...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Długo oczekiwany debiutancki album włoskiej legendy death metalu istniejącej od 1986 roku!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Intro - From Darkest 01:36
2. Sell Your Soul (remastered 2023) 05:02
3. Suffocated by Fear 04:56
4. Black Marble Tomb 04:35
5. Deep Smell of Blood 04:35
6. Date with Death 05:14
7. ...Interlude... 00:33
8. Away from God's Gaze 04:56
9. Blood Tears Falls 04:16



Guest guitar on track 8 and 9 Andrea Cipolla (Corpsefucking Art, Morbo, Nuclear Wargod etc...). Backing vocals on track 8 Mariya Popyk, also author of the artwork.




https://www.youtube.com/watch?v=fQIgp0X00EM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Długo oczekiwany debiutancki album włoskiej legendy death metalu istniejącej od 1986 roku!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Intro - From Darkest 01:36
2. Sell Your Soul (remastered 2023) 05:02
3. Suffocated by Fear 04:56
4. Black Marble Tomb 04:35
5. Deep Smell of Blood 04:35
6. Date with Death 05:14
7. ...Interlude... 00:33
8. Away from God's Gaze 04:56
9. Blood Tears Falls 04:16



Guest guitar on track 8 and 9 Andrea Cipolla (Corpsefucking Art, Morbo, Nuclear Wargod etc...). Backing vocals on track 8 Mariya Popyk, also author of the artwork.




https://www.youtube.com/watch?v=fQIgp0X00EM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Perversity [Słowacja] to deathmetalowy zespół założony w 1995 roku. Grupę powołali do życia gitarzysta Jozef Kosc, wokalista Martin Marincak i perkusista Daniel Doros. Wkrótce skład uzupełnił basista Henrich Koval i w 1997 roku kwartet zadebiutował demówkę 'The Embarrassed'. Pierwszy longplay, pt. 'In the Garment of Lust', ujrzał światło dzienne w 2003 roku.



..::TRACK-LIST::..

1. Hallucinatory Mutilate 03:38
2. Decomposition 03:11
3. The Terrifying Jewel of Fear 06:26
4. In the Garment of Lust 04:17
5. Carnivorous Visions 03:18
6. Insane Angelic Suffering 04:14
7. Eyes of Primitivism Closed Forever 02:54
8. An Averted Collapse 04:32
9. Disillusioned (Re-recorded Version) 03:05

10. The Worms Among Us (Bonus Song) 03:01



..::OBSADA::..

Vocals - Martin Marincak
Bass Guitar - Martin Kukol
Drums - Marek Stasak
Guitar - Dano Kochanik, Jozef Kosc




https://www.youtube.com/watch?v=13cOk3rrT4o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Perversity [Słowacja] to deathmetalowy zespół założony w 1995 roku. Grupę powołali do życia gitarzysta Jozef Kosc, wokalista Martin Marincak i perkusista Daniel Doros. Wkrótce skład uzupełnił basista Henrich Koval i w 1997 roku kwartet zadebiutował demówkę 'The Embarrassed'. Pierwszy longplay, pt. 'In the Garment of Lust', ujrzał światło dzienne w 2003 roku.



..::TRACK-LIST::..

1. Hallucinatory Mutilate 03:38
2. Decomposition 03:11
3. The Terrifying Jewel of Fear 06:26
4. In the Garment of Lust 04:17
5. Carnivorous Visions 03:18
6. Insane Angelic Suffering 04:14
7. Eyes of Primitivism Closed Forever 02:54
8. An Averted Collapse 04:32
9. Disillusioned (Re-recorded Version) 03:05

10. The Worms Among Us (Bonus Song) 03:01



..::OBSADA::..

Vocals - Martin Marincak
Bass Guitar - Martin Kukol
Drums - Marek Stasak
Guitar - Dano Kochanik, Jozef Kosc




https://www.youtube.com/watch?v=13cOk3rrT4o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Oto kolejny klejnot fantastycznej sceny deathmetalowej w Chile. Szczerze mówiąc, może UNAUSSPRECHLICHEN KULTEN jest nawet jednym z najlepszych i najbardziej wyjątkowych zespołów z tej wciąż mało znanej sceny.

Pamiętam pierwsze wrażenie... Cholernie unikalna mieszanka INCANTATION i starego MORBID ANGEL, polane zgniłym IMMOLATION i... Kurwa to jeszcze nie ten smak... Miłego!!!


Evil Chilean death metal cult Unaussprechlichen Kulten have been around since the late ‘90s and have never stopped putting out absolutely wicked ancient death metal, reliably dropping an album every few years starting with their first in 2005. Almost twenty years later, they’re even better than they were at the beginning, building on the strong core sound that’s slowly built them up a fanbase as one of the most consistent modern death metal bands. Make no mistake, Keziah Lilith Medea (Chapter X) is absolutely fantastic, and deserves the wide attention that I’ve seen for it through the year.

To the uninitiated, these mad Chilean veterans have spent the last couple of decades putting their own touches on the classic early ‘90s Immolation formula, throwing incredibly aggressive angular Azagthothean riffs into a blender with thundering double-bass and frantic solos to bash in the heads of listeners, mixing in technical bits that rapidly (and organically) progress through the band’s many ideas as they move through an album. Strangeness pops up and leaves as unexpectedly as it appeared, more standard death metal coming and going as the band rapidly changes tempos and moods.

Though not much has changed in the last few years since their last full length, Unaussprechlichen Kulten have once again pulled out an incredible album to slaughter their fans, and while it’s more in line with their older material, some small changes render this a truly new entity in its own right. The most immediately noticeable change is the length; Unaussprechlichen Kulten have always favored brevity, and with Keziah Lilith Medea, they’ve finally eschewed it with this album. The shortest song on the album is longer than the longest on my previous favorite from the band, 2008’s masterful People of the Monolith, and despite having a song less than their average (eight songs, to the average eight-point-something across their other three albums), it’s a full ten minutes longer than their next longest album, 2014’s Baphomet Pan Shub-Niggurath. The album also features their longest song to date, with “Firma el libro de la muerte” coming in at a grand total of seven minutes and thirty seconds.

The extra length is incredibly well used, adding massive lead sections and well-placed slower rhythms (as well as a couple of extra creepy intros!) into the extra space, and the effect transforms Keziah Lilith Medea from the blazing conciseness of their previous albums into something that can really be called Lovecraftian in more than just name. The horrifying, chaotic leads that enraptured before now have space to crescendo to glorious harmonies and massive melodic lines before falling back into noisy, unapproachable insanity; the rapidfire tempo changes that Unaussprechlichen Kulten have long used to such effect now go even further to even slower points of crawling dread, and the extra space lends itself to extra memorability rather than to the tedium that it might in a lesser band. Despite all of these comments on the length, Keziah Lilith Medea is still a fast album; though an extra ten minutes might sound like a lot, the whole thing still comes in at under forty minutes, and more than once I’ve put it on repeat without losing any interest at all.

Atmosphere has a high place in the band’s priorities on this album, and it’s fucking great; the occult horror is something that I’m hard pressed to directly compare to anything else, absolutely smothering listeners without relying on production tricks to do it. If anything, the slightly increased complexity of the album is kept audible with slightly clearer production to match, with the thickness and density of the music magnifying the size of the album’s sound. All of the instruments cut clearly through the mix, allowing listeners to distinctly hear the incredibly proficient drumming without losing a second of the riffs. Equally impressively, the harrowing low growls that make up the bulk of the vocals don’t obscure a second of the instrumentation, allowing the morbid tales that vocalist/guitarist Joseph Curwen roar pierce our eardrums in unison with the instrumentation. Given the identity of the producer- Hades Archer’s own Hateaxes Command, who has worked with legions of notable Chilean bands in the past- it’s unsurprising that the album turned out so damn well.

Though it’s too early to call, I wouldn’t be surprised if Keziah Lilith Medea (Chapter X) took its place as my new favorite in the venerable Unaussprechlichen Kulten discography, and I’m extremely eager to hear where they go next after this.

HighwayCorsair



..::TRACK-LIST::..

I. Unholy Abjuration Of Faith (The Oath) 5:13
II. The Woman, The Devil And God's Permit (Devotion In Body And Soul)
4:20
III. Dentro Del Círculo 3:47
IV. Firma El Libro De La Muerte 7:30
V. Sacrificio Infanticida 5:06
VI. Sabbatical Offering 4:43
VII. The Mark Of The Devil 3:52
VIII. Lujuria Carnal Con Incubos (Inseminación Demoniaca) 3:56



..::OBSADA::..

Herbert West - Guitars
Joseph Curwen - Vocals, Guitars
Butcher of Christ - Drums
Namru Impetradorum Mortem - Bass




https://www.youtube.com/watch?v=mh158ZlVfhk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Oto kolejny klejnot fantastycznej sceny deathmetalowej w Chile. Szczerze mówiąc, może UNAUSSPRECHLICHEN KULTEN jest nawet jednym z najlepszych i najbardziej wyjątkowych zespołów z tej wciąż mało znanej sceny.

Pamiętam pierwsze wrażenie... Cholernie unikalna mieszanka INCANTATION i starego MORBID ANGEL, polane zgniłym IMMOLATION i... Kurwa to jeszcze nie ten smak... Miłego!!!


Evil Chilean death metal cult Unaussprechlichen Kulten have been around since the late ‘90s and have never stopped putting out absolutely wicked ancient death metal, reliably dropping an album every few years starting with their first in 2005. Almost twenty years later, they’re even better than they were at the beginning, building on the strong core sound that’s slowly built them up a fanbase as one of the most consistent modern death metal bands. Make no mistake, Keziah Lilith Medea (Chapter X) is absolutely fantastic, and deserves the wide attention that I’ve seen for it through the year.

To the uninitiated, these mad Chilean veterans have spent the last couple of decades putting their own touches on the classic early ‘90s Immolation formula, throwing incredibly aggressive angular Azagthothean riffs into a blender with thundering double-bass and frantic solos to bash in the heads of listeners, mixing in technical bits that rapidly (and organically) progress through the band’s many ideas as they move through an album. Strangeness pops up and leaves as unexpectedly as it appeared, more standard death metal coming and going as the band rapidly changes tempos and moods.

Though not much has changed in the last few years since their last full length, Unaussprechlichen Kulten have once again pulled out an incredible album to slaughter their fans, and while it’s more in line with their older material, some small changes render this a truly new entity in its own right. The most immediately noticeable change is the length; Unaussprechlichen Kulten have always favored brevity, and with Keziah Lilith Medea, they’ve finally eschewed it with this album. The shortest song on the album is longer than the longest on my previous favorite from the band, 2008’s masterful People of the Monolith, and despite having a song less than their average (eight songs, to the average eight-point-something across their other three albums), it’s a full ten minutes longer than their next longest album, 2014’s Baphomet Pan Shub-Niggurath. The album also features their longest song to date, with “Firma el libro de la muerte” coming in at a grand total of seven minutes and thirty seconds.

The extra length is incredibly well used, adding massive lead sections and well-placed slower rhythms (as well as a couple of extra creepy intros!) into the extra space, and the effect transforms Keziah Lilith Medea from the blazing conciseness of their previous albums into something that can really be called Lovecraftian in more than just name. The horrifying, chaotic leads that enraptured before now have space to crescendo to glorious harmonies and massive melodic lines before falling back into noisy, unapproachable insanity; the rapidfire tempo changes that Unaussprechlichen Kulten have long used to such effect now go even further to even slower points of crawling dread, and the extra space lends itself to extra memorability rather than to the tedium that it might in a lesser band. Despite all of these comments on the length, Keziah Lilith Medea is still a fast album; though an extra ten minutes might sound like a lot, the whole thing still comes in at under forty minutes, and more than once I’ve put it on repeat without losing any interest at all.

Atmosphere has a high place in the band’s priorities on this album, and it’s fucking great; the occult horror is something that I’m hard pressed to directly compare to anything else, absolutely smothering listeners without relying on production tricks to do it. If anything, the slightly increased complexity of the album is kept audible with slightly clearer production to match, with the thickness and density of the music magnifying the size of the album’s sound. All of the instruments cut clearly through the mix, allowing listeners to distinctly hear the incredibly proficient drumming without losing a second of the riffs. Equally impressively, the harrowing low growls that make up the bulk of the vocals don’t obscure a second of the instrumentation, allowing the morbid tales that vocalist/guitarist Joseph Curwen roar pierce our eardrums in unison with the instrumentation. Given the identity of the producer- Hades Archer’s own Hateaxes Command, who has worked with legions of notable Chilean bands in the past- it’s unsurprising that the album turned out so damn well.

Though it’s too early to call, I wouldn’t be surprised if Keziah Lilith Medea (Chapter X) took its place as my new favorite in the venerable Unaussprechlichen Kulten discography, and I’m extremely eager to hear where they go next after this.

HighwayCorsair



..::TRACK-LIST::..

I. Unholy Abjuration Of Faith (The Oath) 5:13
II. The Woman, The Devil And God's Permit (Devotion In Body And Soul)
4:20
III. Dentro Del Círculo 3:47
IV. Firma El Libro De La Muerte 7:30
V. Sacrificio Infanticida 5:06
VI. Sabbatical Offering 4:43
VII. The Mark Of The Devil 3:52
VIII. Lujuria Carnal Con Incubos (Inseminación Demoniaca) 3:56



..::OBSADA::..

Herbert West - Guitars
Joseph Curwen - Vocals, Guitars
Butcher of Christ - Drums
Namru Impetradorum Mortem - Bass




https://www.youtube.com/watch?v=mh158ZlVfhk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Z tego, co się orientuję, to nazwa Tetragrammacide i ich najnowsze dzieło zatytułowane „Primal Incinerators of Moral Matrix” przewinęło się przez niejedno podsumowanie roku 2017. I nie jest to bezpodstawne, bo to, jaką płytę odjebało tych trzech typów, to ja nawet nie…

Myślę, że szczęka niejednemu opadła na wieść, że goście są z Indii. Co, jak co, ale ten kraj nie słynie raczej z metalu. Tym bardzo TAKIEGO metalu. Ale jak pokazuje choćby taki Genocide Shrine z Sri Lanki czy Impiety z Singapuru: chuj z tego, że mieszkasz w chatce z bambusa pod palmą, jak masz diabła w sercu, to nakurwiasz solidny metal. I taki właśnie metal znajdziemy na „Primal Incinerators of Moral Matrix”. Albo nawet i coś więcej. Ta płyta to prawie 40 minut istnego sonicznego terroru. Kurwa, ta muzyka nie zwalnia nawet na sekundę. Przez cały czas jesteśmy okładani, szarpani, kopani. Jedyne momenty wytchnienia, to te, krótkie przerwy między utworami. Poza tym mamy cały czas jazdę w ekstremalnie szybkich tempach. Bez zwalniania, bez kompromisu, beż żadnej litości. Jedyne skojarzenia, jakie mam przy tej płycie to genialny Teitanblood. Tak, jak kruszyli moją czaszkę Włosi swoim znakomitym „Death”, tak Tetragrammacide maltretuje moje małżowiny uszne, co sprawia mi nieukrywaną przyjemność. Jeśli jeszcze nie słyszeliście „Primal Incinerators of Moral Matrix”, to czas najwyższy to zmienić.

Ta płyta jest wybitna, nie pozostawia po sobie nic... Totalna zagłada i dźwiękowa anihilacja. Apokalipsa.... I kolesie kurwa są z Indii...

Pathologist



Wyobraźcie sobie najgorszą możliwą produkcję i pomnóżcie przez nieprzeniknioną ścianę noisu, podnosząc pulsacyjne przesterowania do kwadratu. Tak brzmiało Tetragrammacide przez pierwsze pięć lat działalności. To skrajne podejście zapewniło Hindusom skromne, acz oddane grono zwolenników. Była to muzyka wyłącznie dla najtwardszych głów, chełpiących się nieugiętą wolą wobec nieustającej presji.

Te pierwsze wydawnictwa są tak złe, że aż hipnotyzujące. Brak tu niemal rozróżnialnych dźwięków gitar, ukrytych gdzieś pośród blitzkriegu hałasu i nieludzkich częstotliwości. Zamiast podwójnej stopy słychać jedynie kolejne taczki z gruzem, wsypywane do rowu bielonego wzbijanym w powietrze znad truchła ludzkości wapnem.

