...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Sing me a song
You’re singer
Do me a wrong
You’re a bringer of evil...

Miejsce akcji: Szacowna, zbudowana w 1932 roku, sala Radio City Music Hall w Nowym Jorku.

Czas akcji: 30 marca 2007.

Gwiazda wieczoru: Black Sabbath ups...Heaven & Hell (Sharon ma dobrych prawników).

Setlista: DIO ERA (Heaven And Hell, The Mob Rules, Dehumanizer oraz 2 nowe utwory przygotowane na składankę The Dio Years). Żadnych ukłonów w stronę Ozzy’ego. Kto się spodziewał War Pigs, Paranoid i innych hitów powinien zmienić dysk w odtwarzaczu – to NIE TEN KONCERT. W filmie dokumentalnym zamieszczonym na DVD Iommi żartobliwie stwierdził, że wreszcie sobie pograł długie gitarowe frazy w stylu Davida Gilmoura.

Publiczność: szalona i oddana, śpiewająca każdy utwór wraz z Ronniem Jamesem (apogeum Heaven And Hell). Bilety na koncert rozeszły się na pniu w ciągu kilku godzin, a zapotrzebowanie na nie wielokrotnie przekroczyło możliwości sali. Przedział wieku: rówieśnicy członków zespołu, ich dzieci i wnuki.

Kocham Black Sabbath w każdym wcieleniu (nawet z Tonym Martinem), ale największą słabość mam (o tempora! o mores!) nie do składu z Ozzym, ale właśnie do ekipy z czasów The Mob Rules. Mały człowiek o WIELKIM głosie – Ronnie James Dio jest dla mnie wzorem metalowego wokalisty.

Show: Kurtyna podnosi się. Scena została zaaranżowana na kształt prezbiterium kościoła w Stanford. Trzy wielkie ostrołukowe okna/ekrany (na których wyświetlano projekcje multimedialne), detale architektoniczne zainspirowane angielskim gotykiem, znakomicie zaplanowane oświetlenie (wielkie brawa dla scenografa Paula Dextera). Zestaw Appice’a umieszczony w centrum sceny. Iommi po lewej, Butler po prawej. Dio - wszędzie.

Przez dwie godziny panowie zagrali wszystkie swoje największe „metalowe przeboje” (patrz spis). Znalazło się miejsce na zaprezentowanie dwóch, całkiem niezłych, nowych utworów tego wcielenia Black Sabbath (The Devil Cried, Shadow Of The Wind). Jak widać muzycy nie odcinają kuponów od dawnych osiągnięć. Nie jest to klasyczny „skok na kasę”. Od intro w E5150 do ostatnich dźwięków Neon Knights słuchacz i widz ma do czynienia z wielkim koncertem.

Może to była kwestia dyspozycji, ale tego dnia w Nowym Jorku, zespół zagrał FENOMENALNY koncert. Zabójcza rytmiczna maszyneria Butler/Appice zagrała perfekcyjnie. Ze strun „Old Boya” Iommiego leciały skry, a gitarzysta nadal potrafi przywalić piekielnie ciężkim riffem, by za chwilę zagrać przepiękne, natchnione solo. Dio zaśpiewał tego dnia wspaniale. Bez wpadek, czyściutko, niezwykle pewnie. To niesamowite, ale jego głos z upływem lat jest coraz lepszy, praktycznie niezniszczalny. Nie ma dla niego żadnych ograniczeń. Świetne partie śpiewane w wysokich rejestrach (np: Heaven And Hell, Shadow Of The Wind, Children Of The Sea, The Sign Of The Sounthern Cross). Kondycji fizycznej też można „małemu rycerzowi” pozazdrościć (człowiek, który się kulom nie kłania). Brzmienie całości wgniotło w ziemię (polecam miks 5.1). A przecież na scenę wyszło czterech starszych, nobliwych panów grubo po pięćdziesiątce. Sposób, w jaki zagrali, klasa i mistrzostwo wykonania budzą największy szacunek. Każdy dźwięk został perfekcyjnie i z sercem zagrany. Widać i słychać, że granie tych nie wykonywanych od lat utworów sprawiało muzykom wielką frajdę. Cezar powiedział tak: Veni, Vedi, Vici. W przypadku Black Sabbath słowa są do dziś aktualne. Metalowa młodzież powinna się uczyć. Panowie pokazali jej miejsce w hierarchii.

