...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album Persecutor z Pabianic. 8 utworów czystego, pozbawionego najmniejszych objawów koniunkturalizmu Thrash/ Black/ Death Metalu. Za oprawę graficzną odpowiada Beret z niezastąpionego Total Death Art. Okładka dzieła Tamary Szwedo.



No to nam się krajowa scena wydawców najwyraźniej rozrasta. Po wypuszczeniu winylowej wersji debiutu Hekatomb, Black Flame Rebellion atakują z pozycją numer dwa. Tym razem jest to drugi album pabianickiego Persecutor, zespołu tułającego się po scenie już niemal dwie dekady. Nie miałem okazji spotkać się z debiutanckimi nagraniami kapeli, więc odniosę się jedynie do tego, co chłopaki prezentują na „Dystopian Conquest”. Brud. To pierwsze słowo, które przychodzi mi na myśl. I nie jest to wytarty slogan, ale prawdziwy gnój z obory. W zasadzie mieszankę stylów muzycznych, które Persecutor nam zapodają, zawierającą szeroki przekrój, od thrash czy black metalu, po elementy punka, albo nawet muzyki oi! (jest na tej płycie fragment czy dwa, jakoś mocno kojarzące mi się z twórczością Dr. Huckenbusha) łączy jeden cel. Ma być chamsko, prymitywnie i surowo. Bez głębszego nurkowania w szczegóły, powiedzieć o tych piosenkach można jedno. Stoją one w fanatycznej opozycji do wszelkich panujących obecnie trendów muzycznych. I to wcale nie znaczy, że na tej płycie nie ma melodii, chwytliwych momentów czy umiejętnego riffowania. No, kurwa, wręcz przeciwnie. Tylko że wszystkie te elementy użyte tu zostały w najbardziej z prostackich sposobów. Bez oglądania się na ramy stylistyczne, panowie sieją wstręt i zgniliznę, serwując nam przeterminowaną papkę nie tylko przez usta, ale wszelkimi dostępnymi otworami ciała. I to za każdym razem pod inna postacią. No bo porównajcie sobie choćby stojące na spisie utworów w najbliższej przyjaźni „Find You Anywhere” i „ Fearocracy”. Przecież to teoretycznie muzyczka za chuj nie idąca w parze. A jednak, jakimś cudem, Persecutor zagrali oba te utwory (że o innych nie wspomnę) w taki sposób, że doprowadzili je do zgodnego małżeństwa. Przykład ten, poza tym co wspomniałem na wstępie, dotyczy w zasadzie całej płyty. Płyty, która jest beznadziejnie obskurna, odpychająca, na pierwszy rzut ucha niespójna i odrażająca. Brakuje jej do ideału jedynie tego, żeby została zarejestrowana w piwnicy na jakimś Grundigu z pomarańczowym przyciskiem (niektórzy pewnie pamiętają). Może i jestem muzycznie skrzywiony, ale ten kwadratowy przekaz trafia mnie prosto w mój parszywy ryj. Wchodzi mi ten mjuzik z każdym odsłuchem coraz głębiej, a ja wcale się nie opieram. Jestem jednak przekonany, że materiał numer dwa z obozu Persecutor to pozycja wyłącznie dla muzycznych dewiantów, tudzież ludzi mających trochę nierówno pod sufitem. Nie wiem, może to taki test poczytalności? Ja nie zdałem, bo mi się to w chuj podoba. Wy se sprawdźcie sami.

jesusatan


A kto to przyszedł, po dziesięciu latach ciszy? Ano pabianicki Persecutor zaszczycił nas swą obecnością i powrotem do żywych, a na dowód tego wypuścił niedawno „Dystopian Conquest” – swój drugi pełnowymiarowy album.

Jako fan ich wcześniejszych materiałów, przywitałem i ten szerokim uśmiechem i niecierpliwym wrzuceniem płyty w odtwarzacz. Choć wcześniej rzuciłem okiem na okładkę i coś mi zazgrzytało. Bezlitosny krążownik szos z kolcami mknący w dal został zastąpiony przez sforę smutnych whippetów czy innych hartów. Przyznam – nie leży mi ten frontcover i nie za bardzo wiem, co autorka miała na myśli.

Czy całość uratuje zaś muzyka? Dotychczas nazwa Persecutor kojarzyła mi się zawsze z black/death/thrash metalowym strzałem w ryj. Niestety, po odsłuchu „Dystopian Conquest” (i to wielokrotnym) muszę stwierdzić, że nowy album jest dla mnie rozczarowaniem. Niby cały czas ich kawałki osadzone są w podobnej stylistyce, ale tak jakby całkowicie wypompowano z nich powietrze, pozbawiono zastrzyku adrenaliny i zwykłego, ludzkiego wkurwienia. Dostajemy do tego trochę dziwnych eksperymentów, jak bathorowskie zawodzenie w „Paranoikon”, totalnie dziwne, niby dark americana rockowe „Find You Anywhere”, które momentami kojarzy mi się jak pastisz Acid Drinkers… Gdzieś tam w tym black/thrash/deatowym tyglu przebija się też Black Sabbath – na tyle wyraźnie, że moje ucho wychwytuje charakterystyczny riff. Oczywiście znajdziemy tutaj też masę agresywnej i brutalnej muzyki, do jakiej przyzwyczaili nas wcześniej, tylko niestety zagranej jakby na pół gwizdka… Do tego cała płyta ma brzmienie, które pozbawia ją dynamiki. Rozumiem, że ktoś tu chciał wykręcić sound a’la Destroyer 666 czy Gospel of the Horns, ale to mi się nie trzyma kupy jakoś i pozbawia przyjemności z słuchania. I mówię to z bólem serca, bo naprawdę cenię sobie wcześniejsze materiały Persecutor i wracam do nich raz na jakiś czas. A sesje odsłuchowe z „Dystopian Conquest” w ogóle nie sprawiały mi przyjemności. Teraz też, pisząc tę recenzję, słucham tej płyty trochę na siłę – wielka szkoda i wielkie jest moje rozczarowanie.

Na obronę zespołu weźmy jednak fakt, że ten materiał ma już cztery lata, tylko w chuj im zeszło z wydaniem tego. Liczę, że to po prostu jakaś wpadka – zdarza się. Mam po prostu nadzieję, że za jakiś czas Persecutor przypierdoli z rzeczywiście dobrym materiałem, bo jak na razie to polecać nie będę. Słaba ta płyta im wyszła. Szkoda.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

1. Eradicate the Tyranny 05:05
2. Freedom's Souls 05:31
3. Paranoikon 03:16
4. Find You Anywhere 03:02
5. Fearocracy 03:38
6. Manifest (Of What Is to Come) 05:01
7. Vytzoph's Ezkape 07:26
8. Pale Alastor 05:33



..::OBSADA::..

Wojtek - voc, g, bg
Rahu - dr




https://www.youtube.com/watch?v=JVYmv0MODMU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!