...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Szwedzkie trio występujące pod nazwą Grand Magus istnieje już 20 lat. W ekipie wokalisty/gitarzysty JB Christofferssona i basisty Foxa Skinnera trzykrotnie dochodziło do zmiany na pozycji perkusisty, którym niezmiennie od 2012 roku jest znany z występów w m.in. szwedzkim Shining, Ludwig Witt. Heavy metalowe trio wydało do tej pory 8 płyt, z czego ta ostatnia – opublikowany w 2016 roku Sword Songs – spotkała się z mieszanymi ocenami i chłodnym odbiorem fanów i dziennikarzy muzycznych. Nic dziwnego, w końcu ekipę, która wypuściła spod swoich skrzydeł takie pozycje, jak Iron Will (2008) czy Hammer of the North (2010) stać na więcej. Trio nigdy jednak nie odpuszcza i w tym roku powraca z dziewiątym już krążkiem zatytułowanym Wolf God, który Szwedzi promować będą w maju na scenie festiwalu Mystic. Zajrzyjmy zatem w głąb tego, co do zaoferowania ma „wilczy bóg”.

Wolf God rozpoczyna podniosłe, zagrzewające do walki instrumentalne intro o tytule Gold and Glory, które doskonale komponuje się z następującym po nim utworem tytułowym. Pierwszy singiel z nowej płyty Grand Magusa szybko wyrośnie na koncertowego klasyka ze swoimi chwytliwymi riffami i zachęcającymi do śpiewania zwrotkami i refrenem. Od początku wyczuć można, że doszło do zmiany za sterami inżynierii dźwięku i produkcji. Zespół powrócił do współpracy ze Staffanem Karlssonem, co ewidentnie wyszło mu na dobre. Generalnie „żywsze” brzmienie wydaje się o wiele lepsze w odbiorze na niniejszym albumie niż nieco skostniałe i „plastikowe” Sword Songs. Drugi singiel, Brother of the Storm, to waleczny, pokrzepiający serca „hit” na miarę Varangian czy też On Hooves of Gold z dwóch poprzednich dokonań kapeli.

Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że w stosunku do Sword Songs liczba fillerów zmniejszyła się (bogu dzięki!) w znacznym stopniu. Wolf God cechuje różnorodność, i choć dwa utwory, które podobają mi się najmniej (A Hall Clad in Gold oraz He Sent Them All to Hel) wywołują mały grymas niezadowolenia na mojej twarzy, kawałki takie jak Spear Thrower, Dawn of Fire czy To Live and Die in Solitude nadrabiają pomniejsze niedociągnięcia z nawiązką. Pierwszy z nich to jeden z najszybszych i najkrótszych utworów Grand Magusa i wielka szkoda, że na zmianę tempa na znacznie żwawsze musieliśmy czekać tak długo. Heavy metalową sielankę dziewiątej płyty Szwedów wieńczy kompozycja Untamed ze swoim magicznym, patetycznym refrenem, który zaatakował bez żadnego ostrzeżenia. Christoffersson na tym utworze zaprezentował pełnię swoich umiejętności wokalnych, które – wbrew opiniom osób krytykujących jego głos – są naprawdę niebagatelne. Kapitalne zakończenie tej solidnej płyty, która odbudowała mój gorliwy entuzjazm do szwedzkiego zespołu!

Dziewiąta płyta Grand Magusa to pozycja mocno satysfakcjonująca. Momentami Wolf God to prawdziwa uczta dla wojowniczych dusz, spragnionych chóralnych refrenów, zachęcających do walki tekstów i ciekawych solówek (patrz: Glory to the Brave), których ostatnimi czasy brakowało mi w repertuarze sztokholmskiej grupy. Szczerze przyznaję, że nie spodziewałem się usłyszeć Grand Magusa w tak ustabilizowanej formie. Niech żyje wielki mag!

Marcel



19 kwietnia 2019 Nuclear Blast wydaje kolejny, dziewiąty już album GRAND MAGUS. Pojawia się kolejna porcja muzyki swoistej i rozpoznawalnej. Swoistej, bo tak jak ekipa JB nie gra nikt, a rozpoznawalnej, bo coś się stało z kreatywnością tego zespołu.

