...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI..


..::OPIS::..

Tonight we fight
The Horns decide our fate
Fight well - In Hell
Open the Gates!


Słuchając "Open The Gates" Manilla Road można poczuć się jak podczas niesamowitej podróży po mitycznym królestwie, znajdującym się na dnie wielkiego praoceanu. Muzyka na tym albumie niesie nas swym prądem. Od samego początku trwania płyty możemy poczuć niespokojny ruch wirów i fal starożytnej siły, która pulsuje żywą energią, wydzierającą się z przepastnych głębi.

Manilla Road nie trzeba szerzej przedstawiać - w końcu niewiele jest zespołów tak kultowych i tak idealnie chwytających ducha prawdziwego heavy metalu jak oni. Jakość twórczości Marka Sheltona i spółki jest sama w sobie wskaźnikiem doskonałości, jaką osiągnął ten zespół.

Po znakomitym "Crystal Logic" z 1983 roku, Manilla Road znowu pokazała na co ją stać na "Open The Gates", wydanym pierwotnie w kwietniu 1985. Mark Shelton stworzył kolejne prawdziwe arcydzieło, idąc swoją twórczością naprzód, zamiast ograniczać się do napisania jakieś wariacji na temat "Crystal Logic". Dzięki temu kolejny album okazał się godnym następcą, momentami nawet lepszym od swego poprzednika.

Z tego albumu tryska magia i niesamowitość - wokale, które oscylują między podniosłymi, melodyjnymi zaśpiewami, a chrapliwą agresją - gitary, które urzekają wyjącymi solówkami i atakują swym przybrudzonym przesterem - perkusja, która swym jasnym werblem rozświetla kompozycje, jednocześnie bezkompromisowo szarżując niesamowitymi motywami i umiejętnie użytą podwójną stopą. Ponadto same kompozycje są zróżnicowane, a przy tym niezwykle interesujące i klimatyczne. "Open The Gates" może nie niesie ze sobą takiej przebojowości jaką miało "Crystal Logic", jednak nadal prezentuje klinicznie czysty destylat prawdziwego metalu.

Na samym starcie wita nas charakterystyczne i niepokojące intro oraz dudniący wstęp perkusyjny, po którym wchodzi szybki, niepokojący, a przy tym nieco thrashujący główny riff "Metalstrom". Ewidentny speed metalowy sztych, jaki został tutaj użyty, sprawia iż ten numer sprawdza się idealnie jako otwieracz tak napompowanej klasą płyty.

Zawartość albumu co i rusz ciska w nas świetnymi kompozycjami. Mamy tutaj "Heavy Metal To The World" z wyraźnie brylującą w pogmatwanym refrenie perkusją, która tworzy tutaj również niezwykle energetyczny wstęp. Manilla Road nie ogranicza się do jednego sprawdzonego patentu i uderza podniosłym i monumentalnym "Open the Gates" oraz genialnym" The Fires of Mars". W samym "The Fires of Mars" znajdziemy także chyba jedną z najlepszych solówek na tym albumie, których jest tu zresztą co nie miara.

Magiczna i Poetycka "Astronomica" w trakcie swego trwania coraz bardziej stopniuje kolejne szczyty tajemniczości. W ten sposób poszerza głębie w jakiej obraca się klimatyczna muzyka tego fantastycznego amerykańskiego trio z Wichity. Metafizyczną ekspresję muzyczną Manilla Road kontynuuje mroczny klimat "Weavers of the Web" z chwytliwym riffem pod refrenem oraz klasyczny "Witches Brew". W tej kompozycji, która wita nas arkadyjskim, onirycznym wstępie, chropowaty charyzmatyczny wokal Sheltona bryluje pośród ciężkich, nabuzowanych mocą gitarowych riffów. Interludium rozdzielające zwrotki zostało tutaj mistrzowsko okraszone energetycznym leadem. Same solówki, które mogłyby spokojnie konkurować z tymi w "The Fires of Mars", będą nam także towarzyszyć w drugiej połowie trwania utworów, a sam Shelton niemal w nich odlatuje w klimatycznym pojedynku wyrazistości i maestrii. Mark prawie zawsze tworzy niesamowite i cudowne leady do swych utworów, jednak tutaj można rzec, że przeszedł samego siebie.

