...( Info )...

Performer = Prince

Born = June 7, 1958 in Minneapolis, Minnesota, USA

Died = April 21, 2016 (aged 57) in Chanhassen, Minnesota, USA

Genre = Funk/Rock/Pop/New Wave/R&B/Minneapolis Sound/Soul

Format = Opus ~128


...( TrackList )...

Prince - 1+1+1 is 3
Prince - 3rd eye
Prince - 4ever
Prince - Beautiful strange
Prince - Black sweat
Prince - Call my name
Prince - Dream factory
Prince - Dreamer
Prince - Eye love U, but eye don't trust U anymore
Prince - Future Soul song
Prince - Chaos and disorder
Prince - Emancipation
Prince - Gold
Prince - Musicology.opus | Prince - Musicology.mp4
Prince - Northside
Prince - Strays of the world
Prince - The greatest romance ever sold
Prince - Ol' skool company
Prince - The love we make
Prince - Chelsea Rodgers
Prince - Crucial
Prince - Empty room (Live 2002)
Prince - Endorphinmachine
Prince - Guitar
Prince - Muse 2 the Pharaoh
Prince - Dinner with Delores
Prince - Eye hate U (LP version)
Prince - P. control
Prince - Shhh
Prince - The work, pt. 1
Prince - U make my Sun shine
Prince - Somewhere here on Earth
Prince - U're gonna C me
Prince - We march
Prince - West
Prince - When eye lay my hands on U
Prince - Xpedition

-------------------------------------------------------------------------

Prince, właśc. Prince Rogers Nelson (ur. 7 czerwca 1958 w Minneapolis, zm. 21 kwietnia 2016 w Chanhassen) – amerykański muzyk, piosenkarz, kompozytor i autor tekstów, przedstawiciel wielu stylów, w tym R&B, funk, jazz, soul, rock, disco i pop.

Należał do najbardziej nowatorskich i ekscentrycznych postaci na amerykańskiej scenie popowej i rockowej. Nazywany „Księciem Popu”, wpłynął znacząco na rozwój muzyki rozrywkowej i był jedną z głównych postaci sceny muzycznej, zwłaszcza w latach 90. XX wieku. Był postrzegany jako jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci sceny muzycznej. Jego zachowanie na scenie i ubiór początkowo były uważane za obsceniczne. Uznawany przez prasę także za symbol seksu i artystę, który ukształtował swoją karierę, często walcząc z przyjętymi praktykami muzycznymi. Był uważany za wirtuoza gitary elektrycznej, grał także na instrumentach klawiszowych i perkusyjnych.

Od swojego debiutu w 1978 wydał ponad 40 albumów, które szacunkowo rozeszły się w ponad 100 mln egzemplarzy na świecie. Za sprzedaż albumów w USA otrzymał jedną diamentową płytę, jedną poczwórnie platynową, sześć podwójnie platynowych, siedem platynowych i osiem złotych. Do jego największych przebojów należą: „Little Red Corvette”, „When Doves Cry”, „Let’s Go Crazy”, „Purple Rain”, „Raspberry Beret”, „Kiss”, „U Got the Look”, „Batdance”, „Cream” i „The Most Beautiful Girl in the World”.

Poza działalnością solową współpracował także z innymi artystami. Występował na scenie m.in. z Eryką Badu, Alicią Keys czy Steviem Wonderem. Był producentem albumu Like a Prayer (1989) Madonny oraz współpracował przy tworzeniu płyty Kate Bush pt. The Red Shoes (1993). W swoich repertuarach utwory autorstwa Prince’a mieli m.in. Tom Jones oraz Sinéad O’Connor („Nothing Compares 2 U”).

Zdobył siedem nagród Grammy, a w 2004 został włączony do Galerii Sław Rock&Rolla. Zajmował się także produkcją muzyczną i aranżacją swoich utworów.