Jednak grupa - od wydania w 2015 roku splita i EP-ki - przeformowała się.

Dawny gitarzysta - Radiationalist - nie czuł się widocznie dobrze, będąc przytłoczony murem hałasu. Zasiadł więc za perkusją, przybierając miano Uragnostic Eliminatora, zapewne na cześć starożytnego miasta Ur, miasta biblijnego Abrahama, ojca religii oddających cześć i chwałę czterem literom, tetragrammatonowi JHVH.

Gitarowe obowiązki dawnego bębniarza przejął - trzeba powiedzieć, ze świetnym skutkiem - Rosjanin S(d)S(t), co można też odczytywać jako Sadist. Zapewne dzięki jego pomocy, debiutancki album adekwatnie zmiksowano i zmasterowano w rosyjskim Nuclear Phoenix Studio, o jakże odpowiedniej dla składanej tam rozprawy teologicznej nazwie.

Na wokalu pozostał gentleman o ksywie Martial Opium, który nawiązał kontakt z wenezuelskim artystą o nazwisku Bryan Maita, parającym się rysowniczą ścieżką okultyzmu.

Po licznych rozmowach i wymianach poglądów między tymi panami, powstała oprawa wizualna dla ścieżki dźwiękowej do całkowitej zagłady, która już była albo jeszcze będzie. Współpraca ta zrodziła owoce równie bogate, jak plugawa kolaboracja Timo Ketoli z hiszpańskim Teitanblood przy okazji Seven Chalices.

Na efekty pracy tej czwórki trzeba było czekać do 3 listopada 2017 roku, kiedy album o wymyślnym tytule Primal Incinerators of Moral Matrix ujrzał światło dzienne. Innymi - polskimi - słowy, grupa deklaruje się jako: Pierwotni wypalacze moralnej macierzy. Krążek wyszedł pod sztandarem Iron Bonehead Productions, cieszącego się wśród zwolenników pierwotnego nakurwiania niemałym - i zasłużonym - poważaniem.

Album rozpoczyna dwuminutowe intro, ukazujące na wstępie, że kapela nie będzie zadowalać się utartymi schematami warmetalowej młóckarni. Sięgają głębiej i tak na przywitanie z nadchodzącą anihilacją spotykają nas eksperymentalne dźwięki, przywodzące na myśl stary zegar z kukułką i kręcące się koło roweru z założonymi na szprychy koralikami.

ObrazekZa chwilę rozpoczyna się transmisja - dziwne słowa w obcym języku. Śmigło pojazdu - Vimany - kręci się nieubłaganie. Dookoła bzyczą owady, zwiastując najgorsze. Niesiony echem głos podaje jakieś współrzędne. Czego? Celu?

Po tym dziwacznym wprowadzeniu do Primal Incinerators of Moral Matrix, wiadomo już, że zwyczajnie nie będzie.

Kolejne dwa kawałki to fenomenalne, plecione przeszywającym riffowaniem torpedy, niesione chwałą nuklearnej zagłady. Wycie bomb jest tu zwiastunem rytmicznego łamańca. Wiercone, niemal post-metalowe, dysonansujące tremola w głąb otchłani, ku chaosowi nicości i w głąb czasów przed prawem i grzechem. Huk centrali zagłusza myśli.

Takie strzały są tu jeszcze cztery. Do tego interludium i outro w podobnym do introsa - ryzykownym - klimacie. Sprawdza się znakomicie, choć wszystko wskazywałoby na to, że wyjdzie groteskowo.

Skrajne bestialstwo nie odziera jednak muzyki Tetragrammacide z posmaku nowości, a przede wszystkim - z nośności. Hinduski kolektyw potrafi bowiem zachować w kanonadzie bębnów melodie i wplatać w swój manifest riffy czy rytmy, tak bezlitosne, jak i zachęcające do headbangingu.

Kapela pokazuje też w Radicalized Matrikavyeda Operation: Militarized Cosmogrids Destabilization..., że odnajdują się doskonale w stylistyce doom, malując obraz pobitewnej melancholii. W Cyberserking Strategic Kalpa-Terminator... z kolei pokazuje, jaki groove jest w stanie wycisnąć z black/deathowego masakrowania.

Choć znajdziemy tu też, trademarkowe dla nowoczesnego metalu ekstremalnego, sytuacje w stylu - zapadające się sklepienie dawnych cnót, w ciągu sekund zmieniające się w gruzowiska, czy - napalmowe naloty ciężkich, tremolowanych bombardowań - to wszystko jednak niewiele w porównaniu do galaktycznej skali rozkurwu uprawianego przez Tetragrammacide z mocą tysięcy megaton, w przekroju całej płyty.

Wokal jest na całym albumie raczej dodatkiem, wisienką na torcie. Nie przemawia w ziemskim języku, co pasuje doborowo.


Muzykom udało się stworzyć prawie 40-minutowy materiał, w którym nieznosząca sprzeciwu nawałnica blastów nie jest celem samym w sobie, a służy oddaniu atmosfery odhumanizowanego, równoległego nam w czasie świata, w którym ludzkie życie nie jest bardziej istotne od losu pionka na szachownicy, a miarą śmiertelności są nie dziesiątki czy setki, ale całe prowincje trupów.

Dawno nie słyszałem tak absorbującej mieszanki bestialskiego black i death metalu, wchodzącej gładko przy wielokrotnym odsłuchu pod rząd. Mimo wszystko sądzę, że album nie straciłby wiele, gdyby był np. 3-4 minuty krótszy, a pewne partie zyskałyby, będąc nieco zwięźlejsze.

Jestem też zdania, że druga połowa krążka nie utrzymuje niezwykłego poziomu pierwszej, tracąc na chwytliwości na rzecz długodystansowego blastingu na jedno kopyto. I tu jednak znajdziemy kładące na kolana lotnicze wkręty i wspaniałe sola, grane przez Rosjanina.

Jazgotliwe odgłosy aparatury niekiedy przypominają, że muzyka Tetragrammacide opowiada o innej rzeczywistości, pochodzi z przepełnionego chaosem śmierci i poczęcia wymiaru czasu, jednocześnie prymitywnego i wysublimowanego, ludzkiego i obcego. Opowiada historie, które były, dopiero się wydarzą albo stanowią śmiertelny cykl zagłady i narodzin.

Tak przynajmniej mówią zapisane sanskrytem zwoje dawnych mędrców.

yog


One of the most genuinely threatening and overwhelmingly violent metal bands of modern times, TETRAGRAMMACIDE truly began their explosive reign with the Typhonian Wormholes: Indecipherable Anti​-​Structural Formulæ mini-album, released in late 2015 by IRON BONEHEAD. Then a duo, this Indian cult quickly reaped widespread acclaim (or general awe, at least) for how shockingly savage and unremittingly noisy Typhonian Wormholes was. And yet, underneath all that blown-out barbarism and in-the-red frequencies lay an accomplished black/death band who were simply waiting for an opportune time to reveal a clearer portrait of their sonic holocaust. And now, that time has arrived with Primal Incinerators of Moral Matrix.

Now a power-trio, on Primal Incinerators of Moral Matrix, TETRAGRAMMACIDE immediately lay bare their mission to decimate all contenders and pretenders left in the wake of Typhonian Wormholes' mushroom cloud. And indeed, after the unsettling intro, Primal Incinerators of Moral Matrix soon establishes a more sonically lucid style for the band: far clearer, stripped of noise both intentional and incidental, but swirling more severely and savagely into a fever dream of palpably physical heft, the trade-off works in the band's favor, and establishes a new paradigm for TETRAGRAMMACIDE whilst not abandoning their initial foundation entirely. As the album plays and slays on, it quickly becomes apparent that TETRAGRAMMACIDE have a dexterous songwriting ability in their already-bursting arsenal; from gutted ultra-grind to world-eating doom, all extremes are explored here, making the sensory overload all the more expansive.

Early on, references to TETRAGRAMMACIDE's progenitors could be made - early Nyogthaeblisz, earlier Goatpenis, later Nuclearhammer, any Intolitarian - but now, the Indian trio can stand alongside them as contemporaries, as they've now firmly established a genocidal aura all their own. And despite the concessions toward sonic clarity, they still don't belong to the "black metal" scene, nor especially the "death metal" one; "war metal" is still an apt appellation, but not as most understand it. Which is all to say nothing of TETRAGRAMMACIDE's crypto-scientific/occultic lyricism, which is taken to the furthest extremes on Primal Incinerators of Moral Matrix. Deciphering the codes behind titles like "Meontological Marga of Misanthropic Computation & Extensive Backwards Physics," "Radicalized Matrikavyeda Operation: Militarized Cosmogrids Destabilization (Heralding Absolute Contraction)," and "Intra-Dimensional Vessel of Were-Robotics, N-Logics and Assorted Lattice Intelligences," among six others, is much like wandering amidst the hyperspatial audial vortex of the album itself.

More martial, more miasmic, and more fully serving the powers of chaos, TETRAGRAMMACIDE have once again created a soundworld - this time, bigger and more OTT - where there is no hope, no mercy, NO FUN: no "scenes" exist because they've been obliterated by undulating, uncompromising waves of sonic hatred. When faced with Primal Incinerators of Moral Matrix, survival was never an option, for submission begins the second you press "play."



..::TRACK-LIST::..

1. Hyper-Spatial Mandala of Intuitive Latencies 02:18
2. The Prognosticators of Trans-Yuggothian Meta-Reasoning 06:23
3. Radicalized Matrikavyeda Operation: Militarized Cosmogrids Destabilization (Heralding Absolute Contraction ) 07:15
4. Cyberserking Strategic Kalpa-Terminator (Advanced Acausality Increment Mechanism) 05:47
5. Transcranial Ka'abatronic Stimulation Collapse 02:00
6. Intra-Dimensional Vessel of Were-Robotics, N-Logics and Assorted Lattice Intelligences 04:56
7. Meontological Marga of Misanthropic Computation & Extensive Backwards Physics 03:39
8. Imperial Cyanide Voltigeurs (Quantum Threshold Leapers of Hatha- Sorcery)
04:43
9. Dismal Ramification of Metamathematical Marmas and Sandhi 01:52



..::OBSADA::..

Drums [Radical Hammers Of Gnostic Science & Misanthropic Calculus] - U.Eliminator
Guitar [Unorthodox String Theorist] - S(d)S(t)
Vocals [Masked Heretical Vishuddha Transmitter] - M.Opium




https://www.youtube.com/watch?v=gOOBhvS5kbc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Z tego, co się orientuję, to nazwa Tetragrammacide i ich najnowsze dzieło zatytułowane „Primal Incinerators of Moral Matrix” przewinęło się przez niejedno podsumowanie roku 2017. I nie jest to bezpodstawne, bo to, jaką płytę odjebało tych trzech typów, to ja nawet nie…

Myślę, że szczęka niejednemu opadła na wieść, że goście są z Indii. Co, jak co, ale ten kraj nie słynie raczej z metalu. Tym bardzo TAKIEGO metalu. Ale jak pokazuje choćby taki Genocide Shrine z Sri Lanki czy Impiety z Singapuru: chuj z tego, że mieszkasz w chatce z bambusa pod palmą, jak masz diabła w sercu, to nakurwiasz solidny metal. I taki właśnie metal znajdziemy na „Primal Incinerators of Moral Matrix”. Albo nawet i coś więcej. Ta płyta to prawie 40 minut istnego sonicznego terroru. Kurwa, ta muzyka nie zwalnia nawet na sekundę. Przez cały czas jesteśmy okładani, szarpani, kopani. Jedyne momenty wytchnienia, to te, krótkie przerwy między utworami. Poza tym mamy cały czas jazdę w ekstremalnie szybkich tempach. Bez zwalniania, bez kompromisu, beż żadnej litości. Jedyne skojarzenia, jakie mam przy tej płycie to genialny Teitanblood. Tak, jak kruszyli moją czaszkę Włosi swoim znakomitym „Death”, tak Tetragrammacide maltretuje moje małżowiny uszne, co sprawia mi nieukrywaną przyjemność. Jeśli jeszcze nie słyszeliście „Primal Incinerators of Moral Matrix”, to czas najwyższy to zmienić.

Ta płyta jest wybitna, nie pozostawia po sobie nic... Totalna zagłada i dźwiękowa anihilacja. Apokalipsa.... I kolesie kurwa są z Indii...

Pathologist



Wyobraźcie sobie najgorszą możliwą produkcję i pomnóżcie przez nieprzeniknioną ścianę noisu, podnosząc pulsacyjne przesterowania do kwadratu. Tak brzmiało Tetragrammacide przez pierwsze pięć lat działalności. To skrajne podejście zapewniło Hindusom skromne, acz oddane grono zwolenników. Była to muzyka wyłącznie dla najtwardszych głów, chełpiących się nieugiętą wolą wobec nieustającej presji.

Te pierwsze wydawnictwa są tak złe, że aż hipnotyzujące. Brak tu niemal rozróżnialnych dźwięków gitar, ukrytych gdzieś pośród blitzkriegu hałasu i nieludzkich częstotliwości. Zamiast podwójnej stopy słychać jedynie kolejne taczki z gruzem, wsypywane do rowu bielonego wzbijanym w powietrze znad truchła ludzkości wapnem.

Jednak grupa - od wydania w 2015 roku splita i EP-ki - przeformowała się.

Dawny gitarzysta - Radiationalist - nie czuł się widocznie dobrze, będąc przytłoczony murem hałasu. Zasiadł więc za perkusją, przybierając miano Uragnostic Eliminatora, zapewne na cześć starożytnego miasta Ur, miasta biblijnego Abrahama, ojca religii oddających cześć i chwałę czterem literom, tetragrammatonowi JHVH.

Gitarowe obowiązki dawnego bębniarza przejął - trzeba powiedzieć, ze świetnym skutkiem - Rosjanin S(d)S(t), co można też odczytywać jako Sadist. Zapewne dzięki jego pomocy, debiutancki album adekwatnie zmiksowano i zmasterowano w rosyjskim Nuclear Phoenix Studio, o jakże odpowiedniej dla składanej tam rozprawy teologicznej nazwie.

Na wokalu pozostał gentleman o ksywie Martial Opium, który nawiązał kontakt z wenezuelskim artystą o nazwisku Bryan Maita, parającym się rysowniczą ścieżką okultyzmu.

Po licznych rozmowach i wymianach poglądów między tymi panami, powstała oprawa wizualna dla ścieżki dźwiękowej do całkowitej zagłady, która już była albo jeszcze będzie. Współpraca ta zrodziła owoce równie bogate, jak plugawa kolaboracja Timo Ketoli z hiszpańskim Teitanblood przy okazji Seven Chalices.

Na efekty pracy tej czwórki trzeba było czekać do 3 listopada 2017 roku, kiedy album o wymyślnym tytule Primal Incinerators of Moral Matrix ujrzał światło dzienne. Innymi - polskimi - słowy, grupa deklaruje się jako: Pierwotni wypalacze moralnej macierzy. Krążek wyszedł pod sztandarem Iron Bonehead Productions, cieszącego się wśród zwolenników pierwotnego nakurwiania niemałym - i zasłużonym - poważaniem.

Album rozpoczyna dwuminutowe intro, ukazujące na wstępie, że kapela nie będzie zadowalać się utartymi schematami warmetalowej młóckarni. Sięgają głębiej i tak na przywitanie z nadchodzącą anihilacją spotykają nas eksperymentalne dźwięki, przywodzące na myśl stary zegar z kukułką i kręcące się koło roweru z założonymi na szprychy koralikami.

ObrazekZa chwilę rozpoczyna się transmisja - dziwne słowa w obcym języku. Śmigło pojazdu - Vimany - kręci się nieubłaganie. Dookoła bzyczą owady, zwiastując najgorsze. Niesiony echem głos podaje jakieś współrzędne. Czego? Celu?

Po tym dziwacznym wprowadzeniu do Primal Incinerators of Moral Matrix, wiadomo już, że zwyczajnie nie będzie.

