...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



...( Opis )...

Doskonały, trzeci album (nieco mocniejszy niż dwa wcześniejsze) i zarazem pierwszy z Lemmym na basie...



Witam na pokładzie kosmicznego wahadłowca Hawkwind, którego załoga zaprasza na podróż po bardziej i mniej odległych zakątkach naszej galaktyki. Oto przed Wami kwintesencja space rocka: "Doremi Fasol Latido".

Tematyka kosmiczna, zarówno w warstwie tekstowej jak i muzycznej, była wynikiem raczej eksperymentów z chemią i farmakologią niż z astrofizyką. Szerokie instrumentarium i częste roszady w składzie spowodowały, że zarówno na tej płycie jak i na następnych mamy do czynienia z iście kosmicznymi potrawami, do konsumpcji których gorąco zachęcam.

Już rozpoczynający płytę "Brainstorm" wystrzeliwuje nas z II, a może nawet z III prędkością kosmiczną w odległe zakątki kosmosu. Tam, po jedenastu minutach lądujemy na planecie "Space Is Deep" - i wygląda, jakby środki odurzające zażyte przez muzyków przestawały działać. Takie samo wrażenie towarzyszy "One Change". Później "Lord Of Light" - czyli ponowny powrót na orbitę kosmiczną i pulsujący bas Lemmy'ego. Zupełnie inne klimaty towarzyszą "Time We Left His World Today" i "Down Through The Night". Piosenki wpasowują się trochę w stylistykę folkowo - psychodeliczną i stanowią całkiem miłą ozdobę płyty. Szczególnie akordy gitary akustycznej w "Down Through The Night". Nie mniejszą atrakcją jest także bluesowy, akustyczny "The Watcher" z wokalem Lemmy'ego. Kończące płytę "Urban Guerilla" i "Brainbox Pollution" nie pozwalają nam zapomnieć o kosmicznym pierwiastku obecnym w tym zespole i w tej muzyce. Porywają nas ponownie, i zapewne nie ostatni raz, w pozaziemskie podróże.

Ta płyta, jej poprzedniczka ("Warrior On The Edge Of Time") i dwie następczynie ("Hall Of The Mountain Grill" oraz "Astounding Sounds, Amazing Music") sprawiły, że zespół stał się ikoną space rocka i zdystansował inne grupy o lata świetlne w tej materii. I szczerze mówiąc, ciężko wskazać czemu. Wirtuozerii muzycznej jest tutaj tyle, ile w punk rocku - czyli prawie nic. Członkowie zespołu jednak doskonale zamaskowali ten mankament masą różnych instrumentów klawiszowych, syntezatorów oraz sekcją dętą. Dało to pożądany efekt. Słucha się tego z olbrzymią przyjemnością. Ze spokojem mogłaby posłużyć jako muzyka do niejednego filmu o tematyce sci-fi.

Tomasz Pastuch



Opisywanie dorobku Hawkwind zakończyłem jakiś czas temu na dwóch pierwszych albumach. Mogło to prowadzić do przekonania, że zespół nie nagrał już później nic godnego uwagi. W rzeczywistości, tych najlepszych albumów jeszcze nie zrecenzowałem. Po prostu skupiłem się na innych, moim zdaniem ciekawszych, wykonawcach. Hawkwind nie zalicza się do moich ulubionych przedstawicieli kosmicznego rocka, który w wykonaniu tej grupy brzmi bardzo topornie i surowo. Zdecydowanie preferuję bardziej finezyjne i lepiej - a przynajmniej bardziej kreatywnie - zagrane dokonania Gong, Ash Ra Tempel, Tangerine Dream czy wczesnego Pink Floyd. Hawkwind to natomiast taki space rock dla wielbicieli hard rocka, kładący nacisk przede wszystkim na gitarowy czad, a dopiero później na kosmiczny klimat, budowany za pomocą bardzo prostych środków - riffowych repetycji i świergotu syntezatorów.

