...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Studyjne płyty The Who są bardzo nierówne. Jakże inaczej przedstawia się sytuacja z koncertowym "Live at Leeds". To zasługa zarówno świetnie dobranego materiału, jak i tego, że The Who na żywo był nieco innym zespołem. A w zasadzie kompletnie innym. Niesamowicie żywiołowe występy kwartetu szybko zapewniły mu nieformalny tytuł najlepszej grupy koncertowej. Pomogło w tym robienie rockowego show - błaznowanie Pete'a Townshenda i Keitha Moona, czy rozwalanie instrumentów lub inne ekscesy - ale nie da się ukryć, że i grana przez zespół muzyka sporo zyskiwała w warunkach koncertowych. Muzycy stawiali przede wszystkim na rockowy czad, grając ze zdecydowanie większą energią, wyraźnie ciężej, ale też mocniej osadzając się w bluesie. Na dobre wyszło bardziej surowe brzmienie, rezygnacja z tych wszystkich dodatków w rodzaju instrumentów klawiszowych, dęciaków, akustycznej gitary czy wszechobecnych chórków. Nie żeby te rzeczy były same w sobie złe, ale dlatego, że w przypadku tego konkretnego zespołu kompletnie się nie sprawdzały. Jak udowadnia ten album, muzycy zupełnie niepotrzebnie silili się w studiu na bogatsze brzmienie, nie mając za bardzo pojęcia o aranżacjach.

Biorąc pod uwagę zachwyty prasy i fanów koncertowym wcieleniem grupy, kwestią czasu było przygotowanie koncertówki. Początkowo miał wypełnić go materiał zarejestrowany podczas amerykańskiej trasy The Who z 1969 roku. Legenda głosi, że mający dokonać wyboru nagrań Townshend przeraził się ilością taśm do przesłuchania, więc po prostu wszystkie je spalił. Możliwe, że to tylko historyjka dla dziennikarzy, mająca utrwalić dziki wizerunek zespołu. Faktem pozostaje zmiana pierwotnych planów. Podjęto decyzję o zarejestrowaniu dwóch brytyjskich występów: 14 lutego 1970 roku na Uniwersytecie w Leeds oraz dzień później w ratuszu miasta Hull. W trakcie tego drugiego wystąpiły pewne problemy z basem Johna Entwistle'a, więc na płytę trafił materiał z pierwszego. Jednak z dwugodzinnego występu wybrano niespełna czterdziestominutowy fragment. Czas pokazał, że była to znakomita decyzja. Nie tylko kompletny zapis tego koncertu, po raz pierwszy opublikowany w 2001 roku, ale także wcześniejsza o sześć lat kompaktowa edycja zawierająca osiemdziesiąt minut nagrań, nie są pozbawione nieco mniej porywających momentów. Oryginał, wydany w okładce stylizowanej na ówczesne bootlegi, to natomiast zwarta esencja The Who na żywo.

O jakości "Live at Leeds", w jego pierwotnej formie, decyduje w znacznej mierze trafny dobór repertuaru. Aż połowę utworów stanowią interpretacje cudzych kompozycji: "Young Man Blues" Mose'a Allisona, "Summertime Blues" Eddiego Cochrana oraz "Shakin' All Over" Johnny'ego Kidda. Wszystkie zostały zagrane z niesamowitym czadem. Świetne jest brzmienie, z ostrą gitarą Townshenda, mocną perkusją Moona, a przede wszystkim potężnym basem Entwistle'a, który - w przeciwieństwie do studyjnych nagrań grupy - zdaje się być tu najważniejszym instrumentem. I bardzo dobrze, ponieważ basista był zdecydowanie najbardziej utalentowanym muzykiem zespołu, a tutaj w końcu mógł się wykazać. Całości dopełnia świetny wokal Rogera Daltreya, który na żywo nabrał fajnej, rockowej chrypy. Najbardziej porywająco wypada otwierający całość "Young Man Blues", który brzmi niemal jak nagranie Led Zeppelin. Na pierwszej stronie winylowego wydania oprócz tych trzech kawałków zmieścił się jeszcze autorski przebój "Substitute" z niealbumowego singla. Tu również jest ciężej i bardziej energetycznie, dzięki czemu ten beatlesowsko naiwny w oryginale kawałek nabrał zupełnie nowej jakości.

