...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Equinox was a black / death metal band from Florida, formed in 1992.Featuring guitar players Pete Slate (Druid Lord, ex-Acheron, ex-Incubus, and Tony Blakk (Druid Lord, Massacre (live), ex-Diabolic (live), ex-Acheron) and vocalist / bassist Matt Wagner. Re-release of the sold out, legendary 1996 debut of Equinox which was mixed at Morrisound Studios, Tampa, Florida by Tom Morris (Sepultura, Kreator, Morbid Angel). The booklet contains extensive liner notes from Olivier ‘Zoltar’ Badin (Cathedral, Dark Funeral) and many rare and old pictures, flyers, posters and complete new cover artwork. The album is completely remastered plus as bonus the 1995 Ep, Live in Orlando 1993 and The Anthem to the Moon demo 1993. 15 tracks in total.



..::TRACK-LIST::..

1. Rites of Red Giving 06:16
2. Return to Mystery 04:00
3. Until the Dawn's Mist 04:35
4. The Mourning River 04:15
5. Valley of the Kings 04:45
6. Dreams of the Winter Solstice 05:37
7. Winds of Autumn 06:55
8. Infernal Atavism (Descend to Tetragrammaton) 05:14
9. Path to Eternal Ruin 05:59

Bonus Tracks:
10. De Sacrificio Summo (Upon the Throne of Eternity ep 1995) 06:25
11. Intro (live in Orlando 1993) 01:01
12. The Eye (live in Orlando 1993) 04:03
13. Psychic Rebirth (Anthem to the Moon demo 1993) 05:01
14. Dreams of the Winter Solstice (Anthem to the Moon demo 1993) 05:25
15. Divine Ascension (Anthem to the Moon demo 1993) 05:59



..::OBSADA::..

Matt Wagner - Vocals, Bass
Pete Slate - Guitars
Tony Blakk - Guitars
Steve Spillers - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=K0RWa5xrOMY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Equinox was a black / death metal band from Florida, formed in 1992.Featuring guitar players Pete Slate (Druid Lord, ex-Acheron, ex-Incubus, and Tony Blakk (Druid Lord, Massacre (live), ex-Diabolic (live), ex-Acheron) and vocalist / bassist Matt Wagner. Re-release of the sold out, legendary 1996 debut of Equinox which was mixed at Morrisound Studios, Tampa, Florida by Tom Morris (Sepultura, Kreator, Morbid Angel). The booklet contains extensive liner notes from Olivier ‘Zoltar’ Badin (Cathedral, Dark Funeral) and many rare and old pictures, flyers, posters and complete new cover artwork. The album is completely remastered plus as bonus the 1995 Ep, Live in Orlando 1993 and The Anthem to the Moon demo 1993. 15 tracks in total.




1. Rites of Red Giving 06:16
2. Return to Mystery 04:00
3. Until the Dawn's Mist 04:35
4. The Mourning River 04:15
5. Valley of the Kings 04:45
6. Dreams of the Winter Solstice 05:37
7. Winds of Autumn 06:55
8. Infernal Atavism (Descend to Tetragrammaton) 05:14
9. Path to Eternal Ruin 05:59

Bonus Tracks:
10. De Sacrificio Summo (Upon the Throne of Eternity ep 1995) 06:25
11. Intro (live in Orlando 1993) 01:01
12. The Eye (live in Orlando 1993) 04:03
13. Psychic Rebirth (Anthem to the Moon demo 1993) 05:01
14. Dreams of the Winter Solstice (Anthem to the Moon demo 1993) 05:25
15. Divine Ascension (Anthem to the Moon demo 1993) 05:59




Matt Wagner - Vocals, Bass
Pete Slate - Guitars
Tony Blakk - Guitars
Steve Spillers - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=K0RWa5xrOMY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Trzeci album nowojorczyków z Malignancy. Ekstremalnie brutalna dawka technicznego death metalu!

Dla fanów MORTICIAN, SUFFOCATION, DYING FETUS, DEVOURMENT, WORMED.



Originally I started listening to this album thinking that I am going to hate it. Why? Because it's different and for a cult classic band such as Malignancy that already put out a handful of amazing releases, it's not always the best idea to change sound and style. While I was listening to this release for the first 1-2 times I thought this was just a toned-down version of Intrauterine Cannibalism when in reality this is much much more than that.

First things first, Roger is back in the band although this time he takes up the bass duties and leaves the drumming to Mike Heller. The fact that he is back in the band didn't really excite me all that much until I heard the amazing bass sound they are working with. It's loud, it's fast and it's an all-around amazing piece of a technical element that they managed to sneak into their mostly riff-heavy music. The riffs on this record are even better than they were on Inhuman Grotesqueries since they are actually a lot more memorable than they were on the previous record. I think at this point in their career it's pretty obvious that Danny Nelson's vocals are always top-notch both in terms of brutality and variety. This doesn't change this time either. The really low and guttural growls sometimes mixed with the high-pitched screams of this guy is just insane.

To start of the album, we get a strange intro with a bunch of samples cut together, but luckily Roger didn't bring along his Mortician style, so this intro sits well below 1 minute and the only purpose of it, is to lead into Type Zero Civilization (which starts of with one of the greatest screams you will hear from the band). It's a fast-paced track as usual, and the riff with the technical "seasoning" is a real treat to my ears. If you were to compare this song to anything from their debut album you would hear how they evolved over time. The vocals are "cleaner" just like the production, the bass is even louder, the riffs that were mostly chugging brutal death metal riffs are now switched to technical death metal riffs with occasional chugs here and there. It's kinda funny how the slam elements are basically the only thing that hasn't changed over 13 years. Yes, they are still here, but this time they make a strong presence. Breakdowns here and there, but nothing deathcore level of time-wasting, so they don't end up being all that annoying.

The band also managed to take up a new habit. They actually made songs longer than 4 minutes!!! 2 of them to be exact. While the first one Separatists is also a riff-heavy track (at least from my point of view) it starts out with an amazing acoustic intro and goes into few licks which turns into a breakdown soon enough. After that breakdown, the rest of the song is a lot better to be fair. The second 4-minute song, on the other hand, is a lot less interesting. The Breach starts off with a break-neck speed riff, but it quickly transforms into some technical wankery (and not the good kind of tech-wankery). It could have used less technical riffs and more of the already amazing high-pitched screams and we would have gotten an amazing song, but in this case, we just got a song that should have been 2 minutes but is 4 minutes and it's not necessarily able to fill up this time period.

Overall other than the very last track, this album is all killer, no filler. Every second of it screams that it was made by the very best and at this point, 3 full-lengths, 2 EPs and 2 splits into their career I can safely say they are one of the best (if not the very best) and most consistent brutal death metal band ever.

Feast for the Damned



..::TRACK-LIST::..

1. Intro 0:47
2. Type Zero Civilization 2:53
3. Eugenics 2:55
4. Extinction Event 3:03
5. Global Systemic Collapse 3:51
6. Cataclysmic Euphoria 3:17
7. Separatists 4:44
8. Monstrous Indifference 1:23
9. Cryptobiosis 2:28
10. Creatures Of Conformity 2:53
11. The Breach 4:06



..::OBSADA::..

Vocals - Danny Nelson
Guitar - Ron Kachnic
Bass - Roger J. Beaujard
Drums - Mike Heller



https://www.youtube.com/watch?v=UMlkSxwlpXs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Trzeci album nowojorczyków z Malignancy. Ekstremalnie brutalna dawka technicznego death metalu!

Dla fanów MORTICIAN, SUFFOCATION, DYING FETUS, DEVOURMENT, WORMED.



Originally I started listening to this album thinking that I am going to hate it. Why? Because it's different and for a cult classic band such as Malignancy that already put out a handful of amazing releases, it's not always the best idea to change sound and style. While I was listening to this release for the first 1-2 times I thought this was just a toned-down version of Intrauterine Cannibalism when in reality this is much much more than that.

First things first, Roger is back in the band although this time he takes up the bass duties and leaves the drumming to Mike Heller. The fact that he is back in the band didn't really excite me all that much until I heard the amazing bass sound they are working with. It's loud, it's fast and it's an all-around amazing piece of a technical element that they managed to sneak into their mostly riff-heavy music. The riffs on this record are even better than they were on Inhuman Grotesqueries since they are actually a lot more memorable than they were on the previous record. I think at this point in their career it's pretty obvious that Danny Nelson's vocals are always top-notch both in terms of brutality and variety. This doesn't change this time either. The really low and guttural growls sometimes mixed with the high-pitched screams of this guy is just insane.

To start of the album, we get a strange intro with a bunch of samples cut together, but luckily Roger didn't bring along his Mortician style, so this intro sits well below 1 minute and the only purpose of it, is to lead into Type Zero Civilization (which starts of with one of the greatest screams you will hear from the band). It's a fast-paced track as usual, and the riff with the technical "seasoning" is a real treat to my ears. If you were to compare this song to anything from their debut album you would hear how they evolved over time. The vocals are "cleaner" just like the production, the bass is even louder, the riffs that were mostly chugging brutal death metal riffs are now switched to technical death metal riffs with occasional chugs here and there. It's kinda funny how the slam elements are basically the only thing that hasn't changed over 13 years. Yes, they are still here, but this time they make a strong presence. Breakdowns here and there, but nothing deathcore level of time-wasting, so they don't end up being all that annoying.

The band also managed to take up a new habit. They actually made songs longer than 4 minutes!!! 2 of them to be exact. While the first one Separatists is also a riff-heavy track (at least from my point of view) it starts out with an amazing acoustic intro and goes into few licks which turns into a breakdown soon enough. After that breakdown, the rest of the song is a lot better to be fair. The second 4-minute song, on the other hand, is a lot less interesting. The Breach starts off with a break-neck speed riff, but it quickly transforms into some technical wankery (and not the good kind of tech-wankery). It could have used less technical riffs and more of the already amazing high-pitched screams and we would have gotten an amazing song, but in this case, we just got a song that should have been 2 minutes but is 4 minutes and it's not necessarily able to fill up this time period.

Overall other than the very last track, this album is all killer, no filler. Every second of it screams that it was made by the very best and at this point, 3 full-lengths, 2 EPs and 2 splits into their career I can safely say they are one of the best (if not the very best) and most consistent brutal death metal band ever.

Feast for the Damned



..::TRACK-LIST::..

1. Intro 0:47
2. Type Zero Civilization 2:53
3. Eugenics 2:55
4. Extinction Event 3:03
5. Global Systemic Collapse 3:51
6. Cataclysmic Euphoria 3:17
7. Separatists 4:44
8. Monstrous Indifference 1:23
9. Cryptobiosis 2:28
10. Creatures Of Conformity 2:53
11. The Breach 4:06



..::OBSADA::..

Vocals - Danny Nelson
Guitar - Ron Kachnic
Bass - Roger J. Beaujard
Drums - Mike Heller



https://www.youtube.com/watch?v=UMlkSxwlpXs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

10 lat po debiutanckim albumie niemiecki INGURGITATING OBLIVION powraca! Przytłączający, chaotyczny i gęsty techniczny death metal, który zadowoli fanów GORGUTS, IMMOLATION i MORBID ANGEL!


Po dziesięciu latach nową płytę zdecydował się wydać niemiecki ansambl death metalowy Ingurgitating Oblivion. To dopiero ich drugi pełny krążek. Nie miałem jednak okazji posłuchać wcześniejszych nagrań, a więc nie porównam nowych dźwięków z żadnymi z przeszłości. Mogę jedynie skupić się tym, co akuratnie wylatuje z moich głośników. Zanim odpaliłem sobie płytę, to moją uwagę przykuł czas trwania poszczególnych utworów. Wyraźnie widać, że nikt tu nie zamierza bawić się w krótkie strzały. Cel jest zgoła odmienny. Z jednej strony sugerowało to, że są tu ciekawe pomysły, a z drugiej budziło daleko posuniętą ostrożność, czy aby nie ma tu przekombinowania i piłowania dźwięków dla samego piłowania. W ostatecznym rozrachunku okazuje się, że ta druga myśl jest zdecydowanie bliższa prawdy. Przede wszystkim cholernie wymęczył mnie ten album. Tak naprawdę już podczas drugiego odsłuchu miałem dość. Nie dlatego, że panowie nie umieją grać. Umieją i to bardzo dobrze i tu jest mały problem. Pakują w te swoje utwory mnóstwo dźwięków i zapominają, że czasami prościej naprawdę oznacza lepiej. Można się w tym wszystkim pogubić. Wystarczy na chwilkę się zapomnieć i wątek macie zgubiony jak w banku. Męczą mnie ostatnimi czasy takie dźwięki. Biegłość instrumentalna to zdecydowanie za mało dla mnie. Ja chcę dobrych utworów, kopiących zadek pomysłów i czegoś, co momentalnie zapadnie w pamięć. Czegoś takiego nie ma tu za wiele. Ba, nie ma praktycznie wcale. Pewnie paru onanistów się tym albumem zachwyci, ale ja się do nich nie zaliczam. Znużony jestem tym albumem okrutnie. Niby krew się leje obficie, niby jest zdrowo posunięta brutalność, niby jest wszystko co być powinno. Co z tego, skoro to wszystko zlewa się w jedną, niesłuchalną magmę? Ewidentnie brak tu umiaru. Niemal gotów jestem założyć się, że kapela chciała upchać na płytę, jak najwięcej pomysłów, ale wyszło to tak sobie. Nie mam problemu, żeby sobie te dźwięki gdzieś tam w tle leciały, ale raczej nie więcej niż dwa razy pod rząd. Potem zaczyna narastać wkurwienie i rozdrażnienie, a wtedy lepiej się wyciszyć. Taki to właśnie album jest. Pierwszy odsłuch jakoś szybko mija, ale potem zaczyna się uważne słuchanie i narastające w szybkim tempie zmęczenie. Dziękuję, ale to nie jest album dla mnie. Może innym razem, o ile będę miał ochotę sprawdzić. Na dzień dzisiejszy wydaje mi się to bardzo mało prawdopodobne.

