...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Sprawa z debiutanckim krążkiem Profane Desecration jest banalnie prosta. Wystarczy, że zrobicie sobie szybki test. Włączcie otwierający całość „Dead Planet” i już po chwili będziecie wiedzieć czym to się je i czy macie na takie danie apetyt. Pojawiający się bowiem już w dwudziestej drugiej sekundzie patent w stylu Immolation rzuca na glebę i nakazuje tam pozostać do końca kompozycji. Na swoim debiucie Amerykanie kultywują narodowe tradycje florydzko-nowojorskie w najlepszy z możliwych sposobów. „Abysmal Stillness” to sto procent amerykańskiego death metalu. Poza inspiracjami płynącymi wartkim nurtem od ekipy Vigny i Dolana (nawet maniera wokalna chwilami zdaje się podobna) nie da się w tych dźwiękach nie zauważyć także starej gitarowej szkoły Johna McEntee. Myli się jednak kto z góry w tym momencie zakłada, że Profane Desecration to jedynie bezmyślna kalka tych dwóch ekip, choć nie zaprzeczę, iż ich wpływy są tu najwyraźniej słyszalne. Zespół na bazie tych dwóch składników stara się stworzyć coś własnego. Mamy tu zatem sporo nagłych przyspieszeń, doomowy wstęp do „The Reaper Is Waiting”, albo „At Midnight”, utwór z czysto punkowym feelingiem, brzmiący trochę jakby z innej bajki. Natomiast w „Abysmal” słyszymy fragment mocno w stylu Morbid Angel. Patrząc zatem globalnie pełniak Profane Desecration gwarantuje sporą ilość strzałów na pysk, choć znajdą się na nim także, nieliczne ale jednak, słabsze ogniwa, jak choćby nieco nijaki „Forest Graves”. Mimo tego lekkiego potknięcia i tak jest bardzo dobrze. Jankesi postarali się, by brzmienie ich nagrań było staroszkolne z głęboko dudniącym basem i głośno cykającymi blachami. Jeśli już wspominam o tym instrumencie, to styl gry i tempo dyktowane przez bębniarza jak żywo przypomina mi singapurskie Impiety. I chcąc nie chcąc znów wracam do porównań, ale nic nie poradzę, że w tego typu śmierć metalu prochu nikt ponownie nie wymyśli. Najważniejsze, że Profane Desecration układają klocki w odpowiednio urozmaicony sposób. To mi wystarczy bym mógł spędzić z „Abysmal Stillness” wiele przyjemnych odsłuchów. Wam też radzę czynić podobnie, bo jest na czym ucho zawiesić.

jesusatan



..::TRACK-LIST::..

1. Dead Planet 04:27
2. Leave No Trace 02:51
3. The Reaper is Waiting 04:35
4. At Midnight 02:05
5. Forest Graves 03:18
6. Abysmal 05:03
7. Stilness 03:57
8. The Drowning Temple 05:42



..::OBSADA::..

K - Guitar
B - Vocals, Bass
M - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=SRjr-FRBRyU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Sprawa z debiutanckim krążkiem Profane Desecration jest banalnie prosta. Wystarczy, że zrobicie sobie szybki test. Włączcie otwierający całość „Dead Planet” i już po chwili będziecie wiedzieć czym to się je i czy macie na takie danie apetyt. Pojawiający się bowiem już w dwudziestej drugiej sekundzie patent w stylu Immolation rzuca na glebę i nakazuje tam pozostać do końca kompozycji. Na swoim debiucie Amerykanie kultywują narodowe tradycje florydzko-nowojorskie w najlepszy z możliwych sposobów. „Abysmal Stillness” to sto procent amerykańskiego death metalu. Poza inspiracjami płynącymi wartkim nurtem od ekipy Vigny i Dolana (nawet maniera wokalna chwilami zdaje się podobna) nie da się w tych dźwiękach nie zauważyć także starej gitarowej szkoły Johna McEntee. Myli się jednak kto z góry w tym momencie zakłada, że Profane Desecration to jedynie bezmyślna kalka tych dwóch ekip, choć nie zaprzeczę, iż ich wpływy są tu najwyraźniej słyszalne. Zespół na bazie tych dwóch składników stara się stworzyć coś własnego. Mamy tu zatem sporo nagłych przyspieszeń, doomowy wstęp do „The Reaper Is Waiting”, albo „At Midnight”, utwór z czysto punkowym feelingiem, brzmiący trochę jakby z innej bajki. Natomiast w „Abysmal” słyszymy fragment mocno w stylu Morbid Angel. Patrząc zatem globalnie pełniak Profane Desecration gwarantuje sporą ilość strzałów na pysk, choć znajdą się na nim także, nieliczne ale jednak, słabsze ogniwa, jak choćby nieco nijaki „Forest Graves”. Mimo tego lekkiego potknięcia i tak jest bardzo dobrze. Jankesi postarali się, by brzmienie ich nagrań było staroszkolne z głęboko dudniącym basem i głośno cykającymi blachami. Jeśli już wspominam o tym instrumencie, to styl gry i tempo dyktowane przez bębniarza jak żywo przypomina mi singapurskie Impiety. I chcąc nie chcąc znów wracam do porównań, ale nic nie poradzę, że w tego typu śmierć metalu prochu nikt ponownie nie wymyśli. Najważniejsze, że Profane Desecration układają klocki w odpowiednio urozmaicony sposób. To mi wystarczy bym mógł spędzić z „Abysmal Stillness” wiele przyjemnych odsłuchów. Wam też radzę czynić podobnie, bo jest na czym ucho zawiesić.

jesusatan



..::TRACK-LIST::..

1. Dead Planet 04:27
2. Leave No Trace 02:51
3. The Reaper is Waiting 04:35
4. At Midnight 02:05
5. Forest Graves 03:18
6. Abysmal 05:03
7. Stilness 03:57
8. The Drowning Temple 05:42



..::OBSADA::..

K - Guitar
B - Vocals, Bass
M - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=SRjr-FRBRyU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

W zasadzie powinienem napisać, że oto i hiszpański Jade wydaje nowy krążek pod tytułem „Mysteries of a Flowery Dream” i że koniecznie musicie go mieć, a na pytanie dlaczego odesłać Was do wcześniejszych recenzji tej grupy.

Nie musielibyście po raz wtóry czytać peanów dla tego zespołu, które z wydawnictwa na wydawnictwo są coraz bardziej ekstatyczne (tak, najwyraźniej jest to możliwe), ja też miałbym ułatwione zadanie, bowiem ileż można się zachwycać zespołem, który trafi może do kilkuset osób na tej planecie? Smutne to trochę, że takie perły jak ta (i wcześniejsze) płyty zespołu przechodzą bez echa, tylko dlatego, że jakiś inny zespół, napompowany niebotyczną promocją spuszcza się nad jakimś wtórnym kawałkiem plastiku, tylko dla zgrywy nazwanym „metalem”.

Natomiast na „Mysteries of a Flowery Dream” dostajecie najwyższych lotów miks death metalu z atmosferycznym graniem, nie stroniącym od innych wpływów spod znaku muzyki ekstremalnej. Innymi słowy amalgamat, w którym zamiast rtęci dostajemy death metal, a kolejnymi składnikami są i black metal i doom metal i progresywno – atmosferyczne elementy, trzymane w jednym naczyniu. Wymieszane ze sobą bardzo mocno, przez co tworzące spójną całość. Choć w porównaniu do numerów ze splitu, na najnowszej płycie dostajemy stosunkowo mniej wyraźne wpływy Candlemass. Cały czas też gdzieś tam słychać twórców „Roman Acupuncture”, ale nie są to już tak mocno bijące po uszach motywy. I nieustannie czuć u muzyków Jade zamiłowanie do progresywnych klimatów w stylu Pink Floyd z jednej strony, ale też Opeth z ery „Morningrise” do „Still Life”. Jeśli weźmiemy pod uwagę ilość nazw, którymi tutaj sobie szafuję, brzmi to dość karkołomnie, ale ja Was po raz kolejny pragnę zapewnić, że Hiszpanie wychodzą z tarczą z tej próby. Muzycy poruszają się tu z olbrzymią klasą i – co nie dla wszystkich może być oczywiste – wypracowanym już własnym stylem. „Mysteries of a Flowery Dream” to po prostu kolejny stopień w ich rozwoju. Nieosiągalny dla wielu zespołów.

Klasycznie już całości dopełnia okładka, która i na poziomie wizualnym i symbolicznym oddaje zawartość płyty. Niejednoznaczne, rozmyte elementy tworzące oczywistą całość. Jak zwykle – jestem pod olbrzymim wrażeniem. Jade jest zespołem tak bardzo nietuzinkowym i tworzącym doskonałą muzykę – poświęćcie te czterdzieści minut swojego cennego czasu i zanurzcie się w dźwięki tej grupy. Wspaniały album.

Oracle


Wierzcie mi lub nie, ale, mimo że funkcjonuję w półświatku metalowym już ponad trzy dekady, chyba nigdy nie spotkałem się z określeniem “atmosferyczny death metal”. Black metal, owszem, ale jak death metal może być atmosferyczny? A właśnie takim sloganem Pulverised Records anonsuje drugą płytę niemiecko – amerykańskiego Jade. Trochę to intrygujące, ale jednocześnie strach się bać. Sprawdzić zatem to cudo należało. Okazuje się, że nie taki diabeł straszny jak go malują. Choć daleki jestem od zachwytów. Owszem, są w muzyce Jade elementy całkiem zjadliwe. Przede wszystkim jeśli chodzi o linie gitarowe. Co prawda dość melancholijne, jednak chwilami ciężkie, sięgające inspiracjami nawet pod wczesny My Dying Bride. W innych partiach bardziej żwawe, wręcz zachęcające do tańca. Ogólnie jednak, przyznać trzeba, że ten międzynarodowy projekt dość sporo w swoich kompozycjach miesza. Czasami zdaje mi się, że aż za bardzo. Nie, że ze źródeł ze sobą nie współgrających, bo wszystko tutaj faktycznie ogranicza się głównie do historii death metalu, z widocznymi jednak odlotami w kierunku doom (może stąd ten przymiotnik „atmosferyczny”?). Bo Jade kładą zdecydowany nacisk na klimat swoich kompozycji. Poniekąd zaskakującym jest jednak fakt, że po wysłuchaniu „Mysteries of a Flowery Dream” niewiele konkretnych riffów pozostaje w głowie (choć taki jeden, a nawet dwa, z „Darkness in Movement” są całkiem zapamiętywalne). Ten krążek jest niczym gęsta mgła, sprawiająca chwilami nawet solidne wrażenie, jednak równie szybko rozpływający się w zapomnieniu. Wspomniałem, że gitary robią tutaj swoje. Inaczej sprawa ma się z wokalami.

O ile klasyczne growle nie odstają od ogólnie przyjętej konwencji, tak śpiewne zakrzywi w stylu Bolzer już są zdecydowanie nadużywane i po pewnym czasie zaczynają irytować, zamiast urozmaicać styl przekazu. Nagrania te brzmią bardziej w stylu współczesnym niż znanym z lat, z których panowie inspiracje czerpią, co też, niestety, działa w tym przypadku na ich niekorzyść. Dla mnie za czysto, zdecydowanie przydałoby się w tych piosenkach więcej piachu. W ostatecznym werdykcie muszą się zatem zsumować wszystkie za i przeciw. W mojej prostej matematyce wychodzi mniej więcej na zero. Co oznacza, że „Mysteries of a Flowery Dream” jest albumem, którego posłuchać można, nawet bez uszczerbku na zdrowiu, ale jeśli go sobie odpuścimy, to żadna krzywda nam się nie stanie. Taki tam, se, „atmosferyczny death metal”.

jesusatan


Dreams are a gateway into the unconscious, a space where thoughts and emotions flow freely. They reveal what we often conceal, offering a unique and often unsettling insight into our inner worlds. Barcelonian quartet Jade explores this very terrain with their sophomore album Mysteries of a Flowery Dream. Emerging with 2018’s Smoking Mirror EP, Jade forges an atmo-death sound rooted in early death, doom, and black metal, fusing it with the dark and melancholic atmospheres of contemporaries like The Ruins of Beverast and Bølzer. Their 2022 debut, The Pacification of Death, plunged listeners into obscure depths with heavy, bleak, and hypnotic arrangements plastered with charismatic guitar melodies. 2024’s split EP with Sanctuarium, The Sempiternal Wound, followed, adding an aura of the occult to Jade’s nightmarish death/doom/black framework. With Burke’s visceral Ixchel portrayal adorning the cover,1 Jade now navigates the intense and dreamy dialogue between conscious and subconscious states with Mysteries.

Characterized by dark, murky and oscillating arrangements, Jade’s immersive sound reaches new heights on Mysteries. While not overtly technical or flashy, Mysteries’ enhanced atmosphere and sonic depth build upon The Sempiternal Wound, highlighting Jade’s superb songwriting. Oppressive, swirling tremolos and grimy palm-muted drawls meld with deep, thundering rhythms and fiendish growls to saturate lucid and dramatic songs with a sense of desperation. Opposing these haunting manifestations are stretches of defiant melodicism, with charming doom (“Darkness in Movement,” “The Stars’ Shelter”) and power-tinged (“9th Episode”) leads and solos that defuse Mysteries’ prevailing darkness with emotive force. J.’s bellowing and grandiose clean vocal passages—reminiscent of Sulphur Aeon’s M. and Ihsahn—add ephemeral surges of anguish and ethereality that lift one above the shadows. Although Jade’s sound may appear somewhat modest at first blush, Mysteries is a sensory-rich experience that demands patience but is well worth your time and attention.

Jade has precisely composed each of Mysteries’ seven tracks to guide one through their feverish vision. The album’s structure holds together extremely well thanks to excellent songwriting. Jade masterfully employs recurrent themes and soaring guitar leads and solos, seamlessly weaving Mysteries’ forty-three minutes into a unified entity. Swirling occult-like chanting and drum thrashes on “Shores of Otherness” underpin harmonious guitar swells while “Light’s Blood’s” robust and ascendent notes rise amidst spells of high-low tremolos. The classic Pink Floyd-enthused solo on interlude “The Stars’ Shelter (II)” soars above dark reverberated arpeggiations, contributing to Mysteries’ overall unity even as it explores different stylistic territory. Like different images of one mysterious and unsettling dream, Mysteries elicits a keen sense of cohesion. Yet, this doesn’t come at the expense of variation. “9th Episode” displays a galloping, urgent cadence with a meaner, anxiety-ridden edge while “The Stars’ Shelter (II)” offers a crucial moment of respite with its crestfallen touch. Through meticulous construction and contrasting elements, Jade has crafted an album that is cohesive and dynamic in equal measure.

For Jade’s caliber to shine, the album’s production better be on point and thankfully, Mysteries delivers in spades. Sounding vast and dynamic in my headphones, the vivid master illuminates every facet of Jade’s dream-like world. With guitars at its core, the mix carves out ample space for the supporting instrumentation to showcase their worth. As a result, each listen feels as exciting as the next—A testament to Mysteries’ complexity and sophistication. However, this intricacy also presents a challenge for passive listening. Despite its quality, I initially found Mysteries rather mundane and predictable due to the album’s similar traits blurring tracks like “Darkness in Movement” and “A Flowery Dream” together. But much like the gradual awakening from an intense dream, Mysteries’ hidden appeal surfaced once I gave it my undivided attention. From that point, my impressions quickly evolved into appreciation, and I found myself drawn back to Mysteries’ surreal world with regularity.

