...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



...( Opis )...

Od ponad trzech dekad uważany za jednego z najlepszych wokalistów muzyki ciężkiej, Ray Alder, jest potężną siłą twórczą. Jako wokalista gigantów progresywnego metalu, Fates Warning, miał wkład w wiele klasycznych albumów. Stał także na czele nowoczesnej progmetalowej ekipy Redemption, która nagrała pięć uznanych albumów. Swój głos dodał także do niezliczonych innych projektów. Ale pomimo tych wszystkich błyskotliwych triumfów, Alder wciąż odkrywa nowe terytoria.

W 2019 roku po raz pierwszy odważył się wystąpić jako artysta solowy, wydając "What The Water Wants": kolekcję piosenek, napisaną wspólnie z Mikiem Abdowem (gitarzysta koncertowy Fates Warning) i Tonym Hernando ( Lords Of Black) oraz z długoletnim przyjacielem Craigiem Andersonem (Ignite, Crescent Shield) pełniącym obowiązki perkusisty. "What The Water Wants" brzmiał jak początek czegoś wyjątkowego, a Alder nigdy nie śpiewał lepiej.

W 2023 roku Ray Alder jest w gotowości, by kontynuować swoją karierę solową. Po raz kolejny pisze muzykę z Abdowem i Hernando, a do miksów zaprasza Simone Mularoni (Rhapsody, Michael Romeo, DGM). Jego drugi album nosi tytuł po prostu "II", ale pod względem muzycznym jest to znacznie bardziej odkrywcze dzieło niż jego poprzednik. Wieloletni fani Raya Aldera będą tu rozkoszować się wyrafinowaną głębią piosenek. Rozpoczynający się nieskazitelnie rozbudowaną melodyką "This Hollow Shell" od razu daje odczuć, że mamy do czynienia z bardzo treściwą i zdefiniowaną kolekcją piosenek. Głęboki i melancholijny akcent olśniewa, przypomina jak niezwykle wysmakowana jest muzyka Aldera. "Piosenki na tym albumie są znacznie dłuższe. Poprzedni nie był taki ciężki. Wtedy szukałem czegoś innego, czegoś innego, co odróżniałoby mnie od tego, co zwykle robi Fates. Myślę, że nam się to udało, ale tym razem chciałem być mroczniejszy i cięższy." - tłumaczy artysta.

Od wybuchowego bombastycznego "Hands Of Time" oraz eleganckiego, ale i niepokojącego "Waiting For Some Sun", przez zwodniczo łagodny "Keep Wandering", aż po surowy, prog-metalowy walc "Closes", album "II" jest pełen koloru i charyzmy. Słowa Aldera majestatycznie przesuwają się po bogatych sceneriach, odsłaniając niespokojnego ducha i zbolałe serce. Gdzieniegdzie pojawia się okazjonalna iskra światła i nadziei. "Myślę, że piosenki są potężniejsze, a cała płyta pełna mroku. Wesołe piosenki nie są moją mocną stroną. Jestem szczęśliwym facetem, ale kiedy słucham muzyki, tak o tym nie myślę. Podążam w kierunku, w którym emocjonalnie ciągnie mnie muzyka" - wyjaśnia Alder.

Ogromny, pełen wyrafinowanych szczegółów "II" opiera się na progmetalowej perfekcji. To próba podbicia naszych serc i umysłów, świadectwo czystej magii, która dzieje się za każdym razem, gdy śpiewa Ray Alder.




Kiedy Fates Warning postanowił zawiesić swoją działalność (prawdopodobnie już na stałe), członkowie grupy postanowili skupić się na pobocznych projektach. I tak Ray Alder (wraz z Markiem Zonderem) wypuścił w zeszłym roku debiutancki krążek A-Z, w tym zaś uraczył nas drugim albumem solowym. Tak po prawdzie od wydania What the Water Wants (2019) niewiele się zmieniło. Wokalistę po raz kolejny wsparli Mike Abdow (gitara, bas), Tony Hernando (gitara, bas), Craig Anderson (perkusja) oraz Simone Mularoni (miks, mastering); z kolei samo wydawnictwo – zarówno muzycznie, jak i lirycznie – obraca się wokół wypracowanych konceptów. Na szczęście Alder jak nikt inny potrafi je odpowiednio oprawić i sprzedać.

Ray w tekstach porusza tematy nieoczekiwanych zmian, samotności, ucieczki przed przeszłością oraz wewnętrznej otchłani; podpina je pod motywy deszczu (obmywania) czy czasu – generalnie jego chleb powszedni. Wciąż jednak pryncypalna okazuje się forma ich interpretacji. I pod tym względem Alder znów nie zawodzi – czuje liryki jak żaden inny wokalista rockowy; jego głos wciąż jest wyrazisty, szczery, pełen emocji. Facet naprawdę wdzięcznie się starzeje. A jak broni się sama muzyka? Choć Dwójka opiera się na podobnych schematach co poprzednik, to okazuje się jednak albumem lepiej ułożonym.

