...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po ciepło przyjętym, lecz naprawdę kiepsko promowanym debiucie muzykom Oppressor nie pozostało nic innego, jak grać koncerty, dłubać przy nowym materiale i czekać, aż wreszcie zgłosi się do nich jakiś sensowny wydawca – wszak wypracowali sobie całkiem niezłą renomę i zasługiwali na odrobinę uwagi. No i cóż, wytwórnia się znalazła, nawet dość szybko, ale trudno oprzeć się wrażeniu, że Amerykanie spadli z deszczu pod rynnę, co ostatecznie przypieczętowało ich status zespołu z głębokiej drugiej ligi czy wiecznego supportu.

A mogło być tak pięknie… Muzyka z Agony nie różni się zbytnio od tej z „Solstice Of Oppression” — jako że Oppressor dorobił się rozpoznawalnego stylu — może oprócz tego, że jest bardziej zwarta, sprawniej zaaranżowana i nieobce są jej współczesne wpływy – zarówno te lepsze, jak i gorsze. Mniej tu skrajności, jazzu i klimatu, a mimo to każdy, kto choć raz zetknął się z „Seasons”, nie powinien być zaskoczony zawartością tego albumu. Ani rozczarowany. To wciąż stosunkowo oryginalny techniczny death metal z wieloma zmianami tempa, mocno urozmaiconymi strukturami i bardzo charakterystycznym riffowaniem, którego nie można pomylić z żadną inną kapelą. Kawałki takie jak „Gone”, „Passage”, „Valley Of Thorns” czy „Sea Of Tears” w niczym nie ustępują tym z debiutu, choć z wiadomych względów nie mają już tej świeżości – to jednak w niczym nie przeszkadza.

Prawdziwym problemem Agony — który pewnie wyolbrzymiam, ale co tam — są obce naleciałości oraz część partii wokalnych. Nie dziwi mnie, że muzycy Oppressor chcieli dorzucić coś nowego do swojej twórczości, nie pojmuję jednak dlaczego zdecydowali się na takie, a nie inne rozwiązania. Chodzi tu oczywiście o wpływy tzw. groove metalu i jego pochodnych, które nijak mi nie pasują do zakręconego stylu Amerykanów. Oppressor grający toporne riffy pod Fear Factory naprawdę nie wypada specjalnie przekonująco. Poza tym ogólne dobre wrażenie psuje niekiedy wokal — stał się czytelniejszy kosztem brutalności — bo zdarza mu się wchodzić w manierę siłowego krzyku a’la umęczony życiem Jason Blachowicz. Tim King czasem imituje też Vincenta z „Covenant”, ale to akurat mi pasuje.

Tym, co najbardziej różni Agony od „Solstice Of Oppression”, jest brzmienie – dobre, nie oszałamiające (nawet jak na swoje czasy), ale po prostu dobre i profesjonalne. Nagraniami i produkcją albumu zajął się Brian Griffin z Broken Hope, zaś mastering wykonał Jim Morris w Morrisound, dzięki czemu całość ma ręce i nogi, a przede wszystkim, co jest miłą odmianą w porównaniu z debiutem, nie dudni. Selektywność dźwięku nie budzi większych zastrzeżeń, co przy tak zaawansowanej muzyce znacząco wpływa na jej odbiór – nie trzeba leżeć z głową przy kolumnie, żeby cokolwiek z tej płyty wyłapać.

Mimo paru usprawnień natury technicznej i solidnej dawki łamańców Agony nie przebija debiutu. Ba – nie dorównuje mu, choć jak na 1996 rok mamy tu do czynienia z udanym i wyróżniającym się materiałem. Cały myk polega na tym, że „Solstice Of Oppression” wyróżniał się bardziej i był jakimś powiewem świeżości. Kolekcjonerzy mogą się skusić.

demo


If you ask any metalhead around the world to make the top ten list of his/her US death metal albums of all times, it’s very unlikely that someone would remember to include a work of the band under scrutiny here; I’m not sure if any of them would make it into the top twenty even…. it’s not because all three albums that Oppressor made throughout their career suck or are not worthy; it’s just that very few fans can recall them without the utmost strain of the memory. I only remember them cause a friend of mine is an avid fan of the band, the only one I know, and he often refers to them when we talk about music in general, with or without an apparent reason. But it wasn’t only them; there were other talented outfits from the US metal underground that never made it to the upper echelon like Broken Hope, Monstrosity, Brutality, Psychic Pawn, etc.