Wrażenia: bezcenne! Pal licho cenę, którą zapłaciłam za wersję de luxe (DVD + 2CD+ książeczka ze zdjęciami + backstage pass, a całość zamknięta jest w gustownym pudełeczku).

Ten materiał wart jest każdych pieniędzy. Absolutely must have! Ja nadal nie mogę wyjść z podziwu.

The devil is never a maker
The less that you give
You’re a taker
So it’s on an on and on
It’s HEAVEN AND HELL...

Lothien



O formie Heaven and Hell mogliśmy przekonać się osobiście w czerwcu podczas koncertów w Warszawie i Katowicach. Gdyby jednak komuś muzyki Black Sabbath z Dio było mało może sięgnąć po zapis podobnego występu, który odbył się w nowojorskim Radio City Music Hall.

Na koncercie, który ukazał się zarówno na kompakcie (dwie płyty) i na DVD, Heaven and Hell zagrali niemal wszystkie kompozycje, które ukazały się, na wydanej w tym roku składance "Black Sabbath: The Dio Years", podsumowującej lata, w których wokalistą Black Sabbath był Ronnie James Dio. Mamy więc ciężki "After All (The Dead)", szybki "Neon Knights", bujający "Lady Evil" oraz wydłużoną wersję "Heaven and Hell". Zespół sięgnął też do dwóch nowych piosenek, które znalazły się na wspomnianej składance. W "The Devil Cried" słyszymy solówkę perkusyjną, a "Shadow of the Wind" prowadzony jest przez jeden z najlepszych riffów, jaki wyszedł od Tony'ego Iommiego, a było ich przecież niemało.

Podobnie jak na polskich koncertach, kwartet Dio, Iommi, Butler i Appice dają z siebie wszystko. Dio nie tylko potrafi porwać śpiewem, ale też utrzymuje ciągły kontakt z publicznością, dzięki bogatej, czasem dowcipnej, konferansjerce. Iommi po raz kolejny udowadnia, że jest jednym z najlepszych metalowych gitarzystów, a sekcja rytmiczna znakomicie z nim współgra, co słychać na przykład w instrumentalnej części "Heaven and Hell". Albumowi można jednak zarzucić sterylność i zbyt wygładzone brzmienie - to mankament wielu koncertowych płyt wydawanych w dzisiejszych czasach. Traci przez to trochę na drapieżności, chociaż ogień buchający ze sceny nadal potrafi porządnie osmalić twarz.

RJF


When reflecting upon the past, particularly after the passing of the subject of the recollection in question, each recorded moment becomes an invaluable keepsake. Whatever flaws may have endured with those moments of splendor become welcome marks of uniqueness, especially when they are minuscule, as they tend to be when dealing with a mainstay and veritable perfectionist of a craft. Dio's illustrious career, spanning many decades under various projects, was arguably the personification of perfection, not so much in the modern sense of flawlessness, but the archaic one where something is in a state of fulfillment. With rare exception, his music was an exercise in mastery that would captivate audiences the world over, but his true home was in the live setting, and towards the twilight of his time with us he embarked on yet another short-lived collaboration with his mates in Black Sabbath, though it came to be known officially by the name of Heaven And Hell due to the "official" version of the band still being an active player at the time.

