...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Droga kariery Steve’a Hacketta ostatnich dwóch dekad zdecydowanie imponuje względem solowych poczynań jego kolegów z Genesis. Aktywność wydawnicza, wspierana jak tylko można aktywnością koncertową, a przede wszystkim jej artystyczne przymioty zdradzające niezwykłą kulturową otwartość gitarzysty, nie mają sobie równych wśród dokonań członków klasycznego składu progrockowej legendy. Z każdą kolejną publikacją studyjną pojawia się jednak pewien przesyt. Bo o ile Hackett, nie musząc udowadniać swojego artystycznego kosmopolityzmu, wciąż ambitnie decyduje się, aby dawać jemu wyraz, o tyle wydaje się w tym kontekście trochę kręcić w kółko.

Nie inaczej jest i tym razem. Godne podziwu wycieczki pomiędzy Prokofiewem, rdzenną muzyką afrykańską czy akcentami z odległych Chin i Uzbekistanu, to właściwie narzędzie charakterystycznej dla Hacketta gry kontrastami. Tradycyjnie dla siebie zestawia on egzotyczną rytmikę z klasyczną melancholią, czerpiące z nastroju horrorów harmonie z piosenkami opartymi na popowej melodyce, pełne rytmicznych akrobacji riffy ze ściskającymi w dołku romantycznymi solówkami, i tak dalej, i tak dalej… I chociaż, również tradycyjnie, można z tego niezwykłego tygla wydobyć kilka całkiem wartościowych momentów, to całościowo album jawi się jako kolejna płyta Steve’a Hacketta mocno kojarząca się w ogóle i w szczególe z poprzednimi jego krążkami. Co gorsza, powielanie kalek, w całym tym bogactwie wpływów wyglądających wręcz paradoksalnie, nie jest bynajmniej największym grzechem albumu. Bo jakimkolwiek szacunkiem nie darzyć by muzyki tak świetnie wyprodukowanej i tak niezwykle międzykulturowej, mimo tej jej wtórności, to jednak nie sposób zadowolić się aktualnym podejściem Hacketta do linii melodycznych, a konkretniej do tego, co jest śpiewane. Atrakcyjność i rozmach instrumentalny „Surrender Of Silence” w przykry sposób dewaluowane są przez mierność, a wręcz banalność niemal każdej linii napisanej z myślą o śpiewaniu tekstu. Czy to Hackett solo, czy wraz z Amandą Lehmann, czy też Nad Sylvan użyczający głosu w jednej kompozycji – każda z tych wokalnych kombinacji mierzy się z materią doprawdy niegodną kompozytorskiego kunsztu Steve’a Hacketta. Śpiewane partie na tym albumie to kalka wytarta, błaha i zadziwiająco nużąca.

A wspomniane wartościowe momenty albumu? Nadmieńmy choćby demoniczne intro „The Devil’s Cathedral”, w którym dialog organów kościelnych z saksofonem robi całkiem przekonujące wrażenie, ale to, co po nim, jeszcze dziesięć-piętnaście lat temu brzmiałoby z pewnością bardziej odpowiednio diabolicznie. Wśród Hackettowskiej krainy łagodności wyróżnia się zaś stanowiący właściwy finał albumu utwór „Scorched Earth” – skonstruowany, zaaranżowany w sposób, wydawałoby się, zaskakująco naturalny, pozbawiony tak charakterystycznych dla albumu eklektycznych ambicji, a w dodatku z linią melodyczną Hacketta-wokalisty wyjątkowo nie pozostawiającą mizernego wrażenia.

Pewne środki modelowania kolorowego muzycznego uniwersum Steve’a Hacketta niestety wyraźnie się stępiły, co wielokrotnie może nieco uwierać przy prezentacjach tego niemal godzinnego materiału. Niemniej, po raz kolejny wypada pochwalić wydawniczą regularność siedemdziesięciojednoletniego już gitarzysty, a przede wszystkim jego wciąż bujne artystyczne ambicje. Ich realizacja bez wątpienia w pełni legitymizuje i usprawiedliwia jego retrospektywne podróże w działalności koncertowej – Steve Hackett to artysta tyleż sentymentalny, co nowoczesny – i za to go kochamy.

Przemysław Stochmal


I think this is Steve’s 28th studio album, which is probably more than the combined output of those he left in Genesis, but although I saw him play earlier this year none of this material was featured as he was touring his highly popular Genesis Revisited shows. So, when it comes to prog he has two back catalogues that are very different, while he is still releasing new and wonderful music even though he is now in his seventies. Over the last 40+ years he has released music from many different styles, being one of the few prog musicians to go the whole hog and write and record classical music, and he can play solo acoustic classical performances as well as standing in front of an electric band, and in many ways this album is a coming together of his past while also looking in new directions.