Kluczowym momentem płyty jest jednak piętnastominutowe wykonanie "My Generation", wypełniające znaczną część winylowej strony B. Utwór rozrósł się tak bardzo, niemal pięciokrotnie, nie dzięki długim improwizacjom - które z pewnością przekraczałyby możliwości Moona i Townshenda - a wpleceniu fragmentów innych kompozycji, jak "See Me, Feel Me" i "Underture" z "Tommy'ego", singlowego "The Seeker" czy jeszcze nie opublikowanego "Naked Eye". I o dziwo, wyszło to naprawdę przekonująco, bardzo spójnie, a całość znów zyskuje dzięki bardziej energetycznemu wykonaniu oraz cięższemu brzmieniu. Na zakończenie pojawia się jeszcze "Magic Bus", kolejny przebój z niealbumowego singla, tutaj wydłużony ponad dwukrotnie do ośmiu minut. Zaczyna się trochę niemrawo, ale wkrótce nabiera czadu i już nie odstaje od reszty płyty.

Nierzadkie wśród krytyków i powtarzających po nich słuchaczy opinie, jakoby "Live at Leeds" był najlepszą koncertówką w dziejach fonografii, wydają się mocno przesadzone. Pod względem muzycznym nie dzieje się tutaj nic prawdziwie wybitnego - to po prostu bardzo energetyczne granie na pograniczu hard i blues rocka, dość odległe od kreatywności, jaką podczas swoich koncertów błyszczało w tamtym czasie wielu innych rockowych twórców. Jednak pozostaje faktem, że obok wydanego w tym samym roku "Band of Gypsys" Jimiego Hendrixa oraz niewiele starszych "Happy Trails" Quicksilver Messenger Service i "Live/Dead" Grateful Dead, a poniekąd także częściowo koncertowych "Wheels of Fire" Cream i "Ummagumma" Pink Floyd, "Live at Leeds" był jednym z pierwszych dowodów na to, że rockowe koncertówki mogą być pełnowartościowymi wydawnictwami, pokazującymi swoich twórców od innej, ciekawszej strony. To jedno, ale trzeba też wziąć pod uwagę, że w kategorii takiego prostego, nieurozmaiconego - poza elementami bluesa, z którego się wywodzi - hard rocka, jest to album niemal bezkonkurencyjny. Niesamowite, że zespół, który tak chałturzył w studiu, potrafił być aż tak dobry na żywo.

Paweł Pałasz


Live at Leeds is the greatest live album of al time. I am certainly not the first to make that statement, and it is highly unlikely I will be the last. Following the grueling tour for the surprise hit Tommy, Townshend collected all of the live tapes recorded in America, "burned them in a big bonfire," and chose the show at Leeds University. he also wanted to take The Who back to their hard rocking roots. The result was THE example of warts 'n all recordings that stands as of The Who's best albums.
Things open with a bang on "Heaven and hell," the entwistle-penned tune that never made it to the studio. Townshend and Entwistle shine, but the real star is Moon, who crashes away like a man possessed. They then play a fine selection of their early jits, from "I Can't Explain" through "Tattoo." Then "Young Man Blues" enters with stop-start music and lyrics and Pete and John both get to prove their skill over more wild drumming and Roger's great vocals. This is one of several covers on the album that not only captures the spirit of the original (rare for covers), it makes the songs better. The set ends with a jam version of "My Generation" that has a few sound bugs in it (hence the birth of warts 'n all) before they clsoe with "Magic Bus."

The deluxe edition contains Tommy in one of its most complete live forms (the band never played the full thing live). Detractors would say this eradicates the back to basics ethos of the original, and in a sense they are right. However, the energy that the Tommy material is infused with here makes it a welcome addition.

It's not prog, in fact it's anti-prog. However, you cannot call yourself a rock fan without this album. get the deluxe edition, it is well worth the cost.

1800iareyay


That's what The Who had left from their extensive tour after the "Tommy" release.The idea of making a live album was decided during the 1969-1970 tour and tapes from a lot of concerts were considered to create it.