To nie są jednak wszystkie smaczki, które kryje w sobie "Open The Gates". Ten album nie byłby kompletny bez genialnego "Road of Kings", w którego warstwie muzycznej można się zatracić do tego stopnia, że wejście wokali możemy przywitać lekkim szokiem. Gitary w tym utworze kreują niesamowity destylat epickiej siły i mocy. Niepokojąco pulsująca moc tkwi także pod skórą "Hour of the Dragon", godnie interpretując muzycznie jedno z najbardziej znanych opowiadań Roberta E. Howarda.

Nie mielibyśmy do czynienia z płytą Manilla Road, gdyby na pokładzie nie było przynajmniej jednej epickiej kompozycji. Tutaj tę rolę pełni ponad dziewięciominutowy "The Ninth Wave" - a co się w nim dzieje, to głowa mała. Pełne nieprzeniknionej enigmatyczności pierwsze dźwięki gitar, śpiewające później magiczne unisono, są kunsztowną i wręcz królewską formą dostojności. A potem jest jeszcze lepiej: pełne wewnętrznego ognia dysonansowe symfoniczne solówki, potępieńcze zaśpiewy, kulminacje energii i niemal świątynne bębny. Pod koniec tej wysublimowanej kompozycji Mark Shelton wspina się tutaj także wokalnie na piedestał epickości.

Wokale Marka Sheltona wzbogacają tę płytę. Mark nagrywając tę płytę miał chore gardło i podczas sesji studyjnej uszkodził sobie przez to struny głosowe. Fakt, że nie dysponował pełnią swej możliwości słychać w utworach, gdyż jego wokale są przez to bardziej szarpane, chropowate i ostrzejsze niż na "Crystal Logic" czy na "The Deluge".

Co tu dużo mówić. Konkluzję tej płyty można zawrzeć w kilku prostych hasłach: Podniosłość. Epickość. Poetyka. Klimat. Majestat. Jest to miła odmiana po tych wszystkich chujowych zespołach, opiewających w słodko-pierdzących peanach mordowanie smoków, picie piwa, puszczanie krwi dla diabłów i tak dalej. "Open The Gates" nie zawiera może żadnego utworu, który byłby tak przebojowy jak "Necropolis", jednak składa się z samych rzetelnych i zapadających w pamięci kompozycji.

Sterviss


Open the Gates is the first Manilla Road album with lyrical themes that somewhat make sense. After the first few albums were fueled by total nonsense that Mark and the boys cooked up in their acid-fueled noggins, OTG actually shows some semblance of thought in the lyrics. It’s still that trademark Manilla Road half-poetic half-stoned feel, but you can tell there was real inspiration here. OTG is mainly all about King Arthur, and has a general theme of ‘bravery’ and ‘standing your ground’ throughout. I find this album to be very motivational, whether I’m studying or exercising or doing anything really, it’s my default album to put on if I need to get moving.

Open the Gates is the longest album the Road recorded in the 80’s, coming in at about 52 minutes. Originally, they wanted to do something really silly and have something about this band make sense for once, so they wanted The Ninth Wave to be the ninth song on the album. They were so adamant about this, yet this move meant that one disc couldn’t store the whole album in its intended order. To fix this, they decided to sell it in its original print as a 12 inch LP and a 12 inch EP, with the LP having each song from Metalstrom to Hour of the Dragon, and the EP holding The Ninth Wave and Witches Brew. Every subsequent pressing on vinyl has been on one disc, with The Ninth Wave being placed right in the middle of the album, after Weavers of the Web. Honestly, I believe this change is for the best. It marks the halfway point of the album, and Witches’ Brew is a damn intense song in itself, so having them lead into each other is a bit much. This is something I’ve never seen anybody mention before so I thought I’d bring it up here.

Another little fun fact about this album; the intro to Metalstrom is actually the outro to Crystal Logic’s Dreams of Eschaton, just played in reverse. So if you play these two albums back to back, they lead perfectly into each other. It’s awesome. Metalstrom itself is a great track, setting the mood for the album immediately with a KILLER opening riff. This album has some of this band’s best riffage in it, I tell you. The title cut is one of the shortest songs the band ever put out, and it’s a nice little bridge into Astronomica. On it’s own it’s nothing special, just a nice little catchy hook to keep you listening.

