś czuję. Jeśli dam ocenę [10/10], to zostanę posądzony o nadmierną egzaltację. Jeśli napiszę [9/10], niechcący potwiedzę coś z czym się nie zgadzam, a mianowicie że jest to najsłabsza płyta Kate Bush. Nie dam więc żadnej oceny, niech każdy zrobi to sam, jeśli już bardzo chce. Ale nie wcześniej niż po poświęceniu temu albumowi takiej porcji uwagi, na jaką on niewątpliwie zasługuje.

Robert Marciniak


Drugi album Kate Bush ukazał się zaledwie 9 miesięcy po swoim poprzedniku, „The Kick Inside”. Patrząc na całą dyskografię brytyjskiej wokalistki i jej wieloletnie odstępy między albumami, to rzeczywiście nagranie płyty w 9 miesięcy nie jest w jej stylu; Bush znana jest ze swojej perfekcyjności, a „Lionheart” było wymogiem wytwórni. Po latach artystka przyznała, że jak na tak krótki czas jest to dobra płyta, ale nie jest z niej do końca zadowolona.

Album nie różni się znacznie od swojego poprzednika. Ponownie wykorzystano teksty, które Bush napisała jako nastolatka (podobno w latach 70. zarejestrowano setki takich piosenek i najprawdopodobniej nigdy ich nie usłyszymy), tylko trzy kompozycje napisano „na świeżo”. Pierwsze „Symphony in Blue” to jeden z moich faworytów – to beztroska popowa kompozycja, w której Bush balansuje na granicy jawy i snu. Mniej podoba mi się niepokojące „Fullhouse”, w którym artystka wysokim głosem upomina „Remember yourself / you’ve got a fullhouse in your head tonight”. Najmniej podoba mi się przedobrzone przez swoją teatralność i wokalizy „Coffee Homeground”.

Nie zabrakło fortepianowych kawałków, które są wizytówką Bush. Zmysłowe „In the Warm Room” nawiązuje do “Feel It” z poprzedniego albumu; 20-letnia wokalistka po raz kolejny udowodniła, że nie ma oporów w przed wykonywaniem utworów o tematyce erotycznej (z resztą jak śpiewa w “Symphony in Blue”: “The more I think about sex the better it gets”). Natomiast folkowe „Oh England My Lionheart”, w którym pobrzękuje klawesyn jest piękną odą do ojczyzny artystki. Słabiej brzmią żywsze kompozycje o rockowym charakterze – kiedy „Hammer Horror” jeszcze zyskuje poprzez swoją melodyjność i chwytliwy refren, to w „Don’t Push Your Foot on Heartbreak” podobają mi się jedynie piski Bush w refrenie. Za najgorszy utwór uważam „Wow” – nie dość, że jego warstwa liryczna kuleje, to irytuje mnie to, że wokalistka wyje w nim jak syrena. Warto też wspomnieć o intrygującym kawałku „Kashka From Baghdad”, obok którego nie można przejść obojętnie, może dlatego że opowieść o Kashce z Bagdadu, która żyje na kocią łapę z jakimś typem, jest po prostu intrygująca.

„Lionheart” nie powtórzyło sukcesu poprzednika, ba, to jedyny album Kate Bush, który nie załapał się do pierwszej piątki w UK. Nie uważam go jednak za słabszy – tak samo zachwycam się wybranymi utworami i pomijam pozostałe. Brakuje mi jednak na nim hitu na miarę „Wuthering Heights” czy małych arcydzieł takich jak „The Man with a Child in His Eyes” czy „Moving”. Wciąż słuchanie 20-letniej wokalistki to przyjemność – młoda artystka uwodzi swoją dziewczęcością, zachwyca świetnie napisanymi tekstami i sprawia, że do jej muzyki chce się wracać po 4 dekadach.

Szafir



..::TRACK-LIST::..

1. Symphony In Blue 3:34
2. In Search Of Peter Pan 3:46
3. Wow 3:58
4. Don't Push Your Foot On The Heartbrake 3:11
5. Oh England My Lionheart 3:09
6. Fullhouse 3:13
7. In The Warm Room 3:33
8. Kashka From Baghdad 3:55
9. Coffee Homeground 3:38
10. Hammer Horror 4:37



..::OBSADA::..