When the band was confronted to the daunting task of selecting the best numbers of all these concerts to compile them into a solid live album, The Who were too lazy to listen to all these reels and preferred to burn the tapes (according the legend to avoid these from being bootlegged) and they scheduled two new shows, one at the University of Leeds (February 14th) and the other in Hull (February 15th).

For technical reasons (the bass was not recorded on the tapes) the Hull concert could not be considered for the final recordings; so only the Leeds ones had to do it. Needless to say that the conditions of the "concert hall" were not at all ideal. The concert was recorded in the refectoire of the university and nor the sound nor the visual conditions were great (to say the least).

Anyway, here we go for what I consider one of the greatest live rock albums of all times. In-line with "Made In Japan", "Uriah Heep Live 73", "Rock'n'Roll Animal" and "Slade Alive!". In terms of prog, I would add "Genesis Live" and "Keys To Ascension I".

Just bear in mind that "Live At Leeds" was released well ahead all the other ones.

The Who were one of the best live act in the rock history. Extremely violent. Not only because Pete was smashing his guitar on stage, but the whole band were really disjointed for the era (mid to late sixties).

I purchased the original vinyl version in 1971while I was twelve. This contained only six numbers of which three were rock or blues classics ("Young Man Blues", "Summertime Blues" - superb rendition to be honest, and "Shakin' All Over"). "Substitute" was formatted as the original but "Magic Bus" was quite extended (almost eight minutes) and the version of "My Generation" featured here is rather disjointed. If you doubt about the hardness of a Who live concert, just listen to this piece of music. It definitely has influenced some excesses of the Purple on stage.

The original album was just over thirty-five minutes lenght.

Years later (in 1995), a remastered version saw the light and clocked at almost the full CD capacity, including their first attempt of a mini-rock opera : "A Quick One, While He's Away" released in 1966 on their studio album "A Quick One" (not easy to perform live, I would say). This version is far much heavier and rockier than its studio counter-part. A great moment of music, indeed. When you listen to intro of this number (about FIVE minutes), you'll be immediately brought into Peter Gabriel's world while he was introducng most of the Genesis classis. Again, this was recorded in February 1970, earlier than any weird little stories from Peter...

A bit of "Tommy" (more to come) with "Amazing Journey/ Sparks", a bit of Who standards with "I Can't Explain", some good Who songs as well with "Tatoo", "Happy Jack", "I'm A Boy" as well as a great version of "Fortune Teller" were of course more than welcome.

But the real big thing is the deluxe two CD edition released in 2001 which features almost the whole of "Tommy" in an incredible live version. Of course, "Underture" is not played but this recording is really extraordinary. Of course, when "Tommy" is mentioned, I am completely biased. I just adore this album so I can only advise you to grab the deluxe edition.

You'll get a typical Who concert like the one from Woodstock, also available (but in boot format) and the Isle of Whight one. On both of these, the sequence of the original concerts are kept (which is not the case on Live At Leeds).

Four numbers were played after "Tommy" : "Summertime Blues," "Shakin' All Over," "My Generation," and "Magic Bus" but maybe for consistency reasons, the whole of "Tommy" was placed on the whole of the second CD.

This fully expanded "Live At Leeds" is GORGEOUS and I will rate it with five stars (while the original would probably deserve three and the remastered version four).

This live album has of course nothing to do with prog. It is wild, it rocks like hell and a like it an awful lot.

ZowieZiggy



..::TRACK-LIST::..

1. Heaven And Hell 4:30
2. I Can't Explain 2:16
3. Fortune Teller 2:34
4. Tattoo 2:51
5. Young Man Blues 4:56
6. Substitute 2:07
7. Happy Jack 2:13
8. I'm A Boy 2:40
9. A Quick One, While He's Away 8:25
10. Amazing Journey / Sparks 7:34
11. Summertime Blues 3:20
12. Shakin' All Over 4:15
13. My Generation 14:45
14. Magic Bus 7:22



..::OBSADA::..

Vocals, Harmonica - Roger Daltrey
Guitar, Vocals - Pete Townshend
Drums - Keith Moon
Bass Guitar, Vocals - John Entwistle




https://www.youtube.com/watch?v=TmfQQC1bsf4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!