Paweł Denys


Incredibly impressed with Ingurgitating Oblivion's third effort Vision Wallows in Symphonies of Light, I decided to venture back in their discography a bit. While this is by all means solid, there's really no signs that just one album later they would be a band that would not only write an avant-garde dissonant jazz-influenced 22 minute tech death epic dripping with alien atmosphere, but also somehow manage to make it sound amazing and not a pretentious, bloated pile of horse dung. On their sophomore Continuum of Absence they are not exactly your average death metal band, but they're also not that far removed.

Continuum generally undulates between a really modern and busy not-quite-tech-death-but-getting-there sound and a thick, doomy dissonant lurching. While not exactly trailblazers of originality, and even if a Gorguts influence can be quite prominent of times, I'm glad that it's not just a rip off one or two obvious old school classics and call it a day sort of affair. Ingurgitating Oblivion (that name though - I had to look up "ingurgitating" to make sure it was a real word) are a busy band and have a fair amount of ideas to bounce about. How busy they are can be cool, but it also sometimes work to their detriment. While they're really good at the tech death aspect of their sound, sometimes they forget to let the music breathe. While not as common as the frantic buzz of twisting distortion and frantic blastbeats, the dissonant lurching portion of their sound would serve this function well if not for one thing. While the drummer is quite technically adept, he doesn't really know when to step back and allow for breathing room. During the more doomy churning he just keeps hammering away at the double bass, seemingly unaware of what the rest of the band is doing.

It does seem that this is supposed to be death metal with a decent amount of atmosphere, but this doesn't really shine through as well as it could. While the dark ambient sections are pretty good, the production is a bit dry and dull. A thick murky atmosphere could have been achieved with ease in the slower sections, but the guitar tone just doesn't get the job done. That said, these parts are still cool and the music is much better off for having them. Still, the songs don't do very much to differentiate themselves from each other. In the end it just becomes a blur and I can't really recall any individual song having its own character or being a standout moment.

I hope I'm not being needlessly harsh with this album because of what a massive improvement the next one would be. This is by all means a solid death metal album and above average. It's just not something I see myself coming back to very often, especially when the next one is a goddamn masterpiece (definitely my favourite death metal album of this year so far).

Thumbman



..::TRACK-LIST::..

1. Eternal Quiescence 10:21
2. Antinomian Rites 04:52
3. Burden Of Recurrence 08:28
4. Descent To The Temple 06:45
5. Avatar Of Radiating Abscence 07:26
6. Offering 03:46
7. Stupendous, Featureless, Still 07:50



..::OBSADA::..

Vocals [All] - Ulrich Kreienbrink
Guitar - Florian Engelke, Sascha Hermesdorf
Bass Guitar - Christian Pfeil
Drums - Ingo Neugebauer

Sampler - Ulrich Kreienbrink
Soloist - Jan Ferdinand (tracks: 1), Lille Gruber (tracks: 4)




https://www.youtube.com/watch?v=es0ftusCI5o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

10 lat po debiutanckim albumie niemiecki INGURGITATING OBLIVION powraca! Przytłączający, chaotyczny i gęsty techniczny death metal, który zadowoli fanów GORGUTS, IMMOLATION i MORBID ANGEL!


Po dziesięciu latach nową płytę zdecydował się wydać niemiecki ansambl death metalowy Ingurgitating Oblivion. To dopiero ich drugi pełny krążek. Nie miałem jednak okazji posłuchać wcześniejszych nagrań, a więc nie porównam nowych dźwięków z żadnymi z przeszłości. Mogę jedynie skupić się tym, co akuratnie wylatuje z moich głośników. Zanim odpaliłem sobie płytę, to moją uwagę przykuł czas trwania poszczególnych utworów. Wyraźnie widać, że nikt tu nie zamierza bawić się w krótkie strzały. Cel jest zgoła odmienny. Z jednej strony sugerowało to, że są tu ciekawe pomysły, a z drugiej budziło daleko posuniętą ostrożność, czy aby nie ma tu przekombinowania i piłowania dźwięków dla samego piłowania. W ostatecznym rozrachunku okazuje się, że ta druga myśl jest zdecydowanie bliższa prawdy. Przede wszystkim cholernie wymęczył mnie ten album. Tak naprawdę już podczas drugiego odsłuchu miałem dość. Nie dlatego, że panowie nie umieją grać. Umieją i to bardzo dobrze i tu jest mały problem. Pakują w te swoje utwory mnóstwo dźwięków i zapominają, że czasami prościej naprawdę oznacza lepiej. Można się w tym wszystkim pogubić. Wystarczy na chwilkę się zapomnieć i wątek macie zgubiony jak w banku. Męczą mnie ostatnimi czasy takie dźwięki. Biegłość instrumentalna to zdecydowanie za mało dla mnie. Ja chcę dobrych utworów, kopiących zadek pomysłów i czegoś, co momentalnie zapadnie w pamięć. Czegoś takiego nie ma tu za wiele. Ba, nie ma praktycznie wcale. Pewnie paru onanistów się tym albumem zachwyci, ale ja się do nich nie zaliczam. Znużony jestem tym albumem okrutnie. Niby krew się leje obficie, niby jest zdrowo posunięta brutalność, niby jest wszystko co być powinno. Co z tego, skoro to wszystko zlewa się w jedną, niesłuchalną magmę? Ewidentnie brak tu umiaru. Niemal gotów jestem założyć się, że kapela chciała upchać na płytę, jak najwięcej pomysłów, ale wyszło to tak sobie. Nie mam problemu, żeby sobie te dźwięki gdzieś tam w tle leciały, ale raczej nie więcej niż dwa razy pod rząd. Potem zaczyna narastać wkurwienie i rozdrażnienie, a wtedy lepiej się wyciszyć. Taki to właśnie album jest. Pierwszy odsłuch jakoś szybko mija, ale potem zaczyna się uważne słuchanie i narastające w szybkim tempie zmęczenie. Dziękuję, ale to nie jest album dla mnie. Może innym razem, o ile będę miał ochotę sprawdzić. Na dzień dzisiejszy wydaje mi się to bardzo mało prawdopodobne.

Paweł Denys


Incredibly impressed with Ingurgitating Oblivion's third effort Vision Wallows in Symphonies of Light, I decided to venture back in their discography a bit. While this is by all means solid, there's really no signs that just one album later they would be a band that would not only write an avant-garde dissonant jazz-influenced 22 minute tech death epic dripping with alien atmosphere, but also somehow manage to make it sound amazing and not a pretentious, bloated pile of horse dung. On their sophomore Continuum of Absence they are not exactly your average death metal band, but they're also not that far removed.

Continuum generally undulates between a really modern and busy not-quite-tech-death-but-getting-there sound and a thick, doomy dissonant lurching. While not exactly trailblazers of originality, and even if a Gorguts influence can be quite prominent of times, I'm glad that it's not just a rip off one or two obvious old school classics and call it a day sort of affair. Ingurgitating Oblivion (that name though - I had to look up "ingurgitating" to make sure it was a real word) are a busy band and have a fair amount of ideas to bounce about. How busy they are can be cool, but it also sometimes work to their detriment. While they're really good at the tech death aspect of their sound, sometimes they forget to let the music breathe. While not as common as the frantic buzz of twisting distortion and frantic blastbeats, the dissonant lurching portion of their sound would serve this function well if not for one thing. While the drummer is quite technically adept, he doesn't really know when to step back and allow for breathing room. During the more doomy churning he just keeps hammering away at the double bass, seemingly unaware of what the rest of the band is doing.

It does seem that this is supposed to be death metal with a decent amount of atmosphere, but this doesn't really shine through as well as it could. While the dark ambient sections are pretty good, the production is a bit dry and dull. A thick murky atmosphere could have been achieved with ease in the slower sections, but the guitar tone just doesn't get the job done. That said, these parts are still cool and the music is much better off for having them. Still, the songs don't do very much to differentiate themselves from each other. In the end it just becomes a blur and I can't really recall any individual song having its own character or being a standout moment.

I hope I'm not being needlessly harsh with this album because of what a massive improvement the next one would be. This is by all means a solid death metal album and above average. It's just not something I see myself coming back to very often, especially when the next one is a goddamn masterpiece (definitely my favourite death metal album of this year so far).

Thumbman



..::TRACK-LIST::..

1. Eternal Quiescence 10:21
2. Antinomian Rites 04:52
3. Burden Of Recurrence 08:28
4. Descent To The Temple 06:45
5. Avatar Of Radiating Abscence 07:26
6. Offering 03:46
7. Stupendous, Featureless, Still 07:50



..::OBSADA::..

Vocals [All] - Ulrich Kreienbrink
Guitar - Florian Engelke, Sascha Hermesdorf
Bass Guitar - Christian Pfeil
Drums - Ingo Neugebauer

Sampler - Ulrich Kreienbrink
Soloist - Jan Ferdinand (tracks: 1), Lille Gruber (tracks: 4)




https://www.youtube.com/watch?v=es0ftusCI5o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Wznowienie debiutanckiej płyty z 1996 roku w wykonaniu jednej z najbrutalniejszych deathmetalowych załóg z UK!
Krążek zawiera również 'Mangled Remains' demo!


Formed in 1992, and releasing their only demo in 1993, the band caused controversy in 1995 when their album Gore and Perversion was infamously seized and incinerated by the local police due to the album's offensive content, and banned upon release. Since then the band has carried on with their ferocious death metal, getting better with each album. They have toured all over the world and loves it!



..::TRACK-LIST::..

1. Raping the Corpse 04:35
2. Human Gore 04:57
3. Penile Dissection 03:37
4. It Can't Be My Grave 01:16
5. Dead Bitch In The Skip 05:49
6. No More Room in the Freezer 03:06
7. Mutilated Genitalia 03:03
8. Immense Suffering 01:57
9. To Kill with a Drill 06:07
10. Pharaonic Circumcision 02:44
11. Coprophiliac Connoisseur 04:49
12. Fontanelle Fornication 04:22
13. I.A.I. 05:48



..::OBSADA::..

Mic - Drums
Ollie - Vocals, Guitar, Bass



https://www.youtube.com/watch?v=ROdXpSp36og



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Wznowienie debiutanckiej płyty z 1996 roku w wykonaniu jednej z najbrutalniejszych deathmetalowych załóg z UK!
Krążek zawiera również 'Mangled Remains' demo!


Formed in 1992, and releasing their only demo in 1993, the band caused controversy in 1995 when their album Gore and Perversion was infamously seized and incinerated by the local police due to the album's offensive content, and banned upon release. Since then the band has carried on with their ferocious death metal, getting better with each album. They have toured all over the world and loves it!



..::TRACK-LIST::..

1. Raping the Corpse 04:35
2. Human Gore 04:57
3. Penile Dissection 03:37
4. It Can't Be My Grave 01:16
5. Dead Bitch In The Skip 05:49
6. No More Room in the Freezer 03:06
7. Mutilated Genitalia 03:03
8. Immense Suffering 01:57
9. To Kill with a Drill 06:07
10. Pharaonic Circumcision 02:44
11. Coprophiliac Connoisseur 04:49
12. Fontanelle Fornication 04:22
13. I.A.I. 05:48



..::OBSADA::..

Mic - Drums
Ollie - Vocals, Guitar, Bass



https://www.youtube.com/watch?v=ROdXpSp36og



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Debiutancki materiał angielskiego zespołu złożonego z muzyków EXTREME NOISE TERROR, GOREROTTED, WINTERFYLLETH, HELLBASTARD AND INTRORECTALGESTATION...
Nieustający i brutalny death metal!



..::TRACK-LIST::..

1. Punishment Without Mercy 04:42
2. In Gristle and Sinew 04:30
3. Prelude to Pestilence 01:51
4. Pestilent Plains 05:07



..::OBSADA::..

Vocals - BM
Bass - PL
Drums - JR
Guitar - MW

Trumpet [guest] - Will Chalk (tracks: 3,4)




https://www.youtube.com/watch?v=B1gYJSNFxOs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Debiutancki materiał angielskiego zespołu złożonego z muzyków EXTREME NOISE TERROR, GOREROTTED, WINTERFYLLETH, HELLBASTARD AND INTRORECTALGESTATION...
Nieustający i brutalny death metal!



..::TRACK-LIST::..

1. Punishment Without Mercy 04:42
2. In Gristle and Sinew 04:30
3. Prelude to Pestilence 01:51
4. Pestilent Plains 05:07



..::OBSADA::..

Vocals - BM
Bass - PL
Drums - JR
Guitar - MW

Trumpet [guest] - Will Chalk (tracks: 3,4)




https://www.youtube.com/watch?v=B1gYJSNFxOs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Trzeci album z 2005 roku.
Fińscy mistrzowie nordyckiego death metalu!


The circumstances related to the recording of "Terror Of Thousand Faces" caused Jarkko Rantanen's band so many obstacles that this lp...could not be released! Problems with funds, production, release (as many as 3 years after the disc was ready in 2002) or the line-up (this is nothing new) are roughly what happened at Adramelech after "Pure Blood Doom" was released. Interestingly, all these adversities did not come into an lp that was detached from the style of these Finns or brought another reduction in form. Contrary to widespread (and wrong - as I will prove in a moment) criticism, "Terror..." looks much better than its predecessor.