Kate Bush - vocals, piano, assistant arranger, harmony vocals (4, 5)
Andrew Powell - arranger, joanna strumentum (8), harmonium (10)
Duncan Mackay - Fender Rhodes (1, 2, 4), synthesizer (3, 9, 10)
4B - synthesizer (3)
Francis Monkman - harpsichord (4, 5), Hammond organ (6)
Richard Harvey - recorders (5)
Ian Bairnson - electric guitar (1–4, 6, 10), acoustic guitar (2, 10), rhythm guitar (9)
Paddy Bush - mandolins (3), harmony vocals (4, 5, 8), slide guitar (4), strumento de porco (pig's-head psaltery), mandocello and pan flute (8)
Brian Bath - guitars (3)
David Paton - bass guitar (1, 2, 4, 6, 9)
Del Palmer - bass guitar (3, 8, 10)
Stuart Elliott - drums (1, 2, 4, 6, 9, 10), percussion (1, 8, 9)
Charlie Morgan - drums (3, 8)
David Katz - orchestral contractor (for unnamed session orchestra: 9, 10)




https://www.youtube.com/watch?v=3KKgC67wU50



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...

Artist...............: Marianne Mirage
Album................: Teatro
Genre................: Pop
Year.................: 2025
Codec................: reference libFLAC 1.4.3

...( TrackList )...

001. Marianne Mirage - Chiudi Gli Occhi
002. Marianne Mirage - Cielo
003. Marianne Mirage - Baci
004. Marianne Mirage - Tramontana
005. Marianne Mirage - Venere
006. Marianne Mirage - Senza Ridere
007. Marianne Mirage - Iride
008. Marianne Mirage - Due Anime
009. Marianne Mirage - La Canzone Del Vampiro

...( Info )...

Artist: Michael Bolton
Album: Spark of Light (Deluxe)
Year: 2024
Quality: FLAC 24Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

01. Spark of Light
02. Running Out of Ways
03. Eyes on You
04. Beautiful World
05. Whatever She Wants
06. Just The Beginning
07. Safe
08. Home
09. We Could Be Something
10. Out of the Ashes
11. One Life
12. Somebody To You
13. Spark of Light (Sunset Guitar Session)
14. Beautiful World (Unplugged Version)
15. When A Man Loves A Woman (Live)

...( Info )...


Artist: Malcolm Vaughan
Album: Essential Classics Vol. 645 Malcolm Vaughan
Year: 2024
Genre: Traditional pop
Quality: FLAC 16Bit-44.1kHz

...( TrackList )...

Disc 1
01. My Special Angel
02. St Therese of the Roses
03. More than Ever
04. Everyday of My Life
05. Wait for Me
06. Chapel of the Roses
07. If You Were the Only Girl in the World
08. To Be Loved
09. Oh My Papa
10. The Heart of a Child
Disc 2
01. You'll Never Walk Alone
02. With your Love
03. The World is Mine
04. Willingly
05. Only You (And You Alone)
06. Hello Young Lovers
07. Love Me as Though there was No Tomorrow
08. Miss You
09. The Holy City
10. My Foolish Heart

...( Info )...

Artist...............: Alanis Morissette
Album................: Supposed Former Infatuation Junkie (Thank U Edition)
Genre................: Pop
Year.................: 2024
Codec................: reference libFLAC 1.4.3

...( TrackList )...

001. Alanis Morissette - Front Row
002. Alanis Morissette - Baba
003. Alanis Morissette - Thank U
004. Alanis Morissette - Are You Still Mad
005. Alanis Morissette - Sympathetic Character
006. Alanis Morissette - That I Would Be Good
007. Alanis Morissette - The Couch
008. Alanis Morissette - Can't Not
009. Alanis Morissette - UR
010. Alanis Morissette - I Was Hoping
011. Alanis Morissette - One
012. Alanis Morissette - Would Not Come
013. Alanis Morissette - Unsent
014. Alanis Morissette - So Pure
015. Alanis Morissette - Joining You
016. Alanis Morissette - Heart of the House
017. Alanis Morissette - Your Congratulations
018. Alanis Morissette - Pollyanna Flower
019. Alanis Morissette - These Are the Thoughts
020. Alanis Morissette - Death of Cinderella
021. Alanis Morissette - Uninvited (Demo)
022. Alanis Morissette - Uninvited (Freemasons Remix)