As my friendship with this guy has been a very long-lasting one, dating back all the way to the middle school days, I had an early exposure to the band’s debut, the glorious “Solstice of Oppression”. I wasn’t listening to much death metal at the time, but this opus stuck with me mostly due to its steady refusal to adhere to those detrimental, ruinous blast-beats and hyper-fast feats that were becoming more and more prominent on the scene. The guys had epitomized a very heavy, monolithic approach to the technical side of the genre, not the most eventful one on the field, but effective enough with these inimitable technical “excursions” taken suddenly, without any preliminary notice, creating an early antidote to the dazzling brutality movement that was gaining inertia thanks to acts like Suffocation, Cryptopsy, Kataklysm, etc. It was daunting and awe-inspiring to hear how such a patient, gradually burning, anti-nervy delivery could abruptly grow into something spell-bindingly technical and hectic…

when the album reviewed here came out, containing pretty much the same inimitable volcanic attitude, I couldn’t help but label this style “lazy technical death metal” as this is probably the only time when I used this word with positive connotations. Yes, it’s lazy stuff on display here, and yet it’s still impressive albeit with the sense of novelty from the first showing missing. Not that our friends care too much about it sinking all the ships in Chicago Bay with ”Gone” which has just arrived, actually, with seismic shreds literally out of the blue invading the aether with superb technical flashes carving burrows into the quasi-doomy canvas, becoming too extravagant towards the middle with speedier escapades surrounding them, the mid-paced drama returning at the end to wrap it on. A marvellous beginning which continues with “In Exile”; the scarily stomping quasi-groovy intro may scare away the audience, and the latter will only be too right to run away as this track offers nothing but tedious ten-ton guitars without any more intriguing highlights. “Passage” is quick to make up for the unforgivable “laziness” of its predecessor with faster, more dynamic implements, and although in terms of technicality it doesn’t provide much again, at least it has the decency to break the morose, monotonous pattern.

“Valley of Thorns” is an absolute revelation, it was high time, with stunning blazes of intricacy and surreal quiet jazzy breaks, a contrasting symbiosis that would pique the listener’s curiosity who will gape widely a few more times before the end, moments of the kind not amply served on the next “Refine” which is still a fairly decent proposition with twisted doomy riffage recalling the Morbid Angel feats at around the same time. “Sea of Tears” turns the tides towards speedier ways of execution with abrupt time and tempo changes of the stop-and-go variety, with several technical highlights provided in-between the stops, this particular gimmick later perfected on Broken Hope’s “Grotesque Blessings”. “I Am Darkness” is a sheer steam-roller the stylish interruptions following in quicker succession here as well as the faster-paced dashes both sides walking hand in hand at times, the former reaching some kind of a culmination in the second half with an incredible portion of super-technical pirouettes. “Carnal Voyage” is the final impressive showdown with more chaotic arrangements rising out of nowhere engulfing the listener with splashes of guitar pyrotechnics which at their most flamboyant hint at the future Necrophagist exploits, a most tantalizing composition that can rightfully be considered the highlight here.

Although this opus was another grand showing, it was obvious that the guys’ approach was wearing thin, and a third instalment in the same vein wasn’t going to be placed as highly. There was simply no room for “laziness” on the very capricious, transformational 90’s scene with old school defenders dropping like flies left and right so something gotta give from the band’s repertoire; the loss of identity, that was. “Elements of Corrosion” was a very aptly-titled saga the guys entering the fast riff-mongers’ camp head-over-heels with short fast explosions of technicality which bore very few resemblances to their previous musical endeavours. The corrosive… sorry, abrasive guitar sound was another indication of ongoing metamorphoses which never took a fuller shape as the band split up shortly after this album’s release. The production of a best of compilation in 2009 was just a posthumous recollection of past dramas; dramas that still echo in the fans’ ears in all their unbearably heavy, earth-shaking, lazily complicated charm.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Gone
2. Suffersystem
3. In Exile
4. Passage
5. Valley of Thorns
6. Re-define
7. Sea of Tears
8. I Am Darkness
9. Carnal Voyage

CD 2:
1. And The Angels Fell (The Suffering) (European Oppression Live)
2. Seasons (European Oppression Live)
3. As Blood Flows (European Oppression Live)
4. Eclipse Into Eternity (European Oppression Live)
5. I Am Darkness (European Oppression Live)

Bonus Tracks:
6. Human Sacrifice ('95 Version)
7. Looks That Kill
8. Over The Mountain

Oppressor EP:
9. I Am Darkness (Demo)
10. Valley Of Thorns (Demo)



..::OBSADA::..

Tom Schofield - Drums
Jim Stopper - Guitars
Adam Zadel - Guitars
Tim King - Vocals, Bass, Keyboards




https://www.youtube.com/watch?v=tDOkXtV9K6g



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!