Demanding a conscious presence, atmo-death fans would be remiss to overlook Mysteries. Though Jade’s sound may seem ordinary at first, the sheer density and weight of Mysteries’ intricate sound takes time and patience to decode. But those who actively immerse themselves in Jade’s expansive world will be handsomely rewarded. The excellent songwriting, replete with its cohesion, balance, and dynamism, is impressive, steadily shifting my initial apathetic impressions to genuine appreciation. So don your finest headphones, sit bac,k and let Jade immerse you in their dreamlike world.

Owlswald



..::TRACK-LIST::..

1. The Stars' Shelter 03:52
2. Light's Blood 06:20
3. Shores Of Otherness 08:26
4. The Stars' Shelter (II) 04:34
5. 9th Episode 05:35
6. Darkness In Movement 06:40
7. A Flowery Dream 07:12



..::OBSADA::..

J. - Bass & Vocals
A. - Guitars
C. - Guitars & Synths
B. - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=AAnvbKTPeZk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

W zasadzie powinienem napisać, że oto i hiszpański Jade wydaje nowy krążek pod tytułem „Mysteries of a Flowery Dream” i że koniecznie musicie go mieć, a na pytanie dlaczego odesłać Was do wcześniejszych recenzji tej grupy.

Nie musielibyście po raz wtóry czytać peanów dla tego zespołu, które z wydawnictwa na wydawnictwo są coraz bardziej ekstatyczne (tak, najwyraźniej jest to możliwe), ja też miałbym ułatwione zadanie, bowiem ileż można się zachwycać zespołem, który trafi może do kilkuset osób na tej planecie? Smutne to trochę, że takie perły jak ta (i wcześniejsze) płyty zespołu przechodzą bez echa, tylko dlatego, że jakiś inny zespół, napompowany niebotyczną promocją spuszcza się nad jakimś wtórnym kawałkiem plastiku, tylko dla zgrywy nazwanym „metalem”.

Natomiast na „Mysteries of a Flowery Dream” dostajecie najwyższych lotów miks death metalu z atmosferycznym graniem, nie stroniącym od innych wpływów spod znaku muzyki ekstremalnej. Innymi słowy amalgamat, w którym zamiast rtęci dostajemy death metal, a kolejnymi składnikami są i black metal i doom metal i progresywno – atmosferyczne elementy, trzymane w jednym naczyniu. Wymieszane ze sobą bardzo mocno, przez co tworzące spójną całość. Choć w porównaniu do numerów ze splitu, na najnowszej płycie dostajemy stosunkowo mniej wyraźne wpływy Candlemass. Cały czas też gdzieś tam słychać twórców „Roman Acupuncture”, ale nie są to już tak mocno bijące po uszach motywy. I nieustannie czuć u muzyków Jade zamiłowanie do progresywnych klimatów w stylu Pink Floyd z jednej strony, ale też Opeth z ery „Morningrise” do „Still Life”. Jeśli weźmiemy pod uwagę ilość nazw, którymi tutaj sobie szafuję, brzmi to dość karkołomnie, ale ja Was po raz kolejny pragnę zapewnić, że Hiszpanie wychodzą z tarczą z tej próby. Muzycy poruszają się tu z olbrzymią klasą i – co nie dla wszystkich może być oczywiste – wypracowanym już własnym stylem. „Mysteries of a Flowery Dream” to po prostu kolejny stopień w ich rozwoju. Nieosiągalny dla wielu zespołów.

Klasycznie już całości dopełnia okładka, która i na poziomie wizualnym i symbolicznym oddaje zawartość płyty. Niejednoznaczne, rozmyte elementy tworzące oczywistą całość. Jak zwykle – jestem pod olbrzymim wrażeniem. Jade jest zespołem tak bardzo nietuzinkowym i tworzącym doskonałą muzykę – poświęćcie te czterdzieści minut swojego cennego czasu i zanurzcie się w dźwięki tej grupy. Wspaniały album.

Oracle


Wierzcie mi lub nie, ale, mimo że funkcjonuję w półświatku metalowym już ponad trzy dekady, chyba nigdy nie spotkałem się z określeniem “atmosferyczny death metal”. Black metal, owszem, ale jak death metal może być atmosferyczny? A właśnie takim sloganem Pulverised Records anonsuje drugą płytę niemiecko – amerykańskiego Jade. Trochę to intrygujące, ale jednocześnie strach się bać. Sprawdzić zatem to cudo należało. Okazuje się, że nie taki diabeł straszny jak go malują. Choć daleki jestem od zachwytów. Owszem, są w muzyce Jade elementy całkiem zjadliwe. Przede wszystkim jeśli chodzi o linie gitarowe. Co prawda dość melancholijne, jednak chwilami ciężkie, sięgające inspiracjami nawet pod wczesny My Dying Bride. W innych partiach bardziej żwawe, wręcz zachęcające do tańca. Ogólnie jednak, przyznać trzeba, że ten międzynarodowy projekt dość sporo w swoich kompozycjach miesza. Czasami zdaje mi się, że aż za bardzo. Nie, że ze źródeł ze sobą nie współgrających, bo wszystko tutaj faktycznie ogranicza się głównie do historii death metalu, z widocznymi jednak odlotami w kierunku doom (może stąd ten przymiotnik „atmosferyczny”?). Bo Jade kładą zdecydowany nacisk na klimat swoich kompozycji. Poniekąd zaskakującym jest jednak fakt, że po wysłuchaniu „Mysteries of a Flowery Dream” niewiele konkretnych riffów pozostaje w głowie (choć taki jeden, a nawet dwa, z „Darkness in Movement” są całkiem zapamiętywalne). Ten krążek jest niczym gęsta mgła, sprawiająca chwilami nawet solidne wrażenie, jednak równie szybko rozpływający się w zapomnieniu. Wspomniałem, że gitary robią tutaj swoje. Inaczej sprawa ma się z wokalami.

O ile klasyczne growle nie odstają od ogólnie przyjętej konwencji, tak śpiewne zakrzywi w stylu Bolzer już są zdecydowanie nadużywane i po pewnym czasie zaczynają irytować, zamiast urozmaicać styl przekazu. Nagrania te brzmią bardziej w stylu współczesnym niż znanym z lat, z których panowie inspiracje czerpią, co też, niestety, działa w tym przypadku na ich niekorzyść. Dla mnie za czysto, zdecydowanie przydałoby się w tych piosenkach więcej piachu. W ostatecznym werdykcie muszą się zatem zsumować wszystkie za i przeciw. W mojej prostej matematyce wychodzi mniej więcej na zero. Co oznacza, że „Mysteries of a Flowery Dream” jest albumem, którego posłuchać można, nawet bez uszczerbku na zdrowiu, ale jeśli go sobie odpuścimy, to żadna krzywda nam się nie stanie. Taki tam, se, „atmosferyczny death metal”.

jesusatan


Dreams are a gateway into the unconscious, a space where thoughts and emotions flow freely. They reveal what we often conceal, offering a unique and often unsettling insight into our inner worlds. Barcelonian quartet Jade explores this very terrain with their sophomore album Mysteries of a Flowery Dream. Emerging with 2018’s Smoking Mirror EP, Jade forges an atmo-death sound rooted in early death, doom, and black metal, fusing it with the dark and melancholic atmospheres of contemporaries like The Ruins of Beverast and Bølzer. Their 2022 debut, The Pacification of Death, plunged listeners into obscure depths with heavy, bleak, and hypnotic arrangements plastered with charismatic guitar melodies. 2024’s split EP with Sanctuarium, The Sempiternal Wound, followed, adding an aura of the occult to Jade’s nightmarish death/doom/black framework. With Burke’s visceral Ixchel portrayal adorning the cover,1 Jade now navigates the intense and dreamy dialogue between conscious and subconscious states with Mysteries.

Characterized by dark, murky and oscillating arrangements, Jade’s immersive sound reaches new heights on Mysteries. While not overtly technical or flashy, Mysteries’ enhanced atmosphere and sonic depth build upon The Sempiternal Wound, highlighting Jade’s superb songwriting. Oppressive, swirling tremolos and grimy palm-muted drawls meld with deep, thundering rhythms and fiendish growls to saturate lucid and dramatic songs with a sense of desperation. Opposing these haunting manifestations are stretches of defiant melodicism, with charming doom (“Darkness in Movement,” “The Stars’ Shelter”) and power-tinged (“9th Episode”) leads and solos that defuse Mysteries’ prevailing darkness with emotive force. J.’s bellowing and grandiose clean vocal passages—reminiscent of Sulphur Aeon’s M. and Ihsahn—add ephemeral surges of anguish and ethereality that lift one above the shadows. Although Jade’s sound may appear somewhat modest at first blush, Mysteries is a sensory-rich experience that demands patience but is well worth your time and attention.

Jade has precisely composed each of Mysteries’ seven tracks to guide one through their feverish vision. The album’s structure holds together extremely well thanks to excellent songwriting. Jade masterfully employs recurrent themes and soaring guitar leads and solos, seamlessly weaving Mysteries’ forty-three minutes into a unified entity. Swirling occult-like chanting and drum thrashes on “Shores of Otherness” underpin harmonious guitar swells while “Light’s Blood’s” robust and ascendent notes rise amidst spells of high-low tremolos. The classic Pink Floyd-enthused solo on interlude “The Stars’ Shelter (II)” soars above dark reverberated arpeggiations, contributing to Mysteries’ overall unity even as it explores different stylistic territory. Like different images of one mysterious and unsettling dream, Mysteries elicits a keen sense of cohesion. Yet, this doesn’t come at the expense of variation. “9th Episode” displays a galloping, urgent cadence with a meaner, anxiety-ridden edge while “The Stars’ Shelter (II)” offers a crucial moment of respite with its crestfallen touch. Through meticulous construction and contrasting elements, Jade has crafted an album that is cohesive and dynamic in equal measure.

For Jade’s caliber to shine, the album’s production better be on point and thankfully, Mysteries delivers in spades. Sounding vast and dynamic in my headphones, the vivid master illuminates every facet of Jade’s dream-like world. With guitars at its core, the mix carves out ample space for the supporting instrumentation to showcase their worth. As a result, each listen feels as exciting as the next—A testament to Mysteries’ complexity and sophistication. However, this intricacy also presents a challenge for passive listening. Despite its quality, I initially found Mysteries rather mundane and predictable due to the album’s similar traits blurring tracks like “Darkness in Movement” and “A Flowery Dream” together. But much like the gradual awakening from an intense dream, Mysteries’ hidden appeal surfaced once I gave it my undivided attention. From that point, my impressions quickly evolved into appreciation, and I found myself drawn back to Mysteries’ surreal world with regularity.

Demanding a conscious presence, atmo-death fans would be remiss to overlook Mysteries. Though Jade’s sound may seem ordinary at first, the sheer density and weight of Mysteries’ intricate sound takes time and patience to decode. But those who actively immerse themselves in Jade’s expansive world will be handsomely rewarded. The excellent songwriting, replete with its cohesion, balance, and dynamism, is impressive, steadily shifting my initial apathetic impressions to genuine appreciation. So don your finest headphones, sit bac,k and let Jade immerse you in their dreamlike world.

Owlswald



..::TRACK-LIST::..

1. The Stars' Shelter 03:52
2. Light's Blood 06:20
3. Shores Of Otherness 08:26
4. The Stars' Shelter (II) 04:34
5. 9th Episode 05:35
6. Darkness In Movement 06:40
7. A Flowery Dream 07:12



..::OBSADA::..

J. - Bass & Vocals
A. - Guitars
C. - Guitars & Synths
B. - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=AAnvbKTPeZk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancki album brutalnej death-metalowej załogi z Kentucky!!!



Kentucky's Akephalos is a brutal death metal act that has been around since 2009, yet has only released a single EP in 2011. Headless Demon Angel is the band's 2017 debut, which I only heard about thanks to a certain someone stumbling upon them and showing them to me. What we have here is 41 minutes of well executed brutal death metal, which is sure to leave any fans of the genre more than satisfied, if not wanting more.

An organ and some female vocals set the stage, and almost immediately “Spewed Forth From the Womb of Hell'' lurches at the listener with a slow riff, which slowly ramps up to blistering speeds, with leads to match. From that point onward the band expertly alternates tempos and speeds and throws a slew of memorable leads at us along with a bunch of catchy riffs. It’s a very strong start to the album and perfectly showcases what this band is all about: crushing riffs and dizzying leads. Following that “The Sins of a Sadistic Priest” further ramps up the speed, barely giving us any breathing room to relax, with its driving double bass on the chorus being a particular highlight.

The middle of the album continues in a similar fashion and keeps the quality up, with tracks like “Suffer Forever” and “Putrid Rot” making for some of the best parts of the album. The former opens with an acoustic guitar riff that slowly melds with a bludgeoning mid-paced riff, and then the band shifts into full gear and starts beating us over the head with riff after riff. A notable section here is the stop-start riff that appears at 2:31, underpinning the lead guitar and Brandon Boling’s vocals, which are very reminiscent of Frank Mullen’s work with Suffocation, albeit a bit clearer and more well enunciated. “Putrid Rot” on the other hand is somewhat slower, but in no way lacking in intensity, giving us some more insane leads and even a catchy vocal chorus, which isn’t something one encounters often in brutal death metal.

The latter half has a very slight dip in quality, with tracks like “The Hierophant” and “Apocrypha” being rather forgettable, barring the piano keys used to accentuate parts of the former, while the latter is just too short to leave much of an impact. Between those tracks though we have 2 heavy hitters, those being “Corpse Made Halo” and “Ophidian Desecration”, both of which give us more catchy riffs, with “Corpse Made Halo” having a great buildup to a surprisingly melodic solo at 2:27. The closer, “Ophidian Desecration” is a nice track to end things on, with notable sections being the alternating riffs that start at 2:00 and the leads that close off the album, supported by a very meaty riff that’s with double bass underneath.

Now you might’ve noticed that I haven’t brought up slams during this review, which is admittedly odd for a brutal death metal album. It’s primarily because the band leans more towards the technical end of the spectrum and doesn’t really use them, opting instead for the fantastic leads I’ve mentioned multiple times already. So, if you’re looking for beefy slams and nothing else you will most likely be disappointed by what’s on offer.

The production here is decent, as while being all around quite good, there are some things that bothered me about it. The guitars are quite thick and have a nice tone, which is especially apparent when the band slows down, and the bass guitar, which is arguably what I love hearing the most in metal, is buried in the mix, though its presence can be felt, supplementing the riffs. The vocals are front and centre in the mix, though they don’t overpower the rest of the instruments, which is the norm for most death metal. Now the drums are a bit of a mixed bag. On one hand they’re mixed dynamically, with the snare and the double bass taking centre stage on some songs and really help make those moments hit a bit harder (see “Suffer Forever”). On the other hand, the cymbals fluctuate between being audible and barely being present in the song (see 0:55 of “Sermon of Evil”, all that’s heard is a very faint clicking), which is weird to say the least.

Headless Demon Angel is the work of a band that has full knowledge of what they want to create, and has the required skills to successfully pull it off. It’s a genuine shame that it went under the radar at the time of release, as it’s a well put together album that deserves more attention than what it originally received. What’s also disappointing is that we probably won’t see another release from these guys, since they don’t seem to have done anything else for the past 4 years. It’d be nice to be proven wrong.

JetMeestard



..::TRACK-LIST::..

1. Spewed Forth From the Womb of Hell 04:52
2. The Sins of a Sadistic Priest 03:45
3. Headless Demon Angel 05:39
4. Sermon of Evil 03:49
5. Suffer Forever 04:14
6. Putrid Rot 03:57
7. The Hierophant 03:53
8. Corpse Made Halo 03:34
9. Apocrypha 02:58
10. Ophidian Desecration 04:36



..::OBSADA::..