"Terror Of Thousand Faces" much more often returns to "overwhelming" regions, neatly referring to the stuffiness of "Psychostasia". And here we should praise first of all Jari Laine, who made a sensible gain from the previous album and managed to find a golden mean between the riffs from their debut and those from "Pure...". The filthy patents and the "overwhelming" atmosphere are back, and all of this was obtained with more brutality than in the days of Rantanen's vocals, and without any technical tricks. Of course, these elements are not as good as in the times of "Psychostasia", although "Terror..." really doesn't bother to give a low note, and such songs as "Book Of Flesh", "Bleeding For Supremacy", "Slain In" The Grace Of Thy Name" or "Orphica Holodemiurgia" (the most atmospheric and my definite top1 from this album) immediately captivate with their gloomy atmosphere and classic death metal sounds. Disadvantages are the occasional uniformity (especially at the beginning of the album), not very unique vocals by Marko Silvennoinen (although better than Ali anyway) and a bit weird production (especially the drums - less "juicy" than before). Generally, tiny of disadvantages and without obscuring the pluses, which are definitely not missing here.

Surprisingly, the uninteresting problems that affected Adramelech at the turn of the 20th and 21st centuries did not come into a reduction of overall level. Well, the Finns on "Terror Of Thousand Faces" managed to record a very sensible, death metal album in their characteristic style. Unfortunately, the determination was not enough to continue. "Terror Of Thousand Faces" is Adramelech's last release for many years.

Hames Jetfield



..::TRACK-LIST::..

1. Intro 00:24
2. Halls of Human Tragedy 02:21
3. Descent to Eternal Torment 02:58
4. Bleeding for Supremacy 02:51
5. Suicide, Terrorize 02:03
6. I Don't Care About Your Murder 03:40
7. Slain in the Grace of Thy Name 04:05
8. Book of Flesh 03:42
9. Terror of Thousand Faces 02:53
10. Orphica Holodemiurgia 04:07



..::OBSADA::..

Jarkko Rantanen - Drums
Jari Laine - Guitars, Bass, Lyrics
Marko Silvennoinen - Vocals, Lyrics




https://www.youtube.com/watch?v=NVZzle7A0_k



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Trzeci album z 2005 roku.
Fińscy mistrzowie nordyckiego death metalu!


The circumstances related to the recording of "Terror Of Thousand Faces" caused Jarkko Rantanen's band so many obstacles that this lp...could not be released! Problems with funds, production, release (as many as 3 years after the disc was ready in 2002) or the line-up (this is nothing new) are roughly what happened at Adramelech after "Pure Blood Doom" was released. Interestingly, all these adversities did not come into an lp that was detached from the style of these Finns or brought another reduction in form. Contrary to widespread (and wrong - as I will prove in a moment) criticism, "Terror..." looks much better than its predecessor.

"Terror Of Thousand Faces" much more often returns to "overwhelming" regions, neatly referring to the stuffiness of "Psychostasia". And here we should praise first of all Jari Laine, who made a sensible gain from the previous album and managed to find a golden mean between the riffs from their debut and those from "Pure...". The filthy patents and the "overwhelming" atmosphere are back, and all of this was obtained with more brutality than in the days of Rantanen's vocals, and without any technical tricks. Of course, these elements are not as good as in the times of "Psychostasia", although "Terror..." really doesn't bother to give a low note, and such songs as "Book Of Flesh", "Bleeding For Supremacy", "Slain In" The Grace Of Thy Name" or "Orphica Holodemiurgia" (the most atmospheric and my definite top1 from this album) immediately captivate with their gloomy atmosphere and classic death metal sounds. Disadvantages are the occasional uniformity (especially at the beginning of the album), not very unique vocals by Marko Silvennoinen (although better than Ali anyway) and a bit weird production (especially the drums - less "juicy" than before). Generally, tiny of disadvantages and without obscuring the pluses, which are definitely not missing here.

Surprisingly, the uninteresting problems that affected Adramelech at the turn of the 20th and 21st centuries did not come into a reduction of overall level. Well, the Finns on "Terror Of Thousand Faces" managed to record a very sensible, death metal album in their characteristic style. Unfortunately, the determination was not enough to continue. "Terror Of Thousand Faces" is Adramelech's last release for many years.

Hames Jetfield



..::TRACK-LIST::..

1. Intro 00:24
2. Halls of Human Tragedy 02:21
3. Descent to Eternal Torment 02:58
4. Bleeding for Supremacy 02:51
5. Suicide, Terrorize 02:03
6. I Don't Care About Your Murder 03:40
7. Slain in the Grace of Thy Name 04:05
8. Book of Flesh 03:42
9. Terror of Thousand Faces 02:53
10. Orphica Holodemiurgia 04:07



..::OBSADA::..

Jarkko Rantanen - Drums
Jari Laine - Guitars, Bass, Lyrics
Marko Silvennoinen - Vocals, Lyrics




https://www.youtube.com/watch?v=NVZzle7A0_k



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Zbiór dwóch demówek z 1987 roku surowego deathmetalowego zespołu, na bazie którego powstała NAUSEA z Los Angeles.
W składzie: Oscar Garcia (Terrorizer, Nausea), Carlos 'Cosmo' Reveles (Terrorizer, Nausea) oraz Eric Castro (Nausea).



..::TRACK-LIST::..

Majesty
Bestial Vomit (Demo 1987):
1. Intro / Enemy Alliance 3:24
2. Maggots 2:50
3. Desecration Of Gods 2:28
4. Bestial Vomit 3:22
5. Annihilation 2:40

Demo Two (7.26.87):
6. Bloodshed 2:09
7. Self Fear 1:58
8. Awaken From The Grave 2:14
9. World Downfall 2:21
10. Predator 1:08

Jam Session with Terrorizer (7.17.87):
11. Majesty & Terrorizer - Instinct Of Survival 2:34
12. Majesty & Terrorizer - World Downfall 2:14



..::OBSADA::..

Drums - Eric Castro
Guitar - Cosmo Reveles
Guitar, Vocals - Oscar Garcia




https://www.youtube.com/watch?v=2FdWFxNs9ZU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Zbiór dwóch demówek z 1987 roku surowego deathmetalowego zespołu, na bazie którego powstała NAUSEA z Los Angeles.
W składzie: Oscar Garcia (Terrorizer, Nausea), Carlos 'Cosmo' Reveles (Terrorizer, Nausea) oraz Eric Castro (Nausea).



..::TRACK-LIST::..

Majesty
Bestial Vomit (Demo 1987):
1. Intro / Enemy Alliance 3:24
2. Maggots 2:50
3. Desecration Of Gods 2:28
4. Bestial Vomit 3:22
5. Annihilation 2:40

Demo Two (7.26.87):
6. Bloodshed 2:09
7. Self Fear 1:58
8. Awaken From The Grave 2:14
9. World Downfall 2:21
10. Predator 1:08

Jam Session with Terrorizer (7.17.87):
11. Majesty & Terrorizer - Instinct Of Survival 2:34
12. Majesty & Terrorizer - World Downfall 2:14



..::OBSADA::..

Drums - Eric Castro
Guitar - Cosmo Reveles
Guitar, Vocals - Oscar Garcia




https://www.youtube.com/watch?v=2FdWFxNs9ZU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Piąty album Pyrrhon, Exhaust, nie jest albumem koncepcyjnym. Jednak wiele utworów porusza temat tego, gdzie jesteśmy w 2024 roku; ludzie są przytłoczeni i nie mogą złapać oddechu. Album początkowo nosił tytuł „Exhaustion”, ale perkusista Steve Schwegler zauważył powtarzające się obrazy samochodów powoli niszczejących z powodu nadmiernego użytkowania — trafna metafora albumu eksplorującego wieczne wypalenie. Na szerszą skalę Exhaust dotyczy rzeczy — maszyn lub ludzi — które są ścierane i nigdy nie odzyskują sił. Wskazuje również na wyczerpanie związane z pozostawaniem przy zdrowych zmysłach w świecie opanowanym przez urządzenia cyfrowe, media społecznościowe, hologramy i sztuczną inteligencję.

Exhaust został nagrany z wieloletnim producentem Pyrrhon, Colinem Marstonem w grudniu 2023 roku w Menegroth, studiach The Thousand Caves w Queens, na krótko przed zamknięciem studia.



Stretched, stuck, snapped—Pyrrhon has spent much of the past few years living, trudging the way many do in their 30s. It’s not that life becomes untenable in the twists and turns about which time inevitably navigates, but that reality grows a face, a scent, a terror that swells as its layers develop and crust and encapsulate. Uncertainty and anxiety weigh heavy in the heart, and, no doubt, after releasing 2020’s Abscess Time, which they couldn’t support on the road, the ever-reaching cast of Pyrrhon hit a wall. Time passed, and pressure grew. So to escape the grind with grind, to combat the noise with noise, to face life with death metal, Pyrrhon holed up in the woods to create (lightly ‘shroomed) again—not to Exhaust, but to explore and explode.

A dry skronk persists through Exhaust in a manner that both befits Pyrrhon’s past and eschews elements of the established Pyrrhon sound. Modern classic What Passes for Survival and noise rock breakaway Abscess Time both found a bounce in guitarist Dylan DiLella’s manic string flips and vocalist Doug Moore’s echoing, encompassing howls. Exhaust, stripped by the intensity of its frustration, instead sees simpler, chunkier riffs dissolve and digest more easily into incessant snare guidance, with Pyrrhon finding a grooving, hardcore shuffle that owes its tangible hooks to the world of ancient Prong or Deadguy (“The Greatest City on Earth,” “Strange Pains,” “Luck of the Draw”). Pyrrhon hasn’t become accessible though—consonance incompatible whammy excursions (“The Greatest…”), psychedelic narratives (“Out of Gas”), and escalating, shrill recursions (“Strange Pains,” “Stress Fractures”) ensure otherwise. But they all build a feel relatable against the sense of mid-life dread that Exhaust embodies.

The lyrics that have always been Pyrrhon’s gravity come to focus in a manner that rings in the ear without the constant need for subtitles. Though Moore still possesses a demonic bleating, its power remains reserved for impactful moments like the grinding acceleration of “First as Tragedy, Then as Farce” and the closing quasi-slam of “Hell Medicine.” Spitting and sneering, Moore delivers higher clarity barked beats of plain-faced, pain-laced poetry detailing with little opacity existential musings of the current state of the world (“First as…,” “The Greatest…,” “Stress Fractures”), addiction trappings (“Luck…,” “Hell Medicine”), and exhaustion (“Out of Gas”).1 Pyrrhon teeters on the brink of collapse throughout each racing number, with Moore’s interjections finding psychedelic delay and rapid-fire tremolo modulation as layers beyond dense prose (“The Greatest…,” “Strange Pains,” “Out of Gas”). And as Exhaust’s back half unfolds, these same glottal expulsions find a distance and excruciated fizzle against Pyrrhon’s chaotic crescendos (“Stress Fractures,” “Last Gasp”). No matter the manner of narrative distribution, Moore’s words resonate with barbed intention.

Exhaust’s scathed landscape does come at a cost, though. Pyrrhon has steadily traded away complex song structure for riff-based impact and whiplash rhythms as a catalyst. Yet each lashing on this svelte journey maintains and thrives in a driving guitar chunk-and-twang that grip kitmaster Schwegler’s hopping ostinatos in an Obscura-by-way-of-Big-Apple-noise freakout,2 true to Pyrrhon’s trademark amplified scrawl. Phrase by phrase it becomes ever clearer that this more exacting songwriting approach means to snag your neck and groove as much as any long-form switch blast or paint-stripping sermon would. And with riffs that deliver the experimental grind of Brutal Truth as much as they do DiLella’s signature punk-frenzied whinny, even the simplest of pit-starters land with the bombast that Pyrrhon crafts (“First as…,” “Luck…,” “Concrete Charlie”). Marston3 has again taken the board for Exhaust, letting its rehearsal-room-on-fire-attitude muscle into DiLella’s tight, thrashing tone—a touch compressed on the ear at first, but a choice that lets darting chord squeals and tuning-challenging bends pierce through at will.

For an album dedicated to burnout, a theme all too appreciable to those on the wrong side of twenty-five, Pyrrhon charges forth with an experimental vigor and practiced ambition untarnished by time. Informed by age—by critique, applause, setback, adventure, waiting, watching, breathing, bleeding—Exhaust emerges as the product of a band that knows that lightning can’t strike twice: it must find a lead. Hunger steers Pyrrhon. Struggle defines Exhaust. Though far from the most avant, unpredictable set in the Pyrrhon registry, Exhaust billows with the fury of defeat and determination—damn fine music for a downfall.

Dolphin Whisperer



CABIN FEVER: THE MAKING OF PYRRHON'S EXHAUST
By Justin M. Norton

PYRRHON WAS STUCK in mid-2023 after prolonged global unrest and personal changes. In 2020, their album Abscess Time arrived at the heart of the pandemic. In 2021, they went on one tour at the height of the Delta COVID wave before clubs started shutting down again. In 2022, they played a single show. In 2023, they had only three songs written for a fifth album.

The band decided to shake things loose with a retreat. Armed with their instruments, psychedelic mushrooms, and a few bad movies, they rented a cabin in rural northeastern Pennsylvania in May 2023. The decision worked. The creative energy surged, and the band wrote three new songs over the weekend.

“Initially, we just didn't seem to be able to strike the same intensity as past Pyrrhon records,” vocalist and lyricist Doug Moore says. However, the time in the cabin allowed the band to reconnect as musicians and friends. “It was a turning point for the record,” Moore says. “We didn't have enough material. We hadn’t spent that much time together, and it felt like we were able to rediscover who we are and feel the energy of the collaboration.”

“We’d never done a creative retreat before, and it was so cool to write stuff on the spot,” guitarist Dylan DiLella says. “Writing stuff in the same room showed us that we don’t have to try as hard to create cool music. There was a lot of bashing our heads in this band, especially when trying to make this record. Going with the energy in the room helped us trust ourselves more.”

Pyrrhon, which formed in New York City in 2008 when most of the band was in college, has always been classified as technical death metal for convenience. Their music, however, defies convention—even in the anything-goes world of 21st-century metal. Pyrrhon's music contains the musical prowess of Gorguts’s Obscura, the unrelenting rhythmic pummeling of Big Black, and the experimentation of free jazz. Moore’s lyrics - a combination of poetry and flash prose - are a welcome relief in an art form awash in stale cliches and genre tropes. Pyrron’s jarring and complex music - a true outlier when the band released their first album over a decade ago - requires attention and scrutiny, and demands replay.