GRAND MAGUS chyba nigdy nie nagrał tak zachowawczej płyty, stworzonej z użytych już kiedyś riffów, wykorzystanych pomysłów na melodie i aranżacje oraz konstrukcji utworów. GRAND MAGUS stworzył styl pozwalający tworzyć rzeczy bardzo dobre bez nadmiernego wysiłku w sferze kompozycyjnej, muzycznie bezpieczne, ograne, ale dla fana tego bandu atrakcyjne. Gdy GRAND MAGUS otwarcie obracał się w estetyce epickiej, rycerskiej i heroicznej musiał stawić czoło problemowi wtórności znacznie bardziej, niż w bezpiecznej strefie klasycznych kołyszących konstrukcji przypisanych tylko im. Na tej płycie GRAND MAGUS nie wychodzi poza strefę swojego muzycznego bezpieczeństwa, dawkując epickość oszczędnie, podbarwiając wszystko stonerem na tyle rozważnie, by nie zrazić fanów true grania i stosując strategię ekonomii sił.
Pewien wyraźny rys delikatności cechuje praktycznie cały ten album, który nie kruszy żelazobetonu jak "Iron Will", nie budzi rycerskiego heroizmu jak "Sword Songs", a przecież coś z tych, jak iz pozostałych albumów w sobie zawiera.
JB tym razem nie dewastuje potęgą głosu, choć śpiewa bardzo dobrze, bas nie wbija w ziemię i może tylko perkusja jest bardziej żywiołowa, niż by to wynikało z prezentowanej tu muzycznej filozofii.
Wolf God i A Hall Clad in Gold to po prostu atrakcyjny, bardzo dobry metal Szwedów, trochę bardziej miękki w łagodnych refrenach niż można było oczekiwać po "Sword Songs", a jednocześnie nowej treści jest tu niezwykle mało. Kapitalny i niesamowity jest Brother of the Storm. Niby nie ma tu niczego, czego by wcześniej nie było, ale to jak zrobili ten kroczący motyw główny, jaki dali tu refren i jakie przeszywające solo zagrał JB to arcymistrzostwo! Może także iw tej kompozycji najwięcej dał z siebie wokalnie JB... Jest to numer kompletny. Nie można tego jednak powiedzieć o kilku innych.
Melancholijny, refleksyjny Dawn of Fire ma momenty słabsze i lepsze, a równocześnie skrywa w sobie wspaniały epicki refren. W zasadzie unikają szybszego grania i niedługi Spear Thrower mógł po niszczącym początku pozostać w tym tempie i przy tych drobnych gitarowych wartościach, a tymczasem otrzymujemy stoner/heavy metalowy refren. Zwolnienie zupełnie niepotrzebne, tym bardziej że solo jest dynamiczne. Niekonsekwencje, niekonsekwencje... To Live and to Die in Solitude to killer. Może tak nie od pierwszego razu, ale gdy się bardziej przysłuchać to energiczne zwrotki spojone są refrenami z wyraźnymi echami CANDLEMASS z Messiahem i faktycznie, ci którzy zaliczają GRAND MAGUS do heavy epic doom, mają w tym momencie rację, ale tylko w tym.
Trudno nie zauważyć, że w końcówce ten album traci wartości, bo ani Glory to the Brave, ani He Sent Them All to Hel nie są niczym szczególnym w ramach dostosowania bardzo wczesnych pomysłów GRAND MAGUS do obecnych potrzeb. Jest trochę stonerowo, ale jest także nieszczególnie w zbyt prostym refrenie He Sent Them All to Hel, który dziwnym trafem przywodzi na myśl prymitywizm rock/metalowy z kręgu AC/DC i stadionowego glamu. W potężnym Untamed, z druzgocącą perkusją Witta chcą jakby zatrzeć trochę to wrażenie lekkiej bezradności w dwóch poprzednich numerach, dodają epicki, ale stonowany refren i trochę wprawiają w konsternację, bo nie bardzo wiadomo, czemu takiego grania nie znalazło się tu więcej.

GRAND MAGUS jest tak doświadczonym zespołem, a JB tak uzdolnionym kompozytorem, że nawet jeśli następuje zniżka formy, to i tak jest bardzo dobrze. Tyle że bardzo dobrze w przypadku GRAND MAGUS to nie jest sukces.
Jest to najmniej interesujący album tego zespołu od czasu prezentacji "Wolf's Return".

Memorius



Wolves: dangerous outsiders, canny tacticians, or lonely dogs? The animals that steal sheep from the flock, that form packs with social positions, that howl mournfully into the night. Already, on the journey through childhood, our heads are packed with thoughts of wolves, from the devilish Big Bad Wolf of fairy tales to the wolf who founded Rome by suckling Romulus and Remus. The animal seems just to hold us in a perpetual state of awe, a breathlessness caused by its uncanny stare or a vivid flash of grey against the treeline. And yet, there are still more tales of its ambiguous glory, as upheld here by Grand Magus, who seem a wolf in kind: distant from the pack, they have wandered the treeline of heavy metal in comparative solitude, unable to feel at home in any grouping, whether that be of classic metal, doom, or Nordic bands.