Adina Blase - Bass, Vocals (backing)
Brandon Boling - Vocals (lead), Guitars (lead), Songwriting, Guitars (rhythm)
Russ Conder - Guitars (lead)




https://www.youtube.com/watch?v=HRtD3Tsclos



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancki album brutalnej death-metalowej załogi z Kentucky!!!



Kentucky's Akephalos is a brutal death metal act that has been around since 2009, yet has only released a single EP in 2011. Headless Demon Angel is the band's 2017 debut, which I only heard about thanks to a certain someone stumbling upon them and showing them to me. What we have here is 41 minutes of well executed brutal death metal, which is sure to leave any fans of the genre more than satisfied, if not wanting more.

An organ and some female vocals set the stage, and almost immediately “Spewed Forth From the Womb of Hell'' lurches at the listener with a slow riff, which slowly ramps up to blistering speeds, with leads to match. From that point onward the band expertly alternates tempos and speeds and throws a slew of memorable leads at us along with a bunch of catchy riffs. It’s a very strong start to the album and perfectly showcases what this band is all about: crushing riffs and dizzying leads. Following that “The Sins of a Sadistic Priest” further ramps up the speed, barely giving us any breathing room to relax, with its driving double bass on the chorus being a particular highlight.

The middle of the album continues in a similar fashion and keeps the quality up, with tracks like “Suffer Forever” and “Putrid Rot” making for some of the best parts of the album. The former opens with an acoustic guitar riff that slowly melds with a bludgeoning mid-paced riff, and then the band shifts into full gear and starts beating us over the head with riff after riff. A notable section here is the stop-start riff that appears at 2:31, underpinning the lead guitar and Brandon Boling’s vocals, which are very reminiscent of Frank Mullen’s work with Suffocation, albeit a bit clearer and more well enunciated. “Putrid Rot” on the other hand is somewhat slower, but in no way lacking in intensity, giving us some more insane leads and even a catchy vocal chorus, which isn’t something one encounters often in brutal death metal.

The latter half has a very slight dip in quality, with tracks like “The Hierophant” and “Apocrypha” being rather forgettable, barring the piano keys used to accentuate parts of the former, while the latter is just too short to leave much of an impact. Between those tracks though we have 2 heavy hitters, those being “Corpse Made Halo” and “Ophidian Desecration”, both of which give us more catchy riffs, with “Corpse Made Halo” having a great buildup to a surprisingly melodic solo at 2:27. The closer, “Ophidian Desecration” is a nice track to end things on, with notable sections being the alternating riffs that start at 2:00 and the leads that close off the album, supported by a very meaty riff that’s with double bass underneath.

Now you might’ve noticed that I haven’t brought up slams during this review, which is admittedly odd for a brutal death metal album. It’s primarily because the band leans more towards the technical end of the spectrum and doesn’t really use them, opting instead for the fantastic leads I’ve mentioned multiple times already. So, if you’re looking for beefy slams and nothing else you will most likely be disappointed by what’s on offer.

The production here is decent, as while being all around quite good, there are some things that bothered me about it. The guitars are quite thick and have a nice tone, which is especially apparent when the band slows down, and the bass guitar, which is arguably what I love hearing the most in metal, is buried in the mix, though its presence can be felt, supplementing the riffs. The vocals are front and centre in the mix, though they don’t overpower the rest of the instruments, which is the norm for most death metal. Now the drums are a bit of a mixed bag. On one hand they’re mixed dynamically, with the snare and the double bass taking centre stage on some songs and really help make those moments hit a bit harder (see “Suffer Forever”). On the other hand, the cymbals fluctuate between being audible and barely being present in the song (see 0:55 of “Sermon of Evil”, all that’s heard is a very faint clicking), which is weird to say the least.

Headless Demon Angel is the work of a band that has full knowledge of what they want to create, and has the required skills to successfully pull it off. It’s a genuine shame that it went under the radar at the time of release, as it’s a well put together album that deserves more attention than what it originally received. What’s also disappointing is that we probably won’t see another release from these guys, since they don’t seem to have done anything else for the past 4 years. It’d be nice to be proven wrong.

JetMeestard



..::TRACK-LIST::..

1. Spewed Forth From the Womb of Hell 04:52
2. The Sins of a Sadistic Priest 03:45
3. Headless Demon Angel 05:39
4. Sermon of Evil 03:49
5. Suffer Forever 04:14
6. Putrid Rot 03:57
7. The Hierophant 03:53
8. Corpse Made Halo 03:34
9. Apocrypha 02:58
10. Ophidian Desecration 04:36



..::OBSADA::..

Adina Blase - Bass, Vocals (backing)
Brandon Boling - Vocals (lead), Guitars (lead), Songwriting, Guitars (rhythm)
Russ Conder - Guitars (lead)




https://www.youtube.com/watch?v=HRtD3Tsclos



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Rivers of Nihil to odważny krok naprzód - zmiany w składzie, odświeżone podejście do stylu, satysfakcjonujący mix brutalności i melodyki oraz dbałość o każdy dźwięk.



Rivers of Nihil's fifth studio album finds them reorganized following their vocalist's exit, whose duties have been taken over by bassist Adam Biggs and newcoming rhythm guitarist Andy Thomas, a great addition to the five-piece extreme metal band. As a band known for its technical death metal style of playing, often leaning towards the use of odd time signatures as well as unconventional instruments, such as the saxophone, the progressive edge in the band's music has been encompassing all of their releases so far, and this new self-titled album is no exception. Definitely a song-oriented album, the ten tracks on here reveal the extent of the band's capabilities and ambition, offering staggering heaviness and relentless playing that could only be rivaled by the most technically gifted bands of today. Intrusive, aggressive, and powerful, this 2025 release is replete with memorable moments that once again prove just how inventive and forward-thinking contemporary metal bands can get.
Compared to some of Rivers of Nihil's previous offerings, this album is much more straightforward and vibrant, with its juggernaut riffing and vehement growls, definitely pertaining to the band's extreme metal roots. The technicality of their music does not compromise the excellent songwriting, and what might have seemed like a difficult transitional period for the American band, in the face of losing a key member, has instead inspired them to create one of their most compelling and digestible works. Both fast-paced, hard-hitting songs, and more melodically acute numbers make up the album, which is also rather diversified in terms of its tempo shifts, moods, and styles ? all essential elements of Rivers' universe. Just right off the bat, the listener hears killer tracks like 'Dustman' and 'Criminals', these ones on the heavier end of the spectrum, while the album drifts off to more sophisticated, textured tones with 'Despair Church' and 'House of Light' in the middle of the record. These tracks are peak prog metal ventures, with their excellent writing, production and performances. And around the album's second half the scorching heaviness gets restored with 'Evidence' and 'American Death', while the closing title track ends on a more tranquil note. 'Rivers of Nihil' is just another excellent entry from this powerhouse of a band, placing them high upon the extreme prog metal pedestal.

A Crimson Mellotron



..::TRACK-LIST::..

1. The Sub-Orbital Blues 04:18
2. Dustman 04:33
3. Criminals 04:32
4. Despair Church 06:30
5. Water & Time 05:24
6. House of Light 05:49
7. Evidence 04:22
8. American Death 05:23
9. The Logical End 06:07
10. Rivers of Nihil 03:16



..::OBSADA::..

Adam Biggs - bass, vocals
Brody Uttley - guitars
Jared Klein - drums
Andy Thomas - guitars, vocals



https://www.youtube.com/watch?v=-_5aOlpKFJ4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Rivers of Nihil to odważny krok naprzód - zmiany w składzie, odświeżone podejście do stylu, satysfakcjonujący mix brutalności i melodyki oraz dbałość o każdy dźwięk.



Rivers of Nihil's fifth studio album finds them reorganized following their vocalist's exit, whose duties have been taken over by bassist Adam Biggs and newcoming rhythm guitarist Andy Thomas, a great addition to the five-piece extreme metal band. As a band known for its technical death metal style of playing, often leaning towards the use of odd time signatures as well as unconventional instruments, such as the saxophone, the progressive edge in the band's music has been encompassing all of their releases so far, and this new self-titled album is no exception. Definitely a song-oriented album, the ten tracks on here reveal the extent of the band's capabilities and ambition, offering staggering heaviness and relentless playing that could only be rivaled by the most technically gifted bands of today. Intrusive, aggressive, and powerful, this 2025 release is replete with memorable moments that once again prove just how inventive and forward-thinking contemporary metal bands can get.
Compared to some of Rivers of Nihil's previous offerings, this album is much more straightforward and vibrant, with its juggernaut riffing and vehement growls, definitely pertaining to the band's extreme metal roots. The technicality of their music does not compromise the excellent songwriting, and what might have seemed like a difficult transitional period for the American band, in the face of losing a key member, has instead inspired them to create one of their most compelling and digestible works. Both fast-paced, hard-hitting songs, and more melodically acute numbers make up the album, which is also rather diversified in terms of its tempo shifts, moods, and styles ? all essential elements of Rivers' universe. Just right off the bat, the listener hears killer tracks like 'Dustman' and 'Criminals', these ones on the heavier end of the spectrum, while the album drifts off to more sophisticated, textured tones with 'Despair Church' and 'House of Light' in the middle of the record. These tracks are peak prog metal ventures, with their excellent writing, production and performances. And around the album's second half the scorching heaviness gets restored with 'Evidence' and 'American Death', while the closing title track ends on a more tranquil note. 'Rivers of Nihil' is just another excellent entry from this powerhouse of a band, placing them high upon the extreme prog metal pedestal.

A Crimson Mellotron



..::TRACK-LIST::..

1. The Sub-Orbital Blues 04:18
2. Dustman 04:33
3. Criminals 04:32
4. Despair Church 06:30
5. Water & Time 05:24
6. House of Light 05:49
7. Evidence 04:22
8. American Death 05:23
9. The Logical End 06:07
10. Rivers of Nihil 03:16



..::OBSADA::..

Adam Biggs - bass, vocals
Brody Uttley - guitars
Jared Klein - drums
Andy Thomas - guitars, vocals



https://www.youtube.com/watch?v=-_5aOlpKFJ4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Degenerations' wymaga cierpliwości i wielokrotnego słuchania, aby odkryć jego urok i zawiłości.


Eccentric Norwegian death metal band Diskord have made quite a reputation for themselves over the years for playing some twisted, unhinged death metal that takes the best elements of old school death metal, dissonant death metal, technical death metal, even progressive and jazz music, and then some. Their death metal is wonderfully concocted, full of unpredictable twists and turns, while retaining ample causticity and drive throughout. There's just so much happening at all times, it's both mind-boggling and exhilarating as one attempts to decipher it all over the course of several listens - it's impossible to fully wrap your head around this fascinating beast of an album at one go. Mixed and mastered by Colin Marston of Gorguts fame, the clarity of the myriad instrumentation that includes electric upright bass, theremin, cello among the regular ones is highlighted, with the album once again receiving a gloriously abstract painting by Sindre Foss Skancke. Seven years in the making, 'Degenerations', in addition to being a virtually perfect death metal album, is also one of the most exciting albums to come out in recent times, one that doesn't conform to the standard template of death metal music and strives to create something altogether refreshing and unrestrained.

For fans of - Demilich, Carcass, Morbus Chron, VoidCeremony, early Cadaver, Atheist, Cynic, Atrocity, Phlebetomized, Cryptic Shift, Defect Designer



..::TRACK-LIST::..

1. Loitering in the Portal 02:48
2. Bionic Tomb Eternal 02:51
3. Abnegations 04:39
4. The Endless Spiral 03:56
5. Dirigiste Radio Hit 03:54
6. Lone Survivor 01:31
7. Dragged for Coronation 02:59
8. Clawing at the Fabric of Space 04:01
9. Atoms Decay 02:19
10. Raging Berzerker in the Universe Rigid 03:22
11. Gnashing 04:31
12. Beyond the Grime 04:15



..::OBSADA::..

Hans Jørgen - Drums and vocals
Dmitry (Defect Designer) - Guitars and vocals
Eyvind (Defect Designer) - Bass guitar, electric upright bass, cello, theremin, synth, vocals




https://www.youtube.com/watch?v=iYGiboGghqA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Degenerations' wymaga cierpliwości i wielokrotnego słuchania, aby odkryć jego urok i zawiłości.


Eccentric Norwegian death metal band Diskord have made quite a reputation for themselves over the years for playing some twisted, unhinged death metal that takes the best elements of old school death metal, dissonant death metal, technical death metal, even progressive and jazz music, and then some. Their death metal is wonderfully concocted, full of unpredictable twists and turns, while retaining ample causticity and drive throughout. There's just so much happening at all times, it's both mind-boggling and exhilarating as one attempts to decipher it all over the course of several listens - it's impossible to fully wrap your head around this fascinating beast of an album at one go. Mixed and mastered by Colin Marston of Gorguts fame, the clarity of the myriad instrumentation that includes electric upright bass, theremin, cello among the regular ones is highlighted, with the album once again receiving a gloriously abstract painting by Sindre Foss Skancke. Seven years in the making, 'Degenerations', in addition to being a virtually perfect death metal album, is also one of the most exciting albums to come out in recent times, one that doesn't conform to the standard template of death metal music and strives to create something altogether refreshing and unrestrained.

For fans of - Demilich, Carcass, Morbus Chron, VoidCeremony, early Cadaver, Atheist, Cynic, Atrocity, Phlebetomized, Cryptic Shift, Defect Designer



..::TRACK-LIST::..

1. Loitering in the Portal 02:48
2. Bionic Tomb Eternal 02:51
3. Abnegations 04:39
4. The Endless Spiral 03:56
5. Dirigiste Radio Hit 03:54
6. Lone Survivor 01:31
7. Dragged for Coronation 02:59
8. Clawing at the Fabric of Space 04:01
9. Atoms Decay 02:19
10. Raging Berzerker in the Universe Rigid 03:22
11. Gnashing 04:31
12. Beyond the Grime 04:15



..::OBSADA::..

Hans Jørgen - Drums and vocals
Dmitry (Defect Designer) - Guitars and vocals
Eyvind (Defect Designer) - Bass guitar, electric upright bass, cello, theremin, synth, vocals




https://www.youtube.com/watch?v=iYGiboGghqA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Polska formacja Hate od ponad dwóch dekad pozostaje wierna bezkompromisowej fuzji black i death metalu. Zespół dowodzony przez Adama „ATF Sinnera” Buszko wypracował własny, rozpoznawalny styl: ogniście szybkie riffy, miażdżąca perkusja i mroczna, niemal rytualna atmosfera uczyniły go jedną z najważniejszych nazw na scenie polskiego metalu ekstremalnego.

Trzynasty album w dorobku grupy, Bellum Regiis (łac. „Wojna królów”), pokazuje Hate w szczytowej formie – zespół łączy dotychczasowe atuty z odważnymi nowościami. Już pierwsze sekundy płyty nie pozostawiają złudzeń: mamy do czynienia z dziełem dojrzałym, być może kolejnym opus magnum zespołu.

Czy Hate udało się stworzyć kamień milowy polskiego blackened death metalu? Wiele wskazuje na to, że tak.