Kolejne dwa kawałki to fenomenalne, plecione przeszywającym riffowaniem torpedy, niesione chwałą nuklearnej zagłady. Wycie bomb jest tu zwiastunem rytmicznego łamańca. Wiercone, niemal post-metalowe, dysonansujące tremola w głąb otchłani, ku chaosowi nicości i w głąb czasów przed prawem i grzechem. Huk centrali zagłusza myśli.

Takie strzały są tu jeszcze cztery. Do tego interludium i outro w podobnym do introsa - ryzykownym - klimacie. Sprawdza się znakomicie, choć wszystko wskazywałoby na to, że wyjdzie groteskowo.

Skrajne bestialstwo nie odziera jednak muzyki Tetragrammacide z posmaku nowości, a przede wszystkim - z nośności. Hinduski kolektyw potrafi bowiem zachować w kanonadzie bębnów melodie i wplatać w swój manifest riffy czy rytmy, tak bezlitosne, jak i zachęcające do headbangingu.

Kapela pokazuje też w Radicalized Matrikavyeda Operation: Militarized Cosmogrids Destabilization..., że odnajdują się doskonale w stylistyce doom, malując obraz pobitewnej melancholii. W Cyberserking Strategic Kalpa-Terminator... z kolei pokazuje, jaki groove jest w stanie wycisnąć z black/deathowego masakrowania.

Choć znajdziemy tu też, trademarkowe dla nowoczesnego metalu ekstremalnego, sytuacje w stylu - zapadające się sklepienie dawnych cnót, w ciągu sekund zmieniające się w gruzowiska, czy - napalmowe naloty ciężkich, tremolowanych bombardowań - to wszystko jednak niewiele w porównaniu do galaktycznej skali rozkurwu uprawianego przez Tetragrammacide z mocą tysięcy megaton, w przekroju całej płyty.

Wokal jest na całym albumie raczej dodatkiem, wisienką na torcie. Nie przemawia w ziemskim języku, co pasuje doborowo.


Muzykom udało się stworzyć prawie 40-minutowy materiał, w którym nieznosząca sprzeciwu nawałnica blastów nie jest celem samym w sobie, a służy oddaniu atmosfery odhumanizowanego, równoległego nam w czasie świata, w którym ludzkie życie nie jest bardziej istotne od losu pionka na szachownicy, a miarą śmiertelności są nie dziesiątki czy setki, ale całe prowincje trupów.

Dawno nie słyszałem tak absorbującej mieszanki bestialskiego black i death metalu, wchodzącej gładko przy wielokrotnym odsłuchu pod rząd. Mimo wszystko sądzę, że album nie straciłby wiele, gdyby był np. 3-4 minuty krótszy, a pewne partie zyskałyby, będąc nieco zwięźlejsze.

Jestem też zdania, że druga połowa krążka nie utrzymuje niezwykłego poziomu pierwszej, tracąc na chwytliwości na rzecz długodystansowego blastingu na jedno kopyto. I tu jednak znajdziemy kładące na kolana lotnicze wkręty i wspaniałe sola, grane przez Rosjanina.

Jazgotliwe odgłosy aparatury niekiedy przypominają, że muzyka Tetragrammacide opowiada o innej rzeczywistości, pochodzi z przepełnionego chaosem śmierci i poczęcia wymiaru czasu, jednocześnie prymitywnego i wysublimowanego, ludzkiego i obcego. Opowiada historie, które były, dopiero się wydarzą albo stanowią śmiertelny cykl zagłady i narodzin.

Tak przynajmniej mówią zapisane sanskrytem zwoje dawnych mędrców.

yog


One of the most genuinely threatening and overwhelmingly violent metal bands of modern times, TETRAGRAMMACIDE truly began their explosive reign with the Typhonian Wormholes: Indecipherable Anti​-​Structural Formulæ mini-album, released in late 2015 by IRON BONEHEAD. Then a duo, this Indian cult quickly reaped widespread acclaim (or general awe, at least) for how shockingly savage and unremittingly noisy Typhonian Wormholes was. And yet, underneath all that blown-out barbarism and in-the-red frequencies lay an accomplished black/death band who were simply waiting for an opportune time to reveal a clearer portrait of their sonic holocaust. And now, that time has arrived with Primal Incinerators of Moral Matrix.

Now a power-trio, on Primal Incinerators of Moral Matrix, TETRAGRAMMACIDE immediately lay bare their mission to decimate all contenders and pretenders left in the wake of Typhonian Wormholes' mushroom cloud. And indeed, after the unsettling intro, Primal Incinerators of Moral Matrix soon establishes a more sonically lucid style for the band: far clearer, stripped of noise both intentional and incidental, but swirling more severely and savagely into a fever dream of palpably physical heft, the trade-off works in the band's favor, and establishes a new paradigm for TETRAGRAMMACIDE whilst not abandoning their initial foundation entirely. As the album plays and slays on, it quickly becomes apparent that TETRAGRAMMACIDE have a dexterous songwriting ability in their already-bursting arsenal; from gutted ultra-grind to world-eating doom, all extremes are explored here, making the sensory overload all the more expansive.

Early on, references to TETRAGRAMMACIDE's progenitors could be made - early Nyogthaeblisz, earlier Goatpenis, later Nuclearhammer, any Intolitarian - but now, the Indian trio can stand alongside them as contemporaries, as they've now firmly established a genocidal aura all their own. And despite the concessions toward sonic clarity, they still don't belong to the "black metal" scene, nor especially the "death metal" one; "war metal" is still an apt appellation, but not as most understand it. Which is all to say nothing of TETRAGRAMMACIDE's crypto-scientific/occultic lyricism, which is taken to the furthest extremes on Primal Incinerators of Moral Matrix. Deciphering the codes behind titles like "Meontological Marga of Misanthropic Computation & Extensive Backwards Physics," "Radicalized Matrikavyeda Operation: Militarized Cosmogrids Destabilization (Heralding Absolute Contraction)," and "Intra-Dimensional Vessel of Were-Robotics, N-Logics and Assorted Lattice Intelligences," among six others, is much like wandering amidst the hyperspatial audial vortex of the album itself.

More martial, more miasmic, and more fully serving the powers of chaos, TETRAGRAMMACIDE have once again created a soundworld - this time, bigger and more OTT - where there is no hope, no mercy, NO FUN: no "scenes" exist because they've been obliterated by undulating, uncompromising waves of sonic hatred. When faced with Primal Incinerators of Moral Matrix, survival was never an option, for submission begins the second you press "play."



..::TRACK-LIST::..

1. Hyper-Spatial Mandala of Intuitive Latencies 02:18
2. The Prognosticators of Trans-Yuggothian Meta-Reasoning 06:23
3. Radicalized Matrikavyeda Operation: Militarized Cosmogrids Destabilization (Heralding Absolute Contraction ) 07:15
4. Cyberserking Strategic Kalpa-Terminator (Advanced Acausality Increment Mechanism) 05:47
5. Transcranial Ka'abatronic Stimulation Collapse 02:00
6. Intra-Dimensional Vessel of Were-Robotics, N-Logics and Assorted Lattice Intelligences 04:56
7. Meontological Marga of Misanthropic Computation & Extensive Backwards Physics 03:39
8. Imperial Cyanide Voltigeurs (Quantum Threshold Leapers of Hatha- Sorcery)
04:43
9. Dismal Ramification of Metamathematical Marmas and Sandhi 01:52



..::OBSADA::..

Drums [Radical Hammers Of Gnostic Science & Misanthropic Calculus] - U.Eliminator
Guitar [Unorthodox String Theorist] - S(d)S(t)
Vocals [Masked Heretical Vishuddha Transmitter] - M.Opium




https://www.youtube.com/watch?v=gOOBhvS5kbc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album amerykańskiego zespołu grającego techniczny i progresywny death metal inspirowany przez GORGUTS, ATHEIST, DEMILICH. "ZEALOTRY - The Last Witness CD" to prawdziwa gratka dla miłośników death metalu. To prawdziwe dzieło sztuki, które wzbudza respekt nawet wśród najwybredniejszych fanów gatunku.

Album trwa niemal 54 minuty i to aż 54 minuty mistrzowsko zagranej muzyki. Zealotry to zespół, który kultywuje tradycyjne elementy gatunku, ale jednocześnie nie boi się eksperymentować, poszukując nowych dróg i inspiracji.
'The Last Witness' to doskonały przykład na to, jak profesjonalny zespół może przewrócić do góry nogami wszystko, co myśleliśmy o death metalu. Album jest niczym opowieść, która wprowadza nas w mroczny świat końca ludzkości. Teksty utworów, opowiadają historię znaną już z dzieł takich autorów jak Arthur C. Clarke, ale Zealotry potrafi to opowiedzieć w sposób zupełnie oryginalny i jedyny w swoim rodzaju.



'The Last Witness' presents almost 54 mins of material hitting on all fronts with a progressive, yet schooled brand of death metal mastery, The album is carved from the same flesh as some of the genre's most important releases. Zealotry is a band that walks its own path, one that's paved by a desire to push death metal to new levels, while staying true to the genre's traditional elements.
"The Last Witness" brings to life a series of massive and unparalleled musical movements dense and complex enough to require repeated listens.

Lyrically, the album tells the story of humanity's end, as imagined by Arthur C. Clarke (among others). It speaks of our species' forced ascension and assimilation, compelled by the unseen, unknowable mind that tends to the cosmic clockwork and has decided the fates of countless other races. It is also about choices, mistakes and their consequences.

Lavadome is proud to present such irreversible art which stands out above the norm instead of following it in hopes there are still ears out here, thirsty to listen on repeat and slowly uncovering the mesmerizing scales of the nature presented by The Last Witness.




The topic of progression in metal is a controversial one, doubly so in a time when it is as at once digging into its past and looking into a future. The question of what constitutes progression is a controversial one where you will only get quasi answers at best and even more questions branching out of them. Is it merely novelty; a fresh layer of paint on old rusted gears, giving us a temporary sense of awe before familiarity and boredom sets in again? The combination of a distinct style onto a normal one; the ordinary fused with the extraordinary, a showpiece for eclecticism at the cost of foundation-level integrity? Simply improving the technical skill involved; raising the bar for membership, yet changing little else? Personally, I believe that true progression, development, evolution or whathaveyou comes not from merely unusual influences or quantitative knowledge of technique, but rather a distinct perspective – one that can be composed of pieces that may be staples yet arranged and executed in a form that makes them something else in their entirety.

Where the new old school movement is caught between hollow worship and genuine attempts to re-interpret its origins, the brutal-technical modernists are busy wallowing in their own short-sighted excess, and the dissonant movement has become rather comfortable in its increasingly less alien tonalities, there have been those who stand apart from the three axes of death metal. Ghoulgotha, Blood Incantation, Kerasphorus, Pavor, Morbius, The Chasm, Diskord, Axis of Advance, Mitochondrion, and Boston’s Zealotry represent a movement that at once dwells on the fringes of death metal yet viciously expands that desolate frontier. While Zealotry are far from the first or the most well known of these, they are arguably the best example of a band that encapsulates not just the genre’s present but it’s rich, storied history. Taking inspiration from the genre’s 30+ year history, Zealotry’s ideas will not be unheard of to genre veterans yet it is how they have warped and adapted them for their own esoteric purposes and rendering it far from comfortingly familiar.

Compared to the gradually unfolding cycles of riffing that comprised their excellent 2013 debut, The Charnel Expanse, The Last Witness stands out immediately with the raw density of its layered instrumentation. While their technical capacities were far from lacking, now they have stolen the spotlight as the talents of all four musicians coalesce into a tapestry of writhing rhythms and coiling expanses of fluctuating tonalities. Make no mistake, Zealotry is not a band that has forgotten about the importance of well crafted riffage but how they ambiguously entwine consonance and dissonance leaves very little that would be considered even remotely catchy or immediately gut-wrenching as much as ominous and otherworldly. The meat of the songs revolves around the deadly duo of guitarists Roman Temin and Chthe’ilist cult leader Philippe Tougas whirling complex counterpoint patterns into luminous textures from which they draw out a variety of depth an elaboration upon central ideas and themes. A highly active drum performance from Inhumatus’ Alex Zalatan forms an undulating turbulent framework in which they can function, pulling out a variety of sharply timed accents and fills, and shadowing the swell and churn of the rhythm and yet not coming off as remotely showboating. While the bass was muffled on the last album, here Aodán Collins is equally prominent as both guitarists, their every movement answered by stalking, chunking basslines that flesh out the lower end and veer into additional layers of harmony and contrast, furthering the album’s unsettlingly alien mood.

All of this makes the album come off as more jazz-fusion esque than its predecessor yet not necessarily just by their rigorous playing which betrays an impressive range of influences (Allan Holdsworth, Timeghoul, Univers Zero, Adramelech, The Chasm, Gorguts, Immolation, Alf Svensson era At The Gates, Ved Buens Ende, Virus, Anata, Gorguts and numerous others). As previously stated, the emphasis on layered instrumentation is much stronger than on the debut and it affects how the composition of the songs as well. These eight tracks cycle through these intricate textural layers, orbiting around one another to build up familiarity and ambience, saving up momentum generated to surge through powerful diversions, often using solos to great effect as they capitalize on expectation and frenetic execution in a mixture of Roman’s fusion ambivalence and Phil’s incendiary shredding. The riffing that ensues adds a more direct narrative approach to resolve prior strains of flurried delivery. It is in these moments the band wisely streamlines their delivery to bring the numerous hydra-like threads of development to their conclusion. Longer phrases slither in, creeping like hunting centipedes, stretching out to grasp at and fulfill the development of the underlying threads woven beneath the watery line between melody and discordance. It sounds fairly complex and the actual playing will likely take repeated listening to follow. Structurally however this is fairly concise and contained if compared to groups like Obliteration and The Chasm. Repetition is used notably but rather than being an artistic crutch, it works quite well to help re-contextualize itself in the wake of a song’s progression and provide closure where there might otherwise be confusion and amorphousness.

I’ve described Zealotry elsewhere as being a kind of convergence point for various threads of death metal modern, classic, and dissonant in nature but the more I listen, the more there’s the sneaking suspicion this generalization works increasingly less. On both levels of its mystifying aesthetic and underlying content, The Last Witness is a masterwork of death metal and a testament to the possibilities still ripe for exploration in the genre. It’s a rare fusion of high-tech craftsmanship, morbidly esoteric science fiction lyricism, and meticulously crafted compositions that doesn’t come around very often. At the same time, in spite of its initial inaccessibility, there’s a lot it offers to a wide variety of extreme metal fans across the spectrum, assuming they can tolerate just how much it lets loose upon the listener right from its opening moments. I doubt Zealotry will come to be the model upon which future iterations of death metal oddballs will base themselves on (and for the better) yet they’re emblematic of the changing attitudes and mindsets within the genre. Not just concerning progression/evolution but also what lies at the heart of death metal; it multifaceted nature that continues to voice itself in unexpected ways that challenge conventional notions of what does and doesn’t constitute moving forward amongst the genre’s numerous factions. Having produced two albums amongst the elite of recent times, the future remains promising for Boston’s finest and the fractured movement of which they form the spearhead.

Stillborn Machine



..::TRACK-LIST::..

1. Arc of Eradication 04:53
2. Heralding the Black Apostle 06:32
3. Cybernetic Eucharist 05:06
4. Progeny Omega 09:10
5. Mutagenesis 04:41
6. Yliaster 06:34
7. The Last Witness 08:01
8. Silence 08:38



..::OBSADA::..

R. Temin - Guitars (rhythm), Vocals
P. Tougas - Guitars (rhythm, lead, acoustic), Vocals (backing)
Alex Zalatan - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=2Fxof7EBrSc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album amerykańskiego zespołu grającego techniczny i progresywny death metal inspirowany przez GORGUTS, ATHEIST, DEMILICH. "ZEALOTRY - The Last Witness CD" to prawdziwa gratka dla miłośników death metalu. To prawdziwe dzieło sztuki, które wzbudza respekt nawet wśród najwybredniejszych fanów gatunku.