Utwory na II bardziej się skrystalizowały – mniej tu skakania po gatunkach, więcej prog metalu skondensowanego z melodyjnym rockiem. W materiale nie zabrakło swoistych klasyków, wspartych agresywnymi riffami (Hands of Time, Silence the Enemy), ale też przestrzennych ballad (Keep Wandering), niekiedy przybierających oprawę iście lamentacyjną (rewelacyjny, otwierający krążek This Hollow Shell). Alderowi miejscami zdarzy się skręcić w stronę nośnych melodii, co doskonale słychać na porywających refrenami My Oblivion czy Passengers. Wciąż jednak mamy tu do czynienia z albumem stricte progresywnym – rozkochanym w latach 90. czy 00. – choć w kilku kompozycjach sięgającym po bardziej nowatorskie formy.

Doskonałym tego przejawem jest Waiting for Some Sun – podszywający się pod elegijną balladę, która chwilę później ustępuje kwadratowym – wręcz djentowym – riffom, podlanym odrobiną elektroniki. Choć Hernando pokazuje na Dwójce imponujący warsztat, to drugą największą gwiazdą albumu okazuje się Mike Abdow. Muzyk od lat wspierający Fates Warning doskonale rozumie ekspresyjność Aldera – uzupełnia jego partie, wzbogaca kompozycje unikalną melodyką i solówkami. Swoją drogą nawet sam Andreson udowadnia, że potrafi wyjść ze sterylnego szablonu i zagrać coś ambitniejszego. Bębny nie były mocną stroną debiutu Aldera; w przypadku II widać poprawę, choć do zachwytów jeszcze im daleko. Kolejnymi udanymi strzałami okazały się Those Words I Bled oraz Changes. Ten pierwszy rozpoczynający się od chorusowego riffu, zręcznie zmieniający nastroje w liniach melodycznych (od chwytliwych po bardziej ponure, wręcz rozżalone). Drugi zaś – najdłuższy na płycie – ogląda się za późnymi ejtisami, dorzucając polifoniczne gitary i refren, który trudno będzie wyrzucić z głowy. W ramach bonusu Ray zaproponował akustyczną wersję This Hollow Shell – nie tak dobrą jak oryginał, zdecydowanie mniej rozkrzyczaną, ale stanowi przyjemne uzupełnienie wydawnictwa.

Ray Alder na swoim nowym albumie po raz kolejny mierzy się z pustką. Co niektórzy mogą zarzucić mu tendencyjność i powielanie znajomych motywów, które przewijały się już w tekstach Theories of Flight (2016) Fates Warning. Nie zmienia to faktu, że muzyka to idealne pole do podjęcia mentalnej bitwy. Ray eksploruje bowiem sfery, które współczesny metal uznaje za łzawe i często je bagatelizuje. Na Dwójce wokalista zakotwicza jeszcze głębiej, bo opowiada o lękach egzystencji oraz syzyfowych próbach odzyskania kontroli nad życiem. To właśnie jego wrażliwość oraz umiejętność przekładania tak delikatnych tematów na rozrywkowe medium wpływa na pozytywny odbiór płyty, nawet jeśli trudno nazwać ją przełomem w gatunku. To kolejne udane wydawnictwo w dorobku Aldera – może i odrobinę za bardzo oglądające się za siebie, ale wciąż z dobrym zapleczem instrumentalnym, a przy tym zawodowo zaśpiewane i wyprodukowane. Jeśli więc byliście zawiedzeni piosenkowym A-Z, to II wypełni tę pustkę z nawiązką.

Łukasz Jakubiak



...( TrackList )...

1. This Hollow Shell  06:02
2. My Oblivion  04:36
3. Hands Of Time  06:08
4. Waiting For Some Sun  04:29
5. Silence The Enemy  04:41
6. Keep Wandering  05:51
7. Those Words I Bled  05:51
8. Passengers  05:51
9. Changes  07:45

10. This Hollow Shell (Acoustic Version) - Bonus Track



...( Obsada )...

Vocals - Ray Alder
Drums - Craig Anderson
Guitars - Michael Abdow, Tony Hernando
Bass - Michael Abdow (tracks: 1, 2, 4, 6 to 8), Tony Hernando (tracks: 3, 5, 9)




https://www.youtube.com/watch?v=hbOoZjzO_HM



'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'



Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków!
Specjalny ch*j dla JPII!


SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!