Album oferuje dziewięć utworów, które są równie brutalne, co upiornie atmosferyczne. Tytułowy „Bellum Regiis” otwiera płytę zaskakująco – spokojnym, wręcz zwodniczym motywem z delikatnym żeńskim zaśpiewem, by po chwili eksplodować lawiną riffów i demonicznego wokalu. Ten kontrast – subtelny wstęp i późniejszy soniczny atak – dobrze oddaje charakter całej płyty. W utworze pojawiają się nawet melodyjne frazy gitarowe, natychmiast zduszone przez perkusyjną kanonadę przypominającą salwy z pola bitwy. Zaskakuje także użycie żeńskiego wokalu – rzadkość w twórczości Hate – który, choć pojawia się tylko miejscami, wnosi znaczącą głębię i podniosłość.

W dalszej części albumu Hate serwuje kilka epickich, ponad sześciominutowych kompozycji. Szczególnie wyróżnia się „The Vanguard”, utwór o niemal filmowym początku, który przechodzi w pędzącą, bezlitosną nawałnicę. Rozpędzone tempo, potężna perkusja i „szybujące” solo gitarowe w drugiej połowie czynią z niego jeden z najmocniejszych punktów płyty.

Z kolei „Iphigenia” zaskakuje zmianą tempa – to ciężki, posępny marsz w stylu wagnerowskim, oparty na niskich riffach i miażdżących partiach gitar. Po serii szybkich ciosów utwór ten daje słuchaczowi moment złowrogiego oddechu, zanim zespół ponownie rzuci się w wir blastów.

Atmosfera odgrywa tu rolę dodatkowego instrumentu. Hate umiejętnie buduje napięcie przez chóralne tła i rytualne akcenty. Doskonałym przykładem jest krótka interludia „Rite Of Triglav”, w której dudniące bębny i recytacje tworzą niemal obrzędowy nastrój. To symboliczny punkt zwrotny – swoista ceremonia ku czci Trzygłowa, słowiańskiego bóstwa, dzieląca album na dwie części. Zaraz po niej powraca pełna instrumentacja w „Perun Rising”, utworze poświęconym najwyższemu bogowi słowiańskiego panteonu. Ta kompozycja to lodowaty sztorm rodem z Bathory – niski growl Buszki uderza niczym grad pocisków, a potężna sekcja rytmiczna i lodowate riffy tworzą klimat epickiej, bitewnej zawieruchy.

W „Alfa Inferi (Goddess Of War)” słychać echa klasycznego metalu – podniosłe, niemal hymniczne motywy przeplatają się z deathmetalową furią. Mimo kontrastów zespół spaja je zaskakująco naturalnie.

Na zakończenie otrzymujemy „Ageless Harp Of Devilry” – najbardziej złożoną i hipnotyzującą kompozycję na płycie. Surowość spotyka się tu z mistyczną aurą, a cały utwór stanowi ciemne, pełne napięcia zwieńczenie albumu.

„Bellum Regiis” – koncepcja i teksty: mitologia, wojna, człowiek

Lirycznie Bellum Regiis eksploruje mitologiczne i egzystencjalne tematy. Tytuł – „Wojna królów” – nawiązuje do walki o władzę, zarówno na poziomie symbolicznym, jak i dosłownym. Inspiracje czerpane są z mitologii greckiej (jak w „Iphigenia”), wierzeń słowiańskich oraz ogólnej historii ludzkości. W odróżnieniu od poprzedniego albumu Rugia (2021), który skupiał się na mitach, Bellum Regiis porusza bardziej uniwersalne i osobiste wątki: żądzę władzy, chciwość, ambicję, wiarę, poświęcenie.

Warstwę tekstową uzupełnia świetnie dopracowana oprawa graficzna autorstwa Daniela Rusiłowicza. Okładka przedstawia wyniszczonego króla stojącego nad przepaścią – symbol postaci, która mimo utraty wszystkiego wciąż trzyma się władzy. To przejmująca metafora upadku, pyrrusowego zwycięstwa i pustki, jaka pozostaje po wojnie.

Hate – rytualny mrok w nowoczesnym wydaniu

Za brzmienie Bellum Regiis odpowiada David Castillo – producent znany ze współpracy m.in. z Candlemass, Carcass czy Katatonią. Nagrania zrealizowano w sztokholmskim studiu Gröndahl, co od razu ustawia poprzeczkę wysoko. Rzeczywiście – płyta brzmi potężnie i selektywnie. Każdy instrument ma tu swoje miejsce, a całość tworzy masywny, spójny mur dźwięku. Brzmienie jest nowoczesne, ale niepozbawione organicznej surowości. Potężne partie perkusji brzmią jak wojenne bębny, a gitary uderzają z pełną mocą, nie zlewając się w tło. W miksie wybrzmiewają również chóralne partie i wokalizy Elizy Sacharczuk – dyskretne, ale znaczące. Ich obecność wzmacnia atmosferę, nie odwracając uwagi od rdzenia utworów.

Bellum Regiis to dzieło imponujące rozmachem i spójnością wizji. Hate zdołał połączyć pierwotną brutalność z intelektualną głębią i artystycznym sznytem. Warstwa muzyczna przytłacza ciężarem, ale jednocześnie wciąga w trans niczym pogański rytuał. Teksty niosą ze sobą refleksję nad mitami i uniwersalnymi konfliktami, które do dziś rezonują we współczesnym świecie. Potężna produkcja i starannie dobrane akcenty czynią z tego albumu materiał, który hipnotyzuje i nie pozwala o sobie zapomnieć.

Liverock.pl


Stylistic evolution can take many forms and occur at varying paces, but it only ever proves successful if some degree of attention is paid to where things began. The trajectory of Polish blackened death metal stalwarts Hate has definitely been one of qualitative consistency, but also one that has seen some sizable changes. Originally cutting their teeth in the early to mid-90s death metal scene, they opted for an occult-driven mode of old school brutality that has often drawn comparisons to the likes of Deicide and Vader. More recently, the decrepit swamps that they’ve been treading bear more likeness to that of Necrophobic and fellow Polish blackened death trailblazers Behemoth from a musical perspective, though lyrically they’ve eased off on the edgier themes of blasphemy and antitheism for a more contemplative blend of esotericism and philosophical inquiry with a mystical bent, spearheaded by a series of sonically furious yet thematically nuanced albums since 2017’s Tremendum.

A few twists and turns along the way has brought this Slavic quartet to Bellum Regis, their 13th and latest studio LP, and also one of the first offerings from their arsenal in a while towards the black metal side of their hybrid style. An air of primordial nostalgia and mysticism hangs over a truly spellbinding balance of uncompromising metallic aggression and a mournful atmosphere accomplished through samples, orchestration, intermitted acoustic guitar passages and a haunting accompany series of chants and melodic asides by Polish singer and voice instructor Eliza Sacharczuk. Most of the peripheral moving parts that gives these songs their uniquely magical quality owes to lead vocalist and rhythm guitarist/band founder ATF Sinner’s ingenuity as a songwriter and arranger, though one would be remiss not to be impressed by the visceral power of his old school guttural vocal delivery. Likewise, the intricate riff work that typifies much of what occurs on here is further amplified by a stellar lead guitar delivery by Domin, whom along with the super cell-like storm of controlled fury projected by drummer Nar-Sil and bassist Tiermes, rival the virtuosic take on this style often exhibited by Necrophobic.

The grandiose imagery of a struggle for power between rivaling parties hinted in the album’s very title, which translates to “A War of Kings”, is mirrored at every turn in the epic and ambitious way in which these songs unfold. The exploratory tale of human conflict begins with a riveting exposition and title entry in “Bellum Regis”, which commences with a highly cinematic acoustic and orchestrated introduction that paints a picture of fatalism and proceeded to explode into a war-like storm of machine gun drumming and rapid fire riff work that could all but topple any castle’s wall. The transitions that follow between pummeling death metal heaviness and shimmering black metal chaos are seamlessly realized, while the constantly deep and animalistic character of Sinner’s vocal delivery provides a more static foil for the melancholic atmosphere that surrounds it. Subsequent entries like “Iphigenia” and “A Ghost Of Lost Delight” follow a similar modus operandi of drawn out songwriting with a well-rounded mixture of brutality and sepulchral sorrow, the former favoring more acoustic passages while the latter achieves nuance through more frequent breaks into slower territory.

Though as a collective whole the mixture of black and death metal elements remains mostly balanced, individually things occasionally see one side being favored over the other. The constantly hazy and occasionally chaotic “The Vanguard” leans all but totally into the blackened end of things save for the bestial yet intelligible barks of Sinner and a rather flashy guitar solo thrown in by Domin. “Perun Rising” could all but be mistaken for something that Abbath might have created either with his solo band or during the latter days of his tenure with Immortal were he doing the vocals and if the production had been slightly more low-fi. On the other hand, the more Arabian-like and blast happy storm of war-like tech death intensity that is “Alfa Inferi Goddess Of War” could all but be a lost entry from one of Nile’s recent albums, save the lack of any Egyptian vernacular instrument samples and a few blurring segments of blackness. But in terms of straight up brutality that sums up this outfit’s death metal roots, the highly memorable riff machine “Prophet Of Arkhen” lays down the chaotic heaviness with the best of them.

For longtime fans of what Hate brings to the table, along with other black/death metal mainstays like Azarath and Belphegor, Bellum Regiis presents a fresh, 2025 updated version of the sort of hybrid carnage that has been shocking the masses since the 2000s. It often hearkens back to the multifaceted and ambitious character that typified Hate’s 2010 smash entry Erebos, though the added benefit of improved studio production equipment and practices, coupled with an even more grandiose approach to storytelling makes for an album that doesn’t feel terribly derivative while towing the same basic stylistic line. The level of theatricality that comes into play is naturally heightened, though the use of symphonic and other peripheral elements is done quite tastefully and serves an album that is built primarily out of raw metallic aggression. It’s just a well rounded war machine set to music that approaches the subject of human nature with a combination of cynicism and incredulity, and it loses none of its power in the process.

hells unicorn



..::TRACK-LIST::..

1. Bellum Regiis 06:43
2. Iphigenia 06:01
3. The Vanguard 06:00
4. A Ghost of Lost Delight 06:33
5. Rite of Triglav 01:36
6. Perun Rising 05:15
7. Alfa Inferi Goddess of War 04:30
8. Prophet of Arkhen 04:41
9. Ageless Harp of Devilry 04:53



..::OBSADA::..

Perun V. - Vocals, Guitars (rhythm, acoustic), Songwriting, Lyrics
Domin - Guitars (lead)
Tiermes - Bass
Nar-Sil - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=HUtHF8Mf6Cw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Polska formacja Hate od ponad dwóch dekad pozostaje wierna bezkompromisowej fuzji black i death metalu. Zespół dowodzony przez Adama „ATF Sinnera” Buszko wypracował własny, rozpoznawalny styl: ogniście szybkie riffy, miażdżąca perkusja i mroczna, niemal rytualna atmosfera uczyniły go jedną z najważniejszych nazw na scenie polskiego metalu ekstremalnego.

Trzynasty album w dorobku grupy, Bellum Regiis (łac. „Wojna królów”), pokazuje Hate w szczytowej formie – zespół łączy dotychczasowe atuty z odważnymi nowościami. Już pierwsze sekundy płyty nie pozostawiają złudzeń: mamy do czynienia z dziełem dojrzałym, być może kolejnym opus magnum zespołu.

Czy Hate udało się stworzyć kamień milowy polskiego blackened death metalu? Wiele wskazuje na to, że tak.

Album oferuje dziewięć utworów, które są równie brutalne, co upiornie atmosferyczne. Tytułowy „Bellum Regiis” otwiera płytę zaskakująco – spokojnym, wręcz zwodniczym motywem z delikatnym żeńskim zaśpiewem, by po chwili eksplodować lawiną riffów i demonicznego wokalu. Ten kontrast – subtelny wstęp i późniejszy soniczny atak – dobrze oddaje charakter całej płyty. W utworze pojawiają się nawet melodyjne frazy gitarowe, natychmiast zduszone przez perkusyjną kanonadę przypominającą salwy z pola bitwy. Zaskakuje także użycie żeńskiego wokalu – rzadkość w twórczości Hate – który, choć pojawia się tylko miejscami, wnosi znaczącą głębię i podniosłość.

W dalszej części albumu Hate serwuje kilka epickich, ponad sześciominutowych kompozycji. Szczególnie wyróżnia się „The Vanguard”, utwór o niemal filmowym początku, który przechodzi w pędzącą, bezlitosną nawałnicę. Rozpędzone tempo, potężna perkusja i „szybujące” solo gitarowe w drugiej połowie czynią z niego jeden z najmocniejszych punktów płyty.

Z kolei „Iphigenia” zaskakuje zmianą tempa – to ciężki, posępny marsz w stylu wagnerowskim, oparty na niskich riffach i miażdżących partiach gitar. Po serii szybkich ciosów utwór ten daje słuchaczowi moment złowrogiego oddechu, zanim zespół ponownie rzuci się w wir blastów.

Atmosfera odgrywa tu rolę dodatkowego instrumentu. Hate umiejętnie buduje napięcie przez chóralne tła i rytualne akcenty. Doskonałym przykładem jest krótka interludia „Rite Of Triglav”, w której dudniące bębny i recytacje tworzą niemal obrzędowy nastrój. To symboliczny punkt zwrotny – swoista ceremonia ku czci Trzygłowa, słowiańskiego bóstwa, dzieląca album na dwie części. Zaraz po niej powraca pełna instrumentacja w „Perun Rising”, utworze poświęconym najwyższemu bogowi słowiańskiego panteonu. Ta kompozycja to lodowaty sztorm rodem z Bathory – niski growl Buszki uderza niczym grad pocisków, a potężna sekcja rytmiczna i lodowate riffy tworzą klimat epickiej, bitewnej zawieruchy.

W „Alfa Inferi (Goddess Of War)” słychać echa klasycznego metalu – podniosłe, niemal hymniczne motywy przeplatają się z deathmetalową furią. Mimo kontrastów zespół spaja je zaskakująco naturalnie.

Na zakończenie otrzymujemy „Ageless Harp Of Devilry” – najbardziej złożoną i hipnotyzującą kompozycję na płycie. Surowość spotyka się tu z mistyczną aurą, a cały utwór stanowi ciemne, pełne napięcia zwieńczenie albumu.

„Bellum Regiis” – koncepcja i teksty: mitologia, wojna, człowiek

Lirycznie Bellum Regiis eksploruje mitologiczne i egzystencjalne tematy. Tytuł – „Wojna królów” – nawiązuje do walki o władzę, zarówno na poziomie symbolicznym, jak i dosłownym. Inspiracje czerpane są z mitologii greckiej (jak w „Iphigenia”), wierzeń słowiańskich oraz ogólnej historii ludzkości. W odróżnieniu od poprzedniego albumu Rugia (2021), który skupiał się na mitach, Bellum Regiis porusza bardziej uniwersalne i osobiste wątki: żądzę władzy, chciwość, ambicję, wiarę, poświęcenie.

Warstwę tekstową uzupełnia świetnie dopracowana oprawa graficzna autorstwa Daniela Rusiłowicza. Okładka przedstawia wyniszczonego króla stojącego nad przepaścią – symbol postaci, która mimo utraty wszystkiego wciąż trzyma się władzy. To przejmująca metafora upadku, pyrrusowego zwycięstwa i pustki, jaka pozostaje po wojnie.

Hate – rytualny mrok w nowoczesnym wydaniu

Za brzmienie Bellum Regiis odpowiada David Castillo – producent znany ze współpracy m.in. z Candlemass, Carcass czy Katatonią. Nagrania zrealizowano w sztokholmskim studiu Gröndahl, co od razu ustawia poprzeczkę wysoko. Rzeczywiście – płyta brzmi potężnie i selektywnie. Każdy instrument ma tu swoje miejsce, a całość tworzy masywny, spójny mur dźwięku. Brzmienie jest nowoczesne, ale niepozbawione organicznej surowości. Potężne partie perkusji brzmią jak wojenne bębny, a gitary uderzają z pełną mocą, nie zlewając się w tło. W miksie wybrzmiewają również chóralne partie i wokalizy Elizy Sacharczuk – dyskretne, ale znaczące. Ich obecność wzmacnia atmosferę, nie odwracając uwagi od rdzenia utworów.