Pyrrhon’s fifth album, Exhaust, is not a concept record. However, many songs touch on where we are in 2024; people are overwhelmed and unable to catch their breath. The album was initially called “Exhaustion,” but drummer Steve Schwegler noticed recurring imagery about cars slowly degrading from overuse - an apt metaphor for an album exploring perpetual burnout. On a larger level, Exhaust is about things - machines or humans - being ground down and never recovering. It also hints at the exhaustion of staying sane in a world overrun with digital devices, social media, holograms, and artificial intelligence.

“It’s about the experience of being pushed beyond your ability to sustain things,” Moore says. “We went through a pandemic, and now people act like it didn’t happen. We went through an attempted fascist insurrection, and now people act like it didn’t happen. It’s a sense of constantly juggling things and never having a handle on them. That feeling became a big part of this record and the imagery.”

Pyrrhon’s songwriting process has always been democratic. On Exhaust, however, they wrote more material as a unit. In the past, one member wrote the framework of a song using a sequence of riffs or grooves. For Exhaust, Pyrrhon worked more collaboratively and wrote several songs as a group while jamming. “On the trip to Pennsylvania, we wrote as a group on the spot,” Moore says. “But even outside that, we wrote songs in our practice space. We have the same democratic principle as before, but what happened with Exhaust was that we all got better at realizing what works. It’s supposed to sound wild, but we’ve been a band for over 15 years, and the current lineup has been together for nearly a decade. The result was knowing what to do to serve the big picture.”

“Exhaust sounds like a band playing together, which is tough for a technical experimental death metal band,” DiLella says. “That’s always been our goal, but we haven't achieved it until this record. It’s our tightest record, but in some ways, it's also the loosest. It’s easy to forget about the burning passion we all had when we started this band. We are all passionate music fans, and that is channeled into this band. We just have recently realized how lucky we are to have Pyrrhon.”

Exhaust was recorded with longtime Pyrrhon producer Colin Marston in December 2023 at Menegroth, The Thousand Caves studios in Queens, shortly before the studio closed. The album benefits from the band members' other musical pursuits and life changes over the past four years. Moore joined the experimental black metal band Scarcity and became a software developer. DiLella joined the ascendant noise rock band Couch Slut and became a guitar teacher. Bassist Erik Malave studied library science. Schwegler finished college on the GI Bill and got an engineering job. “Our jobs and our lives changed a lot,” Moore says. “We almost had to figure out how to be a band again.”

In Pyrrhon’s early days, the band often wrote about their adopted hometown of New York. Their debut album, An Excellent Servant But A Terrible Master, is, in many ways, an album about the city. In recent years, however, they have looked wider for inspiration - even to topics like American football. One of Exhaust’s standout tracks “Concrete Charlie” is loosely based on hard-hitting Philadelphia Eagles linebacker Chuck Bednarik, who exhibited CTE symptoms at the end of his life.

“It’s outwardly about football but more about how a larger system used and discarded him,” Moore says. “It’s part of the American experience. These titans of sports and people lionized by American culture are turned into mulch by the end of their lives. Football is a microcosm of American life, and we lionize these men who achieve extraordinary things but are fundamentally being exploited.”

A little more than a year removed from the cabin, Pyrrhon is reenergized and looking forward. “The pandemic and everything that happened honestly gave us a chance to pause for the first time since we’ve been a band,” DiLella says. “In the past, when albums were done, we started working on a new one. I’ve been reflecting on the band’s early days lately. We were kids when the band started. Now, I feel like we can work to our strengths more. I feel more confident and think the rest of the band does, too.”

“I did a lot of soul-searching with Exhaust,” Moore says. “We've been through a time of great uncertainty. I tend to get into my head about this stuff. Now that our lives are more balanced, I feel it was all worth it.”



..::TRACK-LIST::..

1. Not Going To Mars 04:07
2. First As Tragedy, Then As Farce 02:13
3. The Greatest City On Earth 03:33
4. Strange Pains 02:53
5. Out Of Gas 05:13
6. Luck Of The Draw 02:59
7. Concrete Charlie 03:47
8. Stress Fractures 04:13
9. Last Gasp 04:43
10. Hell Medicine 04:17



..::OBSADA::..

Erik Malave - bass guitar, backing vocals
Dylan DiLella - guitars
Doug Moore - vocals
Steve Schwegler - drums




https://www.youtube.com/watch?v=BD-I4GwWYz0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Piąty album Pyrrhon, Exhaust, nie jest albumem koncepcyjnym. Jednak wiele utworów porusza temat tego, gdzie jesteśmy w 2024 roku; ludzie są przytłoczeni i nie mogą złapać oddechu. Album początkowo nosił tytuł „Exhaustion”, ale perkusista Steve Schwegler zauważył powtarzające się obrazy samochodów powoli niszczejących z powodu nadmiernego użytkowania — trafna metafora albumu eksplorującego wieczne wypalenie. Na szerszą skalę Exhaust dotyczy rzeczy — maszyn lub ludzi — które są ścierane i nigdy nie odzyskują sił. Wskazuje również na wyczerpanie związane z pozostawaniem przy zdrowych zmysłach w świecie opanowanym przez urządzenia cyfrowe, media społecznościowe, hologramy i sztuczną inteligencję.

Exhaust został nagrany z wieloletnim producentem Pyrrhon, Colinem Marstonem w grudniu 2023 roku w Menegroth, studiach The Thousand Caves w Queens, na krótko przed zamknięciem studia.



Stretched, stuck, snapped—Pyrrhon has spent much of the past few years living, trudging the way many do in their 30s. It’s not that life becomes untenable in the twists and turns about which time inevitably navigates, but that reality grows a face, a scent, a terror that swells as its layers develop and crust and encapsulate. Uncertainty and anxiety weigh heavy in the heart, and, no doubt, after releasing 2020’s Abscess Time, which they couldn’t support on the road, the ever-reaching cast of Pyrrhon hit a wall. Time passed, and pressure grew. So to escape the grind with grind, to combat the noise with noise, to face life with death metal, Pyrrhon holed up in the woods to create (lightly ‘shroomed) again—not to Exhaust, but to explore and explode.

A dry skronk persists through Exhaust in a manner that both befits Pyrrhon’s past and eschews elements of the established Pyrrhon sound. Modern classic What Passes for Survival and noise rock breakaway Abscess Time both found a bounce in guitarist Dylan DiLella’s manic string flips and vocalist Doug Moore’s echoing, encompassing howls. Exhaust, stripped by the intensity of its frustration, instead sees simpler, chunkier riffs dissolve and digest more easily into incessant snare guidance, with Pyrrhon finding a grooving, hardcore shuffle that owes its tangible hooks to the world of ancient Prong or Deadguy (“The Greatest City on Earth,” “Strange Pains,” “Luck of the Draw”). Pyrrhon hasn’t become accessible though—consonance incompatible whammy excursions (“The Greatest…”), psychedelic narratives (“Out of Gas”), and escalating, shrill recursions (“Strange Pains,” “Stress Fractures”) ensure otherwise. But they all build a feel relatable against the sense of mid-life dread that Exhaust embodies.

The lyrics that have always been Pyrrhon’s gravity come to focus in a manner that rings in the ear without the constant need for subtitles. Though Moore still possesses a demonic bleating, its power remains reserved for impactful moments like the grinding acceleration of “First as Tragedy, Then as Farce” and the closing quasi-slam of “Hell Medicine.” Spitting and sneering, Moore delivers higher clarity barked beats of plain-faced, pain-laced poetry detailing with little opacity existential musings of the current state of the world (“First as…,” “The Greatest…,” “Stress Fractures”), addiction trappings (“Luck…,” “Hell Medicine”), and exhaustion (“Out of Gas”).1 Pyrrhon teeters on the brink of collapse throughout each racing number, with Moore’s interjections finding psychedelic delay and rapid-fire tremolo modulation as layers beyond dense prose (“The Greatest…,” “Strange Pains,” “Out of Gas”). And as Exhaust’s back half unfolds, these same glottal expulsions find a distance and excruciated fizzle against Pyrrhon’s chaotic crescendos (“Stress Fractures,” “Last Gasp”). No matter the manner of narrative distribution, Moore’s words resonate with barbed intention.

Exhaust’s scathed landscape does come at a cost, though. Pyrrhon has steadily traded away complex song structure for riff-based impact and whiplash rhythms as a catalyst. Yet each lashing on this svelte journey maintains and thrives in a driving guitar chunk-and-twang that grip kitmaster Schwegler’s hopping ostinatos in an Obscura-by-way-of-Big-Apple-noise freakout,2 true to Pyrrhon’s trademark amplified scrawl. Phrase by phrase it becomes ever clearer that this more exacting songwriting approach means to snag your neck and groove as much as any long-form switch blast or paint-stripping sermon would. And with riffs that deliver the experimental grind of Brutal Truth as much as they do DiLella’s signature punk-frenzied whinny, even the simplest of pit-starters land with the bombast that Pyrrhon crafts (“First as…,” “Luck…,” “Concrete Charlie”). Marston3 has again taken the board for Exhaust, letting its rehearsal-room-on-fire-attitude muscle into DiLella’s tight, thrashing tone—a touch compressed on the ear at first, but a choice that lets darting chord squeals and tuning-challenging bends pierce through at will.

For an album dedicated to burnout, a theme all too appreciable to those on the wrong side of twenty-five, Pyrrhon charges forth with an experimental vigor and practiced ambition untarnished by time. Informed by age—by critique, applause, setback, adventure, waiting, watching, breathing, bleeding—Exhaust emerges as the product of a band that knows that lightning can’t strike twice: it must find a lead. Hunger steers Pyrrhon. Struggle defines Exhaust. Though far from the most avant, unpredictable set in the Pyrrhon registry, Exhaust billows with the fury of defeat and determination—damn fine music for a downfall.

Dolphin Whisperer



CABIN FEVER: THE MAKING OF PYRRHON'S EXHAUST
By Justin M. Norton

PYRRHON WAS STUCK in mid-2023 after prolonged global unrest and personal changes. In 2020, their album Abscess Time arrived at the heart of the pandemic. In 2021, they went on one tour at the height of the Delta COVID wave before clubs started shutting down again. In 2022, they played a single show. In 2023, they had only three songs written for a fifth album.

The band decided to shake things loose with a retreat. Armed with their instruments, psychedelic mushrooms, and a few bad movies, they rented a cabin in rural northeastern Pennsylvania in May 2023. The decision worked. The creative energy surged, and the band wrote three new songs over the weekend.

“Initially, we just didn't seem to be able to strike the same intensity as past Pyrrhon records,” vocalist and lyricist Doug Moore says. However, the time in the cabin allowed the band to reconnect as musicians and friends. “It was a turning point for the record,” Moore says. “We didn't have enough material. We hadn’t spent that much time together, and it felt like we were able to rediscover who we are and feel the energy of the collaboration.”

“We’d never done a creative retreat before, and it was so cool to write stuff on the spot,” guitarist Dylan DiLella says. “Writing stuff in the same room showed us that we don’t have to try as hard to create cool music. There was a lot of bashing our heads in this band, especially when trying to make this record. Going with the energy in the room helped us trust ourselves more.”

Pyrrhon, which formed in New York City in 2008 when most of the band was in college, has always been classified as technical death metal for convenience. Their music, however, defies convention—even in the anything-goes world of 21st-century metal. Pyrrhon's music contains the musical prowess of Gorguts’s Obscura, the unrelenting rhythmic pummeling of Big Black, and the experimentation of free jazz. Moore’s lyrics - a combination of poetry and flash prose - are a welcome relief in an art form awash in stale cliches and genre tropes. Pyrron’s jarring and complex music - a true outlier when the band released their first album over a decade ago - requires attention and scrutiny, and demands replay.

Pyrrhon’s fifth album, Exhaust, is not a concept record. However, many songs touch on where we are in 2024; people are overwhelmed and unable to catch their breath. The album was initially called “Exhaustion,” but drummer Steve Schwegler noticed recurring imagery about cars slowly degrading from overuse - an apt metaphor for an album exploring perpetual burnout. On a larger level, Exhaust is about things - machines or humans - being ground down and never recovering. It also hints at the exhaustion of staying sane in a world overrun with digital devices, social media, holograms, and artificial intelligence.

“It’s about the experience of being pushed beyond your ability to sustain things,” Moore says. “We went through a pandemic, and now people act like it didn’t happen. We went through an attempted fascist insurrection, and now people act like it didn’t happen. It’s a sense of constantly juggling things and never having a handle on them. That feeling became a big part of this record and the imagery.”

Pyrrhon’s songwriting process has always been democratic. On Exhaust, however, they wrote more material as a unit. In the past, one member wrote the framework of a song using a sequence of riffs or grooves. For Exhaust, Pyrrhon worked more collaboratively and wrote several songs as a group while jamming. “On the trip to Pennsylvania, we wrote as a group on the spot,” Moore says. “But even outside that, we wrote songs in our practice space. We have the same democratic principle as before, but what happened with Exhaust was that we all got better at realizing what works. It’s supposed to sound wild, but we’ve been a band for over 15 years, and the current lineup has been together for nearly a decade. The result was knowing what to do to serve the big picture.”

“Exhaust sounds like a band playing together, which is tough for a technical experimental death metal band,” DiLella says. “That’s always been our goal, but we haven't achieved it until this record. It’s our tightest record, but in some ways, it's also the loosest. It’s easy to forget about the burning passion we all had when we started this band. We are all passionate music fans, and that is channeled into this band. We just have recently realized how lucky we are to have Pyrrhon.”