Album trwa niemal 54 minuty i to aż 54 minuty mistrzowsko zagranej muzyki. Zealotry to zespół, który kultywuje tradycyjne elementy gatunku, ale jednocześnie nie boi się eksperymentować, poszukując nowych dróg i inspiracji.
'The Last Witness' to doskonały przykład na to, jak profesjonalny zespół może przewrócić do góry nogami wszystko, co myśleliśmy o death metalu. Album jest niczym opowieść, która wprowadza nas w mroczny świat końca ludzkości. Teksty utworów, opowiadają historię znaną już z dzieł takich autorów jak Arthur C. Clarke, ale Zealotry potrafi to opowiedzieć w sposób zupełnie oryginalny i jedyny w swoim rodzaju.



'The Last Witness' presents almost 54 mins of material hitting on all fronts with a progressive, yet schooled brand of death metal mastery, The album is carved from the same flesh as some of the genre's most important releases. Zealotry is a band that walks its own path, one that's paved by a desire to push death metal to new levels, while staying true to the genre's traditional elements.
"The Last Witness" brings to life a series of massive and unparalleled musical movements dense and complex enough to require repeated listens.

Lyrically, the album tells the story of humanity's end, as imagined by Arthur C. Clarke (among others). It speaks of our species' forced ascension and assimilation, compelled by the unseen, unknowable mind that tends to the cosmic clockwork and has decided the fates of countless other races. It is also about choices, mistakes and their consequences.

Lavadome is proud to present such irreversible art which stands out above the norm instead of following it in hopes there are still ears out here, thirsty to listen on repeat and slowly uncovering the mesmerizing scales of the nature presented by The Last Witness.




The topic of progression in metal is a controversial one, doubly so in a time when it is as at once digging into its past and looking into a future. The question of what constitutes progression is a controversial one where you will only get quasi answers at best and even more questions branching out of them. Is it merely novelty; a fresh layer of paint on old rusted gears, giving us a temporary sense of awe before familiarity and boredom sets in again? The combination of a distinct style onto a normal one; the ordinary fused with the extraordinary, a showpiece for eclecticism at the cost of foundation-level integrity? Simply improving the technical skill involved; raising the bar for membership, yet changing little else? Personally, I believe that true progression, development, evolution or whathaveyou comes not from merely unusual influences or quantitative knowledge of technique, but rather a distinct perspective – one that can be composed of pieces that may be staples yet arranged and executed in a form that makes them something else in their entirety.

Where the new old school movement is caught between hollow worship and genuine attempts to re-interpret its origins, the brutal-technical modernists are busy wallowing in their own short-sighted excess, and the dissonant movement has become rather comfortable in its increasingly less alien tonalities, there have been those who stand apart from the three axes of death metal. Ghoulgotha, Blood Incantation, Kerasphorus, Pavor, Morbius, The Chasm, Diskord, Axis of Advance, Mitochondrion, and Boston’s Zealotry represent a movement that at once dwells on the fringes of death metal yet viciously expands that desolate frontier. While Zealotry are far from the first or the most well known of these, they are arguably the best example of a band that encapsulates not just the genre’s present but it’s rich, storied history. Taking inspiration from the genre’s 30+ year history, Zealotry’s ideas will not be unheard of to genre veterans yet it is how they have warped and adapted them for their own esoteric purposes and rendering it far from comfortingly familiar.

Compared to the gradually unfolding cycles of riffing that comprised their excellent 2013 debut, The Charnel Expanse, The Last Witness stands out immediately with the raw density of its layered instrumentation. While their technical capacities were far from lacking, now they have stolen the spotlight as the talents of all four musicians coalesce into a tapestry of writhing rhythms and coiling expanses of fluctuating tonalities. Make no mistake, Zealotry is not a band that has forgotten about the importance of well crafted riffage but how they ambiguously entwine consonance and dissonance leaves very little that would be considered even remotely catchy or immediately gut-wrenching as much as ominous and otherworldly. The meat of the songs revolves around the deadly duo of guitarists Roman Temin and Chthe’ilist cult leader Philippe Tougas whirling complex counterpoint patterns into luminous textures from which they draw out a variety of depth an elaboration upon central ideas and themes. A highly active drum performance from Inhumatus’ Alex Zalatan forms an undulating turbulent framework in which they can function, pulling out a variety of sharply timed accents and fills, and shadowing the swell and churn of the rhythm and yet not coming off as remotely showboating. While the bass was muffled on the last album, here Aodán Collins is equally prominent as both guitarists, their every movement answered by stalking, chunking basslines that flesh out the lower end and veer into additional layers of harmony and contrast, furthering the album’s unsettlingly alien mood.

All of this makes the album come off as more jazz-fusion esque than its predecessor yet not necessarily just by their rigorous playing which betrays an impressive range of influences (Allan Holdsworth, Timeghoul, Univers Zero, Adramelech, The Chasm, Gorguts, Immolation, Alf Svensson era At The Gates, Ved Buens Ende, Virus, Anata, Gorguts and numerous others). As previously stated, the emphasis on layered instrumentation is much stronger than on the debut and it affects how the composition of the songs as well. These eight tracks cycle through these intricate textural layers, orbiting around one another to build up familiarity and ambience, saving up momentum generated to surge through powerful diversions, often using solos to great effect as they capitalize on expectation and frenetic execution in a mixture of Roman’s fusion ambivalence and Phil’s incendiary shredding. The riffing that ensues adds a more direct narrative approach to resolve prior strains of flurried delivery. It is in these moments the band wisely streamlines their delivery to bring the numerous hydra-like threads of development to their conclusion. Longer phrases slither in, creeping like hunting centipedes, stretching out to grasp at and fulfill the development of the underlying threads woven beneath the watery line between melody and discordance. It sounds fairly complex and the actual playing will likely take repeated listening to follow. Structurally however this is fairly concise and contained if compared to groups like Obliteration and The Chasm. Repetition is used notably but rather than being an artistic crutch, it works quite well to help re-contextualize itself in the wake of a song’s progression and provide closure where there might otherwise be confusion and amorphousness.

I’ve described Zealotry elsewhere as being a kind of convergence point for various threads of death metal modern, classic, and dissonant in nature but the more I listen, the more there’s the sneaking suspicion this generalization works increasingly less. On both levels of its mystifying aesthetic and underlying content, The Last Witness is a masterwork of death metal and a testament to the possibilities still ripe for exploration in the genre. It’s a rare fusion of high-tech craftsmanship, morbidly esoteric science fiction lyricism, and meticulously crafted compositions that doesn’t come around very often. At the same time, in spite of its initial inaccessibility, there’s a lot it offers to a wide variety of extreme metal fans across the spectrum, assuming they can tolerate just how much it lets loose upon the listener right from its opening moments. I doubt Zealotry will come to be the model upon which future iterations of death metal oddballs will base themselves on (and for the better) yet they’re emblematic of the changing attitudes and mindsets within the genre. Not just concerning progression/evolution but also what lies at the heart of death metal; it multifaceted nature that continues to voice itself in unexpected ways that challenge conventional notions of what does and doesn’t constitute moving forward amongst the genre’s numerous factions. Having produced two albums amongst the elite of recent times, the future remains promising for Boston’s finest and the fractured movement of which they form the spearhead.

Stillborn Machine



..::TRACK-LIST::..

1. Arc of Eradication 04:53
2. Heralding the Black Apostle 06:32
3. Cybernetic Eucharist 05:06
4. Progeny Omega 09:10
5. Mutagenesis 04:41
6. Yliaster 06:34
7. The Last Witness 08:01
8. Silence 08:38



..::OBSADA::..

R. Temin - Guitars (rhythm), Vocals
P. Tougas - Guitars (rhythm, lead, acoustic), Vocals (backing)
Alex Zalatan - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=2Fxof7EBrSc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Bardzo cacy death metale z Białorusi!

'Sychodžańnie' to drugi materiał w trzyletniej historii zespołu, wydany w rok po premierze debiutanckiej demówki „Starazytnaje Licha”. Nową EP-kę wypełniają 32 minuty intensywnego black/death metalu, urozmaiconego tajemniczymi interludiami i filmowymi monologami, które nadają całości unikatowego charakteru. W muzyce LSZB pobrzmiewają echa takich zespołów, jak Necros Christos, Archgoat, czy Mortuary Drape. Materiał został zmiksowany/zmasterowany przez Ghostalgy Productions. Autorem okładki jest VR.



After releasing Staražytnaje licha demo last year, Belarusian black/death metallers Ljosazabojstwa are back with a massive new EP Sychodžańnie, set for release on June 30 via Hellthrasher Productions (CD/digital). With Sychodžańnie, LSZB take their brand of ancient thrashing black death to a whole new level, balancing barbaric riffage with mysterious interludes and spoken word samples that make for a unique experience. Prepare yourself for a 32-minute descent to the bottomless pit..

"At six tracks in thirty two minutes, LSZB’s follow-up EP, Sychodžańnie, is a mind-rattling hellride through the darklands of humanity’s subconscious. One minute you’re headbanging, rejoicing in malicious riffs and howls of ancient rancor; the next you’re cowering in deeply-embedded, instinctual fear beneath the wailing sirens of doom." - DECIBEL MAGAZINE

"As good as Staražytnaje licha was, Sychodžańnie is better. While that first demo was a multifaceted affair, there are even more facets on this new gem, and the band have pushed the dynamism of their compositions to even greater heights. The result is a half hour of music that keeps the listener tightly bound in the chains of its attraction." - NO CLEAN SINGING



The occult horror of a certain type of black/death generally somewhat influenced by or otherwise in line with Mortuary Drape is one of my favorite things, and Ljosazabojstwa clearly agree, given the content on Sychodžańnie and on the demo that came before it. From the first bits of atmosphere created by a haunting organ introduction through the very last chords, everything about this EP is massive; monolithic doom-driven rhythms do combat with the vocalist’s echoing snarl, subtle keyboards occasionally provide an extra layer, and the whole package is complimented by the immense production that ties the entire package together. Ominous interludes, sometimes mid-track, build tension, and whenever appropriate buildup has been reached, well-timed eruptions launch trudging doom into ripping hellfire before spiraling back to a horrifying crawl.

Though I mentioned Mortuary Drape as a point of comparison (and a clear influence), Ljosazabojstwa are by no means a clone of anyone; chaotic tremolo melodies, pretty leads, fiery death metal, and blazing thrash merge seamlessly to form a package that fits the mood that Mortuary Drape, Necros Christos, or similar bands put me into without feeling like a pointless ripoff at any point. Though sometimes the non-metal interruptions get a bit much for me, the overall package is startlingly strong, and a welcome change of pace from the onslaught of more straightforward death metal releases that I’ve been hearing from this year so far; as a point to their credit, the interludes are well written (or well picked, for the samples), and my general distaste for lengthy and frequent interludes may well be more of a problem for me than the interludes themselves.

Ljosazabojstwa fundamentally call for a return to the occult, and I welcome it with open arms. Sychodžańnie is catchy, memorable, and excellently performed, with more than enough variety and strength of both songwriting and pacing to keep the EP interesting from listen to listen. Most great EP’s leave me wanting more from the band, and as much as I’m looking forward to hearing Ljosazabojstwa’s first full length, this is a rare EP powerful enough to merit the repeat listens and reflection to occupy me until whenever the band feels that another release is necessary.

HighwayCorsair



..::TRACK-LIST::..

1. Pozirk u biezdań 02:06
2. Zhuba 07:37
3. Piekła 06:56
4. Šliach na Miehida 07:00
5. Sychodžańnie 01:36
6. Zabojstwa ljosu 06:48




https://www.youtube.com/watch?v=3EVsw21ro6A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Bardzo cacy death metale z Białorusi!

'Sychodžańnie' to drugi materiał w trzyletniej historii zespołu, wydany w rok po premierze debiutanckiej demówki „Starazytnaje Licha”. Nową EP-kę wypełniają 32 minuty intensywnego black/death metalu, urozmaiconego tajemniczymi interludiami i filmowymi monologami, które nadają całości unikatowego charakteru. W muzyce LSZB pobrzmiewają echa takich zespołów, jak Necros Christos, Archgoat, czy Mortuary Drape. Materiał został zmiksowany/zmasterowany przez Ghostalgy Productions. Autorem okładki jest VR.



After releasing Staražytnaje licha demo last year, Belarusian black/death metallers Ljosazabojstwa are back with a massive new EP Sychodžańnie, set for release on June 30 via Hellthrasher Productions (CD/digital). With Sychodžańnie, LSZB take their brand of ancient thrashing black death to a whole new level, balancing barbaric riffage with mysterious interludes and spoken word samples that make for a unique experience. Prepare yourself for a 32-minute descent to the bottomless pit..

"At six tracks in thirty two minutes, LSZB’s follow-up EP, Sychodžańnie, is a mind-rattling hellride through the darklands of humanity’s subconscious. One minute you’re headbanging, rejoicing in malicious riffs and howls of ancient rancor; the next you’re cowering in deeply-embedded, instinctual fear beneath the wailing sirens of doom." - DECIBEL MAGAZINE

"As good as Staražytnaje licha was, Sychodžańnie is better. While that first demo was a multifaceted affair, there are even more facets on this new gem, and the band have pushed the dynamism of their compositions to even greater heights. The result is a half hour of music that keeps the listener tightly bound in the chains of its attraction." - NO CLEAN SINGING



The occult horror of a certain type of black/death generally somewhat influenced by or otherwise in line with Mortuary Drape is one of my favorite things, and Ljosazabojstwa clearly agree, given the content on Sychodžańnie and on the demo that came before it. From the first bits of atmosphere created by a haunting organ introduction through the very last chords, everything about this EP is massive; monolithic doom-driven rhythms do combat with the vocalist’s echoing snarl, subtle keyboards occasionally provide an extra layer, and the whole package is complimented by the immense production that ties the entire package together. Ominous interludes, sometimes mid-track, build tension, and whenever appropriate buildup has been reached, well-timed eruptions launch trudging doom into ripping hellfire before spiraling back to a horrifying crawl.

Though I mentioned Mortuary Drape as a point of comparison (and a clear influence), Ljosazabojstwa are by no means a clone of anyone; chaotic tremolo melodies, pretty leads, fiery death metal, and blazing thrash merge seamlessly to form a package that fits the mood that Mortuary Drape, Necros Christos, or similar bands put me into without feeling like a pointless ripoff at any point. Though sometimes the non-metal interruptions get a bit much for me, the overall package is startlingly strong, and a welcome change of pace from the onslaught of more straightforward death metal releases that I’ve been hearing from this year so far; as a point to their credit, the interludes are well written (or well picked, for the samples), and my general distaste for lengthy and frequent interludes may well be more of a problem for me than the interludes themselves.

Ljosazabojstwa fundamentally call for a return to the occult, and I welcome it with open arms. Sychodžańnie is catchy, memorable, and excellently performed, with more than enough variety and strength of both songwriting and pacing to keep the EP interesting from listen to listen. Most great EP’s leave me wanting more from the band, and as much as I’m looking forward to hearing Ljosazabojstwa’s first full length, this is a rare EP powerful enough to merit the repeat listens and reflection to occupy me until whenever the band feels that another release is necessary.

HighwayCorsair



..::TRACK-LIST::..

1. Pozirk u biezdań 02:06
2. Zhuba 07:37
3. Piekła 06:56
4. Šliach na Miehida 07:00
5. Sychodžańnie 01:36
6. Zabojstwa ljosu 06:48




https://www.youtube.com/watch?v=3EVsw21ro6A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nic dziwnego, że biorąc pod uwagę dotychczasowe osiągnięcia zespołu, nie jest to typowy album Tech-Death. Utalentowany duet gitarzysty i inżyniera dźwięku Norberta Müllera oraz wokalisty, gitarzysty i kompozytora Floriana Engelke'a prześcignął samych siebie na Ontology of Nought! Epickie utwory o długości od 10 do 18 minut łączą się w spójną całość, która zachwyca charakterystycznym technicznym rozmachem zespołu i progresywnym, kompozytorskim geniuszem. Imponująca obsada muzyków sesyjnych i gościnnych dodaje jeszcze więcej energii.