Bellum Regiis to dzieło imponujące rozmachem i spójnością wizji. Hate zdołał połączyć pierwotną brutalność z intelektualną głębią i artystycznym sznytem. Warstwa muzyczna przytłacza ciężarem, ale jednocześnie wciąga w trans niczym pogański rytuał. Teksty niosą ze sobą refleksję nad mitami i uniwersalnymi konfliktami, które do dziś rezonują we współczesnym świecie. Potężna produkcja i starannie dobrane akcenty czynią z tego albumu materiał, który hipnotyzuje i nie pozwala o sobie zapomnieć.

Liverock.pl


Stylistic evolution can take many forms and occur at varying paces, but it only ever proves successful if some degree of attention is paid to where things began. The trajectory of Polish blackened death metal stalwarts Hate has definitely been one of qualitative consistency, but also one that has seen some sizable changes. Originally cutting their teeth in the early to mid-90s death metal scene, they opted for an occult-driven mode of old school brutality that has often drawn comparisons to the likes of Deicide and Vader. More recently, the decrepit swamps that they’ve been treading bear more likeness to that of Necrophobic and fellow Polish blackened death trailblazers Behemoth from a musical perspective, though lyrically they’ve eased off on the edgier themes of blasphemy and antitheism for a more contemplative blend of esotericism and philosophical inquiry with a mystical bent, spearheaded by a series of sonically furious yet thematically nuanced albums since 2017’s Tremendum.

A few twists and turns along the way has brought this Slavic quartet to Bellum Regis, their 13th and latest studio LP, and also one of the first offerings from their arsenal in a while towards the black metal side of their hybrid style. An air of primordial nostalgia and mysticism hangs over a truly spellbinding balance of uncompromising metallic aggression and a mournful atmosphere accomplished through samples, orchestration, intermitted acoustic guitar passages and a haunting accompany series of chants and melodic asides by Polish singer and voice instructor Eliza Sacharczuk. Most of the peripheral moving parts that gives these songs their uniquely magical quality owes to lead vocalist and rhythm guitarist/band founder ATF Sinner’s ingenuity as a songwriter and arranger, though one would be remiss not to be impressed by the visceral power of his old school guttural vocal delivery. Likewise, the intricate riff work that typifies much of what occurs on here is further amplified by a stellar lead guitar delivery by Domin, whom along with the super cell-like storm of controlled fury projected by drummer Nar-Sil and bassist Tiermes, rival the virtuosic take on this style often exhibited by Necrophobic.

The grandiose imagery of a struggle for power between rivaling parties hinted in the album’s very title, which translates to “A War of Kings”, is mirrored at every turn in the epic and ambitious way in which these songs unfold. The exploratory tale of human conflict begins with a riveting exposition and title entry in “Bellum Regis”, which commences with a highly cinematic acoustic and orchestrated introduction that paints a picture of fatalism and proceeded to explode into a war-like storm of machine gun drumming and rapid fire riff work that could all but topple any castle’s wall. The transitions that follow between pummeling death metal heaviness and shimmering black metal chaos are seamlessly realized, while the constantly deep and animalistic character of Sinner’s vocal delivery provides a more static foil for the melancholic atmosphere that surrounds it. Subsequent entries like “Iphigenia” and “A Ghost Of Lost Delight” follow a similar modus operandi of drawn out songwriting with a well-rounded mixture of brutality and sepulchral sorrow, the former favoring more acoustic passages while the latter achieves nuance through more frequent breaks into slower territory.

Though as a collective whole the mixture of black and death metal elements remains mostly balanced, individually things occasionally see one side being favored over the other. The constantly hazy and occasionally chaotic “The Vanguard” leans all but totally into the blackened end of things save for the bestial yet intelligible barks of Sinner and a rather flashy guitar solo thrown in by Domin. “Perun Rising” could all but be mistaken for something that Abbath might have created either with his solo band or during the latter days of his tenure with Immortal were he doing the vocals and if the production had been slightly more low-fi. On the other hand, the more Arabian-like and blast happy storm of war-like tech death intensity that is “Alfa Inferi Goddess Of War” could all but be a lost entry from one of Nile’s recent albums, save the lack of any Egyptian vernacular instrument samples and a few blurring segments of blackness. But in terms of straight up brutality that sums up this outfit’s death metal roots, the highly memorable riff machine “Prophet Of Arkhen” lays down the chaotic heaviness with the best of them.

For longtime fans of what Hate brings to the table, along with other black/death metal mainstays like Azarath and Belphegor, Bellum Regiis presents a fresh, 2025 updated version of the sort of hybrid carnage that has been shocking the masses since the 2000s. It often hearkens back to the multifaceted and ambitious character that typified Hate’s 2010 smash entry Erebos, though the added benefit of improved studio production equipment and practices, coupled with an even more grandiose approach to storytelling makes for an album that doesn’t feel terribly derivative while towing the same basic stylistic line. The level of theatricality that comes into play is naturally heightened, though the use of symphonic and other peripheral elements is done quite tastefully and serves an album that is built primarily out of raw metallic aggression. It’s just a well rounded war machine set to music that approaches the subject of human nature with a combination of cynicism and incredulity, and it loses none of its power in the process.

hells unicorn



..::TRACK-LIST::..

1. Bellum Regiis 06:43
2. Iphigenia 06:01
3. The Vanguard 06:00
4. A Ghost of Lost Delight 06:33
5. Rite of Triglav 01:36
6. Perun Rising 05:15
7. Alfa Inferi Goddess of War 04:30
8. Prophet of Arkhen 04:41
9. Ageless Harp of Devilry 04:53



..::OBSADA::..

Perun V. - Vocals, Guitars (rhythm, acoustic), Songwriting, Lyrics
Domin - Guitars (lead)
Tiermes - Bass
Nar-Sil - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=HUtHF8Mf6Cw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jeśli chcesz innowacji lub czegoś progresywnego, to nie jest album dla ciebie.
'Necessary Excess of Violence' nie oferuje niczego nowego ani rewolucyjnego. Nie zawiera ekscentrycznych eksperymentów, ani nie jest niesamowicie zajebisty od początku do końca.

Swedeath... Grube, chrupiące gitary typu buzzsaw, d-beaty, kontrabasowe wzloty i mnóstwo talerzy, gardłowy growl... Swedeth!



4th album, perhaps their best one to date, by one of Sweden's oldest Death Metal bands!! No immitations here, this is the real deal!! SORCERY have their own sound, which is evil, heavy and catchy as hell!!!



..::TRACK-LIST::..

1. The Stellar Circle 05:56
2. Where We Were Born We Will Demise 04:12
3. The Darkest Part of You 04:47
4. Of Blood and Ash 04:14
5. I'll Be Gone in the Dark 03:38
6. Death is Near 04:15
7. Illuminate 04:39
8. King of Nothing 05:05
9. Year of the Plague 03:47
10. Language of the Conqueror 05:20



..::OBSADA::..

Paul Johansson - Guitars
Ola Malmström - Vocals
John Falk - Bass
Johan Vikholm - Guitars (lead)
Tommy Holmer - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=DXJY5kRgIAQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jeśli chcesz innowacji lub czegoś progresywnego, to nie jest album dla ciebie.
'Necessary Excess of Violence' nie oferuje niczego nowego ani rewolucyjnego. Nie zawiera ekscentrycznych eksperymentów, ani nie jest niesamowicie zajebisty od początku do końca.

Swedeath... Grube, chrupiące gitary typu buzzsaw, d-beaty, kontrabasowe wzloty i mnóstwo talerzy, gardłowy growl... Swedeth!



4th album, perhaps their best one to date, by one of Sweden's oldest Death Metal bands!! No immitations here, this is the real deal!! SORCERY have their own sound, which is evil, heavy and catchy as hell!!!



..::TRACK-LIST::..

1. The Stellar Circle 05:56
2. Where We Were Born We Will Demise 04:12
3. The Darkest Part of You 04:47
4. Of Blood and Ash 04:14
5. I'll Be Gone in the Dark 03:38
6. Death is Near 04:15
7. Illuminate 04:39
8. King of Nothing 05:05
9. Year of the Plague 03:47
10. Language of the Conqueror 05:20



..::OBSADA::..

Paul Johansson - Guitars
Ola Malmström - Vocals
John Falk - Bass
Johan Vikholm - Guitars (lead)
Tommy Holmer - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=DXJY5kRgIAQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album legendarnego kanadyjskiego zespołu założonego we wczesnych latach '90-tych. Techniczny death/thrash w klimacie wczesnego GORGUTS, OBLIVEON, BELIEVER, DEATH, PESTILENCE, ABSORBED...

Jeśli szukasz lekko śmiercionośnego, nowoczesnego albumu thrash metalowego z zabójczymi riffami i świetnymi kompozycjami, nie szukaj dalej.

FA

2nd album by this legendary canadian band from the early '90s that plays a technical and highly addictive Death/ Thrash in the vein of bands like early GORGUTS, OBLIVEON, BELIEVER, DEATH, PESTILENCE, ABSORBED...



..::TRACK-LIST::..

1. I Am Chaos 04:52
2. Murmurs From the Void 04:05
3. Echoes of Hyperion 04:53
4. Disintegrate 04:47
5. Cold Empty Rooms 03:26
6. Hateful, Spiteful, Vengeful 04:57
7. Ex Umbris 05:13
8. Dead Weight 03:41



..::OBSADA::..

Bruno Bernier - Vocals
François Dubuc - Guitars
Yves Parent - Guitars
Dave Bouchard - Bass
Simon Thibodeau - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=44nTNf77s6g



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album legendarnego kanadyjskiego zespołu założonego we wczesnych latach '90-tych. Techniczny death/thrash w klimacie wczesnego GORGUTS, OBLIVEON, BELIEVER, DEATH, PESTILENCE, ABSORBED...

Jeśli szukasz lekko śmiercionośnego, nowoczesnego albumu thrash metalowego z zabójczymi riffami i świetnymi kompozycjami, nie szukaj dalej.

FA

2nd album by this legendary canadian band from the early '90s that plays a technical and highly addictive Death/ Thrash in the vein of bands like early GORGUTS, OBLIVEON, BELIEVER, DEATH, PESTILENCE, ABSORBED...



..::TRACK-LIST::..

1. I Am Chaos 04:52
2. Murmurs From the Void 04:05
3. Echoes of Hyperion 04:53
4. Disintegrate 04:47
5. Cold Empty Rooms 03:26
6. Hateful, Spiteful, Vengeful 04:57
7. Ex Umbris 05:13
8. Dead Weight 03:41



..::OBSADA::..

Bruno Bernier - Vocals
François Dubuc - Guitars
Yves Parent - Guitars
Dave Bouchard - Bass
Simon Thibodeau - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=44nTNf77s6g



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Płyta przepełniona sadyzmem, seksualnymi torturami i morderstwami czyli przepięknie obrzydliwy debiut!
Szaleńczy... Chory... Zabójczy.....


A long-awaited 1st full-length cd of death metal from Italy, Includes ex and current members from ABORTED, NOVEMBRE, DECEPTIONIST. Technical old school DM like Morbid Angel, Immolation, old Atrocity (Ger) w/low growls. Artwork by STBº¹.

Review from Metal-Archives.com:
Although I wouldn't place it amidst the top crop of death metal albums this year, I was mildly impressed by this debut from Italy's Ghouls, because it's a refreshing take on the genre as original as it is brutal. The band is technical in a subtle way, in particular the excellent bass playing of Stefano Franceschini which is practically at a frenetic pace akin to Steve DiGiorgio (Sadus, etc). The rest of the band is just as competent, and the guitars are mixed with a punchy sound that adequately conveys both their brutal chopping and hints of melody.

"Menstrual Vaginal Cry" begins with its frantic blasting and winding wall of riffs, often accompanied by lascivious and tormenting sounds of female pain and pleasure. "Endless Pleasure" continues this trend of horrific lyrical sexual deviance with the crisp plucked death metal riffing and the unhinged flying of the bass and insane blast beats of Claudio Testini. "To Bitch or Not to Bitch" and the rest also cast a similar shadow here, it's a consistent and fluid album which makes it difficult to pick out particular strong points. The lyrics throughout are charged with sadism, sexual torture and voyeuristic murder. In other words, an appropriately disgusting death metal album.

Though there are no 'killer' songs here as far as being memorable, this is a solid and worthy debut album from a band with a colorful spin on their genre, easily better than many heralded new albums or 'superbands' that have emerged this year, and it's well worth your attention if you are a fan of sick and sadistic death metal akin to Deicide, Vital Remains or even the crop of quality tech death coming out lately.



..::TRACK-LIST::..

1. Menstrual Vaginal Cry 05:04
2. Endless Pleasure 04:24
3. To Bitch or not to Bitch 04:38
4. Until It Bleeds 05:02
5. The Messiah of Torture and Perversion 03:40
6. Snuff Movie 03:54
7. Chained to My Orgasm 04:29
8. Tears of Pain 03:48



..::OBSADA::..

Stefano Franceschini - Bass
Antonio Poletti - Guitars
Massimiliano Franceschini - Vocals
Claudio Testini - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=wBc0cnLDW78



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Płyta przepełniona sadyzmem, seksualnymi torturami i morderstwami czyli przepięknie obrzydliwy debiut!
Szaleńczy... Chory... Zabójczy.....


A long-awaited 1st full-length cd of death metal from Italy, Includes ex and current members from ABORTED, NOVEMBRE, DECEPTIONIST. Technical old school DM like Morbid Angel, Immolation, old Atrocity (Ger) w/low growls. Artwork by STBº¹.

Review from Metal-Archives.com:
Although I wouldn't place it amidst the top crop of death metal albums this year, I was mildly impressed by this debut from Italy's Ghouls, because it's a refreshing take on the genre as original as it is brutal. The band is technical in a subtle way, in particular the excellent bass playing of Stefano Franceschini which is practically at a frenetic pace akin to Steve DiGiorgio (Sadus, etc). The rest of the band is just as competent, and the guitars are mixed with a punchy sound that adequately conveys both their brutal chopping and hints of melody.

"Menstrual Vaginal Cry" begins with its frantic blasting and winding wall of riffs, often accompanied by lascivious and tormenting sounds of female pain and pleasure. "Endless Pleasure" continues this trend of horrific lyrical sexual deviance with the crisp plucked death metal riffing and the unhinged flying of the bass and insane blast beats of Claudio Testini. "To Bitch or Not to Bitch" and the rest also cast a similar shadow here, it's a consistent and fluid album which makes it difficult to pick out particular strong points. The lyrics throughout are charged with sadism, sexual torture and voyeuristic murder. In other words, an appropriately disgusting death metal album.

Though there are no 'killer' songs here as far as being memorable, this is a solid and worthy debut album from a band with a colorful spin on their genre, easily better than many heralded new albums or 'superbands' that have emerged this year, and it's well worth your attention if you are a fan of sick and sadistic death metal akin to Deicide, Vital Remains or even the crop of quality tech death coming out lately.



..::TRACK-LIST::..

1. Menstrual Vaginal Cry 05:04
2. Endless Pleasure 04:24
3. To Bitch or not to Bitch 04:38
4. Until It Bleeds 05:02
5. The Messiah of Torture and Perversion 03:40
6. Snuff Movie 03:54
7. Chained to My Orgasm 04:29
8. Tears of Pain 03:48



..::OBSADA::..