Exhaust was recorded with longtime Pyrrhon producer Colin Marston in December 2023 at Menegroth, The Thousand Caves studios in Queens, shortly before the studio closed. The album benefits from the band members' other musical pursuits and life changes over the past four years. Moore joined the experimental black metal band Scarcity and became a software developer. DiLella joined the ascendant noise rock band Couch Slut and became a guitar teacher. Bassist Erik Malave studied library science. Schwegler finished college on the GI Bill and got an engineering job. “Our jobs and our lives changed a lot,” Moore says. “We almost had to figure out how to be a band again.”

In Pyrrhon’s early days, the band often wrote about their adopted hometown of New York. Their debut album, An Excellent Servant But A Terrible Master, is, in many ways, an album about the city. In recent years, however, they have looked wider for inspiration - even to topics like American football. One of Exhaust’s standout tracks “Concrete Charlie” is loosely based on hard-hitting Philadelphia Eagles linebacker Chuck Bednarik, who exhibited CTE symptoms at the end of his life.

“It’s outwardly about football but more about how a larger system used and discarded him,” Moore says. “It’s part of the American experience. These titans of sports and people lionized by American culture are turned into mulch by the end of their lives. Football is a microcosm of American life, and we lionize these men who achieve extraordinary things but are fundamentally being exploited.”

A little more than a year removed from the cabin, Pyrrhon is reenergized and looking forward. “The pandemic and everything that happened honestly gave us a chance to pause for the first time since we’ve been a band,” DiLella says. “In the past, when albums were done, we started working on a new one. I’ve been reflecting on the band’s early days lately. We were kids when the band started. Now, I feel like we can work to our strengths more. I feel more confident and think the rest of the band does, too.”

“I did a lot of soul-searching with Exhaust,” Moore says. “We've been through a time of great uncertainty. I tend to get into my head about this stuff. Now that our lives are more balanced, I feel it was all worth it.”



..::TRACK-LIST::..

1. Not Going To Mars 04:07
2. First As Tragedy, Then As Farce 02:13
3. The Greatest City On Earth 03:33
4. Strange Pains 02:53
5. Out Of Gas 05:13
6. Luck Of The Draw 02:59
7. Concrete Charlie 03:47
8. Stress Fractures 04:13
9. Last Gasp 04:43
10. Hell Medicine 04:17



..::OBSADA::..

Erik Malave - bass guitar, backing vocals
Dylan DiLella - guitars
Doug Moore - vocals
Steve Schwegler - drums




https://www.youtube.com/watch?v=BD-I4GwWYz0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Debiutancki album Deadspeak „Plagues of Sulfur Bound” ujrzał światło dzienne w Raw Skull Recordz! Ten album otworzy nowy rozdział dla chłopaków z Deadspeak. Zmiksowany przez Stijna van Gestela i zmasterowany przez Grega Wilkinsona, możesz spodziewać się surowych i brudnych riffów, grzmiących niskich tonów i atmosferycznych interludiów. Ten album to ogromny krok naprzód w stosunku do ich dema. Z grafiką niesamowitego Paolo Girardiego, który wykonał znakomitą robotę, uchwycając istotę tytułowego utworu albumu.



..::TRACK-LIST::..

1. Entering Realms Infernal 01:48
2. Plagues of Sulfur Bound 04:16
3. Parallel Existence 05:20
4. Tidal Disruption 07:36
5. Knee Deep in Death 03:13
6. Polarisation in Times of Dispossession 09:37
7. Into Endless Divinities 04:15
8. Death Shall Rise 04:15



..::OBSADA::..

Moanne de Kroon - Drums
Jasper Post - Guitars, Vocals
Lieuwe Kuik - Bass




https://www.youtube.com/watch?v=igCKY7nqC3w



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Debiutancki album Deadspeak „Plagues of Sulfur Bound” ujrzał światło dzienne w Raw Skull Recordz! Ten album otworzy nowy rozdział dla chłopaków z Deadspeak. Zmiksowany przez Stijna van Gestela i zmasterowany przez Grega Wilkinsona, możesz spodziewać się surowych i brudnych riffów, grzmiących niskich tonów i atmosferycznych interludiów. Ten album to ogromny krok naprzód w stosunku do ich dema. Z grafiką niesamowitego Paolo Girardiego, który wykonał znakomitą robotę, uchwycając istotę tytułowego utworu albumu.



..::TRACK-LIST::..

1. Entering Realms Infernal 01:48
2. Plagues of Sulfur Bound 04:16
3. Parallel Existence 05:20
4. Tidal Disruption 07:36
5. Knee Deep in Death 03:13
6. Polarisation in Times of Dispossession 09:37
7. Into Endless Divinities 04:15
8. Death Shall Rise 04:15



..::OBSADA::..

Moanne de Kroon - Drums
Jasper Post - Guitars, Vocals
Lieuwe Kuik - Bass




https://www.youtube.com/watch?v=igCKY7nqC3w



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

'Spewing Mephitic Putridity' całkowicie zaspokoił moje wstydliwe pragnienia albumu deathmetalowego brzmiącego jak ktoś wymiotujący śluzem jelitowym i mega-robakami przez 33 minuty.
Był odpychający, obrzydliwy. Był też naprawdę ciężki...

A jak jest teraz?
Po prostu czysta zgnilizna, najwyższej jakości.
Jeśli szukasz prawdziwej, cuchnącej skrajności death metalu, a nie bicia konia, ukrytego za makabryczną estetyką, to jest to!!!
Miłego słuchania!

FA


Wcześniejsza twórczość Cryptworm sponiewierała mnie dość mocno, na tyle mocno, że nawet chłopaków zwywiadowałem po tym jak wydali „Reeking Gunk of Abhorrence”. Moja morda ucieszyła się więc niesłychanie gdy wjechało promo ich najnowszego albumu – „Oozing Ardioactive Vomition”. Sprawdźmy więc, jak smakuje ten węgiersko – brytyjski rzyg.

Cryptworm, jeśli nie pamiętacie, serwuje nam przegniłe, death metalowe mięsko, na którym czerwie ucztują sobie w najlepsze. No jest to samo gęste, nie ma co ukrywać, a słuchanie tej muzyki jest jak brodzenie w szambie – choć dziwna sprawa, sprawia mnie to niesłychaną przyjemność. Muzyka Cryptworm jest bardzo oldschoolowa – tutaj w zasadzie nie ma żadnych zmian. Zestaw inspiracji również się raczej nie zmienił – Pungent Stench, Impetigo, niekiedy Mortician, Carcass… Samo crème de la crème krwistego death/grindu w najlepszym wydaniu. Cryptworm znakomicie odrobiło lekcje – dzięki temu „Oozing Ardioactive Vomition” emanuje feelingiem wczesnych lat dziewięćdziesiątych, ale bez przegiętej kalkomanii. Brzmienie jest mięsiste, chrzęszczące, a jak dołożymy do tego bulgotliwy wokal to ja jestem ponownie kupiony przez Cryptworm.

Teksty i okładka oczywiście również utrzymane są w stylistyce gore łamanego przez różnorakie obrzydliwości, choć jeśli chodzi o front cover to w przypadku debiutu chyba bardziej mi pasował – ale to już raczej kwestia gustu. Ten konkretny ma w sobie brzydotę oryginalnych okładek Impetigo (których autor nota bene zmarł kilka dni temu na wylew) i może o to im chodziło? Niewykluczone.

Kolejna bardzo dobra pozycja w dyskografii Cryptworm. Słucham jej nieprzerwanie gdy już wskoczy w odtwarzacz i nie mogę wyjść z podziwu – jak komuś udaje się nagrać muzykę tak odpychającą, do której paradoksalnie tak bardzo mnie ciągnie?

Oracle


Following the huge success of their debut album last year, Cryptworm are back with its follow-up. Promising to be another rancid affair of true Death Metal abhorrence…

Packing a punch of putrescence, Cryptworm’s annihilating grooves and offal-drenched soundscapes fit the nastiest niches of Death Metal’s darkest depths. Their new record instantly picks up where the previous left off with the fetid filth spraying forth from every element. The riffs bounce like a corpse being molested in the dead of night while the pulverising drums punish with equally sadistic force. Gruesome vocals spew atop these instrumental violations and altogether the sound on “Oozing Radioactive Vomition” contort into the most hostile and hideous vision from the band to date.

Each mangled moment will have you feeling quite unwell with the disgusting delivery as unrelenting as you should already expect, being that any real Death Metal lover will already be engrossed in the grotesque sounds of Cryptworm by now. Their new offering injects even more fury and unpleasantries into the already crushing sound they had carefully built, taking things even further into the abyssal murk of the underground for all real maniacs to revel in the molten rot on display. If the song titles such as “Miasmatic Foetid Odour” and “Engulfed by Gurgling Purge Fluids” don’t already give you an idea of what to expect, than allow your ears to fall victim to the sonic suppuration of Cryptworm’s most malformed release to date...



..::TRACK-LIST::..

1. Oozing Radioactive Vomition 05:44
2. Organ Snatcher 06:36
3. Miasmatic Foetid Odour 05:08
4. Necrophagous (Postmortal Devourment) 06:11
5. Engulfed by Gurgling Purge Fluids 05:50
6. Submerged into Vile Repugnance 05:25



..::OBSADA::..

Tibor Hanyi - Bass, Guitars, Vocals
Joss Farrington - Bass
Jamie Wintle - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=Hh8esgy8ul4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

'Spewing Mephitic Putridity' całkowicie zaspokoił moje wstydliwe pragnienia albumu deathmetalowego brzmiącego jak ktoś wymiotujący śluzem jelitowym i mega-robakami przez 33 minuty.
Był odpychający, obrzydliwy. Był też naprawdę ciężki...

A jak jest teraz?
Po prostu czysta zgnilizna, najwyższej jakości.
Jeśli szukasz prawdziwej, cuchnącej skrajności death metalu, a nie bicia konia, ukrytego za makabryczną estetyką, to jest to!!!
Miłego słuchania!

FA


Wcześniejsza twórczość Cryptworm sponiewierała mnie dość mocno, na tyle mocno, że nawet chłopaków zwywiadowałem po tym jak wydali „Reeking Gunk of Abhorrence”. Moja morda ucieszyła się więc niesłychanie gdy wjechało promo ich najnowszego albumu – „Oozing Ardioactive Vomition”. Sprawdźmy więc, jak smakuje ten węgiersko – brytyjski rzyg.

Cryptworm, jeśli nie pamiętacie, serwuje nam przegniłe, death metalowe mięsko, na którym czerwie ucztują sobie w najlepsze. No jest to samo gęste, nie ma co ukrywać, a słuchanie tej muzyki jest jak brodzenie w szambie – choć dziwna sprawa, sprawia mnie to niesłychaną przyjemność. Muzyka Cryptworm jest bardzo oldschoolowa – tutaj w zasadzie nie ma żadnych zmian. Zestaw inspiracji również się raczej nie zmienił – Pungent Stench, Impetigo, niekiedy Mortician, Carcass… Samo crème de la crème krwistego death/grindu w najlepszym wydaniu. Cryptworm znakomicie odrobiło lekcje – dzięki temu „Oozing Ardioactive Vomition” emanuje feelingiem wczesnych lat dziewięćdziesiątych, ale bez przegiętej kalkomanii. Brzmienie jest mięsiste, chrzęszczące, a jak dołożymy do tego bulgotliwy wokal to ja jestem ponownie kupiony przez Cryptworm.

Teksty i okładka oczywiście również utrzymane są w stylistyce gore łamanego przez różnorakie obrzydliwości, choć jeśli chodzi o front cover to w przypadku debiutu chyba bardziej mi pasował – ale to już raczej kwestia gustu. Ten konkretny ma w sobie brzydotę oryginalnych okładek Impetigo (których autor nota bene zmarł kilka dni temu na wylew) i może o to im chodziło? Niewykluczone.

Kolejna bardzo dobra pozycja w dyskografii Cryptworm. Słucham jej nieprzerwanie gdy już wskoczy w odtwarzacz i nie mogę wyjść z podziwu – jak komuś udaje się nagrać muzykę tak odpychającą, do której paradoksalnie tak bardzo mnie ciągnie?

Oracle


Following the huge success of their debut album last year, Cryptworm are back with its follow-up. Promising to be another rancid affair of true Death Metal abhorrence…

Packing a punch of putrescence, Cryptworm’s annihilating grooves and offal-drenched soundscapes fit the nastiest niches of Death Metal’s darkest depths. Their new record instantly picks up where the previous left off with the fetid filth spraying forth from every element. The riffs bounce like a corpse being molested in the dead of night while the pulverising drums punish with equally sadistic force. Gruesome vocals spew atop these instrumental violations and altogether the sound on “Oozing Radioactive Vomition” contort into the most hostile and hideous vision from the band to date.

Each mangled moment will have you feeling quite unwell with the disgusting delivery as unrelenting as you should already expect, being that any real Death Metal lover will already be engrossed in the grotesque sounds of Cryptworm by now. Their new offering injects even more fury and unpleasantries into the already crushing sound they had carefully built, taking things even further into the abyssal murk of the underground for all real maniacs to revel in the molten rot on display. If the song titles such as “Miasmatic Foetid Odour” and “Engulfed by Gurgling Purge Fluids” don’t already give you an idea of what to expect, than allow your ears to fall victim to the sonic suppuration of Cryptworm’s most malformed release to date...



..::TRACK-LIST::..

1. Oozing Radioactive Vomition 05:44
2. Organ Snatcher 06:36
3. Miasmatic Foetid Odour 05:08
4. Necrophagous (Postmortal Devourment) 06:11
5. Engulfed by Gurgling Purge Fluids 05:50
6. Submerged into Vile Repugnance 05:25



..::OBSADA::..

Tibor Hanyi - Bass, Guitars, Vocals
Joss Farrington - Bass
Jamie Wintle - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=Hh8esgy8ul4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Długo oczekiwany drugi album koreańsko-japońskiego zespołu! Brutalny i techniczny death metal inspirowany przez DISGORGE (US), NECROPHAGIST, SUFFOCATION, DECREPIT BIRTH, DEEDS OF FLESH, DATURA!


