...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Norwedzy z Borknagar milczeli pięć lat. Po dobrym True North nastąpiło delikatne przegrupowanie i miejsce na nabranie oddechu przed kolejnymi aktami tworzenia. Zawsze czekam na nową muzykę wielbicieli sił natury i nie inaczej było z nówką w postaci Fall, która będzie miała premierę pod koniec lutego za sprawą Century Media.

Nie jestem odosobniony w oczekiwaniach, grupa ma wielu fanów w naszym kraju, którzy praktycznie od debiutu jej dopingują. Borkanagar ma to do siebie, że pomimo bardzo odważnego rozwoju artystycznego nigdy jakoś przesadnie nie naraził się wielbicielom black metalu, dzięki czemu jest słuchany przez evil metalowców, jak i tych lubujących się w bardziej melodyjnej muzyce. Øystein G. Brun, lider zespołu, ma talent do tworzenia płyt zbalansowanych, z odpowiednią dawką agresji i melodii. Fall i jej dwie poprzedniczki są w moim uznaniu utrzymane w bardzo podobnym klimacie, eksplorując te same rejony w swoim nieco rozmarzonym spojrzeniu na epicki black metal (tak, nadal uważam, że można używać tego określenia odnośnie Norwegów).

Płytę zaczynają dwie bardzo potężne kompozycje, jakie znamy już z singli. Summits i Nordic Anthem to świetni przedstawiciele albumu, którzy zaostrzyli apetyty na całość. Utwory są totalnie inne, a jednak bardzo dobrze korespondują ze sobą i z całością płyty. Jak się generalnie okazało, wykręciły mój apetyt tak mocno, że pierwsze odsłuchy Fall wniosły rozczarowanie, spodziewałem się hitu za hitem, a płyta jednak taka nie jest. Daje wiele, oferuje całą gamę melodii, uczuć i emocji, ale jednak nie jest aż tak chwytliwa, jak wspomniane kompozycje. Trzeba tu się zmierzyć z dużą ilością muzyki zbitej w ten nieprzesadnie długi album. Żeby go poznać, musiałem wręcz rozłożyć go sobie na kompozycje i „zjadać” małymi porcjami, żeby się nie przeładować. Szczerze przyznaję, że uczucie zachwytu biło się tu z przesytem i tęsknotą za bardziej prostolinijną sztuką. Po tym rozbiciu na części pierwsze w końcu mogłem płytę w pełni docenić, a jest co. Przestrzeń i progresja stykają się tu z agresywnym krzykiem i podwójnymi stopami, a lekko melancholijne melodie Larsa zderzają się z wysoko śpiewanymi popisami Vortexa. Mam też wrażenie, że zespół na tej płycie poszedł silniej w partie śpiewane i nieco wolniejsze niż wcześniej, ustawiając Fall w miejscu najdelikatniejszej w dorobku.

Praca włożona w ten album jest przeogromna. Kiedy jej słucham, nieustannie kołacze się w mojej głowie pytanie, w jaki sposób buduje się tak rozbudowany materiał. Czy to całe uwarstwienie przychodzi muzykom naturalnie, czy siedzą nad tym miesiącami, by znaleźć ulotnego ducha progresji. Trzeba by o to zapytać, by mieć pewność, ale tak czy siak należy mierzyć się z faktem, że Fall to kolejne dzieło przez duże D. Nie jestem w stanie jednoznacznie napisać, że album porwał mnie kompletnie, ale jest to muzyka, którą trzeba docenić. Cały jej kunszt, dbałość i oryginalność. Jednocześnie mam uczucie, że jest to album, który wyczerpuje pewien etap rozwoju zespołu i jeżeli czegoś on nie zmieni, to we mnie może już poklasku nie zyskać. Odkładam ją na półkę z naklejką „dobra” i czekam na genialną.

Brzeźnicki


Zachwycałem się „The True North” i wracam do niej systematycznie, nie powinniście się dziwić, że oczekiwałem nowego krążka Borknagar. Trwało to pięć lat, no i nareszcie jest.

Ale czy nareszcie? Przyznam się, bez bicia i już na początku tej recenzji, że zespołowi nie udało się przebić doskonałej poprzedniczki. Ale i tak wraz z ilością odsłuchów ten krążek zyskuje. Przy pierwszym odsłuchu od „Fall” odrzuciła mnie nachalna melodyjność. Ten zespół już dawno nie jest synonimem zimnej agresji, ale też ilość ładnych melodii na tej płycie jest większa niż na poprzednich albumach. Trudno mi się było przebić początkiem przez tę gęstą, słodką masę.

Ale z każdym odsłuchem szło lepiej i muszę powiedzieć, że pod tą powłoką znajdują się (znowu!) bardzo fajne numery. Co prawda nie wszystkie, ale sporo tutaj dobrego grania. Borknagar znów miesza i szuka w muzyce sprzed pięćdziesięciu lat, sporo tutaj inspiracji rockiem progresywnym czy hard rockiem. Natomiast mam wrażenie, że zespół nadto się w tym wszystkim rozwodzi, przez co na „Fall” mamy też sporo fragmentów po prostu nudnych. O ile poprzednia płyta trzymała mnie w zainteresowaniu od początku do końca, tak tutaj bardzo często chwilami ta muzyka mi umyka i zamienia się w nic nie znaczące tło. I niestety nie jest to jednostkowa sprawa. Odnoszę wrażenie, że Borknagar przesadził po prostu z czasem trwania tej płyty i popełnił grzech wielu kapel z ich stażem – nie zachowali umiaru. Im dalej w ten album, tym moim zdaniem gorzej. No, może nie gorzej, ale po prostu nudniej.

Zespół chyba w którymś momencie wyłączył autocenzurę i stwierdził, że wszystkie dźwięki, jakie wymyślili są warte umieszczenia na płycie. Moim zdaniem nie do końca tak rzeczy się mają i przez to ten album sporo traci. Okrojenie go minimum o jedną czwartą długości przyniosłoby znakomity efekt.

Z uwagi na powyższe, zapewne skończy się tak, że moje powroty do „Fall” będą sporadyczne. No trudno. A może to moje oczekiwania były zbyt duże? No ale po takim sztosie jak „The True North” miałem prawo.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

1. Summits 07:58
2. Nordic Anthem 05:14
3. Afar 06:54
4. Moon 05:51
5. Stars Ablaze 08:26
6. Unraveling 04:33
7. The Wild Lingers 05:34
8. Northward 09:54



..::OBSADA::..

Øystein G. Brun - Clean and Electric Guitars
Lars A. Nedland - Keys and Vocals
ICS Vortex - Bass and Vocals
Jostein Thomassen - Lead Guitars
Bjørn Dugstad Rønnow - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=OpnGndZskRI



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!