Stefano Franceschini - Bass
Antonio Poletti - Guitars
Massimiliano Franceschini - Vocals
Claudio Testini - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=wBc0cnLDW78



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Teitanblood to dźwięk pustki wpatrującej się w ciebie.
Wiem, że dla niektórych to zbyt wiele ale ci, którzy pili z z siedmiu kielichów poczują się jak w domu w tej otchłani wśród zgubnego chóru, mając za towarzysza jedynie śmierć...

FA

I słowo ciałem się stało. Zapowiadana już od dłuższego czasu czwarta sztuka od Teitanblood ujrzała w końcu światło dzienne. A muzyka na From The Visceral Abyss to piekło w swojej najbrudniejszej i najbardziej bluźnierczej postaci. Musiałem czekać aż sześć długich lat, aby moje koszmary w końcu przybrały fizyczną formę tych miażdżących 52 minut. Lubicie brud i pożogę z Blood Upon The Altar Blasphemy, albo zmutowane Sarcofago za czasów I.N.R.I. wymieszane z koktajlem z Beherit i zaczarowaną Ep Dawn Of Satan’s Millennium? Jeżeli tak, to podkręćcie to razem o 200%, wyszlifujcie jak pierwszej klasy diament i będziecie mieli nową propozycję od Teitanblood. To co dzieje się na tej płycie, przechodzi najskrytsze fantazje nekrofila, seryjnego zabójcy opętanego najczarniejszym z czarnych demonów.

From The Visceral Abyss to uczta dla ucha dla wszystkich z nas, którzy uwielbiają czarną polewkę z dodatkiem psychodelicznego death metalu. Każde solo na tej płycie to napiętnowana chaosem kanonada dźwięków. Od pierwszych sekund Enter The Hypogeum po ostatnią nutę Tomb Corpse Haruspex to symfonia i apoteoza zła. Tutaj nie ma miejsca na odpoczynek. Nie ma czasu na wytchnienie. Cała muzyka tak absorbuje, że nie jestem w stanie robić nic innego podczas jej trwania, tylko słuchać i popadać w coraz głębszy obłęd.

Płyta działa niczym tabliczka ouija, wyciąga do realnego świata najgorsze koszmary mojego umysłu i wywołuje najgorsze instynkty, dotąd dobrze zakopane w mojej podświadomości. A przynajmniej tak mi się wydawało. From The Visceral Abyss kończy się, ale ja z uporem maniaka wciąż wciskam play. Czy to tylko niegroźny masochizm, czy już choroba psychiczna? Nie wiem. I w końcu, kiedy płyta wybrzmiewa po raz kolejny, łapię się na tym, że jest mi wstyd za te myśli, które mi jeszcze parę sekund temu towarzyszyły. To na pewno diabeł gra ze mną w te ciemne gierki, bo jak to inaczej nazwać?

Zamykający utwór, trwający prawie 15 minut Tomb Corpse Haruspex, zaczyna się niepokojąco od dźwięków skąpanych w piekielnym ogniu, a melodie na rogu wchodzą w rytm nieco wolniejszej gitary. Ale niech Was nie złudzi nastrój, bo zaraz Teitanblood wraca na stare tory i tnie każdym dźwiękiem umysły niewiernych jak piła tarczowa zgniłe ludzkie mięso. Chaos, zagłada i totalna destrukcja wszystkiego, co wydaje się być normalne na tym świecie, to jedyne co przychodzi mi do głowy.

Mam nadzieję, że ochoczo sięgniecie po ten album, chociażby po to, by rozładować swoje głęboko skrywane napięcia lub, żeby na nowo odkryć pierwotne instynkty gdzieś głęboko zakopane w podświadomości.

Już poprzednie płyty, a na pewno ostatnia The Baneful Choir sugerowała, że z muzykami nie do końca jest wszystko w porządku, ale na From The Visceral Abyss już jestem tego pewien. Tylko chory umysł mógł stworzyć coś takiego. Podobna reakcja towarzyszyła mi, kiedy po raz pierwszy usłyszałem Blasphemy na przegrywanej po raz setny kasecie magnetofonowej z demo Blood Upon The Altar, a później na ich debiucie Fallen Angel Of Doom. To był rok 1990 i możecie sobie tylko wyobrazić, co Kanadyjczycy zrobili z moim nastoletnim umysłem. Tak też jest i teraz, tylko duch zespołu nawiedzonych perwersów przeniósł się z Kanady do Hiszpanii i nazywa się Teitanblood.

To muzyka na pozór bardzo prymitywna, która po prostu potrafi eskalować w mojej duszy diabelskie instynkty umazane w koźlej krwi. Potrafi też przywołać najgorsze wizje, kiedy tylko zamknę oczy i skupię się na tych diabelskich nutach. Odnoszę wrażenie, że to sam władca piekieł lub jego demony nucą mi kołysankę na dobranoc. Tylko że ta noc nigdy się nie kończy...

Adam Pilachowski


Teitanblood returns to claim underground metal’s most lawless frontier. “From the Visceral Abyss” is an all-engulfing tide of unfettered, raging chaos – where black and death metal collapse into a maelstrom of destruction. Its force is neither random nor aimless but guided by an instinct sharpened over decades.

This is Teitanblood at their most unhinged, yet wholly assured in execution. Dissonance and precision collide in monstrous, writhing riffs, underpinned by percussive violence that shifts between merciless blasting and dirge-like weight. Layer upon layer of bile-drenched vocals coil through the cacophony, forging a suffocating atmosphere of grotesque grandeur.

As ever, the album is steeped in the restless spirit of the late Finnish artist Timo Ketola, who stood as both interpreter and architect of Teitanblood’s visual world. Ketola’s oracular visions provided the scripture from which these lyrics emerged – his legacy not merely preserved but carried forth beyond the grave. The tradition of transmuting sound into imagery continues, with Dávid Glomba filling the booklet’s pages with a dense tapestry of illustrations, sigils, and hand-scribed invocations.

The cycle is eternal. The dead shall die again, their bodies will be feasted upon by worms, and the voice of the black earth will proclaim to those who sleep in the dust with the tumultuous clamour of empty graves, overshadowing the clouds.



..::TRACK-LIST::..

1. Enter the Hypogeum 06:48
2. Sepulchral Carrion God 07:28
3. From the Visceral Abyss 08:34
4. Sevenhundreddogsfromhell 01:04
5. Strangling Visions 05:26
6. And Darkness was All 07:44
7. Tomb Corpse Haruspex 14:53



..::OBSADA::..

NSK - Vocals, Bass, Guitars
J - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=39OIdQSnFBU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Teitanblood to dźwięk pustki wpatrującej się w ciebie.
Wiem, że dla niektórych to zbyt wiele ale ci, którzy pili z z siedmiu kielichów poczują się jak w domu w tej otchłani wśród zgubnego chóru, mając za towarzysza jedynie śmierć...

FA

I słowo ciałem się stało. Zapowiadana już od dłuższego czasu czwarta sztuka od Teitanblood ujrzała w końcu światło dzienne. A muzyka na From The Visceral Abyss to piekło w swojej najbrudniejszej i najbardziej bluźnierczej postaci. Musiałem czekać aż sześć długich lat, aby moje koszmary w końcu przybrały fizyczną formę tych miażdżących 52 minut. Lubicie brud i pożogę z Blood Upon The Altar Blasphemy, albo zmutowane Sarcofago za czasów I.N.R.I. wymieszane z koktajlem z Beherit i zaczarowaną Ep Dawn Of Satan’s Millennium? Jeżeli tak, to podkręćcie to razem o 200%, wyszlifujcie jak pierwszej klasy diament i będziecie mieli nową propozycję od Teitanblood. To co dzieje się na tej płycie, przechodzi najskrytsze fantazje nekrofila, seryjnego zabójcy opętanego najczarniejszym z czarnych demonów.

From The Visceral Abyss to uczta dla ucha dla wszystkich z nas, którzy uwielbiają czarną polewkę z dodatkiem psychodelicznego death metalu. Każde solo na tej płycie to napiętnowana chaosem kanonada dźwięków. Od pierwszych sekund Enter The Hypogeum po ostatnią nutę Tomb Corpse Haruspex to symfonia i apoteoza zła. Tutaj nie ma miejsca na odpoczynek. Nie ma czasu na wytchnienie. Cała muzyka tak absorbuje, że nie jestem w stanie robić nic innego podczas jej trwania, tylko słuchać i popadać w coraz głębszy obłęd.

Płyta działa niczym tabliczka ouija, wyciąga do realnego świata najgorsze koszmary mojego umysłu i wywołuje najgorsze instynkty, dotąd dobrze zakopane w mojej podświadomości. A przynajmniej tak mi się wydawało. From The Visceral Abyss kończy się, ale ja z uporem maniaka wciąż wciskam play. Czy to tylko niegroźny masochizm, czy już choroba psychiczna? Nie wiem. I w końcu, kiedy płyta wybrzmiewa po raz kolejny, łapię się na tym, że jest mi wstyd za te myśli, które mi jeszcze parę sekund temu towarzyszyły. To na pewno diabeł gra ze mną w te ciemne gierki, bo jak to inaczej nazwać?

Zamykający utwór, trwający prawie 15 minut Tomb Corpse Haruspex, zaczyna się niepokojąco od dźwięków skąpanych w piekielnym ogniu, a melodie na rogu wchodzą w rytm nieco wolniejszej gitary. Ale niech Was nie złudzi nastrój, bo zaraz Teitanblood wraca na stare tory i tnie każdym dźwiękiem umysły niewiernych jak piła tarczowa zgniłe ludzkie mięso. Chaos, zagłada i totalna destrukcja wszystkiego, co wydaje się być normalne na tym świecie, to jedyne co przychodzi mi do głowy.

Mam nadzieję, że ochoczo sięgniecie po ten album, chociażby po to, by rozładować swoje głęboko skrywane napięcia lub, żeby na nowo odkryć pierwotne instynkty gdzieś głęboko zakopane w podświadomości.

Już poprzednie płyty, a na pewno ostatnia The Baneful Choir sugerowała, że z muzykami nie do końca jest wszystko w porządku, ale na From The Visceral Abyss już jestem tego pewien. Tylko chory umysł mógł stworzyć coś takiego. Podobna reakcja towarzyszyła mi, kiedy po raz pierwszy usłyszałem Blasphemy na przegrywanej po raz setny kasecie magnetofonowej z demo Blood Upon The Altar, a później na ich debiucie Fallen Angel Of Doom. To był rok 1990 i możecie sobie tylko wyobrazić, co Kanadyjczycy zrobili z moim nastoletnim umysłem. Tak też jest i teraz, tylko duch zespołu nawiedzonych perwersów przeniósł się z Kanady do Hiszpanii i nazywa się Teitanblood.

To muzyka na pozór bardzo prymitywna, która po prostu potrafi eskalować w mojej duszy diabelskie instynkty umazane w koźlej krwi. Potrafi też przywołać najgorsze wizje, kiedy tylko zamknę oczy i skupię się na tych diabelskich nutach. Odnoszę wrażenie, że to sam władca piekieł lub jego demony nucą mi kołysankę na dobranoc. Tylko że ta noc nigdy się nie kończy...

Adam Pilachowski


Teitanblood returns to claim underground metal’s most lawless frontier. “From the Visceral Abyss” is an all-engulfing tide of unfettered, raging chaos – where black and death metal collapse into a maelstrom of destruction. Its force is neither random nor aimless but guided by an instinct sharpened over decades.

This is Teitanblood at their most unhinged, yet wholly assured in execution. Dissonance and precision collide in monstrous, writhing riffs, underpinned by percussive violence that shifts between merciless blasting and dirge-like weight. Layer upon layer of bile-drenched vocals coil through the cacophony, forging a suffocating atmosphere of grotesque grandeur.

As ever, the album is steeped in the restless spirit of the late Finnish artist Timo Ketola, who stood as both interpreter and architect of Teitanblood’s visual world. Ketola’s oracular visions provided the scripture from which these lyrics emerged – his legacy not merely preserved but carried forth beyond the grave. The tradition of transmuting sound into imagery continues, with Dávid Glomba filling the booklet’s pages with a dense tapestry of illustrations, sigils, and hand-scribed invocations.

The cycle is eternal. The dead shall die again, their bodies will be feasted upon by worms, and the voice of the black earth will proclaim to those who sleep in the dust with the tumultuous clamour of empty graves, overshadowing the clouds.



..::TRACK-LIST::..

1. Enter the Hypogeum 06:48
2. Sepulchral Carrion God 07:28
3. From the Visceral Abyss 08:34
4. Sevenhundreddogsfromhell 01:04
5. Strangling Visions 05:26
6. And Darkness was All 07:44
7. Tomb Corpse Haruspex 14:53



..::OBSADA::..

NSK - Vocals, Bass, Guitars
J - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=39OIdQSnFBU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Metaphobic to świeży projekt z Atlanty, który powstał w 2018 roku na zgliszczach Cesspool. W 2021 nagrali demo i po czterech latach komponowania pojawiają się znowu aby zaprezentować swoją debiutancką płytę. Amerykanie grają gęsty death metal, który w gruncie rzeczy wszyscy już znają, bowiem typowość dźwięków zamieszczonych na „Deranged Excruciations” jest dość duża i od pierwszych taktów rozpoznawalna jako metal śmierci „made in USA”, choć trochę europejskich naleciałości odnaleźć w nim można. Chodzi głównie o udziwnione i nieco szalone, techniczne riffy, których pełno na tej produkcji. Są to niekonwencjonalne rozwiązania, które tworzą kłębiącą się masę, wtrącając do tego niby zwykłego deta sporego pierwiastka zła. Sprawia to, że ten krążek zalatuje siarką i spowija wszystko wokół gęstnącym z każdą minutą mrokiem. Te powykręcane formy, przypominające Demilich, Metaphobic sprawnie umieścił w otulinie uszytej z tradycyjnie gniotących i galopujących akordów, które można było usłyszeć w amerykańskim death metalu, chociażby za pośrednictwem takich kapel jak Incantation czy Monstrosity. Zwarte i ciężkie kostkowanie, zagęszczone sekcją rytmiczną i niskimi growlami, opatrzone schizoidalnymi solówkami chwilami kojarzącymi się z Morbid Angel oraz wywracającymi utarte schematy wirtuozerskimi zagrywkami, z precyzją trafia w najczulsze punkty. Wywołuje to silne emocje, na które bez trudu wpływają duszne i skrajnie posępne aranżacje „Deranged Excruciations”. Muzyka Metaphobic, pomimo swej klasyczności jednak budzi małe zdumienie, bo jej zróżnicowane riffy i niebanalne chwilami pomysły czynią z niej brutalną i ciekawą gędźbę, która pochłania swoim niepokojącym klimatem i okresowo nieokiełznanym usposobieniem. Kwintet ten wysmażył dobry debiut, który ciasno wypełniony jest liczną zmianą temp, pokombinowaną stylistyką i nawet bezkompromisową rąbanką. Jak dla mnie niezły początek.

shub niggurath


US Death Metal quintet Metaphobic is finally back with their massive debut album "Deranged Excruciations", crafting the perfect mix between old school flavors with plenty of riffs and catchy sections and much more modern dissonancies.