Urodził się w Minneapolis, w stanie Minnesota, w rodzinie afroamerykańskiej z Luizjany. jako syn Mattie Shaw, piosenkarki jazzowej i pracownika opieki społecznej, oraz Johna L. Nelsona (zm. w sierpniu 2001), autora tekstów piosenek i pianisty. Jego matka była Amerykanką włoskiego pochodzenia, a ojciec czarnoskórym muzykiem jazzowym, grającym na fortepianie w trio The Prince Rogers Band. Prince miał siostrę Tikę Evene oraz przyrodnie rodzeństwo: brata, Duana Nelsona i siostrę Sharon.

Zafascynowany jednym z koncertów ojca, na który wybrał się z matką, gdy miał sześć lat, także postanowił związać życie z muzyką. Podjął samodzielną naukę gry na fortepianie, a w wieku siedmiu lat skomponował swój pierwszy utwór – „Funkmachine”. Ojciec miał pewien wpływ na przyszłą twórczość Prince’a, który w swoich piosenkach wykorzystywał używane przez niego sekwencje akordów, a w kilku utworach Amerykańskie Stowarzyszenie Kompozytorów, Autorów i Wydawców uznaje go za ich współautora. Jednocześnie ojciec nadużywał przemocy fizycznej wobec syna, co ten potwierdził m.in. w dokumencie Purpurowy deszcz oraz piosence „Papa”.

Rodzice Prince’a rozwiedli się w 1968, a jego matka wkrótce ponownie wyszła za mąż. Niespokojne relacje Prince’a ojczymem, Haywardem Bakerem, doprowadziły do ucieczki chłopaka z domu. Pomieszkiwał u ojca, później u ciotki, Olivii Nelson, ostatecznie wprowadził się do szkolnego przyjaciela, Andrégo Andersona. Uczył się w gimnazjum Bryanta i liceum Centrum High. W tym okresie był prześladowany przez rówieśników ze względu na charakterystyczny sposób ubierania się oraz nieśmiałość.

Prince był samoukiem: w młodości samodzielnie opanował grę na fortepianie, gitarze i perkusji. Wraz z André Andersonem i Charlesem Smithem w wieku 14 lat założył zespół Grand Central, przemianowym później na Grand Central Corporation, a następnie na Champagne. Brali udział w sesji nagraniowej w studiu Moonsound Chrisa Moona, który wkrótce zaproponował Prince’owi solową współpracę, obejmującą skomponowanie melodii do jego tekstów. W 1976, nagrawszy pierwsze muzyczne demo, odrzucił ofertę nowojorskiej wytwórni Tiffany Entertainment, która zaproponowała mu przeniesienie na firmę praw do jego pierwszych autorskich piosenek – „Baby”, „Soft & Wet”, „Love Is Forever” i „Aces”.

Po powrocie do Minneapolis nawiązał współpracę z Owenem Husneyem z The Ad Company, który wkrótce powołał do życia firmę American Artists Inc, zajmującą się opieką artystyczną nad Prince’em. W grudniu 1976 rozpoczął nagrania kolejnego, solowego demo w studiu Sound 80. Ponadto do 1978 pracował jako muzyk sesyjny z zespołem 94 East, którego nie był jednak oficjalnym członkiem.

W czerwcu 1977 podpisał kontrakt z Warner Bros., a trzy miesiące później rozpoczął nagrania debiutanckiej płyty w studiu Sound 80 w Minneapolis oraz Record Plant w Sausalito. 7 kwietnia 1978 wydał album pt. For You, na który sam skomponował, zaaranżował i wyprodukował właściwie cały materiał, mimo że do nagrania użyto 23 instrumentów. Pierwszy singiel, „Soft & Wet”, który wydał 7 czerwca 1978, trafił na 12. miejsce Hot R&B/Hip-Hop Songs i został po latach wykorzystany w scenie dreszczowca M. Nighta Shyamalana Niezniszczalny (2000) z Robin Wright i Bruce’em Willisem. Sam album dotarł do 21. miejsca billoardowej listy Top R&B/Hip-Hop Albums. W ramach promocji albumu Prince odbył krótką trasę promocyjną po Karolinie Północnej.