One of the most Brutal and Technical guitarist JongHa (from Korea) in Asian countries.
Japanese Drummer, Temma (Shinda Saibo No Katamari / STRANGULATION) joined the band and first recording with JongHa on this album, entitled "Moribund".
Recording finished in 2019 but they lost the day to release this album due to the COVID-19 pandemic.
Finally the long long night coming dawn and see the light of the day in 2024!
Long awaited 2nd album unleashed on the world!
Recommended for fans of DISGORGE (US)、NECROPHAGIST、SUFFOCATION、DECREPIT BIRTH、DEEDS OF FLESH、DATURA



..::TRACK-LIST::..

1. Intro 00:19
2. Devoiced of Truth 03:24
3. Reeks of Hypocrisy 03:16
4. The Conclamation 03:12
5. Self-Indulgence 03:04
6. Foredoomed to death 03:21
7. Living with a False Hope 03:18
8. Aspire in Hallucination 02:10
9. Xenomorphic Ruination 03:15
10. Orthodox Disease 02:51



..::OBSADA::..

Chuck Jenga - Guitars, Vocals
Temma Takahata - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=C-ODgDskNWs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Długo oczekiwany drugi album koreańsko-japońskiego zespołu! Brutalny i techniczny death metal inspirowany przez DISGORGE (US), NECROPHAGIST, SUFFOCATION, DECREPIT BIRTH, DEEDS OF FLESH, DATURA!


One of the most Brutal and Technical guitarist JongHa (from Korea) in Asian countries.
Japanese Drummer, Temma (Shinda Saibo No Katamari / STRANGULATION) joined the band and first recording with JongHa on this album, entitled "Moribund".
Recording finished in 2019 but they lost the day to release this album due to the COVID-19 pandemic.
Finally the long long night coming dawn and see the light of the day in 2024!
Long awaited 2nd album unleashed on the world!
Recommended for fans of DISGORGE (US)、NECROPHAGIST、SUFFOCATION、DECREPIT BIRTH、DEEDS OF FLESH、DATURA



..::TRACK-LIST::..

1. Intro 00:19
2. Devoiced of Truth 03:24
3. Reeks of Hypocrisy 03:16
4. The Conclamation 03:12
5. Self-Indulgence 03:04
6. Foredoomed to death 03:21
7. Living with a False Hope 03:18
8. Aspire in Hallucination 02:10
9. Xenomorphic Ruination 03:15
10. Orthodox Disease 02:51



..::OBSADA::..

Chuck Jenga - Guitars, Vocals
Temma Takahata - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=C-ODgDskNWs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Sesja nagraniowa do "Apophenia" rozpoczęła się w lipcu 2023 roku w "Roslyn Studio", gdzie wbito partie perkusji. Ścieżki gitary i wokalu powstały w "Zed Studio", z kolei bas Kamil Stadnicki zarejestrował w swoim domowym studio. Za miksy i mastering odpowiada Tomasz Zalewski. Na okładce wykorzystano obraz nieżyjącego już Mariusza Lewandowskiego.

Deivos powstał w 1997 roku w Lublinie. Od początku grupie przewodzi gitarzysta Tomasz Kołcon. W roku 2018 na stanowisko drugiego gitarzysty powrócił - po dwóch latach przerwy - Mścisław z Abusiveness. Skład uzupełniają Hubert Banach na wokalu, Kamil Stadnicki na basie i Krzysztof Saran na perkusji.

BARDZO DOBRY KRĄŻEK!!!


"Apophenia" is the seventh studio full-length from Poland’s long-running death metal technicians DEIVOS!

A hypnotically demolishing listening experience, DEIVOS’ Apophenia ruptures forth with nine new tracks. The album is void of filler, stacked end-to-end with breakneck transitions and bulldozing passages of technical but not overthought death metal that dismantles everything in its path.

Apophenia was captured across Poland throughout 2023, the drums engineered/recorded by Krzysztof Godycki at Roslyn Studio, the bass recorded at Kamil Home Studio, and the guitars and vocals recorded at Zed Studio where the album was mixed and mastered by Tomek Zalewski at Zed Studio in early 2024. The album’s intros and outros were created by Mścisław except the “Feretory” outro by Head.One.Beatz. The record features cover art by the late Mariusz Lewandowski (Mizmor, Bell Witch, Fuming Mouth), design and layout by Michał Kaczkowski, and photography by Marcin Studziński.

“Featuring nine new, brutal tracks, Apophenia gives a modern definition to the concept of ‘all killer, no filler,’ as each track is lean and visceral. There’s no bullshit to pull out of it. From start to finish, DEIVOS set out on a mission of brutality, and they deliver. Songs like ‘My Sacrifice’ and ‘The Great Day of His Wrath’ leave very little room to breathe. Honestly, that could be said about the whole damn record.” - METAL SUCKS



..::TRACK-LIST::..

1. Feretory 03:50
2. My Sacrifice 01:58
3. Sermon of Hypocrisy 04:10
4. De Materia Turpi 04:06
5. Revelations 04:59
6. The Great Day of His Wrath 02:40
7. Apophenia 04:19
8. Maelstrom of Decay 01:55
9. Persecutor 05:04



https://www.youtube.com/watch?v=LqJpXZXcCp4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Sesja nagraniowa do "Apophenia" rozpoczęła się w lipcu 2023 roku w "Roslyn Studio", gdzie wbito partie perkusji. Ścieżki gitary i wokalu powstały w "Zed Studio", z kolei bas Kamil Stadnicki zarejestrował w swoim domowym studio. Za miksy i mastering odpowiada Tomasz Zalewski. Na okładce wykorzystano obraz nieżyjącego już Mariusza Lewandowskiego.

Deivos powstał w 1997 roku w Lublinie. Od początku grupie przewodzi gitarzysta Tomasz Kołcon. W roku 2018 na stanowisko drugiego gitarzysty powrócił - po dwóch latach przerwy - Mścisław z Abusiveness. Skład uzupełniają Hubert Banach na wokalu, Kamil Stadnicki na basie i Krzysztof Saran na perkusji.

BARDZO DOBRY KRĄŻEK!!!


"Apophenia" is the seventh studio full-length from Poland’s long-running death metal technicians DEIVOS!

A hypnotically demolishing listening experience, DEIVOS’ Apophenia ruptures forth with nine new tracks. The album is void of filler, stacked end-to-end with breakneck transitions and bulldozing passages of technical but not overthought death metal that dismantles everything in its path.

Apophenia was captured across Poland throughout 2023, the drums engineered/recorded by Krzysztof Godycki at Roslyn Studio, the bass recorded at Kamil Home Studio, and the guitars and vocals recorded at Zed Studio where the album was mixed and mastered by Tomek Zalewski at Zed Studio in early 2024. The album’s intros and outros were created by Mścisław except the “Feretory” outro by Head.One.Beatz. The record features cover art by the late Mariusz Lewandowski (Mizmor, Bell Witch, Fuming Mouth), design and layout by Michał Kaczkowski, and photography by Marcin Studziński.

“Featuring nine new, brutal tracks, Apophenia gives a modern definition to the concept of ‘all killer, no filler,’ as each track is lean and visceral. There’s no bullshit to pull out of it. From start to finish, DEIVOS set out on a mission of brutality, and they deliver. Songs like ‘My Sacrifice’ and ‘The Great Day of His Wrath’ leave very little room to breathe. Honestly, that could be said about the whole damn record.” - METAL SUCKS



..::TRACK-LIST::..

1. Feretory 03:50
2. My Sacrifice 01:58
3. Sermon of Hypocrisy 04:10
4. De Materia Turpi 04:06
5. Revelations 04:59
6. The Great Day of His Wrath 02:40
7. Apophenia 04:19
8. Maelstrom of Decay 01:55
9. Persecutor 05:04



https://www.youtube.com/watch?v=LqJpXZXcCp4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Powalający brudny i przesterowany death metal połączony z crustpunkiem!

Dla fanów wszystkiego od CELTIC FROST, CRO-MAGS, DISCHARGE po BOLT THROWER!

Dwie demówki z 2010 roku na jednym CD.



..::TRACK-LIST::..

Flesh Torn In Twilight:
1. Christ Hole
2. Immemorial Past
3. Daemonic Sign
4. Rebirth Into Perversion

Interminable Night:
5. In Arms Of Nothing
6. Warm Flesh
7. Interminable Night



https://www.youtube.com/watch?v=dYuHBDnaH14



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Powalający brudny i przesterowany death metal połączony z crustpunkiem!

Dla fanów wszystkiego od CELTIC FROST, CRO-MAGS, DISCHARGE po BOLT THROWER!

Dwie demówki z 2010 roku na jednym CD.



..::TRACK-LIST::..

Flesh Torn In Twilight:
1. Christ Hole
2. Immemorial Past
3. Daemonic Sign
4. Rebirth Into Perversion

Interminable Night:
5. In Arms Of Nothing
6. Warm Flesh
7. Interminable Night



https://www.youtube.com/watch?v=dYuHBDnaH14



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Co tu dużo mówić, na pewno wielu z Was już pogrzebało nadzieje, że Mike Browning wypuści coś pod szyldem Nocturnus. Wiadomo, że w każdym kraju jest jakaś Batushka, więc perturbacje z nazwą i jemu nie są obce. No ale dodał sobie chłop „AD” do nazwy i wypuścił swojego Nocturnusa. I wiecie co?

To jest jedna z lepszych płyt tego roku. A już na pewno w death metalu. „Paradox” to w każdym calu ten Nocturnus, za którym tęsknicie od początku lat dziewięćdziesiątych, a konkretnie ten, który poznaliśmy na „The Key” i „Tresholds”. Na tej płycie wszystko mi się zgadza – już zaczynając od okładki, która jednoznacznie kojarzy się z debiutem zespołu z 1990 roku. A potem wjeżdża intro, perkusja, gitary i na końcu charakterystyczny klawisz i już wiecie, że ten album rozstawi Was po kątach. Zresztą sam Browning określa ten materiał jako wspaniałego sukcesora „The Key”. I można by to uznać za dumę czy pychę, gdyby nie jedn rzecz – gość ma rację. Osobiście śmiało mogę stwierdzić, że ta płyta stanie u mnie na półeczce na równi z obydwoma wspomnianymi przedtem albumami Nocturnus. Ja po prostu nie słyszę tutaj żadnych różnic, dla mnie ten materiał mógłby powstać w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych – ma tego samego ducha i brzmienie, a sposobu skomponowania tych utworów nie sposób pomylić z innym zespołem. Może w tym tkwi właśnie ewenement tego zespołu – Nocturnus AD nagrał dokładnie taki album jakiego oczekiwali fani, wróć! Jakiego oczekiwali maniacy tej kapeli. Na przykład ja.

Niech więc Was nie zdziwi ocena „Paradox”. Ona taka była już w momencie pierwszego odsłuchu. Reszta death metalowych zespołów w tym roku została kilka okrążeń za Amerykanami. I chyba się to już nie zmieni.

Oracle


Spójrzmy prawdzie w oczy, the true Nocturnus, ten wizjonerski, oryginalny i w pełni zejebisty, skończył się na „Thresholds”. Bez Browninga w składzie Amerykanie już nigdy nie nawiązali do poziomu pierwszych płyt i choć materiały wydane po 1992 roku nie były przecież złe, to brakowało im (nie tak) dawnego klimatu i pierdolnięcia. Co ciekawe, dla samego Mike’a koniec Nocturnus nastąpił jeszcze zanim oficjalnie wyrzucono go na zbity pysk, bo w chwilę po debiucie – gdy pozostali muzycy całkowicie przejęli kontrolę nad kapelą, załatwiając sobie m.in. wyłączne prawa do nazwy.

Kolejne kilka lat to dla Browninga tułaczka po rozmaitych mniej lub bardziej znanych załogach i powołanie do życia After Death, z którym dość długo próbował szczęścia, ale jak koniec końców nie odniósł wymiernego sukcesu. Liczne próby powrotu jako Nocturnus — a później Nocturnus AD — były torpedowane przez byłych kolegów (za granie pod tym szyldem groziło mu ekspresowe zaproszenie do sądu), więc wszystko wskazywało na to, że nowej płyty zespołu na N już się nie doczekamy.

A tu niespodzianka, trzymam w łapach digipak (grrr) Paradox After Death przerobionego na Nocturnus AD i nie mogę wyjść z podziwu, bo w 95% zawiera dokładnie to, czego wielbiciel wczesnej twórczości Nocturnus mógłby sobie życzyć: rozpoznawalne zadziorne wokale, rozbudowane partie klawiszy, dziko śmigające gitary, milion solówek na kawałek, znajomą kompozycję okładki… Warto zatem wysupłać trochę grosza, tym bardziej że następnego razu może nie być. Szósty zmysł podpowiada mi bowiem, że niedługo prawnicy dobiorą się Browningowi do dupy i cała zabawa w muzykowanie rychło się dla niego skończy.

Póki co cieszmy się, bo Amerykanie na Paradox nie pozostawiają miejsca na jakiejkolwiek domysły i od pierwszej minuty „Seizing The Throne” naparzają kosmiczny death metal będący w prostej linii kontynuacją „The Key”. No, nie do końca to tak wygląda… Zaryzykowałbym stwierdzenie, że krążek brzmi bardziej jak etap przejściowy między demówkami a debiutem, z całkowicie świadomym pominięciem tego, co się działo na „Thresholds”. Może właśnie tak miał wyglądać pierwotnie „The Key"? To całkiem prawdopodobne, wszak mamy tu mnóstwo nawiązań w riffach, tekstach i strukturach utworów. Oczywiście całość charakteryzuje się znacznie potężniejszym dźwiękiem i jest wykonana z rozmachem właściwym dla doświadczonych muzyków, ale skojarzenia są jednoznaczne. Na pewne uwstecznienie względem debiutu wskazuje również dość wysoki poziom brutalności i brak jakoś szczególnie wybijających się melodii. Mamy tu zatem baaardzo klasyczny Nocturnus, tylko w surowszej, solidnie doprawionej blastami i mniej przebojowej wersji.