Na "Doremi Fasol Latido", trzecim albumie w dyskografii zespołu, w składzie zadebiutowała nowa sekcja rytmiczna: perkusista Simon King oraz basista Ian Kilmister, lepiej znany pod pseudonimem Lemmy. Obecność przyszłego założyciela Motörhead to kolejny powód, by hardrockowi słuchacze sięgnęli po dokonania Hawkwind. Zresztą to właśnie w czasie pobytu Lemmy'ego w składzie, zespół nagrał zdecydowaną większość swoich najsłynniejszych i najbardziej cenionych albumów. "Doremi Fasol Latido" nie umieściłbym jednak na podium. To bardzo solidny album, ale w znacznej części po prostu powielający rozwiązania z poprzedniego "X in Search of Space". Odrobinę świeżości wnosi dopiero umieszczona na samym końcu "The Watcher" autorstwa Kilmistera, trochę przypominający akustyczny blues, ale tak naprawdę niezbyt bluesowy (bardziej czadowa wersja została nagrana później przez Motörhead). Jest jeszcze klawiszowa miniatura "One Change" autorstwa Dela Dettmara - miły przerywnik, ale nic ponadto. Reszta longplaya przynosi dokładnie taką muzykę, jakiej można było się po tym zespole spodziewać - sporo psychodelicznego grania o jamowym charakterze, w wersji czadowej ("Brainstorm", "Lord of Light", "Time We Left This World Today") lub łagodniejszej, z dodatkiem brzmień akustycznych ("Space Is Deep", "Down Through the Night"). Najlepiej z nich wypada jedenastominutowy otwieracz "Brainstorm", w którym za pomocą wspomnianych na wstępie środków, faktycznie udało się zbudować transowy, wciągający klimat. Reszta albumu już tak nie olśniewa, ale też nie schodzi poniżej całkiem przyzwoitego poziomu.

Jeśli oceniać ten album w kategorii kosmicznego rocka, to wypada tak sobie, zbyt jednostajnie (nie w kwestii "transowości", tylko podobieństw między poszczególnymi kawałkami) oraz dość niechlujnie pod względem brzmienia i wykonania. Natomiast jeśli te wszystkie psychodeliczne efekty traktować jako próbę ciekawego urozmaicenia hard rocka, to trzeba przyznać, że rezultat jest bardzo udany. "Doremi Fasol Latido" - i ogólnie twórczość Hawkwind - może być dobrym punktem wyjścia dla hardrockowych słuchaczy, by zainteresować się graniem o podobnym klimacie, ale już bardziej ambitnym, jak Gong i wykonawcy krautrockowi, a w końcu może nawet twórczością Herbiego Hancocka, Johna Coltrane'a czy Sun Ra.

Paweł Pałasz



Absolute killer of an album from Hawkwind - the recruitment of Simon King providing a compelling drive without losing the tribal force, and the addition of Ian Kilmister solidfying the Hawkwind sound forever.

Add to that a much improved production, a tighter focus on overall structure without losing any of the improvisation and a noticably expanded arsenal of tone generators, oscillators and general good vibes, and the recipe starts to cook... hash browns, anyone?

The Music

Brainstorm, and particularly this version, makes this album a compulsory purchase all by itself. Straight away, the lyrics grab you; "Standing on the runway, waiting to take off, you gotta help me, help me to shake off... this body and mind...".

Perhaps the execution isn't as precise as it might be, and perhaps the guitar could do with a little more attention in the tuning department, but none of that takes any energy out of the sonic hurricane that follows, blasting the possibilities of psychedelic rock into new dimensions.

The other things that grab you about Brainstorm are the driving runs and power chords emanating from Lemmy's bass, not to mention his distinctive tones appearing in the backing vocals, and just how incredibly well structured the whole edifice is, despite appearing to be an 11-minute jam session; Each section morphs naturally into the next, always threatening, but never quite managing to descend into chaos.