Latem 1978 skompletował swój zespół koncertowy, z którym zadebiutował na scenie 5 stycznia 1979 w Capri Theater w Minneapolis. W tym okresie nowym menedżerem Prince’a został Steve Fargnoli. Od kwietnia do maja pracował w studiu Alpha Studio w Los Angeles nad materiałem na swój drugi album. Przy nagraniu płyty, zatytułowanej po prostu Prince, pomógł mu dodatkowy zespół muzyków, co okazało się dobrym pomysłem zarówno pod względem muzycznym, jak i komercyjnym. Album ukazał się 19 października 1979 i dotarł do trzeciego miejsca listy Top R&B/Hip-Hop Albums. Za sprzedaż wydawnictwa uzyskał status platynowej płyty. Album promował dwoma singlami: „I Wanna Be Your Lover” i „Why You Wanna Treat Me So Bad?”, które stały się przebojami i były wysoko plasowane na listach przebojów. Jednocześnie pracował nad pobocznym projektem – rockowym zespołem The Rebels, jednak szybko zawiesił pracę ze względu na niezadowolenie z jakości nagranych dziewięciu piosenek. Wkrótce po wydaniu płyty Prince wyruszył w trasę koncertową, m.in. lutym 1980 występował jako support przed koncertami Ricka Jamesa w ramach jego trasy pt. „Fire It Up”.

...

W 2006 przy wsparciu wytwórni Universal wydał album pt. 3121, z którym dotarł do pierwszego miejsca listy Billboard 200. Płytę promował singlem „Te amo corazón” oraz występami w programach telewizyjnych, m.in. na gali rozdania Brit Awards 2006. Album uzyskał głównie pozytywne recenzje oraz osiągnął duży sukces komercyjny, debiutując na pierwszym miejscu na liście Billboard 200 z wynikiem 183 tys. sprzedanych egzemplarzy płyt w pierwszym tygodniu po premierze. Również w 2006 premierę miała piosenka „Song of the Heart”, którą napisał na potrzeby ścieżki dźwiękowej do filmu animowanego Happy Feet: Tupot małych stóp. Utwór przyniósł mu Złoty Glob za najlepszą piosenkę. Oprócz tego 12 czerwca 2006 otrzymał Webby Award za całokształt dokonań. W sezonie 2006–2007 odbył serię koncertów pod hasłem „3121 Jazz Cuisine” w Las Vegas. 2 lutego 2007 wystąpił w przerwie meczu Super Bowl XLI, prezentując 12-minutową mieszankę swoich przebojów; minikoncert zebrał wiele pochwalnych recenzji. W lipcu wypuścił na rynek linię perfum 3121 oraz wydał album pt. Planet Earth, który ukazał się jako bezpłatny dodatek do niedzielnego wydania brytyjskiego dziennika „Mail on Monday”. W ramach promocji płyty zagrał cieszącą się dużym zainteresowaniem serię 21 koncertów pod hasłem „21 Nights in London” w hali O2 Arena w Londynie. 8 listopada wypuścił cyfrowo utwór „PFUnk” (później przemianowany na „F.U.N.K.”, będący jego odpowiedzią na zawarcie się fanowskiej koalicji „Prince Fans United”, która sprzeciwiała się działaniom artysty wobec prób blokowania wszelkiej działalności jego wielbicieli w sieci, w tym m.in. udostępniania amatorskich zdjęć i nagrań z jego koncertów na forach i dedykowanych muzykowi stronach intetnetowych. W grudniu 2007 podobno zagrał koncert na prywatnym przyjęciu urodzinowym przedsiębiorcy Jeffreya Soffera, za co miał zainkasować 2 mln dol.