Ingurgitating Oblivion to bezsprzecznie jeden z najbardziej ambitnych zespołów u naszych zachodnich zabor… tego, sąsiadów. Niemcy od lat całkiem udanie poszerzają formułę technicznego death metalu, nie idąc przy tym na łatwiznę ani żadne kompromisy. A, no i nie zważają, czy ktokolwiek spoza zespołu ogarnia te ich pokręcone wizje. Nie powiem, takie aroganckie podejście, ignorujące możliwości i oczekiwania odbiorców, zawsze mi imponuje — tak jak zaimponował mi „Vision Wallows In Symphonies Of Light” — ale i ja czasami osiągam punkt wyrzygu, kiedy spektrum artyzmu jest zbyt szerokie.

Ontology Of Nought to kolejny krok Ingurgitating Oblivion na drodze do wykreowania jeśli nie oryginalnego, to przynajmniej rozpoznawalnego stylu. Idąc po swoje, zespół wyraźnie zredukował tutaj bezpośrednie wpływy Gorguts czy Ulcerate, za to wprowadził więcej zabaw z lajtowymi, choć wcale nie mniej skomplikowanymi dźwiękami, czyniąc materiał baaardzo rozbudowanym i nieprzewidywalnym. Niemcy potrafią z pasją napierać intensywny death metal o zagmatwanych strukturach, by po sekundzie przejść do czarowania damskimi wokalami i klimatami z pogranicza jazzu i fusion. Zwykle te elementy przenikają się tylko w niewielkim stopniu, częściej mamy do czynienia z gwałtownymi przeskokami to w jedną, to w drugą stronę – a to wszystko w ramach jednego utworu. Owszem, grupa z równą swobodą porusza się w obu tych skrajnościach, ale całość byłaby jednak bardziej komunikatywna, gdyby te pomysły rozłożono na osobne (i krótsze) kawałki. Gdyby… bo ewidentnie nie o przystępność tu chodzi…

Jeśli dobrze łapię ideę, Ontology Of Nought pomyślano tak, żeby był albumem niezwykle złożonym i bardzo wymagającym, z którym trzeba się pomęczyć, który powoli odsłania swoje atuty i właściwie nigdy do końca nie daje się rozgryźć. Muzycy Ingurgitating Oblivion zadbali o to, żeby „się działo”, żeby było gęsto, różnorodnie i nieszablonowo — co naturalnie doceniam — bo przez około 55 minut tego materiału dostajemy sporo dowodów ich nieskrępowanej wyobraźni i ogromnych umiejętności. Niemcy potrafią zamieszać tak, że momentami nie wiadomo, co się dzieje, ale robią to z prawdziwą klasą, bo niezależnie od aktualnie uprawianego gatunku, wychodzi im to świetnie.

Tylko tego… jest jeden problem. Ja tu piszę o około 55 minutach, a wyświetlacz pokazuje ich aż 73… Czym zatem są te brakujące minuty? Ano, kurwa jego w dupę zapierdolona mać, niczym: jakiś ambient, przypadkowe dźwięki, gadka-szmatka albo po prostu nic. Dłuuugie fragmenty nica, które sztucznie rozciągają i tak już bardzo długie utwory (weźmy pierwszy z brzegu „Uncreation's Whirring Loom You Ply With Crippled Fingers”, który potrzebuje trzy i pół minuty, żeby w ogóle wystartować) i kompletnie zaburzają spójność płyty. Na „Vision Wallows In Symphonies Of Light” również występowały pewne okołoambientowe przeszkadzajki, ale było ich bez porównania mniej, a przez to tak nie doskwierały. Na Ontology Of Nought tego badziewia jest tyle, że każdorazowo doprowadza mnie do szału i nie pozwala w pełni cieszyć się zawartością „netto” płyty.

Czwarte dzieło Ingurgitating Oblivion brzmi znakomicie, jest cudnie zagrane (Lille Gruber odpierdala takie kosmosy, że kopara nie chce się podnieść z podłogi) i zawiera masę naprawdę kapitalnej muzyki. Niestety, nawet te wszystkie zalety zebrane do kupy nie są w stanie odwrócić mojej uwagi od koszmarnej wtopy z ambientowymi zapchajdziurami. Mogła być z tego płyta roku, tymczasem z bólem serca jestem zmuszony dać jej ledwie 7.

demo


Ciężka artyleria wjechała. Bardzo ciężka. Oto przed Wami piąty album niemieckiego Ingurgitating Oblivion, projektu aktualnie dowodzonego przez Floriana Engelke, muzyka Of Trees And Orchids, grupy, na gruzach której Ingurgitating Oblivion powstało. Na przestrzeni ćwierćwiecza muzyka tego projektu sukcesywnie ewoluowała od dość gęstego i brutalnego, zdysonansowanego metalu śmierci w kierunkach coraz bardziej awangardowych. W 2017 wraz z dołączeniem do składu perkusisty Lille Grubera (Defeated Sanity), muzyka Niemców nabrał jeszcze większych rumieńców i odpłynęła w eksperymenty jeszcze mocniej, czego owocem był ostatni jak dotąd album „Visions Wallows In Symphonies Of Light” z tamtego roku, dowodzący, że ponad dwudziestominutowe kompozycje dla death metalu są niestraszne. „Ontology Of Nought” idzie jeszcze dalej – żadna z pięciu zamieszczonych tu kompozycji nie schodzi poniżej 10 minut. Panowie ze swoją inwencją twórczą idą tutaj jeszcze dalej zostawiając sobie coraz mniej pola na death metal, a pławiąc się w w naginaniu form i tekstur. Różnorodność dźwięków i paleta inspiracji, które tu usłyszymy sprawiłaby – jestem skłonny zaryzykować tą tezę w ciemno – że wyczekiwany tu i ówdzie nowy album Blood Incantation umoczony w „berlińskiej szkole” będzie będzie jak VW Passat w zestawieniu z Bugatti Chiron. Czego tu nie usłyszymy – krautrock, zheul, post-black, kolaże dźwiękowe z kosmosu rodem, brutalny death metal, skandynawska szkoła progrocka, muzyka bliskiego wschodu. Naprawdę dużo tu tego. Wykonane jest to brawurowo i perfekcyjnie, zagrane tak, że papcie spadają, tu nie ma chwili na zająknięcie czy błąd. Tylko chyba trochę tu tego wszystkiego za dużo. „Ontology Of Nought” kipi barokowym przepychem i balansuje na granicy swobodnej improwizacji, a w zasadzie jedną nogą już tam jest a drugą stara się przełożyć. Pije do tego, że brakuje tu punktów zaczepienia, jakiejś chwili, żeby tą muzyką podelektować się, a nie tylko podziwiać ją. Zawsze uważałem siebie za słuchacza, który lubi pewne przeładowanie formy, ponadprzeciętny warsztat wykonawczy i pewną skłonność do łamania konwencji. Tutaj jest tego aż nadto i jest to zrobione naprawdę ze smakiem. I bardzo bym życzył sobie, żeby ten muzyczny tygiel w swoich 73 minutach był tworem niemalże całkowicie instrumentalnym, bo partie wokalne nie dość, że są tu słabe, to i kompletnie niepotrzebne. A one przede wszystkim bardzo słabo, cicho zarejestrowane, blackowy skrzek brzmi jakby żaba dusiła się w sadzawce, growl jest kompletnie bezużyteczny, a okazjonalne, czyste wokale stylizowane na pre-heritagowego Akerfeldta dość blade. Warto też podkreślić, że tego typu wydawnictwa, które mają w sobie duży pierwiastek improwizacji niekoniecznie mają dużą „replay value”. Nie ukrywam, że cholernie szanuje wysiłek włożony w ten album, ale skłamałbym mówiąc, że jest to zestaw dźwięków, który zachęca mnie do ponownego sięgnięcia po te nagranie. Na pewno jest to płyta, którą warto przesłuchać, bo oferuje ona naprawdę dużo. W chuj dużo. Kto ile z tego wyniesie to kwestia indywidualna. Szczerze namawiam do przesłuchania jeśli nie boicie się wyzwań.
Harlequin


Unsurprisingly, considering the band's acclaimed body of work to date, this is no run-of-the-mill Tech-Death album. The talented duo of guitarist and engineer Norbert Müller and vocalist, guitarist, and composer Florian Engelke have outdone themselves again on Ontology of Nought! Epic-length tracks ranging from 10 to 18 minutes fuse into a cohesive whole that awes with the band's characteristic technical flare and progressive, compositional brilliance. The impressive cast of session and guest musicians adds even more vibrancy.



..::TRACK-LIST::..

1. Uncreation’s whirring loom you ply with crippled fingers 14:38
2. To weave the tapestry of nought 18:47
3. The blossoms of your tomorrow shall unfold in my heart 11:05
4. Lest I should perish with travel, effete and weary, as my knees refuse to bear me thither 10:24
5. The barren earth oozes blood, and shakes and moans, to drink her children’s gore 18:18



..::OBSADA::..

Norbert Müller - rhythm and lead guitars, sound engineering, mastering, all recording logistics
Florian Engelke - lead composition, rhythm and lead guitars, vocals, Tibetan singing bowls

Guest appearances / Session musicians:
Lille Gruber (Defeated Sanity) - Drums
Ava Bonam - Vocals
Chris Zoukas (Mentally Defiled, Sacral Rage, Violent Definition) - Bass
Céline Voccia - Piano
Daniel Agi - Recorder, Flutes
Jan Ferdinand - Vibraphone, Guitars
Tom Fountainhead Geldschläger - Guitar Solos




https://www.youtube.com/watch?v=rqv8UM_g-GY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nic dziwnego, że biorąc pod uwagę dotychczasowe osiągnięcia zespołu, nie jest to typowy album Tech-Death. Utalentowany duet gitarzysty i inżyniera dźwięku Norberta Müllera oraz wokalisty, gitarzysty i kompozytora Floriana Engelke'a prześcignął samych siebie na Ontology of Nought! Epickie utwory o długości od 10 do 18 minut łączą się w spójną całość, która zachwyca charakterystycznym technicznym rozmachem zespołu i progresywnym, kompozytorskim geniuszem. Imponująca obsada muzyków sesyjnych i gościnnych dodaje jeszcze więcej energii.



Ingurgitating Oblivion to bezsprzecznie jeden z najbardziej ambitnych zespołów u naszych zachodnich zabor… tego, sąsiadów. Niemcy od lat całkiem udanie poszerzają formułę technicznego death metalu, nie idąc przy tym na łatwiznę ani żadne kompromisy. A, no i nie zważają, czy ktokolwiek spoza zespołu ogarnia te ich pokręcone wizje. Nie powiem, takie aroganckie podejście, ignorujące możliwości i oczekiwania odbiorców, zawsze mi imponuje — tak jak zaimponował mi „Vision Wallows In Symphonies Of Light” — ale i ja czasami osiągam punkt wyrzygu, kiedy spektrum artyzmu jest zbyt szerokie.

Ontology Of Nought to kolejny krok Ingurgitating Oblivion na drodze do wykreowania jeśli nie oryginalnego, to przynajmniej rozpoznawalnego stylu. Idąc po swoje, zespół wyraźnie zredukował tutaj bezpośrednie wpływy Gorguts czy Ulcerate, za to wprowadził więcej zabaw z lajtowymi, choć wcale nie mniej skomplikowanymi dźwiękami, czyniąc materiał baaardzo rozbudowanym i nieprzewidywalnym. Niemcy potrafią z pasją napierać intensywny death metal o zagmatwanych strukturach, by po sekundzie przejść do czarowania damskimi wokalami i klimatami z pogranicza jazzu i fusion. Zwykle te elementy przenikają się tylko w niewielkim stopniu, częściej mamy do czynienia z gwałtownymi przeskokami to w jedną, to w drugą stronę – a to wszystko w ramach jednego utworu. Owszem, grupa z równą swobodą porusza się w obu tych skrajnościach, ale całość byłaby jednak bardziej komunikatywna, gdyby te pomysły rozłożono na osobne (i krótsze) kawałki. Gdyby… bo ewidentnie nie o przystępność tu chodzi…

Jeśli dobrze łapię ideę, Ontology Of Nought pomyślano tak, żeby był albumem niezwykle złożonym i bardzo wymagającym, z którym trzeba się pomęczyć, który powoli odsłania swoje atuty i właściwie nigdy do końca nie daje się rozgryźć. Muzycy Ingurgitating Oblivion zadbali o to, żeby „się działo”, żeby było gęsto, różnorodnie i nieszablonowo — co naturalnie doceniam — bo przez około 55 minut tego materiału dostajemy sporo dowodów ich nieskrępowanej wyobraźni i ogromnych umiejętności. Niemcy potrafią zamieszać tak, że momentami nie wiadomo, co się dzieje, ale robią to z prawdziwą klasą, bo niezależnie od aktualnie uprawianego gatunku, wychodzi im to świetnie.

Tylko tego… jest jeden problem. Ja tu piszę o około 55 minutach, a wyświetlacz pokazuje ich aż 73… Czym zatem są te brakujące minuty? Ano, kurwa jego w dupę zapierdolona mać, niczym: jakiś ambient, przypadkowe dźwięki, gadka-szmatka albo po prostu nic. Dłuuugie fragmenty nica, które sztucznie rozciągają i tak już bardzo długie utwory (weźmy pierwszy z brzegu „Uncreation's Whirring Loom You Ply With Crippled Fingers”, który potrzebuje trzy i pół minuty, żeby w ogóle wystartować) i kompletnie zaburzają spójność płyty. Na „Vision Wallows In Symphonies Of Light” również występowały pewne okołoambientowe przeszkadzajki, ale było ich bez porównania mniej, a przez to tak nie doskwierały. Na Ontology Of Nought tego badziewia jest tyle, że każdorazowo doprowadza mnie do szału i nie pozwala w pełni cieszyć się zawartością „netto” płyty.

Czwarte dzieło Ingurgitating Oblivion brzmi znakomicie, jest cudnie zagrane (Lille Gruber odpierdala takie kosmosy, że kopara nie chce się podnieść z podłogi) i zawiera masę naprawdę kapitalnej muzyki. Niestety, nawet te wszystkie zalety zebrane do kupy nie są w stanie odwrócić mojej uwagi od koszmarnej wtopy z ambientowymi zapchajdziurami. Mogła być z tego płyta roku, tymczasem z bólem serca jestem zmuszony dać jej ledwie 7.

demo


Ciężka artyleria wjechała. Bardzo ciężka. Oto przed Wami piąty album niemieckiego Ingurgitating Oblivion, projektu aktualnie dowodzonego przez Floriana Engelke, muzyka Of Trees And Orchids, grupy, na gruzach której Ingurgitating Oblivion powstało. Na przestrzeni ćwierćwiecza muzyka tego projektu sukcesywnie ewoluowała od dość gęstego i brutalnego, zdysonansowanego metalu śmierci w kierunkach coraz bardziej awangardowych. W 2017 wraz z dołączeniem do składu perkusisty Lille Grubera (Defeated Sanity), muzyka Niemców nabrał jeszcze większych rumieńców i odpłynęła w eksperymenty jeszcze mocniej, czego owocem był ostatni jak dotąd album „Visions Wallows In Symphonies Of Light” z tamtego roku, dowodzący, że ponad dwudziestominutowe kompozycje dla death metalu są niestraszne. „Ontology Of Nought” idzie jeszcze dalej – żadna z pięciu zamieszczonych tu kompozycji nie schodzi poniżej 10 minut. Panowie ze swoją inwencją twórczą idą tutaj jeszcze dalej zostawiając sobie coraz mniej pola na death metal, a pławiąc się w w naginaniu form i tekstur. Różnorodność dźwięków i paleta inspiracji, które tu usłyszymy sprawiłaby – jestem skłonny zaryzykować tą tezę w ciemno – że wyczekiwany tu i ówdzie nowy album Blood Incantation umoczony w „berlińskiej szkole” będzie będzie jak VW Passat w zestawieniu z Bugatti Chiron. Czego tu nie usłyszymy – krautrock, zheul, post-black, kolaże dźwiękowe z kosmosu rodem, brutalny death metal, skandynawska szkoła progrocka, muzyka bliskiego wschodu. Naprawdę dużo tu tego. Wykonane jest to brawurowo i perfekcyjnie, zagrane tak, że papcie spadają, tu nie ma chwili na zająknięcie czy błąd. Tylko chyba trochę tu tego wszystkiego za dużo. „Ontology Of Nought” kipi barokowym przepychem i balansuje na granicy swobodnej improwizacji, a w zasadzie jedną nogą już tam jest a drugą stara się przełożyć. Pije do tego, że brakuje tu punktów zaczepienia, jakiejś chwili, żeby tą muzyką podelektować się, a nie tylko podziwiać ją. Zawsze uważałem siebie za słuchacza, który lubi pewne przeładowanie formy, ponadprzeciętny warsztat wykonawczy i pewną skłonność do łamania konwencji. Tutaj jest tego aż nadto i jest to zrobione naprawdę ze smakiem. I bardzo bym życzył sobie, żeby ten muzyczny tygiel w swoich 73 minutach był tworem niemalże całkowicie instrumentalnym, bo partie wokalne nie dość, że są tu słabe, to i kompletnie niepotrzebne. A one przede wszystkim bardzo słabo, cicho zarejestrowane, blackowy skrzek brzmi jakby żaba dusiła się w sadzawce, growl jest kompletnie bezużyteczny, a okazjonalne, czyste wokale stylizowane na pre-heritagowego Akerfeldta dość blade. Warto też podkreślić, że tego typu wydawnictwa, które mają w sobie duży pierwiastek improwizacji niekoniecznie mają dużą „replay value”. Nie ukrywam, że cholernie szanuje wysiłek włożony w ten album, ale skłamałbym mówiąc, że jest to zestaw dźwięków, który zachęca mnie do ponownego sięgnięcia po te nagranie. Na pewno jest to płyta, którą warto przesłuchać, bo oferuje ona naprawdę dużo. W chuj dużo. Kto ile z tego wyniesie to kwestia indywidualna. Szczerze namawiam do przesłuchania jeśli nie boicie się wyzwań.
Harlequin


Unsurprisingly, considering the band's acclaimed body of work to date, this is no run-of-the-mill Tech-Death album. The talented duo of guitarist and engineer Norbert Müller and vocalist, guitarist, and composer Florian Engelke have outdone themselves again on Ontology of Nought! Epic-length tracks ranging from 10 to 18 minutes fuse into a cohesive whole that awes with the band's characteristic technical flare and progressive, compositional brilliance. The impressive cast of session and guest musicians adds even more vibrancy.