Wiadomo, jest w tym trochę grania na sentymentach, niemniej jednak tak podany death metal zawsze trafia w mój gust, a na Paradox upchnięto go aż 52 minuty. Tyle w zupełności wystarcza, żebym był kupiony. W obliczu „The Antechamber”, „Apotheosis” (ten ultraprzezajebisty riff od 3:29!), „Paleolithic” czy instrumentalnego „Number 9” nie można kręcić nosem na intencje zespołu. Nocturnus AD stworzyli kawał świetnej muzyki i nawet ciągłe reminiscencje znanych od lat szlagierów nie są w stanie tego zmienić. Brakuje mi tylko jednego – duetu Davis-McNenney z ich szybkimi paluchami i doskonałym wyczuciem melodii. Belial Koblak i Demian Heftel, obecni gitarniacy, w każdym utworze dają popis swoich niemałych umiejętności, ale odnoszę wrażenie, że akurat finezja nie jest ich najmocniejszą stroną. Mimo wszystko to drobnostka, nad którą bez trudu potrafię przejść do porządku dziennego.

demo


To drugi powrót legendy w tym roku. Pierwszym był Possessed, z pierwszym dużym materiałem od 33 lat. Nagrali dobrą płytę, w której jest jakaś tam pasja i ogień, a standardy produkcyjne nie kłują w uszy, jak na 2019r. i Nuclear Blast - ogólnie fajny death/thrash do piwa i potupania nóżką.

No właśnie - fajny. I tylko(a może aż) tyle. Oczywiście nie miałem żadnych oczekiwań, bo powroty zza grobu nigdy nie są proste. Gdy Nocturnus - ze względów prawnych z dopiskiem AD, ale nie będę się tego kurczowo trzymał, ok? - ten prawdziwy, z Browningiem w składzie, nagrywa po ponad dwóch dekadach płytę nie fajną, a wręcz na poziomie ikonicznego "The Key"... nie pozostaje nic innego, jak płakać ze szczęścia.

"Paradox" to nic innego, jak "The Key pt. 2". Niemalże wszystko - począwszy od ogólnego konceptu i tekstów, poprzez atmosferę czy brzmienie klawiszy, aż po lawinę nieokiełznanych popisów na gitarze prowadzącej - stanowi jakby kontynuację genialnego debiutu. Przy czym - absolutnie! - nie jest to odcinanie kuponów od chwalebnej przeszłości. Nocturnus, w odświeżonym składzie, dumnie wchodzi w rok 2019, posiłkując się współczesnymi walorami produkcyjnymi, ale w dobrym znaczeniu tego określenia. Natomiast cała reszta, czyli muzyka, to jest coś zupełnie nie z tej ery. Coś wspaniałego.

Mamy tu do czynienia z inteligentnym, zagranym na najwyższym poziomie technicznym, podszytym progresywnym sznytem death metalem. Eleganckim i nieprzekombinowanym, mimo rozbudowanych kompozycji. Tak jak grało choćby Atheist w złotym okresie gatunku. Nowi gitarzyści z klasą kontynuują styl zapoczątkowany na "The Key" właśnie, a te gitarowe serpentyny i łamańce są nie do pomylenia z czymkolwiek innym. Trochę zmienił się jednak sposób wykorzystania klawiszy. Nadal brzmią cudownie tandetnie i kiczowato(czyli dokładnie tak, jak ma być), teraz jednak znacznie częściej wychodzą na pierwszy plan i grają równolegle z wiosłami. A w takim "The Bandar Sign" parapet jest dosłownie masakrowany! Ten utwór zresztą, jest jednym z moich ulubionych: progresje akordów wspaniale nawiązują do muzyki klasycznej, a całość mogłaby stanowić soundtrack do starej space opery.

Gdybym chciał wyróżniać jeszcze jakieś utwory, to musiałbym wymienić niemal każdy. Ograniczę się do "Precession of the Equinoxes", najkrótszym z płyty, a jednocześnie tak kipiącym pomysłami i niesamowitym klimatem... warto też wspomnieć o zamykającym album, instrumentalnym "Number 9", który momentami przypomina mi duchowego spadkobiercę "Cosmic Sea" Chucka Schuldinera i spółki. W każdym razie, płyta trwa 52 minuty: dość długo jak na tak jednorodny brzmieniowo gatunek, jakim jest death metal. Tak jak nowy Possessed zaczyna mnie jednak drażnić i nudzić pod koniec - przy podobnej długości - tak Nocturnus nieustannie mnie intryguje i fascynuje. Każda kompozycja ma bowiem własny charakter i swoje miejsce w tej historii.

A nad tym wszystkim stoi Mike Browning, który nie warczy i nie szczeka już może jak na "The Key"(trochę lat minęło), ale jego wokal jak dla mnie nadal jest zajebiście unikalny. Przypomina mi przewodnika, który wręcz spokojnie przeprowadza mnie przez światy kreowane dzięki muzyce Nocturnus - ancient ones, cave paintings, cycle of the seasons i takie tam ;) Nie znajdziecie tu agresji ani deathmetalowego wyziewu, ale jednocześnie jest tu wystarczająco dużo takiego charakterystycznego pazura i zadziorności, że idealnie wpasowuje się to w konwencję zespołu.

Można opowiadać i opowiadać, wgłębiając się w szczegóły tych utworów i rozpływając się nad poszczególnymi składowymi tej muzyki. Sugeruję jednak zakupić sobie płytę i samemu zasmakować magii tych dźwięków. A jak mi nie wierzycie, to sprawdźcie dwa dość reprezentatywne utwory dla całości: wspomniany już "Precession..." oraz "The Antechamber", oba zresztą udostępnione na twojej tubie przedpremierowo. Miłego!

Deathhammer


Resurrected from the ashes of one of the most influential death metal bands of all time, Nocturnus, NOCTURNUS AD was initiated by Nocturnus founder/mastermind/death metal legend Mike Browning (also co-founder of Morbid Angel) to continue the path that was laid down, 28 years later, by the legendary Florida death metal band’s seminal 1990 album “The Key”. An album recognized as one of the most important death metal albums of all time.

Entitled “Paradox”, the debut NOCTURNUS AD full-length album is the direct and proper follow-up to “The Key”, musically and thematically where the story and themes vocalist/drummer Browning laid out with “The Key” continue with “Paradox” through the lens of the occult. The story follows the journey of Dr. Allen William Magus (aka Dr. Magus), a scientist who got ravaged by a war plague disease and kept what was left of himself alive by creating a bio suit, from the aftermath of the events that went down in “The Key”.

On a musical plane, “Paradox’s” otherworldly, technical dark atmospheric occult death metal blueprint harnesses and carries on the energy of “The Key” and the overall cult death metal vibe of the early ‘90s in the singular forward-thinking way that Nocturnus exhibited. Musically overwhelming and pretty much a sonic attack on the senses from every angle, “Paradox” is sci-fi death metal reclaiming its throne back to its originators. With Browning (technically returning to Nocturnus lore since 1992) commanding the craft alongside a lineup (that also forms his other band, After Death) that continues the Nocturnus legacy through guitarists Demian Heftel and Belial Koblack, bassist Daniel Tucker (ex-Obituary), and keyboardist Josh Holdren. With the blazing and fervent guitar work of Heftel and Koblack and with the carefully orchestrated keyboard sounds being the most developed out of any Nocturnus-related release, this integral component helps solidify the calculated pummeling rhythm section in resurrecting the classic sound of “The Key”. And of course Browning’s distinct vocals spewing the incantations containing the classic Browning vocal traits as reflected on “The Key” and of course Morbid Angel’s classic “Abominations Of Desolation”, with Browning of course being the co-writer of some of those classic and signature Morbid Angel anthems of old.

Overall, “Paradox” will see NOCTURNUS AD reclaim and continue to properly carry the torch of the legacy Nocturnus’ laid down with “The Key”, “Paradox” being the ceremonial illuminating Nocturnus-related release that has finally befallen the mortal coil after 28 years.



..::TRACK-LIST::..

1. Seizing The Throne 05:53
2. The Bandar Sign 05:50
3. Paleolithic 05:02
4. Precession Of The Equinoxes 04:35
5. The Antechamber 06:26
6. The Return Of The Lost Key 07:46
7. Apotheosis 06:17
8. Aeon Of The Ancient Ones 05:38
9. Number 9 04:42



..::OBSADA::..

Drums, Vocals - Mike Browning
Guitar - Demian Heftel
Guitar, Backing Vocals - Belial Koblak
Keyboards - Josh Holdren
Bass - Daniel Tucker




https://www.youtube.com/watch?v=9YtCPkw5Ecg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Co tu dużo mówić, na pewno wielu z Was już pogrzebało nadzieje, że Mike Browning wypuści coś pod szyldem Nocturnus. Wiadomo, że w każdym kraju jest jakaś Batushka, więc perturbacje z nazwą i jemu nie są obce. No ale dodał sobie chłop „AD” do nazwy i wypuścił swojego Nocturnusa. I wiecie co?

To jest jedna z lepszych płyt tego roku. A już na pewno w death metalu. „Paradox” to w każdym calu ten Nocturnus, za którym tęsknicie od początku lat dziewięćdziesiątych, a konkretnie ten, który poznaliśmy na „The Key” i „Tresholds”. Na tej płycie wszystko mi się zgadza – już zaczynając od okładki, która jednoznacznie kojarzy się z debiutem zespołu z 1990 roku. A potem wjeżdża intro, perkusja, gitary i na końcu charakterystyczny klawisz i już wiecie, że ten album rozstawi Was po kątach. Zresztą sam Browning określa ten materiał jako wspaniałego sukcesora „The Key”. I można by to uznać za dumę czy pychę, gdyby nie jedn rzecz – gość ma rację. Osobiście śmiało mogę stwierdzić, że ta płyta stanie u mnie na półeczce na równi z obydwoma wspomnianymi przedtem albumami Nocturnus. Ja po prostu nie słyszę tutaj żadnych różnic, dla mnie ten materiał mógłby powstać w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych – ma tego samego ducha i brzmienie, a sposobu skomponowania tych utworów nie sposób pomylić z innym zespołem. Może w tym tkwi właśnie ewenement tego zespołu – Nocturnus AD nagrał dokładnie taki album jakiego oczekiwali fani, wróć! Jakiego oczekiwali maniacy tej kapeli. Na przykład ja.

Niech więc Was nie zdziwi ocena „Paradox”. Ona taka była już w momencie pierwszego odsłuchu. Reszta death metalowych zespołów w tym roku została kilka okrążeń za Amerykanami. I chyba się to już nie zmieni.

Oracle


Spójrzmy prawdzie w oczy, the true Nocturnus, ten wizjonerski, oryginalny i w pełni zejebisty, skończył się na „Thresholds”. Bez Browninga w składzie Amerykanie już nigdy nie nawiązali do poziomu pierwszych płyt i choć materiały wydane po 1992 roku nie były przecież złe, to brakowało im (nie tak) dawnego klimatu i pierdolnięcia. Co ciekawe, dla samego Mike’a koniec Nocturnus nastąpił jeszcze zanim oficjalnie wyrzucono go na zbity pysk, bo w chwilę po debiucie – gdy pozostali muzycy całkowicie przejęli kontrolę nad kapelą, załatwiając sobie m.in. wyłączne prawa do nazwy.

Kolejne kilka lat to dla Browninga tułaczka po rozmaitych mniej lub bardziej znanych załogach i powołanie do życia After Death, z którym dość długo próbował szczęścia, ale jak koniec końców nie odniósł wymiernego sukcesu. Liczne próby powrotu jako Nocturnus — a później Nocturnus AD — były torpedowane przez byłych kolegów (za granie pod tym szyldem groziło mu ekspresowe zaproszenie do sądu), więc wszystko wskazywało na to, że nowej płyty zespołu na N już się nie doczekamy.

A tu niespodzianka, trzymam w łapach digipak (grrr) Paradox After Death przerobionego na Nocturnus AD i nie mogę wyjść z podziwu, bo w 95% zawiera dokładnie to, czego wielbiciel wczesnej twórczości Nocturnus mógłby sobie życzyć: rozpoznawalne zadziorne wokale, rozbudowane partie klawiszy, dziko śmigające gitary, milion solówek na kawałek, znajomą kompozycję okładki… Warto zatem wysupłać trochę grosza, tym bardziej że następnego razu może nie być. Szósty zmysł podpowiada mi bowiem, że niedługo prawnicy dobiorą się Browningowi do dupy i cała zabawa w muzykowanie rychło się dla niego skończy.

Póki co cieszmy się, bo Amerykanie na Paradox nie pozostawiają miejsca na jakiejkolwiek domysły i od pierwszej minuty „Seizing The Throne” naparzają kosmiczny death metal będący w prostej linii kontynuacją „The Key”. No, nie do końca to tak wygląda… Zaryzykowałbym stwierdzenie, że krążek brzmi bardziej jak etap przejściowy między demówkami a debiutem, z całkowicie świadomym pominięciem tego, co się działo na „Thresholds”. Może właśnie tak miał wyglądać pierwotnie „The Key"? To całkiem prawdopodobne, wszak mamy tu mnóstwo nawiązań w riffach, tekstach i strukturach utworów. Oczywiście całość charakteryzuje się znacznie potężniejszym dźwiękiem i jest wykonana z rozmachem właściwym dla doświadczonych muzyków, ale skojarzenia są jednoznaczne. Na pewne uwstecznienie względem debiutu wskazuje również dość wysoki poziom brutalności i brak jakoś szczególnie wybijających się melodii. Mamy tu zatem baaardzo klasyczny Nocturnus, tylko w surowszej, solidnie doprawionej blastami i mniej przebojowej wersji.