He provides nylon, steel string & 12-string guitars, oud, charango, sitar, harmonica, and vocals, and is joined by one of his touring line-ups with Roger King (keyboards, programming & orchestral arrangements), Rob Townsend (saxophone, clarinet), Jonas Reingold (bass), Nad Sylvan (vocals) and Craig Blundell (drums) while he has also brought in additional musicians which includes two more drummers in Phil Ehart (Kansas) and Nick D’Virgilio (Spock’s Beard etc). Musically he is moving through tribal, New Age, classical and prog, but surely the whole album should be deemed as progressive as he is truly pushing boundaries and mixing and blending styles together to create something which is vital and hugely impressive.

Many old progheads, like me, will have a strong fondness for his early solo albums as they were released when we were teenagers and had a massive impact on us. However, unlike many of his contemporaries from back then he has continued to tour and record incessantly, and his current output is to the same high standard as it has always been. When asked my favourite period of Genesis, I always give the same answer, Hackett (as opposed to the normal Gabriel or Collins) and there is no doubt that he has continued to develop and deliver even since leaving that entity. Listen to his music with an open mind and discover that Hackett is still pushing himself and his followers yet even though he keeps moving this is always identifiable and part of his canon as opposed to being removed. One never knows what to expect from his albums, except they will always be sheer class, and this is no exception.

Kev Rowland


After the peaceful acoustic release "Under a Mediterranean Sky", Steve Hackett is back on his electric formula mode. He is with long-time musicians, Roger King on keys, and orchestral arrangements, and Rob Townsend on sax. The drum parts are split up between 3 drummers. Jonas Reingold is on most of the tracks on bass.
The first track is instrumental and sounds like a movie score for an action hero film. The song "Natalia" is Russian music with some well-known passages done in collaboration with his wife. Steve is singing with some opera singing and orchestral arrangements. Again you can hear an action movie in the instrumental section. Then it has some tasty and authentic violin playing. "Relaxation Music For Sharks" has some intriguing special effect intro before the drums of Nick D'Virgilio kick-off to bring the song to a faster pace. Steve is getting loose on his guitar playing. Not too relaxing, but it's for sharks!

"Wingbeats" has some African beats and singing that is not too far from what Peter Gabriel made with his band. There are some tribal drums but adding the guitar, it's done in a Hackett style. "The Devil's Cathedral" has a horror atmosphere with the dark organ playing of Roger King all this embellished with some orchestral arrangements. "Held in the Shadows is a love song dedicated to Steve's wife. It's romantic but with a kick of Rock! I enjoy the heavy parts that are in contrast to the beginning.

"Shanghai To Samarkand" put us now in the oriental part of the world where classical music meets world music, the music doing most of the talking here. When the Kansas drummer arrives, we are in a more familiar Hackett style before going back to the world music beat. "Fox Tango" Steve is getting loose again with his Gibson guitar which reminds me in some specific passages of Brian May.

"Day of the Dead" is another horror-inspired movie now a Mexican one. "Scorched Earth" is a warning song to save the earth from destruction. It's a beautiful song that has a clear and intentional lighter mood. I enjoyed the orchestral arrangements here. It ends with a short and peaceful song with some lovely guitar parts of Steve showing his love for classical music.

As much as I still rave for Steve Hackett's first albums, He has improved a lot in his songwriting style surpassing the Genesis influence with some fusion music that brings more variety and textures to his music.

rdtprog



..::TRACK-LIST::..

1. The Obliterati (2:17)
2. Natalia (6:17)
3. Relaxation Music for Sharks (feat. Feeding Frenzy) (4:36)
4. Wingbeats (5:20)
5. The Devil's Cathedral (6:31)
6. Held in the Shadows (6:20)
7. Shanghai to Samarkand (8:27)
8. Fox's Tango (4:21)
9. Day of the Dead (6:25)
10. Scorched Earth (6:03)
11. Esperanza (1:04)



..::OBSADA::..

Steve Hackett - nylon, steel string & 12-string guitars, oud, charango, sitar, harmonica, vocals, co-producer

With:
Roger King - keyboards, programming & orchestral arrangements
Rob Townsend - saxophone, clarinet
Jonas Reingold - bass
Nad Sylvan - vocals
Craig Blundell - drums

And:
Phil Ehart - drums
Nick D'Virgilio - drums
Amanda Lehmann - vocals
Durga - vocals
Lorelei McBroom - vocals
Christine Townsend - violin, viola
Malik Mansurov - tar
Sodirkhon Ubaidulloev - dutar




https://www.youtube.com/watch?v=ZbW9tCJ9Snc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!