Artist...............: Eurythmics
Album................: Live 1983-1989 (Live)
Genre................: Pop
Year.................: 1993



001. Eurythmics - Never Gonna Cry Again (Live)
002. Eurythmics - Love Is A Stranger (Live)
003. Eurythmics - Sweet Dreams (Are Made Of This) (Live)
004. Eurythmics - This City Never Sleeps (Live)
005. Eurythmics - Somebody Told Me (Live)
006. Eurythmics - Who's That Girl (Live)
007. Eurythmics - Right By Your Side (Live)
008. Eurythmics - Here Comes the Rain Again (Live)
009. Eurythmics - Sex Crime (1984) (Live)
010. Eurythmics - I Love You Like A Ball And Chain (Live)
011. Annie Lennox - Would I Lie to You (Live)
012. Eurythmics - There Must Be An Angel (Playing With My Heart) (Live)
013. Eurythmics - Thorn In My Side (Live)
014. Eurythmics - Let's Go (Live)
015. Eurythmics - Missionary Man (Live)
016. Eurythmics - The Last Time (Live)
017. Eurythmics - Miracle Of Love (Live)
018. Eurythmics - I Need A Man (Live)
019. Eurythmics - We Two Are One (Live)
020. Eurythmics - (My My) Baby's Gonna Cry (Live)
021. Eurythmics - Don't Ask Me Why (Live)
022. Eurythmics - Angel (Live)

...( Info )...

Artist...............: Nada
Album................: Le Piu' Belle Canzoni Di Nada
Genre................: Pop Rock
Year.................: 1998
Codec................: reference libFLAC 1.4.3

...( TrackList )...

001. Nada - Pasticcio Universale
002. Nada - Ti Stringero
003. Nada - Dolce Piu' Dolce
004. Nada - Fandango
005. Nada - Candida Follia
006. Nada - Dimmi Che Mi Ami, Che Mi Ami, Che Tu Ami Solo Me
007. Nada - Rosa
008. Nada - Tentazioni
009. Nada - Febbre Senza Malattia
010. Nada - Noi

...( Info )...

Artist: Various Artists
Album: K-Pop House Party
Year: 2024
Format: mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. IVE - After LIKE
02. aespa - Spicy
03. ITZY - Cheshire
04. NewJeans - OMG
05. JEON SOMI - Fast Forward
06. (G)I-DLE - Nxde
07. BLACKPINK - Shut Down
08. LE SSERAFIM - ANTIFRAGILE
09. NewJeans - Ditto
10. Kara - WHEN I MOVE
11. Jessi - ZOOM
12. B.I - BTBT
13. TOMORROW X TOGETHER - Good Boy Gone Bad
14. Red Velvet - Feel My Rhythm
15. BLACKPINK - Pink Venom
16. (G)I-DLE - TOMBOY
17. NCT 127 - 2 Baddies
18. SEVENTEEN - HOT
19. IVE - LOVE DIVE
20. Got7 - NANANA
21. NCT DREAM - Beatbox
22. Psy - That That (prod. & feat. SUGA of BTS) (prod. SUGA)
23. NCT DREAM - 버퍼링 Glitch Mode
24. Stray Kids - MANIAC
25. STAYC - RUN2U
26. BTOB - The Song
27. Jay Park - GANADARA (Feat. IU)
28. Solar - HONEY
29. TAEYEON - Can't Control Myself
30. Dreamcatcher - MAISON
31. Bigbang - Still Life
32. TAEYONG - Love Theory
33. BTS - Dynamite
34. TWICE - MORE & MORE
35. Eric Nam - Paradise
36. Alesso - Going Dumb (with Stray Kids)
37. Stray Kids - God’s Menu
38. SUPER JUNIOR - 2YA2YAO!
39. WINNER - Hold
40. JENNIE - SOLO
41. BTS - Boy With Luv (feat. Halsey)
42. ZICO - Any song
43. DPR LIVE - OUT OF CONTROL
44. Stray Kids - MIROH
45. SUNMI - LALALAY
46. IZ_ONE - DAYDREAM
47. ATEEZ - Horizon
48. Red Velvet - 짐살라빔 Zimzalabim
49. SEVENTEEN - HIT
50. MONSTA X - Play It Cool
51. momoland - Thumbs Up
52. TOMORROW X TOGETHER - PUMA
53. JEON SOMI - What You Waiting For
54. TAEYEON - 사계 Four Seasons
55. HyunA - FLOWER SHOWER
56. Got7 - Lullaby
57. ATEEZ - ILLUSION
58. Wjsn - As You Wish
59. CLC - Devil
60. Bigbang - BANG BANG BANG
61. NCT 127 - 소방차 Fire Truck
62. Red Velvet - 피카부 Peek-A-Boo
63. MAMAMOO - HIP
64. K_DA - THE BADDEST
65. SuperM - Jopping