..::TRACK-LIST::..

1. Uncreation’s whirring loom you ply with crippled fingers 14:38
2. To weave the tapestry of nought 18:47
3. The blossoms of your tomorrow shall unfold in my heart 11:05
4. Lest I should perish with travel, effete and weary, as my knees refuse to bear me thither 10:24
5. The barren earth oozes blood, and shakes and moans, to drink her children’s gore 18:18



..::OBSADA::..

Norbert Müller - rhythm and lead guitars, sound engineering, mastering, all recording logistics
Florian Engelke - lead composition, rhythm and lead guitars, vocals, Tibetan singing bowls

Guest appearances / Session musicians:
Lille Gruber (Defeated Sanity) - Drums
Ava Bonam - Vocals
Chris Zoukas (Mentally Defiled, Sacral Rage, Violent Definition) - Bass
Céline Voccia - Piano
Daniel Agi - Recorder, Flutes
Jan Ferdinand - Vibraphone, Guitars
Tom Fountainhead Geldschläger - Guitar Solos




https://www.youtube.com/watch?v=rqv8UM_g-GY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Bardzo cenny kawałek historii thrash/death metal'u!



..::TRACK-LIST::..

1. The Choice 7:48
2. Murder, Rape, Pilage, And Burn 3:54
3. Reformation 5:06
4. Redeem Deny 3:46
5. Possession 4:49
6. Suicidal Dreams 4:02
7. Life And Death 4:21
8. Victim Of The Future 3:52
9. Tunnel Of Damnation 3:41
10. Follower 3:08

Bonus Track:
11. Impending Doom 3:35



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Paul Speckmann
Drums - Dean Chioles
Guitar - Aaron Nickeas



https://www.youtube.com/watch?v=b1uNXuGy8dc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Bardzo cenny kawałek historii thrash/death metal'u!



..::TRACK-LIST::..

1. The Choice 7:48
2. Murder, Rape, Pilage, And Burn 3:54
3. Reformation 5:06
4. Redeem Deny 3:46
5. Possession 4:49
6. Suicidal Dreams 4:02
7. Life And Death 4:21
8. Victim Of The Future 3:52
9. Tunnel Of Damnation 3:41
10. Follower 3:08

Bonus Track:
11. Impending Doom 3:35



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Paul Speckmann
Drums - Dean Chioles
Guitar - Aaron Nickeas



https://www.youtube.com/watch?v=b1uNXuGy8dc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancka EPka ekipy z Chicago grającej techniczny death metal inspirowany przez PSYCROPTIC, SOREPTION, ARKAIK oraz wczesny DECAPITATED!



I listen to a lot of technical death metal; it's my favorite type of death metal, and admittedly, I'm not too picky with it either. I understand the complaints of it being more of just a showboating competition rather than an actual song, but throw in a lot of notes, a clean production and some pompous lyrics screamed by what sounds like a maniac, and I'm all for it. Despite this, I knew when I had first heard this EP, this was truly something special.

Firstly, I'm not one to talk much about production, but the sound on this is absolutely spot on. Everything is audible and clean, but not too clean to where it sounds plasticy. The guitars have a nice crunch to them, the bass is devastatingly low and rumbles away like an 8.0 magnitude earthquake. The drums and vocals are balanced nicely as well, and everything comes together very well, with not one party outdoing the other at any point.

Musically, it's a tech death album by the numbers; changing tempos, switching time signatures, blistering speed and a drummer that pummels away at his kit like it's a contest to see how fast he can go. What makes this album special for me are the absolutely obliterating grooves that they hit you with. Sure, all the tech is fun and cool, but if you can't kick me in the balls with a monstrous riff that has me headbanging until my vertebrae disintegrate, it tends to lose the "death metal" part of it. Thankfully, Wounds understands this. Every song on this EP has that one crushing riff that becomes a "try not to headbang" challenge. And for me, I've failed every single time I've listened to this EP. And, thankfully again, they're not slam breakdowns. These are genuine, meaty riffs that will knock your socks off and get your whole body moving. The solos are really nice too, very melodic and memorable. The gorgeous solo at the end of "Metamorphosis" is the best on the album for sure. The bass player is a beast as well. I commented on how nice the bass sounds in the mix, and his playing style mixes nicely fits the music. He mostly just follows the guitar players, but I can't say in this case I really care, because he adds that extra layer of punch to the riffs.

And wow, do I need another paragraph dedicated to this vocalist. The absolute cream of the crop is this mad lad. His lows are pretty intelligible, there's some "BREE" parts in his lows for an added touch. But, my God, this guys highs! It sounds like someone stuck him in an isolation room, tied him up and set him on fire and recorded his screams of anguish for the record. They're insane! I always love me some highs in a death metal vocalist, and you really won't find much better than this guy.

There's really nothing I can complain about with this EP. It's been a constant of mine ever since it dropped last year, and it has yet to lose its initial touch for me. Every time I throw it on, its a pure rush of adrenaline that makes me want to get in my car and just rip it down the highway and start a high speed police chase with this blasting from my speakers. I've not come across anything this explosive and impressive in a long time, and to think that this is a debut has me super excited for this band's future. I'd recommend this to not only tech death fans, but I'd urge fans of regular death metal to give this one a try too. It could be a bit overwhelming at first, but the hooks will grab you in very quickly. Very enjoyable from start to finish.

chrisc7249



..::TRACK-LIST::..

1. Explosion of Interstellar Terror 04:15
2. Light Eater 03:56
3. Metamorphosis 05:20
4. Fractured 03:54
5. An Undead Awakening 03:32



..::OBSADA::..

Vocals - Norman Hale
Guitars - Rick Mora
Bass - Franco Caballero
Drums - Nate Burgard



https://www.youtube.com/watch?v=qjg9C45EQjQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancka EPka ekipy z Chicago grającej techniczny death metal inspirowany przez PSYCROPTIC, SOREPTION, ARKAIK oraz wczesny DECAPITATED!



I listen to a lot of technical death metal; it's my favorite type of death metal, and admittedly, I'm not too picky with it either. I understand the complaints of it being more of just a showboating competition rather than an actual song, but throw in a lot of notes, a clean production and some pompous lyrics screamed by what sounds like a maniac, and I'm all for it. Despite this, I knew when I had first heard this EP, this was truly something special.

Firstly, I'm not one to talk much about production, but the sound on this is absolutely spot on. Everything is audible and clean, but not too clean to where it sounds plasticy. The guitars have a nice crunch to them, the bass is devastatingly low and rumbles away like an 8.0 magnitude earthquake. The drums and vocals are balanced nicely as well, and everything comes together very well, with not one party outdoing the other at any point.

Musically, it's a tech death album by the numbers; changing tempos, switching time signatures, blistering speed and a drummer that pummels away at his kit like it's a contest to see how fast he can go. What makes this album special for me are the absolutely obliterating grooves that they hit you with. Sure, all the tech is fun and cool, but if you can't kick me in the balls with a monstrous riff that has me headbanging until my vertebrae disintegrate, it tends to lose the "death metal" part of it. Thankfully, Wounds understands this. Every song on this EP has that one crushing riff that becomes a "try not to headbang" challenge. And for me, I've failed every single time I've listened to this EP. And, thankfully again, they're not slam breakdowns. These are genuine, meaty riffs that will knock your socks off and get your whole body moving. The solos are really nice too, very melodic and memorable. The gorgeous solo at the end of "Metamorphosis" is the best on the album for sure. The bass player is a beast as well. I commented on how nice the bass sounds in the mix, and his playing style mixes nicely fits the music. He mostly just follows the guitar players, but I can't say in this case I really care, because he adds that extra layer of punch to the riffs.

And wow, do I need another paragraph dedicated to this vocalist. The absolute cream of the crop is this mad lad. His lows are pretty intelligible, there's some "BREE" parts in his lows for an added touch. But, my God, this guys highs! It sounds like someone stuck him in an isolation room, tied him up and set him on fire and recorded his screams of anguish for the record. They're insane! I always love me some highs in a death metal vocalist, and you really won't find much better than this guy.

There's really nothing I can complain about with this EP. It's been a constant of mine ever since it dropped last year, and it has yet to lose its initial touch for me. Every time I throw it on, its a pure rush of adrenaline that makes me want to get in my car and just rip it down the highway and start a high speed police chase with this blasting from my speakers. I've not come across anything this explosive and impressive in a long time, and to think that this is a debut has me super excited for this band's future. I'd recommend this to not only tech death fans, but I'd urge fans of regular death metal to give this one a try too. It could be a bit overwhelming at first, but the hooks will grab you in very quickly. Very enjoyable from start to finish.

chrisc7249



..::TRACK-LIST::..

1. Explosion of Interstellar Terror 04:15
2. Light Eater 03:56
3. Metamorphosis 05:20
4. Fractured 03:54
5. An Undead Awakening 03:32



..::OBSADA::..

Vocals - Norman Hale
Guitars - Rick Mora
Bass - Franco Caballero
Drums - Nate Burgard



https://www.youtube.com/watch?v=qjg9C45EQjQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemieccy piewcy okultystycznej degeneracji i apokaliptycznego horroru. Mistrzowski odjazd po progresywnej bandzie przy stricte ekstremalnym, death/blackmetalowym obliczu muzyki.
Techniczne zawijasy wplątane w kurewsko nośne riffy, inteligenckie zło przekute na język potężnego, metalowego grzania.
Zastanawiasz się co ci tak rozpierdoliło ryj?
Już wiesz...



Dosłownie kilkanaście dni temu miałem tak z pełnym wydawnictwem Triumvir Foul a teraz pastwi się nad moimi uszami znakomity debiut Khthoniik Cerviiks zatytułowany „SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)”. Na tym wydawnictwie widnieje stempel Necroshrine Records, co jest wyznacznikiem wysokiego poziomu hałasu. I tak właśnie jest. Debiut do dalsza część ścieżki wytyczonej na „Heptaëdrone”. Gęste, mięsiste riffy krążące jak sępy wokół death/black metalowego truchła to właśnie siła tej muzyki. Muzyki prostej i nieskomplikowanej, ale pochodzącej z najgłębszego wnętrza czarnego jak heban metalowego serduszka (znowu mnie naszło na poezje spod budki z piwem hehe). Jest to kawał naprawdę porządnego grania. Mimo że takiej muzyki ostatnio powstaje na pęczki, to jestem zdania, że każdemu prawdziwemu maniakowi takiego muzykowania te nuty nigdy się nie znudzą. Według mnie rozbijanie tej płyty na poszczególne elementy nie ma sensu. Silenie się też na jakieś wzniosłe porównania również mija się celem. Tu sprawa jest prosta jak kij od szczotki: podobało Wam się demo, będziecie zachwyceni debiutem.

Lubicie porządne napierdalanie w death/black metalowym stylu, ta płyta jest stworzona dla Was. Ja mam zamiar ruszyć portfelem w momencie kiedy „SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)” będzie u nas dostępne.

Pathologist


My first encounter with "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)" and Khthoniik Cerviiks in general was quite accidental, I never had a chance to hear "Heptaëdrone", which is previous Khthoniik Cerviiks recording. So, I didn’t even think about giving their debut full length a chance. But one song has been randomly played on YouTube and it clicked with me immediately. And well, I have now vinyl in my collection and without a doubt, "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)" is a fantastic and truly exceptional album, which stands above the mediocrity and crushes most of the new albums due to its quality and originality.

Yes, originality is one of the keys for my appreciation of "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)". Khthoniik Cerviiks, like no other band, brilliantly combines old, classic death / black metal formulas, with all their aggression, viciousness and intensity with something fresh and unique. The base of the music is deeply rooted in the traditional means, but with song structures, arrangements, technique and ideas, especially for the melodic riffs, it’s something absolutely exceptional. And is also a reason, why I think Khthoniik Cerviiks is such a worthy band. Give a listen to any song from "SeroLogiikal Scars"; each will catch your attention immediately. Especially the instrumentation is fantastic, because these guys do know how to play. And somehow with their technicality, they managed to keep the bestial, malicious side of death / black metal intact. Tempo wise this album is quite fast paced, which is also something I like a lot. This way there's nothing lame about it, but powerful, intense sound, which strikes the listener with no second wasted.

Sometimes it almost feels like vocals were only an addition to the music, if you notice that the first proper vocal line appears in the sixth minute of music. Death / black metal riffs are often quite progressive, twisted, with almost weird melodic lines, tempo variations, technique. With the obscure atmosphere, it gives you sort of a cosmic feeling, it’s a fascinating journey through far dimensions. This music may not be an easy to listen and "SeroLogiikal Scars" definitely requires attention, several spins, before it all hits you well. But this won't be a wasted time, I can guarantee, and the album is just worth to listen to. I've seen somewhere Voivod mentioned as an important influence for Khthoniik Cerviiks and I can agree with it, even though Khthoniik Cerviiks music is much more brutal and intense. Also Nocturnus, Deathspell Omega, Blood Incantation, Portal, Bolzer, Demilich... all these bands have something in common with this German kommando. But they all stand as individuals, so does Khthoniik Cerviiks, who are absolutely recommended entity in the current underground extreme metal scene.

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. Schizophradio (KC Exhalement 2.0: Technocide Inertiia) 4:28
2. SeroLogiikal Scars (Sequence 1.0: Vertex Of Dementiia) 5:55
3. Miindwrecked (Project Eigengalaxy) 7:57
4. Biinary Epitome (Spyder’s Web) 8:27
5. SeroLogiikal Scars (Sequence 2.0: Veiled Viiral Vektor) 6:55
6. Cranial Leftoverture (Angel’s Pyramiid) 9:28
7. Voiidwarp (KC Inhalement 2.0: Meta Material Monoliith) 1:06



..::OBSADA::..