The first official offering under the new moniker turned out to be a live offering, due in no small part to there already being an EP worth of new material recently released under the Sabbath name and creating a wave that supplanted the original lineup's slavish adherence to being an OzzFest promotional gimmick. True to this lineup's reputation, the presentation walks a fine line between exuberant pomp and humble gratuity that makes for a far more engaging live performance, especially in the video medium where the enthusiasm and execution of the performers count for a lot more than the familiarity of the songs themselves. On the song selection front, this sense of balance finds itself with an adequate representation of the Dio era's entire catalog, including two out of the three latest offerings, though the largest plurality of songs came out of the iconic Heaven And Hell album that kicked off Dio's time in the Sabbath fold. It's a doubly enthralling affair given how effortlessly the band transitions from the rocking smoothness and epic tenor of the early 80s material to the more industrialized and dark feel of the Dehumanizer and current offerings.

Dio himself was often quoted as believing that a band is a collective effort, and it is arguable that this notion came through the most during his time in Sabbath, and the performance takes it to its logical conclusion. Every member of the outfit has their time in the spotlight with no real edge given to one over the other, though how and when this occurs varies a bit from one song to the next. Tony Iommi finds himself stealing part of the show at the onset of "Die Young", a song that tended to feature his talents in particular, and he takes the occasion to expand upon the introduction of the song and turns it into an extended solo slot for himself, banging out expressive, singing notes that focus a bit more on quality than quantity. Vinnie Appice takes a drum solo for himself towards the middle of the set that occasionally features some background keyboard work and samples, though he comes off as a tad more restrained when compared to how Simon Wright would handle drum solo slots with Dio's solo band. Geezer all but chimes in with flashy bass fills through just about every song, but the creeping, atmospheric work he brings to their rendition of "Sign Of The Southern Cross" is where he shines the brightest.

Naturally a performance is about more than just the individual achievements of each member and how they equal themselves out, as much of these songs are primarily rooted in a basic structure that caters both to impact and atmosphere, and the selection of songs heightens this to the point of seeing this band perfectly balance their doom and heavy metal personas. The choice of following the creepy "E5150" intro that was featured in the Heavy Metal film prominently with "After All (The Dead)" shifts the overall feel of the show to the darker side of things, and though there are many lighter and epic moments to be enjoyed between "Children Of The Sea", "Neon Knights" and "Lady Evil", they tend to be equaled out by combination of selections from Dehumanizer and the newer offering "Shadow Of The Wind" (which could have been from the same album). Nevertheless, the faster rocking moments have their turn, and surprisingly enough Dio gets so jazzed up at the onset of "The Mob Rules" that he ends up belting out a high A note right out of Iron Maiden's Number Of The Beast that I don't recall ever hearing out of him, at the ripe old age of 65 to boot.

Perhaps the best way basis of comparison between this glorious performance, where the band would come off as 20 years younger were it not for the video footage, would be to Dio's recent outing with his own band playing the Holy Diver album in its entirety, among some lesser known offerings. This follows the same basic scheme, but has a slight bit more enthusiasm behind it, perhaps in large part due to it occurring in a larger venue with a group of musicians that had not collaborated in a very long time. But no matter what past performance including members of this fold, this was a powerful performance unto itself, and one that would launch what would sadly be the last wave of original output with Dio at the helm. It's hard to get used to who was arguably the second king of rock n' roll being gone, but as sure as the setting sun in the western sky, he will not be soon forgotten.

hells unicorn



..::TRACK-LIST::..

1. E5150 / After All (The Dead)
2. The Mob Rules
3. Children Of The Sea
4. Lady Evil
5. I
6. The Sign Of The Southern Cross
7. Voodoo
8. The Devil Cried
9. Computer God
10. Falling Off The Edge Of The World
11. Shadow Of The Wind
12. Die Young
13. Heaven And Hell
14. Lonely Is The Word
15. Neon Knights

Extras:
16. Heaven And Hell Road Movie
17. Hail The Gods Of Metal
18. Meet The Mob
19. Radio City



..::OBSADA::..

Bass - Geezer Butler
Drums - Vinny Appice
Guitar - Tony Iommi
Vocals - Ronnie James Dio




https://www.youtube.com/watch?v=kjG5CspkBuI



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!