Metaphobic is a five piece death metal group from Atlanta, GA originated in 2018 from the ashes of their previous band, Cesspool, when the main songwriter departed. The remaining members Peter (Obsolescence), Nathan (Paladin), Shawn (Homicidal, ex-Sadistic Ritual), and Danny took the band in a completely new direction and began writing all new material. In 2019 Dan (Malformity) was recruited on bass and the band named themselves Metaphobic.
The band recorded their first demo in 2021 at Second Sight Studios and is now back to unleash their first full length album "Deranged Excruciations".

For fans of Monstrosity, Demilich, Faceless Burial, early Gorguts



..::TRACK-LIST::..

1. Spectral Circle 03:15
2. Mental Deconstruction 04:36
3. Execration 04:14
4. Disciples Of Vengeance 09:20
5. Veiled Horizons 04:36
6. Hypnosis Engram 04:20
7. Reconstituted Grey Matter 05:27
8. Insatiable Abyss 07:40



..::OBSADA::..

Danny Dasher - Vocals
Peter Lai - Guitar
Shawn Staszko - Lead Guitar
Dan Ratanasit - Bass & Backing Vocals
Nathan McKinney - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=nApn8bH9zmo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Metaphobic to świeży projekt z Atlanty, który powstał w 2018 roku na zgliszczach Cesspool. W 2021 nagrali demo i po czterech latach komponowania pojawiają się znowu aby zaprezentować swoją debiutancką płytę. Amerykanie grają gęsty death metal, który w gruncie rzeczy wszyscy już znają, bowiem typowość dźwięków zamieszczonych na „Deranged Excruciations” jest dość duża i od pierwszych taktów rozpoznawalna jako metal śmierci „made in USA”, choć trochę europejskich naleciałości odnaleźć w nim można. Chodzi głównie o udziwnione i nieco szalone, techniczne riffy, których pełno na tej produkcji. Są to niekonwencjonalne rozwiązania, które tworzą kłębiącą się masę, wtrącając do tego niby zwykłego deta sporego pierwiastka zła. Sprawia to, że ten krążek zalatuje siarką i spowija wszystko wokół gęstnącym z każdą minutą mrokiem. Te powykręcane formy, przypominające Demilich, Metaphobic sprawnie umieścił w otulinie uszytej z tradycyjnie gniotących i galopujących akordów, które można było usłyszeć w amerykańskim death metalu, chociażby za pośrednictwem takich kapel jak Incantation czy Monstrosity. Zwarte i ciężkie kostkowanie, zagęszczone sekcją rytmiczną i niskimi growlami, opatrzone schizoidalnymi solówkami chwilami kojarzącymi się z Morbid Angel oraz wywracającymi utarte schematy wirtuozerskimi zagrywkami, z precyzją trafia w najczulsze punkty. Wywołuje to silne emocje, na które bez trudu wpływają duszne i skrajnie posępne aranżacje „Deranged Excruciations”. Muzyka Metaphobic, pomimo swej klasyczności jednak budzi małe zdumienie, bo jej zróżnicowane riffy i niebanalne chwilami pomysły czynią z niej brutalną i ciekawą gędźbę, która pochłania swoim niepokojącym klimatem i okresowo nieokiełznanym usposobieniem. Kwintet ten wysmażył dobry debiut, który ciasno wypełniony jest liczną zmianą temp, pokombinowaną stylistyką i nawet bezkompromisową rąbanką. Jak dla mnie niezły początek.

shub niggurath


US Death Metal quintet Metaphobic is finally back with their massive debut album "Deranged Excruciations", crafting the perfect mix between old school flavors with plenty of riffs and catchy sections and much more modern dissonancies.

Metaphobic is a five piece death metal group from Atlanta, GA originated in 2018 from the ashes of their previous band, Cesspool, when the main songwriter departed. The remaining members Peter (Obsolescence), Nathan (Paladin), Shawn (Homicidal, ex-Sadistic Ritual), and Danny took the band in a completely new direction and began writing all new material. In 2019 Dan (Malformity) was recruited on bass and the band named themselves Metaphobic.
The band recorded their first demo in 2021 at Second Sight Studios and is now back to unleash their first full length album "Deranged Excruciations".

For fans of Monstrosity, Demilich, Faceless Burial, early Gorguts



..::TRACK-LIST::..

1. Spectral Circle 03:15
2. Mental Deconstruction 04:36
3. Execration 04:14
4. Disciples Of Vengeance 09:20
5. Veiled Horizons 04:36
6. Hypnosis Engram 04:20
7. Reconstituted Grey Matter 05:27
8. Insatiable Abyss 07:40



..::OBSADA::..

Danny Dasher - Vocals
Peter Lai - Guitar
Shawn Staszko - Lead Guitar
Dan Ratanasit - Bass & Backing Vocals
Nathan McKinney - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=nApn8bH9zmo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'The Temple Aflame' jednym z najbardziej niszczycielskich headbangerów roku!
'Lucid Dawn' poraża nawet wtedy, gdy już się skończy...



Lucid Dawn, the ten-track magnum opus was engineered, mixed and mastered by Zack Ohren (Suffocation, Fallujah, Wrvth, All Shall Perish et al.) at Sharkbite Studios in Oakland, California, and takes ARKAIK‘s multifaceted sound to an entirely new dimension, showcasing each musician’s creative potential and upping the proverbial ante of the brutality and technicality of their back catalog. With the addition of guitarists Miguel Esparza (ex-Hatriot) and Greg Paulson as additional composers, Lucid Dawn delivers a fresh approach to the band’s sound and the entire progressive death metal genre. As an added bonus, the album features guest appearances from death metal heavy weights, Trevor Strnad and Ryan Knight of The Black Dahlia Murder, as well as Bay Area live string quartet, Amaranth.

Lucid Dawn is the second installment in a series of concept albums revolving around Cyrix, a disillusioned character in a dystopian society. In Cyrix’s world, dreaming is systematically controlled by a tyrannical ruler named Khaal-Li-Phar and his army of dark shamans, where people are forced to build monuments to the tyrant to stifle their imaginations and inhibit their ability to achieve a multi-dimensional existence. Lucid Dawn is a death metal take on American mythologist, writer and lecturer, Joseph Campbell’s monomyth, and the beginning of Cyrix’s “Hero’s Journey.” Musically and conceptually, Lucid Dawn carries the listener on a visceral expedition through the depths of evil and beyond the threshold of mundane reality.



..::TRACK-LIST::..

1. Risen 01:53
2. From the Void 03:56
3. Digital Shroud 04:34
4. That Which Lies Hidden 03:41
5. Awaken the I 04:27
6. Fleshwalkers 06:10
7. Fusion of Epochs 03:27
8. Lucid Dawn 04:45
9. Conjuring 04:58
10. The Temple Aflame 15:45



..::OBSADA::..

Miguel Esparza - Guitars (lead)
Alex Bent - Drums
Jared Christianson - Vocals
Greg Paulson - Guitars
Ivan Munguia - Bass




https://www.youtube.com/watch?v=gt8g_FVLgoE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'The Temple Aflame' jednym z najbardziej niszczycielskich headbangerów roku!
'Lucid Dawn' poraża nawet wtedy, gdy już się skończy...



Lucid Dawn, the ten-track magnum opus was engineered, mixed and mastered by Zack Ohren (Suffocation, Fallujah, Wrvth, All Shall Perish et al.) at Sharkbite Studios in Oakland, California, and takes ARKAIK‘s multifaceted sound to an entirely new dimension, showcasing each musician’s creative potential and upping the proverbial ante of the brutality and technicality of their back catalog. With the addition of guitarists Miguel Esparza (ex-Hatriot) and Greg Paulson as additional composers, Lucid Dawn delivers a fresh approach to the band’s sound and the entire progressive death metal genre. As an added bonus, the album features guest appearances from death metal heavy weights, Trevor Strnad and Ryan Knight of The Black Dahlia Murder, as well as Bay Area live string quartet, Amaranth.

Lucid Dawn is the second installment in a series of concept albums revolving around Cyrix, a disillusioned character in a dystopian society. In Cyrix’s world, dreaming is systematically controlled by a tyrannical ruler named Khaal-Li-Phar and his army of dark shamans, where people are forced to build monuments to the tyrant to stifle their imaginations and inhibit their ability to achieve a multi-dimensional existence. Lucid Dawn is a death metal take on American mythologist, writer and lecturer, Joseph Campbell’s monomyth, and the beginning of Cyrix’s “Hero’s Journey.” Musically and conceptually, Lucid Dawn carries the listener on a visceral expedition through the depths of evil and beyond the threshold of mundane reality.



..::TRACK-LIST::..

1. Risen 01:53
2. From the Void 03:56
3. Digital Shroud 04:34
4. That Which Lies Hidden 03:41
5. Awaken the I 04:27
6. Fleshwalkers 06:10
7. Fusion of Epochs 03:27
8. Lucid Dawn 04:45
9. Conjuring 04:58
10. The Temple Aflame 15:45



..::OBSADA::..

Miguel Esparza - Guitars (lead)
Alex Bent - Drums
Jared Christianson - Vocals
Greg Paulson - Guitars
Ivan Munguia - Bass




https://www.youtube.com/watch?v=gt8g_FVLgoE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Trzecia płyta Planet Hell to dziewięć utworów urzekających wielością nieszablonowych rozwiązań, oscylujących wokół klimatów progresywnego death i thrash metalu oraz post-black metalu, tworzących prawdziwy muzyczny brylant niekonwencjonalności rekomendowany wyznawcom Voivod, Atheist i… Rush!' - zachwala swoich podopiecznych zasłużona Mad Lion Records z Oświęcimia.



Planet Hell to zespół o którym wcześniej słyszałem, zresztą niejednokrotnie, jednak biorąc pod uwagę gatunek przez nich wykonywany, niekoniecznie będący dla mnie priorytetem, dotychczas skutecznie pomijanym. Jak już jednak kiedyś wspomniałem, jestem leniwym chujem, i jeśli ktoś mi czegoś nie podsunie pod nos, to średnio mi się chce poszukiwać. Trafiło się jednak, że chłopaki płytę podesłali. I cholernie się z tego cieszę, bo po raz, nie wiem już który, zostałem bardzo miło zaskoczony. Planet Hell grają techniczny death metal, lirycznie oparty o twórczość Stanisława Lema, a w tym konkretnym przypadku o jego „Summa Technologiae”. Już sama zawartość przekazu słownego jest zatem mocno intrygująca. Tak samo jak oprawa graficzna, obfitująca w futurystyczne grafiki, idealnie odzwierciedlające muzyczne oblicze zespołu. Muzyka z jaką się tutaj spotykamy to totalny odjazd. Pokaz muzycznych umiejętności, kreowania kosmicznych wizji, łamania schematów, kombinowania na potęgę, z jednoczesnym zachowaniem ducha death / thrash metalu z okresu lat dziewięćdziesiątych. To taka fuzja Cynic, Pestilence (z czasów „Spheres”), Atheist z późniejszym Carcass. Jednocześnie będąca tworem wyjątkowo oryginalnym, bynajmniej nie cytującym wspomnianych klasyków w sposób dosłowny. Co jest mega zaletą tych nagrań, to fakt, iż potrafią one niesamowicie wciągać, a dzięki swojej złożoności nie odkrywają wszystkich kart już na początku gry. Aranżacje Planet Hell są logicznie uwarunkowane, ponadprzeciętnie spójne i mające określony cel. A celem tym jest zabranie was w podróż do innego wymiaru, podróż w kolorowy kosmos, przedstawienie wam szerokiej wizji wszechświata. To, co muzycy tutaj prezentują, to jest najwyższa klasa rozgrywek i prawdziwy kunszt. „Mission Three” jest chwilami nieco chaotyczna, pozbawiona typowych dla „piosenek” schematów, podróżująca swoimi ścieżkami. Cholernie dużo na tej płycie elementów zaskakujących, nieoczywistych, przeciwstawnych. Ilością zawartych na tym albumie pomysłów można by spokojnie obdarzyć kilka innych wydawnictw. Mamiące melodie, kąśliwa zadziorność, albo niemal djentowe łamańce, plus klawiszowe, oszczędne ozdobniki w tle, potęgujące wspomniany już pozaziemski klimat. Wszystko jest tutaj niesamowicie poskładane, a wspomniany wcześniej pozorny chaos umiejętnie ujarzmiony. W swoim gatunku Planet Hell to zespół światowej klasy, a „Mission Three” jest dla mnie chyba najlepszym albumem od czasu kiedy spuszczałem się nad „Crust” Sadist. Kto ich jeszcze nie zna, niech sprawdza koniecznie.

jesusatan



..::TRACK-LIST::..

Mission Three is inspired by Stanisław Lem's book 'Summa Technologiae'

1. Transition
2. Astronomer
3. Diabolus Ex Machina
4. AI Loves You
5. Universal Architect
6. Laplace's Demon
7. Facsimile
8. Evolution DI.LEM.MA
9. Homeostasis
10. Kombinat (Republika cover)



..::OBSADA::..

Bass - Jędrzej Łaciak
Drums - Tomasz Raszka
Guitar - Tomasz Ziarko
Guitar, Vocals - Przemysław Latacz

Synth, Samples - Dominik Wawak




https://www.youtube.com/watch?v=e98f2g_xXnk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Trzecia płyta Planet Hell to dziewięć utworów urzekających wielością nieszablonowych rozwiązań, oscylujących wokół klimatów progresywnego death i thrash metalu oraz post-black metalu, tworzących prawdziwy muzyczny brylant niekonwencjonalności rekomendowany wyznawcom Voivod, Atheist i… Rush!' - zachwala swoich podopiecznych zasłużona Mad Lion Records z Oświęcimia.



Planet Hell to zespół o którym wcześniej słyszałem, zresztą niejednokrotnie, jednak biorąc pod uwagę gatunek przez nich wykonywany, niekoniecznie będący dla mnie priorytetem, dotychczas skutecznie pomijanym. Jak już jednak kiedyś wspomniałem, jestem leniwym chujem, i jeśli ktoś mi czegoś nie podsunie pod nos, to średnio mi się chce poszukiwać. Trafiło się jednak, że chłopaki płytę podesłali. I cholernie się z tego cieszę, bo po raz, nie wiem już który, zostałem bardzo miło zaskoczony. Planet Hell grają techniczny death metal, lirycznie oparty o twórczość Stanisława Lema, a w tym konkretnym przypadku o jego „Summa Technologiae”. Już sama zawartość przekazu słownego jest zatem mocno intrygująca. Tak samo jak oprawa graficzna, obfitująca w futurystyczne grafiki, idealnie odzwierciedlające muzyczne oblicze zespołu. Muzyka z jaką się tutaj spotykamy to totalny odjazd. Pokaz muzycznych umiejętności, kreowania kosmicznych wizji, łamania schematów, kombinowania na potęgę, z jednoczesnym zachowaniem ducha death / thrash metalu z okresu lat dziewięćdziesiątych. To taka fuzja Cynic, Pestilence (z czasów „Spheres”), Atheist z późniejszym Carcass. Jednocześnie będąca tworem wyjątkowo oryginalnym, bynajmniej nie cytującym wspomnianych klasyków w sposób dosłowny. Co jest mega zaletą tych nagrań, to fakt, iż potrafią one niesamowicie wciągać, a dzięki swojej złożoności nie odkrywają wszystkich kart już na początku gry. Aranżacje Planet Hell są logicznie uwarunkowane, ponadprzeciętnie spójne i mające określony cel. A celem tym jest zabranie was w podróż do innego wymiaru, podróż w kolorowy kosmos, przedstawienie wam szerokiej wizji wszechświata. To, co muzycy tutaj prezentują, to jest najwyższa klasa rozgrywek i prawdziwy kunszt. „Mission Three” jest chwilami nieco chaotyczna, pozbawiona typowych dla „piosenek” schematów, podróżująca swoimi ścieżkami. Cholernie dużo na tej płycie elementów zaskakujących, nieoczywistych, przeciwstawnych. Ilością zawartych na tym albumie pomysłów można by spokojnie obdarzyć kilka innych wydawnictw. Mamiące melodie, kąśliwa zadziorność, albo niemal djentowe łamańce, plus klawiszowe, oszczędne ozdobniki w tle, potęgujące wspomniany już pozaziemski klimat. Wszystko jest tutaj niesamowicie poskładane, a wspomniany wcześniej pozorny chaos umiejętnie ujarzmiony. W swoim gatunku Planet Hell to zespół światowej klasy, a „Mission Three” jest dla mnie chyba najlepszym albumem od czasu kiedy spuszczałem się nad „Crust” Sadist. Kto ich jeszcze nie zna, niech sprawdza koniecznie.

jesusatan



..::TRACK-LIST::..