Okkhulus Siirs - Bass, Vocals
Ohourobohortiik Ssphäross - Drums
Khraâl Vri*ïl - Guitars, Vocals (additional)



https://www.youtube.com/watch?v=3PaIPT8I_iU


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemieccy piewcy okultystycznej degeneracji i apokaliptycznego horroru. Mistrzowski odjazd po progresywnej bandzie przy stricte ekstremalnym, death/blackmetalowym obliczu muzyki.
Techniczne zawijasy wplątane w kurewsko nośne riffy, inteligenckie zło przekute na język potężnego, metalowego grzania.
Zastanawiasz się co ci tak rozpierdoliło ryj?
Już wiesz...



Dosłownie kilkanaście dni temu miałem tak z pełnym wydawnictwem Triumvir Foul a teraz pastwi się nad moimi uszami znakomity debiut Khthoniik Cerviiks zatytułowany „SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)”. Na tym wydawnictwie widnieje stempel Necroshrine Records, co jest wyznacznikiem wysokiego poziomu hałasu. I tak właśnie jest. Debiut do dalsza część ścieżki wytyczonej na „Heptaëdrone”. Gęste, mięsiste riffy krążące jak sępy wokół death/black metalowego truchła to właśnie siła tej muzyki. Muzyki prostej i nieskomplikowanej, ale pochodzącej z najgłębszego wnętrza czarnego jak heban metalowego serduszka (znowu mnie naszło na poezje spod budki z piwem hehe). Jest to kawał naprawdę porządnego grania. Mimo że takiej muzyki ostatnio powstaje na pęczki, to jestem zdania, że każdemu prawdziwemu maniakowi takiego muzykowania te nuty nigdy się nie znudzą. Według mnie rozbijanie tej płyty na poszczególne elementy nie ma sensu. Silenie się też na jakieś wzniosłe porównania również mija się celem. Tu sprawa jest prosta jak kij od szczotki: podobało Wam się demo, będziecie zachwyceni debiutem.

Lubicie porządne napierdalanie w death/black metalowym stylu, ta płyta jest stworzona dla Was. Ja mam zamiar ruszyć portfelem w momencie kiedy „SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)” będzie u nas dostępne.

Pathologist


My first encounter with "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)" and Khthoniik Cerviiks in general was quite accidental, I never had a chance to hear "Heptaëdrone", which is previous Khthoniik Cerviiks recording. So, I didn’t even think about giving their debut full length a chance. But one song has been randomly played on YouTube and it clicked with me immediately. And well, I have now vinyl in my collection and without a doubt, "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)" is a fantastic and truly exceptional album, which stands above the mediocrity and crushes most of the new albums due to its quality and originality.

Yes, originality is one of the keys for my appreciation of "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)". Khthoniik Cerviiks, like no other band, brilliantly combines old, classic death / black metal formulas, with all their aggression, viciousness and intensity with something fresh and unique. The base of the music is deeply rooted in the traditional means, but with song structures, arrangements, technique and ideas, especially for the melodic riffs, it’s something absolutely exceptional. And is also a reason, why I think Khthoniik Cerviiks is such a worthy band. Give a listen to any song from "SeroLogiikal Scars"; each will catch your attention immediately. Especially the instrumentation is fantastic, because these guys do know how to play. And somehow with their technicality, they managed to keep the bestial, malicious side of death / black metal intact. Tempo wise this album is quite fast paced, which is also something I like a lot. This way there's nothing lame about it, but powerful, intense sound, which strikes the listener with no second wasted.

Sometimes it almost feels like vocals were only an addition to the music, if you notice that the first proper vocal line appears in the sixth minute of music. Death / black metal riffs are often quite progressive, twisted, with almost weird melodic lines, tempo variations, technique. With the obscure atmosphere, it gives you sort of a cosmic feeling, it’s a fascinating journey through far dimensions. This music may not be an easy to listen and "SeroLogiikal Scars" definitely requires attention, several spins, before it all hits you well. But this won't be a wasted time, I can guarantee, and the album is just worth to listen to. I've seen somewhere Voivod mentioned as an important influence for Khthoniik Cerviiks and I can agree with it, even though Khthoniik Cerviiks music is much more brutal and intense. Also Nocturnus, Deathspell Omega, Blood Incantation, Portal, Bolzer, Demilich... all these bands have something in common with this German kommando. But they all stand as individuals, so does Khthoniik Cerviiks, who are absolutely recommended entity in the current underground extreme metal scene.

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. Schizophradio (KC Exhalement 2.0: Technocide Inertiia) 4:28
2. SeroLogiikal Scars (Sequence 1.0: Vertex Of Dementiia) 5:55
3. Miindwrecked (Project Eigengalaxy) 7:57
4. Biinary Epitome (Spyder’s Web) 8:27
5. SeroLogiikal Scars (Sequence 2.0: Veiled Viiral Vektor) 6:55
6. Cranial Leftoverture (Angel’s Pyramiid) 9:28
7. Voiidwarp (KC Inhalement 2.0: Meta Material Monoliith) 1:06



..::OBSADA::..

Okkhulus Siirs - Bass, Vocals
Ohourobohortiik Ssphäross - Drums
Khraâl Vri*ïl - Guitars, Vocals (additional)



https://www.youtube.com/watch?v=3PaIPT8I_iU


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przypadłość w przypadku nazwy ta sama, co w Blut Aus Nord. No próbują po niemiecku, a nie umiom, i kończy się to tak, że jak ktoś zna przynajmniej trochę ten język, to się w głowę puka. Ci przynajmniej mogą się tłumaczyć, że podpierdolili nazwę od Lovecrafta, pisarza niezwykle popularnego wśród metaluchów, który był odrobinę grafomanem, ale dość uroczym. No i też nie miał pojęcia o mówieniu i pisaniu po niemiecku. Stąd taka nazwa.

deathwhore



..::TRACK-LIST::..

1. The Invocation of Crawling Chaos (Intro) 00:29
2. The Black Goat of the Woods with a Thousand Youngs 03:04
3. Blasphemous Cult from Yuggoth 02:55
4. Prophecy of Al-Azif 02:55
5. Esoteric Order of Dagon 02:42
6. Nyarlathotep 03:01
7. Azathoth Have Mercy! 03:22
8. De Vermis Mysteriis 02:06
9. Reanimated from Beyond Spheres and Time 02:32
10. Supernatural Horror 03:36

Recorded at DM6 Studio, Santiago-Chile, 2005 A.B.



..::OBSADA::..

Joseph Curwen - Vocals, Guitars
Goreskull - Bass
Black Gore - Guitars
Butcher of Christ - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=s4tqpqLkUZg


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przypadłość w przypadku nazwy ta sama, co w Blut Aus Nord. No próbują po niemiecku, a nie umiom, i kończy się to tak, że jak ktoś zna przynajmniej trochę ten język, to się w głowę puka. Ci przynajmniej mogą się tłumaczyć, że podpierdolili nazwę od Lovecrafta, pisarza niezwykle popularnego wśród metaluchów, który był odrobinę grafomanem, ale dość uroczym. No i też nie miał pojęcia o mówieniu i pisaniu po niemiecku. Stąd taka nazwa.

deathwhore



..::TRACK-LIST::..

1. The Invocation of Crawling Chaos (Intro) 00:29
2. The Black Goat of the Woods with a Thousand Youngs 03:04
3. Blasphemous Cult from Yuggoth 02:55
4. Prophecy of Al-Azif 02:55
5. Esoteric Order of Dagon 02:42
6. Nyarlathotep 03:01
7. Azathoth Have Mercy! 03:22
8. De Vermis Mysteriis 02:06
9. Reanimated from Beyond Spheres and Time 02:32
10. Supernatural Horror 03:36

Recorded at DM6 Studio, Santiago-Chile, 2005 A.B.



..::OBSADA::..

Joseph Curwen - Vocals, Guitars
Goreskull - Bass
Black Gore - Guitars
Butcher of Christ - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=s4tqpqLkUZg


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Długo oczekiwany drugi album ICON OF EVIL. "Locust Cathedral" przynosi osiem premierowych kompozycji w tym cover Amebix pt. "Chain Reaction". Album jest pozycją obowiązkową dla fanów takich zespołów jak: BOLT THROWER, DEICIDE, HELLBASTARD, SACRILEGE.

ICON OF EVIL to death metalowy zespół z Wrocławia powstały w 2011 roku. Znany jest z brutalnego brzmienia i zaangażowanych tekstów, które często poruszają tematy społeczne i polityczne. ICON OF EVIL ma na koncie debiutancki album Syfilis Mentalis z 2013, splity z The Bold And Beautiful (2011) i The Dead Goats (2015) oraz wydaną w 2020 imienną 7” epkę, które zdobyły uznanie zarówno w Polsce, jak i za granicą, cementując ich pozycję na scenie death metalowej.

"Locust Cathedral" zarejestrowano, zmiksowano oraz poddano masteringowi w Soundscope Studio przy udziale Jarka Wysockiego. Za muzykę i aranżacje odpowiedzialny jest zespół, teksty dostarczył FLN, a ambienty Uchylak (Monument Zero). Okładka oraz grafiki są dziełem FLN, zaś oprawa graficzna Guliwera.



No i po jedenastu latach przerwy, nie licząc pojawienia się na splicie z The Dead Goats i epki „Icon Of Evil”, Wrocławianie powrócili z pełniakiem, który nieźle kopie w dupę. Dwójka tej dolnośląskiej kapeli to siedem numerów staroszkolnego death metalu plus niespodzianka na zakończenie. „Locust Cathedral” to mocne uderzenie kłębiących się masywnych riffów, z których wytrącają się ostre jak brzytwa tremolo. Te masywne struktury płyną dość szybko przed siebie, miażdżąc i mieląc, a siłę tych czynności wzmacniają tęgie bębny i nieustępujący im wagą bas. Charakter tych nieustępliwych form wyraźnie przypomina najlepsze produkcje Vader, ale nie tylko, bo Icon Of Evil ustami Mokrego łączy je z podwójnymi wokalami, które brutalnym growlem i opętańczymi wrzaskami zdecydowanie kojarzą się z Deicide. Ta fuzja zrodziła atletyczny death metal z diabolicznym płomieniem, który podsycany jest przez krótkie, piskliwe wtrącenia na podobę rzeźbienia po gryfie Trey’a Azagthoth’a. Jednakże nasi muzycy nie poprzestają tylko na ostrej i wyrafinowanej jeździe do przodu, ponieważ potrafią również zwolnić i przejść w średnie tempa, gniotąc i bujając niczym Bolt Thrower, jak w czwartym wałku „Colossus”. Swoją najnowszą płytę urozmaicają także poprzez piątą kompozycję „Creeping Corruption”, w której niszczące miarowo akordy tasując się ze schizoidalnymi zagrywkami, zalatują mistycznym i hipnotyzującym na całego klimatem. Po tych dwóch przełamaniach panowie wracają na poprzednie tory częstując nas dotkliwym wpierdolem w postaci „Depths Of Scorn” i „We’re The Plague”. Najnowsze wydawnictwo tej wrocławskiej brygady zamyka nieco odstający od reszty cover Amebix „Chain Reaction”, który ciekawie zinterpretowany przez Icon Of Evil w sumie całkiem dobrze wpasowuje się w „Locust Cathedral”, nawiązując swą aurą do atmosferyczności wspomnianego wcześniej „Creeping Corruption”. Bardzo dobrze wyprodukowany materiał o wysokiej selektywności, lecz nie pozbawiony brudu i szorstkości. Inteligentnie skomponowany z gracją daje w mordę. Jak na moje nędzne ucho to światowy poziom, co udowadnia, że polski metal śmierci nie ma się czego wstydzić. Nie ma chuja… musicie posłuchać!

shub niggurath


The long awaited second full length! "Locust Cathedral" delivers eight new songs of heavy as fuck and crushing death metal including Amebix cover. A must have for fans of: BOLT THROWER, DEICIDE, HELLBASTARD, SACRILEGE.

ICON OF EVIL is a death metal band hailing from Wroclaw, Poland formed in 2011, known for their aggressive, intense sound and powerful lyrics delved into sociological and political issues. So far the band released a debut album Syfilis Mentalis (2013), two splits with The Bold And The Beautiful (2011) and The Dead Goats (2015) and self-titled 7”ep (2020).

Locust Cathedral was recorded, mixed and mastered in Soundscope Studio by Jarek Wysocki. All music and arrangements by ICON OF EVIL. All lyrics by FLN. Ambients by Uchylak (Monument Zero). Chain Reaction written by Amebix. All graphics, front cover, insert were designed by FLN, while layout is the work of Guliwer.



..::TRACK-LIST::..

1. Locust Cathedral 05:22
2. Verge of Collapse 04:16
3. Cursed with Oblivion 03:48
4. Colossus 05:24
5. Creeping Corruption 06:08
6. Dephts of Scorn 04:06
7. We're the Plague 05:00
8. Chain Reaction 06:46




https://www.youtube.com/watch?v=Hvp_DNtvg4M



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Długo oczekiwany drugi album ICON OF EVIL. "Locust Cathedral" przynosi osiem premierowych kompozycji w tym cover Amebix pt. "Chain Reaction". Album jest pozycją obowiązkową dla fanów takich zespołów jak: BOLT THROWER, DEICIDE, HELLBASTARD, SACRILEGE.

ICON OF EVIL to death metalowy zespół z Wrocławia powstały w 2011 roku. Znany jest z brutalnego brzmienia i zaangażowanych tekstów, które często poruszają tematy społeczne i polityczne. ICON OF EVIL ma na koncie debiutancki album Syfilis Mentalis z 2013, splity z The Bold And Beautiful (2011) i The Dead Goats (2015) oraz wydaną w 2020 imienną 7” epkę, które zdobyły uznanie zarówno w Polsce, jak i za granicą, cementując ich pozycję na scenie death metalowej.

"Locust Cathedral" zarejestrowano, zmiksowano oraz poddano masteringowi w Soundscope Studio przy udziale Jarka Wysockiego. Za muzykę i aranżacje odpowiedzialny jest zespół, teksty dostarczył FLN, a ambienty Uchylak (Monument Zero). Okładka oraz grafiki są dziełem FLN, zaś oprawa graficzna Guliwera.



No i po jedenastu latach przerwy, nie licząc pojawienia się na splicie z The Dead Goats i epki „Icon Of Evil”, Wrocławianie powrócili z pełniakiem, który nieźle kopie w dupę. Dwójka tej dolnośląskiej kapeli to siedem numerów staroszkolnego death metalu plus niespodzianka na zakończenie. „Locust Cathedral” to mocne uderzenie kłębiących się masywnych riffów, z których wytrącają się ostre jak brzytwa tremolo. Te masywne struktury płyną dość szybko przed siebie, miażdżąc i mieląc, a siłę tych czynności wzmacniają tęgie bębny i nieustępujący im wagą bas. Charakter tych nieustępliwych form wyraźnie przypomina najlepsze produkcje Vader, ale nie tylko, bo Icon Of Evil ustami Mokrego łączy je z podwójnymi wokalami, które brutalnym growlem i opętańczymi wrzaskami zdecydowanie kojarzą się z Deicide. Ta fuzja zrodziła atletyczny death metal z diabolicznym płomieniem, który podsycany jest przez krótkie, piskliwe wtrącenia na podobę rzeźbienia po gryfie Trey’a Azagthoth’a. Jednakże nasi muzycy nie poprzestają tylko na ostrej i wyrafinowanej jeździe do przodu, ponieważ potrafią również zwolnić i przejść w średnie tempa, gniotąc i bujając niczym Bolt Thrower, jak w czwartym wałku „Colossus”. Swoją najnowszą płytę urozmaicają także poprzez piątą kompozycję „Creeping Corruption”, w której niszczące miarowo akordy tasując się ze schizoidalnymi zagrywkami, zalatują mistycznym i hipnotyzującym na całego klimatem. Po tych dwóch przełamaniach panowie wracają na poprzednie tory częstując nas dotkliwym wpierdolem w postaci „Depths Of Scorn” i „We’re The Plague”. Najnowsze wydawnictwo tej wrocławskiej brygady zamyka nieco odstający od reszty cover Amebix „Chain Reaction”, który ciekawie zinterpretowany przez Icon Of Evil w sumie całkiem dobrze wpasowuje się w „Locust Cathedral”, nawiązując swą aurą do atmosferyczności wspomnianego wcześniej „Creeping Corruption”. Bardzo dobrze wyprodukowany materiał o wysokiej selektywności, lecz nie pozbawiony brudu i szorstkości. Inteligentnie skomponowany z gracją daje w mordę. Jak na moje nędzne ucho to światowy poziom, co udowadnia, że polski metal śmierci nie ma się czego wstydzić. Nie ma chuja… musicie posłuchać!

shub niggurath


The long awaited second full length! "Locust Cathedral" delivers eight new songs of heavy as fuck and crushing death metal including Amebix cover. A must have for fans of: BOLT THROWER, DEICIDE, HELLBASTARD, SACRILEGE.