Astronomica is an incredible track, and it set a standard for every following album of the 80s to have a song with an ethereal acoustic intro into a powerful mid paced masterwork. Think about it, we’ve got this one, Shadow in the Black, Spirits of the Dead, Return of the Old Ones and War in Heaven, and I guess Into the Courts of Chaos? It’s one of the best archetypes of Manilla song in my opinion. We even get some later in their career with stuff like Seven Trumpets and Battle for Bonchester Bridge. These all can be traced back to Astronomica, a phenomenal piece of music that really deserves its place in the hearts of Manilla Road fans as one of their greatest ever.

Weavers of the Web, Heavy Metal to the World, and Hour of the Dragon all have something in common, they’re powerful, have some iconic riffs and keep the album moving along nicely. Nestled in between these are The Ninth Wave, mentioned prior, which is this album’s true epic. It never feels like it drags, despite staying at a relatively slow pace and somewhat plodding at points, for the whole 9 minutes it enchants.

The Fires of Mars is this album’s weak point, in my opinion. This essentially means that this song is a 9/10 and everything else is 10/10. That’s how incredible this band and album is. My issue with this song is it’s just not that interesting, compared to everything else here it barely stands out. I love the solo though, a lot. It definitely has its moments but when it ends, I’m more glad that I get to listen to ROAD OF FUCKING KINGSSSSS!!!!!!!!!!! I discovered The Road with Necropolis like the rest of you, but this song along with Shadow in the Black is the one that kept me listening and what inspired me to get into this band. It’s just excellent, so much energy and POWER all in one song. And it’s inspirational! This plus Hour of the Dragon will get me motivated to do fuckin anything. I will hold this song close for my whole life.

The album closes with Witches’ Brew, which is just as epic as The Ninth Wave despite being somewhat shorter. This is one of the best closing tracks they ever made, maybe only topped by The Books of Skelos or The Empire. It’s a lovely trip out of the album, though the themes of the song itself are much closer to Mystification’s lyrics than OTG but it’s still one of the all-time greats.

Open the Gates has three major factors that I think make it perfect; Mark’s solos, guitar tone, and the drumming. This is I think the best tone they ever had. In the 80’s anyway. Crystal Logic is quite generic, The Deluge is much more bassy, Mystification is pretty off in some way I can’t explain, Courts is a little fuzzy for me. OOTA is the only one that comes close, it’s quite awesome and thrashy, but I just love the medieval sound that OTG has.

Mark’s solos are exquisite in this album. He is often guilty of just noodling, dragging out solos a little toooooo long, or just not doing much with them. I love them but they aren’t perfect, except on this album. They always fit the song, and I can remember every note of each one. They just slot in perfectly to each piece.

Finally, they got a new drummer for this album. His name is Randy Foxe and he is the greatest man to ever touch a drumstick, in my opinion. He doesn’t really show his full potential on this album, which is saying a LOT. In every song, there’s something fun and creative that he does. That’s the word that describes him best - creative. Nobody drums like Randy, and nobody is as creative as him, save for Cory Christner and Neudi, who are both also Manilla Road’s drummers! He really shows off his best work in the proceeding albums, though he does make a big mistake at the end of the decade that we’ll discuss when the time comes.

Open the Gates is the first of many perfect albums that this band would produce. Aside from The Fires of Mars, every single song here is a masterclass, and even that song has its moments. This is the album I’d recommend first to a new listener, as it contains a bunch of classics as well as being actually well produced unlike Crystal Logic. The Deluge is more of an emotional experience, at least for me, so even though it’s my favourite it wouldn’t be my first choice as a new listener as it’s just so different from everything else. OTG is a masterclass in metal as a whole and everyone who’s anyone should give it a spin.

MasterOfTheNight



..::TRACK-LIST::..

1. Metalström 5:22
2. Open The Gates 2:24
3. Astronomica 5:03
4. Weavers Of The Web 4:20
5. The Ninth Wave 9:33
6. Heavy Metal To The World 3:23
7. The Fires Of Mars 6:18
8. Road Of Kings 5:51
9. Hour Of The Dragon 4:49
10. Witches Brew 6:24

Bonus Tracks:
11. Touch The Sky (Early Rehearsal) 12:55
12. Witches Brew (Live 1987) 5:41
13. Weavers Of The Web (Live 2011) 4:03



..::OBSADA::..

Lead Vocals, Guitar [Guitars] - Mark W. Shelton
Bass Guitar - Scott Park
Drums - Randy 'Thrasher' Foxe




https://www.youtube.com/watch?v=tLQ-owmIS0c



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!