Mission Three is inspired by Stanisław Lem's book 'Summa Technologiae'

1. Transition
2. Astronomer
3. Diabolus Ex Machina
4. AI Loves You
5. Universal Architect
6. Laplace's Demon
7. Facsimile
8. Evolution DI.LEM.MA
9. Homeostasis
10. Kombinat (Republika cover)



..::OBSADA::..

Bass - Jędrzej Łaciak
Drums - Tomasz Raszka
Guitar - Tomasz Ziarko
Guitar, Vocals - Przemysław Latacz

Synth, Samples - Dominik Wawak




https://www.youtube.com/watch?v=e98f2g_xXnk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Engraved in Black' to absolutny 'SZCZYT' holenderskiego death metalu!!!

FA


One of the most funny things I recall from those days was that vocalist Corine said in an interview that she disliked the Gorefest debut (Mindloss) only having one new song. When Acrostichon’s “ Engraved In Black” finally came out it also featured…. One new song. And that was “Zombies”. A great song by the way. A lyrical tribute to old horror movies and musically inspired by the likes of Autopsy and Coroner with a touch of hardcore punk backing vocals.

The production (Colin Richardson) was a lot sharper than their demos were. The guitars still sounded heavy but they had so much more definition. And of course the drums sounded more mature. Bass and vocals? Just as good as always really. The rest of the album consists of material that was written from 1987 to 1991. So a lot of diversity was to be expected. We have ancient songs like “Havoc” and “Mentally Deficient” which are relatively shorter songs and more straight forward than the newer material. Especially the catchiness and rhythms of “Mentally Deficient” are memorable.

Then there are the most catchy songs from their “Dehumanized” demo, namely “Dehymanized”and “Lost Remembrance”. I still wonder why the epic “Thriving On Chaos” was not included since that song had proved to be a live favorite. Still, “Dehymanized”and “Lost Remembrance” were the most brutal (and as said, catchy) songs from that second demo, so no complaints here. Opener “Immolation Of The Agnostic” came from the first ever demo “Prologue” and with this production (and improved drums!) it becomes clear how good and well crafted this song actually is. It goes through all tempi and dynamics Acrotichon were known for yet still remaining a strong and coherent composition. Truly a classic Acrostichon song!

The remaining three songs (“Walker Of Worlds”, “Relics” and “Engraved in Black”) are all around the 6 minute mark and combine the intensity of their shorter songs with the earlier mentioned more epic and elaborate “Immolation Of The Agnostic ”. These three songs came from their earlier 1991 live tape (on which relics was still called “Germinant Malefaction”) and with this production they sound even better (the cymbals on that demo were quite annoying).

“Walker Of Worlds” is the least interesting song because it seems to loose itself compositionally a tad too much and the fastest parts seem a bit sloppy. Personally I would have prefered “Thriving On Chaos” over "Walker of Worlds".
The title track “Engraved in Black” is quite divisive as some mention it among their favorite tracks whereas I consider one of the two weaker songs on the album. So, yeah....

“Relics”, apart from the 1991 live demo, had also appeared earlier on a Peaceville sampler and that version was slightly more enjoyable because of the production (which lay soundwise between this album and their Dehumanized demo). Also the version of “Mentally Deficient” which had appeared on the D.S.F.A. 3 sampler was slightly more enjoyable than this version, again because of the production.

Acrostichon sounded more dynamic than other Dutch death metal bands during that period and I applaude them for not incorporating blast beats on one hand and not becoming too doomy on the other. The balance between ultra doom, speed and groove, often within songs itself, gave them their own specific sound. Not forgetting to mention Corine’s vocals. So deep, so dirty! Guitarist Richard Schouten was the main songwriter for the band and surely gave the world some marvellous death metal classics! The other guitarist Jos had the hots for classic metal and it showed! In the early nineties his solo’s were high standard for death metal criteria.

Try to imagine combining Autopsy with Nihilist but with a more in your face production and throw in some extra Black Sabbath and a few hints of ancient thrash. Acrostichon had character!

Too bad it took them a few years before finally releasing their debut album. If they'd done that 2 years earlier, they might have become a lot bigger than they did in the end. By the way: I found the original artwork not to my liking but the album received entirely new artwork for the 2011 and 2013 rereleases.

Morbert



..::TRACK-LIST::..

1. Immolation Of The Agnostic
2. Walker Of Worlds (Dehumanized Part 2)
3. Dehumanized
4. Mentally Deficient
5. Lost Remembrance
6. Zombies
7. Havoc
8. Relics
9. Engraved In Black

Bonus Tracks: Live at Hateau, Nov 1993
10. Forgotten
11. Snapshot
12. Monsters
13. Murder
14. Victims
15. Pain



..::OBSADA::..

Corinne - Vocals, Bass
Jos - Guitars
Richard - Guitars
Serge - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=14QE1Nu7zCw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Engraved in Black' to absolutny 'SZCZYT' holenderskiego death metalu!!!

FA


One of the most funny things I recall from those days was that vocalist Corine said in an interview that she disliked the Gorefest debut (Mindloss) only having one new song. When Acrostichon’s “ Engraved In Black” finally came out it also featured…. One new song. And that was “Zombies”. A great song by the way. A lyrical tribute to old horror movies and musically inspired by the likes of Autopsy and Coroner with a touch of hardcore punk backing vocals.

The production (Colin Richardson) was a lot sharper than their demos were. The guitars still sounded heavy but they had so much more definition. And of course the drums sounded more mature. Bass and vocals? Just as good as always really. The rest of the album consists of material that was written from 1987 to 1991. So a lot of diversity was to be expected. We have ancient songs like “Havoc” and “Mentally Deficient” which are relatively shorter songs and more straight forward than the newer material. Especially the catchiness and rhythms of “Mentally Deficient” are memorable.

Then there are the most catchy songs from their “Dehumanized” demo, namely “Dehymanized”and “Lost Remembrance”. I still wonder why the epic “Thriving On Chaos” was not included since that song had proved to be a live favorite. Still, “Dehymanized”and “Lost Remembrance” were the most brutal (and as said, catchy) songs from that second demo, so no complaints here. Opener “Immolation Of The Agnostic” came from the first ever demo “Prologue” and with this production (and improved drums!) it becomes clear how good and well crafted this song actually is. It goes through all tempi and dynamics Acrotichon were known for yet still remaining a strong and coherent composition. Truly a classic Acrostichon song!

The remaining three songs (“Walker Of Worlds”, “Relics” and “Engraved in Black”) are all around the 6 minute mark and combine the intensity of their shorter songs with the earlier mentioned more epic and elaborate “Immolation Of The Agnostic ”. These three songs came from their earlier 1991 live tape (on which relics was still called “Germinant Malefaction”) and with this production they sound even better (the cymbals on that demo were quite annoying).

“Walker Of Worlds” is the least interesting song because it seems to loose itself compositionally a tad too much and the fastest parts seem a bit sloppy. Personally I would have prefered “Thriving On Chaos” over "Walker of Worlds".
The title track “Engraved in Black” is quite divisive as some mention it among their favorite tracks whereas I consider one of the two weaker songs on the album. So, yeah....

“Relics”, apart from the 1991 live demo, had also appeared earlier on a Peaceville sampler and that version was slightly more enjoyable because of the production (which lay soundwise between this album and their Dehumanized demo). Also the version of “Mentally Deficient” which had appeared on the D.S.F.A. 3 sampler was slightly more enjoyable than this version, again because of the production.

Acrostichon sounded more dynamic than other Dutch death metal bands during that period and I applaude them for not incorporating blast beats on one hand and not becoming too doomy on the other. The balance between ultra doom, speed and groove, often within songs itself, gave them their own specific sound. Not forgetting to mention Corine’s vocals. So deep, so dirty! Guitarist Richard Schouten was the main songwriter for the band and surely gave the world some marvellous death metal classics! The other guitarist Jos had the hots for classic metal and it showed! In the early nineties his solo’s were high standard for death metal criteria.

Try to imagine combining Autopsy with Nihilist but with a more in your face production and throw in some extra Black Sabbath and a few hints of ancient thrash. Acrostichon had character!

Too bad it took them a few years before finally releasing their debut album. If they'd done that 2 years earlier, they might have become a lot bigger than they did in the end. By the way: I found the original artwork not to my liking but the album received entirely new artwork for the 2011 and 2013 rereleases.

Morbert



..::TRACK-LIST::..

1. Immolation Of The Agnostic
2. Walker Of Worlds (Dehumanized Part 2)
3. Dehumanized
4. Mentally Deficient
5. Lost Remembrance
6. Zombies
7. Havoc
8. Relics
9. Engraved In Black

Bonus Tracks: Live at Hateau, Nov 1993
10. Forgotten
11. Snapshot
12. Monsters
13. Murder
14. Victims
15. Pain



..::OBSADA::..

Corinne - Vocals, Bass
Jos - Guitars
Richard - Guitars
Serge - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=14QE1Nu7zCw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Rozkład... Zgnilizna... Makabra...


The highly anticipated 2nd full-length by this Romanian band. Hailing from Transylvania, Putred was formed by Uriel on guitars (Morbicus, Vorus, Reveler) and Filip on vocals / bass (Necrotum, Vorus, Demoted) back in June 2020. Dante (Slaughter Ceremony, ex-In Obscurity Revealed, ex-Infested) joined the band behind the drumkit right after writing the first two songs, titled "Necroza" and "Devorat de Viermi." These tracks were self-released as a promo/demo tape in July 2020. In late 2021, Corina (ex-Deimos, Vorus, Reveler) joined the band as a bass player and Filip stuck to vocals only. In October 2022, Doru (ex-Necrovile, Vorus, Malpraxis) replaced Dante on drums, and the band immediately started playing live all over Romania. After myriad splits and more demos, Putred released their debut album, "Repulsie Post-Mortem", in early 2023. If that simple-yet-sublime debut full-length firmed up their filthy foundation, then Putred´s second album surely builds that foundation ever higher -and deeper- with miles of slime! Titled "Megalit al Putrefacției", Putred perfect pounding, ponderously mid-paced Death Metal of a most eldritch nature. Rancid and foul-smelling as ever, the Romanians´ tank continues to crush forward at a patient gait, exhibiting brutality and all-out heaviness not through sheer speed or dazzling displays of technique, but rather through thoughtful songwriting, slamming/slithering riffing and none-slimier atmosphere. The leads are especially eerie, as are the multi-tracked high/low vocals, with Corina´s wandering bass-work instilling a truly unsettling feeling. Sonic references across "Megalit al Putrefacției" are many -Mortician at half-speed, Cianide at their world-eating best, early Necrophagia´s weird textures, Apparition/Sorrow with a shot of energy, and of course the unholy trifecta of Bolt Thrower, Asphyx and Grave- but Putred manage to integrate their own personality into proceedings, particularly their lyrics, all written and growled in their native tongue, telling short horror-drenched stories about death, horror, the occult and the afterlife. The closing cover of Autopsy´s "Critical Madness" simply underlines that spiritual center. Completed by absolutely perfect cover artwork courtesy of Jan Pysander Whitney, Putred´s "Megalit al Putrefacției" is prime-grade Death Metal for those who want it slower, deeper and harder.



..::TRACK-LIST::..

1. Obidă (intro) 00:53
2. Dominare Malefică 04:53
3. Aură Macabră 04:57
4. Spectre Torturate 04:47
5. Necromanție 04:44
6. Megalit al Putrefacției 04:11
7. Părăsit în Purgatoriu 04:33
8. Inscripții Antice 03:52
9. Era Morbiditații 03:44
10. Critical Madness (Autopsy cover) 04:31



..::OBSADA::..

FILIP - All Vocals
URIEL - All Guitars, Additional Vocals
CORINA - Bass Guitar

GEORGE - Session Drums




https://www.youtube.com/watch?v=mb_i4i5NdYs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Rozkład... Zgnilizna... Makabra...


The highly anticipated 2nd full-length by this Romanian band. Hailing from Transylvania, Putred was formed by Uriel on guitars (Morbicus, Vorus, Reveler) and Filip on vocals / bass (Necrotum, Vorus, Demoted) back in June 2020. Dante (Slaughter Ceremony, ex-In Obscurity Revealed, ex-Infested) joined the band behind the drumkit right after writing the first two songs, titled "Necroza" and "Devorat de Viermi." These tracks were self-released as a promo/demo tape in July 2020. In late 2021, Corina (ex-Deimos, Vorus, Reveler) joined the band as a bass player and Filip stuck to vocals only. In October 2022, Doru (ex-Necrovile, Vorus, Malpraxis) replaced Dante on drums, and the band immediately started playing live all over Romania. After myriad splits and more demos, Putred released their debut album, "Repulsie Post-Mortem", in early 2023. If that simple-yet-sublime debut full-length firmed up their filthy foundation, then Putred´s second album surely builds that foundation ever higher -and deeper- with miles of slime! Titled "Megalit al Putrefacției", Putred perfect pounding, ponderously mid-paced Death Metal of a most eldritch nature. Rancid and foul-smelling as ever, the Romanians´ tank continues to crush forward at a patient gait, exhibiting brutality and all-out heaviness not through sheer speed or dazzling displays of technique, but rather through thoughtful songwriting, slamming/slithering riffing and none-slimier atmosphere. The leads are especially eerie, as are the multi-tracked high/low vocals, with Corina´s wandering bass-work instilling a truly unsettling feeling. Sonic references across "Megalit al Putrefacției" are many -Mortician at half-speed, Cianide at their world-eating best, early Necrophagia´s weird textures, Apparition/Sorrow with a shot of energy, and of course the unholy trifecta of Bolt Thrower, Asphyx and Grave- but Putred manage to integrate their own personality into proceedings, particularly their lyrics, all written and growled in their native tongue, telling short horror-drenched stories about death, horror, the occult and the afterlife. The closing cover of Autopsy´s "Critical Madness" simply underlines that spiritual center. Completed by absolutely perfect cover artwork courtesy of Jan Pysander Whitney, Putred´s "Megalit al Putrefacției" is prime-grade Death Metal for those who want it slower, deeper and harder.



..::TRACK-LIST::..

1. Obidă (intro) 00:53
2. Dominare Malefică 04:53
3. Aură Macabră 04:57
4. Spectre Torturate 04:47
5. Necromanție 04:44
6. Megalit al Putrefacției 04:11
7. Părăsit în Purgatoriu 04:33
8. Inscripții Antice 03:52
9. Era Morbiditații 03:44
10. Critical Madness (Autopsy cover) 04:31



..::OBSADA::..

FILIP - All Vocals
URIEL - All Guitars, Additional Vocals
CORINA - Bass Guitar

GEORGE - Session Drums




https://www.youtube.com/watch?v=mb_i4i5NdYs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!