W pierwszych miesiącach 2008 występował gościnnie wraz z zespołem Blind Boys Of Alabama i grał kameralne koncerty w klubach „77” i „The Green Door”. 25 kwietnia 2008 w programie Tonight Show with Jay Leno zaśpiewał premierowy utwór „Turn Me Loose”, a dzień później zagrał koncert na Coachella Valley Music and Arts Festival, za co miał zarobić 4,8 mln dol.. We wrześniu premierę miała książka pt. 21 Nights, która dokumentowała trasę w O2 Arenie na zdjęciach autorstwa Randee St. Nicholas oraz zawierała dodatkową płytę pt. Indigo Nights z zarejestrowanymi występami Prince’a w sali IndigO2, które dawał po koncertach w O2 Arenie. 17 grudnia 2008 na antenie radia Indie 103 zaprezentował single „Crimson & Clover”, „Colonized Mind” i „Wall of Berlin”, zapowiadającego premierę jego trzypłytowego zestawu – LotusFlow3r/MPLSound/Elixer, który ukazał się na początku 2009 i był dystrybuowany w USA przez ogólnokrajową sieć sklepów Target. Album Lotus Flow3r zadebiutował na drugim miejscu na liście Billboard 200. 24 marca 2009 otworzył nową stronę internetową lotusflow3r.com, którą promował najnowsze wydawnictwo. W ramach promocji albumu zagrał trzy koncerty w Live Nokia Center w Los Angeles, 18 lipca wystąpił na festiwalu Montreux Jazz, 11 października zagrał dwa koncerty w Grand Palais w Paryżu, a 24 października wystąpił w swoim studiu Paisley Park w ramach akcji charytatywnej „Love 4 One Another”. W styczniu 2010 wypuścił utwór „Purple and Gold”, który napisał z myślą o drużynie Minnesota Vikings. Miesiąc później wypuścił utwór „Cause and Effect”, a jego premiera zbiegła się z zawarciem pozasądowej ugody z firmą Promoters MCD, która pozwała artystę za odwołanie koncertu na stadionie Dublin’s Croke Park na 10 dni przed wydarzeniem. W czerwcu wydał utwór „Hot Summer” oraz odebrał nagrodę za całokształt twórczości na gali Black Entertainment Television. Miesiąc później wydał album pt. 20Ten, który był dołączany jako darmowy dodatek do wybranych europejskich gazet. W ramach promocji płyty odbył minitrasę koncertową, obejmującą osiem występów w Europie.

19 kwietnia 2018 niewydane wcześniej oryginalne nagranie „Nothing Compares 2 U” z 1984 zostało wydane jako singiel przez Warner Bros. Records.

Najdłużej współpracował z grupami The Revolution oraz The New Power Generation (występującą także pod nazwą NPG Orchestra), ale także z solowymi artystami, takimi jak m.in.: Stevie Nicks, Madonna, Alicia Keys, Erykah Badu, Nikka Costa, George Clinton, Chaka Khan, Candy Dulfer, Larry Graham i Stevie Wonder.

Na początku lat 80. stworzył zespół The Time, którego wszystkie cztery płyty – The Time (1981), What Time Is It? (1982), Ice Cream Castle (1984) i Pandemonium (1990), weszły do notowań list przebojów. W 1982 na rynku zadebiutował jego kolejny zespół – girlsband Vanity 6, który po zmianach personalnych wynikających z odejścia Vanity został przemianowany w Apollonia 6. Tworząc utwory dla zespołów, posługiwał się pseudonimem Jamie Starr. W 1983 uformował zespół The Family, dla którego napisał m.in. utwór „Nothing Compares 2 U”, a dwa lata później – grupę The Flesh, która nagrała kilka piosenek, w tym m.in. „Junk Music”, wykorzystaną w ścieżce dźwiękowej do Zakazanej miłości. Na przełomie 1986 i 1987 stworzył jazzowo-funkowy zespół Madhouse, który występował przed nim jako support na koncertach i który w 1986 wydał dwa albumy: 8 i 16. Wylansował także piosenkarkę Carmen Electrę.

W 1985 założył własną wytwórnię muzyczną – Paisley Park Records, którą w latach 90. przemianował na NPG Records (New Power Generation).

Prince pisał też piosenki dla innych artystów, takich jak m.in. Sheila E., Sheena Easton oraz grupy The Bangles. Covery piosenek Prince’a znalazły się w repertuarze m.in. Chaki Khan, Toma Jonesa, The Art of Noise, Sinéad O’Connor oraz Milesa Davisa.