Wiadomo, jest w tym trochę grania na sentymentach, niemniej jednak tak podany death metal zawsze trafia w mój gust, a na Paradox upchnięto go aż 52 minuty. Tyle w zupełności wystarcza, żebym był kupiony. W obliczu „The Antechamber”, „Apotheosis” (ten ultraprzezajebisty riff od 3:29!), „Paleolithic” czy instrumentalnego „Number 9” nie można kręcić nosem na intencje zespołu. Nocturnus AD stworzyli kawał świetnej muzyki i nawet ciągłe reminiscencje znanych od lat szlagierów nie są w stanie tego zmienić. Brakuje mi tylko jednego – duetu Davis-McNenney z ich szybkimi paluchami i doskonałym wyczuciem melodii. Belial Koblak i Demian Heftel, obecni gitarniacy, w każdym utworze dają popis swoich niemałych umiejętności, ale odnoszę wrażenie, że akurat finezja nie jest ich najmocniejszą stroną. Mimo wszystko to drobnostka, nad którą bez trudu potrafię przejść do porządku dziennego.

demo


To drugi powrót legendy w tym roku. Pierwszym był Possessed, z pierwszym dużym materiałem od 33 lat. Nagrali dobrą płytę, w której jest jakaś tam pasja i ogień, a standardy produkcyjne nie kłują w uszy, jak na 2019r. i Nuclear Blast - ogólnie fajny death/thrash do piwa i potupania nóżką.

No właśnie - fajny. I tylko(a może aż) tyle. Oczywiście nie miałem żadnych oczekiwań, bo powroty zza grobu nigdy nie są proste. Gdy Nocturnus - ze względów prawnych z dopiskiem AD, ale nie będę się tego kurczowo trzymał, ok? - ten prawdziwy, z Browningiem w składzie, nagrywa po ponad dwóch dekadach płytę nie fajną, a wręcz na poziomie ikonicznego "The Key"... nie pozostaje nic innego, jak płakać ze szczęścia.

"Paradox" to nic innego, jak "The Key pt. 2". Niemalże wszystko - począwszy od ogólnego konceptu i tekstów, poprzez atmosferę czy brzmienie klawiszy, aż po lawinę nieokiełznanych popisów na gitarze prowadzącej - stanowi jakby kontynuację genialnego debiutu. Przy czym - absolutnie! - nie jest to odcinanie kuponów od chwalebnej przeszłości. Nocturnus, w odświeżonym składzie, dumnie wchodzi w rok 2019, posiłkując się współczesnymi walorami produkcyjnymi, ale w dobrym znaczeniu tego określenia. Natomiast cała reszta, czyli muzyka, to jest coś zupełnie nie z tej ery. Coś wspaniałego.

Mamy tu do czynienia z inteligentnym, zagranym na najwyższym poziomie technicznym, podszytym progresywnym sznytem death metalem. Eleganckim i nieprzekombinowanym, mimo rozbudowanych kompozycji. Tak jak grało choćby Atheist w złotym okresie gatunku. Nowi gitarzyści z klasą kontynuują styl zapoczątkowany na "The Key" właśnie, a te gitarowe serpentyny i łamańce są nie do pomylenia z czymkolwiek innym. Trochę zmienił się jednak sposób wykorzystania klawiszy. Nadal brzmią cudownie tandetnie i kiczowato(czyli dokładnie tak, jak ma być), teraz jednak znacznie częściej wychodzą na pierwszy plan i grają równolegle z wiosłami. A w takim "The Bandar Sign" parapet jest dosłownie masakrowany! Ten utwór zresztą, jest jednym z moich ulubionych: progresje akordów wspaniale nawiązują do muzyki klasycznej, a całość mogłaby stanowić soundtrack do starej space opery.

Gdybym chciał wyróżniać jeszcze jakieś utwory, to musiałbym wymienić niemal każdy. Ograniczę się do "Precession of the Equinoxes", najkrótszym z płyty, a jednocześnie tak kipiącym pomysłami i niesamowitym klimatem... warto też wspomnieć o zamykającym album, instrumentalnym "Number 9", który momentami przypomina mi duchowego spadkobiercę "Cosmic Sea" Chucka Schuldinera i spółki. W każdym razie, płyta trwa 52 minuty: dość długo jak na tak jednorodny brzmieniowo gatunek, jakim jest death metal. Tak jak nowy Possessed zaczyna mnie jednak drażnić i nudzić pod koniec - przy podobnej długości - tak Nocturnus nieustannie mnie intryguje i fascynuje. Każda kompozycja ma bowiem własny charakter i swoje miejsce w tej historii.

A nad tym wszystkim stoi Mike Browning, który nie warczy i nie szczeka już może jak na "The Key"(trochę lat minęło), ale jego wokal jak dla mnie nadal jest zajebiście unikalny. Przypomina mi przewodnika, który wręcz spokojnie przeprowadza mnie przez światy kreowane dzięki muzyce Nocturnus - ancient ones, cave paintings, cycle of the seasons i takie tam ;) Nie znajdziecie tu agresji ani deathmetalowego wyziewu, ale jednocześnie jest tu wystarczająco dużo takiego charakterystycznego pazura i zadziorności, że idealnie wpasowuje się to w konwencję zespołu.

Można opowiadać i opowiadać, wgłębiając się w szczegóły tych utworów i rozpływając się nad poszczególnymi składowymi tej muzyki. Sugeruję jednak zakupić sobie płytę i samemu zasmakować magii tych dźwięków. A jak mi nie wierzycie, to sprawdźcie dwa dość reprezentatywne utwory dla całości: wspomniany już "Precession..." oraz "The Antechamber", oba zresztą udostępnione na twojej tubie przedpremierowo. Miłego!

Deathhammer


Resurrected from the ashes of one of the most influential death metal bands of all time, Nocturnus, NOCTURNUS AD was initiated by Nocturnus founder/mastermind/death metal legend Mike Browning (also co-founder of Morbid Angel) to continue the path that was laid down, 28 years later, by the legendary Florida death metal band’s seminal 1990 album “The Key”. An album recognized as one of the most important death metal albums of all time.

Entitled “Paradox”, the debut NOCTURNUS AD full-length album is the direct and proper follow-up to “The Key”, musically and thematically where the story and themes vocalist/drummer Browning laid out with “The Key” continue with “Paradox” through the lens of the occult. The story follows the journey of Dr. Allen William Magus (aka Dr. Magus), a scientist who got ravaged by a war plague disease and kept what was left of himself alive by creating a bio suit, from the aftermath of the events that went down in “The Key”.

On a musical plane, “Paradox’s” otherworldly, technical dark atmospheric occult death metal blueprint harnesses and carries on the energy of “The Key” and the overall cult death metal vibe of the early ‘90s in the singular forward-thinking way that Nocturnus exhibited. Musically overwhelming and pretty much a sonic attack on the senses from every angle, “Paradox” is sci-fi death metal reclaiming its throne back to its originators. With Browning (technically returning to Nocturnus lore since 1992) commanding the craft alongside a lineup (that also forms his other band, After Death) that continues the Nocturnus legacy through guitarists Demian Heftel and Belial Koblack, bassist Daniel Tucker (ex-Obituary), and keyboardist Josh Holdren. With the blazing and fervent guitar work of Heftel and Koblack and with the carefully orchestrated keyboard sounds being the most developed out of any Nocturnus-related release, this integral component helps solidify the calculated pummeling rhythm section in resurrecting the classic sound of “The Key”. And of course Browning’s distinct vocals spewing the incantations containing the classic Browning vocal traits as reflected on “The Key” and of course Morbid Angel’s classic “Abominations Of Desolation”, with Browning of course being the co-writer of some of those classic and signature Morbid Angel anthems of old.

Overall, “Paradox” will see NOCTURNUS AD reclaim and continue to properly carry the torch of the legacy Nocturnus’ laid down with “The Key”, “Paradox” being the ceremonial illuminating Nocturnus-related release that has finally befallen the mortal coil after 28 years.



..::TRACK-LIST::..

1. Seizing The Throne 05:53
2. The Bandar Sign 05:50
3. Paleolithic 05:02
4. Precession Of The Equinoxes 04:35
5. The Antechamber 06:26
6. The Return Of The Lost Key 07:46
7. Apotheosis 06:17
8. Aeon Of The Ancient Ones 05:38
9. Number 9 04:42



..::OBSADA::..

Drums, Vocals - Mike Browning
Guitar - Demian Heftel
Guitar, Backing Vocals - Belial Koblak
Keyboards - Josh Holdren
Bass - Daniel Tucker




https://www.youtube.com/watch?v=9YtCPkw5Ecg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

"Forgotten Scriptures" zawiera niepublikowany wcześniej utwór pt. "Vengeance of the Abyss", jak również nagrania z siedmiocalowych splitów z ANATOMIA, ETERNAL SOLSTICE, ERODED, MEATHOLE INFECTION, FATHER BEFOULED, 12"MLP z OFFAL, "Resurrected And Rotting" 7"EP oraz jeden utwór koncertowy pt. "Unholy Crucifixion.
W składzie DECREPITAPH udzielają się obecni muzycy doskonale znanych amerykańskich zespołów jak ENCOFFINATION, FATHERBEFOULED, SCAREMAKER, TOMBSTONES, LOATHSOME, BEYOND HELL etc.

Krążek ten to pozycja obowiązkowa dla wszystkich fanów DECREPITAPH i ich chorboliwego, ciężkiego i doomowego death metalu w stylu ASPHYX, ROTTREVORE, DERKETA.


"Forgotten Scriptures" collects previously unreleased track "Vengeance of the Abyss", songs from the split 7"s w/ ANATOMIA, ETERNAL SOLSTICE, ERODED, MEATHOLE INFECTION, FATHER BEFOULED, split 12"MLP w/ OFFAL and live track "Unholy Crucifixion".
DECREPITAPH features current members of ENCOFFINATION, FATHERBEFOULED, SCAREMAKER, TOMBSTONES, LOATHSOME, BEYOND HELL etc.
The 13-song CD is definitely a must have for all fans of DECREPITAPH and their morbid, heavy and doomy death metal in the vein of ASPHYX, ROTTREVORE, DERKETA.



..::TRACK-LIST::..

1. Vengeance of the Abyss 05:12
2. Rot In The Grave 04:25
3. Paradise In Decomposition 03:56
4. Obsessed With Oblivion 05:46
5. Throne Of The Diabolical Ones 05:18
6. Forever Christ Forsaken 00:57
7. Resurrected... (intro) 01:14
8. Apocalyptic Pandemonium 05:14
9. The Undead Shrines 06:18
10. ...Rotting (outro) 00:25
11. Horrid Visions Of Mutilation 05:20
12. Summoned For Sacrifice 05:55
13. Unholy Crucifixion 04:34


Track 1: Unreleased rehearsal track
Track 2: Split 7" with Anatomia
Track 3: Split 7" with Eternal Solstice
Track 4: Split 12" with Offal
Tracks 5-6: Split 7" with Eroded
Tracks 7-10: Resurrected And Rotting 7"
Track 11: Split 7" with Meathole Infection
Track 12: Split 7" with Father Befouled
Track 13: Live in Houston, TX




https://www.youtube.com/watch?v=FiLk5MiAC_U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

"Forgotten Scriptures" zawiera niepublikowany wcześniej utwór pt. "Vengeance of the Abyss", jak również nagrania z siedmiocalowych splitów z ANATOMIA, ETERNAL SOLSTICE, ERODED, MEATHOLE INFECTION, FATHER BEFOULED, 12"MLP z OFFAL, "Resurrected And Rotting" 7"EP oraz jeden utwór koncertowy pt. "Unholy Crucifixion.
W składzie DECREPITAPH udzielają się obecni muzycy doskonale znanych amerykańskich zespołów jak ENCOFFINATION, FATHERBEFOULED, SCAREMAKER, TOMBSTONES, LOATHSOME, BEYOND HELL etc.

Krążek ten to pozycja obowiązkowa dla wszystkich fanów DECREPITAPH i ich chorboliwego, ciężkiego i doomowego death metalu w stylu ASPHYX, ROTTREVORE, DERKETA.


"Forgotten Scriptures" collects previously unreleased track "Vengeance of the Abyss", songs from the split 7"s w/ ANATOMIA, ETERNAL SOLSTICE, ERODED, MEATHOLE INFECTION, FATHER BEFOULED, split 12"MLP w/ OFFAL and live track "Unholy Crucifixion".
DECREPITAPH features current members of ENCOFFINATION, FATHERBEFOULED, SCAREMAKER, TOMBSTONES, LOATHSOME, BEYOND HELL etc.
The 13-song CD is definitely a must have for all fans of DECREPITAPH and their morbid, heavy and doomy death metal in the vein of ASPHYX, ROTTREVORE, DERKETA.



..::TRACK-LIST::..

1. Vengeance of the Abyss 05:12
2. Rot In The Grave 04:25
3. Paradise In Decomposition 03:56
4. Obsessed With Oblivion 05:46
5. Throne Of The Diabolical Ones 05:18
6. Forever Christ Forsaken 00:57
7. Resurrected... (intro) 01:14
8. Apocalyptic Pandemonium 05:14
9. The Undead Shrines 06:18
10. ...Rotting (outro) 00:25
11. Horrid Visions Of Mutilation 05:20
12. Summoned For Sacrifice 05:55
13. Unholy Crucifixion 04:34


Track 1: Unreleased rehearsal track
Track 2: Split 7" with Anatomia
Track 3: Split 7" with Eternal Solstice
Track 4: Split 12" with Offal
Tracks 5-6: Split 7" with Eroded
Tracks 7-10: Resurrected And Rotting 7"
Track 11: Split 7" with Meathole Infection
Track 12: Split 7" with Father Befouled
Track 13: Live in Houston, TX




https://www.youtube.com/watch?v=FiLk5MiAC_U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!