ICON OF EVIL is a death metal band hailing from Wroclaw, Poland formed in 2011, known for their aggressive, intense sound and powerful lyrics delved into sociological and political issues. So far the band released a debut album Syfilis Mentalis (2013), two splits with The Bold And The Beautiful (2011) and The Dead Goats (2015) and self-titled 7”ep (2020).

Locust Cathedral was recorded, mixed and mastered in Soundscope Studio by Jarek Wysocki. All music and arrangements by ICON OF EVIL. All lyrics by FLN. Ambients by Uchylak (Monument Zero). Chain Reaction written by Amebix. All graphics, front cover, insert were designed by FLN, while layout is the work of Guliwer.



..::TRACK-LIST::..

1. Locust Cathedral 05:22
2. Verge of Collapse 04:16
3. Cursed with Oblivion 03:48
4. Colossus 05:24
5. Creeping Corruption 06:08
6. Dephts of Scorn 04:06
7. We're the Plague 05:00
8. Chain Reaction 06:46




https://www.youtube.com/watch?v=Hvp_DNtvg4M



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Gdzieś na odludziach Australii w 1990 roku powstał death metalowy kafar zwany Cohort. Grali ciężki, dosyć surowy death metal z mocnym brutalnym wokalem. Po czterech latach działalności wydali jedyne demo a następnie EP'kę. W 1996 roku zmasakrowali scenę debiutanckim albumem Drawn and Quartered.
Niestety ale materiał był ciężko dostępny i mało osób mogło go wtedy posłuchać. Po pięciu latach Cohort się rozpadł.
Reaktywowali się parę lat później a po 10-ciu latach od wydania debiutu sami wydali sobie drugi album, który już nie zawierał takiego ładunku jak debiut.


The debut full-length album "Drawn and Quartered" by the Australian Death Metal band COHORT, originally released in 1996 via Warhead Records. Mixed and mastered from the original analog tapes for the best sound possible. The band's 1994 demo "Near Death Experience" is included as a bonus. This CD features an expanded booklet with the original artwork and layout as well as lyrics, liner notes and exclusive band photos with the original layout elements designed after the original 1996 Warhead Records CD with attention to detail, even down to the logo and typeface for a touch of nostalgia.



..::TRACK-LIST::..

Drawn & Quartered
1. Communal Grave
2. The Nucleii / Swarm
3. Flesheater
4. Near Death Experience
5. Jump Before You're Pushed
6. Hypnosis / One Sick Motherfucker
7. Nowhere Near Being Near There
8. Leviticus
9. Buried Alive

Bonus Tracks:
Near Death Experience (Demo)
10. Hypnosis / One Sick Motherfucker
11. The Swarm
12. Near Death Experience
13. Buried Alive
14. Nuclei
15. Hypnosis



..::OBSADA::..

Andrew James - Bass, Vocals
Tim Redjepi - Drums
Darren Cowley - Guitars
Paul James - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=1p27k_6WATI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Gdzieś na odludziach Australii w 1990 roku powstał death metalowy kafar zwany Cohort. Grali ciężki, dosyć surowy death metal z mocnym brutalnym wokalem. Po czterech latach działalności wydali jedyne demo a następnie EP'kę. W 1996 roku zmasakrowali scenę debiutanckim albumem Drawn and Quartered.
Niestety ale materiał był ciężko dostępny i mało osób mogło go wtedy posłuchać. Po pięciu latach Cohort się rozpadł.
Reaktywowali się parę lat później a po 10-ciu latach od wydania debiutu sami wydali sobie drugi album, który już nie zawierał takiego ładunku jak debiut.


The debut full-length album "Drawn and Quartered" by the Australian Death Metal band COHORT, originally released in 1996 via Warhead Records. Mixed and mastered from the original analog tapes for the best sound possible. The band's 1994 demo "Near Death Experience" is included as a bonus. This CD features an expanded booklet with the original artwork and layout as well as lyrics, liner notes and exclusive band photos with the original layout elements designed after the original 1996 Warhead Records CD with attention to detail, even down to the logo and typeface for a touch of nostalgia.



..::TRACK-LIST::..

Drawn & Quartered
1. Communal Grave
2. The Nucleii / Swarm
3. Flesheater
4. Near Death Experience
5. Jump Before You're Pushed
6. Hypnosis / One Sick Motherfucker
7. Nowhere Near Being Near There
8. Leviticus
9. Buried Alive

Bonus Tracks:
Near Death Experience (Demo)
10. Hypnosis / One Sick Motherfucker
11. The Swarm
12. Near Death Experience
13. Buried Alive
14. Nuclei
15. Hypnosis



..::OBSADA::..

Andrew James - Bass, Vocals
Tim Redjepi - Drums
Darren Cowley - Guitars
Paul James - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=1p27k_6WATI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Uprzedzam, że to nie to Atrocity, o którym myślicie. Amerykańskie Atrocity nakurwia grindcore z death metalem.

Powstali w 1985 roku i zanim doczekali się pięknego debiutu, w świat puścili trzy demosy i EP'kę. W 1990 roku Metalcore wydaje debiutancki album Infected, który mówiąc krótko zabija. Jeżeli wiecie co to Repulsion, Nuclear Death, Terrorizer czy Blood, to czym prędzej włączcie Infected, bo w kolejce już czeka kolejny album The Art Of Death!, na którym Atrocity idzie drogą wytyczoną przez debiut.
Co prawda na drugiej płycie jest sporo death metalowych naleciałości, ale stary grindcore nie zaginął i ciągle jest słyszalny, zwłaszcza w charakterystycznej motoryce kawałków.

Hajasz



Here we have the debut album by US band Atrocity and please do not confuse them with their German namesakes, as they have very little in common. Where the German Atrocity started out as a boring technical death/thrash act that evolved into a boring goth rock act, the US Atrocity played a ferocious mixture of death metal and grindcore. To say that they are legendary is perhaps a tad exaggerated, but the term "cult" is certainly appropriate. Their debut from 1990 is a very enjoyable blast of grinding death, sure to please every maniac who still thinks that no good death/grind has been produced beyond 1992.

Alright, let's talk music: the first thing that catches my attention is that the production on this LP is raw but at the same time very clear without sounding polished in any way. You can actually hear all the instruments and that includes the bass guitar, an instrument that's often neglected in extreme metal. The overall sound immediately grabs you by the throat and pulls you into the maelstrom of furious rage that is "Infected". Back in those days you didn't get to hear grindcore albums sounding this good, I'll tell you that.

The music is, as mentioned earlier, a mix of raw death metal and old school grindcore. The songs are short and the tempo is high for most of the album. There are blastbeats aplenty, but the individual songs have enough variation to avoid becoming boring. Atrocity know how to incorporate somewhat slower parts in their music and the way the songs are structured bring to mind some of the faster metal/hardcore bands of yore. Try imagining a cross between Repulsion and Cryptic Slaughter here, the music more than once has that old school crossover thrash feel to it, something you can also hear in the vocal delivery. The vocalist doesn't use a typical grunt but he incorporates more of a growling approach. You could perhaps think of Scott Carlson from Repulsion or Kurt Brecht of D.R.I. with a bad case of laryngitis.

So, if you, like me, get a warm feeling in your tummy (and crotch) from bands such as Repulsion, Headrot and Phlegm, I can not only recommend you this platter 'o' splatter, but Atrocity's whole back catalogue! Even fans of the more extreme hardcore punks like Septic Death or Sore Throat can join in, there's plenty of goodness to be found here for all supporters of grinding extremity!

Vaseline1980



..::TRACK-LIST::..

1. Contamination 01:56
2. Awaiting Demise 01:30
3. Nuclear Manslaughter 02:59
4. Personal Decimation 01:45
5. Enslaved In Turmoil 01:52
6. Unseen Death 03:07
7. Slave To Conformity 02:08
8. Redeemed By Confusion 00:49
9. Cycle Of Despair 01:01
10. Infected 01:18
11. Destabilize 00:49
12. Bludgeoned To Death 01:36
13. Hatred Birth 00:39
14. Mangled Beyond Recognition 01:27
15. Unimpressed 00:25
16.Toxic Death 01:40
17. In The Wake Of Death 01:11
18. Death Factories 00:27
19. Evangelist 02:05



..::OBSADA::..

Rich Flint - Bass, Vocals
Jeff White (R.I.P. 2016) - Drums
Rob Wedda - Vocals
Scott Reynolds - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=KZjs2Ugr-mI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Uprzedzam, że to nie to Atrocity, o którym myślicie. Amerykańskie Atrocity nakurwia grindcore z death metalem.

Powstali w 1985 roku i zanim doczekali się pięknego debiutu, w świat puścili trzy demosy i EP'kę. W 1990 roku Metalcore wydaje debiutancki album Infected, który mówiąc krótko zabija. Jeżeli wiecie co to Repulsion, Nuclear Death, Terrorizer czy Blood, to czym prędzej włączcie Infected, bo w kolejce już czeka kolejny album The Art Of Death!, na którym Atrocity idzie drogą wytyczoną przez debiut.
Co prawda na drugiej płycie jest sporo death metalowych naleciałości, ale stary grindcore nie zaginął i ciągle jest słyszalny, zwłaszcza w charakterystycznej motoryce kawałków.

Hajasz



Here we have the debut album by US band Atrocity and please do not confuse them with their German namesakes, as they have very little in common. Where the German Atrocity started out as a boring technical death/thrash act that evolved into a boring goth rock act, the US Atrocity played a ferocious mixture of death metal and grindcore. To say that they are legendary is perhaps a tad exaggerated, but the term "cult" is certainly appropriate. Their debut from 1990 is a very enjoyable blast of grinding death, sure to please every maniac who still thinks that no good death/grind has been produced beyond 1992.

Alright, let's talk music: the first thing that catches my attention is that the production on this LP is raw but at the same time very clear without sounding polished in any way. You can actually hear all the instruments and that includes the bass guitar, an instrument that's often neglected in extreme metal. The overall sound immediately grabs you by the throat and pulls you into the maelstrom of furious rage that is "Infected". Back in those days you didn't get to hear grindcore albums sounding this good, I'll tell you that.

The music is, as mentioned earlier, a mix of raw death metal and old school grindcore. The songs are short and the tempo is high for most of the album. There are blastbeats aplenty, but the individual songs have enough variation to avoid becoming boring. Atrocity know how to incorporate somewhat slower parts in their music and the way the songs are structured bring to mind some of the faster metal/hardcore bands of yore. Try imagining a cross between Repulsion and Cryptic Slaughter here, the music more than once has that old school crossover thrash feel to it, something you can also hear in the vocal delivery. The vocalist doesn't use a typical grunt but he incorporates more of a growling approach. You could perhaps think of Scott Carlson from Repulsion or Kurt Brecht of D.R.I. with a bad case of laryngitis.

So, if you, like me, get a warm feeling in your tummy (and crotch) from bands such as Repulsion, Headrot and Phlegm, I can not only recommend you this platter 'o' splatter, but Atrocity's whole back catalogue! Even fans of the more extreme hardcore punks like Septic Death or Sore Throat can join in, there's plenty of goodness to be found here for all supporters of grinding extremity!

Vaseline1980



..::TRACK-LIST::..

1. Contamination 01:56
2. Awaiting Demise 01:30
3. Nuclear Manslaughter 02:59
4. Personal Decimation 01:45
5. Enslaved In Turmoil 01:52
6. Unseen Death 03:07
7. Slave To Conformity 02:08
8. Redeemed By Confusion 00:49
9. Cycle Of Despair 01:01
10. Infected 01:18
11. Destabilize 00:49
12. Bludgeoned To Death 01:36
13. Hatred Birth 00:39
14. Mangled Beyond Recognition 01:27
15. Unimpressed 00:25
16.Toxic Death 01:40
17. In The Wake Of Death 01:11
18. Death Factories 00:27
19. Evangelist 02:05



..::OBSADA::..

Rich Flint - Bass, Vocals
Jeff White (R.I.P. 2016) - Drums
Rob Wedda - Vocals
Scott Reynolds - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=KZjs2Ugr-mI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja drugiej płyty z 1997 roku w wykonaniu amerykańskiego GUTTED. Jako bonus CD zawiera również dwie demówki: 'Disease' 1993 i 'Into the Gates of Insanity' 1992.
Intensywny, ciężki i miażdżący death metal!


GUTTED, the American Death Metal band, has reissued their 1997 material. The album is characterized by its heavy and intense sound typical of US death metal. Furthermore, the CD features both demos: 'Disease' from 1993 and 'Into the Gates of Insanity' from 1992.



..::TRACK-LIST::..

Gutted:
1. Suffer In Exile 04:32
2. In Sickness And In Hell 06:24
3. Silenced 04:33
4. Manitou (Venom cover) 03:04
5. Mask Of Sanity 05:02

Disease Demo 1993:
6. Nailed To The Cross 03:53
7. Bleed 05:32
8. Chopped Up At The Altar 03:46
9. Death Before Dismember 05:59

Into The Gates Of Insanity Demo 1992:
10. Communion 06:32
11. Inner Sanctum 06:24
12. Into The Gates Of Insanity 08:14
13. Comatosed 06:55
14. Death Belch In Bm 00:13


Tracks 1-3 Recorded at RT Audio Garden City MI, January 1995
Tracks 4-5 Recorded at The Noise Chamber, Rockford IL, July 1995
Tracks 6-9 Recorded at RT Audio, January 1993
Tracks 10-14 taken from 1991 demo



..::OBSADA::..

Lead guitar on Tracks 1-3 by Billy Mills
Lead guitar on Track 5 by Tony Moreno
Lead guitar on Disease demo by Michael Ditch

Bass, Vocals, Keyboards - Mark Ditch
Drums - Scott Ditch



https://www.youtube.com/watch?v=Pcc9dX1R8OM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja drugiej płyty z 1997 roku w wykonaniu amerykańskiego GUTTED. Jako bonus CD zawiera również dwie demówki: 'Disease' 1993 i 'Into the Gates of Insanity' 1992.
Intensywny, ciężki i miażdżący death metal!


GUTTED, the American Death Metal band, has reissued their 1997 material. The album is characterized by its heavy and intense sound typical of US death metal. Furthermore, the CD features both demos: 'Disease' from 1993 and 'Into the Gates of Insanity' from 1992.



..::TRACK-LIST::..

Gutted:
1. Suffer In Exile 04:32
2. In Sickness And In Hell 06:24
3. Silenced 04:33
4. Manitou (Venom cover) 03:04
5. Mask Of Sanity 05:02

Disease Demo 1993:
6. Nailed To The Cross 03:53
7. Bleed 05:32
8. Chopped Up At The Altar 03:46
9. Death Before Dismember 05:59

Into The Gates Of Insanity Demo 1992:
10. Communion 06:32
11. Inner Sanctum 06:24
12. Into The Gates Of Insanity 08:14
13. Comatosed 06:55
14. Death Belch In Bm 00:13


Tracks 1-3 Recorded at RT Audio Garden City MI, January 1995
Tracks 4-5 Recorded at The Noise Chamber, Rockford IL, July 1995
Tracks 6-9 Recorded at RT Audio, January 1993
Tracks 10-14 taken from 1991 demo



..::OBSADA::..

Lead guitar on Tracks 1-3 by Billy Mills
Lead guitar on Track 5 by Tony Moreno
Lead guitar on Disease demo by Michael Ditch

Bass, Vocals, Keyboards - Mark Ditch
Drums - Scott Ditch



https://www.youtube.com/watch?v=Pcc9dX1R8OM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!