...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Tym razem postanowiłem wziąć pod lupę niemiecki zespół ASSASSIN, który został założony w 1983 roku pod nazwą SATANICA, potem przekształconą ją w tą ostateczną. Kapela w latach 80 wydała dwa albumy, z czego „Interstellar Experience” z 1988 r wzbudził najbardziej kontrowersyjne i rozległe opinie, przy czym dominowały te negatywne i słuchając owego albumu ciężko to zrozumieć. Bo jest to kawał porządnego, agresywnego thrash metalu w stylu GRINDER, MORBID SAINT, czy też KREATOR. Był to krążek którą zamknął pewien okres zespołu, potem się rozpadli i kapela wróciła w 2005 roku z nowym albumem i działa po dzień dzisiejszy. „Internal Experience” to jak dla mnie jeden z ciekawszych albumów thrash metalowych z lat 80. Co mnie urzekło w tym albumie? To, że nie ma dłużyzn, dominują właściwie krótkie utwory, które łącznie trwają około 28 minut i to jest bez wątpienia zaleta tego albumu. Umiejętności muzyków i ich popisy są tutaj kolejnym ważnym czynnikiem, który przyczynia się do atrakcyjności albumu. Każdy z muzyków daje z siebie 100%, każdy z nich stawia na profesjonalizm. I tak Robert Gonella znakomicie sobie radzi z wokalem, śpiewając ostro, drapieżnie i bardzo klimatycznie, nie można mu odmówić specyficznej charyzmy. Na styl zespołu poza zadziornym wokalem, składa się również dynamiczna, mocna sekcja rytmiczna, która napędza cały materiał oraz ostre, dynamiczne i pełne agresji partie gitarowe, które są wygrywane przez kolejnych znakomitych muzyków, a mianowicie Dekić/Hoffmann. Jest agresja, jest brutalność, jest dynamika, jest złowieszczy klimat, jest i melodyjność. Każdy riff, każda solówka jest energiczna i zapadająca w pamięci, nie można mówić o jakiś przeciętnym graniu.

Krótki i zwarty materiał to bez wątpienia to mocna strona tego albumu, no bo kto by chciał słuchać np. godzinnego materiału? Tutaj jest szybko, agresywnie i do przodu. Album otwiera agresywny, ale i melodyjny “Abstract War” w którym można usłyszeć pewne wyraźne wpływy wczesnego EXODUS. „Agd” jest jakby bardziej impulsywny utworem, pojawia się ciekawa linia melodyjna, przebojowy refren i spora dawka rytmiczności, zaś solówki gitarowe są tutaj bardzo energiczne i melodyjne. Maksimum szybkości, agresji zespół osiąga w “A Message To Survive” i tutaj sekcja rytmiczna pędzi szybko, gitary ryczą, wygrywają ciekawe melodie, ostre riffy i to wszystko brzmi wybornie, thrash metal pełną gębą. Solówki tutaj w nieco wolniejszym tempie brzmią również bardzo atrakcyjnie.“Pipeline” to cover rockowego THE CHANTAYS i jest to bardzo udany cover, bardziej melodyjny, jakby mający więcej wpływów hard rocka i tutaj tez jakby zmniejszono agresję, brutalność, a bardziej wyeksponowano melodyjność, rytmiczność czy tez przebojowość. Skoro jesteśmy przy instrumentalnych utworach znajdujących się na albumie, to należy wspomnieć także o tytułowym „Interstellar Experience” , który również stawia na melodyjność i atrakcyjne, urozmaicone partie gitarowe, te dwie kompozycje znakomicie odzwierciedlają poziom gry obu gitarzystów i jak dla mnie jest to bardzo wysoki poziom. “Resolution 588” to utwór który pod względem konstrukcji, rytmiczności, pokręconej melodii przypomina twórczość ANTHRAX i to z tych najlepszych dokonań. Natomiast taki “Junk Food” gdzie słychać pewne elementy hard rocka przypomina twórczość TANKARD. Całość zamyka kolejna szybka petarda, czyli „Baka” gdzie znów jest agresja, niezwykła rytmiczność, ale i ciekawe melodie.

Czyżby zbyt duża agresji, zbyt szybkie tempo zraziło większość ludzi do tego albumu? Czyżby brutalny charakter i dynamika owego krążka miała negatywny wpływ na większość odbiorców? Być może. Ciężko mi to zrozumieć, bo ja mam wręcz odwrotnie. Nie potrafię tutaj wytknąć jakikolwiek minus. Jest szybki i zawarty materiał, który kipi energią, agresją, zadziornością. Mamy przeboje, który zapadają w pamięci, atrakcyjne melodie, energiczne pojedynki na solówki, a każda partia muzyków jest tutaj bardzo dopracowana przemyślana. Ten album to znakomite dzieło, które jest dopracowane pod względem technicznym jak i kompozytorskim. Pozycja obowiązkowa dla fanów agresywnego thrash metalu.