W dzieciństwie był zafascynowany muzyką Jamesa Browna, poza tym – dzięki lokalnej rozgłośni radiowej KUXL – miał możliwość poznania twórczości białych wykonawców funkowych i soulowych. Na początku kariery często określany był mianem „następcy Steviego Wondera”. Tworzył pod inspiracją muzyki Jimiego Hendrixa. W latach 80. zafascynował się także jazzową twórczością Milesa Davisa.

Na pierwszym albumie For You umieścił piosenki głównie w stylu R&B, nagrane z wykorzystaniem m.in. syntezatorów i zaśpiewane wysokimi dźwiękami. Na płycie Prince znalazło się więcej rockowych brzmień. Kolejne dwa albumy – Dirty Mind i Controversy – zawierały brzmienia nowofalowe i funkowe, a także ballady. Płyta Purple Rain zawierała nastrojowe ballady oraz szybkie utwory taneczne, a teksty piosenek były znacznie ugrzecznione w porównaniu z materiałem z poprzednich albumów. Albumem Around the World in a Day zwrócił się ku psychodelicznym brzmieniom i muzyce rockowej lat 60., a krytycy zauważali w utworach wyraźne inspiracje twórczością zespołu The Beatles, czemu sam Prince zaprzeczał. Na płycie Parade słychać wpływ inspiracji jazzem, ponadto podczas nagrywania albumu Prince zrezygnował z syntezatorów na rzecz dźwięków prawdziwej perkusji i instrumentów dętych. Od czasu pracy nad tym albumem komunikował się z pozostałymi twórcami wyłącznie mailowo, rezygnując ze spotkań z nimi w studiu nagrań. Płytę Sign ’O’ the Times zdominowały brzmienia funkowe. Wydawnictwem The Black Album włączył do swojej muzyki więcej elementów funku i R&B. Piosenki z płyty Lovesexy miały charakter klubowy. Album Diamonds and Pearls został utrzymany w stylu R&B-owo–popowym, zawierał także elementy reggae, hip-hopu, rocka, funku, jazzu i muzyki tanecznej. Na krążku Emancipation powrócił do muzyki R&B oraz po raz pierwszy w karierze umieścił covery piosenek innych artystów (m.in. „One of Us” Joan Osbourne). Na epce 1999: The New Master umieścił materiał dance’owo-hip-hopowy. Krążek One Nite Alone… zawiera piosenki w akustycznej, fortepianowej odsłonie. Na albumach Musicology i 3121 ponownie zaprezentował się w mieszance styli, od funku po rock i jazz. Brzmienia funk i disco oraz ballady umieścił także na kolejnej płycie – Planet Earth. Na albumie LotusFlow3r zaprezentował materiał z instrumentalnym jazzem, a wydana w tym samym czasie płyta MPLSound zawierała piosenki utrzymane w stylu elektro-funk.

Spotykał się z piosenkarkami: Vanity, Susan Moonsie, Jill Jones i Susannah Melvoin, której – zgodnie z doniesieniami prasy – miał oświadczyć się w sierpniu 1985. W trakcie trwania związku z Melvoin miał romans z aktorką Kristin Scott Thomas, o której napisał utwór „Better with Time”. Na przełomie 1989 i 1990 spotykał się z aktorką Kim Basinger, która zaśpiewała w piosence „Scandalous” ze ścieżki dźwiękowej do Batmana. 14 lutego 1996 poślubił Mayte Jannell Garcię, która w wieku 17 lat dołączyła do jego zespołu jako tancerka. Mieli syna Boya Gregory’ego (ur. 16 października 1996, zm. w październiku 1996 na zespół Pfeiffera). W maju 2000 małżeństwo zostało anulowane. 31 grudnia 2001 poślubił Manuelę Testolini. 24 maja 2006 złożyła wniosek o rozwód. W 2007 spotykał się z projektantką mody Chelsea Rodgers oraz siostrami-bliźniaczkami: Mayą i Nandy McClean, które były tancerkami w jego zespole.

Prasa często spekulowała wokół orientacji seksualnej Prince’a, który w swoich piosenkach prowokacyjnie śpiewał: „Nie jestem kobietą, nie jestem mężczyzną / Jestem czymś, czego nigdy nie zrozumiesz” („I’m not a woman, I’m not a man / I am something that you’ll never understand”).