With Wolf God, however, it feels that the Swedes have just about got it right. Past albums seemed always solid, if unspectacular, attempts to blend the slow, epic qualities of doom with the stomping, chest-beating grandeur of true metal. Varying degrees of success have attended their efforts over the past 20 years, peaking perhaps with Iron Will and The Hunt, albums that showed the band at their heaviest and most anthemic respectively. Importantly, a sense of continuity has followed Grand Magus during their career, perhaps due to the distinctive sound of a three-piece struggling to imbue their music with a sense of the epic. As sole guitar player and vocalist, JB Cristoffersson carries a great deal of weight on his shoulders, belting out his masculine tones like Butch Balich of Argus with either a battle-ready roar or battle-weary sigh, though crusading riffs and hair-raising singing rarely overlapped owing to his dual focus. The pure simplicity of marching riffs often made the songs easy to grasp yet flimsy once held.

Ultimately, the successor to 2016’s Sword Songs sticks to the same mindset, just moulding the natural Grand Magus sound into a slightly more refined form. Wolf God contains no surprises like the more modern 'Freya’s Choice' or 'Master of the Land' from that previous effort, pushing ahead with a swaggering momentum that suits the massive themes chosen for the lyrics. Songs of victory and remembrance such as 'A Hall Clad in Gold' and 'Glory to the Brave' truly stride in like kings thanks to the immense drum sound and Ludwig Witt’s bravado behind the kit, while an outstanding balance between guitar sharpness and bass ballast makes the slow chords thunderous and – crucially, since this technique often fell flat in the past – the silence between thrusts echoes just as potently. 'Brother of the Storm' is compelling evidence that the pauses form a primary component of the music. The first portion of 'A Hall Clad in Gold' proves that Grand Magus have learned about simplicity, a pounding kick drum setting the tone for Fox Skinner to rumble in with a fanfare of bass before the guitar enters with the power of an aurulent monarch. The procession drops down a notch as the throne is ascended, then the assembly unites for a poignant group chorus, a trick repeated in many songs and one that lends Wolf God a distinctive medieval atmosphere at times.

Grand Magus have never been all about grandeur though. In truth, a full album of marching and bowing and scraping would be dull, so the shorter, more vicious songs play their part, just as they have on past efforts. Again, ingenuity is not the aim of the trio, merely an expression of the opposite side of their philosophy: a savage, instinctive release from the pomp and nostalgia of the heartier cuts. The contrast occupies similar ground to the split of songs on Visigoth’s latest. On Wolf God, 'Spear Thrower' proves to be the archetypal attack of this kind, taking the speed up several notches and dashing through a quick bout of bloodshed. Corresponding with the terrific instrumental tones, this kind of song has no opportunity to go wrong, while 'Untamed' stands as perhaps the finest album closer since Iron Will’s 'I Am the North', kicking off with a fierce drum fill and massive chugging riff, squirting a solo over that, and ensuring a glorious ending with an anthemic chorus of “From the North / Now hear us roar”.

But what of wolves in all this? Grand Magus distil just about all the aforementioned features into the loping stomp of the title track, positioning the song somewhere between the low end shudder of doom and the relentless charge of glory habitual to Manowar. The weight of the theme grows with lyrics that command us to “Tremble as the moon grows every night / Now it’s shining like a dagger,” while the shimmering solo that Cristoffersson peels off is one of several that shows his band can do anything Argus can, even with only one guitar. Despite Grand Magus having fewer options than some other epic metal groups, that dogged persistence at mastering their own particular sound – the effort from their underdog position – marks them out as the genuine article and soaks their music with character that reveals itself little by little. And from that underdog position, as the outsiders, it makes perfect sense that Grand Magus have offered up this latest work to their spiritual guide, the Wolf God.

gasmask colostomy



..::TRACK-LIST::..

1. Gold And Glory
2. Wolf God
3. A Hall Clad In Gold
4. Brother Of The Storm
5. Dawn Of Fire
6. Spear Thrower
7. To Live And To Die In Solitude
8. Glory To The Brave
9. He Sent Them All To Hel
10. Untamed



..::OBSADA::..

Fox - Bass, Vocals (backing), Cello (track 1)
JB - Vocals (lead), Guitars
Ludwig - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=H8mKbFqGkwU



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!