As with "In Search of Space", a coherence is provided across the album, almost second to none; Space is Deep works best of all for me in this acoustic version, the separation between the guitars adding to the cosmic depth of this track. The electronics, of course, are what really make this something special, but nevertheless, despite being "Hurry on Sundown III" in many ways, it contains that earthy "Om" vibe that would make it work perfectly without the effects. When the bass and drums finally make their entrance roughly halfway through, Turner's flute chirps like some kind of mad space-bird, the underlying pulse of the piece makes itself felt, and continues to beat even as the band break it right down.

The heavily effected electric piano of One Change works very well for this very short Satie-esque piece that serves as a little breather before "Lord of Light" positively overwhelms with its rafts of effects, powerful distorted riffs and driving bass lines. The fact that this begins feeling like a kind of "Brainstorm II" adds to the impact when the band modulate into new territory 2 minutes or so in. Lemmy conjours up some magically winding bass lines and whammo! we're back at the verse again.

Down Through the Night may feel like it's regurgitating earlier material somewhat - but that consideration would cause the listener to miss out on the trip - and coherence - of this album, so if you think it's repetitive, you're missing the point and probably hate all forms of Trance and Tangerine Dream too.

The change to Time We Left This World Today is a bit lumpy, but getting over the shock of that gives you no time to prepare for the assault that follows - so possibly it was deliberate. A massive riff descends into almost atonal, discordant tribal chaos with harsh rhythms, angular sax bleeps, wah-wah washes and insistent chanting.

It might be a fair speculation that Hawkwind held shares in an effects unit company - but hey, that's the Hawkwind sound!

We exit the album via The Watcher, an odd acoustic piece featuring the lead vocals of Lemmy for the first time. The major key feel of the guitars feels distinctly and naturally at odds with the minor key of the melody line, and the piece is all the more sinister and bleak for leaving out the drums. As for the electronics, they finally make their appearance towards the end - as announced by Lemmy, and providing a perfect coherence to a near- perfect Space Rock album.

The Watcher was later rejuvenated by Lemmy on the first Motorhead album, "On Parole", if you are left with any doubts that this is a good song.

Then there are The Bonuses.

"Urban Guerilla" is completely out of place stylistically and lyrically - although it's a great song, and the single version of "Lord of Light" is a really bad edit of the version on the album - so both are pointless. Different releases have different bonuses - but program your CD player to stop after "The Watcher", or buy the vinyl to get the authentic experience.

Collector's tip: The original vinyl came with a nifty "Star Rats" poster, and the sleeve was printed with a rather delicate silver ink that had a tendency to flake off with handling - but looked seriously cool.

Summary

Sure it sounds dated now - but who cares? So does Gregorian chant.

In short, one of the greatest Space Rock albums of all time - and most of the rest were also by Hawkwind. All 3 of the "Lemmy-era" studio albums - and the live "Space Ritual" album are fabulous examples of this genre and show a marked progression from here to the mighty "Warrior on the Edge of Time": All are classics (and masterpieces) in their own right - and there's simply no other band like Hawkwind.

Certif1ed



...( TrackList )...

1. Brainstorm  (11:33)
2. Space Is Deep  (5:10)
3. One Change  (0:49)
4. Lord Of Light  (6:59)
5. Down Through The Nigh t (3:04)
6. Time We Left This World Today  (8:43)
7. The Watcher  (4:00)

Bonus tracks on 1996 remaster:
8. Urban Guerilla  (3:41)
9. Brainbox Pollution  (5:42)
10. Lord Of Light (single edit)  (3:59)
11. Ejection (prev. unreleased)  (3:47)



...( Obsada )...

Dave Brock - vocals, lead & 12-string guitars, co-producer
Del Dettmar - synthesizer, co-producer
Michael 'DikMik' Davies - audio generator, electronics
Nik Turner - sax, flute, vocals
Ian 'Lemmy' Kilmister - bass, guitar, vocals (7)
Simon King - drums

With:
Robert Calvert - vocals (8,9,11)
Paul Rudolph (unconfirmed) - guitars (11)




https://www.youtube.com/watch?v=5-ASz7Vf5Ug



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!