...( Info )...

Artist...............: Nada
Album................: Nada
Genre................: Pop Rock
Year.................: 1969
Codec................: reference libFLAC 1.4.3

...( TrackList )...

001. Nada - Senza te
002. Nada - Ma Che Freddo Fa
003. Nada - Dai vieni qui
004. Nada - Cuore stanco
005. Nada - Ritornerà vicino a me
006. Nada - Per te per me
007. Nada - Biancaneve
008. Nada - Se tu ragazzo mio
009. Nada - Una Rondine bianca
010. Nada - Una Donna Sola
011. Nada - Les bicyclettes de Belsize
012. Nada - Yellow Submarine

...( Info )...

Artist...............: ABBA
Album................: Thank You For The Music [4CD]
Genre................: Pop
Year.................: 1983
Codec................: reference libFLAC 1.4.3

...( TrackList )...

001. People Need Love
002. Another Town, Another Train
003. He Is Your Brother
004. Love Isn't Easy (But It Sure Is Hard Enough)
005. Ring Ring (English Version)
006. Waterloo
007. Hasta Manana
008. Honey, Honey
009. Dance (While The Music Still Goes On)
010. So Long
011. I've Been Waiting For You
012. I Do, I Do, I Do, I Do, I Do
013. SOS
014. Mamma Mia
015. Fernando
016. Dancing Queen
017. That's Me
018. When I Kissed The Teacher
019. Money, Money, Money
020. Crazy World
021. My Love, My Life
022. Knowing Me, Knowing You
023. Happy Hawaii
024. The Name Of The Game (Edit)
025. I Wonder (Departure) (Live From Sydney Showground, Australia - 1977)
026. Eagle (Long Version)
027. Take A Chance On Me
028. Thank You For The Music
029. Summer Night City (Long Version)
030. Chiquitita
031. Lovelight (Remixed Edit Version)
032. Does Your Mother Know
033. Voulez-Vous (Edit)
034. Angeleyes
035. Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight)
036. I Have A Dream
037. The Winner Takes It All
038. Elaine
039. Super Trouper
040. Lay All Your Love On Me
041. On And On And On
042. Our Last Summer
043. The Way Old Friends Do (Live At Wembley Arena, London, England - 1979)
044. The Visitors
045. One Of Us
046. Should I Laugh Or Cry
047. Head Over Heels
048. When All Is Said And Done
049. Like An Angel Passing Through My Room
050. The Day Before You Came
051. Cassandra
052. Under Attack
053. Put On Your White Sombrero
054. Dream World
055. Thank You For The Music (Doris Day Mix)
056. Hej gamle man
057. Merry-Go-Round
058. Santa Rosa
059. She's My Kind Of Girl
060. Medley Pick A Bale Of Cotton
061. You Owe Me One
062. Slipping Through My Fingers - Me And I (Live From Dick Cavett Meets Abba, Sveriges Television - 1981)
063. Abba Undeleted (Medley)
064. Waterloo (French - Swedish Version)
065. Ring Ring (Swedish - Spanish - German Version)
066. Honey Honey (Swedish Version)