PMW



There are mysteries that abound when one contemplates the space beyond, including but not limited to the scope of the universe, what does existence exist, and why do many seem compelled to beat up on Assassin's often dismissed or outright maligned sophomore album. To be forthcoming, it is an inferior offering when matched against the sheer ferocity of The Upcoming Terror, the steel-clad tank division of a debut thrasher that arguably put them in the running for the fifth slot of a hypothetical Teutonic Big 5 just after Tankard, but the figurative albatross of mediocrity that is often hung around this album's neck doesn't really jive with what's actually going on musically speaking. Whether it be the album's sub-30 minute duration (as if Slayer's Reign In Blood didn't come out two years prior) or the occasional asides into comical territory as if Nuclear Assault should be compelled to sing either exclusively about politics and the environment or video games and pizza, these poor Dusseldorf-born thrash maniacs' 1988 studio LP Interstellar Experience is mysteriously the butt of dismissive criticism. But as the old X Files adage goes and much like the album's cover art, the truth is out there.

When getting past the bizarre concept of one of Batman's arch rivals seemingly exile the caped crusader into an interstellar hallucination courtesy of his latest weaponized chemical concoction that adorns the cover, this is a strong, albeit somewhat brief showing for a late 80s thrash opus. Frequent reference is made to the "Pipeline" cover and the ode to high sugar and calorie cuisine "Junk Food" as examples of this album being a whiffle thrash dud after the heart of Sacred Reich's Surf Nicaragua or Death Angel's Frolic Through The Park, but in the auditory department the former functions as a well-crafted, punk leaning gimmick that amounts to a decent Nuclear Assault addition to what is largely a more Exodus-oriented romp, a sentiment that is further buoyed by the latter joke song being intense enough of a riff monster to pass for something out of the heavier side of the mid-80s. Truth be told, between the extremely raw and abrasive guitar tone and Robert Gonnella's almost perfect emulation of Schmier's snarling tone, a more apt description of how this album works is more along the lines of a slightly poorer man's Release From Agony rather than an outright late 80s pizza and beer thrash fest.

Barring these two obvious aforementioned exceptions, the lion's share of this album functions on a frenetic and power-based level that is more in line with its immediate predecessor. Right out of the gate the riff-oriented brutality is laid down with a fast-paced explosion of militarized mayhem that is "Abstract War", reaching levels of carnage comparable to that of Eternal Devastation as flashy lead guitar and glassy bass runs paint over a high-octane mini-epic. Honestly, while the riff work and chaotic drumming are a staple of this album's magic, bassist Markus Ludwig all but steals the show with an array of rapid plucked bass runs that might have established him as thrash metal's answer to Joey Demaio if he'd done a couple outlandish bass solos and not dropped out of the metal scene at the end of the 80s. Though "Abstract War" basically ends up stealing the show by throwing everything at the listener but the kitchen sink right at the beginning, a couple of similarly frenzied thrashers like "AGD" and "Resolution 588" do a commendable job in pounding out the fury in the lead off song's shadow. Barring a minute of so of trippy, John Carpenter-inspired ambient keyboard noise during the tail end of the album's instrumental title song "Interstellar Experience", it's all a pretty conventional excursion through Teutonic thrash warfare that never lets up.

Though the author of this review may stand almost alone in this assessment, Interstellar Experience is anything but a half-hearted fit of whiffle thrash pandering, and apart from the year that it was released there isn't really much of a rationale for supporting this claim. It may not venture as closely to death thrashing moroseness as the seminal offerings of Kreator, nor does it have any real traces of the initial blackness that Sodom brought to the table (despite several of Assassin's members collaborating with Mayhem's Euronymous and Necrobutcher on that one-off Checker Patrol project a couple years prior), but it's about as high octane as it gets as far as mainline late 80s thrash metal goes. About the only real strike against it is that it gets a bit too similar to Destruction and Necronomicon's signature sounds for comfort at times, so much so that a newcomer to this album could immediately mistake some of these songs for one of those two bands' material. All the same, it has a strong working class demeanor to it that would unfortunately be underscored by this band folding tent soon after due to their equipment being stolen and their being too broke to afford new gear. Maybe it was just the final straw, or maybe Deutsche Bank didn't trust five guys toting long hair and denim to pay back a loan, but as noted previously, the truth is out there.

Hells Unicorn



..::TRACK-LIST::..

1. Abstract War
2. Agd
3. A Message To Survive
4. Pipeline
5. Resolution 588
6. Junk Food
7. Interstellar Experience
8. Baka
9. Strange World



..::OBSADA::..

Michael Hoffmann - Guitars
Robert Gonnella - Vocals
Markus Ludwig - Bass
Dinko Vekić - Guitars
Frank Nellen - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=p0fcN4Cjo9I



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!